CAPUT 6

Propterea testis iste fidelis, qui testimonium redditurus est omnibus in die judicii, et pro merito suo singulis,

“arundinem,”

inquit,

“vento agitatam existis videre?”

Non utique, quia non flexus est, non inani gloriae cessit, et pro nihilo habuit popularem auram sive ventum tantae existimationis. Aliud fuit, quod hominibus placere non curans, ipsum Herodem arguit,

“non licet,”

inquiens,

“tibi habere uxorem fratris tui (Matth. XIV; Marc. VI).”

Propterea subjunxit:

“Sed quid existis videre?”

hominem mollibus vestitum. Non utique, quia

“ecce qui mollibus vestiuntur in domibus regum sunt:”

Joannes autem non in domo, sed in carcere regis est. Homines mollibus vestiti, id est adulatores, qui regum suorum adulant peccatis, tractabiles atque suaves dominatoribus tanquam beneficis, cum sint iniqui, sicut Herodes patrator adulterii, ecce in domibus convivii circa latera regalia comedunt et bibunt. Joannes autem spinosus, et aspero vestitu armatus, ita ut palpari non possit, juxta illud:

“Verba sapientium, quasi stimuli, et quasi clavi in altum defixi (Eccle. XII).”

Hic talis extra convivium in carcere clausus est, nec aliter admittitur in illas domus regum, nisi ita ut afferatur caput ejus in disco, saltatricis praemium, saltationis pretium. Duae istae interrogationes, quibus singulis sine dubio subjungitur, non, auditorem attentum fecerunt ad interrogationem tertiam, cui ipse qui interrogat subjungit hoc etiam modo:

“Sed quid existis videre? Prophetam? Etiam dico vobis, et plusquam prophetam.”

Et ita esse ratione subjuncta protinus probat.

“Hic est enim,”

ait,

“de quo scriptum est (Malac. III): Ecce ego mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam ante te.”

Attentis namque auribus hic opus erat, ut audito hoc scripto, non solae, quae tunc praesentes aderant turbae, verum etiam omnes populi sive gentes, quae hoc erant auditurae, oculos aperirent, circumspicerent, et perlegendo sequentia capituli hujus, quorum supra jam meminimus, scirent quid vel quantum esset responsum ad intentionem interrogationis hujus,

“Tu es, qui venturus es, an alium exspectamus?”

Et quid vel quantum hoc est? Nimirum hoc tale vel tantum est, ac si diceret: Joannes ante faciem meam officium angeli, quod videlicet officium angeli, quantum distet ab officio prophetae, debet scriba doctus quaerere et proferre de Scripturis sanctis. Quibus requisitis, audire et dicere poterit: Angelorum officium est, non solum res venturas sive jam instantes pronuntiare, verum etiam ad certas mitti personas, per quas oporteat administrari res ipsas, et eorum corda praeparare colloquii sui praeparatione, qui digni sint operatione Divinitatis, quam oportet fidem (sic), per quam justus vivit, familiariter pervenire. In hoc officio primi, post verbum promissionis, fuerunt illi tres angeli, qui apparentes Abrahae in figura sanctae Trinitatis, hospitio ejus fuerunt recepti (Genes. XV), loquente in ipsis Domino, ac dicente:

“Revertens veniam ad te tempore isto, vita comite, et habebit filium Sara uxor tua.”

Novissimus angelorum qui ejusdem promissionis administratorii fuerunt, Gabriel ad Mariam missus est virginem, ut praeparabilem ejus mentem praepararet annuntiatione ista:

“Ecce concipies et paries filium (Luc. I).”

Porro prophetarum officium fuit promissionem eamdem, sive adventum ejus absque certis pronuntiare personis. Exempli gratia:

“Audite ergo, ait Esaias, domus David: Ecce virgo concipiet et pariet filium, et vocabitur nomen ejus Emmanuel (Isa. VII).”

Neque iste, neque quisquam alius prophetarum, ad certam aliquam personam missus est, ut tale quid evangelizaret, nisi iste plusquam propheta Joannes, qui ad hoc missus est, ut praesentem Christum hominibus digito demonstrans, viam ante faciem ejus ipsa demonstratione praepararet. Pro hac excellentia Joannes plus quam propheta et angelus est. Unde adhuc testis iste fidelis, Jesus Christus, clarissima testificatione intonat: