|
14. Hoc est quod diligitur in amicis, et sic diligitur, ut rea
sibi sit humana conscientia, si non amaverit redamantem, aut si
amantem non redamaverit, nihil quaerens ex ejus corpore praeter indicia
benevolentiae. Hinc ille luctus, si quis moriatur; et tenebrae
dolorum, et versa dulcedine in amaritudinem cor madidum, et ex amissa
vita morientium mors viventium. Beatus qui amat te, et amicum in te,
et inimicum propter te. Solus enim nullum charum amittit, cui omnes
in illo chari sunt, qui non amittitur. Et quis est iste, nisi Deus
noster, Deus qui fecit coelum et terram, et implet ea, quia implendo
ea fecit ea? Te nemo amittit, nisi qui dimittit: et qui dimittit,
quo it, aut quo fugit, nisi a te placido ad te iratum? Nam ubi non
invenit legem tuam in poena sua? Et lex tua veritas, et veritas tu.
|
|