|
3. Sat erat mihi, Domine, adversus deceptos illos et deceptores,
et loquaces mutos , quoniam non ex eis sonabat verbum tuum: sat erat
ergo illud quod jamdiu ab usque Carthagine a Nebridio proponi
solebat, et omnes qui audieramus concussi sumus. Quid erat tibi
factura nescio quae gens tenebrarum, quam ex adversa mole solent
opponere, si tu cum ea pugnare noluisses ? Si enim responderetur,
aliquid fuisse nocituram, violabilis tu et corruptibilis fores. Si
autem nihil ea nocere potuisse diceretur, nulla afferretur causa
pugnandi, et ita pugnandi, ut quaedam portio tua et membrum tuum, vel
proles de ipsa substantia tua, misceretur adversis potestatibus et non
a te creatis naturis, atque in tantum ab eis corrumperetur et
commutaretur in deterius, ut a beatitudine in miseriam verteretur, et
indigeret auxilio quo erui purgarique posset: et hanc esse animam, cui
tuus sermo, servienti liber, et contaminatae purus, et corruptae
integer subveniret; sed et ipse corruptibilis, quia ex una eademque
substantia. Itaque, si te, quidquid es, id est, substantiam tuam
qua es, incorruptibilem dicerent; falsa esse illa omnia et
exsecrabilia: si autem corruptibilem; idipsum jam falsum et prima voce
abominandum. Sat ergo erat istud adversus eos omnimodo evomendos a
pressura pectoris; quia non habebant qua exirent sine horribili
sacrilegio cordis et linguae, sentiendo de te ista et loquendo.
|
|