|
Rationem itaque non omnino ignorantes, cur ita Spiritui sancto visum
sit, et cur ab illa circumcisione, et servanda carnaliter lege Moysi nos
prohibuerit, exceptionem amplectimur liberalem, quam fecerunt cum illo
nobis bene consulti et bene consulentes apostoli, dicendo atque
judicando non inquietari eos qui ex gentibus convertuntur ad Dominum,
simulque conscribendo ad eos, hoc tantum ut abstineant se a
contaminationibus, sive, ut infra scriptum est, ab immolatis
sacrificiorum, et fornicatione, et suffocatis, et sanguine (Act. XV).
Hoc pro illa parte quaestionis dictum atque scriptum est, quae sic
posita fuerat, dicendo: Quia oportet circumcidi eos, sive nisi
circumcidamini secundum morem Moysi, non potestis salvari (ibid.). Porro
de illa parte quae sic mota fuerat, ut scriptum est, ibi praecipere
quoque servari legem Moysi, non necessarium judicare aut scribere
arbitrantes. Moyses enim, inquiunt, a temporibus antiquis habet in
singulis civitatibus, qui eum praedicent in synagogis, ubi per omne
Sabbatum legitur (ibid.). Tanquam dicerent: Pro circumcisione, quae ante
Moysen data est, patribus nostris necessario judicemus et scribamus; nam
hoc bene judicato, bene perspecto aut demonstrato, quae vel in quo sit
vera circumcisio, perspicuum erit eis quomodo servare debeant posterius
datam legem Moysi. Hoc intendentes verumque Judaismum, atque perfectam
circumcisionem aspicientes, quae non in manifesto, sive in carne, sed in
spiritu existit: Abstineant se, aiunt, a contaminationibus simulacrorum,
a fornicatione, a suffocatis, et sanguine. Qui enim haec dicunt,
manifeste confirmant circumcisionem illam in carne, non solum justitiae
fidei, ut apostolus Paulus ait (Rom. IV), sed et moralis justitiae
fuisse signum. Et quidem antequam veniret semen quod repromissum erat,
id est Christus, necessarium erat, ut supra diximus, circumcidi carne,
ut signo venturi seminis fidem se habere profiterentur, ita tamen ut et
circumcisione non carerent in spiritu, ut scilicet neque a Deo
spiritualiter, in corpore suo carnaliter fornicarentur, secundum quod
jam dictus Apostolus: Circumcisio, inquit, prodest, si legem observes
(Rom. II). Idem enim ac si diceret: Circumcisio signum castitatis et
fidei tunc demum prodest, si non forniceris fornicatione spiritus a Deo
recedentis, fornicatione corporis carnem corrumpentis. At ubi venit
semen illud, circumcidimur, et circumcidi debemus tantum in spiritu, id
est abstinere a fornicationibus, quia circumcisio, inquit, nihil est, et
praeputium nihil est, sed observatio mandatorum Dei (I Cor. VII). Veram
igitur circumcisionem praedicantes atque scribentes, sine qua revera
salvari non possumus, bene judicaverunt necessario abstinere nos ab
immolatis simulacrorum, quod est circumcidi spiritu, ut scilicet anima
nostra Deo vero per fidem copulata, jam post idola non fornicetur,
abstinere nihilominus nos a fornicatione, scilicet carnis, qua corpus
corrumpitur, et velut incircumcisum atque immundum merito judicatur.
Utriusque fornicationis sive incircumcisionis causa esse solet nimia
atque sordida voracitas, quam intendentes, a suffocatis, inquiunt, et
sanguine. Nempe a sorbitione cruoris, horror est nimiae voracitatis,
atque sordidissimae ingluviei. Itemque suffocare, id est strangulare
pecus ad devorandum, belluarum atque ferarum est, quas insania ventris
inordinate et irrationabiliter ad invadendum, ad devorandum impellit.
Gulam itaque sive ingluviem ventris, unde utraque solet nasci
fornicatio, sicut scriptum est: Sedit populus manducare, et bibere, et
surrexerunt ludere (Exod. XXXII; I Cor. X), brevi quidem, sed acuta
circumciderunt dictione, dicendo, a suffocatis et sanguine, id est ab
omni turpi et inordinata devoratione.
|
|