|
Dominus, inquit, misit ventum magnum in mare, et facta est tempestas
magna in mari. Quis ille ventus fuit, qui turbas Judaeorum quasi mare
turbavit, nisi spiritus seductionis, qui illos in odium Domini nostri
concitavit? Ille intus eos perflavit, ut adversus eum fremerent, et
semetipsos seditionibus turbarent. Sed quomodo ejusmodi ventum Dominus
misit? Justo videlicet judicio, quia suo illos sancto Spiritui semper
restitisse cognovit. Nonne propter eamdem causam ad decipiendum Achab
regem Israel misit spiritum mendacii? Dixit enim: Quis decipiet Achab
regem Israel, ut ascendat in Ramoth Galaad? Et dixit unus verba
ejuscemodi, et aliter alius. Egressus est igitur spiritus, et stetit
coram Domino, et ait: Ego decipiam illum. Cui locutus est Dominus. In
quo? Et ille ait: Egrediar et ero spiritus mendax in ore omnium
prophetarum ejus. Et dixit Dominus: Decipies et praevalebis: Egredere et
fac ita (III Reg. XXII). Quomodo tunc misit spiritum mendacii ad
decipiendum illum, qui cum uxore sua Jezabel occiderat prophetas Domini,
sic spiritum malum misit quo concitarentur Judaei, sicut mare vento
solet moveri, ut adversus Dominum fremerent, et mensuram Patrum suorum
implerent. Dicet aliquis: Ergone Judaeos Dominus tam malos esse fecit
aut tam malos esse voluit, ut occiderent Christum Filium Dei? Non utique
malos illos fecit, aut malos esse voluit, sed cum mali essent,
facultatem malitiae complendae illis permisit. Sic et de Pharaone
oportet intelligi. Non enim illum Deus malum esse fecit, sed, cum malus
esset, in regem illum excitavit, ut in ipso ostenderet fortitudinem suam
(Exod. IX), id est ut de nota persona daret exemplum, quam bene posset
dejicere hominum superbiam. Itaque sicut quaerenti cur Deus Pharaonem,
cum esset malus, excitaverit in regem, recte respondetur: Idcirco ut in
ipso ostenderet fortitudinem suam. Ita quaerenti cur Judaeos, cum essent
mali, permiserit habere potestatem occidendi Christum, recte
respondetur: Ut in illorum scelere terminaret iram suam, ulciscendo
super genus humanum in Christo, in quo posuerat iniquitates omnium
nostrum (Isa. LIII). Igitur ventus magnus, quem misit Dominus in illud
mare, id est in illum populum amarum et profundae malitiae, ille
immundus spiritus est, de quo ait Christus eodem loco, ubi tentantibus
et signum quaerentibus respondens non esse signum illis dandum, nisi
signum hujus Jonae, haec inter locutus est: Cum immundus spiritus
exierit ab homine, ambulat per loca inaquosa, quaerens requiem et non
inveniens dicit: Revertar in domum meam unde exivi (Luc. XI). Exierat
enim de populo illo, quando in monte Sinai legem accepit (Exod. XX),
reversus est in eum, quando videns Filium Dei daemonia ejicientem
blasphemavit, dicens: In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia
(Matth. XII). Idcirco tunc dixit: Cum immundus spiritus exierit ab
homine, etc. Illa reversio dicentis: Revertar in domum meam unde exivi.
Talis missio fuit Domini, qualis loco vel tempore supra memorato, quando
spiritui mendacii dicenti: Ego decipiam Achab sic (III Reg. XXII); et
sic ipse respondit: Decipies et praevalebis. Egredere et fac ita
(ibid.). Eodem, inquam, modo dicenti: Revertar in domum meam unde exivi,
et faciam novissima illius pejora prioribus (Matth. XII). Dixerit justus
judex Dominus: Reverteris et praevalebis, sive: Revertere, et fac ita.
Nam eo quod veritatem carnis non receperunt ut salvi fierent, idcirco
misit in mare illud ventum ejusmodi, idcirco misit et mittet illis Deus
operationem erroris, ut Apostolus ait, ut credant mendacio, et
judicentur omnes qui non crediderunt veritati, sed consenserunt
iniquitati (II Thess. II).
|
|