CAPUT XXXI. Quod ad hunc sabbatismum nos invitet, dicendo:

“Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos.”

Haec itaque septima aetas, septimum respicit diem creationis mundi, sabbatum, id est requiem Domini, septimum a spiritu timoris Domini, spiritum possidens sapientiae, quae ipsa requies est filiis suis. Ad hanc omni aviditate festinant filii sapientiae, et cum adhuc pro conditione mortalitatis hic laborent, illuc mente transpositi properant, quanta possunt ex parte requiescere. Invitat enim eos jugiter mater sapientiae, cum dicit.

“Venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos. Toilite jugum meum super vos, et discite a me quia mitis sum et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris (Matth. XI).”

Cum autem haec dicit clamitando foris, in plateis dando vocem, intus nihilominus Spiritu sancto docet, intus in corde persuadet, ut taedium patientes curarum et sollicitudinum hujus saeculi, dulcedine delectentur sanctae contemplationis. Veniunt ergo ad scholam sapientiae, juxta et illud consilium quod offert in psalmo ejusdem sapientiae Spiritus, dicendo: Vacate et videte, quoniam ego sum Deus (Psal. XLV). In qua schola quanto quisque melius atque efficacius studuit, tanto vicinior atque apparatior factus est huic septimae, id est requiei, et cum a scholis egreditur, quanto exercitatior est in verbo Dei, tanto honorabilior assistit ante faciem regis, et in illo aeterno choro beatorum gradum altiorem ordinante illo sortitur, testante propheta cum dicit: Qui autem docti fuerint, fulgebunt quasi splendor in firmamento, et qui ad justitiam erudierint plurimos, quasi stellae in perpetuas aeternitates (Dan. II). Proinde veraciter quidem beata activa, sed beatior vita contemplativa, Domini quoque testimonio, qui illa non improbata istam collaudat, Maria, inquiens, optimam partem elegit, quae non auferetur ab ea (Luc. X).

Finis secundae partis libri hujus de sancta Trinitate et operibus, respicientis opera Filii secundae personae Trinitatis ejusdem.