CAPUT XVIII. Quod primo vae intolerabilem Scribarum et Pharisaeorum avaritiam prophetando percutit: et propter eamdem civitatem fore destruendam praedicit.

Et primum quidem vae intolerabilem Scribarum et Pharisaeorum avaritiam percutit. Vae, inquit, qui conjungitis domum ad domum, et agrum agro copulatis usque ad terminum loci! Nunquid habitabitis soli vos in medio terrae? In auribus meis sunt haec Domini exercituum. Ejusdem avaritiae malum quae poena consequatur, continuo subjungit: Nisi domus multae desertae fuerint grandes et pulchrae absque habitatore. Decem enim jugera vinearum facient lagunculam unam. Et triginta modii sementis facient modios tres. Plane hic propter avaritiam sacerdotum civitatem fore destruendam praevidet ac praedicit: Quod ipsum confirmat dilectus saepe dictus, cui cantavit. Nam cum videns civitatem, flevisset super illam, dicens Quia si cognovisses, et tu, quia venient dies in te, et circumdabunt te inimici tui vallo, et non relinquent in te lapidem super lapidem, continuo, ingressus in templum, coepit ejicere vendentes in illo, et ementes dicens illis: Scriptum est: Quia domus mea domus orationis est: vos autem fecistis illam speluncam latronum (Luc. XIX). Et notanda dictionis proprietas, ubi per ellipsin majorem vindictae vel irae quantitatem acerrime significat. Nisi, inquit, domus multae desertae fuerint, grandes et pulchrae absque habitatore, subauditur, falsum vobis ego praecantavi vae. Quod autem decem jugera vinearum fecerint lagunculam unam, et triginta modii sementis modios tres, id est, quod hi qui divites fuerant, in obsidione Romana, fame et siti perierunt, infelicis historiae textus satis ostendit.