CAPUT XX. Alia ratione hominem a ligno vitae prohibendum fuisse, quam a ligno scientiae boni et mali, eo quod alia quoque ratione ex hoc mors acciderit, ex illo vita exspectanda fuerit.

Idcirco Deus hominem non eodem modo a ligno scientiae boni et mali prohibere debuit, quo a ligno vitae prohibuit, quia non eodem modo illud lignum effectum vitae in semetipso habuit. Nam huic ligno Deus ipse naturaliter hoc indidit, ut si comederet ex eo, viveret homo in aeternum. Illi autem ligno non Deus hoc naturaliter indidit, sed hominis culpa effecit ut si comederet ex eo, moreretur homo in aeternum. Etenim si comedisset non vetitus, neque corpore, neque anima propter illud fuisset mortuus, quia vero vetitus et inobediens comedit, idcirco eodem die morte mortuus est, non morte corporis propter naturalem ligni potentiam, sed morte animae propter inobedientiae culpam. Econtra, si forte misisset manum et sumpsisset de ligno vitae, viveret in aeternum, non vita animae, quam perdiderat propter culpam, sed vita corporis propter naturalem talis ligni potentiam. Hoc facto miseram haberet aeternitatem, aeternamque miseriam anima mortuus, et corpore victurus in aeternum, essetque irrecuperabilis, ut daemones sunt. Igitur quomodo oportuit, sic ab utroque ligno, id est aliter ab isto, aliter ab illo Deus hominem prohibuit; ab illo per praeceptum, ab isto per flammeum gladium. Nam in illo ligno sibimet homo malae mortis fuerat auctor, in isto autem malae aeternitatis natura ligni, quam fecerat Deus, fuisset homini occasio. Quod si ab illo non continuit, cum audisset quocunque die comederis ex eo, morte morieris, quanto minus ab isto continuisset propter solam interpositionem praecepti, si sciret quod eo gustato consecuturus foret aeternitatem vitae corporalis?