|
12. Quid ego miser in te amavi, o furtum meum, o facinus illud
meum nocturnum sexti decimi anni aetatis meae? Non enim pulchrum
eras, cum furtum esses; aut vero aliquid es, ut loquar ad te?
Pulchra erant poma illa quae furati sumus, quoniam creatura tua erat
, pulcherrime omnium, creator omnium, Deus bone, Deus summum
bonum, et bonum verum meum: pulchra erant illa poma; sed non ipsa
concupivit anima mea miserabilis. Erat enim mihi meliorum copia; illa
autem decerpsi tantum ut furarer. Nam decerpta projeci, epulatus inde
solam iniquitatem , qua laetabar fruens . Nam et si quid illorum
pomorum intravit in os meum, condimentum ibi facinus erat. Et nunc,
Domine Deus meus, quaero quid me in furto delectaverit, et ecce
species nulla est: non dico sicut in aequitate atque prudentia; sed
neque sicut in mente hominis atque memoria et sensibus et vegetante
vita; neque sicut speciosa sunt sidera et decora locis suis et terra et
mare plena fetibus, qui succedunt nascendo decedentibus; non saltem ut
est quaedam defectiva species et umbratica vitiis fallentibus.
13. Nam et superbia celsitudinem imitatur; cum tu sis unus super
omnia Deus excelsus. Et ambitio quid nisi honores quaerit et
gloriam; cum tu sis prae cunctis honorandus unus et gloriosus in
aeternum? Et saevitia potestatum timeri vult: quis autem timendus,
nisi unus Deus? Cujus potestati eripi aut subtrahi quid potest ?
quando, aut ubi, aut quo, vel a quo potest? Et blanditiae
lascivientium amari volunt; sed neque blandius est aliquid tua
charitate, nec amatur quidquam salubrius, quam illa prae cunctis
formosa et luminosa veritas tua. Et curiositas affectare videtur
studium scientiae; cum tu omnia summe noveris. Ignorantia quoque ipsa
atque stultitia, simplicitatis et innocentiae nomine tegitur; quia te
simplicius quidquam non reperitur. Quid te autem innocentius,
quandoquidem opera sua malis inimica sunt? Et ignavia quasi quietem
appetit: quae vero quies certa praeter Dominum? Luxuria satietatem
atque abundantiam se cupit vocari: tu autem es plenitudo et indeficiens
copia incorruptibilis suavitatis. Effusio liberalitatis obtendit
umbram: sed bonorum omnium largitor affluentissimus tu es. Avaritia
multa possidere vult; et tu possides omnia. Invidentia de excellentia
litigat: quid te excellentius? Ira vindictam quaerit: te justius
quis vindicat? Timor insolita et repentina exhorrescit, rebus quae
amantur adversantia, dum praecavet securitati: tibi enim quid
insolitum? quid repentinum? aut quis a te separat quod diligis? aut
ubi, nisi apud te, firma securitas? Tristitia rebus amissis
contabescit, quibus se oblectabat cupiditas; quia ita sibi nollet,
sicut tibi auferri nihil potest.
14. Ita fornicatur anima, cum avertitur abs te, et quaerit extra
te ea quae pura et liquida non invenit, nisi cum redit ad te.
Perverse te imitantur omnes qui longe se a te faciunt, et extollunt se
adversum te. Sed etiam sic te imitando indicant creatorem te esse
omnis naturae; et ideo non esse quo a te omni modo recedatur. Quid
ergo in illo furto ego dilexi? et in quo Dominum meum vel vitiose
atque perverse imitatus sum? An libuit facere contra legem saltem
fallacia, quia potentatu non poteram, ut mancam libertatem captivus
imitarer faciendo impune quod non liceret, tenebrosa omnipotentiae
similitudine? Ecce est ille servus fugiens Dominum suum et consecutus
umbram. O putredo, o monstrum vitae, et mortis profunditas!
Potuitne libere quod non licebat, non ob aliud, nisi quia non
licebat?
|
|