|
Leo, qui et agnus, praedictae sessorem atque agitatorem bestiae diabolum
moriendo invasit atque ligavit secundum quod Joannes in Apocalypsi
dicit: Et vidi angelum descendentem de coelo, habentem clavim abyssi, et
catenam magnam in manu sua, et apprehendit draconem serpentem antiquum,
qui est diabolus et Satanas, et alligavit eum per annos mille, et misit
eum in abyssum, et clausit et signavit super illum, ut non seducat
amplius gentes, donec consumentur mille anni. Post haec oportet eum
solvi brevi tempore (Apoc. XX). Angelum quippe descendentem de coelo,
Dominum Jesum Christum accipimus, qui magni consilii Angelus nuncupatur,
quique mortalium visitans regionem, fortior alligare voluit fortem, ut
vasa ejus quae dudum vasa irae fuerant, vasa misericordiae perficeret,
hoc peragens opere quod ante promiserat praedicatione. Nemo, inquit,
potest domum fortis intrare, et vasa ejus diripere, nisi prius
alligaverit fortem, id est diabolum (Marc. III). Quae enim erat domus,
vel quod fortis hujus atrium, nisi mundus, et maxime Romanum imperium,
cujus stipatus satellitio, fretusque obsequio, cubabat in cordibus
hominum, defensabatur in delubris gentium? Porro clavis abyssi divinorum
est profunditas judiciorum. Judicia enim Dei abyssus multa (Psal.
XXXVII). Hunc ergo, scilicet diabolum fortis ille angelus catenis
alligavit, in eo videlicet, quod potestatem ejus a seducendis hominibus,
qui ad vitam praeordinati erant, cohibendo refrenavit. Mille autem anni
pro annis omnibus hujus saeculi intelligi possunt, ut perfecto numero
ipsa subintelligatur temporis plenitudo. Millenarius quippe numerus
denarii numeri quadratum solidum reddit. Decem quippe decies ducta,
faciunt centum, quae jam figura quadrata, sed nondum plena est. Ut autem
in altitudinem surgat et solida fiat, rursum, centum decies
multiplicantur, et mille sunt. Nec aliter illud melius intelligitur quod
in psalmo legitur: Memor fuit in saeculum testamenti sui verbi, quod
mandavit in mille generationes (Psal. CIV), quam id esse in omnes
generationes. Et misit, inquit, illum in abyssum. Utique diabolum misit
in abyssum, quo nomine significata est multitudo innumerabilis impiorum,
quorum in malignitatem adversum Ecclesiam Dei multum profunda sunt
corda, non quia ibi diabolus ante non erat, sed ideo illuc missus
dicitur, quia exclusus a credentibus plus coepit impios possidere. Plus
namque possidetur a diabolo, qui non solum a Deo alienatus est, verum
etiam gratis odit servientes Deo. Clausisse quoque et signasse super eum
dicitur, quia clausis, imo destructis idolorum templis, compressit
responsa fallaciae ejus, et pleraque, in quibus colebatur, templa in
ecclesias convertit, signata et sanctificata cruce atque invocatione
nominis sui, quod super nos invocatur. Itaque per hunc principem
fortitudinis, capto atque ligato sessore diabolo, continuo super bestiam
quam praediximus, quae erat equitatus sive subsellium ejus, irruit
exercitus praeliatorum ejus, apostoli ejus, martyres, qui erant gallus
supradictus et aries. De quibus dicturi, a quo rectius quam a
protomartyre incipiemus? Is autem Stephanus dictus est, mirando vere,
atque venerando divinitatis praesagio, cujus in arcano consilio
fortitudinis hujus signifer, beata fuerat sorte praedestinatus.
Stephanus quippe coronatus interpretatur. Coronandus autem non solus
erat, sed primus; nam omnes animae justae, quae illum sequuntur,
continue sortiuntur vocabulum, quod divino, ut diximus, praesagio,
proprium erat illius. Dicamus igitur:
|
|