|
|
“Responderunt ei: Jesum Nazarenum. Dicit eis Jesus: Ego sum. Stabat
autem Judas, qui tradebat eum cum ipsis. Ut ergo dixit eis: Ego sum,
abierunt retrorsum et ceciderunt in terram.”
|
|
Quid mirum si ad unam vocem, qua dictum est:
|
“Ego sum, abierunt retrorsum et ceciderunt in terram”
|
|
hi qui non sunt? Nempe hoc secundum divinitatem, quae vere est, secundum
quam permanet esse quod est, dixit:
quod verbum substantivum de ipso verissime protestatur ille solus, qui
et ad Moysen dicit:
Et quamvis cum laternis et facibus et armis, nullatenus Divinitatis
essentiam quaererent, opportune tamen respondit Deus de templo corporis
sui, dicens:
videlicet, non ad ipsorum intentionem, sed ad suum nomen respiciens.
Interrogati enim quid quaererent, responderunt,
Quidnam est Jesus Nazarenus, nisi Salvator sanctus? Hoc utique nomen,
Verbum Deus extunc habuit, ex quo caro vel homo factus est; sed causa
cur facto homine tale nomen positum est, non ex natura humana, sed ex
divina virtute pendet. Unde enim nos salvat aut Salvator noster est,
nisi ex Deo, quod non homo tantum, sed etiam Deus est? Praeterea, quia
Deus qui solus verus est, cum homine quem assumpsit una persona est,
recte dicentibus se Jesum quaerere Nazarenum, propriam suae divinae
essentiae vocem respondit, dicens:
propriam, inquam, suae divinitatis vocem, certa intentione prolatam,
quod ab effectu claruit, quia stantes adversarios in terram dejecit.
Ergo non mirum de his qui non sunt, quia male sunt, non amantes et male
quaerentes, qui solus vere est, Jesum Nazarenum; non mirum, inquam,
comparatione majorum quae futura sunt, quod
|
“abierunt retrorsum et ceciderunt in terram,”
|
|
cum illo qui stabat cum ipsis, diabolo Juda traditore, et malitiae
signifero qui Satanam ferens in pectore, signum pacis ore extulerat, jam
quippe Agno Dei nequissimi osculi cultrum impresserat. Quare autem cum
Agnus esset protinus immolandus, jam sicut Leo modicum irrugiit, dum
dicendo,
tantam tamque leviter armatam lanistrarum turbam ad terram dejecit?
videlicet ut essent inexcusabiles, ne nescirent quia Jesus Nazarenus,
quem quaerebant est qui est. Revelata est illis ira Dei, quam exspectare
habeant, qui non timent; revelata, inquam, fortitudo venturi ad judicium
vindicis, quia si hoc facere poterat moriturus, multo magis tunc
immortaliter regnaturus super eosdem inimicos suos confortabitur. Hoc
manifestum factum est in illis, et experimento percepta est sempiterna
virtus ejus et divinitas, ita ut sint inexcusabiles, qui cum hoc modo
cognovissent dicentem,
non sicut eum qui vere est, glorificaverunt (Rom. I), sed
comprehenderunt, sed ligaverunt, sed contumeliis affecerunt, et
occiderunt, propterea revelabunt coeli iniquitates Judae, et terra
adversus eum consurget, et manifestum erit peccatum illius in die
furoris Domini, quia stetit cum ipsis, imo et cecidit cum illis, et non
expavit cor ejus, sed
|
“secundum duritiam suam, et cor impoenitens thesaurizavit sibi iram in
die irae, et revelationis justi judicii Dei (Rom. II),”
|
|
Ita, inquam, ut essent inexcusabiles, dixit eis:
Sed forte parum erat, semel dixisse. Proinde adhuc interrogandi erant,
et iterum dicendum erat hoc ipsum, ne forte non intellexissent.
|
|