|
16. Noli esse vana, anima mea, et obsurdescere in aure cordis,
tumultu vanitatis tuae. Audi et tu: Verbum ipsum clamat ut redeas;
et ibi est locus quietis imperturbabilis, ubi non deseritur amor, si
ipse non deserat. Ecce illa discedunt, ut alia succedant, et omnibus
suis partibus constet infima universitas. Numquid ego aliquo discedo,
ait Verbum Dei? Ibi fige mansionem tuam: ibi commenda quidquid inde
habes, anima mea, saltem fatigata fallaciis. Veritati commenda
quidquid tibi est a veritate, et non perdes aliquid; et reflorescent
putria tua, et sanabuntur omnes languores tui, et fluxa tua
reformabuntur, et renovabuntur, et constringentur ad te: et non te
deponent quo descendunt; sed stabunt tecum, et permanebunt ad semper
stantem ac permanentem Deum.
17. Utquid perversa sequeris carnem tuam? Ipsa te sequatur
conversa. Quidquid per illam sentis, in parte est; et ignoras totum
cujus hae partes sunt; et delectant te tamen. Sed si ad totum
comprehendendum esset idoneus sensus carnis tuae, ac non et ipse in
parte universi accepisset pro poena tua justum modum, velles ut
transiret quidquid existit in praesentia, ut magis tibi omnia
placerent. Nam et quod loquimur, per eumdem sensum carnis audis; et
non vis utique stare syllabas, sed transvolare, ut aliae veniant, et
totum audias. Ita, semper omnia quibus unum aliquid constat, et non
simul sunt omnia ea quibus constat: plus delectant omnia quam singula,
si possint sentiri omnia. Sed longe his melior qui fecit omnia, et
ipse est Deus noster; et non discedit, quia nec succeditur ei.
|
|