|
Nesciremus nos appendere justitiam hanc, nisi Verbum ipsum fecisset
nobis experimentum, gentem quamlibet proniorem esse, magisque flexibilem
ad poenitentiam, atque idcirco justiorem, et venia magis dignam, quam
Israelem. Unde laudanda vere providentia Dei, qui antequam judicium
proferret super Israel, sententiamque daret, quam praedixerat:
|
“Quia non addam ultra misereri domui Israel, sed oblivione obliviscar
eorum (Ose. I),”
|
|
misit Verbum suum ad gentem, quae tunc temporis erat asperior atque
fortior gentibus caeteris. Ac si diceret cuilibet ex prophetis suis: Et
si ad populos multos, et profundi sermonis et ignotae linguae, quorum
non possis audire sermones, mitterem te, ipsi audirent te; domus autem
Israel nolunt audire te, quia nolunt audire me (Ezech. III). Uni namque
ex prophetis hoc dixit, scilicet Ezechieli, sed antequam hoc illi
diceret, per alium prophetam magno firmata est experimento veritas
dicentis:
|
“Factum quippe fuerat verbum Domini ad Jonam: Surge, inquiens, et vade
in civitatem magnam Niniven, et praedica in ea, quia clamor malitiae
ejus ascendit coram me (Jonae I).”
|
|
Factumque est, et praedicante illo crediderunt viri Ninivitae in
Dominum, et praedicaverunt jejunium, et vestiti sunt sacco, a majore
usque ad minorem (Jonae III). Nunquid solus Jonas praedicavit in Israel
futuram captivitatem? imo multum est quod declamavit Osee, quod
personuit Amos eodem tempore, ut de Elia et de Elisaeo nunc taceam,
quorum supra memini, qui signa praeclara atque magnalia multa fecerunt,
et Israel non egit poenitentiam, et nullus regum Israel recessit a
peccatis Jeroboam. Quis igitur reprehendere possit, vel audeat judicium
Verbi Domini, quod Israelem sibi incredulum, credentibus ac per hoc
justioribus Assyriis tradidit? imo laudandum, quia rationabile est et
perpulchrum quod illam potissimum gentem per tale voluit experimentum
demonstrare justiorem, cui tradere decreverat populum praevaricatorem.
|
|