|
17. Qui habitare facis unanimes in domo (Psal. LXVII,
7), consociasti nobis et Evodium juvenem ex nostro municipio. Qui
cum agens in rebus militaret, prior nobis ad te conversus est et
baptizatus, et relicta militia saeculari, accinctus in tua. Simul
eramus, simul habitaturi placito sancto. Quaerebamus quisnam locus
nos utilius haberet servientes tibi: pariter remeabamus in Africam.
Et cum apud Ostia Tiberina essemus, mater defuncta est. Multa
praetereo, quia multum festino. Accipe confessiones meas et gratiarum
actiones, Deus meus, de rebus innumerabilibus etiam in silentio.
Sed non praeteribo quidquid mihi anima parturit de illa famula tua,
quae me parturivit; et carne, ut in hanc temporalem; et corde, ut in
aeternam lucem nascerer . Non ejus, sed tua dicam dona in ea; neque
enim seipsam fecerat, aut educaverat seipsam. Tu creasti eam, nec
pater nec mater sciebat qualis ex eis fieret. Et erudivit eam in
timore tuo virga Christi tui, regimen unici Filii tui in domo
fideli, bono membro Ecclesiae tuae. Nec tantam erga suam disciplinam
diligentiam matris praedicabat, quantam famulae cujusdam decrepitae,
quae patrem ejus infantem portaverat, sicut dorso grandiuscularum
puellarum parvuli portari solent. Cujus rei gratia, et propter
senectam ac mores optimos, in domo christiana satis a dominis
honorabatur. Unde etiam curam dominicarum filiarum commissam sibi
diligenter gerebat, et erat in eis coercendis, cum opus esset, sancta
severitate vehemens, atque in docendis sobria prudentia. Nam eas,
praeter illas horas quibus ad mensam parentum moderatissime alebantur,
etiamsi exardescerent siti, nec aquam bibere sinebat, praecavens
consuetudinem malam, et addens verbum sanum: Modo aquam bibitis,
quia in potestate vinum non habetis; cum autem ad maritos veneritis,
factae dominae apothecarum et cellariorum, aqua sordebit, sed mos
potandi praevalebit. Hac ratione praecipiendi et auctoritate imperandi
frenabat aviditatem tenerioris aetatis, et ipsam puellarum sitim
formabat ad honestum modum, ut jam nec liberet quod non deceret.
18. Et surrepserat tamen, sicut mihi filio famula tua narrabat,
surrepserat ei vinolentia. Nam cum de more, tanquam puella sobria,
juberetur a parentibus de cuppa vinum depromere, submisso poculo qua
desuper patet, priusquam in lagunculam funderet merum, primoribus
labris sorbebat exiguum, quia non poterat amplius, sensu recusante.
Non enim ulla temulenta cupidine faciebat hoc, sed quibusdam
superfluentibus aetatis excessibus, qui ludicris moribus ebulliunt, et
in puerilibus animis majorum pondere premi solent Itaque ad illud
modicum quotidiana modica addendo; quoniam qui modica spernit,
paulatim decidit (Eccli. XIX, 1); in eam consuetudinem lapsa
erat, ut prope jam plenos mero caliculos inhianter hauriret. Ubi tunc
sagax anus, et vehemens illa prohibitio? Numquid valebat aliquid
adversus latentem morbum, nisi tua medicina, Domine, vigilaret super
nos? Absente patre et matre et nutritoribus, tu praesens, qui
creasti, qui vocas, qui etiam per praepositos homines boni aliquid
agis ad animarum salutem, quid tunc egisti, Deus meus? unde
curasti? unde sanasti? Nonne protulisti durum et acutum ex altera
anima convicium, tanquam medicinale ferrum ex occult provisionibus
tuis, et uno ictu putredinem illam praecidisti? Ancilla enim cum qua
solebat accedere a cuppam, litigans cum domina minore, ut fit, sola
cum sola, objecit hoc crimen, amarissima insultation vocans
meribibulam. Quo illa stimulo percussa, respexit foeditatem suam,
confestimque damnavit atque exuit. Sicut amici adulantes pervertunt,
sic inimici litigantes plerumque corrigunt. Nec tu quod per eos agis,
sed quod ipsi voluerunt, retribuis eis. Illa enim irata exagitare
appetivit minorem dominam, non sanare: et ideo clanculo, aut quia ita
eas invenerat locus et tempus litis; aut ne forte et ipsa
periclitaretur quod tam sero prodidisset. At tu, Domine, rector
coelitum et terrenorum, ad usus tuos contorquens profunda torrentis,
fluxum saeculorum ordinans turbulentum, etiam de alterius animae
insania sanasti alteram; ne quisquam cum hoc advertit, potentiae suae
tribuat, si verbo ejus alius corrigatur, quem vult corrigi.
|
|
