CAPUT XV. Draconem septies per impios homines contra Christum insurrexisse, et septimo comprehensum fuisse.

Quis porro intelligit? quis intimo affectu sentit, qualis fuerit in mente habitus filii hujus masculi, ex quo saepedicta mulier eum peperit, toties hiante illo dracone, ut eum posset devorare, id est, hominibus impiis carnem ejus occidentibus (Matth. II), nomen ejus delere? Nam si rite numeres, septies ore patulo hiavit, septem rictus immanes aperuit, et in caeteris frustratus, septimo tandem rictu carnem comprehendit, sed malo suo, quia, sicut jam dictum est, ferrum in carne permolestum sentit. Primus namque draconis hujus hiatus fuit, ubi secundum Matthaeum mox nati pueri animam, sicut jam superius dictum est, funestus Herodes quaesivit, et propter eum infantes occidit. Secundus fuit, ubi secundum Lucam, cum venisset Nazareth, ubi erat nutritus, et doceret in Synagoga, surrexerunt et ejecerunt illum extra civitatem, et duxerunt usque ad supercilium montis, supra quem civitas illorum erat aedificata, ut praecipitarent eum. Ipse autem transiens per medium illorum ibat (Luc. IV). Tertius fuit, ubi secundum Joannem fugit a facie Judaeorum irridentium, cum diceret,

“Nisi manducaveritis carnem Filii hominis, et biberitis ejus sanguinem, non habebitis vitam aeternam (Joan. VI).”

Nam revera haec dicendo fugit et abscondit se ab illis, secundum titulum tricesimi tertii psalmi, qui inscribitur sic: Psalmus David cum commutavit vultum suum coram Abimelech, et dimisit eum, et abiit et timpanizabat ad ostia portae civitatis, et defluebant salivae in barbam, et ferebatur in manibus suis (I Reg. XXI). Abimelech ipse est, qui supra dicitur Achis. Interpretatur autem Abimelech patris mei regnum; Achis vero, quomodo est. Significat ergo Judaeos quos recte Christus prius appellaverat Patris sui regnum, quod signat Abimelech. Nunc autem Achis, ex quo dixerunt, Quomodo esse potest? In quo coram istis

“commutavit vultum suum?”

In eo videlicet, quod veteris sacrificii ritum convertit in novum. In eo quoque

“salivae defluxerunt illi in barbam,”

quod cum diceret:

“Nisi manducaveritis carnem Filii hominis, et biberitis ejus sanguinem (Joan. VI),”

et caetera, infantilia videbatur eis verba proferre. Infantium est enim salivam emittere. Tunc quoque timpanizabat ad portam civitatis, quando invitis et audire nolentibus mysterium praedicabat suae passionis, futurum esse sciens quod credendo aperirent aliqui.

“Ferebatur etiam in manibus suis,”

videlicet cum tenens in manibus suis panem et vinum:

“Accipite, inquit, et comedite, hoc est corpus meum. Hic est sanguis meus Novi Testamenti (Matth. XX),”

et caetera. Attamen secundum Hebraicam veritatem nunc legimus, et collabebatur in manibus eorum. Quarta fuit persecutio, quando miserunt principes Pharisaei ministros, ut apprehenderent eum; qui reversi cum diceretur eis:

“Quare non adduxistis eum? responderunt: Nunquam sic locutus est homo, sicut hic homo loquitur (Joan. VII).”

At illi in intentione persistentes adduxerunt mulierem in adulterio deprehensam, tentantes ut possent accusare eum (Joan. VIII). Quinta persecutio fuit, ubi cum dixisset:

“Amen, amen dico vobis, antequam Abraham fieret ego sum, tulerunt lapides ut jacerent in eum (ibid.).”

Sexta, ubi cum dixisset:

“Ego et Pater unum sumus, sustulerunt lapides ut lapidarent eum (Joan. X).”

Septima, quae ultima,

“ubi collegerunt adversus eum concilium, nec destiterunt donec crucifigerent eum (Joan. XI).”