CAPUT 22

“Et sextus effudit phialam suam in flumen illud magnum Euphraten, et siccavit aquas ejus, ut pararetur via regibus ab ortu solis. Et vidi de ore draconis, et de ore bestiae, et de ore pseudoprophetae spiritus tres immundos in modum ranarum procedere.”

Ubi sextus angelus tuba cecinit, soluti sunt quatuor angeli qui alligati erant in flumine magno Euphrate, et plaga fuit corripiens populum Dei, per quatuor principalia regna mundi, sub quibus afflicti sunt filii Israel, sive Juda per judicium Dei. Non fuit illa plaga de novissimis, in quibus consummatur iracundia Dei; quia non animas, sed corpora tradebat talibus angelis, id est regnis terrenis. At vero haec phiala in flumen effunditur iracundiae Dei, in illud flumen, non ut solvantur tales angeli, sed ut siccarentur aquae ejus, et pararetur via regibus ab ortu solis. Ergo in aquam fluminis effunditur phiala irae Dei, et idcirco aquam talem oportet intelligi, cui rationabiliter dicatur deberi iracundia Dei. Alias autem cum et mare, et flumina, et fontes aquarum in sanguinem anteriores phialae damnaverint, quid est quod flumen Euphrates propriam meretur phialam, nisi quia inter caetera mala quae fiunt sub sole, malum quoddam aquae fluminis hujus significant. Est enim malum, cujus damnationem in anterioribus phialis nondum attingimus, quod hic et prius per aquas fluminis illius, et deinde per tres immundos spiritus in modum ranarum prorepentes significari recte intelligitur. Nimirum malum hoc trifidum est, et ejus partes sunt praestigia magorum, commenta philosophorum, figmenta poetarum. Eorum profunda malitia, et turbida loquacitas, congrue per aquas Euphratis significatur. Quia videlicet Euphrates Babyloniae flumen est, et per eam fluens in multa capita dividitur, quae ipso quoque nomine suo in Scripturis significare solet universam generationem impiorum, contrariam generationi rectorum, civitatem diaboli, contrariam civitati Dei. Babylon quippe interpretatur confusio. Igitur postquam in mare et super flumina, fontesquo aquarum phialae effusae sunt, effunditur et ista in Euphraten, quia condemnationem sibi, acquisierunt tyranni, vel reges impii cum nationibus sibi subditis, illis quoque ira debetur, qui illos dementaverunt, erroremque illis auxerunt vaniloquiis, imo et scripturis suis malitiosis, mendacibus, fabulosis. Antequam super aquas hujusmodi revelaretur ira Dei de coelo per Evangelium Christi, non poterant eas transire reges sancti, scilicet hi qui principes sive auctores fuerunt Scripturarum veritatis, quorum etiam saeculari dignitate reges fuerunt nonnulli, quales recte dicuntur venisse ab ortu solis, quia non venerunt aut locuti sunt a semetipsis, sed ut loquerentur, quid loquerentur acceperunt ab illuminatione Divinitatis. Non poterant aquas illas transire reges isti, non poterant cum una lingua Hebraica occurrere Graecis facundis, disertisque latinis grammaticis, rhetoribus, dialecticis, tot poetis, tragicis, comicis, satyricis. At

“ubi venit ille spiritus veritatis, ut argueret mundum de peccato, et de justitia, et de judicio (Joan. XVI);”

nimirum arguendo id quoque effecit, ut siccarentur tantae aquae tam magni fluminis: stultam enim fecit sapientiam hujus mundi. Procedente namque sapientia Dei, et rationem reddente de eo, quod videbatur stultum Dei, quemadmodum Apostolus dicit:

“Nos autem praedicamus Jesum Christum, et hunc crucifixum, Judaeis quidem scandalum, gentibus stultitiam (I Cor. I),”

ex comparatione ejus stultum esse apparuit et aridum, quod eatenus grande videbatur et profundum. Quam vilis, quamque exsecrabilis et abjecta fuerit vel apparuerit illa talis sapientia saeculi in oculis eorum quos veritas illuminavit, pulchre in sua persona insinuat cum dicit:

“Et vidi de ore draconis, et de ore bestiae, et de ore pseudoprophetae spiritus tres immundos in modum ranarum procedere.”

