|
|
“Misericordiam, et veritatem, ait Psalmista, diligit Deus, gratiam et
gloriam dabit Dominus (Psal. LXXXIII).”
|
|
Secundum hoc veridicum carmen haec loquitur Dei Filius, quae nunc
tractavimus et tractamus.
|
“Te autem faciente eleemosynam, nesciat sinistra tua quid faciat dextera
tua, ut sit eleemosyna tua in absconso, et Pater tuus qui videt in
absconso, reddet tibi.”
|
|
Et:
|
“Tu autem cum orabis, intra in cubiculum, et clauso ostio ora Patrem
tuum, et Pater tuus qui videt in absconso, reddet tibi.”
|
|
Ibi misericordia, ibi veritas est, quam Deus diligit. Et quid nisi
gratiam et gloriam reddet tibi? Et contra similatores et callidi
provocant iram Dei qualium videlicet maximi erant hypocritae illi,
Scribae, et Pharisaei, contra quos dicit:
|
“Cum ergo facis eleemosynam, noli tuba canere ante te, sicut faciunt
hypocritae.”
|
|
Et:
|
“Cum oratis, non eritis sicut hypocritae.”
|
|
In tribus his operibus veritatem se diligere testatur. Etenim tertium
hoc est:
|
“Cum autem jejunatis, nolite fieri sicut hypocritae tristes. Exterminant
enim facies suas, ut pareant hominibus jejunantes; amen dico vobis, quia
receperunt mercedem suam. Tu autem cum jejunas, unge caput tuum, et
faciem tuam lava, ne videaris hominibus jejunans, sed Patri tuo qui est
in absconso, et Pater tuus qui videt in absconso reddet tibi.”
|
|
Primus omnium jejunasse legitur Moses. Nam ex quo primus homo
continentiae legem transgressus est, non obaudiens, ut ab uno se ligno
contineret, nullus recogitasse legitur, ut per jejunium faciem Domini
utcunque complacaret, quam ille per cibum vetitum inobediens offenderat.
Nam ille jam dictus Moses jussus esse non legitur, ut jejunaret, sed
sponte jejunavit, ut sermonem ex ore Dei procedentem, in quo vivit homo
(Deut. VIII), accipere atque conscribere dignus existeret. Rursus
jejunavit, ut dimissionem peccati populo impetraret quemadmodum dicit
ipse Moses:
|
“Et procidi ante Dominum sicut prius quadraginta diebus et quadraginta
noctibus, panem non comedens, et aquam non bibens, propter omnia peccata
vestra, quae gessistis contra Dominum, et eum ad iracundiam provocastis.
Peccatum autem vestrum quod feceratis, id est vitulum arripiens, igne
combussi (Deut. IX).”
|
|
Est ergo jejunium divinae auctoritatis res, non quod Deus illud
praeceperit, aut digitus ejus in tabulis scripserit, sed quia non sine
virtute Dei mortalis homo quadraginta diebus et quadraginta noctibus
semel et iterum jejunare potuit, et jejunando multum Deo appropinquavit,
a quo primus homo manducando nimis longe recessit. Causam vel
intentionem jejunandi Moses et Elias et Daniel bonam, et Deo dignam
habentes gloriosum, et laudabile fecerunt jejunium, videlicet hoc
intendentes, hoc exspectantes, ut mitteret Deus illud quod Abrahae
promiserat semen, id est Christum. Qui ubi venit, jam non fuit
jejunandum donec auferretur ab eis, quemadmodum ipse dixit Pharisaeis,
facientibus quaestionem, quare discipuli ejus non jejunarent:
|
“Nunquid, ait, possunt filii sponsi lugere, quandiu cum illis est
sponsus? Venient autem dies, cum auferetur ab eis sponsus, et tunc
jejunabunt (Matth. IX).”
|
|
|
|