|
38. Volo etiam dicere, Domine Deus meus, quod me consequens tua
Scriptura commonet; et dicam, nec verebor. Verum enim dicam, te
mihi inspirante, quod ex eis verbis voluisti ut dicerem. Neque enim
alio praeter te inspirante credo me verum dicere, cum tu sis veritas
(Joan. XIV, 6), omnis autem homo mendax (Psal. CXV,
11). Et ideo qui loquitur mendacium, de suo loquitur (Joan.
VIII, 44). Ergo ut verum loquar, de tuo loquar. Ecce
dedisti nobis in escam omne fenum sativum, seminans semen quod est
super omnem terram; et omne lignum quod habet in se fructum seminis
sativi. Nec nobis solis, sed et omnibus avibus coeli, et bestiis
terrae, atque serpentibus: piscibus autem et cetis magnis non dedisti
haec. Dicebamus enim eis fructibus terrae significari, et in
allegoria figurari opera misericordiae, quae hujus vitae necessitatibus
exhibentur ex terra fructifera. Talis terra erat pius Onesiphorus,
cujus domui dedisti misericordiam, quia frequenter Paulum tuum
refrigeravit, et catenam ejus non erubuit (II Tim. I, 16).
Hoc fecerunt et fratres, et tali fruge fructificaverunt, qui quod ei
deerat, suppleverunt ex Macedonia (II Cor. XI, 9). Quomodo
autem dolet quaedam ligna, quae fructum ei debitum non dederunt, ubi
ait: In prima mea defensione nemo mihi adfuit, sed omnes me
dereliquerunt: non illis imputetur? (II Tim. IV, 16.)
Ista enim debentur eis qui ministrant doctrinam rationalem per
intelligentias divinorum mysteriorum; et ita eis debentur, tanquam
hominibus. Debentur autem eis sicut animae vivae, praebentibus se ad
imitandum in omni continentia. Item debentur eis tanquam volatilibus,
propter benedictiones eorum quae multiplicantur super terram, quoniam
in omnem terram exivit sonus eorum (Psal. XVIII, 5).
|
|