|
|
“Ne respicias sacrificia eorum,”
|
|
ac deinceps:
|
“Num uno peccante, contra omnes ira tua desaeviet?”
|
|
|
“Ne, inquit, respicias sacrificia eorum.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Fortissime Deus spirituum universae carnis, num uno peccante, contra
omnes ira tua desaeviet?”
|
|
Ergo verissime jam de istis dicas quia hi sunt duae olivae, et duo
candelabra lucentia ante Dominum dominatorem universae terrae, habent
potestatem claudere coelum, et aperire portas ejus (Apoc. XI), quia
linguae eorum claves coeli factae sunt. Qui enim haec dicunt:
|
“Ne respicias sacrificia eorum,”
|
|
jam non tantum coelum, sed et ipsos oculos Domini claudunt. Item qui
dicendo,
|
“Fortissime Deus spirituum universae carnis,”
|
|
etc., iram a populo avertunt, linguis suis profecto pro coeli clavibus
utuntur ut superbis claudant, mitibus autem coelum aperiant. Verum
potestatem hanc, non voluntas efficit, sed causa. Ubi superbiae causa
iram provocat suisque ironiis persultat, dicendo:
|
“Revera induxisti nos in terram quae fluit rivis lactis et mellis,
dedisti nobis possessiones agrorum, et vinearum: an et oculos nostros
vis eruere? non venimus.”
|
|
Illic iste, de quo supra dictum est:
|
“Erat enim Moyses vir mitissimus super omnes homines qui morabantur in
terra (Num. XII);”
|
|
illic, inquam, iste mitissimus irascitur valde, loquiturque quasi
imperiose ad Dominum:
|
“Ne respicias sacrificia eorum.”
|
|
Irascitur, inquam, non suo spiritu, sed ejus, cui Psalmista loquitur:
|
“Tu terribilis es, et quis resistet tibi? Extunc ira tua (Psal. LXXV).”
|
|
Nempe ex quo Deo resistitur, extunc Deus terribiliter irascitur. Et
omnis quicunque in veritate mitis est, cujus habitator est Deus, illic
irascitur, ubicunque superbiae malum oboritur. Utitur illic duro
anathematis gladio, separat separatum a Deo, quem tradat diabolo. Ubi
vero clavibus praedictis, clavibus coeli, linguis suis ad iram
depluendam coeli portas aperuerunt, in ipsa ira misericordiae non
immemores, proni in faciem cadentes,
|
“Fortissime, inquiunt, Deus spirituum universae carnis, num uno
peccante, contra omnes ira tua desaeviet?”
|
|
Utrobique fortes, utrobique valentes. Nam quibus ipsi concesserunt Deus
iratus est; a quibus ipsi vetuerunt, praesens ira remota est.
|
|