|
Pene igitur tunc, ut supra dixi, et luscus, et mancus, et claudus
effectus sum propter ejusmodi scandalum, nisi quia pepercit mihi oculus
ille, et manus illa continuit se, et pes in velocitate operis cursu, quo
coeperat, desiit currere, non tamen absque offensione, non sine
invectione, non absque suae puritatis turbatione. Nam maluit quidem
ratione vinci de opere cessando, quam usquequaque scandalizare me
perseverantem operando, sed non simul existimare voluit, quod sic
simpliciter scandalizatus essem, tanquam unus de pusillis, de qualibus
Dominus dicit: Videte ne contemnatis unum de pusillis istis. Dico enim
vobis quia angeli eorum in coelis semper vident faciem Patris mei, qui
in coelis est (Matth. XVIII). Quae ergo vel qualia perinde perpessus
fuerim, poteram praesentibus inserere scriptis, nisi quia res macrae
sive exiles non facile conquisitis decorantur verbis, et ut quidam
sapientium sive eloquentium saecularium, mandare quemquam litteris
cogitationes suas, qui eas nec disponere nec illustrare possit, nec
delectatione aliqua allicere lectorem, hominis est intemperanter
abutentis et otio et litteris. Hoc interim veraciter dicere possum, quia
non parvo experimento didici compati illi, cui Spiritus sanctus in
psalmo dicit: In tribulatione invocasti me, et liberavi te, exaudivi te
in abscondito tempestatis, probavi te apud aquam contradictionis (Psal.
LXXX). Ipse est Joseph, cujus calamitatis, tam breve quam mirabile,
praeconium praecedens versiculus taliter edixit: Linguam quam non
noverat, audivit (ibid.). Secundum historiam recapitulatio est sive
parenthesis, id est interpositio. Non enim quando exivit tribus Joseph
de terra Aegypti, sed quando intravit ipse adolescens Joseph, et
servivit in terra Aegypti, tunc linguam quam non noverat audivit, et
manus ejus in cophino servierunt, donec divertit Deus ab oneribus dorsum
ejus (ibid.). Sermo ergo vel sensus integer hic est: Cum Joseph, id est
tribus Joseph, sive omnis Israel, exiret de terra Aegypti, ubi
servierant filii Israel propter peccatum, quia vendiderant Joseph
fratres sui, ubi primus ipse serviens linguam, quam non noverat,
audivit, propter quod juste retributum est illis, ut servirent etiam
ipsi; cum, inquam, exiret Joseph, id est Israel referens ossa Joseph de
terra Aegypti, testimonium hoc posuit in eo Deus adjutor noster, Deus
Jacob: In tribulatione invocasti me et liberavi te, exaudivi te in
abscondito tempestatis, etc., usque ad finem psalmi. Quorsum istud? Eo
nimirum, ut ex meipso mihi compertum esse fatear, non parvam fuisse
calamitatis ejus partem hoc ipsum quod in serviendo, et dorso onera
ferendo linguam quam non noverat audivit, diu tribulatus antequam
assuevisset commercia linguae illorum, quibus famulabatur. Praeterea cum
habitaret in domo domini sui, qui optime noverat Dominum esse cum eo, et
omnia quae gerebat ab eo dirigi in manus illius, a quo et praepositus
gubernabat sibi creditam domum (Gen. XXXIX), nunquid facile vel absque
labore invidiam virtute superabat? Putasne quod nullus nequam ibi fuerit
oculus, qui gravaretur, eo quod inquilinus imo et servus emptitius tanta
domini sui gratia praeferretur super omnes domesticos ejus, et super
omnem rem familiarem ejus? Vere sapiens quidam dicit: Qui non est
tentatus, quid scit? (Eccli. XXXIV.) Tentatio namque similis eum qui
tentatur de similibus quamvis longe majoribus instruit, et me, fateor,
instruxit, ut melius intelligerem tribulationem, in qua ille Dominum
invocavit, sive absconditum tempestatis, in quo illum Dominus exaudivit.
Denique et ego, cum per occasionem scandali supradicti solito majores
increvissent mihi fluctus tentationis, tanta in tribulatione fui, tantam
in abscondito, id est in mente, tempestatem pertuli, ut pene victus
deliberarem deponere pondus curae hujus monasterii, multum immemorillius
virtutis, et indiscretus ad memorandam constantiam illius victoris cujus
nunc melius memini, quia quantacunque in tribulatione fuisset,
quantamcunque in abscondito tempestatem pertulisset, non ipse onera
dorso abjecit, sed Deus, ait Scriptura, dorsum ejus ab oneribus
divertit. Eo usque sustinuit laudabiliter, et exspectavit patienter,
donec Deus diverteret. Turbatus erat interior sensus meus, et idcirco
vim discretionis pene amiserat, ut tanti exempli, sive horum similium
memoria foras excluderetur.
|
|