|
Et nunc quidem gaudemus scientes et dicentes cum Apostolo quia corpus
quidem mortuum, scilicet certissime moriturum est propter peccatum,
spiritus vero vivit propter justificationem (Rom. VIII). Sed et de ipso
corpore mortuo sive morituro consolatur nos, non incerta ratio fidei,
juxta quam protinus dicit: Quod si Spiritus ejus qui suscitavit Jesum a
mortuis, habitat in vobis, qui suscitavit Jesum a mortuis,
convivificabit et mortalia corpora vestra, propter inhabitantem Spiritum
ejus in vobis (ibid.) Non dixit, suscitabit mortalia corpora vestra,
quod de illis nihilominus recte diceretur, et qui ad vocem ejus
procedent in resurrectionem judicii, sed convivificabit, inquit,
subauditur, Jesu Christo quem suscitavit a mortuis, quod eorum tantum
est qui procedent in resurrectionem vitae propter hoc ipsum quod
Spiritus ejus habitat in ipsis. Nunc ergo, ut jam dictum est, gaudemus
quidem haec scientes, sed in ipso gaudio est, cur procidamus ante Deum,
et ploremus coram Domino qui fecit nos (Psal. XCXIV), quia defecimus in
ira ejus, et in furore ejus turbati sumus (Psal. LXXXIX). Etenim interim
dum in isto mortali corpore gravati ingemiscimus, forte dicat quis:
Quoniam in Christo renati, culpam terreni parentis evasimus, cur adhuc
ejusdem culpae poenam portamus? Cur adhuc morimur? Cur non absque mortis
molestia meliorem ad vitam transmigramus? Cur exspoliamur, et non magis
supervestimur? Nam quod a nobis est, ut Apostolus quoque ait, nolumus
exspoliari, sed supervestiri (II Cor. V). Ad haec ingemiscentes dicere
possumus: Non per solam misericordiam, sed per sociam quoque
misericordiae justitiam, requisiti sumus. Imo quod nihilominus magna cum
reverentia cogitandum est, non per solam justitiam, sed et per
circumvolantem nos misericordiam in primis parentibus nostris mortales
facti, et de paradiso ejecti fuimus. Sciendum quippe est quia licet
eadem causa, non tamen eadem manu qua in anima morte percussi fuimus, in
corpore quoque mortalitati addicti sumus. Etenim mors animae nobis a
diabolo adinventa est, mortalitas corporis a provida Dei sapientia, vel
sapiente providentia nobis imposita est. Si enim post peccatum vivere
vita corporis, et immortales esse permissi fuissemus, daemonibus similes
essemus, quia nobis aeque ut illis misera aeternitas, vel aeterna esset
miseria. Idcirco nobis bene providens Deus dixit: Ecce Adam quasi unus
ex nobis factus est, sciens bonum et malum. Nunc ergo ne forte mittat
manum suam, et sumat etiam de ligno vitae, et vivat in aeternum (Gen.
III), etc. Haec forte cuiquam grandem videntur sonare iram, sed eruditam
habentibus discretionem, magnam profecto spirant clementiam. Item quod
dixerat: In sudore vultus tui vesceris pane tuo, donec revertaris in
terram, de qua sumptus es, quia pulvis es, et in pulverem reverteris
(ibid.), non tam baculus irae quam virga disciplinae est. Quam videlicet
disciplinae virgam Psalmista Spiritu sancto praedocente considerans,
dicit in persona novi hominis Jesu Christi, imo ipse novus homo nostrum
caput dicit, pro omnibus membris suis: Et disciplina tua correxit me in
finem, et disciplina tua ipsa me docebit (Psal. XVII). Quid enim haec
disciplina mortalitatis, nisi superbiam terrae et cineris corrigit? Quid
nos docet, nisi humiliari sub potenti manu Dei? Idcirco Psalmista per
concessionem dicit: Mane sicut herba transeat, mane floreat et transeat,
vespere decidat, induret, et arescat (Psal. LXXXIX). Et est sensus: Homo
statim ex quo natus est mortalis atque passibilis, sicut herba mane
viridis et pulchra cito transeat, id est deficiat. Quomodo? In
juventutis matutino positus vigendo floreat, et post ab ipso juventutis
statu in vesperam senectutis transeat, et in illo vespere positus
moriendo, decidat, deinde induret, id est rigidum cadaver fiat, deinde
arescat, id est aridus pulvis existat. Non, inquit, hoc oro, ut homo,
statim ex quo natus est, immortalis et impassibilis fiat, sed potius
concedo divinae sententiae, ut sic transeat. Sed heu, quam indociles
sumus ad hanc partem, ut humiles simus, ut coram Creatore nostro dimisso
capite ambulemus. Mane sicut herba transimus, et in ipso transitu quasi
quercus aut abietes sumus, collum erigimus, et de longinquo statu
praesumimus. Quid faceremus, si non quotidie decidentem nostri generis
herbam videremus, si non quotidie cervices conditionis nostrae in lutum
redigerentur? Bene ergo Creator noster in eo ipso quod iram sonare
videtur dicendo, ne sumat de ligno vitae, et vivat in aeternum (Gen.
III), nobis providit, ne esset sicut jam supra dictum est, nostra aeque
ut daemonum aeterna miseria, vel misera aeternitas, essetque saltem
temporalis miseria sive misera temporalitas, ut quandoque fieret vel
fieri posset, quod intendebat homo, scilicet aeterna beatitudo, sive
beata aeternitas. Igitur quia non eadem manu in corpore mortales facti,
qua et in anima mortales sumus, diabolo enim inventore, homo sibi mortem
animae conscivit, Deus autem ad corrigendam hominis superbiam,
disciplinam mortalitatis corpori imposuit, recte et per sacramentum
gratiae Christi culpa diluitur, et tamen haec pars poenae non relaxatur.
|
|