CAPUT XXVIII. Quod Salomon utroque genu flexo orans:

“Domine Deus meus non est similis tui,”

typus fuerit Jesu Christi, qui in dedicationem templi sui, in illa qua dedicatus est passione corporis sui pro omnibus oravit.

“Stetit autem Salomon ante altare Domini, in conspectu Ecclesiae Israel, et expandit manus in coelum, et ait: Domine Deus Israel, non est similis tui Deus,”

etc. Utrumque genu, ut infra scriptum est, in terram fixerat, et manus expanderat in coelum. Nimirum, et verus Salomon rex Christus in dedicatione templi sui, in illa per quam dedicatus est passione sua, passione corporis sui, stetit ante altare Domini, ante oculos Patris, ante aram crucis, et oravit. Imo et valide exclamavit, quemadmodum Apostolus dicit:

“Qui in diebus carnis suae preces, supplicationesque ad eum, qui posset salvum eum facere cum clamore valido, et lacrymis offerens exauditus est pro sua reverentia (Hebr. V).”

Et quidem cum jam in cruce penderet, clamasse illum clamore valido non dubium, qui tamen clamor cordis soli Deo audibilis esset, sed paulo ante verbis aperuerat quid clamare deberet, propter quod in cruce idem Pontifex, idemque hostia salutaris ascenderet. Nam

“sublevatis oculis in coelum, dixit: Pater sancte, venit hora, clarifica Filium tuum, ut Filius tuus clarificet te (Joan. XVII),”

etc. Et hic quidem cum esset rex, utrumque tamen genu in terram fixerat; quod apud Judaeos rarissimum est, nam antiqua rigentes superbia, genua curvare dedignantur, noster autem rex, et Dominus omnium positis genibus, imo

“procidens in faciem factusque in agonia prolixius oravit, et factus est sudor ejus sicut guttae sanguinis decurrentis in terram (Luc. XXII).”

Illud de oratione hac Salomonis hujus praeterire non patimur, quod inter caetera sic loquitur:

“Insuper et alienigena, qui non est de populo tuo Israel, cum venerit de terra longinqua, propter nomen tuum, audietur enim nomen tuum magnum, et manus tua fortis, et brachium tuum extentum ubique. Cum venerit ergo et oraverit in loco hoc, tu exaudies in coelo, in firmamento habitaculi tui, et facies omnia pro quibus invocaverit te alienigena.”

Nimirum secundum sensum intimum, haec verba Domini nostri sunt, in praedicta oratione sua dicentis:

“Pater sancte, serva eos in nomine tuo quos dedisti mihi. Non pro his autem rogo tantum, sed et pro his, qui credituri sunt propter verbum eorum in me (Joan. XI).”

Noverat quippe, quod propter passionem ipsius audiendum esset nomen Patris magnum, et manus ejus fortis, et brachium extentum ubique, quodque hoc audito, nos alienigenae, qui non eramus de populo Israel, venturi essemus ad eum de terra longinqua, et adoraturi ad illum, templum sanctum, in confessione nominis ejus. Quippe, qui per ora prophetarum, tantis illud praeconiis praedixerat, quanta colligere vel explicare nulla lingua, nulla copiosa oratoris valet facundia. Orationem ejus de longinquo audierat Propheta in spiritu cum diceret:

“Exaudiat te Dominus in die tribulationis, protegat te nomen Dei Jacob. Mittat tibi auxilium de sancto, et de Sion tueatur te. Memor sit omnis sacrificii tui, et holocaustum tuum pingue fiat (Psal. XIX).”

Idemque in persona ejus, circa intentionis ejusdem cardinem suspensus:

“Domine Deus salutis meae, inquit, in die clamavi et nocte coram te. Intret in conspectu tuo oratio mea, inclina aurem tuam ad precem meam (Psal. LXXXVII),”

etc.