CAPUT VII. Aman Mardochaeo inimicum, cum videret sibi non flectere genu, totius gentis Judaicae exstirpandae consilium cepisse.

Verumtamen major et certior odii magnaeque iracundiae causa exstitit illa, quam Scripturae veritas hoc modo tradit:

“Solus Mardochaeus non flectebat genu, neque adorabat Aman (Esther. III),”

quod cum audisset Aman, et experimento probasset, quod Mardochaeus sibi non flecteret genu, nec se adoraret, iratus est valde, et pro nihilo duxit, in unum Mardochaeum mittere manus suas. Audierat enim, quod esset gentis Judaeae, magisque voluit omnem Judaeorum qui erant in regno Assueri, perdere nationem. Haec belli causa, hoc duelli fuit initium, hoc modo duo dracones illi pugnare contra se coeperunt. Draco scilicet Mardochaeus apud homines, penes quos condemnabatur; draco Aman videlicet primo apud Deum et omnes sanctos ejus judicatus, et deinde apud homines condemnatus. Nunquam tam crudeliter, tam furiose suum quidem caput erexit draco diabolus adversus mulierem, de qua saepe diximus. Caetera namque capita ejus sese erigentia, multoque hiatu patentia, hoc intendebant ut devorarent filium ejus. Caput istus quod hoc intendit, ut totum ipsum devoraret mulieris corpus, manifestius dicendum. Caetera regna diabolicae crudelitati famulantia, gentem illam vexando Dei legem, et omnem promissionis spem adimere contendebant, regnum istud proscribente Aman, delere voluit gentem ipsam. Itaque mulier illa in utero habens atque parturiens nunquam alias magis clamavit, nunquam vehementius cruciata est (Apoc. XII), id est, gens illa nunquam tam publicum, tam universalem habuit luctum in omnibus provinciis, oppidis ac locis, ad quae crudele regis dogma pervenerat. Luctus et planctus ingens erat apud Judaeos, jejunium, ululatus et fletus, sacco et cinere multis pro strato utentibus.