|
|
“Exiit ergo discipulus ille qui erat notus pontifici, et dixit
ostiariae, et introduxit Petrum.”
|
|
Meminisse libet hoc loco miraculi longe superioris, quo discipulis in
mari laborantibus (
|
“erat enim ventus contrarius, et navicula jactabatur in mediis
fluctibus”
|
|
), venit Dominus quarta vigilia ambulans super aquas, et Petrus ad vocem
ejus ultro se ingerens, ambulansque et ipse supra mare, ut veniret ad
Jesum, veniente vento valido, timuit, et pene submersus, manu Domini
retentus est (Matth. XIV). Hic est vere super aquas Dominus, licet in
magna tempestate; super aquas, inquam, vere ambulabat, discipulis in
mari laborantibus, quia scandalum patientibus apostolis et fuga
dispersis, ip e pro arbitrio suo tribulationem patiebatur,
imperturbatus, id est, carne quidem infirma, sed prompto spiritu, mox
victor quoque mortis futurus.
|
“Ambulabat et Petrus super aquas, ut veniret ad Jesum (ibid.),”
|
|
quia pristinae dilectionis memor, qua dixerat:
|
“Animam meam pro te ponam (Joan. XIII; Matth. XXVI),”
|
|
adhuc per fidei modicae audaciam sequebatur longe post Jesum. Sed vidit
ventum validum venientem, et timuit, timendo negavit, negando absorptus
est, nisi quia
|
“conversus Dominus, ut ait Lucas, respexit Petrum (Luc. XXII),”
|
|
et eodem respectu, quasi manu apprehendens, flentem restituit in gradum
pristinum. Et unde venientem vidit ventum validum? Sequitur:
|
|