CAPUT XXVI. Quod dictum est:

“Et intulit ea quae sanctificaverat pater suus et reposuit”

etc., et quid sit mystice principes ac duces cum majoribus natu ad regem Salomonem congregari, oves ac boves absque numero immolari.

Quid tandem Salomon, postquam fecit omne opus quod faciebat in domo Domini?

“Et intulit, inquit, quae sanctificaverat David pater suus argentum, et aurum, et vasa, reposuitque in thesauris domus Domini.”

Nihil verius quam omnia quae sanctificaverat pater suus, Pater Deus omne aurum et omne argentum, et omnia vasa reposita esse in domo Domini, in templo non manufacto Dominici corporis. Quae enim erant vel sunt illa, quae pater iste sanctificaverat? Omnia dicta vel acta Patrum vel patriarcharum, universa praeconia prophetarum, omnes omnino sanctarum thesauri Scripturarum. Omnes enim Scripturae in illo adimpletae sunt. Igitur, quia (et quemadmodum Apostolus dicit)

“in illo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae reconditi (Col. II),”

verum est quia Salomon iste rex magnus Dei filius, omnia quae sanctificaverat David pater suus in templo suo recondidit, et continuo sequitur:

(III REG. CAP. VIII.)

“Tunc congregati sunt omnes majores natu Israel, cum principibus tribuum, et duces familiarum filiorum Israel ad regem Salomonem in Hierusalem, ut deferrent arcam foederis Domini, de civitate David, id est de Sion.”

Et subinde:

“Rex autem Salomon, et omnis multitudo Israel, quae convenerat ad eum, gradiebatur cum illo ante arcam, et immolabat oves et boves absque aestimatione et numero.”

Magna festivitas, magna celebritas. Et hic quidem Salomon rex in dedicatione templi manufacti, oves et boves immolabat cum quanta poterat populi frequentia. Christus autem Dominus et rex omnium in dedicatione templi non manufacti, scilicet corporis sui, vivum et verum sacrificium obtulit, non carnes et sanguinem boum et ovium, sed carnem suam et sanguinem proprium. Quam enim putamus templi hujus dedicationem, nisi sacrosanctam passionem et gloriosam ejus resurrectionem? Tunc utique carnis et sanguinis sui sacrificium immolavit in magna frequentia coelestium, terrestrium et infernorum, primum in sacramento panis et vini, deinde in propria specie ligno crucis affixus, ubi et sanguinem suum fudit in redemptionem nostrae salutis. Tunc procul dubio, tunc, inquam, et ex tunc omnes majores natu Israel, omnes principes, et omnes duces Israel, imo et omnes gentes ad eum congregatae sunt. Tali namque exaltatus dedicatione, omnia traxit ad se (Joan. XII). Unde et Apostolus cum dixisset:

“Christus factus est pro nobis obediens usque ad mortem, mortem autem crucis (Phil. II),”

continuo subjunxit:

“Propter quod et Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen, quod est super omne nomen, ut in nomine Jesu omne genu flectatur, coelestium, terrestrium et infernorum (ibid).”

Igitur omnis Israel, omnes qui digni erant videre Deum vel dirigi cum Deo, quod intelligitur per nomen Israel, omnes omnino, qui praeordinati erant ad vitam aeternam, velut membra multa ad unum caput convenerunt. Verum hoc ipso caecitas cogit in illo carnali Israel. Sequitur ergo: