|
28. Quid cum ipsa memoria perdit aliquid, sicut fit cum
obliviscimur, et quaerimus ut recordemur? Ubi tandem quaerimus, nisi
in ipsa memoria? Et ibi si aliud pro alio forte offeratur,
respuimus, donec illud occurrat quod quaerimus: et cum occurrit,
dicimus, Hoc est; quod non diceremus nisi agnosceremus, nec
agnosceremus nisi meminissemus. Certe ergo obliti fueramus. An non
totum exciderat, sed ex parte qua tenebatur pars alia quaerebatur;
quia sentiebat se memoria non simul volvere quod simul solebat, et
quasi detruncata consuetudine claudicans, reddi quod deerat
flagitabat? Tanquam si homo notus sive conspiciatur oculis, sive
cogitetur, et nomen ejus obliti requiramus, quidquid aliud occurrerit
non connectitur: quia non cum illo cogitari consuevit, ideoque
respuitur donec illud adsit, ubi simul assuefacta notitia non
inaequaliter acquiescat. Et unde adest, nisi ex ipsa memoria? Nam
et cum ab alio commoniti recognoscimus, inde adest. Non enim quasi
novum oredimus, sed recordantes approbamus hoc esse quod dictum est.
Si autem penitus aboleatur ex animo, nec admoniti reminiscimur.
Neque enim omnimodo adhuc obliti sumus, quod vel jam oblitos nos esse
meminimus. Hoc ergo nec amissum quaerere poterimus, quod omnino
obliti fuerimus.
|
|