CAPUT 48

“In crastinum turba multa, quae convenerant ad diem festum, cum audissent, quia Jesus venit Jerosolymam, acceperunt ramos palmarum, et processerunt obviam ei, et clamabant: Hossana, Benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israel.”

Die illo Sabbatum erat, quo Bethaniae facta sunt ea quae nunc Evangelista narravit, videlicet sextus dies ante solemnem vesperam Paschae, id est sequentem vesperam decimae quartae lunae quae nunc secundum Evangelium in quintam feriam obvenit. Hic autem dies crastinus prima Sabbati est, quo Dominus Jesus Jerosolymam intravit, octavus ante illum quo erat resurrecturus a mortuis, qui et ipse sine dubio prima Sabbati exstitit. Non ergo casu, sed secreta dispositione Divinitatis actum est, ut cum tali honore, vel apparatu laudis, hac die civitatem intraret, et ut superius jam dictum est, luna decima verus Dei Agnus ad immolationem sui decima quarta luna peragendum accederet. Quid enim jucunditas ista, nisi praeconium fuit octava deinceps die futurae ejus resurrectionis? Ipsam ergo seriem diligentius contemplemur Evangelicae narrationis.

“Turba, inquit, multa, quae convenerat ad diem festum, cum audissent, quia Jesus venit Jerosolymam, acceperunt ramos palmarum, et processerunt ei obviam.”

Rami palmarum insignia victoriae. Magnum et mirum spectaculum! Nunc primum parabatur bellum, necdum certamen initum, et jam triumphum celebrabant turbae populorum. Nunquid sine dubio illud jam sciebant quod iste sine dubio perfecturus esset victoriam? Imo nec istud noverant quod ad praeliandum venit Rex Israel. Absconditum erat cunctis viventibus et ab ipsis apostolis hoc Divinitatis consilium, quod per passionem et mortem suam iste Rex gloriae destructurus esset eum, qui habebat mortis imperium, id est Diabolum, vel quod oportet eum pati, et resurgere a mortuis, et ita intrare in gloriam suam. Ergo illi tantae laudis concentores, secundum intellectum ejus rei quam agebant, infantes erant et lactentes, id est, hoc ipsum quod exterius praesignabant mysterium nesciebant. Unde juxta alium evangelistam, cum dicerent Domino Scribae et Pharisaei:

“Audis quid isti loquuntur? Utique. Nunquam legistis quia ex ore infantium et lactentium perfecisti laudem? (Matth. XXI; Psal. VIII)”

Igitur ipse, qui pati veniebat, nutu et voluntate sua tales infantes et lactentes in comparatione Scribarum et Pharisaeorum, penes quos erat ubertas facundiae, solidusque cibus legalis et propheticae scientiae; nutu, inquam, suo tales infantes et lactentes commovit, ut eo modo sibi occurrerent, ut ejusmodi ramos attolerent, et sic sibi acclamarent, et ita ex ore illorum, ejus quam nesciebat victoriae suae perficiebat laudem. Quid enim acclamantes dicebant?

“Hosanna, benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israel.”

Hosanna, verbum Hebraeum, compositum est ex duobus, corrupto et integro. Salva namque, sive salvifica, apud eos dicitur osi; at vero anna interjectio est deprecantis, quomodo apud Latinos heu interjectio est dolentis, et interjectio admirantis papae. Denique in psalmo centesimo decimo septimo ubi scriptum est:

“O Domine, salvum me fac,”

et in Hebraeo scriptum est: Anna, Adonai, Hosanna. Hosanna itaque, salva, obsecro, significat consumpta vocali littera i, qua verbum prius terminatur, quod profecto dicitur osi, per virtutem litterae vocalis a, qua verbum sequens incipit anna, quod metrici in versibus synalaepham vocant, quamvis illi scriptam litteram scandentes transiliant; in hoc autem verbo hosanna, i littera nec saltem scribitur, sed sensu loquentium salvo, funditus intermittitur.

“Benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israel.”

Hunc versiculum cum verbo hosanna, pro quo ut praedictum est, in Hebraeo scriptum est, anna, adonai, hosanna, id est, o Domine, salvum me fac. De psalmo centesimo decimo septimo, nutu instigantis eos supernae voluntatis, arripuerunt, ubi sic scriptum est:

“Benedictus qui venturus est in nomine Domini.”

Propheta, quantum est statum illum, in quo erat ipse, posuit, venturus est. Hi autem fatentes hunc illum, qui ibi praenuntiatus est, non qui venturus est, sed

“qui venit, inquiunt, in nomine Domini.”

In nomine Domini, inquam, id est, gloriam quaerens Patris, non suam, vel hoc nomen habens quod Dominus sit, sicut ipse Dominus Pater loquens ad Moysem de magni consilii angelo, scilicet de hoc Filio suo:

“Et est, inquit, nomen meum in illo (Exod. XXIII).”

Ita vadens ad bellum contra diabolum Rex Israel, id est, rex omnium viventium Deum, vel qui Deum videre digni sunt, jam in hoc praefiguravit illud tripudium, quod de victoria ejus habitura erat superna civitas Jerusalem. Illo namque resurgente a mortuis et ascendente in coelum, cantare habebant supernorum civium chori, ramos victoriae sublevando, et regem suum debita cum laude et honore suscipiendo. Nam sicut occiso a puero David Goliath Philisthaeo, cum reverteretur, et ferret caput ejus in Jerusalem, egressae mulieres de urbibus universis in occursum ejus canebant in tympanis laetitiae et sistris (I Reg. XVII), sic superato diabolo per passionem Christi, exiturae erant animae sanctorum cum beatis angelis, laudantes et gloriam Regi suo canentes, viventium quoque fidelium multitudines, victoriam ejus per totum mundum praedicantes. Sequitur: