CAPUT 2

CAP. VI.

“Post abiit Jesus trans mare Galilaeae, quod est Tiberiadis, et sequebatur eum multitudo maxima, quia videbant signa quae faciebat super his qui infirmabantur.”

Non praepositive, post haec abiit, sed absoluto adverbio,

“post abiit,”

legendum. Non enim ab Jerosolymis, ubi facta vel dicta fuerant ea, quae supra memorata sunt, abiit Dominus Jesus trans mare Galilaeae, ut faceret vel diceret ea quae praesenti continentur lectione. Nam et quando post abierit illuc et hic Evangelista patenter innuit, dicendo:

“Erat autem proximum Pascha, dies festus Judaeorum,”

videlicet circa finem anni praelibati, et unde quo vel cur abierit et ista fecerit, evangelista Matthaeus evidenter aperit. Videlicet unde nisi de patria sua, Nazareth, ubi

“non fecit virtutes multas propter incredulitatem illorum (Matth. XIII).”

Cur autem inde abiit, nisi quia scandalizabantur in eo? Dicebant enim:

“Nonne hic est fabri filius? nonne mater ejus dicitur Maria, et fratres ejus Jacobus et Joseph, et Simeon, et Judas? et sorores ejus; nonne omnes apud nos sunt? Unde ergo huic ista omnia?”

(ibid.) Herodes quoque tetrarcha fama ejus audita:

“Hic est, inquit, Joannes Baptista, ipse surrexit a mortuis, et ideo virtutes operantur in eo (Matth. XIV).”

Propter haec a patria sua discedens, qualem in locum

“abiit trans mare Galilaeae?”

In locum, inquit, desertum seorsum. In his omnibus mysteria continentur, nunc interim litteram prosequamur.

“Abiit, inquit, trans mare Galilaeae, quod est Tiberiadis.”

Primo dicendum juxta historiam, quia mare Galilaeae, quod multis pro diversitate circumjacentium regionum vocabulis distinguitur, illis tantum in locis mare Tiberiadis vocatur, ubi Tiberiadem civitatem, aquis, ut aiunt, calidis salubrem ab occidente praemonstrat. Siquidem interfluente Jordane, duo de viginti passuum millibus in longum, et quinque extenditur in latum. Solum hoc miraculum de omnibus, quae ab aliis dicta sunt, ab hoc Evangelista iteratum est. Quare? Videlicet, ut secundum auctoris intentionem et opus pariter et causas operis perscriberet. Nam cum haec visibilia faceret Dominus invisibilium instantia rerum miro modo, ut ait ipse, coarctabatur usque dum perficerentur, et quemadmodum ex abundantia cordis os cujusque nostrum loquitur, sic ipse secundum divinae majestatis suae opera, quae intus meditabatur, foris miranda operabatur. Denique cum cibus suus esset, facere voluntatem ejus qui miserat illum (Luc XII; Matth. XII; Joan. V), et perficere opus ejus, nunquid oblivisci aliquando poterat eumdem cibum suum, quin semper dictis et factis ruminaret illum? At nunc prope erat; prope, inquam, id est, post annum futurum erat, ut secundum praedictam voluntatem Patris, mare Galilaeae, id est, amaritudinem iniret transmigrationis suae, videlicet transeundo ex hoc mundo ad Patrem per amaram passionis et mortis tribulationem (Joan. XIII), ac deinde sequentes se per fidem turbas populorum secundum animas refecturus erat sanctarum cibariis Scripturarum simulque secundum corpus et animam, ut utrumque vitam haberet, daturus in escam necessarium corporis et sanguinis sui sacramentum. Hoc manifeste praesenti facto prophetavit, manifestiusque scilicet sequenti sermone confirmavit. Unde constat homines istos tanto miraculo refectos, non a semetipsis, sed nutu divino dixisse:

“Quia hic est vere propheta, qui venturus est in mundum,”

ipsumque Evangelistam hoc ipsum intendere, cum praemittit, dicens:

“Erat autem proximum Pascha, dies festus Judaeorum,”

quia videlicet in Paschali solemnitate transeundo, ut jam dictum est, ex hoc mundo ad Patrem relicturus erat nobis sequentibus se, in escam et potum, ut praedictum est, corpus et sanguinem suum. Bene ergo miraculum hoc, cum ab aliis dictum esset, ab hoc evangelista iteratum est, ut causas ejus per subsequentia Domini verba plenius exponeret. Sed jam ad mysteria veniendum est.

“Abiit, inquit, trans mare Galilaeae ”

quod est Tiberiadis. Ecce palam est quia abiit, quia reliquit domum suam, dimisit haereditatem suam. Reliquit, inquam, domesticos suae carnis, falsos et semetipsos fallentes discipulos Moysi, quibus supra dixerit:

“Quod si litteris ejus non creditis, quomodo verbis meis credetis?”

et longe abiit quo voluit, ad suscitandos mortuos quos voluit, ad dandam vitam omnibus a quibus aeque ut Patrem honorificandum se novit (Joan. V).

“Abiit autem trans mare Galilaeae,”

id est, transmigravit amara via et difficili navigatione, scilicet portatus ligno crucis, qua tamen et triumphavit omnes fructus suae passionis, quod videlicet mare est Tiberiadis. Quia quod omnibus notam est, passus est sub Pontio Pilato praeside Tiberii Caesaris, nobisque magnae gentium multitudini, ejusdem crucis navigium, ad sequenda vestigia sua dereliquit. Quicunque enim illum sequimur in morte ejus baptizamur, consepulti cum illo per baptismum in mortem (Rom. VI), ut quomodo surrexit ipse a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus. Quare autem nos tantae multitudinis populus illum sequimur?

“Quia videbant, inquit, signa quae faciebat super his qui infirmabantur.”

Quis ex nobis omnibus qui illum sequimur, non infirmabatur? Quis non in originali peccato Adae, sine dubio additis et suis actualibus peccatis moriebatur? Nam et si propter peccatum originale aeque omnes, sive Judaei, sive Gentiles moriebamur, etenim de Judaeis quoque fuit

“fuimus, inquit Apostolus, filii irae sicut et caeteri (Ephes. II),”

etsi, inquam, omnes infirmabantur homines, nos maxime infirmi eramus, cum spem non habentes longe essemus a Deo. Unde et de nobis recte dictum est:

“Multiplicatae sunt infirmitates eorum, postea acceleraverunt (Psal. XV).”

Illa utique non curiositati, sed saluti nostrae data signa, signa misericordiae et gratiae vidimus; quia ubi abundavit peccatum superabundavit gratia (Rom. V); nos idololatrae, quorum multiplicia fuerunt peccata, multipliciora per Spiritum sanctum ejus accepimus gratiarum dona, ut sanati expediti curreremus, et currentes non lassaremur, laborantes non deficeremus. Equidem sunt plerique qui religionem Christianam non idcirco sequuntur, viderunt videlicet quia hujusmodi signa, quibus infirmae animae curantur, magisque illecti sunt temporalibus commodis, quae cum sint officiales sacramentorum Christi, de altario consequuntur, quam delectati spiritualium pietate donorum, quibus, ut jam dictum est, infirmae animae sanantur, fuerunt et in illa multitudine magna quam plurimi, qui Dominum non revera sequebantur, propter signa quae faciebat super his qui infirmabantur, nec tam delectabantur pia congratulatione quam trahebantur Judaico more ad ea capienda, quae postmodum ab ipso Domino murmurantes quaesierunt, vel quaerentes murmuraverunt. Quod ipse illis paulo post exprobrans:

“Venitis, inquit, ad me, non quia vidistis signa, sed quia manducastis ex panibus et saturati estis.”

Attamen qualibet diversa mente, magna tunc secuta est, magna nunc sequitur multitudo Dominum Jesum.