CAPUT II. De eo qui colligit ligna in die Sabbati, quod peccaverit per superbiam, et Core, et Dathan atque Abiron, quod mortes illorum exempla sint quod pereat anima quae per superbiam peccaverit.

Opportuna, inquam, recapitulatione nunc commemoratum est de lege sacrificiorum, et continuo peccatum superbiae nullum docetur habere sacrificium. Statimque subjungitur:

“Factum est autem cum essent filii Israel in solitudine, et invenissent hominem colligentem ligna in die Sabbati, obtulerunt eum Moysi et Aaron, et universae multitudini. Qui recluserunt eum in carcerem, nescientes quid super eo facere deberent. Dixitque Dominus ad Moysen: Morte moriatur homo iste.”

Ac deinceps: (CAP. XVI.)

“Ecce autem Core, filius Isaar, filii Caath, filii Levi, et Dathan, atque Abiron, filii Heliab, Hono quoque filius Phelech de filiis Ruben, surrexerunt contra Moysen, aliique filiorum Israel ducenti quinquaginta, viri proceres Synagogae, et qui tempore consilii per nomina vocabantur. Cumque stetissent adversum Moysen et Aaron dixerunt: Sufficiat vobis, quia omnis multitudo sanctorum est, et in ipsis est Dominus.”

Igitur e vestigio subsequentibus exemplis:

“Anima, inquit, quae per superbiam aliquid commiserit, peribit de populo suo (Num. XV),”

sive parvum sive magnum fuerit illud quod commisit, in quo adversus Dominum rebellis fuit. Nam et si magnum fuit quod Core commisit, in quo Dathan et Abiron rebelles fuerunt, quia videlicet unitatem sciderunt dicentes:

“Non venimus, non venimus;”

at colligere ligna res vel factum fuit exiguum, in quo tamen qui offendit, colligendo in die Sabbati:

“Morte moriatur, inquit Dominus, obruat eum lapidibus omnis populus.”

Videlicet, quia per superbiam illud quod videbatur exiguum commisit, quia verbum Domini contempsit, quia legem Sabbati, imo legislatorem in Sabbato ejus despexit, idcirco mori debuit, non considerante Deo quid vel quantum, sed qua mente fecerit. Itaque anima quae per superbiam aliquid commiserit, sive magnum sive parvum sit, utique peribit. Notanda interim in ipsa superbia poenarum dispensatio justa. Dathan atque Abiron, qui vocati, cum subsannatione dicunt,

“Non venimus, non venimus,”

non consueta morte hominum intereunt, sed novam rem fecit Dominus, ut aperiens terra os suum, deglutiret eos, descenderentque viventes in infernum. At vero Core concilium ducenti quinquaginta viri sequentes, qui non dixerunt, ut illi, Non venimus, et ipsi quidem pro eadem superbia coelesti ira puniti sunt, verumtamen non a terra absorpti, quae res maxime nova exstitit, sed igne sunt conflagrati. Ille autem homo qui inventus est colligens ligna, cujus usque ad buccas non ascendit contemptus sive superbia, magis consueta hominum morte moritur, per homines occiditur, ab omni populo lapidatur.