VERS. 2.

“Nunquid qui multa loquitur non et ipse audiet?”

Qui mos procacium esse solet, ut recte dictis semper e diverso respondeant.

“Nunquid, ait, qui multa loquitur,”

id est qui nimium loquax est, subaudi ut tu (sapientia quippe ab ore justorum superfluam sonat loquacitatem in auribus stultorum),

“non et ipse audiet,”

subaudi responsum juxta stultitiam suam,

“ne sibi sapiens videatur? (Prov. XXVI.)”

“Aut vir verbosus justificabitur?”

Subaudi, non; sed e contrario, cultus justitiae silentium. Sed verae sententiae jaculum virus perdit, imo retusum resilit, quia forte est quod ferit [al. videt], dum boni viri rectitudinem impetit; et more pravorum omnium, qui audire bona patienter nequeunt, ad respondendum se accingens.