|
Tumensque Jacob cum jurgio ait: Quam ob culpam meam et ob quod peccatum
meum sic exarsisti post me, et scrutatus es omnem supellectilem meam?
Mira hic proprietate dictum est: Tumensque Jacob cum jurgio. Tumor
namque vel jurgium servilis motus est, neque hoc quisquam de liberi vel
ingenui hominis ira recte dixerit, aut proprie. At vero Jacob in hac
utique causa liber non erat. Quamvis enim nesciret, penes ipsum tamen
causa servilis, id est, culpa furtumque erat, et nunc tanquam omnino
munda esset supellex, quia ille nihil invenerat, fortiter litem in
judicio proponit, et cum jurgio dicit: Quid invenisti de cuncta
substantia domus tuae? Pone hic coram fratribus meis et fratribus tuis,
et judicent inter me et te. Quam enim tumida et jurgiosa ironia est, qua
protinus subjungit: Idcirco viginti annos fui tecum, oves tuae et caprae
steriles non fuerunt. Idcirco, inquit, ut tu exardesceres post me, et
scrutareris omnem supellectilem meam, quae magna indignitas est.
Idcirco, inquam, id est, hujus vicissitudinis spe, viginti annis fui
tecum, tanta fide, tanta veritate, cum Domini benedictione, quae mecum,
ut tu quoque confessus es, ad te ingressa est, quanta ex his quae jam
dico comprobari potest. Oves tuae et caprae steriles non fuerunt,
subauditur, nec ego subtractis fetibus steriles annos fuisse causatus
sum. Arietes gregis tui non comedi. Quod videlicet facere solent
mercenarii, et qui pastores non sunt: quique non greges, sed semetipsos
pascunt. Nec captum a bestia ostendi tibi. Videlicet in excusationem
mei, ut non cogerer numerum reddere tibi. Ego damnum omne reddebam,
quidquid furto peribat, a me exigebas. Quanquam esset excusabilis causa.
Diu noctuque aestu urebar et gelu. Utpote in terra ubi secundum naturam
coeli gravis aestus per diem, grave nihilominus gelu per noctem. Haec et
caetera fidelitatis opera commemorans, tandem fortissimum justitiae suae
invehit argumentum. Praemisso namque: Afflictionem meam, et laborem
manuum mearum respexit Deus, protinus adjungit: Et arguit te heri.
Certum namque est praeconium justitiae, Deum testem aut defensorem
habere; proinde de Laban continuo victoriae palmam justo concedens aliud
ingreditur. Filiae meae, inquit, et filii et greges tui, et omnia quae
cernis mea sunt; quid possum facere filiis et nepotibus meis? Veni ergo,
ut ineamus foedus.
|
|