|
|
“Itaque cum recubuisset ille super pectus Jesu, dicit ei: Domine, quis
est? cui respondit Jesus: Ille est cui ego intinctum panem porrexero; et
cum intinxisset panem, dedit Judae Simonis Iscariotis. Et post buccellam
tunc introivit in illum Satanas.”
|
|
Ubique Agnus mansuetus et innocens Scripturas sanctas ruminat, et omnia
sic agit quatenus et propheticas voces impleat, et ea quae in Scripturis
praecepta dedit, prior ipse faciat. Cur enim lupum praesentem sibi sub
ovina pelle imminentem tali voluit designare indicio, cum eumdem et
nomine proprio, vel intento satis posset exprimere digito? Videlicet ut
et prophetiam, quam superius attigit, verissimam esse ostenderet,
|
“homo pacis meae, in quo speravi, qui edebat panes meos, magnificavit
super me supplantationem (Psal. XL),”
|
|
et illud prior ipse faceret quod per quemdam sapientem docuerat dicens:
|
“Si esurierit inimicus tuus, ciba illum; si sitit, potum da illi; hoc
enim faciens, carbones ignis colliges super caput ejus (Rom. XII).”
|
|
Quis namque patientius suum potest cibare inimicum? Ille homo pacis
suae, furioso corde, et ore pacifico, socia manu panem intingebat cum
illo in paropside, et quia recumbentis in sinu ejus percontationem,
tacitamque Domini responsionem non audierat, buccellam de manu ejus ore
blando excipiebat familiaris homicida. Ita factus homo pacis suae,
fiducialiter panes ejus edebat, eadem impudentia qua illum per pacis
osculum mox traditurus erat. Adeo patienter, tanquam puer innocuus,
inimicum suum cibabat, sed velut antiquus dierum carbones ignis super
caput ejus congerebat. Denique et si carbonibus non est attactus
poenitentiae, cujus ustionem nostris debemus inimicis cupere, licet
contra voluntatem nostram plerumque ex beneficio pejores fiant, attamen
combustus est ardore iracundiae. Siquidem continuo post buccellam
introivit, quem jam obsederat, vinctumque ad Pharisaeos duxerat, ut
Domini traditionem sponderet pacta sibi pecunia. Videlicet ubi se
intellexit hoc signo demonstratum, dixitque, ut alii evangelistae
referunt:
|
“Nunquid ego sum, Rabbi, respondente Domino: Tu dicis,”
|
|
exivit continuo cum priori avaritia, furore pariter et odio repletus
diabolico, quodam modo dicens:
|
“Quoniam quidem circumventus insperato judicio praeceps agor, incendium
meum ruina vestra restinguam (Matth. XXVI; Marc. XIV).”
|
|
Igitur et hoc a divina ratione non vacat, quod per buccellam potius quam
per aliud signum, suum Salvator proditorem demonstrat. Sciendum vero
est, quia sicut et ante nos dictum est, si post buccellam continuo Judas
exivit, sicut paulo post Evangelista dicit, procul dubio nequaquam
discipulis tunc interfuit, quando Dominus noster sacramentum illis
corporis et sanguinis sui distribuit. Nec enim vel ille panis intinctus,
quem Judae porrexit, corpus ejus fuit, vel catinus ille, in quo traditor
manum cum illo intingebat, calix sanguinis ejus exstitit, nec ante hanc
coenam paschae veteris sacramentum corporis et sanguinis sui discipulis
tradidit, sed postquam coenavit. Quod cum caeteri evangelistae
apertissime dicant, solus Lucas aliter dixisse visus est, quia videlicet
verba, quae in priori coena Dominus de traditore suo dixit, idem Lucas
sic praeposteravit, ut priorem paschae coenam, et sequentem Dominici
corporis et sanguinis consecrationem narrando conjungeret, et tunc demum
verba, quae in utroque convivio dicta sunt, continuaret. Igitur exemplo
Domini, tolerare quidem malos boni debent in Ecclesia, donec ventilabro
judicii granum a palea, vel a tritico separentur zizania; verumtamen non
eo usque indiscreta debet esse patientia, ut indignis, quos noverunt,
sacrosancta Christi tradant mysteria. Sed de his alio jam loco dictum
est. Sequitur:
|
|