CAPUT XIX. De eo quod Apostolus dicit:

“Nusquam enim angelos apprehendit, sed semen Abrahae apprehendit.”

Adde illud quod idem Apostolus dicit.

“Nusquam enim angelos apprehendit, sed semen Abrahae apprehendit (Hebr. II).”

Quorsum istud? diximus enim longe superius, quia nobis hominibus duobus modis datur Spiritus sanctus, altero quod est in remissionem peccatorum, altero quod est in divisiones gratiarum. In sanctos autem angelos uno modo, scilicet in divisiones gratiarum, larga dignatione effusus est. Nam ut in remissionem peccatorum nunquam detur apostaticis spiritibus, judicium verum fuit, et est ejusdem Spiritus sancti. Ut ergo quantum Creatori debeas, homo perpendas, et causam tuam melius ipse discernas,

“adde quod nusquam angelos apprehendit,”

sed humanam de semine Abrahae naturam apprehendit tali apprehensione, ut Auctor salutis tuae dignaretur per passionem mortis consummari. Quota in hoc est portio debiti tui debitae gratiarum actionis? angelos et creavit et eos qui non peccaverunt magnificavit, te autem et creavit, et cum universus in Adam peccavisset, justificavit et insuper magnificavit. Justificavit, inquam, dato illo Spiritus sancti quod est remissio peccatorum, quo electio creaturae angelicae, quia non perierat, non indiguit: magnificavit alio dato ejusdem Spiritus sancti quod est divisio gratiarum, quorum in primis illos coelestes spiritus ornavit, sive magnificavit. Angelorum itaque Deus est, tibi autem idem Deus est et Pontifex, simul vero et angelorum et hominum Rex, unus idemque Dei Filius est. Cum haec ita sint, putasne plura in altari pectoris tui ligna, quam angelus, habes ad nutriendum ignem divini amoris? Scriptum est enim in sancta ac mystica lege Domini: Ignis in altari semper ardebit, quem nutriet sacerdos, subjiciens mane ligna per singulos dies (Levit. VI). Igni denique ligna subjicere, est commemorationem beneficiorum sanctae Trinitatis jugiter habere, et propter haec in amorem ejus magis ac magis proficere, et interim ardere aliquantisper, donec veniat id quod perfectum est, sicut in Isaia scriptum est:

“Dixit Dominus, cujus ignis est in Sion, et caminus ejus in Jerusalem (Isa. XXXI).”

Sion namque praesens Ecclesia est. Jerusalem autem illa superna civitas, id est sanctorum angelorum universitas, de quibus nobis hactenus sermo est. Ergo

“ignis Domini in Sion, et caminus ejus in Jerusalem,”

id est, abundantia divini amoris quae illic est praesenti dilectione Dei, sic major est, sicut parvo sive quantulocunque igniculo grandis et valide succensus caminus fortior est.