CAP. XIII.

M. Unde cognoscas octavum gradum evangelicae scalae quo beati esse dicuntur qui persecutionem propter justitiam patiuntur (Matth. V, 10), non aliud intelligi debere, quam septem graduum consummatam justitiae retinere. Et ne tanto labore in septem gradibus conquisitam justitiam se amittere patiantur, tantum contra persecutionem hanc quia defendunt beati vocantur.

D. Ideo forsan in octavo non aliud praemium promittitur nisi regnum coelorum quod in primo proponitur.

M. Bene intelligis, nam sicut septem diebus omne tempus volvitur, in Dominico autem die totius septimanae initium et finis concluditur, ita omnis virtutum consummatio in his septem gradibus consumitur. In octavo autem initium et finis repetitur.

D. Quemadmodum ergo manifeste probatur, beatus Benedictus hujus in ascensu scalae ad eamdem summam gloriae videtur perducere monachos, quo Christus in evangelica scala duodecim apostolos.

M. Hoc nulli dubitare conceditur, dum quantae perfectionis sit stare in summo hujus scalae his verbis ostenditur (ibid.): Ergo, inquit, his omnibus humilitatibus gradibus ascensis, monachus mox ad charitatem Dei perveniet illam, quae

“perfecta foras mittit timorem (I Joan. IV, 18),”

per quam universa quae prius non sine formidine observabat, absque ullo labore velut naturaliter, ex consuetudine incipiet custodire; non jam timore gehennae, sed amore Christi et consuetudine ipsa bona et delectatione virtutum, quae jam Deus in operarium suum mundum a vitiis et peccatis Spiritu sancto dignabitur demonstrare. Nam si ad perfectam charitatem Dei quae foras mittit timorem, sicut tu vides, monachus perducitur, Deus autem charitas ipse est, et qui manet in charitate in Deo esse Joannis testimonio dicitur. Ergo perfectus monachus in Deo esse et Deus in illo manifeste concluditur. Unde nullus permittitur dubitare quin monachus perfectus regnum Dei, ut sui Patris, debeat haereditare.