|
15. Numquid aliquando aut alicubi injustum est diligere Deum ex
toto corde, et ex tota anima, et ex tota mente, et diligere proximum
tanquam seipsum? Itaque flagitia quae sunt contra naturam, ubique ac
semper detestanda atque punienda sunt, qualia Sodomitarum fuerunt.
Quae si omnes gentes facerent, eodem criminis reatu divina lege
tenerentur, quae non sic fecit homines ut se illo uterentur modo.
Violatur quippe ipsa societas quae cum Deo nobis esse debet, cum
eadem natura, cujus ille auctor est, libidinis perversitate
polluitur. Quae autem contra mores hominum sunt flagitia, pro morum
diversitate vitanda sunt; ut pactum inter se civitatis aut gentis
consuetudine vel lege firmatum, nulla civis aut peregrini libidine
violetur. Turpis enim omnis pars est suo universo non congruens. Cum
autem Deus aliquid contra morem aut pactum quorumlibet jubet, etsi
nunquam ibi factum est, faciendum est: et si omissum, instaurandum;
et si institutum non erat, instituendum est. Si enim regi licet in
civitate cui regnat, jubere aliquid quod neque ante illum quisquam,
nec ipse unquam jusserat; et non contra societatem civitatis ei
obtemperatur, imo contra societatem non obtemperatur: generale quippe
pactum est societatis humanae obedire regibus suis: quanto magis Deo
regnatori universae creaturae suae, ad ea quae jusserit, sine
dubitatione serviendum est? Sicut enim in potestatibus societatis
humanae, major potestas minori ad obediendum praeponitur; ita Deus
omnibus.
16. Item in facinoribus, ubi libido est nocendi, sive per
contumeliam, sive per injuriam; et utrumque vel ulciscendi causa,
sicut inimico inimicus; vel adipiscendi alicujus extra commodi, sicut
latro viatori; vel evitandi mali, sicut ei qui timetur; vel
invidendo, sicut feliciori miserior; aut in aliquo prosperatus, ei
quem sibi aequari timet aut aequalem dolet; vel sola voluptate alieni
mali, sicut spectatores gladiatorum, aut irrisores, aut illusores
quorumlibet: haec sunt capita iniquitatis, quae pullulant principandi
et spectandi et sentiendi libidine, aut una, aut duabus earum, aut
simul omnibus; et vivitur male adversus tria et septem, psalterium
decem chordarum decalogum tuum, Deus altissime et dulcissime. Sed
quae flagitia in te qui non corrumperis? aut quae adversus te
facinora, cui noceri non potest? Sed hoc vindicas quod in se homines
perpetrant, quia etiam cum in te peccant, impie faciunt in animas
suas, et mentitur iniquitas sibi, sive corrumpendo ac pervertendo
naturam suam quam tu fecisti et ordinasti, vel immoderate utendo
concessis rebus, vel in non concessa flagrando in eum usum qui est
contra naturam; aut rei tenentur, animo et verbis saevientes adversus
te, et adversus stimulum calcitrantes; aut cum disruptis limitibus
humanae societatis, laetantur audaces privatis conciliationibus aut
diremptionibus, prout quidque delectaverit aut offenderit. Et ea
fiunt cum tu derelinqueris, fons vitae, qui es unus et verus creator
et rector universitatis; et privata superbia diligitur in parte unum
falsum. Itaque pietate humili reditur in te, et purgas nos a
consuetudine mala, et propitius es peccatis confitentium, et exaudis
gemitus compeditorum, et solvis a vinculis quae nobis fecimus, si jam
non erigamus adversus te cornua falsae libertatis, avaritia plus
habendi, et damno totum amittendi; amplius amando proprium nostrum,
quam te omnium bonum.
|
|