|
Erat autem hujusmodi una visio, quam mox hora matutina beato viro carnis
suae solutionem desideranti, hoc modo retulit: Videbam, inquit, me Beati
Petri oratorium introisse, et ecce illud erat quasi magna et solemni
frequentia plenum, splendidis clericorum atque sanctimonialium choris
consistentibus, et quasi ad procedendum paratis obviam cuidam magnae
personae, ut ab ipsis honorifice susciperetur, quo videlicet honore
sacras illustresque personas in tempore praevenire, ecclesiasticae
consuetudinis est. Nesciebam autem, inquit, quae illa deberet esse
persona, verumtamen magnam aliquam atque insignis reverentiae
suscipiendam fore personam, meus somniantis sensus habebat. Ergo licet
tremebundus, in gradu meo consistens immotus, cum, qui primus inter eos
videbatur, accivi, et quisnam ab ipsis suscipiendus foret, percontatus
sum. Ille respondens: Deo, ait, sanctisque omnibus dilectum, videlicet
archiepiscopum Herebertum venimus susceptum. Ego vehementer admirans
tanti tamque splendidi occursus festivitatem, haec audivi ab eodem
protinus: Si scires qualiter vel a quibus postmodum suscipiendus est,
nequaquam admirareris super hoc processu nostro, qui re ipsa longe minor
est. Hujusmodi visum is qui viderat, beato viro confestim diluculo
referens, vere tanquam bono nuntio sanctam laetificabat animam, dissolvi
et cum Christo cupientem esse (Phil. I). Nam exspectationi desiderioque
ejus anhelanti celerem adesse pollicebatur effectum, et eam, de qua jam
supradictum est, discessus sui confirmabat praescientiam. Denique et
ante visionem hanc aliud quiddam jam dictus vir venerandus Elias
viderat, quod procul dubio ad ejusdem rei significationem pertinebat.
Fuerat autem hujusmodi, somnium eumdem pontificem, sacris atque festivis
indumentis perornatum, procedere quasi ad celebranda solemnia missarum,
solum tamen atque incomitatum, clero exspectanti taciturno, cum idem
pontifex, quasi Romam peregre profecturus, benedictionem flagitaret: qui
et solus, ut videbatur, declinavit, et nusquam repertus est. Talia, non
dubiam interpretationem habentia, cum ille tristis referret, vir beatus
in abundantia laetitiae suscipiebat, quippe qui jamdudum finem suum
habens praecognitum, praesentibus adhuc juvabatur documentis, ut
diceret: Disrumpe vincula mea, tibi sacrificabo hostiam laudis (Psal.
CXV). Majora his, per quae longe vel proprie beati hujus viri transitus
vel meritorum significatum est, loco alio servata sunt. Nunc eumdem ejus
coeptum sermo prosequatur transitum.
|
|