|
|
“Spiritus est Deus, et eos qui adorant cum in spiritu et veritate
oportet adorare.”
|
|
Quamvis ita recte possit accipi: Spiritus sanctus est Deus, videlicet ut
spiritus subjectum, et Deus sit praedicatum; rectius tamen hoc loco Deus
subjectum, et Spiritus intelligitur praedicatum; nec aliud esse quod
dixit:
quam si dixisset: Deus est Spiritus; quomodo et ibi:
non aliud sine dubio intelligimus, quam si dixisset: Et Verbum erat
Deus. Nunc enim non id agitur adversus Spiritus sancti blasphematores,
et idcirco falsos atque impios Dei Patris adoratores, ut propria sancti
Spiritus persona Deus esse defendatur, sed agitur adversus carnales et
sanguinolentos adoratores, quod Deus verus, quem se legitime adorare
jactitant, non sit caro, sed Spiritus; et ideo non manducandis taurorum
carnibus aut epotando hircorum sanguine delectatur (Psal. XLIX; Hebr.
IX); imo non in loco quaerendus, sed in Spiritu sancto adorandus, et in
veritatis confessione sit invocandus. Hoc ergo astruit, quia Deus
Spiritus est. Vere enim Spiritus est non solum corporis sensus, sed et
subtilitatem excedens omnis Spiritus; Spiritus incircumscriptus, quia in
nullo loco concluditur, neque ut Humaniformii putant, humanorum
similitudine membrorum disterminatur. Spiritus enim omnium spirituum
fortissimus, omniumque spirituum, quorum utique Creator ipse est,
subtilissimus, nullius capax, capabilis autem prae subtilitate suae
naturae, rationalibus, id est, tam angelicis quam humanis spiritibus. Et
hoc aequaliter de tota Trinitate sentiendum est, quia profecto tam Pater
et Filius quam et Spiritus sanctus Spiritus est; nec idcirco tertia
Divinitatis vice persona Spiritus sanctus dicitur, quod sola persona
haec sit Spiritus, sed quia procedit ab utroque, id est, Patre et Filio,
idcirco nomen hoc ab utroque sortitur, ut dicatur Spiritus sanctus. Nam,
ut praedictum est et Pater Spiritus, et Filius Spiritus est, et Pater
sanctus, et Filius sanctus est. Atque inde mutato vel composito nomine
Spiritus sanctus dictus est. Igitur quia
|
“Deus Spiritus est, et, eos, inquit, qui adorant, in spiritu et veritate
oportet adorare,”
|
|
id est, in Spiritu adoptionis filiorum clamare: Abba Pater (Rom. VIII),
in Filii confessione honorare Patrem, ut supra dictum est. Oportet enim
os in confessione veritatis aperire, et Spiritum attrahere, atque in
illo dicere Dominum Jesum, atque confiteri illum in carne venisse (I
Cor. XII). Alioquin
|
“qui mactat pecus quasi qui excerebret canem; et qui offert thus quasi
qui benedicat idolo (Isa. LXVI).”
|
|
Sive Judaeus, sive Samaritanus, vel quilibet schismaticus, praecidens se
ab unitate Spiritus quia non est verbum veritatis in corde ejus et in
ore ejus (Rom. X), id est, quia non credit corde ad justitiam, quod est
adorare Patrem in spiritu, et non confitetur ore ad salutem, quod est
adorare eumdem in veritate. Judaeus, inquam, sive haereticus aeque ut
paganus, nullatenus inter veros Patris adoratores reputantur.
|
|