CAPUT 14

Desinant igitur vel nunc adversarii de paupere isto, qui locutus est, dicere: Quis est hic, vel quid opus est eum loqui, cum sancti et antiqui doctores sufficienter locuti sint? quod si nec dum desinunt, audebo adhuc loqui, et dicere illud Isaianum: Quia post omnes, vel infra omnes terminos terrae, id est humiles qui recordati sunt nominis Domini, et locuti sunt in nomine Domini, fortasse istum quoque pauperem contingit: Domine, in angustia requisierunt te: in tribulatione murmuris doctrina tua eis. Sicut quae concipit, cum appropinquaverit ad partum dolens clamat in doloribus suis, sic facti sumus a facie tua, Domine. Concepimus, et quasi parturivimus et peperimus (Isa. XXVI). Quis rogo sapiens est, qui dicat mulieri quae concipit, cum appropinquaverit ad partum. Quid clamas, cur non taces, cur non imponis ori tuo silentium? Forte dicat mihi aliquis: Tune es ejusmodi? Quando vel quomodo concepisti? Unde scis quod a facie Domini conceperis, ut illa quae scripsisti quasi parturiens loquereris? At haec, inquam: Secretum meum mihi, secretum meum mihi, vae mihi! (Isa. XXIV.) Verumtamen desinant, propter illud quod itidem Isaias dicit: Vae qui dicit patri: Quid generas, et mulieri: Quid parturis? (Isa. XLV.) Derogat enim patri, qui invidet praegnanti; derogat generanti, qui invidet parturienti. Pater misericordiarum, et Deus totius consolationis misericordiam generat, et viduam verbo suo consolatur animam, et tu dicis: Quid generas? Verbum mente conceptum vocem quaerit, et tu dicis: Mulier, quid parturis? Defensa est Thamar nurus Judae testimoniis congruis, de viro, inquiens, cujus haec sunt concepi: Cognosce cujus sit annulus, et armilla, et baculus (Gen. XXXVIII). Cognosce et tu, si vis, utrum nec ne sit in scriptis meis annulus fidei, baculus spei, armilla charitatis, et dicentem audi animam meam de viro, cujus haec sunt, concepi. Nam et aliquid recolo in me sensibiliter factum, ut indubitanter dicam, qui datum hoc sive donum desursum est, descendens a Patre luminum (Jac. I).