|
et:
|
“Non auferetur sceptrum,”
|
|
etc.
Quis suscitabit eum? Hactenus prona mente blandientis affectu loquebatur
pater ad illum principem fortitudinis, suum secundum carnem filium: nunc
tota irruente admiratione, quasi astantem circumspicit orbem universum,
et dicit interrogans, ut interrogando totum in admirationem excitet
genus humanum: Quis suscitabit eum? Et recte nos quoque de praeterito
dicamus: Quis suscitavit eum? Elias viduae filium suscitavit (III Reg.
XVII). Ipse Lazarum suscitavit (Joan XI). Quis spiritum ejus adjuvit?
(Isa. XL.) Ipse nempe nullo indigens proprio rugitu evigilavit,
potestatem enim habuit ponendi animam suam, et iterum sumendi eam (Joan.
X). Jam quasi quaereretur quando ille veniet, et quod signum temporis
adventus ejus, continuo sequitur:
|
“Non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui
mittendus est, et ipse erit exspectatio gentium.”
|
|
Hoc omni homini oculos habenti certum et praeclarum est. Quando enim,
vel ex quo ablatum est sceptrum de Juda, et dux de femore ejus?
Videlicet ex tunc, quando regnum Judaeorum Romanis tradentibus adeptus
est Herodes alienigena, patre idumaeo, matre ortus Arabica. Et quidem
reges jamdudum defecerant a tempore captivitatis Babylonicae; duces
tamen qui essent de gente illa, perseveraverunt usque ad contentiones
Hircani et Aristobuli, qui ex commistis tribubus, sacerdotali scilicet
et regia, orti, regnum et sacerdotium discordibus sibi dividentes
animis, contendendo et invicem pugnando, tandem occasionem porrexere
Romanae potestati locumque aperuerunt alienigenae Herodi. Ita paulatim
deficiente et claudicante femore Judae, tandem potestas omnis ab eo
sublata est. Unde prudenter non tantum dictum est, non auferetur
sceptrum de Juda, sed additum est, et dux de femore ejus. Tunc primum
ergo sublatum est sceptrum de Juda, quando tulit illud Herodes (Matth.
II), qui utique Judaeus non erat. Quis autem nesciat quia tunc venit qui
mittendus erat? Tunc enim Jesus Christus Dei Filius in Bethlehem Judae
de Virgine nasci dignatus est (Luc. II). Cum ergo dicit, non auferetur
sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui mittendus est,
firmum sermonem propheticum prophetarum sanctissimus, tanquam lucernam
lucentem in caliginoso loco attollit (II Petr. I), ut sciat inquisitor
regni Dei quando vel ex quo certus esse debeat de adventu ejus, quem
laudare et adorare habeant omnes fratres ejus, cuncti filii Patris ejus.
Huic lucernae, huic prophetico sermoni Simeon senex, homo justus et
timoratus, in Spiritu sancto attendens, cum sciret, et videret, regnante
alienigena, ablatum esse sceptrum de Juda, et ducem de femoribus ejus,
intellexit tempus esse ut veniret qui mittendus erat; et idcirco ad
januas coelorum, unde venturum illum sperabat, tandiu suspensa prece
pulsavit, donec responsum acciperet a Spiritu sancto non visurum se
mortem, nisi prius videret Christum Dominum (Luc. II). Et vidit, et
sicut legebat in hoc Scripturae loco, et ipse erit exspectatio gentium,
ita credidit et confessus est eum esse lumen ad revelationem gentium
(ibid.). Unde autem scire poterat ipse pater Israel, ut diceret, et ipse
erit exspectatio gentium? Ex Deo videlicet, non solum quia propheta
erat, sed et quia sic ad Abraham Deus locutus est: In semine tuo
benedicentur omnes gentes (Gen. XXII).
|
|