CAPUT IV. Item de eadem sententia, quo pertinuerit, ut in illa sacratissima coena, qua tradebatur, non contentus dixisse:

“Quem ego mittam vobis,”

addidit dicens:

“qui a Patre procedit.”

Itaque illud, quod cum dixisset Dei Filius:

“Paracletum ego mittam vobis a Patre,”

et addidit vel repetivit, dicens:

“qui a Patre procedit;”

et a Filio non procedit, verum etiam amplius magnificandam demonstrat majestatem procedentis, ne putet quis, et dicat haereticus, qui sperat ab homine, et non procedit ab ipsa substantia. Ecce per simile hoc, quod dicimus, nonnihil adjuvatur intelligentia fidei. Apud Marcum evangelistam cum dixisset:

“Quisquis unum ex hujusmodi pueris receperit in nomine meo, me recipit,”

continuo subjunxit:

“Et quicunque me suscipit, non me suscipit, sed eum qui me misit (Marc. IX).”

Humilis enim erat homo inter homines, mortalis inter mortales apparebat, et homo tantum videbatur, et Deus esse non agnoscebatur. Proinde ne diceret aut cogitaret quis: Quid pro magno reputas te suscipi, aut quid magnum est in nomine tuo quemquam recipi, cum et tu homo sis ut isti, quos vis in nomine tuo recipi? Recte et opportune prosecutus est,

“et qui me suscipit, non me suscipit, sed eum qui me misit.”

Similiter quando haec dicebat, quando Paracletum Spiritum sanctum promittebat, nonne et multo magis homo infirmus, et quasi novissimus virorum apparebat illa qua tradebatur vespera, in illa sacratissima coena? nonne, inquam, tunc maxime in infirmitate nostra laborabat, et non erat species ei, neque decor, unde et vidimus eum, inquit propheta, et non erat aspectus (Isa. LIII), et desideravimus eum despectum et novissimum virorum, virum dolorum et scientem infirmitatem, et quasi absconditus vultus ejus, et despectus? Proinde ne majestas Spiritus sancti minor videretur, vel tunc praesentibus vel post futuris, ex eo quod homo ejusmodi dixisset:

“Quem ego mittam vobis,”

recte et necessario addidit,

“a Patre,”

et repetens, qui, inquit, a Patre, id est ab altissima procedit divinitate, unde et credi, vel agnosci debet quid sit altissimus ipse. Per hoc ergo simile, sicut jam dictum est, fides debet, ut firmior sit, adjuvari; praesertim quia non, sicut ubi dixit,

“et qui me recipit,”

quasi quamdam negotiationem supposuit dicens,

“non me recipit, sed eum qui me misit;”

non enim, inquam, sicut illic, ita et hic tali locutione usus est, ut diceret: Quem ego mittam vobis, non ego mittam, sed is qui me misit.