LIBER QUINTUS


CAPUT PRIMUM. De eo quod Salomon in parabolis loquitur:

“Turris fortissima nomen Domini, ad ipsam currit justus et exaltabitur”

et quod ille sit justus, qui ex fide hujus nominis justificatur.

Spes nostra imo et corona spei nostrae tu es, o nomen Domini, nomen Patris, et Filii, et Spiritus sancti; corona, inquam, spei, sicut propheta dicit:

“Domine, excelsum est brachium tuum, Deus Sabaoth, corona spei, quae ornata est gloria.”

Quid enim aliud quam te speramus, aut sperare debemus, dum loquendo et scribendo nomen tuum praedicamus et glorificamus? quid, inquam, aliud sperare debemus, nisi quod diligentes nomen tuum, in te gloriabimur?

“Nam gloriabuntur in te, ait Psalmista, omnes qui diligunt nomen tuum (Psal. V),”

et Sapientia dicit:

“Turris fortissima nomen Domini, ad ipsam currit justus, et exaltabitur (Prov. XVIII).”

Quis vero justus, vel unde justus? nunquid ex operibus? Nempe si de operibus agitur, refragatur Psalmista dicens:

“Quia non justificabitur in conspectu tuo omnis vivens (Psal. CXLII),”

consonante Apostolo cum dicit:

“Quia ex operibus non justificabitur omnis caro coram illo (Rom. III; Habac. II).”

Unde ergo justus? ex fide, quia scriptum est: Justus autem ex fide vivit, Abraham ex fide justificatus, sicut Scriptura dicit:

“Credidit Abraham Deo, et reputatum est illi ad justitiam (Gen. XV; Rom. IV);”

deinde, sicut memoravimus, mysterium sanctae Trinitatis in tribus angelis videre et suscipere meruit. Et nos igitur in hac spe justitiae glorificemus te, o nomen Domini, et hoc nobis sit currere ad turrim fortissimam et exaltari, quod fidelem contendimus aedificare sermonem super fundamentum fidei, taliter ut turris esse possit in auxilio opportuno, spesque ista firma sit.