|
37. Sicut enim fons in parvo loco uberior est, pluribusque rivis in
ampliora spatia fluxum ministrat, quam quilibet eorum rivorum, qui per
multa locorum ab eodem fonte deducitur; ita narratio dispensatoris tui
sermocinaturis pluribus profutura, parvo sermonis modulo scatet fluenta
liquidae veritatis: unde sibi quisque verum quod de his rebus potest,
hic illud, ille illud, per longiores loquelarum anfractus trahat.
Alii enim cum haec verba legunt vel audiunt; cogitant Deum quasi
hominem, aut quasi aliquam molem immensa praeditam potestate, novo
quodam et repentino placito, extra seipsam tanquam locis distantibus
fecisse coelum et terram, duo magna corpora supra et infra, quibus
omnia continerentur. Et cum audiunt, Dixit Deus, Fiat illud, et
factum est illud; cogitant verba coepta et finita, sonantia temporibus
atque transeuntia, post quorum transitum statim existeret quod jussum
est ut existeret: et si quid forte aliud hoc modo ex familiaritate
carnis opinantur. In quibus adhuc parvulis animalibus, dum isto
humillimo genere verborum tanquam materno sinu eorum gestatur
infirmitas, salubriter aedificatur fides, qua certum habeant et
teneant Deum fecisse omnes naturas, quas eorum sensus mirabili
varietate circumspicit. Quorum si quispiam quasi vilitatem dictorum
aspernatus, extra nutritorias cunas superba imbecillitate se
extenderit, heu! cadet miser. Et, Domine Deus, miserere, ne
implumem pullum conculcent qui transeunt viam; et mitte angelum tuum,
qui eum reponat in nido, ut vivat donec volet.
|
|