CAPUT 20

Multa sunt adhuc sacramenta ejusdem capituli praescripti, ad rationem pertinentia faciei hujus, faciei vituli, sed quia veremur esse nimii, vitandumque est fastidium etiam in rebus pretiosis, nos pluribus omissis, hoc tamen intactum praeterire non patimur, quod interea dicit:

“Tollet quoque sacerdos de sanguine vituli, et asperget digito septies contra propitiatorium.”

Itidem et alibi dicit:

“Immolatoque vitulo in conspectu Domini, inferet sacerdos, qui unctus est de sanguine ejus in tabernaculum testimonii, tincto digito aspergens contra velum (Levit. IV).”

Denique hoc valde pertinet ad illum, cui hoc opusculum dicavimus, honorem Filii hominis, quod hujus sacrae litterae vivificans spiritus vigilanter aspicientibus innuit. Utquid enim vitulus iste immolatus, utquid sanguis Christi est fusus, nisi ut Spiritum sanctum, qui in eo septiformi plenitudine requiescit, in remissionem peccatorum acciperemus? Septies ergo contra propitiatorium sive contra velum debuit aspergi sanguis illius vituli significativi digito sacerdotis, quia non nisi per passionem et sanguinem hujus Filii hominis potuit aut debuit sanctus septiformis Spiritus in remissionem peccatorum dari nobis. Nec hoc dicimus, quin et ante adventum ejus Spiritum sanctum acceperint, et patriachae et prophetae et justi quamplurimi, sed non hoc dato, quod dicitur, et est peccatorum remissio. Duo quippe sunt data Spiritus, alterum in divisiones gratiarum, quo solo illi anteriores illustrati fuerunt, alterum in remissionem peccatorum, quod ante hoc datum non fuerat, sicut evangelista testatur:

“Nondum enim, inquit, erat Spiritus datus, quia Jesus nondum fuerat glorificatus (Joan. VII).”

Hoc sciens ipse, videlicet quod datum hoc non daretur, nisi per mortem et sanguinem ejus, dicebat ipsa nocte qua tradebatur:

“Vado ad eum qui me misit, sed quia haec locutus sum vobis tristitia implevit cor vestrum, sed ego veritatem dico vobis, expedit vobis ut ego vadam. Si enim non abiero, Paracletus non veniet ad vos; si autem abiero, mittam eum ad vos (Joan. XVI).”

Quod eum dixisse de passione vel morte sua, liquido constat potius quam de futura ascensione post quadraginta dies a resurrectione sua, quia videlicet propter illam discessionem ejus, discipuli non contristari, imo gauderi habebant, sicut sanctus Lucas memorat, dicens:

“Et ipsi adorantes, reversi sunt in Hierusalem cum gaudio magno (Luc. XXIV).”

De passione vel morte sua dixisse omnino rectius intelligitur,

“sed ego veritatem dico vobis, expedit vobis ut ego vadam,”

etc. praesertim quia sic evangelista praemiserat, dicens:

“Ante diem festum Paschae sciens Jesus quia ejus hora venit ut transeat ex hoc mundo ad Patrem (Joan. XIII).”

Igitur necessario valde sacerdos iste in sanguine vituli digitum tinxit, et contra propitiatorium sive contra velum saepius aspersit, quia verum est, et hoc ab ipso in veritate dictum sit, quia [add. nisi] sanguis ejus prius funderetur, neque conditum baptismi sacramentum, neque Spiritus sanctus datus fuisset in eo quod est Paracletus, id est consolator, scilicet in eo quod est remissor vel remissio peccatorum, quae una vel summa est consolatio sanctorum, electorumque omnium tam praecedentium quam subsequentium, quia omnes, tam illi quam isti, sanguine ejus emundati sunt, nec aliter dissolvi poterat eis medius paries inimicitiarum, qui significabatur per velum, quod erat ante propitiatorium.