|
Porro de onere Sabbati, aliarumque festivitatum, cur visum sit Spiritui
sancto ut non imponeretur nobis, illa vel sola causa sufficit, quia et
justo odio jamdudum illas odit anima Domini. Sic etenim in Isaia dicit:
Neomenias et Sabbatum et festivitates alias non feram. Iniqui sunt
coetus vestri. Kalendas vestras et solemnitates vestras odivit anima
mea, facta sunt mihi molesta. Quare? Manus enim, inquit, vestrae plenae
sunt sanguine (Isa. I). Ergo ne et nos pariter cum Sabbatis et
solemnitatibus illis veniamus in odium animae Domini, bene visum est
Spiritui sancto, et consilium ejus nos approbamus, ut abdicemus stercora
vel decora ejusmodi, quae prius pro lucro erant, antequam polluerentur
sanguine Christi, quo manus suas iniquas ille coetus implevit. Sed
nunquid, aiunt, stare non debet quod Deus statuit, et immobile esse
praeceptum quod posuit? Fatemur quia debet, neque enim Deus quasi homo
est ut mentiatur, aut ut Filius hominis ut mutetur (Num. XXIII). Ad haec
illi litterae amici: Scriptum est, inquiunt, quia complevit Deus die
septimo opus suum quod fecerat, et requievit die septimo ab universo
opere quod patrarat. Et benedixit diei septimo, et sanctificavit illum,
quia in ipso cessaverat (Gen. II). Coarctare igitur nos cupiunt, ut non
diffiteamur stare debere, semperque legitimum esse Sabbatum suum. Verum
interim negare nequeunt, quoniam Deus de quo Moyses hoc narrat, quia
benedixit diei septimo et sanctificavit illum, ipse sit quia in Isaia
dicit: Neomenias et Sabbatum et festivitates alias non feram. Kalendas
vestras et solemnitates vestras odivit anima mea. Quid igitur
consequitur, nisi differentia esse Sabbata, alterum quidem placitum,
alterum autem animae Dei odiosum? Nimirum aut istud, aut quod in nos
criminabantur, Deum qui immutabilis est mutatum, sibique factum esse
contrarium fatebuntur. Verum hoc dicere non audent, et illud videre non
sustinent quod duo Sabbata sint, unum carnale, quod Deus secundum tempus
vel usque ad tempus correctionis imposuerit, et unum spirituale, quod
statuit in aeternum et in saeculum saeculi, cujus in tabulis quoque
lapideis praeceptum posuit, et non praeteribit (Psal. CXLVIII), fugiunt
igitur aversi, et illam habentes passionem quae significabatur, quando
fugiebant timentes claritatem non velatam vultus Moysi (Exod. XXXIV).
Quidquid enim de splendore spiritus objecerimus illis, urit et cruciat
oculos invidentis populi, solaque illis littera placet, maxime ubicunque
gloriam Christi velare potest. Nos autem sicut duo ex lege et prophetis
sabbata cognovimus, ita et cur illis sub figura carnalis sabbati,
spirituale sabbatum absconderit, et cur a nobis unum tantum et nullium
spirituale sabbatum exigat, nosse debemus.
|
|