LIBER DECIMUS.


CAPUT PRIMUM. De adventu seu divinitate sive operatione sancti Spiritus.

Quam venerabilis et amplectenda sanctae matri Ecclesiae filiisque ejus universis debeat esse de adventu Spiritus sancti solemnitas, considerata personae advenientis dignitas, simulque causa adventus ejus evidenter demonstrat. Ipse enim Deus et Dominus est, Patri Filioque consubstantialis et coaeternus, increatus atque immensus, utpote creatricis tertia persona Trinitatis, cujus absque gratia, nulla in ordine coelorum consistit creatura rationalis; a quo recedens angelus, diabolus factus est; ad quem accedens homo, Deo similis redditus est. Causa autem adventus ejus haec est, ut quia sponsus ablatus est, filiorum ejus curam atque tutelam pupillorum suscipiat, et testamento Patris legatam illis, imo sanguine ejus conscriptam haereditatem, advocatione legitima defendat, in omni praetorio, coram quovis judice, rege aut tyranno, sive principibus terrae. Proponenda namque erat lis in judicio de terminis paternae possessionis, et cum Antiquus dierum dixerit huic, de quo loquimur, sponso, pupillorum Patri:

“Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam et possessionem tuam terminos terrae (Psal. II),”

futuri tamen erant qui haereditatem ejus nimium vellent angustare, aut etiam annullare, ut Judaei, qui in sua tantum Synagoga, ut Donatus, qui in sola coarctare contendit Africa, ut pagani, qui nullam illius possessionem usquam esse volebant. Praeterea coelorum praedia, quae pertendere poterant filii supradicto Patris testamento, sibimet legata, insidiantibus malignis spiritibus, tutorem hunc fidissimum adesse oportebat, qui illos erudiret, protegeret atque pro delinquentibus interveniret.

“Nam quid oremus, inquit Apostolus, sicut oportet nescimus, sed ipse spiritus pro nobis postulat gemitibus inenarrabilibus (Rom. VIII).”

Igitur juxta personae advenientis dignitatem, et adventus causam, gloriosa, splendida, venerabilis, et dulcis est sanctae Ecclesiae domui solemnitas haec de adventu Spiritus sancti, aeque ut illa sacrosancta festivitas Dominicae resurrectionis, quia videlicet sicut nihil nobis nasci profuit, nisi redimi profuisset, ita nihil nobis redimi profuit, nisi Spiritu sancto illuminari, et peccatorum remissionem accipere profuisset.