CAPUT 20

“Et majora his demonstrabit ei opera, ut vos miremini.”

Quoniam, inquit de his quae me nunc videtis facere, male admiramini stulta [stultitia] quippe dementati, et hostiliter invidentes, me occidere quaeritis, propterea quod, me jubente, languidus in Sabbato sanus surrexit et sustulit grabatum suum et ambulavit. Propterea dico vobis:

“Majora his demonstrabit Filio Pater opera, ut vos miremini,”

id est, digna admiratione fiant in vobis. Demonstrabit, inquam, nunc mihi et omnibus meis, in rei evidentia, quod olim demonstrabit mihi in praescientia. Deus enim ostendit mihi super inimicos meos, ne occidas eos, ne quando oblivisicantur populi mei. Et ego respondebo illi:

“Disperge illos in virtute tua, et depone eos protector meus, Domine (Psal. LVIII).”

Hoc, inquam, ostendit, hoc demonstravit, hoc praecepit mihi, et ego sic respondi et sic petivi, et ipse effectum ejusdem petitionis demonstrabit mihi, id est, faciet me quoque faciente pariter.

“Quaecunque enim ille fecit, haec et ego, ut supra dixi, facio similiter.”

Sed ipsa majora jam audite opera. Dixi vobis: Quia majora in his quae nunc videtis, mihi Filio suo demonstrabit Pater opera. Et vere majora.

“Sicut enim Pater suscitat mortuos, et vivificat, sic et Filius quos vult vivificat.”

Magnitudinem demonstrationis, qua Filio demonstrat Pater vivificare quos vult; magnitudinem, inquam, vel onus, quod Judaei ferre non valentes, malo suo mirantur, intellectu nostro apprehendere non possumus, nisi primum noverimus, qui vel quales sint mortui, quos Pater suscitat et vivificat, et Filio demonstrat ut similiter faciat. Nunquid de Lazaro dicit vel caeteris, quos iterum morituros suscitavit? Et quidem majus fuit illos suscitari quam languidum triginta et octo annos habentem in infirmate sua sanari, sed ea longe majora sunt, ad quae nos mittunt hujus sequentia lectionis, quae nescire non possunt Judaei, quaeque, velint nolint, coguntur mirari. Nam totum pondus hujus oneris in eos vertitur his duabus clausulis, quas ita interposuit in praecedenti versiculo, cum dixisset:

“Et majora his demonstrabit ei opera,”

mox adjungens:

“ut vos miremini,”

in sequenti cum dixisset:

“Sic et Filius quos vult vivificat.”

mox rationem hanc subjiciens:

“Neque Pater judicat quemquam,”

etc. Igitur isti quos Pater suscitat et vivificat, illa morte mortui intelligendi sunt (Rom. V), quae invidia diaboli per peccatum introivit in mundum (Sap. II), qua omnes per unum hominem mortui in anima mortales et quotidie morientes in corpore et in utroque aeterna digna nascuntur condemnatione (I Cor. XV). Ab ista duplici morte per gratiam Dei salvantur electi, quorum patres et principes, Abraham, Isaac et Jacob, fuisse scientes Judaei, de illorum superbiebant meritis, sibi solis vitam deberi; gentes autem omnes ad eamdem non pertineri arbitrati. Jamque vitam eamdem redditam patribus suis sibique repositam autumabant secundum promissiones Dei Patris, quem videlicet dicebant, quia Deus noster est, absque notitia vel nomine Filii, sine quo Pater nihil facit, nam

“demonstrat ei, ut supra dictum est, omnia quae ipse facit.”

Ait ergo:

“Sicut enim Pater suscitat mortuos et vivificat, sic et Filius quos vult vivificat.”

Quo dicto utramque percutit erroris partem, scilicet, et quod patres suos jam absque necessaria Filii operatione consummatos esse et quod se solos ad Deum vel haereditariam vitam autumabant pertinere. Ac si dicat: Qua gratia simul et omnipotentia mortuos et de mortuorum congerie natos Pater vocavit ad vitam, ante manifestationem Filii (prius enim Pater quam Filius hominibus innotuit) eadem gratia simul et omnipotentia Filius in hoc tempore suae manifestationis, quos vult ad vitam revocat, de eadem perdita massa generis humani. Auscultate quid vel quomodo dixi: Non enim dixi: Sic et Filius ipse filios Abrahae vivificat (Gen. XII), ne vanam opinionem vestram confirmem, quod Judaeorum tantum salus aut vita sit, sed dixi:

“Quos vult vivificat,”

scilicet sive Judaei sive gentiles sint, sicut Pater quos voluit de gentilibus, de Chaldaeis, ante Filii demonstrationem, videlicet patres vestros, nullo ex debito ad sui notitiam vocavit. Nam et patres de communi massa, de gentibus in primo parente damnavit, ad gratiam suam vocavit. Sane praetereundum non est quod eos qui fuerunt ante adventum Filii, recte Pater suscitare et vivificare dictus sit; quia, tamen si Pater illos non sine Filio vocavit, tametsi aliqui ex eis prophetico spiritu cognoverunt Filium Patris, tali tamen vocatione vocati, tali lege instructi sunt, ut nequaquam per illam patenter agnosci et publice praedicari, Dei Filius potuerit. Et notandum quod de Patre duo verba, scilicet suscitat et vivificat dixit: De Filio autem unum Verbum, id est, vivificat, inquit. Pater quippe non eodem tempore quo patribus innotuit, non, inquam, eodem tempore salutis opus perfecit in illis, dum melius aliquid pro nobis disponit, inquid Apostolus,

“ut ne sine nobis consummarentur (Hebr. XI).”

Filius autem eodem tempore, quo mundo innotuit, salutem nostram coepit facere simul et perfecit. Unde illi recte dicuntur primum beata spe suscitati, et deinde longo post tempore reipsa vivificati. Nos autem qui in plenitudine temporis sumus, solummodo vivificati recte dicimur et sumus. Quia videlicet uno eodemque tempore credimus, et vitam quam in Adam perdidimus, per Spiritum remissionis peccatorum regenerati accipimus. Bene ergo de Patre loquens:

“Suscitat, inquit, et vivificat.”

De Filio autem solum ait:

“Et vivificat.”

Et sine ulla exceptione gentilis, aut Judaei:

“Quos vult, inquit, vivificat,”

nulli quidquam debens, sed sola voluntate gratuita, vel voluntaria gratia juste morti addictos, misericorditer ad vitam revocans: Quod non dissimiliter a Patre se facere subjecta ratione comprobat.