CAPUT 29

“Quare loquelam meam non cognoscitis? quia non potestis audire sermonem meum.”

Haec loquela mea est, et hoc testimonium meum,

“quia ego sum lux mundi, et quia solus non sum, sed ego, et qui misit me Pater et quia ego non de deorsum, neque de hoc mundo, ut vos, sed de supernis sum, et quia principium ego sum, qui et loquor vobis, et quia a Deo processi et veni. Neque enim a meipso veni sed ille me misit.”

Quare istam loquelam meam non cognoscitis? Quare in statera rationis non appenditis, ut sciatis, utrum vera an falsa sit? Nunquid legem non habetis docentem et signum vobis dantem, quo cognoscere debeatis verbum prophetae quem Deus non misit? Habetis plane, sed hoc interest quod non potestis audire sermonem meum, videlicet prae odii magnitudine, quo

“vobis gravis sum ego ad videndum et sermo meus ad audiendum.”

Non ergo mirum quod loquelam meam non cognoscitis, quia nolentes intelligere, nimis ad audiendum impatientes estis. Omnes, quorum Deus Pater est, sic possunt audire sermonem meum, quomodo potest esuriens delectabilem capere cibum. At vero si vobis est loquela mea sicut sarcina in via (Eccli. XXI), et auditum sermonis mei ferre non sustinens, grave cor vestrum, quasi prae labore succumbit. Quis igitur pater vester sit, ego hactenus tacui, et vobis moleste interpellantibus ac dicentibus:

“Semen Abrahae sumus, liberi sumus, pater noster Abraham est, silui;”

jam nunc vobis Deum Patrem vestrum esse mendaciter jactitantibus sicut parturiens loquor.