CAPUT 11

“Et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est. Ego sum, qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me Pater.”

Et idcirco, inquit,

“quia scio unde veni et quo vado, testimonium meum verum est,”

et adhuc de veritate ejusdem testimonii dicendum est. Dico ergo:

“In lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est (Deut. XVII),”

videlicet dicente Deo per Moysen, in Deuteronomio:

“Non stabit testis unus contra aliquem, quidquid illud peccati et facinoris fuerit, sed in ore duorum aut trium testium stabit omne verbum (Deut. XIX).”

Haec magna et indubitabilis quam propono sententia est, cui sponte concedi oportet, quia sic

“in lege vestra scriptum est.”

Proinde jam assumere licet. Ecce hoc verbum, quod dixi:

“Ego sum lux mundi,”

et quodcunque tale dico vel dixi, quod vos abjicitis dicentes: Testimonium tuum non est verum, duobus testibus defenditur. Nam ego sum testis unus, qui testimonium perhibeo de meipso, ea videlicet causa vel auctoritate qua dixi,

“quia scio unde veni et quo vado,”

et adhuc alius

“Testimonium perhibet de me, scilicet, qui misit me Pater.”

Hoc videlicet adversus iniquam illorum intentionem legitima responsione defendit (Joan. IX). Illi namque hoc intendebant, ut nemo de illo testimonium perhiberet quod Christus esset, quod saltem propheta esset, quod denique ullo modo a Deo esset. Hoc intendentes, eo usque tandem conspiraverunt, ut si quis eum Christum confiteretur, extra Synagogam fieret. Illudendum erat haic nequissimae calliditati, et non dignante tanta majestate de testimonio, quod ab hominibus esset, saltem mentionem facere, designandum erat testimonium sursum cui conventiculum canum, et concilium hominum malignantium non sufficeret indicere silentium. Ait ergo:

“In lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est.”

Non ait simpliciter, in lege, sed signanter

“in lege vestra;”

quia videlicet eadem lex justa et sancta et bona; aliter ejus, aliter ipsorum lex erat. Nam ejus erat, quia ab ipso data, et illorum erat, quia illis imposita (Rom. VII). Concedi oportebat, ut praedictum est, duorum hominum testimonium esse verum, quia sic in lege scriptum est, atque ideo per assumptionem:

“Ego sum, inquit, qui testimonium perhibeo de me, qui misit me, Pater.”

Et hoc ipsum palam ipsis erat, quod ipse testimonium de seipso perhiberet, et nihilominus de ipso Pater tetimonium perhiberet. Audiebant enim illum, quod diceret Deum Patrem suum, propter quod, ut superius dictum est, persequebantur eum, et quod paulo ante dixerat eis:

“Ego sum lux mundi.”

Haec, inquam, et hujusmodi audiebant, et opera ejus magnitudine tantae professionis, non minora videbant. In his verbis ejus testimonium ipsius personabat, et in operibus ejus testimonium Patris desuper fulgurabat. Nam si Filium Dei se esse profitendo mentiretur, profecto non gloria miraculorum clarificaretur, sed poena superbientibus condigna confunderetur. Manifestum quippe Judaeis erat, Deum quem Patrem suum esse profitebantur, semper superbis restitisse: a quo, verbi gratia, Aaron et Maria contra Moysen superbientes, plaga leprae percussi sunt (Num. XII); et Datan et Abiron et Core, per superbiam erecti, cum suis complicibus alii viventes a terra absorpti, alii flammis devorati sunt (Num. XVI); et Saul christus Domini effectus, per superbiam spiritui daemoniaco mancipatus est (I Reg. XVI). Hunc autem dicentem se esse Christum Dei Filium, nusquam refellit Deus: quem professus est esse Patrem suum (Joan. XI); sed operibus verba ejus vera esse, testificatus est, ita ut mortuum quoque ac sepultum tertia die suscitaret, et credentibus in eum Spiritum sanctum per nomen ejus daret (Act. II, X). Igitur et Judaeis et omni mundo palam est, quia testimonium, quod perhibuit de seipso hic homo, qui putabatur filius Joseph, perhibuit de illo et Deus, quem Patrem suum professus est. Sequitur: