CAPUT 3

Et non clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis. Super triticum et vinum ruminabant, et recesserunt a me. Diligenter in verbis istis divinam perpendamus justitiam, quia hic causa est propter quam carnalis Israel existimetur vel reputetur Edom sive Esau, et non Israel. Et non clamaverunt, inquit, ad me, sed ululabant. Quidnam est clamare ad Dominum, nisi desiderare Dominum? Caeterum, si quis orationem multiplicet, quantumvis clamando et lacrymando, non habens intentionem in hoc, ut ipsum mereatur habere Deum, sed ut aliud quid obtineat terrenum sive transitorium, non veraciter dici potest clamare ad Dominum, id est, ita clamare ut clamor ejus ad Domini Dei perveniat auditum. Iste qui sic clamat, nimirum similis est Esau, de quo scriptum est: Auditis Esau sermonibus patris, irrugiit clamore magno et consternatus ait: Benedic etiam et mihi, pater mi (Genes. XXVII). Non utique alium quaerebat benedictionis fructum, nisi hunc, ut in isto saeculo dives ac potens existeret. Idcirco postmodum sequitur: Cumque ejulatu magno fleret, motus Isaac dixit ad eum: In pinguedine terrae et in rore coeli desuper erit benedictio tua. Sciebat enim quid quaereret, et idcirco illius benedictionem ejusmodi praefinivit. Ait ergo: Et non clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis, id est, non fuerunt mihi devoti, cor eorum mecum rectum non fuit; non meipsum, sed quae mea sunt quaesierunt, et propter haec ejulabant in cubilibus suis, id est in synagogis suis, quae nimirum non Ecclesia mea, sed cubicula ipsorum sunt. Vere ululabant, quia super triticum, inquit, et vinum ruminabant; sola quae ventris sunt quaerebant, et recesserunt a me, videlicet non quaerendo habere me. Hoc modo revera non ad generationem pertinent quaerentium Dominum, quaerentium faciem Dei Jacob (Psal. XXIII), sed ad generationem Esau. Hoc sentiens Apostolus dicit ad Hebraeos: Ne qua radix amaritudinis rursum germinans impediat, et per illam inquinentur multi; ne quis fornicator, aut profanus, ut Esau, qui propter unam escam vendidit primitiva sua. Scitote enim quoniam et postea cupiens haereditare benedictionem, reprobatus est. Non enim invenit poenitentiae locum, quanquam cum lacrymis inquisisset eam (Hebr. XII). Usque hodie infelices Judaei sic ululant in cubiculis suis, neque inveniunt poenitentiae locum, ut benedictionem haereditare possint, quanquam cum lacrymis inquirant eam. Quare? Quia non clamant ad Dominum in corde suo, sed super triticum et vinum ruminant, id est, non coelestem quaerunt gratiam, non peccatorum optant remissionem, non regni futuri suspirant gloriam, sed ululant et ruminant propter illius terrae iracundiam, in qua tritici et vini se habuisse recolunt abundantiam, sicut in Psalmo scriptum est: Et in iracundia terrae loquentes dolos cogitabant (Psal. XXXIV). Nam quia terram illam ab adventu Salvatoris nostri propter sanguinem ejus se amisisse non ignorant, idcirco irascuntur, et zelo maligno inflammati blasphemant illum. Et recesserunt a me, inquit. Vere recesserunt, imo et legationem miserunt post ipsum dicentes: Nolumus hunc regnare super nos (Luc. I). Et ego erudivi eos, et confortavi brachia eorum, et in me cogitaverunt malitiam. Sententia haec magnae admirationis habet sensum. Idem enim est ac si dicat: Ego, in quem cogitaverunt nequitiam, ego ille sum qui erudivi eos, ego ille qui confortavi brachia eorum. Erudivi nimirum dando legem, et docendo non esse vitam hominis tantum in tritico et vino, super quod nunc ruminant, sed in sermone Dei, quemadmodum Moyses dicit: Afflixit te penuria, et dedit tibi cibum manna, quem ignorabas tu, et patres tui, ut ostenderet tibi quod non in solo pane vivat homo, sed in omni verbo quod egreditur ex ore Dei (Deut. VIII). Postquam erudivi eum, postquam legem dedi illis, et circumduxi, et docui, custodiendo quasi pupillam oculi mei, tunc demum confortavi brachia eorum, constituendo super excelsam terram ut comederet fructus agrorum (Psal. CIV), et ita cofortati sunt, ut reges fortes occiderent, duces, principes, et reges eorum, et longo tempore possiderent labores populorum. Ille qui haec feci illis, ego ipse sum in quem cogitaverunt malitiam, videlicet hanc, ut me crucifigerent. Dixerunt enim: Suspendamus eum in ligno, et proinde maledictus erit, nec reputabitur filius Benedicti, de quo Psalmista cecinit: Benedictus qui venit in nomine Domini (Psal. CXVII). Moyses namque scripsit, quia maledictus a Deo est qui pendet in ligno (Deut. XXI). Hanc in me malitiam cogitaverunt, sed haec ipsa malitia eorum excaecavit eos, ut non viderent ac scirent quod contrario per crucem ejus in omnes gentes benedictio, id est, peccatorum daretur remissio, et per eam omnia traheret ad seipsum (Joan. XII). Reversi sunt ut essent absque jugo, facti sunt quasi arcus dolosus. Mira rebellio perversorum, quibus quod in rectis corde suave est et leve, importabile videtur et ferre non possunt. Jugum quippe Domini suave est, et onus ejus leve (Matth. XI), durae autem cervices et male fortes humeri illorum ferre non potuerunt. Idcirco reversi sunt ut essent absque jugo, ut non haberent legem aut regem malis voluntatibus suis contradicentem, sed ita revertendo facti sunt quasi arcus dolosus, id est, semetipsos interfecerunt ac perdiderunt in modum arcus dolosi, qui retrocidente sagitta, ipsum a quo tenditur percutit. Fugiendo namque jugum Dei sive imperium Christi, perniciosum sibi subierunt jugum hominum, mortiferum sibi fecerunt jugum Romani imperii. Imo et intendentes arcum rem amaram, ut sagittarent in occultis immaculatum (Psal. XCIII), eodem arcu sagittis ipsis in semetipsos reversis perierunt, sese aeterna damnatione percusserunt, dicendo: Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII). Hoc est quod continuo sequitur: