CAPUT 3

“Conversus autem Jesus, et videns eos sequentes se, dicit eis: Quid quaeritis? et dixerunt: Rabbi (quod dicitur interpretatum magister), ubi habitas?”

Bene Jesus conversus esse dicitur. Quia videlicet antequam supradicto modo ambularet, a summo coelo egressus, totus erat aversus, id est, propter peccatum hominis universo generi humano iratus. Unde clamat ingemiscens propheta:

“Peccavimus et tu iratus es, et avertisti faciem tuam (Isa. LXIV).”

Convertitur autem dum singulos eum in fide quaerentium respicere dignatur. De qua ejus conversione dicitur in psalmo:

“Deus tu conversus vivificabis nos (Psal. LXXXIV).”

Item:

“Convertere, Domine, et eripe animam meam (Psal. VI).”

Convertitur ergo Jesus et videt eos qui se sequuntur, dum eos, qui incarnationis vel passionis ejus fidem confitentur, dignanter intuetur. Sed sunt inter eos multi, qui sequi illum videntur, et nesciunt quid quaerant, id est, credunt quidem, ut sibi videtur, in illum, sed nesciunt cujus spiritus sint, vel quam intentionem habebant, quia

“confitentur, inquit Apostolus, se nosse Deum, factis autem negant (Tit. I);”

et cum labiis Christum honorent, cor eorum ab ipso longe est (Isa. XXIX). Possunt enim et Christum sequi fidei promissione, et aliud quam Christum quaerere, imo possunt et in vestimentis ovium incedere, et intrinsecus lupi rapaces esse (Matth. VII). Sic Judas cum caeteris apostolis Christum sequi potuit (Joan. VI), et aliud quaerere; vocari apostolus et diabolus esse; praedicare vel baptizare, et fur dominicorum loculorum sceleratissimus esse (Joan. XII). Sic et Simon Magus potuit baptizari (Act. VIII), et in felle amaritudinis esse; potuit fidem Christi confiteri, et tamen nullam in sermone hoc partem aut sortem habere. Sic pene quotidie tanti cum electis reprobi Ecclesias intrant, ut prae multitudine illorum, valde parva videatur quantitas electorum, quomodo in magno acervo nisi propius accedas, vix grana parent prae multitudine palearum. Quia ergo non uno cuncti animo Christum sequuntur, recte nunc ipse his, qui illum primi sequebantur, dicit:

“Quid quaeritis?”

Quod dictum quoties audimus, nos ipsi ad cor nostrum respicere debemus nostramque singuli interrogare conscientiam, ut sciamus qua Christum intentione sequamur. Quod enim duobus illis dicit, omnibus dicit: Quod si vere Christum quaerimus, et ubi ipse est, illic et nos esse volumus, tunc desiderium nostrum, et praeparatio cordis nostri hoc in auribus ejus loquitur:

“Rabbi (quod dicitur interpretatum magister), ubi habitas?”

Bene enim dicimus, magistrum illum vocantes; quia de disciplina ejus sumus, dum revera Deum quaerimus. Dicimusque illi,

“ubi habitas?”

dum supernam cogitamus patriam, ubi sedet ad Patris dexteram, clarificatus claritate quam habuit, priusquam mundus esset apud Patrem (Joan. XVII); qui incola et peregrinus in hoc saeculo cum esset

“non habebat ubi caput suum reclinaret (Matth. VIII).”

“Haec recordatus sum,”

inquit Psalmista,

“et effudi in me animam meam, quoniam transibo in locum tabernaculi admirabilis ad domum Dei (Psal. XLI).”

Hoc et nos recordari debemus, quicunque confessione fidei Christum sequimur, ne per intentionem vanam remaneamus cum illis, de quibus ipse:

“Amen dico vobis, inquit, receperunt mercedem suam (Matth. VI).”

Quibus item Psalmista refugiens assimilari:

“Unam petii, inquit, a Domino, hanc requiram, ut inhabitem in domo Domini omnibus diebus vitae meae (Psal. XXVI).”

Hoc autem jugiter petentibus et hoc modo dicentibus, ubi habitas, fiet aliquando, quod sequitur: