|
|
“Qui vivit in aeternum, creavit omnia simul.”
|
|
Ab hoc ornatus terrae principio plantaverat Dominus Deus, ut inferius
scriptum est, paradisum voluptatis, in quo formatum hominem posuit;
plantaverat, inquam, non surculos aliunde petens, sed hujus praecepti
sui vim semel infigens, unde natura vel virtus germinandi terra innata
est. Cujus plantationis, quia mentio nunc se obtulit, quamvis suo loco
plenius debeat dici, jam nunc tamen quaerendum est ab eis qui omnem
creationem repentinam et commistam fuisse volunt, quomodo accipiant
illud quod dictum est: Plantaverat paradisum voluptatis a principio. Nam
propter illud quod alibi scriptum est: Qui vivit in aeternum, creavit
omnia simul (Eccli. XVIII), volunt repente et absque ullis profectibus
herbam maturam et ligna robusta, cum pomis et seminibus suis
constitisse, simul luminaria in firmamento, simul reptilia maris et
volatilia coeli efferbuisse, simul nihilominus animantia terrae; et
ipsum hominem subito obambulasse in pedes. Hoc plane ratione dissentit,
nec hujusmodi sensum praesentis lectionis textus admittit. Nam a
principio jam dictum est, quia plantaverat Dominus Deus paradisum
voluptatis, et homo non erat qui operaretur terram, sed fons ascendebat
de terra, irrigans universam superficiem terrae. Caeterum et illud, qui
vivit in aeternum creavit omnia simul, quomodo accipiendum sit, salvo
ordine lectionis hujus, opportunius dicemus, cum ad illam creationis
conclusionem venerimus, qua sic dicitur: Istae generationes coeli et
terrae quando creatae sunt, etc. Nunc illud dicendum fuit, quod ab hoc
ornatus terrae principio paradisum deliciarum plantavit Dominus Deus,
quia profecto in ejus plantatione longe gloriosius effusum est hoc
Domini gratiosum imperium, dicentis: Germinet terra herbam virentem, et
afferentem semen, lignumque pomiferum, quam in isto penurioso humani
generis exsilio, ubi terra homini laboranti in sudore vultus sui
persaepe non dat fructus suos. Nam in illo delicioso terrae loco, et
coelis proximo, salubria cuncta sunt herbarum sive lignorum semina; in
hac autem terra, de qua sumptus, et in quam propter peccatum rejectus
est homo, pleraque nascuntur eidem homini noxia; nec mirum, Maledicta
enim, inquit, terra, in opere tuo, cum operatus fueris eam, non dabit
fructus suos, sed spinas et tribulos germinabit tibi. Si maledictionis
est, spinas et tribulos germinare pungentes, quanto magis a maledicto
est afferre herbas et succos occidentes? Nonne unde est homini
superfluam, et ad benedictionem, quae in paradiso data est, non
pertinentem gignere sobolem, dicente mulieri Domino: Multiplicabo
aerumnas tuas et conceptus tuos, inde et terrae ejus accidisse credendum
est, ut diffundat humores varios, et noxios non pertinentes ad haec
benedictionis verba, germinet terra herbam virentem, etc.
|
|