CAPUT 9

Cum ergo duae sint istae causae poenitentiam agendi, propter quam earum poenitentia ductus est iste filius perditionis? Nunquid propter causam futuri saeculi? Non utique cum diabolus esset, sic ipse Dominus jam dudum dixerat:

“Nonne ergo vos duodecim elegi, et unus ex vobis diabolus est? (Joan. VI.)”

Non, inquam, de isto saeculo curavit, aut quidquam spei habuit. Nunquid vero propter causam praesentis saeculi? Non utique, nam et hoc male relinqueret, abiens laqueo se suspendit. Qualis ergo causa esse potuit, quae fecit illum poenitentia duci? Hanc enim non otiose quaerimus: Et obscura quidem et incerta nobis est, sed per aliud simile fieri potest, ut nonnihil inveniamus. Scriptum est de Achitofel, qui fuerat consiliarius David, et versus ad Absalon consilium inutile dederat contra David, quia

“videns quod non fuisset factum consilium suum, stravit asinum suum, et surrexit, et abiit in domum suam et in civitatem suam, et disposita domo sua, suspendio interiit (II Reg. XVII).”

Quam ob causam se ille suspendit? Vidit enim quia non erat factum consilium suum. Parum dictum est, nisi simul subintelligas, quia malignus conjector conjiciebatur, decipiendum fore Absalon, et reversurum esse David in regnum suum, quod sibi aestimabat fore intolerabile malum; quippe qui inter caetera mala jam ante dederat consilium ut Absalon foedaret patrem suum. Illud simile isti recte dixerim: Quis enim nesciat illum David similitudinem vel typum praetulisse hujus Jesu Christi Filii Dei, et sui quoque secundum carnem filii? Nam ut et secundum praesens sacramentum quatuor facierum aliquid loquar: Propinquus ipse fuit faciei hominis, pro eo maxime quod ex semine ejus Christus secundum carnem (Psal. CXXXI): Et faciei leonis, pro eo quod fortissimus ipse

“cum leonibus lusit ut Sapientia meminit, quasi cum agnis et in ursis similiter fecit. Nunquid non occidit gigantem, et abstulit opprobrium in Israel? Contrivit inimicos undique, et contrivit cornu ipsorum, usque et in aeternum in omni opere (Eccl. XLVII).”

De similitudine quoque faciei vituli plurimum habuit, quia videlicet multis laboribus eruditus fuit, et multis tribulationibus passiones Christi praesignavit. Unde et sicut itidem Sapientia testatur:

“Christus purgavit peccata ipsius et exaltavit in aeternum cornu ejus (ibid.).”

Nihilominus illud multum attinet ad faciem aquilae volantis, quod propheticae gratiae oculis mirabiliter et vidit et cecinit sacramenta coelestia, ejusdem Christi sessuri ad dextram Patris, vidit, inquam, et audivit ut inter caetera referret nobis dicens:

“Dixit Dominus Domino meo sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Suo quoque nomine ad similitudinem accedit interpretatur enim David manu fortis sive desiderabilis. Porro Achitofel et nomine et re similitudinem praetulit hujus, de quo nunc sermo est, Judae filii perditionis. Achitofel quippe interpretatur frater meus cadens sive irruens. Et sicut ille voluit et in eo intendit ut David de regno ejectus, etiam funditus deleretur, id est moreretur, et ita periret nomen ejus. Dixit enim ad Absalon:

“Eligam mihi duodecim millia virorum, et consurgens persequar David hac nocte (quippe qui lassus est, et solutis manibus), percutiam eum (II Reg. XVII),”

sic et iste Dominum nostrum, non quomodocunque mori, sed ita mori voluit, ut periret nomen ejus, testante psalmo ex persona ejusdem Christi, quo cum dixisset.

“Inimici mei dixerunt mala mihi: quando morietur et peribit nomen ejus (Psal. XL)?”

protinus de isto insidiatore maximo et insidiantium pessimo, ita subjunxit:

“Et ingrediebatur ut videret, vana loquebatur cor ejus, congregavit iniquitatem sibi. Egrediebatur foras et loquebatur in idipsum (ibid.).”

Et hoc idem iterum repetens, cum de universis dixisset:

“Adversum me subsurrabant omnes inimici mei, adversum me cogitabant mala mihi,”

(ibid.), etc. istum manifestius expressit dicens:

“Etenim homo pacis meae, in quo speravi, qui edebat panes meos, magnificavit super me supplantationem (ibid.).”