|
43. Est alia malitia diei, quae utinam sufficiat ei. Reficimus
enim quotidianas ruinas corporis edendo et bibendo, priusquam escas et
ventrem destruas, cum occideris indigentiam meam satietate mirifica,
et corruptibile hoc indueris incorruptione sempiterna (Ibid.,
53). Nunc autem suavis est mihi necessitas, et adversus istam
suavitatem pugno ne capiar; et quotidianum bellum gero in jejuniis,
saepius in servitutem redigens corpus meum (I Cor. IX, 27);
et dolores mei voluptate pelluntur. Nam fames et sitis quidam dolores
sunt; urunt, et sicut febris necant, nisi alimentorum medicina
succurrat. Quae quoniam praesto est, ex consolatione munerum tuorum,
in quibus nostrae infirmitati terra et aqua et coelum serviunt,
calamitas deliciae vocantur .
44. Hoc me docuisti, ut quemadmodum medicamenta, sic alimenta
sumpturus accedam. Sed dum ad quietem satietatis ex indigentiae
molestia transeo, in ipso transitu mihi insidiatur laqueus
concupiscentiae. Ipse enim transitus voluptas est, et non est alius
qua transeatur quo transire cogit necessitas. Et cum salus sit causa
edendi et bibendi, adjungit se tanquam pedissequa periculosa
jucunditas, et plerumque praeire conatur, ut ejus causa fiat quod
salutis causa me facere vel dico, vel volo. Nec idem modus utriusque
est: nam quod saluti satis est, delectationi parum est. Et saepe
incertum fit utrum adhuc necessaria corporis cura subsidium petat, an
voluptaria cupiditatis fallacia ministerium suppetat. Ad hoc incertum
hilarescit infelix anima, et in eo praeparat excusationis patrocinium,
gaudens non apparere quid satis sit moderationi valetudinis, ut obtentu
salutis obumbret negotium voluptatis. His tentationibus quotidie conor
resistere, et invoco dexteram tuam ad salutem meam, et ad te refero
aestus meos, quia consilium mihi de hac re nondum stat.
45. Audio vocem jubentis Dei mei: Non graventur corda vestra in
crapula et ebrietate (Luc. XXI, 34). Ebrietas longe est a
me; misereberis, ne appropinquet mihi. Crapula autem nonnunquam
subrepit servo tuo; misereberis, ut longe fiat a me. Nemo enim
potest esse continens, nisi tu des. Multa nobis orantibus tribuis;
et quidquid boni antequam oraremus accepimus, a te accepimus; et ut
hoc postea cognosceremus, a te accepimus. Ebriosus nunquam fui, sed
ebriosos a te sobrios factos ego novi. Ergo a te factum est ut hoc non
essent qui nunquam fuerunt, a quo factum est ut hoc non semper essent
qui fuerunt, a quo etiam factum est ut scirent utrique a quo factum
est. Audivi aliam vocem tuam: Post concupiscentias tuas non eas, et
a voluntate tua avertere (Eccli. XVIII, 30). Audivi et
illam ex munere tuo quam multum amavi: Neque si manducaverimus,
abundabimus; neque si non manducaverimus, deerit nobis (I Cor.
VIII, 8). Hoc est dicere, Nec illa res me copiosum faciet,
nec illa aerumnosum. Audivi et alteram: Ego enim didici in quibus
sum sufficiens esse; et abundare novi, et penuriam pati novi. Omnia
possum in eo qui me confortat (Philipp. IV, 11-13). Ecce
miles castrorum coelestium, non pulvis quod nos sumus. Sed memento,
Domine, quia pulvis sumus, et de pulvere fecisti hominem (Psal.
CII, 14; et Gen. III, 19), et perierat, et inventus
est (Luc. XV, 24, 32). Nec ille in se potuit, quia idem
pulvis fuit, quem talia dicentem afflatu tuae inspirationis adamavi:
Omnia possum, inquit, in eo qui me confortat. Conforta me, ut
possim. Da quod jubes, et jube quod vis. Iste se accepisse
confitetur, et quod gloriatur, in Domino gloriatur (I Cor. I,
30, 31). Audivi alium rogantem ut accipiat: Aufer a me,
inquit, concupiscentias ventris (Eccli. XXIII, 6). Unde
apparet, sancte Deus meus, te dare, cum fit quod imperas fieri.
46. Docuisti me, Pater bone, Omnia munda mundis; sed malum esse
homini qui per offensionem manducat (Rom. XIV, 20); et omnem
creaturam tuam bonam esse, nihilque abjiciendum quod cum gratiarum
actione percipitur (I Tim. IV, 4); et quia esca nos non
commendat Deo (I Cor. VIII, 8). et ut nemo nos judicet in
cibo aut in potu (Coloss. II, 16); et ut qui manducat non
manducantem non spernat; et qui non manducat, manducantem non judicet
(Rom. XIV, 3). Didici haec; gratias tibi, laudes tibi Deo
meo, magistro meo, pulsatori aurium mearum, illustratori cordis mei:
eripe me al omni tentatione. Non ego immunditiam obsonii timeo, sed
immunditiam cupiditatis. Scio Noe omne carnis genus quod cibo esset
usui manducare permissum (Gen. IX, 2, 3); Eliam cibo carnis
refectum (III Reg. XVII, 6); Joannem mirabili abstinentia
praeditum, animalibus, hoc est locustis, in escam cedentibus
(Matth. III, 4) non fuisse pollutum. Et scio Esau lenticulae
concupiscentia deceptum (Gen. XXV, 34); et David propter
aquae desiderium a seipso reprehensum (II Reg. XXIII,
15-17); et Regem nostrum non de carne, sed de pane esse
tentatum (Matth. IV, 3). Ideoque et populus in eremo, non
quia carnes desideravit, sed quia escae desiderio adversus Dominum
murmuravit, meruit improbari (Num. XI).
47. In his ergo tentationibus positus, certo quotidie adversus
concupiscentiam manducandi et bibendi: non enim est quod semel
praecidere et ulterius non attingere decernam, sicut de concubitu
potui. Itaque freni gutturis temperata relaxatione et constrictione
tenendi sunt. Et quis est, Domine, qui non rapiatur aliquantulum
extra metas necessitatis? Quisquis est, magnus est; magnificet nomen
tuum. Ego autem non sum, quia peccator homo sum. Sed et ego
magnifico nomen tuum; et interpellat te pro peccatis meis (Rom.
VIII, 34), qui vicit saeculum (Joan. XVI, 33),
numerans me inter infirma membra corporis sui, quia et imperfectum ejus
viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur (Psal.
CXXXVIII, 16).
|
|