|
23. Cum his enim volo coram te aliquid colloqui, Deus meus, qui
haec omnia, quae intus in mente mea non tacet veritas tua, vera esse
concedunt. Nam qui haec negant, latrent quantum volunt et obstrepant
sibi; persuadere conabor ut quiescant, et viam praebeant ad se verbo
tuo: quod si noluerint et repulerint me; obsecro, Deus meus, ne tu
sileas a me (Psal. XXVII, 1). Tu loquere in corde meo
veraciter; solus enim sic loqueris; et dimittam eos foris sufflantes
in pulverem, et excitantes terram in oculos suos; et intrem in cubile
meum, et cantem tibi amatoria, gemens inenarrabiles gemitus in
peregrinatione mea, et recordans Jerusalem, extento in eam sursum
corde, Jerusalem patriam meam, Jerusalem matrem meam, teque super
eam regnatorem, illustratorem, patrem, tutorem, maritum, castas et
fortes delicias, et solidum gaudium, et omnia bona ineffabilia simul
omnia; quia unum summum et verum bonum: et non avertar, donec in ejus
pacem matris charissimae, ubi sunt primitiae spiritus mei, unde mihi
ista certa sunt, colligas totum quod sum, a dispersione et deformitate
hac, et conformes atque confirmes in aeternum, Deus meus,
misericordia mea. Cum his autem qui cuncta illa quae vera sunt, falsa
esse non dicunt, honorantes et in culmine sequendae auctoritatis
nobiscum constituentes illam per sanctum Moysen editam sanctam
Scripturam tuam, et tamen nobis aliquid contradicunt, ita loquor:
Tu esto, Deus noster, arbiter inter confessiones meas et
contradictiones eorum.
|
|