CAPUT 15

“Et videbunt de populis, et tribubus, lignis, et gentibus corpora eorum tribus diebus et dimidio, et non sinent ea poni in monumentis. Et inhabitantes te terram gaudebunt super illos, et jucundabuntur, et munera mittent invicem, quoniam hi duo prophetae cruciaverunt eos, qui inhabitant super terram.”

Peccatum peccatorum, omnium deterrimum est, impios laetari cum malefecerint, et exsultare in rebus pessimis, et merito talibus multus et inexhaustus repositus est thesaurus irae Dei viventis (Prov. II). Hoc peccatum in illos occisores testium sanctorum gravissime denotat enuntiatio haec, qua nunc dicitur:

“Et videbunt et gaudebunt et jucundabuntur, et munera mittent invicem.”

Quid enim videbunt? Utique magnum scelus suum, scilicet corpora sanctorum quos occiderunt non posita in monumentis, et suae potestatis esse, ut non ponantur in monumentis. Et quamobrem super hoc tantopere gaudebunt, et jucundabuntur, et munera mittent invicem? Quoniam, inquit, hi duo prophetae cruciaverunt eos, et subaudiendum est, quia occidendo illos magno, ut ipsi putant, cruciatu liberaverunt semetipsos. In promptu esset de gestis vel praeliis sanctorum proferre exempla, et demonstrare ubi vel quando truces homicidae prostratis legionibus martyrum gavisi et jucundati fuerint, imo et in medio funerum discumbentes, profusis conviviis, epulati fuerint, tanquam de maximis hostibus ingentes triumphos consecuti. Sed unum de Domino ipsorum qui crucifixus est exemplum sufficit. Cum enim crucifixissent illum, ita gavisi sunt et jucundati, ut moventes capita sua dicerent:

“Vah! qui destruis templum Dei et in triduo illud reaedificas (Matth. XXVII).”

Praeterea, quasi munus sibi miserunt invicem, ducentes illum ad Annam primum, deinde ad Caipham, deinde ad Pilatum, deinde ad Herodem, deinde rursus ad Pilatum. Ita quasi spectaculi munus miserunt invicem, et huic muneri suo gratiam impiam habuerunt. Denique Annas honorem sibi fieri arbitratus est quod ad se duceretur primum, quia erat socer Caiphae (Luc. XXIII). Pilatus autem et Herodes amici facti sunt in ipsa die, nam antea inimici erant ad invicem. Adeo gaudebant et jucundabantur, tanquam immenso liberati cruciatu, quia videlicet sicut nunc dictum est, quoniam hi duo prophetae cruciaverunt eos, qui inhabitant super terram, sic multo vehementius ipse Dominus prophetarum cruciaverat eos, adeo ut gravis esset illis etiam ad videndum. Pro eo quod ipsi erant inhabitantes terram, id est, non minus corde quam corpore terrae sive terrenis cupiditatibus inhaerebant, iste autem coelestia loquebatur et terrenam illorum reprehendebat avaritiam. Verumtamen quod de testibus istis dicitur, et corpora eorum non sinent poni in monumentis, hoc in illum dominum ipsorum, qui crucifixus est illi facere non sunt permissi. Providerat enim illi Spiritus sanctus sacrae ac mysticae legis per praeceptum hujusmodi:

“Quando peccaverit homo quod morte plectendum est, et adjudicatus morti appensus fuerit in patibulo, non permanebit cadaver ejus in ligno, sed in eadem die sepelietur, quia maledictus a Deo est, qui pendet in ligno (Deut. XXI).”

In qua sententia notandum quod maledictum, non poena facit sed culpa, cum sic praemittit, et diligenter determinat,

“quando peccaverit homo quod morte plectendum est,”

demumque subjungit,

“et adjudicatus morti appensus fuerit in patibulo.”

At illi eum qui non habebat culpam arbitratu quidem suo maledictum esse voluerunt propter poenam. Verumtamen sicut jam dictum est auctoritate legis suffragante, non licuit eis prohibere sepulturam, atque ita et in hoc nescientes saluti nostrae deservierunt, ut cujus anima descenderat ad inferos, cunctas per potentiam insitae sibi divinitatis liberatura electorum animas, ejus corpus non prohibita sibi sepultura poneretur in terra, daturum corporibus mortuorum ut de sepulcris suis exsiliant in resurrectione futura. Notandum tandem quod sic tempora circumscribit, ut dicat, tribus diebus et dimidio videbunt corpora eorum, rursumque:

“Et post tres dies et dimidium spiritus vitae a Deo intravit in eos et steterunt super pedes suos.”

