CAPUT 13

“Et vidi aliam bestiam, ascendentem de terra, habentem cornua duo similia Agni, et loquebatur sicut draco; et potestatem prioris bestiae omnem faciebat in conspectu ejus. Et fecit terram et habitantes in ea adorare bestiam primam, cujus curata est plaga mortis. Et fecit signa magna, ut etiam ignem faceret de coelo descendere in terram in conspectu hominum.”

Bestiam illam septem capitum universam impiorum generationem esse jam diximus, et ipsa septem capita septem fuisse vel esse regna mundi, quorum potentia diversis temporibus sanctos Altissimi contrivit, quorum septimum caput Antichristus erit Quae est ergo haec alia bestia quam vidit ascendentem de terra? Aut quomodo duae sunt bestiae, cum unum sit corpus generationis pravae et perversae, sicut contra unum est corpus generationis unius sanctae et electae? Ad haec sciendum quia generatio nequam cum una sit, alia tamen et alia dicitur bestia, propter geminam vim scilicet bellicam sive regiam atque magicam. De magica vi nunc Scriptura haec narrationem divinae visionis incipit, cum dicit:

“Et vidi aliam bestiam ascendentem de terra.”

Quando putas alia bestia haec ascendit quam iste ascendentem vidit? Nimirum uno eodemque tempore quando illa bestia prior ascendit, habens septem capita, quorum septimum caput regnum erit Antichristi. Etenim ubi primum generatio impiorum generationem sanctorum servituti subjecit et afflixit, atque ad amaritudinem perduxit in operibus duris luti et lateris, insuper Pharaone praecipiente omni populo suo ac dicente:

“Quidquid masculini sexus natum fuerit, in flumen projicite; quidquid feminei, reservate (Exod. I);”

tunc cum illa regia sive hostica vi pariter contra Deum ascendit et magica vis. Quomodo? Videlicet cum ingressi fuissent Moyses et Aaron ad Pharaonem, ut facerent signa sicut praeceperat Dominus,

“Vocavit Pharao sapientes et maleficos, et fecerunt etiam ipsi per incantationes aegyptias et arcana quaedam similiter (Exod. VII).”

Igitur aliam bestiam tunc ascendentem vidi, inquit. Quid autem hoc ad rem praesentem, ubi manifeste de aperta persecutione loquebatur Antichristi, quae erit in diebus novissimis? Prolecto quia prius quidem esse coeperunt, et pugnae adversus Deum praestigia magorum, sed tunc magis abundabunt.

“Surgent enim, inquit Christus, pseudochristi et pseudoprophetae, et dabunt signa magna et prodigia, ita ut in errorem inducantur, si fieri potest, etiam electi (Matth. XXIV).”

Hoc idem de bestia hac praesenti capitulo Scripturae hujus series declarabit. Nunquam defuit haec pessima vis in societate crudelis gladii, regibus (qui persecuti sunt et contriverunt sanctos Altissimi) Aegyptiis, Israeliticis, Babyloniis, Medis atque Persis, Graecis, Romanis, nec potestati Antichristi deerit, imo abundantior atque potentior aderit. Verum Romani imperatores illa secretius usi sunt, quorum Julianus apostata malitiosius atque ardentius arti illi incubuit; Graeci quoque atque Macedones non adeo evidenter; superiores autem Persae, Babylonii atque Aegyptii, publice et quasi licenter illa usi sunt, publicisque nominibus magi ipsorum se praedicaverunt, nec absconderunt. Porro Israelitici reges magos suos prophetali nomine palliabant, qualium una die quadringentos quinquaginta viros Elias occidit, omnes prophetas Baal (III Reg. XVIII). Qualem bestiam hanc ascendentem iste vidit?

“Habentem, inquit, cornua duo similia agni, et loquebatur sicut draco.”

Sicut bestia septem capitum, quae prius descripta est per cornua decem, sic et bestia haec habet cornua duo; quia videlicet sicut regnorum decem primi reges fuere notissimi, quos et superius commemoravi, ita et magicae artis duo sunt auctores notissimi, magisque notati, quos contra Moysem et Aaron, sicut jam dictum est, Pharao convocavit. Duo namque fuerunt, Jannes et Mambres, sicut et Apostolus meminit. Qui cum dixisset:

“Ex his enim sunt qui penetrant domos, et captivas ducunt mulierculas onetatas peccatis, quae ducuntur variis desideriis, semper discentes, et nunquam ad scientiam veritatis pervenientes,”

continuo subjunxit:

“Quemadmodum enim Jannes et Mambres restiterunt Moysi, ita et isti resistunt veritati, homines corrupti mente, reprobi circa fidem, sed ultra non proficient. Insipientia enim eorum manifesta erit omnibus, sicut et illorum fuit (II Tim. III).”

Igitur duo cornua bestia haec habuit, ubi primum ascendit, id est duos principes suae efficaciae magica ars habuit, ubi primum contra Deum stetit. Et cornua haec similia agni, videlicet superba et contraria similitudine, faciendo similiter miracula, ut fiunt per Verbum Dei, quod est Agnus Dei. Nam et si litteram historicam spectes, ubi primum bestia haec ascendit, valde convenienter, et proprie dictum est,

“similia agni.”

Denique cuncta quae fecerunt signa Moyses et Aaron coram Pharaone et Aegyptiis pulchre dicuntur signa agni, videlicet pro eo quod cuncta illa consummata sunt per sanguinem agni, quem populus Israel ut ultima plaga Pharao et Aegyptus taugerentur, ad vesperam immolavit (Exod. XII). Illic plane cornua bestiae similia videbantur cornibus agni, ubi scriptum est:

“Fecerunt malefici etiam ipsi per incantationes suas Aegyptias et arcana quaedam similiter, projeceruntque singuli virgas suas quae versae sunt in dracones (Exod. VII).”

Item:

“Cum elevans virgam Moyses percussisset aquam fluminis et versa esset in sanguinem, fecerunt, inquit Scriptura, similiter malefici Aegyptiorum incantationibus suis (ibid.).”

Tertium fecerunt per incantationes suas similiter, eduxeruntque ranas super terram Aegypti (Exod. VIII). Hucusque fingere potuerunt similitudinem cornuum agni, sed ultra non potuerunt, victosque se esse fatentes, dixerunt:

“Digitus Dei hic est (ibid.).”

Eodem modo per tempora sequentia sub caeteris regnis supradictis ars magica semper affectavit similitudinem Dei, voluitque videri quod non minora faceret signa quam fiebant per Verbum Dei. De qua praesumptione hujus bestiae nunc protinus dicit:

“Et loquebatur sicut draco, id est sicut diabolus, qui taliter locutus est: Ero similis Altissimo (Isa. XIV).”

Nam et hoc legimus in plerisque veteribus gestis, quod ut pro diis colerentur, quibusdam magicis exigebant tormentis.

“Et haec bestia potestatem prioris bestiae omnem faciebat in conspectu ejus.”

Ac si dicat: Signa facientes magi confortabant regios animos ad non credendum, et resistendum signis et virtutibus Dei, ut non minus potentes viderentur sibi quam erat Deus, qui cum tantis praedicabatur prodigiis, cum haberent et ipsi secum tales qui similia facerent illi. Hoc erat facere omnem potestatem bestiae in conspectu ejus, aestimationem magnifici cordis ejus roborare, ne sibimet impotens videretur.