|
Qua voce, quibus vel quantis laudibus, floris hujus de virga ejusmodi
ascendentis pulchritudinem praedicabimus, unde verba sumemus? Nos pene
muti, pene infantes ad tantae dignitatem rei, ubi pulchritudo cum
fortitudine, fortitudo cum pulchritudine floret ac viget, cujus ipse
Spiritus sanctus laudator est, quid eloquemur ita ut secundum nostrae
mentis intentionem ipsum audire delectetur? Sumamus aliquid non de
nostro quod nusquam est, sed de plenitudine ipsius, qui omnes sanctos
adimplet, de thesauro boni cordis, thesauro jucunditatis et
exsultationis, quem super prophetam hujus Verbi sui, super prophetam,
patriarcham, et regem thesaurizavit, dicentem in persona ipsius Dei
Patris:
|
“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi. Lingua mea
calamus scribae velociter scribentis,”
|
|
statim ipse Propheta ex sua persona succinit:
|
“Speciosus forma prae filiis hominum, diffusa est gratia in labiis tuis,
propterea benedixit te Deus in aeternum. Accingere gladio tuo super
femur tuum, potentissime. Specie tua et pulchritudine tua, intende,
prospere procede et regna,”
|
|
etc. (Psal. XLIV.) Putet se anima paupercula nunc ad fontem sermonis
venisse, unde haurire possit quod loquatur ad gratiam floris hujus
speciosi et pulchri pro bona intentione, magis delectandi quam docendi
intentione. O tu, quicunque haec legis vel audis, me existimato
immorari, quia dulce est pulchrum et pium etiam nota replicare atque
frequentare de forma speciosi, de specie et pulchritudine formosi atque
potentissimi gladio suo super femur suum accincti, prospere procedentis
atque regnantis, quem in veritate, in mansuetudine et justitia
mirabiliter dextera sua deducit, cadentibus sub ipso populis in corde
suo, quia crucifixi sunt sagittis suis acutis, sagittis dictorum ejus
salutiferis, ut doleant quod olim fuerunt inimici regis, eumque adorent
cadentes, cadant in facies suas eum adorantes.
|
|