CAPUT XV. Quod ex tunc omnibus credentibus peccata remittantur gratia Spiritus sancti, quemadmodum dicit:

“Si abluerit Dominus sordes filiarum Sion,”

etc.

In die illa erit germen Domini in magnificentia et gloria, et fructus terrae sublimis, et exsultatio his qui salvati fuerint de Israel. Erit, inquit, germen Domini magnificum et gloriosum, de illa gratiosa et uniformi copula septem mulierum, de unica fide multarum in toto orbe Ecclesiarum. Et erit fructus terrae sublimis, tantae videlicet homines perfectionis, ut cum adhuc pro conditione mortalitatis terra sint, pro magnitudine sapientiae supernae coeli sint, sitque jam eorum conversatio in coelis (Phil. III). Et erit exsultatio his qui salvati fuerint de Israel, exsultabunt enim apostoli, videntes quanta per eos Deus in gentibus operatus est (Act. IV). Et erit, omnis qui relictus fuerit in Sion, et residuus in Hierusalem, sanctus vocabitur, omnis qui scriptus est in vita Hierusalem, subauditur, cum plenitudo gentium subintraverit; nam tunc demum reliquiae salvae fient (Rom. XI). Omnis, inquit, qui scriptus est in vita in Hierusalem, id est quotquot praeordinati sunt ad vitam aeternam. Quomodo autem sanctus vocabitur, aut erit? Ait: Si abluerit Dominus sordes filiarum Sion, et sanguinem ejus laverit de medio ejus, in spiritu judicii et spiritu ardoris. Haec nempe unica significationis regula est, unde et supra dixi: Lavamini, mundi estote, praemisso quod manus vestrae plenae sunt sanguine (Isa. I). Sanguis ille non aliter emundari poterit, nisi abluente Domino in spiritu judicii et spiritu ardoris, id est in igne Spiritus sancti cum lavacro aquae visibilis. Ille unus idemque spiritus, spiritus judicii est et spiritus ardoris. Judicii, iuquam, id est discretionis, quia fidelem ab infideli discernens, remissionem peccatorum per fidem tribuit. Ardoris autem, quia purgatum a peccatis hominem, deinde boni zeli igne accendit. Et creabit Dominus super omnem locum montis Sion, et ubi invocatus est, nubem per diem, et fumum et splendorem ignis flammantis in nocte. Tunc enim reddetur populo felicitas pristina, quam aliquando habuere in eremo, praecedente eos Domino per diem in columna nubis, et per noctem in columna ignis (Exod. XIII), ut nec in prosperis, nec in adversis aliquando turbentur, juxta quod in psalmo dicitur: Per diem sol non uret te, neque luna per noctem (Psal. CXX). Fumus autem hic, non errorem vel ignorantiam significat, sequitur enim, et splendorem ignis flammantis. Ergo fumus quem creare decebat Deum, lacrymosa erit compunctio peccatorum poenitentiam agentium, quam ordine sequitur lucidum regni Dei desiderium. Super omnem enim gloriam protectio et tabernaculum erit in umbraculum diei ab aestu, in securitatem et absconsionem a turbine et a pluvia. Qui post poenitentiae lacrymosae fumum creaturam ignis flammantis, id est splendidi desiderii consequi meruerit, ut delectet eum contemplari gaudia patriae coelestis, talis promissio gloriosa est illi. Protectio, inquit, et tabernaculum erit super omnem gloriam. Vere enim qui gustavit contemplando beatitudinem futuri saeculi, super omnem computat gloriam mundi vacare, et in secreto abscondi ab aestu atque a turbine, et a pluvia praesentis saeculi, ut cum Psalmista dicere possit: Quoniam abscondit me in tabernaculo suo, in die malorum protexit me in abscondito tabernaculi sui (Psal. XXIX). Et in Canticis: Ego dormio, et cor meum vigilat (Cant. V). Nempe qui sic absconditus dormit, super omnem regum gloriam glorificatus est, cum dicere possit: Nostra autem conversatio in coelis est (Phil. III).