CAPUT XII. De pugna quatuor ventorum coeli, et de eo quod Antiquus dierum sedit, et quod Filius hominis venit in nubibus coeli, et de judicio mundi.

(CAP. VII).

“Anno primo Balthasar regis Babylonis, Daniel somnium vidit. Visio autem capitis ejus in cubili suo, et somnium scribens brevi sermone comprehendit, summatimque perstringens, ait: Videbam in visione mea nocte, et ecce quatuor venti coeli pugnabant in mari magno, et quatuor bestiae grandes ascendebant de mari diversae inter se.”

Magnum et evidens hac visione Christi Filii Dei ejusdemque filii hominis testimonium, magnum et amplum hujusce revelationis spectaculum, quo libentius nihil aspiciant simplices oculi credentium, nihil dulcius audiant benevolae aures diligentium Deum Patrem antiquissimum, et Dei Patris Filium, hominem quidem novum, sed Deum nihilominus antiquum.

“Quatuor, inquit, venti coeli pugnabant in mari magno, et quatuor bestiae grandes ascendebant.”

Quid bestiae significaverint, unus de assistentibus satis exposuit.

“Haec, inquit, bestiae magnae quatuor, quatuor regna consurgent de terra.”

Sed quare venti, et quare bestiae? Nimirum venti propter vanitatem, bestiae propter ferocitatem.

“Vanitas vanitatum, inquit Ecclesiastes, et omnia vanitas (Eccle. I).”

Mare magnum est hoc saeculum. Quatuor venti ergo coeli in hoc mari magno pugnaverunt, quia quatuor regna saeculi hujus, status sui brevitatem non considerantes, in vanum flaverunt, regnum Babyloniorum propter superbiam et luxuriam, alas habenti, leaenae assimilatum, regnum Persarum et Mederum urso propter ferocitatem, regnum Graecorum pardo propter levem sectarum varietatem, regnum Romanorum terribili atque mirabili bestiae dentes ferreos habenti propter insuperabilem fortitudinem comparatum. Quid aliud haec regna bestialia, quam venti fuerunt? Venti, inquam, et venti coeli fuerunt, non tamen coelum possederunt, quod per superbiam contingere se putaverunt, sed ne mare quidem diu tenere potuerunt, quod ad horam turbaverunt atque pertransierunt. Illis ergo cum ventosa vanitate sua praeterlapsis.

“Aspiciebam, inquit, donec throni positi sint, et Antiquus dierum sedit.”

Nimirum haec erat dulcis imago regni Dei, quod exspectabat, ut superius jam dictum est, is ipse qui haec vidit, civis coeli, peregrinus hujus saeculi, captivus illius Babylonis, unde et ardentior erat desiderator regni Dei, ita ut vir desideriorum mereretur vocari, et pro consolatione animae suae tantas tamque mirificas videre visiones ejusdem regni Dei. Quid enim dulcius, quid ad consolationem commodius, ut videret, optare, inquam, potuit? Antiquus, ait, dierum, sedit. At ille olim in genere humano sedem non habebat, quia per praevaricationem primi hominis, regnum peccati et mortis in hunc mundum introierat. Ergo sedit, id est contra regni sui persuasorem diabolum judicium constituit. Sequitur enim:

“Judicium sedit, et libri aperti sunt.”

Hoc quidem de judicio futuro intelligitur, quia de ultimo regni diabolici rege Antichristo sic praemissum est:

“Considerabam cornua, et ecce cornu aliud parvulum ortum est de medio eorum, et tria de cornibus primis evulsa sunt a facie ejus, et ecce oculi quasi oculi hominis erant in cornu isto, et os loquens ingentia.”

Sed subinde sequitur:

“Aspiciebam in visione noctis, et ecce cum nubibus coeli quasi Filius hominis veniebat et usque ad Antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem et honorem et regnum, et omnis populus tribus ac linguae ipsi servient.”

Hoc primo certe in adventu factum esse, certum tenet Christiana fides. Filius hominis jam usque ad Antiquum dierum pervenit, jam in conspectu ejus obtulimus eum, quicunque propter peccata nostra oblatum esse credimus, et confitemur eum, et quotidie in sancto altari oblationis ejus sacrum celebramus mysterium. Jam dedit ei potestatem, et honorem et regnum. Jam enim propter passionem mortis, gloria et honore coronavit eum, et constituit eum super opera manuum suarum (Hebr. II). Nam hoc est quod, cum surrexisset a mortuis, dicebat:

“Data est mihi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII).”

Et tunc omnes populi, tribus, et linguae ipsi serviunt, baptizati in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti, secundum ejus imperium. Quid enim si qui adhuc servituti ejus contradicunt? Profecto servitutem debent, et ab ipso poenam recipient, propter servilem suum timorem, propter suam cervicosam rebellionem:

“Sede, inquit, a dexteris meis, donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum (Psal. CIX).”

Et subinde:

“Dominare in medio inimicorum tuorum (ibid.).”

Igitur quod dictum est:

“Aspiciebam donec throni positi sunt, et Antiquus dierum sedit,”

itemque

“judicium sedit, et libri aperti sunt,”

majestatem quidem personat judicii futuri, et adventus secundi. Verumtamen ita ut primi quoque adventus nonnulla consideratio sit, quo idem judicium coepit agi, testante ipso Judice, cum dicit:

“Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan. XII).”

Proinde ad laudem Dei, ad gloriam regni Dei, quod nunc intra nos est, referre libet haec ad primum adventum Christi Filii Dei, ut videlicet primo adventu coeptum fateamur, quod in secundo consummandum est.