VERS. 3-6.

Si genuerit quispiam centum libeberos, et vixerit multos annos, et plures dies aetatis habuerit, et anima illius non utatur bonis substantiae suae, sepulturaque careat, de hoc ego pronuntio quod melior illo sit abortivus. Frustra enim venit, et pergit ad tenebras, et oblivione delebitur nomen ejus. Non vidit solem, neque cognovit distantiam boni et mali, etiamsi duobus millibus annis vixerit, et non fuerit perfruitus bonis. Qui centum liberos habuit Judaeorum populus est, et genuit typice sanctos patriarchas, reges atque prophetas. Centenarius quippe numerus quadratus est, et tertia vanitas. Et quemadmodum decem drachmis et decem ovibus decies decuplatis angelicus significatur numerus et ordo supernus, ita modo per centum digne signantur illi qui sunt perfecti, et virtutibus pleni, et quadrati fide, faciunt bona quae praedicant. Gens ergo Hebraeorum, quamvis hyperbolice dictum sit quia nemo tantum vixerit, venit ipsa ad duo millia annorum, quos inveniemus a tempore Abraham, quando vocatus est, usque ad passionem Domini Salvatoris, qui de stirpe ejus natus est. Abraham quod interpretatur pater excelsus, Hebraeus erat ex Heber, cujus in domo et familia remanserat lingua primitiva, quae ex tunc ab eodem dicitur Hebraea, natus anno 191 a nativitate Phaleg, cujus in diebus terra divisa est, a diluvio autem 502, a Sem filio Noe decima generatione editus. Sem namque genuit Arphaxad, Arphaxad genuit Sale, Sale genuit Heber, Heber genuit Faleg, Faleg genuit Reu, Reu genuit Saruch, Saruch genuit Nachor, Nachor genuit Thare, Thare genuit Abram. Cainan quippe qui apud Lucam evangelistam inter Arphaxad et Sale ponitur (Luc. III), in Hebraico non habetur. Porro causam cur tali viro terra sua, id est, terra Chaldaeorum digna non fuerit, hanc Hebraei tradunt, et ecclesiastici illustres viri veram esse defendunt, scilicet quod Abram in ignem missus fuerit, eo quod ignem adorare noluerit quem Chaldaei colunt, et Dei auxilio liberatus de idololatriae igne profugerit, et hoc esse quod dictum est: Mortuus est Aran ante Thare patrem suum in terra nativitatis suae in Hur Chaldaeorum (Gen. XI), quod videlicet ignem nolens adorare igne consumptus sit. Nam, Abram, inquiunt, eodem vallatus incendio Dei auxilio liberatus est. Unde et postmodum eidem Dominus: Ego, inquit, Dominus, qui eduxi te de Hur Chaldaeorum (Gen. XV). Alioquin indissolubilis, aiunt, erit quaestio in eo quod dictum est postmodum: LXXV annorum erat Abram cum egrederetur de Haran (Gen. XII). Si enim Thare pater Abram cum adhuc esset in regione Chaldaeorum, LXX annorum genuit Abraham, et postea in Haran CCV aetatis suae anno mortuus est, quomodo post mortem ejus Abraham exiens de Haran LXXV annorum fuisse memoratur, cum a nativitate Abram usque ad mortem patris ejus CXXXV anni fuisse doceantur? Ergo vera est illa Hebraeorum traditio, quod egressus sit Thare cum filiis suis de igne Chaldaeorum, et quod Abram Dei auxilio sit liberatus, et ex illo tempore ei dies vitae, et tempus reputetur aetatis. Ab illo ergo die usque ad passionem Christi duo millia annorum computantur, quos in morte sua gens iniqua explevit, quae non meruit habere sepulcrum, id est sanctae contemplationis secretum.

Nonne ad unum locum pergunt omnia? Omnia, non omnis, inquit. Non hominem solum, sed quaecunque obnoxia morti signat, ut eorum verbis se monstret abusum, qui aiunt non esse vitam animae post mortem carnis, sed hominem totum perire moriendo, et properare ad unum locum perditionis, et nos et pecudes morientes cum carne sua. Unde propriis verbis quasi contrarius Ecclesiastes, ait quod dicere solet qui nescit dicere verum. Quid differt, ait, si sit abortivus aut senex, castus an incestus, felix an infelix, si omnes simus venturi moriendo ad unum locum? Hoc quaerens, non tamen affirmans, sic dicit, ut eum dicere credas: Licet sit unus ortus et occasus mortalibus, non unum tamen locum dabit actio diversa vitae, quia illis Abrahae sinus, istis paratur avernus.