|
25. Ego vero aliud putabam, tantumque sentiebam de Domino Christo
meo, quantum de excellentis sapientiae viro, cui nullus posset
aequari; praesertim quia mirabiliter natus ex virgine, ad exemplum
contemnendorum temporalium pro adipiscenda immortalitate, divina pro
nobis cura tantam auctoritatem magisterii meruisse videbatur. Quid
autem sacramenti haberet Verbum caro factum (Joan. I, 14), ne
suspicari quidem poteram. Tantum cognoveram ex iis quae de illo
scripta traderentur, quia manducavit et bibit, dormivit, ambulavit,
exhilaratus est, contristatus est, sermocinatus est; non haesisse
carnem illam Verbo tuo, nisi cum anima et mente humana. Novit hoc
omnis qui novit incommutabilitatem Verbi tui, quam ego jam noveram,
quantum poteram; nec omnino quidquam inde dubitabam. Etenim nunc
movere membra corporis per voluntatem, nunc non movere; nunc aliquo
affectu affici, nunc non affici; nunc proferre per signa sapientes
sententias, nunc esse in silentio: propria sunt mutabilitatis animae
et mentis. Quae si falsa de illo scripta essent, etiam omnia
periclitarentur mendacio, neque in illis Litteris ulla fidei salus
generi humano remaneret. Quia itaque vera scripta sunt, totum hominem
in Christo agnoscebam; non corpus tantum hominis, aut cum corpore
sine mente animum sed ipsum hominem: non persona Veritatis, sed magna
quadam naturae humanae excellentia, et perfectiore participatione
sapientiae praeferri caeteris arbitrabar. Alypius autem Deum carne
indutum ita putabat credi a Catholicis, ut praeter Deum et carnem,
non esset in Christo anima; mentemque hominis non existimabat in eo
praedicari. Et quoniam bene persuasum tenebat, ea quae de illo
memoriae mandata sunt, sine vitali et rationali creatura non fieri, ad
ipsam christianam fidem pigrius movebatur. Sed postea haereticorum
Apollinaristarum hunc errorem esse cognoscens, catholicae fidei
collaetatus et contemperatus est. Ego autem aliquanto posterius
didicisse me fateor, in eo quod Verbum caro factum est, quomodo
catholica veritas a Photini falsitate dirimatur. Improbatio quippe
haereticorum facit eminere quid Ecclesia tua sentiat, et quid habeat
sana doctrina. Oportuit enim et haereses esse, ut probati manifesti
fierent inter infirmos (I Cor. XI, 19).
|
|