LIBER SEPTIMUS.



Index

CAPUT PRIMUM. Item de thesauro fidei, spei et charitatis, in tribus libris Salomonis, quod super illo quidem thesauro sapientiae gaudendum sit; formidandum autem, quod vir tam sapiens cecidit, vel cadere potuit.

CAPUT II. De coaeternitate Patris vel Filii, secundum haec verba Sapientiae: “Antequam quidquam fieret, ego jam concepta eram,” et caetera; et de Incarnatione ejusdem sapientiae, secundum haec verba: “Sapientia aedificavit sibi domum,” et reliqua.

CAPUT III. De his quae sequuntur in eodem libro Proverbiorum, quomodo fere totus sermo, quasi in conflictu sit per oppositionem justi et impii, sibi invicem adversantium et compugnantium secundum quod ait ipsa incarnata Sapientia: “Non veni pacem mittere, sed gladium. ”

CAPUT IV. Item de oppositione justi, qui videlicet ex fide vivit, et impii, id est, fidem non habentis, et qualis secundum eumdem librum Parabolarum finis utrorum sit.

CAPUT V. Item de fide, quod ipsa sit mulier fortis, de qua in fine ejusdem libri scriptum est: “Mulierem fortem quis inveniet, procul et de ultimis finibus pretium ejus.”

CAPUT VI. Item pro dignitate ejusdem fidei, quomodo dictum sit: “Confidit in ea cor viri sui, et spoliis non indigebit, reddet ei bonum et non malum omnibus diebus vitae suae” .

CAPUT VII. Quod vel quale bonum reddat fides, sive Ecclesia fidelis, ut merito confidat in ea cor viri sui secundum alphabetum Hebraicum, cujus singulae litterae singulis versibus praefixae sunt.

CAPUT VIII. De admiranda fidei potentia, maxime in hoc dicto: “Sindonem fecit, et vendidit, et cingulum tradidit Chananaeo.”

CAPUT IX. Quomodo ad instructionem fidei pertineat sequens liber Ecclesiastes: “Vanitas vanitatum et omnia vanitas.”

CAPUT X. Quomodo jure vanitatis arguuntur omnia quae fecit Deus sex diebus in comparatione diei septimi, in quo requievit.

CAPUT XI. Quod non tam ipsa creatura quam creaturae usus immoderatus, vel amor perversus, recte vanitatis arguatur; quomodo dicit Scriptura: “Et vidit Deus cuncta quae fecerat, et erant valde bona.”

CAPUT XII. De eo quod ait: “Deum time, et mandata ejus observa, hoc est enim omnis homo,” et quod absque timore Dei, omnis homo vivens sit vanitas.

CAPUT XIII. Quod haec duo, fides, quae in Parabolis instruitur, et spes, quae in Ecclesiaste roboratur, operentur per tertium, scilicet per charitatem, quae in Canticis loquitur.

CAPUT XIV. Quomodo in tribus istis, fide, spe et charitate, utiliter speculari possumus, quomodo magis ac magis ad cognitionem sanctae Trinitatis erudiamur.

CAPUT XV. Quod in Scripturis antiquis nomina haec, fidei, spei et charitatis fere ita raro inveniantur, cum res ipsarum ubique praedicentur, sicut relativa nomina, Patris, et Filii, et Spiritus sancti, aut tacentur, aut rarissime, et cum cautela pronuntiantur.

CAPUT XVI. Item de fide, spe et charitate, quod per haec tria in sanctis Scripturis assimiletur sancta Trinitas, et de capitulo Apostoli: “Tunc autem cognoscam, sicut et cognitus sum,” quid sit cognoscere vel cognosci.

CAPUT XVII. Quo sensu vel qua intentione dixerit Apostolus: “Nunc autem manent fides, spes, charitas, tria haec, major autem horum est charitas,” et quod haec tria sunt inseparabilia, sicut et ipsa Trinitas.

CAPUT XVIII. Orandum est ut, quoniam per haec tria reformamur ad similitudinem Trinitatis, augeat in nobis fidem, augeat spem, augeat charitatem beata Trinitas.