CAPUT XXIII. Quomodo priores sancti dederint pretiosa quaeque pro cibo ad refocillandam animam, id est, nondum rem, sed spem obtinuerint promissionis, quam audierant.

CAPH, id est manus.

“Omnis populus ejus gemens et quaerens panem, dederunt pretiosa quaeque pro cibo ad refocillandam animam. Vide, Domine, et considera, quoniam facta sum vilis.”

“Omnis, inquam, populus ejus,”

videlicet pro meliori parte perfectorum,

“gemens et quaerens panem.”

Nam omnis quidem populus, Domine, et principis hujusmodi gemendi causam habens, et pane indigens, verumtamen non omnis famem suam intelligens, non omnis panem suum quaerere sciens. Quem enim panem, nisi illum quem propter pomum vetitum perdidit primus parens? Panem verum (Joan. VI), qui est cibus angelorum, haec domina non habebat, et idcirco fame populus ejus deficiebat, tunc saltem

“omnis gemens et”

istum panem

“quaerens,”

cum apud inferos famelicus exspectaret istum de coelo descensurum panem, daturum vitam mundo, redditurum Dei visionem, inimicitiarum pariete soluto. Interim antequam vivus iste panis descenderet,

“dederunt pretiosa quaeque ad refocillandam animam.”

Habuerunt enim pretiosam fidem, pretiosam Dei dilectionem patres sancti, et patriarchae magni, et haec dederunt pro cibo spei, qua suam refocillarent animam, sed non refecerunt aut saturaverunt. Beata spe promissionis, quam audierant, animas suas diu sustentaverunt, et inde beati, quod talem habere spem propter suam fidem, propter dilectionem et obedientiam suam meruerunt.

“Vide, inquit, Domine, et considera, quoniam facta sum vilis.”

In quo

“vilis?”

In eo quod propter vilem cibum ligni vetiti vivum panem amisi, et omnis populus meus fame extabuit.