CAPUT XXVII. De horrore et magnitudine diei judicii, in quo majora cunctis praeteritis malis recipient impii, et hoc esse quod dixit:

“finis venit, venit Finis super quatuor plagas terrae.”

(CAP. VII.)

“Et factus est sermo Domini ad me dicens. Et tu, fili hominis, haec dicit Dominus Deus terrae Israel: Finis venit, venit finis super quatuor plagas terrae, nunc finis super te, et emittam furorem meum in te, et judicabo te juxta vias tuas, et ponam contra te omnes abominationes tuas, et non parcet oculus meus super te, et non miserebor, sed vias tuas ponam super te, et abominationes tuae in medio tui erunt, et scietis quia ego Dominus. Haec dicit Dominus Deus: Afflictio una, afflictio ecce venit, finis venit, venit finis, evigilavit adversum te, ecce venit. Venit contritio super te, qui habitas in terra. Venit tempus, prope est dies occisionis, et non gloriae montium.”

Et si illis quibus tunc temporis Babylonica captivitas imminebat, quasi digito videbatur ostendi finis ille, et illa afflictio, et dies ille occisionis, nobis tamen qui adhuc ista legimus, finis ille, et ille dies afflictionis, dies occisionis sine dubio declamatur, qui non jam ut tunc super unam gentem, sed

“super quatuor plagas terrae,”

et super omnem qui habitat in terra, venturus est, vere finis, vere dies afflictionis. vere

“dies occisionis,”

cujus magnitudini exprimendae, nec ista praesens, nec ulla cujusquam declamatio sufficit. Nam ut coeptum jam compleamus ordinem, illa est dies universalis judicii, quod vere

“tempus erit occisionis, et non gloriae montium,”

id est superborum, sicut et propheta alius cum de praedicta tantum Babylonica captivitate dicere videtur, simili declamatione de illo novissimo die dicebat:

“Juxta est dies Domini magnus, juxta est et velox nimis. Vox diei Domini amara, tribulabitur ibi fortis (Soph. I),”

etc. Etenim quia evangelicae fidei finis hic est, ut is qui propter nos homo factus et passus est, resurrexit, et in coelum ascendit, inde ad judicandos vivos et mortuos venturus esse credatur, recte sicut in initio prophetiae hujus anni qui erat quintus annus transmigrationis, per quatuor facies animalium quadrifidum Christi intelligimus Evangelium, sic in fine, id est ab hoc loco usque ad id quod dicit postmodum:

“Secundum viam eorum faciam eis, et secundum judicia eorum judicabo eos,”

futurum illud denuntiari intelligimus universale judicium. Et non dicat malus servus in corde suo, in tempora longa fiet istud, vel

“moram facit Dominus meus venire,”

et hac praesumptione securior factus, incipiat

“percutere servos suos, manducare autem et bibere cum ebriis (Luc. XII).”

Nam revera, et si illud non crediderit, quod illud judicium tam prope sit ut digito possit ostendi dicendo,

“ecce finis, ecce afflictio, ecce dies occisionis, ecce venit finis, nunc venit finis,”

vel, juxta illum alium,

“juxta est dies Domini, juxta, et est velox nimis (Sophon. I),”

at saltem illud dissimulare non potest, quoniam propria vel singulari morte cito moriturus, et in illa jam secundum animam judicandus sit.

“Veniet dominus servi illius, in die qua non sperat, et hora quam ignorat, et dividet eum, partemque ejus ponet cum hypocritis (Luc. XII).”