CAPUT XXXV. Quomodo Joseph, in carcerem conjectus, a Domino non sit derelictus.

Factus est ergo sicut homo sine adjutorio quidem, quantum ad judicium vel opinionem hominum, verumtamen, inter mortuos liber (Psal. LXXXVII), libertatis ejus haec vera similitudo est. Dedit, inquit, ei gratiam Dominus in conspectu principis carceris. Qui tradidit in manu ipsius universos vinctos, qui in custodia tenebantur: et quidquid fiebat, sub ipso erat. Et quidem bene, et cum Sapientiae digna laude de illo justo dictum est: Haec venditum justum non dereliquit, sed a peccatoribus liberavit eum, descenditque cum illo in foveam, et in vinculis non dereliquit eum (Sap. X), quia praejudicium passus est, non habens adjuvantem hominem, qui pro eo causam diceret, vel cujus fiducia servus solitarius judicium postularet. Recte et ille dixerit: Factus sum sicu homo, vel certe sum homo sine adjutorio. Quia vero Sapientia cum illo descenderat in foveam, id est, in cisternam, quo fratres ejus submiserunt eum, et in vinculis, id est in carcere Aegyptii non dereliquit eum, recte nihilominus idem dixerit non quidem inter mortuos liber, sed inter vinctos regis liber. Nam liberali animo traditus in carcerem, ubi vincti regis custodiebantur, et ubi clausus, prosequente Sapientia, gratiam invenit in conspectu principis carceris, qui et tradidit in manu ejus universos vinctos, qui in custodia tenebantur, et quidquid fiebat, sub ipso erat. Et fortassis quia, vinctis universis sub manu ejus traditis, nullius personam accipiebat, sed eadem sedulitate cunctis ministrabat, idcirco dictum est: Non noverat aliquid cunctis ei creditis. Nam si personam acciperet, aliquid novisset. Verum hic illius quoque propria dicamus, cujus illa prophetica conquestio: Factus sum sicut homo sine adjutorio inter mortuos liber (Psal. XVII).