CAPUT XXI. Quod in vindicta quae facta est in Israel propter anathema quod furatus est Achar, exemplum sancitum sit contra avaritiam.

Quare autem tanta severitate coelestis judicii in eos vindicatum est, nisi ut venturis saeculis metus eorum exemplo sanciretur? Futurum quippe erat (quod hodie videmus) ut scilicet falsorum fratrum avaritia simul et ambitione non modice Ecclesia Dei turbaretur. Quid enim? Nonne omnes qui in Christo Jesu baptizati sumus, Jericho, id est mundum hunc anathematizavimus, abrenuntiando diabolo et omnibus pompis ejus? Ecce autem de nobis exierunt, quamplurimi imitatores Achar de tribu Juda, qui videlicet fidem profitentes catholicam, quod est esse vel dici de tribu Juda (Juda quippe confessio interpretatur), tulerunt de isto anathemate, et furati sunt atque mentiti, et absconderunt, atque inter vasa sua reposuerunt. Dum enim sub specie pietatis, pulchri incedentes atque religiosi, avaritiae student, quae est simulacrorum servitus (Ephes. V), et cuncta malitiae spiritualis faciunt venalia, quid aliud quam anathema furantur, et mentiuntur, et abscondunt inter vasa sua, imo inter conscientias suas. Hanc malitiae radicem, et hujus fellis amaritudinem, primum in Simone Mago per os beati Petri apostoli, universa Christi Ecclesia terribiliter anathematizat, et haereticam esse hydriam indicat. Non ergo, inquit Dominus, poterit Israel stare ante hostes suos, eosque fugiet, quia pollutus est anathemate. Ubi enim in sacerdotibus, vel eis qui praesunt, avaritia regnat, et principatum obtinet pecunia, hi qui sunt Israel arma virtutum contra vitia tenentes, et prout oportet arguere, obsecrare volentes, stare non possunt contra hostes libere repugnantes, quippe quos pecunia tuetur, ut de vitiis suis aliquando non saltem impune arguantur. Unde et apud evangelistam Matthaeum, pulchro mysterio dictum tenemus, quia cum Dominus noster, facto de funibus flagello, vendentes et ementes de templo ejecisset, tunc demum accesserunt coeci et claudi ad eum in templo, et curavit eos (Matth. XXI). Non prius caecos et claudos curavit, quam illos latrocinantes de spelunca ejecit, quia videlicet non vitia curari, nec virtutes possunt illustrari, nisi prius Mammon de cordibus sacerdotum, aut ipsi sacerdotes cum illo deo suo de templo Dei fuerint ejecti. Hoc, inquam futurum erat, et idcirco utiliter praemonstrandum erat in illo uno Achar, qualis vel quanta secundum nomen ejus, quod interpretatur tumultus vel turbator, cunctis imitatoribus ejus turbatio vel poena sit reposita. Recte igitur severe, et sine ulla venia pro tali in illum furto vindicatum est, lapidante illum omni Israel, et omnia quae illius erant, igne sunt consumpta, praeloquente Josue, ac dicente, Quia turbati nos, turbet te Dominus in die hac (Jos. VII). Quamvis enim illo dicente: Fili mi, da gloriam Domino Deo Israel, confitere, et indica mihi quid feceris, et ne abscondas: ille confitendo responderit. Vere ego peccavi Domino Israel, et sic feci, non tamen ullam mereri veniam debuit, quia videlicet confessio nimium tarda fuit. Ante enim turbatus est Israel quam ille reatum agnosceret, et ante sors veridica, Deo auctore, prodidit personam, quam ipse culpam.