CAPUT 6

“Quem cum vidisset Jesus [textus addit jacentem] et cognovisset quia multum tempus haberet, dixit ei: Vis sanus fieri?”

Quibus putas oculis illum, qui per hunc hominem significabatur, magnum languidum Jesus vidit, quos vel quantos habet oculos in capite suo? Septem. Ipse est enim lapis ille, in quo septem oculos Zacharias propheta se vidisse testatur (Zach. III), qui sunt septem spiritus Dei, quorum omnis plenitudo corporaliter habitans in illo requiescit (Col. II). Istis oculis gratiae vel misericordiae, quae non est alia quam ipse Deus noster Spiritus sanctus, vidit istum languidum cum ascendisset in coelum, prospiciens

“de excelso sancto suo, de coelo in terram aspiciens, ut audiret gemitus compeditorum, ut solveret filios interemptorum (Psal. CI).”

Tunc, inquam, prospexit, tunc vidit et cognovit, quia multum tempus haberet, id est, sensum pietatis suae se sensisse probavit quia tempus miserendi ejus adesset. Quem ejus respectum pulchre per hoc innuit, quod praedicto homini familiariter dicit:

“Vis sanus fieri?”

Et quidem desiderium pauperum jam exaudierat et praeparationes cordis eorum audierat auris ejus (Psal. IX).

Quomodo ergo patentem omnibus unius languidi voluntatem nescire poterat? Verum ad hoc interrogat, et ad hoc solum dicit:

“Vis sanus fieri?”

ut ostendat quod de homine nihil amplius debeat quaeri, id est, non qualis persona, vel ex qua gente sit, sed hoc solum, utrum peccata sua relinquere justitiamque velit operari. Nam

“in omni gente qui timet Deum et operatur justitiam, acceptus est illi (Act. X).”

“Dicit ei languidus: Domine, hominem non habeo, ut, cum mota fuerit aqua, mittat me in piscinam.”

Homo iste necessarius, qui languidum mittat in piscinam, id est peccatorum ad Dominicae passionis applicet sacramentum, ipse Christus vel aliquis vicarius est, verbi gratia, Petrus vel Paulus, in quo loquitur Christus (II Cor. XIII), imo totus concors apostolorum vel sacerdotum chorus, quorum est officium docere et baptizare: quod profecto est languidum in piscinam passionis Christi fecundam aeternae salutis dimittere. Sed hunc hominem languidus gentilium populus revera non habebat, quippe contradicentibus his qui ex circumcisione erant fidelibus, et contensiose asserentibus Christum non pertinere ad gentes, sed ad solum genus Abrahae cui repromissus est. Hoc profecto languidus iste tunc dolebat, quando Cornelius orans et eleemosynas faciens regnum Dei quaerebat (Act. XI), quia nec ad Simonem, qui cognominatur Petros, mittere noverat vel audebat, nec eidem Petro adhuc reptilia vel serpentia terrae de coelo fuerant ostensa, quod in ejusmodi piscina lavare, et sic mactare et manducare deberet omnia (Act. X). Bene ergo ait languidus,

“quia hominem non habeo, ut, cum mota fuerit aqua, mittat me in piscinam.”

Et quasi quaereretur ab eo cur hominem quem optabat, hominem tam necessarium non haberet, protinus adjungit: