|
21. Prohibebat me sane Alypius ab uxore ducenda, causans nullo
modo nos posse securo otio simul in amore sapientiae vivere, sicut jam
diu desideraremus , si id fecissem. Erat enim ipse in ea re etiam
tunc castissimus, ita ut mirum esset; quia vel experientiam concubitus
ceperat in ingressu adolescentiae suae, sed non haeserat; magisque
doluerat et spreverat, et deinde jam continentissime vivebat. Ego
autem resistebam illi, exemplis eorum qui conjugati coluissent
sapientiam, et promeruissent Deum, et habuissent fideliter ac
dilexissent amicos. A quorum ego quidem granditate animi longe
aberam: et deligatus morbo carnis mortifera suavitate, trahebam
catenam meam, solvi timens, et quasi concusso vulnere repellens verba
bene suadentis, tanquam manum solventis. Insuper etiam per me ipsi
quoque Alypio loquebatur serpens, et innectebat atque spargebat per
linguam meam dulces laqueos in via ejus, quibus illi honesti et
expediti pedes implicarentur.
22. Cum enim me ille miraretur, quem non parvipenderet, ita
haerere visco illius voluptatis, ut me affirmarem, quotiescumque inde
inter nos quaereremus, caelibem vitam nullo modo posse degere; atque
ita me defenderem, cum illum mirantem viderem, ut dicerem multum
interesse inter illud quod ipse raptim et furtim expertus esset, quod
pene jam ne meminisset quidem, atque ideo nulla molestia facile
contemneret, et delectationes consuetudinis meae, ad quas si
accessisset honestum nomen matrimonii, non eum mirari oportere, cur
ego illam vitam nequirem spernere: coeperat et ipse desiderare
conjugium, nequaquam victus libidine talis voluptatis, sed
curiositatis. Dicebat enim scire se cupere quidnam esset illud, sine
quo vita mea quae illi sic placebat, non mihi vita, sed poena
videretur. Stupebat enim liber ab illo vinculo animus servitutem
meam, et stupendo ibat in experiendi cupidinem, venturus in ipsam
experientiam, atque inde fortasse lapsurus in eam quam stupebat
servitutem; quoniam sponsionem volebat facere cum morte; et qui amat
periculum, incidet in illud. Neutrum enim nostrum, si quod est
conjugale decus in officio regendi matrimonii et suscipiendorum
liberorum, ducebat, nisi tenuiter. Magna autem ex parte atque
vehementer consuetudo satiandae insatiabilis concupiscentiae me captum
excruciabat: illum autem admiratio capiendum trahebat. Sic eramus,
donec tu, Altissime, non deserens humum nostram, miseratus miseros,
subvenires miris et occultis modis.
|
|