CAPUT 42

“Pacem meam relinquo vobis, pacem meam do vobis.”

Pax amicitiae fructus est, sicut econtrario bellum inimicitiarum opus est. Quae videlicet pax, tanto gratior et desiderabilior venit, quanto graviori dispendio ejus, quod minor et infirmior est, inimicitiae geruntur. Verbi gratia, ubi victor victos omnes morti addiceret, dulcius nomen vel pacis opus est, quam ubi victor victis reservatis solummodo tributa, quanquam difficilia, indiceret. Erant autem inter Deum et homines inimicitiae nimis graves, nec dubium erat, quin in praelio judicii Deus omnino superior foret. Nam et si qui erant homines fideles et justi, videlicet quales fuerunt Abraham, Isaac, et Jacob, et quique similes illis, tanta erat illorum justitia comparatione debiti, quanta est fortitudo regis occurrentis cum decem millibus ei qui cum viginti millibus adversum se venit (Luc. XIV). Ergo quanto majori malo generis humani praedictae inimicitiae gerebantur, tanto magis necessaria pax hominibus erat. Sed quam nos legationem misissemus ea quae pacis sunt rogaturi, nisi ultro se obtulisset pax nostra Christus Filius Dei, qui pro eo quod solus erat innocens, solus et poterat rationes perorare nostrae pacis?

“Ipse est enim, inquit Apostolus, pax nostra, qui fecit utraque unum, et medium parietem maceriae solvens, inimicitias in carne sua, legem mandatorum suorum decretis evacuans, ut duos condat in semetipsum, in unum novum hominem, faciens pacem ut reconciliet ambos in uno corpore Deo, per crucem interficiens inimicitias in semetipso, et veniens evangelizavit pacem vobis, qui longe fuistis, et pacem his qui prope. Quoniam per ipsum habemus accessum ambo in uno Spiritu ad Patrem (Ephes. II).”

Igitur interrogatus Dominus a discipulo dicente:

“Domine, quid factum est, quia manifestaturus es teipsum nobis et non mundo,”

cum dixisset,

“haec locutus sum vobis apud vos manens, Paracletus autem Spiritus sanctus quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia, et suggeret vobis omnia quaecunque dixero vobis,”

adhuc altius eorum quae facta sunt, summam exprimens:

“Pacem, inquit, relinquo vobis, pacem meam do vobis.”

Ac si diceret: Hoc factum est quod dico, per me, in quo complacuit omnem plenitudinem inhabitare, reconciliantur et pacificantur omnia, sive quae in terris, sive quae in coelis sunt. Pacis autem nomen aequivocum est. Proinde quod dixerat,

“pacem relinquo vobis.”

repetens signanter,

“pacem, inquit, meam do vobis.”

Et adjecit:

“Non quomodo mundus dat, ego do vobis.”

Pax etenim, quam mundus dat, paci quam dat Christus, contraria est. Quid namque mundus agit in largitione suae pacis?

“Venite, inquit, et fruamur bonis quae sunt, et utamur creatura tanquam in juventute celeriter, vino et unguento nos impleamus et non praetereat nos flos temporis (Sap. II),”

etc. Ejusmodi pacem:

“Nolite, inquit Christus, putare quod venerim pacem mittere in terram; non veni pacem mittere in terram, sed gladium (Matth. X).”

Quid autem de pace quam dat Christus Scriptura dicit? Quam speciosi super montes pedes evangelizantis pacem, annuntiantis bonum, praedicantis salutem, dicentis Sion:

“Regnavit Deus tuus (Psal. CXLV).”

In eo quippe pax Christi est, quam ipse dat nobis, quod principe mundi hujus foras ejecto (Joan XII), o Sion, regnavit ipse Deus tuus, regnumque peccati et mortis destructum est (1 Cor. XV; Hebr. II), et

“cessavit exactor, quievit tributum, contrivit Dominus baculum impiorum, virgam dominantium, caedentem populos in indignatione, plaga insanabili, subjicientem in furere gentes, persequentem crudeliter (Isa. XIV).”

Veram ergo, dum vado, inquit, pacem relinquo vobis, pacem veram meam; meam, inquam, id est, per me acquisitam, dum redeo, dum a mortuis resurgo, do vobis, dicendo:

“Pax vobis. Accipite Spiritum sanctum: Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis.”

“Non turbetur cor vestrum neque formidet; audistis quia ego dixi, vado et venio ad vos.”

Igitur, inquit, sicut supra dixi, non turbetur cor vestrum, creditis in Deum, et in me credite; ita et nunc repetens dico:

“non turbetur cor vestrum neque formidet,”

videlicet data ratione digna, cur nequaquam cor vestrum turbari aut formidare debeat. Audistis enim, nam ego dixi vobis,

“vado et venio ad vos.”

Vado, inquam, parare vobis locum, et si abiero et praeparavero vobis locum, iterum venio et accipiam vos ad meipsum, ut ubi sum ego, et vos sitis. Sed et hoc

“audistis, quia dixi vobis, pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis;”

ergo et si necessario prae infirmitate caro vestra dum ego vado turbatur, saltem non turbetur cor vestrum, neque formidet, a spe sua se esse deceptum quasi frustra crediderit me esse Christum Dei Filium, sed in ipsa trepidatione qua disparet exterior pulchritudo confessionis, vivat intrinsecus radix fidelitatis.