CAPUT XVII. De septuaginta annis captivitatis, quando, teste Scriptura sacra, completi fuerint, et quomodo de illis Josephus sibimet contraria scripserit.

Porro cum captivitas illa Judaici populi, captivitatem significet peccati, quae universo, ut dictum est, generi humano accidit, consequenter ejusdem relaxatio captivitatis salvationem significat mundi, et ut secundum verba Scripturae hujus loquamur, typus fuit consummandae praevaricationis, finiendi peccati, delendae iniquitatis, adducendae justitiae sempiternae, implendae visionis et prophetiae, ungendi Sancti sanctorum, qui et ipse templum verum, templum non manufactum, rex et fundator civitatis, in qua dignaretur homo nasci. Itaque de ipsa captivitatis relaxatione, templique reaedificatione, pauca dicturi, juxta nostri tenorem propositi, dicamus primo juxta litteram de ipsis septuaginta annis.

“Cum coeperint,”

inquit Hieremias,

“impleri in Babylone septuaginta anni, visitabo vos, et suscitabo super vos verbum meum bonum, et reducam vos ad locum istum, ait Dominus (Jer. XXIX).”

“Anno autem primo Cyri regis Persarum, ad implendum sermonem Domini, quem locutus fuerat per os Hieremiae, suscitavit Dominus spiritum Cyri regis Persarum, et transduxit vocem in universo regno suo, etiam per Scripturam dicens: Haec dicit Cyrus rex Persarum. Omnia regna terrae dedit mihi Dominus Deus coeli, et ipse praecepit mihi, ut aedificarem ei domum in Hierusalem, quae est in Judaea (I Esdr. I),”

etc. Impedientibus autem Samaritis intermissum est opus usque ad annum Darii secundum. Illo anno septuagesimus captivitatis Hierusalem annus impletus est (Jer. XXV, XXIX); ut vult Eusebius, testem adhibens Zachariam prophetam, apud quem secundo anno Darii loquitur Angelus: Domine, exercituum usquequo tu non misereberis Hierusalem, et urbium Juda, quibus iratus es? (Zach. I). Iste septuagesimus annus est. Item, quarto Darii anno, dicit idem propheta: Cum jejunaretis, et plangeretis post hos septuaginta annos, nunquid jejunium jejunastis mihi? (Zach. VII.) Sexto Darii anno templi aedificatio completur, die tertia mensis Adar, qui est quadragesimus sextus annus, ex quo ejus fundamenta sub Cyro jacta sunt. Unde in Evangelio dicunt Judaei:

“Quadraginta et sex annis aedificatum est templum hoc (Joan. II).”

Coeperunt autem aedificare anno secundo Darii, mense sexto, die vicesima quarta, et anno sexto (Agg. II), ut dictum est mense duodecimo, die tertia compleverunt. Ex quo apparet opus templi, et antea non parva ex parte peractum. Consentit hic Josephus in Antiquitatum libro, scribens templum et Hierusalem et omnem Judaeam septuaginta annis permansisse desolatam. Qui rursus numerando reges Babylonis, si tamen ipse sic scripsit, et non codex fallit mendosus, conferens annos ad eversa Hierusalem usque ad eversionem regni Chaldaeorum colligit. Scribit enim post Nabuchodonosor, qui teste Scriptura sacra, viginti quinque post eversam Hierusalem vixit annos, Evilmerodach filium ejus regnasse annis octodecim, post quem Egesar filium ejus XL et huic successisse Jasordach mensibus novem, atque hoc defuncto ad Balthasar qui Naboon nuncupatus est, transisse imperium, ejusque anno decimo septimo a Cyro et Dario regibus captam esse Babyloniam. Hic Darius Danielem prophetam assumens ad se. in Mediam duxit, et omni cum honore celebravit. Fiunt autem anni centum, superadditis mensibus novem, secundum Josephum, si tamen, ut dictum est, ipse sic scripsit, et non mendosus codex fallit. Tradunt Hebraei, ut beatus Hieronymus ait, hujuscemodi fabulam. Post septuagesimum annum, quo Hieremias captivitatem populi Judaeorum dixerat esse solvendam, de quo et Zacharias in principio voluminis sui loquitur, irritam putans Dei pollicitationem Balthasar, falsumque promissum, versus in gaudium fecit grande convivium insultans quodammodo spei Judaeorum et vasis templi Dei. Sed statim ultio consecuta est. Nunc ad incoepta redeamus.