|
|
“Pontifex ergo interrogabat Jesum de discipulis suis, et de doctrina
sua.”
|
|
De discipulis suis interrogabat eum, et de doctrina sua, videlicet, qui
essent discipuli sui, et quae esset doctrina sua. Interrogantis autem
haec erat intentio, ut si palam omni consilio firmaret, quod docuerat,
scilicet, se esse Filium Dei, mox ex consulto consequeretur judicatio,
quia blasphemavit, reus est mortis. Nam si [cum] falsi testes constituti
essent, ut Matthaeus ait, et multa dicerent, quae convenientia non
erant,
|
“Princeps sacerdotum ait illi: Adjuro te per Deum vivum, ut dicas nobis,
si tu es Christus Filius Dei (Matth. XXVI).”
|
|
Igitur de doctrina sua interrogabat, id est, de eo quod Filium Dei se
esse docuerat.
|
“Respondit ei Jesus: Ego palam locutus sum mundo, ego semper docui in
synagogis, et in templo, quo omnes Judaei conveniunt, et in occulto
locutus sum nihil. Quid me interrogas? Interroga eos qui audierunt quid
locutus sum ipsis. Ecce hi sciunt quid ego dixerim.”
|
|
Tanquam diceret: Ille de causa necessario requiritur, cujus cum de facto
constet, facti tamen modus nescitur, verbi gratia, necessario requisitus
est Achar ab Josue dicente:
|
“Fili mi, da gloriam Deo, et indica nobis quid feceris (Josue VII);”
|
|
quia videlicet, cum forte deprehensus fuisset, quod communis causa mali
esset, non etiam sors eadem declaravit quid criminis admisisset. Ego
autem, inquit, cujus causa nunc a te nota in doctrina constituitur
|
“palam locutus sum mundo, et in occulto locutus sum nihil,”
|
|
subauditur eorum, de quibus nunc interrogas.
Nempe
|
“si dixero, non credetis mihi; si autem interrogavero, non
respondebitis, neque dimittetis (Luc. XXII).”
|
|
Perinde lege vel more judicii, quia non conceditur cuiquam, ut in
legitimo judicio sibimet sit testis, interroga eos qui audierunt, ecce
hi sciunt quae dixerim ego.
|
|