CAPUT II. Draconem etiam Mariae filium devorare voluisse.

Quid porro fuisset devorari filium ejus? Nimirum ita mori, vel occidi, ut periret nomen ejus. At illud sextum caput draconis, illa bestia terribilis, non sicut dentibus magnis, dentibus suis ferreis, ea quae circa corpus sunt bonorum sive malorum comedere sive comminuere atque conculcare potuit, ita etiam in causa ista, suimet agitatori diabolo satis facere praevaluit Herodes, cujus praecedenti libello mentio facta est, qualiter quaesierit puerum ad perdendum eum quis nescit, et quis non audivit? Plane impius ille Romani satelles imperii, nec impietatis crimine vacuus est Augustus ipse, qui ad suggestionem ejusdem Herodis tam pronus exstitit, ut concederet illi quoquo pacto regem perdere quem natum audierat, tanquam regna hominum rex ille tollere haberet, quod ita non erat. Crudelitati stultae, crudeli ejus stultitiae mulier saepe dicta de incolumitate filii sui secura, jam dudum exprobravit et exprobrare non cessat:

Non, inquiens, eripit mortalia,

Qui regna dat coelestia.

Crudelitas Herodis Romana potestate facti regis tam cito in Romanum imperium redundavit. Nec enim tot pueros impune occidere potuisset, nisi Romanae potentiae licentiam, vel consensum Augusti Caesaris habuisset. Sicut, cum voluit, inde permissum accepit proprios trucidandi, ita praetento metu ne fideret sibimet vel Augusto de mutatione regni, sive imperii, concessionem adeptus est tot pueros occidendi, quotquot in Bethlehem et in omnibus finibus ejus per duos annos fuerant nati. Futurum quidem erat, ut per manus Romanorum rex iste occideretur, sed nondum erat illius rei tempus, nec sic faciendum erat, ut devoraretur filius masculus, id cet non ita mori habebat, ut periret nomen ejus.