|
7. Sed tamen, sine me loqui apud misericordiam tuam, me terram et
cinerem. Sine tamen loqui; quoniam ecce misericordia tua est, non
homo irrisor meus, cui loquor. Et tu fortasse irrides me; sed
conversus misereberis mei. Quid enim est quod volo dicere, Domine
Deus meus, nisi quia nescio unde venerim huc, in istam dico vitam
mortalem , an mortem vitalem, nescio. Et susceperunt me
consolationes miserationum tuarum, sicut audivi a parentibus carnis
meae, ex quo et in qua formasti me in tempore, non enim ego memini.
Exceperunt ergo me consolationes lactis humani. Nec mater mea, vel
nutrices meae sibi ubera implebant: sed tu mihi per eas dabas alimentum
infantiae, secundum institutionem tuam et divitias usque ad fundum
rerum dispositas. Tu etiam mihi dabas nolle amplius quam dabas; et
nutrientibus me dare mihi velle quod eis dabas. Dare enim mihi per
ordinatum affectum volebant quo ex te abundabant. Nam bonum erat eis
bonum meum ex eis; quod non ex eis , sed per eas erat: ex te quippe
bona omnia, Deus; et ex Deo meo salus mihi universa. Quod
animadverti postmodum, clamante te mihi per haec ipsa quae tribuis
intus et foris. Nam tunc sugere noram, et acquiescere
delectationibus, flere autem offensiones carnis meae; nihil amplius.
8. Post et ridere coepi, dormiens primo, deinde vigilans. Hoc
enim de me mihi indicatum est et credidi, quoniam sic videmus et alios
infantes: nam ista mea non memini. Et ecce paulatim sentiebam ubi
essem, et voluntates meas volebam ostendere eis per quos implerentur,
et non poteram; quia illae intus erant, foris autem illi, nec ullo
suo sensu valebant introire in animam meam. Itaque jactabam membra et
voces, signa similia voluntatibus meis, pauca quae poteram, qualia
poteram: non enim erant veri similia. Et cum mihi non
obtemperabatur, vel non intellecto, vel ne obesset, indignabar non
subditis majoribus, et liberis non servientibus, et me de illis flendo
vindicabam. Tales esse infantes didici quos discere potui, et me
talem fuisse magis mihi ipsi indicaverunt nescientes, quam scientes
nutritores mei.
9. Et ecce infantia mea olim mortua est, et ego vivo. Tu autem,
Domine, qui et semper vivis, et nihil moritur in te, quoniam ante
primordia saeculorum, et ante omne quod vel ante dici potest, tu es,
et Deus es Dominusque omnium quae creasti: et apud te rerum omnium
instabilium stant causae; et rerum omnium mutabilium immutabiles manent
origines; et omnium irrationabilium et temporalium sempiternae vivunt
rationes. Dic mihi supplici tuo, Deus, et misericors misero tuo;
dic mihi utrum jam alicui aetati meae mortuae successerit infantia mea:
an illa est quam egi intra viscera matris meae? Nam et de illa mihi
nonnihil indicatum est, et praegnantes ipse vidi feminas. Quid ante
hanc etiam, dulcedo mea, Deus meus? fuine alicubi, aut aliquis?
Nam quis mihi dicat ista, non habeo; nec pater nec mater potuerunt,
nec aliorum experimentum, nec memoria mea. An irrides me ista
quaerentem, teque de hoc quod novi, laudari a me jubes, et confiteri
me tibi ?
10. Confiteor tibi, Domine coeli et terrae, laudem dicens tibi de
primordiis et infantia mea quae non memini; et dedisti ea homini ex
aliis de se conjicere, et auctoritatibus etiam muliercularum multa de
se credere. Eram enim et vivebam etiam tunc, et signa, quibus sensa
mea nota aliis facerem, jam in fine infantiae quaerebam. Unde hoc
tale animal nisi abs te, Domine? An quisquam se faciendi erit
artifex? aut ulla vena trahitur aliunde, qua esse et vivere currat in
nos, praeterquam quod tu facis nos, Domine, cui esse et vivere non
aliud atque aliud est; quia summe esse, atque summe vivere idipsum
es? Summus enim es, et non mutaris; neque peragitur in te hodiernus
dies, et tamen in te peragitur, quia in te sunt et ista omnia: non
enim haberent vias transeundi, nisi contineres ea. Et quoniam anni
tui non deficiunt , anni tui hodiernus dies: et quam multi jam dies
nostri et patrum nostrorum per hodiernum tuum transierunt, et ex illo
acceperunt modos, et utcumque exstiterunt, et transibunt adhuc alii,
et accipient, et utcumque existent! Tu autem idem ipse es; et omnia
crastina atque ultra, omniaque hesterna et retro hodie facies, hodie
fecisti. Quid ad me, si quis non intelligat? Gaudeat et ipse,
dicens: Quid est hoc? Gaudeat etiam sic; et amet non inveniendo
invenire, potius, quam inveniendo non invenire te.
|
|