|
(CAP. IV.) Electo jam homine in paradiso voluptatis, confestim quod ad
exspectationem pertinet Filii Dei Scriptura subjunxit, dicens: Et
collocavit ante paradisum cherubin et flammeum gladium atque versatilem
(Gen. III). Gladium dicendo flammeum atque versatilem suscitavit
auditorem ad rememorandam misericordiam et judicium futurum, ut cum
timore et spe exspectaret eum, qui suis fidelibus gladium illum flammeum
exstingueret, et versatilem versaret. Deinde quo ordine flammam ejusdem
gladii foret exstincturus, tali narratione praefiguravit, imo
praefiguratum ostendit. Fuit autem Abel pastor ovium et Cain agricola.
Factum est autem post multos dies, ut offerret Cain de fructibus terrae
munera Domino. Abel quoque obtulit de primogenitis gregis sui, et de
adipibus eorum. Et respexit Dominus ad Abel et ad munera ejus, ad Cain
vero et ad munera ejus non respexit (Gen. II). Primus unigeniti Filii
Dei testis Abel, voluntarium Deo de primogenitis gregis sui sacrificium
obtulit, id fide passionis ejusdem unici et dilecti Filii Dei, quem tali
sacrificio praesignari condecuit. Paulus namque apostolus dicit: Fide
plurimam hostiam Abel, quam Cain obtulit Deo, per quam testimonium
consecutus est esse justus, testimonium perhibent muneribus ejus Deo, et
per illam defunctus adhuc loquitur (Hebr. XI). Fide, inquit, plurimam,
nam cultu vel religione parem uterque obtulit hostiam. Siquidem uterque
cui debuit obtulit, et proinde uterque recte obtulit, sed non recte
uterque divisit. Nam ille, Cain scilicet, cum Deo offerret sua, seipsum
sibi retinuerat, repositum habens in cupiditate terrena. Hujusmodi
portionem Deus non accipit, sed Praebe, inquit, fili, cor tuum mihi
(Prov. XXIII), at ille, ut jam dictum est. cor suum retinuit sibi et
fructus terrae Deo obtulit. Porro Abel primo cor suum, deinde rem suam
offerendo, plurimam, ut jam dictum est, hostiam per fidem obtulit,
credendo scilicet futurum esse, ut versaretur gladius ille, quem
collocaverat Dominus Deus ante paradisum ad custodiendam viam ligni
vitae: credendo, inquam, futurum esse illud semen mulieris, quod
conteret caput antiqui serpentis. Hac fide emeritum non dubitandum est
illum prophetiae quoque percepisse spiritum, ut illud semen, de quo
dictum fuisse audierat serpenti, Inimicitias ponam inter te et mulierem,
et semen tuum et semen illius, scire non tantum fore semen mulieris, sed
et Filium Dei, qui verus Agnus Dei per suam innocentiam, malitiam
serpentis conculcaret, et per ipsum suum sanguinem flammeum gladium
restingueret. Itaque cum primo, ut jam dictum est, obtulisset seipsum,
obtulit et munera de primogenitis gregis sui, et de adipibus eorum. Ita
plurimam hostiam obtulit quam Cain. Proinde testimonium consecutus est
esse justus, testimonium perhibente muneribus ejus Deo. Nam protinus
subditur: Et respexit Dominus ad Abel et ad munera ejus (Gen. IV), id
est, respiciente Deo ad munera ejus, palam factum est, quod ad ipsum
respexit Deus. Ad Cain vero, et ad munera ejus, non respexit (ibid.).
Videlicet quia respectu Dei non erat dignus is qui offerebat,
consequenter nec ipsa ejus munera. Sciendum autem, illum Dei respectum
visibili signo claruisse, sicut et de aliis hominibus justis sacrae
fides Historiae testatur (Levit IX,) quod holocausta illorum
consumpserit ignis, datus divinitus.
|
|