|
Ecce ego mitto angelum meum, et praeparabit viam tuam ante faciem tuam.
Hunc angelum esse Joannem, testatur ipse Dominus dicens: Quid existis
videre, prophetam? Etiam dico vobis, et plus quam prophetam. Hic est
enim de quo scriptum est: Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui
praeparabit viam tuam ante te (Matth. XI). Itaque reprobato veteri
sacerdotio, dum sacerdotium melius introducitur, homo genere sacerdos
praemittitur praeparare viam sacerdotio vero, sacerdoti magno, de quo et
protinus dicit: Et statim veniet ad templum suum Dominator, quem vos
quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis. Et notandum quod
dicit, statim, non enim longa mora interfuit, sed statim, scilicet mense
sexto, id est sexto mense a conceptione Joannis iste conceptus, sexto
mense a nativitate Joannis iste natus est. Uterque angelus, quia uterque
sacerdos, uterque custodiens scientiam, juxta quod supra dictum est:
Labia sacerdotis custodient scientiam, et legem requirent ex ore ejus,
quia angelus Domini exercituum est. Uterque, inquam, angelus, sed non
pari modo. Ille enim tantum homo sacerdos, iste autem et Dominator et
sacerdos, id est Dominus et Deus, et homo sacerdos. Unde et littera
modum utriusque recte discernit, dum de illo dicit hoc tantum: Ecce ego
mitto Angelum meum, de isto autem, et statim veniet ad templum suum
Dominator quem vos quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis. Ad
quos autem loquitur, dicens: Quem vos quaeritis, nisi ad veros filios
Levi, quorum dulciter postmodum mentionem facit, ad eos qui exspectabant
redemptionem et consolationem Israel, qualis illo tempore Simeon justus
exstitit (Luc. II). Quid porro est, veniet ad templum sanctum suum,
nisi, veniet ad sacerdotium suum? Hic enim primogenitus est.
Primogenitorum autem erat sacerdotium, et ante Mosen, et ante Abraham.
Unde et Melchisedech, qui sacerdos Altissimi exstitit, affirmatur quod
ipse fuerit Sem, qui fuit primogenitus Noe. Juxta hunc morem sacerdos
esse debebat Esau, eum esset primogenitus, sed haec primogenita
supplantavit ei minor frater ejus, et vestes illae, de quibus scriptum
est: Et vestibus Esau valde bonis, quas apud se habebat domi Rebecca,
induit eum (Gen. XXVII), vestes sacerdotales fuisse creduntur. At ubi
lex venit, primogeniti a sacerdotio vacare sunt jussi, et pretio redimi,
quia sacerdotii functione nihil poterant mundo conferre. Subintravit
autem in sacerdotium et in omne ministerium cultus divini tribus Levi,
quae aliquid contulerat, quia videlicet Moses et Aaron, de tribu Levi
existentes, populum ab Aegyptiaca servitute solutum eduxerant ad
immolandum Domino, quod et per eorum constitutionem facere coeperunt in
deserto. Parum quidem contulerant populum illum educando, et parum
conferebant, carnes aut sanguinem hircorum animalium sacrificando, sed
non illo tempore sacrificium aliud fuerat quod sufficere posset pro
peccato. Ubi venit sacrificium valens, rursus removeri debuit
sacrificium carnis et sanguinis, cum sacerdotibus non quaerentibus
sacrificium fidei, et primogenitus unus honorem primogeniti, scilicet
sacerdotium suscipere debuit, unus idemque et primogenitus omnium, et
sacerdos, et sacrificium. Quod sciens divinus evangelista cum dixisset
de illa, quam virginem concepisse narraverat: Factum est autem, cum
essent ibi, impleti sunt dies ut pareret, statim subjunxit: Et peperit
filium suum primogenitum (Luc. II). Igitur primogenitum ante omnem
creaturam, promogenitum in multis fratribus (Rom. VIII; Col. I), et ideo
sacerdotem dignum venientem ad templum suum, ad sacerdotium suum. Ecce
venit, dicit Dominus exercituum. Et quis poterit cogitare diem adventus
ejus? Vere nullus, nisi cui vel per angelum, vel per semetipsum
revelarit Spiritus sanctus, sicut per angelum Joseph filio David (Matth.
