|
34. Nemo mihi jam molestus sit dicendo mihi: Non hoc sensit
Moyses quod tu dicis; sed hoc sensit quod ego dico. Si enim mihi
diceret: Unde scis hoc sensisse Moysen quod de his verbis ejus
eloqueris? aequo animo ferre deberem et responderem fortasse quae
superius respondi, vel aliquanto uberius, si esset durior. Cum vero
dicit: Non hoc ille sensit quod tu dicis, sed quod ego dico; neque
tamen negat, quod uterque nostrum dicit, utrumque verum esse: o vita
pauperum Deus meus, in cujus sinu non est contradictio, plue mihi
mitigationes in cor, ut patienter tales feram qui non mihi hoc dicunt,
quia divini sunt, et in corde famuli tui viderunt quod dicunt; sed
quia superbi sunt; nec noverunt Moysi sententiam, sed amant suam;
non quia vera est, sed quia sua est. Alioquin et aliam veram pariter
amarent, sicut ego amo quod dicunt, quando verum dicunt; non quia
ipsorum est, sed quia verum est; et ideo jam nec ipsorum est, quia
verum est. Si autem ideo ament illud quia verum est, jam et ipsorum
est et meum est; quoniam in commune omnium est veritatis amatorum.
Illud autem quod contendunt non hoc sensisse Moysen quod ego dico,
sed quod ipsi dicunt; nolo, non amo: quia etsi ita est, tamen ista
temeritas non scientiae sed audaciae est; nec visus, sed typhus eam
peperit. Ideoque, Domine, tremenda sunt judicia tua; quoniam
veritas tua nec mea est, nec illius aut illius, sed omnium nostrum
quos ad ejus communionem publice vocas, terribiliter admonens nos, ut
nolimus eam habere privatam, ne privemur ea. Nam quisquis id quod tu
omnibus ad fruendum proponis, sibi proprie vindicat, et suum vult esse
quod omnium est; a communi propellitur ad sua, hoc est, a veritate ad
mendacium. Qui enim loquitur mendacium, de suo loquitur (Joan.
VIII, 44).
35. Attende, judex optime, Deus ipsa veritas, attende quid dicam
contradictori huic, attende; coram te enim dico, et coram fratribus
meis, qui legitime utuntur Lege usque ad finem charitatis (I Tim.
I, 8); attende, et vide quid ei dicam, si placet tibi. Hanc
enim vocem huic refero fraternam et pacificam: Si ambo videmus verum
esse quod dicis, et ambo videmus verum esse quod dico; ubi, quaeso,
id videmus? Nec ego utique in te, nec tu in me; sed ambo in ipsa,
quae supra mentes nostras est, incommutabili Veritate. Cum ergo de
ipsa Domini Dei nostri luce non contendamus; cur de proximi
cogitatione contendimus, quam sic videre non possumus ut videtur
incommutabilis Veritas; quando si ipse Moyses apparuisset nobis atque
dixisset, Hoc cogitavi; nec sic eam videremus, sed crederemus? Non
itaque supra quam scriptum est, unus pro altero infletur adversus
alterum (I Cor. IV, 6). Diligamus Dominum Deum nostrum ex
toto corde, et ex tota anima, et ex tota mente nostra, et proximum
nostrum sicut nosmetipsos (Deut. VI, 5; Matth. XXII,
37). Propter quae duo praecepta charitatis sensisse Moysen,
quidquid in illis Libris sensit, nisi crediderimus; mendacem faciemus
Dominum, cum de animo conservi aliter quam ille docuit opinamur. Jam
vide quam stultum sit in tanta copia verissimarum sententiarum, quae de
illis verbis erui possunt temere affirmare, quam earum Moyses
potissimum senserit; et perniciosis contentionibus ipsam offendere
charitatem, propter quam dixit omnia, cujus dicta conamur exponere.
|
|