|
|
“Non permanebit spiritus meus in hominibus in aeternum, eruntque dies
ejus centum viginti anni.”
|
|
Dixitque Deus: Non permanebit spiritus meus in hominibus in aeternum,
quia caro sunt, eruntque dies illius centum viginti annorum. Olim in
Hebraeo sic scriptum esse putabatur: Non judicabit spiritus meus homines
istos in aeternum. Et hic erat sensus: Quia fragilis est in homine
conditio, non eos ad aeternos servabo cruciatus, sed hic illis restituam
quod merentur, siquidem de eo quod scriptum est: Non vindicabit Deus bis
in ipsum, magni et illustres viri ut supra jam dictum est, diversa
senserunt. Nunc autem sic secundum Hebraicam veritatem legimus: Non
permanebit Spiritus meus in hominibus in aeternum quia caro sunt. Et est
sensus: Ecce homines omnes caro sunt, et omnes carnem sequendo viam suam
corruperunt. Nonne ergo pro re dixit: Ecce Adam quasi unus ex nobis
factus est. Nunc ergo videte ne forte mittat manum suam, et sumat etiam
de ligno vitae, et comedat, et vivat in aeternum, et dimisit eum de
paradiso voluptatis? Quid enim futurum erat, si viveret homo in
aeternum, cum certissime moriturus, et quotidie moriens, etiam nunc
corruperit omnino viam suam? Igitur sicut tunc providens dixi, sic et
nunc confirmata sententia dico, quia spiritus meus, id est, spiritus a
me ad imaginem meam factus, non permanebit in hominibus in aeternum,
quia cum deberent esse spirituales homines, caro sunt, solaque quae
carnis sunt, sapiunt. Adeo in sententia perdurabo, ut non modo non vivat
homo in aeternum, verum etiam brevius vivendi tempus, et pauciores sint
anni singulorum. Et erunt, inquit, dies centum viginti annorum. Alii
quidem paulo plures, alii paulo pauciores, post diluvium vixerunt annos,
ut Jacob, qui centum et quadraginta septem, ut Joseph, qui centum et
decem vixit annos, sed ejus qui haec scribit, scilicet Moyses, dies
fuere centum et viginti annorum. Sic enim de eo scriptum est: Moyses
centum et viginti annorum erat, quando mortuus est (Deut. XXXIV).
Miroque ac pene ineffabili modo vir mitissimus super omnes homines qui
morabantur in terra, seipsum in illa congerie morientium, ac propter
corruptionem vitae suae pauciore tempore viventium opportune et
importune ingerit, quodammodo deflens, quod illic secundum Dei
praescientiam percussus ipse fuerit, ut moriturus non saltem tempora
Mathusalae implere posset, quatenus ingrediatur terram repromissionis,
sed sint dies sui pauci id est anni tantum centum et viginti. Aliter:
Sed erunt dies eorum centum et viginti anni, hoc est habebunt centum et
viginti annos ad agendam poenitentiam. Quia vero poenitentiam agere
contempserunt, noluit Deus tempus exspectare decretum, sed viginti
annorum spatiis amputatis induxit diluvium anno centesimo agendae
poenitentiae destinato. Haec antiquior sententia est.
|
|