|
|
“Omne quod movetur et vivit erit vobis in cibum,”
|
|
addidit,
|
“quasi olera virentia tradidi vobis omnia excepto quod carnem cum
sanguine non comedetis.”
|
|
Quasi olera virentia tradidi vobis omnia, excepto quod carnem cum
sanguine non comedetis: sanguinem enim animarum vestrarum requiram de
manu cunctarum bestiarum: et de manu hominis, et de manu viri, et
fratris ejus, requiram animam hominis. Qui effuderit sanguinem hominis,
fundetur sanguis illius. Ad imaginem quippe Dei factus est homo. Bona et
honesta exceptio dicentis, excepto quod carnem cum sanguine, nisi prius
effuso sanguine, non comedetis. Quare autem carnem cum sanguine non
comedetis? Sanguinem enim, inquit, animarum vestrarum requiram. Mira
argumentatio, nec vana tamen, sed gravissima, qua cum proposuisset de
sanguine pecorum: Carnem, inquiens, cum sanguine non comedes, rationem
continuo subjungit de sanguine hominis. Valet enim ad augendam
aestimationem sanguinis humani, ut videlicet non leve quis arbitretur,
sanguinem hominis intus in conscientia ponere: cum sanguinem pecudis non
sibi liceat in os forinsecus immittere. Idcirco et per legem denuo
mandavit ut, quando locus sanctuarii procul esset, funderetur in terram
victimarum sanguis (Lev. XVII), earum, scilicet, quas in proprios esus
praeparabant: quando vero sanctuarium praesens esset, funderetur in
altari, sicut est in libro Deuteronomii; Sanguinem hostiarum tuarum
fundes in altari, carnibus autem ipse vesceris (Deut. XII). Hinc est
illud in libro Regum: Et versus ad praedam, tulit oves et boves, et
vitulos, et mactaverunt in terra, comeditque populus cum sanguine. Et
ait Saul: Praevaricati estis (I Reg. XIV), etc. Si ergo praevaricatio
est, brutum sanguinem ad os mittere, quanto magis abominatum esse debet
homini, veras munditias profitenti, sanguinem hominis in conscientia
recondere? Igitur ut ex comparatione minoris claresceret, quanti sit
reatus peccatum homicidii, recte cum dixisset, carnem cum sanguine non
comedetis, statim subjunxit: Sanguinem enim animarum vestrarum requiram
de manu cunctarum bestiarum et de manu hominis. Sed quomodo de manu
bestiarum requirit Deus sanguinem hominis? Nam quod de manu, inquam,
viri, quantumvis extranei, et de manu fratris ejus, sicut sanguinem Abel
requisivit de manu Cain, propter quem maxime, ut nonnulli perhibent,
diluvium mundo induxit. Sed de manu bestiae, verbi gratia lupi forte
hominem jugulantis, quomodo sanguinem hominis requirit? Ergo vel hoc
intelligendum, quod ipsae bestiae persaepe ab hominibus captae poenas
exsolvunt: vel, quod rationabilius videtur, nomine bestiarum, maligni
spiritus intelligendi sunt qui pro morte animarum hominum aeternum
accepturi sunt judicium. Igitur quicunque effuderit sanguinem hominis,
fundetur sanguis illius, quia omnis homicida punietur, subauditur, nisi
poenitentiam egerit. Haec enim subauditio necessaria est in ejusmodi
divinis sententiis, ut, verbi gratia, anima quae peccaverit ipsa
morietur, et similia.
|
|