|
|
“Dicit ei unus ex servis pontificis, cognatus ejus cujus abscidit Petrus
auriculam: Nonne ego te vidi in horto cum illo? Iterum negavit Petrus,
et statim gallus cantavit.”
|
|
Igitur qui omnes fluctus tribulationis pro Domino se posse pati
praesumpserat, dicens:
|
“Etiam si oportuerit me mori tecum, non te negabo,”
|
|
ad primum ventum timuit, quia mersus est, quia tertio negavit, sed
extendit Dominus gratiae manum, et apprehendit eum, conversus, et
respiciens in eum, ut cito poenitens fleret, et ita se lavante Domino,
partem cum illo haberet. Vere enim nisi fidem poenitentiae statim
praeoccupasset, qua hora Dominus noster sanguinem et aquam de latere suo
profudit, peccatum negationis ejus deletum non fuisset. Nam sicut nunc
quoque baptizandum quemque prius oportet credere et confiteri, et tunc
demum baptizari in morte Christi Jesu eique per baptismum consepeliri et
consurgere (Rom. VIII), sic et Petrum, ut Apostolus permaneret, et
latronem ut cum Domini paradisum intraret (Luc. XXIII), oportuit
poenitere et confiteri, antequam Christus spiritu emisso, praedicti
sanguinis et aquae fluvium effunderet. Etenim quicunque post horam
illam, qua ille universam lavit Ecclesiam ab origine mundi collectam, ad
fidem ejus convertuntur, non annumerantur inter ejusdem Ecclesiae
filios, nisi quibus per baptismum singulatim sacramentum Dominicae
passionis innovetur.
|
|