CAPUT IX. Quantis in periculis versati sint judices Israel.

Et cum talis in praeliando eorum, ut jam dictum est, fuerit intentio, considerandum est quod in illa intentione bona, magno et lacrymabili fuerint fatigati periculo. Cum enim per singula fere praelia, sicut Scriptura testatur, fuerint paucissimi numero, non poterat deesse aliqua timoris infirmitas, cum ipso quamvis firmissimo fidei vel spei praesidio. Unde unus eorum Barach filius Abinoem canit cum Debora:

“Qui sponte obtulistis de Israel animas vestras ad periculum, benedicite Domino (Jud. V).”

Et rursus:

“Qui propria voluntate obtulistis vos discrimini, benedicite Domino (ibid.).”

Non enim fuerunt aut sunt expertes patientiae vel passionis in ipso usu gladii pro qua coronati sunt judices illi quibus, ut jam dictum est, pro ratione temporis usum gladii Verbum incarnatum Christus ademit. Placet itaque et multum delectat quod, sicut coronas aureas, ita tam isti quam illi, scilicet omnes viginti quatuor seniores, in eadem Apocalypsi citharas quoque et phialas dicuntur habere aureas:

“Cum enim aperuisset Agnus librum, quatuor animalia et viginti quatuor seniores ceciderunt coram Agno habentes singuli citharas et phialas aureas, plenas odoramentorum, quae sunt orationes sanctorum (Apoc. V).”

Nonne, sicut ex jam dicto cantico memoratum est, cum offerrent animas suas ad periculum, cum offerrent semetipsos propria voluntate discrimini, orationes quoque offerebant necessarias angustiati et afflicti? Proinde, sicut victoriae in coronis aureis, et sicut benedictiones quibus Domino benedicunt post victorias in citharis, ita et orationes, quibus in tempore angustiae Deum exorabant, venerabiliter agnoscantur in phialis aureis. Tanta quippe illorum angustia fuit ut pugnantibus eis non ferre auxilium, magni fuerit sceleris, testante eodem cantico verbis hujuscemodi:

“Maledicite terrae Meroth, dixit angelus Domini; maledicite habitatoribus ejus, quia non venerunt ad auxilium Domini, in adjutorium fortissimorum ejus (Jud. IV).”