CAPUT XVIII. Quod Matthaeus non dissentiat a caeteris evangelistis in eo quod dicit,

“mulieres vespere Sabbati,”

et quod vere vespere venire coeperint, et diluculo pervenerint, et cur ita egerint.

Sed et illud mystice nobis aliquid innuit, quod devotae Christo feminae, quae illum et vivum dilexerant, et mortuum desiderabant per noctem ambulantes, juvante luna, venerunt ad monumentum. Per noctem enim ambulaverunt, quae diluculo ad monumentum fuerunt. Alioquin nisi per noctem venissent, quomodo ad sepulcrum tam mane adfuissent? Verbi gratia: Maria Magdalena, cujus domus erat Bethaniae (Joan. XX), qui vicus quindecim stadiis distat ab Hierosolymis, quomodo prima ante alias una Sabbati juxta Joannem, valde diluculo venisset, dum adhuc tenebrae essent ad monumentum? Sepulto quippe Domino mulieres, quae illum secutae fuerant, Hierosolymis non remanserant. Sed, cum aspexissent ubi poneretur, revertentes, inquit Lucas, paraverunt aromata (Luc. XXIII). Quando autem paraverunt vel emerunt, manifestius Marcus indicat.

“Et cum transisset, inquit, Sabbatum, Maria Magdalena et Maria Jacobi et Salome emerunt aromata, ut venientes ungerent Jesum (Marc. XVI).”

Siquidem Sabbato, ut ait Lucas (Luc. XXIII), quieverunt propter mandatum, subauditur legis, quia lex Sabbato vetat operari (Exod. XX). Constat itaque quia in lacrymis pervigiles amore, nimiumque longa retardantis Sabbati mora fatigatae, quo nec operari nec plus mille passibus ambulare licitum erat Judaeis: mox ut onerosum illud Sabbatum abiit, recessit, transivit, non quieverunt nec dederunt oculis suis somnum (Psal. CXXXI), non luciferum ad proficiscendum praestolatae sunt. Noctem pro die, desiderium pro duce, lunam rapuere pro sole. Luna quippe nocti non defuit, quia tunc septima decima extitit. Septima decima vero luna, clauso vespere paulo post, id est, fere post horam dimidiam exsurgit, toti deinceps lumen suum ministratura nocti. Falso igitur quidam Evangelistas calumniati sunt, quod contraria dixissent in eo quod Matthaeus vespere Sabbati, caeteri prima Sabbati diluculo mulieres venisse dixerunt ad monumentum. Matthaeus enim ut earum commendaret desiderium, quando venire coeperunt: caeteri dixerunt, quando pervenerunt. Quid igitur illud mystice nobis innuit, quod mulieres illae sic venerunt, nisi quod animae fideles paratae (I Thess. V), id est mente vigiles, diligentes et Dominum quaerentes, invenire festinanter satagunt, ad illum Filii hominis adventum, qui, ut supra dictum est, sicut fur in nocte veniet (Joan. XIX), non solum cum terraemotu, sed et trementibus coelorum virtutibus, ut consolationem inveniant, dum impii non jam velut, sed vere fient mortui? Et ideo nunc parant et secum portant aromata, id est collecta de Scripturarum areolis cum virtutum odoribus, Dominicae resurrectionis testimonia, scilicet, quod vere anima ejus non sit derelicta in inferno, et

“caro ejus non viderit corruptionem (Psal. XV).”

Et sicut illis non satis fuit, quod Joseph justus et Nicodemus condierant illum cum linteis et aromatibus (Luc. XXIII) ipsis praesentibus et aspicientibus, nisi et ipsae aliquid de suo tantae pietatis operi addidissent; sic sanctis et fidelibus semper mentibus optabile est, ad ea quae apostoli, vel apostolici viri scripserunt de fide resurrectionis, aliquid proprii superadjicere laboris, faciuntque hoc pene cuncti dictis aut factis, pauci etiam scriptis. Idcirco, quemadmodum illis vivum se praebuit et ut agnosceretur, Mariam suo nomine vocavit (Joan. XX), quod magnum est indicium suae dilectionis; unde ad Mosen:

“Novi te ex nomine (Exod. XXXIII),”

inquit; sic omnibus tunc prope aderit quaerentibus nunc eum in veritate (Psal. CXLIV) et nomina ipsorum ostendet illis scripta in libro vitae (Apoc. III).