|
Vocavitque Dominus Deus Adam et dixit: Adam, ubi es? Dixitque Adam:
Vocem tuam audivi in paradiso, et timui, eo quod nudus essem, et
abscondi me. Non reus et praevaricator Adam Deum prior invocavit, sed
Deus judex praevaricatorem prior vocavit, cum hoc illi magis expediret,
ut praeoccuparet faciem ejus in confessione, et dignam satageret saltem
post peccatum satisfactionem offerre. Recteque dicitur illi: Ubi es?
quia videlicet movit pedem suum, et in loco suo non est. Locus enim
hominis Deus est, extra quem nusquam bene est. Unde et beatus Job cum
dixisset: Sicut consumitur nubes et pertransit, sic qui descendit ad
inferos non ascendet, nec revertetur ultra in domum suam; continuo
subjunxit: neque cognoscet eum amplius locus ejus (Job. VII). Non dixit,
neque cognoscet amplius locum suum, sed neque cognoscet eum, inquit,
amplius locus ejus, quia profecto postquam semel dixerit, Nescio vos
(Matth. XXV), neminem damnatorum cognoscet Deus, neminem perditorum
requiret amplius. Bene ergo locus suus post lapsum hominem, locus,
inquam, suus, id est Deus, requirens dicit: Adam, ubi es? Sane qui ultro
nolebat agnoscere ubinam esset, id est quantum in malum decidisset, hac
saltem percunctatione Dei pulsatus evigilare et videre debuerat ubi
esset. Hoc enim benignitas quaerentis intendebat, ut is qui quaerebatur
seipsum inveniret, et sciret quid perdidisset, quid commeruisset. At
ille id quod quaerebatur non respondit. Dixit enim: Vocem tuam audivi in
paradiso, et timui, et abscondi me. Non dixit: Ecce adsum. Nec enim Deo
aderat, aut obedienter adesse volebat, qui post inobedientiam se
absconderat. Et notandum quod culpam suam tacuit, quae causa sibi erat
pudendae nuditatis, et ita nudum se esse questus est, ut Deum potius
incusaret, quod talem facturam hominis formasset. Non enim dixit: Vocem
tuam audivi in paradiso, et timui eo quod praeceptum tuum praevaricatus
essem, sed timui, inquit, eo quod nudus essem. Non ergo factum suum, sed
facturam Dei in semetipso reprehendit. Et quam perversus hic timor est,
qui non facti sui gerere poenitudinem, sed solam poenae suae se fatetur
habere confusionem. Perseverat haec usque hodie perversitas in filiis
Adae, ut aliqua poena pro suis malefactis affecti, non quod ipsi
fecerint, sed semper accusent quod sibi a judicibus suis factum sit,
donec penitus atteratur spiritus rebellis, et humilietur vulnere
intolerabili, stultitiam suam non agnoscunt, quemadmodum scriptum est:
Et sola vexatio dabit intellectum auditui (Isa. XXVIII). Quin etiam
deprehensi atque convicti culpam dum negare nequeunt, proterve
defendunt, unde et inexcusabiles sunt. Nam audi qualiter isti deprehensi
culpam defenderunt. Sequitur:
|
|