|
|
“Post eum rugiet sonitus,”
|
|
id est supradictam vocem ejus in terrore auditam sequetur poenitentiae
rugitus. Cum enim mentem Deus ingreditur, constat procul dubio quod
quanto magis valet jam quod justum est cernere, tanto ardentius appetit
injustum se gemitibus punire: quia vero quo uberius culpa fletur, eo
altior cognitio veritatis attingitur, recte de eodem terrore
annuntiantis Dei subditur:
|
“Tonabit voce magnitudinis suae,”
|
|
videlicet, ut incuria negligentiaque torpentem animum respectus gratiae
subito pavore percutiat. Tunc enim
|
“voce magnitudinis suae Deus tonat,”
|
|
cum jam bene per lamenta praeparatae menti quam sit magnus insinuat.
|
“Et non investigabitur, inquit, cum audita fuerit vox ejus,”
|
|
quia videlicet vocem supervenientis spiritus nec ipsa mens investigat,
quae per hanc illustratur, juxta illud:
|
“Spiritus ubi vult spirat, et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat
aut quo vadat (Joan. III).”
|
|
Nam verbi gratia, quis investiget quomodo re una, quae foris agitur,
intuentium corda contrario modo penetrantur, velut, cum resuscitato
Lazaro multi crediderunt (Joan. XII), multi exinde ad persecutionis
zelum commoti sunt.
inquam. Unde et bene subditur.
|
|