CAPUT XIII. Quare Apostolus tam obscure dixerit:

“Tantum qui tenet, teneat, donec e medio fiat.”

Itaque et sapientibus satis dictum, tantum ut

“qui tenet nunc, teneat donec de medio fiat (II Thess. II),”

et insipientibus data occasio non est, quam nancisei potuissent, si ita manifestius dixisset, Roma quae nunc tenet, sive Romanum imperium, quod nunc tenet, sub se gentes teneat, donec de medio fiat, sive donec discessio fiat. Superbia namque hominum Romam volebat esse urbem aeternam, et aeternum Romanorum imperium, ac proinde nusquam fore religiosus quis impatientius audiret blasphemiam in Deum, quam Romani principes sive milites finem Romani imperii per Christi praedicari Evangelium. Satis nimiumque offenderunt eos Evangelii praedicatores, etiam

“nemini dantes ullam offensionem (II Cor. VI),”

quanto magis si jam publice discessionem illam futuram praedicarent? Haec pro difficultate apostolicae locutionis breviter dicta sint porro quandiu qui tenet, nunc tenere debeat, vel quam multos post annos de medio fieri, vel discessio venire debeat, maxime propter camdem cautelam scrihere non debuit, fortassis nec ipsi revelatum fuit, quando vel hoc fieri, vel quod post annos ille iniquus debeat revelari, sicut nec Danieli, cui dicenti ad virum, qui indutus erat lineis:

“Usquequo finis horum mirabilium (Dan. XII.)”

Itemque:

“Domine mi, quid erit post haec?”

non fuit responsum quod quaerebat, sed hoc audivit:

“Vade Daniel, quia clausi sunt signatique sermones usque ad tempus praefinitum (ibid.).”

Ad discipulos quoque de temporibus quaerentes, loquitur Salvator ipse:

“Non est vestrum nosse tempora vel momenta, quae Pater posuit in sua potestate (Act. I).”