|
13. Non sane relinquens incantatam sibi a parentibus terrenam viam,
Romam praecesserat, ut jus disceret; et ibi gladiatorii spectaculi
hiatu incredibili et incredibiliter abreptus est. Cum enim aversaretur
et detestaretur talia, quidam ejus amici et condiscipuli, cum forte de
prandio redeuntibus pervius esset , recusantem vehementer et
resistentem, familiari violentia duxerunt in amphitheatrum, crudelium
et funestorum ludorum diebus, haec dicentem: Si corpus meum in illum
locum trahitis, et ibi constituitis; numquid et animum et oculos meos
in illa spectacula potestis intendere? Adero itaque absens, ac sic et
vos et illa superabo. Quibus auditis, illi nihilo secius eum
adduxerunt secum, idipsum forte explorare cupientes, utrum posset
efficere. Quo ubi ventum est, et sedibus quibus potuerunt locati
sunt, fervebant omnia immanissimis voluptatibus. Ille clausis foribus
oculorum, interdixit animo ne in tanta mala procederet; atque utinam
et aures obturavisset! Nam quodam pugnae casu, cum clamor ingens
totius populi vehementer eum pulsasset, curiositate victus et quasi
paratus quidquid illud esset, etiam visum contemnere et vincere,
aperuit oculos; et percussus est graviore vulnere in anima, quam ille
in corpore, quem cernere concupivit, ceciditque miserabilius quam ille
quo cadente factus est clamor qui per ejus aures intravit, et reseravit
ejus lumina, ut esset qua feriretur et dijeceretur audax adhuc potius
quam fortis animus, et eo infirmior quo de se praesumpserat, qui
debuit de te. Ut enim vidit illum sanguinem, immanitatem simul
ebibit, et non se avertit, sed fixit aspectum; et hauriebat furias,
et nesciebat, et delectabatur scelere certaminis, et cruenta voluptate
inebriabatur. Et non erat jam ille qui venerat, sed unus de turba ad
quam venerat, et verus eorum socius, a quibus adductus erat. Quid
plura? Spectavit, clamavit, exarsit, abstulit inde secum insaniam
qua stimularetur redire, non tantum cum illis a quibus prius abstractus
est; sed etiam prae illis, et alios trahens. Et inde tamen manu
validissima et misericordissima eruisti eum tu, et docuisti non sui
habere, sed tui fiduciam; sed longe postea.
|
|