|
15. Deus virtutum, converte nos, et ostende faciem tuam et salvi
erimus (Psal. LXXIX, 4). Nam quoquoversum se verterit anima
hominis, ad dolores figitur alibi praeterquam in te; tametsi figitur
in pulchris extra te et extra se. Quae tamen nulla essent nisi essent
abs te, quae oriuntur et occidunt, et oriendo quasi esse incipiunt,
et crescunt ut perficiantur, et perfecta senescunt et intereunt: et
non omnia senescunt, et omnia intereunt. Ergo cum oriuntur et tendunt
esse; quo magis celeriter crescunt ut sint, eo magis festinant ut non
sint: sic est modus eorum. Tantum dedisti eis, quia partes sunt
rerum, quae non sunt omnes simul; sed decedendo ac succedendo agunt
omnes universum, cujus partes sunt. Ecce sic peragitur et sermo
noster per signa sonantia. Non enim erit totus sermo, si unum verbum
non decedat cum sonuerit partes suas, ut succedat aliud. Laudet te ex
illis anima mea, Deus creator omnium; sed non in eis infigatur
glutine amoris per sensus corporis. Eunt enim quo ibant, ut non sint
, et conscindunt eam desideriis pestilentiosis; quoniam ipsa esse
vult, et requiescere amat in eis quae amat. In illis autem non est
ubi: quia non stant, fugiunt; et quis ea sequitur sensu carnis? aut
quis ea comprehendit, vel cum praesto sunt? Tardus est enim sensus
carnis, quoniam sensus carnis est, et ipse est modus ejus. Sufficit
ad aliud ad quod factus est: ad illud autem non sufficit, ut teneat
transcurrentia ab initio debito usque ad finem debitum. In verbo enim
tuo per quod creantur, ibi audiunt: Hinc, et hucusque.
|
|