|
51. Restat voluptas oculorum istorum carnis meae, de qua loquar
confessiones quas audiant aures templi tui, aures fraternae ac piae,
ut concludamus tentationes concupiscentiae carnis, quae me adhuc
pulsant ingemiscentem, et habitaculum meum, quod de coelo est,
superindui cupientem (II Cor. V, 2). Pulchras formas et
varias, nitidos et amoenos colores amant oculi. Non teneant haec
animam meam: teneat eam Deus qui fecit haec, bona quidem valde; sed
ipse est bonum meum, non haec. Et tangunt me vigilantem totis
diebus, nec requies ab eis datur mihi, sicut datur a vocibus canoris,
aliquando ab omnibus, in silentio. Ipsa enim regina colorum lux
ista, perfundens cuncta quae cernimus, ubiubi per diem fuero,
multimodo allapsu blanditur mihi aliud agenti, et eam non advertenti.
Insinuat autem se ita vehementer, ut si repente subtrahatur, cum
desiderio requiratur; et si diu absit, contristat animum.
52. O lux quam videbat Tobias, cum clausis oculis istis filium
docebat vitae viam, et ei praeibat pede charitatis nusquam errans
(Tob. IV). Aut quam videbat Isaac praegravatis et opertis
senectute carneis luminibus, cum filios non agnoscendo benedicere, sed
benedicendo agnoscere meruit (Gen. XXVII). Aut quam videbat
Jacob, cum et ipse prae grandi aetate captus oculis, in filiis
praesignata futuri populi genera luminoso corde radiavit; et nepotibus
suis ex Joseph divexas mystice manus, non sicut pater eorum foris
corrigebat, sed sicut ipse intus discernebat, imposuit (Gen.
XLVIII, XLIX). Ipsa est lux, una est , et unum omnes qui
vident et amant eam. At ista corporalis de qua loquebar, illecebrosa
ac periculosa dulcedine condit vitam saeculi caecis amatoribus. Qui
autem et de ipsa laudare te norunt, Deus creator omnium, assumunt eam
in hymno tuo, non absumuntur ab ea in somno suo: sic esse cupio.
Resisto seductionibus oculorum, ne implicentur pedes mei, quibus
ingredior viam tuam; et erigo ad te invisibiles oculos, ut tu evellas
de laqueo pedes meos (Psal. XXIV, 15). Tu subinde evellis
eos, nam illaqueantur. Tu non cessas evellere, ego autem crebro
haereo in ubique sparsis insidiis: quoniam non dormies, neque
dormitabis, qui custodis Israel (Psal. CXX, 4).
53. Quam innumerabilia, variis artibus et opificiis, in vestibus,
calceamentis, vasis, et cujuscemodi fabricationibus, picturis etiam,
diversisque figmentis, atque his usum necessarium atque moderatum et
piam significationem longe transgredientibus, addiderunt homines ad
illecebras oculorum; foras sequentes quod faciunt, intus relinquentes
a quo facti sunt, et exterminantes quod facti sunt! At ego, Deus
meus, et decus meum, etiam hinc dico tibi hymnum, et sacrifico laudem
sacrificatori meo ; quoniam pulchra trajecta per animas in manus
artificiosas, ab illa pulchritudine veniunt, quae super animas est,
cui suspirat anima mea die ac nocte. Sed pulchritudinum exteriorum
operatores et sectatores inde trahunt approbandi modum, non autem inde
trahunt utendi modum. Et ibi est, et non vident eum, ut non eant
longius, et fortitudinem suam ad te custodiant (Psal. LVIII,
10), nec eam spargant in deliciosas lassitudines. Ego autem haec
loquens atque discernens etiam istis pulchris gressum innecto; sed tu
evellis, Domine, evellis tu, quoniam misericordia tua ante oculos
meos est (Psal. XXV, 3). Nam et ego capior miserabiliter, et
tu evellis misericorditer; aliquando non sentientem, quia suspensius
incideram; aliquando cum dolore, quia jam inhaeseram.
|
|