|
43. Postremo, Domine qui Deus es, et non caro et sanguis; si
quid homo minus videt, numquid et Spiritum tuum bonum qui deducet me
in terram rectam (Psal. CXLII, 10), latere potuit,
quidquid eras in eis verbis tu ipse revelaturus legentibus posteris,
etiamsi ille per quem dicta sunt, unam fortassis ex multis veris
sententiam cogitavit? Quod si ita est, sit igitur illa quam cogitavit
caeteris excelsior . Nobis autem, Domine, aut ipsam demonstra, aut
quam placet alteram veram; ut sive nobis hoc quod etiam illi homini
tuo, sive aliud ex eorumdem verborum occasione patefacias, tu tamen
pascas, non error illudat. Ecce, Domine Deus meus, quam multa de
paucis verbis, quam multa, oro te, scripsimus? Quae nostrae vires,
quae tempora omnibus Libris tuis ad istum modum sufficient ? Sine
itaque me brevius in eis confiteri tibi, et eligere unum aliquid quod
tu inspiraveris verum, certum et bonum etiamsi multa occurrerint, ubi
multa occurrere poterunt; ea fide confessionis meae, ut si hoc dixero
quod sensit minister tuus, recte atque optime; id enim conari me
oportet: quod si assecutus non fuero, id tamen dicam quod mihi per
ejus verba Veritas tua dicere voluerit, quae illi quoque dixit quod
voluit.
|
|