|
etc. Et de oratione Judae pro Benjamin.
(CAP. XLIV.) Praecepit autem Joseph dispensatori domus suae, dicens:
Imple saccos eorum frumento quantum capere possunt, et pone pecuniam
singulorum in ore sacci. Scyphum autem meum argentum, et pretium quod
dedit tritici, pone in ore sacci minoris, etc. Forte quis aestimet hoc
voluisse Joseph, ut hac occasione uterinum fratrem suum Benjamin quasi
ex jure retinere posset, praesertim quia postmodum dicturus est: Qui
furatus est scyphum, ipse sit servus meus, vos autem, abite liberi ad
patrem vestrum. Sed hoc indignum sancto viro quis non aestimet? Siquidem
fratris venditio et fratrum ejusmodi circumventio parum in crimine
differunt. Ergo id potius quod evenit illum intendisse arbitremur,
quoniam Dominus erat cum Joseph, et omnia opera ejus dirigebat (Gen.
XXXIX), cujus cum directione hoc opus illum praedicta intentione agere
potuisse ratio negat, quippe, quia justitiae repugnat, quia veritati non
appropinquat. Quid tandem evenit? Cum dixisset Joseph, qui furatus est
scyphum, ipse sit servus meus, vos autem, abite liberi ad patrem
vestrum, accedens propius Judas, multis coram astantibus secreta
paternae domus, quae ad testimonium ipsius Joseph multum valebant, tali
narratione exposuit, ut duorum causa fratrum, quorum alter ipse, et
alter erat Benjamin saxeis etiam pectoribus lacrymas gemitumque
eliceret, tandemque suam ita concludit orationem: Ego proprie servus
tuus sim, qui in meam hunc recepi fidem, et spopondi, dicens: Nisi
reduxero eum, peccati reus ero in patrem meum omni tempore. Manebo
itaque servus pro puero in ministerium domini mei, et puer ascendat cum
fratribus suis. Non enim possum redire ad patrem absente puero, ne
calamitatis quae oppressura est patrem meum, testis assistam. Quid hoc
justitiae ordine pulchrius? Nempe qui hic servitio se addicit, ipse est
cujus consilio in servum venundatus est Joseph. Sic enim supra habemus,
quia dixit Judas fratribus suis: Ecce Ismaelitae transeunt, venite,
venundetur (Gen. XXXVII). Igitur et in hac similitudine doli, laus est
viri gloriosi, quia per occasionem argenti sui, consultorem venditionis
in hanc necessitatem compulit, ut optaret servus fieri, et sic argenteos
quos accepit vendito fratre, et per fratrum marsupia divisit, insectatus
est, ut aliud quidem pro alio argentum conscientiis eorum excuteret,
attamen tali poena nonnihil macula illa reos liberaret.
|
|