|
5. Macerabatur anxietudine Verecundus de isto nostro bono, quod
propter vincula sua, quibus tenacissime tenebatur, deseri se nostro
consortio videbat. Nondum christianus, conjuge fideli, ea ipsa tamen
arctiore prae caeteris compede, ab itinere quod aggressi eramus,
retardabatur: nec christianum esse alio modo se velle dicebat, quam
illo quo non poterat. Benigne sane obtulit, ut quamdiu ibi essemus,
in rure ejus essemus . Retribues illi , Domine, in resurrectione
justorum, quia jam ipsam sortem retribuisti ei. Quamvis enim
absentibus nobis cum Romae jam essemus, corporali aegritudine
correptus, et in ea christianus et fidelis factus, ex hac vita
emigravit: ita misertus es non solum ejus, sed etiam nostri, ne
cogitantes egregiam erga nos amici humanitatem, nec eum in grege tuo
numerantes, dolore intolerabili cruciaremur. Gratias tibi, Deus
noster, tui sumus; indicant hortationes et consolationes tuae:
fidelis promissor, reddes Verecundo, pro rure illo ejus Cassiciaco,
ubi ab aestu saeculi requievimus in te, amoenitatem sempiterne virentis
paradisi tui, quoniam dimisisti ei peccata super terram, in monte
incaseato, monte tuo, monte uberi (Psal. LXVII, 16).
6. Angebatur ergo tunc ipse; Nebridius autem collaetabatur.
Quamvis enim et ipse nondum christianus in illam foveam perniciosissimi
erroris inciderat, ut Veritatis Filii tui carnem phantasma crederet;
tamen inde emergens, sic sibi erat, nondum ullis Ecclesiae tuae
sacramentis imbutus, sed inquisitor ardentissimus veritatis. Quem non
multo post conversionem nostram et regenerationem per Baptismum tuum,
ipsum etiam fidelem catholicum castitate perfecta atque continentia tibi
servientem in Africa apud suos, cum tota domus ejus per eum christiana
facta esset, carne solvisti; et nunc ille vivit in sinu Abraham.
Quidquid illud est quod illo significatur sinu , ibi Nebridius meus
vivit, dulcis amicus meus, tuus autem, Domine, adoptivus ex liberto
filius; ibi vivit. Nam quis alius tali animae locus! Ibi vivit,
unde me multa interrogabat homuncionem inexpertum. Jam non ponit aurem
ad os meum, sed spirituale os ad fontem tuum; et bibit, quantum
potest, sapientiam pro aviditate sua, sine fine felix. Nec sic eum
arbitror inebriari ex ea, ut obliviscatur mei, cum tu, Domine, quem
potat ille , nostri sis memor. Sic ergo eramus Verecundum
consolantes tristem, salva amicitia, de tali conversione nostra , et
exhortantes ad fidem gradus sui, vitae se licet conjugalis; Nebridium
autem opperientes quando sequeretur, quod de tam proximo poterat, et
erat jam jamque facturus: cum ecce evoluti sunt dies illi tandem; nam
longi et multi videbantur prae amore libertatis otiosae, ad cantandum
de medullis omnibus, Tibi dixit cor meum, Quaesivi vultum tuum;
vultum tuum, Domine, requiram (Psal. XXVI, 8).
|
|