CAPUT XVIII. De gloria Dei, quod ipsa eadem per mysterium templi, quae et in primis visionibus per quatuor facies, hominis, leonis, vituli, et aquilae, praefigurata sit.

“Et introduxit me in vestibulum templi, et mensus est vestibulum quinque cubitis hinc, et quinque cubitis inde, et latitudinem portae trium cubitorum hinc, et trium cubitorum inde.”

Quae hactenus dicta aut significata sunt, Spiritus propheticus duorum annorum, quibus hic propheta vaticinari coepit, visionibus superposuit, et cujus illic humanitatem gloriosam expressit, per quatuor facies, hominis, leonis, vituli atque aquilae volantis, ejus hic sempiternam divinitatem, et eadem humanitate longe antiquiorem miris multumque areanis modis significavit. Nunc demum quam illic semel et iterum viderat gloriam, hic jam tertio replicat sufficientibus testimoniis assertionem fidei suae roborans, quod is qui homo in terris apparuit, qui passus est, qui resurrexit, et in coelum ascendit, ipse sit qui cum Patre omnia creavit. Ait enim post aliqua:

“Et duxit me ad portam, quae respiciebat ad viam orientalem, et ecce gloria Dei Israel ingrediebatur perviam orientalem, et vox erat ei quasi vox aquarum multarum, et terra splendebat a majestate ejus. Et vidi visionem secundum speciem quam viderant quando venit ut disperderet civitatem, et species secundum aspectum, quem videram juxta fluvium Chobar, et cecidi super faciem meam (Ezech. XLIII).”

Igitur gaudentes, et tam cum isto propheta, quam cum dilecto evangelista confitentes, quia

“vidimus gloriam ejus, gloriam quasi Unigeniti a Patre, plenum gratiae et veritatis (Joan. I),”

sequamur quantum possumus, quo symmisten suum ducit iste venerabilis vir.