|
28. Exarsit animus meus nosse istud implicatissimum aenigma. Noli
claudere, Domine Deus meus bone Pater, per Christum obsecro, noli
claudere desiderio meo ista, et usitata et abdita, quominus in ea
penetret, et dilucescant allucente misericordia tua, Domine. Quem
percontabor de his? et cui fructuosius confitebor imperitiam meam,
nisi tibi cui non sunt molesta studia mea, flammantia vehementer in
Scripturas tuas? Da quod amo: amo enim, et hoc tu dedisti. Da,
Pater, qui vere nosti data bona dare filiis tuis (Matth. VII,
11). Da, quoniam suscepi cognoscere , et labor est ante me
(Psal. LXXII, 16), donec aperias. Per Christum obsecro,
in nomine ejus Sancti sanctorum, nemo mihi obstrepat. Et ego
credidi, propter quod et loquor (Psal. CXV, 1). Haec est
spes mea; ad hanc vivo ut contempler delectationem Domini. Ecce
veteres posuisti dies meos (Psal. XXXVIII, 6), et
transeunt; et quomodo, nescio. Et dicimus, Tempus et tempus,
tempora et tempora; Quamdiu dixit hoc ille, quamdiu fecit hoc ille;
et, Quam longo tempore illud non vidi! et, Duplum temporis habet
haec syllaba ad illam simplam brevem. Dicimus haec, et audimus haec,
et intelligimur et intelligimus. Manifestissima et usitatissima sunt;
et eadem rursus nimis latent, et nova est inventio eorum.
|
|