CAPUT XV. Quod nomine ipso Christum figuravit Samson, qui catulum leonis manibus in frusta discerpsit, et favum mellis ex ore ejus sumptum, comedebat in via: et problemata ejus, et uxore alteri tradita, quarum rerum Christi fuerint signa.

Peperit itaque filium, et vocavit nomen ejus Samson. Ipsum quoque Nazaraei nomen resonat Christum, Samson quippe interpretatur sol eorum: quis autem Christum esse nesciat solem verum, solem eorum qui oculos habent et in coelum aspiciunt. Igitur cujus munere peperit filium, ejus instructu vocavit nomen ejus Samson. Crevitque puer, et benedixit ei Dominus coepitque Spiritus Domini esse cum eo in castris Dan, in Saraa et Estahol. (CAP. XIV.) Descendit igitur Samson in Thammata, et reliqua. Plena fortitudinis res gesta est. Irruit, inquit, Spiritus Domini in Samson, et dilaceravit leonem, quasi haedum in frusta decerpens, nihil omnino habens in manu. Catulus leonis saevus rugiens, qui occurrit illi, typum praetulit diaboli, qui vere ut catulus leonis saevus ac rugiens Salvatori nostro occurrit, cum adamatam conjugem accepturus esset, id est cum Synagogam sua praesentia docturus advenisset. Ubi primum occurrit illi? In deserto jejunanti et esurienti: Cum enim jejunasset quadraginta diebus et quadraginta noctibus postea esuriit. Et accedens tentator, dixit ei: Si Filius Dei es, dic ut lapides isti panes fiant (Matth. IV), etc. Illic occurrentem sibi leonem in frusta decerpsit nihil omnino habens in manu. Tertio namque tentantem confutavit, non fortitudine, qua in illum poterat uti Deus, sed ratione et Scripturarum testimoniis, qualibus et nos uti voluit, quotiescunque tentaremur. Et post aliquot dies, inquit, ecce examen apum in ore leonis erat, ac favus mellis. Quem cum sumpsisset in manibus comedebat in via. Revertens Samson examen apum, et favum mellis sumpsit ex ore leonis, quia, victo tentatore, Christus regressus in Galilaeam, in virtute Spiritus duodecim apostolos elegit. Quomodo illi erant in ore leonis? Plane ut taceam quod erant omnes secundum Adam natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II). Petrus et Andreas primi apostoli, Philippus quoque a Bethsaida erant civitate, quam per infidelitatem leo diabolus in ore tenuit, ipso testante Domino, cum dixit: Vae tibi, Corozaim, vae tibi, Bethsaida, quia si in Tyro et Sydone factae essent virtutes, quae in vobis factae sunt, olim in cilicio, et cinere poenitentiam egissent (Matth. XI). Amplius autem tunc examen apum et favum mellis ex ore leonis assumpsit, quando palam in cruce de humani generis hoste triumphans, non solum apostolos, sed omnes qui per verbum eorum credituri erant in illum, de potestate ejus eripuit. Igitur favum mellis sic sumptum in manibus comedebat in via, id est voluntatem Patris in salutem illorum delectabiliter faciebat in praesenti vita, quemadmodum dicit: Meus cibus est ut faciam voluntatem Patris mei (Joan. IV). Interea et problema proposuit sodalibus suis: De comedente, inquiens, exivit cibus, et de forti egressa est dulcedo. Judaeis namque loquebatur Dominus in parabolis juxta illud in Psalmo: Aperiam in parabolis os meum, loquar propositiones ab initio (Psal. LXXVII). Maxime autem tunc illis problema posuit ejusmodi, quando significans qua morte esset moriturus: Nunc, inquit, judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras. Et ego si exaltatus fuero a terra, omnia traham ad me ipsum (Joan. XII). In eo namque quod, ejecto foras principe mundi, omnia traxit ad se, de comedente illi cibus exivit, et de forti dulcedo egressa est. Et hujus problematis illi solutionem invenerunt. Dixerunt enim: Nos audivimus ex lege, quia Christus manet in aeternum. Quomodo tu dicis. Oportet exaltari filium hominis? (Marc. XVI.) Itaque solutionem invenerunt, verumtamen non in aliena vitula, sed in propria arando conscientia: nam quod facere cogitabant, hoc illum significasse intellexerunt. Quo tandem illud conjugium fine solutum est? Iratus, inquit, nimis, ascendit in domum Patris sui. Uxor autem ejus accepit maritum unum de amicis ejus, et pronubis. Certum est, palam omni mundo est, quia Judaeis iratus nimis ascendit Christus in domum Patris sui: ascendit, inquam, in coelum et sedet a dextris Dei. Uxor autem ejus Synagoga maritum accepit unum de amicis ejus et pronubis, unum de magnis patriarchis et prophetis amicis Domini, Moysen scilicet amicum et pronubum Christi, quia de illo scripsit. Illum accepit Synagoga. Imo illum accepisse sibi visa est, gloriando in legis ejus littera, legendo legem ejus sine hujus gratia. Verbi gratia. Tu, inquiunt, discipulus ejus sis: nam nos Moysi discipuli sumus (Joan. IX).