Psalmus 62.

Psalmo sexagesimo secundo, caput ipsum introducitur orans, ut ostendat quid plurimum prodesse possit illi qui, ut praedictum est, adhuc in lucta et in periculo est, pugnando cum vitiis.

“Deus, Deus meus, inquit, ad te de luce vigilo.”

Multum quippe corporales quoque vigiliae contra vitia prosunt, et meditatio sancta, de qua dicit postmodum:

“Si memor fui tui super stratum meum, in matutinis meditabor in te, quia fuisti adjutor meus. Et in velamento alarum tuarum exsultabo,”

etc. Haec ipsum caput loquitur, sicut innuit ipse titulus:

“Psalmus David cum esset in deserto Idumaeae (I Reg. XXV).”

Cujus videlicet tituli sensus hic est: Haec verba sunt attribuenda vero David Christo, secundum eum statum quo ipse conversatus est Judaico populo, qui erat desertum, praecepta Dei propter traditiones suas deserendo, et Idumaea, id est terrena vel sauguinolenta, terram amando, sanguinem sitiendo.