CAPUT XIX. Item de eodem dicto, et quod Spiritus sanctus tunc primum appellatus fuerit Paracletus, id est consolator, eo quod sit ipse peccatorum remissio, quam videlicet remissionem peccatorum non dabat prius, nondum glorificato Jesu.

Igitur, ut aliquid dicamus dignum tanta gravitate oris ipsius Domini, dicentis:

“Sed ego veritatem dico vobis: expedit vobis (Joan. XVI),”

simul et illud perpendere operae pretium est, quia nusquam ante illam sacratissimam Coenam, in qua sermonem hunc habuit, Spiritum sanctum Paracletum nuncupavit. Eruditae mentis est, persentire causam nominis hujus, scilicet Paracleti, quod Latine dicitur consolator. Quam videlicet causam sentiens, simul etiam percipiet, quia multum pertinuit ad rem, ut tali in tempore potissimum (quod ante non fecerat, neque per semetipsum, neque per prophetas) Spiritum sanctum Paracletum nuncuparet. Quale enim tunc erat tempus, vel quid illo tempore agebatur? Tempus erat passionis, tempus glorificationis; etenim hora ejus instabat, ut per mortis passionem transiret de hoc mundo ad Patrem, et idcirco tali transitu mox transiturus erat, ut acciperemus peccatorum remissionem. Neque enim aliter nobis peccata remitterentur aut remittuntur, nisi per sanguinem ejus. Et quae, rogo, prima vel maxima est sanctorum omnium consolatio, nisi peccatorum remissio? Cum igitur dicit:

“Si enim non abiero, Paracletus non veniet ad vos,”

sic intelligi vult ac si dixisset: Si enim per passionem mortis non transiero ex hoc mundo, neque vobis, neque antiquioribus, neque venturis post vos, dabitur Spiritus sanctus secundum hoc datum, quod est peccatorum remissio. Quam propter causam recte dicitur et vere est consolator. Cumque protinus subjungit:

“Si autem abiero, mittam eum ad vos,”

hoc patenter enuntiat, quod ab ipso procedat hic consolator. Hic Spiritus sanctus peccatorum remissor et ipsa remissio. Et quis, nisi infidelis, dubitare aut nescire vellet, quod de ista persona, de isto Filio Dei, peccatorum nobis remissio processerit? Nonne hoc ipsum nobis luce clarius facit veritas Evangelii, cum ipse qui dixerat;

“si autem abiero, mittam eum ad vos;”

postquam abiit, rediens et stans in medio discipulorum suorum, insufflans et dicens,

“accipite Spiritum sanctum;”

statim subjunxit,

“quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Joan. XX).”

Et quidem Spiritus sanctus non est flatus corporeus, verumtamen per hoc verbum quod dictum est,

“insufflavit,”

duo haec nobis dat intelligi, et quod ex ipso procedat ista paraclesis, et quod per hunc Spiritum sanctum tam facile sit omnia peccata dimitti, quam facile, cum vult, insufflare potest aliquis. Succurrunt multa cum ratione famulantia veritati huic, et idcirco, ut sermo prolixus minus fastidiosus sit, quasi respirandum est faciendo finem praesentis libelli.