|
|
“Per singulos, inquit, gradus meos, pronuntiabo illum,”
|
|
id est ambulando de virtute in virtutem alios docebo quod ipse faciam.
De his gradibus, id est profectibus in Evangelio, ait Dominus:
|
“Ultro enim terra fructificat, primum herbam, deinde frumentum plenum in
spica (Marc. IV).”
|
|
Itemque Daniel de his profectibus:
|
“Manus, inquit, tetigit me, et erexit me super genua mea (Dan. X),”
|
|
deinde adjecit,
sed addidit,
Et protinus adjungit:
|
“Et ait ad me: Noli metuere (ibid.).”
|
|
Profecto per haec tria, quae sic distinxit:
|
“Erexit me; et steti tremens; et dixit: Noli metuere:”
|
|
per haec, inquam, tria, in semetipso nobis omnem ordinem nostri
provectus innotescit, quia, ut supradictum est, nemo infima deserens
repente fit summus, sed primo provectum quasi in genibus, quia manuum
suarum articulis incurvatus, magna jam ex parte a terra suspenditur;
deinde voci Dominicae quasi tremens assistit, cum a terrenis desideriis
sublevatus verba Dei eo plus timet, quo plenius cognoscit. Et, quia
tandem
|
“perfecta charitas foras mittit timorem (Joan. IV),”
|
|
quasi ex divina voce dicitur ei:
Per singulos ergo gradus meos, inquit, pronunciabo illum, id est, aliis
exemplum praebebo, ut et ipsi ambulent de virtute in virtutem. Quod si
non faciam in retributione ultima, id est quando aeternis gaudiis
remunerabuntur operarii justitiae, dolores aeternos metam. Hoc est, quod
sequitur:
|
|