|
|
“Qui amat patrem aut matrem plusquam me, non est me dignus. Et qui amat
filium aut filiam super me, non est me dignus. Et qui non accipit crucem
suam et sequitur me, non est me dignus.”
|
|
Ecce gladius separantis, ecce separatio propinquitatis. Ecce divisio
quae unum eumdemque hominem contra semetipsum dividit:
|
“Non est me dignus, ait qui patrem aut matrem, qui filium aut filiam
diligit plusquam me, non est me dignus, qui non crucem suam accipit ut
sequatur me.”
|
|
Hoc verbum judicantis, gladius est separantis. Quis enim habens cor
carneum, quis non habens cor lapideum, aequanimiter audire patitur,
Valeat potius pater sive mater, valeat potius filius sive filia,
dispereat potius ipsa caro sive praesens vita, ait quisque sensatus
auditor hujus verbi, quam ego, o Christe, dignus te non sim. Itaque
omnem propinquum et omnem amicum relinquit, semetipsum contemnit, ubi
nihil horum se posset retinere perpendit, salva dignitate discipulatus
Christi. Nunquid mandatum hoc novum est? Nonne est mandatum vetus, quod
ab initio audivimus? Ait enim Moses in benedictione Levi:
|
“Qui dixerit patri suo et matri suae: Nescio vos; et fratribus suis:
Ignoro vos; et nescierunt filios suos, hi custodierunt eloquiun tuum et
pactum tuum, servaverunt judicia tua, o Jacob, et legem tuam, o Israel.
Ponent thymiama in furore tuo, et holocaustum super altare tuum (Deut.
XXXIII).”
|
|
Quod deinde sequitur:
|
“Benedic, Domine, fortitudini ejus, et opera manuum illius suscipe
(ibid.),”
|
|
recte de fortitudine ista intelligas, quae hic exigitur, dicendo,
|
“et qui non accipit crucem suam et sequitur me, non est me dignus.”
|
|
Accipere namque crucem et sequi Christum sive in persecutione tradendo
corpus suum ad supplicia propter Deum, sive in pace frangendo desideria
carnis, sive propter metum gehennae, sive propter vitae aeternae
desiderium, fortitudo magna et opus est magnum, fortitudo benedicenda,
opus acceptione Domini dignum. Qui hoc non facit, non solum gloriam
amittit, verumetiam poenam incurrit. Sequitur enim:
|
“Qui invenit animam suam, perdet eam.”
|
|
Quisnam est qui invenit animam suam, nisi qui non vult tollere crucem
suam, ne non suaviter transigat praesentem vitam? De illo qui in
persecutione ita invenit animam suam, ut Christo negato, lucrum istud
faciat, quatenus in corpore retineat quam persecutoris gladius extrudere
poterat, animam, ex abundanti est astruere, quod aeterna perditione
perdat illam. Et econverso:
|
“Qui perdiderit, ait, animam suam propter me, inveniet eam.”
|
|
Non indiget Christiana fides assertione illa, ut demonstretur sibi veram
hanc esse sententiam, quia valde certum est quod pius martyr perdens
animam suam, in fasciculo viventium custoditam inveniet eam. Quid tandem
superest pupillis et orphanis istis, cum propter Evangelium patrem aut
matrem amiserint; sive orbatis istis, cum filium vel filiam propter
Christum dereliquerint? Quid, inquam, nisi ut Christus ipse sollicitus
sit pro illis? Non enim fallitur quisque talium, cum in psalmo dicit:
|
“Ego autem mendicus sum et pauper, Dominus sollicitus est mei (Psal.
XXXIX).”
|
|
Nonne hic protinus adsunt verba illius sollicitudinis? Sequitur enim:
|
|