|
16. Hunc ergo Romae inveneram, et adhaesit mihi fortissimo
vinculo, mecumque Mediolanum profectus est, ut nec me desereret, et
de jure quod didicerat aliquid ageret, secundum votum magis parentum
quam suum. Et ter jam assederat mirabili continentia caeteris, cum
ille magis miraretur eos qui aurum innocentiae praeponerent. Tentata
est quoque ejus indoles, non solum illecebra cupiditatis, sed etiam
stimulo timoris. Romae assidebat comiti largitionum Italicianarum .
Erat eo tempore quidam potentissimus senator, cujus et beneficiis
obstricti multi et terrori subditi erant. Voluit sibi licere nescio
quid ex more potentiae suae, quod esset per leges illicitum; restitit
Alypius: promissum est praemium; irrisit animo: praetentae minae;
calcavit: mirantibus omnibus inusitatam animam, quae hominem tantum,
et innumerabilibus praestandi nocendique modis ingenti fama celebratum
vel amicum non optaret, vel non formidaret inimicum. Ipse autem
judex, cui consiliarius erat, quamvis et ipse fieri nollet, non tamen
aperte recusabat: sed in istum causam transferens, ab eo se non
permitti asserebat; quia et revera si ipse faceret, iste discederet.
Hoc solo autem pene jam illectus erat studio litterario, ut pretiis
praetorianis codices sibi conficiendos curaret: sed consulta justitia
deliberationem in melius vertit; utiliorem judicans aequitatem qua pro
hibebatur, quam potestatem qua sinebatur. Parvum est hoc; sed qui in
parvo fidelis est, et in magno fidelis est. Nec ullo modo erit
inane, quod de tuae Veritatis ore processit: Si in injusto mammona
fideles non fuistis; quod verum est, quis credet vobis? Et si in
alieno fideles non fuistis; quod vestrum est, quis dabit vobis?
(Luc. XVI, 10-12.) Talis ille tunc inhaerebat mihi,
mecumque nutabat in consilio, quisnam esset tenendus vitae modus.
17. Nebridius etiam qui relicta patria vicina Carthagini, atque
ipsa Carthagine ubi frequentissimus erat, relicto rure paterno
optimo, relicta domo et non secutura matre, nullam ob aliam causam
Mediolanum venerat, nisi ut mecum viveret in flagrantissimo studio
veritatis atque sapientiae: pariter suspirabat, pariterque
fluctuabat, beatae vitae inquisitor ardens, et quaestionum
difficillimarum scrutator acerrimus. Et erant ora trium egentium, et
inopiam suam sibimet invicem anhelantium, et a te exspectantium, ut
dares eis escam in tempore opportuno. Et in omni amaritudine quae
nostros saeculares actus de misericordia tua sequebatur, intuentibus
nobis finem cur ea pateremur, occurrebant tenebrae; et aversabamur
gementes, et dicebamus: Quamdiu haec? Et hoc crebro dicebamus; et
dicentes non relinquebamus ea; quia non elucebat certum aliquid quod
illis relictis apprehenderemus.
|
|