|
Quo exemplo, hodieque dignum est agere principes Christianos erga
fratres Christi, Judaeos, id est, non occidere eos, auctoritate Spiritus
sancti per Psalmistam ex persona ejusdem Christi protestante sic: Deus
ostendit mihi super inimicos meos, ne occidas eos, ne quando
obliviscantur populi mei (Psal. LVIII). Sed quid? Disperge illos in
virtute tua (ibid.). Non ergo illos occidere, sed ad cognitionem sui
reatus hoc exemplo convenit evocare. Nam sicut tunc adoraverunt illi
principem Aegypti, nescientes esse Joseph quem vendiderunt, sic hodie
Judaei Christianis principibus subjecti sunt, nescientes hoc modo se
esse subjectos pedibus Christi, quem negantes patres ipsorum
crucifixerunt. Igitur quemadmodum Joseph illos in ultionem sui non
occidit, sed pia tortura ad poenitentiam compulit, ut dicerent, merito
haec patimur, quia peccavimus in fratrem nostrum, etc., sic et hodie
Christum, id est, nos vel omnes in quibus loquitur Christus, non decet
ut captivos vinctosque Christi Judaeos occidant, sed ut multum ad
poenitentiam compellant. Quod fructuose simulque salubriter interdum a
sanctis Patribus actum est, scilicet ut patrimoniorum suorum rusticos
Judaeos ad Christum venire minime consentientes, tanto pensionis onere
gravarent ut ex ipsa actionis suae poena compellerentur ad fidem
festinare, et e contrario, perductis ad Christi gratiam pensionis onera
relevarent, quia et si ipsi minus fideliter veniunt, hi tamen qui de eis
nati fuerint jam fidelius baptizantur. Aut ipsos ergo, inquiunt, aut
filios ipsorum lucrabuntur.
|
|