VERS. 7.

Considerans reperi et aliam vanitatem sub sole: unus est, et secundum non habet, non filium non fratrem, et tamen laborare non cessat, nec satiantur oculi ejus divitiis, nec recogitat, dicens: Cui laboro et fraudo animam meam bonis? In hoc quoque vanitas est, et afflictio pessima. Qui curat et procurat eis quos nutrit domestica cura, fratribus, et uxori, et natis, et servis suis, illum excusare videtur pietas naturalis; sed tamen a vanitate, quoniam sunt omnia vanitas, non eum absolvit, quia praefert terrena coelestibus. Cui vero natura, et Deus naturae omnes affectus naturalis pietatis abscidit, ut fratres, natos, sponsam, et charos non habeat propinquos, quibus et pro quibus instanter laboret, si ille thesaurizat et ignorat cui congregabit ea (Psal. XXXVIII), quid plus vanum, quid plus ineptum reputabitur? Unus est, non est dignus habere Deum in consortio suo. Non est illi frater, quo nullus amicior est illi, frater, qui a fratre juvatur, inexpugnabilis est (Prov. XVIII), cui non est frater, quis eum juvavit pro fratre? Non est ipsi filius, quibus ipse fuit loco patris, exemplo vitae nullum Christo genuit; subsidio rerum nullum sibi filium genuit. Iste bonis defraudat animam suam, vel cui laborat? Ipse, cum oculos divitiis tantummodo pascat, nullis divitiis illius saturatur anima, quia non videbit bona Domini in terra viventium (Psal. XXVI).