|
9. Age, Domine, fac; excita, et revoca nos; accende, et rape;
flagra, dulcesce: amemus, curramus. Nonne multi ex profundiore
tartaro caecitatis quam Victorinus redeunt ad te, et accedunt, et
illuminantur recipientes lumen, quod si qui recipiunt, accipiunt a te
potestatem ut filii tui fiant? (Joan. I, 9, 12.) Sed si
minus noti sunt populis, minus de illis gaudent etiam qui noverunt
eos. Quando enim cum multis gaudetur, et in singulis uberius est
gaudium, quia fervefaciunt se, et inflammantur ex alterutro.
Deinde, quod multis noti, multis sunt auctoritati ad salutem, et
multis praeeunt secuturis. Ideoque multum de illis et qui eos
praecesserunt laetantur, quia non de solis laetantur. Absit enim ut
in tabernaculo tuo prae pauperibus accipiantur personae divitum, aut
prae ignobilibus nobiles: quando potius infirma mundi elegisti ut
confunderes fortia; et ignobilia hujus mundi elegisti et
contemptibilia, et ea quae non sunt, tanquam sint, ut ea quae sunt
evacuares (I Cor. I, 27, 28). Et tamen idem ipse minimus
Apostolorum tuorum (Id., XV, 9), per cujus linguam tua ista
verba sonuisti, cum Paulus proconsul, per ejus militiam debellata
superbia, sub lene jugum Christi tui missus esset, regis magni
provincialis effectus (Act. XIII, 7, 12); ipse quoque ex
priore Saulo Paulus vocari amavit, ob tam magnae insigne victoriae.
Plus enim hostis vincitur in eo quem plus tenet, et de quo plures
tenet. Plus autem superbos tenet nomine nobilitatis, et de his plures
nomine auctoritatis. Quanto igitur gratius cogitabatur Victorini
pectus, quod tanquam inexpugnabile receptaculum diabolus obtinuerat,
et Victorini lingua, quo telo grandi et acuto multos peremerat; tanto
abundantius exsultare oportuit filios tuos, quia Rex noster alligavit
fortem, et videbant vasa ejus erepta (Matth. XII, 29)
mundari, et aptari in honorem tuum, et fieri utilia Domino ad omne
opus bonum (II Tim. II, 21).
|
|