CAP. II.

M. Sequitur ergo Petrum et Matthaeum se abscondere sub modio debuisse, nec aliqua miracula fecisse.

D. Sic videtur; nam ter Petrus Dominum negavit.

M. Quod criminale esse peccatum nullus unquam sapiens negavit, absque his quae forsitan antea multa in vita perpetravit.

D. Respexit autem Deus Petrum, et exiens flevit amare (Luc. XXII, 61, 62).

M. De hoc autem quod Deum negavit coepit amare flere, hoc est de criminali peccato poenitere. Concluditur ergo Petrus vitam poenitentium habere. Vides ergo quod primum conclusi, id inde sequi debere.

D. Video, nam, si Matthaeus seipsum in publico telonio publicus peccator dicit resedisse, constat te de utroque verum conclusisse.

M. Imo multa absurdissima possum inde ostendere.

D. Cum hoc video necesse, ne pigriteris facere.

M. Aut igitur vitam poenitentium hoc modo dicuntur habere, ut hoc debeamus de omnibus peccatis intelligere, aut ita, ut tantum de criminalibus videantur poenitere.

D. Quid autem de utroque sequatur, diligenter rogo discutiatur.

M. Quia si ideo debent latere, nec baptizare, nec praedicare, quia poenitere de omnibus peccatis dicuntur, hoc nulli apostolorum, nulli sanctorum, tandem nulli omnium ecclesiasticorum facere debuisse concluditur; sequiturque nullos sanctorum regna coelorum percepisse, si hoc inobedienter et contra Deum probantur fecisse, et omnem Ecclesiam semper in errore fuisse.