CAPUT 3

“Habentem, inquit, capita septem et cornua decem.”

Hoc et de dracone illo magno et rufo supra dixit quod haberet capita septem et cornua decem. Nimirum quia et bestia haec et draco ille unus idemque diabolus est, cum corpore suo, id est cum universo impiorum populo. Nam sicut illis jam dictum est,

“capita septem”

regna sunt septem, quorum persecutiones bene ex Scripturis cognitae eo tendebant, ut in mundo exstingueretur sanctum verae divinitatis nomen. Et quidem hactenus sparsim atque successim capita illa frenduerunt, unumquodque vice sua contra Deum faciens bellum. Primo, regnum Aegyptiorum filiis Israel illudentium Pharaone dicente:

“Vacatis otio, et idcirco dicitis: Eamus et sacrificemus Domino (Exod. V).”

Secundo, regnum carnalis Israel, Jezabel et posteris ejus prophetas Domini occidentibus (III Reg. XIX). Tertio, regnum Babyloniorum, Nabuchodonosor compellente captivatum Dei populum auream, quam fecerat statuam adorare (Dan. III). Quarto, regnum Persarum atque Medorum, volente Aman Judaeorum genus universum perimere (Esther. III). Quinto, regnum Graecorum, Antiocho Epiphane crudelia nimis et impia gerente, ut in libro Machabaeorum legimus (I Mach. I). Sexto, regnum Romanorum, Nerone et posteris ejus Christianos persequentibus (II Mach. V). Septimum, quod futurum est, regnum Antichristi, eodem filio perditionis tantam persecutionem agente, quanta ab initio creaturae non fuit, nec erit (Matth. XXIV). Ita inquam, hactenus sparsim atque successim singula debacchata sunt capita draconis. Cum autem venerit quod nunc tractamus, cum bestia haec de mari ascenderit, habens capita septem, cuncta simul capita rictibus propriis hiabunt atque frendent super Christianos dentibus suis, secundum intentionem septimi et maximi capitis, quod Antichristus erit. Nam ille per universum orbem nuntios mittet, et praedicatores suos. Praedicatio autem ejus et potestas pertinget a mari usque ad mare, ab oriente usque ad occidentem, ab aquilone usque ad septentrionem. Reges et principes primo ad se convertet, ac deinde per illos persecutionem sub omni coelo excitabit super omnes populos Christum confitentes. Proinde notandum quod, cum dixisset,

“habentem capita septem et cornua decem,”

addidit:

“Et super cornua ejus decem diademata.”

Hoc loco quot cornua, totidem scribuntur diademata. Non ita autem supra, sed decem quidem scripta sunt draconis illius cornua, septem vero diademata. Meminisse ergo dehemus regnorum eorumdem, quae jam numeravimus, quia cum regna fuerint septem, reges illorum fuere decem, quoniam regnum Graecorum, quod unum erat, mortuo Alexandro Magno, in quatuor ejus successores divisum est, Ptolomaeum Lagi filium. Philippum cognomento Arideum, Seleucum, qui et Nicanor, et Antigonum In partem Seleuci (sicut illo jam loco diximus, ubi de dracone et capitibus atque cornibus ejus tractavimus) Syria cum Judaeis cessit, et hujus tantum posteri, quorum deterrimus ille Antiochus Epiphanes exstitit, impugnaverunt nomen Domini, sicut habemus ex memorabilibus Machabaeorum gestis. Quapropter quoniam septem regnorum decem quidem reges fuerunt, sed tres divisiones regni, Graecorum reges contra Dei cultum nihil egerunt, bene illic decem quidem cornua, septem capitum draconis, sed septem tantum diademata numerata sunt. At vero cum venerit ille filius perditionis, non ita erit. Nullum quippe regnum, nulla pars cujusque regni a persecutione in Christianos vacabit. Bene igitur quot cornua, tot diademata, quia videlicet quot erunt reges, tot erunt hujusce impietatis ministeria.