Psalmus 30.

Amplius atque profusius causam eamdem subsequens idem tricesimus psalmus exponit:

“In te, Domine, speravi, non confundar in aeternum.”

Nam quod haec illius verba sint, ipse universo orbi auditum et notum fecit, clamando voce magna:

“Pater, in manus tuas commendo spiritum meum (Luc. XXIII).”

Ipse igitur est, qui secundum formam servi speravit in Deum, ut non confunderetur in aeternum, quemadmodum illum inimici confundere voluerunt, juxta quorum aestimationem.

“Factus sum, ait, tanquam vas perditum, quoniam audivi vituperationem multorum,”

verbi gratia, dicentium:

“Vab, qui destruis templum Dei, salvum fac temetipsum (Matth. XXVII).”

Habet autem hic psalmus in titulo sic:

“In finem Psalmus David pro exstasi.”

“Pro exstasi,”

inquit, id est pro consideratione profundissimi intellectus Christi, de reparatione humani generis, quam per mortem et resurrectionem suam disposuit, qui intellectus omnem intellectum creaturarum excedit. Postquam autem dixit:

“In manus tuas commendo spiritum meum.”

Et sic

“spiritum tradidit, unus militum lancea latus ejus aperuit, et continuo sanguis ejus et aqua effluxerunt (Joan. XIX).”

Qua videlicet effusione, omnes electos ab origine mundi, a peccatis emundavit, et baptismum nobis in remissionem peccatorum condidit.