CAPUT 17

Ejusmodi voluptatem viventi in corpore saltem gustasse jucundum est, jucunditatis et exaltationis thesaurus est. Verum dicere liceat quia, nisi illa repentina sanctae voluptatis mundatio cito se continuisset, animam velociter in sua de corpore in modum torrentis abstraxisse, secumque detulisse poterat: unde et melius jam scio, quomodo sentiendum sit quod Deus ad hominem locutus est:

“Non enim videbit me homo, et vivere potest (Exod. XXXIII).”

Sed, ut dixi, cito subsistit inundans illa vis amoris, paulatimque decessit; ego autem extunc os meum aperui, et cessare quando scriberem nequaquam potui, et usque nunc, etiam si velim, tacere non possum. Sit hoc mihi facere illud, quod supra memoravi de Canticis, scilicet invenire dilectum foris, et deosculari, ut jam me nemo despiciat apprehendere eum, et inducere in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae (Cant. III), ut aliquis filiorum ejus ex hoc proficiat, neque doceri a spiritu veritatis et dare illi

“poculum ex vino condito (Cant. VIII),”

id est sermonem bonum sive rectum et bene sonantem ex Spiritu sancto,

“et mustum malorum granatorum meorum (ibid.),”

scilicet delectamentum scientiae cum fructu bonorum operum. Si veritatem dixi, si nihil horum de corde meo finxi, turris fortissima sit mihi nomen Domini, per quod adjurasti me, Pater et domine mi, et fiat mihi secundum quod dixit Filius Dei, idemque Filius hominis:

“Qui autem diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et manifestabo ei meipsum (Joan. XIV),”

et luceat mihi justitiae sol, sitque illuminatio mea Dominus, et misericordia mea Deus meus, et sublevet me de corruptione et egestate, quemadmodum in propheta:

“Et sustollam te super altitudidem terrae, et cibabo te haereditate Jacob patris tui (Isa. LVIII).”

Et condonet mihi quidquid de timore quem timebam evenit mihi, quidquid eorum quae verebar accidit, toto tempore hujus peregrinationis sive incolatus prolongati, numerusque dierum meorum prima et octava beatitudine compleatur, quae est possidere regnum coelorum; fiatque mihi, quod ei dicimus in psalmo:

“Tibi enim derelictus est pauper, pupillo tu eris adjutor (Psal. IX).”

Et ad me quoque illud pertineat quod in Isaia dictum est:

“Iste in excelsis habitabit, munimenta saxorum sublimitas ejus, panis ei datus est, aquae ejus fideles sunt (Isa. XXXIII);”

et introeam ad altare Dei, ad altare coelestis sanctuarii, et ibi contingat animae meae quod verus amor dicit:

“Osculetur me osculo oris sui (Cant. I),”

et ipse sponsus immortalis in illo contineat me corpore sponsae suae Ecclesiae, cui amore aeterno et sempiternis copulabitur nuptiis. Non enim sine causa sic incipiens factus sum, neque tu sine causa instanter me adjurasti, ut de meipso scriberem res hujuscemodi.