|
Dicit homo adhuc: Si Deus malum fieri non vult, quomodo quempiam
indurare dicitur? Dicit enim idem Apostolus: Ergo cui vult miseretur, et
quem vult indurat (Rom. IX). Hic primum quid sit indurare quaerimus, ut
tunc demum homini huic respondeamus, qui, pro ipsa improbitate sua qua
Deo respondere audet, homo dicitur. Quid ergo est quod Deus quem vult
indurare, indurat, nisi quem non vult emollire, non emollit? Omnes enim
in uno duritiam meruimus, scilicet in Adam, in quo omnes peccavimus. Ex
eo nulli quidquam debet Deus, nisi poenam, nisi judicium, quo in illo
praejudicati, id est judicati omnes antequam nati sumus. Cui vult Deus
gratuita misericordia miseretur, ut per poenitentiae spiritum
emolliatur, et peccatorem se lacrymabiliter confitens, ambiat
justificari per fidem alterius hominis, Jesu Christi; et quem vult in
illa duritia, in illa relinquit ira, quam thesaurizavit ei Pater ejus.
Sic Pharao, cum peccassent ei duo eunuchi, pincerna ipsius et pistor,
neutri illorum aliud quam damnationis judicium debuit. Donavit tamen
alteri et ab altero exegit, et nemo reprehendit, quia videlicet cui non
debebat, vitam et gradum pristinum misericorditer donavit, et cui
debebat, juste poenam intulit. Quomodo ergo in Deo quisquam reprehendit
illud, cui simile in homine nemo juste reprehendere posset?
|
|