|
Cumque audissent vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post
meridiem, abscondit se Adam et uxor ejus a facie Domini Dei in medio
ligni paradisi. Abscondendo se uterque de Deo male sensit, et sibi
insipienter providit, tanquam impoenitens, tanquam infidelis. Nam e
contra fidelis homo dicit: Quo ibo a spiritu tuo, et quo a facie tua
fugiam? Si ascendero in coelum, tu illic es: et si descendero ad
infernum, ades. Si assumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in
extremis maris. Etenim illic manus tua deducet me, et tenebit me dextera
tua (Psal. CXXXVIII). Hic Deum ubique praesentem adesse confidit, nec
loco quemdam, sed iniquitate ab illo longe fieri. Et cum paulo supra
dicat: Intellexisti cogitationes meas a longe, semitam meam et funiculum
meum investigasti (Psal. LXXXVII): hoc plane confitetur novus homo, homo
fidelis, quia Deus in omni loco bonos et malos respicit, et universas
quoque mentium cogitationes intelligit. Et ut vere poenitens in alio
loco dicit: Quoniam iniquitatem meam annuntiabo, et cogitabo pro peccato
meo (Psal. XXXVII). Item: Et ego ad te, Domine, clamabo, et mane oratio
mea praeveniet te (Psal. LXXXVII). Hae voces novi hominis sunt. Nam iste
vetus homo longe alio sensu abscondit se a facie Domini, male de oculis
omnia videntis sentiens ut infidelis, et ut impoenitens non solum
iniquitatem suam non annuntiavit, et non solum otio ejus Dominum Deum
non praevenit, sed audita voce ejus adhuc latere voluit, imo et
praeveniente Deo redargutus transgressor, se ipsum potius defendendo,
Deum incusavit. Ergo de tam vitiosa radice arboris non mirum vitiosos
fructus erupisse, malum succum radicis referentes in semetipsis, cum
declinant cor suum in verba malitiae ad excusandas excusationes in
peccatis, vel cum operantes iniquitatem latibula requirunt, quasi Dei
fallere possint oculum, verbi gratia, cum juxta beatum Job oculus
adulteri observat caliginem, dicens: Non me videbit oculus, et operiens
vultum suum perfodit in tenebris, sicut in die condixerant sibi (Job.
XXIV). Sed ubi se absconderunt? In medio, inquit, ligni paradisi. Hoc
improprie videtur dictum, quia non ait in medio paradisi, vel in medio
lignorum paradisi, sed in medio ligni paradisi. Quod enim medium habet
unum lignum, in quo abscondi valeant corpora duorum hominum?
Absconsionem ergo hic oportet intelligi non tam corporis, quam animi,
quem Deus maxime requirit. Quomodo secundum animam absconderunt se in
medio ligni? Videlicet amando concupiscentiae vitium, quod contraxerant
per fructum ligni. Nam quandiu peccator blandum amat vitium, tandiu
clausus et absconditus animus pressum tenet oris ostium, et ad Deum
vocantem non egreditur per simplicem confessionis occursum. Unde ipse
Dominus: Omnis, inquit, qui male agit, odit lucem, et non venit ad
lucem, ut non arguantur opera ejus (Joan. III). Hoc vere est abscondi a
facie Domini Dei, non quod talis effugiat oculos Domini, cum scriptum
sit: Vultus autem Domini super facientes mala (Psal. LVIII), sed quod
talis non mereatur videre faciem Domini, eo quod se ab illo, quantum in
ipso est, abscondat. Et recte quisque in eo vitio dicitur absconditus,
quo delectus, per confessionis, januas nusquam egreditur, cubante cum
illo deceptore suo diabolo, sicut ad beatum Job loquitur Dominus, quia
sub umbra dormit in secreto thalami, in locis humentibus (Job. XL). Adam
igitur et uxor ejus absconderunt se in medio ligni paradisi, quia
videlicet usurpationem ligni, quod erat in medio paradisi, maluerunt
apud se continere, quam Domino Deo confiteri.
|
|