Rupertus Tuitiensis

DE VICTORIA VERBI DEI

PRAEFATIO TOTIUS OPERIS AD CUNONEM Docens qua occasione hosce De
Victoria Verbi Dei libros susceperit scribendos.


CAPUT SINGULUM

Nuper, cum tu nospes optabilis Cuno, pater coenobii Sigebergensis, nostrum praesentia tua serenares habitaculum, nos more solito semoti a caeteris conferebamus aliqua de sanctarum majestate Scripturarum. Erat autem nobis tunc sermo praecipuus de quatuor illis grandibus bestiis, et visione Danielis, quarum prima quasi leaena, ipsa fuit regnum Babyloniorum; alia similis urso, ipsa fuit regnum Persarum et Medorum, alia, quasi pardus, ipsa fuit regnum Graecorum; quarta terribilis atque mirabilis et fortis nimis, dentes ferreos habens magnos, comedens atque comminuens, et reliqua pedibus suis conculcans (Daniel. VII), ipsa fuit regnum Romanorum, quorum videlicet regnorum singula suis temporibus super caetera gentium regna principatum tenuerunt. Regna haec idcirco per bestias ferocissimas, et sanguinis avidas recte figurata fuisse dicebamus, quia plena crudelitatis fuerunt, et sanguine mundum bestialiter debacchando implentia, sanctos quoque Dei Altissimi contriverunt. At vero regnum Dei regnum esse pacis, regnum charitatis et germanitatis, imperium pietatis, et dominatio veritatis, et justitiae, et mansuetudinis. Et idcirco debuisse secundum rem vel rei dissimilitudinem dissimilem quoque habere imaginem, et veraciter ita est. Sequitur enim: Aspiciebam, donec throni positi sunt, et antiquus dierum sedit. Item: Aspiciebam ergo in visu noctis, et ecce in nubibus coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem, et honorem, et regnum, et omnes populi et tribus et linguae servient ei (ibid.). Quid, rogo, dissimilius quam ejusmodi bestiae ascendentes de mari, et Filius hominis veniens in nubibus coeli, et perveniens usque ad antiquum dierum candidum, et capillis mundissimis prae antiquitate nitentem, sedentem thronis positis, et judicantem de bestiis illis, quae regnare festinaverunt inconsulta sapientia suae senectutis? Cum igitur de regnis illis, et de sanctis Altissimi, quos illa regna bestialiter contriverunt, loqueremur, tu repente quaestionem fecisti de Machabaeis, qui pardi, quae tertia bestia fuit, id est, regni Graecorum saevitiam cruentam, multis praeliis et materialibus armis repercusserunt, et exinde in Ecclesia Dei memoriam inclytam sibi acquisierunt, dixisti: Scire vellem certius, quae causa sit, ut eorum bellicam defensionem non minus quam indefensam sanctorum martyrum patientiam, in sancta Ecclesia legendo et cantando celebremus. Respondi ad haec, certamen illorum et virtus militaris, cum auxilio Dei multum nobis et omni saeculo profuit. Agebat enim diabolus per Antiochum, qui appellatus est Epiphanes, id est nobilis, ut nulla esset memoria sive exspectatio, vel fides ejus repromissionis, quae ad Abraham facta est dicente Deo: In semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII). Quid enim egit ille Antiochus? Aedificavit abominandum idolum desolationis super altare Dei, et per universas civitates Judaeae in circuitu aedificaverunt aras, et ante januas domorum et in plateis incendebant thura, et sacrificabant, et libros legis Dei combusserunt igni, scindentes eos, et apud quemcunque inveniebantur libri testamenti Domini, et quicunque observabant legem Domini, secundum edictum regis trucidabant eum (I Machab. I). Nimirum hoc agendo fiebat, ut arbor bona succideretur, et radicitus extirparetur, ne bonus ex ea proveniret fructus, id est, ut genus Judaicum destrueretur, ne in semine Abrahae, quod est Christus, omnes gentes benedicerentur, fieretque irritum, quod proposuerat et promiserat Deus (Galat. III). Defensa est radix, ut talis et tantus inde posset fructus fieri, atque impleretur veritas Dei. Et idcirco Machabaei, per quos id effectum est, jure nomen celebre possident in Ecclesia Dei. Similiter de Esther atque Mardochaeo sentiendum est; quia cum diceretur urso illi: Surge, comede carnes plurimas, id est, cum Persarum atque Medorum regi Assuero dixisset Aman: Decerne ut pereat gens Judaeorum, et decem millia talenta appendam arcariis gazae tuae, steterunt pro animabus suis et pro gente sua, ita ut versa vice in patibulo appenderetur Aman, quod Mardochaeo paraverat et decem filii ejus cruci affigerentur, et per omnes provincias una die ultionis constituta, vindictam caperent Judaei de hostibus suis (Esther. III). Cum haec et his similia respondissem de illis, et de caeteris antiquis sanctis, per quorum labores, et bella necessaria fortiter evicit Verbum Dei, ne periret genus illud, de quo carnem assumere proposuerat, ad salutem generis humani; tu vehementer delectatus ratione hujuscemodi, repente in istam vocem erupisti: Scribe mihi librum de Victoria Verbi Dei. Hoc idem repetens crebro institisti, et nunc usque vehementer instare non desinis putans quod hinc, scilicet e terra sensus mei, thesaurum boni operis effodere possis secundum dignitatem tituli, quem praefixisti, ut vocetur liber De Victoria Verbi Dei. Vere res magna est, et ad eloquendum difficilis, imo et impossibile est, eam dignis verbis consequi, quia victoria magna est, et magnus Deus qui vicit. Verbum quippe Deus est magnus, inquam, et fortis est, qui vicit, et magnus hostis, qui victus est, magnum certamen, et magnae causae certaminis. Sed et hoc inferam, quia magna est dilectio tua, quae ad istud me compellit, et magnus debet esse fervor sancti studii, ad placendum Verbo Dei, per quod sumus facti et liberati, sine cujus gratia nemo vivit. Adsit igitur ipsum Verbum, ipsa sapientia, quae aperuit os muti, et linguas infantium fecit disertas, suaque os meum laude repleat, ut cantem gloriam et magnitudinem ejus, ita ut et tibi suggessisse, et mihi obtemperasse, et alicui legisse proficiat. Jam nunc opus hoc ingrediens, dignum arbitror ab ipso vocabulo exordiri, id est, in primis dicere summam causae, cur vocetur, vel quid sit Victoria Verbi Dei, et caetera.