|
Mense, inquit, secundo septima et vicesima die mensis (decem videlicet
diebus ultra annum exactis, ex quo diluvii aquae inundaverant) locutus
est Deus ad Noe dicens: Egredere de arca tu, et uxor tua, etc. Non
contentus fuit dicere Deus: Egredere de arca tu, et uxor tua, filii tui
et uxores filiorum tuorum, sed de animantibus quoque cunctis sollicitus:
Cuncta, inquit, an mantia quae sunt apud te, tam in volatilibus, quam in
bestiis, et universis reptilibus quae reptant super terram educ tecum?
Hoc etiamsi Deus praeceperit, scilicet cuncta animantia educere, Noe
faciendum esse sciret, et ita factum fuisse sciremus nos, etiamsi
Scriptura non narraret. Nunc autem Deum sic praecepisse et sic factum
esse narrat, ita subjungendo: Egressus est ergo Noe et filii ejus, et
uxores filiorum ejus cum eo. Sed et omnia animantia, jumenta et
reptilia, quae reptant super terram secundum genus suum arca egressa
sunt. Quid sibi vult hoc, quod digitus Dei, qui non nisi idonea scribere
novit aut loqui, tantas impendit moras in hujusmodi? Nempe si nihil nisi
litteram hic acceperis, hoc scribere ex abundanti fuit. Igitur ad
memoriam nunc redeat, quod superius jam dictum est, arcam illam quam et
fabricavit, et cum suis ingressus est Noe, antiquam patriarcharum et
prophetarum Ecclesiam signasse, quae Dominus noster et antequam in hunc
mundum veniret, condidit, et in qua cum venisset homo factus,
tribulationes mortis pertulit, permanentibus cum eo paucis quibus et
dicit: Vos estis qui permansistis mecum in tentationibus meis (Luc.
XXIII). In eamdem Ecclesiam ingressa sunt cum Noe universa animantia,
munda sive immunda, quia videlicet quicunque, sive de mundis Judaeis,
sive de immundis gentibus, ad Christum colliguntur, fidei Patrum
antiquorum inseruntur, nec aliter ad Christum pertinent, nisi Ecclesiae
illi incorporentur. Verumtamen in eorum carnalibus caeremoniis permanere
non sinuntur, videlicet ut carnaliter circumcidantur, aut sabbatizent,
aut agnum immolent, aut in caeteris ejusmodi (quae umbrae erant
futurorum) ullatenus judaizent. Igitur dum illud quasi superfluum tam
diligenter toties repetitur, istud quod valde necessarium est, in figura
prophetatur, quod ingressurae quidem forent necessario gentes quotquot
ex eis salvari cuperent, in illam antiquorum exspectationem, sed non
mansurae intra carnalem illorum religionem. Hic dictum, et ingrediemini
super terram, crescite et multiplicamini super eam, idem est juxta
mysticum sensum, ac si diceretur: abjectis carnalibus, quae prius pro
lucro erant, et nunc pro detrimento reputatis, seminate in spiritu, ut
de spiritu metatis vitam aeternam (Col. II).
|
|