CAPUT VI. Quam pulchrum sit mysterium, in eo quod dictum est:

“Tunc hi tres quasi ex uno ore laudabant, et glorificabant, et benedicebant Deum, et de fornace succensa septuplum, quam succendi consueverat,”

quid ibi numerus septenarius valeat.

Tanguntur igitur organa, resonant verba concionum praedicantia Deum in unitate Trinum, in Trinitate unum, succinente voce psalmi:

“Quoniam omnes dii gentium daemonia; hic autem Dominus coelos fecit (Psal. XCV).”

Quam pulchrum mysterium, quam judicium in coelo et in terra spectaculum.

“Tunc, inquit, hi tres quasi ex uno ore laudabant, et glorificabant, et benedicebant Deum (Daniel. III).”

Etenim nos omnes homines, quorum est una catholica fides, sumus quasi tres, et unum os habemus omnes. Tres, inquam, sumus, quia de tribus pendemus. Quibus de tribus?

“Tres sunt, ait Joannes apostolus, qui testimonium dant in coelo, Pater, et Verbum, et Spiritus sanctus, et hi tres unum sunt (I Joan. V).”

Canticum nostrum sive verba cantionum nostrarum, laudationes sunt, glorificationes sunt, benedictiones sunt, quasi ex uno ore trium flendo canentium, canendo flentium, canendo et flendo septenarium peccatum Babylonis accusantium. Quomodo septenarium? ait littera Sacra:

“Et praecepit Nabuchodonosor ut succenderetur fornax septuplum quam succendi consueverat (Daniel, III).”

Septenarius numerus insolubilis est, neque enim in aequas partes, praeter solas unitates dividi potest, et plerumque in Scripturis universitatem significat, alias malorum, alias bonorum. Malorum, ut illic

“de qua ejecerat septem daemonia (Marc. XVI).”

Bonorum, ut illic:

“Septies in die laudem dixi tibi (Psal. CXVIII).”

Significat et cor impoenitens ut illic:

“Septies ultio dabitur de Cain (Gen. IV).”

Cum hac significatione libet hic accipere, quod dictum est:

“Et praecepit ut succenderetur fornax septuplum, quam succendi consueverat,”

ut intelligamus irremissibile peccatum Babyloniorum, id est, omnium impiorum, qui quoad potuerunt, sanctos persecuti sunt, et corde impoenitenti perduraverunt. Qua voce, quibus verbis accusat nostrum canticum peccatum illorum:

“Memento, Domine, filiorum Edom in die Jerusalem (Psal. CXXXVI),”

et caetera, de quibus jam supra dictum est.