CAPUT 29

CHRIST. Ego Scripturis sanctis nusquam refragari cupio, et rursus sine auctoritate illarum nec tuam nec alterius cujusquam sententiam audire patior, praesertim in tanto tamque arduo cognoscendae veritatis negotio. Dic ergo cum auctoritate Scripturae, quando vel ipse pater Abraham, vel alius quis sanctorum antiquorum, paradisum sive regnum Dei introierit. Nam de Abraham patre optimo atque sanctissimo, hoc tantum legimus in fine ejus, quia deficiens mortuus est in senectute bona, provectaeque aetatis, et plenus dierum, congregatusque est ad populum suum, et sepelierunt eum Isaac et Ismael filii sui (Gen. XXV). Quod si congregari ad populum suum idem esse velis quod introire in regnum Dei, sive in paradisum, repugnat valde quod pater Jacob deflens filium Joseph, quem putabat esse mortuum, et consolantes filios suos audire nolens: Descendam, inquit, ad filium meum lugens in infernum (Gen. XXXVII). Item: Si quid adversi filio meo Benjamin, ait, acciderit in terra ad quam pergitis, deducetis canos meos cum dolore ad inferos (Gen. XLII). Non igitur ego, sed Scripturae auctoritas tibi refragatur, ne dicas aut aestimare velis quod locus, ubi congregatus est Abraham ad populum suum, jam fuerit coelum sive paradisus, sed et in toto processu vitae ipsius Abraham nusquam invenis quod aliud quid promiserit ei Deus, nisi semen in quo benediceretur, id est salvaretur mundus et terram Chanaam, ubi tandiu habitare oportuit filios Abrahae, donec eadem promissio impleretur.

JUD. Ergone Abraham, et caeteri patres sancti descendebant in infernum, et hoc erat eos congregari ad populum suum?