|
9. Inhiabam honoribus, lucris, conjugio; et tu irridebas.
Patiebar in eis cupiditatibus amarissimas difficultates, te propitio
tanto magis, quanto minus sinebas mihi dulcescere quod non eras tu.
Vide cor meum, Domine, qui voluisti ut hoc recordarer et confiterer
tibi. Nunc tibi inhaereat anima mea, quam de visco tam tenaci mortis
exuisti. Quam misera erat! et sensum vulneris tu pungebas, ut
relictis omnibus converteretur ad te qui es super omnia, et sine quo
nulla essent omnia; converteretur, et sanaretur. Quam ergo miser
eram, et quomodo egisti ut sentirem miseriam meam, die illo quo cum
pararem recitare Imperatori laudes , quibus plura mentirer, et
mentienti faveretur ab scientibus, easque curas anhelaret cor meum, et
cogitationum tabificarum febribus aestuaret; transiens per quemdam
vicum Mediolanensem, animadverti pauperem mendicum, jam credo
saturum, jocantem atque laetantem: et ingemui, et locutus sum cum
amicis qui mecum erant, multos dolores insaniarum nostrarum, quia
omnibus talibus conatibus nostris, qualibus tunc laborabam, sub
stimulis cupiditatum trahens infelicitatis meae sarcinam, et trahendo
exaggerans, nihil vellemus aliud nisi ad securam laetitiam pervenire,
quo nos mendicus ille jam praecessisset, nunquam fortasse illuc
venturos! Quod enim jam ille pauculis et emendicatis nummulis adeptus
erat, ad hoc ego tam aerumnosis anfractibus et circuitibus ambiebam,
ad laetitiam scilicet temporalis felicitatis. Non enim verum gaudium
habebat, sed et ego illis ambitionibus multo falsius quaerebam. Et
certe ille laetabatur, ego anxius eram; securus ille, ego trepidus.
Et si quisquam percontaretur me, utrum mallem exsultare an metuere;
responderem, Exsultare. Rursus si interrogaret, utrum me talem
mallem qualis ille, an qualis ego tunc essem; meipsum curis
timoribusque confectum eligerem: sed perversitate; numquid veritate?
Neque enim eo me praeponere illi debebam, quo doctior eram, quoniam
non inde gaudebam, sed placere inde quaerebam hominibus; non ut eos
docerem, sed tantum ut placerem. Propterea et ut baculo disciplinae
tuae confringebas ossa mea.
10. Recedant ergo ab anima mea qui dicunt ei: Interest unde quis
gaudeat. Gaudebat mendicus ille vinolentia; tu gaudere cupiebas
gloria. Qua gloria, Domine? Quae non est in te. Nam sicut illud
verum gaudium non erat, ita nec illa vera gloria; et amplius vertebat
mentem meam. Et ille ipsa nocte digesturus erat ebrietatem suam; ego
cum mea dormieram et surrexeram, et dormiturus et surrecturus eram;
vide quot diebus. Interest vero unde quis gaudeat, scio, et gaudium
spei fidelis incomparabiliter distat ab illa vanitate; sed et tunc
distabat inter nos. Nimirum quippe ille felicior erat, non tantum
quod hilaritate perfundebatur, cum ego curis eviscerarer; verum
etiam, quod ille bene optando acquisiverat vinum, ego mentiendo
quaerebam typhum. Dixi tunc multa in hac sententia charis meis, et
saepe advertebam in his quomodo mihi esset; et inveniebam male mihi
esse, et dolebam et conduplicabam ipsum male. Et si quid arrisisset
prosperum, taedebat apprehendere, quia pene priusquam teneretur,
avolabat.
|
|