|
Neque enim frustra gentes vel populus hic significari placuit per aquas.
Fluunt namque gentes per carnis generationem, et defluunt ab ortu suo
usque ad mortis occasum, et nunquam ad certum locum in quo
consolidentur, et stent, perveniunt, id est ad Deum. Magna meretrix, non
tamen vera magnitudine, sed sua aestimatione. Causam reddit, cur eam
meretricem dixerit, dum continuo subjungit:
|
“Cum qua fornicati sunt reges terrae.”
|
|
Vera namque et magna fornicatio est, creaturae rationalis, id est
hominis, elongare se a Deo, et adhaerere mundanae cupiditati; hinc enim
Psalmista cum dixisset:
|
“Quia ecce qui elongant se a te, peribunt,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Perdidisti omnes qui fornicantur abs te (Psal. LXXII).”
|
|
Hoc maxime reges terrae fecerunt, quorum cupiditati ad regnandum nulla
suffecerunt spatia terrarum, quinimo et pro dilatandis terminis suis
caedes hominum innumerabiles perpetraverunt. Taliter fornicantes in eam
quoque amentiam devenerunt, ut perdita rationis dignitate, homines
daemonia per varias simulacrorum species colerent et ad colendum ea
subditos sibi populos compellerent. Bene ergo cum dixisset,
|
“cum qua fornicati sunt reges terrae,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Et inebriati sunt, qui habitant terram, de vino prostitutionis ejus.”
|
|
Fornicando namque cum mundi hujus cupiditate inebriati sunt, id est,
sicut hi qui inebriantur vino, virtutem discretionis perdunt, et cuncta
absque ratione dicunt et faciunt, ita illi per cupiditatem penitus ad
terram incurvati, respicere non potuerunt veram Divinitatem habentem in
coelis, et virtutem Divinitatis somniaverunt esse in idolis suis.
|
“Veni, inquit, et damnationem meretricis hujus ostendam tibi.”
|
|
Cum dicit:
intelligere debemus electam animam quasi intus vocari, ut non evagetur
et ipsa foras, post concupiscentiam carnis et concupiscentiam oculorum
(I Joan. II), sed colligat se intus ad secretum contemplationis, ubi
possit ea quae sunt, et quae post futura sunt, pensare diligenter penes
se cum judicio rationis. Nam hoc est quod sequitur:
|
“Et abstulit me in desertum in spiritu.”
|
|
Desertum namque propter suimet solitudinem significat hoc loco
solitariae mentis remotionem, cum sese removet a tumultibus curarum,
propter indagandam Dei veritatem. Unde bene cum dixisset,
|
“et abstulit me in desertum,”
|
|
addidit
quia profecto quisquis ejusmodi quaerit solitudinem, non carne sed
spiritu ducitur. Sequitur:
|
“Et vidi mulierem sedentem super bestiam coccineam plenam nominibus
blasphemiae, habentem capita septem, et cornua decem.”
|
|
Paulo ante is qui loquebatur meretricem super aquas multas sedere dixit,
hic autem eamdem super bestiam coccineam sedere dicit. Ergo ipsa
multitudo aquarum, id est populorum sive gentium, bestia est. Vere ita
est, quia, quae sedet super talium multitudinem aquarum mulier meretrix,
id est, cupiditas agitat illam ut bestialiter vivat. Haec bestia
coccinea dicitur, qui color igneus est, quia videlicet cui cupiditas
imperat, omnis multitudo ad caedem et ad libidinem ardens est. Septem
hujus capita, decemque cornua quae sint vel fuerint, superius jam dictum
est, ubi draco stetit ante mulierem, quae erat paritura (Apoc. VII), et
ubi visa est de mari ascendens haec eadem bestia. Sed et de nominibus
blasphemiae, quibus plena esse dicitur, illic jam dictum est. Breviter
tamen capitum eorumdem, cornuum atque nominum blasphemiae notitia
renovanda est. Sunt siquidem septem capita septem mundi regna, quae et
tempore promissionis quo patri nostro Abrahae semen benedictionis
Christus repromissus est (Gen. XXII), fidem seminis ejusdem
impugnaverunt, eamque exstinguere contenderunt, impugnando fidelem
populum, scilicet regnum Aegyptiorum, regnum Israelitarum carnalium,
regnum Babyloniorum, regnum Persarum atque Medorum, regnum Macedonum,
regnum Romanorum, et regnum Antichristi, quod erit ultimum. Haec septem
mundi regna septem capita bestiae sunt (Daniel. VIII). Porro decem
cornua septem capitum, decem reges intelliguntur eorumdem septem
regnorum. Nam unum ex illis regnis, scilicet Macedonum, quod vivente
Alexandro Magno, non habebat nisi cornu unum, id est regem unum eumdem
Alexandrum, mortuo illo in quatuor ventos coeli divisum est, et coepit
unum regnum reges habere quatuor, atque hoc modo fiunt cornua decem, id
est reges decem. Nomina vero blasphemiae, nomina usurpatae divinitatis
fuerunt, quia videlicet regibus suis adulando regna mundi sive gentes,
deos illos haberi voluerunt, maximeque defunctos in coelum falsis
laudibus extulerunt.
|
“Super hujusmodi bestiam vidi, inquit, mulierem sedentem,”
|
|
id est cupiditatem, omniumque vitiorum corruptelam regnantem.
|
|