CAPUT 13

“Non potest mundus odisse vos. Me autem odit, quia ego testimonium perhibeo de illo, quia opera ejus mala sunt.”

Nullo magis contrario modo differre possunt quaecunque differentia sunt. Sunt autem haec manifeste contraria, quae sic opposcit, dicens:

“Non potest mundus odisse vos, me autem odit.”

Et utique mundus hoc loco haud dubium, quin significet dilectores mundi, qui (ut epistola sua hic idem Joannes asserit) pro eo quod sunt dilectores mundi, constituuntur inimici Dei (I Joan. II). Item cum causam odii talem subjungerit:

“Quia ego testimonium perhibeo de illo, quia opera ejus mala sunt;”

constat sine dubio, quod econtra, cur eos mundus odisse non possit, illa causa sit, quia testimonium perhibent, quod opera ejus bona sint. Igitur illorum consultores suos multum a suo sensu dissentire, tam fortiter quam suaviter ostendit sapientia Dei, ita ut duo quaelibet magis ab invicem differre non possint, simulque quod futurum est innuit; scilicet, manifestationem suam sic processuram, quomodo potest admittere odium, videlicet quod antequam exaltet caput de torrente in via bibiturus sit (Psal. CIX). Et adjungit illud quod [quo] consequentibus talibus nil potest dici:

“Vos ascendite ad diem festum hunc, ego non ascendo ad diem festum istum, quia tempus meum nondum impletum est.”

Et, o quantum pondus est fortitudinis in hac suavitate conclusionis! Revera nunc quoque meminit quod in Ecclesiaste dixerit, haec ipsa sapientia Dei:

“Tempus tacendi et tempus loquendi (Eccle. III).”

Nam cum tempus fuerit, loquetur talibus. Illud in eodem asperrime dixit:

“Vae tibi, terra, cujus rex puer est, et cujus principes manc comedunt!”

ut econtra de semetipso et suis subjungeret:

“Beata terra cujus rex nobilis est, et cujus principes vescuntur in tempore suo, ad reficiendum et non ad luxuriam!”

(Eccle. X.) Quid enim sunt isti dilectores mundi, quorum tempus paratum est in stoliditate terrenae ambitionis, quid, inquam, sunt, nisi terra quam serpens comedit? (Gen. III.) Et quis puer terrae illius rex, nisi ille tam vetus quam fatuus stultitiae pater, cujus cor matura sapientia Dei nequaquam ulla ex parte possidet? Principes vero qui mane comedunt, potentes et superbi dilectores mundi sunt, de quibus Dominus:

“Principes quidem exstiterunt, et non cognovi (Ose. VIII),”

qui dum hac in vita sua bona recipiunt, ut in futuro crucientur, quasi mane comedunt, ut hora coenae a consortio comedentium secludantur. Econtra terra illa, terra viventium (Psal. XIV), quam Dominus super maria et flumina, id est, super amaricantes populos et saevientes saeculi principes, fundavit in fide et praeparavit in operibus bonis, beata est, cujus rex nobilis, utpote verus et consubstantialis Filius Dei idemque secundum carnem filius David, solusque filius Virginis. Cujus principes, quos idem rex nobilis exemplo suo sic disposuit, ut mane operentur sobria mente negotia regni, et in tempore suo comedant ad reficiendum et non ad luxuriam, quia videlicet in hoc alieno tempore non luxuriati sunt, sed laboraverunt, audiunt regem suum dicentem sibi, dum discumbere parat ipse in tempore suo:

“Et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus regnum, ut edatis et bibatis super mensam meam in regno meo (Luc. XXII).”

Istis igitur et cunctis vanae gloriae matutinis ascensoribus, quia non desunt praeconia Scipturarum, ex quibus audiant quid eos consequantur, satis est hunc regem nobilem in sua persona graviter et parce dixisse:

“Vos ascendite ad diem festum hunc, ego non ascendo ad diem festum, quia tempus meum nondum impletum est,”

id est, ut voslibet [vos ut] exaltamini quantum potestis, antequam humiliemini, et humiliemini postquam exaltati fueritis. Nam

“ego non ascendam”

in praesenti, neque exaltabor, antequam humilier

“usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. II).”

Sequitur: