|
Cur autem jurare debuerit, vel quam utilitatis rationem in juramento suo
fore consideravit Deus, quem impossibile est mentiri, etiam in his
quaecunque loquitur absque interpositione juramenti? Apostolus ad
Hebraeos evidentius exprimit:
|
“Quoniam, inquit, neminem habuit, per quem juraret majorem, juravit per
semetipsum (Hebr. VI).”
|
|
Homines enim per majorem sui jurant, et omnis controversiae eorum finis
ad confirmationem est juramentum. In quo abundantius volens Deus
ostendere pollicitationes haeredibus, immobilitatem consilii sui,
interposuit jusjurandum, ut per duas res immobiles, quibus impossibile
est mentiri Deum, fortissimum solatium habeamus. Hoc tale est ac si
dicat. Deus ante omnia fidem ab omnibus exigit,
|
“et sine fide impossibile est placere illi (Hebr. XI).”
|
|
Porro homines duri sunt, et tardi corde ad credendum. Maxima pars
incredulorum est, qui omnino non credunt. Et de aliis quidem non adeo
mirum, licet sit damnabile malum, de ipsis utrumque, qui promissionis
haeredes esse debuerunt, quorum patribus promissio facta est, et firmata
per juramentum, magis tamen mirandum quod sint vel fuerint adeo
increduli, ut maxime de illis scriptum sit:
|
“Generatio prava et exasperans, generatio quae non direxit cor suum, et
non est creditus cum Deo spiritus ejus (Psal. LXXVII).”
|
|
Porro, ipsos qui, quandoque credituri erant, sciebat idem Deus
difficiles fore ad credendum, sicut et fuerunt, utpote quorum optimis
magna increpatione ab ipso Domino dictum est:
|
“O stulti et tardi corde ad credendum omnibus quae locuti sunt prophetae
(Luc. XXIV).”
|
|
Igitur, quia omnis controversiae hominum finis, ad confirmationem est
juramentum, ut vel sic incredulitati ponerent finem, ut vel sic
vigilarent homines ad audiendum, et sentirent fore immobile Dei
consilium, interposuit jusjurandum. Proinde cum dicit ipse:
|
“Sit autem sermo vester, id est non, non, quod autem his abundantius est
(Matth. V),”
|
|
a malo est, recte subauditur illius, cujus incredulitas sive diffidentia
jurare compellit. Sic namque intelligendo quod dixit, a malo est,
humiliter in ipso juramento Dei nostram culpamus tarditatem ad credendum
quod utique malum est, quia cum impossibile sit mentiri Deum etiam cum
non jurat, pauci comparatione incredulorum crediderunt, in eo quod per
semetipsum jurat.
|
|