|
O utinam! quoniam non vacat, neque propositum est per singula discutere,
quae hic dicta sunt ab hoc uno, saltem unius dicti hujus sensum
penetrare liceat, quod dixit:
|
“Dedisti laetitiam in corde meo.”
|
|
Sed quis penetrare possit, nisi qui eamdem laetitiam accepit? hoc
interim scire et dicere possumus quia laetitia haec Spiritus sanctus
est. Plane Spiritus sanctus, sicut lumen vultus Domini, sic recte
dicitur, et est laetitia Patris et Filii, ubi Spiritus sanctus
inhabitat, illic sempiterna et inenarrabilis est laetitia, nec aliud
quam ipsa est laetitia, quam importat. David ipse, per quem haec dicta
sunt, laetitiam istam expertus fuerat, etenim pleno cornu acceperat,
sicut scriptum est:
|
“Imple, ait Dominus ad Samuelem, cornu tuum oleo, et veni, ut mittam te
ad Isai Bethlehemitem, providi enim in filiis ejus mihi regem (I Reg.
XVI).”
|
|
Tulit igitur Samuel cornu olei, et unxit eum in medio fratrum ejus. Et
directus est Spiritus Domini in David, a die illa, et in reliquum.
Verumtamen ad horam sibi laetitiam hanc diminuit, et ut verbis utar
Apostoli dicentis:
|
“Et nolite contristare Spiritum sanctum Dei (Ephes. IV),”
|
|
tunc Spiritum sanctum ipse contristavit, quando in Uriam Ethaeum
peccavit (II Reg. XII). Quod sciens ipse et sentiens:
|
“Redde, inquit, mihi Deus, laetitiam salutaris tui (Psal. L).”
|
|
Sciunt sancti homines, quorum pectora sunt habitacula Spiritus Sancti,
quomodo fiat illud, quod Apostolus fieri non vult, dicens:
|
“Et nolite contristare Spiritum sanctum Dei, in quo signati estis in die
redemptionis (Ephes. IV).”
|
|
Est enim quidam tactus ejusdem Spiritus sancti, quo interdum
sensibiliter hominem tangit, dum vult eum suscitare ad operandum, ut non
negligat gratiam quam ipse contulit illi. Qui si mente quieta tunc
incedit, aut in secreto secum est, sive somno indulgens pro tempore,
sive pervigil, blandum utique et suavissimum tactum illum persentit,
tanquam familiarem appellationem praesentis amici. Quod si aliter est,
si verbi gratia: Festuca irruens mentis oculum turbavit, et per hoc
nondum satisfecit; tunc ille tactus et tardior accedit, et asperior est
sensui, ita ut dicere conscientia non dubitet: Ecce contristatus est
Spiritus sanctus Dei. Quanto magis contristatus fuerat Spiritus Domini,
et dicere habebat David:
|
“Redde mihi laetitiam salutaris tui,”
|
|
propterea quia venit peregrinus, scilicet diabolus, a regno civitate Dei
longe alienus
David, et
|
“ille parcens sumere de ovibus et de bobus suis, ut exhiberet convivium
peregrino illi, tulit ovem viri pauperis, et praeparavit cibos homini
qui venerat ad se (II Reg. XII).”
|
|
|
|