Rupertus Tuitiensis

PASSIO B. ELIPHII MARTYRIS


RUPERTI PROLOGUS AD ALBANUM VENERABILEM ABBATEM S. MARTINI.

Qui primus noctisque temporibus longe anterior martyrium scripsit pretiosi martyris Eliphii, fundamentum posuit, vos autem, fratres charissimi, tu, Pater Albane, tecumque tui spirituales filii, parvitatem meam superaedificare compellitis, diutina excusatione charitati vestrae renisus sum, et excusationis meae causa haec summa fuit, quia fundamentum aliud praeter id quod positum est, ponere non potui (I Cor. III). Neque enim aliud inveniebam inveniendum, pertinens ad memoriam ejusdem martyris et patroni vestri, cujus corporis thesaurum pretiosum penes vos reconditum esse gaudetis, praeter scriptum illud quod vobis pariter ac nobis usitatum non satis jucundum neque satis idoneum aestimatis, propter nimiam simplicitatem sermonis, qui rem gestam non solum suo splendore non exornat, verum etiam quasi quodam fumo aliquantisper obscurat. Recusabam ergo, hactenus nimis difficile ac pene impossibile existimans id quod vestra charitas efflagitabat, velut si architecto dicatur: Super hoc angustum ac tenue fundamentum, amplum et spatiosum, firmum ac splendidum superaedifica nobis aedificium. Sed tandem occurrit, renitentique animo sese dictum illud ingressit: Omnia possibilia credenti (Matth. IX). Itemque illud: Aperi os tuum, ait in psalmo Spiritus sanctus: Aperi sive dilata os tuum, ego implebo illud (Psal. LXXX): Igitur charitate victus, qua nimirum vinci pium et honorificum est, aperio nunc os meum ab illo qui jussit aperire, per vestras orationes implendum, ut religiosius loquendo aurum, et argentum et lapides pretiosos superaedificem super fundamentum hoc, quatenus pulchritudinem materiae non pauper et penuria facundiae, imo dignitatem rerum quasi coronando ambiat compositio, sive conveniens appositio sententiarum.