|
6. Sic enim nitebar caetera invenire, ut jam inveneram melius esse
incorruptibile, quam corruptibile; et ideo te, quidquid esses, esse
incorruptibilem confitebar. Neque enim ulla anima unquam potuit,
poteritve cogitare aliquid quod sit te melius, qui summum et optimum
bonum es. Cum autem verissime atque certissime incorruptibile
corruptibili praeponatur, sicut jam ego praeponebam, poteram jam
cogitatione aliquid attingere quod esset melius Deo meo, nisi tu esses
incorruptibilis. Ubi igitur videbam incorruptibile corruptibili esse
praeferendum, ibi te quaerere debebam, atque inde advertere unde sit
malum, id est, unde sit ipsa corruptio, qua violari substantia tua
nullo modo potest. Nullo enim prorsus modo violat corruptio Deum
nostrum; nulla voluntate, nulla necessitate, nullo improviso casu;
quoniam ipse est Deus, et quod sibi vult bonum est, et ipse est idem
bonum: corrumpi autem non est bonum. Nec cogeris invitus ad aliquid,
quia voluntas tua non est major quam potentia tua. Esset autem major,
si te ipso tu ipse major esses: voluntas enim et potentia Dei, Deus
ipse est. Et quid improvisum tibi qui nosti omnia, et nulla natura
est, nisi quia nosti eam? Et utquid multa dicimus, cur non sit
corruptibilis substantia quae Deus est, quando si hoc esset, non
esset Deus?
|
|