CAPUT XXVII. De austeritate Moysi dicentis:

“Ponat vir gladium super femur suum,”

et pietate ejus, qua pro illis Deum oravit, quod utrobique praelatis imitandus sit.

“Videns enim Moyses populum quod esset nudatus (spoliaverat enim eum Aaron, propter ignominiam sordis, et inter hostes nudum constituerat) et stans in porta castrorum, ait: Si quis est Domini, jungatur mihi.”

Congregatique sunt ad eum omnes filii Levi. Quibus ait: Haec dicit Dominus Deus Israel:

“Ponat vir gladium super femur suum: Ite, et redite de porta usque ad portam, et occidat unusquisque fratrem et amicum, et proximum suum,”

et reliqua. Non ergo nova austeritas Moysi, in eo quod Judaeos, vitulum mendacii fabricantes, et arcam veritatis Christum blasphemantes accusat, ut praedictum est in testimonio dicentis,

“est qui accuset vos Moyses, in quo vos speratis,”

non enim sic tenuit Deum, iramque ejus repressit, ne deleret eos, ut careret zelo bono et non aemularetur pro Domino: sed

“ponat, inquit, vir gladium super femur suum, et occidat unusquisque fratrem, et proximum, et amicum suum.”

Aiunt quidam quod aureum vitulum in pulverem redactum, in potu illis in indicium dederit, et hoc facto, qui auctores fuerunt sceleris, aureis prominentibus labiis publicati vel deprehensi, ita demum percussoribus de porta usque ad portam per medium castrorum euntibus ac redeuntibus, non indiscrete caesi, sed cum judicio fuerunt puniti. Intueri nunc libet, in Moysi pectore, misericordiam cum severitate sociatam. Certe cum audiret,

“descende, peccavit populus tuus,”

ac si ei divina vox diceret qui in tali peccato lapsus est, jam meus non est, itemque et hoc subjungeret Dominus:

“Dimitte me ut irascatur furor meus contra eos, faciamque te in gentem magnam,”

ille ad impetum irascentis Dei placandum se obicem opposuit. Iterumque reversus ad Dominum, ait:

“Aut dimitte eis hanc noxam: aut si non facis, dele me de libro quem scripsisti.”

Hoc nimirum misericordiae est. Verum circa subditos suos rectoribus inesse debet, non solum juste consulens misericordia, sed et pie saeviens disciplina: qui ergo tanto populi amore constringitur contra culpas ejus, considera quanto zelo rectitudinis accendatur. Mox enim, ut petitione primae culpae veniam, ne delerentur, obtinuit, ad eumdem populum veniens, ait:

“Ponat vir gladium super femur suum, ite et redite de porta usque ad portam per medium castrorum et occidat unusquisque fratrem et amicum, et proximum suum. Cecideruntque in die illo XXIII millia hominum.”

Ecce qui vitam hominum etiam cum sua morte petivit, et paucorum vitam gladio exstinxit, intus arsit ignibus amoris, foris accensus zelo severitatis. Tanta fuit pietas, ut se pro illis coram Domino morti offerre non dubitaret. Tanta severitas, ut quia eos divinitus feriri timuit, ipse judicii gladio feriret. Sic amavit eos quibus praefuit, ut pro eis nec sibi parceret; et tamen delinquentes sic persecutus est, quos amavit, ut eos, etiam Domino parcente, prosterneret. Utrobique legatus fortis, utrobique mediator mirabilis, causam populi apud Dominum precibus; causam Dei apud populum gladiis alligavit.