CAPUT LX. Quomodo se in Adam mortalem factum, in exustione Hierusalem felle cibatum, in propriis culpis deploret obtenebratum.

BETH.

“Vetustam fecit pellem meam et carnem meam, contrivit ossa mea.”

Propter veterem Adam, vetustam fecit pellem, vetustam fecit carnem meam. In quo

“pellem meam vetustam fecit?”

In conditione mortalitatis. In quo

“carnem meam vetustam fecit?”

In concupiscentia, et passione desiderii. In quo

“contrivit ossa mea?”

In eo quod

“non quod volo bonum hoc ago, sed quod nolo malum illud facio (Rom. VII).”

Ossea in me ratio est, et ossea, id est bona voluntas, unde condelector legi Dei secundum interiorem hominem. Sed haec eadem

“ossa mea contrivit,”

pugnaci lege peccati, quae est in membris meis (ibid.) juste superducta. BETH.

“Aedificavit in gyro meo, et circumdedit me felle et labore.”

Propter illam vetustatem et contritionem omni humano generi superductam,

“aedificavit”

aedificium calamitatis

“in gyro meo,”

in populo meo famem et gladium et ignem convocavit, et stare fecit in circuitu meo.

“Et circumdedit me felle et labore,”

felle amaritudinis et tristitiae in mente, labore carceris et inediae in carne. Audivi enim contumelias multorum, et terrorem in circuitu:

“Persequimini et persequamur eum (Jer. XX).”

Caesum etiam in carcerem miserunt me, in lacum in quo non erat aqua projecerunt me, ut morerer ibi fame (Jer. XXXVII, XXXVIII). BETH.

“In tenebrosis collocavit me, quasi mortuos sempiternos.”

Praeterea

“in tenebrosis”

propriae conscientiae

“collocavit me,”

certum enim de propria salute non sinit me esse ut me arbitrer comprehendisse (Phil. III), semperque suspectus sum in timore judicii superventuri, ut non magis praesumam de salute, quam praesumere possunt mortui sempiterni, quos propria conscientia reatus quotidie morti sempiternae addicit. Nullo enim justior sum, nisi per gratiam Dei, nisi per gratuitam misericordiam vocantis et justificantis quos vult (Rom. VIII).