CAPUT XVI. Verisimile esse Enoch et Heliam translatos a moriendi necessitate liberatos esse.

Et quomodo duo sunt, legitimumque est ut

“in ore duorum vel trium testium stet omne verbum (Deut. XIX),”

recte optaremus idcirco illos fuisse translatos, et non esse morituros, quatenus ex ipsis confirmaretur nobis illud, quod habemus de omni humano genere verbum. Quod est illud verbum? Videlicet quod humano generi mortis, vel mortalitatis causa sit peccatum, quodque omnipotentiae Creatoris facile fuisset, atque voluntarium hominem in paradiso positum, et omne genus humanum suo vel sibi placito tempore, absque morte corporis transferre ad immortalitatis regnum, ubi mors nec est, nec unquam accidere potest. Magnum utique verbum, et difficile apud illos qui tardi sunt ad credendum, in his maxime de quibus nullum acceperunt experimentum. Quid igitur, si placuit omnipotenti Deo saltem duos homines ex massa corrupta genitos transferre pro testimonio, ut habeat duos testes, quorum

“in ore stet hoc verbum,”

quod scilicet nihilominus omnes homines absque morte corporis transferre voluisset, atque potuisset, si non fuisset massa corrupta per peccatum? Hoc utique scire nonnulla sapientia est, cujus intuitu dicere potuerit vir sapiens in laude patrum: Enoch placuit Deo, et translatus est in paradisum, ut det gentibus sapientiam. Quod itidem de Helia sciendum et dicendum est, quia translatus est, ut det gentibus sapientiam, quatenus gentes eorum translationem audientes, eorum exemplo excitentur ad ambulandum cum Deo, ad obediendum Dei verbo, qui sicut illos viventes transtulit, ita et omnes transtulisset absque difficultate mortis, nisi quia per peccatum mors in hunc mundum introivit. Verum quia sententia utraque a magnis atque catholicis tradita est doctoribus, nos hinc certum quid definire non ausi, propositum prosequamur.