|
|
“Bestia si tetigerit montem, lapidibus opprinetur.”
|
|
Mons namque Sinai quid significet capitulo superius scripto idem
apostolus aperuit:
|
“Sed accessistis, inquiens, ad Sion montem et civitatem Dei viventis,
Jerusalem coelestem (Hebr. XII).”
|
|
Cum enim haec igni montis Sinai, et caligini opponit, in quam Moyses
ascendit, quo populus ascendere non potuit, profecto illic figuram, hic
veritatem; illic umbram, hic nos intelligere vult corpus aut rem. Quem
ergo Deus misit, cui juxta exemplum Moysi signum dare dignatur, quod eum
ipse miserit, huic monti Sion, et civitatis Dei viventis Jerusalem
coelestis januas aperiet, vocando illum intra secreta contemplationis,
quo populus ascendere non meretur, quia carnali sensu premitur.
|
“Et bestia, inquit, si tetigerit montem, lapidibus opprimetur:”
|
|
Si enim is, qui bestialiter vivit, alta Divinitatis audeat scrutari,
illa gloriosa dignitas caliginem sibimet obducit, et fumante toto
Scripturarum monte indignos oculos caecitate obvolvit. Unde Psalmista:
|
“Et posuit, inquit, tenebras latibulum suum, in circuitu ejus
tabernaculum ejus tenebrosa aqua in nubibus aeris (Psal. XVII).”
|
|
Ita cum sit splendida lux veritatis, ille nihil videns, nisi caliginem
mendacii, illis opprimitur lapidibus, quos aliis verbis idem significat,
cum dicit:
|
“Pluit super peccatores laqueos, ignis, sulphur, et spiritus
procellarum, pars calicis eorum (Psal. X).”
|
|
Sic Arius, et alius quilibet haeresiarches a superna majestate lapidatus
est. Et hoc idcirco, quia bestia fuit. Si enim rationabiliter ut homo
per activam vitam seipsum prius exercuisset, ac deinde ad contemplandam
veritatis gloriam ordinate promovisset, suos ab illo fortitudo
majestatis lapides continuisset. Interea qui vocatus a Domino est, is
usque in tertium coelum aut paradisum raptus, et illud usque mente
excedens, civitatem Dei viventis Jerusalem coelestem perambulat,
murosque ejus ex omni lapide pretioso, turres quoque gemmis aedificatas,
atque plateas mundo auro stratas (Apoc. XXI), multorumque millium
angelorum frequentiam, in circuitu ejus et intus miratur, tantaeque
visioni ejus nunquam abesse festivitati, totis visceribus optat. Sed
oportet ut
|
“qui audit dicat: Veni (Apoc. XXII),”
|
|
id est ut is qui supernam dulcedinem praegustavit, invitet alios ad
promerendam requiem, qui misere laborantes et onerati, nesciunt adhuc
ubi pax et vera refectio sit. Nec enim idcirco aperti sunt illi thesauri
beatitudinis, ut repertis solus incumbat divitiis. Dicitur ergo Moysi ut
descendat, ascensurus iterum, et assumat secum Aaron fratrem suum,
populo quoque praedicet quatenus lotis vestimentis ascendant ad Dominum.
Illic tonitrua, fulguraque micantia, fumus quoque et ignis, et clangor
buccinae, ut fiat quod scriptum est:
|
“Qui respicit terram, et facit eam tremere, qui tangit montes, et
fumigant (Psal. X).”
|
|
Item:
|
“Commota est et tremuit terra, et fundamenta montium conturbata sunt et
commota sunt, quoniam iratus es eis. Ascendit fumus in ira ejus, et
ignis a facie ejus exarsit, carbones succensi sunt ab eo,”
|
|
etc. (Psal. XVII.) Terra quippe commovetur et contremiscit, fundamenta
quoque montium conturbantur et fumigant, exardescente igne a facie
Domini, cum audito per praedicatorem futuro adventu tremendi Judicis, hi
qui prius terram tantummodo noverant, semetipsos poenitendo discutiunt,
et montuosa superbia descendente, fumus, id est lacrymosa oratio,
ascendit a timore irae Domini, et ignis doloris a facie ejus, id est a
cognatione veritatis exardescens, peccata consumit.
|
|