|
Anno primo delati imperii Vespasiano, qui erat a passione Domini nostri
Jesu Christi quadragesimus primus, Titus paterni exsecutor electus
triumphi cum electa manu Hierosolymam dirigitur, post tres annos
susceptae expeditionis; nam hic erat annus quartus. Pater quippe
Vespasianus, ut victis post commemorat filius Titus, cum potuisset
improvisus in imparatos se infundere, Galilaeam circuibat, longinqua
exurebat, ut vos, inquit, deponeretis insolentiam, veniam postularetis.
Virtutem ostendit, et cum universos terreret, Aegyptum petiit, ut
inducias resipiscendi daret. Insolentiores vos nostra fecit absentia,
quia nos occupatos putastis, etc. Quarto itaque expeditionis, primo, ut
jam dictum est, imperii Vespasiani anno, repletis intra paucos dies
ordinibus militarium numerorum, de quibus lecta manus missa fuerat in
Italiam, ventum est ad urbem, quae ferebatur latronum armis premi, et
factionum stipamine circumveniri, quippe cui tertius tyrannus Eleazarus
accesserat, occupatis templi interioribus, et circuitu omni, supra fores
quoque in vestibuli ipsius fronte armis constitutis. Simon vero, quem
sibi tyrannum populus introduxerat, superiora urbis tenebat, inferiora
quoque populo ipsius replebantur. Inter tres medius erat Joannes,
inferior Eleazaro, superior Simone, instructior tamen caeteris subsidiis
machinarum, et omni genere telorum bellum aequabat. Instabat autem
paschalis celebritas, et quemadmodum Moyses tanto tempore ante
cecinerat, foris vastabat eos gladius, et intus pavor (Deut. XXXII), et
ubi primum forense praelium commissum est, et paulisper quievit,
internum successit. Namque paschalis, ut jam dictum est, interventu
celebritatis, subornatis plerisque, Joannes quasi observationis gratia
templum adiret, quippe cum ipsi factionum viri nunc se cohortati
fuissent invicem, ut in unum conspirantibus studiis patriam defensarent,
ne eorum discordia incruentam Romanis victoriam daret, ita tanquam
sociis data ingrediendi copia dolum patravit. Ingressi enim specie
civili, sed interius armati, rejectis exuviis, gladios attollunt,
loricato pectore, et praeliari accincti munimine. His malorum habitis
initiis, totus exactus est annus miserabilis, palamque fuit miseris,
tunc Barabbam seditionis auctorem vivere, Jesum autem pacis principem
sibi mortuum esse (Matth. XXVII; Luc. XXIII; Joan. XVIII). Hostis extra
murum pacem offerebat, seditionis auctores intra murum praeliabantur.
Cogebat fames egredi, quibus beneficium erat ferro perire, jejunii
comparatione. Furebat intus Simon, furebat Joannes, insidiabantur
singulis per ministros suos. Si quis fugere tentaret, tractus per humum
discerpebatur. Eorum quoque qui abierant proximi trucidabantur, aut
cruci affixa plerorumque cadavera, suis qui elapsi fuerant,
ostentabantur. Eo usque fames grassata est, ut mulier quaedam, Maria
nomine, de locupletissimis regionibus Pereae, infantulum quem genuerat,
gladio occisum, atque igni appositum, pietatis genitalis usu oblitterato
comederet. Quid multa? Revertentis anni mense quinto, decima mensis,
templum cujus jamdudum nuda facies remanserat, exustum est, quo die
quondam Babyloniis ingruentibus fuerat incensum. Verum ante hoc muris
dirutis patuerat excessus clausis ad Romanos confugiendi, tanta inedia
confectis, ut appositis cibis, plerique cum quid absorbuissent mollioris
alimoniae, interclusis jam faucium meatibus strangularentur. Quis igitur
non videat historiam tam atrocis tragoediae, cum numero convenire dierum
hujus propheticae dormitionis in sinistro latere? Nempe et si paulo
plures videantur miserae obsidionis, quam trecenti nonaginta dies, usque
ad id, quo clausis ad Romanos confugiendi facultas facta est, quod tamen
probare difficile est, attamen ad laborem prophetae pro tota parte anni
secundi, quantulacunque fuerit, sufficiunt viginti quinque dies. Nunc ad
ipsa prophetiae verba revertamur.
|
|