CAPUT 18

“Post haec vidi, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in coelo, et exierunt septem angeli, habentes septem plagas, de templo, vestiti lapide mundo candido, et praecincti circa pectora zonis aureis. Et unus ex quatuor animalibus dedit septem angelis septem phialas plenas iracundiae Dei viventis in saecula saeculorum.”

Post haec, inquit, vidi, subauditur id quod supra jam narrare coeperam, dixerat enim:

“Et vidi aliud signum in coelo magnum et mirabile, angelos septem, habentes septem plagas novissimas, quoniam in illis consummata est ira Dei.”

Sed cum hoc dicere coepisset protinus omisit, pulchramque digressionem fecit, ut prius id quod simul viderat, scriberet, scilicet mare vitreum, et eos qui stando supra illud plagas illas gratia Christi evaserunt, et deinde ordinem plagarum earumdem, qualiter effusae sint, sive effundantur in eos qui non crediderunt, et supra mare illud stare neglexerunt. Nam hic est ordo evangelicus:

“Qui crediderit, et baptizatus fuerit, salvus erit; qui vero non crediderit, condemnabitur (Marc. XVI).”

Prius salus credentibus, deinde damnatio proposita est non credentibus.

“Vidi ergo, inquit, post haec, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in coelo.”

Templum tabernaculi testimonii Ecclesia erat temporis anterioris, cujus ritus omnis vel ordo figurativus a tabernaculo testimonii initiatus est, quod fecit in cremo Moyses (Exod. XXXVI). Hoc templum, id est haec Ecclesia, in una tantum gente Judaea claudebatur, in qua sola notus erat Deus (Psal. LXV). Claudebatur loci angustiis, claudebatur non intellectis caeremoniarum causis mysticis atque figurativis. Verum Domino Jesu tradente spiritum, et in morte sua supradictum condente baptismatis sacramentum, velum templi scissum est a summo usque deorsum, et ipse resurgens a mortuis, aperuit discipulis suis sensum, ut intelligerent Scripturas (Matth. XXVI; Luc. XXIV). Apertum est ergo templum tabernaculi testimonii. Ubi?

“In coelo,”

inquit. Coelum vel coeli, omnes sancti, in quibus Deus habitat, et maxime apostoli sunt. De illis namque scriptum est:

“Coeli enarrant gloriam Dei, et opera manuum ejus annuntiat firmamentum (Psal. XVIII).”

In coelo ergo, id est, in apostolorum cordibus apertum est, utpote quibus, sicut jam supra dictum est, aperuit sensum, ut intelligerent Scripturas. Itaque sic aperto templo,

“Exierunt septem angeli, habentes septem plagas de templo.”

Quomodo exierunt, vel quo exierunt? Nimirum relinquendo carnales legis caeremonias de templo exierunt, imo et excutiendo pulverem pedum suorum in Judaeos incredulos, ad gentes exierunt (Matth. XX; Act. XV).

“Habentes, inquit, septem phialas,”

id est, praedicare jussi iram et indignationem, et tribulationem in omnem animam hominis operantis malum (II Tim. IV), Judaei primum et Graeci, sic econtrario gloriam et honorem et pacem in omnem animam hominis operantis bonum, primum Judaei et Graeci, videlicet quales erant illi, quos paulo ante dixit stantes supra mare, et cantantes canticum Moysi servi Dei. At vero plagas hujusmodi habentes, et saeculo huic nequam mala ventura opportune, importune nuntiaturi oportebat, ut essent inter adversa securi, et ad perferendas tentationes bene praeparati. Sequitur ergo:

“Vestiti lapide mundo candido, et praecincti circa pectora zonis aureis.”

Lapis mundus et candidus Christus est, sanctus, innocens et impollutus. Ait autem Apostolus:

“Omnes qui in Christo baptizati estis, Christum induistis (Galat. III).”

Porro zona aurea circa pectora, charitas in cordibus perfecta, Nam

“charitas Dei, inquit idem Apostolus, diffusa est in cordibus nostris per inhabitantem Spiritum ejus in nobis (Rom. V).”

Bene igitur praeparati et praemuniti exierunt, foris contra persecutiones lapidei, intus contra tentationes praecincti.

“Et unus, inquit, ex quatuor animalibus dedit septem angelis, septem phialas plenas iracundiae Dei viventis in saecula saeculorum.”

Tunc angelis istis phialae datae sunt, quando qui erant homines sine litteris et idiotae, acceperunt, sicut jam diximus supra, Scripturarum intelligentiam, et omnium linguarum copiam. Hoc quando et qualiter factum sit, unus et solus ex quatuor evangelistis Lucas scribit:

“Cum autem, inquit, complerentur dies Pentecostes, erant omnes discipuli pariter in eodem loco (Act. II),”

etc. Recte igitur phialas unus ex quatuor animalibus dedit, quia unus tantum ex quatuor evangelistis narravit, quomodo discipulorum et corda per scientiam, et ora per omnimodam eloquentiam, tanquam phialas dilatavit, de quibus jam superius dictum est. Et illud quoque superius dictum est, quia Spiritus sanctus qui replevit illos, septiformis est. Et idcirco quamvis duodecim fuerunt apostoli, imo centum viginti discipuli, super quos Spiritus sanctus descendit, recte tam eos omnes quam universos praedicatores, quos extunc usque in finem saeculi Spiritus idem mittere non desinit, numero suo designant septem angeli. Ejusmodi phialas, quod valde terribile est, plenas dicit iracundiae Dei viventis in saecula saeculorum. Quid enim est Dei viventis in saecula saeculorum iracundia, nisi aeterni judicii sententia, aeterna peccatorum vindicta? Hujus nimirum iracundiae phialae plenae sunt, eis qui non credunt, qui veritati contradicunt, qui opera iniquitatis faciunt (Rom. II). Haec ira Dei de coelo per ministerium Evangelii istorum revelatur super eos. Olim non ita plenas iracundiae habebant phialas praecones sancti, sicut jam superius dictum est:

“In una tantum gente, in una lingua ora sua constringebant, et cyathi potius quam phialae erant, paucis hominibus loquentes, et eisdem per figuras et aenigmata loquendo, pleraque subtrahentes.”

Istorum ora linguis omnibus in universum orbem terrarum dilatata sunt, ut palam regibus et gentibus annuntiarent futuri judicii imminentem iracundiam, simulque ipsam, quae judicatura est personam, quae dictura est his quia sinistris ejus erunt:

“lte, maledicti in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis ejus (Matth. XXV).”

Sequitur: