|
CAP. V.
|
“Veniat dilectus meus in hortum suum, ut comedat fructum pomorum
suorum.”
|
|
Ut dilectus meus mihi loquitur, ita est. Ego
ego
ego
ego
|
“gratia ejus, puteus aquarum viventium, et emissiones”
|
|
meae
|
“paradisus malorum Punicorum.”
|
|
Veniat ergo ipse in hortum suum, ut comedat fructum pomorum suorum. Non
quomodo Eva invitavit virum suum, ego invito dilectum meum. Illa
invitavit virum suum ad comedendum pomum non suum, pomum alienum, pomum
interdictum; ego invito dilectum meum ad hortum suum, ad comedendum
fructum pomorum, non alienorum, sed fructum pomorum suorum, quemadmodum
dicit:
|
“Meus cibus est, ut faciam voluntatem Patris (Joan. IV),”
|
|
salus et vita est generis humani, quod ipse plasmavit, quod benedixit,
quod perditum reparavit. Et quid tam proprie suum inter omnes fructus
pomorum suorum quam ego, quae sum prima de primitiis pomorum, imo etiam
fons hortorum. Veniat igitur in hunc hortum suum, et me transferendo in
illud tertium coelum, in illum tertium paradisum quo abiit, quo me
vidente ascendit (II Cor. XII); comedat fructum pomorum suorum,
perficiat, usque in finem perducat gratiam eorum quae in me celebrata
sunt operum suorum. Ex quo in coelum abiisti, crebro reverteris in illum
quem dicis paradisum emissionum mearum, et comedis de pomis Punicis,
quae optima sunt inter primitias earumdem emissionum mearum. Tot enim
jam comedis fragmina malorum Punicorum, quot beatas animas martyrum
confessorumque tuorum hinc assumis, et transfers in illud vitae
sempiternae secretum. Quando ita venies in hunc hortum tuum, ad istum
quem dicis fontem hortorum? Quando ita venies ad me, ut ubi tu es, illic
ego tecum sim?
|
“Veni in hortum meum, soror mea sponsa, messui myrrham meam cum
aromatibus meis. Comedi favum cum melle meo, bibi vinum meum cum lacte
meo. Comedite, amici; et bibite et inebriamini, charissimi.”
|
|
Omnia quae generi humano ad salutem sive restaurationem ipsius erant
necessaria, ego te silente perfeci; soror mea sponsa, nunc me
quiescente, tibi debetur aliqua ejusdem operis portio tua. Quid tantum
ad requiem tuam festinas? Ego nascendo, moriendo, resurgendo, et in
coelum ascendendo, salutem mundo operatus sum, nunc cum amicis et
testibus meis te superesse oportet, et omnium quae facta sunt, idoneum
perhibere testimonium, cum necessaria operatione signorum atque
virtutum. Diligenter auscultent amici, et enarrent omnibus nuptiarum
nostrarum filiis quatuor ista quae facta sunt, quia
quia
|
“messui myrrham meam cum aromatibus meis,”
|
|
et quia
|
“comedi favum cum melle meo,”
|
|
et quia
|
“bibi vinum meum cum lacte meo.”
|
|
Descendendo quippe in uterum tuum et assumendo carnem, ut verus homo
nascerer, qui verus Deus eram, veni
moriendo atque ad infernum descendendo, reversurus cum omnibus sanctis
et electis meis qui me exspectabant ab origine mundi,
|
“messui myrrham meam cum aromatibus meis:”
|
|
resurgendo,
|
“comedi favum cum melle meo;”
|
|
ascendendo in coelum,
|
“bibi vinum meum cum lacte meo”
|
|
Descendendo, inquam, in uterum tuum homo factus ego,
Quid enim non meum? Ego quippe, ego ipse sum Verbum,
quod
|
“omnia facta sunt, et sine,”
|
|
quo,
|
“factum est nihil (Joan. I).”
|
|
Et ille paradisus, de quo Scriptura dicit:
|
“Plantaverat autem Dominus Deus paradisum voluptatis a principio (Gen.
XXI),”
|
|
per me plantatus est; et tu hortus alius,
per me factus es; et universus emissionum tuarum paradisus, per me
plantatus sive plantandus est, propterea dixi
At non sic ille primus homo, de quo sic scriptum est:
|
“Tulit ergo Dominus hominem et posuit eum in paradiso voluptatis, ut
operaretur et custodiret illum (ibid.),”
|
|
non, inquam, sic ille dicere potuit:
Non enim paradisum ipse fecerat sive plantaverat, sed nec in paradiso
ipse formatus fuerat. Ego et hortum feci, et in horto natus sum, et, ut
aliis verbis utar, ego et civitatem condidi, et in civitate natus sum,
sicut scriptum est:
|
“Homo natus est in ea, et ipse fundavit eam Altissimus (Psal. LXXXVI).”
|
|
Non suus paradisus erat, atque eo magis operari et commissum custodire
illum condecebat. Quod quia non fecit, necessarium erat ut venirem ego
in hortum meum, et ultra debitum operando ac serviendo, corrigerem
illius peccatum qui nec operatus est debitum. Quomodo correxi?
|
“Messui myrrham meam cum aromatibus meis,”
|
|
id est expandi manus meas in cruce, hoc fructu, ut salvarentur omnes mei
quos ille, metendo mortem animae suae, perdidit. Dictum quippe fuerat
illi:
|
“De ligno autem scientiae boni et mali ne comedas, in quacunque enim die
ex eo comederis, morte morieris (Gen. II).”
|
|
Non obedivit, imo inobediens manus incontinentes ad vetitum extendit.
Hoc illi metere fuit: seminaverat enim impiam cogitationem tumens intus,
et cogitans esse sicut Deus. Hoc illi, inquam, metere fuit, non myrrham,
sed gehennam; non mortem corporis, quae interdum pretiosa est, sicut
dicit psalmus:
|
“Pretiosa in conspectu Domini mors sanctorum ejus (Psal. XIII),”
|
|
sed mortem animae, quae mors mala est, sicut item dicit Psalmista:
|
“Mors peccatorum pessima (Psal. XXXIII).”
|
|
Mortem illam messuit, morte illa statim mortuus fuit, ubi pomum de
arbore rupit et momordit, juxta veritatem dicentis:
|
“In quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris (Gen. II).”
|
|
autem
scilicet corporis solam mortem, mortem pretiosam. Seminaveram ante
justitiam, seminaveram humilitatem et obedientiam spontaneam, cum essem
ego non ut ille, tantum homo, sed et Deus et homo. Considerabam illud
unde Patre minor essem, scilicet natura carnis, sicut scriptum est:
|
“Minuisti cum paulo minus ab angelis (Psal. VIII),”
|
|
et secundum illam naturam ita justitiae ordinem tenui, ut omnibus
subditus essem et obediens Patri, tanquam minor majori, homo Deo,
creatura Creatori, secundum legem Mosi. Exempli gratia:
inquit,
|
“omne masculinum tuum coram Domino Deo tuo (Exod. XXXIV),”
|
|
scilicet in solemnitate Azymorum, in solemnitate primitivorum mensis, et
in solemnitate exitus anni, quae est solemnitas Tabernaculorum. Haec
enim pars justitiae sive obedientiae maxime mihi seminarium myrrhae
fuit; quia exinde inimicis meis opportunitas venit me interficiendi, dum
sciens eos tractare mortem meam, nihilominus propter praeceptum legis
ascendi Hierosolymam. Ita factum est ut meterem
|
“myrrham meam cum aromatibus meis,”
|
|
id est ut per obedientiam pervenirem
|
“usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. II),”
|
|
cum qua et per quam omnia traxi ad me (Joan. XII), et acquisivi omnes
electos meos a constitutione mundi (Ephes. I). Quid deinde?
|
“Comedi favum cum melle meo,”
|
|
id est surrexi a mortuis, recepi carnem meam, non ultra morituram
semperque victuram eam Verbo sibi unito, Verbo Deo, quod sum et eram
ego. Miranda oppositio, mirabilis correctio! Ille primus homo requisitus
sive redargutus de peccato suo, quoniam semetipsum defendit, non solum
mortem animae, quam incurrerat, non evasit, verum etiam mortem corporis
insuper acquisivit, dicente Deo:
|
“Quia pulvis es, et in pulverem reverteris (Gen. III).”
