|
Enti opponitur nihilum [86], quod dupliciter, secundum duplicem
sensum entis, sumendum est.
1° Nihilum absolutum opponitur enti nominaliter sumpto, et est
negatio quidditatis et intelligibilitatis rei; est contradictio et
impossibilitas. V. g. circulus quadratus, Deus finitus. Quo
sensu nihilum revera non intelligitur estque "pseudo-idea"; tantum
intelligitur hoc esse inintelligibile et eo ipso impossibile.
2° Nihilum relativum enti participialiter sumpto opponitur et est
negatio existentiae actualis, non vero possibilitatis rei.
Cum autem in metaphysica ens nominaliter sumatur, nihilum metaphysicum
est nihilum absolutum.
Estque conceptus nihili, sicut conceptus entis seu non-nihili,
analogicus: negatio Dei et negatio possibilitatis creaturae sunt aeque
absurdae negationes, sed tantum proportionaliter eaedem dantur modi
negationis entis seu nihili, siquidem modi entis sunt [87].
Nihilum absolutum autem est simpliciter rejiciendum eo quod ens ut
nomen est transcendentale.
Ubi ergo de nihilo "intelligibili" loquatur, de nihilo "relativo"
quaestio sit oportet.
Re quidem vera necessarium est quod aliquid sit: negatio omnium est
nihilum absolutum, absurdum; praeterea Deum necessario esse, probari
potest: negatio Dei est nihilum absolutum, absurdum. Remanet ergo
ut nihilum relativum et intelligibile si detur, sit negatio existentiae
cujusdam entis a Deo distincti. Jam autem omne ens finitum esse
contingens, seu indifferens ad existere vel non existere, probari
potest et suo loco probabitur. Quare nulla est contradictio in
negatione existentiae omnis finiti entis. Quamobrem nihilum relativum
universi finiti est quid intelligibile. Nihilum relativum ergo non est
"pseudo-idea", neque problema originis universi est
"pseudo-problema", sed est problema ponendum quodque ope notionis
creationis solvitur [88].
|
|