|
13. Et de vinculo quidem desiderii concubitus quo arctissimo
tenebar, et saecularium negotiorum servitute, quemadmodum me exemeris
narrabo, et confitebor nomini tuo, Domine, adjutor meus et redemptor
meus. Agebam solita, crescente anxietudine, et quotidie suspirabam
tibi; frequentabam ecclesiam tuam, quantum vacabat ab eis negotiis sub
quorum pondere gemebam . Mecum erat Alypius otiosus ab opere
jurisperitorum post assessionem tertiam, exspectans quibus iterum
consilia venderet, sicut ego vendebam dicendi facultatem, si qua
docendo praestari potest. Nebridius autem amicitiae nostrae cesserat,
ut omnium nostrum familiarissimo Verecundo, Mediolanensi civi et
grammatico subdoceret, vehementer desideranti et familiaritatis jure
flagitanti de numero nostro fidele adjutorium, quo indigebat nimis.
Non itaque Nebridium cupiditas commodorum eo traxit: majora enim
posset si vellet de litteris agere; sed officio benevolentiae
petitionem nostram contemnere noluit amicus dulcissimus et mitissimus.
Agebat autem illud prudentissime, cavens innotescere personis secundum
hoc saeculum majoribus, devitans in eis omnem inquietudinem animi,
quem volebat habere liberum et quam multis posset horis feriatum, ad
quaerendum aliquid, vel legendum vel audiendum de sapientia.
14. Quodam igitur die, non recolo causam qua erat absens
Nebridius, cum ecce ad nos domum venit ad me et Alypium Pontitianus
quidam civis noster in quantum Afer, praeclare in palatio militans:
nescio quid a nobis volebat. Et consedimus ut colloqueremur; et forte
supra mensam lusoriam quae ante nos erat, attendit codicem, tulit,
aperuit, invenit apostolum Paulum, inopinate sane: putaverat enim
aliquid de libris quorum professio me conterebat. Tum vero arridens,
meque intuens, gratulatorie miratus est quod eas et solas prae oculis
meis litteras repente comperisset. Christianus quippe et fidelis
erat, et saepe tibi Deo nostro prosternebatur in ecclesia crebris et
diuturnis orationibus. Cui ego cum indicassem illis me Scripturis
curam maximam impendere, ortus est sermo, ipso narrante, de Antonio
Aegyptio monacho, cujus nomen excellenter clarebat apud servos tuos;
nos autem usque in illam horam latebat. Quod ille ubi comperit,
immoratus est in eo sermone, insinuans tantum virum ignorantibus, et
admirans eamdem nostram ignorantiam. Stupebamus autem audientes tam
recenti memoria, et prope nostris temporibus testatissima mirabilia tua
in fide recta et catholica Ecclesia. Omnes mirabamur, et nos quia
tam magna erant, et ille quia inaudita nobis erant.
15. Inde sermo ejus devolutus est ad monasteriorum greges, et mores
suaveolentiae tuae, et ubera deserta eremi quorum nos nihil sciebamus.
Et erat monasterium Mediolani plenum bonis fratribus, extra urbis
moenia, sub Ambrosio nutritore; et non noveramus. Pertendebat ille
et loquebatur adhuc, et nos intenti tacebamus. Unde incidit ut
diceret nescio quando se et tres alios contubernales suos, nimirum apud
Treveros, cum imperator pomeridiano Circensium spectaculo teneretur,
exisse deambulatum in hortos muris contiguos; atque illic ut forte
combinati spatiabantur, unum secum seorsum, et alios duos itidem
seorsum pariterque digressos: sed illos vagabundos irruisse in quamdam
casam, ubi habitabant quidam servi tui, spiritu pauperes, qualium est
regnum coelorum (Matth. V, 3), et invenisse ibi codicem in quo
scripta erat vita Antonii. Quam legere coepit unus eorum, et
mirari, et accendi, et inter legendum meditari arripere talem vitam,
et relicta militia saeculari servire tibi: erant autem ex eis quos
dicunt agentes in rebus. Tunc subito repletus amore sancto et sobrio
pudore, iratus sibi conjecit oculos in amicum, et ait illi: Dic,
quaeso te, omnibus istis laboribus nostris quo ambimus pervenire? quid
quaerimus? cujus rei causa militamus? Majorne esse poterit spes
nostra in palatio, quam ut amici Imperatoris simus? Et ibi quid non
fragile, plenumque periculis? Et per quot pericula pervenitur ad
grandius periculum? Et quando istuc erit? Amicus autem Dei, si
voluero, ecce nunc fio. Dixit hoc, et turbidus parturitione novae
vitae, reddidit oculos paginis; et legebat, et mutabatur intus ubi tu
videbas, et exuebatur mundo mens ejus, ut mox apparuit. Namque dum
legit et volvit fluctus cordis sui, infremuit aliquando et discrevit,
decrevitque meliora; jamque tuus, ait amico suo: Ego jam abrupi me
ab illa spe nostra, et Deo servire statui; et hoc ex hora hac, in
hoc loco aggredior. Te si piget imitari, noli adversari. Respondit
ille, adhaerere se socium tantae mercedis tantaeque militiae. Et ambo
jam tui, aedificabant turrim sumptu idoneo relinquendi omnia sua et
sequendi te (Luc. XIV, 26-35). Tum Pontitianus et qui
cum eo per alias horti partes deambulabant, quaerentes eos devenerunt
in cumdem locum, et invenientes admonuerunt ut redirent, quod
declinasset dies. At illi narrato placito et proposito suo, quoque
modo in eis talis voluntas orta esset atque firmata, petiverunt ne sibi
molesti essent si adjungi recusarent. Isti autem nihilo mutati a
pristinis, fleverunt se tamen, ut dicebat , atque illis pie
congratulati sunt, et commendaverunt se orationibus eorum, et
trahentes cor in terra abierunt in palatium; illi autem affigentes cor
coelo manserunt in casa. Et ambo habebant sponsas: quae posteaquam
hoc audierunt, dicaverunt etiam ipsae virginitatem tibi.
|
|