CAPUT III. Quomodo illi historiae sive rei gestae conveniant, et voces, et sensus mystici psalmi CXXXVI:

“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus.”

Operae pretium est pervidere, quomodo huic historiae sive rei gestae conveniunt voces psalmi supra memorati:

“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur Sion (Psal. CXXXVI).”

Videbat namque Spiritus propheticus jam temporibus David, qui psalmum illum cecinit, futuram captivitatem illius populi in Babylone. De quo videlicet populo implendam exspectabant sancti promissionem, scilicet Christi Nativitatem, secundum quod dixerat Deus ad Abraham:

“Et in semine tuo benedicentur omnes gentes (Genes. XXII),”

et secundum quod dixerat idem Deus per os Jacob:

“Non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donee veniat qui mittendus est (Gen. XLIX).”

Secundum haec verba constabat nasciturum esse Christum ex semine Abrahae, de tribu Juda. Ubi? Non utique in Babylone, sed in Sion, sive in Jerusalem, id est, in terra cujus metropolis erat Jerusalem, scilicet in Bethlehem. Et hoc ipsum Spiritus propheticus providebat atque praedixerat. Ait enim idem David:

“Ecce audivimus eum in Ephrata (Psal. XXXI).”

Denique Ephrata ipsa est Bethlehem. Post illum, videlicet David, scriptum est per alium prophetam:

“Et tu Bethlehem Ephrata, sive terra Juda, parvulus es in millibus Juda, ex te mihi egredietur, qui sit dominator in Israel (Michae. V).”

Medius horum Isaias ita dixit, rem eamdem per Spiritum prospiciens:

“Quia de Sion exibit lex, et verbum Domini de Jerusalem (Isa. II).”

Quam justum ergo desiderium debuit esse hominibus illius captivitatis, filiis illius peregrinationis revertendi in terram Juda? Dixit ergo tam longe ante Spiritus propheticus in persona illorum:

“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus dum recordaremur Sion (Psal. CXXXVI).”

Quaenam alia causa digna erat, nisi ista quam diximus, propter quam illius terrenae Sion recordarentur? Propter quam dicebat Spiritus propheticus in persona cujusque illorum, quibus revertendi licentia dabatur:

“Si oblitus fuero tui, Jerusalem, oblivioni detur dextera mea; adhaereat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui, si non proposuero Jerusalem, in principio laetitiae meae,”

subjungens:

“Memor esto, Domine, filiorum Edom in die Jerusalem, qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea (ibid.).”

Illi namque, scilicet filii Edom, maxime exsecrabiles fuerunt, pro eo quod, cum fratres secundum earnem Israelis existerent (Exod. XV), ipsi praecipue adversati sunt ab exitu Israel de Aegypto (Num. XX), et gentes caeteras adversus eos saepe concitaverunt, et adjuverunt, et captivitati illorum, sicut et caeteris casibus insultaverunt. Cujus furoris et indignationis perseverantis usque in finem, dicit in Lamentationibus:

“Gaude et laetare, filia Edom, quae habitas in terra Hus, ad te quoque perveniet calix, inebriaberis atque nudaberis (Thren. IV).”

Quibus nimirum in verbis, eadem justitiae vindicta denuntiatur, quam in verbis istis expetebatur:

“Memento, Domine, filiarum Edom in die Jerusalem.”

Qui propter causam jam dictam, scilicet propter spem Christi nascituri recordatus est illius terrae Sion, non etiam recordatus est coelestis Sion? Et qui propter desiderium tantae spei, carnis appetitus, et Babylonicas contempsit delicias, ut rediret in terram illam habens revertendi licentiam: nonne illi beatitudo haec congruit.:

“Beatus qui tenebit, et allidet parvulos suos ad petram?”

Non vacat singulis horum immorari, transeamus ad eum qui magis ad nos pertinet, mysticum sensum ejusdem psalmi, uti propositum est.