CAPUT 4

Tandem ergo, quoniam parendum est, ob reverentiam nominis Domini, recordabor gemituum meorum et divinae consolationis, vel unum ex Patribus orthodoxis, in exemplo habens beatum Hieronymum, qui cum jam multos haberet vel habiturus esset obtrectatores, scribere non timuit, quanta super eo cura fuisset supernae majestati, ut flagellis caesum depelleret a saecularium librorum studiis, atque ad sanctarum compelleret studium Scripturarum, profuturum, ut nunc apparet, cunctis per orbem terrarum Ecclesiis Christi. Primo hanc veritatem dicam, quia facultas haec, quam sic amplecteris, et pro qua mihi congratularis, consolatio est miserentis Dei, juxta beneplacitum sapientiae ejus, quae cum dixisset:

“Noli regibus, o Lamuel, noli, regibus dave vinum, quia nullum secretum est, ubi regnat ebrietas, ne forte bibant et obliviscantur judiciorum, et mutent causam filiorum pauperis (Prov. XXXI),”

continuo subjunxit:

“Date siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo. Bibant, et obliviscantur egestatis suae, et doloris non recordentur amplius (ibid.).”

Moerens quippe eram atque amaro animo incedebam puer sive adolescentulus, cujus videlicet moeroris atque amaritudinis causa, ut jam breviter eloquar, hoc dico, quia sedebam juxta flumen Chobar (Ezech. I). Haec enim lectio nunc mihi erat in manibus, tractanti de quatuor animalibus, sive de quatuor unius animalis faciebus. Novit ipsum gloriosum animal, et ipse novit spiritus vitae, qui est vel erat in rotis, quia cum in exordio libri hujus undecimi De gloria et honore Filii hominis, ista lectio sese offerret, tunc in mente non habebam, ut hac vice huc diverterem, tibique parerem in hac parte, quam verebar, quod cujus suspecta posset esse praesumptionis et vanae gloriae. Verum ubi jam dictam lectionem attigi, et post contemplationem faciei vitulis, procedere volui ad contemplandam faciem tertiam, scilicet faciem leonis, recordatio tui sese obtulit, instantius atque vehementius, quam eatenus occurrisse senserim, et quasi manu me tenuit, quodammodo dicens mihi: Huc diverte, quia nisi rem, pro qua sic adjuratus es, prius effeceris, nusquam solita facultate uti poteris, ut commode progrediaris. Quid multa? Quasi subsistente spiritu qui me ducebat aut ducere videbatur, coactus sum huc a proposito cursu divertere; tamen multum varius, diuque incertus, nunc probans, nunc improbans digressionem hanc; tandem vix animo sedit, visumque est non nimis discrepare a voluntate sapientiae, si scriberem quomodo vel ad quid moerenti mihi, qualemve egestatem deploranti, siceram suam et vinum suum dederit, scilicet, praesentem consolationem de sanctis Scripturis, quo aliquantisper obliviscerer doloris mei.