|
26. Magna vis est memoriae, nescio quid horrendum, Deus meus,
profunda et infinita multiplicitas; et hoc animus est, et hoc ego ipse
sum. Quid ergo sum, Deus meus? quae natura sum? Varia, multimoda
vita, et immensa vehementer. Ecce in memoriae meae campis et antris
et cavernis innumerabilibus, atque innumerabiliter plenis
innumerabilium rerum generibus, sive per imagines, sicut omnium
corporum; sive per praesentiam, sicut artium; sive per nescio quas
notiones vel notationes, sicut affectionum animi; quas et cum animus
non patitur, memoria tenet, cum in animo sit quidquid est in memoria:
per haec omnia discurro et volito; hac illac penetro etiam quantum
possum, et finis nusquam; tanta vis est memoriae, tanta vitae vis est
in homine vivente mortaliter! Quid igitur agam, tu vera mea vita
Deus meus? Transibo et hanc vim meam quae memoria vocatur, transibo
eam ut pertendam ad te, dulce lumen. Quid dicis mihi? Ecce ego
ascendens per animum meum ad te qui desuper mihi manes. Transibo et
istam vim meam, quae memoria vocatur, volens te attingere unde attingi
potes, et inhaerere tibi unde inhaerere tibi potest. Habent enim
memoriam et pecora et aves, alioquin non cubilia nidosve repeterent,
non alia multa quibus assuescunt, neque enim et assuescere valerent
ullis rebus nisi per memoriam. Transibo ergo et memoriam, ut attingam
eum qui separavit me a quadrupedibus, et volatilibus coeli sapientiorem
me fecit. Transibo et memoriam; et ubi te inveniam, vere bona et
secura suavitas? et ubi te inveniam? Si praeter memoriam meam te
invenio, immemor tui sum. Et quomodo jam inveniam te, si memor non
sum tui?
|
|