CAPUT XXXVI. Qui sint tres dies, quorum in tertio carnibus hostiae vesci licitum non est.

“Cujus carnes eadem comedentur die, nec remanebit ex eis quidquam usque mane. Si voto vel sponte quisquam hostiam obtulerit, eadem similiter edetur die. Sed et si quid in crastinum remanserit, vesci licitum est. Quidquid autem tertius invenerit dies, ignis absumet.”

Qui sunt tres dies, quorum in tertio carnibus hostiae vesci licitum non est? Nempe tres status vitae hominis, de quibus superius, cum primum lex ista pacificorum deprompta est, diximus, videlicet quia status extremus cum adhuc homo sine metu peccat de quo Apostolus:

“Ego, inquit, vivebam sine lege aliquando (Rom. VII);”

mediocris, cum jam adversus peccatum pugnat, de quo idem subsecutus:

“Condelector, ait, legi Dei secundum interiorem hominem (ibid.),”

etc.; optimus et primus, cum tandem peccatum ipsum victor sub pedibus calcavit, de quo itidem cum dixisset:

“Infelix ego homo, quis me liberabit de corpore mortis hujus (ibid.)?”

continuo sibimet respondens,

“gratia, inquit, Dei per Jesum Christum (ibid.).”

Eadem itaque die carnes comeduntur, cum ejus oblationes a sacerdotibus recipiuntur, quem gratia Dei jam liberavit per Jesum Christum, ut non ducatur in lege peccati captivus. Altero die adhuc licito comeduntur, cum ejus oblationes recipiuntur, qui nondum quidem liberatus est, sed pugnandi spem praestat spectatoribus conscientiae suae sacerdotibus, quorum et commendat sese orationibus. Porro tertio die non comeduntur, non quando ejus oblationes non recipiuntur qui sine lege vivit, qui non repugnat ut liberetur, imo forte et in rebus pessimis gloriatur. Hoc nefarium est. Ait ergo:

“Si quis de carnibus victimae pacificorum die tertio comederit, irrita fiet oblatio, nec proderit offerenti. Quin potius quaecunque anima tali se edulio contaminavit, praevaricationis rea erit.”

Igitur munus, quod ab impio suscipitur, non solum non proderit offerenti, sed et illum qui suscipit constituit reum praevaricationis. Et recte, nam et ille pertinaciter peccat, et iste peccata ejus comedit. Proinde et adhuc ipsum quod dixerat, quidquid dies tertius invenerit, ignis absumet, repetit, dicendo:

“Caro, quae aliquid tetigerit immundum, non comedetur, sed comburetur igni.”

Nam, juxta sensum praedictum, tertius dies, id est extremus peccatorum vitae status, immundus est; et hoc immundum tangit caro, cum a peccatore impoenitente ad sacerdotem adulantem proficiscitur oblatio.

“Non comedetur, inquit, sed comburetur igni.”

“Qui fuerit mundus vescetur ex ea.”

Ergone postquam combusta fuerit igni, tunc demum qui mundus fuerit vescetur ex ea? Hoc itaque, juxta litterae corticem, stare non potest, sed, juxta interiorem spiritus medullam, certum est. Nam, postquam carbonibus poenitentiae combusta fuerit oblatio peccatoris, id est qui testimonium habet ex Deo, quod non parcens eosdem congesserit super caput ejus, non quae illius sunt quaerendo, sed ipsum, hic plane vescetur fiducialiter quae illius sunt. Potest tamen superioribus ita continuari, ubi dictum est,

“cujus carnes eadem comedentur die,”

carnes videlicet hostiae, ut his, quae sequentur interpositis, recte dicat,

“qui fuerit mundus vescetur ex ea,”

subaudi hostia. Nam et sequitur:

“Anima polluta, quae ederit de carnibus hostiae pacificorum, quae oblata est Domino, peribit de populis ejus. Et qui tetigerit immunditiam hominis vel jumenti, sive omnis rei quae polluere potest, et comederit de hujusmodi carnibus, interibit de populis suis.”

Veram omnino ac sanctam legem hic Spiritus sanctus praescribit sacerdotibus imo non sacerdotibus, sed vaccis pinguibus, qualibus per prophetam loquitur:

“Audite verbum hoc, vaccae pingues, quae estis in monte Samariae, quae calumniam facitis egenis, et confringitis pauperes, quae dicitis dominis vestris: Afferte et bibemus (Amos IV),”

etc.

“Anima, inquit, polluta, quae ederit de carnibus hostiae pacificorum.”

Quidnam est animam pollutam edere de carnibus hostiae pacificorum quae oblata est Domino, nisi sacerdotem quaerentem quae sua sunt, non quae Jesu Christi (Phil. II) inhiare oblationibus peccatorum, ut offerantur quasi Domino, cum potius provideat ventri suo, deo suo? Cum enim sacerdotalis dignitas peccatori diviti sese adulando submittit, atque ad pastillos ejus hiando, linguam movere obliviscitur, et loqui et annuntiare illi peccatum suum, profecto anima ejus polluta est, et quia quod recto ordine offerendum erat Domino, perverse praeripuit, idcirco

“peribit de populis suis.”

“Qui tetigerit, inquit, immunditiam hominis,”

imo

“jumenti”

in stercore suo putrescentis,

“sive omnis rei quae polluere potest,”

scilicet omnis peccati, cujus tactus, id est consensus, vere pollutio est,

“et comederit de hujusmodi carnibus,”

quisquis adulatur peccatori, quem pro officio suo debuerat redarguere ancipiti gladio, id est verbo veritatis, juxta illud:

“Verba sapientium quasi stimuli, et quasi clavi in altum defixi (Eccl. XII),”

idcirco

“peribit de populis suis.”