CAPUT XXV. Ex eo quod templum humani corporis Deus majestatis sibimet condiderit, quis nobis fructus accesserit, secundum id quod ait:

“aedificium quod erat separatum,”

etc.

Ex eo quod secundum propheticam visionem, Deus majestatis, templum sibimet humani corporis condidit, quis nobis fructus accessit? Quis nisi quod Apostolus ait:

“In ipso complacuit omnem plenitudinem habitare, et per eum reconciliare omnia in ipsum, pacificans per sanguinem crucis ejus, sive quae in terris sive quae in coelis sunt?”

(Col. I.) Sequitur ergo:

“Et aedificium quod erat separatum, versumque ad viam respicientem ad mare latitudinis septuaginta cubitorum. Paries autem aedificii quinque cubitorum latitudinis per circuitum, et longitudo ejus nonaginta cubitorum, et mensus est domum longitudine centum cubitorum, et quod separatum erat aedificium, et paries ejus longitudinis centum cubitorum.”

“Et aedificium, inquit, quod erat separatum.”

Quod illud aedificium? Nimirum beata sanctorum societas angelorum, quos inter et nos grandis erat separatio, grande dissidium. Idcirco dicitur,

“aedificium erat separatum.”

Et continuo subjungitur:

“Versumque ad viam respicientem ad mare.”

Via respiciens ad mare, Deus noster Christus erat, quippe qui et per prophetas suos praenuntiabat quod in plenitudine temporis dignaretur ad nos descendere, et in nostro mari naufragium mortis, atque in exemplum Jonae triduanam sepulturam subire. Ad hanc viam versum illud aedificium separatum, ejus namque gratiam exspectabat sanctorum charitas angelorum a nobis separatorum, exspectabat, inquam, quando pacificaret, et conjungeret nos cum illis per sanguinem suum. Illud aedificium septuaginta latitudinis cubitos habebat, qui numerus in decennis septenarius est, et idcirco in limite latiori latissimam charitatis requiem latitudo ista significat, quia jam tunc et sine nobis in Deo suo societas angelica requiescebat. Attamen plurimum perfectioni vel instructioni deerat, quia videlicet ovis centesima perierat, drachma decima perdita fuerat (Luc. XV). Ait ergo:

“Paries autem aedificii quinque cubitorum latitudinis per circuitum, et longitudo ejus nonaginta cubitorum.”

Quinarius qui secundae unitatis, id est denarii, medietas est, nondum plenam, nondum perfectam multiformis sapientiae Dei notitiam significat. Nam sciebant quidem jam beati angeli quantae Deus esset potentiae, sed nondum experimento didicerant quantae idem esset clementiae. Istud perdiscere habebant per admirabile opus reparationis nostrae. Unde dicit Apostolus:

“Et illuminare omnes quae sit dispensatio sacramenti absconditi a saeculis, in Deo qui omnia creavit, ut innotescat principibus et potestatibus, in coelestibus per Ecclesiam multiformis sapientia Dei (Ephes. III).”

Ergo paries quasi semiplenus, id est,

“quinque cubitorum”

erat, ad integrum, quod per secundam unitatem, id est per denarium, intelligitur, nondum pervenerat. Sed et

“longitudo ejus nonaginta cubitorum”

erat, et ad centum non per venerat. Numerus quippe centesima ove perdita, diminutus erat. Sed quid fecit ille?

“mensus est domum longitudine centum cubitorum, et quod separatum erat aedificium, et parietes ejus longitudinis centum cubitorum.”

“Latitudo autem ante faciem domus, et ejus quod erat separatum contra orientem, centum cubitorum.”

Dimensio ista quadra est. Et est sensus: Ovem centesimam ad ovile reportavit, et ovium suarum numerum ad integrum supplevit (Luc. XV), et sicut centenarius numerus quadratus est, decies enim decem centum efficiunt, ita suum ovile magna quondam parte mutilatum, totum reformavit, atque replevit, quasi per quadrum.