CAPUT XXIX. Septem fratres Machabaeos, et matrem eorum praecipue cum paterentur, clamasse.

Quod si singularum desiderium gemitusque animarum, quae in illius magnae mulieris persona unum sunt, magnus clamor exstitit ad Deum. Quid de illa censes, quid putas de matre septem filiorum, quae supra modum mirabilis, et bonorum memoria digna, pereuntes septem filios sub unius diet tempore conspexit? Denique bono quidem animo ferebat propter spem, quam in Domino habebat, singulosque illorum hortabatur:

“Non ego, inquiens, vobis in utero meo spiritum et animam donavi, neque singulorum membra compegi, sed mundi Creator, qui formavit hominis nativitatem, quique omnium invenit originem, et spem vobis iterum cum misericordia reddet et vitam (II Mach. VII).”

Bono quidem, inquam, animo propter spem futurae resurrectionis natorum supplicia mortesque ferebat, sed nihilominus natura materno affectu dolebat magnoque ad Deum dolore clamabat. Et singuli quidem natorum in suo dolore suaque poena clamabant. Mater autem, quae et novissima post filios consumpta est, in mortibus omnium, in doloribus singulorum abundantius doluit, et altius clamavit, nec minori singulos mentis cruciatu peperit Deo, quam cruciata est, dum singulos pareret mundo. Itaque saltem in una matre illa perpende de universa dierum illorum Ecclesia, quam congruum, quam divini horroris plenum fuerit, vel sit mysterium, draconem tot capitum stetisse ante mulierem in utero habentem, scilicet venturum Christum fide exspectantem, ut filium ejus devoraret, ut fidem promissionis de corde ejus auferret. Quintum regnum illius draconis, regnum illud erat nequiter erectum, regnante Antiocho ad infestationem mulieris quod nimirum in illa matre septem filiorum pene visibiliter apparuit. Ante istorum quidem, scilicet matris et septem filiorum passiones, multus sanguis ab Antiocho fusus fuerat, qui ad Deum clamabat, sicut postmodum dictum est:

“Ut vocem sanguinis ad se clamantis audiret (II Mach. VIII).”

Sed istorum sanguis vocem grandiorem habuit, et ad supernos auditus perveniens irae finem imposuit.