|
2. Et tibi quidem, Domine, cujus oculis nuda est abyssus humanae
conscientiae, quid occultum esset in me, etiamsi nollem confiteri
tibi? Te enim mihi absconderem, non me tibi. Nunc autem quod
gemitus meus testis est displicere me mihi, tu refulges et places, et
amaris et desideraris; ut erubescam de me, et abjiciam me atque eligam
te, et nec tibi nec mihi placeam nisi de te. Tibi ergo, Domine,
manifestus sum quicumque sim; et quo fructu tibi confitear, dixi.
Neque enim id ago verbis carnis et vocibus, sed verbis animae et
clamore cogitationis, quem novit auris tua. Cum enim malus sum,
nihil est aliud confiteri tibi, quam displicere mihi; cum vero pius,
nihil est aliud confiteri tibi, quam hoc non tribuere mihi: quoniam
tu, Domine, benedicis justum (Psal. V, 13), sed prius eum
justificas impium (Rom. IV, 5). Confessio itaque mea, Deus
meus, in conspectu tuo tibi tacite fit, et non tacite. Tacet enim
strepitu, clamat affectu. Neque enim dico recti aliquid hominibus,
quod non a me tu prius audieris; aut etiam tu aliquid tale audis a me,
quod non mihi tu prius dixeris.
|
|