|
|
“Et quo ego vado scitis, et viam scitis. Dicit ei Thomas: Domine,
nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire.”
|
|
Mira coelestis Magister docendi arte parvulos adhuc alumnos suos ad
quaerendum excitat, ut attentiores factos melius introducat, dum dicit:
|
“Et quo ergo vado scitis, et viam scitis.”
|
|
Utique Petro dicenti:
non dixit statim: Ego ex hoc mundo transeo, vel ad Patrem vado, sed hoc
tantum:
|
“Quo ego vado, inquit, non potes me modo sequi, sequeris autem postea.”
|
|
Proinde adhuc omnibus suspensis, et quo abiret se nescire arbitrantibus:
|
“Domine, inquit Thomas, nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam
scire?”
|
|
Cum, inquit, nec dum dixeris nobis, quo vadis, quomodo tu dicis nobis et
viam scitis? Consequitur enim ut si quis aliquam ignoret patriam, multo
magis viam nesciat quae ducit ad istam patriam. Itaque magis ac magis
omnibus intentis ad audiendum, tandem illis viam indicat quam se nescire
putabant. Nam sequitur:
|
“Dicit ei Jesus: Ego sum via, veritas et vita.”
|
|
Me, inquit, scitis, in me credidistis, me Christum Filium Dei vivi
confessi estis. Ego autem, ego ipse quem ita scitis, via sum per quam
illuc eundum vobis est, quo ego vado; via, inquam, sum, quod et vos ipsi
pene fatemini, dum prompta voluntate vultis me sequi, quod tamen modo
facere non potestis: Ecce ego dico vobis, qualis via sum.
|
“Nemo venit ad Patrem, nisi per me.”
|
|
Quid est:
|
“Nemo venit ad Patrem, nisi per me?”
|
|
quid, inquam, est, nisi nemo credit in Patrem, si non credit et in me?
Propterea dixi vobis, creditis in Deum, et in me credite. Nam sive
Judaeus, sive haereticus sit, nihil proficit, confitendo Deum coeli et
terrae, et omnis ornatus eorum Creatorem esse (Rom. VIII). Nec enim
pervenit ad Patrem tali confessione, quia non credit in me. Idcirco
quemcunque Pater ad se attrahere dignatur, attrahit ad me, ut conformis
factus imaginis Filii, adoptionem accipiat per Spiritum adoptionis,
fiatque haeres, cohaeres autem ejusdem Filii (Rom. X). Quare autem non
solum dixi:
sed addidi,
Videlicet, quia cum corde credatur ad justitiam, ore autem confessio
fiat ad salutem, sicut bene diligo credentem, sic et veracem facio ore
confitentem, sic et nihilominus meipsum ostendendo aeternaliter vivifico
credentem atque confitentem. Itaque, quia nemo recte ambulat, nisi
credendo in me, via sum; et quia nemo verax est, nisi confitendo me,
veritas sum, et quia nemo vivit, nisi qui habet me, vita sum. Etenim
nemo habet Patrem, nisi qui habet me; nemo venit ad Patrem, nisi qui
videt me. Via sum per quam credendo itur, veritas per quam confitendo
pervenitur, vita qua beate ac sempiterne vivitur. Igitur, ut jam dixi,
et quo ego vado scitis, et viam scitis, quia videlicet et Patrem meum ad
quem vado scitis, et me Filium ejusdem Dei vivi confitentes scitis.
Scitis, inquam, sed tamen nondum cognovistis. Non enim scire idem omnino
est quod cognovisse. Siquidem et mulier, antequam ducat virum, scit quem
ducere velit, verumtamen non recte vel proprie dicitur cognovisse, ni
priusquam duxerit, et ei naturali more copulata fuerit. Itaque et vos
nunc quidem jam me scitis, sed spiritum amoris nondum accepistis, quo
vestrae animae degustato substantiam vel naturam viri sui, scilicet
Filii Dei, ab universis quaecunque condita sunt, discernere norint.
|
|