CAPUT PRIMUM. De ortu B. Hereberti, et qualia illo nascente signa divinitus apparuere.

Anno ab incarnatione Domini nostri Jesu Christi nongentesimo nonagesimo (die decima sexta Martii), Romanorum regente imperium Ottone tertio, insigni metropoli Germaniae Coloniae Aggripinae pontifex a Deo datus est S. Herebertus, vixitque in eadem sede laudabiliter annos viginti tres, menses duos dies ferme viginti duos. Huic donum gratiae, quod daturus erat ascensor coeli, de quo scriptum est: Ascendens in altum, captivam duxit captivitatem, dedit dona hominibus (Psal. LXVII), in ipso ejus ortu praesignare dignatus est. Denique cum noctu materno funderetur ex utero, lux immensa coelitus in loco effulsit, quam et dormientes nonnulli, oculis cordis, et vigilantes, oculis viderunt corporis. Dormiens erat pater ejusdem infantuli, et cum eo quidam ex amicis, Judaeus tamen, qui tunc venerat ad eum pro consuetudine colloquii sive negotii familiaris. Hi ambo dormientes hora ipsa, qua in lucem prodibat felix puerperium, unum idemque vident somnium: et evigilantes, continuo loquebantur ad alterutrum, quasi proprium singuli narraturi visum, quippe qui nescirent commune fuisse, vel unum. Narravit prioris, qui propter familiaritatem advenisse jam dictus est, et deinde ipse pater familias, idipsum, et non aliud se vidisse, vehementer admirans testatus est. Erat autem hujuscemodi somnium: Cubiculum in quo mulier decumbere proximaque partui non ignorabatur, a fronte aperiri, admissumque jubar infulsisse velut solis meridiani. Porro vigilantes eadem hora circa parturientem de more aderant sexus illius personae sedulae, et ipsae corporalibus, ut jam dictum est, oculis viderunt miraculum coelitus infusae claritatis. Adhuc enim loquebantur illi somnium, quod viderant mirando, et felicitatem partus non vanis praesagiendo conjecturis, cum ecce una ex illis gaudio et pavore simul attonita, bonum patri nuntiavit nuntium, videlicet elegantis filii exortum, et in ortu ejusdem editum mirae suavitatis et circumfulsae magnae lucis divinum miraculum.