|
|
“Anima quae contempto Domino depositum proximo negaverit”
|
|
(CAP. VI.)
|
“Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: Anima quae peccaverit, et
contempto Domino negaverit depositum proximo suo, quod fidei ejus
creditum fuerat, vel vi aliquid extorserit, aut calumniam fecerit, sive
rem perditam invenerit, et inficians insuper pejeraverit, et quodlibet
aliud ex pluribus fecerit, in quibus peccare solent homines, convicta
delicti reddet omnia quae per fraudem voluit obtinere integra, et
quintam insuper partem addet cui damnum intulerat,”
|
|
etc. Nemini putandum est legem sanctam sibimet esse contrariam, pro eo
quod cum alibi dicat:
|
“Qui hoc vel hoc fecerit, morte moriatur, et sanguis ejus sit super
caput ejus,”
|
|
hic pro quocunque peccato, absque ulla exceptione, de omnibus quae lege
Domini prohibentur oblatio suscipiatur, et rogante sacerdote dimittatur.
Alia namque est accusatio quam excusat clementia in sacrificiis, alia
quam condemnat justitia in judiciis, verbi gratia, pone aliquem
admisisse adulterium a nullo deprehensum, nullis testibus arguendum,
ipsum sui fieri accusatorem, hic ex lege praesenti, quam misericordia
condidit, suscipitur, et per sacrificium mediante sacerdote remissionem
lucratur. Unde signanter haec ubique lex suscipiendi sacrificii
conditionem praefinit, dicendo:
|
“si peccatum suum intellexerit.”
|
|
Caeterum si patrato scelere deprehensus, vel per alium fuerit cognitus,
occiditur, lapidatur, sanguis quoque ejus capiti ejus imputatur. Itaque
non sibi contraria est lex sancta, quam hodieque Christi tenet Ecclesia.
Nam latentem peccati causam, secreta confessione proditam, gaudenter
admittit inter veniae januas, deprehensa vero per alium cognita crimina,
non solum forense tribunal, sed et synodica irrecuperabiliter plectit
severitas. Nam illud vita, haec autem ecclesiasticis honoribus reos
privat. Proinde quod hic nunc dicitur,
|
“convicta delicti reddat omnia,”
|
|
sic intelligi oportet, quia teste conscientia convicta est, ut
semetipsam accusaret confessione spontanea.
|
|