|
Et quidem illi, audito a turbis acclamantibus Regis nomine, ipso non
prohibente, gaudebant sibi occasionem quam optaverant oblatam esse, ut
Romanae potestati possent istud seditiosis vocibus impingere:
|
“Hunc invenimus subvertentem gentem nostram, et prohibentem tributa dari
Caesari, et dicentem se Christum regem esse,”
|
|
et:
|
“si hunc dimittis, non es amicus Caesaris. Omnis qui se regem facit,
contradicit Caesari (Luc. XXIII).”
|
|
At ille sapiens et providus, vere quidem Rex, sed non sicut Caesares,
accusationes illorum in ipsa turbarum acclamatione valde infirmabat,
Caesarique et cunctis regibus saeculi satisfaciebat, quod nullius eorum
regnum cuperet, vel ambiret, nullosque omnino saeculi honores, quales
erant Romanorum fastus, magni penderet, nec arma ferrea, vel signa
bellica unquam attractare intenderet. Sedebat enim non super phaleratum
et spumantem equum, sed super exiguum ignobilemque asellum. Circa illum
non gladii, non secures, sed rami palmarum, et olivarum frondes. Ramum
olivae constabat gentibus quoque signum pacis esse. Quid ergo turbis
sive in pueris spiritus Christi Regis agebat, nisi Regem, quasi de
invasione regni vel imperii Romani mendaciter accusatum, vel accusandum,
factis melius quam verbis excusare properabat?
|
|