|
|
“Qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam.
Et ego resuscitabo eum in novissimo die.”
|
|
Non, inquit, vos vestrique similes, quique murmuratores et litigiosi,
vitam habebitis in vobis, sed ille unus populus meus, qui mihi unitur
unitate spiritus, una Ecclesia mea, quae
|
“manducat carnem meam et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam.”
|
|
Haec enim summa est causa aeternae vitae effectiva, manducare carnem
meam et bibere sanguinem meum, non manducare autem carnem meam et non
bibere sanguinem meum, antiquae perfidiae est argumentum, qua primi
parentes hominum, serpenti quam Deo credere maluerunt. Nec enim differt
in culpa, non credidisse, quod manducantes de ligno vetito morerentur,
et non credere, quod manducantes carnem meam et bibentes sanguinem meum,
ordine praescripto, ab eadem morte liberentur. Qui ergo manducat et
bibit recte antiquae mortis poena se exuit, et qui non manducat aut non
bibit, nihilominus juste relinquitur in antiquo judicio paternae
praevaricationis. Notandum vero, quod cum superius dixerit:
|
“Haec est voluntas Patris mei, qui misit me, ut omnis qui videt Filium,
et credit in eum, habeat vitam aeternam, et ego resuscitabo eum in
novissimo die;”
|
|
hic itidem sub eadem distinctione, prius, inquit,
et deinde subjungit:
|
“et ego resuscitabo eum in novissimo die:”
|
|
videlicet ne quis existimet se absque corporis et sanguinis ejus cibo
potuque visibili vitam utramque corporis et animae, sola fide
recuperasse, et isto Sacramento non egere, hoc ipsum repetivit, procul
dubio contestans, quod non vere credat, quisquis manducare et bibere
contemnit. Nam quantumvis fidelis, et Catholicae professionis homo sis,
si manducare et bibere recuses de hoc cibo potuque visibili, eo ipso
quod tibi hunc necessarium non esse praesumis, a societate membrorum
Christi, quod est Ecclesia, te praecidis, neque recte credis in eum,
cujus in hoc cibo potuque ab ipso tam diligenter commendato, derogas
auctoritati. Nonne primi parentes nostri, et prius intrinsecus
invisibiliter corrupti spiritu diaboli, contra Creatorem suum
intumuerunt, et deinde per serpentem suasi, visibili quoque cibo
perierunt? Ita plane oportet poenitentem hominem, ut prius invisibili
fide subjici Creatori, corde credendo ad justitiam, et ore confitendo ad
salutem, et deinde visibili quoque cibo, et potu vitae aeternae
necessariam perficere justificationem (Rom. X). Nec illud quoque vacat
ab ordine justitiae, quod prius dum manducat; jam habet vitam aeternam,
scilicet in anima, Deo vivens per justitiam, et deinde:
|
“Et ego resuscitabo eum, inquit, in novissimo die.”
|
|
Nam et saepe dicti primi parentes nostri, et prius aeterna morte animae
intrinsecus, et deinde morte quoque corporis extrinsecus mortui sunt.
Etenim
|
“quacunque die comederitis ex eo, morte, inquit, moriemini (Gen. II),”
|
|
sine dubio morte animae, ac deinde sententiam quoque corporeae mortis
acceperunt ab ipso Deo dicente:
|
“In sudore vultus tui vesceris pane tuo, donec revertaris in terram, de
qua sumptus es, quia terra es, et in terram ibis (Gen. III).”
|
|
Recte ergo, et servato ordine justitiae:
|
“qui manducat, inquit, carnem meam, et bibit sanguinem meum, jam habet
vitam aeternam,”
|
|
quia jam vivit secundum animam, secundum carnem vero morietur quidem,
sed
|
“ego resuscitabo eum in novissimo die.”
|
|
|
|