|
Igitur, quia ex fide in fidem, idcirco firma est promissio ipsi David,
et ecce nunc vivit, nec utcunque vivit, verum etiam permanet in
abundantiori gratia patriarcha, rex et propheta. Patriarcha, qua
promissio specialiter ad hunc post Abraham facta est, ut esset pater
beati seminis quod est Christus, qui non crubescit vocari filius David,
cum sit ipse Dominus David, filius secundum carnem, Dominus secundum
Divinitatem; rex idem, et non quomodocunque, sed secundum electionem
Dei, et quod amplius et magnificentius est, secundum cor Dei.
|
“Quaesivit sibi Dominus, ait Samuel ad Saul, virum juxta cor suum, et
praecepit ei Dominus ut esset dux super populum suum, eo quod non
servaveris quod praecepit Dominus (I Reg. XIII).”
|
|
Cujus rei Paulus quoque in Actibus apostolorum ita meminit:
|
“Et amoto Saul suscitavit illis David regem, cui et testimonium
perhibens dixit: Inveni David filium Jesse, virum secundum cor meum, qui
faciet omnes voluntates meas (Act. XIII).”
|
|
Iste sermo longe ab electione Saul distinguit electionem David. Nam et
illum elegisse dicitur Dominus, dicente Samuele ad omnem populum, cum
ille in medio staret altior universo populo ab humero et sursum:
|
“Certe videtis quem elegit Dominus, quoniam non est similis ei in omni
populo (I Reg. X).”
|
|
Ergo et illum elegit quidem Dominus, sed non secundum cor suum, imo
secundum cor populi vanum et superbum, et secundum furorem suum. Ille
namque maxime vel in primis erat, super quod apud Osee taliter Israelem
increpat:
|
“Ubi est rex tuus? maxime nunc salvet te in omnibus urbibus tuis, et
judices tui, de quibus dixisti: Da mihi regem et principem? Dabo tibi
regem in furore meo et auferam in indignatione mea (Osee XIII)”
|
|
Illum quippe in tanto furore suo dedit, ut diceret ad Samuel:
|
“Non te abjecerunt, sed me, ne regnem super eos (I Reg. XIII),”
|
|
etc. Item in tanta indignatione illum abstulit, ut ille daemoniacus
fieret, sicut scriptum est:
|
“Spiritus autem Domini recessit a Saul, et exagitabat eum spiritus
nequam a Domino (I Reg. XVI).”
|
|
Haec nunc idcirco commemoraverim, ne vel in Saul Verbum Domini a
proposito cecidisse, palmamque justitiae videatur amisisse, eligendo
illum qui electione dignus non fuerit. Propheta idem David, non
qualiscunque sed tam proprius, tam familiaris Verbo Dei, ut ejusdem
Verbi persona propria (futurae incarnationis, passionis, resurrectionis
et ascensionis suae) mysteria clarius atque sonorius loqueretur per os
David, quam per os alicujus ex caeteris; cum suavitate harmoniacae
dulcedinis. Nunquid vel ista gratia post lapsum caruit? Non utique, nam
|
“docebo, inquit, iniquos vias tuas (Psal. L),”
|
|
subauditur, eadem qua prius prophetica gratia.
|
|