|
Aperi, Libane, portas tuas, et comedat ignis cedros tuas. Ulula, abies,
quia cecidit cedrus, quoniam magnifici vastati sunt. Ululate, quercus
Basan. quia succisus est saltus munitus. Vox ululatus pastorum, quia
vastata est magnificentia eorum. Vox rugitus leonum, quoniam vastata est
superbia Jordanis. Universae viae Domini, ait Psalmista, misericordia et
veritas (Psal. XXIV). Item: Misericordiam et judicium cantabo tibi,
Domine (Psal. C). Secundum haec duo hic locus prophetiae dividitur. Nam
ab eo, quod longe superius: Et factum est verbum Domini ad me, dicens:
Jejunium quarti, et jejunium quinti (Zach. VIII), etc. usque ad id, quod
nunc dicit: Aperi, Libane, portas tuas, cuncta fere promissa
misericordiae fuerunt, quae nunc opere impleta sunt, et ab eo quod
dicit: Aperi, Libane, portas tuas, usque ad id quod longe inferius
loquitur, brachium ejus ariditate siccabitur, et oculus ejus dexter
tenebrescens obscurabitur; cuncta haec terribilia veritatis edicta,
justique judicii documenta sunt. Quantum dulcedinis, quantum suavitatis
atque jucunditatis illic est in hoc dicto: Exsulta satis, filia Sion;
jubila, filia Hierusalem (Zach. IX). Et econtra quantum hic
amaritudinis, quantum acerbitatis et calamitatis eorum, quibus dicit:
Aperi, Libane, portas tuas et comedat ignis cedros tuas: ulula, abies,
ululate quercus Basan. Ergo, sicut hactenus misericordiam in illis qui
crediderunt vel credunt, ita ex his quae sequuntur justum consideremus
judicium super illos qui non crediderunt. Aperi, inquit, Libane, portas
tuas. Libanus, quo monte terra illa nihil habuit vel habet excelsius,
templum praesenti loco significat quo gens illa nihil habet augustius.
Aperi, id est claudere Romanis vel hostibus obserare non valeas, sed
ingrediantur secreta tua, et comedat ignis cedros tuas, id est tabulas
cedrinas, tabulas deauratas. Puto ipsum Libanum, hoc est, templum
propheticae vocis sensisse imperium, quoniam, ut Josephus quoque
testatur (De bel. Jud., lib. VII, c. 17), imminente excidio portae ejus
apertae sunt absque manu hominum.
|
“Orientalis, inquit, porta interioris templi cum esset aenea atque
gravissima, et post meridiem vix a viginti hominibus clauderetur,
serisque ferro junctis obseraretur, pessulosque altos haberet in saxeum
limen demissos, uno perpetuo lapide fabricatum, visa est noctis hora
sexta sponte patescere. His autem curriculo per custodes templi
magistratui nuntiatis, ascendit ille, vixque eam potuit claudere.”
|
|
Nec mirum. Imperabat enim haec vox divina, vox prophetica: Aperi,
Libane, portas tuas et tali apertione protinus fore aperiendas hostibus
portas suas significabat. Abies cui dicitur ulula, et cedrus quae
cecidit, illi principes, illi superbi fuerunt quos apertius exprimit,
dicendo: Quoniam magnifici vastati sunt. Et pulchre sicut nomine Libani
templum, ita abietis et cedri nominibus summos Judaeorum et principes
designat sacerdotum, qui, quomodo abies et cedrus in Libano, ita se
extollebant et magnificabant in templo illo. Et quia prae magnitudine
malorum non sufficit semel dixisse, repetit verbis paululum diversis:
Ululate, inquiens, quercus Basan, quoniam succisus est saltus munitus.
Adhuc autem magis ac magis inculcans, vox, inquit, ululatus pastorum,
quia vastata est magnificentia eorum, vox rugitus leonum, quia vastata
est superbia Jordanis. Quos abietes, cedros et quercus dixerat, eos
tandem pastores et leones nuncupat, quoniam pastores erant nomine pro
sacerdotali officio; leones opere, quia praedam faciebant de populo.
Nomine saltus muniti, quem succisum et vocabulo Jordanis, cujus
superbiam vastatam esse dicit, multitudinem atque confidentiam designat
populi Judaici, in quo jam dicti principes sacerdotum sic erant feroces
ut leones, sic rigidi atque superbi sive elati ut quercus cedri atque
abies. Quis ejusmodi cedrorum atque abietum casum, quis quercuum
succisionem non audivit? Cujus ad aures ululatus ille non pervenit?
