|
|
“Si quando ridebam ad eos non credebant.”
|
|
Hoc et juxta historiam credi necesse est, et juxta moralitatem
sentiendum quod et sanctus vir talis fuerit, et sancta Ecclesia talis
esse studeat in suis praelatis, ut etiam ridens timeri possit. In illo
valde laudabile est quod in tanta lenitate et mansuetudine pietatis, qua
pater pauperum erat, tantae simul severitatis exstitit, ut etiam ridens
posset timeri. In dispensatione quoque ecclesiastici regiminis sic est
moderandum, quatenus et ridens praelatus timeri, et iratus debeat amari,
ut eum nec nimia laetitia vilem reddat, nec immoderata severitas
odiosum.
inquit, id est oculi cordis mei, de quibus scriptum est:
|
“Oculi sapientis in capite ejus (Eccle. II);”
|
|
|
“oculi autem stultorum in finibus terrae (Prov XVII).”
|
|
|
“Lux, inquam, vultus mei non cadebat in terram,”
|
|
quia videlicet oculi cordis mei, quaecunque terrena sunt per
concupiscentiam non aspiciebant, subaudi sed in capite meo erant, id est
ad Deum qui omnium Conditor est intendebant. Hoc juxta historiam non
inconvenienter accipitur; et in intellectu quoque mystico perspicuum est
quod
id est, oculi interiores Ecclesiae caput suum contemplentur, id est
Christum. Una enim persona est caput Christus cum suo corpore quod est
Ecclesia. Cui quoque, subaudi Christo, quasi arridenti nos non credimus,
dum multis jam donis ejus testantibus et gratiam favoris ejus accipimus,
et tamen adhuc sub ejus judicio de nostra infirmitate titubamus; et lux
ejus non cadit in terram, quia videlicet visionis ejus claritas
peccatoribus non apparet, qui in quantum peccatores, in tantum terra
sunt. Peccanti enim dictum est:
|
“Terra es, et in terram ibis (Gen. III).”
|
|
Super quem non cadit lux vultus Domini, sicut scriptum est:
|
“Tollatur impius, ne videat gloriam Domini.”
|
|
Quia vero et quae sequuntur secundum historiam perspicua sunt, ex eodem
capite sanctae Ecclesiae, sicut coeptum est, persequenda sunt.
|
|