CAPUT 14

“Et fecerunt terram, et inhabitantes in ea adorare bestiam primam, cujus curata est plaga mortis.”

Caeteris omissis quae acta sunt, ex quo apparuerunt illa jam dicta duo cornua similia agni, quae perpetravit ars magica, conjuncta contra Deum regnorum supra dictorum gladiis, ad illos de quibus paulo ante loquebatur dies novissimos praesens littera nos reducit. Nam bestia,

“cujus curata est plaga mortis,”

septimum bestiae caput erit Antichristus, de cujus plaga ubi illam acceperit, quomodo curata sit, sive curatam videri velit, jam supra pro posse dictum est. Ergo fecit, id est faciet terram, et omnes habitantes in ea, scilicet terrenos homines, thesaurizantes non in coelo, sed in terra, cupiditate sacrilega adorare bestiam primam, videlicet principalem Antichristi potentiam, bestialemque ejus suscipere extollentiam, qua extollitur supra omne quod dicitur Deus. aut quod colitur (II Thess. II). Quomodo hoc fecit? Ait:

“Et fecit signa magna, ut ignem faceret de coelo descendere in terram, in conspectu hominum.”

Magna vis, magna et mira efficacia spiritus seductionis. Sed quibus hoc erit magnum? Nimirum

“his qui pereunt, ut ait Apostolus, eo quod charitatem veritatis non receperunt, ut salvi fierent (ibid.).”

Diligenter animadvertendum; cum enim dicit Apostolus

“cum, cujus adventus secundum operationem Satanae in omni virtute, et signis, et prodigiis mendacibus, et in omni seductione iniquitatis,”

ita subjungendo

“his qui pereunt, eo quod charitatem veritatis non receperunt, ut salvi fierent,”

evidenter astruit, quia nisi periissent, jam non seducerentur, nisi claritatem veritatis prius intus reliquissent, nequaquam foris mendacibus prodigiis acquiescerent. Annon iste consuetus et antiquus est ordo pereundi? Denique et de primis hominibus fere omnes idem scimus, quia nisi prius intus per superbiam periissent, nisi charitatem veritatis reliquissent, non tam facile foris tentati cederent, non tam cito prodigioso serpentis bruti animantis colloquio [alloquio] sese inclinarent, aut promissionibus crederent. Quapropter idipsum quod nunc universaliter Apostolus dicit, eo quod charitatem veritatis non receperunt, ut salvi fierent, ideo mittet illis Deus operationem erroris, ut credant mendacio, ut judicentur omnes qui non crediderunt veritati, sed consepserunt iniquitati, lamentabili valde et damnoso nobis exemplo constans et indubitabile verum est, quia sic primis parentibus nostris accidit, quibus, quia charitatem veritatis non receperunt, misit Deus in illo serpente operationem erroris. Non ergo miremur quasi novum id quod fiet illis, ut signa magna faciat in conspectu eorum bestia talis, seducat eos, sicut mox subjungendo Scriptura dicit:

“Et seducit habitantes in terra, propter signa quae data sunt illi facere in conspectu bestiae, dicens habitantibus in terra ut faciant imaginem bestiae, quae habet plagam gladii, et vixit. Et datum est illi, ut daret spiritum imagini bestiae, et ut loquatur imago bestiae.”

Nullum quippe seducet nisi eum qui periit, qui charitatem veritatis reliquit. Quid autem verae aut inauditae magnitudinis habent signa haec maxima quae facere poterit, quaeque hic Scriptura pro ipsorum excellentia posuit? Unum namque est in eo quod ait, ut etiam ignem faceret de coelo descendere in conspectu hominum. Aliud vero miraculum in eo quod dicit:

“Et datum est illi, ut daret spiritum imagini bestiae, et ut loquatur imago bestiae.”

Nunquid haec talia vel tanta sunt, qualia vel quanta diabolus unquam fecerit? Nonne ignem quoque de coelo descendere fecit in conspectu hominum, data sibi potestate, ut tentaret Job?

“Ignis Dei,”

ait ille nuntius, qui nesciret quid ageretur, quid Satan moliretur,

“ignis Dei cecidit de coelo, et tactas oves puerosque consumpsit, et effugi ego solus, ut nuntiarem tibi (Job I).”

