|
|
“Gratia Dei sum id quod sum.”
|
|
Ibi igitur Benjamin adolescentulus (Psal. LXVII), id est ibi Paulus de
tribu Benjamin (Phil. III), sicut ipsemet in Epistola sua testatur, et
inde adolescentulus, quia prostremo vocatus, quia suamet confessione
apostolorum minimus (I Cor. XV). Ubi? Nimirum in illo ordine, in illa
mensura atque privilegio apostolico, ubi ascendens Christum in altum, et
captivam ducens captivitatem, dedit dona hominibus (Ephes. IV), ubi
praevenerunt principes, scilicet jam dicti apostoli, conjuncti
psallentibus, id est corde, voce et opere confitentibus, atque
juvenculari novae vitae, laetitia tympanizantibus, et ita in Ecclesiis
Domino benedicentibus, ubi apparuerunt fontes Israel, fontes et flumina
aquae vivae, id est charismata Spiritus sancti, qui datus est (Psal.
LXVII). Ibi, inquam, id est in illo principatu, sive in illis fontibus
Benjamin adolescentulus, non dubius aut incertus Apostolus, licet
adolescentulus, licet novissimus. Nec vero utcunque ibi, sed in mentis
excessu (ibid.), scilicet in stupore mentis omnium dicentium: Nonne hic
est, qui ad hoc huc venerat, ut expugnaret nomen istud, sive in stupore
mentis suae, quando a Domino in via percussus, stupidus factus est (Act.
IX), sive postea quando raptus fuit usque ad tertium coelum et audivit
arcana verba, quae non licet homini loqui (II Cor. XII). Ibi est: Gratia
Dei, inquit, sum id quod sum (I Cor. XV). Pulchra et decora
adolescentuli hujus confessio, suavis et gloriosa, novissimi vel minimi
apostolorum profesio. Nonne tibi viderentur idem posse dicere veraciter
primi apostoli, sive primogeniti apostolorum? Quis enim apostolorum sive
cujuslibet ordinis sanctorum, aut electorum aliunde quam ex gratia Dei
est id quod est? Cur ergo in depressionem sive minorationem sui, dixit,
gratia Dei sum id quod sum? Praemiserat enim dicens: Novissime autem
omnium tanquam abortivo visus est et mihi; ego enim sum minimus
apostolorum, qui non sum dignus vocari apostolus, quoniam persecutus sum
Ecclesiam Dei. Hoc praemisso statim subjunxit: Gratia autem Dei sum id
quod sum (ibid.). Dicimus igitur, quia et priores quidem apostoli,
gratia Dei sunt id quod sunt, sed iste differenter gratia Dei est id
quod est. Differt enim ab hujus vocatione caeterorum vocatio
apostolorum. Caeteri namque apostoli, tunc crediderunt, et tunc vocantem
Dominum Jesum relictis omnibus secuti sunt, quando ille homo vilis erat
hominibus, et in tantum vilis ut postea crucifigeretur. Istum autem
quando vocavit Dominus Jesus, jam fulgebat in coelo sedens ad dexteram
majestatis in excelsis, tanto fulgore majestatis ut eum quem vocabat,
caecum faceret, atque sua claritate lumen corporeum exstingueret hominis
infirmi, et veri luminis virtutem ferre non sustinentis. Adde quod illi
quando vel antequam vocarentur, innocenti et simplici negotio dediti
erant plerique, scilicet retia mittentes in mare in capturam piscium
(Matth. IV), solum denique Matthaeum publicanum fuisse legimus, et de
telonio vocatum (Matth. IX), hic autem persecutor et blasphemus fuit et
injuriosus, et tunc, quando vocatus est, petitas accepit litteras a
principe sacerdotum et vinctos ducturus discipulos Domini pergebat
Damascum (Act. IX). Quid multa? totis animis, toto spiritu minax et
saevus Dominum Jesum persequebatur, et eodem impetu, eodem corripientis
Domini clamore, quo Saulus prostratus est, ut Paulus resurgeret, si
complacuisset victori, ut hostem suum in mortem aeternam fulminaret,
nemo jure reprehenderet (ibid.). Denique jus belli, et lex victoriae est
ut fortior de hoste suo victor sese vindicet. Sed vitae miranda victoris
gratia reservatus est, ut viveret et vivens serviret, cum, sicut jam
dictum est, funditus occidi jure potuisset. Veraciter igitur dicat:
Gratia Dei sum id quod sum, quia revera non simpliciter, non communi
more sanctorum omnium, sed multum differenter gratia Dei est id quod
est. Hujus rei in omni vita sua non immemor, in prima quoque fronte
ejus, quam ad Romanos scripsit Epistolae tangit breviter, cum dicit:
Paulus servus Jesu Christi (Rom. I). Servum se vocat, quia videlicet de
bello victum, gratia victoris servatum se esse noverat. Servus namque
proprie dicitur, qui victus in bello, cum jure possit occidi, pro sola
victoris voluntate servatur, et proinde proprius ejus a quo vita donatus
est.
|
|