|
5. Cum ergo nescirem quomodo haec subsisteret imago tua, pulsans
proponerem quomodo credendum esset, non insultans opponerem quasi ita
creditum esset: tanto igitur acrior cura rodebat intima mea quid certi
retinerem, quanto me magis pudebat tam diu illusum et deceptum
promissione certorum, puerili errore et animositate, tam multa incerta
quasi certa garrisse. Quod enim falsa essent, postea mihi claruit.
Certum tamen erat quod incerta essent, et a me aliquando pro certis
habita fuissent, cum Catholicam tuam caecis contentionibus accusarem,
etsi nondum compertam vera docentem, non tamen ea docentem quae
graviter accusabam. Itaque confundebar, et convertebar: et
gaudebam, Deus meus, quod Ecclesia unica corpus Unici tui, in qua
mihi nomen Christi infanti est inditum, non saperet infantiles nugas;
neque hoc haberet in doctrina sua sana, quod te creatorem omnium in
spatium loci quamvis summum et amplum, tamen undique terminatum
membrorum humanorum figura contruderet.
6. Gaudebam etiam quod vetera scripta Legis et Prophetarum jam non
illo oculo mihi legenda proponerentur, quo antea videbantur absurda,
cum arguebam tanquam ita sentientes sanctos tuos; verum autem non ita
sentiebant: et tanquam regulam diligentissime commendaret, saepe in
popularibus sermonibus suis dicentem Ambrosium laetus audiebam,
Littera occidit; spiritus autem vivificat (II Cor. III,
6): cum ea quae ad litteram perversitatem docere videbantur, remoto
mystico velamento spiritualiter aperiret, non dicens quod me
offenderet, quamvis ea diceret, quae utrum vera essent adhuc
ignorarem. Tenebam enim cor meum ab omni assensione, timens
praecipitium; et suspendio magis necabar. Volebam enim eorum quae non
viderem ita me certum fieri, ut certus essem quod septem et tria decem
sint. Neque enim tam insanus eram, ut ne hoc quidem putarem posse
comprehendi; sed sicut hoc, ita caetera cupiebam, sive corporalia
quae coram sensibus meis non adessent; sive spiritualia, de quibus
cogitare nisi corporaliter nesciebam. Et sanari credendo poteram, ut
purgatior acies mentis meae dirigeretur aliquo modo in veritatem tuam
semper manentem, et ex nullo deficientem. Sed sicut evenire assolet
ut malum medicum expertus, etiam bono timeat se committere; ita erat
valetudo animae meae, quae utique nisi credendo sanari non poterat, et
ne falsa crederet, curari recusabat; resistens manibus tuis, qui
medicamenta fidei confecisti, et sparsisti super morbos orbis
terrarum, et tantam illis auctoritatem tribuisti.
|
|