CAPUT VIII. Item de charismatibus Spiritus sancti, et quod benedictio, qua noster Isaac nos benedixit, gratia sit Spiritus sancti ex ipso procedentis; et contra Monothelitas de mysterio illo mirabili, quod Isaac non ei, cui ipse voluit, sed ei benedixit quem Rebecca mater benedictum esse maluit.

Omnium charismatum jam supradictorum optima est odorifera fides, et haec maxime juvit, maxime provexit omnes, quos Spiritus sanctus secundum jam dictam similitudinem. Rebeccae donis suis, tanquam vestibus valde bonis, induere dignatus est, quem Scriptura taliter commendavit, ut diceret:

“Statimque ut sensit vestimentorum ejus fragrantiam, benedicens ait: Ecce odor filii mei sicut odor agri pleni, cui benedixit Dominus (Gen. XXVII),”

mysterium magis placet, scilicet sacramentum fidei, quia ipsa est quae suaviorum inter omnia charismata Spiritus sancti reddere solet nostro sancto Isaac Filio Dei, ut viscera sua continere non possit, quin abundantiam effundat tantae, tamque necessariae benedictionis, tantae gratiae Spiritus sancti, quae est remissio peccatorum, quae de ipso procedit. Factumque est mysterio mirabili, ut non benediceret ei, cui ipse voluit, sed ei quem Rebecca mater benedictum esse maluit. Nonne mysterium in hoc fuit evangelicae sive catholicae veritatis, quia in uno eodemque Domino nostro Jesu Christo, sicut duas naturas sive substantias, ita duas voluntates, duas praedicamus operationes, alteram divinitatis, alteram humanitatis? Hoc enim fidei ratio sapit, et multa sunt experimenta in verbis ipsius Domini nostri. Exempli gratia, cum secundum voluntatem humanae infirmitatis dixisset:

“Nunc anima mea turbata est, et quid dicam? Pater, salvifica me ex hora hac,”

protinus secundum voluntatem divinitatis sibimet obvians dixit:

“Sed propterea veni in horam hanc,”

ut non salvificer ex ea, sed mortem patiar.

“Pater, clarifica tuum nomen (Joan. XII).”

Similiter secundum voluntatem humanitatis videns civitatem, flevit super illam; voluisset enim illam salvam fieri, unde dixit:

“Jerusalem, Jerusalem, quoties volui congregare filios tuos, quemadmodum gallina congregat pullos suos sub alas, et noluisti (Matth. XXIII).”

Secundum vero voluntatem divinitatis, facto de restibus funiculo, omnes de templo ejecit, dicto quoque exprimens, quid facto significaret:

“Amen dico vobis, ait, quia auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus ejus (Matth. XXI).”

Multa hic dici poterant contra errorem Eutychetis sive monothelitarum haeresim, sed nos, quia proposito tenemur, meminisse contenti duarum in Christo voluntatum sive operationum, pro similitudine Isaac, quia non illi cui voluit, sed illi cui noluit benedixit, coepta prosequamur.