|
Forsan quis hic adagium applicare conabitur: qui nimis probat, nihil
probat. Possitne eodem modo de genere et differentia specifica
disseri? llla enim etiam significationem habent complete diversam. An
admittitur in homine v. g. corporeitatem, vitam, animalitatem,
rationalitatem tot in principiis realibus radicari? Ubinam erit
finis? Apud Duns Scotum, in formalismo? An in realismo
exaggerato, qui structuram cognitionis abstractivae in realitatem
introducit [21]?
Differentia magni momenti inter utrumque casum prostat. Genus et
differentia specifica plane a determinatione et limitatione in casu
discrepant. Conceptus genericus quoad comprehensionem, ergo logice,
manet "incompletus" et apertus: determinationem "requirit" et motum
logicum generat. Ope differentiae specificae ad conceptum speciei
provehitur. Ibi latet natura propria conceptus generici. Differentia
specifica aliam prae se fert significationem ac conceptus genericus,
cui additur; quae autem distinctio rationis "completa" quoad
comprehensionem, nondum distinctionem logicam "adaequatam" inducit,
quia conceptus genericus de se tale exigit complementum, ad quod
necessario refertur et cui proinde non est extraneus; necessaria inter
utrumque habetur relatio, quae requiritur ut et genus et differenfia
specifica significationern prae se ferant. Nulla proinde datur
distinctio "adaequata". Qua de causa ambo nuncupantur elementa
positiva, quae invicem in eadem linea determinationis "complent".
Ita judicat sensus communis. Etenim, cum perfectio major
perfectiones minores virtualiter includat (sicut numerus minores
numeros et genus speciem et differentiam specificam involvunt), nemo
tot partes reales distinguere contendit; unusquisque proinde statim
admittit quodvis subjectum examinari posse sub aspectibus diversis, qui
singuli realitatem incompleto modo definiunt et invicem necessario
complent, etsi nemo concludit realitati correspondentem subesse
compositionem. Curnam? Quia cognitionis analysis necessariam
connexionem logicam partium logicarum indicat et proinde distinctio
adaequata excluditur; quia, in casu, distinctio logica totaliter
structurae logicae inest et logicum definit motum, qui a cognitione
imperfecta ad perfectam ascendit cognitionem.
Alterius prorsus naturae est principium perfectionis et
perfectibilitatis. Perfectio de se suam limitationem non flagitat.
Perfectio, quovis modo considerata, nec limitationem nec ad suam
negationem tendentiam necessariam implicat, cum perfectio, cum seipsa
pugnans, est contradictio interna, nihilismus, pessimismus,
tendentia entis ad nihilum et boni ad malum. Perfectio nequit esse
imperfecta quia seipsa i. e. perfecta est! Perfectio rationem suae
limitationis non includit. Quod positivum est, qua tale est positivum
negativum, quod superaddi potest, de positivo non profluit nec ab ipso
ut propria determinatio requiritur.
Talis affirmatio non denotat omnem determinationem sub quocumque
respectu infinite esse perfectam, etsi postulat nulla determinatione
qua tali in linea propriae determinationis limites poni. Scientia qua
talis, v. g., ignorantiam non requirit ut sit scientia et quidem
completa - (sicut conceptus genericus differentiam exigit specificam
ut in propria structura logica perficiatur); similiter humanitas qua
talis nullam limitationem in linea perfectionis humanae postulat ut
plena sit humanitas, - etsi humanitas realiter limitationem includit,
non autem in perfectione humana sed in linea essendi, quia "esse
hominem" non saltem "esse" sed etiam "esse limitatum" significat.
|
|