CAPUT XXXIV. De ejusdem solemnitatibus et de causis singularum.

Tres istae solemnitates legales causas habent notissimas, magnaque et praeclara commemoratione digna testantur Dei beneficia. Solemnitatis Azymorum, solemnitatis, inquam, paschalis causa illa est, quia

“in manu, inquit, forti eduxit nos Dominus de terra Aegypti, de domo servitutis. Nam, cum induratus esset Pharao, et nollet nos dimittere, occidit Dominus omne primogenitum in terra Aegypti, a primogenito hominis usque ad primogenitum jumentorum (Exod. XIII).”

Solemnitatis Primitivorum sive Hebdomadarum, causa haec est, quia mense tertio egressionis de terra Aegypti, pepigit Dominus foedus cum filiis Israel, et legem dedit in tabulis scriptam digito Dei. Pactio foederis non tertio, ut plerique negligenter legentes, sed quarto die mensis tertii, qui est quinquagesimus a quarta decima luna, vel die mensis primi sic acta est.

“Tulit Moyses dimidiam partem sanguinis et misit in populo, partem autem residuam fudit super altare. Assumensque volumen foederis, legit audiente populo. Sumptum quoque sanguinem respersit in populum, et ait: Hic est sanguis foederis, quod pepigit Dominus vobiscum, super cunctis sermonibus his (Exod. XXIV).”

Solemnitatis mensis septimi, quae dicitur festivitas Tabernaculorum, ea causa est, quia a die egressionis eorum de terra Aegypti, per quadraginta annos in tabernaculis habitaverunt, tandemque consumpta generatione illa, quia murmuraverunt contra Dominum, filii eorum terram repromissionis ingressi sunt (Num. XIV). Causa haec partim tristitiae, partim laetitiae est. Tristitiae, quia corpora patrum in deserto prostrata sunt. Laetitiae, quia filii ipsorum terram, ut praedictum est, ingressi sunt. Proinde celebritas haec in recordationem utriusque rei prius cum tristitia, postmodum cum laetitia peragi jussa est. Ait enim:

“Decimo die mensis hujus septimi dies Expiationum erit celeberrimus, et vocabitur sanctus. Affligetisque animas vestras in eo, et offeretis holocaustum Domino. Omnis anima, quae afflicta non fuerit die hoc, peribit de populis suis.”

Hoc pro recordatione malorum, quia, sicut praedictum est, corpora patrum per quadraginta annos in deserto prostrata sunt, eo quod detraxissent terrae quam inspexerant exploratores apud filios Israel, dicentes:

“Terra quam lustravimus, devorat habitatores suos (Num. XIII),”

etc. Hoc est

“jejunium septimi, et jejunium quinti, et jejunium decimi, erit domui Juda in gaudium et laetitiam et in solemnitates praeclaras (Zach. VIII).”

In gaudium et laetitiam ait, videlicet post afflictionem. Unde et hic postmodum dicit:

“A quinto decimo die mensis septimi, quando congregaveritis omnes fructus terrae vestrae, celebrabitis ferias Domini septem diebus. Die primo et die octavo erit Sabbatum, id est requies, sumetisque vobis die primo fructus arboris pulcherrimae, spatulasque palmarum, et ramos ligni densarum frondium, et salices de torrente, et laetabimini coram Domino Deo vestro,”

videlicet, quia post culpam murmuris, vel detractionis, qua patres eorum terrae detraxerunt, et pro qua corpora illorum in deserto prostrata sunt, gaudium successit filiorum qui terram introierunt, idcirco solemnitatis hujus prima celebritas est jejunium, ultima laetitia, vel gaudium. Utriusque rei, scilicet afflictionis agendae, uno, id est decimo die, et gaudii septem diebus, a quinto decimo die celebrandi praeconium est.

“Prima dies mensis Sabbatum, id est festum memoriale et sanctum est clangentibus tubis,”

scilicet, ut audientes clangorem tubarum sint ad festa ventura parati, et eodem die feriati. Nam

“omne opus, inquit, servile non facietis in eo, et offeretis holocaustum Domino.”