VERS. 21.

“Nudus,”

inquit, id est, homo purus et absque ornatu divinitatis esse reputatus,

“egressus sum,”

id est recessi

“de utero,”

id est, a carnali sensu,

“matris meae,”

videlicet Synagogae. In cujus rei typum cum mulier Aegyptia Joseph incestis amplexibus tenere vellet, ille relicto pallio in manu ejus nudus profugit ab ea (Gen. XXXIX). Sic Dominus noster, relicta in manu Synagogae legis littera, qua ejus conteguntur sacramenta, confugit ad gentes, dicens:

“Nudus egressus sum de utero matris meae,”

ut supra dictum est. Nudus in divinitate, conspicuus revertar illuc, videlicet in mundi termino, cum multitudo gentium subintroiret (Rom. XI). Dominus a quo per hoc quod homo sum accepi omnia, dedit, scilicet Synagogam exspectantem meam Incarnationem, Dominus abstulit, scilicet eamdem meam praesentiam contemnentem. In omnibus his non peccavit Job:

“Peccatum quippe non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (Isa. LIII; I Petr. II).”

MORALITER. Quia talis est unusquisque qualis et cogitatio ejus, tunc veniunt, scilicet filii Dei ut

“assistant coram Domino,”

cum coelestia volvimus in palatio mentis per amplitudinem contemplationis, id est inter eos et Satan, cum se interserit, ut bene cogitata perturbet. Caetera, usque:

“Egressus est Satan a facie Domini;”

sic sunt accipienda pene ut superius. Egresso itaque Satan, id est, permisso eum tentari, quem necesse est tentationibus erudiri, sequitur:

“Cum autem quadam die filii et filiae ejus,”

id est, virtutes superius dictae,

“comederent et biberent,”

id est, epulas vitae sumerent

“in domo fratris sui primogeniti,”

id est, in sacramentis fidei, primogenita namque virtutum omnium fides est,

“sine fide quippe Deo placere impossibile est (Hebr. XI),”

“nuntius venit,”

id est, discretio ad conscientiam recurrit, quae pereuntibus plerumque aliis virtutibus sola superest.

“Boves,”

inquit,

“arabant,”

id est, graves meditationes in bonis studiis, verbi gratia, in sacra Scriptura, se exercebant,

“et asinae,”

id est, simplices motus cordis,

“pascebantur juxta eos,”

id est, juxta sensum ejusdem Scripturae regebantur,

“et irruerunt Sabaei,”

id est spiritus maligni,

“et tulerunt omnia,”

videlicet in malis desideriis juxta nomen suum captivantes ea,

“puerosque”

custodes, id est, cordis circumspectiones,

“gladio percusserunt,”

id est, suo praeventu diruerunt.

“Venit alter.”

Eadem discretio nuntius alter dicitur, dum nuntiat aliud, et dixit:

“Ignis Dei,”

id est invidia permissu Dei,

“cecidit de coelo,”

scilicet aerio, id est ab immundis spiritibus, qui in aere vagantur.

“Et tactas oves,”

id est innocentiam

“puerosque,”

id est, cordis munditiam tangendo inflammatione pravae suggestionis

“consumpsit.”

Dixit et hoc:

“Chaldaei,”

id est feroces, scilicet iidem maligni spiritus,

“fecerunt tres turmas,”

id est, illicito opere, superflua locutione, inordinata cogitatione mentem impetivere,

“et camelos,”

id est bonas rerum temporalium dispensationes,

“et pueros,”

id est sensus istis praesidentes, gladio imprudentiae percussit [percusserunt]. Dixit et hoc:

“Filiis tuis et filiabus,”

et caetera ut supra,

“repente ventus vehemens,”

id est tentatio fortis,

“irruit a regione deserti,”

id est a spiritibus immundis Deo desertis,

“et concussit quatuor angulos domus,”

id est quatuor constantiae virtutes, prudentiam, temperantiam, fortitudinem, justitiam.

“Quae corruens oppressit liberos tuos,”

id est, omnes virtutes exstinxit.

“Tunc surrexit Job,”

id est, post haec, respiciente Domino, is qui tentatus est, ad decertandum assurgit,

“et scidit vestimenta sua,”

id est, cuncta sua retractat opera,

“et tonso capite,”

id est, rejectis cogitationibus vanis,

“corruit in terram,”

id est, confitetur infirmitatem suam, et

“adoravit,”

peccata sua confitens:

“Nudus,”

inquit,

“egressus sum,”

id est, nullis meis meritis renatus sum,

“de utero matris meae,”

videlicet primae gratiae.

“Nudus,”

id est, in sola misericordia, spem habens,

“revertar illuc,”

id est, ad eamdem gratiam. Dominus misericorditer dedit, Dominus juste abstulit, sicut Domino placuit, scilicet tollendi potestatem habenti sicut et largitatem dandi, ita factum est, videlicet et ad ejus judicium recurrere dignum est.

“Sit nomen Domini benedictum,”

id est in omnibus judiciis suis benedicam Dominum. Et hoc modo loquens,

“in omnibus his non peccavit Job,”

videlicet solerti cura custodire dolens animus debet ne ignis qui hunc velut aurum concremat, per excessum sermonis illiciti in paleae favillam vertat. Hoc idem quod de virtutibus dictum est, de donis Spiritus sancti sentire nil obstat. Alii namque prophetae, alii genera linguarum, alii virtutes curationum dantur (I Cor. XII). Sed quia ipsa dona non semper in mente eodem modo sunt, liquido ostenditur quod ne se mens in praesumptione elevet, aliquando utiliter subtrahantur. Quod cum fit, dicatur recte:

“Dominus dedit, Dominus abstulit,”

etc.

Quia Satan in primo certamine se succubuisse considerat, adhuc imprudenter de sancto viro mala sperans, malus enim bona credere non potest, vel experta, ad alia se tentationum bella hoc ordine restaurat.