CAP. III.


VERS. 1, 2.

“Post haec aperuit Job os suum,”

scilicet jam victor, in omnibus his non peccando labiis suis,

“neque stultum quid contra Deum loquendo (Job I).”

“Post haec,”

inquam, jam quietus, non commotus; sed tranquillus, jam super gressis omnibus propter quae moveri potuerat,

“aperuit os suum.”

Quae positio reverenter exspectanda indicat ea quae subjecta sunt, quia videlicet pretiosum est, quod in illo tanquam clauso vasculo continebatur, quod nunc aperto ore depromitur.

“Et maledixit diei suo.”

Non enim sicut littera sonat, ita simpliciter ea quae loquitur sunt accipienda. Nam cur vir tantus malediceret rei, quam nequaquam subsistere non ignoraret? Nempe hoc esset verbum otiosum, de quo sine dubio in die judicii ratio reddenda est (Matth. XII). Maledicit ergo diabolum, et hoc non livore vindictae, sed judicio justitiae, quasi victor super victum dignas proferens sententias, hoc modo: