CAPUT 7

“Et vox quam audivi de coelo [Et audivi vocem] iterum loquentem mecum, et dicentem: Vade, accipe libellum apertum de manu angeli stantis supra mare et super terram.”

Vox ista vox fuit alterius, quam illius angeli fortis, supra mare, et supra terram stantis, dixit enim:

“Vade, accipe libellum apertum de manu angeli stantis supra mare, et supra terram.”

Cujus ergo vox ista erat, nisi ejus angeli qui haec et caetera illi ostendebat, quique illi in primordio dixerat, quod vides, scribe in libro? (Apoc. XI.) Et forte idcirco nunc dicit se iterum audisse vocem ejusmodi, quia quod illic semel significatum est dicendo

“quod vides, scribe;”

idipsum nunc iterum significatur, dicendo:

“Vade, et libellum accipe.”

Verumtamen quoniam postmodum sic dicitur:

“Et datus est mihi calamus similis virgae, dicens: Surge, et metire templum Dei,”

sic distinguere licet, ut quod dictum est huic:

“Vade et accipe libellum apertum de manu angeli,”

commune sit ei cum caeteris apostolis, videlicet Scripturas sensu aperto intelligere, et evangelicae officium subisse praedicationis. Quod autem postmodum dicit:

“Et datus est mihi calamus similis virgae, dicens: Surge et metire templum Dei,”

proprium ei datum significaverit, scilicet jus et facultatem scribendi Evangelium, et ponendi terminos evangelicae fidei, quos nulli transgredi licitum sit, unde postmodum dicendum erit:

“Et abii ad angelum dicens ei, ut daret mihi librum. Et dicit mihi: Accipe librum et devora illum, et faciet amaricare ventrem tuum, sed in ore tuo erit dulce tanquam mel. Et accepi libram de manu angeli et devoravi illum, et erat in ore meo tanquam mel dulce, et cum devorassem eum, amaricatus est venter meus.”

Quid enim fuit huic Joanni, caeterisque apostolis abire ad hunc angelum post clamorem ejus tam magnum, et dicere illi, ut daret eis libellum, quem in manu tenebat apertum, nisi id quod omnes ex evangelica veritate notum habemus, quia post ejus victoris ascensionem regressi sunt in Jerusalem cum gaudio magno, ut sederent ibi quousque induerentur virtute ex alto, fierentque fortes et idonei ad praedicandum ea quae scripta erant in illo libello, imo in magno sanctorum prophetarum, legis quoque et Psalmorum libro? Nempe quod, sicut Lucas testatur, omnes erant perseverantes unanimiter in oratione cum mulieribus, et Maria matre Jesu, et fratribus ejus. Hoc erat dicere illi magno angelo, ut daret illis librum ad devorandum, id est appareret eis, et idoneos faceret ad praedicandum Evangelium, dando Spiritum sanctum, quo agente posset homo illorum interior devorare talem librum, id est et legendo in imis visceribus recondere, et praedicando ructuare sanctarum sacramenta Scripturarum. Quod et factum est. Nam

“cum complerentur dies Pentecostes factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus vehementis, et replevit totam domum ubi erant sedentes. Et apparuerunt illis dispartitae linguae tanquam ignis, seditque supra singulos eorum. Et repleti sunt omnes Spiritu sancto, et coeperunt loqui variis linguis, prout Spiritus sanctus dabat eloqui illis (Act. I).”

Ait ergo:

“Et accepi librum de manu Angeli, et devoravi illum.”

Ac si dicat: Et accepi dono Filii Dei, et Patris ejus facultatem intelligendi Scripturas, ac praedicandi virtutem et ministerium, et legendo atque intelligendo, nec non et loquendo sive praedicando delectatus, refectus et confortatus sum.

“Et erat, inquit, in ore meo, tanquam mel dulce.”

Nihil verius. Nam de hujusmodi gustu Psalmista loquitur:

“Quam dulcia faucibus meis eloquia tua super mel et favum ori meo!”

(Psal. CXVIII.) Et ipsa sancta Scriptura, vere Dei sapientia de semetipsa dicit:

“Transite ad me omnes qui concupiscitis me, et a generationibus meis implemini. Spiritus enim meus super mel dulcis, et haereditas mea super mel et favum. Memoria mea in generationes saeculorum. Qui edunt me, adhuc esurient; et qui bibunt me, adhuc sitient (Eccli. XXIV).”

Haec et his similia quae dicuntur in Scripturis de dulcedine hujusce libelli, sola melius persentit felix anima quaecunque meruit experiri quae gustavit, quaeque gustando dulcis ipsa effecta est tanquam favus meliis, quo delectatus ipse sponsus, et dilectus ejus dicit ei:

“Favus distillans labia tua, sponsa, mel et lac sub lingua tua (Cant. IV).”

Sed vide quid sequitur:

“Et cum devorassem, inquit, eum, amaricatus est venter meus.”

Magna vere dulcedo libelli hujus quotiescunque devoratur, sed ipsa dulcedo nunc interim, dum in hoc saeculo vivitur, multis amaritudinibus respergitur. Non enim adversarii desunt, qui tribulationum et mortis interdum inferant absinthium. Nam hoc est, quod de illis, qui in illa sua dulcedine simul amaritudine ejusdem amaricati sunt, scimus et didicimus, quia calicem Domini biberunt, juxta promissum ipsius dicentis:

“Potestis bibere calicem quem ego bibiturus sum?”

et rursum:

“Calicem quidem meum bibetis (Matth. XX),”

etc. Is ipse Joannes quamvis materiali gladio, sive aliqua hominum vi non fuerit peremptus, non tamen omnino expers fuit amaritudinis illius. Nam et in ferventis olei dolium fuerat missus, et nunc cum haec videret, in Pathmos insula exsilio relegatos tenebatur. Igitur accipiat quidem librum, et devoret illum cuicunque hoc datum est, sed illud sciat quia cum devoraverit illum, cum vivere et docere coeperit secundum illum, venter, id est anima ejus amaricabitur a persequentibus juxta quod et veridicus pronuntiat Paulus:

“Omnes qui pie volunt vivere, persecutionem patientur (II Tim. III).”

Ad reliqua tendamus.