|
Nomen Patris et Filii et Spiritus sancti perfecta et integra unius veri
Dei diffinitio est, omnium quicunque dicuntur, vel aliquando dicti
fuerint dii, sive in coelo, sive in terra, cunctam amputans turbam,
quorum omnium alii falso dicti sunt dii, quos vario errore delusa
gentilitas coluit, alii non naturaliter dii, sed accidentali dono a vero
Deo deificati, juxta illud:
|
“Ego dixi: dii estis, et filii Excelsi omnes (Psal. LXXXI).”
|
|
Nam caetera quidem quamvis propria summae et unius divinitatis nomina,
humana praesumptio falsis diis affinxit, ut creatores, atque rectores
orbis terrarum, immortales ac sempiternos, coelestes atque omnipotentes
eos nuncuparet, et similia, quae poeticis quoque figmentis inserta
daemones pascere consuevere, vocabula illis imponeret. At vero nomen hoc
a saeculo non fuit auditum, nec homines de corde suo comminisci
potuerunt, videlicet quia significatum ejus oculus non vidit, et auris
non audivit, et in cor hominis non ascendit (Isai. LXIV). Solent quippe
prius res intelligi, et post ad placitum nomina illis imponi, sicut
aiunt magni quoque philosophi gentilium, ea quae sunt in voce, sunt
earum quae sunt in anima passionum notae. Sed significatum supradicti
nominis Patris et Filii et Spiritus sancti, nullus eorum novit, qui deos
sibi finxere, quos volucrunt. Rebus ergo quas deos appellaverunt, nomen
hoc adinvenire, vel imponere nequiverunt. Solus ipse Deus nomen sibi hoc
imposuit, ubi dixit:
|
“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris et Filii
et Spiritus sancti. (Matth. XXVIII).”
|
|
Cujus significatum et si prophetae utcunque noverunt, tamen ipsum nomen
edicere non debuerunt, videlicet quia mundus adhuc infans, ipsum nominis
capere non posset significatum. Perfecta igitur, ut praedictum est,
integra veri Dei diffinitio est nomen hoc Dei vivi, manifestam faciens
discretionem, quo pertineant hi, qui scriptum illud habent in frontibus
suis, de quibus clamatum est in Apocalypsi ab angelo aseendente ab ortu
solis, et habente signum Dei vivi:
|
“Nolite nocere terrae et mari, neque arboribus, quoad usque signemus
servos Dei nostri in frontibus eorum (Apoc. VII).”
|
|
Tunc enim Angelus ille magni concilii (Isa. IX) clamavit quatuor
angelis, id est quatuor principalibus regnis, id quod supradictum est,
quando clamore praedicationis evincente, factum est, ut reges quoque et
imperatores ad fidem conversi, non obstarent docentibus et baptizantibus
in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti.
|
|