|
31. Sed tamen, Domine, tibi excellentissimo atque optimo
conditori et rectori universitatis, Deo nostro gratias, etiamsi me
puerum tantum esse voluisses. Eram enim etiam tunc, vivebam atque
sentiebam, meamque incolumitatem, vestigium secretissimae unitatis ex
qua eram, curae habebam; custodiebam interiore sensu integritatem
sensuum meorum, inque ipsis parvis, parvarumque rerum cogitationibus
veritate delectabar. Falli nolebam, memoria vigebam, locutione
instruebar, amicitia mulcebar, fugiebam dolorem, abjectionem,
ignorantiam. Quid in tali animante non mirabile atque laudabile? At
ista omnia Dei mei dona sunt; non mihi ego dedi haec: et bona sunt,
et haec omnia ego. Bonus ergo est qui fecit me, et ipse est bonum
meum, et illi exsulto bonis omnibus quibus etiam puer eram. Hoc enim
peccabam, quod non in ipso, sed in creaturis ejus, me atque
caeteris, voluptates, sublimitates, veritates quaerebam; atque ita
irruebam in dolores, confusiones, errores. Gratias tibi, dulcedo
mea, et honor meus, et fiducia mea, Deus meus: gratias tibi de
donis tuis; sed tu mihi ea serva. Ita enim servabis me; et
augebuntur, et perficientur quae dedisti mihi, et ero ipse tecum;
quia et ut sim, tu dedisti mihi.
|
|