|
Quid si vel Judaeus postquam a lepra Pharisaica mundatus est, vel
gentilis postquam a doemone, id est a cultura doemonum, liberatus est;
quid, inquam, si vel ille vel iste per fidem Jesu Christi, per lavacrum
regenerationis Spiritus sancti salvus factus, iterum peccaverit? Nunquid
et postea salvari vel ad salutem revocari poterit? Poterit plane, si
dignos poenitentiae fructus fecerit.
inquit Joannes apostolus,
|
“haec scribo vobis, ut non peccetis. Sed et si quis peccaverit,
advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum justum, et ipse est
propitiatio pro peccatis nostris. Non pro nostris autem tantum, sed
etiam pro totius mundi (I Joan. II).”
|
|
Exemplum hujus rei mysticum divinus evangelista continuo subordinavit.
Ait enim:
|
“Et cum venisset Jesus in domum Petri, vidit socrum ejus jacentem et
febricitantem, et tetigit manum ejus, et dimisit eam febris. Et
surrexit, et ministrabat eis.”
|
|
Quid enim domus Petri, hominis utique fidelis et fidei ardentis, nisi
Ecclesia est Dei viventis? Ergo socrus Petri febricitans, anima est
habens quidem fidem Christianam, sed alicujus peccati, seu vitii
passione cum periculo vitae laborans. Lucas evangelista hoc etiam
memorat,
|
“Qui rogaverunt illum pro ea (Luc. IV).”
|
|
Igitur socrus Petri, cujus in domum Dominus Jesus venerat, anima est, ut
jam diximus, Christiana vel fidei domestica, quae cum vitiis et peccatis
febricitare coeperit, et pene spiritum vitae amiserit, rogant fideles
pro ea, et orando ab omnibus confirmatur charitas in ea. Praeterea et
hoc Lucas meminit, quia,
|
“stans super illam, imperavit febri, et dimisit illam (ibid.),”
|
|
Matthaeus dicit quia
|
“tetigit manum ejus, et dimisit eam febris.”
|
|
Lucas autem, ut jam dictum est,
|
“stans, inquit, super illam, imperavit febri, et dimisit illam.”
|
|
Uterque surgentis hoc exprimit opus, quia
|
“surrexit continuo, et ministrabat eis,”
|
|
videlicet Domino et discipulis ejus. Hinc breviter dicendum, quia super
febricitantem stare, est ejusmodi animam respectu timoris sui valde
terribiliter concutere, judiciique futuri memoria conturbare, ita ut
dicat:
|
“Conturbata sunt omnia ossa mea, et anima mea turbata est valde (Psal.
VI).”
|
|
Non enim sicut ante notitiam veritatis lactatur anima dulcibus gratiae
mammillis, ut Creatorem suum cognoscat; non, inquam, ita, cum post
veritatis agnitionem et susceptam fidem aliquid criminale peccaverit,
rursus tam facile prona indulgentia sese illi Jesus impendit, sed quasi
desuper stantis terretur animadversione judicis, verbi gratia dicentis:
|
“Qui peccaverit mihi, delebo eum de libro meo quem scripsi (Exod.
XXXI).”
|
|
Porro jacentis manum tangere, est confortare et adjuvare volentem
violentiae peccati resistere. Quo enim alio modo quispiam liberaretur de
corpore mortis hujus? (Rom. VII.) Denique cum vult, potest homo jacere
et febricitare, vel qualemcunque passionem corpori suo adducere: sed ut
de lecto surgat, eademque passione careat, non in sua voluntate, sed
potius in medici positum est curatione. Similiter cum vult, potest sine
lege vivere, id est, sine timore Dei mala securitate in peccatis jacere,
sed ut surgat, et animae sanitatem recipiat, non in virtute sua, sed in
sola positum est gratia Liberatoris. Etiam si velle adjaceat, non
invenit bonum perficere, postquam malo volens tradidit se. Hinc est
illud Apostoli, sub persona talium suspirantis:
|
“Condelector egi Dei, secundum interiorem hominem. Video autem aliam
legem in membris meis repugnantem legi mentis meae, et captivum me
ducentem in lege peccati, quae est in membris meis. Infelix ego homo,
quis me liberavit de corpore mortis hujus? Gratia Dei per Jesum Christum
(ibid.).”
|
|
629 Igitur secundum mysterium severitatis quidem est, quod ut Lucas
scribit,
adjuvantis autem sive liberantis gratiae, quod, sicut ait hic Matthaeus,
Porro et apud illud et apud istum, sicut in caeteris, ita et in isto
facto manifesta et rata est astipulatio veritatis, quia credendum est
illi in sermonibus suis, quia sicut Dominus potestatem habens vitae et
mortis, sive vitae et sanitatis, tantummodo stetit, et imperavit, stetit
et tetigit, et febris fugit.
|
|