|
Hujus expositio mysterii jam ab ipso incipienda est exordio praesentis
lectionis. Igitur veniente Domino in regionem Gerasenorum, occurrerunt
duo habentes daemonia de monumentis exeuntes, saevi nimis: quia, cum
venissent in hujus vitae incolatum, ad debellandum principem hujus mundi
diabolum, duae mortes generis humani, duce ipso peccati et mortis
principe, adversus eum cucurrerunt. Quaenam duae illae mortes sunt?
Videlicet, una mors corporum, et una mors animarum, contra quas erat
illi dimicandum. Unde et bene illi duo et saevi nimis, et de monumentis
exisse vel in monumentis habitasse dicuntur: quia videlicet, et mors
animarum saeva nimis est, et per mortem corporum in monumentorum
habitationem devenimus. Et illa quidem mors, quae est animarum,
occurrens nihil contra eum praevaluit, quemadmodum ipse dicit:
|
“Venit enim princeps mundi hujus et in me non habet quidquam (Joan.
XIV).”
|
|
Porro illa mors, quae est corporum, ad tempus illi praevalere permissa
est, ut suscipiens vel admittens nostram simplam, evacuaret duplam. Quid
autem verius eo, quod ait,
|
“saevi nimis, ita ut nemo posset transire per viam illam?”
|
|
Quis enim ex omni genere humano saevitiam mortis intactus evasit?
|
“Omnes in Adam peccaverunt,”
|
|
ait Apostolus,
|
“et omnes in Adam moriuntur (Rom. V).”
|
|
Ubi peccavit Adam, protinus et ipse morte animae mortuus est; et nos in
ipso mortui sumus: et ubi dictum est ei, quia
|
“pulvis es et in pulverem reverteris (Gen. III),”
|
|
et ipse morti corporis, et cum illo nos addicti sumus. Vere igitur per
viam illam nullus transire poterat, quia qui mortem non videret, et
animam suam erueret de manu inferi, nullus erat. Sed venit iste, in quo
nihil juris ulla mors habuit: et quia per unam, videlicet corporis
mortem, injuria facta est illi, jure sub illo mors utraque occubuit, non
sine magno tormento principis utriusque mortis et satellitum ejus, quas
cum illo foras misit. Sicut enim descensus ejus ad inferos populo
sanctorum desiderabilis, ita legionibus daemonum gravis fuit et
intolerabilis. Dicebant ergo:
|
“Quid nobis et tibi, Jesu Fili Dei? Venisti huc ante tempus torquere
nos.”
|
|
Tempus illud, quo se torquendos esse noverunt, ultimum erit judicium,
quando princeps eorum cum ipsis, et ipsi cum principe suo, videntibus
cunctis, ut in Job scriptum est, praecipitabuntur in ignem aeternum
(Job. XIV). Quomodo tandem impletum est in mysterio quod significabatur
in miraculo, scilicet, in eo quod grex porcorum totus cum impetu per
praeceps in mare abiit, et mortui sunt in aquis? Ita nimirum, ut fieret
quod ipse Filius hominis sciens praelocutus est:
|
“Cum, inquit, immundus spiritus exierit ab homine,”
|
|
etc., usque
|
“tunc vadit et assumit septem alios spiritus secum nequiores se, et
ingressi habitant ibi, et fiunt novissima hominis illius pejora
prioribus (Matth. XII).”
|
|
Per unum quippe hominem ejusmodi, Judaeos incredulos atque blasphemos
vult intelligi, qui non tam Judaei quam Chananaei, non tam vituli
aestimandi sunt quam porci. Ipsi namque de bono opere Salvatoris pejores
effecti, et inde per invidiam mortui, quod ille unam in semetipso et
utramque in suis fidelibus mortem vicit, malignis sunt spiritibus
traditi, et per furorem suum facto impetu, semetipsos in mari
praecipitaverunt. 633 Nimirum seditiones excitando implacabiles, ut
plurimi scriptores, et maxime Josephus refert, in Romanum irruerunt
imperium, et mira insania, mirabili pertinacia victores omnium gentium
in suas neces, in exicidium loci et gentis excitaverunt. Quid fuit ita
furere, nisi porcos a malignis spiritibus agitatos, per praeceps et cum
impetu abire in mare? Si ergo perpendas sive respicias quid olim in
Aegypto ante acceptam legem fuerint et quid nunc post adventum fecerint
Redemptoris aut receperint, recte dicas, quia novissima horum pejora
sunt prioribus, et ita tam secundum animam quam secundum corpus in omne
miseriarum protundum praecipitati sunt, ut porci illi, quibus propter
furias daemonum nec suus, quamvis brutus, subesse poterat sensus.
|
|