|
Ait idem qui supra: Episcopi et presbyteri habeant ad exemplum apostolos
et apostolicos viros, quorum honorem possidentes, habere nitantur et
meritum. Nos autem habeamus propositi nostri principes Paulum, Antonium,
Julianum, Hilarionem, Macharium. Hic jam dicit aliquis: etenim dicentem
quempiam audivi. Quid faciunt tot sacerdotes in coenobiis? Attamen idem
gradum habebat sacerdotii sive presbyterii, sed quia vehemens erat
aemulator operis manuum, et ratione non poterat superare asserentem,
quod monachus sacros habens ordines et serviens altari, vivere debeat de
his quae sunt altaris, in hoc processit, ut diceret superfluum esse, ut
tot sacerdotes habeantur in coenobiis. Importunitatem ejus contra nos
hoc adjuvare videtur, quod Paulus et Antonius sancti fuerunt; et Deo
placuerunt, cum tamen sacerdotes non fuerint. Quid ergo? Nunquid ob hoc
vilius aut minus reverendum sacerdotium, quia tanti Patres eo carere
voluerunt? Absit! Alioquin Zachaeus, qui dicente sibi Domino: Zachaee,
festinans descende, quia hodie in domo tua oportet me manere, festinans
descendit, et excepit illum gaudens (Luc. XIX), minus videbitur adeptus
fuisse quam centurio, qui eidem Domino dicenti: Ego veniam et curabo
puerum tuum. Domine, inquit, non sum dignus, ut intres sub tectum meum
(Matth. VIII). Non est nostrum de his judicare. Verumtamen illum qui per
obedientiam accedit, et non ambitione impulsus, sed jussione legitima
vocatus sacros ordines suscipit, in similitudinem Zachaei, qui jussus
descendit et Dominum excepit, beatiorem arbitror esse illo qui semper
dicit: Non sum dignus, ut intres sub tectum meum, perseveranterque
refugit suscipere tantum tantae gratiae donum. Sed et nunquid Patres
illi aliquando jussi fuisse, et refugisse leguntur? Imo si jussi
fuissent et refugissent, non valde magni, non multum sancti essent. Cum
beatissimus Ephrem venisset ad S. Basilium: Bene venisti, inquit,
Basilius, bene venisti, o Pater filiorum Jeremi, qui multiplicasti
discipulos Christi in ipsa, et daemones rivinasti in Christo. Ac
deinceps: Cur, inquit, domine Ephrem, non accipis ordinationem
presbyteri, quia decet te: Dicit ei per interpretem sanctus Ephrem: Quia
peccator sum: Respondit ei: Utinam peccata tua ego habuissem: Et
spiritualiter laetantes per tres dies, atque ordinans sanctus sacerdos
interpretem diaconum, ipsum vero presbyterum, dimisit eos in pace.
Nunquid nullus alius caeterorum ejusmodi Patrum similiter obedisset, si
similiter jussus fuisset, ita duntaxat, ut si scientia tali officio
necessaria non deesset? Multi namque fuere sancti Patres ejusmodi
scientiam non habentes, ut illie Paulus simplex, qui interrogasse
legitur utrum ante Christum prophetae, an ante prophetas Christus
exstitisset. Non temporibus illis, talis Ecclesiae status erat, neque
tot Sacerdotibus opus erat, ut nunc est. Tunc enim paganorum atque
haereticorum persecutione fervente Christiani diffugiebant, et per
deserta latebant, sicut olim persequentibus Riezabel et Achab,
caeterisque idololatris regibus, filii prophetarum in solitudinibus et
in agris habitabant. Unde idem qui supra scribens ad monachum, cum
dixisset: Nos autem habeamus propositi nostri principes, Paulum,
Antonium, Julianum, Hilarionem, Macharium, haec addidit: Et ut ad
auctoritatem Scripturarum redeam, noster princeps Helias, noster
Helysaeus, nostri duces filii prophetarum, qui habitabant in agris et
solitudine, et faciebant sibi tabernacula prope fluenta Jordanis.
Quemadmodum illi, ita et isti, sub impiis regibus, sub paganis et
haereticis principibus persecutionem passi circuierunt in melotis, in
pellibus caprinis; egentes, angustiati, afflicti, quibus dignus non erat
mundus (Hebr. XI). At nunc alius Ecclesiae status est, reges et
principes eorumdem regnorum sive principatuum, qui tunc illos persecuti
sunt, et fugere atque circuire compulerunt, nunc civitates et vicos
Ecclesiis atque coenobiis impleverunt, quae et de suis redditibus
locupletaverunt. Et impletum est illud, quod olim in Canticis canticorum
dilectus, dilectae, Christus Ecclesiae, pollicens: Veni, inquit, de
Libano, sponsa mea, veni de Libano, veni, coronaberis de capite Amana,
de vertice Savyr et Hermon, de cubilibus leonum, de montibus pardorum
(Cant. IV).
|
|