CAPUT 13

“Nolite possidere aurum, neque argentum, neque pecuniam in zonis vestris. Non peram in via, neque duas tunicas, neque virgam. Dignus est enim operarius cibo suo. In quamcunque civitatem aut castellum intraveritis, interrogate quis in ea dignus sit, et ibi manete, donec exeatis.”

Haec est illa ordinatio Domini, cujus Apostolus, ad Corinthios scribens, ita meminit:

“Nescitis, quoniam qui in sacrario operantur, quae de sacrario sunt, edunt? Qui altari deserviunt, cum altari participantur. Ita et Dominus ordinavit his qui Evangelium annuntiant, de Evangelio vivere (I Cor. IX).”

Ad quid enim, neque aurum, neque argentum, neque pecuniam in zonis, neque peram habeant praedicatores Evangelii, nisi quia neque necesse est, neque expedit? Seminantes enim sua spiritualia, jure illorum quibus seminant metere debent carnalia, secundum istam sententiam a justissimo prolatam Domino:

“Dignus est enim operarius cibo suo.”

Est autem hic aliquid quaerendum, quia cum apud hunc evangelistam supra . . . ita scriptum est,

“Et praecepit eis, ne quid tollerent in via, nisi virgam tantum (Marc. VI).”

Et quidem si unam tantum virgam sciremus, difficilius ista quaestio solveretur. Nunc autem duae virgae sunt, altera regum gentium, alia discipulorum Christi. Virga regum gentium, virga est dominationis: virga discipulorum Christi, virga dilectionis, virga pastoralis officii, super curam animarum sollicite vigilantis. Illa virga, quae dominationis est, non est concessa ministris Evangelii pacis, et illa interdicitur hic, dicendo,

“neque virgam,”

amplius autem illic:

“Reges gentium dominantur eorum, et qui potestatem habent super eos, benefici vocantur; vos autem non sic (Luc. XXII).”

Porro, virgam disciplinae, virgam pastoralis sollicitudinis ac vigilantiae, non solum nunquam interdixit, verum etiam ab initio jussit, ab initio, inquam, id est ex quo primum pastores animarum mittere coepit. Talium namque primi fuerunt Moses et Aaron. Illis utique, cum mitteret eos, non praecepit Dominus, ut quidquam tollerent in via, nisi virgam tantum.

“Quid est,”

ait ipse ad Mosen,

“quod tenes in manu tua? Respondit: Virga.”

Ait:

“Projice eam in terram. Projecit, et versa est in colubrum,”

etc. (Exod. IV). Et subinde:

“Virgam quoque hanc sume in manu tua, in qua facturus es signa (ibid.).”

Quid aliud praecepit huic vel fratri ejus Aaron, ut tollerent in via, nisi virgam tantum illam? Sic nimirum evangelistis omnibus, cunctis Evangelii praedicatoribus, nihil aliud praecepit in via sua tollere, nisi vigorem pastoralis curae, nisi legem vitae ac disciplinae, et pro hujus rei signo interdum virgam quoque materialem manu gestare. Porro, virgam dominationis, sicut jam dictum est, apud istum evangelistam interdicit. Quod sciens apostolus Petrus, dicit:

“Neque dominantes in clero, sed forma facti gregis (I Petr. V),”

et Paulus ad Corinthios:

“Parcens, inquit, vobis non veni ultra Corinthum, non quia dominamur fidei vestrae, sed adjutores sumus gaudii vestri. Nam fide statis (II Cor. I).”

Quid, si non staretis? Utique tunc

“in virga venirem ad vos, nunc autem in spiritu mansuetudinis (I Cor. IV).”

Quid igitur evangelistae sunt vel erant facturi, si neque aurum, neque argentum possidere concessum est eis, neque pecuniam in zonis? Ait:

“Dignus est enim operarius cibo suo.”

Et continuo subjungit:

“In quamcunque civitatem aut castellum intraveritis, interrogate quis in ea dignus sit, et ibi manete donec exeatis, edentes et bibentes quae apud illos sunt,”

sicut Lucas manifestius meminit (Luc. X). Hac fiducia neque aurum, neque argentum, neque zonas aere fecundas admittunt, aut admittere debent suo comitatu ministri verbi Domini, quia debitor est illis omnis auditor ejusdem verbi Domini, ut illud os impleat cibo corporali, de quo verbum vitae accepit, qui cibus est spiritualis, ut confidenter dicat:

“Si nos vobis nostra spiritualia seminavimus, magnum est, si vestra carnalia metamus?”

(I Cor. IX.) Nunquid aliquem unquam Omnipotentis vernulam verbi spes ista frustravit? Imo et si totus fere mundus aliquando esuriat, et pane indigeat, justum illum, cujus in corde domesticum, cujus in ore familiare est Dei verbum, non videbis derelictum (Psal. XXXVI): et verum est, quod Scriptura dicit:

“Non interficiet Dominus fame animam justi (Prov. X).”

Exempli gratia: Cum reges et principes esurirent in Israel, et Helias fortissimus verbi Dei minister superesset, nec haberet qui eum pasceret:

“Recede hinc, ait Dominus, et absconde te in torrente et ibi de torrente bibes, corvisque praecepi ut pascant te (II Reg. XVII).”

Rursus cum post dies siccatus esset torrens, non enim pluerat super terram:

“Surge, inquit, et vade in Sareptha Sydoniorum, et manebis ibi, praecepi enim ibi mulieri viduae ut pascat te (ibid.).”

Sublata est igitur omnis cupiditatis vel miserae sollicitudinis occasio, ut sit evangelistarum liber animus, et non ipsi aurum dominetur, sed ipse auro, et omnibus quae possident homines dominetur, et de omnibus nihil nisi victum et vestitum accipere dignetur. Quomodo autem quisquam audeat illis haec, scilicet victum et vestitum subtrahere aut invidere? Revera nullo modo, nisi semetipsum judicare velit indignum aeternae vitae. Nam haec est ipsius sententia Verbi ministros suos in suum opus emittentis.