|
2. Docebam in illis annis artem rhetoricam, et victoriosam
loquacitatem victus cupiditate vendebam. Malebam tamen, Domine, tu
scis, bonos habere discipulos, sicut appellantur boni: et eos sine
dolo docebam dolos: non quibus contra caput innocentis agerent, sed
aliquando pro capite nocentis. Et, Deus, vidisti de longinquo
lapsantem in lubrico, et in multo fumo scintillantem fidem meam, quam
exhibebam in illo magisterio diligentibus vanitatem, et quaerentibus
mendacium, socius eorum. In illis annis unam habebam, non eo quod
legitimum vocatur, conjugio cognitam, sed quam indagaverat vagus
ardor, inops prudentiae; sed unam tamen, ei quoque servans tori
fidem: in qua sane experirer exemplo meo, quid distaret inter
conjugalis placiti modum quod foederatum esset generandi gratia, et
pactum libidinosi amoris, ubi proles etiam contra votum nascitur,
quamvis jam nata cogat se diligi.
3. Recolo etiam, cum mihi theatrici carminis certamen inire
placuisset, mandasse mihi nescio quem aruspicem, quid ei dare mercedis
vellem ut vincerem; me autem foeda illa sacramenta detestatum et
abominatum respondisse, nec si corona illa esset immortaliter aurea,
muscam pro victoria mea necari me sinere. Necaturus enim erat ille in
sacrificiis suis animantia, et illis honoribus invitaturus mihi
suffragatura daemonia videbatur. Sed hoc quoque malum non ex tua
castitate repudiavi, Deus cordis mei. Non enim amare te noveram,
qui nisi fulgores corporeos cogitare non noveram. Talibus enim
figmentis suspirans anima, nonne fornicatur abs te, et fidit in
falsis, et pascit ventos? Sed videlicet sacrificari pro me nollem
daemonibus, quibus me illa superstitione ipse sacrificabam. Quid est
enim aliud, ventos pascere (Osee XII, 1), quam ipsos pascere;
hoc est, errando eis esse voluptati atque derisui?
|
|