|
Ideo sunt ante thronum Dei, videlicet quia mundi sunt, quia candidi
sunt, quia in stolis albis spectabiles et gratiosi incedunt, idcirco
familiares assistunt, ideo laeti aspicientem aspiciunt, et dulcedine
ploni atque ineffabiliter occupati, ejus quem vident, mutuos ab intuitu
ejus aspectus avertere non possunt. Nec vero dubium, quin praesentia sua
clament idem ante thronum, quod subtus altare piorum animae
interfectorum:
|
“Usquequo, Domine, non judicas et vindicas sanguinem nostrum?”
|
|
(Apoc. VI.)
|
“Et serviunt ei die ac nocte in templo ejus.”
|
|
Die ac nocte, id est in aeternitate serviunt, sive ministrant, ut Daniel
ait,
|
“millia millium ministrabant ei (Dan. VII),”
|
|
non utique laborioso sive servili ministerio, sed jucundo atque liberali
amoris aeterni tripudio. Hic enim dum vivitur, servitus sive ministerium
Dei labor et opus est, ibi autem servitus Dei laboris praemium, et
servitutis merces est.
inquit Christus; omnis illa patria templum Dei est, sanctuarium Dei est,
Sanctum sanctorum est, quo nihil nisi mundum admitti potest. Hic quidem
dum vivitur, in templum Dei, ubi nomen ejus invocatur, nihil immundum
admitti debet, in illud autem templum Dei non manufactum, ubi facies
conspicitur, nihil immundum admitti potest.
|
“Et qui sedet super thronum, habitat super illos.”
|
|
Et in ipsis, et super ipsos habitat, qui sedet super thronum; nam ipsi
et domus, et thronus ejus sunt. In ipsis habitat, tanquam vita ipsorum;
super ipsos habitat, tanquam ornamentum et gloria ipsorum.
|
|