|
Considera opera Dei, quod nemo possit corrigere quem ille despexerit.
Si totum transcurramus Ecclesiasten, hic tantummodo persuaderi nos
videbimus, quanta Deus fecit et faciet, hoc prae magnis maximum est;
quod nemo possit corrigere quem ille despexerit. Cain quando peccavit,
et fratrem suum occidit, Dominus benigne revocavit; sed ille de medici
medicina, et Dei misericordia desperans: Major est, ait, iniquitas mea,
quam ut veniam merear (Gen. IV). Pharaonem regem Aegypti frequentibus
Dominus prodigiis ad misericordiam provocavit, sed quia duri cordis ille
fuit, emolliri minime potuit (Exod. IX). Nabuchodonosor Daniel sanctus
admonebat ut peccata sua eleemosynis redimeret (Dan. IV); sed quoniam
non flexit increpatio sana superbum, ita eum despexit Deus, ita
reprobavit, ut per septem annos projectus ab hominibus fenum ut bos
comederet. Veniens in mundum Filius Dei Dominus Jesus Christus, omnes
corripuit, sed non omnes tamen correxit. Sicut sol oriens super bonos et
malos, tanquam molle lutum indurabat corda malorum, quos nulla admonitio
trahebat ad credendum, cum sicut ceram bonorum corda molliret, quos ad
credendum sana correctio attrahebat. Quare nemo possit corrigere, quos
ille despexerit, ille symmysta Dei Joannes considerat, scribens quod
didicit quando recubuit super pectus Jesu (Joan. XXI). Ideo, inquit,
credere non poterant qui miracula Domini videbant, quia dixit Isaias
propheta: Indura cor populi hujus et aures ejus aggrava, ne forte
videant et intelligant, et sanem eos (Isa. VI). Omnipotens Dominus, qui
vult omnes homines salvos facere (I Tim. I, II; Luc. XIX, IX; Matth.
XVIII; Joan. III), non hominis cor, non oculos, non aggravat aures, sed
quoniam data est hominibus libertas arbitrii, talis est Deus hominibus,
quales se efficiunt homines Deo, unde Psalmista dicit: Cum sancto
sanctus eris, et cum perverso perverteris (Psal. XVII), non cessando a
natura bonitatis suae, sed negando tibi pravo atque perverso dona suae
bonitatis.
|
|