CAPUT VIII. De eo quod dictum est:

“Et sedet a dextris Dei.”

Haec itaque sollicitudo nobis gaudium praesens imperfectum reddit, cujus summam solus in Evangelio Marcus perscribit. Nam cum dixisset: Et Dominus quidem Jesus postquam locutus est eis ascendit in coelum (Marc. XVI), addidit hoc: Et sedet a dextris Dei (ibid.). Summa quippe gaudii nostri est, quod vera carnis nostrae natura in illo hominis Filio nos praecedens, consedet a dextris Dei, quem venientem juxta Danielem in nubibus coeli, hodie venerandus ille Antiquus dierum cum millibus millium sibi ministrantium, et decies millies centenis millibus sibi assistentium, in illo throno suo flammeo suscepit (Dan. VII), dignam cano capite suo sententiam elocutus, juxta Patrem ipsius, secundum carnem David:

“Sede a dextris meis (Psal. CIX),”

etc. Quod non sic accipiendum est, ut Humaniformii putant, quod Deus ita ut nos hinc dexteram atque inde habeat sinistram, et humana forma circumscriptus sit, aut hoc ipsum quod Deus sedere dicitur, flexis poplitibus fieri putandum est, nec illud incidamus sacrilegium, inquit Augustinus, in quo exsecratur Apostolus eos

“qui commutaverunt gloriam incorruptibilis Dei in similitudinem corruptibilis hominis (Rom. I).”

Tale enim simulacrum Deo nefas est Christiano in templo collocare, multo magis in corde nefarium, ubi vere Dei templum est. Sedere ergo quod dicitur Deus, non membrorum positionem, seu judiciariam significat potestatem. Et 115 quod ait Christo Domino:

“Sede a dextris meis,”

id est in mei aequalitate, quod idem est ac si dixisset. Conregna mecum. Et hoc secundum humanam naturam illi dictum est, quia secundum illam datum est ei regnum et honor, et omnes populi, tribus et linguae ipsi servient (Dan. VII), unde in communione canimus: Psallite Domino qui ascendit super coelos coelorum ad orientem (Psal. LXVII). Humana quippe Christi natura, dignitate virtutum omnium et sanctitatis, omnem spiritualem excessit creaturam in tantum ut ascenderet usque ad orientem, id est usque ad Filium sibi personaliter unitum, quia praeter Deum nihil transcendendo dimisit. Ubi notandum quia non dixit ad ortum vel oriturum, sed ad orientem. Illa enim ineffabilis genitura, non secundum praeteritum et futurum consideratur, sed sempiterno praesenti Filius Patre generatur. Verumtamen hoc localiter quoque accipiendum est, quia ascendit super firmamentum coeli, et hoc versus orientalem plagam. Nam quod dictum est, usque ad orientem, id est, usque ad Filium sibi personaliter unitum, non utique secundum locum, sed secundum humanae naturae immutationem dictum est, qua immutatione et nos juxta Apostolum pro modo nostro immutabimur (I Cor. XV). Nec vero sic immutata est, ut in illam orientis substantiam vera carnis substantia transiret, sed accessit gloria, non decessit nutura: absorpta est passibilitas, successit impassibilitas, periit mortalis, acquisita est carni verbi coaeternitas. Sic in similitudinem lapidis aquae durantur. Crystallum namque similitudo lapidis est, non suapte natura lapis, quia durata gelu aquae substantia, sicut aiunt physici, speciem hanc efficit. Quod ad praedictam immutationem carnis apta similitudine referri Gregorius perhibet in Ezechielem , dum dicit:

“Corpus Redemptoris nostri, quia usque ad mortem passioni subjacuit, aquae simile juxta aliquid fuit, quia nascendo, crescendo, lassescendo, esuriendo, sitiendo, moriendo usque ad passionem suam per momenta temporum decucurrit. Sed quia per resurrectionis suae gloriam ex ipsa corruptione in incorruptionis virtutem convaluit, quia crystalli more ex aqua duruit, ut in illo et haec eadem natura, et ipsa jam quae fuerat, corruptionis immutabilitas non esset. Aqua ergo in crystallum versa est, quando incorruptionis ejus infirmitas per resurrectionem suam ad incorruptionis est firmitatem solidata.”

Et notandum, quia cum species crystalli perpulchra sit, dicitur in hac significatione, quasi aspectus crystalli horribilis, quia Redemptor noster unus idemque serenus justis, injustis autem, ut supradictum est, apparebit terribilis. Igitur sicut aqua, non pereunte substantia vel substantiae quantitate, sed solum qualitate, quae fluxa fuerat, in soliditatem transeunte, in similitudinem lapidis duratur, sic Dominicus homo, cui psallimus, non pereunte substantia membrorum, quae servato numero vel quantitate, ascendit primum, quoniam resurrexit, ascendit, inquam, in localiter ad orientis, id est divinitatis, de qua supradictum est, conformitatem atque coaeternitatem, sola penitus absorpta quasi fluxa qualitate, secundum quam timuit, potuitque taedere et pavere, et dixit:

“Tristis est anima mea usque ad mortem (Matth. XXVI; Marc. XIV),”

et caetera talia; secundo autem ascendit et localiter hac die, videntibus apostolis, super firmamentum coeli, ut supradictum est, ad orientem, id est, ad orientalem plagam. Ubi autem et quomodo sit Dominicum corpus in coelo, curiosissimum et supervacaneum est quaerere, inquit Augustinus in libro de fide catholica. Tantummodo in coelo esse credendum est. Non enim est fragilitatis nostrae, coelorum secreta discutere.