CAPUT LXXVII. Quomodo non desperans invocaverit, et quomodo orare non desinat pro his qui ducti erant captivi, et qualem consolationem divino responso accepit.

COPH.

“Invocavi nomen tuum, Domine, de lacu novissimo.”

Vere non desperantis, sed inter spem et metum pugnantis est dixisse:

“Perii,”

et tamen

“invocavi nomen”

Domini. Sane lacus novissimus peccatum originale est, quia quisquis illo tenetur, sine dubio a Deo separatus est, nec incerta damnatione concluditur. Illo tam iste qui haec loquitur, quam omnes homines ante adventum Christi tenebantur, et idcirco

“de lacu novissimo”

nomen Domini se invocare recte profitetur. COPH.

“Vocem meam audisti: ne avertas aurem tuam a singultu meo, et clamoribus.”

“Audisti,”

inquam, sed jam audisse se, non statim exaudisse est. Nam per omnia penetrantem scientiam audisti, ut per gratiam exaudias orandus es, esto exorabilis, altissime Conditor, depressae ac pene sepultae nostrae captivitatis. COPH.

“Appropinquasti in die, quando invocavi te, dixisti: Ne timeas.”

Tuum quippe est appropinquare pro re, pro universa quantitate calamitatis et miseriae, propter quod et alius:

“Juxta, inquit, Dominus his qui tribulato sunt corde (Psal. XXXIII).”

“Dixisti”

profunda vulneratus compassione, dixisti, inquam,

“Ne timeas,”

quae paternae vel maternae dulcedinis vox est consolatoria.