CAPUT XXI. Ductis in captivitatem decem tribubus, finitum bellum Verbi Dei contra vitulos aureos.

Tandem finitum est duellum, longo tempore protractum, inter Deum vivum, Dei Verbum, et Deum Hieroboam, Deum metallicum, vituli cornuti simulacrum. Fere ducenti et sexaginta fluxerunt anni, ex quo jam dictus Hieroboam, talem sibi deum fecit, usque ad annum nonum Osee, quo rex Assyriorum Israelem de terra sua transtulit, non desistente Verbo Dei decertare sermonibus hujusmodi:

“Projectus est vitulus tuus, Samaria. Artifex fecit illum, et non est deus, quoniam in arenarum telas erit vitulus Samariae (Ose. VIII).”

Et in alio propheta:

“Audite, et contestamini in domo Jacob, quia in die, cum visitare coepero praevaricationes Israel, super eum visitabo, et super altaria Bethel, et amputabuntur cornua altaris, et cadent in terram (Amos III).”

Et quia non fiebat, nec futurum erat, ut Israel, vel quispiam ex regibus ejus recederet a peccatis Hieroboam, id est a vitulis eisdem, quos fecit Hieroboam, etiam haec dicebat:

“Domus Israel cecidit, non adjiciet ut resurgat, virgo Israel projecta est in terram, non est qui suscitet eam (Amos V).”

Unde manifestum est judicium dicentis tunc quoque in Osee:

“Quia non addam ultra misereri domui Israel sed oblivione obliviscar eorum, et domui Juda miserebor (Ose. I).”

De regibus namque Israel nullus, ut jam dictum est, recessit a peccatis Hieroboam, cum nullius eorum tempore cessaret Dei Verbum revocare eos ad poenitentiam. De regibus vero Juda nonnulli justi fuerunt, et ex eis, qui peccaverunt, nonnulli poenitentiam egerunt. Justum ergo judicium est, quod

“non addam, ait, ultra misereri domui Israel,”

et non injusta misericordia in eo quod

“domui Juda, inquit, miserebor.”