CAP. IV.

D. Manifestum est, quoniam idem narrat de Aegyptiis Alexandrinis, quod et de his qui primo crediderant Jerosolymis; nam ut videtur et ipse se habet ordo verborum, et ipsa perfectio renuntiatorum, videtur Ecclesia inchoasse a vita monachorum.

M. Si vis omnia Scripturarum consulere testimonia, nihil aliud videntur dicere quam Ecclesiam inchoasse a vita monastica, sicut se habent haec verba sequentia.

“In multis, inquit Philo, orbis terrae partibus est hoc genus hominum apostolos sequentium.”

Oportebat, inquit,

“profecto hujus boni participem fieri omnem Graeciam, omnemque Barbariam.”

In Aegypto tamen major est copia per singula quaeque territoria, praecipue in Alexandria. Nam optimus quisque ex omnibus locis, velut ad uberis patriae glebam, festinus accurrit colonus. Est, inquit, in singulis locis consecrata domus orationis, quae appellatur semnion vel monasterium, quod interpretatur

“honestorum conventiculum.”

In quo, inquit, honestae vitae celebrant mysteria, nihil in eo reservantes, nisi legis tantum libros, volumina prophetarum, et hymnos et his similia, quibus in perfecta exercentur disciplina. Ab ortu autem, inquit,

“diei usque ad vesperum in his ducunt studium, ”

habent etiam, inquit,

“disputationes quasdam et interpretationes veterum virorum, qui auctores eorum exstiterunt, qui illis normam intelligentiae et perfectae vitae monimenta reliquerunt, quorum illi, velut itineris sui ducum et auctorum, instituta pariter sequuntur et morem.”

Procul dubio autem eorum duces et auctores apostoli dicuntur, quorum instituta pariter et mores sequuntur.

Rursum, inquit,

“non solum intelligunt subtilius hymnos veterum, sed et ipsi faciunt novos in Deum, omnibus eos et metris et sonis honesta magis et suavi compage modulantes.”

D. Haec omnia, sicut frequentius leguntur, videntur monachi facere, ita illis specialiter videntur convenire.

M. Vide adhuc quod illis magis ascribatur; nam ita prosequitur:

“Continentiam vero, velut fundamentum quoddam, primo in animo collocant, et ita demum reliquas super aedificant virtutes. Cibum potumque nullus eorum capit ante solis occasum, videlicet tempus lucis cum philosophiae studiis, curam vero corporis cum nocte sociantes. Nonnulli post triduum in communionem veniunt cibi, quos edacior studiorum fames perurget. Quidam autem in sacrorum voluminum lectione ita inflammantur, ut nec quarto nec quinto, sed sexto demum die, non tam desideratum quam necessarium corpori indulgeant cibum. Vinum nemo in gustu contingit, sed nec quamlibet carnem, tantum autem sit eis aqua poculum, panis cum sale cibus et hyssopum.”

D. Palam est quod ex auctoritate istorum oriretur vita monachorum.