CAPUT IX. Quod omnis qui sacrae Scripturae studiis accinctus incumbit, sensum verbi Dei tenere contendens, instar Jacob cum Deo luctetur.

Caeterum et bene juxta anagogen claudicat Jacob ille, qui cum Deo luctatus est, et longo atque assiduo luctamine usus, victoriae palmam de illo feliciter consecutus est. Luctatur enim cum Deo, quandiu sacrae Scripturae studiis accinctus incumbit, sensumque verbi Dei fugientem tenere contendit. Quare verbum Dei dilectam atque diligentem animam, tenere se cupientem, tantopere refugit? Cum multas ob causas, tum et idcirco ut aviditatem magis ac magis excitet inquirentis, ut ejus desiderio, quem quaerit, adversantes intentioni suae ver beret, atque in servitutem redigat sensus improbae carnis. Itaque brachiis quasi ad luctandum protentis, quaecunque talis anima dicit: Dilecte mi, apprehendam te, et ducam te in domum matris meae, ibi me docebis (Cant. VIII). Econtra ille, more reluctantis, pene obversus, Averte, inquit, oculos tuos, quoniam ipsi me avolare fecerunt (Cant. VI). Dulcis colluctatio, et omni pace jucundior. Tandem victrix dicit conscientia Jacob: Inveni quem diligit anima mea. Tenui illum, nec dimittam, donec introducam in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae (Cant. III). At ille grandi quidem spiritus commodo, sed et magno carnis suae vicit detrimento. Denique claudicat is qui vicit, quia tetigit qui victus est nervum femoris ejus et emarcuit. Quomodo claudicat? videlicet uno pede terrae innitens, alterum a terra suspendens, id est activam vitam pro cura subditorum non omnino relinquens, et contemplativae pro ejus dulcedine totis viribus inhaerens. Iste claudus salit vel ascendit sicut cervus, terramque vix tangere dignatur, nam conversatio ejus in coelis est (Phil. III). Verumtamen ex parte, uno enim tantum pede nunc interim illuc suspensus est, donec veniat quod perfectum est.