|
Huic hodierno diei, quem benedixit, et in quo requiescit Deus,
contrarius est dies ille crastinus, scilicet diabolus sive mammon,
contra quem dixerat supra
|
“:Nemo potest duobus dominis servire, non potestis Deo servire et
mammonae (Matth. VI).”
|
|
Nam quem alium diem putas esse diem illum, quem maledicit sanctus Job?
|
“Aperuit enim os suum Job, et maledixit diei suo, et locutus est: Pereat
dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo.
Dies ille vertatur in tenebras, non requirat eum Deus desuper, et non
sit in recordatione, et non illustretur lumine (Job. III),”
|
|
et caetera. In illo namque die nascitur omnis homo, quia nascitur in
peccato, vivit in peccato, et moritur in peccato, nisi visitetur a die
isto, die hodierno, sancto et benedicto, et ab hoc visitatus sive
illustratus, mutet originem, renovet nativitatem, ut natus in Adam,
renascatur in Christo; mortuus peccato vivat Deo. Dicitur autem dies
ille crastinus eo quod interveniente iniquitatis nocte, ab isto die
hodierno sit omnino separatus. Porro non vere est, sed dicitur et videri
vult ille dies, nam revera nox est. Propterea sanctus ille maledicens,
hoc utrumque dixit:
|
“Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est
homo.”
|
|
Nunc jam dicendum, quomodo ut vel non sit sollicitus quis in illum diem
crastinum, quomodo ille dies sibimetipsi sit sollicitus, et quomodo
sufficiat ei malitia ejus. Nam haec tria dixit Dominus:
|
“Nolite ergo solliciti esse in crastinum, crastinus enim dies sollicitus
erit sibiipsi, sufficit enim diei malitia sua.”
|
|
Sollicitum esse in illum diem crastinum, est servire mammonae, servire
cupiditatibus, diligere mundum et ea quae in mundo sunt. Quod idcirco
recte prohibetur, quia sicut profecto nemo potest utrumque praesentem et
crastinum diem simul videre, ita nemo potest mundum simul et Deum
diligere, Deo servire simul et mammonae. Quam ob causam?
|
“Crastinus enim, inquit, dies sollicitus erit sibi ipsi.”
|
|
Quid est, crastinus dies sollicitus erit sibi ipsi? Nimirum diabolus
mammon, sive princeps hujus mundi, nihil Deo de sua sollicitudine
communicabit, nihil cum Deo commune habebit. Et quidem si ita dixisset,
sollicitus est sibi ipsi, id est esse videretur, sed futuro tempore
dictum, sollicitus erit, hoc plus habet, quia sempiternitatem innuit
divisionis sive separationis, quia, sicut nunc est, ita semper et in
aeternum a Deo divisus et separatus erit, et absque ullo fine seorsum
quaeret, quae sua sunt, non quae sunt Dei (Philipp. II), nec ulla unquam
respectione Deo cupiet rursus confoederari. Unde hoc illi? Unde tanta
separationis perseverantia? Ait:
|
“Sufficit diei malitia sua.”
|
|
Quomodo vel in quo sufficit huic tali diei malitia sua? Videlicet in eo,
ut dicat:
|
“Nullius egeo, Deus ego sum. et in cathedra Dei sedi, et ero similis
Altissimo (Ezech. XXVIII; Isa. XIV),”
|
|
et caetera his similia. Igitur
|
“sufficit, ait, diei malitia sua,”
|
|
id est, hoc superbiae videtur quod sibi sufficiat. Humilitas autem
dicit:
|
“Non quod sufficientes simus cogitare aliquid a nobis quasi ex nobis,
sed sufficientia nostra ex Deo est (II Cor. III).”
|
|
Et alibi:
|
“Satiabor cum apparuerit gloria tua (Psal. XVI).”
|
|
|
|