|
16. Et inde admonitus redire ad memetipsum, intravi in intima mea,
duce te; et potui, quoniam factus es adjutor meus. Intravi, et vidi
qualicumque oculo animae meae, supra eumdem oculum animae meae, supra
mentem meam, lucem incommutabilem; non hanc vulgarem et conspicuam
omni carni: nec quasi ex eodem genere grandior erat, tanquam si ista
multo multoque clarius claresceret, totumque occuparet magnitudine.
Non hoc illa erat; sed aliud, aliud valde ab istis omnibus. Nec ita
erat supra mentem meam sicut oleum super aquam, nec sicut coelum super
terram; sed superior, quia ipsa fecit me, et ego inferior, quia
factus sum ab ea. Qui novit veritatem, novit eam; et qui novit eam,
novit aeternitatem. Charitas novit eam. O aeterna veritas, et vera
charitas, et chara aeternitas! tu es Deus meus; tibi suspiro die ac
nocte. Et cum te primum cognovi, tu assumpsisti me, ut viderem esse
quod viderem, et nondum me esse qui viderem. Et reverberasti
infirmitatem aspectus mei, radians in me vehementer, et contremui
amore et horrore; et inveni longe me esse a te in regione
dissimilitudinis, tanquam audirem vocem tuam de excelso: Cibus sum
grandium; cresce, et manducabis me. Nec tu me in te mutabis, sicut
cibum carnis tuae; sed tu mutaberis in me. Et cognovi quoniam pro
iniquitate erudisti hominem, et tabescere fecisti sicut araneam animam
meam (Psal. XXXVIII, 12); et dixi: Numquid nihil est
veritas, quoniam neque per finita, neque per infinita locorum spatia
diffusa est? Et clamasti de longinquo: Imo vero, Ego sum qui sum
(Exod. III, 14). Et audivi sicut auditur in corde, et non
erat prorsus unde dubitarem; faciliusque dubitarem vivere me, quam non
esse veritatem, quae per ea quae facta sunt, intellecta conspicitur
(Rom. I, 20).
|
|