EXPLICATUR. 1. QUAESTIO PONITUR

Scholastici rogitabant quidnam esset principium constitutivum formale individui qua talis. Accurate animadvertatur quid rei quaestioni insit.

Omne ens esse individuum, in se completum et ab aliis distinctum, de facto constat et proinde fundamento innititur. Omnia principia constitutiva allaborant ut ens completum, scil. individuum efficiatur. Sed non omnia easdem gerunt vices. Nonne habetur elementum substantiale, cui individuum qua tale tam formaliter innititur, ut existere nequeat sine hoc principio et necessario existat ubi principium adest? Quae quaestio, prorsus metaphysica, quomodo enodatur?

Jam indicatum est quaenam sint metaphysica requisita ad multiplicationem entium. Requiritur scil. compositio in ordine essendi, (ex essentia et esse), ut plura entia, (ergo una, indivisa, ab invicem distincta), haberi possint; requiritur ulterius compositio in ordine essentiae, (ex materia prima et forma substantiali), ut plura entia, (ergo una, individua, ab invicem distincta), in eadem specie haberi possint.

An haec sufficiunt ut ens sit perfecte unum, individuum, ab aliis distinctum, adeo ut omnino incommunicabile sit, nec alio ente hypostatice assumi possit? An scil. inter principia jam indicata invenitur principium formale suppositalitatis, seu perfectae ab aliis distinctionis, quo posito, suppositum habetur, quo ablato, suppositum haberi nequit?

Historice loquendo, quaestio personalitatis occasione dogmatis christiani de Verbo incarnato posita est: Christus est verus Deus et verus homo; duplicern complectitur naturam, sed una est persona, scil. persona Verbi. Quamobrem est realis homo perfectus, et non est humana sed divina persona, eo quod ejus humanitas a Verbo "hypostatice" assumitur, seu Verbo "secundum personalitatem" unitur. Ergo non omnis natura realis est persona, atque quaeritur quodnam sit formale constitutivum personalitatis.