CAPUT II. De offerenda.

Post symbolum cantatur offerenda. Offerenda cantus est Ecclesiae, nomen hoc habens ab offerendo tractum, eo quod tunc canitur quando omnipotenti Creatori nostro incorruptum laudis offerimus vel praeparamus sacrificium (Psal. XCIV). Hic magis ac magis aperiendum fidei ostium et animae triclinia ponenda sunt, ut ingrediatur veritatis opus, quo panis et vinum in verum corpus et sanguinem Domini transferuntur, ne efficiamur sicut Achis (I Reg. XXI) ille de quo supra dictum est. Multi namque fidei oculos non habentes, in sancto Sacrificio praeter panem et vinum nihil amplius intuentes, cum diceretur eis: Corpus et sanguis Domini est, murmuraverunt dicentes, quomodo est? Latuit enim eos, quas voces suas septem tonitrua locuta sint, cum clamasset angelus ille fortis voce magna,

“quemadmodum cum leo rugit (Apoc. X),”

et quod illae voces quidquam attineant ad mysterium sacrificii juxta Psalmistam dicentem:

“Circuibo et immolabo in tabernaculo ejus hostiam vociferationis (Psal. XXVI; II Cor. IV).”

Nos autem credimus propter quod et loquimur, quia quidquid angelus ille clamavit magno clamore Evangelii aeterni (Apoc. XIV), quidquid post clamorem ejus, Ecclesiae suae locutus est Spiritus sanctus, donorum suorum septiformi tonitru, verum Dei Verbum, verum Dei Filium, sancta Ecclesia catholica offert Creatori suo, credens corde, et ore confitens (Rom. X), pariterque manibus panem et vinum, sicut sibi tradidit ipse Salvator offerens (Matth. XXVI; Luc. XXII). Nam pro quota suorum parte beneficiorum gratias ageret Ecclesia Creatori, Salvatori, et illuminatori suo, si nihil aliud ei quam panem et vinum offerret? Solum denique terrenum corpus hujusmodi fructibus alitur et sustentatur? Etiam antequam crevisset Ecclesia tempusque nuptiarum attigisset, antequam conjuncta viro suo filium ex eo suscepisset, quem in acceptabile sacrificium offerre posset non erat sacrificium ejus adeo vacuum, ut nihil praeter id quod videbatur in se contineret. Habebat namque causas invisibiles propter quas invisibiles hostias offerret, videlicet opera Dei memoria digna, verbi gratia, manum quam extendit Dominus super primogenita Aegypti, transiens super tabernacula Israel signata sanguine agni, transiens et salvans, protegens et liberans, transitumque Israel per mare Rubrum, et submersionem Pharaonis et exercitus ejus et curruum, caeteraque Dei magnalia (Exod. XII). Haec autem omnia umbrae futurorum erant, quae in figura contingebant illis. Igitur et ipsa sacrificia, quae propter has fiebant causas, sancta quidem, sed sanctiorum umbrae, bona quidem, sed meliorum erant figurae. Quales causae, tales et causarum memoriae. Non ergo solum panem et vinum, quae corporaliter videntur, sed et quod non nisi fidei oculis aspicitur, Verbum Dei, Filium Dei offert sancta Ecclesia, novum et verum immolans sacrificium, quia jam concipit, corde credendo ad justitiam, jamque parit, ore confitendo ad salutem (Rom. X). Ipsa enim est mulier illa magna, quae in Apocalypsi visa est amicta sole, scilicet Christo, quem induit in baptismo, lunam habens sub pedibus (Apoc. XII), videlicet omnia mutabilia calcans. Luna enim mutabilis est (Eccli. XXVII), atque ideo mutabilem mundum designat, et in capite suo gestans coronam stellarum duodecim, id est chorum duodecim apostolorum, qui in ejus initio praefulserunt, et in utero habens, et clamabat parturiens, et cruciatur ut pariat. Hujus in utero, habentis, clamantis et parturientis salubrem cruciatum, offerendae, de qua loquimur, gravis et grandisonus imitatur cantus; quae neumis distenta frequentibus, et suis fecunda versibus quantumvis longa jubilatione non valet satis exprimere quod significat. Ne ergo dicas in corde tuo:

“Quis ascendit in coelum, hoc est Christum inde deducere (Rom. X),”

ut is qui in se resurgens ex mortuis jam non moritur, adhuc per sacri altaris hostiam in suo mysterio pro nobis iterum immoletur. Prope est enim verbum in ore tuo et in corde tuo (Deut. VI), hoc est,

“verbum fidei quod praedicamus, in quit Apostolus (Rom. X).”

Quoniam ergo prope est in ore tuo, et in corde tuo Verbum Dei, Verbum crucis Christus Dominus, si hujus verbi flumen super panem et vinum effuderis, et ordine, qui ab ipso statutus est, veritatem hujus verbi protuleris, statim de sancto altari panem ipsum et vinum in corpus et sanguinem suum transferendo suscipit, eadem virtute, eadem potentia vel gratia, qua nostram de Maria virgine carnem suscipere potuit, quomodo voluit. Nec duo corpora dicuntur aut sunt, hoc quod de altari, et illud quod acceptum est de utero Virginis, quia videlicet unum idemque Verbum, unus idemque Deus, sursum est in carne, hic in pane. Alioquin et ille panis, quem heri sacrificavimus, et ille quem hodie vel cras sacrificabimus, plura sunt corpora, nec recte dicimus offerri ab Ecclesia corpus Domini, meliusque diceremus corpora, quia quotidie pene tot offeruntur panes, quot habentur in Ecclesia sacerdotes, sed hoc prohibet causa, convincit ratio, religio respuit. Unitas enim Verbi unitatem efficit sacrificii. Similiter enim unum Verbum, et olim carnem de Maria virgine sumpsit, et nunc de altari salutarem hostiam accipit; igitur unum corpus est, et quod de Maria genitum in cruce pependit, et in sancto altari oblatum, quotidie nobis ipsam innovat passionem Domini. Cum autem Ecclesia quoque corpus sit Christi, propter ejusdem Verbi, vel spiritus unitatem; nam eumdem spiritum Christi idemque in se manens habet Verbum Dei quod univit sese carni de carne Mariae virginis, sciendum est quod non tantum de Verbo Dei, sacrae hostiae accedit, quantam habet gratiam ejusdem Verbi unus quilibet sacerdos, qui ad sacrificandum assistit. Unusquisque enim suam divisivam habet gratiam, vel donationem Verbi aut Spiritus sancti. In sacram autem hostiam tanta se plenitudo divinitatis infundit, quanta in Mariae virginis uterum descendit, quanta in corpus Ecclesiae per gratiarum divisiones sese distribuit. Nam quomodo deifer panis ille non de uno, sed de multis conficitur granis, et vinum illud sacrosanctum non de uno, sed de multis confluxit acinis, sic nimirum non tantum habet Verbi Dei, quanta est gratia unius hominis, sed quanta est plenitudo totius corporis Christi, quod est Ecclesia (Ephes. I), quae de multis hominibus consistit, quaeque per unumquemlibet catholicae fidei hominem universa ad sanctum altare in loco, vel tempore quolibet assistit. Sed jam coeptum ordinem prosequamur, et qualiter haec fiant, non sicut supradictus Achis, qui semper dicit, quomodo est (I Reg. XXI), sed sicut verus Abimelech, id est patris mei regnum, cui vere dicitur:

“Regnum Dei intra vos est (Luc. XVII,”

quantum possumus, admota fide speculemur.