|
Astronomiae quoque notitia sanctae Scripturae non deesse constat,
praesertim cum jam a principio dicat: Dixit quoque Deus: Fiant luminaria
in firmamento, et dividant diem et noctem, et sint in signa et tempora
et dies et annos (Gen. I). Et Ecclesiastes loquitur: Oritur sol et
occidit et ad locum suum revertitur, ibique renascens, gyrat per
meridiem, et flectitur ad aquilonem (Eccle. I). Dicimus autem
astronomiae, non astrologiae notitiam vel disciplinam; nam differt
aliquid inter utrumque. Nam astronomia considerat coeli conversionem,
ortus, obitus, motusque siderum continet, vel qua ex causa ita vocentur.
Astrologia vero partim naturalis, partim superstitiosa est. Naturalis
dum exsequitur solis et lunae cursus, vel stellarum certas temporum
stationes. Superstitiosa vero illa est, quam mathematici sequuntur, qui
in stellis auguriantur, quique etiam XII coeli signa, per singula animae
vel corporis membra disponunt, siderumque cursu nativitates hominum et
mores praedicare conantur. Astronomicam ergo rationem de Scriptura
sancta accipimuset maxime circa lunae cursum, propter observandae
legitimum Paschae terminum, id est primi mensis diem decimum quartum;
nam Hebraei solos lunares ex lege noverunt et observant menses, juxta
naturalem lunae cursum, tricenis undetricenisque diebus communium
annorum menses duodenos explicantes, et tertio vel secundo anno, prout
ratio exigit, decimum tertium in fine anni mensem embolismum triginta
dierum apponentes. Sed de his hactenus satis dictum sit. Nunc ad
superiora revertamur.
|
|