|
(III REG. CAP. XVII.) Post haec impietas crevit in Israel, cum super
vitulos Hieroboam additus est Baal. Nam Achab filius Amri duxit uxorem
Jezabel filiam Methabaal regis Sydoniorum, et abiit, et servivit Baal,
et adoravit eum. Tunc surrexit Helias propheta, de habitatoribus Galaad,
et verbo Domini continuit coelum, ut non plueret super terram annos
tres, et menses sex.
|
“Vivit Dominus Deus Israel, inquit, in cujus conspectu sto, si erit
annis his ros et pluvia, nisi juxta oris mei verba. Et factus est sermo
Domini ad eum dicens: Surge, et vade in Sarephtam Sydoniorum, et manebis
ibi: Praecepi enim ibi mulieri viduae, ut pascat te,”
|
|
etc. Evangelica lucerna lucem nobis spiritualis intelligentiae, hoc loco
demonstrat. Cum enim praemisisset Dominus:
|
“Utique dicetis mihi hanc similitudinem: Medice, cura teipsum, quanta
audivimus facta in Capharnaum, fac et hic in patria tua (Luc. IV).”
|
|
Continuo subjunxit:
|
“Amen dico vobis, quia nemo propheta acceptus est in patria sua. In
veritate dico vobis, multae viduae erant in diebus Heliae in Israel,
quando clausum est coelum annis tribus et mensibus sex, cum facta esset
fames magna in omnem terram, et ad nullam illarum missus est Helias,
nisi in Sarephtam Sydoniae ad mulierem viduam (ibid.).”
|
|
Profecto, haec dicens, illud intelligi voluit quod ipse in patria sua
non foret acceptus, et quemadmodum Helias ad viduam Sarephtanam
transmigravit, relicta siccitate in Israel, sic ipse ad Ecclesiam de
gentibus transiturus esset, relicta fame verbi Dei in Israel. Idcirco
sic terribiliter praemisit, dicens:
|
“In veritate dico vobis,”
|
|
quae videlicet dictio magnam sonat comminationem irae imminentis.
Mystice igitur Helias quod interpretatur Deus Dominus, ipse est Dei
Filius coeli et terrae, Deus et Dominus. Achab quod interpretatur frater
patris populus Judaicus est, persecutor et occisor ejusdem Dei, et
Dominus, frater, inquam, patris, id est, cohaeres diaboli patris sui,
quod comprobat iste Helias, iste Deus et Dominus cum dicit:
|
“Vos ex patre diabolo estis (Joan. VIII).”
|
|
Jezabel, quod interpretatur fluxus sanguinis, Synagoga ejusdem populi
est, quae ex quo sic locuta est:
|
“Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII),”
|
|
nunc usque sanguine fluere non desinit. Cujus sub specie in Apocalypsi
dicitur adversus Judaicam et omnem sectam evangelicae fidei contrariam:
|
“Sed habeo adversus te pauca, quia permittis mulierem Jezabel, quae se
dicit propheten, docere et seducere servos meos, fornicari et manducare
de idolothytis (Apoc. II),”
|
|
etc. Quid tandem est, quod Helias coelum claudit, ne pluat, et recedit,
nisi quia Christus ora apostolorum clausit Synagogae peccatrici, et
populo, qui illum rejecit, et relicta illis siccitate, et fame audiendi
sive intelligendi Verbum Dei, recessit.
|
“Recede, inquit, Dominus, et abscondere, corvisque praecepi ut pascant
te.”
|
|
Absconditum a Judaeis Deum Dominum, quem invenire non possunt, quia
velamen malitiae positum est super cor eorum (II Cor. III), corvi in
primis paverunt, quia peccatores humili conscientia corvorum nigredinem
imitantes, cum fide et charitate, primi illum receperunt. Quod
praevidens ipse quodam loco Scribis et Pharisaeis dixit:
|
“Amen dico vobis, quia publicani et meretrices praecedent vos in regnum
Dei (Matth. XXI).”
|
|
Corvi isti primum in torrente Heliam paverunt, quia publicani et
peccatores primum in Judaea Christum et apostolos ejus receperunt.
|
“Post dies autem siccatus est torrens.”
|
|
Quia videlicet in brevi sic fideles, qui erant ex Judaeis, rapinam
bonorum suorum perpessi sunt (Hebr. X), a contribulibus suis, ut omnibus
deficientibus ipsi egerent.
|
“Non enim pluerat super terram.”
|
|
Imo terra illa salutarem veritatis non suscipiebat pluviam.
