|
29. Quomodo ergo te quaero, Domine? Cum enim te Deum meum
quaero, vitam beatam quaero. Quaeram te ut vivat anima mea. Vivit
enim corpus meum de anima mea, et vivit anima mea de te. Quomodo ergo
quaero vitam beatam? quia non est mihi donec dicam: Sat est, illic
ubi oportet ut dicam? quomodo eam quaero? Utrum per recordationem
tanquam eam oblitus sim, oblitumque me esse adhuc teneam; an per
appetitum discendi incognitam, sive quam nunquam scierim, sive quam
sic oblitus fuerim ut me nec oblitum esse meminerim? Nonne ipsa est
beata vita quam omnes volunt, et omnino qui nolit nemo est? Ubi
noverunt eam, quod sic volunt eam? Ubi viderunt, ut amarent eam?
Nimirum habemus eam nescio quomodo. Et est alius quidam modus, quo
quisque cum habet eam, tunc beatus est; et sunt qui spe beati sunt.
Inferiore modo isti habent eam, quam illi qui jam re ipsa beati sunt;
sed tamen meliores quam illi qui nec re nec spe beati sunt. Qui tamen
etiam ipsi nisi aliquo modo haberent eam, non ita vellent beati esse,
quod eos velle certissimum est. Nescio quomodo noverunt eam, ideoque
habent eam in nescio qua notitia, de qua satago utrum in memoria sit:
quia si ibi est, jam beati fuimus aliquando; utrum singillatim omnes,
an in illo homine qui primus peccavit, in quo et omnes mortui sumus,
et de quo omnes cum miseria nati sumus, non quaero nunc; sed quaero
utrum in memoria sit beata vita. Neque enim amaremus eam nisi
nossemus. Audimus nomen hoc, et rem ipsam omnes nos appetere
fatemur; non enim sono delectamur. Nam hoc cum latine audit
Graecus, non delectatur, quia ignorat quid dictum sit; nos autem
delectamur, sicut etiam ille si graece hoc audierit: quoniam res ipsa
nec graeca nec latina est, cui adipiscendae Graeci Latinique
inhiant, caeterarumque linguarum homines. Nota est igitur omnibus,
qui una voce si interrogari possent, utrum beati esse vellent, sine
ulla dubitatione, velle responderent. Quod non fieret, nisi res ipsa
cujus hoc nomen est, eorum memoria teneretur.
|
|