|
|
“Super flumina Babylonis illic sedimus,”
|
|
etc., quod in persona illorum David cecinit.
|
“Et egressa sententia, sapientes interficiebantur. Quaerebaturque Daniel
et socii ejus ut perirent.”
|
|
O dura interrogatio! Idcirco Psalmista dudum spiritu prophetico in
persona illorum atque similium dicebat:
|
“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur
tui, Sion. In salicibus in medio ejus suspendimus organa nostra.”
|
|
Quare illic flevimus?
|
“Quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba
cantionum, et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion.
Quomodo canticum Domini cantabimus in terra aliena?”
|
|
(Psal. CXXXVI.) Nimirum Danieli et sociis ejus primum pro tali causa
fletus iste et conquestio tam dolenda competebat. Denique sacramentum
visionis, quam Nabuchodonosor viderat verbum cantionis erat,
|
“hymnus de canticis Sion erat, canticum Domini”
|
|
erat. At illi in terra aliena erant, non modo quod in illa Babylone
captivi, sed et quod in hoc mundo exsules erant, a superna matre sua
Hierusalem captivati in Adam.
|
“Quomodo ergo, inquiunt, cantabimus canticum Domini in terra aliena?”
|
|
O rex, canticum quod interrogas, sacramentum visionis quod exquiris
interrogatione dura, hoc, inquam, etc., coelorum secreta ac beatorum
archangelorum cantica cantare vel scire hic non possumus, nisi
paucissimi nostrum prophetae, quibus Deus revelat, non meritis ipsorum,
sed sua gratia!
|
“Cum ergo rem indicasset Arioth Danieli: Daniel ingressus rogavit regem
ut tempus daret sibi ad solutionem indicandam regi.”
|
|
Etiam si non quaereretur occidendus ipse et socii ejus, tum quia vir
desideriorum, ut supra jam diximus, gloriam Dei desiderabat, plane
praesens negotium non negligendum duceret, quo Deus glorificari poterat.
Dixerant enim regi suo Chaldaei:
|
“Sermo enim quem tu, rex, quaeris, gravis est, nec reperietur quisquam
qui indicet illum in conspectu regis exceptis diis, quorum non est cum
hominibus conversatio.”
|
|
Sed etenim, o servi, non deorum, sed daemonum, quorum nulla est de
sacramentis coelestibus cum hominibus collatio, non reperietur quisquam
qui indicet sermonem hunc, excepto uno et vero Deo, cujus cum hominibus
piis conversatio est familiaris, quemadmodum dicit:
|
“Quoniam inhabitabo in illis, et inambulabo (II Cor. VI). Igitur non
modo, ne periret cum caeteris sapientibus Babylonis, verum etiam ut res
proficeret ad laudem Dei. Ingressus in domum suam Daniel, Ananiae,
Misaeli, et Azariae sociis suis indicavit negotium, ut quaererent
misericordiam a facie Dei coeli super sacramento isto. Tunc Danieli per
visionem nocte mysterium revelatum est, et Daniel benedixit Deo coeli,”
|
|
etc. Bene et in tempore tunc revelatum est. Jam dudum sic revelare
proposuerat, sed differendo, tempus et locum exspectabat. Captivos
quippe suos, in ira misericordiae memor, jam commendare atque honestare
intendebat, Siluit ergo, donec
|
“egressa sententia, sapientes interficerentur,”
|
|
ut res tanto gratior veniret, quanto majore in periculo subveniret. Et
ut ad supra memorati quaestionem psalmi redeamus, quo dicitur ab istis,
pro dura interrogatione flentibus,
|
“quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena,”
|
|
prius rex ipse, atque omne Babylonis regnum commotum est, ipsaque
commotione quasi concurrentibus universis populis et gentibus commune
auditorium paratum est, quatenus dum inciperent cantores isti, datum
sibi per misericordiam in terra aliena cantare canticum Domini, starent
ad audiendum, non modo attenti atque benevoli, verum et auditores
desiderantissimi, collaudatores atque admiratores reverentia pleni.
Aliter sic factum fuisset, si ultronea nimis cantatione propheticus
spiritus salicibus illis cantasset, nimirum margaritas canticorum Sion,
torva brutaque porcorum immunditia conculcassent.
|
|