|
7. In illis annis, quo primum tempore in municipio quo natus sum
docere coeperam, comparaveram amicum societate studiorum nimis charum,
coaevum mihi et conflorentem flore adolescentiae. Mecum puer
creverat, et pariter in scholam ieramus, pariterque luseramus. Sed
nondum erat sic amicus, quanquam ne tunc quidem sicuti est vera
amicitia; quia non est vera, nisi cum eam tu agglutinas inter
inhaerentes tibi, charitate diffusa in cordibus nostris per Spiritum
sanctum qui datus est nobis (Rom. V, 5). Sed tamen dulcis erat
nimis, coacta fervore parilium studiorum. Nam et a fide vera, quam
non germanitus et penitus adolescens tenebat, deflexeram ego eum in
superstitiosas fabellas et perniciosas, propter quas plangebat me
mater. Mecum jam errabat in animo homo ille, et non poterat anima mea
sine illo. Et ecce tu imminens dorso fugitivorum tuorum, Deus
ultionum et fons misericordiarum simul, qui convertis nos ad te miris
modis; ecce abstulisti hominem de hac vita, cum vix explevisset annum
in amicitia mea, suavi mihi super omnes suavitates illius vitae meae.
8. Quis laudes tuas enumerat unus, in se uno quas expertus est?
Quid tunc fecisti, Deus meus, et quam investigabilis abyssus
judiciorum tuorum? Cum enim laboraret ille febribus, jacuit diu sine
sensu in sudore letali. Et cum desperaretur, baptizatus est
nesciens, me non curante, et praesumente id retinere potius animam
ejus quod a me acceperat, non quod in nescientis corpore fiebat.
Longe autem aliter erat; nam recreatus est et salvus factus.
Statimque ut primum cum eo loqui potui (potui autem mox ut ille
potuit, quando non discedebam, et nimis pendebamus ex invicem),
tentavi apud illum irridere, tanquam et illo irrisuro mecum Baptismum
quem acceperat mente atque sensu absentissimus, sed tamen jam se
accepisse didicerat. At ille ita me exhorruit ut inimicum,
admonuitque mirabili et repentina libertate, ut si amicus esse vellem,
talia sibi dicere desinerem. Ego autem stupefactus atque turbatus,
distuli omnes motus meos, ut convalesceret prius, essetque idoneus
viribus valetudinis cum quo agere possem quod vellem. Sed ille
abreptus dementiae meae, ut apud te servaretur consolationi meae, post
paucos dies, me absente, repetitur febribus et defungitur.
9. Quo dolore contenebratum est cor meum; et quidquid aspiciebam,
mors erat. Et erat mihi patria supplicium, et paterna domus mira
infelicitas; et quidquid cum illo communicaveram, sine illo in
cruciatum immanem verterat. Expetebant eum undique oculi mei, et non
dabatur mihi; et oderam omnia, quia non haberent eum, nec mihi jam
dicere poterant: Ecce veniet, sicut cum viveret, quando absens
erat. Factus eram ipse mihi magna quaestio, et interrogabam animam
meam quare tristis esset, et quare conturbaret me valde; et nihil
noverat respondere mihi. Et si dicebam, Spera in Deum (Psal.
XLI, 6); juste non obtemperabat: quia verior erat et melior homo
quem charissimum amiserat, quam phantasma in quod sperare jubebatur.
Solus fletus erat dulcis mihi et successerat amico meo in deliciis
animi mei.
|
|