|
(IV REG. CAP. VI.)
|
“Dixerunt autem filii prophetarum ad Helisaeum: Ecce locus in quo
habitamus coram te angustus est nobis. Eamus usque Jordanem, et tollant
singuli de silva materias singulas, ut aedificemus nobis ibi domum ad
habitandum,”
|
|
etc. Duodecimum hoc miraculum est. Mirum quippe fuit quod ferrum securis
ex manubrio in profundum Jordanis elapsum, sursum rediit et super aquam
natavit. Mystice de servando intelligentiae dono exemplum hoc facto
datum est. Ferrum quippe in manubrio est donum intellectus in corde.
Lignum vero per hoc caedere est prava agentes increpare. Quod nonnunquam
dum fluxe agitur, dum lapsus vanae gloriae in accepta eadem scientia non
vitatur, ferrum in aqua perditur, quia ex dissoluto opere intelligentia
fatuatur. Quam profecto intelligentiam ad hoc electis novimus dari, ut
ante dantis oculos ex bona debeant actione restitui, unde et recte is
qui ferrum amiserat, clamabat:
|
“Heu, heu, heu, domine mi, et hoc ipsum mutuum acceperam.”
|
|
Habet enim hoc electi proprium, ut si quando eis in sua conscientia,
furtiva vanae gloriae culpa subrepit, ad cor velociter redeant, et
quidquid in se ante districti Judicis oculos damnabile inveniunt,
lacrymis insequantur. Qui flentes non solum caute inspiciunt, quae mala
commiserunt, sed ex accepto munere, quae reddere etiam bona debuerunt,
quia nimirum tanto se amplius peccatores sentiunt, quanto ex neglectis
bonis, quae agere poterant, debitores tenentur. Recte ergo qui ferrum
perdidit, clamabat:
et hoc ipsum mutuum acceperam. Ac si dicat: Illud per dissolutionem
negligentiae perdidi, quod ut per bona opera redderem, ex gratia
creditorum accepi. Sed nunquam Deus mentem deserit, quae in peccatis se
veraciter agnoscit. Unde et mox Helisaeus veniens, lignum deorsum
mittit, et ferrum in superficient attollit, quia videlicet Redemptor
noster, pie nos respiciens cor peccatorum humiliat, et ei quam amiserat
reformat intelligentiam, lignum mergit et relevat, quia cor affligit, et
scientiam reparat.
|
|