CAPUT XXX. Quid mystice significet quod Thamar arrhabonem accepit, donec mitteretur haedus?

Annuntiatum est hoc Thamar, id est, amaritudini, sumptoque habitu meretricio, sedit in bivio. Audita est enim vox illius opilionis gregis Dominici, clamantis et dicentis: Poenitentiam agite, et facite fructus dignos poenitentiae (Matth. III). Ex tunc omnis qui de peccatis suis timuit, amaricatus est, et sic publica confessione se ostendit quaeque anima peccatricem, quemadmodum talis habitus asserebat Thamar esse meretricem, sumpserat enim theristrum, id est aestivum ac subtile palliolum, sedens in bivio, per quod intelligitur legis et gratiae confinium. Vidit Judas noster, id est miseratus est, adamavit, id est satisfactionem ejus suscepit. Quomodo enim concubitu ejus frui voluit, nisi quia communicare dignatus est poenitentiam amaritudini? Usque adeo facere hoc ille non dedignatus est, ut inter poenitentes ipse a servo suo baptismum poenitentiae susciperet. Sed quaenam conventio fuit, vel qua pro mercede inter utrumque convenit? Mittam, inquit, tibi haedum de gregibus. Quid porro est huic Thamar haedum pro mercede dari, nisi Christum pro poenitentibus sacrificari? Nam ille quidem, secundum suam innocentiam, agnus est Dei, secundum peccata aliorum quae in se expianda susceperat, haedus fuit. Quid tibi, inquit, vis pro arrhabone dari? Respondit: Annulum tuum, armillam, et baculum quem in manu tenes. Annulus fidem, armilla dilectionis operationem, baculus spei significat fortitudinem. Ista recte Thamar pro arrhabone postulat, donec accipiat haedum. Fide namque, spe et charitate poenitens anima subarrhatur, donec sacrificatum pro peccatis suis facie ad faciem videat Christum. Accusata quoque his tribus defenditur testimoniis quod nequaquam vagam sequendo turpitudinem fornicata sit, sed de Juda conceperit, quia videlicet in die judicii fide, spe et charitate vocata, justificata, et magnificata defensabitur, quod non alio quam de Christi Spiritu conceperit, dicens juxta prophetam: A timore tuo Domine, concepimus et peperimus spiritum, salutes non fecimus super terram (Isai. XXVI).