|
Post haec, morbo invalescente, jamque non incerto ejus transitu,
spirituales ipso jubente a fratribus exsequiae psalmorum decantationibus
inchoantur. Ipse, quoque pectoris anhelantis, quoad poterat, citharam
extendebat, pariter psallens et quodammodo dicens: Ingrediar in locum
tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei, in voce exsultationis et
confessionis (Psal. XLI). Interea pauperum procuratorem, cui curam
illorum ipse commiserat, inter moerentium catervam cominus sibi
assistere vidit: Et quid, inquit, nunc agunt fratres mei? Num illorum
servitio deest aliquid? Dicebat autem de pauperibus. Etenim illos humili
conscientia fratres suos, imo et dominos et patronos apud Deum aestimare
consueverat. Cum ille cuncta, quae sibi assignata fuerant, se
expendisse, jamque nihil superesse respondisset, protinus Ecclesiae
praepositum, et civitatis accersens advocatum, his illos allocutus est:
Audistis, charissimi, imo et vigilanter audire debetis Scripturam
dicentem quia
|
“foeneratur Domino, qui miseretur pauperi (Prov. XIX),”
|
|
et quia,
|
“sicut ignem exstinguit aqua, ita eleemosyna resistit peccatis (Eccli.
III).”
|
|
Ego si quid exempli boni secuntum verba haec vobis praebui, si quid in
pauperibus seminavi, nunc jam reposita compensabitur merces, et messis,
quam acquisivi, nunc jam recipienda est, sicut item scriptum est:
|
“Qui parce seminat, parce et metet: et qui seminat in benedictionibus,
de benedictionibus et metet (II Cor. IX).”
|
|
Jam enim vobiscum diutius non ero hic, ubi seminatur. Migrandum est, et
jam hora instat, ut eam illuc, ubi metitur, propria corporis mei, prout
gessi, recepturus. Vos igitur tanquam filios charissimos pater moriens
et ultimum spiritum trahens, hac novissima testatione convenio, quatenus
pauperum memores sitis, atque hoc animae meae solatium impendatis, ut
quoadusque successor episcopus subrogetur, constitutum a me pauperibus
refrigerium, vestra suppeditante cura, non desit. His auditis,
vehementer compuncti sunt, seque hoc libentissime acturos spoponderunt,
eo magis abeuntem congemiscentes, quod factis praeteritis perpendebant
convenire verba novissima, respicientes qualis erat, qualiter viverat,
quanto sibi semper studio misericordiam thesaurizaverat, et instantis
horae necessitatem finemque, in quo laus omnis canitur, quam sapienter
providerat.
|
|