|
Primus, inquit, Apostolorum Simon, qui dicitur Petrus. Et hoc ipsum
nomen quod est Petrus, ab ipso Domino impositum est ei, cum diceretur
Simon. Nam alius evangelista, videlicet Marcus, cum dixisset,
|
“et dedit illis potestatem curandi et ejiciendi daemonia,”
|
|
protinus haec ipsa duodecim apostolorum nomina praescribens:
|
“Et imposuit, inquit, nomen Simoni Petrus (Marc. III).”
|
|
Qui huic uni ex omnibus in Novo Testamento [nomen] commutavit, ut qui
vocabatur Simon, vocaretur Petrus, ipse est qui similiter uni in Veteri
Testamento nomen commutavit, ut qui vocabatur Jacob, vocaretur Israel
(Gen. XXXII). Ipse enim scriptor nominum, qualia ipse nosse dignatus
sit, et habet librum conscriptum ex nominibus splendidissimis, quem
sciens Moses dixit:
|
“Aut dimitte populo hanc noxam, aut si non facis, dele me de libro tuo
quem scripsisti. Cui respondit Dominus: Qui peccaverit mihi, delebo eum
de libro meo,”
|
|
subauditur, et non te (Exod. XXXII). Nam postmodum:
|
“Invenisti enim, ait, gratiam coram me, et te ipsum novi ex nomine
(Exod. XXXIII).”
|
|
Nec abs re est quod et illius in Veteri, et hujus in Novo Testamento
nomen commutavit, sed si prudens inspector adsit, pulcherrimum est
mysterium hujusce commutationis, quia videlicet hoc agebatur, ut fieret
quod per prophetam dictum est:
|
“Et servos meos vocabo nomine alio, in quo qui benedictus est,
benedicetur super terram (Isa. LXV).”
|
|
Eorum videlicet servorum Dei multorum, ille secundum carnem, ipse autem
Dominus noster Jesus Christus secundum spiritum Pater est. Unde et
pulcherrimum hoc est in mysterio spectaculum, quia Pater ille secundum
carnem principium multitudinis, duodecim filios, hic autem secundum
spiritum principium Christianitatis, duodecim genuit apostolos, et sicut
illi Patri secundum carnem, sic non sibimet quidem Pater iste
spiritualis, sed primo vicario suo pristinum commutavit nomen.
Interpretatur autem Simon, obediens, Petrus a petra dictus est, ipse
nomine suo soliditatem Ecclesiae vel fidei catholicae praesagiens, quam
ipse insigniter ita edixit:
|
“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI).”
|
|
Saulo quoque commutatatum est nomen, ut vocaretur Paulus; sed differt
commutatio haec, quia videlicet non ipse Dominus illi ore commutasse
legitur. Andreas, decorus sive resplendens. Joannes in quo est gratia
vel Domini gratia et frater ejus Jacobus, ambo Boanerges, id est filii
tonitrui, nominati, videlicet ex firmitate vel magnitudine fidei.
Philippus os lampadis. Bartholomaeus, filius suspendentis aquas. Thomas
abyssus vel geminus. Unde et Graece [d][iac][d][u][m][o][sf] apellatur.
Matthaeus, donatus, qui et Levi, videlicet a tribu ex qua ortus fuit.
Jacobus Alphaei, ob distinctionem prioris cognominatus, qui dicitur
Zebedaei, sicut iste filius Alphaei. Simon Chananaeus ad distinctionem
Simonis Petri, de vico Galilaeae Chana, ubi aquas Dominus in vinum
convertit. Thaddaeus, qui et Judas Jacobi, subauditur frater, qui alibi
appellatur Lebbaeus, figuratum nomen habens a corde, quod nos diminutive
corculum possumus appellare. Judas Ischariotes, vel a vico, in quo ortus
est, vel ex tribu Isachar, vocabulum sumpsit, quodam praesagio futuri in
condemnationem sui. Isachar enim interpretatur merces, ut significaretur
pretium proditionis, quo Dominum vendidit. Quare autem, inquis, Dominus
talem non solum ad discipulatum, verumetiam ad apostolatum admisit?
Nunquid nescivit? Ad haec breviter dicendum quia fecit hoc ob
consolationem nostri, ob consolationem Ecclesiae futurae, vel eorum
maxime qui Ecclesiis praesunt, ut cum eis aliquis perierit, respondeant
derogantibus, dicant insultantibus: Ne miremini, et Christo accidit.
|
|