|
|
“Post haec venit Jesus in Judaeam terram, et illic demorabatur cum
discipulis suis et baptizabat.”
|
|
Baptismi nomen ubicunque positum vel nominatum fuerit, tantae
magnitudinis est, ut totum auditoris animum confestim impleat, tantique
splendoris, ut proprietatem faciei suae vix perspici nisi ab exercitato
inspectatore permittat. Siquidem plerique, lecta vel audita narratione
hac, quia
|
“venit Jesus in Judaeam terram et discipuli ejus, et illic demorabatur
et baptizabat,”
|
|
ita majestate nominis complentur, ut non vacet illis cogitare aut
quaerere, unde primum ejusdem sacramenti virtus aut utilitas exorta sit.
His autem qui fidei sacramentis plenius imbuti sunt, dubium non est,
quia baptismi Christi virtus vel auctoritas ab ipsius Domini nostri Jesu
Christi morte et resurrectione initium sumpsit; quando jam mortuus
sanguinem et aquam de latere suo lanceatus effudit, Paulo dicente quia
|
“quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati
sumus. consepulti cum illo per baptismum in mortem, ut quomodo surrexit
Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae
ambulemus (Rom. VI).”
|
|
De qua re supra in libro secundo plenius dictum est. Cum ergo nunc
baptizasse legitur Jesus, quomodo vel qua virtute baptizaverit,
quaerimus: maxime propter eos, qui discretionem non habentes, et sola
nominis hujus, id est baptismi, reverentia praeoccupati, nullum esse
ejus aequivocationem, nisi per litis molestias audire patiuntur. Et
quidem difficilius quaestionis hujus finis inveniretur, nisi providus
evangelista post aliqua diceret:
|
“Quanquam Jesus non baptizaret, sed discipuli ejus (Joan. IV).”
|
|
Nunc ex eo dicto facilior quaestionis exitus aperitur: quia videlicet,
cum opposita sint haec, baptizabat et non baptizabat, et utrumque simul
esse non possit, liquet profecto quod Jesum baptizasse hoc loco secundum
vulgatam opinionem dixit, quam et rursum ponit, ut destruat vel
corrigat, cum dicit:
|
“Ut ergo cognovit Jesus quia audierunt pharisaei quia Jesus plures
discipulos facit et baptizat quam Joannes, (quanquam Jesus non
baptizaret, sed discipuli ejus).”
|
|
Haec enim dum dicit, priorem sententiam destruit, qua Jesum baptizasse
nunc ait, demorantem in Judaea cum discipulis ejus, famamque hanc per
discipulos Joannis aemulantes dispersam fuisse innuit, maxime Judaeis
invidentibus et invidiam concitantibus. Sicut in sequentibus declaratur
per quaestionem, quae ex discipulis Joannis cum Judaeis facta esse
narratur. Discipuli namque Jesus baptizabant, quod ipsi revera
imputandum erat, quia de ejus auctoritate baptizabant, imo et
privilegium supra discipulos Joannis, pro tanti Magistri magnitudine non
frustra vendicabant, quia Joannes quidem signum fecit nullum, hic autem
tantus erat ut multi crederent in eum, videntes signa quae faciebat.
Praeterea, Joannes huic testimonium perhibebat, tantoque minor illo erat
et paulatim minuebatur, ut corrigiam calceamenti ejus solvere se
indignum fateretur (Marc. I; Matth. III). Ipsi ergo Jesu imputandum erat
quod baptizabant discipuli ejus: verum non ab invidentibus vel
calumniantibus, sed a fideliter credentibus, et in magisterio
discipulorum digne Magistri gloriam diligentibus. Verumtamen, ut supra
quaerere propositum est, quo modo vel qua virtute discipuli Jesu, vel,
si mavis, ipse Jesus per illorum ministerium baptizabat? Nunquid eadem
regula vel efficacia, qua nunc discipuli ejus, imo per discipulos vel
ministros suos ipse baptizat? Non utique eadem regula. Quia neque data
fuerat eadem regula baptizandi sine qua nusquam potest agi baptismus
Christi; quia non ante, sed post resurrectionem suam tradidit illam,
dicens:
|
“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii,
et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”
|
|
Non ergo eadem efficacia baptizabant, quia necdum apertum erat, de quo
jam superius dictum est, vivifici templi latus dexterum, ut inde cum
sanguine aqua egrediens, juxta Ezechielem, Omnes aquas sanaret, et
virtutem illis regenerationis afferret (Ezech. XLVII; Joan. XIX). Nondum
erat mare Rubrum, id est hujus baptismi sacramentum, Christi sanguine
sacratum. Quomodo ergo, qui baptizabantur per hoc mare, quod nondum
erat, transisse dicuntur? nondum Agnus erat occisus, et jam filii Israel
per mare Rubrum transisse putantur? utquid postea verus iste Agnus
occiditur, ejusque sanguine postes consecrantur, si jam Pharaonis et
omnium Aegyptiorum primogenita interierunt, et omnes in mari Rubro
submersi sunt (Exod. XII; I Cor. X), id est, si hoc baptismo baptizabant
discipuli Jesu, quo nunc, dum baptizamur, omne peccatum, tam actuale
quam originale obruitur? Sed dicit aliquis: Idcirco baptizabant
discipuli Jesu, ut qui baptizantur, ad futuram Christi redemptionem
pertinere mererentur. Hoc sane recte conceditur, dummodo remissionem
peccatorum, quae est ipse Spiritus sanctus, neque mortuorum, neque
vivorum aliquis ante Christi passionem aliquo baptismate accepisse
credatur. Unde in eodem hoc evangelista scriptum legitur:
|
“Nondum erat Spiritus datus, quia Jesus nondum erat glorificatus (Joan.
VII).”
|
|
Igitur, quia secundum auctoritatem evangelicam non habemus quod
discipuli Jesu de praecepto vel regula baptizandi quidquam acceperunt,
nisi hoc tantum quod novissime Nicodemo ad se venienti dixerat:
|
“Nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu sancto, non potest introire
in regnum Dei,”
|
|
indubitanter tenendum est, quia, non exspectata baptizandi traditione
vel regula; quippe quam nec interrogare noverant, nec ullam aliam esse
putabant, nisi secundum quam Joannes baptizabat, scilicet in
poenitentiam: baptizabant et ipsi quodammodo ab eodem Joanne baptizati
fuerant, scilicet absque catechizatione crucis, mortis vel
resurrectionis Christi, absque necessaria distinctione personarum, in
nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti: et hoc ipsum quandiu
Joannes superfuit. Nam, postquam ille traditus est, et Jesus in
praedicationis officium succedens, ut evangelistae Matthaeus, Marcus et
Lucas evidenter attestantur (quod jam alio loco dictum est) in Galilaeam
venit, nusquam discipuli Jesu baptizasse leguntur (Matth. IV; Marc. I;
Luc. IV). Nec enim hoc illis ante resurrectionem suam praecipiebat ipse
Jesus. Et quidem convocatis duodecim apostolis, cum daret illis virtutem
et potestatem super omnia daemonia, mittens illos ad praedicandum
(Matth. X); item et cum alias mitteret septuaginta duos (Luc. X), nihil
de baptizandi ministerio loquebatur eis, sed tantum ut praedicarent
dicentes:
|
“Poenitentiam agite: appropinquabit enim regnum Dei (Matth. IV),”
|
|
quod extunc intra nos est, ex quo per mortem Regis nostri Dei et hominis
Christi: per mortem, inquam, et resurrectionem hujus magni Regis,
princeps mundi hujus judicatus, et foras missus est (Luc. XXIII; Joan.
XVIII). Ubi enim toto tempore praedicationis Christi, id est, a
traditione Joannis usque ad passionem ejusdem Domini nostri, discipulos
ejus baptizasse, vel ipsum Jesum hoc illis invenimus praecepisse? Igitur
cum audimus quia baptizabat Jesus, imo discipuli ejus, non ita
magnitudine nominis baptismi opprimamur, ut non discernamus rem ipsam
vel faciem ejus, talemque baptismum agi putemus, qualem apostolis a
Christo post resurrectionem ejus mandatum esse non dubitamus. Sane
Judaeam terram, quo venit, vel ubi demorabatur Jesus et discipuli ejus,
illam Judaici regni quartam partem hic appellat evangelista, quam
Pontius Pilatus procurabat. In qua Jesus post illa, quae Hierosolymis
facta vel dicta sunt, demorabatur, ut dictum est, baptizabat.
|
|