|
Nulla potest verbis lingua consequi, imo nec cujusquam cogitatu
comprehendere mens hominis, quanta nobis commoda provenerunt ex eo quod
humilitas divinitatis, humilitas Verbi Dei, non divitem, sed pauperem
Virginem matrem sibi elegit, quod ancillam suam respexit, tanto apud se
coram divitibus vel superbis humilem, quanto constat excelsis Libani
cedris minorem esse virgam quamlibet, de radice vetusta egredientem. Si
enim parentes Christus divites elegisset, quis hodie pauperibus in
Ecclesia Christi locus esset? Nunc autem et
|
“potentes Deus non abjicit, cum et ipse sit potens (Job XXXVI),”
|
|
et saepius in hoc mundo pauperes elegit, cognoscendo illos in
benedictionibus suis, id est praeclara illis dona tribuendo Spiritus
sui, qualia nimirum divitibus habentibus consolationem suam rarius
concedit.
inquit Apostolus,
|
“vocationem vestram fratres, quia non multi sapientes secundum carnem,
non multi potentes, non multi nobiles: sed quae stulta sunt mundi elegit
Deus, ut confundat sapientes; et infirma mundi elegit Deus, ut confundat
fortia; et ignobilia mundi, et contemptibilia elegit Deus, et ea quae
non sunt, ut ea quae sunt destrueret: ut non glorietur omnis caro in
conspectu ejus (I Cor. I).”
|
|
Ergo pauperibus et infirmis saepius coelestia vocationis suae dona
largitur Deus abundantius. Et ista consideratio pulcherrimam nobis
effecit considerationem patris optimi, qui notum et verum habet
testimonium, quod spiritu omnium justorum plenus fuerit. Qui minus
indiget, inquit, agat Deo gratias, et non murmuret. Qui vero plus
indiget, tribuatur ei, et humilietur pro infirmitate, non extollatur pro
misericordia. Nimirum, cum haec dicit, hanc sentimus esse imitationem
Dei, qui spiritualia sua dare abundantius consuevit plus indigentibus,
scilicet pauperibus infirmis ignobilibus, ut secundum multitudinem
dolorum in corde ipsorum, consolationibus hujusmodi laetificentur animae
ipsorum (Psal. XCIII).
|
|