CAPUT X. Quod dies isti jam venerunt sacerdotio Judaeorum, de quibus dictum est:

“Ecce dies venient, et praecidam brachium tuum,”

sacerdotio Judaeorum tristes et amari, sacerdotio autem Christi Ecclesiae laeti et jucundi.

“Ecce dies venient et praecidam brachium tuum, et brachium domus patris tui, ut non sit senex in domo tua, et videbis aemulum tuum in templo in universis prosperis Israel, et non erit senex in domo tua omnibus diebus.”

Dies isti jam venerunt et nunc sunt, sacerdotio Judaeorum et domui Aaron tristes et amari, sacerdotio autem Ecclesiae laeti et jucundi. Praecisum est brachium Judaeorum, quia caro erat, praecisum est brachium domus Aaron, quia non Domini, sed hominis brachium erat.

“Maledictus vir,”

inquit propheta,

“qui confidit in homine et ponit carnem brachium suum, ut a Domino recedat cor ejus (Jer. XVII.)”

Confidebant in homine, gloriando videlicet; non in fine, sed in carne Abrahae, posuerant carnem brachium suum, ut a Domino recederet cor eorum, superbiendo in sacerdotio Aaron, et crucifigendo illum quem praefigurabat Aaron.

“Templum,”

inquiunt,

“Domini, templum Domini, templum Domini est,”

sed

“ecce spelunca latronum,”

ait Dominus,

“facta est domus ista, in qua invocatum est nomen meum in oculis vestris (Jer. VII.)”

Ubi nunc illud templum, imo ubi nunc illa spelunca latronum? Ubi nunc sacrificia filiorum Aaron, sacrificia taurorum et hircorum et agnorum et arietum? Praecisum igitur est brachium Heli, praecisum est brachium sacerdotii veteris, ut jam in domo ejus non sit senex, non jam nominetur in domo Aaron magnus sacerdos, summus pontifex.

“Et videbis,”

ait,

“aemulum tuum in templo in universis prosperis Israel.”

Quis iste aemulus est, cui sacerdotium vetus invidet, nisi ille, de quo Propheta:

“Juravit,”

inquit,

“Dominus, et non poenitebit eum: Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech?”

(Psal. CIX.) Grandis iste aemulus est, in quem cum sit de tribu Juda, de qua nullus altari praesto fuerat, translato sacerdotio, legis quoque translatio necessario facta est. Istum Judaicus sacerdos jam spoliatus aegerrimo oculo videt in illo templo, quo totus orbis contentus est, in illa Ecclesia quae toto orbe terrarum diffusa est. Videt, inquam, illum in universis prosperis Israel, nam universa quae de illo sunt, prospera et pacifica vero sunt Israel, quemadmodum in alio psalmo praecantavit idem Propheta:

“Intende prospere, procede et regna (Psal. XLIV).”

“Verumtamen non auferam,”

ait,

“virum penitus ex te, ab altari meo, sed ut deficiant oculi tui, et tabescat anima tua, et magna pars domus tuae morietur cum ad virilem aetatem pervenerit.”

Secundum haec et Apostolus dicit:

“Nunquid repulit Deus populum suum? Absit! Nam et ego Israelita sum ex semine Abraham, ex tribu Benjamin. Non repulit Deus plebem suam quam praescivit (Rom. XI.)”

Ac deinceps:

“Sic ergo et in hoc tempore, reliquiae secundum electionem gratiae Dei salvae factae sunt (ibid.).”

“Verumtamen”

ego, inquit,

“non auferam virum penitus ex te, ab altari meo.”

Sed quid?

“ut deficiant,”

inquit,

“oculi tui, et tabescat anima tua.”

Deficiant, inquam, oculi tui, quemadmodum idem Apostolus dicit:

“Dedit illis spiritus compunctionis oculos ut non videant, et aures ut non audiant usque in hodiernum diem (ibid.).”

Et David dicit:

“Fiat mensa eorum in laqueum et in captionem, et in scandalum et in retributionem illis. Obscurentur oculi eorum, ne videant, et dorsum eorum semper incurva (Psal. LXVIII.)”

Et post aliqua:

“Nolo enim ignorare vos, fratres, mysterium hoc, ut non sitis vobis ipsis sapientes, quia caecitas ex parte contigit in Israel, donec plenitudo gentium intraret, et sic omnis Israel salvus fieret (Rom. XI.)”

“Et pars magna, inquit, domus tuae morietur tunc,”

quod majoris miseriae est,

“cum ad virilem aetatem pervenerit,”

id est, cum plenitudo temporis advenerit:

“morietur,”

inquam, non solum gladio maligno, qui animam a Deo dirimat, sed etiam gladio Romano, qui animam a corpore dividat.

“Et suscitabo,”

inquit,

“mihi sacerdotem fidelem, qui juxta cor meum et animam meam faciat, et aedificabo ei domum fidelem, et ambulabit coram Christo meo cunctis diebus.”

Sacerdos iste fidelis Christus intelligitur, qui et per nomen Sadoch, de quo superius secundum litteram diximus, recte signatur. Interpretatur enim justus. Justus autem et veraciter sanctus sacerdos vel pontifex ipse est, quemadmodum dicit Apostolus:

“Talis decebat ut nobis esset pontifex, sanctus, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus,”

etc. (Hebr. VII.) Igitur

“suscitabo mihi,”

inquit,

“sacerdotem fidelem,”

fidelem, inquam, qui semetipsum fideliter offerat,

“non habens necessitatem quotidie, quemadmodum sacerdotes, prius pro suis delictis hostias offerre (ibid.),”

“qui juxta cor meum et animam meam faciat,”

id est, non per sanguinem hircorum, aut vitulorum, quorum ego neque carnem manducabo, neque sanguinem potabo, sed per proprium sanguinem introeat semel in Sancta, aeterna redemptione inventa. Domus autem fidelis quae aedificatur ei Ecclesia est, quae ex fide vivit. Aedificatur, inquam, ei, videlicet per sacramentum sanguinis et aquae, quod de latere ejus manavit, quemadmodum in typum ejus mulier de costa viri in primordio fabricata est. Haec domus aedificata,

“ambulabit,”

inquit,

“coram Christo cunctis diebus,”

quia videlicet tota Christi domus, tota Ecclesia, genus sacerdotale est, et haec, proficiendo de virtute in virtutem, ambulat coram Christo cunctis diebus.

“Futurum est autem ut quicunque remanserit in domo tua, veniat ut oretur pro eo, et offerat nummum argenteum, et tortam panis, dicatque: Dimitte me, obsecro, ad unam partem sacerdotalem, ut comedam buccellam panis.”

Quis est qui remansit in domo Heli, in domo sacerdotii Judaici, nisi is qui perditioni gentis illius, per gratiam electionis superstes esse potuit vel poterit? Nam et Scriptura dicit:

“Si fuerit numerus filiorum Israel quasi arena maris, reliquiae convertentur ex eo (Isa. X; Rom. IX).”

Plane ergo quicunque remanserit, id est quicunque de populo isto ad vitam praeordinatus fuerit, veniet ad sacerdotem aemulum, veniet non ad Synagogae, sed ad Ecclesiae sacerdotium, nunc sibi invisum, ut oretur pro eo, ut per ejusdem Ecclesiae sacramenta reconcilietur Deo. Offeret nummum argenteum, et tortam panis, id est, lucidum fidei verbum, et opera dilectionis, dicetque:

“Dimitte me, obsecro, ad unam partem sacerdotalem, ut comedam buccellam panis:”

dimitte, inquam, me ad unam quamlibet divisivam evangelicae gratiae donationem, ut in unitate corporis Ecclesiae comedam buccellam panis vivi, qui de coelo descendit, buccellam corporis Christi Filii Dei, in quo solo vita est, sine quo nemo vivit.