CAPUT 2

Julianus jam dictus, in initio imperii sui quidem parcens Christianis, clementior visus est: sciebat namque quod priores persecutiones nihil profuissent ad augmentum paganitatis, imo magis inde crevissent Christiani, et pro vero dogmate moriendo facti fuissent gloriosi. Fuerat namque domesticus hostis, utpote Christianus fictus, quippe qui metuens Constantium, quia genere proximos tyrannidis formidine perimebat, tonsus quoque monachicam simulaverat vitam, et lector sociatus choro, divinos codices in ecclesia populo audiente legerat. Sciens ergo et invidiam habens Christianorum gloriae a tormentis abstinuit, judicans esse necessarium ut sermone potius et admonitione ad paganitatem colendam populo suaderet, etiam credens hinc se monstrare clementem. Sic enim putabat potius roborari paganitatem, si se patientem ac mitem Christiano populo demonstrasset; verum sub hac simulatione philosophicae mansuetudinis, cujus laudem nimis ambiebat, non diu se crudelitas impii potuit continere. Auferebat enim subinde pecunias, et ornamenta sacra, templaque sub Constantino et Constantio fundata destruebantur, dataeque ad aedificia pecuniae rursus exigebantur. Hac occasione sacerdotes, et clerici et populus Christianus crudeliter vexabantur. Omnes namque possessiones, atque pecunias ecclesiarum, cum verberibus exquirens ad medium jubebat afferri. Deinde scribens quoque ad templorum pontifices et provinciarum praesides manifestabat, et erga paganitatem quantum studium, et erga Christianitatem quantum haberet odium. Unde et libertatem gentiles suae vesaniae nacti, vindictam exigebant a Christianis, querelam habentes adversus eos propter idolorum et templorum injurias, quae destructa erant temporibus Constantii et Constantini. Itaque innumera in omni terra et mari ab impiis contra pios illo tempore sunt commissa, cum aperte Deo odibilis imperator contra pietatem leges poneret favore suffultus pontificum atque praesidum, maximeque Juliani avunculi sui in paganitate devoti et Christianos nimis odientis.