|
Quid tandem est: Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram,
nisi, faciamus hominem, qui trinae operationis nostrae in semetipso
habeat evidentiam? Nam aspice hominem quempiam bene constitutum, verbi
gratia, qualis nunc est ipse qui scripsit haec, imo quales erant electi
omnes, a quibus haec eadem beata Trinitas in gloria sua videnda est.
Utique vivunt, quod commune illis est cum jumentis, et discernunt quod
commune illis est cum hominibus reprobis, vel etiam malignis spiritibus;
et sancti vel justi sunt, quod proprium est filiorum Dei. Ergo quod ait:
Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram, hoc dicere est:
faciamus hominem viventem, rationalem, Deo similem. Paulo ante de brutis
animantibus loquens: Producat, inquit, terra animam viventem in genere
suo. Ejusmodi animam duplici honore praecellit hominis conditio, dum
dicitur, ad imaginem et similitudinem nostram. Ad imaginem videlicet, ut
sit rationalis; ad similitudinem nostram, ut rectus sit, sectando
justitiam Dei. Horum altero, scilicet rationalitate carere non potest;
alterum, id est divinae rectitudinis vel justitiae similitudinem, nisi
per gratiam assequi non potest. Sed ea, qua carere non potest homo,
facultas rationalitatis, instrumentum est sive oculus quidam ad
quaerendam similitudinem Dei. Est ergo inexcusabilis, cum ad
similitudinem Dei non pervenerit: quia videlicet bono instrumento, ad
hoc, propter quod sibi datum est, uti noluit. Verum cum primum fecit
Deus hominem, non solum rationalem, sed et similitudinis suae fecit
honore pollentem. Deus enim, inquit Scriptura fecit hominem rectum, ipse
vero implicuit se multis quaestionibus (Eccl. VII): Nunc autem seductus
perdidit quidem honorem similitudinis Dei, sed facultas rationis in eo
remansit, per quam revocatam audire, et ad restaurationem sui ducem ac
praeceptorem valeat sequi.
|
|