CAPUT XXV. Quod propter humiliandam animam, mortalem fecerit Deus conditionem corporis, et ipsam animam multis permittat passionibus affici.

MEM, id est ex ipsis.

“De excelso misit ignem in ossibus meis, et erudivit me, expandit rete pedibus meis, convertit me retrorsum, posuit me desolatam, tota die moerore confectam.”

“Ignem, inquit, misit in ossibus meis, de excelso”

judicii sui solio, ignem utique lamentabilem, ignem non lucentem, sed consumentem, exsiccantem, devorantem. Ignis iste mortalis conditio est, qua virilis juventus paulatim desiccata in aridum contrahitur atque corrugatur senium, tandemque omni humore consumpto solvitur atque dissipatur in favillam et cinerem. Attamen hoc igne erudivit me, ut discerem non superbire, ut scirem incedere demisso capite, ut intelligerem quod Adam noluit intelligere, scilicet me non Deum, sed pulverem esse. Amplius autem ut erudiret me,

“expandit rete pedibus meis,”

id est, legem dedit mihi. Quid enim lex, nisi rete expansum pedibus meis? Non quidem lex rete peccati,

“sed peccatum non cognovi, nisi per legem. Nam concupiscentiam nesciebam nisi lex diceret: Non concupisces. Occasione autem accepta, peccatum per mandatum operatum est in me omnem concupiscentiam (Rom. VII).”

Ergo quando legem mihi dedit, et gratiam distulit, expandit quodammodo

“rete pedibus meis,”

atque hoc modo

“convertit me retrorsum.”

Nam

“cum venisset mandatum, peccatum, quod sine lege mortuum erat,”

revixit (ibid.). Ego autem mortua sum, et inventum est mihi mandatum, quod erat ad vitam, hoc esse ad mortem. Itaque

“posuit me desolatam tota die, moerore confectam”

ut moerens dicam:

“Infelix ego homo! quis me liberabit de corpore mortis hujus?”

(Ibid.)