CAPUT III. Quod Adonias qui elevabatur, dicens:

“Ego regnabo,”

Judaici populi typum gesserit, et quid sit mystice quod Joab et Abiathar adjuvabant partes Adoniae, Sadoch autem sacerdos, et caeteri roburque exercitus non erat cum Adonia.

“Adonias autem filius Haggith elevabatur, dicens: Ego regnabo. Fecitque sibi currus et equites, et quinquaginta viros, qui ante eum currerent.”

Adonias dominator Dominus, Haggith meditans sive loquens interpretatur. Ergo juvenculus iste stultus et imprudens carnalem significat populum Judaicum Mosaicae legis alumnum, qui labiis quidem Deum honorabat, dicens:

“Dominator Dominus, Dominator Dominus,”

et hoc in matre sua Synagoga loquaciter confitebatur, cor autem ejus longe erat a Deo (Isa. XIII). Superbe namque quasi inconsulto patre elevabatur. Quippe qui justitiam suam statuere volens, justitiae Dei non erat, nec est subjectus (Rom. X),

“Ego, inquit, regnabo.”

Nonne Domini est regnum, et ipse dominator gentium (Ps. XXI)? At certe, nunquid Judaeorum Deus tantum? Nonne et gentium? Imo et gentium. At ille legebat quia

“notus in Judaea Deus, in Israel magnum nomen ejus (Psal. LXXV),”

et idcirco putabat quod Deus nunquam, nisi ejus quod in manifesto in carne est Judaismi, deberet esse Deus. Faciebatque sibi currus et equites superbiendo scilicet et quinquaginta viros qui ante eum currerent, per quod intelligimus caeremoniarum ostentationem, in quibus quasi jubilaeum sibi arrogabat, id est dimissionem vel justificationem.

“Nec corripuit eum pater suus aliquando, dicens: Quare hoc fecisti?”

Videlicet sapiens rex, gravi iram temperabat silentio, stultam praesumptionem opportune ita correpturus facto, ut non esset opus verbo.

“Erat autem et ipse pulcher valde, secundus natu post Absalon.”

Notandum secundum quosdam ita legi.

“Et ipsum peperit post Absalon,”

subauditur peccatum.

“Et sermo ei cum Joab filio Sarviae, et cum Abiathar sacerdote, qui adjuvabant partes Adoniae.”

Joab inimicus vel est Pater, Abiathar pater superfluus interpretatur. Ergo stulto illi populo, de quo jam dictum est, cum Joab et Abiathar, id est cum inimicis et animae suae praedonibus Pharisaeis, et superflua docentibus sacerdotibus vel pontificibus sermo erat, sermo vanus, sermo inutilis, qualem utique detestando Deus per prophetam dicit:

“Et ipsi aedificabant parietem, illi autem liniebant cum luto absque paleis (Ezech. XIII).”

Ac deinceps:

“Propterea erumpere faciam, dicit Dominus Deus, spiritum tempestatum in indignatione mea, et imber inundans in furore meo erit, et lapides grandinis irae in consummationem, et destruam parietem quem linistis absque temperamento, et adaequabo eum terrae, et revelabitur fundamentum ejus, et cadet, et consumetur in medio ejus (ibid.), etc.”

Talis namque structurae parietis recte comparantur Judaica opera, quia, cum Dominum labiis honorarent, cor eorum ab eo longe erat, cum Deum Patrem Deum suum esse dicerent, Dei Filium impia nimis inhonorabant vesania, linientibus pontificibus et Pharisaeis luto absque temperatura. Mollibus quippe suasionibus infelicem populum decipiebant, dicentes:

“Pax, pax, cum non esset pax (ibid.),”

nam potius bellum fuit, tam de coelo quam de terra. Ruit denique paries eorum, et revelatum est fundamentum ejus Deo invisibiliter, et Romano visibiliter destruente exercitu.

“Sadoch vero sacerdos, et Banaias filius Joiadae, et Nathan propheta, et Semei, et Rhei, et omne robur exercitus David non erant cum Adonia.”

Sadoch justus, Banaias caementarius vel aedificator Domini, Joiada Domini cognitio, Nathan donum interpretatur, Semei audiens me, Rhei pastor meus dicitur. Semei ipse est Nabath pater Jeroboam, qui fuit magister Salomonis. Rhei autem ipse est Irhajarites sacerdos David, id est magister. Non ergo minime partes suas stultus ille juvenis infirmaverat, qui tantos et tales non vocaverat, qui talium vel favorem quaerere, vel consiliis inniti contempserat. Imo peramplius stultus populus ille, de quo jam dictum est, semetipsum annihilaverat, qui cum sibi ex operibus legis regnum vindicarent justum et aedificatorem Domini, cognitionem quoque vel auditorem Dei Patris et pastorem suum, quibus cunctis nominibus unus Christus non inepte praedicatur, non quaesierat, imo spreverat atque repulerat.

“Nam et Salomonem, inquit, fratrem suum non vocavit.”