CAPUT 14

“Omnia mihi tradita sunt a Patre meo. Et nemo novit Filium nisi Pater, neque Patrem quis novit, nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare.”

Quorsum tendit haec summa enuntiatio? Eo nimirum ut animadverterent audientes quod non esset ipse,

“ut putabatur, filius Joseph (Luc. III),”

imo esset filius Omnipotentis, omnia in potestate habentis Dei; et poterat quidem dicere sic, non sum filius Joseph, sed sum Filius Dei: sed invidiam majorem excitaret hic modus locutionis. Maluit ergo dicere,

“omnia mihi tradita sunt a Patre meo.”

In quo dicto sonus suavior, et sensus idem est: Nemo enim, nisi solus Deus, omnia tradere potest Filio suo. Hoc ipsum autem cum auctoritate Scripturae dicit. Exempli gratia:

“Aspiciebam, inquit Daniel, in visu noctis, et ecce, in nubibus coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad Antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem et honorem et regnum, et omnes populi, tribus, et linguae ipsi servient (Dan. VII).”

Amplius autem ex eo quod sequitur, demonstrat longe supra esse quam si esset, ut putabatur, filius Joseph.

“Et nemo, inquit, novit Filium, nisi Pater, neque Patrem quis novit nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare.”

Nonne hominem illum, qui haec loquebatur, se nosse arbitrabantur? imo nimis illum se nosse putabant, maxime homines patriae ejus, unde et postmodum scriptum est:

“Et veniens in patriam suam, docebat eos in synagogis eorum, ita ut mirarentur et dicerent: Unde est huic sapientia haec et virtutes? Nonne hic est filius fabri? nonne mater ejus dicitur Maria, et fratres ejus Jacobus et Joseph et Simon et Judas. Et sorores ejus nonne apud nos sunt? Unde ergo huic omnia ista? Et scandalizabantur in eo (Matth. XIII).”

Adeo totum se nosse illum putabant et male putabant. Opportune ergo ipse, qui, sicut Apostolus ait,

“si nos negaverimus eum, fidelis permanet, negare seipsum non potest (II Tim. II),”

opportune, inquam, et omni mundo necessarium erat, confitetur quia Filius Dei sit. Nam vere illi, qui aures illas quas ista dicturus requirebat, dicens:

“Qui habet aures audiendi, audiat.”

Confessio ista confessio magna est, quia sicut de Joanne narrat evangelista, dum interrogaretur: Tu quis es? et confessus est et non negavit, et confessus est quia non sum ego Christus (Joan. I), ita et secundum confessionem istam ubi hic interrogatus,

“tu es qui venturus est, an alium exspectamus? confiteor, inquit, tibi Pater, etc.,”

recte dicat prudens auditor quia confessus est et non negavit, et confessus quia ego sum Christus Filius Dei. Nec vero sensus iste priorem destruit, quo, cum dicimus confessionem pro laude accipi, solemus uti testimonio verbi praesentis, quo dixit,

“confiteor tibi, Pater.”

quia vere laus est ei confessio veritatis, quam in illo tempore confiteri coepit, confitendo se esse Filium Dei verbis istis,

“omnia mihi tradita sunt a Patre meo,”

et nemo novit Filium, nisi Pater, neque Patrem quis novit nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare. Et in confessione hac perseveraverit usque ad mortem, ubi et coram Pilato dixit:

“Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum ut testimonium perhibeam veritati (Joan. XVIII.”

Et coram principe Sacerdotum, dicente:

“Adjuro te per Deum vivum, ut dicas nobis si tu es Christus Filius Dei (Matth. XXVI),”

respondit:

“Tu dixisti (ibid.).”

Pro hoc nomine martyrizatus est ipse testis tidelis, clamantibus Judaeis ad Pilatum:

“Nos legem habemus, et secundum legem nostram debet mori, quia Filium Dei se fecit (Joan. XIX).”

Et ne quis dubiret testimonium illud recte confessionem dici, Paulus apostolus ad Timotheum dicit:

“Praecipio tibi coram Deo, qui vivificat omnia, et Christo Jesu, qui testimonium reddidit sub Pontio Pilato, bonam confessionem, ut serves mandatum (I Tim. VI).”

Vere bona confessio, qua veritas incarnata simul utrumque asserit, videlicet et quod ipse Jesus Christus Filius Dei sit, et quod utraque natura, scilicet divina pariter et humana, non duae personae, sed una persona sit. Non enim dicit,

“omnia mihi tradita sunt a Patre”

verbi mihi insiti, sed

“a Patre meo,”

inquit: cum utique constet, quia divina Christi natura, Verbum Deus nihil unquam non habuerit, sed humanae tantum naturae traditum sit quod ante non habuerat, scilicet omnis potestas in coelo et in terra,