CAPUT XXIII. Quae Antiochus Hierosolymis fecerit, ad parvam Dei iram pertinere.

Postquam paratum est regnum in conspectu Antiochi, et coepit regnare in terra Aegypti, ut regnaret super duo regna, postquam comprehendit civitates munitas in terra Aegypti, et accepit spolia terrae Aegypti, convertit et ascendit ad Israel, et ascendit Hierosolymam in multitudine gravi, et intravit in sanctificationem cum superbia, et accepit altare aureum, et candelabrum luminis, et universa vasa et ornamenta, quae in facie templi erant et comminuit omnia, et caetera usque ad id quod dictum est:

“Secundum gloriam ejus multiplicata est ignominia ejus, et sublimitas ejus conversa est in luctum (I Matth. I).”

Haec omnia secundum hunc modum, cuncta secundum hoc genus malorum direptio atque comminutio valorum sanctorum, direptio thesaurorum, et caedes hominum, planctus magnus in Israel et omni loco eorum, gemitus principum et semiorum, infirmatio juvenum et virginum, lamentum maritorum, et luctus matronarum, plaga magna civitatis et perditio populi multi, nam et civitatem succendit Antiochus igni, domos quoque et muros in circuitu destruxit (ibid.). Haec, inquam, omnia pertinent ad iram parvam, juxta quod ait ipse Dominus:

“quia ego iratus sum parum.”

Parva namque haec fuerunt, quia circa corpus omnia versata sunt, bona temporalia, bona caduca, et quandoque defutura citius sustulerunt. De causa vel cupiditate ejus, qua intravit in Aegyptum bellum inferens nepotibus suis, id est sororis suae filiis, Ptolomaeo Philometori et fratri ejus Ptolemaeo Physicon ex Ptolemaeo Epiphane genitus, et qualiter imperio Romanorum circumscriptus, ac deterritus inde recesserit, recitare praesentis non est negotii, praesertim quia propositi sui viam tenens animus digniora prospicit, et ad ipsa tendit.