CAPUT XX. Quid sit quod Dominus per Zachariam dixit:

“Quia ego iratus fui parum,”

ipsi vero addiderunt,

“in malum.”

Ecce autem illud occurrit, quod in Zacharia propheta Dominus exercituum praemittens:

“Zelatus sum Hierusalem et Sion zelo magno, et ira magna irascor super gentes opulentas,”

continuo causam istam subjungit:

“Quia ego iratus sum parum (Zach. I);”

ipsi vero addiderunt

“in malum.”

Et est sensus, ego zelo bono ductus, visitavi

“in virga iniquitates eorum et in verberibus peccata eorum (Psal. LXXXVIII),”

potestatem dando gentibus, ut eos affligerent parum. Ipsi autem quibus permisi potestatem, permisso abutentes excesserunt modum. Nunc ergo discrete attendendum et attente discernendum est, quid justus Deus fieri voluerit illi populo iratus parum, et quid gentes, ut tunc temporis erant Graeci, plus faciendo addiderunt in malum. Quod ut commodius fiat, dicendum in primis in quo sit ira Dei parva, juxta quam dicit:

“Quia ego iratus sum parum, et in quo ira ejus magna, juxta quam loquitur: ”

“Et ira magna ego irascor super gentes opulentas (Zach. I).”

Simulque et illud considerabitur, quia parvam iram suam zelum vocat, dicendo:

“Zelatus sum Hierusalem, et Sion zelo magno.”

Et econtra magnam ipsius misericordiam, et parvam, ejusdem opportunum erit distinguere misericordiam, quia sicut magnae irae magna est opposita misericordia, quam David postulat, dicens:

“Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam tuam (Psal. L),”

ita et parvae irae oppositam constat esse parvam misericordiam, quam in Osee qualis sit audivimus, Deo dicente?

“Quid faciam tibi, Ephraim? Quid faciam tibi, Juda? misericordia vestra quasi nubes matutina et quasi ros mane pertransiens (Ose. VI).”