CAPUT IV. Item de oppositione justi, qui videlicet ex fide vivit, et impii, id est, fidem non habentis, et qualis secundum eumdem librum Parabolarum finis utrorum sit.

Propositi nostri memores hic iterum dicemus, quia liber hic Parabolarum sive Proverbiorum instruit fidem, sequens Ecclesiastes roborat spem, tertius Sirasirim, id est, Cantica canticorum, delectat (forte dilatat) charitatem, per quae tria reformatur homo ad similitudinem illam quam proposuit Trinitas, dicens:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram.”

Et manifeste necessaria est ad aeternam salutem fides, istud confitens, quia sapientia quae hic loquitur:

“Cum eo eram cuncta componens (Prov. VIII),”

increata est, et nunquam non fuit, et nihilominus istud sciens, quod eadem

“sapientia domum sibi aedificavit.”

Quae alium non habuit sensum, quam haec Evangelistae dicta:

“In principio erat Verbum, omnia per ipsum facta sunt, et Verbum caro factum est, et habitavit in nobis (Joan. I).”

Qui haec fideliter corde credit ad justitiam (Rom. X; Prov. VIII), et ore confitetur ad salutem, ipse est Filius sapiens qui laetificat patrem, Filius quem justitia liberabit a morte, cujus animam non affliget Dominus fame, cujus manus divitias parat et congregat in messe, cujus super caput benedictio Domini, cujus memoria cum laudibus, cujus os vena vitae, cujus in labiis invenitur sapientia, cujus fides substantia divitis et urbs fortitudinis est, cujus opus ad vitam, cujus lingua argentum electum, quem benedictio Domini divitem facit, nec afflictio sociabitur ei, huic dabitur desiderium suum, et erit quasi fundamentum sempiternum. Nam econtra impius, qui propter hoc ipsum dicitur, et est impius, quia non habet, imo et odit et persequitur hanc justitiam fidei, quasi tempestas transiens non erit, et anni ejus breviabuntur, et omnia quae copiosissime ex Scriptura prosequitur super eum complebuntur, quorum in hoc libro novissimum est illud dictum de Antichristo principe stultorum sive impiorum, et quid stultus apparuit, postquam elevatus in sublime, si enim intellexisset, ori imposuisset manum.

In tribus illis, quibus istud de uno oppositum est, consummatio est laudis justorum, dum dicit:

“Leo fortissimus bestiarum ad nullius pavebit occursum,”

in quo ipsum intelligimus Christum; et

“gallus succinctus lumbos,”

qui est omnis ordo praedicatorum;

“et aries, nec est rex qui resistat ei (Prov. XXX),”

in quo intelligimus praelatos omnes, qui bene praefuerunt vel praesunt ecclesiis Christi, quorum fidei fortitudinem nullus persecutor vincere potuit, nec ille poterit, qui postquam, ut jam dictum est, elevatus fuerit in sublime, stultus apparebit, in quo consummatio est vituperationis impiorum.