VERS. 2.

“Nunc quoque,”

id est, dum vos qui me consolari debuistis, potius adversando cogitis ut ipse me consoler commemorando bona quae gessi,

“in amaritudine est sermo meus,”

id est, non cum vana gloriatione, sed cum amaro animo loquor,

“et manus plagae meae aggravata est super gemitum meum,”

quia videlicet, inordinatae consolationis intentio percussionem, quam imminuere debuit, multiplicavit, vel ut subtilius in typum sanctae Ecclesiae referatur,

“manus,”

inquit,

“plagae meae aggravata est,”

quia primam electi percussionem considerant, quod a conditoris sui visione divisi sunt, sed cum adhuc etiam adversa in hac vita accedunt, manus, id est fortitudo plagae eorum super gemitum ipsorum gravatur. Jam vero testem habere Deum cupiens quod vera de seipso dicturus sit: