CAPUT 13

“Itaque cum recubuisset ille super pectus Jesu, dicit ei: Domine, quis est? cui respondit Jesus: Ille est cui ego intinctum panem porrexero; et cum intinxisset panem, dedit Judae Simonis Iscariotis. Et post buccellam tunc introivit in illum Satanas.”

Ubique Agnus mansuetus et innocens Scripturas sanctas ruminat, et omnia sic agit quatenus et propheticas voces impleat, et ea quae in Scripturis praecepta dedit, prior ipse faciat. Cur enim lupum praesentem sibi sub ovina pelle imminentem tali voluit designare indicio, cum eumdem et nomine proprio, vel intento satis posset exprimere digito? Videlicet ut et prophetiam, quam superius attigit, verissimam esse ostenderet,

“homo pacis meae, in quo speravi, qui edebat panes meos, magnificavit super me supplantationem (Psal. XL),”

et illud prior ipse faceret quod per quemdam sapientem docuerat dicens:

“Si esurierit inimicus tuus, ciba illum; si sitit, potum da illi; hoc enim faciens, carbones ignis colliges super caput ejus (Rom. XII).”

Quis namque patientius suum potest cibare inimicum? Ille homo pacis suae, furioso corde, et ore pacifico, socia manu panem intingebat cum illo in paropside, et quia recumbentis in sinu ejus percontationem, tacitamque Domini responsionem non audierat, buccellam de manu ejus ore blando excipiebat familiaris homicida. Ita factus homo pacis suae, fiducialiter panes ejus edebat, eadem impudentia qua illum per pacis osculum mox traditurus erat. Adeo patienter, tanquam puer innocuus, inimicum suum cibabat, sed velut antiquus dierum carbones ignis super caput ejus congerebat. Denique et si carbonibus non est attactus poenitentiae, cujus ustionem nostris debemus inimicis cupere, licet contra voluntatem nostram plerumque ex beneficio pejores fiant, attamen combustus est ardore iracundiae. Siquidem continuo post buccellam introivit, quem jam obsederat, vinctumque ad Pharisaeos duxerat, ut Domini traditionem sponderet pacta sibi pecunia. Videlicet ubi se intellexit hoc signo demonstratum, dixitque, ut alii evangelistae referunt:

“Nunquid ego sum, Rabbi, respondente Domino: Tu dicis,”

exivit continuo cum priori avaritia, furore pariter et odio repletus diabolico, quodam modo dicens:

“Quoniam quidem circumventus insperato judicio praeceps agor, incendium meum ruina vestra restinguam (Matth. XXVI; Marc. XIV).”

Igitur et hoc a divina ratione non vacat, quod per buccellam potius quam per aliud signum, suum Salvator proditorem demonstrat. Sciendum vero est, quia sicut et ante nos dictum est, si post buccellam continuo Judas exivit, sicut paulo post Evangelista dicit, procul dubio nequaquam discipulis tunc interfuit, quando Dominus noster sacramentum illis corporis et sanguinis sui distribuit. Nec enim vel ille panis intinctus, quem Judae porrexit, corpus ejus fuit, vel catinus ille, in quo traditor manum cum illo intingebat, calix sanguinis ejus exstitit, nec ante hanc coenam paschae veteris sacramentum corporis et sanguinis sui discipulis tradidit, sed postquam coenavit. Quod cum caeteri evangelistae apertissime dicant, solus Lucas aliter dixisse visus est, quia videlicet verba, quae in priori coena Dominus de traditore suo dixit, idem Lucas sic praeposteravit, ut priorem paschae coenam, et sequentem Dominici corporis et sanguinis consecrationem narrando conjungeret, et tunc demum verba, quae in utroque convivio dicta sunt, continuaret. Igitur exemplo Domini, tolerare quidem malos boni debent in Ecclesia, donec ventilabro judicii granum a palea, vel a tritico separentur zizania; verumtamen non eo usque indiscreta debet esse patientia, ut indignis, quos noverunt, sacrosancta Christi tradant mysteria. Sed de his alio jam loco dictum est. Sequitur: