|
|
“Qui aufert, inquit, stellas [stillas] pluviae,”
|
|
id est sanctos illos, qui sic vitae suae meritis lucent, ut etiam
sermone praedicationis pluant, videlicet, quales Moyses, Isaias,
Jeremias, caeterique prophetae fuerant.
inquam, dum eorum animas ab hac corruptibili carne eximit,
|
“et effundit imbres ad instar gurgitum,”
|
|
id est abundantiorem dat doctrinam per apostolos, qui post illos
venerunt. Nam postquam illos ad secreta morientes abstulit, per istos
vis uberior praedicationis emanavit. Vel ita:
scilicet a Judaeis, stellas
id est sanctos apostolos, ne pluant super eos doctrinam gratiae suae,
|
“et effundit imbres ad instar gurgitum,”
|
|
id est doctrina ejusdem gratiae copiosius mundum rigat universum. Vel
ita ut utrumque factum in Ecclesia non inconvenienter intelligatur, dum
apostolorum animas a corporibus solutas suscepit in secretis suis quasi
a coeli facie stellas pluviae abscondit, sed post in morem gurgitum
imbres dedit, quia per expositorum sequentium linguas fluenta divinae
scientiae largiore effusione patefecit. Nam quod illi sub brevitate
locuti sunt, hoc isti exponendo multipliciter auxerunt.
|
|