CAPUT 16

“Suscipiet, inquit, ab universa multitudine filiorum Israel duos hircos pro peccato, et unum arietem in holocaustum. Cumque obtulerit vitulum,”

etc. Unus vitulus et unus aries, quia videlicet justorum atque sanctorum hominum, propter quorum imperfectam justitiam sive sanctitatem, Christum tanquam vitulum, et velut arietem pati sive immolari oportuit, quoniam et si propriis vel actualibus criminibus non erant impliciti, peccato tamen originali tenebantur obnoxii; nulla dualitas, nulla divisio est, sed omnes unum sunt. Porro, hirci duo sunt, sorte separandi, quia peccatores sive impii divisi sunt divisione hujusmodi, ut alii per poenitentiam conversi, remissionem peccatorum accipiant in sanguine Christi; alii impoenitentes in suis moriantur peccatis, et non prodest illis sanguis Christi, imo in judicium venit super eos, sicut quidam eorum sibimetipsis imprecati sunt, dicentes;

“Sanguis ejus super nos, et super filios nostros (Matth. XXVII).”

Ait ergo:

“Cumque obtulerit sacerdos vitulum, et oraverit pro se et pro domo sua, duos hircos stare faciet coram Domino in ostio tabernaculi testimonii, mittens super utrumque sortem, unam Domino, et alteram capro emissario.”

Hoc ita factum est. Voluntati 677 Patris obediens sacerdos, verus Dominus Jesus Christus; semetipsum tanquam vitulum obtulit, et pro se ac pro domo sua, quae est Ecclesia, oravit, quando procidens in faciem suam:

“Mi Pater, inquit, si possibile est, transeat a me calix iste; verumtamen non sicut ego volo, sed sicut tu, factusque in agonia, prolixius orabat, et factus est sudor ejus, sicut guttae sanguinis decurrentis in terram (Luc. XXII).”

Tunc ubi comprehensus est, et praesidi Pilato traditus:

“Quem, inquit ille, vultis dimittam vobis, Barabbam an Jesum qui dicitur Christus?”

Hoc plano fuit sortem mitti super duos hircos. Hircus enim ipse, qui aries et vitulus diverso respectu, ut supra meminimus.

“Cujus sors exierit a Domino, illum, ait, offeret pro peccato. Cujus autem in caprum emissarium, statuet eum vivum coram Domino, ut fundat preces super eum, et emittat illum in solitudinem,”

et hoc ita factum est. Quem illi sibi petierunt dimitti, dimissus est illis, scilicet Barabbas latro, Jesum autem flagellatum tradidit eis Pilatus ut crucifigeretur, quod fuit hircum sortis Domini offerri pro peccato. Quae autem fuit solitudo vel desertum, quo dimissus abiit ille Barabbas latro? Sic enim dictum est de hirco emissario:

“Statuet eum vivum coram Domino, ut fundat preces super eum, et emittat illum in solitudinem.”

Quod dicit,

“ut fundat super eum preces,”

id intelligi oportet imprecationes. Nam rursus ita dictum est:

“Tunc offerat hircum viventem, et posita utraque manu super caput ejus, confiteatur omnes iniquitates filiorum Israel, et universa delicta atque peccata eorum, quae imprecans capiti ejus, emittet illum per hominem paratum in desertum.”

Quod ergo desertum, vel quae fuit solitudo, in quam emissus est ille Barabbas, hircus reprobus, malis precibus diris super caput suum coopertus imprecationibus? Nimirum illa solitudo illud est desertum, quod intelligi oportet in verbis istis, quae sacerdos ille praedixerat:

“Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII),”

praemissis imprecationibus hujusmodi:

“Ut veniat super vos omnis sanguis justus, qui effusus est super terram a sanguine Abel justi usque ad sanguinem Zachariae filii Barachiae, quem occidistis inter templum et altare. Amen dico vobis, venient haec omnia super generationem istam (ibid.).”

Vere deserta domus, quam deseruit salus, quam deseruit Deus, et Dominus Jesus Christus, foras ductus, extra civitatem crucifixus. Ejusmodi preces sive imprecationes,

“imprecabitur, ait, capiti ejus, posita utraque manu super caput ejus.”

Non enim una manu, non uno vel simplici, sed duplici punivit eos judicio, scilicet et in isto et in futuro saeculo, condemnatos ex ore suo dicentes,

“sanguis ejus super nos et super filios nostros.”

Ergo imprecantis utraque manus posita est super caput ejus, scilicet Barabbae in primis, et cum eo populi, cui petenti dimissus est talis hircus, portans iniquitates filiorum Israel, et universa delicta atque peccata eorum, scilicet contra ipsos in testimonium, quod seditiones haereditario jure possidere deberent, quia seditionis auctorem sibi dimitti petierunt.