CAPUT X.

Item unde supra, et quod Spiritus sanctus sit capabilis humanae animae, quod est proprium divinae substantiae.

Si prudenter verba Domini superius posita advertimus, qui loquens de Spiritu quem accepturi erant credentes in eum: Si quis sitit, inquit, veniat et bibat (Joan. VII), etc., veram et perfectam sancti Spiritus divinitatem in his quoque agnoscimus, de qua nunquam aliquid aridus et inanis bibit Macedonius, omnesque alii quicunque blasphemando in Spiritum sanctum aeterni delicti rei convincuntur. Quod ut manifestum fiat, primo ponendum est illud, de quo nemo dubitat, scilicet potum hunc non carne, sed spiritu percipi, non ore, sed corde, non palato, sed ratione discerni. Quod autem bibitur, profecto bibentis interiora penetrat, suaque subtilitate capabile, crassiora atque ideo sui capacia complet receptacula. Constat igitur quod Spiritus sanctus humanae animae capabilis sit, ejusque penetret interiora, utpote quem illa bibit, id est in interiora suae substantiae recipit. At vero hoc divinae substantiae proprium est, nihilque aliud humanum vel angelicum potest penetrare spiritum, praeter ipsius omniumque creatorem Deum, cui dicitur:

“Tu solus nosti corda omnium filiorum hominum (Act. I),”

hic, inquam, solus implet animam spiritus. Nam quod homo arreptius daemone plenus dicitur, non sic accipiendum est, ut malignus spiritus spiritum hominis substantialiter introisse credatur. Uterque enim creatus est, neuter altero adeo subtilior, ut alter alteri capabilis, alteriusque capax sit: sed ita plenus daemone quis esse potest, quo modo mero aut febri interdum non incongrue plenus dicitur. Quod utique secundum corpus accipitur, quia venas nervosque vel omnes occultos meatus corporis, non etiam animae substantiam ingressa febris aut ebrietas, habitantem illic in suis sedibus fatigat animam. Igitur Spiritus sanctus Deus est, quia capabilis est humano spiritui, sicut jam dictum est, Christo auctore, qui ad bibendum illum sitientes invitat animas, quo sensu et illud Apostoli accipimus:

“Misit Deus Spiritum Filii sui in corda nostra (Gal. IV),”

et talia quam plurima.