|
19. Tum in illa grandi rixa interioris domus meae, quam fortiter
excitaveram cum anima mea in cubiculo nostro corde meo, tam vultu quam
mente turbatus, invado Alypium, et exclamo: Quid patimur? quid est
hoc? quid audisti? Surgunt indocti et coelum rapiunt; et nos cum
doctrinis nostris sine corde, ecce ubi volutamur in carne et sanguine?
An quia praecesserunt, pudet sequi, et non pudet nec saltem sequi?
Dixi nescio quae talia, et abripuit me ab illo aestus meus, cum
taceret attonitus intuens me. Neque enim solita sonabam, plusque
loquebantur animum meum frons, genae, oculi, color, modus vocis,
quam verba quae promebam. Hortulus quidam erat hospitii nostri, quo
nos utebamur sicut tota domo: nam hospes ibi non habitabat dominus
domus. Illuc me abstulerat tumultus pectoris, ubi nemo impediret
ardentem litem quam mecum aggressus eram, donec exiret qua tu sciebas;
ego autem non : sed tantum insaniebam salubriter, et moriebar
vitaliter, gnarus quid mali essem, et ignarus quid boni post paululum
futurus essem. Abscessi ergo in hortum, et Alypius pede post pedem
. Neque enim secretum meum non erat, ubi ille aderat: aut quando me
sic affectum desereret? Sedimus, quantum potuimus remoti ab aedibus.
Ego fremebam spiritu indignans turbulentissima indignatione, quod non
irem in placitum et pactum tecum, Deus meus, in quod eundum esse
omnia ossa mea clamabant, et in coelum tollebant laudibus: et non
illuc ibatur navibus aut quadrigis, aut pedibus, quantum saltem de
domo in eum locum ieram, ubi sedebamus. Nam non solum ire, verum
etiam pervenire illuc, nihil erat aliud quam velle ire, sed velle
fortiter et integre; non semisauciam hac atque hac versare et jactare
voluntatem, parte assurgente cum alia parte cadente luctantem .
20. Denique tam multa faciebam corpore in ipsis cunctationis
aestibus, quae aliquando volunt homines, et non valent, si aut ipsa
membra non habeant, aut ea vel colligata vinculis, vel resoluta
languore, vel quoquo modo impedita sint. Si vulsi capillum, si
percussi frontem, si consertis digitis amplexatus sum genu; quia
volui, feci. Potui autem velle et non facere, si mobilitas membrorum
non obsequeretur. Tam multa ergo feci, ubi non hoc erat velle quod
posse: et non faciebam quod et incomparabili affectu amplius mihi
placebat, et mox ut vellem, possem; quia mox ut vellem, utique
vellem. Ibi enim facultas ea quae voluntas, et ipsum velle jam facere
erat; et tamen non fiebat: faciliusque obtemperabat corpus tenuissimae
voluntati animae, ut ad nutum mentis membra moverentur, quam ipsa sibi
anima ad voluntatem suam magnam in sola voluntate perficiendam.
|
|