CAPUT 11

Cum igitur ad restitutionem simulacrorum, quae confregerat, compellenti Juliano non cederet, justissimum esse dicens propter fidem Domini nostri Jesu Christi gloriose mori, ut cum ipso mereretur in aeterna felicitate laetari, tyrannus non valens jam continere belluinum animum in illa cavea simulationis, quamvis invideret tantae Christianorum spei, scilicet gloriae martyrii, capitalem eum sententiam subire praecepit: Flexis in terram, ait, genibus extende cervicem et fulminantis gladii mortiferam, sicut tibi praedixi, suscipe plagam. Tunc martyr Christi paululum induciarum ad offerendam Deo orationem sibi dari flagitavit. Quo impetrato prostravit se in terram et elevans vocem oravit dicens: Domine Deus omnipotens, qui coelum terramque et omnia quae in eis sunt creasti, et hominem ad imaginem et similitudinem tuam factum in paradisum posuisti, eum denique lapsum diabolo suadente per Unigeniti tui incarnationem et passionem reformasti, et sanctos et electos tuos non ad hujus mundi gaudia, sed ad labores et tribulationes misisti, supplicem servi tui exaudi orationem, et quia te timeo solum et tota cordis alacritate diligo, nunc pro tuo nomine non solum omnia corporis tormenta, sed et ipsam subire desidero mortem, animam meam jube suscipi per manus angelorum in paradiso tuo coelesti, cum corona martyrii. Istis autem a quibus interficiendus sum, quicunque ignorant et errant, cunctorum da indulgentiam peccatorum, et cum sanctis tuis in regno tuo portionem, qui vivis et regnas cum Unigenito tuo et Spiritu sancto unus et verus Deus in saecula saeculorum. Cumque fideles qui aderant respondissent: Amen, surgens ab oratione et stans in medio multitudinis: Rogo, inquit ad Caesarem, ut dum me interfeceris corpori meo concedas locum sepulcri. Ille respondens: Concedo, ait, quemcunque locum elegeris. Attollens ergo Christi martyr oculos et circumspiciens vidit a longe montem excelsum et ad Julianum respiciens: En, inquit, Caesar, montem cernis ipsum in quo volente Christo sepulturam habiturus sum. Cum interim ad multitudinem conversus fidelium qui aderant pro re et tempore aliqua loqueretur adhuc, quasi patiens exspectabat tyrannus, nimirum ad devorandam animam, [f. potius] quam ad occidendum corpus inhiante diabolo qui per illum operabatur. Denique cum jam ille testis Christi fidelissimus cum Apostolo diceret, aut revera dicere posset: Cupio dissolvi et esse cum Christo (Phil. I), multo enim melius; itemque illud: Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi; reposita est mihi corona justitiae (II Tim. IV), Julianus ad blanditias sese callide inclinans: Accipe, inquit, dignitates, accipe honores, accipe aurum et argentum, et omnia bona posside, quae nobis pretiosa sunt, et esto noster amicus, in eadem scientia et in eodem sensu. Vir sanctus, memor illius ostensionis, qua tentator diabolus, Domino nostro Jesu Christo regna mundi et gloriam eorum ostendens, dixit: Haec omnia tibi dabo si cadens adoraveris me (Matth. IV), dixit ad eum; Caesar, a diabolo seductus es, et veritatis inquisitores Christianos seducere festinas;

“pecunia tua”

et quaecumque promittis

“tecum sint in perditionem (Act. VIII).”

Ideo enim terrena promittis, ut coelestia tollas, et vitam transitoriam promittis ut aeternam subtrahas, et ad extremum sine dubio idcirco suades caduca gaudia ut amoveas ea quae sunt aeterna.