Psalmus 102.

Statim sequenti psalmo, id est centesimo secundo, felix homo in benedictiones sic erumpit:

“Benedic, anima mea, Domino, et omnia quae intra me sunt nomini sancto ejus. Benedic, anima mea, Domino, et noli oblivisci omnes retributiones ejus. Qui propitiatur omnibus iniquitatibus tuis.”

Multas deinde justae benedictionis rationes concinens, tandem in conclusione benedictiones repetit.

“Benedicite, inquit, Domino, angeli ejus,”

etc. Magnificentius benedicere, affectuosius charitas loqui non potuit. Et notandum unde benedictiones incoeperit:

“Qui propitiatur, inquiens, omnibus iniquitatibus tuis.”

Ac deinceps:

“Quantum distat ortus ab occidente, longe fecit a nobis iniquitates nostras.”

Nempe summa dilectionis summa est causa benedictionis, quia propitiatus est iniquitatibus nostris. Imo et propitiatorem nobis Filium suum misit, qui et figmentum nostrum cognovit, dignatus homo fieri. Secundaria dilectionis atque benedictionis causa est, quia nos et omnia bene condidit. Secundaria, inquam, non prima est. Nihil enim nobis nasci profuit, nisi redimi profuisset