CAPUT XXII. Prophetia de Christo ab eo quod ait:

“Fluet aqua de situla ejus;”

et quod ait Cinaeo:

“Assur enim capiet te .”

“Fluet aqua de situla ejus, et semen illius erit in aquas multas.”

Quae est situla ejus? Imo quae est aqua ejus? Aqua ejus, aqua viva ejus sancta est Scriptura ad quam per prophetam invitans dicit:

“Omnes sitientes venite ad aquas (Isa. LV),”

id est, omnes diligentes, omnes quaerentes Deum, sanctas legite Scripturas. Haec aqua Israelitici est aqua populi: illi namque credita sunt eloquia Dei. Quae ergo est et situla ejus, nisi Christus ejus? Nam per situlam aqua hauritur, et per Christum sancta Scriptura aperitur. Imo ab illo sitis excitatur, ut haec aqua desideretur, ab illo sensus aperitur, ut Scripturae intelligantur.

“Fluet”

igitur

“aqua de situla ejus,”

id est vera manabit intelligentia Scripturarum de Christo ejus. Quid deinde?

“Et semen, inquit, illius erit in aquas multas.”

Quod est aqua de situla ejus, hoc est aquarum multitudo de semine illius. Nam semen ejus, semen patris ejus Abrahae, est Christus. Hoc

“semen illius erit in aquas multas,”

id est hoc semen fundet aquas multas. Bibendo experti sumus quod vere

“in aquas multas sit semen illius.”

“Qui in me credit, inquit, flumina de ventre ejus fluent aquae vivae (Joan. VII).”

Item:

“Qui biberit ex aqua quam ego dabo ei, non sitiet in aeternum, sed aqua quam ego dabo ei fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam (Joan. IV).”

Hoc, inquam, gratia ejus bibendo experti sumus, ecce enim de hac situla, quae est Christus ipse, multa sancti Spiritus in una Ecclesia dona percepimus, multa et largissima Scripturarum fluenta possidemus.

“Tolletur propter Agag rex ejus, et auferetur regnum illius.”

Hoc ita impletum est. Saul rex ejus, scilicet Israel fuit, contra voluntatem Domini expetitus, dicentis ad Samuelem:

“Audi vocem populi in omnibus quae loquuntur tibi, non enim te abjecerunt, sed me (I Reg. VIII).”

Hinc praecepit Samuel ex ore Domini:

“Vade et percute Amalec, et demolire universa ejus. Non parcas ei, sed interfice a viro usque ad mulierem, et parvulum atque lactentem (I Reg. XV).”

At ille percussit quidem Amalec, sed pepercit Agag regi Amalec.

“Universa quae pulchra erant disperdere noluit, quidquid vero vile fuit, et reprobum, hoc demolitus est. Factum est autem verbum Domini ad Samuel dicens: Poenitet me, quod constituerim Saul regem, quia dereliquit me, et verba mea opere non implevit (ibid.).”

Ac deinceps:

“Imple cornu tuum oleo, et veni ut mittam te ad Isai Bethlemitem, providi enim in filiis ejus mihi regem (I Reg. XVI).”

Hoc, inquam, quod dixit iste cadens, etc., apertos habens oculos,

“tolletur propter Agag rex ejus, et auferetur regnum illius,”

subauditur non Israel, sed ejusdem reges ejus, ut nullus regnet de posteris illius. Sed quid in tali tantoque negotio regis hujusce meminit spiritus propheticus? videlicet ut astrueret quod praeter Deum ejus nemo jure sit rex ejus. Nam hoc est quod subjungit protinus:

“Deus eduxit illum de Aegypto, cujus fortitudo similis est rhinocerotis.”

Ut, inquam, astrueret quod praeter Deum ejus nemo jure sit rex ejus, hoc in illo dixit Spiritus Domini. Juxta quod ipse Deus cum dixisset ad Samuel:

“Non enim te abjecerunt, sed me, ne regnem super eos (I Reg. VIII),”

addidit continuo:

“Juxta omnia opera sua, quae fecerunt a die qua eduxi eos de Aegypto usque ad diem hanc, sicut dereliquerunt me, et serviunt diis alienis, sic faciunt etiam tibi (ibid.)”

Igitur cum dixisset:

“Tolletur propter Agag rex ejus, et auferetur regnum illius,”

continuo ut astrueret quod nec unquam debuisset esse rex ejus, sed solus Deus,

“Deus, inquit, eduxit eum de Aegypto, cujus fortitudo similis est rhinocerotis,”

eodem sensu quo superius. Quia vero Deum suum, regem suum fortissimum rhinoceroti similem, de Virginis sinu factum comprehensibilem, ductumque ad mortem reliquerunt hostesque illius facti sunt, alium recepturi sunt, id est Antichristum, cujus in typum Saul expetierunt.

“Devorabunt, inquit, gentes hostes illius, ossaque eorum confringent, et perforabunt sagittis.”

Hodie namque nos gentes illos tales hostes ejus devoramus, ita ut nemo illorum audeat extollere caput, confringentes ossa, id est quae fortes putantur rationes eorum, et perforantes sagittis veritatis. Nam quotquot sumus verbo veritatis instructi atque ad reddendam rationem de fide parati (I Petr. III), recte dicimur sagittarii Domini, sagittarii potentis, cujus verba in nobis

“sagittae”

sunt

“acutae, cum carbonibus desolatoriis (Psal. CXIX).”

“Accubans dormivit ut leo, et quasi leaena, quam suscitare nemo audebit.”

Hoc et Jacob patriarcha eodem quidem spiritu, sed meliori mentis statu praedixit (Gen. XLIX), ut supra dictum est. Interemptus in ligno, jacuit in sepulcro, dormivitque ut leo rugiens apud inferos, et in apostolis suis, imo in tota Ecclesia sua orbem universum praedatus est,

“quasi leaena, quam suscitare, inquit, nemo audebit,”

cui resistere nemo poterit.

“Qui benedixerit tibi, erit ipse benedictus, et qui maledixerit tibi, in maledictione reputabitur.”

Hoc luce est clarius, quia qui benedicit Christo et sancto populo ejus, particeps erit benedictionis ejus, dicentis:

“Venite, benedicti Patris mei, percipite regnum quod vobis paratum est ab origine mundi (Matth. XXV),”

et econtra qui blasphemias irrogat, maledictus erit in adventu ejus dicentis:

“Ite, maledicti, in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis ejus (ibid.)”