CAPUT XII. Quid sit agnum totum vorari, caput quoque cum pedibus et intestinis.

“Caput cum pedibus et intestinis vorabitis.”

Hoc facere omnes communiter possunt, singulatim quique adimplere non possunt. In magna namque et in parva domo, sunt et perfecti, quorum sit solidus cibus quale est osseum caput; sunt et parvuli, quorum infirmo dente vix intestina mollia terantur. Denique caput agni vorare est alta divinitatis Christi eloquia viriliter capere, verbi gratia, quale est:

“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum (Joan. I).”

Pedes vorare est nec illud ignorare quia

“Verbum caro factum est.”

Intestina vorare cum pedibus est verborum illius occulta et mystica mandata cum aviditate sumere, vel certe singulas infirmitatis ejus actiones sive passiones in usum virtutis assumere, verbi gratia, quod esuriit, quod flevit, quod contristatus est, ad summum, quod tentatus est,

“pro similitudine absque peccato (Hebr. V).”

Vorare cum dicit, quid aliud quam pigritiae nostrae torporem reprehendit, qui ejus mysteria atque verba et per nos non requirimus, et dicta ab aliis audimus inviti? Totum ergo vorandum est, dum tempus habemus. Ait enim:

“Non remanebit ex eo quidquam usque mane.”

Dicta quippe hujus magna sunt sollicitudine discutienda, quatenus, priusquam dies resurrectionis appareat, in hac praesentis vitae nocte omnia mandata ejus intelligendo et operando penetrentur. Sed quia valde est difficile ut nihil ex eo remaneat, id est ut omne Agni eloquium intelligi et omne ejus mysterium possit penetrari, recte subjungitur:

“Si quid autem remanserit, igni comburetis.”

Quod ex Agno remanet igni comburimus, quando hoc quod de mysterio incarnationis ejus intelligere ac penetrare non possumus, potestati sancti Spiritus humiliter reservamus, ut non superbe quis audeat vel contemnere, vel denuntiare quod non intelligit. Sed hoc igni tradit, cum Spiritui sancto reservat.