|
|
“Judaei ergo quaerebant eum in die festo, et dicebant: Ubi est ille?”
|
|
Ergo, inquit, quia non viderunt eum cum fratribus suis, id est, cum
cognatione sua venisse, quaerebant eum male solliciti
|
“Judaei, qui quaerebant eum interficere.”
|
|
Et dicebant:
Vide nunc genimina viperarum (Matth. III), quanto saeviant veneni
praecordialis ardore, dum non dicunt, ubi Jesus, sed, ubi ille? Nunquid
enim ejus quem quaerebant interficere, poterant nomen nescire? Ergo
cordis illorum habitator homicida diabolus, sic eos agebat, ut, odio
dictante, nomen salutis non possint, imo nollent attingere.
|
“Et murmur multus de eo erat in turba.”
|
|
Murmur multus, id est, multa erat dissensio; multa, inquam, quia
multorum rumoribus susurrata, sed non tam vehemens tamque animosa, ut et
seditio fuerit recte dicenda. Nam seditio recte dicitur, ubi partibus
adversus alterutrum conflictantibus divisa respublica hostili discordia
periclitatur, ita ut laborante officio non leviter praesidiali possit
sedari tumultus. Unde et juxta etymologiam seditio, quod sit sine
ditione, dicta sit. Quae ubi accidit, perimitur persona, propter quam
evenit. Datur enim ei inimicis occasio major accusandi, et judici
necessitatis fit audiendi. At vero puer iste electus, super quem Deus
Pater posuit spiritum suum, ut judicium gentibus proferat, non contendit
neque clamavit, nec audita est foris in plateis vox ejus (Isa. XLII), et
omnimoda mansuetudine egit ac providit, ut propter se nulla unquam
oriretur causa seditionis (Luc. IV). Non igitur seditio facta est, sed
timida dissensio submurmuravit ad sonum odii vel invidiae Judaicae, dum
velut anathematizati nominis hominem quaererent eum, dicentes:
|
|