CAPUT XVIII. Quod ideo potissime hoc lignum vetitum fuerit, quia cum pulchrum esset, et homo jam antea Deum negligere coepisset, tanto facilius hominem illaqueaturum esset.

Quare autem in illo magis quam in alio ligno quaesitum est experimentum fidei? Videlicet quia pulchrum erat, sicut infra scriptum est: Vidit igitur mulier quod bonum esset lignum ad vescendum, et pulchrum oculis, aspectuque delectabile (Gen. III). Diligenter hoc animadvertendum est, quoniam ad hoc tendimns, ut nemo Deum cum voluntate vel exspectatione praevaricationis praeceptum posuisse suspicetur. Jam homo intumuerat diabolica intus afflatus superbia. Nisi enim prius intus tumuisset, foris tentatus tam facile non cederet. Internum mentis tumorem exterior evestigio secuta est concupiscentia oculorum. Coepitque homo rationalis aliud libenter aspicere et mirari quam Deum. Idcirco positum est, quod gliscentem cohiberet concupiscentiam praecepti frenum. Accessit tentator diabolus per serpentem forinsecus, et rupto praecepti freno concupitum temeraverunt lignum. Et idcirco confestim concupiscentia poenalis aucta est. Nam sicut priusquam mente intus intumuerant Deum fastidiendo, pulchrum et delectabile lignum concupierunt; sic priusquam vetitum momorderunt, in concupiscentiam suimet exarserunt more jumentorum. Etenim potuissent absque ullo pruritu libidinis solos generare filios benedictionis, et nulla fuisset ignominia carnis, nisi superbia spiritum prius erexisset in contemptum Creatoris. Verum quia homo cum in honore esset, non intellexit, idcirco comparatus est jumentis insipientibus, et similis factus est illis (Psal. XLVIII). Et hoc totum factum est, non Deo volente, sed Deo sustinente, non Dei voluntate, sed naturarum lege. Nam haec est Creatoris et creaturae lex naturalis, ut ubi a superioris amore Creatoris creatura sese averterit, eadem aversione sua decidat et immergatur inferiorum concupiscentiis, et in tantum magna sit ignominia carnis, in quantum se avertit spiritus a quaerenda gloria et honorificentia Dei.