CAPUT 19

“Et mirabantur Judaei dicentes: Quomodo hic litteras scit, cum non didicerit?”

Admiratio Judaica poenalis impatiens ad audiendum, detrahentis invidiae livor est, qua urgente, dum sapientiae docentis, nequeunt obviare, saltem ex praesumptione magisterii nituntur personam illius premere. Quod si talem patrem familias hi maxime, qui clavim scientiae tulerant (Luc XI), aegerrime ferebant, omnes scientiae thesauros obtinere (Colos. II) et indignabantur quod quidquam sciret is qui non per ipsos introisset, quanto magis domesticos suos ab illis infestandos esse noverat, quando in eodem doctrinae miraculo inciperent majora facere, seipso tamen illis dona tribuente? Nam ipse in templo illorum docens una tantum lingua, nihilominus ad unam tantum loquebatur gentem, credentibus autem in se, vadens ad Patrem, hoc daturus erat, ut omnibus linguis omnium gentium magnalia Dei loquerentur, nec solum loquerentur, sed etiam quod majus est scriptis homines quondam sine litteris et idiotae (Act. II); scriptis, inquam, cuncto mundo ipsum annuntiarent inexpugnabilibus, et post ipsos eorum sequaces viri orthodoxi, gratiam donationum habentes a Spiritu sancto dividente singulis prout vult (I Cor. XII). Proinde quoniam et domestici ejus talia multo magis erant audituris a notis suis egregiam ipsorum scientiam fastidientibus tale responsum oportebat ab illo dari, quale sufficienter et vocem: formaret, et dignam defensionem pararet illis quoque invidiam sustinentibus. Sequitur ergo: