CAPUT VI. De prodigio ignis, quod illud intellexerit fuisse adventum Spiritus sancti in linguis igneis

De propheticis tribus prodigiis in terra datis, scilicet sanguine, igne et vapore fumi, unum, id est prodigium sanguinis exposuit dicendo: Jesum Nazarenum virum approbatum a Deo in vobis, hunc definito consilio et praescientia Dei traditum per manus iniquorum affligentes interemistis (Act. II), etc. Secundum erat prodigium ignis, quod ut exponeret, ita dixit: Dextera igitur Dei exaltatus, et promissione Spiritus sancti accepta a Patre effudit hoc donum quod vos videtis et auditis (Act. II). Videtis, videlicet in linguis igneis, auditis in sermone nostro. Quem enim effudit, nisi Spiritum sanctum? Accepit enim ut homo, effudit ut Deus: Et non quidem ipsam potuerunt videre substantiam Spiritus sancti, cum sit natura invisibilis, sed ignem viderunt, dispertitas linguas tanquam ignem videre potuerunt humani oculi, sedentem supra singulos eorum. Ergo ignis prodigium fuit, dispertitio linguarum prodigium fuit, imo linguarum universitas in ore apostolorum prodigium fuit. Sed et sonus ipse, qui factus est repente de coelo tanquam advenientis spiritus vehementis prodigium fuit. Cujus rei prodigium? Nimirum soni illius, qui in omnem terram exiturus erat, coelis illis quos nunc firmare veniebat enarrantibus gloriam Dei, et firmamento constantissimae fidei illorum annuntiante opera manuum ejus cum magnifico verbi tonitru, et miraculorum coruscationibus (Psal. XVIII). Sic enim mox futurum erat, isto Spiritu per os illorum intonante Christi praeconia, ut ad poenitentiam commoveretur, et contremisceret terra, et fundamenta montium, id est corda superborum conturbarentur et commoverentur, quoniam iratus est eis, nisi poenitentiam egerint. Ignis species multo maxime prodigium fuit, in eo videlicet quod substantia ignis ardens et lucens est. Significabatur enim per istas ejus qualitates quod apostolos Christi Spiritus sanctus et per zelum ardentes, et per intellectum lucentes effecerit. Porro dispertitarum formulae linguarum divisiones significabant gratiarum. Hujus prodigii praesens erat effectus, unde et omnes mirabantur, quia cum essent qui loquebantur Galilaei, audivimus, inquiunt, unusquisque linguam nostram in qua nati sumus, audivimus eos loquentes nostris linguis magnalia Dei (Act. II). Adhuc aliquid magnum tali prodigio significabatur, scilicet, quod omnium gentium linguis Ecclesia loqueretur, quod in omnes gentes fides Christi dilataretur, quod omnis lingua confiteretur ei, cui prius una gens confitebatur quia notus eatenus erat tantum in Judaeis Deus (Psal. LXXV).