|
|
“Sancti, inquit Apostolus, per fidem vicerunt regna, operati sunt
justitiam, adepti sunt repromissiones. Obturaverunt ora leonum,
exstinxerunt impetum ignis, effugaverunt aciem gladii, convaluerunt de
infirmitate, fortes facti sunt in bello, castra verterunt exterorum
(Hebr. XI).”
|
|
In sancto victorum ejusmodi concilio, in fortium talium exercitu inclyto
libenter aspicimus bellatores Machabaeos, Judam et fratres ejus ac
socios, quorum bellica virtus, quorum labores et certamina gloriosa
Christum Salvatorem nobis quodammodo pepererunt, quia gentem suam, de
qua Christus nasciturus erat, et natus est, cum eam gentes delere
vellent, magnanimiter defenderunt, et illud jam dictum draconis caput
quintum in rege Antiocho, ejusque ducibus viriliter percusserunt, Verbo
Dei, Verbo Deo cooperante laboribus ipsorum, ut ille impius rex, sicut
de illo ad Danielem fuerat praedictum, sine manu contereretur (Dan.
VIII). Isti sunt parvulum illud auxilium, quod jam praevisum atque
promissum fuerat, dicendo:
subauditur de populo plurimi,
|
“sublevabuntur auxilio parvulo (Dan. XI).”
|
|
Nam si respicias multitudinem adversariorum, si recogites millia
castrorum hostilium, quid vel quantum erat Mathathias de vico vel monte
Modyn, cum quinque filiis et aliquot cognatis, et illis qui permanserant
in Judaismo popularibus suis. Revera secundum numerum suum, parvulum
fuere auxilium sed secundum fidem suam et Dei misericordiam, maximum
sibi et omni saeculo pepererunt adjutorium.
|
|