CAPUT VIII. Necessario Deum operari altera manu judicii, ubi cor malum incredulitatis est.

Ubi igitur vel quando fieri non potest, ut operetur manu misericordiae? Ibi nimirum, ubi est cor malum incredulitatis, tunc quando obduratum est cor fallacia peccati, qui modus malae voluntatis est deterrimus eorum, quos supra diximus. Nam evangelista scribit: Et non poterat ibi virtutem ullam facere, nisi paucos infirmos impositis manibus curavit. Et mirabatur propter incredulitatem illorum (Marc. VI). Praemiserat autem de illis, dicens: Et multi audientes, admirabantur in doctrina ejus dicentes: Unde huic haec omnia? Et quae est sapientia quae data est illi? (Ibid.). Et virtutes tales quae per manus ejus efficiuntur? Nonne iste est faber, filius Mariae, frater Jacobi, et Joseph et Judae et Simonis? Nonne et sorores ejus hic nobiscum sunt? et scandalizabantur in illo (Marc. III). Ubi ergo est cor malum incrudelitatis, quando non ignorantia errorem, sed invidentia mali et superbi cordis incredulitatem facit, vel tunc ibi fieri non potest ut operetur ista manus Domini, manus clementiae Dei virtutem ullam, quae vera et dulcis virtus sit, qua de morte animae resurgunt peccatores mortui. Hinc et jam dictus doctor dicit: Non miserearis omnibus qui operantur iniquitatem (Psal. LVIII). Est quaedam iniquitas, quam qui operatur non potest fieri, ut misereatur ei Deus. Quaeritis forte quaenam illa sit. Ipsa est defensio peccatorum. Quando quisquam defendit peccata sua, magnam iniquitatem operatur. Hoc defendit quod Deus odit. Et videte quam perverse, quam inique. Si quid boni fecerit, sibi vult imputare; si quid mali, Deo. Nam hoc modo defendunt homines peccata ex Dei persona (quod pejus est). Quid est hoc? Nemo est qui audeat dicere: Bonum est adulterium, bonum homicidium, bona fraus, bonum perjurium. Nullus prorsus hominum. Omnino enim non invenis animam tam perversam, tam extorrem a societate generis humani et participatione communi sanguinis ex Adam, cui videatur bonum esse adulterium, sicut dixi, fraus, rapina, perjurium. Sed quomodo ea defendunt? Si Deus voluisset, non id fecissem. Ergo ad hoc peccatum tuum defendis, ut Deum accuses. Ideo excusatur reus, ut culpetur judex. Prorsus talem iniquitatem operantium non miserebitur Deus. Jam dictum incredulitatis malum in Adam fuit, quia, superbia tumens ex appetitu divinitatis, plus voci uxoris suae obedivit quam voci Dei, et illa plus serpenti credidit dicenti: Nequaquam morte moriemini (Gen. III), quam Deo, qui dixit: In quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris (Gen. II), et idcirco virtutem in illo Deus facere non potuit, sicut et Joannes Chrysostomus, ore, secundum agnomen suum, aureo dicere non dubitavit in sermone De lapsu primi hominis. Veniam cogitat, qui causam contemptae legis incusat. Objurgat culpam, ut possit retribuere veniam, ut quos formare instruendo non potuit, eos possit confitendo purgare. Itidem in illis superbis de quibus scriptum est: Gigantes autem erant super terram in illis diebus (Gen. VI), erat cor malum incredulitatis. Unde et Petrus apostolus dicit: Qui increduli fuerant aliquanao, quando exspectabat Dei patientia, in diebus Noe cum fabricaretur arca (I Petr. III). Illos non parum restitisse voluntati Dei, vel Deum nequaquam voluisse malum, quod factum est ab illis, Scriptura vehementer gestis exprimere cum dicit: Videns autem Deus quod multa malitia hominum esset in terra, et cuncta cogitatio cordis intenta esset ad malum omni tempore, poenituit eum quod hominem fecisset in terra (Gen. VI). Et praecavens in futurum: Et tactus dolore cordis intrinsecus: Delebo, inquit, hominem (ibid.), etc.