CAPUT XXV. Quid sit domus David, et quae Hierusalem, de qua dicit:

“Et effundam super domum David,”

etc.

“Et effundam super domum David, et super habitatores Hierusalem spiritum gratiae et precum, et aspicient ad me quem confixerunt. Et plangent eum quasi unigenitum, et dolebunt super eum, ut doleri solet in morte primogeniti (Zach. XII).”

Ac deinceps:

“In illa die erit fons patens domus David et habitantibus Hierusalem in ablutionem peccatoris et menstruatae (Zach. XIII).”

Hic spiritus gratiae et hic fons domus David, ille spiritus et illa aqua est, de qua Scripturarum omnium sacrarum Salvator noster in Evangelio loquitur:

“Amen, amen dico vobis, nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu sancto non potest introire in regnum Dei (Joan. III).”

Porro Hierusalem, super quam effunditur hic spiritus, ipsa est menstruata, cujus in oblationem patens factus est iste fons domus David, id est latus lancea apertum est Filii Dei filii David, unde haec aqua lavacri salutaris, cum sacro fluxit sanguine nostrae redemptionis (Joan. XIX). Et ne solam illam quae de gentibus est Ecclesiam quis putet menstruatam debere intelligi propter idololatriae sordes, quibus polluta fuit, unus ex illis prioris populi electis Isaias propheta sanctus dicit:

“Et facti sumus ut immundus nos omnes, quasi pannus menstruatae universae justitiae nostrae (Isa. LXIV).”

Igitur universa Ecclesia, a primo usque ad ultimum electum, ipsa est Hierusalem, adhuc eo tempore quando prophetae ista loquebantur, menstruata, id est peccati originalis sanguine polluta, non aliter Sancto sanctorum Deo civitas aut regnum futura, nisi effunderet Dominus super illam spiritum gratiae et precum, id est spiritum remissionis peccatorum, nisi in ablutionem ejus patens fieret fons domus David, id est nisi fuso de latere crucifixi Salvatoris sanguine cum aqua conditum fuisset baptismi salutare sacramentum. Et quidem prius est ad fontis visibile sacramentum accedere, et tunc demum accipere Spiritum in remissionem peccatorum, sed quia spiritum idem ablutionis ejusdem arbiter est, et tota de illo fontis visibilis utilitas pendet, recte prius dictum est,

“effundam spiritum gratiae et precum,”

et deinde

“erit fons patens domus David.”

Non ergo novum aliquid dixit ipse verus David, sed cum veridicis hujus et caeterarum Scripturarum testimoniis locutus est:

“Nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu sancto, non potest introire in regnum Dei (Joan. III).”

Porro quia Hierusalem illa terrena, spiritum vel fontem istum non erat receptura, idcirco,

“in die illa, inquit, magnus erit planctus in Hierusalem (Zach. XII),”

etc. Planctus ille incoeptus obsidione Romana usque in finem perseverat, quemadmodum Moyses in cantico:

“Ignis, inquit, succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima (Deut. XXXII).”

Et notandum, imo mirabile quod ita dixit,

“et plangent eum quasi unigenitum, et dolebunt super eum, ut doleri solet in morte primogeniti (Zach. XII).”

Quid enim? O Judaei, Christus Dei Filius vobis non complacuit, quia talis erat, quia taliter venit, quia sic et sic operatus est, quia sic et sic locutus est. Nullo modo vobis complacuit, animo vestro non convenit, alium vultis, alium exspectatis. At ille, scilicet Deus Pater qui istum misit Filium, alterum non habet. Iste Filius primogenitus atque unigenitus illi est. Alterum, inquam, non habet, primus illi et novissimus est, alium non mittet. Quid ergo facietis desolati? Nimirum ut ait ipse:

“Tunc aspicietis ad eum quem confixistis.”

Ut, inquam, ait, nunc spiritus ejus gravi veritate vera gravitate?

“Plangetis super eum quasi super unigenitum, et dolebitis super eum ut doleri solet in morte primogeniti.”

Quia vobis mortuus est hic primogenitus quia vobis vos occidistis unigenitum, post hac Salvatorem neque hunc habituri, neque alium, quia hic solus est, hic primogenitus, hic unigenitus est.