|
O vere admirabile commercium, de nostro, inquam, redempti sumus! Quali
de nostro? Quid erat nostrum? Nunquid argentum? Nunquid aurum? Et si
habeamus argentum sive aurum, nunquid erat nostrum? Nunquid horum
intulimus aliquid in hunc mundum? Denique tantum illud, o homo, recte
dixeris tuum, quod intulisti in hunc mundum. Quid autem cum nascereris
attulisti in hunc mundum, nisi onera duarum mortium? Natus quippe es, et
morte animae jam mortuus, et morte corporis cito moriturus. Acquisisti
aurum, acquisisti argentum, sed hoc utique de tuo, et idcirco non tuum,
ut taceam de violentorum quolibet regum sive tyrannorum; quivis istorum
et legitime regnantium habet quidem et legitime, usuque competendi
expendit aurum et argentum; verumtamen non est suum. Est enim Dei donum.
Hoc sciens fidelis David, cum praeparasset in opus domus Domini aurum et
argentum, aes et ferrum: Aurum in vasa aurea, et argentum in argentea,
aes in aenea, ferrum in ferrea, lignum ad lignea, omnemque pretiosum
lapidem, et marmor Parium abundantissime. Do, inquiens, haec in templum
Dei mei (I Par. XXIX), postmodum benedicens Dominum: Tuum, inquit, est,
Domine, regnum, tuae divitiae, et tua est gloria. Quis ergo, et quis
populus meus, ut possimus tibi haec universa promittere? Tua sunt omnia,
et quae de manu tua accepimus, dedimus tibi. Peregrini enim sumus coram
te et advenae, sicut omnes patres nostri. Domine Deus noster, omnis haec
copia, quam paravimus, ut aedificaretur domus nomini sancto tuo, de manu
tua est, et tua sunt omnia (ibid.). Ergo sit quidem, o fidelis David,
aurum et argentum aliquo modo tuum, quia tibi datum est ab illo, cujus
omnia sunt, si revera, sicut ipse fateris, et sicut fatemur nos omnes,
quicunque examinamus verum, non omnino est tuum, neque alicujus nostrum.
Nihil enim intulimus in hunc mundum (I Tim. VI). Proinde non satis
valeret, ad annuntiandam hominis aequitatem aurum sive argentum Deo
judici pro redemptione hominis ab homine datum, neque enim justitia
refragaretur accusatori econtra dicenti: Quod das, hoc non est tuum. Et
quidem scriptum et verum est, redemptio animae verae divitiae ejus
(Prov. XIII), sed hoc non de originali peccato, imo de actualibus
peccatis recte intelligitur, et hujusmodi redemptio parum valet homini,
si non sit prius ab originali peccato liberatus. Exempli gratia:
Quamobrem, inquit Daniel, o rex Nabuchodonosor, consilium meum placeat
tibi, et peccata tua eleemosynis redime, et iniquitates tuas
misericordiis pauperum, forsitan ignoscet delictis tuis (Dan. IV). Si
consilium istud ei placuisset, forsitan in hoc ignovisset ei Dominus, ut
non venirent illa omnia super eum, scilicet, quod regnum ejus ab eo
transiit, et ab hominibus ejectus est, et cum bestiis atque feris fuit
habitatio ejus, et fenum comedit quasi bos. Sed quantum valeret illi
haec redemptio, non habituro redemptionem in alio saeculo? Igitur
quoniam ad annuntiandam aequitatem hominis oportebat eum de suo redimi,
nihil autem suum esse dicere poterat, nisi duo haec, quae sola in hunc
mundum attulit, scilicet mortem animae et mortem corporis, ecce vere
admirabile commercium, quia de duobus istis alterum Angelus iste
suscepit, scilicet mortem corporis, et hujusmodi pretio acquisivit
homini vitam animae et corporis.
|
|