|
Ego
|
“circumdedi illud terminis meis,”
|
|
id est, undas irarum ejus quasi plano fregi littore occultae
dispensationis.
id est, fortem Incarnationis meae fidem,
id est, praedicatores sanctos eadem Incarnatione mea roboratos, quomodo
vecte roborantur ostia. Qui et idcirco ostia merito vocantur, quia et
sequentibus aperti et resistentibus clausi sunt, verbi gratia, ut
Petrus, qui et Cornelium investigantem sacramenta fidei recepit (Act.
X), et Simonem pretio miracula quaerentem repulit (Act. VIII).
inquam,
|
“vectem et ostia. Et dixi. Usque huc venies,”
|
|
id est, usque ad istos Incarnationis meae praedicatores quandoque
credendo pertinges,
|
“et hic confringes tumentes fluctus tuos,”
|
|
id est, contra fidem nequiter egisse te erubesces.
Quia in hac conclusione maris secundo de ostiis dicitur, secundo contra
hoc mare ostia Dominus apposuit, quia et prius dando praecepta legis
humanam genus ab idolorum cultu coercuit, et postmodam dato novae
gratiae Testamento a carnali legis intellectu correxit. Verbi gratia:
Per legem dixerat:
|
“Non moechaberis (Exod. XX),”
|
|
per Evangelium autem:
inquit,
|
“qui viderit mulierem ad concupiscendum eam, jam moechatus est eam in
corde suo (Matth. V).”
|
|
Quis
|
“ergo, inquit, conclusit ostiis mare,”
|
|
id est, genus humanum coercuit praeceptis legis antiquae,
|
“quando erumpebat quasi de vulva procedens,”
|
|
id est, excurrebat ad libitus suos in provectum vitae carnalis
succrescens.
inquit,
|
“nubem vestimentum ejus,”
|
|
videlicet ut et pristina pravitatis acta relinquerent, et tamen ventura
bona certius non viderent.
|
“Et calgine illud quasi pannis infantiae obvolverem,”
|
|
id est, nondum aperta spiritus praedicatione edocerem, sed figurata
locutione et praeceptis litterae sensui ejus competentibus astringerem.
Et quia praeceptorum limite populum suum ab immoderatis animae
evagationibns cinxit:
inquit,
Quia vero misso quoque Mediatore motus humani generis coercuit:
inquit,
id est, misi Redemptorem, et novae vitae dedi praedicamenta. Nam sicut
ostia vecte, sic nova praecepta Redemptoris qui illa dedit, roborantur
auctoritate. Moraliter:
Sed quia idcirco hoc ad beatum Job dicitur, ut de tot virtutibus cordis
ejus gloria premeretur, moraliter quoque hoc ipsum disseramus.
inquit, subaudi nisi ego,
id est, constrinxit suo timore cor tuum, vel cujuslibet hominis, post
occultas tentationum fluctuationes tandem a suis motibus deferventis,
|
“quando erumpebat quasi de vulva procedens,”
|
|
id est, quando solutum erat ab adolescentia prava cogitare incipiens.
Vulva enim pravae cogitationis adolescentia est. Nam
|
“sensus et cogitatio cordis humani,”
|
|
inquit Dominus per Moysen,
|
“prona est in malum ab adolescentia sua.”
|
|
inquit,
|
“nubem vestimentum ejus,”
|
|
scilicet ut necdum quandiu mortalis est homo immortalitatis gloria
pateat ejus obtutibus,
|
“et caligine illud quasi pannis infantiae obvolverem,”
|
|
videlicet ut a contemplandis sublimibus adhuc teneris sensibus suae
infirmitatis ligetur. Quibus pannis obvolutus Paulus:
inquit,
|
“nunc per speculum in aenigmate (I Cor. XIII),”
|
|
etc.
|
“Circumdedi illud terminis meis,”
|
|
id est, sub mensura contemplationis humilavi, ut licet plus appetat,
ultra tamen quam sibi conceditur non ascendat.
|
“Et posui vectem et ostia,”
|
|
id est charitatem et virtutes caeteras, quas videlicet virtutes hoc mare
saeviens dissiparet, nisi eas ex occulto mentis opposita charitas
astringeret, quae ut Apostolus ait,
|
“vinculum perfectionis est (Coloss. III).”
|
|
inquam,
|
“et dixi: Usque huc venies et non procedes amplius,”
|
|
id est, tantum illo vel illo vitio tentaberis, et tamen suggesta mala
non perficies.
|
“Et hic confringes tumentes fluctus tuos,”
|
|
id est, post tantam vel talem tentationem respectus timoris mei tumidos
motus tuos per obserata virtutum claustra compescet. Haec ita ab illo
requiruntur, ac si aperte dicatur: Incassum te exterius in bonis
operibus pensas, si non me qui interius tentationis undas compesco,
consideras.
|
|