CAPUT XXVIII. Quid in templo vel sanctuario duo ostia, et quid ex utraque parte bina significent ostiola.

“Et duo ostia erant in templo, et in sanctuario. Et in duobus ostiis ex utraque parte bina erant ostiola, quae in se invicem plicabantur, bina enim ostia erant ex utraque parte ostiorum.”

Duo templi et sanctuarii ostia, duo sunt Testamenta, quorum et aedituus est ipse, cujus est templum,

“sanctus et verus, qui habet clavem David, qui aperit, et nemo claudit, claudit et nemo aperit (Apoc. III).”

In his duobus ostiis ex utraque parte bina sunt ostiola quae in se invicem plicantur, quod juxta litteram perspicuum est. Solent enim in majoribus tricliniis bina sibi haerere ostia atque conjungi, ut major introitus nequaquam duobus et ingentibus, sed et quatuor claudatur minoribus vel aperiatur foribus. Juxta sensum spiritualem

“bina erant ex utraque parte ostiola quae in se invicem plicabantur,”

ut et in historia spiritus habeas intelligentiam, et in tropologia historiae veritatem. Quorum utrumque altero indiget, et si unum defuerit, perfecta caret scientia.

“Et caelata erant in ipsis ostiis templi cherubim et sculpturae palmarum, sicut et in parietibus quoque expressa erant. Quamobrem erant grossiora ligna in vestibuli fronte forinsecus.”

“Caelata, inquit, erant in ipsis ostiis cherubim et sculpturae palmarum.”

Quid enim sacra utriusque Testamenti scriptura, nisi scientiae multitudinem, et victoriae continet insignia? Ex illa Deum cognoscimus, quem scire summae est vertex scientiae, ex illa sumimus arma, quibus utendo

“non adversus carnem et sanguinem, sed adversus principatus et potestates, et adversus mundi rectores tenebrarum harum, contra spiritualia nequitiae in coelestibus (Ephes. VI),”

feliciter cum palma justitiae queamus ad coronam victoriae pervenire. Unde

“et grossiora, inquit, ligna erant in vestibulo portae forinsecus,”

ut et firmitatem haberent, et caelaturam possent recipere. Pulchreque juxta intelligentiam spiritualem firmiora et caelata sunt ostia, ut et firmitatem habeant et pulchritudinem, ne quis ad sancta sanctorum similis Oziae posset irrumpere, et sibi sacerdotium vindicare (II Par. XXVI).