|
|
“et occurrens cecidit super collum ejus,”
|
|
et quod vere super collum ejus ceciderit pater, qui pro peccatis
humiliter incedit.
Pietatem superius veram esse religionem diximus. Haec autem, scilicet
vera et non ficta religio primum intus in corde radicatur, deinde per
sermonem, habitumque foras extenditur, quia videlicet ex abundantia
cordis os loquitur (Matth. XII), et habitus incessusque hominis
enuntiant de eo (Eccli. IX). Hujus religionis sive pietatis efficientem
causam pulcherrime atque sanctissime, cauto lectori locus iste innuit,
ubi sic dicitur: Et accurrens cecidit super collum ejus (Luc. XV). Nam
revera quemcunque videris, aut persenseris confracto corde ingemiscere,
et demisso capite incedere, juxta disciplinam Magistri veri, dicentis:
Tollite jugum meum super vos, et discite a me, quia mitis sum et humilis
corde (Matth. XI), non vane dicere poteris quia cecidit Pater super
collum ejus, et pondere suo confregit atque contrivit cervicem cordis
ejus, quatenus non valeat erectus ambulare, et interdum nec oculos in
coelum levare, sed fixis oculis terram aspiciat, commemorans sibimet,
quia pulvis es, et in pulverem reversurus es (Gen. III). Hoc ipsum
verbis aliis facturum se promittens Dominus in Oseae dicit: Ephraim
vitula docta diligere trituram, et ego ascendi super pulchritudinem
colli ejus, ascendam super Ephraim, arabit Judas, confringet sibi sulcos
Jacob. Seminate vobis in veritate justitiam, et metite in ore
misericordiae (Ose. X). Quid enim Ephraim vitula docta diligere
trituram, nisi anima lasciva assueta ferre labores mundi hujus, et
servitutem miseram propter; explendam luxuriam suam? Talis nimirum
fuerat iste filius, qui doctus fuit pascere porcos, et ferre servitutem
indignam, donec reverteretur in se, et diceret: Quanli mercenarii in
domo patris mei abundant panibus, ego autem hic fame pereo? (Luc. XV.)
Sed ego, inquit, ascendi super pulchritudinem colli ejus, ascendam super
Ephraim. Qualiter hoc fecerit, vel faciat hic venerabiliter indicat ipse
dicens de patrefamilias, quem ipsum esse nemo qui dubitat, quia videns
revertentem filium suum, misericordia motus est, et accurrens cecidit
super collum ejus, et osculatus est eum (ibid.) Nam, sicut jam diximus,
cadere super collum, hoc est multum humiliare peccatoris animum. Quid
deinde? Arabit, inquit, Judas, id est confitebitur, ille jam propter
ipsam confessionem dignus, qui vocetur Judas, arabit, inquam,
confitendo, id est aperiet terram cordis sui, dicendo: Peccavi in coelum
et coram te (ibid.). Confringet quoque sibi sulcos Jacob, id est
vitiorum pristinorum supplantator, dicens in confractione cordis sui:
Jam non sum dignus vocari filius tuus, fac me sicut unum ex mercenariis
tuis (ibid.) Tunc et quod sequitur faciet, id est seminabit sibi in
veritate justitiam, et metet in ore misericordiae, dicentis: Cito
proferte stolam primam (ibid.), metet eamdem, sive justitiae stolam,
sive stolae justitiam.
|
|