|
|
“Ego autem gloriam meam non quaero; est qui quaerat et judicet.”
|
|
Existimabant enim iniqui, quod ille esset sui similis, id est, quod
vanam quaerens gloriam, de seipso testimonium perhiberet, et ea mente
diceret:
|
“Quis ex vobis arguet me de peccato?”
|
|
et his similia, qua et illi, quibus recte dicebat:
|
“Vos estis qui justificatis vos coram hominibus, Deus autem novit corda
vestra (Luc. XVI),”
|
|
et hujusmodi quam plurima. Talem quippe illum haberi cupientes, superius
dixerunt:
|
“Tu de teipso testimonium perhibes, testimonium tuum non est verum.”
|
|
At ille in tantum nulli unquam adulatus est, ut in civitate illorum
magna et ampla, vel unius noctis hospitium habuerit, sed semper foris,
et in Bethania maxime hospitatus sit (Matth. XXI). Non enim quemadmodum
homines, mundi hujus amatores gloriam suam quaerentes et in domibus
regum esse festinantes (Luc. XVII; Matth. XI), omnibus adulantur, et
idcirco recte mollibus vestiti dicuntur; non, inquam, ita et ipse favore
illorum optabat, ut sibi ab eis quantocius regiae salutationes
acclamarentur, et diceretur: Vivat rex Christus, et sic ab hominibus vel
per homines super solium Davidicum sublimaretur. Quod si quidpiam tale
exspectaret ab eis, non utique sic argueret eos in veritate, ut et paulo
ante non tacuerit, dicens:
|
“Vos ex patre diabolo estis.”
|
|
Verissime ergo ait:
|
“Ego gloriam meam non quaero.”
|
|
Et protinus adjungit:
|
“Est qui quaerat, et judicet.”
|
|
Tuti ergo valde animi verba sunt haec. Quomodo enim gloriam Christi sui,
gloriam regni, gloriam sacerdotii ejus non quaereret et judicaret?
quomodo hanc ejus confidentiam non agnoscebant?
|
“Juravit enim Dominus David veritatem, et non frustrabitur eam, de
fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI),”
|
|
Hoc de gloria regni ejus dixit spiritus propheticus. Item de gloria
sacerdotii ejus:
|
“Juravit Dominus et non poenitebit eum, tu es sacerdos in aeternum
secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX).”
|
|
Erant ergo inimici veritatis, et cum patre suo, patre mendacii diabolo
consilium insipiens ineunt, quomodo quasi rationabiliter consilium Dei
spernant in semetipsis dicentes:
|
“Nolumus hunc regnare super nos (Luc. XIX),”
|
|
et hoc modo impleant Scripturam dicentem:
|
“Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum adversus
Dominum et adversus Christum ejus (Psal. II).”
|
|
Nam revera qui juravit, ut supra dictum est, rite providebit sibi ne
juramentum suum irritum sit.
|
|