|
|
Ego autem, quoniam tradidi pro peccato, non meo, sed alieno, memetipsum,
obediens Patri, non solum vitam animae non amisi, quasi propter
maledictum legis, dicentis:
|
“Quia maledictus a Deo est, qui pendet in ligno (Deut. XXI),”
|
|
verum etiam vitam carnis cito recuperavi, et ecce sum homo in utroque,
scilicet in corpore et in anima vivus, contra quod ille fuit in utroque
mortuus. Itaque et mel meum cum favo meo, et
|
“favum meum cum melle meo comedi,”
|
|
quia mel meum favum suum recognovit, et favus meus melle meo respiravit,
ita ut nulla unquam myrrha interfluere possit, id est vitae et Verbi,
quod ego sum sempiterna dulcedo, carnem meam rursus decoravit, et caro
in divinitatis gloriam transivit, ita ut ipsa jam mori vel mors ei
dominari ultra non possit. Hoc sacramentum nesciebant adhuc amici
nostri, quando redivivus apparens eis, dixi:
|
“Habetis hic aliquid quod manducetur?”
|
|
(Luc. XXIV.) Et tunc obtulerunt mihi partem piscis assi et favum mellis.
Comedi coram eis non prius favum mellis, et deinde partem piscis assi,
sed prius partem piscis assi, et deinde favum mellis, et sumens
reliquias, dedi eis, hoc signo edocens, quod et ipsi exemplo meo prius
passionibus atque pressuris desiccandi, ac deinde favo consurgendi mecum
forent satiandi. Similiter et inimici mei nesciebant sacramentum dicti
hujus, quod dixi, et nunc dico:
|
“Messui myrrham meam cum aromatibus meis,”
|
|
et nihilominus dabant mihi bibere vinum myrrhatum (Marc. XV), vinum cum
felle mistum (Matth. XXVII). Post illum resurrectionis favum ista est
gloriae et honoris consummatio, quia
|
“bibi vinum meum cum lacte meo,”
|
|
id est laetificatus sum ascensionis gaudio, completa Scriptura, quae
dicit:
|
“Laetificabis eum in gaudio cum vultu tuo (Psal. XX).”
|
|
Nam ego sum ille rex, de quo dicebat:
|
“Domine, in virtute tua laetabitur rex, et super salutare tuum
exsultabit vehementer (Ibid.)”
|
|
Illa laetitia, illa vehemens exsultatio, ista est quam nunc dico:
|
“Bibi vinum meum cum lacte meo.”
|
|
Ascendi enim in jubilo (Psal. XLVI), et inde non solum laetatur cor,
verum etiam exsultat caro; et idcirco dixi:
|
“Bibi vinum meum cum lacte meo.”
|
|
Hoc vinum meum, oblivionem mihi fecit laborum praeteritorum, juxta
illud:
|
“Da siceram moerentibus, o Lamuel, et vinum his qui amaro sunt animo.
Bibant et obliviscantur egestatis, et doloris non recordentur amplius
(Prov. XXXI).”
|
|
Bibi, et bibendum dedi his, qui amaro mecum fuerunt animo, vinum cum
lacte meo. Biberunt et obliti sunt egestatis atque doloris: egestatis,
qua prius egentes fuerant, utpote
|
“homines sine litteris et idiotae (Act. IV);”
|
|
doloris, quo propter passionem meam doluerant, sicut praedixeram eis jam
hora passionis imminente;
|
“sed quia haec locutus sum vobis, tristitia implevit cor vestrum (Joan.
