CAPUT 12

Confortatus ergo, eoque unde veneram procurrens contra illas phalanges teterrimas, et cum illis congressus eodem modo vel ordine quo prius, ingravescente conflictu, iterum ad patronum confugi, sic eum appellans ad succurrendum congeminato clamore appellationis, quomodo solet quis illum appellare qui eum de fonte suscepit. Ecce autem inventus est eodem in loco, non sicut prius senex antiquus, sed ignis valde serenus, et circa eum quieti tudo et securitas magna, ita ut oblitus totius adversitatis, quasi nulla fuisset, solum ignem illum demissus attenderem, et defixis introrsus oculis perspicere vellem. At ille quasi quoddam sibimet de semetipso fecit umbraculum, duo hinc et inde velamenta sublevans in modum alarum, quae paulatim convenientia, me quasi ablactatum, ad sensus communes ab illa contemplatione remiserunt, non ignarum interpretationis, quid sibi voluisset species ignis, et quod habitus senis quasi patrini filiolum consolantis. Ipse est enim sanctae regenerationis nobis auctor in baptismo, et ipse est ignis quem Dominus noster Jesus Christus misit in terram, et voluit vehementer accendi (Luc. XII). Hoc ergo utrumque in oratione sive hymno, quem tunc de ipso composui, gratulanter confessus sum his verbis:

“Et sicut mori voluit, nos quoque doces commori, dum vivos aqua sepelis, o artifex mirabilis. Pro sepulturae triduo fit trina rei mersio, ut mortuus obruitur, ut resurgens egreditur. O Deus, nostris auribus audivimus, patres nostri opus quod operatus es, annuntiaverunt nobis (Psal. XLIII), cum processisti igneis in linguis a throno Dei, ut terra coelum fieret, ut dii essent homines (Act. II). Sed jam redeamus ad rem, propter quam etiam hanc intuli narrationem. Memoria donationis ejusdem Spiritus sancti, qua conscientiam meam nonnunquam laetificaverat, illis diebus per visitationes hujuscemodi fiduciam in hoc mihi praestabat, ut jam dixi, quatenus iterato mihi oraculo confirmare dignaretur visionem, si ex ipso fuisset, qua mihi dictum fuerat, adhuc annos octo victurus es,”

eo quod septem anni transissent, et unus superesset. Fatigabar enim, juxta quod in parabolis Sapientia dicit:

“Spes quae differtur affligit animam (Prov. XIII).”

Ut ergo fieret mihi quod sequitur:

“Lignum vitae desiderium veniens (ibid.),”

et iterum:

“Desiderium, si compleatur, delectat animam (ibid.),”

converti me, ut jam dixi, ad exorandum pro hac re Spiritum sanctum, et audeo dicere quia feci hoc tanquam cervo similis, juxta quod in psalmo fidelis anima dicit:

“Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum, ita desiderat anima mea ad te, Deus, Sitivit anima mea ad Deum, fontem vivum. Quando veniam et apparebo ante faciem Dei? (Psal. XLI.)”

Tunc enim fuerunt mihi lacrymae meae panes die ac nocte (ibid.), et per triduum vultus mei non sunt in diversa mutati (1 Reg. I), et mira intentione nihil aut parum cogitans de meritis, quae nulla erant, sola fide nixus, cum tuo luctabar nomine, sancte Spiritus, et votum vovebam tibi, quod sempiternas tibi retribuerem gratiarum actiones, pro beneficio impetrato tantae exauditionis, et nunquid hoc frivolum erat? Quid enim aliud faciemus ibi? Omnes siquidem, qui illuc transeunt, in locum tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei transeunt in voce exsultationis et confessionis (Psal. L). Et alibi Psalmista cum dixisset:

“Illuc enim ascenderunt tribus Domini, testimonium Israel (Psal. CXXI),”

quasi quaereres ad quid ascendant illuc, ait:

“Ad confitendum nomini Domini (ibid.).”