|
|
“Exivit ergo Petrus et ille alius discipulus, et venerunt ad monumentum.
Currebant ergo simul.”
|
|
Alius discipulus ipse est Joannes. Quid cursus hujusmodi pulchrius
spectaculo, si rite perpendas evangelista narrantis qui sit sensus vel
intentio. Nunquid enim putandum est quod hic talis qui tam excellenter
coelestibus intendit, otium habere potuerit talia jam diligenter
scribendi sine spe fructus, id est intelligentiae spiritualis? Igitur
spectaculo admissi, jam nunc sublevatis oculis latissimum videamus
campum hujus saeculi, et in eo currentes duos populos, qui sunt Judaei
et gentes, bravium ipsam esse palmam crucis quam Christus ascendit;
ipsum vero principem spectaculi, quo et judice dexteram palmam victoris
ornabit. Nimirum ubi auditum est, et in omnem terram hic sonus exivit
(Psal. XVIII), quia Christus resurrexit a mortuis, exivit populus
gentium et venit ad monumentum; exivit, inquam, de tenebris et caligine
peccatorum, et venit adorare mortuum ac sepultum, mortisque victorem Dei
Filium et hominem Jesum Christum. Exivit et ille alius, scilicet
Judaicus populus, sed de vicino exivit, quia jam ante cucurrerat, jam
appropinquaverat, quippe qui moriturum ac resurrecturum exspectaverat,
imo et prophetaverat.
|
“Et ille alius discipulus praecurrit citius Petro, et venit prior ad
monumentum. Et cum se inclinasset, vidit linteamina posita, nec tamen
introivit.”
|
|
Quantum ad eamdem fidem, eadem quippe veterum exstitit fides, quae et
novorum, plane nos gentes cum illo anteriori populo simul cucurrimus,
verum quantum ad temporum distinctionem non curremus simul, nisi quia in
initio Evangelii Judaeorum simul et gentilium multitudo fidem Christi
suscepit. Ergo ille populus prior venit ad monumentum, sed videns
linteamina, non introivit, quia videlicet tribulationes passionis
Dominicae, quibus quasi linteaminibus cinctus et ligatus fuit, intantum
erubuit, ut resilirent etiam eorum qui jam crediderant ex eodem populo
plurimi:
|
“Fieretque illis Christus crucifixus, lapis offensionis et petra
scandali, partim propter carnales Legis caeremonias, quas videbat
destitui, partim propter odium gentium, quibus inviderunt gratiam Dei (I
Petr. II).”
|
|
|
|