|
Ad eamdem sapientiae pulchram rationem, rationabilemque pulchritudinem
illud quoque permaxime spectat, quod idem Dominus, vitae et mortis
habens potestatem, non ante tertium diem resurgere voluit. Cur ita
factum sit vel fieri debuerit, aut decreverit, dicere molimur, licet et
hoc ut caetera nostro sensu longe altius sit. Ternarius numerus qui apud
saeculares philosophos quoque insignis habetur, pro eo quod imparium et
eorum qui praeter unitatem nullam aliam recipiunt sectionem primus est
numerorum, apud nos longe amplius praeclari nominis, imo primae ac
divinae est auctoritatis tam propter ipsam essentiam sanctae individuae
Trinitatis, quam pro eo quod Salvator noster tertia die resurrexit a
mortuis. Et profecto tertia dies ad idem ipsum sanctae Trinitatis
sacramentum respicit. Idcirco namque Dominus noster non ante tertiam
diem resurrexit, quia congruum fuit ut propitiationem sanctae Trinitatis
triduana nobis obtineret mors carnis Christi. Alioqui cur sub trina
mersione baptizamur in nomine Patris, et Filii et Spiritus sancti,
complantati facti similitudini mortis ejus (Rom. VI), nisi quia eamdem
mortem suam, quam antea baptismum suum appellaverat (Luc XII), triduo
pertulit, et ipse in nomine et in obedientia Patris, et Filii et
Spiritus sancti? Siquidem et Pater Filio sicut et ipse Filius testatur,
calicem passionis dedit, et ipse Filius animae suae in sua potestate
propinavit (Joan. XIX), sicut ipse ait: Potestatem habeo ponendi animam
meam (Joan. X). Et Spiritus sanctus illi propinari fecit, sicut
Apostolus ait: Quia Christus per Spiritum sanctum semetipsum obtulit
(Hebr. IX). Congrue ergo mors Domini triduana exstitit, quam sancta
Trinitas disposuit, quamque ad obtinendam humano generi propitiationem
ejusdem sanctae Trinitatis, nostra in illo sola pertulit natura. Non
solum autem, sed et tota vita ejus annorum suorum numero sanctae
Trinitatis famulatum exhibere, et ejus praecepto se obedire innuit. Nam
in triginta tribus annis, quibus super terram ambulavit, ternarius est
repetitus hac sola differentia, quod unus ternarius ut triginta sint in
decenum limitem consurgit, alius ut simplex sit, in singulari limite
consistit. Cujus in typum Isaac quoque ad immolandum, ternario dierum
numero ductus est. Nam de Geraris, ubi tunc habitabat Abraham usque ad
montem Moria, id est sedem templi iter dierum trium est, ut ait
Hieronymus, et consequenter illic die tertio pervenit, sicut historia
refert, et venit in locum quem dixit ei Deus die tertia (Gen. XXII). Sed
ut ad incoeptum redeam, mira velocitas, mirabilis ille salvatricis
gratiae cursus et recursus, ut in triduo trium temporum saeculi peccata
deleret, omnes qui ante legem fuerant, omnes qui sub lege erant, cunctos
qui sub gratia venturi erant, una Christi morte pariter salvaret, pro
singulis temporibus singulos dies ejusdem mortis appendens. Tantam ejus
velocitatem Spiritus sanctus innuebat cum prophetae imperans dicebat:
Voca nomen ejus, Accelera, spolia detrahe, festina praedari (Isa. VIII).
De hoc et illud in Canticis: Revertere, similis esto, dilecte mi,
capreae hinnuloque cervorum super montes Bethel (Cant. VIII).
Acceleravit enim inferni spolia detrahere, festinavitque praedari,
reversusque ut caprea, aut cervorum hinnulus, id est patriarcharum
filius, ad salvandum velocissimus apparuit super montes Bethel, id est
visus est apostolis, ut eorum tristitiam cito in gaudium verteret, qui
sunt montes Bethel, id est domus Dei, quae est Ecclesia, principes
summis virtutibus eminentes. Acceleravit, inquam, inferni spolia
detrahere, id est electos omnes jure victoris educere. Quae enim mora
fieret ad detrahendum, aut quae difficultas ad discernendum? Sol erat
iste, illi autem qui quaerebantur tanquam specularia. Illorum fides
speculum erat, reddendo solis aspectu radium satis idoneum, sed ideo non
splenduerant hactenus, quia soli objectus medius obstabat paries
inimicitiarum, scilicet originale peccatum. At illum in carne sua
moriens Christus parietem solverat ac diruerat, qui illa specularia
animarum, verum solem exspectantium, umbra tegebat adversa. Quae ergo
mora fieret, ut diruto pariete, et descendente ad inferos vero sole, non
statim relucerent illa vascula lucis exceptoria, id est electorum
animae. Statim ut illuc descendit hic sol, id est anima Christi
praepotens et insita sibi, Verbi omnipotentis divinitate coruscans, illi
resplenduerunt, et tenebrarum principes dissipati sunt sicut fumus, et
sicut fluit cera a facie ignis (Psal. LXVII), et justi exeuntes de
tenebris, et in paradisum recepti, eputari coeperunt, et exsultare in
conspectu Dei, latrone simul epulante, cui dixerat Dominus in cruce
pendens: Hodie mecum eris in paradiso (Luc. XXIII). Totoque Sabbato
requievit ab omni opere suo (Gen. II), Dominus Christus cum illis et
pascebatur dilectus in liliis, donec aspiraret tertia dies, et
inclinarentur umbrae. Die igitur tertia, propitia nobis facta
divinitatis Trinitate cito mortem, quam gustaverat rejecit a se, sicut
significaverat, quando in cruce, nostram salutem sitiens, et ideo se
veraciter sitire dicens (Joan. XIX), cum oblatum sibi gustasset acetum,
noluit bibere (Matth. XXVII). Mortis enim acetum paululum gustabat, quam
cito, id est tertia die rejecturus, nec ultra bibiturus erat. Resurgens
enim ex mortuis jam non moritur, mors illi ultra non dominabitur (Rom.
VI).
|
|