CAPUT XVI. Cur ne solus sanguis, nec sola aqua de latere ejus exivit, vel cur aqua sanguini sociata sit.

Idcirco nec solus sanguis, nec sola de latere Salvatoris aqua manavit, quia divinus ordo nostrae salutis utrumque depoposcit. Sanguine namque redimimur, aqua abluimur. Nec ad hoc redempti sumus, ut tales nos ille possideret, quales eramus prius. Unde et Apostolus:

“Non enim, inquit, vocavit nos Deus in immunditiam, sed in sanctificationem in Christo Jesu (I Thess. IV).”

Et in alio loco, cum priora commemorasset peccata:

“Et haec, inquit, fuistis, sed abluti estis, sed sanctificati estis (I Cor. VI),”

etc. Ut ergo esset unde a peccatis lavaremur, aqua, quae corporales tantum lavare poterat sordes, sanguini, qui est pretium nostrae redemptionis, sociata est, et ex ejus societate virtutem atque auctoritatem sumpsit, ut ad abluendas invisibiles peccatorum sordes, digna sit sancto cooperari Spiritui. Societate, inquam, vivifici ac pretiosi sanguinis hoc accepit, ut comparetur vera similitudine Rubro mari, per quod salvatus populus transivit, Pharaone submerso cum curribus et equitibus suis (Exod. XIV). Nam fugientes Aegyptum hujus saeculi, mundatos in veram repromissionis terram transmittit, diabolum persequentem penitus absorbet cum praeteritis actibus et pompis suis. Igitur, ut supradictum est, longe rationabilius fuit, ut lancea militis latus Domini aperiretur, quam ut ejus crura frangerentur. Rationabilius, inquam, ac decentius tanto fuit salutis artifici, valdeque accessit ad pulchritudinem operis, ut illud sibi mortuo de latere educeret, unde nasceretur Ecclesia, qui dormienti Adae costam eduxit, unde formaretur Eva (Genes. II). Hac enim similitudine quid pulchrius, quid elegantius, quid dulcius? Siquidem ille primus Adam obdormivit, iste secundus, ut dictum est, resurrecturus obiit. Illi Dominus soporem immisit, huic Pater calicem passionis dedit.

“Egredimini ergo et videte, filiae Sion, regem Salomonem in diademate, quo coronavit eum mater sua in die desponsationis ejus, et in die laetitiae cordis illius (Cant. III).”

Egredimini, inquam, de tenebris illis, quae

“super terram factae sunt ab hora sexta usque in horam nonam (Matth. XXVII),”

imo de illis, quae per illas significatae sunt, et nunc operiunt faciem cordis Judaeorum. De his ergo tenebris exite et videte intenta contemplatione illum, qui

“vos vocavit in admirabile lumen suum (I Petr. II).”

Regem magnum, regem pacificum in diademate spineo, quod est charitatis et magnae miserationis ornamentum, quo coronavit eum mater sua Synagoga in hac die desponsationis ejus, qua, ut dictum est, nasciturae sibi sponsae Ecclesiae in laetitia cordis sui prima elementa produxit.