Psalmus 45.

Psalmo sequenti, id est quadragesimo quinto, hi per quos praedicata, vel quibus primis praedicata est illa quae praecedenti psalmo continetur fides, semetipsos ponunt in exemplum aliis, ne in tribulationibus deficiant, qui, licet vera et utilia praedicassent, multis tamen contumeliis ignominiose subditi fuerunt.

“Deus, inquit, noster refugium et virtus, adjutor in tribulationibus quae invenerunt nos nimis.”

Inscribitur autem sic:

“In finem filiis Core pro arcanis,”

videlicet judiciis, de quibus ait:

“Propterea non timebimus dum turbabitur terra, et transferentur montes in cor maris.”

Arcano quippe judicio factum est ut ad praedicationem Evangelii turbarentur Judaei, et transferrentur apostoli de terra illa quondam stabili, in cor maris, id est in medium gentium. Unde et admirans Apostolus dicit:

“O altitudo divitiarum sapientiae et scientiae Dei (Rom. III),”

etc. Et illi quidem montes, id est apostoli primum conturbati et afflicti sunt turbatis aquis populorum, sed

“fluminis impetus, inquit, laetificat civitatem Dei.”

“Fluminis, inquam, impetus,”

id est abundans gratia sancti Spiritus, ipsos apostolos

“laetificat.”