|
Quid multa? Mane facto, cum imperator mente mutatus, virum Dei
advocasset, et id quod coelitus evenerat, quod superno respectu rex
compunctus fuerat, vir sanctus adhuc ignoraret, ac perinde lacrymosis
oculis apud illum querelam depromeret, causas requirens propter quas
sibi tandiu imperator infestus existeret, repente (quod non sperabatur)
idem imperator exsurrexit, et virum Dei amplexatus est. Ille admirans,
haec pariter consolationis ab eodem dicta accepit: Ex quo ad regni
fastigium, Deo donante, conscendi, detrahentium linguis nimium credulus
fateor, venerande Pater, te exosum habui, et hanc odii trabem in oculo
gestans, et ideo nihil videns, iniquum de te judicium habui, tuamque
justitiam, imo Dei gratiam in te fulgentem, videre non merui. Porro, te
tacente, coelum clamat super te, tuamque causam defendit apud me. Nam
ipse, qui de sanctis suis curam habet semper et habuit, sicut scriptum
est:
|
“Non reliquit hominem nocere eis, et corripuit pro eis reges (Psal.
CIV),”
|
|
dicens:
|
“Nolite tangere christos meos, et in prophetis meis nolite malignari
(ibid.)”
|
|
ipse me pro te corripuit, ut sciam, quod inter electos ejus computatus
sis. Indulge ergo, precor, quod in te malignatus sum, vel quod te servum
Dei tangere deliberavi, quia peccatum meum cognosco, nec amplius addam
adversari tuae sanctitati. His dictis, semel et iterum ac tertio sanctum
pontificem deosculatus est, triplicem nimirum nectens dilectionis nodum,
de quo Sapiens loquitur: Funiculus triplex difficile rumpitur (Eccli.
IV). Profecto imperatorem, dignum et ecclesiasticum virum, ut erat
eruditus, et litterarum scientia ad unguem perfectus, arbitrari licet
Evangelii memorem fuisse, ubi primus apostolorum Petrus trinae
negationis culpam, trina dilectionis delevit confessione, tertio
respondens: Tu scis, Domine, quia amo te (Joan. XXI). Pulchre igitur et
digne trinum dedit osculum dilectionis et pacis sub testimonio sanctae
Trinitatis, atque hac dulcedine gratiae et honoris praeteritae
infestationis amaritudinem superavit. Nec moratus, virum Dei, jam amicus
amicum, prope se residere fecit. Haec videntes adversarii, qui quasi
tempus opportunum nacti, adversum illum convenerant, suasque diu linguas
ad accusandum acuerant, confusi, protinus in fugam conversi sunt. At
vero caeteri benedicebant Dominum, veritatem magnificantes Scripturae,
dicentis: Quia cor regis in manu Dei est (Prov. XXI).
|
|