|
I. De rationabili discipuli suggestione ad magistrum pro Ecclesiae
defensione.
II. De eo quod quadrifarie summa quaestionis proponitur, unde totus
liber pendet et scribitur.
III. Quod tres ordines Ecclesiae dum inter se contendunt, gravi quartum
errore offendant.
IV. Quod aliquando sicut videntur multae quaestiones sub una objici, ita
multae sub una responsione praecidi.
V. De argumento quo probatur quod Dei judicio sint relinquendi qui
perfectiores sunt habendi.
VI. Quod hoc argumentum si concedatur, inconveniens sequatur.
VII. Objectio monachorum quali molimine roboretur argumentorum.
VIII. Quid a monachis objiciatur regularibus canonicis.
IX. Quod regulares canonici et monachi eadem his qui dicuntur clerici
objiciant.
X. Quod monachi et illi qui dicuntur clerici, nec in conversatione
conveniant, nec in aliorum objectione.
XI. Quod omnibus apostoli testimonio respondeatur, quod et praeludium
vocatur.
XII. Quo argumento inveniatur, quod nullus nisi ab ipsa Veritate
doceatur.
XIII. Quomodo constat inventum esse auctoritatem cum ratione convenisse.
XIV. Quod debeant ratione et auctoritate refutari, qui videntur de
utroque injuste roborari.
XV. Quomodo auctoritas testetur gravius esse vitia expellere quam
virtutes acquirere.
XVI. Quod ex auctoritate constet aliquando sola ratione contradicentes
convincere, aliquando ex adducta auctoritate concludere.
XVII. Quod qui debet discordes ad pacem reducere, sic debet quosdam
arguere, ut alios videatur defendere, et e converso nunc autem omnes
corrigere vel omnes ad pacem reducere.
XVIII. Quod ibi sermo pro veritate est, facilius [l. satius] est ut
scandalum oriatur, quam ut veritas relinquatur.
|
|