|
Illa nostri traditio, qua Pater illum tradidit, sicut Apostolus ait:
|
“Qui proprio Filio non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum
(Rom. VIII).”
|
|
Illa, inquam, traditio materia vel causa tam magni tamque solemnis est
officii. Hac enim die Pater illum tradidit in eo quod ex voluntate
Patris in manus inimicorum venit, qui hactenus, multoties cum seditione
quaereretur, omnes eorum frustraverat impetus. Obediens namque voluntati
Patris, calicem passionis bibere venit, et cum caro infirma esset ad
bibendum, spiritu promptus (Matth. XXVI) dicebat:
|
“Verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat (Luc. XXII).”
|
|
Quia ergo Pater illum hac die tradidit, et calicem passionis dedit illi,
recte passio legitur cum eisdem cum quibus exceptus est palmarum ramis,
totique officio venerandam ipsa praebuit materiam. Nam ex eo quod ait
pendens in cruce:
|
“Deus meus, Deus meus, ut quid dereliquisti me (Matth. XXVII),”
|
|
constat vicesimum primum psalmum totum ex ipsius esse persona
conscriptum, propter quod hac ipsa die pene totus in ejusdem nihilominus
persona decantatur. Primum in introitu: Domine, ne longe facias auxilium
tuum a me (Psal. XXI), orat ipse, qui tanquam
|
“vermis et non homo (ibid.),”
|
|
absque ullo respectu, leviter conculcabatur, propter nos relictus ad
tempus, orat, inquam, Patrem, ne elonget auxilium suum, id est festinet
resurrectionem suam, et a potestate eorum, qui sunt unicornes, id est
singularis superbiae, liberet humilitatem suam (ibid.). Deinde in tractu
hoc ipsum amplius egit et ipse noster David, secundum titulum ejusdem
psalmi, tendens in finem, id est in victoriam, pro assumptione matutina,
id est pro resurrectione, ut fiat
sicut et facta est,
|
“cum adhuc tenebrae essent”
|
|
ad monumentum (Marc. XVI; Joan. XX). Epistola quoque non dubio passionem
legendam praecurrit praeconio. Nam quod orat Dominus secundo in passione
dicens:
|
“Mi Pater, si non potest hic calix transire, nisi bibam illum (Matth.
XXVI).”
|
|
quod summus Deus in summa humilitate hominis illuditur, conspuitur,
dorsum suum dat
|
“percutientibus, et genas suas vellentibus (Isa. L),”
|
|
et caetera patienter fert, obediens voluntati Patris usque ad mortem
crucis (Philipp. II), haec omnia nobis Paulus in Epistola manifeste
proponit imitanda, dicens: Hoc sentite in vobis, quod et in Christo Jesu
(ibid.), etc. Item in graduali, dum dicit: Tenuisti manum dexteram meam,
et in voluntate tua deduxisti me (Psal. LXXII), pulcherrime illud
insinuat quod Deus Pater, quasi laeva manu sua dexteram illius tenuerit,
id est divinam potentiam ejus, ne se defenderet, quodammodo compressit,
et in potestatem inimicorum, id est in civitatem Hierusalem, in
voluntate sua deduxerit. Quaeri potest cur graduale hoc cantetur hoc
die, cum non totum ejus personae conveniat. Neque enim illi congruit, ut
dicat: Mei autem pene moti sunt pedes et pene effusi sunt gressus mei
(ibid.). Sed sciendum quia psalmus, de quo sumptum est, correptio
illorum est qui pro sospitate corporis et prosperitate vel affluentia
rerum temporalium Deum tantummodo laudabant. Hujusmodi autem laudes non
defecerant, priusquam Dominus noster, rex omnium saeculorum, adveniret,
et ex his quae passus est confirmaret nos, ne scandalizaremur malos
prosperari, bonis autem non recte succedere videntes. Quis enim justus,
videns ipsam justitiam esse crucifixam ab his quorum iniquitas quasi ex
adipe prodiit, qui in labore hominum non erant, et cum hominibus non
flagellabantur (ibid.), quis, inquam, justus, cum sibi aliquid simile
acciderit, dicat jam: Ergo sine causa justificavi cor meum, et lavi
inter innocentes manus meas (ibid.). Nam si narraverit sic, ecce
nationem filiorum Dei, imo ipsam Filii Dei passionem reprobavit (ibid.).
Bene ergo in ostensione flagellati, et crucifixi justi cantatur: Quam
bonus Israel Deus rectis corde (ibid.), ut non moveantur pedes nostri,
id est ratio et judicium nostrum, quando pacem peccatorum videmus
(ibid.). Offerenda quoque cum versibus sumpta de psalmo sexagesimo
octavo, qui totus ex persona Salvatoris orantis in passionis agone
conscriptus est, indicat cum quanto desiderio charitatis illa susceperit
quae in passionis serie praelecta sunt, dum dicit: Improperium
exspectavit cor meum et miseriam; improperium, scilicet in verbis
exspectavit, id est desideravit cor meum, et miseriam, scilicet in
factis. Et sustinui, id est expectavi, qui simul contristaretur,
videlicet de perditione sua mecum doleret, et non fuit, subauditur, qui
id faceret, consolantem me quaesivi, id est bene operantem per
poenitentiam, et non inveni. Et dederunt in escam meam fel, hoc est,
amaros se mihi reddiderunt, etc.
|
|