CAPUT XXIX. Quod mulier vitio laborans fluentis menstrui, a sanctae communionis prohiberi non debeat ingressu.

Hoc tamen de menstruis floribus secundum litteram praetereundum non est, quia jam in Evangelio Christi mulier ejusmodi passionem sustinens, Deo immunda non est (Matth. IX). Nam viro quidem immutanda sit, scilicet,

“ut vir qui cum ea coierit, tempore sanguinis menstrualis, immundus sit.”

Et hac lege prohibeatur cum ea coire vir, in quo certe multum conceptibus lex sacra prospicit. Dicuntur enim concepti foetus vitium seminis trahere, ita ut leprosi et elephantiaci ex hac conceptione nascantur, et foeda in utroque sexu corpora pravitate vel enormitate membrorum, sanies corrupta degeneret. Caeterum Deo cur pro hac passione immunda sit? Etenim ecclesiastica recte censet auctoritas, quia mulier dum consuetudinem menstruam patitur, prohiberi ecclesiam ingredi non debet, quia ei naturae superfluitas in culpam non valet reputari, et per hoc quod invita patitur, justum non est ut ingressu Ecclesiae privetur. Novimus namque quod mulier quae fluxum sanguinis patiebatur, post tergum Domini humiliter veniens, vestimenti ejus fimbriam tetigit, atque ab ea statim infirmitas sua recessit (Marc. V). Si autem in fluxu sanguinis posita laudabiliter potuit Domini vestimentum tangere, cur quae menstruam sanguinis superfluitatem patitur, ei non licet Domini ecclesiam intrare? Sed dicis: Illam infirmitas compulit, has vero, de quibus loquimur, constringit consuetudo. Si igitur bene praesumpsit quae vestimentum Domini in languore posita tetigit, quod uni personae infirmanti conceditur, cur non concedatur cunctis mulieribus quae naturae suae vitio infirmantur? Sanctae autem communionis mysterium in iisdem diebus percipere non debet prohiberi. Si autem ex veneratione magna percipere non praesumit, laudanda est; sed si perceperit, non judicanda.