|
Sonora esse instrumenta in Ecclesia, quibus ad laudem Dei populus
excitetur, divinae auctoritatis et antiquae consuetudinis est. Nam olim
tubae aut campanae, diversa quidem specie, sed eadem habentur ratione.
Legimus in Levitico tubas ex jussu Domini factas, quarum usus esset in
Jubilaeo (Levit. XXIII, XXIV; Num. X), tantae virtutis, ut ad crepitum
earum corrueret Hiericho (Josue VI). Et Paralipomenon inter cantores,
nablis arcana cantantes et inter levitas pro octava canentes, concinente
et subsiliente David, septem tubarum clangorem personante coram arca
foederis Domini (I Paral. XV). At nunc ad confitendum Domino et ad
annuntiandum mane misericordiam ejus et veritatem ejus per noctem (Psal.
XCI), et aenea signa personant, et ad omnem horam divini officii,
tanquam in exordio praeclarae orationis, has partes tenent, ut attentos
docilesque ac benevolos divinae laudis auditores efficiant. Haec igitur
Ecclesiae signa atque illae legales tubae, unum atque idem significant
scilicet sanctos Ecclesiae praedicatores, qui
|
“ad Sion montem et civitatem sanctam, coelestem Hierusalem, et multorum
millium angelorum frequentiam (Hebr. XII),”
|
|
et ad futurum Dei judicium populum invitant et praeparant, magnitudinem
rei, magnitudine dicendi, qui possunt, exprimere contendunt, ut
repositas intrinsecus aures cordis percellere, sensumque surdi auditoris
ad audiendum flectere et vincere contendant. Quamvis ad potiora festinet
oratio, praetereundum non est quomodo praedicator perfectus hujusce
signi quadam similitudine formetur. Duritiam metalli, fortitudine
mentis, plectrumque ferreum quo sonus eliditur, constantia sermonis
imitetur.
|
“Ecce dedi, ait Dominus, faciem tuam valentiorem faciebus eorum, et
frontem tuam duriorem frontibus eorum, et ut adamantem et silicem faciem
tuam (Ezech. III).”
|
|
Fugiens quoque terrenam habitationem, et dicens:
|
“Nostra autem conversatio in coelis est (Phil. III),”
|
|
sursum cor suspendat, pendensque de turri fortitudinis, quae stat contra
faciem inimici (Psal. LX), speculatorem se meminerit positum esse domui
Israel (Ezech. III). Gestet autem lignum crucis in capite, id est in
principali suo, quod est meus, funemque exinde colligatum, id est
vinculum charitatis, usque ad infirmos fratres, quasi usque ad terram
porrigat, quo commonitus, personare, et os suum dilatare nunquam
desistat, dicens:
|
“Charitas enim Christi urget nos (II Cor. V).”
|
|
Ita custos super muros Hierusalem constitutus, non taceat, sed
quodcunque viderit vel audierit annuntiet, juxta illud:
|
“Qui reminiscimini Domini, ne taceatis et ne detis silentium ei, et tota
die et tota nocte (Isa. LXII),”
|
|
instans opportune, importune (II Tim. IV), his qui dormiunt in lectis
eburneis, et lasciviunt in stratis suis (Amos. VI), non taceat laudare
nomen Domini, ne usque ad matutinum, id est usque ad tremendum Dei
judicium male peccato consepulti somno peccant. Ad postremum illud
notandum, quod quemadmodum ex tempore gratiae plures praedicatores
missi, crebrius theologicis concrepant symbolis, habentes donationes
secundum gratiam, quae data est eis (Rom. XII), differentes ita signa
praedicta quantitate et sono differentia, quoties aliqua donationis
evangelicae festiva commemoratio fit, tumultuosius tinniunt, et
pertonant crebrius, et productius reboant, ut dormientes in nocte, et
ebrios (
|
“qui enim dormiunt, nocte dormiunt, et qui enim ebrii sunt, nocte ebrii
sunt [I Thess. V]”
|
|
) ad laudem Dei quasi violenter excitent. Et si non evincunt sic, ut eos
exsurgere cogant ad orandum, ne intrent in tentationem, saltem secure
dormire non permittant. Trinum itaque solemnis diei classicum, id est
matutinum, vespertinum, et quod ad missae pulsatur initium, sic imitetur
evangelicus praedicatorum chorus, ut semper praedicet lamentationes
praesentis vitae, carmen futurae, vae, gehennae!
|
|