|
3. Quid mihi ergo est cum hominibus ut audiant confessiones meas,
quasi ipsi sanaturi sint omnes languores meos? Curiosum genus ad
cognoscendam vitam alienam, desidiosum ad corrigendam suam. Quid a me
quaerunt audire qui sim, qui nolunt a te audire qui sint? Et unde
sciunt, cum a meipso de meipso audiunt, an verum dicam; quandoquidem
nemo scit hominum quid agatur in homine, nisi spiritus hominis qui in
ipso est (I Cor. II, 11)? Si autem a te audiant de seipsis,
non poterunt dicere, Mentitur Dominus. Quid est enim a te audire de
se, nisi cognoscere se? Quis porro cognoscit, et dicit, Falsum
est, nisi ipse mentiatur? Sed quia charitas omnia credit (Ibid.
XIII, 7), inter eos utique quos connexos sibim et unum facit,
ego quoque, Domine, etiam sic tibi confiteor, ut audiant homines,
quibus demonstrare non possum an vera confitear; sed credunt mihi
quorum mihi aures charitas aperit.
4. Verumtamen tu, medice meus intime, quo fructu ista faciam,
eliqua mihi. Nam confessiones praetoritorum malorum meorum, quae
remisisti et texisti ut beares me in te (Psal. XXXI, 1),
mutans animam meam fide et Sacramento tuo, cum leguntur et audiuntur,
excitant cor ne dormiat in desperatione et dicat, Non possum; sed
evigilet in amore misericordiae tuae et dulcedine gratiae tuae, qua
potens est omnis infirmus, qui sibi per ipsam fit conscius infirmitatis
suae. Et delectat bonos audire praeterita mala eorum qui jam carent
eis; nec ideo delectat quia mala sunt, sed quia fuerunt et non sunt.
Quo itaque fructu, Domine meus cui quotidie confitetur conscientia
mea, spe misericordiae tuae securior quam innocentia sua; quo fructu,
quaeso, etiam hominibus coram te confiteor per has litteras adhuc quis
ego sim, non quis fuerim? Nam illum fructum vidi et commemoravi.
Sed quis adhuc sim, ecce in ipso tempore confessionum mearum, et
multi hoc nosse cupiunt qui me noverunt et non me noverunt, qui ex me
vel de me aliquid audierunt; sed auris eorum non est ad cor meum, ubi
ego sum quicumque sum. Volunt ergo audire confitentem me quid ipse
intus sim, quo nec oculum nec aurem nec mentem possunt intendere;
credituri tamen volunt, numquid cognituri? Dicit enim eis charitas
qua boni sunt non mentiri me de me confitentem, et ipsa in eis credit
mihi.
|
|