CAPUT 57

“Pater juste, et mundus te non cognovit, ego autem novi te; et ii cognoverunt, quia tu me misisti. Et notum feci eis nomen tuum, et notum faciam, ut dilectio qua dilexisti me, in ipsis sit, et ego in ipsis.”

Haec namque manifeste gratiarum actio est, qua justitiam Patris atque misericordiam collaudat, quia videlicet juste actum est, ut creatorem suum mundus ob culpam superbiae caecatus non cognosceret; mundus, inquam, cujus pars obscurissima Domini nostri sunt interfectores, misericorditer vero indultum ut lumen oculorum suorum, scilicet Dei Filium, in humilitate suscipiens; mundus, id est, universitas electorum, ad visionem claritatis Dei, rursus illuminatam faciem sublevaret. Ait itaque:

“Pater juste.”

Hic subaudiendum est, quia faciem tuam avertisti, vel gratiam tuam abscondisti a sapientibus et prudentibus (Matth. XI), id est superbis. Quod propheta in persona gentis tuae deplorans:

“Abscondisti, inquit, faciem tuam, et allisisti nos in manus iniquitatis nostrae (Isa. LXIV).”

Item:

“Quare, Domine, fecisti nos de viis tuis errare, et quare cor nostrum indurasti, ne timeremus te?”

(Isa. LXIII) etc.

“Et mundus, inquit, te cognovit,”

videlicet digna caecatus retributione, ut ejus perderent cognitionem, cujus non receperunt dilectionem, ejus amitterent auxilium, cujus sprevere consilium.

“Ego autem novi te;”

ego, inquam, quem dicunt a Deo non esse, novi et dilexi te,

“et ii cognoverunt quia tu me misisti,”

et testes mei sunt, quia quae dedisti mihi, sicut supra dixi, abs te sunt; confitentes enim dicunt, tunc credimus, quia a Deo existi (Joan. IX; XVI). Proinde te illos judicante dignos revelatione horum, quae abscondisti a sapientibus et prudentibus,

“ego notum eis feci nomen tuum”

jam in doctrina et virtute signorum, et amplius

“notum faciam”

per invisibilem Spiritus sancti potentiam, ita ut in omnem terram exeat sonus eorum (Psal. XVIII), tuae paternitatis enarrantium gloriam. In quo enim notitia perficitur nominis tui, nisi in effusione Spiritus sancti? Unde et sequitur:

“Ut dilectio, qua dilexisti me, in ipsis sit, et ego in ipsis.”

Dilectio haec Spiritus sanctus est, qua Filius Patrem, et Filium diligit Pater. Plane et indubitanter dilectio Patris et Filii, Spiritus sanctus est. Ergo

“ut dilectio, qua dilexisti me, in ipsis sit, et ego in ipsis,”

idem est ac si dicat, ut Spiritus sanctus Paracletus ad ipsos veniat, eosque omnem veritatem doceat; qui cum in ipsis fuerit, ego quoque habitem in cordibus eorum per fidem et per hunc dilectionis Spiritum (Ephes. III). Haec pontifex summus propitiator ipse et propitiatorium, sacerdos et sacrificium, pro nobis oravit, et vultus ejus non sunt amplius in diversa mutati. Non enim cessantibus verbis validus cordis ejus clamor conquievit, cum potius verbis illis tantum significaverit, qua causa vel intentione sustinere habet protinus vincula, probra, alapas, sputa, flagella, spineam coronam, crucem, clavos atque lanceam, fellis et aceti poculum: per omnia tacens, et non aperiens os suum.

“Cur enim factus in agonia, et prolixius orans sudavit, et factus est sudor ejus sicut guttae sanguinis decurrentis in terram (Luc. XXII),”

nisi ut ostenderetur, orationem ipsam, quam ejusmodi sudore fundebat ad Patrem, causam continere, pro qua mox in cruce totum fusurus erat suum sanguinem? Itaque hac oratione declaravit rex et pontifex, laetabundus quidem in virtute Domini, tristis tamen et anxius in infirmitate carnis, quali desiderio duceretur ad torcularia passionis, et

“tu, Domine, inquit Psalmista, desiderium cordis ejus tribuisti ei, et voluntate labiorum ejus non fraudasti eum, vitam enim petiit a te, et tribuisti ei longitudinem dierum in saeculum, et in saeculum saeculi (Psal. XX).”