CAPUT IV. Quod Golias de Orpha, hic autem processisset ex Ruth, altera nuru Noemi, et quomodo alias septem, alias octo legantur fuisse filii Isai: et quod item a patre missus sit David in typum Christi.

“David autem erat filius viri Effratei, de quo supra dictum est, de Bethleem Juda cui nomen erat Isai, qui habebat octo filios, et erat vir in diebus Saul senex et grandaevus inter viros.”

Pulcherrima occursio, Saul et omnes viri Israelitae audientes sermones Philistaei, stupebant et metuebant nimis, sed illo tempore David jam erat a Deo datus et opportune praeparatus velut ex adversa stirpe creatus. Nam ille, ut supra dictum est, ex progenie Orpha, hic autem de progenie Ruth, quae utraque nurus fuerat Noemi. Nam Orpha osculata est socrum ac reversa Ruth adhaesit socrui suae (Ruth. I). De cujus radice quasi germinaverit David, qui nati ex Orpha Philistaei superbiam percuteret. Iste Christi, ille typus Antichristi, qui ex diversis, imo contrariis generationibus editi, ab adventu ejusdem Christi, toto spectante mundo, confligere non desinunt usque ad finem saeculi.

“Habebat, inquit, octo filios. Quaeritur, cur hic octo filios habere dicatur. cum in Paralipomenon non amplius quam septem legantur? (I Paral. II.)”

Quod ita solvitur: Nathan utique propheta filium Samaa filii sui, quem in loco filii sui educaverat et nutrierat, inter filios numerat. Nam et coram Samuele septem ejus filii leguntur adducti esse, et octavus esse in pascuis (I Reg. XVI), inter quos Nathan adductum fuisse manifestum est, qui et Jonathan vocatur, de quo et in extrema parte Samuelis dicitur:

“Percussit autem eum Jonathan filius Samaa fratris David (II Reg. XXI).”

Et notandum quod ubicunque propheta vocatur, Nathan scribitur, non Jonathan.

“Accipe, inquit Isai, fratribus tuis Ephi polentae et decem panes istos, et curre ad castra ad fratres tuos, et decem formellas casei, has deferes ad tribunum, et fratres tuos visitabis, si recte agant, et cum quibus ordinati sunt disce. Surrexit itaque David mane, et commendavit gregem custodi (I Par. XX),”

etc. Non ut pugnaret armis indutus est bellicis, sed ut fratres suos visitaret missus est a patre suo David. Plane sic et Christus non ut in operibus legis pugnaret, quae nihil ad perfectum adduxerat (Hebr. VII), sed ut fratres suos in hoc mundo peregrinantes visitaret, a Deo Patre suo missus est: visitaret, inquam, licet longe minor dictio sit, quam postulat res. Qui tropus tapinosis dicitur, id est, humilitas rei magnae, non id agente sententia, quod ostendit. Quo locutionis modo Moyses quoque rem grandem humilians:

“Vadam, inquit, et revertar ad fratres meos in Aegyptum, ut videam si adhuc vivunt.”

Quod utique dictum, re quam intendebat longe minus est. Igitur ut fratres suos visitaret, id est, ut filios Dei qui dispersi erant, in unum congregaret, Christus venit (Joan. XI) non pugnaturus in castris Saul, nec de lege nobis fratribus suis quidquam praeter decem praecepta impositurus (quae per decem panes vel per decem formellas casei recte signantur) cum Ephi polentae, id est, cum una Trinitatis fide.