|
4. Ideoque illos planos , quos mathematicos vocant, plane consulere
non desistebam, quod quasi nullum eis esset sacrificium, et nullae
preces ad aliquem spiritum ob divinationem dirigerentur: quod tamen
christiana et vera pietas consequenter repellit et damnat. Bonum est
enim confiteri tibi, Domine, et dicere, Miserere mei; cura animam
meam, quoniam peccavi tibi (Psal. XL, 5); neque ad licentiam
peccandi abuti indulgentia tua, sed meminisse dominicae vocis, Ecce
sanus factus es; jam noli peccare, ne quid tibi deterius contingat
(Joan. V, 14). Quam totam illi salubritatem interficere
conantur, cum dicunt: De coelo tibi est inevitabilis causa peccandi;
et, Venus hoc fecit, aut Saturnus, aut Mars. Scilicet, ut homo
sine culpa sit, caro et sanguis et superba putredo; culpandus sit
autem coeli ac siderum creator et ordinator. Et quis est hic, nisi
Deus noster, suavitas et origo justitiae, qui reddis unicuique
secundum opera ejus (Matth. XVI, 27), et cor contritum et
humiliatum non spernis? (Psal. L, 19.)
5. Erat eo tempore vir sagax , medicae artis peritissimus, atque in
ea nobilissimus, qui pro consule manu sua coronam illam agonisticam
imposuerat non sano capiti meo, sed non ut medicus. Nam illius morbi
tu sanator, qui resistis superbis, humilibus autem das gratiam (I
Petr. V, 5). Numquid tamen etiam per illum senem defuisti mihi,
aut destitisti mederi animae meae? Quia enim factus ei eram
familiarior, et ejus sermonibus (erant enim sine verborum cultu
vivacitate sententiarum jucundi et graves) assiduus et fixus
inhaerebam; ubi cognovit ex colloquio meo libris genethliacorum esse me
deditum, benigne ac paterne monuit ut eos abjicerem, neque curam et
operam rebus utilibus necessariam, illi vanitati frustra impenderem:
dicens ita se illam didicisse, ut ejus professionem primis annis
aetatis suae deferre voluisset, qua vitam degeret; et si Hippocratem
intellexisset, et illas utique litteras potuisse intelligere : et
tamen non ob aliam causam se postea, illis relictis, medicinam
assecutum, nisi quod eas falsissimas comperisset, et nollet vir gravis
decipiendis hominibus victum quaerere. At tu, inquit, quo te in
hominibus sustentas , rhetoricam tenes; hanc autem fallaciam libero
studio, non necessitate rei familiaris sectaris; quo magis mihi te
oportet de illa credere, qui eam tam perfecte discere elaboravi, quam
ex ea sola vivere volui. A quo ego cum quaesissem quae causa ergo
faceret ut multa inde vera pronuntiarentur; respondit ille, ut
potuit, vim sortis hoc facere in rerum natura usquequaque diffusam.
Si enim de paginis poetae cujuspiam longe aliud canentis atque
intendentis, cum forte quis consulit, mirabiliter consonus negotio
saepe versus exiret; mirandum non esse dicebat, si ex anima humana,
superiore aliquo instinctu, nesciente quid in se fieret, non arte sed
sorte sonaret aliquid quod interrogantis rebus factisque concineret.
6. Et hoc quidem ab illo vel per illum procurasti mihi. Et quid
ipse postea per me ipsum quaererem in memoria mea delineasti. Tunc
autem nec ipse, nec charissimus meus Nebridius, adolescens valde
bonus et valde cautus , irridens totum illud divinationis genus,
persuadere mihi potuerunt ut haec abjicerem: quoniam me amplius ipsorum
auctorum movebat auctoritas; et nullum certum quale quaerebam
documentum adhuc inveneram, quo mihi sine ambiguitate appareret, quae
ab eis consultis vera dicerentur, forte vel sorte, non arte
inspectorum siderum dici.
|
|