|
Et ille quidem ad inveniendum et consequendum, quod sibi effugerat
somnium, crudeliter avidus et avide crudelis exstitit, dum in furore et
ira magna praecepit ut perirent omnes sapientes Babylonis, quia somnium
non poterant indicare sibi. Deus autem et Verbum ejus illa crudelitate
ejus, eo nesciente, misericorditer utebatur. In quo? in eo videlicet, ut
revelaturus tam grande mysterium, prius omnes attentos faceret. Mysteria
namque Verbi Dei margaritae sunt; arioli vero et magi et malefici et
Chaldaei simul cum rege suo cuncti Babylonii porci erant, coram qualibus
margaritae ejusmodi mittendae non sunt. Sed si Daniel, aut alius quis de
sociis vel concaptivis ejus, somnium illud vidisset, et interpretationem
ejus coram Babyloniis exposuisset in consolationem captivorum, quorum in
futuro Dei regno penderet spes, nonne nimis ultroneas ante porcos
margaritas projecissent? Et nimirum non solum illas conculcassent, verum
etiam conversi in eos sperare audentes, crudeliter dilacerassent (Matth.
VII). Bene igitur usa est Dei sapientia curiositate nimia regis furiosi.
Quia per instantem potentiam, per potentem ejus instantiam, et iram
magnam, egressa sententia sapientes interficiuntur, dum interim
quaeritur Daniel et socii ejus, ut pereant, dum inter inducias ab eo
postulatas, cuncti sapientes sub gladio pendent morituri, nisi saltem
ille referendo somnium, communi periculo ferat praesidium. Per haec,
inquam, cuncti a majore usque ad minimum cum rege ipso attenti fiunt ad
audiendum, parati ad suscipiendum, desideratissimi et valde dociles ad
intelligendum, benevoli ad collaudandum. Ita demum indignum duxit Verbum
Dei semetipsum in medio proferri, quia profecto tempus et causa talem
tanti sacramenti margaritam non sinerent conculcari.
|
|