CAPUT 13

“Et omnes aves saturatae sunt carnibus eorum.”

Aves jam dictae, sancti tunc temporis apostoli fuerunt. Veraciter omnes illi vel successores eorum

“saturati sunt carnibus illorum,”

sed non eodem modo quo voluerunt. Paucos enim admodum ex ipsis, converterunt, et hoc nimis egre tulerunt. Unde et in psalmo prophetico sic scriptum est:

“Convertentur ad vesperam, et famem patientur ut canes, et circuibunt civitatem. Ipsi dispergentur ad manducandum, si vero non fuerint saturati, et murmurabunt (Psal. LVIII).”

Alio modo saturati sunt, eo videlicet de quo item in psalmo dictum est:

“Laetabitur justus, cum viderit vindictam, manus suas lavabit in sanguine peccatoris (Psal. LVII).”

Et quidem laetitia quaedam competit in hujusmodi, pro gloria justitiae justi judicii Dei. Sed eadem laetitia rationabili amaritudine permista est, exempli gratia, cum unus illorum dicit:

“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente conscientia mea in Spiritu sancto, quoniam tristitia mihi magna est, et continuus dolor cordi meo, pro fratribus meis, qui sunt cognati mei secundum carnem, qui sunt Israelitae (Rom. IX).”

Postquam praelium illud commissum est, in quo is qui sedebat in equo, tanto superior, et hi qui contra illum pugnaverunt, tanto inferiores effecti sunt, quid deinde actum sit, sequens sermo mystice praescribit hoc modo.