CAPUT XXIV. Quo sensu mystice intelligendum sit quod ait:

“Fodies per circuitum et egesta humo operies.”

Habebis locum extra castra ad quem egrediaris ad requisita naturae, gerens paxillum in balteo. Cumque sederis, fodies per circuitum, et egesta humo operies, quo relevatus es. Dominus enim Deus tuus ambulat in medio castrorum, ut eruat te, et tradat inimicos tuos tibi, ut sint castra tua sancta, et nihil in eis appareat foeditatis, ne derelinquat te. Fodies, inquit, per circuitum, et egesta humo operies quo relevatus es. Naturae corruptibllis pondere gravati, a mentis nostrae utero quaedam superflua cogitationum quasi mentis gravamen erumpunt. Sed portare sub balteo paxillum debemus, ut videlicet ad reprehendendos nosmetipsos semper accincti, acutum circa nos stimuum compunctionis habeamus, qui incessanter terram mentis nostrae poenitentiae dolore confodiat, et hoc quod a nobis fetidum erumpit, abscondat. Ventris quippe egestio fossa humo per paxillum tegitur, cum mentis nostrae superfluitas subtili redargutione discussa, ante Dei oculos per compunctionis suae stimulum celatur. Huic sensui legis illud quoque de Evangelio congruit: Qui amat animam suam perdet eam. Et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodit eam (Joan. XII). Amat quippe animam suam, qui quantum in deliciis, tantum in vitiis fovet praesentem vitam suam, qui sibi blanditur, qui etiam malam defendit vitam suam, qui dicit cum isto stulto divite: Anima, habes multa reposita in annos plurimos (Luc. XII). Iste ergo perdet eam, nocte enim, id est, tempore vel hora quam ignorat repetent eam (ibid.). Econtra odit animam suam, qui abhorret, qualem fuisse meminit praeteritam vitam suam; qui conversus ingemiscit, et seipsum punit per poenitentiam, numerans singulos actus suos, et pro singulis semetipsum accusans, et proprio condemnans judicio. Nam hoc quoque quasi sedens fodit per circuitum, et egesta humo operit, quo relevatus est, juxta prophetam, dicentem: Et meditatus sum nocte cum corde meo, et exercitabar et scopebam spiritum meum (Psal. LXXVI). Hoc agit pro reverentia Domini Dei sui, ambulantis in medio castrorum, ne quid foeditatis appareat coram illo, et offensus derelinquat locum cordis fetidum. Iste ergo in vitam aeternam custodit eam.