|
|
“In illo die pepigit Domin foedus cum Abram.”
|
|
Dixitque ad eum: Ego sum Dominus qui eduxi te de Ur Chaldaeorum, ut
darem tibi terram istam ut possideres eam. At ille ait: Domine Deus,
unde scire possum quod possessurus sim eam? Non utique diffidendo
quaerit, qui tam pias benevolentiae voces praemittit: Domine, quid dabis
mihi, Domine Deus, unde scire possum quod possessurus sim? Sed quare
sicut nunc ait: Domine Deus, unde scire possum quod possessurus sim eam,
non ita paulo ante dixit: Domine Deus unde scire possum quod qui
egredietur de utero meo, ipsum habiturus sim haeredem, sed credidit Deo
et reputatum est illi ad justitiam? Quid enim plus est, haereditatem
possidere quae erat, an haeredem accipere magnam gentem quae non erat?
Non ergo tanquam incredulus infirmata fide dubitavit, sed tanquam pius
pater futuris filiis providit, ne forte peccantibus illis poeniteret
Deum hujus suae promissionis; et idcirco in promissione aliquid sibi
dari optavit firmamentum fixae stabilisque veritatis, et quasi
interpositionem juramenti. Nec moratus Dominus Deus, quod optabat amicus
fidelis, cum petere non auderet, sponte obtulit Continuo namque
respondens: Sume, inquit, mihi vaccam trimam, et capram trimam, et
arietem annorum trium, turturem quoque et columbam. Qui tollens universa
haec, divisit per medium, et utrasque partes contra se posuit
altrinsecus; aves autem non divisit. Descenderuntque volucres super
cadavera, et abigebat eas Abram, etc. Haec visio sic terminatur: In die
illo pepigit Dominus foedus cum Abram dicens: Semini tuo dabo terram
hanc. Hoc foedus juramentum quoddam est, quo se Dominus obstrinxit,
quomodo homo voluit, quo debitor posset jure teneri, si quando aliqua
intercurrente peccati causa, vellet levare manum suam, et facere quid
contra id quod promisit. Cujus juramenti memor Moyses, cum dixisset ut
disperderet eos, stetit in confractione in conspectu ejus, dicentemque
Deum, dimitte me ut deleam eos, tenuit homo viriliter, dicens: Quare,
Domine irasceris in populo tuo? Memento Abraham, Isaac, et Jacob, quibus
jurasti, dicens: Universam terram hanc, de qua locutus sum, dabo semini
tuo, et possidebitis eam (Exod. XXXIII. Itaque quotiescunque habeamus in
hac Scriptura foedus vel pactum, nondum foedus est humanae
reconciliationis, sed firma promissio futuri foederis, propheticaque
imaginatio pacti unici, quo in solo Christo Deus sibi homines
reconciliavit.
|
|