CAPUT 58

“Venit ergo vox de coelo, dicens: Et clarificavi, et iterum clarificabo.”

Quare ista vox paterna de coelo venerit, ipse postmodum Filius edicit, ad quem ipsa vox venit.

“Et clarificavi,”

inquit, subaudiendum est semel, videlicet, pro eo quod sequitur,

“et iterum clarificabo.”

Si enim de multis qualibuscunque clarificationibus dixisset, et clarificavi, profecto absque adverbio, quod est, iterum, dicere sufficeret, et clarificabo. Duas ergo certas clarificationes Paterni nominis intelligi debere manifestum est. Nec qualescunque clarificationes tali in tempore, tali pro causa, tali perorante persona, vocem non cujuscunque, sed vocem Patris; vocem, inquam, non undecunque, sed de coelo venientem pronuntiare decuit. Igitur duae, quas hoc loco intelligi oportet, clarificationes Filii, in quo sine dubio clarificatur nomen Patris, illae sunt, quas Apostolus ad Colossenses exprimit his verbis:

“Qui est imago Dei invisibilis, primogenitus omnis creaturae, quia in ipso condita sunt universa in coelis et in terra, visibilia et invisibilia, sive throni, sive dominationes, sive principatus, sive potestates: omnia per ipsum et in ipso creata sunt, et ipse est ante omnes, et omnia in ipso constant (Col. I).”

Haec de prima clarificatione, de qua nunc Pater dixit,

“et clarificavi.”

Sequitur Apostolus de secunda clarificatione, de qua itidem Pater,

“et iterum clarificabo,”

inquit.

“Et ipse est caput corporis Ecclesiae, qui est Principium, primogenitus ex mortuis, ut sit in omnibus ipse primatum tenens, quia in ipso complacuit omnem plenitudinem habitare, et per eum reconciliare in ipsum, pacificans per sanguinem crucis ejus, sive quae in terris sive quae in coelis sunt (Col. I).”

Sic iterata clarificatione Filii, ad quem relative dicitur Pater, clarificatur hoc ipsum nomen, quod est Pater, dum per quem omnia fecit clarissimo creationis opere per ipsum omnia restauret, clarissima per sanguinem ejus restauratione. De hac ipsa clarificationis iteratione ipse alibi:

“Clarifica, inquit, tu me, Pater, apud temetipsum, claritate quam habui, priusquam mundus esset apud te (Joan. XVII).”

Sequitur: