|
In hujusmodi contentionibus utile fuit superare Judaeos, qui erant in
regione Judaea, et permanere sanctum illud templum, quod erat in
Hierosolymis propter veritatem Dei, ad confirmandas promissiones de
adventu Christi Filii Dei, testificatas ex lege et prophetis, ut est
illud:
|
“Quia de Sion exibit lex, et verbum Domini de Jerusalem (Isa. II).”
|
|
Causa ista, causa finalis, et utilitas magna semper debet esse in oculis
in conspectu cordis nostri, et tunc quaestione non indigebit. Quid
profuerit, vel quid utilitatis plus habuerit, tunc temporis adorare Deum
in Hierosolymis quam in monte Garizim; in monte Sion, quam in Heliopoli;
in Judaea quam in Aegypto; in templo posterorum David fidelis quam in
templo Oniae praevaricatoris? Nondum erat ut diceretur:
|
“Venit hora, quando neque in monte Garizim, neque in Hierosolymis
adorabitis Patrem, sed in spiritu et veritate (Joan. IV).”
|
|
Quia nondum venerat salus, quae ex Judaeis est, et tandiu stare
oportebat templum illud, donec salus ista veniret, donec ad illud
templum suum Christus a suis parentibus deferretur, cum oblationibus
hostiarum, quas praecepit lex. Juxta illud Malachiae prophetae:
|
“Et statim veniet ad templum sanctum suum Dominator, quem vos quaeritis,
et Angelus testamenti, quem vos vultis (Malach. III).”
|
|
|
|