CAPUT 8

Hic in capite confitetur ab hoc loco usque ad id quod postmodum dicit:

“Ego sum [a] et [oh] principium et finis, dicit Dominus Deus, qui erat, et qui est, et qui venturus est omnipotens.”

Primo confitetur eum, qui erat, et qui est, et qui venturus est; deinde septem spiritus ejus; deinde testem fidelem Christum Jesum, offerens illi aurum, thus et myrrham. Offert myrrham, ut homini quondam mortali, dicendo, qui est primogenitus mortuorum. Offert aurum, ut regi, dicendo, qui est princeps regum, et ipsi gloria et imperium. Offert et thus, dicendo tandem in persona vel de persona ejus:

“Ego sum [a] et [oh] principium et finis, dicit Dominus Deus,”

et caetera. Quanti autem sit pretii confessio taliter effusa, nullus apprehendere sufficit. Non enim sic dixit, ut vulgo, sive in publica Ecclesia dici consuevit, credo in eum qui est, et qui erat, et qui venturus est, et in septem spiritus ejus, et in Jesum Christum testem fidelem, quomodo in symbolo quotidiano confitemur non quidem verbis eisdem, sive syllabis, sed eodem sensu, et modo enuntiationis. Simul una eademque ratione et fidem confitetur, et fidem fideique fructum suis auditoribus imprecatur. Cumque utrumque agat, unum tamen, scilicet solam gratiae et pacis imprecationem agere videtur, nisi vigilanter attendas. Quomodo aurum in igne liquefactum, quomodo thus vel myrrha carbonibus injecta, formam priorem deserit; sic ista confessio fidei, magno fraternae charitatis incendio conflagrata, vix potest agnosci quod fidei confessio sit, eo quod illam pene totam orationis imprecatoriae vis in se converterit. Sed jam verba ipsa seriatim perscrutemur.