|
Septima beatitudinum sententia est:
|
“Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur (Matth. V).”
|
|
Pacifici vere hi sunt, qui pace inter se Deumque accepta, nihil jam,
quod Deo repugnet, admittentes, simul et hoc satagunt, ut in via vitae
praesentis ad omnem hominem cum pace ambulent, juxta Apostolum qui ait:
|
“Si fieri potest, quod ex vobis est, cum omnibus hominibus pacem
habentes (Rom. XII).”
|
|
Hujus rei nobis exemplum, in summo negotio praesentis Sabbati praedicat
officium. Quod ut manifestius fiat, mysticum imprimis hodierni Evangelii
ponamus intellectum: Currebant, inquit evangelista, duo simul (Joan.
XX), videlicet Simon Petrus et ille alius discipulus, quem diligebat
Jesus, etc. Nota doctorum expositio est: Per Joannem, qui prior ad
monumentum venit, sed non introivit, Synagogam significari, quae habens
legem et prophetas, prior Dominicam passionem legit, sed credere in
mortuum noluit. Per Petrum vero, qui posterior venit, sed prior
introivit, multitudinem gentium designari, quae posterior ad ejusdem
Dominicae passionis notitiam pervenit, sed prior ad fidem accessit.
Verum ad praesens pertinet negotium, quaerere propter praedictam
beatitudinis sententiam, quid ad Ecclesiam spectet in eo quod pacifica
est. Quod per praecurrentem Epistolae lectionem fidelis indagatio citius
consequi potest. Nam cum praemisisset apostolus Petrus de lapide Christo
dicens: Ad quem accedentem lapidem vivum, ab hominibus quidem
reprobatum, a Deo autem electum et honorificatum (I Petr. II), paulo
post subjungit: Vobis igitur honor credentibus, non credentibus autem
lapis, quem reprobaverunt aedificantes, hic factus est in caput anguli,
et lapis offensionis, et petra scandali, his qui offendunt verbo, nec
credunt in quo et positi sunt (ibid.). Hujusmodi offensio vel scandalum
manifeste paci opposita sunt, per quae Judaei rebellionis, et
credulitatis arguuntur, eo quod odio gentium concurrentium, quae per
Petrum, ut dictum est, designantur, adeo torquentur, ut, sicut per
Joannem figuratur, maluit foris stando perire, quam cum societate
gentium ad fidem passionis Christi introire. His ergo irae et rixae
filiis exhaeredatis,
|
“Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur,”
|
|
sicut in eadem Epistolae lectione Petrus adjungens: Vos autem, inquit,
genus electum, regale sacerdotium, gens sancta, populus acquisitionis
(ibid.), etc. Talisque pacis filius, quia nullius hominis ad Deum
tendentis societate offenditur, ascendit, inquit Augustinus, ad
sapientiam, quae septima est in ascensu graduum, id est donorum sancti
Spiritus, et ipsa sapientia tranquillus pacatusque perfruitur. Dictum
est enim supra secundum eumdem Augustinum, septem beatitudines (octava
enim eadem quae prima est) septem gradibus donorum Spiritus sancti
sursum versus coaptari, quorum primum sive infimum est spiritus timoris
Domini, supremum autem, spiritus sapientiae, ad quam ascendunt, ut nunc
dictum est,
|
“Beati pacifici filii Dei.”
|
|
Secundum ea quae dicta sunt, consonanter praemittitur ad introitum:
Eduxit Dominus populum suum in exsultatione, et electos suos in laetitia
(Psal. CIV). Per hoc enim mittitur ad aliam similitudinem antiquam, qua
idem praefiguratum est, quod nunc in Evangelio per Petrum et Joannem
significari accipimus, scilicet ad historiam Patrum, qua referuntur hi,
qui primum promissiones acceperunt, reprobati esse propter
incredulitatem, de quibus in psalmo:
|
“Quadraginta annis offensus fui generationi illi (Psal. LXXIV);”
|
|
ac deinceps:
|
“Quibus juravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam (ibid.).”
|
|
Filii autem qui post ipsos surrexerunt, in illam introducti
repromissionis, terram eumdem populum gentium significaverunt, qui nunc
per Petrum posterius venientem, sed prius introeuntem in monumentum,
designatus est, de illis quippe, qui reprobatis patribus introierunt in
illam repromissionem, dictum est in psalmo centesimo quarto: Et eduxit
populum suum in exsultatione, et electos suos in laetitia. Eduxit
scilicet de deserto. Nam de eo quod de Aegypto educti sunt, supra
dixerat:
|
“Et eduxit eos cum argento et auro, ei non erat in tribubus eorum
infirmus (Psal. LXXIV).”
|
|
Sed et hoc quod sequitur, ita esse innuit:
|
“Et dedit illis regiones gentium, et labores populorum possederunt
(ibid.).”
|
|
Supradictus ergo introitus gratiarum actio est, quod retardante populo
Judaico, juxta mysticum Evangelii sensum, gentes admissae sunt, secundum
illud Apostoli:
|
“Quia caecitas contigit in Israel, donec plenitudo gentium subintraret
(Rom. XI).”
|
|
Graduale vero jam ex hac die in alleluia conversum est, imo post hanc
diem usque ad Pentecostem omittitur, videlicet quia hi, propter quorum
acquisitionem novamque conscriptionem, hoc laboriosum carmen cantabatur
depositis albis, jam ab hac die pares nobis, in illius octavae, de qua
saepe dictum est, contemplatione, nobiscum feriantur. Quod autem
sequitur: Alleluia, laudate pueri Dominum (Psal. CXII), duplici versu;
adhortatio est ad ipsos qui recenti baptismate pueri, id est puri facti
sunt a vitiis ut laudent Dominum voce et opere, quia, sicut in Petro
figuratum est, qui prior introiens in monumentum vidit linteamina
posita, et sudarium capitis Domini (Joan. XX), sic ipsi ad fidem
ingressi, qui erant absque Deo (Ephes. II), notitiam acceperunt
humanitatis ac divinitatis Christi. Totus enim psalmus ad electionem
gentium dirigitur, quod maxime ex eo comprobatur, quod in fine ejus
dicitur:
|
“Qui habitare facit sterilem in domo (Psal. CXII),”
|
|
etc. Offerenda quoque: Benedictus qui venit in nomine Domini (Psal.
CXVII), patenter eisdem pueris Dei congruit; hunc etenim versiculum
psalmi centesimi septimi decimi cantaverunt et illi pueri, qui venienti
ad passionem Salvatori occurrerunt, in manibus portantes ramos palmarum
(Matth. XXI). Addit quoque mater Ecclesia dicens pueris suis:
Benediximus vos de domo Domini, id est baptismate sacro signamus vos,
qui sumus familia Domini, quia Deus Dominus illuxit nobis, sicut alius
propheta dicit:
|
“Populus gentium qui ambulabat in tenebris, vidit lucem magnam (Isa.
IX);”
|
|
gentium, inquam, quarum, ut dictum est, in Evangelio praesenti Petrus
gestat figuram. Duo quoque sequentes versus ad idem spectant. Primus jam
Haec dies quam fecit Dominus, ad gaudium gentium, quarum in typum Petrus
introivit in monumentum; secundus, Lapidem quem reprobaverunt
aedificantes, ad suggillationem Judaeorum, quibus Christus lapis
offensionis et petra scandali est (I Petr. II), quos designans Joannes,
cum prior venisset, quasi offensus substitit, et a posteriore Petro
praeventus est. Communio: Omnes qui in Christo baptizati estis, Christum
induistis (Gal. III), manifeste consonat supradictae beatitudinis
sententiae:
|
“Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur.”
|
|
Praemiserat enim apostolus Paulus loquens ad Galatas, quos conturbabant
quidam ex Judaeis, quibus erat Christus lapis offensionis et petra
scandali.
|
“Omnes, inquit, filii Dei estis per fidem in Christo Jesu (ibid.).”
|
|
Et mox causam hanc subdidit:
|
“Quicunque enim in Christo baptizati estis, Christum induistis.”
|
|
Quod omnino ad baptizatos respicit, ut non quaerant circumcisionem
carnis, sed solam servent, quam acceperunt veram circumcisionem
spiritus, nec magis scandalo Judaeorum permoveantur: quam substitit
Petrus, pro eo quod Joannes ante se vel pariter in monumentum non
ingrederetur.
|
|