|
|
“Et non custodisti pactum meum,”
|
|
et in quo Salomon jure denotetur qui sapientiam postulavit, quamvis hoc
Domino placuerit, quam in nocte per somnium accepit non perseveraturus.
|
“Et non custodisti, ait, pactum meum.”
|
|
Pactum quippe pepigeram tecum in his verbis:
|
“Si autem ambulaveris in viis meis, et custodieris praecepta mea, sicut
ambulavit pater tuus, longos faciam dies tuos (III Reg. III).”
|
|
Tu in viis meis non ambulasti, sed
Ego ergo debitor non sum ut
|
“longos faciam dies tuos.”
|
|
Hic jam recte quaeritur quare pactum ineundo sub conditione posuit, quod
faceret dies ejus longos. Videlicet quia quod jure reprehenditur, data
sibi optione in illa nocte per somnium a Domino dicente:
|
“Postula quod vis ut dem tibi (ibid.),”
|
|
iste quod optimum fuisset, dies longos, dies aeternos non postulavit,
sed sapientiam ad discernendum judicium, cor docile ad judicandum
populum postulavit (ibid.). Quomodo ergo, inquis, scriptum est:
|
“Placuit sermo coram Domino, quod Salomon rem hujusmodi postulavit?”
|
|
(Ibid.) Ad haec inquam: Placuit ei, non tanquam summum vel perfectum
bonum, sed tanquam bonum comparatione deteriorum. Proinde dicit:
|
“Quia non petisti tibi dies multos, nec divitias, nec animam inimicorum,
sed postulasti tibi sapientiam, ecce dedi tibi (ibid.).”
|
|
Nempe divitiae aut multi dies vitae praesentis, aut ultio de inimicis,
bona quidem aliqua, sed infima sunt; gratiam autem habere in oculis
Domini, et dies aeternitatis, verum summum atque perfectum bonum est.
Porro sapientiam habere ad discernendum judicium, bonum quidem, sed
mediocre bonum est. Igitur placuit quidem coram Domino, quod Salomon
postulasset rem hujuscemodi, reprehensibilis tamen in eo est quod data
sibi optione tam prona ad dandum largitate Domini, bonum illud quod
verum et summum est non postulavit, recteque denotatur quod sapientiam
in nocte et per somnium, non perseveraturus accepit.
|
|