CAPUT 4

“Dicit ei Petrus: Domine, tu mihi lavas pedes?”

Tu, inquit, quem confessus sum Christum Filium Dei vivi, Rex regum, et Dominus dominantium, vestimenta tua posuisti, aquam infudisti, et ut pedes mihi laves coeno procumbes? Expavit enim, de Domino et magistro suo magno, de se vero humilia sentiens, quod et alius quilibet discipulorum extimuisset, si ab eo Dominus tantae humilitatis opus inciperet. Siquidem adhuc non plene cognoverant hujus magistri sui disciplinam, scilicet, quod in schola ejus ille major qui humilior esset, quodque maxime ipse Dominus omnium, in summa humilitatis arce regnaret. Hoc, inquam, non bene cognoverant, unde etiam nunc secundum Lucam facta fuerat contentio inter eos, quis eorum videretur esse major. Et quidem verbis verae dominationis, et tenendae potestatis ordinem eos docuit, dicens:

“Reges gentium dominantur eorum, et qui potestatem habent super eos, benefici vocantur; vos autem non sic, sed qui major est vestrum, fiat sicut junior; et qui praecessor est, sicut ministrator; ego autem in medio vestri sum sicut qui ministrat (Luc. XXII; Matth. XX);”

sed praeterea facto illos amplius instruens, palam apparebat inter eos sicut qui ministrat, lavando pedes eorum; simulque, ut praedictum est, significabat qualis ministerii minister foret, videlicet quod animam suam redemptionem pro multis daturus esset. Cum ergo sic Petrus expavisset,

“respondit Jesus et dixit ei: Quod ego facio, tu nescis modo, scies autem postea.”

Causam, inquit, propter quam hoc facio, tu nescis modo, sed et si dicam tibi, non potes portare modo,

“scies autem postea,”

videlicet

“cum venerit Spiritus veritatis, qui vos et hujus facti causam et omnem veritatem docebit (Joan. XVI).”