CAPUT XI. De agnitione mutua, ubi dixit fratribus suis:

“Ego sum Joseph.”

(CAP. XLV.)Non se poterat ultra cohibere Joseph multis coram astantibus. Unde praecepit ut egrederentur cuncti foras, et nullus interesset alienus agnitioni mutuae. Elevavitque vocem cum fletu, quam audierunt Aegyptii, omnisque domus Pharaonis. Et dixit fratribus suis: Ego sum Joseph. Adhuc Pater meus vivit? Postquam bene accepit grandem esse vel fuisse pro se calamitatem patris, et eamdem calamitatem ne innovaretur aut invalesceret grandi curae esse fratribus suis, non, inquit Scriptura, poterat se ultra cohibere Joseph. Venerat enim dolor quasi usque ad partum, et virtus non erat parienti. Nam quomodo mulier gravida tristitiam habens, quando imminet hora ejus (Joan. XVI), tacet quidem et silet, quantum valet, et patiens est; hora autem ipsa qua parturit, loquitur, et erumpit, et clamat, neque se cohibere potest, quin dolori invalescenti clamando satisfaciat. Sic ille qui hactenus se continuerat utcunque, gemitus intercidens et abscondendo deglutiens, ac violentia lacrymarum fluenta dividens, hora qua os aperuit, dicturus, ego sum Joseph, citius ac properantius erupit incondito clamore doloris turbo violentissimus, vocemque cum fletu in altum extulit, quam et foris audierunt Aegyptii, omnisque domus Pharaonis. Tandem dixit: Ego sum Joseph, et quasi grandi pavoris fulmine excusso fratres attonitos, et quasi amentes reddidit. Nec enim poterant respondere illi, nimio timore perterriti. Bene ergo praeceperat ut egrederentur cuncti foras, ut nullus interesset alienus cognitioni mutuae. Non enim alienis jam communicanda erat domestici notitia sceleris, neque sub eorum praesentia pius frater edicere voluit rem tantae confusionis, quam ferre non potuerunt fratres remotis etiam cunctis arbitris. Ego, inquit, sum Joseph. Et continuo: Adhuc Pater meus vivit? Quod utique non ut sciret interrogando dixit: jam enim interrogaverat et audierat quia vivit, sed dolenter admirando quod adhuc viveret, et nimis compatiendo, quod in luctu sui causa consenuisset, tanta calamitate oppressus quantam vel ex eo conjicere potuit, quod Judas novissime narrans ita concluserat, ne calamitatis quae oppressura est patrem meum testis assistam. Perterritis itaque nimio terrore: Accedite, inquit, ad me. Et cum accessissent prope, ait: Ego sum Joseph, frater vester quem vendidistis in Aegypto, etc. Magna moderatio ubi dixit: Ego sum Joseph. Adhuc pater meus vivit? Quia nimis perterriti sunt idcirco quasi impetum turbinis paulisper retinuit, consolationeque interposita, dicendo, accedite ad me; et hac illis invitatione aliquantulum refocillatis dictum repetiit, cursumque expositionis suae continuavit. Et tanta priorem austeritatem dulcedine ac lenitate superavit ut merito etiam in hac parte illi Samaritano similis existimetur, qui revera vulneribus, id est peccatis hominum, vinum et oleum ut curarentur, infudit.