CAPUT XXX. Quid significet mons Sion, juxta sententiam Apostoli. Et quid intelligendum sit per hoc quod dictum est

“Bestia si tetigerit montem, lapidibus opprinetur.”

Mons namque Sinai quid significet capitulo superius scripto idem apostolus aperuit:

“Sed accessistis, inquiens, ad Sion montem et civitatem Dei viventis, Jerusalem coelestem (Hebr. XII).”

Cum enim haec igni montis Sinai, et caligini opponit, in quam Moyses ascendit, quo populus ascendere non potuit, profecto illic figuram, hic veritatem; illic umbram, hic nos intelligere vult corpus aut rem. Quem ergo Deus misit, cui juxta exemplum Moysi signum dare dignatur, quod eum ipse miserit, huic monti Sion, et civitatis Dei viventis Jerusalem coelestis januas aperiet, vocando illum intra secreta contemplationis, quo populus ascendere non meretur, quia carnali sensu premitur.

“Et bestia, inquit, si tetigerit montem, lapidibus opprimetur:”

Si enim is, qui bestialiter vivit, alta Divinitatis audeat scrutari, illa gloriosa dignitas caliginem sibimet obducit, et fumante toto Scripturarum monte indignos oculos caecitate obvolvit. Unde Psalmista:

“Et posuit, inquit, tenebras latibulum suum, in circuitu ejus tabernaculum ejus tenebrosa aqua in nubibus aeris (Psal. XVII).”

Ita cum sit splendida lux veritatis, ille nihil videns, nisi caliginem mendacii, illis opprimitur lapidibus, quos aliis verbis idem significat, cum dicit:

“Pluit super peccatores laqueos, ignis, sulphur, et spiritus procellarum, pars calicis eorum (Psal. X).”

Sic Arius, et alius quilibet haeresiarches a superna majestate lapidatus est. Et hoc idcirco, quia bestia fuit. Si enim rationabiliter ut homo per activam vitam seipsum prius exercuisset, ac deinde ad contemplandam veritatis gloriam ordinate promovisset, suos ab illo fortitudo majestatis lapides continuisset. Interea qui vocatus a Domino est, is usque in tertium coelum aut paradisum raptus, et illud usque mente excedens, civitatem Dei viventis Jerusalem coelestem perambulat, murosque ejus ex omni lapide pretioso, turres quoque gemmis aedificatas, atque plateas mundo auro stratas (Apoc. XXI), multorumque millium angelorum frequentiam, in circuitu ejus et intus miratur, tantaeque visioni ejus nunquam abesse festivitati, totis visceribus optat. Sed oportet ut

“qui audit dicat: Veni (Apoc. XXII),”

id est ut is qui supernam dulcedinem praegustavit, invitet alios ad promerendam requiem, qui misere laborantes et onerati, nesciunt adhuc ubi pax et vera refectio sit. Nec enim idcirco aperti sunt illi thesauri beatitudinis, ut repertis solus incumbat divitiis. Dicitur ergo Moysi ut descendat, ascensurus iterum, et assumat secum Aaron fratrem suum, populo quoque praedicet quatenus lotis vestimentis ascendant ad Dominum. Illic tonitrua, fulguraque micantia, fumus quoque et ignis, et clangor buccinae, ut fiat quod scriptum est:

“Qui respicit terram, et facit eam tremere, qui tangit montes, et fumigant (Psal. X).”

Item:

“Commota est et tremuit terra, et fundamenta montium conturbata sunt et commota sunt, quoniam iratus es eis. Ascendit fumus in ira ejus, et ignis a facie ejus exarsit, carbones succensi sunt ab eo,”

etc. (Psal. XVII.) Terra quippe commovetur et contremiscit, fundamenta quoque montium conturbantur et fumigant, exardescente igne a facie Domini, cum audito per praedicatorem futuro adventu tremendi Judicis, hi qui prius terram tantummodo noverant, semetipsos poenitendo discutiunt, et montuosa superbia descendente, fumus, id est lacrymosa oratio, ascendit a timore irae Domini, et ignis doloris a facie ejus, id est a cognatione veritatis exardescens, peccata consumit.