CAPUT XXXIII. De eo quod ait Moysi Dominus:

“Quid clamas ad me?”

Et quid significet virga elevata super terram.

“Dixitque Dominus ad Moysen: Quid clamas ad me? Loquere filiis Israel, ut proficiscantur. Tu autem eleva virgam tuam, et extende manum tuam super mare, et divide illud, ut ingrediantur filii Israel in medio maris per siccum,”

etc.

“Quid, inquit, clamas ad me?”

Hoc plane magnae gratiae, hoc dignae et gratiosae acceptionis est dixisse Dominum ad unum Moysen, in tali tempore,

“Quid clamas ad me?”

Quid enim? Nonne et Aegyptii clamabant? Nonne et paulo ante dictum est quia

“levantes oculos suos, viderunt Aegyptios post se, et timuerunt valde, clamaveruntque ad Dominum?”

Clamabant plane et isti, grandemque turbam faciebant vocibus confusis. Sed quid sequitur?

“Forsitan, inquiunt, non erant sepulcra in Aegypto, ideo tulisti nos ut moreremur in solitudine.”

Ergo clamabant quidem, sed non clamabant digne, ut merito diceret eis Deus, Quid clamatis ad me? Clamabant enim sine fide, qui clamor vanus et indignus creditur Dei auribus. At vero Moyses quid clamavit?

“Nolite, inquit, timere, state, et videte magnalia Dei, Dominus pugnabit pro vobis, vos tacebitis.”

Hoc voce corporis ad populum, hoc grandi vociferatione fidei dixit ad Dominum. Recte igitur solum hunc audivit illa columna nubis, illa columna ignis. Sic nimirum eadem columna, jam vere columna nubis, id est, idem Deus jam indutus nube carnis, dum cum turbis ambularet, et a turbis comprimeretur, subito inclamavit:

“Quis est qui me tetigit? Mirantibus omnibus ac dicentibus, turbae te comprimunt et affligunt, et tu dicis: Quis me tetigit?”

(Matth. IX.) Ille in sententia persistens, ait:

“Tetigit me aliquis (ibid.).”

Ita plane hoc loco Moyses, quia filiis Israel sine fide clamantibus, solus cum fide locutus est, solus audiri magno clamore potuit, quemadmodum illic mulier, quia turbis Dominum irreverenter comprimentibus ipsa cum fide reverentissima fimbriam vestimenti ejus tetigit, sola sentiri meruit.

“Tu autem, ait, eleva virgam tuam,”

etc. Juxta altiorem sensum, quo hactenus cucurrimus, virga Moysi quam super mare jubet Dominus elevari, ut dividatur mare, et ingrediantur filii Israel per siccum in medio maris, potestas est Christi Filii Dei, et unica regula baptismi, quam super aquas extendere jussit 200 ducibus populi sui, scilicet, apostolis, postquam resurrexit a mortuis:

“Data est mihi, inquit, omnis potestas in coelo et in terra. Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Ad hanc enim, quasi virgam, id est, voce potestativam dividuntur aquae ut ingrediantur filii Israel, filii acquisitionis et salutis, id est, aperit se gratia Spiritus sancti suscipiens filios diaboli, renascituros in filios Dei, filios irae regenerandos in filios gratiae.