|
Sed et recte illud quaeritur quomodo tunc primum interrogent et discant
quid, vel quandiu fecerint, cui fecerint, cum tempus discendi vel
docendi modo sit, et facere posterius sit quam doceri quid faciendum
sit? Et quidem quaestioni difficilius responderi posset, si
existimaremus sic ibi interrogandum et sic respondendum, sicut hic
interrogamus, et sicut respondemus. Si ita putaremus, risum sapientibus
faceremus, consequens esse dicentibus ut unus homo apparens in nubibus,
sedens in majestate sua rex magnus, ore grandi vocem suam elementarem
sic magnam faceret, ut eam in toto mundo, vel de toto mundo congregatae
audirent et intelligerent omnes gentes. Nunc autem scimus et scire
debemus, quia non verbis aut voce elementari, sed cogitationibus latere
non valentibus, et certissime concurrentibus, judicium omne perficietur,
testante Apostolo, cum dicit: Qui ostendunt opus legis scriptum in
cordibus suis, testimonium reddente illis conscientia ipsorum, et inter
se invicem cogitationum accusantium aut etiam defendentium in die cum
judicabit Deus occulta hominum secundum Evangelium meum per Jesum
Christum (Rom. II). Ergo interrogatio illa dicentium: Domine, quando te
vidimus esurientem, et pavimus, et sitientem et dedimus tibi potum
(Matth. XXV), etc. Cogitatio erit, et conscientia tripudians in
manifesto cordis, attoniti atque admirantis quid sit quod videt et
audit, quia vere quantumvis firmiter cantando et legendo scire vel
discere quis possit hodie veritatem rei, valde novum tunc erit, quod
illa majestas de minimis suis esurientibus et sitientibus tantopere
curare dignata est, ut in illis esurierit et sitierit, et non solum hoc,
sed et revera passibiliter in semetipsa esurivit, et sitivit, et hospes
fuit, e vestibus suis a militibus nudata est, et infirmata, imo et
mortua fuit, et in carcerem inferni descendit.
|
|