CAPUT 11

“Dixerunt ergo ad eum fratres ejus: Transi hinc, et vade in Judaeam, ut et discipuli tui videant opera tua, quae tu facis.”

Isti fratres Jesu, propinqui vel consanguinei sunt, qui gloriam hujus mundi amantes, et veram coelestis hominis gloriam suo sensu terreno mentientes, vanum illi dilatandae gloriae dabant consilium, ut videlicet festinans innotescere cunctis, daret operam tam solemni non deesse conventui, nec ostentandis parceret miraculis. Nam haec festivitas una de tribus erat, in quibus omne masculum Israel coram Domino apparere lex jusserat (Exod. XXIII). Suo ergo sensu sapientiam Daei praecedere, viamque illi ostendere praesumentes. Cum hoc dixissent, sinistram intentionem suam perversa ratione conati sunt firmare, dicentes:

“Nemo quippe in occulto quidquam facit, et quaerit ipse in palam esse.”

Vera quidem sententia est, neminem ratione utentem adeo sibimetipsi dissidere. Nam revera manifeste repugnantia sunt, velle hominibus innotescere, et facta nobilia celare, quemadmodum si quis velit pariter, et in nocte esse, et solem habere; sive lucernam Domini clare ardere, et lumen ejus videri a nemine. Sed haec eadem sententia non suo tempore dicta est: Nam Dominus noster, nec in occulto quidquam faciebat, quia nihil quod occultum esse vellet agebat, nec eo modo quo illi arbitrabantur, in palam esse quaerebat. Quia non ab hominibus claritatem accipere, sed hominibus claritatem dare volebat; non hominibus placere, sed se homines ad placendum Deo erudire venerat. Igitur vera quidem, sed vana, imo et perversa, atque alieno spiritu prolata est. Quam et adhuc illi confirmare nituntur, subjungentes:

“Si haec facis, manifesta teipsum mundo.”

Id est, si non haec facis, non manifestas teipsum mundo. Adhuc ea quae dixerunt isti, talia videri poterant, qualia dicere debuerunt fratres boni ac fideles, nec indigni fratribus illis, quos novimus apostolos Christi, viros utique apostolicae sanctitatis et fidei. Sed adversus hanc opinionem audi, quid evangelista subjunxit:

“Neque enim fratres ejus credebant in eum.”

Utique illi dignae memoriae fratres ejus, quos, ut jam dictum est, apostolos novimus, scilicet Jacobus Alphaei, qui cognominatus est Justus, Simon quoque Chananaeus, et Judas qui et Thaddaeus dicitur, credebant in eum. Nam apostolorum omnium, solo Juda diabolo excepto, fuit paulo superius illa vox Simonis Petri, etenim pro omnibus ille unus respondit:

“Domine, ad quem ibimus? Verba vitae aeternae habes, et nos credimus, et cognovimus quia tu es Christus Filius Dei.”

Sed isti

“fratres ejus, inquit evangelista, non credebant in eum.”

Igitur haec verba illorum non tam benevolentiam testantur quam invidiam, quia non multum curantes, si interficeretur, qui utique odium Judaeorum adversus illum ignorare non poterant.