|
|
“Ipsa conteret caput tuum, et tu insidiaberis,”
|
|
etc.
Praeterea inter mulierem et semen ejus, et hoc genus animantis, per quod
mulier seducta est, grandes inimicitiae positae sunt. Utrinque non tam
rationis judicium quam sensus naturalis perpetuum servat odium. Haec
enim etsi non semper actu, semper tamen potestate quadam conterit caput
illius: ille autem, utpote humi depressus et non arduus, calcaneo hujus
insidiatur. Nam, si nuda mulieris planta dentem serpentis praevenerit,
et vivacissimum caput ejus vel leviter presserit, statim totum cum
capite corpus repente interit, ita ut nullus omnino motus, nullus sensus
in aliqua parte residuus sit, quod nec malleis aut vectibus certe, nec
gladiis concidentibus, cito aut leviter effici potest. Siquidem excisum
caput, cum tribus aut duobus digitulis, vivere et abire perhibetur. Hoc
quoque quod praedictum est, ita esse ipsorum qui per industriam
exploraverunt, fida relatione comperimus. Unde et fertur, quod nudum
corpus ejus contingere non ausus sit. E contra ille, quamlibet exiguus
sit, si vel extremae plantae dentulum infixerit, occidit. Morsu namque
infusa pestis per venas vegetatione corporis aucta discurrit, animamque
eximit. Adeo graves inter utramque naturam inimicitiae positae sunt,
antiqui mali super novum exhibentes monimentum. Mox ut venenum morsu
injectum sanguinem hominis tetigerit, paulatim serpit et inimicum suae
naturae animal interficit. Unde sic ait quidam:
Noxia serpentum est admisto sanguine pestis.
Morsu virus habent, et fatum in dente minantur.
(LUC. lib. IX Phar.)
Omne enim venenum frigidum est; idcirco anima, quae ignea est, fugit
venenum frigidum. Serpentum vero quot genera, tot venena: quot species,
tot pernicies: quot colores, tot habentur et dolores. Maledictum quippe
animal est, ex quo diabolo ad ministerium mortis propria calliditate
suffragatum est, et exinde homini naturaliter inimicum est. Sed quid
mirum hoc malum a Deo permitti homini, cum et ipse homo ad
interfectionem proximi, serpentum sese armet venenis, et quod non habet
natura virus, acquirat pervicacia, comparet pecunia? Hoc enim auctor
idem qui supra tali exsecratione declamat:
Sed quis erit lucri nobis pudor? inde petuntur
Huc Lybicae mortes, et fecimus aspida mercem.
(ID., ibid.)
Proinde, quia homines ipsi quodammodo serpentes fiunt, dum non tantum
spiritualiter venenum aspidum sub labiis eorum, sed realiter quoque
venenum aspidum in sistarciis eorum patiantur; et ipsi nec murmurent,
quod venantur, et intereunt tot homines pestibus serpentum.
|
|