|
D. Quia igitur in qua perfectione, in qua institutione omnis Ecclesia
sub omnibus apostolis primo institueretur te satis probasse videtur,
superest ut etiam dicas qua de causa, quid impedimenti pateretur quod in
hac perfectione minime perseverare sineretur, vel in quibus ab hac
perfectione exorbitasse, vel in quibus in semel incoepta perfectione
perseverasse comprobaretur.
M. Licet hoc meis verbis cito possem facere, malo tamen nulli
contradicendam auctoritatem adducere. In XXIV enim sanctissimorum Patrum
collationibus et totius apostolicae perfectionis institutorum, qui in
terris positi omnium sapientium judicio probantur, non tantum
apostolicam, sed etiam vitam duxisse angelicam, ita de his omnibus luce
clarius constat expositum.
|
“Itaque, inquit praedictus Collationum liber, coenobitarum, id est
perfectissimorum monachorum, disciplina a tempore praedicationis
apostolicae sumpsit exordium. Nam talis Jerosolymis illa omnis
credentium multitudo, quae in Actibus apostolorum describitur.
Multitudinis autem credentium erat cor unum et anima una (Act. IV, 32),
et caetera quae in Actibus apostolorum sunt inde subjecta.”
|
|
Talis, inquit, erat tunc omnis Ecclesia, quales nunc perpaucos in
coenobiis invenire difficile est. Sed cum apostolorum excessu tepescere
coepisset credentium multitudo, ea vel maxime quae ad fidem Christi de
alienis ac diversis gentibus confluebat, a quibus apostoli pro ipsis
fidei rudimentis et inveterata gentilitatis consuetudine nihil amplius
expetebant, nisi ut ab immolatitiis idolorum, et fornicatione et
suffocatis et sanguine temperarent; atque ista libertas, quae gentibus,
propter infirmitatem primae credulitatis, indulta est, etiam illius
Ecclesiae perfectionem, quae Jerosolymis consistebat, paulatim
contaminare coepisset, et crescente quotidie vel indigenarum numero vel
advenarum, primae illius fidei refrigesceret fervor, non solum hi qui ad
fidem Christi confluxerant, verum etiam illi qui erant Ecclesiae
principes, ab illa districtione laxati sunt. Nonnulli enim, existimantes
id quod videbant gentibus pro infirmitate concessum sibi etiam licitum,
nihil se detrimenti perpeti crediderunt, si cum substantiis ac
facultatibus suis fidem Christi confessionemque sequerentur. Hi autem,
quibus apostolicus inerat fervor, memores illius pristinae perfectionis,
descendentes a civitatibus suis illorumque consortio qui sibi et
Ecclesiae Dei remissioris vitae negligentiam licitam esse credebant, in
locis suburbanis ac secretioribus commanere, et ea, quae ab apostolis
per universum corpus Ecclesiae generaliter meminerant instituta,
privatim et peculiariter exercere coeperunt, atque ita coaluit ista quam
diximus discipulorum qui se ab illorum contagio sequestraverant
disciplina. Qui paulatim, tempore procedente, segregati a credentium
turbis ab eo quod conjugiis abstinerent, et a parentum se consortio
mundique ipsius conversatione secernerent, monachi seu monaziantes a
singularis ac solitariae vitae districtione nominati sunt.
|
|