|
Est malum quod vidi sub sole, quasi per errorem egrediens a facie
principis: positum stultum in dignitate sublimi, et divites sedere
deorsum. Vidi servos in equis; et principes ambulantes super terram
quasi servos. Et hanc ergo iniquitatem in saeculo perspexisse
commemorat, quod videat injustum Dei esse judicium, et sive per
ignorantiam, sive absque ejus fieri voluntate, ut vel in mundi
potestatibus, vel in Ecclesiae principatu, saepe hi qui divites in
sermone sunt atque sapientia, divites etiam in operibus bonis ignobiles
sedeant, et imprudens quisque in Ecclesia teneat principatum. Hoc autem
fieri a vultu ejus qui in saeculo habeat potestatem, dum potentes
quosque et doctos viros premat, nec eos in populis apparere permittat;
illos vero quos scit esse imprudentes, in Ecclesiis faciat esse majores,
ubi caeci a caecis ducantur in foveam (Matth. XV). In hunc sensum facit
et illud quod sequitur. Vidi servos in equis, et principes ambulantes
super terram quasi servos: quod hi qui servi sunt vitiorum atque
peccati, sive tam humiles ut servi ab omnibus computentur, subita a
diabolo dignitate perflati vias inanes terant, et nobilis quisque vel
prudens paupertate oppressus gradiatur itinere officioque servorum. Alii
potentem et principem, a cujus facie ignoratio videtur egredi, Deum
exponunt, quod putent homines in hac inaequitate rerum illum non juste,
et non quod aequum est judicare. Porro quidam cum superioribus aestimant
esse jungendum, ut ipse sit potens, de quo ante hos versus dicitur: Si
spiritus potestatem habentis ascenderit super te, locum tuum non
dimiseris (vers. 4). Non simus itaque tristes si in hoc saeculo humiles
esse videamur, scientes a facie diaboli et stultos sublevari et divites
dejici, servos insignia habere dominorum, et principes servorum ingredi
vilitate. Notandum autem quod et hic equus in bonam partem accipitur, ut
ubi, et equatio tua salus (Habac. III, 8). Sic etiam servos natura in
equis facit ambulare. Pythagoras vulgo celebratus philosophando, servus
erat, quia hoc a natura acceperat; verum de scintilla naturalis rationis
rapiens quasi de fomite flammam, ignem clarum accendit: unde
philosophando reluxit, servilem conditionem philosophia celante. Et quis
oro equo ita currit, sicut ille philosophando cucurrit? Abstulit Platoni
capto a piratis mala fortuna libertatem, quam dederat natura; sed quod
eripuit fortuna, ut dicitur, natura recepit. Quod enim casu perdidit,
sapiendo redemit. Quam multos tales servos natura in equis ire facit?
quot dominos opibus dites et honore potentes, ire super terram sinit, et
deorsum sedere, quod non alta petant terrae, pigritando resident? Ita
sapientia mundi consonat Ecclesiasti.
|
|