|
Clamor Sodomorum et Gomorrhae multiplicatus est, et peccatum eorum
aggravatum est nimis. Descendam et videbo utrum clamorem qui venit ad me
opere compleverint, an non est, ut sciam. Converteruntque se inde, et
abierunt Sodomam. Quantum ad praesentem locum historiae temerarium
hominum prohibetur judicium, ne facile audita credant, vel inexperta
judicent, cum Deus omnium qui falli non potest, qui et antequam fiant,
omnia novit, dicere dignatus sit: Clamor Sodomorum multiplicatus est,
descendam et videbo utrum clamorem qui venit ad me opere impleverint.
Porro mystice dicendum, quia Sodomorum, id est Jerosolymorum clamor
crebro ascenderat ad Dominum, evangelica testante parabola, quia mali et
male perdendi agricolae servos domini vineae semel et iterum ac tertio
ad se missos ejecerunt, imo et contumeliis affectos occiderunt (Matth.
XXI). Novissime ergo missus filius unicus, aestimante patre ac dicente,
Verebuntur filium meum (Ibid.), recte dixit: Clamor Sodomorum
multiplicatus est: descendam et videbo, etc. Descendit enim et vidit
utrum clamorem qui ascenderat, opere complevissent, et vidit, inquam, id
est, expertus est, quam pessimi essent, didicit in semetipso quam
crudeliter, quam odiose sanctos prophetas, et justos homines
occidissent. Converterunt se, inquit, et abierunt Sodomam. Abraham vero
adhuc stabat coram Domino, et appropinquans ait: Nunquid perdes justum
cum impio? etc. Hoc plane ex ipsa orationis qualitate clarum est, quia
vere Abraham coram Domino stabat, et Domino appropinquans erat, quia
videlicet in oratione non suam, sed Dei gloriam intendebat; non inquam,
suam, sed Dei voluntatem fieri postulabat. Dixit enim: Absit a te, ut
rem hanc facias et occidas justum cum impio, fiatque justus sicut
impius! Non est tuum hoc; qui judicas omnem terram, nequaquam facies
judicium hoc. Ergo consulebat Domino fidelis famulus, quatenus sic
ageret et sic judicaret, ut de suis ipse judiciis digne laudaretur.
Proinde Dominus Deus monitorem hominem non aspernatus, et quodammodo
arguentem non dedignatus, singulis ejus concedit propositionibus,
dimittam, inquiens, omni loco, propter quinquaginta; non delebo, si
invenero ibi quadraginta quinque; non percutiam propter quadraginin; non
faciam si invenero ibi triginta; non interficiam propter viginti; non
delebo propter decem. Fortis enim erat vera fortitudine homo, qui
fortissimum Dominum tenebat. Fortis, inquam, et fortiter seipsum
confringens, qui dicebat: Loquar ad Dominum meum, cum sim pulvis et
cinis; et: Ne, quaeso, inquit, indigneris, Domine, si adhuc loquar; et:
Quia semel coepi, loquar ad Dominum meum; et: Obsecro, ne irascaris,
Domine, si adhuc loquar semel. Haec enim fortitudo vera est, scilicet
spiritus humilitatis, et mens subdita justitiae Dei, quam idem propheta
qui in primordiis libri sui dixerat: Audite verbum Domini, principes
Sodomorum, percipite auribus legem Dei nostri, populus Gomorrhae (Isa.
I) deplorans in hominibus defecisse: dicit circa finem ejusdem libri
flebili conquestione: Non est qui invocet nomen tuum, non est qui
consurgat ut teneat te (Isai. LXIV). Videbat utique in Spiritu, versum
Dominum ad Sodomam illam, nec esse quemquam qui teneret illum, propter
abundantem malitiam. Nam quid gemeret subsecutus aperuit. Deserta facta
est Jerusalem, desolata domus sanctificationis nostrae, et gloriae
nostrae, ubi laudaverunt te patres nostri, facta est in exustione ignis
(Ibid.). Hoc enim irrecuperabiliter sub Vespasiano et Tito factum est.
|
|