CAPUT VIII. Qui pridie quam pateretur, usque: in mei memoriam facite.

Miraculum tantae novitatis integrescit, et quidquid dicere conamur, collatus cum re sermo, vix ullius apparet esse momenti. Nam maxime, cum ad summi sacramenti verticem, cum ad ipsam perventum est sancti sacrificii mentem, disparet sermo, lingua deficit, et incircumcisa labia mentem nihilominus incircumcisam in suis coeptis, temeritatis, impudentiae, coarguunt.

“Quis enim novit ordinem coeli, aut ponet rationes ejus in terra?”

(Job. XXXVIII.) Ordo namque coeli praesenti ex capitulo nobis effulsit, cujus claritatem ferre non valuit saepe nominatus et nominandus Achis (I Reg. XXI). Abiturus hinc in sacrarium coeli pontifex summus per viam passionis sacrificat modo mirabili secundum ordinem suum, secundum coelestis sacrificii ritum, accipiens panem in sanctas ac venerabiles manus suas, et dicens:

“Hoc est corpus meum,”

accipiens praeclarum calicem vini, et dicens:

“Hic est calix sanguinis mei (Matth. XXVI).”

Quid ergo? silebimus, et silentio nostro videbimur consentientes esse his, quorum polluta labia non tetigit Seraphim rubenti calculo (Isa. VI), quem attulit de altari, et dicunt semper: Quomodo est? quomodo est? Imo clamemus. Et ne desit quid clamemus, pulsemus et ostium amici, qui tres panes commodare consuevit (Luc. XI), id est fidem, spem, charitatem, quae in hoc maxime negotio necessaria sunt. Patitur enim nos, non contradicentes, sed nosse cupientes. Igitur ne omnino nesciamus quomodo est, libet nunc intueri in ordine tam admirabilis sacrificii tria, quae in opere cujuslibet auctoris egregii requirere consuevimus, id est materiam, intentionem, causamque finalem sive utilitatem. Quae cum singula nobis, fidei manu pulsantibus, gratiae clavicula secretarius veritatis aperuit,

“et si nondum facie ad faciem, saltem per speculum et in aenigmate, videbimus, quomodo est (II Cor. XIII).”