CAPUT 5

“Exivit ergo Petrus et ille alius discipulus, et venerunt ad monumentum. Currebant ergo simul.”

Alius discipulus ipse est Joannes. Quid cursus hujusmodi pulchrius spectaculo, si rite perpendas evangelista narrantis qui sit sensus vel intentio. Nunquid enim putandum est quod hic talis qui tam excellenter coelestibus intendit, otium habere potuerit talia jam diligenter scribendi sine spe fructus, id est intelligentiae spiritualis? Igitur spectaculo admissi, jam nunc sublevatis oculis latissimum videamus campum hujus saeculi, et in eo currentes duos populos, qui sunt Judaei et gentes, bravium ipsam esse palmam crucis quam Christus ascendit; ipsum vero principem spectaculi, quo et judice dexteram palmam victoris ornabit. Nimirum ubi auditum est, et in omnem terram hic sonus exivit (Psal. XVIII), quia Christus resurrexit a mortuis, exivit populus gentium et venit ad monumentum; exivit, inquam, de tenebris et caligine peccatorum, et venit adorare mortuum ac sepultum, mortisque victorem Dei Filium et hominem Jesum Christum. Exivit et ille alius, scilicet Judaicus populus, sed de vicino exivit, quia jam ante cucurrerat, jam appropinquaverat, quippe qui moriturum ac resurrecturum exspectaverat, imo et prophetaverat.

“Currebant ergo simul.”

“Et ille alius discipulus praecurrit citius Petro, et venit prior ad monumentum. Et cum se inclinasset, vidit linteamina posita, nec tamen introivit.”

Quantum ad eamdem fidem, eadem quippe veterum exstitit fides, quae et novorum, plane nos gentes cum illo anteriori populo simul cucurrimus, verum quantum ad temporum distinctionem non curremus simul, nisi quia in initio Evangelii Judaeorum simul et gentilium multitudo fidem Christi suscepit. Ergo ille populus prior venit ad monumentum, sed videns linteamina, non introivit, quia videlicet tribulationes passionis Dominicae, quibus quasi linteaminibus cinctus et ligatus fuit, intantum erubuit, ut resilirent etiam eorum qui jam crediderant ex eodem populo plurimi:

“Fieretque illis Christus crucifixus, lapis offensionis et petra scandali, partim propter carnales Legis caeremonias, quas videbat destitui, partim propter odium gentium, quibus inviderunt gratiam Dei (I Petr. II).”