|
18. Et manifestatum est mihi quoniam bona sunt quae corrumpuntur,
quae neque si summa bona essent, neque nisi bona essent, corrumpi
possent: quia si summa bona essent, incorruptibilia essent; si autem
nulla bona essent, quod in eis corrumperetur non esset. Nocet enim
corruptio, et nisi bonum minueret, non noceret. Aut igitur nihil
nocet corruptio, quod fieri non potest: aut, quod certissimum est,
omnia quae corrumpuntur, privantur bono. Si autem omni bono
privabuntur, omnino non erunt. Si enim erunt, et corrumpi jam non
poterunt, meliora erunt, quia incorruptibiliter permanebunt. Et quid
monstruosius quam ea dicere omni bono amisso facta meliora? Ergo si
omni bono privabuntur, omnino nulla erunt: ergo quamdiu sunt, bona
sunt: ergo quaecumque sunt, bona sunt. Malumque illud quod quaerebam
unde esset, non est substantia; quia si substantia esset, bonum
esset. Aut enim esset incorruptibilis substantia, magnum utique
bonum: aut substantia corruptibilis esset, quae nisi bona esset,
corrumpi non posset. Itaque vidi et manifestatum est mihi quia omnia
bona tu fecisti, et prorsus nullae substantiae sunt quas tu non
fecisti. Et quoniam non aequalia omnia fecisti, ideo sunt omnia;
quia singula bona sunt, et simul omnia valde bona; quoniam fecit Deus
noster omnia bona valde (Gen. I; et Eccli. XXXIX, 21).
|
|