XVI).”
|
|
Item:
|
“Et vos igitur nunc quidem tristitiam habetis, iterum autem videbo vos,
et gaudebit cor vestrum, et gaudium vestrum nemo tollet a vobis
(ibid.).”
|
|
Hoc sacramentum nescientes, qui videbant et audiebant eos, scilicet quod
bibissem ego et gustandum praebuissem illis vinum meum cum lacte meo,
dicebant, nescientes quid loquerentur,
|
“quia musto pleni sunt isti (Act. II).”
|
|
Denique Spiritum sanctum dederam illis, Spiritum Paracletum, qui unus
idemque est, et vinum meum, et lac meum: vinum meum, quia gaudium de
praesentibus bonis; lac meum, quia consolatio de praeteritis malis;
vinum meum, quia dilectio Dei; lac meum, quia dilectio proximi. Et
dicebam eis:
|
“Comedite, amici; et bibite, et inebriamini, charissimi.”
|
|
Quid comedetis, et quid bibetis? Nimirum reliquias, quas ego sumens dedi
vobis, reliquias favi mei et mellis mei, reliquias vini mei et lactis
mei, non sine reliquiis myrrhae meae vel piscis assi mei. Non quomodo
serpens mulierem Evam, et mulier virum suum invitavit ad comedendum, ego
invito vos ad comedendum et bibendum; imo contra illud quod illi
comederunt, ego necessariae comestionis atque bibitionis appono vobis
antidotum. Serpens non dabat illis de suo, sed suadebat rapere de
alieno. Ego do vobis de proprio, de favo et melle meo, de vino meo et
lacte meo, imo et de corpore meo, de sanguine meo, simul et de spiritu
meo. Spiritus hic veritatem loquitur vobis contra mendacium, quod
serpens loquebatur illis. Quid enim locutus est illis:
|
“Scit enim Deus, quia quocunque die comederitis de ligno illo,
aperientur oculi vestri, et eritis sicut dii, et idcirco prohibuit ne
comederetis (Gen. III).”
|
|
Hoc dicens ille spiritus blasphemiae, magnam Deum asseruit contra
hominem habere invidiam. Iste autem Spiritus veritatis, quid dicit
vobis? Scit enim Dei Filius, quia
|
“si manseritis in illo, et ipse in vobis (Joan. XV),”
|
|
eritis sicut filii Dei, eritis dii, eritis
|
“omnes filii Excelsi (Psal. LXXXI),”
|
|
quia aperientur oculi vestri, aperientur vobis sensus, ut Scripturas
intelligatis, et idcirco dixit vobis:
|
“Accipite et comedite, hoc est corpus meum. Accipite et bibite, hic est
sanguis meus (Matth. XXVI).”
|
|
Hoc dicens iste spiritus gratiae, magnam circa nos insinuat Dei
benevolentiam.
igitur.
|
“amici, et bibite, et inebriamini, charissimi.”
|
|
Hoc unum de similibus loquor vobis, de similibus serpentis. Non enim
sine causa dixi:
|
“Et sicut Moses exaltavit serpentem in deserto, ita exaltari oportet
Filium hominis, ut omnis qui credit in ipso, non pereat, sed habeat
vitam aeternam (Joan. III).”
|
|
Non, inquam, sine causa dixi, quia videlicet ecce loquor vobis unum de
similibus serpentis. Quid est illud, unum de similibus?
inquit ille,
|
“et eritis sicut dii, comedite et bibite,”
|
|
ego dico, et eritis vos gratia, quod sum ego natura, scilicet filii Dei.
Neque illi, videlicet primi homines, in fructu ligni vetiti videbant hoc
quod audiebant, scilicet divinitatis effectum, neque vos videtis in pane
et vino corporalibus oculis, sic esse, ut dico corpus et sanguinem meum.
Illi videbant solummodo arboris pomum, vos videtis solummodo panem et
vinum. Plus ille serpens quam videretur credi sibimet voluit, et
creditum est illi, plus et ego mihi ut credatis exigo quam videre
possitis corporis oculis, et credendum est mihi, ut quo ordine mors
introivit, eodem foras mittatur, et vita sublata male credulus, bene
credentibus recuperetur. Quo enim ordine vita sublata est et mors
introivit? Eo videlicet, ut morte animae praecedente, mors carnis
subsequeretur. Nam quo die comederunt primi homines vetitum, eodem morte
animae, morte peccati mortui sunt, et deinde morte carnis, suo quoque
die vel tempore in pulverem reversi sunt. Ibi vos quoque amici, et
secundum animam mortui, et secundum carnem mortales facti estis.
quippe
|
“omnes moriuntur (I Cor. XV),”
|
|
et hoc scienter unusquisque vestrum confitetur. Nunc autem quid spiritus
dicit?
|
“Elevare, elevare, consurge Hierusalem, quae bibisti de manu Domini
calicem irae ejus, et usque ad fundum calicem soporis bibisti, et
potasti usque ad faeces. Duo sunt quae occurrerunt tibi, vastitas, et
contritio, et fames et gladius. Filii tui projecti sunt, dormierunt in
capite omnium platearum, sicut bestia illaqueata, pleni indignatione
Domini, increpatione Dei tui (Isa. LI).”
|
|
Quam dicit indignationem Domini, ipsa est mors animae, et quam dicit
increpationem Dei tui, ipsa est mors corporis, et ipsa est calix, quem
bibisti, inquit, de manu Domini, subauditur, increpantis atque dicentis,
|
“in sudore vultus tui vesceris pane tuo, donec vertaris in terram, de
qua sumptus es, quia pulvis es, et in pulverem reverteris (Gen. III).”
|
|
Nam calicem mortis animae bibisti, non de manu Domini Dei tui, sed de
manu serpentis antiqui inimici tui. Mortis corporeae calicem idcirco
bibisti de manu Domini, quia sublata vita animae, vita corporis si
perpetua fuisset, nimis esset inutilis. Haec duo occurrerunt tibi,
inquit. Ac deinde subjungit:
|
“Idcirco audi haec, paupercula, et ebria non a vino. Ecce tuli de manu
tua calicem soporis, fundum calicis indignationis meae. Non adjicies, ut
bibas illum ultra (Isa. XLI).”
|
|
Hoc agitur nunc, o charissimi, dum dico vobis:
|
“Comedite, amici; et bibite, et inebriamini. Amici,”
|
|
inquam,
|
“et charissimi. Jam enim non dico vos servos, sed amicos meos, quia
omnia quaecunque audivi a Patre meo, nota feci vobis (Joan. XV).”
|
|
Idcirco non dico, chari; sed dico, charissimi, quia charitas erga vos
maxima mihi est, qua major esse non potest.
|
“Majorem enim hac dilectionem nemo habet, quam ut animam suam ponat quis
pro amicis suis (ibid.).”
|
|
Hoc ego facio. Nam, ecce dum morior, dum ad mortem trador, jamque
venditus in morte agonizor, corpus quoque meum comedendum et sanguinem
meum bibendum vobis appono, ut sicut jam dixi, quo ordine mors
introivit, eodem foras mittatur de animabus et corporibus vestris. Primo
quippe foras mittitur mors animae, dum comeditis et bibitis sacramentum
mortis vel passionis meae, quia sicut quodam loco dixi:
|
“Qui manducat me, ipse vivet propter me (Joan. VI).”
|
|
Post hoc foras mittetur mors corporis, scilicet quando omnes resurgetis,
quod et vos me primo resurgente fideliter creditis, sicut itidem ego
dixi de illo,
|
“qui manducans me, vivit propter me, et ego resuscitabo eum in novissimo
die (ibid.).”
|
|
Dicit aliquis: Sancti itaque patres vestri quomodo vivent, qui non
comederunt neque biberunt hoc vitae sacramentum, nisi tantum in figura
et in generatione una, quando
|
“manna in deserto comederunt (Exod. XVI; I Cor. X),”
|
|
et aquam de consequente eos petra biberunt? Ad haec, inquam, sicut
viventibus vobis pro modo vestro, ita et defunctis illis pro modo
ipsorum, sapientia Dei providit, eamdemque mensam paravit. Siquidem
dissipati sunt illi, quoniam animae quidem apud inferos sunt in requie
spei, corpora vero requiescunt in sepulcris, dissipabor et
|
“ego panis vivus, qui de coelo descendi (Joan. VI),”
|
|
et anima quidem ad animas illorum, corpus vero descendit ad corpora
ipsorum, scilicet in ejus terrae ventrem, quo illa recepta sunt. Mox
animae illorum reviviscunt in vita plena atque perfecta, cujus in spe
aliquatenus vixerunt; in novissima autem die vobiscum resurgent
resurrectione corporum. Atque ita fiet quod dicit aliquis vestrum,
quodque firmiter tenet fides omnium vestrum, quia
|
“sicut in Adam omnes moriuntur, ita et in Christo omnes vivificabuntur
(I Cor. XV).”
