CAPUT XVI. Quod utrique se peccasse confessi sint, et quare hujus confessio accepta, illius rejecta sit.

Conferre nunc libet utriusque confessiones quomodo et Saul, peccavi, dixit, eodem verbo quo David. Quae causae eamdem in ambobus vocem confessionis discernant, non longe quaerantur. Non statim ex subsequentibus ipsorum sermonibus inveniuntur. Cum dixisset Samuel ad Saul:

“Non revertar tecum, quia projecisti sermonem Domini, et projecit te Dominus, ne sis rex super Israel. Porro, triumphator in Israel non parcet, et poenitudine non flectetur. Neque enim homo est, ut agat poenitentiam. Ille ait: Peccavi, sed nunc honora me coram senibus populi mei, et coram Israel, et revertere mecum, ut adorem Dominum Deum tuum (I Reg. XV).”

David autem dicit:

“Miserere mei, Deus, quia tibi soli peccavi. Miserere mei, ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”

Perpende nunc quam longissime contra invicem causae istae disparentur, quia videlicet dicendo

“peccavi,”

alter propriam gloriam quaesivit, alter gloriam Dei. Saul dicendo

“peccavi,”

et subjungendo,

“sed nunc honora me coram senibus populi mei,”

quos debemus intelligere homines suae tribus, scilicet filios Benjamin,

“et coram Israel, et revertere mecum ut adorem Dominum,”

nonne propriam gloriam quaesivit? Homo quippe saecularis animi, totusque deditus ambitioni, etiam ad adorandum Dominum pompatice solitus ingredi, hoc dolebat, si in tempore tali, in tanti triumphi festivitate, tantus propheta sese subtraheret ejus comitatui, et idcirco semel, et iterum dicebat,

“peccavi.”

Profecto hujusmodi intentionis confessione semetipsum vinci non patitur omnipotens sermo Domini, unde et hoc ille audire meruit:

“Porro triumphator in Israel non parcet, et poenitudine non flectetur.”

At vero David dicendo:

“Miserere mei, ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris,”

nonne, sicut jam dictum est, gloriam Dei quaesivit? Homo quippe humilis spiritu, cum cura suae salvationis, maximam habebat sollicitudinem pro gloria Dei, quam in eo considerabat, ut ille fidelis in promisso, verus et justus praedicaretur in juramento, quod illum promisisse atque jurasse testatus fuerat, dicens:

“Juravit Dominus David, veritatem et non frustrabitur eum, de fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI).”

Pro hoc, inquam, sollicitus, ne sua iniquitate superatus promissum solveret, juramentumque irritum faceret, dicebat desiderantissimus gloriae Dei,

“ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris:”

quod est dicere, ut fidelis permaneas Deus, ut sermo tuus, qui factus est ad me, non sit in illo, est et non, sed sit in illo, est, nec judicari possis, quod levitate aut mutabilitate usus sis. Et sicut de caeteris, ita quoque de isto promisso vel juramento ad me facto veraciter omnis sexus, omnis aetas dicere possit, et ego cum illis. Quotquot enim promissiones Dei sunt, in illo est. Ideo et per ipsum amen Deo ad gloriam nostram. Propterea cum diceret:

“Peccavi Domino,”

statim audire meruit hoc in verbo Domini,

“Dominus quoque transtulit peccatum tuum. Non morieris (II Reg. XII).”