|
Putasne talis gratiae repensio sufficiens ad aeternam salutem esse
potuit eidem Cyro? Repensionem gratiae dicimus hanc esse, quia sciens
sive animadvertens sibi regnum evenisse illo disponente Deo, cujus
templum fuerat in Jerusalem, non omnino ingratus exstitit, sed et ipse,
inquit, Deus, qui est in Jerusalem, et edictum proposuit in universo
regno suo, ut ascenderent filii captivitatis, et templum et civitatem
reaedificandi licentiam haberent. Hanc ergo quasi beneficii
vicissitudinem putas illi sufficicatem fuisse ad aeternam salutem?
Nequaquam sufficientem. Nec enim animadverti potest, quod eamdem,
scilicet aeternam salutem, speraverit vel quaesierit, fuerit quidem
alicujus momenti prae caeteris regibus, qui Creatori per justam
dispositionem, regna illis danti omnino sunt vel fuerunt ingrati.
Verumtamen non valde magnum est, grates agere pro praesentibus
beneficiis, dum negligenter aut sine cura caret aeternis. Licet eum
reputare cum ejusmodi, de qualibus Psalmista dicit:
|
“Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur, confitebitur tibi, cum
benefeceris ei (Psal. XXXXVIII).”
|
|
Denique cum dicit:
|
“Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur,”
|
|
subaudiendum est, et illa benedictione contentus erit, de futuro non
curans, dummodo in praesenti saeculo dum vivit, anima ejus, id est,
sensualitas ejus exaltetur sive prosperetur, quae nimirum illa
benedictio est, qua contentus fuit Esau. Non, inquam, valde magnum est
tunc Deo confiteri, cum in hac parte Deus benefecerit illi, nisi etiam
confiteatur cum aliquid adversi contigerit. Veri confessores tunc
instantius confitentur, quando adversi fatigantur. Verbi gratia, ut
Daniel et socii ejus, qui tunc ad confitendum Domino sese amplius
extenderunt, quando captivitatis adversitatem subierunt. Tantum quippe
studium sanctae confessionis aggressi sunt, ut proponerent laudabilem et
paucis imitabilem jugiter tenere ciborum ac potus parcimoniam, quatenus
sobrietatis pulchritudo confessionem Deo magis redderet acceptabilem.
|
|