CAPUT 29

“Dixerunt ergo Judaei: Ecce quomodo amabat eum? Quidam autem dixerunt ex ipsis: Non potuit hic, qui aperuit oculos caeci nati, facere ut hic non moreretur?”

Qui potuit, inquiunt, quod majus est, non potuit facere quod minus est? Minus quippe fuisset languentem sanare, quod nonnunquam factum est, quam caeci nati oculos aperire, quod a saeculo nunquam auditum est. Illic revocatur sanitas, quae quondam adfuerat; hic lumen infunditur, quod nunquam infulserat.

“Jesus ergo rursus fremens in seipso, venit ad monumentum.”

Rursus, inquit, fremuit Jesus. Nam et paulo ante dixit: Quia fremuit spiritu. Verumtamen non parva distantia est quod ibi cum dixisset:

“Fremuit spiritu,”

protinus addidit:

“Et turbavit seipsum.”

Quis tam diligentem mysteriorum observationem pensare sufficiat? Etenim cum primo fremuit spiritu fortitudinis suae Dominus Jesus, id est, quando infernum debellaturus intravit, vera mortis passione turbatus (Marc. XV). Quando autem fremet iterum, scilicet veniens ad judicandum, non turbabitur, quia jam impassibilis est,

“et mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI).”

“Tunc vociferabitur et clamavit et magno fremitu super inimicos suos confortabitur (Isa. XLII).”

Illo, inquam, fremitu suo movebit virtutes coelorum, rumpet somnum mortuorum, rapiet ad se in nubes agmina virorum, quos unus idemque terror validae tempestatis occidet, et eodem momento rursus excitans, vivere faciet (Luc. XXI). Recte igitur iterum fremuit in seipso, non tamen iterum turbavit seipsum,

“et venit ad monumentum.”

“Erat autem spelunca, et lapis superpositus erat ei. Ait Jesus: Tollite lapidem.”

Fremente Jesu, et terribiliter in illo suo secundo adventu, quando veniet vivos et mortuos judicaturus, non egebunt mortui jacentes in sepulcris, ut monumenta sibi egressuris, viventium hominum, sive angelorum ministerio aperiantur (I Thess. IV); nam eodem fremitu illius non solum sepulcra patefient, sed et coelum, et coeli coelorum, contremiscent. Et quidem poterat itidem fremendo nunc terraemotum facere, quamvis adhuc mortalis Christus, sed oportebat, ut cum suavitate et mora fides praesentium ad spectaculum gloriae Dei advocaretur. Necdum enim sciebant quid facere vellet, quia nec eis dixerat manifeste, quod illum resuscitare intenderet. Praeterea cum per homines lapis ille tolli posset, sine causa videretur actum, si divina virtute loco illum propelleret. Ut ergo nihil curiose fieret, simulque sciens et prudens fides praesentium gloriam Dei praecurreret:

“Tollite, inquit, lapidem.”