|
Chrisma Graece, Latine dicitur unctio, a quo nomine Dominus noster
Christus, id est unctus nuncupatur. Chrismate ungendum primus Moses
instituit in Exodo (Exod. XXX), quod et jubente Domino composuit, et eo
primum Aaron et filii ejus uncti sunt (Levit. VIII). Eratque eo tempore
mystica unctio tantum in regibus et sacerdotibus, qua Christus rex
summus et sacerdos verus praefigurabatur. Sed postquam per seipsum
veniens Christus Dei Filius, a Deo Patre coelesti et vero unguento est
delibutus, jam non soli pontifices et reges, sed et omnis Ecclesia
unctione chrismatis per impositionem manuum consecratur. Quod solis
debeatur episcopis ut consignent et Spiritum Paracletum tradant, non
solum consuetudo Ecclesiae demonstrat, verum et illa lectio Actorum
apostolorum, quae asserit, quibusdam in nomine Domini Jesu baptizatis
per impositionem manuum Pauli apostoli datum esse Spiritum sanctum, ut
ibi legitur:
|
“Et cum imposuisset manus illis Paulus, venit super eos Spiritus sanctus
(Act. XIX),”
|
|
etc. Item in alio loco scribitur quod apostoli Hierosolymis Petrum et
Joannem miserunt Samariam, ut jam baptizatis traderent Spiritum sanctum:
|
“Tunc imponebant illis manus: et accipiebant Spiritum sanctum (Act.
VIII).”
|
|
Ubi aperte datur intelligi solis pontificibus, apostolorum vicariis
deberi, ut consignent, et Paracletum tradant. Legitur autem in Gestis
pontificalibus quod Sylvester papa constituit ut baptizatum linat
presbyter chrismate, levatum de aqua, propter occasiones transitus
mortis, ne propter absentiam episcopi, et difficultatem eum consequendi,
sine manus impositione baptizati migrent. Presbyteris itaque chrismate
baptizatos ungere licet, sed quod ab episcopo fuerit consecratum, non
tamen frontem (quod solis debetur episcopis) sed verticem. Forte aliquis
dicat: Quid mihi prodest post baptismatis mysterium, mysterium
confirmationis? Nam si post fontem, adjectione novi generis indigemus,
quantum video, non totum de fonte suscepimus. Non ita intelligendum est.
Nam quid prodest, si quisquam parentum magnam parvulo conferat
haereditatem, nisi provideat illi tutorem? (Gal. IV.) Paracletus quippe
regeneratis in Christo custos et consolator, et tutor est, qui possent
suadente diabolo, sicut parvuli facultatem, perdere baptismi utilitatem,
si hunc non haberent tutorem. Igitur chrisma Spiritus sancti signum est,
cujus et virtutem continet. Et pulchre Spiritui sancto, per hanc speciem
suam nobis complacuit dare gratiam. Fructus namque et pinguedo est
oleae, quae arbor pacis et luminis ministra est, commisto balsamo, cujus
arbor odorifera una est et praecipua arborum aromaticarum. Sanctus autem
Spiritus divinae substantiae pinguedo est, ita ut quicunque ex eo
refectus fuerit, dicat:
|
“Impinguasti in oleo caput meum (Psal. XXII).”
|
|
Et balsami odor in oleo suavitatem ejusdem Spiritus sancti significat,
qua cunctos qui nasum, id est virtutem habent discretionis, bono odore
allicit et suimet appetentes efficit. Quem quicunque accipiunt, cum
Apostolo dicunt:
|
“Christi bonus odor sumus Deo in omni loco (II Cor. II; Hebr. XIII).”
|
|
Bene ergo Spiritus sanctus, qui propter nos idcirco agit visibilia, quo
per haec facilius capere queamus invisibilia, per hoc simile suam nobis
suavem et odoriferam infundit gratiam.
|
|