CAPUT 5

“Et peperit filium masculum, qui recturus erat gentes in virga ferrea.”

Ac si dicat: Ille quidem draco funestus mulieris parturientis excitatus clamoribus, stabat ante illam attentus, ut devoraret filium ejus, maximeque in Herode insaniebat sanguineum caput, quando prophetico commotus ille oraculo quod audierat,

“et tu Bethlehem terra Juda, nequaquam minima es in principibus Juda, ex te enim exiet dux qui regat populum meum Israel (Malach. XV; Matth. XI),”

quaesivit puerum ad perdendum eum, misitque in Bethlehem, et occidit omnes pueros qui erant in ea, et in omnibus finibus ejus, quasi impossibile foret non simul occidi et illum. Sed hic fatuus draco, qui in illo saeviebat, quomodo consilium sive propositum Dei evacuare se posse putabat? Ille namque

“recturus erat gentes in virga ferrea,”

et hoc in Scripturis veritatis praefixum erat, exempli gratia, ipso dicente in Psalmista:

“Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te. Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae. Reges eos in virga ferrea (Psal. II).”

Quomodo ergo illum tam cito malitiosa draconis fatuitas devorare se posse sperabat, cum scriptum fuisset de illo, quod recturus esset gentes in virga ferrea? Sane

“virga ferrea,”

id est inflexibili justitia. Item quod ait

“filium masculum,”

idem est ac si diceret fortissimum. Masculus enim, id est fortis, filius tunc natus est nobis, quemadmodum propheta praedixerat:

“Et vocabitur nomen ejus Admirabilis, Consiliarius, Deus fortis (Isa. IX).”

Egit tamen draco ille quantum potuit, non desistens filium illum persequi,

“ut devoraret,”

id est ut memoriam ejus deleret, dicens illud quod in Psalmo audimus:

“Quando morietur, et peribit nomen ejus?”

(Psal. XL.) Haec dicendo impatienter effecit ut crucifigeretur; et hoc agendo, devorari illum, et perire putavit nomen ejus. Sed vide quid sequitur:

“Et raptus est filius ejus ad Deum et ad thronum ejus.”

Quam vere hoc factum sit quis nescit? Quis non audivit? Cum enim devoratus esse putaretur, utpote in terra sepultus, et signato lapide in terra conclusus (Matth. XXVII), tunc solutis doloribus inferni, juxta quod impossibile erat teneri illum ab eo, resurrexit et in coelum ascendit, et sedet a dextris Dei (Act. II), triumphante veritate Scripturae dicentis in David:

“Dixit Dominus Domino meo: Sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Raptus est igitur filius mulieris, Ecclesiae filius, mulieris Virginis Mariae ad Deum et ad thronum ejus, atque illinc despiciens universa capita draconis irridet, sicut itidem in Psalmo Spiritus sanctus locutus est:

“Qui habitat in coelis irridebit eos, et Dominus subsannabit eos. Tunc loquetur ad eos in ira sua, et in furore suo conturbabit eos; ego autem constitutus sum rex ab eo (Psal. II),”

etc. Sequitur: