|
Haec pro illa tam inepta quam inutili argumentatione hactenus dicta
sint. Caeterum, et pro nostra eruditione adhuc ultra progrediendum est,
ad ea scilicet quae curiosis hujusmodi scrupulum facere videntur. Dicunt
enim: Si Deus malum fieri non vult, aut non voluit, cur non creaturam
inconvertibilem, id est quae de bono in malum declinare aut degenerare
non posset, creavit? Noluitne, aut non potuit? Si noluit, quomodo non
malum fieri voluit? Si non potuit, quomodo dicimus aut praedicamus quod
omnipotens sit? Amplius autem: Quare homini primo praeceptum posuit, si
praevaricationis malum, quod praescire poterat, evenire noluit? Si malum
illud non fieri ab homine, vel si salvum esse volebat hominem, cur non
liberum esse permisit, sed praecepto ligavit, sciens praevaricaturum, et
damnaturus praevaricatorem? Ad ultimum: Cur, inquiunt, illos nasci
permittit, quibus melius esset, si non fuissent nati, quoniam ad vitam
non sunt praeordinati? Ad haec ergo saepedictae suspicionis seminaria,
res postulat, ut aliqua respondeamus, non tamen immemores
vehementissimae exclamationis, qua dicit Apostolus: O altitudo
divitiarum sapientiae, et scientiae Dei! quam incomprehensibilia sunt
judicia ejus, et investigabiles viae ejus! (Rom. XI.) Loquetatur enim de
voluntate Dei, adversus eum quicumque ille est, qui rapuit temere verbum
de ore ejus, ut diceret perverso sensu, quod ipse recte dixerat: Ergo
cui vult miseretur, et quem vult indurat (Rom. IX). Et continuo: Quid
adhuc quaeritur? Voluntati enim quis resistit? (ibid.) Itaque non
incomprehensibilia Dei judicia comprehendere, et investigabiles vias
ejus investigare tentabimus. sed qualicunque parva recreatione nostrae
inopiae subveniemus, adjuvante si dignetur Spiritu ejusdem Dei, de quo
idem Apostolus dicit: Spiritus omnia scrutatur, etiam profunda Dei (I
Cor. II).
|
|