CAPUT III. Quare Filius hominis jubeatur plangere principem Tyri.

Causa similis, et si non prorsus eadem, erat prophetae vel cuilibet homini, ut levaret planctum super lapsum primi hominis. Eo namque per praevaricationem labente, non partis aliquantae detrimentum, sed totius massae, totius generis humani constat evenisse interitum: ergo et hoc facere debuit et facere jussus est propheta, scilicet, levare planctum, sive assumere lamentum super genus humanum, dum dicitur illi:

“Tu ergo, fili hominis, assume super Tyrum lamentum, et dices Tyro, quae habitat in introitu maris, negotiationi populorum ad insulas multas: O Tyre, tu dixisti, perfecti decoris ego sum (Ezech. XXVII),”

etc. Tyrus namque genus humanum, vel praesens designat saeculum, non solum propter situm et circumfluentiam aquarum, abundantiamque negotiationum, verum etiam propter sui nominis interpretationem. Interpretatur enim angustia. Et quid est humani generis praesens vita, nisi misera angustia, et angusta miseria? Porro ut levaret planctum super regem Tyri, id est diabolum, principem hujus saeculi, non eadem fuit causa homini quam fuisse jam dictum est sanctis et beatis angelis. Cur ergo illum plangere jubetur, dicendo:

“Fili hominis leva planctum super regem Tyri?”

Quomodo plangere debet illum, cujus ruina non hominum, sed angelorum multitudines diminuit? Hominibus autem mansiones in coelestibus, ad quas ascendere et quas possidere possint, cadendo vacuas reliquit plane, non otiosa haec inquisitio, et non inutiliter solvi potest. Quod ut planius fiat, videndum prius est quis vel qualis ille planctus sit, de quo curare deceat Deum, dicentem:

“Fili hominis leva planctum.”

Planctus iste humilitas mentis et confractio cordis est, considerantis et videntis opera Domini, quam

“terribilis sit in consiliis,”

non solum

“super filios hominum (Psal. LXV),”

verum etiam super ordines angelorum. Ille revera utiliter plangit, ille planctum rationabilem levat super regem Tyri, qui contrito corde, et humili spiritu scrutatur, et perpendit quid sibi faciendum sit pulveri et cineri, cum ille summus angelus tam magnus, tam sapiens, tam speciosus, ita terribiliter projectus sit, pro eo quod Creatori suo subditus esse noluit, tamque vilis, tam fatuus, tam deformis sit effectus, ut juxta veritatem propheticam:

“Omnes qui viderint eum, obstupescant super eo, quia nihil factus est, et non erit in perpetuum (Ezech. XXVIII).”

Qui haec perpendens humiliat animam suam sub potenti manu Dei, vera humilitate, vero humilitatis spiritu, qui ubi cor tetigerit, utique excitat inenarrabiles gemitus (Jac. IV). Ille revera planctum levavit super regem Tyri, condolens sibimet, quod vel de imitatione ejus aliquid iniquum admisit, vel quod fieri potest, ut admittat si nondum admisit. Ad hoc pertinet quod Psalmista dicit:

“Servite Domino in timore et exsultate ei cum tremore (Psal. II),”

et quidquid huic simile personat in Scripturis sanctis, per quod commonetur homo, ut vigilans et valde sollicitus sit,

“ne quando in superbiam elatus in judicium incidat diaboli (I Tim. III).”