VERS. 37.

“Per singulos, inquit, gradus meos, pronuntiabo illum,”

id est ambulando de virtute in virtutem alios docebo quod ipse faciam. De his gradibus, id est profectibus in Evangelio, ait Dominus:

“Ultro enim terra fructificat, primum herbam, deinde frumentum plenum in spica (Marc. IV).”

Itemque Daniel de his profectibus:

“Manus, inquit, tetigit me, et erexit me super genua mea (Dan. X),”

deinde adjecit,

“et steti,”

sed addidit,

“tremens.”

Et protinus adjungit:

“Et ait ad me: Noli metuere (ibid.).”

Profecto per haec tria, quae sic distinxit:

“Erexit me; et steti tremens; et dixit: Noli metuere:”

per haec, inquam, tria, in semetipso nobis omnem ordinem nostri provectus innotescit, quia, ut supradictum est, nemo infima deserens repente fit summus, sed primo provectum quasi in genibus, quia manuum suarum articulis incurvatus, magna jam ex parte a terra suspenditur; deinde voci Dominicae quasi tremens assistit, cum a terrenis desideriis sublevatus verba Dei eo plus timet, quo plenius cognoscit. Et, quia tandem

“perfecta charitas foras mittit timorem (Joan. IV),”

quasi ex divina voce dicitur ei:

“Noli metuere (Dan. X).”

Per singulos ergo gradus meos, inquit, pronunciabo illum, id est, aliis exemplum praebebo, ut et ipsi ambulent de virtute in virtutem. Quod si non faciam in retributione ultima, id est quando aeternis gaudiis remunerabuntur operarii justitiae, dolores aeternos metam. Hoc est, quod sequitur: