|
Propterea dicentem Deum:
|
“Finis universae carnis venit coram me, et ego disperdam eos cum terra;
fac tibi arcam (Gen. VI),”
|
|
et caetera, audit Noe vir justus atque perfectus, et tacet, nullamque
precem pro injustis offert, ut Deum teneat, ut iram ejus suspendat,
exempli gratia, sicut eumdem Dominum tenuit Moyses, dicentem sibi:
|
“Dimitte me ut irascatur furor meus contra eos, et deleam eos, faciamque
te in gentem magnam (Exod. XXXII),”
|
|
hoc ille fecit, ut vere mitis et justus, nullatenus ambiens, ut fieret
ipse in gentem magnam, magisque aliis quam sibi consulens. Sed non
proinde immitis aut injustus Noe, qui cum pararet arcam cum filiis suis
ad reparationem orbis terrarum, non intercessisse legitur aut
elaborasse, ut iratum cunctis viventibus et cunctos delere volentem;
tenere posset eumdem Deum. Moysi namque alia in fide et dilectione
cordis fuit causa quam ea, cujus solius sensus praebere videtur littera,
dicens:
|
“Recordare Abraham, Isaac, et Israel servorum tuorum, quibus jurasti
dare terram hanc (Exod. XXXIII),”
|
|
et caetera. Nam ille non tantum attendebat multiplicationem seminis, vel
possessionem terrae Chanaan quam tunc erant intraturi, quantum
aspiciebat ad honorem Dei, salutemque generis humani, ut esset Deus
verax, et victor propositi, juxta illud,
|
“ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”
|
|
Abrahae namque promiserat, imo et cum juramento repromiserat Deus, quod
|
“in semine ejus benedicerentur omnes gentes (Gen. XXII),”
|
|
quod est Christus. Et per os Jacob praedixerat Spiritus veritatis, quod
de tribu Juda Christus foret nasciturus.
|
“Non, inquit, auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec
veniat, qui mittendus est (Gen. XLIX).”
|
|
Si ergo minas implevisset Deus contra populum illum, dicens Moysi:
|
“Dimitte me ut irascatur furor meus contra eos (Exod. XXXII),”
|
|
et caetera, non videretur Deus justificari in sermonibus suis,
victoriamque propositi peregisse verbum veritatis. Moyses namque etsi de
genere Abrahae, non tamen erat de tribu Juda. Ideoque etsi faceret eum
Deus in gentem magnam, ut de linea ejus Christus nasceretur, non omnino
vicisset Verbum Dei. Quia non tribui Levi Christus, sed tribui Judae
fuerat promissus, ut ex ea nasceretur. Igitur eumdem Deum quem iratum
uni genti Moyses fideliter tenuit, Noe universam carnem delere volentem
rationabiliter dimisit. Quia videlicet perditio multitudinis nihil
impediebat victoriam Verbi Dei sive propositi Dei, dummodo superest vel
unus ad suscitandum semen mulieris inimicitias habiturum contra semen
serpentis.
|
|