S. Rupertus
DE OMNIPOTENTIA DEI
LIBER UNUS
Index Generalis
PROLOGUS.
CAPUT PRIMUM. Omnipotentiae Dei duas esse vias, misericordiam et veritatem, duas quoque manus, dextram et sinistram, quibus ad gloriam Dei contendat.
CAPUT II. Cum Deum non velle malum asseritur arguere impios quod non sit omnipotens. Atque hanc esse causam, cur de omnipotentia quoque disserat.
CAPUT III. Malae voluntatis in bona creatura initium et causam fuisse nihil.
CAPUT IV. Veram esse confitendi scientiam, si malum et ex nihilo esse, et ad nihilum tendere agnoscamus.
CAPUT V. Malae voluntatis creaturam duobus modis ad nihilum tendere, primo per errorem ignorantiae, altero per mendacium malitiae.
CAPUT VI. Bonam voluntatem homini vel angelo non inesse naturaliter, sed ex dono et gratia Dei dari.
CAPUT VII. Deum ideo non omnibus creaturis vonam voluntatem dedisse, non quod ipse noluerit vel non potuerit, sed quod illi non acceperint.
CAPUT VIII. Necessario Deum operari altera manu judicii, ubi cor malum incredulitatis est.
CAPUT IX. Quod manca sit objectio quorumdam, neminem posse resistere voluntati Dei, subaudiendum enim, et pacem habere.
CAPUT X. Quod infideles voluntati Dei resistant quidem, sed non vincant, quin ipsi vincantur potius.
CAPUT XI. Duas esse vias et manus Dei, misericoratam et judicium, per legem expugnandae civitatis, quam ipse Dominus dedit, ostendit.
CAPUT XII. Voluntatis Dei esse, ut omnes recipiant pacem et salventur; durae cervicis non accedere, imo cognitam Dei misericordiam abjicere.
CAPUT XIII. Quod satius fuisset, non cognovisse veritatem, quam cognitam in injustitia detinere.
CAPUT XIV. Quod Dominus quibusdam ideo non fecerit notam veritatem, non quod nollet eos poenitentiam agere, sed quia praesciret non esse veram poenitentiam acturos.
CAPUT XV Nihilominus omnipotentem esse Deum, etiamsi non omnes oblatam ab eo pacem recipiant, modo expugnet et percutiat omnes, ab exemplo Josue docet.
CAPUT XVI. Omnipotentiam Dei usu Scripturarum praecipue in eo praedicari, quod et peccatores puniat et superbos dejiciat.
CAPUT XVII. Misericordiae manum aeque, imo magis mirabilem esse quam manum judicii, si quis penitius consideret.
CAPUT XVIII. Vitio parentum quotidie malos nasci, non quod Deus malum velit.
CAPUT XIX. Simplicem ac rusticum judicari, qui adversariorum impiae subtilitati non assentiatur,
CAPUT XX. Augustini patrocinio perperam sese defendere, qui Deum malum velle astruunt.
CAPUT XXI. Quod falso tribuatur Augustino, velle Deum fieri malum, nisi addas sinendo, ut tum demum perfecta sit enuntiatio, si dicatur velle Deum sinendo malum fieri.
CAPUT XXII. Male reprobari eum qui probe arguat, undecunque doctrinam acquisierit, exemplo Augustini docet.
CAPUT XXIII. Quod adversarii, dum ut defenderent divisionem quam de voluntate mali dederant, contraria quaedam mediata, quaedam immediata esse dicunt, in absurdum magis errorem inciderint.
CAPUT XXIV. Deum adeo non velle malum fieri, ut ne permittat quidem omni modo. Non enim concedendo permittere, sed malis effectibus non obsistendo.
CAPUT XXV. Quemadmodum pater familias ille evangelicus dimisit quidem filium, sed noluit perire, ita Deum permisisse peccatum fieri, non etiam voluisse.
CAPUT XXVI. Quod sero ad supradicta responderit, propterea quod ab initio nescierit ex Augustino sumpsisse suam opinionem adversarios, ita rejiciendam, ut ex limpido fonte aquam balnearum sordibus inquinatam.
CAPUT XXVII. Apud Deum non esse impossibile omne veroum, scilicet quodcunque in Scripturis locutus est ipse, non scurra aliquis impius in justitiam Dei.