|
Idcirco autem tres personas confitentes, tres deos nihilominus dicere
prohibemur, quia nec ipsa, quae praedicta est, relatio Deo per accidens
evenit, nec aliud quodlibet accidens divinae substantiae se interserit.
Non enim in his tribus personis ulla est diversitas, aut quantitatis,
aut qualitatis, aut temporis, aut loci, aut faciendi, aut patiendi, aut
situs, aut habendi. Quantitatis, eo quod substantialiter tam Pater quam
Filius, et Spiritus sanctus aeque sit immensus; qualitatis, eo quod item
substantialiter aeque sit sanctus, justus et bonus; temporis, eo quod
aeque sine initio sit; loci, quod aeque incircumscriptus et in omni loco
sit; faciendi, eo quod operatio Trinitatis aeque impermutabilis sit;
patiendi, eo quod aeque nulli suhjacet passioni; situs, eo quod aeque
nulla teneatur positione locali jacendi, aut sedendi. Ejus vero generis,
quod dicitur habere, eo quod nunquam de Deo nisi figurate praedicetur
calceatus, armatus, coronatus, et his similia. Unde ergo numerus deorum
in Trinitate potest astrui, ubi deest accidentium multitudo, quae sola
in his quae sub eadem specie sunt, individuis numerum facit? Nam verbi
gratia, cum sit homo specialis unus, et omnes homines specie sint unus,
ut ipsi quoque gentiles perhibent philosophi, scrutare quaecunque in
individuis numerum faciunt, et nihil omnino invenies praeter solam
multitudinem accidentium. Sed haec, ut dictum est, a divinitate penitus
aliena sunt. Quapropter nec est cur vel unde dicatur pluralitas deorum.
|
|