|
|
“Audiet auditionem in terrore vocis ejus.”
|
|
videlicet interius, id est repente divinae gratiae aspiratione tangetur,
et hoc non in gaudio, sed
utpote adhuc peccator, qui cum cor oppressum in infimis cogitationibus
gestat, hoc primum illi innuitur quod cuncta quae agit districta aeterni
judicis animadversione puniantur. Notandum quod cum audiri aliquid per
auditum in sacro eloquio insinuatur, audiri idem auditus dicitur, sicut
Habacue ait:
|
“Domine, audivi auditionem tuam, et timui (Hab. III).”
|
|
Unde et hic:
|
“Audiet, inquit, auditionem in terrore vocis ejus.”
|
|
Quia vero auditio quae prius in terrore fit vocis Dei post vertitur in
dulcedinem, sequitur.
|
“Et sonum de ore illius procedentem,”
|
|
id est spiritum dilectionis a Patre secundum promissum Filii
procedentem. Nam per os recte unigenitus Filius designatur, ut ibi:
|
“Osculetur me osculo oris sui (Cant. I),”
|
|
id est tangat me dulcedine praesentiae Redemptoris mei: oris enim nomine
sic appellatur, ac si patenter verbum dicatur, sicut nos quoque pro
verbis linguam dicere solemus. Per sonum quoque Spiritus sanctus recte
accipitur, de cujus significatione scriptum est:
|
“Factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus
vehementis (Act. II).”
|
|
Quid vero hoc quod supradictum est,
|
“annuntiat amico suo (Job. XXXVI).”
|
|
|
|