|
Nimirum ad hanc fidem pertinet ille dolor moerentium, vel eorum qui
amaro animo sunt, propterea quia diu peregrinantur a Domino dum in
corpore vivunt (I Cor. II), et nullam ab hoc saeculo consolationem
recipere volunt. Gemunt, gemunt, nec saltem idcirco gemunt quia morituri
sunt, sed idcirco quia vivunt; et idcirco vitam ipsam deflent quia
vivendo peccare timent. Ibi est locus, ibi causa postulat, ut eo, quo
jam dictum est, modo spiret,
|
“Spiritus, qui ubi vult, spirat.”
|
|
Quo fructu? cujus rei effectu? Nimirum, ut donum aliquod suimet
infusione tribuat, et tribuendo quasi manu piae consolationis faciem
plorantis animae demulceat, et lacrymam ejus abstergat et quasdam
percipiat gaudii primitias,
|
“ut mitiget ei a diebus malis (Psal. XCIII),”
|
|
et patienter vivat, donec veniat tempus suae vocationis, et sedens homo
solitarius cum Deo loquatur quoties vult et in dono quod accepit
exerceatur. Hinc est illud:
|
“Cor quod novit amaritudinem animae suae, in gaudio ejus non miscebitur
extraneus (Prov. XIV).”
|
|
Quaenam est amaritudo animae, nisi peregrinatio ista, pro qua vel cujus
intuitu dicit, ut jam supra memoratum est, Psalmista:
|
“Heu mihi! quia incolatus meus prolongatus est, multum incola fuit anima
mea, renuit consolari anima mea (Psal. CXIX).”
|
|
At vero istam amaritudinem non omne cor novit. Multa corda sic obtusa
sunt, ut non sentiant, imo amaritudinem, dulcedinem putant; non
peregrinationem, sed patriam existimant vitae hujus moram aliquantulam.
Et quidem amara illis est mors corporis, imo et ipsa memoria mortis,
quomodo Sapiens dicit:
|
“O mors, quam amara est memoria tua homini pacem habenti in substantiis
suis; viro quieto et cujus viae directae sunt in omnibus, et adhuc
valenti accipere cibum!”
|
|
(Eccli. XLIX.) Sed causam mortis, quae vere amaritudo est, non
considerant quod per peccatum mors introierit in hunc mundum, non
recogitant. Non parva ergo sejunctione lugentes sejungit non lugentibus,
dicendo,
|
“cor quod novit amaritudinem animae suae, in gaudio ejus non miscebitur
extraneus,”
|
|
et hoc idem est quod Salvator ait:
|
“Beati qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur (Matth. V).”
|
|
Quod enim est gaudium cordis illius, nisi consolatio Paracleti hujus
sancti Spiritus, visitantis cor illud propter scientiam amaritudinis
ipsius? Et bene de isto gaudio dicit, quia in eo
|
“non miscebitur extraneus.”
|
|
Ipse est enim spiritus veritatis, et docens omnem veritatem, sicut et
Psalmista dicit:
|
“Spiritus tuus bonus deducet me in terram rectam (Psal. CXLII),”
|
|
custodit animam, ne subrepat spiritus deceptionis vere extraneus, quia
veritati contrarius. Hic jam fructus est magnae fidei quae januam sicut
supra dictum est Paracleto huic, ut introiret, aperuit moerendo in
amaritudine, et nolendo sive renuendo temporaliter consolari.
|
|