CAPUT 37

Sed quomodo misit me vivens Pater, vel quomodo ego vivo propter viventem Patrem? Misit me dico vivens Pater, id est, genuit me immortalis Pater. Nam in eo me misit, quod genuit. Si vestrae paterentur incircumcisae aures, cum dico misit, dicerem apertius genuit, sicut in psalmo testatur ipse, dicens ad me:

“Filius meus es tu, ego hodie genui te (Psal. II).”

Dico ergo quia misit, quod et ipsum vos audire vix patiamini:

“Misit, inquam, vivens Pater me,”

quod non est aliud quam genuit et incarnari voluit me:

“Et ego vivo propter Patrem,”

id est, propter hoc Deus vivens, Deus immortalis sum, Deus impassibilis, Deus iucommutabilis sum, quia talem habeo Patrem, quia talis Pater me misit, quia talis Pater me genuit. Et

“sicut ego vivo propter hujusmodi Patrem,”

sic et is,

“qui manducat me vivet propter me,”

id est, idcirco sempiterne et beate vivet, idcirco Deus et filius Excelsi est, quia

“manducat me, quia maneo ego in eo, et ipse in me.”

Ecce, inquam, similitudo Divinitatis, similitudo vitae et aeternitatis, similitudo deorum adoptivorum et unici Dei. Sed haec, ut praedictum est, similitudo dissimilis est. In quo? Videlicet quia causae diversae sunt. Quare

“ego vivo propter Patrem?”

Quia vivens ipse Pater misit, id est, genuit me. Quare vivet homo propter me? Quia manducat me. Non ego manducavi Patrem ut viverem, sed vivo propterea, quia Pater in seipso vivens et nullius indigens, genuit me, nihilominus in meipso viventem, et nullius indigentem. Homo autem non propterea vivit, quod Pater illum genuerit, sed idcirco ut vivat, manducat me, quem solum Pater genuit. Est ergo, ut praedictum est, dissimilitudo similis, et similitudo dissimilis, unici Filii multorumque filiorum Excelsi, dum hic vivit, quia genitus est; illi autem vivunt, quia manducant eum qui genitus est. Attamen nihil hac differentia perdunt, quoniam etsi nati dii non sunt, manducantes me, qui natus Deus sum, mecum unum corpus fiunt. Proinde non suspiret homo, qui aeternum vivere vellet, quod abegit Deus hominem praevaricatorem factum, ne sumeret de ligno vitae, et viveret in aeternum. Nam ecce

“habet panem verum,”

de quo

“si quis manducaverit, vivet in aeternum,”

imo gaudeat, quod non est permissus, ut comederet tunc de ligno vitae, et viveret in aeternum. Si enim tunc comedisset, sic viveret in aeternum, quomodo vivit ille cujus suasu comedisset. Econtra, si nunc vivet in aeternum, quomodo vivo ego propter quem vivet, quo tribuente manducat, ut vivat propter me. Sequitur:

“Hic est panis de coelo descendens, non sicut manducaverunt patres vestri manna, et mortui sunt. Qui manducat hunc panem vivet in aeternum.”

Brevi epilogo colligit atque enumerat partes superiores et commemorat quibus de rebus hactenus verba fecerit, ut earum memoria renovetur atque redintegretur in animo auditoris. Haec enim eodem ordine quo nunc in conclusione recelligit superius exposuit; videlicet, quod panis ipse verus de coelo descendit, quod non fuerit manna, quod manducaverunt patres illorum, et mortui sunt. His ergo pro posse decursis reliqua sequenti volumine transigenda sunt.