CAP. II.


VERS. 1, 2, 3.

“Factum est autem cum quadam die,”

usque

“Tu autem commovisti me.”

Haec superius disserta sunt, et hic non mutantur. Non tamen ut prius, ita nunc accipiendum est, quod ait,

“unde venis.”

Nam quia victus est, nunc infirmitas ejus superbiae increpatur, ac si aperte dicatur: Ecce ab uno in infirma carne posito homine vinceris, qui te contra me auctorem omnium erigere conaris?

“Tu autem,”

inquit,

“commovisti me adversus eum,”

subaudi detrahendo illi.

“Commovisti”

nostro more dicit qui nonnisi commoti percutimus.

“Ut affligerem eum,”

subaudi tibi permittens,

“frustra,”

id est, pro nulla recidenda culpa, videlicet, 432 ut in dicto Domini veritas, in facto autem rectitudo teneatur, non frustra percutitur, quia augetur meritum: et tamen frustra percutitur, quia nullum punitur admissum.