|
|
“Quis est iste, qui celat consilium absque scientia?”
|
|
id est fraudes suas contra infirmitatem nostram occultat, tamen
protectori nostro celare ignorat. Scio, inquam, quod nil te lateat:
|
“ideo insipienter locutus sum,”
|
|
id est in comparatione tuae sapientiae stultum est omne quod sapere
visus sum. Hoc modo et Moyses eruditus omni sapientia Aegyptiorum, ex
quo Dominum loquentem audivit, impeditioris et tardioris linguae se esse
deprehendit (Exod. IV). Et Isaias postquam Dominum vidit, virum pollutum
labiis se esse cognovit (Isa. IV). Sic omnes sancti viri quanto magis
contemplando proficiunt, tanto amplius despiciunt quod sunt.
ergo, inquit,
|
“locutus sum, et quae ultra modum excederent scientiam meam,”
|
|
quia videlicet in verbis tuis plus quam existimaveram sapientiae tuae
secreta agnovi, et inde me ultra modum meum excessisse deprehendi. Quid
ergo?
|
|