|
|
“Si de mundo fuissetis, mundus quod suum erat diligeret; quia vero de
mundo non estis, sed ego clegi vos de mundo, propterea odit vos mundus.”
|
|
Proinde et si velit mundus diligere, dilectio ejus fugienda, et odium
ejus amatoribus Christi appetendum est. Odium namque mundi, testimonium
reddit amicitiae Dei. Unde hic idem Joannes in Epistola sua dicit:
|
“Si quis voluerit amicus esse hujus mundi, inimicus Dei constituitur (I
Joan. III).”
|
|
Duae namque sunt generationes, una Dei, altera mundi; sive duae
civitates, altera Dei, altera diaboli, quae simul exortae ab initio
procurrunt usque ad finem saeculi, semper sibi invicem adversantes odio
implacabili. Earum inimicitiae primum in duobus fratribus Abel, et Cain
(Gen. IV), manifestae factae sunt, et ita pertinaciter sibi adversantur,
ut nullus eodem tempore utriusque amicitiam gerere possit. Quoties
Apostolus dicit Corinthiis:
|
“Nolite jugum ducere cum infidelibus. Quae autem participatio justitiae
cum iniquitate? aut quae societas luci ad tenebras? aut quae pars fideli
cum infideli? quae autem conventio Christi ad Belial?”
|
|
etc. (II Cor. VI.) Igitur
inquit, hoc
et haec vobis scientia pro testimonio simul et pro consolatione sit,
quia
|
“de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo.”
|
|
Hoc, inquam, scientes consolamini, quia mundo non semper vos odio habere
vacabit, nec ista odii licentia diu constans erit. Stabitis enim potius
vos postmodum in magna constantia adversus eos qui vos angustiaverunt.
|
“Videntes turbabuntur timore horribili, et mirabuntur in subitatione
insperatae salutis, et gementes prae angustia spiritus, dicent intra se,
poenitentiam agentes: Hi sunt quos aliquando habuimus in derisum, et in
similitudinem improperii. Nos insensati aestimabamus vitam ipsorum
insaniam, et finem illorum sine honore; quomodo ergo computati sunt
inter filios Dei, et inter sanctos sors illorum est?”
|
|
(Sap. V.) Haec
simulque memoriter tenete,
|
“quia mundus me priorem vobis odio habuit.”
|
|
Quid hoc ad rem? Sequitur:
|
|