LIBER OCTAVUS.


CAPUT 1

O sapientia Dei, quae aperuisti os muti et linguas infantium fecisti disertas (Sap. X): ego quondam mutus et infans, nunc autem ore aperto et lingua pene diserta te magnificans, tibique de auro tuo ac de gemmis tuis quamdam quasi regiam gloriae et honoris facere adorsus coronam, semper quidem multum, nunc autem maxime tua juvari cupio dispositione, atque opitulatione. Non enim nunc ita, ut hactenus uni tantum intentus sum operi, neque debitor unius tantum debiti, sed circumventus, quasi a duobus feneratoribus magnis et avaris, omittere non valeo quin ambobus satisfaciam, cupiens esse fidelis. Alter eorum est angelus, id est, praesul Agrippinensis Ecclesiae, cui me, ut credo, tu per misericordissimam providentiam, in tempore persecutionis, tanquam patri filium adoptivum commisisti: alter vero, paterfamilias domus tuae, scilicet, coenobii Sigebergensis, cui nequeo dicere quantum debitor sim. Hic mihi primus suaserat hoc opus ingredi, titulatum De gloria et honore Filii hominis, cum ille alter, et major amicus, vehementer studii nostri bona opinione sive experimento delectatus, jussit atque rogavit, et utroque modo, scilicet jubendo atque rogando, compulit, quatenus in libros Regum totum cor meum cum tua, Domine, gratia converterem, et quantumcunque possem, te adjuvante, magnum et, ut sibi videbatur, utile opus inciperem, et de tuo adjutorio ad perficiendum nunquam desperarem. Quid ego inter istos animo pene diviso facerem? Resultarem pertinaciter patri et pontifici? At ille non solum sic jubebat, verumetiam supplicabat aliquandiu recusanti, ut si non paruissem, mihi ipsi viderer pietati rebellis. Relinquerem hoc opus, quod jam incoeperam, rogatu, ut jam dictum est inferioris amici? At ille tanto circa istud angebatur sancti desiderii ardore, ut videns necessitatem meam, quod non possem majori et digniori denegare, aspiciensque hoc opus, quantum hactenus scriptum fuerat, diceret hoc solum:

“Doleo superte, doleo super te,”

codicem aspiciens, quem aegre ferebat imperfectum remanere. Igitur necessitate compulsus, dimidium cordis mei uni, et dimidium cordis mei praebui alteri, totum autem, o Sapientia, tibi praebere optavi, dicenti,

“Praebe, fili, cor tuum mihi (Prov. XXIII).”

Credens quippe et sciens omnia possibilia credenti (Marc. IX), ecce ita me charitati impendi, ut uno eodemque tempore circumsedentes duo calamum in mente mea tinguant notarii. Unde fit ut, si quid bene dictum fuerit, tibi totum imputetur: si quid autem minus bene sonuerit, necessitati digne condonetur.