Usque ad praesentem diem, ait B. Hieronymus, perfidi coloni post
interfectionem servorum, et ad exercitum Filii Dei, excepto planctu,
prohibentur ingredi Hierusalem, et ut ruinam eis liceat suae flere
civitatis, pretio redimunt, ut qui quondam emerant sanguinem Christi,
emant lacrymas suas, et ne fletus quidem eis gratuitus sit. Videas in
die quo capta est a Romanis, et diruta Hierusalem, venire populum
lugubrem, confluere decrepitas mulierculas et senes pannis annisque
obsitos, in corporibus et in habitu suo iram Domini demonstrantes.
Profecto qui superius dixerat illis qui jejunaverant et planxerant per
septuaginta annos, propter exterminium quod fecerant Babylonii: Nunquid
jejunium jejunasti mihi? (Zach. VII), idem Dominus magis, multoque
severius istorum ululatum cotemnit. Haec dicit Dominus Deus meus: Pasce
pecora occisionis, quae qui possederant, occidebant, et non dolebant, et
vendebant ea, dicentes: Benedictus Dominus, quoniam divites facti sumus.
Et pastores eorum non parcebant eis, et ego non parcam ultra super
habitantes terram, dicit Dominus. Memoriter tenendum quod ante jam
diximus, quia sicut ea quae prius dicta sunt misericordiam sonant regis
Sion et salvatoris Hierusalem, ita haec judicium praedicant ejusdem
regis et judicis omnium. Propheta dicit: Haec dicit Dominus Deus meus:
Pasce pecora occisionis; paucisque interjectis, dicit Dominus: Ego non
parcam ultra super habitantes terram, quod idem est ac si diceret: Ego
non pascam. Intellectu hic opus est quomodo Dominus dicat: Pasce, et
Dominus dicat: Non pascam. Nam, si parvum est et si non videtur idem
esse, ego non parcam, ac si diceret, ego non pascam, postmodum
manifestius dicit: Non pascam vos. Quod moretur moriatur, et quod
succiditur succidatur. Proinde integram litterae portionem, quam
postulat sensus, jam hic perscribere idoneum videtur. Cum dixisset
Dominus Deus: Pasce pecora occisionis, quae qui possederant occidebant
et non dolebant, et vendebant ea, dicentes: Benedictus Dominus, divites
facti sumus, et pastores eorum non parcebant eis: cum, inquam, haec
dixisset Dominus, statim econtra dixit Dominus: Et ego non parcam ultra
super habitantes terram. Ecce trado homines unumquemque in manu proximi
sui, et in manu regis sui, et non eruam de manu eorum, et pascam pecus
occisionis, propter hoc, o pauperes gregis. Et assumpsi mihi duas
virgas: unam vocavi decorem, et alteram vocavi funiculum, et pavi
gregem. Et succidi tres pastores in mense uno, et contracta est anima
mea in eis. Siquidem anima eorum variavit in me, et dixi: Non pascam
vos. Quod moritur moriatur, et quod succiditur succidatur, et reliqui
devorent unusquisque carnem proximi sui. Intellectu, inquam, ut jam
diximus, hic opus est, quia Dominus Deus est, qui dicit:: Pasce pecora
occisionis, et Dominus Deus est qui dicit: Ego non parcam ultra super
habitantes terram. Itemque Dominus est, qui dicit: Et pascam pecus
occisionis, propter hoc, o pauperes gregis; et Dominus est, qui subinde
loquitur: Non pascam vos; quod moritur moriatur, et quod succiditur,
succidatur. Ut ergo intelligentiae melius pateat ostium, primo illud
dicendum: Quia videns Dominus civitatem Hierusalem, flevit super illam
dicens: Quia si cognovisses et tu (Luc. XIX), et caetera. Porro, civitas
illa, populus ille, pecus erat occisionis, id est populus destinatus
sempiternae morti, aeternae perditioni. Quid ergo erat homini Jesu
Christo, quem propheta utique significat, dicens: Haec dicit Dominus
Deus meus; quid, inquam, illi super civitatem vel populum ejusmodi, nisi
dicere, pasce pecora occisionis. Nam quoniam in uno eodemque Jesu
Christo, sicut duas naturas, ita duas scimus esse voluntates, non dubium
