|
Haec illius locutionis summa est, hic fructus mortis, quae est locutio
ejus, haec vox sanguinis ejus melius loquentis quam Abel, annuntiare
hominis aequitatem. Et quid est annuntiare hominis aequitatem, nisi
stare contra hominis accusatorem sive persuasorem et criminatorem ante
judicem Trinitatem, et pro advocati officio defendere hominem per
legitimam defensionem? Qua ratione? Si enim in unius delicto, ait
Apostolus, imo qui in Apostolo loquitur ipse Christus: Si, inquam, in
unius delicto mors regnavit per unum, multo magis abundantiam gratiae et
donationis et justitiae accipientes, in vitam regnabunt per unum Jesum
Christum. Igitur sicut per unius delictum in omnes homines in
condemnationem, sic per unius justitiam in omnes homines in
justificationem vitae. Sicut enim per inobedientiam unius hominis
peccatores constituti sunt multi, ita et per unius obedientiam justi
constituentur multi (Rom. V). Nonne hoc aequum est? Arrige aures, o
fides, quae in nobis habitas, sive per quam Christus in cordibus nostris
habitat, arrige aures bene audientes, et intellige hic vere aequitatis
nostrae veracem et constantem annuntiationem, quod si justum fuit ut
propter peccatum unius hominis condemnaremur, quia de illo, sicut
fructus inutilis ex vitiosa radice nati fuimus, multo magis justum et
aequum est ut propter justitiam unius hominis omnes justificemur, quia
de illo tanquam ex bona radice, cui per fidem inserimur, voluntarie
regenerati sumus. Vere beatus vir, qui implevit desiderium suum ex istis
(Psal. CXXVI), qui desiderans talem annuntiationem tantae aequitatis,
firmiter usque ad finem vitae, fidem tenuit in promissione hujus
aeternae haereditatis. Vere, inquam, beatus, quia non confundetur, cum
loquetur inimicis suis in porta (ibid.), imo glorificabitur gloriosa
aequitatis victoria, dicens inimicis suis in illa porta, in illa vitae
aeternae janua quando de corpore soluta egreditur anima: Ecce hic est
annuntiatio aequitatis, quam annuntiavit iste, qui pro me loquitur
Angelus testamenti, Angelus, qui homo factus sanguine suo testamentum
mihi conscripsit aeternae haereditatis, ut jam non sim ejus qui me
secundum carnem generavit mortalem, mortalis, sed ejus qui me secundum
spiritum regeneravit post mortem, quam ex me scripsit, factus
immortalis, de cujus simpla morte regeneratus et vivificatus jure
utramque mortem evasit, jam vivens propter ejus justificationem in
spiritu et in corpore, quod propter peccatum mortuum est, sine dubio
propter ipsum denuo victurus. Quae sunt illa, o prudentissima fides, de
quibus desiderium tuum impleri oportet, ut non confundaris, cum loqueris
in porta inimicis tuis sive inimicis meis: Ait enim: Beatus vir, qui
implevit desiderium suum ex ipsis. Quibus ergo ex ipsis? Quae sunt ipsa?
Praemissum est illic versiculus hujuscemodi: Sicut sagittae in manu
potentis, ita filii excussorum (ibid.). Sed et ante hunc alius praeibat
versiculus hujusmodi: Cum dederit dilectis suis somnum ecce haereditas
Domini, filii, merces fructus ventris (ibid.). Item et ante hunc
versiculum iste alius praecedit: Surgite postquam sederitis, qui
manducatis panem doloris (ibid.). Ecce vere ista sunt, quorum qui habet
desiderium, et ex quibus qui implebit desiderium suum, beatus est vir,
et non confundetur cum in porta loquetur inimicis suis. Nam sessio, quam
dicit, surgite postquam sederitis humilitas est, quam rex omnium
filiorum superbiae (Job. XLI), diabolus, ignoravit. Panis doloris
suavitas est sanctae compunctionis, et manducatio hujusce panis
perseverantia est ejusdem compunctionis, in qua reficitur et delectatur
anima spiritum possidens humilitatis tali ac tanta refectione, qualem et
quantam nemo scit, nisi qui accipit. Potest quidem dicere tale quid, ut
est illud: Fuerunt mihi lacrymae meae panes die ac nocte (Psal. XLI),
sed non potest edicere qualiter sibi sapuerint panes earumdem
lacrymarum, quos meruit manducare. Sed redeamus ad capitulum.
|
|