VERS. 22.

“Elevasti me,”

scilicet, gloria praesentis vitae, quae alta cernitur, sed nulla stabilitate solidatur. Hoc est, quod sequitur.

“Et quasi super ventum ponens elisisti me valide,”

quia videlicet ad hoc solum quemlibet fugitivae felicitatis aura sublevat, ut repente in infimis deterius sternat, et repente cadens discit quia elevatus in ventum sedit. Haec personae ipsius specialiter congruunt, non ad quod erat, sed ad id quod esse videbatur, quia videlicet, dudum rebus exterioribus fuitus, unde aestimabatur surrexisse, inde nunc videbatur elisus cecidisse.

“Elisisti me,”

inquam, et tandem