VERS. 28.

“Qui,”

subaudi gurgites, id est doctores,

“de nubibus, inquit, fluunt,”

id est profundae praedicationis originem ab eisdem sanctis apostolis acceperunt, quia videlicet si ex sanctis apostolis vis intelligentiae non inciperet, nequaquam per ora doctorum largior manaret.

“De nubibus, inquam, fluunt. Quae praetexunt cuncta desuper,”

videlicet, dum transire intellectus noster ad divina nititur, prius per sanctorum praecedentium exempla formetur, quomodo nubibus aerem praetexentibus, si in coelum oculos attollimus, non coelum, sed ipsas intuemur, et visus noster prius interfuso aere pascitur, ut postmodum solis radios contempletur; verbi gratia, si in studio devotionis Dominicae et charitatis accendimur, Petri et Joannis exemplo quasi nubium contemplatione formamur. Quid enim devotius Petro qui ad Dominum festinans fluida maris terga calcare non timuit? (Matth. XIV.) Quid charius Joanne, qui per amorem in ipso Auctoris nostri pectore requievit? (Joan. XXI.) Item quia et prophetae nubes sunt, ut praedictum est, si praeceptis coelestibus obedire cupimus, ad obedientiam Abrahae, qui filium suum unicum immolare jussus non renuit (Gen. XXII), oculos levamus. Et si patientiae studemus, quid Isaac patientius intuemur, qui ligna portat, de holocausto interrogat, atque post paululum ligatur, et non loquitur, arae superponitur, et non reluctatur? (Gen. VI.) Sic et a caeteris virtutum exempla sumentes, quasi nubes intuemur, ut postmodum solem verum in seipso videre possimus.

“Praetexunt, inquit, nubes cuncta desuper,”

et hoc non nisi per divinam voluntatem, vel gratiam. Hoc est quod sequitur.