|
14. Inde ubi tempus advenit quo me nomen dare oporteret, relicto
rure, Mediolanum remeavimus. Placuit et Alypio renasci in te
mecum, jam induto humilitate Sacramentis tuis congrua, et fortissimo
domitori corporis, usque ad Italicum solum glaciale nudo pede
obterendum insolito ausu. Adjunximus etiam nobis puerum Adeodatum ex
me natum carnaliter de peccato meo. Tu bene feceras eum. Annorum
erat ferme quindecim, et ingenio praeveniebat multos graves et doctos
viros. Munera tua tibi confiteor, Domine Deus meus, creator
omnium, et multum potens reformare nostra deformia: nam ego in illo
puero praeter delictum nihil habebam. Quod enim enutriebatur a nobis
in disciplina tua, tu inspiraveras nobis, nullus alius: munera tua
tibi confiteor. Est liber noster qui inscribitur, de Magistro: ipse
ibi mecum loquitur. Tu scis illius esse sensa omnia quae inseruntur
ibi ex persona collocutoris mei, cum esset in annis sexdecim. Multa
ejus alia mirabiliora expertus sum. Horrori mihi erat illud ingenium;
et quis praeter te talium miraculorum opifex? Cito de terra abstulisti
vitam ejus; et securior eum recordor, non timens quidquam pueritiae,
nec adolescentiae, nec omnino homini illi. Sociavimus eum coaevum
nobis in gratia tua, educandum in disciplina tua; et baptizati sumus,
et fugit a nobis sollicitudo vitae praeteritae. Nec satiabar illis
diebus dulcedine mirabili, considerare altitudinem consilii tui super
salutem generis humani. Quantum flevi in hymnis et canticis tuis,
suave sonantis Ecclesiae tuae vocibus commotus acriter! Voces illae
influebant auribus meis, et eliquabatur veritas in cor meum; et
exaestuabat inde affectus pietatis , et currebant lacrymae, et bene
mihi erat cum eis.
|
|