R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

DE DIVINIS OFFICIIS PER ANNI CIRCULUM LIBRI XII.


PROLOGUS.

Ea quae per anni circulum ordine constituto in divinis aguntur officiis, et attentum auditorem, et eruditum, ut bene exponantur, expetunt vernabilium Scripturarum didascalum atque symmistem. Altissimarum namque signa sunt rerum, et maxima quaeque continent coelestium sacramenta secretorum; quorum ad majestatem contemplandam, non nisi eruditus et religiosus quispiam aspirare idoneus est. Siquidem ab his viris ordinata haec, atque in obsequium Domini nostri Jesu Christi, qui est caput Ecclesiae, instituta sunt (Ephes. I); qui sacramenta incarnationis, nativitatis, passionis, resurrectionis et ascensionis ejus, et sublimiter intellexerunt, et praedicare voce, litteris atque hujusmodi signis fideliter et sapienter curaverunt. Videlicet imitati sunt hoc pacto benedictos filios Noe, Sem et Japhet, qui nuditatem patris, ridente maledicto Cham, assumpto pallio post dorsum suum, reverenti diligentia contexerunt (Gen. IX). Nam, quid aliud Noe de vinea sua quam plantavit (Psal. LXXIX), ipse inebriatus dormiensque et in tabernaculo suo nudatus, nisi Dominum Jesum Christum praefiguravit, qui a vinea sua, quam de Aegypto transtulit et plantavit, inebriatus aceto poenarum (Joan. XIX), sopitus somno mortis, id est habitu inventus ut homo, palam quod passibilis mortalisque esset, apparuit? Sed exeat et foris nuntiet, eumque infirmitatis arguat Cham, quod interpretatur calidus, scilicet omnis haereticus calens ad rixam, contentiosus et impatiens. Nam inclytus Sem, et dilatatus Japhet, videlicet catholici atque Apostolici Patres, honesto sacramentorum pallio, propter nos assumptam ornant et venerantur infirmitatem, et hoc post dorsum suum, quia sane infirma illa transierunt, nec ea praesentes ipsi viderunt. Haec vero sacramenta celebrare, et causas eorum non intelligere, quasi lingua loqui est, et interpretationem nescire. Qui autem lingua loquitur, inquit Apostolus, oret ut interpretetur (I Cor. XIV). Hoc inter spiritualia charismatum dona, quibus Ecclesiam suam Spiritus sanctus exornat, magis aemulari nos hortatur, ut prophetemus, id est, ut ea quae spiritu oramus aut psallimus, mentis quoque intelligentia capiamus. Sed non omnino, quemadmodum si orem lingua, spiritus quidem meus orat, mens autem sine fructu est, ita de his quoque sentiendum est. Nam qui mysteria vel signa Ecclesiae fideliter et pie frequentant, quamvis causas eorum scire non potuerint, non tamen sine fructu sunt. Ideo quippe haec instituta sunt, ut miro modo secreta Dei, quae a paucis possunt intelligi, pene ab omnibus possint agi. Nunquid quia in operando soli vident oculi. caetera membra, quae non vident et tamen operantur, sine fructu sunt? Sed unumquodque membrum suam dignitatem habet. Praeeminent autem oculi, qui caetera ducunt et dirigunt; igitur sacramentorum omnium opificem invoco Spiritum sanctum, ut qua per sanctos Patres haec ordinavit, eadem mihi secundum sensum et auctoritatem Scripturarum, aperire dignetur gratia. Visum est autem hoc opusculum sic ordinari, ut primum ea quae pene quotidiana sunt, deinde quae certis temporibus et causis variantur, digeram, ipso adjuvante Christo, cujus pio sanguine universa terra purpurata est, cujus victoriis coelum floret, cujus mysteriis tempora insignita sunt, cujus memoria dies et horae ornatae sunt. Illud a bonis omnibus hujusce studii meritum vel dignitas impetrare debebit, ut, quamvis vetus cum suavitate vinum bibere assueti sint, nostra tamen musta despuenda non judicent. Neque enim auctoritati veterum quidquam detrahimus. Ammalarii scilicet et aliorum, si qui forte scripserunt de hujusmodi, sed licuit, semperque licebit cuique dicere salva fide, quod senserit. Primum quidem quotidianum nostrae servitutis pensum, videlicet septem diei horae, quas canonicas, id est regulares dicimus, unde causas institutionis acceperint, jam dicendum est.