|
Jam nunc ad summum quaestionis accessimus. Quaeritur enim: Si bona
voluntas creaturae donum est Creatoris, cur qui omnes creavit, non
omnibus illam dedit? Cur angelorum vel hominum quempiam in mala
voluntate reliquit? Noluit ne aut non potuit in omnibus bonam voluntatem
operari? Si dixerimus, quia cum posset noluit, videbitur in Deo defectus
bonae voluntatis, nec verum esse judicabimus, quod Apostolus dicit: Qui
vult omnes homines salvos fieri (I Tim. II). Supradictus Pater
Augustinus potius ita dicit: Si boni angeli ipsi in se fecerunt
voluntatem bonam, utrum aliqua eam, an nulla voluntate fecerunt. Si
nulla, utique nec fecerunt. Si aliqua, utrum bona an mala? Si mala,
quomodo potuit esse mala voluntas bonae voluntatis effectrix? Si bona,
ergo jam habebant. Et istam quis fecerat, nisi ille qui eos cum bona
voluntate, id est cum amore casto quo illi adhaerent, creavit simul eis
et condens naturam, et largiens gratiam? Unde sine bona voluntate, hoc
est Dei amore nunquam sanctos angelos fuisse credendum est. Isti autem,
qui cum boni creati essent, tamen mali sunt mala propria voluntate, quam
bona natura non fecit, nisi cum a bono sponte defecit; ut mali causa non
sit bonum, sed defectus a bono: aut minorem acceperunt amoris divini
gratiam, quam illi qui in eadem perstiterunt: aut si utrique boni
aequaliter creati sunt, istis mala voluntate cadentibus illi amplius
adjuti ad eamdem beatitudinis plenitudinem, unde nunquam se casuros
certissimi fierent, pervenerunt . Cum dixisset quia bonam voluntatem
illis fecit, qua Creatori adhaererent, simul et eis condens naturam et
largiens gratiam et caetera, non ait de reprobis angelis, quia noluit in
illis Deus bonam voluntatem operari: sed dixit, quia non acceperunt et
mala voluntate ceciderunt. Ergo neque nos dicere debemus aut volumus
quia noluit, imo et plurimum exsecramur, nec audire patimur, quod
voluerit eos ipse malae esse voluntatis. Sed rursum si dixerimus quia
non potuit, derogare videbimur omnipotenti, nisi et patrocinio rationis
et Scripturarum fulciamur auctoritate indubitabili, ostendentes esse,
ubi et quando fieri non possit, ut operetur omnipotens manu
misericordiae, unde et oporteat illum exercere manum alteram, manum
judicii.
|
|