|
14. Et tamen adhuc per fidem, nondum per speciem (II Cor. V,
7). Spe enim salvi facti sumus. Spes autem quae videtur, non est
spes (Rom. VIII, 24). Adhuc abyssus abyssum invocat, sed
in voce cataractarum tuarum (Psal. XLI, 8). Adhuc et ille qui
dicit: Non potui vobis loqui quasi spiritualibus, sed quasi
carnalibus (I Cor. III, 1), etiam ipse nondum se arbitratur
comprehendisse; et quae retro oblitus, in ea quae ante sunt,
extenditur (Philip. III, 13), et ingemiscit gravatus, et
sitit anima ejus ad Deum vivum, quemadmodum cervus ad fontes aquarum,
et dicit: Quando veniam? (Psal. XLI, 2, 3) habitaculum
suum quod de coelo est, superindui cupiens (II Cor. V, 2), et
invocat inferiorem abyssum, dicens: Nolite conformari huic saeculo,
sed reformamini in novitate mentis vestrae (Rom. XII, 2); et:
Nolite pueri effici mentibus , sed malitia parvuli estote, ut
mentibus perfecti sitis (I Cor. XIV, 20); et: O stulti
Galatae, quis vos fascinavit? (Gal. III, 1.) Sed jam non
in voce sua; in tua enim qui misisti Spiritum tuum de excelsis
(Act. II, 2), per eum qui ascendit in altum (Psal.
LXVII, 19), et aperuit cataractas donorum suorum, ut fluminis
impetus laetificaret civitatem tuam (Psal. XLV, 5). Illi enim
suspirat sponsi amicus, habens jam spiritus primitias penes eum, sed
adhuc in semetipso ingemiscens, adoptionem exspectans redemptionem
corporis sui (Rom. VIII, 23): illi suspirat, membrum est
enim sponsae; et illi zelat, amicus est enim sponsi; illi zelat non
sibi (Joan. III, 19), quia in voce cataractarum tuarum, non
in voce sua invocat alteram abyssum (Psal. XLI, 8), cui zelans
timet, ne sicut serpens Evam decepit astutia sua, sic et eorum sensus
corrumpantur a castitate, quae est in sponso nostro Unico tuo (II
Cor. II, 3). Quae est illa speciei lux? Cum videbimus eum
sicuti est (Joan. III, 2), et transierint lacrymae quae mihi
factae sunt panis die ac nocte, dum dicitur mihi quotidie, Ubi est
Deus tuus? (Psal. XLI, 4.)
|
|