VERS. 21.

“Cave, inquit, ne declines ad iniquitatem,”

id est ne extollaris in superbiam,

“hanc enim coepisti sequi post miseriam.”

Ac si dicat: idcirco nunc tibi consulo cavere superbiam, quia tu ex quo mala sustinere coepisti ferventi corde impatientiae te facibus inflammasti. Haec in beato Job idcirco Eliu protulit, quia videlicet nesciebat quod omnia quae dixit, non de iniquitate impatientiae, sed de virtute veritatis protulit, qui ab interni judicis sententia nec cum se justificaret, erravit. Eliu doctus et arrogans profert aliquando quod mulceat, aliquando quod pungat. Ima enim jam moralitatis deserit, et ad prophetiae summa conscendit. Nec tuirandum quod vir arrogans impleri spiritu prophetico potuit, cum Saul Cham in numero Prophetarum fuerit (I Reg. X), et quod majus est, asina quoque ex visione angeli rationabilia verba acceperit (Num. XXII). Sed sicut eadem asina verba quidem rationis edidit, nec tamen ad permutationem naturae rationalis accessit, sic nunc Eliu, vel quilibet indignus, sancta propheticae verba nonnunquam accipit, sed tamen sanctitatis gloriam non attingit. Sic ergo sumendum est de hujus doctrina quod flagellat, ut tamen sollicite cavendum sit de elatione quod vulnerat.