CAPUT XVI. Omnipotentiam Dei usu Scripturarum praecipue in eo praedicari, quod et peccatores puniat et superbos dejiciat.

Omnipotentia enim cum duabus, ut superius jam dictum est, proficiscatur viis, sive perficiatur manibus, scilicet misericordia et judicio, hinc sublevando humiles, inde dejiciendo superbos atque rebelles, consuetudine Scripturarum magis in eo praedicari solet, quod judicio ejus peccatores puniuntur, quod brachio ejus superbi dejiciuntur. Primum hoc nomen illic invenimus, ubi Abrahae, cum jam nonaginta novem annorum esse coepisset, apparuit Dominus, dixitque ad eum: Ego Dominus omnipotens, ambula coram me, et esto perfectus (Gen. XVIII). Quid secundum hoc nomen facere posset quam fortis, quam terribilis esset, quantum creaturis vel naturis omnibus dominari posset, actu non indicavit ei, nisi in eo quod de Sara diu sterili atque vetula filium dedit. Idcirco post haec ad Moysen loquens, moxque omnipotentiae suae miracula in Pharaonem et servos ejus facere intendens, ita dicit: Ego Dominus qui apparui Abraham, et Isaac et Jacob in Deo omnipotente, et nomen meum Adonai non indicavi eis (Exod. VI). Cum enim haec dicit, subaudiendum est ut nunc indicabo tibi, in eo quod educam vos de ergastulo Aegyptiorum, et eruam de servitute, ac redimam in brachio excelso, et judiciis magnis, et inducam in terram super quam levavi manum meam, ut darem eam Abraham, Isaac et Jacob. Propter hoc eadem Sapientia dicit: Cum enim quietum silentium tenerent omnia, et nox in suo cursu medium iter haberet, omnipotens sermo tuus exsiliens de coelo a regalibus sedibus durus debellator, in mediam exterminii terram prosiliit gladius acutus, insimulatum imperium tuum portans, et stans replevit omnia morte (Sap. XVIII). Omnipotentis ergo nomen, maxime in superborum dejectione praedicatur, cujus omnis actus in illo tremendo judicio maxime declarabitur, quando rex ille omnium filiorum superbiae (Job XLI) cum omnibus sequacibus suis manu ejus arctabitur, et videntibus cunctis praecipitabitur (Job XL).