|
Interea draco ille magnus, serpens antiquus, qui vocatur diabolus et
Satanas cernens proficere promissionis verbum, utpote jam post Abraham,
secundo in David juramento firmatum, magnum invidiae saevientis
incendium versabat, magno veneni sui stimulatus ardore totus in
semetipso furebat. Sed quid ageret? Dudum exarmatus capite, quod primum
erexerat, scilicet regno Aegypti, quando submersus est Pharao in mari
cum curribus et equitibus suis (Exod. XII), caput aliud non habebat quod
erigeret, id est regnum aliud, per cujus potentiam saevire posset ad
excidium gentis, ex qua implendum erat jam dictum verbum promissionis,
quinimo jam regnabat ipsum verbum in David patre, quod futurum erat suae
carnis, et idem pater ejus sceptrum tenens imperii, fortis atque
bellicosus, exercebatur praeliis, glorificabatur victoriis. Unde et
securius citharizabat psaltes ille, Verbum Dei sonis condecorans
musicis. Ardebat igitur invidiae veneno, quo et ipsius David pene omnem
domum conflagravit, dum et ipse pariter adulterii simul et homicidii
crimen incidit et de filiis ejus unus Absalon eruentus fratre
interempto, in ipsum patrem arma arripuit, expellens eum de regno, et
animam ejus quaerens, ut regnaret pro illo. Quod si peractum fuisset,
jam profecto serpens illud caput haberet, per quod verbum Dei impugnare,
memoriamque ejus sese abolere posse speraret. Non ita evenit, sed
Absalon mortno, et David vitam cum pace complevit, et succedens e filius
sensatus, Salomon, cum pace regnavit, ei domum pacis nomini Domini
aedificavit. Tandem peccatum ejusdem Salomonis, malignam ejusdem
serpentis intentionem adjuvit, ut scinderetur regnum Israel a domo
David, suscepto Jeroboam filio Nabaioth, qui et continuo duos vitulos
aureos fecit, et dixit:
|
“Ecce dii tui, Israel, qui eduxerunt te de terra Aegypti (III Reg.
XII).”
|
|
Ibi se erexit secundum caput draconis, et in illo capite facies fuit
vituli cornuti, coepitque cornupeta esse diabolus, agendo et compellendo
per vim regiam, ut vitulorum simulacra pro Deo colerentur.
|
|