|
20. Non est sanitas eis quibus displicet aliquid creaturae tuae;
sicut mihi non erat, cum displicerent multa quae fecisti. Et quia non
audebat anima mea ut ei displiceret Deus meus, nolebat esse tuum
quidquid ei displicebat. Et inde ierat in opinionem duarum
substantiarum, et non requiescebat, et aliena loquebatur. Et inde
rediens fecerat sibi Deum per infinita spatia locorum omnium, et eum
putaverat esse te; et eum collocaverat in corde suo, et facta erat
rursus templum idoli sui abominandum tibi. Sed posteaquam fovisti
caput nescientis, et clausisti oculos meos ne viderent vanitatem,
cessavi de me paululum, et consopita est insania mea: et evigilavi in
te, et vidi te infinitum aliter; et visus iste non a carne
trahebatur.
|
|