R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

AD VENERABILEM ECCLESIAE RATISPONENSIS EPISCOPUM CUNONEM PRO LIBRO DE
DIVINIS OFFICIIS


EPISTOLA

Primitias frugum terrae (Deut. XXIII) quam Dominus dedit mihi, nunc offero secundum praeceptum sanctae ac mysticae legis, dum praesens opusculum, quod de divinis scripseram officiis, diu expetitum mitto tibi, Cuno pater mi, hactenus abbas coenobii Segebergensis, nunc autem, adaucta super te Domini gratia, pontifex Ecclesiae Ratisponensis. Primitiae namque sunt istae cunctorum operum, quae mihi a Domino provenisse gavisus es, et libenter legisti, non dubitans ea commendare, et testificari, quod veraciter sint fruges terrae quam Dominus dedit, id est, veri sensus sanctae Scripturae, quam Spiritus sanctus condidit (II Petr. I). Multa eorumdem operum tuo nomine attitulavi, nonnulla nomine Domini Coloniensis archiepiscopi Friderici. Hoc autem quod primum erat, et alia pauca sine splendore cujusquam tituli dimiseram, ut ipse nosti. Itaque primitias quidem frugum obtuleram, et dimiseram eas in conspectu Domini Dei, et, adorato Domino, epulabar in Scripturis, juxta quod ibidem protinus lex sancta dicit: Et, adorato Domino Deo tuo epulaberis in omnibus bonis, quae Dominus Deus tuus dederit tibi (Deut. XXVI). Sed primitias istas sub nullius obtuleram praesentia sacerdotis, cum lex hoc modo fieri decreverit. Tolles de cunctis frugibus tuis primitias, et pones in cartallo, pergesque ad locum, quem Dominus Deus tuus elegerit, ut ibi invocetur nomen ejus, accedesque ad sacerdotem, qui fuerit in diebus illis, et dices ad eum: Profiteor hodie coram Domino Deo tuo, quod ingressus sim terram, pro qua juravit patribus nostris, ut daret eam nobis (ibid.); suscipiensque sacerdos cartallum de manu ejus, ponet ante altare Domini Dei tui (Num. XXXIV; Psal. LXXVII). Cur non secundum ritum hunc mysticum ad sacerdotem accesserim, dicam: Nondum alicui notus pontifici, et sacerdos qui erat in deibus illis non curaret, neque admitteret me ad professionem hujusmodi; neque crederet saltem, quod mihi exiguo sorte divisum fuisset quidquam de terra ista intra tribus Israel, in funiculo distributionis. Ego autem sciebam quod neque Moyses neque sacerdotes, sed solus Jesus sorte divisisset terram trans Jordanem tribus Israel (Josue XV), et proinde de sacerdotum patrocinio non multum curans, tenebam cartallum, et primitias frugum hujusmodi congerebam, et ponebam ante altare Domini Dei, habebam enim intentionem hanc, et desiderium hoc, ut placeret oblatio mea in conspectu Domini. Audiebam interea tale quidpiam, quod me recordare faceret illius ex historia veteri, quod cum locutus fuisset Dominus ad Moysen dicens: Loquere filiis Israel, ut tollant mihi primitias ab omni homine, qui offert ultroneus, accipietis eas (Exod. XXV), et illi certatim offerrent, venerunt artifices et dixerunt Moysi: Plus offert populus quam necessarium est, oblata sufficiunt et superabundant (Exod. XXXV, XXXVI). Simile huic audiebam, quia dicebatur adversum me: Iste scribit quod necessarium non est. Sancti scripserunt, sanctorum scripta sufficiunt et superabundant, non sufficimus legere quae sancti scripserunt, nedum haec quae isti ignoti sine auctoritate de corde suo scribunt. Haec et alia multo graviora surda aure praeteriens, ut totus eram possessus ab ea quae me tacere non sinebat, dilectione Verbi Dei, et primitias istas et alia nonnulla in cartallo meo congessi, donec venires tu amicus et patronus fidelis, per quem ego innotescerem sacerdoti Domini Ecclesiae Agrippinensi. Ecce autem tu, sacerdos, gratuita vocatione Domini, tu pontifex factus ex spontanea electione cleri et populi, ad quem cum primitiis, imo et cum cunctis frugibus hujusmodi fiducialiter accedam et dicam: Profiteor hodie coram Domino Deo tuo, quod ingressus sim terram, pro qua juravit patribus nostris, ut daret eam nobis (Deut. XXVI). Scio enim quod professionem istam libenter accipias, ut dicam, quia Dominus Jesus, qui populo suo traducto per aquas Jordanis, sorte divisit terram in funiculo distributionis, id est qui credentibus et justificatis gratia ipsius per lavacrum regenerationis et renovationis Spiritus sancti (Tit. III) divisiones gratiarum distribuit, meam quoque parvitatem in eadem distributione cognovit secundum funiculum hunc (I Cor. XII), quem exprimens Evangelista: Tunc, inquit, aperuit illis sensum, ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV). Parum dixi quod libenter accipias professionem hujusmodi, imo et hoc veraciter dicere possum, quia nimis, et plus quam vellem insistens, etiam me adjurasti, ut non contentus dixisse tibi, scriberem quoque, qualiter in hanc terrae optimae partem ingressus sim, cui adjuramento cur obedire necdum ausus sim, Deus scit, et tu mihi conscius, ex parte nosti . Suscipies ergo, o sacerdos Domini, cartallum de manu mea, et pones ante altare Domini, majori cum auctoritate quam hactenus feceris, et ego loquar in conspectu Domini, quoties vel tu, vel aliquis exemplo tuo, scripta nostra relegere dignatus fuerit, tanquam fruges terrae quam Dominus dedit, cui Dominus benedixit. Sunt autem praesentium primitiarum libelli XII et deinde caeterorum, quaecunque obtuli, numerum subscribere curavi. Commentariorum in Job librorum X abbreviatum ex abundantia sensuum atque dictorum beati Gregorii. Tractatus in Evangelium Joannis librorum XIV. Opus de operibus sanctae et individuae Trinitatis librorum XLII. Opus in Apocalypsin Joannis librorum XII. Opus in XII minores Prophetas librorum XXX. Opusculum de victoria Verbi Dei (quod pene tuum proprium est) librorum XII [XIII]. Et opus de gloria et honore Filii hominis secundum Evangelium Matthaei, in quod tu more tuo me impulisti. Et opus ex libris Regum, de glorioso rege David, in quod me Dominus meus Coloniensis archipraesul vehementer impulit, quorum in altero usque ad octavum, in altero usque ad undecimum librum processi , in quibus nunc teneor, quae cum vita comite, perfecero, dimittam et ista per manum tuam in conspectu Domini, et adorato Domino epulabor in omnibus bonis, quae dederit mihi. Opusculum quoque in Canticis canticorum VII libellis explicui, quod tu tanto libentius legisti, quanto fidelius ac devotius beatam Virginem Mariam, dilecti Filii Dei Genitricem diligis, cujus honori idem opus totum dedicari studui. Haec commemorans plurimum congratulor tibi quod aliquem jam fructum perceperis magnae dilectionis, quia Verbum Dei te semper dilexisse et diligere optime novi. Hoc verbum flamma tua est, lux tua est, et hoc habens in corde et in ore tuo, lucerna tu es quam Deus, qui accendit, non solum absconditam esse noluit, verum etiam majore quam eras in domo majus super candelabrum quam steterat, poni ac lucere voluit (Matth. V). Nec dubito, quin omnis simplex oculus te videns, congaudeat propter lucem verbi, quae ex ore tuo radiat, credo tanto abundantius, quanto plures in domo sunt, in qua lucem hujuscemodi ministrare debes. Ego praecipue exsultare debeo in lumine tuo. Nec vero ad horam exsultare volo, aut debeo in hoc lumine tuo, sed in exsultationem sempiternam tendo, quo et te tendere scio. In hoc est enim vera exsultatio, non quia ditior, aut gloriosior factus es in hoc saeculo, sed quia divitiarum praesentium et hujus gloriae cumulus atque perfectio manet in coelo, dum divitiae praesentes manum implent ad faciendam eleemosynam, cupienti thesaurizare in coelo (Matth. VI). Et gloria praesens, quoniam secundum Deum est, materia fit amplioris dilectionis, et gratiarum actionis, quia misericordiam hanc socia roborat veritatis spes, juxta illud: Misericordia et veritas praecedent faciem tuam, Domine, misericordia te hic exaltavit (Psal. LXXXVIII). Veritas illic te beatum faciet, scientem nunc, et perfectius sciturum tunc sanctorum jubilationem, de quibus ita dictum est: Domine, in lumine vultus tui ambulabunt, et in nomine tuo exsultabunt tota die, et in justitia tua exaltabuntur (ibid.)