|
Quo ergo melius nomine dignitas prophetici spiritus fornicatores
ejusmodi nuncuparet, quam ossa regis Idumaeae. Nunquid filios Israel
debuit nuncupare? Et quidem ambobus, scilicet Balaam et Balac commune
consilium, et una fuit intentio, incendere filios Israel, sicut in
Apocalypsi commemoratur, dicendo,
|
“quia habes illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balac mittere
scandalum coram filiis Israel, edere et fornicari (Apoc. II);”
|
|
sed non ita scandalizare ipsos potuit filios Israel, sicut scandalum
mittere coram filiis Israel. Aliud namque est scandalum videre coram se,
aliud scandalizari, et ardentis scandalo libidinis inflammari. Unde
sicut hi qui ejusmodi scandalo non utuntur, recte membra dicuntur et
sunt Christi regis gloriae, sic econtra illi qui taliter scandalizati
vel succensi sunt, membra dicuntur et sunt principis hujus mundi, regis
Idumaeae. Convenientius autem hic dicuntur ossa quam membra, licet et
membra sint vel habeant ossa, quia videlicet ignis genuinus ossibus ac
medullis insitus est, qui tunc adhibita foris palea, scilicet filiabus
Moab et Madian, illicito flammavit incendio. Tale mirum fecisse
incendium scelus est, ea praesertim intentione ut offensus recederet
Deus ab Israel; et pro hoc recte redarguitur, ut sceleratus Moab. At
vero ut, juxta supradictam Hebraeorum opinionem, ossa mortui hominis
igne materiali usque ad cinerem incenderet, nescio utrum pro magno
haberi potuerit scelere, cum fere apud omnes gentes solemne fuerit,
corpora mortuorum usque ad cinerem comburere, cineresque ipsos sepelire.
Hinc et sepulcra dicuntur busta, videlicet a combustione, ut combustorum
cadaverum continerent reliquias. Rursus ad illam generationem, quae
Dominum crucifixit, propter quod et omnia mala praeteritarum
generationum venire debuerunt super eam, istud quoque scelus incendii
pertinere non dubium est. Ipsi enim et Moab et Idumaei recte dicuntur et
sunt. Moab quippe interpretatur ex patre, quo autem ipsi ex patre sint
vel fuerint, Dominus ostendit, dicens:
|
“Vos ex patre diabolo estis (Joan. VIII).”
|
|
Ipsi incenderunt ossa regis Idumaeae, imo et ossa ipsi regis fuerunt
Idumeae, regis omnium filiorum terrenitatis et superbiae, ossa incensa
libidinis igne, testante Isaia, qui generationem illam prospiciens:
|
“Audite, inquit, verbum Domini, principes Sodomorum; percipite legem Dei
mei, populus Gomorrhae (Isa. I).”
|
|
Idcirco sicut peccati Moab plenitudo, ita et poenae ejusdem super
generationem illam venit adimpletio. Nam quod dicit,
|
“et mittam iguem in Moab, et devorabit aedes Carioth,”
|
|
quod nomen erat civitatis in Moab,
|
“et morietur in sonitu Moab, et clangore tubae, et disperdam judicem de
medio ejus, et omnes principes ejus interficiam cum eo,”
|
|
quis nesciat totum Romano peractum esse excidio? De tribus sceleribus et
de quatuor, et de eo quod dicit non convertam eum, et saepe dictum et
semper repetere fastidiosum est. Sequitur:
|
“Haec dicit Dominus: Super tribus sceleribus Juda, et super quatuor non
convertam eum, eo quod abjecerit legem Domini, et mandata ejus non
custodierit. Deceperunt enim eos idola sua, post quae abierunt patres
eorum. Et mittam ignem in Juda, et devorabit aedes Jerusalem.”
|
|
Ecce et in isto nulla est distinctio gentilis et Judaei. Sermo divinus,
judex aequus, nulli personae parcit, dum Judam aeque ut Syrum, ut
allophylum, ut Tyrium, ut Idumaeum, ut Ammonitem et Moabitem, librata
erit sententia judicii, nec in poena disjungit quos culpa conjunxit.
Quod si subtilitas quaeritur rationis, quis dignius debet puniri, quam
ille qui non tantum naturalem, ut caeterae gentes, sed scriptam quoque
legem accepit. Unde notandum quod praedictis gentibus non exprobrat
abjectionem legis Dei et contemptum mandatorum illius, sed violationem
propriorum viscerum, et quod sine affectione absque misericordia cuncta
crudelia fecerint, nullum habentes respectum communis humanitatis,
nullum saltem attendentes affectum notae propinquitatis. Judae autem
exprobrat quod abjecerit legem Domini et mandata ejus non custodierit.
Quae quia abjecit, atque contempsit ordinem et viam, deceperunt eum
idola sua. Quamvis enim dicit,
|
“deceperunt eum idola sua,”
|
|
nihilominus et illud constat quia non poterat ante ab idolis decipi,
nisi legem Domini repulisset, et mandata ejus non fecisset. Haec sunt
idola, post quae abierunt patres eorum in Aegypto, bovis Aegyptii
simulacra fugientes, et adorantes Beelphegor, et colentes Astaroth et
Baalim (Judic. III). Nec vero leviter decepti fuerunt, sed adeo pro
idolis suis insanierunt, ut prophetas occiderent reges eorum, et
sanguine innoxio replerent Jerusalem usque ad os. Unde et comminatur
Dominus, in Judam se ignem fore missurum, qui devoraret aedes et
fundamenta Jerusalem, quod et factum est. Quod si omnia venire debuerunt
super generationem illam a sanguine Abel justi, sicut jam saepe diximus,
quanto magis ista, quae hic Juda fecisse culpatur? Nempe ita diximus et
dicimus omnia venire super generationem illam quae passi sunt sancti, a
sanguine Abel justi, quibuscunque gentibus vel hominibus sanguinem
justum effundentibus, ut illum maxime sanguinem, quem Juda effudit,
illuc redundare non ignoremus. Utrumque namque dixit Dominus.
|
“Vae, inquit, vobis Scribae et Pharisaei hypocritae, qui aedificatis
sepulcra prophetarum, et ornatis monumenta justorum, et dicitis: Si
fuissemus in diebus patrum nostrorum, non essemus socii eorum in
sanguine prophetarum. Itaque testimonio estis vobismetipsis, quia filii
estis eorum qui prophetas occiderunt. Et vos implete mensuram patrum
vestrorum, serpentes, genimina viperarum (Matth. XXIII).”
|
|
Hoc nimirum generationi illi dixit de patribus illis quorum et secundum
carnem, et secundum iniquitatem posteri sive haeredes homicidae Judaei
fuerunt, qui ipsum, qui haec loquebatur, postea Christum occiderunt.
Iterum
|
“ut veniat, inquit, super vos omnis sanguis justus, qui effusus est
super terram, a sanguine Abel justi (ibid.)”
|
|
et caetera.
|
|