|
Confestim psalmus centesimus tricesimus secundus bona fortitudinis
gloriatio est.
|
“Ecce, inquit, quam bonum et quam jucundum habitare fratres in unum.
Sicut unguentum in capite quod descendit in barbam, barbam Aaron.”
|
|
Nempe quamvis humiles sint, semetipsos barbam Aaron, id est fortes atque
perfectos esse cognoscunt, qui de capite suo Christo Spiritus sancti
unguentum acceperunt. Quid tandem sibi volunt istae alternationes
fortitudinis et timoris, timoris et fortitudinis? Nimirum illud quod non
nescire debet homo Dei, quia tempus est viriliter agendi, et tempus
humiliter quiescendi. Denique cum suggerit hostis invisibilis sermo Dei,
nimium habere despectum sui, tunc tempus est fortiter atque constanter
agendi, id est reminiscendi donorum vel beneficiorum Dei quae accepit.
Cum autem econtrario versipellis ille deceptor extollentiam de
virtutibus, velut emerito militi, suggerit, tunc tempus est quiescendi,
id est recogitandi quod sit pulvis et cinis, qui tanquam canis de mensa
Domini vix parvas clementiae micas acceperit. Igitur per bis septena
graduum cantica, septies hinc, id est a timore, et septies inde, id est
a fortitudine, victus est hostis.
|
|