|
Quid tandem thesaurizare in coelo? Vel certe quod est illud coelum, in
quo nobis est thesaurizandum? Non utique coelum aereum, neque illud quod
secundo die factum est, sicut scriptum est:
|
“Dixitque Deus: Fiat firmamentum in medio aquarum, et vocavit Deus
firmamentum coelum (Genes. I),”
|
|
sed coelum tertium, quod in principio factum est, sicut itidem scriptum
est:
|
“In principio creavit Deus coelum et terram,”
|
|
coelum invisibile est, invisibilis patria spirituum beatorum, diciturque
|
“coelum coeli (Psal. CXIII),”
|
|
quia videlicet comparatione ejus terra est, et hoc coelum, et quidquid
videri potest oculis terrenis. Quomodo in illo coelo debemus
thesaurizare thesauros? Nimirum idcirco jejunando et eleemosynas
faciendo, caeterisque modis omnibus lugendo, quia illuc abiit, et nondum
rediit sponsus, qui ablatus est nobis filiis suis. Causa ista coelestis
est, et proinde qui hanc habet, recte in coelo thesaurizare dicitur,
nimirum tuto in loco, quia fures ibi non effodiunt, nec furantur, neque
aerugo, neque tinea demolitur. Fuerunt ibi olim quidam fures, scilicet
diabolus et angeli ejus, qui quasi effodientes divinitatis honorem
furari voluerunt, sed non valuerunt, imo quidquid honoris vel
pulchritudinis habebant a Creatore sibi collatum, aerugo et tinea
nequissimae hypocriseos demolita est, quia sicut illi per prophetam
exprobratur,
|
“In medio lapidum ignitorum ambulavit perfectus in viis suis (Ezech.
XXVIII),”
|
|
quae perfectio fuit hypocrisis, ut videretur esse quod non erat,
Altissimo similis, et illa hypocrisi aeruginatus, jam non splendidus
angelus, sed teter est diabolus, tineosum utique praeferens caput.
Ejusmodi fures ibi fuerunt, sed jam ibi non sunt, nec erunt, nec tineam
sive aeruginem admisit postea, nec admittet unquam illud coelum casu
illorum purificatum. Illic thesaurizate, inquit, ac demum familiariter
conscientiam cujusque conveniens,
|
“ubi est enim, inquit, thesaurus tuus, ibi est et cor tuum.”
|
|
Quod dictum quale sit ille aliquantisper intelligit per similitudinem
sui, qui sollicitudinem hominis voti seu promissi, vel cujuscunque
debiti necessitate ductus vel commonitus corde suo illuc saepe respicit,
ubi novit se reposuisse aliquid, per quod sese liberare possit. Et quis
eum jure repellere possit, quin thesaurum suum recipiat, cum voluerit
vel tempus fuerit? Porro, in coelo ulla unquam injuria fit, quin cum
tempus fuerit, cor ejus, id est ipsemet admissus, accedat illuc, ut
fruatur thesauris suis, quos thesaurizavit illic. Et interim dum vivit,
semper cor ejus illic est, ubi in manus Domini commisit ac praemisit
qualiacunque bona opera, per quae redimi possit, in die judicii.
|
|