CAPUT XII. Quomodo iste Nazaraeus, id est sanctus Dominus Deus noster Jesus spiritualiter legem Nazaraeorum impleverit.

“Omni, inquit, tempore consecrationis suae super mortuum non ingredietur, nec super patris quidem et matris, et fratris, et sororis funere contaminabitur, quia consecratio Dei super caput ejus est. Omnes dies separationis suae, sanctus erit Domino. Si autem mortuus fuerit subito quispiam coram eo, polluetur caput consecrationis ejus.”

Quod radet illico in eadem die purgationis suae. Nazaraei, id est sancti hujus, qui vere solus est sanctus,

“qui peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (I Petr. II),”

omne tempus consecrationis, omne fuit tempus vitae praesentis, ex quo conceptus est de Spiritu sancto usquequo resurrexit a mortuis. Toto quippe illo tempore suo super mortuum ingressus non est, super nullius funera contaminatus est, quia nullum unquam vel leve peccatum admisit, nullius unquam peccato consensit, imo nec ingrediens in hunc mundum, ulla secum vestigia traxit peccati originalis, per quod mors in hunc mundum introivit, utpote consecrationem super caput suum habens, Dei sui, id est plenariam effusionem Spiritus sancti, de quo et conceptus est, ex utero Virginis. Consecrationem, inquam, Dei sui, quia videlicet Deus illi est secundum naturam hominis quam assumpsit, secundum quam et Nazaraeus est, quemadmodum dicit:

“Ascendo ad Patrem meum et Patrem vestrum, Deum meum et Deum vestrum (Joan. XX).”

Nazaraeus iste capillos nutrivit, quia peccata generis humani super se tulit, et poenitentiam usque ad mortem pro omnibus egit, baptizatus a Joanne in poenitentiam cum publicanis et peccatoribus, afflictus in jejunio quadraginta diebus et quadraginta noctibus, ita ut processerit

“obediens Patri usque ad mortem, mortem autem crucis (Phil. II).”

Sed mortuus est subito quispiam coram eo, videlicet populus iste Judaicus clamando;

“Crucifige, crucifige (Matth. XXXII),”

clamando:

“Sanguis ejus super nos et super filios nostros (ibid.).”

Ibi mortuus est ille populus subito, et illo morticinio Nazaraei hujus caput quasi pollutum est, non sibi, sed illi qui mortuus est. Unde enim populus ille mortuus est, nisi quia motus invidia, pro eo quod cecinerant turbae:

“Hosanna filio David. Benedictus qui venit in nomine Domini (Matth. XII).”

commentatus est qualiter Nazaraeus iste maledictum fieret legis dicentis:

“Maledictus a Deo est omnis qui pendet in ligno (Deut. XXI),”

videlicet ut hoc facto comprobaretur hunc illum non esse de quo Propheta cecinit:

“Benedictus qui”

venturus est

“in nomine Domini (Psal. CXVII).”

Ergo unde mortuus est Judaeus, inde Nazaraeus iste pollutus, id est maledictum legis factus est. Imo unde sic ille pollutus est, inde iste mortuus est. Rasit illico Nazaraeus caput suum, ita tamen ut dies priores irriti facti sint, quoniam polluta est sanctificatio ejus. Cui nisi mortuo illi dies priores irriti facti sunt? Nempe inde vae mortuo tali, quia ex quo coram Nazaraeo isto cecidit, nihil prodest illi quod talis Sanctus sanctorum carnem de carne ejus accepit, quod in terra ejus triginta tribus annis visus est, et cum hominibus conversatus est (Baruch III), qui universa condidit. Ita facti sunt ei priores Nazaraei dies irriti, imo et omnes dies universi saeculi, ex quo cum Abraham, Isaac et Jacob, patribus ejus, colloquium habuit. Irritum hinc factum est pactum, irrita legislatio, irritum omne obsequium, in tantum ut etiam omnia quaecunque illi sancta fuerant, jam oderit anima Dei, ex quo manus suas hujus sanguine implevit (Isai. I). Rasit Nazaraeus caput suum super illum, et quae omnia super se susceperat peccata totius mundi, hujus peccata, quia mortuus est, rejecit super ipsum. Et nostra quoque peccata rasit quidem eadem novacula passionis, verum non super nos illa rejecit, quia non nobis mortem suam imputavit, sed omni vento dispergenda dedit, et sic ait Propheta:

“Quantum distat ortus ab occidente, longe fecit a nobis iniquitates nostras (Psal. CII).”