|
1. Spes mea a juventute mea, ubi mihi eras, et quo recesseras? An
vero non tu feceras me, et discreveras me a quadrupedibus et
volatilibus coeli? Sapientiorem me feceras, et ambulabam per tenebras
et lubricum, et quaerebam te foris a me, et non inveniebam Deum
cordis mei; et veneram in profundum maris, et diffidebam et desperabam
de inventione veri. Jam venerat ad me mater pietate fortis, terra
marique me sequens, et in periculis omnibus de te secura. Nam et per
marina discrimina ipsos nautas consolabatur, a quibus rudes abyssi
viatores, cum perturbantur, consolari solent; pollicens eis
perventionem cum salute, quia hoc ei tu per visum pollicitus eras. Et
invenit me periclitantem quidem graviter desperatione indagandae
veritatis. Sed tamen ei cum indicassem, non me quidem jam esse
manichaeum, sed neque catholicum christianum, non quasi inopinatum
aliquid audierit, exsilivit laetitia; cum jam secura fieret ex ea
parte miseriae meae, in qua me tanquam mortuum sed resuscitandum tibi
flebat, et feretro cogitationis efferebat, ut diceres filio viduae:
Juvenis, tibi dico, surge; et revivisceret et inciperet loqui, et
traderes illum matri suae (Luc. VII, 14, 15). Nulla ergo
turbulenta exsultatione trepidavit cor ejus, cum audisset ex tanta
parte jam factum quod tibi quotidie plangebat ut fieret; veritatem me
nondum adeptum, sed falsitati jam ereptum: imo vero quia certa erat,
et quod restabat te daturum, qui totum promiseras; placidissime et
pectore pleno fiduciae respondit mihi, credere se in Christo, quod
priusquam de hac vita emigraret, me visura esset fidelem catholicum.
Et hoc quidem mihi. Tibi autem, fons misericordiarum, preces et
lacrymas densiores , ut accelerares adjutorium tuum, et illuminares
tenebras meas; et studiosius ad Ecclesiam currere, et in Ambrosium
ora suspendi, ad fontem salientis aquae in vitam (aeternam) (Joan.
IV, 14). Diligebat autem illum virum sicut angelum Dei, quod
per illum cognoverat me interim ad illam ancipitem fluctuationem jam
esse perductum, per quam transiturum me ab aegritudine ad sanitatem,
intercurrente arctiore periculo , quasi per accessionem quam criticam
medici vocant, certa praesumebat.
|
|