|
Quid jam dicendum, nisi quia mulier illa peperit filium masculum? Hoc
autem dicendo quomodo cupit animus immorari, et esse in contemplatione
quasi magnae, imo veraciter magnae festivitatis, et triumphalis gaudii,
pro eo quod Deus, qui promiserat hoc semen benedictionis, verax
apparuit, et quo se impendet? Quam in partem sermo noster sese aptabit,
in demonstrationem aut in narrationem? Si in demonstrationem se
verterit, si partum illum, si filium vel masculum illum demonstrare
voluerit, hoc tale est hodie ac si meridiano tempore coelo sereno, sole
clarissimo, fulgente in ascensu sui summo, digitum quis intendat oculos
habenti et videnti, dicatque illi: Vide, ecce sol. Scriptum est enim:
|
“In sole posuit tabernaculum suum (Psal. XVIII).”
|
|
Si autem vertat se in narrationem, veremur esse superflui, quoniam novi
nihil dicturi sumus, quoniam non apud ignotos haec dicta vel scripta
deponimus, non ad ignaros vel cum ignaris ista conferimus. Vertat igitur
se tota intentio sermonis ad jucunditatem, et aliquantulam cum
jucunditate nitatur habere dignitatem, quatenus et ipse sermo plena
fide, pleno fundatur ore, cum gratia humilitatis necessariae, ut
quisquis illa legere dignabitur, delectetur atque jucundetur propter
laudem talis Filii, propter honorem tanti masculi, et propter gloriam
Dei Patris, et honorem Spiritus sancti, de quo illo beata mulier
concepit hunc et peperit. Ista sermonis jucunditas risum habebat illum,
quem nomine suo Isaac significavit, beatae senectutis et emeritae fidei
filius, qui typus filii vel masculi hujus exstitit, quem decrepita
mater, scilicet antiqua Ecclesia pariens per uterum Mariae Virginis,
veraciter dicere potest, semperque dicit ac dicet:
|
“Risum mihi fecit Deus (Gen. XXI),”
|
|
quia talis Filius vere matri suae risus est aeternus. Dignitatem de
prophetica sancti Spiritus facultate mutuabimur, de propheticae gratiae
plenitudine sumemus, ubi vates eximius Isaias loquitur contra superbiam
Assur.
|
|