CAPUT 8

“Non de omnibus vobis dico: Ego scio quos elegerim.”

“Beati, inquit, eritis, sed non omnes;”

non, inquam, praeparatum in beatitudine locum habebitis omnes. Est enim unus hic inter vos filius perditionis, sermonis hujus expers: fur, non minister; insidiator, non imitator; tenebrae, non lux; diabolus, non apostolus. Non tamen errore meo factum est, ut inter vos talis ille sit. Ego namque scio quos elegerim, quos ad gloriam, quos ad flammam, quos ad honorem, quos ad contumeliam. Non, inquam, nescius, vestro talem numero admisi.

“Sed ut impleatur Scriptura: Qui manducat panem meum, levabit contra me calcaneum suum.”

Idcirco, inquit, sustineo in multa patientia illud vas irae aptum in interitum (Rom. IX), ut quod ab initio de me fuit dispositum, eodem modo quo dispositum fuit nunc fiat, nullo intercedente novo consilio; non casu, sed ordine certo et antiquitus praescito atque praefinito, testante Scriptura quae dicit in mea persona, qui edebat panes meos, magnificavit super me supplantationem (Psal. XL). Sic enim scriptum est secundum Hebraicam veritatem; sed hic evangelista Graeco scribens sermone, maluit hoc uti exemplo, secundum Vulgatam apud Graecos septuaginta Interpretum editionem. Haec ergo Scriptura manifeste Judam proditorem attingit. Quid autem est quod ait:

“Magnificavit super me supplantationem?”

Non enim ait tantum supplantavit me, sed magnificavit super me supplantationem, id est, magnifice supplantavit me. Quid ergo sic dicere maluit, nisi ut excitaret nos ad pensandum solerter modum ejusdem supplantationis? Vere enim magnifica, vere mirabilis supplantatio fuit, ubi emptorem, imo Redemptorem omnium, hic unus perverse supergressus, vendere praesumpsit. Quomodo vel quibus vendidit? Utique sacerdotibus malo suo Paschale sacrificium sic vendidit, quomodo tunc temporis apud omnes filios Israel solemni morte quaerebatur, et vendebatur agnus per singulas domos. Pascha manducaturus. O perversa magnificentia, o magnifica supplantatoris perversitas, qui universalem nostrae salutis hostiam faciens suam, sic quasi suum peculium possessorem mundi, solumque et unum coeli ac terrae venalem proposuit Dominum. Multum ergo alte suum contra illum levavit calcaneum, contra illum, inquam, non ut ipsum Christum emeret, sed econtra ipsum Christum venderet. Quare autem hic praefinitus fuerat ordo Dominicae passionis, ut hic Agnus non solum occideretur, sed primo etiam venderetur? Videlicet quia homo pro cujus salute venerat moriturus, non solum propter transgressionem mortuus, sed in ipsa transgressione fuerat etiam venundatus. Non enim nulla spe proposita persuasi sunt primi homines ut mandatum transgrederentur, sed

“aperientur, inquit, oculi vestri, et eritis sicut dii (Gen. III).”

Et mendaciter quidem, sed tamen sicut dictum est, et sic in transgressionis pretium, divinitatis spes proposita est. Unde propheta:

“Gratis, inquit, venundati estis, et sine argento redimemini (Isa. LII).”

Igitur hic ordo nostrae salutis erat necessarius, ut Salvator pro venundatis et mortuis non solum moreretur, sed primo etiam venderetur. Sequitur: