|
23. Impendente autem die quo ex hac vita erat exitura, quem diem tu
noveras, ignorantibus nobis; provenerat, ut credo, procurante te
occultis tuis modis, ut ego et ipsa soli staremus incumbentes ad
quamdam fenestram, unde hortus intra domum quae nos habebat
prospectabatur, illic apud Ostia Tiberina, ubi remoti a turbis post
longi itineris laborem instaurabamus nos navigationi: colloquebamur
ergo soli valde dulciter; et praeterita obliviscentes, in ea quae ante
sunt extenti (Philipp. III, 13), quaerebamus inter nos apud
praesentem Veritatem, quod tu es, qualis futura esset vita aeterna
sanctorum, quam nec oculus vidit, nec auris audivit, nec in cor
hominis ascendit (I Cor. II, 9). Sed inhiabamus ore cordis in
superna fluenta fontis tui, fontis vitae qui est apud te (Psal.
XXXV, 10), ut inde pro captu nostro aspersi, quoque modo rem
tantam cogitaremus.
24. Cumque ad eum finem sermo perduceretur, ut carnalium sensuum
delectatio quantalibet, in quantalibet luce corporea, prae illius
vitae jucunditate, non comparatione, sed ne commemoratione quidem
digna videretur; erigentes nos ardentiore affectu in idipsum,
perambulavimus gradatim cuncta corporalia, et ipsum coelum, unde sol
et luna et stellae lucent super terram. Et adhuc ascendebamus interius
cogitando, et loquendo , et mirando opera tua; et venimus in mentes
nostras, et transcendimus eas, ut attingeremus regionem ubertatis
indeficientis, ubi pascis Israel in aeternum veritatis pabulo, et ubi
vita sapientia est, per quam fiunt omnia ista, et quae fuerunt, et
quae futura sunt; et ipsa non fit, sed sic est ut fuit, et sic erit
semper; quin potius fuisse, et futurum esse non est in ea, sed esse
solum, quoniam aeterna est: nam fuisse et futurum esse, non est
aeternum. Et dum loquimur et inhiamus illi, attigimus eam modice toto
ictu cordis; et suspiravimus et reliquimus ibi religatas primitias
spiritus, et remeavimus ad strepitum oris nostri, ubi verbum et
incipitur et finitur. Et quid simile Verbo tuo Domino nostro, in se
permanenti sine vetustate, atque innovanti omnia? (Sap. VII,
27.)
25. Dicebamus ergo: Si cui sileat tumultus carnis, sileant
phantasiae terrae et aquarum et aeris, sileant et poli, et ipsa sibi
anima sileat, et transeat se non se cogitando, sileant somnia et
imaginariae revelationes, omnis lingua et omne signum, et quidquid
transeundo fit, si cui sileat omnino; quoniam si quis audiat, dicunt
haec omnia, Non ipsa nos fecimus, sed fecit nos qui manet in aeternum
(Psal. XCIX, 3, 5): his dictis si jam taceant quoniam
erexerunt aurem in eum qui fecit ea, et loquatur ipse solus, non per
ea, sed per seipsum, ut audiamus verbum ejus, non per linguam
carnis, neque per vocem angeli, nec per sonitum nubis, nec per
aenigma similitudinis; sed ipsum quem in his amamus, ipsum sine his
audiamus, sicut nunc extendimus nos, et rapida cogitatione attigimus
aeternam Sapientiam super omnia manentem; si continuetur hoc, et
subtrahantur aliae visiones longe imparis generis, et haec una rapiat
et absorbeat et recondat in interiora gaudia spectatorem suum, ut talis
sit sempiterna vita, quale fuit hoc momentum intelligentiae, cui
suspiravimus; nonne hoc est, Intra in gaudium Domini tui?
(Matth. XXV, 21). Et istud quando? An cum omnes
resurgemus, sed non omnes immutabimur? (I Cor. XV, 51.)
26. Dicebam talia , etsi non isto modo et his verbis, tamen,
Domine, tu scis quod illo die, cum talia loqueremur, et mundus iste
nobis inter verba vilesceret cum omnibus delectationibus suis, tunc ait
illa: Fili, quantum ad me attinet, nulla jam re delector in hac
vita. Quid hic faciam adhuc, et cur hic sim nescio, jam consumpta
spe hujus saeculi. Unum erat propter quod in hac vita aliquantum
immorari cupiebam, ut te christianum catholicum viderem, priusquam
morerer. Cumulatius hoc mihi Deus meus praestitit, ut te etiam,
contempta felicitate terrena, servum ejus videam: quid hic facio?
|
|