R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

DE TRINITATE ET OPERIBUS EJUS
LIBRI XLII

IN EZECHIELEM PROPHETAM COMMENTARIORUM

LIBER PRIMUS. (Ezech. I-XII)


CAPUT PRIMUM. Quomodo, in afflictione civitatis, sanctis prophetis increbuerunt consolatoriae visiones futuri regni Dei.

Hac mundi aetate quinta, quam praecedenti volumine sumus ingressi, sanctis in Babylone captivis, propheticae crebrescunt visiones regni Dei, quarum claritas sic illud citius affuturum denuntiat, quomodo albescente aurora solem in proximo adesse nemo qui ambigat. Nec enim solis jam, ut ante, verbis Spiritus sanctus in aurem loquitur prophetarum, sed et quasdam imagines quibus oculos videntium familiarius instruat, digito Dei, qui est ipse, praepingit. Verbi gratia: Ubi ante captivitatem istam visus est Filius hominis veniens in nubibus coeli, ut daretur ei regnum et honor, et omnis populus, tribus, et linguae servirent ei. O venerabilis ordo regni Dei! o rationabilis et opportuna consolatio regis Dei! Non venit hoc regnum cum festinatione, quemadmodum regnum hujus mundi, de quo rectissime dictum sit:

“Haereditas ad quam festinatur in principio, in novissimis suis benedictione carebit (Prov. XX).”

Festinavit Cain terrae ambitor aedificare civitatem, et vocare nomen ejus ex nomine filii sui Enoch, occiso Abel fratre suo (Gen. IV). Extunc a filiis hujus saeculi festinatum est ad regnandum, usque dum venit diluvium et perdidit omnes. Post hoc surrexit Nemroth potens in terra, et robustus venator coram Domino, et hic festinus regnavit. Fuit autem principium regni ejus haec ipsa, de qua nunc loquimur, Babylon (Gen. X). In ista regnabatur, et jugum ferreum regis ejus Nabuchodonosor, posuerat nunc Dominus super collum cunctarum gentium (Jer. XI). Porro regnum Dei veniebat interim, cum dilatione, et cives ejus propter spem illius de terra, et de cognatione sua egrediebantur,

“non acceptis repromissionibus, sed a longe eas aspicientes, et salutantes, et confitentes, quia peregrini et hospites sunt super terram (Hebr. XI).”

Nunc maxime confortato regno mundi peregrinabantur, et hospites erant, imo et captivi cives regni Dei, et dicebant praesenti captivitatis loco commoniti.

“Super Lumina Babylonis illic sedimus, et flevimus, dum recordaremur Sion. In salicibus in medio ejus suspendimus organa nostra (Psal. CXXXVI),”

etc.