CAPUT XXXI. Quoties Ecclesia sacerdotes sibi constituit, toties deceperunt eam, de his intelligi, qui semetipsos pascunt, et quae sua sunt quaerunt.

COPH, id est vocatio.

“Vocavi amicos meos, et ipsi deceperunt me. Sacerdotes mei, et senes mei in urbe consumpti sunt, quaesierunt cibum sibi, ut refocillarent animam suam.”

Quos, inquis,

“vocavi amicos meos?”

Sacerdotes meos, senes meos? Quoties sacerdotes mihi constitui, quoties senes mihi praefeci, toties

“amicos meos”

mihi

“vocavi,”

ut viderent dolorem meum, ut consolarentur me, ut lenirent malum meum. At

“ipsi”

quoque

“deceperunt me,”

erant enim amici mensae, quaerentes quae sua essent, non quaerentes filiorum meorum salutem. Quotusquisque enim talium fuit amicorum, qui verum redderet amicitiae fructum? Vix ipse Aaron suum exsecutus est officium, sicut decebat amicum. Fere omnes

“in urbe consumpti sunt,”

id est, in causa mea quasi non essent, obmutuerunt; quia

“quaesierunt sibi cibum, ut refocillarent animam suam,”

quaesierunt lucrum suum sibi, et, juxta prophetam, pastores vocati non gregem, sed semetipsos pascebant (Ezech. XXXIV).