|
Perrexit ergo post fratres suos, et invenit eos in Dothain. Qui cum
vidissent eum procul, antequam accederet ad eos, cogitaverunt illum
occidere, et mutuo loquebantur: Ecce somniator venit. Venite, occidamus
eum, etc. Non opus erat ut, gratia similitudinis Filii sui, Deus illum
permitteret occidi, resuscitaturus a mortuis, quamvis et hoc illi
possibile fuerit, cum omnipotens sit. Occidi namque non jam mortis
similitudo, sed ipsa est mors. Si enim complantati, inquit Apostolus,
facti fuerimus similitudini mortis ejus, simul et resurrectionis erimus
(Rom. VI). Nunquid haec dicens suadet nobis corporaliter exstingui? Ergo
pro similitudine satisfuit viventem absque dispendio vitae doloribus
mortis circumdari, et ita communicare futuris passionibus Christi. Ut
autem evaderet mortem dicentibus illis: Ecce somniator venit. Venite
occidamus eum, et videamus si prosint illi somnia sua: Divisio malorum,
praesidium justo fuit: Dixit enim Ruben. Non interficiamus animam ejus,
nec effundamus sanguinem, sed projicite eum in cisternam hanc quae est
in solitudine, manusque vestras servate innoxias. Hoc autem dicebat,
volens eripere eum de manibus eorum et reddere patri suo. Forte quia se
magis suspectum fore totumque pondus criminis in se versandum
existimabat, quippe qui primogenita perdiderat quae in illum ex altera
uxore primogenitum pater transferre coeperat. Hic profecto divisus est a
caeteris, et cavendum erat illis, ut non offenderent eum, cum posset
offensus rem indicare patri. Igitur acquiescentes uni, confestim ut
pervenit ad ipsos, nudaverunt Joseph tunica talari et polymita,
miseruntque in cisternam quae non habebat aquam. Sed hoc pacto, si ibi
relinqueretur, mortem non evaderet; si autem Ruben, ut facere
intenderat, eriperet eum de manibus eorum et redderet patri suo, non
implerentur divinitus provisa ejus somnia. Facta est igitur et alia
divisio, sicque in tres divisi sunt partes, ut citius propositum Dei
ordine suo percurreret. Nam sequitur: Et sedentes ut comederent panes,
viderunt viatores Ismaelitas. Dixit ergo Judas fratribus suis: Quid
nobis prodest, si occidamus fratrem nostrum? Melius est ut vendatur
Ismaelitis, etc. Hoc profecto ex semetipso non dixit, sed quemadmodum
ille Caiphas qui prophetavit, dicens: Expedit vobis ut unus moriatur
homo pro populo, et non tota gens pe eat (Joan. XVIII), sic et iste nutu
Dei prophetavit melius fore Joseph venundari quam occidi, magisque sibi
profuturum, si Ismaelitis venderent, quam si occiderent et sanguinem
ejus celarent. Haec potius voluntas Dei fuit, sed ille quidem cogitavit
de fratre suo malum, Deus autem convertere noverat illud in in bonum.
Num, inquit ipse Joseph, Dei renuere possumus voluntatem? Vos cogitastis
de me malum, et Deus vertit illud in bonum (Gen. L). Haec et Psalmista
testatur, dicens: Misit ante eos virum, et continuo subjungens, in
servum venundatus est Joseph (Psal. CIV). Illi, inquam, cogitaverunt
malum de fratre suo qui in servum illum vendiderunt: Deus autem vertit
in bonum, mittendo ante eos virum. Hoc vero fuit Christo comparari, vere
ferro passionis transverberari. Sic enim qui supra cum dixisset:
Humiliaverunt in compedibus pedes ejus, statim adjecit, ferrum
pertransiit animam ejus (ibid.). Ferrum pertransiens animam, appellat
animae angustiam. Quae quam vehemens fuerit, fratres testantur ad
invicem loquentes: Merito haec patimur, quia peccavimus in fratrem
nostrum, videntes angustiam animae ejus, dum deprecaretur nos, et non
audivimus (Gen. XLII).
|
|