|
Inter omnia quaecunque putavit, quaecunque mente tractavit vel decrevit
Deus, maximum atque pulcherrimum fuit in praedestinatione, et nunc est
in re id quod habemus in manibus, quod scilicet sub Romano imperio
impletum est, quod promiserat patribus, quod ad Abraham, et Isaac
juraverat Deus, id est quod de virgine natus et passus resurrexit et in
coelum ascendit, et ad dexteram Dei Patris sedet Christus Dei Filius
secundum saepedictam revelationem, ubi
|
“draco stetit ante mulierem, quae erat paritura, ut cum peperisset
filium ejus devoraret (Apoc. XII).”
|
|
Et peperit filium masculum, ait Scriptura, qui recturus erit omnes
gentes in virga ferrea (Psal. II), et raptus est filius ejus ad Deum et
ad thronum ejus. O ludum sapientiae deliciosum, praescire atque
praedestinare certum aliquem numerum angelorum et hominum, et in libro
vitae nomina conscribere singulorum. Putare quod de multitudine
creaturarum vel spirituum creandorum haberet emergere quispiam, qui
conaretur cassare propositum tam bonum, unde et merito draco magnus,
serpens antiquus, diabolus, et Satanas, et econtra mente tractare,
qualiter illi foret illudendum per ipsum Verbum quod erat apud Deum, cum
quo habebat consilium suum antiquum: et super draconem illum decernere,
quod nullus infirmare posset aeterni judicii decretum. Ibi jam ejusdem
sapientiae deliciae cum filiis hominum, et cum angelis quidem, sed
maxime cum filiis hominum, quia nusquam angelos, sed semen Abrahae, id
est humanam naturam apprehendere habebat, ut nunc factum est. Unde et
apostolica congaudet fides, dum dicit:
|
“Nusquam enim angelos apprehendit, sed semen Abrahae apprehendit (Hebr.
II).”
|
|
Inde nunc nobis in laudem, victricis veritatis Dei, sermo coeptus
paragendus est.
|
|