Psalmus 50.

Quinquagesimus tandem psalmus, qui peccatorum remissionem poscit, rectissime ponitur quasi jubilaeus fidei. Hoc namque psalmo illud poscimus propter quod credimus, propter quod in Christo credentes baptizamur.

“Miserere, inquit, mei Deus.”

Ac deinceps:

“Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum, et in peccatis concepit me mater mea.”

In iniquitatibus, inquit, subauditur primorum parentum. Et quod dicit de se, de aliis intelligendum est. In Adam enim omnes peccavimus (Rom. V). Nam

“mors in omnes pertransiit,”

inquit Apostolus (ibid.). Titulus psalmi talis est:

“In finem psalmus David, cum venit ad eum Nathan propheta, quando intravit ad Bethsabee.”

Nota historia est quod David Bethsabee uxorem Uriae tulit, et ipsum interfecit gladio filiorum Ammon. Pro hoc peccato orat, simulque orando, de universali peccatorum remissione prophetat.

“Asperges me, inquiens, Domine, hyssopo, et mundabor; lavabis me, et super nivem dealbabor.”

Hyssopo namque, quae herba est humilis, et deponit tumorem pulmonis.

“Asperges me,”

ait, id est, mundabis me, in fide humilitatis passionis Christi. Media psalmorum, id est quinquaginta psalmi, ad illum maxime hominis statum medium respiciunt, de quo Apostolus, sub persona infirmorum, et adhuc dubio certamine pugnantium:

“Condelector, ait, legi Dei, secundum interiorem hominem. Video autem aliam legem in membris meis, repugnantem legi mentis meae (Rom. VII).”

Renati namque et per fidem Christi praeteritorum remissione peccatorum accepta, nondum securisumus; quippe qui cum hoste pugnam certamenque ingreditur. Plane illic spe pariter et metu opus est.

Igitur in hoc psalmorum medio ad spem, quae ad fidem necessaria est, nos vocari competenter advertimus, atque idcirco repetitiones non a primo, ut hactenus, sed a secundo Christi fieri adventu.