|
16. Et ecce excipior ibi flagello aegritudinis corporalis, et ibam
ad inferos, portans omnia mala quae commiseram et in te, et in me, et
in alios, multa et gravia, super originalis peccati vinculum quo omnes
in Adam morimur. Non enim quidquam eorum mihi donaveras in Christo;
nec solverat ille in cruce sua inimicitias quas tecum contraxeram
peccatis meis. Quomodo enim eas solveret in cruce phantasmatis, quod
de illo credideram? Quam ergo falsa mihi videbatur mors carnis ejus,
tam vera erat animae meae: et quam vera erat mors carnis ejus, tam
falsa vita animae meae, quae id non credebat. Et ingravescentibus
febribus jam ibam et peribam. Quo enim irem, si tunc hinc abirem,
nisi in ignem atque tormenta digna factis meis in veritate ordinis tui?
Et illa hoc nesciebat, et tamen pro me orabat absens. Tu autem
ubique praesens, ubi erat exaudiebas eam; et ubi eram miserebaris
mei, ut recuperarem salutem corporis mei, adhuc insanus corde
sacrilego. Neque enim desiderabam in illo tanto periculo baptismum
tuum; et melior eram puer, quando illum de materna pietate flagitavi,
sicut jam recordatus atque confessus sum. Sed in dedecus meum
creveram, et consilia medicinae tuae demens irridebam, qui me non
sivisti talem bis mori. Quo vulnere si feriretur cor matris, nunquam
sanaretur. Non enim satis eloquor quid erga me habebat animi, et
quanto majore sollicitudine me parturiebat spiritu, quam carne
pepererat.
17. Non itaque video quomodo sanaretur, si mea talis illa mors
transverberasset viscera dilectionis ejus. Et ubi essent tantae preces
et tam crebrae sine intermissione? Nusquam nisi ad te. An vero tu,
Deus misericordiarum, sperneres cor contritum et humiliatum viduae
castae ac sobriae, frequentantis eleemosynas, obsequentis atque
servientis sanctis tuis, nullum diem praetermittentis oblationem ad
altare tuum; bis in die, mane et vespere, ad ecclesiam tuam sine ulla
intermissione venientis, non ad vanas fabulas et aniles loquacitates,
sed ut te audiret in tuis sermonibus, et tu illam in suis orationibus.
Hujusne tu lacrymas, quibus non a te aurum et argentum petebat, nec
aliquod nutabile aut volubile bonum, sed salutem animae filii sui; tu
cujus munere talis erat, contemneres et repelleres ab auxilio tuo?
Nequaquam, Domine. Imo vero aderas, et exaudiebas, et faciebas
ordine quo praedestinaveras esse faciendum. Absit ut tu falleres eam
in illis visionibus et responsis tuis, quae jam commemoravi, et quae
non commemoravi, quae illa fideli pectore tenebat; et semper orans,
tanquam chirographa tua ingerebat tibi. Dignaris enim, quoniam in
saeculum misericordia tua, eis quibus omnia debita dimittis, etiam
promissionibus tuis debitor fieri.
|
|