|
18. Haec ego nesciens, irridebam illos sanctos servos et Prophetas
tuos. Et quid agebam cum irridebam eos, nisi ut irriderer abs te;
sensim atque paulatim perductus ad eas nugas, ut crederem ficum plorare
cum decerpitur, et matrem ejus arborem lacrymis lacteis? Quam tamen
ficum si comedisset aliquis sanctus, alieno sane, non suo scelere
decerptam, misceret visceribus, et anhelaret de illa angelos, imo
vero particulas Dei, gemendo in oratione atque ructando: quae
particulae summi et veri Dei ligatae fuissent in illo pomo, nisi
electi sancti dente ac ventre solverentur. Et credidi miser magis esse
misericordiam praestandam fructibus terrae, quam hominibus, propter
quos nascerentur. Si quis enim esuriens peteret, qui Manichaeus non
esset, quasi capitali supplicio damnanda buccella videretur, si ei
daretur.
|
|