CAPUT XVIII. Quam facile omnia possit Verbum Dei, exemplis probat.

Quid, tanquam de facilitate quisquam dubitet, plura loquimur? Judicandus sufficientia dedit argumenta, quam facile facturus sit quae dicta sunt, veniens Judex in majestate sua. Primum de facilitate resurrectionis mortuorum, hoc argumentum est: Lazarus in sepulcro quatriduanus erat, et unam tantum vocem emisit:

“Lazare, inquit, veni foras, et statim prodiit qui fuerat mortuus (Joan. XI).”

Quando vel quali habitu prodiit?

“Ligatus pedes et manus institis, et facies ejus sudario ligata erat (ibid.). Opportune evangelista hoc praescripsit, et ad hanc intentionem nostram nonnihil facit, quia videlicet consequitur in illius vocantis voce vim facillimam exstitisse, quae illum pariter et vivificavit, et de monumento expulit, quia cum esset ligatus pedes et manus institis, neque pedibus neque manibus prorepere potuit: Quod si de remissione quoque peccatorum, quae prima resurrectio est, quaeritur experimentum, quam facilis factu sit eidem Verbo, Filio Dei, Filio hominis Jesu Christo tam in praesenti quam in futuro saeculo: Ecce apparet in sorore ejusdem Lazari Maria Magdalene, quam itidem adhuc mortalis, adhuc judicandus mortuam in anima, jamque fetentem infamia, de sepulcro malae conscientiae produxit; nullam saltem vocem mittens, quali Lazarum de monumento vocavit, imo et corpore absens illi. Nisi enim de sepulcro quae fuerat mortua prodiisset, ante praesentiam ejus illo miro modo non venisset. Et de illa ubi dixit ei: Fides tua te salvam fecit, vade in pace;”

continuo dixit Evangelista,

“quod daemonia septem exissent de ea (Luc. VII).”

Quomodo ergo pro facilitate operandae salutis, et agendi judicii mentionem fecimus, cum suffragio sanctae Scripturae de verbo exsufflationis, nonne et hoc recte dixerim, quia septem illa daemonia exsufflando, id est quam facillime de illa ejecit, cum adhuc esset judicandus homo passibilis et mortalis? Propter eamdem facilitatem delendi peccata totius Ecclesiae, cujus illa typum gessit, arbitrari licet quia resurgens ex mortuis, et stans in medio discipulorum insufflavit, dicens continuo:

“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Joan. XX).”

Neque enim non sine insufflatione Spiritum sanctum dare poterat, sed opus erat omnipotentiae suae, verbum Deus studiose illo quoque modo significabat, semper et ubique intendens adimplere, et verum comprobare quidquid in Scripturis sanctis de ipso praedictum fuerat. Nonne et hoc in persona ejus apud Isaiam praedictum fuerat?

“Servus meus es tu Israel, ne obliviscaris mei, delevi ut nubes iniquitates tuas, et quasi nebulam peccata tua (Isa. XLIV).”

Quomodo enim nubes aut nebula deletur, nisi facillime transcurrente serenioris aurae flatu? Non igitur otiose insufflavit dando Spiritum sanctum discipulis in potestatem remittendi peccata, nec inaniter discipuli vel ministri ejus baptizando insufflant, sicut habet consuetudo Ecclesiastica, sed operosum praebent illi ministerium, quatenus per hunc illorum actum quod praedixit, nunc quoque unicuique renascenti dicat:

“Delevi ut nubem iniquitates tuas, et nebulam peccata tua.”