|
|
Hoc tantae salutis sacramentum ab initio non feci vobis, hunc cibum
potumque vitae aeternae hactenus non porrexi vobis, cum ambularetis
mecum ad praedicandum Evangelium regni Dei. Non enim tempus erat, neque
ordo poscebat ut vobis cibus aut potus daretur novae salutis, priusquam
mundaremini, priusquam deleretur macula vestra, macula reatus antiqui,
quam contraxerunt comedendo vetitum, vobisque omnibus nascituris
intulerunt jam dicti homines, primi parentes vestri. Mundari autem
aliter neque vos potuistis, neque potuerunt veteres amici nostri, sancti
antiqui ab origine mundi, nisi per effusionem sanguinis mei,
|
“lavacrum regenerationis (Tit. III), ”
|
|
scilicet sanguinis et aquae de latere meo decurrentis. Non igitur ante
vobis facere aut dicere debui,
|
“accipite et comedite, amici; accipite et bibite, charissimi;”
|
|
non, inquam, ante, sed in ipso articulo passionis meae vel mortis, qua
emundati estis, unde et dico vobis, quia et
|
“vos mundi estis propter sermonem, quem locutus sum vobis (Joan. XV).”
|
|
Nam quia credidistis, et quia permansistis mecum in tentationibus meis,
idcirco ex quo ego coepi agonizari vos coepistis emundari; ac proinde
sicut jam mundis, sicut emundatis a peccato originali, quod primus homo
per cibum contraxit, hunc cibum et hunc potum feci vobis apponendum
caeteris amicis et filiis nostris post vos nascituris, hoc ordine ut
ipsi prius laventur aqua baptismatis, quae post sanctificationem Verbi
cum signaculo crucis sive exorcismo passionis meae vel mortis, non erit
alia, sed eadem quam cum sanguine meo de latere meo jam mortuus
profundam, percussus lancea militis, et tunc demum particeps fiat cibi
hujus ac potus eo modo quo tradidi vobis.
igitur,
inebriamini, inquam, ita ut egestatis vestrae obliviscamini, et doloris
amplius non recordemini. Nam
id est, certissime moriturum est
|
“propter peccatum, spiritus vero vivit propter justificationem (Rom.
VIII).”
|
|
Et ipsam mortem et omnes modos sive species mortis atque poenarum,
quidquid doloris et quidquid gaudii, quidquid timoris et quidquid spei
mundus habere, sive inferre potest aut potuit, obliviscimini charissimi
prae ebrietate vini vestri, prae abundantia Spiritus sancti, prae
dulcedine nuptiarum nostrarum, nuptiarum praesentium quibus interesse
meruistis, quarum festivitatem videre primi meruerunt beati oculi
vestri. Vos enim estis convivae nuptiarum praecipui, qui primi omnium
aquam, vinum factum gustare meruistis. Siquidem jam hoc ipsum quod non
habetis tristitiam sive dolorem saeculi, quod contemnitis gaudium mundi,
quod timorem hominis non timetis, quod non in homine speratis, quae
videlicet quatuor passiones aquae mortuae, imo et aquarum mortuarum
quaedam capita sunt, sed solummodo secundum Deum contristamini (II Cor.
