|
Sed quantula confirmatio fuit comparatione majoris? Major enim multitudo
confirmatio successit. Quaenam illa exstitit? Excidium miserae
civitatis, eversio atque incendium templi augustissimi, tantum tamque
ruinosum civitatis et templi excidium, ut non remaneret lapis super
lapidem qui non destrueretur (Luc. XXI), tanta universae patriae clades,
totiusque gentis caedes, ut caderent in ore gladii, et captivi
ducerentur in omnes gentes. Legat qui vult miserabilem illius excidii
tragoediam a Josepho conscriptam, et scire poterit non alio nisi Deo
auctore Judaicae gloriae cecidisse superbiam, ob confirmandam atque
fulciendam evangelicae humilitatis gratiam. Nam si civitas illa in
gloria pristina perstitisset, si gens illa in templo suo consuetis
hostiis insistere permissa fuisset, quanto putas scandalo credentibus in
Christo exstitisset? Igitur sicut veraciter dictum est: Illi autem
profecti praedicaverunt ubique Domino cooperante et sermonem
confirmante, sequentibus signis (Marc. XVI), sic et nos parva mutatione
de vicina re vel rei ejusdem maxima parte indubitanter dicamus: Vere
Spiritui sancto visum est, et verum apostoli Spiritus sancti consilium
contulerunt ad consolationem gentium, Domino Jesu, et eodem Spiritu ejus
cooperante, et consilium confirmante, sequente ruina civitatis, et
templi, atque dispersione Judaeorum. Nam ad idem consilium revera et
illud pertinet, quod non omnes Judaei fame et gladio Romanorum in illa
famosa obsidione atque horrendo excidio interierunt, sed aliqui
superstites fuerunt, qui captivi in omnes gentes eadem captivitate, vel
dispersione sua praeclarum in toto orbe veritate evangelicae perhiberent
testimonium, secundum illum psalmi quinquagesimi octavi versiculum:
Dominus ostendit mihi super inimicos meos, ne occidas eos, ne quando
obliviscantur populi mei, disperge illos in virtute tua. Illum quippe
psalmum orat Christus, in illo psalmo loquitur Christus, verus David, id
est manufortis, sive desiderabilis, quem usque ad mortem persecutus est
Saul, id est populus ille invidus, secundum ejusdem psalmi titulum. In
finem, ne corrumpas ipsi David, in tituli inscriptione, quando misit
Saul ad custodiendam domum ejus ut interficeret eum. Et est praedicti
versiculi sensus. Consideranti mihi super inimicos meos Judaeos ostendit
Deus, ut pro eis orem ita: Domine, ne occidas eos, id est ne penitus a
terra evellas eos. Quare? videlicet nequando populi ad confitendum
conversi obliviscantur mei, quod pro eis natus et passioni addictus
fuerim, et sic eos redemerim. Et hoc idem est, ac si dicat: Idcirco
Judaei tua gratia vivere permittantur, ut etiam eorum testimonio fides
meorum certior habeatur. Aliter enim psalmi et totum Vetus Testamentum
multis quasi figmenta viderentur. Ne igitur occidas eos. Sed quid?
Disperge illos, subauditur ubique terrarum, in virtute tua, id est, in
potentia tua. Notandum itaque Judaeorum dispersionem per divini consilii
factam esse dispensationem, idcirco, ut non tantum in uno loco, sed in
omni terra fidem gentium confirmarent, dum eum a parentibus suis
crucifixum fuisse assererent, et Scripturas, in quibus nobis promissus
fuerat, sese habere non denegarent, imo tanquam capsarii nostri
Scripturas easdem in usum nostrum circumportarent.
|
|