|
|
“Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere.”
|
|
Quis digne queat admirari veritatem et mansuetudinem Filii Dei, rem tam
magnam tanta cum suavitate peragentis, tantumque justitiae fulmen absque
contentionis tempestate jacientis? Ecce veritatem loquens quam audivi,
inquit, a Deo, in tota concertatione mendacii resistentis, nusquam
affirmationi negationem vel negationem opponit affirmationi, quod solet
esse initium contentionis, sed quasi per circuitum gyrans, et litigiosae
frontis occursum devitans, tandem celsum et erectum superbiae verticem
percutit. Dixerunt:
|
“Nemini servivimus unquam,”
|
|
non dixit econtra: Falsum est, servitis enim Romanis, vel servi estis
peccati. Deinde
|
“pater noster, inquiunt, Abraham est,”
|
|
non respondit econtra: Pater vester Abraham non est. Item et hoc dicere
ausi sunt:
|
“Unum Patrem habemus Deum,”
|
|
non opposuit ita: Nequaquam patrem habetis Deum. Nusquam contentiose
occurrit, sed circuitu sanae et justae rationis eos, qui sibi videbantur
sapientes, in astutia eorum comprehendens (Job. V), acerbius eos quam
aestimare poterant, percussit, dicens:
|
“Vos ex patre diabolo estis.”
|
|
|
|