|
1. Jam mortua erat adolescentia mea mala et nefanda, et ibam in
juventutem, quanto aetate major, tanto vanitate turpior. Qui
cogitare aliquid substantiae nisi tale non poteram, quale per hos
oculos videri solet; non te cogitabam , Deus, in figura corporis
humani, ex quo audire aliquid de sapientia coepi; semper hoc fugi: et
gaudebam me hoc reperisse in fide spiritualis matris nostrae Catholicae
tuae. Sed quid te aliud cogitarem non occurrebat; et conabar cogitare
te homo, et talis homo, summum et solum et verum Deum: et te
incorruptibilem, et inviolabilem, et incommutabilem, totis medullis
credebam; quia, nesciens unde et quomodo, plane tamen videbam et
certus eram, id quod corrumpi potest, deterius esse quam id quod non
potest; et quod violari non potest, incunctanter praeponebam
violabili; et quod nullam patitur mutationem, melius esse quam id quod
mutari potest. Clamabat violenter cor meum adversus omnia phantasmata
mea, et hoc uno ictu conabar abigere circumvolantem turbam immunditiae
ab acie mentis meae; et vix dimota in ictu oculi, ecce conglobata
rursus aderat, et irruebat in aspectum meum, et obnubilabat eum: ut
quamvis non forma humani corporis, corporeum tamen aliquid cogitare
cogerer per spatia locorum, sive infusum mundo, sive etiam extra
mundum per infinita diffusum, etiam ipsum incorruptibile et inviolabile
et incommutabile, quod corruptibili et violabili et commutabili
praeponebam; quoniam quidquid privabam spatiis talibus, nihil mihi
esse videbatur: sed prorsus nihil, ne inane quidem; tanquam si corpus
auferatur loco, et maneat locus omni corpore vacuatus, et terreno et
humido et aereo et coelesti, sed tamen sit locus inanis tanquam
spatiosum nihil.
2. Ego itaque incrassatus corde, nec mihimetipsi vel ipse
conspicuus, quidquid non per aliquanta spatia tenderetur, vel
diffunderetur, vel conglobaretur, vel tumeret, vel tale aliquid
caperet, aut capere posset, nihil prorsus esse arbitrabar. Per
quales enim formas ire solent oculi mei, per tales imagines ibat cor
meum: nec videbam hanc eamdem intentionem, qua illas ipsas imagines
formabam, non esse tale aliquid; quae tamen ipsas non formaret, nisi
esset magnum aliquid. Ita etiam te, vita vitae meae, grandem per
infinita spatia undique cogitabam penetrare totam mundi molem, et extra
eam quaquaversum per immensa sine termino; ut haberet te terra,
haberet coelum, haberent omnia, et illa finirentur in te, tu autem
nusquam. Sicut autem luci solis non obsisteret corpus aeris hujus qui
supra terram est, quominus per eum trajiceretur penetrans eum, non
dirumpendo aut concidendo, sed implendo eum totum: sic tibi putabam
non solum coeli et aeris et maris, sed etiam terrae corpus pervium, et
ex omnibus maximis minimisque partibus penetrabile ad capiendam
praesentiam tuam, occulta inspiratione intrinsecus et extrinsecus
administrantem omnia quae creasti. Ita suspicabar, quia cogitare
aliud non poteram; nam falsum erat. Illo enim modo major pars terrae
majorem tui partem haberet, et minorem minor: atque ita te plena
essent omnia, ut amplius tui caperet elephanti corpus quam passeris,
quo esset isto grandius, grandioremque occuparet locum; atque ita
frustatim partibus mundi, magnis magnas, brevibus breves partes tuas
praesentes faceres. Non es autem ita. Sed nondum illuminaveras
tenebras meas.
|
|