|
Nunc ipsa verba perpende:
|
“Qui recipit vos, me recipit, et qui me recipit, recipit eum qui me
misit.”
|
|
Hoc ipsum apud alium evangelistam hoc modo edicit:
|
“Amen, amen dico vobis, qui accipit si quem misero, me accipit. Qui
autem me accipit, accipit cum qui me misit (Joan. XIII).”
|
|
Ergo veri adoratores non superflue agunt, quando supervenientes hospites
ita suscipiunt, ut proni in terram adorent. Christus enim in eis
adoratur, qui et suscipitur. Dicam adhuc: Deus et Pater Domini Jesu
Christi et Spiritus sanctus in eis adoratur, qui et suscipitur. Nam cum
dixisset,
|
“qui recipit vos, me recipit,”
|
|
ne quem forte cogitatio sua illo tempore pulsaret, dicens: Quid magnum
est istum recipi hominem mortalem, qui et injuriis affici possit et
crucifigi? protinus addidit:
|
“Et qui me recipit, recipit eum qui me misit.”
|
|
Et quis est qui istum misit, nisi Deus Pater et Spiritus sanctus. Licet
enim istud apud nos testimonio jam pene non indigeat, sic ipse in Esaia
loquitur:
|
“Accedite ad me, et audite hoc. Non a principio in abscondito locutus
sum, ex tempore antequam fierent, ibi eram (Isa. XLVIII).”
|
|
Quod idem est ac si diceret: In principio Deus eram, et hominibus
loquens non in abscondito, sed magnis cum signis et prodigiis venturum
me testificatus sum, et ego qui loquebar, quippe ibi eram, scilicet apud
Deum, ecce adsum, factus homo, mittente Domino Patre meo, mittente et
cooperante per uterum Virginis Spiritu sancto. Igitur in illis qui
mittuntur recte ipse, qui mittit eos, Deus adoratur. Nunquid autem hoc
sine exemplo vel auctoritate antiqua facimus? Aut nunquid hoc facientes,
tanquam creaturam adorantes culpamur? Cum staret Abraham ad radices
Mambre
|
“apparuerunt ei tres viri stantes propter eum. Quos cum vidisset,
cucurrit in occursum eorum de ostio tabernaculi sui, et adoravit et
dixit: Domine, si inveni gratiam in oculis tuis (Gen. XVIII),”
|
|
etc. Item Scriptura dicit:
|
“Veneruntque duo angeli Sodomam vespere, sedente Loth in foribus
civitatis. Quos cum vidisset, surrexit et et abiit obviam eis,
adoravitque pronus in terram (Gen. XIX).”
|
|
Nunquid non angelica aeque ut humana substantia creatura est? Sed Deus
in illis adorabatur, qui et suscipiebatur. Propter hoc et ille coram
tribus adorans, uni loquebatur:
|
“Domine, inquiens, si inveni gratiam in oculis tuis, ne transeas servum
tuum (Gen. XVIII);”
|
|
et iste coram duobus adorans:
|
“Quaeso, domine mi, quia invenit servus tuus gratiam coram te (Gen.
XIX),”
|
|
etc. Quae tandem pro hac receptione merces erit? Ait:
|
“Qui recipit prophetam in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet.
Et qui recipit justum in nomine justi, mercedem justi accipiet.”
|
|
Ergo et Deus [f. ejus] qui recipitur, et ejus qui recipit, una eademque
merces erit. Non enim dixit mercedem de propheta, sivemercedem de justo,
sed mercedem prophetae, mercedem justi accipiet. Magna retributio, larga
recompensatio. Quaenam est merces prophetae sive merces justi, qui ut
prophetaret, sive regnum Dei annuntiaret, quique justitiam Dei
custodiret, non patrem aut matrem, non filium aut filiam plusquam illos
omnes amavit (sic), et tollens crucem suam, Christum secutus est non
timens perdere animam suam propter justitiam? Quae, inquam, merces
talium, nisi ipsum manifeste videre Christum? Hoc enim pro summa mercede
promisit diligentibus se.
|
“Qui diligit me, ait, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et
manifestabo ei meipsum (Joan. XIV).”
|
|
O igitur receptor prophetae, acceptor justi, in nomine prophetae, in
nomine justi, id est propter hoc ipsum quo prophetam vel justum esse
animadvertisti, tanta tibi mercede proposita, hilariter age quod agis,
bona voluntate porrige quod porrigis, da quod habes, sive parum, sive
multum sit! Non enim perdes mercedem tuam, etiam si non plusquam calicem
aquae frigidae dare possis. Quod si nec illum in tempore possis, saltem
voluntas non desit, quia
|
“pax in terra hominibus bonae voluntatis (Luc. II).”
|
|
|
|