CAPUT VII. De peregrinatione ejus in Aegyptum, et quid significet quod

“flagellavit Deus domum Pharaonis propter Saram.”

Facta est autem fames in terra, descenditque Abram in Egyptum ut peregrinaretur ibi; praevaluerat enim fames in terra. Cumque prope esset ut ingrederetur in Aegyptum, dixit Sarai uxori suae: Novi quod pulchra sis mulier, et quod cum viderint te Aegyptii, dicturi sunt: Uxor ipsius est; et interficient me, et te reservabunt. Dic ergo, obsecro te, quod soror mea sis ut bene sit mihi propter te, et vivat anima mea ob gratiam tui, etc. Non parvipendens uxoris pudicitiam venalem fecit, ut bene sibi esset propter illam, sed periculo se exemit, ne moreretur propter illam, certissime sciens quod, qui eduxerit eum de Ur Chaldaeorum, potens esset servare illam ab igne, id est, a libidine Aegyptiorum. Quare, inquit, non eadem fide confisus, quod liberare posset eam Dominus de manu Aegyptiorum, ut non moreretur propter eam, secure dixit esse uxorem suam? Videlicet quia timebat Dominum, quia nolebat tentare Dominum Deum suum. Is namque Deum tentat, qui, quanta potest parte, periculi se non expedit, et illic poscit miraculum Dei, ubi nonnihil proficere potest humanae rationis ope, quae in promptu sit. Bene igitur vir prudens utrinque sollicitus, videlicet ne et se interficerent, et illam reservatam suae libidini subjugarent, quam potuit partem periculi sustulit, et caetera fideliter Deo curanda reliquit. Etiam quidem in aperto litterae est victoriosa viri obedientis perseverantia, quia facta fame in terra peregrinationis suae, maluit adhuc in terra Cham, quae est Aegyptus, peregrinando aliena solatia quaerere, quam ad terram vel ad cognationem suam, de qua Deo jubente fuerat egressus, aliquatenus respicere. Verum ipsa facies praesentis historiae jam sereno lumine arridet, et translucentia nobis ingerit mysteria, quibus plena est. Non enim ab re est, quod Abram facta fame descendit Aegyptum et flagellatur Pharao propter eum, cujus progenies postmodum itidem facta fame in eadem terra Chanaan descensura erat in Aegyptum (Gen. XLVI), et flagellandus esset Pharao plagis notissimis propter eam. Non, inquam, absque Dei consilio est, quod dives reversus ex Aegypto, postmodum contra reges accingitur, et Lot filium fratris sui liberat, ac deinde a Melchisedech sacerdote Altissimi benedicitur, cujus gens, scilicet Israel, postmodum de Aegypto in manu potenti et brachio excelso egrediens, contra reges multos et fortissimos pugnare habebat, ducum fide et armis, carnales qui in populo erant protegentibus, totamque gentem de servitio hostium persaepe liberantibus donec procederet natus de Virgine rex et sacerdos Altissimi, Christus Dei Filius, benedictionem, id est, peccatorum remissionem per verum corporis sui et sanguinis sacrificium, Abrahae et semini ejus largiturus. Igitur apostolica praeeunte auctoritate, qui, sumpta hinc allegorica similitudine de ancilla et de libera: Haec enim, inquit, sunt duo testamenta (Gal. IV). In uno Abraham justorum omnium in illis temporibus viventium ex fide coetum, in Sarai uxore ejus Dei testamentum, in Lot multitudinem intelligamus Israelitarum, qui, secundum carnem tantum, Israelitae fuerunt.