LIBER SEXTUS.


CAPUT 1

De septem tubis, una superest tuba novissima, postquam tuba ejusmodi nulla cantura est. Sex enim tubae cecinerunt, et cum tantum septem datae fuerint, totidem angelis, singulae singulis, profecto septima quae superest, novissima est, quam et Apostolus non ignorans Corinthiis dicit:

“Omnes quidem resurgemus, sed non immutabimur. Canet enim tuba, et mortui resurgent incorrupti (I Cor. XV).”

Item ad Thessalonicenses:

“Quoniam ipse Dominus in jussu et in voce archangeli, et in tuba Dei descendet de coelo (I Thess. IV).”

Hoc idem, videlicet quod haec tuba septima novissima sit, jurans hic protinus fortis angelus astruit dicendo, quia tempus amplius non erit, sed in diebus vocis septimi angeli cum coeperit tuba canere, consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit per servos suos prophetas. Hic timor, et tremor et valde terribilis exspectatio est. Non enim haec tuba caeteris consimilis existimanda est, alius fragor, alia tempestas quam in caeteris cantibus tubarum, in illius tubae clangore comparebit. Nam et propheta circa ejus descriptionem valde laborat cum dicit:

“Dies irae dies illa, dies tribulationis et angustiae, dies calamitatis et miseriae, dies tenebrarum et caliginis, dies nebulae et turbinis, dies tubae et clangoris (Sophon. I).”

Sed quid multis nitimur argumentis? Etenim pro argumento magnitudinis tubae illius vel solum illud sufficit quod Filius Dei suo illam adventu praevenire curavit, et declamare nobis sua voce quod illa talis tuba cantura sit, ut non simus imparati. Nam et hoc quod sequitur.