CAPUT 32

“Et si quid petieritis me in nomine meo, hoc faciam.”

Haec de consubstantialitate Patris et Filii dixit ipse Filius Dei, ad corrigendum sensum illum, quo dixerat Philippus:

“Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis.”

Nunc ad incoeptum revertitur, et sermonem de dilectione, quem interruperant Petrus, Thomas et Philippus, ille dicendo:

“Domine, quo vadis;”

hic autem:

“Domine, nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire.”

Iste vero:

“Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis.”

Sermonem, inquam, de dilectione sic inchoatum:

“Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem, sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem, hoc modo;”

prosequitur:

“Si diligitis me, mandata mea servate. Et ego rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum.”

Quoniam, inquit, ego, ut supra dixi, dilexi vos, et pro magna vestri dilectione vado parare vobis locum, imo vosipsos parare, et dignos facere mansionibus illis quae in domo Patris multae sunt, si vos non ingrati aequa vicissitudine

“diligitis me, mandata mea servate,”

illa videlicet, quae jam dare vobis coeperam, dicens:

“Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem, sicut dilexi vos.”

Mandatum quippe dilectionis, et unum mandatum, et multa mandata sunt.

“Non adulterabis, non occides, non furtum facies, non falsum testimonium dices,”

et caetera mandata in hoc uno instaurantur:

“Diliges proximum tuum sicut teipsum (Rom. XIII).”

Haec ergo mandata mea servate, et sic invicem diligite,

“sicut dilexi vos.”

Ecce ego ipse qui vobis hoc dilectionis mandatum do, prior ipse faciens quod jubeo, vosque in finem, id est, usque ad mortem diligens, ecce in ara crucis rogabo Patrem meum, ecce in die passionis meae,

“preces supplicationesque ad eum qui me salvum facere possit a morte, cum clamore valido ac multis lacrymis offeram, et exaudiendus sum pro mea reverentia (Hebr. V).”

Ita rogando Patrem, sicut ait Philippus,

“ostendam vobis.”

Patrem, inquam, in meipso et meipsum in Patre meo ostendam vobis. Cujus ostensionis principium hoc erit, quia Pater et alium Paracletum dabit vobis, scilicet Spiritum veritatis.

“Erratis enim nescientes Scripturas, dum optatis quod vobis non expedit, videlicet ut non vadam; et tamen dicitis: Ostende nobis Patrem, ignorantes parietem (Ephes. II)”

inimicitiarum stare inter Deum et homines, non aliter solvendum, nisi ego vadam, nisi ego per passionem mortis transeam ex hoc mundo ad Patrem. Me ergo rogante, et meipsum in cruce sacrificium offerente, fiet ut Patrem ostendam vobis, et ille me assumpto, vobisque per absentiam corporis ablato, alium Paracletum det vobis, Spiritum veritatis. Paracletus Graece, Latine consolator dicitur. Idcirco autem hic Spiritus veritatis recte Paracletus vel consolator dicitur, quia videlicet filios sponsi de morte, vel absentia Patris, consolatur vero Scripturarum sensu, dicendo quod oportuit pati Christum, et resurgere a mortuis tertia die, et praedicari in nomine ejus poenitentiam et remissionem peccatorum (Luc. XXIV). Quo nomine nusquam ante hac appellatus invenitur, quia videlicet, quamvis veteribus sanctis et ipsis ante passionem Christi apostolis datus fuerit, non sic ulli datus erat, ut deberet appellari Paracletus, nec enim in remissionem peccatorum fuerat datus, antequam glorificaretur Jesus. In eo quippe tota est consolatio Paracleti, quia luctum antiquum per sacrum passionis Christi abstergit, dum de Deo Patre per mortem Filii sui propitio facto, nova regeneratione de filiis irae, filios reddit gratiae; de servis peccati, filios justitiae; de filiis mortis et perditionis, filios vitae et acquisitionis. Extunc dicimus:

“In convertendo Dominus captivitatem Sion, facti sumus sicut consolati, et extunc repletum est gaudio os nostrum, et lingua nostra exsultatione (Psal. CXXV).”

Principium igitur nobis Patrem ostendendi paraclesis est Spiritus sancti in remissionem peccatorum dati, ex quo summus Pontifex noster, qui haec loquitur, per suum sanguinem ad rogandum Patrem in Sancta sanctorum introiens, aeternam redemptionem invenit (Hebr. IX). Quam ejus rogatu, longe ante Propheta spirituali oculo intuens, affectuosa imprecatione sic ait:

“Exandiat te Dominus in die tribulationis, protegat te nomen Dei Jacob. Mittat tibi auxilium de sancto et de Sion tueatur te. Memor sit omnis sacrificii tui, et holocaustum tuum pingue fiat. Tribuat tibi secundum cor tuum, et omne consilium tuum confirmet (Psal. XIX).”

Impleat Dominus omnes petitiones tuas, et caetera usque ad finem psalmi. Igitur pupillis suis coram positis, sponsus iste continuo auferendus, tutorem magnum providens; et ego, inquit, rogabo Patrem meum, et ille me, ut Isaias dixit, pro transgressoribus exorantem (Isa. LIII), ut non pereant, exaudiens,

“alium Paracletum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum,”

ut perducat vos ad videndum Patrem facie ad faciem, ut ostendat vobis in Filio Patrem, et Filium in Patre manentem, et ipse in vobis manens, commanere faciant intra vos gloriosam et aeternam Patris et Filii, suamque inseparabilem et unam majestatem. Sequitur, et dicit de eodem Paracleto veritatis spiritu.