|
Mense, inquit, secundo, septima decima die mensis, rupti sunt omnes
fontes abyssi magnae, et cataractae coeli apertae sunt (Gen. VII).
Mensis secundus secundum legem ipse est, qui apud Romanos Maius dicitur,
qui et secundum legem vel naturam temporum dicitur longis et screnis
diebus extendi atque produci, et omnium quae in mundo sunt ad
concupiscentiam carnis et ad concupiscentiam oculorum pertinentium,
pulchritudine illo tempore terra vestitur. Qui enim Romanis dicitur
Aprilis apud hunc Moysen primus est in mensibus anni. Sic enim dicit ex
auctoritate Dei legem daturus de esu paschalis agni: Mensis iste
principium vobis mensium primus erit in mensibus anni (Exod. XII). Et ne
illud scrupulum moveat, quod secundum nativitatem Noe possint hic
annorum vel mensium principia, vel fines computari, revocetur ad
memoriam quod ante exactum annum diluvii mense plus minus integro,
columba quam emisit Noe, reversa est, portans ramum olivae virentibus
foliis in ore suo. Itaque quocunque anni tempore Noe nativitas
exstiterit, verno tempore hunc annum impletum fuisse, illud quoque
indicio est. Non ergo parum incautos cepit illos repentinus ille laqueus
judicii, qui ferventiore voluptatis tempore supervenit. Unde recte
Dominus: Sicut factum est, inquit, in diebus Noe. sic erit et in diebus
Filii hominis: edebant, et bibebant, uxores ducebant, et dabantur ad
nuptias usque in diem quo ingressus est Noe in arcam, et venit diluvium
et perdidit omnes (Matth. XXIV). Ab illo die facta est pluvia super
terram quadraginta diebus et quadraginta noctibus. Extunc aquae
inundantes, et quindecim cubitus super omnes montes altius eminentes,
centum quinquaginta diebus terram obtinuerunt. Nam tot diebus
transactis, continuo decrementi illarum indicium adfuit. Siquidem
septimo mense, inquit Scriptura, septima et vicesima die mensis
requievit arca super montes Armeniae (Gen. VIII). Quadraginta quippe
dies pluviae cum centum quinquaginta diebus additae, sex menses lunares
efficiunt, et paulo plus quam decem dies supersunt, quia mensis mensem
die superat. Erat autem septima decima dies mensis, quando primum
pluviae inundaverunt. Itaque non decimo, sed septimo ac vicesimo die
mensis septimi requievit arca: quia non primo, sed, ut jam dictum est,
decimo septimo die mensis rupti sunt fontes abyssi, et cataractae coeli
apertae sunt. Diligenter annum istum prosequatur, qui unus est ex
nongentis et quinquaginta annis Noe, ut luce clarius sit, non breviores
[quod nonnulli suspicati sunt] sed tanti temporis, quanti habentur et
nunc fuisse annus illorum hominum, qui tot annos recenti adhuc saeculo
vixerunt. Sane mensis qui septimus fuit ab initio diluvii, ipse est qui
apud Romanos November dicitur. Unde magis miranda tempestas illius
judicii, quam non adjuvit ulla natura temporis, sed econtra, Maio, quo
mense, ut jam dictum est, sol altius incedit, et coelum naturaliter
candescit, erupit imbrium vis, et circa tempus hiemis, id est mense
Novembri, jam imminutis aquis arca requievit, tantis tamque diutinis
disjecta procellis. Decimo tandem mense diluvii, qui est apud nos
Februarius, primo die mensis apparuerunt cacumina montium. Exspectatis
deinde quadraginta, bisque septenis diebus, qui sunt dies fere duorum
mensium, Februarii scilicet atque Martii, annus completus est duodecim
mensium, cum illo mense Aprili, qui jam exactus fuerat, quando primum
inundaverunt aquae diluvii. Igitur cum dictum fuerit superius, anno
sexcentesimo vitae Noe, mense secundo, rupti sunt omnes fontes abyssi.
et nunc post tam diligentem supputationem dierum vel mensium, dicitur
anno sexcentisimo primo, aperiens Noe tectum arcae, vidit quod exsiccata
esset terra, manifeste liquet annos singulos duodecim mensium, menses
autem alios triginta, alios undetriginta dierum in illis tot annorum
hominibus computasse secundum lunam, cujus duodenis mensibus
supercrescentes undecim solaris anni dies embolismis cedunt.
|
|