|
|
“Dixit ergo Jesus: Facite homines discumbere.”
|
|
Conjunctio litterae quae sic posita est:
illi assumptioni ut conclusio respondet quam supra Evangelista posuit,
dicens:
|
“Hoc autem dicebat tentans eum. Ipse enim sciebat quid esset facturus.”
|
|
Statimque aliud assumit sic:
|
“Erat autem fenum multum in loco.”
|
|
Mox iterum per conclusionem subjungitur:
|
“Discubuerunt ergo viri.”
|
|
Sed quanticum panes essent tam pauci? Sequitur:
|
“Numero quasi quinque millia.”
|
|
Nam revera, quia tentando dixerat:
|
“Unde ememus panes, ut manducent hi;”
|
|
et quia sciebat quid proposuisset, vel
consequebatur, ut postquam tentavit illum, faceret homines discumbere,
et quia
|
“fenum multum erat in loco,”
|
|
commodius ibidem homines poterant discumbere. Itemque per conclusionem
sequitur:
|
“Accepit ergo Jesus panes.”
|
|
Nam quia tanti erant homines et tam pauci panes, utique oportebat, ut
ipse illos suis manibus acciperet, ut gratias ageret, aut juxta alios
evangelistas benediceret.
|
“Et cum gratias egisset, distribuit discumbentibus.”
|
|
|
“Cum, inquit, gratias egisset,”
|
|
(videlicet ut nos de perceptis vel percipiendis coelestium gratiae
donis, exemplo suo gratias agere praedoceret),
|
“distribuit discumbentibus.”
|
|
Quotidie quidem Dominus Jesus sequentibus se, unicuique juxta
beneplacitum gratiae suae panem coelestis doctrinae distribuit, hoc
praecipiens universis, ut discumbant super fenum, id est, ut reprimant
vitia carnis. Quia videlicet
|
“omnis caro fenum et omnis gloria ejus tanquam flos feni (Isa. XL).”
|
|
|
|