CAPUT 18

“Deinde post haec dicit discipulis suis: Eamus in Judaeam iterum.”

Deinde, inquit, id est, cum dnobus diebus in eodem loco mansisset, post haec quae superius a Judaeis pertulit, qui voluerunt eum lapidare;

“post haec,”

inquam, quod magnum et a metu mortis alienum est,

“dixit discipulis suis: Eamus in Judaeam iterum,”

“Dicunt ei discipuli: Rabbi, nunc quaerebant te Judaei lapidare, et iterum vadis illuc?”

Videlicet, metuebant ne occideretur, nescientes quod nisi vellet non moreretur, et idcirco consilium illi dabant, ne iterum pergeret in Judaeam.

“Respondit Jesus: Nonne duodecim sunt horae diei?”

Quid, inquit, mihi consilium datis, cum non vos me, sed ego vos duodecim elegerim, et sic debeatis sequi nutum magistri, sicut sequuntur duodecim horae motum solis sive diei? Aliter:

“Nonne duodecim sunt horae diei?”

Nonne, inquit, scriptum est, quia

“sol cognovit occasum suum?”

(Psal. CIII.) Nunquid sol iste, de quo scriptum est, alicujus excutietur incursu, et occidet antequam veniat hora ejus?

“Ego nempe sum lux mundi (Joan. VIII),”

ego ille sol, qui

“occasum suum cognovit;”

igitur sic iste sol, quo aer illustratus dies efficitur, ab oriente usque in occidentem proficiscitur, et nequaquam in hominis potestate est ut occidat, antequam veniat duodecima hora ejus; ita scitote quia non me occident Judaei, antequam veniat hora mea, in qua mori decrevi. Quod si timetis, ne forte dum ego quaeror vos periclitemini, ecce dico vobis: