|
Est igitur, sicut et Pater Augustinus ait, in Sacramento isto quod digni
et indigni accipiunt, res sacramenti, quam non nisi digni accipere
possunt, sed non sicut dicta ejus a nonnullis aestimata sunt. Putaverunt
enim illum dixisse quod non sit corpus aut sanguis Christi, quod
indignus quisque percipit, atque secundum tanti doctoris sensum non
corpus aut sanguinem Christi, sed tantum figuram vel signum esse
corporis et sanguinis Christi, id quod visibiliter sumimus de mensa
Domini. Hoc ille non dixit, imo hoc ille non sensit. Neque enim Christo
contrarius esse consuevit. Loquitur autem Christus, et per semetipsum,
dicens: Hoc est corpus meum, hic est sanguis meus, et per Apostolum
suum, cujus experimentum habemus quia in eo loquitur Christus (II Cor.
XIII), dicens: Itaque quicunque manducaverit panem Domini, et calicem
Domini biberit indigne, reus erit corporis et sanguinis Domini. Probet
autem seipsum homo, et sic de pane illo edat, et de calice bibat. Qui
enim manducat et bibit indigne, judicium sibi manducat et bibit (I Cor.
II). Non dixit, qui manducat et bibit indigne, panem manducat simplicem
vel communem, et vinum bibit quale prius erat nondum celebrata
consecratione, sed reus erit corporis et sanguinis Domini, sed judicium,
inquit, sibi manducat et bibit, non dijudicans corpus Domini (ibid).
Quapropter non jam de contentiosa cujusquam dissertatione, sed de
apostolica veritate sensum petamus, quo praedictus doctor sacramentum,
remque sacramenti distinxerit. Rem sacramenti, Christus ipse mysterium
suae dixit esse passionis, ut ante jam diximus, qui tenens in manibus
hoc visibile sacramentum, cum dixisset, hoc est corpus meum, addidit
quod tradetur, cum dixisset, hic est sanguis meus, addidit, qui
effundetur. At ille qui indigne accedit, non communicat Christi
passionibus, non contingit ore mentis, quod percipit ore corporis, unde
et hoc ipsum est quod indignus existit. Ergo corpus quidem et sanguis
Christi est hoc visibile sacramentum, quod ore percipit, neque enim
indignitas ejus, dignitatem tantae consecrationis evacuare potuit, sed
rem sacramenti non attingit, quia mente et fide per dilectionem
operante, passionem Christi non respicit. Idcirco nec effectum
consequitur ejusdem sacramenti, in eo scilicet ut pro se traditum sit
hoc corpus, et fusus iste sanguis, id est in remissionem peccatorum
sibi, ut habeat vitam aeternam, et resuscitetur in novissimo die, in
resurrectionem vitae, sed consequitur id quod huic effectui contrarium
est, ut videlicet sit reus corporis et sanguinis Domini, ut judicium
sibi manducaverit et biberit.
|
|