|
Intentionem tanti operis, purissimum oculum tam lucidi corporis dum
quaerimus, noster quoque simplex oculus, et lucidum debet esse nostrum
corpus, id est, ut ducamur discendi voto, non contradicendi proposito.
Ubi ergo inveniemus admirabilem hujus pulchritudinis oculum, scilicet
quo tendat tantum tam pulchri operis sacramentum? In capite ipso, in
eodem, quod sonuit nobis, verbo veritatis. Ait enim:
|
“Haec quotiescunque feceritis, in mei memoriam facietis. Qui habet aures
audiendi (Matth. XXVI),”
|
|
sic accipit hoc dictum, sicut lacrymabilem morientis pro filiis patris
affectum, sicut germanae pietatis eloquium, sicut praeacutum vulnificae
charitatis spiculum.
|
“Quia venerat ejus hora, ut transiret ex hoc mundo ad Patrem,”
|
|
quia verum erat quod dicebat discipulis,
|
“quo ego vado, vos non potestis venire (Joan. XIII).”
|
|
Et Petro dicenti:
|
“Domine, quo vadis? Quo ego vado, inquit, non potes me sequi (ibid.);”
|
|
quia, inquam, non poterat eum tunc sequi, haereditatem illis competentem
scribens, visibilem sui memoriam commendabat. Non enim Scripturarum
solam commonitionem ad hoc sufficere judicabat. Obliviosum namque et ex
magna parte indocilem aegrotum, scilicet genus humanum curandum
susceperat. Ecce videmus ejus, quae in sacris Scripturis est,
medicinalis disciplinae difficultatem. Quota enim pars nostri capit
illam, quae in sancto Evangelio fragrat tam optimis unguentis, antidotum
illud quod
|
“in principio erat Verbum,”
|
|
Deus apud Deum, per quod omnia facta sunt, quodque caro factum est?
(Joan. I.) Nam illud quidem ruminare, medela est probatissima, et dulcis
faucibus amantis animae, sed tantus cibus valde paucorum est. Praeterea
meditatio haec solius mentis pabulum est, solius animae sanctificatio
est. At ille utrumque nostrum corpus et animam sibi astringere ardebat,
utrumque infirmum, imo utrumque mortuum, immortalitatis medicamento
sanare properabat. Magna igitur charitatis arte pigmenta sua Dei
sapientia composuit, quibus lethargicam magni aegroti mentem, renovata
quotidie suae salutis commemoratione, percelleret, et infantilium
edentulam plebem animarum, quae Verbi antiqui et aeterni principii
solidum non poterat terere et ruminare cibum dulcissimo hoc liquamine
confecto, Verbi ejusdem Divinitatem, in panis et vini sacramento
sorbilare consuefaceret. Aufer a coetu Ecclesiae quotidianas Salvatoris
nostri hujusmodi exsequias, et vide quem merito dicat ipse Salvator,
|
“quae utilitas in sanguine meo?”
|
|
(Psal. XXIX.) Refrigescente enim ea quae hoc modo nunc ubique calet,
ejus memoria, refrigescet universa charitas, muta erit fides,
claudicabit spes, conticescet magnus ille clamor sanguinis justi Abel
(Gen. IV), qui per traditum tanti sacrificii ritum quotidie reparat
vocem, quotidie laxat os bibentis, et vociferantis terrae, scilicet
Ecclesiae, maledictum coarguens Cain, et maturam indigne fusi sanguinis
vindictam reposcens. Calente ergo memoria tam celebri, charitas Christi
concalescit, perstat super fundamentum suum aedificium fidei, spes
quotidiana peccatorum remissione reviviscit (Matth. XXIV).
|
|