|
|
“Quod ego facio tu nescis modo, scies autem postea,”
|
|
et quod alibi dictum est:
|
“Quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea
parvulis.”
|
|
Verum ergo veritas dixit Petro: Quod ego facio tu nescis modo, scies
autem postea (Joan. XIII). Ad hujus veritatis firmamentum portinent ea
quae nunc a nobis commemorata sunt, et caetera quae deinceps Petrus
decertando pro fide et testimonio resurrectionis Jesu Christi perorasse
legitur in conspectu plebis, et principum, et sacerdotum, testificans in
hoc impleta esse quae locutus est Deus per os sanctorum suorum a saeculo
prophetarum, et hunc esse prophetam de quo Moyses dixit: Quia prophetam
vobis suscitabit Dominus Deus vester de fratribus vestris, tanquam me
ipsum audietis (Act. VII), et hunc esse lapidem quem reprobaverunt
aedificantes, a vobis, inquit aedificantibus, qui factus est in caput
anguli, et non est in alio aliquo salus, nec enim nomen aliud est sub
coelo datum hominibus in quo oporteat nos salvos fieri (Act. IV). De hoc
eodem lapide, et in Epistola sua latius secundum Isaiam, dicit: Ad quem
accedentes lapidem vivum, ab hominibus quidem reprobatum, a Deo autem
electum et honorificatum, et ipsi tanquam lapides vivi superaedificamini
in dome spirituales, sacerdotium sanctum, offerre spirituales hostias
acceptabiles Deo per Jesum Christum. Propter quod continet Scriptura:
Ecce pono in Sion lapidem summum, angularem, electum, pretiosum et qui
crediderit in eum, nos confundetur (I Petr. II), etc. Verum nihilominus
caeteris quoque simul Apostolis dixit eadem Veritas: Paracletus autem
Spiritus sanctus quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia
(Joan. XIV). Nam quod ad laudem Spiritus sancti dicimus, quod ad laudem
Spiritus intellectus nunc praedicamus, in illa hora, qua sicut jam supra
dictum est, apparuerunt apostolis dispertitae linguae, seditque supra
singulos eorum ignis divinus (Act. II). Scripturas omnes et prophetas
intellectu interiore perviderunt, qui nec saltem litteras didicerant per
hominis magisterium, et illa penetraverunt arcana, quae clausa erant,
clavim scientiae gestantibus Scribis et Pharisaeis, sapientibus et legis
peritis, completo quod itidem dicit: Confiteor tibi, Pater, Domine coeli
et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et
revelasti ea parvulis (Matth. I). Quis enim homo aperuerat illis
mysteria psalmorum? Scriptum est autem de illis, qui ut saepe dictum
est, sine litteris erant: Dimissi venerunt ad suos, videlicet Petrus et
Joannes, et annuntiaverunt eis quanta ad eos principes sacerdotum et
seniores dixissent. Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad
Dominum et dixerunt: Domine, tu qui fecisti coelum et terram, et mare,
et omnia quae in eis sunt, qui Spiritu sancto per os Patris nostri David
pueri tui dixisti: Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt
inania. Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum,
adversus Dominum, et adversus Christum ejus, convenerunt enim vere in
civitate ista adversus sanctum puerum tuum Jesum, quem unxisti, Herodes,
et Pontius Pilatus, cum gentibus et populis Israel facere quae manus
tua, et consilium tuum decreverunt fieri (Act. IV), etc. Igitur non ab
homine, neque per hominem docti, sed Spiritu sancto, Spiritu intellectus
thesaurum illis Scripturarum aperiente mirabiliter eruditi, jure a nobis
omnes suscipiuntur, et audiuntur tanquam os Dei qui fuerunt illic, et
nefarium nobis est dubitare, in aliquo de omnibus quaecunque scripserunt
