|
Res ipsa, quae jam nunc enarranda est, satis lucide commendat, non casu,
sed per divinam dispensationem id quod supra memoravimus, evenisse, ut
scilicet in consecratione sancti praesulis prima se ex Evangelii codice
offerret illa vox misericordis pontificis Christi: Spiritus Domini super
me, propter quod unxit me (Isa. LXI). Subsecuta namque postmodum
siccitas, peccata populorum vehementer arguebat, ut fere omnis herba
praemortua, omnis ager exustus, non qualemcunque famem, sed famem
mortiferam jamjamque minaretur. Denique cum siccitate pestilentia quoque
saeviebat, multique moriebantur, multi adhuc aegra vix trahebant
corpora. Erat ergo piissimo pontifici non parva vel qualiscunque
sollicitudo, sed et in sollicitudine compatientis animi tribulatio et in
tribulatione jugis et lacrymosa oratio. Unde quia ferrum pertransibat
animam ejus, et in corde ejus gemebat Spiritus sanctus, sicut dicit
Apostolus: Nam quid oremus sicut oportet, nescimus; sed ipse Spiritus
postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus (Rom. VIII), meruit et
populum reconciliare Deo, sicut de Sacerdote magno et digno quidam
Sapiens dixit: Et in tempore iracundiae facta est reconciliatio (Eccli.
XLIV), et inter reconciliandum, glorioso glorificari miraculo. Indicto
jejunio triduano, luctuosus ibat populus per urbem fecundam tot
sanctorum millibus, et ad singulorum patrocinia locorum fideliter atque
suppliciter lacrymosas fundebat preces, quatenus ab imminentibus
jamjamque praesentibus malis eriperetur. Erat autem publicus cleri et
populi, monachorum quoque atque sanctimonialium processus, et ex omni
ordine utriusque sexus, lingua quidem diversa, sed una intentione et
eodem sensu concrepando Kyrie eleison, altitudo coeli pulsabatur. Inter
omnes et prae omnibus moestus et supplex tristium filiorum spes et pater
patriae procedebat archiepiscopus, ita vulnerato corde tantisque cum
gemitibus, ut miro modo consolatione sua dignum eum judicaret Spiritus
sanctus paracletus. Cum igitur ab oratorio Sancti Severini litania
solemnis egressa, Beati Pantaleonis adiret oratorium, ecce nivei
candoris columba, videntibus multis, caput ejus circumvolabat, eademque
repente disparens, iterum visibilis comparebat. Videbant eam multi, sed
non omnes, quia videlicet non terrena species, sed coelestis erat
gratia, quam aliquibus videre donatum est. Ut autem ventum est ad locum,
ubi jam dictus confessor Domini Severinus in transitu beati Martini
voces angelorum psallentium audire meruit, vident eminus eamdem columbam
caput beati viri tertio circumvolantem, quae et protinus in sublime
elevata, coelos petiit, nec ultra comparuit. Unde quis dubitet Spiritus
sancti gratiam qualis in domo pectoris ejus habitat, talem de foris
apparuisse, praesertim in tali luctuoso tempore? Columba namque, sicut
et turtur, avis gemituosa est, gemitumque pro cantu edere solet, et
sicut illa solivaga, sic ista avis gregatim gemere consuevit. Verissime
ergo cum signo hujusmodi orantem pariter et gementem prae omnibus hunc
designabat Spiritus sancti gratia, et de isto quoque quodammodo idipsum
dicebat quod de alio quodam non ignoto, sed eximio propheta, dictum
sacra narrat pagina: Hic est fratrum amator et populi sui, hic est qui
multum orat pro populo et pro civitate ista (II Mach. XV). Nimirum et
iste vir in populo suo mitissimus apparuit, secundum similitudinem
columbae mitis et simplicis, sancto redundans spiritu pietatis, atque
idcirco gemitus et oratio ejus perire non potuit. Nam ubi ad prandium
ventum est, cum ipse appositis cibis fere jejunaret, ita tamen more suo,
et tunc maxime, jejunium dissimularet: quibusdam ad ipsum
respicientibus, et cum dolore loquentibus, quod ea die profusis tam
multorum lacrymis necdum propitiato Domino coelum aperiretur, dignum
memoria verbum respondit hic beatus, vere mitis, vere mansuetus: Vestri,
inquit, o charissimi, pastoris est culpa, quod coelum desuper tam
ferreum est, quod multitudo viscerum Domini et miserationum ejus
continuerunt se super vos. Nisi enim Dominus meis iratus esset
sceleribus, qui inter ipsum et vos debebam stare medius, jam dirupisset
coelum, et beneficium ejus descendisset et stillasset pluvia super vos.
Haec eo dicente, pariter quasi quidam sanguis fluebant animae vulneratae
ex oculis lacrymae; quas erumpentes, et cum impetu currentes coram
multis volebat quidem, sed non poterat continere. Lacrymis ergo victus,
caput super mensam declinavit in manibus, et cum fortissimo spiritu Deo
forti humilitate atque ardenti oratione luctabatur. Erat autem hora
eadem tanta coeli serenitas, ut nulla in aere nubes appareret, cum ecce
subito fragore magna pluviae vis inundando erupit, ita ut prius imbrium
crepitus audiretur quam vir sanctus caput ab oratione sublevaret. Cuncti
protinus circumsedentes, a mensa sese excusserunt, et prosilire conati
sunt, ut in laudem Christi tantique ejus pontificis hymnis personarent,
et signa ecclesiastica concrepare facerent. At ille vir providus et
humilitatis suae custos vigilantissimus, terribiliter adjurando illos,
hoc fieri vetuit, vixque obtinuit ut interim quidem a semetipso
quiescerent, Dei vero laudem ac gratias Christo agendas nunquam
tacerent. Nec vero insufficiens pluvia tunc exstitit, sed ita uberrime
terram irrigavit ut jam praemortuas segetum radices ad fecunditatem
repararet.
|
|