VERS. 27.

“Respiciet, inquit, homines,”

id est attendet sanctos vel justos, quos recte appellat homines, id est rationabiliter viventes. Quo contra de his qui irrationabiliter vivunt, scriptum est:

“Computruerunt jumenta in stercore suo (Joel. I).”

De justis vero rationabiliter viventibus, ut dictum est:

“Vos autem, ait Dominus, greges pascuae meae homines estis, quia videlicet vos carnis voluptas jumentorum more non afficit (Ezech. XXXIV).”

“Homines, inquam,”

id est sanctos

“respiciet.”

“Et dicet: Peccavi,”

id est ex eorum comparatione cognoscet quantum infra homines peccando cecidit, quia videlicet statim ut bene agentium gesta respicit, semetipsum confusione intima ulciscente reprehendit. Unde bene per Ezechielem dicitur:

“Fili hominis, ostende domui Israel templum (Ezech. XLIII),”

id est cujusque justi animam, quam inspirando Deus inhabitat, ut confundantur ab iniquitatibus suis, et metiantur fabricam, et erubescant ex omnibus quae fecerunt, id est ut in illa bonum quod negligunt videant, et in seipsis malum quod operantur erubescant. In eodem quoque propheta volantia animalia, et alas suas alteram ad alteram percutientia (Ezech. III), hoc significat quod sanctorum mentes, quae, dum terrena despiciunt ad coelestia volando sublevantur, in eo quod superna appetunt, consideratis invicem alternis virtutibus excitantur.

“Respiciet”

ergo, inquit,

“homines, et dicet: Peccavi,”

scilicet velut ille qui dicebat:

“Ego enim sum minimus apostolorum, qui non sum dignus vocari apostolus (I Cor. XV),”

et caetera.

“Peccavi, inquam, et vere deliqui,”

id est non sic dico,

“peccavi,”

quomodo dicit plerumque et is qui se non peccasse credit, videlicet volens humilis et justus videri, quia scriptum scit esse:

“Justus prior est accusator sui (Prov. XVIII),”

sed ex intimo cordis dico,

“peccavi et vere deliqui; et ut eram dignus non recepi,”

id est, non tantum percussus sum quanto dignus sum. Hic itaque, quia liberatori suo semetipsum cognoscendo consentit: