CAPUT XIII. Item de eadem dignatione spirantis ubi vult, juxta illud in proverbiis:

“Noli regibus, o Lamuel, noli regibus dare vinum; date siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo.”

Igitur quod dictum est:

“Spiritus ubi vult spirat,”

sic venerabiliter intelligitur, quod non casu, sed cum ratione judicii alias spirare velit, et alias spirare nolit, quam videlicet judicii rationem Sapientia nobis insinuat in parabolis Salomonis verbis hujuscemodi:

“Noli regibus, o Lamuel, noli regibus dare vinum, quia nullum secretum est ubi regnat ebrietas, ne forte bibant et obliviscantur judiciorum, et mutent causam filiorum pauperis. Date siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo. Bibant et obliviscantur egestatis suae, et doloris non recordentur amplius (Prov. XXXI).”

Lamuel quippe, quod interpretatur in quo Deus, ipse est Christus in quo revera Deus, quemadmodum Apostolus dicit:

“Deus erat in Christo, mundum reconcilians sibi (II Cor. V).”

Nec vero ita Deus in illo, sicut in nobis, sed multo differentius, ita videlicet ut Verbum Deus, et assumptus homo unus Christus, una persona sit. Vinum quod dat iste Lamuel, sine dubio hic Spiritus sanctus est, qui cum datus esset apostolis ab ipso dicente:

“Ego mittam promissum Patris mei in vos (Luc. XXIV);”

et illi loquerentur linguis, stupentes, qui audiebant, nescientes quidem ipsi quid dicerent, sed tamen verum dixerunt, quia musto pleni sunt isti (Act. II). Reges quibus vinum hoc dare nolit Lamuel, divites sunt hujus saeculi, et in ipsis divitiis superbi, quibus, ut supra jam dictum est,

“Vae vobis,”

ait ipse Lamuel,

“quia habetis consolationem vestram (Luc. VI);”

et quasi quaereret idem Lamuel, quam ob causam talibus vinum hoc, talibus nolit mittere istum Paracletum,

“quia nullum, ait, secretum est ubi regnat ebrietas,”

ebrietatem nominans illorum superbiam, ipsam consolationis ipsorum abundantiam seu confidentiam. Ibi profecto nullum est secretum ejusmodi, quale vinum istud expetit, quale Paracletus iste requirit. Quale enim secretum exoptat? Nimirum ut homo jugum portans ab adolescentia sua, solitarius sedeat et lugeat (Thren. III), praesentem ante oculos suos habens causam cur lugere debeat, videlicet quia mortalis in peccatis, aut in periculis peccatorum vivit, rationem redditurus ante tribunal tremendi judicis, ubi quantacunque habita fuerit consolatio praesentis saeculi, nihil proderit (II Cor. V). Quamobrem, sicut vere vanitatem illam contemnit, dicens cum Psalmista:

“Renuit consolari anima mea (Psal. LXXVI),”

quia ergo non est ibi tale secretum,

“Noli, ait, o Lamuel, regibus,”

id est superbis

“dare vinum.”

Plerumque accidit, ut talium quispiam gustata, ut sibi visum est, aliqua vini hujus portiuncula, scilicet accepto sapientiae sive scientiae sermone, sive prophetia, sive generibus linguarum, sive aliquo caeterorum charismatum quae distribuit idem Spiritus,

“idem Dominus, idem Deus, dividens singulis prout vult (I Cor. XII),”

uteretur eo in superbia faceretque haereses et schismata. Hoc est quod dicit de regibus illis:

“Ne forte bibant et obliviscantur judiciorum, et mutent causam filiorum pauperis (Prov. XXXI).”

Obliviscuntur namque judiciorum haeretici, dum male judicant vel sentiunt de Scripturis sanctis, et hoc est mutare causam filiorum pauperis, scilicet Christi, qui cum dives esset, ait Apostolus, pro nobis pauper factus est (II Cor. VIII). Quibus ergo vel qualibus debetur vinum consolationis hujus?

“Date, inquit, siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo.”

Moerentes illi sunt, amaro animo illi sunt quibus est praesentis vitae taedium, et futurae desiderium, et idcirco laudant magis mortuos quam viventes, sicut dicit Ecclesiastes:

“Qui cognoscunt lacrymosum exsilium suum (Eccle. IV),”

juxta illud:

“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur Sion (Psal. CXXXVI).”

Isti

“bibant,”

isti Spiritum Paracletum accipiant,

“et obliviscantur hujusce egestatis suae, et doloris hujusmodi non recordentur amplius;”

certi facti ex isto pignore (Ephes. I) quod pedes sanctorum jam sunt stantes in atriis tuis Jerusalem, ubi nulla est egestas, et dolor non erit ultra (Apoc. XII).