|
scilicet sacrificium habens, quod deprecando offerat, qui antea non
habuerat,
subaudi Deus.
|
“Et videbit faciem ejus in jubilo,”
|
|
id est post immensas peccatorum amaritudines in occulto et ineffabili
lux veritatis menti ejus erumpet gaudio. Jubilum namque dicitur, quando
ineffabile gaudium mente concipitur, quod nec abscondi possit, nec
sermonibus aperiri. Unde David:
|
“Beatus, inquit, populus qui scit jubilationem (Psal. LXXXVIII).”
|
|
Non ait, qui loquitur, sed
quia sciri quidem jubilatio intellectu potest, sed dictu exprimi non
potest.
|
“Videbit, inquam, faciem ejus,”
|
|
scilicet per contemplationem, quae cum non solida quidem aut permanens
visio, sed quaedam visionis imitatio sit, Dei tamen facies recte
dicitur. Quia enim per faciem quemlibet agnoscimus, non immerito
contemplationem Dei, per quam illum agnoscimus, faciem ejus vocamus.
|
“Placabilis, inquit, erit ei, et reddet homini justitiam suam,”
|
|
illam utique ad quam conditus fuerat, ut inhaerere Deo libeat, et
serpentis callidi blandis jam promissionibus non credat.
|
“Justitiam, inquit, suam,”
|
|
id est sibi datam, quomodo dicimus
|
“Panem nostrum quotidianum da nobis hodie (Matth. VI).”
|
|
Ecce et
dicimus, et tamen ut detur nobis oramus. Recepta vero hac justitia sua
quid faciet?
|
|