|
In tantum sacrosancta Ecclesia, juxta edictum Apostoli, obsecrationes,
postulationes gratiarum actiones (I Tim. II), pro omnibus agit, ut pro
futura quoque filiorum Israel salute gratias agat, quos suo quandoque
corpori uniendos fore cognoscit. Nam quia in fine mundi reliquiae
illorum salvae fient (Rom. III), in hoc ultimo anni officio gratulatur
de illis, utpote futuris membris suis. Dicit ergo in introitu annuntians
jugiter quod Prophetatum est de illis: Dicit Dominus: Ego cogito
cogitationes pacis, et non afflictionis (Jer. XXIX). Pacis enim
cogitationes cogitat, et non afflictionis, qui convivium gratiae suae
facturum se repromittit cum illis secundum carnem fratribus suis, sicut
in patriarcha Joseph praefiguratum est. Nam sicut ad illum in tota terra
Aegypti dominantem venerunt, qui eum vendiderant fratres sui, fame
compulsi, et ab eo recogniti atque recepti sunt, et ipse cum illis
celebravit convivium (Gen. XIII), sic ad ipsum Dominum nostrum, toti
mundo principantem, et Aegyptios, id est gentiles, qui in peccatorum
tenebris fuerant, pane vitae copiosius alentem, revertentur reliquiae
filiorum Israel, et ab eo recipientur in gratiam, quem negaverunt et
occiderunt, et tunc mensam suam communicabit eis, et inebriabitur Joseph
iste cum fratribus suis. Hujus mensae gratiam signat illud evangelium in
officio Dominicae, quo ipse narratur de quinque panibus saturasse
quinque millia hominum (Joan. VI). Tunc enim quinque libros Mosi aperiet
Judaeis, quos nunc velut integros panes portat puer, scilicet idem
populus sensu puerili, edentque, et saturabuntur etiam ipsi, et
laudabunt Dominum requirentes eum (Psal. XXI). Tunc implebitur illud
Hieremiae vaticinium, quod hoc evangelio recte praemittitur: Ecce
venient dies, dicit Dominus, et non dicent ultra. Vivit Dominus, qui
eduxit filios Israel de terra Aegypti: sed vivit Dominus, qui eduxit et
adduxit semen domus Israel de terra aquilonis et de cunctis terris; ad
quas ejeceram eos illuc, et habitabunt in terra sua. Soluti ergo illi,
qua nunc tenentur, captivitate animarum, clamabunt alta devotione
gratiarum actionem, quam sequens innuit graduale: Liberasti nos, Domine,
ex affligentibus nos (Psal. XLIII), etc. Supplicatio quoque qua dicimus
in offerenda: De profundis clamavi ad te, Domine (Psal. CXXIX), eidem
rei vel tempori manifeste congruit. Dicent enim ad hunc magnum Joseph,
fratres sui in illa die:
|
“Obsecramus ut obliviscaris sceleris fratrum tuorum (Gen. L).”
|
|
Communio quoque: Amen dico vobis, quidquid orantes petitis (Marc. XI),
etc.: responsio est ejusdem Joseph, dicentis:
|
“Nolite timere. Vos cogitatis de me malum, et Deus vertit illud in
bonum, ut exaltaret me, sicut inpraesentiarum cernitis, et salvos
faceret multos populos. Nolite metuere, ego pascam vos et parvulos
vestros (Gen. L).”
|
|
|
|