|
(CAP. XI.) Fuit illo tempore Jephte Galaadites, vir fortissimus, atque
pugnator, filius mulieris meretricis, qui natus est de Galaad, et
reliqua. Unum est, quod in isto Jephte pietas humana rationi admixta
juste accusare possit, id est quod inconsulte vovit, quod sine custodia
discretionis os suum ad Deum aperuit: Quid enim? Nunquid indiscrete
vovere debuit? Nunquid non Dominus in lege dixerat: In omni oblatione
tua offeres sal? (Levit. II.) An forte discrete vovit, vel in hac
oblatione susal obtulit, qui dixerit: Si tradideris filios Ammon in
manus meas, quicunque primus fuerit egressus de foribus domus meae,
mihique occurrerit revertenti cum pace a filiis Ammon, eum holocaustum
offeram Domino? Nonne cognoscere quisque debet utrum bonum sit vel malum
quod vovet, cognoscere et videre utrum vel maculatum vel immaculatum sit
quod offerat? Hoc igitur est, quod juste quisque reprehendat, hoc unum
in isto est, quod anima Deo devota sapienter vitare debeat. Nam quod ad
Deum confugit, quod fideliter a Deo victoriam speravit, non solum non
reprehensibile, sed et laude dignum fuit, unde et in Epistola quae
dicitur Pauli apostoli ad Hebraeos, in catalogo patrum fidelium
conscriptus est, qui per fidem vicerunt regna, operati sunt promissiones
(Hebr. XI). Porro et Deus in hoc facto inexcusabilis (sic) est qui non
prohibuit quin ille filiam suam sibi sacrificaret. Nonne enim eadem, qua
sanctus Abraham (Gen. XXII), et iste via venerat ad sacrificandum? Non
utique: nam illum laudanda obedientia: istum vero castiganda temeritas
adduxerat. Recte igitur quando extendit manum et arripuit gladium, ut
immolaret filiam, non praesto fuit angelus Domini qui clamaret de coelo
dicens: Ne extendas manum tuam super puellam, neque facias illi quidquam
(ibid.). Proinde ille quidem in exemplum Deo parendi; hic autem exemplum
sit nobis temeraria vota cavendi. Exstat de hoc homilia Joannis qui
Chrysostomus dictus est, qua et hoc factum Jephte inter illa computare
non dubitavit, de quibus dictum est: Haec autem omnia in figura
contingebant illis (I Cor. X). Unusquisque, ait, nostrum debemus esse
Jephte, qui, devictis inimicis cupiditatum nostrarum, voluptatis carnis
nostrae offeramus unicam animam nostram, de qua dicebat Propheta: Erue a
framea, Deus, animam meam, et de manu canis unicam meam (Psal. XXI).
Occisis in nobis omnibus delectationibus carnis, victores redimus ad
Deum offerentes ei, ut dixi, animam nostram, quae est singularis et
unica. Sed scissis vestimentis malarum cogitationum temporalium, quae
variant animam, offeramus illam occidendam in malis, vivificandam in
bonis. Unde dicebat Dominus in Evangelio: Qui perdiderit animam suam,
inveniet eam (Matth. X, 16). Ac deinceps: Adhuc, inquit, istum Jephte
existimo esse Dominum nostrum Jesum Christum victorem mundi, qui obtulit
filiam suam unicam ipsam Ecclesiam tempore persecutionis, malis
pontificibus non agnorum, sed luporum, ipso dicente: Ecce ego mitto vos
sicut ores in medio luporum (Luc. X; Matth. X). Obtulit ergo Ecclesiam
per immolationem martyrum tempore persecutionis, et victima unica oblata
est Deo, ut sacrificium acceptabile esset Patri ex lucris Unigeniti.
Offert unicus, unicam: sponsus, sponsam: pater, filiam. Quid enim potest
inveniri fortius integritate et virginitate Ecclesiae: quae concipit in
corruptione, creat in integritate? Virgo est ista, quae virum non novit.
Plangit autem sexaginta diebus virginitatem suam, id est omnibus suis
diebus. Nec enim mittit ad Dominum eos qui ipsa proficiunt, nisi ex
magna tribulatione, nisi ex planctu, et fletu, et lacrymis. Haec
Ecclesia cultoribus suis laetitiam non promittit, neque in praesenti
saeculo securitatem: quia revera omnis laetitia periculosa est, omnis
securitas casibus plena, omnis jucunditas laqueis impeditur. Haec
praedictus Joannes. Verum nos ea praetercurrentes, in quibus jubentis
desuper vel agentis Domini majestas non effulget, ad illa properemus, in
quibus auctore ipso gestis, manifestior mysteriorum pulchritudo
perlucet.
|
|