|
|
“In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia,”
|
|
quibus ait:
|
“Omne regnum divisum contra se desolabitur.”
|
|
Prima potestas regis hujus erat in ejiciendis daemonibus, hoc modo
invidiae flamma perustos movit inimicos ejus: Oblatus est ei daemonium
habens, caecus et mutus, et curavit eum, ita ut loqueretur et videret.
Et stupebant omnes turbae, et dicebant: Nunquid hic est filius David?
Pharisaei autem audientes, dixerunt: Hic non ejicit daemones, nisi in
Beelzebub principe daemoniorum (Matth. XII). Quaerimus et scire cupimus,
isti inimici regni Dei, quales apud se intus fuerint, qui foris tales
apparuerunt, qui tantum tamque horridum blasphemiae putorem, per apertas
oris et linguae portas efflaverunt, contra conscientiam propriam, contra
veritatem debacchantes, sibi non incognitam. Sciebant enim quod daemonia
Dominus ejecerit in digito Dei, sciebant, inquam, eadem ratione duce qua
et Magi coram Pharaone scire potuerunt et dicere: Digitus Dei est hic
(Exod. VII). Quaerimus ergo. Et unde scire poterimus? Ait: Omne regnum
divisum contra se, desolabitur. Et omnis civitas vel domus divisa contra
se, non stabit. Et si Satanas Satanam ejicit, adversus se divisus est.
Quomodo ergo stabit regnum ejus? (Matth. XII.) Validum quippe
argumentum, et quo vehementius, verius, atque constantius apud oratores
saeculi sive dialecticos nullum est. Sed quid illo conficitur? Hoc
nimirum, quod non possit stare regnum Satanae. Sic enim conclusit:
Quomodo ergo stabit regnum ejus? Ergone istud in quaestione erat, utrum
staret regnum ejus? Nunquid hoc affirmaverant isti adversarii regni Dei?
Si non affirmaverant, frustra negant. Frustra (quod absit!) contra illos
tam valide argumentatur sapiens rex regni Dei. Compellimur igitur dicere
illos adversarios ejus tam pessimos, tamque perversos fuisse ut in
auribus ejus, et si non vocis strepitu, certae cogitationis clamore
dicerent stare regnum Satanae. Sed rem tam grandem unde poterimus
probare? Parum quippe cuipiam videatur ut dicamus. Nisi istud in
cordibus eorum affirmaret Satan ipse qui eis dominabatur, non
econtrario, sic Dominus noster argumentaretur. Ergo ad sanctae et
veridicae Scripturae auctoritatem confugiamus. In Esaia loquitur
Spiritus sanctus, nimirum jamdudum audiens blasphemias, quas ab istis
illusoribus erat accepturus: Propter hoc audite verbum Domini, viri
illusores, qui dominamini super populum meum qui est in Hierusalem.
Dixistis enim: Percussimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus
pactum. Flagellum inundans cum transierit, non veniet super nos, quia
posuimus mendacium spem nostram, et mendacio protecti sumus. Idcirco
haec dicit Dominus Deus: Ecce ego mittam in fundamentis Sion lapidem,
lapidem probatum, angularem, pretiosum in fundamento fundatum. Qui
crediderit, non festinet. Et ponam judicium in pondere, et justitiam in
mensura. Et subverlet grando spem mendacii, et protectionem aquae
inundabunt. Et delebitur foedus vestrum cum morte, et pactum vestrum cum
inferno non stabit. Flagellum inundans cum transierit, eritis ei in
conculcationem. Quandocunque pertransierit, tollet vos (Isa. XXVIII).
