CAPUT 3

Neque enim frustra gentes vel populus hic significari placuit per aquas. Fluunt namque gentes per carnis generationem, et defluunt ab ortu suo usque ad mortis occasum, et nunquam ad certum locum in quo consolidentur, et stent, perveniunt, id est ad Deum. Magna meretrix, non tamen vera magnitudine, sed sua aestimatione. Causam reddit, cur eam meretricem dixerit, dum continuo subjungit:

“Cum qua fornicati sunt reges terrae.”

Vera namque et magna fornicatio est, creaturae rationalis, id est hominis, elongare se a Deo, et adhaerere mundanae cupiditati; hinc enim Psalmista cum dixisset:

“Quia ecce qui elongant se a te, peribunt,”

continuo subjunxit:

“Perdidisti omnes qui fornicantur abs te (Psal. LXXII).”

Hoc maxime reges terrae fecerunt, quorum cupiditati ad regnandum nulla suffecerunt spatia terrarum, quinimo et pro dilatandis terminis suis caedes hominum innumerabiles perpetraverunt. Taliter fornicantes in eam quoque amentiam devenerunt, ut perdita rationis dignitate, homines daemonia per varias simulacrorum species colerent et ad colendum ea subditos sibi populos compellerent. Bene ergo cum dixisset,

“cum qua fornicati sunt reges terrae,”

continuo subjunxit:

“Et inebriati sunt, qui habitant terram, de vino prostitutionis ejus.”

Fornicando namque cum mundi hujus cupiditate inebriati sunt, id est, sicut hi qui inebriantur vino, virtutem discretionis perdunt, et cuncta absque ratione dicunt et faciunt, ita illi per cupiditatem penitus ad terram incurvati, respicere non potuerunt veram Divinitatem habentem in coelis, et virtutem Divinitatis somniaverunt esse in idolis suis.

“Veni, inquit, et damnationem meretricis hujus ostendam tibi.”

Cum dicit:

“Veni,”

intelligere debemus electam animam quasi intus vocari, ut non evagetur et ipsa foras, post concupiscentiam carnis et concupiscentiam oculorum (I Joan. II), sed colligat se intus ad secretum contemplationis, ubi possit ea quae sunt, et quae post futura sunt, pensare diligenter penes se cum judicio rationis. Nam hoc est quod sequitur:

“Et abstulit me in desertum in spiritu.”

Desertum namque propter suimet solitudinem significat hoc loco solitariae mentis remotionem, cum sese removet a tumultibus curarum, propter indagandam Dei veritatem. Unde bene cum dixisset,

“et abstulit me in desertum,”

addidit

“in spiritu;”

quia profecto quisquis ejusmodi quaerit solitudinem, non carne sed spiritu ducitur. Sequitur:

“Et vidi mulierem sedentem super bestiam coccineam plenam nominibus blasphemiae, habentem capita septem, et cornua decem.”

Paulo ante is qui loquebatur meretricem super aquas multas sedere dixit, hic autem eamdem super bestiam coccineam sedere dicit. Ergo ipsa multitudo aquarum, id est populorum sive gentium, bestia est. Vere ita est, quia, quae sedet super talium multitudinem aquarum mulier meretrix, id est, cupiditas agitat illam ut bestialiter vivat. Haec bestia coccinea dicitur, qui color igneus est, quia videlicet cui cupiditas imperat, omnis multitudo ad caedem et ad libidinem ardens est. Septem hujus capita, decemque cornua quae sint vel fuerint, superius jam dictum est, ubi draco stetit ante mulierem, quae erat paritura (Apoc. VII), et ubi visa est de mari ascendens haec eadem bestia. Sed et de nominibus blasphemiae, quibus plena esse dicitur, illic jam dictum est. Breviter tamen capitum eorumdem, cornuum atque nominum blasphemiae notitia renovanda est. Sunt siquidem septem capita septem mundi regna, quae et tempore promissionis quo patri nostro Abrahae semen benedictionis Christus repromissus est (Gen. XXII), fidem seminis ejusdem impugnaverunt, eamque exstinguere contenderunt, impugnando fidelem populum, scilicet regnum Aegyptiorum, regnum Israelitarum carnalium, regnum Babyloniorum, regnum Persarum atque Medorum, regnum Macedonum, regnum Romanorum, et regnum Antichristi, quod erit ultimum. Haec septem mundi regna septem capita bestiae sunt (Daniel. VIII). Porro decem cornua septem capitum, decem reges intelliguntur eorumdem septem regnorum. Nam unum ex illis regnis, scilicet Macedonum, quod vivente Alexandro Magno, non habebat nisi cornu unum, id est regem unum eumdem Alexandrum, mortuo illo in quatuor ventos coeli divisum est, et coepit unum regnum reges habere quatuor, atque hoc modo fiunt cornua decem, id est reges decem. Nomina vero blasphemiae, nomina usurpatae divinitatis fuerunt, quia videlicet regibus suis adulando regna mundi sive gentes, deos illos haberi voluerunt, maximeque defunctos in coelum falsis laudibus extulerunt.

“Super hujusmodi bestiam vidi, inquit, mulierem sedentem,”

id est cupiditatem, omniumque vitiorum corruptelam regnantem.