VERS. 25.

“Qui fecit ventis pondus,”

id est levibus quondam gravitatem et stabilitatem dedit animabus, quia videlicet, dum praedicta sapientia sua replet animas, quae prius fuerant leves, maturas reddit et graves. Vel certe

“ventis pondus”

est facere, concessam electis hic de virtutibus gloriam permista infirmitate temperare. Unde et subditur:

“Et aquas appendit in mensura,”

id est ejusdem sapientiae vel Spiritus sui dona sanctis suis ad mensuram dat, videlicet ut nequaquam tantum proficere valeant, quantum volunt, ut non extollantur in superbiam. Verbi gratia, ut Elias, qui dum tot virtutibus in altum profecisset, quadam mensura suspensus est, postmodum Jezabel, quamvis reginam, tamen mulierculam, fugiens (III Reg. XIX), itemque Paulus, qui cum lumen corporis, quod ad tempus perdiderat, cum perpetuo cordis lumine recepisset, per murum in sporta demissus de civitate eadem effugit (II Cor. XI), quam post visionem Jesu ingressus fuerat; imo, qui usque ad tertium coelum raptus fuerat, adhuc sub stimulo carnis, ceu puer colaphis affectus plorabat (II Cor. XII). Sic ergo electis suis aquas donorum suorum appendit in mensura (Rom. XII), ut miraculis monstrentur, infirmitatibus serventur.

“Deus, inquam, intelligit vias ejus, et ipse novit locum ejus.”

Et dicam vobis quando cognovit eam.