|
Quarto actu demonstrare intendit quid lex contulerit, et quid conferre
non potuerit. Quid ergo dicemus, inquit? Lex peccatum est? Absit (Rom.
VII). Dixerat enim: Cum essemus in carne, passiones peccatorum, quae per
legem erant, operabantur in membris nostris. Itemque: Nunc ergo soluti
sumus a lege mortis, in qua detinebamur (ibid.); legem mortis, legem per
quam peccatorum passiones erant, non aliam designans, quam legem Moysi,
quae mortem inferebat, per quam peccatorum passiones notae erant, et
augebantur, quia videlicet solet ardentius desiderari, quod lege
prohibetur. Ne ergo calumniae locum dedisse videretur tanquam legis
adversarius: Quid, inquit, dicemus? Dicemus aut dixisse videbimur, quia
lex peccatum est? Absit! Sed quid dicemus, aut quid diximus? Hoc
nimirum, quia peccatum non cognovi, nisi per legem. Nam concupiscentiam
nesciebam nisi lex diceret: Non concupisces. Occasione autem accepta
peccatum per mandatum operatum est in me omnem concupiscentiam. Sine
lege enim peccatum mortuum erat (ibid.). Hoc erat esse vel dici legem
mortis, quod peccatum cognovisse per legem et peccatum, per mandatum
accepisse occasionem operandi in me omnem concupiscentiam atque auxisse
in me culpam praevaricationis per notitiam sui. Neque enim ipse eadem,
quae peccatum prohibebat a servitute peccati liberare poterat. Hoc
nimirum quia tardius lector perspicit in universitate generis humani,
semetipsum cum Apostolo respiciens unusquisque, exempli gratia, dicit:
Ego autem vivebam sine lege aliquando, subauditur, et tunc peccatum in
me mortuum erat. Etenim tandiu unusquisque nostrum sine lege vixit,
quandiu vel pro aetate, vel pro ignorantia vacuus fuit a timore Domini.
Tunc nimirum peccatum mortuum erat, quia repugnator non consurgebat,
quomodo aqua interdum per planum segnius fluit, ubi cujuslibet obicis
contradictio nulla obsistit. Sed cum venisset, inquit, mandatum,
peccatum revixit (ibid.). Hoc veraciter quisque militum Dei, qui contra
peccatum sumpsit arma mandatorum legis Domini pugnando repertus est, ut
dicere possit quia cum venisset mandatum, peccatum revixit. Nam
quotusquisque est qui a vetusta conversatione sese convertens statim
pacem habuit, et non perpessus est pugnam peccati quasi reclamantis
insaniam tyranni? Idcirco veraciter interea dicit: Quod enim operor non
intelligo, id est non gratum duco. Non enim quod volo bonum hoc ago, sed
quod odi malum illud facio. Et subinde: Condelector legi Dei secundum
interiorem hominem. Video autem aliam legem in membris meis repugnantem
legi mentis meae, et captivum me ducentem in lege peccati, quae est in
membris meis. Talis certator laborans in spe, et sperans in labore,
dicit: Infelix ego homo, quis me liberabit de corpore mortis hujus? Et
continuo sibi respondet: Gratia Dei per Jesum Christum Dominum nostrum
(ibid.). Ab hoc itaque exemplo, liquet quid lex contulerit, quid
conferre non potuerit. Namque in uno homine res eadem est quae et in
universo genere humano. Qualis eram ego cum sine lege vel timore Domini
viverem, aliquando talis erat status mundi cum necdum data esset scripta
lex. Item qualis nunc condelector legi Dei secundum interiorem hominem,
video autem aliam legem in membris meis repugnantem legi mentis meae,
etc., talis mundus accepta lege infirmabatur, et quamlibet pugnans sive
resistens, a peccato victore, et per Adam tenebatur. Item qualis homo
quadam pace, et quiete suimet fruitur per adjuvantem gratiam Dei ab
impugnatione vitiorum liberatus, ita ut vivens jam non sit in carne, id
est in carnis passionibus, talis est hic tertius mundi status, quo
peccati regnum destruxit Dei Filius. Unde dicit postmodum hic idem
Apostolus: Nam quod impossibile erat legi, in quo infirmabatur per
carnem, Deus Filium suum mittens in similitudine carnis peccati, de
peccato damnavit peccatum in carne ut justificatio legis impleretur in
nobis, qui non secundum carnem ambulamus, sed secundum spiritum (Rom.
VIII). Hoc tamen in paucis impletur, ut scilicet in carne viventes,
tamen extra carnem sint, ambulando secundum spiritum, in illis videlicet
qui non solum illicita, sed et quae licito possidere vel facere poterant
dimittunt exemplo apostolorum. Etsi nondum tota peccati poena sublata
est, nihilominus tamen peccatum per adventum Christi damnatum, et regnum
peccati destructum est, et quod superest de peccati poena, per secundum
ejusdem adventum certissime destruendum est. Hoc est quod subinde dicit:
Si autem Christus in vobis est, corpus quidem mortuum, id est certissime
moriturum est, propter peccatum, spiritus vero vivit propter
justificationem. Quod si spiritus ejus, qui suscitavit Jesum a mortuis
habitat in vobis, qui suscitavit Jesum Christum a mortuis convivificabit
et mortalia corpora restra propter inhabitantem Spiritum ejus in vobis
(ibid.), etc. Quod donec fiat interim patientia opus est, adjuvante
consolatione, quam et infereus dicit: Existimo enim quod non sint
condignae passiones hujus temporis, ad futuram gloriam, quae revelabitur
in nobis. Nam exspectatio creaturae revelationem gloriae filiorum Dei
exspectat, et reliqua usque ad id quod ait, quia neque mors, neque vita,
neque angeli, neque principatus, neque instantia neque futura, neque
fortitudo, neque altitudo, neque profundum, neque creatura alia poterit
nos separare a charitate Dei, quae est in Jesu Christo Domino nostro
(ibid.).
|
|