Nonne item diabolus idem, spiritum dedit imagini suae, et ut loqueretur imago sua, quando serpens locutus est verba maligna, verba mortifera? Nam per qualemcunque imaginem suam diabolus eo tempore locuturus sit, de illo serpente qui hominem primum decepit, constat quod imago ejus sit, eo vel maxime quod illud reptile genus humanum extunc quasi naturaliter odit (Gen. III). Quomodo ergo excusabiles erunt, qui per hujusmodi signa seducti, bestiam illam adorabunt? Nunquid de ignorantia excusari poterunt? Nempe si ignorant, si non legerunt quod primis hominibus talis imago bestiae, scilicet serpens locutus fuerit, et quod ignem de coelo super oves beati Job descendere fecerit, insipientes sunt si autem norunt, si legerunt, et tamen non sibi cavent, stulti sunt. Psalmista vero dicit:

“Quia simul insipiens et stultus peribunt (Psal. XLVIII).”

Quod si imaginem manu factam velis intelligi, cui spiritum datura sit, ut loquatur, pro eo, quod cum dixisset Scriptura:

“et seducit habitantes in terra propter signa quae data sunt illi facere in conspectu bestiae,”

subjunxit, atque ait, dicens,

“habitantibus in terra, ut faciant imaginem bestiae;”

si, inquam, imaginem hic vulgari sensu velis accipi, quales possunt ab hominibus fieri in ligno et lapide, sive quocunque aeramento, multo magis miraculum istud diabolicae malitiae usitatum fuit, ut loqueretur imago hujusmodi. Hujusmodi namque imagines loquebantur in templis arte spiritus maligni cavernas patentes irrepentis ante exaltatum signum crucis Christi. Si igitur bestia haec sua persuasione egerit ut faciant homines imaginem illius bestiae majoris, exempli gratia, ut Isaias ait:

“Artifex lignarius extendit normam, formavit idolum in runcina, fecit illud in angularibus, et in circino tornavit illud, et fecit imaginem viri quasi speciosum hominem habitantem in domo (Isa. XLIV),”

et tali modo sederit in domo Dei, ille homo peccati, filius perditionis, in loco de quo signum crucis Christi dejecerit, nonne multo magis insipiens aut stultus erit, qui curvabitur, et adorabit illud? Nimirum, ut ait idem Propheta,

“cor insipiens adorabit illud, et non liberabit, imo perditioni dabit animam suam (Ibid.).”

Talium signorum verus Christus nullum fecit, aut facere debuit. Nusquam ignem de coelo in conspectu hominum descendere fecit, licet hoc ante adventum ejus Elias in virtute ipsius fecerit (IV Reg. I), nullam aliquando imaginem loqui fecit, aut facere debuit. Quae enim utilitas est in signis hujusmodi? Imo cum dicerent illi discipuli ejus Jacobus et Joannes:

“Domine, vis, dicimus, ut ignis de coelo descendat, et consumat illos, videlicet Samaritanos qui non receperunt eum, quia facies ejus erat euntis Jerusalem, conversus increpavit illos, et dixit: Nescitis cujus spiritus estis. Filius hominis non venit animas perdere, sed salvare (Luc. IX).”

Item cum a Pilato remissus esset ad Herodem, qui et viso illo gavisus est valde, quia sperabat signum aliquod videre ab eo fieri, nihil illi respondit, maluitque ab eo sperni et illudi quam curiositatem ejus supervacuis pascere signis, quippe qui non quaerebat signa pietatis, sed miracula vanitatis (Luc. XXIII). At ille solummodo in causa vel in tempore opportuno, qualia signa dignetur facere, vel profiteri, breviter edicit. Exempli gratia, cum loquitur discipulis Joannis:

“Euntes, renuntiate Joanni quae vidistis et audistis: Caeci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur (Matth. XIII).”

Talium pietatis signorum non erit opifex pietatis adversarius, scilicet

“bestia quae habet plagam gladii, et vixit,”

neque alia bestia prophetes ejus, sicut non fecerunt duo cornua ejus Jannes et Mambres, de quibus supra diximus. Illi namque nec0 Moysi saltem signa quae illo tempore utiliter gesta sunt, sequi vel imitari potuerunt, sed defecerunt, et manifesta fuit omnibus insipientia eorum. De plaga gladii quam habet bestia, jam superius dictum est. Sequitur: