CAPUT XXIV. Quod qui promittebatur praesentia vocesque sunt dicentis:

“Spiritus Domini super me,”

etc., quae sit illa unctio, quae acceptabilis anni praedicatio, qui lugentes, quae consolatio, et quae desertorum et civitatum dissipatarum restauratio.

(CAP. LXI.) His hujusmodi promissionibus praemissis adest ipse qui promittebatur, et dicit: Spiritus Domini super me, eo quod unxerit me. Ad annuntiandum mansuetis misit me, ut mederer contritis corde, et praedicarem captivis indulgentiam, et clausis apertionem, ut praedicarem annum placabilem Domini, et diem ultionis Deo nostro. Quomodo in praecedenti pariocha similibus praemissis promissionibus, ipse veritatem promissionum comprobans, propter hoc, ait, sciet populus meus nomen meum in die illa, quia ego ipse qui loquebar, ecce adsum (Isa. LII), sic et in ista post praemissa sui adventus praeconia, velut jam praesens repente propria voce clamat: Spiritus Domini super me, etc. Hoc enim ipse in Evangelio praedicare jam incipiens ore gratioso confirmat: Traditus est ei liber Isaiae prophetae. Et ut revolvit librum, invenit quod voluit, invenit hunc locum, invenit hoc scriptum (Luc. XLV). Coepit autem dicere ad illos: Quia hodie impleta est haec Scriptura in auribus vestris (ibid.). Igitur, inquit, Spiritus Domini super me, eo quod unxerit Dominus me. Ac si dicat: Propter id quod unxit Dominus me, dixi ego, dixi, inquam, et nunc dico: Quia Spiritus Domini super me. Ubi autem vel quando unxit Dominus me? Quando concipiebar, imo ut conciperer in matris utero Dominus unxit me. Non enim mulier virili semine, sed virgo de Spiritus sancti unctione concepit me. Illic Dominus in regem unxit me, in regem, inquam, et in sacerdotem quoque illic Dominus unxit me. Item, in Jordane flumine eodem spiritu designavit me, quo, ut jam dixi, unxit Dominus me. Igitur Spiritus Domini super me, spiritus sapientiae et intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus scientiae et pietatis, et spiritus timoris Domini (Isa. XI). Non enim particulariter spiritus Domini super me sed totus Spiritus Domini super me cum omnibus donis suis, sicut tota et integra venit columba super me cum omnibus membris suis. Ad quid ita spiritus Domini super me? Ad annuntiandum mansuetis misit me, ut mederer contritis corde. Bene ergo tanquam columba venit super me (Matth. III), quae utique avis mansueta est, et pro cantu gemitum solet edere. Mansuetum quippe ad annuntiandum mansuetis misit me, ut mederer gemituosis, et contritis corde misit me. Nec enim propter sanos et superbos, sed propter male habentes et contritos corde medicum misit me; non propter justos, sed propter peccatores, virum dolorum et scientem infirmitatem, virum mitem et corde humilem fecit me. Ut praedicarem captivis indulgentiam, et clausis apertionem, et annuntiarem annum placabilem Domini, et diem ultionis Deo nostro. Quibus captivis, vel qua captivitate captivis indulgentiam, quibus ubi clausis praedicarem apertionem? Captivis, inquit, peccati indulgentiam, clausis inferni apertionem. Nam ex quo per unum hominem peccatum in hunc mundum introivit, et per peccatum mors (Rom. V), omnes homines captivi peccati, omnes homines clausi sunt mortis. Sed non omnes captivi indulgentiam, non omnes clausi amant apertionem? Quid igitur? Ut annuntiem, inquit, annum placabilem Domini, et diem ultionis Deo nostro. Primo annum placabilem Domini, deinde diem ultionis. Annus quippe placabilis Domini iste est primus adventus meus, quem annuntiabo vobis, dicendo: Spiritus Domini super me, propter quod unxit me semel in utero virginis, et iterum in aquis Jordanis. Porro dies ultionis, secundus adventus meus erit, dies, inquam, ultionis Deo nostro super eos qui non quaerunt indulgentiam et apertionem, sed amantes servitutem peccati, currunt ad claustra mortis, surdis auribus contemnentes vocem post tergum monentis et dicentis: Poenitentiam agite, appropinquabit enim regnum Dei (Matth. IV). Ut consolarer omnes lugentes, et ponerem fortitudinem, lugentes Sion, et darem eis coronam pro cinere, oleum gaudii pro luctu, pallium laudis pro spiritu moeroris. Non, inquit, idcirco spiritus Domini misit me, ut risoribus hujus mundi alluderem, sed ut consolarer omnes lugentes Sion, id est eis qui lugent quod ablactati propter peccatum, et abjecti a superna matre Sion, dicuntque cum Psalmista: Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur tui, Sion (Psal. CXXXVI), etc. Idcirco, inquam, misit me, ut hujuscemodi lugentes consolarer, ut istis lugentibus ponerem fortitudinem et darem eis tria haec: coronam pro cinere, oleum pro luctu, pallium laudis pro spiritu moeroris. Coronam, videlicet gloriae, pro cinere poenitentiae. Oleum gaudii, consolationem Spiritus sancti, pro luctu praesentis orbitatis et exsilii, pallium laudis, id est gloriam resurrectionis pro spiritu moeroris, pro sacrificio spiritus contribulati, quod vult Deus, quid non despicit: Et vocabuntur in ea fortes justitiae. plantatio Domini ad glorificandum. Et aedificabunt deserta a saeculo, et ruinas antiquas erigent, et instaurabunt civitates desertas et dissipatas in generationem et generationem. Et stabunt alieni et pascent pecora vestra, et filii peregrinorum, agricolae et vinitores vestri erunt. Fortes justitiae vocabuntur in Sion, fortes, inquam, justitiae, id est qui non solum facere justitiam, sed et persecutionem pati propter justitiam parati sint (Matth. V), sanctum habentes fortitudinis spiritum. Vocabuntur, inquit, et quidem omnium justitiam diligentium, nomina, in superna Sion, scripta sunt, sed qui pro eadem justitia persecutionem quoque fortiter sustinent, illic multo maxime nominati et inclyti erunt, ex opposito fortium injustitiae, de qualibus Psalmista dicit: Tabernacula eorum in progenie et progenie, vocaverunt nomina sua in terris suis (Psal. XLVIII). Vocabuntur in ea isti fortes justitiae, plantatio Domini, ad glorificandum, videlicet ex optato plantationis adulterinae, de qua recte dicitur: Omnis plantatio quam non plantaverit Pater meus coelestis, eradicabitur (Matth. XV). Nam ista plantatio Domini apostoli sunt et apostolici viri, plantati ad glorificandum Deum, ut ipsi quoque gloriam habeant apud Deum. Illa vero plantatio, propter quam illud dictum est. Scribae et Pharisaei erant, qui contumeliae spinas et blasphemiae tribulos protulerunt. Isti aedificabunt deserta a saeculo, et ruinas antiquas erigent, et instaurabunt civitates desertas et dissipatas, illa videlicet aedificatione vel instauratione de qua unus illorum dicit, unus fortium justitiae, unus plantatorum Domini, unus aedificatorum magnae civitatis: Dei sumus adjutores, Dei agricultura estis, Dei aedificatio estis. Secundum gratiam, quae data est mihi ut sapiens architectus fundamentum posui; fundamentum autem aliud nemo potest ponere; praeter id quod positum est, quod est Christus Jesus (I Cor. III).