|
Psalmo igitur sequenti, id est, centesimo tertio:
|
“Benedic, inquit, anima mea Domino.”
|
|
Subjungens per apostrophen continuo:
|
“Domine Deus meus, magnificatus es vehementer.”
|
|
Et quasi quaereretur: in quo?
|
“Confessionem, ait, et decorem induisti, amictus lumine sicut
vestimento, extendens coelum sicut pellem,”
|
|
etc. Quibus secundum litteram prima mundi creatio decantatur. Nam, sicut
in prima hujus operis parte diximus, tunc Dominus Deus lumine sicut
vestimento amictus est, et confessionem atque decorem induit, quando,
divisa luce a tenebris (Gen. I), per aquas reprobi designantur, angeli
luce amictus, vel ornatus est, id est, beatis angelis, quibus sese quasi
vestimento per gratiam induit, eorumque confessione atque decora laude
incessabiliter dignatus est ornari. Item ad caput redit extrema
conclusione:
|
“Deficiant, inquit, peccatores a terra, et iniqui, ita ut non sint:
benedic, anima mea, Domino.”
|
|
|
|