CAPUT 14

Sane planctus hujusmodi tunc typus [typicus] exstitit, quando Josias rex justus a Pharaone cognomento Nechao vulneratus est, super quo lamentationes scripsit Jeremias, quae leguntur in Ecclesia, et scripsisse eum Paralipomenon liber testatur (II Paral. XXXV). Nam quod illic, scilicet, in lamentationibus scriptum est:

“Spiritus oris nostri Christus Dominus, captus est in peccatis nostris, cui diximus: In umbra tua vivemus in gentibus (Thren. IV),”

longe personam Josiae superexcellit; nisi quod jam dictum est, ille vulneratus crucifigendi Salvatoris typus fuit. Nam sicut eo tempore post reges peccatores spes omnis populi erat in Josia, et occiso illo magnus planctus in urbe commotus est, ita propter crucifixum Salvatorem, tunc renovabitur planctus universis tribubus terrae, id est amatoribus terrae, qui illum occiderunt, loquentes et dolos cogitantes, ut ait Psalmista, in iracundia terrae (Psal. XXXIV), id est, irati propter terram quam simulabant sibi propter eum tollendam esse. Si, inquiunt, dimittimus eum sic,

“omnes credent in eum, et venient Romani, et tollent nostrum locum et gentem (Joan. XI).”

Et notandum, imo mirabile quod ita dixit,

“et plangent eum quasi super unigenitum,”

et dolebunt super eum, ut doleri solet in morte primogeniti. De hoc in quodam opere ita me dixisse memini: O Judaei, Christus Dei Filius vobis non complacuit, quia talis erat, quia taliter venit, quia sic et sic operatus est, quia sic et sic locutus est, nullo modo vobis complacuit, animo vestro non convenit, alium vultis, alium exspectatis. At ille, scilicet Deus Pater, qui istum misit Filium, alterum non habet. Iste Filius primogenitus atque unigenitus est illi. Alterum, inquam, non habet. Primus illi et novissimus est iste, alium non mittet. Quid ergo facietis desolati? Nimirum, ut ait nunc ille, aspicietis ad eum quem confixistis, ut ait, inquam, nunc spiritus ejus, gravi veritate, vera gravitate, plangetis super eum quasi super unigenitum et dolebitis super eum sicut doleri solet in morte primogeniti, quia vobis mortuus est hic primogenitus, quia vobis vos occidistis unigenitum, post hac Salvatorem neque hunc habituri, neque alium, quia hic solus est, hic primogenitus, hic unigenitus est. Haec omnia vehementi affirmatione roborare intendens, quia sine dubio ventura sunt, dicit: etiam amen, quod idem est ac si diceret quod in Evangelio suo scribere solet, Domino dicente: Amen, amen. Cum enim apud caeteros evangelistas semel tantum in singulis locis scriptum sit amen, exempli gratia, ut illic secundum Lucam:

“Amen, dico vobis, coelum et terra transibunt, verba autem mea non transibunt (Luc. XXI),”

apud istum Evangelistam semper duplicatur hoc ipsum amen, videlicet, quia evangelistae huic os divinius est, et majora loquitur apud eum Dominus Jesus, et idcirco, ut rerum pondera sentiantur, dictionis quoque modus vel pondus geminatur, pro vehementia confirmationis.

“Amen, amen, dico tibi; amen, amen dico vobis.”

Quid autem majus aut terribilius potest dici quam nunc in praesenti loco dixit. Recte igitur in praesenti loco affirmationem duplicavit, dicendo, etiam amen, ut ad credendum evigilet omnis qui audit. Sequitur: