CAPUT 28

“Et ego servabo te ab hora tentationis, quae ventura est in orbem universum tentare habitantes in terra.”

Tentatio haec haeresium est, quas oportet esse, inquit Apostolus,

“ut qui probati sunt manifesti fiant (I Cor. XI).”

Ab illa tentatione quis illaesus servatur, nisi cui Scripturarum veritas suffragatur? Hoc autem Angelo nunc Philadelphiae, pro merito dilectionis promitti, vel dari intelligimus in ostio aperto sive clavi David, quam habet Sanctus et Verus. Ergo quia dilectionem servasti,

“ego servabo te, inquit, ab hora tentationis, ut non indicas in tentationem, ut non seducaris, ut non decipiaris, imo paratus sis omni poscenti rationem reddere de ea quae in te est fide nominis mei (I Petr. III):”

“Ecce venio cito.”

Non longum abest tempus tentationis, a quo te oporteat servari, imo quasi hora est, quia cito transit,

“ecce enim venio cito, ”

venio disrumpens vincula tua, ut solutus et peregrinus a corpore, praesens Deo sis, et illa re perfruaris, cujus hic pro consolatione intelligentiam habere meruisti. Hactenus dulcedo gratiae de labiis sancti et veri profluens, dilectum et dilectionis Angelum beatificavit, jucunditatem et exsultationem magnificando, quam super illum thesaurizavit, superest ut eumdem vigilantiae sollicitudinis admoneat, ne jam se comprehendisse arbitretur, neve ante finem cursusque sui consummationem nimium confidat incautus. Ait ergo:

“Tene quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam.”

Ac si dicat: In humilitate certo pede consiste, ne moto pede corruas, et corruendo coronam tibi praeparatam amittas, et alius in locum tuum succedens illam accipiat. Et quidem hoc fieri non potest, ut eorum quisquam perdat coronam suam, quos Deus praescivit et ad coronam praedestinavit (Rom. VIII), verumtamen et fieri potest, et factum est, ut ille coronam perderet, quem Deus ad coronam vocavit, vocatione visibili, sive quae ab hominibus potuit audiri. Nam exempli gratia: Judam Dominus ad coronam vocavit apostolicam, quem tamen ad coronam non praedestinavit, quia corona indignum fore praescivit, unde et coronam ejus scilicet, apostolatus honorem alius accepit, sicut scriptum est:

“Fiant dies ejus pauci, et episcopatum ejus accipiat alter (Psal. CVIII).”

Nemo ergo quandiu certat, multum de corona confidat, quia videlicet, si omnium praescius Deus, caput tuum in fine dignum corona fore scit, tu autem nescis:

“Qui vicerit, faciam illum columnam in templo Dei mei, et foras non egredietur amplius, et scribam super eum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei novae Jerusalem, quae descendit de coelo a Deo meo, et nomen meum novum.”

In isto gradu vincere est, praeeunte fraternae dilectionis inexstinguibili lampade, ostium apertum semper habere, nunquam concludi, aut haereticorum cassibus irretiri posse, et quidquid per istud ostium invenerit, ad aliorum aedificationem proferre, atque ab hoc dilectionis studio pro nullis adversitatibus aut obtrectationibus invidentium desistere.

“Qui sic vicerit, faciam, inquit, illum columnam in templo Dei mei.”

Digna et congrua remuneratio victoris hujusmodi, ut qui gratiam hanc habens, scripsit aut docuit, unde fides Ecclesiae roboraretur; columna sit in templo Dei.

“Et foras, inquit, non egredietur amplius.”

Ac si dicat: Quandiu quidem in ostio est quod dedi apertum coram eo, sollicitus sit ne labatur; at ubi per remunerationem intus tanquam columna fuerit stabilitus; non erit cur timeat, quia foras non egredietur amplius, nec tentatione titubabit pes ejus. Quale autem est nomen Dei et nomen civitatis ejus quod super eum se scripturum fore pollicetur? Profecto quia Filius loquitur dicens:

“Scribam nomen Dei mei,”

videlicet secundum habitum hominis; juxta quem Deus noster, Deus illius est; nomen hoc Dei recte Pater intelligitur, quod fideliter in confessione divinitatis, illa persona a nobis invocatur. Porro, nomen civitatis ejus Jerusalem, est mater, Apostolo quoque attestante, cum dicit:

“Illa autem quae sursum est, Jerusalem, libera est, quae est mater omnium nostrum (Galat. IV). ”

Unde probare possumus, quod super istum scribat hoc nomen, quod est Pater, et illud quod est mater? In Evangelio cum dixisset ei quidam loquenti ad turbas,

“Ecce mater tua, et fratres tui foris stant, quaerentes te: Quae est, inquit, mater mea, et qui sunt fratres mei? Et extendens manum in discipulos, dixit: Ecce mater mea et fratres mei. Quicunque enim fecerit voluntatem Patris mei qui in coelis est, ipse meus et frater et soror et mater est (Matth. XII).”

Quod si et hoc illi dictum fuisset, aut veraciter dici potuisset, praesente Joseph, qui pater ejus dictus est:

“Ecce Pater tuus et mater tua foris stant;”

eodem veritatis sensu respondere potuisset,

“ille meus et pater et mater est, qui facit voluntatem Patris mei qui in coelis est.”

In interiori namque homine, ubi generatio Christi spiritualiter computatur, neque masculus, neque femina est. Denique evangelica Christi generatio tota spiritualis est, et secundum spiritum, David quoque Pater Christi est, videlicet, quia Verbum Dei quod est Christus, corde credens et ore deprompsit (Coloss. II), et scriptis edidit, primus prophetarum, clarissimus patriarcharum. Alioquin nisi per fidem Christi Pater fuisset, frustra secundum carnem antecessor ejusdem exstitisset. Unde Ochozias, Joas atque Amasias, qui ejusdem Christi, ejusdem verbi Dei praecones prophetas persecuti sunt et occiderunt, in illa generatione computati non sunt. Igitur cum de isto qui in hoc vincit, ut intellectum habens, adjuvet atque cooperetur, quatenus crescat et proficiat verbum Dei, ita dicitur:

“Et scribam super eum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei novae Jerusalem,”

idem est ac si diceret: Ille pater meus ac mater mea dicitur et erit, et hoc nomen aeternum haereditabit.

“Novae Jerusalem,”

propter novam vitam dixit, quia veterem hominem exuit, et novum induit (Ephes. IV). Descendisse quoque illam de coelo laudabiliter asserit, quia videlicet, conversatio ejus in coelis est propter fraternam dilectionem, ex qua iste Angelus Philadelphiae collaudatur, descendit, id est, parvulus condescendit. Exempli gratia:

“Paulus usque ad tertium coelum raptus est, et ibi audivit arcana verba quae non licet homini loqui, sed propter infirmos descendit (II Cor. XII),”

cum idem dicit:

“Vir uxori debitum reddat, et uxor viro (I Cor. VII).”

Sunt hujusmodi descensus innumeri, sed hoc unum satis pro exemplo est, ad rem attinens vel causam hujus Angeli, cujus laus vel meritum est opus dilectionis. Postremo addit,

“et nomen meum novum.”

Nomen personae quae haec dicit, Filius Dei est. Hoc nomen sine dubio super istum, qui vincit, ipse scribit, omnes enim dilecti dicuntur et sunt filii Dei. Porro, quod ait, scribam, id est, apparere faciam. Nam nunc quidem filii Dei sumus, ait is ipse, qui haec, jubente Filio Dei, scribit Joannes apostolus,

“sed nondum apparuit quid erimus. Scimus quia, cum apparuerit, similes ei erimus, quoniam videbimus eum sicuti est (I Joan. II).”

Ergo scribere quo possit legi nomen cujusque filiorum Dei, manifestare est ut merita singulorum sciantur et videantur ab universis. Et hoc nomen, scilicet Filii Dei, cunctis superscribetur electis, quamvis ubi vel in quo plus nunc est fraternae dilectionis, major etiam in eo debeat apparere splendor hujus nominis. Illud autem nomen Dei quod est Pater, sive illud nomen civitatis ejus novae Jerusalem, quod est mater, super illos scribendum est, qui quasi in plenam profecti aetatem fidei, valuerunt et studuerunt per dilectionem propagare verbum Dei.

“Qui habet aures audiat, quid spiritus dicat Ecclesiis.”

Hoc loco, audire, excitari est ad studium verbi Dei, appropinquare pedibus ejus, ut bibat de doctrina illius, sedere cum Maria ad pedes Domini, subjectamque animam applicare ad audienda verba oris ejus, et omnia sua dare (Luc. X), ut possit comparare unam pretiosam margaritam gratiae illius (Matth. XIII), quatenus intellectuali oculo veritatem perspiciens et bene instructus, ad alios quoque instruendos efficiatur idoneus, scripturam tanti nominis quam hic Sanctus et Verus pollicetur, aeterna haereditate habiturus.