CAPUT XX. Quid dictum sit:

“Egredimini et videte, filiae Sion, regem Salomonem in diademate, quo coronavit eum mater sua, in die desponsationis illius, et in die laetitiae cordis ejus.”

Quid multis morer?

“Egredimini,”

dicit Spiritus sanctus,

“egredimini et videte, filiae Sion, regem Salomonem in diademate quo coronavit eum mater sua in die desponsationis illius, et in die laetitiae cordis ejus (Cant. III).”

Videte hunc regem sapientiae, regem fortem, et experimento discite quam vera sit sententia quam supra memoravimus de illo: Quomodo

“apud ipsum est sapientia et fortitudo (Job. II).”

Conamur sapientiam praedicare in eo patiente et moriente, et deinde de fortitudine aliquid dicere, sed sermo deficit, res autem diligentius contemplanti animo magis ac magis supercrescit et effulgescit. Videte hunc regem coronatum, videte in manu ejus sceptrum, videte vestem purpuream, videte salutantes, videte Romanos adorantes. Nolite hoc solum videre in corona ejus quod spinea sit. Videte in spinis illis illum cujus praeparatoriae spinae sunt, corona gloriae et honoris, sicut Psalmista cecinit:

“Minuisti eum paulo minus ab angelis, gloria et honore coronasti eum (Psal. VIII).”

Videte non solum calamum pro sceptro datum, sed videte rem veram, cujus illud est praesagium, scilicet summum coeli et terrae imperium, quia cum calamo illo propter calamum illum die ipsa

“data est illi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII).”

Videte non solum purpuram illam manufactam irrisorie circumpositam, sed in purpura illa meditamini purpuream Ecclesiam sanguine illius emundatam, sanguinem suum pro illo fusuram. Et in illis Romanae potestatis militibus cum risu genua flectentibus, cum risu vel joco adorantibus, videte quid portendatur, et illius tacentis cogitatus sonet in cordis vestri auribus, velut si dicat: Vivo ego, quia mihi incurvabitur Romani imperii genu, et confitebitur lingua Hebraica, lingua Graeca, lingua Latina, me regem esse Judaeorum, imo et Regem regum, et Dominum dominantium, nec erit irritum, quamvis cum ironia, quamvis cum hostili irrisione scripseritis,

“Jesus Nazarenus rex Judaeorum (Joan. XVIII),”

id est Salvator sanctus, Rex omnium Deo confitentium. Talem videntes regem Salomonem, scitote illum fuisse diem desponsationis illius, et diem laetitiae cordis ejus. Desponsationis quidem ejus, qua sibi Ecclesiam per suum sanguinem desponsavit: desponsationis multum differentis a desponsationibus carnis, sive hujus saeculi, quomodo illae a voluptate incipiunt, et in dolore desinunt. Ista autem desponsatio incoepit a dolore, ut diceret,

“Deus meus, Deus meus, utquid dereliquisti me (Matth. XXVII),”

et perficitur in aeterna voluptate et laetitia cordis ejus, quia post dolorem inundantem dixit:

“Consummatum est: (Joan. XIX).”