|
|
“Dixit autem Thomas qui dicitur Didymus, ad condiscipulos: Eamus et nos,
et moriamur cum eo.”
|
|
Grandis profecto timor discipulis erat, nedum in unum magistrum
consurgeret, cuncta pariter Judaicae furoris tempestas involveret, sed
postponentes, inquit Thomas, vitam nostram voluntati vel imperio Domini
et magistri nostri,
et si sic fieri necesse est,
Ergo merito quidem collaudat eos, multa secum pericula perpessos, dicens
eis secundum Lucam, instante hora passionis:
|
“Vos autem estis qui permansistis mecum in tentationibus meis (Luc.
XXII),”
|
|
verumtamen aliter sentiebat possibilitatis eorum cognitor, cum paulo
ante dixerat:
|
“Si quis ambulaverit in die, non offendit, quia lucem mundi hujus videt;
si autem ambulaverit in nocte offendit, quia lux non est in eo.”
|
|
Nam quandiu quidem cum illis esset, hic verus dies, scandalum passuri
non erant, et videbantur sibi posse mori cum illo; sed in illa
tristitiae nocte, id est, in passionis ejus adversitate, offensuri erant
ita ut mallent fugere omnes, eo relicto, quam mori cum illo.
|
|