CAPUT V. De eo quod Pharisaeis dicentibus:

“Hic non ejicit daemones, nisi in Beelzebub, principe daemoniorum,”

respondit Dominus:

“Qui autem dixerit verbum contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro,”

et quod illa res gesta in figura contigerit hujus judicii.

Dum quaestioni sive capitulo huic intendimus, simulque audimus Apostolum dicentem:

“Nos autem sensum Christi habemus (I Cor. II),”

ecce sensus ejusdem Christi nobis dignanter occurrit in verbis istis, quae Pharisaeis respondit, quia dixerunt:

“Hic non ejicit daemones, nisi in Beelzebub, principe daemoniorum. Et si ego, inquit, in Beelzebub ejicio daemones, filii vestri in quo ejiciunt? Ideo ipsi judices vestri erunt.”

Paucisque interpositis:

“Ideo dico vobis, ait, omne peccatum et blasphemia remittetur hominibus, spiritus autem blasphemiae non remittetur. Et quicunque dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur ei: Qui autem dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro (Matth. XII).”

In verbis istis, sensus Christi nobis occurrit, dum praescripto intendimus capitulo de causa Moysi, cur non ante, sed postquam de spiritu ejus datum est septuaginta viris murmurantibus atque detrahentibus, Deus iratus est et non perpercit, sed ira ejus ascendit, super eos, et terribiliter modis diversis, sicut supra dictum est, consumpsit eos. Dicamus ergo: Quandiu Dominus noster Jesus Christus solus videbatur suimet testis, quasi jure videretur parvipendi a dicentibus:

“Tu de teipso testimonium perhibes, testimonium tuum non est verum;”

quamvis econtra veraciter respondere posset:

“Et si ego testimonium perhibeo de meipso, testimonium meum verum est, quia scio unde veni et quo vado (Joan. VIII),”

tandiu ista patientia peccatum eorum remissibile esse judicavit, dicens eis:

“Quicunque dixerit contra Filium hominis remittetur ei.”

Possunt enim adhuc de ignorantia excusari; idcirco cum pateretur, dixit:

“Pater, ignosce eis, non enim sciunt quid faciunt (Luc. XXIII).”

Ubi autem Spiritus sanctus ad testificandum venit, secundum quod ipse promisit, dicens:

“Cum autem venerit Paracletus, quem ego mittam vobis a Patre Spiritum veritatis, qui a Patre procedit, ille testimonium perhibebit de me, et vos testimonium perhibebitis (Joan. XV);”

jam extunc excusationem non habuerunt de peccato suo, et hoc prospiciens:

“Qui autem, inquit, dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei neque in hoc saeculo, neque in futuro (Matth. XII).”

Et ita factum est: Non enim ante, sed postquam Spiritum sanctum misit discipulis suis, et illi qui fuerant homines sine litteris et idiotae, coeperunt loqui variis linguis magnalia Dei, et de Scripturis, quae utique voces sunt Spiritus sancti, proferre testimonium Jesu Christi Filii Dei, judicati sunt aeterno judicio, ut non remitteretur eis

“neque in hoc saeculo, nec in futuro.”

Quin et in hoc saeculo disperirent vincentibus Romanis, et in futuro trahentibus animas ad tormenta spiritibus malignis. Nimirum in figura gerendae hujus rei contigit illis qui afflixerunt sive exacerbaverunt Spiritum Moysi, ut non ante, sed postquam datum est de spiritu ejus septuaginta viris, irasceretur in eos furor Spiritus Domini et deleret tot tamque diversis modis omnem illam generationem quae exierat de terra Aegypti. In singulis quoque hominibus, id est judicium. Quandiu enim per ignerantiam sanae doctrinae contradicunt, superna suspensa tenetur super eos sententia judicii aeterni, ubi autem scientes veritatem, per superbiam contradicunt veritati, exempli gratia, ut Arius caeterique haeretici, sive haeresiarchae plurimi, extunc judicantur esse blasphemi, et verbum dicere contra Spiritum sanctum, et peccatum hoc non remittetur neque in hoc saeculo, neque in futuro.