|
2. Et placuit mihi in conspectu tuo non tumultuose abripere, sed
leniter subtrahere ministerium linguae meae nundinis loquacitatis ; ne
ulterius pueri meditantes non legem tuam, non pacem tuam, sed insanias
mendaces, et bella forensia, mercarentur ex ore meo arma furori suo.
Et opportune jam paucissimi dies supererant ad vindemiales ferias, et
statui tolerare illos ut solemniter abscederem, et redemptus a te jam
non redirem venalis. Consilium ergo nostrum erat coram te; coram
hominibus autem, nisi nostris, non erat. Et convenerat inter nos ne
passim cuiquam effunderetur; quanquam tu nobis a convalle plorationis
ascendentibus (Psal. LXXXIII, 6, 7), et cantantibus
canticum graduum, dederas sagittas acutas, et carbones vastatores
adversus linguam subdolam (Psal. CXIX, 3-5), velut
consulendo contradicentem, et, sicut cibum assolet, amando
consumentem.
3. Sagittaveras tu cor nostrum charitate tua, et gestabamus verba
tua transfixa visceribus; et exempla servorum tuorum, quos de nigris
lucidos, et de mortuis vivos feceras, congesta in sinum cogitationis
nostrae urebant et absumebant gravem torporem, ne in ima vergeremus ;
et ascendebant nos valide, ut omnis ex lingua subdola contradictionis
flatus inflammare nos acrius posset, non exstinguere. Verumtamen quia
propter nomen tuum, quod sanctificasti per terras, etiam laudatores
utique haberet votum et propositum nostrum, jactantiae simile videbatur
non opperiri tam proximum feriarum tempus, sed de publica professione
atque ante oculos omnium sita ante discedere , ut conversa in factum
meum ora cunctorum insuentium, quam vicinum vindemialium diem
praevenire voluerim, multa dicerent , quod quasi appetissem magnus
videri. Et quo mihi erat istud, ut putaretur et disputaretur de animo
meo, et blasphemaretur bonum nostrum?
4. Quin etiam, quod ipsa aestate litterario labori nimio pulmo meus
cedere coeperat, et difficulter trahere suspiria, doloribusque
pectoris testari se saucium, vocemque clariorem productioremve
recusare, primo perturbaverat me, quia magisterii illius sarcinam pene
jam necessitate deponere cogebat, aut si curari et convalescere
potuissem, certe intermittere. Sed ubi plena voluntas vacandi, et
videndi quoniam tu es Dominus, oborta mihi est atque firmata; nosti,
Deus meus, etiam gaudere coepi, quod haec quoque suberat non mendax
excusatio, quae offensionem hominum temperaret, qui propter liberos
suos me liberum esse nunquam volebant. Plenus igitur tali gaudio
tolerabam illud intervallum temporis, donec decurreret: nescio utrum
vel viginti dies erant, sed tamen fortiter tolerabantur; quia
recesserat cupiditas quae mecum solebat ferre grave negotium, et ego
premendus remanseram, nisi patientia succederet. Peccasse me in hoc
quisquam servorum tuorum fratrum meorum dixerit, quod jam pleno corde
militia tua, passus me fuerim vel una hora sedere in cathedra
mendacii. At ego non contendo. Sed tu, Domine misericordissime,
nonne et hoc peccatum cum caeteris horrendis et funereis, in aqua
sancta ignovisti et remisisti mihi?
|
|