|
Psalmus LXXIV, ad idem maxime proficit negotium, scilicet ad
constituendum fortissimum spei solatium.
|
“Confitebimur, inquit, tibi, Deus, confitebimur et invocabimus nomen
tuum,”
|
|
etc. Animi quippe bona spe confortati, est dicere iniquis:
|
“Nolite inique agere, et delinquentibus: Nolite exaltare cornu. Nolite
extollere in altum vestrum cornu; nolite loqui adversus Deum
iniquitatem. Quia neque ab oriente, neque ab occidente, neque a desertis
montibus,”
|
|
subauditur, patet locus effugii;
|
“quoniam Deus judex est,”
|
|
quem effugere nemo potest. Sane capitis nostri Christi principaliter
voces istae sunt; nec enim alius praeter ipsum dicere potest:
|
“Cum accepero tempus, ego justitias judicabo, et ego confirmavi columnas
ejus, et omnia cornua peccatorum confringam.”
|
|
Unde bene habet in titulo:
|
“In finem, ne corrumpas, psalmus Asaph cantici,”
|
|
et est sensus: O Asaph, id est infidelis congregatio Judaeorum,
aliquid in hoc psalmo, male illud exponendo, vel alicui praeter Christum
attribuendo. Verumtamen cum dicit pluraliter,
|
“confitebimur, invocabimus, narrabimus,”
|
|
cum suis membris caput communiter loqui se confitetur.
|
|