|
Quod si singularum desiderium gemitusque animarum, quae in illius magnae
mulieris persona unum sunt, magnus clamor exstitit ad Deum. Quid de illa
censes, quid putas de matre septem filiorum, quae supra modum mirabilis,
et bonorum memoria digna, pereuntes septem filios sub unius diet tempore
conspexit? Denique bono quidem animo ferebat propter spem, quam in
Domino habebat, singulosque illorum hortabatur:
|
“Non ego, inquiens, vobis in utero meo spiritum et animam donavi, neque
singulorum membra compegi, sed mundi Creator, qui formavit hominis
nativitatem, quique omnium invenit originem, et spem vobis iterum cum
misericordia reddet et vitam (II Mach. VII).”
|
|
Bono quidem, inquam, animo propter spem futurae resurrectionis natorum
supplicia mortesque ferebat, sed nihilominus natura materno affectu
dolebat magnoque ad Deum dolore clamabat. Et singuli quidem natorum in
suo dolore suaque poena clamabant. Mater autem, quae et novissima post
filios consumpta est, in mortibus omnium, in doloribus singulorum
abundantius doluit, et altius clamavit, nec minori singulos mentis
cruciatu peperit Deo, quam cruciata est, dum singulos pareret mundo.
Itaque saltem in una matre illa perpende de universa dierum illorum
Ecclesia, quam congruum, quam divini horroris plenum fuerit, vel sit
mysterium, draconem tot capitum stetisse ante mulierem in utero
habentem, scilicet venturum Christum fide exspectantem, ut filium ejus
devoraret, ut fidem promissionis de corde ejus auferret. Quintum regnum
illius draconis, regnum illud erat nequiter erectum, regnante Antiocho
ad infestationem mulieris quod nimirum in illa matre septem filiorum
pene visibiliter apparuit. Ante istorum quidem, scilicet matris et
septem filiorum passiones, multus sanguis ab Antiocho fusus fuerat, qui
ad Deum clamabat, sicut postmodum dictum est:
|
“Ut vocem sanguinis ad se clamantis audiret (II Mach. VIII).”
|
|
Sed istorum sanguis vocem grandiorem habuit, et ad supernos auditus
perveniens irae finem imposuit.
|
|