|
Secundus post spiritum testis in baptismo Christi sanguis. Hic quidem
ait: Tres sunt qui testimonium dant in terra, spiritus, aqua et sanguis.
At in Evangelio, post emissionem spiritus non dictum est, exivit aqua et
sanguis, sed exivit sanguis et aqua (Joan. XIX). Ergo secundus testis
est sanguis, sicut dignitate, ita et ordine litterae. Sic autem in causa
hac testis iste dat testimonium, quomodo in testamento magnum pretium
pro re chara, sive necessaria, coram arbitris atque auditoribus
legitimis appensum sive datum. Verbi gratia, homo ille Rex evangelicus,
de quo illic scriptum est: Simile est regnum coelorum homini regi qui
fecit nuptias, filio suo (Matth. XXII), idcirco sponsam nominatam
defendit, et nuptias fecit Filio suo, quia sponsam eamdem acquisivit
Filius idem sanguine suo. Nam hoc notum est omnibus nuptiarum filiis. Et
Apostolus quoque dicit: Attendite vobis et universo gregi, in quo vos
Spiritus sanctus posuit episcopos regere Ecclesiam Dei, quam acquisivit
sanguine suo (Act. XX), licet rex ille dicat, tauri mei, et altilia
occisa sunt, et non dicat: Ipse Filius meus occisus est, et istam
sponsam suo sanguine acquisivit, tamen utrumque poterat dici, quia,
videlicet, pro acquirenda Filio regio Dei sponsa ista, et prophetae et
apostoli occisi sunt, et ipse Filius Regis occisus fuit, sed nunc vivit.
Idcirco autem tacitum est hoc in parabola, vel taceri debuit, quod
occisus fuerit regis filius faciendo nuptias, vel certe ut faceret
nuptias, quia videlicet istud omnem faciendarum consuetudinem, imo
naturam nuptiarum exsuperat. Si enim qui sponsam quaerit, moriatur pro
eadem sponsa, jam non erit qui ducat, vel nuptias faciat. Sanguis igitur
sic in hoc sacramento dat testimonium, quomodo in magno magnae rei
negotio, causam confirmat notum et grande pretium. Nam vere sanguis
Filii Dei magnum est pretium, non modo quia sanguis sanctus, vel quia
homo ille sanctus sanctorum est, verum, quia homo, quod det amplius vel
charius sanguine suo, nihil habet. Propterea dicit: Majorem hac
dilectione nemo habet, quam ut animam suam ponat quis pro amicis suis
(Joan. XV). Et Joannes ait: In hoc cognovimus charitatem Dei, quoniam
ille pro nobis animam suam posuit (I Joan. III). Animam pro sanguine et
sanguinem pro anima vicissim poni reperimus, quia nimirum, ut physici
quoque perhibent, vita hominis, imo et omnis animalis, in sanguine est.
Proinde et in Genesi scriptum est: Carnem cum sanguine non. comedetis.
Sanguinem enim animarum vestrarum requiram de manu cunctarum bestiarum,
et de manu hominis (Gen. IX). Verumtamen in isto utraque, scilicet anima
et sanguis, per se intelligenda sunt. Nam quod vere mirandum est, et
prius animam posuit, et deinde jam exanimis supra naturam mortuorum
corporum, sanguinem de latere suo, et cum sanguine aquam fudit,
sanguinem ut nos redimeret, aquam ut nos lavaret. Neque enim idcirco
sanguine suo redimere voluit nos, ut immunda vasa possideret, sed ut nos
a peccatis nostris lavaret, et mundos in sanctificatione et honore
possideret. Sanguinem ergo redemptionis pretium, et aquam fudit
sanctificationis lavacrum. Verumtamen et hoc legimus, quia sanguine
lavit nos. Nam Joannes apostolus dicit: Qui dilexit nos, et lavit nos a
peccatis nostris in sanguine suo (Apoc. I). Dicamus igitur fideliter
quia quae de latere ejus fluxit aqua, lavit nos, sed de socio sanguine
aqua virtutem hanc obtinuit ut posset lavare nos. Nam sine sanguine aqua
prodesse non poterat, sine sanguine, inquam, testamentum ratum fieri,
aut haereditas regni Dei nobis delegari non valebat. Unde Apostolus: Ubi
enim, inquit, testamentum est, mors necesse est intercedat testatoris.
Testamentum enim in mortuis confirmatum est. Alioquin nondum valet, dum
vivit qui testatus est. Unde nec primum sine sanguine dedicatum est
(Hebr. IX). Est ergo sanguis aquae pretium, id est idoneam efficiens
aquam ad concipiendum spiritum, ad conferendum remissionem peccatorum.
Hoc medio conciliatur aquae inferiori spiritus superior. Et illic quidem
utrumque, scilicet sanguis et aqua visibiliter concurrit; nam qui vidit
testimonium perhibuit (Joan. XXI), sed neutrum quemquam mortuorum aut
vivorum visibiliter tinxit; hic autem ubi singuli credentium
baptizantur, unum tantum, id est aqua visibiliter adest, et visibiliter
atque sensibiliter tingit; nam sanguis neque visibiliter adest neque
visibiliter elemento aquae sese conjungit aut infudit. Invisibiliter
adest ille sanguis in conspectu fidei, cui nulla praejudicat localitas
aut vetustas, sive longaevitas temporis, nam ipsa sine dubio illic est,
et illuc ubi sanguis ille fusus est, hominem reducit interiorem, dum
dicitur illi: Credis in Deum Patrem omnipotentem, et in Jesum Christum
Filium ejus, qui passus est sub Pontio Pilato, crucifixus, mortuus et
sepultus, etc. In hoc verbo passionis et crucis Christi, dum dicit,
credo, sine dubio adest ille sanguis, et invisibiliter quidem, tam
secundum invisibilem animae quam secundum visibilem corporis substantiam
lavat, et a cunctis mundat peccatis: Si enim sanguis hircorum et
taurorum, inquit Apostolus, et cinis vitulae aspersus inquinatos
sanctificat ad emundationem carnis, quanto magis sanguis Christi, qui
per Spiritum sanctum semetipsum obtulit immaculatum Deo, emundabit
conscientiam nostram ab operibus mortuis, ad serviendum Deo viventi
(Hebr. IX), etc. De tertio teste, scilicet aqua, nunc dicendum est.
|
|