|
27. Quibus omnibus auditis et consideratis, nolo verbis
contendere; ad nihil enim utile est nisi ad subversionem audientium
(II Tim. II, 14). Ad aedificationem autem bona est lex, si
quis ea legitime utatur; quia finis ejus est charitas de corde puro,
et conscientia bona, et fide non ficta (I Tim. 1, 8, 5). Et
novit magister noster in quibus duobus praeceptis totam Legem
Prophetasque suspenderit (Matth. XXII, 40). Quae mihi
ardenter confitenti, Deus meus, lumen oculorum meorum in occulto,
quid mihi obest, cum diversa in his verbis intelligi possint, quae
tamen vera sint, quid, inquam, mihi, obest, si aliud ego sensero,
quam sensit alius eum sensisse qui scripsit? Omnes quidem qui
legimus, nitimur hoc indagare atque comprehendere, quod voluit ille
quem legimus. Et cum eum veridicum credimus, nihil quod falsum esse
vel novimus vel putamus, audemus eum existimare dixisse. Dum ergo
quisque conatur id sentire in Scripturis sanctis, quod in eis sensit
ille qui scripsit; quid mali est si hoc sentiat, quod tu, lux omnium
veridicarum mentium, ostendis verum esse, etiamsi hoc non sensit ille
quem legit; cum et ille verum, nec tamen hoc senserit?
|
|