|
27. Ad haec ei quid responderim, non satis recolo. Cum interea
vix intra quinque dies, aut non multo amplius decubuit febribus. Et
cum aegrotaret, quodam die defectum animae passa est, et paululum
subtracta a praesentibus. Nos concurrimus, sed cito reddita est
sensui, et aspexit astantes me et fratrem meum, et ait nobis quasi
quaerenti similis: Ubi eram? Deinde nos intuens moerore attonitos:
Ponetis hic, inquit, matrem vestram? Ego silebam, et fletum
frenabam. Frater autem meus quiddam locutus est, quo eam non
peregre, sed in patria defungi tanquam felicius optaret. Quo audito,
illa vultu anxio reverberans eum oculis quod talia saperet, atque inde
me intuens: Vide, ait, quid dicit. Et mox ambobus: Ponite,
inquit, hoc corpus ubicumque; nihil vos ejus cura conturbet; tantum
illud vos rogo, ut ad Domini altare memineritis mei ubi fueritis.
Cumque hanc sententiam verbis quibus poterat explicasset, conticuit;
et ingravescente morbo exercebatur.
28. Ego vero cogitans dona tua, Deus invisibilis, quae immittis
in corda fidelium tuorum, et proveniunt inde fruges admirabiles;
gaudebam et gratias agebam tibi, recolens quod noveram, quanta cura
semper aestuasset de sepulcro quod sibi providerat et praeparaverat
juxta corpus viri sui. Quia enim valde concorditer vixerant, id etiam
volebat, ut est animus humanus minus capax divinorum, adjungi ad illam
felicitatem, et commemorari ab hominibus, concessum sibi esse post
transmarinam peregrinationem, ut conjuncta terra amborum conjugum terra
tegeretur. Quando autem ista inanitas plenitudine bonitatis tuae
coeperat in ejus corde non esse, nesciebam, et laetabar admirans quod
sic mihi aperuisset ; quanquam et in illo sermone nostro ad fenestram
cum dixit, Jam quid hic facio? non apparuit desiderare in patria
mori. Audivi etiam postea, quod jam cum Ostiis essemus, cum
quibusdam amicis meis materna fiducia colloquebatur quodam die de
contemptu vitae hujus et bono mortis, ubi ipse non aderam; illisque
stupentibus virtutem feminae, quam tu dederas ei, quaerentibusque
utrum non formidaret tam longe a sua civitate corpus relinquere:
Nihil, inquit, longe est Deo; neque timendum est ne ille non
agnoscat in fine saeculi, unde me resuscitet. Ergo die nono
aegritudinis suae, quinquagesimo et sexto anno aetatis suae, trigesimo
et tertio aetatis meae , anima illa religiosa et pia corpore soluta
est.
|
|