CAPUT XXVII. Quid sit

“speciosus forma prae filiis hominum,”

et gladio super femur accinctus.

Ecce speciosus forma, ecce potentissimus gladio suo super femur accinctus (Psal. XLIV). Agnoscendus est, cujus victoriam praedicamus, cujus triumphalem currum laudando subsequi optamus, olim Verbum, nunc et caro; olim Deus, nunc et homo

“speciosus, inquit, forma.”

Quid est forma? Divinitatem. Divinitas namque forma est, forma namque formatum, forma carens materia. Divina substantia, sicut ante nos dictum est sine materia forma est, atque ideo unum est, id quod est, reliqua non sunt id quod sunt. Unumquodque enim habet esse suum ex his ex quibus est, ut cum homo terrenus constet ex anima et corpore, corpus et anima est, non vel corpus vel anima in partem, igitur non est id quod est. Quod vero non est ex hoc atque hoc, sed tantum est hoc, illud vere est id quod est, et est pulcherrimum fortissimumque, quia nullo nititur. Igitur

“speciosus forma,”

id est speciosus secundum divinitatem. Istam ejus speciositatem, qua

“speciosus”

est

“prae filiis hominum,”

qui utique dii natura non sunt, soli amatores ejus vident, soli videbunt regem in decore suo, videbunt oculi ejus qui diligunt eum.

“Et ego, inquit, manifestabo ei meipsum (Joan. XIV).”

Quid porro est gladius, quo accinctus est iste speciosus, iste potentissimus? nimirum unum idemque Verbum Dei, Verbum Deus, forma est speciosi, gladius est potentissimi. Nam unus est sermo Dei, et efficax et penetrabilior omni gladio ancipiti (Hebr. IV): igitur, ut jam dictum est, ecce speciosus, ecce potentissimus, speciosus ut flos, potentissimus ut gigas, cujus

“a summo coelo egressus et occursus ejus usque ad summum ejus (Psal. XVIII),”

talis in hunc mundum ingreditur visibilis factus, visibiliter pugnaturus, qui prius invisibilis invisibiliter praeliabatur, pugnaturus nova belli specie, scilicet non exercitu neque in robore, sed in spiritu suo (Zach. IV), daemonia potens ejicere. Hunc florem speciosum, hunc regem potentissimum alibi sancta Scriptura praedicat,

“Agnum habentem, inquit, cornua septem et oculos septem (Apoc. V),”

scilicet septem spiritus, qui super florem requiescunt, sed de Agno, qui et vincens Leo, postmodum suo loco erit dicendum.