|
|
“Et audiebam sonum alarum, quasi sonum aquarum multarum, quasi sonum
sublimis Dei. Cum ambularent, quasi sonus erat multitudinis, ut sonus
castrorum. Cumque starent, dimittebantur pennae eorum. Nam cum fieret
vox supra firmamentum quod erat super caput eorum, stabant et
submittebant alas suas.”
|
|
Ubi
|
“factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus
vehementis, replevit totam domum ubi erant sedentes”
|
|
apostoli (Act. II), illic extunc audiri coepit sonus alarum animalium
coelestium, ita ut
|
“facta hac voce conveniret multitudo, quae et mente confusa est, quoniam
audiebat unusquisque lingua sua illos loquentes (ibid.).”
|
|
Tunc, inquam, coepit audiri sonus alarum sicut sonus aquarum multarum.
Multae siquidem gratiae coelestes, multa charismatum tunc dona
confluxerunt, multa vivae aquae flumina de ventre credentium fluere
coeperunt, multis sermonibus, multis loquelis, et omnium gentium
linguis, completumque est illud:
|
“Fluminis impetus laetificat civitatem Dei (Psal. XLV).”
|
|
Item:
|
“Coeli enarrant gloriam Dei, et opera manuum ejus annuntiat firmamentum.
Dies diei eructat verbum, et nox nocti indicat scientiam. Non sunt
loquelae neque sermones, quorum non audiantur voces eorum. In omnem
terram exivit sorus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum (Psal.
XVIII).”
|
|
Igitur
|
“audiebam, inquit, sonum alarum quasi sonum aquarum multarum,”
|
|
quem videlicet sonum majorem faciebat motus aquarum aliarum, motus
aquarum repugnantium, secundum alterius quoque psalmi testimonium:
|
“Elevaverunt, inquit, flumina, Domine, elevaverunt flumina vocem suam:
Elevaverunt flumina fluctus suos a vocibus aquarum multarum. Mirabiles
elationes maris, mirabilis in altis Dominus (Psal. XCII).”
|
|
Cujus enim hoc, nisi mirabilis Domini miraculum fuit? Fuerant enim
homines idiotae et sine litteris, quibus nunc datum est os et sapientia,
cui non poterant resistere, et contradicere omnes adversarii sui (Luc.
XXI). Propterea cum dixisset,
|
“quasi sonum aquarum multarum,”
|
|
continuo subjunxit,
|
“quasi sonum sublimis Dei.”
|
|
Hoc et ipsi fatentur cum dicunt,
|
“ut sublimitas sit virtutis Dei, et non ex nobis (II Cor. IV).”
|
|
Nam revera neque ab homine neque per hominem talem sonum, sive tantas
voces acceperunt, sed per revelationem Jesu Christi, utique sublimis Dei
sedentis sublimi solio ad dextram Patris.
|
“Cum, inquit, ambularent quasi sonus erat multitudinis, ut sonus
castrorum.”
|
|
id est praedicarent. Nam ad sonum praedicationis sonus econtrario fiebat
contradictionis, juxta quod ante dictum est:
|
“Elevaverunt flumina fluctus suos, a vocibus aquarum multarum,”
|
|
et hinc erat quasi sonus multitudinis atque castrorum.
|
“Et cum starent dimittebantur pennae eorum.”
|
|
Cum starent, id est cum non praedicarent. Stabant enim aliquando,
prohibente ne ambularent Deo, vetante Spiritu sancto, juxta illud in
Actibus apostolorum:
|
“Transeuntes autem Phrygiam et Galatiae regionem vetiti sunt a Spiritu
sancto loqui verbum in Asia. Cum venissent autem in Mysiam, tentabant
ire in Bithyniam, et non permisit eos Spiritus Jesu (Act. XVI).”
|
|
Igitur cum fieret vox super firmamentum, cum audirent sublimis Dei, vel
Spiritus sancti prohibentis imperium, quod imminebat capiti eorum, cui
subjecti erant, et parati ad obediendum,
id est non praedicabant, et tunc
|
“dimittebantur pennae eorum,”
|
|
nec erat ut sonus multitudinis atque castrorum, quia non erat
contradictio, aut bellum, nisi ad eum, qui ex parte ipsorum erat,
praedicationis sonum.
|
|