|
Interea dum pietati studemus, dum ad pietatem exerceri jubemur, simul
veritate opus est ut vera pietas et vera sit veritas, ne quando pietatis
falsa imaginine fallamur. Est enim remissio quae pietas vult videri, sed
profecto longe est a spiritu pietatis quia videlicet remittendo solvit,
parcendo odit, dum per inertiam et mollitiem suam, vitia quae amputaei
debuerant, nutriri permittit. Non sic sancti pietatem praedicant, ut
districtionis dignitatem praetermittant. Ab hac suspicione quidam
illorum eximius semetipsum eximens, cum dixisset in ipsa correptione
prudenter agendum, et ne quid nimis dicens ne, dum nimis cupierit
eradere aeruginem, frangatur vas, suamque fragilitatem, semper suspectus
sit, memineritque scriptum calamum quassatum non conterendum (Matth.
XII), continuo subjunxit: In quibus non dicimus ut permittat nutriri
vitia, sed prudenter et cum charitate amputet, prout viderit cuique
expedire. Quod si exempla quaeruntur, et quis erit Moyse clementior, aut
magis pius? Scriptum quippe est: Erat enim Moyses vir mitissimus super
omnes homines qui morabantur in terra (Num. XII). At ille, ubi causa
poposcit, districtus esse novit, et stans in porta castrorum, ait: Si
quis est Domini, jungatur mihi. Congregatique sunt ad eum omnes filii
Levi. Quibus ait: Haec dicit Dominus Deus Israel: Ponat vir gladium
super femur suum. Ite et redite de porta usque ad portam per medium
castrorum, et unusquisque occidat fratrem et amicum et proximum suum
(Exod. XXXII). Hoc fecit tanquam districtus, et bono zelo rigidus (Isa.
XLII). Verumtamen in ipso districtionis rigore, suae mansuetudinis quia
mitissimus erat, nequaquam oblitus. Sequitur enim: Facto autem die
altero, locutus est Moyses ad populum: Peccatis peccatum maximum,
ascendam ad Dominum, si quo modo quivero eum deprecari pro scelere
vestro. Reversusque ad Dominum ait: Obsecro, peccavit populus iste
peccatum magnum, feceruntque sibi Deos aureos. Aut dimitte eis hanc
noxam, aut, si non facis, dele me de libro tuo quem scripsisti (ibid.)
Est igitur verae pietatis seu verae mansuetudinis socia, semper pro
tempore et re discretio rationabilis, scilicet ubi vel quando culpa per
alium cognita est, quam per auctorem sui; et utriusque rei exemplum
salutare nobis in Moyse praefulsit.
|
|