CAPUT LXXXVIII. Quomodo facies Domini diviserit eos in ipsa obsidione prae intestina discordia, quia Barabbam seditionis auctorem elegerant sibi Christum crucifigentes, quem tandem reliquiae Israel cognoscentes, dicent:

“Lubricaverunt vestigia nostra, Spiritus oris nostri Christus Dominus captus est in peccatis nostris.”

PHE.

“Facies Domini divisit eos, non addet ut respiciat eos. Facies sacerdotum non crubuerunt, neque senum miserti sunt.”

Propter haec

“facies Domini,”

facies irata, qualis juxta Psalmistam est vultus Domini super facientes mala (Psal. XXXV),

“divisit eos,”

divisit, inquam, multiplici divisione adversum semetipsos. Antequam ingrederetur hostis Romanus per portas Hierusalem, cum adhuc clausi essent, triplici (ut Josephus refert) semetipsos intus bello dilacerabant, et illam legenti miserabilem tragoediam satis claret, quam vere hic dictum sit,

“facies sacerdotum non erubuerunt, neque senum miserti sunt.”

“Non, inquit, addet,”

subauditur Deus,

“ut respiciat eos,”

sed propriis seditionibus divisos interire permittet eos. Et merito, quia, data sibi optione, Barabbam seditionis auctorem dimitti sibi petierunt, regem autem suum pacificum occiderunt. AIN.

“Cum adhuc subsisteremus, defecerunt oculi nostri ad auxilium nostrum vanum, cum respiceremus attenti ad gentem quae salvare nos non poterat.”

ZADI.

“Lubricaverunt vestigia nostra, in itinere platearum nostrarum, appropinquavit finis noster, completi sunt dies nostri, quia venit finis noster.”

Dicant hoc saltem reliquiae Israel, dicant ut convertantur et salventur. Quid mirum, si postquam occidendo Christo Domino cecidimus, ita

“facies Domini divisit”

nos? Nempe et

“cum adhuc subsisteremus,”

antequam in morte ejus ruinam nostram perpetrassemus,

“defecerunt”

multoties a Domino Deo nostro

“oculi nostri”

conversi

“ad auxilium nostrum vanum,”

respicientes attenti

“ad gentem quae salvare non poterat.”

Verbi gratia, sperantes in Aegypto, in equis et equitibus fiduciam habentes, Baal quoque et vitulos pro Deo colentes. Hoc modo

“lubricaverunt vestigia nostra,”

et claudicavimus in duas partes,

“in itinere platearum nostrarum,”

id est in idololatria licentiosa, et plena scelerum. Plateae namque latae viae sunt, et vagum atque licentiosum designant idololatriae ritum. Idcirco appropinquavit finis noster, idcirco completi sunt dies nostri, et justus est Dominus qui haec fecit nobis. COPH.

“Velociores fuerunt persecutores nostri aquilis coeli, super montes persecuti sunt nos, in deserto insidiati sunt nobis.”

“Venit,”

inquam, et cito venit

“finis noster,”

nec in tempora longa factum est istud.

“Velociores enim fuerunt persecutores nostri, nisi peccata nostra? Porro de velocitate peccati persequentis loquitur Deus ad Cain: Nonne si bene egeris, recipies? Sin autem male, statim in foribus peccatum aderit (Gen. IV).”

Igitur

“persecutores,”

id est peccata nostra

“velociores fuerunt aquilis coeli,”

quia ubi peracta sunt, statim in foribus adfuerunt, ut nullum usquam pateret effugium.

“Super montes persecuti sunt nos, in deserto insidiati sunt nobis.”

Idcirco Psalmista dicit:

“Quia neque ab oriente, neque ab occidente, neque a desertis montibus (Psal. LXXIV),”

subauditur, patet locus effugii,

“quoniam Deus judex est (ibid.).”

Metaphoricos per montes superbiam peccantium, per desertum desertionem a Deo significat, juxta quod ipse:

“Ecce, inquit, relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII).”

RESCH.

“Spiritus oris nostri Christus Dominus captus est in peccatis nostris, cui diximus: In umbra tua vivemus in gentibus.”

Quae tandem velocium persecutorum nostrorum, quae peccatorum nostrorum velociter nos persequentium summa est? Nimirum mors Christi Domini, quia captus est in peccatis nostris, quia scelere nostro ad mortem ductus est, et eum cui diximus, antequam veniret:

“In umbra tua vivemus in gentibus,”

id est in gratia tua salvabimur, et ab omni gente non sancta discernemur, haec enim et hujusmodi de illo in Scripturis legebamus, eum, inquam, in peccatis nostris cepimus et in mortem tradidimus. Hoc facto nosipsos occidimus, nam spiritus oris nostri ipse Christus Dominus, Spiritus, inquam, sine quo nusquam vita est, nusquam salus, et sine quo mortuum ac sine anima est, quidquid ore nostro ex lege aut prophetis legimus, vel scire nos arbitramur.