|
2. Ex plenitudine quippe bonitatis tuae creatura tua subsistit, ut
bonum quod tibi nihil prodesset, nec de te aequale tibi esset, tamen
quia ex te fieri potuit, non deesset. Quid enim te promeruit coelum
et terra, quae fecisti in principio? Dicant quid te promeruerunt
spiritualis corporalisque natura , quas fecisti in Sapientia tua, ut
inde penderent etiam inchoata et informia quaeque in genere suo, vel
spirituali vel corporali, euntia in immoderationem, et in longinquam
dissimilitudinem tuam; spirituale informe praestantius, quam si
formatum corpus esset; corporale autem informe praestantius, quam si
omnino nihil esset: atque ita penderent in tuo Verbo informia, nisi
per idem Verbum revocarentur ad unitatem tuam, et formarentur, et
essent ab uno te summo bono universa bona valde. Quid te promeruerant
ut essent saltem informia, quae neque hoc essent, nisi ex te?
3. Quid te promeruit materies corporalis, ut esset saltem
invisibilis et incomposita (Gen. I, 1)? quia neque hoc esset,
nisi quia fecisti eam; ideoque te, quia non erat, promereri ut esset
non poterat. Aut quid te promeruit inchoatio creaturae spiritualis,
ut saltem tenebrosa fluitaret similis abysso, tui dissimilis, nisi per
idem Verbum converteretur ad idem a quo facta est, atque ab eo
illuminata lux fieret, quamvis non aequaliter, tamen conformis formae
aequali tibi? Sicut enim corpori non hoc est esse quod pulchrum esse,
alioquin deforme esse non posset: ita etiam creato spiritui non id est
vivere, quod sapienter vivere; alioquin incommutabiliter saperet.
Bonum autem illi est haerere tibi semper, ne quod adeptus est
conversione, aversione lumen amittat, et relabatur in vitam tenebrosae
abysso similem. Nam et nos qui secundum animam creatura spiritualis
sumus, aversi a te nostro lumine, in ea vita fuimus aliquando tenebrae
(Ephes. V, 8), et in reliquiis obscuritatis nostrae laboramus,
donec simus justitia tua in Unico tuo sicut montes Dei: nam judicia
tua fuimus, sicut abyssus multa (Psal. XXXV, 7).
|
|