|
|
“Cumque ascendisset Moyses, operuit nubes montem et habitavit gloria
Domini super Sinai, tegens illum nube sex diebus.”
|
|
Gloriam Domini habitasse super Sinai dixit, quia expertus est magnam et
gloriosam multitudinem dulcedinis Domini, quam abscondit quidem
timentibus se (Psal. XXX); sed huic ostendit non parva ex parte, ut in
illa epularetur, non uno die, sed quadraginta diebus et quadraginta
noctibus. Nam quasi quaereres quomodo tandiu duravit homo sine cibo et
sine potu, cum ultra septem dies natura humana sine omni alimonia durare
non possit.
|
“Septimo autem die, inquit, vocavit eum de medio caliginis.”
|
|
Fuerit hoc omnino humanae possibilitatis, quo prae aviditate coelestium
epularum sex diebus panem non comedit, et aquam non bibit. Caeterum,
nisi septimo illum die Dominus vocasset, natura hominis in semetipsa
residens in brevi penitus aruisset. Vocavit ergo illum de medio
caliginis, cujus vox suavis, ac super mel et favum est dulcis, et
vocatione sua sic inopem hominis naturam ditavit ut usque ad
quadragesimum diem non solum cibi et potus, sed et totius humanae
conditionis posset oblivisci. Sic in semetipso meruit experiri, ut
veraciter diceret quod
|
“non in solo pane vivat homo, sed in omni verbo quod procedit ab ore Dei
(Deut. III).”
|
|
Item: Nec in Elia jejunante similiter quadraginta diebus et quadraginta
noctibus Scriptura tacuit, quod non hoc de hominis possibilitate
habitum, sed de virtute Dei pro munere sumptum est. Ubi enim illum
Angelus Domini secundo tetigit, dicens:
|
“Surge et comede (III Reg. XIX).”
|
|
Postquam comedit et bibit, statim subjunctum est:
|
“Et ambulavit in fortitudine cibi illius quadraginta diebus et
quadraginta noctibus (ibid.).”
|
|
In fortitudine cibi illius Scriptura sic dixit, ut subintelligas quod
non erat nec esse poterat in natura quamlibet fortis et in jejuniis
exercitati hominis. Utiliter satis providit divinitas quatenus idoneum
haberet testimonium Christi humanitatis. Ille namque jejunare habebat
quadraginta diebus et quadraginta noctibus, ut, pro gula peccatoris
primi hominis, innocens hic homo secundus ordinata satisfactione
vapularet, nobisque in se credentibus quem ille manducando perdidit,
cibum vitae aeternae jejunando acquireret. Sed hoc, ut praedictum est,
supra naturam hominis est, et idcirco haeretica pravitas, quae illum non
vere, sed in phantasmate hominem apparuisse contendit, tam diuturnum
jejunium in suae vesaniae patrocinium procaciter arripuisset. Utiliter
ergo nobis, ut jam dictum est, Divinitas providit ut duos testes
veritatis jejunantis hominis Christi humanitas obtineret, alterum
scilicet ex lege, alterum ex prophetis. Imo, si libet, dicimus quia non
duos tantum, sed et tres habuit testes in hoc negotio hic Deus et homo
verus Salvator noster. Unus enim Moyses secundo jejunavit quadraginta
diebus et quadraginta noctibus. Igitur in ore non tantum duorum, sed
etiam trium testium stabit et hoc verbum (Deut. XIX).
|
|