CAPUT XIII. Refellit impietatem carnis, quae argutatur hac ratione Deum statuisse legem Adamo, quod praevaricatorem fieri vellet.

Et angelis quidem quod vel quale positum fuerit verbi capitulum nulla historia refert, hominibus autem primis istud positum est: Ex omni ligno paradisi comede, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas. In quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris (Gen. II). De hoc quod superius dicebamus quaeritur, et nimis improbe quaeritur quare Deus hoc jusserit, quare praeceptum posuerit, si praevaricationis malum, quod praescire poterat, evenire noluit? Quaerimus hic non jam quid dicamus, sed quomodo dicamus, quia vere totis universi sermonis nostri humeris major est res ipsa quam versamus. Primo non satis admirari possumus profundas humanae sapientiae tenebras, quae illius praecepti scrutando et investigando causas, nullam aliam invenire aut consequi meruit, nisi hanc, ut dicat quia Deus hominem praevaricatorem fieri voluit. Qui enim haec dicunt, nonne illud videntur opinari quod Deus gratis creaturae suae scandalum juxta viam posuerit, et occasionem maligno diabolo porrexerit, volens ut homo caperetur, volens omnino esse unde homo deciperetur? Mala opinio, perversa suspicio. Sed forte in hoc ipso sapientem Deum se honorare, satisque excusatum sibi habere videntur, hujus modi attexendo causam, quod idcirco voluerit evenire hoc malum, ut uteretur eo in bonum, idcirco voluerit abundare iniquitatem, ut superabundaret gratia (Rom. V). Perversa nimis ista Dei excusatio, perversa et indigna circa sapientiam Dei adulatio. Nonne tibi videntur asserere Deum dixisse: Faciant mala diabolus, et Adam et Eva, faciant mala, ut veniant bona? Quid enim? Si illorum, qui Apostolum Dei aiebant sic dicere: Faciamus mala ut veniant bona, damnatio justa est (Rom. III), quanto magis si qui dicant, ipsum dixisse Deum, fiant mala ut veniant bona, damnatio illorum justa est? Quaeramus igitur in illo praecepto meliorem Dei intentionem, sanctiorem et dignam Deo voluntatem.