|
24. Cum enim non satagerem discere quae dicebat, sed tantum
quemadmodum dicebat audire (ea mihi quippe jam desperanti ad te viam
patere homini, inanis cura remanserat), veniebant in animum meum
simul cum verbis quae diligebam, res etiam quas negligebam. Neque
enim ea dirimere poteram. Et dum cor aperirem ad excipiendum quam
diserte diceret, pariter intrabat et quam vere diceret, gradatim
quidem. Nam primo etiam ipsa defendi posse mihi jam coeperant videri,
et fidem catholicam, pro qua nihil posse dici adversus oppugnantes
Manichaeos putaveram, jam non impudenter asseri existimabam; maxime
audito uno atque altero, et saepius aenigmate soluto de Scriptis
veteribus: ubi, cum ad litteram acciperem, occidebar .
Spiritualiter itaque plerisque illorum librorum expositis locis, jam
reprehendebam desperationem meam, illam duntaxat qua credideram Legem
et Prophetas detestantibus atque irridentibus resisti omnino non
posse. Nec tamen jam ideo mihi catholicam viam tenendam esse
sentiebam, quia et ipsa poterat habere doctos assertores suos qui
copiose et non absurde objecta refellerent; nec ideo jam damnandum
illud quod tenebam, quia defensionis partes aequabantur. Ita enim
Catholica non mihi victa videbatur, ut nondum etiam victrix
appareret.
25. Tunc vero fortiter intendi animum, si quo modo possem certis
aliquibus documentis Manichaeos convincere falsitatis. Quod si possem
spiritualem substantiam cogitare, statim machinamenta illa omnia
solverentur et abjicerentur ex animo meo; sed non poteram. Verumtamen
de ipso mundi hujus corpore, omnique natura quam sensus carnis
attingeret, multa probabiliora plerosque sensisse philosophos, magis
magisque considerans atque comparans, judicabam. Itaque Academicorum
more, sicut existimantur, dubitans de omnibus atque inter omnia
fluctuans, Manichaeos quidem relinquendos esse decrevi: non arbitrans
eo ipso tempore dubitationis meae in illa secta mihi permanendum esse,
cui jam nonnullos philosophos praeponebam; quibus tamen philosopha quod
sine nomine salutari Christi essent, curationem languoris animae meae
committere omnino recusabam. Statui ergo tamdiu esse catechumenus in
catholica Ecclesia mihi a parentibus commendata, donec aliquid certi
eluceret quo cursum dirigerem.
|
|