|
49. Voluptates aurium tenacius me implicaverant et subjugaverant;
sed resolvisti, et liberasti me. Nunc in sonis quos animant eloquia
tua, cum suavi et artificiosa voce cantantur, fateor, aliquantulum
acquiesco; non quidem ut haeream, sed ut surgam cum volo. Attamen
cum ipsis sententiis quibus vivunt, ut admittantur ad me, quaerunt in
corde meo nonnullius dignitatis locum, et vix eis praebeo congruentem.
Aliquando enim plus mihi videor honoris eis tribuere quam decet, dum
ipsis sanctis dictis religiosius et ardentius sentio moveri animos
nostros in flammam pietatis, cum ita cantantur, quam si non ita
cantarentur; et omnes affectus spiritus nostri pro sui diversitate
habere proprios modos in voce atque cantu, quorum nescio qua occulta
familiaritate excitentur. Sed delectatio carnis meae, cui mentem
enervandam non oportet dari, saepe me fallit, dum rationem sensus non
ita comitatur ut patienter sit posterior; sed tantum quia propter illam
meruit admitti, etiam praecurrere ac ducere conatur. Ita in his pecco
non sentiens, sed postea sentio.
50. Aliquando autem hanc ipsam fallaciam immoderatius cavens, erro
nimia severitate: sed valde interdum, ut melos omne cantilenarum
suavium quibus Davidicum Psalterium frequentatur, ab auribus meis
removeri velim, atque ipsius Ecclesiae; tutiusque mihi videtur quod
de Alexandrino episcopo Athanasio saepe mihi dictum commemini, qui
tam modico flexu vocis faciebat sonare lectorem psalmi, ut pronuntianti
vicinior esset quam canenti. Verumtamen, cum reminiscor lacrymas
meas, quas fudi ad cantus Ecclesiae tuae in primordiis recuperatae
fidei meae, et nunc ipso quod moveor , non cantu, sed rebus quae
cantantur, cum liquida voce et convenientissima modulatione cantantur,
magnam instituti hujus utilitatem rursus agnosco. Ita fluctuo inter
periculum voluptatis et experimentum salubritatis; magisque adducor,
non quidem irretractabilem sententiam proferens, cantandi consuetudinem
approbare in Ecclesia; ut per oblectamenta aurium infirmior animus in
affectum pietatis assurgat. Tamen, cum mihi accidit ut me amplius
cantus, quam res quae canitur, moveat; poenaliter me peccare
confiteor, et tunc mallem non audire cantantem. Ecce ubi sum: flete
mecum, et pro me flete, qui aliquid boni vobiscum intus agitis unde
facta procedunt. Nam qui non agitis, non vos haec movent. Tu
autem, Domine Deus meus, exaudi; respice, et vide , et miserere,
et sana me, in cujus oculis mihi quaestio factus sum, et ipse est
languor meus.
|
|