|
25. Sed vae tibi, flumen moris humani! Quis resistet tibi?
quamdiu non siccaberis? quousque volves Evae filios in mare magnum et
formidolosum, quod vix transeunt qui lignum conscenderint? Nonne ego
in te legi et tonantem Jovem et adulterantem? Et utique non posset
haec duo; sed actum est, ut haberet auctoritatem ad imitandum verum
adulterium, lenocinante falso tonitruo. Quis autem penulatorum
magistrorum audit aure sobria, ex eodem pulvere hominem clamantem et
dicentem: Fingebat haec Homerus, et humana ad Deos transferebat;
divina mallem ad nos? (Cicero, Tuscul. 1.) Sed verius dicitur
quod fingebat haec quidem ille; sed hominibus flagitiosis divina
tribuendo, ne flagitia flagitia putarentur , et ut quisquis ea
fecisset, non homines perditos, sed coelestes deos videretur
imitatus.
26. Et tamen, o flumen tartareum, jactantur in te filii hominum,
cum mercedibus ut haec discant; et magna res agitur, cum hoc agitur
publice in foro, in conspectu legum supra mercedem salaria
decernentium; et saxa tua percutis et sonas dicens: Hinc verba
discuntur, hinc acquiritur eloquentia rebus persuadendis sententiisque
explicandis maxime necessaria. Ita vero non cognosceremus verba haec,
imbrem aureum, et gremium, et fucum, et templa coeli, et alia verba
quae in eo loco scripta sunt, nisi Terentius induceret nequam
adolescentem proponentem sibi Jovem ad exemplum stupri, dum spectat
tabulam quamdam pictam in pariete, ubi inerat pictura haec: Jovem quo
pacto Danaae misisse aiunt in gremium quondam imbrem aureum, fucum
factum mulieri? Et vide quemadmodum se concitat ad libidinem, quasi
coelesti magisterio:
|
At quem deum (inquit)? Qui templa coeli summa sonitu concutit.
Ego homuncio id non facerem? Ego vero feci illud ita ac lubens.
|
|
|
In Eunucho, act. 3, scen. 5.
|
Non omnino per hanc turpitudinem verba ista commodius discuntur; sed
per haec verba turpitudo ista confidentius perpetratur. Non accuso
verba, quasi vasa electa atque pretiosa; sed vinum erroris quod in eis
nobis propinabatur ab ebriis doctoribus: et nisi biberemus,
caedebamur, nec appellare aliquem judicem sobrium licebat. Et tamen
ego, Deus meus, in cujus conspectu jam secura est recordatio mea,
libenter haec didici, et eis delectabar miser, et ob hoc bonae spei
puer appellabar.
|
|