CAP. XXI.


VERS. 2.

“Audite, quaeso, sermones meos,”

etc. In qua responsione infirmam esse ostendit rationem supradictam, qua sic coeperat Sophar:

“Hoc scio, a principio, ex quo positus est homo super terram, quod laus impiorum brevis sit (Job XX).”

Nam secundum ejus intentionem hoc consequitur, quod nemo impius usque ad finem vitae suae in via sua prosperetur, quod procul dubio falsum est. Unde et ipse Job sic paulo post oppositurus est:

“Quare ergo impii vivunt, sublevati sunt, confortatique divitiis?”

(vers. 7), etc. Quo dicto rationem vehementer infirmat, quam Sophar novissime confirmare visus est sibi. Nam sicut non omnes impii in praesenti saeculo ante mortem a felicitate sua praecipitantur, ita sane eodem Dei judicio non omnes justi in praesenti bono meritorum suorum fructu remunerantur. Primum suo more benevolentiam ad audiendum expetit, dicens:

“Audite, quaeso, sermones meos, et agite poenitentiam,”

videlicet, quia nimium prava de me sentitis, et per infirmam conjecturam astruitis. Audite, inquam, ut vobis prosit. Quod si vobis prodesse nequit,