|
VAU.
|
“Et confregit ad numerum dentes meos, cibavit me cinere.”
|
|
Notum est quia dentes hominis propter peccatum Deus confregit; moventur
enim et excidunt senibus curvis et aridis. Et si quidem in aliquo
firmiores usque ad terminum vitae consistunt, ut in Moyse de quo
scriptum est quia
|
“dentes illius non sunt moti (Deut. XXXIV), attamen in sepulcro
confringuntur, ubi putredo ossa quoque consumpserit. Sed nunquid sic
Deus solos hominis dentes confregit? Nonne et omnes artus et ossa omnia
confregit, et in pulverem redegit? Quare ergo de solis dentibus dixit?
Nimirum quia dentibus homo primum peccatum perpetravit, dum ligni vetiti
fructum momordit. Igitur dentes meos, inquit, ad numerum confregit, et
cinere me cibavit,”
|
|
quia propter morsum, genus humanum morte confregit, et in cinerem redire
jussit. VAU.
|
“Et repulsa est anima mea, oblitus sum honorum.”
|
|
Praeter illud universale malum ecce impraesentiarum civitate obsessa
inter famem et gladium pereuntibus et periclitantibus filiis populi mei,
dum starem in conspectu ejus, ut loquerer pro eis bona,
non exaudita est oratio mea. Multa patribus nostris praestitit bona, sed
prae multitudine malorum praesentium
praeteritorum. VAU.
|
“Et dixit: Periit finis meus, et spes mea a Domino.”
|
|
Ad illa mala communia metus mihi additur judicii et justitiae Dei, quia
videlicet si absque misericordia judicer,
|
“periit finis meus et spes mea a Domino.”
|
|
Hoc ego dixi, Psalmistae consentiens dicenti:
|
“Quia non justificabitur in conspectu tuo omnis vivens (Psal. CXLII).”
|
|
|
|