|
Quid primum de isto capite dicendum est, jam continuo gestiebat animus
aggredi: Corniculum illud unum de maltis cornibus hirei, per quem regnum
Graecorum signabatur, ut jam praelibatum est in fine libri praecedentis,
quod videlicet corniculum magnificatum est usque ad fortitudinem coeli,
et dejecit de fortitudine, et de stellis, et robur datum est illi contra
juge sacrificium propter peccata, et dejecit locum sanctificationis,
videlicet Antiochus, qui appellatus Epiphanes, id est nobilis, sub quo
septem Machabaei fratres parvuli cum matre passi sunt. Jam in rem istam
properus sermo tendebat, quae nimirum pars magna est praelii, quo
praeliatus est draco ille magnus, serpens antiquus, qui vocatur
diabolus, et Satanas contra saepedictum beatae mulieris conceptum (Apoc.
XII), id est contra susceptum in fide antiquae Ecclesiae ex tempore
Abrahae verbum promissionis, sed mentem adhuc superius tenet illa vox ad
Danielem angeli dicentis:
|
“Daniel vir desideriorum, intellige verba quae ego loquor ad te, et noli
metuere, quia ex die primo quo posuisti cor tuum ad affligendum te in
conspectu Dei tui, exaudita sunt verba tua, et ego veni propter sermones
tuos, princeps autem regni Persarum restitit mihi viginti et uno diebus.
Et ecce Michael unus de principibus primus venit in adjutorium meum, et
ego remansi ibi juxta regem Persarum (Dan. X).”
|
|
Et rursum ait:
|
“Nunquid scis quare venerim ad te, et nunc revertar ut praelier adversus
principem Persarum? Cum enim egrederer apparuit princeps Graecorum
veniens, et nemo est adjutor meus in omnibus his, nisi Michael princeps
vester (ibid.).”
|
|
Vox, inquam, ejusmodi mentem audientem tanquam tuba vehemens, ad se
convertit, et miraculo suo commonefacit, non praeterire nos, quod non
solum homines, verum etiam angelicae fortitudines motae fuerint, et
principes fuerint in praelio, quod declamare suscepimus, scribentes hoc
opus de victoria Verbi Dei.
|
|