CAPUT XVII. Quorum in hoc propheta typum gesserit, quod ait:

“Et vidi et cecidi in faciem meam,”

etc., et quomodo ad gentes apostatrices missus sit.

“Et vidi, et cecidi in faciem meam. Et audivi vocem loquentis, et dicit ad me: Fili hominis, sta super pedes tuos, et loquar tecum. Et ingressus est in me spiritus, postquam locutus est mihi, et statuit me supra pedes meos.”

Post revelatam Evangelii Christi gloriam, quae deinceps consecuta sint, vel consequantur, prophetica visio demonstrare hinc incipit, clauso quidem sermone, sed tali sermonis vel revelationis ordine, ut collata cum rebus deinde gestis, prope quasi historica narratio sit. Propheta ipse postquam Evangelii figuras sive imagines tam mirabiles pervidit, jam nunc praedicatoris ejusdem Evangelii, id est apostolorum vel discipulorum Christi typum gerit.

“Et vidi, inquit, et cecidi in faciem meam.”

Non statim ut vidit similitudinem quatuor animalium vel caetera quae consecuta sunt, cecidit in faciem suam; sed postquam vidit similitudinem throni, et desuper similitudinem quasi aspectus hominis,

“cecidi, ait, in faciem meam.”

Sic nimirum apostoli non statim ut Christum Dominum coeperunt sequi, et videre gloriam Evangelii ejus, ita cognoverunt eum, vel ita crediderunt ut adorarent eum, sed postquam resurrexit a mortuis, et in coelum ascendit, adoraverunt, et adorandum illum esse praedicaverunt.

“Et audivi, ait, vocem loquentis, et ait ad me: Fili hominis, sta super pedes tuos.”

Dicendo, fili hominis, admonebat eum propriae conditionis, ne nesciret quod coelesti admissus esset visioni, gratiae magis esse quam meriti. Et apostolis utique quodammodo dictum est: State super pedes vestros, et revera ingressus est in eos Spiritus, et statuit eos super pedes suos, quando qui prius erant infirmi et timidi, induti sunt virtute ex alto, confirmati Spiritu sancto, ita ut, verbi gratia, Petrus, qui Christum Dominum et Magistrum suum, confiteri timuerat coram una ancilla ostiaria, jam confiteri non dubitaret in plena Synagoga, imo coram universa Roma mundi domina, tot fascibus, tot potestatibus, totque gladiis armata.

“Et audivi loquentem ad me et dicentem: Fili hominis, mitto ego te ad filios Israel, ad gentes apostatrices quae recesserunt a me. Patres eorum praevaricati sunt pactum meum usque ad diem hanc, et filii dura facie et indomabili corde sunt.”

Quid aliud dictum putamus apostolis, nisi ut confirmati Spiritu sancto, irent ad filios Israel, non jam Dei populum, sed plurali numero gentes, gentes apostatrices, quae a Domino recesserunt, gentibus quibuslibet deteriores, quorum patres praevaricati fuerint pactum Domini usque ad diem illum, et ipsi malorum patrum filii pessimi, dura facie et indomabili corde erant? Neque enim tunc temporis sine auctoritate Scripturae diceret illis Stephanus protomartyr:

“Dura cervice et incircumcisis cordibus et auribus, vos semper Spiritui sancto restitistis, sicut patres vestri, et vos (Act. VII).”

“Et dices ad eos: Haec dicit Dominus Deus: Si forte vel ipsi audiant, et si forte quiescant, quia domus exasperans est. Et scient quia propheta fuerit in medio eorum.”

Non ignorabat Dominus Deus quod nec ipsi audirent neque quiescerent, sicut nec patres eorum audierant, aut quieverant, sed illis oportebat primum loqui verbum Dei (Act. XIII), ut essent inexcusabiles, scire nolentes quod propheta ille, de quo praedixerat Moyses (Deut. XVIII), fuerit in medio eorum.