|
|
“Et sextus effudit phialam suam in flumen illud magnum Euphraten, et
siccavit aquas ejus, ut pararetur via regibus ab ortu solis. Et vidi de
ore draconis, et de ore bestiae, et de ore pseudoprophetae spiritus tres
immundos in modum ranarum procedere.”
|
|
Ubi sextus angelus tuba cecinit, soluti sunt quatuor angeli qui alligati
erant in flumine magno Euphrate, et plaga fuit corripiens populum Dei,
per quatuor principalia regna mundi, sub quibus afflicti sunt filii
Israel, sive Juda per judicium Dei. Non fuit illa plaga de novissimis,
in quibus consummatur iracundia Dei; quia non animas, sed corpora
tradebat talibus angelis, id est regnis terrenis. At vero haec phiala in
flumen effunditur iracundiae Dei, in illud flumen, non ut solvantur
tales angeli, sed ut siccarentur aquae ejus, et pararetur via regibus ab
ortu solis. Ergo in aquam fluminis effunditur phiala irae Dei, et
idcirco aquam talem oportet intelligi, cui rationabiliter dicatur deberi
iracundia Dei. Alias autem cum et mare, et flumina, et fontes aquarum in
sanguinem anteriores phialae damnaverint, quid est quod flumen Euphrates
propriam meretur phialam, nisi quia inter caetera mala quae fiunt sub
sole, malum quoddam aquae fluminis hujus significant. Est enim malum,
cujus damnationem in anterioribus phialis nondum attingimus, quod hic et
prius per aquas fluminis illius, et deinde per tres immundos spiritus in
modum ranarum prorepentes significari recte intelligitur. Nimirum malum
hoc trifidum est, et ejus partes sunt praestigia magorum, commenta
philosophorum, figmenta poetarum. Eorum profunda malitia, et turbida
loquacitas, congrue per aquas Euphratis significatur. Quia videlicet
Euphrates Babyloniae flumen est, et per eam fluens in multa capita
dividitur, quae ipso quoque nomine suo in Scripturis significare solet
universam generationem impiorum, contrariam generationi rectorum,
civitatem diaboli, contrariam civitati Dei. Babylon quippe interpretatur
confusio. Igitur postquam in mare et super flumina, fontesquo aquarum
phialae effusae sunt, effunditur et ista in Euphraten, quia
condemnationem sibi, acquisierunt tyranni, vel reges impii cum
nationibus sibi subditis, illis quoque ira debetur, qui illos
dementaverunt, erroremque illis auxerunt vaniloquiis, imo et scripturis
suis malitiosis, mendacibus, fabulosis. Antequam super aquas hujusmodi
revelaretur ira Dei de coelo per Evangelium Christi, non poterant eas
transire reges sancti, scilicet hi qui principes sive auctores fuerunt
Scripturarum veritatis, quorum etiam saeculari dignitate reges fuerunt
nonnulli, quales recte dicuntur venisse ab ortu solis, quia non venerunt
aut locuti sunt a semetipsis, sed ut loquerentur, quid loquerentur
acceperunt ab illuminatione Divinitatis. Non poterant aquas illas
transire reges isti, non poterant cum una lingua Hebraica occurrere
Graecis facundis, disertisque latinis grammaticis, rhetoribus,
dialecticis, tot poetis, tragicis, comicis, satyricis. At
|
“ubi venit ille spiritus veritatis, ut argueret mundum de peccato, et de
justitia, et de judicio (Joan. XVI);”
|
|
nimirum arguendo id quoque effecit, ut siccarentur tantae aquae tam
magni fluminis: stultam enim fecit sapientiam hujus mundi. Procedente
namque sapientia Dei, et rationem reddente de eo, quod videbatur stultum
Dei, quemadmodum Apostolus dicit:
|
“Nos autem praedicamus Jesum Christum, et hunc crucifixum, Judaeis
quidem scandalum, gentibus stultitiam (I Cor. I),”
|
|
ex comparatione ejus stultum esse apparuit et aridum, quod eatenus
grande videbatur et profundum. Quam vilis, quamque exsecrabilis et
abjecta fuerit vel apparuerit illa talis sapientia saeculi in oculis
eorum quos veritas illuminavit, pulchre in sua persona insinuat cum
dicit:
|
“Et vidi de ore draconis, et de ore bestiae, et de ore pseudoprophetae
spiritus tres immundos in modum ranarum procedere.”
