|
|
“Principes et satrapae quaerebant occasionem, ut invenirent Danieli ex
latere regis.”
|
|
Daniel cujus hoc ipsum nomen interpretatur judicium Dei, typum hoc loco
praefert Christi Filii Dei, cujus nimirum est judicium Dei, quia Pater
illi judicium omne dedit (Joan. V). Quis nesciat quod saepe nimium
occasionem illi quaesierunt principes, sacerdotes et seniores Judaeorum,
ut invenirent illi ex latere regis? Regem quippe habebant Caesarem, et
ad invidiam illius dicebant:
|
“Non habemus regem nisi Caesarem (Joan. XIX).”
|
|
Quaerebant, inquam, occasionem illi ex latere regis, si quo modo dicere
possent, regem se fecit, prohibuit censum dari Caesari (Luc. XXIII).
Sed, nullam, inquit,
|
“causam et suspicionem reperire potuerunt, eo quod fidelis esset, et
omnis culpa et suspicio non inveniretur in eo.”
|
|
Vere fidelis erat et verax, et justitia pugnabat atque judicabat.
Dicebat enim:
|
“Reddite quae sunt Caesaris Caesari, et quae sunt Dei Deo (Matth.
XXII).”
|
|
Attamen praevaluerunt, sententiamque extorserunt principes isti ab
invito rege suo, ut mitteretur Daniel in lacum leonum. Ex hoc idcirco
propter illam occasionem, quia Daniel orabat Deum suum, quia non
attendebat calumniosum quod erat subreptum regi Persarum atque Medorum
decretum, quia cum redderet quae erant regis regi, nihilominus Deo
curabat reddere quae erant Dei. Sic plane principes sacerdotum persuasis
turbis tumultuosa vociferatione, Romanis legibus damnationem Domini
nostri Jesu Christi extorserunt, non quod omnino excusabilem fuisse
illum arbitremur Romani imperii ministrum praesidem Pilatum, tanquam
vere contra voluntatem suam coactus fuerit, quem potius cogi voluisse
non dubitamus, ut nullam ipse post hac pro injuste damnato homine
criminationem pateretur (Matth. XXVII; Marc. XV). Verum quocunque
ministro, qualicunque serviente animo, Romani potestatem imperii quo
voluerunt inflixerunt, et innocentem Christum Dei Filium miserunt in
lacum leonum, id est interemerunt, ut descenderet in infernum.
|
“Sed Deus meus, inquit, misit angelum suum, et conclusit ora leonum, et
non nocuerunt mihi, quia coram eo justitia inventa est in me.”
|
|
Imo huic salvavit brachium suum, quemadmodum dicit:
|
“Et salvavit mihi brachium meum, et indignatio mea ipsa auxiliata est
mihi (Isa. LXIII).”
|
|
Adeo salvavit illi brachium suum, concludens ora leonum spiritualium, ut
suscitaret
|
“eum a mortuis, solutis doloribus inferni, justa quod impossibile erat
teneri illum ab eo (Act. II).”
|
|
Hoc autem rex vehementer gavisus est: Quandoque enim audivit, audivit
hoc, inquam, patienter Romanum imperium, et advertit prudenter quod Deus
Jesum a mortuis suscitasset, et imperatoribus ipsis credentibus Romanus
orbis vehementer gavisus est.
|
“Et precepit, inquit, Danielem educi de lacu.”
|
|
Mutavit leges, convertit edicta Romani imperii majestas, et eum qui cum
descendentibus in lacum aestimatus fuerat Dominum Jesum Christum
praedicari praecepit, quod de lacu mortis esset eductus, quod
resurrexisset Deus et homo semel mortuus, jam ultra in aeternum
immortalis Christus (Rom. VI), hoc praesenti edicto satis evidenter
praesignatur.
|
“Pax, inquit Darius, vobis multiplicetur. A me constitutum est decretum
ut in universo imperio et regno meo tremiscant et paveant Deum Danielis.
Ipse enim est Deus vivens et aeternus in saecula, et regnum ejus non
dissipabitur, et potestas ejus usque in aeternum.”
|
|
Qui accusaverunt Danielem, ipsi in lacum leonum missi, repente consumpti
sunt, quia revera qui Christum in morte concluserunt, et vitam ejus in
lacum mortis deduxerunt, ipsi pro hoc in mortem devenerunt, ipsi ad
inferos descenderunt, completo Psalmistae vaticinio dicentis:
|
“Foderunt ante faciem meam foveam, et inciderunt in eam (Psal. LVI).”
|
|
Item:
|
“Lacum aperuit et effodit eum, et incidit in foveam quam fecit (Psal,
VII).”
|
|
|
|