|
[CAP. XIX.]
|
“Tunc ergo apprehendit Pilatus Jesum, et flagellavit.”
|
|
Grande spectaculum mundo, et angelis, et hominibus, ut a servis peccati
princeps libertatis servilibus modis concideretur.
|
“Sed nos, inquit propheta, livore ejus sanati sumus (Isa. LIII).”
|
|
Perspicuum namque est, quia et anima vere doluit pro nobis, et corpus
flagellatum atque laceratum signa injuriae in vibicibus ac livore
portavit.
|
“Et milites plectentes coronam de spinis imposuerunt capiti ejus, et
veste purpurea circumdederunt eum, et veniebant, et dicebant ei: Ave,
rex Judaeorum. Et dabant ei alapas.”
|
|
Haec illi quidem ludentes crudeli joco fecerunt, sed a virtute et
sapientia Dei magno Christi rege cuncta serio suscepta, imo ut fierent
utiliter provisa sunt (I Cor. I). Singulae namque derisiones, singulae
plagae vel percussiones, grandem vocem habuerunt, et omnia pro nobis
justa locuta sunt. Cum enim sanguis proclamet in coelum de terra, quae
aperuit os suum (Gen. IV), et suscepit eum de manu Judaeorum. Spinae
quoque et vestis irrisoria, caeteraeque injuriae sine dubio proclamant
in coeleste propitiatorium, et credentibus in eum potenter impetrant
remissionem peccatorum. Per spineam ergo coronam illud visibiliter
quoque significant, quod de illo propheta praedixit:
|
“Et peccata nostra ipse portavit (Isa. LIII).”
|
|
Spinae namque peccata designant, quae animam pungunt et lacerant. Nam et
propter peccatum homini datae sunt, dicente Domino ad Adam:
|
“Cum operatus fueris terram, non dabit fructus suos, sed spinas et
tribulos germinabit tibi (Gen. III).”
|
|
Sed et quod chlamydem coccineam cum illuderetur non dedignatus est
circumdari sibi. Nunquid non congruit illi, quo propter nos in passione
sua fungebatur, ministerio charitatis? Coccus enim coloris ignei, qui in
tabernaculo Domini offerri, et in veste sacerdotali bis tinctus (Exod.
XXV, XXVIII), jubetur assumi, geminam significat dilectionem, Dei et
proximi, quia fit, ut quidquid offerimus, ignitum et quasi bene
coloratum coram divinis placeat conspectibus. Ipse autem propter nimiam
charitatem suam, qua dilexit nos (Ephes. II), bibit calicem passionis,
sicut ipse,
|
“ut cognoscat, inquit, mundus, quia ego diligo Patrem, et majorem
charitatem nemo habet, quam ut animam suam ponat quis pro amicis suis
(Joan. XV).”
|
|
Igitur huic regi nostro chlamys coccinea bene congruebat, ut ipso habitu
se illum esse ostenderet, qui in lege significabatur, per vitulam rufam
(Num. XIX), cujus corpus pro peccato jubebatur extra castra cremari, et
cinis ejus in aqua cum hyssopo super populum aspergi. Arundinem quoque
sive calamum ab illudentibus accipere non recusavit in manu sua, quod
sacrilegium scriberet Judaeorum, sive ut venenata interficeret animalia.
Habebat namque in manu sua virgam, id est, suam in propria potestate
animam, ut volens poneret atque iterum sumeret eam (Joan. XII). Et sicut
Moyses coram Pharaone suam projecit virgam, quae versa est in colubrum,
devoravitque versas in colubros virgas magorum, iterumque rediit in
virgam (Exod. VIII), sic ipse nunc suam quodammodo positurus erat
animam, ut descenderet in mortem, quae per colubrum intravit in mundum
(Sap. II), colubrosque Aegyptiorum, id est, mortes assumeret peccatorum,
atque iterum in virgam, id est, in potestatem rediret pristinam. Cum in
tali habitu rex Judaeorum adoraretur vel salutaretur, si tunc esset
tempus loquendi, et non magis tempus tacendi (Eccle. III), poterat
veraciter jam proloqui et dicere quod serio sibi deberet omne genu
curvari, et idipsum omnis lingua confiteri (Philip. II). Verumtamen, si
tacebat ipse dum pateretur, clamabat et adhuc clamare non desinit,
propheta ipsius:
|
“Vivo ego, dicit Dominus, quia mihi curvabitur omne genu, et
confitebitur omnis lingua (Isa. XLV).”
|
|
Igitur virtus et sapientia Dei, cum illuditur, cuncta serio
rationabiliterque suscepit, et dantibus alapas faciem suam non avertit.
Sequitur:
|
|