|
|
“David sedens in cathedra sapientissimus inter tres,”
|
|
Dominus et filius hujus David Christus est, sedet enim iste in cathedra
sapientissimus David; sedet, inquam, in sede majestatis, dicente ad eum
Patre:
|
“Sede a dextris meis (Psal. CIX).”
|
|
Quinam sunt illi ad quos nullus fortium pervenit, tres fortes ejus, nisi
unus Deus, fortissimus Pater, et Filius et Spiritus sanctus? Etenim sola
quidem Filii persona, hunc hominem suscepit, et sola incarnata est, sed
nihilominus fortis ejus, Pater, et fortis ejus, Spiritus sanctus.
|
“Pater, inquit, in me manens ipse facit opera (Joan. XIV), et ego in
Spiritu Deo ejicio daemonia (Luc. XI).”
|
|
In hoc igitur sapientissimus Pater est, in hoc et Spiritus sanctus,
spiritus humilitatis,
|
“quasi tenerrimus ligni vermiculus est,”
|
|
quo duce quasi vermem, et non hominem se conteri perpessus est, in hoc
Verbum Dei est in unam eamdemque personam unitum homini, quod et
fortitudo ejus est, in qua percussit octingentos impetu uno, mortuus
enim semel spoliavit inferos, et nunc sedens in cathedra, omnes
judicaturus est vivos et mortuos. Quis omnium fortium angelorum aut
hominum hucusque pervenit? Fuerunt post eum tres fortissimi, videlicet
apostoli primi praedicatores Trinitatis, quorum fortitudinem et
nominibus propriis tres illi primi ordines fortes pulchre exprimunt.
Abisai namque patris sacrificium, Sobochai condensum, Jonathan Domini
donum interpretatur. Siquidem per illos resurrectionem sacrificati Filii
sui, testificando rugiit Deus Pater, ita ut in omnem terram sonus eorum
exiret (Psal. XVIII), et ipsi velut condensi et valde muniti adversariis
restiterunt, et hoc totum non ex se ipsis, sed Domini confitentur esse
donum. Fuerunt, inquam, tres isti fortissimi, verumtamen ad illos tres
primos, nullus eos pervenisse crediderit. Nam
|
“quis in nubibus aequabitur Domino, aut quis similis erit Deo inter
filios Dei?”
|
|
(Psal. LXXXVIII.) Prima tamen post magnum David victoriae palma merito
conceditur illis, quia videlicet de filiis Orpha, quod interpretatur
cervix ejus, duos quidem David, hi autem singuli singulos interfecerunt
ex illis. Duos quasi filios cervicosi diaboli Christus interfecit,
quando et primogenitam diaboli mortem animarum nostrarum moriendo
devicit, et vitam corporum nostrorum resurgendo reparavit. Futurum quod
loquimur, quia profecto qui baptizati in morte ejus (Gal. III), prima
jam resurrectione resurreximus, secunda carnis resurrectione in vitam
atque incorruptionem resurgemus. Ergo qui unum ex quinque lapidibus suis
in frontem Goliae conjecit (I Reg. XVIII), quasi ad lapidem alium manum
protinus misit, ut Goliath fratrem ejus percuteret, sed nondum omnino
percussit, quia secundum carnem in semetipso quidem resurrexit, sed
nostra mors in victoria ejus necdum funditus absorpta est. Interim super
alios tres Orpha filios fortes isti irruunt, eosque percutiunt, quippe
qui verbo Dei omnem proterunt veritatis adversarium, scilicet Judaeum,
paganum et haereticum. Ita totum genus partis adversae cadit in manu
David et servorum ejus, dum Christus et per semetipsum caput, et per
fortes suos totum debellat diaboli corpus. Post istos tres fortissimos,
tres alii proxime subsequuntur, qui tamen ad eos non perveniunt,
videlicet Eleazar, Semma, et Banaias. Post apostolos quippe martyres
incedunt, pugnatores ejusdem Trinitatis, fortes quidem et ipsi, ut
merito totum in illis glorietur regnum David, id est, omnis Ecclesia
Christi, verumtamen inferiores apostolis. Post istos ordinantur et alii
triginta fortes, omnes videlicet gloriosi ejusdem sanctae et individuae
Trinitatis confessores, fideliter credendo, et praecepta Decalogi
fortiter adimplendo, facti insignes, ac proinde nos infirmiores ac
plebeios, magni David milites meritis praecipuis protegere valentes.
|
|