|
Quid enim per ea quae dicta sunt mystice nobis innuitur, nisi quia
desiderabilis et manufortis Christus inimicos suos sive ex nobis
gentibus, sive ex Judaeis, qui et ipsi testante Apostolo, erant natura
filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II), inimicos, inquam, suos ad
reconciliationem vel amicitiam praedestinatos, et per praedicationem
Evangelii, requiescere a peccatis, et respirare fecit de sub jugo
diaboli, ac deinde superbum inimicum qui habebat mortis imperium, id est
diabolum, lapide vivo, quod ipse est, percussit, et sicut vulneratum
humiliavit? (Psal. LXXXVIII.) Saul quippe in eo quod David citharam
percutiente,
|
“refocillabatur, et levius habebat, et recedebat ab eo spiritus malus,”
|
|
inimicos Dei significat pro parte illorum qui audita dulcissima
praedicatione Christi ad poenitentiam invitantis ad fidem ejus
convertuntur et relocillantur, depositis peccatorum oneribus, et per
confessionem recedit ab eis diabolus. Porro Philistaeus quem interfecit,
contra quem solum praevaluit solus David, ipsum significat diabolum,
quem solus verus David Christus superare potuit, quem per crucem suam
vicit, et suo sanguine triumphatum foras misit. In Paralipomenon iste et
fratres ejus gigantes de progenie Arasa fuisse leguntur (II Reg. XXI),
quae in Judicum libro dicitur Orpha, socrus Noemi (Ruth. I). Ipso nomine
diabolum, ut praedictum est, significat Golias Philistaeus. Nam Golias
revelatus, Philistaeus vero potione cadens interpretatur. Revelatus ille
est ex Evangelio Dei quod princeps tenebrarum sit, qui antea mendacio
protectus pro Deo colebatur in templis, adorabatur in simulacris.
Nihilominus potione cadens ipse est, qui superbiae veneno ebrius moto
pede cecidit, expulsus est, stare non potuit.
|
|