|
36. Et tamen ego, Deus meus celsitudo humilitatis meae, et
requies laboris mei, qui audis confessiones meas, et dimittis peccata
mea; quoniam tu mihi praecipis ut diligam proximum meum sicut meipsum,
non possum minus credere de Moyse fidelissimo famulo tuo, quam mihi
optarem ac desiderarem abs te dari muneris, si tempore illo natus essem
quo ille, eoque loco me constituisses, ut per servitutem cordis ac
linguae meae, Litterae illae dispensarentur, quae tauto post essent
omnibus gentibus profuturae, et per universum orbem tanto auctoritatis
culmine omnium falsarum superbarumque doctrinarum verba superaturae
Vellem quippe, si tunc ego essem Moyses (ex eadem namque massa omnes
venimus; et quid est homo, nisi quia memor es ejus? [Psal.
VIII, 5]), vellem ergo, si tunc ego essem quod ille, et mihi
abs te Geneseos liber scribendus injungeretur, talem mihi eloquendi
facultatem dari, et eum texendi sermonis modum, ut neque illi qui
nondum queunt intelligere quemadmodum Deus creat, tanquam excedentia
vires suas dicta recusarent; et illi qui hoc jam possunt, in quamlibet
veram sententiam cogitando venissent, eam non praetermissam in paucis
verbis tui famuli reperirent; et si alius aliam vidisset in luce
veritatis, nec ipsa in eisdem verbis intelligenda deesset.
|
|