CAPUT XXXIII. De baptismo.

Aequa victoriae lex est inter homines, ut quicunque ante bellum fuerant victi, post bellum cedant in jus dominationemque victoris, mittanturque legati in universam victi potestatem, qui victum esse priorem tyrannum annuntient, titulosque victoris recipiendos ostendant, et ejus jura praedicent. Unde et ipse Dominus, qui ad debellandum humani generis inimicum venerat, dicit in Evangelio:

“Cum fortis armatus custodit atrium suum, in pace sunt omnia quae possidet: si autem fortior illo superveniens vicerit eum, universa arma ejus auferet, in quibus confidebat, et spolia ejus distribuet (Luc. XI).”

Hac nocte adversus illum fortem armatum, scilicet diabolum, fortior superveniens Filius Dei, crucisque vexillum ejus bellator inferens, ipsum cepit, alligavit, arma ejus abstulit et spolia paradiso reddidit. Ille tam fortis, qui universam terram conculcavit, hamo crucis captus est, quia, dum fragilitatem carnis in Christo morte appetiit, divinitatis aculeo transfixus est. Recte igitur hac eadem nocte celebratur baptismi sacramentum, quo constanter adversus victi potestatem iniquam eunt sacerdotes nostri, legati utique victoriosi regis Christi, titulosque victoriae proferentes, victi abrenuntiationem, victorisque ab hominibus exigunt professionem. De cujus magnitudine sacramenti aliqua debere dici, tempus et officii ejus ordo nunc exigit, atque in primis dicendum videtur, quomodo, vel quid mors Christi per baptismum operetur in nobis. Consequens enim esse videretur, ut quomodo propter peccatum mortales facti sumus, in remissionem autem peccatorum baptizamur, jam post baptismum immortales existeremus.