CAPUT X. De fuga ejus, qua mori timens mori optavit, et cujus rei typus sit ipse vel juniperus, illeque cibus, cujus in fortitudine tot jejunavit diebus.

(III REG. CAP. XIX.)

“Misitque Jezabel nuntium ad Heliam dicens: Haec mihi faciant dii, et haec addant, nisi hac hora cras posuero animam tuam sicut animam unius ex illis. Timuit ergo Helias, et surgens abiit quocunque eum ferebat voluntas.”

Paulo ante sic fortis Helias ut coelum clausum contineret, totque prophetis Baal interfectis, coelum rursus aperiret, nunc autem sic infirmus ut fugiat propter minas mulieris Jezabel turbatus, et prae pavore nesciens quo iret, palam quoque suo fecit exemplo, quia nullus homo de seipso fortis est. Non tamen ejusmodi infirmitas jure reprehenditur. Nam et in Evangelio per concessionem loquitur Dominus:

“Si vos persecuti fuerint in una civitate, fugite in aliam (Matth. X).”

Sed quid est quod mortem fugiens optat mori? Sequitur enim:

“Cumque venisset et sederet subter unam juniperum, petivit animae suae ut moreretur. Et ait: Sufficit mihi, Domine, tolle animam meam,”

etc. Sufficit mihi dixit, diu namque vixerat. Siquidem ipse erat Phinees, filius Eleazari, ut perhibent Hebraei. Quod verisimile videretur, nisi quod Phinees de tribu Levi exstitit, et Helias de habitatoribus Galaad fuisse perhibetur, ut supra legitur; Galaad namque civitas a monte Galaad in quo condita est sortita vocabulum, quam et coepit de Amorraeorum manu, Galaad filius Machir filii Manasse. Nullam quippe de Manasse possederunt civitatem filii Aaron, de cujus filio Eleazaro ortus est Phinees. Sed de tribubus Juda et Simeon, et Benjamin civitates quatuordecim. Sed ad propositum redeamus. Quid est quod sic mori timet, ut mortem optet? Nihilominus et quod sequitur, quaesitu dignum est.

“Projecitque se, inquit Scriptura, et obdormivit in umbra juniperi,”

etc. Semel obdormivit, et deinde surgens comedit et bibit, iterum dormivit, surgensque denuo, comedit et bibit.

“Et ambulavit in fortitudine cibi illius quadraginta diebus et quadraginta noctibus usque ad montem Dei Horeb.”

Nunquid casu haec gesta sunt? Non utique, sed mysteriis propheticis plena sunt. Helias qui supra in spiritu fortitudinis agendo, Dei et Domini secundum nomen suum typum gerebat, ipse hoc loco in infirmitate sua generis humani figuram gestat. Ibi capitis, hic membrorum mysterium est, Jezabel, qui mortem Heliae intentat, mors aeterna est, quae per peccatum in hunc mundum introierat. Hanc quicunque fugit, sedet subter juniperum, id est confugit ad sanctum et vivificum crucis Dominicae lignum. Currit ad baptismum, poscit Dominicae passionis sacramentum. Illic ambit mortem, illic festinat commori Christo, ne ab Jezabel occidatur, complantari similitudini mortis Christi, ne in aeterna morte detineatur. Projicit ergo se in umbra juniperi, et obdormiscit, id est subjicit se cruci Christi, et commoritur illi.

“Omnes, inquit Apostolus, quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati sumus (Rom. VI).”

Inde surgens invitatur ab angelo Domini ad prandium, id est percipit a sacerdote Dominici corporis et sanguinis sacramentum. Illud comedit et bibit, et tamen rursus obdormiscit. Quamvis enim Christo commortuus, mortem aeternam evaserit Christianus, temporali tamen morte corporis est moriturus. Sed rursus angelus Domini revertitur, eumque iterato invitat ad manducandum et bibendum. Surgit enim omnis qui dormit, veniente Christo in jussu, et in voce archangeli, in tuba Dei (I Thess. IV), et manducabit deinceps semel tantum, et semper panem verum, panem angelorum, facie ad faciem videndo Deum.

“In fortitudine illius cibi ambulabit ad montem Dei quadraginta diebus et quadraginta noctibus,”

id est, perseverabit in coaeternitate Dei cunctis diebus, imo sine fine cum angelicis spiritibus.