|
|
“Qui fundasti terram super stabilitatem suam.”
|
|
Hoc mirabiliter dixit mirabilis Deus, hoc imperium protulit aeterni
Verbi genitor. Hoc dixit antiqua et secreta atque incomprehensibili
dictione, et ita factum est. Et hoc admirans inclytus psaltes David,
organista Dei: Qui fundasti, inquit, terram super stabilitatem suam; non
inclinabitur in saeculum saeculi. Abyssus, sicut vestimentum, amictus
ejus: super montes stabunt aquae. Ab increpatione tua fugient, a voce
tonitrui tui formidabunt. Ascendunt montes, et descendunt campi in locum
quem fundasti eis. Terminum posuisti, quem non transgredientur, neque
convertentur operire terram (Psal. CIII). Quid mirabilius dici potuit eo
quod ait: qui fundasti terram super stabilitatem suam? Sed et huic
simile est quod in alio psalmo, dum confessionis huic divinae bonitati
decantat, dicens: Qui fecit coelos in intellectu, statim subjunxit, qui
firmavit terram super aquas (Psal. CXXXV). Quid enim mirabilius dictum
est, qui fundasti terram super stabilitatem suam, an qui firmavit terram
super aquas? Imo cum vocibus haec diversa sint, sensibus aequipollentia
sunt: quis enim nesciat, non terram aquis, sed aquas terra sustineri?
Undique aquis orbis terrae cinctus est, undique circumfuso aere vallatus
est. Quod si antipodes nostri sub terra obversi pedibus essent, ut
gentilium philosophi opinati sunt, non magis illis timendum foret ne
caderent deorsum, quam nobis pavendum est ne ruamus in coelum. Omnia
namque pondera in terram nisu feruntur, et undique a terra aquae
supportantur. Quid ergo dictum est: Qui firmavit terram super aquas,
nisi ac si diceretur: Qui firmavit terram, nullum habentem fulcimentum,
nisi ipsas quas potius ipsa portat aquas? Ergo firmavit terram super
semetipsam, ergo fundavit terram super stabilitatem suam. Verum scioli
hujus mundi philosophi hoc ipsum scientes, scilicet terram quasi centrum
super inane pendere in medio mundi, olim irridebant sacram Scripturam
quasi de imperitia et sensu puerili, quod terram super aquas firmatam
esse dixerit, cum potius admirari vera sapientia et philosophia sit,
quod super nihili nisi super humidum aerem gravem terram Creatoris
imperium firmiter atque immobiliter stabilierit. Jam vero cum de
congregatione aquarum dicit: Abyssus, sicut vestimentum, amictus ejus:
super montes stabunt aquae, ab increpatione tua fugient, a voce tonitrui
tui formidabunt, fortitudinem verbi, majestatem imperii, per quod illud
factum est, quantum potuit homo convenienter cum figura, quae metaphora
dicitur, expressit. Nunquid enim aquae animatae sunt, aut sensibiles, ut
diceret: Ab increpatione tua fugient, a voce tonitrui tui formidabunt?
Simulque notandum quod, dum rem amplificare vel exornare nititur,
sapiens quidem, sed pro rei quantitate infantulus, soloecismo quoque
usus est, pro tempore praeterito ponens futurum, fugient et formidabunt,
pro eo ut diceret, fugerunt et 14 formidarunt. Quod tandem ait: Terminum
posuisti, quem non transgredientur, neque convertentur operire terram,
hoc ita verum est, ut nec in diluvio terminum suum mare transgressum
fuerit, quo terram operiret. Sed rupti sunt, inquit Scriptura, omnes
fontes abyssi magnae, et cataractae coeli apertae sunt, factaque est
pluvia super terram quadraginta diebus et quadraginta noctibus (Gen.
VII). Quanto magis terminum suum maria jam non transgredientur, postquam
per semetipsum juravit Dominus, dicens: Non adjiciam ultra aquas diluvii
super terras, ponam arcum meum in nubibus coeli, recordabor foederis
mei, ut non perdam aquis diluvii omnem carnem? (Gen. IX.) Igitur
mirabiles quidem elationes maris, sed mirabilis in altis Dominus, qui
circumdedit illud terminis suis, posuitque vectem et ostia, et dixit:
Hucusque venies et hic confringes tumentes fluctus tuos (Job XXXVIII).
Commoveatur mare, et plenitudo ejus (Psal. XCV), quoniam ita expedit,
aliter enim non valerent putentes aquae ejus, nec aptae essent alendis
piscibus, praesidem suum hominem pascentibus. Commoveatur, inquam, nunc
ventorum impulsu, nunc naturali accessu vel recessu, sic aquae
vegetentur, quae in otio vel quiete morerentur. Tutam quippe reddidit
Deus aridam, quod positum sibi terminum non transgredientur, neque
convertentur operire terram.
|
|