CAPUT XXII. Quare Domini sententia fuerit, ut cuncti reges contra Israel pugnarent, et pugnando caderent, et quod illa caedes, et sole stante prolongata dies, longum judicii diem significet.

(CAP. IX.) Quibus auditis, cuncti reges trans Jordanem, qui versabantur in montanis, et campestribus, in maritimis, ac littore maris magni, hi quoque qui habitabant juxta Libanum, Aethaeus, et Amorrhaeus, et Chananaeus, Pherezaeus, et Aeveus, et Jebusaeus, congregati sunt pariter, ut pugnarent contra Josue et Israel, et uno animo, eademque sententia, etc. Omnes peccato suo duce congregati sunt, ut perirent, quia videlicet Domini sententia fuerat, ut indurarentur corda eorum, et pugnarent contra Israel, et caderent, et non mererentur ullam clementiam. Quare autem hoc Domini sententiae fuit? Videlicet quia tam pessimi erant, tamque peccatores, ut ipsa eos terra merito evomeret. Cum enim dixisset: Qui cum jumento et pecore coierit, morte moriatur: mulier quae succubuerit cuilibet jumento, simul interficietur cum eo (Levit. XX); cum, inquam, haec et his similia dixisset, subsecutus ait: Ne et vos evomat terra quam intraturi estis et habitaturi. Nolite ambulare in legitimis nationum, quas ego expulsurus sum ante vos. Omnia enim haec fecerunt, et abominatus sum eas (ibid.). Juste ergo Domini sententiae fuerat, ut indurarentur corda eorum, et pugnarent, et non mererentur ullam clementiam, sicut praeceperat Dominus Moysi. Quid enim praeceperat Dominus Moysi. Si quando, inquit, accesseris ad expugnandam civitatem, offer ei primo pacem. Sin autem foedus inire noluerint (Deut. XX), etc. Ac deinceps: De his autem civitatibus quae dabuntur tibi, nullum omnino permittes vivere, sed interficies in ore gladii, Haethaeum videlicet, Amorrhaeum, et Chananaeum, Pheresaeum, et Hevaeum, et Jebusaeum, sicut praecepit Dominus Deus tuus, ne forte doceant vos facere cunctas abominationes, quas ipsi operati sunt diis suis, et peccetis in Dominum Deum vestrum (ibid.). Parum autem erat apud homines, tantum victorem, qui nec mortuis parceret, sed mortuorum quoque colla pedibus calcari praeciperet, mortuosque patibulis affigeret, de crudelitate excusari praedicto testimonio, vel praecepto legis, nisi etiam defenderetur in praesentiarum novo et inaudito miraculo justi Dei. (CAP. X.) Cum, inquit, fugerent filios Israel, et essent in descensu Betheron, Dominus misit super eos lapides magnos de coelo, usque ad Azeca et Maceca, et mortui sunt multo plures lapidibus grandinis, quam quos gladio percusserant filii Israel. Tunc locutus est Josue Domino in die qua tradidit Amorrhaeum in conspectu filiorum Israel, dixitque coram eis: Sol, contra Gabaon ne movearis, et luna, contra vallem Ahialon. Stetit itaque sol in medio coeli, et non festinavit occumbere spatio unius diei. Non fuit antea et postea tam longa dies, obediente Domino voci hominis, et pugnante pro Israel. Quid igitur in omnibus his, nisi futuri universalis judicii justi figura vel documentum est, quando is qui in multitudine misericordiae judicandus advenit, in fortitudine justitiae gladium, ut supra significatum est, evaginatum tenens, judicaturus adveniet? Tunc profecto sole stante, et non festinante occumbere, longus dies erit, donec se gens ulciscatur de inimicis suis, Nonne, inquit, scriptum est hoc in libro justorum? Quo in libro justorum, nisi in universitate sanctarum et veridicarum Scripturarum? Universitas quippe illarum, diem illum tremendis declamat praeconiis, diem longum, diem magnum, diem amarum. Juxta est, inquit Propheta, dies Domini magnus, juxta est et velox nimis. Vox diei Domini amara, tribulabitur ibi fortis. Dies irae dies illa, dies tribulationis et angustiae, dies calamitatis et miseriae, dies tenebrarum et caliginis, dies nebulae et turbinis, dies tubae et clangoris (Sophon. I). Vere longus, vere magnus dies, cujus magnitudinem tot vocibus, tantis declamationibus explicare propheta non valet.