CAPUT X De eo quod dictum est:

“Noli post tergum tuum respicere, sed”

etc., juxta moralem et anagogicunc sensum.

Dissimulante autem illo, apprehenderunt manum ejus, eo quod parceret Dominus illi, et eduxerunt eum, posueruntque extra civitatem. Ibique locuti sunt ad eum dicentes: Salva animam tuam, noli respicere post tergum, nec stes in omni circa regione, sed in monte salvum te fac. Adhuc usque ad id quod dictum est: Sol egressus est super terram, et Lot ingressus est Segor, moralis sensus magis pollet. Dissimulante, inquit, illo. Videlicet quamvis comparatione Sodomorum justus esset, adhuc tamen a perfecta justitia minus habens, et minoris fidei quam Abraham, amoenitate Sodomorum tenebatur et irriguis pene paradisiacis arvis, et idcirco quasi non satis intelligeret quod dicebatur, cum percelleretur nuntio instantis periculi, dormitantes oculos et amore divitiarum pressos avertebat a lumine praesenti. Sic persaepe is qui jam coelestia novit, cui per Evangelium Christi revelata est ira Dei, jamque de spiritualibus instrui meruit, adhuc tamen pernicioso irretitur amore mundi, et concupiscentia sua illectus, dissimulat auditas et bene sibi cognitas futuri judicii minas, et aeterni ignis poenas sulphureas, eo intentus ut concupiscentiae-suae effectu quoquomodo perfruatur. Quo ita dissimulante, si apprehenderit manum ejus Deus, parcens illi, et eduxerit eum ante effectum peccati, et posuerit extra civitatem, id est extra tentationis inclusionem, tunc demum ad se reversus dicit: Quaeso, domine mi, quia invenit servus tuus gratiam coram te, et magnificasti misericordiam tuam quam fecisti mecum, ut servares animam meam, etc. Etenim quando volenti perire, id est, opus peccati peragere, citius Deus succurrit, et quacunque occasione voluntatem ejus in hora insaniae impedit, vere manum ejus apprehendit, et de medio Sodomorum illum educit, eo quod parcat illi. Quo facto, statim sentiens gratia Dei se esse liberatum, confunditur quidem intra semetipsum, quod habuerit ad horam voluntatem malam, sed gratias agit gaudens, quia vere magnificavit Dominus cum illo misericordiam suam. Quid porro est quod dicit: Nec possum in monte salvari, ne forte apprehendat me malum et moriar. Est civitas hic juxta, ad quam possum fugere, parva, et salvabor in ea, nunquid non modica est et vivet anima mea? Hoc plane illud est, quod videmus plerosque nimium conscios infirmitatis suae, modica fide non audere altius propositum arripere, ne forte deficiant sub onere, meliusque fuerit eis contentos esse mediocritate, non audientes Scripturam dicentem: Qui confidunt in Domino, mutabunt fortitudinem (Isa. XL): Item: Viriliter age, et confortetur cor tuum (Psal. XXVI). Mons enim de quo recte dicitur, sed in monte salvum te fac, illa perfectio est, de qua Dominus noster in Evangelio dicit adolescenti diviti: Si vis perfectus esse, vade, vende omnia quae habes, et da pauperibus, et veni, sequere me (Matth. XIX). Haec perfectio vitae mons justitiae est. Proinde quod dicit: Noli post tergum respicere, et non stes in omni circa regione, juxta sensum hunc, praeceptum necessarium est: quia videlicet nemo mittens manum suam in aratrum, et aspiciens retro, aptus est regno Dei (Luc. IX). Quod vero addidit, sed in monte salvum te fac, familiare consilium est, quemadmodum de servanda virginitate, de qua Apostolus: Praeceptum, inquit, Domini non habeo, consilium autem do (I Cor. VII), quia videlicet ejusdem propositi est nihil possidere, et sine uxore esse. Itaque et permissio Domini dicentis ad Lot: Ecce etiam in hoc suscepi preces tuas, ut non subvertam urbem pro qua locutus es, festina et salvare ibi: par est ei sententiae, quam Apostolus pro remedio, vel per indulgentiam suggerit eis, qui non possunt in praedicto monte salvari. Quod si se non continent, inquit, nubant. Melius est enim nubere quam uri. Item: Vir debitum uxori reddat, et uxor viro. Haec enim mediocritas ut salvetur, precum patrociniis indiget: nec enim eorum est, qui judicaturi sunt: sed eorum qui judicio quidem astabunt, sed salvabuntur misericordia superexaltante judicium. Unde cum dixisset Dominus: Ecce in hoc suscepi preces tuas, ut non subvertam urbem, pro qua locutus es. Deinde subjunctum est: idcirco vocatum est nomen urbis Segor: quod interpretatur parvula, subauditur, quia dixerat Lot: Nunquid non modica est, et vivet anima mea? Nam antea vocabatur Bale. Etenim parva vita saecularium est, pro qua opus est ut suscipiat Dominus intercessorum preces: spiritualium vero magna, cujus laus ex Deo est, et tanquam mons istis praeeminet eisque subvenire potest. Sol egressus est snper terram, et Lot ingressus est Segor, id est, sole oriente, quo videlicet orto, venit Sodomorum perditio: Lot ingressus est Segor, scilicet, in similitudine futuri, quando, apparente ad judicium sole justitiae Christo, consummabitur peccatorum perditio: illos autem quibus parcere dignum erit, fugientes ab ira suscipiet miseratio.