CAPUT XX. De eo quod dictum est ad eumdem beatum Job:

“Potestas et terror apud eum est qui facit concordiam in sublimibus suis.”

Quale autem putamus hujus laudationis vel jubilationis initium fuisse? Quid pulchrius eo quod sonat ipsum nomen Michael? Quid ad tonandam laudem sonorius quam istud: Quis sicut Deus? Nimirum res ipsa ferebat, ut sic intonantes laudarent atque jubilarent, quatenus in ipso laudis et jubilationis exordio victum illum stultitiae magnae redarguerent, qui sibi videbatur esse sicut Deus, et verum et solum Deum digne magnificarent, quod ei similis esse non possit alius. Simul, inquam, videlicet quod illa victoria magnam cum diabolo et angelis ejus excluserat discordiam, magnam omnibus residuis illis beatis spiritibus fecerat concordiam. Ablatum erat de coetu illorum omne scandalum. Hinc est illud ad beatum Job:

“Potestas et terror apud eum est qui facit concordiam in sublimibus suis (Job XXV).”

Plane veraciter dictum, sed non bene, neque competenter illatum. Nam quia dixerat idem sanctus Job, in fine sermonis:

“Quod si non est ita, quis potest me arguere esse mentitum, et ponere ante Deum verba mea?”

(Job XXIV.)Unus amicorum ejus, qui omnes de illo sermones nimis male sentiebat, putans eum hoc dixisse per nimiam mentis superbiam:

“Potestas, inquit, et terror est apud eum qui facit concordiam in sublimibus suis;”

ac si diceret: Ille te potest arguere esse mentitum, qui terribilem potuit arguere diabolum, et dejecto Illo, pro eo quod in sublimibus suis faciebat discordiam, indissolubilem in eisdem sublimibus fecit concordiam.

“Potestas, inquam, et terror apud eum est,”

sicut ex illo et ex omnibus superbis comprobatum est, et ex teipso qui propter superbiam percussus, et omnibus bonis spoliatus, nunc in sterquilinio sedes. Male quidem, ut jam dictum est, et incompetenter ille dixit. Quia contra virum simplicem, rectum, Deum timentem et a malo recedentem dixit, sed nihilominus bona et vera sententia, quae recte dici posset, contra talem quempiam, qualem illum esse putabat. Cum igitur dicit quia simul astra matutina laudabant sive jubilabant, magnam insinuat exclusam esse discordiam, magnamque factam in coelo, cadente diabolo, concordiam. Non leviter est hoc sentiendum, quasi adversarius ille, in illa tanta multitudine spirituum parvum discordiae fecerit tumultum, dum se mendaciter Deum vellet haberi contra verum Deum et vivum.