CAP. XXXIII.


VERS. 1.

“Audi igitur, inquit, Job, eloquia mea, et omnes sermones meos ausculta.”

Ecce aliud principium non minus vitiosum. Nam quasi in quodam sibi videtur summitatis culmine residere praeses sapientiae, attentionem ejus cui loquitur non postulans, more illorum qui prodesse volunt, sed cum austeritate et potentia erecto superbae linguae baculo, exigens et imperans quod proprium habere solet doctrina arrogantium,

“Audi, inquit, eloquia mea,”

videlicet quia nunc eloquenter dicam,

“et omnes sermones meos ausculta,”

scilicet quia tales sunt, ut ne unus illorum in terram cadere debeat.