|
|
“Et super firmamentum quod erat imminens capiti eorum quasi aspectus
lapidis sapphiri similitudo throni, et per similitudinem throni,
similitudo quasi aspectus hominis desuper. Et vidi quasi speciem
electri, velut aspectum ignis intrinsecus ejus per circuitum a lumbis
ejus et desuper, et a lumbis ejus usque ad dorsum vidi quasi speciem
ignis splendentis in circuitu, velut aspectum arcus cum fuerit in nube
in die pluviae. Hic erat aspectus splendoris per gyrum. Haec erat visio
similitudinis gloriae Domini.”
|
|
Quod super firmamentum in illo immortalitatis regno super omnem
principatum et potestatem et virtutem, non jam similitudo, sed veritas
throni sit, et non jam
|
“similitudo quasi aspectus hominis,”
|
|
sed verus aspectus veri hominis Jesu Christi sedeat desuper, assertione
nostra non indiget. Certum quippe habet catholica fides, et de hoc
dubitare cuipiam sacrilegium est, quia quod tunc in imagine ostendebatur
ex tunc in rei veritate perfectum est, ex quo
|
“videntibus apostolis, elevatus est, et nubes suscepit eum ab oculis
eorum (Act. I),”
|
|
|
“et sedet a dextris Dei (Marc. XVI), juxta illud: Dixit Dominus Domino
meo: Sede a dextris meis (Psal. CIX).”
|
|
Sedes illius firmitatem et gloriam designat, cum dicit,
|
“quasi aspectus lapidis sapphiri.”
|
|
Nam in lapide firmitas, in sapphiro sereni coeli pulchritudo est. Quare
autem, in illa similitudine throni, solum videt quasi aspectum hominis,
cum hactenus quatuor facies numeraverit, faciem hominis, faciem leonis,
faciem vituli, faciem aquilae volantis? Videlicet quia sedens ille, leo,
vitulus, aquila dicitur, tantum pro similitudine vel parabolica
translatione, homo autem est, et esse permanet in veritate naturae. Et
hunc hominem
|
“vidi, inquit, quasi speciem electri.”
|
|
Nam quomodo electrum non ex una tantum specie, sed ex duabus constat
speciebus, auri atque argenti, sic homo ille non ex una tantum, sed ex
duabus consistit naturis, Deus ex sua, vel ex Dei Patris, homo ex nostra
substantia quam assumpsit. Nec tantum
sed
|
“velut aspectum ignis ait, intrinsecus ejus per circuitum a lumbis ejus
et desuper.”
|
|
Ignis intrinsecus, ejus ignea divinitatis virtus est, quae intrinsecus
habitans, carne vestita est.
|
“Nam Deus noster ignis consumens est (Hebr. XII).”
|
|
inquam, desuper tantum ignis; nam a
|
“lumbis ejus usque deorsum, vidi, inquit, quasi speciem ignis
splendentis in circuitu, simulque velut aspectum arcus cum fuerit in
nube, in die pluviae.”
|
|
Quid est hoc, nisi quia ante carnis assumptionem, quae per lumbos recte
exprimitur, Deus generi humano iratus, tantummodo ignis consumens erat,
postquam autem carnem assumpsit jam non solummodo ignis, sed et
inclinatio nobis est propitiationis. Arcus quippe in die pluviae signum
est foederis et pacis, sicut ipse Deus Noe promisit (Gen. IX). Igitur
|
“a lumbis ejus usque deorsum,”
|
|
simul species ignis et aspectus arcus quod est signum propitiationis,
quia postquam homo factus est, sic ignem justitiae, vel judicii sui
placida miserationis aura contemperavit, ut neminem ignis ille
judicaturus sit qui nunc interim per fidem ad misericordiam ejus
confugere voluerit. Hic talis aspectus tam temperatus splendoris per
gyrum, omnibus nimirum paratus qui in circuitu ejus sunt, qui in ipsum
credunt, qui ad ipsum respiciunt. (CAP. II.)
|
“Haec visio similitudinis gloriae Domini,”
|
|
id est, dignam et congruam praeferens similitudinem ejus, quae nunc est
gloriae Domini, gloriae Filii Dei, ejus quidem filii hominis gloria et
honore coronati, et constituti super opera manuum Patris.
|
|