LIBER UNDECIMUS.


CAPUT PRIMUM. Cur post solemnitatem sancti Spiritus, officium de sancta Trinitate ponatur.

Celebrata solemnitate de adventu sancti Spiritus, statim evestigio gloriam sanctae Trinitatis, Dominicae subsequentis officio, recta dispositione concinimus, videlicet quia post adventum ejusdem Spiritus sancti, praedicari statim, et credi, et in baptismo celebrari coepit fides et confessio nominis Patris et Filii et Spiritus sancti. Nam antea praesente in carne Domino, nusquam nominis hujus distinctionem aperte traditam vel observatam legimus, nisi cum post resurrectionem suam ait discipulis suis:

“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Sed tunc quidem haec regula tradita est, nunc autem primum actu exhibita, ubi ipsa die Pentecostes primitus in tribus millibus Ecclesiae baptisma celebratum est. Sicque coepit innotescere terris fortitudinis nomen Domini, propugnantibus magni David regis Christi ducibus, ipso quidem corporaliter absente, sed per divinitatis praesentiam totam belli summam regente ac disponente, summaque cura nitentibus fidissimis ejus ducibus, dum capitur civitas adversa, ut non suo, sed ejus nomini ascribatur victoria, quemadmodum et David illi dictum legimus a duce suo, obsistente Rabath filiorum Amon:

“Congrega populum, et obside civitatem, quia capienda est urbs, ne cum capta fuerit, nomini meo ascribatur victoria (II Reg. XII).”

De quo et subditur quia tulit diadema regis eorum de capite ejus, et impositum est super caput David. Pro regis eorum, in Hebraeo scribitur Melchom. Unde Hieronymus :

“Rex eorum vocatur idolum eorum, quod hic vocatur Melchom.”

Cujus diadematis aurum conflasse et purgasse dicitur David secundum legem, et fecisse inde sibi diadema (I Paral. XX), quod hic positum super caput ejus dicitur (II Reg. XII). Sic utique cultum idolorum tulit noster David, et de summis principibus illa colentibus, tanquam quam de diademate illorum se atque Ecclesiam suam coronavit. Unde eidem Ecclesiae suae dicit in canticis:

“Coronaberis de capite Amana, de vertice Sanir et Hermon, de cubilibus leonum, de montibus pardorum (Cant. IV).”

Nam et tunc tulit idem David uxorem Uriae Ethaei, ipsumque Uriam fecit occidi, ferentem in manu sua scriptam suae mortis sententiam (II Reg. XI), grave quidem committens piaculum secundum rem gestam, sed grande praesignans mysterium, per Christum regem vere manu fortem atque desiderabilem suo tempore peragendum. Sic enim hic verus David, Dominus noster, cum in solario domus suae deambularet, id est in paternae majestatis solio jam regnaret post meridiem, id est post passionis suae pondus et aestum, jamque misisset apostolos suos ad praedicandum cunctis gentibus (Rom. VII), 131 quae hic per Rabathcivitatem filiorum Amon figurantur, vidit legem, quam dederat per Mosen, sanctam quidem et bonam, sed inutiliter carnali populo cohaerentem, sicut infructuoso conjugio Bersabeae, pulchra quidem valde, sed sterilis juncta erat Uriae Ethaeo. Tollensque, eam scilicet legem sacram, et spiritui suo sensum ejus copulans, virum ejus superbum, scilicet Judaicum populum, cujus superbia significatur per Uriae vocabulum (Urias enim interpretatur lux mea Dei, lucem quippe Dei ac scientiam ille populus putabat suam esse propriam, tanquam Deus Judaeorum tantum sit Deus, non etiam gentium [Rom. III],) illum, inquam, carnalem populum hoc modo interficit, ablato a corde ejus interiore sensu legis suae, litteram solam in manu derelinquit, qua accusante reus teneatur, sicut ait ipse Dominus:

“Est qui accusante vos Moses, in quo vos speratis (Joan. V).”

Hoc bene per illud figuratur, quod conscriptam a rege David mortis suae sententiam Urias ipse portare jubetur (II Reg. XI).

Igitur celebrata, ut supradictum est, solemnitate de adventu sancti Spiritus, quo accepto, statim sanctae Trinitatis fidem praedicare coeperunt apostoli recte hujus sequentis Dominicae, tam nocturno quam diurno officio, nomen et gloriam praedicamus ejusdem sanctae et individuae Trinitatis.

De cujus substantiae unitate, personarumque Trinitate, quia magni et catholici Patres, magna et digna conscribentes, sua quasi ut vindemiantes, replevere torcularia, nos quasi colligendo racemos post vindemiatores, et ipsi in benedictione Dei sperantes, novissimi pro eadem fide verba catholicae pacis effari cupimus.