CAPUT XIX. De ablactatione Isaac, et de magno convivio in die ablactationis ejus.

Crevit igitur puer, et ablactatus est: fecitque Abraham grande convivium in die ablactationis ejus. Quid opus erat hoc fieri, vel scribi, nisi quia certi subest pulchritudo mysterii, quae lactantes adhuc parvulos ad solidum cibum provocare possit? Est enim quoddam lac, et quaedam infantia, quam verus Isaac, scilicet Christus, cito excessit: quam et supergredi oporteat quemque idoneum imitatorem Christi. In quo qui tardiores existunt redarguuntur per Apostolum dicentem: Etenim cum deberetis magistri esse propter tempus, indigetis ut vos doceamini quae sint elementa exordii sermonum Dei, et facti estis quibus lacte opus sit, non solido cibo. Omnis enim qui lactis est particeps, expers est sermonis justitiae. Parvulus enim est. Perfectorum autem est solidus cibus, eorum qui pro consuetudine exercitatos habent sensus ad discretionem boni et mali. Hanc infantiam puer Jesus spiritualiter excessit, testante Luca, cum dicit: Et Jesus proficiebat sapientia, aetate apud Deum et homines (Luc. II), non quod aliquid antea nescierit, cum sit ipsa sapientia Dei, sed quia paulatim de carnalibus legis caeremoniis intermittens sermonem, ferebat pueros ad perfectionem. Illic profecto grande convivium est, cum destitutis lacteis, id est infantilibus ritibus, verbi gratia, brutorum animalium sacrificiis, transducit suos ad verum et unicum sacrificium corporis et sanguinis sui. Nam hoc est grande convivium, de quo propheta dicit: Et faciet Dominus exercituum omnibus populis in monte hoc convivium pinguium, convivium vindemiae, convivium pinguium medullatorum, vindemiae defaecatae (Isa. XXV). Et quia per hoc convivium peccata solvuntur, continuo subsecutus: Et praecipitabit, inquit, in monte isto faciem vinculi colligati super omnes populos, et telam quam orditus est super universas nationes, et praecipitabit mortem in sempiternum (ibid.). Et quia convivator iste verus Isaac, id est verus risus et vera laetitia est, post modicum adjiciens, iste dominus, inquit, sustinuimus eum, exsultabimus et laetabimur in salutari ejus (ibid.). Igitur, siquidem simplicem sequaris litteram, lenia sunt haec; si autem interiorem sentias spiritum, multum attinuit ad rem narrare, quia crevit puer, et ablactatus est, et quia fecit Abraham grande convivium in die ablactationis ejus.