CAPUT XI. Quod haeresis Sabelliana personas confundens, consequenter dicta sit Patripassiana.

Alter vero, videlicet Sabellius, diverso quidem, sed non minus detestabili errore personas Trinitatis confundens, unam esse personam asserit, id est ipsum sibi esse Filium, qui Pater est, ipsumque Spiritum, ita caecus mente ut haec tam praeclara, tam aperta testimonia non attendat Domini dicentis:

“Ite, baptizate omnes gentes in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Itemque eo baptizato in Jordane, vocem de coelo dicentem:

“Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi bene complacui (Matth. III),”

sanctumque Spiritum in columbae specie super eum descendentem. Hanc haeresim consequenter Patripassianam dicimus. Nam si idem ipse Filius, qui Pater est, cum Filius incarnatus et passus sit, procul dubio Pater ipse incarnatus et passus est. Unde recte, ut dictum est, Patripassianam hanc haeresim nominamus. Sed nos hunc errorem exsecrantes, Verbum quod erat in principio apud Deum; Verbum, inquam, Deum, non ipsum, apud quem erat hoc Verbum, credimus et confitemur carnem factum, videlicet alium eum qui genuit, alium confitentes eum esse qui genitus est; alium, inquam, in persona, non aliud in substantia. Unde ait ipse Filius:

“Ego et Pater unum sumus (Joan. X).”

Unum utique secundum substantiam sumus, secundum pluralitatem personarum eum dixisse non dubitamus.