Psalmus 21.

Peramplius atque manifestius idipsum, id est passionem et resurrectionem ejus, Psalmus XXI concinit, cujus nobis sensum ipse Agnus Dei qui magni libri septem signacula solvit (Apoc. V), non utcunque, sed viva voce aperuit. Nam continuo spiritum traditurus, exclamavit dicens:

“Deus meus, Deus meus, quare dereliquisti me?”

(Matth. XXVII.) Habet autem in titulo sic:

“In finem pro assumptione matutina, psalmus David.”

Et est sensus: Iste psalmus attribuendus est Christo vero David tendenti in victoriam, quae finis est cursus obedientiae ejus,

“pro assumptione matutina,”

id est pro resurrectione, quae facta est

“valde mane, cum adhuc tenebrae essent (Joan. XX).”

Hoc dictum est ad similitudinem solis. Quia sicut paulatim depulsis tenebris ascendendo vires assumit, sic Christus resurgendo, paulatim mentes infidelium illuminavit. Duo nobis sacramenta in eadem passione sua condidit, scilicet lavacrum regenerationis, ubi patefacto latere sanguinem et aquam profundit (Joan. XIX), et mysterium corporis ac sanguinis sui, ubi tenens panem et vinum:

“Hoc est corpus meum; hic est sanguis meus, inquit (Matth. XXVI).”