|
|
“Deus intelligit viam ejus.”
|
|
Hoc procul dubio illud est, quod eadem Sapientia de se ipsa loquitur:
|
“Nemo Filium novit nisi Pater (Matth. XI).”
|
|
|
“Deus, inquit, intelligit vias ejus, et ipse novit locum illius.”
|
|
Habet enim haec Sapientia viam, habet et locum. Sed aliter viam, aliter
habet locum. Viam videlicet per humanitatis transitum, locum habet per
divinitatis statum. Via quoque ejus hoc ipsum est, quod venit ad cor
nostrum, seseque nobis intrinsecus infundit; locus vero ejus fit cor ad
quod veniens permanet. Nos ergo sapientiae hujus, quae est Dei Filius:
intelligentiae quoque, quae est Spiritus sanctus, cujus adventu ad nos
efficitur, ut illam Sapientiam cognoscamus: hujus, inquam, Sapientiae,
vel intelligentiae homo quidem vocem audit, sed
|
“nescit unde veniat aut quo vadat (Joan. VIII).”
|
|
|
“Deus vero intelligit viam ejus,”
|
|
id est vulnus amoris sui, per quod illam in humanam animam effundit,
utpote semen suum sibi naturaliter insitum,
|
“et ipse novit locum illius,”
|
|
scilicet eamdem animam, vel angelicam quoque creaturam, cujus in intima
per complexum conjugii spiritualis, velut in uterum sponsae amantis,
semen, id est, verbum illud vel Sapientiam infundit. Illum, inquam,
|
“ipse novit locum illius,”
|
|
videlicet non solum qualis nunc sit, sed et qualis futurus sit. Hoc est
quod sequitur:
|
|