LIBER SEPTIMUS.


CAPUT PRIMUM. Item de thesauro fidei, spei et charitatis, in tribus libris Salomonis, quod super illo quidem thesauro sapientiae gaudendum sit; formidandum autem, quod vir tam sapiens cecidit, vel cadere potuit.

Gaudeamus quoque in ista parte agri super inventione thesauri, in istis tribus libris Salomonis, super consideratione horum trium, fidei, spei et charitatis, per quae reformatur homo ad quamdam similitudinem beatae Trinitatis, quam, ut superius dictum est, perdidit in Adam permanente proposito ejus dicentis:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram.”

Gaudeamus, inquam, sed gaudium nostrum offendit et turbat recordatio non suavis, recordatio ruinae tanti viri, quod tantae sapientiae sacrarium in tantum ruit, ut propter amorem mulierum servire posset diis alienis, jam senex, sicut Scriptura dicit:

“Cumque jam esset senex, depravatum est per mulieres cor ejus, ut sequeretur deos alienos (III Reg. XI).”

Quid enim? nonne formidabile nobis reddit judicium Dei recordatio tanti tamque sapientis viri, tam horribiliter in senectute sua depravati? Et quidem est opinio quorumdam consolabilis, quod poenitentiam egerit, et post poenitentiam libros istos fecerit, sed nihilominus terrorem facit tabulis casus iste, quo tanta columna ruit, quia videlicet non postquam ruit senex, sed antequam rueret, tantam sapientiam juvenis accepit, dicente ad eum Domino:

“Ecce feci tibi secundum sermones tuos, et dedi tibi cor sapiens et intelligens, in tantum ut nullus ante te similis tui fuerit, nec post te surrecturus sit (III Reg. III).”

Quid ergo dicere possumus hic: Revera nihil nisi tale quid ut est illud Apostoli:

“Quam incomprehensibilia sunt judicia tua, et investigabiles viae (Rom. XI),”

Domini, et humiliari sive curvari, sub eo, sub quo curvantur, ut ait beatus Job,

“qui portant orbem (Job IX),”

quia et si quid intelligimus de Altissimo, quis isto sapientior?