|
In orationis tomo sequenti, sic sacram oblationem, quomodo diligentem
publicae salutis legationem benedictam, ascriptam, ratam,
rationabilemque fore deposcimus. Legatio namque est regis ejus,
|
“qui cum decem millibus non valens occurrere ei, qui cum viginti
millibus venit ad se, mittens rogat ea quae pacis sunt (Luc. XIV).”
|
|
Nam quia de solis factis justificari non valemus coram illo, qui non
solum de factis, sed et de cogitationibus rationem exacturus, quasi cum
duplici venit exercitu, praesentis sacrificii legationem mittentes,
rogamus ea quae pacis sunt. Magnae autem laudis est, sic legationem hanc
peragere, ut ab illo, cui mittitur, mereatur benedici eloquium
Ecclesiae, sicut benedixit David sapienti Abigail, dicens:
|
“Benedictus Dominus Deus Israel, et benedictum eloquium tuum et
benedicta tu quae prohibuisti me hodie, ne irem ad sanguinem, et
ulciscerer de manu mea (I Reg. XXV).”
|
|
Abigail namque, quod interpretatur patris mei exsultatio, scilicet
sancta Ecclesia, quondam uxor Nabal, id est stulti, videlicet diaboli,
legatione praesentis sacrificii, praevenit Verbum David, id est manu
fortem vel desiderabilem Christum, perferentem persecutiones Saul, id
est, in passionem mortis agonizantem, rogatque pacem, ne se ulciscatur
manu sua propter stultum Nabal ita, ut ipsa quoque cum illo aeterna
damnatione pereat. Quae quoniam absque consilio vel conscientia stulti
illius festinat, et praemissa munera oratione subsequitur et adorans
loquitur sapienter quae pacis sunt, oblationem perficit benedictam, dum
benedicitur eloquium ejus, et ascriptam, dum nulla oblivione deletur; et
ratam, dum data remissio peccatorum, nulla ulterius sententiae mutatione
convellitur.
|
|