|
|
“Et cum haec dixisset dicit ei: Sequere me.”
|
|
Mira cum suavitate verax et mansuetus Dominus praeteritae concertationis
meminit, in qua cum dixisset ipse,
|
“quo ego vado non potes me modo sequi, sequeris autem postea.”
|
|
Respondens Petrus:
|
“Quare, inquit, non possum te modo sequi? Animam meam pro te ponam.”
|
|
Ad hoc dicente Domino:
|
“In hac nocte, antequam gallus cantet, ter me negabis.”
|
|
Ait ille, ut supra dictum est, adhuc junior:
|
“Etiam si oportuerit me mori tecum, non te negabo (Joan. XIII).”
|
|
Hujus, inquam, concertationis Dominus benigne meminit, dicens:
Ac si diceret: Jam de eo quod dixi tibi, quo ego vado, non potes me modo
sequi, tu negando ter veracem me esse comprobasti; superest, ut
nihilominus de eo quod adjeci; sequeris autem postea, meus sermo verus
appareat. Sequere ergo, id est, imitare me. Deinceps enim paratus eris
pro me, et in carcerem et in mortem ire; paratus, inquam, et fortis
eris, et, sicut paulo ante tunica succingens et mittens te in mare,
fiducialiter ad littus pervenisti; sic in studio praedicationis
accinctus spiritu fortitudinis, per medium tribulationis currens in
littore quietis, aeterne mecum stabilieris.
|
|