CAPUT 15

CAP. XVIII.

“Et post haec vidi alium angelum descendentem de coelo, habentem potestatem magnam, et terra illuminata est a gloria ejus, et clamavit in forti voce dicens: Cecidit, cecidit Babylon magna, et facta est habitatio daemoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis volucris immundae et odibilis, quia de ira fornicationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa fornicati sunt, et mercatores terrae de virtute deliciarum ejus divites facti sunt.”

Necdum is qui loquebatur angelus suam videtur sponsionem peregisse qua dixerat:

“Veni, ostendam tibi damnationem meretricis magnae,”

et alius jam introducitur angelus exclamans in forti voce, et hic maxime damnationem ejusdem exprimit meretricis, quam ille tantummodo quaenam esset designavit, capitaque ejus et cornua descripsit. Hoc recte et secundum rem factum proprie perpendis, si recolas quia meretricem hanc et prius totus prophetalis ordo, maximeque Daniel demonstrans contra libidines et crudelitatem ejus multa declamavit; ac deinde per semetipsum veniens Filius Dei, Angelus magnus et fortis, de quo propheta dicit:

“Et ecce veniet ad templum suum Dominator, quem vos quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis (Malach. III.),”

damnationem ejus in auditu orbis terrarum jam adesse forti voce clamavit, et evangelica manifestatione praedicavit. Nunc alium angelum pulchre de coelo descendentem se vidisse dicit, quia videlicet iste de coelo per humilitatem descendit, unde quidam alius per superbiam cecidit. Hic habet potestatem magnam, inquit, quod dixisse ad rem praesentem multum attinet, id est, ad eam quae hic ostenditur damnationem meretricis. Ipse enim quodam loco de semetipso loquens cum dixisset:

“Sicut enim habet Pater vitam in semetipso, sic dedit et Filio vitam habere in semetipso,”

continuo subjunxit:

“Et potestatem dedit ei judicium facere, quia Filius hominis est.”

Item:

“Neque Pater judicat quemquam, sed omne judicium dedit Filio (Joan. V).”

Recte ergo

“habentem potestatem magnam”

dixit, potestatem faciendi judicium sive damnationem meretricis.

“Et terra illuminata est a gloria ejus.”

Et hoc vere dictum est, quemadmodum et eo veniente Zacharias propheta cecinit dicens:

“Visitavit nos oriens ex alto, illuminare his qui in tenebris et in umbra mortis sedent (Luc. I).”

Et ipse cum venisset de semetipso dixit:

“Ego sum lux mundi, qui sequitur me non ambulabit in tenebris (Joan. VIII, XII).”

Item:

“Quandiu in mundo sum, lux sum mundi (Joan. IX);”

iste illuminator Angelus:

“Exclamavit in forti voce dicens: Cecidit, cecidit Babylon magna.”

Ubi vel quando Angelus iste hoc clamavit? Nimirum apud multam Judaeorum turbam, instante articulo suae passionis, qua videlicet passione actum est, ut caderet civitas diaboli. Dixit enim:

“Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras.”

Hoc non quomodocunque sed

“in forti voce clamavit,”

id est, contra infirmitatem carnis confortatus ratione divinitatis. Nam infirmabatur quidem caro ut ita diceret:

“Nunc anima mea turbata est, et quid dicam? Pater, salvifica me ex hac hora (ibid.).”

Confortavit autem semetipsum protinus, dicendo:

“Sed propterea veni in horam hanc. Pater, glorifica tuum nomen (ibid.)”

Confortatio sive fortitudo haec nimirum memorabilis et laudabilis est. Recte igitur et opportune dictum, quia in forti voce clamavit. Sed quomodo non repugnant sibimet partes clamoris sive dictionis hujusmodi? Cum enim dixisset,

“cecidit, cecidit Babylon magna,”

addidit:

“Et facta est habitatio daemoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis volucris immundae, et odibilis.”

Quomodo et cecidit, et nihilominus tamen ita clausa et munita est, ut volucres volare non possint? Ad haec breviter dicendum clamante Angelo isto, id est, patiente Christo, quae videlicet passio ejus clamor grandis exstitit. De quo Apostolus,

“qui in diebus, inquit, carnis suae preces supplicationesque ad Deum, qui illum salvum facere possit a morte, cum clamore valido ac multis lacrymis offerens, exauditus est pro sua reverentia (Hebr. V);”

taliter ad clamorem ejus civitas diaboli cecidit, ut omnes et soli evadere ac ruinas ejus transilire possent electi, ruptis vinculis peccatorum tam originalis quam etiam actualium, propter justitiam fidei ipsorum. Recte igitur

“et cecidit Babylon,”

ait et nihilominus

“facta est habitatio daemoniorum, et custodia omnis volucris immundae et odibilis,”

quia videlicet in electis tantum omnis structura peccati, cunctaque mortis et inferni potestas corruit: in reprobis, et damnatio peccati, et poenalis inferni carcer persistit. Quod dixit,

“habitatio daemoniorum,”

hoc repetivit dicendo,

“et custodia omnis spiritus immundi.”

Daemones quippe spiritus immundi sunt. Et quam ob rem repetivit? Videlicet quia damnati angeli qui sunt daemones sive spiritus maligni, duplici pro causa poenas dabunt. Altera causa est, quia in coelo contra Creatorem superbierunt. Altera, quia genus humanum prima per serpentem praevaricatione deceptum, cunctis vitiorum sordibus polluerunt. Propter illam daemones, hoc est, scientes quia contra scientiam Dei sese extulerunt; propter istam causam spiritus immundi dicuntur, quia spurcissimi sunt; quia, sicut jam dictum est, genus humanum per suas suggestiones multimodis immunditiae atque ignominiae passionibus affecerunt. Porro volucres immundae et odibiles omnes superbi tam daemones quam homines recte intelliguntur. Volatus namque volucrum, levitatem atque vanitatem significat superbientium. Nec vero qualibuscunque volucribus, sed immundis assimilantur. Verbi gratia, noctuis sive upupis, quae stercoribus humanis insidere delectantur atque idcirco recte immundae et odibiles habentur. Taliscunque volucris Babylon facta est custodia, et sicut per Isaiam dictum est,

“non poterit avolare de angustia (Isa. VIII).”

Causa sive ratio ruinae quae subjungitur manifesta et superius partim exposita est:

“Quia de ira fornicationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa fornicati sunt; et quia de deliciis ejus mercatores terrae divites facti sunt.”

Tria hic dicuntur, quia de ira fornicationis ejus biberunt omnes gentes, quia reges terrae cum illa fornicati sunt; et quia de deliciis ejus mercatores terrae divites facti sunt. Causae summa, totum fornicationis opprobrium regibus imputatur, et hi saepius in hac lectione fornicationis ejusdem scelere denotantur. Et merito, quia videlicet quod meretrix illa docuit non solum susceperunt, verum etiam imperii sui decreto simul et gladio roboraverunt. Porro gentes, quae regibus subjectae sive pro imperio illorum, sive sponte sua pro Deo monstra coluerunt, recte

“de ira, inquit, fornicationis ejus biberunt.”

Non ait tantum de fornicatione ejus, sed

“de ira fornicationis ejus biberunt;”

quia videlicet fornicationem qua coluerunt et servierunt creaturae potius quam Creatori, protinus ira Dei subsecuta est, ut derelinqueret eos, et traderet passionibus ignominiae, traderet eos in desideria cordis eorum in immunditiam (Rom. I), ut traderet eos in reprobum sensum, ut facerent ea quae non conveniunt. Nunquid vero contestanter dicitur, quia

“mercatores terrae”

de virtute deliciarum ejus

“divites facti sunt,”

et non potius iidem mercatores sic falso arbitrati esse culpantur? Denique non ipsa Babylon, id est, ipsa cupiditas radix omnium malorum, et quicunque cupiditati praesunt, maligni daemones atque perversi homines orbis terrarum seductores (I Tim. VI), qualium universitas hic Babylon dicitur et magna fornicationum mater; non, inquam, perversitas talium, sed unius Dei bonitas etiam bona ejusmodi, de quibus mercatores terrae ditati sunt, creavit et dedit; ipsi autem aliter sunt arbitrati. Unde recte de talibus Deus per prophetam dicit:

“Et filiorum illius non miserebor, quoniam filii fornicationum sunt, quia fornicata est mater eorum. Confusa est quae concepit eos, quia dixit: Vadam post amatores meos, qui daut panes mihi, et aquas meas, lanam meam, et linum meum, et oleum meum, et potum meum (Ose. II).”

Et haec nescivit quia ego dedi ei frumentum, et vinum, et oleum, et argentum multiplicavi ei, et aurum quae fecerunt Baal. Sed et quod non dixit tantum

“de deliciis, sed de virtute, inquit, deliciarum ejus divites facti sunt,”

stultitiam denotat ipsorum, apud quos paupertas probro habetur, et velut immane contemnitur vitium, divitiarum autem abundantia virtus existimatur, cum econtra ethnicus quoque dicat:

Vilius argentum est auro, virtutibus aurum.

Notandum tamen quod non contentus est dixisse semel tantum, cecidit Babylon, sed geminato casus vel ruinae verbo,

“cecidit, cecidit, inquit, Babylon.”

Et quidem repetitio affirmatio est, sed et propter hoc sciendum quia Babylon haec clamante angelo isto clamorem supra dictum, id est, patiente Christo pro salute omnium, utrobique cecidit tam apud inferos quam apud superos, id est viventes, corruit. Denique et potestas ejus infernalis confracta mortuos amisit, ut sanctorum populus qui tenebatur in morte captivus, de illis exiret claustris et vinculis, et falsitas ejus denudata est atque subversa hic apud viventes in daemonum templis atque simulacris, ut qui tenebantur in diversis erroribus a diabolo captivi, exirent ad Deum vivum per evangelicam praedicationem de tenebris suis ad lumen verum evocati. Recte ergo geminatum est verbum, quia et illic vis mortis et hic daemonum cultus cecidit.