CAPUT VII. De charismatibus Spiritus sancti, per illas vestes bonas figuratis, et de mystica caligine oculorum Isaac benedicentis, et de eo quod dixit Moyses:

“Aut dimitte eis hanc noxam, aut dele me de libro tuo quem scripsisti.”

Cum illis vestibus valde bonis, consilio Rebeccae matris ingressus est Jacob ad Patrem Isaac, jam non videntem, ut acciperet benedictionem. Neque enim propter illas vestes benedictionem haereditate possideret nisi etiam introgressus ad patrem, sicut jam dictum est, non videntem, verba benedictionis ex Ipsius ore accepisset. Similiter cum supradictis sancti Spiritus charismatibus omnis vir simplex habitans in tabernaculis, omnis vir fidelis spem habens in verbo promissionis, qualium ex optimis unus erat Moyses, qui hanc ipsam scripturam mysticam scripsit, ingressus est ingressu fidei, cui omnia praesentia sunt, ad Christum Dei Filium, quasi non videntem, id est, in cruce morientem, ubi lumina regia, lumina risum et gaudium secundum nomen Isaac, diligentibus se insinuantia, caligine mortis obscurata fuerunt, ut acciperet remissionem peccatorum. Neque enim per charismata illa talem benedictionem, scilicet peccatorum remissionem quisquam accipere potuisset, nisi hic noster Isaac, clausis in morte oculis, jam dedisset. Hoc sciens idem Moyses fidelissimus in tota domo ejus taliter locutus est:

“Aut dimitte eis hanc noxam, aut si non facis, dele me de libro tuo quem scripsisti (Num. XII).”

Idem:

“Praecipis ut educam populum istum et non indicas mihi quem missurus es mecum (Exod. XXXII.),”

praesertim cum dixeris:

“Novi te ex nomine, et invenisti gratiam coram me.”

Ac deinceps:

“Si non tu ipse praecedas, ne educas nos de loco isto (Exod. XXXIII).”

De isto capitulo, ut verbis loquar Apostoli,

“grandis nobis sermo, et interpretabilis ad dicendum, quoniam, quod in pluribus verum est, imbecilles, ait, facti estis ad audiendum (Hebr. V).”

Parvuli enim sunt, hodieque quamplurimi, quia nondum cognoverunt illa cognitione, quae perfectorum est, gratiam Domini nostri Jesu Christi. Interrogemus ergo fidelissimum Moysen. Quis est sermo iste quem tu locutus es:

“Aut dimitte eis hanc noxam, aut dele me de libro tuo quem scripsisti.”

Cum hoc percunctatus fueris, puta quod tibi respondeat verbis hujuscemodi, verbis viri ejusdem fidei, verbis fidelis David:

“Afflictus sum et humiliatus sum nimis, rugiebam a gemitu cordis mei.”

Statimque conversus ad Dominum:

“Domine, inquit, ante te omne desiderium meum, et gemitus meus a te non est absconditus (Psal. XXXVII).”

Hoc denique dixisse congruit non soli David, verum etiam omnibus sanctis. Omnium quippe desiderium erat unum desiderium gemituosum, nasci Christum, venire Salvatorem Dei Filium, ad dandam benedictionem, ad dandum Spiritum sanctum in remissionem peccatorum, hoc erat illud desiderium. Hinc idem Jacob ad filium suum Joseph:

“Benedictiones, inquit, patris tui confortatae sunt benedictionibus patrum ejus, donec veniret desiderium collium aeternorum (Gen. XLXIX).”

Rugiens igitur Moyses a gemitu cordis sui secundum hoc desiderium:

“Aut dimitte, inquit, eis, hanc noxam, aut dele me de libro tuo quem scripsisti.”

Quid est dicere? si non dimiseris, si propter peccatum eorum promissionem tuam implere desieris, ut deletis illis, non veniat semen quod Abrahae promisisti, unum est ac si deleas, et plane consequitur, ut deleas me de libro tuo quem scripsisti. Nullus enim nisi ille venerit salvari poterit, proinde

“si non tu ipse praecedas, ne educas nos de loco isto.”

Quo enim nobis intrare in terram aliquam, nisi ex populo illo secundum promissionem tuam nascatur qui nos inducat in vitam aeternam.