|
Attamen si misericordiae opera diligentius contemplemur, nihilominus est
admirabile nomen ejus, ut omnipotentem agnoscamus, et laude ejus os
nostrum repleatur. Nulla quippe vis, nullus dolus voluntati ejus
resistere, et resistendo voluntatem ejus vincere potest aut potuit, sive
poterit, quin de genere humano tantos habeat electos, quantos habere
ante omnia saecula proposuit, et ipsos quos elegit, quorum nomina in
libro suo scripsit ante constitutionem mundi. Multa ad resistendum huic
proposito ejus occurrerunt, ex quo in paradiso natura nostra in uno, vel
per unum peccavit. Qui, ut ait Pater Augustinus, sic factus est rectus,
ut manere in ea rectitudine posset non sine divino adjutorio, et suo
fieri perversus arbitrio. Utrum libet horum elegisset, Dei voluntas
fieret, aut etiam ab illo, aut certe de illo. Proinde quia suam maluit
facere quam Dei, de illo facta est voluntas Dei, quia ex eadem massa
perditionis, quae de illius stirpe profluxit, facit aliud vas in
honorem, aliud in contumeliam: In honorem, per misericordiam, in
contumeliam per judicium, ut nemo glorietur in homine, ac per hoc nec in
se. Multa, inquam, ad obsistendum proposito Dei occurrerunt, sed non
praevaluerunt, quia nec uno saltem minimo electorum numerum diminuerunt.
Et quidem magnum fuisset opus omnipotentiae, facere tot vasa honoris de
massa incorrupta, qualis ante praevaricationem Adam fuerat, sed maximum
est de massa corrupta, de massa damnata et peccatrice, de qua merito
sola fierent vasa contumeliae, vasa irae, tot facere quot voluit, vel
proposuit vasa gloriae, vasa misericordiae. Omnipotens ergo
misericordiae manus non minus mirabilis, quam illa manus altera manus
judicii. Imo et amplius ista mirabilis et venerabilis, quia in habitu
infirmitatis tam fortiter fecit, ut dignaretur ipsa misericordia corpus
humanum assumere, universae miseriae atque damnatae conditionis injurias
experiri, sputis ac flagellis, contumeliis ac doloribus affici, patibulo
crucis affigi. Utrobique omnipotentem praedicantes, dicimus cum beato
Job: Ipse enim solus est, et nemo avertere potest cogitationes ejus, et
anima ejus quodcunque voluit hoc fecit (Job XXIII). Cujus videlicet
voluntati, ait beatus papa Gregorius , nec illa obsistunt, quae contra
voluntatem illius fieri videntur, quia ad hoc nonnunquam permittit
fieri, etiam quod non praecipit, ut per hoc illud certius impleatur quod
jubet. Apostatae quippe angeli perversa voluntas est, sed tamen a Deo
mirabiliter ordinatur, ut ipse quoque ejus insidiae utilitati bonorum
serviant, quos purgant, dum tentant. Sic itaque ejus anima quodcunque
voluit hoc fecit, ut inde quoque voluntatem suam impleat, unde voluntati
illius repugnare videbatur.
|
|