|
Jam semel et secundo commonitus fuerat Nabuchodonosor rex, ut ab
altitudine sua detumesceret, ac de semetipso mortalis homo humilia
sentinet, et prior quidem admonitio terribilis, sequens autem
terribilior atque severior exstitit; nam in prima tantummodo territus
fuit, in secunda vero damnum quoque de suis accepit, quia viros illos
fortissimos de exercitu suo, qui ad ejus imperium servos Dei excelsi
miserant in fornacem, interfecit flamma ignis. Justa ergo super ipsum
post haec pervenit sententia praeeunte visione, cujus interpretatio
sententiam ipsam praenuntiabat, nihilominus perseverante cordis ejus
indomabili superbia. Nam ut sciamus, quanta in corde ejus arrogantia,
quanta in oculis fuerit extollentia, signanter ita dictum est:
|
“Post finem mensium duodecim,”
|
|
subauditur, ex quo de arbore succidenda somnium viderat, et
interpretationem ejus audierat,
|
“in aula Babylonis deambulabat, responditque rex, et ait: Nonne haec est
Babylon magna, quam ego aedificavi in domum regni, in robore
fortitudinis meae, et in gloria decoris mei? (Dan. IV.)”
|
|
Cui vel contra quid respondisse dicitur, nisi contra id quod audierat:
|
“Haec est interpretatio Altissimi, quae pervenit super dominum meum
regem: Ejicient te ab hominibus, et cum feris erit habitatio tua, et
fenum ut bos comedes?”
|
|
(Ibid.) Claret itaque maxima in loco illo culpa superbiae, quia
considerando magnitudinem Babyloniae, roburque fortitudinis suae, et
amplitudinem, ut putabat, gloriae, impossibile judicaverat, quod
audierat ex divina auctoritate, faciliusque posse infectum praeterire
verbum Domini, secundum interpretationem somnii, quam venire aliquid
super se adversi, tantum regem magnae Babylonis. Igitur ubi statim
subjungitur:
|
“Cum adhuc sermo esset in ore regis, vox de coelo ruit: Tibi dicitur,
rex Nabuchodonosor, regnum tuum transiit a te (ibid.),”
|
|
etc., manifeste praedicatur, sicut justa omnipotentia ita et
Omnipotentis justitia, quia Sanctus et Justus neminem poenaliter
humiliat, nisi illum, qui se pertinaciter exaltat.
|
|