|
|
“Et vidi alterum Angelum ascendentem ab ortu solis, habentem signum Dei
vivi, et clamavit voce magna quatuor angelis, quibus datum est nocere
terrae et mari, dicens: Nolite nocere terrae et mari, neque arboribus,
quoadusque signemus servos Dei nostri in frontibus eorum.”
|
|
Alter iste Angelus, ille est magni consilii Angelus, qui jam dictis
apostolis suis, dicit:
|
“Et ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi
(Matth. XXVIII).”
|
|
Iste ascendit ab ortu solis, videlicet illuminare his, qui sedebant in
tenebris et in umbra mortis, ascendens ab inferis, resurgens ex mortuis,
quae resurrectio vere nobis ortus est solis, et ascendendo dicens illis:
|
“Euntes, docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et
Filii, et Spiritus sancti (ibid.).”
|
|
Hunc talem, inquit, vidi habentem signum Dei vivi, id est, palam
facientem ex verbis et operibus suis, quod sit Deus vivus, Filius Dei
vivi, quod et Petrus videns et agnoscens, dixerat illi:
|
“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI).”
|
|
Vere
|
“Deus vivus et Filius Dei vivi,”
|
|
qui mortuus quoque secundum carnem detineri a morte non potuit, sed
resurrexit solutis doloribus inferni, juxta quod impossibile erat illum
detineri ab eo (Act. II). Ab hoc signo debere illum cognosci, Apostolus
quoque insinuat, cum dicit:
|
“Qui praedestinatus est Filius Dei in virtute secundum Spiritum
sanctificationis, ex resurrectione mortuorum Jesu Christi Domini nostri
(Rom. I).”
|
|
Nam quod vere Filius sit Dei vivi, ex eo maxime claruit, quod resurrexit
a mortuis. Hoc signum habens voce magna clamavit quatuor angelis:
|
“Clamavit, inquam, et clamantibus apostolis suis conclamavit, ita ut in
omnem terram exiret sonus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum
(Psal. XVIII).”
|
|
Clamorem quippe vel sermonem eorum cooperando firmavit, sequentibus
signis (Marc. XVI). Audierunt illi angeli quibus datum est nocere terrae
et mari, id est, senserunt virtutem insuperabilem evangelicae
praedicationis in universa regna mundi, quae potentatu suo praefocabant
omnia, nec ullum sinebant respirare pro libitu sui juris.
|
“Nolite, inquit, nocere terrae, neque mari, neque arboribus, quoadusquo
signemus servos Dei nostri in frontibus eorum.”
|
|
Hoc dicere illis, est malam voluntatem eorum impedire ut quantumcunque
insaniant vel noceant, atque tyrannizent, persequendo, proscribendo,
occidendo, Dei tamen propositum praepedire vel avertere non valent,
quominus eos,
|
“quos praescivit et praedestinavit conformes fieri imaginis ejusdem
Filii vocet, justificet et magnificet (Rom. VIII).”
|
|
Signum vocationis atque justificationis, meritumque et spes futurae
magnificationis est, signari servos ejusdem Dei in frontibus eorum signo
crucis quod olim fuit opprobrium et poena damnatorum, nunc autem decus
et salus justorum.
nolite impedire, o angeli potentes, o regna potentia, quatuor angulos
sive partes terrae obtinentia, sed eousque inefficax potentatus vester,
et vanus sit furor vester, eousque frivolae vestrae leges et inanes sint
sanctiones, universa mortium genera dictitantes, ut nihilominus signemus
servos Dei nostri vexillo victoriosae crucis, non tantum in abscondito
cordium, sed etiam in aperto, in frontibus eorum. Servos Dei nostri,
dixit Angelus iste, cum sit Deus, et habeat signum, id est, proprietatem
Dei vivi, Deum omnium Deum suum esse profitens, quemadmodum dicit et in
Evangelio apostolis suis:
|
“Ascendo ad Patrem meum, et Patrem vestrum, Deum meum et Deum vestrum
(Joan. XX).”
|
|
Et hic Dei nostri, et illic Deum meum dicit, videlicet pro humilitate
assumpti hominis.
|
|