|
11. Jam itaque me, adjutor meus, illis vinculis solveras, et
quaerebam unde malum, et non erat exitus. Sed me non sinebas ullis
fluctibus cogitationis auferri ab ea fide qua credebam et esse te, et
esse incommutabilem substantiam tuam, et esse de hominibus curam et
judicium tuum, et in Christo Filio tuo Domino nostro; atque in
Scripturis sanctis quas Ecclesiae tuae catholicae commendaret
auctoritas, viam te posuisse salutis humanae, ad eam vitam, quae post
hanc mortem futura est. His itaque salvis, atque inconcusse roboratis
in animo meo, quaerebam aestuans unde sit malum. Quae illa tormenta
parturientis cordis mei! qui gemitus, Deus meus! Et ibi erant aures
tuae, nesciente me. Et cum in silentio fortiter quaererem, magnae
voces erant ad misericordiam tuam, tacitae contritiones animi mei. Tu
sciebas quid patiebar, et nullus hominum. Quantum enim erat quod inde
digerebatur per linguam meam in aures familiarissimorum meorum?
Numquid totus tumultus animae meae, cui nec tempora, nec os meum
sufficiebat, sonabat eis? Totum tamen ibat in auditum tuum, quod
rugiebam a gemitu cordis mei, et ante te erat desiderium meum, et
lumen oculorum meorum non erat mecum (Psal. XXXVII,
9-11). Intus enim erat, ego autem foris. Nec in loco illud:
at ego intendebam in ea quae locis continentur, et non ibi inveniebam
locum ad requiescendum; nec recipiebant me ista ut dicerem, Sat est,
et bene est; nec dimittebant redire, ubi mihi satis esset bene.
Superior enim eram istis, te vero inferior; et tu gaudium verum mihi
subdito tibi, et tu mihi subjeceras quae infra me creasti. Et hoc
erat rectum temperamentum, et media regio salutis meae, ut manerem ad
imaginem tuam, et tibi serviens dominarer corpori. Sed cum superbe
contra te surgerem, et currerem adversus Dominum in cervice crassa
scuti mei (Job XV, 26), etiam ista infima supra me facta sunt,
et premebant, et nusquam erat laxamentum et respiramentum. Ipsa
occurrebant undique acervatim et conglobatim cernenti; cogitanti autem
imagines corporum, ipsae opponebantur redeunti, quasi diceretur: Quo
is, indigne et sordide? Et haec de vulnere meo creverant, quia
humiliasti tanquam vulneratum, superbum (Psal. LXXXVIII,
11); et tumore meo separabar abs te, et nimis inflata facies
claudebat oculos meos.
|
|