R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

DE TRINITATE ET OPERIBUS EJUS
LIBRI XLII

IN NUMEROS COMMENTARIORUM

LIBER PRIMUS. (Num. cap. I-XIV)


CAPUT PRIMUM. De eo quod dictum est in Apocalypsi:

“Et cum devorassem librum, amaricatus est venter meus,”

et quod hunc librum Numeri legentibus, recte amaricatio timoris in eo sit, quod numerati filii Israel prosternuntur.

Apertum in Apocalypsi Joannes librum accipit, ut devoret illum de manu angeli fortis stantis supra mare et super terram. Qui, dum praedicatores fortiores mittit ad fortiora, sive minores ad minora pericula, profecto pedem suum dextrum supra mare, sinistrum autem ponit super terram.

“Et accepi, inquit, librum, et devoravi illum, et erat in ore meo tanquam mel dulce. Et, cum devorassem eum, amaricatus est venter meus (Apoc. X).”

Liber iste, quem et hic angelus apertum habet in manu, et in alio loco signatum accipiens Agnus solvit septem signacula ejus (Apoc. V), sancta Scriptura est quam in semetipso implevit unus idemque Christus, et angeli id est nuntii, nobis officio functus, et tanquam agnus pro peccatis nostris immolatus. Et hunc librum nos quoque cum Joanne de manu angeli accipere ac devorare, ore licet exiguo, nec satis firmo dente conati sumus, estque in his, quae hactenus dicta sunt, in ore nostro tanquam mel dulce, sed jam nunc adest, unde amaricetur venter noster, unde timore magno jure concutiatur interior sensus noster. Hic enim est liber Numeri, quo omnes filii Israel jubente Domino per generationis et familias ac domos suas, et nomina capitum singulorum a vicesimo anno et supra recensiti sunt, et tamen in terram repromissionis non introierunt, sed eorum corpora in deserto prostrata sunt. Hoc est, unde amaricetur venter hominis spiritualis, quicunque librum praedictum studiose devoravit. Quid enim amarius quam quod in hoc libro numerati prosternuntur, et dinumeratio deinceps iteratur. Testante quippe Apostolo:

“Haec in figura nostri facta, et ad correctionem nostram scripta sunt (I Cor. X).”

Qua in figura nostri sunt facta, vel quid de nobis praefiguraverunt, nisi quia nos omnes secundum praesentem fidei professionem numerati sumus, quippe qui omnes in baptismo Christi nomina nostra dedimus, et tamen non omnes sic currimus ut comprehendamus (I Cor. IX). Igitur cantantes quidem:

“Quam dulcia faucibus meis eloquia tua, Domine! super mel et favum ori meo (Psal. CXVIII),”

de vocatione nostra gaudeamus, sed de incertitudine cursus aut comprehensionis nostrae timentes amaricemur, secundum verum ac mysticum sensum praesentis libri quem nunc ingredimur.