|
Hoc Sabbato, et omnibus horum quatuor temporum Sabbatis, statio ad
Sanctum Petrum congrue celebratur. Cui enim primo post Christum,
Ecclesiae summum collatum est pontificium, quique primus et princeps
sacras in Ecclesia celebravit ordinationes, cujus vice maxime fungitur
Romanus pontifex, cum Ecclesiae sanctae ministros et ovibus Christi
pastores ordinat necessarios, congrue, ut tanquam ad summum recurratur,
apud ipsum statio celebretur. Convenientes igitur ad Beatum Petrum
jejunos mater Ecclesia filios, velut ex ore ipsius Petri multiplicatis
in anima reficit sacramentis, et ex ipsius auctoritate spiritualium
divisiones ministrationum distribuit. Ubi notandum, quintam semper
lectionem, quae superadditae doctrinae novissima est, non mutari,
semperque illam esse, qua legitur angelus Domini cum Azariae et sociis
ejus in fornacem ignis descendisse Dan. III). Quod magna et mystica non
vacat ratione. Nam quemadmodum pueris a Babylonio rege missis in
fornacem ignis, coelestis gratia subvenit, et fecit, medium fornacis
quasi ventum roris flantem; sic nos a confusionis rege diabolo,
libidinum flammis appetitos jejuniorum et orationum instantia liberat.
Hoc denique genus non ejicitur, nisi in oratione et jejunio (Matth.
XVII). Hac ergo lectione praelecta, sequitur et hymnus eorumdem
puerorum, quo ad benedicendum Creatorem omnis creatura commonetur,
priusquam sacerdotes ordinentur, ut animadvertamus, illorum ora manusque
ad benedictiones dandas, et quod maximum est, conficiendum corpus et
sanguinem Domini, jure admitti, qui a confusionis rege succensam
fornacem vitiorum potenti fide superaverunt. Jam quae sequuntur,
manifeste secundum Domini praedicant adventum, et voci consonant
|
“clamantis in deserto, parate viam Domino (Isa. XL; Matth. III),”
|
|
etc. Hoc enim evangelium ejus diei est principium scilicet
praedicationis, qua Joannes peccatorum corda percutit, et ad
poenitentiam invitat, genimina viperarum, securim dicens jam esse
positam ad radices arboris, et ventilabrum in manu judicis, ut purgans
aream suam, triticum congreget in horreum, paleas autem comburat igne
inexstinguibili (Matth. III). Hoc evangelium eodem epistola sensu
praecurrit, scilicet secundum praedicando adventum Domini, quo revelatum
prius hominem peccati, filium perditionis interficiet spiritu oris sui
(II Thess. II), et destruet illustratione adventus sui. Sed et antiphona
ad introitum: Veni et ostende nobis faciem tuam, Domine, qui sedes super
Cherubin, et salvi erimus (Psal. LXXIX), manifeste tempus illud
respicit, quo (sicut in offerenda quoque canimus) exsultanti filiae
Sion:
|
“Veniet rex suus sanctus et Salvator mundi (Zach. IX),”
|
|
et sicut in tractu praemissum est: Excitans potentiam suam veniet (Psal.
LXXIX), et eum quem deducit, velut ovem Joseph, segregatum ab hae dis
qui a sinistris ejus erunt, ad dexteram suam constituet (Matth. XXV).
Interim tamen plorandum est ante eum qui fecit nos (Psal. XCIV), ne
fortis et terribilis, qui juxta communionem
|
“exsultavit ut gigas ad currendam viam (Psal. XVIII),”
|
|
nemine adversantium parvulorum valente sibi resistere, de quibus
scriptum est:
|
“Sagittae parvulorum factae sunt plagae eorum (Psal. LXIII),”
|
|
cum venerit, item gigas nobis sit, et multa fortitudine sua nobiscum in
judicio contendat, et magnitudinis suae mole premat nos.
|
|