CAPUT LXXV. Quod universalem generis humani ruinam, in quam per Adam incidit, et praesentem gentis suae captivitatem, et propriam fleverit fragilitatem.

AIN.

“Oculus meus afflictus est, nec tacuit, eo quod non esset requies.”

“Oculus meus,”

oculus interioris hominis, oculus cordis, qui ad videndum Deum creatus est, videns dolorem suum

“afflictus est, nec tacuit,”

grandem quippe habet vocem, et disertam linguam rationis. Quare afflictus est?

“Eo quod non esset requies,”

eo quod propter culpam primae praevaricationis ad laborem natus esset. AIN.

“Donec respiceret et videret Dominus de coelis.”

Non tacuit idem oculus meus,

“donec Dominus de coelis respiceret et videret,”

cujus respectus et visus et antiquae captivitatis solutio, et praesentium captivorum qui in Babylonem ducti sunt, consolatio est. AIN.

“Oculus meus depraedatus est animam meam in cunctis filiabus urbis meae.”

Hoc maxime evidens proprii doloris lamentum est. Nam quis

“oculus meus,”

nisi oculus concupiscentiae

“depraedatus est animam meam?”

Subdendo quippe

“in cunctis filiabus urbis meae,”

satis expressit oculum concupiscentiae, oculum vagum, oculum captivum, et captivatorem infelicis animae. Nam cum quinque sint fenestrae nostrae, per quas mors ingreditur, id est, quinque sensus corporis per quos mors in animam intus tanquam fur aut praedo ingreditur, omnium ad ejusdem mortis opus visus efficacissimus est. Notandum duas hic litteras, phe et ain, ordine praeposteras esse. Prius nempe ain, posterius phe in ordine alphabeti esse debuit. Nec vero abs re factum est; nam ain fons interpretatur sive oculus, et idcirco huic elemento magis congruit,

“oculus meus afflictus est, oculus meus depraedatus est animam meam.”