|
Hujus sponsionis memor, et in ea spem ponens sanctus Mamertus,
Viennensis episcopus cum Christianus populus longa et gravi afflictione
urgeretur, ausis etiam divino judicio lupis turmatim cum confertis
confligere hominibus, rabidamque dentium caedem, non solum villis, sed
et plenis inferre moenibus rogationes fieri solemnes ante diem ejusdem
Dominicae ascensionis instituit, ut tanquam abeunti in coelum Domino ac
dicenti:
|
“Petite et accipietis (Joan. XVI),”
|
|
humanae miseriae commemoratio triduanis supplicationibus ambitiosius
ingereretur, et ut rememorata sponsoris potentia fide petentium spes
roboretur, in eisdem processionibus triumphatoris coelos ascendentis
insignia, scilicet cruces atque vexilla praeferuntur. Horum usus in
Ecclesia coepit a Constantini temporibus, qui cum vidisset in somnis
signum crucis in coelo splendide collocatum, dictumque sibi fuisset:
|
“O Constantine, in hoc vinces;”
|
|
jussit viros eruditos ex auro et lapidibus pretiosis in vexillum sanctae
crucis transformare signum, quod Labarum vocabatur. Hoc enim signum
bellicum inter alia pretiosius erat, eo quod imperatorem praecedere, et
adorari illud a militibus moris esset. Sciendum autem has rogationes
triduanas litania majore, quam beatus Gregorius instituit, esse
antiquiores. Siquidem a vicesimo Zenonis anno imperii, quo Mamertus
episcopus praedictas rogationes instituit, usque ad novum Mauricii
imperatoris annum, quo diluvium magnum in finibus Venetiae, et Liguriae
et Italiae factum est, quale post Noe tempus non creditur fuisse, et
subsecuta est e vestigio pestis inguinaria, qua cum Romanus populus pene
deleretur Gregorius adhuc levita, litaniam majorem indixit, Pelagio papa
eadem peste exstincto, paulo plus quam centum anni secundum
chronographos inveniuntur.
Utrorumque salutares et opportunae traditiones eodem celebrantur
officio, quo commonemur per evangelicam similitudinem, perseverare
pulsantes ad ostium amici (Luc. XI), scilicet Domini nostri Jesu
Christi, cujus ostium jam clausum est et pueri ejus cum ipso sunt in
cubili (ibid.), quia videlicet ex quo ascendens in altum captivam duxit
captivitatem (Psal. LXVII), in templa sua tanquam in cubili receptus,
illic post laborem passionis in lectulo consummatae gloriae requiescit,
et cum eo pueri ejus, id est sancti, qui de mundi hujus laboribus
exierunt. Atque inde, sicut in introitu cantamus, Exaudivit vocem
nostram (Psal. XVII), si quemadmodum in offerenda dicimus: Confitemur
Domino nimis in ore nostro (Psal. CXVIII); nimis, inquam, id est usque
ad improbitatem, propter quam surgat amicus ille evangelicus, et det
amico suo panes, quotquot habet necessarios (Luc. XI). Epistola
pulsantem ad amici januam competenter animat ad perseverantiam, de Elia
proferens exemplum, ut argumentemur a simili, posse amicum vinci
improbitate pulsandi. Nec desperet qui pulsat, eo quod sit peccator, et
exemplum propositum est de justo. Peccatoribus enim propositum est.
Siquidem peccatoribus loqui se indicat idem apostolus, sic incipiens:
|
“Confitemini alterutrum peccata vestra (Jac. III).”
|
|
Sed hoc est justitiae principium.
|
“Justus enim in principio accusator est sui (Prov. XVIII),”
|
|
id est ab accusatione sua incipit justificari. Peccatorem ergo, sed
accusatione sua justificatum, illa concludit universalis sententia.
|
“Multum enim valet deprecatio justi assidua (Jac. V),”
|
|
et idcirco illi exemplo quoque licet uti, quod propositum est de justo
Helia, ut pulsans, si non amicitiae causa, sicut in Evangelio dictum
est, saltem improbitate perseverantiae vincat (Luc. XI).
|
|