|
|
“Et proprias oves vocat nominatim, et educit eas.”
|
|
O quam dissimilis est iste quicunque per ostium intravit, vel cui
ostiarius aperuit, furibus et latronibus illis qui declinantes ostium,
aliunde ascenderunt! Illi nempe nequaquam oves vocant nominatim, sed
econtra perversis utuntur nominibus, dum dicunt bonum malum, et malum
bonum; dum vocant tenebras lucem, et lucem tenebras (Isa. V), ut
justificent impium pro muneribus, et justitiam justi auferant ab eo,
quemadmodum fures et latrones, propter quos vel contra quos haec maxime
dicuntur, quia hominem illum, qui caecus fuerat, et viderat, alieno
nomine vocantes, maledixerunt et exprobraverunt, et ejecerunt tanquam
malum. Non ita iste, sed
|
“proprias, inquit, oves vocat nominatim.”
|
|
Proprias, inquit, videlicet, quia Christi oves dilectionis affectu suas
fecit, vel quia pastorum principi pastor ipse proprio labore, et cura
nutrita illas quae non erant, acquisivit.
|
“Vocatque illas nominatim,”
|
|
id est, cum sint oves non haedos vocat, sed ut sint oves blande ac
familiariter appellat. Etsi quando haedi fuerint, non hoc maledico ore
tyrannizando improperat illis, praesertim cum ipse Princeps pastorum per
Psalmistam dicat:
|
“Nec memor ero nominum eorum per labia mea (Psal. XV),”
|
|
nisi forte pro utri commemoratione gratiae 258 purificantis, sicut
Apostolus, cum vetera commemorasset nomina dicendo:
|
“Neque fornicarii, neque idolis servientes, neque avari, neque molles,
neque masculorum concubitores, neque fures, neque rapaces regnum Dei
possidebunt (I Cor. VI);”
|
|
cum, inquam, haec vetustatis nomina contigisset, statim Dei gratiam
commendando subjunxit:
|
“Et haec quidem fuistis, sed abluti estis, sed sanctificati estis, sed
justificati estis in nomine Domini nostri Jesu Christi, et in spiritu
Dei nostri (ibid.).”
|
|
|
|