|
12. O dementiam nescientem diligere homines humaniter! o stultum
hominem immoderate humana patientem, quod ego tunc eram! Itaque
aestuabam, suspirabam, flebam, turbabar; nec requies erat, nec
consilium. Portabam enim conscissam et cruentam animam meam,
impatientem a me portari; et ubi eam ponerem non inveniebam. Non in
amoenis nemoribus; non in ludis atque cantibus; nec in suave olentibus
locis; nec in conviviis apparatis; neque in voluptate cubilis et
lecti; non denique in libris atque carminibus acquiescebat. Horrebant
omnia, et ipsa lux; et quidquid non erat quod ille erat, improbum et
odiosum erat, praeter gemitum et lacrymas. Nam in eis solis
aliquantula requies. Ubi autem inde auferebatur anima mea, onerabat
me grandis sarcina miseriae. Ad te , Domine, levanda erat et
curanda, sciebam; sed nec volebam, nec valebam, eo magis quia non
mihi eras aliquid solidum et firmum, cum de te cogitabam. Non enim tu
eras, sed vanum phantasma, et error meus erat Deus meus. Si conabar
eam ibi ponere ut requiesceret, per inane labebatur, et iterum ruebat
super me; et ego mihi remanseram infelix locus, ubi nec esse possem,
nec inde recedere. Quo enim cor meum fugeret a corde meo? quo a me
ipso fugerem? quo me non sequerer? Et tamen fugi de patria. Minus
enim eum quaerebant oculi mei, ubi videre non solebant; atque a
Thagastensi oppido veni Carthaginem.
|
|