CAPUT 15

“Exiit ergo discipulus ille qui erat notus pontifici, et dixit ostiariae, et introduxit Petrum.”

Meminisse libet hoc loco miraculi longe superioris, quo discipulis in mari laborantibus (

“erat enim ventus contrarius, et navicula jactabatur in mediis fluctibus”

), venit Dominus quarta vigilia ambulans super aquas, et Petrus ad vocem ejus ultro se ingerens, ambulansque et ipse supra mare, ut veniret ad Jesum, veniente vento valido, timuit, et pene submersus, manu Domini retentus est (Matth. XIV). Hic est vere super aquas Dominus, licet in magna tempestate; super aquas, inquam, vere ambulabat, discipulis in mari laborantibus, quia scandalum patientibus apostolis et fuga dispersis, ip e pro arbitrio suo tribulationem patiebatur, imperturbatus, id est, carne quidem infirma, sed prompto spiritu, mox victor quoque mortis futurus.

“Ambulabat et Petrus super aquas, ut veniret ad Jesum (ibid.),”

quia pristinae dilectionis memor, qua dixerat:

“Animam meam pro te ponam (Joan. XIII; Matth. XXVI),”

adhuc per fidei modicae audaciam sequebatur longe post Jesum. Sed vidit ventum validum venientem, et timuit, timendo negavit, negando absorptus est, nisi quia

“conversus Dominus, ut ait Lucas, respexit Petrum (Luc. XXII),”

et eodem respectu, quasi manu apprehendens, flentem restituit in gradum pristinum. Et unde venientem vidit ventum validum? Sequitur: