CAPUT V. Scrupuli quidam curiosorum, qui Deum malum velle argutantur.

Haec pro illa tam inepta quam inutili argumentatione hactenus dicta sint. Caeterum, et pro nostra eruditione adhuc ultra progrediendum est, ad ea scilicet quae curiosis hujusmodi scrupulum facere videntur. Dicunt enim: Si Deus malum fieri non vult, aut non voluit, cur non creaturam inconvertibilem, id est quae de bono in malum declinare aut degenerare non posset, creavit? Noluitne, aut non potuit? Si noluit, quomodo non malum fieri voluit? Si non potuit, quomodo dicimus aut praedicamus quod omnipotens sit? Amplius autem: Quare homini primo praeceptum posuit, si praevaricationis malum, quod praescire poterat, evenire noluit? Si malum illud non fieri ab homine, vel si salvum esse volebat hominem, cur non liberum esse permisit, sed praecepto ligavit, sciens praevaricaturum, et damnaturus praevaricatorem? Ad ultimum: Cur, inquiunt, illos nasci permittit, quibus melius esset, si non fuissent nati, quoniam ad vitam non sunt praeordinati? Ad haec ergo saepedictae suspicionis seminaria, res postulat, ut aliqua respondeamus, non tamen immemores vehementissimae exclamationis, qua dicit Apostolus: O altitudo divitiarum sapientiae, et scientiae Dei! quam incomprehensibilia sunt judicia ejus, et investigabiles viae ejus! (Rom. XI.) Loquetatur enim de voluntate Dei, adversus eum quicumque ille est, qui rapuit temere verbum de ore ejus, ut diceret perverso sensu, quod ipse recte dixerat: Ergo cui vult miseretur, et quem vult indurat (Rom. IX). Et continuo: Quid adhuc quaeritur? Voluntati enim quis resistit? (ibid.) Itaque non incomprehensibilia Dei judicia comprehendere, et investigabiles vias ejus investigare tentabimus. sed qualicunque parva recreatione nostrae inopiae subveniemus, adjuvante si dignetur Spiritu ejusdem Dei, de quo idem Apostolus dicit: Spiritus omnia scrutatur, etiam profunda Dei (I Cor. II).