|
13. Nonne ab infantia huc pergens veni in pueritiam; vel potius
ipsa in me venit, et successit infantiae; Nec discessit illa: quo
enim abiit? et tamen jam non erat. Non enim eram infans qui non
farer, sed jam puer loquens eram. Et memini hoc; et unde loqui
didicerim post adverti. Non enim docebant me majores homines
praebentes mihi verba certo aliquo ordine doctrinae, sicut paulo post
litteras: sed ego ipse mente quam dedisti mihi, Deus meus, cum
gemitibus et vocibus variis, et variis membrorum motibus edere vellem
sensa cordis mei ut voluntati pareretur, nec valerem quae volebam
omnia, nec quibus volebam omnibus, praesonabam memoria ; cum ipsi
appellabant rem aliquam, et cum secundum eam vocem corpus ad aliquid
movebant, videbam et tenebam hoc ab eis vocari rem illam, quod
sonabant, cum eam vellent ostendere. Hoc autem eos velle ex motu
corporis aperiebatur, tanquam verbis naturalibus omnium gentium, quae
fiunt vultu et nutu oculorum, caeterorumque membrorum actu, et sonitu
vocis indicante affectionem animi, in petendis, habendis,
rejiciendis, fugiendisve rebus. Ita verba in variis sententiis,
locis suis posita, et crebro audita, quarum rerum signa essent,
paulatim colligebam, measque jam voluntates edomito in eis signis ore,
per haec enuntiabam. Sic cum his inter quos eram, voluntatum
enuntiandarum signa communicavi, et vitae humanae procellosam
societatem altius ingressus sum, pendens ex parentum auctoritate,
nutuque majorum hominum.
|
|