CAPUT 12

Quia

“datae sunt mulieri duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum, ubi alitur per tempus et tempora, et dimidium temporis a facie serpentis.”

Magna namque aquila, sicut alio jam loco superius diximus, sancta est Scriptura, et hujus duae alae duo sunt Testamenta, quae huic mulieri data, id est intelligibilia sunt facta, ut habeat quo sublevet in coelum cor suum, et non incidat flumen quod fluit, per terram, flumen diabolicum, flumen haereticae loquacitatis laqueosum, et sophisticis retibus plenum. Ejusmodi habens alas in desertum volat in locum suum, id est, sanctum sectatur otium, ut vacet illi meditationi inservire Scripturarum, juxta illud Sapientis:

“Scribae sapientia in tempore otii, et qui minoratur actu percipiet eam (Eccli. XXXVIII).”

“Qui minoratur actu,”

id est qui corporali exercitatione minus exercetur, quemadmodum Jacob, qui simplex domi habitabat, non tantum agens quantum Esau, qui utpote venator corporaliter exercebatur (Gen. XXV). Idcirco namque Jacob sapientiam percepit, illi autem exercitatio qua exercebatur ad modicum profecit. Proinde Apostolus strenuum instruens discipulum:

“Exerce autem, inquit, teipsum ad pietatem. Nam corporalis exercicitatio ad modicum utilis est, pietas autem ad omnia utilis est, promissionem habens vitae quae nunc est, et futurae (I Tim. IV).”

Illuc ergo mulier haec evolans in illud desertum, in illum talem locum suum, et sanctum otium, ad pietatis exercitium,

“alitur,”

inquit, sudauditur contemplatione veritatis, et lectionibus sacris, imo et corporalibus, ut jam alibi dictum est, ex munificentia filiorum suorum stipendiis.

“Alitur, inquam, a facie serpentis,”

id est ita ut non timeat serpentem.

“Per tempus et tempora et dimidium temporis,”

id est tribus annis et dimidio, quanto tempore Antichristus persecutione sua mundum vexabit, atque idcirco recte per hunc terminum omne intelligitur tempus, quo persecutionem patitur Ecclesia, pro eo quod in Christo pie vivit. Absorptum est itaque flumen sive phantasma fluminis serpentini, quando concilium sanctum, concilium Nicaenum, nefarium Arii dogma damnavit. Sed vide quid sequitur:

“Et iratus est draco in mulierem, et adjecit [abiit] facere praelium cum reliquis de semine ejus, qui custodiunt mandatum Dei, et habent testimonium Jesu.”

“Iratus est draco in mulierem,”

quia videlicet jam exstincto Ario, rursus per quemdam presbyterum dogma illius pullulavit. Hinc rursus privatim et publice disputationes, disceptationes, injuriae, inimicitiae, et plurima quae de talibus saepius solent evenire. Nec longa mora interfuit, et de imperatoris Constantii levitate praesumentes haeretici, bellum commoverunt Christianis, nec minora fecerunt quam fecerant dudum persequentes tyranni gentiles et sacrilegi. Ait ergo de dracone mulierem persequente: