CAPUT VI. Quod septimus pastorum supra memoratorum fuerit David, et quod apud istum non solum triplicatum nomen Dei sicut apud Moysen, verum etiam relativa inveniantur expressa nomina Trinitatis, quae sunt Pater, et Filius et Spiritus sanctus, et quod hic primus Spiritum sanctum nominavit, qui prius legebatur, Spiritus Dei, sive Spiritus Domini.

Septimus pastorum supra memoratorum exstitit David quem pavisse oves patris (I Reg. XVI), et sacra historia clarissime narravit, et ipsemet canit verbis hujuscemodi:

“Et elegit David servum suum et sustulit eum de gregibus ovium, de post faetantes accepit eum (Psal. LXXVII).”

Quam multi et magni doctores Pastorem istum modo supra dicto suscitaverunt super eum, scilicet super Dominum nostrum Jesum Christum.

Nos quoque postremi pro posse suscitavimus hunc super eum, cum in plerisque aliis, tum maxime in opere quod scripsimus super duos libros Regum, primum et secundum. Apud istum, quod nostri propositi est, invenimus manifestius expressum fidei nostrae thesaurum sanctae Trinitatis. Quomodo manifestius expressum? Nimirum non solum, sicut apud Moysem triplicato substantiali nomine, quod est Deus. Exempli gratia, cum dicit;

“Benedicat nos Deus, Deus noster, et benedicat nos Deus (Psal. LXVI),”

verum etiam expressis relativis nominibus, quae sunt Pater, et Filius, et Spiritus sanctus. Ait enim in ipso loquens ipse Christus:

“Dominus dixit ad me: Filius meus es tu,”

subauditur, natura, non adoptione. Sequitur enim:

“Ego hodie genui te (Psal. II).”

Quod dicit hodie, sic intelligimus, ac si diceret in aeternitate, in immutabilitate. Sicut enim illi est esse, et non fuisse, aut futurum esse. Unde et ad Moysen dixit:

“Ego sum qui sum (Exod. III),”

et ad Judeos.

“Antequam, inquit, Abraham fieret ego sum (Joan. VIII),”

sic in genitura ejus, neque heri, neque cras admittit intellectus fidei nostrae, sed solum hodie. Quod deinde sequitur Dominum Patrem adhuc dixisse:

“Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam et possessionem tuam terminos terrae (Psal. II).”

Constat esse dictum pro humilitate naturae nostrae, quia secundum servi formam et illi congruit, et nobis necessarium fuit Patrem postulare, id est, pati pro nostra salute. Nihil enim aliud intelligere volumus hic in verbo postulationis, nisi obedientiam, cujus summa est sacramentum sive sacrificium sacrosanctae ejus passionis. Itidem in alio psalmo cum dicit idem pater, loquens in visione sanctis suis, quorum se unum gratulabatur David:

“Ipse invocabit me: Pater meus es tu, Deus meus et susceptor salutis meae, et ego primogenitum ponam illum, excelsum prae regibus terrae (Psal. LXXXVIII).”

Cum inquam, haec dicit et relativa exprimit nomina Patris, et Filii, et utramque exprimit naturam unici Filii. Nam secundum naturam divinam,

“ipse, ait, invocabit me: Pater meus es tu,”

et secundum naturam humanam itidem ipse,

“ait, invocabit me, Deus meus, et susceptor salutis meae es tu.”

Juxta hunc sensum, ait, iste primogenitus, jam excelsus prae regibus terrae factus, id est, jam a mortuis resuscitatus, jam ad dexteram majestatis in Excelsis aeterna sessione sessurus:

“Ascendo ad Patrem meum et Patrem vestrum, Deum meum et Deum vestrum (Joan. XX).”

Spiritum sanctum idem David primus nominavit, dicens:

“Ne projicias me a facie tua, et Spiritum sanctum tuum ne auferas a me (Psal. L).”

Nam eatenus scribebatur Spiritus Dei, sive Spiritus Domini. Hic autem quod sonorius est Spiritum sanctum primus nominavit, de cujus dignitate vocabuli mentionem jam fecimus in primo libello praesentis operis. Itaque relativa nomina sanctae Trinitatis, quae sunt Pater, et Filius, et Spiritus sanctus, hic patenter edixit, quae ante ipsum nec Moyses, nec alius sic evidenter expressit.