CAPUT 11

Quid si vel Judaeus postquam a lepra Pharisaica mundatus est, vel gentilis postquam a doemone, id est a cultura doemonum, liberatus est; quid, inquam, si vel ille vel iste per fidem Jesu Christi, per lavacrum regenerationis Spiritus sancti salvus factus, iterum peccaverit? Nunquid et postea salvari vel ad salutem revocari poterit? Poterit plane, si dignos poenitentiae fructus fecerit.

“Filioli mei,”

inquit Joannes apostolus,

“haec scribo vobis, ut non peccetis. Sed et si quis peccaverit, advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum justum, et ipse est propitiatio pro peccatis nostris. Non pro nostris autem tantum, sed etiam pro totius mundi (I Joan. II).”

Exemplum hujus rei mysticum divinus evangelista continuo subordinavit. Ait enim:

“Et cum venisset Jesus in domum Petri, vidit socrum ejus jacentem et febricitantem, et tetigit manum ejus, et dimisit eam febris. Et surrexit, et ministrabat eis.”

Quid enim domus Petri, hominis utique fidelis et fidei ardentis, nisi Ecclesia est Dei viventis? Ergo socrus Petri febricitans, anima est habens quidem fidem Christianam, sed alicujus peccati, seu vitii passione cum periculo vitae laborans. Lucas evangelista hoc etiam memorat,

“Qui rogaverunt illum pro ea (Luc. IV).”

Igitur socrus Petri, cujus in domum Dominus Jesus venerat, anima est, ut jam diximus, Christiana vel fidei domestica, quae cum vitiis et peccatis febricitare coeperit, et pene spiritum vitae amiserit, rogant fideles pro ea, et orando ab omnibus confirmatur charitas in ea. Praeterea et hoc Lucas meminit, quia,

“stans super illam, imperavit febri, et dimisit illam (ibid.),”

Matthaeus dicit quia

“tetigit manum ejus, et dimisit eam febris.”

Lucas autem, ut jam dictum est,

“stans, inquit, super illam, imperavit febri, et dimisit illam.”

Uterque surgentis hoc exprimit opus, quia

“surrexit continuo, et ministrabat eis,”

videlicet Domino et discipulis ejus. Hinc breviter dicendum, quia super febricitantem stare, est ejusmodi animam respectu timoris sui valde terribiliter concutere, judiciique futuri memoria conturbare, ita ut dicat:

“Conturbata sunt omnia ossa mea, et anima mea turbata est valde (Psal. VI).”

Non enim sicut ante notitiam veritatis lactatur anima dulcibus gratiae mammillis, ut Creatorem suum cognoscat; non, inquam, ita, cum post veritatis agnitionem et susceptam fidem aliquid criminale peccaverit, rursus tam facile prona indulgentia sese illi Jesus impendit, sed quasi desuper stantis terretur animadversione judicis, verbi gratia dicentis:

“Qui peccaverit mihi, delebo eum de libro meo quem scripsi (Exod. XXXI).”

Porro jacentis manum tangere, est confortare et adjuvare volentem violentiae peccati resistere. Quo enim alio modo quispiam liberaretur de corpore mortis hujus? (Rom. VII.) Denique cum vult, potest homo jacere et febricitare, vel qualemcunque passionem corpori suo adducere: sed ut de lecto surgat, eademque passione careat, non in sua voluntate, sed potius in medici positum est curatione. Similiter cum vult, potest sine lege vivere, id est, sine timore Dei mala securitate in peccatis jacere, sed ut surgat, et animae sanitatem recipiat, non in virtute sua, sed in sola positum est gratia Liberatoris. Etiam si velle adjaceat, non invenit bonum perficere, postquam malo volens tradidit se. Hinc est illud Apostoli, sub persona talium suspirantis:

“Condelector egi Dei, secundum interiorem hominem. Video autem aliam legem in membris meis repugnantem legi mentis meae, et captivum me ducentem in lege peccati, quae est in membris meis. Infelix ego homo, quis me liberavit de corpore mortis hujus? Gratia Dei per Jesum Christum (ibid.).”

629 Igitur secundum mysterium severitatis quidem est, quod ut Lucas scribit,

“stetit super illam,”

adjuvantis autem sive liberantis gratiae, quod, sicut ait hic Matthaeus,

“tetigit manum ejus.”

Porro et apud illud et apud istum, sicut in caeteris, ita et in isto facto manifesta et rata est astipulatio veritatis, quia credendum est illi in sermonibus suis, quia sicut Dominus potestatem habens vitae et mortis, sive vitae et sanitatis, tantummodo stetit, et imperavit, stetit et tetigit, et febris fugit.