CAPUT XXVII. Parvam Dei iram placari posse, magnam non posse.

Quomodo tandem remota est illa ira Dei, qua tunc temporis iratus fuerat parum hostiis et muneribus? Hoc denique distat inter iram Dei parvam et iram Dei magnam, quod ira Dei magna non expiatur victimis et muneribus usque in aeternum. Sicut et ad beatum Job de jam dicto Leviathan, id est diabolo habente iram magnam Dominus dicit:

“Non parcam ei verbis potentibus, et ad deprecandum compositis (Job XLI).”

Parva autem ira Dei placari potest hostiis et muneribus, et sub lege, et in gratia dispositis, maxime autem his, quae supra legem vel praeceptum quisque spontanea devotione supererogaverit, exempli gratia, tradendo corpus suum pro testamento Dei. Quibus ergo victimis, quibus muneribus illa ira, qua nunc Deus parum iratus fuerat, placata sive remota est? Non holocaustis arietum et taurorum, neque in millibus agnorum pinguium, sed sicut in fornacem Babylonicam tres pueri missi, in animo contrito et spiritu humilitatis suscepti sunt, ita septem fratres cum matre sua passi meruere suscipi sacrificium beneplacitum, per quod loco et omni populo iram Domini placari dignum fuit. Unde et statim post passiones illorum subjunctum est: Quia Judas Machabaeus, et qui cum illo erant convocantes cognatos, et eos qui permanserant in Judaismo assumentes, et invocantes Dominum, ut misereretur templo et civitati, et vocem sanguinis ad se clamantis audiret, memoraretur quoque iniquissimas mortes innocentium parvulorum, et armis uti coeperunt, Deo nimirum confortante, et effectum tribuente.

“Ira enim Domini, inquit Scriptura, in misericordiam conversa est (II Mach. VIII).”