|
|
“Et dixerunt ei: Ubi est ille? ait: Nescio. Adducunt eum ad Pharisaeos,
qui caecus fuerat.”
|
|
Hoc utique illuminati deplorant oculi, quia, quamvis per fidem videant,
necdum tamen per speciem vident illuminatorem suum, et insultantibus
sibi adversariis nequeunt videre vel ostendere praesentiam Christi (I
Cor. XIII). Unde et in psalmo, vox illa cujuscunque fidelis animae est:
|
“Fuerunt mihi lacrymae meae panes die ac nocte, dum dicitur mihi
quotidie, ubi est Deus tuus (Psal. XLI).”
|
|
Verumtamen non omnino nescimus ubi sit; scimus enim quia coelos
ascendit, sed nescimus quomodo sit, vel quale habeat judicium de nobis
ipsis. Haec cum dicentem adducunt, inquit, ad Pharisaeos. Quid causae
invenerant in homine isto, ut eum tam cito ad judices vel ad synagogam
traherent? in quo themate causae hujus litem constituere habebant?
Sequitur:
|
|