CAPUT VII. De Sexagesima.

Praeclarum hujus Dominicae officium tempus illud secundae aetatis respicit, quo primum exiit, qui seminat seminare semen suum, quo primum reconciliationem mundi praeparare incipiens locutus est Noe, et Ecclesiam jam infantiles annos egressam, primis praeceptorum suorum clementis imbuere coepit. Nam ex quo de tranquillo et quieto paradisi utero ejecta, in hanc nata est miseriam, quam ejus nativitatem beatus Job in ejusdem Ecclesiae persona (ut ait beatus Gregorius) deplorat, dicens:

“Pereat dies in qua natus sum (Job III),”

et caetera, nullam illi praeceptorum suorum legitur tradidisse disciplinam. At vero locutus cum Noe, dicens:

“Quia ecce ego statuam pactum meum vobiscum (Gen. IX),”

et iterata benedictione, superductam incipiens abolere maledictionem, paulatim pueritiam mundi suo magisterio subjicit, dans praecepta quaedam, primum Noe, deinde Abraham, et in illis primoribus initians justitiam fidei. Perfecit autem haec in plenitudine gratiae, dum exiit in hunc mundum formam servi accipiens (Philip. II), per seipsum in populo Judaeorum, et per sanctos apostolos in omnibus gentibus seminare semen suum. Hac igitur Dominica legitur hoc evangelium: Exiit qui seminat seminare semen suum (Luc. VIII); agiturque statio ad sanctum Paulum, digna sane et evidenti causa, quia dux verbi praecipuus, et vere seminator verborum ipse est, per quem omnes gentes cognoverunt gratiam Dei. Antequam ergo sacerdos introeat, velut antequam seminator ille ad opus suum exeat (Act. XIV), dum adhuc in accubitu suo est, et in sinu Dei Patris quiescit, conclamat chorus: Exsurge, quare obdormis, Domine? (Psal. XXIII.) Exsurgendo enim et semen suum seminando hoc effecturus erat, ut facies ejus, quam propter peccatum averterat, id est, notitia ejus humano generi rursus illucesceret. Ignorantia namque Dei, terrae nostrae sterilitas fuit. Seminator igitur sapientiae coelestis, quia suum ad opus ut dictum est, exiens, et aratores suos, id est, sanctos apostolos conducens, maxime beatum Paulum, qui plus omnibus illis laboravit, operarium utilem habuit, quem ad gentes misit, et acuto vomere linguae ejus corda dura proscindens, fidei et morum copiosum semen infudit (I Cor. XV). Ingressus sacerdos statim in collecta: Deus, qui conspicis, celebrem ejusdem doctoris gentium memoriam praemittit (II Cor. XI), ut stationem convenienter ascriptam egressa quoque proprietas manifestius commendet. Amplius autem ad hoc sequens Epistola pertinet, qua idem fortissimus coelestis agricolae operarius veros labores suos enumerat et pericula, quibus illum affecerunt hi, qui Domini sui fines invaserant, nec arari permittebant. Graduale ad utramque partem hominum respicit, et eorum scilicet, qui tanquam bona terra, semen Verbi Dei suscipientes, fructum justitiae retulerunt, et eorum qui rebellantes universae terrae Dominatori aratrum ejus confregerunt, bovesque innocuos jugulaverunt. Disseminato namque Verbo Dei factum est quod ait:

“Sciant gentes, quoniam nomen tibi Deus, tu solus Altissimus super omnem terram (Psal. LXXXII),”

et hi qui illud repulerunt positi sunt ut rota, scilicet in eo quod surgentes in his, qui retro sunt, id est in carnalibus, cadunt in anteriori parte, id est in intellectualibus; et, quemadmodum stipula dispergitur ante faciem venti, sic disperierunt flante spiritu irae Dei. In tractu gratias agit saepe dicto seminatori, commota terra et conturbata (Psal. LIX), id est universi peccatores, qui quando culturas suas adverterunt esse Deo exsecrabiles, commoti sunt ad poenitentiam, et per significationem praedicationis incipientes timere, fugiunt a facie arcus, id est a die judicii, in quo duobus testamentis, quasi duobus cornibus inflexis, rebelles Verbi divini damnationis aeternae sagitta ferientur. Lecto tandem Evangelio consona sequitur offerenda: Perfice gressus meos in semitis tuis (Psal. XVI). Timendum est enim, ne suscepto semine Verbi Dei secus viam expositi et in exterioribus vagantes, a volucribus, id est, a spiritibus immundis diripiamur, aut a sollicitudinibus et spinosis divitiis saeculi suffocemur; aut humorem, id est pinguedinem charitatis non habens, bonum semen arescat in nobis, et sic non perficiantur gressus nostri. Mirificat misericordias suas, dum semen misericorditer injectum custodit ut pupillam oculi (ibid.), ne compungatur a suffocantibus spinis, protegit sub umbra alarum suarum (ibid.), ne siccetur ardoribus solis, eripit ab impio, ne auferat verbum de cordibus nostris; ut dicat bona terra fructum afferens in patientia:

“Ego autem in justitia apparebo in conspectu tuo (ibid.).”

Et, sicut in communione cantamus, Introibo ad altare Dei (Psal. XLII). Semen itaque Dei terram nostram in qua crevit (quod mirabile est!) sursum vehit secum in horrea coeli; quia cum terra simus, nisi Verbo Dei portemur, quod est Christus, in coelum non ascendimus, sicut ipse ait:

“Nemo ascendit in coelum, nisi Filius hominis qui est in coelo (Joan. V).”

Cum ipso ergo et per ipsum sublevabimur, portantes manipulos justitiae, laetificante Deo juventutem nostram, in vigore novitatis aeternae.