CAPUT XXXVI. Quod Deus, vel quomodo solus Deus legitime separat quod ipse conjunxit.

Quid, si separet ipse qui conjunxit? Hoc plane legitimum est, nec enim separatio vel divortium, sed honesta mutatio conjugii, cum causa Dei discedunt ab invicem, ut vacent orationi casti conjuges, amorem spiritus carnali copulae praeferentes. Quod ubi concorditer inter utrumque convenit, per qualemcunque nominem cohortantem, forisque verba facientem ad hoc excitati sint, non homo separat quod Deus conjunxit, imo quod Deus bene in carne conjunxit. Deus idem in spiritu melius conjungit. Et hoc duntaxat tunc rite procedit, si una voluntas idemque propositum in utroque conjuge sit. Nam altero ad sanctum otium, ad vacandum orationi tendente, si alter concedat quidem, recte procedit: sed si alter diversae intentionis sit, nec ejusdem militiae fidem vel militiae illius propositum profiteri velit, profecto non Dei, sed hominis consilium est, et idcirco statim reclamandum est, Quod Deus conjunxit homo non separet. Quod si quis ejusmodi sic dimidiatus, aut mutilatus, tonsuram etiam ecclesiasticam acceperit, et sacri Christi militiae jam cingulo redimitus incesserit, reclamante illa, quae in saeculo relicta est, corporis parte, militare pro suo voto non poterat, sacrorum canonum jure coercitus, ne sua sanctitas fiat compari suae adulterii causa. Adeo valenter dictum est, Quod Deus conjunxit homo non separet. Cui dicto Apostolus consentiens: Alligatus es, inquit, uxori? noli querere solutionem (I Cor. VII), subauditur per hominem. Nam nisi Deus, quo teste legemque ferente alligatus es, te solverit uxoris animum praeparando, ut idem habeat votum, vel propositum castitatis, tu solutionem nullatenus invenire poteris. Hanc legem praeeunte natura, statim et protoplasti sanxit sententia, ait enim: Hoc nunc os ex ossibus meis, et caro de carne mea. Haec vocabitur virago, quia de viro sumpta est. Quamobrem relinquet homo patrem suum et matrem suam, et adhaerebit uxori suae, et erunt duo in carne una.