CAPUT XV. De eo quod dictum est:

“Dominus Deus Hebraeorum vocavit nos,”

et quod jure dictum sit:

“Et vos spoliabitis Aegyptum,”

et qualiter spoliemus nos ejus exemplo.

“Ingredierisque tu et seniores Israel ad regem Aegypti, et dices ad eum: Dominus Deus Hebraeorum vocavit nos. Ibimus per solitudinem viam trium dierum, ut immolemus Domino Deo nostro,”

etc. Hoc ita factum est. Transito namque mari Rubro, cum cecinisset Moyses et filii Israel carmen hoc Domino, dicentes:

“Cantemus Domino, gloriose enim honorificatus est, equum et ascensorem projecit in mare,”

ingressi sunt (inquit)

“in desertum Sur, ambulaveruntque tribus diebus per solitudinem, et non inveniebant aquam, et venerunt in Matha (Exod. XV).”

Ecce qualem viam Hebraeis, exituris de Aegypto et ad terram promissionis ituris, Dominus Deus ipsorum coram Pharaone profiteri imperat. Ad hoc manum validam exerit:

“Extendam (inquiens) manum meam, et percutiam Aegyptum in cunctis mirabilibus meis, quae facturus sum in medio eorum,”

ad hoc, inquam,

“ut eant non per viam terrae Philisthiim, quae vicina est (Exod., XIII),”

sed per solitudinem, ad hoc tantum ut immolent Domino Deo suo. Ergo quisquis Hebraeum, id est transitorem, se esse et de Aegypto exisse profitetur, ut transeat, secundum nomen Hebraeorum, quorum Dominus Deus est, ad patriam coelestem, non habens

“hic manentem civitatem, sed futuram”

inquirens (Hebr. XIII), hanc vitam teneat, solitarius incedat, id est, remotus tam ab Aegyptiis quam a Philisthiim. Aegyptii namque tenebrosi, Philisthiim potione cadentes interpretantur. Et talium utique societas illi cavenda est, qui ad haereditatem Dei pervenire, qui Domino Deo suo immolare cupit victimas justitiae.

“Daboque gratiam populo huic coram Aegyptiis. Et cum egrediemini, non exibitis vacui, sed postulabit mulier a vicina sua et ab hospite sua vasa argentea et aurea, ac vestes, ponetisque eas super filios et filias vestras, et spoliabitis Aegyptum.”

Non injusta praeceptio. Aegyptii namque violenter subegerant Israel, qui non erat vernaculus aut emptitius, illudentes ei, et affligentes operibus luti ac lateris. Justa ergo vice spoliare habebant oppressores suos, veluti non dominorum direptores, sed ut vere hostium victores, quatenus dolore auri et argenti sui nimium concitati persequerentur abeuntes, et ita perirent in mari, transeunte ad salutem Israel. Porro nos, juxta anagogen, egredientes, ut dictum est, omni auro et argento cunctisque pretiosis vestibus spoliare debemus Aegyptum, ut sive aurei dialecticorum circuli, sive argenteae rhetorum phalerae sint, sive quarumlibet artium philosophicarum telae ac vestes, quibus Aegyptius male utens mendacium ornat ac vestit, non permaneat horum quidquam, quin cum hujusmodi Hebraeis transeat in servitium veri Dei, ad ornatum veritatis, ad famulatum dominae nostrae Sapientiae coelestis. Is ipse Moyses, cum dicuntur haec, primus hoc modo spoliavit Aegyptum. Fuit enim, ut jam superius dictum est, eruditus omni sapientia Aegyptiorum, sed eadem spolia contulit, ut haec Scriptura testatur, in thesaurum Domini Dei sui.

“Haec, inquit, ponetis super filios et super filias vestras,”

id est, docebitis eos tollere quae ejusmodi sunt Aegypti spolia, ut sciant omnia probare, quod bonum est tenere, ab omni specie mala se abstinere (I Thess. V).