CAPUT 26

Ultimo tandem libelli hujus capitulo exoratum se esse noverit, quisquis ista legerit, ut non quasi insipientem subsannare, sed quasi moesti parvuli causam compatiens attendere velit illam videlicet quam in initio horum dixi, secundum verba Sapientiae dicentis:

“Noli regibus, o Lamuel, noli regibus dare vinum, quia nullum secretum est ubi regnat ebrietas, ne forte bibant et obliviscantur judiciorum, et mutent causam filiorum pauperis. Date siceram morientibus, et vinum his qui amaro sunt animo: Bibant et obliviscantur egestatis suae, et doloris non recordentur amplius (Prov. XXXI).”

Verba ipsa quoniam recitavi, libet aliquantisper aperire. Lamuel, quod interpretatur in quo Deus, ipse est Christus; de quo Apostolus dicit:

“Quoniam quidem Deus erat in Christo mundum reconcilians sibi (II Cor. V).”

Hic sese gratum habere, et gratanter adimplere consilium istud spiritus Sapientiae, dicemus:

“Noli, Lamuel, regibus dare vinum,”

etc. Dicit in Evangelio:

“Confiteor tibi, Pater, Domine coeli et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis (Matth. XI).”

Denique et hic reges, et ibi prudentes et sapientes iidem sunt, scilicet superbi,

“sensu suae carnis inflati (Col. II).”

Istis ait:

“Noli dare vinum,”

id est noli aperire, imo claude divinorum profunda mysteriorum. Quam ob causam? Videlicet, quia nullum secretum est, ubi regnat ebrietas, id est nulla oris custodia, ubi scientia inflat (I Cor. VIII). Secretum illud non est ibi, quod eadem sapientia desiderans alibi, cum dixisset:

“Deriventur fontes tui foras, et in plateis aquas tuas divide (Prov. V), subjunxit atque ait: Habeto eas solus, nec sint alieni participes tui (ibid.).”

Quia ergo secretum non est ibi, et alienis, id est haereticis, communes se faciunt.

“Noli, inquit, dare eis vinum, ne forte,”

quod saepe contigit,

“ita bibant ut obliviscantur judiciorum et mutent causam filiorum pauperis (Prov. XXXI),”

id est ne male judicent de Scripturis, et aliter interpretentur quam expedit saluti auditorum, quos tu pauper, tu ipse mitis et humilis corde, filios tibi ex aqua et Spiritu sancto regenerasti. Moerentes et amaro animo sive egentes atque dolentes sunt jam dicti parvuli, id est humiles qualium est ille gemitus:

“Heu mihi, quia incolatus meus prolongatus est (Psal. CXIX),”

qui in isto saeculo consolari renuunt, et idcirco lugent, quia sponsus ab eis ablatus est (Matth. IX). Istis date siceram, istis date vinum, id est istis aperiatur sensus, ut intelligant Scripturas, legentes legem et Evangelium, et ita bibentes, nunc interim consolentur ex parte donec veniat quod perfectum est (I Cor. XIII). Fateor, talium ego unus eram, quondam tam aetate adolescentiae, quam propria parvulus aestimatione, ita nunc scienter lugens, et cum beato Job dicens:

“Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo. Noctem illam tenebrosus turbo possideat, non computetur in diebus anni, nec numeretur in mensibus. Sit nox illa solitaria nec laude digna (Job. III).”

Sed bibi siceram, bibi vinum, eo modo vel ordine quo fideliter denarravi, in quo quia, ut puto, satisfeci tibi, jam nunc istorum finem sciens, interruptum subnectam sive repetam, ut compleam quod superest operis De gloria et honore Filii hominis, sperans quod in proximo te visurus sim.