|
Venit hora de qua dixerat ipse quodam loco Judaeis:
|
“Venit hora, ut clarificetur Filius hominis (Joan. XII).”
|
|
Venit, inquam, illa hora cum praeconio verbi ex ore Patris ita
personantis in David:
|
“Exsurge, gloria mea, exsurge, psalterium et cithara (Psal. LVI).”
|
|
Quod erat illud psalterium, vel quae cithara? Unum idemque corpus in
sepulcro quiescens erat Psalterium, erat cithara. Erat cithara quam
distentis charitatis fidibus personantem, dulcesque praedicationis sonos
modulantem Judaei confregerant, At illa fractura citharae illi causa
fiebat augmenti, causa successus optimi, ut surgeret Psalterium
deacchordum, id est psalterium dulcisonum, nunquam frangendum, semper
confessionis in populis, et psalmi in gentibus vocem daturum, cujus
chordas manus nulla ulterius rumpere posset, cujus ligni compages
deinceps nulla vis frangere praevaleret. Juxta quod ait Apostolus:
|
“Christus resurgens ex mortuis, jam non moritur, mors illi ultra non
dominabitur (Rom. VI).”
|
|
Haec est gloria Dei Patris, quia videlicet in hoc opere suo, per magnam
gloriatur abundantiam charitatis.
|
“Exsurge igitur, inquit, o gloria mea, exsurge psalterium et cithara.”
|
|
Hanc Patris vocem, hanc Verbi intentionem nunquid non audiebat, nunquid
non sentiebat anima illa, sic eidem verbo velut sponsa sponso
interminabili osculo conjuncta, irremissibili complexu connexa? Plane
audiebat, plenarie sentiebat. Quippe quae verbi ejusdem omnia plus quam
matronali jure noverat, omnia capiebat. Respondebat itaque cum gaudio:
Quid ejusmodi responsione jucundius? quid ita respondentis corde
paratius? Non ergo causa nos lateat, cur principium ejusdem psalmi
taliter in persona ejus intonuerat:
|
“Paratum cor meum, Deus, paratum cor meum (Psal. LVI).”
|
|
O cor quam delectabiliter paratum, quam libenter arrectum ad
suscipiendum divinitatis imperium, dulce imperium dicentis:
Denique hoc est paratum habere cor, ita respondere,
Nunquid vero ad hoc solum erat, vel fuerat paratum ejus cor? Nimirum et
ad obediendum, ut moreretur, fuerat paratum cor. Omnino fuerat paratum
cor corpus suum dare percutientibus, et genas suas vellentibus, faciem
suam non avertere ab increpantibus et conspuentibus, et omnia sustinere
usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II).
|
“Ego autem, inquit, non contradico, retrorsum non abii.”
|
|
Decebat itaque esse paratum cor illud ad respondendum,
quod fuerat paratum ad obediendum Patri suo non parcenti ei propter nos.
Non ergo, inquam, causa nos lateat cur ita intonuerat psalmi principium,
et cur non contentus semel dixisse, dixerit et semel et iterum,
|
“paratum cor meum, Deus, paratum cor meum (Psal. LVI, CVII).”
|
|
|
|