|
1. Unum opponitur pluribus, nam per hoc fit unitas per quod tollitur
pluralitas. Jamvero pluralitas fit per divisionem; quare unum est
formaliter indivisum in se.
Quo sensu ergo unius ratio enti nihil positive addit, sed tantum
negationem [3].
2. Unum opponitur ceteris subjectis: scil. quod ab alio non
dividitur, ei unitur, seu cum eo unum est; quo in casu est pars
alicujus totius quod et ipsum solum vere est unum. Quare unum
formaliter etiam est divisum a quolibet alio [4], seu non est
aliud [5].
3. Attamen notio unitatis non est mere negativa: significat enim in
recto ipsum ens qua determinatum, sed sub aspecto negativo
consideratum.
Et revera quoddam ens, quatenus est, est res quaedam: est enim quid
determinatum, "hoc", atque hac ipsa determinatione constituitur.
Quod si negative concipiatur, dicendum: intrinsece non est divisum,
atque non est aliud; est scil. indivisum et distinctum.
Unum ergo est ens determinatum, scil. indivisum distinctum.
NOTA. Distinguenda sunt unum et unicum: unicum addit uni
negationem pluralitatis. Petrus est unus homo, Deus est unus et
unicus Deus, quia plures dii non sunt. Unum est unum et non
alterum; unicum negat alterum.
|
|