CAPUT XXV. De rasura capitum.

Verumtamen sic subornati, caput intactum praeferimus, et rasuram, quam coronam nominamus, nullo ornamento contegimus. Non est enim plenum gaudium nostrum, quia non in re praesentium, sed in spe gaudemus futurorum. Idcirco autem rasi sumus, quia filii sumus Core, id est calvi, scilicet Domini nostri Jesu Christi, qui in Calvariae loco crucifixus est, dictumque est ei, videlicet vero Elisaeo, a stultis et insensatis pueris cum illusione:

“Ascende, calve, ascende, calve (IV Reg. II).”

Rasis ergo capitibus antiquam Nazaraeorum legem immutavimus (Num. VI). Olim namque Nazaraei capillos nutriebant, nos econtra capillos decidimus, quia Nazaraeorum princeps Dominus Christus decalvatus, id est in loco Calvariae, ubi damnatorum capita abscindebantur, crucifixus est. Dalila, id est paupercula et mentis inops synagoga, rasit caput fortissimi Samson, id est solis nostri, et tradidit in manus Philistinorum (Judic. XVI). At ille captus, quasi victus, eos qui se ceperant vicit, pluresque hostium occidit mortuus quam occiderat vivus. Mortuus enim Dominus infernum confregit, mortem vicit, vitam reddidit. Nos, quamvis in supradictis ornatibus de victoria ejus gaudeamus, tamen in rasura capitum decalvationem ejus per compassionem lugemus. Hoc autem humilitatis insigne vocamus coronam, id est victoriam, quia fidelis illa Domini decalvatio, cujus haec rasura signum est, procul dubio victoria est, triumphus est, honor et gloria nostra est.

“Mihi autem absit gloriari,”

ait Vas electionis,

“nisi in cruce Domini nostri Jesu Christi (Galat. VI).”

Sed nondum apparuit haec gloria quid orit, habetque adhuc tristitiae speciem, donec tristitia convertatur in gaudium, et gaudium nostrum plenum sit (Joan. XVI).