CAPUT 8

Intelligere poteram quod pro consolatione haec mihi fierent; verumtamen illum quoque diem totum in moerore transegi, et sequentis diluculi sive antelucani hora, oratione omissa, quam consueveram, somno cum tristitia me reddidi, cum ecce tenuiter dormienti similiter, ut pridie visum est signum ad orationem commoveri. Surrexi et ad ecclesiam cucurri, et ecce quasi pro solemnitate Domini multa ecclesiam compleverat turba diversorum ordinum, maxime autem monachorum, quodam venerandae canitiei episcopo celebrante solemnia missarum. Multa ad offerendum quasi post Evangelium, quando solet offerri sanctum sacrificium, ascendebat processio utriusque sexus personarum venerabilium. Cucurri et ego, quasi eleemosynam petiturus de oblationibus illis; et ecce juxta dextrum cornu altaris tres personae stantes, habitus valde reverendi et dignitatis, quantam nulla potest lingua verbis consequi. Duae personae multum antiquae, id est valde cani erant capitis, persona tertia ut speciosus astabat juvenis, regia dignitate, ut ex vestitu ejus poterat agnosci. Una ex personis, ut dixi, venerandae canitiei, valde jucunda dignatione ac sereno vultu manum meam apprehendit, meque osculata est, et pauca verba dixit: quae quidem memoria non tenui, scio tamen quia pertinebant ad officium vel ministerium scribendi. Persona illa regia, juvenis ille speciosus, nihil quidem loquebatur, sed me tanquam frater, quam germana affectione, quam reverenter seu venerabiliter, quieto ac modesto vultu me intuebatur, meaque praecordia suo penetrabat intuitu. Non statim, sed postmodum sanctam in his Trinitatem, juvenemque illum esse Filium Dei, hoc modo agnovi: Quidam spiritus mali, me ab utraque parte circumstantes, coram ipso altari me altiorem ipsis pusillis infestare, et latera mea fodere coeperunt digitulis importunis. Cum ita me affligerent, et ego auxilium implorarem ab his quos videbam; Dominus Jesus qui paululum secesserat, ita tamen ut viderem eum, per nomen mihi innotuit, dicentibus personis aliis: Exspecta paulisper, Jesus veniet confestim, teque adjuvabit. Hoc audito, ipsum invocavi Dominum Jesum ex nomine. Nec cunctatus ipse, ascendit iterum per gradus per quos descenderat, quasi cum potestate et reverenda majestate, et potenter spiritus illos propellens, manusque illorum a lateribus meis cito avellens, liberavit me. Tunc ipsae tres personae grandi et pari statura aequales, me pusillum circumsteterunt, et aperto pergrandi libro, me superpositum eidem libro in sublime sustulerunt. Quo facto, is qui me in initio fuerat osculatus, confortans dignanter et familiariter, haec locutus est: Noli timere, et designans super sanctum altare quaedam sanctorum phylacteria auro fabrefacta, quae vulgo dicimus feretra. Adhuc enim, ait, eris melior quam ista sint. Visio haec tam manifesta fuit, ut veraciter dicere possim, quia

“sive in corpore, sive extra corpus nescio, Deus scit (II Cor. XII),”

quamvis res ista nihil ad magnitudinem illam dicentis,

“quia raptus est usque ad tertium coelum, quia raptus est in paradisum, et audivit arcana verba, quae non licet homini loqui (ibid.).”

Nam et cum adducerer ad videndum, scio me de lectulo exsiliisse, et in ecclesiam cucurrisse, recto et vigilantibus solito itinere; et completa visione cum personas illas abeuntes prosequi vellem, neque concederetur mihi, aspexi quod nudus, et sine omni vestimento essem, et ab hoc festinus eo recurrens, unde veneram, ubi lectulum attigi, confestim experrectus sum.