|
Causam nunc dicere libet, cur turres hujus castelli odiosas nobis mira
velocitate victrix flamma comprehendit, hoc enim pollicitus sum,
subjungendo (Supr. Cap. II): Causam post haec dicam, cur turres jam
dictas odiosas nobis fuisse, vel esse dixerim. Attendite ergo,
charissimi, quam justo dolore super eas doluerim, quam perfecto odio non
lapides sive parietes, sed injustitiam, quae in illis habitat, ego
oderim. Debuerat enim totum castelli hujus spatium esse legale sanctum,
quia sic in lege Domini scriptum est: Quidquid semel fuerit consecratum,
sanctum sanctorum erit Domino, et possessio consecrata ad jus pertinet
sacerdotum (Levit. XXVII). Quis autem nesciat castelli hujus
possessionem Deo, et Domino nostro Jesu Christo sanctaeque genitrici
ejus perpetuae virgini Mariae fuisse consecratam? Narrat enim liber
Vitae vel Actuum Patris nostri beati Heriberti, quia, cum coenobium
construere optaret in honorem Domini, et jam dictae matris ejus beatae
Mariae semper virginis secundum votum, cujus monitorem habuerat Otthonem
imperatorem, simulque scire cuperet quo in loco fieri hoc placitum esset
eidem sanctae Dei genitrici, apparens ipsa per visum dixit ei: Surge, et
Tuitiense castrum petens, locum in eodem mundari praecipe, ibique
monasterium Deo mihique et omnibus sanctis constitue, ut ubi quondam
habitavit peccatum, et cultus daemonum, ibi justitia regnet, et memoria
sanctorum . Erat autem tunc in eodem castro curtis pertinens ad
servitium episcopi. Porro de constructione castri diversa opinio est,
aliis opinantibus fuisse opus Julii Caesaris, aliis asserentibus quod
tempore, quo imperator Constantius et filius ejus Constantinus
expeditionem in Galliis habuerunt, constructum fuerit ab eodem
Constantino, devictis Francis. Hanc opinionem firmiorem esse asserit
titulus, non multos ante annos inventus, in tabula lapidea inter
fragmenta murorum, et ipsa in partes divisa, ita tamen ut partes ipsae
ad invicem conjungi possent, qui hujusmodi erat: Constantinus, pius
Romanorum imper. Augustus, devictis Francis, castrum Ditensium in terris
eorum fieri jussit. Milites turrim cum interturrio fecerunt. Haec
duodeviginti vota fecerunt . Et quidem nota est historia, quod
Constantinus Francos et Alemannos magnifice devicerit, et reges eorum
bestiis objecerit. Sed, quia Julii Caesaris res gestae in Galliis
famosiores habentur, inde haec opinio magis vulgata est, licet nullis
fulta scriptorum monumentis, quod ille hujus quoque castri conditor
exstiterit. Mansit autem idem castellum pulchritudine et fortitudine
praecipuum, usque ad imperatorem Otthonem primum. Hujus germanus Bruno
Coloniensis Ecclesiae archiepiscopus, a beato Severino vicesimus
quartus, simul cum tanta nobilitate, morum quoque probitate, et insigni
pietate praeclarus fregit illud, fratris sui jam dicti imperatoris iram,
quae futura erat, non veritus, quae adeo vehemens fuisse fertur, ut eum
ad reaedificandum compelleret nimis invitum, nisi idem imperator cita
fuisset morte praeventus. Sextus ab illo videlicet, Brunone beatae
memoriae archiepiscopo, sanctus Heribertus, taliter, ut supra dictum
est, Domino consecravit idem oppidum, imo ruinosi, ut ita dicam,
fragmenta oppidi, construendo in medio ejus coenobium Deo, in honorem
Dominae nostrae sanctae Mariae perpetuae virginis, totumque ad hoc opus
locum sic emundavit ut nullam saecularium habitationem in ea
relinqueret, dans illis quos inde excedere jussit, foris habitacula muro
extrinsecus contigua, sicut hodie noverunt, et testantur quam plurimi et
maxime ipsorum posteri tenentes easdem domos beneficiales, ad hujus
Ecclesiae jus dominationemque respicientes.
|
|