CAPUT XIII. De eo quod dicet Rex iis qui a dextris ejus erunt:

“Venite, benedicti Patris mei.”

Tunc dicet rex iis qui a dextris ejus erunt: Venite, benedicti Patris mei, possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi. Esurivi enim, et dedistis mihi manducare. Sitivi, et dedistis mihi bibere. Hospes eram, et collegistis me; nudus, et cooperuistis me; infirmus, et visitastis me, in carcere eram, et venistis ad me (Matth. XXV). Bona vere, et magni boni auditio est, cum dicit: Venite, benedicti Patris mei. Magnum et verum bonum quod affert, possidete, inquiens, paratum vobis regnum a constitutione mundi. Hic jam quaerimus, illud regnum quomodo paratum sit benedictis istis? Quoniam audivimus quando vel ex quo paratum sit, scilicet a constitutione mundi, non enim dicit ante constitutionem mundi, sed a constitutione mundi. Porro sancta Scriptura, quae omnia docet nos et de omnibus respondet nobis, a constitutione mundi incipit, id est de constitutione mundi primam narrationem facit. Ibi ergo quaerimus, et cito invenimus, quomodo regnum illud benedictis Dei paratum sit. Complevitque Deus die septimo opus suum quod fecerat, et requievit die septimo, ab universo opere quod patrarat. Et benedixit diei septimo, et sanctificavit illum, quia in ipso cessaverat ab omni opere suo, quod creavit Deus ut faceret (Gen. II). Ex tunc paratum esse, Apostolus testatur, cum dicit: Quibus autem juravit non introire in requiem ipsius, nisi illis qui increduli fuerunt? Et videmus quia non potuerunt introire propter incredulitatem (Hebr. III). Et subinde: Quoniam ergo superest quosdam introire in illam, et ii quibus prioribus annuntiatum est non introire propter incredulitatem, iterum terminat diem quamdam, hodie, in David dicendo, post tantum temporis, sicut supra dictum est: Hodie si vocem ejus audieritis, nolite obdurare corda vestra. Nam si eis Jesus requiem praestitisset, nunquam de alio loqueretur, posthac die. Itaque relinquitur Sabbatismus populo Dei. Qui enim ingressus est in requiem ejus, etiam ipse requievit ab operibus suis, sicut a suis Deus (Hebr. IV). Nunc quoniam invenire cupimus, et gaudemus ubicunque aliquantipser invenire meremur intentionem Spiritus sancti, in Scripturis suis, numeremus opera quae commemorat. Rex iste iis quos a dextris posuit, ut constanter sciamus, secundum illam regalem apostolicamque Scripturam, Sabbatismum esse legitimum, quo vocat eos, dum dicit: Venite, benedicti Patris mei. Primum est: Esurivi, et dedistis mihi manducare: Secundum, sitivi, et dedistis mihi bibere; tertium, hospes eram, et collegistis me; quartum, nudus, et cooperuistis me; quintum, infirmus, et visitastis me; sextum, in carcere eram, et venistis ad me. Sex itaque sunt opera misericordiae, post quae et propter quae dicitur: Venite, benedicti Patris mei, possidete regnum, sicut sex sunt dies operationis, id est sex species operum Dei, quibus completis, Deus requievit. Igitur regnum illud Sabbatismus est, et septimus dies, in quo Deus requievit, et ex tunc paratum est regnum benedictis illis, quando Deus opus suum complevit diemque septimum benedixit, et sanctificavit, in quo et requievit. Idcirco recte Apostolus dixit: Qui enim ingressus est in requiem ejus, etiam ipse requievit ab operibus suis, sicut a suis Deus (Hebr. IV). Quis autem est ille septimus dies quem benedixit Deus, et sanctificavit, nisi verbum et sapientia Filius Dei? Nam vere hic Filius, hoc Verbum, haec sapientia in qua Deus omnia fecit, requies est, et ludus atque deliciae Dei, sicut ipsa Sapientia quoniam loco dicit: Ego eram cum eo cuncta componens, et delectabar per singulos dies, ludens coram eo omni tempore, ludens in orbe terrarum, et deliciae meae cum filiis hominum (Prov. VIII). Quod autem vere istum diem claritatis Deus benedicerit et sanctificaverit, ipse dies ore proprio, ore lucido sic notum fecit: Si illos dixit filios Dei, ait, ad quos sermo Dei factus est, et non potest solvi Scriptura, quem Pater sanctificavit et misit in mundum, vos dicitis: Quia blasphemas, quia dixi Filius Dei sum? (Joan. X.) Est igitur, inquam, regnum illud Verbum, et Sapientia, sive plenitudo verbi et sapientiae Dei, quod exspectans Apostolus: Nunc, inquit, ex parte cognoscimus, et ex parte prophetamus. Cum autem venerit quod perfectum est, evacuabitur quod ex parte est (I Cor. XIII). Item: Videmus nunc per speculum in aenigmate, tunc autem facie ad faciem. Nunc cognosco ex parte, tunc autem cognoscam sicut et cognitus sum (ibid.).