CAPUT IX. De eversione Babylonis quae facta est a Medis et Persis, quomodo per illam significetur futura in die judicii destructio totius civitatis diaboli.

Futurum autem est ut tota destruatur civitas diaboli, et sub coelo pereat, quae civitati Dei viventis ab initio adversata est, et usque in finem saeculi adversari non desinit. Sequitur ergo pulchro satis, quia mystico ordine illa quae a Medis et Persis facta est eversio Babylonis ejus, quae cum rege suo Hierusalem illam destruit terrenam, in qua invoca tum est nomen Dei viventis, et populum ejus captivavit. (CAP. V.)

“Balthasar rex fecit grande convivium optimatibus suis mille, et unusquisque secundum suam aetatem bibebat,”

etc. Ibi maxime propositi vel intentionis nostrae figimus oculum, ubi

“apparuerunt, inquit, digiti, quasi manus hominis scribentis contra candelabrum in superficie parietis aulae regiae, et rex respiciebat articulos manus scribentis. Tunc regis facies commutata est, et cogitationes ejus perturbabant eum, et compages renum ejus solvebantur, et genua ejus ad se invicem collidebantur.”

Quid enim manus illa innuit? Nimirum qui per lapidem de monte sine manibus in primo, qui proprio nomine suo in secundo, quique nomine vigilis et sancti in tertio, idem ipse Filius Dei Christus per manum scribentem designatur capitulo quarto. Manus enim, id est dextera Patris, semetipsam exercet ad judicandam impietatem Babylonis spiritualis, ad destruendum inimicum sibi regnum mundi, scribens imo scripta jam dudum habens, quaecunque mala Babylon ista sanctis ejus intulit. Et notandum quod in medio convivii manus in illa nocte apparuit, et jam temulentorum regis et optimatum ejus securitatem visione horribili fortiter conterruit. Sic enim repentina et improvisa dies illa securis, et contemptoribus Dei, superveniet ipso attestante cum dicit:

“Et sicut factum est in diebus Noe, ita erit in diebus Filii hominis. Edebant et bibebant, uxores ducebant, et dabantur ad nuptias, usque in diem qua intravit Noe in arcam, et venit diluvium, et perdidit omnes (Matth. XXIV).”

Igitur cum Balthasar rex grande convivium fecisset, et unusquisque secundum suam biberet aetatem, cum biberet ipse, et optimates ejus, uxores et concubinae ejus, cum biberent vinum et laudaverunt deos suos, aureos et argenteos, aereos, ferreos, ligneosque, et lapideos, in eadem hora apparuerunt digiti, quasi manus hominis scribentis contra candelabrum in superficie parietis, scribentis, inquam, peccatum, judiciumque et iram secundum peccata superbiae Babylonis, quia secundum haec erit, qua die Filius hominis revelabitur, et Babylon civitas diaboli, civitas confusionis, sanguine sanctorum ebria meretrix, eadem ejus revelatione indicabitur. Et illius quidem Babylonis regnum numeratum atque completum, appensum in statera, atque divisum, datum est hominibus Medis et Persis, hujus autem Babylonis regnum nihilominus per homicidia singula, caeteraque scelera dinumeratum, atque in statera justa appensum, ac terribili sententia divisum, dabitur non hominibus, sed daemonibus, non Medis aut Persis, sed malignis spiritibus; non Dario, sed diabolo et angelis ejus. Hoc praevidens Isaias, dicit:

“Descende, sede in pulvere, virgo filia Babylonis, sede in terra (Isa. XLVII).”

Non est solium filiae Chaldaeorum, id est fortium, scilicet malignorum spirituum, quorum recte dicitur filia, quia ferocem illorum superbiam est imitata. Ac deinceps:

“Et nunc audi haec, delicata et habitans confidenter, quae dicis in corde tuo: Ego sum, et praeter me non est amplius. Non sedebo vidua, et ignorabo sterilitatem. Venient tibi haec duo subito in die una, sterilitas, et viduitas (ibid.), etc.”

In Apocalypsi quoque ipse qui hic per manum scribentem figuratus est, ipse, inquam, angelus qui descendit de coelo habens potestatem magnam, cujus a gloria terra illuminata est, exclamat in forti voce, dicens:

“Cecidit, cecidit Babylon magna, et facta est habitatio daemoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis volucris immundae, quia de ira fornicationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa fornicati sunt (Apoc. XVIII).”