CAPUT 6

“Et dedit illi draco virtutem suam, et potestatem magnam.”

Mirabiliter et illuc reducti in eadem visione Danielis detinemur, ut cum dicit:

“Dedit illi draco virtutem suam (Dan. XIII),”

hoc esse videamus contrarium ei quod filio hominis dedit ille Antiquus dierum, virtutem et potestatem suam magnam. Sicut illic post ascensum bestiarum illarum grandium, leaenae, ursi, pardi, et quartae cujus nomen tacuit, continuo sequitur:

“Et aspiciebam donec throni positi sunt, et Antiquus dierum sedit.”

Et subinde:

“Aspiciebam ego in visione noctis, et ecce cum nubibus coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad Antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem, et honorem, et regnum, et omnes populi, et tribus et linguae servient ei. Potestas ejus potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus quod non corrumpetur (Dan. VII).”

Hic econtra postquam feram illam communi sive generali vocabulo bestiam appellavit,

“eamque similem pardo, et pedes ejus sicut ursi, et os sicut leonis”

habere dixit; et hoc innuit quia ille homo peccati usque ad antiquum draconem pervenit, dicendo:

“Et dedit illi draco virtutem suam, et potestatem magnam,”

ac postmodum repetendo:

“Et data est ei potestas in omnem tribum, et populum, et linguam, et gentem.”

Porro quod illic dictum est:

“Potestas ejus potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus quod non corrumpetur.”

Hic in isto contrario nullatenus saltem adulteratum, ut caetera sunt, invenimus. Nec enim potestas illa quam dedit iste huic filio perditionis, aeterna sive incorruptibilis potest esse vel dici. Quid igitur sibi vult iste ruinosus peccati tyrannus, iste mortis praepositus? Quomodo Altissimum hic imitatur? Num istud est illud quod olim promittebat sibi, dicens in corde suo,

“similis ero Altissimo?”

(Isa. XIV.) O veternosum patrem mendacii, quomodo in eo quo maxime mendax est, veracem se esse vult gloriari? Quid enim hac similitudine dissimilius, quid hac imitatione separatius? huc oculos suos mirantes ad tale spectaculum, convertat omne coelum, cunctus orbis terrarum, universae generationes saeculorum. Altissimus de corde suo veritatem, verum, et bonum Verbum genuit, ipsumque incarnari voluit, atque illi homini propter perfectam humilitatis obedientiam, potestatem suam vere magnam in coelo et in terra dedit; hic autem imitator ejus, memor quod dixerat,

“ero similis Altissimo,”

quasi similiter volens facere, mendacium de corde suo genuit, ipsumque in homine illo qui venturus est, totum congregabit atque fundabit. Illi quoque omnem potestatem suam dabit, videlicet omnia regna mundi. Verumtamen nec illud de suo, sed de rapina dabit. Nam quod in Evangelio Salvatori tentando ostendens omnia regna mundi et gloriam eorum, dicensque:

“Haec omnia dabo tibi, si cadens adoraveris me;”

addit etiam:

“Haec omnia mihi tradit sunt, et cui volo do illa (Matth. IV; Luc. III).”

Mentitur, quia non omnino aut vere tradita sunt illi, sed ipse rapuit, cujus videlicet rapinae principium deceptio fuit, qua primum hominem decepit. Denique juxta veritatem,

“Domini est terra et plenitudo ejus (Psal. XXIII),”

nihilque est omnino quod illius esse non debeat, praeter solum rationalis creaturae vitium. Ergo quod dicendo potestatem sive virtutem, addidit magnam, non pro vero, sed pro aestimatione ejus dictum intellige. Videamus adhuc quod sequitur: