|
26. Sed tunc lectis Platonicorum illis libris, posteaquam inde
admonitus quaerere incorpoream veritatem, invisibilia tua, per ea quae
facta sunt, intellecta conspexi; et repulsus sensi quid per tenebras
animae meae contemplari non sinerer, certus esse te, et infinitum
esse, nec tamen per locos finitos infinitosve diffundi; et vere te
esse qui semper idem ipse esses, ex nulla parte nulloque motu aliter
aut aliter; caetera vero ex te esse omnia, hoc solo firmissimo
documento, quia sunt: certus quidem in istis eram, nimis tamen
infirmus ad fruendum te. Garriebam plane quasi peritus, et nisi in
Christo Salvatore nostro viam tuam quaererem, non peritus, sed
periturus essem. Jam enim coeperam velle videri sapiens, plenus poena
mea: et non flebam, insuper et inflabar scientia. Ubi enim erat illa
aedificans charitas a fundamento humilitatis, quod est Christus
Jesus? Aut quando illi libri docerent me eam? In quos me
propterea, priusquam Scripturas tuas considerarem, credo voluisti
incurrere, ut imprimeretur memoriae meae quomodo ex eis affectus
essem: et cum postea in libris tuis mansuefactus essem, et curantibus
digitis tuis contrectarentur vulnera mea; discernerem atque
distinguerem quid interesset inter praesumptionem et confessionem;
inter videntes quo eundum sit nec videntes qua, et viam ducentem ad
beatificam patriam, non tantum cernendam, sed et habitandam. Nam si
primo sanctis tuis Litteris informatus essem, et in earum
familiaritate obdulcuisses mihi, et postea in illa volumina
incidissem; fortasse aut abripuissent me a solidamento pietatis, aut
si in affectu quem salubrem imbiberam perstitissem, putarem etiam ex
illis libris eum posse concipi, si eos solos quisquam didicisset.
|
|