|
1. Invoco te, Deus meus, misericordia mea, qui fecisti me, et
oblitum tui oblitus non es. Invoco te in animam meam, quam praeparas
ad capiendum te ex desiderio quod inspiras ei: nunc invocantem te ne
deseras, qui priusquam invocarem praevenisti et institisti crebrescens
multimodis vocibus, ut audirem de longinquo et converterer, et
vocantem me invocarem te. Tu enim, Domine, delevisti omnia mala
merita mea, ne retribueres manibus meis in quibus a te defeci; et
praevenisti omnia bona merita mea, ut retribueres manibus tuis quibus
me fecisti: quia et priusquam essem, tu eras; nec eram cui praestares
ut essem; et tamen ecce sum ex bonitate tua praeveniente totum hoc quod
me fecisti, et unde me fecisti. Neque enim eguisti me, aut ego tale
bonum sum quo tu adjuveris, Domine meus et Deus meus; non ut tibi
sic serviam quasi ne fatigeris in agendo, aut ne minor sit potestas tua
carens obsequio meo; neque ut sic te colam quasi terram, ut sis
incultus si non te colam; sed ut serviam tibi et colam te, ut de te
mihi bene sit, a quo mihi est ut sim cui bene sit.
|
|