CAPUT 17

Quid tandem facere debuit aut potuit ille homo, qui dimisit ejusmodi caprum emissarium? aut quis ille homo, aut quomodo paratus fuit, quoniam sic dictum est,

“emittet illum per hominem paratum in desertum?”

“Principes sacerdotum, ait evangelista, et seniores persuaserunt populo, ut peterent Barabbam, Jesum vero perderent.”

Illa persuasio fuit praeparatio, et ille homo unus congrue populus unus intelligitur, illa persuasione praeparatus. Quid ergo facere debuit homo immundus, tali praeparatione et talis capri contagione pollutus?

“Lavabit, inquit, vestimenta sua et corpus aqua, et sic ingredietur in castra.”

Quali aqua lavabit? Nimirum aqua baptismatis, aqua sanguine mista, ex ejus latere sors Domino exiit, ut immolaretur sive offerretur pro peccatis. Qui poenitentiam egerit, eo quod persuasus caprum emissarium dimisit, et istum mactari petivit, tali aqua lavabitur ut salvari possit. Hoc ita factum est.

“Poenitentiam agite, inquit Petrus, et baptizetur unusquisque vestrum in nomine Jesu Christi, in remissionem peccatorum, et accipietis donum Spiritus sancti (Act. II).”

Item:

“Vos autem, ait, Sanctum et justum negastis, et petistis virum homicidam donari vobis, auctorem vero vitae interemistis. Poenitemini igitur et convertimini, ut deleantur vestra peccata (Act. III).”

His auditis, compuncti sunt corde, et baptizati sunt primo tria millia, et deinde quinque millia, atque hoc modo, qui caprum emissarium, id est Barabbam, dimittens, auctorem vitae interfecerat, lavit conscientiae suae vestimenta, et corpus aqua, et sic ingressus est in castra, appositus est ad illorum numerum quos ab initio mundi credentes usque in illam horam et sanguis exiens de latere Christi emundaverat. Non omnes ita egerunt, sed qui voluit, sic lotus est, et in castra sanctorum mundus ingressus est. Et de isto quidem hirco reprobato et male emisso, pro tempore et re, ut puto, satis dictum est; de caeteris adhuc dicendum, quod plurimum delectat, quia tantummodo tres istae species animalium, vitulus, aries, et hircus, sub virga pastoris transeunt, qualis videlicet pastor fuit ipse Moses, per quem ordinata sunt haec exemplaria coelestium. Pascebat enim oves soceri sui Jethro, quando vocavit eum Deus de rubo (Exod. III). Respice in hanc partem, et non plures, sed totidem ordines invenis animalium rationalium, quae sub virga boni pastoris hujus transeunt, de quo loquimur, quia posuit animam suam pro ovibus suis, et pro grege suo mori dignatus est. Nam unus est ordo illorum, qui congregati sunt, curisque saecularibus licitis inserviunt, inter quas et propter quas armis quoque utentes, quasi cornu obunco, more vitulorum adversantes sibi feriunt, neminem tamen concutientes, neque calumniam facientes, et contenti stipendiis, vel justis laboribus suis (Luc. III). Talium est dicere:

“Servi inutiles sumus, quod debuimus facere, fecimus (Luc. XVII),”

quia videlicet tantum, et non plus quam praeceptum est, fecerunt. Hi in suo ordine, tanquam vituli boni pastori suo dilecti sunt. Exempli gratia, ut ille adolescens in Evangelio, qui cum de praeceptis interrogatus, respondisset:

“Magister, haec omnia servavi a juventute mea. Jesus autem, inquit Evangelista, intuitus eum, dilexit eum (Marc. X).”

Alius est ordo illorum qui nullum saeculi jugum trahunt, nec ea quae mundi sunt, appetunt, imo quae propria sibi esse poterant habentibus distribuunt, et velut tonsi arietes, depositis velleribus, sequuntur eumdem pastorem suum, cornu quidem habentes, sed recurvum, quo neminem perfoderent, quia et si interdum excitantur in zelum, non contra homines, sed contra vitia hominum, suae fortitudinis impetum faciunt. Tales erant apostoli et quotquot apostolicae perfectionis viam tenere student, aut studuerunt, ad hunc ordinem pertingunt. Distantiae horum summa haec est, quod illi tantummodo praecepta custodiunt, isti super praeceptum addiderunt facere consilium dicentis:

“Si vis perfectus esse, vade, vende omnia quae habes, et da pauperibus, et veni, sequere me (Matth. XIX).”