|
Ipsum divinae naturae arcanum his relativis magis quam quibuslibet
substantialibus exprimitur nominibus. Substantialia namque dicimus
nomina, quae tribus aeque personis sunt communia, qualia sunt, Deus
omnipotens, increatus, immensus, aeternus, et his similia. Haec autem
relativa sunt, quia videlicet Pater alicujus pater est, et Filius
alicujus filius est: et Spiritus sanctus alicujus spiritus est. Sciendum
vero quia relatio non aeque in omnibus convertitur. Nam Pater quidem ad
Filium refertur et convertitur, quia Pater Filii pater est, et Filius
Patris filius est. Spiritus autem sanctus Patris quidem et Filii
spiritus est, sed non convertitur. Non enim Pater sancti Spiritus pater
est, neque Filius sancti Spiritus filius est. Sed idem Spiritus sanctus
dicitur, et est donum, quo nomine relatio recte reciprocari potest.
Donum quippe datoris donum est, et dator doni, dator est. His inquam,
relativis nominibus magis quam substantialibus commendatur nobis, 132
quid amemus, laudemus, glorificemus. Quid enim creaturae benevolentia
Creatori suo magis cupiat quam illud, unde potissimum ipse gloriatur
dicens:
|
“Nunquid ego qui alios parere facio, ipse non pariam? si ego qui aliis
generationem tribuo, sterilis ero? (Isa. LXVI.)”
|
|
Quod licet de adoptivis dictum videatur filiis, principium laudis ab
illius habet genitura Filii, qui solus naturalis est, cujus
participatione alii fiunt adoptivi filii, quia solum illum Pater, qui
haec loquitur, genuit (Psal. II), alios autem creavit, nec de sua
substantia genuit, sed per gratiam suam regeneravit (Tit. III).
|
|