CAPUT XVII. De oratione Danielis contra Jerusalem, propter quam accusatus, et cum rex liberare non posset, in lacum leonum projectus fuit.

O stultam diaboli invidiam, o indiviam draconis antiqui stultam, qui natum sibi quartum caput iniquitatis scilicet potestatem Medici vel Persici regni, tam cito ad hanc partem levabat, et intendebat, ut Daniel non invocaret Deum suum, aut oblivisceretur Verbum Dei sui, quod mente gestabat. Nunquid mulier in utero habens oblivisci potest doloris sui, et non clamare dum cruciatur et parturit? Sic nimirum beata anima prophetae sanctissimi, quae intra se conceptum gestabat verbum bonum beatae promissionis, tacere non poterat. Et occupata in exspectatione salutis, principum in perditionem currentium leges non curabat, consilia non admittebat. Illuc ubi promissio jurata fuerat, animo intendebat in Jerusalem, mente praesens aderat, unde corpore absens exsulabat, ubi juramentum accepit fidelis David, unde exire oportebat Verbum vel effectum promissionis, quia de Sion exibit lex aiebat spiritus propheticus, et Verbum Domini de Jerusalem. Propterea fenestris apertis in coenaculo suo contra Jerusalem

“vir desideriorum”

genua flectebat, interdum lugens, et panem desiderabilem non comedens, multisque modis semetipsum affligens, ut totus viribus adhibitis, validam usque in coelum sublevaret orationem, indeque opportunam sibi attraheret consolationem. Exploratus est, accusatus in judicium venit, tanquam praevaricator magnae legis, tanquam reus laesae majestatis. O vere beata anima, cum te nec rex ipse liberare posset, ponens cor ut te liberaret, et usque ad occasum solis laborans, ut te erueret, tunc quidem tristitiam habebas, ibi dolores ut parturientis:

“Mulier cum parit, tristitiam habet, quia venit hora ejus (Joan. XV),”

ait ipsum Verbum incarnatum, cujus in obsequium tu tam vehementer doluisti, quod Verbum bene conscium est doloris ejusmodi in animabus sanctis, praesertim quia ipsum in eis est, et dolorum causa illis est.