|
65. Ubi non mecum ambulasti, Veritas, docens quid caveam et quid
appetam, cum ad te referrem inferiora visa mea quae potui, teque
consulerem? Lustravi mundum foris sensu quo potui, et attendi vitam
corporis mei de me, sensusque ipsos meos. Inde ingressus sum in
recessus memoriae meae, multiplices amplitudines plenas miris modis
copiarum innumerabilium; et consideravi, et expavi, et nihil eorum
discernere potui sine te, et nihil eorum esse te inveni. Nec ego ipse
inventor qui peragravi omnia, et distinguere et pro suis quaeque
dignitatibus aestimare conatus sum; excipiens alia nuntiantibus
sensibus, et interrogans alia mecum commixta sentiens, ipsos que
nuntios dignoscens atque dinumerans, jamque in memoriae latis opibus
alia pertractans, alia recondens, alia eruens. Nec ego ipse cum haec
agerem, id est vis mea qua id agebam, nec ipsa eras tu, quia lux es
tu permanens quam de omnibus consulebam an essent, quid essent, quanti
pendenda essent: et audiebam docentem ac jubentem. Et saepe istud
facio; hoc me delectat, et ab actionibus necessitatis quantum relaxari
possum, ad istam voluptatem refugio. Neque in his omnibus, quae
percurro consulens te, invenio tutum locum animae meae nisi in te, quo
colligantur sparsa mea, nec a te quidquam recedat ex me. Et aliquando
intromittis me in affectum multum inusitatum introrsus ad nescio quam
dulcedinem, quae si perficiatur in me, nescio quid erit quod vita ista
non erit. Sed recido in haec aerumnosis ponderibus, et resorbeor
solitis, et teneor, et multum fleo, sed multum teneor. Tantum
consuetudinis sarcina degravat ! Hic esse valeo, nec volo; illic
volo, nec valeo; miser utrobique.
|
|