CAPUT XX. De eo quod dictum est:

“In illo die pepigit Domin foedus cum Abram.”

Dixitque ad eum: Ego sum Dominus qui eduxi te de Ur Chaldaeorum, ut darem tibi terram istam ut possideres eam. At ille ait: Domine Deus, unde scire possum quod possessurus sim eam? Non utique diffidendo quaerit, qui tam pias benevolentiae voces praemittit: Domine, quid dabis mihi, Domine Deus, unde scire possum quod possessurus sim? Sed quare sicut nunc ait: Domine Deus, unde scire possum quod possessurus sim eam, non ita paulo ante dixit: Domine Deus unde scire possum quod qui egredietur de utero meo, ipsum habiturus sim haeredem, sed credidit Deo et reputatum est illi ad justitiam? Quid enim plus est, haereditatem possidere quae erat, an haeredem accipere magnam gentem quae non erat? Non ergo tanquam incredulus infirmata fide dubitavit, sed tanquam pius pater futuris filiis providit, ne forte peccantibus illis poeniteret Deum hujus suae promissionis; et idcirco in promissione aliquid sibi dari optavit firmamentum fixae stabilisque veritatis, et quasi interpositionem juramenti. Nec moratus Dominus Deus, quod optabat amicus fidelis, cum petere non auderet, sponte obtulit Continuo namque respondens: Sume, inquit, mihi vaccam trimam, et capram trimam, et arietem annorum trium, turturem quoque et columbam. Qui tollens universa haec, divisit per medium, et utrasque partes contra se posuit altrinsecus; aves autem non divisit. Descenderuntque volucres super cadavera, et abigebat eas Abram, etc. Haec visio sic terminatur: In die illo pepigit Dominus foedus cum Abram dicens: Semini tuo dabo terram hanc. Hoc foedus juramentum quoddam est, quo se Dominus obstrinxit, quomodo homo voluit, quo debitor posset jure teneri, si quando aliqua intercurrente peccati causa, vellet levare manum suam, et facere quid contra id quod promisit. Cujus juramenti memor Moyses, cum dixisset ut disperderet eos, stetit in confractione in conspectu ejus, dicentemque Deum, dimitte me ut deleam eos, tenuit homo viriliter, dicens: Quare, Domine irasceris in populo tuo? Memento Abraham, Isaac, et Jacob, quibus jurasti, dicens: Universam terram hanc, de qua locutus sum, dabo semini tuo, et possidebitis eam (Exod. XXXIII. Itaque quotiescunque habeamus in hac Scriptura foedus vel pactum, nondum foedus est humanae reconciliationis, sed firma promissio futuri foederis, propheticaque imaginatio pacti unici, quo in solo Christo Deus sibi homines reconciliavit.