CAPUT VII. De proprietate fontis illius qui est apud te, Domine, et de aequivocatione fontium in Scripturis, ut illic hauriat aquas in gaudio de fontibus Salvatoris.

Forte dicit aliquis: Multorum communis appellatio mystica est fons, etenim multi in Scripturis fontes nominati sunt: multi, inquam, sancti homines, scilicet prophetae et apostoli nomine fontium significati sunt. Exempli gratia:

“Haurietis aquas in gaudio de fontibus Salvatoris (Isa. XII).”

Item in Psalmo:

“Et apparuerunt fontes aquarum (Psal. VII).”

Ipse quoque Salvator mulieri Samaritanae loquitur:

“Qui autem biberit ex aqua quam ego dabo ei, non sitiet in aeternum; sed aqua quam ego dabo ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam (Joan. IV).”

Quomodo ergo, pro documento processionis Spiritus sancti, dum astruere volumus quod non minus a Filio quam a Patre procedat idem Spiritus sanctus, tantopere gaudemus de significatione Filii, vocabulo fontis, quia sic scriptum est:

“Quoniam apud te est fons vitae (Psal. CXXXV),”

et

“in illa die erit fons patens domui David, et habitantibus Jerusalem, in ablutionem peccatoris et menstruatae (Zach. XIII).”

Ad haec inquam: Magna distantia est fontis qui est apud Deum, et caeterorum fontium, qui omnes, ut efficerentur fontes, de plenitudine ejus acceperunt. Denique cum et in hoc multum ab illo differant, quod omnes, ut jam dictum est, de plenitudine ejus acceperunt, et adhuc multae sint differentiae illorum, maxima haec distantia est, quam protinus dicam. De illo fonte unico, qui erat et est apud Deum (Joan. I), ipso profundo corde Patris, non solae voces aut verba, sed ipsa procedit substantia Spiritus sancti. De fontibus autem aliis, tantummodo voces seu verba ejusdem Spiritus sancti non ipsa ejus substantia procedit. Quaenam sunt voces, seu verba Spiritus sancti. Nimirum omnes Scripturae veritatis, quas utique per os sanctorum hominum locutus est Spiritus inspirator veritatis (II Petr. I). Proinde diligenter perpende verba haec;

“Sed aqua quam ego dabo ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam (Joan. IV).”

Hoc ita recte intelligitur. Gratia Spiritus sancti quam dabo, vel dare potero ei (ille enim spiritus ex me procedit) non est, nec erit sicut spiritus hujus mundi, sive sapientia saeculi, quae non vivificat, sicut aqua putei hujus quam hauris, non facit tibi ut non iterum sitias, sed faciet in eo gratia eadem intelligentiam Scripturae vivificae, quae videlicet intelligentia sic perseverat, sicut de fonte aqua profluere non cessat, ut loquendo sive etiam scribendo, quasi quibusdam rivis, prata multa, id est multorum irriget animas, fiatque quod dictum est per Psalmistam:

“Rivos ejus inebrians multiplica genimina ejus, in stillicidiis ejus laetabitur germinans (Psal. LXIV).”

Et hoc quidem facere potest quisque fontium, scilicet sanctorum hominum, quia a Deo inspirati sunt, profundere doctrinae rivulum, proferre sermonem bonum, ipsum autem Spiritum sanctum homini perferre non potest, quantocunque dono ejusdem Spiritus abundet, nisi solus ille et unicus fons vitae, qui apud te, Domine, est.