|
At illa, concepisse se videns, despexit dominam suam. Dixitque Sarai ad
Abram: Inique agis contra me. Ego dedi ancillam meam in sinu tuo: quae
videns quod concepit, despectui me habet, etc. Notum omnibus est quia
Synagoga, cum sit ancilla, superbit, et dominam suam despicit, id est,
de carne Abrahae gloriatur et fidem illius parvipendit. Volentes enim,
inquit Apostolus, suam justitiam statuere, justitiae Dei non sunt
subjecti (Rom. X). Antequam peperisset Sarai, quae sterilis fuerat, id
est, antequam, nascente Christo, testamenti Dei fuissent impleta
promissa, tunc illi ancillae superbire vacabat (Rom. IV), non tamen
impune; reclamabant enim tabulae, id est, decem praecepta, quae lex
sancta est (Rom. VII), et justa et bona. Ejus quasi Sarae reclamantis
vocibus convincebatur lex carnalis (Hebr. VII), veluti Agar, quod
nequaquam ab illa impune despiceretur, vel quod frustra se liberam
arbitraretur, verbi gratia, cum adversus Heli propter filios ejus
loquitur Deus: Idcirco juravi domui Heli, ut non expietur iniquitas
domus ejus victimis et muneribus usque in aeternum (I Reg. III). Amplius
autem tumores ancillae verberat Sarai, cum dicit verae et sanctae legis
Spiritus per os David: Deus deorum Dominus locutus est: Nunquid
manducabo carnes taurorum, aut sanguinem hircorum potabo? Immola Deo
sacrificium laudis (Psal. XLIX). Et multa his similia in prophetis.
Affligente igitur, inquit, eam Sarai fugam iniit. Cumque invenisset
illam angelus Domini juxta fontem aquae in solitudine qui est in via
Sur, in deserto dixit ad illam: Agar ancilla Sarai, unde venis, aut quo
vadis? Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu ipsius. Quidquid
lex sancta jubet dicendo: Non concupisces, non maechaberis (Exod. XX),
etc. Quidquid, inquam, in tabulis duabus digito Dei scriptum est, hoc
servili carnalium Israelitarum multitudini, volenti moechari et amanti
concupiscentias suas, poena est. Et si se timore poenae cohibebat, hoc
ipsum afflictio est, quia timor poenam habet. Idcirco populus carnalis
hujusmodi non ferens imperia, multoties confugit ad gentium idola,
quorum sub cultura concupiscere, fornicari, et moechari licitum esse
putabat. Igitur tutius ancilla fugam iniit affligente domina et erravit
in deserto Sur, quod est in via Aegypti, quoties carnalis multitudo
spiritualia non ferens sanctae legis imperia, confugit ad gentes a Deo
desertas ut, more illarum, a freno et chamo justitiae libera, suas
sequeretur concupiscentias. Et bene ancilla Aegyptia per viam fugiebat
Aegypti: hoc etiam modo manifeste significans eumdem servilem populum,
quia multoties dixit: Constituamus nobis ducem, et revertamur in
Aegyptum (Num. XIV). Sur autem interpretatur murus. Quo nomine et vana
spes ejusdem populi bene exprimitur, qui commiscendo se inter gentes,
evasisse manum Domini, et a lege ejus tutum se esse arbitrabatur.
Itemque toties angelus Domini revocavit ancillam dicens: Agar ancilla
Sarai, unde venis? aut quo vadis? revertere ad dominam tuam: et
humiliare sub manu illius, quoties in tribulatione clamantes Deus
audivit: et salvatores eis suscitavit, nonnunquam angelum suum mittens,
uti quando Gedeonem convenit (Jud. VI), vel quando Samson (Jud. XIII)
praenuntiavit.
|
|