|
|
“Rabbi, inquit, scimus quia a Deo venisti Magister.”
|
|
Poterat sic scribi: Magister, scimus quia a Deo venisti magister. Sed
opportuna linguarum varietate usus est, non solum pro ornatu dicendi,
verum etiam gratia sensus elucidandi. Sic enim melius elucescet quod ita
dixerit: Scimus quia ad hoc a Deo venisti ut sis magister. Dicitur autem
Rabbi, pro excellentia magisterii, cum in Latinum (ut caetera verba
Hebraica) verti potuerit, sicut et alia quaedam non interpretata
proferuntur, pro excellentia vel dignitate eorum quae significantur: ut,
Alleluia, Amen, et si qua hujusmodi reperiuntur. Et quidem jure
beatificamus rationabile studium hominis, quod deposito supercilio
Pharisaeorum (ex quibus erat), Dominum nostrum adiens, Magistrum illum
vocavit vera intentione discendi; sed hoc deesse notamus quod necdum
illum Magistrum simul ac Dominum vocare novit, ut jam illis aequaretur,
quos approbans ipse:
|
“Vos, inquit, vocatis me, Magister Domine, et bene dicitis; sum etenim
(Joan. XIII).”
|
|
Verum ignoscendum est illi, et exspectanda est ejus lactens et edentula
fides, donec crescat et proficiat, moxque compleatur in illo quod
scriptum est:
|
“Et qui appropinquant pedibus ejus, accipient de doctrina ejus (Deut.
XXXIII).”
|
|
Hoc interim gratulamur, quod illum pedibus appropinquare videmus, dum
dicit:
|
“Scimus quia a Deo venisti Magister. Nemo enim potest haec signa facere
quae tu facis, nisi fuerit Deus cum eo.”
|
|
Illi qui ab hoc eodem magisterio sese elongabant, scilicet Pharisaei (ex
quibus et hic erat) qui dicebant:
|
“In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia (Luc. XI).”
|
|
Attamen idem quod iste, idem plane et illi sciebant. Nam de se et illis
ait hic:
|
“Scimus quia a Deo venisti Magister.”
|
|
Idcirco recte arguuntur illi: (Verbum dixisse contra Spiritum sanctum
quod non remittetur eis, neque in hoc saeculo neque in futuro (Matth.
XII): quia scientes eum in digito Dei ejicere daemonia, quod et Magi in
Aegypto coram Pharaone, Moyse signa faciente, scire poterant. Dixerunt
enim:
|
“Digitus Dei est hic (Exod. VIII).”
|
|
Scientes ergo illum in Spiritu sancto daemones ejicere, dicebant:
|
“In Beelzebub, principe daemoniorum, ejicit daemonia?”
|
|
quod idem est ac si dicerent (quod auditu quoque nefas est): Spiritus
sanctus Beelzebub est. Ergo, quia tantum ore confessus est, quantum
corde intelligere potuit, vidit Jesus, imo et ante viderat quod
semetipsum credere deberet huic, eumque verae sapientiae, quae ipse est,
secretis admisit. Nam sequitur:
|
|