|
Puta ergo jam tunc sibi dixisse Deum: Quoniam servasti verbum patientiae
meae et ego te servabo ab hora tentationis, quae ventura est in orbem
universum tentare habitantes in terra. Multum enim attinet ad laudem
victoriosi Verbi Dei, quod observator ejus propter hoc ipsum quod illud
servavit, servatus est ab hora tentationis, imo a toto anno judicii, id
est diluvii, quod per totum annum terram universam occupavit. Quod erat
illud verbum patientiae Dei?
|
“Ecce, inquit, ego adducam diluvii aquas super terram, ut interficiam
omnem carnem, in qua spiritus vitae est subter coelum (Gen. VI),”
|
|
et caetera. Hoc verbum recte dicitur verbum patientiae Dei, quia
videlicet postquam hoc verbum dixit Deus, adhuc diu patienter sustinuit.
Anni fere centum interfluxerunt ab hoc dicto, antequam inundaret
diluvium, et illi credere nolentes et in impietate permanentes,
patientiam Dei contemnendo, iram sibi irrevocabilem thesaurizaverunt;
hinc Petrus apostolus:
|
“Qui increduli, inquit, fuerant aliquando, exspectabant Dei patientiam
in diebus Noe cum fabricaretur area (I Petr. III).”
|
|
Vigilanter itaque attendenti liquet, quod longa et magna fuerit
patientia Dei, et quod veraciter ille vir justus atque perfectus
servaverit verbum patientiae Dei, videlicet
ut jam dictum est
|
“annis fabricando arcam (Gen. VI).”
|
|
Irrisiones et forte multa difficilia sustinens ab incredulis, dum
annuntiaret verbo et opere,
|
“inundaturas super omnem terram aquas diluvii (Gen. VII).”
|
|
Denique cum quingentorum esset annorum, locutus est ei Deus:
|
“Fac tibi, inquiens, arcam de lignis levigatis (Gen. VI).”
|
|
Et eadem Scriptura teste, sexcentorum erat annorum, quando diluvii aquae
inundaverunt. Quantos putas tanto tempore fluctus hominum sustinuit, si
prophetae suis quisque temporibus per Verbum Domini praesciendo plagam
quamlibet imminentem sic offenderunt, ut de vita quoque periclitarentur?
Unde et dicit quidam illorum. Formido et laqueus facta est nobis
vaticinatio et contritio, cui incredibile videtur justum illum multum
offendisse fabricando arcam, et futurum praenuntiando diluvium per tot
annos apud superbos, et gigantes illos, in illo recenti saeculo,
cervicoso nimis atque luxurioso? Igitur quomodo servavit verbum
patientiae Dei, et ipse Deus, sive Verbum Dei, servavit illum ab illa
severitate judicii, miraculo magno et congruente ejus fidei? Sicut enim
corruptionem fluctus, quibus omnis caro corruperat viam suam, mente
evicit, et laudem justitiae, sive perfectionis habere meruit, ita et
aquas diluvii vehementer inundantes per contemptibile lignum superando,
saeculis omnibus innotuit.
|
|