|
27. Sine me, Deus meus, dicere aliquid et de ingenio meo munere
tuo, in quibus a me deliramentis atterebatur. Proponebatur enim mihi
negotium animae meae satis inquietum, praemio laudis, et dedecoris vel
plagarum metu, ut dicerem verba Junonis irascentis et dolentis quod
non posset Italia Teucrorum avertere regem (Aeneid. lib. 1, v.
36-75); quae nunquam Junonem dixisse audieram: sed figmentorum
poeticorum vestigia errantes sequi cogebamur, et tale aliquid dicere
solutis verbis, quale Poeta dixisset versibus; et ille dicebat
laudabilius, in quo pro dignitate adumbratae personae, irae ac doloris
similior effectus eminebat, verbis sententias congruenter
vestientibus. Utquid mihi illud, o vera vita mea, Deus meus, quod
mihi recitanti acclamabatur prae multis coaetaneis et conlectoribus
meis? Nonne ecce illa omnia fumus et ventus? Itane aliud non erat
ubi exerceretur ingenium et lingua mea? Laudes tuae, Domine, laudes
tuae per Scripturas tuas suspenderent palmitem cordis mei, et non
raperetur per inania nugarum turpis praeda volatilibus. Non enim uno
modo sacrificatur transgressoribus angelis.
|
|