CAPUT XIX. De qualitate elocutionis ejus, quod more adulterantium verbum Dei sui suaviter lenocinetur.

“Dixitque Balac: Veni mecum in alterum locum, unde partem Israelis videas, et totum videre non possis, inde maledicito eis,”

etc. Cum ea quae supra scripta sunt diceret Balaam, intuebatur, ut illic praescriptum est, extremam partem populi, id est non praesentia tantum, sed prophetico spiritu prospiciebat quae ventura erant diebus novissimis. Verum Balac, et quicunque illi similis est, quemcunque ille, ut jam dictum est, nomine signat, tantum praesentia curat, quae in tempora longa fient, audire recusat. Dicit ergo:

“Veni mecum in alterum locum, unde partem Israelis videas, et totum videre non possis.”

Ac si dicat: Totum mihi videre noli, futura mihi nuntiare noli, praesentem tantummodo rerum partem vide mihi: hoc solum quomodo possim percutere, et ejicere eum de terra mea prospice mihi.

“Sta, inquit, Balac, et ausculta. Audi, fili Sepphor: Non est Deus quasi homo ut mentiatur, nec ut filius hominis, ut mutetur. Dixit ergo, et non faciet? Locutus est Dominus, et non implebit?”

Notanda in omnibus dictis faceta garrulitas prophetae incommodi. Cuncta congeminando dicit singula semel dicta non quidem vocibus eisdem, sed eodem sensu repetit, ut sit similitudo dissimilis in morem cantilenae affectatae et suaviter lenocinantis.

“Sta, inquit, Balac, et ausculta.”

Item repetit continuo dicens:

“Audi, fili Sepphor. Non est, ait, Deus quasi homo, ut mentiatur.”

Et hoc ipsum congeminans protinus,

“nec ut filius hominis, inquit, ut mutetur. Sic,”

etc. Bene ergo et ipso locutionis modo formam illorum exprimit qui verbum Dei adulterant, qui dum benedictiones cantitant, de virtute verborum non curant, magisque voculae suae tripudium quam divinorum majestatem attendunt sensuum. Quod Dominus gravissime interdicens praedicatoribus Evangelii:

“Et neminem, inquit, per viam salutaveritis (Luc. X)”

Nam revera quasi per viam salutant, qui verbum Dei quod ore decantant, auditoribus proficere non desiderant.