|
videlicet per praesentem inchoationem,
scilicet plenam et perfectam in futuro,
|
“habeat tabernaculum tuum,”
|
|
id est habiturum sit corpus tuum, quod mens inhabitat. Pax enim a vitiis
hic inchoatur, quae tunc plena erit, cum caro per resurrectionem
immutata fuerit. Et quia nulla est castitas quam non commendat charitas,
subjungitur:
|
“Et visitans speciem tuam,”
|
|
id est diligens proximum tuum,
videlicet, quia non facies alii quod tibi fieri non vis (Tob. IV, 16;
Matth. VII, 10; Luc. VI, 31). Recte proximus noster species nostra
dicitur, quia in illo cernimus quid simus, aut quid fuimus, aut quales
fieri possumus. Sed et juxta saeculares philosophos, unus homo et plures
secundum speciem unus homo est.
|
|