DE OPERIBUS SPIRITUS SANCTI

LIBER SECUNDUS

DE SAPIENTIA

LIBER PRIMUS


CAPUT PRIMUM De Spiritu sapientiae, quod per hunc obediendo et patiendo semetipsum Deo obtulerit Christus.

Spiritum sanctum, per quem, ut Apostolus ait, Christus semetipsum obtulit Deo hostiam viventem, ut suo sanguine emundaret conscientiam nostram ab operibus mortuis, ad serviendum Deo viventi (Hebr. IX), Spiritum sapientiae dicimus, sapientiae, inquam, quam nemo principum hujus saeculi cognovit. Si enim cognovissent, ait idem, nunquam Dominum gloriae crucifixissent (I Cor. II). Cum autem Spiritum sapientiae dicimus vel audimus, effectorem sive largitorem subintelligimus. Sed et ipsius, quam efficit hic Spiritus, definitio sapientiae, si convertitur, dicere non dubitamus sensum esse quemdam, quo a nobis ipsa sapientiae substantia sentitur, quae est secundum divinam naturam ipse Christus, Dei Filius, Verbum Dei, Verbum Deus. Qui, cum secundum divinam, ut jam dictum est, naturam ipsa sit sapientia, secundum humanam naturam in eo requiescere hic sapientiae spiritus, et ipse sapiens esse dicitur, quia videlicet anima ejus habitantis in ipsa substantialis sapientiae sensum habet plenarium prae cunctis sapientiae participibus, illum sapientiae sensum, maxime ex obedientia, vel patientia ejus, ex processu sive fructu obedientiae vel patientiae ejus cognoscere vel inquirere debemus. Et hoc ipso adjuvante facturi, nunc prius faciem ejusdem sapientiae, a facie sapientiae filiorum hujus saeculi discernere conemur.