|
Qualem putas haberent querelam, non solum David, sed et omnes, qui
judicare nossent de sermonibus Dei, nisi misertus fuisset illi
poenitenti, ut inviolatam conservaret fidem suae promissionis?
Animadverte quae dicuntur. Aliter praecavendum erat Deo de sermonibus
suis cum David habitis in promittendo, quam de his sermonibus, quos
locutus est ad multos alios. Quare? Quia videlicet cum multis aliis
loquens, bona sua conditionaliter illis promisit ut Sauli et populo, qui
illum sibi regem expetivit.
|
“Si inquit, timueritis Dominum et servieritis ei, et audieritis vocem
ejus, et non exasperaveritis os Domini, eritis et vos, et rex qui
imperat vobis, sequentes Dominum Deum vestrum. Quod si perseveraveritis
in malitia, et vos, et rex vester pariter peribitis (I Reg. XII).”
|
|
Similiter ad Salomonem:
|
“Si ambulaveris, ait, in viis meis, et custodieris praecepta mea et
mandata mea, sicut ambulavit pater tuus, longos faciam dies tuos (III
Reg. III).”
|
|
Porro, ad David absque conditionibus locutus est, quemadmodum et ad
Abraham:
|
“De fructu, inquiens, ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI).”
|
|
Non dixit ad Abraham: Si custodieris vias meas, adducam ad te omnia quae
locutus sum ad te, sed ita dixit ad eum:
|
“Num celare potero Abraham quae gesturus sum, cum futurus sit in gentem
magnam, et benedicendae sint in eo omnes nationes terrae? Scio enim,
quod praecepturus sit filiis suis, et domui suae post se, ut custodiant
viam Domini, et faciant justitiam et judicium, ut adducat Dominus
propter Abraham omnia quae locutus est ad eum (Gen. XVIII).”
|
|
Itidem de Isaac et Jacob et de Mose, ad quem dixit Dominus Deus:
|
“Ego ostendam omne bonum tibi, et invocabo in nomine Domini coram te
(Exod. XXXIII).”
|
|
Diligenter, inquam, animadvertendum est quod non sunt conditionales
locutiones, sive promissiones, et idcirco Deum volentem justificari in
sermonibus suis, et vincere cum judicatur, oportuit meminisse suae
spontaneae promissionis, ut ipse esset verax, quantumcunque abundaret
iniquitas seminis illorum, quibus promiserat, quibus juraverat. Hoc
scientes jurisperiti Moses atque David, tenebat Deum ille, dicendo:
|
“Recordare Abraham, Isaac et Jacob, quibus jurasti (Exod. XXXII);”
|
|
iste, dicendo:
|
“Miserere mei, ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum
judicaris (Psal. L). ”
|
|
|
|