|
|
“Si peccaverit anima et audierit vocem jurantis,”
|
|
etc., juxta illud Apostoli intelligendum:
|
“Non solum qui faciunt, sed etiam qui consentiunt facientibus,”
|
|
et quod immunditiae tactus, sic peccati consensus
(CAP. V.)
|
“Si peccaverit anima, et audierit vocem jurantis, testisque fuerit quod
aut ipse viderit, aut conscius est, nisi judicaverit, portabit
iniquitatem suam.”
|
|
Apostolus cum dixisset:
|
“Qui cum justitiam Dei cognovissent, non intellexerunt, quoniam qui
talia agunt digni sunt morte (Rom. I),”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Non solum autem qui faciunt, sed et qui consentiunt facientibus
(ibid.).”
|
|
Hoc idem consonanter haec sacra lex praesenti loco elocuta est. Nam
hactenus de illis dixit qui faciunt unum de pluribus quod lege Domini
prohibitum est, nunc de illis qui consentiunt facientibus manifeste
perdocet.
|
“Si peccaverit, inquit, anima, et audierit vocem jurantis,”
|
|
etc. Procul dubio qui pejerat, unum facit e pluribus quod lege Domini
prohibetur. Qui autem testis aut conscius est, qui vidit aut audivit
illud in quo ille pejeravit, sed tacet et non indicat, procul dubio
silendo consentit, non indicando perjurii comparticipem se fecit. Ac
vero quia non indicavit, portabit iniquitatem suam, quia talis est
consentiendo qualis et ille agendo, teste, ut praedictum est, Apostolo.
Igitur de his qui faciunt supra locutus, nunc de illis qui consentiunt
facientibus sententiam ingressus, et mox remedium ostensurus, dicit
adhuc:
|
“Anima quae tetigerit aliquid immundum, sive quod occisum est a bestia,
aut per se mortuum, vel quodlibet aliud reptile, et oblita fuerit
immunditiae suae, rea est, et deliquit. Et si tetigerit quidquam de
immunditia hominis, juxta omnem iniquitatem qua pollui solet, oblitaque
cognoverit postea, subjacebit delicto.”
|
|
Quod significaverat dicendo:
|
“Anima quae tetigerit aliquid immundum sive quod occisum est a bestia,”
|
|
hoc pene expressit dicendo:
|
“et si tetigerit quidquam de immunditia hominis,”
|
|
etc. Nam revera immunditia hominis morticinum est, quia veram vitam, id
est Dei spiritum per immunditiae opera procul a se effugavit, quo fit ut
sic mortua puteat anima Deo privata, quomodo putrescit corpus amissa
anima. Tangit autem qui consentit, et sic tangendo immunditiam hominis,
quasi morticinum, adulatoria lingua delingit. Caeterum si non
consentiat, nihil corporali ejus tactu se inquinat, aut rea constituitur
anima. Attamen si haeretica immunditia sit, corporali quoque tactu vel
cohabitatione non contingenda, sed maxime vitanda est. Si enim
fornicator carnalis ex praecepto Apostoli ita vitandus est ut cum
hujusmodi nec cibum debeas sumere (I Cor. V), quanto magis eum qui de
Deo male loquitur, debeas vitare?
|
“Non est, inquit Dominus, qui faciat virtutem aliquam nomine meo, et
possit cito male loqui de me (Marc. IX).”
|
|
Non ergo virtutem baptismi potest conferre, qui de Dei Filio male
loquendo, malus est haereticus , cum fornicatorem vel ebriosum rite
potuisse baptizare convincamus. Maxime ergo vitanda est immunditia
haeretica, cujus cuncta opera vel mysteria quaedam sunt morticina.
Cadaver ejus, sive a bestia occisum, sive per semetipsum sit mortuum, id
est, sive alieno sive proprio sit vitio depravatum, quicunque, vel
quomodocunque ille sit immundus, anima quae tetigerit, quae consenserit,
amplius autem quae defenderit, oblitaque intellexerit, postea subjacebit
delicto. Vel, ut supra dictum est, portabit iniquitatem suam, scilicet
dignam agendo poenitentiam subjacebit, inquam, delicto, id est portabit
delictum suum in hoc saeculo, ne sub illo prematur in futuro, notandum
quippe quod dixit,
|
“oblitaque intellexerit.”
|
|
Nisi enim quod oblita est negligenter, postea intellexerit, non
subjacebit delicto suo, non portabit, imo non asportabit iniquitatem
suam, dignam agendo poenitentiam, verumtamen non sicut in caeteris, ita
et in isto modus vel quantitas definitur oblationis, quia videlicet
consensus non omnibus, vel semper idem est, cum ex necessitate
nonnunquam eveniat ut se quispiam consentire dicat, et idcirco cum
dicitur, oblitaque intellexerit postea, recte intellectui vel
conscientiae ejus relinquitur quale onus poenitentiae merito subire
jubetur.
|
|