VERS. 17, 18.

“Non adaequabitur ei aurum vel vitrum.”

Hoc quoque juxta litteram quis sapiens sentire dignetur, quod, postquam dictum est, aurum huic sapientiae non adaequari, adhuc quasi crescendo subjungitur, quod ei quoque nec vitrum possit aequari, quod auro longe vilius est? Per aurum ergo et vitrum illa superna patria, illa beatorum omnium signatur societas, quorum corda et claritate fulgent, et puritate translucent. Quod in Apocalypsi memorat Joannes dicens:

“Ipsa vero civitas aurum mundum, similis vitro mundo (Apoc. XXI).”

Sed

“non adaequabitur, inquit, ei,”

subaudi sapientiae, quae est unicus Filius Dei,

“aurum vel vitrum,”

quia videlicet, quamvis scriptum sit:

“Cum apparuerit, similes illi erimus, quoniam videbimus eum sicuti est (I Joan. III);”

rursum tamen scriptum est:

“Aut quis similis erit Deo inter filios Dei?”

(Psal. LXXX.) Quia sancti omnes pretiosi ut aurum, sibique invicem translucentes, quod signatur per vitrum. Huic sapientiae et similes erunt ad imaginem, ei tamen non erunt similes ad aequalitatem.

“Nec commutabuntur pro ea vasa auri excelsa et eminentia,”

videlicet qualiter fuit vas auri, vas pretiosum per infusam gratiam Dei, Elias, Jeremias, Joannes Baptista. Quisquis Chritum Dei sapientiam unum ex illis esse putavit, sicut quaerenti illi:

“Quem me dicunt esse homines? Dixerunt discipuli: Alii Eliam, alii Jeremiam, alii vero Joannem, aut unum ex prophetis;”

quisquis inquam, hoc putavit, vas auri excelsum et eminens pro sapientia commutavit. Sed

“non commutabuntur, inquit, pro ea vasa auri excelsa et eminentia,”

quia videlicet electi quique sanctorum vitam et venerantur ob sublimitatem, et tamen non suscipiunt ad errorem, quosque puros homines esse sciunt, Deo homini omnino non conferunt,

“Non commutabuntur, inquit, pro ea,”

sed

“nec memorabuntur comparatione ejus,”

quia videlicet

“vasa auri excelsa et eminentia,”

quae ex participatione sapientiae nobis veneranda sunt in comparatione sapientiae etiam commemoranda non sunt. Nam participatione illius sapientiae electi omnes aliquid sunt, per semetipsos vero prope nihil sunt. Quod prudenter agnoverat ille qui dicebat:

“Loquar ad Dominum meum, cum sim pulvis et cinis (Gen. XVIII).”

“Trahitur autem sapientia de occultis.”

Id est, non enim de nihilo facta subsistit, sicut illa omnia quae supra dicta sunt; sed

“trahitur de occultis,”

id est de secreto corde Patris; et cum sit invisibilis, nonnisi invisibiliter invenitur. Quae recte quoque trahi dicitur; quia, sicut flatum trahimus ut corpus vivat, sic ab intimis sapientiae spiritus ducitur

“ut ad vitam anima subsistat:”

unde Psalmista:

“Os meum, inquit, aperui, et attraxi spiritum (Psal. CXVIII).”