|
|
Spiritus immundos ait, id est sectas, quasi sapientiae, et scientiae
magicae, poeticae et philosophicae, quas contrarius sancto Spiritui
immundus hujus mundi spiritus aspiravit. Spiritus namque immundos magi
praecipue patronos, quo nescio infelici quodam pacto, asciverunt sibi
poetae sub nominibus honestis, eosdem rogitant spiritus immundos
aspirare sibi, sacrilega praesumptione deos appellantes cum daemones
sint. Porro qui philosophis spiritus aspiravit, is quoque sine dubio
immundus exstitit. Annon de illis Apostolus dicit:
|
“Quia dicentes se esse sapientes, stulti facti sunt et evanuerunt in
cogitationibus suis?”
|
|
(Rom. I.) Et vide quantam usque ad immunditiam evanuerunt, qui
servientes creaturae potius quam Creatori, propterea in passiones
ignominiae sive in desideria cordis sui immunditiam traditi sunt. Recte
igitur dicuntur spiritus immundi. Porro draconis nomine diabolus,
bestiae vero appellatione bestiale regnum diaboli hoc loco designari
recte intelligitur; nam apud Danielem per quatuor bestias quatuor mundi
principalia regna significantur, scilicet Babylonicum, Persicum sive
Medicum, Macedonicum atque Romanum. De ore ergo draconis spiritus primus
processit, quia magicam artem humana curiositas de confabulatione
diaboli addidicit. De ore bestiae sequens spiritus exivit, quia bestiali
regno mundi hujus adulando humanae mentis ignobilitas, reges terrenos,
homines figmentis poeticis in deos evexit, et in coelum stellarumque
orbes translatos fabulosis naeniis decantavit. Pseudopropheta
philosophia quoque exstitit, quae fanaticorum spurcitias deorum, verbi
gratia adulteria Jovis, zelumque Junonis sororis et conjugis, et
meretricia Veneris, et caetera talia retulit ad elementa mundi, cupiens
ea quae jam erubescere poterant homines, de diis suis quasi
interpretationibus subornare allegoricis. Vere pseudopropheta talis
quisque interpres exstitit, quia de corde suo prophetavit (Ezech. XIII),
et vane pudorem humanum consolatus, adulteria deorum fictis et
inutilibus adornando mysteriis, et in eo remanendo nihilominus ut
serviret creaturae potius quam Creatori (Rom. I), qui est benedictus in
saecula, amen.
|
“Vidi, inquit, de ore draconis, et de ore bestiae, et de ore
pseudoprophetae exire spiritus tres immundos,”
|
|
et addidit adhuc:
Nimirum ranae et immundae sunt et turpes, et exiguae et quasi loquaces.
In luto namque commorantes importune et quasi cum garrulitate coaxando
quietem auferunt. Congrua ergo assimilatio dum ranis adaequantur, vel
similes perhibentur hi qui sibi magni et eloquentes videntur. Verbi
gratia, poetae qui sibi magna sonare videntur, sed omnis eorum materia
fabulosa lutum est, et magnitudo eorum inflatio est. Quapropter quoniam
scientia illorum cum nulla sit (II Cor. X), inflatur adversus scientiam
Dei, pulchre satis eorum spiritui congruit illud de fabella Aesopi, ubi
sufflando tentatus se extendere ad magnitudinem bovis, dum conatur, et
pellem frustra distendit, tandem ultra vires sufflando crepuit. Denique
ubi nunc illi sunt grandiloqui, qui se extulerunt adversus veram
magnitudinem scientiae Dei?
|
“Periit memoria eorum cum sonitu, et Dominus eorum in aeternum permanet
(Psal. IX).”
|
|
Quis enim loquacitati illorum hominum credit? Imo quis eorum theologias
turpes legens vel audiens non irridet? Porro magi quorum principes in
Aegypto Jannes et Mambres, per incantationes suas coram Pharaone
adversus Moysen et Aaron ranas eduxerunt, et ultra non valuerunt, modum
recte dicuntur habere ranarum ut eis similes sint quas contra Deum
fecerunt, ultra quas eorum praestigia non valuerunt. Sequitur:
|
|