|
|
“Habentem, inquit, capita septem et cornua decem.”
|
|
Hoc et de dracone illo magno et rufo supra dixit quod haberet capita
septem et cornua decem. Nimirum quia et bestia haec et draco ille unus
idemque diabolus est, cum corpore suo, id est cum universo impiorum
populo. Nam sicut illis jam dictum est,
regna sunt septem, quorum persecutiones bene ex Scripturis cognitae eo
tendebant, ut in mundo exstingueretur sanctum verae divinitatis nomen.
Et quidem hactenus sparsim atque successim capita illa frenduerunt,
unumquodque vice sua contra Deum faciens bellum. Primo, regnum
Aegyptiorum filiis Israel illudentium Pharaone dicente:
|
“Vacatis otio, et idcirco dicitis: Eamus et sacrificemus Domino (Exod.
V).”
|
|
Secundo, regnum carnalis Israel, Jezabel et posteris ejus prophetas
Domini occidentibus (III Reg. XIX). Tertio, regnum Babyloniorum,
Nabuchodonosor compellente captivatum Dei populum auream, quam fecerat
statuam adorare (Dan. III). Quarto, regnum Persarum atque Medorum,
volente Aman Judaeorum genus universum perimere (Esther. III). Quinto,
regnum Graecorum, Antiocho Epiphane crudelia nimis et impia gerente, ut
in libro Machabaeorum legimus (I Mach. I). Sexto, regnum Romanorum,
Nerone et posteris ejus Christianos persequentibus (II Mach. V).
Septimum, quod futurum est, regnum Antichristi, eodem filio perditionis
tantam persecutionem agente, quanta ab initio creaturae non fuit, nec
erit (Matth. XXIV). Ita inquam, hactenus sparsim atque successim singula
debacchata sunt capita draconis. Cum autem venerit quod nunc tractamus,
cum bestia haec de mari ascenderit, habens capita septem, cuncta simul
capita rictibus propriis hiabunt atque frendent super Christianos
dentibus suis, secundum intentionem septimi et maximi capitis, quod
Antichristus erit. Nam ille per universum orbem nuntios mittet, et
praedicatores suos. Praedicatio autem ejus et potestas pertinget a mari
usque ad mare, ab oriente usque ad occidentem, ab aquilone usque ad
septentrionem. Reges et principes primo ad se convertet, ac deinde per
illos persecutionem sub omni coelo excitabit super omnes populos
Christum confitentes. Proinde notandum quod, cum dixisset,
|
“habentem capita septem et cornua decem,”
|
|
addidit:
|
“Et super cornua ejus decem diademata.”
|
|
Hoc loco quot cornua, totidem scribuntur diademata. Non ita autem supra,
sed decem quidem scripta sunt draconis illius cornua, septem vero
diademata. Meminisse ergo dehemus regnorum eorumdem, quae jam
numeravimus, quia cum regna fuerint septem, reges illorum fuere decem,
quoniam regnum Graecorum, quod unum erat, mortuo Alexandro Magno, in
quatuor ejus successores divisum est, Ptolomaeum Lagi filium. Philippum
cognomento Arideum, Seleucum, qui et Nicanor, et Antigonum In partem
Seleuci (sicut illo jam loco diximus, ubi de dracone et capitibus atque
cornibus ejus tractavimus) Syria cum Judaeis cessit, et hujus tantum
posteri, quorum deterrimus ille Antiochus Epiphanes exstitit,
impugnaverunt nomen Domini, sicut habemus ex memorabilibus Machabaeorum
gestis. Quapropter quoniam septem regnorum decem quidem reges fuerunt,
sed tres divisiones regni, Graecorum reges contra Dei cultum nihil
egerunt, bene illic decem quidem cornua, septem capitum draconis, sed
septem tantum diademata numerata sunt. At vero cum venerit ille filius
perditionis, non ita erit. Nullum quippe regnum, nulla pars cujusque
regni a persecutione in Christianos vacabit. Bene igitur quot cornua,
tot diademata, quia videlicet quot erunt reges, tot erunt hujusce
impietatis ministeria.
|
|