CAPUT XI. Quam recte evangelista dicturus:

“Ex Aegypto vocavi filium meum,”

praemiserit:

“Sicut, manc transiit, pertransiit rex Israel,”

quod latius dici potest de omni regno mundi, quia mane surrexit et cito transiit.

Nunc revertamur ad rem, nam de regno regis hujus loquebamur, cui et praesens volumen dedicavimus, pro cujus regis ortu rex Herodes turbatus, sciscitatus est locum nativitatis ejus. De hoc ergo regno sermonem repetentibus, illud admodum placere debet, quod de primo adversario ejus dictum est: Sicut mane transiit, pertransiit rex Israel (Osee XI). Dicamus latius ad gloriam et laudem regni Dei, quia sicut mane transiit, pertransiit regnum hujus mundi. Mane quippe surrexit, mane, id est, festinanter exstructum est a filiis hujus saeculi, quorum primus erat Cain, qui occiso fratre, festinavit aedificare civitatem, et appellare eam ex nomine filii sui primogeniti. Extunc in posterum per successiones suas contentiose regnaverunt principes illius generationis omnes matutini, omnes festini, et ecce tempore illo, de quo loquimur, regnum illorum fortissimum erat, velut bestia terribilis et fortis nimis, dentes ferreos habens, comedens atque comminuens, et reliqua pedibus conculcans (Daniel VII). Jam comederat atque comminuerat, jam sub pedibus ejus communitus mundus jacebat, cum in isto rege humili, de Virgine nato, regnum Dei quasi vespere silenter surrexit, id est circa finem saeculi. Omnes alterius generationis filii persecutionem passi a generatione Cain, quasi tota die laborantes, pondusque diei et aestus portantes exspectaverant hoc vespertinum regnum Dei, manentem hic civitatem non habentes, sed futuram inquirentes, et confitentes quod peregrini et hospites sunt super terram (Hebr. XI). Hos atque illos distinguens spiritus regis hujus in psalmo dicit: Vanum est vobis ante lucem surgere, surgite, postquam sederitis qui manducatis panem doloris. Cum dederit dilectis suis somnum, ecce haereditas Domini, filii merces fructus ventris (Psal. CXXVI). Rex ipse per omnia sic egit: Ante lucem surgere, quia vanum erat, noluit, sed, postquam sedit, humiliatus usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II), postquam manducavit panem doloris in passionis tolerantia faciendo voluntatem Patris (Joan. IV), quam facere cibus erat illi tunc demum in luce surrexit, tunc demum in gloriam suam intravit. Ante lucem, inquam, surgere noluit, imo cum cognovisset, quia venturi erant, ut raperent eum et facerent eum regem, fugit iterum in montem solus ipse (Joan. VI). Igitur non solus rex ipse Herodes, sed et omne regnum hujus mundi, sicut mane transiit, pertransiit, juxta illud: Haereditas ad quam festinatur in principio, in novissimis benedictione carebit (Prov. XX), regnum autem Dei, quod per patientiam construitur, in aeternum permanebit.