|
|
“Et cum hoc dixisset, insufflavit et dixit: Accipite Spiritum sanctum;”
|
|
et continuo:
|
“Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis, et quorum retinueritis,
retenta sunt.”
|
|
Manifeste hic illa de pace agitur quae est remissio peccatorum, quod
primum et maximum est Spiritus sancti donum. Propter quod
|
“cum dixisset. Accipite Spiritum sanctum,”
|
|
quasi quaererent, in quo accipiemus illum, statimque subjungens:
|
“Quorum, inquit, remiseritis peccata, remittuntur eis,”
|
|
etc. Ergo pax ista, ut jam dictum est, peccatorum remissio est, et ista
remissio sancti Spiritus acceptio est. Proinde suscipiant montes pacem
sub isto rege (Psal. LXXVIII), isto filio regis, cui resurgenti a
mortuis Deus judicium suum et justitiam suam dedit, semel dicente:
suscipiant identidem pacem populo, subauditur evangelizandam, iterum
dicente illo:
non enim iste Filius Regis judicare habet solummodo populum suum cum
justitia, sed etiam pauperes suos in judicio. Idcirco semel et iterum
dixit:
quia et per semetipsum prioris populi sui Ecclesiam, scilicet
patriarchas, prophetas et electos omnes a primo Abel usque ad latronem
in cruce pendentem, pacificavit et Deo reconciliavit; pauperes autem
suos, id est, nos gentiles, nos advenas et hospites testamentorum
(Ephes. II), qui eramus sine Deo in hoc mundo, per apostolos in quibus,
ut praedictum est, posuit ipse verbum reconciliationis (II Cor. V), ad
eamdem pacem invitavit dicens eis:
|
“Sicut misit me Pater et ego mitto vos,”
|
|
ita judicando humiliavit calumniatorem (Psal. LXXI), quia
|
“nunc judicium est mundi, nunc princeps mundi hujus ejicietur foras
(Joan. XII),”
|
|
et veniens evangelizavit pacem pauperibus populi sui, qui erant prope,
scilicet apostolis et caeteris qui fuerant ex circumcisione, et pacem
nobis filiis eorumdem pauperum qui eramus longe (Ephes. II). Quomodo
autem dicturus:
|
“Accipite Spiritum sanctum”
|
|
insufflavit prius?
Etenim flatus quem mortalis adhuc et passibilis homo trahebat et
rejiciebat ore suo Dominus noster, non Spiritus sanctus sed communis
erat aer, quo jam immortalis non indigebat ut spiraret, nec nos
indigebimus in illo post resurrectionem saeculo, ubi corruptibilis vita
non est. Proinde quanquam potestate spirare corporaliter, sicut et
manducare vel bibere, cum non egeret, potuit. Non tamen arbitramur quod
undecim apostolos et omnes qui cum ipsis congregati fuerant, obambulando
singulatim cuique insufflaverit, aut quod stans in medio eorum, uno
anhelitu tam grandem flatum emiserit, ut cunctos afflaret simul
corporaliter, et hujusmodi flatu attactis dixerit.
|
“Accipite Spiritum sanctum,”
|
|
etc. Ergo sic potius insufflavit, non quomodo homo, sed quomodo Deus qui
antequam homo fieret, insufflasse legitur. Formavit enim.
|
“Deus hominem de limo terrae, et inspiravit (Gen. II);”
|
|
sive (ut in LXX habetur)
|
“insufflavit in faciem ejus spiraculum vitae.”
|
|
Qui ergo tunc insufflavit, ut fieret homo in animam viventem, nunc idem
insufflavit, ut anima viventis hominis Spiritum sanctum acciperet, et ad
intelligendum in Scripturas sensum apertum haberet. Siquidem Lucas hoc
ipsum narrat quia
|
“tunc aperuit illis sensum ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV).”
|
|
Per hunc Spiritum sanctum quomodo vel quid agendo peccata remittere
valeant, ut nunc ait:
|
“quorum remiseritis peccata, remittuntur eis.”
|
|
In Matthaeo manifestius ostenditur his verbis:
|
“Data est mihi omnis potestas in coelo et in terra. Euntes ergo, docete
omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus
sancti (Matth. XXVIII),”
|
|
Ita plane, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis, et quorum
retinueritis, retenta sunt. Nam hoc est quod apud Marcum dicit:
|
“Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit, qui vero non
crediderit, condemnabitur (Marc. XVI).”
|
|
De hac potestate et illud pendet, quod alibi dicitur:
|
“Quaecunque alligaveritis super terram, ligata erunt et in coelis, et
quaecunque solveritis super terram, soluta erunt et in coelo (Matth.
XVIII).”
|
|
Quam tamen potestatem non ante passionem suam dedit, sed tantum
promisit, sicut Petro manifestius de futuro loquens:
|
“Et tibi, inquit, dabo claves regni coelorum (Matth. XVI)”
|
|
, etc. Illic de ligando vel absolvendo potestatem promisit: Hic autem,
id est, post resurrectionem suam, de eo quod prius vel melius est, id
est, de baptizandis omnibus in remissionem peccatorum regulam tradit. Ex
tunc una sancta Catholica Ecclesia per totum orbem, baptizando in nomine
Patris et Filii et Spiritus sancti peccata remittit. Et non vana fides
est, quia non minus peccata remittuntur eis, quos baptismo abluens nunc
per ministros suos incorporat sibi, quam remissa sunt eis (II. Cor.
XII), qui jam in Ecclesia, sive viventes sive defuncti erant, qua
Christus hora sanguinem et aquam de suo corpore fundens, omnium in se
credentium peccata lavit.
|
“Sicut enim, inquit, misit me Pater, et ego mitto vos”
|
|
, id est, quam ego de remittendis peccatis potestatem a Patre secundum
hominem accepi, eamdem per omnia do vobis.
|
“Data namque est mihi omnis potestas in coelo et in terra, et vos
quaecunque peccata remiseritis, remissa sunt in coelo et in terra.”
|
|
Hoc primum et magis necessarium est Spiritus sancti datum; scilicet in
remissionem peccatorum. Nam aliud datum est, quo die Pentecostes idem
Spiritus sanctus est in diversarum ornamenta gratiarum; hoc omnibus
aequaliter datur, ut baptizati a peccatis omnes justificemur; illud
dispari gratia distributum est, operante in singulis eodem Spiritu et
dividente prout vult (Ephes. V). Sicut enim non solum a Patre, sed etiam
a Filio Spiritus sanctus procedit, sic non semel, sed bis pro diversis
effectibus dari illum oportuit. A filio namque in remissionem peccatorum
procedit, sicut evangelista manifeste hoc verbo expressit, dicendo:
|
“insufflavit et dixit eis: Accipite Spiritum sanctum.”
|
|
Nam insufflavit, id est, de seipso procedente dedit. A Patre autem quod
procedat, astruere opus non est, unde nec Graecorum aliquis dubitare
solet, licet de Filio non illum procedere quidam illorum dixerint. Et,
antequam Filius in hunc mundum venisset, diversarum distributione
animarum antiquis sanctus datus est, sed nondum ulli in remissionem
peccatorum, quod nunquam fieret, nisi prius idem pontifex noster
sacrificium se pro nobis obtulisset. Sed de hoc jam alio loco, ubi de
baptismo tractari oportuit, uberius dictum est.
|
|