CAPUT XXVI. Quot vel quibus ex causis praefulgeat paschalis solemnitas.

Nunc, antequam de ordine vel ratione officii disseramus, dicendum est, quot vel quibus ex causis Paschae solemnitas tam ilustris tamque celebris habeatur. Multi enim solum hoc in illa respiciunt, quod

“in prima Sabbati”

resurrexit Dominus (Matth. XXVIII), unde et dies Dominicae, resurrectionis appellatur. Magna plane solemnitatis et laetitiae cordis nostri materia; quia, dum illo resurgente resurrectionem mortuorum esse credimus, nos quoque resurrecturos esse sperantes, jure gaudemus. Verum in hujus contemplatione solemnitatis nunquam illud gaudium memoriae nostrae debet praeterire oculum, de nostrarum redemptione animarum, quod, ut superius dictum est, in hanc diem dilatum est a feria sexta, qua per crucem et sanguinem suum Salvator noster illam operatus est. Haec sunt enim festa Paschalia, in quibus verus ille agnus occiditur, ejusque sanguine postes consecrantur. Pascha quippe nostrum immolatus est Christus (I Cor. V), qui mortem nostram moriendo destruxit, et vitam resurgendo reparavit. Duae sunt iste Paschalis magnae et innumerabiles causae festivitatis: redemptio animarum, quae die Parasceves morte Christi parta est; et resurrectio corporum, quae prima Sabbati Christo resurgente data atque confirmata est (I Cor. XV). Additur his tertia necessaria baptismatis solemnitas, omnem nobis illarum conferens utilitatem vel fructum, quae pro eo quod ab illis exordium totumque suae rationis sumpsit sacramentum, recte in eisdem paschalibus gaudiis addita est. Tribus igitur ex causis nox haec ut dies, illuminata refulsit in deliciis nostris. O vere festa dies, vere beata nox, nobilitas anni, mensis decus, arma dierum, splendor horarum, nox in qua desertus infernus, apertus est paradisus. Nox ista, mortis exitus, vitae reditus est. Lux gratiae, splendor gloriae, suavitatis poculum, fluvius deliciarum, inundatio pacis, acquisitio fortitudinis, laus consilii divini. Hac nocte cessavit exactor, quievit tributum, captivi redditi sunt, lassi respiraverunt, confracta est virga persequentium, computruit jugum dominantium. Pulchritudine noctis hujus paradisus refloruit, coelum purpuratum est, angeli candidati, homines exhilarati sunt. Nox ista Pascha dicitur. Pascha autem Hebraice, Latine dicitur transitus. Quis ergo transivit? unde et quo transivit? Christus Dominus transivit de hoc mundo ad Patrem, de morte ad vitam, de ignobilitate ad gloriam, de servitio ad regnum, de contumeliis ad honorem, de fluctibus saeculi ad portum coeli, de medio latronum ad Patris consessum. Transivimus et nos.

“Pascha enim nostrum Christus est,”

transitus noster immolatus Christus est. Quo ergo transivimus? Quam ex longinquo? Transivimus a duplici perditione ad duplicem corporis et animae salutem, de diabolo ad Deum, de hoste ad Patrem, de tyranno, qui nec Deus est, et nec homo, ad Regem nostrum, qui Deus est, et homo. Transivimus, inquam, de tenebris ad lucem, de fatigatione ad requiem, de planctu ad canticum, de nuditate ad tegumentum, de paupertate ad opulentiam, de reatu ad gratiam, de poena ad gloriam.