Tali propheticae veritatis praeeunte testimonio dicere non dubitamus eos
tam fuisse perditos ut, apud Deum omni spe diruta, sese ad diabolum
divertissent, et per arcana maleficiorum commercia pactum cum illo
pepigissent, facturi quidquid tali domino placuisset usque ad ipsam
regis magni Dei interfectionem, dummodo templi divitias et consuetas
populi rapinas non perderent. Nam hoc est quod et in quadam dicitur
parabola: Occidamus eum, et nostra erit haereditas (Matth. XXI). Cum
autem tam deterrime mendacium posuissent spem suam, et mendacio protegi
sperarent, multum contra eamdem spem suam faciebant, cum dicerent: In
Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia. Haec enim dicendo
fatebantur quia daemonibus nulla est fides, nulla concordia, nullus
pacti tenor, nulla jurati foederis custodia. Opportune igitur, Jesus
sciens cogitationes eorum, omne, inquit, regnum divisum contra se
desolabitur, etc. Sciens, inquit, cogitationes eorum. Quas cogitationes
eorum? Non utique quod dixerunt, in Beelzebub principe daemoniorum
ejicit daemonia. Nam haec erant dicta. Sed sciens cogitationes eorum, et
audiens dicta eorum, cogitationes, inquam, sciens, quibus Satanae regnum
stare sperabant, unde et foedus cum morte percusserant, et cum inferno
pactum fecerant, et audiens dicta eorum, quibus iidem Satanae regnum
fatebantur esse divisum, ut convinceret eos ex ore ipsorum, quod decepti
ac perditi in mendacio spem suam posuissent, talem facere dignatus
syllogismum: Omne regnum divisum contra se, desolabitur, et omnis
civitas vel domus divisa contra se, non stabit. Et si Satanas Satanam
ejicit, adversus se divisus est. Quomodo ergo stabit regnum ejus? Et
continuo: Et si ego in Beelzebub ejicio daemonia, filii vestri in quo
ejiciunt? (Matth. XII.) Nam filii quoque eorum apostoli potestate, ut
supra dictum est, sibi tradita jam daemonia de obsessis corporibus
ejicere poterant vel coeperant. Futurum autem erat ut et de animabus
gentium ejicerent, atque de templis, aris et simulacris abigerent,
eisdem adversariis videntibus atque invidentibus, et dicere non
valentibus, quod hoc facerent in Beelzebub, eo quod Beelzebub contra
semetipsum facere non posset id in quo maxime regnum suum destrueretur,
scilicet idolorum cultus. Quid ergo, inquit, tunc dicetis? Nihil quidem
habebitis quod dicatis, et nihilominus tamen persequemini. Quid deinde?
Ideo ipsi judices erunt vestri (ibid.). Sedebunt enim super sedes
duodecim judicantes duodecim tribus Israel (Matth. XIX), quia videlicet
cum fecerint quod primum facere oportebit, id est primum vobis verbum
Dei locuti sint, vos non credetis. Idcirco vos judicaturi, jamque
judicantes convertentur ad gentes. Si autem ego in spiritu Dei ejicio
daemonia, igitur pervenit in vos regnum Dei. Ac si diceret: Si ora
vestra blasphemiis fluentia continueritis, mentemque et linguam
correxeritis, ut dicatis quod dignum, quod verum est, quia in spiritu
Dei ejicio daemonia, igitur pervenit in vos regnum Dei, ut liberati a
servitute peccati, sedes et domus efficiamini regni Dei. Sed vos non per
ignorantiam, sed per invidiam, non per errorem, sed veritatis odium
loquimini sic. Ideo dico vobis: Omne verbum et blasphemia remittetur
hominibus, spiritus autem blasphemiae non remittentur. Et quicunque
dixerit verbum contra Filium hominis remittetur ei. Qui autem dixerit
contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque
in futuro (Matth. XII). Denique verbum ille contra Spiritum dicit, qui
veritatem sciens ex Scripturis, quae utique verba sunt Spiritus sancti,
veritatem eamdem in injustitia vel mendacio detinet, prae furore
invidiae vel odii rotans verba aliena contra conscientiam cordis sui.
Huic nimirum non remittetur, neque in hoc saeculo, neque in futuro, non
quod ullum peccatum vere poenitentibus irremissibile sit, sed quod talis
ad humilitatem verae poenitentiae nunquam aspirare dignus sit judice
Deo, judicante ipso, in quem peccavit, Spiritu sancto.
|
|