CAPUT X. Quare tam difficilis ad regem aditus fuerit, ut qui non vocatus adiret, occideretur.

Cur autem tanta erat difficultas adeundi regem? Nam quod magna difficultas fuerit, ex eo manifestum est quod Hester Mardochaeo demandans, ita respondit:

“Omnes servi regis, et cunctae, quae sub ditione ejus sunt, norunt provinciae, quod sive vir sive mulier non vocatus interius atrium regis intraverit, absque ulla cunctatione statim interficiatur, nisi forte rex auream virgam ad eum tetenderit pro signo clementiae, atque ita possit vivere. Rursumque vade, et congrega omnes Judaeos quos in Susis repereris, et orate pro me; ne comedatis, et non bibatis tribus diebus ac noctibus, et ego cum ancillis meis similiter jejunabo, et tunc ingrediar ad regem, contra legem faciens, non vocata, tradensque me morti et periculo (Esth. IV).”

Cur, inquam, tanta erat difficultas adeundi regem? Nimirum hoc venerat ex nimia ventositate miserae vanitatis, ut rex magni imperii plus homine putaretur habere aliquid, nec vilior fieret ex usu publicae visionis, maxime apud Persas mos ista lege sancitus fuit, ut persona regis occultaretur sub specie majestatis. Ea lege diabolus per Aman abuti voluit, ut dum ille accusator tam familiaris regi immineret, et ad excusandum nulli aditus pateret, ad exorandum nullus accessus fieret, emuncta regis sententia curreret irrevocabilis, atque ita draconi illi devorare liceret, non solum conceptum, verum etiam totum corpus mulieris in utero habentis, id est gentem universam delere, penes quam erat promissa, quemadmodum idem Mardochaeus ad Deum orans dicit:

“Et nunc tua volunt mutare promissa, et delere haereditatem tuam, et claudere ora laudantium te, atque exstinguere gloriam templi et altaris tui (Esth. XIV).”