|
Et quidem sancti angeli detrimentum, ut jam dictum est, suae
multitudinis plangere poterant in spiritu pietatis, Deus autem apud se
in Verbo suo, in quo vita erat quidquid factum est, jamdudum habebat et
videbat quid esset facturus ad gloriam et laudem nominis sui. Solus ipse
noverat, et cunctis angelis absconditum erat, quemadmodum Apostolus cum
vidisset, quae
|
“sit dispensatio sacramenti,”
|
|
addidit,
|
“absconditi a saeculis in Deo, qui omnia creavit, ut innotescat
principatibus et potestatibus in coelestibus per Ecclesiam multiformis
sapientia Dei (Ephes. III).”
|
|
Quid erat absconditum, vel quale erat illud sacramentum? Nimirum, ut
summae benevolentiae largitas, largissima Creatoris benevolentia, de
inope et abjecta terrae materia, quae tunc sub aquis latebat, gloriosam
et angelicae claritati consimilem ederet creaturam, et uni personae ex
multitudine ejusdem creaturae suam daret potestatem et honorem, et
regnum, nihilque minus haberet creatura ipsa, quam ipse Creator omnium,
totumque reipublicae ejus obtineret imperium. Vere magnum pietatis
sacramentum, quod tunc quidem, ut jam dictum est, erat absconditum, nunc
autem
|
“manifestum est in carne, justificatum est in spiritu, apparuit angelis,
praedicatum est gentibus, creditum est mundo, assumptum est in gloria (I
Tim. III).”
|
|
Nota est persona illa, quia non solummodo creatura, sed etiam Creator
est, id est, non solummodo homo, sed etiam Deus est. Celsitudinem illam
diabolus per superbiam ambire praesumpsit, dicendo:
|
“Ascendam super altitudinem nubium, et similis ero Altissimo (Isa.
XIV).”
|
|
At ille scilicet Altissimus tantam praesumptionem repulit et damnavit,
non quod eamdem suam celsitudinem rapinam arbitraretur, cuperetque
gloriari solus, sed quod sciret creaturam non posse humiliter sustinere
tantae felicitatis pondus, nisi creatura ipsa sic assumeretur, ut, salva
unitate personae, esset etiam Creator, id est Deus. Res tanta tam
mirabilis ingenti praelio decertata tandem ad effectum pervenit, victo
et confuso diabolo, qui per audacissimam impudentiam semper nisus est
avertere propositum Dei. Et haec est victoria Verbi Dei cujus praedicare
triumphum praesens opus intendit, etc.
|
|