CAPUT IX. Dominica nona post Pentecosten.

Evangelium nonae Dominicae praepositos animarum instruit ad misericordiam, ut compatientes moderatam injungant poenitentiam confitentibus, quantum debeant, vel quanta peccata commiserint. Laudavit enim Dominus villicum iniquitatis, quia prudenter fecisset ea quae de illo proposita narrat parabola (Luc. XVI). Et ad hoc Apostoli lectio, quae praemittitur consonat, retexendo de illis qui mare transierant, et dona Dei gustaverant: et nihilominus concupiscentes, et fornicantes, a serpentibus vel exterminatore perierunt (I Cor. X), et statim adjungendo: Itaque qui se existimat stare, videat ne cadat (ibid.), etc. Nam quomodo et hi, licet jam glorificati, perierunt, et ille villicus in Evangelio gratiam domini sui habuerat, a qua tamen excidit; sic et praelatus quisque meminisse debet, et scire se quoque aut peccasse, aut si non peccavit, ejusdem tamen fragilitatis esse ut potuerit, vel adhuc possit peccare, atque de seipso commonitus, recogitet infirmarum se suscepisse curam animarum, non super sanas tyrannidem. Introitus, Ecce Deus adjuvat me (Psal. LIII), et Graduale, Domine Dominus noster (Psal. XVIII), Offerenda quoque, Justitiae Domini, voces sunt supra dicti villici, gratias referentis Domino Deo suo, misericordibus misericordiam facienti. Communio vero, Primum quaerite regnum Dei (Matth. VI), idem imperat, quod illa Domini sententia de evangelio jam dicto: Facite vobis amicos de mammona iniquitatis (Luc. XVI), etc.