|
Igitur, ut jam dicere coeperamus, beata Virgo Maria sponsa Dei Patris
erat, et causam pro qua gentis illius Ecclesiam ille suam in Scripturis
conjugem dicebat, in ea perficere, id est Verbum suum quod modo jam
dicto per corda et ora prophetarum vocale fecerat, per hujus beatae
Virginis uterum carnem fieri ante omnia saecula proposuerat. Hoc facto,
futurum erat ut ipsum Verbum caro factum (Joan. I), ipse Deus Dei
Filius, homo factus, sponsus vocaretur et esset, atque ad suscipiendas
conscriptiones conjugii ejus, omnis Ecclesia, non relicto Patre (quem
solum prius virum suum vocare consueverat), conveniret. Sic autem beata
Virgo, prioris Ecclesiae pars optima, Dei Patris sponsa esse meruit, ut
exemplar quoque fuerit junioris Ecclesiae sponsae Filii Dei, filii sui.
Spiritus enim sanctus qui in utero vel de utero ejus incarnationem
operatus est unigeniti Filii Dei, ipse de utero vel per uterum
Ecclesiae, per vivificum lavacrum gratiae suae multorum operaturus erat
regenerationem filiorum Dei. Unde nobis suo loco plenius dicendum erit.
Nec vero ab re ita distinguimus, ut praecedentem Ecclesiam Patris
sequentis Filii sponsam esse dixerimus. Nam quem virum non cognoverat,
ejus conjux Synagoga dici vel esse non poterat. Constat autem quia Dei
Filium illius temporis Ecclesia non cognoscebat; nam excepto quod
paucissimis per prophetiae Spiritum revelabatur, de caetero Deus
absconditus erat. Ergo quia in publico conventu, in solemni religionis
illius cultu non apparebat, neque adhuc rex Deus huic Filio suo nuptias
fecerat, nondum actu Dei Filius sponsus aut maritus erat. Pater autem
Deus quem solum et eumdem vix Synagoga noverat, vir ejus erat, et ut pro
viro legitimo haberetur vehementi zelo exigebat. Verbi gratia: Saltem,
inquit, amodo voca me: Vir meus, dux virginitatis meae tu es (Jer. III).
Et multa his similia. Igitur iste vir erat. Tota autem talis viri
utilitas, totus fructus, omnis affectus, totus amor, tota virtus, ac
generandi vis, quomodo ubi venit plenitudo temporis in jam dictam
Virginem se contulerit (Gal. IV), ipsa quae experta est melius novit,
nos autem audivimus tantum verba aeternae mandata memoriae, verba
Gabrielis archangeli dicentis:
|
|