|
Idcirco praeteritis generationibus ante adventum Christi tacitum fuit
vulgo mysterium tanti hujus divini nominis Patris, et Filii et Spiritus
sancti, quia necdum illud capere poterat infantia, seu juventus mundi
nimium carnalis, quippe qui ne nunc quidem jam grandaevus, postquam
incanuit, Christo adveniente sine magno praedicantium labore intelligere
potuit, simul quia necdum illam, quam in hac fide confitemur, suam beata
Trinitas fecerat misericordiam. Necdum, inquam, nobiscum illam pro qua
nunc jure colitur, fecerat misericordiam, qua sibi circa salutem nostram
beata Trinitas divisit operationem trinam, ut hominem quem Pater
creaverat, Filius redimeret, Spiritus sanctus igniret, non quia Pater
absque Filio sanctoque Spiritu quidquam creaverit, aut Filius sine Patre
sanctoque Spiritu redemerit, aut Spiritus sanctus absque Patre Filioque
illustraverit, et peccatorum remissione mundaverit; sed quia sic est
communis quidem, et ubique inseparabilis summae et unius divinitatis
operatio, ut tamen, in proprietate vel ordine operis, manifesta nullique
fidelium ignoranda personarum sit discretio. Nam illa vox:
|
“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I),”
|
|
Patris vox est ad Filium et Spiritum sanctum, et illa caro quae de
Virgine sumpta, mortua ac sepulta est, et resurrexit, Filii caro est, et
illa columba, quae super Dominum descendit (Matth. III), et ille ignis,
qui super apostolos ejus apparuit (Act. II), non quidem substantiam, sed
praesentem sancti Spiritus potentiam visibiliter exhibuit. Praeteritis
ergo saeculis jure a vulgo non exigebatur fides sanctae Trinitatis,
quia, sicut dictum est, infanti adhuc et sub paedagogo (Gal. III)
servienti populo Dei declarata non fuerat haec eadem Trinitas adorandi
exhibitione, vel distinctione operis.
|
|