|
Quid tandem planctus iste mysticum signat, nisi lamentum veri David, id
est, manufortis Christi, qui gentis suae, gentis Judaicae flevit ruinas?
Ille namque et per semetipsum videns civitatem, flovit supe: illam,
dicens:
|
“Quia si cognovisses et tu!”
|
|
(Luc. XIX) et per Apostolum suum jam peractam deflet ruinam, dicente, in
quo sine dubio loquitur Christus:
|
“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium perhibente mihi
conscientia mea, in Spiritu sancto, quoniam tristitia mihi est magna, et
continuus dolor cordi meo. Optabam enim ego ipse anathema esse a Christo
pro fratribus meis (Rom. IX),”
|
|
etc. Plangit ergo David Saul, et eos qui ceciderunt fortes et inclytos
Israel: plangit manu fortis sive desiderabilis Christus superbiam
carnalis Israel, falsamque Israelitarum fortitudinem, de qua ipse in
psalmo:
inquit,
|
“in me fortes (Psal. XXXVIII),”
|
|
suam videlicet justitiam statuere volentes, et non in gratia Dei, sed in
operibus legis quasi inclyti gloriantes. Et vae illis qui planctum hujus
David nequaquam poenitentiae suae praevenerunt lamentis! Plangendo autem
et hoc praecepit, ut
|
“docerent filios Juda arcum,”
|
|
ut docerent filios confessionis suae, scilicet, Christianum de gentibus
populum non gloriari quasi de suis meritis, sed subjiciendo se gratiae
Dei, verum et constantem tenere supernae fortitudinis arcum. Quod
praeceptum docendi Apostolus sagaciter exsequens,
inquit,
|
“aliquis ex ramis fracti sunt, tu autem, cum oleaster esses, insertus es
in iliis, et socius radicis factus es, et pinguedinis alivae, noli
gloriari adversus ramos. Quod si gloriaris, non tu radicem portas, sed
radix te. Noli altum sapere, sed time. Si enim Deus naturalibus ramis
non pepercit, ne forte nec tibi parcat (Rom. XI).”
|
|
Haec et caetera cum dicit, profecto docet filios Juda arcum, ut scilicet
si, fortiter agere velint, non glorientur, sed humiliter stent in gratia
Dei. Nam
inquit,
|
“super montes suos interfecti sunt, et ceciderunt fortes inclyti,”
|
|
videlicet
secundum carnem
|
“Israelitae, quorum adoptio est filiorum et gloria, et testamentum, et
legislatio, et obsequium, et promissa; quorum patres et ex quibus
Christus secundum carnem, qui est super omnia Deus benedictus in
saecula. Amen (Rom. IX).”
|
|
Itaque secundum haec vere quidem inclyti sunt, sed de his superbiendo
falso fortes sunt. Idcirco interfecti sunt, idcirco ceciderunt, maxime
ob culpam sacerdotum, deceptam plebem devorantium. Propter quod dicit:
|
“Montes Gelboe, nec ros, nec pluvia veniant super vos, neque sint agri
primitiarum.”
|
|
Gelboe namque devoratio sive decursus interpretatur. Quo nomine non
incongrue pharisaei sive sacerdodes illi denotantur, quos in domo patris
latrocinantes, et praedam de populo facientes Salvator cum flagello
ejecit devoratores, et voraces juxta illud propheticum:
|
“Peccata populi mei comedunt (Ose. IV).”
|
|
Igitur
inquit,
|
“nec ros, nec pluvia veniant super vos, neque sint agri primitiarum,”
|
|
id est, universa valle gentium humilium, superne irrorata, et completa
ut abundet frumento, ut edant pauperes et saturentur, et laudent
Dominum, vos alti et superbi, neque rorem, id est Spiritum sanctum,
neque pluviam accipiatis. ib est salutaris doctrinae verbum. Nam et
|
“nubibus meis mandabo, ne pluant super vos imbrem (Isa. V),”
|
|
nubibus (inquam) meis, id est, apostolis meis mandabo, ut vestrae
superbiae subtrahant, pluantque gentibus praedicationem Evangelii.
Itaque non eritis agri primitiarum, non erit primitiva messis, quae de
vobis hoc tempore deportetur in illud coeleste horreum, donec subintret
plenitudo gentium. Tunc enim reliquiae salvae fient ex vobis (Rom. XI),
eritque jam non primitiva, sed serotina messis. Quare?
|
“Quia ibi abjectus est clypeus fortium, clypeus Saul quasi non esset
unctus oleo:”
|
|
ibi, inquam, id est in superbia vestra, ego abjectus sum, qui solus sum
clypeus fortium, qui esse debueram clypeus Saul, id est, defensio vel
protectio furiosi vel arreptitii populi hujus. Vestro namque suasu
negavit me ante faciem Pilati, negavit, inquam, dicens:
|
“Non habemus regem nisi Caesarem (Joan. XIX).”
|
|
Quid hac negatione nisi clypeum suum, clypeum fortium abjecit, quasi non
esset unctus oleo? Ibi, inquam, me abjecit, quasi non essem ego Messias,
non essem Christus, non essem unctus Spiritu sancto, testimonium habens
a sanguine interfectorum, ab adipe fortium, scilicet malignorum
spirituum, vel impiorum hominum, quasi nullam omnino praedam tollere
possem de manibus inimicorum meorum.
|
|