CAPUT XV. Quomodo Saul, et quomodo David contempserint verbum Domini.

At vero quomodo David quoque Scriptura redarguit de contemptu verbi Domini, dicente ad eum Domino:

“Quare ergo contempsisti verbum Domini, ut faceres malum in conspectu meo? Uxorem Uriae Ethaei tulisti, et ipsum interfecisti gladio filiorum Ammon (II Reg. XII).”

Diligenter distinguendum est, ne Saul videatur compar David in quantitate peccati, in contemptu verbi Domini. Dicimus ergo omnes quidem peccatores, verbi gratia, moechos sive homicidas, in hoc ipso quod moechati sunt, vel occiderunt, contempsisse verbum Domini. Quia videlicet omni homini, absque personarum distinctione dicit lex scripta, dicit lex naturalis:

“Non occides, non moechaberis (Exod. XX);”

et:

“Quod tibi non vis fieri, alii ne feceris (Tob. IV).”

Contempsit ergo David quoque quodammodo verbum Domini, quia videlicet non ignorabat Scripturam et voluntatem Domini sive Verbi Domini, et tamen moechatus est, et occidit. Verumtamen plurimum differt modus peccati sive praevaricationis, quando idipsum quod communiter omnibus imperat lex sive verbum Domini, singulariter personae cuilibet indicit Dominus, aut verbum Domini, et sic quoque contemnitur dignatio Domini, nec obeditur illi. Hujus criminis tam magni, contemptus, reus exstitit Saul. Nam in Exodo dixerat Dominus ad Mosen:

“Scribe hoc ob monimentum in libro et trade auribus Josue: Delebo enim memoriam Amalech sub coelo (Exod. XVII),”

statimque subjunctum est ibidem:

“Aedificavit Moses altare et vocavit nomen ejus Dominus exsulatio mea, dicens: Quia manus solius Domini et bellum Dei erit contra Amalech in generatione et generationem (Exod. VII).”

Hoc modo dictum fuerat communiter cunctis, ut essent hostes Amalech, et memoriam ejus delere cuperent causa Domini. Singulariter vero post multa tempora Saulem Dominus ejusdem belli sui ministrum esse voluit, ita dignatione sua praecipiens illi:

“Recensui quaecunque fecit Amalech Israeli, quomodo restitit ei in via, cum ascenderet de Aegypto. Nunc ergo vade, et percute Amalech, sive vade, et interfice peccatores Amalech, et pugnabis contra eos usque ad internecionem eorum (I Reg. XV).”

Hanc dignationem Domini parvipendit, hunc sermonem Domini contempsit ille jam non parvus in oculis suis. Talis contemptus nequaquam reus exstitit David, quinimo in omnibus quaecunque personae ejus sunt mandata in sermone Domini, strenue adimplevit, et, ubi de transgressione legis communis redargutus est, humilem obtulit confessionem, dicens:

“Peccavi (II Reg. XII),”

non in corde duplici.