CAPUT XXI. Probabilius dici posse, quod non tam homo propter supplendum angelorum numerum, quam et angeli et homines propter hominem Jesum Christum facti sunt.

Igitur probabilius hoc dicimus, quod non tam homo propter supplendum angelorum numerum, quam et angeli et homines, propter unum hominem Jesum Christum facti sunt, ut quoniam unus idemque et Deus ex Deo natus erat, et homo nasciturus erat, haberet praeparatam ex utroque latere familiam, hinc angelorum, hinc hominum, et ipse Deus, et homo, Dominus et creator angelorum, Dominus et Creator atque Salvator emineret hominum sanctorum, Dominus, inquam, in eis sicut in domo sua, Rex in gente sua, Deus in majestate sua. Quia, sicut dictum jam est,

“et propter ipsum, et per ipsum omnia.”

Hoc aspicientibus nobis pulchrum est etiam illud attendere, quia non ante sed postquam ad Abraham factum est Verbum de promissione tam beati seminis (Hebr. II), de adventu vel nativitate tanti hominis, coeperunt sancti angeli congaudentes hominibus visibiliter quoque interdum illud exhibere ministerium, de quo Apostolus:

“Nonne, inquit, omnes spiritus administratorii sunt, missi in ministerium (Hebr. I),”

et ita familiariter ut hospitio quoque illorum suscipi dignati sunt, et appositum sumere cibum more hospitum hominum (Gen. XVIII), et multa beneficia per eos administrata sunt, sicut passim testatur ipsa Sacrarum historica sive prophetica series litterarum. Verum nos de illis ipsorum beneficiis sive ministeriis alio in opere diximus aliquid, quod intitulatur De victoria Verbi Dei. Hic tantum hoc meminisse libuit, quod recte a Verbo promissionis, quod factum est ad Abraham de semine ejus (Gen. XII), in quo benedicerentur omnes gentes, quod est Christus, coeperunt angelorum ministeria cum hominibus celebrari sive frequentari, ac si dicat nobis Scriptura, quia jure patribus illis angeli famulabantur, quorum ex semine nasciturus erat angelorum Dominus.