CAPUT X. Quomodo intelligendum sit quod Apostolus ait:

“Mortui qui in Christo sunt, resurgent primi, deinde nos qui vivimus, qui residui sumus simul rapiemur cum illis.”

Nec vero solam celeritatem in resurrectione, sed et pavoris nimietatem in cantu tubae novissimae intelligere debemus, cum dicit loco supradicto Apostolus: Et mortui qui in Christo sunt, resurgent primi (I Thess. IV). Datur enim per hoc intelligi quia uno eodemque impetu vel tonitru magnae tubae canentis ad unum eumdemque fragorem archangelicae vocis, jussumque tremendae majestatis, et mortui quasi dormientes a sommo mortis concussi evigilabunt, et qui vivi inventi fuerint, simul in mortem attoniti concident, et de morte confestim resilient. Non enim sic intelligitur, nec sic intelligendum est: Nos qui vivimus, qui relinquimur simul rapiemur cum illis in nubibus, ut putemus eos mortem non visuros, qui viventes invenientur, sed sicut jam dictum est, vivi inventi morientur, et eodem concussu qui mortui fuerint, confestim rursus ad vivendum excitabuntur. Magnum et mirabile, quod mortui de sepulcris viventes excutientur, sed majus et mirabilius, quod viventes metu exanimabuntur, et eadem formidine ad vitam sensumque revocabuntur. Terra quoque ipsa quae animam aut sensum non habet, ita sub illa majestatis praesentia trepidante ac si iram sentiat et sensualiter affligatur. Si tantus terror vel terroris tanta vis in voce vel in cantu tubae praenuntiantis, quis putas vel quantus erit sensus irae, vel vindictae praesentis in ipso actu judicii? Vere nisi post resurrectionis momentum jam immortales essemus, si ullo modo mori possemus, pro solo visu exanimaremur, videntes tartarum apertum, et paratum impiis ignem aeternum. Sed enim jam non poterimus mori et volentes, nolentes, vivere oportebit. Unde et verissime dictum est: Quia cupient homines mori, et fugiet mors ab eis (Apoc. IX). Erit itaque impiis extunc, si dici potest, mors semper vivens, vita semper moriens.