CAPUT 4

“Et vocem quam audivi sicut citharaedorum citharizantium in citharis suis.”

Denique sicut in tonitruo terroris asperitas, in citharis vero sonantibus delectationis est suavitas, ita in Scripturis sanctis comminatio judicii peccatores terret, et salubriter turbat, promissio vero praemiorum bene operantes mulcet et laetificat. Et notandum quod in citharis chordae sonantes audientes quidem delectant, sed ipsae in extensione sua quodammodo laborant; sic denique hi, per quos sancta Scriptura condita est, suo quique tempore bona promittendo bonos auditores delectaverunt, sed ipsi apud semetipsos laboraverunt, et plerumque fatigati sunt. Unde primus illorum Moyses dicebat ad Dominum:

“Cur afflixisti servum tuum? quare non invenio gratiam coram te? cur imposuisti pondus universi populi hujus super me?”

Ac deinceps:

“Sin aliter tibi videtur, obsecro interficias me, et inveniam gratiam in oculis tuis, ne tantis afficiar malis (Num. XI).”

Sed et diversis praeterea modis fatigabantur sancti illi, sicut et Apostolus eorum reminiscens inter caetera dicit:

“Alii vero ludibria et verbera experti, insuper et vincula, et carceres, lapidati sunt, secti sunt, tentati sunt, in occisione gladii mortui sunt. Circuierunt in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati, afflicti (Hebr. XI),”

etc. Erant igitur sicut citharaedi citharizantes in citharis suis; quia videlicet testimonia veritatis personantes, extendebantur tribulationibus multis. Sed et spontanea extensione sese affligebant, ut coelestem beatae cantionis mererentur accipere gratiam, sicut de Daniele et sociis ejus legimus, quia propositis sibi regalibus epulis, hoc magis elegerunt propter Deum ut leguminibus vescerentur. Pueris autem his dedit Deus scientiam et disciplinam in omni libro, et sapientiam; Danieli vero intelligentiam omnium visionum et somniorum (Daniel. IV). Sequitur ergo: