|
(CAP. VII).
|
“Anno primo Balthasar regis Babylonis, Daniel somnium vidit. Visio autem
capitis ejus in cubili suo, et somnium scribens brevi sermone
comprehendit, summatimque perstringens, ait: Videbam in visione mea
nocte, et ecce quatuor venti coeli pugnabant in mari magno, et quatuor
bestiae grandes ascendebant de mari diversae inter se.”
|
|
Magnum et evidens hac visione Christi Filii Dei ejusdemque filii hominis
testimonium, magnum et amplum hujusce revelationis spectaculum, quo
libentius nihil aspiciant simplices oculi credentium, nihil dulcius
audiant benevolae aures diligentium Deum Patrem antiquissimum, et Dei
Patris Filium, hominem quidem novum, sed Deum nihilominus antiquum.
|
“Quatuor, inquit, venti coeli pugnabant in mari magno, et quatuor
bestiae grandes ascendebant.”
|
|
Quid bestiae significaverint, unus de assistentibus satis exposuit.
|
“Haec, inquit, bestiae magnae quatuor, quatuor regna consurgent de
terra.”
|
|
Sed quare venti, et quare bestiae? Nimirum venti propter vanitatem,
bestiae propter ferocitatem.
|
“Vanitas vanitatum, inquit Ecclesiastes, et omnia vanitas (Eccle. I).”
|
|
Mare magnum est hoc saeculum. Quatuor venti ergo coeli in hoc mari magno
pugnaverunt, quia quatuor regna saeculi hujus, status sui brevitatem non
considerantes, in vanum flaverunt, regnum Babyloniorum propter superbiam
et luxuriam, alas habenti, leaenae assimilatum, regnum Persarum et
Mederum urso propter ferocitatem, regnum Graecorum pardo propter levem
sectarum varietatem, regnum Romanorum terribili atque mirabili bestiae
dentes ferreos habenti propter insuperabilem fortitudinem comparatum.
Quid aliud haec regna bestialia, quam venti fuerunt? Venti, inquam, et
venti coeli fuerunt, non tamen coelum possederunt, quod per superbiam
contingere se putaverunt, sed ne mare quidem diu tenere potuerunt, quod
ad horam turbaverunt atque pertransierunt. Illis ergo cum ventosa
vanitate sua praeterlapsis.
|
“Aspiciebam, inquit, donec throni positi sint, et Antiquus dierum
sedit.”
|
|
Nimirum haec erat dulcis imago regni Dei, quod exspectabat, ut superius
jam dictum est, is ipse qui haec vidit, civis coeli, peregrinus hujus
saeculi, captivus illius Babylonis, unde et ardentior erat desiderator
regni Dei, ita ut vir desideriorum mereretur vocari, et pro consolatione
animae suae tantas tamque mirificas videre visiones ejusdem regni Dei.
Quid enim dulcius, quid ad consolationem commodius, ut videret, optare,
inquam, potuit? Antiquus, ait, dierum, sedit. At ille olim in genere
humano sedem non habebat, quia per praevaricationem primi hominis,
regnum peccati et mortis in hunc mundum introierat. Ergo sedit, id est
contra regni sui persuasorem diabolum judicium constituit. Sequitur
enim:
|
“Judicium sedit, et libri aperti sunt.”
|
|
Hoc quidem de judicio futuro intelligitur, quia de ultimo regni
diabolici rege Antichristo sic praemissum est:
|
“Considerabam cornua, et ecce cornu aliud parvulum ortum est de medio
eorum, et tria de cornibus primis evulsa sunt a facie ejus, et ecce
oculi quasi oculi hominis erant in cornu isto, et os loquens ingentia.”
|
|
Sed subinde sequitur:
|
“Aspiciebam in visione noctis, et ecce cum nubibus coeli quasi Filius
hominis veniebat et usque ad Antiquum dierum pervenit, et in conspectu
ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem et honorem et regnum, et
omnis populus tribus ac linguae ipsi servient.”
|
|
Hoc primo certe in adventu factum esse, certum tenet Christiana fides.
Filius hominis jam usque ad Antiquum dierum pervenit, jam in conspectu
ejus obtulimus eum, quicunque propter peccata nostra oblatum esse
credimus, et confitemur eum, et quotidie in sancto altari oblationis
ejus sacrum celebramus mysterium. Jam dedit ei potestatem, et honorem et
regnum. Jam enim propter passionem mortis, gloria et honore coronavit
eum, et constituit eum super opera manuum suarum (Hebr. II). Nam hoc est
quod, cum surrexisset a mortuis, dicebat:
|
“Data est mihi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII).”
|
|
Et tunc omnes populi, tribus, et linguae ipsi serviunt, baptizati in
nomine Patris et Filii et Spiritus sancti, secundum ejus imperium. Quid
enim si qui adhuc servituti ejus contradicunt? Profecto servitutem
debent, et ab ipso poenam recipient, propter servilem suum timorem,
propter suam cervicosam rebellionem:
|
“Sede, inquit, a dexteris meis, donec ponam inimicos tuos scabellum
pedum tuorum (Psal. CIX).”
|
|
Et subinde:
|
“Dominare in medio inimicorum tuorum (ibid.).”
|
|
Igitur quod dictum est:
|
“Aspiciebam donec throni positi sunt, et Antiquus dierum sedit,”
|
|
itemque
|
“judicium sedit, et libri aperti sunt,”
|
|
majestatem quidem personat judicii futuri, et adventus secundi.
Verumtamen ita ut primi quoque adventus nonnulla consideratio sit, quo
idem judicium coepit agi, testante ipso Judice, cum dicit:
|
“Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras
(Joan. XII).”
|
|
Proinde ad laudem Dei, ad gloriam regni Dei, quod nunc intra nos est,
referre libet haec ad primum adventum Christi Filii Dei, ut videlicet
primo adventu coeptum fateamur, quod in secundo consummandum est.
|
|