|
23. Et mirabar quod jam te amabam, non pro te phantasma. Et non
stabam frui Deo meo, sed rapiebar ad te decore tuo; moxque deripiebar
abs te pondere meo, et ruebam in ista cum gemitu: et pondus hoc,
consuetudo carnalis. Sed mecum erat memoria tui, neque ullo modo
dubitabam esse cui cohaererem, sed nondum esse me qui cohaererem:
quoniam corpus quod corrumpitur, aggravat animam; et deprimit terrena
inhabitatio sensum multa cogitantem (Sap. IX, 15). Eramque
certissimus quod invisibilia tua, a constitutione mundi, per ea quae
facta sunt, intellecta conspiciuntur; sempiterna quoque virtus et
divinitas tua (Rom. I, 20). Quaerens enim unde approbarem
pulchritudinem corporum, sive coelestium, sive terrestrium; et quid
mihi praesto esset integre de mutabilibus judicanti, et dicenti: Hoc
ita esse debet, illud non ita: hoc ergo quaerens unde judicarem, cum
ita judicarem, inveneram incommutabilem et veram veritatis
aeternitatem, supra mentem meam commutabilem. Atque ita gradatim a
corporibus ad sentientem per corpus animam; atque inde ad ejus
interiorem vim, cui sensus corporis exteriora annuntiaret; et quousque
possunt bestiae: atque inde rursus ad ratiocinantem potentiam ad quam
refertur judicandum quod sumitur a sensibus corporis. Quae se quoque
in me comperiens mutabilem, erexit se ad intelligentiam suam; et
abduxit cogitationem a consuetudine, subtrahens se contradicentibus
turbis phantasmatum, ut inveniret quo lumine aspergeretur, cum sine
ulla dubitatione clamaret incommutabile praeferendum esse mutabili;
unde nosset ipsum incommutabile, quod nisi aliquo modo nosset, nullo
modo illud mutabili certo praeponeret. Et pervenit ad id quod est, in
ictu trepidantis aspectus. Tunc vero invisibilia tua, per ea quae
facta sunt, intellecta conspexi; sed aciem figere non evalui : et
repercussa infirmitate redditus solitis, non mecum ferebam nisi amantem
memoriam, et quasi olfacta desiderantem quae comedere nondum possem.
|
|