|
Hoc quoque non praetereundum quod illum hominem sanum quidem Dominus per
semetipsum fecit, sed non per semetipsum in templum introduxit. Quia
videlicet per semetipsum quidem peccata dimittit et super gentiles primo
tempore, ut supra dictum est, gratiam suam ostendit (Act. X); verum non
per semetipsum vel per angelum suum, sed per hominem Petrum in Ecclesiae
suae communionem, per baptismum aquae, omnes, qui jam Spiritum sanctum
acceperant, intromittere voluit. Igitur ubi illum populum suum per
medias turbas haereticorum vel contradicentium Judaeorum in omnem fidei
plenitudinem adduxit. Dicit ei:
|
“Ecce sanus factus es, jam noli peccare, ne deterius tibi aliquid
contingat.”
|
|
Hoc a principio non dixit quando sanum illum fecit, quia profecto, cum
adhuc tenera esset gentium fides, non pulsanda minis, sed lactanda erat
blandimentis, et multa de vetusta consuetudine per discretionem
dissimulanda erant ad tempus, in spiritu mansuetudinis, quae tunc
opportunius virga ferirentur postquam Christus plene formaretur in illis
(Gal. IV). Sic populo Israel non in Aegypto Dominus legem dedit, sed
signis et prodigiis suis oblectavit, quibus captivatorem ejus Pharaonem
verberavit (Exod. VII), donec illos educens per mare Rubrum traduceret
submersis Aegyptiis (Exod. XIV), et tunc demum legem exeruit dicendo:
Qui fecerit hoc, morte moriatur, et sanguis ejus super caput ejus (Exod.
XXI). Ita plane renascentem in Christo infantiam animarum, nutricula vel
mater Dei gratia primo lactavit, ut praecedentem remissionem peccatorum
gratanter acciperent; deinde forti districtione coercuit, ne confitentes
se nosse Deum, factis negarent (Tit. I). Bene ergo non a principio, sed
nunc tandem dicit homini in templo, jam noli peccare, ne deterius
aliquid tibi contingat. Quia procul dubio melius fuisset nunquam
veritatis viam agnoscere, quam post agnitionem retrorsum redire (II
Petr. II). Sed et illud notandum quod cum triplicem ob causam soleat Dei
voluntate infirmitas evenire, videlicet aut ut probetur patientia
meritumque augeatur justi, aut quia peccavit ut purgetur camino
molestiae corporalis, aut ne peccet obstante vel renitente vinculo
infirmitatis. Hic homo, de quo praesens lectio commemoravit, idcirco tot
annos habuisse in infirmitate sua credendus est, quia peccaverat, cum ei
dicat Dominus,
|
“jam noli peccare, ne deterius tibi aliquid contingat.”
|
|
Quod et ipsum ad praedictam similitudinem populi gentium patenter
accidit. Ipse est enim minor ille filius, qui peccavit in coelum, et
coram patre, dum accepta portione paternae substantiae, quae eum
contingebat, peregre profectus, devoravit omnia vivendo luxuriose,
tandemque uni civium adhaesit, et porcos pavit. Cui revertenti, et adhuc
longe agenti pater occurrit, et in osculum ruens super collum ejus
incubuit (Luc. XV), dum, ut supra dictum est, gentilibus adhuc foris
positis, id est necdum baptizatis, Spiritus sancti gratiam manifeste
tribuit (Act. X). Bene ergo ille talis homo propter peccata sua in
infirmitate jacens, tali modo Judaeis irascentibus, sanus factus est,
quia filius iste, qui suam ob culpam mortuus fuerat et perierat
invidente fratre suo, revixit et inventus est (Luc. XV). Quid tandem
fecit iste, qui prius interrogantibus Judaeis respondere nescivit, quis
vel quantus esset ille qui dixit ei:
|
“Tolle grabatum tuum et ambula,”
|
|
id est bene operando ne cures Judaeorum Sabbata? Quod fecit nunc,
postquam salvatorem suum cognovit verum esse Deum, verum esse Dei
Filium. Sequitur:
|
|