VERS. 23.

“Neque enim, inquit, ultra in hominis potestate est,”

subaudi violenti, quem, ut supra dictum est, judicia divina auferunt,

“ut veniat ad Deum in judicium,”

subauditur ac si dicat: Et ideo frustra dicis,

“disputare cum Deo cupio (Job XIII),”

et praesumis quod perveniat ad victoriam judicium tuum. Sed licet ignoret Eliu cui dicat, scit tamen quid dicat, quia videlicet quemcunque Deus per aeternam retributionem punit,

“non est ultra in potestate ejus, ut veniat ad Deum in judicium,”

scilicet illud de quo Apostolus:

“Si nosmetipsos, inquit, dijudicaremus, non utique judicaremur (I Cor. XI).”

Et de quo alias conscriptum est:

“Judicare cum Deo, et exspecta eum (Job XXXV).”

Itemque:

“Cogitationes justorum judicia (Prov. XII).”

In quibus videlicet judiciis non deest omne ministerium, quod punire reos suos plenius debeat. Nam conscientia accusat, ratio judicat, timor ligat, dolor excruciat. Quo contra de negligente sub Ephraim specie dicitur:

“Comederunt alieni robur ejus, et nescivit (Ose. VII),”

id est devoraverunt maligni spiritus virtutes ejus, et poenitentia non doluit;

“sed et cani effusi sunt in eo, et ignoravit (ibid.),”

id est, in vitiis suis inveteravit, et non curavit spiritu mentis suae renovari. Ad hoc ergo judicium reprobus quilibet damnatus ultra non veniet, ubi nunc utiliter judicat homo semetipsum, ubi juxta praeceptum legis,

“ignis refici, qui semper ardeat in altari,”

id est in corde flamma charitatis, quae peccata concremet, potest accendi,

“quem nutriat sacerdos,”

id est fidelis quisque qui magni sacerdotis Christi membrum est,

“subjiciens mane ligna (Levit. VI),”

id est caecitate mentis depulsa, sanctorum ad excitandum se congerens testimonia.

Postquam de poena malorum multa dixit, occultum subito infert judicium.