|
“Factus est igitur sermo Domini ad Heliam, dicens: Surge et vade in
Sarephtam Sydoniorum,”
|
|
etc. Sarephta oppidulum erat Sydoniorum, in via publica situm. Porro
Sydon inutilis venatio interpretatur. Et quid eramus nos gentes, nisi
venatio inutilis, venatio diaboli? Igitur
|
“vade, inquit, in Sarephtam Sydoniorum,”
|
|
id est vade ad gentes, evangeliza per publicum, praedica per mundum
universum.
|
“Ibi manebis, praecepi enim ibi mulieri viduae, ut pascat te.”
|
|
|
“Praecepi, praeceptum posui quod non praeteribit, praeveni, per
praedestinationem gratiae, mulierem viduam,”
|
|
id est, gentilitatem quondam a diabolo viro iniquo male nuptam, nunc
autem illo foras ejecto viduam,
ut credat in te.
cum illa eris usque ad consummationem saeculi.
|
“Surrexit, et abiit in Sarephtam.”
|
|
Surrexit, inquam, et abiit Christus, dicentibus apostolis, in quibus
ipse loquebatur:
|
“Vobis quidem primum oportebat loqui verbum Dei, sed quoniam repulistis
illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad
gentes (Act. XIII).”
|
|
|
“Cumque venisset ad portas civitatis, apparuit ei mulier vidua,
colligens ligna.”
|
|
Ad portam civitatis nunc Christus venit, quando primum gentilitas auditu
patulo verbum Dei suscepit. Tunc apparuit mulier vidua, tunc cito
credens se obtulit, et ante faciem vocantis astitit Ecclesia.
|
“Non, inquit, habeo panem nisi quantum pugillus potest capere farinae in
hydria, et paululum olei in lecytho. En colligo duo ligna, ut ingrediar
et faciam illud mihi et filio meo, ut comedamus et moriamur.”
|
|
Magnae sibi paupertatis vera catholica Ecclesia conscia est. Non
superbit, non extollitur, non sibi dives aut sufficiens videtur, quandiu
vidua est, quandiu peregrinatur. Quidquid interim de verbo Dei, de
scientia Dei consequitur, parum est, velut tantum farinae quantum
pugillus capere potest. Quidquid unctionis habet a Spiritu sancto, quasi
parum olei in lecytho est. Quod enim nunc per speculum in aenigmate
videmus (I Cor. XIII), quantum est ad comparationem perfectionis, quam
exspectamus? Igitur non nisi parum farinae, non nisi parum olei habeo,
inquit.
en meam consolor inopiam amplectens crucis ligna,
|
“ut faciam mihi et filio meo,”
|
|
ut de modico quod habeo sermonem bonum conficiam auditori, nunc primum
ad fidem initiato,
|
“ut comedamus et moriamur,”
|
|
nec enim nos jam comprehendisse arbitramur. Operamur cibum qui non perit
(Joan. VI), operamur quantum possumus panem vitae (ibid.) in sancto
altari duobus lignis excoctum, cruce et passione Christi signatum
accipimus, et damus
|
“ut comedamus et moriamur.”
|
|
Confitemur enim quia indigni hoc facimus, et idcirco dignum est ut
moriamur, si absque misericordia judicemur.
|
“Noli timere, inquit, sed vade, et fac sicut dixisti. Verumtamen mihi
primum fac de ipsa farinula subcinericium panem parvulum, et affer ad
me. Tibi autem et filio tuo facies postea.”
|
|
habens spem vitae,
credens huic promissioni, quia
|
“qui manducaverit ex hoc pane, vivet in aeternum (ibid.). Verumtamen ut
timere non debeas, ut merito spem habeas, ut in aeternum vivas, de ipsa
farinula, de ipsa fide tua, de ipsa traditione evangelica, mihi primum
fac subcinericium panem parvulum.”
|
|
Humilia in jejunio animam tuam, et offer dignum sacrificium
poenitentiae, et tunc demum
|
“tibi, et filio tuo facies,”
|
|
id est, digne offeres, digne percipies.
|
“Haec autem dicit Dominus Deus Israel: Hydria farinae, nec lecythus olei
imminuetur, usque ad diem in qua daturus est Dominus pluviam super
faciem terrae.”
|
|
ait, sed vitae effectum habebit,
|
“usquequo det pluviam super faciem terrae,”
|
|
usquequo veniat plenitudo refectionis aeternae. Ubi dicit haec Dominus
Deus Israel? In Evangelio suo, in Apostolo suo:
|
“Quotiescunque enim panem hunc manducabitis, et calicem bibetis, ait
Apostolus, mortem Domini annuntiabitis donec veniat (I Cor. II).”
|
|
|
|