CAPUT 31

“Illo die in nomine meo petetis.”

Illo, inquam, die, revelatae gratiae, die salutis, et acceptabili tempore (I Cor. X, II Cor. VI), quando spiritus veritatis docebit vos omnem veritatem, de meo accipiens, et annuntians vobis:

“Vos in nomine meo petetis,”

quia videlicet cognoscentes me, et credentes quia

“ego in Patre, et Pater in me est,”

verum Deum et hominem, aeque ut Patrem adorabilis, et sic in nomine meo petetis quod usque modo non fecistis.

“Et non dico vobis, quia ego rogabo Patrem de vobis. Ipse enim Pater amat vos, quia vos me amastis et credidistis quia a Deo exivi.”

Non inquit, illo die ego rogabo Patrem de vobis. Ne forte haereticus non intellexerit, quomodo supra dictum sit:

“Et ego rogabo Patrem et alium Paracletum dabit vobis,”

et inde argumentetur, Patre minorem esse Filium, eo quod rogare minoris sit, ecce et hoc e diverso infert. Et non dico vobis, quia ego rogabo Patrem de vobis, scilicet

“illo die, quo, ut jam dixi, in nomine meo petetis.”

Nam isto quidem die, qui nunc ingruit, die tribulationis meae, quo capiunt animam meam, et irruunt in me fortes (Psal. LXXVI),

“ego rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis:”

rogabo, inquit, sacerdos factus ipse sacrificium, secundum passibilem hominis naturam; illo autem die et deinceps, quo iterum in gaudio cordis vestri videbitis me

“jam non rogabo Patrem de vobis.”

Quare? Ipse enim Pater amat vos, id est isto rogatu meo sibi reconciliatos jam habet amicos vos, et de filiis irae fecit filios gratiae suae (Ephes. III). Unde hoc?

“Quia vos me amastis, et credidistis, quia a Deo exivi.”