CAPUT XLI. De Mesopotamia, ad quam profectus est servus, deque prudentia ejus, quomodo petivit Rebeccam.

Profectusque perrexit Mesopotamiam ad urbem Nachor. Genitalis hujus Abrahae terra Chaldaeorum fuit, sed persecutione urgente, ut superius dictum est, egressus fuerat Thare cum suis, ut irent in terram Chanaan (Gen. XII); resederant autem in Haran, hoc est, Syria, quam ex meso quod est media, etpotamo, id est fluvio, appellant Mesopotamiam. Duobus enim fluminibus Tygri et Euphrate ambitur. Servus ergo jussus proficisci ad terram et cognationem domini, pergit Mesopotamiam, quia videlicet terram illam pro sua cognatio ejus inhabitabat, et in ea coaluerat, in qua et Thare mortuus est. Ad urbem, inquit, Nachor. Isto et aliis sacrae hujus historiae testimoniis ostenditur etiam Nachor frater Abrahae exisse de regione Chaldaeorum, sedesque constituisse in Mesopotamia, ubi cum patre suo habitaverat Abraham. Cur ergo eum Scriptura non commemoravit, quando ex gente Chaldaea cum suis profectus est Thare, et habitavit in Mesopotamia, ubi non solum Abraham filius ejus, verum etiam Sara nurus, et Lot nepos ejus commemorantur, quod eos duxerit secum? Cur putamus nisi forte quod a paterna et fraterna pietate desciverat, et superstitioni adhaeserat Chaldaeorum, et postea inde sive poenitendo, sive persecutionem passus, quod suspectus haberetur, et ipse emigravit? Cumque camelos fecisset accumbere extra oppidum juxta puteum aquae, vespere, tempore quo solent mulieres egredi ad hauriendam aquam, dixit: Domine, Deus domini mei Abraham, occurre mihi hodie, obsecro, et fac misericordiam cum domino meo Abraham, etc. Veraciter seniorem hunc supra nominavit Scriptura. Nam quod seniore dignum fuit, nec ipse petendae puellae judicium suis commisit oculis, qui solam faciem, non etiam mores aut virtutem pervidere possent, sed secundum herilem fidem credens quod domini sui curam haberet Deus, totam in illo posuit electionis spem. Igitur, inquit, puella cui ego dixero: Da mihi aquam de hydria tua ut bibam, etc. Credidit enim homo quod explorata, et hoc judicio deprehensa frugalitas domini sui moribus conveniens, digna foret cui inaures aureas, armillasque appenderet, quod et fecit protinus, adorans et benedicens Deum atque dicens: Benedictus Dominus Deus domini mei Abraham, qui non abstulit misericordiam et veritatem suam a domino meo, et recto itinere me perduxit in domum fratris domini mei. Et appositus est in conspectu ejus panis. Qui ait: Non comedam, donec loquar sermones meos: Respondit ei: Loquere. At ille: Servus, inquit, Abraham sum, etc. Bene ergo et veraciter Sapientia dicit: Sicut frigus nivis in die messis, sic legatus fidelis, qui misit illum, animam ejus refrigerabit (Prov. XXV). Quo enim potuit modo, legatus fidelis melius eniti ad refrigerium animae ejus qui illum misit? Supplicem praemisit orationem, ad Deum domini sui, muneribus benevolentiam puellae amplius animare studuit, opportunitatem dicendi egregie sustinuit, et cum gratus esset hospitibus, siluit adhuc, donec in conspectu suo panis poneretur, et tunc demum inter maxima foedera hospitii, id est in praesentia panis appositi, sermonem ingressus est, a veris incipiens laudibus Dei, et Abraham domini sui. Jam quoniam hae pennae columbae deargentatae satis perspicuae sunt, id est plana superficies litterae, jam intimam, ut supra coeptum est, pulchritudinem rimando prosequamur allegoriae.