|
26. Tibi laus, tibi gloria, fons misericordiarum. Ego fiebam
miserior, et tu propinquior. Aderat jam jamque dextera tua raptura me
de coeno, et ablutura me; et ignorabam. Nec me revocabat a
profundiore voluptatum carnalium gurgite, nisi metus mortis et futuri
judicii tui, qui per varias quidem opiniones, nunquam tamen recessit
de pectore meo. Et disputabam cum amicis meis Alypio et Nebridio de
finibus bonorum et malorum, Epicurum accepturum fuisse palmam in animo
meo, nisi ego credidissem post mortem restare animae vitam, et tractus
meritorum, quod Epicurus credere noluit. Et quaerebam, si essemus
immortales et in perpetua corporis voluptate sine ullo amissionis
terrore viveremus, cur non essemus beati, aut quid aliud quaereremus?
Nesciens idipsum ad magnam miseriam pertinere, quod ita demersus et
caecus cogitare non possem lumen honestatis et gratis amplectendae
pulchritudinis, quam non videt oculus carnis, et videtur ex intimo.
Nec considerabam miser, ex qua vena mihi manaret, quod ista ipsa,
foeda tamen, cum amicis dulciter conferebam; nec esse sine amicis
poteram beatus, etiam secundum sensum quem tunc habebam in quantalibet
affluentia carnalium voluptatum. Quos utique amicos gratis diligebam,
vicissimque ab eis me diligi gratis sentiebam. O tortuosas vias! Vae
animae audaci quae speravit, si a te recessisset, se aliquid melius
habituram! Versa et reversa in tergum, et in latera, et in ventrem,
et dura sunt omnia: et tu solus requies. Et ecce ades, et liberas a
miserabilibus erroribus, et constituis nos in via tua, et consolaris,
et dicis: Currite: ego feram, et ego perducam, et ibi ego feram .
|
|