|
Differendum est igitur gaudium tantae salutis, tantae tamque necessariae
redemptionis, tanti pretii, cujus pondere captivitas mundi redempta est,
inferni claustra confracta sunt, januae coelorum apertae sunt, latro
poenitentium exemplum, cum Domino paradisum ingressus est (Luc. XXIII).
Differendum, inquam, usque in diem tertium, quo tantus ille victor
surrexit quo nobis victoriam suam annuntiavit, quo nobis in semetipso,
quid de nobis speremus, ostendit, et tunc pro redemptione animarum, quae
hac die patrata est, et pro resurrectione corporum, quae illa luce
condita est, pro hoc, inquam, duplici munere inenarrabilis,
inestimabilis, infinitae solemnitatis, dignitatis toto corde, toto ore
totisque viribus concelebranda est. Hac interim die tristitia regnet,
hac, inquam, die tristitia denominata, id est tristi die contristemur ad
poenitentiam, feria Dominicae passionis nostram pertranseat animam,
clavi manuum ac pedum ejus carnem nostram configant, crux ejus nostram
suspendat concupiscentiam. Compatiamur, ut conregnemus (Rom. VIII).
Hodie non sacrificemus, dum nobis hostia tollitur de manibus. Non
sacrificent amici, dum trucidant inimici.
|
“Dominus, inquit Moyses, pugnabit pro vobis et vos tacebitis (Exod.
XIV).”
|
|
Quandiu ergo torcular calcat solus, et indumentum ejus sanguine
conspergitur (Isa. LXIII), quandiu ligatus deridetur, velata facie
colaphizatur, et alapatus, consputus, quandiu illuditur veste alba
indutus, itemque arundinem accipiens in dextera, vestemque purpuream, et
spineam coronam, clavorumque fixuram, quibus in cruce pendens, legis
factus est maledictum, bibitque aceti poculum, quandiu tot opprobriis
exsaturatur (Matth. XXVI; Luc. XXIII; Joan. XIX; Deut. XXI), tandiu nos,
id est a mane usque ad horam nonam, juge ac profundum teneamus
silentium, moerori amicum, et interiorem penetrantes meditationis
solitudinem, solventesque cum Moyse calceamenta de pedibus nostris,
audiamus illum tanquam de medio rubi dicentem:
|
“Videns vidi afflictionem populi mei, qui est in Aegypto, et gemitum
ejus audivi, et descendi liberare eum (Exod. III).”
|
|
Nunc enim quasi in rubo spinis inhaeret, clavis confixus, spinisque
coronatus, crucisque arbustum guttis sanguinis quasi rubentibus pullulat
moris, ut, sicut ait quidam:
Tristes purgantur sanguine culpae,
Quem contorta rubus densis cruciatibus edit.
|
|