LIBER OCTAVUS.


CAPUT PRIMUM. Confessionem sive laudem sanctae Trinitatis canticum esse Domini, quod ad interrogationem haereticorum non debeat cantari in terra aliena, super flumina Babylonis.

Canticum Domini jam cantare gestimus, hymnum et de canticis Sion. Verba cantionum, quibus vel qualibus sancta Trinitas Deus Deorum laudatur in te, o superna Sion, sed cantum nostrum fletus intercipit, dum adhuc sedemus hic

“super flumina Babylonis (Psal. CXXXVI).”

Quid ergo? Cessabimus cantare, et

“in salicibus in medio ejus suspendemus organa nostra,”

dicentes:

“Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?”

(ibid.) Minime cessabimus, imo non interrogati cantabimus ultro verba cantionum Domini. Neque enim interrogamur, aut interrogari volumus ab his qui captivos duxerunt nos. Solent Babylonii, scilicet filii hujus saeculi, confusione digni, interrogare verba cantionum, non ut ipsi capiant fidei fructum, vel ut nos pascamur, sed ut oblectemus auriculas eorum; maxime ut pro velle ipsorum in perversum trahamus voces Scripturarum, quae cantiones Domini sunt, qualium videlicet Babyloniorum deterrimi hostes sanctae Trinitatis Ariani exstiterunt. Confortemur ad cantandum, non obliti Jerusalem, id est intentionem non terrenam, sad coelestem, et hanc videlicet supernam Jerusalem propositam habentes, in principio laetitiae nostrae quod est principalem causam hanc habere cantandi, id est, praedicandi gloriam sanctae Trinitatis, ut non hominibus ejusmodi, sed ipsi vero, uni ac soli Deo mereamur placere. Confortemur, inquam, et ut constantes simus, recordemur quid hic acciderit, quid vel qualiter in Babylone gestum sit. Primo ipsam rem gestam sive Historiam sacram ponamus, et deinde mysterium ad consolationem nostri subscribamus.