CAPUT 2

Perpendenda igitur subtilius est causa, quam, ut jam dictum est, evangelista significavit, praemittendo:

“Joannes autem cum audisset in vinculis opera Christi.”

Nimirum hoc vult intelligi, quia eum opera ejus revera essent opera Christi, id est, talia opera qualia nemo alius facere potuisset, nisi solus ipse Christus Filius Dei: inter ipsa tamen opera, Christum se esse palam non dicebat, imo et discipulos suos hoc dicere prohibebat. Exempli gratia: Cum interrogasset discipulos suos, dicens:

“Quem dicunt homines esse Filium hominis? (Matth. XVI)”

ac subinde:

“Vos autem quem me esse dicitis? (ibid.)”

Respondente Petro:

“Tu es Christus Filius Dei vivi,”

illum quidem beatificavit pro cognitione et confessione veritatis (ibid.), sed prohibuit eos dicere in vulgus, sicut alibi refert evangelista:

“Tunc, inquiens, praecepit discipulis suis, ne cui dicerent quod ipse esset Christus (Luc. IX).”

Causam quoque propter quam illud praeceperit, ex his quae continuo sequuntur, promptum est agnosci.

“Exinde, inquit Evangelista, coepit Jesus ostendere discipulis suis, quia oportet eum ire Hierosolymam, et multa pati a senioribus et Scribis et principibus sacerdotum et occidi et tertia die resurgere (ibid.)”

Denique per occasionem, sive accusationem regii nominis, scilicet Christi, futurum erat ut traderetur gentibus a Judaeis dicentibus:

“Omnis qui se regem facit, contradicit Caesari. Si hunc dimittis, non es amicus Cesaris (Joan. XIX).”

Maxime hanc ob causam ita praecepit. Ergone hoc dicimus quod mortem refugere voluerit, et idcirco mortis occasionem, scilicet regium nomen tacuerit, et discipulis suis, ut de hoc tacerent, praecepit? Nequaquam, sed sicut mortem ejus oportebat non multum differri, ita profecto expediebat non nimis accelerari. Prius oportebat condi Evangelium, et tanta fieri quanta facta sunt, quorum pars aliqua conscripta sufficientibus testimoniis probare posset Christianae fidei sacramentum. Ubi tempus fuit, postquam et docuit, et signa sufficientia fecit, tunc (quod valde notandum est) non solum neminem prohibuit, verumetiam turbam multam et pueros multos admisit sibi ad publicam acclamationem regii nominis, dicentes:

“Hosanna, benedictus qui venit in nomine Domini, benedictum quod venit regnum patris nostri David, benedictus qui venit rex in nomine Domini, pax in coelo et gloria in excelsis (Matth. XXI; Marc. XI; Luc. XIX).”

Demonstratum est quia Dominus noster ante tempus suae passionis, licet Filium Dei se esse edixerit, et operibus comprobaverit, tamen regium nomen quod est Christus, quia nimis invidiosum foret, non solis Judaeis, verumetiam Romanae potestati, et ipse tacuit, et discipulis suis, ut de hoc tacerent, praecepit. Hoc idcirco demonstravimus, ut consequenter elucescat qualis esse potuerit sollicitudo Joannis, qui

“cum audisset in vinculis opera Christi, mittens duos de discipulis suis, ait illi: Tu es qui venturus es, an alium exspectamus?”

Qualis ergo sollicitudo ejus fuit? Pro qua re sollicitus fuit? Auribus nostris audivimus audiendo experti sumus, etiam adhuc dicere Judaeos adversarios nominis hujus: Vos dicitis, discipuli ejus dixerunt, ipse tamen non dixit, quod ipse esse: Christus, quod ipse esset Messias quem nos exspectamus. Putasne quod et discipuli ejusdem Joannis, qui, aemulantes pro magistro suo, nonnunquam talia loquebatur quale est illud:

“Rabbi, qui erat tecum trans Jordanem, cui tu testimonium perhibuisti, ecce hic baptizat, et omnes veniunt ad eum (Joan. III);”

putasne, inquam, quod aliquando etiam istud dixerint: Rabbi, tu illum Christum esse dixisti, ipse autem Christum se esse non dicit?