quin secundum naturae humanae voluntatem, qua et super illos flere
potuit, reservari eosdem voluerit. Sed quid esset illos reservare, nisi
pascere pecora occisionis? Nam, quanto plures scaturirent de illius
multitudinis luxuriosa carne vermiculi, tanto plures provenirent
victimae morti sive occisioni. Itaque dicit idem Dominus Filius, sive
Dominus Pater, sive Dominus Spiritus sanctus: Ego non parcam ultra super
habitantes terram. Sed quid? Ecce trado, ait, homines unumquemque in
manu proximi sui, ut videlicet a semetipsis caedantur et dilacerentur
seditionibus intestinis, nimirum secundum electionem Barabbae latronis
et seditiosi, quem damnato principe pacis Jesu Christo, praeelegerunt
sibi, et in manu regis sui, scilicet Caesaris, qui rex eorum fuit et
esse debuit, secundum suam ipsorum professionem, dicentium: Non habemus
regem, nisi Caesarem (Matth. XXVII). Josephus scire volentibus
satisfacere potest, quam vere in illa obsidione tradiderit eos,
unumquemque in manu proximi sui et in manu regis sui, et quam vere
dixerit, et concident terram, quamque veraciter addiderit adhuc, et non
eruam de manu eorum. Attamen, ne omnino voluntatis humanae, de qua jam
dictum est, fletus frustra provenerit, quando videns civitatem super
illam flevit (Luc., XIX), et pascam, ait, pecus occisionis, subauditur
quadraginta duobus annis, ut habeant tempus poenitentiae, qui ex illis
poenitentiam agere voluerint. Nam tot anni transierunt a passione
Domini, usque ad illud miserabile excidium. Occisionis illius causam in
sacerdotes sive pontifices, miro modo redundare demonstrat, dum
praemisso, pasce pecora occisionis, subjungit: Quae qui possederant,
occidebant, et non dolebant, et vendebant ea dicentes: Benedictus
Dominus, divites facti sumus. Et ne dubium sit quos tangat, continuo
subdit: Et pastores eorum non parcebant eis. Ergo qui possederant,
sacerdotes fuerunt avarissimi, et pontifices rapacissimi, et ejusmodi
pastores animas occidebant, et non dolebant, imo gaudebant, quoniam de
occisione animarum illorum aliquod emolumentum pecuniae capiebant, atque
hoc modo vendebant infelicem populum tanquam possessionem suam,
praeoptantes de pereuntibus lucellum aliquod contrahere, quam de
viventibus et Christum sequentibus suorum detrimentum sacculorum, quod
timebant, incurrere. O quam iniqui, quam impie Deum existimabant esse
similem sibi, dum ita vendentes pecora illa dicebant: Benedictus
Dominus, divites facti sumus. Talis illorum benedictio maledicta sit,
quoniam et ipse Dominus in alio propheta dicit: Et maledicam
benedictionibus vestris et maledicam illis, quoniam non posuistis super
cor (Malach. II). Propter hoc, o pauperes gregis, qui propter hoc ipsum
quod pauperes, id est humiles estis, occisionem evasistis, et forte
doletis super illa pecora occisionis, sicut quispiam vestrum dolens,
dicit: veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi
perhibente conscientia mea, in Spiritu sancto, quoniam tristitia est
mihi magna, et continuus dolor cordi meo (Rom. IX). O, inquam, pauperes
ejusmodi, subauditur, adhuc attendite, quod vel quomodo cum grege illo
egerim, ut melius cognoscatis quam justum occisionis illorum judicium
sit. Et assumpsi mihi duas virgas, unam vocavi, decorem, et alteram
vocavi funiculum, et pavi gregem. Et succidi tres pastores in mense uno,
etc. ut supra. Duas virgas assumpsi mihi, id est bis cum hominibus, ut
essem Deus eorum, foedus pepigi. Primo cum Noe, et cum omnibus hominibus
sive gentibus. Secundo cum Abraham, et semine ejus. Ad Noe namque dixis
Ecce ego statuam pactum meum vobiscum, et cum semine vestro post vos
(Gen. IX). Ad Abraham vero: Ego sum, et pactum meum tecum (Gen. XV).
Itemque: Et statuam pactum meum inter me et te, et inter semen tuum post
te, in generationibus tuis foedere sempiterno, ut sim Deus tuus et
seminis tui post te (ibid.). Assumpsi ergo mihi duas virgas, id est
primo regimen omnium gentium, quia omnium Creator sum, deinde regimen
seminis Abrahae, quoniam gentes in vias suas abierunt. Unam virgam
vocavi decorem, et alteram vocavi funiculum, quia videlicet gentes
caeterae quoddam decus meum, decus et ornatus orbis terrarum fuerunt;
semen autem Abrahae proprius haereditatis meae funiculus esse habebat,
sicut illi a me dictum est: Et in semine tuo benedicentur omnes gentes
(Gen. XXII). In illa virga quam vocavi funiculum, pavi gregem, id est
dedi illis legem, quos sicut oves eduxi de Aegypto in manu Mosi et
Aaron; et succidi tres pastores in mense uno, id est me sententiam dante
in mense uno, mense primo mortui sunt, Maria, Moses et Aaron, et
contracta est anima mea in eis, id est iratus sum eis, ita ut
adjudicarem illos sententia mortis. Quam ob causam? Siquidem anima eorum
variavit in me, id est non perfecta, vel continua dilectione
glorificaverunt me, subauditur ad aquas contradictionis. Dixitque eis:
Quia non credidistis mihi ut sanctificaretis me coram filiis Israel, non
introducetis hos populos in terram quam dabo eis (Num. XX). Sciendum, ut
supra jam diximus, cuncta haec ab eo quod ait: Aperi, Libane, portas
tuas, usque ad id quod supra dicit: Onus verbi Domini super Israel, ad
rationes pertinere judicii seu veritatis Domini, cujus universae viae
sunt misericordia et veritas (Psal. XXIV), et idcirco pertinuisse ad
rem, ut non omitteret dicere quod succiderit judicio severo illos quoque
pastores ejusmodi quos multum dilexit. Jam si quaeras quid cum alia
virga fecerit, quam vocavit decorem, qui in altera quam vocavit
funiculum, pavit gregem, id est gubernavit Israeliticam sive Judaicam
gentem, protinus ait: Et dixi: Non pascam vos. Quod moritur moriatur, et
quod succiditur succidatur, et reliqui devorent unusquisque carnem
proximi sui. Et haec dicens: Tuli, ait, virgam meam, quae vocabatur
decus, et abscidi eam, ut irritum facerem foedus meum, quod percussi cum
omnibus populis, et irritum deductum est in die illa. Unum, inquit,
gregem pavi, id est unam gentem regendam suscepi; caeteris autem
gentibus, dicendo: Non pascam vos, abscidi virgam, sive abscindendo
virgam, dixi, non pascam vos. Quid enim prodest pasci corpora, ubi
mortuas esse constat animas. Quod moritur vel succiditur in anima,
moriatur et succidatur in corpore. Haec ubi dixi, non quievit mors, non
cessavit gladius, passimque truncabant gentes, et invicem truncabantur,
et tamen miro modo qui morerentur et succiderentur, certatim nascebantur
tanta insania, ut proletarii quoque in urbibus collocarentur. Quod ad
quid valuit, nisi ut infernus impleretur? Sequitur: Et cognoverunt se
pauperes gregis, qui custodiunt mihi quia verbum Domini est. Et dixi ad
eos: Si bonum est in oculis vestris, afferte mercedem meam, et si non,
quiescite. Pauperes gregis, subauditur, de quo supra dixi, et pavi
gregem, id est regendam suscepi Israeliticam gentem, et dedi eis legem.
Qui sunt vel fuerunt illius gregis pauperes? Homines sancti et humiles
quorum nonnulli, et si censu divites, affectu vel spiritu fuerunt
pauperes, ut ipse David rex, isti pauperes cognoverunt, quia verbum
Domini est, id est quia justum est judicium super gentes. Quando autem
vel quomodo dixit ad eos iste pascens gregem, afferte mercedem meam?
Nimirum quando dedit eis regiones gentium, et labores populorum
possederunt (Psal. CIV), tunc dixit illis: Afferte mercedem meam, quam
Psalmista protinus exprimens, ut custodiant, inquit, justificationes
ejus, et legem ejus requirant (ibid.). Nam haec est tota merces pastoris
hujus, et in hoc bene muneratum se esse gratulatur, si grex quem pascit,
requirat et custodiat legem et justificationes ejus. Et quoniam grex
rationalis liberum habet arbitrium, et pastor iste mercedem non coactam
desiderat sed spontaneam, pulchre dixit: Si bonum est in oculis vestris,
afferte, et si non, quiescite. Sed quid illi? Qualem attulerunt mercedem
tanto pastori? Ait: Et appenderunt mercedem meam triginta argenteis:
dixit Dominus ad me: Projice illud ad statuarium decorum pretium quod
appretiatus sum ab eis. Triginta argenteos dederunt Judaei sive
pontifices et Pharisaei Judae proditori ut eum traderet illis. Argenteos
illos appellat mercedem suam et decorum pretium. Quis digne verbis
valeat consequi modum facti, sive qualitatem tantae rei? Pastor ille qui
duas habuerat virgas, et una contentus, alteram abscidebat, id est unum
Israelitici populi gregem curans, cunctarum gentium tam multum gregem a
cura sua rejecerat, et istum unum gregem tanta cura tamque miris modis,
ut in Scripturis legimus, paverat pastor talis ac tantus, scilicet
omnium Deus et Dominus homo factus, per semetipsum mercedem suam
requisivit, et talem mercedem appenderunt ei, videlicet triginta
argenteos in pretium sanguinis ejus dederunt proditori. Et hoc appellat
decorum pretium nimirum cum ironia gravissima, quia non fuit decorum.
Quis ergo rem hujuscemodi satis appendere vel digne valeat eloqui? Vere
nullus nisi solus statuarius, sive plastes Deus. Idcirco projeci,
inquit, illud ad statuarium, et projeci illos in domum Dei ad
statuarium, subauditur, ut ipse qui solus novit dignum proferre super
hoc judicium. Projeci, id est ut projicerentur effeci, videlicet quod
Judas poenitentia ductus, retulit triginta argenteos principibus
sacerdotum et senioribus, dicens: Peccavi, tradens sanguinem justum, et
projectis argenteis, abiens, laqueo se suspendit (Matth. XXVII), quis
effecit nisi ipse qui hic loquitur, et projeci illos in domum Dei.
Interim in hac littera, quoniam Dominus est qui dicit: Et appenderunt
mercedem meam, atque idem ipse loquitur: Dixit Dominus ad me: Projice
illud ad statuarium, et hunc statuarium sive plastem constat esse Deum,
perpulchrum est hic attendere totius Trinitatis colloquium, quia
videlicet res magna est, cujus magnitudinem istud quoque insinuat, quod
contra illam commune divinitas, non in una, sed in tribus suae
substantiae personis, edicere molitur judicium; et qualis est sententia
judicii? Sequitur: Et praecidi virgam meam secundam, quae appellatur
funiculus, ut dissolverem germanitatem inter Judam et Israel. Et est
sensus: Sicut abscideram virgam primam, sic praecidi virgam meam
secundam, id est sicut olim gentium in idololatria diffluentium universo
gregi dixeram, non pascam vos, ita et multo acerbius dixi gregi Judaicae
gentis, non pascam vos, atque ita effectum est ut dissolverem
germanitatem inter Judam et Israel, id est ut compleretur malum illud,
cujus praesagium fuit illa dissolutio qua olim dissoluta est germanitas
inter Judam et Israel, quando decem tribus sciderunt se a tribu Juda, et
a domo David, et fecerunt sibi regem Jeroboam de tribu Ephraim,
sciderunt se a sancto et legitimo Dei templo, et aureos pro Deo
coluerunt vitulos (III Reg. XII). Secundum illud malorum initium quo
dissoluta est germanitas inter Judam et Israel, praecidi hanc virgam
secundam, ut videlicet sicut tunc decem tribus quae vocantur Israel, et
Judam cui regnabat domus David, nullus iterum sociare potuit, siquidem
nullus unquam regum Israel recessit a peccatis Jeroboam, id est a cultu
vitulorum, quos ille fecit, quamvis multa magnalia fierent per
prophetas, maximeque per Eliam et Elisaeum, nec fieri potuit ut rediret
Israel in regnum domus David (III Reg. XVIII); ita nemo possit sociare
Judaeos confessoribus Christi vel convertere, ut subjici velint regno
filii David, regno Jesu Christi, a quo se absciderunt, negando illum
ante faciem Pilati, et crucifigendo appretiatum, ut jam dictum est,
triginta argenteis. Sequitur: Et dixit Dominus ad me: Adhuc sume tibi
vasa pastoris stulti, quia ecce suscitabo pastorem in terra, qui
derelicta non visitabit, et contritum non salvabit, et id quod stat non
enutriet, et carnes pinguium comedet, et ungulas eorum dissolvet.
Quoniam, inquit, assumpsi duas virgas, et taliter, ut jam dictum est,
evenit, tanquam malam mercedem reddiderunt mihi, qui gregem pavi, adhuc
unum est quod faciam, sicut postulat ordo justitiae, ratio judicii. Sume
tibi vasa pastoris stulti, scilicet peram, baculum, fistulam et sibilum.
Ad quid haec: Quia ecce, inquit, ego suscitabo pastorem, etc. Quomodo
Isaias ut captivitatem populi demonstraret, nudus ambulavit (Isai. XX.),
et Hieremias ivit ad domum figuli, ut ex dissipatione vasis quod
currebat in rota, et in manu fingebatur artificis, et interitum
Israelis, et Dei potentiam ostenderet (Jer. XVIII), et Ezechiel ut
subversionem Hierusalem, et fugam Sedechiae, et onera captivorum non
solum voce, sed et habitu demonstraret, perfodit parietem, et in humeris
deportatus (Ezech. XII). Sed et tu habitum pastoris assume, ut stultum
annunties pastorem qui venturus est. Pastor autem stultus et imperitus
haud dubium, quin Antichristus sit, qui in consummatione mundi dicitur
esse venturus, et qualis futurus, sit indicatur. Iste pastor ideo super
eos consurget, quia pastor bonus qui paverat eos tam iniqua mercede
muneratus, tam indecoro ab eis pretio appretiatus est. Hinc et in
Evangelio dicit: Ego veni in nomine Patris mei, et non suscepistis me.
Si alius venerit in nomine suo, illum accipietis (Joan. V), pastorem
utique stultum, id est scienter mihi contrarium, non per ignorantiam
errantem, sed per malitiam repugnantem. Nam quia in psalmo quoque
scriptum est: Simul insipiens et stultus peribunt (Psal. XLVIII).
Sciendum quia stultus et insipiens in hoc differunt, quod insipiens
dicatur ille qui nescit; stultus autem ille qui scit, et nihilominus
agit contra rationem justitiae quam scit. Pastor ille non faciet, quod
ego bonus pastor feci. Ego derelicta visitavi, ille derelicta non
visitabit. Ego dispersa quaesivi, ille dispersa non quaeret. Ego
contritum sanavi, id est peccatorem converti, ille contritum non
sanabit. Ego id quod stat enutrio, dum bonum in melius proveho; ille
quod stat non enutriet, imo faciet quod contra est. Carnes pinguium
comedet, et ungulas eorum dissolvet, id est multos qui videbantur esse
sapientes seducet, et rationem discretionis auferet, ita ut si fieri
possit, in errores inducantur etiam electi (Matth. XXIV). O pastor et
idolum, relinquens gregem, gladius super brachium ejus, et super oculum
ejus dextrum. Brachium ejus ariditate siccabitur, et oculus ejus dexter
tenebrescens obscurabitur. Haec hostilis appellatio, o pastor et idolum,
quam congrua est, utpote sicut adversarium proprium ejus qui appellat
eum. Nam, qui appellat eum, ipse est Christus, et ille tam proprius
Christi est adversarius ut dicatur Antichristus, id est Christo
contrarius. O, inquit, pastor et idolum, falso pastor et vere idolum;
falso, inquam, pastor, quia relinquens gregem, et vere idolum, quia
mendacium. Sicut enim Filius Dei Veritas dicitur et est: ita tu, fili
diaboli, mendacium recte diceris et es. Tu te ostendes tanquam sis Deus;
sed tu non dico idolorum cultor, imo idolum es, et non Deus. Tu teipsum
existimari vis, de quo scriptum est: Apud ipsum est fortitudo et
sapientia (Job XII), sed non ita est. Imo super brachium tuum, id est
super tuam quam jactas fortitudinem, et super oculum tuum dextrum, id
est super tuam quam tibi arrogas sapientiam, fortioris et sapientioris,
imo solius fortis et solius sapientis evaginatus est gladius. Ille,
inquam, gladius, quo jamdudum in coelo diabolus pater tuus, et tu cum
illo es plagatus, et mirum, quod plagatus adhuc vivus, id est Deum
viventem te dicere praesumis, cum plaga tua plaga sit mortis. Hujus rei
admiratio est in Apocalypsi sub his verbis: Et unum de capitibus, quasi
occisum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est (Apoc. XIII). Item:
Dicens habitantibus in terra, ut faciant imaginem bestiae, quae habet
plagam gladii, et vixit. Non vere plaga mortis tuae sanata est, nec vere
vivis; sed tu, insane pastor, et idolum mortuum, ostentatione tua sanus
es et vivus. Tale brachium tuum, non vera fortitudo, sed rebellio contra
Altissimum, ariditate siccabitur, et talis oculus tuus tibi dexter, Deo
totus sinister, oculus non vere sapientia, sed veraciter malitia
tenebrescens obscurabitur, ut mittaris in profundum inferni mancus et
caecus.
|
|