|
Anima, cui desideranti latentem in Scripturis dulcedinem naurire
concessum est, gratulatur in Canticis canticorum, cum dicit: Introduxit
me rex in cellaria sua (Cant. I). Item: Introduxit me rex in cellam
vinariam (Cant. II). Nostra autem adolescentula fides, ecce foris stans,
et intus quasi per exiguas clausi cellarii rimulas prospiciens, suam
crescente desiderio anhelat inopiam, auscultando quid vel quomodo illi,
quae ejusmodi est, quae jam introducta est, gratuletur, et dicat, sicut
in praesenti Scriptura habemus: Ille idem rex sanctus et verus, qui
habet clavem David, qui aperit et nemo claudit, claudit et nemo aperit.
Ecce, inquit, dedi coram te ostium apertum quod nemo potest claudere
(Apoc. III). Quod est dicere: Ecce in cellaria mea, sive in cellam meam
vinariam introduxi te in aperto ostio intelligentiae, et divitias
deintus haurias sapientiae et scientiae, quas me tibi tribuente nullus
possit auferre. Quam ob causam? quale propter meritum? Quia modicam,
inquit, habes virtutem (ibid.), id est, egregiam tenes humilitatem, non
in tua, sed in mea virtute habens fiduciam. Is autem cui haec loquitur
angelus est Philadelphiae, quod interpretatur dilectionis fraternae.
Igitur donec foris stantibus, rex ille aperiat sua clavi, modica virtus
habenda, id est, humilitas tenenda est, ut per fraternam dilectionem
illud parum, quod jam de illa dulcedine gustavimus, si quid est quod
gustare vel invenire meruimus, libenter expendamus, spem habentes in
ipso qui et alibi loquitur: Qui quaerit, invenit, et pulsanti aperietur
(Matth. VII; Luc. XI). Hanc animae meae spem tu, archipraesul Friderice,
vir illustrissime, maxime roboras, qui opusculis meis non utcunque
benevolus esse, verum etiam prae magnitudine benevolentiae arridere
potuisti, velut qui interesses, meque tecum interesse putares illo magno
atque festivo convivio, quod Abraham pater sui risus; pater, inquam,
pueri sui Isaac, quod interpretatur risus (Gen. XXI), fecit in die
ablactationis ejus. Illud namque convivium eorum est, qui Scripturas
legentes non efficiuntur pueri sensibus, sed malitia quidem parvuli,
sensibus autem perfecti sunt (I Cor. XIV), ut non opus eis sit lacte,
sed solido cibo, qui perfectorum est (Hebr. V). Ibi jam initium est
risus et jucunditatis, risus aeterni, quem in mysterio praesagiens mater
Sara, risum, inquit, mihi fecit Deus, quicunque audierit corridebit mihi
(Gen. XXI). Talibus nimirum maxime hic liber Apocalypsis apponendus est,
quia videlicet non lac parvulorum, sed solidus perfectorum cibus est.
Omnia quae continentur in eo mysterio, sunt fortia ut vinum, et vinum
utique, ut ait sponsa in Canticis de hujusmodi, suavissimum et optimum,
dignum dilecto meo ad potandum, labiisque ac dentibus ejus ad ruminandum
(Cant. VII). Quaeramus ergo, sicut caepimus, ut inveniamus, pulsemus
perseveranter ut aperiatur nobis (Luc. XI).
|
|