CAPUT 15

Interea sciendum quia, sicut, ubi dixit,

“neque Patrem quis novit, nisi Filius,”

subjunxit,

“et cui voluerit Filius revelare,”

ita ubi praemisit,

“et nemo Filium novit, nisi Pater,”

subaudire oportet, et cui voluerit Pater revelare. Nam sicut de revelatione, qua Patrem revelat Filius, testimonium hoc habemus:

“Pater, manifestavi nomen tuum hominibus quos dedisti mihi (Joan. XVII):”

et caetera hujusmodi: ita de revelatione qua Filium revelat Pater, testimonium illud habemus:

“Beatus es, Simon BarJona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui in coelis est (Matth. XVI).”

Ipsius autem revelationis operatio, sancti Spiritus aspiratio est, per quem cognoscitur Filius, cognoscitur Pater, cognoscitur et ipse qui unus amborum Spiritus est. In qua revelatione quantae divitiae, quanta consolatio sit, ex verbis sequentibus vult intelligi.

“Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos. Tollite jugum meum super vos, et discite a me quia mitis sum et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris. Jugum enim meum suave est, et onus meum leve.”

Quam vera sint ista ille scit qui experiri meruit, qui postquam laboravit et oneratus fuit, vocem hanc audivit invitantis, et refectus est. Exempli gratia, Paulus apostolus, qui dixit, quia

“scriptum est, quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus his qui diligunt eum,”

statimque subjunxit,

“nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum (I Cor. II),”

ipse expertus est. Laboraverat enim in eo, maxime quod

“adhuc spirans minarum et caedis in discipulos Domini (Act. IX),”

persequebatur eos usque ad mortem, alligans et tradens in custodias viros ac mulieres, et oneratus fuerat non solum onere peccatorum, verum etiam onere quod portare contendebat caeremoniarum carnalium, quod neque patres nostri, aut Petrus apostolus, neque nos portare potuimus. Audivit beatam invitationem hanc, et venit, et refectus est. Non quidem jam tunc pleno convivio satiatus est, sed parvo interim gustu refectus, donec veniret quod perfectum est. Quid putas illa perfectio vel quantum habet suavitatis? Quantum reficit? Parvus iste gustus, vere fateor et non incertus credo, quia nullo potest exprimi eloquio. Sentiri potest, dici non potest. Quanto magis illa perfectio? Et quotusquisque est, qui illud quoque quod sequitur, digne possit appendere?

“Tollite, ait, jugum meum super vos, et discite a me quia mitis sum et humilis corde.”

O laborantes, o onerati, qui cum jugo peccati et onere mortalitatis, quod commune est humano generi, regum quoque vel dominorum dura imperia sustinuistis, quales potius ferae quam homines merentur dici, sicut hactenus apud Danielem praesignatum, per quatuor facies ferarum, leaenae et ursi, pardi et illius sine nomine bestiae terribilis atque mirabilis, dentes magnos, dentes ferreos habentis (Dan. XII), o vos, inquam, defessi ac detriti jugo dominorum hujusmodi,

“venite, ait, ad me, et ego reficiam vos.”

Ecce facies mea facies est hominis, et ecce ego sum ille Filius hominis, qui post illas feras veni in nubibus coeli, et usque ad Antiquum dierum perveni, Antiquum dierum Patrem meum, cui nunc confidens dico,

“quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis.”

Non sum ut ferae illae,

“sed homo sum mitis et humilis corde.”

Sub jugo illorum, non hominum, sed ferarum, laborastis et onerati fuistis: sub jugo meo

“invenietis requiem animabus vestris,”

quia

“jugum meum suave est, et onus meum leve:”

ita ut scienter dicatis quia nosse me, vivere, et mihi servire. regnare est.