Psalmus 16.

Sexto decimo, cui inscriptum est oratio ipsi David, de eodem negotio agit.

“Exaudi, inquit, Domine, justitiam meam, intende deprecationem meam,”

etc. Intendit enim in hoc psalmo ipsum caput orare Deum Patrem pro se et suis, ne deficiant. Agit etiam de persecutione, et de inimicorum temporali, et perpetua damnatione, nec non de futura cum suis gloriosa et plenaria satietate. Dicit enim Patri moriens in sua obedientia.

“Propter verba labiorum tuorum, ego custodivi vias duras.”

Ac deinceps:

“Inimici mei animam meam circumdederunt, adipem suum concluserunt.”

“Adipem, inquam, suum,”

incrassatum cor suum veritati

“concluserunt.”

“Os eorum locutum est superbiam.”

“Vah qui destruis templum Dei (Matth. XXVII.)”

Et:

“Non habemus, inquit, nisi Caesarem regem (Joan. XIX),”

etc. Et haec quidem de sui persecutione. De inimicorum vero damnatione:

“Exsurge, inquit, Domine, praeveni eum,”

scilicet populum Judaicum, auferendo ab eis locum et gentem.

“Et supplanta eum,”

dando in mortem, qui me detinere cupit in mortem. Sed hoc ne differas in longinquum. Et quid?

“Domine, a paucis de terra divide eos in vita eorum.”

Quod est dicere, adhuc viventes in carne, ut de terra pereant, dividantur a paucis, separantur a justis. Sciendum quippe quod paulo ante tempus destructionis Hierusalem, quidam Judaei ad fidem conversi praemoniti sunt a Spiritu sancto, ut civitate excederent, et in regnum Agrippae tenderent, ne perirent cum impiis. De sua tandem, suorumque satietate gloriosa, sic dicit:

“Ego autem cum justitia apparebo conspectui tuo, satiabor cum apparuerit gloria tua.”

Quod dicit

“satiabor,”

non ideo dicit, quod quantum in se aliquo indigeat, sed membrorum consideratione, quorum satietas tunc tandem perfecta erit in gloria,

“cum tradiderit regnum Deo et Patri (I Cor. XV),”

sicut Apostolus dicit:

“Cum Christus apparuerit vita nostra, tunc et vos apparebitis cum ipso in gloria (Col. III).”