CAPUT XXVII. De virtutibus ejus sive miraculis, quod talia sint, ut ex illis manifestentur potestas simul, et misericordia regis Dei.

Virtutum opera parabolis praedictis ad idem regni Dei consignificantia, sic evangelista iste contexuit, ut in omnibus et regalis potestas, et misericors gratia, diligenter exspectantibus appareat. Sunt autem numero decem et octo quae certis et locis et personis edita sunt. Primum est ubi descendente illo de monte, et sequentibus turbis: Et ecce leprosus veniens adorabat eum, dicens: Domine, si vis, potes me mundare. Et extendens manum, tetigit eum dicens: Volo, mundare (Matth. VIII). Secundum, ubi Centurioni dicenti: Domine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum, sed tantum dic verbo, et sanabitur puer meus, miratus fidem ejus, cum regali imperio dixit: Vade, et sicut credidisti fiat tibi (ibid.). Tertium, ubi tetigit manum socrus Petri, et dimisit eam febris, et surrexit, et ministrabat eis (ibid.). Quartum, ubi facto motu magno in mari, surgens qui dormiebat Rex coeli, terrae et maris, imperavit ventis et mari, et facta est tranquillitas magna (ibid.). Quintum, ubi daemonibus rogantibus eumdem regem potestatem habentem, ac dicentibus: Si ejicis nos, mitte nos in gregem porcorum, tales non longa vel familiari responsione dignatus est, ait: Ite (ibid.). Sextum, ubi paralyticum videns in lecto jacentem et fidem offerentium, cum dixisset: Confide, fili, remittuntur tibi peccata tua, et pro hoc quidam de scribis murmurarent, dicentes: Hic blasphemat, ut sciatis, inquit, quoniam filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, tunc ait paralytico: Surge, tolle lectum tuum, et vade in domum tuam (Matth. IX.). Septimum, ubi mulier quae sanguinis fluxum patiebatur duodecim annis, accessit retro, et tetigit fimbriam vestimenti ejus. At ille conversus, et videns eam, solito cum imperio dixit: Confide, filia, fides tua te salvam fecit (ibid.). Octavum, ubi Dominator vitae et mortis: Recedite, inquit, non est enim mortua puella, sed dormit. Et ejecta turba, tenuit manum ejus, et surrexit (ibid.). Nonum, ubi clamantibus duobus caecis: Miserere nostri, fili David, confessionem approbans regii nominis, secundum fidem vestram, inquit, fiat vobis (ibid.). Decimum, ubi obtulerunt ei hominem mutum daemonem habentem, et ejecto daemonio, locutus est mutus (ibid.). Undecimum, ubi Dominus Sabbati convictis adversariis, quod liceat sabbatis benefacere, ait homini manum habenti aridam: Extende manum tuam. Et extendit (Marc. III). Duodecimum, ubi oblatus est ei daemonium habens, caecus et mutus, et curavit eum, ita ut loqueretur et videret (Matth. XII), et pro hoc invidentibus atque blasphemantibus Pharisaeis, jus suum defendit, quod ipse esset rex regni Dei, qui fortem armatum alligare venerit, ipsi autem servi ejusdem tyranni in ruina regni ejus divisi forent involvendi (ibid.). Tertium decimum, ubi quinque millia virorum, exceptis mulieribus et parvulis, de quinque panibus hordeaceis satiavit et duobus piscibus (Matth. XIV), propter quod et juxta alium evangelistam, rapere volebant eum, et facere regem sibi (Marc. VI). Quartum decimum, ubi discipulis periclitantibus in medio mari, Quarta vigilia noctis venit ad eos ambulans super mare, et Petro dicenti: Domine, si tu es, jube me venire ad te super aquas, ipse ait: Veni (Matth. XIV). Quintum decimum, ubi cum dixisset mulieri Chananaeae, Rex et nobilium filiorum Pater ingenuus: Non est bonum sumere panem filiorum et mittere canibus: illa respondit: Etiam, Domine, nam et catelli edunt de micis quae cadunt de mensa dominorum suorum, severitatem imperii vel judicii sui mox in clementiam convertit, o mulier, inquiens, magna est fides tua, fiat tibi sicut vis (Matth. XV). Sextum decimum, ubi miseratus turbam, eo quod non haberent quod manducarent, et si dimitteret eos jejunos, deficerent in via, saturavit de septem panibus et paucis pisciculis quatuor millia hominum, extra mulieres et parvulos (Matth. XV). Septimum decimum, ubi Petrum et Jacobum et Joannem fratrem ejus duxit in montem excelsum, et transfiguratus est ante eos, et resplenduit facies ejus sicut sol, vestimenta autem ejus facta sunt alba sicut nix. Et ecce apparuerunt illis Moyses et Helias cum eo loquentes (Matth. XVII), in quo praesignavit illam, quae nunc est regni sui gloriam, contestantibus Moyse et Helia, id est lege et prophetis, quia rex ipse est jam immortalitatis carne regnans semper in splendore divinitatis. Octavum decimum, ubi homini provoluto genibus ante eum, et dicenti: Domine, miserere filio meo, quia lunaticus est, et male patitur, respondens ait: O generatio incredula et perversa, quousque ero vobiscum, usquequo patiar vos? Afferte illum ad me. Et increpavit illum, et exivit ab eo daemonium. Et hoc, inquit, genus non ejicitur, nisi per orationem et jejunium (ibid.), quod tamen ejecerat ipse potestatem habens non per orationem, neque per jejunium. Post potentis misericordiae suae, sive misericordis potentiae magna haec opera, per quae cunctis regno suo servientibus majora intus bona spiritualiter praesignabat, unum ponitur opus terribile, quo ejusdem regni sui hostibus magnitudinem significavit, ejus quae nunc est illis irae et vindictae. Intravit, inquit, in templum Dei, et ejiciebat omnes vendentes et ementes in templo, et mensas nummulariorum et cathedras vendentium columbas evertit (Matth. XXI; Joan. II). Denique hoc non leviter attendendum est, in potentia regis, quod cum uno flagello de funiculis, homo tunc vilis, et in tantum vilis, ut postea crucifigeretur, hoc fecit quod infinitus non potuisset facere exercitus. Tumultus ille quo sic perturbati, funiculus ille quo de templo sic ejecti sunt, tempestatem illam praesignavit, qua de regno Dei projecti sunt, longis peccatorum suorum funibus circumdati a sanguine Abel justi, locum quoque et gentem tollentibus Romanis, cujus rei tumultum totus orbis audivit.