|
41. Domine Deus meus, quis ille sinus est alti secreti tui, et
quam longe inde me projecerunt consequentia delictorum meorum? Sana
oculos meos, et congaudeam luci tuae. Certe si est tam grandi
scientia et praescientia pollens animus, cui cuncta praeterita et
futura ita nota sint, sicut mihi unum canticum notissimum; nimium
mirabilis est animus iste, atque ad horrorem stupendus: quippe quem
ita non lateat quidquid peractum, et quidquid reliquum saeculorum est;
quemadmodum me non latet cantantem illud canticum, quid et quantum ejus
abierit ab exordio, quid et quantum restet ad finem. Sed absit ut tu
conditor universitatis, conditor animarum et corporum, absit ut ita
noveris omnia futura et praeterita. Longe tu, longe mirabilius,
longeque secretius. Neque enim sicut nota cantantis notumve canticum
audientis, exspectatione vocum futurarum et memoria praeteritarum
variatur affectus, sensusque distenditur; ita tibi aliquid accidit
incommutabiliter aeterno, hoc est, vere aeterno creatori mentium.
Sicut ergo nosti in principio coelum et terram sine varietate notitiae
tuae, ita fecisti in principio coelum et terram sine distentione
actionis tuae. Qui intelligit, confiteatur tibi; et qui non
intelligit, confiteatur tibi. O quam excelsus es, et humiles corde
sunt domus tua! Tu enim erigis elisos (Psal. CXLV, 8), et
non cadunt quorum celsitudo tu es.
|
|