CAPUT 19

Jussit aliquando hic Dominus noster discipulos suos ascendere in naviculam et praecedere eum trans fretum, donec dimitteret turbas; cumque dimissa turba solus ascendisset in montem, et vespere facto solus esset ibi, et oraret,

“navicula in medio mari jactabatur fluctibus, erat enim ventus contrarius. Quarta autem vigilia noctis venit ad eos, ambulans super mare.”

Cumque turbatis illis dixisset:

“Habete fiduciam, ego sum, nolite timere. Domine, inquit Petrus, si tu es, jube me venire ad te super aquas, et descendens de navicula, ambulabat super aquas. Videns ergo ventum validum timuit. Et cum coepisset mergi, clamavit, dicens: Domine, salvum me fac. Et continuo Jesus extendens manum, apprehendit eum, et ait illi: Modicae fidei quare dubitasti?”

(Matth. XIV.) Denique res illa gesta miro modo. et res gesta, et rei gerendae quaedam fuit parabola, siquidem placet parabolam dici, non solum in verbis, verumetiam in factis, quoniam et Apostolus enumeratis compositionibus primi et secundi tabernaculi,

“quae, inquit, parabola est temporis instantis (Hebr. IX).”

Igitur dimissa turba solus Jesus ascendit in montem orare, quia sic futurum erat et sic factum est, ut exiens de civitate jam non docturus turbam, exiret, ut jam dictum est, in montem Oliveti solus orare: Exierunt quidem cum eo discipuli, sed non usque ad locum orationis. Nam

“sustinete hic, ait, sive sedete hic, donec vadam illuc et orem (Matth. XXVI).”

Et assumpsit quidem Petrum, et Jacobum et Joannem secum, sed et illis iterum dixit:

“Sustinete hic, et vigilate (ibid.). Et progressus pusillum sive avulsus ab illis, quantum est jactus lapidis, procidit in faciem suam, orans (Luc. XXII).”

Ita relictis illis iterum et tertio abiit, et oravit. Solus ergo erat orans nocte illa, sive vespera profunda. Navicula autem in medio mari jactabatur fluctibus, id est, fides discipulorum nimis contristabatur, ita ut oculi eorum prae tristitia gravarentur. Sed venit Dominus Jesus ambulans super aquas, quia tempestates illas quae propter ipsum motae erant, et movebantur, prompto spiritu conculcabat, licet caro esset infirma. Etenim caro quidem infirma, dicebat in oratione:

“Mi Pater, si possibile est, transeat a me calix iste,”

sed spiritus promptus:

“Verumtamen, ait, non sicut ego volo, sed sicut tu.”

Ibi confidentia Petri, se quoque promptam esse putavit:

“Domine, inquiens, jube me venire ad te super aquas (Matth. XIV).”

Dixit enim:

“Et si omnes scandalizati fuerint in te, ego nunquam scandalizabor.”

“Animam meam ponam pre te, tecum paratus sum, et in carcerem, et in mortem ire (Joan. XIII; Luc. XXII).”

Cum ista fiducia, quasi jam fortis et bene cinctus ambulabat et ipse super aquas, ut veniret ad Jesum. Cum enim discipuli omnes relicto Domino fugissent,

“ipse sequebatur longe usque in atrium, et ingressus intro sedebat cum ministris ut videret finem.”

Sed ecce vidit ventum validum, et timuit, coepitque mergi.

“Cum enim sederet in atrio cum ministris, ut jam dictum est, accessit ad eum una ancilla ostiaria, dicens: Et tu cum Jesu Galilaeo eras. At ille negavit coram omnibus, dicens: Nescio quid dicis.”

Iterum ab alia similiter ventilatus ancilla, dixit:

“Non novi hominem.”

Tertio ab his qui stabant, magno vento impulsus,

“coepit detestari et jurare, quia non novisset hominem.”

Cum ita coepisset mergi, clamavit, dicens:

“Domine, salvum me fac (Matth. XIV).”

Gallo quippe cantante, recordatus verbi Jesu quod dixerat,

“priusquam gallus cantet, ter me negabis, egressus foras, flevit amare.”

Denique sic flere, hoc fuit clamare, et salvationem quaerere. Ut ita clamaret, respectus fecit Salvatoris, quem Lucas venerabiliter expressit dicens:

“Et conversus Dominus, respexit Petrum (Luc. XXII).”

