|
7. Tu enim, Domine, dijudicas me, quia etsi nemo scit hominum
quae sunt hominis, nisi spiritus hominis qui in ipso est (I Cor.
II, 11); tamen est aliquid hominis quod nec ipse scit spiritus
hominis qui in ipso est; tu autem, Domine, scis ejus omnia qui
fecisti eum. Ego vero quamvis prae tuo conspectu me despiciam, et
aestimem me terram et cinerem; tamen aliquid de te scio quod de me
nescio. Et certe nunc videmus per speculum in aenigmate, nondum facie
ad faciem (Ibid. XIII, 12): et ideo quamdiu peregrinor abs
te, mihi sum praesentior quam tibi, et tamen te novi nullo modo posse
violari; ego vero quibus tentationibus resistere valeam, quibusve non
valeam, nescio. Et spes est, quia fidelis es, qui nos non sinis
tentari supra quam possumus ferre, sed facis cum tentatione etiam
exitum ut possimus sustinere. Confitear ergo quid de me sciam,
confitear et quid de me nesciam. Quoniam et quod de me scio, te mihi
lucente scio; et quod de me nescio, tamdiu nescio, donec fiant
tenebrae meae sicut meridies in vultu tuo (Isai. LVIII,
10).
|
|