|
|
“Si invaluerit apud te manus advenae et peregrini.”
|
|
|
“Si invaluerit apud vos manus advenae atque peregrini, et attenuatus
frater tuus vendiderit se ei, aut cuiquam de stirpe ejus, post
venditionem potest redimi. Qui voluerit ex fratribus suis, redimet eum,”
|
|
etc. In omnem partem periculi lex spiritualis magnam clementiae manum
porrigit. Quid enim, si neque ipse peccator delictum suum prodidit,
neque publice per alium cognitus est, sed tu solus nosti? Nunquid statim
divulgabis? Non utique: Sed
|
“vade, inquit, Dominus, et corripe eum inter te et ipsum solum: Si te
audierit, lucratus eris fratrem tuum (Matth. I).”
|
|
|
“Si ergo, inquit, invaluerit apud vos manus advenae atque peregrini.”
|
|
Peregrinus iste diabolus est, qui tunc apud nos invalescit, quando in
his qui nostri sunt,
|
“incrassatur pars ejus, ut ait Habacuc, et cibus ejus electus (Habac.
I).”
|
|
Nam de hoc peregrino ad David a Domino missus Nathan loquitur:
|
“Duo viri erant in civitate una, unus dives, et alter pauper (II Reg.
XII).”
|
|
Ac deinceps:
|
“Cum autem peregrinus quidam venisset ad divitem, parcens ille sumere de
ovibus et bobus suis, ut exhiberet convivium peregrino illi, qui venerat
ad se, tulit ovem viri pauperis (ibid.),”
|
|
etc. Peregrinus ergo, et ab omni civitate Dei profugus, imo et refuga,
diabolus est, quem supervenientem David eo tempore excepit, et quasi
grandi convivio nebulonem pavit, quando uxorem Uriae adulteravit,
ipsumque gladio filiorum Amon interfecit.
|
“Si igitur, inquit, invaluerit apud vos manus advenae atque peregrini,”
|
|
id est, diaboli,
id est tentatione superatus,
|
“frater tuus vendiderit se ei,”
|
|
videlicet quomodo David semetipsum vendidit,
|
“post venditionem potest redimi,”
|
|
nec enim debet post peccatum poenitentia denegari.
|
“Qui voluerit ex fratribus suis redimet eum,”
|
|
videlicet corripiendo inter se et ipsum solum (Matth. XVIII), et ita
lucrando eum, faciendo etiam quod Apostolus ait:
|
“Alter alterius onera portate, et sic adimplebitis legem Christi (Gal.
VI).”
|
|
|
“Sin autem et ipse potuerit, redimet se,”
|
|
praeveniendo scilicet omnem correptionem spontanea confessione, ut supra
dictum est. Redimet se, ait:
|
“Supputatis duntaxat annis a tempore venditionis usque in annum
jubilaeum, et pecunia qua venditus fuerat juxta annorum numerum, et
ratione mercenarii supputata. Si plures fuerint anni qui remanent, usque
ad jubilaeum, secundum hos reddet et pretium,”
|
|
etc. Supputare annos a tempore venditionis usque ad annum jubilaeum,
pecuniamque juxta annorum numerum id plane est pura ac sincera
confessione aperire, rarius an crebrius peccatum sit iteratum, et
secundum peccati frequentationem suscipere poenitentiae pensum. Neque
enim, si, verbi gratia, adolescens semel et fortuito casu cum virgine
peccavit, aut semel furtum fecit, eadem poeniteutiae quantitate
plectendus est qua et ille qui saepius peccatum ipsum incidit.
|
|