CAPUT 8

“Et tertius secutus est eos, dicens voce magna: Si quis adoraverit bestiam et imaginem ejus, et acceperit characterem in fronte sua, aut in manu sua, et hic bibet de vino irae Dei, qui mistus est mero in calice irae ipsius, et cruciabitur igne et sulphure in conspectu Angelorum sanctorum, et ante conspectum Agni. Et fumus tormentorum ejus ascendet in saecula saeculorum: nec habent requiem die ac nocte, qui adoraverint bestiam et imaginem ejus: et si quis acceperit characterem nominis ejus.”

Et iste tertius secundum faciem suam dicit, secundum faciem hominis. Nam

“tertium, inquit, animal habens faciem quasi hominis.”

Quid enim dicit? Post primum qui dixerat,

“timete Dominum,”

et adorate eum, legem ponit et sententiam praescribit eis qui adoraverint alium, praeter eumdem Deum. Nam in judicandis illis, qui hoc fecerint, facies hominis omnibus apparebit. De bestia hac, et imagine ejus, de nomine ejus, imo de numero nominis ejus, et de charactere ejus, quem qui non habuerit in illa novissima persecutione, vendere aut emere non possit, superius dictum est. Porro quod sic ait:

“Et hic bibet,”

idcirco ait, quia dixerat anterior,

“cecidit, cecidit Babylon,”

cui nimirum cadere poculum damnationis bibere est. Ipsa autem damnationis poena, vinum aut merum mistum, gravissima cum ironia dicitur, nam fel amarissimum magis proprie diceretur. Alias, et vere vinum merum est, quia judicium justum et irreprehensibile est. Illic omnino sine misericordia judicium erit. Quis enim miserebitur, ubi et ipse Agnus misericordiarum suarum memor jam non erit? Notandum quippe quod, cum dixisset,

“et cruciabitur igne et sulphure,”

addidit:

“in conspectu angelorum sanctorum,”

nec isto contentus, addidit adhuc:

“et in conspectu Agni.”

Judicem ipsum hic Agnum appellavit, et tamen addidit adhuc:

“Et fumus tormentorum eorum in saecula saeculorum ascendet, nec habent requiem die ac nocte,”

etc. Magnum et mirabile est quod is qui judicat vel punit sic ipse Agnus est, et tamen in saecula saeculorum ad misericordiam inflexibilis est, et dicitur. Multa hic judiciorum ejus abyssus nos latet. Multi ignorantiam profunditatis hujus impatienter tulerunt; et quasi nimiam severitatem Deo ascribere fugientes, aeternitatem tormentorum fore negaverunt, non considerantes stultitiam suam, quia, dum misericordem facere contendunt, mendacem facere non timuerunt eum qui dixit:

“Et ibunt hi in supplicium aeternum, justi autem in vitam aeternam (Matth. XXV).”

At vero sancti veridicae Scripturae credunt, Deumque nihilominus misericordem esse sine dubio sentiunt, suum quoque potius defectum esse deputant, quod altitudinem divitiarum sapientiae et scientiae Dei penetrare (Rom. XI), vel judicia ejus comprehendere, et vias ejus investigare non possunt, eumdemque defectum suum patientissime ferunt, cognoscentes ex parte, donec veniat quod perfectum est (I Cor. XIII). Unde mox subditur:

“Hic patientia sanctorum est, qui custodiunt mandata Dei, et fidem Jesu.”

Hic, inquit, id est, in eo quod dicuntur esse cruciandi in saecula saeculorum, in conspectu Agni, in eo quod dicitur Agnus fore illis ad misericordiam in saecula saeculorum inflexibilis patientia sanctorum est, dum non quasi de nimia severitate murmurant, qui custodiunt mandata Dei, videlicet scientes futurum esse judicium, qui custodiunt fidem Jesu, scilicet non dubitantes fidelem et veracem esse Jesum, qui tam terribile praelocutus et comminatus est judicium. Sequitur: