|
1. Veni Carthaginem; et circumstrepebat me undique sartago
flagitiosorum amorum. Nondum amabam, et amare amabam , et secretiore
indigentia oderam me minus indigentem. Quaerebam quod amarem, amans
amare, et oderam securitatem, et viam sine muscipulis. Quoniam fames
mihi erat intus ab interiore cibo teipso, Deus meus, et ea fame non
esuriebam; sed eram sine desiderio alimentorum incorruptibilium: non
quia plenus eis eram, sed quo inanior, eo fastidiosior. Et ideo non
bene valebat anima mea; et ulcerosa projiciebat se foras miserabiliter
scalpi avida contactu sensibilium. Sed si non haberent animam, non
utique amarentur. Amare et amari dulce mihi erat, magis si et amantis
corpore fruerer. Venam igitur amicitiae coinquinabam sordibus
concupiscentiae, candoremque ejus obnubilabam de tartaro libidinis ;
et tamen foedus atque inhonestus, elegans et urbanus esse gestiebam
abundanti vanitate. Rui etiam in amorem quo cupiebam capi. Deus
meus, misericordia mea, quanto felle mihi suavitatem illam, et quam
bonus aspersisti! quia et amatus sum, et perveni occulte ad vinculum
fruendi, et colligabar laetus aerumnosis nexibus, ut caederer virgis
ferreis ardentibus zeli, et suspicionum, et timorum, et irarum atque
rixarum.
|
|