CAPUT IX. Septimum caput draconis plaga gladii occisum in mortem.

Igitur de sex capitibus draconis illud constat quia jamdudum in cunctis illis victus est, et Deus justus in sermonibus suis, victorque in judiciis palmam veritatis obtinuit, quia, sicut promisit, sicut juravit, semen David in aeternum manet; sicut promisit, sicut juravit,

“in semine Abrahae benedicentur omnes gentes;”

et ille neque per paganos neque per haereticos sive Judaeos benedictionem omnium gentium prohibere potuit aut potest. Sed quis diaboli pertinaciam, quis ardentis ejus invidiae sufficiat mirari vesaniam? et iratus est, inquit Scriptura, draco in mulierem, et adjecit facere praelium cum reliquis de semine ejus, qui custodiunt mandata Dei, et habent testimonium Jesu.

“Et stetit super arenam maris (Apoc. XII),”

ait idem qui superiora viderat:

“et vidi de mari, bestiam ascendentem, habentem capita septem et cornua decem, et super cornua ejus decem diademata, et super capita ejus nomina blasphemiae. Et bestia quam vidi similis erat pardo, et pedes ejus sicut ursi, et os ejus sicut os leonis. Et dedit illi draco virtutem suam et postetam magnam. Et unum de capitibus suis quasi occisum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est (Apoc. XIII).”

Bestia haec septem capitum, ipse draco est, cujus de sex capitibus contra Verbum Dei bellando superatis, hactenus sermo habitus est, septimum caput hic mira locutionis gravitate designatur, cum dicitur:

“Et unum de capitibus suis quasi occisum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est, et admirata est universa terra post bestiam (ibid.).”