VERS. 3.

Cogitavi in corde meo abstrahere a vino carnem meam, ut animum meum transferrem ad sapientiam, devitaremque stultitiam, donec viderem quid esset utile filiis hominum: quo facto opus est sub sole numero dierum vitae suae. Non hic alius loquitur quam qui supra sed multorum sibi assumens personas, quasi bella vel duella movet; et nunc quid desideret spiritus, quid velit caro, insinuat. Qui superius carnalibus praecinctus armis deliciando, et spatiando regnabat in arce voluptatis, contra naturae dignitatem spiritui imperabat. Hunc aliis armis, hunc ecce resumptis viribus spiritus impugnat et expugnat: arma ejus aufert, in quibus confidebat: legibus suis leges ejus obliterat. Cedat, ait, superbia praesumpta domitae carnis. Imperavit illa injuste; nunc juste serviat juste imperanti. Nam, ut ait quidam, animi imperio, corporis servitio magis utimur. Igitur discat ferre jugum, frenum patiatur in ore, facile vincetur, si semen vitii tollatur. Vino abstineat, quia lascivit ebria vino. Qui vino sopitur, nescit seipsum: et quibus abstinebit vitiis qui seipsum nescit? Qui vino indulget, simplici victu non est contentus: et qui multis distenditur cibis, gravatur corpore et anima. Qui fuerit vegetus sensu, qui se simplici nutrit victu, investigare potest bona quae a Deo sunt, quae illi sapientia revelabit: investigabit etiam quae vitare debeat mala. Iste videbit quid utile sit nobis, non semel aut crebro, sed toto vitae tempore. Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit (Matth. X).

Cum Deus multa bona creaverit in usus hominum, cur iste a solo vino carnem prohibet suam? Scimus vinum a Domino pro jucunditate creatum (Eccli. XXXI), quia scriptum est: Vinum laetificat cer hominis (Psal. CIII). Virtus vini apparet etiam in florentibus vineis, quia nullus serpens, nullum animal venenatum odorem florentis vineae diu potest pati. Cum calida sunt adhuc et recentia musta, rumpunt integra vasa, si non habuerint spiracula. Ita nos saepe rumpit et corrumpit vinum immodice potatum, superflue sumptum. Sicut ignis probat ferrum: ita cor hominis vinum. Si bonum est ferrum, in varios usus parat ignis: si malum, in ignem totum minutatim concidit. Quis ignis nobis gravior quam vinum? Sola viventium salamandra serpens in igne mori non potest. Quae cum omnium serpentium gravior sit, solo enim tactu arboris poma inficit, ideo habet a natura ut vivat in igne. Certe ego plus miror, si mens bene aliquando vivere possit, sub igne vini. Multa habemus experimenta, quanta mala saepe acciderint per vinum. Noe, qui primus apud nos usum vineae invenit, jacuit ebrius et nudatus in tabernaculo suo, et maledictionis sententia Chanaan percussit (Gen. IX). Lot sulphur et ignem fugiens evasit, sed vini igne graviuscule vulneratus, filiarum suarum amplexus vitare non potuit (Gen. XIX). Sacerdotes tempore sacrificii a vino arcebantur (Levit. X), ne per vini dulcedinem mentis perderent rationem. Credo et vinum esse unum de quatuor, quae Darius rex proposuit absolvenda (III Esdr. III): haec enim quatuor fuerunt: vinum, rex, femina, verum. Bene ergo sapientes a nimio vino abstinent, quia nisi cerebrum sanum fuerit, omnia membra in vitio erunt. Nam et Tullius ait: Caput est artis, docere quid facias. Sunt enim quidam ignorantes mensuram suam, et tantae stoliditatis ac vecordiae, ut et in motu, et in incessu, et in habitu, et in sermone communi, risum exspectantibus tribuant, et quasi intelligentes quid sint ornatus, comunt se vestibus, et munditiis corporis, et lautioris mensae epulas parant. Quod autem doctrina a sacerdotibus exspectatur (Malac. II), et veteris praecepta sunt legis, et ad Titum Apostolus plenius scribit (Tit. I). Innocens enim et absque sermone conversatio, quantum exemplo prodest, tantum silentio nocet. Nam latratu canum, baculoque pastoris, luporum rabies deterrenda est.