LIBER TERTIUS.


CAPUT 1

Qui magno feruntur pelago pavidi nautae, placidam sibimet auram imprecati, fixa coelo sidera respiciunt, terraque amissa, tenent coelum, sedentesque ad clavum sideribus currunt. Erratica vero sidera sequi fugiunt, ne aut syrtes naufragosas incidant, aut in regiones ignotas devecti, portus optatos nunquam attingant. Idem nobis, qui Scripturae hujus Evangelicae profundum ingressi sumus, agendum est. Et primo placidius nobis ille Spiritus implorandus est, de quo Psalmista:

“Spiritus, inquit, tuus bonus deducet me in terram rectam (Psal. CXLII).”

Deinde doctores sacri mente ac vigilantibus oculis tenendi sunt, qui tanquam Arcturi nunquam occidentis lucida sidera, stabili fide semper fixi steterunt, et lucem fidei fundentes, erroris occasum nescierunt; haereticorum vero lux erratica, longe fugienda est. Sunt enim, ut Apostolus ait,

“sidera errantia, quibus procella tenebrarum in aeternum conservata est (Jud. XIII);”

et quisquis de errore illorum quidpiam sequitur, in nullius Scripturae profundo majus quam in hoc Joannis Evangelio, naufragium patitur. Ipso ergo aspirante, a quo Scripturae fideles universae conditae sunt, felicia sequentes doctrinae catholicae sidera, coepto curramus navigio, nihil metuentes piratas haereticos, quos hoc pelagus non alere, sed aeterno demergere consuevit naufragio. Sequitur: