|
Cogitavi in corde meo abstrahere a vino carnem meam, ut animum meum
transferrem ad sapientiam, devitaremque stultitiam, donec viderem quid
esset utile filiis hominum: quo facto opus est sub sole numero dierum
vitae suae. Non hic alius loquitur quam qui supra sed multorum sibi
assumens personas, quasi bella vel duella movet; et nunc quid desideret
spiritus, quid velit caro, insinuat. Qui superius carnalibus praecinctus
armis deliciando, et spatiando regnabat in arce voluptatis, contra
naturae dignitatem spiritui imperabat. Hunc aliis armis, hunc ecce
resumptis viribus spiritus impugnat et expugnat: arma ejus aufert, in
quibus confidebat: legibus suis leges ejus obliterat. Cedat, ait,
superbia praesumpta domitae carnis. Imperavit illa injuste; nunc juste
serviat juste imperanti. Nam, ut ait quidam, animi imperio, corporis
servitio magis utimur. Igitur discat ferre jugum, frenum patiatur in
ore, facile vincetur, si semen vitii tollatur. Vino abstineat, quia
lascivit ebria vino. Qui vino sopitur, nescit seipsum: et quibus
abstinebit vitiis qui seipsum nescit? Qui vino indulget, simplici victu
non est contentus: et qui multis distenditur cibis, gravatur corpore et
anima. Qui fuerit vegetus sensu, qui se simplici nutrit victu,
investigare potest bona quae a Deo sunt, quae illi sapientia revelabit:
investigabit etiam quae vitare debeat mala. Iste videbit quid utile sit
nobis, non semel aut crebro, sed toto vitae tempore. Qui perseveraverit
usque in finem, hic salvus erit (Matth. X).
Cum Deus multa bona creaverit in usus hominum, cur iste a solo vino
carnem prohibet suam? Scimus vinum a Domino pro jucunditate creatum
(Eccli. XXXI), quia scriptum est: Vinum laetificat cer hominis (Psal.
CIII). Virtus vini apparet etiam in florentibus vineis, quia nullus
serpens, nullum animal venenatum odorem florentis vineae diu potest
pati. Cum calida sunt adhuc et recentia musta, rumpunt integra vasa, si
non habuerint spiracula. Ita nos saepe rumpit et corrumpit vinum
immodice potatum, superflue sumptum. Sicut ignis probat ferrum: ita cor
hominis vinum. Si bonum est ferrum, in varios usus parat ignis: si
malum, in ignem totum minutatim concidit. Quis ignis nobis gravior quam
vinum? Sola viventium salamandra serpens in igne mori non potest. Quae
cum omnium serpentium gravior sit, solo enim tactu arboris poma inficit,
ideo habet a natura ut vivat in igne. Certe ego plus miror, si mens bene
aliquando vivere possit, sub igne vini. Multa habemus experimenta,
quanta mala saepe acciderint per vinum. Noe, qui primus apud nos usum
vineae invenit, jacuit ebrius et nudatus in tabernaculo suo, et
maledictionis sententia Chanaan percussit (Gen. IX). Lot sulphur et
ignem fugiens evasit, sed vini igne graviuscule vulneratus, filiarum
suarum amplexus vitare non potuit (Gen. XIX). Sacerdotes tempore
sacrificii a vino arcebantur (Levit. X), ne per vini dulcedinem mentis
perderent rationem. Credo et vinum esse unum de quatuor, quae Darius rex
proposuit absolvenda (III Esdr. III): haec enim quatuor fuerunt: vinum,
rex, femina, verum. Bene ergo sapientes a nimio vino abstinent, quia
nisi cerebrum sanum fuerit, omnia membra in vitio erunt. Nam et Tullius
ait: Caput est artis, docere quid facias. Sunt enim quidam ignorantes
mensuram suam, et tantae stoliditatis ac vecordiae, ut et in motu, et in
incessu, et in habitu, et in sermone communi, risum exspectantibus
tribuant, et quasi intelligentes quid sint ornatus, comunt se vestibus,
et munditiis corporis, et lautioris mensae epulas parant. Quod autem
doctrina a sacerdotibus exspectatur (Malac. II), et veteris praecepta
sunt legis, et ad Titum Apostolus plenius scribit (Tit. I). Innocens
enim et absque sermone conversatio, quantum exemplo prodest, tantum
silentio nocet. Nam latratu canum, baculoque pastoris, luporum rabies
deterrenda est.
|
|