CAPUT IX.

Cum itaque Deus Pater pro immensa sua misericordia nos a peccatis nostris voluerit esse liberatos, mittens nobis Filium suum unigenitum, qui carne mortali assumpta peccata nostra tolleret, mortemque turpissimam pro nobis sustinens, nos a morte animae liberaret, aequum sane est ut tu, o anima, quod reliquum est temporis vivas secundum vitam sapientis, quae est meditatio mortis . Haec enim mors corporalis, quam nos omnes subire oportet, imo a qua nemo mortalium liber existit, ob hanc causam a Deo inventa est, ut per hanc liberaremur a morte animae, quae actu quidem prior est, sed experimento secunda dicitur. Prius enim homo anima, quam corpore mortuus est. Adam quippe eadem die, qua lignum vetitum temeravit, morte animae mortuus est, sed eamdem mortem animae tunc demum experimento sensit, quando pulvis in pulverem reversus est, quae carnis mors est, et anima ad miseros descendit. Ut igitur ab hac morte liberaremur, oportuit nos corporalem subire mortem, ut ea ratione terra terrae reddita, aliquando in resurrectione mortuorum, cum omnes praesentabimur ante tribunal Christi (II Cor. V), corruptibili corpore deposito, incorruptibile induamus; quo induti semper cum Christo exsultemus in gloria. Per hanc mortem liberati sumus a morte animae, neque id ex nobis, sed Christi intercedente passione. Non enim nos pro nobis ipsis satisfacere, neque regnum coelorum ingredi poteramus, sed oportuit Christum prius venire, illumque pro nobis alteram mortem sustinere, qui peccatum non fecit, nec in cujus ore dolus inventus est (I Petr. II), ut sic a morte animae liberati, coelestis regni participes efficeremur. At dixerit forte quispiam: Quoniam in Christo renati culpam terreni parentis evasimus, cur adhuc ejusdem culpae poenam portamus? Cur adhuc morimur? Cur non absque mortis molestia meliorem ad vitam transmigramus? Cur exspoliamur, et non magis supervestimur? Ad haec ingemiscentes dicere possimus. Non per solam misericordiam, sed per sociam quoque misericordiae justitiam requisiti sumus. Imo quod nihilominus magna cum reverentia cogitandum est, non per solam justitiam, sed et per circumvolantem nos misericordiam in primis parentibus nostris mortales facti, et de paradiso ejecti fuimus. Sciendum quippe est quia licet eadem causa, non tamen eadem manu, qua in anima mortem perpessi fuimus, in corpore quoque mortalitati addicti sumus. Etenim mors animae nobis a diabolo adinventa est, mortalitas corporis a provida Dei sapientia, vel sapiente providentia nobis imposita est. Si enim post peccatum vivere vita corporis, et immortales esse permissi fuissemus, daemonibus similes essemus, quia nobis aeque, ut illis misera aeternitas, vel aeterna esset miseria. Idcirco nobis bene providens Deus dixit: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et malum. Nunc ergo ne mittat manum suam, et sumat etiam de ligno vitae et vivat in aeternum (Gen. III), etc. Haec forte cuiquam grandem videntur sonare iram, sed eruditam habentibus discretionem, magnam profecto spirant clementiam. Cum itaque tanta tamque excellens sit utilitas mortis corporalis, ut etiam per hanc a morte animae liberati sumus, ante omnia tu, o anima fidelis, semper memorare novissima tua, ut in aeternum non pecces (Eccli. VII), ea ratione futurum minime diffido quin per Christi mortem securior reddita et a morte animae liberere, et omnibus hujus vitae laboribus superatis, cum omnibus sanctis vitam aeternam haeredites. Fiat!