CAPUT 17

“Et vidi, et ecce equus albus et qui sedebat super illum, habebat arcum, et data est ei corona, et exivit vincens, ut vinceret.”

“Et vidi,”

id est, intellexi. Et revera omnis qui venit, id est qui fideliter credit, ipse intelligit incarnationis Christi mysterium sic esse velut equum et sedentem super illum, intelligit non hominem tantum aut Deum tantum, sed hominem simul et habitantem in homine Deum, hominem Deo, vel Deum homini in unitate personae conjunctum. Nam, quomodo equum et super eum sedentem hominem, unum equitem dicimus, sic hominem hunc et inhabitantem Deum, unum confitemur Christum. Attamen Deus huic homini multo conjunctior est, quam equo homo qui illi insidet, quia homo ex equo descendit, ab homine isto Deus, qui illum assumpsit, nunquam discedit. Semel tantum caro mortua in sepulcro jacuit, sed ab anima divinitas nunquam discessit. Resurrexit caro, anima resumpta cum virtute divinitatis, et deinceps tam caro quam anima cum verbo permanet unus Christus invisibilis.