|
Hoc responso accepto propheta, qui supra dixerat: Consurge, consurge,
induere fortitudinem, brachium Domini, etc., bonum confestim nuntium
apportat et laetabundus clamat: Elevare, elevare, consurge, Hierusalem,
quae bibisti de manu Domini calicem irae ejus, usque ad fundum calicem
soporis bibisti, et potasti usaue ad faeces. Non est qui suscitet eam ex
omnibus filiis quos genuit. Quaenam est ista Hierusalem, cui consolatio
tam magnifica declamatur nisi universa electorum Ecclesia, quantacunque
ab initio usque ad finem mundi, secundum praescientiam et
praedestinationem Dei colligitur? Jacebat enim prostrata, per culpam
primae praevaricationis, et non erat de omnibus filiis ejus quisquam
quamlibet justus, qui universalem ejus ruinam suscitare aut restituere
esset idoneus, nisi solus iste, qui supra pro consolatore promittitur,
ut jam diximus. Ergo, o Hierusalem, inquit, o universa Ecclesia Dei,
cujus consolationem ego audivi, elevare, elevare, consurge, subauditur
de casu quo in Adam corruisti, quae in transgressione Evae bibisti de
manu Domini calicem irae ejus. Usque ad fundum calicem soporis bibisti,
et potasti usque ad faeces. Nihil reliquum fuit amarissimae potionis.
Intus mors animae, quae a Deo te separavit, foris mors carnis, quae
animam a corpore dividit. Hoc dicto, ad nos apostrophen facit, ut
diligentes ad intelligendum simus et dicit: Non est qui suscitet eam ex
omnibus filiis quos genuit, et non est qui apprehendat manum ejus ex
omnibus filiis quos enutrivit. Hic nempe intellectu fidei opus est, ut
sciamus quam necessarius mundo fuerit Christi Filii Dei adventus. Multos
filios ista Hierusalem genuit, multos enutrivit. Genuit ante legem
Abraham, Isaac et Jacob. Enutrivit sub lege Moysen, Samuel et David. Sed
et isti omnes peccaverunt. Etsi quantulamcunque justitiam habuerunt
actualem, originali peccato non caruerunt. Nam omnes, inquit Apostolus,
in Adam peccaverunt (Rom. VI). Quomodo ergo quisquam ex omnibus his
apprehenderet manum ejus, et suscitaret eam? Duo sunt, inquit, quae
occurrerunt tibi. Quae sunt illa duo? Vastitas et contritio, et fames et
gladius. Vastitas mortem animae, contritio mortem corporis designat.
Item fames mortem animae, quae Deum cibum angelorum perdiderat, gladius
mortem carnis significat, quae animam a corpore separat. Haec sunt duo
quae occurrerunt tibi, propter culpam primae praevaricationis. Quis
contristabitur super te? Quis consolabitur te? Quis, inquam,
contristabitur super te, id est, quis poenitentiam pro te suscipiens,
satisfaciet pro te, cum nemo quamlibet justorum, vel pro solo se queat
satisfacere? Quis consolabitur te, subauditur, impetrata
reconciliatione, acquisita pace, comparata tibi remissione peccatorum?
Filii tui projecti sunt, dormierunt in capite omnium viarum, sicut
bestia illaqueata, pleni indignatione Domini, increpatione Dei tui. Ergo
quomodo illaqueata bestia clamare tantum potest, laqueum autem per
semetipsam evadere non potest, sic filii tui projecti, et pro culpa
priorum parentum exhaeredati, liberatorem tantum fide magna inclamare
potuerunt, laqueum autem suorum, multo magis vero alienorum peccatorum
solvere non potuerunt. Dormierunt in capite omnium viarum, mortui sunt,
quotidie moriuntur pro communi conditione cunctorum viventium, pleni
indignatione Domini dicentis: Qua die comederitis ex eo, morte moriemini
(Gen. II), pleni increpatione Dei tui, superbiam hominis increpantis et
dicentis: Quia pulvis es, et in pulverem reverteris (Gen. III). Idcirco
audi hoc, paupercula, et ebria non a vino. Haec dicit dominator tuus,
Dominus et Deus tuus, qui pugnavit pro vopulo suo: Ecce tuli de manu tua
calicem soporis, fundum calicis indignationis meae, non adjiciens ut
bibas illud ultra. Idcirco, inquit, quia nemo est ex filiis tuis qui
suscitet te, ecce ego ipse Dominus Deus tuus tuli, id est, sine dubio
tollam calicem illum de manu tua, moriens ipse pro destruenda morte tua,
ut non bibas ultra, ut non moriaris in aeternum, semel sublato calice,
de duplici morte resuscitata. Hoc audi et crede, o paupercula, non a
vino vitae aeternae, quo inebriari debueras, sed absinthio mortis ebria.
Nam haec dixit dominator tuus, qui olim pugnavit pro populo suo, ut
educeret illum de Aegypto, pugnaturus iterum pro populo suo, ut eruat
illum ab inferno. Et ponam, inquit, illud in manu eorum, qui te
humiliaverunt, et dixerunt animae tuae: Incurvare ut transeamus. Nam
revera pro eo quod te humiliaverunt et incurvaverunt ut transirent,
ampliorem bibituri sunt damnationem diabolus et angeli ejus, licet non
invitam, sed volentem te incurvaverunt, et per te transierunt. Hoc est
quod subjungitur: Et posuisti in terra corpus tuum, et quasi viam
transeuntibus. Et est sensus: Quomodo terra, quia inanimata est, et via
quia trita est, non repugnat transeuntibus, sic tu non restitisti
malignis spiritibus, animam tuam quaerentibus.
|
|