CAPUT 5

Bene igitur cum dicere posset, jejunandum erat usque ad me, et cum recessero jejunandum erit post me, secundum veritatem Scripturae propheticae, cujus jam supra mentio facta est, maluit sermonem suum sic temperare, ut et futuris innotescens res, eos secum servaret, et praesentes, qui tunc erant, per invidiam non rumperet. Quid de eo quod subjunxit protinus,

“sed vinum novum in utres novos mittunt et ambo conservantur.”

Nunquid non vel ipsi filii sponsi, super quibus non jejunantibus quaestio haec mota erat jam utres novi erant? Non jam omnino novi, sed capaces erant sanctae novitatis. Propterea quodam loco dicebat et ipsis:

“Adhuc multa habeo vobis dicere, sed non potestis portare modo (Joan. XVI).”

Quando sunt omnino innovati? quando acceperunt Spiritum sanctum post resurrectionem ejus cujus gratia novis homines efficit (Joan. XX; Act. II), tunc vinum novum missum est in utres novos, et ambo conservata sunt, id est revelata sunt illis omnia mysteria Scripturarum, et gustaverunt amorem sponsi, dulcedinemque coelestium nuptiarum, et hoc vino inebriati salvi facti sunt, et vinum bene conservatum fideliter quibus jussum est, refuderunt.

“Haec illo loquente, ecce princeps unus accessit, et adoravit eum dicens: Filia mea modo defuncta est, sed veni, impone manum tuam super eam, et vivet. Et surgens Jesus, sequebatur eum, et discipuli ejus. Et ecce mulier, quae sanguinis fluxum patiebatur duodecim annis, accessit retro, et tetigit fimbriam vestimenti ejus. Dicebat enim intra se: Si tetigero tantum vestimentum ejus, salva ero.”

Nequeo satis admirari pulchritudinem gloriae et honoris in facie Filii hujus hominis, in mirabilibus ejus gestis, secundum dispositionem quam hic divinus evangelista disposuit. Quid enim sibi vult quod dum interrogatus de jejunio respondit, et non jejunantes excusat filios sponsi, res gesta protinus subsequitur hujusmodi de muliere, quae talem ob causam tanta cum fide fimbriam vestimenti ejus tetigit? Quid, inquam, sibi hoc vult, nisi ut insinuet factis quod, sicut jam dictum est, nondum expediebat palam ostendere verbis se illum esse virum, de quo in Zacharia, loco supra memorato, cum item de jejunio fuisset interrogatus, idem addicentibus,

“nunquid mihi flendum est in mense quinto, vel sanctificare me debeo sicut jam feci multis annis (Zach. VII),”

ita responsionem suam terminavit ut diceret,

“usquequo venient populi, et apprehendent decem homines ex omnibus linguis gentium fimbriam viri Judaei, dicentes: Ibimus vobiscum (Zach. VIII).”

Haec ergo dispositio valde venerabilis, et pia consideratione honoranda est. Quid enim aliud est quod in propheta praedixit post responsum de jejunio:

“In diebus illis apprehendent decem homines ex omnibus linguis gentium fimbriam viri Judaei,”

quam quod hic significari voluit per mulierem, quae fimbriam vestimenti ejus tetigit, et sanata est a fluxu sanguinis? Haec namque mulier forma fuit omnium gentium, quae profecto in eum credendo, cujus faciem ante non viderunt, quodammodo retro accedunt, et sequendo vestigia ejus, id est custodiendo praecepta ejus, revera fimbriam vestimenti ejus tangunt. Et quid erat juxta hunc sensum sanguinis fluxus, nisi peccatorum illuvies, maximeque sordidus idololatriae cultus? Porro filia archisynagogi, pro qua rogatus erat, et ibat, Synagogam designabat. Unde valde notandum quia, sicut Marcus manifestius scribit, archisynagogi filia non fuerat mortua, sed jam in extremis erat (Marc. V); ubi autem mulier fimbriam tangendo sanata est, tunc ad archisynagogum nuntii venerunt, dicentes:

“Quia filia tua mortua est, quid ultra vexas magistrum?”

Item, et hoc vigilanter animadvertendum quia et puella quae mortua est erat annorum duodecim, et mulier quae sanata est fuerat in profluvio sanguinis annis duodecim. Itaque et quando puella nata est, tunc illa mulier sanguine fluere coepit, et quando sanata est mulier, tunc puella mortua est. Quid hoc sacramento pulchrius, verius, ac praeclarius? Quando enim Synagoga in partibus Abraham, Isaac, et Jacob nata est, tunc idololatriae fluxus in gentibus fluere exorsus est. Quando autem multitudo gentium, credendo in Christum, ab ejusmodi fluxu per fidem suam sanata et salva facta est, tunc Synagoga, quae eatenus nimis aegra per multas tribulationes fuerat, omnino per invidiam mortua sine Deo facta est. Rursus,

“cum multitudo gentium intraverit, tunc omnis Israel salvus fiet (Rom. XI),”

atque idcirco congrua pulchritudinis in mysterio consummatio haec est, quod postquam mulier a fluxu sanguinis sanata est, tunc demum intravit, et tenuit manum puellae, quae erat mortua,

“et surrexit puella.”