CAPUT XVII. Quod vel quale fuerit peccatum terrae illius quam Noe, et Daniel, et Job salvare non potuerunt, et quomodo Judaei blasphemaverunt, vel dixerunt contra Spiritum sanctum.

Hoc judicium terrae illius quae peccavit, non quomodocunque sed ita quemadmodum dixit:

“terra cum peccaverit mihi, ut praevaricans praevaricetur (Ezech. XIV).”

Quidnam est prevaricando praevaricari, nisi perseverare in proposito praevaricationis corde impoenitenti? Hoc denique est peccatum terrae illius gravissimae, scilicet Judaeorum, quibus maxime et primo loco, et deinde haereticis illa redargutio congruit:

“Filii hominum usquequo gravi corde (Psal. IV).”

Quomodo illi maxime praevaricati sunt, id est in praevaricatione perseveraverunt? Filium Dei Dominum Jesum Christum in praevaricatione sua reprobaverunt et crucifixerunt. In praevaricatione, inquam, id est, contra legem suam. Dixerat enim in lege Moyses:

“Prophetam de gente tua et de fratribus tuis, sicut me, suscitabit tibi Dominus Deus tuus, ipsum audies. Qui autem verba ejus, quae loquetur in nomine meo, audire noluerit, ego ultor existam (Deut. XVIII).”

Ergo Dominum Christum reprobando, praevaricati sunt, praesertim cum legitimum haberent signum, per quod intelligere eum possent esse prophetam illum, scilicet sufficiens in opere et sermone ejus veritatis testimonium. Sed forte aliqui de ignorantia se excusare potuerunt, dicentes eum esse magnum. Proinde cum blasphemaretur ait:

“Et quicunque dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur illi (Matth. XII).”

Et cum pateretur:

“Pater, inquit, ignosce illis, non enim sciunt quid faciunt (Luc. XXIII).”

Sed quid post haec? Quomodo terra illa inexcusabilis facta est, vel quomodo praevaricans praevaricata est, ut inexcusabilis esset? Venit Spiritus sanctus super discipulos ejus, quos nimirum significans dixerat illis:

“Et si ego in Beelzebub, principe daemoniorum ejicio daemonia, filii vestri in quo ejiciunt? Ideo ipsi judices vestri erunt (Matth. XII).”

“Ejiciunt,”

dixit, id est, certissime ejicient, magis quam nunc, cum Spiritus sanctus advenit: Venit, inquam, Spiritus sanctus manifesta virtute testimonium perhibere, quod ille esset Christus, et tunc adimpletum est quod dixerat illis:

“Cum autem venerit Paracletus, quem ego mittam vobis a Patre Spiritum veritatis, quia Patre procedit ille testimonium perhibebit de me, et vos testimonium perhibebitis (Joan. XV).”

Hoc facto nihilominus in praevaricatione perseveraverunt et blasphemare non cessaverunt, et tunc demum contra Spiritum sanctum verbum dixisse judicati sunt, et illa sententia venit super eos:

“Qui autem dixerit verbum contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro (Matth. XII).”