|
17. Quid erat ille affectus animi? Certe enim plane turpis erat
nimis; et vae mihi erat qui habebam illum. Sed tamen quid erat?
Delicta quis intelligit? (Psal. XVIII, 13.) Risus erat,
quasi titillato corde, quod fallebamus eos qui haec a nobis fieri non
putabant, et vehementer nolebant. Cur ergo eo me delectabat, quod id
non faciebam solus? An quia etiam nemo facile solus ridet? Nemo
quidem facile; sed tamen etiam solos et singulos homines, cum alius
nemo praesens est, vincit risus aliquando, si aliquid nimie
ridiculum, vel sensibus occurrit , vel animo. At ego illud solus non
facerem, non facerem omnino solus. Ecce est coram te, Deus meus,
viva recordatio animae meae. Solus non facerem furtum illud, in quo
me non libebat id quod furabar, sed quia furabar: quod me solum facere
prorsus non liberet nec facerem. O nimis inimica amicitia, seductio
mentis investigabilis, ex ludo et joco nocendi aviditas, et alieni
damni appetitus; nulla lucri mei, nulla ulciscendi libidine; sed cum
dicitur: Eamus, faciamus; et pudet non esse impudentem.
|
|