CAPUT XXIX. Quod sicut surrexit Salomon oratione completa, et benedixit Ecclesiae Israel, voce magna, quod ita surrexit Christus a mortuis, et dedit Spiritum sanctum, cum totius mundi admiratione magna.

“Factum est autem, cum complesset Salomon orans Dominum omnem orationem et deprecationem hanc, surrexit de conspectu altaris Domini, utrumque enim genu in terram fixerat, et manus expanderat ad coelum. Stetit ergo et benedixit omni Ecclesiae Israel, voce magna,”

etc. Vere quod credimus, credentes autem exsultamus laetitia inenarrabili et glorificata, Dominus noster, rex noster, postquam oravit, postquam orationem et deprecationem suam complevit cum sacrificio sui corporis et sanguinis, postquam in sepulcro triduo jacuit, surrexit a mortuis, utrumque genu in terram fixerat, animam quippe sub terram ad inferos, corpus in sepulcro terrae demiserat, manus clavis confixas, ad coelum expanderat. Surrexit, inquam, et stetit, surrexit a mortuis, et in coelum ascendit. Illic sedet sibi, illic stat nobis a dextris Dei.

“Video, inquit Stephanus, coelos apertos, et Filium hominis stantem a dextris virtutis Dei (Act. VII).”

Sedet regnantium dominator, stat pugnantium adjutor, poenitentium advocatus et defensor. Illic stans benedixit omni Ecclesiae Israel voce magna. Quis Israelita, quis ecclesiasticus aut fidelis est, et haec ignorat? Et eadem quidem die qua surrexit, benedixit, sed nondum voce magna. Benedixit, inquam, insufflando et dicendo:

“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Joan. XX),”

sed clausis foribus, voce submissa. At ubi stetit a dextris virtutis Dei, ubi ascendit in coelum, et sedet a dextris Dei, tunc decimo die peracto, magna voce benedixit:

“Factus est repente de coelo sonus, tanquam advenientis spiritus vehementis, et replevit totam domum ubi erant sedentes, etc. Facta autem hac voce, convenit multitudo, et mente confusa est, quoniam audiebat unusquisque lingua sua illos loquentes (Act. II).”

Vox ista benedicentis magna fuit. Illa benedictione, de terra facti sunt coeli, qui enarrarent gloriam Dei, illa voce effectum est, ut in omnem terram sonus eorum exiret (Psal. XVIII).

“Igitur rex et omnis Israel cum eo immolabant victimas coram Domino, mactavitque Salomon hostias pacificas, quas immolavit Domino boum viginti duo millia, et ovium centum et viginti millia, et dedicaverunt templum Domini rex et filii Israel.”

Multa boum, multa ovium caedes, verumtamen facile numeris comprehensa est. Quis autem hominum dinumerare possit, quantam boum, quantam ovium multitudinem rex noster, post jam dictam benedictionem continuo vel deinceps mactavit? Ut taceam de confessorum millibus, eorum qui assistente persecutoris gladio spontanea semetipsos suorum mortificatione membrorum immolaverunt, ut exhiberent, juxta Apostolum, corpora sua hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium suum (Phil. IV). Quis dinumerare possit multitudinem eorum, qui gladio persequentium, tanquam boves aut oves caesi sunt, propter istum regem suum? Nam hinc est, quod eidem regi suo lacrymabiliter dicunt:

“Quoniam propter te mortificamur tota die, aestimati sumus ut oves occisionis (Rom. VIII).”

Vere hos et illos Salomon iste mactavit, quia tam eis qui se mactaverunt quam et illis, qui a persecutoribus mactati sunt, Christus et spiritus ejus causa vel gratia fuit, ita ut dicat quilibet eorum:

“Non autem ego, sed gratia Dei mecum (I Cor. XV).”

Igitur et usque hodie et templum illud gloriosum cum Salomone dedicant filii Israel, supplendo videlicet ea quae desunt passionum Christi in carne sua (Col. I), praedicante jugiter ac dicente per Psalmistam prophetico spiritu:

“Tollite hostias et introite in atria ejus (Psal. LXXV).”

Haec est illa magna et celebris festivitas, quam fecit et perficit hic Salomon in tempore suo, tempore gloriae, tempore accepto et omnis verus Israel cum eo.