|
15. Et ego dico: Deus meus, ubi es? Ecce ubi es . Respiro in
te paululum, cum effundo super me animam meam in voce exsultationis et
confessionis, soni festivitatem celebrantis (Psal. XLI, 5).
Et adhuc tristis est, quia relabitur et fit abyssus; vel potius,
sentit adhuc se esse abyssum. Dicit ei fides mea quam accendisti in
nocte ante pedes meos: Quare tristis es, anima mea, et quare
conturbas me? Spera in Domino (Psal. XLII, 5, 6);
lucerna pedibus tuis verbum ejus (Psal. CXVIII, 105).
Spera et persevera, donec transeat nox mater iniquorum, donec
transeat ira Domini, cujus filii et nos fuimus aliquando tenebrae,
quarum residua trahimus in corpore propter peccatum mortuo (Rom.
VIII, 10), donec aspiret dies, et removeantur umbrae (Cant.
II, 17). Spera in Domino: mane astabo , et contemplabor;
semper confitebor illi. Mane astabo, et videbo (Psal. V, 5)
salutare vultus mei (Psal. XLII, 5), Deum meum qui
vivificabit et mortalia corpora nostra, propter Spiritum qui habitat
in nobis (Rom. VIII, 11); quia super interius nostrum
tenebrosum et fluidum misericorditer superferebatur. Unde in hac
peregrinatione pignus accepimus (II Cor. I, 22), ut jam simus
lux (Ephes. V, 8), dum adhuc spe salvi facti sumus (Rom.
VIII, 24), et filii lucis, et filii diei, non filii noctis
neque tenebrarum (I Thess. V, 5), quod tamen fuimus. Inter
quos et nos in isto adhuc incerto humanae notitiae, tu solus dividis,
qui probas corda nostra, et vocas lucem diem, et tenebras noctem
(Gen. I, 5). Quis enim nos discernit, nisi tu? quid autem
habemus quod non accepimus a te (I Cor. IV, 7), ex eadem massa
vasa in honorem, ex qua sunt et alia facta in contumeliam? (Rom.
IX, 21.)
|
|