LIBER SEXTUS


CAPUT 1

At tequam fierent

“emissiones tuae paradisus malorum punicorum cum pomorum fructibus (Cant. IV),”

laudabilis eras et pulcherrima mulierum, et dilecti tui voce laudabaris, dicentis:

“Quam pulchra es amica mea, quam pulchra es! Oculi tui columbarum, absque eo quod intrinsecus latet (ibid.),”

etc. Quanto magis postquam ad vocem ejus pulsantis et propter manum ejus te tangentis surrexisti ut aperires ei, et aperuisti pessulum ostii tui, factusque est ille emissionum tuarum paradisus, verbis atque exemplis tuis complantatur, laudari debuisti ampliori laude pulchritudinis, quam esses pulchra non soli tibi, sed pulchritudinis tuae facti essent participes plurimi. Repetit iterum dilectus canticum laudationis, et modulos multiplicat pulcherrimae cantationis in memoriam tui, talibus verbis te praemittente:

“Ego dilecto meo, et dilectus meus mihi, qui pascitur inter lilia. Pulchra es, amica mea, suavis et decora sicut Hierusalem, terribilis ut castrorum acies ordinata. Averte oculos tuos a me, quia ipsi me avolare fecerunt. Capilli tui sicut grex caprarum, quae apparuerunt de Galaad. Dentes tui sicut grex ovium, quae descenderunt de lavacro. Omnes gemellis fetibus, et sterilis non est in eis. Sicut cortex mali punici, sic genae tuae absque occultis tuis. Sexaginta sunt reginae, et octoginta concubinae, et adolescentularum non est numerus. Una columba mea, perfecta mea, una est matri suae electa genitrici suae. Viderunt illam filiae et beatissimam praedicaverunt reginae, et concubinae laudaverunt eam. Quae est ista quae progreditur quasi aurora consurgens, pulchra ut luna, electa ut sol, terribilis ut castrorum acies ordinata?”

“Ego, inquis, dilecto meo,”

subauditur pessulum ostii mei aperui, vocis meae obsequium praebui ut audirent et non nescirent filiae Hierusalem qualis ipse sit.

“Dilecto, inquam, meo, qui pascitur inter lilia,”

id est qui corda munda et casta diligit corpora,

“et dilectus meus,”

subauditur, vicem reddit mihi laudationis ac beatificationis, cantico suavi ac perfectione cantici, veluti octo chordis. Ipse est enim et psalterium et cithara Dei Patris, cui Pater in psalmo dicit:

“Exsurge gloria mea, exsurge psalterium et cithara (Psal. LVI, CVII).”

Fiebant autem antiquitus citharae octo chordis, ea lege ut octava eadem esset quae prima, quam symphoniam maximam musici nominant diapason. Considerate igitur canticum istud, quomodo currit modulis octo bene sonantibus, ita ut sonus octavus idem sit qui primus,

“terribilis ut castrorum acies ordinata.”

Nam primus modulus est:

“Pulchra es, amica mea, suavis et decora sicut Hierusalem, terribilis ut castrorum acies ordinata.”

Secundus:

“Averte oculos tuos a me, quia ipsi me avolare fecerunt.”

Tertius:

“Capilli tui, sicut grex caprarum, quae apparuerunt de Galaad.”

Quartus:

“Dentes tui sicut grex ovium, quae ascenderunt de lavacro.”

Quintus:

“Sicut cortex mali punici, sic genae tuae absque occultis tuis.”

Sextus:

“Sexaginta sunt reginae, et octoginta concubinae, et adolescentularum non est numerus; una est columba mea, perfecta mea, una est matri suae, electa genitrici suae.”

Septimus:

“Viderunt illam filiae, et beatissimam praedicaverunt reginae, et concubinae laudaverunt eam.”

Octavus:

“Quae est ista quae progreditur quasi aurora consurgens, pulchra ut luna, electa ut sol, terribilis ut castrorum acies ordinata?”