CAPUT XXV. Prophetia ejus:

“Venient in trieribus, de Italia superabunt Assyrios,”

etc.

“Assumpta parabola, iterum locutus est: Heu, quis victurus est, quando ista faciet Deus? Venient in trieribus de Italia, superabunt Assyrios, vastabuntque Hebraeos, et ad extremum etiam ipsi peribunt.”

Parabolica haec quidem prophetia tunc fuit, nunc autem res in aperto est, quia venerunt

“in trieribus de Italia, ”

venerunt, inquam, legiones Romanorum, non solum terra, sed et mari praeliantes, et illa bestia quam Daniel vidit, bestia, inquam, quarta terribilis atque mirabilis et fortis nimis,

“dentes ferreos habens magnos, comedens atque comminuens, et reliqua pedibus suis conculcans, (Dan. VII),”

fortissimum quoque superavit, atque comminuit regnum Assyriorum, pulcherrimum quoque vastata regione subvertit templum Judaeorum. Et ad extremum ipsi quoque perierunt, imo et peribunt. Nam etsi Roma a gentibus non destruitur, constat tamen quia pro parte illorum secundum quos Babylonia dicitur, in semetipsam divisa desolabitur, et domus supra domum cadere non cessat (Matth. XII).

“Heu, inquit, quis victurus est, quando ista faciet Deus?”

Cum dolentis interjectione iterum suspirat, illos beatificans oculos qui visuri erant, vastatis Hebraeis, superatisque Assyriis, florente regno Romanorum, elucescere regna coelorum. Eodem modo suspirans et prima dixerat prophetia:

“Moriatur anima mea morte justorum, et fiant novissima mea horum similia.”

Sed haec suspiria cunctaque prophetiae vel sapientiae dona perdidit radix amaritudinis,

“radix omnium malorum cupiditas (I Tim. VI),”

quia nimium sitiens impiorum munera, sic inter benedictionis verba dixerat ad Balac:

“Verumtamen pergens ad populum meum, dabo consilium quid populus tuus huic populo faciat in extremo tempore.”

Arcanum pessimi consilii ejus, sequentia declarant.