CAPUT XXXI. Memorabilium operum, quae fecit Salomon, ultimum scilicet thronum de ebore grandem auro fulvo nimis vestitum, judiciariam praefigurasse mundissimi hominis majestatem Christi.

“Fecit quoque rex Salomon ducenta scuta de auro puro, et trecentas peltas ex auro probato. Fecit etiam thronum de ebore grandem, et vestivit eum auro fulvo nimis, qui habebat sex gradus, et summitas throni rotunda erat in parte posteriori. Et duae manus hinc et inde sedile tenentes, et duo leones stabant juxta manus singulas, et duodecim leunculi stantes super sex gradus hinc atque inde.”

Hoc memorabilium Salomonis operum ultimum, ne parvum esse aut a mysterio vacare suspicemur, vehementi atque admirativa Scripturae praesentis commendatione prohibemur, dum continuo sequitur:

“Non est factum tale opus in universis regnis.”

Nam tot scuta, totque peltae idem significant quod armatura illa fortium, de qua idem in Canticis canticorum:

“Sicut, inquit, turris David collum tuum, quae aedificata est, cum propugnaculis. Mille clypei pendent ex ea omnis armatura fortium (Cant. IV).”

Hoc ergo memorandorum ejus operum novissimum, quid significet digne quaerimus, et quaerentes ad ultima magni regis Christi, opera prospicimus. Quidnam est iste thronus tam grandis, tam mirabilis, nisi altitudo majestatis in illo die novissimo magni et tremendi judicii? Mirando ordine in illo rege sapientia Dei significativa opera disposuit, ut hoc opus, quo profecto nihil ultra memorabile fecit, signum vel figura esset magni judicii, post quod nihil ultra operaturus Rex noster requiescet ab operibus suis. Grandis thronus, grande quippe judicium exspectamus, cujus in occursum venientes in nube, virtutes quoque coelorum movebuntur. Thronus, inquam, ex ebore, judicium quippe ex puritate constabit justitiae. Alioqui nisi, ut hic idem Salomon testatur, venter ejus esset eburneus, nisi absque omni calore libidinis conceptus, natus vel conversatus esset homo, et Deus Christus (elephas quippe, unde est ebur, animal esse castissimum perhibetur), quomodo vel quo jure hunc mundum esset judicaturus? Grandis igitur ex ebore thronus auro vestitus, judiciaria mundissimi hominis est majestas, in qua nimirum aurea divinitatis justitia revelabitur. Sex ille habebit gradus, sex enim sententiis judicium perficitur:

“Esurivi enim, et non dedistis mihi manducare. Sitivi, et non dedistis mihi potum. Hospes eram, et non collegistis me. Infirmus, et non visitastis me. In carcere, et non venistis ad me (Matth. XXV).”

“Duae manus hinc atque inde,”

id est duo tenores, hinc judicii, atque inde misericordiae.

“Duo leones juxta manus singulas,”

id est utrobique fortis atque formidabilis judicii veritas. Nam et a sinistra omnis iniquus condemnabitur, et a dextra vix justus salvabitur (I Petr. IV). Duodecim leunculi super sex gradus stantes, duodecim erunt apostoli, duodecim, id est universi judices super condignas utriusque manus propositi retributiones. Post hoc opus, post hunc thronum Salomonis, id est pacifici regis Christi, jam in aeternum gloria et divitiae in domo ejus (Psal. CXI), tanta copia, quantam Scriptura praesens significare non sufficit. Attamen conando nonnihil proficit.

“Non erat, inquit, argentum, nec alicujus pretii putabatur in diebus Salomonis.”

Ac deinceps.

“Fecitque ut tanta esset abundantia argenti in Hierusalem, quanta lapidum.”

Etenim

“postquam sederit Filius hominis in sede majestatis suae,”

et per judicium ejus ierint impii quidem in supplicium sempiternum,

“justi autem in vitam aeternam (Matth. XXV),”

jam non erit argentum, jam nullius pretii reputabitur in illis diebus aeternitatis, quia

“sive prophetiae evacuabuntur, sive linguae cessabunt, sive scientia destruetur (I Cor. XIII),”

non illic tinniet ejusmodi argentum, quia non mittentur eloquentes ad praedicandum, ad docendum, ad prophetandum. Omnes perfecti erunt, omnia consummata erunt. In omnibus aeternaliter abundabit, purissimum charitatis aurum vel argentum.