|
Quid ad haec dicemus, et de nobis vel de gentilibus patribus nostris
quos Deus male facere permisit? Ergone pater familias ille evangelicus,
qui duos habens filios, juniori ex eis postulanti partem substantiae
divisit, sic faciendo ita filium suum abire sinendo, malum fieri voluit,
luxuriosum illum esse, suam cum meretricibus substantiam dissipare, et
ad ultimum porcos pascere voluit, quia dimisit? Quis hoc sanus dixerit?
Denique volens quidem sinere, sivit; volens substantiam dividere,
divisit: quippe qui, si maluisset, desertorem carcere et compedibus
potuisset stringere ferreis, sed malum fieri noluit, malum desertionis,
ut alienaretur cor filii a pia subjectione patris, ut dimissus sibi
luxuriaretur cum meretricibus, et porcos pasceret, de nobili factus homo
ignobilis. Testis ille patris ejusdem, filio revertente, occursus,
testis totus super collum ejus cadentis, et osculantis gestus vel
habitus, testis, inquam, in convivio tota consolationis canora
festivitas, quia nunquam volente tali patre, mortuus fuerat aut perierat
filius. Vana quippe consolatio fieret, si non verus dolor praecessisset.
Verus autem aut fidelis dolor non fuisset, si quae causa doloris erat
perditio et mors filii, non nisi voluntate patris accidisset. Igitur
quod dimissus est filius, illud quidem non nisi volente patre factum
est, quod autem petivit ut dimitteretur, quod substantiam suam devoravit
cum meretricibus vivendo luxuriose, non volente sed dolente patre factum
est. Nota et celebris haec similitudo est, quia pater ille Deus est,
duorum autem filiorum, alter Judaicus, alter gentilis populus est. Ergo
quod gentilis populus portione sua, id est, naturali ingenio absque
patris Dei gratia contentus esse voluit, et hoc ipsum circa vanitates
vanitatum expendendo, et de creaturis philosophando, quasi cum
meretricibus substantiam suam dissipavit, et ad ultimum porcos pavit,
immutando gloriam suam in similitudinem imaginis corruptibilis hominis,
et volucrum, et quadrupedum, et serpentium (Rom. I), malum utique fuit,
quod Deus fieri noluit. Quod autem vacavit illi haec mala facere, verbi
gratia, non superveniente ira, ut perirent homines, sicut factum est
tempore diluvii, permissio Dei justa et bona fuit, tempus poenitentiae
gentium exspectantis.
|
|