CAPUT 22

Hujusmodi responsa tuae humilitati esse congruentia, si hactenus non advertisti, at saltem nunc attende, commonitus augmento gratiae seu magnitudine beneficii, quod Altissimo nonnulla de te cura sit. In primis haec appellatio,

“noli timere, vermis Jacob, qui mortui estis,”

dicam quomodo congruat tibi et similibus tui, imo cunctis humilibus corde, qui didicerunt a bono Magistro discente:

“Discite a me quia mitis sum et humilis (Matth. XI).”

Humilis quisque spiritualium Pater filiorum et vermis est et Jacob, vermis quidem suo, Jacob autem, Dei judicio. Jacob denique magnus homo fuit, et multos habens mares filios, pro causa unius feminae, quam solam filiam genuit, afflictus est, et tristitiam habuit (Gen. XXXIV). Sic nimirum viri apud Deum magni, qualium omnium viventium tu mihi notissimus es, cum multas habeant virtutes, multosque, ut et tu habebas, filios spirituales, aliquam habent quasi filiam, id est infirmitatem, occultam, pro qua dum quis humiliatur coram Domino, et vermis est, et Jacob, vermis, ut dixi, suo; Jacob autem, Dei judicio, et mortuus est sibi, id est timet se illa infirmitate mori, sed vivit Deo.

“Noli ergo timere, dici tibi: Ego auxiliator sum tui,”

et ab effectis probat, quia non fuit, nec est a me abscondita via tua, nec a me judicium tuum transibit, sed hoc potius dicito: Tu Deus, qui vidisti me et judicium meum, hoc quod judicasti, et qui se humiliat, exaltabitur, non transiit a te. Ego quoque cum ipso Deo interrogante, verbis ipsius interrogo te, qui cum de homine secretam aliquoties haberemus collocutionem, volebam consolatum te esse:

“Nunquid nescis, aut non audisti? (Isa. XL.).”

Videlicet istud quod sequitur:

“Deus sempiternus Dominus qui creavit terminos terrae, non deficiet, neque laborabit (ibid.),”

scilicet ubicunque vel quotiescunque infirmum curare, vel pauperem honestare voluerit. Cuncta enim possibilia, cuncta facilia sunt ei.

“Nec est, inquit, investigatio sapientiae ejus (ibid.)”

In quo? Nimirum, ut secundum causam praesentem loquar, in eo quod

“dat lasso virtutem, et his qui non sunt fortitudinem et robur multiplicat (ibid.),”

id est qui electum suum prius dimittit lassari, et lassitudinem suam agnoscere, ita ut penitus sibi videatur non esse, sive nihil esse, et tunc demum

“virtutem dat, tunc demum fortitudinem et robur multiplicat.”

Non ita est cum fortibus, non sic agitur cum sanis, id est cum illis qui sibi justi videntur, et in suis confidunt viribus. Sed quid? Continuo subjungens:

“Deficient pueri, et laborabunt, et juvenes in infirmitate cadent (ibid.).”

Pueri namque recte dicuntur qui sunt inexperti, quique in tentationibus non militaverunt; juvenes autem qui sibi videntur fortes, et quasi de suis virtutibus superbiunt.