|
CAP. IV.
|
“Post haec vidi, et ecce ostium apertum in coelo.”
|
|
Vidi cum dicit, et hoc in loco et in caeteris, recte beatitudinis ejus
commemoramur, qua vere beatissimus est inter eos quibus Veritas ait:
|
“Beati oculi qui vident quae vos videtis (Luc. XX).”
|
|
Gloria namque quam viderat cum caeteris, gloria Verbi incarnati, de qua
dicit:
|
“Et vidimus gloriam ejus, gloriam quasi unigeniti a Patre (Joan. I);”
|
|
cujus rem viderat cum caeteris, gloriosa videlicet signa, et prae
caeteris eo tempore quod clausa erat terra, et exsulabat propter Verbum
Dei, apertum est ei coelum, et per latitudinem ejus ad videnda haec
libero spiritu incessit.
|
“Et ecce, inquit, ostium apertum in coelo.”
|
|
Coelum hic coelestem vitam significat, ad quam nuper resurgendo Christus
a mortuis, universam Ecclesiam suscitaverat consurgentem secum,
resurrectione prima. Quid est autem hoc ostium, nisi ipse qui dicit:
Denique tunc, ut coelum terrigenis introeuntibus pateat, hoc ostium
apertum est, quando Christus passus, et latus ejus lancea militum
patefactum est (Joan. X). Extunc enim regnum Dei intra nos est,
destructo videlicet regno peccati, quod eatenus regnabat in mundo. Illa
tali apertione hujus ostii, Scripturarum quoque arcana patuerunt, quas
nimirum spiritualiter intelligere, et secundum eas vivere, regnare jam
est in regno Dei, et conversationem habere in coelis.
|
“Igitur vidi, inquit, ostium apertum in coelo,”
|
|
id est, quod sciebam in re, vidi in imagine, scilicet regni coelorum
januam Christum esse; januam patefactam hominibus ab ipsius passione
(Luc. XVII).
|
“Et vox prima quam audivi tanquam tubae loquentis mecum, dicens: Ascende
huc, et ostendam tibi quae oporteat fieri cito post haec.”
|
|
Vox haec prima ipsius est, cujus et illa fuit, quam superius audivit
dicentis,
Idcirco non absolute dixit, et vox quam audivi, sed vox prima quam
audivi. Caeterum verbis aut sensu non eadem quae prima fuit. Tunc enim
dictum est,
|
“quod vides scribe (Apoc. I),”
|
|
nunc autem dicitur ei,
Et hic et illic tanquam vox tubae fuit, quia videlicet nihil in occulto,
sed palam loqui mundo intendit; haec vel illa dicit aut ostendit Graecis
et Barbaris, sapientibus atque insipientibus palam est evangelizandum:
Non enim est cur quisquam erubescat Evangelium. Virtus enim Dei est
(Rom. I), et quidquid loquitur, forte, pulchrum atque honestum,
rationabile et verum, atque ad salutem hominis omnino necessarium est.
Quod dixit,
ad quid dixerit, vel illuc ascendere quid sit, ex eo intelligitur quod
ipse Joannes ait:
Ergo ascendere illuc, est in spiritu excedere omnes sensus carnis atque
spiritualia videre oculis spiritualibus. Et ipse qui
dixit, eumdem ascensum dicendo effecit, quia
inquit. At idem superius:
|
“Fui, inquit, in spiritu Dominica die (Apoc. I).”
|
|
Quomodo ergo nunc iterum dicit,
quasi non et ante istam vocem, vel antequam videret ostium apertum in
coelo, non fuisset in spiritu, nisi quia non una visione cuncta haec
vidit quae in hoc libro continentur? Sed rursum quaeri potest quomodo,
postquam vidit ostium apertum in coelo, tunc demum audita voce statim
fuit in spiritu, cum ipsum quod vidit ostium videri non potuerit nisi in
spiritu. Neque enim ita coelum ut structura manifesta ostiis compactum
est, et seris ac vectibus. Itaque sic dictum recte statim intelligitur,
ac si diceret, statim intellexi spirituali sensu ea quae mihi per
imagines ostendebantur, ut ad intellectum pertinere non dubitemus quod
ait illa vox,
|
“et ostendam tibi quae oportet fieri cito post haec.”
