CAPUT XVI. Fidem, spem et charitatem, in quibus vita est aeterna, primo illo praecepto exigi.

Magnum utique verbum est, quo pariter exiguntur ab homine tria haec, fides, spes et charitas, quorum possessio sine dubio vita est aeterna. Tale nimirum hoc verbum est: Ex omni ligno paradisi comede, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas, in quocunque enim comederis ex eo, morte morieris (Gen. II). Denique tanta largitas Creatoris, qua nullis praecedentibus meritis hominem in paradiso ponens dixit: Ex omni ligno paradisi comede, debitum ab illo exigebat magnae dilectionis. Quod vero dixit, ex illo tali ligno ne comedas, spem collocabat magni praemii, quod videlicet non parva daturus esset Deus pro observatione praecepti, qui tam multa jam dederat gratis. Quod tandem dixit: In quocunque die comederis ex eo, morte morieris, fidem exigebat ut crederetur Deo tanquam vera direnti, crederetur verbo Dei, tanquam veritati. Magnum igitur et dignum auditu verbum fuit, quo a parentibus nostris eadem tria quaerebantur, charitas, spes et fides, quae hodieque reciprocato ordine exiguntur a nobis, de quibus et Apostolus ait: Nunc autem manent fides, spes, charitas; tria haec. Major autem horum est charitas (I Cor. XIII). Quid enim ultra haec omnis categorizat Scriptura divinitus inspirata? Et in multa Scriptura et in brevi praecepto una eademque praedicatur tria [via?], veritas et vita, quam ubi sus cipiunt tria haec, fides, spes et charitas, illa demum vivit beata creatura.