|
Et ostendit mihi Jesum sacerdotem magnum, stantem coram angelo Domini,
et Satan stabat a dextris ejus, ut adversaretur ei. Et dixit Dominus ad
Satan: Increpet Dominus in te Satan, et increpet Dominus in te, qui
elegit Hierusalem. Nunquid non iste torris est erutus de igne? Et Jesus
erat indutus vestibus sordidis, et stabat ante faciem angeli. Qui
respondit, et ait ad eos qui stabant coram se, dicens: Auferte
vestimenta sordida ab eo, et dixit ad eum: Ecce abstuli a te iniquitatem
tuam, et indui te mutatoriis, et dixit: Ponite cidarim mundam super
caput ejus. Et posuerunt cidarim mundam super caput ejus, et induerunt
eum vestibus. Et angelus Domini stabat, et contestabatur angelus Domini
Jesum, dicens: Haec dicit Dominus exercituum: Si in viis meis
ambulaveris et custodiam meam custodieris, tu quoque judicabis domum
meam, et custodies atria mea, et dabo tibi de his ambulantes, qui nunc
hic assistunt, audi, Jesu, sacerdos magne, tu et amici tui, qui habitant
coram te, quia viri portendentes sunt. Ecce enim ego adduco servum meum
orientem, quia ecce lapis quem dedi coram Jesu, super lapidem unum
septem oculi sunt. Ecce ego celabo sculpturam ejus, ait Dominus
exercituum, et auferam iniquitatem terrae illius in die una. In die
illa, dicit Dominus exercituum, vocabit vir amicum suum, subter vineam
et subter ficum. In praecedentibus dicendo, post gloriam misit me ad
gentes, et ecce venio, et habitabo in medio tui, etc. Dominicae
Incarnationis significatur mysterium; in praesentibus tentationum, et
passionis ejus subrutilat sacramentum; in sequentibus vero
resurrectionis ejus triumphale gaudium, ubi post haec propheta mox
dicturus est: Vidi, et ecce candelabrum aureum totum (Zach. IV), etc. Et
ostendit mihi, inquit, Jesum sacerdotem magnum. Hebraei, inquit B.
Hieronymus, Jesum sacerdotem magnum filium Josedech intelligi volunt,
qui cum Zorobabel populo praefuit, cujus adversarius a dextris stabat et
non a sinistris; quia vera erat accusatio, eo quod ipse cum caeteris
alienigenam accepisset uxorem, quod in Esdra et Malachia, qui hunc
prophetam sequitur, plenissime scriptum est. Nostri autem, ait, ita
disserunt sacerdotem esse magnum (I Esdr. X; Malach. II), ad quem
dicitur: Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech (Psal.
CIX), qui quoniam per se videri non potest, a Domino prophetae
ostenditur, stans coram angelo Domini, quem volunt magni consilii esse
angelum (Isai. IX), non quod alter et alter sit, ut duas personas
recipiamus in Filio, sed quod unus atque idem et quasi homo sordidatus
ostenditur, et quasi angelus mediator Dei et hominum apparere dicatur.
Juxta hunc sensum, hoc, ait, videtur esse difficile, quod Jesu ab angelo
dicitur, si ambulaverit in viis Domini, et ejus praecepta servaverit,
ipse quoque judicet domum ejus et custodiat atria illius, et det ei
Dominus ambulantes de his qui assistant ei. Nos vero postremi non abs re
miramur, si inter doctores scrupulosa unquam fuit concertatio pro re
hujusmodi, cum visio sit noctis, quia sic incoepit: Vidi per noctem
(Zach. I), etc. In visionibus namque non ipsa persona sive substantia
cujuscunque, sed similitudo sive imago personae, vel substantiae solet
apparere, sive hominis, sive alterius cujuslibet rei, praeter
spirituales substantias, ut sunt angeli. Itaque sicut in hac ipsa
visione quatuor cornua, et sicut in visione Danielis quatuor bestiae,
non ipsa quatuor regna, sed quatuor regnorum quaedam imagines fuere
(Dan. VII); ita hic Jesus, neque substantia Domini nostri Jesu Christi,
qui secundum hominem nondum existebat, neque ille Jesus filius Josedech
illius temporis pontifex erat, qui, cum homo esset et corpus, quomodo in
visu noctis apparere poterat? Imago erat hominis, quae videbatur,
quaedam similitudo duntaxat sufficiens ministerio prophetico, ad
significanda illa, quae de Domino nostro Jesu Christo jam 321 tunc
significari tempus vel ratio postulabat. Quod si quaerat quis, cur in ea
similitudine potius quam in alia significari placuerit? Scire debet quia
cunctos fere sanctos et probos antiquorum temporum viros, qui venturo
regno Dei proprio labore aliquid contulerunt, Spiritus sanctus ejusdem
regni Dei mysteriis sic honoravit, ut aliquem qualemcunque singuli
proferrent similitudinem regis, regni Dei Domini nostri Jesu Christi.
Hinc est quod in illis hominibus sanctis, tanta conquisita et inventa
sunt a sanctis doctoribus gesta vel dicta in typum ejusdem Domini,
qualium de praecipuis fuere Isaac, Joseph, et David, et Salomon, quandiu
in sapientia vigilavit. Isti duo Zorobabel filius Zalathiel, et Jesu
filius Josedech, multum in hac parte omni mundo profuerunt, sive
contulerunt, quia videlicet in reversione de Babylonia principes
exstiterunt, templumque fundaverunt et perfecerunt, loco vel genti
recuperandae studentes unde salus veniret, quia salus ex Judaeis est
(Joan. IV). Honoravit igitur eos Spiritus sanctus, ut in nominibus vel
figuris eorum, venturi Christi mysteria significarentur, pro eo quod
ejus adventu, vel regno labor et opus eorum famulabatur. His autem
praemissis, nunc praesentia visionis dicta vel acta ordine persequamur.
Et ostendisti mihi Jesum sacerdotem magnum stantem coram angelo Domini,
et Satan stabat a dextris ejus, ut adversaretur ei. Quid illud
significaverit, in eadem visione innuitur his verbis: Audi, Jesu
sacerdos magne, tu et amici qui habitant coram te, quia viri
portendentes sunt. Ecce enim ego adduco servum meum orientem, etc.
Itaque Jesus ille, quem vel citius speciem sive imaginem videbat in
nocte, stantem coram angelo Domini, portentum fuit servi Dei, servi,
inquam, illius nomine orientis qui, cum in forma Dei esset, propter nos
semetipsum exinanivit, formam servi accipiens, unde et recte dicitur
servus Domini, quia propter nos servivit, et obediens fuit usque ad
mortem, mortem autem crucis. In illa forma servi stare habebat sacerdos
magnus coram angelo Domini: Minuisti enim, ait, eum paulo minus ab
angelis (Psal. VIII). Minoritatem illam haec dictio pulchre innuit,
stantem coram angelo Domini, pulchrius autem et venerabilius illud in
Evangelio, quod cum factus in agonia prolixius oraret et sudaret sudorem
sanguineum, apparuit illi angelus de coelo confortans eum (Luc. XXII),
major utique minorem, utpote nunquam moriturus, continuo moriturum. Quod
in illo visu Satan stabat a dextris Jesu ut adversaretur ei, hoc est,
quod talis iste servus de semetipso dixit: Venit enim princeps mundi
hujus (Joan. XIV), subauditur, quaerens in me suum aliquid. Stabat ut
adversaretur, nec tamen dictum est, quod adversatus sit ei, vel
adversari potuerit, quia videlicet sic futurum erat ut ad ipsum quidem
veniret princeps mundi, sed in me, inquit, non habet quidquam (ibid.).
Stabat, non a sinistris, sed a dextris, quia videlicet sic futurum erat
ut in isto nihil sinistrum, sed totum dextrum, id est, nihil malum, sed
totum esse bonum. Itaque stabat a dextris, quia nulla erant sinistra,
videlicet hoc intendens, ut de dextris feceret sinistra, ut perverteret
quae dixerat, quae faceret bona, sicut narrat evangelica veritatis ejus
Scriptura (Matth. XII, XXVII). Accusabatur enim tanquam malefactor, cum
esset benefactor. Sic olim idem Satan stabat a dextris Job, ut
perverteret ejus bona, cum, diceret: Nunquid frustra Job timet Deum (Job
I), etc. Et dixit Dominus ad Satan, increpet Dominus in te Satan, et
increpet Dominus in te qui elegit Hierusalem. Cur non dixit, vade,
Satan, sive desine adversari, Satan? Videlicet, quia multum profuturus
erat, sic adversando Satan, non solum ut exemplum patientiae esset
nobis, ad quod informamur, dicente Jacobo apostolo: Patientiam Job
audistis, et finem Domini vidistis (Jac. V), verum etiam ut mundum
redimeret illa patientia Salvatoris, illa passio Redemptoris. Igitur
increpet, ait Dominus, in te Satan, id est, assistat quidem, sed non
usque ad plenam voluntatem tuam. Nimirum et illud erat increpare, quod
dixit pro beato Job: Ecce in manu tua est, verumtamen animam illi serva
(Job II). Similiter pro isto dictum sit ab omni potentia, caro in manu
adversariorum sit, quos tu inflammas, verumtamen animam illius in
inferno non detineas, caro in sepulcro corruptionem non videat, hoc
dixit Dominus, increpet Dominus, et increpet Dominus, sicque ab una
persona, duae personae Domini ad increpandum invitantur, quia videlicet
victoriam Dominicae passionis, quae magna est increpatio diaboli,
Trinitas operata est unus Deus. Pater namque calicem illum Filio dedit,
et Filius per Spiritum sanctum, ait Apostolus, semetipsum obtulit (Hebr.
IX). Nunquid non iste est torris erutus de igne? Et Jesus erat indutus
vestibus sordidis. Et secundum hanc illius visionis similitudinem
Dominus Jesus torris erutus de igne fuit, sive quia in mundo hoc, magno
utique camino et grandi officina peccati peccatum evasit, peccatum non
fecit, neque ex conceptione contraxit, sive quia cum descendisset ad
infernum, impossibile fuit illum ab eo teneri, et indutus erat quidem
vestimentis sordidis, verumtamen non suis, sed alienis. Nam Dominus
posuit in eo iniquitatem omnium nostrum, et Isaias transfigurans in se,
inquam, aestimationem impiorum, et nos, inquit, reputavimus eum quasi
leprosum et percussum a Deo, et humiliatum (Isa. LIII). Itaque fuerit
quidem Jesus ille homo temporis illius sordidatus peccatis suis, quoniam
uxorem alienam, vel sicut Malachias ait, filiam duxerat dei alieni
(Malach. II), Christus autem Jesus, qui in illa nocte per imaginem
significabatur illius Jesus, non suis, sed alienis peccatis, indutus
erat vestibus sordidis. Et stabat ante faciem angeli, qui respondit, et
ait ad eos qui stabant coram se, dicens: Auferte vestimenta sordida ab
eo. Hoc dixit angelus Domini, auctoritate vel imperio loquentis in se
Domini, licet non interposuerit, quod postmodum interposuit idem angelus
Domini, haec dicit Dominus exercituum, si in viis meis ambulaveritis,
etc. Qui porro erant, qui stabant ante faciem angeli, imo ante faciem
Domini, in angelo sive per angelum loquentis? Non enim qualescunque
erant, vel sunt revera magni, quorum officii est auferre vestimenta
sordida, auferre iniquitates et peccata. Inferius in hac visione, duae
olivae, inquit, super candelabrum, una a dextris lampadis, et una a
sinistris ejus, et dixi: Quid sunt duae olivae istae? (Zach. IV.) Et
rursus: Quid sunt duae spicae olivarum, quae sunt juxta duo rostra
aurea? (Ibid.) Ita secundo interrogatus angelus, isti sunt, ait, duo
filii olei, qui assistunt Dominatori universae terrae (ibid.). Eosdem
duos filios olei intelligimus hic stare coram angelo loquente vel agente
in persona Domini, et de istis, quinam sint, opportunius in illo loco
pro posse dicendum est, hoc tantum in praesenti dixerim, quod vestimenta
sordida, quae nostrae iniquitates erant, ablatae sunt a Domino Jesu in
passione sua per Spiritum sanctum, qui est remissio peccatorum, et
diversarum distributor gratiarum. Unde et protinus dixit ad eum: Ecce
abstuli a te iniquitatem tuam, et indui te mutatoriis. Iniquitatem tuam
cum dixit, simul attendere convenit quod postmodum velut exponemus, quid
ista significent, cum dixisset: Ecce ego adducam servum meum 322
orientem, etc. Ita conclusit et auferam iniquitatem terrae illius in die
una. Ergo abstuli a te iniquitatem tuam, id est iniquitatem terrae tuae,
iniquitatem Ecclesiae tuae, peccata omnium credentium in te, et indui
te, id est, eosdem tuos mutatoriis, quia videlicet ab iniquitate tibi
emundati, diversis ornabuntur charismatum donis, et quod multum ad Dei
gloriam spectat, ubi abundavit iniquitas, superabundavit gratia (Rom.
V). Et dixit: Ponite cidarim mundam super caput ejus, et posuerunt
cidarim mundam super caput ejus, et induerunt eum vestibus. Hoc est,
quod nunc videmus, ut ait Apostolus, Dominum Jesum Christum propter
passionem mortis gloria et honore coronatum (Hebr. II). Cidaris, id est,
pileus sive mitra pontificalis, cui superponebatur lamina in fronte
pontificis, habens scriptum tetragrammaton ineffabile nomen Domini,
coronam significat gloriae et honoris in capite Domini nostri Jesu
Christi, qui factus est obediens usque ad mortem crucis, propter quod et
Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen, quod est super omne nomen
(Philip. II). Et vestes de quibus, ait, et induerunt eum vestibus, dona
illa sunt de quibus jam dictum est, quae dantur Ecclesiae ejus, quae est
corpus ejus. Unde, sicut juxta aliam translationem legimus, ascendens in
altum captivam duxit captivitatem, dedit dona hominibus (Ephes. IV), ita
nihilominus veraciter psallimus, accepisti dona in hominibus (Psal.
