|
Sic effectum est praeclarum illud electrum, humani generis pretium atque
ornamentum, in quo et divinitatis aurum, nihil de suo fulgore perdidit;
et humanitatis argentum, augmentum sui decoris obtinuit. Igitur quod
ait:
|
“Verbum caro factum est,”
|
|
idem est ac si dixisset: Deus homo factus est, more scilicet eo, qui in
Scripturis usitatus est. Solet enim nomine carnis, interdum totus homo
significari, ut ibi:
|
“Et videbit omnis caro salutare Dei (Luc. III).”
|
|
Sicut econtra, per animam totus homo significatur, sicut scriptum est:
|
“Descendit Jacob in Aegyptum in animabus septuaginta quinque (Act.
VII);”
|
|
ergo Deus homo factus est.
In nobis, plane per omnia, utpote, de suis invisibilibus ad nostra
visibilia profectus. Primum in vera natura nostrae carnis, in cunctis
humanae naturae legibus habitavit in nobis. Nam, hoc solummodo excepto,
quod puerpera, non secundum morem universae carnis, ex virili semine
conceptum hominem edidit, nec partu violata est, sed virgo ante partum,
virgo permansit et post partum, hoc sane excepto, toto ordine suo vera
hominis natura cucurrit. Quod si Judaeus, vel detestandus calumniator
Manichaeus, dicendo: Si virgo peperit, phantasma fuit, consequens est ut
primos hominum parentes, scilicet Adam et Evam (quia carnalibus carvere
patribus) non veros, sed phantasticos fuisse homines arbitrentur.
Longius quippe est a natura nobis usitata formari hominem de terra, quam
concipi de femina. Mirabilius est plasmari virum de inanimata et
insensibili materia quam generari virum sine viro, de animata et
sensibili, imo et rationali substantia. Illud quidem mirabilius, hoc
autem est venerabilius; illud divinae est potentiae, hoc opus potentiae
pariter et gratiae. Jam quidam omnino abhorrent, quod Sanctus sanctorum
Deus potuisse pati creditur, ut femineis clauderetur visceribus. Sed,
quaeso, num sciunt ipsi modum sui horroris? Est enim horror, alius qui a
ratione; alius qui a sensu proficiscitur. Siquidem a ratione est, quod
vitium in comparatione virtutis perhorrescimus, cum tamen secundum
sensum, magis interdum vitio quam virtute delectemur. A sensu autem est,
quod serpentem magis abhorremus tangere quam lapidem: cum tamen secundum
rationem, animatum et sensibile corpus serpentis, inanimato corpori
lapidis indubitanter praeferamus. Quonam ergo modo feminea perhorrent
viscera, sensu an ratione? Sensu utique, non ratione. Quia videlicet
ratio nullam substantiam vel naturam, nihil omnino eorum, quae fecit
Deus, potest abhorrere.
|
|