|
Non aliam ob causam scripti videntur hi quinque dialogorum libri De Vita
vere apostolica, quam ut eorum auctor demonstraret, monachos ad omnia
Ecclesiae munia obeunda idoneos esse, summamque illis injuriam fieri a
canonicis regularibus, qui, vix saeculo XI exorti, statim eis bellum
indixerunt, existimantes, et ubique conclamantes monachos tanquam
incapaces, verbi divini praedicatione, administratione sacramentorum,
parochiarum cura interdictos, intra cellularum suarum angustias esse
detrudendos: quamvis hactenus monachi infinitos prope populos, integras
nationes, et regna non pauca praedicationibus suis ad Christi fidem
convertissent; nec aliquas tantum parochias, sed universas pene totius
orbis dioeceses administrassent, ipsamque sedem apostolicam non semel
occupassent, nec sine fructu. Namque absque ullo vanae jactationis vitio
possumus asserere vix unquam magis floruisse Ecclesias quam cum monachos
habuerunt episcopos.
Horum Dialogorum auctor suum ex professo nomen subticuit, si quid in eis
boni protulit, id totum Deo, a quo omne bonum, referens, optansque ut in
laude sua mutus liber ipse legatur, dummodo laudem Dei et Ecclesiae
loquatur. Scriptos tamen a Ruperto abbate Tuitiensi, prope Coloniam
Agrippinam, ex conjectura non levi possumus asserere. Nam Graffchatense
monasterium, cujus ex codice illa aetate exarato ipsos descripsimus,
situm est in dioecesi Coloniensi, simileque exemplar postea in ipso
Ruperti coenobio Tuitiensi reperimus, quod pene unicum ex omnibus tanti
viri operibus, ibidem superstes habetur. Deinde auctor librum suum
tertium his terminat verbis: Imminens sancti Nicolai festivitas
compellit nos sibi insistere, unde compellimur quartum distinguere,
cujus ad hoc possumus prece juvari. Porro sanctus Nicolaus patronus est
vicini Tuitio Brunvillarensis monasterii, quocum magnam, haud dubium,
consuetudinem habebat Rupertus. Demum certum est hoc de argumento opus
aliquod a Ruperto compositum fuisse, ut discimus ex Anselmi
Havelbergensis epistola ad abbatem Husbergensem, qui occasione Petri
cujusdam canonici regularis, gratia majoris perfectionis ad monachos
transvolantis, ejusdem argumenti lucubrationem ediderat. Hanc enim ille
refellere cupiens, magno cum contemptu sic de Ruperto effatur: Porro
nescio cujus Roberti, cujusdam doctrinam adnectis, cujus auctoritas,
quia in Ecclesia ignoratur ea facilitate contemnitur qua probatur
Fortassis apud vos magnus habetur, non ob id quod aliqua magna
scripserit, sed ob hoc quod monachorum abbas exstiterit. Ego sane
quaedam illius scripta fateor, curiosa levitate legi, ipsum etiam vidi
et novi, sed pulchre dictum apud Graecos proverbium in illo verum
reperi: Pinguis venter non gignit tenuem sensum. Hae sunt amoenitates
quibus iste episcopus summum illum virum recreat, cujus hactenus et
scripta et sanctitatem veneratur Ecclesia. At qui justam defendunt
causam, non in conviciis aut in contumeliis victoriam quaerunt sed in
validissimis argumentis.
|
|