|
Sane ex eo, quod de regno Dei, de regno Christi et Ecclesiae sublimiter
elocuti sunt, prophetae dici meruerunt, eorumque primus vel praecipuus
est patriarcha David. Siquidem Moyses aut Josue, sive Samuel, qui ante
illum fuerunt, nihil de regno Dei, nihil de poenis inferni, nihil de
judicio, quo et justi salvandi et impii condemnandi sunt, palam verbis
dixerunt, non quod ista nescirent, sed quod carnales nimium terrae
amatores ista non reciperent. At vero prophetae de hujusmodi magnifice
sunt elocuti, primusque David, verbi gratia:
|
“Quoniam, inquit, non est in morte qui memor sit tui, in inferno autem
quis confitebitur tibi?”
|
|
(Psal. VI.) Hic primus regnum Christi verbis intelligibilibus cecinit,
verbis quoque personae ejus patientis sive resurgentis usus est.
Prophetarum igitur primus est, licet et ante hunc beatum Job de
resurrectione carnis aperte locutum esse nemo est qui dubitet. Hinc jam
res ipsa satis opportune suggerit, ut quaeramus, ut quid sermo Domini,
Spiritus Domini de virtutibus locuturus futuri saeculi regem sibi, per
quem loqueretur elegit, imo cur illum, per quem primum loqui
disposuerat, de animarum salute vel vita aeterna regem esse voluit? Nec
enim idcirco quia rex erat elegit illum, et loqui voluit per illum, sed
quia illum elegerat et ad hoc officium praeparaverat, idcirco regem
illum esse voluit. Cur ergo sic egit, cur sic venit Verbum Domini? Cur
de tribunalibus audire primitus voluit? Cur de regali solio primas voces
emisit? Nimirum propter duritiam nostram, propter vanitatem et superbiam
nostram, diligenter advertamus, causamque ex nobis esse vel fuisse jam
scienter fateamur. Totum mundi hujus auditorium Deo obsurduerat, et in
audienda vanitate superbiebat,
|
“omnis homo vivens universa vanitas”
|
|
erat (Psal. XXXVIII). Ludo vanitatis intenta, populosa carnis lascivia
vitae aeternae seria mortis imminentis negotia scire dedignabatur,
audire non poterat. Videmus jam senem ac decrepitum mundum, adhuc ex
parte maxime lascivientem, matura evangelicae praedicationis fastidire
verba, sicque sani sermonis auditu velut sarcina aut massa gravari
arenaria. Ridentur nonnunquam publice praedicatores, nisi caveant, quod
et praeceptum est, dicente Domino:
|
“Nolite margaritas vestras mittere ante porcos (Matth. VII).”
|
|
Quanto magis cum adhuc recens mundus luxu juventutis efferretur,
personam qualemcunque verbum Dei praedicantem audire dedignaretur? Ergo
peregrinum erat huic mundo Verbum Domini, non aliter attentos aut
benevolos habiturum divites saeculi, nisi orationem suam inciperet per
os regis divitis, magni, regis manufortis, et victoriosi, qualis erat
iste David.
|
|