CAPUT XXIII. Quod, cantante psalte, facta est super Helisaeum manus Domini, evidens esse documentum, quia non semper aderat Spiritus sanctus prophetis, quodque ad invocandum Spiritum sanctum cum sermone divinae laudis, multum valet sonus musicae dulcedinis.

(IV REG. CAP. III.)

“Porro Mesa rex Moab nutriebat pecora multa, et solvebat regi Israel centum millia agnorum, et centum millia arietum cum velleribus suis. Cumque mortuus fuisset Achab praevaricatus est foedus,”

etc. Quartum virtutis opus haec narratio continet:

“Perrexerunt, inquit, rex Israel, et rex Juda, et rex Edom et circuierunt per viam septem diebus, nec erat aqua exercitui et jumentis quae sequebantur eos.”

Ac deinceps:

“Nunc autem, inquit Helisaeus, adducite mihi psalten. Cumque caneret psaltes, facta est super eum manus Domini, et ait: Facite in alveum torrentis hujus fossas et fossas. Haec enim dicit Dominus: Non videbitis ventum, neque pluviam, et alveus iste replebitur aquis. Insuper tradetur etiam Moab in manu vestra.”

Ita factum est. Hic ex uno miraculo viri Dei geminum capimus fructum eruditionis. Primo ut sciamus, quia non semper spiritus aderat prophetis praeter unum prophetam, magnum prophetarum Dominum, cui nunquam spiritus defuit, cujus hoc proprium signum fuit:

“Super quem videris Spiritum descendentem, et manentem super eum, hic est, qui baptizat in Spiritu sancto (Joan. I).”

Qui enim dicit,

“nunc adducite mihi psalten,”

claret quia non habet propheticam gratiam in se manentem, cujus invocans adventum per cantum psaltae se praeparat in occursum. Deinde ex hoc discimus quantum cum divinae laudis sermone musicae dulcedinis sonus ad invocandum prosit Spiritum sanctum.

“Cum, inquit, caneret psaltes, facta est super eum manus Domini.”

Movet enim intus musica vi quadam et potentia naturali spiritum hominis, et tum decenter convenit cum verbo vel sensu divinae laudis, concutit penetralia cordis, et illam quam accepit homo resuscitat in eo gratiam Spiritus Dei. Quod optime expertus est, et experiens primus psaltes inclytus dicit:

“Os meum sperui, et attraxi spiritum (Psal. CXVIII).”