|
Praeclarum hujus Dominicae officium tempus illud secundae aetatis
respicit, quo primum exiit, qui seminat seminare semen suum, quo primum
reconciliationem mundi praeparare incipiens locutus est Noe, et
Ecclesiam jam infantiles annos egressam, primis praeceptorum suorum
clementis imbuere coepit. Nam ex quo de tranquillo et quieto paradisi
utero ejecta, in hanc nata est miseriam, quam ejus nativitatem beatus
Job in ejusdem Ecclesiae persona (ut ait beatus Gregorius) deplorat,
dicens:
|
“Pereat dies in qua natus sum (Job III),”
|
|
et caetera, nullam illi praeceptorum suorum legitur tradidisse
disciplinam. At vero locutus cum Noe, dicens:
|
“Quia ecce ego statuam pactum meum vobiscum (Gen. IX),”
|
|
et iterata benedictione, superductam incipiens abolere maledictionem,
paulatim pueritiam mundi suo magisterio subjicit, dans praecepta
quaedam, primum Noe, deinde Abraham, et in illis primoribus initians
justitiam fidei. Perfecit autem haec in plenitudine gratiae, dum exiit
in hunc mundum formam servi accipiens (Philip. II), per seipsum in
populo Judaeorum, et per sanctos apostolos in omnibus gentibus seminare
semen suum. Hac igitur Dominica legitur hoc evangelium: Exiit qui
seminat seminare semen suum (Luc. VIII); agiturque statio ad sanctum
Paulum, digna sane et evidenti causa, quia dux verbi praecipuus, et vere
seminator verborum ipse est, per quem omnes gentes cognoverunt gratiam
Dei. Antequam ergo sacerdos introeat, velut antequam seminator ille ad
opus suum exeat (Act. XIV), dum adhuc in accubitu suo est, et in sinu
Dei Patris quiescit, conclamat chorus: Exsurge, quare obdormis, Domine?
(Psal. XXIII.) Exsurgendo enim et semen suum seminando hoc effecturus
erat, ut facies ejus, quam propter peccatum averterat, id est, notitia
ejus humano generi rursus illucesceret. Ignorantia namque Dei, terrae
nostrae sterilitas fuit. Seminator igitur sapientiae coelestis, quia
suum ad opus ut dictum est, exiens, et aratores suos, id est, sanctos
apostolos conducens, maxime beatum Paulum, qui plus omnibus illis
laboravit, operarium utilem habuit, quem ad gentes misit, et acuto
vomere linguae ejus corda dura proscindens, fidei et morum copiosum
semen infudit (I Cor. XV). Ingressus sacerdos statim in collecta: Deus,
qui conspicis, celebrem ejusdem doctoris gentium memoriam praemittit (II
Cor. XI), ut stationem convenienter ascriptam egressa quoque proprietas
manifestius commendet. Amplius autem ad hoc sequens Epistola pertinet,
qua idem fortissimus coelestis agricolae operarius veros labores suos
enumerat et pericula, quibus illum affecerunt hi, qui Domini sui fines
invaserant, nec arari permittebant. Graduale ad utramque partem hominum
respicit, et eorum scilicet, qui tanquam bona terra, semen Verbi Dei
suscipientes, fructum justitiae retulerunt, et eorum qui rebellantes
universae terrae Dominatori aratrum ejus confregerunt, bovesque innocuos
jugulaverunt. Disseminato namque Verbo Dei factum est quod ait:
|
“Sciant gentes, quoniam nomen tibi Deus, tu solus Altissimus super omnem
terram (Psal. LXXXII),”
|
|
et hi qui illud repulerunt positi sunt ut rota, scilicet in eo quod
surgentes in his, qui retro sunt, id est in carnalibus, cadunt in
anteriori parte, id est in intellectualibus; et, quemadmodum stipula
dispergitur ante faciem venti, sic disperierunt flante spiritu irae Dei.
In tractu gratias agit saepe dicto seminatori, commota terra et
conturbata (Psal. LIX), id est universi peccatores, qui quando culturas
suas adverterunt esse Deo exsecrabiles, commoti sunt ad poenitentiam, et
per significationem praedicationis incipientes timere, fugiunt a facie
arcus, id est a die judicii, in quo duobus testamentis, quasi duobus
cornibus inflexis, rebelles Verbi divini damnationis aeternae sagitta
ferientur. Lecto tandem Evangelio consona sequitur offerenda: Perfice
gressus meos in semitis tuis (Psal. XVI). Timendum est enim, ne suscepto
semine Verbi Dei secus viam expositi et in exterioribus vagantes, a
volucribus, id est, a spiritibus immundis diripiamur, aut a
sollicitudinibus et spinosis divitiis saeculi suffocemur; aut humorem,
id est pinguedinem charitatis non habens, bonum semen arescat in nobis,
et sic non perficiantur gressus nostri. Mirificat misericordias suas,
dum semen misericorditer injectum custodit ut pupillam oculi (ibid.), ne
compungatur a suffocantibus spinis, protegit sub umbra alarum suarum
(ibid.), ne siccetur ardoribus solis, eripit ab impio, ne auferat verbum
de cordibus nostris; ut dicat bona terra fructum afferens in patientia:
|
“Ego autem in justitia apparebo in conspectu tuo (ibid.).”
|
|
Et, sicut in communione cantamus, Introibo ad altare Dei (Psal. XLII).
Semen itaque Dei terram nostram in qua crevit (quod mirabile est!)
sursum vehit secum in horrea coeli; quia cum terra simus, nisi Verbo Dei
portemur, quod est Christus, in coelum non ascendimus, sicut ipse ait:
|
“Nemo ascendit in coelum, nisi Filius hominis qui est in coelo (Joan.
V).”
|
|
Cum ipso ergo et per ipsum sublevabimur, portantes manipulos justitiae,
laetificante Deo juventutem nostram, in vigore novitatis aeternae.
|
|