|
Et factum est verbum Domini ad Jonam filium Amathi, dicens: Surge et
vade in Niniven civitatem magnam, et praedica in ea, quia ascendit
clamor malitiae ejus coram me. Mirentur fortasse grammatici quod per
conjunctionem sic incipit, et factum est verbum Domini, cum de littera
nihil praecesserit. Nos autem, si causam attendimus cur Jonas ad gentes
missus sit praedicare illis, non miramur. Nam non solum bene, verum
etiam mirabiliter et gravissime sonat auribus nostris initium hujusmodi.
Quae enim causa exstitit? Illa nimirum, quia filii Israel prophetas
Domini non audierunt. Tot prophetae missi sunt, tot mirabilia facta
sunt, toties praenuntiata est illis captivitas propter multitudinem
peccatorum, nec unquam poenitentiam egerunt. Neque enim saltem unius
regis tempore vitulos aureos colere cessaverunt, et ne unus quidem ex
omnibus regibus decem tribuum recessit a peccatis Hieroboam, qui peccare
fecit Israel (III Reg. XII). Ut de caeteris taceam, Elias missus in
sermone, et spiritu Domini mira multa fecit, et nequaquam effecit, ut
relinquerentur vituli illi, licet propter signa tandem hoc obtinuerit,
ut sciret populus quod Baal non esset Deus clamaretque: Dominus ipse est
Deus, Dominus ipse est Deus (III Reg. XVIII). Successit illi discipulus
Elisaeus; qui et pro hac intentione ut populum revocaret, plura quam
ille fecerat volens signa facere: Obsecro, inquit, ut fiat spiritus tuus
duplex in me (IV Reg. II), factumque est quod petivit. Nam si rite
numeres, Elias quidem octo, Elisaeus vero sedecim signa fecit, et hoc
duplum fuit. Post haec mortuus est; et sicut ante mortem, ita et post
mortem ejus vitulorum cultus in Israel perseveravit. Mirabatur autem
Dominus, et taedebat eum super Israel, sciens quod si ad gentes
mitteret, multo faciliores ad credendum eas inveniret. Unde ad quemdam
illorum taliter locutus est: Fili hominis, vade ad domum Israel, et
loqueris verba mea ad eos. Non enim ad populum profundi sermonis et
difficilis linguae tu mitteris ad domum Israel, neque ad populos multos,
et profundi sermonis, et ignotae linguae, quorum non possis audire
sermones, et si ad illos mitterem te, ipsi audirent te. Domus autem
Israel nolunt audire te, quia nolunt audire me (Ezech. III). Experimento
illud comprobari decebat, quod taliter Dominus in vituperationem
Israelis gentes de facilitate audiendi et credendi praeferebat. Ad hujus
experimenti ministerium electus est hic Jonas, cujus post mortem
Elisaei, taliter Scriptura libro Regum mentionem fecit. Ipse videlicet
Hieroboam filius Joas filii Jehu regis Israel restituit terminos Israel
ab introitu Hemath usque ad mare solitudinis, juxta sermonem Domini Dei
Israel, quem locutus est per servum suum Jonam filium Amathi prophetam.
Igitur dum per conjunctionem incipit dicendo: Et factum est verbum
Domini ad Jonam, ad ea nos mittit quae jam diximus, ut sit sensus: Filii
Israel non audierunt quae praeceperat Dominus, mittens ad eos in manu
servorum suorum prophetarum, sed induraverunt cervicem suam, et
tradiderunt se ut facerent malum coram Domino, et irritarent eum, et
idcirco factum est verbum Domini ad Jonam: Surge, inquiens, et vade in
Niniven civitatem magnam, et praedica in ea, quatenus in comparatione
gentium damnabilis Israel amplius ostenderetur. Et idcirco judicium
Domini tradentis vel tradituri illos in captivitatem irreprehensibile
comprobaretur, Ninivitis poenitentiam agentibus, filiis autem Israel in
impoenitentia persistentibus. Hic Jonas dicitur filius Amathi, id est
veritatis. Tradunt enim Hebraei hunc esse filium viduae Sareptanae, quem
Elias propheta mortuum suscitavit, matre postea dicente ad eum: Nunc
cognovi, quoniam vir Dei es tu, et verbum Domini in ore tuo verum est
(III Reg. XVII). Et ob hanc causam etiam ipsum puerum sic vocatum filium
Amathi. Amathi enim in nostra lingua veritatem sonat. Et ex eo quod
verum Elias locutus est, ille qui suscitatus est, filius esse dicitur
veritatis. Porro, quod ait Dominus: Quia ascendit clamor malitiae ejus
coram me, hoc ipsum est quod in Genesi dicitur: Clamor Sodomae et
Gomorrhae multiplicatus est (Gen. XVIII). Et ad Cain: Vox sanguinis
fratris tui clamat ad me de terra (Gen. IV).
|
|