CAPUT XXIX. Febre corripitur vir sanctus et ecclesiasticis sacramentis munitur.

Igitur post discessum imperatoris beatus Herebertus, coelorum civis, longa in hoc saeculo peregrinatione fatigatus, cum suspirans prospiceret mansionem aeternam patriae coelestis, tandem febre corripitur, et ecce servus Domini pro ipsa exspectatione pervigil, sentire sese arbitratus est quod jam veniret, jamque pulsaret Dominus, ut sibi aperiretur. Erat autem tunc temporis in quadam suae dioecesis villa, quae Nussia dicitur. Cum igitur urgente atque ingravescente molestia vexaretur, propere Coloniam mittens, abbatem Eliam accersivit. Quo veniente, ipse, secundum praeceptum apostoli (Jac. V), sacro est unctus oleo in nomine Domini, pariterque corporis et sanguinis Dominici sacramentis munitus, tunc demum carinae illatus est, ut Coloniam deduceretur. Tunc in apostolorum principis oratorium jussu suo delatus, atque coram altari Sanctae Crucis, quod ad medium situm est, depositus, prout valuit, capite oculisque ac manibus in coelum protensis, prolixius oravit. Aderant autem tam ex clero quam ex populo quam plurimi, mirantes pariter et compuncti pro suavitate orationum et pietate supplicantis, cui veraciter omni tempore et tunc maxime in extremis suis congruebat illud Davidicum: Dirigatur oratio mea sicut incensum in conspectu tuo, elevatio manuum mearum sacrificium vespertinum (Psal. CXL). Oratione ergo bono cum odore ac religioso exemplo completa, in cubiculum oratorio conjunctum delatus est. Praedictus abbas ab eodem pro consolatione retentus, continuis duabus noctibus, ubi parum quid somni percepisset, visionibus elatissimis instruebatur, quod eadem infirmitate sine dubio idem foret e corpore migraturus.