CAPUT XXII. Ut ipse inter tenebras noctis orans, circumfusa divinitus luce clarificatus fuerit, et quod multoties hoc ipsum acciderit.

Idem familiaris clericus, postmodum domus S. Petri praepositus, plurima de eodem patre magna et magnifica noverat et narrare consueverat. Quorum pleraque cum ob brevitatis studium praeterita sint, unum est quod silentio transire non libuit, quia vere signum magnum est et evidens, quod oratio ejus vere ignis fuerit, et ante oculos Divinitatis velut lampas ardens et lucens, charitas ejus exstiterit. Nocte quadam, cunctis circa ipsum dormientibus, lumen, quod de more coram ipso positum fuerat, ut toto noctis spatio luceret, exstinctum est. At ille jam dictus familiaris clericus repente somno excitatus consurgens, et hac illacque sub horridulo silentio circumspiciens, dum pro recuperando lumine sollicitus trepidat, rem divinam et memoria dignam, ut ipse cum juramento testabatur, conspicatus est. Nam inter ipsas noctis tenebras, ecce de lectulo in quo beatus pontifex pervigil orabat expansis manibus, lux immensa refulsit, cujus etiam magnitudine invalescente continuo, nec manus easdem, ut ipse fatebatur, videre aut discernere potuit. Hoc nimirum signo satis claruit quod vere filius esset lucis, et ilius diei, et quia oratio ejus vere ut ignis peccata consumit, et potestates tenebrarum vincit. Nec vero illa tantum vice, sed et multoties cum post matutinales hymnos, psalmorumque continuas decantationes lumen materiale alicubi reconderetur, lumen spirituale pontificem sanctum secretius orantem ita circumfulsit, ut putaretur adesse praesentia solis meridiani.