CAPUT XIV. Qualem consolationem sive consolatorem promittat Deus, dicendo:

“Ego, ego ipse consolabor vos,”

et quam recte dicat continuo,

“quis tu, ut timeas ab homine mortali?”

etc., quia mox ut venit consolator Spiritus sanctus redarguit, verbi gratia, Petrum ut non timeret a Nerone, qui prius timuerat ab ancilla ostiaria.

Ego, ego ipse consotabor vos. Quis tu, ut timeas ab homine mortali, et a filio hominis, qui quasi fenum ita arescet, et oblitus es Domini factoris tui, qui tetendit coelos et fundavit terram, et formidasti jugiter tota die a facie furoris ejus qui te tribulabat et paraverat ad perdendum? Ubi nunc est furor tribulantis? etc. Ego, inquit, qui percussi superbum, qui siccavi mare, qui posui profundum maris viam, ut vere fateamini, ego, inquam, ipse consolabor vos. Non legatus veniet aut angelus, sed ego, ego ipse consolabor vos, consolatione propria qua nemo alius posset consolari vos. Paracletum, id est consolatorem, ego habeo, paracletum Spiritum sanctum ego vobis dabo. Quis tu, ut timeas ab homine mortali, et a filio hominis? etc. Nemini dubium quin haec dicat paracletus, id est consolator Spiritus sanctus in aurem ejus, cui datur. Omnes enim quotquot fortes in Christo sumus, ex illo consolatore fortitudinem accepimus. Ipsi apostolorum principi Petro Spiritus sanctus haec locutus est: Quis tu, ut timeas ab homine mortali et a filio hominis? Imo quis tu, ut timeres a muliercula, ab ancilla ostiaria? Certum quippe est, quia Petrus apostolus a tali persona timuit, et oblitus est Domini factoris sui, negavit illum (Matth. XXVI; Luc. XXII), quem confessus fuerat esse Filium hominis, Filium Dei vivi (Matth. XVI). Hic autem consolator ubi datus est, sic illum corripuit, ut qui timuerat ostiariae linguam, jam non timeret Romani imperii potentiam. Sic et caeteri quique pro sua portione consolatoris hujus virtute roborati sunt, ut non timerent eos qui corpus occidunt, animam autem occidere non possunt (Matth. X). Ubi, inquit, nunc est furor tribulantis? Cito veniet gradiens ad aperiendum, et non interficiet usque ad internecionem, nec deficiet panis ejus. Quis veniet ad aperiendum, nisi ille, de quo Apostolus: Veniet, inquit, Dominus, et illuminabit abscondita tenebrarum, et manifestabit consilia cordium? (I Cor. IV.) Hoc nempe ad consolationem pertinent eorum quorum in praesenti supplantatur judicium, ut beatos se fore credant, cum oderint eos homines, et exprobraverint et ejecerint nomen eorum tanquam malum (Luc. VI). Non interficiet usque ad internecionem, nec deficiet panis ejus, id est non mortem peccatoris volet, sed ut convertatur et vivat, et hoc volens semper panem vitalis doctrinae apponet poenitentibus, justitiam esurientibus. Ego, inquit, sum Dominus Deus tuus, qui conturbo mare et intumescunt fluctus ejus, Dominus exercituum nomen meum. Posui verba mea in ore tuo, et in umbra manus meae protexi te, ut plantes eos, et fundes terram, et dicas ad Sion: Populus meus es tu. Dominus Deus qui conturbat mare et intumescunt fluctus ejus, ut adversus servos suos persecutorum impetus infletur, superbiaque iterum ipso auxiliante conquiescat, apostrophen facit ad Filium, quem cito promittit esse venturum, dicendo: Posui verba mea in ore tuo, id est, mandatum tibi dedi obedienti propter consolandos servos meos. Et in umbra manus meae protexi te, ut cum obediens factus fueris usque ad mortem, mortem autem crucis (Phil. II), non derelinquaris in inferno, nec videat caro tua corruptionem (Psal. XX), ut plantes coelos, id est, in fide corrobores apostolos, et fundes terram, scilicet Ecclesiam novam, et dicas ad Sion: Populus meus es tu, ex quo postulavi Patrem meum, et dedit mihi gentes in haereditatem (Psal. II), quia videlicet gentes unde haereditas mea inde dicuntur et sunt Sion.