|
|
“Qui habet sponsam sponsus est; amicus autem sponsi, qui stat et audit
eum, gaudio gaudet propter vocem ejus. Hoc ergo gaudium meum impletum
est.”
|
|
Nostis hoc quicunque aut nuptias egistis, aut nuptiis interfuistis,
quanta sponsi et amici ejus distantia sit. Sed cur, o Joannes amice
sponsi, non aperte, sed quasi sub velamine utramque, scilicet divinam et
humanam Christi, naturam commemorasti? Poterat enim sic dici: Qui Deus
et homo est, ille Christus est. Nam illud quod dictum est:
|
“Qui habet sponsam sponsus est,”
|
|
non quidem sic accipimus ac si dictum fuisset: Non ego, qui purus homo
sum (ut quisquis vestrum) Christus sum, quia Deus non sum; sed ille
Christus est, qui et antequam homo esset Deus erat, sed postquam homo
factus est, nihilominus secundum suam naturam Deus est, propter
assumptam vero hominis naturam, Christus est. Quomodo quilibet sponsus,
et antequam sponsam acciperet, vir erat; et postquam accepit illam,
nihilominus natura, vel sexu suo vir est, propter conjunctum vero sibi
sexum femineum sponsus dicitur et est. Nos ergo sic dictum esse hoc
accipimus, et inde Christum esse sponsum cognoscimus, quia non hominem
tantum, sed Deum et hominem esse credimus et confitemur. Nam, nisi prius
illud crederemus, hodie illud Davidicum praeconium:
|
“Et ipse tanquam sponsus procedens de thalamo suo (Psal. XVIII),”
|
|
caeteraque hujusmodi testimonia Scripturarum nequaquam intelligeremus.
At illi necdum credebant, necdum sciebant Christum Deum esse et hominem.
Non sic exspectabant Messiam, ut Deum fore crederent, sed hominem,
quamvis magnum, tamen hominem tantum. Cur ergo, o Joannes lucerna mundi,
non saltem discipulis tuis aperte prius Christum Deum et hominem esse
ostendis, quorum tarditatem ipse melius nosti, sed tanquam perfectis, et
in fide Christi exercitatis mystica et alta proloqueris, quorum
superficiem vix advertere possint? Videlicet quia non jam ante passionem
Christi expedit ista praedicari. Nec enim ratio divinitatis admittit
eumdem Christum agnosci, quis vel quantus sit, et secundum dignitatem
suam honorari vel adorari, priusquam, peracto quod a Patre injunctum est
servitio, sedeat ad dexteram Majestatis in excelsis. Hic ordo
necessarius erat nostrae salutis, ut priusquam sibimet exigeret ea quae
Dei sunt, ageret ipse, vel pateretur ea quae hominis sunt. Unde et cum
duodecim apostolis daret virtutem et potestatem super omnia daemonia, et
ut languores curarent, et mitteret eos ad praedicandum, non seipsum
illis praedicare jubebat, sed hoc tantum, ut poenitentiam homines
agerent, et hoc scirent, quia appropinquaret regnum Dei (Matth. X).
Itaque et Joannes, quia quaestionibus pulsabatur, ei ideo de magnitudine
Christi (quae est divinitas ejus) omnino reticendum non erat. Rursus
vero [quia] sui non erat officii praedicare incarnationem ejusdem Filii
Dei, sed tantum baptizare et dicere:
|
“Poenitentiam agite, appropinquabit enim regnum Dei,”
|
|
sic testimonii sui dicta temperabat, ut et veritatem non taceret, et
tamen vulgo dijudicandam aut conculcandam non exponeret. Ait ergo:
|
“Qui habet sponsam sponsus est.”
