|
12. Trinitatem omnipotentem quis intelligit? Et quis non loquitur
eam, si tamen eam? Rara anima quae cum de illa loquitur, scit quid
loquitur . Et contendunt et dimicant, et nemo sine pace videt istam
visionem. Vellem ut haec tria cogitarent homines in seipsis. Longe
aliud sunt ista tria quam illa Trinitas: sed dico ubi se exerceant et
probent, et sentiant quam longe sunt . Dico autem haec tria: esse,
nosse, velle. Sum enim, et novi, et volo: sum sciens, et volens;
et scio esse me, et velle; et volo esse, et scire. In his igitur
tribus quam sit inseparabilis vita, et una vita, et una mens, et una
essentia, quam denique inseparabilis distinctio, et tamen distinctio,
videat qui potest. Certe coram se est; attendat in se, et videat,
et dicat mihi. Sed cum invenerit in his aliquid et dixerit, non jam
se putet invenisse illud quod supra ista est incommutabile, quod est
incommutabiliter, et scit incommutabiliter, et vult incommutabiliter:
et utrum propter tria haec et ibi Trinitas; an in singulis haec tria,
ut terna singulorum sint; an utrumque miris modis simpliciter et
multipliciter infinito in se sibi fine quo est, et sibi notum est, et
sibi sufficit incommutabiliter idipsum copiosa unitatis magnitudine;
quis facile cogitaverit? quis ullo modo dixerit? quis quolibet modo
temere pronuntiaverit?
|
|