VERS. 2.

“Audiet auditionem in terrore vocis ejus.”

“Audiet [audite],”

videlicet interius, id est repente divinae gratiae aspiratione tangetur, et hoc non in gaudio, sed

“in terrore,”

utpote adhuc peccator, qui cum cor oppressum in infimis cogitationibus gestat, hoc primum illi innuitur quod cuncta quae agit districta aeterni judicis animadversione puniantur. Notandum quod cum audiri aliquid per auditum in sacro eloquio insinuatur, audiri idem auditus dicitur, sicut Habacue ait:

“Domine, audivi auditionem tuam, et timui (Hab. III).”

Unde et hic:

“Audiet, inquit, auditionem in terrore vocis ejus.”

Quia vero auditio quae prius in terrore fit vocis Dei post vertitur in dulcedinem, sequitur.

“Et sonum de ore illius procedentem,”

id est spiritum dilectionis a Patre secundum promissum Filii procedentem. Nam per os recte unigenitus Filius designatur, ut ibi:

“Osculetur me osculo oris sui (Cant. I),”

id est tangat me dulcedine praesentiae Redemptoris mei: oris enim nomine sic appellatur, ac si patenter verbum dicatur, sicut nos quoque pro verbis linguam dicere solemus. Per sonum quoque Spiritus sanctus recte accipitur, de cujus significatione scriptum est:

“Factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus vehementis (Act. II).”

Quid vero hoc quod supradictum est,

“annuntiat amico suo (Job. XXXVI).”