|
21. Et dedisti alterum responsum interim, quod recolo. Nam et
multa praetereo, propter quod propero ad ea quae me magis urgent
confiteri tibi, et multa non memini. Dedisti ergo alterum per
sacerdotem tuum, quemdam episcopum nutritum in Ecclesia, et
exercitatum in Libris tuis. Quem cum illa femina rogasset ut
dignaretur mecum colloqui, et refellere errores meos, et dedocere me
mala, ac docere bona (faciebat enim hoc, si quos forte idoneos
invenisset); noluit ille, prudenter sane, quantum sensi postea.
Respondit enim me adhuc esse indocilem, eo quod inflatus essem
novitate haeresis illius, et nonnullis quaestiunculis jam multos
imperitos exagitassem, sicut illa indicaverat ei. Sed sine, inquit,
illum ibi, et tantum roga pro eo Dominum: ipse legendo reperiet quis
ille sit error, et quanta impietas. Simul etiam narravit se quoque
parvulum a seducta matre sua datum fuisse Manichaeis, et omnes pene
non legisse tantum, verum etiam scriptitasse libros eorum; sibique
apparuisse, nullo contra disputante et convincente, quam esset illa
secta fugienda; itaque fugisse. Quae cum ille dixisset, atque illa
nollet acquiescere, sed instaret magis deprecando, et ubertim flendo,
ut me videret, et mecum dissereret: ille jam substomachans taedio,
Vade, inquit, a me; ita vivas: fieri non potest ut filius istarum
lacrymarum pereat. Quod illa ita se accepisse, inter colloquia sua
mecum saepe recordabatur, ac si de coelo sonuisset.
|
|