|
|
“Cum ergo esset sero die illo, una Sabbatorum, et fores essent clausae,
ubi erant discipuli congregati, propter metum Judaeorum, stetit in medio
et dixit eis: Pax vobis.”
|
|
Primum illud, quod maxime delectat, libet intueri, scilicet vocem novae
salutationis quam hactenus hominum nemo ex ore Dei audivit, quam ubi
stetit in medio discipulorum, protinus edidit, dicens:
Quidnam est hoc, quod Dominus virtutum et rex gloriae (Psal. XXIII), cum
primum ingreditur conventum apostolorum, et eorum qui cum ipsis erant
congregati, ut Lucas ait, tali primum voce in gaudium illorum, tanquam
suavissima consolatione intonuit? (Luc. XXIV.) Nunquid casu talem
salutationem attulit victor mortis, regressus ab inferis? Non utique,
sed pro certae rei significatione vocem hanc edidit. Quid enim? Nonne
inimicitias, quae hactenus inter Deum et homines fuerant, tunc primum in
carne sua solverat, et idcirco pertulerat mortem, ut genus humanum Deo
reconciliaret?
inquit Apostolus,
|
“est pax nostra, qui fecit utraque unum, et reconciliavit nos Deo in uno
corpore per mortem crucis interficiens inimicitias in semetipso (Ephes.
II),”
|
|
etc. Igitur quia peccata nostra pertulerat in corpore suo super lignum,
et quia chirographum peccati de medio tulerat (Col. II), affigens cruci
et exspolians principatus et potestates traduxerat confidenter palam
triumphans in semetipso, recte hic
|
“Dominus fortis et potens, Dominus potens in praelio (Psal. XXIII),”
|
|
vitam cum victoria referens, ubi stetit in medio discipulorum,
inquit. Quare vero discipuli clausis foribus intus erant?
|
“Propter metum, inquit, Judaeorum.”
|
|
Quid metuebant? Judaeos sanguine Domini saturatos. Nunquid si adhuc
arderent et sitirent sanguinem illorum Judaei, clausis ipsi possent se
foribus tueri, quas perfacile erat effringi? Utquid ergo fores
clauserant? Videlicet, quia sermonem inter se habebant, cui neminem,
nisi amicum vel participem sui luctus interesse tutum putabant. Jam
quippe non solum mulieres audierant dicentes, quod vidissent Dominum,
sed et duo ex discipulis reversi fuerant a castello Emaus, referentes
quod in fractione panis cognovissent eum. Quin etiam jam congregati
fuerant propter hoc ipsum dicentes:
|
“Quia surrexit Dominus vere, et apparuit Petro (Luc. XXIV).”
|
|
De his inter se colloquentibus, merito tutum non videbatur, ut
auscultaret eos Judaeus, et idcirco clausis se continebant foribus.
Quomodo vero, inquit aliquis, corpus verum fuit, quod clausis foribus
introivit? Quod qui infideliter quaerit, et verum corpus sic potuisse
inferri non concedit, superest ut multo minus illud concedat quod
corruptibiles atque mortales adhuc apostoli sic educti sunt, quomodo in
Actibus apostolorum scriptum est:
|
“Carcerem quidem clausum invenimus cum omni diligentia, et custodes
stantes ante januas. Aperientes autem carcerem, nemmem intus invenimus
(Act. V).”
|
|
Superest ut istos quoque, qui necdum resurrexerant, in ventos et aerem
subtilem, quo per patentes rimas efflari possent, evanuisse asserant,
siquidem sacram recepturi non sunt Scripturam. Quam qui non recipiunt,
nec audiendi, sed ut infideles omnino vitandi sunt. Nobis credentibus
illud pro argumento sufficit, quia de nihilo Deus cuncta creavit et
cuncta quasi nihilum et inane reputanda sunt ei, ad agendum quidquid
voluerit. ad traducendum quidpiam quocunque voluerit. Mirumque hoc
potius esset, si ita non posset: cum nemo fere tam imperitus artifex
sit, ut quod composuit, penetrare ipse vel aperire non possit. At ille
cum voluit,
|
“aperta est terra, et deglutivit Datan, statimque operuit super
congregationem Abiron (Psal. CV),”
|
|
qui principes seditionis exstiterunt, promissionibus Dei detrahentes, et
cum subsannatione dicentes:
|
“Revera induxisti nos in terram, quae fluit rivis lactis et mellis (Num.
XVI).”
|
|
Sed verba in ventum jactare videbor, si contra tales fidei Christianae
inimicos multa respondere tentavero. Ille namque vulpeculae jamdudum
tonitru coeli, id est, clamore fulminantis Ecclesiae conterritae,
ubicunque sint, latitant, in caveis subterraneis, nec prodire audent, ut
vineas florentes, fructusque parturientes suo more putido dente
demoliantur. Sed jam sequentia praesentis gaudii contemplemur:
|
|