CAP. III


CAPUT 1

Ecce ego mitto angelum meum, et praeparabit viam tuam ante faciem tuam. Hunc angelum esse Joannem, testatur ipse Dominus dicens: Quid existis videre, prophetam? Etiam dico vobis, et plus quam prophetam. Hic est enim de quo scriptum est: Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam ante te (Matth. XI). Itaque reprobato veteri sacerdotio, dum sacerdotium melius introducitur, homo genere sacerdos praemittitur praeparare viam sacerdotio vero, sacerdoti magno, de quo et protinus dicit: Et statim veniet ad templum suum Dominator, quem vos quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis. Et notandum quod dicit, statim, non enim longa mora interfuit, sed statim, scilicet mense sexto, id est sexto mense a conceptione Joannis iste conceptus, sexto mense a nativitate Joannis iste natus est. Uterque angelus, quia uterque sacerdos, uterque custodiens scientiam, juxta quod supra dictum est: Labia sacerdotis custodient scientiam, et legem requirent ex ore ejus, quia angelus Domini exercituum est. Uterque, inquam, angelus, sed non pari modo. Ille enim tantum homo sacerdos, iste autem et Dominator et sacerdos, id est Dominus et Deus, et homo sacerdos. Unde et littera modum utriusque recte discernit, dum de illo dicit hoc tantum: Ecce ego mitto Angelum meum, de isto autem, et statim veniet ad templum suum Dominator quem vos quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis. Ad quos autem loquitur, dicens: Quem vos quaeritis, nisi ad veros filios Levi, quorum dulciter postmodum mentionem facit, ad eos qui exspectabant redemptionem et consolationem Israel, qualis illo tempore Simeon justus exstitit (Luc. II). Quid porro est, veniet ad templum sanctum suum, nisi, veniet ad sacerdotium suum? Hic enim primogenitus est. Primogenitorum autem erat sacerdotium, et ante Mosen, et ante Abraham. Unde et Melchisedech, qui sacerdos Altissimi exstitit, affirmatur quod ipse fuerit Sem, qui fuit primogenitus Noe. Juxta hunc morem sacerdos esse debebat Esau, eum esset primogenitus, sed haec primogenita supplantavit ei minor frater ejus, et vestes illae, de quibus scriptum est: Et vestibus Esau valde bonis, quas apud se habebat domi Rebecca, induit eum (Gen. XXVII), vestes sacerdotales fuisse creduntur. At ubi lex venit, primogeniti a sacerdotio vacare sunt jussi, et pretio redimi, quia sacerdotii functione nihil poterant mundo conferre. Subintravit autem in sacerdotium et in omne ministerium cultus divini tribus Levi, quae aliquid contulerat, quia videlicet Moses et Aaron, de tribu Levi existentes, populum ab Aegyptiaca servitute solutum eduxerant ad immolandum Domino, quod et per eorum constitutionem facere coeperunt in deserto. Parum quidem contulerant populum illum educando, et parum conferebant, carnes aut sanguinem hircorum animalium sacrificando, sed non illo tempore sacrificium aliud fuerat quod sufficere posset pro peccato. Ubi venit sacrificium valens, rursus removeri debuit sacrificium carnis et sanguinis, cum sacerdotibus non quaerentibus sacrificium fidei, et primogenitus unus honorem primogeniti, scilicet sacerdotium suscipere debuit, unus idemque et primogenitus omnium, et sacerdos, et sacrificium. Quod sciens divinus evangelista cum dixisset de illa, quam virginem concepisse narraverat: Factum est autem, cum essent ibi, impleti sunt dies ut pareret, statim subjunxit: Et peperit filium suum primogenitum (Luc. II). Igitur primogenitum ante omnem creaturam, promogenitum in multis fratribus (Rom. VIII; Col. I), et ideo sacerdotem dignum venientem ad templum