CAPUT XXVII. Quod Christum Regem qui venturus erat Scriptura sancta suspiret, toties dicendo:

“In diebus illis non erat rex in Israel.”

Super hoc hic itidem Scriptura vehementer ingemiscit, cum inter narrandum semel et iterum ac tertio dicit: In diebus illis non erat rex in Israel, sed unusquisque, quod sibi rectum videbatur, hoc faciebat. Quem putas, vel qualem regem in diebus illis in Israel non fuisse deplorat? Nunquid quando rex datus est Saul, abstulit fornicationes istas? Nunquid Achaz? Nunquid Manasses? Imo tam hi, quam plerique regum caeterorum, illas auxerunt, exstruendo altaria universae militiae coeli, hariolando et observando auguria, traducendo filios suos per ignem, faciendo pythones, et multiplicando aruspices: ad summum praeter David et Ezechiam et Josiam, omnes peccaverunt. Nam de peccato David quod fecit in Uriam silebimus, quia transtulit illud Dominus (Reg. XI). Quem ergo regem in illis diebus non fuisse Scriptura deplorat, nisi illum, cujus solius adventu vel regno consummaretur praevaricatio, et finem acciperet peccatum, et deleretur iniquitas, et adduceretur justitia sempiterna, et impleretur visio et prophetia, et ungeretur Sanctus sanctorum? (Dan. IX.) Hic nempe deerat rex cum data esset lex. Et lex quidem peccatum ostendere poterat, sed a peccato liberare non poterat. Solus iste Rex eos omnes qui regnum ejus susciperent, a peccato gratia sua liberare habebat. Cum igitur tanta enarrat Scriptura peccata populi Israel, recte et opportune congemiscit dicens: Quia in diebus illis non erat rex in Israel.