|
12. Nam posteaquam ille mihi imperitus earum artium, quibus eum
excellere putaveram, satis apparuit, desperare coepi posse eum mihi
illa quae me movebant aperire atque dissolvere; quorum quidem ignarus
posset veritatem tenere pietatis, sed si manichaeus non esset. Libri
quippe eorum pleni sunt longissimis fabulis, de coelo et sideribus, et
sole et luna: quae mihi eum, quod utique cupiebam, collatis numerorum
rationibus, quas alibi ego legeram, utrum potius ita essent ut
Manichaei libris continebantur, an certe vel par etiam inde ratio
redderetur, subtiliter explicare posse jam non arbitrabar. Quae tamen
ubi consideranda et discutienda protuli, modeste sane ille nec ausus
est subire ipsam sarcinam. Noverat enim se ista non nosse, nec eum
puduit confiteri. Non erat de talibus quales multos loquaces passus
eram, conantes ea me docere, et dicentes nihil. Iste vero cor
habebat, etsi non rectum ad te, nec tamen nimis incautum ad seipsum.
Non usquequaque imperitus erat imperitiae suae, et noluit se temere
disputando in ea coarctari, unde nec exitus ei ullus, nec facilis
esset reditus: etiam hinc mihi amplius placuit. Pulchrior est enim
temperantia confitentis animi, quam illa quae nosse cupiebam: et eum
in omnibus difficilioribus et subtilioribus quaestionibus talem
inveniebam.
13. Refracto itaque studio quod intenderam in Manichaei litteras,
magisque desperans de caeteris eorum doctoribus, quando in multis quae
me movebant, ita ille nominatus apparuit; coepi cum eo pro studio ejus
agere vitam, quo ipse flagrabat in eas litteras, quas tunc jam rhetor
Carthagini adolescentes docebam; et legere cum eo, sive quae ille
audita desideraret, sive quae ipse tali ingenio apta existimarem.
Caeterum conatus omnis meus, quo proficere in illa secta statueram,
illo homine cognito prorsus intercidit: non ut ab eis omnino
separarer, sed quasi melius quidquam non inveniens, eo quo jam quoquo
modo irrueram, contentus interim esse decreveram, nisi aliquid forte
quod magis eligendum esset eluceret. Ita ille Faustus, qui multis
laqueus mortis exstitit, meum quo captus eram relaxare jam coeperat,
nec volens nec sciens. Manus enim tuae, Deus meus, in abdito
providentiae tuae, non deserebant animam meam; et de sanguine cordis
matris meae, per lacrymas ejus diebus ac noctibus pro me sacrificabatur
tibi; et egisti mecum miris modis . Tu illud egisti, Deus meus.
Nam a Domino gressus hominis diriguntur; et viam ejus volet (Psal.
XXXVI, 23). Aut quae procuratio salutis, praeter manum
tuam, reficientem quae fecisti?
|
|