|
19. Et misisti manum tuam ex alto, et de hac profunda caligine
eruisti animam meam (Psal. CXLIII, 7), cum pro me fleret ad
te mater mea fidelis tua, amplius quam flent matres corporea funera.
Videbat enim illa mortem meam ex fide et spiritu, quem habebat ex te;
et exaudisti eam, Domine. Exaudisti eam, nec despexisti lacrymas
ejus, cum profluentes rigarent terram sub oculis ejus, in omni loco
orationis ejus; exaudisti eam. Nam unde illud somnium, quo eam
consolatus es, ut vivere me concederet et habere secum eamdem mensam in
domo; quod nolle coeperat, aversans et detestans blasphemias erroris
mei? Vidit enim stantem se in quadam regula lignea, et advenientem ad
se juvenem splendidum, hilarem atque arridentem sibi, cum illa esset
moerens et moerore confecta: qui cum causas quaesisset ab ea moestitiae
suae quotidianarumque lacrymarum, docendi, ut assolet, non discendi
gratia, atque illa respondisset perditionem meam se plangere; jussisse
illum quo secura esset, atque admonuisse ut attenderet et videret, ubi
esset illa, ibi esse et me. Quod illa ubi attendit, vidit me juxta
se in eadem regula stantem. Unde hoc, nisi quia erant aures tuae ad
cor ejus? O tu, bone omnipotens, qui sic curas unumquemque nostrum,
tanquam solum cures; et sic omnes, tanquam singulos!
20. Unde illud etiam, quod cum mihi narrasset ipsum visum, et ego
ad id trahere conarer, ut illa se potius non desperaret futuram esse
quod eram; continuo sine aliqua haesitatione, Non, inquit, non enim
mihi dictum est, Ubi ille, ibi et tu; sed, Ubi tu, ibi et ille.
Confiteor tibi, Domine, recordationem meam quantum recolo, quod
saepe non tacui, amplius me isto per matrem vigilantem responso tuo,
quod tam vicina interpretationis falsitate turbata non est, et tam cito
vidit quod videndum fuit, quod ego certe, antequam dixisset, non
videram; etiam tum commotum fuisse, quam ipso somnio, quo feminae
piae gaudium tanto post futurum, ad consolationem tunc praesentis
sollicitudinis, tanto ante praedictum est. Nam novem ferme anni
secuti sunt, quibus ego in illo limo profundi ac tenebris falsitatis,
cum saepe surgere conarer, et gravius alliderer, volutatus sum: cum
tamen illa vidua casta, pia et sobria, quales amas, jam quidem spe
alacrior, sed fletu et gemitu non segnior, non desineret horis omnibus
orationum suarum de me plangere ad te; et intrabant in conspectum tuum
preces ejus, et me tamen dimittebas adhuc volvi et involvi illa
caligine.
|
|