|
Jam altius procedendum est in hac meditatione mortis, sicque meditandum,
ut per meritum fidei meditatio sit digna conspectu Domini, sicut
scriptum est: Et meditatio cordis mei in conspectu tuo semper (Psal.
XVIII). Quomodo? Nimirum meditando non solum mortem nostram, quam
propter superbiam et inobedientiam primus homo incidit, et nobis omnibus
haereditariam reliquit, verum etiam et maxime mortem Domini nostri Jesu
Christi, qui mortem nostram moriendo devicit, et vitam resurgendo
reparavit. Sequamur ergo capitulum superius praescriptum. Postquam
dixit: Et erudiens instruit disciplina, ut avertat hominem ab his, quae
fecit, et liberet eum de superbia, eruens animam ejus a corruptione, et
vitam illius, ut non transeat in gladium, increpat quoque per dolorem in
lectulo et omnia ossa illius marcescere facit, abominabilis ei fit in
vita sua panis et animae illius cibus ante desiderabilis: Tabescet caro
ejus, et ossa quae tecta fuerant, nudabuntur. Appropinquabit corruptioni
anima ejus, et vita illius mortiferis. Tunc demum intulit: Si fuerit pro
eo angelus loquens unum de similibus, ut annuntiet hominis aequitatem,
miserebitur ejus et dicet: Libera eum ut non descendat in corruptionem.
Inveni in quo ei propitier, etc. Consumpta est caro ejus a suppliciis,
revertatur ad dies adolescentiae suae (Job XXXIII). Duo similia, duas
esse mortes, jam supradixi, alteram animae, et alteram corporis, et
utramque hic unus Scripturae hujus versiculus breviter innuit.
Appropinquabit anima ejus corruptioni, et vita illius mortiferis.
Corruptio namque hoc loco recte intelligitur mors, cui anima omnis etiam
electi sic appropinquavit, ut non tamen descenderet in corruptionem
eamdem, scilicet mortem, segregata licet in tenebris, et liberata a
suppliciis aeternae damnationis per fidem Jesu Christi, cujus adventum
expectabant omnes sancti ab origine mundi. Ipse diabolus corruptio est,
etenim nomen illi mors. Mortiferae autem sunt omnes passiones mortis
ejus, quae est resolutio corporis, quibus videlicet mortiferis sic
appropinquavit vita hominis, qua in corpore vivit, ut non solum
inhibitus sit comedere de ligno vitae, quo viveret in aeternum, verum
etiam breviores ejus dies sint, quam olim adhuc recenti saeculo fuerunt.
Nam dies annorum nostrorum, ait Psalmista, in ipsis septuaginta anni, si
autem in potentatibus octoginta anni, et amplius eorum labor et dolor
(Psal. LXXXIX), Et haec duo in quo similia sint, scilicet mors animae et
mors corporis, jam superius dictum est, quia nimirum sicut vita corporis
anima, sic vita animae Deus est: ut sicut recedente anima corpus
putrescit et in pulverem revertitur, sic Deo propter peccatum deserente
animam, illa tenebrescit et aeternae corruptionis, scilicet diaboli
sepulcrum efficitur. Nunc ergo superest dicere quis vel qualis angelus
locutus fuerit unum de his similibus, et quod vel quale illud unum sit,
et quae vel qualis locutio quam vel qualem hominis aequitatem
annuntiaverit.
|
|