|
Memoriter tenendum est quas vel quales sibi factas ostensiones propheta
jam narraverit. Prima est haec:
|
“Ostendit mihi Dominus Deus, et ecce fictor locustae in principio
germinantium serotini imbris, et ecce serotinus post tonsuram gregis,”
|
|
et caetera, per quem intelligimus Assyrios qui translatis decem tribubus
usque Hierusalem adversus Judam erant venturi, et cuncta vastaturi in
modum tonsoris, sive novaculae caput et pilos pedum barbamque universam
radentis, sicut Isaias quoque praedixit (Isa. VII). Secunda est haec:
|
“Ostendit mihi Dominus, et ecce vocabat judicium ad ignem Dominus Deus,”
|
|
et caetera per quae intelligimus Babylonios, qui erant venturi, et
civitatem Hierusalem pariterque domum Domini igni conflagraturi. Tertia
est haec:
|
“Ostendit mihi Dominus, et ecce Dominus stans super murum litum, et in
manu ejus trulla caementarii,”
|
|
et caetera per quae intelligimus desolationem ultimam quam fecerunt
Romani, quae nunquam recuperanda sit secundum verba dicentis Domini:
|
“Ecce ego ponam trullam in medio populi mei Israel, non adjiciam ultra
superinducere eum.”
|
|
Post istas malorum ostensiones principalem quoque malorum eorumdem
causam ostendi dignum erat ostensione sive imagine propria. Haec autem
causa avaritia est, radix omnium malorum, qua infecti maxime Judaei ad
omne scelus proventus tandem ad hoc pervenerunt, ut Dominum gloriae
crucifigerent, ob istam maxime causam, qui disputabat contra avaritiam
ipsorum, comprobans illius generationis esse homines, qui domum Patris,
quae debuerat esse domus orationis, fecissent speluncam latronum, juxta
Jeremiae vaticinium (Jer. VII). Sequitur ergo:
|
|