|
Igitur bonum quidem monachis est operando manibus otiositatem effugere,
quae inimica est animae; optimum autem et otiositatem effugere, et
nihilominus cum verbo Dei, sancto otio sabbatizare: Martha, Martha,
inquit Dominus, sollicita es, et turbaris erga plurima, porro unum est
necessarium (Luc X.) Quod est illud unum necessarium? Utique sedere
secus pedes Domni, et audire verba oris ejus. Ubi autem sunt pedes ejus,
nisi in sacramento altaris ejus? Ibi enim sunt vestigia passionis ejus,
vestigia resurrectionis et ascensionis ejus. Ergo sacramento altaris
inservire, et ob hoc omnibus negotiis expeditum esse, ut vacet tibi
meditari sacramenta salutis nostrae, quam ille est in medio terrae
operatus (Psal. LXXIII), hoc sedere est ad pedes Domini et audire verba
oris ejus. Sed dicis: Multos admittis laicos hujusce sessionis sive
auditionis inscios, indociles, inexpertos. Nunquid non vel isti otiosi
sunt apud vos? Ad haec, inquam, quando pugnabat Israel contra Amalech,
Moyses et Aaron et Hur ascenderunt super verticem collis (Exod. XVII).
Cumque levaret Moyses manus, vincebat Israel; sin autem paululum
remisisset, superabat Amalech. Manus autem Moysi erant graves. Sumentes
igitur lapidem posuerunt subter eum, in quo sedit, Aaron autem et Hur
sustentabant manus ejus ex utraque parte. Et factum est ut manus ejus
non lassarentur usque ad occasum solis (ibid.) Nunquid illic Aaron et
Hur otiosos fuisse dicemus? Non utique. Nam etsi non oraverunt, sua
tamen opera egerunt, ut manus orantis non lassarentur. Sic nimirum salvo
sacratiore intellectu, monachi illitterati, ac per hoc neque
sacerdotalibus neque leviticis apti officiis, non omnino otiosi sunt,
dum sacerdotibus, et levitis quotidianum in divinis officiis ferunt
solatium, quantum licet et quantum sciunt, ac deinde quas noverunt
exercent atres, intus duntaxat, intra claustra monasterii, sicut supra
memorata sententia B. Benedictum velle demonstravit.
|
|