|
Eodem tempore, vir memorabilis Eppo Babenbergensis episcopus, praeclaris
moribus et non contemnendis florebat virtutibus. Hic tam longe positus.
eadem nocte qua vir Domini Herebertus, post emeritam vitae hujus
militiam, supernum, ut jam dictum est, donativum accepit, visionem vidit
hujusmodi: Ingrediebatur quasi quoddam magnum splendidumque capitolium,
et ecce illic innumerabilis residebat concio personarum venerabilium,
episcoporum, abbatum, regum atque imperatorum, caeterorumque cujuscunque
ordinis virorum illustrium, secundum suum quique ordinem vestiti, et
omnes pulchri ac reverendi, quasi ad agendum generale concilium
congregati. Porro in medio considentium, loco evidenti sella videbatur
posita episcopalis, sessorem nondum habens: verumtamen ad hoc parata, ut
in illa resideret aliquis. Ut ergo tantae amplitudinis locum, tamque
venerandae multitudinis conventum introspiciens vidit, sicut ipse
referebat, admiratione pariter et timore compressus stetit, et nequaquam
introire praesumpsit. Nam visionem hanc diluculo imperatori Henrico
festinus intimare curavit. Is enim, tunc inibi degens, Quadragesimam
celebrabat. Aiebat ergo: Cum ita starem stupefactus, ecce unus de illo
sancto senatu, tantoque quasi patriciorum coelo surgens, et usque ad me
pro foribus stantem procedens, quem et ego dudum noveram, apprehensum
manu introduxit me annuens ut super sedem vacantem, sicut jam dictum
est, residerem. Ego veritus, hoc facere recusavi. Sciebam enim sellam
eamdem positam non mihi, sed alteri, quem eatenus ignorabam, viro
majoris reverentiae et dignitatis amplioris. Nec mora, is qui conventus
ejusdem primatum tenere videbatur, duobus ex eodem consessu
venerabilibus episcopis praecepto edixit, ut foras exeuntes, eum quem
primum invenirent stantem et paratum introducerent, et in sede illa
media, quoniam sessioni ejus praeparata fuisset, digne collocarent.
Fecerunt illi ut fuerat imperatum: et ecce quem adducebant, is erat
dominus Herebertus archiepiscopus Coloniensium, sacro redimitus ornatu
tanquam in die solemni ad celebranda solemnia missarum. Eum in illa sede
medium, ut fuerant jussi, sedere fecerunt. Verumtamen unum ad ornatum
ejus, scilicet balteus, deesse videbatur. Cum ergo vidissent illum
principes tanti consedentes, balteumque illi deesse animadvertissent,
quasi vehementi admiratione concitati, sciscitabantur quisnam ille esset
qui tanti pontificis ornatum diminuere praesumpsisset. Ad haec ipso
tacente, praelocutus est unus de primoribus dixitque quod is esset
imperator Henricus. Haec, ut jam dictum est, venerabilis episcopus mane
facto imperatori retulit, pariterque, ut erat certus de visionis
veritate, affirmabat quod sanctus Domini Herebertus jam separatus a
terrenis, et translatus esset ad immortalem senatum curiae coelestis.
Nec vero illum constantia sua fefellit. Nam post dies aliquot nuntius
venit, qui imperatori sacram, ut jam dictum est, inibi Quadragesimam
celebranti, Coloniensis archiepiscopi obitum annuntiavit. Requisitus
quoque diligenter quando obiisset, et utrum noctu, an interdiu de
corpore migrasset, cum, sicut se res habebat, respondisset, admirati
sunt tam imperator quam is qui visionem viderat episcopus quod talia
tamque longe positis Dominus fuerit revelare dignatus. Nam ipsa nocte
qua visum episcopus viderat, sanctum Domini migrasse constabat. Sed et
antequam nuntius jam dictus adveniret, imperator non incredulus visioni,
responderat eamdem episcopo narranti: Si balteo caruit, me praedone,
ille sanctus et venerandus vir, Domino adjuvante, meque operam dante,
rapina haec restituetur illi. Recordabatur autem et novissimae ejus
collocutionis, qua imperator pro reatu suo coram illo satisfecit, et hoc
ab eodem audivit quod suas invicem ulterius facies non essent visuri.
Item, et illud prudenter in hac re conjectorem non latebat quia quod a
se dicebatur vir tantus balteo suo spoliatus, hoc erat quod a se non
fuisset digne pro meritis suis honoratus. Igitur imperialem manum
largius extendens, dona Christi Ecclesiis pauperibusque distribuit,
sacrisque missarum solemniis, psalmis et orationibus transitum beati
praesulis edixit celebrari, cui balteum ipse sustulisset, id est qui
viventem, longe minus quam decuerat, honorificasset. Vere ut sapiens hoc
egit, quia nimirum nullo modo melius rapinam ejus poterat restituere,
quam faciendo pro semetipso fructus dignos poenitentiae. Quapropter
arbitrari licet visionem hujusmodi non tantum pro beati praesulis
honore, verum etiam pro ejusdem imperatoris melioratione celebratum
fuisse, quoniam ipse superius memorata satisfactione sua promeruisset,
ut sicut eum persona non accusabat, ita nec illum superstes causae
vestigium accusaret. Nam in praedicta visione sancto percunctante
concilio quis ornatum ejus minuisset, diligenter notandum quod non ipse
beatus praesul respondit, neque imperatorem accusavit quia videlicet
vivens, evangelici memor praecepti, totum ex corde suo dimiserat illi
(Matth. XVIII). Itaque vel modicum causae vestigium, quod supererat, ne
accusaret eum, pulchre talis visio juvit, ad misericordiae opera
suscitans ejus animam.
|
|