|
19. Educata itaque pudice ac sobrie, potiusque te subdita
parentibus, quam a parentibus tibi, ubi plenis annis nubilis facta
est, tradita viro servivit veluti domino; et sategit eum lucrari
tibi, loquens te illi moribus suis, quibus eam pulchram faciebas, et
reverenter amabilem atque mirabilem viro. Ita autem toleravit cubilis
injurias, ut nullam de hac re cum marito haberet unquam simultatem.
Exspectabat enim misericordiam tuam super eum, ut in te credens
castificaretur. Erat vero ille praeterea, sicut benevolentia
praecipuus, ita ira fervidus. Sed noverat haec non resistere irato
viro, non tantum facto, sed ne verbo quidem. Jam vero refracto et
quieto, cum opportunum videret, rationem facti sui reddebat, si forte
ille inconsideratius commotus fuerat. Denique, cum matronae multae
quarum viri mansuetiores erant, plagarum vestigia, etiam dehonestata
facie gererent, inter amica colloquia illae arguebant maritorum vitam,
haec earum linguam, veluti per jocum graviter admonens, ex quo illas
tabulas quae matrimoniales vocantur, recitari audissent, tanquam
instrumenta quibus ancillae factae essent, deputare debuisse; proinde
memores conditionis, superbire adversus dominos non oportere. Cumque
mirarentur illae scientes quam ferocem conjugem sustineret, nunquam
fuisse auditum, aut aliquo indicio claruisse, quod Patricius
ceciderit uxorem, aut quod a se invicem vel unum diem domestica lite
dissenserint, et causam familiariter quaererent; docebat illa
institutum suum, quod supra memoravi. Quae observabant, expertae
gratulabantur; quae non observabant, subjectae vexabantur.
20. Socrum etiam suam primo susurris malarum ancillarum adversus se
irritatam, sic vicit obsequiis, perseverans tolerantia et
mansuetudine, ut illa ultro filio suo medias linguas famularum
proderet, quibus inter se et nurum pax domestica turbabatur,
expeteretque vindictam. Itaque posteaquam ille, et matri
obtemperans, et curans familiae disciplinam, et concordiae suorum
consulens, proditas ad prodentis arbitrium verberibus coercuit;
promisit illa talia de se praemia sperare debere, quaecumque de sua
nuru sibi, quo placeret, mali aliquid loqueretur: nullaque jam
audente, memorabili inter se benevolentiae suavitate vixerunt.
21. Hoc quoque illi bono mancipio tuo, in cujus utero me creasti,
Deus meus, misericordia mea, munus grande donaveras, quod inter
dissidentes atque discordes quaslibet animas, ubi poterat, tam se
praebebat pacificam, ut cum ab utraque multa de invicem audiret
amarissima, qualia solet eructare turgens atque indigesta discordia,
quando praesenti amicae de absente inimica per acida colloquia cruditas
exhalatur odiorum; nihil tamen alteri de altera proderet, nisi quod ad
eas reconciliandas valeret. Parvum hoc bonum mihi videretur, nisi
turbas innumerabiles tristis experirer, nescio qua horrenda pestilentia
peccatorum latissime pervagante, non solum iratorum inimicorum iratis
inimicis dicta prodere, sed etiam quae non dicta sunt addere; cum
contra homini humano parum esse debeat inimicitias hominum nec excitare
nec augere male loquendo, nisi eas etiam exstinguere bene loquendo
studuerit; qualis illa erat, docente te magistro intimo in schola
pectoris.
22. Denique etiam virum suum jam in extrema vita temporali ejus
lucrata est tibi, nec in eo jam fideli planxit quod in nondum fideli
toleraverat. Erat etiam serva servorum tuorum. Quisquis eorum
noverat eam, multum in ea laudabat et honorabat et diligebat te; quia
sentiebat praesentiam tuam in corde ejus, sanctae conversationis
fructibus testibus. Fuerat enim unius viri uxor, mutuam vicem
parentibus reddiderat, domum suam pie tractaverat, in operibus bonis
testimonium habebat. Nutrierat filios, toties eos parturiens,
quoties abs te deviare cernebat. Postremo nobis, Domine, omnibus,
quia ex munere tuo sinis loqui servis tuis, qui ante dormitionem ejus
in te jam consociati vivebamus percepta gratia Baptismi tui, ita curam
gessit, quasi omnes genuisset, ita servivit quasi ab omnibus genita
fuisset.
|
|