CAPUT XXXII. Quod Joseph venditus eunucho a Domino liberatus sit, ne in turpe ministerium assumeretur.

(CAP. XXXIX.) Igitur Joseph ductus est in Aegyptum, emitque eum Putiphar eunuchus Pharaonis, princeps exercitus, vir Aegyptius, de manu Ismaelitarum, a quibus perductus fuerat illuc. Superioris narrationis serie interrupta, praesenti repetitione Scriptura redintegrat. Igitur, inquiens, Joseph ductus est in Aegyptum, etc. Statimque, juxta Psalmistam in beatitudinibus justi dicentem: Apud Dominum gressus hominis dirigetur, et viam ejus volet; cum ceciderit non collidetur, quia Dominus supponit manum suam (Psal. XXXIII). Fuitque Dominus cum eo, et erat vir in cunctis agens prospere. Ubinam ceciderat sic venditus, vel qua collisione ne collideretur, supponit manum suam Dominus? Nempe, juxta superius dictam Hebraeorum traditionem, in malam servitutem ceciderat, quem ad turpe ministerium vir ille Aegyptius emerat, sed, Domino supponente manum suam, non collisus est; aruit enim, inquiunt, idem dominus ejus, et factus est eunuchus. Et fortasse propter hoc ipsum tanto pondere dictum est: Qui optime noverat esse Dominum cum eo, quod videlicet tali circa semetipsum didicerat experimento. Supposuit ergo manum suam Dominus, non quidem ad hoc ut totus sublevaretur, sed ad hoc tantum, ut non collideretur, id est peccato alieno non inquinaretur, vel ut adversitate non frangeretur. Nondum enim sicut vasa figuli probat fornax, sic et hunc virum receptibilem caminus tentationis satis probaverat (Eccli. XXVII). Necdum satis spectatum fuerat quantus esset intus, qui jam placebat extrinsecus. Adaugeatur igitur, secundum nomen suum, Joseph, nec enim frustra sic appellatus est, nec a semetipsa locuta est mater, sed divino praesagio praeeunte, augmenta virtutum ejus grandia fore vaticinata est, quamvis hoc nomen imponens, futura nesciret. Adaugeatur, inquam, et propter quem Deus virum mirabiliter enervat, ne vim pateretur, ipse per virtutem, feminam vincendo, dignum se illo miraculo fuisse contestetur. Sequitur