|
M. Unde cognoscas octavum gradum evangelicae scalae quo beati esse
dicuntur qui persecutionem propter justitiam patiuntur (Matth. V, 10),
non aliud intelligi debere, quam septem graduum consummatam justitiae
retinere. Et ne tanto labore in septem gradibus conquisitam justitiam se
amittere patiantur, tantum contra persecutionem hanc quia defendunt
beati vocantur.
D. Ideo forsan in octavo non aliud praemium promittitur nisi regnum
coelorum quod in primo proponitur.
M. Bene intelligis, nam sicut septem diebus omne tempus volvitur, in
Dominico autem die totius septimanae initium et finis concluditur, ita
omnis virtutum consummatio in his septem gradibus consumitur. In octavo
autem initium et finis repetitur.
D. Quemadmodum ergo manifeste probatur, beatus Benedictus hujus in
ascensu scalae ad eamdem summam gloriae videtur perducere monachos, quo
Christus in evangelica scala duodecim apostolos.
M. Hoc nulli dubitare conceditur, dum quantae perfectionis sit stare in
summo hujus scalae his verbis ostenditur (ibid.): Ergo, inquit, his
omnibus humilitatibus gradibus ascensis, monachus mox ad charitatem Dei
perveniet illam, quae
|
“perfecta foras mittit timorem (I Joan. IV, 18),”
|
|
per quam universa quae prius non sine formidine observabat, absque ullo
labore velut naturaliter, ex consuetudine incipiet custodire; non jam
timore gehennae, sed amore Christi et consuetudine ipsa bona et
delectatione virtutum, quae jam Deus in operarium suum mundum a vitiis
et peccatis Spiritu sancto dignabitur demonstrare. Nam si ad perfectam
charitatem Dei quae foras mittit timorem, sicut tu vides, monachus
perducitur, Deus autem charitas ipse est, et qui manet in charitate in
Deo esse Joannis testimonio dicitur. Ergo perfectus monachus in Deo esse
et Deus in illo manifeste concluditur. Unde nullus permittitur dubitare
quin monachus perfectus regnum Dei, ut sui Patris, debeat haereditare.
|
|