CAPUT 42

Cum ergo credere et fidem habere paria vel idem sint, primum ponenda et aperienda est definitio fidei, statimque liquebit quod regulus iste et sanitatem filii quaerere, et tamen nondum credere potuerit. Paulus apostolus cum de fide plura diceret, eamdem fidem definiens:

“Est autem fides, inquit, sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium (Hebr. XI).”

Non, inquit, fides earum quae praesentes sunt, et corporaliter videntur, sed

“sperandarum est substantia,”

id est possessio, rerum non apparentium, sed earum, quae nondum apparent, est argumentum, id est, certitudo rerum.

“Quod enim videt quis, quid sperat?”

(Rom. VIII). At vero signa illa quae faciebat Dominus Jesus, quae videre potuerat iste regulus, quaeque sibi impartiri precabatur, res erant praesentes, res erant apparentes. Ergo illarum rerum fides non erat, id est signa illa videre, illa signa scire, et de illis dubitare non posse, credere non erat, fides non erat. Quae autem erant res non praesentes, res non apparentes, quarum fidem volebat haberi dicens:

“Nisi signa et prodigia videritis, non creditis?”

Videlicet illae, de quibus loquebatur, quas annuntiabat nescientibus, pro quarum annuntiatione (quia apparentes non erant, quia corporaliter non videbantur), prophetam se dicebat:

“Propheta, inquiens, in patria sua honorem non habet.”

Verbi gratia:

“Appropinquabit, inquit, regnum Dei (Marc. I);”

et:

“Messias jam venit (Joan. III);”

et:

“Sic dilexit Deus mundum ut Filium suum unigenitum daret (ibid.);”

et:

“Ego sum, qui loquor vobiscum (ibid.);”

et:

“Sicut Moyses exaltavit serpentem in deserto, ita exaltari oportet Filium hominis, ut omnis qui credit in ipsum, non pereat, sed habeat vitam aeternam (ibid.).”

Haec et hujusmodi res, partim quidem praesentes, partimque futurae erant, sed corporalibus oculis non videbantur et ideo non apparentes erant. Has ergo res auribus audiendi audire, auribus cordis suscipere, de his praeeunte rationis judicio non haesitare, credere erat, fidem habere erat. At illi non audiebant, et cum loqueretur quod sciebat, cum testaretur hoc quod viderat, illi testimonium ejus non accipiebant, licet signa multa ab eo fieri viderent (Matth. XIII). Bene ergo non ait tantum

“nisi videritis,”

sed

“nisi signa et prodigia videritis, non creditis.”

Quod profecto cum acerba, ut dignum est, vituperatione dixit, quia comparatione illorum justificati fuerint Samaritani supra memorati, quibus non dignabantur couti, quia paulo ante apud illos fuerat non sine honore, quia crediderunt in eum, non propter signa et prodigia (nulla enim viderunt), sed propter prophetiam quidem credere coeperunt, qua dixerat mulieri omnia quaecunque fecit, sed deinde propter sermonem ipsius sanum et verum, multo plures crediderunt, dicentes: Non quia signa vidimus, sed quia audivimus et scimus quia hic est vere Salvator mundi. Nonne ipsi scilicet contribules sui maxime audierunt, imo et quotidie audiebant, et proinde scire poterant? Nonne saltem testimonia Joannis satis facere illis debuerant, quem omnes sciebant esse prophetam? Recte igitur hoc illis in tempore improperabat, quia Samaritani, ut jam dictum est, comparatione illorum de proximo justificati fuerant, imo et omnes gentes paulo post magnifice justificandae erant.