CAPUT XXXI. De eadem promissione, et quod non antea David promissionem accepisset quod de semine ejus Christus nasciturus esset.

“Quis, inquit, ego sum, Domine Deus, et quae domus mea, quia adduxisti me hucusque? Sed et hoc parum visum est in conspectu tuo, Domine Deus meus, nisi loquereris etiam de domo servi tui in longinquum.”

Quamvis propheta David, quamvis psaltes inclytus voces jam edidisset, directi in se, a prima unctione sua spiritus Domini, nondum tamen illud acceperat, quod summum est suae felicitatis, videlicet quod de illo nasciturus esset salus sua Christus, salus, inquam, et exspectatio non tantum ipsius, sed et totius mundi. Nam exspectabatur quidem Messias de tribu Juda, sed non etiam de domo fidelis David. Hic primum illud audivit, et idcirco velut attonitus in admirationem suae benedictionis exclamans de semetipso quisnam esset requisivit. Nec vero isto contentus fuit, nisi locum quoque sciret ubi nasceretur ille Dominus Deus suus, et filius uteri sui. Afflixit igitur se, et humiliavit animam suam pro hoc, orans revelari sibi quo nasciturus esset in loco, quemadmodum testatur ipse in alio psalmo:

“Memento, Domine, David, et omnis mansuetudinis ejus. Sicut juravit Domino, votum vovit Deo Jacob. Si introiero in tabernaculum domus meae, si ascendero in lectum strati mei; si dedero somnum oculis meis, et palpebris meis dormitationem, et requiem temporibus meis, donec inveniam locum Domino, tabernaculum Deo Jacob (Psal. CXXXI).”

Quam arctissime se afflixerit nobis aperuit, et continuo subjunxit quia exauditus sit. Nam adhuc in afflictione positus repente revelante spiritu, laetabundus exclamavit:

“Ecce audivimus eam in Ephrata, invenimus eam in campis silvae (ibid.).”

Quo dicto non solum ubi nasciturus esset Christus se in spiritu audisse asseruit, sed et quo transferenda esset illa arca Domini, arca sanctificationis Dei, illa in qua habitat corporaliter plenitudo divinitatis natura hominis (Col. II), ex semine ipsius David. Nam Ephrata ipsa est Bethlehem civitas David, in qua completi sunt dies Mariae ut pareret, et peperit primogenitum filium suum (Luc. II). Campi autem silvae sumus nos gentes; campi, inquam, silvae, id est nunc effecti campi cultiles et bonarum frugum fertiles, cum ante fuerimus silvae malignis spiritibus, qui utique crudeles sunt ferae, secreta in nobis cubilia praebentes. Itaque cum dicit,

“audivimus eam in Ephrata, invenimus eam in campis silvae,”

profecto et ubi primum audienda, et ubi tandem invenienda sit incarnatae divinitatis arca, sibi testatur intimatum esse.