|
[CAP. XIV.]
|
“Et ait discipulis suis: Non turbetur cor vestrum. Creditis in Deum, et
in me credite.”
|
|
Diligenter hoc animadvertendum est maxime quia non ait, non turbemini,
sed
|
“non turbetur, inquit, cor vestrum.”
|
|
Nunquid enim Pater continuo moriturus, hanc a pupillis suis fortitudinem
exigit, ut secum pariter ad mortem duci non vereantur? Aut nunquid hoc
ipsum quod paulo ante futurum esse firmabat, modo contraria vice
persuadet ut non fiat, videlicet ut percusso pastore non dispergantur
oves (Zach. XIII), aut ut Petrus contra suae veritatis assertionem
fortis fiat, et non neget eum ter, antequam gallus cantet? Ergo quod
ait, non turbetur cor vestrum, idem est ac si dixisset, non deficiat
fides vestra, et est sensus:
|
“Quoniam, inquit, Satanas expetivit vos, ut cribraret sicut triticum
(Luc. XXII),”
|
|
et tanta triturae vis erit, ut dispergamini omnes, et me solum
relinquatis, hoc unum restat persuadere ut corporaliter dispersi, saltem
corde imperturbato permaneatis mecum in tentationibus meis. Hoc enim
est, unde rogavi pro te, Petre, ut, dum voce negas, saltem in corde
fides tua non deficiat. Et de hoc ipso quod offendis in verbo, aliquando
tu conversus, confirmes fratres tuos. Itaque non turbetur cor vestrum,
sed credentes in Deum, credite et in me, neque tentationum mearum eventu
turbati, errasse vos arbitremini in eo quod hactenus credidistis in me.
|
“Credite, inquam, in me.”
|
|
Et si nunc ingruentis asperitas hiemis extrinsecus virentia confessionis
vestrae folia deterit ac dispergit, vivat saltem intrinsecus radix bonae
arboris, ut postquam haec hiems transierit, postquam hic imber abierit
et recesserit de radice credulitatis, quae viget in corde ad justitiam,
reflorescat oris confessio ad salutem atque ita animarum vestrarum
rursus vineae florentes, et dantes odorem, suae pulchritudinis
testimonio palam faciant, quia vox redivivi turturis audita est in terra
nostra, dicentis ad illam, quae per vos adducenda est de cunctis
gentibus, Ecclesiam:
|
“Surge, propera, amica mea, speciosa mea, columba mea et veni, veni de
Libano, veni, coronaberis (Cant. II).”
|
|
Vultis tandem audire quid sibi velint ea quae mox visuri estis, et
quorum metu dispergimini, vel cur ego illuc vadam, quo abeuntem vos non
potestis me modo sequi? (Rom. X.) Ecce dico vobis.
|
|