|
|
“Facta est ergo quaestio ex discipulis Joannis cum Judaeis de
purificatione et venerunt usque ad Joannem.”
|
|
Ecce nunc quoque tantus tamque vehemens flavit ventus, ut non solum
arundo aliqua, sed et adulta tam arbuscula, ejus impulsu agitari posse
videantur. Crescente namque Jesu, et isto jam incipiente minui (quod
fieri oportere fuerat et ipse protestatus) aemulati sunt discipuli ejus,
Judaeis malitiose sollicitantibus et invidiae flammam concitare
volentibus, ut testimonium Joannis, quod perhibuerat de Jesu, discipuli
ejus infirmare conarentur, extorquendo videlicet ab illo sermonem de
Jesu, qui a priori testimonio dissonare videretur. Verbi gratia: Puta
dixisse Judaeos: Ecce habemus duos baptistas, cujus eorum baptismus
melius purificat? Cujus, inquiunt discipuli Joannis, nisi ejus, qui
aquas istas primus invenit, primusque mortalibus ostendit? Baptista
noster non ab hominibus neque per hominem, sed per Verbum Domini, cum
esset in deserto solitarius, baptizare didicit, atque inde huc veniens,
juniorem illum (ad quem omnes modo veniunt) ut caeteros ipse baptizavit.
Econtra Judaei: Nonne magister vester, inquiunt, baptismo suo
purificationem baptismi illius praetulit, dicens:
|
“Ego baptizo in aqua, ille vos baptizabit in Spiritu sancto et igni?
(Matth. III).”
|
|
Nonne se indignum dixit solvere corrigiam ejus calceati? (Luc. III.)
Itaque facta quaestione hujusmodi,
|
“venerunt, inquit, ad Joannem.”
|
|
Nec mirum rudes eatenus discipulos contendisse de purificatione
baptismatum, vel dignitate magistrorum, cum et magni apostoli, jam
instante passione magistri, contenderint quis eorum videretur esse major
in regno coelorum (Matth. XVIII). Usque ad Joannem venerunt. Multum
instanter et animose quaestionem ventilarunt, qui ventosam ejusdem
quaestionis machinam usque ad turrim illam perduxerunt, quae fundata
erat supra petram altissimam, longe eminentiorem multoque fortiorem
arundinibus nostris, quae hujusmodi vento solent quamlibet in partem
leviter agitari. Nam, ut noverimus, quod usque ad illum venerint hac
intentione, ut eum devocarent a testimonio Christi, verba ipsa satis
evidenter hoc innuunt, quae fuerunt hujusmodi:
|
“Rabbi, qui erat tecum trans Jordanem, cui tu testimonium perhibuisti,
ecce hic baptizat, et omnes currunt ad eum.”
|
|
Summa eorum quae ab illis dicta sunt, vel dici potuerunt, ita breviter
expressa est, ut in singulis pene dictiunculis vis insita lateat, quae
permovere potuisset, nisi solidum, prudentem, et bene, ut praedictum
est, in veritate fundatum animum offendisset. Primo (ut saepe ventus
urens blando susurro praeludit,) blandiuntur, et dicunt:
Quo praenomine gaudere sciebant molles auriculas Scribarum et
Pharisaeorum; sicut et Dominus:
|
“Amant enim, inquit, primas cathedras in synagogis, et salutationes in
foro, et vocari ab hominibus Rabbi (Matth. XXIII; Marc. XII).”
|
|
Nusquam enim praeter hunc locum invenimus eum vocatum esse Rabbi; nec ab
ipsis qui quaerentes ab illo consilium salutis dicebant:
|
“Quid faciemus et nos (Luc. III),”
|
|
nec ab aliquibus in quibuslibet evangeliorum locis. Quod et si quando
dici potuit, et ab Evangelistis, ut superfluum, recte praetermissum est,
hoc tamen loco nullatenus omitti debuit, ob significandam magnitudinem
praesentis adulationis. Hoc itaque magnifico praenomine praemisso quo ad
consensum ipsorum putaretur posse deflecti, ut Domino Jesu studeret sese
praeferri [praeferre]:
|
“Qui erat, inquiunt, tecum trans Jordanem,”
|
|
et caetera. Notandum diligenter quanta arte quamque accuratis agitur
insidiis, ut Joannem poeniteat testimonii, quod Domino perhibuit. Duabus
namque praecedentibus propositiunculis, duas obliqua excusatione
subnectunt, hoc modo:
|
“Qui erat tecum trans Jordanem, ecce hic baptizat, et cui testimonium
perhibuisti, ecce omnes veniunt ad eum.”
|
|
Qui trans Jordanem tecum erat, seque tuis manibus ut minor submiserat,
ecce hic in Judaea super te est, et sua seorsum auctoritate baptizat. Et
|
“cui testimonium perhibuisti?”
|
|
in discreta humilitate, nimium te subjiciens illi et gloriam tuam dans
alteri, ecce omnes, te neglecto, veniunt ad eum, tuumque baptismum
parvipendentes, illum juniorem certatim expetunt. His et ejusmodi dictis
Judaico livore concinnatis hoc agebatur, ut fidelissimi testis animas a
veritate, cui testimonium perhibeat, averteretur, atque ita baptizantium
rupta concordia, baptismi vel poenitentiae remedium facilius quasi
rationabiliter contemni videretur. Nam pharisaei et Judaeorum
quamplurimi
|
“spreverunt consilium Dei, non baptizati (Luc. VII)”
|
|
baptismo Joannis; quippe, qui exspectabant falsi et fallentes, Messia
regnante, in regno ejus superbire, non de peccatis suis humiliari, vel
poenitentiam agere, gentes universas spoliare, non duas tunicas, aut
duplices escas cum gentibus dividere.
|
|