|
Peperit itaque filium, et vocavit nomen ejus Samson. Ipsum quoque
Nazaraei nomen resonat Christum, Samson quippe interpretatur sol eorum:
quis autem Christum esse nesciat solem verum, solem eorum qui oculos
habent et in coelum aspiciunt. Igitur cujus munere peperit filium, ejus
instructu vocavit nomen ejus Samson. Crevitque puer, et benedixit ei
Dominus coepitque Spiritus Domini esse cum eo in castris Dan, in Saraa
et Estahol. (CAP. XIV.) Descendit igitur Samson in Thammata, et reliqua.
Plena fortitudinis res gesta est. Irruit, inquit, Spiritus Domini in
Samson, et dilaceravit leonem, quasi haedum in frusta decerpens, nihil
omnino habens in manu. Catulus leonis saevus rugiens, qui occurrit illi,
typum praetulit diaboli, qui vere ut catulus leonis saevus ac rugiens
Salvatori nostro occurrit, cum adamatam conjugem accepturus esset, id
est cum Synagogam sua praesentia docturus advenisset. Ubi primum
occurrit illi? In deserto jejunanti et esurienti: Cum enim jejunasset
quadraginta diebus et quadraginta noctibus postea esuriit. Et accedens
tentator, dixit ei: Si Filius Dei es, dic ut lapides isti panes fiant
(Matth. IV), etc. Illic occurrentem sibi leonem in frusta decerpsit
nihil omnino habens in manu. Tertio namque tentantem confutavit, non
fortitudine, qua in illum poterat uti Deus, sed ratione et Scripturarum
testimoniis, qualibus et nos uti voluit, quotiescunque tentaremur. Et
post aliquot dies, inquit, ecce examen apum in ore leonis erat, ac favus
mellis. Quem cum sumpsisset in manibus comedebat in via. Revertens
Samson examen apum, et favum mellis sumpsit ex ore leonis, quia, victo
tentatore, Christus regressus in Galilaeam, in virtute Spiritus duodecim
apostolos elegit. Quomodo illi erant in ore leonis? Plane ut taceam quod
erant omnes secundum Adam natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes.
II). Petrus et Andreas primi apostoli, Philippus quoque a Bethsaida
erant civitate, quam per infidelitatem leo diabolus in ore tenuit, ipso
testante Domino, cum dixit: Vae tibi, Corozaim, vae tibi, Bethsaida,
quia si in Tyro et Sydone factae essent virtutes, quae in vobis factae
sunt, olim in cilicio, et cinere poenitentiam egissent (Matth. XI).
Amplius autem tunc examen apum et favum mellis ex ore leonis assumpsit,
quando palam in cruce de humani generis hoste triumphans, non solum
apostolos, sed omnes qui per verbum eorum credituri erant in illum, de
potestate ejus eripuit. Igitur favum mellis sic sumptum in manibus
comedebat in via, id est voluntatem Patris in salutem illorum
delectabiliter faciebat in praesenti vita, quemadmodum dicit: Meus cibus
est ut faciam voluntatem Patris mei (Joan. IV). Interea et problema
proposuit sodalibus suis: De comedente, inquiens, exivit cibus, et de
forti egressa est dulcedo. Judaeis namque loquebatur Dominus in
parabolis juxta illud in Psalmo: Aperiam in parabolis os meum, loquar
propositiones ab initio (Psal. LXXVII). Maxime autem tunc illis problema
posuit ejusmodi, quando significans qua morte esset moriturus: Nunc,
inquit, judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras.
Et ego si exaltatus fuero a terra, omnia traham ad me ipsum (Joan. XII).
In eo namque quod, ejecto foras principe mundi, omnia traxit ad se, de
comedente illi cibus exivit, et de forti dulcedo egressa est. Et hujus
problematis illi solutionem invenerunt. Dixerunt enim: Nos audivimus ex
lege, quia Christus manet in aeternum. Quomodo tu dicis. Oportet
exaltari filium hominis? (Marc. XVI.) Itaque solutionem invenerunt,
verumtamen non in aliena vitula, sed in propria arando conscientia: nam
quod facere cogitabant, hoc illum significasse intellexerunt. Quo tandem
illud conjugium fine solutum est? Iratus, inquit, nimis, ascendit in
domum Patris sui. Uxor autem ejus accepit maritum unum de amicis ejus,
et pronubis. Certum est, palam omni mundo est, quia Judaeis iratus nimis
ascendit Christus in domum Patris sui: ascendit, inquam, in coelum et
sedet a dextris Dei. Uxor autem ejus Synagoga maritum accepit unum de
amicis ejus et pronubis, unum de magnis patriarchis et prophetis amicis
Domini, Moysen scilicet amicum et pronubum Christi, quia de illo
scripsit. Illum accepit Synagoga. Imo illum accepisse sibi visa est,
gloriando in legis ejus littera, legendo legem ejus sine hujus gratia.
Verbi gratia. Tu, inquiunt, discipulus ejus sis: nam nos Moysi discipuli
sumus (Joan. IX).
|
|