LIBER SECUNDUS



Index

CAPUT PRIMUM. De thesauro nominis Domini, quem qui thesaurizant sibi ipsis, juxta beatum Job, reges et consules sive principes sunt.

CAPUT II. Quod non minus a Filio quam a Patre procedat Spiritus sanctus, et de eo quod ait Filius: “Quem ego mittam vobis a Patre, Spiritum veritatis, qui a Patre procedit.”

CAPUT III. Item de eodem dicto contra haereticos, quia non sequitur Spiritum sanctum non procedere a Filio propter id quod ait: “Qui a Patre procedit,” imo sequitur Spiritum sanctum Deum esse, qui a divinitate procedit.

CAPUT IV. Item de eadem sententia, quo pertinuerit, ut in illa sacratissima coena, qua tradebatur, non contentus dixisse: “Quem ego mittam vobis,” addidit dicens: “qui a Patre procedit.”

CAPUT V. Item Filium fontem esse processionis hujus, sicut est et Pater, Psalmista dicente: “Quoniam apud te est fons vitae.”

CAPUT VI. Ad eamdem veritatis rationem pertinere, quod clamans dixit fons ille: “Si quis sitit veniat ad me, et bibat,” et de fontis ejusdem apertione.

CAPUT VII. De proprietate fontis illius qui est apud te, Domine, et de aequivocatione fontium in Scripturis, ut illic hauriat aquas in gaudio de fontibus Salvatoris.

CAPUT VIII. De eo quod ait evangelista: “Hoc autem dixit de Spiritu quem accepturi erant credentes in eum.”

CAPUT IX. Quod de ventre credentis in Filium Dei solummodo sacramenta Scripturarum, quae per Spiritum sanctum administrata sunt; de illo autem fonte, id est Filio Dei, ipsa quoque procedit substantia Spiritus sancti.

CAPUT X. De ipso procedente Spiritu sancto, et divina ipsius potentia, juxta quam dictum est: “Spiritus ubi vult spirat.”

CAPUT XI. De illo modo spiramenti ejus, quo spirans ubi vult ipsam animae substantiam penetrat, et abyssum ejus perambulat, et quod hujus dignationis experimentum sentire in hac vita valde paucorum est.

CAPUT XII. Quod si Paracletus iste spirare velit, ubi non quaeritur vel recipitur consolatio praesentis saeculi, et de eo quod ait Dominus: “Rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis.”

CAPUT XIII. Item de eadem dignatione spirantis ubi vult, juxta illud in proverbiis: “Noli regibus, o Lamuel, noli regibus dare vinum; date siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo.”

CAPUT XIV. Quod moeror sanctorum, et amaritudo animi eorum descendant ex magna virtute fidei, et idcirco consolatione Spiritus sancti digni sunt.

CAPUT XV. De distantia fidei quod et magna fides, et modica fides, et minima fides, certas ob causas nominentur in verbis Domini.

CAPUT XVI. Item de magnae fidei moerore sive amaritudine, et de eo quod: “Salomon loquitur Cor quod novit amaritudinem animae suae in gaudio ejus non miscebitur extraneus.”

CAPUT XVII. De eo quod Dominus praemisso, “Spiritus ubi vult spirat,” subjungit, “et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat, aut quo vadat;” et quod veniens idem spiritus signum aliquid ostendat, competens gratiae quam importat.

CAPUT XVIII. Narratio quorumdam signorum, cum quibus visitationem sui Spiritus sanctus diebus nostris quibusdam dignanter infudit.

CAPUT XIX. Item de eo quod ait: “Et vocem ejus audis;” quod vox hominis inspirati gemituosa sit; quid sit nescire unde veniat, quid sit nescire quo vadat.

CAPUT XX. In isto qui inspiratus gemit, probatum esse illud quod Veritas promittens dixit: “Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis,” et de eo quod Apostolus ter Dominum rogavit.

CAPUT XXI. Utrum postquam iste Paracletus semel familiari visitatione sese infuderit, contingere possit ut sese auferat, et animam illam deosculatam prorsus et irrecuperabiliter derelinquat.

CAPUT XXII. Quod nulli nimia securitas habenda sit, et de eo quod Apostolus ait: “Nolite contristare Spiritum sanctum Dei,” et quod David, quia contristaverat eum, “Redde, inquit, mihi laetitiam salutaris tui.”