hi, quibus ignis ille cor intelligens, et linguam eruditam dedit, et tam
super istos, quam super patriarchas et prophetas ad quos per eumdem
Spiritum nullo mediante homine sermo Dei factus est, collocatum
retinemus fundamentum nostrae fidei. Caeteros omnes qui ibi non fuerunt,
vel qui non eodem modo ita didicerunt sic legimus, ut quidquid dicunt,
non idcirco credamus quia ipsi ita senserunt, sed quia dicta sua horum
testimoniis, vel aliqua probabili ratione firmare potuerunt. Nam isti
sunt quibus tunc revelatum est, quando ab homine vel per hominem doceri
non poterant, imo quibus illud Spiritu sancto revelatum est, quod
homines docere, aut scire non valebant. Idcirco sic in psalmo scriptum
est: Nunquid Sion dicet: Homo, et homo natus est in ea, et ipse fundavit
eam Altissimus? Dominus narrabit in Scripturis populorum, et principum
horum, qui fuerunt in ea (Psal. LXXXVI). Interrogando illam civitatem
Dei, de qua gloriosa dicta sunt, cujus fundamenta in montibus sanctis
(ibid.), scilicet prophetis et apostolis istis, et dicendo: O Sion,
nunquid homo, magnificentius negavit, quam si enuntiando dixisset,
nunquam dicet homo. Negando ergo dicamus et nos quia revera nisi Dominus
ipse narrasset in Scripturis populorum, et principum horum qui fuerunt
in ea, nunquam diceret, aut dicere vel capere posset homo tam miram
tamque altam scientiam, quae nunc legitur et scitur: Et homo natus est
in ea, et ipse fundavit eam Altissimus. Hoc nempe tam mirum tamque altum
est quam illud omnia per Verbum facta sunt, et Verbum caro factum est
(Joan. I), quod utique tam altum est ut nunquam dicere homo potuisset,
nisi Dominus ipse in Scripturis narrasset, nisi Dominus per semetipsum,
non per hominem, sed per Spiritum sanctum sanctas condendo Scripturas,
cujus vel quorum sibi complacuit, ore dixisset: Istae Scripturae illae
sunt, in quibus passim divinam auctoritatem inventis, verbi gratia, cum
dicitur: Locutus est vel dixit Dominus ad Moysen. Locutus est Dominus,
vel factum est verbum Domini ad illum vel illum prophetam. Istae
Scripturae nihilominus illorum sunt, de quibus nunc dicebamus, quia
apparuerunt illis dispertitae linguae tanquam ignis, seditque supra
singulos eorum, et repleti sunt omnes Spiritu sancto, et coeperunt loqui
linguis variis, prout Spiritus sanctus dabat eloqui illis (Act. II).
Dicuntur autem in illo psalmo Scripturae populorum, quia non ut Platonis
litterae verbis grandisonae, sensibus pauperculae, paucis intelligibiles
sunt, vel in angulis susurrant, sed cunctis populis propositae sunt, et
palam omni mundo loquuntur de salute omnium gentium, quae in una gente
conditae sunt, in qua et prius absconditae fuerunt. Istis igitur
Scripturis populorum Scripturis principum, scilicet prophetarum atque
apostolorum, ita per omnia credimus, ut dubitare quidquam de illis
arbitremur nefarium, et a fide Christi alienum. Sunt autem de apostolis,
quorum scripta habentur hi: Petrus, et Joannes, et Jacobus, Matthaeus,
et Judas Jacobi. Evangelium Marci ex ore Petri apostoli, et Evangelium
Lucae ex apostolica fide scriptum esse fertur Pauli, qui videlicet
Paulus non erat illic, neque enim vocatus erat adhuc ubi Spiritus
sanctus super Christi discipulos venit, sed non minus per Spiritum
sanctum accepit aut minus habuit a summis apostolis, unde et nobis
aliquid suo loco dicendum venit. Nam post commemorationem Petri, non
minus suavem attingemus memoriam dilecti Jesu Christi, Joannis apostoli.
|
|