CAPUT 26

“Dixerunt ergo Judaei: Domine, semper da nobis panem hunc.”

Hunc, inquiunt, videlicet qualem te intelligimus habere, panem semper da nobis, ut non necesse habeamus in sudore vultus aratro terram vertere, semina sulcis credere, et in saturitate panis et otii securitate non sit opus penuriam ullius rei praecavere. Attamen talis propositio qualicunque spe attentos illos fecerat, nec enim solummodo concesserant verum esse panem, quem a Patre dari Dominus dixerat, sed et nimis avide audientes acceperunt, venisse panem Dei de coelo, qui daret vitam mundo. Jam ipse doctrinae ordo postulabat, ut panem ipsum clara et evidenti assumptione demonstraret, ut vel murmurantes illi et non credentes, in aeterna semetipsos fame concluderent, ut credentes et ad ipsum venientes, vitam aeternam manducarent.

“Dicit autem eis: Ego sum panis vitae. Qui venit ad me non esuriet, et qui credit in me non sitiet unquam.”

Ac si dicat: Ecce quia de vero pane audistis inhianti desiderio, sinus vestros laxastis dicentes:

“Domine, da nobis semper panem hunc,”

et nolite rursus claudere vel constringere, dum dico vobis, quis panis ille sit, et longe aliud ostendo, quam vos speraveritis.

“Ego sum panis vitae.”

Jam in vestro arbitrio est, accipere et habere panem hunc.

“Nolite obdurare corda vestra, sicut in irritatione secundum diem tentationis in deserto, ubi tentaverunt me patres vestri (Psal. XCIV);”

sed venite ad me, et non esurietis; credite in me, et non sitietis. Paravit Pater in conspectu vestro mensam (Psal. XXII), si vos verum panem esuritis, si veram refectionis aquam sititis.

“Sed dixi vobis, quia vidistis me, non creditis.”

Hoc, inquam, dixi vobis, novi enim vos, quod non propterea, quia signa vidistis, sed propterea quia

“de panibus manducastis, et saturati estis,”

venistis ad me, et nunc dico:

“Quia vidistis me,”

et audistis verba aeternae vitae, et

“non creditis,”

sed tantummodo signa videre, non illud propter quod signa fiunt, videre vel credere vultis, tantummodo panes manducare ciboque perituro saturati, et non cibum

“qui permanet in vitam aeternam,”

curatis operari. Quid ergo? Quid faciet hic verus panis, quoniam vos ad illum manducandum venire non vultis? Audite jam:

“Omne quod dat mihi Pater ad me veniet, et eum qui venit ad me, non ejiciam foras.”

Poteram ego dicere: Omnis quem dat mihi Pater ad me veniet; sed vos fastidiosi Judaei, quorum saturitas et crapula Pharisaicae superstitionis verum panem fastidit, de vobis solummodo me dixisse arbitremini, videlicet tanquam vos habeat solos exspectare hic panis Dei, quoniam filii Abrahae estis, et manducatores alios, nisi vos habiturus non sit.