CAPUT 12

“Dixerunt ergo ei: Ubi est pater tuus?”

Perspicue quidem Patrem illis dicebat Deum, at illi hoc intelligere nolebant. Ergo

“ubi est, inquiunt, pater tuus?”

Impii et caeci, quid quaeritis patrem ejus? Nunquid et illum vultis occidere, aut extra Synagogam facere, si vobis praesentibus audeat de Filio suo testimonium perhibere?

“Respondit eis: Neque me scitis, neque Patrem meum.”

Recte perfidorum moleste interpellantium percontationem suaviter quidem, sed fortiter improbat, et indigna responsione sua judicat. Cur enim, cum prius dixisset,

“quia scio unde veni et quo vado, vos autem nescitis, unde veni aut quo vado,”

tacuerunt et non dixerunt: Domine, unde venis et quo vadis? nunc autem ubi dixit:

“Testimonium perhibet de me, qui misit me Pater,”

percontantur procaciter et dicunt:

“ubi est pater tuus?”

Cur, inquam, de illo tacent, et de hoc interrogant, nisi quia Dei Filio veri testimonii non quaerere, sed invidere sciunt gloriam? Proinde cum dixissent:

“ubi est pater tuus”

non respondit, quod erat interrogatus, ut verbi gratia diceret: Pleni sunt coeli et terra, gloria vel majestate ejus (Isa. VI), sed hoc dixit:

“Neque me scitis, neque Patrem meum,”

id est, quia me non scitis, neque scire vultis, idcirco nec Patrem meum scitis. Forte dicitis, te scimus, te filium Joseph et Mariae novimus, de te homine Galilaeo nihil amplius quaerimus. Ad haec, inquam:

“Si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis.”

Nam in singulis quoque hominibus non exigua pars notitiae est, scire de quocunque cujus filius sit, vel quis pater ejus fuerit. Sed vos, inquit,

“Patrem meum nescitis.”

Nunc enim dicitis:

“ubi est pater tuus?”

Igitur

“neque me scitis.”

Plane dictiuncula haec forsitan, in nostro sermone dubitativa est, sed in sermone veritatis, quae dubitare non novit, acriori significatione totum confirmationis punctum attingit, quasi dictum fuisset: Certe et patrem meum scitis. Solent quoque homines interdum, ubi rem gravius atque animosius affirmare conantur, hac uti dictiuncula, veluti si dicat quis: Si mater sese forsan diligeret. Attamen verius atque constantius magisque necessarium est, ut quisquis Christum scit, et patrem ejus Deum sciat. Quia videlicet quid Christus secundum substantiam sit, nullatenus scire quis potest, nisi et hoc sciat, quod Deus Pater ejus sit. Non enim, quemadmodum de quolibet homine scimus quid secundum substantiam sit, etiam si nesciamus quis homo pater ejus fuerit, sic et de Christo scire possumus quid secundum substantiam sit, nisi sciamus quis ejus pater sit. Igitur, cum nobis dubitabile non sit, multo magis nec ipsi dubium fuit; ac proinde non dubitando, sed potius affirmando dixisse credendus est:

“Si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis,”

quemadmodum et illud:

“Si crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi.”

Sequitur: