CAPUT IV. Ut apud Hildebaldum Wormatiae praesulem per Dei gratiam in sacris disciplinae ecclesiasticae studiis profecerit.

Igitur prospiciente proposito Dei, qui et ante tempora saecularia sanctos omnes praescivit et praedestinavit, conformes fieri imaginis Filii sui (Rom. VIII), et in suo quemque tempore vocavit, justificavit et magnificavit, hic sanctus praescitus, ut nasceretur, vocatus est, non solum ut per baptismi gratiam justificaretur, verum etiam ut honore pontificalis gratiae magnificaretur. Hujus nimirum magnificentiae praeparatio in eo exstitit quod in eadem Ecclesia Wormatiensi studiis liberalibus traditus est. Tanta quippe facilitate divinae pariter et humanae philosophiae fluenta potavit, ut dubitandum non esset eum intrinsecus doctorem habere illum de quo Apostolus dicit: Ego plantavi, Apollo rigavit, Deus autem incrementum dedit (I Cor. III); maxime quia cum spiritu scientiae clarescebat in eo spiritus pietatis et timoris Domini, a quo sanctus omnis ad sapientiam ascendere incipit, sicut scriptum est: Initium sapientiae timor Domini (Psal. CX). Hoc perpendens vir venerabilis Hildebaldus, qui tempore illo pontifex erat ejusdem Ecclesiae Wormatiensis et prudentem adolescentem cognoscens ex studiis ipsius, sicut Scriptura dicit: Ex studiis suis cognoscitur puer (Prov. XX), utrum munda sint opera ejus, gaudebat in eo, spe bona reputans quod homo hic utilis foret sanctae Ecclesiae. Erat namque idem pontifex ejus benevolentiae quam in propheta Spiritus sanctus insinuans: Dicite, inquit, justo quoniam bene, quoniam fructum adinventionum suarum comedet (Isa. III). Et in Evangelio Dominum dixisse noverat: Messis quidem multa, operarii autem pauci. Rogate ergo Dominum messis, ut mittat operarios in messem (Luc. X). Itaque sanctae Ecclesiae prospectum esse cupiens, et in ea, cui praeerat, sede jam paratum sibi a Deo sperans successorem, bene agentem condigna laude confortare studebat. Denique defuncto tunc temporis ejusdem Ecclesiae praeposito, protinus hunc subrogavit. At ille sanctus et verus, qui habet septem stellas, qui ambulat in medio septem candelabrorum aureorum (Apoc. I), in alio firmamenti sui loco stellam istam figere, et super alterius Ecclesiae candelabrum lucernam istam ponere disposuit.