|
Verumtamen quoniam hactenus propter illam communem trium personarum
visionem singulariter dixi, et de illa quae videbatur persona Patris, et
de persona Filii, qualiter dolorem meum consolatae fuerint, conveniens
videtur, ut et visum non minus jucundum narrem de tertia persona
Spiritus sancti. Nam quocunque quispiam accipiat, forsitan benignitas
ejusdem Dei Patris et Filii et Spiritus sancti narrationem hanc, sic
tanquam gratiarum actionem suscipit, quoniam solet Deus ab homine
gratiarum actionem exigere pro suis beneficiis. Exempli gratia:
|
“Nonne, inquit Dominus, decem mundati sunt, et novem ubi sunt? Non
inventus qui rediret et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena (Luc.
XVII).”
|
|
Dicam ergo: Jacebam aliquando non valde sopitus, imo semivigilans in
lectulo, et ecce, ut videbatur, per gradus dormitorii fratrum
descenderam, multorumque spirituum horribilium et facie crudelium quasi
castra contra me consistebant. Ego ut aliquoties eatenus nomen Spiritus
sancti per somnum quoque, horrore aliquo ingruente; proferre solitus
eram, nihil aliud contra eos dicere dignatus, hoc solum nomen teterrimis
eorum vultibus objeci, Spiritus sanctus. Ipsum testor, quasi magno
turbine retroacti pene resupinabantur, non ferentes virtutem nominis.
Cum pro hoc illis insultarem, paululumque intermissa sancti nominis
enuntiatione, gestu faciei totius exprobrarem, illi quasi viribus ex
iracundia resumptis, in me velut fortes irruerunt, et ego in fugam
versus in pratum, quod inter columnia claudunt, illic invenio senem
antiquum, virgam manu gestantem, et agnosco Spiritum sanctum, filiole,
filiole, inclamantem quo nomine parvulos appellare solemus, quos de
sacro fonte suscepimus, meque tali appellatione confortantem gestu
potentis pariter et adjuvantis, ut si consisterent adversum me castra,
non timeret cor meum, si exsurgeret adversum me praelium in hoc ego
sperarem (Psal. XXVI).
|
|