PROLOGUS RUPERTI IN EVANGELIUM JOANNIS.

Discipulus quem diligebat Jesus, qui et recubuit in coena super pectus ejus (Joan. XXI), verum eidem dilectori suo testimonium perhibet in Evangelio suo, quod sit Christus Filius Dei, id est, quod non tantum homo, in fine saeculorum natus ex utero Virginis, sed ante omnia saecula, Deus ex Deo Patre generatus sit. Et omnis quidem divina Scriptura, divinius inspirata, testimonium perhibet huic veritati, sed hujus maxime hoc propositum esse, tam causa quam ipse textus operis manifeste defendit. Causa videlicet, quia misso illo in exsilium a Domitiano (qui secundus post Neronem Christianorum persecutor exstitit) irruperant in Ecclesiam haeretici, quasi in destituta Pastore ovilia lupi Marcion, Cerinthus et Ebion, caeterigue Antichristi, qui Christum fuisse negantes ante Mariam, simplicitatem evangelicae fidei, perversa maculavere doctrina. Et inde compulsus ab omnibus pene tunc Asiae episcopis, et indicto omnibus jejunio, Dominum precatus, ac sancti Spiritus gratia inebriatus, hoc Evangelium scripsit, qui omnes haereticorum tenebras, patefacta subito veritatis luce, dispulit. Textus vero operis, quia videlicet, talis omnino est, qualem legitimi postulat ordo testimonii. Nam ascito secum teste alio, non minus idoneo, scilicet, Joanne Baptista, ut sint testes duo. Non enim minus quam in ore duorum testium stabit omne verbum (Deut. XIX). Ascito ergo Joanne, qui venit in testimonium, ut testimonium perhiberet de lumine, dicta, tam illius quam sua, frequenter appellat testimonium, dicens de semetipso in fine omnium: Hic est discipulus, qui testimonium perhibet de his, et scripsit haec, et scimus quia verum est testimonium ejus (Joan. XXI). Testis itaque Filii Dei singularis hic est atque praecipuus qui in publico coeli et terrae auditorio, cum ageretur non tam de terminis aut legibus regni quam de ipsis natalibus regis nostri, testibus aliis defessis, et a clamore contradicentium violenter oppressis, repente in medium prosilivit, et magno vocis evangelicae tonitru, verbique coruscantis fulmine, omne concilium vanitatis cunctamque Ecclesiam malignantium ubique terrarum perterruit ac dissipavit; aperte protestans de illo quod Filius unicus et consubstantialis, ac per hoc, haeres legitimus Patris aeterni sit. Nostrae autem, id est, pupillorum omnium, quos ille haeredes suos testamento aeterno, per suum sanguinem conscripsit, nostrae nimirum spei, quae periclitabatur tantis adversariorum derogationibus, testimonium hoc magnifice suffragatur. Quid enim? quomodo ratum erit testamentum (Hebr. IX), quo coelestem nobis haereditatem legavit, si legitimus ipse possessor coeli non fuit? quomodo autem coelum ejus possessio fuit, si ipse de coelo non venit, sed a Maria initium sumpsit? Opportune ergo nostrae, ut dictum est, spei fidus hic Testis subvenit, dum ingenui testatoris antiqua jura proloquens, non solum coelum, sed et omnia quae sunt, ejus esse, imo omnia per ipsum facta, et sine ipso nihil factum (Joan. I) esse definit. Nobis igitur, qui testantes Filium Dei, Scripturas testamur, et in via testimoniorum ejus delectamur, sicut in omnibus divitiis (Psal. CXVIII), nobis omnibus hoc praecipue testimonium scrutandum, et in toto corde exquirendum est: hoc tota anima concupiscendum, atque super aurum et topazion diligendum est. Nam si evangelici negotiatores sumus, et bonas margaritas quaerimus, ecce una pretiosa margarita inventa est (Matth. XIII). Ubi enim ulla, quae majoris pretii sit, reperiri potest? Hanc animarum verus amator Deus, dilectae Joannis animae, pro monumento dilectionis praecipuae, fixit in pectore. Ut Verbum, quod Maria Virgo sola protulit in carne, ipsum hujus socia virginitas, prae omnibus sanctis, viva mortalibus promeret voce. Danda ergo sunt omnia, ut haec sola margarita comparari queat, omnesque carnalium sordes affectuum, ab oculis cordis abstergendae sunt eis, qui in schola Christi venerabilibus student litteris: ut hanc aliquatenus valeant aquilam prosequi, quam cordis munditia juvit, ut claritatem solis aeterni plus caeteris divinae visionis animalibus, irreverberata possint mentis acie contemplari. Nam de eo, qui per munditiae viam ad veram tendit sapientiam, loquitur Dominus per Isaiam: Iste in excelsis habitabit, munimenta saxorum sublimitas ejus, panis ei datus est, aquae ejus fidelis sunt. Regem in decore suo videbunt oculi ejus, cernent terram de longe (Isa. XXXIII). Imo, quod ad rem evidentius attinet, hic, sicut ad beatum Job, aliis quidem verbis, sed eodem sensu dictum est: Ad praeceptum Domini elevabitur, ut aquila in arduis ponet nidum suum, in petris manet, et in praeruptis silicibus commoratur atque inaccessis rupibus. Inde contemplatur escam, oculi ejus de longe prospiciunt (Job XXXIX). Et quidem, haec omnia Joannes, hujus Verbi ac sempiterni principii contemplator excelsus, magnifice assecutus est. Quia videlicet elevatus est ut aquila, apertos intendens oculos in Divinitatis radios, et in arduis posuit nidum suum, id est, aeterni hujus Evangelii sui munimentum in petris mansit, id est, in soliditate veritatis. Atque inde contemplatus est escam, scilicet illam quam et attingere meruit, hujus Verbi sempiterni gloriam. Attamen, sicut supradictum est: Oculi ejus cernent terram de longe, ita et hic inquit: Oculi ejus de longe prospiciunt. Quia videlicet, sic quoque elevata haec aquila, nec dum per speciem, sed per speculum in aenigmate (I Cor. XIII) videt Deum. Nunc enim, inquit, filii Dei sumus, sed nondum apparuit quid erimus (I Joan. III). Licet autem pulli ejus lambant sanguinem (Job XXXIX), id est, auditores ejus cognito tantum crucifixi Domini cruore satientur, eo quod Divinitatis arcana percipere nequeant; non tamen omnino jure reprehenditur, quod tantae aquilae volatum aliquatenus prospicere conamur. Nam et pulli idcirco in nido suo aluntur, ut post matrem suam quandoque ad eamdem evolent escam. Igitur alta mysteria, quae in hoc splendore Evangelii, velut grandis aquila, pervolavit magnus doctor Augustinus, nos eadem quidem via, sed non omnino eisdem vestigiis subsequi enitemur. Nam ille quidem alta montium pervolat cacumina; nos interdum et circa radices imas occupabimur. Ille praecelsae arboris superiora quaeque poma carpere festinat; nos terrae quoque proximos, quos parvulis reliquit, attingere conabimur evangelicae litterae ramusculos. Ut, quia grandioribus in alta mysteriorum explanatione satisfactum est, nunc parvis, id est, nostri similibus, continuatio quoque litterae subveniat.