CAP. V.

M. Omnis qui opus bonum inchoat, ignorat si bona possit consummare, cum constet quemlibet etiam de propria vita ignorare. Boni operis autem consummatio ejusdem est perfectio. Constat ergo omnes imperfectos esse, qui ignorant perfectionem boni operis se perficere posse. Si autem homo semper viveret, semper utique bonum facere deberet. Si ergo quod semper facere deberet, districta justitia ab eo exigitur, omnis ergo homo cum moritur, etiam imperfectus relinquitur.

D. Videtur hoc posse impugnari, nisi quod idem hanc auctoritatem constat attestari: Cum perfeceritis omnia, inquit Dominus, quae facere debuistis, dicite: Quia inutiles servi sumus (Luc. XVII, 10).

M. Perfectis autem omnibus quae debuimus facere, si nos debemus inutiles servos dicere, inutiles autem servi sunt imperfecti; quare omnis homo concluditur esse imperfectus. Quare si de hoc interim satis tibi videatur, ad ea quae restant sermo progrediatur.

D. Porro adjiciunt regulares canonicos non tantam perfectionem possidere, dum manifestum est multa, quae monachis non licent, eis licere. Quanto autem magis quisque laborat, tanto magis praemium sui laboris recipiet. Unusquisque enim secundum suum laborem propriam mercedem recipiet.

M. Est bonum abstinere? Bonum.