CAPUT V. De magna Roma, quod ipsa fuerit magna Babylonia, quandiu persecutionem effecit contra cultores ejusdem Trinitatis, quae apud illam priorem Babyloniam clarificata est in illis tribus pueris.

Mira res ipsa, quae fuerit Babylon, quaedam Jerusalem facta est filia supernae Jerusalem, facta est et nova Sion, quae fuerat Babylon: illam, quae dicitur, urbem Romanam dicimus, quia fuit Babylon, et nunc est quaedam Sion: Est, inquam, secundum fidem beati Petri apostoli mater civitatum fidelis Sion. Tunc erat ista Babylon, quando scripsit idem Petrus in epistola sua:

“Salutat vos Ecclesia quae est in Babylone electa (I Petr. V).”

Romam quippe tropice percussit ista sententia. Cum adhuc esset ista Babylon, et rex ejus Nabuchodonosor, scilicet Nero, sive Decius, aut Diocletianus, vel quiscunque talium, ipsa cum Nabuchodonosor statuam erexit magnam, et altam nimis, et populis, tribubus et linguis edixit, ut cadentes adorarent statuam, et si quis prostratus non adoraret, mitteretur in fornacem ignis ardentis (Daniel. III). Idololatriam quippe quoad potuit illud caput orbis in sublime extulit, ex eo simulacra sua magis aemulatum est, ex quo novam praedicationem audivit unius Dei Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Et ex eo universam fere mundi latitudinem publicis edictis, legibusque scriptis quasi unam fornacem ignis, velut unum caminum multimodae tribulationis atque ardentissimae persecutionis, contra Christianum nomen effecit. Sed quid profecit? Sicut

“angelus Domini descendens in fornacem, cum illis tribus pueris, excussit flammam ignis de fornace, et fecit medium fornacis, quasi ventum roris flantem, et non tetigit eos omnino ignis neque constritavit, nec quidquam molestiae intulit (ibid.),”

sic Filius Dei, angelus magni consilii, cunctis testibus suis confessoribus sanctae Trinitatis, in illa tribulatione ita praesens interfuit, sic vel ex eo potest intelligi, quod uni ex illis Petro visibiliter occurrens , adoratusque ab eo, et interrogatus: Domine, quo vadis. Respondit, dicens: Vado Romam iterum crucifigi, et sic

“excussit flammam ignis de fornace, fecitque medium fornacis, quasi ventum roris flantem,”

sicut expertum sese ostendit ipse martyr Laurentius, qui cum assaretur, dixit: O insania vestra, infelices non cognoscitis, quia carbones vestri non ardorem mihi, sed refrigerium praestant. Quid multa? Sicut ille Nabuchodonosor, tunc quamvis instabilis et inanis, cognovit et confessus est Filium Dei. Dixit enim:

“Ecce ego video viros quatuor solutos, et ambulantes in medio ignis, et species quarti similis est Filio Dei;”

sic et multo verius multoque constantius, Romanum imperium tandem cognovit Filium Dei, et nunc usque firmiter tenet tenendamque pronuntiat illam vocem confessionis beati Petri:

“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI),”

ita ut etiam ad confessionem istam compellat gentes caeteras, et quodammodo dicit:

“A me ergo positum est hoc decretum, ut omnis populus et tribus, et lingua, quaecunque locuta fuerit blasphemiam contra Deum Sidrach, Misach, et Abdenago, sive manifestius, contra Deum Patrem, et Filium, et Spiritum sanctum, dispereat, et domus ejus vastetur: neque enim est Deus alius, qui possit ita salvare (Daniel. V).”