CAPUT 11

Ubi secundo dicit,

“nolite solliciti esse,”

duas rationes continuo subjungit:

“Haec enim omnia gentes inquirunt, scit enim Pater vester quia his omnibus indigetis.”

Altera terrore compescit, altera plena est consolationis. Quid est enim dicere,

“haec omnia gentes inquirunt,”

nisi ac dicatur,

“eritis enim gentibus similes, quorum deus venter est (Philipp. III),”

si sollicitudini huic, quam interdico, postponitis Deum? Cum enim dicit,

“haec omnia gentes inquirunt,”

pariter subintelligendum est, et praeter hoc saeculum nihil amplius quaerunt.

“Promptuaria eorum plena sunt,”

ait Psalmista,

“redundantia ex hoc in illud; non est ruina maceriae, neque transitus neque clamor in plateis eorum, et beatum dixerunt populum cui haec sunt (Psal. CXLIII).”

Haec enim tanquam beatitudinem summam quaerunt. Haec ergo sententia veluti jurgio nos percutit: et deinde, quoniam victu et vestitu indigemus, volens nos omnem sollicitudinem nostram projicere in eum, quoniam ipsi cura est de nobis,

“scit enim Pater vester quia his omnibus indigetis.”

Scit, inquam, et bene scit. Quid enim ille nescit? Causam quoque ipse scit propter quam evenit istud quod omnibus his indigetis. In paradiso erant patres nostri, sola innocentia bene vestiti, et non indigebant pane, quo nunc in sudore vultus vestri vescimini, sufficienter solis impleti pomis paradisi. Praevaricati sunt oculis concupiscendo, et ore comedendo fructum ligni vetiti (Gen. III), et ex tunc omnibus his indigetis, victu ad repellendam famem, vestitu ad abigendum frigus et tegendam turpitudinem. Nunquid vero solummodo scit quia indigetis, et non etiam vult, cum sit Pater vester, ea providere quibus indigetis? Nunquid voluntas deest illi, nisi vos murmuraveritis, et murmurando compuleritis, ut velit? Haec enim paterna ejus providentia testimonium habet ex aliis multis Scripturarum locis, quod circa justos, et perfectae fidei viros semper adsit, et nunquam eos derelinquat, et ibi magis utatur virtute sua, virtute inusitata, ubi humana sibi providere nullatenus potest industria. Exempli gratia: Eliam alibi Dominus per angelum, alias rapaces quoque corvi, alibi vidua de parva farinae hydria pavit (III Reg. XVII, XIX), Elisaeus paucos habens panes:

“Da, inquit ad puerum, populo ut comedat, et comederunt, et superfuit juxta Verbum Domini (IV Reg. IV).”

“Quaerite ergo, ait, primum regnum Dei et justitiam ejus, et haec omnia adjicientur vobis.”

Quid est regnum Dei, nisi verbum Dei? Nam per quod facta sunt omnia (Joan. I), per ipsum Verbum reguntur omnia, et in hoc servire, utique regnare est. Quoties ergo ad audiendum, sive tractandum verbum Dei convenimus, quoties lectiones sanctas legimus, aut libenter audimus, et eas opere adimplere studemus, toties quaerimus regnum Dei et justitiam ejus. Et hic quidem dum vivimus, quaerimus et quaerere possumus, invenire autem ad plenum, nisi post hanc vitam non valemus. Thesaurus est hoc Dei regnum in agro absconditus (Matth. XIII), thesaurus in agro litterae legalis atque propheticae, litterae magna ex parte parabolicae, sive aenigmaticae, diligenter clausus atque signatus. Hunc thesaurum invenire est, Scripturas sacras intelligere et prae gaudio thesauri omnia vendere et emere agrum, hoc est, prae delectatione coelestium bonorum, vel regni coelorum, quale in sanctis Scripturis promittitur, omnem sollicitudinem abjicere secundum hoc praesens evangelicum consilium, solumque earumdem amplecti studium Scripturarum, ut semper hom soit expeditus ad Verbum Dei tractandum, sive audiendum:

“Hoc facite primum, et haec omnia, inquit, adjicientur vobis.”

O quantos studium hujusmodi non solum usque ad sufficientiam horum, scilicet victus et vestitus, verum etiam usque ad amplissimos honores cito provexit!

“Super salutem et omnem pulchritudinem,”

ait quidam,

“dilexi sapientiam, et proposui pro luce habere illam. Venerunt autem mihi omnia bona pariter cum illa (Sap. VII).”

“Nolite ergo solliciti esse in crastinum. Crastinus enim dies sollicitus erit sibi. Sufficit diei malitia sua.”