CAPUT XXV. Quod nos recte beatam Mariam in principio nostrae laetitiae proponimus in hac processione, omni Dominica, ad ejus memoriam prima statione divertentes, et quod credendum non sit quod Dominum resurgentem ipsa non viderit, et quod inter testes mater scribi non debuerit.

Recte et laudabiliter a nostri, id est monachi ordinis, majoribus traditum est, quod hactenus pro lege fixum atque inconvulsum conservatur, ut in hujusmodi processionibus, cunctis per annum Dominicis beatae Dei Genitricis memoriam prima statione visitemus, decantando quodlibet, quod ejus proprium sit, eaque salutata et oratione dicta tunc demum processionem ordine supradicto peragamus. Sicque fervente sacrae religionis studio provisum est, ut infra claustrum habeatur ejusdem beatae Virginis diversorium, scilicet sacratum in ipsius honore, maxime propter hoc ipsum proprium nominis ejus oratorium. Quid Evangelicae fidei convenientius Christiana sedulitas comminisci potuit? Quid pulchrius, quid venerabilius, quam congratulari matri Virgini super resurrectione unigeniti, jam non morituri, in cujus passione gladius animam ejus pertransivit? (Luc. II.) Perpendere gestit Christiana devotio, quantus torrens gaudii repente inundans, locumque vulneris replens, animam ejus ferro doloris confossam inebriavit, cum redivivus Filius, illi ante omnes fortasse mortales, materno Virginem non defraudans honore, victoriam suam annuntiavit, et dulcia carnis suae vulnera, quam illa veram de carne sua carnem conceptam peperit, deosculanda praebuit. Quid ergo? repugnare videbitur Evangelio, referenti quod surgens Jesus primo Mariae Magdalenae apparuit? Absit. Sed omnibus, beatam Virginem matrem excipimus, testibus praeordinatis, quos solos nominare ad Evangelistas pertinuit, vel quos Christi resurrectionem annuntiare decuit. Nunquid illam nuntiare decebat, ut verba ejus tanquam deliramenta viderentur ante apostolos? Si enim extranearum verba feminarum visa sunt eis tanquam deliramenta (Luc. XXIV), quomodo non magis matrem amore filii delirare crederent? Verissime ergo matri Filius resurgens apparuit, sed illa, ut ab initio coeperat, ita et nunc

“conservabat omnia verba haec, conferens in corde suo (Luc. II).”

Quod si idcirco verum non videtur, quia nullus evangelistarum scriptis hoc attestatur, consequens est quod nunquam post resurrectionem suam visus sit matri, quia quando, vel ubi apparuerit illi, nullus eorum nominatim edixit. Sed absit hoc ab illo, qui in lege sua patrem et matrem honorare praecepit (Exod. XX), absit, inquam, ut matrem propter se doloris gladio transverberatam (Matth. XV), tam dura negligentia talis filius inhonoraverit. Non sic apostolica sanctae Romanae Ecclesiae sensit veritas, quae hanc beatam Hierusalem in principio laetitiae suae proposuit. Nam, cum hac prima die Paschae stationem ad hanc, de qua loquimur, sanctam Mariam missae officio prescripsit, quid aliud quam Hierusalem in principio laetitiae suae proposuit. Si enim omnis anima timens Dominum sic benedicitur,

“ut videat bona Hierusalem, et videat filios filiorum suorum, pacem super Israel (Psal. CXXVII).”

Et ideo dicitur, et est ipsa quoque Hierusalem, quod est visio pacis: quanto magis ista ter quaterque beata Virgo dicenda est Hierusalem, quae

“benedicta inter omnes mulieres (Luc. I),”

vidit Filium suum pacem super omnem verum Israel, scilicet Christum, de quo Apostolus ait:

“Ipse est enim pax nostra, qui fecit utraque unum (Ephes. II).”

Ipsa prae omnibus, ipsa ante omnes vidit hanc nostram pacem, ipsa est Hierusalem, pulchra, electa suavis et formosa, quam viderunt filiae Sion (Cant. VI), et beatam dixerunt, et reginae laudaverunt. Dum ergo hanc hodierna statione sancta Romana Ecclesia in principio laetitiae suae, ut dictum est, proposuit, non hoc aestimavit, quod pacem super Israel venientem, id est Filium suum propter justificationem nostram resurgentem (Rom, IV), ipsa non viderit. Sed, ut ad propriam, de qua supra dictum est, hodiernae et omnium dominicalium processionum causam sermo recurrat, nunquid vel tunc, quando undecim discipuli abierunt in Galilaeam (Matth. XVIII) in montem, sicut constituit illis Dominus Jesus, hanc beatam, de qua loquimur, Mariam praeterierunt, et absque illa videntes eum adoraverunt? Imo non alias quam in domum illius, non alium in montem abierunt, ut viderunt eum quam in illum super quem civitas ejus Nazareth sita erat, sicut jam dictum est. Igitur pulchre et laudabiliter, ut supra diximus, traditum est a nostris majoribus, ut in hodierna, cunctisque per annum Dominicalibus processionibus, beatae Dei Genitricis memoriam prima statione visitemus, eamdem ob causam, qua hodiernae missae officio statio ad Sanctam Mariam praescribitur, ut eam, sicut jam dictum est, in principio laetitiae nostrae proponamus, illud de Canticis recolentes, novum novae Ecclesiae sponsum, mox ut resurrexit, dixisse non vane arbitrantes:

“Vadam ad montem myrrhae, et ad collem thuris (Cant. IV).”

Qua enim sui corporis parte altius, post ipsum caput suum Christum Ecclesiae sublimitas eminuit, quam singularibus hujus reginae angelorum meritis, cujus ex carne sine viro Christus, ut lapis de monte sine manibus (Dan. II), est editus? Et quo in vertice montium tantum myrrhae, id est mortificationis, cum thuris, id est, piae orationis odoribus inveniri potuit, quantum in hujus beatae Virginis anima, quam singulariter Dominicae passionis gladius pertransierat. Ad hunc ergo montem myrrhae vadimus et nos, saepe dicta statione ad sanctam Mariam divertentes, ipsa quoque eloquia cervi emissi, de quo supra dictum,

“eloquia pulchritudinis (Gen. XLIX),”

quibus illic de baptizandis omnibus gentibus mandavit, exsultantes mystice depromimus hac die cantando: Tota pulchra es. Nota namque omnium pene sententia doctorum est, novam his verbis Ecclesiam invitari, ut surgat et properet apostolica, quae tunc numero parva erat Ecclesia de Libano venire (Can. IV), id est, candidatione baptismi gentes ad Christum adducere, Maria matre fidei nostrae adjuvante, id est,

“omnia verba haec, quae hactenus conservabat in corde suo (Luc. II),”

jam aperiente