|
Conferamus nunc utrumque, et videamus quid melius sit, vocari scilicet
hominem a Deo et respondere illi, an loqui hominem et respondere Deum
homini, quantae ejus iniquitates et peccata sint. Dixit enim, voca me,
et ego respondebo tibi, et continuo bonam propositionem sapientissime in
melius corrigens atque perficiens, aut certe, inquit, loquar, et tu
responde mihi. Quid? Quantas habeo iniquitates et peccata. Hoc ergo
quaeramus quo fructu melius sit, vel ad sapientiam magis attineat, ut
loquatur homo et Deus repondeat illi, quam ut vocet hominem Deus et homo
respondeat illi, quantae iniquitates et peccata ejus sint. Si rite
perpendimus, meritum rei reprehensibile est, eo usque differre
confessionem peccati, donec dicat judex Deus: Quid fecisti? (Gen. IV.)
Etiam si vocatus sive discussus respondeat homo quantae iniquitates vel
peccata sua sint, et dicat: Peccavi, patientiam habe in me, sive indulge
mihi, quod Adam fecisse non legitur, nec fecit filius ejus fratricida
Cain, etiamsi, inquam, veritatem respondeat vocatus in jus, quod fecit
David (II Reg. XII), jam tamen reprehensibile est, quod usque ad
ejusmodi vocationem Dei differat homo confessionem peccati sui.
Caeterum, praeoccupare faciem Domini Dei, et antequam vocetur ultronea
confessione loqui sapiens consilium, quo nullum melius homo peccator
reperire possit. Quare? Videlicet quia vocatus homo ut respondeat Deo,
oportet illum respondere judicium, vocatus autem sive invocatus Deus ad
respondendum loquente prius homine, et, illo priore suas iniquitates
narrante, locum habet Deus ut loquatur misericordiam, dicatque
interroganti homini, quantas habeo iniquitates et peccata? Dicat,
inquam, Nulla. Nam delevi ut nubem iniquitates tuas, et quasi nebulam
peccata tua (Isa. IV). Longe igitur melius est prius hominem loqui. Et
idcirco recte cum dixisset: Voca me, et respondebo tibi, continuo quasi
quod minus erat festina correctione supplens, aut certe, inquit, loquar,
et tu responde mihi. Ecce per Christum, qui, ut jam dictum est, longe ab
eo dissimilis, qui absconditus in medio ligni paradisi, etiam cum
vocaretur, sapienter quidpiam non respondit, astitit palam in medio
ligni crucis, et ultro causam nostram peroravit, ecce, inquam, per illum
et per eumdem spiritum sapientiae ejus edocti, priores locuti sumus,
quantas habemus iniquitates et peccata, et respondit nobis Deus, ecce
jam nulla. Ubinam sic sumus elocuti, et ille sic nobis respondit?
nimirum in baptismate ejusdem Christi Domini nostri. Sed de hoc alias.
Nunc instantia prosequamur.
|
|