Psalmus 101.

Et continuo psalmo centesimo primo flens, sic dicit:

“Domine, exaudi orationem meam, et clamor meus ad te veniat. Non avertas faciem tuam a me,”

etc. Quid enim haec dicendo deflet, nisi quia a regno differtur, nisi quia in hac mortalitate tenetur.

“Percussus sum, inquit, ut fenum.”

Subauditur, ex vindicta peccati primorum parentum. Ac deinceps:

“Dies mei sicut umbra declinaverunt, et ego sicut fenum arui.”

Habet autem hic psalmus in titulo sic:

“Oratio pauperis cum anxiaretur, et coram Domino effunderet precem suam.”

Pauper iste principaliter quidem est Christus, secundarie autem populus humilis, vel quilibet Christi servus est. Idcirco titulus iste sic in diversa tempora, scilicet praeteritum et futurum, dispertitur.

“Oratio pauperis cum anxiaretur,”

hoc praeteritum est. Praeteriit namque anxietas pauperis, praeteriit anxietas mortis Christi, in qua dixit:

“Percussus sum ut fenum,”

etc. subjungens de resurrectione sua:

“Vigilavi, id est resurrexi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto,”

scilicet in coelum ascendens. Porro cum effuderit coram Domino precem suam, futuri est temporis, ac si diceretur quotiescunque effuderit. Hoc enim fit, et futurum est usque in finem saeculi, scilicet ut exemplo illius tali oratione precem suam effundat quilibet pauper Dei.