|
Quid tandem illud sibi vult, quod interposuit Scriptor, dicens:
Deambulantis in paradiso ad auram post meridiem? Exilia quidem ad
majestatem Dei videntur haec dicta, quod tanquam homo post curas vel
post laborem pransus dormiat, et sopori suo vel quieti suae deputatas
habeat horas meridianas, ac deinde post somnum deambulando grave
corpusculum recreat, ac dulci relevat aura. Sed ne mireris, nam revera
tunc homini Deus nimium dormierat. Si enim tunc non dormisset is de quo
nunc dicitur: Ecce non dormitabit neque dormiet qui custodit Israel
(Psal. CXX), nequaquam tantum malum accidisset, nequaquam tantum damnum
rei familiari, fur diabolus intulisset. Igitur quod dictum est, cum
audissent vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post
meridiem, non sermonis vacui superfluitas, sed gravissima opportuno in
tempore querela est. Quo exemplo licet nobis cum propheta dicere:
Exsurge, quare obdormis, Domine? Exsurge (Psal. LXIII). Si enim eidem
Psalmistae recte licuit dicere: Et excitatus est tanquam dormiens
Dominus, tanquam potens crapulatus a vino (Psal. LXXVII), pro eo quod
tardiuscule subvenit, capta quippe fuerat jam arca Dei, et sacerdotes
ejus in gladio ceciderant, Osni, et Phinees (I Reg. IV): quanto magis
tunc tanquam crapulatus a vino, toto meridie dormisse dicendus est,
quando illo tacente, tantum malum universo generi humano partum est. Et
notandum, quod non post noctem, sed post meridiem Dominus Deus excitatus
deambulasse dicitur. Dominus enim lux est, et tenebrae in illo non sunt
ullae. Proinde sive cum vigilat, sive cum nobis dormit, nunquam noctem,
sed semper habet meridiem, quia semper lux ipse est. Quid ergo, inquis?
Culpandusne est Deus, quia toto meridie dormivit, et eo dormiente lupus
ovem centesimam tulit? Non utique, sed tota culpa illius est, quia
custodem suum dormire permisit. Nam ut ille non dormiat, in arbitrio
hominis est, qui semper illum ne dormitet aut dormiat, inquietare debet.
Unde et per Prophetam spiritus ejus dicit: Qui reminiscimini Domini, ne
taceatis, et ne detis silentium ei (Isa. VI). Quomodo non dandum est
silentium ei? Videlicet toto die et tota nocte non tacendo laudare nomen
Domini. At ille, scilicet Adam et uxor ejus, uterque pari pertinacia
silentium tenuit, quia, sicut superius jam dictum est, neque quia
formavit, neque quia in paradiso Deus hominem posuit, neque quia ad
propagandum genus humanum, utrumque, scilicet masculum et feminam,
conjunxit, ullam gratiarum actionem reddidit, nec ullum piae
confessionis verbum de ore cujuslibet eorum sonuit in auribus Dei.
Itaque nec ejus culpa est, qui dormivit, sed ejus qui tam ingratum
silentium, ut merito dormire possit, ei praebuit. Igitur magnitudine
negligentiae hominis et justitiae Dei, Scriptura valenter et proprie
satis expressit, dum Dominum Deum assimilavit homini tam quiete tamque
licentiose in meridie dormienti, ut, peracto somno, etiam deambulare ad
auram et spatiari vacet sibi, nemine interpellante, vel curam afferente
alicujus negotii.
|
|