CAPUT 18

Itaque equum album, et eum qui sedebat super eum, unum intelligimus Christum, et hunc equum illud esse jumentum, de quo in illa parabola, de homine qui inciderat in latrones sic dictum est:

“Et appropians, videlicet Samaritanus, alligavit vulnera ejus, infundens oleum et vinum, et imponens illum in jumentum suum, duxit in stabulum (Luc. X).”

Samaritanum illum sedentem super jumentum suum, unum intelligimus Deum, et hominem Christum. Qui profecto vulneratum hominem super jumentum suum imposuit, quia peccata generis humani ipse in corpore suo pertulit (Isa. LIII). Et recte hic equus albus dicitur, quia quod certum tenet fides Catholica, hic homo de Spiritu sancto conceptus, sine peccato de virgine est natus. Solus iste est qui non in iniquitatibus conceptus est, quem non in peccatis mater sua concepit (Psal. L), in peccatis videlicet praevaricationis Adae, in quo omnes peccaverunt, ut Apostolus ait (Rom. V), sed non iste, quem, ut jam dictum est, de Spiritu sancto Virgo concepit.

“Et qui sedebat super illum, habebat arcum.”

Arcum habebat, ipse enim est vir sagittarius, de quo in Job contra Behemoth dicitur:

“Non fugabit eum vir sagittarius (Job XLI),”

scilicet de perfidorum cordibus, qui nullis futuri judicii comminationibus acquiescunt, ut convertantur. Arcus quippe de longinquo feriens, judicium significat, quod nondum est, sed in extremum differtur diem. Hunc judicii arcum ille habebat, quia judicium omne, sive potestatem faciendi judicium, Pater illi dabat, et illud facturus, poenitentiam prius praedicare et peccatorum remissionem dare veniebat (Joan. V).

“Et data est illi corona,”

id est, sancta in duodecim apostolis Ecclesia primitiva. Unde est illud in Psalmista:

“Posuisti in capite ejus coronam (Psal. XX).”

Nam in capite ejus coronam

“de lapide pretioso (ibid.)”

posuisti, hoc est, in initio praedicationis ejus chorum apostolorum, qui utique secundum fidem lapides vivi, lapides sunt pretiosi, tu Pater illi dedisti. Unde dicit:

“Pater sancte, serva eos in nomine tuo, quos dedisti mihi. Tui erant, et mihi eos dedisti (Joan. XVII).”

“Et exivit vincens ut vinceret.”

Exivit videlicet anno suo incipiente tricesimo baptizatus ad praedicandum atque in ipso exitu suo vicit tentatorem diabolum. Statim quippe a Spiritu sancto ductus in desertum, cum jejunasset quadraginta diebus et quadraginta noctibus et postea esuriret, in tribus tentationibus, ut legimus (Matth. III), tentatorem vicit, a quo primus homo tentatus et victus fuit. Itaque exivit vincens, ob hoc ut vinceret, id est, ob hoc tentationes suas vicit, ut nostras, in quibus victi fueramus, tentationes superaret. Unde et Apostolus:

“In eo enim in quo passus est ipse tentatus, potens est et eis qui tentantur auxiliari (Hebr. II).”

Itaque sic exivit, sic nascendo et vivendo peccato caruit, et omnia tentamina vicit, ut ad mala nostra vincenda tota properaret intentione charitatis.