|
|
“Dixerunt ergo illi: Quid fecit tibi? quomodo aperuit tuos oculos?”
|
|
Nonne tibi hujusmodi percontationibus videntur dicere, Aliud nobis
comminiscere: nam quod tibi factum est, quod jam semel et iterum dictum
est, nolumus audire? Sed quem ista terreret, interrogatio magnifica ad
obediendum lingua: iniquae, et obtemperandum labiis mendacibus? (Eccli.
LI.) Nunquid illum qui oculis illuminatis testes mendaces perituros
videbat? Nempe et illis, qui tunc videbant hominem videntem non videre,
et caeteris omnibus Judaeis sive haereticis, quicunque aliud de Christo
audire volunt, quam id quod in illius illuminatione significatum est,
scilicet, quod ex illa quae ex ore Dei prodivit sapientia, pulverem
nostrum induerit (I Cor. I), et inde simus illuminati;
|
“omnibus, inquam, derisoribus,”
|
|
quibus haec praedicatio scandalum vel stultitia est,
|
“parata sunt judicia, et corporibus eorum mallei percutientes (Prov.
XIX).”
|
|
Sequitur ergo:
|
“Respondit eis: Dixi vobis jam et audistis. Quid iterum vultis audire?
nunquid et vos vultis discipuli ejus fieri?”
|
|
Non est hoc ex taedio respondendi sed ex judicio rationis, quod sic
stomachatur et invehitur in illos, dicens:
|
“Dixi vobis jam, et audistis,”
|
|
etc. Cur autem sic dixit:
|
“nunquid et vos vultis discipuli ejus fieri?”
|
|
nunquid hoc de illis suspicari poterat, qui sic lactaverant eum,
dicentes:
et protinus viam non bonam qua illum abducere volebant aperuerunt
subjungendo:
|
“Nos scimus quia hic homo peccator est;”
|
|
ergo, interrogando acutiores clavos infixit, negans eos velle discipulos
ejus fieri, et idcirco narratione iterata indignos judicavit. Quod magis
ac magis ab effectis liquet. Nam sequitur:
|
|