|
Psalmista cum dixisset: Posui ori meo custodiam, cum consisteret
peccator adversum me, obmutui et humiliatus sum, et silui a bonis (Psal.
XXXVIII). Continuo subjunxit: Et dolor meus renovatus est. Concaluit cor
meum intra me, et in meditatione mea exardescet ignis (Psal. XXXVIII.)
Tanquam diceret: Properea quia loqui interdum plus obest quam prosit,
obmutui et proposui silere etiam a bonis, sed pro ipso silentio dolor
meus renovatus est, quia videlicet sicut prius peccabam nimis loquendo,
ita modo nimis tacendo. Itaque quemadmodum ignis quanto magis
incandescit, tanto magis movetur, sic et cor meum concaluit; dolor enim
ille ex dilectione prodiit, et ex dilectionis igne meditatio mea
exarsit. Pene istud mihi contigisse sentio, o doctores nostri, et boni
auditores Dei S. et A. qui cum abbate meo II. coram illustri viro
vestrae Ecclesiae, archidiacono simul et decano II. cognitores causae
Dei et nostrae adfuistis, et injuriam quam pro veritate sustinui
indoluistis. Locutus enim fueram in lingua mea libellum scribens de
voluntate Dei propter temeritatem quorumdam dicentium quia vult Deus
malum fieri, quodque ut praevaricaretur Adam, voluntatis Dei fuerit, et
causa ista nimios contra me tumultus excitavit, quasi defendentium
omnipotentiam Dei. Aiunt enim: Si non volente Deo malum fieri,
nihilominus malum factum est et fit, consequitur quod non omnipotens
sit. Omnipotens enim quomodo est, si quod fieri non vult, malum ne fiat
avertere non potest? Haec et his similia dicentibus illis et frementibus
in me, obmutui parumper, et humiliatus sum, et silui a bonis, juxta quod
et Jeremias ait: Non recordabor ejus, neque loquar ultra in nomine
illius (Jer. XX). At ille quoque continuo subjunxit: Et factus est in
corde meo quasi ignis exaestuans, claususque in ossibus meis, et defeci
ferre non sustinens (ibid.), eodem nimirum sensu, qui in praescripto
significatur psalmi versiculo: Concaluit cor meum intra me, et in
meditatione mea exardescet ignis. Igitur et locutus sum et adhuc loquar
in lingua mea, non jam solum, ut in illo libello, de voluntate Dei, sed
et de voluntate simul et omnipotentia Dei. Porro et quod praeterea
dicunt id me agere, olimque egisse arrogantia depravatum, et spiritu
elationis excitatum, Deo totum committo, qui melius novit occulta
cordium, sicut scriptum est: Tu enim solus nosti corda omnium filiorum
hominum (III Reg. VIII). Hoc tantum dixerim, ut meminerint sic se in hac
re posse falli, quomodo falsus est Heliab major frater David, qui iratus
contra eum dixit: Quare venisti, et quare dereliquisti pauculas oves
illas in deserto? Ego novi superbiam tuam, et nequitiam cordis tui, quia
ut videres praelium descendisti (I Reg. XVII).
|
|