|
Nec vero pro similitudine, sed pro re vera lucem dicimus appellatam, id
est non ideo quod similitudinem visibilis hujus lucis habeat. Nam ista
potius visibilis lux, haec astra visibilia secundum similitudinem lucis
illius sunt facta, ut cognoscat spiritualis homo sic sanctos angelos, in
eadem felicitate, differentis esse honoris et gloriae, sicut stella
differt a stella in claritate (I Cor. XV), sic eos in comparatione Solis
aeterni, scilicet Creatoris sui, veram lucem non esse, sicut stellae
circa solem in toto hemisphaerio, nequeunt suum lumen ostendere. Hoc
animadverso, jam non miramur haesitantes quid Spiritus Dei super aquas
intenderit, quid vox Domini super aquas, quid, inquam, Deus majestatis
Dominus super aquas intonuerit? Dignus enim est effectus hic qui totius
Trinitatis molimina consecutus est, scilicet Spiritus sancti super aquas
spirantis, Patris intonantis, et ipsius tonitrui, id est Verbi quo
dixit, fiat. Siquidem talis creatura causa digna est, propter quam, ut
fieret, verbum illud intonatum est quod concutiens abyssos, vel aquas
(Psal. XXVIII), et eas quae super aquas erant tenebras, hujusmodi lucis
fecit emicare catervas. Quid enim? Nunquid putamus quod de coelo fuerint
angeli, et non potius hic facti et in coelum translati? (I Cor. XV.)
Nempe non magis angeli facti sunt in coelo quam homo plasmatus in
paradiso; plasmatus namque fuit homo extra paradisum, et positus in
paradiso, sicut scriptum est: Plantaverat autem Dominus Deus paradisum
voluptatis a principio, in quo posuit hominem quem formaverat. Ita
nimirum et angeli, extra paradisum conditi et in coelum translati, non
natura, sed gratia coelum inhabitant. De coelo namque nemo venit, nisi
qui super omnes est, et inde super omnes, quia spiritus simplex est, et
nullo compositus est, unde et humanum spiritum 5 cum corpore induere
potuit, quod facere nemo potuisset ex spiritibus angelicis. Angeli autem
etsi, ad comparationem nostri, spiritus dicuntur et sunt, in
comparatione tamen Dei corporei sunt. Habent namque, ut docti quoque et
magni viri perhibent, corpora ex isto aere crasso atque humido, qui
vento flante sentitur impulsus, praesertim qualis erat cum adhuc
tenebrae essent super faciem abyssi, de quibus, ut Apostolus ait: Deus
lucem splendescere jussit (II Cor. IV). Cujus eorum conditionis
experimentum capere licet ex eis qui ceciderunt. Nam sicut homo mortuus
redeundo in terram palam facit quia de terra sumptus fuit (Gen. III),
sic isti qui deserto perenni fonte luminis exstincti sunt obscuritate
sua palam faciunt quia, de tenebris cum essent, non natura, sed gratia
splendidi facti sunt. Quod bene idem Apostolus perspiciens, non ait:
Deus qui dixit in tenebris, sed qui dixit de tenebris lucem
splendescere, illuxit in faciem cordis nostri ad illuminationem
claritatis in faciem Jesu Christi. Etenim utriusque propositiunculae non
parva distantia est. Nam splendet in tenebris lux vera Deus, cum
sedentibus in tenebris nobis illuminare dignatur. Splendescimus de
tenebris nos, cum ab infidelitate exeuntes in faciem ejus per fidem
aspicimus. Itaque cum angelos, quamvis subtilia corpora, tamen ex
ipsorum origine habere constet, ex eo quoque liquet quia et locales
sunt, et, cum volunt, hominibus apparent. Quod si idcirco non permanent,
sed ad horam sumptum de aere corpus habere putantur, quia non semper
apparent, et cum apparuerint, repente disparent, nos econtra dicimus
Dominum nostrum post resurrectionem tale corpus suum, utique terrenum,
sic exhibuisse ut, cum vellet, repente hominibus appareret, et, cum
vellet, protinus evanesceret. Habent ergo angeli corpus, ex illo utique
aere et humore super quem cum ferretur Spiritus Domini, dixit: Fiat lux.
Quare, inquis, non de coelo fecit Deus angelos, ut essent natura
coelestes? Videlicet, quia non idcirco fecerat Deus coelum, ut inde eos
crearet, sed ut creatos sola in coelum gratia sublevaret. Sed de hoc
latius postmodum dicemus.
|
|