|
Quod de illo, videlicet Mose, manifeste scriptum est, de aliis quoque
nonnullis sine dubio sciendum est. Neque enim ullo tempore sic defecit
fides in Israel, ut non esset aliquis qui ejusdem venturi spem haberet,
promissionemque exspectaret. Proinde recte dixerim hoc ipsum, quod
tradidit Dominus filios Israel in manus hostium, de proposito fuisse
Verbi Dei ad victoriam opusque perfectum tendentis, ut videlicet mulier
in utero habens magis ac magis clamaret, et cruciaretur, ut pareret. Hoc
perpendenti animo, pulchrum valde et venerabile apparet, quod eosdem sic
datos judices sacra Scriptura nuncupat salvatores. Exempli gratia:
|
“Clamaverunt ad Dominum, cum tribularentur, et suscitavit eis salvatorem
Othoniel (Jud. III).”
|
|
Item:
|
“Et postea clamaverunt ad Dominum, et suscitavit eis salvatorem vocabulo
Ahud (ibid.).”
|
|
Nam quid clamabant ad Dominum, nisi ut salvator qui mittendus erat, jam
veniret? Verbi gratia, ut diceret quisque illorum illud Mosi:
|
“Obsecro, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”
|
|
Sed quia tempus adventus ejus nondum erat, illi qui interim mittebantur,
ut liberarent populum temporaliter, recte sic dici merebantur, quia
erant unici et veri Salvatoris vicarii, Salvatio per illos duplici modo,
videlicet judicando et praeliando, administrabatur: Judicando quippe,
populum ab idolorum servitute cohibebant, praeliando, ipsi in fronte
gradientes, de hostibus quibus servierant, fortiter vindicabant. Erant
ergo in disciplina judices, in praelio duces, in utroque salvatores,
sacramenta victoriasque Salvatoris aeterni gestis praeclaris et
victoriis mysticis praefigurantes. Sicut enim speculum oppositum soli
similem reddit imaginem, ita et salvatorum et judicum illorum lucida
fides Salvatori et judici aeterno, cujus erant vicarii, similem
praetulerant in gestis suis pulchritudinem.
|
|