ART. 2. DE NATURA PRAEDICATIONIS ENTIS. 1. STATUS QUAESTIONIS

Quaestio de structura logica notionis entis, in quantum ad formationem, ad abstractionem hujus notionis spectat, iterum agitari potest in quantum praedicationem notionis respicit. Patet cognationem et congruentiam dari essentialem inter modum abstractionis et modum attributionis ejusdem notionis. Quare ens, peculiarem abstractionis modum exigens, peculiari modo praedicetur de subjectis oportet. Singulari abstractionis actui per se congruit singularis actus contrarius, scil. attributionis. Quod si quaestio movetur de modo abstractionis entis, simul exoritur problema de modo attributionis entis.

Quod problema sequenti modo circumscribitur: quomodo notio simul potest esse et abstracta et transcendentalis? Scil., quomodo, ex prospectu praedicationis, unus idemque conceptus, quo subjectum quoddam totaliter (id est secundum totam suam realitatem et sub omni aspectu) repraesentetur, absque interna mutatione et tamen absque errore possit etiam aliud subjectum, a priori distinctum et diversum, aeque totaliter significare ?

In altera paragrapho, comprobavimus abstractionem et transcendentalitatem entis non congruere nisi per imperfectam notionis entis abstractionem, qua inferiora confuse sed actu in notione entis formaliter continentur. Ut solvetur idem problema ex prospectu praedicationis entis, sedulius determinetur oportet quomodo inferiora entis confuse in ente contineantur. In hunc potissimum finem scholastici theoriam analogiae evolverunt.