|
D. Bene multum; nam sicut singularum partium professiones partim
rationis veritate, partim Evangelii auctoritate videntur roborari,
sequitur eos eadem rationis veritate et Evangelii auctoritate refutari
debere vel approbari.
M. Ut sicut Golias proprio gladio gloriantes videantur cadere, vel sicut
David in funda et lapide humiles probantur se defendere.
D. Bene concinnamus; nam et auctoritatem veritatis videor mihi
recordari, qua possim a mea illa desperatione relevari: Ubicunque enim
duo vel tres congregati fuerint in nomine meo, in medio eorum sum, dicit
Dominus Jesus Christus (Matth. XVIII, 20). Christus autem dicit: Ego sum
veritas (Joan. XIV, 6). Si ergo Christus in medio congregatorum ipsius
non dubitatur residere, in medio nostrum veritatem nos absque dubio
testamur habere.
M. Quid igitur dubitamus ipsam interrogare, si seipsam in medio nostrum
dignatur collocare.
D. O misera, misera anima, quae tanta privatur gloria, per quam Pater
fecit et saecula, quae, cum sit splendor et figura Patris ejus,
portansque omnia verbo virtutis suae (Hebr. I, 3), et sermo omni gladio
ancipiti acutior, pertingens usque ad divisionem animae (Hebr. IV, 12),
attingens a fine usque ad finem fortiter et disponens omnia suaviter
(Sap. VIII, 1), in carcere, in medio miserorum hujus exsilii
collocatorum dignatur residere, quae in coelo omnibus angelorum choris
probatur praesidere.
M. Singularum partium objectionibus respondere videtur ordo rationis
exigere, ut prius gloriantium atque superbientium prave dicta, quasi
vetusta aedificia, destruantur, et postmodum humilium, et non in se sed
in Deo spem suam ponentium, quasi super novum aedificium dicta
construantur.
|
|