VERS. 5.

“Quis dimisit,”

inquit,

“onagrum liberum in solitudinem,”

id est, vitam illorum qui remoti a populorum turbis conversantur?

“Quis,”

inquit,

“dimisit liberum,”

id est, quis, nisi ego, talem dedit gratiam, ut calcatis terrenis desideriis, a temporalium rerum appetitu secura mens exoneretur?

“Et vincula ejus quis solvit,”

id est, voluptatum carnalium retinacula dirupit, ut angustum propositum dilatato corde currere possit?