|
28. Ubi vero a fundo arcano alta consideratio contraxit et congessit
totam miseriam meam in conspectum cordis mei, oborta est procella
ingens, ferens ingentem imbrem lacrymarum. Et ut totum effunderem cum
vocibus suis, surrexi ab Alypio: solitudo mihi ad negotium flendi
aptior suggerebatur; et secessi remotius, quam ut posset mihi onerosa
esse etiam ejus praesentia. Sic tunc eram, et ille sensit: nescio
quid enim, puto, dixeram, in quo apparebat sonus vocis meae jam fletu
gravidus, et sic surrexeram. Mansit ergo ille ubi sedebamus, nimie
stupens. Ego sub quadam fici arbore stravi me nescio quomodo, et
dimisi habenas lacrymis, et proruperunt flumina oculorum meorum,
acceptabile sacrificium tuum. Et non quidem his verbis, sed in hac
sententia multa dixi tibi: Et tu, Domine, usquequo? (Psal.
VI, 4.) Usquequo, Domine, irasceris in finem? Ne memor
fueris iniquitatum nostrarum antiquarum (Psal. LXXVIII, 5,
8). Sentiebam enim eis me teneri: jactabam voces miserabiles.
Quamdiu? quamdiu, cras et cras? Quare non modo? quare non hac hora
finis turpitudinis meae?
29. Dicebam haec, et flebam amarissima contritione cordis mei. Et
ecce audio vocem de vicina domo cum cantu dicentis et crebro
repetentis, quasi pueri an puellae, nescio: Tolle, lege; tolle,
lege. Statimque mutato vultu, intentissimus cogitare coepi utrumnam
solerent pueri in aliquo genere ludendi cantitare tale aliquid; nec
occurrebat omnino audivisse me uspiam. Repressoque impetu lacrymarum,
surrexi, nihil aliud interpretans, nisi divinitus mihi juberi ut
aperirem codicem, et legerem quod primum caput invenissem. Audieram
enim de Antonio quod ex evangelica lectione, cui forte supervenerat,
admonitus fuerit, tanquam sibi diceretur quod legebatur: Vade, vende
omnia quae habes, et da pauperibus; et habebis thesaurum in coelis;
et veni, sequere me (Matth. XIX, 21); et tali oraculo
confestim ad te esse conversum. Itaque concitus redii ad eum locum ubi
sedebat Alypius: ibi enim posueram codicem Apostoli, cum inde
surrexeram. Arripui, aperui, et legi in silentio capitulum, quo
primum conjecti sunt oculi mei: Non in comessationibus et
ebrietatibus, non in cubilibus et impudicitiis, non in contentione et
aemulatione; sed induite Dominum Jesum Christum, et carnis
providentiam ne feceritis in concupiscentiis (Rom. XIII, 13,
14). Nec ultra volui legere; nec opus erat. Statim quippe cum
fine hujusce sententiae quasi luce securitatis infusa cordi meo, omnes
dubitationis tenebrae diffugerunt.
30. Tum interjecto aut digito aut nescio quo alio signo, codicem
clausi, et tranquillo jam vultu indicavi Alypio. At ille quid in se
ageretur, quod ego nesciebam, sic indicavit. Petit videre quid
legissem: ostendi; et attendit etiam ultra quam ego legeram, et
ignorabam quid sequeretur. Sequebatur vero: Infirmum autem in fide
recipite (Id., XIV, 1). Quod ille ad se retulit, mihique
aperuit. Sed tali admonitione firmatus est, placitoque ac proposito
bono et congruentissimo suis moribus, quibus a me in melius jam olim
valde longeque distabat, sine ulla turbulenta cunctatione conjunctus
est. Inde ad matrem ingredimur, indicamus; gaudet. Narramus
quemadmodum gestum sit; exsultat et triumphat; et benedicebat tibi,
qui potens es ultra quam petimus aut intelligimus facere (Ephes.
III, 20), quia tanto amplius sibi a te concessum de me videbat,
quam petere solebat miserabilibus flebilibusque gemitibus. Convertisti
enim me ad te, ut nec uxorem quaererem, nec aliquam spem seculi
hujus, stans in ea regula fidei in qua me ante tot annos ei
revelaveras. Et convertisti luctum ejus in gaudium (Psal.
XXIX, 12) multo uberius quam voluerat; et multo charius atque
castius, quam de nepotibus carnis meae requirebat.
|
|