CAPUT XVII. De translatione arcae Domini, quod nusquam legatur reducta in Sylo, per quod Synagoga mystice intelligitur, et quod manserit in Cariathiarim, quo nomine significatur Ecclesia gentium.

(CAP. VII)

“Et factum est ex qua die mansit arca Domini in Cariathiarim multiplicati sunt dies (erat quippe jam annus vicesimus), et requievit omnis domus Israel post Dominum.”

Vicesimo anno peracto translata est eadem arca a Samuele in Masfath (II Paral. I), et de Masfath transtulerunt eam Samuel et Saul in Galgala. Inde translata est a Saul in Nobe, de Nobe in Gabaa. De Gabaa translata est a David in domum Obeth Edom, de domo Obeth Edom transtulit eam David in Sion (II Reg. VI), et de Sion transtulit eam Salomon in Sancta sanctorum (III Reg. VIII; II Paral. V). Nusquam extunc in Sylo reducta fuisse legitur, quia repulit et sprevit illum locum Deus in typum videlicet Synagogae, in qua quondam erat sanctuarium Domini, sed repulsa et spreta est, et omne sanctum alio transmigravit. Quod Propheta respiciens:

“Et repulit,”

inquit,

“tabernaculum Sylo, tabernaculum suum ibi habitavit in hominibus (Psal. LXXVII).”

Sylo namque abruptio interpretatur. Quo nomine graviter eadem Synagoga denotatur, pro eo videlicet quia assistens adversus Dominum et adversus Christum ejus:

“Dirumpamus, ait, vincula eorum, et projiciamus a nobis jugum ipsorum (Psal. II).”

Manet autem nunc arca Domini in Cariathiarim. Cariathiarim interpretatur civitas silvarum, quo nomine recte Ecclesia gentium designatur. Ipsa namque quondam erat silva magna, bestiis ferocibus, id est malignis spiritibus, inhabitata et pervia, nunc autem civitas est fide fundata, muro divinitatis et angelorum praesidiis communita. Hic ergo manet, hic arca Domini invenienda est. Unde Propheta cum dixisset:

“Ecce audivimus eam in Ephrata (Psal. CXXXI),”

continuo subjunxit:

“Invenimus eam in campis silvae. Introibimus in tabernaculum ejus, adorabimus in loco ubi steterunt pedes ejus. Surge, Domine, in requiem tuam, tu et arca sanctificationis tuae (ibid.),”

etc. Haec plane dixit gaudio dulci attonitus, quippe qui voverat se non daturum oculis suis somnum et palpebris suis dormitationem et requiem temporibus suis, donec inveniret locum Domino, tabernaculum Deo Jacob (ibid.), id est donec sancto indicante Spiritu quo in loco quieturus sit Dominus et Salvator, et ubi tabernaculum suum tendere dignetur Deus Jacob. Et subito irruente in se Spiritu:

“Ecce, inquit, audivimus eam in Ephrata,”

eam, inquam, id est arcam sanctificationis ejus, compactam vel compingendam esse audivimus de carne Virginis in Ephrata, haec est Bethleem. Ac deinceps subjungens:

“Invenimus eam,”

inquit,

“in campis silvae.”

Tanquam diceret: Jam non invenitur illic ubi audivimus eam, jam non invenitur in illa de qua processit gente, sed in gentibus quae prius fuerunt, tanquam silvae a bestiis, id est malignis spiritibus, possessae, nunc autem in modum camporum sepibus gratiae Dei circumdatae, cultiles sunt et fecundae. Manet igitur arca Domini nunc in Cariathiarim, et multiplicantur dies; dies, inquam, sanctorum, dies virtutum, succrescitque in lucem multitudo gentium usque ad tempus praefinitum, quo et reliquiae Sylo, id est carnalis Israel, salvandae sunt. Sicque requiscit

“omnis domus Israel post Dominum,”

post Dominum, inquam, qui dixit:

“Tollite jugum meum super vos, et discite a me quia mitis sum et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris (Matth. XI).”

Juxta litteram requievisse post Dominum dicuntur, quia, abjectis idolorum sordibus, Domino se ad serviendum toto corde tradiderunt; quod et in subsequentibus dicitur:

“Abstulerunt filii Israel Baalim et Astaroth, et servierunt Domino soli. Et convenerunt in Masfath, hauseruntque aquas, et effuderunt in conspectu Domini.”

Hebraei tradunt quod coram Domino in eadem aqua maledicta congesta sint, et sicut in lege mulier zelotypa hausta aqua probabatur (Num. V), ita et hic idolatrae hac aqua probati sunt, hi videlicet qui se idola coluisse penitus denegabant. Tradunt etiam quod quicunque idololatra hanc aquam gustasset, labia ejus ita sibi adhaererent ut nequaquam ea ab invicem idololatra separare posset. Hoc idololatra judicio deprehendebatur, et interficiebatur. Quod sequentia demonstrant in eo quod ait:

“Judicavitque Samuel filios Israel in Masfath.”

Judicare in hoc loco idololatras secundum legem, morti tradere intelligendum est. Dicunt etiam quod hoc modo Moyses idololatras qui sibi vitulum fecerant probaverit, quando arripuit vitulum, et combussit, et contrivit usque ad pulverem, et sparsit in aquam, et dedit ex eo potum filiis Israel (Exod. XXXII).