CAPUT 35

“De civitate autem illa multi crediderunt in cum Samaritanorum, propter verbum mulieris testimonium perhibentis: Quia dixit mihi omnia quaecunque feci.”

Locus iste cum illo comparandus est, quo longe superius dictum est:

“Cum autem esset in Jerosolymis in die festo,”

videlicet in patria sua, inter contribules suos,

“multi crediderunt in eum, videntes signa quae faciebat (Joan. II).”

Hic et illic multi crediderunt in eum, inquit evangelista, causasque subjecit longe diversas.

“Illi, inquit, crediderunt in eum, videntes signa, quae faciebat;”

isti propter verbum mulieris testimonium perhibentis, Quod omnino in suggillationem Judaeorum legendum est, quemadmodum et illud quod ait Apostolus:

“Quia Judaei signa petunt, et Graeci sapientiam requirunt (I Cor. I).”

Quia videlicet Judaei dum signorum vanitatem quaererent, decepti sunt: gentiles vero, dum rationabili sapientiae sermone delectati sunt, veritati libenter acquieverunt. Quid si coram eis aquam in vinum convertisset vel tale quid apud illos fecisset, qualia multa fecit in patria sua, scilicet in Galilaea vel in tota Judaea; si castella vel civitates eorum circuiens docuisset, et non potius praecepisset apostolis suis, cum mitteret eos ad praedicandum:

“In viam, inquiens, gentilium ne abieritis, et in civitates Samaritanorum ne intraveritis (Matth. X),”

videlicet ne occasionem daret Judaeis, quasi rationabiliter contemnendi Evangelium, quibus missum fuerat hoc verbum salutis? Unde non mirum quod quidam Samaritanorum postea sic offensi sunt, ut quadam die non receperint eum, pro eo, quia facies ejus erat euntis in Jerusalem: non tamen omnes illi, vel discipulis ejus inhospitales fuerant: Nam

“abierunt, inquit evangelista, in aliud castellum (Luc. IX).”

Denique Judaei nullam vel levem occasionem blasphemandi praetermittebant. Siquidem cum improperantes dicere coeperint illum Samaritanum (Joan. VIII), propterea quia locutus est cum eis, et mansit nunc apud illos biduum, antequam Joanne tradito, publicum suscepisset praedicandi officium; multo magis, si apud illos praedicans et miracula faciens cum discipulis suis commaneret, occasionem quasi legitime contemnendi Evangelium praebuisset. Quid ergo, inquam, quantam putas messem de gentibus collegisset, si eo tempore tam Samaritanis quam caeteris gentibus, per seipsum praedicare decrevisset? Quapropter cum patriae suae civitatibus exprobraret, poterat idem, quod de Tyro et Sidone, de Samaria quoque dicere, quia

“si in Samaria factae fuissent virtutes quae factae sunt in vobis, olim in cinere et cilicio poenitentiam egissent (Matth. XI).”

Ergo, quia non propter signa quae nulla viderant, sed propter id quod dictum est, crediderunt in eum. Audi quod sequitur: