CAPUT XXVIII. Superato per Verbum Dei Persarum et Medorum regno, Macedonum quod in Daniele per hircum caprarum significatur successisse.

Tandem fieri oportebat quod in verbo Domini dispositum fuerat, sicut Daniel praeviderat, ut videlicet hircus caprarum veniens super faciem totius orbis terrae, et efferatus in arietem percuteret eum, et cornua ejus comminueret, ita ut arietem de manibus ejus nemo liberare posset. Hircus capraram regnum fuit Macedonum, et cornu insigne, quod habebat inter oculos suos, Magnus Alexander exstitit. Porro aries regnum erat Persarum, et Medorum. Darius Arsami filius regnabat rex quartus decimus, in quo completum est, quod significabatur praemonstrante prophetico spiritu:

“Cumque misisset, ait, in terram arietem, hircus conculcavit eum, et nemo quibat liberare”

eum, videlicet

“arietem, de manibus ejus (Dan. VIII).”

De hoc mirabile et miserabile illud propter praememoratam regum vel regnorum gentium infelicem felicitatem non praeterire libuit, quia grande spectaculum factus est, et experimentum magnum, quam sit instabilis status saeculi, quam infida fiducia mundi. Tribus praeliis ab Alexandro victus, a cognatis suis aureis compedibus et catenis, in gratiam victoris vincitur, et clauso vehiculo exportatus, multisque vulneribus confossus adhuc spirans ab Alexandri militibus invenitur, et perlatus ad Alexandrum:

“Felicius te, inquit, hostem, quam cognatos propinquosque meos sortitus sum; matri quippe et liberis meis a te hoste data vita, mihi a cognatis erepta, quibus et vitam dedi et regna.”

Haec propter incertam et lubricam mundanae felicitatis aleam commemorata sint, quia regna mundi semper fallacia fuerunt et sunt. Verum autem est verbum,

“quoniam Domini est regnum, et ipse dominabitur gentium (Psal. XXI).”