|
Porro in campestribus habitantes hi sunt humiles, quibus pro humilitatis
gratia datus est intellectus ut intelligant Scripturas, et spiritualiter
intelligendo non de sua, sed de Dei confidant justitia. Isti ex fide
justificati obtinent Philistiim secundum mysticam victoriam David, qui
Philistaeum percussit, mittendo unum de quinque lapidibus in frontem
ejus (I Reg. XVII), per quem videlicet unum lapidem una fides Jesu
Christi figuratur, in qua sola justificamur, quae et in quinque libris
Moysi mystice et figurative praedicatur. Et possidebunt, ait, regionem
Ephraim et regionem Samariae. Ephraim, ex qua tribu Hieroboam scidit
Israel a domo David, et vitulos aureos pro Deo colendos instituit. Hoc
etiam loco Scribarum et Pharisaeorum coetus recte intelligatur, qui
populum adversum verum David Christum Filium Dei concitaverunt, et
mendacium suum contra veritatem evangelicae fidei excogitare non
destiterunt. Similiter Samaria, quoniam, ab eodem Hieroboam, in peccatum
illud seducta regnum habuit divisum, contra regnum Davidicum, divisum
significat a Christo populum Judaicum, sic a senioribus et principibus
sacerdotum seductum, quomodo seduxit Samariam ille de tribu Ephraim rex
Hieroboam, Regionem igitur Ephraim et regionem Samariae possidebunt, id
est, malitiam tam principum quam populi superabunt habentes sanctum
consilii Spiritum, ad destruenda consilia quae contra Dominum
cogitaverunt, et eosdem in die judicii condemnabunt. Et Benjamin
possidebit Galaad. Galaad, mons ad quem septimo die profectionis e
Charis Jacob profugus venit, a quo monte et civitas in ea condita
vocabulum sortita est. In illa maxime idololatria regnabat. Unde et in
Osee scriptum est: Galaad civitas operantium idolum supplantata
sanguine, et quasi fauces virorum latronum (Ose. VI). Porro Benjamin
interpretatur filius dextrae. Igitur Benjamin possidebit Galaad, id est
habentes spiritum fortitudinis non solum Judaicam perfidiam, sed et
cunctos idololatras juste judicabunt, contra quos fortiter usque ad
mortem certaverunt. Et transmigratio exercitus hujus filiorum Israel
omnia Chananaeorum usque ad Sareptham. Filii Israel filii promissionis,
omnes electi sunt illius prioris populi, quorum Israel patriarcha, qui
et Jacob secundum carnem pater exstitit, quorum apostoli fuerunt optimi.
Chananaei vero secundum hoc ipsum nomen, quod est Chanaam, et
interpretatur motus eorum, hi sunt qui moto pede per superbiam
ceciderunt, etiamsi ex eadem carne orti sunt, testante Domino cum dicit
in propheta: Pater tuus Amorrhaeus et mater tua Cethaea (Ezech. XVI).
Amorrhaeus namque et Cethaeus filii Chanaan fuerunt, Judaei autem
secundum carnem filii Israel sunt, et tamen Judaeo per prophetam illud
improperatur. Porro Sareptha oppidum est Sidoniorum, qui et ipsi
Chananaei sunt in via publica situm, ubi quondam vidua pavit Eliam.
Cujus videlicet viduae mysterium in schola Ecclesiae Christi notum est,
in eo quod ait: En colligo duo ligna, ut ingrediar et faciam panem mihi
et filio meo (III Reg. XVII). Itaque transmigratio, inquit, exercitus
hujus filiorum Israel, id est apostoli Christi veraciter filii Israel,
populum suum populum Judaicum se repellentem relinquentes et ad gentes
transmigrantes, Chananaeos qui se dicunt Judaeos condemnabunt, et eorum
judices erunt; gentibus autem salutem administrabunt, ita ut impleatur
per eos illud quod in illa vidua Sarepthana fuit praefiguratum, sicut et
Dominus terribiliter innuens, ore proprio locutus est: In veritate dico
vobis, multae viduae erant in diebus Eliae in Israel, quando clausum est
coelum annis tribus et mensibus sex, et ad nullam illarum missus est
Elias, nisi in Sareptham Sidoniae ad mulierem viduam (Luc. VI). Ecce et
nunc et usque ad finem saeculi Elias, quod interpretatur Deus meus,
scilicet Dominus Jesus Christus, apud istam viduam pascitur et pascit
hydriam farinae ejus, id est modicum scientiae quod per naturam habere
poterat gentilitas, multiplicando per spiritum scientiae spiritualis, et
coquendo per mysterium crucis cujus sacramentum meditatur, profecto duo
ligna colligit, et vitalem de Scripturis panem facit. Et transmigratio
Hierusalem, quae in Bosphoro est, possidebit civitates austri.
Hierusalem in Scripturis non ignotum est significare Ecclesiam, quae est
civitas coelestis. Hujus nimirum maxima portio fuit a vero sole remota
in errore gentilitatis ante adventum Salvatoris, et idcirco recte
intelligitur per transmigrationem quae in Bosphoro est. Bosphorus enim,
sicut jam superius dictum est, regio est maris septentrionalis, quo
transmigrationem terrenae Hierusalem fuisse abductam nulla Scriptura
meminit. Possidebit ergo civitates Austri, id est meridiei, quod nunc
videmus fieri, dum plenitudinem veri luminis et caloris possident, qui
prius erant absque notitia Dei, obscuri et frigidi; quod tale est ac si
de septentrione transferantur homines ad meridiem, civitates lucidas
habitaturi, propitio Deo, qui sola gratia et pietate sua gentes
visitavit. Et ascendent salvatores in montem Sion, judicare montem Esau.
Salvatores recte dicuntur hi, per quorum ministerium conversi peccatores
salvantur, juxta quod apostolus Jacobus dicit: Quoniam qui converti
fecerit peccatorem ab errore viae suae, salvabit animam ejus a morte
(Jac. V). Hoc maxime post Christum apostoli fecerunt, per quorum
praedicationem gentes ab errore viae suae conversae sunt. Salvatores
igitur sunt, et ipsi ascendent in montem Sion, judicare montem Esau, id
est, sedebunt super sedes duodecim, judicantes duodecim tribus Israel
(Matth. XXIX), qui videlicet carnalis Israel, ut saepe diximus, propter
hoc ipsum quod infidelis et persecutor est fratris, dicitur et est Esau.
Illorum mons, in quem ascendent, Sion dicitur, et eminentia virtutum
est. Hujus autem Esau mons superbiae tumor est. Illius exspectatio
judicii plena timoris est. Et erit Domino regnum; Domino, inquam, cujus
haec omnia dona sunt, quod sancti sic haereditabunt, sic possidebunt,
sic judicabunt, et post judicabunt, et post judicium in regno aeternae
mensae ejus participes erunt, juxta illud fidele ejus promissum: Et ego
dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus, ut edatis et bibatis
super mensam meam in regno meo (Luc. XXII).
|
|