CAPUT XI. Quomodo in eo quod in lacum missus est per invidiam principum, et illaesus fuit, passionem et victoriam Christi, quem per invidiam occiderunt Judaei, significarit.

“Principes et satrapae quaerebant occasionem, ut invenirent Danieli ex latere regis.”

Daniel cujus hoc ipsum nomen interpretatur judicium Dei, typum hoc loco praefert Christi Filii Dei, cujus nimirum est judicium Dei, quia Pater illi judicium omne dedit (Joan. V). Quis nesciat quod saepe nimium occasionem illi quaesierunt principes, sacerdotes et seniores Judaeorum, ut invenirent illi ex latere regis? Regem quippe habebant Caesarem, et ad invidiam illius dicebant:

“Non habemus regem nisi Caesarem (Joan. XIX).”

Quaerebant, inquam, occasionem illi ex latere regis, si quo modo dicere possent, regem se fecit, prohibuit censum dari Caesari (Luc. XXIII). Sed, nullam, inquit,

“causam et suspicionem reperire potuerunt, eo quod fidelis esset, et omnis culpa et suspicio non inveniretur in eo.”

Vere fidelis erat et verax, et justitia pugnabat atque judicabat. Dicebat enim:

“Reddite quae sunt Caesaris Caesari, et quae sunt Dei Deo (Matth. XXII).”

Attamen praevaluerunt, sententiamque extorserunt principes isti ab invito rege suo, ut mitteretur Daniel in lacum leonum. Ex hoc idcirco propter illam occasionem, quia Daniel orabat Deum suum, quia non attendebat calumniosum quod erat subreptum regi Persarum atque Medorum decretum, quia cum redderet quae erant regis regi, nihilominus Deo curabat reddere quae erant Dei. Sic plane principes sacerdotum persuasis turbis tumultuosa vociferatione, Romanis legibus damnationem Domini nostri Jesu Christi extorserunt, non quod omnino excusabilem fuisse illum arbitremur Romani imperii ministrum praesidem Pilatum, tanquam vere contra voluntatem suam coactus fuerit, quem potius cogi voluisse non dubitamus, ut nullam ipse post hac pro injuste damnato homine criminationem pateretur (Matth. XXVII; Marc. XV). Verum quocunque ministro, qualicunque serviente animo, Romani potestatem imperii quo voluerunt inflixerunt, et innocentem Christum Dei Filium miserunt in lacum leonum, id est interemerunt, ut descenderet in infernum.

“Sed Deus meus, inquit, misit angelum suum, et conclusit ora leonum, et non nocuerunt mihi, quia coram eo justitia inventa est in me.”

Imo huic salvavit brachium suum, quemadmodum dicit:

“Et salvavit mihi brachium meum, et indignatio mea ipsa auxiliata est mihi (Isa. LXIII).”

Adeo salvavit illi brachium suum, concludens ora leonum spiritualium, ut suscitaret

“eum a mortuis, solutis doloribus inferni, justa quod impossibile erat teneri illum ab eo (Act. II).”

Hoc autem rex vehementer gavisus est: Quandoque enim audivit, audivit hoc, inquam, patienter Romanum imperium, et advertit prudenter quod Deus Jesum a mortuis suscitasset, et imperatoribus ipsis credentibus Romanus orbis vehementer gavisus est.

“Et precepit, inquit, Danielem educi de lacu.”

Mutavit leges, convertit edicta Romani imperii majestas, et eum qui cum descendentibus in lacum aestimatus fuerat Dominum Jesum Christum praedicari praecepit, quod de lacu mortis esset eductus, quod resurrexisset Deus et homo semel mortuus, jam ultra in aeternum immortalis Christus (Rom. VI), hoc praesenti edicto satis evidenter praesignatur.

“Pax, inquit Darius, vobis multiplicetur. A me constitutum est decretum ut in universo imperio et regno meo tremiscant et paveant Deum Danielis. Ipse enim est Deus vivens et aeternus in saecula, et regnum ejus non dissipabitur, et potestas ejus usque in aeternum.”

Qui accusaverunt Danielem, ipsi in lacum leonum missi, repente consumpti sunt, quia revera qui Christum in morte concluserunt, et vitam ejus in lacum mortis deduxerunt, ipsi pro hoc in mortem devenerunt, ipsi ad inferos descenderunt, completo Psalmistae vaticinio dicentis:

“Foderunt ante faciem meam foveam, et inciderunt in eam (Psal. LVI).”

Item:

“Lacum aperuit et effodit eum, et incidit in foveam quam fecit (Psal, VII).”