CAP. IX.

“De hoc perfectorum numero, inquit, et, ut ita dixerim, fecundissima radice sanctorum etiam anachoretarum post haec flores fructusque prolati sunt, cujus professionis principes, hos quos paulo ante commemoravimus, sanctum scilicet Paulum vel Antonium novimus exstitisse; qui non, ut quidam, pusillanimitatis causa, nec impatientiae morbo, sed desiderio sublimioris perfectus contemplationisque divinae, solitudinis secreta sectati sunt, licet eorum prior, necessitatis obtentu, dum tempore persecutionis affinium suorum devitat insidias, eremum penetrasse dicatur.”

Ita ergo processit ex illa quae diximus disciplina aliud perfectionis genus, cujus sectatores anachoretae, id est secessores merito nuncupantur, eo quod nequaquam contenti hac victoria, qua inter homines occultas insidias diaboli calcaverunt, aperto certamine ac manifesto conflictu daemonibus congredi cupientes, vastos eremi recessus penetrare non timeant, ad imitationem scilicet Joannis Baptistae, qui in eremo tota aetate permansit, Eliae quoque et Elisei atque illorum de quibus Apostolus ita commemorat: Qui erant in melotis, in pellibus caprinis, angustiati, afflicti, agentes, quibus dignus non erat mundus, in solitudinibus errantes, in montibus et speluncis, et in cavernis terrae (Heb. XI, 37).