LIBER DUODECIMUS.


CAPUT 1

Eorum quae hactenus de dilectione dicta sunt, complexio vel conclusio tandem infertur, cum dicitur:

“Haec mando vobis, ut diligatis invicem.”

Quia

“si praecepta mea servaveritis, manebitis in dilectione mea. Hoc”

autem

“est praeceptum meum.”

Igitur haec mando vobis, ut diligatis invicem. Ecce ipsa litterae superficies exigit, ut, sicut superius jam dictum est, in uno praecepto dilectionis omnia simul diligens lector intelligat praecepta recte vivendi. Nam et supra singulariter,

“hoc est praeceptum meum,”

et hic pluraliter de eodem dilectionis praecepto dixit. Siquidem hic et illic subjunctum est,

“ut diligatis invicem.”

Sequitur:

“Si mundus vos odit, scitote quia me priorem vobis odio habuit.”

Praemisso dilectionis mandato, de quo plurimum disseruit, recte nunc demum pressuras praenuntiat electis et dilectis suis, quas in mundo reprobo et odibili sint habituri. Praeposita namque velut in fundamento dilectionis firmitas, pondus pressurarum portat, ita ut euntes a conspectu concilii gaudere possint, quod digni habeantur pro nomine Jesu contumeliam pati (Act. V). Itaque recte et ordinate post illa quae jam de dilectione dicta sunt, nunc demum amicis meis, huic mundo exosis, confidentiam atque perseverantiam persuadet in his, quae ab isto inimico suo, scilicet mundo, sunt passuri:

“Si, inquit, mundus vos odit, scitote quia me priorem vobis odio habuit.”

Mira consolantis adhortatio! Quid enim valet dilectoribus Christi scientia haec, ut recte pro magno dicatur eis,

“scitote quia me priorem vobis odio habuit?”

Multum per omnem modum. Consolantur enim sese servi fideles tanti Domini gloriosa conscientia, verum habentes testimonium, ipsum mundi odium, quod non de mundo, sed ex mundo sint. Nam protinus subjungitur: