CAPUT IV. Quod dicitur primo ad eum:

“Priusquam te formarem in utero novi te,”

etc. Quomodo unctionem Sancti sanctorum et obedientiam atque glorificationem ejus personet.

Videamus nunc ista prophetia talis rursus Evangelio Christi quam similis est. Principio, quod dicitur, et pro modulo sancti hominis dicitur:

“Priusquam te formarem in utero, novi te, et antequam exires de vulva, sanctificavi te, et prophetam in gentibus dedi te. Et misit Dominus manum suam, et tetigit os meum. Et dixit Dominus ad me: Ecce dedi verba mea in ore tuo, ecce constitui te hodie super gentes et super regna, ut evellas, ut destruas, et disperdas, et dissipes, et aedifices, et plantes,”

etc. Totum hoc et unctionem Sancti sanctorum, et obedientiam atque glorificationem ejusdem personare perspicuum est. Quis enim est quem extra illum et praeter illum, priusquam in utero formaretur, Deus Pater noverit, et, antequam exiret de vulva, sanctificaverit, prophetam in gentibus dederit? Omnium quippe, et singulorum Adae filiorum vox illa veridica est:

“Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum, et in peccatis concepit me mater mea (Psal. L).”

Sed et aequivocum est sanctificationis nomen. Aliter quippe sanctificatum dicitur, quod peccati contagione non tenetur, qua sanctificatione nemo, nisi per gratiam Christi sanctificatur, aliter quod in usus vel ministerium sanctitatis a publico et vulgato separatur. Haec pars sanctificationis tam late patet, ut primogenitum quoque jumenti sanctum Domino vocetur, eo quod in usum vel in jus sanctorum altaris ministrorum legaliter segregetur. Item notitia Dei pro qua nunc dicit,

“priusquam te formarem in utero, novi te,”

nihilominus aequivocatur. Aliter quippe unigenitum Filium suum antequam formaretur in utero, aliter suorum quemque electorum novit ille, priusquam formaretur in utero. Illum enim per coaeternam sibi essentiam, nostrum quemque novit, per constantem atque certissimam praescientiam. Igitur prophetam quidem, antequam formaretur in utero, novit, et antequam exiret de vulva, sanctificavit, ipsum autem, cujus hic typum gerit, Prophetam et prophetatum Dominum, filium suum unigenitum solum singulariter novit, et sanctificavit, priusquam formaretur in utero, priusquam exierit de vulva, factus homo. De eo quod noverit eum dicit ipse Filius:

“Nemo novit Filium nisi Pater (Matth. XI).”

Porro de eo quod sanctificaverit eum, priusquam de vulva exierit, omnium piorum et recte credentium, una fides certa est, quia non de virili semine, sed de Spiritu sancto conceptus est, et propheta in gentibus, id est non Judaeorum tantum, sed ad gentium quoque salvationem missus est.

“Ecce, inquit, dedi verba mea in ore tuo,”

videlicet, quae tu obediens dicas et loquaris in mundo. Nam hoc est quod ait ipse Filius quodam loco:

“Quia ego a me ipso non sum locutus, sed qui misit me Pater, ipse mandatum dedit quid dicam et quid loquar (Joan. XII).”

“Ecce constitui te super gentes et super regna.”

Te, inquam, factum obedientem usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II), constituam super gentes et super regna, juxta quod de te canit Psalmista:

“Minuisti eum paulo minus ab angelis, gloria et honore coronasti eum et constituisti eum super opera manum tuarum, omnia subjecisti sub pedibus ejus (Psal. VIII).”

“Ut evellas et destruas;”

“evellas,”

inquam, male radicata,

“destruas,”

male aedificata, qualia sunt maxime Scribarum et Pharisaeorum conciliabula, radicem avaritiae fixam alte in terram habentia, similia quoque sepulcris mortuorum, quae foris parent hominibus pulchra, intus autem mortuorum sunt ossibus plena (Matth. XXIII). Istos autem quomodo

“evellas et destruas?”

Quando vindices tui Romani veniant, eorumque et locum et gentem tollant (Joan. XI), et deinde cum in manus materialis gladii traditi fuerint evulsae a corporibus animae partes vulpium, id est malignorum spirituum fiant (Psal. LXII).

“Et disperdas et dissipes.”

Non modo ita

“evellas,”

ut saltem uno captivitatis loco simul transponi permittas, sed

“disperdas”

in omnes gentes, dissipes in semitas, parvasque vicorum aut civitatum particulas.

“Et aedifices et plantes.”

Quos? Non ipsos, sed pro ipsis alios, videlicet gentes hactenus desertas aedifices, gentes, hactenus in testamento Dei locum non habentes, in terra viventium plantes.