LIBER QUARTUS.


CAPUT 1

CAP. V.

“Et vidi in dextera sedentis super thronum librum scriptum intus et foris signatum sigillis septem.”

Praecedenti visione laudem vel opus spiritus sapientiae spectavimus in dispositione throni ejus, nunc in ista, quae sequitur, spiritum intellectus praedicamus, sive praedicari intelligimus in apertione libri et solutione septem signaculorum ejus. Et in illa quidem visione unus est thronus sive sedes, et circa illa septem insignia scilicet

“ostium apertum in coelo, vox audita tanquam vox tubae loquentis, iris in circuitu sedis, et seniores sedentes super sedilia viginti quatuor, lampades ardentes ante thronum, quae et ipsae in numero septem sunt, et in conspectu sedis tanquam mare vitreum, et in medio sedis, et in circuitu ejus quatuor animalia plena oculis ante et retro (Apoc. IV).”

In ista visione praeter id quod Agnus videtur habens cornua septem et oculos septem, unus est liber et signacula ejus septem. Hoc dicimus, ut in istis sancti septiformis Spiritus revelationibus, et in caeteris quae sequuntur septenarii numeri sacramentum valde commendari non ignoremus.

“Et vidi, inquit, in dextera sedentis super thronum librum.”

Unus est liber, sancta Scriptura est: Scriptura, inquam, omnis divinitus inspirata, quae idcirco dicitur et est unus liber, quia uno spiritu est conscripta, et unius Verbi Dei thesaurus sive sacrarium est. Liber iste in Isaia quoque et scienti litteras et nescienti irreserabilis. Cujus tamen etiam illic ita praedicatur apertio:

“In die illa audient surdi verba libri (Isa. XXIX).”

De quo et Ezechiel:

“Et vidi, inquit, et ecce manus missa ad me, in qua erat liber involutus, et expandit illum coram me, qui erat scriptus intus et foris (Ezech. II).”

Ubi et hoc quod Joannes tacuit, quid videlicet in libro scriptum esset, adjunxit dicens:

“Et scriptae erant in eo lamentationes, et carmen, et vae (ibid.).”

Cuncta enim series et Veteris et Novi Testamenti, poenitentiam pro peccatis agendam, regnum coeleste quaerendum, et fletus infernales praemonet esse fugiendos.

“Librum”

ergo, id est omnem Scripturam, librum magnum,

“et sacrum vidi, inquit, in dextera sedentis super thronum.”

Veraciter in dextera, juxta illud in Deuteronomio:

“In dextera ejus ignea lex (Deut. XXXIII).”

Sapientia vero dicit:

“In sinistra ejus divitiae et gloria (Prov. III), ”

“Ignea lex”

idipsum quod hic liber scilicet, et omnis Scriptura sancta est, ut jam dictum. Verbum quippe sive eloquium Domini est, de quo et Psalmista:

“Ignitum, ait, eloquium tuum vehementer (Psal. CXVIII).”

Attendamus ergo quia sedens iste super thronum, multum potens et valde dives est, et distantes atque diversas a dextris atque a sinistris facultates possidet, a dextris hunc librum, legem igneam; a sinistris divitias et gloriam. Quanto melior est dextera, quam sinistra, tanto felicius bonum est liber iste sive ignea lex, quam divitiae et gloria. Quaenam sunt divitiae hoc loco, et quae gloria, nisi divitiae terrenae et mundana gloria? Bene ergo in sinistra ejus divitiae et gloria, quia bonum, quod habet hujusmodi bonum divitiarum et gloriae temporalis, tale est ut non solis detur electis, imo saepius desit et tardius detur electis quam reprobis. Ignea vero lex, scilicet iste liber tantummodo electorum bonum et consolatio est; et ista est pars quae semper permanet, testante Domino cum dicit in Evangelio:

“Maria optimam partem elegit quae non auferetur ab ea (Luc. X).”

Et nonnulli quidem, ut David et Salomon, multum de utraque parte acceperunt, de dextera scilicet librum, de sinistra divitias et gloriam; quippe qui cum scientia legis Dei, divitias quoque habuerunt et gloriam temporalis regni, et utraque dona fuerunt hujus sedentis in throno; sed expedit omni animae, cui haec data sunt, ut quod a dextera datum est, habeat in jucunditate; quod autem a sinistra, teneat sub se, et moderetur liberali dispensatione, dicatque:

“Laeva ejus sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me (Cant. II).”

Quod est dicere: Temporalia bona sub mea sunt dispositione, pars autem illa, quae illis transeuntibus permanet, pars optima, quae est Verbum Dei, legere vel audire, et intellecta commendare memoriae, in summa mihi est delectatione.

“Scriptum, ait, intus et foris, signatum sigillis septem.”

Intus et foris scriptus est liber, quia nimirum sancta Scriptura et historiali sive litterali tenore legenda et spirituali sensu intelligenda est. Signatus est quoque sigillis septem, ita videlicet, ut omnem in se contineat mysteriorum Christi plenitudinem, quae nisi ille veniens adimplesset, nemo intelligeret, et tanquam signacula firmissima solvere cupiens, frustra laboraret, quia convenientia non essent, quaecunque quasi exponendo dicere contenderet. Denique hi, quibus Christus non venit, vel qui Christum non receperunt, nunc usque clausum et signatum versant librum, imo nec signatum esse vident, quia

“velamen positum est supra cor eorum (II Cor. III),”

et quaecunque quasi exponendo fari gestiunt, convenientia non sunt. Bene autem dictum est,

“signatum sigillis septem,”

quia videlicet septem sunt Christi mysteria, circa quae versatur sancta legalis et prophetica Scriptura, scilicet incarnatio, passio, resurrectio, ascensio, datum Spiritus sancti Paracleti, vocatio gentium, secundus adventus Christi ad judicandum; de quibus suis in locis ipso donante dicemus per singula. Ita quippe istis mysteriis sancta Scriptura est signata, ut quicunque ista non recipit, nullatenus veritatem ejus intelligere praevaleat.