|
Cadent in gladio principes eorum a furore linguae suae. Furor namque
linguae illorum quasi gladius acutus exstitit, quemadmodum Psalmista
cecinit, quia acuerunt ut gladium linguas suas (Psal. LXIII). Item:
Filii hominum dentes eorum arma et sagittae, et lingua eorum gladius
acutus (Psal. LVI). Furor linguae ejusmodi ille sermo nequam exstitit,
quem firmaverunt sibi clamando: Tolle, tolle, crucifige, crucifige
(Joan. XIX). Et hic linguae gladius sic acutus Mariae quoque animam
pertransivit, juxta dictum Simeonis (Luc. II). Ab illo furore, id est,
propter illum furorem linguae suae, cadent, inquit, in gladio principes
eorum, et sic factum est. Legimus et miramur Josephum narrantem illud
miserabile excidium Hierosolymorum, in quo sic ceciderunt, ut nunquam
suum possint recuperare statum, foris Romanorum, intus gladiis concisi
suorum concivium et contribulium, ut multo aliter quam gladiis
cecidissent Assyriorum sive Babyloniorum. Et merito, quia nimis longum
traxerant peccatorum funiculum. Ait enim: Ista subsannatio eorum in
terra Aegypti. Et est sensus: Ista peccantium insania non nova est, sed
inveterata, ex quo gens ista nata est in terra Aegypti. Illic namque
patres istorum, qui subsannaverunt Christum Dominum legis et
prophetarum, subsannaverunt Moysem missum sibi a Deo, ut liberaret eos
de manu Aegyptiorum. Licet enim clamarent ad Dominum propter
afflictionem et duram servitutem, tamen mira dementia missum sibi
liberatorem subsannaverunt, dedignando intelligere quod visitarentur et
salvandi essent per illum. Hinc Stephanus protomartyr, cum praemisisset:
Existimabat autem intelligere fratres suos, quoniam Deus per manus
ipsius daret salutem illis. At illi inquit, non intellexerunt (Act.
VII). Et post pauca: Hunc Moysen, quem negaverunt, dicentes (Exod. II):
Quis te constituit principem et judicem? hunc Deus principem et
redemptorem misit, qui accepit verba vitae dare nobis, cui noluerunt
obedire patres nostri, sed repulerunt, et aversi sunt cordibus suis in
Aegyptum, dicentes ad Aaron (Exod. XXXII): Fac nobis deos, qui
praecedant nos. Moysi enim huic, qui eduxit nos de terra Aegypti,
nescimus quid factum sit. Et vitulum fecerunt in illis diebus (Act.
VII). Ergo quod in Aegypto subsannatio illorum jam saevierit palam est,
et ex ipsorum quoque verbis attestantibus potest colligi. Cum enim
persequeretur eos Pharao, illi videntes exercitum ejus, dixerunt:
Forsitan non erant sepulcra in Aegypto, ideo tulisti nos, ut moreremur
in solitudine. Quid hoc facere voluisti, ut educeres nos ex Aegypto?
Nonne iste est sermo quem loquebamur ad te in Aegypto, dicentes: Recede
a nobis ut serviamus Aegyptiis? (Exod. XIV.) Illic nimirum testantur se
illum repulisse mira invidentiae crudelitate, ut cum clamarent ad
Dominum ob suam liberationem, personam liberantis odirent, et cum sibi
salutem cuperent, illi personae quam noverant gloriam ministerii
salutaris inviderent. Eodem morbo corrupti, cum regem nimis importune
quaesissent, datam sibi secundum cor Domini personam odere regnantem,
invidebantque gloriae triumphatoris, cujus contra gentes inimicas
gloriabantur triumphis, in tantum ut contra illum susciperent filium
ejus Absalon, deinde Seba filium Bochri, deinde Jeroboam filium Naboth,
semel et iterum dicentes: Non est nobis pars in David, neque haereditas
in filio Isai (II Reg. XX). Eadem iniquitate sive subsannatione
perseverante, cum regem magnum per prophetas praenuntiatum exspectassent
Messiam, ad magnam generis sui gloriam venientis odere personam, et
illam quam ex lectione poterant animadvertere Christi gloriam stanti in
medio ipsorum personae nimis crudeliter invidebant. Igitur ista
subsannatio eorum in terra Aegypti, id est, sic subsannaverunt Moysen in
terra Aegypti, sic subsannaverunt Christum Filium Dei, sic
subsannaverunt David, sic subsannando negaverunt Moysen, negaverunt
David, negaverunt Christum ante faciem Pilati. Et idcirco cadent in ore
gladii, ut jam dictum est, propter istum linguae suae furorem, propter
istam suam subsannationem. Quid proinde facies, o propheta?
|
|