VERS. 4.

Rursum contemplatus sum omnes labores hominum, et industrias animadverti patere invidiae proximi: et in hoc ergo vanitas, et cura superflua est. Quid amplius invidiae vanitate regnat in orbe? Invidia, quae prima fuit mortis via, vix dignata parem, et nunquam dignata priorem, Satanam dejecit de coelo, et Adam de paradiso, ista primos fratres Cain et Abel commisit: primo Joseph, post ipsum Christum vendidit. Ista Dathan et Abiron contra Mosen et Aaron commovit, et vivi descenderunt in infernum. Nihil gravius, nihil nequius, nihil justius illa est. Quid gravius, cum plerumque malum, quod nesciat alter, invidus ipse prius patitur? Quid unquam nequius, quam ridere malis, moerere alienis bonis? Si doleas, ridet, dolebit econtrario, si riseris. Quis unquam felix effugere potuit dentem invidiae? Et quid ea justius? Nihil illa impune operatur: vindicat enim in se quidquid in me peccaverit, roditur et rodit, quotiescunque nequiter invidus odit. Et in hoc vanitas, et cura superflua est, ut invideat alter, si sibi bona comparat alter.