CAPUT XXXVIII. Quomodo mystice sedens in cathedra sapientissimus Dominus Jesus Christus, et qui fortes ejus primi, et qui secundarii, qui triginta fortes sint, et qui sint duo de filiis Orpha, quos ipse percussit, qui reliqui tres, quos percutiunt viri ejus.

“David sedens in cathedra sapientissimus inter tres,”

Dominus et filius hujus David Christus est, sedet enim iste in cathedra sapientissimus David; sedet, inquam, in sede majestatis, dicente ad eum Patre:

“Sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Quinam sunt illi ad quos nullus fortium pervenit, tres fortes ejus, nisi unus Deus, fortissimus Pater, et Filius et Spiritus sanctus? Etenim sola quidem Filii persona, hunc hominem suscepit, et sola incarnata est, sed nihilominus fortis ejus, Pater, et fortis ejus, Spiritus sanctus.

“Pater, inquit, in me manens ipse facit opera (Joan. XIV), et ego in Spiritu Deo ejicio daemonia (Luc. XI).”

In hoc igitur sapientissimus Pater est, in hoc et Spiritus sanctus, spiritus humilitatis,

“quasi tenerrimus ligni vermiculus est,”

quo duce quasi vermem, et non hominem se conteri perpessus est, in hoc Verbum Dei est in unam eamdemque personam unitum homini, quod et fortitudo ejus est, in qua percussit octingentos impetu uno, mortuus enim semel spoliavit inferos, et nunc sedens in cathedra, omnes judicaturus est vivos et mortuos. Quis omnium fortium angelorum aut hominum hucusque pervenit? Fuerunt post eum tres fortissimi, videlicet apostoli primi praedicatores Trinitatis, quorum fortitudinem et nominibus propriis tres illi primi ordines fortes pulchre exprimunt. Abisai namque patris sacrificium, Sobochai condensum, Jonathan Domini donum interpretatur. Siquidem per illos resurrectionem sacrificati Filii sui, testificando rugiit Deus Pater, ita ut in omnem terram sonus eorum exiret (Psal. XVIII), et ipsi velut condensi et valde muniti adversariis restiterunt, et hoc totum non ex se ipsis, sed Domini confitentur esse donum. Fuerunt, inquam, tres isti fortissimi, verumtamen ad illos tres primos, nullus eos pervenisse crediderit. Nam

“quis in nubibus aequabitur Domino, aut quis similis erit Deo inter filios Dei?”

(Psal. LXXXVIII.) Prima tamen post magnum David victoriae palma merito conceditur illis, quia videlicet de filiis Orpha, quod interpretatur cervix ejus, duos quidem David, hi autem singuli singulos interfecerunt ex illis. Duos quasi filios cervicosi diaboli Christus interfecit, quando et primogenitam diaboli mortem animarum nostrarum moriendo devicit, et vitam corporum nostrorum resurgendo reparavit. Futurum quod loquimur, quia profecto qui baptizati in morte ejus (Gal. III), prima jam resurrectione resurreximus, secunda carnis resurrectione in vitam atque incorruptionem resurgemus. Ergo qui unum ex quinque lapidibus suis in frontem Goliae conjecit (I Reg. XVIII), quasi ad lapidem alium manum protinus misit, ut Goliath fratrem ejus percuteret, sed nondum omnino percussit, quia secundum carnem in semetipso quidem resurrexit, sed nostra mors in victoria ejus necdum funditus absorpta est. Interim super alios tres Orpha filios fortes isti irruunt, eosque percutiunt, quippe qui verbo Dei omnem proterunt veritatis adversarium, scilicet Judaeum, paganum et haereticum. Ita totum genus partis adversae cadit in manu David et servorum ejus, dum Christus et per semetipsum caput, et per fortes suos totum debellat diaboli corpus. Post istos tres fortissimos, tres alii proxime subsequuntur, qui tamen ad eos non perveniunt, videlicet Eleazar, Semma, et Banaias. Post apostolos quippe martyres incedunt, pugnatores ejusdem Trinitatis, fortes quidem et ipsi, ut merito totum in illis glorietur regnum David, id est, omnis Ecclesia Christi, verumtamen inferiores apostolis. Post istos ordinantur et alii triginta fortes, omnes videlicet gloriosi ejusdem sanctae et individuae Trinitatis confessores, fideliter credendo, et praecepta Decalogi fortiter adimplendo, facti insignes, ac proinde nos infirmiores ac plebeios, magni David milites meritis praecipuis protegere valentes.