CAPUT XXVII. Quomodo ad sapientiam pertinuerit, quod resurgens, non statim peremptoribus suis insultavit, nec dilectoribus suis repente apparuit.

Postquam inimicos illusit, ad amicos respexit, eisque post tristitiae nebulas serenum ac luminosum suae victoriae radium refudit, ordine vel modo, quo per hunc sapientiae Spiritum fieri condecuit, non continuo peremptoribus suis manifestus efflagrans insultavit, aut meritas vindictae poenas exegit, quod facere interdum minus prudentium hominum est, eorum qui victoriae temperare, vel gloriae modum tenere nesciunt. Exspectabat enim propalandae gloriae suae ordinem dignum, videlicet non mutatus Spiritu sancto, sed idem qui fuerat, idem permanens qui dixerat: Ego gloriam meam non quaero, est qui quaerat et judicet (Joan. VIII). Non est moris vel disciplinae ejus contentiosa invectione, seu insultatione festinatam rapere gloriam victoriae de hostibus, nisi forte ad tempus hoc utilitas exigat, scilicet pro instructione vel confirmatione illorum, qui credunt vel credituri sunt, ut de aliquantis impiis ita caeteris metuenda poena sumatur, quatenus non lateat conscientiam viventium victoris Christi Filii Dei esse judicium. Semel hoc faciendum est, ut rideat sapientia in interitu parvulorum, stultitiam diligentium et subsannet, cum eis quod timebant acciderit (Prov. I), tunc utique quando fiet, quod necessario faciendum est, universale judicium. Interim ad sapientiam sciamus pertinere, ut permissi thesaurizent sibi iram in die irae (Rom. II), quia vocavi, ait, et renuistis, extendi manus meus, et non fuit, qui aspiceret (ibid.). Permisit ergo nunc quoque sapienter patiens, et patienter sapiens inimicos suos principes sacerdotum et Pharisaeos dissimulare quod fuerat factum, et in conscientia repositum sacrilegium, permisit illos data pecunia coemere sibi mendacium, ut dixerant milites, venerunt discipuli ejus nocte, nobis dormientibus et furati sunt eum (Matth. XXVIII). Ad amicos, ut dictum est, ejus conversio, nec ipsa repentina, sed paulatim procedens ordine decentissimo, ut scilicet prius mentium quam corporum illorum oculis praesentaretur. Pene naturalis hic est manifestationis ejus modus, ut a nullo unquam bene et utiliter visus aut videndus sit exterius, a quo non prius per fidem aut dilectionem visus fuerit interius. Egit itaque quatenus primum corda illorum ad respiciendum illum acutis multarum commemorationum jaculis excitarentur, et tunc demum redivivum corpus suum exiberet oculis extrinsecus, cum imaginem ejus hiantibus animis attentius versarent intrinsecus. Prima huic bono digna judicata est nostrae pietatis et pervulgatae dilectionis femina quondam peccatrix Maria, quae nimirum crucem et cuncta poenarum ejus insignia memori mente gestabat, et vel talem videre sitiens, qualem sepulcri locus susceperat, eo non invento flebat, discipulisque recedentibus ipsa non recedebat, sed plorans foris stabat (Joan. XX). Prima ergo haec digna aestimata est, quae flentibus oculis gaudium videret, gaudium tristibus apostolis annuntiaret (ibid.). Post hanc Petrus, cujus utique tristitia prae cunctis apostolis major, imo et duplex erat. Tristis enim, quia haec Dominus passus fuerat, tristis erat, quia patientem Dominum, ipse ter negaverat. Sine dubio ex quo respiciente in eum Domino egressus foras flevit amare (Luc. XXII), non desiit dolere et tristis esse, et idcirco prius huic quam caeteris apostolis dignum judicavit sese ostendere. Sic enim habemus in Evangelio, quia prius de isto dictum est: Surrexit Dominus vere et apparuit Petro (Luc. XXIV). Subsecuta est e vestigio protinus boni muntii congeminatio, quia narraverunt duo discipuli quomodo sibi euntibus Emaus, et loquentibus ad invicem de illo sese junxerit, et quomodo cognoverunt eum in fractione panis (ibid.). Quid putas interea, quam praesens mentibus eorum imago ejus esse potuerit, dum sederent intus loquentes de illo, ejulatu simul et lacrymoso adhuc gaudio attoniti, clausis foribus, ne quis verba illorum audiret, aut superveniret de inimicis, et pene naturaliter Domino Jesu invidentibus Judaeis? Itaque bene praeparatis animis tempus erat, ut sese cognoscendus communiter omnium offerret oculis. Stetit ergo in medio illorum, et dixit eis: Pax vobis (Joan. XX). Ita modeste, ita temperate hominem suum deducebat sapientia haec, de qua verissime dictum est quia attingit a fine usque ad finem fortiter, et disponit omnia suaviter (Sap. VIII).