|
Male igitur verba beati Job intellexerant amici ejus, ut incipientes
loqui, dicerent ei: Nunc autem venit super te plaga, et defecisti,
tetigit te, et conturbatus es (Job IV). Non enim defecerat, imo
profecerat. Non conturbatus erat, imo praeclarum intellectum habebat.
Hinc ortum est mirabile certamen, dum ille afflictus vigilanter videt
veritatem, isti autem suaviter viventes somniant quasi veritatis
rationem, tanquam subtilibus actum atque peractum est currentium ac
recurrentium sententiarum jaculis spiculisque peracutis, ut perpauci
admodum sint spectatores hujusce praelii, qui certo sciant spicula
hujusmodi, vel qua intentione prolatae de suis pharetris currant
sagittae sermonis multiplicis in partes diversas: hinc in partem
spiritus Dei, abhinc in partes spiritus contrarii, spiritus hujus mundi.
Quid, ut breviter dicam, per partes liber iste intelligibilis, sive
tractabilis est. Obliquus enim, ait beatus Jeremias, etiam apud Hebraeos
totus fertur; et lubricus, dum quid aliud loquitur, aliud agit, ut si
velis anguillam, aut murenulam strictis tenere manibus, quanto fortius
presseris, tanto citius elabitur. Dicit aliquis: Quid tali vel tanto
certamine opus fuit? Cur beatus Job certare voluit, et certando
tranquillitatem, sive pacem suae mentis inquietari permisit? Si amici
ejus impugnaverunt eum gratis, cur non cum illis quoque pacificus fuit,
et silentio suo locum illis certando abstulit? Ad haec inquam: Scriptum
quidem est: Sapiens tacebit (Eccli. XX). Sed additum est, usque ad
tempus (ibid). Item: Tempus tacendi, et tempus loquendi (Eccle. III).
Beatus Job tandiu tacuit, quandiu tempus tacendi fuit, sicut semel, et
iterum Scriptura dicit: In omnibus his non peccavit Job labiis suis
(Job. I). Item ipse dicit: Nonne dissimulavi? Nonne silui? Nonne quievi?
Et venit super me indignatio (Job III). Ac si dicat. Nuntius venit ad me
qui diceret: Boves arabant, et asinae pascebantur juxta eos, et
irruerunt Sabaei, tuleruntque omnia, et pueros percusserunt gladio, et
evasi ego solus, ut nuntiarem tibi (Job I). Nonne dissimulavi? Venit
alter, et dixit: Ignis Dei cecidit de coelo, et tactas oves puerosque
consumpsit, et effugi ego solus, ut annuntiarem tibi (ibid). Nonne
silui? Venit alius, et dixit: Chaldaei fecerunt tres turmas, et
invaserunt camelos, et tulerunt eos, nec non et pueros percusserunt
gladio, et ego fugi solus, ut nuntiarem tibi (ibid.). Nonne quievi? Nam
in his omnibus os meum non aperui (Job II). Et quid deinde? Venit super
me indignatio, id est, plaga tam grandis ut ad comparationem ejus
quidquid adhuc acciderat, non videretur indignatio, Filiis meis et
filiabus vescentibus et bibentibus vinum in domo fratris sui
primogeniti, repente ventus vehemens irruit a regione deserti, et
concussit quatuor angulos domus, quae corruens oppressit liberos meos,
et mortui sunt (Job I). Tandem et ego ipse percussus ulcere pessimo a
planta pedis usque ad verticem, ecce testa saniem rado, sedens in
sterquilinio (Job II). Nunc demun suspiro et tanquam inundantis aquae
sic rugitus meus (Job III). Nunc demum os meum aperui, et gemens locutus
sum. Quare miramini? Quare non potius miseremini mei, saltem vos amici
mei? (Job XIX). Quare, jam ecce septem diebus et septem noctibus
sedetis, et nemo vestrum mihi loquitur verbum consolationis? Quinimo ad
increpandum verba componitis. Etenim nimium displicet vobis videntibus
dolorem esse vehementem suspirantis et rugientis amici vestri. Vultisne
ut non doleam? Exigitis a me patientiam sive fortitudinem hanc, ut non
gemam? nimirum apud naturam impossibile est. Quae est enim fortitudo
mea, cum sim homo ut sustineam, aut quis finis meus, cum sim caro, ut
patienter agam? Nec fortitudo lapidum, fortitudo mea, aut caro mea aenea
est (Job VII).
|
|