CAPUT V. Quid sit mystice quod cum armis pugnare vel incedere non potuerit David, sed quod ea saltem attentavit; et quid baculus David; quid quinque lapides; et quid unus lapis in quo percussit.

“Et induit Saul David vestimentis suis, et imposuit galeam aeream super caput ejus, et vestivit eum lorica. Accinctus ergo David gladio ejus super veste sua, coepit tentare si armatus posset incedere. Non enim habebat consuetudinem. Dixitque David ad Saul: Non possum sic incedere, quia nec usum habeo. Et deposuit ea.”

Vestimenta vel arma Saul, quibus indutus vel accinctus David incedere non potuit, et idcirco deposuit ea, legis (ut praedictum est) fuere opera carnalia quae Christus temporaliter quidem subiit,

“factus sub lege,”

ut Apostolus ait (Galat. IV), sed inutilia judicavit, eo quod, eodem testante Apostolo, nihil ad perfectum adduxisset lex (Hebr. VII), neque posset ex illis justificari omnis caro coram Deo (Rom. III), et idcirco illa deposuit. Quare autem tentare voluit utrum sic vestitus vel armatus posset incedere, cum non haberet consuetudinem? Numquid ipsam consuetudinem quod non haberet, nesciebat? Aut nunquid is in quo directus erat Spiritus Domini, hoc ipsum nesciebat, quod non in armis victurus esset, sed in virtute Domini, cum ipsam pugnam non ingrederetur, nisi in ipso quo et victoriam suam praescire poterat Spiritu Domini? Quare ergo sic frustra tentavit? Videlicet, quia sic pulchrius, facto suam regi spem ostenderet quam si oblata regis arma mox voce aut verbo praecipiti quasi cum contemptu repelleret. Sic plane Christus quare carnales subiit legis justificationes, circumcisus ipse et per omnia circumcisionis factus minister? Nunquid nesciebat quia suum non esset pugnare, per opera vel justificationes legis, sed per solum patibulum crucis? Quare ergo sub lege factus est, et in semetipso legis consuetudines admisit? Videlicet, quia dulcius fuit homines docere ratione, quam vi: dulcius, inquam, et suavius nihil nocituram subire consuetudinem legis, quam offensionem sive occasionem dari ulli homini. Depositis itaque vestimentis Saul,

“Tulit,”

inquit,

“baculum suum quem semper habebat in manibus, et elegit sibi quinque limpidissimos lapides de torrente, et misit eos in peram pastoralem, quam habebat secum et fundam manu tulit, et processit adversus Philistaeum.”

Baculus nostri David, Christi scilicet, quem contra Philistaeum tulit, quem et semper habebat in manibus, cura ovium rationabilium est quam contra diabolum suscepit de earum salute semper sollicitus. Quinque lapides limpidissimi, quos elegit de torrente, quinque sunt libri Moysi, quos tulit de populo Judaico superfluente. Fluebat enim fluvius, neque lapidibus illis retardabatur, id est, per carnalia licentiose decurrebat desideria Judaicus populus, nec enim ulla legis disciplina coercebatur. Misit eos in peram pastoralem quam habebat secum, id est, contulit cum Evangelio, qued nobis attuli secum Deus homo factus, Verbum caro factum. Pera namque vas pastoricium est, in quo lac mulgeri solet. Significat autem eam quam attulit Christus novam legem evangelicam, quae profecto parvulis praestat lactis copiam. Fundam quoque manu tulit, id est, per charitatem, manus in crucem extendit, ut unum lapidem jaceret, ut una sola fide, sine legis operibus diabolum prosterneret. Econtrario cassis aerea super caput Philistaei et lorica humata, clypeus quoque et hasta ejus singula magni ponderis et magnae ostentationis, illa est armatura superbiae diaboli, de qua ad beatum Job Dominus dicit (Job. XLI):

“Per gyrum dentium ejus formido. Corpus ejus quasi scuta fusilia compactum squamis se prementibus.”

Ac deinceps:

“Non fugabit eum vir sagittarius, in stipulam versi sunt ei lapides fundae,”

etc.

“Ibat,”

inquit,

“Philistaeus, incedens et appropinquans adversum David, et armiger ejus ante eum.”

Quis est armiger ejus nisi egestas semper praecedens faciem ejus? Sic enim item de eodem ad beatum Job dictum est:

“In collo ejus morabitur fortitudo, et ante faciem ejus praecedet egestas (ibid.).”