|
Cum quidam fratrum intuerentur usquequaque quemadmodum sancta sanctorum
conculcarentur et lapides sanctuarii in capite omnium platearum
dispergerentur, illo zelo quo renes Mathathiae contremuerunt, ipsorum
praecordia infremuerunt, valde sedulo me hortabantur, ut et ego proprium
arriperem baculum, quo etsi non prosternerem, saltem vulnerarem qui
quotidie exprobrat Israel diabolum. Quibus cum dicerem me quasi inermem
et impotentem adhuc non sufficere, hac me parabola conantur convincere:
Quomodo lex, inquiunt, divina obtinuit et humana quod debeat omnis
viator qua id possit voce prodere, cum videt lupum gregem invadere, ne,
hunc si prodere cunctatur, sublati pecoris reus habeatur; debent etiam
pusilli cum majoribus fustes vel quaelibet defendi cula arripere, dum
acrius bellum vident ex adversa facie insurgere. Non licet omnigenis
armis parcere, qui nolunt communem hostem prosternere. Unde David
pusillae licet staturae in funda et lapide Goliam prostravit, qui omni
Israel in facie exprobravit. Horum itaque victus ratione pariter ac
postulatione, elegi proprio stylo Satan filiis Dei prodere, quos vult
dispergere, et tamen inter ipsos absque nota latere. Quapropter
quicunque vere estis filii Dei, vel vero vultis computari Israeli,
animadvertite me pro vobis et ad vos subsequens opusculum dirigere, in
quo me constat non contra vos, sed contra hunc qui est rex super
universos filios superbiae scribere. Hic enim licet dixerit circuisse se
terram et perambulasse, tamen dicit cum filiis Dei ante Deum adfuisse,
scilicet ut ejus spiritu concipientes superbiae filios pareret quos esse
filios Dei invideret. Cum enim sit inter vos zelus et contentio, nonne
homines estis et carnales, cum constet filios Dei esse paceficos ut
fratres spiritales? Vetus est enim haec inter monachos et clericos
controversia, qui eorum digniores sint ad Ecclesiae tractanda mysteria,
adeo ut, dum inter se contendant pro apostolica dignitate, vacui
ambulent ab apostolica charitate. Quippe cum sint monachi et clerici
totius populi, quasi duo corporis oculi, si hi spiritu superbiae caeci
ostenduntur, quantis populi tenebris involvuntur? Quia si oculus tuus
tenebrosus est, totum corpus tuum tenebrosum erit (Luc. XI, 34). Si enim
in uno capite duo oculi pariter videre dedignarentur, nonne justum esset
ut ambo de capite eruerentur? Cum igitur hos oculos pituita superbiae se
alterutrum superponendo graviter aegrotare vidissem, et saepe huic bello
interfuissem, nisus sum qualiscunque medicus ipsorum morbum describere,
et eisdem hoc opusculum quasi quoddam collyrium impendere, tum ut,
destructa contentione, ambulent et ipsi in dilectione, tum ut omnibus
pateant causae manifestiores qui in apostolica dignitate sunt digniores.
Nam quod vitam et regulam monachorum tanta auctoritate Evangelio et
dignitati aequiparavi apostolorum, testor judicium futurum, et Jesum,
vivos et mortuos judicaturum, quod hoc non personarum acceptione
fecerim, sed veritate et hujuscemodi admonitus visione. Quadam enim
nocte cum pro ipsa quaestione mente turbarer sollicita, subito oppressus
somno visus sum mihi missas celebrare, et ecce vidi ad dextram altaris
pariter collaterales placido vultu mihi tres mirae auctoritatis viros
astare. Me igitur stupente, et qui essent pariter nesciente, repente
quaedam vox insonuit, quae mihi duos quidem apostolos, Bartholomaeum et
Thomam, tertium autem S. Benedictum monachum fore innotuit. Rursum ad
sinistram altaris respexi, et ecce quidam clericorum veste quidem
incomparabili, ad me tamen accessit facie terribili; et cum quasi
aliquid mihi illaturus acceleraret, ab his tribus qui in dextra
steterunt est prohibitus, ne me in aliquo gravaret. Finita itaque missa,
hi tres pari modo placido vultu abiere. Itaque intellexi me debere
monasticam vitam et apostolicam in eadem dignitate describere, cum
beatus Benedictus se parem apostolis in visione mihi dignaretur
ostendere, exprimens hoc totius in libri quaestione quod vidi in hac
visione. Caeterum utrum aliter haec visio intelligatur, in arbitrio
lectoris relinquatur. Ideo autem nominis mei subtraxi personam, quia si
quid utiliter dixi, inde non meo, sed suo nomini do gloriam, ut in laude
mea mutus liber legatur, dummodo laudem Dei et Ecclesiae loquatur. Pro
meo itaque nomine, Dialogus quae sit vita vera apostolica vocetur, nam
haec summa totius libri habetur. Quod autem sub dialogo subsequens
composui opusculum, ideo me sic fecisse manifestum, quia cum haec
quaestio inter monachos et clericos quasi inter duos constaret, volui
eligere talem qui interrogaret, ut dum nil minus quam interrogando
parceret, purum esset omne quod respondendo pateret. Unde etiam hunc
volui auctoritate attestari, quod posset a me ratione probari. Rogo
autem ut hic prologus cum capitulis sicut a me ordinatus ipsi opusculo
praefigatur.
|
|