|
Judicibus, sive senioribus posteris, scilicet apostolis, non eadem quae
prioribus illis ratio vel causa exstitit, ut pro verbo, vel testimonio
Dei praeliantes, materialibus uterentur armis. Venerat enim temporibus
illorum ipse qui mittendus erat, nec alius jam sperari poterat de carne
Abrahae venturus, in quo esset salus. Ut quid ergo pro carne protegenda,
gladio materiali pugnaretur? Idcirco ille, qui ex illa carne exspectatus
venerat, cum in passione sua diceret illis:
|
“Et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus regnum, ut edatis
et bibatis super mensam meam in regno meo. Et sedeatis super thronos
duodecim judicantes duodecim tribus Israel, etc. (Luc. XXII);”
|
|
illique ad haec responderent:
|
“Domine, ecce gladii duo hic,”
|
|
statim hujusmodi gladios eis interdixit, ait enim:
Itaque continuo cum percuteret unus ex illis gladio:
|
“Sinite, inquit, usque huc (ibid.).”
|
|
Et ad Petrum qui percusserat:
|
“Converte, ait, gladium tuum in locum suum (Matth. XXVI).”
|
|
Nempe quod ait,
vel
hoc dat intelligi quod sibi complacuerit ante adventum suum usque illuc
usus gladii, quomodo usi sunt eo duodecim illi, de quibus nunc sermo
est, judices primi. Jam autem sibi non placeret, ut uterentur illo, imo
ut reconderent et penitus deponerent eum judices illi novissimi contenti
meliori gladio, qui jam venerat, qui jam datus erat, qui est ipsum
Verbum Dei. Proinde sicut laudabiliter materialem gladium illi
dimiserunt omnino, quia jam non erat necessarius, ita nimirum isti
laudabiliter illo usi sunt, quia tunc erat necessarius, ne videlicet
prius radix bona deperiret, quam veniret fructus ejus. Recte igitur in
omnium seniorum illorum capitibus coronae aureae, quia profecto juxta
diversas rationes temporum, et istorum militaris industria, et illorum
verbo Dei famulata est inermis patientia.
|
|