CAPUT III. De eo quod dictum est:

“Num celare potero Abraham quae gesturus sum?”

Dixitque Dominus: Num celare potero Abraham, quae gesturus sum, cum futurus sit in gentem magnam et robustissimam, et benedicendae sint in eo omnes nationes terrae? Scio enim quod praecepturus sit filiis suis, domui suae post se, ut custodiant viam Domini, et faciant justitiam et judicium; ut adducat Dominus propter Abraham omnia quae locutus est ad eum. Mira exordientis dignatio, qua Deus hominis et excitare attentionem, et captare quodammodo curat benevolentiam; quippe qui ab ejusdem auditoris sui quibusdam laudibus suum sic inchoat sermonem: Num celare potero Abraham, quae gesturus sum? Subauditur enim: tantis repugnantibus causis; primo quia futurus est in gentem magnam; futurus, inquam, magis secundum fidem quam secundum carnem, in gentem magnam ac robustissimam, videlicet cujus mirando fortitudinem recte dicam, quia regnum coelorum vim patitur et violenti diripiunt illud (Matth. XI). Deinde scio enim, inquit, quod praecepturus sit filiis suis, et domui suae post se, ut custodiant viam Domini; quod scilicet bono prius exemplo per semetipsum, postea scripto et doctrina legis, per posteros suos egit. Quantae putas laudationes vel testificationes sunt homini dicta haec ex ore Dei? Non ergo Abraham apud Deum parvi aestimatur, cui tales et tantas ob causas, consilium suum celare se non posse testatur Deus. Et haec quidem illi digne secundum suam personam dicta sunt, qui genti suae magnae ac robustissimae, hodieque recepit, ut custodiant judicium et justitiam, scientes peccatoribus districtam exemplo Sodomorum timendam esse Dei sententiam. Caeterum, juxta mysterium jam dictum, quando passurus Dominus fixerit oculos suos contra Sodomam illam, id est Jerosolymam, non celavit Abrahae, id est apostolis suis, carne et fide filiis Abrahae, quam gesturus erat ipse, sciens quod futuri essent in gentem magnam ac robustissimam, videlicet illam quam ex tunc diffusam per totum orbem videmus Ecclesiam, terribilem ut castrorum aciem ordinatam (Cant. VI), et quod per ministerium illorum benedicendae essent in semine Abrahae omnes nationes terrae, et quod praecepturus esset filiis, id est auditoribus suis, ut custodirent justitiam et judicium, futuram credentes resurrectionem, et judicium universale vivorum et mortuorum.