CAPUT XVI. Quomodo psallere, et quid psallendo confiteri debeamus memoriae sanctitatis ejus, et quod ipsa memoria missio sit Filii Dei dicentis apud Isaiam:

“Antequam fierent, ibi eram, et nunc Dominus misit me et spiritus ejus.”

Igitur quemadmodum dicit, ut supra memoravimus:

“Psallite Domino sancti ejus, et confitemini memoriae sanctitatis ejus (Psal. XXIX),”

cujus psalmi titulus: Psalmus cantici in dedicatione domus David, psallamus concorditer et confiteamur fideliter, tanquam filii resurrectionis, tanquam sacerdotes et levitae hujus dedicationis. Quid psallemus, aut quid confitebimur? quid psallendo et confitendo dicemus? Nunquid hoc solum quod hic audivimus eum dicentem:

“Exaltabo te, Domine Pater, quoniam suscepisti me (ibid)”

dicentem:

“Pater in manus tuas commendo spiritum meum?”

(Luc. XXIII.) Denique hoc et totus fere ejusdem psalmi textus humanitatis, sive humanae naturae voces sunt, cujus Deus et Dominus est, et Pater et Spiritus sanctus, et ipse qui illam sibi unitatem personae assumpsit Filius. Altius psallimus et confitemur non aliud, sed idipsum quod ab ipso accepimus, quod locutus est ipse Propheta longe antequam in carne nasceretur:

“Accedite, inquit, ad me et audite, hoc non a principio locutus sum in abscondito, ex tempore antequam fierent ibi eram, et nunc Dominus meus misit me, et Spiritus ejus (Isa. XLVIII).”

Altissima namque est haec memoria sanctitatis ejus, cui necessario ad salutem nostram confiteamur, quia

“ibi eram,”

inquit, ex tempore cujuscunque meminisse potes, imo et

“antequam fierent,”

subauditur coelum et terra. Praemiserat enim paulo ante:

“Manus quoque mea fundavit terram, et dextera mea mensa est coelos (ibid.),”

sive ex tempore cujuscunque, videlicet, Adae, Noe, vel Abrahae, vel antequam fieret ipse Abraham, vel superiorum quispiam, ibi eram, et a principio locutus sum, non in abscondito, sed palam omni mundo, sive in Moyse, sive in prophetis; imo et superius ad Abraham, sive ad Noe. Nihil enim abscondi eorum quae futura erant, testante propheta:

“Quia non faciet Dominus Deus verbum nisi revelaverit Dominus secretum suum ad servos prophetas (Amos III).”

“Ibi, inquam, eram antequam fierent, et nunc Dominus Deus misit me, et Spiritus ejus.”

Dominus, inquam, Deus, Pater misit me, voluit enim me carnem induere, sive hominem assumere, qui ante saecula secundum naturam divinam generavit me, de ventre matris meae vocavit me, et iterum in Jordane unxit me et evangelizare pauperibus misit me. Et secundam illa prima, et secundum haec novissima:

“Psallite Domino, ut sitis sancti ejus, et memoria sanctitatis ejus (Psal. XXIX).”

Solemus basilicas martyrum appellare memorias eorum, pro eo quod ibi psallendo et confitendo memoramus martyria illorum. Bene ergo et hic memoriam sanctitatis Domini istam intelligimus domum, cujus dedicationem psalmus iste secundum praesentem titulum, quem supra scripsimus, intendit. Huic itaque memoriae sanctitatis Domini recte confitemur, dum propter hoc opus memorabile, sanctum Dominum praedicamus, laudamus et benedicimus: sanctum Dominum Patrem qui Filium misit, sanctum Spiritum ejus qui Virginis uterum Filio praeparavit, sanctum ipsum Filium qui in sanctitate sua hominem assumpsit. Et quis nisi voluntarie peccans, te, o beata Trinitas, in verbis istis non intelligit:

“Et nunc Dominus misit me et spiritus ejus?”

Non ergo pars illis in dedicatione domus hujus, sed foris sunt extra mensuram templi sive regulam fidei, et quamvis Christum confitendo, intus esse videantur, sicut plerique haeretici foris sunt et cum paganis reputantur, juxta illud:

“Atrium autem quod foris templum est, ejice foras, et ne metiaris illud, quoniam datum est Gentibus (Apoc. XI).”