|
Pyxidem ligneam, et in ea corpus Domini cum habuerat secus altare de
more repositum, in fenestra sive absida introrsus in muro tegulis
ligneis compacta, cum ostiolo et sera. Erant autem cum jam dicta pyxide
et alia vascula ad sacrum ministerium pertinentia, videlicet alia pyxis
hostias continens, non consecratas, ampulla quoque vinaria et ipsa
stagnea, et vasculum thuris, et candelae, et aliquid lini, quorum
meminisse nos exigit causa tanti miraculi. Denique in illa fortitudine
vehementis incendii, cum non solum ipsa basilica, verum etiam totum
castelli spatium quasi unus esset caminus multo major quam ille
Babylonius ignis, cujus flamma diffusa est supra fornacem quadraginta
novem cubitis (Dan. III), cum fragmenta quoque trabium ardentium
decidentia, signa quoque metallica, miro modo ardendo sponte
concrepantia, et concrepando ardentia, de altitudine ardentis
campanariae turris excidissent, non solum fracta, verum etiam pene
liquefacta, et taliter prolapsa omni materia coangustatum intra muros
basilicae amplius saeviret incendium, arsit simul et ipsa absida cum
omnibus supradictis, quae intus erant reposita, nimirum leviter et cito
pro magnitudine incendium sicut stipula vel quasi exiguum feni; sola
autem pyxis illa cum corpore Dominico incolumis et intacta permansit.
Mox ergo ubi sacerdos jam dictus accessum habere potuit, dolens, ut
fatebatur, quia cum turbaretur instante incendio, et aliqua exportaret
vel exportari faceret, oblitus fuerat tollere corpus Dominicum, amovit
quantocius congeriem lignorum favillarumque ardentium, et introspiciens,
reperit hoc insigne miraculum. Protinus excipiens et cunctis videntibus,
qui aderant, illud fidei nostrae sacramentum demonstrans atque
divulgans, venit ad me gaudens, et suam oblitus negligentiam propter
abundantiam laetitiae, licet non sine tristitiae nebula, damno quod
acciderat. Nox enim quaedam adhuc toto die illo erat in cordibus
nostris, et quasi gravi somno pressi mentis nostrae oculi nondum
valebant prospicere ortum solis, id est claritatem divinae praesentiae
fulgentem circa nos, sive in medio nostrum tribus miraculis, isto
pergrandi, et caeteris duobus quae supra narravi. Sequens erat dies
Dominica, et ego circa horam fere tertiam perrexi, et multis sequentibus
vel praesentibus locum intuitus sum, et opus virtutis consideravi
admiratione dignum; cum quo et illud accedebat ad gaudium, quod altare
considerabamus inviolatum, cum cohaerentes altari lapides magni, qui
coram strati jacebant, fracti et in frusta divisi essent magnis molibus
fragmentorum, id est trabium ab incendio fractarum, et ardendo
cadentium.
|
|