|
60. Tentamur his tentationibus quotidie, Domine; sine cessatione
tentamur. Quotidiana fornax nostra est humana lingua. Imperas nobis
et in hoc genere continentiam: da quod jubes, et jube quod vis. Tu
nosti de hac re ad te gemitum cordis mei, et flumina oculorum meorum.
Neque enim facile colligo quam sim ab ista peste mundatior, et multum
timeo occulta mea (Psal. XVIII, 13), quae norunt oculi
tui, mei autem non. Est enim qualiscumque in aliis generibus
tentationum mihi facultas explorandi me; in hoc pene nulla est. Nam
et a voluptatibus carnis, et a curiositate supervacanea cognoscendi,
video quantum assecutus sim posse refrenare animum meum, cum eis rebus
careo, vel voluntate, vel cum absunt . Tunc enim me interrogo, quam
magis minusve mihi molestum sit non habere. Divitiae vero quae ob hoc
expetuntur, ut alicui istarum trium cupiditatum, vel duabus earum,
vel omnibus serviant, si persentiscere non potest animus utrum eas
habens contemnat, possunt et dimitti ut se probet. Laude vero ut
careamus, atque in eo experiamur quid possumus, numquid male vivendum
est, et tam perdite atque immaniter, ut nemo nos noverit qui non
detestetur? Quae major dementia dici aut cogitari potest? At si
bonae vitae bonorumque operum comes et solet et debet esse laudatio,
tam comitatum ejus, quam ipsam bonam vitam deseri non oportet. Non
autem sentio sine quo esse aut aequo animo, aut aegre possim, nisi cum
abfuerit.
61. Quid igitur tibi in hoc genere tentationis, Domine,
confiteor? Quid, nisi delectari me laudibus; sed amplius ipsa
veritate quam laudibus? Nam si mihi proponatur utrum malim furens,
aut in omnibus rebus errans, ab omnibus hominibus laudari; an
constans, et in veritate certissimus, ab omnibus vituperari; video
quid eligam. Verumtamen nollem ut vel augeret mihi gaudium cujuslibet
boni mei suffragatio oris alieni. Sed auget, fateor; non solum, sed
et vituperatio minuit. Et cum ista miseria mea perturbor, subintrat
mihi excusatio, quae qualis sit, tu scis, Deus; nam me incertum
facit. Quia enim nobis imperasti non tantum continentiam, id est, a
quibus rebus amorem cohibeamus, verum etiam justitiam, id est, quo
eum conferamus; nec te tantum voluisti a nobis, verum etiam proximum
diligi: saepe mihi videor de profectu aut spe proximi delectari, cum
bene intelligentis laude delector; et rursus ejus malo contristari,
cum eum audio vituperare quod aut ignorat, aut bonum est. Nam et
contristor aliquando laudibus meis, cum vel ea laudantur in me, in
quibus ipse mihi displiceo; vel etiam bona minora et levia pluris
aestimantur quam aestimanda sunt. Sed rursus, unde scio an propterea
sic afficior, quia nolo de meipso a me dissentire laudatorem meum; non
quia illius utilitate moveor, sed quia eadem bona quae mihi in me
placent, jucundiora mihi sunt cum et alteri placent? Quodammodo enim
non ego laudor, cum de me sententia mea non laudatur; quandoquidem aut
illa laudantur quae mihi displicent, aut illa amplius quae mihi minus
placent. Ergone de hoc incertus sum mei?
62. Ecce in te, Veritas, video non me laudibus meis propter me,
sed propter proximi utilitatem moveri oportere. Et utrum ita sit
nescio. Minus mihi in hac re notus sum ipse quam tu . Obsecro te,
Deus meus, et meipsum mihi indica, ut confitear oraturis pro me
fratribus meis quod in me saucium comperero. Iterum me diligentius
interrogem. Si utilitate proximi moveor in laudibus meis, cur minus
moveor, si quisquam alius injuste vituperetur, quam si ego? cur ea
contumelia magis mordeor quae in me, quam quae in alium eadem
iniquitate coram me jacitur? An et hoc nescio? Etiamne id restat ut
ipse me seducam, et verum non faciam coram te in corde et lingua mea?
Insaniam istam, Domine, longe fac a me, ne oleum peccatoris mihi
sit os meum ad impinguandum caput meum (Psal. CXL, 5).
|
|