|
9. Furtum certe punit lex tua, Domine, et lex scripta in cordibus
hominum, quam ne ipsa quidem delet iniquitas. Quis enim fur aequo
animo furem patitur? Nec copiosus adactum inopia. Et ego furtum
facere volui et feci, nulla compulsus egestate nec penuria, sed
fastidio justitiae , et sagina iniquitatis. Nam id furatus sum quod
mihi abundabat, et multo melius: nec ea re volebam frui quam furto
appetebam; sed ipso furto et peccato. Arbor erat pirus in vicinia
vineae nostrae pomis onusta, nec forma nec sapore illecebrosis. Ad
hanc excutiendam atque asportandam, nequissimi adolescentuli perreximus
nocte intempesta, quousque ludum de pestilentiae more in areis
produxeramus; et abstulimus inde onera ingentia, non ad nostras
epulas, sed vel projicienda porcis, etiamsi aliquid inde comedimus;
dum tamen fieret a nobis quod eo liberet quo non liceret. Ecce cor
meum, Deus, ecce cor meum quod miseratus es in imo abyssi. Dicat
tibi nunc ecce cor meum quid ibi quaerebat, ut essem gratis malus, et
malitiae meae causa nulla esset nisi malitia. Foeda erat, et amavi
eam; amavi perire: amavi defectum meum; non illud ad quod
deficiebam, sed defectum meum ipsum amavi: turpis anima et dissiliens
a firmamento tuo in exterminium; non dedecore aliquid, sed dedecus
appetens.
|
|