CAPUT 12

“Et omne maledictum non erit amplius.”

Hujusmodi lignum et hujusmodi fructus ex utraque parte fluminis esse dicuntur, videlicet pro similitudine visibilis alicujus fluminis deliciosi, cujus circum littora irrigua hinc et inde ligna fructifera vel quaeque virentia non sine delectatione visuntur.

“Et sedes Dei et Agni in illa erunt, et servi ejus servient illi.”

Ipsi qui servi et qui servient illi, sedes Dei et Agni in illa civitate erunt, et ipse sedebit in eis, Rex regum et Dominus dominantium cum Deo Patre et Spiritu sancto, habitans in cordibus eorum. Gloriosa et dulcis servitus erit in illa, ubi servos se esse in suis conscientiis meminerunt ejus, a quo et per quem et in quo redempti sunt, ille autem Dominus non tam Dominum servorum, aut Regem servientium quam patrem filiorum et amicum se exhibet amicorum, nullam aliam exigens servitutem, quam ineffabilem dilectionem tacere a laudibus non valentem, et infinitas gratiarum actiones pro summis atque ineffabilibus deliciis habentem. Nam quomodo ab ejusmodi servitute quiescere poterunt? Sequitur enim:

“Et videbunt faciem ejus, et nomen ejus in frontibus eorum.”

Non ergo illic poterit esse silentium, ubi tam desiderabilem faciem videbunt, sed, sicut scriptum est:

“Vox exsultationis et salutis in tabernaculis justorum (Psal. CXVII),”

sempiternae jubilationis perpetualiter servitium. Et ut perpendas quanti honoris, quantae sit libertatis illud servitium:

“Et nomen ejus, ait, in frontibus eorum.”

Quod vel quale nomen ejus, nisi Deus? Dii namque nominabuntur et erunt, juxta illud:

“Ego dixi: Dii estis, et filii Excelsi omnes (Psal. LXXXI).”

Et hic idem Joannes:

“Videte, inquit, qualem gratiam dedit nobis, ut filii Dei nominemur et simus (I Joan. III).”

Ergo nomen ejus in frontibus eorum, id est filii Dei nominabuntur et erunt.

“Et nox ultra non erit, non egebunt lumine lucernae, neque lumine solis, quoniam Dominus Deus illuminat illos et regnabunt in saecula saeculorum.”

Videbunt, inquit, faciem ejus, et ad videndam faciem illam non opus erit ut adhibeatur, ut hic ad videndam faciem cujusque hominis adhiberi oportet lumen solis, aut lumen lucernae, si sol sub terra sit, quia

“nox ultra non erit,”

diem illic non agente sole alio, sed ipso Domino Deo,

“qui illuminabit illos,”

qui sol verus et sempiternus est, non ita ut oriatur, et occidat, et nunc super terram fulgeat, nunc autem sub terram se recondat, sed ita ut semper in facies illorum fulgeat, in mentes illorum semper luceat. Et ne putes aliud esse servitium illud, quo servient illi, quam libertatem et regnum.