|
2. Eant et fugiant a te inquieti et iniqui: et tu vides eos, et
distinguis umbras; et ecce pulchra sunt cum eis omnia, et ipsi turpes
sunt. Et quid nocuerunt tibi? aut in quo imperium tuum
dehonestaverunt, a coelis usque in novissima justum et integrum? Quo
enim fugerunt, cum fugerent a facie tua? aut ubi tu non invenis eos?
Sed fugerunt, ut non viderent te videntem se, atque excaecati in te
offenderent; quia non deseris aliquid eorum quae fecisti: in te
offenderent injusti, et juste vexarentur ; subtrahentes se lenitati
tuae, et offendentes in rectitudinem tuam, et cadentes in asperitatem
suam . Videlicet nesciunt quod ubique sis, quem nullus circumscribit
locus, et solus es praesens, etiam iis qui longe fiunt a te.
Convertantur ergo et quaerant te, quia non sicut ipsi deseruerunt
creatorem suum, ita et tu deseruisti creaturam tuam. Ipsi
convertantur, et quaerant te; et ecce ibi es in corde eorum, in corde
confitentium tibi, et projicientium se in te, et plorantium in sinu
tuo post vias suas difficiles: et tu facilis tergens lacrymas eorum;
et magis plorant et gandent in fletibus, quoniam tu, Domine, non
aliquis homo caro et sanguis; sed tu, Domine, qui fecisti, reficis
et consolaris eos. Et ubi ego eram, quando te quaerebam? Et tu eras
ante me; ego autem et a me discesseram, nec me inveniebam; quanto
minus te?
|
|