VERS. 26.

“Nunquid, ait, per sapientiam tuam plumescit accipiter, et alas suas expandit ad austrum?”

id est nunquid cuilibet tu intelligentiam contulisti, ut, flante sancto Spiritu cogitationum, alas expandat, quatenus pondera vetustae conversationis abjiciat, et virtutum plumas in usum novi volatus sumat? Agrestibus enim accipitribus moris est ut, flante austro, vel si ventus desit, contra solis radium alas expandant, sicque apertis poris vel veteres pennae exsiliunt, vel novae succrescunt. Ita per singulos annos pennam veterem accipiter nova nascente projicit. Et quidem domesticis accipitribus, quo melius plumescere debeant, munita ac tepentia loca requiruntur. Potest autem per hunc accipitrem renovata gentilitas designari. Ait ergo:

“Nunquid per sapientiam tuam plumescit accipiter?”

Ac si beatus Job aperte diceretur: Futuras virtutum pruinas in gentilitate respice, et vetustas superbiae pennas amitte. Sequitur: