CAPUT IX. Quomodo aspectus animalium quasi carbonum ignis ardentium aspectus sit, et quis ille ignis, et quod de igne fulgur egrediens erat.

“Et similitudo animalium aspectus eorum quasi carbonum ignis ardentium, et quasi aspectus lampadarum. Haec erat visio discurrens in medio animalium, splendor ignis, et de igne fulgur egrediens.”

Bona similitudo animalium, bonum utrobique habens effectum, hinc comburens quasi aspectus carbonum ardentium, illinc illuminans quasi aspectus lampadarum. Nihil verius, nihil Christianae fidei certius atque constantius. Quid enim consequimur, tendendo in aspectus hujusmodi animalium? Quid accipimus credendo in unum Jesum Christum Dei Filium, de Spiritu sancto ex Maria Virgine conceptum et natum, deinde passum, crucifixum, mortuum ac sepultum, deinde a mortuis tertia die propria virtute suscitatum, deinde super coelos elevatum usque ad paternae majestatis consessum? Quid, inquam, vultus istos aspicientes, ista credentes et confitentes consequimur vel accipimus? Nimirum geminum Spiritus sancti donum, quorum alterum et primum remissio est peccatorum, alterum et secundum diversarum est distributio gratiarum. Primo namque vultuum istorum intuitu, id est prima Christi confessione, dum baptizamur, remissionem peccatorum accipimus, et illic aspectus animalium sic nobis est,

“quasi carbonum ignis ardentium;”

comburuntur enim atque consumuntur illic omnes sordes praecedentium delictorum. Deinde secundo vultuum eorumdem intuitu, cum impositionem manuum accipimus, divisiva singulis gratia tribuitur, prout vult Spiritus sanctus, atque illic nobis sunt

“quasi aspectus lampadarum.”

Lucet enim proximus quisque nostrum in gratia quam accepit, alius in fide, alius in sermone sapientiae vel scientiae, alius in operatione virtutum (I Cor. XII). Bona igitur et operosa

“similitudo aspectus animalium.”

Quid porro vel quomodo erat, imo quae est

“haec visio discurrens in medio quatuor animalium splendor ignis, et de igne fulgur egrediens?”

Profecto splendor serenam lucis pulchritudinem, fulgur egrediens molestum affert timorem. Ergo

“splendor ignis”

lucida est serenitas charitatis,

“fulgur egrediens”

severitas est timoris Dei. Et ordine quidem vel actu prior est amor, posterior vero timor. Igitur quia ex uno eodemque animalium istorum contuitu et ignis splendet charitatis, et poenalis egreditur fulgur timoris, quem perfecta charitas foras mittit (I Joan. IV), recte dictum est,

“haec erat visio discurrens in medio quatuor animalium?”

Nam quandiu in hoc mortali corpore sumus, singulis nostrum visio talis discurrit, dum anima Dei et supernae gloriae contemplatrix, nunc amore dilatatur, nunc timore constringitur ex uno eodemque igne coelestis desiderii. Nam etsi multum in charitate profecit, quae perfecta servilem timorem foras mittit, attamen illo timore non caret, de quo scriptum est:

“Timor Domini sanctus, permanens in saeculum saeculi (Psal. XVIII).”

Hic timor diligentem, etiam reverentem et religiosum facit, non jam quidem servientem in timore, attamen exsultantem cum tremore, quia quamvis diligat et diligendo exsultet, nemo tamen scit utrum amore an odio dignus sit (Eccle. IX). Et siquidem scit, juxta illud:

“Ipse Spiritus testimonium reddit spiritui nostro, quod sumus filii Dei (Rom. VIII),”

non tamen scire praesumit, sed sciens quodam modo nescit, et nesciens aliquo modo scit.