|
Fere omnino nescio qualiter vel ex quo hujusce gloriationis occasio
contra monachicum ordinem tibi, vel aliis quoque, non tamen ita
vehementer aemulantibus, evenerit. Res enim nova est. Districtius quidem
nunc agitur quam olim, sed memento illius ab Apostolo dicti: Et si
distribuero in cibos pauperum omnes facultates meas, et si tradidero
corpus meum ut ardeam, charitatem autem non habuero, nihil mihi prodest.
Vera charitas socia semper humilitate incedens servat unitatem. Tu autem
Regulae beati Augustini adauxisti quidem districtionem, sed attende
paulisper. Dic mihi; Habitum monachicum solemnemque ordinationem ita
observare, ut a sanctis Patribus traditum et ab Ecclesia susceptum est,
superfluum vel otiosum putas, an non? Hujusmodi eum habitum, sive hoc
indumentum sancti Patres, imo qui in sanctis Patribus operatus est,
voluit haberi mortificationis signum, utpote crucis Dominicae
similitudinem, ita ut in consecratione sui, monachus rursus Christo
quodammodo commoriatur, et consepeliatur, videlicet triduano silentio
capite cooperto, mortificationis vel susceptae poenitentiae circumferens
testimonium, spectaculumque factus et angelis et hominibus, tertia
tandem die deposito capite reveletur ab abbate, dante sibi osculum pacis
in similitudinem resurrectionis Domini, qui discipulis suis post
triduanam eorum tristitiam, redivivus apparens dixit eis: Pax vobis
(Joan. XX). Absit ab omni qui sub Deo vivit, et matris gratiae dulcedine
lactari cupit, ut pro nihilo ducat vel destituere velit institutionem
hujusmodi! Est enim quoddam magnum pietatis asylum, quo refugere possit
omnis, qui criminibus superductis primam sancti baptismatis gratiam
perdidit, et primam recuperare stolam. Quisquis eo ritu sacratus
mortificationis vel Dominicae crucis in habitu gestat signum, etiam si
sacros altaris ordines non sortiatur, par est ei qui absque schemate
isto clericus est, et sacri altaris ordinibus fungitur, testante
auctoritate canonica, quae monachum, qui non est clericus, et clericum
qui non est monachus, si fuerint in eodem crimine, plecti jubet eadem
quantitate poenitentiae.
|
|