CAP. XIV.

D. Quid est, rogo, quod sola humilitas in duodecim gradus dividitur, et nulla alia virtus ad hoc quasi minus idonea assumitur?

M. Nonne constitit superius inter nos, sicut humilitatem esse qua in ipsum itur Deum, ita superbiam qua in ipsum diabolum?

D. Non sum immemor unde admoneor.

M. Scis autem superbiam proclivem scalam exstitisse, qua primus homo a Deo ad diabolum probatur descendisse. Unde necesse est, si volumus a diabolo ad Deum ascendere, scalam humilitatis erigere. Sola autem humilitas, quia probatur secura, de diabolo ad Deum ascendere voluit. Ideo beatus Benedictus solam humilitatem in duodecim gradus distinguere, ut haec sola videretur ascendere, quae id secure sola potest facere. Unde rogo ut omnes monachi admoneantur, ut hanc adipisci prae caeteris summopere nitantur. Licet enim in ascensu hujus scalae multitudo virtutum demonstretur, quarum tamen dum quaelibet ibi titubando ascendere videtur, sola est humilitas, cui securum iter in coelum usque praebetur. Nec quaelibet aliarum ascendit, nisi cujus manum haec ductrix apprehendit.

D. Eodem modo ergo necesse est admoneantur ut superbiam prae caeteris vitare nitantur, quae scribitur sicut omnis peccati initium, ita haec sola ad hujus scalae sufficit praecipitium; nec quilibet inde praecipitatur, nisi ejus manu deorsum trahatur. Pede enim superbiae primum labitur, post ejus manu deorsum trahitur. Ibi enim omnes ceciderunt, qui iniquitatem fecerunt.

M. Vides ergo cum superbia pes et manus peccati dicatur; pes autem et manus finis et initium totius corporis videatur, quam terribile monstrum superbia, omnis peccati initium et finis indicatur, in quo omnis qui cecidit, prius lapsus monstratur. Unde quia humilitas huic contraria probatur, merito omnis qui ascendit scalam virtutum, in primo gradu cum illa associatur, et in summo stans in illa consummatur.