|
|
“Ego autem, quia veritatem dico vobis, non 245 creditis mihi.”
|
|
Illius, inquit, qui homicida erat ab initio, et in veritate non stetit,
quia
vos desideria facere vultis; mihi autem non saltem creditis, non aliam
ob causam, nisi quod
Quid isto perversius? quid tali oculo nequius? quid magis obliquum aut
transversum quam non credere cuiquam, eo quod veritatem dicat, cum
econtrario magis illi credendum fuerit, eo quod veritatem dicat? Sed ne
mireris: isti etenim de patre diabolo sunt. Generationis autem
diabolicae proprium hoc est, ut sit mendax et commutet veritatem Dei in
mendacium (Rom. I); dicendo, scilicet, bonum malum, et malum bonum,
ponendo dulce in amarum et amarum in dulce, vocando lucem tenebras, et
tenebras lucem (Isa. V). Isti igitur, quoniam veritas est, et falli non
potest ipse qui dixerat eis:
|
“Vos ex patre diabolo estis,”
|
|
necesse erat ut maxime propter hanc causam non crederent illi, quia
veritatem dicebat eis, et idcirco lucem tenebras vocarent, quia lumen
suum fundebat invitis. Sed hoc impudenti contentione astruentes, cito
causa cadunt. Nullius enim habent rationis patrocinium. Unde et
subditur:
|
“Quis ex vobis arguet me de peccato? Si veritatem dico, quare vos non
creditis mihi?”
|
|
Magna plane mansuetudo Filii Dei, qua percontari dignatur quis eum de
peccato arguere velit aut possit, cum ipse ad relaxanda peccata venerit,
magna nihilominus justitia, cujus conscientia talem apud malevolos
auditores propositionem facit magna itidem et tuta Veritas dicentis:
|
“Si veritatem dico quare vos non creditis mihi.”
|
|
Recte ergo prophetico testimonio Psalmista, cum dixisset:
|
“Intende, prospere procede et regna,”
|
|
statim subjunxit:
|
“Propter veritatem et mansuetudinem et justitiam, et deducet te
mirabiliter dextera tua (Psal. XLIV).”
|
|
Quo autem illum sua in praesentiarum dextera deducit? Usque ad victoriam
judicii, ad confutandas rebelles conscientias inimicorum regis. Eo
namque tendit ut agnoscant quod in die judicii nullam inde sint
excusationem habituri, quia non crediderunt illi, praesertim cum nec
eodem sic proponente possint objicere: Fecisti aut facis hoc vel illud.
Proinde nec poterant in eum jactare illud quod jam vulgo dicitur, cujus
vita despicitur, restat ut et praedicatio ejus contemnatur. Sic et
constanter humiles, et humiliter constantes suos quoque discipulos esse
cupit in auctoritate praedicationis, cum dicit:
|
“Et quicunque non receperit vos, exeuntes foras de domo vel civitate,
excutite pulverem de pedibus vestris, in testimonium eorum (Matth. X).”
|
|
Quid enim est praedicatori, pulverem quoque qui de civitatibus
reproborum pedibus ejus adhaesit, excutere in testimonium eorum, nisi
levia quoque peccata, sine quibus humana non potest omnino vita
transigi, publice plangere, et quotidianis haec emundando remediis, de
caetero vestimenta sua, id est, membra totius corporis, ab omni luto
vitae carnalis impolluta custodire? Qui ergo discipulis hoc
praecipiebat, ut vestimenta sua sic excuterent, ut juxta quod Salomon
ait:
|
“Omni tempore vestimenta tua sint candida, et oleum de capite tuo non
deficiat (Eccle. IX),”
|
|
sancte vivendo pacem evangelizarent, digne prior ipse vestimentum suum
mundum, et nulla excussione indigens ostendebat istis, dicens:
|
“Quis ex vobis arguet me de peccato?”
|
|
Dicit autem de contemptoribus eorumdem excussorum:
|
“Amen dico vobis, tolerabilius erit terrae Sodomorum et Gomorrhaeorum in
die judicii quam civitati illi (Matth. X; Luc X).”
|
|
Quanto magis isti inexcusabiles erunt, qui hunc de nullo quamvis exiguo
peccato arguere valentes non recipiunt? Igitur cum dixisset:
|
“Quis ex vobis arguet me de peccato,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Si veritatem dico, quare vos non creditis mihi,”
|
|
ut ita conventi conscientias suas interrogent quam excusationem habere
possint in die judicii, et protinus addit:
|
|