|
13. Non vacant tempora, nec otiose volvuntur per sensus nostros;
faciunt in animo mira opera. Ecce veniebant et praeteribant de die in
diem, et veniendo et praetereundo inserebant mihi species alias et
alias memorias, et paulatim resarciebant me pristinis generibus
delectationum, quibus cedebat dolor meus ille; sed succedebant non
quidem dolores alii, causae tamen aliorum dolorum. Nam unde me
facillime et in intima dolor ille penetraverat, nisi quia fuderam in
arenam animam meam, diligendo moriturum ac si non moriturum? Maxime
quippe me reparabant atque recreabant aliorum amicorum solatia, cum
quibus amabam quod pro te amabam: et hoc erat ingens fabula et longum
mendacium, cujus adulterina confricatione corrumpebatur mens nostra
pruriens in auribus. Sed illa mihi fabula non moriebatur, si quis
amicorum meorum moreretur. Alia erant quae in eis amplius capiebant
animum: colloqui et corridere, et vicissim benevole obsequi; simul
legere libros dulciloquos, simul nugari, et simul honestari;
dissentire interdum sine odio, tanquam ipse homo secum, atque ipsa
rarissima dissensione condire consensiones plurimas; docere aliquid
invicem, aut discere ab invicem, desiderare absentes cum molestia,
suscipere venientes cum laetitia: his atque hujusmodi signis a corde
amantium et redamantium procedentibus per os, per linguam, per
oculos, et mille motus gratissimos, quasi fomitibus conflare animos,
et ex pluribus unum facere.
|
|