CAPUT XXIII. Quomodo verbum Davidis intelligendum sit:

“Lingua mea calamus scribae.”

Pariter assumptis utriusque testimoniis, et illo Isaiano, et isto Davidico, primum contemplari libet hoc dictum Dei Patris:

“Linqua mea calamus Scribae velociter scribentis (Psal. XLIV).”

Linguam Dei Patris Spiritum sanctum promptum est intelligi, quia, sicut lingua carnis administrat verba homini, ita Spiritus sanctus animae credulae suggerit verba Dei. Unde et quando super apostolos Christi descendit, quos nimirum eatenus homines sine litteris et idiotas, et deinceps peritos et eloquentes facere veniebat, in linguis igneis apparuit (Act. II, IV), confestim cur ita apparere voluerit, sequens affectus indicavit. Facti sunt namque charitate et zelo bono fortes ac servi Dei, quod significaverat ignis. Facti sunt eloquentes variis linguis, et Scripturarum periti, quod linguarum dispartitio praesignavit. Cum igitur dicit in isto quidem.

“Lingua mea calamus scribae velociter scribentis:”

Per illum autem:

“Et requiescet super eum Spiritus Domini, spiritus sapientiae et intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus scientiae et pietatis, et replebit eum spiritus timoris Domini (Isa. XI):”

manifestum est de Christo, quod vere Deus sit, et quod veraciter habitet in ipso plenitudo divinitatis corporaliter (Col. II), quamvis in hoc tempore, cum fides Christiana sit firma, et haec assertione non indigeat, cum fide necessaria delectabile et utile est etiam competentem habere scientiam. Natura humana de virgineae carnis substantia sic est assumpta velut membranula munda et bene accurata, scriptorioque operi accommoda, et ipsa lingua Patris, id est Spiritus sanctus, velociter percurrit, velociter tanquam calamus scribae totam perscripsit, totam Verbi substantiam replevit, nihilque residui fuit, sed totum quod erat in corde Patris, illi animae inscripsit, totamque sapientiam, totumque intellectum, totumque consilium, totamque fortitudinem Dei, totam scientiam, totamque pietatem Dei, et totum timorem Domini, ut nihil esset quod non sciret, nihil quod non posset; nihil in Deo Patre quod non haberet humana pueri hujus natura, unde et Deus est.