CAPUT XIII.

Qua tandem voce, qualibus verbis exprimere potero magnitudinem vexationis, quae, ut supra jam dixi, hunc intellectum dedit et adauxit auditui? Vehementer quippe vexatus sum, et, ut hoc breviter dicam, pene mihi contigit oculum meum dextrum eruere, et projicere a me, pene accidit dextram manum meam et pedem abscindere, et projicere a me. Scandalizabat enim me ita ut pene ab isto recedere loco deliberassem, dum turrim reaedificare, domumque firmam exstruere inchoaret tanta loci importunitate, tanta claustri hujus infelicitate, quantam nulla unquam anima religiosa tolerare aut saltem videre posset patienter, si res ad effectum perducta fuisset. Turris quippe est angularis, id est in angulo stans, qui duos venientes e diverso parietes claustri conjungit. Mirum! quod ille meus dexter oculus, dum ejusmodi opus iniret, non videbat aut videre nolebat initium fore destructionis idipsum opus nostrae professioni, quam tamen venerari et promovere solitus fuerat. Etenim quid aliud sperari poterat? Spiritualis namque propositi viris aut feminis silentium solitudinis libertas vel securitas et quaedam munitio est, et contra strepitus ejusmodi quasi captivitas est. Hinc est ille titulus psalmi septuagesimi: Psalmus David filiorum Jonadab, et priorum captivorum. Est enim hic sensus ejusdem tituli secundum litterale negotium, quia Jonadab sacerdos filiis suis a vino abstinere, et in tabernaculis habitare praecepit (Jer. XXXV). Instante autem Babylonica incursione, propositum excedere compulsi sunt, et de tabernaculis avulsi civitatem introierunt; unde et priores captivi recte dicti sunt. Hoc namque modo dum civitatis obsessae moenibus includuntur, ipsi prius captivati sunt, quam caeteri homines ejusdem terrae capta civitate in Babyloniam ducerentur, quae fuit captivitas eorum. Secundum spiritualem intellectum nos quoque captivi efficimur, quando ejusmodi munitionibus, quae juris nostri non sunt, vel qualibus modum vivendi imponere non possumus, tali, ut jam dictum est, importunitate concludimur. Sicut ille Jonadab, quod nomen interpretatur spontaneus Domini, filiis suis utique sacerdotibus ipse sacerdos in tabernaculis habitare praecepit ita Dominus Jesus Christus sacerdos aeternus spontanea charitate nobis factus, sacerdotes suos civitatibus et castellis nequaquam delectari vult, et maxime nos, quorum et sacerdotium proposito, et propositum ornatur sacerdotio, id est qui et monachicam vitam profitemur, et sacri altaris ministerio fungimur. Sed quid opus est subtilioribus argumentis? Ipse oculus meus scit, et vos fratres mei, scitis quia sicut pisciculis aqua, sic nostrae professionis hominibus congruit et optabilis est mansio quieta. Si quis vestrum forte tunc aliter sapiebat, is profecto nec dum mentis oculo totum terreni sensus pulverem absterserat.