CAPUT 37

“Haec locutus sum vobis, ut in me pacem habeatis.”

Quam pacem, nisi peccatorum remissionem? quam pacem, nisi illarum quae inter Deum et homines erant inimicitiarum solutionem vel reconciliationem? (Ephes. II.) Hanc, inquit, pacem valde necessariam, ut in me, id est, per mortem meam habeatis, idcirco

“haec locutus sum vobis;”

locutus sum, inquam, id est, feci. Verba namque mea jam facta sunt, quia videlicet certum est futura esse, imo et impossibile est non posse fieri, quae locutus sum vobis. Quaenam sunt ea quae locutus sum vobis, nisi incarnationis meae quae jam facta est, et ejus, quae sine dubio mox futura est, passionis, simulque et resurrectionis meae certa mysteria?

“Haec ego locutus sum vobis, ut in me pacem habeatis,”

testante Scriptura, cum dicit:

“Si fuerit angelus loquens pro eo, unum de millibus ut annuntiet hominis aequitatem, miserebitur ejus, et dicet: Libera cum, ut non descendat in corruptionem. Inveni in quo ei propitier (Job XXXIII),”

et caetera. Unum plane de millibus est in his

“quaecunque locutus sum vobis ut in me pacem habeatis,”

ut liberemini et in corruptionem non descendatis, ut in me, qui solus inventus sum Deus propitietur vobis. Quod est illud unum? Hoc scilicet, quod et ego aeque ut vos passibilis atque mortalis homo sum. Nam caetera dissimilia sunt, quia videlicet solus ego de cunctis hominibus, quando et quomodo volui natus sum, quando et quomodo volo morior, nihilominus et quando volo resurgo, et in coelum ascendo. Igitur

“haec locutus sum vobis,”

idem est ac si dixisset: Haec facio vobis. Sequitur: