|
|
“Conversus autem Jesus, et videns eos sequentes se, dicit eis: Quid
quaeritis? et dixerunt: Rabbi (quod dicitur interpretatum magister), ubi
habitas?”
|
|
Bene Jesus conversus esse dicitur. Quia videlicet antequam supradicto
modo ambularet, a summo coelo egressus, totus erat aversus, id est,
propter peccatum hominis universo generi humano iratus. Unde clamat
ingemiscens propheta:
|
“Peccavimus et tu iratus es, et avertisti faciem tuam (Isa. LXIV).”
|
|
Convertitur autem dum singulos eum in fide quaerentium respicere
dignatur. De qua ejus conversione dicitur in psalmo:
|
“Deus tu conversus vivificabis nos (Psal. LXXXIV).”
|
|
Item:
|
“Convertere, Domine, et eripe animam meam (Psal. VI).”
|
|
Convertitur ergo Jesus et videt eos qui se sequuntur, dum eos, qui
incarnationis vel passionis ejus fidem confitentur, dignanter intuetur.
Sed sunt inter eos multi, qui sequi illum videntur, et nesciunt quid
quaerant, id est, credunt quidem, ut sibi videtur, in illum, sed
nesciunt cujus spiritus sint, vel quam intentionem habebant, quia
|
“confitentur, inquit Apostolus, se nosse Deum, factis autem negant (Tit.
I);”
|
|
et cum labiis Christum honorent, cor eorum ab ipso longe est (Isa.
XXIX). Possunt enim et Christum sequi fidei promissione, et aliud quam
Christum quaerere, imo possunt et in vestimentis ovium incedere, et
intrinsecus lupi rapaces esse (Matth. VII). Sic Judas cum caeteris
apostolis Christum sequi potuit (Joan. VI), et aliud quaerere; vocari
apostolus et diabolus esse; praedicare vel baptizare, et fur dominicorum
loculorum sceleratissimus esse (Joan. XII). Sic et Simon Magus potuit
baptizari (Act. VIII), et in felle amaritudinis esse; potuit fidem
Christi confiteri, et tamen nullam in sermone hoc partem aut sortem
habere. Sic pene quotidie tanti cum electis reprobi Ecclesias intrant,
ut prae multitudine illorum, valde parva videatur quantitas electorum,
quomodo in magno acervo nisi propius accedas, vix grana parent prae
multitudine palearum. Quia ergo non uno cuncti animo Christum sequuntur,
recte nunc ipse his, qui illum primi sequebantur, dicit:
Quod dictum quoties audimus, nos ipsi ad cor nostrum respicere debemus
nostramque singuli interrogare conscientiam, ut sciamus qua Christum
intentione sequamur. Quod enim duobus illis dicit, omnibus dicit: Quod
si vere Christum quaerimus, et ubi ipse est, illic et nos esse volumus,
tunc desiderium nostrum, et praeparatio cordis nostri hoc in auribus
ejus loquitur:
|
“Rabbi (quod dicitur interpretatum magister), ubi habitas?”
|
|
Bene enim dicimus, magistrum illum vocantes; quia de disciplina ejus
sumus, dum revera Deum quaerimus. Dicimusque illi,
dum supernam cogitamus patriam, ubi sedet ad Patris dexteram,
clarificatus claritate quam habuit, priusquam mundus esset apud Patrem
(Joan. XVII); qui incola et peregrinus in hoc saeculo cum esset
|
“non habebat ubi caput suum reclinaret (Matth. VIII).”
|
|
inquit Psalmista,
|
“et effudi in me animam meam, quoniam transibo in locum tabernaculi
admirabilis ad domum Dei (Psal. XLI).”
|
|
Hoc et nos recordari debemus, quicunque confessione fidei Christum
sequimur, ne per intentionem vanam remaneamus cum illis, de quibus ipse:
|
“Amen dico vobis, inquit, receperunt mercedem suam (Matth. VI).”
|
|
Quibus item Psalmista refugiens assimilari:
|
“Unam petii, inquit, a Domino, hanc requiram, ut inhabitem in domo
Domini omnibus diebus vitae meae (Psal. XXVI).”
|
|
Hoc autem jugiter petentibus et hoc modo dicentibus, ubi habitas, fiet
aliquando, quod sequitur:
|
|