|
18. Recreasti ergo me ab illa aegritudine, et salvum fecisti filium
ancillae tuae, tunc interim corpore, ut esset cui salutem meliorem
atque certiorem dares. Et jungebar etiam tunc Romae falsis illis
atque fallentibus sanctis: non enim tantum auditoribus eorum, quorum e
numero erat etiam is in cujus domo aegrotaveram et convalueram; sed eis
etiam quos electos vocant. adhuc enim mihi videbatur non esse nos qui
peccamus, sed nescio quam aliam in nobis peccare naturam; et
delectabat superbiam meam extra culpam esse; et cum aliquid mali
fecissem, non confiteri me fecisse, ut sanares animam meam, quoniam
peccabat tibi; sed excusare eam amabam , et accusare nescio quid
aliud, quod mecum esset, et ego non essem. Verum autem totum ego
eram, et adversum me impietas mea me diviserat: et id erat peccatum
insanabilius, quo me peccatorem non esse arbitrabar; et exsecrabilis
iniquitas te, Deus omnipotens, te in me ad perniciem meam, quam mea
te ad salutem malle superari. Nondum ergo posueras custodiam ori meo,
et ostium continentiae circum labia mea, ut non declinaret cor meum in
verba maligna, ad excusandas excusationes in peccatis cum hominibus
operantibus iniquitatem; et ideo adhuc combinabam cum electis eorum
(Psal. CXL, 3, 4).
19. Sed tamen jam desperans in ea falsa doctrina me posse
proficere; eaque ipsa quibus si nihil melius reperirem, contentus esse
decreveram, jam remissius negligentiusque retinebam. Etenim suborta
est etiam mihi cogitatio, prudentiores caeteris fuisse illos
philosophos, quos Academicos appellant, quod de omnibus dubitandum
esse censuerant, nec aliquid veri ab homine comprehendi posse
decreverant. Ita enim et mihi liquido sensisse videbantur, ut vulgo
habentur, etiam illorum intentionem nondum intelligenti. Nec
dissimulavi eumdem hospitem meum reprimere a nimia fiducia, quam sensi
eum habere de rebus fabulosis, quibus manichaei libri pleni sunt.
Amicitia tamen eorum familiarius utebar, quam caeterorum hominum qui
in illa haeresi non fuissent. Nec eam defendebam pristina
animositate; sed tamen familiaritas eorum, plures enim eos Roma
occultat, pigrius me faciebat aliud quaerere; praesertim desperantem
in Ecclesia tua, Domine coeli et terrae, creator omnium visibilium
et invisibilium, posse inveniri verum, unde me illi averterant:
multumque mihi turpe videbatur, credere figuram te habere humanae
carnis, et membrorum nostrorum lineamentis corporalibus terminari. Et
quoniam cum de Deo meo cogitare vellem, cogitare nisi moles corporum
non noveram, neque enim videbatur mihi esse quidquam quod tale non
esset, ea maxima et prope sola causa erat inevitabilis erroris mei.
20. Hinc enim et mali substantiam quamdam credebam esse talem, et
habere suam molem tetram et deformem; sive crassam, quam terram
dicebant, sive tenuem atque subtilem, sicut est aeris corpus; quam
malignam mentem per illam terram repentem imaginantur. Et quia Deum
bonum nullam malam naturam creasse, qualiscumque pietas me credere
cogebat; constituebam ex adverso sibi duas moles, utramque infinitam,
sed malam angustius, bonam grandius. Et ex hoc initio pestilentioso
me caetera sacrilegia sequebantur. Cum enim conaretur animus meus
recurrere in catholicam fidem, repercutiebar, quia non erat catholica
fides quam esse arbitrabar. Et magis pius mihi videbar, si te, Deus
meus, cui confitentur ex me miserationes tuae, vel ex caeteris
partibus infinitum crederem, quamvis ex una qua tibi moles mali
opponebatur, cogerer finitum fateri, quam si ex omnibus partibus in
corporis humani forma te opinarer finiri. Et melius mihi videbar
credere nullum malum te creasse; quod mihi nescienti non solum aliqua
substantia, sed etiam corporea videbatur, quia et mentem cogitare non
noveram, nisi eam subtile corpus esse, quod tamen per loci spatia
diffunderetur ; quam credere abs te esse qualem putabam naturam mali.
Ipsum quoque Salvatorem nostrum unigenitum tuum, tanquam de massa
lucidissimae molis tuae porrectum ad nostram salutem, ita putabam, ut
aliud de illo non crederem, nisi quod possem vanitate imaginari.
Talem itaque naturam ejus nasci non posse de Maria virgine
arbitrabar, nisi carni concerneretur. Concerni autem et non inquinari
non videbam, quod mihi tale figurabam. Metuebam itaque credere in
carne natum, ne credere cogerer ex carne inquinatum. Nunc spirituales
tui blande et amanter ridebunt me, si has confessiones meas legerint:
sed tamen talis eram.
|
|