VERS. 24.

“Et scies,”

videlicet per praesentem inchoationem,

“quod pacem,”

scilicet plenam et perfectam in futuro,

“habeat tabernaculum tuum,”

id est habiturum sit corpus tuum, quod mens inhabitat. Pax enim a vitiis hic inchoatur, quae tunc plena erit, cum caro per resurrectionem immutata fuerit. Et quia nulla est castitas quam non commendat charitas, subjungitur:

“Et visitans speciem tuam,”

id est diligens proximum tuum,

“non peccabis,”

videlicet, quia non facies alii quod tibi fieri non vis (Tob. IV, 16; Matth. VII, 10; Luc. VI, 31). Recte proximus noster species nostra dicitur, quia in illo cernimus quid simus, aut quid fuimus, aut quales fieri possumus. Sed et juxta saeculares philosophos, unus homo et plures secundum speciem unus homo est.