CAPUT 29

Praeterquam et pulcherrimam corporis fabricam possidet, et utroque scilicet corpore et anima, vitae aeternae beatitudine perfrui potest. Et is cum angelus simplam habeat, homo duplam perennis gloriae stolam habiturus est. Igitur hoc unum nostrae saluti erat necessarium ut Deus, qui dilexit mundum, non legatum mitteret, sed Filium suum daret unigenitum, qui divina potentia faceret quod neque legatus neque angelus facere posset, id est, humanam subtilitate divinitatis suae penetraret animam, totamque sibimet in unam eamdemque personam conjungeret, vel uniret hominis naturam, quam et pro debito Adae dignum pretium, utpote quovis angelo longe et incomparabiliter pretiosior, aeterno Patri offerret, videlicet

“electus ex millibus,”

eo quod

“caput ejus aurum optimum (Cant. V)”

sit, id est, Pater ejus solus et verus Deus sit, et ipse ejusdem Patris unigenitus et consubstantialis Filius, ac proinde verus Deus sit. Nonne ergo hoc decebat illum? Nonne hoc opus vere divinum et sufficiens verae Divinitatis argumentum? Nonne hoc opus non minus clementiae quam potentiae capiti ejus aureo gloriosum est insigne, quia voluit et solus potuit nostram assumere naturam, voluit et solus potuit totum genus nostrum in statera crucis gravissime praeponderando comparare? Vere ergo, ut Apostolus ait,

“decebat eum, per quem omnia et propter quem omnia, qui multos filios in gloriam adduxerat, auctorem salutis eorum per passionem eorum consummari (Hebr. II).”

Nunc ad Evangelicae lectionem seriem redeamus.