|
|
Quod praeter hanc, de qua jam dictum est, latentis intrinsecus mysterii
gloriam, quam, juxta Psalmistam, coeli enarraturi erant, ita ut non
essent loquelae, neque sermones, quorum non audirentur voces eorum,
quorum sonus in omnem terram, et verba in fines orbis terrarum exitura
erant, dicendo:
|
“In sole posuit tabernaculum suum, et ipse tanquam sponsus procedens de
thalamo suo, exsultavit ut gigas ad currendam viam (Psal. XVIII):”
|
|
praeter hanc, inquam, interiorem gloriam, in superficie quoque
utilitatis habet plurimum, quod praesentes quoque aedificare, et a sua
poterat nimium carnali aemulatione compescere. Si quidem nemo illorum
erat, qui exsecrandum esse nesciret adulterium, ubi paranymphus, sponsum
se esse mentitus, creditae sibi sponsae audeat commaculare thalamum.
Verbi gratia: Pater Abraham servum suum fidelem esse arbitratus, per
Deum coeli adjuratum dirigit, ut uxorem accipiat filio suo Isaac, dans
illi quae secum portet de omnibus bonis suis. Ille Rebeccam ad puteum
inventam allocutus, et aquas haurientem contemplatus, quia speciosa
erat, primo armillas tradens, et inaures appendens auribus, animo illius
jam bene praeparato, tandem a parentibus illius obtinet, ut fidei suae
credita, domino suo Isaac transmittatur (Gen. XXIV). Nunquid iste cum
servus sit Isaac, si ipsum Isaac se esse mentiatur, puellae
pulchritudine delectatus, et Domino suo praeripiat ejus amplexus,
impunitus dimittetur? Nemo utique illorum erat, qui nesciret exsecrandum
hoc esse facinus, cujus ob magnitudinem servilibus poenarum modis merito
puniretur. At nunc, quia servilem conditionem fidelitatis honore
supergressurus est, idcirco magnus in domo nuptiarum sponsique domini
sui paranymphus stans, et audiens eum et gaudio gaudens propter vocem
ejus gratulantis super industria vel sedulitate sua, quod condignam sibi
puellam adduxerit: plane huic simile Joannes illud asserit, quod venit
ipse in aqua baptizans, parare Domino plebem perfectam. Cum enim
dixisset:
|
“Qui habet sponsam, sponsus est; amicus autem sponsi, qui stat et audit
eum, gaudio gaudet propter vocem ejus,”
|
|
conclusit sic:
|
“Hoc ergo gaudium meum impletum est.”
|
|
Quod gaudium? Hoc videlicet, quod ejus qui habet sponsum, et inde
sponsus est, amicus sum, et quod ante illum missus sum; et, quod
primitivam discipulorum ejus Ecclesiam, baptismi mei aquas haurientem
allocutus, armillis bonorum operum adornavi et inaures appendi, dicendo:
|
“Appropinquabit regnum Dei,”
|
|
et sic usque ad unigenitum Filium Dei Patris perduxi, dicendo:
cui mox copulabitur matre sua Sara, id est Synagoga, mortua prae in
fidelitate, et implebit faciem orbis semine.
|
“Hoc, inquit, gaudium meum est, et hoc impletum est,”
|
|
ita ut altius quid non ambiam. Quid mihi dicitis: Tu ipse esto sponsus?
Sponsus ille vocetur, et sit cui sponsa debetur. Meum quippe gaudium
impletum est in hoc, quod sum sponsi amicus; in hoc quod sto in
triclinio et audio eum, gaudens propter vocem ejus, propter testimonium
ejus, quod et vos audituri estis, quo me beatificat, dicens:
|
“Inter natos mulierum non surrexit major Joanne Baptista (Matth. XI),”
|
|
etc. Cum ergo haec diceret Joannes eis, qui se supradicta quaestione
pulsaverant, et de illo existimari volebant ipso auctore supra id quod
ex ipso audiebant et videbant, alii quidem nimium faventes, alii vero
malitiose testimonium quod Domino perhibuerat, imitatione vocis ejus
infirmare, vel annullare molientes: cum idcirco illis similitudinem de
sponso et amico objiceret, nonne semetipsos reprehendere discipuli ejus,
qui magistro nimium favebant? nonne intra semetipsos erubescere Judaei
poterant, qui testimonium ejus de Christo, quod imminuere tentaverant,
econtra potius augeri videbant? Proinde verus ac dignus sponsi
paranymphus, integer amicus, digne in aeterno coeli triclinio stat coram
illo, et audit vocem ejus, et gaudio gaudet quod ab illo non auferetur.
