|
|
“De hoc perfectorum numero, inquit, et, ut ita dixerim, fecundissima
radice sanctorum etiam anachoretarum post haec flores fructusque prolati
sunt, cujus professionis principes, hos quos paulo ante commemoravimus,
sanctum scilicet Paulum vel Antonium novimus exstitisse; qui non, ut
quidam, pusillanimitatis causa, nec impatientiae morbo, sed desiderio
sublimioris perfectus contemplationisque divinae, solitudinis secreta
sectati sunt, licet eorum prior, necessitatis obtentu, dum tempore
persecutionis affinium suorum devitat insidias, eremum penetrasse
dicatur.”
|
|
Ita ergo processit ex illa quae diximus disciplina aliud perfectionis
genus, cujus sectatores anachoretae, id est secessores merito
nuncupantur, eo quod nequaquam contenti hac victoria, qua inter homines
occultas insidias diaboli calcaverunt, aperto certamine ac manifesto
conflictu daemonibus congredi cupientes, vastos eremi recessus penetrare
non timeant, ad imitationem scilicet Joannis Baptistae, qui in eremo
tota aetate permansit, Eliae quoque et Elisei atque illorum de quibus
Apostolus ita commemorat: Qui erant in melotis, in pellibus caprinis,
angustiati, afflicti, agentes, quibus dignus non erat mundus, in
solitudinibus errantes, in montibus et speluncis, et in cavernis terrae
(Heb. XI, 37).
|
|