CAPUT 20

Porro, ut de mysteriis coeptum tenorem sequamur, pulchre divinus evangelista miraculum hoc tali ordine scripsit, quia videlicet post illa, quae hactenus dicta sunt, futurum et hoc erat in Ecclesia, ut manifestae persecutionis violentia per magnos principes in gentibus, quasi per magnos ventorum motus in mari tempestas excitata, denotaret, ipsamque Ecclesiae naviculam, quasi dormiente Jesu, pene usque ad periculum vitae et salutis vehementer vexaret. Quid enim est dormire Jesum in navicula? nisi subtrahi auxilium gratiae adjuvantis ab Ecclesia? Hoc autem cum fit, ideo utique fit,

“ut et qui probati sunt, manifesti fiant (I Cor. XI);”

et qui per prosperitatem falli poterant, per adversitatem instruantur; et qui in peccatis erant, purgentur et multi martyres coronentur. Igitur toties Dominus Jesus in navicula quasi dormit, aut dormivit, motusque magnus factus est in mari, ita ut navicula operiretur fluctibus, quoties tardante illo per ordinatissimam dispositionem, et necessaria ad tempus subtrahente praesidia, diabolus ventorum hujus saeculi agitator inquietus (qualis utique ventus Nero fuit aut funestus Decius, vel certe Diocletianus sive Maximinus) persecutiones excitavit, et in mortes sive oppressiones sanctorum, mare, id est multitudines gentium, per ipsorum leges et edicta commovit. Heu! quoties motu hujusmodi facto navicula operta est fluctibus! quoties persequentibus et occidentibus paganis crudelissimis, Ecclesia sancta calamitatibus oppressa est innumerabilibus! Tunc nimirum accesserunt discipuli, et dormientem suscitaverunt Jesum, invocantes eumdem Salvatorem. Exempli gratia, dicendo illud Davidicum:

“Exsurge, quare obdormis, Domine, exsurge, et ne repellas in finem (Psal. XLIII).”

Et rursum:

“Exsurge, Domine, adjuva nos et libera nos propter nomen tuum (ibid.).”

Et alibi:

“Adjuva nos, ne forte dicant in gentibus: Ubi est Deus eorum (Psal. LXXVIII).”

Debuit autem semper et esse debet suscitatio ista suavis et dulcis, et non molesta, id est cum fide sine desperatione, cum perseverantia absque impatientia. Alioquin suscitantibus se ipse dicit:

“Quid timidi estis, modicae fidei?”

Ac si patenter dicat: Nonne scriptum est, quia

“non relinquet Dominus virgam peccatorum super sortem justorum, ut non extendant justi ad iniquitatem manus suas (Psal. CXXIV);”

et quid est, non relinquet, nisi diu durare non permittet? Recordamini priorum et novissimorum Aegyptiorum, atque Assyriorum sive Babyloniorum, Medorum atque Persarum, caeterarumque gentium barbarorum, regumque hominum impiorum, quicunque virgam suam, id est potentiam suam vel dominium, extenderunt atque elevaverunt super sortem justorum, ad affligendos sive delendos illos, qui forte, id est gratuita electione misericordiae, ad vitam aeternam praedestinati sunt. Nunquid diu duraverunt? Nunquid non hoc ipsum quod ad tempus praevalere visi sunt, cooperatum est in bonum justis et diligentibus Deum? Quid ergo timidi estis? Num quia Nero Petrum crucifigit, et Paulum 632 gladio caedit? Nolite timere, nolite timidi esse, sed in patientia vestra possidete animas vestras (Luc. XXI), quia non tamdiu durabit virga haec ut necessario extendant justi, quasi auxilio destituti, ad iniquitatem manus suas: sed cito frangetur et in ignem mittetur ut ardeat.