CAPUT XII. Regem Alexandrum se Hammonis filium videri voluisse, idque per hircum caprarum, qui terram non tangebat, Danieli significatum fuisse.

Propter felicitatem praedae suae, qua praedatus est mundum, et propter invictam fortitudinem celeritatemque victoriarum praesignatus est per cornu insigne quod habebat, inquit Daniel, hircus inter oculos suos (Dan. VIII). Puer namque acerrimus litterarum studiis eruditus fuisse dicitur, et deinde per quinquennium crevisse sub Aristotele omnium philosophorum nobilissimo doctore, adeptus imperium regem se terrarum omnium ac mundi appellari jussit. Tantae superbiae fuit, ut de se plus quam de homine juberet censeri et idipsum maternum suae conceptionis opprobrium, quod jam ante nullis auditum fuerat, vertit in gloriam sibi. Denique, ut aiunt iidem scriptores, Philippus ultimo prope vitae suae tempore filium suum non esse palam praedicaverat, qua ex causa Olympiadem velut stupri compertam, repudiaverat. Siquidem ipsa Olympia Philippo confessa fuerat se Alexandrum, non ex eo, sed a serpente, ut jam dictum est, ingentis magnitudinis concepisse, quod non aliud, nisi adulterium Nectanebi per maleficia transfigurati, seque Hammonem esse dicentis. Igitur Alexander, cum ad Jovem Hammonem pergeret, responsa petiturus de eventu futurorum, et origine sua, cupiens originem divinitatis acquirere, simul et matrem infamia liberare, per praemissos subordinat, quid ab antistite templi sibi responderi vellet. Ingredientem templum statim antistes, sicut fuerat subordinatum, salutat ut Hammonis filium, ille laetus quasi Dei adoptione hoc se patre censeri jubet. Rogat deinde an omnes interfectores parentis sui sit ultus (fuerat namque Philippus in spectaculis a quodam nobili juvene, nemine suspecto obtruncatus), respondetur patrem ejus nec interfici posse, nec mori, regis Philippi pene peractam ultionem, comitibusque ejus hoc fuit responsum, ut Alexandrum pro Deo, non pro rege colerent. Ob tantam cordis ejus superbiam reor sic visum, et sic dictum, quia

“hircus caprarum veniebat ab occidente super faciem totius terrae, et non tangebat terram (ibid.).”

Ut sit sensus, quia generationem suam non terrenam, sed divinam censeri voluit. Nam et moriens ad postremum in templo Hammonis, utpote patris sui dei, corpus suum condi jussit.