|
3. Nec jam ingemiscebam orando ut subvenires mihi; sed ad quaerendum
intentus, et ad disserendum inquietus erat animus meus. Ipsumque
Ambrosium felicem quemdam hominem secundum saeculum opinabar, quem sic
tantae potestates honorarent; caelibatus tantum ejus mihi laboriosus
videbatur. Quid autem ille spei gereret, et adversus ipsius
excellentiae tentamenta quid luctaminis haberet, quidve solaminis in
adversis, et occultum os ejus quod erat in corde ejus, quam sapida
gaudia de pane tuo ruminaret; nec conjicere noveram, nec expertus
eram: nec ille sciebat aestus meos, nec foveam periculi mei. Non
enim quaerere ab eo poteram quod volebam, sicut volebam, secludentibus
me ab ejus aure atque ore catervis negotiosorum hominum, quorum
infirmitatibus serviebat. Cum quibus quando non erat, quod per
exiguum temporis erat, aut corpus reficiebat necessariis
sustentaculis, aut lectione animum. Sed cum legebat, oculi
ducebantur per paginas, et cor intellectum rimabatur, vox autem et
lingua quiescebant. Saepe cum adessemus, non enim vetabatur quisquam
ingredi, aut ei venientem nuntiari mos erat; sic eum legentem vidimus
tacite, et aliter nunquam: sedentesque in diuturno silentio (quis
enim tam intento esse oneri auderet?) discedebamus, et conjectabamus
eum parvo ipso tempore, quod reparandae menti suae nanciscebatur,
feriatum ab strepitu causarum alienarum, nolle in aliud avocari; et
cavere fortasse ne auditore suspenso et intento, si qua obscurius
posuisset ille quem legeret, etiam exponere necesse esset; aut de
aliquibus difficilioribus disceptare quaestionibus, atque huic operi
temporibus impensis, minus quam vellet voluminum evolveret: quanquam
et causa servandae vocis, quae illi facillime obtundebatur, poterat
esse justior tacite legendi. Quolibet tamen animo id ageret, bono
utique ille vir agebat.
4. Sed certe mihi nulla dabatur copia sciscitandi quae cupiebam de
tam sancto oraculo tuo pectore illius, nisi cum aliquid breviter esset
audiendum. Aestus autem illi mei otiosum eum valde, cui
refunderentur, requirebant, nec unquam inveniebant. Et eum quidem in
populo verbum veritatis recte tractantem omni die dominico audiebam; et
magis magisque mihi confirmabatur omnes versutarum calumniarum nodos,
quos illi deceptores nostri adversus divinos Libros innectebant, posse
dissolvi. Ubi vero etiam comperi ad imaginem tuam hominem a te
factum, a spiritualibus filiis tuis quos de matre Catholica per
gratiam regenerasti, non sic intelligi ut humani corporis forma te
terminatum crederent atque cogitarent: quanquam quomodo se haberet
spiritualis substantia, ne quidem tenuiter atque in aenigmate
suspicabar; tamen gaudens erubui non me tot annos adversus catholicam
fidem, sed contra carnalium cogitationum figmenta latrasse. Eo quippe
temerarius et impius fueram, quod ea quae debebam quaerendo discere
accusando dixeram. Tu enim, altissime et proxime, secretissime et
praesentissime, cui membra non sunt alia majora et alia minora, sed
ubique totus es, et nusquam locorum es; non es utique forma ista
corporea: tamen fecisti hominem ad imaginem tuam; et ecce ipse a
capite usque ad pedes in loco est.
|
|