|
|
“Et cum locuta fuissent septem tonitrua voces suas, ego scripturus eram.
Et audivi vocem de coelo dicentem: Signa quae locuta sunt septem
tonitrua, noli ea scribere.”
|
|
Ego, inquit, scripturus eram. Quid est ea scribere, quae locuta sunt
septem tonitrua, nisi per calamum et atramentum tractando, cuncta
explanare mysteria Scripturarum? Hoc iste non fecit, neque caeteri
apostoli. Quare? nunquid nescierunt, neque intellexerunt? Absit hoc! Imo
ipsi erant amici, qualibus nihil deberet abscondi, quemadmodum ipse
dicit:
|
“Jam non dico vos servos, sed amicos meos, quia omnia quaecunque audivi
a Patre meo nota feci vobis (Joan. XV).”
|
|
Nota feci vobis, dixit, pro eo ut diceret, nota faciam, quia videlicet
cum haec diceret, id quod mox facturus erat, tam certum erat, ac si jam
fecisset. Mox enim resurgendo aperire habebat illis sensum, ut
intelligerent Scripturas (Luc. XXIV), dando Spiritum veritatis, qui eos
omnem veritatem doceret (Joan. XVI), cum fuerint eatenus homines sine
litteris, et idiotae. Quare ergo? Nunquid noluerunt, vel propter laboris
impatientiam subterfugerunt? Non utique. Nam ego, inquit iste,
scripturus eram, id est, scribere volebam. Quid igitur obstitit, nisi
praeceptum vel regula sanctae discretionis? Non enim cuncta simul vel
eodem tempore poterant expleri, propter tarditatem hominum, qui tunc
rudes erant et imbeciltes ad audiendam sapientiam ejusmodi. Unde Paulus
apostolus cum dixisset:
|
“Et consummatus factus est omnibus obtemperantibus sibi causa salutis
aeternae, appellatus a Deo pontifex juxta ordinem Melchisedech,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“De quo nobis grandis sermo, et interpretabilis ad dicendum, quoniam
imbecilles facti estis ad audiendum. Etenim cum debueritis magistri esse
propter tempus, indigetis ut vos doceamini, quae sunt elementa exordii
sermonum Dei, et facti estis quibus lacte opus sit, non solido cibo
(Hebr. V),”
|
|
etc. Ergo ut non scriberent tam iste quam caeteri Apostoli, ea quae
locuti sunt ejusmodi tonitrua, non illis facultas defuit aut voluntas,
sed eorum qui audituri sive lecturi tunc essent obfuit sensus
imbecillitas. Alioquin nisi pro causa hujusmodi tempus importunum tunc
fuisset. Sicut idem Apostolus interdum pro tempore et re pauca
praelibavit. Exempli gratia: cum dixit,
|
“scriptum est quoniam Abraham duos filios habuit (Galat. IV),”
|
|
eorumque mysterium allegoricum perstrinxit. Et sicut hic idem Joannes
testimonio legis et prophetarum competenter uti scivit vel potuit,
exempli gratia, dicendo:
|
“Facta sunt enim haec, ut Scriptura impleretur: Os non comminuetis ex eo
(Exod. XII; Joan. XIX). Et iterum alia Scriptura dicit: Videbunt in quem
transfixerunt (Zach. XII).”
|
|
Sic et caeteras voces, quas continebant cuncta illa legis et prophetarum
tonitrua explicare scissent et potuissent. Fuerit ergo laudandae
discretionis illorum necessarium duntaxat fide ponere fundamentum, cum
non defuturos in posterum scirent vel sperarent eos, qui ut caetera
bona, sic et sacrarum expositiones Scripturarum superaedificarent. Unde
idem apostolus:
|
“Dei enim, inquit, sumus adjutores, Dei agricultura estis, Dei
aedificatio estis, secundum gratiam Dei quae data est mihi, ut sapiens
architectus fundamentum posui; alius autem superaedificat. Unusquisque
autem videat, quomodo superaedificet. Fundamentum enim aliud nemo potest
ponere, praeter id quod positum est, quod est Christus Jesus. Si quis
autem superaedificat super fundamentum hoc, aurum, argentum, lapides
pretiosos, ligna, fenum, stipulam, uniuscujusque opus manifestum erit (I
Cor. III),”
|
|
etc. Haec ille de superaedificantibus. Scimus autem, quia
superaedificantium principales duae distinctiones sunt, quia videlicet
alius in activa, alius in contemplativa superaedificat vita. Quod si
activae vitae opera, quae sunt, esurientem cibare, sitienti potum dare,
nudum vestire, hospitem colligere, infirmum et in carcere positum
visitare, digne quisquam existimat aurum, argentum, lapides pretiosos
reputari debere; quanto dignius contemplativae vitae insignia splendida,
quae sunt, verba Dei audire, eademque ruminare, sanctarumque
Scripturarum mysteria, et voce proferre, et calamo scribere, talibus
nominibus, scilicet auri, argenti, lapidum pretiosorum debet
subintelligere? Hoc denique est aurum, hoc argentum, hoc lapides
pretiosos superaedificare, sanctam Scripturam quae extrinsecus in
littera videtur subobscura, praeclaris sensibus intrinsecus ornatam
ostendere. Et hoc nimirum spirituale opus apud illam Sapientis animae
amicam magnum habet meritum, sicut et ipsa testificans:
|
“Et qui, inquit, elucidant me, vitam aeternam habebunt (Eccli. XXIV).”
|
|
Profecto et ipse Apostolus ibidem in supra dicto, hoc maxime studium
sese intendere innuit, cum postmodum dicit:
|
“Sic nos existimet homo ut ministros Christi, et dispensatores
mysteriorum Dei. Hic jam quaeritur inter dispensatores, ut fidelis quis
inveniatur (I Cor. IV),”
|
|
etc. Dicit ergo:
|
“Signa quae locuta sunt septem tonitrua, noli ea scribere,”
|
|
quod est dicere: Mysteria Scripturarum quae tibi datum nosse,
promptumque est exponere, signa, claude, id est, signata ut sunt, et
clausa posteris quaerenda relinque, ut non sint velut merces ultroneae,
de quibus vulgo dicitur, quod soleat putere. Pretiosa erunt, quando opus
erit, ut quaerantur scilicet urgentibus diversis haeresibus, quas
necesse erit esse, ut qui probati fuerint manifesti fiant (I Cor. XI).
Tunc et praeclara ingenia multorum multipliciter exercebuntur, et quae
de Scripturarum thesauris laborioso fuerint studio conquisita, non vilia
videbuntur. Hoc dictum huic nihilominus universo dici arbitramur ordini
illi primirum discipulorum Christi, quorum unus, et prae caeteris
dilectus erat hic. Sequitur:
|
|