|
O igitur dulcis moeror et o amabilis amaritudo animi, tam magnam habens
remunerationem gaudii sancti, tam jucundam visitationem tanti Domini,
tam suavem consolationem tanti Paracleti: unde te habet spiritus
hominis, unde illi promisisti? Nimirum ex virtute fidei, et verum illi
testimonium perhibes, quod fides ejus magna sit. Nisi enim fidem haberet
in penetralibus suis, non incederet moerens, non esset amaro animo, non
se cognosceret egenum et pauperem, non diceret, verbi gratia, quod dixit
Rex praepotens et splendidus in gloria regni sui:
|
“Ecce sicut oculi servorum in manibus dominorum suorum, sicut oculi
ancillae in manibus dominae suae, ita oculi nostri ad Dominum Deum
nostrum donec misereatur nostri (Psal. CXXII).”
|
|
Nesciret dicere, quia multum repleti sumus despectione, nesciret qualem
vel quantum in Adam honorem perdidit, quantum in illo opprobrium,
quantam despectionem haereditavit. Hoc etenim scire fidei est: Fides
autem ipsa hominis vita est (Habac. II). Unde et Dominus in Propheta
dicit, et Apostolus meminit:
|
“Justus autem ex fide sua vivit (Rom. I),”
|
|
sive:
|
“Justus autem meus ex fide vivit (Hebr. X).”
|
|
Pulchrum ergo et pium est videre hunc introitum Paracleti, ubi stanti
illi ad ostium et pulsanti, fides januam aperit, et ille ingressus,
demittit se dignantissima inclinatione in amplexum fidei, et coenat cum
illa, et ipsa eum eo. Nunquid soli Filio Dei dicere competit:
|
“Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audierit vocem meam et aperuerit
januam, introibo ad illum et coenabo cum illo, et ipse mecum (Apoc.
III),”
|
|
et non etiam Spiritui Paracleto? Imo et huic, nam ipse Filius Dei, sive
Verbum Dei, nunquam nisi per Spiritum sanctum, huc ad manendum introire
consuevit. Ipse Spiritus sanctus dux est itineris, sive introitionis, et
miro atque ineffabili modo, cum ipse sit donum Patris et Filii, cum eo
modo, de quo nunc agimus, scilicet sensibili gratia, quae magna
praerogativa est, introierit, et Patrem dat et Filium, id est
cognitionem efficit Patris et Filii.
|
|