CAPUT XIII. Semper fuisse qui, divinae promissionis de Christo memores, eam impleri desideraverint.

An putas neminem tunc in gente illa vel de populo illo exstitisse, quem cura ista tangeret, vel qui sciret Messiam venturum esse? Imo nulla aetas exstitit, ex quo Deus ad Abraham locutus est, quae non haberet aliquos fidem et sententiam promissionis illius habentes, et adventum ejus exspectantes. Pauci admodum erant ejusmodi, scilicet qui de adventu vel regno Christi spiritualiter sentirent. Omnes autem audire oportebat legem et prophetas continentes atque testificantes ejus promissionem, quamvis non spiritualiter intelligerent, id est quamvis non tam coeleste quam terrenum ejus regnum sperarent. Nec dubium, quin et si in prosperitate negligentiores erant, in adversitate fierent attenti ad illam spem, ad illam exspectationem, jamque illum advenire desiderarent, quem subvenire posse credebant, utpote regem magnum, regem potentem. Primus ipse Moses, dum mitteretur ad Pharaonem:

“Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”

Similiter de caeteris aetatibus, vel temporibus sentiendum, quoties legimus:

“Et clamaverunt Filii Israel ad Dominum propter illam vel illam tribulationem.”

Sciendum non defuisse clamoribus eorum memoriam saepedictae promissionis, qua de lege et prophetis audiebant, promissum esse Salvatorem. Simulque notandum quod quemcunque taliter clamantibus suscitabat Salvatorem, aliquid per ipsum efficiebat Deus, in quo significaret vel praefiguraret illum qui exspectabatur et desiderabatur, Christum unicum et verum Salvatorem, sicut de isto quoque Mardochaeo jam dictum et adhuc dicendum est. Haec idcirco nunc dixerim, ut dubium non sit quin saltem illa vexatio intellectum dederit auditui, ut recogitarent audito suae mortis edicto confugere ad Deum, et clamare pro adventu Christi, tale quid, quale illud est David:

“Ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”