CAPUT V. Principem populi Dei Michaelem esse, bonos principes omnes inter se consentire, matos vero neque cum bonis, neque inter se convenire.

Porro Danielis et totius populi Deum verum colentis, princeps erat Michael, princeps sanctus, angelus bonus, archangelus magnus. Nam idem angelus dicit:

“Et nemo est adjutor meus in omnibus his, nisi Michael princeps vester (Dan. X).”

Et rursum ait:

“In tempore autem illo consurget Michael princeps magnus, qui stat pro filiis populi tui (Dan. XII).”

Sub tam diversis, imo contrariis principibus positi homines et reges gentium, in diversum atque contrarium tendebant, et principes eorum mali, principes malorum bonis principibus bonorum et Deum colentium sine dubio resistebant. Quoniam hic loquitur unus de bonis principibus:

“Princeps regni Persarum restitit mihi viginti et uno diebus (ibid).”

Et boni quidem principes semper sibi consentiunt; mali autem et semper bonis, quoad possunt, resistunt, et sibimet semper dissentiunt, et semper inter eos jurgia sunt, quia serperbi sunt. Similiter, qui sub ipsis sunt homines mali, semper a bonis dissentiunt, et nihilominus contra semetipsos divisi sunt, regnum adversus regnum, civitas contra civitatem, domus contra domum, vir in virum, et quamvis aliqui sunt interdum consanguinitate juncti, attamen

Nulla fides regni sociis, omnisque potestas

Impatiens consortis erit.

(LUCAN. Phars. I, 92-93.)