|
|
“Spiritus sanctus superveniet in te,”
|
|
etc.
Spiritus sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi.
Ideoque et quod nascetur ex te sanctum vocabitur Filius Dei (Luc. I).
Verba, inquam, haec nos audivimus tantum, illa autem et prior audivit,
et auditu credens, continuo quod audierat experiri meruit. Ubi enim bene
credula mentem suam et os suum aperuit, ut diceret: Ecce ancilla Domini,
fiat mihi secundum verbum tuum (ibid.), mox juxta dictum angeli hic
Spiritus sanctus superveniens in eam per apertas fidei januas sese
infudit. Quo autem sese infudit? Nimirum prius in sacrarium pudici
pectoris, deinde in templum sacri et incorrupti uteri; in domum
pectoris, ut prophetissam faceret; in uterum, ut matrem faceret. Nam
haec est prophetissa, de qua gratulabundus loquitur propheta sanctus
Isaias: Et accessi ad prophetissam, et concepit et peperit filium (Isa.
VIII). Num autem istum solum ad hanc prophetissam accessisse putamus,
aut quomodo accedere potuerit miramur? Imo sanctos omnes prophetas,
primumque Moysen ad hanc prophetissam accessisse non dubitamus. Omnes
omnino ad illam convenerunt, omnium enim et singulorum divisivae
gratiae, et particulares prophetiae, in istam prophetissam simul
convenerunt, simul Spiritu sancto superveniente concurrerunt. Et beatum
se Isaias, imo beatos se omnes prophetae sancti non immerito
crediderunt, quod hoc modo ad istam prophetissam accessuros se esse
noverunt, quod ad istud Dei templum, ad istud Spiritus sancti sacrarium
quidpiam Verbi boni sese afferre cognoverunt. Neque enim haec beata
Virgo particularem ut singuli illorum verbi gratiam, sed universam isto
Spiritu sancto superveniente suscepit ex eo Verbi Dei substantiam, et
prophetissa singularis facta est, plenam Spiritus sancti gratiam
suscipiens, totum Dei Verbum, Deum verum prius mente quam ventre
suscipiens. Hoc digne nuntius ille perpendens, talem tamque inauditam
cunctis saeculis praemiserat salutationem: Ave, gratia plena, Dominus
tecum, benedicta tu in mulieribus (Luc. I). Ad exponendam ejus gratiae
magnitudinem parum fuerat dixisse: Spiritus sanctus superveniet in te,
nisi addidisset, et virtus Altissimi obumbrabit tibi. Miro videlicet
atque ineffabili modo, ut fortitudinem sustinere posset conceptus sui,
virtus Altissimi obumbravit ei; virtus, inquam, Altissimi, id est idem
ipse Spiritus sanctus, Spiritus amoris obumbravit ei. Quid enim puella
fragilis, non modo sexu, sed et conditione mortalitatis suscepit aut
concepit, nisi validum Verbum Deum, validam substantiam Verbi, de optima
substantia Patris Dei, quem tremunt angeli? Etenim vel aspectum ejus
nulla valet ferre creatura, nisi hoc Spiritu amoris praeventa sit,
testante Scriptura cum dicit: Sicut fluit cera a facie ignis, sic
pereant peccatores a facie Dei (Psal. XLVII). Haec autem Virgo non
utcunque aspectui ejus praesentabatur, sed de secretis paternis totum se
inserebat illi Verbum Dei, Verbum Deus. Opportune igitur obumbrabit illi
virtus Altissimi, virtus miraculorum potens, femineam substantiam Deo
Verbo conciliare valens.
|
|