CAPUT 23

“Amen, amen dico vobis: Quia qui Verbum meum audit et credit ei qui misit me, habet vitam aeternam, et in judicium non veniet, sed transiet a morte ad vitam.”

Verbum ejus, id est doctrinam ejus, sic accipere debemus adversus supradicti diaboli mendacium, velut antidotum medici veri et optimi contra mortiferum serpentis haustum, jamque imbibitum medullis omnibus venenum. Ille namque homicida noverat, quod si homo consilium ejus audiens, non crederet illi qui dixerat:

“Quacunque die comederitis ex eo morte moriemini (Gen. I);”

et hoc sciens persuasit ut comederet, et comedenti cum morsu pomi venenum aeternae mortis infudit. Hic econtra sciens quod si homo avertat aurem suam ab illa lingua coinquinata, et ab illo verbo mendacii (Ezech. V; I Petr. V), et humiliter sub potenti manu Dei, credens illi semper verum dicenti, vitam recuperare possit, quam in primo parente perdidit, ait ergo:

“Amen, amen dico vobis, quia qui Verbum meum audit, et credit ei qui misit me, habet vitam aeternam.”

Ecce qualem honorem suum quaerit Filius Dei, ecce quomodo cum Patre vult aequaliter vel similiter honorificari. Verbum suum audiri, Deo Patri vult credi. Quo fructu suo vel commodo? Nullo, sed ut vitam aeternam suus habeat auditor. Ergo gratia pro homine laborat. Notandum enim quod tanquam in conflictu stans testes duos profert, videlicet seipsum et Patrem dicens:

“Qui Verbum meum audit, et credit ei qui misit me.”

De quibus alibi sic dicit:

“Nonne scriptum est in lege vestra quia duorum hominum testimonium verum est?”

(Deut. XVII.)

“Ego sum qui testimonium perhibeo de me ipso, et testimonium perhibet de me qui misit me Pater (Joan. VIII).”

Hos, inquam, duos testes nunc audiendos offert. Operabatur, vera secundum Scripturas loquebatur. In loquela veritatis seipsum, in operibus mirabilibus praesentabat Patrem suum. Sic enim alibi dicit:

“Pater autem in me manens ipse fecit opera.”

Item:

“Opera quae mihi Pater ut perficiam ea, ipsa testimonium perhibent de me, quia Pater me misit (Joan. XIV),”

vel certe in praesenti Evangelio seipsum in antiquis Scripturis, quas illi refellere non poterant, testem adhibet Deum Patrem suum. Sic enim paulo inferius dicturus est:

“Opera quae dedit mihi Pater, ipsa testimonium perhibent de me,”

quae profecto opera sunt, quae per ipsum praedicantem et a mortuis resurgentem, et deinceps per evangelizantes ejus apostolos facta sunt. De Patre autem confestim subjungit:

“Et qui misit me Pater, ipse testimonium perhibuit de me.”

Quod testimonium? Scrutamini Scripturas, etc. Igitur magna dicturus, magna et necessaria expositurus illa scilicet de quibus supra dixerat:

“Majora his demonstrabit opera ei, ut vos miremini,”

satis opportune duos testes idoneas contra suos oblocutores statuit, satisque magnam et optabilem pro solo auditu testium remunerationem promittit. Totus mundus, cujus contra principem foras ejiciendum judicium nunc agitur, coelestis hujus rhetoris rationem, semetipsum nostri causa legitime defendentis, intentis cordis auribus exaudiat.

“Qui, inquit, Verbum meum,”

id est, praesens audit Evangelium,

“et credit ei qui misit me,”

videlicet quod sicut promisit Abrahae et sicut per prophetas suos praedixit, Pater Deus miserit me. Qui, inquam, audierit quod nunc dicturus sum, et cum Pater, qui in me manens ipse facit opera, verum Verbum me dixisse comprobaverit, a mortuis resuscitandum me, credet ei et suscipiet me, jam ille, quisquis sit,

“habet vitam aeternam.”

