|
Heliu filius Barachel Buxetes, qui iratus indignatusque adversum Job
haec tam multa tamque magna locutus est, ipse est Balaam prius propheta,
deinde ariolus dictus ob avaritiae culpam, cujus, ut in libro Numeri
scriptum est, subjugale mutum, scilicet asina redarguit insipientiam.
Quam ob causam iratus et indignatus adversum Job, eo quod, ait, justus
sib; videretur, eo quod justum esse se diceret (Job XXXII). Ob hoc
iratus est vehementer, et tanquam fortis aemulator, quasi litigans pro
Domino taliter eum aggressus est: Dixisti ergo in auribus meis, et vocem
verborum tuorum audivi: Mundus sum ego absque delicto immaculatus et non
est iniquitas in me (Job XXXIII). Sic incipiens multa persecutus est
nimis arroganter, et multum quidem scienter, sed multum insipienter,
sciens quidem quid diceret, sed non perpendens cui diceret exemplum
arrogantium omnium, qualium contra quosdam 246 Apostolus loquitur: An
aemulamur Dominum? Nunquid fortiores illo sumus? (I Cor. X.) male
judicabat de viro sancto, perverse astruens quod justum se dixisset esse
coram Deo mundum et absque peccato. Non ille hoc malum dixerat, sed iste
bonum male audierat. Repugnantia valde sunt verba bona beati viri malo
hujus auditui. Si, inquit, justificare me voluero, os meum condemnabit
me. Si innocentem ostendero, parum me comprobabit, et abominabuutur me
vestimenta mea (Job IX). Haec vel his similia, quis praevertere poterat?
Sed et hoc inter caetera dixerat. Saltem nunc intelligite quod Deus non
aequo judicio afflixerit me, et flagellis suis cinxerit me, hoc vel huic
similia non Heliu audierat; non bene viderat sive intellexerat. Quare
non bene viderat? videlicet quia elevatos et sublimes oculos habebat.
Nunquid enim quando audientes omne malum, quod acciderat ei, venerunt
pariter ut visitarent eum, et consolarentur, frustra sic dictum vel
scriptum est cumque elevassent procul oculos suos non cognoverunt eum?
(Job III.) Plane non frustra, sed magno cum pondere secundum rei
veritatem seu proprietatem taliter dictum est. Denique oculos illos,
quos ponere debuerant super proximum vel amicum suum, oculos cordis, qui
aperti esse debent intellectione Dei, et proximi, procul elevaverunt, et
in sublime erexerunt, unde et non cognoverunt eum; quippe qui
tentationis secretum, qua tentabatur a Satana nescientes, impium illum
esse arbitrati sunt, duri conjectores, argumentum facientes quasi ab
effectis, quod vere impius esset, quem taliter Deus percussisset, qui
neminem injuste percutit, sive, ut verbis ipsorum loquar, qui nunquam
supplantat judicium aut subvertit quod justum est (Job VIII). Ergo et
iste Heliu et tres amici ejusdem Job existimabant quidem quod
cognoscerent, sed non cognoscebant eum, sicut probat tota series
disputationis eorum, et hoc labor fuit ante eos, donec intrarent in
sanctuarium Dei, et intelligerent in novissimis eorum (Psal. LXXII),
dicente Domino ad eos, remoto tamen arrogante isto: Iratus est furor
meus, quoniam non estis locuti coram me rectum, sicut servus meus Job.
Sumite igitur vobis septem tauros, et septem arietes, et ite ad servum
meum Job (Job XLII), etc.
|
|