CAPUT XXII. De septem naturalibus columbae virtutibus, quomodo per singulas illarum singulae virtutes vel gratiae significentur, et quibus modis easdem columbae virtutes spiritualiter in suis actibus Christus habeat.

Igitur totus super illum requievit septiformis gratiae spiritus, secundum signum quo idipsum manifestaretur, id est secundum columbae integrum corpus. Quapropter nec illud praetereundum, quia volucris hujusce, scilicet columbae, natura fungitur septem suis virtutibus, quadam similitudine congruentibus septem hujus Spiritus sancti gratiis, quas diximus. Primo, sedet enim super rivos aquarum, ut accipitrem, conspecta ejus umbra, velociter effugiat. Secundo, nihil vivum comedit. Tertio, pullos alienos nutrit. Quarto, in foraminibus petrae nidificat. Quinto, grana candidiora colligit. Sexto, felle caret. Septimo, gemitum pro cantu habet. Deinde in eo quod juxta fluenta residens accipitrem praecavet sapientiae; in eo quod pullos educat alienos, consilii; in eo quod in foraminibus petrae nidificat, fortitudinis; in eo quod grana candidiora colligit, scientiae; in eo quod felle caret, pietatis; in eo quod gemitum pro cantu habet, timoris quaedam imago est. Sedet enim iste Spiritus sanctus, imo is in quo est Spiritus sanctus, maxime hic totius plenitudinis ejus possessor Dominus noster, juxta plenissima sedit fluenta Scripturarum, cunctas antiqui hostis praevidens, et potenter cavens tentationes, quod sapientiae est. Nihil vivum comedit, id est neminem unquam justum condemnavit, aut certe neminem male vivum, id est concupiscentiis et vitiis militantem sibimet per acceptionem personarum concorporavit, quod intellectus est. Alios pullos nutrit, id est gentes abactis Judaeis nutriendos recipit, qui eramus alieni a testamento Dei, quod incomprehensibilis et investigabilis consilii est. In petra nidificat, quo serpens accedere non possit, id est in vulneribus passionis suae spem suorum collocat, unde diabolus rapere non possit, quod fortitudinis est. Grana candidiora, id est lucidiores de acervo Scripturarum, in omni sermone suo sententias, congerit, quod scientiae est. Felle caruit, id est mala pro malis, vel maledictum pro maledicto, non reddidit, quin etiam pro interfectoribus suis exoravit, dicendo: Pater, dimitte illis; nesciunt enim quid faciunt (Luc. XXIII), quod pietatis est. Gemitum pro cantu habuit, id est gemitibus inenarrabilibus, et ut ait Apostolus: Cum clamore valido et multis lacrymis pro nobis exorans (Hebr. V), obediens fuit usque ad mortem (Philipp. II), quod timoris est.