|
|
“Nunquid, ait, per sapientiam tuam plumescit accipiter, et alas suas
expandit ad austrum?”
|
|
id est nunquid cuilibet tu intelligentiam contulisti, ut, flante sancto
Spiritu cogitationum, alas expandat, quatenus pondera vetustae
conversationis abjiciat, et virtutum plumas in usum novi volatus sumat?
Agrestibus enim accipitribus moris est ut, flante austro, vel si ventus
desit, contra solis radium alas expandant, sicque apertis poris vel
veteres pennae exsiliunt, vel novae succrescunt. Ita per singulos annos
pennam veterem accipiter nova nascente projicit. Et quidem domesticis
accipitribus, quo melius plumescere debeant, munita ac tepentia loca
requiruntur. Potest autem per hunc accipitrem renovata gentilitas
designari. Ait ergo:
|
“Nunquid per sapientiam tuam plumescit accipiter?”
|
|
Ac si beatus Job aperte diceretur: Futuras virtutum pruinas in
gentilitate respice, et vetustas superbiae pennas amitte. Sequitur:
|
|