|
Jam ad in quod proposuimus redeundum est, scilicet ad discernendum, quid
justus Deus fieri voluerit illi populo iratus parum. Et quid illa radix
peccatrix, Antiochus ille illustris, plus faciendo addiderit
Unam tantummodo et parvam misericordiam, sicut jam dictum est, fortitus
fuerat Esau, scilicet ut in pinguedine terrae et rore coeli desuper, id
est bonis terrenis, et temporalibus divitiis abundaret. Utramque autem,
videlicet et parvam et magnam misericordiam Jacob in benedictione
acceperat, quatenus eidem
|
“et de rore coeli et de pinguedine terrae daret abundantiam frumenti
vini et olei,”
|
|
quae parva misericordia est.
id est Christo, servirent populi, et adorarent eum tribus, quae magna
misericordia est. Parvam illam misericordiam parva ira Deus abstulit,
quoties populum illum propter peccata gentibus devastandum tradidit,
sicut scriptum est:
|
“Et tradidit eos in manus gentium et dominati sunt eorum qui oderunt
eos, et tribulaverunt eos inimici eorum, et humilitati sunt sub manibus
eorum (Psal. CV).”
|
|
|
“Ipsi vero addiderunt in malum,”
|
|
quoties hoc nisi sunt, ut misericordiam magnam, misericordiam aeternam
auferrent eis, non ut ipsi possiderent, sed ne fieret ulli homini, neve
esset apud ullum hominem fides Dei, aut verbum promissionis, agitante
illo diabolo dracone antiquo, ut, exempli gratia, Nabuchodonosor regem
Babylonis agitavit, quatenus tres pueros mitteret in caminum ignis, quia
statuam noluerunt adorare, quam ipse fecit. Sed de illo et de caeteris
jam dictum est, ad ea quae impius gessit Antiochus sermo devenit.
|
|