|
M. Omnis qui opus bonum inchoat, ignorat si bona possit consummare, cum
constet quemlibet etiam de propria vita ignorare. Boni operis autem
consummatio ejusdem est perfectio. Constat ergo omnes imperfectos esse,
qui ignorant perfectionem boni operis se perficere posse. Si autem homo
semper viveret, semper utique bonum facere deberet. Si ergo quod semper
facere deberet, districta justitia ab eo exigitur, omnis ergo homo cum
moritur, etiam imperfectus relinquitur.
D. Videtur hoc posse impugnari, nisi quod idem hanc auctoritatem constat
attestari: Cum perfeceritis omnia, inquit Dominus, quae facere
debuistis, dicite: Quia inutiles servi sumus (Luc. XVII, 10).
M. Perfectis autem omnibus quae debuimus facere, si nos debemus inutiles
servos dicere, inutiles autem servi sunt imperfecti; quare omnis homo
concluditur esse imperfectus. Quare si de hoc interim satis tibi
videatur, ad ea quae restant sermo progrediatur.
D. Porro adjiciunt regulares canonicos non tantam perfectionem
possidere, dum manifestum est multa, quae monachis non licent, eis
licere. Quanto autem magis quisque laborat, tanto magis praemium sui
laboris recipiet. Unusquisque enim secundum suum laborem propriam
mercedem recipiet.
M. Est bonum abstinere? Bonum.
|
|