|
|
“Homo qui votum fecerit,”
|
|
etc., et quod gravissimum sit non reddidisse quod voveris.
(CAP. XXVII)
|
“Homo qui votum fecerit et voverit, et spoponderit Deo animam suam, sub
aestimatione dabit pretium. Si fuerit masculus, a vigesimo anno usque ad
sexagesimum annum, dabit quinquaginta siclos argenti, ad mensuram
sanctuarii. Si mulier triginta, a quinto autem anno, usque ad vigesimum
masculus viginti siclos, femina decem,”
|
|
etc. Notandum in primis votum ex praecepto non esse, quamvis dicat
psalmus:
|
“Vovete et reddite (Psal. LXXV).”
|
|
Nempe quod dicit
non ex auctoritate jubentis, sed ex animo est consulentis, quod autem
addit,
jam ex auctoritate imperantis est. Etenim ut voveat, aut non voveat quis
in potestate habet, postquam autem voverit, jam ex necessitate reddit,
quia debet. Deinde sciendum quia non satis Deo charus est, imo Deo
indignus est, qui rem suam illi quidem offert, seipsum autem sibi
retinet. Nam si recte quidem obtulit, quia cui debuit Deo obtulit, sed
non recte divisit, quia quod erat melius Deo negavit, quod vilius,
dedit. Unde et assimilatur Cain qui Deo quidem fruges terrae obtulit,
sed cor in malo detinuit (Gen. IV). Igitur et lex Domini sancta votum
animae proponit, deinde et votum rei possessae subjungit, dum dicit:
|
“Homo qui votum fecerit et voverit et spoponderit animam suam,”
|
|
etc. Ac deinceps:
|
“Animal, inquit, quod immolari potest Domino, si quis voverit, sanctum
erit, et mutari non poterit,”
|
|
etc. Per periphrasim, id est per circumlocutionem, trinamque non verbi,
sed sensus ejusdem repetitionem, dicendo:
|
“qui votum fecerit et voverit et spoponderit voti tenorem,”
|
|
quantus esse debeat, intimare contendit. Et revera non solum in
austeritate legis, sed et in dulcedine Evangelii gravissimum et valde
periculosum est non reddidisse quodcunque voveris. Nam in Actibus
apostolorum Petro dicente:
|
“Anania, cur tentavit Satanas cor tuum mentiri te Spiritui sancto, et
fraudare de pretio agri? (Act. V.),”
|
|
etc.
|
“Audiens Ananias haec verba, cecidit et exspiravit (ibid).”
|
|
Verumtamen hanc voti occidentem litteram, Ecclesia in Evangelio Christi
detrimentum facit, atque abjicit, quod videlicet carnali populo
permissum est, sic vovere animam suam, ut non redemisse, reatus esset,
votum persolvisse, sacrilegium esset. Eo modo potius homo Christianus
animam suam voveat, quo cum voverit, redimere non liceat, et si non
voverit, sine dubio perdat. Quomodo? scilicet, ut peccato moriatur, et
justitiae vivat (Rom. VI), ut mundo crucifixus sit, mortificando membra
sua super terram (Col. III), et sic odiendo animam suam, in vitam
aeternam custodiat eam (Joan. XII).
|
|