|
10. Et per annos ferme ipsos novem, quibus eos animo vagabundus
audivi, nimis extento desiderio venturum exspectabam istum Faustum.
Caeteri enim eorum, in quos forte incurrissem, qui talium rerum
quaestionibus a me objectis deficiebant, illum mihi promittebant,
cujus adventu collatoque colloquio facillime mihi haec, et si qua forte
majora quaererem, enodatissime expedirentur. Ergo ubi venit,
expertus sum hominem gratum et jucundum verbis, et ea ipsa quae illi
solent dicere, multo suavius garrientem. Sed quid ad meam sitim
pretiosiorum poculorum decentissimus ministrator? Jam rebus talibus
satiatae erant aures meae; nec ideo mihi meliora videbantur, quia
melius dicebantur; nec ideo vera quia diserta; nec ideo sapiens
anima, quia vultus congruus et decorum eloquium. Illi autem qui eum
mihi promittebant, non boni rerum existimatores erant; et ideo illis
videbatur prudens et sapiens, quia delectabat eos loquens. Sensi
autem aliud genus hominum etiam veritatem habere suspectam, et ei nolle
acquiescere si compto atque uberi sermone promeretur. Me autem jam
docueras, Deus meus, miris et occultis modis; et propterea credo
quod tu me docueris, quoniam verum est, nec quisquam praeter te alius
est doctor veri, ubicumque et undecumque claruerit. Jam ergo abs t
didiceram, nec eo debere videri aliquid verum dici, quia eloquenter
dicitur; nec eo falsum, quia incomposite sonant signa labiorum:
rursus, nec ideo verum, quia impolite enuntiatur, nec ideo falsum,
quia splendidus sermo est: sed perinde esse sapientiam et stultitiam,
sicut sunt cibi utiles et inutiles; verbis autem ornatis et inornatis
sicut vasis urbanis et rusticanis utrosque cibos posse ministrari.
11. Igitur aviditas mea, qua illum tanto tempore exspectaveram
hominem, delectabatur quidem motu affectuque disputantis, et verbis
congruentibus, atque ad vestiendas sententias facile occurrentibus.
Delectabar autem et cum multis, vel etiam prae multis laudabam ac
efferebam; sed moleste habebam quod in coetu audientium non sinerer
illi ingerere, et partiri cum eo curas quaestionum mearum, conferendo
familiariter, et accipiendo ac reddendo sermonem. Quod ubi potui, et
aures ejus cum familiaribus meis eoque tempore occupare coepi, quo non
dedeceret alternis disserere, et protuli quaedam quae me movebant;
expertus sum prius hominem expertem liberalium disciplinarum, nisi
grammaticae, atque ejus ipsius usitato modo. Et quia legerat aliquas
Tullianas orationes, et paucissimos Senecae libros, et nonnulla
poetarum, et suae sectae si qua volumina latine atque composite
conscripta erant, et quia aderat quotidiana sermocinandi exercitatio;
inde suppetebat eloquium, quod fiebat acceptius magisque seductorium
moderamine ingenii, et quodam lepore naturali. Itane est ut recolo,
Domine Deus meus, arbiter conscientiae meae? Coram te cor meum et
recordatio mea, qui me tunc agebas abdito secreto providentiae tuae,
et inhonestos errores meos jam convertebas ante faciem meam, ut viderem
et odissem.
|
|