CAPUT XIX. Cur evangelista Christi generationem ita contexuit, ut illam ad Joseph potius quam ad Mariam deduceret.

Quaerat nunc forte aliquis cur evangelista, cum possit ab Abraham vel David illam tenere lineam generationis, qua carnalem beatae Virginis patrem, et ipsam Virginem matrem, filiumque contingeret ex ea nascentem, cur ita contexere maluit, ut ad Joseph descenderet, qui sine dubio carnalis pater Christi non est? Ad quod respondendum quod sic recte fieri debuisset, si hoc evangelista intendisset, quos vel quales per patres carnalem David vel Abrahae generationem caro Christi contingeret. Sed non hoc intendit, quippe cum non sit tam magnum carnaliter Christi esse propinquum, ut evangelico ore opus esset per totum mundum declamari. Siquidem multi et carnaliter ejus propinqui et mali esse potuerunt, de quibus dicit:

“Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt (Psal. XXXVII).”

Quid ergo potius intendit? Illud utique, ut eorum prosapiam texeret deorum, de quibus Psalmista:

“Ego dixi: Dii estis, et filii Excelsi omnes (Psal. LXXXI),”

quos ipse Dominus in Evangelio testatur deos esse dictos, quia ad eos sermo Dei factus est (Joan. X). Constat vero sermonem Dei, qui ad illos factus est, non alium esse, quam hoc Verbum, quod caro factum est, cujus incarnationem aut ipsi per Spiritum sanctum, ut Abraham David, aut per prophetas ad se missos audierunt, ut Achaz, cui cum dixisset propheta:

“Pete tibi signum a Domino,”

paulo post intulit:

“Ecce Virgo concipiet et pariet filium (Isa. VII),”

etc. Igitur illam ob causam generationem hujusmodi contexuit, quia per illos, aut ad illos hujus incarnationis promissio facta est. Nec vero dubium quin illorum omnium primus Abraham, ultimus beatus Joseph exstiterit; ad quem tunc idem sermo factus est Dei, quando illi dictum est:

“Joseph, fili David, noli timere accipere Mariam conjugem tuam (Matth. I)”

Notandum diligenter, quod dicitur, cum in hac generatione David atque Abraham caeteris insignius nominati sint, dicente evangelista:

“Liber generationis Jesu Christi, filii David, filii Abraham (ibid.).”

Hic quoque B. Joseph non natura carnis, sed affectu et officio, pater Domini non minus excellenter nominatur, cum in eadem generatione apellatur

“vir Mariae.”

Hic autem dicitur ei ab angelo:

“Joseph, fili David”

etc. Cum ergo sint tres primi, tres nominatissimi, Abraham, David, Joseph; nominati, inquam, inter omnes, ad quos repromissio facta est, quarendum summopere est quo evangelista intendit, ut istos excellentius nominaret. Nimirum repromissionis incrementa consideravit quibus Christus, homo, rex atque Deus, diversis temporibus istis, tribus repromissus est. Nam Christum, quae ad Abraham repromissio facta est, hominem verum protestata est:

“In semine, inquit, tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII).”

Quae autem ad David facta est, non solum hominem, sed et regem fore signavit:

“De fructu, inquit, ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI).”

Quae vero ad beatum Joseph facta est, manifeste Deum pronuntiat:

“Paries, inquit, filium, et vocabis nomen ejus Jesum; ipse enim salvum faciet populum suum a peccatis eorum (Matth. I).”

Salvare enim a peccatis, solius Dei est. Haec eadem tria, id est mortalem hominem, regem, atque Deum tres magi postmodum mysticis muneribus testati sunt, mira sancti Spiritus operante gratia, ut quae diversis temporibus genti Judaicae promiserat, eadem cuncta subito addisceret bruta quondam et indocta gentilitas. Igitur bene et quomodo coelestium mysteriorum inspectatorem decuit, sic sacra Christi generatio contexta est, ut deduceretur ad Joseph, ad quem, ut dictum est, ultima quidem, sed optima repromissio facta est, quae sic finitur:

“Ipse enim salvum faciet populum suum a peccatis eorum.”

Quod et proinde vel maxime delectat, quod haec eadem generatio, quasi longa linea piscatoris, saeculi hujus fluctibus injecta est, in summo hamum ferreum habens in esca, id est verum Deum in carne vera ad capiendum Leviathan, serpentem magnum, humanas, velut pisces exiguos, devorantem animas (Job. XL; Isa. XXVII). Constat vero quia non carni, sed ferro linea piscatoris innexa est. In hoc igitur similitudinis pulchritudo perfecta est, quod saepe dicta Salvatoris prosapia, non secundum carnalem genituram ad Mariam deducta est, sed secundum divinam propinquitatem pervenit ad Joseph, qui cum Christi non carnalis sit pater, sed fidei et supradictae promissionis penultimus haeres, quasi non carni, sed hamo ferreo linea subligata est. Superius jam dictum est Dominica nocte Christum natum fuisse, videlicet, ut qua die dixit Deus:

“Fiat lux, et facta est lux (Gen. I),”

eadem die vera nobis lux in tenebris exoriretur. Addere nunc libet et illud, quod hic idem mirabilis Plastes noster, qui, ut dictum est, Dominica nocte natus est, feria sexta conceptus est. Nam si superius scriptos illius anni quinque concurrentes uni Aprilis regulari adjicias, fiunt sex. Cum autem sexta feria mensis Aprilis incipitur, profecto octavo Kalendas Aprilis sexta nihilominus feria habetur, quando Dominicam annuntiationem habemus. Igitur pium atque pulchrum ordinem, providamque dispositionem in hoc salutis nostrae opifice mirantes veneramur, qui die, qua veterem formavit Adam de limo terrae, novum sibi reformare coepit hominem de vera carne Virginis Mariae (Gen. II; Luc. I), eadem nihilominus die redempturus mortis passione.