|
Accidit et aliud, quod similiter non praetereundum neque ratione vacare
putandum. Nam vir Domini statim ut ecclesiae fundamenta jecit, crucem
Dominicam, quae ibidem statuerunt, formari praecepit. Artifices vero
vigilanter quidem institerunt, ut praeceptum perficeretur, sed nullo
modo diligentiam sequebatur effectus. Quotidie rejectis aliis alia ligna
caedebant, et nullatenus ex quolibet ligno, quamvis electo, suae artis
officium peragere valebant. Multo igitur labore, sed et majore defussi
taedio, omnino ab ejusmodi opere desistere decreverunt. Quadam vero die
vir beatus in quamdam devenerat possessionem ad se pertinentem, mensaque
illi jussu ipsius in pomerio, quod domui suae contiguum erat, parata
est. Stabat pirus ex adverso in altum porrecta, quae ramis diductis, imo
quasi brachiis distentis, quodammodo Domini effigiem manus in cruce
expandentis, imitari videbatur. Cum itaque sedens oculos inter
prandendum fortuitis motibus deduceret, ecce talis effigies in arbore
illa repente sese objecit, miroque modo ad primum intuitum quemdam
terrorem divinum animo ejus incussit. Nec mora, facto prae oculis illo
familiari sibi signo crucis, totus in se rediens, rem divinitus
praevisam suisque oculis oblatam esse prudenter intellexit. Statim
igitur accersito artifice, arborem illam succidi, et ex illa crucem
Dominicam, et in ea Salvatoris imaginem diligenter formari imperat.
Paruit ille, et compendio satisque efficaciter artem operis elegantia
secuta est. Quid ex facto hujusmodi conjici potest? Nunquid de lignis
aut de truncis Deo cura est, ut indicare debeat quod vel quale lignum
sibi eligat aut eligere debuerit artifex? Sed revera est aliud, unde
curat Deus, quod prudens auditor non inutiliter secundum hanc
similitudinem contempletur. Nam signum crucis vel imaginem, quam in
recordationem Salvatoris Christianus veneratur populus, sublevatam ante
oculos, sicut Moyses in deserto serpentem aeneum pro signo exaltavit
(Num. XXI), imitari honore secundarii debent pastores, quos Spiritus
sanctus posuit regere Ecclesiam Dei (Act. XX), quam suo sanguine
acquisivit, ut vice Christi honorentur, quos vicem constat agere
Christi. Hi nimirum non humana praesumptione ad dispensationem domus Dei
sunt intrudendi, sed electione Dei vocandi, ut videlicet ille
constituatur quem Deus elegerit, quem ut praeesse mereatur, Deus velut
operarium suum dignum Spiritu sancto demonstrare dignatus sit. Recte
ergo hujus veritatis, hujus divinae electionis meminisse nos facit res
ipsa, quae pene similiter accidit, dum non qualecunque lignum, non
quodcunque volebant homines artifices, sed quod nutu divino monstratum
est, ad ejusmodi operis effectum perduci potuit.
|
|