|
|
“Scio quia filii Abrahae estis, sed quaeritis me interficere, quia sermo
meus non capit in vobis.”
|
|
Postquam objectionis eorum posteriorem partem dissolvit, illam scilicet
qua dixerant:
|
“Et nemini servivimus unquam,”
|
|
nunc priorem, illam scilicet, quam intolerabilem spirantes superbiam
deflaverant, dicendo:
Idcirco autem ita dissolvendas praeposteravit partes, quia de hac maxima
superbiae materia plura dicturus est:
|
“Scio, inquit, quia filii Abrahae estis.”
|
|
Quis enim nesciat, quia sicut propheta vobis improperat,
qui fuit Abrahae pronepos,
id est, non imitatores paternae virtutis, sed tantum superflua fluxae
carnis genimina pullulastis?
|
“Estis ergo filii Abrahae, sed quaeritis me interficere.”
|
|
Quare?
|
“Quia sermo meus non capit in vobis,”
|
|
id est, quia sic ad audiendum sermonem meum impatientes estis, ut per
impatientiam ejus mors mea vobis desiderio sit. Hoc profecto nimium
nimiumque repugnat, ne vos, qui dicimini filii Abrahae reputemini in
semine (Rom. IX). Abraham in sermone meo mansit, id est in sermone quem
de me audivit, quando dictum est ei:
|
“Atque in semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII).”
|
|
Mansit, inquam, in hoc sermone, credens et a justitia non deficiens, nec
aliquando
|
“infirmatus est fide, nec consideravit corpus suum emortuum, cum fere
centum esset annorum, et emortuam vulvam Sarae”
|
|
fidelem existimans eum qui repromisit (Rom. IV). Ita credendo, et in
sermone promissionis permanendo, pater multarum gentium appellari et
esse meruit,
|
“et reputatum est ei ad justitiam, et amicus Dei appellatus est (Jac.
II).”
|
|
Haec illa est in qua vos gloriamini nobilis generositas et generosa
nobilitas patris Abrahae, scilicet non ex carne, sed ex fide; non ex
gente, sed ex virtute; non ex propria seminis sui qualitate, sed ex
longanimitate obedientiae. Nam caro Abrahae, si quaeritur, de massa
praevaricatrice est, genus ejus Chaldaicum est. Secundum hanc partem
scio, quia filii Abrahae estis. Nunc illud a vobis quaeritur, ut veri
quoque, et non degeneres filii sitis, id est, ut in eodem sermone meo
maneatis, in quo ille mansit, credendo scilicet venisse illud semen
benedictionis, quod ille venturum credidit, et semen illud esse me qui
et loquor vobis. Quod ut credatis, ego sum qui testimonium perhibeo de
meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me Pater faciendo opera
in medio vestri, quae nemo alius fecit, majora quam vidit Abraham, qui
credidit.
|
|