|
Ecce haec ex abundantia cordis locutum est os meum, ad te conversum
(Matth. XII), quia nimirum abundans est id corde sollicitudo gradientis
inter spem et metum. Proficiscor enim in viam universae carnis, sciens
quia omnes nos manifestari oportet ante tribunal Christi (II Cor. V). Et
ut hoc ipsum verbis eloquar ejusdem B. Job: Ecce breves anni transeunt,
et semitam per quam non revertar, ambulo (Job. XIV). O quam formidabilis
profectio! Non licet imo non vacat homini Christiano ignorare vel
dissimulare formidinem hanc; quippe cum non solummodo vigilantem
meditatio, verum etiam dormientem occupet pergivil tremor, ut anima ejus
assidue renuat consolari, et memor sit Dei (Psal. LXXVI), et priusquam
faciem ejus videat, nunquam securus esse possit. Fateor quia non nisi
expertus haec dicerem, nec nisi ab experimentis docte clare
intelligerem, illud quoque, quod supra dictus vir sanctus loquitur: Si
dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in
stratu meo, terrebis me per somnia, et per visiones horrore me percuties
(Job. VII). Quid erubesco confiteri quod nonnunquam acciderit terror
sive horror ejusmodi? Vidi per noctem me proficisci ad tribunal Christi,
a cujus facie sedentis super thronum tam horribiliter fugere videbantur
plerique miseri, ut jam post visum illum opus non habeam ab homine, vel
per hominem doceri quid vel quale sit illud: Exsurgat Deus, et
dissipentur inimici ejus, et fugiant qui oderunt eum a facie ejus (Psal.
LXVII). Ambulabam, quantum possum reminisci, magno cum timore, et in
spiritu humilitatis, multum quidem timens, sed et multam spem habens,
timens ne, cum ad id perventum esset, ut ante ipsum tribunal stare, et
faciem ejus videre deberem, territus refugerem, et spem habens, quod
placatam eamdem ejus faciem invenirem, quam fuga inenarrabili plerique,
ut jam dixi, fugere conabantur, cum effugere non possent. Sequebantur
post tergum spiritus teterrimi multitudine innumerabili cum hac
exspectatione, ut me retro conversum et fugientem a facie sedentis super
thronum statim comprehenderent, et in damnationem suae partis auferrent,
nam prius me contingere nullatenus auderent. Post tergum, ut jam dixi,
sequebantur, atque a dextris et a sinistris pariter gradiebantur, ita
tamen ut nulla me turba comprimerent, sed erat undique mihi solitario
spatiosus incessus, et ante faciem meam nullis praecurrentibus aut
praecedentibus liber prospectus. Cum hujusmodi processu visus mihi sum
ingredi templum Domini, in quo erat similitudo throni et sedentis in eo
Christi judicis et Salvatoris nostri, et circa eum sedentes quasi
senatores judicii et principes regni Dei. Qua voce, qualibus verbis
eloqui possem horrorem multorum fugientium, non tamen effugientium a
facie ejus, ut jam dixi: Introgressus autem ante faciem ejus, protinus
inter multos super faciem terrae, id est super pavimentum valde pavidus,
et quasi in domum refugii receptus consedi, et respiciens eorum, qui me
prosecuti fuerant, neminem vidi, nisi quod coluber unus, toto corpore
per terram repens, et solum caput erigens linguamque pertendens, nescio
quas occasiones contra me moliri videbatur. His perspectis, protinus a
somno evigilavi.
|
|