CAPUT X. Intentio.

Intentionem tanti operis, purissimum oculum tam lucidi corporis dum quaerimus, noster quoque simplex oculus, et lucidum debet esse nostrum corpus, id est, ut ducamur discendi voto, non contradicendi proposito. Ubi ergo inveniemus admirabilem hujus pulchritudinis oculum, scilicet quo tendat tantum tam pulchri operis sacramentum? In capite ipso, in eodem, quod sonuit nobis, verbo veritatis. Ait enim:

“Haec quotiescunque feceritis, in mei memoriam facietis. Qui habet aures audiendi (Matth. XXVI),”

sic accipit hoc dictum, sicut lacrymabilem morientis pro filiis patris affectum, sicut germanae pietatis eloquium, sicut praeacutum vulnificae charitatis spiculum.

“Quia venerat ejus hora, ut transiret ex hoc mundo ad Patrem,”

quia verum erat quod dicebat discipulis,

“quo ego vado, vos non potestis venire (Joan. XIII).”

Et Petro dicenti:

“Domine, quo vadis? Quo ego vado, inquit, non potes me sequi (ibid.);”

quia, inquam, non poterat eum tunc sequi, haereditatem illis competentem scribens, visibilem sui memoriam commendabat. Non enim Scripturarum solam commonitionem ad hoc sufficere judicabat. Obliviosum namque et ex magna parte indocilem aegrotum, scilicet genus humanum curandum susceperat. Ecce videmus ejus, quae in sacris Scripturis est, medicinalis disciplinae difficultatem. Quota enim pars nostri capit illam, quae in sancto Evangelio fragrat tam optimis unguentis, antidotum illud quod

“in principio erat Verbum,”

Deus apud Deum, per quod omnia facta sunt, quodque caro factum est? (Joan. I.) Nam illud quidem ruminare, medela est probatissima, et dulcis faucibus amantis animae, sed tantus cibus valde paucorum est. Praeterea meditatio haec solius mentis pabulum est, solius animae sanctificatio est. At ille utrumque nostrum corpus et animam sibi astringere ardebat, utrumque infirmum, imo utrumque mortuum, immortalitatis medicamento sanare properabat. Magna igitur charitatis arte pigmenta sua Dei sapientia composuit, quibus lethargicam magni aegroti mentem, renovata quotidie suae salutis commemoratione, percelleret, et infantilium edentulam plebem animarum, quae Verbi antiqui et aeterni principii solidum non poterat terere et ruminare cibum dulcissimo hoc liquamine confecto, Verbi ejusdem Divinitatem, in panis et vini sacramento sorbilare consuefaceret. Aufer a coetu Ecclesiae quotidianas Salvatoris nostri hujusmodi exsequias, et vide quem merito dicat ipse Salvator,

“quae utilitas in sanguine meo?”

(Psal. XXIX.) Refrigescente enim ea quae hoc modo nunc ubique calet, ejus memoria, refrigescet universa charitas, muta erit fides, claudicabit spes, conticescet magnus ille clamor sanguinis justi Abel (Gen. IV), qui per traditum tanti sacrificii ritum quotidie reparat vocem, quotidie laxat os bibentis, et vociferantis terrae, scilicet Ecclesiae, maledictum coarguens Cain, et maturam indigne fusi sanguinis vindictam reposcens. Calente ergo memoria tam celebri, charitas Christi concalescit, perstat super fundamentum suum aedificium fidei, spes quotidiana peccatorum remissione reviviscit (Matth. XXIV).