CAPUT 10

“Et a septem spiritibus, qui in conspectu throni ejus sunt.”

A septem spiritibus, id est, a septiformi spiritu. Ita vero dicens, prioris scripturae vultum respicit, ubi sic scriptum est:

“Et requiescet super eum spiritus Domini, spiritus sapientiae et intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus scientiae et pietatis, et replebit eum spiritus timoris Domini (Isa. XI).”

Et hic nimirum opportune ad illius scripturae faciem respexit, praesertim quia is, de quo propheta loquebatur,

“flos qui ascendit de radice Jesse (ibid.)”

Agnus Dei, idemque Leo fortis, eorumdem septem spirituum super se requiescentium, fortitudinem simul et claritatem significabat. Illi in septem suis cornibus, septemque oculis, et in septem lampadibus ante thronum Dei ardentibus, et in tot mysteriorum signis septemplicibus, septem libri signati sigillis, septem angelorum tubis, septemque phialis, et ante omnia in septem stellis, septemque candelabris id est, septem Ecclesiis. Igitur

“a septem spiritibus,”

id est, ab uno sancto septiformi spiritu, subauditur, eadem gratia vobis et pax. Hi videlicet septem spiritus, in conspectu ejusdem throni Patris sunt, id est, in conspectu sanctorum angelorum, qui adeo thronus Dei sunt, et adeo in ipsis sedet Deus, ut quidam ex eis etiam proprie throni vocentur. Hoc nimirum exinde habent, quia spiritus isti in conspectu illorum sunt, id est, quia spiritus istos conspiciunt. Nam, nisi isto septiformi spiritu confirmati essent, nullatenus sedentis pondus Dei ferre praevalerent. Ipse enim spiritus amor est, quo solo idonea fit creatura rationalis, ut in ea majestas Dei sedeat, quam ferre non potest quisquis illam non amat. Nam e contrario de illis quorum in conspectu sive diligenti memoria non sunt spiritus isti, Psalmista dicit:

“Sicut cera fluit a facie ignis, sic peccatores pereant a facie Dei”

(Psal. LXVII), ut videlicet intelligas nullum posse subsistere a facie Dei nedum sedem esse Dei, qui non habet hunc spiritum amoris. Ab isto ergo spiritu septiformi;

“gratia, inquit, et pax septem Ecclesiis;”

cujus videlicet gratiae et pacis hic fructus est, ut et ipsi cum sanctis spiritibus angelicis, thronus Dei sint.

“Et a Jesu Christo, qui est testis fidelis primogenitus mortuorum et princeps regum terrae,”

et a Jesu Christo, inquit, subauditur, gratia et pax,

“utpote per quem facta est ipsa gratia, et qui est nostra pax (Ephes. II).”

Nam gratia et pax per Jesum Christum facta est,

“et ipse est, inquit Apostolus, pax nostra, qui fecit utraque unum (Rom. VIII).”

Haec namque persona, in acquirenda nobis hac pace et gratia, plus egit, et semetipsum impendit, nostram assumeado naturam, et obediendo,

“usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II),”

eamdemque nostram in se resuscitando a mortuis, et consedere faciendo ad dexteram Patris, ubi nunc est, auctoritatem nobis firmam retinens hujus gratiae et pacis.