VERS. 4.

“Post eum rugiet sonitus,”

id est supradictam vocem ejus in terrore auditam sequetur poenitentiae rugitus. Cum enim mentem Deus ingreditur, constat procul dubio quod quanto magis valet jam quod justum est cernere, tanto ardentius appetit injustum se gemitibus punire: quia vero quo uberius culpa fletur, eo altior cognitio veritatis attingitur, recte de eodem terrore annuntiantis Dei subditur:

“Tonabit voce magnitudinis suae,”

videlicet, ut incuria negligentiaque torpentem animum respectus gratiae subito pavore percutiat. Tunc enim

“voce magnitudinis suae Deus tonat,”

cum jam bene per lamenta praeparatae menti quam sit magnus insinuat.

“Et non investigabitur, inquit, cum audita fuerit vox ejus,”

quia videlicet vocem supervenientis spiritus nec ipsa mens investigat, quae per hanc illustratur, juxta illud:

“Spiritus ubi vult spirat, et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat aut quo vadat (Joan. III).”

Nam verbi gratia, quis investiget quomodo re una, quae foris agitur, intuentium corda contrario modo penetrantur, velut, cum resuscitato Lazaro multi crediderunt (Joan. XII), multi exinde ad persecutionis zelum commoti sunt.

“Non investigabitur,”

inquam. Unde et bene subditur.