|
14. Deus, Deus meus, quas ibi miserias expertus sum et
ludificationes! quandoquidem recte mihi vivere puero id proponebatur,
obtemperare monentibus, ut in hoc saeculo florerem, et excellerem
linguosis artibus, ad honorem hominum et falsas divitias famulantibus.
Inde in scholam datus sum ut discerem litteras, in quibus quid
utilitatis esset ignorabam miser, et tamen si segnis in discendo
essem, vapulabam. Laudabatur enim hoc a majoribus, et multi ante nos
vitam istam agentes, praestruxerant aerumnosas vias, per quas transire
cogebamur, multiplicato labore et dolore filiis Adam. Invenimus
autem, Domine, homines rogantes te; et didicimus ab eis, sentientes
te, ut poteramus, esse magnum aliquem, qui posses, etiam non
apparens sensibus nostris, exaudire nos et subvenire nobis. Nam puer
coepi rogare te, auxilium et refugium meum; et in tuam invocationem
rumpebam nodos linguae meae; et rogabam te parvus, non parvo affectu,
ne in schola vapularem. Et cum me non exaudiebas, quod non erat ad
insipientiam mihi (Psal. XXI, 3), ridebantur a majoribus
hominibus, usque ab ipsis parentibus, qui mihi accidere mali nihil
volebant, plagae meae, magnum tunc et grave malum meum.
15. Estne quisquam, Domine, tam magnus animus, praegrandi
affectu tibi cohaerens? estne, inquam, quisquam? facit enim hoc
quaedam etiam stoliditas: est ergo, qui tibi pie cohaerendo ita sit
affectus granditer, ut equuleos et ungulas, atque hujuscemodi varia
tormenta, pro quibus effugiendis tibi per universas terras cum timore
magno supplicatur, ita parvi aestimet, deridens eos qui haec
acerbissime formidant, quemadmodum parentes nostri ridebant tormenta
quibus pueri a magistris affligebamur? Non enim aut minus ea
metuebamus, aut minus te de his evadendis deprecabamur: et peccabamus
tamen minus scribendo, aut legendo, aut cogitando de litteris, quam
exigebatur a nobis. Non enim deerat, Domine, memoria vel ingenium,
quae nos habere voluisti pro illa aetate satis; sed delectabat ludere:
et vindicabatur in nos ab eis qui talia utique agebant. Sed majorum
nugae negotia vocantur; puerorum autem talia cum sint, puniuntur a
majoribus: et nemo miseratur pueros, vel illos, vel utrosque. Nisi
vero approbet quisquam bonus rerum arbiter vapulasse me, quia ludebam
pila puer, et eo ludo impediebar quominus celeriter discerem litteras,
quibus major deformius luderem: aut aliud faciebat idem ipse a quo
vapulabam; qui si in aliqua quaestiuncula a condoctore suo victus
esset, magis bile atque invidia torqueretur, quam ego cum in certamine
pilae a collusore meo superabar.
|
|