|
|
“Utinam, inquit, appenderentur peccata mea, quibus iram merui,”
|
|
etc.
Istae viae investigabilis sapientiae Dei erant misericordia et veritas
(Psal. LXXXIV), sive misericordia et judicium, et hoc agebat in illa
passione Christi hic spiritus sapientiae, quatenus misericordia
superexaltaret judicium (Jac. II), nemine cognoscente principium
tenebrarum, aut principium hujus saeculi, qui illam crucifixerunt. Hoc,
inquam, agebat hic spiritus sapientiae quatenus, librata aequitatis
statera, plus poenarum de humano genere sumptum appareret quam culpa
meruisset, atque ita mutari jam sententiam antiquae damnationis, ratio
justa postularet, rationabilis justitia non negaret: hoc suspirans in
illo beato Job ejusdem sapientiae Spiritus, pro nobis omnibus dicebat:
Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui, et calamitas, quam
patior in statera, quasi arena maris haec gravior appareret (Job VI)!
Quomodo autem hoc fieri posset? Quomodo calamitas humani generis
peccatis ejus gravior appareret, nisi ut plures fierent damnati quam
rei, plures puniti quam auctores sive haeredes peccati? Hoc ergo mira et
laudabili arte spiritus sapientiae agebat. In eo quod Christus ad mortem
tradebatur, qui peccatum non fecerat, ibi erat crux, statera Patris,
habens disposita hinc in lance judicii peccata mundi, inde in lance
misericordiae calamitatem generis humani. Vicit pondere calamitas in
lance misericordiae, lancemque sustollens judicii, peccata decussit in
profundum maris. Cur hoc? Videlicet quia plures erant damnati quam rei,
plures, inquam, puniti, quam qui merebantur puniri. Unus abundabat in
numero damnatorum, unus supererat Christus, damnatus, non reus, punitus,
et causam, non habens cur puniretur. Hujus dolentis passio totius
generis humani doloribus justis injuste superaddita praeponderavit,
quasi massa arenaria, graviorque fuit calamitas mundi quam ejusdem
peccata, ac proinde misericorditer quidem nostra, id est damnatorum
suscepta est causa, sed juste mutata, qua fueramus damnati sententia.
Laus igitur huic sapientiae Spiritui, cujus tali artificio factum est ut
juste hostes universos perderet, dum admittitur ad unum qui morti nihil
deberet.
|
|