CAPUT XII. In quem usum sacramentum eucharistiae nobis relictum sit.

De sacramento corporis et sanguinis Domini certum est, nec assertione nostra indiget, quin passionis vel mortis ejus propria quidem et singularis commemoratio sit, et quod a passione vel morte ejus initium sumpserit, vel sumere debuerit. Conditum autem est hoc sacramentum quantum potuit morti vicinius, scilicet cum jam esset ad mortem venditus, et qua nocte tradebatur. Nobis, qui vivimus, et qui residui sumus, reservatum est, et missum est sacramentum istud, in quo sub specie panis et vini latet utilitas mortis et resurrectionis ejus. Nam illis, qui mortui fuerant, fidelibus, miro modo in illa specie, qua pependit in cruce, factus, vel datus est cibus. Ita ut anima ejus ad animas illorum in infernum, et corpus ejus ad corpora illorum descenderet, essetque tribus diebus et tribus noctibus in corde terrae, in eodem ventre terrae, quo recepta vel assumpta fuerant corpora illorum. De tanto hoc mysterio nunc diutius tractare non est propositum, verumtamen, ne omnino relictum sit intactum, dicere quidpiam libet de causa propter quam nobis sit necessarium. Causa haec erat, quia primi homines Deo increduli, diabolo nimis male creduli fuerunt. Quia cum non viderent nisi pomum quantum libet suave, redolens et visu pulchrum, crediderunt in illo esse divinitatis effectum, crediderunt diabolo dicenti:

“Nequaquam ita erit, ut Deus dixit: Si comederitis, morte moriemini; sed erit quod dico ego: Si comederitis, eritis sicut dii (Gen. III).”

Contra cibum illum, qui cibus fuit mortis, dictante ratione, namque justitiae dari oportebat cibum alium, qui esset cibus vitae, et simili ordine, ut scilicet inesse illi mens crederet, quod oculus non videret, crederet esse cibum et potum veraciter communicandae divinitatis esse effectivum carnem et sanguinem Christi. Quod sentire non possunt sensus carnis et sanguinis. Per hanc fidem sibi Deus ab homine satisfactum esse judicat, dum non minus sibi credit quam diabolo crediderat.