|
|
“Hoc nunc os de ossibus et caro de carne mea.”
|
|
Quamvis soporatus fuerit Adam, tamen non clam illo fuisse quod factum
haec ejus dicta manifeste comprobant. Hoc nunc, inquit, os ex ossibus
meis, et caro de carne mea. Tanquam diceret: Hoc paulo ante tantummodo
os ex ossibus meis, id est, costa fuit de costis meis, nunc autem et
caro est. Proinde sicut prius os meum erat, ita et nunc postquam costa
aedificata est, recte caro mea, caro, inquam, de carne mea est. Non ergo
ut ille quid ageretur nesciret, sed ut magnum sacramentum in eo
praefiguraretur, immisit in Adam soporem Dominus. Quod Apostolus
perspiciens: Magnum, inquit, sacramentum hoc est, ego autem dico, in
Christo et in Ecclesia (Ephes. V). Non, inquit, sacramentum hoc esse
dico, in illo viro, et in illa femina, non inquam, in eo quod de viro
sumpta est femina, quod misit Dominus soporem in Adam, et tulit unam de
costis ejus, et aedificavit costam quam tulerat de Adam in mulierem, et
quod dixit Adam: Hoc nunc os ex ossibus meis, et caro de carne mea, etc.
Nam illa carnalia sunt facta, et ab illo Adam carnaliter dicta,
scilicet, absque spiritualium futurorum conscientia. Caeterum in Christo
et in Ecclesia sacramentum magnum hoc est, quia sic admisit in se
Christus soporem mortis suscepta pro voluntate Patris obedientia, et
tulit Deus de latere ejus sanguinem et aquam, de latere, inquam, ejus
dormientis, id est, jam mortui, sanguinem et aquam per lanceae vulnus
eduxit, unde ex tunc usque ad finem saeculi aedificare non desinit, ut
gloriosam Ecclesiam non habentem maculam, aut rugam (Ibid.) exhibeat
illi. Igitur alio quidem respectu in alia editione bene scriptum est:
immisit ergo Dominus extasin in Adam, quia videlicet occlusis sensibus
corporis, ratio tamen vigilavit ut non nesciret quod os ex ossibus suis
sublatum, et caro de carne sua aedificata fuerit. Alio autem nihilominus
recte dictum est, quia immisit Dominus soporem in Adam, soporem, inquam,
id est, gravem et profundum somnum, quod Hebraice dicitur tardema,
scilicet, quia de profundo mortis somno regeneranda erat novo Adae, nova
conjux Ecclesia.
|
|