CAPUT XXXVII. Quod placatus fuerit Dominus ut non faceret malum, sed non in eo ut esset Deus eorum et ascenderet cum eis.

“Dixit autem Moyses ad Dominum: Praecipis, ut educam populum istum, et non indicas mihi quem missurus es mecum, praesertim cum dixeris: Nov te ex nomine, et invenisti gratiam coram me.”

Hoc est quod supra jam dictum est, quia placatus quidem fuerat Dominus ne faceret malum quod locutus fuerat adversus populum suum, et introduceret eos in terram Chananaeorum, sed non etiam placatus fuerat in eo ut ascenderet cum eis et esset Deus eorum, quod est introducere in terram et regionem viventium. Ait ergo,

“praecipis ut educam populum istum,”

subauditur, in terram istam mortuorum sive mortalium,

“et non indicas mihi quem missurus es mecum,”

subauditur, qui introducat populum istum in terram viventium, praesertim cum dixeris,

“Novi te ex nomine.”

Quasi consequens sit ut quod ipse notus est Deo, hoc alios qui Dei notitia non sunt digni commendare possit, sic Deum ex ore ipsius pietas humana constringere cupit. Sic enim per alium prophetam, idem Dominus dicit

“Si fuerint tres isti viri in medio eorum, Noe, Daniel et Job, ipsi justitia sua liberabunt animas suas (Ezech. XIV).”

Ipsi soli liberabuntur. Non liberabunt filios, neque filias, sed ipsi soli liberabuntur.

“Non indicas, inquit, mihi quem missurus es mecum.”

Ergone Moysi non indicabat Deus quod missurus esset Christum Filium suum, cum, ut praedictum est, loqueretur ei

“facie ad faciem, sicut loqui solet homo ad amicum suum.”

Sed audi quod sequitur: