|
In officio Dominicae tertiae decimae, cunctae partes ad illud de
Evangelio spectant quod Samaritanus ille, qui Dei interpretatur custos,
scilicet Dominus noster Jesus Christus, appropians homini a latronibus
despoliato, et convulnerato, quam pertransierant sacerdos et levita, id
est omne Vetus Instrumentum, qui quod reconciliari non potuit genus
humanum, appropians, inquam, id est nostram humanitatem assumens, oleum
consolationis, et vinum poenitentiae peccatorum plagis infudit, et
imponens super jumentum suum, id est in corpore suo, peccata nostra
perferens super lignum, ad stabulum Ecclesiae perduxit, et abiens in
coelum, stabulariis suis, id est apostolis et apostolicis viris, vice
sua curam atque providentiam nostri contradidit (Luc. X). Huic, ut
dictum est, evangelio caeterae concurrunt partes officii. Primum
epistola, Abrahae dictae sunt promissiones et semini ejus (Gal. III),
per hoc quod tali evangelio praemittitur, multum ad intelligendum
aperitur ipsa, simulque tota pene disputatio Pauli ad Galatas, unde haec
lectio sumpta est. Nam per hoc quod tam sacerdos quam levita viso homine
illo praeterivit, innuitur quid lex contulerit, quae post quadringentos
et triginta annos data est, a testamento Dei, cum fideli Abraham per
repromissionem confirmato, videlicet quia non quidem ipsa adversus
promissa Dei, sed nullus justificari potuit coram Deo ex operibus
ejusdem legis. In hoc itaque intelligimus per hoc, quod, ut dictum est,
tam sacerdos quam levita, viso homine praeterivit, quia sic subintravit
lex, quomodo medici puer ad aegrotum nonnunquam ingreditur, morbi quidem
causas sciens, sed quod opponat antidotum, conficere non valens,
tantumque hoc aegroto dicere novit, quibus ab escis vel potibus
abstinendum sit, ne morbus invalescat, et de semivivo penitus mortuum
reddat. Hoc namque illud est, quod in praedicta epistola dicit
Apostolus: Quid igitur lex? Propter transgressiones posita est (ibid.),
etc. Plagis namque originalis peccati semivivus homo nascitur.
Actualibus vero transgressionibus, propter quas lex posita est, si non
abstineat, tanquam noxiis cibis penitus moritur. Itaque secundum haec
bene in introitu praemittitur: Respice, Domine, in testamentum tuum
(Psal. LXXIII), quod in graduali repetitur. Vox enim haec erat
antiquorum adventum Christi ad infirmitatem vel imperfectionem legis
flagitantium, tanquam si praetereuntibus sacerdote et levita,
Samaritanum supradictum vulneratus ille postulat appropiare, cui et
dicat illud quod canitur in offerenda: In te, Domine, speravi (Psal.
XXX), etc. Et quia corpus Christi, quod sumimus, illa specialiter curat
vulnera, bene et illud de libro Sapientiae canimus in communione: Panem
de coelo dedisti nobis (Sap. XVI).
|
|