|
|
“sic Deus dilexit mundum ut Filium suum unigenitum daret,”
|
|
quia sic homo dilexit Deum ut filium suum unigenitum daret.
Nunquid enim nolens illam hominis fortitudinem Deus incidit ut necesse
sibi esset interponere juramentum, ut ratio compelleret Deum jurare
homini per semetipsum, quia majorem se non noverat alium? Homines enim,
inquit Apostolus, per majores sui jurant, et omnis controversiae eorum
finis ad confirmationem est juramentum. Abrahae autem promittens Deus,
quoniam neminem habuit majorem se per quem juraret, juravit per
semetipsum (Hebr. VI). Num, inquam, Deus invitus, aut imprudens adigi
potuit ad juramentum hujusmodi? Non utique, sed volens et providens
tentando magnam in gravi causa, Deus homini praeparavit victoriam, quam
et sanctus Job suspirans ait ad eumdem Deum: Desiderium meum,
Omnipotens, audi, et tribue mihi auditorem, qui aequitatem proponat
contra me, et perveniat ad victoriam judicium meum (Job. XXXI). Nam
proposuerat quidem Deus per multam misericordiam praejudicati in Adam
generis humani judicium, per Christum adducere ad victoriam, sed absque
judicio vel justitia facere misericordiam, non cadit in Deum. Unde et
Psalmista: Misericordiam, inquit, et judicium cantabo tibi, Domine
(Psal. C). Item: Misericordia et veritas praecedent faciem tuam (Psal.
LXXXVIII). Et alibi: Misericors Deus et justus (Psal. CXIV). Et multa in
hunc modum, testantia non dissociata esse in Deo misericordiam et
judicium, sive veritatem et mansuetudinem. Ut ergo omnino ex sola
misericordia staret salus hominis, sed misericordia et veritas obviarent
sibi, quaesivit misericors Deus capitulum in homine, per quod posset
juste debitor ipse teneri, quaesivit, inquam, ab homine unigenitum sibi
filium immolari, ut suum ipse Filium justa vicissitudine deberet homini.
Igitur cum dicit idem Filius in Evangelio suo: Sic enim dilexit Deus
mundum ut Filium suum unigenitum daret (Joan. III), non est dilectio
remissa, vel misericordia carens justitia. Nam et homo sic timuit Deum
ut offerre illi non dubitaverit filium suum unigenitum. Proinde in hoc
maxime facto puer Isaac recte unigeniti Filii Dei figuram tenere
creditur, quem habebat unigenitum pater excelsus, et in eo pater
multarum gentium est effectus, quem cum diligeret, non pepercit illi
propter Deum, quem miro modo immolavit, et tamen non tetigit gladio. Sed
arietem videns inter vepres haerentem cornibus, assumpsit, et obtulit
holocaustum pro filio. Sic enim Deus Pater proprio Filio suo non
pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum (Rom. VIII), qui tamen
secundum naturam, qua Deus est, mori non potuit, sed ea immortaliter
atque impassibiliter permanente, secundum naturam hominis, quam
assumpsit, inter vepres, id est inter scelera Judaeorum, clavis naerens
cornua crucis, vere passus, vere mortuus, et vere sepultus est.
|
|