CAPUT VIII. De oblatione farris et cur sit dictum:

“Anima cum obtulerit,”

et quod simila esse debeat ejus oblatio, et quis ritus ejus sit.

(CAP. II.)

“Anima cum obtulerit oblationem sacrificii Domino, simila ejus erit oblatio.”

Quamvis per partem, totum, id est per animam recte intelligas hominem, eleganter tamen in tali negotio maluit animam ponere quam hominem. In vero namque sacrificio non satis est corporaliter praesentem spectari hominem, praesertim ubi sacrificii Dominus non schema vel habitum corporalem, sed animae respicit intentionem.

“Anima ergo, inquit, cum obtulerit oblationem sacrificii Domino, simila erit ejus oblatio.”

Hactenus de oblatione pecorum, sive carnium nunc de oblatione farris litteralis sermo est. Equidem dignum est ut non hordeum aut furfurem, sed similam offerat Deo largitori omnium, qui acceptione dignam modis omnibus facere curat oblationem. Caeterum et hoc spirituali sensu non vacat. Simila namque interior frumenti et tritici medulla est. Quid autem haec Scriptura sancta, nisi frumentum Dei? Porro medulla triciti spiritualis intellectus verbi. Qui ergo rite sacrificare desiderat, dum legit ac psallit, spiritualem intelligentiam in Creatoris sui laudibus offerat. Quod Apostolus studens agere: Psallam, inquit, spiritu, psallam et mente (I Cor. XIV). Nam spiritu psallere est memoriter psalmorum verba proferre, mente vero psallere est vitalem verborum sensum mente percipere. Qui ergo Deo laudem immolat, ut floridum faciat sacrificium sensum utilem quo delectatur Deus offerat, ut, verbi gratia, cum dicit:

“Panem angelorum manducavit homo (Psal. LXXVII),”

non tam furfurem litterae sequendo quam spiritus illum similam panem intelligat, non quem Moyses dedit, vel quem Moyses cum populo manducavit, sed quem Pater signavit et in quo vitam mundo dedit (Joan. VI), quo angelos immortaliter pascit, quod quia Judaei non faciunt, occidentem litteram, et non vivificantem spiritum sequendo, contemptibile est quod offerunt, recteque dicitur illis per prophetam:

“Offertis super altare meum panem pollutum (Mal. I).”

Itaque simila, inquit, erit ejus oblatio. Sed non satis est, in hujusmodi oblatione solam habere conscientiam. Sequitur ergo:

“Fundetque super eam oleum, et ponet thus.”

Oleum charitatem, thus bonae famae significat odorem. Hoc sermo divinus praecipit, ut quicunque dicto vel scripto praedictam verbi divini similam sacrificat, et cum charitate id faciat, et apud eos qui foris sunt, bonum testimonium habeat. Hoc enim modo, et oleum pariter et thus offeret Deo suo.

“Ac deferet ad filios Aaron sacerdotis. Quorum unus tollet pugillum plenum similae et olei, ac totum thus, et ponet memoriale super altare, in odorem suavissimum Domino. Quod autem reliquum fuerit de sacrificio, erit Aaron et filiorum ejus sanctum sanctorum de oblationibus Domini.”

Unus iste vel Ecclesiae veritatem, vel certe ipsum significat Christum magnum pontificem.

“Tollet, inquit, pugillum plenum similae et olei, ac totum thus,”

id est, intentionem charitatis ac bonae vitae odorem ejus qui laborat in verbo et doctrina,

“et ponet memoriale super altare in odorem suavissimum Domino,”

videlicet juxta quod in Apocalypsi idem ipse significatur, per angelum stantem juxta aram templi et habentem thuribulum aureum in manu sua, cui data sunt incensa multa, ut daret de orationibus sanctorum super altare aureum, quod est ante oculos Domini. Hic plane praedictum memoriale super altare tollit, ut is a quo suscipitur in memoria aeterna sit.

“Quod reliquum, inquit, fuerit de sacrificio, erit Aaron et filiorum ejus,”

quia videlicet eorum qui Scripturas libenter legunt, et idcirco filii Aaron, id est, proximiora Christi membra sunt, sancta et desiderabilis refectio est, quidquid de hujusmodi sacrificio sancti doctores in libris suis reliquerunt. Erit igitur, inquit,

“sanctum sanctorum de oblationibus Domini.”