CAPUT XXVI. Quo dolore Deus tactus esse dicatur intrinsecus.

Dolor namque cordis, quo tactus est intrinsecus, tam fortis, tam pius et impassibilis Deus, zelus bonus est, et idcirco non passionem, sed virtutem dicimus dolorem ejus, ut vere est. Econtrario, invidia diaboli, per quam mors intravit in hunc mundum, zelus malus est, et ille zelus passio magna et misera, summumque vitium est; utrumque zelum definire libet. Zelus bonus est diligere homines, odisse autem hominum iniquitates. Econtra zelus malus est, odisse homines, diligere autem hominum iniquitates. Et ille quidem Dei est, iste autem zelus diaboli est. Deus namque primus est, et prae omnibus diligit hominem, odit autem hominis iniquitatem. Imitantur autem hunc, quicunque homines proximos suos ita diligunt, ut odio habeant et persequantur mala facta ipsorum. Econtra, diabolus primus et prae omnibus odit hominem, et diligit hominis iniquitatem. Imitantur autem illum qui homines vel fratres suos ita oderunt, ut eorum diligant iniquitatem, id est non diligunt nisi consentiant vel consimiles sibi fiant ad faciendum iniquitatem. Ista zeli oppositio contraria, diabolum Deo contrarium, et hominibus constituit inimicum, et utriusque zeli continuum ab initio usque ad finem saeculi perseverat duellum, semper vincente zelo Domini exercituum, semper zelo diaboli cadente in confusionem et opprobrium. Diabolus in zelum amaritudinis dum ad iniquitatem, quae mors animae est, hominem allicere non potest, ad occidendum corpus per ministros suos consurgit. Deus autem eum quidem a quo zelus ejus recessit peccatoris vel impii pro eo quod de iniquitate incorrigibilis est, et corpus et animam in gehennam mittit. Eum autem pro quo zelari dignatur, punit temporaliter ne puniat aeternaliter. De hujusmodi Apostolus,

“dum judicamur autem, inquit, a Domino corripimur, ut non cum hoc mundo damnemur (I Cor. XI).”