|
|
“Quem vos dicitis quia Deus noster est, et non cognovistis eum; ego
autem novi eum. Et si dixero quia non novi eum, ero similis vobis
mendax. Sed scio eum, et sermonem ejus servo.”
|
|
Quid igitur? Utique quia dixit:
|
“Et si dixero, quia non novi eum, ero similis vobis mendax,”
|
|
econtra subaudiendum est: Quia si vos cognoveritis eum quem dicitis,
eritis similes mei veraces. Quid nunc potius eligendum est? Quid, nisi
insipiens consilium dare audeat veritati et sapientiae Dei, ut vanae
gloriae suspiciones vitando, neget se scire Deum, vel ipsum esse Patrem
suum, et sic fiat veritas mendacibus similis mendax? Nonne multo melius
et incomparabiliter dignius est ferre ad tempus suspiciones et
criminationes falsas, et interea quod vidit et audivit, hoc testari,
donec aliquos eorum, qui dicunt se habere Patrem Deum, et non
cognoverunt eum, atque ideo mendaces sunt, faciat sibi similes veraces,
scilicet Deum confitentes pariter et cognoscentes? Imo, si isti scire
nolunt, nonne et sic exspectare satius est donec omnis mundus sciat
gloriam ejus, quoniam est qui quaerat et judicet? Frustra namque veritas
in hunc modum [mundum] venisset, si seipsum negando mendacibus
satisfecisset. Bene ergo quod mallet eligens:
|
“Sed scio, inquit, eum et sermonem ejus servo.”
|
|
Hic enim sermo ejus est, et hoc mandatum ille mihi dedit ut non solum
usque ad opprobria, sed et usque ad mortem testimonium veritati
praedicando, quod ipse me miserit ad hoc quod
|
“quisquis sermonem meum servaverit mortem non videat in aeternum.”
|
|
Sequitur:
|
|