Quantum enim temporis supra significaverat, dicendo:

“Et civitatem sanctam calcabunt mensibus quadraginta duobus.”

Itemque:

“Et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta,”

tantumdem significat, dicendo,

“nunc tribus diebus et dimidio.”

Itemque:

“Et post dies tres et dimidium.”

Tempus ergo, et tempora, et dimidium temporis, id est annos tres et semissem, tres dies ac dimidium hic appellat. Cur hoc? Cur dum prophetarent testes isti, tempus prophetiae illorum diebus mille ducentis sexaginta, id est, tribus annis et dimidio praefinitum est, postquam autem prophetaverunt, postquam bestia occidit corpora, post haec non habitura quid faciat, pro tribus annis et dimidio, tres dies et dimidium dicere vel scribere complacitum est? (Joan. XXI.) Nimirum quia sanctis Dei testibus in agone permolesto pro veritate certantibus, dum instat, dum praesens est angustiae tempus, dum quo nolunt, ducuntur sensui fragilissimae carnis longum videtur, postquam autem abierit tempus illud,

“ut jam ultra non sit mors, neque luctus, neque clamor, neque dolor, quae prima abierunt (Apoc. XXI),”

tunc demum positis in aeternitate beata, respicientibus post tergum, breve videbitur fuisse quod pertulerunt, et tunc perpendent quam vere Apostolus dixerit:

“Quia non sunt condignae passiones hujus temporis ad futuram gloriam, quae revelabitur in nobis (Rom. VIII).”

Ait ergo:

“Et post dies tres, et dimidium spiritus vitae a Deo intravit in eos,”

id est post breve tempus, quamvis multum videatur, futurum est, et reduces spiritus in jussu omnipotentis revertantur in artus proprios, et resurgant qui mortui in sepulcris jacuerant, vel etiam insepulti projecti fuerant. Mutata sunt tempore verborum, cum hactenus de futuro fierit enuntiatio, et civitatem sanctam calcabunt, et dabo duobus testibus meis, et prophetabunt, et jacebunt in plateis corpora eorum, et videbunt de populis, et gaudebunt, nunc autem praeterito tempore sic dicitur,

“spiritus vitae a Deo intravit in eos, et steterunt.”

Nimirum hoc indicio mutata esse persona significatur, quia videlicet ab eo quod supra dictum est,

“atrium autem quod est foris templum ejice foras, et ne metiaris, quoniam datum est gentibus, et civitatem sanctam calcabunt;”

haec et caetera usque ad hunc locum, verba sunt ejus personae quae calamum dedit, hic autem persona Joannis rursum loqui incipit eodem tempore verborum, scilicet praeterito, quo loquebatur superius, quod non inusitatum constat esse sermonibus propheticis. Saepius namque dum futura praenuntiant, verbis utuntur praeteriti temporis.

“Et steterunt, inquit, super pedes suos.”

Subauditur in magna constantia. Hoc enim innuit illud quod additum est,

“super pedes suos.”

“Tunc”

etenim, ut Sapientia dicit,

“stabunt justi in magna constantia adversus eos qui se angustiaverunt, et qui abstulerunt labores illorum. Videntes turbabuntur timore horribili (Sap. V).”

De quo timore malorum, simulque de illo statu sanctorum hic protinus subditur:

“Et timor magnus cecidit super eos qui viderunt eos. Et audierunt vocem magnam de coelo dicentem illis: Ascendite huc. Et ascenderunt in coelum in nube, et viderunt illos inimici illorum.”

Hoc nimirum viderunt, imo visuri sunt inimici eorum, quia vocem audient magnam dicentis:

“Ascendite huc,”

dicentis:

“Venite, benedicti Patris mei, percipite regnum (Matth. XXV).”

“Tunc, inquit Apostolus, rapiemur in nubibus obviam Domino in aera, et sic semper cum Domino erimus (I Thess. IV).”

Hoc est quod

“videntes turbabuntur timore horribili, et mirabuntur in subitatione insperatae salutis, gementesque prae angustia spiritus, dicentes intra se, poenitentiam agentes, et prae angustia spiritus gementes: Hi sunt, quos habuimus aliquando in derisum, et in similitudinem improperii. Nos insensati vitam illorum aestimabamus insaniam, et finem illorum sine honore. Quomodo ergo computati sunt inter filios Dei, et inter sanctos sors illorum est (Sap. V).”