|
67. Quem invenirem qui me reconciliaret tibi? Ambiendum mihi fuit
ad Angelos? Qua prece? quibus sacramentis? Multi conantes ad te
redire, neque per seipsos valentes, sicut audio, tentaverunt haec,
et inciderunt in desiderium curiosarum visionum, et digni habiti sunt
illusionibus. Elati enim te quaerebant doctrinae fastu, exerentes
potius quam tundentes pectora, et adduxerunt sibi per similitudinem
cordis sui conspirantes et socias superbiae suae potestates aeris hujus
(Ephes. II, 2), a quibus per potentias magicas deciperentur,
quaerentes mediatorem per quem purgarentur, et non erat. Diabolus
enim erat transfigurans se in Angelum lucis (II Cor., XI,
14). Et multum illexit superbam carnem, quod carneo corpore ipse
non esset. Erant enim illi mortales et peccatores; tu autem,
Domine, cui reconciliari superbe quaerebant, immortalis et sine
peccato. Mediator autem inter Deum et homines (I Tim. II, 5)
oportebat ut haberet aliquid simile Deo, aliquid simile hominibus: ne
in utroque hominibus similis, longe esset a Deo; aut in utroque Deo
similis, longe esset ab hominibus, atque ita mediator non esset.
Fallax itaque ille mediator, quo per secreta judicia tua superbia
mereretur illudi, unum cum hominibus habet, id est peccatum; aliud
videri vult habere cum Deo, ut quia carnis mortalitate non tegitur,
pro immortali se ostentet. Sed quia stipendium peccati mors est, hoc
habet commune cum hominibus, unde simul damnetur in mortem.
|
|