|
|
“Factum est autem in noctis medio, percussit Dominus omne primogenitum
in terra Aegypti a primogenito Pharaonis, qui sedebat in solio ejus,
usque ad primogenitum captivae quae erat in carcere, et omne
primogenitum jumentorum. Surrexitque Pharao nocte, et omnes servi ejus,
cunctaque Aegyptus, et ortus est clamor magnus in Aegypto. Neque enim
erat domus, in qua non jaceret mortuus.”
|
|
Grande flagellum, et mira continuatio percussionis innuitur, Scriptura
dicente,
|
“a primogenito Pharaonis, qui sedebat in solio ejus, usque ad
primogenitum captivae quae erat in carcere.”
|
|
Ergo iram Dei, nec reges pro turrium altitudine, nec superbi pauperes
effugiunt, pro tabernarum obscuritate. De hoc jam supra dictum est quia,
quod omne primogenitum per immolationem agni Dominus percussit, illud
significat quod originale peccatum mundi Deus in passione Christi Filii
sui delevit. Verum, hac eadem salva significatione, poterat media die
cunctis vigilantibus idem fieri. Cur ergo potius medio noctis dormientes
placuit interfici? Videlicet ut historicum quoque exemplum dormitantibus
proficeret, atque ad vigilandum eos percelleret, scientes quia quisquis,
exemplo Aegyptiorum, thesaurizaverit sibi iram, nihilominus exemplo
illorum improvisam accipiet vindictam. Sic enim et universale judicium
duris corde et impoenitentibus ex improviso superveniet, tanquam laqueus
et tanquam fur. Idcirco Dominus adventum suum, quo perdendi sunt impii,
mediae nocti comparavit, verbi gratia, cum in parabola prudentium
virginum atque fatuarum dicit:
|
“Media nocte clamor factus est: Ecce sponsus venit, exite obviam ei
(Matth. XXV).”
|
|
Sed et ipse media nocte surrexit, atque in exemplum discretionis piorum
atque impiorum, pias mulieres angelica visione et allocutione demulsit,
impios autem ac fatuos custodes exterruit, et velut mortuos magno terrae
motu praecunte reddidit (Matth. XXVIII). Proinde per os Psalmistae
sancta Ecclesia dicit:
|
“Media nocte surgebam ad confitendum tibi (Psal. CXVIII.)”
|
|
Illud enim tempus sacris vigiliis, et confessioni saluberrimae deputatum
est, ut videlicet Domino profunda nocte confitentes, commoneamus nos
quatenus illa hora quae praevideri non potest non simus imparati. Ille
ergo clamor magnus, qui ortus est in Aegypto, salubriter interiori
auditu fatigat nos, ut non dormiamus, sicut Aegyptii, sed vigilemus, et
sobrii simus.
|
“Qui enim dormiunt, inquit Apostolus, nocte dormiunt, et qui ebrii sunt,
nocte ebrii sunt (I Thess. V).”
|
|
|
|