VERS. 7-9.

Omnis labor hominis in ore ejus, sed anima ejus non implebitur. Quid habet amplius sapiens a stulto? et quid pauper, nisi ut pergat illuc ubi est vita? Melius est videre quod cupias, quam desiderare quod nescias, sed et hoc vanitas est, et afflictio [praesumptio] spiritus. Non deviat a causis naturae Ecclesiastes, ut suggerat nobis communis usus vivendi, et quae mala vitemus, et quae bona faciamus. Additus est labor homini ut serviat ori, subserviat os ventri. Stant organa rationabiliter nostri corporis, sibi bene sustentet fultura ciborum stomachum. Quando autem homini satis est tali indulgere labori? Manducat et esurit, esuriens quae manducare debeat requirit. Ne sitiat, bibit, bibit amplius quam necesse sit ut iterum sitiat. Paulus qui parvi pendebat maxima mundi, sciebat quid essent deliciae, quid opes, quid escae (I Cor. VI), omnia quae sunt in mundo quasi stercora reputans (Philip. III). O labor, o fructus inanis vitae pro stercoribus reputandus. Absque gravi labore nulli datur sors vitae, iste ut Christo placeat, livore atque labore laborat; ille ut mundo placeat, graviore labore laborat. Alter quod satis est sapiendo, alter minus sapiendo laborat. Et quid habet amplius sapiens a stulto? quid minus a docto qui laborat desipiendo? Est unius naturae usus nobis mortalibus. Amplius habet iste illo si, directus recto acumine mentis, pergat ad vitam ubi nemo laborat; ille minus, qui non ambulat ubi est vita. Pauper pro Christo, et in Christo multa bona tenet semper bona sperando. Qui discendo et docendo, sed non agendo bonum, laborat, illius in ore labor est, sed anima illius non impletur: Qui enim, ait Dominus, fecerit et docuerit, magnus vocabitur in regnum coelorum (Matth. V). Qui ergo desiderio discendi multa laborat, neque multum fructum potest capere laborum, ejus in ore stans labor non penetrat ad cor, nam solum os tangens, non sapit, non illuminat cor.