|
37. Sed quomodo minuitur aut consumitur futurum, quod nondum est?
aut quomodo crescit praeteritum quod jam non est, nisi quia in animo
qui illud agit tria sunt? Nam et exspectat et attendit et meminit, ut
id quod exspectat, per id quod attendit, transeat in id quod
meminerit. Quis igitur negat futura nondum esse? Sed tamen jam est
in animo exspectatio futurorum. Et quis negat praeterita jam non
esse? Sed tamen adhuc est in animo memoria praeteritorum. Et quis
negat praesens tempus carere spatio, quia in puncto praeterit? Sed
tamen perdurat attentio per quam pergat abesse quod aderit. Non igitur
longum tempus futurum quod non est, sed longum futurum longa
exspectatio futuri est; neque longum praeteritum tempus quod non est,
sed longum praeteritum longa memoria praeteriti est.
38. Dicturus sum canticum quod novi: antequam incipiam, in totum
exspectatio mea tenditur; cum autem coepero, quantum ex illa in
praeteritum decerpsero, tenditur in memoria mea: atque distenditur
vita hujus actionis meae in memoriam, propter quod dixi; et in
exspectationem, propter quod dicturus sum: praesens tamen adest
attentio mea, per quam trajiciatur quod erat futurum ut fiat
praeteritum. Quod quanto magis agitur et agitur, tanto breviata
exspectatione prolongatur memoria; donec tota exspectatio consumatur,
cum tota illa actio finita transierit in memoriam. Et quod in toto
cantico, hoc in singulis particulis ejus fit, atque in singulis
syllabis ejus; hoc in actione longiore, cujus forte particula est
illud canticum; hoc in tota vita hominis, cujus partes sunt omnes
actiones hominis; hoc in toto saeculo filiorum hominum, cujus partes
sunt omnes vitae hominum.
|
|