|
Et mulier fugit in solitudinem, ubi habet locum paratum a Deo, ut ipsi
pascant illam diebus mille ducentis sexaginta.
|
“Et factum est praelium magnum in coelo, Michael, et omnes angeli ejus
praeliabantur cum dracone, et draco pugnabat et angeli ejus (Apoc.
XII),”
|
|
etc. Mulier postquam filius ejus masculus raptus est ad Deum et ad
thronum ejus, fugit in solitudinem, id est, postquam Christus ascendit
in coelum, mater ejus, id est pars illa gentis ejus, ex qua ipse est
secundum carnem, scilicet apostolica sive apostolicae perfectionis
Ecclesia, de Judaeis collecta cuncta, sicut apostolici testantur actus,
reliquit saeculi negotia, ita ut nihil suum quisquam esse diceret, sed
erant illis omnia communia. Hoc namque est fugere in solitudinem, omnem
praeter victum et vestitum relinquere carnis curam vel saeculi
sollicitudinem. Qui ejusmodi erant et sunt, opus habebant vel habent
pasci de communi eleemosyna diebus mille ducentis sexaginta, Evangelii
causa, sive ipsius Domini exemplo, qui tot diebus Evangelium praedicans
cum discipulis suis, vixit de Evangelio. Tali initio coeptum est
praetium hoc, de quo dicit:
|
“Factum est praelium magnum in coelo.”
|
|
Apostoli namque et quotquot erant apostolicae participes gratiae, pleni
gratia et fortitudine, pleni fide et spiritu sapientiae, contra draconem
quasi in coelo superbientem, magnum sumpsere praelium, euntes in mundum
universum, et omni creaturae praedicantes Evangelium. Hoc nimirum erat
fieri praelium in coelo, id est in illis qui ad hoc praeordinati vel
praedestinati fuerant, ut coelum vel sedes fierent Deo Creatori suo. Nam
cum in illis vel super illos regnaret draco diabolus, divinos ab illis
honores exigens tanquam Deus, cum ab illis in templis vel simulacris
coleretur, stultus putabat se esse in coelo, similemque esse Altissimo.
Et hoc agebatur, ut ipse depulsus ab aris, protractus ex delubris,
primumque de hominum mentibus errore deceptis locum daret Deo, sicut
olim factum est, quando propter superbiam de superiori atque invisibili
projectus est coelo.
|
|