CAPUT 6

“Iterum ergo Jesus locutus est eis, dicens: Ego sum lux mundi. Qui sequitur me, non ambulat in fenebris, sed habebit lumen vitae.”

Ergo, inquit Evangelista, quia tantopere nitebantur Scribae et Pharisaei annihilare praesentem gratiam Dei, et auferre de medio testimonium veritatis, ora cunctorum obstruendo, verbi gratia, dicentes:

“Nunquid et vos seducti estis, et nunquid et tu Galilaeus es (Joan. VII),”

et ita metu illorum deficiebat omne testimonium hominum, ipsemet, de quo per prophetam fuerat praedictum:

“Ecce testem populis dedi eum, (Isa. LV),”

solus in testimonio persistens, iterum locutus est eis dicens:

“Ego sum lux mundi.”

Hoc, inquam, iterum locutus dixit eis, id est, hoc dicto illud iteravit, quod pridie stans et clamans dixerat eis:

“Si quis sitit, veniat ad me,”

etc. Sic enim dictis illis ista consonanter cohaerent et consonant, quae nunc iterum loquitur dicens:

“Ego sum lux mundi,”

etc. quo in psalmo, cum dictum esset:

“Quoniam apud te est fons vitae,”

statim subjunctum est:

“Et in lumine tuo videbimus lumen (Psal. XXXV).”

Christus enim Dei sapientia nobis uno eodemque actu, et poculum et lumen est, quia videlicet quisquis aqua hujus sapientiae imbuitur, statim clarifico sensu a cunctis errorum tenebris liberatur. Ac proinde recte et hic de seipso loquens, cum dixisset:

“Si quis sitit, veniat ad me, et bibat,”

hoc ipsum iterans:

“Ego sum, inquit, lux mundi,”

et in psalmo Propheta cum dixisset di illo:

“Quoniam apud te est fons vitae,”

statim subjunxit:

“Et in lumine tuo videbimus lumen.”

Bene ergo Evangelista non ait solum:

“Jesus ergo locutus est eis, dicens,”

sed signanter:

“Iterum ergo, inquit, Jesus locutus est eis dicens: Ego sum lux mundi.”

Et vide quam breviter quamque magnifice expressit, nihil invidiam impiorum hominum posse nocere gloriae Dei (I Thess. V).

“Ego, inquit, sum lux mundi.”

Ac si diceret: Quid vos impii noctis et tenebrarum filii, claritati vel magnae opinioni meae suffragia mortalium tollere laboratis? (Matth. V). Nunquid non deridendi essetis, si solem istum visibilem de sublimibus circulis suis toti mundo lucentem exsufflando exstinguere, vel aerem pugnis verberando de magno candelabro coeli dejicere, et sub modio recondere conemini? Nempe huic simile est hoc, quod nomen meum delere, vel famam meam exstinguere contenditis. Ego enim sum lux mundi. Ergo ridiculi talpae vel vespertiliones oculos quidem vestros claudere, et me veram lucem non videre potestis, sed totius mundi oculos eruere, vel istam ejus lucem exstinguere, nequaquam praevalebitis. Ego, inquam, lux, non unius tantum Israeliticae gentis, sed lux totius mundi,

“lux vera, quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum (Joan. I),”

lux sine qua nemo unquam angelorum vel hominum potuit vel potest videre Deum, cujus extorres quicunque sunt sive angeli, sive homines, tenebrae sunt. Proinde dixi et dico quia

“qui sequitur me, non ambulat in tenebris”

erroris vel ignorantiae, sed habebit lumen vitae, et hoc habendo, ipse quoque lucem fundet imitatoribus suis, ut merito talibus dicatur:

“Vos estis lux mundi,”

lux videlicet illuminata, non ipsa lucis substantia.