CAPUT XXVII. Majorem laudando Dei occasionem esse, non moda in templi Hierosolymitani, verum etiam totius generis humani reparatione quam conservatione.

Proinde de ore illorum rapiat laudem laudator fidelis et diligens, dicatque magis scienter quam iste dixerit, ipse est Deus, qui est in Jerusalem. Cum pro multis, imo pro innumerabilibus quae fecit mirabilibus, tum et pro ista dicamus:

“Ipse est Deus qui est in Jerusalem, quia mirabile hoc egit,”

ut praedam quam leaena tulerat, ursus domum reportaret, id est ut captivos, quos Nabuchodonosor rex Babylonis de Jerusalem abduxerat, et vasa Domini, quae asportaverat, phialas aureas et argenteas, scyphos aureos et argenteos, et vasa alia, vasa aurea et argentea quinque millia quadraginta, universa haec redderet hic Persarum et Medorum rex, et remitteret in Jerusalem. Nunquid minus gloriae minus virtutis Dei per hoc factum illuxit quam si custoditum fuisset coelitus templum, ut non spoliaretur sive incenderetur a Babyloniis? imo plus habet honoris, et plus experimenti ad cognoscendam potentiam atque providentiam verbi Dei. Sicut plus habet admirationis, mortuum restaurasse hominem quam custodisse ne perimeretur, ita plus habet miraculi taliter reparasse statum gentis et loci quam defendisse ut non destitueretur. Sic nimirum de universa constat electione generis humani, de omnibus sanctis sive electis, praescitis atque praedestinatis ad conformitatem imaginis Filii Dei, quia majore gloria Dei, gloriosiore triumpho Verbi Dei nunc suscitantur a morte animae et corporis, et redeunt in illam coelestem Jerusalem civitatem Dei viventis, quam si nunquam captivi inde fuissent adducti, si nunquam fuissent mortui, si nunquam mors introisset in hunc mundum invidia diaboli.