VERS. 20.

“Ne protrahas, inquit, noctem,”

id est ne sis insipiens, neque te in tantam ignorantiae mergas obscuritatem,

“ut ascendant populi pro eis,”

subaudi robustis, id est ut in locum fortium numerositatem subroges popularium, id est infirmorum. Hoc arrogantes viri in eo dicunt, quod convalescere non credunt eos quos infirmos aliquando noverant, et permutatos aut praelatos venerari despiciunt, quos despicabiles aut privatos fuisse meminerunt. Vel ita moraliter.

“Depone magnitudinem tuam absque tribulatione,”

id est quia jam in ipsa adversitate consideras quod frustra prius de te magna sentiebas, disce humiliter sentire, etiamsi non sis in tribulatione.

“Et omnes robustos fortitudine,”

id est omnes motus cordis nimium in sua fortitudine praesumentis, subaudi depone, ut jam dictum est, absque tribulatione. Robusti quippe sunt praesumptuosi motus cordis, quos tunc deponimus, quando pulsante molestia cogimur pensare quid sumus.

“Ne protrahas noctem”

id est ne habeas tristitiam usque ad desperationem perseverantem,

“ne ascendant populi pro eis,”

id est ne prosiliant multiplices et indignae cogitationes pro supradictis robustis vel superbis motibus cordis tui. Quos nimirum populos, id est cogitationes stultas, Propheta per divinum auxilium subigere confidens:

“Protector meus, inquit, et in ipso speravi, qui subdit populos sub me (Psal. CXLIII),”

videlicet, ut non per abrupta phantasmatum mentem rapiant, sed rationi subditae cogitationes humiliter conquiescant.