Et ut certius sciat quid dixerim, ne hoc suspicetur quis, quod dixerim ego, non illum carnem suam corruptibilem unquam depositurum; plus et melius est quod dicam, quia in judicium non veniet, id est, in damnationem generi humano, propter peccatum Adae debitam, non incidet. Illud quoque sciat non me dixisse quia ad judicium non veniet; omnes enim praeter illos, qui legem non acceperunt, ad judicium venient, tribus ordinibus distinctis: scilicet, alii judicandi et damnandi, alii judicandi et salvandi, alii nullatenus judicandi, sed judices et senatores cum Domino suo sessuri: quarta parte hominum, id est, illis qui sine lege, ut praedictum est, peccaverunt sine lege cendemnatis; sed hoc me dixisse noverit, quia in judicium non veniet, id est, debitam ex paternae praevaricationis praejudicio damnationem non incidet. Sed quid? Transit a morte in vitam. Nec dico nunc quod transiet a morte in vitam, sed hoc dico quia Verbum meum audiendo et credendo ei qui misit me, jam transit a morte animae. Non dico ad vitam, ut stet secus illam, sed a longe prospiciat et salutet illam, sic ut Abraham, Isaac et Jacob, et caeteri patres, qui a longe prospexerunt et salutaverunt illam et defuncti sunt omnes, non acceptis promissionibus hujus; sed hoc dico, quia transit in ipsam vitam brevi transitu, quippe cum ipsum transire non sit aliud quam renasci ex aqua et Spiritu sancto. Credendo enim dum baptizatur transiit et regeneratus est, et veteri novus (Ephes. IV), de perdito inventus, de mortuo vivus factus est (Luc. XV). Nam et si corpus mortuum, id est, mortale est, propter peccatum, spiritus jam vivit propter justificationem (Rom. VIII). Sed dicitis: Quis te audiet? aut quando istud quod loqueris fiet? quis denique nostrum auditu tuo, quis vita indiget? Ad haec, inquam.

“Amen, amen dico vobis quia venit hora, et nunc est, quando mortui audient vocem Filii Dei, et qui audierint vivent.”

Si mortui estis, imo cum mortui sitis, mortem vestram agnosceretis, vos primi ex mortuis audieritis et audiendo primi a morte animarum vestrarum resurgeretis. Nunc autem dicitis, quia vivitis, jam nunc aliis mortuis, ut ipsi audiant inclamandum est. Et hoc erit mirabile quod illi qui tanto profundius in mortem descenderunt, quanto longius a Deo vivo recedentes, deos mortuos adoraverunt, audientes vivent, et uno eodemque auditu excitati, tam originalis peccati quam omnium actualium peccatorum aeternam mortem effugient et de tam longinquo mortis barathro, unum breve fidei Verbum confitendo, in arcem salutis, in medium vitae exsilient. De hujusmodi mortuis nunc dico, de hoc transitu illorum ad vitam nunc loquor. Alioquin si de mortuorum universali resurrectione nunc loquerer universaliter, omnes mortui audient, dixissem; neque ita determinassem, dicendo:

“Et qui audierint vivent.”

Non enim in illorum arbitrio est audire et vivere, sed ex necessitate desuper veniente, erit omnibus audire et resurgere. Nunc autem non omnes audient,

“non enim omnium est fides (II Thes. III),”

sed plerique audient,

“et qui audierint vivent.”

“Illa hora jam venit et nunc est.”

Olim in prophetis loquens Pater dicebat: Quia veniet, nunc in Filio suo loquens dicit:

“Quia venit et nunc est.”

Audient, inquam, vocem Filii Dei, non autem videbunt formam servi, formam Filii hominis. Vocem, inquam, audient non solum Patris, aut vocem Dei, sed

“et vocem Filii Dei,”

id est, vocem simul Patris et Filii Dei; et idcirco nunc recte dixerim:

“Vocem Filii Dei,”

cum alias me appellare consueverim Filium hominis, quia videlicet non secundum hominem ad illos pergam, sed secundum divinam majestatem ubique praesentem, et non in Deum tantum, sed in me Filium Dei credent, atque ita Verbum Dei

“audientes, sicut praedictum est, vivent.”

“Sicut enim Pater vitam habet in semetipso, sic dedit et Filio vitam habere in semetipso. Et potestatem dedit ei judicium facere, quia Filius hominis est.”

Praesentis loci sensus lucidissimus, ita pravas haereticorum mentes obnubilat, quemadmodum sol quanto splendidior est, tanto magis sordidos oculos, lipporumque palpebras putres reverberans, pene excaecat. Quid enim pulchrius aut jucundius hac ratiocinatione sanis effulgeat oculis, ubi praemissa vivificantis mortuos potentia Filii Dei, talis ratiuncula succinit? Hac namque bene perspecta, liquet etiam, quam rationabiliter omne judicium dederit Filio Pater.