LIBER DECIMUS TERTIUS.


CAPUT 1

“Benedicta gloria Domini de loco sancto suo (Ezech. III),”

ait illa, quam audivit propheta, ut longe superius memorare jam coeperam, vox commotionis magnae, et vox alarum animalium percutientium alteram ad alteram, et vox rotarum sequentium animalia, et iterum vox commotionis magnae (ibid.). Ab illa commotione, o gloriosum animal quod nunc videmus per speculum et in aenigmate (I Cor. XIII), juxta saepe dictum flumen Chobar, animal quatuor facierum, quae tua quatuor sacramenta sunt, scilicet incarnatio, passio, resurrectio, atque ascensio, illam faciem tuam jam juxta propositum laudare cupimus, quae recte dicitur facies leonis, videlicet fortissimam atque invictam virtutem tuae resurrectionis. Ejusdem commotionis veraciter magnae, initium simul et praesagium fuit illud, quod te clamante voce magna et emittente spiritum:

“Ecce velum templi scissum est in duas partes a summo usque deorsum, et terra mota est, et petrae scissae sunt, et monumenta aperta sunt, et multa corpora sanctorum qui dormierant surrexerunt (Matth. XXVII),”

non antequam resurgeres, sed te primogenito mortuorum resurgente (Col. I), resurrexerunt. Eatenus se continuerat facies leonis, agente vel patiente quod suum erat vituli facie, donec diceret:

“Consummatum est,”

et inclinato capite traderet spiritum, et patefacto latere per lanceam militis exiret sanguis et aqua (Joan. XIX), redemptionis animarum simul et corporum pretium. Statim et extunc, ut verbis Sapientiae loquar:

“Sicut fremitus leonis, ita et ira regis, et sicut ros super herbam, ita et hilaritas ejus (Prov. XIX).”

Cui, quaeso, statim ira regis, sicut fremitus leonis? Nonne inferno et sempiternae morti diabolo tenebrarum principi, antiquo peccatori, proposito mortis? Et cui vel quibus hilaritas ejus, sicut ros super herbam? Nonne omnibus sanctis sive electis, qui exspectaverunt eum ab origine mundi? Talem fremitum tanti leonis quomodo senserunt spiritus illi, quandoquidem terra insensibilis et inanimata sensit? Mota est enim, et motu suo cum scissura petrarum fremitum illum se sustinere non posse clamavit. Econtra hilaritatem vultus ejus quomodo senserunt Abraham, Isaac, et Jacob, et caeteri sancti, quandoquidem et latro confitens sicut rorem sensit? Audierat enim paulo ante sibi dictum ab illo:

“Amen dico tibi, hodie mecum eris in paradiso (Luc. XXIII).”

Pulchre igitur dictum et veraciter adimpletum est:

“Juda, te laudabunt fratres tui. Manus tua in cervicibus inimicorum tuorum: Adorabunt te filii patris tui. Catulus leonis Juda, ad praedam, fili mi, ascendisti. Requiescens accubuisti ut leo, et quasi leaena. Quis suscitabit eum?”

(Gen. XLIX.) Secundum haec et his similia, quae et vox alarum animalium percutientium alteram ad alteram, et vox clare personantium rotarum animalia sequentium (Ezech. III), id est Scripturarum veterum sacramentis evangelicis consonantium, recte dicta est haec facies leonis esse a dextris. Nam facies vituli a sinistris, per quam, videlicet sinistram, significata est adversitas passionis, et facies leonis, ut jam dictum est, a dextris, per quam designatur prosperitas vel gloria resurrectionis. Sinistra autem dixerim pro infirmitate assumptae humanitatis, salvo eo quod sicut resurrectio carnis ejus nostris corporibus, ita passio ejus nostris animabus dextera est. Nam per passionem ejus primam, quae est animarum, resurrectionem habemus, et per resurrectionem ejus, resurrectionem secundam, quae corporum est, in vitam aeternam exspectamus. Sibi ergo soli facies vituli, id est sua passio a sinistris erat secundum quod tristis erat anima ejus, et taedebat, et pavebat (Marc. XIV). Nam interim pro causa valde necessaria dexteram ejus Pater tenebat, id est fortitudinem ejus differri volebat, ut ea non jam tunc, sed opportuno uteretur tempore, juxta quod in psalmo competit dicere:

“Tenuisti manum dexteram meam, et voluntate tua deduxisti me, et cum gloria suscepisti me (Psal. LXXII).”

Nam et si cujuslibet sancti vel justi vox ista esse potest, nihilominus et multo magis ex persona hujus eam intelligi decet. Nam revera juxta quod ipse orans dixit:

“Verumtamen non mea voluntas sed tua fiat (Matth. XXVI),”

Deus Pater manum ejus dexteram tenuit, Deus Pater sua voluntate illum obedientis repressit ad tempus fremitum leonis. Qui paulo ante, scilicet postera die qua passurus, ingressus est civitatem, leviter se excutiens cum parvo flagello, quem fecit de resticulis, tantam multitudinem vendentium et ementium de templo ejecit, et mercimonia sive lucra eorum cum cathedris evertit (Marc. XI). Et deinde cum traderetur, dicendo:

“Quem quaeritis, ego sum (Joan. XVIII),”

totam cohortem praesidis et ministros pontificum cum traditore prostravit. Eo usque tenuit dexteram illam, ut non saltem descenderet de cruce, dicentibus Judaeis:

“Si rex Israel est, descendat nunc de cruce et credimus ei (Matth. XXVII).”

Postquam ergo tenuit manum dexteram ejus, et in voluntate sua deduxit eum, fecit et quod protinus sequitur,

“et cum gloria suscepisti me,”

id est, a mortuis gloriose suscitasti me.