|
20. Quis congregavit amaricantes in societatem unam? Idem namque
illis finis est temporalis et terrenae felicitatis, propter quam
faciunt omnia; quamvis innumerabili varietate curarum fluctuent.
Quis, Domine, nisi tu qui dixisti ut congregarentur aquae in
congregationem unam, et appareret arida, sitiens tibi? Quoniam tuum
est et mare, et tu fecisti illud, et aridam terram manus tuae
formaverunt (Psal. XCIV, 5); neque enim amaritudo
voluntatum, sed congregatio aquarum vocatur mare. Tu enim coerces
etiam malas cupiditates animarum, et figis limites quousque progredi
sinantur, atque ut in se comminuantur fluctus earum (Job.
XXXVIII, 10, 11); atque ita facis mare ordine imperii tui
super omnia.
21. At animas sitientes tibi, et apparentes tibi alio fine
distinctas a societate maris, occulto et dulci fonte irrigas, ut et
terra det fructum suum: et dat fructum suum , et te jubente Domino
Deo suo germinat anima nostra opera misericordiae secundum genus;
diligens proximum in subsidiis necessitatum carnalium, habens in se
semen secundum similitudinem; quoniam ex nostra infirmitate compatimur
ad subveniendum indigentibus, similiter opitulantes quemadmodum nobis
vellemus opem ferri, si eodem modo indigeremus; non tantum in
facilibus, tanquam in herba seminali, sed etiam in protectione
adjutorii, forti robore, sicut lignum fructiferum; id est, beneficum
ad eripiendum eum qui injuriam patitur, de manu potentis, et praebendo
protectionis umbraculum valido robore justi judicii.
|
|