|
Sed et sequens, id est, XCVIII spem atque metum pariter inculcat:
|
“Dominus regnavit, irascantur populi, qui sedet super cherubim, moveatur
terra.”
|
|
Nam
id est Dominus diabolum vicit. Quod ait,
|
“irascantur populi, et moveatur terra,”
|
|
concessive debet intelligi, quasi diceret: Non est curandum, satis
irascantur, satis moveantur Judaei, qui sunt terra, id est terrenis
tantum dediti. Nam licet illis irascentibus et nolentibus eum regnare
super se,
|
“Dominus regnavit qui sedet super cherubim.”
|
|
Metum, inquam, cum spe psalmus iste incutit, maxime ubi praemittens:
|
“Moyses et Aaron in sacerdotibus ejus, et Samuel inter eos qui invocant
nomen ejus,”
|
|
etc. Continuo subjungit:
|
“Deus, tu propitius fuisti eis, et ulciscens in omnes adinventiones
eorum.”
|
|
Nam idem est ac si diceret: Ita propitius fuisti eis, ut tamen omnes
adinventiones eorum ulciscereris. Spem ergo juvat, quod propitius fuit
eis, metum incutit, quod talium quoque et tam magnorum omnes offensiones
impunitas non dimisit.
|
|