CAPUT 6

“Non omnis qui dicit mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum coelorum, sed qui facit voluntatem Patris mei qui in coelis est, ipse intrabit in regnum coelorum. Multi enim dicent mihi in illa die, Domine, Domine, nonne in nomine tuo prophetavimus, et in nomine tuo daemonia ejecimus, et in nomine tuo virtutes multas fecimus? Et tunc confitebor illis quia nunquam novi vos. Discedite a me qui operamini iniquitatem.”

Ergo et Dominus et invocantium me Dominum, judex ego sum, adeo tutus et dominationis meae compos ipse, ut cavendum sit his qui invocant me Dominum, ne indigni judicentur a me, quem invocant, ipsa hujus nominis mei invocatione. Mira assentationis repulsio, qua plurimum delectari solent, maxime in initiis suis

“reges gentium, et qui dominantur eorum (Joan. XVIII).”

Nam quotus quisque tunc erat, qui jam sciret dicere illi.

“Domine, Domine,”

nisi forte qui curatione indigebant et virtutem ejus sentire incipiebant. At ipse de talibus non curans, quoniam in hoc natus erat, et ad hoc venerat in mundum, ut testimonium perhiberet veritati (ibid.), id est sibimetipsi;

“Ego enim sum, ait, qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me, Pater (Joan. VIII),”

ita loquebatur, ut erat dignum se, scilicet jam cum potestate magna et majestate. Unde postmodum evangelista:

“Admirabantur, inquit, turbae super doctrina ejus. Erat enim docens eos, sicut potestatem habens, non sicut Scribae eorum et Pharisaei (Matth. VII):”

Non, inquam, sicut Scribae et Pharisaei, quia videlicet non eum delectabat assentatio vel adulatio haec, ut vocaretur ab hominibus Rabbi. Illi et similes eorum quicunque alii, quam vel qualem 627 in docendo habent potestatem? popularis aurae servi, gloriosae cupiditatis, qui totum curant de opinione sermonis sui, de profectu audientium nihil. Vere impotes, vere nullam potestatem habentes, quos si laus ventosa perflaverit, tristes extenuantur. Iste, qui lucrum solum quaerit animarum, et claritatem ab hominibus non accipit, magister et exemplum omnium, qui non suam, sed Dei gloriam quaerunt (Joan. V), facit prior ipse quod doceat, assentationem tam praesentium quam futurorum repellens, et dicens:

“Non omnis qui dicit mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum coelorum, sed qui facit voluntatem Patris mei, qui in coelis est, ipse intrabit in regnum coelorum.”

Pater ejus una est persona, quae in Psalmo dicit de isto Filio suo, Verbo suo:

“Eructavit cor meum verbum bonum (Psal. XLIV):”

nobis autem adoptionis filiis Pater est unus Deus Pater et Filius et Spiritus sanctus. Unde animadvertendum quia fere ubicunque absque determinatione possessivi hujus pronominis meus, vel mei, dicit Pater vel Patris, ea quae loquitur, minora sunt majestate suae divinitatis, ut illic:

“Et sicut mandatum dedit mihi Pater, sic facio, quia Pater major me est (Joan. XIV).”

Ubi autem determinat, Pater meus, vel Patris mei, non sine indicio loquitur divinae majestatis, quemadmodum hic,

“sed qui facit voluntatem Patris mei, qui in coelis est,”

subauditur, cum eo quod dicit mihi,

“Domine, Domine, ipse intrabit in regnum coelorum,”

addens adhuc:

“Multi dicent mihi in illa die: Domine, Domine, nonne in nomine tuo prophetavimus?”

et caetera ut supra.

“Quamobrem confitebor illis, quia nunquam novi vos: Discedite a me, qui operamini iniquitatem?”

Nimirum, quia quod prophetaverunt, sibimet prophetaverunt, id est, non prophetando Dei, sed suam gloriam suumque temporale commodum quaesierunt, sicut Balaam, qui cum bona et vera prophetasset, malum dedit consilium; nam ad suggestionem ejus mulieres Madian deceperunt filios Israel in Beelphegor (Num. XXIV). Similiter multi, in nomine ejus daemonia ejicientes, sive de hominibus exorcizando et baptizando, sive de aris et templis dedicando illa Deo vero, in quibus habitabat et colebatur daemonum multitudo, et multas virtutes homini facientes, quae videbantur quidem, sed non erant vere virtutes, imo virtutum simulationes, mercedem aliam quam Domini quaesierunt, et mercedem suam receperunt. Idcirco

“confitebor illis, Quia non novi vos.”

Confitebor, inquam, id est, dicam id quod prius celavi, permittens illos sibi justos videri, juxta illud:

“Tacui, semper silui, patiens fui, quasi parturiens loquar (Isa. III).”