CAPUT III. Quo jure dixit Moyses:

“Ne respicias sacrificia eorum,”

ac deinceps:

“Num uno peccante, contra omnes ira tua desaeviet?”

“Ne, inquit, respicias sacrificia eorum.”

Ac deinceps:

“Fortissime Deus spirituum universae carnis, num uno peccante, contra omnes ira tua desaeviet?”

Ergo verissime jam de istis dicas quia hi sunt duae olivae, et duo candelabra lucentia ante Dominum dominatorem universae terrae, habent potestatem claudere coelum, et aperire portas ejus (Apoc. XI), quia linguae eorum claves coeli factae sunt. Qui enim haec dicunt:

“Ne respicias sacrificia eorum,”

jam non tantum coelum, sed et ipsos oculos Domini claudunt. Item qui dicendo,

“Fortissime Deus spirituum universae carnis,”

etc., iram a populo avertunt, linguis suis profecto pro coeli clavibus utuntur ut superbis claudant, mitibus autem coelum aperiant. Verum potestatem hanc, non voluntas efficit, sed causa. Ubi superbiae causa iram provocat suisque ironiis persultat, dicendo:

“Revera induxisti nos in terram quae fluit rivis lactis et mellis, dedisti nobis possessiones agrorum, et vinearum: an et oculos nostros vis eruere? non venimus.”

Illic iste, de quo supra dictum est:

“Erat enim Moyses vir mitissimus super omnes homines qui morabantur in terra (Num. XII);”

illic, inquam, iste mitissimus irascitur valde, loquiturque quasi imperiose ad Dominum:

“Ne respicias sacrificia eorum.”

Irascitur, inquam, non suo spiritu, sed ejus, cui Psalmista loquitur:

“Tu terribilis es, et quis resistet tibi? Extunc ira tua (Psal. LXXV).”

Nempe ex quo Deo resistitur, extunc Deus terribiliter irascitur. Et omnis quicunque in veritate mitis est, cujus habitator est Deus, illic irascitur, ubicunque superbiae malum oboritur. Utitur illic duro anathematis gladio, separat separatum a Deo, quem tradat diabolo. Ubi vero clavibus praedictis, clavibus coeli, linguis suis ad iram depluendam coeli portas aperuerunt, in ipsa ira misericordiae non immemores, proni in faciem cadentes,

“Fortissime, inquiunt, Deus spirituum universae carnis, num uno peccante, contra omnes ira tua desaeviet?”

Utrobique fortes, utrobique valentes. Nam quibus ipsi concesserunt Deus iratus est; a quibus ipsi vetuerunt, praesens ira remota est.