|
|
“Et mensus est vestibulum portae octo cubitorum, et frontem ejus duobus
cubitis, vestibulum autem portae erat intrinsecus. Porro thalami portae
ad viam orientalem, tres hinc et tres inde, mensura una trium, et
mensura una frontium, ex utraque parte.”
|
|
Notandum quippe quod hic jam de calamo ad cubitos ratio mensurae
convertitur, et dum atrium exterius, dum atrium interius, cum ternis
unumquodque portis, templum quoque et gazophylacia vir ille permetitur,
nulla calami mentio fit, sed omnis per cubitos mensura peragitur.
Proinde non ad reticendum, quia quod hactenus dicebatur, secundum id
valeat intelligi, quod
et quod deinceps sermo narrare ingreditur, secundum id debeat accipi,
eodem ordine, quo Scriptura prosecuta est, sic incipiens:
|
“In principio creavit Deus coelum et terram (Gen. I).”
|
|
Quid enim est, quod cum dixisset,
|
“et mensus est vestibulum portae intrinsecus calamo uno,”
|
|
id est sex cubitis et palmo, continuo subjunxit,
|
“et mensus est vestibulum portae octo cubitorum, vestibulum autem portae
erat intrinsecus?”
|
|
Quid, inquam, est, quod unum idemque intrinsecus vestibulum, uno calamo
permensum, continuo octo cubitorum, nisi quia ubi creaturae opus
immutabiliter vita erat, ibi quoque finis ejus praefixus est, ut post
mutabilem cursum perficeretur in octava? Septenarius quippe numerus, qui
est in calamo longo sex cubitis et palmo, insolubilis est; unde et apud
philosophos mas dicitur, octonarius autem femina, quia solubilis est, et
usque ad ultiman unitatem in aequas partes secatur. Idcirco per illum
immutabilis vita quae secundum evangelistam in Verbo erat, in isto autem
mutabilis creaturae cursus intelligitur creaturae rationalis, quae, ut
jam dictum est, perficitur in mundi aetate octava. His igitur praemissis
secundum id quod, ut saepe dictum est,
nunc demum exterius quod factum est creaturae opus ingredimur, ad laudem
et gloriam hujus viri gloriosi, et mensoris fidelissimi, qui ut passim
in omnibus Scripturis, ita quammaxime et in hac visione testificatur
quod ipse sit antiquus mundi architectus, in quo fieri homo est
dignatus, quique ut psalmus quoque confitetur, de gloriosa civitate Dei,
cujus fundamenta sunt in montibus sanctis, et homo natus est in ea, et
ipse fundavit eam Altissimus (Psal. LXXXVI).
|
|