CAPUT II. Quemadmodum filii Israel deleta tribu Benjamin, planxerunt, ita verisimile planxisse sanctos angelos, diminuto civium regni Dei numero.

Cum pro scelere civitatis Gabaa, quae erat in tribu Benjamin, filii Israel commune contra filios Benjamin bellum suscepissent, atque semel et iterum frustra congressi, tertio tandem conflictu ita vicissent et interfecissent eos, ut non remanerent ex eis nisi sexcenti viri,

“venerunt omnes in domum Dei in Silo, et in conspectu ejus sedentes, usque ad vesperam levaverunt vocem, et magno ululatu coeperunt flere, dicentes: Quare, Domine Deus Israel, factum est hoc malum in populo tuo, ut hodie una tribus auferretur ex nobis. Rursusque altera die consurgentes, et holocausta Domino offerentes, flebant et dicebant: ”

“Ablata est una tribus de Israel (Judic. XXI).”

Non utique poenitebat eos quod fratres suos vicissent et occidissent jure praelii, sed quod causa vel malum accidisset propter quod sic oportuisset fieri. Denique inter ipsum ploratum, dum consilium quaererent qualiter ablatam possent recuperare tribum, dixerunt:

“Quis non ascendit in exercitum Domini de universis tribubus Israel? Et ecce inventi sunt habitatores Jabes Galaad in illo exercitu non fuisse. Miserunt itaque decem millia viros robustissimos, et praeceperunt eis: Ite et percutite habitatores Galaad Jabes in ore gladii, tam uxores quam parvulos eorum, et tantum virgines reservate (ibid.).”

Sicut dictum, sic factum est. Non ergo fleverunt, quod unam tribum delevissent, sed quod causa evenisset cur ita facere merito debuissent. Juxta hanc similitudinem non absurde vel incongrue credi potest, priores sanctos fecisse angelos, id quod facere jubetur homo propheta, et Verbi Dei adjutor, scilicet, levasse planctum super illum regem Tyri, id est principem hujus mundi, ita ut gauderent quidem, illo dejecto factam esse concordiam sublimibus Dei, sed dolerent imminutam esse civitatem supernam, paucioresque esse cives regni Dei.