CAPUT XV. De Jacobo fratre Domini, quod et ipse in isto intelligentiae Spiritu calamum tinxerit.

Jacobus frater Domini, qui et ab hominibus propter eminentem sanctitatem appellatus est justus, ipse quoque calamum tinxit in isto intelligentiae Spiritu. Scripsit enim illam quae Canonicarum septem Epistolarum prima est. Dixit de hoc Jacobo Paulus apostolus: Jacobus et Cephas et Joannes, qui videbantur columnae esse, dextras dederunt mihi, et Barnabae societatis, ut nos in gentes, illi autem in circumcisionem (Gal. II), qua in circumcisionem ordinatus erat Apostolus, curavit eos qui ex circumcisione erant, sicut praesentes colloquendo docere, sic et absentes per Epistolam consolari, instruere, increpare et corrigere. Et dispersis quidem, qui persecutionem passi sunt propter justitiam, quae occiso a Judaeis Stephano, magna facta est in Ecclesia, quae erat Hierosolymis, Epistolam scripsit, sed non solum his, verum etiam illis, qui praecepta fidei Christi necdum operibus adimplere curabant, nec non et eis, qui etiam fidei exsortes durabant, qui et ipsam in credentibus quantum valuere persequi ac perturbare certabant. Ergo in hoc non parum laudabiliter adimpletum est, quod de isto Spiritu Veritas dixit, quia cum venerit ille, arguet mundum de peccato, et de justitia et de judicio. De peccato quidem, quia non crediderunt in me (Joan. X), etc. Nam magis de vicino videlicet cum esset Hierosolymorum pontifex iste non tantum verbo, sed et scripto illos de peccato suo redarguit divites, quorum ex adipe prodiit iniquitas eorum, ut occiderent Dominum dum dicit: Agite nunc, divites, plorate, ululantes in miseriis quae advenient vobis. Thesaurizastis vobis iram in novissimis diebus. Epulati estis super terram, et in luxuriis enutristis corda vestra. In die occisionis adduxistis, occidistis justum et non restitit vobis (Jac. V). Deinde rursus ad eos convertitur, qui talium improbitate fuerant oppressi, cohortans eos ad patientiam: Patientes igitur estote, inquit, fratres, usque ad adventum Domini (ibid.), etc. Nec vero illud praetermittendum quod opportune satis, de fide et operibus disputat, dicens: Quoniam fides sine operibus mortua est (Jac. II), sive otiosa est. Nam quoniam Paulus apostolus praedicans justificari hominem per fidem sine operibus (Rom. IV), non bene intellectus est ab eis, qui sic dictum acceperunt, ut putarent si semel in Christum credidissent, etiam si male operarentur et facinorose, flagitioseque viverent, salvos esse per fidem, eumdem sensum illius quomodo sit intelligendus, exposuit, ideoque Abrahae magis exemplo usus est vacuam esse fidem, si non bene operaretur, quoniam Abrahae exemplo etiam Paulus apostolus usus est, ut probaret justificari hominem sine operibus. Cum enim bona opera commemorat Abrahae, quae ejus fidem comitata sunt, satis ostendit apostolum Paulum non ita per Abraham docere justificari hominem per fidem sine operibus, ut si quis crediderit, non ad eum pertineat bene operari, sed ad hoc potius, ut nemo arbitretur meritis priorum bonorum operum se pervenisse ad donum justificationis, quae est in fide.