|
Ubi, quaeso, spiritus hujuscemodi aspirationem spirare vult? Nam quod
spiret ubi vult tanquam Deus et omnipotens Dominus, credimus et scimus;
sed hoc non frustra diligens animus quaerit, ubi illo spirare velit, vel
spirare consueverit. Ad haec inquam: Illic spirare vult et illic spirat
aspiratione illa mirabili, quam dixi, ubi non est consolatio praesentis
saeculi, ubi est qui dicat,
|
“Renuit consolari anima mea (Psal. LXXVI).”
|
|
Item:
|
“Heu mihi quia incolatus meus prolongatus est, habitavi cum habitantibus
Cedar, multum incola fuit anima (Psal. CXIX).”
|
|
Sed hic gemitus, cui nisi Deo vel spiritui ejus est manifestus? Idcirco
et altius dicit:
|
“Secretum meum mihi, secretum meum mihi, vae mihi!”
|
|
(Isa. XXIV.) Quam ob causam? Confractione confringetur terra,
contritione conteretur terra, commotione commovebitur terra, agitatione
agitabitur terra, et subaudias, idcirco renuit consolari anima mea, quia
consolatio stabilis non est in terra confringenda, et conterenda,
commovenda, agitanda. Quod jam in partibus aliquoties factum est,
universaliter autem ultimo judicio fiet irrecuperabiliter. Ubi pro
hujusmodi causa luctus est vel gemitus, ubi spiritus iste Paracletus, id
est consolator, spirare vult? Omnes hujus saeculi aliam habent
consolationem suam, et
|
“Vae vobis divitibus, ait Dominus, quia habetis consolationem vestram
(Luc. VI).”
|
|
Ad discipulos autem suos dicit:
|
“Et ego rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis, ut maneat
vobiscum in aeternum (Joan. XIV).”
|
|
Alium Paracletum dixit, videlicet idcirco, quia duo sunt Paracleti,
multum dissimiles, imo et oppositi, hinc Spiritus Dei, illinc spiritus
hujus mundi. Unde et cum dixisset:
|
“Et alium Paracletum dabit vobis,”
|
|
subjunxit,
|
“quem mundus non potest accipere, quia non videt eum, nec scit eum
(Joan. XIV),”
|
|
videlicet sua paraclesi consolatum et incrassatum habens cor suum. Et
quidem bonus et acceptus est sensus, quo dictum est ante nos, Spiritum
sanctum idcirco alium Paracletum a Filio esse nuncupatum, quia Filius
ipse Paracletus est, alius in persona, non alius in natura; sed
nihilominus hic sensus quem nunc dicimus placet, imo et expeditior est.
Denique in beata Trinitate est quidem, et necessario confitetur ad
salutem, quia est personarum pluralitas, sed non est ibi ulla
paracleseos, id est consolationis dualitas. Hic profecto in hac
oppositione, ubi Deo mundus opponitur, dicendo:
|
“Et alium Paracletum dabit vobis Pater, spiritum veritatis, quem mundus
non potest accipere, quia non vidit eum,”
|
|
manifesta est dualitas paracleseos, quia sicut duo sunt spiritus, alius
mundi, alius Dei. Unde Apostolus loquitur:
|
“Non spiritum hujus mundi accepimus, sed Spiritum qui ex Deo est (I Cor.
II);”
|
|
sic et duos paracletos, nihil commune habentes recte dici ratio
consentit, alium spiritum hujusmodi, qui consolatur filios saeculi in
deliciis transitoriis, alium Spiritum Dei, in quo solo consolationem
habent filii Dei, filii Sponsi, qui ablatus est ab eis (Matth. IX).
|
|