CAPUT XXXII. De eo quod cum annuntiatum esset domui David, quia requievit Syria super Ephraim, annuntiatur conceptus et partus Virginis, et cur vocetur

“Emmanuel;”

itemque,

“accelera, spolia detrahe, festina praedari.”

Annuntiaverunt, inquit, domui David, dicentes: Requievit Syria super Ephraim. Et commotum est cor ejus, etc. Quare commotum est cor David, et cor populi ejus, sicut moventur ligna silvarum a facie venti? Videlicet quia, sicut subjunctum est, consilium inierat Syria malum, et Ephraim et filius Romeliae contra Judam dicentes: Ascendamus ad Judam, et evellamus eum ad nos, et ponamus regem in medio ejus, filium Tabeel. Idcirco, commotum est cor domus David, videlicet ne periret regius honor de domo David. Non stabit, inquit Dominus, et non erit istud, etc. Deinde promissio: Si non credideritis, non permanebitis. Continuo sequitur: Et adjecit Dominus loqui ad Achaz, dicens: Pete tibi signum a Domino Deo tuo in profundum inferni, sive in excelsum supra. Et dixit Achaz: Non petam, et non tentabo Dominum. Et dixit: Audite ergo, domus David: Nunquid parum vobis est molestos esse hominibus quia molesti estis Deo meo? Propter hoc dabit Dominus ipse vobis signum: Ecce virgo concipiet et pariet filium, et vocabitur nomen ejus Emmanuel: Butyrum et mel comedet, ut sciat reprobare malum et eligere bonum. Ac deinceps: Et dixit Dominus ad me: Sume tibi librum grandem, et scribe in eo stylo hominis: Velociter spolia detrahe, cito praedare. Et adhibui mihi testes fideles, Uriam sacerdotem, et Zachariam filium Barachiae. Et accessi ad prophetissam, et concepit et peperit filium. Et dixit Dominus ad me: Voca nomen ejus: Accelera, spolia detrahe, festina praedari, quia antequam sciat puer vocare patrem suum, et matrem suam, auferetur fortitudo Damasci, et spolia Samariae coram rege Assyriorum (Isa. VIII). De Jesu Christo Dei Filio prophetiam hanc esse veraciter scimus et confitemur. E contrario Judaei, quid ad Christum, inquiunt, vestrum tanta post tempora natum, quod tunc Rasin regem Syriae interfecit Theglathfalassar rex Assyriorum, et dissipatum est ejus, scilicet Rasin et Phaceae, filii Romeliae, consilium magnum? (IV Reg. XVIII.) Quid itidem ad Christum vestrum, quod, regnante Ezechia, egressus est angelus Domini, et percussit in castris Assyriorum centum octoginta quinque millia? (IV Reg. XIX.) Nunquid natus erat? Ad Ezechiam magis qui fecit quod erat bonum coram Domino juxta omnia quae fecit David pater ejus, unde et Dominus erat cum eo, propter quod a propheta dicitur Emanuel, quod interpretatur nobiscum Deus, natus non de virgine, id est Betula, sed de adolescentula, id est aalma. Dicimus ad haec: Emmanuel noster nondum quidem in carne venerat, sed nihilominus ante Ezechiam et ante Achaz, imo et ante Abraham ipse erat. Nec solum Rasin et Phaccae filii Romeliae consilium magnum dissipatum, et exercitus Senacherib per eum vel propter eum percussus est, sed et quidquid unquam mali evasit, vel boni consecutus est Israel, et patres ejus Abraham, Isaac et Jacob, opere factum est hujus Emmanuel (IV Reg. XV). Quis enim, aut quae res Abraham sanavit, nisi fides hujus Emanuel? Ex quo credidit Abraham Deo, sibi dicenti: In semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII), quidquid boni in semetipso vel in posterum suis adeptus est, hujus seminis sui, hujus Emanuel nostri fecit vel promeruit fides. Igitur jam veritatis hujus thesauros ingrediamur, dicentes: Si non credideritis, non permanebitis. Quod est dicere: Nunc quidem Rasin regem Syriae et filium Romeliae, Sennacherib quoque regem Assyriorum ope futuri Emanuel evadetis, et in terra vestra manebitis; sed cum ille venerit, si non credideritis, non permanebitis, quia Romani venient et tollent vestrum et locum et gentem (Joan. XI).