CAPUT 3

Sed quid agis, anima? Ut sentio, fatigaris, et in procedendo quasi dormitare incipis. Dic ergo animalibus istis, sive huic animali, uni quatuor facies habenti, dic spiritui vitae qui est in rotis:

“Dormitavit anima mea prae taedio, confirma me in verbis tuis (Psal. CXVIII).”

Tu saepe dicte, et saepe dicende mihi Cuno, venerabilis pontifex Ecclesiae Ratisponensis, fatigationis hujus causam praebuisti, et ex te occasio venit difficultatis, qua nunc animus meus vacillat, et pene fluctuat in viis suis. Ante hoc fere trienninm, miranti tibi et scire volenti narraveram qualem per eventum accidisset ut, post tam multos sanctos Patres catholicos atque nominatissimos, quorum scripta sufficienter impleverunt armaria ecclesiarum Christi, ego, [p][e][r][iac][ps][ee][m][a] omnium, animum inducerem ad scribendum tam copiose, et, ut dicere solitus erat, tam efficaciter sive utiliter, ut dubitare non possis quin sit Dei donum (I Cor. IV), et quin ista quoque facultas de sursum sit, et descenderit

“a Patre luminum, a quo est omne datum optimum et omne donum perfectum (Jac. I).”

Admirationem tibi augebat facilitas conversationis meae; videlicet quia fere nihil in me videbas de illis praeparationibus sanctorum Patrum, quibus in ejusmodi studiis laboraturi, feliciter se praeparaverunt, sicut Dei ministros, ut beatus Apostolus ait, in vigiliis, in jejuniis (II Cor. VI), et caeteris bonis, quibus adhibitis clarificari solet sensus hominis, ut recto intuitu mereatur incedere per sanctas ac venerabiles Scripturas veritatis. Narraveram ergo tibi causas, puero loquacior, lepore timidior, quanquam scirem et certus essem de te non esse verendum; quippe qui longe ab illis es omnimoda dissimilitudine, quibus interdum illud maxime fetet, quod boni odoris est, qualium nimis aversos ac terribiles oculos primus expertus est, omnia sua denarrans, puer Joseph (Gen. XXXVII). Auditis causis, tu homo simplicis oculi, ac totus lucidi corporis, dixisti: Scribe haec mihi. Me prorsus abnuente, tu iterum atque iterum repetens atque exigens, ut haec scriberem, cum nuda prece nihil obtineres, magnum nimis et forte vinculum, quo me traheres, collo injecisti, scilicet, adjurationem sancti ac tremendi nominis:

“Per Patrem, inquiens, et Filium et Spiritum sanctum praecipio tibi, ut haec scribas mihi.”

Non ignoro, Pater et domine mi, quando talis ac tanta vehementia de radice vel fonte dilectionis prodierit, qua nostra semper opuscula quibuscunque potes, commendare properas, homo cujus oblita est invidia, quique cum beato Job dicere possis:

“Quia ab infantia mea crevit mecum miseratio, et de utero matris, meae egressa est mecum (Job. XXXI).”

Ad hanc partem, scilicet ad meorum commendationem scriptorum, nonnihil valere arbitraris notitiam, sive memoriam eorum, quae ut scribam, tu tantopere compellis, et pro quibus nimium vehemens exactor, cum recusarem, ut jam dixi, adjurationem quoque adhibuisti.