CAPUT 30

“Dixit ergo eis Jesus: Nolite murmurare invicem. Nemo potest venire ad me, nisi Pater, qui misit me, attraxerit eum.”

Murmurantes corripiens, ne forte non intellexerint magnifice Patrem alium, majorem quam est Joseph, illis, imo contra illos se habere astruit:

“Nemo, inquit, potest venire ad me,”

videlicet ad quem cum venerit quis, ut supra dixi, non esuriet, neque sitiet; nemo, inquam, potest venire ad hoc, ut

“non esuriat neque sitiat, nisi Pater qui misit me, attraxerit eum.”

Hoc plane majus est quam Joseph. Quia dixerant:

“Nonne hic est filius Joseph?”

Imo et omni homine hoc majus est. Quis enim hominum quemquam attrahere potest ad manducandum, sicut manducari oportet hunc panem vivum et verum? Ipsum attrahi quid sit quaeramus, et liquido patebit, quod nemo quemquam attrahere possit, nisi solus Deus. Attrahi ad Christum panem vivum et verum, id est, esurire ac sitire justitiam, tantumque habere fastidium vel odium omnis injustitiae, ut talem vacet illi esuriem sitimque tolerare. Ad haec autem quis idoneus? Cujus in manu cor cujusquam est, ut hoc in illo possit efficere? Nunquid Pauli? nunquid Apollo? nunquid Cephae? Nunquid in manu est cujusdam omnium verbo Dei ministrantium, ut dum praedicando Dei verbum, quasi frangit panem vivum, det mortuis manducandi et vivendi desiderium? Nempe sicut Paulus plantavit, Apollo rigavit, Deus autem incrementum dedit (I Cor. III), et sicut:

“Nisi Dominus aedificaverit domum, in vanum laboraverunt, qui aedificant eam (Psal. CXXVI),”

sic in vanum praedicatores frangunt panem vivum, nisi Deus in mentibus auditorum, sanctum ejusdem panis excitet desiderium. Igitur ad Christum quemquam attrahere, id est, esuriem sitimque justitiae cuiquam dare, cum nemo possit nisi Pater, ac proinde majus sit hoc omni homine, scilicet quemquam ad Christum attrahere, satis magnifico ab effectu probare incipit, quod Pater suus longe major quam Joseph sit. Verumtamen et hoc sciendum, quia haec attractio non minus Filii quam Patris gratiae opus est. Nam, et de seipso hic idem Filius:

“Et ego, inquit, si exaltatus fuero, omnia traham ad me (Joan. XII).”

Et eidem sponsa sua, scilicet Ecclesia, dicit in Canticis:

“Trahe me post te (Cant. I).”

Cur ergo nunc de sola persona Patris dixit, quod oporteat eum, qui ad se venit, ab illo trahi? Videlicet quia de Patre Jesu murmuratio suborta, vel ventilata est a dicentibus:

“Nonne hic est Jesus filius Joseph?”

Opportune primum de Patre ait:

“Nemo potest venire ad me, nisi Pater qui misit me attraxerit eum,”

quod idem est ac si diceret: Nemo potest hunc panem manducando vitam aeternam habere, nisi credendo amaverit, vel amando crediderit: non Joseph, sed Deum Patrem meum esse, et ab illo me esse missum de coelo, ut nascerer de matre virgine. Deinde de non inaequali cum Patre sua potestate protinus subjungit:

“Et ego resuscitabo eum in novissimo die.”

Hoc et supra dixit se facturum, cum ejusdem voluntate Patris, quia videlicet quod illic dixit:

“Omne quod dat mihi Pater, ad me veniet;”

et haec est voluntas Patris mei,

“qui misit me, ut omne quod dedit mihi, non perdam ex eo, sed resuscitem illud in novissimo die.”

Hoc idem murmurantibus illis graviori pondere repetiit:

“Nemo, inquiens, potest venire ad me, nisi Pater qui misit me, attraxerit eum;”

murmurantes et invidos terribili praenuntiatione excipiens ab illis quos Pater sibi daturus sit. At illi quos Pater iste non trahebat, eo videlicet modo quo jam dictum est: non enim idcirco venerant ad eum, quod esurirent ac sitirent justitiam, sed quia, sicut ipse ait, manducaverant de panibus et saturati fuerant, adhuc indignantes murmurare poterant, et ad invicem dicere:

“Et quis ille Pater est, vel quis ex vobis omnibus, qui homo sit, ad istum, ut credat in eum attrahendus vel cogendus est?”

Adversus hujusmodi contemptum illorum, insigni propositione subjungit: