|
Proinde ut longius innotesceret, qui longius erat expetendus, Otto
Romanorum imperator tertius, de viro illustri, quis vel qualis esset
audivit, et inclinante cor ejus Deo sicut scriptum est: Cor regis in
manu Dei (Prov. XXI), adeo viri probitas illi complacuit, ut eum suo
lateri sociaret, primumque cancellarium sibi constitueret. A quo etiam
persuasus hic beatus, jugum Domini, scilicet presbyterii honorem,
alacriter suscepit, socio Brunone, qui postea Romani dignitate
pontificii functus est. Attamen tunc idem Bruno, ut presbyter fieret,
non cito acquievit, humiliter excusans veluti majorem suis meritis
accipere gratiam. Sane uterque laudabilis, et hic qui animo alacri cito
acquievit, et ille qui primo stupefactus, rem arduam refugere tentavit.
Nam et centurio, qui dicenti sibi Domino: Ego veniam, et curabo puerum
tuum jacentem in domo paralyticum, respondit, dicens: Domine, non sum
dignus, ut intres sub tectum meum, sed tantum dic verbo, et sanabitur
puer meus (Matth. VIII), statim ab eodem Domino secundum fidei suae
humilitatem laudatus est, et Zachaeus, qui dicente illo: Zachaee,
festinans descende, quia hodie in domo tua oportet me manere; statim
festinans descendit, et excepit illum gaudens (Luc. XIX): secundum
charitatis suae laetitiam dignus judicatus est cui diceret Dominus: Quia
salus hodie huic domui facta est (ibid.). Verum hic quoque, qui
presbyteratus officium rogatus cito, ut jam dictum est, subiit, adhuc
excellentiorem pontificii gradum postmodum sibi oblatum suscipere
humiliter recusavit. Defuncto namque paulo post Ecclesiae Wirzeburgensis
episcopo optabat imperator ut illi subrogaretur. Recusavit, ut jam
dictum est, indignum se profitens, et in fratrem suum, nomine Henricum
tanquam seipso longe digniorem, mox eamdem transferri obtinuit
electionem. Factumque est, frater ejus Ecclesiae jam dictae praesedit;
ipse autem in humilitate et dilectione sua, praefinito sibi a Deo
tempori et loco servatus est. Interea Romano pontifice defuncto, jam
dictus Bruno sedem sortitur apostolicam, agnominatus Gregorius V,
vixitque in ea annos ferme duos et menses novem, undecimus supra
Brunonem alterum, qui et nonus Leo dictus est. De isto, qualiter a
Romanis imperatori rebellantibus, primo expulsus, ac deinde veneno
peremptus sit, quoniam ad rem praesentem minus attinet, nunc omittentes,
potius propositum prosequamur.
|
|