|
Quis adjuvit Spiritum Domini? Laborabat enim Spiritus Domini. Denique si
quis alius eum laborare fecit, ut dicat ei: Laborare me fecisti in
iniquitatibus tuis; si quis hominum contristavit eum, ut recte dicat
Apostolus:
|
“Et nolite contristare Spiritum sanctum Dei, in quo signati estis in die
redemptionis (Ephes. IV),”
|
|
maxime Adam illum contristavit et laborare fecit in iniquitatibus suis,
quibus omnem posteritatem suam antequam nasceretur involvit et
praedamnavit. Quis in hujusmodi labore adjuvit Spiritum Domini, volentem
supplantare auctorem peccati et reformare justitiam nascituris filiis
benedictionis, ne periret benedictio qua benedicens dixerat:
|
“Crescite et multiplicamini.”
|
|
Quis, inquam, illum adjuvit: Vere nullus extrinsecus, sed sola
intrinsecus sapientia Dei, obedientia Filii Dei. Puta ergo dixisse in
illo consilio Spiritum Domini. Ecce homo, sive humanum genus cum sit
mortuum secundum animam, si vita corporis vixerit in aeternum, non erit
quo recuperetur. Quid autem ad haec sapientia Dei? Filius Dei?
|
“Holocaustum, ait, pro peccato non postulasti, tunc dixi: Ecce venio
(Psal. VII).”
|
|
Ego ego ex antiquis, antequam terra fieret, et dum haec vel illa
fierent, dum tecum essem cuncta componens, jamdudum pro deliciis meis
habebam
|
“esse cum filiis hominum (Prov. VIII).”
|
|
Sed ecce oportet ut omnes moriantur morte carnis filii hominum, quoniam
morte animae mortui sunt. Non ego subterfugiam propositum, et renuam
esse cum filiis hominum. Imo in majore necessitate majorem confirmabo
charitatem. Et
taliter ut causa illorum fiam
|
“holocaustum et pro peccato.”
|
|
Quis in hoc consiliarius fuit, et ostendit illi? Vere nullus
extrinsecus, sed ipse Dei Filius spontaneam offerens obedientiam
consiliarius fuit, imo est. Unde propheta loquitur:
|
“Et vocabitur nomen ejus Admirabilis, Consiliarius (Isa. IX).”
|
|
Cum quo iniit consilium et eum? Vere cum nullo extrinsecus, sed
intrinsecus instruxit in abscondito Trinitatis rationabiliter diffinitum
est decere eum, sicut Apostolus dicit:
|
“Propter quem omnia, et per quem omnia, qui multos filios in gloriam
adduxerat (Hebr. II),”
|
|
jam per praescientiam et praedestinationem ante omnia saecula auctorem
salutis eorum per passionem consummari. Quid rogo ista consummatione
decentius? quid ista rationabili charitate pulchrius? Haec est semita
justitiae quam nullus extra docuit eum; haec est scientia qua nullus
erudivit eum; haec est via prudentiae quam nullus ostendit illi, sed
ipse adinvenit. Vide ergo. Nisi praecautum fuisset ne sumeret homo etiam
de ligno vitae, et viveret in aeternum, quales fierent vel fieri possent
|
“deliciae huic sapientiae Dei, esse cum filiis hominum?”
|
|
(Prov. VIII.) Si enim nec filii hominum, qui mortui erant secundum
animam, secundum carnem morerentur, nec ipse Dei Filius dignatus esse
cum filiis hominum, secundum carnem moreretur, quid deliciosum illi aut
quae utilitas nobis, illum esse cum filiis hominum? Nulla, sicut enim
granum frumenti cadens in terram, nisi mortuum fuerit ipsum solum manet
(Joan. XII), ita nisi et nos omnes filii hominum secundum carnem
moreremur, et ipse volens esse cum filiis hominum, fuisset nobis locutus
hoc unum de similibus, ut secundum carnem moreretur, maneret ipse solus,
nec esset in quo, vel per quid Divinitas nobis propitiaretur. Nunc autem
quia dixit Deus homini:
|
“Pulvis es, et in pulverem reverteris.”
|
|
Dicit Job:
|
“Inveni in quo propitier ei (Job XXXIII),”
|
|
et quid est illud? Nimirum ut debeam per omnia fratribus assimilari,
subauditur absque peccato, sicut dictum est alio loco:
|
“Tentatum autem per omnia pro similitudine absque peccato (Hebr. IV).”
|
|
O inventio mirabilis! ob hoc tradendum esse morti Filium, ut servo
Dominus deberet repropitiari.
|
|