CAPUT V. Quomodo per bonam famam imperatori Ottoni innotuerit, et archicancellarius effectus: suasusque ab eo, presbyterii gradum cum socio Brunone ascenderit.

Proinde ut longius innotesceret, qui longius erat expetendus, Otto Romanorum imperator tertius, de viro illustri, quis vel qualis esset audivit, et inclinante cor ejus Deo sicut scriptum est: Cor regis in manu Dei (Prov. XXI), adeo viri probitas illi complacuit, ut eum suo lateri sociaret, primumque cancellarium sibi constitueret. A quo etiam persuasus hic beatus, jugum Domini, scilicet presbyterii honorem, alacriter suscepit, socio Brunone, qui postea Romani dignitate pontificii functus est. Attamen tunc idem Bruno, ut presbyter fieret, non cito acquievit, humiliter excusans veluti majorem suis meritis accipere gratiam. Sane uterque laudabilis, et hic qui animo alacri cito acquievit, et ille qui primo stupefactus, rem arduam refugere tentavit. Nam et centurio, qui dicenti sibi Domino: Ego veniam, et curabo puerum tuum jacentem in domo paralyticum, respondit, dicens: Domine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum, sed tantum dic verbo, et sanabitur puer meus (Matth. VIII), statim ab eodem Domino secundum fidei suae humilitatem laudatus est, et Zachaeus, qui dicente illo: Zachaee, festinans descende, quia hodie in domo tua oportet me manere; statim festinans descendit, et excepit illum gaudens (Luc. XIX): secundum charitatis suae laetitiam dignus judicatus est cui diceret Dominus: Quia salus hodie huic domui facta est (ibid.). Verum hic quoque, qui presbyteratus officium rogatus cito, ut jam dictum est, subiit, adhuc excellentiorem pontificii gradum postmodum sibi oblatum suscipere humiliter recusavit. Defuncto namque paulo post Ecclesiae Wirzeburgensis episcopo optabat imperator ut illi subrogaretur. Recusavit, ut jam dictum est, indignum se profitens, et in fratrem suum, nomine Henricum tanquam seipso longe digniorem, mox eamdem transferri obtinuit electionem. Factumque est, frater ejus Ecclesiae jam dictae praesedit; ipse autem in humilitate et dilectione sua, praefinito sibi a Deo tempori et loco servatus est. Interea Romano pontifice defuncto, jam dictus Bruno sedem sortitur apostolicam, agnominatus Gregorius V, vixitque in ea annos ferme duos et menses novem, undecimus supra Brunonem alterum, qui et nonus Leo dictus est. De isto, qualiter a Romanis imperatori rebellantibus, primo expulsus, ac deinde veneno peremptus sit, quoniam ad rem praesentem minus attinet, nunc omittentes, potius propositum prosequamur.