|
|
“Stultam fecit Deus sapientiam hujus mundi per Evangelium Christi,”
|
|
et de victoria regni Dei, cujus potestatem ille recepto sensu confessus
est.
(CAP. IV.)
|
“Ego Nabuchodonosor quietus eram in domo mea, et florens in palatio meo.
Somnium vidi quod perterruit me, et cogitationes meae in stratu meo, et
visiones capitis mei conturbaverunt me. Et per me positum est decretum,
ut introducerentur in conspectu meo cuncti sapientes Babylonis, et ut
solutionem somnii indicarent mihi,”
|
|
etc. Ecce tertio victa est, congrediens cum fortitudine Dei, superba
infirmitas hominis regis. Dixit enim, imo respondit, videlicet ad
interpretationem somnii quam audierat contra se, arbor magna et fortis
succidenda ramis praecisis, et excussis denudanda foliis. Respondit,
inquam, et ait:
|
“Nonne haec est Babylon magna quam ego aedificavi domum regni in robore
fortitudinis meae, et in gloria decoris mei?”
|
|
Tanquam diceret: Et quis ille vigil et sanctus, cujus ad imperium sive
clamorem, sic et sic ab hominibus ejici possim, ego robustus et fortis,
ego gloriosus et decorus aedificator magnae Babylonis? Itaque semel et
iterum victus jamdudum et inglorius confessor victoriae coelestis haec
dicendo, tertiam jam vice cervicem erexit. Sed enim continuo durum nimis
esse persentit, contra stimulum calcitrare, bos petulcus et indomabilis.
|
“Cum enim adhuc esset sermo in ore regis, inquit Scriptura, vox de coelo
ruit: Tibi dicitur, Nabuchodonosor rex: Regnum transit a te, etc.”
|
|
|
“Eadem hora sermo completus est super Nabuchodonosor. Ex hominibus
ejectus est et fenum ut bos comedit.”
|
|
Hoc igitur quaerimus quam et ista res partem significet victoriae, regis
Dei victoriae regni Christi Filii Dei, statimque illud occurrit quod
Apostolus dicit.
|
“Nonne stultam fecit Deus sapientiam hujus mundi? (I Cor. I).”
|
|
Item:
|
“Sed quae stulta sunt mundi elegit Deus, ut confundat sapientes, et
infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia (ibid.).”
|
|
Pulchram nimirum et propriam reprobandae sapientiae hujus mundi
imaginem, tanta tam magni, tamque superbi regis, dementatio praetulit in
eo maxime quod fenum ut bos comedit. Nam et de illo ingente stulto,
cujus iste typus est ad beatum Job Dominus dicit:
|
“Ecce Behemoth quem feci tibi, fenum quasi bos comedit (Job XL).”
|
|
Quidnam est fenum bovis hujus pabulum, nisi multitudo carnalium, mane
virentium, cito florentium, et cito nihilominus flore perdito
arescentium?
|
“Omnis enim caro ut fenum, et omnis gloria ejus tanquam flos feni. Ortus
est sol, et exsiccatum est fenum, et flos ejus decidit (Isa. XL).”
|
|
Ergo descendente sancto et vigil ad clamorem ejus, ex hominibus ejectus
Nabuchodonosor, fenum ut bos comedit, quia descendente in hunc mundum
virtute et sapientia Dei Christo, ad praedicationem ejus stulta facta
est sapientia hujus mundi, sapientia principum hujus saeculi (I Cor. I),
et ejecta ex hominibus divinam rationem recipientibus, solummodo fenum,
id est homines superfluos, et super numerum pullulantes ex carnis vitio
devorare potuit. Sed sequitur post haec:
|
“Igitur post finem dierum ego Nabuchodonosor oculos ad coelum levavi, et
sensus meus redditus est mihi, et Altissimo benedixi,”
|
|
etc. Num ergo consequens est, ut existimaverunt nonnulli, quos cum
sapientes se esse putarent, vere stultos Ecclesia Dei comprobavit, quod
Behemoth ille jam dictus os suum brutumque pectus resipiscendo vel
poenitendo aperire debeat in laudes et benedictiones Altissimi? Non
utique. Paratus est enim illi et angelis ejus ignis aeternus, sicut
habet veritas Evangelii (Matth. XXV). Potest autem longe sanius
intelligi, salva, et permanente eadem veritate Christi, quod magna pars
corporis ejus, id est multi sapientium saeculi, quales stultos fecit
sapientia Dei (I Cor. III), resipuerunt et quotidie resipiscunt usque in
finem saeculi, juxta quod et de eodem Behemoth ad supradictum beatum Job
Dominus per alias similitudines dicit:
|
“Concident eum amici, et divident illum negotiatores (Job XL).”
|
|
Et continuo:
|
“Nunquid implebis, ait, sagenam pelle ejus, aut gurgustium piscium
capite ejus?”
|
|
(Ibid.) Subauditur enim, ut ego, qui vocans piscatores homines, et
faciens eos fieri piscatores hominum (Matth. IV), sagenam meam primum
pelle ejus impleo, extremos atque infinitos colligendo, et postmodum
prudentes mihi adversarios subdendo, quasi gurgustium piscium capite
ejus impleo. Haec pro intentione nostra dixisse sit satis, videlicet ut
in isto Babylonis rege tertia vice jam victo significatam intelligeremus
perfectam victoriam regis coeli confitente ipso, cum jam tertia
confessione dicit:
|
“Quia potestas ejus potestas sempiterna, et regnum ejus in generationem
et generationem, et omnes habitatores terrae apud eum in nihilum redacti
sunt.”
|
|
|
|