|
10. Incidi itaque in homines superbe delirantes, et carnales nimis
et loquaces, in quorum ore laquei diaboli, et viscum confectum
commixtione syllabarum nominis tui, et Domini Jesu Christi, et
Paracleti consolatoris nostri Spiritus sancti. Haec nomina non
recedebant de ore eorum, sed tenus sono et strepitu linguae; et
caeterum, cor inane veri. Et dicebant, Veritas, et veritas: et
multum eam dicebant mihi, et nusquam erat in eis; sed falsa
loquebantur, non de te tantum, qui vere Veritas es, sed etiam de
istis elementis hujus mundi creatura tua, de quibus etiam vera dicentes
philosophos transgredi debui prae amore tuo, mi Pater summe bone,
pulchritudo pulchrorum omnium. O Veritas, Veritas, quam intime
etiam tum medullae animi mei suspirabant tibi, cum te illi sonarent
mihi frequenter et multipliciter voce sola, et libris multis et
ingentibus! Et illa erant fercula in quibus mihi esurienti te,
inferebantur pro te sol et luna, pulchra opera tua; sed tamen opera
tua, non tu, nec ipsa prima. Priora enim spiritualia opera tua,
quam ista corporea, quamvis lucida et coelestia. At ego nec priora
illa, sed teipsam, te, Veritas, in qua non est commutatio nec
momenti obumbratio (Jacobi I, 17), esuriebam et sitiebam; et
apponebantur adhuc mihi in illis ferculis phantasmata splendida, quibus
jam melius erat amare istum solem, saltem istis oculis verum, quam
illa falsa animo decepto per oculos. Et tamen, quia te putabam,
manducabam; non avide quidem, quia nec sapiebas in ore meo sicuti es;
neque enim tu eras figmenta illa inania; nec nutriebar eis, sed
exhauriebar magis. Cibus in somnis simillimus est cibis vigilantium,
quo tamen dormientes non aluntur; dormiunt enim: at illa nec similia
erant ullo modo tibi, sicut nunc mihi locuta es; quia illa erant
corporalia phantasmata, falsa corpora, quibus certiora sunt vera
corpora ista quae videmus visu carneo, sive coelestia sive terrestria:
cum pecudibus et volatilibus videmus haec; et certiora sunt, quam cum
imaginamur ea. Et rursus certius imaginamur ea, quam ex eis
suspicamur alia grandiora, et infinita, quae omnino nulla sunt,
qualibus ego tunc pascebar inanibus; et non pascebar. At tu, amor
meus, in quem deficio ut fortis sim, nec ista corpora es quae
videmus, quanquam in coelo; nec ea es quae non videmus ibi, quia tu
ista condidisti, nec in summis tuis conditionibus habes . Quanto ergo
longe es a phantasmatibus illis meis, phantasmatibus corporum quae
omnino non sunt! quibus certiores sunt phantasiae corporum eorum quae
sunt; et eis certiora corpora, quae tamen non es: sed nec anima es,
quae vita est corporum. Ideo melior vita corporum certiorque quam
corpora. Sed tu vita es animarum, vita vitarum, vivens te ipsa, et
non mutaris, vita animae meae.
11. Ubi ergo mihi tunc eras, et quam longe? Et longe peregrinabar
abs te, exclusus et a siliquis porcorum, quos de siliquis pascebam
(Luc. XV, 16). Quanto enim meliores grammaticorum et poetarum
fabellae, quam illa decipula? Nam versus et carmen et Medea volans
utiliores certe, quam quinque elementa varie fucata, propter quinque
antra tenebrarum, quae omnino nulla sunt, et occidunt credentem. Nam
versum et carmen etiam ad vera pulmenta transfero. Volantem autem
Medeam etsi cantabam, non asserebam; etsi cantari audiebam, non
credebam: illa autem credidi. Vae, vae! quibus gradibus deductus
sum in profunda inferi? Quippe laborans et aestuans inopia veri, cum
te, Deus meus (tibi enim confiteor, qui me miseratus es et nondum
confitentem), cum te non secundum intellectum mentis, quo me
praestare voluisti belluis, sed secundum sensum carnis quaererem. Tu
autem eras interior intimo meo, et superior summo meo. Offendi illam
mulierem audacem, inopem prudentiae, aenigma Salomonis, sedentem
super sellam in foribus, et dicentem: Panes occultos libenter edite,
et aquam dulcem furtivam bibite (Prov. IX, 17). Quae me
seduxit, quia invenit foris habitantem in oculo carnis meae, et talia
ruminantem apud me, qualia per illum vorassem.
|
|