VERS. 10, 11.

Ego

“circumdedi illud terminis meis,”

id est, undas irarum ejus quasi plano fregi littore occultae dispensationis.

“Et posui vectem,”

id est, fortem Incarnationis meae fidem,

“et ostia,”

id est, praedicatores sanctos eadem Incarnatione mea roboratos, quomodo vecte roborantur ostia. Qui et idcirco ostia merito vocantur, quia et sequentibus aperti et resistentibus clausi sunt, verbi gratia, ut Petrus, qui et Cornelium investigantem sacramenta fidei recepit (Act. X), et Simonem pretio miracula quaerentem repulit (Act. VIII).

“Posui,”

inquam,

“vectem et ostia. Et dixi. Usque huc venies,”

id est, usque ad istos Incarnationis meae praedicatores quandoque credendo pertinges,

“et hic confringes tumentes fluctus tuos,”

id est, contra fidem nequiter egisse te erubesces.

Quia in hac conclusione maris secundo de ostiis dicitur, secundo contra hoc mare ostia Dominus apposuit, quia et prius dando praecepta legis humanam genus ab idolorum cultu coercuit, et postmodam dato novae gratiae Testamento a carnali legis intellectu correxit. Verbi gratia: Per legem dixerat:

“Non moechaberis (Exod. XX),”

per Evangelium autem:

“Omnis,”

inquit,

“qui viderit mulierem ad concupiscendum eam, jam moechatus est eam in corde suo (Matth. V).”

Quis

“ergo, inquit, conclusit ostiis mare,”

id est, genus humanum coercuit praeceptis legis antiquae,

“quando erumpebat quasi de vulva procedens,”

id est, excurrebat ad libitus suos in provectum vitae carnalis succrescens.

“Cum poserem,”

inquit,

“nubem vestimentum ejus,”

videlicet ut et pristina pravitatis acta relinquerent, et tamen ventura bona certius non viderent.

“Et calgine illud quasi pannis infantiae obvolverem,”

id est, nondum aperta spiritus praedicatione edocerem, sed figurata locutione et praeceptis litterae sensui ejus competentibus astringerem. Et quia praeceptorum limite populum suum ab immoderatis animae evagationibns cinxit:

“Circumdedi,”

inquit,

“illud terminis meis.”

Quia vero misso quoque Mediatore motus humani generis coercuit:

“Posui,”

inquit,

“vectem et ostia,”

id est, misi Redemptorem, et novae vitae dedi praedicamenta. Nam sicut ostia vecte, sic nova praecepta Redemptoris qui illa dedit, roborantur auctoritate. Moraliter:

Sed quia idcirco hoc ad beatum Job dicitur, ut de tot virtutibus cordis ejus gloria premeretur, moraliter quoque hoc ipsum disseramus.

“Quis,”

inquit, subaudi nisi ego,

“conclusit ostiis mare,”

id est, constrinxit suo timore cor tuum, vel cujuslibet hominis, post occultas tentationum fluctuationes tandem a suis motibus deferventis,

“quando erumpebat quasi de vulva procedens,”

id est, quando solutum erat ab adolescentia prava cogitare incipiens. Vulva enim pravae cogitationis adolescentia est. Nam

“sensus et cogitatio cordis humani,”

inquit Dominus per Moysen,

“prona est in malum ab adolescentia sua.”

“Cum ponerem,”

inquit,

“nubem vestimentum ejus,”

scilicet ut necdum quandiu mortalis est homo immortalitatis gloria pateat ejus obtutibus,

“et caligine illud quasi pannis infantiae obvolverem,”

videlicet ut a contemplandis sublimibus adhuc teneris sensibus suae infirmitatis ligetur. Quibus pannis obvolutus Paulus:

“Videmus,”

inquit,

“nunc per speculum in aenigmate (I Cor. XIII),”

etc.

“Circumdedi illud terminis meis,”

id est, sub mensura contemplationis humilavi, ut licet plus appetat, ultra tamen quam sibi conceditur non ascendat.

“Et posui vectem et ostia,”

id est charitatem et virtutes caeteras, quas videlicet virtutes hoc mare saeviens dissiparet, nisi eas ex occulto mentis opposita charitas astringeret, quae ut Apostolus ait,

“vinculum perfectionis est (Coloss. III).”

“Posui,”

inquam,

“et dixi: Usque huc venies et non procedes amplius,”

id est, tantum illo vel illo vitio tentaberis, et tamen suggesta mala non perficies.

“Et hic confringes tumentes fluctus tuos,”

id est, post tantam vel talem tentationem respectus timoris mei tumidos motus tuos per obserata virtutum claustra compescet. Haec ita ab illo requiruntur, ac si aperte dicatur: Incassum te exterius in bonis operibus pensas, si non me qui interius tentationis undas compesco, consideras.