|
Domenica, 20 ottobre 1963
Venerabiles Fratres et dilecti filii,
Animi nostri attentionem ne praetereat, admirationis Nostrae A
expers ne sit, neve celebratione Nostra careat sacrum mysterium, quod
per ministerium Nostrum nunc feliciter peractum est. Modo rite
consecravimus vos, venerabiles Fratres, Episcopos Sanctae
Ecclesiae Dei, eveximus sane vos e presbyteriali ordine ad sacrae
hierarchiae fastigia, ubi inest plenitudo potestatum; quarum alterae
efficaciter spectant sanctificationem animarum, alterae virtualiter
moderationem christiani populi. Hoc facientes, impressimus vobis
sacramentalem notam, quam characterem vocant, modo quo maior fieri
nequit, ut ad similitudinem Christi reapse configuremini.
Hoc mysterium eo sane pertinet, ut transferat non solum imaginem, sed
virtutem etiam Christi praecelso gradu, quem ipse Ecclesiae suae
impertivit, ita ut haec non tantum viveret, sed accresceret,
amplificaretur, extrueretur «ad consummationem sanctorum, in opus
ministerii, in aedificationem Corporis Christi», quemadmodum
vehementius dicit Sanctus Paulus (Eph. 4, 12). De mysterio
agitur, ut ita dicamus, vegetaminis semper virentis arboris Christi.
Ex ea, vite vera, nova virgulta gemmarunt, quae quidem idonea sunt
ad novas fundendas frondes, ad novos parandos fructus, mysticae
scilicet vitis. De mysterio agitur, quo defluit in nos supernaturalis
vita: haec manat a Deo Patri, permanet in Christo, «in quo
inhabitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter» (Col. 2,
9), et a Christo
proficiscitur in Apostolos, quos elegit et potestatibus munivit et
instruxit aptis ad perpetuitatem salvificae suae missionis in orbe
terrarum cuncta per saecula. Breviter elucet hic mysterium notae quam
apostolicitatem vocant, ostendens arcanum consilium seu ceconomiam
nostrae salutis, quod Deus in aeternitate concepit et per hominum
ministerium decurrente tempore in rem deducit. Pertinet idem ad vitale
robur et ad perpetuam continuationem Ecclesiae, ad eius
progressiones, quae saepius tardae et laboriosae, at in praesens
extemplo apparent uberes et iucundae oculis nostris, qui laetabundi
earum tenentur admiratione.
Legitimae successioni apostolicae numquam fractae catenae novi
adiciuntur anuli, et quasi ex transverso spectabilem se praebet
universa historia Ecclesiae ex remotis aetatibus emergens, veluti
canales ineffabilis misericordiae Dei. Aperitur autem nobis alia
visio, quae si singulae ibi partes dignoscuntur, indistincta
cernitur, sed in granditate lineamentorum suorum plane patescit; visio
videlicet, quae prospicit post futura, ea omnia quae a sacro rito a
Nobis nunc peracto consequentur, id est vitam Ecclesiae, quae
attingit et complectitur subsequentes hominum aetates.
Quid sumus nos, quippe qui non spectatores sed effectores tam ampli et
benefici consilii divini facti simus? Cur actio caelestis in hominum
vitam per saecula influens, ad nos ipsos pertingit? Oh! merito
unusquisque nostrum potest exclamare: «Longe Dominus apparuit mihi.
Et in caritate perpetua (ait Dominus) dilexi te: ideo attraxi te
miserans» (Jer. 31, 3).
Gemino autem sensu animus Noster afficitur: humilitate, qua
compellimur ut nos abiciamus prosternamusque, ineffabilem actionem
divinam considerantes et verba Sancti Petri ad Iesum facta
repetentes: «Exi a me, quia homo peccator sum» (Luc. 5, 8);
deinde fiducia, scilicet virium et laetitiae impulsione, qua verba
augustae Virginis Mariae iteramus: «Fecit mihi magna qui potens
est» (Luc. 1, 49).
Qui quidem animi sensus et exacuuntur et congruenter declarantur, si
rationem habemus temporis et loci, in quibus nunc versamur. Quod enim
tempus aptius esse poterit, Venerabiles Fratres, ad commonendos
nos, ut meditemur ac celebremus mysterium illius notae qua Ecclesiam,
praedicamus Apostolicam, quam id, quod in praesenti transigimus?
Cras mirabili illi coetui Patrum Ecclesiae catholicae accensebimini,
qui Concilium Oecumenicum appellatur et ipsa natura sua et maiestate
perennem successionem apostolicam luculenter manifestare et sodalibus,
qui ei intersunt, atque toti orbi terrarum praebere videtur documentum
certissimum Christi per saecula viventis. Feliciter etiam contingit,
ut gravis idem conventus ad ipsam Ecclesiam Dei cogitationes
tractationesque omnes convertat.
Praeterea evenit vobis, ut consecrationem hanc, qua Apostolorum
successoribus inserimini, accipiatis per sacrum ministerium Nostrum,
amplissimum et verissimum, licet ab humili successore Sancti Petri
vobis conferatur, qui promissio evangelica Novi Testamenti facta
est: «Super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam» (Matth.
16, 18). Ita sane fit, ut quasi sensibiliter percipere possitis
manum vestram comprehendi non quidem a Nobis neque, si proprie
loquamur, a Sancta Petro, sed ab ipso Christo, Deo Sanctissimo
et Omnipotenti, auctore divino Ecclesiae, et veluti «lapides
vivos» (cfr. 1 Petr. 2, 5) vos superaedificari super
fundamentum Domus Dei quae est Ecclesia. Quanto autem solacio animi
Vestri perfundentur, Praesules ad munus episcopale consecratione nunc
asciti, si animadverteritis vobis obvenire potestates Regni Dei,
Christo operante per humilem personam Nostram, heredem muneris
Principis Apostolorum, cui claves Regni caelorum traditae sunt.
Quodsi, ut ait Sanctus Ambrosius Novatianos, aequales suos,
obiurgans : «Non habent enim Petri hereditatem, qui. sedem Petri
non habent (P.L. XVI, 496), quanto magis huiusmodi
hereditas penes vos erit, qui ab ipsa eius Sede, hic ad sepulchrum
eiusdem, hic, ubi continenter vivit, sacrum thesaurum dignitatis et
potestatis apostolicae accipitis. Profecto communione cum Petro,
quam sollemni ratione hic professi estis quaeque in vobis viget,
apertissime et verissime germana nota apostolica comprobatur» (cfr.
Journet, 1, 657).
De hoc certissimo argumento, animos roborante, laetemini oportet,
hinc opera vestra hauriant vigorem. Quod vel magis continget,
Venerabiles Fratres, eo quod consecratio episcopalis, quam modo
vobis contulimus, firmatur et fulcitur mandato sollemni Iesu
Christi, quod definitur et ad effectum adducitur mandato canonico, a
Nobis ipsis vobis dato et his verbis significantibus Divini Magistri
aliquomodo expresso: «Data est mihi omnis potestas in caelo et in
terra. Euntes ergo docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine
Patris et Filii et Spiritus Sancti: docentes eos servare omnia
quaecumque mandavi vobis» (Matth. 28, 18-19).
Quamobrem sacer ritus, modo peractus, non solum animos sanctificavit
vestros vosque aptos reddidit ad eos supernos actus eliciendos, quibus
vita Christi in Ecclesiae corpore alitur ac fovetur, sed etiam prae
se fert mandatum, formam describit pastoralis ac missionalis
navitatis, atque veluti ministerium evadit pro hominibus, qui omnes ad
Evangelium et ad sempiternam assequendam salutem divinitus vocantur.
Nota apostolica igitur qua estis insignes, sacrum expetit
apostolatum. Quod quidem praeceptum censendum est atque vis
impellens, cui obsequi oportet, nulla habita ratione propriae
infirmitatis et quovis depulso timore externarum dificultatum. Iam
agitur de officio, a quo numquam fas erit discedere. Ad rem quod
attinet, rursus opportune cadunt Sancti Pauli Apostoli monita:
«Vae enim mihi si non evangelizavero!» (Cor. 9, 16).
Quibus monitis prorsus consonare videntur verba illa ab Apostolis
Petro et Ioanne prolata, cum recens condita Ecclesia in urbe
Hierosolyma primum oppugnata est: «Non enim possumus quae vidimus et
audivimus non loqui» (Act. 4, 20).
Ita loqui eos addecet, qui, ut vosmet ipsi hodie, plenissimo iure
«testes fidei» constituti sunt.
Quae breviter attigimus, si bene perpendantur, eiusmodi sunt, ut in
sua luce ponere valeant internam eamque impellentem virtutem evangelicae
praedicationis, vel officii pastoralis atque missionalis onus, si
hodiernam dicendi rationem magis usurpare placet. Evangelica
praedicatio suapte natura ad Ecclesiae vitam pertinet; non enim agitur
de actione fortuito eveniente, sed de precipuo Ecclesiae officio,
quod postulat, ut in id exsequendum omnes eius vires impendantur.
Haec attenta consideratione digna plane videntur, hodie praesertim,
cum dies celebretur sacris Ecclesiae missionibus iuvandis destinata.
Liceat igitur Nobis debitas Omnipotenti Deo grates persolvere,
cuius beneficio contigit, ut faustissimo hoc die Nos novos ipsius
regni apostolos consecraverinius; item Nobis liceat, dilectissimi
Fratres, vos, qui Catholicae Ecclesiae praecones ac missionarii
estis, vel Apostolicae Sedis personam apud nationes geritis,
fraterno gratoque animo excipere; liceat denique optima vota facere pro
sacro ministerio mox vobis obeundo; quae vota, dum ad mundum, cui
destinati estis respicimus, hostilem quidem et infidum, sed simul
etiam supernae gratiae veritatisque appetentem atque indigentem, hisce
verbis significamus, quae ad fiduciam et ad fortitudinem animum
erigunt: «Nolite timere, pusillus grex» (Luc. 12, 32).
Omnem igitur timorem pellite. Fidenti animo progredimini. In
apostolica rupe fundati, omnia vobis audere licet intra ecclesiasticae
normae fines, omnia sustinere, omnia operari. Christus enim vobiscum
erit.
Quorum caelestium munerum pignus esto Apostolica Benedictio quam
vobis paterno fraternoque animo impertimus, et quam ad patrias vestras
vestrasque religiosas familias, nec non ad sacri ministerii campos
apostolico labore vobis excolendos pertinere exoptamus.
|
|