|
Deinde quantae est praesumptionis dicere vel dixisse Magistro et Domino
huic,
|
“sequar te quocunque ieris?”
|
|
Quis enim unquam fuit qui sequeretur eum quocunque ivit, vel cui diceret
ipse ore suo, Sequere me quocunque iero? Sed non mirum, Scriba enim
fuit, cujus ordinis homines de justitia sua valde fuere praesumptuosi,
et gloriabundi, unde et ab ipso Domino saepe graviter notati sunt.
Exempli gratia, cum dicit:
|
“Super cathedram Moysi sederunt Scribae et Pharisaei, omnia vero opera
sua faciunt, ut videantur ab hominibusi (Matth. XXIII),”
|
|
et his similia. Quomodo ergo illi respondit? Nimirum ut debuit:
|
“Vulpes, inquit, foveas habent, et volucres coeli nidos, Filius autem
hominis non habet ubi caput suum reclinet.”
|
|
Quam dissimilis responsio haec responsioni illi, qua postea Petro
respondit, nimis adhuc forti, et confidenti plus quam oportuit. Nam qui
dixerat,
|
“Domine, tecum paratus sum et in carcerem et in mortem ire,”
|
|
itemque,
|
“Quare non possum te modo sequi, animam meam pro te pono,”
|
|
respondit illi:
|
“Animam tuam pro me ponis? Amen, amen dico tibi, non cantabit gallus,
donec ter me neges (Matth. XXVI; Joan. XIII).”
|
|
Vere responsio dissimilis, quia fuit illa corripientis, ista autem est
omnino reprobantis. Et recte debuit esse dissimilis, quia confidentia
Petri de radice dilectionis, hujus autem praesumptio de radice superbiae
et nequitiae prodiit. Diane poterat dicere: Sicut vulpes occulte cubant
in foveis, et sicut volucres coeli suaviter sibi sedent in nidulis, ita
maligni spiritus propter malitiam vulpeculae, propter elationem volucres
coeli jure nominandi, cuncta occupaverunt diversoria pectoris tui, et
idcirco falsum loqueris, dicendo,
|
“Sequar te quocunque ieris.”
|
|
In quo dicto et dolus est et superbia simul, dum et me fallere, et
ambitione nimia cupis sanctus videri; sed sanctae discretionis et
temperantiae Magister venerabilis malignorum spirituum nomen tacuit, et
rem nihilominus eamdem satis edixit.
|
|