|
18. Et ego maxime mirabar, satagens et recolens, quam longum
tempus esset ab undevigesimo anno aetatis meae, quo fervere coeperam
studio sapientiae; disponens, ea inventa, relinquere omnes vanarum
cupiditatum spes inanes et insanias mendaces: et ecce jam tricenariam
aetatem gerebam, in eodem luto haesitans aviditate fruendi
praesentibus, fugientibus et dissipantibus me, dum dico: Cras
inveniam; ecce manifestum apparebit, et tenebo: ecce Faustus veniet
et exponet omnia. O magni viri Academici! nihil ad agendam vitam
certi comprehendi potest. Imo quaeramus diligentius, et non
desperemus. Ecce jam non sunt absurda in Libris ecclesiasticis quae
absurda videbantur, et possunt aliter atque honeste intelligi. Figam
pedes in eo gradu in quo puer a parentibus positus eram, donec
inveniatur perspicua veritas. Sed ubi quaeretur? quando quaeretur?
Non vacat Ambrosio, non vacat legere. Ubi ipsos codices quaerimus?
unde, aut quando comparamus? a quibus sumimus? Deputentur tempora,
distribuantur horae pro salute animae. Magna spes oborta est: non
docet catholica fides quod putabamus, et vani accusabamus; nefas
habent docti ejus credere Deum figura humani corporis terminatum: et
dubitamus pulsare quo aperiantur caetera? Antemeridianis horis
discipuli occupant: caeteris quid facimus? cur non id agimus? Sed
quando salutamus amicos majores, quorum suffragiis opus habemus?
quando praeparamus quod emant scholastici? quando reparamus nos ipsos,
animum relaxando ab intentione curarum?
19. Pereant omnia, et dimittamus haec vana et inania: conferamus
nos ad solam inquisitionem veritatis. Vita haec misera est; mors
incerta. Si subito obrepat, quomodo hinc exibimus? et ubi nobis
discenda sunt quae hic negleximus? An non potius hujus negligentiae
supplicia luenda sunt? Quid, si mors ipsa omnem curam cum sensu
amputabit et finiet? Ergo et hoc quaerendum. Sed absit ut ita sit.
Non vacat, non est inane quod tam eminens culmen auctoritatis
christianae fidei toto orbe diffunditur. Nunquam tanta et talia pro
nobis divinitus agerentur, si morte corporis etiam vita animae
consumeretur. Quid cunctamur igitur relicta spe saeculi, conferre nos
totos ad quaerendum Deum et vitam beatam? Sed exspecta: jucunda sunt
etiam ista; habent non parvam dulcedinem suam: non facile ab eis
praecidenda est intentio, quia turpe est ad ea rursum redire. Ecce
jam quantum est, ut impetretur aliquis honor? et quid amplius in his
desiderandum? Suppetit amicorum majorum copia: ut nihil aliud, et
multum festinemus, vel praesidatus dari potest; et ducenda uxor cum
aliqua pecunia, ne sumptum nostrum gravet; et ille erit modus
cupiditatis. Multi magni viri et imitatione dignissimi, sapientiae
studio cum conjugibus dediti fuerunt.
20. Cum haec dicebam, et alternabant hi venti et impellebant huc
atque illuc cor meum, transibant tempora, et tardabam converti ad
Dominum, et differebam de die in diem vivere in te, et non differebam
quotidie in memetipso mori. Amans beatam vitam, timebam illam in sede
sua; et ab ea fugiens, quaerebam eam. Putabam enim me miserum fore
nimis, si feminae privarer amplexibus, et medicinam misericordiae tuae
ad eamdem infirmitatem sanandam non cogitabam, quia expertus non eram;
et propriarum virium credebam esse continentiam, quarum mihi non eram
conscius, cum tam stultus essem ut nescirem, sicut scriptum est,
neminem posse esse continentem, nisi tu dederis (Sap. VIII,
21). Utique dares, si gemitu interno pulsarem aures tuas, et fide
solida in te jactarem curam meam.
|
|