CAPUT XXXVI. De Evangelio.

Hactenus seorsum sedebat sacerdos, malarum victor cogitationum, dominique victoriam sedendo significans, cui victo tentatore, sedenti et imperanti ministrabant angeli, sicut scriptum est:

“Reliquit eum tentator, et accesserunt angeli et ministrabant ei (Matth. IV).”

Surgit tandem ad altare accedens, ita ut opportune veniat nobis in mentem Dominus Jesus, praeparata sibi per Joannem via ad corda hominum, de deserto rediens, ut doceat ipse, et discipulos suos eligens, mittat ad praedicandum. Mittit namque sacerdos diaconum ad legendum sanctum evangelium, petitam dando benedictionem, quod subdiacono prius epistolam lecturo non fecerat. Legem enim et prophetas invisibilis invisibiliter misit; apostolos autem et evangelistas, quorum diaconus personam gerit, visibilis factus, et sanctam Ecclesiam, sponsam videlicet suam osculans osculo oris sui (Cant. IV), visibiliter misit et docuit. Accipit diaconus textum sancti Evangelii, quod bajulans ad lectricium, efficitur pes Christi. Praecedunt ceroferarii cum thuribulo, per quae significantur gaudium et bona opinio. Gaudium enim semper est in bono nuntio. Bonae quoque opinionis se esse noverunt qui hoc bonum portant nuntium, qui et confidenter dicunt,

“Christi bonus odor sumus Deo in omni loco (II Cor. II).”

Quapropter incensum bonae opinionis signum, locum ipsum aspergit in quo legendum est evangelium. Qui locus si sit dies festivus, quando solet convenire populus, eminentior est, ut ex ipso statu commoneatur diaconus, quod is qui sursum ad Dominum desidem invitat populum, stare debeat in monte virtutum juxta illud:

“Supra montem excelsum ascende tu, qui evangelizas Sion, exalta in fortitudine vocem tuam, qui evangelizas Hierusalem (Isa. XL).”

Quam ejus fortitudinem et stola praedicat, quae super humerum posita, inde usque ad succinctionem lumborum deducitur, quod fortitudinem ad vocem exaltandam tunc habeat, si fortis sit ad operandum, et succinctus contra pugnas libidinum, evangelica namque praedicatio quae est

“fons hortorum, puteus aquarum viventium (Cant. IV),”

non fluit impetu aliunde, nisi de Libano, id est de corde casto et de ore candido, quia sordes vitiorum, dum conscientiam coarctant, os quoque angustant, ne aquae vivae cum impetu fluant. Quod dalmaticam non nisi festis diebus induit, hoc significat, quod rationem sublimium sacramentorum, non nisi postquam glorificatus est Dominus Jesus, et Spiritus sanctus advenit, discipuli portare potuerunt. Nam tunicam ejusmodi ex auctoritate beati Hieronymi, rationem significare sublimium supra diximus. Est autem clausa circa collum, ut pectus sit opertum, quia, sicut ait Apostolus, Evangelium in his qui pereunt, est opertum (II Cor. IV). Praecedit subdiaconus diaconum, portans quem Evangelio substernat pulvillum, quia videlicet ad omne quod loquitur Evangelium, lex competens suggerit testimonium. Summa vero reverentia debetur ad audiendum Evangelium, quod maxime est Verbum Dei, quam diaconus prima voce, quam emittit, satis venerabiliter exigit, dicendo: Dominus vobiscum. Cujus enim melius quam Domini praesentia reverentes et religiosi auditores petitum debent praestare silentium? Attenti ergo et benevoli sunt illico, et eo cordibus conversi et vultibus, respondent: Et cum spiritu tuo. Statim dociles quoque reddit, dicendo: Sequentia sancti Evangelii. Hoc autem dicimus, non quod majestas Evangelii dignata sit unquam regulis oratorum subjici, sed quia quod in hominibus facere nititur studium eloquentiae, hoc in Ecclesia sua melius perficit summa natura sapientiae.

“Nam, ut ait beatus Augustinus, eloquentia sapientiae comes est, et quocunque domina haec progreditur, illa ut ejus ancilla subsequitur.”

Respondemus, Gloria tibi, Domine, glorificantes Dominum, quod misit nobis verbum salutis, juxta illud quod in Actibus apostolorum legimus:

“Et glorificaverunt Dominum, dicentes: Ergo et gentibus Deus poenitentiam ad vitam dedit (Act. XI).”