CAPUT IX. Quam ob causam aliquot homines citra reprehensionem adorari potuerint.

Sed dicit aliquis: Si contra legem est adorari quempiam hominum, quomodo David sanctus, et sanctae legis assertor diligentissimus, sese adorari passus est, et non reprehenditur factum, quasi contra legem? Clamans namque Achimaas, bonum victoriae de Absalon portans nuntium, dixit ad regem:

“Salve, rex, et adorans regem coram eo pronus in terram, ait: Benedictus Dominus Deus tuus (II Reg. VIII),”

etc. Itemque scriptum est:

“Inclinavit se Bethsabee, et adoravit regem;”

et rursum:

“Submissoque Bethsabee in terram vultu, et adoravit regem (III Reg. I).”

Et ne adorationis gestus minor videatur, ut dicas, longe esse minus vultum submittere vel pronum inclinare quam genuflectere, quod fiebat Aman. Ecce illud occurrit, quod mulier Thecuitis submissa a Joab, cum ingressa fuisset ad regem, cecidit coram eo super terram, et adoravit. Quomodo ergo non reprehenditur factum quasi contra legem in David, et Mardochaeus hominem adorare pro sacrilegio duxit? Ad hoc breviter respondendum, quia longe aliud est, adorare hominem sine Deo, qualis erat Aman, aliud hominem Dei, qualis erat David. Nam dum homo sine Deo, homo serviens diabolo adoratur, sine dubio diabolus in illo adoratur; et econtra dum homo Dei, homo Deum honorans et adorans, adoratur vel suscipitur, Deus in illo adoratur, Deus in illo suscipitur. Sed et in hoc distantia magna est, quod Aman superbus hoc volebat, hoc exigebat, ut adoraretur. David sive quispiam sanctus, humilis Dei servus, sive vicarius adoratione non delectatur, neque sibi hoc exigit ut adoretur. Et si aliquando religio fieri hoc exigit, constat non fieri ad injuriam, sed ad honorem Dei, constat non fieri homini, quoniam fit pro nomine Domini.