|
|
“Et audierunt eum duo discipuli loquentem, et secuti sunt Jesum.”
|
|
Non soli auditu corporis audierunt, sed soli tunc obaudierunt
[obedierunt], et testimonium ejus receperunt. Ille namque, ut testis
fidelissimus, ea semper intentione de illo loquebatur, ut illum potius
quam se auditores sui sequerentur, sicque fieret ad gloriam Dei, quod
dixerat ipse:
|
“Me oportet minui, illum autem crescere (Joan. III).”
|
|
Hanc ergo ejus intentionem duo discipuli audierunt, et testimonium ejus,
ut jam dictum est, receperunt, dum loquente illo, secuti sunt Jesum.
Quando autem quisque conversus, Dominum Jesum ambulantem, ut praedictum
est, mente et pii affectus mobilitate sequi incipit, meditando scilicet
et memoriter humanitatis ejus vestigia tenendo, non continuo
convertitur, et faciem suam illi ostendit Jesus, id est majestatis suae
divinam praesentiam, secundum quam nusquam ambulat, non statim in initio
conversionis sequentibus aperit, quae per faciem intelligitur, sed
eumdem est, et ea quae de illo ad tempus fuerunt, jamque praeterita
sunt, et finem habuerunt, scilicet quae in carne gessit vel passus est,
tenaci memoria tandiu ruminanda sunt, donec altissima ejus divinitas
sese a sequentibus quaeri sentiat, et huc unde excessit, quasi post
dorsum suum respiciens, occulta inspiratione faciem suam aliqua ex parte
ostendat. Nunc enim coelo praesidens magis sentit perseverantiam
sequentium fidem, quam olim inter homines ambulans sentiebat turbam
comprimentem (Luc. VIII). Sequitur ergo:
|
|