|
Quomodo illud tandem cornu fractum est?
|
“Hircus enim caprarum, ait Scriptura, factus est magnus nimis, cumque
crevisset, fractum est cornu magnum (Dan. VIII).”
|
|
Quomodo fractum est? quomodo mortuus est, qui aestimabatur, et aestimari
volebat immortalis, magnus Alexander? Venerat Babyloniam et ibi per
insidias veneni accepit poculum, cujus veneni tanta vis fuisse dicitur,
ut non aere, non ferro, non testa contineretur, nec aliter ferri nisi in
ungula equi potuerit. Accepto poculo, media potione repente velut telo
confixus, ingemuit, elatusque e convivio semianimis, ita amare cruciatus
est, ut ferrum in remedia posceret, tactumque hominum velut vulnera
indolesceret. Sexta die decessit Alexander mensem unum et annos tres et
triginta natus, cujus temporis tam brevissimi nunc idcirco meminerimus,
ut recogites, qualis vel quanta esse possit causa hujus juvenculi in
judicio antiqui dierum super thronum sedentis, et judicantis de bestiis
illis, quarum tertia bestia fuit hic pardus, id est per pardum signatus,
saevus atque superbus. Quale enim est, cum contemplatione illius antiqui
videre juvenem temporis tantilli rapientem regnum, quod idem antiquus
disponere debuit, seque appellari jubentem terrarum omnium regem ac
totius mundi? Nimirum tale est, imo longe ridiculosius est quam si
locusta subsiliat, et pro brevi saltu gigantem se haberi velit tam
magnum, ut coelum contingat. Jam dudum de isto et de caeteris
irreverentibus et in republica ejusdem Antiqui dierum rapinam regnorum
facientibus dictum fuerat:
|
“Periit memoria eorum cum sonitu, et Dominus in aeternum permanet (Psal.
IX),”
|
|
qui et permanens dicit:
|
“Consilium meum stabit, et voluntas mea fiet (Isa. XLVI),”
|
|
subauditur, ut ille solus vincat, solus regnet atque imperet, qui
antiquus a me praeelectus est, quia verum et maternum est antiquitatis
meae judicium, ut solus ille Rex sit omnium, per quem solum omnia facta
sunt.
|
|