|
Julianus, inquit, etiam Judaeos contra Christianos armavit, primumque
convocans requisivit cur eis praecipiente lege sacrificare nequaquam
immolationibus uterentur. Cumque respondissent uno tantummodo loco sibi
offerendi sacrificium fuisse permissum, repente jussit Deo odibilis
destructum resuscitari templum, credens, infelix, Dominicum verbum se
posse destruere, cujus per hoc veritatem magis ostendit. Haec itaque
verba Judaei libenter accipientes, cunctis per diversum orbem mandavere
Judaeis, qui undique concurrentes pecunias ad aedificium alacriter
offerebant. Ministravitque plurimum etiam imperator, non largitatis
gratia, sed veritati repugnans, misitque pariter praesidem, impiorum
exsecutorem dignissimum praeceptorum. Aiunt enim quod ad repurgatoreum
faciendum argenteas amas et cophinos et scaphas habuerint; cumque
foedere jam coepissent statuto quidem die hoc multitudo plurima
faciebat, nocte vero spontanea terra de valle crescebat; solutis itaque
prioris etiam fundamenti reliquiis, nova omnia praeparabant. Cumque
gypsi et calcis multa modiorum millia congregassent, vis magna ventorum
repente respirans, tempestatesque atque procellae subito factae quidquid
congregatum fuerat, disperserunt. Adhuc vesanientibus eis et nequaquam
divina longanimitate correptis. maximus primo terrae metus factus est,
quisquis mysteriis divinis non fuerat imbutus vehementer attritus est.
Cum vero neque hoc terrerentur judicio, ignis ex fundamentis quae
fodiebantur egrediens, plurimos fodientium concremavit, aliorum membra
dissolvit; nocte quoque plurimis in vicina porticu dormientibus, cadens
subito cum tecto ipsa porticus dormientes oppressit. Alia vero die in
coelo signum splendens crucis apparuit, sed etiam Judaeorum vestes
crucis signaculo sunt impietae; non tamen splendenti, sed nigro colore
signatae. Haec itaque rebelles Dei considerantes, et divina flagella
contremiscentes, ad propria sunt reversi, coufitentes esse Deum, qui ab
eorum progenitoribus ligno probatur appensus.
|
|