VERS. 5.

“Tonabit Deus in voce sua mirabiliter.”

Mirabile namque tonitruum est, quod occulta vi mentem humanam Deus incomprehensibiliter penetrat, quam et latentibus motibus premit in timore, et format in amore. Mirantem quod audit et quodammodo dicentem illud quod apud Mosen de manna superveniente dictum est,

“Manhu, quod interpretatur quod est hoc (Exod. XVI).”

Cum enim manna supernum anima percipit, ipsam novam speciem suae refectionis, utpote tonantis Dei vocem, obstupescit.

“Qui faciet, inquit, magna et inscrutabilia,”

quia videlicet ostendit foras perfectionem operis, sed latet intus ipsa qualitas operationis, et licet aliqui foris plantent aut rigent, solus ipse intus incrementum dat (I Cor. III). Quia vero is, cui gratia Spiritus sancti magnifice, ut praedictum est, ac mirabiliter intonat, postmodum coelestis doctrinae aquis abundat, recte in laude ejusdem intonantis, et lucem possidendam annuntiantis, subditur: