|
Bene ergo verus iste Agnus immolationis suae tempus ipsum, quod typico
praescripserat agno, per omnia providit. Mense primo, decima die mensis,
quo secundum legem agnus in domos Judaeorum tollebatur, intravit in
sanctam civitatem Hierusalem, turbis deducentibus, et quandiu item
secundum legem servatus est, tandiu et iste circa civitatem eamdem et
circa templum demoratus est, id est usque ad quartam decimam diem mensis
ejusdem, sanctae Scripturae herbam ruminans, et ad vitae aeternae pascua
interim suos auditores jugi balatu invitans. Tandem quarta decima die,
ad vesperam, ubi illum paschae veteris agnum comedit cum discipulis
suis, tunc ipse novi sacrificii Agnus continuo capiendus et ducendus ad
immolandum, jam in angustia passionis agonizans, prius propriis manibus
Deo Patri semetipsum immolavit, accipiens panem et vinum, et mira atque
ineffabili sanctificationis potentia transferens haec in corporis et
sanguinis sui sacramentum. Nam, quod deinde manibus peccatorum
crucifixus et mortuus est, idem Agnus praeteritorum atque praesentium
salus omnium continuo fuit, et ad illos qui in inferiori Aegypto, id est
in infernalibus detinebantur tenebris descendit, quique per quinque
retro actas mundi aetates ibidem fuerant collecti. Unde et constat recte
quinque diebus, a decima scilicet usque ad quartam decimam mensis agnum
servari, quia, videlicet ex quo in typum ejusdem Filii Dei primus Abel
agnum obtulit, quinque fluxerunt aetates mundi quarum in fine immolandus
erat hic verus Agnus Dei. Continuo, inquam, ut manibus impiorum occisus
est Filius Dei, destructum est regnum mortis, et soluta captivitas
populi Dei, non valentibus eos tenere Aegyptiis, quos ita cum principe
eorum diabolo mortis praeposito virtus sanguinis Christi obruit, quomodo
illos Aegyptios homines regemque eorum Pharaonem, cum curribus ejus,
profundum maris involvit. Quod vero manibus suis, ut jam dictum est,
corpus et sanguinem suum sub specie panis ipse summus Pontifex obtulit,
et
|
“hoc facite in meam commemorationem dixit (Luc. XXII),”
|
|
eorum salus est qui in ista vita detinentur, quibus Aegyptus hic mundus
est, quibus vera captivitas sub diabolo mundi principe ignoratio Dei
est. Nisi enim hoc sacramentum corporis et sanguinis sui cum mysterio
baptismi in quo similitudo est mortis ejus instituisset, nobis omnibus
quicunque nondum eramus, sive omnibus qui tunc erant gentes, et ad
simulacra muta, prout tunc ducebantur, euntes (I Cor. XII), quando
Christus pro peccatis nostris semel mortuus est, mors ejus nihil
profuisset. Solos enim illos in illa hora lavit a peccatis quos, sive
mortuos, sive vivos, mors ejus fideles invenit. Ritum ergo legitimum
manducandi corpus et bibendi sanguinem Domini nostri Jesu Christi de
ritu spiritualiter metiamur illius typici agni, in gloriam et honorem
hujus veri Agni Dei qui tollit peccata mundi.
|
|