VERS. 24.

“Si quando ridebam ad eos non credebant.”

Hoc et juxta historiam credi necesse est, et juxta moralitatem sentiendum quod et sanctus vir talis fuerit, et sancta Ecclesia talis esse studeat in suis praelatis, ut etiam ridens timeri possit. In illo valde laudabile est quod in tanta lenitate et mansuetudine pietatis, qua pater pauperum erat, tantae simul severitatis exstitit, ut etiam ridens posset timeri. In dispensatione quoque ecclesiastici regiminis sic est moderandum, quatenus et ridens praelatus timeri, et iratus debeat amari, ut eum nec nimia laetitia vilem reddat, nec immoderata severitas odiosum.

“Et lux vultus mei,”

inquit, id est oculi cordis mei, de quibus scriptum est:

“Oculi sapientis in capite ejus (Eccle. II);”

“oculi autem stultorum in finibus terrae (Prov XVII).”

“Lux, inquam, vultus mei non cadebat in terram,”

quia videlicet oculi cordis mei, quaecunque terrena sunt per concupiscentiam non aspiciebant, subaudi sed in capite meo erant, id est ad Deum qui omnium Conditor est intendebant. Hoc juxta historiam non inconvenienter accipitur; et in intellectu quoque mystico perspicuum est quod

“lux,”

id est, oculi interiores Ecclesiae caput suum contemplentur, id est Christum. Una enim persona est caput Christus cum suo corpore quod est Ecclesia. Cui quoque, subaudi Christo, quasi arridenti nos non credimus, dum multis jam donis ejus testantibus et gratiam favoris ejus accipimus, et tamen adhuc sub ejus judicio de nostra infirmitate titubamus; et lux ejus non cadit in terram, quia videlicet visionis ejus claritas peccatoribus non apparet, qui in quantum peccatores, in tantum terra sunt. Peccanti enim dictum est:

“Terra es, et in terram ibis (Gen. III).”

Super quem non cadit lux vultus Domini, sicut scriptum est:

“Tollatur impius, ne videat gloriam Domini.”

Quia vero et quae sequuntur secundum historiam perspicua sunt, ex eodem capite sanctae Ecclesiae, sicut coeptum est, persequenda sunt.