I), sicut per semetipsum justo Simeoni revelavit (Luc. II). Veniet enim
occultus, veniet sicut mitis et humilis corde, nulla scilicet pompa
praecedente, vel subsequente, nulla clamoris vel contentionis tuba
personante. Et quis stabit ad videndum eum? Ipse enim quasi ignis
conflans, aut quasi herba fullonum. Et sedebit conflans et emundans
argentum, et purgabit filios Levi. Et colabit eos quasi aurum et quasi
argentum, et erunt Domino offerentes sacrificia in justitia. Et placebit
Domino sacrificium Juda, et Hierusalem, sicut dies saeculi, et sicut
anni antiqui. Quis, inquit, stabit ad videndum eum? Vere non
sacerdotium, non civitas, non templum eorum, qui oculos non habebunt ad
videndum eum, qui nequaquam habebunt oculum et totum corpus tenebrosum
(Matth. VI). Ipse enim quasi ignis conflans, et quasi herba fullonum, id
est ignem mittens in terram (Luc. XII), scilicet Spiritum sanctum qui
consumet incredulos, velut ignis conflatorium, credentes autem velut
herba fullonum emundabit gratia remissionis peccatorum, et velut ignis
conflans zelo bono, ferventes amore coelestium bonorum faciet ardentes,
ut deinde dicit, et sedebit conflans, et emundans argentum. Hoc repetit
dicendo, et purgabit filios Levi. Sicut enim argentum in manu aurificis
vel argentarii, sic filii Levi, id est omnes ministri Domini in manu
hujus Dominatoris Domini. Quomodo vel in quo purgabit eos? Colabit eos,
inquit, quasi aurum et quasi argentum. Quod colatur nimirum idcirco
colatur, ut a bono liquore omnis faeculentia separetur. Et quid erat
sacerdotium prius, nisi liquor faeculentus? De optimis sacerdotibus
loquamur. Optimi sacerdotes Aaron, et Phinees, et multi alii,
novissimusque Zacharias pater Joannis exstiterunt, eorumque ministerium
sic fuit quasi aurum, quasi argentum, sed aurum non defaecatum, argentum
faeculentum. Ibi namque erat fidei aurum, scientiae vel boni sermonis
argentum, sed erant admistae faeces caeremoniarum carnalium. Colabit
igitur aurum, colabit argentum suum, id est rejectis caeremoniis carnis,
et praeceptis non bonis (Ezech. XX), de quibus superius dictum est, in
quibus vita non fuit, reservabit, sacerdotio suo solummodo fidei aurum,
et praeceptorum bonorum argentum. Non solum autem ejusmodi
caeremoniarum, sed et omnium peccatorum faeces excolabit de cordibus
sacerdotum suorum, et offerentes erunt Domino sacrificia in justitia,
non in sua, sed in Dei justitia, in corpore et sanguine Jesu Christi,
qui est ipsorum justitia (Rom. IV). Et placebit Domino sacrificium Juda
et Hierusalem, sicut dies saeculi, et sicut anni antiqui, id est non per
legem factorum, sed per legem fidei justificabuntur et glorificabuntur
sacerdotes Novi Testamenti, qui Juda et Hierusalem merebuntur vocari.
Per quam videlicet legem fidei, priusquam subintraret carnalium
caeremoniarum lex, placuerunt dies saeculi, et anni antiqui, id est
homines sancti, et lucidi patres, et patriarchae splendidi, non solum a
Mose usque ad Abraham, sed ab Abraham usque ad Noe, usque ad Abel quorum
videlicet dierum sive annorum, id est sanctorum sive sanctissimorum
numerus quantus sit vel fuerit, Deus scit. Hoc autem scire debemus, quia
sicut illi placuerunt, ita et nos placere debemus per legem fidei.
Econtra quid vobis erit, o sacerdotes carnis, hostes Spiritus, inimici
fidei? Nimirum id quod sequitur:
|
|