|
11. Exaudi, Deus. Vae peccatis hominum! Et homo dicit haec,
et misereris ejus; quoniam tu fecisti eum, et peccatum non fecisti in
eo. Quis me commemorat peccatum infantiae meae? Quoniam nemo mundus
a peccato coram te, nec infans cujus est unius diei vita super terram
(Job. XXV, 4). Quis me commemorat? An quilibet tantillus
nunc parvulus, in quo video quod non memini de me? Quid ergo tunc
peccabam? An quia uberibus inhiabam plorans? Nam si nunc faciam,
non quidem uberibus, sed escae congruenti annis meis ita inhians,
deridebor atque reprehendar justissime. Tunc ergo reprehendenda
faciebam: sed quia reprehendentem intelligere non poteram; nec mos
reprehendi me, nec ratio sinebat. Nam exstirpamus et ejicimus ista
crescentes. Nec vidi quemquam scientem, cum aliquid purgat , bona
projicere. An pro tempore etiam illa bona erant, flendo petere etiam
quod noxie daretur, indignari acriter non subjectis hominibus, liberis
et majoribus, hisque a quibus genitus est, multisque praeterea
prudentioribus non ad nutum voluntatis obtemperantibus; feriendo nocere
niti quantum potest, quia non obeditur imperiis quibus perniciose
obediretur? Ita imbecillitas membrorum infantilium innocens est, non
animus infantium. Vidi ego et expertus sum zelantem parvulum: nondum
loquebatur, et intuebatur pallidus amaro aspectu collactaneum suum.
Quis hoc ignorat? Expiare se dicunt ista matres atque nutrices nescio
quibus remediis. Nisi vero et ista innocentia est, in fonte lactis
ubertim manante atque abundante, opis egentissimum, et illo adhuc uno
alimento vitam ducentem, consortem non pati. Sed blande tolerantur
haec, non quia nulla vel parva, sed quia aetatis accessu peritura
sunt. Quod licet probes, cum ferri aequo animo eadem ipsa non
possunt, quando in aliquo annosiore deprehenduntur.
12. Tu itaque, Domine Deus meus, qui dedisti vitam infanti, et
corpus, quod ita ut videmus instruxisti sensibus, compegisti membris,
figura decorasti, proque ejus universitate atque incolumitate omnes
conatus animantis insinuasti; jubes me laudare te in istis et confiteri
tibi, et psallere nomini tuo, Altissime (Psal. XCI, 2):
quia Deus es omnipotens et bonus, etiamsi sola ista fecisses, quae
nemo alius potest facere, nisi tu, une, a quo est omnis modus;
formosissime, qui formas omnia, et lege tua ordinas omnia. Hanc ergo
aetatem, Domine, quam me vixisse non memini, de qua aliis credidi,
et quam me egisse ex aliis infantibus conjeci, quanquam ista multum
fida conjectura sit, piget me annumerare huic vitae meae, quam vivo in
hoc saeculo. Quantum enim attinet ad oblivionis meae tenebras, par
illi est quam vixi in matris utero. Quod si et in iniquitate conceptus
sum, et in peccatis me mater mea in utero aluit (Psal. L, 7);
ubi, oro te, Deus meus, ubi, Domine, ego servus tuus, ubi aut
quando innocens fui? Sed ecce omitto illud tempus: et quid mihi jam
cum eo est, cujus nulla vestigia recolo?
|
|