CAPUT IX. Quanta cum humilitate Coloniam venerit, et quanao consecratus fuerit.

Et quidem Beneventi pontificalis ei honor datus est VII Idus Junii. Et exinde Romam profectus, pallium ab apostolicae sedis praesule accepit, sed civitatem Coloniam ingressus est, et in sede sua sedit die, quae apud Christianos non incognita est, scilicet in vigilia Natalis Domini. Quo cum accederet jamque in vicino adesset, dignum memoria est qualiter apostolicae doctrinae recordatus est, qua dicitur: Obsecro autem vos ego vinctus in Domino, ut digne ambuletis vocatione qua vocati estis cum omni humilitate et mansuetudine (Ephes. IV). Nam vere humilis et mansuetus, pallio missionis apostolicae praemisso, ipse indutus linea, discalceatusque lento pede secutus est, cum frigus hiemale pro tempore calceatis quoque permolestum esset. Attendebat etiam vocationem suam quod non ad regna gentium, sed ad ministerium vocaretur sanctorum Christi discipulorum. Et quamvis ad insignem jam veniret suam civitatem Coloniam, tali schemate confitebatur cum beatis patriarchis, quorum Apostolus meminit, quod peregrinus et hospes esset super terram, patriam se quaerere significans meliorem (Hebr. XI), id est coelestem, et eam quam paravit illis Deus, civitatem. Venit itaque duce Spiritu sancto, spiritu humilitatis, cum animo contrito, non tamen absque sancto et spirituali gaudio, et sicut superius jam praelibatum est, ipsa nocte gaudii nostri; scilicet natalis Domini, consecratus est inter missarum solemnia, quae ex more celebrabrantur paulo ante vel circa ortum diei. Venerant quippe ad hoc ipsum cum eo plures episcopi. Jam vero in illa consecratione ejus quis divinam ordinationem non miretur? Quis non veneretur hic altitudinem consilii divini, quo ita fieri complacuit? Denique totum illud officium matutinum sanctis pastoribus ovium Christi Spiritus sanctus composuit, quorum nimirum mysticum exemplar pastores illi fuerunt, qui nocte illa vigilantes et custodientes vigilias noctis supra gregem suum, circumfulgente se claritate Dei, nuntium bonum, gaudium magnum nati Salvatoris, quod a sanctis angelis primi audierant, videre meruerunt, sicut sanctum ejusdem missae narrat Evangelium (Luc. II).

Cunctae nimirum ejusdem officii partes, pastorum Ecclesiae voces sunt, quales rationabilibus curae suae ovibus personare debent, natum de virgine pro salute mundi salvatorem. Plane nisi legentium vitandum esset fastidium, promptum erat exponere partes singulas secundum ejusmodi sensum. Unum tamen est quod jure non praetereundum sit, videlicet propheticum capitulum, quod in eodem officio lectionem apostolicam ex more procedit: maxime quia hujus sancti pastoris personae locus ille miro modo sese accommodavit. Denique dum in consecrando illum episcopi duo codicem Evangeliorum super caput cervicemque ejus tenerent, revoluto mox eodem codice versiculus iste primus occurrit. Spiritus Domini superne: propter quod unxit me ad evangelizandum pauperibus misit me (Isa. LXI). Propheticum namque hoc Isaiae capitulum evangelicis litteris hoc modo insertum est: Et regressus est Jesus, inquit Lucas, in virtute Spiritus in Galilaeam, et venit Nazareth, ubi erat nutritus, et intravit secundum consuetudinem suam die Sabbati in synagogam, et surrexit legere. Et traditus est ei liber Isaiae prophetae. Et ut revolvit librum, invenit locum in quo scriptum erat:

“Spiritus Domini super me, propter quod unxit me. Evangelizare pauperibus misit me, praedicare captivis remissionem, praedicare annum Domini acceptum et diem retributionis.”

Et cum plicuisset librum, reddidit eum ministro, et sedit. Et omnium in synagoga oculi erant intendentes in eum. Caepit autem dicere eis: Quia hodie impleta est haec Scriptura in auribus vestris (Luc. IV). Constat ergo quia persona Christi est, quae haec in propheta suo de semetipso loquitur. At ille nimirum non solum unctus, sed unctus est prae omnibus, sicut alia Scriptura dicit: Unxit te Deus Deus tuus, oleo laetitiae prae consortibus tuis (Psal. XLIV), omnes namque sancti, omnes quicunque illius speciosi et gratiosi regis participes sive consortes sunt, eodem spiritu, eodem oleo laetitiae uncti sunt. Quippe qui nec sancti absque unctione hac ullo modo esse possunt. Cum itaque universos ejus participes unctos esse constet eodem Spiritu Domini, de quo illi princeps et potentissimus dicit: Spiritus Domini super me, etc. contestans et dicens: Quia hodie Scriptura haec completa est in auribus vestris, sine dubio praesules Ecclesiarum, quorum est pauperibus evangelizare, et praedicare captivis remissionem, et ad hoc sacro chrismate uncti sunt, ipsi singuli scire debent, et de semetipsis post Christum dicere possunt: Spiritus Domini super me, propter quod unxit me, etc. Igitur dum in hujus beati pontificis unctione, aperto super caput ejus evangelico volumine, primam Scriptura sancta vocem hanc edidit, revera jure omnes, qui aderant, venerabiliter pro vero divinitatis oraculo sententiam arripuerunt, credendo quia Dominus hunc misit, non dubitando, quia hunc Spiritus Domini unxit. Cum hac lectione prophetica, sicut est ordo ejusdem officii matutini, consonantibus atque alternantibus choris, concrepabant divinae voces sacra praeconia lucis, et decoris, quem princeps pastorum, Deus et Dominus noster induit, qui nocte illa illuxit nobis: de quibus non est modo explanatio continuanda, ne, sicut jam dictum est, prolixitas fastidium pariat. Hoc tantum indubitanter dixerim, quia quaedam signa erant haec persistentis in tenore suo propositi Dei; qui, et dum nasceretur hic beatus, splendorem lucis pro signo mirabiliter edidit, et dum consecratur, sic eamdem consecrationem disposuit, ut solemnia circa illum audirentur praeconia veri luminis, cujus nuntii debeant esse pastores cuncti animarum, secundum exemplum pastorum illorum, quos nocte illa claritas Dei circumfulsit.