CAPUT II. Quod jam rex David, in eo quod senuerat, typum gesserit Dei Patris, et quomodo talis senior vestimentis opertus non calefactus sit, et qualem illi virginem adolescentulam sui prophetae quaesierint.

“Et rex David senuerat, habebatque aetatis plurimos dies.”

Vere iste David senuit, habetque aetatis plurimos dies, imo aeternitatis, quemadmodum et Daniel:

“Aspiciebam, inquit, donec throni positi essent, et antiquus dierum sedit (Dan. VII).”

Ac deinceps:

“Aspiciebam ergo in visione noctis, et ecce cum nubibus coeli, quasi Filius hominis veniebat, et usque ad antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum. Et dedit ei potestatem et honorem et regnum, et omnes populi, tribus et linguae servient ei (ibid.).”

“Cumque operiretur vestibus”

ille antiquus David,

“non calefiebat,”

inquit. Plane calor ejus, charitas vel amor ejus est, sanctus ejus spiritus est. Nunquid ab illo calore suo unquam senex iste, vel antiquus refriguit? Non utique sibi, sed nobis quos inter ipsumque propter peccatum primi hominis, paries inimicitiarum consurrexit. Nam in illo calor aeternus, amor sempiternus, Spiritus sanctus consubstantialis et coaeternus est. Verum, ubi primus homo contra illum peccavit, calor amoris ejus intrinsecus a genere humano juste se abscondit. Operiebatur vestibus, honorabatur caeremoniis legalibus, at vero

“lex nihil ad perfectum adduxit (Hebr. VII),”

sacerdotium legis nullo modo pro hominibus Deo sacrificando satisfacere potuit. Itaque

“cum operiretur vestibus non calefiebat,”

id est, cum serviretur illi prioris Testamenti caeremoniis carnalibus, servientes sibi in gratia per spiritum reconciliationis recepit.

“Dixerunt ergo ei servi sui: Quaeramus domino nostro regi adolescentulam virginem, et stet coram rege, et foveat eum, dormiatque in sinu suo, et calefaciat dominum nostrum regem. Quaesierunt ergo adolescentulam speciosam in omnibus finibus Israel, et invenerunt Abisach Sunamitem, et adduxerunt eam ad regem.”

Servi isti David, prophetae Dei sunt. Virgo haec adolescentula, fides est. Viderunt servi isti, quod humano genere non calefieret aut repropitiaretur Deus legalibus caeremoniis coopertus, et idcirco quaesierunt hanc virginem, hanc adolescentulam, id est fidem. Plane si sensum eorum intelligas, si spiritum eorum in litteris ipsorum perspicias, invenis quia victimas et holocausta Judaeorum veluti vestes inutiles fastidivit, et fidem per quam Abraham caeterique patriarchae justificati sunt, studiosissime perquirat. Nam

“sicut pannus menstruatae, omnes justitiae nostrae (Isa. LXIV),”

“justus autem, inquit, ex fide vivit (Hebr. X; Habac. II).”

Ubi autem invenerunt eam? In Suna, quod interpretatur captivitas, sive mortificatio, vel certe despectio, unde et ipsa fides, Sunamitis dicitur, id est captiva sive mortificata vel certe despecta. Eorum namque est fides, qui in hoc saeculo peregrinantur (II Cor. V), manentem hic non habentes civitatem, sed futuram inquirentes (Hebr. XIII), propter quod et huic mundo despecti sunt, tota die mortificantur (Rom. VIII), quorum principes vel patres secundum eamdem fidem Abraham, Isaac et Jacob, exstiterunt, peregrinando propter fidem, et confitendo,

“quia peregrini et hospites sunt super terram (Hebr. XI).”

In illis utique servi isti David Sunamitem hanc invenerunt, viderunt enim quia non ex operibus legis, sed ex fide justificati sunt (Gal. III).

“Erat autem, inquit, puella pulchra nimis, dormiebatque cum rege et ministrabat ei. Rex vero non cognovit eam.”

Plane pulchra et Deo placita erat fides, et beata spe in Deo, fideles antiqui requiescebant, verumtamen rem salutis nondum accipiebant. Ergo rex non cognovit eam, id est, necdum acceptavit usque ad salutem perfectam.