CAPUT XXIX. Quid cereus significet.

Supradictum est, per candelas, quae exstinctae sunt, mortes significari prophetarum et justorum, qui a sanguine Abel justi usque ad Christum occisi sunt, ipsamque candelam, quae ad Evangelium non major caeteris exstinguitur, ipsum Dominum significare, qui evangelizans occiditur, unus ex prophetis reputatus. Constat autem quia qui contemptus et humilis occisus est, hunc Deus suscitavit, ac

“principem et Salvatorem exaltavit, ad dandam poenitentiam in remissionem peccatorum (Act. V).”

Bene ergo significationis ordo procedit, dum claram resurgentis magnitudinem praeclari significat magnitudo cerei. Eo vel maxime cereus ad Christi similitudinem accedit, quod parvula, quae substantiam cerae educit, apis mater absque concubitu concipit et parit, cui recte comparatur virgo Maria Dei genitrix, quae inviolata nobis Deum in carne, quasi mel in cera, protulit. Cum ergo recte humanitatis Christi similitudinem gerat, annus illi ab Incarnatione ejusdem Domini Christi consequenter inscribitur. Et quia crucifixus est, crucis quoque figura congrue nihilominus insculpitur. Amplius autem, id quod dictum est, ejusdem cerei benedictio confirmat. Primo cum in Praefatione benedicens rogat: Ut qui me, non meis meritis, intra levitarum numerum dignatus est congregare, luminis sui gratiam infundendo, cerei hujus laudem implere praecipiat. Laus enim cerei nullo modo nominanda esset, nisi Christum Filium, qui cum Patre et Spiritu sancto Deus unus et solus laudandus est, significaret, praesertim cum laus eadem cerei noctis hujus jucundum ac praedulce praeconium sit, et resurgentis gratiam atque victoriam, vetera cum novis conferens, tanquam tuba clarissima personet.

Sed jam columnae hujus, inquit, praeconia novimus quam in honorem Domini rutilans ignis accendit. Qui licet divisus in partes, mutuati tamen luminis detrimenta non novit. Ex his quoque duobus versiculis magis ac magis saepe dicta cerei significatio collucescit. Quod enim ait: Columnae hujus praeconia novimus, aperte nobis innuit quod illud idem per hanc pretiosam lampadem intelligere debeamus, quod per illam praefigurabatur columnam, quae castra filiorum Israel de Aegypto exeuntium per mare Rubrum praecedebat (Exod. XIII, XIV). Significabat autem illa columna nubis bene notam nobis nubem humanitatis Christi, in qua proprie thronum suum posuit sapientia Dei, sicut ipsa dicit:

“Thronus meus in columna nubis (Eccli. XXIV).”

Siquidem nunc illa columna nubis populum suum a diaboli servitute liberatum et Rubrum mare baptismi transeuntem praecedit dux itineris, ut inducat in terram veram repromissionis, terram viventium, quam, sicut Moses ait,

“Dominus Deus noster die ac nocte intuetur (Deut. XI)”

nunc coelestibus doctrinis compluens, ut vere columna nubis, nunc igne sui spiritus accendens, ut vere columna ignis. Jam ergo verae columnae hujus mysteria novimus.

Quod autem adjicit de natura ignis dicens: Qui licet divisus in partes, mutuati tamen luminis detrimenta non novit: multa namque luminaria de uno videmus accendi, nec illud unum propterea sibimet lumen diminuit, nihilominus ad idem argumentum proficit. Nunquid enim rem talem tali in loco praesertim omnibus notam, non propter aliud, quam propter semetipsam docere nos voluit? Siquidem ineptum fuisse hoc absque mysterio tantis inserere laudibus. Dum ergo columnam ceream rutilans ignis accendit, sic de sua naturali copia laudatus, per hoc aliud perpulchrum piumque spectaculum nostrarum mentium oculis ingeritur. Denique illud innuitur quod exstinctam in sepulcro jacentem humanitatis Christi substantiam de supernis aspirans ignea divinitatis potentia rursus animavit, et sicut vere rutilans ignis, gloria beatae resurrectionis hac nocte in perpetuum nobis gaudium feliciter illuxit.

Item eodem igne consecrati cerei cuncti, qui in Ecclesia sunt, illuminari debent cereoli. Quod, cum fit, opportune nobis illud in mentem subvenit quod Dominus noster ea die, qua resurrexit, cum esset sero, stans in medio discipulorum suorum, manusque et latus ostendens eis, insufflavit et dixit eis:

“Accipite Spiritum sanctum (Joan. XX).”

Illic enim coepit ille hominibus dari ignis, quem per hunc visibilem ignem constat significari, quem venit ipse mittere in terram et voluit vehementer accendi (Luc. XII).