|
Spiritum sanctum, per quem, ut Apostolus ait, Christus semetipsum
obtulit Deo hostiam viventem, ut suo sanguine emundaret conscientiam
nostram ab operibus mortuis, ad serviendum Deo viventi (Hebr. IX),
Spiritum sapientiae dicimus, sapientiae, inquam, quam nemo principum
hujus saeculi cognovit. Si enim cognovissent, ait idem, nunquam Dominum
gloriae crucifixissent (I Cor. II). Cum autem Spiritum sapientiae
dicimus vel audimus, effectorem sive largitorem subintelligimus. Sed et
ipsius, quam efficit hic Spiritus, definitio sapientiae, si convertitur,
dicere non dubitamus sensum esse quemdam, quo a nobis ipsa sapientiae
substantia sentitur, quae est secundum divinam naturam ipse Christus,
Dei Filius, Verbum Dei, Verbum Deus. Qui, cum secundum divinam, ut jam
dictum est, naturam ipsa sit sapientia, secundum humanam naturam in eo
requiescere hic sapientiae spiritus, et ipse sapiens esse dicitur, quia
videlicet anima ejus habitantis in ipsa substantialis sapientiae sensum
habet plenarium prae cunctis sapientiae participibus, illum sapientiae
sensum, maxime ex obedientia, vel patientia ejus, ex processu sive
fructu obedientiae vel patientiae ejus cognoscere vel inquirere debemus.
Et hoc ipso adjuvante facturi, nunc prius faciem ejusdem sapientiae, a
facie sapientiae filiorum hujus saeculi discernere conemur.
|
|