|
|
“Lampas contempta apud cogitationes divitum, parata ad tempus statutum.”
|
|
Igitur quod dicebat hic in typum ejus percussus et sedens in
sterquilinio (Job II) judicium damnationis erat in illos stultitiae
filios qui vere sapientem et summe sapientem deridebant modo supradicto:
Qui, inquit, deridetur ab amico suo, sicut ego (Job XII). Quid enim est
sicut ego, nisi ac si diceret, cujus ego derisus ab amicis meis, typum
praefero? Nam ego ab amicis meis derideor, ille deridetur, id est sine
dubio deridendus est ab amico suo, a consanguineo suo Judaico populo,
cui loquitur in psalmo: Quoniam si inimicus maledixisset mihi,
sustinuissem utique. Et si is qui oderat me, super me magna locutus
fuisset, abscondissem me forsitan ab eo. Tu vero homo unanimis, dux meus
et notus meus, qui simul mecum dulces capiebas cibos, in domo Dei
ambulavimus cum consensu (Psal. LIV). Nam ille populus mira stultitia
eum maledicebat, cum quo dulces cibos capiebat, id est eum in cruce
pendentem deridebat, quem in templo sacrificiorum caeremoniis figurabat.
Et quemadmodum istum Job amici ejus sedentem in sterquilinio deridebant
quem sedentem quasi regem circumstante exercitu venerari soliti fuerant,
sic Scribae et Pharisaei morientem illum deridebant, quem ut vere regem
magnum, Regem regum in prophetis lectitando praedicabant. Sed enim
quomodo amici illi, elevantes oculos suos non cognoverunt quod ipse
esset Job (Job. II), si isti non cognoverunt, imo cognoscere noluerunt
quod hic esset Christus, qui repromissus fuerat ad patres eorum,
noluerunt, inquam, cognoscere elevantes, id est elevatos oculos in
superbiam habentes. Itaque qui deridetur ab amico suo sicut ego,
invocabit, ait, Deum, et exaudiet eum. Deridetur enim justi simplicitas.
Ac si dicat: En ego derisus ab amicis meis invoco Deum, et nondum
exaudit me, nondum, inquam, exaudit, ut pro hac derisione in regnum suum
coeleste suscipiat me. Alius est qui deridebitur ab amico suo sicut ego,
et in ipsa derisione invocabit Deum et exaudiet eum, ut pro ipsa
derisione gloria et honore coronet eum (Psal. VIII). Tunc ille dicet: In
tribulatione mea invocavi Dominum, et exaudivit de templo sancto suo
vocem meam, et clamor meus in conspectu ejus introivit in aures ejus
(Psal. XVII). Sicut enim nunc mea infirmitas, sic et tunc illius justi
deridebitur simplicitas, quod sicut ovis ad occisionem ducatur, et sicut
agnus coram tondente se, sic non aperiat os suum (Isa. LIII), et
reputabitur pro stultitia. Sed enim hoc stultum ejus sapientius est
hominibus (I Cor. I). Quid enim? Lampas contempta apud cogitationes
divitum parata ad tempus statutum. Etenim hic justus, cujus simplicitas
deridetur, ille est, de quo in propheta loquitur Deus: Propter Sion non
tacebo, propter Hierusalem non quiescam, donec egrediatur ut splendor
justus ejus, et Salvator ejus ut lampas accendatur (Isa. LXII). Lampas
ista lucens dictis vel doctrinis, splendens miraculis, contempta est
apud cogitationes divitum, apud superbiam tenebrarum, quae lucem illam
comprehendere non potuerunt. Quare? quia non lucebat quomodo volebant,
non splendebat quomodo splendere volebant suum Messiam, scilicet ad
praesentem et vanam hominum gloriam. Talem enim non exspectabant
Christum, qualem istum viderunt, sed qualem splendore maligno
splendentem suscepturi sunt Antichristum. Idcirco contempta est lampas
ista apud cogitationes eorum maxime ubi per mortem crucis lucem ejus se
exstinxisse putaverunt. At illa parata erat et parata est ad tempus
statutum, quo in tempore fiet illis quod scriptum est: Domine, exaltetur
manus tua, ut non videant, videant et confundantur zelantes populi, et
ignis hostes tuos devoret (Isa. XXVI). Illud tempus suum, quo super
candelabrum coeli ponenda lampas ista prospiciens, derisores tenebrarum
patiebatur, dum exstingui putaretur, vere lampas sapientiae pro sua
quoque taciturnitate, juxta illud: Sapiens tacebit usque ad tempus
(Prov. II).
|
|