CAPUT XXVII. Qui mystice pastores fuerint, quibus de adaquandis locutus est ovibus, et quae Rachel ipsa.

Dixitque ad pastores: Fratres, unde estis? Qui responderunt: De Haran. Haran iracundus sive decus interpretatur. Quod nomen bene pastoribus illis congruit, qui pascebant semetipsos, quos et fratres vocat, quasi notos, et tamen ut ignotis dicit: Unde estis, quia videlicet secundum carnem quidem fratres ejus erant, sed secundum spiritum nesciebat illos, qui vel unde essent. Iracundi namque erant, et decori, id est, intus rapina et homicidio pleni, de foris autem religiosi ac severi, veluti sepulcra dealbata, quae foris pulchra apparent oculis hominum, intus autem plena sunt ossibus mortuorum (Matth. XXIII). Quos interrogans: Nunquid, ait, nostis Laban filium Bathuel? Dixerunt: Novimus. Sanusne est, inquit? Valet, inquiunt, et ecce Rachel filia ejus venit cum grege suo. Laban candidus, Nachor requies luminis, Rachel ovis sive videns Deum interpretatur. Hoc autem secundum accentuum vel litterarum evenit diversitatem, ut diversis saepe significationibus nomina commutentur. Significat autem Laban mundum universum pro parte illorum qui per Christi redemptionem, ad aeterni luminis requiem pertinent, quem scilicet illo candidavit baptismate, per fidem passionis suae, sicut ait Propheta in psalmo: Asperges me hyssopo, et mundabor: lavabis me, et super nivem dealbabor (Psal. L). Rachel namque filia ejus, eam significat partem electorum quae ex Judaeis est, nam altera filia nomine Lia, quod interpretatur laboriosa, ejus Ecclesiae typum tenet, quae in gentibus est. Per indicia ergo illorum, quibus investigavit, fratres unde estis, in domum illam quam quaerebat, Jacob pervenit, quia videlicet per electionem sive per magisterium eorum, sedentium super cathedram Moysi, testimonium certaque habetur discretio, qui ad Christum pertineant, vel qui ejus sint. Dixitque Jacob: Adhuc multum diei superest, nec est tempus ut reducantur ad caulas greges. Ante date potum ovibus, et sic ad pastum eas reducite. Qui responderunt: Non possumus, donec omnia pecora congregentur, et amoveamus lapidem de ore putei, ut adaquemus greges. Quid est quod melius hic advena, quam indigenae pastores tempus ovium noverat, nisi quod Christus pastor bonus, melius quam Scribae et Pharisaei curare sciebat animas? Quid ergo est dicere, ante date potum ovibus, et sic eas ad pastum reducite, nisi praecipere pastoribus quatenus sic dicant, ut priores faciant, id est, ut quod verbis praedicant, factorum suorum exemplo praedoceant. Quod qui non faciunt, eis utique diei, id est, divini operis multum superest, nec tempus est, ejusmodi mercenariis ut reducant ad caulas oves, ubi reddatur eis quasi debita merces. Tales illi erant pastores Israel, quibus per Ezechielem vae praenuntiatum est, qui non oves ad pastum reducere, sed semetipsos poterant pascere (Ezech. XXXIV). Unde et dicunt: Non possumus, donec omnia pecora congregentur, etc. Moris quippe illis erat ab omnium animarum instructione vacare, donec de cunctis regionibus et de gentibus etiam ad diem festum, verbi gratia Paschae vel Scenopegiae, ad adorandum in Hierusalem congregarentur, et tunc pro arbitrio suo quasi amoto lapide, levem exiguae doctrinae aquam illis fundebant, scilicet docentes decimare mentham cyminumque, et anethum; et nullo vitae exemplo propinantes, quae graviora sunt legis judicium, justitiam et fidem (Matth. XXIII).