CAPUT XIV. Quod omnipotens Verbum Dei percusserit primogenita Aegypti.

Quid multa, post ranas et ciniphes, post muscas et locustas, quibus illud caput draconis exstimulatum atque corrosum fuerat, post vesicas turgentes, et grandines igne permistas, quibus exulceratum atque grandinatum ingemuerat, cum neque istis, neque caeteris plagis adhuc cederet exterminium primogenitorum, victorem asseruit sermonem Dei, cum praedicta immolatione agni mystici.

“Dum enim, inquit Sapientia, quietum silentium tenerent omnia, et nox in suo decursu medium iter haberet, omnipotens sermo tuus, Domine, exsiliens de coelo a regalibus sedibus (Sap. XVIII),”

durus debellator in mediam exterminii terram prosilivit, gladius acutus insimulatum imperium tuum portans, et stans replevit omnia morte, et usque ad coelum attingebat stans in terra. Hoc illa Scriptura de illo noctis medio dixit, quando

“percussit omne primogenitum in terra Aegypti, a primogenito Pharaonis, qui sedebat in solio ejus, usque ad primogenitum captivae, quae erat in carcere, et omne primogenitum jumentorum. Surrexitque Pharao nocte, et omnes servi ejus, cunctaque Aegyptus, et ortus est clamor magnus in Aegypto. Neque enim domus erat in qua non jaceret mortuus.”

Cum igitur et illa Scriptura prior dixerit,

“factum est in noctis medio percussit Dominus omne primogenitum in terra Aegypti,”

et ista sequens dicat:

“Dum nox in suo cursu medium iter haberet, omnipotens sermo tuus (Sap. XVIII),”

etc. Non dubium quin Dominus qui percussit illa primogenita Aegypti, propria sit persona Verbi Dei, Filii Dei, Verbi omnipotentis, Filii victoriosi. Unde vigilanter animadvertendum quod, cum dixisset:

“Transibit Dominus percutiens Aegyptios, cumque viderit sanguinem in superliminari, et in utroque poste, transcendet ostium, et non sinet percussorem ingredi,”

continuo subjunxit:

“Custodi verbum istud legitimum tibi et filiis tuis usque in aeternum (Exod. XII).”

Quid enim est praesenti loco dicere:

“Custodi tibi verbum istud legitimum,”

nisi ac si dicat: Custodi tibi Dominum istum usque in aeternum? Verbum namque istud, omnipotens sermo iste, Dominus est, ut jam dictum est, quem custodire oportet usque in aeternum, potius quam illius agni immolandi ritum, qui profecto permanere non debuit vel custodiri usque in aeternum, sed tantum usque ad illam plenitudinem temporis, quo incarnandum erat Verbum istud, custodiendum usque in aeternum.