CAPUT XVII. Admiratio, quam sapienter signatus fuerit liber donec illum agnus aperiret, et de eo quod dicit beatus Job, qui commovet terram de loco suo, qui praecipit soli, et non oritur, et stellas claudit quasi sub signaculo.

Ecce dum in hoc quasi magnae domus vestibulo, et perspecto frontis splendore, similem, imo et majorem, et interiori amplitudine prospicimus claritatem sancti nominis tui Trinitas Deus, quam adoramus, cui cum isto Psalterio psallimus, admiramur quam sapienter signatus fuerit liber, antequam Agnus illum acciperet et signacula ejus solveret (Apoc. V), et quam fortiter etiam nunc teneatur clausus illi qui propter incredulitatem suam intus legere indignus est. Et revera quam sapienter cautum est, ut non diceret in istis majoribus, quod dicere solent prophetae in minoribus:

“Haec dicit Dominus Deus exercituum: Ecce ego adducam super vos gentem de longinquo domus Israel, ait Dominus (Jer. V).”

“Haec dicit Dominus Deus exercituum, Deus Israel: Bonas facite vias vestras et studia vestra (Jer. VII).”

Quis enim tunc portare posset, ut iste similiter loqueretur in istis majoribus. Exempli gratia, ut diceret:

“Haec dicit Dominus Deus exercituum: Deus Deus meus, respice in me, quare me dereliquisti.”

Haec dicit Dominus:

“Foderunt manus meas et pedes meos.”

Haec dicit Dominus.

“Diviserunt sibi vestimenta mea, et super vestem meam miserunt sortem (Psal. XXI).”

Bene ergo liber signatus est, omissis ejusmodi dictionibus, et sacramenta importabilia dicturus, iste primus assumpsit personam ejus, de quo loquebatur, ut interim negligenter attendentibus, de semetipso loqui videretur, cum in eo loqueretur Messias, id est Christus. Quem et saepius nominat Verbum quam Filium, quatenus ejusdem Trinitatis abscondat sacramentum, ut illic:

“Verbo Domini coeli firmati sunt, et Spiritu oris ejus omnis virtus eorum (Psal. XXXII).”

Cujus versiculi longe superius mentionem fecimus, cum de angelica creatura loqueremur. Hoc, inquam, admiramur, et in ipsa admiratione, quae tanta est, ut ad eam explicandam nullus sermo noster sufficere possit, ecce opportune quasi post tergum vocem audimus beati Job dicentis:

“Sapiens corde est, et fortis robore. Quis resistit ei, et pacem habuit? qui transtulit montes et nescierunt hi quos subvertit in furore suo. Qui commovet terram de loco suo, et columnae ejus concutientur. Qui praecipit soli et non oritur, et stellas clausit quasi sub signaculo (Job IX).”

Hanc vocem audivimus, dum in contemplatione claritatis, quae in psalmis lucet, stantes miraremur. Quinam sunt montes quos transtulit Deus, pro quorum translatione, et sapiens corde, et fortis robore merito praedicetur? putas-ne apostoli, de quibus recte intelligitur dicens alibi:

“Et transferentur montes in cor maris (Psal. XLV),”

id est, in medium gentium transibunt a Judaeis. Et quidem montes ipsi, sed non soli quos Deus transtulit. Moyses quoque et iste David, et omnes prophetae montes sunt, non pro ulla mole corporum suorum, sed pro eminentia Scripturarum, quas, inspirante Spiritu sancto, scripserunt. Quomodo vel unde et quo montes istos transtulit Deus? Nimirum dando genera linguarum transtulit eos, id est, Scripturas eorum per interpretes suos de una lingua Hebraica, in Graecam et Latinam. Factum est mirabili judicio, ut legant et sciant omnes gentes, nesciant autem hi quos subvertit in furore suo, scilicet Judaei, penes quos eaedem Scripturae conditae sunt, quorum propter perfidiam excaecavit oculos. Nec solummodo ita subvertit, verum etiam in omnes gentes captivos dispersit, ita ut jam non sit eis propheta, neque princeps, neque dux. Hoc bene intelligitur in eo quod protinus ait:

“Qui commovet terram de loco suo, et columnae ejus concutientur.”

Statimque subjungit:

“Qui praecipit soli et non oritur, et stellas clausit quasi sub signaculo (Job IX).”

Habent enim, et secum captivi bajulant Scripturas legis et prophetarum et psalmorum; Christum autem non habent, in quem omnes Scripturae tendunt. Et quid est habere [add. Scripturas, et non habere] Scripturarum intentionem, nisi quomodo habere coelum et non habere solem? Et quid est legere et nolle intelligere prophetas, nisi quasi sub signaculo clausas continere stellas? Hoc Deus idcirco praecipit, quod sol iste non oriatur illis, et hujusmodi stellas idcirco quasi sub signaculo claudit, quia caecitas eorum non tam ex ignorantia descendit, quam ex invidia, propter quod et praecepto huic quo praecipit soli ut non oriatur illis, secure, imo et laudabiliter concedimus, dicentes cum Psalmista, ex ipsius solis persona:

“Obscurentur oculi eorum ne videant, et dorsum eorum semper incurva (Psal. LXVIII).”