|
Aliud sub eodem tempore actum est virtutum ejus indicium, in quo amplius
splenduit desursum, qui humilitatis studio apud se premebatur deorsum.
Tres namque ex eis qui male habebant, ob meritorum ejus testimonium
coelica visio direxit ad illum, tanquam ad salutis medicum. Primus
illorum, coenobii jam memorati, quod idem sanctus construxerat, abbas
nomine Volbertus exstitit, vir venerabilis, qui capitis oculorumque duro
ac diutino vexabatur incommodo. Huic una noctium divinitus per visum
intimatum est ut ex aqua qua sanctus Dei pontifex post missarum
celebrationem manus de more lavisset, caput sibimet oculosque
perfundendo foveret, indubitanter credens quod protinus sanitatem
recepturus foret. Credidit ille, quippe qui prae multis alii familariter
conscius erat vitae illius sanctissimae. Venit ergo, prius tamen ab
eodem accersitus, ut saepe solebat accersiri et requiri de monasterii
jam dicti necessariis rebus. Cumque ad celebranda missarum solemnia
pontifex de more pararetur, accedens propius, ut erat familiaris, visum
retulit, aquam de manibus jussu ejusdem sibi, ut praemonstratum fuerat,
dari poposcit. At ille quasi vehementer commotus, et quodammodo suae
mansuetudinis oblitus, in qua veraciter dicere poterat: Domine, non est
exaltatum cor meum, neque elati sunt oculi mei: neque ambulavi in
magnis, neque in mirabilibus super me (Psal. CXXX): repulit a se hominem
velut delirum et amentem, qui nesciret aut non vidisset Rhenum pro
foribus suis praeterfluentem, in quo non solum capite et oculis, sed et
toto posset corpore, quantum vellet, mundari. Repulsus ille, perstitit
non incredulus visioni, et a ministris ejusdem pontificis clam sibi,
quod petebat, reservari obtinuit, moxque ut caput ei oculos ex aqua illa
perfudit, integram sanitatem recepit.
|
|