|
8. Non dubia sed certa conscientia, Domine, amo te. Percussisti
cor meum verbo tuo, et amavi te. Sed et coelum, et terra, et omnia
quae in eis sunt, ecce undique mihi dicunt ut te amem, nec cessant
dicere omnibus ut sint inexcusabiles (Rom. I, 20). Altius
autem tu misereberis cui misertus eris, et misericordiam praestabis cui
misericors fueris: alioquin coelum et terra surdis loquuntur laudes
tuas. Quid autem amo, cum te amo? Non speciem corporis, nec decus
temporis, nec candorem lucis ecce istis amicum oculis, non dulces
melodias cantilenarum omnimodarum, non florum et unguentorum et
aromatum suaveolentiam, non manna et mella, non membra acceptabilia
carnis amplexibus. Non haec amo, cum amo Deum meum; et tamen amo
quamdam lucem, et quamdam vocem, et quemdam odorem, et quemdam
cibum, et quemdam amplexum, cum amo Deum meum, lucem, vocem,
odorem, cibum, amplexum interioris hominis mei; ubi fulget animae
meae quod non capit locus, et ubi sonat quod non rapit tempus, et ubi
olet quod non spargit flatus, et ubi sapit quod non minuit edacitas,
et ubi haeret quod non divellit satietas. Hoc est quod amo, cum Deum
meum amo.
9. Et quid est hoc? Interrogavi terram, et dixit, Non sum; et
quaecumque in eadem sunt, idem confessa sunt. Interrogavi mare et
abyssos, et reptilia animarum vivarum, et responderunt: Non sumus
Deus tuus; quaere super nos. Interrogavi auras flabiles, et inquit
universus aer cum incolis suis: Fallitur Anaximenes; non sum Deus.
Interrogavi coelum, solem, lunam, stellas; neque nos sumus Deus
quem quaeris, inquiunt. Et dixi omnibus iis quae circumstant fores
carnis meae: Dixistis mihi de Deo meo quod vos non estis, dicite
mihi de illo aliquid. Et exclamaverunt voce magna: Ipse fecit nos
(Psal. XCIX, 3). Interrogatio mea, intentio mea; et
responsio eorum, species eorum. Et direxi me ad me, et dixi mihi,
Tu quis es? Et respondi, Homo. Et ecce corpus et anima in me mihi
praesto sunt; unum exterius, et alterum interius. Quid horum est
unde quaerere debui Deum meum, quem jam quaesiveram per corpus a terra
usque ad coelum, quousque potui mittere nuntios, radios oculorum
meorum? Sed melius quod interius. Ei quippe renuntiabant omnes
nuntii corporales praesidenti et judicanti de singulis responsionibus
coeli et terrae et omnium quae in eis sunt dicentium: Non sumus
Deus, sed ipse fecit nos. Homo interior cognovit haec per exterioris
ministerium; ego interior cognovi haec, ego, ego animus per sensus
corporis mei. Interrogavi mundi molem de Deo meo, et respondit
mihi: Non ego sum, sed ipse me fecit.
10. Nonne omnibus quibus integer sensus est, apparet haec species?
Cur non omnibus eadem loquitur? Animalia pusilla et magna vident
eam, sed interrogare nequeunt: non enim praeposita est in eis
nuntiantibus sensibus judex ratio. Homines autem possunt interrogare,
ut invisibilia Dei, per ea quae facta sunt, intellecta conspiciantur
(Rom. I, 20); sed amore subduntur eis, et subditi judicare non
possunt. Nec respondent ista interrogantibus nisi judicantibus; nec
vocem suam mutant, id est speciem suam, si alius tantum videat, alius
autem videns interroget, ut aliter illi appareat, aliter huic; sed
eodem modo utrique apparens, illi muta est, huic loquitur: imo vero
omnibus loquitur; sed illi intelligunt qui ejus vocem acceptam foris
intus cum veritate conferunt. Veritas enim dicit mihi: Non est Deus
tuus coelum, et terra; neque omne corpus. Hoc dicit eorum natura
videnti: Moles est; moles minor est in parte quam in toto. Jam tu
melior es; tibi dico, anima; quoniam tu vegetas molem corporis tui,
praebens ei vitam, quod nullum corpus praestat corpori. Deus autem
tuus etiam tibi vitae vita est .
|
|