|
Qui primus noctisque temporibus longe anterior martyrium scripsit
pretiosi martyris Eliphii, fundamentum posuit, vos autem, fratres
charissimi, tu, Pater Albane, tecumque tui spirituales filii, parvitatem
meam superaedificare compellitis, diutina excusatione charitati vestrae
renisus sum, et excusationis meae causa haec summa fuit, quia
fundamentum aliud praeter id quod positum est, ponere non potui (I Cor.
III). Neque enim aliud inveniebam inveniendum, pertinens ad memoriam
ejusdem martyris et patroni vestri, cujus corporis thesaurum pretiosum
penes vos reconditum esse gaudetis, praeter scriptum illud quod vobis
pariter ac nobis usitatum non satis jucundum neque satis idoneum
aestimatis, propter nimiam simplicitatem sermonis, qui rem gestam non
solum suo splendore non exornat, verum etiam quasi quodam fumo
aliquantisper obscurat. Recusabam ergo, hactenus nimis difficile ac pene
impossibile existimans id quod vestra charitas efflagitabat, velut si
architecto dicatur: Super hoc angustum ac tenue fundamentum, amplum et
spatiosum, firmum ac splendidum superaedifica nobis aedificium. Sed
tandem occurrit, renitentique animo sese dictum illud ingressit: Omnia
possibilia credenti (Matth. IX). Itemque illud: Aperi os tuum, ait in
psalmo Spiritus sanctus: Aperi sive dilata os tuum, ego implebo illud
(Psal. LXXX): Igitur charitate victus, qua nimirum vinci pium et
honorificum est, aperio nunc os meum ab illo qui jussit aperire, per
vestras orationes implendum, ut religiosius loquendo aurum, et argentum
et lapides pretiosos superaedificem super fundamentum hoc, quatenus
pulchritudinem materiae non pauper et penuria facundiae, imo dignitatem
rerum quasi coronando ambiat compositio, sive conveniens appositio
sententiarum.
|
|