CAPUT XXIV. De foedere pacto inter Abraham et Abimelech, et quid mystice significet.

Eodem tempore dixit Abimelech et Phicol princeps exercitus ejus ad Abraham: Deus tecum est in universis quae agis. Jura ergo per Deum, ne noceas mihi et posteris meis, stirpique meae. Sed juxta misericordiam quam feci tibi, facies mihi et terrae in qua versatus est advena. Notandum in primis, et ex prioribus et ex praesenti loco, quod Isaac non sit natus in terra promissionis, sed in Geraris Metropoli Palestinorum, ubi et Bersabee oppidum habebatur. Quod et ipsum a mysterio non vacat. Christus enim sub imperio Romano natus est, et erat populus Dei sub principibus alienigenis et tributis serviens. Natus est ergo in Geraris, quae metropolis erat Palaestinorum, id est ruentium, et Romam significat, quae mater futura erat et regina pereuntium. Nec movere debet quod, cum supra dixerimus, peregrinationem, qua peregrinatus est Abraham in Geraris, signum fuisse Babylonicae captivitatis, nunc dicamus illud, quod natus est Isaac in Geraris, significasse quod Christus sub servitio nasciturus erat Romani imperii: Roma namque erat altera Babylonia, Unde Petrus in Epistola sua: Salutat vos, inquit, Ecclesia quae est in Babylone collecta (I Petr. V), Romam tropice designans. Sciendum quippe quod quando Babylonia illa, a Medis et Persis subversa est, tunc Roma condita vel nata est, et ab illa captivitate usque ad Christum, pene una et jugis fuit servitus Judaeorum. Nam ex quo illuc captivi cum rege suo ducti sunt, nunquam regem legitime habuerunt, neque jugo gentium caruerunt, sed languente, et paulatim decidente statu ducum, et sacerdotum conflictantium, tandem alienigenam regem Herodem, sub quo Christus natus est, sortiti sunt. Bene igitur Abraham, ex quo illi Isaac ex nomine repromissus est, usque ad nativitatem vel ablactationem ejus sub Abimelech in Geraris peregrinatus est, quia videlicet a temporibus prophetarum, per quos Christus praenuntiatus est, usque ad nativitatem ipsius, regnum temporale Judaeorum sub jugo gentium, pene continuo detritum est. Verum, postquam Isaac ablactatus et filius ancillae ejectus est, Ahimelech et Phicol princeps exercitus ejus veniunt ad Abraham, confitentes quod Deus cum illo sit in universis quae agit, et rogantes eum, atque dicentes: Jura per Dominum ut non noceas nobis, etc. Postquam enim Synagoga, cui primum oportebat loqui verbum Dei, repulit illud, et indignam se judicavit aeternae vitae, apostoli ad gentes conversi sunt (Act. XIII), imo et gentilium nonnulli ultro ad eos venerunt, quodammodo dicentes: Deus vobiscum est in universis quae agitis. Jurate ergo nobis per Deum, ut non noceatis nobis et posteris nostris, stirpique nostrae. Nam, quando gentes confessionem fidei sanctis apostolis obtulerunt, et ab illis Patribus consilium quaesierunt, quomodo et in praesenti peccatorum remissionem acciperent, et in posterum in ultimum judicium evaderent, similia his et pene eadem dixerunt. Et per Abimelech quidem, quod interpretatur pater meus rex, vel patris mei regnum, multitudo intelligitur gentium, quas fecit Christus esse Patris sui regnum. Per Phicol vero principem militiae, quod interpretatur os omnium, principes bellicarum virium, id est, duces, reges vel imperatores, caeteraeque potestates, qui et ipsi fidem Christi consecuti sunt, et os omnium ad confitendum verum Deum, licentia vel auctoritate sua latius aperuerunt.