LIBER SEPTIMUS


CAPUT PRIMUM. Balthasar regem jam tum, cum manus hominis in pariete scribens appareret, a Verbo Dei victum fuisse.

Post effectum Verbi Dei victoriosum, quo hominem regem, hominem superbum, regem elatum fortiter dejecit, potenter humiliavit; ipsum quoque regnum debellare supervenit, praemisso suimet vel praesentiae suae admirabili signo, rege Balthasar celebrante convivium, jamque temulento cum optimatibus suis, cum uxoribus et concubinis suis,

“dum in sacris vasis templi Domini biberent vinum, et laudarent deos suos argenteos, et aureos, et aereos, ferreos, ligneosque et lapideos, in eadem hora apparuerunt digiti quasi manus hominis scribentis contra candelabrum, in superficie parietis aulae regiae, et rex aspiciebat articulos manus scribentis. Tunc regis facies commutata est, et cogitationes ejus perturbabant eum, et compages renum ejus solvebantur, et genua ejus ad se invicem collidebantur (Dan. V).”

Scriptura illa signum fuit Verbi Dei jamjam consurgentis, jamjam irruentis ad debellandam superbiam regni tyrannici, regni Assyriorum atque Chaldaeorum, quod a temporibus Nini et conjugis ejus Semiramidis per annos ferme mille trecentos jugo aspero presserat colla populorum. Rex ille fortissimi imperii parvula verbi ejusdem signa, pauculos apices judicii ejus, veros judices, cum nondum intelligere, aut quisquam legere posset, ferre non potuit, videre non sustinuit, sed facie commutata, mente perturbata, libidinosi renes ejus inter uxores sedentis solvebantur, genua libidinosi inter concubinas bibentis ad invicem collidebantur, et ita palam factum est, quam esset infirmus, qui videbatur fortis et imperiosus.