|
|
“Juravit Dominus in dextera sua,”
|
|
quod juramenti hujus sensum ipse dicat in Evangelio Dominus:
|
“Amen dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei.”
|
|
Juravit Dominus in dextera sua, et in brachio fortitudinis suae: Si
dedero triticum tuum ultra cibum inimicis tuis, et si biberint filii
alieni vinum tuum in quo laborasti. Quia, qui congregant illud comedent,
et laudabunt Dominum, et qui comportant illud, bibent in atriis sanctis
meis. Post mutua sponsi et sponsae colloquia jam ad passionem, qua
sponsa redimitur sermo propheticus aspirat, dicendo: Juravit Dominus.
Quando enim juravit haec Dominus in dextera sua, et in brachio
fortitudinis suae, nisi quando dixit ipse Filius Dei, dextera nimirum,
et brachium fortitudinis Domini: Amen, dico vobis, quia auferetur a
vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus ejus (Matth. XXIII).
Denique mali et perdendi agricolae illi, quibus hoc juravit, inimici
erant, et filii alieni, comedentes triticum, et bibentes vinum, in quo
sancta patriarcharum et prophetarum Ecclesia laboravit, et non reddentes
fructum vindemiae in tempore messis. Juravit, inquam, Dominus, quia sic
jam non ultra erit. Sed quid? Qui congregant illud comedent, et
laudabunt Dominum, id est ablatum ab illis regnum Dei possidebunt gentes
facientes fructus ejus (ibid.), ut prius congregent Domino, et sic
comedant, prius comportent et sic bibant in atriis ejus, in regno ejus.
Transite, transite per portus, praeparate viam populo, planum facite
iter, et eligite lapides. Custodes murorum Hierusalem, id est apostoli,
jubentur transire per portas, ad veritatem Evangelii incedere secundum
Scripturas, sicque parare viam populo Christiano, planum faciendo iter,
et eligendo lapides, ut non sint offendicula sive scandala, quibus
offendatur vel concidat fides Christiana. Et hoc illi quidem fecerunt
quantum potuerunt, sed quia minus plana fuisset via, divinitus provisa
sunt arma Romanorum, ut non remaneret civitas, nec staret templum
Judaeorum, quo nimirum stante, quasi ad magnos lapides nimium offenderet
simplicitas Christianorum. Et elevate, inquit, signum ad populos, ecce
Dominus auditum fecit ab extremis terrae. Ne putent Judaei de se dictum,
praeparate viam populo, elevate, inquit, signum in gentes, et ad populos
nationum, ut nequaquam unius terrae Judaeae ad salutem provocentur
angustiae, sed auditum fiat in extremis terrae, ut passionem Creatoris
totus mundus exaudiat. Pene ineffabile est quid admirationis, quid habet
exspectationis quod dicitur: Ecce Dominus auditum fecit ab extremis
terrae. Morientibus et desperatis in medio terrae, dicite, dicite quia
Dominus auditum fecit ab extremis terrae, ab hominibus humilibus, qui
pro eo quod contemptibiles videbantur, quodammodo erant extrema terrae.
Dicite filiae Sion: Ecce Salvator tuus venit, ecce merces ejus cum eo,
et opus illius coram eo. Dicite, inquit, et testificamini filiae Sion,
id est Ecclesiae patriarcharum et prophetarum, cui credenti potestas
datur filiam Dei fieri. Quid dicetis ei? Ecce iste non alius, sed iste
qui, juxta alium prophetam, pauper est, et ascendens super asinum, et
super pullum asinae (Zach. II), Salvator tuus est, ecce venit ut redimat
te, ut salvet te. Ecce merces ejus cum qua redimat te, et opus illius
coram eo, quo salvet te. Non enim extra, sed intra semetipsum habet
redemptionis tuae pretium, non aliud quam sanguinem suum. Item opus
illius quo te redemptam vivificet, non longe, sed coram eo est, statim
quippe ut te redemerit pretio sui sanguinis, sanctum tibi Spiritum
dabit, Spiritum vitae et salutis, quem accipient quotquot Salvatorem
istum receperint, quotquot in eum crediderint. Et vocabunt eos: populus
sanctus, redempti a Domino. Tu autem vocaberis quaesita civitas, et non
derelicta. Eorum qui crediderint vocabulum erit populus sanctus,
redempti a Domino, et hoc nomine apostoli et apostolici viri vocabunt
eos, tu autem, o mater civitatum fidelis Sion, quae hactenus apud
inferos exsulabas derelicta, et non requisita, amodo vocaberis quaesita,
et non derelicta.
|
|