CAPUT XIII. Quod haec duo, fides, quae in Parabolis instruitur, et spes, quae in Ecclesiaste roboratur, operentur per tertium, scilicet per charitatem, quae in Canticis loquitur.

Haec duo scilicet, fides, quam designavimus in parabolis praedicari, et spes, quae in Ecclesiaste roboratur, per multa argumenta contemnendae vanitatis, operantur per tertium, scilicet per charitatem, quae aperta facie loquitur, sic incipiens:

“Osculetur me osculo oris sui (Cant. I).”

De cunctis vocibus libri hujus, non opus est nunc astruere quod sint voces charitatis significantes affectum quatuor personarum Christi desiderabilis, et Ecclesiae desiderantis, amicorum et adolescentularum intendentium audire vocem sponsi dilecti et vocem sponsae dilectae, et pro hoc auditu gaudio gaudere. Piget nos egnes, et fatemur, quia piget nos diutius hic immorari, praesertim quia proprium edidimus olim opusculum, de istis canticorum Canticis, distinctum septem libellis, ad honorem Dominae nostrae sanctae Mariae perpetuae Virginis, quae vera sponsa principaliter amici est aeterni, scilicet Dei Patris, sponsa nihilominus et mater Filii ejusdem Dei Patris, templum proprium charitatis, id est, Spiritus sancti, de cujus operatione illum concepit; qui videlicet Spiritus sanctus charitas est Patris et Filii. Opus illud accipiat quicunque audierit auditor benevolus, non sicut contrarium priscis doctoribus, qui in eisdem canticis latius amorem exposuerunt sanctae Ecclesiae, sed sicut aliquid supererogatum ultra lectionem ipsorum, adunando et congregando voces tam magni tamque diffusi corporis Ecclesiae in unam animam singularis et unicae dilectae Christi Mariae. Quia nihil huic disconvenit omnium eorum, quaecunque dici vel cantari possunt de magno et sancto amore dilectae et diligentis Christum Ecclesiae. De ista duntaxat Scriptura hoc dicimus, quae tota est cantabilis; nam in caeteris Scripturis multa sonant lamentabilia poenitentis Ecclesiae, in plerisque peccavit, pro quorum parte cum fructibus poenitentiae lamentatur et gemit. Et haec infra dignitatem sunt hujus beatae Virginis, cujus vita integerrima non habuit cur gemeret, nisi vulnus charitatis, propter dilationem plenae atque perfectae beatitudinis in tempore hujus peregrinationis.