|
|
“Et sint in signa et tempora, et dies et annos.”
|
|
Et sint, inquit, in signa et tempora, et dies et annos. Quatuor dicta,
sunt signa, tempora, dies, et annos. Horum tria, scilicet signa,
tempora, et dies ad solem pertinent, quia videlicet ex ipso
percipiuntur, maxime horarum signa, quas cum observet rusticana quoque
plebecula, magis ad serviendum Deo religiosa considerat Christi
Ecclesia, et secundum ipsum variantur veris, aestatis, atque autumni, et
hyemis tempora. Porro, quod in dies hoc luminare sit omnium palam
subjectum est oculis. Per singulos namque ortus, singulos dies efficit.
Porro, lunae deputantur anni, cum suis partibus, id est, mensibus
duodenis. Hebraei namque (quibus data, vel a quibus profecta est haec
Scriptura ad nos) solos noverunt lunares menses et annos. Est autem
mensis viginti novem dierum ac semissis. Annus autem siquidem communis,
id est duodecim mensium sit, 354 dierum. Si autem embolismus, id est
tredecim mensium sit, 384 dierum est. Romanis tamen luminare majus in
annum est. Solarem namque computant annum 365 dierum, superaddito diei
quadrante. Sed hic annus non adeo naturalis est, quippe cujus partes
scilicet menses non naturaliter currunt, sed ad placitum dispositi sunt.
Lunaris autem annus naturalis est, quippe cujus partes, id est, menses
itidem lunares a natura veniunt. Unde et cuncti quantitatis ejusdem
sunt, nisi quod semissem, qui 29 diebus superest, quia pro integro die
computari non potest, servari oportet, ut alter 29, alter 30 dierum
mensis habeatur. Hos annos, vel hujusmodi menses ante fidem 18 Christi,
Romanus orbis non observabat, sed et nunc indoctum vulgus ignorat.
Proinde et in communi usu annum computat Christi Ecclesia, qualem
Scripturae hujus ignara constituit gentilitas, et pro legitimo ritu
festi Paschali, menses et annos Hebraeorum secundum lunam, tam communes
quam embolismales rationabiliter observat.
|
|