CAPUT XII. De Dominica tertia Quadragesimae.

Post illius captivitatis mysticam commemorationem, qua vasa templi Domini sustulit rex Babylonis, typum, ut dictum est, gerens diaboli, sequenti hac Dominica, quae sextam mundi aetatem significat, hoc Evangelium ponitur, quo fortis armatus custodiens atrium suum, fortiore superveniente, vasa vel arma, in quibus confidebat, amittere narratur, et immundus spiritus, qui exierat ab homine, quaerens requiem, et non inveniens dicit:

“Revertar in domum meam unde exivi (Luc. XI; Matth. XII).”

Sexta namque mundi aetate veniens in hunc mundum Filius Dei per incarnationis mysterium, et pugnans digito Dei, mutum ejecit daemonium, et locutus est mutus, qui juxta alium evangelistam erat et surdus. Tunc etenim ejecto daemonio audivit surdus, et locutus est mutus quando foras misso principe mundi, audivit mundus verba Dei, et locutus est laudem Dei. Sic direpta sunt vasa forti armato illi, scilicet diabolo, quae transtulerat de honore paradisi (Gen. III), velut supradictus Nabuchodonosor filios Israel, et vasa templi Domini ad contumelias Babylonis. Ecce autem immundus spiritus, qui exierat ab homine (Matth. XII), videlicet a populo Judaico, nunc iterum reversus est in eum, assumptis secum septem aliis spiritibus nequioribus se, quia nunc deterius delinquunt Judaei, in synagogis suis maledicentes Christum, quam olim in Aegypto diis alienis servientes. In hujus ergo Dominicae officio dicit ad Introitum gloriabundus hic mutus, qui ejecto daemonio loquitur:

“Oculi mei semper ad Dominum (Psal. XXIV),”

causamque reddit, quam audivit a sanctis praedicatoribus qui fuerat surdus,

“quia ipse, inquit, evellet de laqueo pedes meos (ibid.),”

prosequitur facundia muti, cujus os sapientia aperuit,

“respice in me, et miserere mei,”

causamque nihilominus reddit satis oratoriam, qua Deum auditorem flectere possit, et patronam efficere misericordiam,

“quoniam, inquiens, unicus et pauper sum ego (ibid.).”

Quodque in collecta dicimus, atque ad defensionem nostram dexteram tuae majestatis extende, invocatio est ejusdem fortioris, qui, ut dictum est, forti armato supervenit (Luc. XI). Vasa illa, quae forti illi victo atque ligato direpta sunt, alloquitur in Epistola Paulus, fortioris jam dicti miles et adjutor egregius, ut sacro baptismate a priscis emundata sordibus, non jam rursus inquinentur, cum dicit:

“Fornicatio autem et omnis immunditia nec nominetur in vobis (Ephes. V),”

etc. Graduale: Exsurge, Domine (Psal. IX), non praevaleat homo, clamor est omnis vasis electi adversus eumdem fortem armatum, custodientem atrium suum, et in pace sua possidentem ante fortioris adventum. Tractus quoque: Ad te levavi oculos meos (Psal. CXXII), facunda vox est muti saepe jam dicti, salutem suam aeternam eloquentissima prece deposcentis, eamdemque precem decenti similitudine perornantis. In offerenda praedicat idem mutus, jam eloquens justitias Domini rectas, quod ejecto a se daemonio, rursus ad illum hominem, a quo dudum exierat, scilicet ad populum Judaicum, permissus sit reverti, quia videlicet hoc in veritate judicii Dei sit factum:

“Judicia, inquiens, Domini vera (Psal. XVIII), ”

pro sui vero oris apertione gratias agens:

“Et erunt ut complaceant, inquit, eloquia oris mei (ibid.),”

etc. In communione gratulatur idem de muto redditus orator, quod tanquam

“passer invenerit sibi domum, et sicut turtur nidum,”

scilicet

“altaria tua, Domine, virtutum,”

id est sanctam patriarcharum Ecclesiam, ut cum

“beatis, qui habitant in domo tua, Domine, in saecula saeculorum laudet te (Psal. LXXXIII).”

Hujus autem officii praelibata ratio commendat, quod scriptum est, statio ad sanctum Laurentium. Nam quorum nisi sanctorum martyrum, et hujus praecipue praeliis hic, de quo dictum est, fortis armatus de atrio suo, quod Roma fuit, ejectus est? Dicit enim Prudentius:

Jam Roma Christo dedita,

Laurentio victrix duce,

Ritum triumphas barbarum.

PRUDENT., Peristephanon hymn. II, 2, 3.

Item qui supra in persona ejusdem martyris:

Discede, adulter Juppiter,

Stupro sororis oblite,

Romam relinque liberam

Ibid., 465-467.

Recte ergo ad victoris militem, victum canimus fortem.