|
Unde non vanam fuisse constat illius sanctimonialis visionem, quam
audisti. Referebat dictum sibi per visum occurrendum esse beato Martino,
isto die suo, in ipsis rogationum diebus tunc imminentibus, quae ante
Ascensionem Domini ex more celebrantur. Mirabatur illa pro nuntio
hujuscemodi, sciens, et in somnis quoque memoria tenens, festum beati
Martini non agi diebus illis, sed longe alio tempore anni undecimo die
mensis Novembris. Non ergo multum attendens visum velut otiosum
reticuit, donec tu, quem venturum esse non ante visum illum sciebat,
electus advenisti, die Rogationum. O quanta cum laetitia cleri et
populi, quanto cum tripudio non solius civitatis, verum etiam totius
patriae, quantis cum laudibus Christi civitatem introisti? Cujus laus,
cujus erat ille honor? Nunquid tuus aut tibi debitus? Ergo tibi verbis
congruentibus vicem rependere volo. Nam quia solitus eras vel mihi, vel
de me aliis dicere, quod ea quae scriberem ego, mihi non magis imputares
quam asino, ego similiter dico quia tantam illius susceptionis gloriam
fere non magis tibi ascribo, quam illam gloriam, sive honorem, laudesque
turbarum, cum palmarum ramis occurrentium Domino ascribere velim illi,
cui sedebat asello. Non enim propter se, sed propter sessorem suum
dignus erat asellus ambulare viam stratam vestimentis hominum, tantisque
circumdari floribus, et ramis palmarum (Matth. XXI). Sic nec tu taliter
suscipi dignus fuisti propter temetipsum, sed propter habitantem in
corde tuo per fidem Jesum Christum (Ephes. III). Haec videns illa jam
dicta sanctimonialis, visum quem viderat, ad te pertinere recognovit, et
extunc quibusque fiducialibus enarravit. De humilitatis tuae insignibus
sermonem repetam sperans, et spem meam firmissimam esse desiderans quod
in ipsa perseverabis, et perseverando gloriam tibi in futurum
thesaurizabis, quia non gloria humilitatem, sed
|
“humilitas, ait Sapientia, gloriam praecedit (Prov. XV).”
|
|
Hoc tibi vel cordi tuo recte persuasisti, propter humilitatem Filii
hominis, cujus gloriam et honorem beata dilectione diligis. Ipse enim
dixit:
|
“Non ita erit inter vos, sicut inter principes gentium, qui dominantur
eorum. Sed quicunque voluerit inter vos major fieri, sit vester
minister, et qui voluerit inter vos primus esse erit vester servus.
Sicut Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare, et dare
animam suam redemptionem pro multis (Matth. XX; Luc. XXII).”
|
|
Nonne quotidie hic Filius hominis ministrat nobis in sancto altari
ministerium ejusdem redemptionis, scilicet, sacramentum corporis et
sanguinis sui? Quare ergo non erubescimus ministrari, tali ministro
ministrante nobis, et audemus cuiquam dominari, nisi solis vitiis? Audi
me adhuc unum quod narrabo tibi de hujusmodi, qualia superius narravi,
quia sic voluisti. Cum adhuc essem recentior, et proinde etiam attentior
in ordine hujus ministerii, scilicet in officio presbyterii, vidi in
visu pleno jucunditatis, ministrantem nobis istum Filium hominis. Quid
dicam, vel qualibus verbis eloquar habitum gestumque ministrantis?
|
|