CAPUT 20

Designata jam persona sua, loco quoque exsilii simul et causa, tempus quoque curavit indicare; fui, inquiens, in spiritu Dominica die. Solet enim qualitas rerum ostendi, pro qualitate temporum. Hinc est quod Abraham in fervore fidei suae, angelos meridie vidit. Et Lot in perditione Sodomorum vesperi (Gen. XVIII, XIX); Adam post meridiem (Gen. III); Salomon quoque sapientiam non servaturus, in nocte percepit (II Reg. III). Ita ergo in hoc loco per diem Dominicam aperte fides intelligitur, quae tam manifesta erat in toto mundo, quando ista videbat. Quomodo autem, vel quo in spiritu arbitramur eum fuisse? Si enim in suo tantum fuit spiritu, indignitas visionis consequitur, multumque videnti derogatur; ut neque ipse propheta, neque verba ejus prophetia, neque visiones ejus revelationes recte dicantur; quippe quas non intelligebat, si eas tantum in suo spiritu videbat. Exempli gratia, Pharao qui videns septem spicas et septem boves, non utique corpore, sed spiritu, dormiebat enim clausis corporis luminibus quia videns inquam, non intelligebat, propheta non erat (Gen. XLI). Joseph autem quia non in suo, sed in Dei spiritu vidit, id est intellexit propheta fuit, Pharaonis namque tantum spiritus informatus est, ut videret: Joseph autem mens, Dei spiritu illuminata est, ut intelligeret. Hos visionum modos Apostolus breviter distinguit, cum praemisso:

“Si orem lingua, et spiritus meus non orat, mens mea sine fructu est,”

continuo subjunxit:

“Quid ergo? Orabo spiritu, orabo et mente; psallam spiritu, psallam et mente (II Cor XIV).”

Quod ait ille de oratione, sive psallendo, hoc idem de visione sentiendum est. Conspectis quippe per visum imaginibus non, nisi intellectus accesserit, qui mentis est proprius, revelatio fit, vel agnitio, vel prophetia, vel doctrina. Sed nunquid apud hunc Joannem in visione talis erat caecitas, ut signa quidem rerum formarentur in spiritu, et in mente ejus earumdem rerum non refulgeret intellectus? Absit hoc ab illo

“discipulo quem diligebat Jesus;”

Alioqui, quomodo hic liber Apocalypsis, id est revelatio diceretur? Unde prophetia vocari mereretur, ipso dicente:

“Beatus qui legit, et audit verba prophetiae, libri hujus?”

Igitur cum dicit,

“fui in spiritu sancto”

subintelligamus Spiritu, quemadmodum et illic:

“Ductus est Jesus in desertum a spiritu (Matth. XIV);”

sanctum utique Spiritum recte subintelligimus. Nec dubitamus dicere id quod ait,

“fui in spiritu,”

idem esse ac si dixisset, fui usque ad tertium coelum raptus. Non enim, quia solus apostolus Paulus hoc de semetipso scripsit, idcirco putandum est, quod nullus sanctorum praeter eum illuc raptus fuerit. Quemadmodum et illud quod alibi dicit:

“Evangelium quod evangelizatum est a me, non est secundum hominem, neque enim ego ab homine accepi illud aut didici, sed per revelationem Jesu Christi (Galat. I),”

non ita sentiendum est quod praeter eum nullus sanctorum per revelationem Dei veritatem Christi didicerit, vel quod omnes praeter cum ab homine acceperint. Nullatenus existimandum est quod haec vel illa dicendo huic beato Joanni, vel caeteris sese praeferat apostolis, imo et prophetis; qui utique omnes, non ab homine vel per hominem, sed per revelationem Dei, sive Jesu Christi didicerunt quod erat omnibus illis rapi usque ad tertium coelum, id est, coelestia per intellectualem videre oculum. Tres namque coeli, tres modi visionum sunt. Est enim visio corporalis, qua corpora sive corporalia, cum vi mentis luminibus corporis conspicimus. Est spiritualis visio, qua imagines aliquas dormiendo, aut etiam cogitando videmus quidem, sed nondum intelligimus, quomodo vidit Pharao septem spicas, septemque boves, ut supra jam diximus (Gen. XLI). Est et intellectualis, qua mens a Spiritu sancto illuminatur, ut intelligat, quomodo intellexit Joseph, quid per easdem imagines significaretur. An non et ista quae hoc libro continentur, verba sunt ejusmodi, verba arcana, quae non liceat homini loqui, id est, humano sensui committi? (II Cor. XII.) Si enim homo ista loquatur, id est, si humano velit quisquam exponere vel suscipere sensu, perniciosa inde haeresis generatur, ut fecit quidam Nepos nomine, in partibus Aegypti episcopus, qui ex hac revelatione sumptis testimoniis Judaico intellectu, conabatur asserere repromissiones Dei corporaliter exhibendas, et mille annis in deliciis corporalibus, sanctos cum Christo regnaturos esse in hac terra. Vide Hist. eccl. lib. VII, cap. 21).