|
|
“Pone manum tuam super femur meum,”
|
|
etc., quidque Isaac conjugium mystice significet.
CAP. XXIV.
Erat autem Abraham senex, dierumque multorum, et Dominus in cunctis
benedixerat ei. Non hoc vulgari more propter aetatis prolixitatem dictum
est, erat senex, dierumque multorum. Quippe cum de illis, qui ante eum
fuerunt, alii triplos, alii quadruplos, imo et nonnulli septuplos
aetatis ejus dies habentes, nihil tale dictum sit: Ergo senex, dierumque
multorum, id est perfectae fidei, multorum operum bonorum. Et Dominus in
cunctis benedixerat ei, id est, bona cuncta quae omnibus gentibus
facturus erat, in semine ejus Deus praedixerat, et cum juramento
firmaverat ei. Tali praefatione digna subsequitur narratio: Dixitque ad
servum seniorem domus suae, qui praeerat omnibus quae habebat: Pone
manum tuam subter femur meum, ut adjurem te per Dominum Deum coeli, ut
non accipias uxorem filio meo de filiabus Chananaeorum, inter quos
habito, sed ad terram et cognationem meam proficiscaris, et inde
accipias uxorem filio meo Isaac. Fidei simul et casti laus est conjugii
res gesta haec; quia videlicet nec senex Abraham nurum de Chananaeis
quaesivit, unde aliquod suppeditare posset solatium suae peregrinationi.
Nec juvenis Isaac uxorem ambivit, quam concupisceret oculis, sed eam
quam nunquam viderat, secundum voluntatem praestolatus est patris. Non
enim in Abraham magno caret merito fidei, neque in Isaac vero testimonio
castitatis, quod et ille peregrinationem suam propter Deum, in quo
confidebat, sic amplexatus est, ut eorum, qui Deo non placebant,
propinquitatem nullam sibi aut posteris suis admitteret. Et hic ita
juventutis petulantiam supergressus est, ut illam exspectaret conjugem
quam Deus daret, non quam concupiscentibus oculis, ipse cum dote magna
rapuisset. Assimilatur ergo etiam in hoc Filio Dei, qui nullam propria
voluntate, id est humano judicio, animam assumit sive rejicit, juxta
quod ait ipse: Non veni facere voluntatem meam, sed voluntatem Patris
mei (Joan. V). Nam si ad naturalem spectes carnis affectum, eadem
teneritudine suam fovere debuisset patriam, qua videns civitatem
Hierosolymam veris lacrymis flevit super illam (Luc. XIX). Sed descendi,
inquit, de coelo, non ut faciam voluntatem meam, sed voluntatem ejus qui
misit me (Joan. VI).
|
|