|
16. Narrabat haec Pontitianus: tu autem, Domine, inter verba
ejus retorquebas me ad meipsum, auferens me a dorso meo ubi me
posueram, dum nollem me attendere; et constituebas me ante faciem
meam, ut viderem quam turpis essem, quam distortus et sordidus,
maculosus et ulcerosus. Et videbam, et horrebam; et quo a me fugerem
non erat. Et si conabar a me avertere aspectum, narrabat ille quod
narrabat, et tu me rursus opponebas mihi, et impingebas me in oculos
meos ut invenirem iniquitatem meam et odissem. Noveram eam, sed
dissimulabam; et connivebam , et obliviscebar.
17. Tunc vero, quanto ardentius amabam illos de quibus audiebam
salubres affectus, quod se totos tibi sanandos dederant, tanto
exsecrabilius me comparatum eis oderam. Quoniam multi mei anni mecum
effluxerant, forte duodecim anni ex quo ab undevigesimo anno aetatis
meae, lecto Ciceronis Hortensio, excitatos eram studio sapientiae;
et differebam contempta felicitate terrena ad eam investigandam vacare,
cujus non inventio, sed vel sola inquisitio jam praeponenda erat etiam
inventis thesauris regnisque gentium, et ad nutum circumfluentibus
corporis voluptatibus. At ego adolescens miser, valde miser, in
exordio ipsius adolescentiae etiam petieram a te castitatem, et
dixeram: Da mihi castitatem et continentiam, sed noli modo. Timebam
enim ne me cito exaudires, et cito sanares a morbo concupiscentiae,
quam malebam expleri quam exstingui. Et ieram per vias pravas
superstitione sacrilega, non quidem certus in ea, sed quasi praeponens
eam caeteris , quae non pie quaerebam, sed inimice oppugnabam.
18. Et putaveram me propterea differre de die in diem contempta spe
saeculi, te solum sequi, quia non mihi apparebat certum aliquid quo
dirigerem cursum meum. Et venerat dies quo nudarer mihi, et
increparet in me conscientia mea: Ubi est lingua? Nempe tu dicebas
propter incertum verum nolle te abjicere sarcinam vanitatis. Ecce jam
certum est, et illa te adhuc premit, humerisque liberioribus pennas
recipiunt, qui neque ita inquirendo attriti sunt, nec decennio et
amplius ista meditati. Ita rodebar intus, et confundebar pudore
horribili vehementer, cum Pontitianus talia loqueretur. Terminato
autem sermone et causa qua venerat, abiit ille. Et ego ad me, quae
non in me dixi? Quibus sententiarum verberibus non flagellavi animam
meam, ut sequeretur me conantem post te ire? Et renitebatur ;
recusabat, et non se excusabat. Consumpta erant et convicta argumenta
omnia: remanserat muta trepidatio; et quasi mortem reformidabat
restringi a fluxu consuetudinis quo tabescebat in mortem.
|
|