CAPUT XII. De Joanne apostolo, quod et ipse calicem Domini bibit, licet in pace vitam finivit.

Post Neronem secundam in Christianos persecutionem Domitianus excitavit. Ab isto dilectus Domini Jesu, Joannes in ferventis olei dolium missus est, sed amatoris sui, se protegente gratia illaesus exivit, ut scilicet vitam in pace finiret juxta veritatem dicentis: Sic eum volo manere, donec veniam (Joan. XXI). Dixerat autem jamdudum huic, et fratri ejus Jacobo idem Dominus Jesus: Calicem quidem meum bibetis, sedere autem mecum non est meum dare vobis (Marc. X). Num ergo sententiae suae, sapientia oblita est, quando dixit, sic eum volo manere donec veniam, et hac voluntate fixa servavit eum, ut praesentem in pace finiret vitam? Nam Jacobus quidem frater ejus, calicem ejus bibere potuit, et primus omnium apostolorum in Judaea bibit, occisus gladio perfidi Herodis (Act. XII). Hic autem post omnes apostolos in pace obdormivit, gratias agens, et dicens: Invitatus ad convivium tuum, venio gratias agens, quia me dignatus es, Domine Jesu Christe, ad tuas epulas invitare, sciens quod ex toto corde meo desiderabam te. Descenderat autem in foveam dicturus orationem hanc, et postea inventa est illa fovea plena, nihil aliud habens in se, nisi manna. Num igitur suae, ut jam dictum es, sententiae Dominus oblitus est, qua dixerat: Calicem meum bibetis? Non utique, nam et iste calicem Domini bibit, non solum quia in ferventis olei dolium missus, et propter inseparabilem evangelizandi constantiam in Pathmos insulam deputatus est, verum etiam, quia quod maxime praedicandum, quodque maximo praeconio dignum est, ubi beatae Virginis et genitricis animam gladius pertransivit, ibi et anima vulnerata est hujus dilecti. Aliis namque discipulis fuga dilapsis, iste cum illa matre stetit juxta crucem Domini, viditque illum propriis oculis bibere calicem passionis. Quod si complacuit Patri, qui Filio suo calicem illum dedit, si ita visum est Filio, qui calicem illum bibit, ut censeret illum in hoc ipso bibisse calicem suum, quod in illa tali hora proximus astitit, quis est, qui reprehendere possit? Neque enim sic studiosus quisquam est, ut parvi faciat quod dixerat Simeon matri ejus: Et tuam ipsius animam gladius pertransibit (Luc. II), pro eo quod visura erat, quando universitas viscerum ejus, in illo filio suo crucifigeretur. Stabat autem, ut jam dictum est, cum ea juxta crucem iste quoque dilectus (Joan. XIX), et siquidem credis, ipse quoque mente vulnerabatur. Quapropter, ut jam credimus, non caret omnino magni hujus honore praeconii, quod et ipse biberit calicem Domini.