LXVII), quia videlicet propter unitatem personae capitis et corporis,
ipsius et Ecclesiae, ipse accepit in nobis dona quaecunque accipimus,
cum ipse det, ut vere Deus. Quae hactenus in visione ostensa sunt,
propter quid ostensa sint sequentibus verbis ipse angelus aliquantisper
declarabit his ad ipsum Jesum praemissis. Haec dicit Dominus exercituum:
Si in viis meis ambulaveris, et custodiam meam custodieris, tu quoque
judicabis domum meam, et custodies atria mea, et dabo tibi de his
ambulantes qui nunc hic assistunt. Haec enim ad illum hominem Jesum esse
dicta, recte intelligimus absque ulla significationis vel mysterii
clausura, quod ex eo vel maxime constat, quod praemisso, si in viis meis
ambulaveris, ita personam vel causam illius hominis determinat, tu
quoque judicabis domum meam, et custodies atria mea. Cum enim dicit tu
quoque, satis innuit ea quae praemissa sunt, et quae sequentur de alio
dicta, propter alium esse facta vel ostensa. Et recte tali homini sub
conditione sive conditionali modo locutionis, dicendo, si in viis meis
ambulaveris, promittitur judicare domum Domini (hic aliquid deesse
videtur), sicut jam dictum est, ducendo alienigenam contra praeceptum
legis Domini, sacerdos (I Esdr. X), cujus labiorum est custodire
scientiam, cujus ex ore legem requirunt (Malac. II), eo quod sit angelus
Domini exercituum. Et cum dicit: Tu quoque judicabis domum meam,
subintelligendum est aliter et felicius, sive meliori fine quam Eli, qui
de sella cecidit, et cadendo dignitatem judiciarii perdidit honoris (I
Reg. IV). Et illius quidem principatus temporalis et custodia
transitoria designatur, dicendo: Et dabo tibi de his ambulantes, qui
nunc hic assistunt. Illius autem de quo vel propter quem praecedentia
dicta, et sequentia dicenda sunt. Principatus aeternus, et custodia
sempiterna est, principatus et custodia praeteritorum, et praesentium,
atque futurorum, quem et designat, ita subjungens: Audi, Jesu, sacerdos
magne, tu et amici tui, qui habitant coram te, quia viri portendentes
sunt. Ecce enim ego adducam servum meum orientem. Ac si dicat: Cum
acceperis narrationem visionis ejus, propheta narrante, Jesu, sacerdos
magne, tu et amici tui, qui habitant coram te, quorum imagines videt in
nocte, et audit quae dicuntur in te, audi et cognosce quia viri
portendentes sunt, id est, quia visio quam videt circa te et amicos
tuos, portentum est futurorum, quae sine dubio magna erunt. Ecce enim
ego adducam servum meum orientem, et illius adductionem portendis tu in
hac visione ostensus, et amici tui tecum. Sicut amici tui in hac visione
coram te habitantes, visi sunt, ita coram illo quem adducam oriente
servo meo, multi facti ex inimicis amici habitabunt, quibus ipse
dicturus est, in ipso articulo, quo Satan stabat a dextris ejus, sicut
hic portenditur: Jam non dicam vos servos, sed amicos meos, et majorem
hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis;
vos amici mei estis (Joan. XV). Hic inde oriens dicitur, quia lux vera
est, quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum (Joan. I), et
inde servus, quia semetipsum exinanivit, formam servi accipiens (Philip.
II). Cum haec diceret, videbatur quoque lapis coram Jesu. Super lapidem
unum septem oculi sunt. Ecce ego dabo sculpturam ejus, dicit Dominus
exercituum, et auferam iniquitatem terrae illius in die una. Lapidem
esse Dominum Jesum Christum, lapidem summum angularem electum in
fundamento fundatum, et per septem oculos, qui super hunc unum lapidem
sunt, septem esse Spiritus Dei, qui super eum requieverunt, fere nulli
est aut esse debet incognitum. Non enim huic ad mensuram dedit Deus
Spiritum, et in ipso habitat omnis plenitudo Divinitatis corporaliter
(Col. II). Hic lapis ab hominibus reprobatus est, a Deo autem electus et
honorificatus est (Marc. XII). Quomodo ab hominibus reprobatus est?
Electus extra portam in ligno suspensus est (Act. V), ut maledictum
legis existeret, quia lex dicit, maledictus a Deo est, qui pendet in
ligno (Galat. III). Haec erat aedificantium reprobatio. Sed ecce ego,
inquit, celabo sculpturam ejus, et auferam iniquitatem terrae illius in
die una. Et est sensus: Istum lapidem clavis crucis, et lancea militis
faciam vulnerari, et in illius passione auferam iniquitatem terrae in
die una, de qua scriptum: Haec est dies quam fecit Dominus, exsultemus
et laetemur in ea (Psal. CXVII).
|
|