CAPUT 27

“Cum haec dixisset, abiit et vocavit Mariam sororem suam silentio, dicens: Magister adest, et vocat te.”

Silentio, inquit, vocat sororem suam. Quare silentio, nisi propter Judaeos, qui multi, ut ante dictum est, venerant ad Martham et Mariam, ut consolarentur eas de fratre suo? Non enim ignorabant quia nuper eum lapidare voluerant. Ne ergo irreverentes inimici magistrum solitis pulsarent injuriis, vel ne currentes impedimento essent sibi cupientibus ejus colloquio frui, silentio sororem suam vocavit.

“Illa autem ut audivit, surgit cito, et venit ad eum. Nondum enim venerat Jesus in castellum, sed erat adhuc in illo loco, ubi occurrit ei Martha. Judaei ergo qui erant cum ea in domo, et consolabantur eam, videntes Mariam, quia cito surrexit, et exiit, secuti sunt eam, dicentes: Quia vadit ad monumentum, ut ploret ibi.”

Haec idcirco ad evangelistam narrare pertinuit, ut videamus quae causa fecerit, ut plures ibi essent, quando Lazarus resuscitatus est, et tam grande miraculum quatriduani mortui resurgentis testes plurimos inveniret. Interea praetereundum non est, majorem circa Mariam quam circa Martham consolantium esse diligentiam. Nam quando Martha surrexit ut Domino occurreret, non secuti sunt Judaei; quando vero Maria exivit, vocante Martha, non Martham vocantem, sed Mariam solam sunt secuti dicentes:

“Quia vadit ad monumentum, ut ploret ibi;”

cur hoc, nisi quia Maria tenero magis affectu fratrem diligebat, et plus diligens amplius dolebat? Non ergo mirum quod accedente gratia Spiritus sancti et cum hac naturali pietate superno munere conjuncto, Dominum Jesum tanto amore dilexit, quem et plorans ad monumentum, prima omnium mortalium videre, et apostolis aeternam consolationem nuntiare digna exstitit. Sequitur: