|
Propter quod et ego dedi vos contemptibiles, et humiles omnibus populis,
sicut non servastis vias meas, et accepistis faciem in lege. Nunquid non
pater unus omnium nostrum? Nunquid non unus Deus creavit nos? Quare ergo
unusquisque nostrum despicit proximum suum, violans pactum patrum
nostrorum? Propter quod, inquit, quoniam irritum fecistis pactum Levi,
et ego dedi vos contemptibiles et humiles omnibus populis, sicut supra
testatus sum, dicens: Ecce ego projiciam vobis brachium, et dispergam
super vultum vestrum stercus solemnitatum vestrarum. Et notandum, quod
inter omnia quae fecerunt, non servando vias Domini, capitulum istud
imputat pro magno crimine, et accepistis faciem in lege. Hanc etenim
injustitiam et iniquitatem illorum ipse Dominus omnium pro nobis pauper
factus, expertus contra semetipsum, dicebat illis: Et in Sabbato
circumciditis hominem. Si circumcisionem accipit homo in Sabbato, ut non
solvatur lex Mosi, mihi indignamini, quia totum hominem sanum feci in
Sabbato. Nolite judicare secundum faciem, sed justum judicium judicate
(Joan. VII), videlicet ut non plus auctoritatis in minori facto
concedatis Mosi, propter quod dux fuit, et judicem super vos illum Deus
constituit, quam mihi in majori facto, pro eo quod ego non judico
quemquam, imo dico, quis me constituit judicem aut divisorem super vos
(Luc. XII). Hoc enim erat accipere faciem in lege, propter humilitatem
faciei ejus, facta ejus quamvis praeclara contemnere, et alterius facta
minora, scilicet Mosi, propter claritatem vultus ejus, importuna
adulatione magnificare et dicere: Nos scimus quia Mosi locutus est Deus,
hunc autem nescimus unde sit (Joan IX). In communibus quoque rebus
iniquum est faciem accipere. Hinc Jacobus dicit: Si dixeritis diviti, Tu
sede hic bene, pauperi autem dicatis, Tu sta illic, aut sede sub
scabellum pedum meorum, nonne judicatis apud vosmetipsos, et facti estis
judices cogitationum iniquarum? (Jac. II). Contra hujusmodi iniquitatem
recte invehitur, dicens: Nunquid non pater unus omnium nostrum? Nunquid
non Deus unus creavit nos? Quare despicit unusquisque fratrem suum,
violans pactum patrum nostrorum (Hebr. XI), subauditur, qui ex
humilitate Deo complacuerunt, qui non ex facie, sed ex fide amici Dei
facti sunt, qui peregrinando in paupertate Spiritus, terram nobis
possidendam acquisierunt? Videte quam sit incongruum, filios humilium et
peregrinorum superbire in acceptione personarum. Sequitur: Transgressus
est Judas, et abominatio facta est in Israel et in Hierusalem, quia
contaminavit Judas sanctificationem Domini quam dilexit, et habuit
filiam dei alieni. Disperdat Dominus virum, qui fecerit haec, magistrum
et discipulum de tabernaculis Jacob, et offerentem munus Domino. Parum
est, ad istam declamationem solum illud respicere, quod reversi de
Babylone in eo transgressi sunt, quod quidem sacerdotes et levitae
tulerunt de filiabus Chananaeorum caeterarumque gentium, et de filiis
suis, et commiscuerunt se cum populis terrarum (I Esdr. VI, X). Parum,
inquam, est illud solum respicere, quoniam naec verba sunt auctoritatis
propheticae, verba sunt Spiritus sancti, ad spiritualia semper et
coelestia tendentis. Itaque sicut decet majestatem loquentis de
spiritualibus, coeptus sermo totus spiritualibus intentus sit. Quomodo
habuit Judas filiam dei alieni? Quae est illa filia dei alieni? Profecto
lex caeremoniarum sine lege fidei, filia est dei alieni. Ubi Judas legem
fidei contempsit, per quam primus Abraham Deo complacuit, et legem
caeremoniarum in cibis et potibus, et justitiis carnis retinuit, ibi
transgressus est, et ex tunc habet filiam Dei alieni, ex quo Christum
occidit, quia quidquid ex tunc observare videtur in caeremoniis
ejusmodi, non est religio veri Dei, sed religio dei alieni, abominatio
et contaminatio sanctificationis Domini, quam dilexit perversa
dilectione, ut mallet Christum occidere quam sanctificationem loci vel
gentis amittere, secundum timorem quem finxit, dicens: Si dimittimus eum
sic, venient Romani et tollent nostrum et locum et gentem (Joan. XI).
Disperdat, inquit, Dominus virum qui fecerit hoc, et ita factum est. Nam
dispersi sunt tam magister quam discipulus, et offerens munus Domini, id
est tam seniores quam populus, tam Pharisaeus quam pontifex, dispersi
sunt, inquam, tam de terrenis quam de coelestibus tabernaculis Jacob. At
audiamus adhuc incrementum sceleris, exaggerationem criminis. Ait: Et
hoc rursum fecistis. Operiebatis lacrymis altare Domini fletu et mugitu,
ita ut ultra non aspiciam ad sacrificium, nec accipiam placabile quid de
manu vestra, et in die ista. Quam ob causam? Quia Dominus testificatus
est inter te et uxorem pubertatis tuae, quam despexisti, et haec
particeps tua et uxor foederis tui. O quanta ira, quanti zeli Domini
iracundia! Hoc, inquit, rursus fecistis. Aut ausi fuistis flere in
oculis meis, ausi fuistis mugire in auribus meis, ausi fuistis operire
lacrymis altare Domini. Quanta est haec ira, clementissimum Dominum
dicere: Hoc fecistis, flendo et mugiendo me ad majorem iracundiam
concitastis, et ita concitastis ne ultra aspiciam ad sacrificium, nec
accipiam placabile quid de manu vestra? Quantum est miraculum? quales
sunt lacrymae? qualis fletus, qualis mugitus miserorum, qui tam graviter
offendit misericordiae Dominum? Sed non miremur: nam istorum fletus
sceleratus et criminosus est, quia venit de amore praesentis saeculi,
contemptum habens futuri. Talis erat fletus et ejulatus Esau, quippe qui
tandiu flevit, et ejulavit donec pater Jacob dixerat illi: In pinguedine
terrae, et in rore coeli desuper erit benedictio tua (Genes. XXVII).
Hinc est ira Dei, ira justa, cujus justitiae causam continuo subtiliter
insinuat. Dicentibus enim: Quam ob causam lacrymis nostris offensus non
aspicies ad sacrificium, nec accipies placabile quid de manu nostra,
respondet et dicit: Quia Dominus testificatus est inter te et uxorem
pubertatis tuae quam despexisti, et haec est particeps tua et uxor
foederis tui. Et est sensus: Uxorem pubertatis, uxorem quam prius
novisti, tu despexisti, quia fidem per quam pater tuus Abraham Deo
complacuit, in qua Deus patres nostros elegit et assumpsit, tu
reliquisti. Nonne inter te et hujusmodi uxorem tuam Deus testificatus
est? Non enim per legem promissio Abrahae et semini ejus, ut haeres
esset mundi, sed per justitiam fidei. Siquidem quando credidit Abraham
Deo, et reputatum est ei ad justitiam (Rom. IV), et sicut ibidem
scriptum est, in die illo pepigit Dominus foedus cum Abraham, dicens:
Semini tuo dabo terram hanc (Genes. V), nondum lex data erat, sed necdum
ipse Abraham circumcisus erat, et proinde recte dixerim, fidem fuisse
uxorem pubertatis tuae participemque tuam, et uxorem foederis tui, inter
quam et te testificatus est Dominus, id est testamentum fecit. Tu autem
illam despexisti, et cum per fidem in Abraham justificatus sis, tu per
legem contempta fide justificari contendis, quod est justitiam tuam
velle statuere, et justitiae Dei nolle subjici (Rom. X). Quomodo ergo
audes operire lacrymis altare Domini, flere in oculis Domini, et mugire
in auribus Domini, adulter legis, contemptor fidei?
|
|