|
Transivi ad contemplandam sapientiam, erroresque et stultitiam. (Quid
est, inquam, homo, ut sequi possit regem factorem suum?) Et vidi quod
tantum praecederet sapientia stultitiam, quantum differt lux a tenebris.
Sapientis oculi in capite ejus: stultus in tenebris ambulat. Mira res.
Qui modo plantabat, serebat, aedificabat; qui modo quaerebat quaecunque
jubebat cupido animae suae et desiderium, nihil aspiciens in rebus
humanis nisi vanitarem, alterat affectum, usum cupiditatis variat,
transit ad contemplandam sapientiam. Quae si esset facilis ad
inveniendum, non illam toties quaereret Ecclesiastes, non ad illam
toties suspiraret, non toties quasi impulsus et repulsus spe victoriae
ad illam repatriaret. Si illam inventam facile posset tenere, errores et
stultitiam simul non quaereret. Sed, qui bona vult investigare et scire,
expedit ut quaerat et sciat contraria bonorum. Nam qui rosam vult
accipere, caveat ne a spina pungatur. Quid enim sapienter aget, qui
nescit boni ac mali discretionem, qui non videt sapientiae et stultitiae
contraria, sive opposita? Errores et stultitia saepissime per
simulationis studium et vitium usurpant sibi partes sapientiae. Si prima
virtus est malum non agere, sapientia summa stultitia caruisse. Carebit
autem stultitia, qui cognoscendo Deum seipsum post illum agnoverit. Qui
Deum cognoscit, ad exemplar ejus vivere debet. Dominum namque sequitur,
qui imitatur. Quare autem dubitando dicit Ecclesiastes: Quis est homo ut
sequi possit Creatorem suum? cum Dominus ipse homines moneat ad se
sequendum dicens: Sancti estote, quoniam ego sanctus sum (Levit. XIX.)
Eritis sancti, perfecti, me sequendo. Gratia ergo dat nobis perfectionem
et sanctitatem, quam ipse habet substantialiter; et ipsum sequendo
sumus, quod ille naturaliter. Cum ergo dicit dubitando, Quis est homo
qui sequi possit Creatorem suum, detegit cor male credentis et
arbitrantis levius esse contra torrentem manus extendere quam sequi
hominem Creatorem suum. Moxque de corde suo loquens, excipit, et
sustentat tanquam suppositis humeris labentem desperando, et ait: Curre,
fili mi, curre, accipe fidei clypeum, labor et fides vincunt asperrima,
audentes Deus adjuvat, viresque ministrat: curre, sequere Deum Creatorem
tuum, se sequentes ille trahit post se. Prima rota carri cum trahitur,
trahit ulteriorem post se, ista quidem sequitur, sed non assequitur
anteriorem. Sicut prima facit posteriorem currere post se, sic te
currentem adjuvat Deus, et trahit ad se. Et vidi, tuque vide, quod
tantum praecederet sapientia stultitiam, quantum differt lux a tenebris.
Lux vera Filius Dei est (Joan. I); vera Patris sapientia est. Quod
sapientes vocamur, quod filii lucis appellamur, hoc habemus ex gratia,
non ex natura; lux est in Domino, qui adhaeret Domino lucis,
comparatione lucis illius nos tenebrae nuncupamur. Sed qui hanc lucem
oculis cordis et a longe intuetur, hic sapiens appellatur et est.
Idcirco non incongrue ait: Sapientis oculi in capite ejus. Qui enim in
perfectum virum venerit, et meruerit ut caput ipsius Christus sit,
oculos suos semper habebit ad Christum, et eos in sublime elevans
nunquam de inferioribus cogitabit. Sequitur enim regem factorem suum.
Stultus in tenebris ambulat. Qui, carens lucis ratione, non os, non
oculos, non cor ad altum suspendit, non sequitur, neque imitatur regem
factorem suum. Non est ex illorum consortio de quibus dicit: Ego sum lux
mundi. Qui sequitur me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae
(Joan. VIII).
|
|