|
1. Accipe sacrificium confessionum mearum de manu linguae meae, quam
formasti et excitasti, ut confiteatur nomini tuo; et sana omnia ossa
mea, et dicant: Domine, quis similis tibi? (Psal. XXXIV,
10.) Neque enim docet te quid in se agatur qui tibi confitetur;
quia oculum tuum non excludit cor clausum, nec manum tuam repellit
duritia hominum: sed solvis eam, cum voles, aut miserans aut
vindicans; et non est qui se abscondat a calore tuo. Sed te laudet
anima mea, ut amet te; et confiteatur tibi miserationes tuas, ut
laudet te. Non cessat nec tacet laudes tuas universa creatura tua;
nec spiritus omnis hominis per os conversum ad te, nec animalia nec
corporalia per os considerantium ea; ut exsurgat in te a lassitudine
anima nostra, innitens eis quae fecisti, et transiens ad te qui
fecisti haec mirabiliter: et ibi refectio et vera fortitudo.
|
|