|
Duobus enim modis malae voluntatis creatura quae de nihilo facta est,
rursus in nihilum tendit. Nam alter modus est, quo in illud contendit,
quod neque est, neque esse videtur; alter vero quo illud appetit, quod
videtur quidem esse, sed non est. Et illo quidem modo declinare a Deo,
qui solus vere est, est diabolicum; isto vero modo deviare humanum est.
Diabolus enim in eo peccat, quod neque est neque esse videtur, sciens
quippe mendacium loquitur, non errando per ignorantiam, sed confingendo
per malitiam. Idcirco Veritas de illo sic loquitur: Ille homicida erat
ab initio, et in veritate non stetit, quia non est veritas in eo. Cum
loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendax est et pater ejus
(Joan. VIII). Homo autem in eo peccat, quod esse videtur, et non est;
sive loquendo per errorem, quod non ita est, sive amando quod non vere
est, quia transitorium est, non jam subversus per malitiam, sed errans
per ignorantiam, sive abstractus et illectus per concupiscentiam (Jac.
I). Idcirco non jam mendax dicitur, sed vanitatis arguitur, sicut
scriptum est: Adolescentia enim et voluptas vana sunt (Eccle. XI).
Verumtamen universa vanitas omnis homo vivens Item: Verumtamen in
imagine pertransit homo, sed et frustra conturbatur. Thesaurizat, et
ignorat cui congregabit ea (Psal. XXXVIII). Cum autem homo quoque sciens
veritatem, veritati renititur, pertinaciter mendacium loquitur; hic jam
non homo, sed diabolus aut filius diaboli recte dicitur, quia peccatum
diaboli est peccatum ejus, et idcirco quomodo diabolus, sic et ipse
cordi impoenitenti traditur, ut nullam veniam mereatur. Nam hoc est
dicere verbum contra Spiritum sanctum, de quo peccato Dominus: Non
remittetur, ait, neque in hoc saeculo, neque in futuro (Matth. XII).
Isti sunt quos, sicut Apostolus ait, tradidit Deus in reprobum sensum,
ut faciant ea quae non conveniunt (Rom. I). Non utique volens ut tot vel
tanta non convenientia faciant, sed omnino non curans quid faciant, quia
iratus est, sicut scriptum est: Secundum multitudinem irae suae non
quaeret (Psal. IX). Solummodo in eo circa illos voluntas, imo super
illos est judicium Dei, ut nunquam inclinentur ad humilitatem
poenitentiae, sicut de quibusdam dictum est: Et non audierunt vocem
patris sui, quia voluit eos Deus occidere (I Reg. II). Duobus ergo
modis, quorum alter quidem malus, alter vero pessimus est, creatura
voluntate propria ad nihilum tendit, non aliunde ita convertibilis, nisi
ex eo quod ipsa de nihilo facta est.
|
|