CAPUT LXXII. Quod potius redeundum sit ad cordis discretum, et cum bonis operibus facienda confessio peccatorum.

NUN.

“Scrutemur vias nostras, et quaeramus, et revertamur ad Dominum.”

Anathematizemus pessimam hanc desperatoris sectam, potiusque

“vias nostras,”

id est sanctas scrutemur Scripturas, et credentes illis testantibus quod Deo cura sit de nobis,

“quaeramus, et revertamur ad Dominum,”

quia sicut supra dixi,

“Bonus est Dominus sperantibus in eum, animae quaerenti illum.”

NUN.

“Levemus corda nostra cum manibus ad Dominum in coelum.”

Non, inquam, desperemus, sed

“levemus corda cum manibus,”

id est fidem habeamus cum bonis operibus. Ita fiet ut

“ex ore Altissimi,”

ex ore Domini qui est in coelis, post mala nostra quae commeruimus bona ejus egrediantur, convertatque captivitatem Sion, et nos simus sicut consolati, et de bonis oris ejus, gaudio os nostrum repleatur (Psal. CXXV). NUN.

“Nos inique egimus, et ad iracundiam provocavimus, idcirco tu inexorabilis es.”

Non dicamus singuli: Fatum me constringit, necessitas quae in stellis fixa est me compulit, non enim creatura Dei mala est, sed

“nos inique egimus,”

nostrum quisque peccati dominum collo suo sponte adduxit. Atque hoc modo te, Deus,

“ad iracundiam provocavimus, idcirco tu inexorabilis es,”

ne statim liberares liberari volentes, et adversus peccatum pugnantes.