CAPUT IX. Quid praesagierit quod infantulus, in fiscella positus et a filia Pharaonis intentus, matri suae nutriendus traditus sit.

“Sumpsit, inquit, fiscellam scirpeam, et linivit eam bitumine ac pice, posuitque intus infantulum,”

subauditur in papyrione. Sic enim deinde de filia Pharaonis subditur:

“Quae cum vidisset fiscellam in papyrione,”

etc. Quantum ad litteram fugitiva matris pietas, et dolenda insinuatur sedulitas, verumtamen non sine fide et spe, qua tutori Deo pupillum suum committebat, in quo gratiae ejus elegantia praefulgebat, magnum quidem coeli civem, sed in terra nimie peregrinantem. Scirpus namque genus aquosae genestae est, sine nodo; papyrus levis canna, de qua Lucanus sic inquit:

Cum tenet omnia Nilus,

Conseritur bibula Memphitis cymba papyro.

(LUCAN. Phars., lib. IV, 135.)

Bitumen autem contra sentinam aquae tenacissimum praesidium est. Hoc ergo sategit, quantum potuit, quantumvis infans scirpeo cophino suaviter cubaret, et levi papyro conserta cymba sine pondere supernataret et bituminata sentinam omnem aquae excluderet. Porro mystice totum administrandae per illum Scripturae praesagium est. Elegans quippe infantulus vili scirpo collocatur, quia futurum erat, eo scribente, ut elegantia spiritus vilitate litterae tegeretur. Ipse papyrio scriptoris ejusdem futuri calamum praesignat, ituri cum impetu

“Huminis, qui laetificat civitatem Dei (Psal. XLV),”

contra illa vasa papyri, id est vasa scriptorum falsitatis, de quibus per prophetam dicit:

“Vae terrae cymbalo alarum, quae est trans flumina Aethiopiae, quae mittit in mare legatos suos in vasis papyri super aquas!”

(Isa. XVIII.) Nec enim terra illa, scilicet diabolus sive Antichristus, in terreno corpore futurus (qui propter superbiam dicitur cymbalum alarum, id est accentus blasphemiarum) aliud mittit quam mendacium per legatos suos paganos, suos haereticos in mare hujus saeculi, in suis vasis papyri, id est scriptoribus suae partis, unde adversus Deum consistit, quo contra per hunc elegantem infantulum missurus erat Deus elegantiam veritatis.

“Vis, inquit, ut vadam, et vocem tibi Hebraeam mulierem, quae nutrire possit infantulum? Respondit ei: Vade. Perrexit puella, et vocavit matrem ejus,”

etc., et hoc futuri praesagium quod filia Pharaonis infantulum sic invenit, et tali nutrice alitum, sibi in filium adoptavit. Futurum erat quidem ut scholae gentilium sanctarum complaceret elegantia Scripturarum, verbi gratia, Ptolomeo Philadelpho, qui, cum omnium Scripturarum utilium studio flagraret, leges quoque Dei per istum conscriptas, sibi in Graecum transferri summa instantia deposcens, accepit ab Eleazaro Judaeorum pontifice septuaginta seniores, quibus ea interpretantibus relegens, oppido laetatus est. Nam quod hic egit, simile quodammodo fuit quod soror pueri, scilicet Maria, quae procul stetit. praestolans eventum rei, matrem ejus vocavit, quae et

“Nutrivit infantem. et adultum tradidit filiae Pharaonis.”

Mater quippe sanctae Scripturae hujus lingua Hebraea est, quam ad interpretandum vel transferendum in Graecum evocare illa vera philosophia persuasit, ut praedictum est. Porro elegans infantulus eleganti prospiciens e coelo, miserationis occursu exceptus est, ut matri suae cui natus fuerat non periret, et aliam matrem praepotentem adoptandus inveniret, cujus auctoritate

“omni quoque scientia Aegyptiorum,”

ut in Actibus apostolorum legimus, eruditus est (Act. VII).