CAPUT XXVIII. De novo igne.

Amisso igne, qui ad matutinos, ut dictum est, exstinguitur, ad lapidem per eosdem tres dies confugimus, ut vel lapidem percutientes, ex abstrusis ejus venis ignem occultum eliciamus, vel liquidum crystalli lapidem sereno coelo soli objicientes, radium ejus trajectum, per ejusdem crystalli orbiculum spectabili miraculo in subjectam suscipiamus escam. Nimirum per hoc nobis pulchre depingimus, quod Deus, qui

“dixit de tenebris lucem splendere, illucescat in cordibus nostris ad illuminationem claritatis suae (II Cor. IV)”

per mortem Christi, quem sicut in matutinis praefiguratum est, Judaei sibimet exstinxerunt, et tenebrae factae sunt. Lapis enim, cum de illo ignem sic excipimus, Christum significat, quem

“lapidem reprobaverunt aedificantes, qui factus est in caput anguli (Psal. CXVII).”

Unde et in benedictione ejusdem ignis oratio talis est: Deus, qui per Filium tuum, angularem scilicet lapidem, charitatis ignem tuis fidelibus contulisti, productum e silice, nostris profuturum usibus, novum hunc ignem sanctifica, etc. Prudentius quoque in hymno suo, qui cantatur in Sabbato sancto , cum dixisset:

. . . . . . . . . . . . Lumina nos tamen

Monstras saxigeno semine quaerere,

ut ostenderet fieri hoc ad commemorandum illud, quod de lapide Christo procedit nobis ignis sancti Spiritus protinus adjunxit ,

Ne nesciret homo spem sibi luminis

In Christi solido corpore conditam,

Qui dici stabilem se voluit vetram

Nostris igniculis unde genus venit.

Lapis ergo, quem percutientes ignem elicimus, Christum significat, qui percussus verbere crucis, Spiritum sanctum nobis effudit. Quod si crystalli lapidem soli objicimus, escamque subjicimus, ut mediante crystallo carbones exstincti reviviscant aspectu phoebeae lampadis, illud nobis gratissime commemorari debet, quod

“Mediatur Dei et hominum homo Christus Jesus (I Tim. II),”

inter Deum exstinctosque homines medius interveniens, nostraeque infirmitati usque ad mortem appropinquans, longe a nobis secretum ignem, id est sancti Spiritus altissimam divinitatem infundit, ignem utique Spiritus sancti, quem sicut testatur ipse, venit mittere in terram, et voluit vehementer accendi (Luc. XII). Non enim vana religio est, solemni processione ad novi ignis benedictionem exire.

“Eamus, inquit Apostolus, ad eum extra castra, improperium ejus portantes (Hebr. XIII).”

Procedentes namque ad illum ignem, meminisse debemus exeundum nobis esse ad eum, quem Judaei extra castra civitatemque suam projecerunt, ut per ignem sancti Spiritus vitam aeternam habeamus, credentes in eum, quem illi a praesenti vita exstinxerunt. Deinceps imminente vespera, majora tristitiae sequuntur incrementa. Altaria spoliantur, vino et aqua lavantur, campanae conticescunt, omnes, praeter vigilias nocturnas, regulares horas absorbet triste silentium. Usum novimus, mysteria requiramus.