VII), solummodo in Spiritu sancto gaudetis, solum Deum timetis, et in
solo Deo speratis, jam, inquam, hoc ipsum est praegustare factum ex aqua
vinum, et ebrietatis initium, veniet autem satietas, perficietur
ebrietas, post hoc, juxta illud in psalmo:
|
“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae
potabis eos (Psal. XXXV).”
|
|
Ecce haec sunt, soror mea sponsa, quae feci, quaeque dixi amicis et
charissimis meis, veniens
metens, ut jam dixi,
|
“myrrham meam cum aromatibus meis,”
|
|
comedens
|
“favum meum cum melle meo,”
|
|
et bibens
|
“vinum meum cum lacte meo.”
|
|
Caeterum quod optas et dicis post haec omnia:
|
“Veniat dilectus meus in hortum suum, ut comedat fructum pomorum
suorum,”
|
|
hoc desiderans, ut te, quam dixi hortum conclusum, cujus emissiones sunt
vel esse incipiunt per mundum universum paradisus malorum punicorum; te,
inquam, hortum conclusum, fontemque hortorum, mox accipiam ad meipsum,
|
“ut ubi ego sum, illic et tu sis mecum (Joan. XIV),”
|
|
hoc nimirum ratio differre postulat, videlicet in primis, ne vacet huic
mundo dicere quod nunquam mulierem viderit, de qua novum hoc audit ex
Evangelii nostri praedicatione,
|
“quia misit Deus Filium suum, factum ex muliere, factum sub lege (Galat.
IV).”
|
|
Pulcherrimum atque ordinatissimum est quod dum adversarii nostri libros
bajulant secum, dicentes sive scriptum habentes:
|
“Ecce virgo concipiet et pariet filium, et vocabitur nomen ejus Emmanuel
(Isai. VII),”
|
|
et amici nostri praedicant in ista plenitudine temporis hoc esse
perfectum,
ad confirmationem dictorum (Marc. XVI), tu quoque ades media librorum
praecedentium atque praedicatorum signorumque subsequentium; tu, inquam,
virtutum operatrix, ac totius sanctae magistra religionis, qualem
nunquam oculus vidit, qualis ab initio, quando Eva facta est, non fuit,
nec est, nec erit in cogitationibus suis, in verbis suis, in factis
suis, in omni odore suavitatis, in omni flore et fructu honoris
ethonestatis (Eccli. XXIV). Ecce venturi sunt homines spiritus
contrarii, spiritus contra semetipsum divisi, et contra conclusionem
horti mei, contra virginitatem uteri mei [al., tui], contra paradisiacas
emissiones tuas, multa ac diversa, imo et contraria dicturi, videlicet
Carpocratiani, Valentiniani, Apollinaristae, Pauliani, Jovinianistae, et
alii spiritu erroris seducti sive seducendi, per quos serpens antiquus
sibilabit, ut dicant, alii me hominem fuisse tantum, et utroque sexu
progenitum; alii me nihil corporis assumpsisse ex te, sed transisse per
te quasi per fistulam, alii non me hominem verum, sed in phantasia
apparuisse hominem phantasticum, alii non semper me fuisse, sed ex te
sumpsisse initium, alii filios te ex Joseph suscepisse post me natum.
Tandiu igitur differri te oportet et detineri in peregrinatione ista,
donec interimas et istas et caeteras haereses universas, narrando
fideliter, quod praedicetur et scribatur veraciter; narrando, inquam,
prout tempus et causa postulaverit, quod non me ex viro, sed ex
superveniente Spiritu sancto conceperis, quod non ita per te, quasi per
fistulam transierim, sed de ipsa carnis tuae substantiam veram carnis
substantiam susceperim, quod non phantasticum, sed verum et vere humanum
corpus acceperim, et in coelum levaverim, quod non ex te initium
sumpserim, sed ante te, imo et in principio ante omnia saecula Deus Dei
Verbum ego exstiterim, et post me natum semper virgo sis, juxta quod
Ezechieli prophetae dictum fuit, quia
semper
|
“clausa erit (Ezech. XLIV).”
|
|
Portas istas et omnes ejusmodi emissiones tuas, tempus tuum erit, ut cum
anima tua faciam id quod summopere desiderans, dicis: Ut
|
“veniat dilectus meus in hortum suum, ut comedat fructum pomorum
suorum.”
|
|
|
|