CAPUT V. Quod quaerebatur Daniel ut periret cum sociis suis. Et de cantico:

“Super flumina Babylonis illic sedimus,”

etc., quod in persona illorum David cecinit.

“Et egressa sententia, sapientes interficiebantur. Quaerebaturque Daniel et socii ejus ut perirent.”

O dura interrogatio! Idcirco Psalmista dudum spiritu prophetico in persona illorum atque similium dicebat:

“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur tui, Sion. In salicibus in medio ejus suspendimus organa nostra.”

Quare illic flevimus?

“Quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba cantionum, et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion. Quomodo canticum Domini cantabimus in terra aliena?”

(Psal. CXXXVI.) Nimirum Danieli et sociis ejus primum pro tali causa fletus iste et conquestio tam dolenda competebat. Denique sacramentum visionis, quam Nabuchodonosor viderat verbum cantionis erat,

“hymnus de canticis Sion erat, canticum Domini”

erat. At illi in terra aliena erant, non modo quod in illa Babylone captivi, sed et quod in hoc mundo exsules erant, a superna matre sua Hierusalem captivati in Adam.

“Quomodo ergo, inquiunt, cantabimus canticum Domini in terra aliena?”

O rex, canticum quod interrogas, sacramentum visionis quod exquiris interrogatione dura, hoc, inquam, etc., coelorum secreta ac beatorum archangelorum cantica cantare vel scire hic non possumus, nisi paucissimi nostrum prophetae, quibus Deus revelat, non meritis ipsorum, sed sua gratia!

“Cum ergo rem indicasset Arioth Danieli: Daniel ingressus rogavit regem ut tempus daret sibi ad solutionem indicandam regi.”

Etiam si non quaereretur occidendus ipse et socii ejus, tum quia vir desideriorum, ut supra jam diximus, gloriam Dei desiderabat, plane praesens negotium non negligendum duceret, quo Deus glorificari poterat. Dixerant enim regi suo Chaldaei:

“Sermo enim quem tu, rex, quaeris, gravis est, nec reperietur quisquam qui indicet illum in conspectu regis exceptis diis, quorum non est cum hominibus conversatio.”

Sed etenim, o servi, non deorum, sed daemonum, quorum nulla est de sacramentis coelestibus cum hominibus collatio, non reperietur quisquam qui indicet sermonem hunc, excepto uno et vero Deo, cujus cum hominibus piis conversatio est familiaris, quemadmodum dicit:

“Quoniam inhabitabo in illis, et inambulabo (II Cor. VI). Igitur non modo, ne periret cum caeteris sapientibus Babylonis, verum etiam ut res proficeret ad laudem Dei. Ingressus in domum suam Daniel, Ananiae, Misaeli, et Azariae sociis suis indicavit negotium, ut quaererent misericordiam a facie Dei coeli super sacramento isto. Tunc Danieli per visionem nocte mysterium revelatum est, et Daniel benedixit Deo coeli,”

etc. Bene et in tempore tunc revelatum est. Jam dudum sic revelare proposuerat, sed differendo, tempus et locum exspectabat. Captivos quippe suos, in ira misericordiae memor, jam commendare atque honestare intendebat, Siluit ergo, donec

“egressa sententia, sapientes interficerentur,”

ut res tanto gratior veniret, quanto majore in periculo subveniret. Et ut ad supra memorati quaestionem psalmi redeamus, quo dicitur ab istis, pro dura interrogatione flentibus,

“quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena,”

prius rex ipse, atque omne Babylonis regnum commotum est, ipsaque commotione quasi concurrentibus universis populis et gentibus commune auditorium paratum est, quatenus dum inciperent cantores isti, datum sibi per misericordiam in terra aliena cantare canticum Domini, starent ad audiendum, non modo attenti atque benevoli, verum et auditores desiderantissimi, collaudatores atque admiratores reverentia pleni. Aliter sic factum fuisset, si ultronea nimis cantatione propheticus spiritus salicibus illis cantasset, nimirum margaritas canticorum Sion, torva brutaque porcorum immunditia conculcassent.