CAPUT XIV. Quantam iram draco excitaturus sit per Antichristum, et quod Dominus Jesus interfecturus sit ipsum spiritu oris sui.

Iram draconis, quam exercebit per illum hominem peccati, per illum filium perditionis, iratus in mulierem saepedictam, et adjiciens bellum facere cum reliquis de semine ejus, frustra laborat quis sufficientibus declamare verbis. Major enim res erit sermone imo et cogitatu hominis, praesertim cum ipse Dominus ore proprio praedixerit:

“Erit enim, inquiens, tunc tribulatio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque modo, neque fiet, et nisi breviati fuissent dies illi, non fuisset salva omnis caro, sed propter electos breviabuntur dies illi (Matth. XXIV).”

Proinde, quoniam sermo quoque prolixior habitus jam ad finem tendit, et sollicitudo deesse non debet loquenti aut scribenti, ne forte nimietate fastidium generet legenti sive audienti, veniendum est ad id in quo est consummatio denarrati certaminis, consummatio victoriae Verbi Dei. Quid est illud? profecto destructio illius iniqui, et judiciaria sedes sive sessio Filii hominis Jesu Christi, quemadmodum ipse post praenuntiationem illius magnae tribulationis breviter innuit:

“Et tunc, inquiens, videbunt Filium hominis venientem in nubibus cum potestate magna et majestate, cum virtute multa et gloria (ibid.).”

Qualis ergo erit destructio illius iniqui?

“Dominus Jesus, inquit Apostolus, interficiet eum spiritu oris sui (II Thess. II),”

quoquo modo per prophetam fuerat praedictum:

“Et spiritu labiorum suorum interficiet impium (Isa. XI).”

Et quidem multos interfecisse legitur Dominus, sed de nulla persona nunc occurrit memoriae sic esse dictum, quod interfecerit spiritu oris sui, sive spiritu labiorum suorum praeter illum impium, iniquum. Num ergo propter singularem illius magnitudinem, nimiamque fortitudinem Spiritus sanctus, qui est Spiritus Domini Jesu, mittendus erit contra cum, nec aliter ille iniquus poterit interfici, nisi per semetipsum irruat super eum Spiritus Domini. At iste Spiritus sanctus, spiritus Domini Jesu, non ad mortificandum solet eniti, non nisi ad vivificandum consuevit immitti. Nec enim in ipso mors est, cum ipse potius vita sit. Aliter igitur intelligendum est hic de spiritu oris, sive labiorum Domini Jesu, et hoc fiet commodius, si illud quoque propheticum in praesens adducatur vox dicentis:

“Clama, Et dixi: Quid clamabo? Omnis caro fenum, et omnis gloria ejus quasi flos agri. Exsiccatum est fenum, et flos cecidit, quia Spiritus Dei insufflavit in eo (Isa. XL).”

Omnis homo vivens et quid, rogo, tibi est facilius quam sufflare, quid infirmius, rogo, coram te, quam illud quod sufflando potes dejicere? Igitur per tuimet exemplum animadvertere promptum est quam vere fortis sit Dominus Jesus, cujus nomen Verbum Dei, Verbum Deus, et quam vere universa vanitas erit etiam ille homo vivens (Psal. XXXVIII), totius generis humani tyrannus maximus, tyrannus diabolicus, quia quam facile tibi est sufflando dissipare filum telarum araneae, tam facile, imo facilius erit et illum iniquum interficere, multis conjecturis quae hinc solent fieri. Per hunc sensum arbitror quempiam posse liberari.