|
Hoc est pactum meum, quod observabitis inter me et vos, et semen tuum
post te: Circumcidetur ex vobis omne masculinum, et circumcidetis carnem
praeputii vestri. Hoc loco pactum pro signo pacti aequivoce oportet
accipi. Nam sequitur continuo ut sit signum foederis inter me et vos.
Quod Paulus quoque apostolus confirmans, cum dixisset: Quomodo ergo
reputata est Abrahae fides ad justitiam, in circumcisione an in
praeputio? Non in circumcisione, sed in praeputio, continuo subjunxit:
Et signum accepit circumcisionis, signaculum justitiae fidei, quae est
in praeputio, ut sit pater omnium credentium per praeputium (Rom. IV).
Itaque, cum et hic Scriptura exponens quomodo circumcisionem
appellaverit pactum, dicat, ut sit signum foederis, et Apostolus eamdem
circumcisionem appellat signum vel signaculum justitiae fidei, quae est
in praeputio; manifestum est circumcisionem carnis, non ipsum foedus,
sed signum foederis: non ipsam justitiam, sed signaculum fuisse
justitiae fidei. Hic jam quaeritur: Cur tali in loco, tali in parte
corporis signaculum justitiae fidei pater noster Abraham acceperit? Si
enim, inquit Judaeus, signaculum pro signo justitiae datum est
circumcisionis cauterium, cur non potius in ea parte vel membro corporis
datum est quod nudum esset, ut semper pateret? Huic ineptae
objectiunculae ut multum pueriliter respondeam, aio: quia si in naso aut
in labio, vel certe in auricula, sive in oculo, signum circumcisionis
Deus posuisset, damnosa utique macula faciem hominis deturpasset.
Verumtamen pro re magis serio respondendum est. Signum foederis,
secundum Moysen, et signaculum justitiae fidei, secundum Apostolum,
circumcisionem esse, jam supra diximus, quod diffiteri, nec Judaeus, nec
Ebionita possit haereticus. Constat vero quod foedus ipsum vel fides
quae Abrahae ad justitiam reputata est (ibid.), in promissione seminis
exstitit, in quo benedicentur omnes gentes. Hoc nempe est quod credidit
Abraham et reputatum est illi ad justitiam. Qua ergo in parte corporis
hujusce fidei signaculum magis congrue daretur, quam in ea per quam
semen ipsum naturaliter trajicitur? Illic utique congruentius signaculum
posuit sponsor, et promissi sui debitor Deus, ut et ipse promissionis et
homo exspectationis suae, semper commoneretur: debitorem namque se
fortiter tenere voluit, qui promissi seminis signum in ipso seminis
effusorio credenti posuit homini. Simulque et illud sciendum, quia sicut
Noe fidei suae, recte in nubibus positum est signum, dicente Deo: Cumque
obduxero nubibus coelum, apparebit arcus meus in nubibus, et recordabor
foederis mei, quod pepigi tecum (Gen. II): videlicet praedicenti Deo
crediderat quia diluvium aquarum de nubibus inundaturum erat; sic recte
nihilominus Abrahae, quia crediderat dicenti Deo quod in semine ejus
benedicerentur omnes gentes, in loco seminis, id est, in genitali
corporis parte, signum ejusdem fidei positum est. Nunc vide quanti
sacrilegii sit, post adventum ejusdem seminis, adhuc injicere carni suae
signaculum ejusdem circumcisionis. Nempe, juxta praescriptam veritatem
circumcisionis susceptio exspectandi seminis illius professio est.
Quisquis circumciditur, semen quod Abrahae promissum est, etsi non
conscientia, signo tamen illo, venturum, se exspectare profitetur. At
ille, scilicet Christus, jam venit, jam natus est, jam illo dato in
benedictionem cunctis gentibus veritas Dei impleta est: igitur quisquis
adhuc circumciditur, venisse negat eum, quem tali signo venturum se
exspectare pronuntiat, et perinde illum qui jam venit utique Christum
esse denegat. Recte itaque et veraciter Apostolus: Si circumcidamini,
inquit, Christus vobis nihil proderit (Gal. VI)
|
|