|
|
“Sternutatio, inquit, ejus splendor ignis,”
|
|
id est extrema commotio, qua damnatum hominem ingreditur, multis
prodigiis quasi quodam ignis lumine resplendebit. Et quemadmodum in
sternutatione inflatio a pectore exsurgens, porosque apertos ad
emanandum non inveniens cerebrum tangit, moxque per nares exiens totum
caput concutit: sic ille homo peccati dignitate praesentis saeculi
inflatus, dum quantum appetit contra justos praevalere nititur, quasi
Satanae cerebrum, id est, sensum elatum in fine mundi arctius percutit,
et turbato capite, id est, illo qui in se habitat universae iniquitatis
auctore, quasi per nares egreditur, dum tota superbia ejus apertis
malitiae flatibus cum claritate miraculorum quasi cum splendore ignis
demonstratur.
inquit, id est consiliarii vel provisores ejus, scilicet antichristi;
id est, potentes saeculi, qui adhaerebunt illi,
id est, simulantes se esse nuntios verae lucis, quia videlicet fidem
quam in Christo inveniunt quasi erroris esse noctem afferunt, et
venerationem antichristi verum esse mane pollicentur.
|
|