|
41. Jubes certe ut contineam a concupiscentia carnis, et
concupiscentia oculorum, et ambitione saeculi (Joan. II, 16).
Jussisti a concubitu; et de ipso conjugio melius aliquid quam
concessisti monuisti. Et quoniam dedisti, factum est et antequam
dispensator sacramenti tui fierem. Sed adhuc vivunt in memoria mea,
de qua multa locutus sum, talium rerum imagines, quas ibi consuetudo
mea fixit; et occursant mihi vigilanti quidem carentes viribus, in
somnis autem non solum usque ad delectationem, sed etiam usque ad
consensionem factumque simillimum. Et tantum valet imaginis illusio in
anima mea et in carne mea, ut dormienti falsa visa persuadeant quod
vigilanti vera non possunt. Numquid tunc ego non sum, Domine Deus
meus? Et tamen tantum interest inter meipsum et meipsum, intra
momentum quo hinc ad soporem transeo, vel huc inde retranseo! Ubi est
tunc ratio, quae talibus suggestionibus resistit vigilans? Et si res
ipsae ingerantur, inconcussus maneo . Numquid clauditur cum oculis?
numquid sopitur cum sensibus corporis? Et unde saepe etiam in somnis
resistimus, nostrique propositi memores, atque in eo castissime
permanentes, nullum talibus illecebris adhibemus assensum? Et tamen
tantum interest, ut cum aliter accidit, evigilantes ad conscientiae
requiem redeamus; ipsaque distantia reperiamus nos non fecisse, quod
tamen in nobis quoquo modo factum esse doleamus.
42. Numquid non potens est manus tua, Deus omnipotens, sanare
omnes languores animae meae, atque abundantiore gratia tua lascivos
motus etiam mei soporis exstinguere? Augebis, Domine, magis
magisque in me munera tua, ut anima mea sequatur me ad te,
concupiscentiae visco expedita, ut non sit rebellis sibi, atque ut in
somnis etiam, non solum non perpetret istas corruptelarum turpitudines
per imagines animales usque ad carnis fluxum, sed ne consentiat
quidem. Nam ut nihil tale vel tantillum libeat, quantulum possit nutu
cohiberi, etiam in casto dormientis affectu, non tantum in hac vita,
sed etiam in hac aetate, non magnum est omnipotenti, qui vales facere
supra quam petimus et intelligimus (Ephes. III, 20). Nunc
tamen quid adhuc sim in hoc genere mali mei, dixi Domino bono meo,
exsultans cum tremore (Psal. II, 11) in eo quod donasti mihi,
et lugens in eo quod inconsummatus sum, sperans perfecturum te in me
misericordias tuas usque ad pacem plenariam, quam tecum habebunt
interiora et exteriora mea, cum absorpta fuerit mors in victoriam (I
Cor. XV, 54).
|
|