|
Quid, tanquam de facilitate quisquam dubitet, plura loquimur? Judicandus
sufficientia dedit argumenta, quam facile facturus sit quae dicta sunt,
veniens Judex in majestate sua. Primum de facilitate resurrectionis
mortuorum, hoc argumentum est: Lazarus in sepulcro quatriduanus erat, et
unam tantum vocem emisit:
|
“Lazare, inquit, veni foras, et statim prodiit qui fuerat mortuus (Joan.
XI).”
|
|
Quando vel quali habitu prodiit?
|
“Ligatus pedes et manus institis, et facies ejus sudario ligata erat
(ibid.). Opportune evangelista hoc praescripsit, et ad hanc intentionem
nostram nonnihil facit, quia videlicet consequitur in illius vocantis
voce vim facillimam exstitisse, quae illum pariter et vivificavit, et de
monumento expulit, quia cum esset ligatus pedes et manus institis, neque
pedibus neque manibus prorepere potuit: Quod si de remissione quoque
peccatorum, quae prima resurrectio est, quaeritur experimentum, quam
facilis factu sit eidem Verbo, Filio Dei, Filio hominis Jesu Christo tam
in praesenti quam in futuro saeculo: Ecce apparet in sorore ejusdem
Lazari Maria Magdalene, quam itidem adhuc mortalis, adhuc judicandus
mortuam in anima, jamque fetentem infamia, de sepulcro malae
conscientiae produxit; nullam saltem vocem mittens, quali Lazarum de
monumento vocavit, imo et corpore absens illi. Nisi enim de sepulcro
quae fuerat mortua prodiisset, ante praesentiam ejus illo miro modo non
venisset. Et de illa ubi dixit ei: Fides tua te salvam fecit, vade in
pace;”
|
|
continuo dixit Evangelista,
|
“quod daemonia septem exissent de ea (Luc. VII).”
|
|
Quomodo ergo pro facilitate operandae salutis, et agendi judicii
mentionem fecimus, cum suffragio sanctae Scripturae de verbo
exsufflationis, nonne et hoc recte dixerim, quia septem illa daemonia
exsufflando, id est quam facillime de illa ejecit, cum adhuc esset
judicandus homo passibilis et mortalis? Propter eamdem facilitatem
delendi peccata totius Ecclesiae, cujus illa typum gessit, arbitrari
licet quia resurgens ex mortuis, et stans in medio discipulorum
insufflavit, dicens continuo:
|
“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis
(Joan. XX).”
|
|
Neque enim non sine insufflatione Spiritum sanctum dare poterat, sed
opus erat omnipotentiae suae, verbum Deus studiose illo quoque modo
significabat, semper et ubique intendens adimplere, et verum comprobare
quidquid in Scripturis sanctis de ipso praedictum fuerat. Nonne et hoc
in persona ejus apud Isaiam praedictum fuerat?
|
“Servus meus es tu Israel, ne obliviscaris mei, delevi ut nubes
iniquitates tuas, et quasi nebulam peccata tua (Isa. XLIV).”
|
|
Quomodo enim nubes aut nebula deletur, nisi facillime transcurrente
serenioris aurae flatu? Non igitur otiose insufflavit dando Spiritum
sanctum discipulis in potestatem remittendi peccata, nec inaniter
discipuli vel ministri ejus baptizando insufflant, sicut habet
consuetudo Ecclesiastica, sed operosum praebent illi ministerium,
quatenus per hunc illorum actum quod praedixit, nunc quoque unicuique
renascenti dicat:
|
“Delevi ut nubem iniquitates tuas, et nebulam peccata tua.”
|
|
|
|