CAPUT XX. Ejus prudentiam verius divinam providentiam fuisse.

Nunquid vero satis est dixisse prudentiam? Imo magis divinam providentiam. Consideremus quae inter dilationes evenerunt, dum differt regi aperire voluntatem suam: et liquido constabit quia providentia divina rexit reginae prudentiam. Quando primum cum rege venit Aman ad convivium, nondum sibimet destinatum paraverat supplicium, si quidem Deo judice sic fuerat praeordinatum, ut ipsemet pararet patibulum, machinatum alteri, debitum sibi. Hoc autem, sicut jam dictum est, nondum paraverat. Divina igitur factum providentia non dubitamus, quod voluntatem suam primo aperire convivio differens:

“Veniat, inquit, rex et Aman ad convivium quod paravi eis, et cras aperiam regi voluntatem meam. Egressus est illo die Aman laetus et alacer. Jube, inquit uxor ejus, parari excelsam trabem habentem altitudinis quinquaginta cubitos, et dic mane regi ut appendatur super eam Mardochaeus, et sic ibis cum rege laetus ad convivium. Noctem illam rex duxit insomnem, et inter legendum vel audiendum historias et annales priorumtemporum (Esth. V, VI),”

venit occasio, ut illum quem parabat Aman appendere super patibulum, ipsemet regiis vestibus indutum imponeret super equum regium, praecedens et clamans ante illum:

“Hoc honore condignus est, quemcunque rex voluerit honorare (Esth. VI).”

Multum itaque per dilationes illas aucta est regis benevolentia, et hoc divinitus provisum est, quoniam regem auditurum petitionem Hester, benevolum quoque Mardochaeo fieri oportebat; quod mirabiliter effecit nocte illa meritorum ejus relecta memoria.