CAPUT 29

“Et in illo die me non interrogabitis quidquam.”

Nunc de hoc quaeritis inter vos, quia dixi vobis:

“Modicum et jam non videbitis me, et iterum modicum et videbitis me, et vultis me interrogare, verum in illo die”

gaudii vestri

“me non interrogabitis quidquam”

horum; scietis enim rerum vel affectuum praesenti evidentia perdocti. Sed et caeterum quidquid scitu opus erit, ex illo die sensum habentes apertum, Scripturas interrogabitis, legis, prophetarumque et Psalmorum volumina consuletis, et ipsa vobis edisserent quid fecerim aut quid locutus sim vobis (Luc. X). Sequitur:

“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis; usque modo non petistis quidquam in nomine meo: petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum.”

Saepius replicando, suisque inculcando discipulis Dominus noster, ut in nomine suo petendum esse noverint, si quid Patrem petere velint, mediatorem Dei et hominum sese salubriter cupi agnosci (I Tim. II), adeo necessarium, ut nemo ad Patrem venire nisi per ipsum, nemo a Patre quidquam possit impetrare nisi per nomen suum. Unde salutaris mos, et catholica haec more sanctae Ecclesiae orandi regula est, ut in omni oratione, quam ad Patrem dirigit, subjungat: per Dominum nostrum Jesum Christum Filium tuum. Quia videlicet praeter hanc nulla via, nullumque est aliud ostium, ad quod respiciens efficaciter dicat:

“Dirigatur oratio mea, sicut incensum in conspectu tuo; elevatio manuum mearum sicut sacrificium vespertinum (Psal. CIV).”

Solum hujus unigeniti Filii Dei nomen, quod Jesus Christus, necessarium universae orationis est vehiculum, quo in coelum directo cursu perlata consistat ante Patris conspectum, salutemque de sinu ejus et gratiam sugere valeat remissionis peccatorum. Verum hoc apostoli necdum sciebant; idcirco jam abiturus Magister vitae, hoc illis in sermone suo commendabat attentius. Itaque, dum dicit:

“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis, ”

econtra subaudiendum est, quia nihil Pater dabit vobis, nisi orantes in nomine meo petieritis. Superioribus autem ita praesens lectio conjungitur. Ut sciatis, inquit, quod vere magno fructu gaudii subsequentis, nunc vos tristitiam habeatis, sicut

“mulier cum parit,”

hoc vero dico vobis:

“Si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis.”

In nomine, inquit, meo, id est, secundum nomen meum, quod Jesus, et salvator interpretatur. Cujus nominis causam sive responsionem angelus beato Joseph exprimens:

“Ipse enim, inquit, salvum faciet populum suum a peccatis eorum (Matth. I).”

Ergo in nomine Jesu petere, est illud petere, propter quod ipse, qui hoc nomen sibi elegit,

“descendit de coelis, et incarnatus est, et homo factus est, crucifixus, mortuus et sepultus est, et resurrexit tertia die, et ascendit in coelum, et sedet ad dexteram Patris.”

Quare autem hoc totum factum nisi ut per nomen ejus remissionem peccatorum acciperemus? Ergo cum quid petimus, quod causae huic sine dubio cooperetur, fidenter tanquam in nomine Jesu petentes nos accepturos speremus. Qui sensus ex alio Evangelii loco melius elucet:

“Amen, inquit, dico vobis, quia si duo ex vobis consenserint super terram de omni re quamcunque petierint, fiet illis a Patre meo qui in coelis est. Ubi enim sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum (Matth. XVIII).”

Quinam sunt hi duo consentientes, qui, inquam, sunt duo vel tres in nomine Jesu congregati, nisi de quibus praemiserat, dicens:

“Si peccaverit in te frater tuus, vade et corripe eum inter te et ipsum solum; si non te audierit, adhibe tecum adhuc unum (ibid.).”

Tunc namque duo sibi consentiunt, quando is qui peccavit frater, fratrem audit corripientem; tunc, inquam, duo vel tres congregati in nomine Jesu sunt, quando vel inter se et ipsum solum quis corripit peccantem, vel nondum auditus adhibet secum adhuc unum. Qui profecto tunc vere congregati sunt, et vere sibi consentiunt, quando is qui peccavit, lucrifactus, inclinatur ad poenitentiae consensum. Proinde fiducia datur illis veniae vel salutis fraternae, cum dicitur:

“Si duo ex vobis consenserint super terram de omni re quamcunque petierint, fiet illis (ibid.),”

et ex praecedentibus necessario subaudiendum est, ut dicas de omni re peccati. Caeterorum autem quidquid petierimus pro superfluis voluntatibus nostris, nequaquam propter has vel caeteras hujusmodi pollicitationes suas, quasi debitor jure tenendus est, praesertim cum in oratione sua quam apostolis dicentibus:

“Doce nos orare (Matth. VI),”

ipse composuit summam omnium quae petenda sint; septem petitionibus, secundum septem dona Spiritus sancti, designaverit, quarum prima est,

“Sanctificetur nomen tuum;”

septima,

“Sed libera nos a malo (Matth. VI).”

Igitur cum dicit:

“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis;”

oportet ut neque a Patre quidquam, nisi quod nostrae salutis sit petere audeamus, neque nos impetrare aliter, nisi per unigeniti Filii nomen arbitremur. Quod quia necdum apostoli, ut praedictum est, noverant:

“Usque modo, inquit, non petistis quidquam in nomine meo.”

Denique nondum jam perfecte noverant eum, licet crederent, vel confiterentur eum Christum Filium Dei vivi, necdum, inquam, tam plane cognoverunt eum, ut scirent illi eum legationem suscepisse nostrae pacis, et mediatorem datum esse ad impetrandam hominibus gratiam dei Patris (Ephes. I). Proinde non petierant quidquam hactenus in nomine ejus, siquidem nec ipse hoc illis ante hanc horam suae passionis mandasse invenitur, quanquam multa in plerisque locis de orationis instantia sit locutus. Et addidit:

“Petite et accipietis ut gaudium vestrum sit plenum.”

Ordo vel sensus hic est:

“Petite, ut gaudium vestrum sit plenum, et accipietis.”

In quo autem plenum esse poterit, nisi ut veniamus et appareamus ante faciem Dei? omne namque gaudium mundi hujus deceptivum, et omnis risus ejus erroneus est (Eccle. II), solum autem de visione Dei et risus faciei ejus praesentis plenitudinem habet, et in veritate est. Nec enim obscurari vel auferri potest. Igitur cum dicit:

“Petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum,”

illa tantummodo petenda esse innuit, quae proficiant ad visionem Dei, in quo solo plenitudo gaudii est. Tandem in calce sermonis infert: