CAPUT XVIII. Narratio quorumdam signorum, cum quibus visitationem sui Spiritus sanctus diebus nostris quibusdam dignanter infudit.

De signis majoribus nunc interim taceam, videlicet de signo vel significatione qua super Dominum in specie columbae (Matth. III), et super apostolos ejus apparuit in igne (Act. II), ut erat et illius judicis iram nobis mitigaturus et istorum corda eatenus infirma per zelum bonum accensurus. De minoribus quos nostro tempore vidimus non pigeat, vel nos scribere, aut aliquem attendere, si fuerit benevolus, quicunque haec legere dignabitur. Puellae cuidam nomine Waldradae, cum esset in apparatu nuptiarum, quae tamen animo ejus non sedebant ipsa nocte, vigilanti enim aliis dormientibus sic afflavit iste Paracletus, ut prae magnitudine caloris evigilarent qui dormiebant, et inclamarent putantes quod arderet ipsa domus. Jacebat juxta matrem viduam, sanctae viduitatis propositum habentem, cum per fenestram domus superiorem ecce advenit et intravit ignis magnus et descendens ad eam, quae sola haec videbat, in os et in secreta ventris illius illapsus est. Prima ipsius mater prae magnitudine ardoris, quo fortiter tangebatur, somno excussa est et inclamans altius: surgite, inquit, surgite, ardemus, ardemus. At ille ignis erat non comburens, sed illuminans, non corpus consumens, sed animae lucens. Cum ergo turbarentur et ardorem quidem sentirent, sed ignem non viderent, tandem persensit mater quod ardor ille de filia veniens sese diffunderet, quae jam divino amore inflammata, vulnerato corde flebat abundanter, ita ut ex illa hora per multum tempus lacrymis fluere non cessaret. Quam vocem ejus extunc audivit aliquis? Contigerat enim illi secundum hoc ipsum capitulum, quod tractamus nunc, quod dixit Dominus:

“Spiritus ubi vult, spirat, et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat aut quo vadat (Joan. III).”

Quam ergo vocem ejus extunc audivit aliquis nisi votum et propositum, et tenorem sanctae virginitatis? Denique usque ad senectutem in proposito permansit et in reclusione vitam solitariam duxit, tandemque cursu consummato ante hos annos ferme quatuor pro terrenis, de quarum medio vocata fuerat, nuptiis ad coelestes, ut credimus, nuptias transmigravit. Alius quidam cum pene inconsolabiliter lugeret incolatum suum prolongari (Psal. CXIX), et cum Ecclesiastico laudaret mortuos magis quam viventes (Eccli. IV), et sicut de Anna legitur (I Reg. I) nusquam vultus adolescentis in diversa mutarentur, quadam nocte cum se sopori dedisset, dolore plenus et totus in luctu, ecce vidit quodammodo coelum desuper modice aperiri, atque inde quasi talentum lucidum substantiae ineffabilis, substantiae viventis, velociter atque dicto citius demitti, quod illapsum pectori ejus, magnitudine vel pondere suo protinus illum somno excussit, auro gravius, melle dulcius. Quod ubi illapsum est, primum quidem aliquantula morula quievit, seque ab omni motu continuit, illo quoque quiescente (ut forte resupinus jacebat), et exspectante eventum rei, mox autem moveri coepit et circuire uterum interioris hominis, uterum animae, quem, ut fatetur, ipse nesciebat eatenus, quod tantae esset capacitatis. Circuibat itaque modo mirabili res viva et vera vita, semperque circuitus sequens erat praecedente major; multoque amplior, donec tandem ultima infusio veluti quoddam magnum flumen inundans, hoc dabat intelligi vel sentiri, quod totum animae vel cordis exceptorium plenum esset, et plus capere non posset. Quo facto, iterum quievit paulisper, ut neque influeret quod jam fecerat, neque efflueret quod postmodum fecit, et interim volebat homo interior quasi faciem clarius videre illius substantiae viventis, sed quodammodo occultabat se ut non videretur facies ejus, cum valde magno pondere portaretur et in magna dulcedine sentiretur. Postmodum coepit reflecti, aliamque in partem circuitus agens in modum fluminis, per laevum latus effluxit videntibus oculis interioris hominis, quod cum ultimis fluctibus efflueret, paululum subsistit, et ecce videbam, ait, quia substantia illa pulcherrima quasi aurum liquidum erat.