CAPUT 6

“Cum autem esset Jesus in Bethania in domo Simonis leprosi,”

etc., ut supra. Quoto die ante diem azymorum haec facta sint, et qualiter acta sint, Joannes manifestius exprimit his verbis:

“Jesus autem ante sex dies Paschae venit Bethaniam ubi erat Lazarus mortuus, quem suscitavit Jesus. Fecerunt autem ei coenam ibi, et Martha ministrabat. Lazarus vero unus erat ex discumbentibus cum eo. Maria ergo accepit libram unguenti nardi pistici pretiosi, et unxit caput Jesu, et extersit pedes ejus capillis suis, et domus impleta est odore unguenti. Dixit ergo unus ex discipulis ejus Judas Iscariothes, qui erat eum traditurus. Quare hoc unguentum non veniit [Al. venditur] trecentis denariis, et datum est egenis? (Joan. XII).”

Hoc in littera Joannes a Matthaeo et Marco differt, quod Matthaeus, et Marcus mulierem hanc scripserunt hoc loco

“super caput,”

Joannes autem

“super pedes ejus”

effudisse unguentum; et de priore quidem effusione unguenti, quando venit ad Dominum, erat adhuc peccatrix et mox justificanda secundum hoc misericordiae dictum:

“Dimissa sunt ei peccata multa quoniam dilexit multum (Luc. VII);”

quod et Lucas plenius narrat, et Joannes quoque ante hunc locum, in morte sive resuscitatione Lazari, patenter memorat, dicens:

“Maria autem erat, quae unxit unguento Dominum, et extersit pedes ejus capillis suis, cujus frater Lazarus infirmabatur (Joan. XI).”

De illa, inquam, prima effusione unguenti constat quia facta est tantummodo super pedes Domini: Neque enim poterat statim capite ejus dignam se existimare peccatrix. Nunc autem quomodo et Joannes super pedes, et caeteri evangelistae super caput ejus effusum narrant unguentum, non dubium quin utrumque, scilicet et caput et pedes, unxerit; et idcirco jam etiam caput, quia jam non peccatrix, sed jamdudum justificata dimissis sibi peccatis multis. Mirum qua intentione, vel quo sensu, devota mulier tale obsequium Domino praestiterit. Neque enim jam scire vel praescire poterat illud, quod Dominus ipse praesciens,

“mittens enim ait haec unguentum hoc in corpus meum ad sepeliendum me fecit;”

sive, ut alius evangelista scripsit,

“praevenit ungere corpus meum in sepulturam (Marc. XIV).”

Ipse vitulus sacrificii Domini, suimet adesse immolationem, et facies talis vituli aram inspiciebat et tabernaculum, cujus ad ostium ipse immolandus, cujus in interiora de sanguine ejus inferendum, cujus in introitu reliquum sanguinis ejus secundum mysterium sacrae legis fundendum erat. Illa autem nihil horum sciebat, sicut nec ipsi discipuli Domini, qui nondum sciebant Scripturas, quod oporteret eum pati, et resurgere a mortuis (Joan. XX). Quo ergo sensu, vel quid intendens, tale obsequium morituro impendit, nisi eodem sensu, et eadem intentione qua cum primum venit ad eum, dum rigaret pedes ejus lacrymis et capillis capitis sui tergeret, et oscularetur, unguento etiam unxit pedes ejus? Illud autem agendo utique primum poenitentiae fructum, congruumque fecit emendationis initium. Liquet enim quod illicitis actibus prius mulier intenta unguentum sibi pro odore suae carnis adhibuit. Ideo, quod sibi turpiter adhibuerat, hoc jam Deo laudabiliter offerebat. Igitur de Anna Samuelis matre scriptum est:

“Vultusque illius non sunt amplius in diversa mutati (I Reg. I),”

id est in eadem intentione et oratione perseveravit, hoc ista de semetipsa exteriori opere demonstravit, dum finem obsequii similem initio fecit, imo quia melior est, vel esse debet, sicut orationis, ita et operis, finis quam principium ejus, opus bonum bene incoeptum, melius consummavit. Nam, sicut jam dictum est, in initio tantummodo pedes Domini unguento unxit; hic autem, quando ea quae de ipso erant prope jam finem habebant, et pedes unxit, et super caput ejus unguentum effudit. Quod autem illa bene exhibuit, hoc Dominus ipse melius, et valde rationabilius admisit, certi videlicet gratia mysterii, de quo postmodum dicendum erit. Aliter visum est discipulis, qui

“videntes indignati sunt, dicentes: Ut quid perditio haec?”

maximeque Judae proditori, qui non simpliciter indignatus est, ut alii, pro sola quasi perditione unguenti, sed (quod nequissimum fuit) hoc doluit, quia furari consueto, et ad furandum inhianti tam lucrosa res commissa non fuit, ut posset furari.

“Dixit enim hoc, ait evangelista, non quia de egenis pertinebat ad eum, sed quia fur erat, et loculos habens, ea quae mittebantur, portabat (Joan. XII).”

Quomodo autem dictum est, aut dici debuit:

“Mittens hoc unguentum, ad sepeliendum me fecit,”

sive

“praevenit ungere corpus meum in sepulturam,”

cum illa, sicut jam dictum est, hoc faciens sepeliendum sive moriturum eum fore nescierit? sed pro hoc nihil est immorandum, quia pro conguetudine loquendi recte ad sepeliendum hoc fecisse dicitur, quod usque ad sepulturam ejus proventurum non ignorabatur ab ipso, disponente quidquid boni vel ipsa operata est, vel nos omnes operamur. Sic Jacob ad filios suos loquitur:

“In meam hoc fecistis miseriam ut indicaretis Pharaoni, et alium vos habere fratrem (Gen. XLIII),”

non quod illi hac intentione fecissent, sed pervenisse videbat ad illam, quam patiebatur jam in anima sua, miseriam. Quapropter sciendum quia non totum, quod habebat in alabastro, mulier effudit unguentum.