CAPUT 31

“Et qui metit, mercedem accipiet, et congregat fructum in vitam aeternam.”

Aequam Dominus messis messoribus suis legem praescribit. Operarius, inquit, qui metit pro labore suo, et mercedem accipit,

“et fructum congregat in vitam aeternam.”

Primum, mercedem accipit, et deinde congregat fructum in vitam aeternam. Haec nempe merces illa est de qua et alibi dicit:

“In quamcunque domum intraveritis, ibi manete, edentes et bibentes quae apud illos sunt. Dignus est enim operarius mercede sua (ibid.).”

Quam cibi legem robustissimus messor Paulus defendens, quamvis potestate uti nollet, ne quod offendiculum daret Evangelio Christi (I Cor. IX).

“Quis, inquit, militat suis stipendiis unquam? Quis plantat vineam et de fructu ejus non comedit? Quis pascit gregem, et de lacte ejus non manducat? An et lex haec non dicit? Scriptum est enim in lege Mosi: Non alligabis os bovi trituranti (ibid.).”

Ac deinceps:

“Si nos vobis, inquit, spiritualia seminavimus, magnum est si vestra carnalia metamus? Nescitis, quoniam qui in sacrario operantur quae de sacrario sunt edunt? qui altari deserviunt, cum altari participant?”

(I Cor. IX.) Ita et Dominus ordinavit his, qui Evangelium annuntiant, de Evangelio vivere. Ergo

“qui metit et nunc mercedem accipit,”

scilicet necessariam vitae praesentis alimoniam,

“et fructum congregat in vitam aeternam,”

id est, in futuro quoque aeternam accipit mercedem,

“unusquisque propriam secundum suum laborem (I Cor. III).”

Alioquin veritas Dei non staret, non confirmarentur promissiones patrum. Unde eadem similitudine, quae proposita est, adhuc subditur: