|
42. Ita cum alius dixerit, Hoc sensit quod ego; et alius, Imo
illud quod ego; religiosius me arbitror dicere, Cur non utrumque
potius, si utrumque potius, si utrumque verum est? Et si quid
tertium, et si quid quartum, et si quid omnino aliud verum quispiam in
his verbis videt; cur non illa omnia vidisse credatur, per quem unus
Deus sacras Litteras vera et diversa visuris multorum sensibus
temperavit? Ego certe, quod intrepidus de corde meo pronuntio, si ad
culmen auctoritatis aliquid scriberem; sic mallem scribere, ut quod
veri quisque de his rebus capere posset, mea verba resonarent, quam ut
unam veram sententiam ad hoc apertius ponerem, ut excluderem caeteras,
quarum falsitas me non posset offendere. Nolo itaque, Deus meus,
tam praeceps esse, ut hoc illum virum de te meruisse non credam.
Sensit ille omnino in his verbis, atque cogitavit cum ea scriberet,
quidquid hic veri potuimus invenire, et quidquid nos non potuimus, aut
nondum possumus, et tamen in eis inveniri potest.
|
|