CAPUT XIX. De amictu.

Sacerdos in officio altaris, capitis sui, scilicet Christi, cujus membrum est, personam gerit. Quidam amictu caput suum obnubit, donec super os casulae illum revolvat, et velut caput aut coronam illi coaptet. Illud est quod in Apocalypsi legimus angelum fortem descendisse de coelo, amictum nube (Apoc. X); et in Isaia:

“Ecce Dominus ascendit super nubem candidam (Isa. XIX).”

Veniens enim ad salvationem mundi, Dei Filius, Angelus magni consilii, nube amictus est, dum divinitatem suam, quae est caput et principium, in nostra carne abscondit. Hoc ergo carnis latibulum prima vestis sacerdotis, id est amictus significat.