|
Benedixitque singulis benedictionibus propriis, et praecepit ei dicens:
Ego congregor ad populum meum, sepelite me cum patribus meis in spelunca
duplici, etc. Hic item quaeritur, cum singulis benedixerit
benedictionibus propriis, cur de sacerdotio Aaron in tribu Levi, quod in
illa gente sanctissimum atque celeberrimum fuit, nullam mentionem
fecerit. Nam et si recte dicit, Simeon et Levi fratres vasa iniquitatis
bellantia, in consilio illorum ne veniat anima mea, et in coetu illorum
non sit gloria mea, quia in furore suo occiderunt virum, et in voluntate
sua suffoderunt murum, etc. Attamen filii Levi postea in ultionem vituli
laudabiliter arma corripuerunt, et proinde illis dictum est:
Consecrastis manus vestras hodie Domino, unusquisque filio et fratre
suo, ut detur vobis benedictio (Exod. XXXII). Hoc ergo quaeritur cur
illud sacerdotium in benedictionibus suis pater omiserit, nullamque
Levitici praedicaverit laudem ministerii? Ad quod primo dicendum quia de
novissimis diebus se annuntiare professus est, illud autem sacerdotium,
sive ille Leviticus ordo ad istos novissimos dies, ad istos fines
saeculorum non pertinet. Deinde et hoc sciendum quia sacerdotium Aaron
non pro benedictione datum, sed pro significatione benedictionis fuit
concessum. Nec illa sacrificia taurorum, aut vitulorum, seu arietum et
hircorum, non a Deo jussa fuere, sed permissa, sicut et prophetae
testantur (Hebr. VII; Psal. XXXIX, XLIX), quod suo loco dicendum erit
plenius. Caeterum verum sacerdotium secundum ordinem Melchisedech in
tribu Juda Christo fuit repositum, dicente David: Juravit Dominus, et
non poenitebit eum: Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem
Melchisedech (Psal. CIX). Et si recte perspiciens, hic idem pater in
benedictionibus Judae de isto non tacuit, dicendo: Lavabit vino stolam
suam, et sanguine uvae pallium suum. Lavare quippe vino stolam, et
sanguine uvae pallium suum, id est, dare poenitentiam et remissionem
peccatorum per sanguinem suum, veri et unici sacerdotis officium est.
Sane quod dicit: Ego congregor ad populum meum, id est descendo ad
inferos, ubi Salvatorem, qui mittendus est et qui erit exspectatio
gentium, universus exspectat, donec veniat, populus sanctorum. De cura
quam habet sepeliendi corporis sui, jam superius dictum est.
|
|