CAPUT XXIX. De eo quod ait:

“Quis suscitabit eum?”

et:

“Non auferetur sceptrum,”

etc.

Quis suscitabit eum? Hactenus prona mente blandientis affectu loquebatur pater ad illum principem fortitudinis, suum secundum carnem filium: nunc tota irruente admiratione, quasi astantem circumspicit orbem universum, et dicit interrogans, ut interrogando totum in admirationem excitet genus humanum: Quis suscitabit eum? Et recte nos quoque de praeterito dicamus: Quis suscitavit eum? Elias viduae filium suscitavit (III Reg. XVII). Ipse Lazarum suscitavit (Joan XI). Quis spiritum ejus adjuvit? (Isa. XL.) Ipse nempe nullo indigens proprio rugitu evigilavit, potestatem enim habuit ponendi animam suam, et iterum sumendi eam (Joan. X). Jam quasi quaereretur quando ille veniet, et quod signum temporis adventus ejus, continuo sequitur:

“Non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui mittendus est, et ipse erit exspectatio gentium.”

Hoc omni homini oculos habenti certum et praeclarum est. Quando enim, vel ex quo ablatum est sceptrum de Juda, et dux de femore ejus? Videlicet ex tunc, quando regnum Judaeorum Romanis tradentibus adeptus est Herodes alienigena, patre idumaeo, matre ortus Arabica. Et quidem reges jamdudum defecerant a tempore captivitatis Babylonicae; duces tamen qui essent de gente illa, perseveraverunt usque ad contentiones Hircani et Aristobuli, qui ex commistis tribubus, sacerdotali scilicet et regia, orti, regnum et sacerdotium discordibus sibi dividentes animis, contendendo et invicem pugnando, tandem occasionem porrexere Romanae potestati locumque aperuerunt alienigenae Herodi. Ita paulatim deficiente et claudicante femore Judae, tandem potestas omnis ab eo sublata est. Unde prudenter non tantum dictum est, non auferetur sceptrum de Juda, sed additum est, et dux de femore ejus. Tunc primum ergo sublatum est sceptrum de Juda, quando tulit illud Herodes (Matth. II), qui utique Judaeus non erat. Quis autem nesciat quia tunc venit qui mittendus erat? Tunc enim Jesus Christus Dei Filius in Bethlehem Judae de Virgine nasci dignatus est (Luc. II). Cum ergo dicit, non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui mittendus est, firmum sermonem propheticum prophetarum sanctissimus, tanquam lucernam lucentem in caliginoso loco attollit (II Petr. I), ut sciat inquisitor regni Dei quando vel ex quo certus esse debeat de adventu ejus, quem laudare et adorare habeant omnes fratres ejus, cuncti filii Patris ejus. Huic lucernae, huic prophetico sermoni Simeon senex, homo justus et timoratus, in Spiritu sancto attendens, cum sciret, et videret, regnante alienigena, ablatum esse sceptrum de Juda, et ducem de femoribus ejus, intellexit tempus esse ut veniret qui mittendus erat; et idcirco ad januas coelorum, unde venturum illum sperabat, tandiu suspensa prece pulsavit, donec responsum acciperet a Spiritu sancto non visurum se mortem, nisi prius videret Christum Dominum (Luc. II). Et vidit, et sicut legebat in hoc Scripturae loco, et ipse erit exspectatio gentium, ita credidit et confessus est eum esse lumen ad revelationem gentium (ibid.). Unde autem scire poterat ipse pater Israel, ut diceret, et ipse erit exspectatio gentium? Ex Deo videlicet, non solum quia propheta erat, sed et quia sic ad Abraham Deus locutus est: In semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII).