CAPUT 27

“Dicebant ergo quidam ex Jerosolymis: Nonne hic est quem quaerunt occidere? Ecce nunc palam loquitur, et nihil ei dicunt.”

Ac si aperte diceretur: Judaei quidem quibus dixerat Jesus:

“Quid me quaeritis interficere?”

responderunt:

“Daemonium habes, quis te quaerit interficere,”

et nunc eodem Domino Jesu pro se rationem reddente, tacebant, et eo palam loquente nihil ei dicebant; sed adeo verum illud erat, ut quidam ex Jerosolymis qui utique non per famam didicerint, vel per opinionem sciebant, sed praesentes, ipsi praesentium conspirationes et conventicula oculis viderant et auribus audierant, mirarentur quod nunc eo praesente et palam loquente nihil ei dicerent. Et dicebant:

“Nunquid vere cognoverunt principes quia hic est Christus?”

Tanta quippe mutatio, tanta Judaeorum taciturnitas videbatur non evenisse sine causa maxima: Nunquid ergo, inquiunt, principes se errasse intellexerunt, et ipsis resipiscentibus, Judaei qui quaerebant hunc occidere, nihil dicunt ac faciunt, quemadmodum post magnam tempestatem, ventis cessantibus, fluctus feri maris sedato fervore conquiescunt. Adhuc existimari poterant isti Jerosolymitae, qui haec dicebant de illis esse, qui credebant in eum, et sic dixisse:

“Nunquid vero cognoverunt principes quia hic est Christus?”

ut subaudiendum esset, sicut et nos cognovimus, nisi repugnaret, quod sequitur:

“Sed hunc scimus unde sit. Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit.”

Et paulo post de eisdem dicitur:

“Quaerebant ergo apprehendere eum, et nemo in eum misit manus, quia nondum venerat hora ejus.”

Igitur non credendo dixerunt:

“Nunquid vere cognoverunt principes quia hic est Christus,”

sed argumentando obsistere conati sunt, ne Christus esse crederetur. Nam velut metuentes, ne forte principes cognoverint et acquieverint credere quod ipse esset Christus, protinus assumunt id quod essentiae Christi repugnare videatur:

“Sed hunc scimus unde sit; Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit.”

Cui assumptioni si concessum sit, continuo conclusioni datur locus, ut dicatur. Igitur et principes errant, si videntur sibi cognovisse quod ipse sit Christus. Verum haec sententia constans aut firma non est quam assumpserunt, unam solam Christi naturam, scilicet humanam considerantes, juxta quam dicere poterant:

“Sed hunc scimus unde sit, Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit.”

Nam et si revera homo erat Galilaeus de civitate Nazareth, non tamen erat, ut putabant, filius Joseph, de quo et saepe improperabant ei dicentes:

“Nonne hic est filius fabri?”

(Matth. XII) sed erat filius Virginis Dei. Ergo non recte neque constanter assumpserunt dicentes:

“Sed hunc scimus unde sit,”

quippe qui solam in illo naturam carnis attendebant, nec ipsam bene noverant. Ergo ne inexpugnati ad conclusionem procurrentes, viderentur sibi inexcusabiles, obviandum erat eis velociter. Quod et factum est. Nam sequitur: