|
Primum dilectionem ipsam, quam praecipit, breviter et copiose, ut
oportet, ipse definit, dicendo:
Nomen quippe dilectionis aequivocum est. Est enim quaedam dilectio, qua
proximos diligimus injussi, scilicet per affectionem cognationis et
carnis. Quae profecto dilectio, quamvis in illa, sancta nobis eloquia
non contradicant, multum tamen ab hac dilectione differt, quia videlicet
aliud est quod sponte impenditur naturae, aliud quod praeceptis
Dominicis debetur obedientiae. Modum ergo definiens Deo placitae, et
merito coronandae dilectionis adjecit statim:
et quasi digito protinus suam ostendens dilectionem, de qua dixerat:
ait continuo:
|
“Majorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro
amicis suis.”
|
|
Ergo palam faciebat, quomodo vel quantum diligeret nos, tanquam si
apertius dixisset:
|
“Usque ad mortem diligite invicem, quia ego usque ad mortem dilexi vos.”
|
|
O fidelem sermonem, et omni acceptione dignum, quem vere multi reges et
prophetae vel justi voluerunt audire, et non audierunt (I Tim. I; Luc.
X). Quid enim scriptum est in Malachia?
|
“Dilexi vos dicit Dominus; et dixistis: In quo dilexisti nos? Nonne
frater erat Esau Jacob, dicit Dominus, et dilexi Jacob, Esau autem odio
habui? Et posui Scir montem ejus in solitudinem, et haereditates ejus in
dracones deserti (Malach. I).”
|
|
Ecce hic in Evangelio suo,
inquit idem Dominus. Et tanquam iterum diceretur ei: In quo dilexisti
nos? nonne, inquit, ego pro vobis pono animam meam? Hoc enim
aequipollenter asseruit, imo et magnificentius atque affectuosius
expressit, dicendo:
|
“Majorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro
amicis suis.”
|
|
Igitur hoc magnum et memorabile est, cunctisque inauditum saeculis, quod
magnitudo dilectionis Filii Dei circa nos extenta, usque ad mortem
pertingit, maxime quia cum esset immortalis, illam in qua mori posset
naturam, propter nos assumpsit. Verumtamen nec illud praetereundum est
quod cum dicere potuisset pro inimicis suis, dicere maluit
videlicet ut suavitate locutionis, dulcedinem in auditoribus sensim
infunderet ejusdem quam illis mandabat dilectionis. Vere enim dicere
poterat pro inimicis suis, testante Apostolo, qui ait:
|
“Commendat autem suam charitatem Deus in nobis, quoniam cum adhuc
peccatores essemus, Christus pro nobis mortuus est. Multo magis igitur
nunc justificati in sanguine ejus, salvi erimus ab ira per ipsum. Si
enim, cum inimici essemus, reconciliati sumus Deo per mortem Filii ejus,
multo magis reconciliati nunc salvi erimus in vita ipsius (Rom. V).”
|
|
Ergo non quia jam erant amici, sed quia nunc eo patiente fiebant amici,
dixit
Nam quasi objiceretur cur eos dixisset amicos, qui cum homines essent,
erant utique filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II) propter Adam, et
reconciliatione indigebant, statim intulit:
|
|