|
Et quidem ubi necessitas loci aut paupertas exigit, opportune illorum,
scilicet Pauli et Barnabae apostolorum exemplo, consolatos nos esse
cupit. Ubi autem necessitas nulla cogit, nec ipse vult nos vagari foris,
quia, sicut ait ipse, omnino non expedit animabus nostris, nec jam dicti
Apostoli nos ignorare volunt potestatem nostram, cum simus ministri
altaris. Nunquid, ait Paulus, non habemus potestatem manducandi et
bibendi? Nunquid non habemus potestatem sororem mulierem circumducendi,
sicut et caeteri apostoli, et frater Domini, et Cephas? Aut solus ego et
Barnabas non habemus potestatem hoc operandt? Quis militat suis
stipendiis unquam? Nescitis quoniam qui in sacrario operantur, quae de
sacrario sunt edunt? Qui Altari deserviunt, cum altario participantur.
Ita et Dominus ordinavit his qui Evangelium annuntiant, de Evangelio
vivere (I Cor. IX). His et aliis hujuscemodi verbis ejusdem
Apostolisatis instruimur, ut utrumque sciamus, scilicet et quid in aliis
Ecclesiis jure fecerit, et quid apud Corinthios, propter avaritiam
illorum necessitate toleraverit. Alias, inquit, Ecclesias exspoliavi,
accipiens stipendium ad ministerium vestrum. Et cum essem apud vos et
egerem, nulli onerosus fui. Nam quod mihi deerat, suppleverunt fratres,
qui venerunt a Macedonia (II Cor. VIII), etc.
|
|