CAPUT IV.

Cum itaque solutis habenis totum, ut jam supradictum est, castellum intus et exterius possideret incendium, me procul sedente inter intactas ab igne domos, ita tamen ut spectare possem illud triste spectaculum, scilicet undantia cacumina flammarum, stetit in editiore tecto qui diceret ardere ipsam sancti Urbani Basilicam, videlicet sitam ante valvas monasterii parochianam ecclesiam. Actum putavi, et de liberatione ipsius monasterii pene desperavi, nisi quod in memetipso canebat spiritus meus: In ira misericordiae memor eris (Habac. III). Deinde post moram non modicam coepit illud quoque intra memetipsum canere interior homo: Benedico te, Pater Domini mei Jesu Christi, quia per Filium tuum ignis exstinctus est a latere meo. Et ita factum erat. Venerunt quippe continuo, qui dicerent decidisse incendium, salvumque et incolume reliquisse cum claustro monasterium, tantum autem collaterales domos sive officinas omnes cum areis in favillam et cineres esse redactas. Quis hoc sperare poterat? Quis nisi Deus hoc facere potuisset, cujus auxilium multitudo populi utriusque sexus, ex ulteriore Rheni littore prospectans, suppliciter et devotissime inclamabat? Viderunt enim plerique illorum, et hoc publice fatentur quia viderunt virum speciosissimum super monasterii culmen laevo latere sive cubitu innixum, et sublevatum manu dextera impetum ignis abigentem, qui jam turrim campanariam introrsum corripuerat. Audito hoc bono nuntio revertebar post noctem tristem, die reddito, et ecce parochianus sacerdos Ecclesiae supra memoratae, nomine Stephanus, divulgabat, mihi maxime denarrare properans dulce et jucundum miraculum, signum valde bonum, magnumque et evidens vigilantis circa nos divinae propitiationis judicium.