CAPUT 3

[CAP. IV.]

“Tunc Jesus, ait evangelista, ductus est in desertum a Spiritu, ut tentaretur a diabolo, et cum jejunasset quadraginta diebus et quadraginta noctibus postea esuriit.”

Ecce quale, quam pulchrum medicantis divinitatis consilium, ut duceret hunc secundum hominem in desertum ad jejunandum, et ad tolerantiam tentationum, et non jam in paradisum ad manducandum, ubi posuerat hominem primum. Dubitandum est super hoc a quibusdam, propter hoc quod subditur:

“Assumpsit eum diabolus in sanctam civitatem.”

Et rursum:

“Assumpsit eum in montem excelsum.”

Sed vere et absque ulla quaestione convenienter accipitur, ut a sancto Spiritu in desertum ductus credatur, ut illic eum suus Spiritus duceret, ubi hunc ad tentandum malignus spiritus inveniret, et eisdem modis a secundo homine vinceretur, quibus primum hominem se vicisse gloriabatur. Contra primum quippe hominem parentem nostrum in tribus se tentationibus erexit, quia hunc, videlicet gula, vana gloria, avaritia tentavit, et tentando superavit: sed eisdem modis, ut jam dictum est, secundo homini tentato succubuit. Igitur ipse Dominus Deus, qui tulit hominem, quem formaverat, et posuit eum in paradiso voluptatis, ut operaretur et custodiret illum, praecepitque ei dicens: Ex omni ligno paradisi comede, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas (Gen. II); permisitque eum tentari, ut manifesta fierent et angelis et omnibus superventuris saeculis quae erant in corde ejus, ipse hunc hominem secundum, quem de ventre virgineo formaverat, tulit, sive ut alius evangelista scripsit,

“expulit in desertum (Marc. I),”

“expulit,”

inquam, tanquam reum, et illius primi hominis portantem reatum, quia

“ipse posuit in eo iniquitates omnium nostrum (Isai. LIII),”

ut inciperet vapulare jejunando quidquid in illo uno comedente peccaverunt. Perpulchrum est collationem facere illius primi hominis et secundi in eo quod ille positus fuit in loco amoenitatis et satietatis, et excepto uno ligno appositae sunt ei omnes deliciae paradisi, et tamen in illa tali et tanta satietate, de gula in uno tentatus tam facile succubuit. Hic autem expulsus est in locum horroris et vastae solitudinis et quadraginta dierum jejunium impositum est ei. Quo peracto, esuriit; et tamen in illa esurie de necessario pane tentatus, tentationi non succubuit, ut utiliter demostraret insidiatori per miracula sua, quod esset Filius Dei, unde postmodum plenius dicendum erit. Perpulchra, inquam, ut jam dictum est, collatio ex comparatione hujus secundi et illius primi hominis. Verumtamen quoniam non solum illud originale peccatum, verum etiam actuales

“Deus posuit in eo iniquitates omnium nostrum,”

et ipse puer ille est, de quo propheta praedixerat,

“quia puer Israel est, et ego dilexi eum (Ose. XI), et ex Aegypto vocavi Filium meum, cujus prophetici praeconii praesens evangelista superius meminit, libet latius explanare sacramentum hoc tentationum, quas pro nobis puer iste sustinuit; et quia tres fuerunt tentationes, singularum causas sive rationes, per ordinem de sacris proferre Scripturis. Igitur vocatus ex Aegypto puer Israel, Filius Dei, Dominus Jesus, postquam habitavit Nazareth, ubi et nutritus est, postquam aquas baptismi transivit, ductus est in desertum a spiritu, et cum jejunasset quadraginta diebus et quadraginta noctibus,”

tentatus et ipse, et fidelis inventus est in tribus tentationibus, ut patrum suorum, filiorum Israel, totidem et easdem tentationes vacuaret atque deleret: qui educti de terra Aegypti, postquam aquas maris Rubri transierunt, quadraginta annis per desertum circumducti sunt et tentati sunt, quia tentaverunt et infideles inventi sunt. Easdem et totidem fuisse tentationes illorum: quas et quot puer iste jam dictus sustinuit,

“puer Israel quem ego dilexi, ait in Propheta Dominus,”

ex ordine per Scripturam demonstrandum est.