|
Juda, te laudabunt fratres tui. Manus tuae in cervicibus inimicorum
tuorum. Adorabunt te filii patris tui. Catulus leonis Juda, ad praedam,
fili mi, ascendisti. Requiescens accubuisti, ut leo et quasi leaena. Hic
os suum latius aperuit, spiritumque attraxit, et clarius edixit quod
gaudenter totus exaudiret orbis. Juda, inquit, te laudabunt fratres tui.
Constat quidem, quia de tribu Juda reges exstiterunt, at illi, praeter
David, Ezechiam et Josiam, omnes peccaverunt, neque adeo fortes fuerunt
ut merito in laudem fortitudinis eorum tantus patriarcha tantopere
dilatare debuerit os suum. Unus igitur de omnibus electus sit rex
Christus in quem ista recte dicantur. Juda quippe, quod interpretatur
confessio, ipse est nostrae confessionis princeps et auctor, sine quo
non erat nobis confiteri, sine quo non fieret quod scriptum est: Illuc
enim ascenderunt tribus tribus Domini, testimonium Israel, ad
confitendum nomini Domini (Psal. CXXI), neque transiret quisquam in
locum tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei, in voce exsultationis
et confessionis (Psal. XLI). Juda ergo te laudabunt. Te, inquam,
Christe, confitebuntur fratres tui, et laudabunt et praedicabunt te
omnes filii Dei, et pro hoc ipso etiam laudabunt te, quod sunt fratres
tui, quod nominantur, et sunt filii Dei viventis. Nam nisi per te
recepti et per te fuissent adoptati, essent semper, ut erant, omnes
inimici, omnes filii mortis, filii irae, filii diaboli. Jure ergo te
laudabunt. Quomodo laudabunt? Quid laudantes clamabunt? Manus tuae in
cervicibus inimicorum tuorum. Hoc vere laudabile, hoc laude canora
dignum est, quia vera fortitudo, quia gloriosa victoria est. Ad quid
enim manus tuae in cervicibus inimicorum tuorum? Videlicet ad hoc, ut
depressi et incurvati aut te adorent, aut expellantur de finibus tuis,
claudendi carceribus in vinculis sempiternis. Pro meliori parte
victoriae continuo subjungit: Adorabunt te filii patris tui. Qui inimici
tui ipsi filii Patris tui, sed prius secundum meritum suum inimici,
postea per gratiam tuam filii Patris tui. Ad hoc manus tua in cervicibus
inimicorum tuorum, ut adorent te illi, et reconcilientur tibi, fiantque
ex inimicis fratres tui, fiant filii Patris tui. Ita mirabiliter deducet
te dextera tua, cervicibus inimicorum tuorum impressa, ita populi sub te
cadent, in corda inimicorum regis facti sedes tua, Deus, in saeculum
saeculi (Psal XLIV). Nam quia Deus es tu, idcirco parum dictum erat, te
laudabunt fratres tui, suppletum ergo es, dicendo, adorabunt te filii
Patris tui. Quae autem causa vel materia laudis, aut unde tibi dignitas
adorandae majestatis? Ait: Catulus leonis Juda, ad praedam, fili mi,
ascendisti. Quia catulus leonis tu es, id est, Filius Dei fortissimi,
cunctarumque fortitudinum vel virtutum principis, idcirco adorabunt te
filii Patris tui; et quia tu ad praedam, fili mi, ascendisti, et
infernum debellasti, idcirco jure te laudabunt fratres tui. Quamvis enim
dicantur et sint fratres tui, vel filii Patris tui, non tamen ut tu
catulus, sic et ipsi dici vel esse possunt catuli leonis. Non enim
natura, sed adoptione sunt filii Dei, Patris tui, unde et praeter te,
fili mi, nullus ad praedam ascendere, nullus infernum spoliare potuit.
Tu solus praedator mortis, requiescens accubuisti, ut leo, et quasi
leaena. Hoc mirabile est. Requiescens, id est, moriens, accubuisti ut
leo, nec enim moriendo defecisti, aut imminuta est fortitudo tua. Nec
vero tantum ut leo apertis accubuisti oculis, sed et quasi leaena, quam
ut saeviat grandis agit amor, et affectus grandis erga fetus suos
esurientes ad praedam excitat. Accelerasti enim spolia detrahere,
festinasti praedari (Isa. VIII), ut ad catulos, id est, apostolos tuos
magnae praedae gaudium, magnum reportares triumphum resurrectionis.
|
|