CAPUT XIV. Partem spirituum, superbia et invidia depravatos, testimonium Verbi Dei non recepisse; partem, humiles et obedientes, in veritate perstitisse.

Pars testimonium ejus non accepit, sic est inexcusabilis ut idem ille princeps et pater mendacii, qui contra propriam conscientiam mentitus est, dicendo se esse quod non erat, negando se esse quod erat. Nihilominus namque et ipsi omnes scire potuerunt verum esse Verbi Dei testimonium, sed rebelles lumini, id est eidem verbo exstiterunt propter superbiam, seu propter invidiam, cujus videlicet superbiae sive invidiae nunc usque proverbium usitatum est. Ob derogationem melioris semper favere pejori. Hoc illi spiritus, qui dicuntur et sunt maligni, sine dubio fecerunt. Invidentes namque meliori, imo soli bono Creatori, malum et mendacem Satanam, id est adversarium ejus suis favoribus extulerunt, testemque ejus, Verbum ejus oderunt et repulerunt, ut puta, quorum secundum exemplum maligni quoque homines eidem Domino Deo dicere soliti sunt:

“Recede a nobis, scientiam viarum tuarum nolumus (Job XXI).”

Talium spirituum maxime Judaei imitatores fuerunt, de quibus non recipientibus testimonium suum, ait idipsum Dei Verbum:

“Nunc autem et viderunt et oderunt et me et Patrem meum (Joan. XV).”

Superbiam atque stultitiam illorum quidam pulchre declamavit quod cum praemisisset:

“O Israel, quam magna est domus Dei, et ingens locus possessionis ejus; magnus et non habet consummationem, excelsus et immensus (Baruch. III),”

ita subjunxit:

“Ibi fuerunt gigantes nominati illi, qui ab initio fuerunt statura magna, scientes bellum. Non hos elegit Dominus, neque viam disciplinae invenerunt: propterea perierunt, et cum non habuerunt sapientiam, interierunt propter suam insipientiam (ibid.).”

Profecto superbiam illorum nomine gigantium congrue signavit. Insipientiam autem proprio vocabulo expressit. Magnitudinem quoque et immanitatem rebellionis eorum, qua contra veritatem rebellaverunt, miro modo, tam proprie quam breviter exposuit, dicendo:

“Scientes bellum.”

Porro sanctorum spirituum qui, sicut jam dictum est, Verbi Dei testimonium acceperunt, sapientiam, humilitatem atque obedientiam subinde pulcherrime expressit, dicens:

“Stellae autem dederunt lumen in custodiis suis et laetatae sunt, vocatae sunt, et dixerunt: Adsumus, et luxerunt ei cum jucunditate (ibid.)”

Deinde contra principem illum malignorum, qui dixit:

“Deus ego sum (Ezech. XXVIII),”

veraciter intulit dicens:

“Qui fecit illos hic Deus noster est, et non aestimabitur alius ad illum (Baruch. III).”