|
29. Premebam oculos ejus, et confluebat in praecordia mea
moestitudo ingens, et transfluebat in lacrymas; ibidemque oculi mei
violento animi imperio resorbebant fontem suum usque ad siccitatem, et
in tali luctamine valde male mihi erat. Tum vero ubi efflavit extremum
spiritum , puer Adeodatus exclamavit in planctum, atque ab omnibus
nobis coercitus tacuit. Hoc modo etiam meum quiddam puerile quod
labebatur in fletus juvenili voce cordis, coercebatur et tacebat.
Neque enim decere arbitrabamur funus illud questibus lacrymosis
gemitibusque celebrare ; quia his plerumque solet deplorari quaedam
miseria morientium, aut quasi omnimodo exstinctio. At illa nec misere
moriebatur, nec omnino moriebatur. Hoc et documentis morum ejus, et
fide non ficta, rationibusque certis tenebamus.
30. Quid ergo erat quod intus mihi graviter dolebat, nisi ex
consuetudine simul vivendi dulcissima et charissima repente disrupta
vulnus recens? Gratulabar quidem testimonio ejus, quod in ea ipsa
ultima aegritudine, obsequiis meis interblandiens, appellabat me
pium, et commemorabat grandi dilectionis affectu nunquam se audisse ex
ore meo jaculatum in se durum aut contumeliosum sonum . Sed tamen quid
tale, Deus meus, qui fecisti nos, quid comparabile habebat honor a
me delatus illi, et servitus ab illa mihi? Quoniam itaque deserebar
tam magno ejus solatio, sauciabatur anima mea, et quasi dilaniabatur
vita, quae una facta erat ex mea et illius.
31. Cohibito ergo a fletu illo puero, Psalterium arripuit
Evodius, et cantare coepit psalmum; cui respondebamus omnis domus:
Misericordiam et judicium cantabo tibi, Domine (Psal. C. 1).
Audito autem quid ageretur, convenerunt multi fratres ac religiosae
feminae; et de more illis, quorum officium erat, funus curantibus,
ego in parte ubi decenter poteram, cum eis qui me non deserendum esse
censebant, quod erat tempori congruum disputabam; eoque fomento
veritatis mitigabam cruciatum tibi notum, illis ignorantibus et intente
audientibus, et sine sensu doloris me esse arbitrantibus. At ego in
auribus tuis, ubi eorum nullus audiebat, increpabam mollitiem affectus
mei, et constringebam fluxum moeroris, cedebatque mihi paululum;
rursusque impetu suo ferebatur, non usque ad eruptionem lacrymarum,
nec usque ad vultus mutationem, sed ego sciebam quid corde premerem.
Et quia mihi vehementer displicebat tantum in me posse haec humana,
quae ordine debito et sorte conditionis nostrae accidere necesse est,
alio dolore dolebam dolorem meum, et duplici tristitia macerabar.
32. Cum ecce corpus elatum est , imus, redimus sine lacrymis.
Nam neque in eis precibus quas tibi fudimus, cum offerretur pro ea
sacrificium pretii nostri, jam juxta sepulcrum posito cadavere,
priusquam deponeretur, sicut illic fieri solet, nec in eis precibus
ego flevi: sed toto die graviter in occulto moestus eram, et mente
turbata rogabam te, ut poteram, quo sanares dolorem meum, nec
faciebas; credo, commendans memoriae meae, vel hoc uno documento,
omnis consuetudinis vinculum, etiam adversus mentem quae jam non
fallaci verbo pascitur . Visum etiam mihi est ut irem lavatum, quod
audieram inde balneis nomen inditum, quia Graeci BALANEION
dixerint, quod anxietatera pellat ex animo. Ecce et hoc confiteor
misericordiae tuae, Pater orphanorum, quoniam lavi, et talis eram
qualis priusquam lavissem. Neque enim exsudavit de corde meo moeroris
amaritudo. Deinde dormivi et evigilavi, et non parva ex parte
mitigatum inveni dolorem meum; atque ut eram in lecto meo solus,
recordatus sum veridicos versus Ambrosii tui; tu es enim
|
Deus, creator omnium,
Polique rector, vestiens
Diem decoro lumine,
Noctem sopora gratia:
Artus solutos ut quies
Reddat laboris usui,
Mentesque fessas allevet,
Luctusque solvat anxios.
|
|
33. Atque inde paulatim reducebam in pristinum sensum ancillam
tuam, conversationemque ejus piam in te, et sancte in nos blandam
atque morigeram, qua subito destitutus sum; et libuit flere in
conspectu tuo de illa et pro illa, de me et pro me. Et dimisi
lacrymas quas continebam, ut effluerent quantum vellent, substernens
eas cordi meo; et requievit in eis , quoniam ibi erant aures tuae,
non cujusquam hominis superbe interpretantis ploratum meum. Et nunc,
Domine, confiteor tibi in litteris. Legat qui volet, et
interpretetur ut volet, et si peccatum invenerit, flevisse me matrem
exigua parte horae, matrem oculis meis interim mortuam, quae me multos
annos fleverat ut oculis tuis viverem, non irrideat; sed potius, si
est grandi charitate, pro peccatis meis fleat ipse ad te Patrem omnium
fratrum Christi tui.
|
|