|
Ergone divites erant illi, quorum apud cogitationes lampas ista
contemnebatur? An divitum et non magis pauperum sensu erat contemnere
splendida facta, lucida dicta lampadis hujus? Plane divites, sed non de
suo, divites rapto, divites ex alieno, ita ut cum dictum sit, apud
cogitationes divitum idem improperium intelligas, ac si dictum fuisset,
apud cogitationes praedonum. Sequitur enim: Abundant enim tabernacula
praedonum, et audacter provocant Deum, cum ipse dederit omnia in manibus
eorum. Denique isti erant praedones Dei, praedones uniuscujusque proximi
sui. Nam quod praedones Dei fuerint testatur ipse Deus, dum in Oseae de
Synagoga illorum, querelam depromens dicit: Et haec nescivit, quia ego
dedi ei frumentuw meum in tempore suo, et vinum meum in tempore suo et
liberabo lanam meam et linum meum quae operiebant ignominiam ejus. (Ose.
II). Porro quod proximorum quoque praedones fuerint, testatur in Isaia,
cum dicit: Vos enim depasti estis vineam meam, rapina pauperis in
domibus vestris (Isa. III). Item: Vae, qui conjungitis domum ad domum,
et agrum agro copulatis, usque ad terminum loci (Isa. V), et his
similia. Ergo cum dixisset: Apud cogitationes divitum, quasi quaereres
unde vel quomodo ditati sunt, abundant, inquit, tabernacula praedonum.
Quare autem non dixit domus, sed tabernacula praedonum? Videlicet, ut
acrius percuteret iugratitudinem illorum, mala pro bonis Deo reddentium.
Hac etenim dictione nos ad historiam mittit paupertatis et fugae
illorum, quando fugientes de terra Aegypti, de domo servitutis, ubi
propter venditionem fratris sui Joseph, justa captivitate servi erant,
in tabernaculis habitabant ne passum quidem pedis de ulla terra
habentes, nisi quod ejecit Deus a facie eorum gentes, et sorte divisit
eis terram eorum. Dedit, inquam, illis regiones gentium, et labores
populorum possederunt (Psal. CIV). Abundant ergo, inquit, tabernacula
praedonum, id est de tabernaculis ad divitias, dono quidem Dei
pervenerunt, sed eisdem divitiis, tanquam Dei praedones abusi sunt. In
quo? Audacter, ait, provocant Deum, cum ipse dederit omnia in manibus
eorum. Et quidem pro hoc ipse in persona sua conqueri poterat dicendo:
Popule meus, quid feci tibi, aut in quo contristavi te? Responde mihi.
Quia eduxi te de terra Aegypti, quia eduxi te per desertum quadraginta
annos, et manna cibavi te, et introduxi te in terram satis bonam? Quid
ultra debui facere tibi, et non feci? (Mich. VI). Haec, inquam, et his
similia, poterat ipse conqueri in propria persona sua, sed
taciturnitatem habens usque ad tempus, quod sapientis erat, exspectabat
donec istam querelam de prophetis arreptam per os omnium gentium
depromeret idem sapientiae Spiritus, adjungendo: Parasti crucem
Salvatori tuo.
|
|