CAPUT XI. Caput illud esse Antichristum cui draco dederit vires suas, et potestatem magnam.

Verba non sufficiunt ad rem consequendam, maxime ubi audimus quia dedit illi draco virtutem suam, et potestatem magnam. Quid enim hoc sibi vult? Quo tendit etiam in isto diabolus? Num per hoc Altissimo similem se fore arbitratur?

“Altissimus namque Antiquus dierum, ubi, sicut apud Danielem legimus, thronis positis sedit, et ecce in nubilus coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad ipsum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem et honorem et regnum (Dan. VII).”

Num perversus imitator dando illi bestiae sive homini peccati virtutem suam et potestatem magnam, dicit adhuc

“similis ero Altissimo (Isa. XIV),”

id est sicut fecit Deus, quod suum erat in Christo, faciam et ego, quod meum est in Antichristo. Ecce quis animadvertens non admiretur qualem usque in finem sive consummationem de genere humano processerit, hinc bonum propositum Dei, inde malum oppositum adversantis diaboli. De una cademque massa unus exsurrexit, qui Deus et homo est, et alius, qui diabolus et homo erit, venturus est. In isto bonitas praedicatur Dei, in illo perversitas agnoscitur diaboli. Isto namque nihil melius, illo nihil deterius. Iste enim Deus super omnia benedictus, ille diabolus infra omnia maledictus. In isto sibi Deus complacuit, et in aeternum complacebit; in illo sibi diabolus complacens, postquam elevatus fuerit in sublime, stultus apparebit. Iste de coelo descendit et de humilibus ascendit sicut virgultum, et sicut radix de terra sitienti. Ille de coelo cecidit, et de cunctis superbiae filiis ascendet tanquam bestia de mari.