LIBER QUARTUS

CAP. VIII


CAPUT 1

Memoriter tenendum est quas vel quales sibi factas ostensiones propheta jam narraverit. Prima est haec:

“Ostendit mihi Dominus Deus, et ecce fictor locustae in principio germinantium serotini imbris, et ecce serotinus post tonsuram gregis,”

et caetera, per quem intelligimus Assyrios qui translatis decem tribubus usque Hierusalem adversus Judam erant venturi, et cuncta vastaturi in modum tonsoris, sive novaculae caput et pilos pedum barbamque universam radentis, sicut Isaias quoque praedixit (Isa. VII). Secunda est haec:

“Ostendit mihi Dominus, et ecce vocabat judicium ad ignem Dominus Deus,”

et caetera per quae intelligimus Babylonios, qui erant venturi, et civitatem Hierusalem pariterque domum Domini igni conflagraturi. Tertia est haec:

“Ostendit mihi Dominus, et ecce Dominus stans super murum litum, et in manu ejus trulla caementarii,”

et caetera per quae intelligimus desolationem ultimam quam fecerunt Romani, quae nunquam recuperanda sit secundum verba dicentis Domini:

“Ecce ego ponam trullam in medio populi mei Israel, non adjiciam ultra superinducere eum.”

Post istas malorum ostensiones principalem quoque malorum eorumdem causam ostendi dignum erat ostensione sive imagine propria. Haec autem causa avaritia est, radix omnium malorum, qua infecti maxime Judaei ad omne scelus proventus tandem ad hoc pervenerunt, ut Dominum gloriae crucifigerent, ob istam maxime causam, qui disputabat contra avaritiam ipsorum, comprobans illius generationis esse homines, qui domum Patris, quae debuerat esse domus orationis, fecissent speluncam latronum, juxta Jeremiae vaticinium (Jer. VII). Sequitur ergo: