|
Scholastici rogitabant quidnam esset principium constitutivum formale
individui qua talis. Accurate animadvertatur quid rei quaestioni
insit.
Omne ens esse individuum, in se completum et ab aliis distinctum, de
facto constat et proinde fundamento innititur. Omnia principia
constitutiva allaborant ut ens completum, scil. individuum
efficiatur. Sed non omnia easdem gerunt vices. Nonne habetur
elementum substantiale, cui individuum qua tale tam formaliter
innititur, ut existere nequeat sine hoc principio et necessario existat
ubi principium adest? Quae quaestio, prorsus metaphysica, quomodo
enodatur?
Jam indicatum est quaenam sint metaphysica requisita ad
multiplicationem entium. Requiritur scil. compositio in ordine
essendi, (ex essentia et esse), ut plura entia, (ergo una,
indivisa, ab invicem distincta), haberi possint; requiritur ulterius
compositio in ordine essentiae, (ex materia prima et forma
substantiali), ut plura entia, (ergo una, individua, ab invicem
distincta), in eadem specie haberi possint.
An haec sufficiunt ut ens sit perfecte unum, individuum, ab aliis
distinctum, adeo ut omnino incommunicabile sit, nec alio ente
hypostatice assumi possit? An scil. inter principia jam indicata
invenitur principium formale suppositalitatis, seu perfectae ab aliis
distinctionis, quo posito, suppositum habetur, quo ablato,
suppositum haberi nequit?
Historice loquendo, quaestio personalitatis occasione dogmatis
christiani de Verbo incarnato posita est: Christus est verus Deus et
verus homo; duplicern complectitur naturam, sed una est persona,
scil. persona Verbi. Quamobrem est realis homo perfectus, et non
est humana sed divina persona, eo quod ejus humanitas a Verbo
"hypostatice" assumitur, seu Verbo "secundum personalitatem"
unitur. Ergo non omnis natura realis est persona, atque quaeritur
quodnam sit formale constitutivum personalitatis.
|
|