|
Quomodo numerus trium personarum nihil inde auctus sit, quod homo factus
est Filius Dei, nec idcirco quaternitas, sed dicatur et sit nihilominus
Trinitas.
Quamvis autem Filius incarnatus sit, idemque Deus et homo sit, non
crescit ex eo personarum pluralitas, ut quae ante Incarnationem ejus
erat Trinitas, post dicatur aut sit quaternitas. Non enim duos Ecclesia
catholica recipit filios, imo anathematizat Nestorium et omnes, qui unum
ante saecula, alium profitentur post carnis assumptionem. Nam duo
quidem, id est duas substantias; duo, inquam, neutro genere, non
masculino; duos, id est duas in Christo praedicamus personas. Et sicut
homo sedens in equo, non duo sunt, sed unus eques, sic Deus in homine
non duo Christi, sed unus est Christus. Quomodo enim de diversarum
specierum individuis duos aut tres praedicabis, cum unum substantiae
nomen subjicere non possis? Verbi gratia: Hic homo, atque hic equus
diversarum specierum, id est hominis et equi individua sunt. Si ergo de
hoc equo et de hoc homine loquens, duos dixeris, inconveniente hoc
mobile praedicabis, cum substantiale fixum non sit, quod subjicere
possis, quia neque homines neque equos de uno homine et uno equo dicere
ratio permittit. Non minus inconvenienter de Christo praedicabis duos.
Nam quomodo constat hic eques ex hoc homine et ex hoc equo, sicut et
Christus constat ex hoc individuo Dei quod est verbum Patris, et ex hoc
individuo hominis, quod ex virgine Maria nascendo initium sumpsit.
Dubium autem non est quod Deus et homo diversae sint species, omnino
substantialibus differentiis longe ad invicem distantes, ab usque
generalissimi generis, quod est substantia, divisione prima. Nam sub
corporeo longe infra continetur homo, Deus autem verus sub incorporeo.
Si ergo de Christo loquens dixeris duos, inconvenienter praedicabis,
quia non est fixum substantiale quod congrue subjicere possis. Nec si
Christos subjeceris, recte dixisti, quia Christus nec substantiale nomen
est, sed est nomen officii, nec magis de Deo et homine, duos recte potes
praedicare Christos, quam duos equites de homine et equo. Sed et minus
convenienter de Deo et homine duos dicis Christos, quam de homine et
equo equites duos, quia Deus homini unitus, nunquam separabitur; homo
autem equo sedens, quoties descendit, toties separatur. Nec incongrue
similitudo haec pro argumento sumpta est, quoniam in Christo divinitas
humanitate tanquam equo usa est. Unde in Zacharia propheta equus roseus
ostenditur (Zach. I), et in Evangelio Samaritanus hominem a latronibus
convulneratum, jumento suo imposuisse legitur (Luc. XVII). Itaque
quemadmodum filius tuus, si egressus pedes, forte sedens equo ad te
revertitur, non idcirco tecum personas triplicat, sed tantum ut prius
geminat; non enim dignum est ut cum filio tuo filius jumenti personam
duplicet: sic Filius Dei, Verbum Patris in sola divinitate eructatum in
uterum Virginis, dum cum humanitate redit ad dexteram Patris, personarum
numerus non inde succrescit, quia dignum non est ut cum natura Dei
personam duplicet natura hominis, quae ab illa substantia, et pluribus
et majoribus distat differentiis, quam equus ab homine. Nam hominem ab
equo rationalis differentia sejungit, hominem autem a Deo plurimae
secernunt, quas enumerare longum est, substantiales differentiae.
|
|