CAPUT XXVII. Quam recte sacrificium Noe de servatis cunctis animantibus obtulerit, in figuram nostri, de quibus Christus viventes hostias offert Deo Patri.

Aedificavit autem Noe altare Domino, et tollens de cunctis pecoribus, et volucribus mundis, obtulit holocausta super altare. Altare quod aedificavit Noe, et holocausta quae obtulit Domino, gratiarum actiones fuerunt, sua praesentia praeteritorum beneficiorum memoriam confitentes, ut dignum erat. Qui enim arcam facere jusserat homini in qua salvaretur, digne illi homo altare aedificat, in quo idem Salvator suus adoretur. Et qui non solum hominem, sed propter hominem, jumentorum quoque et cunctorum animantium reliquias in eadem arca servaverat, merito illi cunctis pecoribus et volucribus mundi super altare ab homine offeruntur holocausta. Hoc non scripta, sed naturalis lex aequum esse docuit, quia videlicet hoc ipsa ratio dignum et justum esse naturaliter sentit, ut de suis donis honoretur in primis ipse qui dedit. Amplius autem et in hoc mysterium Domini nostri Jesus Christi praefulsit, qui egressus de illa Synagogae arca, in qua per passionem suam mundi salutem acquisivit, novum sacrificii ritum instituit, et quod illic servatum est, hinc in holocaustum Deo Patri tam per semetipsum, quam per manus sacerdotum suorum offerre non desinit. Ipsum denique corpus, quod illic in ligno pependit, ipsum sanguinem qui illic effusus est, cum honorifica gratiarum actione, illi offerimus, qui eum a morte salvavit. Praeterea de cunctis animantibus mundis, munda autem sunt omnia, quaecunque autem hactenus fuerunt immunda, illa suo sanguine mundavit, juxta quod Petro apostolo dictum est: Quae Deus purificavit, tu ne commune dixeris (Act. X), de cunctis ergo animantibus, id est hominibus, ille holocausta offert Deo et Patri, dum cum ipsius gratia facimus, quod nobis praecipit, vel obsecrat nos ipse per Apostolum suum, dicentem: Obsecro vos per misericordiam Dei, ut exhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem (Rom. II). Sumusque omnes hoc faciendo sacerdotes, sicut in Apocalypsi gratias agentes dicimus illi: Quoniam occisus es, et redemisti nos Deo in sanguine tuo, et fecisti nos regnum Deo nostro et sacerdotes (Apoc. V).