|
11. Quid autem ista loquor? Non enim tempus querendi nunc est,
sed confitendi tibi. Miser eram, et miser est omnis animus vinctus
amicitia rerum mortalium; et dilaniatur cum eas amittit, et tunc
sentit miseriam qua miser est et antequam amittat eas. Sic ego eram
illo tempore, et flebam amarissime, et requiescebam in amaritudine.
Ita miser eram, et habebam chariorem illo amico meo vitam ipsam
miseram. Nam quamvis eam mutare vellem, nollem tamen amittere magis
quam illum. Et nescio an vellem vel pro illo, sicut de Oreste et
Pylade traditur, si non fingitur, qui vellent pro invicem vel simul
mori, quia morte pejus eis erat non simul vivere. Sed in me nescio
quis affectus nimis huic contrarius ortus erat; et taedium vivendi erat
in me gravissimum, et moriendi metus. Credo quo magis illum amabam,
eo magis mortem, quae mihi eum abstulerat, tanquam atrocissimam
inimicam oderam et timebam, et eam repente consumpturam omnes homines
putabam, quia illum potuit. Sic eram omnino, memini. Ecce cor
meum, Deus meus: ecce intus vide quia memini, spes mea, qui me
mundas a talium affectionum immunditia, dirigens oculos meos ad te, et
evellens de laqueo pedes meos (Psal. XXIV, 15). Mirabar
enim caeteros mortales vivere, quia ille, quem quasi non moriturum
dilexeram, mortuus erat; et me magis, quia illi alter eram, vivere
illo mortuo mirabar. Bene quidam dixit de amico suo: Dimidium animae
meae (Horat. Carm., lib. 1, ode 3). Nam ego sensi animam
meam et animam illius unam fuisse animan in duobus corporibus; et ideo
mihi horrori erat vita, quia nolebam dimidius vivere, et ideo forte
mori metuebam, ne totus ille moreretur quem multum amaveram
(Retract. lib. 2, c. 6).
|
|