CAPUT XX. Item de eadem re, et quod Esau in Judaeorum typum auxerit peccatum suum.

(CAP. XXVIII.) Vocavit itaque Isaac Jacob, et benedixit, praecepitque ei dicens: Noli accipere conjugem de genere Chanaan, sed vade et proficiscere in Mesopotamiam Syriae ad domum Bathuel, patris matris tuae, et accipe tibi inde uxorem de filiabus Laban, avunculi tui. Quem jam ipse nesciens imo quem Deus benedixerat per ipsum nescientem, eum nunc vocat ex nomine, et scienter benedicit, id est, datum in illo confirmat subreptae benedictionis. Porro Esau, sicut superius dictum est, alienigenis uxoribus cum offensione paterni et materni animi adhaerendo, non jam Abrahae, non Isaac, aut Rebeccae filius erat, quippe qui non in benedictione seminis Abrahae, sed nomine suo in carne sua generare, et aliam quam Dei domum aedificare coeperat. Benedixit ergo filium suum pater Isaac. At vero finis ejusdem benedictionis, non alius sperabatur quam ipsum semen Abrahae, quod est Christus. Recte ergo benedicentis haec verba sunt. Deus autem omnipotens benedicat tibi et crescere te faciat atque multiplicet, ut sis in turbas populorum, ut det tibi benedictiones Abraham et semini tuo post te, ut possideas terram peregrinationis tuae quam pollicitus est avo tuo. Videns autem Esau, quod pater suus benedixisset Jacob, probans quoque, quod non libenter aspiceret filias Chanaan pater suus, ivit ad Ismaelem, et duxit uxorem absque his quas prius habebat, Mahelet filiam Ismael filii Abraham, sororem Nabajoth. Aut velut insipiens aut ut vere stultus, fecit hoc Esau. Nam, si taedium matris aut offensionem paterni animi lenire voluit, insipientiae fuit hoc pacto id facere velle, et hac intentione inconsultis parentibus, quos jam in aliis uxoribus offenderat, ad servilia declinare tabernacula, quod erat cum ejectis exire foras. Sic nempe Sara locuta est: Ejice ancillam et filium ejus, non enim erit haeres filius ancillae cum filio meo Isaac (Gen. XXI), et sic factum fuerat. Sin autem, quod verius est, quia parentibus quoque propter Jacob iratus erat, sicut Cain, et conciderat vultus ejus, idcirco ut eos amplius offenderet, egit ita, procul dubio stultus fuit. Utrolibet modo, conjugia sua cum ofsensione parentum triplicaverit, excusationem non habet, simul enim insipiens et stultus peribunt (Psal. XLVIII). Sic et Judaei, qui et prius propter traditiones hominum traditiones Dei reliquerunt (Matth. XV), et postea persequentes Christum ac discipulos ejus amplius in Ismaelem degeneraverunt testante Apostolo, cum dicit: Sed quomodo tunc is, qui secundum carnem natus est persequebatur eum qui secundum spiritum, ita et nunc (Gal. IV) utrolibet modo id faciant, sive per insipientiam, sive per stultitiam excusationem de peccato suo non habebunt (Joan. XV).