|
Jam de ambitionis vitio quam liber ab illo fuerit, cum tota ejus vita
indicio sit, illud quoque memorabile testimonium fuit, quod VIII Idus
Julii, quae dies sancti Kiliani martyrio erat celebris, cum creari
deberet archiepiscopus, differri in crastinum praeoptavit, propter
praesentes exsequias lugubres quae ibidem agebantur, Strasburgensis
episcopi; videlicet ne aliis lugentibus et flentibus, ipse ridere
videretur cum suis, memor Scripturae dicentis: Haereditas ad quam
festinatur in principio, in novissimis suis benedictione carebit (Prov.
XX). Et revera dolendum erat pro exitu ejusdem episcopi, quia videlicet
terribiliter acciderat, praeeunte signo non bonae aestimationis. Nam,
cum ille mitra redimitus missarum solemnia celebrare ingrederetur, ubi
se ad populum vertit, dicturus de more: Pax vobiscum, imperatorem
intendens, tanto risu solutus est, ut funditus oblitus esse videretur ad
quid se convertisset. Ut vero ad prandium ventum est, cunctis pariter
considentibus, percutitur morbo pleuretico, interque manus ad proprium
delatus hospitium die decimo quarto reddidit spiritum. Viderat autem
ante annos septem, ut solitus erat narrare, visionem: videlicet
astitisse sibi senem quemdam, veste purpurea pontificalique redimitum
infula, qui se profitens esse Kilianum episcopum, tale, inquit, ille
mihi protulit oraculum:
|
“Age per hos septem annos; episcopum decent opera; quia non longius tibi
a Domino vitae spatium positum est.”
|
|
Quomodocunque ille visionem acceperit, qualitercunque se praeparaverit,
qualiscunque in illa hora suae mortis inventus fuerit, recte nimirum
sapienti huic talis, ut praedictum est, illius exitus meditationem
mortis renovavit vel auxit, magnumque fuit temperantiae ejus indicium,
quod pro tempore flendi, differendo, sibi vel suis tempus gaudendi,
tristibus exsequiis privatus interesse maluit.
|
|