|
De magnis, inquiunt, periculis a Deo liberati, magnifice gratias agimus
ipsi, utpote qui adversus talem regem dimicavimus. Ipse enim ebullire
fecit de Perside eos, qui pugnaverunt contra sanctam civitatem. Vide
quomodo secundum intentionem, quam diximus, procedant dicta venerabilia,
sanctam terram, sanctam civitatem pronuntiantia, qui videlicet, pulchri
sermonis ornatus ab hujusmodi principio usque ad finem fere per omne
libri corpus servatur, sine dubio contra aemulationes illorum, qui alibi
contra legem volebant habere templum vel Sancta sanctorum, libenter
accipimus fuisse sanctam terram, sanctam civitatem, sanctum locum.
Nimirum propter eum, qui non aliunde, sed inde venturus erat, Sanctum
sanctorum. Jam superius diximus, quis ille fuerit rex Antiochus, nec
rursus dicere piget, quia ipse fuit, de quo circa finem primi
Machabaeorum libri narratio coepta, sed non consummata est, quomodo
contra Simonem et contra Joannem Hircanum multa mala gesserit, qui, ut
Josephus narrat, eumdem Hircanum in civitate inclusum septem aciebus
circumdederit, eosque vehementer afflixerit. Qualiter iste interierit
hic Scripturae locus manifestius exprimit. Quia cum in Perside esset dux
ipse, et cum ipso immensus exercitus cecidit in templo Naneae, concilio
deceptus sacerdotis Naneae. Per omnia, inquiunt, benedictus Deus qui
tradidit impios. Ista quoque gratulatio de impiorum interitu ad
commendationem spectat loci sancti, et ejus, cujus in Aegypto
similitudinem fecerant, templi Dei, quod vere solum illud sanctum
deberet haberi, in quo toties apparuerit manifesta quaedam Dei virtus,
vindictas exigens de his, quicunque inhonorassent illud; et, quamvis
propter peccata inhabitantium interdum acciderit circa locum despectio,
non tamen impune abirent quicunque despectui locum habuissent.
|
|