CAPUT 57

“Et alias oves habeo, quae non sunt ex hoc ovili, et illas oportet me adducere, et vocem meam audient, et fiet unum ovile et unus pastor.”

Ecce quantum bono pastori stultae oves obfuerunt, in eo quod cum malitiosis vulpibus, id est, malignis spiritibus consilium ineuntes, jam conspiraverant, ut si qua ovium pastorem suum illum esse agnosceret, protinus humeris et lateribus caeterarum impacta, extra ovile fieret. Nunquid conspiratio haec gratiam pastoris ei evacuaret, aut nomen ejus sive facultatem diminueret? Absit! Nam et alias oves, inquit, habeo, quae non sunt ex hoc ovili, quia non de carne patriarcharum et prophetarum progenitae sunt, qui magni arietis, et aliqui etiam pastores, ut David, vel Moyses, et Aaron, hujus ovilis patres exstiterunt. Non sunt, inquam, ex hoc ovili, et alias oportet me adducere. Quare? Videlicet quia istae oves praedicta conspiratione sua invicem afflatae, dira pestilentia contabuerunt, et semetipsas corruperunt, idcirco his abjectis oportet ex aliis ovibus praefinitum ante saecula, ovium supplere numerum:

“Me, inquit, oportet illas adducere.”

Nunquid ipse pastor, qui haec loquitur, per semetipsum ad nos oves alienigenas venit? Nonne a furibus et latronibus in medio hujus ovilis comprehensus animam suam posuit, et deinde ascendens in coelum, nunquam visus a nobis, suos tantum vicarios ad nos direxit? Ita plane, sed nec eodem modo nos minus quid ab illo magno grege habemus, quem de Aegypto adduxit idem pastor, idem Deus (Exod. III). Nunquid enim non per homines Deus, per homines, inquam, Moysen et Aaron, quibus apparuerat, illas oves adduxit? (Exod. IV.) Utique non magis illis quam nobis, non nobis minus quam illis adducendis adfuit praesentia visibili. Unus illorum pastor tunc Deum audivit in rubo (Exod. III); nostri pastores viderunt illum in crucis ligno, de quo ait quidam tam doctus quam fidelis:

“Tristes purgantur sanguine culpae.”

Quem econtra rubus densis cruciatibus edit. Et illi quidem duo signa dedit dicens: Si non crediderint verbo signi prioris, credent vel verbo signi sequentis; sed et nostris item pastoribus duo signa dedit dicens: Si non viderunt gloriam signi prioris, videbunt saltem virtutem signi sequentis. Etenim si non vidimus nos, quod virga in colubrum conversa sit, et devoratis magorum Aegyptiorum colubris, iterum virga quod fuerat effecta sit (Exod. VII), id est, quod Christus rex ipse, et paternae Divinitatis virga regia in mortem devenerit, quae per colubrum in hunc mundum subintravit, et consumptis peccatis nostris, iterum in veram et aeternam vitam regnaturus surrexit (Luc. XXIV), at saltem videmus, quod de sinu manus extracta leprosa tota effecta sit, id est, quod totum illud antiquum ovile pestilentia perfidiae contabuerit, quod a gratia Dei Synagoga exciderit, imo et juxta quod ille praedixit: Ceciderint in ore gladii, et captivi ducti in omnes gentes, lepram suam toto orbi spectandam jamdudum circumtulerint, cogemiscente Propheta ac dicente:

“Usquequo avertes manum tuam et dexteram tuam de medio sinu tuo in finem (Psal. LXXIII).”

Etenim circa finem saeculi iterum in pristinum sinum gratiae mittetur et mundabitur. Igitur cum per legatos suos, in quibus ipse procul dubio loquitur, nos alias oves suas vocavit, non minus quam prioris ovilis oves, per semetipsum adduxit. Ait itaque:

“Et illas oportet me adducere.”

Quo autem adducere? Non ad vestram synagogam, o putidi hirci, qui et secundum animam in inferiora terrae introibitis et secundum corpus trademini in manus gladii., partesque vulpium eritis, sed ad fidem patriarcharum et prophetarum, cum quibus balare vel canticare audetis, dicentes:

“Nos autem populus ejus et oves pascuae ejus (Psal. LXXVIII, XCIV),”

cum sitis tauri pingues et lascivi vituli, Cethaeorum et Amorrhaeorum saltibus innati vel educati. Ad illorum, inquam, fidem me alias oves, vobis abjectis, oportet adducere, et vocem meam audient, quam vos, ut superius dixi,

“propterea non auditis, quia ex Deo non estis.”

“Et fiet, inquit, unum ovile, et unus pastor.”

Non dixit, et fiet unus pastor et unum ovile. Jam enim unus pastor est, sed fiet unum ovile, quod nondum factum est, et unus pastor permanebit, qui nunc et semper est.

“Fiet, inquam unum ovile,”

nulla distinctione habita; peregrinae et indigenae oves, id est, Judaei et Graeci, et ille unus pastor omnium erit, de quo per prophetam dictum est:

“Et suscitabo super eas pastorem unum, qui pascat eas, servum meum David; ipse pascet eas, et ipse erit eis in pastorem. Ego autem Dominus eorum ero eis in Deum et servus meus David princeps in medio eorum (Ezech. XXXIV).”

His dictis adhuc persistit in commendatione charitatis, qua et ille animam suam pro ovibus suis posuit, dicens: