VERS. 32.

“Foris, inquit, non mansit peregrinus, ostium meum viatori patuit.”

Ac si dicat: Quia munus ab omnipotente Deo non accipitur, quod corde obligato in malitia profertur, quod contra scriptum est:

“Respexit Deus ad Abel et ad munera ejus (Gen. IV),”

dicentibus viris tabernaculi mei, ut supra dictum est,

“quis det de carnibus ejus ut saturemur,”

ex corde dimisi, et tunc exteriora munera per hanc internam cordis munditiam condita obtuli, scilicet hoc, ut

“foris peregrinus non maneret, et ostium meum viatori patuit,”

et hoc ut peccata mea confitendo [diluere] mererer, quamvis illa coelestis Pater dimitteret. Hoc est quod sequitur: