CAP. XXVIII.


VERS. 1.

“Habet argentum venarum suarum, principia.”

Ac si dicat: Et vos quidem super me sibilatis intuentes locum meum, id est admirantes istud, in quo sedeo, sterquilinium; sibilastis, inquam, id est multa subtilia dixistis, sed

“habet argentum venarum suarum principia,”

id est habet divinum eloquium, intentionum certas origines, pro quibus a sanctis hominibus dictum vel conscriptum est, quae a vobis non perspectae sunt, et ideo non recte coacervastis contra me, vel in despectum paupertatis meae totum, quo vobis divites esse videmini, sacri eloquii argentum.

“Habet, inquam, argentum venarum suarum principia,”

ut dictum est,

“et auro locus est in quo conflatur;”

“auro,”

inquam, id est verae sapientiae fides recta quasi locus proprius est, in qua sola invenitur, sine qua sapientia nulla est, licet esse videatur, nec, si corpus suum tradiderit quis ut ardeat, splendere potest, aut aurum verum esse ante Deum, nisi patiatur in fide catholica. Pro seipso tamen hoc intulit, qui et supra dixit:

“Et probavit me Dominus sicut aurum (Job XXIII),”

seque in fornace tribulationis purgari aestimans,

“et auro, inquit, locus est in quo conflatur,”

ac si aperte diceret: Quoniam non clarescit anima mea fulgore aeternae pulchritudinis, nisi prius hic arserit in officina tribulationis, vel in igne charitatis. Neque solum tali in loco conflatur aurum, sed etiam, ad hunc eumdem locum conflationis.