CAPUT VI. Quomodo egressus est, juxta Apostolum,

“nesciens quo iret.”

Egressus est itaque Abram, sicut praeceperat ei Dominus, et ivit cum eo Lot (Gen. XII). Egressus est, inquit, subauditur, nesciens quo iret. Fide enim, inquit Apostolus, qui vocatur Abraham, obedivit in locum exire, quem accepturus erat in haereditatem; et exiit, nesciens quo iret (Hebr. XI). Qui enim hoc solum dixit Deus, et veni in terram quam monstravero tibi, et ipsam illi terram nondum demonstravit, profecto nescientem quo ire jussit, et miro modo (quae vera peregrinatio est) et exspectando ire, et eundo exspectare praecepit ubinam requies daretur sibi. Et ita egit. Sic enim Scriptura dicit: Cumque venissent in terram Chanaan, pertransivit Abram terram usque ad locum Sichem, usque ad convallem illustrem. Chananaeus autem tunc erat in terra. Et continuo subjungit: Apparuitque Dominus Abram, et dixit ei: Semini tuo dabo terram hanc. Ac si diceretur: Quia nesciens quo iret, exierat, tandiu quasi vagus, et sine tecto pertransivit in illum, et in illum locum, donec appareret ei Dominus, et juxta sponsionem suam ostenderet, et quam esset illi daturus terram. Bene igitur Apostolus ait: Quia fide exivit, nesciens quo iret. Sed et aliud erat, in quo fides ejus spectanda est. Nam superius jam dictum est: Erat autem Sarai sterilis, et non habebat liberos (Gen. XI). In uno igitur imperio duabus rebus, quodammodo repugnantibus, fortiter obedientiam fidemque praebuit, quia et cum Chananaeus tunc esset in terra, terram illam sibi dandam, et cum uxor sua sterilis esset semini suo haereditandam, Deo promittente, credidit. In utroque confortatus est fide, ut ait idem Apostolus, dans gloriam Deo, plenissime sciens, quia quaecunque promisit Deus, potens est et facere (Rom. IV). Tandem ergo demonstrata sibi terra, quam Deus promiserat, aestimans fidelem eum qui promiserat habitat confidenter, ab occidente habens Bethel, ab oriente Hai. Bethel domus Dei, Hai festivitas interpretatur. Porro Bethel hoc loco per anticipationem dicta est. Nam Jacob Bethel appellavit nomen ejus, quae prius Luza vocabatur. Itaque contra tenebrarum spiritualium occidentem, habens domum Dei, et ab oriente veri luminis agens festivitatem magnae spei, aedificavit altare Domino qui apparuerat ei; et non ingratus tantae gratiae beneficiis, et juris sui possessionem futuram, jam sacris Dei sui praeoccupat atque dedicat titulus. Perrexitque ultra vadens et proficiscens ad meridiem. Meridies significat perfectionem. Bene ergo progredi dicitur ad meridiem, qui ab hac aurora jam dictae fidei suae ultra vadens, et progrediens de virtute in virtutem, sine dubio, ad plenum et aeternum pervenit perfectionis diem.