CAPUT XVI. Eadem ratione sanctam civitatem, qua terram sanctam esse appellatam.

De magnis, inquiunt, periculis a Deo liberati, magnifice gratias agimus ipsi, utpote qui adversus talem regem dimicavimus. Ipse enim ebullire fecit de Perside eos, qui pugnaverunt contra sanctam civitatem. Vide quomodo secundum intentionem, quam diximus, procedant dicta venerabilia, sanctam terram, sanctam civitatem pronuntiantia, qui videlicet, pulchri sermonis ornatus ab hujusmodi principio usque ad finem fere per omne libri corpus servatur, sine dubio contra aemulationes illorum, qui alibi contra legem volebant habere templum vel Sancta sanctorum, libenter accipimus fuisse sanctam terram, sanctam civitatem, sanctum locum. Nimirum propter eum, qui non aliunde, sed inde venturus erat, Sanctum sanctorum. Jam superius diximus, quis ille fuerit rex Antiochus, nec rursus dicere piget, quia ipse fuit, de quo circa finem primi Machabaeorum libri narratio coepta, sed non consummata est, quomodo contra Simonem et contra Joannem Hircanum multa mala gesserit, qui, ut Josephus narrat, eumdem Hircanum in civitate inclusum septem aciebus circumdederit, eosque vehementer afflixerit. Qualiter iste interierit hic Scripturae locus manifestius exprimit. Quia cum in Perside esset dux ipse, et cum ipso immensus exercitus cecidit in templo Naneae, concilio deceptus sacerdotis Naneae. Per omnia, inquiunt, benedictus Deus qui tradidit impios. Ista quoque gratulatio de impiorum interitu ad commendationem spectat loci sancti, et ejus, cujus in Aegypto similitudinem fecerant, templi Dei, quod vere solum illud sanctum deberet haberi, in quo toties apparuerit manifesta quaedam Dei virtus, vindictas exigens de his, quicunque inhonorassent illud; et, quamvis propter peccata inhabitantium interdum acciderit circa locum despectio, non tamen impune abirent quicunque despectui locum habuissent.