Spiritus immundos ait, id est sectas, quasi sapientiae, et scientiae magicae, poeticae et philosophicae, quas contrarius sancto Spiritui immundus hujus mundi spiritus aspiravit. Spiritus namque immundos magi praecipue patronos, quo nescio infelici quodam pacto, asciverunt sibi poetae sub nominibus honestis, eosdem rogitant spiritus immundos aspirare sibi, sacrilega praesumptione deos appellantes cum daemones sint. Porro qui philosophis spiritus aspiravit, is quoque sine dubio immundus exstitit. Annon de illis Apostolus dicit:

“Quia dicentes se esse sapientes, stulti facti sunt et evanuerunt in cogitationibus suis?”

(Rom. I.) Et vide quantam usque ad immunditiam evanuerunt, qui servientes creaturae potius quam Creatori, propterea in passiones ignominiae sive in desideria cordis sui immunditiam traditi sunt. Recte igitur dicuntur spiritus immundi. Porro draconis nomine diabolus, bestiae vero appellatione bestiale regnum diaboli hoc loco designari recte intelligitur; nam apud Danielem per quatuor bestias quatuor mundi principalia regna significantur, scilicet Babylonicum, Persicum sive Medicum, Macedonicum atque Romanum. De ore ergo draconis spiritus primus processit, quia magicam artem humana curiositas de confabulatione diaboli addidicit. De ore bestiae sequens spiritus exivit, quia bestiali regno mundi hujus adulando humanae mentis ignobilitas, reges terrenos, homines figmentis poeticis in deos evexit, et in coelum stellarumque orbes translatos fabulosis naeniis decantavit. Pseudopropheta philosophia quoque exstitit, quae fanaticorum spurcitias deorum, verbi gratia adulteria Jovis, zelumque Junonis sororis et conjugis, et meretricia Veneris, et caetera talia retulit ad elementa mundi, cupiens ea quae jam erubescere poterant homines, de diis suis quasi interpretationibus subornare allegoricis. Vere pseudopropheta talis quisque interpres exstitit, quia de corde suo prophetavit (Ezech. XIII), et vane pudorem humanum consolatus, adulteria deorum fictis et inutilibus adornando mysteriis, et in eo remanendo nihilominus ut serviret creaturae potius quam Creatori (Rom. I), qui est benedictus in saecula, amen.

“Vidi, inquit, de ore draconis, et de ore bestiae, et de ore pseudoprophetae exire spiritus tres immundos,”

et addidit adhuc:

“In modum ranarum.”

Nimirum ranae et immundae sunt et turpes, et exiguae et quasi loquaces. In luto namque commorantes importune et quasi cum garrulitate coaxando quietem auferunt. Congrua ergo assimilatio dum ranis adaequantur, vel similes perhibentur hi qui sibi magni et eloquentes videntur. Verbi gratia, poetae qui sibi magna sonare videntur, sed omnis eorum materia fabulosa lutum est, et magnitudo eorum inflatio est. Quapropter quoniam scientia illorum cum nulla sit (II Cor. X), inflatur adversus scientiam Dei, pulchre satis eorum spiritui congruit illud de fabella Aesopi, ubi sufflando tentatus se extendere ad magnitudinem bovis, dum conatur, et pellem frustra distendit, tandem ultra vires sufflando crepuit. Denique ubi nunc illi sunt grandiloqui, qui se extulerunt adversus veram magnitudinem scientiae Dei?

“Periit memoria eorum cum sonitu, et Dominus eorum in aeternum permanet (Psal. IX).”

Quis enim loquacitati illorum hominum credit? Imo quis eorum theologias turpes legens vel audiens non irridet? Porro magi quorum principes in Aegypto Jannes et Mambres, per incantationes suas coram Pharaone adversus Moysen et Aaron ranas eduxerunt, et ultra non valuerunt, modum recte dicuntur habere ranarum ut eis similes sint quas contra Deum fecerunt, ultra quas eorum praestigia non valuerunt. Sequitur: