CAPUT XXII. Verbum Dei tam in Saul quam in David veritatis palmam obtinuisse.

Igitur, quia ex fide in fidem, idcirco firma est promissio ipsi David, et ecce nunc vivit, nec utcunque vivit, verum etiam permanet in abundantiori gratia patriarcha, rex et propheta. Patriarcha, qua promissio specialiter ad hunc post Abraham facta est, ut esset pater beati seminis quod est Christus, qui non crubescit vocari filius David, cum sit ipse Dominus David, filius secundum carnem, Dominus secundum Divinitatem; rex idem, et non quomodocunque, sed secundum electionem Dei, et quod amplius et magnificentius est, secundum cor Dei.

“Quaesivit sibi Dominus, ait Samuel ad Saul, virum juxta cor suum, et praecepit ei Dominus ut esset dux super populum suum, eo quod non servaveris quod praecepit Dominus (I Reg. XIII).”

Cujus rei Paulus quoque in Actibus apostolorum ita meminit:

“Et amoto Saul suscitavit illis David regem, cui et testimonium perhibens dixit: Inveni David filium Jesse, virum secundum cor meum, qui faciet omnes voluntates meas (Act. XIII).”

Iste sermo longe ab electione Saul distinguit electionem David. Nam et illum elegisse dicitur Dominus, dicente Samuele ad omnem populum, cum ille in medio staret altior universo populo ab humero et sursum:

“Certe videtis quem elegit Dominus, quoniam non est similis ei in omni populo (I Reg. X).”

Ergo et illum elegit quidem Dominus, sed non secundum cor suum, imo secundum cor populi vanum et superbum, et secundum furorem suum. Ille namque maxime vel in primis erat, super quod apud Osee taliter Israelem increpat:

“Ubi est rex tuus? maxime nunc salvet te in omnibus urbibus tuis, et judices tui, de quibus dixisti: Da mihi regem et principem? Dabo tibi regem in furore meo et auferam in indignatione mea (Osee XIII)”

Illum quippe in tanto furore suo dedit, ut diceret ad Samuel:

“Non te abjecerunt, sed me, ne regnem super eos (I Reg. XIII),”

etc. Item in tanta indignatione illum abstulit, ut ille daemoniacus fieret, sicut scriptum est:

“Spiritus autem Domini recessit a Saul, et exagitabat eum spiritus nequam a Domino (I Reg. XVI).”

Haec nunc idcirco commemoraverim, ne vel in Saul Verbum Domini a proposito cecidisse, palmamque justitiae videatur amisisse, eligendo illum qui electione dignus non fuerit. Propheta idem David, non qualiscunque sed tam proprius, tam familiaris Verbo Dei, ut ejusdem Verbi persona propria (futurae incarnationis, passionis, resurrectionis et ascensionis suae) mysteria clarius atque sonorius loqueretur per os David, quam per os alicujus ex caeteris; cum suavitate harmoniacae dulcedinis. Nunquid vel ista gratia post lapsum caruit? Non utique, nam

“docebo, inquit, iniquos vias tuas (Psal. L),”

subauditur, eadem qua prius prophetica gratia.