|
6. Ego vero, Domine, si totum confitear tibi ore meo et calamo
meo, quidquid de ista materia docuisti me, cujus antea nomen audiens
et non intelligens narrantibus mihi eis qui non intelligerent, eam cum
speciebus innumeris et variis cogitabam; et ideo non eam cogitabam;
foe das et horribiles formas perturbatis ordinibus volvebat animus, sed
formas tamen; et informe appellabam, non quod careret forma, sed quod
talem haberet, ut, si appareret, insolitum et incongruum aversaretur
sensus meus, et conturbaretur infirmitas hominis. Verum autem illud
quod cogitabam, non privatione omnis formae, sed comparatione
formosiorum erat informe: et suadebat vera ratio, ut omnis formae
qualescumque reliquias omnino detraherem, si vellem prorsus informe
cogitare; et non poteram. Citius enim non esse censebam, quod omni
forma privaretur, quam cogitabam quiddam inter formatum et nihil, nec
formatum nec nihil, informe prope nihil Et cessavit mens mea
interrogare hinc spiritum meum plenum imaginibus formatorum corporum,
et eas pro arbitrio mutantem atque variantem; et intendi in ipsa
corpora, eorumque mutabilitatem altius inspexi, qua desinunt esse quod
fuerant, et incipiunt esse quod non erant; eumdemque transitum de
forma in formam per informe quiddam fieri suspicatus sum, non per
omnino nihil: sed nosse cupiebam, non suspicari. Et si totum tibi
confiteatur vox et stilus meus, quidquid de ista quaestione enodasti
mihi, quis legentium capere durabit? Nec ideo tamen cessabit cor meum
dare tibi honorem et canticum laudis de iis quae dictare non sufficit.
Mutabilitas enim rerum mutabilium ipsa capax est formarum omnium in
quas mutantur res mutabiles. Et haec quid est? Numquid animus?
numquid corpus? numquid species animi vel corporis? Si dici posset,
Nihil aliquid, et, Est non est , hoc eam dicerem; et tamen jam
utcumque erat, ut species caperet istas visibiles et compositas.
|
|