|
Forte autem dicat quis, quia quo tempore beatus Benedictus hanc Regulam
scripsit, necdum sic ordinata fuerant tempora in Ecclesia Romana, sive
stationes, et sacra totius anni officia. Non contradicimus, nam beatus
papa Gregorius, eodem beato Benedicto secundum tempus sine dubio junior,
is maxime tempora haec ordinavit et Ecclesiae Romanae stationes
disposuit, sanctorum atque illustrium Patrum praeclarissimus, ac Deo
dilectissimus, de qualibus recte dicas, quia ordinaverunt tempora
Christi bono odore, usque ad consummationem vitae. Odorati enim sunt
odorem suavissimum, odorem sacrificii veri, scilicet sacrosanctae
passionis Christi, et mente persenserunt quomodo pertineret ad omnes
mundi aetates, et idcirco adduxerunt, quomodo adducere potuerunt easdem
septem aetates ad tantas tanti funeris exsequias venerabiliter
celebrandas, per jam dictas septem Dominicas aetates illas intelligi
volentes, quibus videlicet Dominicis praeeuntibus, ac deinde procedente
quasi funere Domini (quod per dies fere quindecim celebramus), tunc
demum octava Dominica sequitur, qua futuram universalem resurrectionem,
in fide, etc., confessione resurrectionis Dominicae quantis possumus
gaudiis, jure conjubilamus cum alleluia, quod omne canticum vitae et
immortalitatis, quam exspectamus, brevissime significat. Caeteris
Dominicis idcirco alleluia sustulerunt, quia non in gaudium sed in
luctum respiciunt, quamvis juxta rationem aliam omnis prima Sabbati
gaudio Dominicae resurrectionis illustrata sit. Nam prima Dominica in
illum aetatis primae luctum respicit, quem sibi genus humanum ex primis
parentibus assumpsit, quem et Cain augere coepit in eo quod fratrem suum
Abel occidit, primitias inferre properans mortis et homicidii. Secunda,
in illud miseriarum incrementum, quo diluvium inundans corruptam terram
de omni carne vindicavit. Tertia, in illud quod genus Abrahae cui facta
fuerat repromissio beati seminis (quod est Christus) eum qui
repromiserat multis exacerbavit peccatis, quorum venditio Joseph primum
fuit, propter quod in Aegypto captivus ille populus servivit. Quarta, in
illud quod aetate quarta, populus idem recedendo a domo David, ad quem
post Abraham repromissio facta fuerat, pene, quantum in ipso fuit,
eamdem repromissionem irritam fecit colendo vitulos aureos, quos fecit
Hieroboam; serviendo Baal, quem introduxit Hiezabel, et occidendo
prophetas Domini. Quinta, in illud quod tandem duae tribus quae erant
residuae ductae sunt captivae in Babylonem, propter eumdem idololatriae
fluxum, et multum sanguinem innoxium, quem effuderunt. Sexta et septima
Dominicam in sextam et septimam aetates mundi respiciunt, quarum in
altera scilicet sexta aetate, nos adhuc in corpore sumus, a Domino
peregrinamur (II Cor. V), et in labore et aerumna (II Cor. XI) vivimus:
in altera, videlicet in septima, electorum animae requiescunt quidem,
sed nondum habent illam quam in resurrectione accipient gaudii
perfectionem. Quid igitur? Nunquid Spiritus sanctus, quo et beatus
Benedictus plenus existens, et Patres apostolici sine dubio aspirati,
tempora, sicut jam dictum est, et melius quam dicere aut intelligere
possimus, ordinaverunt, mutabilis aut diversae est intentionis, ut
tibias suae musicae perflans, dissonantiam istam in una tantummodo
fecerit de alleluia, quibus temporibus debeat dici? Revera multo sanius
est magisque propter pacis charitatisque custodiam expedit, caput
Quadragesimae, ut supra jam dictum est, Septuagesimam intelligere quam
beatum Benedictum dissentientem ab Ecclesia Romana usu dissono
demonstrare. Non simus ita incauti adulatores cujuslibet sancti, ut
quasi auctoritate ejus dissentiamus a caeteris, praesertim cum idem
saepe dictus Pater de majoribus quoque licentiam dederit ordinandi
aliter quam ipse ordinaverit, exempli gratia cum dicit: Quod si cui haec
psalmorum distributio forte displicuerit, ordinet, si melius aliter
judicaverit.
|
|