|
|
“Qui ponis nubem ascensum tuum.”
|
|
Quid vero est quod ubi idem Propheta dixit: Qui tegis aquis superiora
ejus, et protinus adjunxit: Qui ponis nubem ascensum tuum, qui ambulas
super pennas ventorum, qui facis angelos tuos spiritus, et ministros
tuos ignem urentem (Psal. CIII). Etenim mystice quidem prophetia est, de
hoc ipso qui coelum extendit magnificentissimo Deo, Dei Verbo, quia homo
factus est et mortuus, post resurrectionem suam in coelum ascendit. Tunc
enim posuit nubem ascensum suum, et ambulavit super pennas ventorum:
videntibus quippe apostolis suis, elevatus est, et nubes suscepit eum ab
oculis eorum (Act. I). Verum hic nos litterae sensum quaerimus, ut
certum historiae fundamentum teneamus. Quid ergo est, Qui ponis nubem
ascensum tuum, etc., nisi quia diversos sub eodem firmamento coeli
hujus, id est aeris, motus huic habitationi necessarios beneficio 11
conditoris fieri, commendari debuit. Tunc enim ponit nubem ascensum
suum, et iterum ambulat super pennas ventorum, quando ad temperandum
coeli fervorem aquare de mari, sive fluminibus stagnisque et paludibus
exhalatae glomerantur, actaeque flabris ventorum iterum in terram per
concretas pluviae guttas deferuntur. Hoc modo et plane ponit nubem
ascensum suum, et ambulat super pennas ventorum, non quidem vagando in
circumscripta ejus substantia, sed competens auxilium conferendo, quando
vult et prout vult, ad regendum ea quae condidit, providentiae ejus
semper indigentia. Hoc, inquam, modo facit angelos suos spiritus, et
ministros suos ignem urentem. Etsi recte juxta praesentis loci causam
accipias, magnificentius dici non potest. Spiritus namque procellarum
hic intelligendi sunt, qui tam certis effectibus faciunt verbum ejus, et
non magis aberrant a voluntate vel arbitrio ejus, quam rationales
spiritus, quos angelos, id est nuntios, dicimus. Proinde qui facit,
inquit, angelos suos spiritus, et ministros suos ignem urentem, id est,
qui spiritibus tempestatum, sive procellarum, pro angelis vel nuntiis
suis, et igne urente pro ministris suis utitur. Quod etsi alium sensum
habere videtur, scilicet quod rationales angeli, secundum propriam vitam
spiritus, et secundum corpora sua ignis urens fieri dicantur, ut
quibusdam dubie visum est, illud tamen verum et certum est, quia haec
quae dicta sunt, sic Domino mundi ministrant, ut consuetudine nuntiandi,
tempora nobis nota fecerint, et perseverantia ministrandi illi nunc
usque creaturam ejus enutriant. Et notandum quod non in praeterito
dixit, qui posuisti nubem ascensum tuum, qui ambulasti super pennas
ventorum, qui fecisti angelos tuos spiritus, sicut postmodum ait, qui
fundasti terram super stabilitatem suam, et terminum posuisti aquis quem
non transgredientur, et fecit lunam et tempora, et posuisti tenebras, et
facta est nox. Sed praesenti tempore dixit: Qui ponis nubem ascensum
tuum, qui ambulas super pennas ventorum, qui facis angelos tuos
spiritus. Non enim de creaturae alicujus constitutione hic agitur, sed
de accidente motu creaturae, scilicet coeli hujus, quia videlicet
spiritus isti, id est venti, non per se ipsi creaturae, sed quasi quidam
anhelitus sufflantis naturae vel creaturae motus sunt. Quae cum semper
moveatur eodem nutu Creatoris, quo et firmamentum superius semper
volvitur, et inferius aquae fluviales semper labuntur, non tamen semper
aequaliter, vel constante motu, sed nunc animosius, nunc tranquillius
agitur. Solum firmamentum eadem semper et invariabili celeritate
volvitur, sicut contra, terra semper immobilis tenetur, nisi quod
singulis annis secundum superiorem speciem permutatur. Media autem,
scilicet aqua, et qui terrae est proximus aer, nunc quidem segnius, nunc
vero rapidius feruntur: agente Deo cujus aspectus nullam in republica
sua naturam otiari patitur. Sunt autem omnes hujusmodi spiritus
duodecim, quatuor principales, et octo laterales, bini singulis
principibus, dextra laevaque adhaerentes, certis regionibus et nominibus
suis ex longa consuetudine sui ministerii multis, et maxime pelagi
cursoribus, jam cogniti. Suntque in amplissima mundi hujus domo, quasi
magni patrisfamilias scopae grandes, cunctas aeris corruptiones, suo
quique tempore certatim everrentes.
|
|