CAPUT VIII. Quod Sabbata caeterasque festivitates Judaeorum oderit anima Domini, ut in prophetia dicit, et idcirco recte visum sit Spiritui sancto ut non imponerentur.

Porro de onere Sabbati, aliarumque festivitatum, cur visum sit Spiritui sancto ut non imponeretur nobis, illa vel sola causa sufficit, quia et justo odio jamdudum illas odit anima Domini. Sic etenim in Isaia dicit: Neomenias et Sabbatum et festivitates alias non feram. Iniqui sunt coetus vestri. Kalendas vestras et solemnitates vestras odivit anima mea, facta sunt mihi molesta. Quare? Manus enim, inquit, vestrae plenae sunt sanguine (Isa. I). Ergo ne et nos pariter cum Sabbatis et solemnitatibus illis veniamus in odium animae Domini, bene visum est Spiritui sancto, et consilium ejus nos approbamus, ut abdicemus stercora vel decora ejusmodi, quae prius pro lucro erant, antequam polluerentur sanguine Christi, quo manus suas iniquas ille coetus implevit. Sed nunquid, aiunt, stare non debet quod Deus statuit, et immobile esse praeceptum quod posuit? Fatemur quia debet, neque enim Deus quasi homo est ut mentiatur, aut ut Filius hominis ut mutetur (Num. XXIII). Ad haec illi litterae amici: Scriptum est, inquiunt, quia complevit Deus die septimo opus suum quod fecerat, et requievit die septimo ab universo opere quod patrarat. Et benedixit diei septimo, et sanctificavit illum, quia in ipso cessaverat (Gen. II). Coarctare igitur nos cupiunt, ut non diffiteamur stare debere, semperque legitimum esse Sabbatum suum. Verum interim negare nequeunt, quoniam Deus de quo Moyses hoc narrat, quia benedixit diei septimo et sanctificavit illum, ipse sit quia in Isaia dicit: Neomenias et Sabbatum et festivitates alias non feram. Kalendas vestras et solemnitates vestras odivit anima mea. Quid igitur consequitur, nisi differentia esse Sabbata, alterum quidem placitum, alterum autem animae Dei odiosum? Nimirum aut istud, aut quod in nos criminabantur, Deum qui immutabilis est mutatum, sibique factum esse contrarium fatebuntur. Verum hoc dicere non audent, et illud videre non sustinent quod duo Sabbata sint, unum carnale, quod Deus secundum tempus vel usque ad tempus correctionis imposuerit, et unum spirituale, quod statuit in aeternum et in saeculum saeculi, cujus in tabulis quoque lapideis praeceptum posuit, et non praeteribit (Psal. CXLVIII), fugiunt igitur aversi, et illam habentes passionem quae significabatur, quando fugiebant timentes claritatem non velatam vultus Moysi (Exod. XXXIV). Quidquid enim de splendore spiritus objecerimus illis, urit et cruciat oculos invidentis populi, solaque illis littera placet, maxime ubicunque gloriam Christi velare potest. Nos autem sicut duo ex lege et prophetis sabbata cognovimus, ita et cur illis sub figura carnalis sabbati, spirituale sabbatum absconderit, et cur a nobis unum tantum et nullium spirituale sabbatum exigat, nosse debemus.