CAPUT 5

Quaenam sunt opera quae dedit Pater in testimonium huic Filio suo Jesu Christo, nisi ista quae nunc dicit,

“Caeci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur?”

Et quae vel quales sunt Scripturae, quas scrutari praecipiens,

“Et illae sunt, inquit, quae testimonium perhibent de me,”

nisi quales hic degustare potest in isto capitulo:

“Hic est enim de quo scriptum est: Ecce ego mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam ante te?”

si tamen sequentia perlegas. Ecce igitur, quod cupiebat Joannes, ex ore ipsius auditum est testimonium majus Joanne, imo testimonia, de quibus recte dixerat Psalmista:

“Mirabilia testimonia tua, ideo scrutata est ea anima mea (Psal. CXVIII).”

Sunt enim duo testimonia hic, alterum mirandorum operum, alterum in declaratione Scripturarum. Vere mirabilia testimonia haec, et ideo scrutari ea debet anima nostra. Primum ita scrutandum est, ut non solummodo respiciamus caecos illos qui tunc corporaliter illuminati viderunt, claudos illos qui tunc corporaliter ambulaverunt, leprosos illos qui tunc corporaliter mundati sunt, mortuos illos qui tunc corpore resurrexerunt. Ibi namque non perfectio sed initium erat operum

“quae dedit mihi Pater, ait, ut perficiam ea?”

(Joan. V.) Nimirum in morte et resurrectione sua, quando mortem nostram moriendo devicit, et vitam resurgendo reparavit, ita ut jam non moriatur, mors illi ultra non dominetur (Rom. VI), quod et de nobis non incerti speramus. Et nunc dato Spiritu sancto perficit opera ista, quia vere caeci vident, claudi ambulant, qui nimirum caeci, qui claudi, qui leprosi, qui surdi, qui mortui, qui pauperes nos eramus, et hoc nobis multum debet valere ad testimonium hujus respondentis pro se, quia per fidem ejus videmus, ambulamus, mundati sumus, audimus, a morte peccati innumerabiles secundum exemplum Mariae resurreximus (Luc. XVII), et ita evangelizati sumus, ut qui pauperes eramus, divites in verbo et scientia facti sumus (I Cor. I). Prout potuit animus fidelis limare atque polire conatus est aurum loci praesentis, quatenus et intentionem Joannis interrogantis et majestatem Christi ad interrogata respondentis, ex verbis ipsis, o lector sive auditor, splendidius apparentem agnoscere possis. Nunc illud non praeterire libet, quia testimonium testi suo Joanni pulchra vicissitudine reddens iste,

“Testis fidelis (Apoc. I),”

valde congruum secundum rem ipsam initium sumpsit.

“Quid,”

inquit,

“existis in desertum videre?”

Sciendum quippe quia cum diceret, tunc neque Joannes in deserto, sed in carcere erat, neque Christus ipse in deserto, sed in qualibet civitatum loquebatur ad turbas de Joanne. Sic enim praemissum est, quia

“praecipiens Apostolis suis duodecim, transiit, ut doceret et praedicaret in civitatibus eorum.”

Ergo ad illum exitum turbarum respexit, et illius exitus turbas memores esse voluit, de quo Marcus ita praescribens,

“Initium sancti evangelii Jesu Christi Filii Dei (Marc. I),”

statim subjunxit,

“Sicut scriptum est in Isaia propheta: Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam. Vox clamantis in deserto, parate viam Domini, rectas facite semitas ejus. Fuit Joannes in deserto baptizans et praedicans baptismum poenitentiae, in remissionem peccatorum. Et egrediebantur ad illum omnis Judaeae regio, et Hierosolymitae universi, et baptizabantur ab illo in Jordane flumine, confitentes peccata sua (Marc. I).”

Memorabiles illos exitus turbarum ipsa Joannis verba nobis fecerunt, inter quae illud maximum fuit, quod existimante populo, et cogitantibus omnibus in cordibus suis de eo, ne forte ipse esset Christus,

“confessus est: Quia non sum ego Christus (Joan. I).”