CAPUT VII. De terribili judicio Dei, quod vere magna timoris hujus substantia vel causa sit.

Quid tandem illud est quod timor iste animam sibi vindicat, et ad consensum sui provocat? Nimirum terribile judicium Dei, quod futurum in novissimo die omnis Scriptura, divinitus inspirata, jugiter praedicat. Magna plane vis et grandis materia, qua timor idem, si parvus vel tenuis erat, quotidie pascatur et convalescat. Nam ut caetera nunc interim taceam, vel differam, summa illius judicii consideratio est homini scire vel retractare quia, post hanc vitam, maxime autem post illud universale judicium, peccatori et impio non magis quam diabolo ulla superest poenitentia. Nonne miserrimum esse diabolum perpendit, quisquis considerat in eo quod et accepit, jam pro suae merito iniquitatis, ut quia, cum liceret, proficere noluit, jam proficere nec velit, nec possit, et accepturus est in illo judicii die poenas ignis aeterni, quibus nullus sit finis? Omnes quippe angeli eum libero arbitrio conditi sunt, et sic bene constituti ut in melius proficere haberent. Profecerunt qui voluerunt, qui bonam voluntatem habuerunt. Defecerunt et apostataverunt qui sibimet quam creatori suo placere maluerunt. Factum est deinde eorum judicium, et qui, cum peccare possent, peccare noluerunt firmiterque in amore Creatoris pedem fixerunt, hoc in remunerationem acceperunt ut amplius jam peccare vel peccando mori non possint. Verbo enim Domini coeli firmati sunt, et Spiritu oris ejus omnis virtus eorum (Psal. XXXII), e contrario, diabolus et omnes angeli ejus, qui cum illo iniquitatem operati sunt, ita ceciderunt et ita moto pede superbiae expulsi sunt ut jam amplius stare non possint, talem omnino retributionem acceperunt ut nunquam restitui possint, accepturi sine dubio adhuc in illo die retributionem ignis aeterni. Nonne, inquam, quisquis advertit, miserrimum hoc esse perpendit? Certissime autem homo quocunque in articulo est, ejusdem periculi et rationem habet cum eodem judice Deo conditione simili. Sic enim et ipse bene conditus fuit cum libero arbitrio, ut, si vellet, in melius proficere posset, et, quia proficere neglexit Deumque contempsit, de paradiso ejectus est. Sed et nunc Redemptoris gratia, in idipsum repositi sumus, et ad hoc in praesentis temporis Ecclesiam de cunctis gentibus vocati transferimur, ut ad similitudinem Creatoris nostri vitamque aeternam quam in Adam perdidimus recuperandam proficiamus. Profecerunt et proficiunt ex nobis qui volunt, ita ut filii Dei facti sint, et filii Dei fiant qui volunt. Quicunque nunc ita volentes proficiunt, talem in illa die judicii remunerationem accipient hujus bonae voluntatis ut amplius jam deficere non possint, sintque aeternaliter filii Dei aeterni; et contra, quicunque ex nobis proficere nunc negligunt, vel contemnunt, talem itidem in illa die remunerationem accipient ut amplius jam proficere non possint, sintque socii et comparticipes diaboli et angelorum ejus in flamma ignis aeterni. Magna igitur vere causa magnum judicium illud in anima hominis est timoris Dei materia.