CAPUT 10

“Et de plenitudine ejus, inquit, nos omnes accepimus.”

Hoc profecto altius sonat. Sed quid est illud, quod de plenitudine ejus omnes accepimus? Utique (ut caetera nunc omittam) totum illud ab ipso accepimus, unde vobis mirandi apparemus, unde praecipue ego Joannes videor magnus quod sum ex utero senili et sterili (Luc. I), comitantibus prodigiis progenitus, quod sum lucerna ardens et lucens (Joan. V), ita ut in lumine meo vos exsultare volueritis, dicentes: Magnus hic est, Christus hic est. Ita nos omnes ab illo accepimus, singuli juxta beneplacitum ejus, ut alii ex nobis prophetali spiritu digni: alii patriarchae magni; alii reges, electi inventi sint, fide praeclari, justitia insignes, longanimes in spe, obedientes in praeceptis, creduli in promissionibus, futurorum praescii, verbo potentes, miraculis effulgentes. Plenus quippe erat, ut nunc est, gratiae et veritatis. Unde et ejusdem gratiae dividua nobis fluenta, de semetipso vivo fonte, profudit. Non enim sic plenus erat infusionibus aliunde petitis, sed sicut fons ex propriis venis erat, imo est plenus

“aquae in vitam aeternam salientis (Joan. IV).”