suum, ad sacerdotium suum. Ecce venit, dicit Dominus exercituum. Et quis poterit cogitare diem adventus ejus? Vere nullus, nisi cui vel per angelum, vel per semetipsum revelarit Spiritus sanctus, sicut per angelum Joseph filio David (Matth. I), sicut per semetipsum justo Simeoni revelavit (Luc. II). Veniet enim occultus, veniet sicut mitis et humilis corde, nulla scilicet pompa praecedente, vel subsequente, nulla clamoris vel contentionis tuba personante. Et quis stabit ad videndum eum? Ipse enim quasi ignis conflans, aut quasi herba fullonum. Et sedebit conflans et emundans argentum, et purgabit filios Levi. Et colabit eos quasi aurum et quasi argentum, et erunt Domino offerentes sacrificia in justitia. Et placebit Domino sacrificium Juda, et Hierusalem, sicut dies saeculi, et sicut anni antiqui. Quis, inquit, stabit ad videndum eum? Vere non sacerdotium, non civitas, non templum eorum, qui oculos non habebunt ad videndum eum, qui nequaquam habebunt oculum et totum corpus tenebrosum (Matth. VI). Ipse enim quasi ignis conflans, et quasi herba fullonum, id est ignem mittens in terram (Luc. XII), scilicet Spiritum sanctum qui consumet incredulos, velut ignis conflatorium, credentes autem velut herba fullonum emundabit gratia remissionis peccatorum, et velut ignis conflans zelo bono, ferventes amore coelestium bonorum faciet ardentes, ut deinde dicit, et sedebit conflans, et emundans argentum. Hoc repetit dicendo, et purgabit filios Levi. Sicut enim argentum in manu aurificis vel argentarii, sic filii Levi, id est omnes ministri Domini in manu hujus Dominatoris Domini. Quomodo vel in quo purgabit eos? Colabit eos, inquit, quasi aurum et quasi argentum. Quod colatur nimirum idcirco colatur, ut a bono liquore omnis faeculentia separetur. Et quid erat sacerdotium prius, nisi liquor faeculentus? De optimis sacerdotibus loquamur. Optimi sacerdotes Aaron, et Phinees, et multi alii, novissimusque Zacharias pater Joannis exstiterunt, eorumque ministerium sic fuit quasi aurum, quasi argentum, sed aurum non defaecatum, argentum faeculentum. Ibi namque erat fidei aurum, scientiae vel boni sermonis argentum, sed erant admistae faeces caeremoniarum carnalium. Colabit igitur aurum, colabit argentum suum, id est rejectis caeremoniis carnis, et praeceptis non bonis (Ezech. XX), de quibus superius dictum est, in quibus vita non fuit, reservabit, sacerdotio suo solummodo fidei aurum, et praeceptorum bonorum argentum. Non solum autem ejusmodi caeremoniarum, sed et omnium peccatorum faeces excolabit de cordibus sacerdotum suorum, et offerentes erunt Domino sacrificia in justitia, non in sua, sed in Dei justitia, in corpore et sanguine Jesu Christi, qui est ipsorum justitia (Rom. IV). Et placebit Domino sacrificium Juda et Hierusalem, sicut dies saeculi, et sicut anni antiqui, id est non per legem factorum, sed per legem fidei justificabuntur et glorificabuntur sacerdotes Novi Testamenti, qui Juda et Hierusalem merebuntur vocari. Per quam videlicet legem fidei, priusquam subintraret carnalium caeremoniarum lex, placuerunt dies saeculi, et anni antiqui, id est homines sancti, et lucidi patres, et patriarchae splendidi, non solum a Mose usque ad Abraham, sed ab Abraham usque ad Noe, usque ad Abel quorum videlicet dierum sive annorum, id est sanctorum sive sanctissimorum numerus quantus sit vel fuerit, Deus scit. Hoc autem scire debemus, quia sicut illi placuerunt, ita et nos placere debemus per legem fidei. Econtra quid vobis erit, o sacerdotes carnis, hostes Spiritus, inimici fidei? Nimirum id quod sequitur: