CAPUT 15

Assertione nostra non indiget, demonstratione nostra non opus est, quod haec et caetera legalia instituta fuerint exemplaria coelestium, de quorum, quibusdam praescriptis Apostolus dicit: Necesse est ergo exemplaria coelestium his mundari; ipsa autem coelestia melioribus hostiis quam istis (Hebr. IX). Denique et Mosi, cum haec ordinarentur, Deus dixit:

“Inspice, et fac secundum exemplar quod tibi in monte monstratum est (Exod. XXV).”

Ergo exemplaria coelestium ista fuerunt, immolatio vituli pro peccato, et oblatio arietis in holocaustum, et ab universa multitudine filiorum Israel susceptio duorum hircorum pro peccato cum ariete jam dicto in holocaustum, et caetera quae praescripta sunt, exemplaria fuere coelestium. Ipsa autem coelestia sunt ista de quibus est jam dictum, immolatio Christi crucifixi, et sortes divisae latronum qui cum eo crucifixi sunt, dimisso Barabba per petitionem Judaeorum. Dicamus ergo:

“Non, inquit, omni tempore ingredietur sacerdos in sanctuarium, quod est intra velum, coram propitiatorio quo tegitur arca,”

etc. Sacerdos et hostia ipse Christus est, ipse vitulus, ipse aries, ipse et hircus, sed diverso respectu. Sacerdos namque est, quia, sicut Apostolus dicit, ipse

“assistens Pontifex futurorum bonorum, per amplius et perfectius tabernaculum non manu factum, id est non hujus creationis neque per sanguinem hircorum aut vitulorum, sed per propriam sanguinem introivit semel in sancta, aeterna redemptione inventa (Hebr. IX),”

sacrificium praeferens panis et vini, secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX) in sacramento corporis et sanguinis sui. Vitulus, quia sicut pro nobis, ita pro illis quoque oportuit eum pati, qui usque ad adventum ejus portantes jugum legis, juste vixerunt, et mundi fuerunt per justitiam fidei. Aries ipse, videlicet immolatus et pro arietibus quoque, id est pro apostolis suis de quibus psalmus dicit:

“Afferte Domino, filii Dei, afferte Domino filios arietum (Psal. XXVIII).”

Ipsi namque duplici de causa recte arietes dicti sunt, vel quia duces sunt totius Ecclesiae, sicut arietes duces sunt totius gregis, vel quia sicut arietes duobus cornibus, sic ipsi duobus testamentis oppugnantia sibi impugnant, hoc a vitulis, id est ab anterioribus sanctis differentes, quod jugum legis non portant,

“quod neque nos, ut ait Petrus apostolus, neque patres nostri portare potuimus (Act. XV).”

Hircus, ipse nimirum pro illis, quorum graviora peccata tulit, sive qui ante adventum ejus sub lege fuerunt, sive quos in adventu suo ipse, finis legis, per poenitentiam suscepit, vel suscipit, qualium novissimus latro ille est, quem, ut supra diximus, in cruce poenitentem suscepit. Igitur cum vitulo et ariete et duobus hircis, tunc accessit sacerdos coram Domino, in ostio tabernaculi testimonii, quando Redemptor noster ad passionem venit,

“obediens Patri usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II).”

Ostium quippe tabernaculi sancti et veri, ipsa est passio ejusdem Redemptoris. Et illud maxime vulnus ejusdem passionis, quo latus ejus unus ex militibus lancea percutiens aperuit, apertio est illius ostii, quo ingredimur, et praeter quod ostium non est aliud, per quod possumus ingredi in gloriam illius coelestis sanctuarii. Nos autem extunc

“regale sacerdotium, gens sancta, populus acquisitionis”

effecti (I Petr. II).