Digne per omnia hic omnibus paranymphus in exemplum proponitur, id est,
omnibus qui sponsae Christi, videlicet sanctae Ecclesiae, curam atque
regimen sortiuntur, ut nequaquam adulterinis illam oculis contemplentur,
et vero sponso ejus copulam furentur. Nam quandiu catholicam illi fidem
praedicant, sponsi amici, sponsi vicarii, viri quoque vocantur, et sunt,
quia Christus in eis loquitur et ipsius semen est verbum fidei (Luc.
VIII), quod per illos suscipitur. Ubi autem quidpiam eorum, quae a fide
Christi aliena sunt, auribus eorum inferre moliuntur, adulteri sunt,
quia non Christus in eis loquitur, et velut alieno corpore sponsa
commaculatur, cum talibus errorum magistris se submitti patitur. Quam
ejus voluntariam passionem Paulus de praecipuis sponsi hujus amici unus,
magno clamore redarguens:
|
“Nunquid, ait, Paulus pro vobis crucifixus est, aut in nomine Pauli
baptizati estis?”
|
|
(I Cor. I.) Dicebant enim illi dissensiones habentes inter se:
|
“Ego quidem sum Pauli, ego autem Apollo, ego vero Cephae (ibid.).”
|
|
Et hoc modo non quidem Paulus aut Cephas sive Apollo adulterabant
sponsam Christi (erant enim fideles ejus ministri), sed pronae in
adulterium ejus animae conabantur amicos sponsi sui ad adulterandum
provocare. Verum quacunque ex parte, sive ejus quae sponsa dicitur, sive
eorum qui amici dicuntur, adulterii proveniat fomes, testimonium hoc
verum est, et dissolvi non potest.
|
“Qui habet sponsam sponsus est,”
|
|
id est, solus ille qui cum Deus esset, humanam sibi naturam unire
dignatus est, solus ex omnibus ille, et non alius S. Ecclesiae sponsus
est, et quicunque alius [sese] ingesserit, adulter esse potest, sponsus
esse non potest. Huic autem, quem sponsi hujus omnes imitantur amici,
vero amico satis est, quia magnum est, quia plenum gaudium affert, quod
dignus habitus est stare et audire cum, et esse conscius eorum quae cum
sponsa geruntur secretorum coelestium. Quid ergo superest? quid de
reliquo faciendum est? Ait:
|
“Illum oportet crescere, mo autem minui.”
|
|
Hactenus, inquit, solo vocis testimonio clamaverim quod ille major me
sit, et quod prior me fuerit, deinde rebus evidentibus oportet certum
fieri quod non ego Christus, sed ante Christum missus sum: quod ille non
ut ego homo tantum, sed et Deus. Hoc enim mihi minui et illi crescere
est: non quod mihi collata mensura decrescat, vel ejus immensitas
augescat, sed quod in notitiam vobis veniat longe inaequalis utriusque
quantitas. Alias autem et vere secundum naturam hominis, quia paulo
minor est ab angelis (Psal. VIII), crescere habet primo signis et
prodigiis, deinde ordine mortis, resurrectionis et ascensionis, et sic
accipere
|
“nomen, quod est super omne nomen, ut in nomine Jesu omne genu
flectatur, coelestium, terrestrium, et infernorum (Philipp. II),”
|
|
et in omnes gentes poenitentiam praedicetur, et remissio peccatorum
(Luc. XXIV). Sic omnino fieri oportet, sic expedit, sic necessarium est
humano generi, ut adoretur
|
“sedens ad dexteram majestatis in excelsis (Hebr. III).”
|
|
Interim me oportet minui, nec [ne] quis confidat in me, puro homine, et
ponat carnem brachium suum. Quod mox fieri videbitis, quando traditus et
decollatus ad inferos descandam, nihil dignum agens hoc nomine Christi,
quod vos mihi importune imponitis. Quibus peractis tunc demum non solum
vobis, sed toti mundo decantabitur comparatio mei, quem Christum esse
putastis, et ejus qui vere Christus est, contra quem vestris
quaestionibus depugnastis: tunc istud scietur et dicetur, quantum illo,
quem Filium Joseph dicitis (Luc. IV; Matth. XIII), minor ego sim, quem
Zacharias genuit (Luc. I), quod vos dissimulantes, pro eo quod ex
deserto incognitus, et jamdudum oblivioni traditus adveni, Christum me
esse arbitremini, qui de quibusdam secretis et invisibilibus locis
advenerim. Nec dubita discretione mea parvitas ab ejus magnitudine
distinguetur. Quem enim homo corruptibilis, mutus et loqui non valens,
de carne sua genuit, procul dubio minor dicetur, ut est, eo quem Deus
incorruptibilis et invisibilis, eloquens et omnia dicendo faciens, de
corde suo eructavit. Haec, etc., ubi palam omni mundo coeperint
praedicari, sonantibus coelis et gloriam enarrantibus hujus Filii Dei
(Psal. XVIII), tunc indubitanter apparebit quod monte quovis coelum
altius sit, quod dies nocte sublustri pulchrior sit, quod sol lucifero
splendidior sit. Hoc ejus crementum, ipsa quoque nativitatis ac
passionis ejus tempora, modus quoque et locus passionis ejusdem pulchre
significant. Non enim natus est vel patitur, quibus temporibus dies
minuuntur; non, ut ego Herodes, aut Pilati infausto natalitio; sed in
paschali patitur plenilunio; non ad saltationem unius puellae, sed ad
clamosam petitionem totius Synagogae; non in abscondito tenebrosi
carceris, sed subdio, palam omni coelo, teste omni mundo, extra portam
civitatis non decollatus et capite imminutus, sed patulo ligno
exaltatus, et extensus (Matth. XIV; Marc. VI), figura crucis sese orbem
quadrifidum ad se trahere protestatur.
|
“Qui desursum venit super omnes est.”
|
|
Audiant et hoc, etc., quae sequuntur; audiant Judaei, et confusione
operiantur haeretici, contra quos maxime hoc Evangelium, ut saepe dictum
est, conscribitur, qui Christum ex Maria sumpsisse initium diabolico
commentati sunt spiritu:
|
“Qui desursum venit, inquit, super omnes est.”
|
|
Dixerat quod oporteret illum crescere: rationem subjungit, probans quod
merito crescat, quod merito mundus omnis de illo majora, quam de se
sentiat. Cur, inquis, ille crescit, cur tu illo crescente minueris? Qui
desursum venit, ait, propter hoc ipsum quod desursum venit, quod non ex
traduce in utero matris satus est, nec de nihilo, et non aliunde quam de
carne Virginis prodiit, sed
|
“in principio erat Verbum et apud Deum erat (Joan. I),”
|
|
et Deus propter hoc digne super omnes est, major omnibus est,
excellentior omnibus est, non loco, sed dignitate; nondum corpore, sed
honore; nondum carnis impassibilitate, sed gratiae et veritatis
plenitudine. Omnes enim de deorsum sunt, et propter hoc ipsum, quod de
deorsum sunt, et deorsum venerunt, de terreno patre, quod de terra
sumptus est, cujus materia vel initium terra est, et cum gratia
Creatoris coelum fieri posset, terra factus est, quam serpens comederet,
propter hoc jure infra illum omnes sunt, et ille super omnes est. Unde
et subditur:
|
“Qui est de terra, de terra est, et de terra loquitur.”
|
|
Quid est enim esse de terra, nisi existendi initium habuisse de terra?
nihil amplius esse, quam quod sumptum de terrena humani generis massa?
Qui ergo est de terra, inquit, id est cujus esse coepit ex terra, de
terra est, id est terrenus est, quemadmodum et antecessor ejus, de quo
Apostolus:
|
“Primus, inquit, homo de terra terrenus (I Cor. XV).”
|
|
Terrenus omnino est omnis, quia terrenum fundamentum, id est terrenum
habet initium, ac proinde de terra loquitur, id est terrena sapit,
terrenis sensibus involvitur. Quid ergo fieri oportet? quomodo illi
subvenitur? Ait:
|
“Qui de coelo venit super omnes est, et quod vidit et audivit hoc
testatur.”
|
|
Qui de coelo venit, et ideo coelestis est, ut ait idem qui supra
Apostolus:
|
“Secundus homo de coelo coelestis (ibid.);”
|
|
unde et super omnes est, ut praedictum est, iste;
|
“quod vidit et audivit hoc testatur,”
|
|
videlicet, ut de plenitudine ejus nos omnes accipiamus, et aliquid de
coelo loqui sciamus, qui non nisi de terra loquebamur. Ecce aperuit quo
tendat, id est ad quid dixerit:
vel quomodo, aut super quos omnes. At enim:
|
“Quod vidit et audivit hoc testatur,”
|
|
videlicet super eos omnes est, qui futurum esse testati sunt regnum Dei,
qui aperiendum esse hominibus testati sunt introitum regni Dei. Hoc
autem prophetae et reges ante testati sunt, hoc patriarchae et justi
exspectantes et praenoscentes, a longe salutaverunt, et de illo posteris
cohaeredibus suis praelocuti sunt. Sed nunquid regnum illud viderunt,
nunquid regni illius voces audierunt, et inde huc venientes sedentibus
in tenebris captivis, qui vincti erant, visa et audita liberi
annuntiaverunt? Nunquid de coelo venerunt, et non potius in ista
captivitate, qui antea omnino non erant, nati sunt, et toti de terra
exorti sunt? Ergo super omnes regni Dei testes, hic testis idoneus est:
quia videlicet erat jam antequam huc veniret, et de regno Dei, de regno
suo, huc in nostrum exsilium venit. Et cum esset rex illius regni Dei,
propter nos, ut illud nobis testaretur et aperiret, in forma servi nasci
voluit (Philipp. II). Unde verissime nunc dictum est:
|
“Et quod vidit et audivit, hoc testatur.”
|
|
Et quidem prophetae visiones quasdam regni illius videbant, unde et
videntes dicti sunt. Sed longe aliud est visiones regni Dei figurativas
et aenigmaticas occulta inspiratione videre, aliud ipsum regnum vidisse,
et inde huc veniendo, nobis, qui nunquam ibi fuimus, testari vel
annuntiare. Ad quid autem dixit hoc discipulis suis, sive Judaeis, cum
quibus quaestio facta est de purificatione? Ad quid (illis dicentibus:
|
“Rabbi, ecce hic baptizat et omnes veniunt ad eum”
|
|
) hoc dixit, nisi ut discipuli sui pro se aemulari desinerent, ut Judaei
contra veritatem illi insidias machinari desisterent, et potius ad illum
Baptistam verum submisso capite omnes venirent? Quod quia facere frigidi
prae invidia detrectabant, protinus dolendo subjungit:
|
“Et testimonium ejus nemo accepit.”
|
|
O consilium malignantium, Synagoga perdita, coetus sceleratus! Ecce
qualem legatum, quam legitimum testem, quam fidele testimonium non
acceperunt. Indignitas rei praescivit [praescium] cor Joannis alte
tetigit, acerbitas sacrilegii mentem tanti domini consciam percussit,
ita ut dolens exclamaret:
|
“Et testimonium ejus nemo accepit.”
|
|
Vere enim testimonium ejus nemo accepit, videlicet quandiu inter homines
ambulavit, quandiu praesentia corporali stans in concione hominum
testimonium perhibuit veritati, sive in synagogis Judaeorum, sive in
praetorio Pilati. Clamat hoc injuria crucis, probat hoc indignitas
mortis, qua punitus est velut falsus testis. Sed dicit aliquis: Nemo non
accepit ejus testimonium, nam aliqui acceperunt, aliqui in eum
crediderunt. Acquiescimus, non negamus, aliqui, utcunque crediderunt,
quantumvis incerti et infirmi; dum illum esse Filium Dei confessi sunt,
testimonium ejus acceperunt, verumtamen in illo articulo vel hora
necessariae testificationis, quanti contestari aut subscribere ausi
sunt? Nonne omnes, relicto eo, fugerunt? Nonne percusso Pastore oves
dispersae sunt, et solum illum reliquerunt? (Matth. XXVI; Zach. XIII.)
Igitur quandiu hic Dominus in forma servi testimonia regni Dei
declamavit, quamvis non solum dictis secundum Scripturas, sed etiam
mirabilibus factis eadem testimonia confirmavit, testimonium ejus nemo
accepit. At ubi rejectus a concilio malignantium, contemptus a judicibus
iniquitatis, et punitus ut falsus testis, resurrexit a mortuis, et
ascendens in coelum, Deo Patri suo qui illum miserat ea quae perpessus
est retulit, statim adjutor testimonii ejus, defensor idoneus Spiritus
sanctus advenit, et exinde testimonium ejus nemo non accepit. Tunc
comprobatus et agnitus est verus fuisse testis, tunc et exinde
crediturus est verus esse Rex, imo Deus verax et vera detulisse jura
regno Dei. Unde et subditur:
|
“Qui autem accepit ejus testimonium, signavit quia Deus verax est.”
|
|
Quis enim est ille beatus, qui accepit ejus testimonium, nisi ille
filius salutis omnis populus Christianus, Spiritu sancto insignitus per
ministrorum manus quibus dictum est:
|
“Accipietis virtutem supervenientis Spiritus sancti in vos, et eritis
mihi testes in Jerusalem, et in omni Judaea et Samaria, et usque ad
ultimum terrae?”
|
|
(Act. I.) Nam quicunque illos audivit, testimonium a superveniente
Spiritu sancto in se ipsis habentes, et testificando praedicantes, verbi
gratia cum dicunt:
|
“Verbum caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam ejus,
gloriam quasi unigeniti a Patre (Joan. I):”
|
|
haec nimirum et caetera hujusmodi praedicantes, quicunque audivit et
baptizatus est in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti, ille
testimonium ejus accepit, et de illo qui eum non negaret, se esse Regem
regni Dei, Regem verum et Filium Dei, cum interrogatus se esse non
negaret ante faciem Pilati, negatus est et punitus ut falsus testis, de
illo utique protestatur quia Deus verax est, quia unus et verus cum
Patre et sancto Spiritu Deus est. Hoc protestatur, hoc in corde suo
signavit, hoc in fronte sua cum signo crucis depinxit, corde credens ad
justitiam, ore confitens ad salutem (Rom. X). Insipiens Judaeus vel
haereticus, qualis fuit Cerinthus, hanc veritatem solvere nititur dicens
in corde suo:
|
“Non est Deus (Psal. XIII).”
|
|
Sed acceptor testimonii signavit, id est, digna memoria notavit verba
testimoniorum ejus, quibus constanter Deus verax esse defenditur. Sic
enim in Evangelio suo loquitur, quo modo Deus. Unde et protinus
subditur:
|
“Qui est ex Deo, verba Dei loquitur.”
|
|
Quid enim est verba Dei loqui, nisi sic loqui, quomodo licet soli Deo
loqui? Pene huic simile est in Actibus apostolorum de Herode, cum digna
reprehensione legitur: Cumque sedisset, inquit, indutus veste regali,
populus acclamabat, Dei voces et non hominis (Act. XII), id est voces,
quibus juste et licito acclamandum est soli Deo et non homini; verbi
gratia: Rex in aeternum vivens, semper potens, omnipotens, immortalis
rex et Deus noster, et similia. Sed illum percussit angelus Domini, eo
quod acquievisset immoderato favori populi, et non dedisset honorem Deo,
hic autem cum loqueretur verba Dei, cum emitteret voces Dei, exempli
causa:
|
“Antequam Abraham fieret ego sum (Joan. VIII);”
|
|
et:
|
“Ego et Pater unum sumus (Joan. X);”
|
|
et:
|
“Ego et principium, qui et loquor vobis (Joan. VIII),”
|
|
cum iste haec et his similia Dei, et non hominis voces emitteret,
virtutum gloria comitabatur comprobans, quia ipse Deus verax esset, non
ut praedictus Herodes, qui, cum Dei voces sibi acclamatas admisisset,
percussusque et putrescens consumeretur vermibus, ait cum gemitu: Ecce
Deus vester, scilicet falsus, id est homo non Deus. Ait ergo:
|
“Quem enim misit Deus, verba Dei loquitur.”
|
|
Ac si diceret: Qui non communi more naturae in matris uterum ex traduce
transfusus est, sed a Deo in hunc mundum venit, missus est, qui non, ut
ego vel prophetae omnes, ad hoc natus est ut mitteretur, sed ad hoc
missus est ut nasceretur, hic verba Dei loquitur, id est, sic loquitur
quomodo Deus et acceptor testimonii ejus ex verbis ipsius corde credulo
concipit, quia Deus verax est, quod ex operibus verba consequentibus
agnoscere promptum est, et eadem verba divinitatis ejus in sacculo
cordis vel memoria signat, ut quoties superbus Goliath, id est Cerinthus
vel Arius, sive alius quis haereticus, blasphemat hunc Deum Israel,
parata proferat verba haec, tanquam de petra David, lapides
limpidissimos et blasphemiam superbiae frontem percutiat (I Reg. XVII),
contestans quia Dei Filius Deus verax est. Non enim hic homo gregarius
aut plebeius est, non communi mensura filiorum Adam, aut justorum
hominum divisiva gratia circumscriptus est. Hoc est quod sequitur:
|
“Non enim ad mensuram dat Deus spiritum.”
|
|
Vere non ad mensuram, quia totus, sicut per integram columbae speciem
mihi demonstratum est, totus plane Spiritus sanctus cum omnibus donis
suis super eum requiescit, quomodo columba super caput ejus ostendit se
mihi cum omnibus membris suis (Joan. I). Non ita cuiquam in cunctis
millibus, ex quibus hic unus electus est (Cant. V), Spiritus sanctus
datus est. Nos omnes damnati capitis homines sola Dei clementia
perditioni et morti superstites, miseri et egentes, nati infeliciter et
a superno Patre extorres, qui rodebamus in solitudine squalentes
calamitate et miseria, et esse sub sentibus delicias putabamus, nos olim
canes muti, et prae inedia latrare non valentes (Isa. LVI), pro magno
habemus, et nobiscum bene agitur, quod Deus patrum nostrorum Deus
appellari dignatus est, nos ipsos, cum canibus gregis sui posuit et
refecti de reliquiis ejus (Matth. XV), aperire os et latrare valeamus.
Cuique nostrum macrae scientiolae, tanquam panis siliginei semuncia
projicitur, vel propheticae gratiae quadra dividitur, et sua singuli
mensura contenti, bene nobiscum actum esse fatentes, foris excubamus.
Huic autem homo nobilis, feliciter natus, et antequam in hac forma
nasceretur, coelorum Dominus et sanctorum angelorum Imperator
designatus, nulla mensura circumscribitur, neque divisivum aliquod
indicat munusculum Spiritus sancti. Sed quid? Brevi sententiola grandem
vobis differentiam ejus exprimam.
|
|