CAPUT 11

“Et impleverunt eas usque ad summum.”

Notandum quod Dominus nec de nihilo vinum, quo convivas laetificaret, nec de nihilo panem fecit, quo turbas esurientes satiaret, nec aliquid omnino in tota suorum serie signorum, de non existentibus fecit, sed vel existentia in manus et melius provexit, faciendo de aqua vinum, et panes quinque aut septem multiplicando in satietatem multorum millium, vel corrupta in integrum reformavit, infirmos curando, vel destituta restituit, mortuos resuscitando (Matth. XIV). De nihilo autem non operatus est aliquid. Non enim mentitur Scriptura, quae dicit:

“Qui vivit in aeternum, creavit omnia simul (Eccli. XVIII).”

Simul quippe omnia, id est, prima rerum elementa de nihilo creavit: sex autem diebus operatus rerum omnium species, non de nihilo creavit, sed ex eisdem elementis verbi imperio formavit.

“Et die quidem septimo requievit ab omni opere quod patrarat (Gen. II),”

scilicet ut nullam deinceps novam speciem produci jubeat; operatur tamen usque modo, dum easdem gubernat et multiplicat, maximeque humanum genus, quod in melius commutat. Igitur quia et sicut Scriptura testatur, semel loquitur Deus, et secundo ipsum non repetit, vinum daturus incommutabilis Dei Filius, non de nihilo creavit, sed de competenti elemento fecit, scilicet de aqua, quam singulis annis, per vites a radicibus ascendentem in vinum convertit,

“praecepto quod posuit, et non praeteribit (Psal. CXLVIII).”

Quod qualiter fecerit, credi potest, investigari non potest. Sed profecto mirabilius est, aquam de nihilo creasse, quam vinum de aqua fecisse. Mirabilius quippe est, quamlibet substantiam, quae non erat, condere, quam substantiae jam existenti quodlibet accidens adjicere. Est autem omnis humor una generaliter substantia, unumque elementum, color autem sive sapor rite inter multitudinem ponuntur accidentium. Igitur dum aquam de nihilo creavit Deus, quia substantiam edidit, fecit mirabilius, cum autem vinum de aqua fecit, humori substantiae solum accidens adjiciendo, ejusdem Dei Filius fecit, quod est venerabilius. Non enim tam est venerabile, ut supra dictum est, quod hoc facere potuerit Deus, quam quod is, qui hoc facere posset, Deus erat homo factus.