|
|
Neque enim, ut quidam haeretici dixerunt, sic fiebant hujusmodi
propheticae visiones, ut non intelligerent ipsi prophetae quid rerum aut
sensuum continerent illae ipsorum visiones. Proinde non opus erat ut,
quemadmodum superius dixerat, scribe ergo quae vidisti, et quae sunt, et
quae oportet fieri post haec, ita et hic diceret ei, et ostendam tibi
quae vidisti, et quae sunt, et quae oportet fieri post haec; nam ea quae
viderat, et quae tunc erant, sciebat quia et praeterita cum Domino usque
ad finem ejus ambulans, viderat; et praesentem Ecclesiae statum tunc
videbat, futura autem necdum sciebat. Recte ergo de futuris tantum
instruens:
|
“Ostendam, inquit, tibi, quae oportet fieri cito post haec.”
|
|
Attamen eorum quae viderat vel quae praeterierant, non tam sibi quam
nobis instruendis, multas et valde mysticas vidit imagines.
|
“Et ecce sedes posita erat in coelo, et supra sedem sedens.”
|
|
Aperto ostio sedes posita conspicitur in coelo, quia, passo Christo,
regnum Dei positum sive dispositum est, ut sedeat Deus in illo, principe
hujus mundi foras misso (Joan. XII). Haec namque sedes est Ecclesia,
sedes extunc parata, in qua Deus sedet et regnat. Unde Psalmista cum
dixisset:
|
“Dominus regnavit, decorem indutus est, indutus est Dominus
fortitudinem, et praecinxit se (Psal. XCII),”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Parata sedes tua extunc, a saeculo tu es (ibid.).”
|
|
Ubi enim indutus Dominus decorem et fortitudinem, regnavit, id est,
virgineam assumens carnem, et mortem resurgendo vincens ut regnaret
super nos, ipse justitia et vita nostra regnum destruxit peccati et
mortis (II Tim. I; Hebr. II), extunc sedes ejus parata, extunc sedes, id
est Ecclesia, in coelo posita est (Ephes. II). Quomodo posita in coelo?
Translata videlicet de inferno patriarcharum et prophetarum Ecclesia,
electorumque omnium quicunque fuerunt a justo Abel usque ad ultimum qui
tunc migravit a saeculo, collocata erat in coelo, fruebatur paradiso,
faciemque Dei videbat pariete inimicitiarum dissoluto. Sed et ipsa, quae
adhuc exsulabat, sive nunc exsulat per corpus in mundo, Ecclesia, sive
illius Ecclesiae pars, jam per conversationem et per coelestium amorem
posita erat in coelo.
Deus et Pater est; nam persona Filii agnus est, qui, ut in sequentibus
narratur,
|
“librum accepit de dextra sedentis (Apoc. V).”
|
|
Nec vero in habitu sedentis, id est regnantis Dei Patris, deest honor et
gloria Filii, quippe qui sedem illam sessuro per humanitatem suam
paravit uni Deo, Patri et Filio et Spiritui sancto. Paravit enim et
usque in finem parare sive acquirere non desinit regnum Deo et Patri;
cujus videlicet acquisitionis summum atque extremum erit dies judicii,
in quo Filius in forma hominis omnibus apparebit sedens in sede
majestatis, unde Apostolus dicit:
|
“Deinde finis, cum tradiderit regnum Deo et Patri (I Cor. XV).”
|
|
|
“Cum, inquit, regnum Deo, et Patri tradiderit,”
|
|
id est, cum credentes ad contemplationem Dei et Patris perduxerit.
|
|