Postquam resurrexit,

“sicut et hic praedixit: Postquam autem resurrexero praecedam vos in Galilaeam,”

apparuit ei, sicut in Evangelio ejusdem Lucae scriptum est, quia duo ex discipulis

“regressi in Hierusalem invenerunt congregatos undecim, et eos qui cum ipsis erant, dicentes: Quod surrexit Dominus vere, et apparuit Simoni (Luc. XXIV).”

Sed et angelus loquens mulieribus, hunc in nomine consolatum esse voluit dicendo, sed

“ite, dicite discipulis ejus et Petro, quia praecedet vos in Galilaeam (Marc. XVI).”

Vere ergo Jesus extendens manum, apprehendit eum: reservavit enim illi gradum suum, reservavit et stabilivit principem apostolorum. Libet nunc inspicere illum prophetiae locum, quem nobis illustrare debet scintilla haec, ex ore ejus dicentis, scriptum est enim:

“Percutiam pastorem, et dispergentur oves gregis (Zach. XIII).”

Pauca ex praecedentibus, et subsequentibus diligenter inspecta, pulchram intelligentiae lucem refundent. Praecedentia sunt haec:

“Et erit in die illa, dicit Dominus Deus exercituum, disperdam nomina idolorum de terra, et non memorabuntur ultra. et prophetas et spiritum immundum auferam de terra. Et erit cum prophetaverit quispiam ultra, dicent ei pater ejus, et mater ejus qui genuerunt eum: Non vives quia mendacium locutus es in nomine Domini, et configent eum pater ejus, et mater ejus genitores ejus, cum prophetaverit. Et erit: In die illa confundentur prophetae unusquisque ex visione sua cum prophetaverit, nec operientur pallio saccino ut mentiantur, sed dicet, non sum propheta, homo agricola ego sum, quoniam Adam exemplum meum ab adolescentia. Et dicetur ei: Quid sunt plagae istae in mediorum manuum tuarum? Et dicet: His plagatus sum in medio [Vulg. domo] eorum qui diligebant me (ibid.).”

His praemissis.

“Framea, inquit, susci are super pastorem meum, et super virum cohaerentem mihi, dicit Dominus exercituum: Percute pastorem, et dispergentur oves (ibid.).”

Deinde subsequitur:

“Et convertam manum meam ad parvulos, et erunt in omni terra, dicit Dominus, partes duae, et dispergentur, et deficient, et tertia pars relinquetur in ea, et ducam tertiam partem per ignem, et uram eos, sicut uritur argentum, et probabo eos sicut probatur aurum. Ipse vocabit nomen meum, et ego exaudiam eum. Dicam: Populus meus es, et ipse dicet: Dominus Deus meus. Ecce venient dies Domini, et dividentur spolia in medio tui (Zach. XIII, XIV), ete. Totum illud prophetiae capitulum illustrat nobis, ut jam dictum est, brevis sententia haec scintillans de pectore et ore ipsius Domini, in quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi (Coloss. II),”

dum praemisso,

“omnes vos scandalum patiemini in me ista nocte”

subjungit:

“Scriptum est enim: Percute pastorem, et dispergentur oves gregis.”

Itaque ut competenter evangelica utar similitudine molentis. Ait enim ipse Dominus:

“Duae erunt molentes in unum, una assumetur, et altera relinquetur (Matth. XXIV).”

Haec prophetica quasi mola inferior ponenda est, et coepta jam evangelica narratio Dominicae passionis superponenda quasi mola superior, ut agente manu Domini, circumacta volucri cursu, fructuosum frumenti granum salubriter nobis teramus, et de optima ejus medulla candidissimae farris panem in usum vitae aeternae conficiamus. Tale frumenti granum Christus est, qui de semetipso dicit:

“Nisi granum frumenti cadens in terram, mortuum fuerit, ipsum solum manet, si autem mortuum fuerit, multum fructum affert (Joan. XII).”

Tale, inquam, granum est, ut molendo nunquam dissipetur, eoque integro permanente diffundi aut dissilire nunquam desinet medulla ejus. Nunc interim finis hic sit libelli hujus, et sequentem cum jam dicto prophetiae capitulo, reparatis post lassitudinem viribus, exordiamur.