CAPUT 7

“Et vidi unum de capitibus suis quasi occisum in mortem, et plaga mortis ejus curata est.”

Unus idemque homo peccati Antichristus, et paulo ante bestia capitum septem, et hic unum de capitibus bestiae dicitur, videlicet bestia tot capitum, pro corpore suo quod est omnis generatio impiorum, unum autem caput pro sua persona, et pro illius temporis sui quo revelandus est principatu, rex omnium superbiae filiorum. Sanc quod hic dicit,

“caput istud bestiae quasi occisum in mortem, et plagam mortis ejus curatam;”

hoc idem post aliqua repetit, caput ipsum bestiae appellans, cum dicit:

“Ut faciant imaginem bestiae quae habet plagam gladii, et vixit.”

Ubi quaeso caput istud occisum fuit, ubi plagam gladii accepit? quomodo plaga mortis ejus curata est? quomodo vixit? imo quomodo istud ad nomen spectat Antichristi, id est Christo contrarii? Vere modo mirabili, modo exsecrabili. Verus namque Christus plagas clavorum, et plagam lanceae accepit, et peccato mortuus fuit; nunc autem mors ejus curata est, et ipse Deo vivit. Hic autem, o res mira! in coelo coram Patre, et Filio et Spiritu sancto, judicio subactus coram omni coetorum curia, beatorumque angelorum sancto senatu, pro superbiae crimine sententiam capitalem accepit, et gladio percussus est aeternae damnationis, atque ita Deo mortuus peccato vixit, et adhuc vivit. Vivit, certe vivit, quia semetipsum nimis pertinaciter defendit, neque se pro mortuo, sed pro Deo vult haberi, imo supra omne quod dicitur Deus, aut quod colitur, se extollit (II Thess. II). Nunquid ergo vere plaga mortis ejus curata est? Non curata est, sed ipse rebellis gladii, rebellis sententiae Dei, nihil sibi plagam illam nocuisse contendit. Quid enim? Et antequam in illum ingrediatur diabolus, proprium vas filius perditionis, quamvis in coelo percussus fuerit, templa sibi atque aras atque sacerdotes, et sacrificia quasi Deo vivo conquisivit; postquam hominem illum ingressus fuerit, regna mundi obtinebit et in templo Dei sedebit, ostendens se tanquam sit Deus. Quomodo iste coacedet vel propriae saltem conscientiae consentiens quod occisus, quod vulneratus unquam fuerit, aut vulnerari aut occidi unquam debuerit? O tyranne, tyranne, miramur unde tam fatua duritia, tam dura fatuitas, quomodo vel unde tibi, et tamen in genere nostro multos tibi conformes a te praedoctos legimus, videmus secundum exemplum tuum indurari et infatuari. Nam quisquis in crimine convictus, judicio addictus, contra conscientiam propriam facit, consciusque criminis semetipsum defendens, sententiam relidit. Exempli gratia: Potens quisquam adulterii sive homicidii reus atque rebellis dum gladium anathematis, quo juste percutitur, vi sua relidit, recte atque vere de isto judicamus quia habet plagam gladii et vivit, id est, quia in conscientia proprio judicio condemnatus est, et tamen per contumaciam sese defendit tanquam justus sit. Sequitur: