|
CHRIST. Ego Scripturis sanctis nusquam refragari cupio, et rursus sine
auctoritate illarum nec tuam nec alterius cujusquam sententiam audire
patior, praesertim in tanto tamque arduo cognoscendae veritatis negotio.
Dic ergo cum auctoritate Scripturae, quando vel ipse pater Abraham, vel
alius quis sanctorum antiquorum, paradisum sive regnum Dei introierit.
Nam de Abraham patre optimo atque sanctissimo, hoc tantum legimus in
fine ejus, quia deficiens mortuus est in senectute bona, provectaeque
aetatis, et plenus dierum, congregatusque est ad populum suum, et
sepelierunt eum Isaac et Ismael filii sui (Gen. XXV). Quod si congregari
ad populum suum idem esse velis quod introire in regnum Dei, sive in
paradisum, repugnat valde quod pater Jacob deflens filium Joseph, quem
putabat esse mortuum, et consolantes filios suos audire nolens:
Descendam, inquit, ad filium meum lugens in infernum (Gen. XXXVII).
Item: Si quid adversi filio meo Benjamin, ait, acciderit in terra ad
quam pergitis, deducetis canos meos cum dolore ad inferos (Gen. XLII).
Non igitur ego, sed Scripturae auctoritas tibi refragatur, ne dicas aut
aestimare velis quod locus, ubi congregatus est Abraham ad populum suum,
jam fuerit coelum sive paradisus, sed et in toto processu vitae ipsius
Abraham nusquam invenis quod aliud quid promiserit ei Deus, nisi semen
in quo benediceretur, id est salvaretur mundus et terram Chanaam, ubi
tandiu habitare oportuit filios Abrahae, donec eadem promissio
impleretur.
JUD. Ergone Abraham, et caeteri patres sancti descendebant in infernum,
et hoc erat eos congregari ad populum suum?
|
|