|
28. Quid autem mirum quod in vanitates ita ferebar, et a te, Deus
meus, ibam foras, quando mihi imitandi proponebantur homines, qui
aliqua facta sua non mala, si cum barbarismo aut soloecismo
enuntiarent, reprehensi confundebantur; si autem libidines suas
integris et rite consequentibus verbis copiose ornateque narrarent,
laudati gloriabantur? Vides haec, Domine, et taces, longanimis,
et multum misericors, et verax. Numquid semper tacebis? Et nunc
eruis de hoc immanissimo profundo quaerentem te animam, et sitientem
delectationes tuas, et cujus cor dicit tibi: Quaesivi vultum tuum;
vultum tuum, Domine, requiram (Psal. XXVI, 8). Nam longe
a vultu tuo, in affectu tenebroso . Non enim pedibus aut spatiis
locorum itur abs te, aut reditur ad te. Aut vero filius ille tuus
minor equos, aut currus, vel naves quaesivit, aut avolavit penna
visibili, aut moto poplite iter egit, ut in longinqua regione vivens
prodige dissiparet quod dederas proficiscenti? Dulcis pater quia
dederas, et egeno redeunti dulcior (Luc. XV, 12, 32). In
affectu ergo libidinoso, id enim est tenebroso, atque id est longe a
vultu tuo.
29. Vide, Domine Deus, et patienter ut vides vide, quomodo
diligenter observent filii hominum pacta litterarum, et syllabarum
accepta a prioribus locutoribus, et a te accepta aeterna pacta
perpetuae salutis negligant; ut qui illa sonorum vetera placita teneat
aut doceat, si contra disciplinam grammaticam, sine aspiratione primae
syllabae, ominem, dixerit, displiceat magis hominibus, quam si
contra tua praecepta hominem oderit, cum sit homo. Quasi vero
quemlibet inimicum hominem perniciosius sentiat quam ipsum odium, quo
in eum irritatur, aut vastet quisquam persequendo alium gravius, quam
cor suum vastat inimicando. Et certe non est interior litterarum
scientia, quam scripta conscientia, id se alteri facere quod nolit
pati. Quam tu secretus es, habitans in excelsis in silentio, Deus
solus magnus, lege infatigabili spargens poenales caecitates super
illicitas cupiditates! Cum homo eloquentiae famam quaerit, astans
ante hominem judicem, circumstante hominum multitudine, inimicum suum
odio immanissimo insectans, vigilantissime cavet ne per linguae errorem
dicat, Inter hominibus ; et ne per mentis furorem hominem auferat ex
hominibus, non cavet.
|
|