CAPUT XVII. Quod Saul spiritum pythonis consuluit, et quod non tam Samuel quam spiritus malignus apparuisse credendus sit.

(I REG. CAP. XXVIII.)

“Samuel autem mortuus est, planxitque eum omnis Israel, et sepelierunt eum in Ramatha urbe sua.”

Quaeritur, cum superius jam mortuus legatur (I Reg. XXV), cur hic repetatur mortuus. Supra namque dicitur sepultus fuisse

“in domo sua in Ramatha.”

In domo sua, in familia videlicet et cognatione sua, mortuus, hic, ut Hebraei volunt, resuscitationis suae causa repetitur. De qua videlicet resuscitatione postmodum dicetur.

“Dixitque ei mulier: Quem suscitabo tibi? Qui ait, Samuelem suscita mihi,”

etc. Nullo accepto divinitus responso Saul convertitur ad pythones, sicut hic itidem scriptum est:

“Consuluitque Dominum, et non respondit ei, neque per somnia, neque per sacerdotes, neque per prophetas.”

Respondebat Dominus per somnia, sicut Hebraei asserunt, eo quod jejunando et orando poscebant oraculum sibi fieri divinum, et Deus illis per somnia revelabat ea quae futura erant, quod in hoc loco minime fecisse legitur Saul.

“Saul autem, inquit, abstulit magos et hariolos de terra,”

et interfecit eos qui pythones habebant in ventre. Hanc ergo mulierem Hebraei matrem fuisse Abner filii Ner autumant, et propter eumdem Abner, ne perimeretur cum caeteris pythonissis, absconditam fuisse et reservatam.

“Intellexit, inquit, Saul quod Samuel esset, et inclinavit se in terram, et adoravit.”

Ergone bene Saul intellexit? Ergone spiritui pythonis virum sanctum suscitare licuit? Repugnat valde, quod ille qui visus est:

“Cras, inquit, tu et filii tui mecum eritis.”

Nunquid quem Deus propter superbiam dejecerat, quique in extremis suis spiritum pythonis consuluerat, et de vitulo ejus comederat, cum justis et prophetis futurus erat? Et si tempore illo sancti quoque et justi homines apud inferos erant exspectantes beatam spem, non tamen impii cum illis esse poterant. Dicit enim Abraham diviti in inferno sepulto, sine dubio quo tempore adhuc ipse Abraham in inferno fuisse credendus est:

“Et in his omnibus inter nos et vos chaos magnum firmatum est, ut hi qui volunt hinc transire ad vos, non possint, neque inde huc transmeare (Luc. XVI).”

Itaque licet in Ecclesiastico legamus, quia Samuel quoque post mortem prophetavit (Eccli. XLVI), non tam Samuel quam in phantasmate Samuelis, spiritus malignus apparuisse credendus est. Igitur dum morituro Saul et filiis ejus repetitur quod supra dictum est,

“Samuel mortuus est, planxitque eum omnis Israel,”

hoc secundum mysterium magis: quam secundum historiam operari comprobatur. Judaeis namque in peccato suo morituris, sacerdotio quoque et regno pariter cum templo perituris, quod videlicet sacerdotium vel regnum per unctum Saul recte intelligitur, recte dicas quia Samuel mortuus est. Illis namque non solus Samuel, et tota lex et prophetae mortui sunt, quia videlicet solam illorum occidentem litteram lectitantes, et vivificantem spiritum non habentes, in manus hostium traditi sunt, secundum corpus ab inimicis hominibus, secundum animam interfecti a malignis spiritibus.