CAPUT 9

CAP. III.

“Et erat homo ex Pharisaeis, Nicodemus nomine, princeps Judaeorum. Hic venit ad Jesum nocte et dixit ei: Rabbi, scimus quia a Deo venisti Magister. Nemo enim potest haec signa facere quae tu facis, nisi fuerit Deus cum eo.”

Hic homo non tam pro natura quam pro ratione dici aestimandus est. Siquidem et illi, quibus Jesus non credebat semetipsum, omnes quidem natura homines erant; sed, quia non rationabiliter quaerebant ea quae nesciebant, quodammodo homines non erant. Hic autem, Deo favente, in his quae vidit et audivit rationis ope usus est, qua sola juvamur, ut brutis animantibus simus dissimiles. Videns enim signa quae Jesus faciebat, et non intelligens ea quae dicebat, non in stultam admirationem evanuit (quemadmodum illi qui dixerant:

“Quadraginta sex annis aedificatum est templum hoc, et tu in tribus diebus excitabis illud?”

) sed ut rationalis homo praeparans se ad percipienda ea quae Dei sunt, forti argumentatione constrinxit se, ita proponens:

“Rabbi, scimus quia a Deo venisti Magister;”

ac deinde firmissimam rationem subjiciens:

“Nemo enim potest haec signa facere quae tu facis, nisi fuerit Deus cum eo.”

Quid vero gratiae, quid bonae et praedicandae indolis habet, quod venit ad eum nocte? laudabilis Lictor et venerabilis Exsecutor, multum dissimilis Judaeis (quorum princeps erat) et Pharisaeis (ex quibus erat) qui miserunt ad comprehendendum illum nocte, ad quem audiendum ipse venit nocte! Miserunt illi nocte ut comprehenderent Jesum sine turba; venit hic ipse nocte, ut audiret Jesum sine turba, cui Jesus semetipsum non credebat. Illi hora sua male usi sunt, et potestate tenebrarum; hic doctrinae aptum nocturni silentii bene captavit otium. Et illi quidem comprehendendo et ligando amiserunt Salvatorem Christum; hic interrogando et audiendo invenit et tenuit Christum Dei Verbum. Igitur homo hic erat princeps Judaeorum; ipsi autem Judaei genimina erant viperarum (Matth. XXIII). Erat hic ex Pharisaeis secundum nomen suum dividentibus et a Deo divisis; sed ab illis exiens uni adhaesit; uni verbo Dei se conjunxit. Unde et contigit illud voce Sapientiae prolatum beatitudinis praeconium:

“Beatus homo qui audit me, et qui vigilat ad fores meas, et observat ad postes ostii mei (Prov. VIII),”

id est: Hic enim ad fores sapientiae nocte vigilavit totis oculis, non minus animi quam corporis, nocte una hic ad fores ejus humano diei clausas vigilavit. Annon sapientiae domus erat illud incarnati Verbi corpus, de quo paulo ante dixerat Judaeis eadem Sapientia habitatrix ejus:

“Solvite templum hoc et in tribus diebus aedificabo illud?”

Annon clausae erant domus vel templi hujus fores illis maxime irreverenter pulsantibus ac dicentibus:

“Quadraginta sex annis aedificatum est templum hoc, et tu in tribus diebus aedificabis illud?”

cum et his qui crediderunt in eum clausae essent, Evangelista dicente:

“Ipse autem Jesus non credebat semetipsum eis.”

Sed hic reverenter accedens, remotis imo et dormientibus illis, quibus secretarium templi hujus non decebat aperiri, vigilans et observans amica voce pulsavit, et habitatricem sacri pectoris sapientiam, ad se per apertos oris ac linguae postes evocavit. Beatus ergo est, quia et tenebrarum filios, quos forsitan adhuc timebat effugiens, lucem in nocte quaesivit et invenit, maximaque ab ore Sapientiae hausit sacramenta nostrae salutis. Sed jam, isto interrogante, respondentis Domini scrutemur verba, nostrisque faucibus et ori nostro dulcia super mel et favum experiamur ejus eloquia.