CAPUT IX. Item, quomodo ex tribus tantum personis praevisum est auxilium sanctae Trinitatis adversus Aman, ne deleret genus Judaeorum, unde oportebat Christum nasci.

Veniam ad illam ejusdem ursi ferocitatem, id est, ejusdem regni Persarum et Medorum crudelitatem ac saevitiam plus quam bestialem, quando sub rege Assuero conatus est diabolus hoc efficere, ut salutis nostrae radix fundibus extirparetur, agente Aman superbissimo, et suggerente regi Assuero, quatenus missis epistolis per omne (quod latissimum erat) regnum ejus, universum Judaeorum genus una die deleretur (Esther. III). Quomodo vel per quantos homines econtra praevidit Trinitas unus Deus, et sollicitus fuit pro gente illa, quae arbor erat unica, unde salutis fructus omni mundo, et vita aeterna Christus erat nasciturus? Tantummodo per istos tres, Esther et Mardochaeum, et ipsum regem Assuerum. Nullatenus ergo dubitaverim illi quoque regi Assuero in ratione ista congruere illud quod uni Cyro, longe antequam nasceretur, prophetica voce, ut supra memoravimus, dictum est:

“Assimilavi te, et non cognovisti me (Isa. XLV).”

Quid enim? nonne illum Deus Pater quodammodo assimilavit sibi in eo maxime, quod cum diceret ei:

“En lignum quod paraverat Aman Mardochaeo, stat in domo Aman, habens altitudinis quinquaginta cubitos (Esther. VII).”

Appendite, inquit, eum in eo, et suspensus est Aman in patibulo, quod paraverat Mardochaeo? Nam ut cognoscas quam vera, quam pulchra sit assimilatio, memento quod dixerit Apostolus de Domino Jesu Christo:

“Et vos, inquit, cum mortui essetis in delictis, et praeputio carnis vestrae, convivificavit Deus cum Christo donans vobis omnia delicta, delens quod adversum vos erat chirographum decreti, quod erat contrarium vobis, et ipsum tulit de medio, affigens illud cruci, exspolians principatus et potestates traduxit confidenter, palam triumphans eos in semetipso (Coloss. II).”

Ergo in rege Assuero Deus Pater, in Mardochaeo autem Deus Dei Filius mirabiliter assimilatus est. Porro, in Esther gratiam Spiritus sancti sive Spiritum consilii, pro tanto negotio assimilatum fuisse quis dubitet? Illa namque mirabili usa consilio hoc effecit, ut regis animus ad gratiam et misericordiam suae proscriptae genti inclinaretur, et ille Aman superbissimus, in quo diabolus homicida ab initio figurabatur, non ubivis, sed in convivio super mensam, crapulatus et ebrius caperetur, et sententia mortis strangularetur, in eodem ipso

“quod Mardochaeo paraverat”

patibulo appensus, nimirum secundum illius dicti mysterium, quod de diabolo ad beatum Job dixerat Dominus:

“An extrahere poteris Leviathan hamo, et fune ligabis linguam ejus?”

(Job. XL.) Quasi enim captus hamo et iste fuit, qui de reginae convivio magnifice gloriatus, ita ut diceret amicis suis, et Zares uxori suae:

“Regina quoque Esther nullum alium vocavit cum rege ad convivium praeter me, apud quam etiam cras cum rege pransurus sum (Esther. V),”

ita prandit, ita pastillos convivii momordit, ut post molles edulii sapores, ferream protinus sententiam mortis exciperet.