|
|
“Nunquid, ait, a te Deus expetit eam,”
|
|
subaudi
|
“iniquitatem, si locutus sum,”
|
|
qui: displicuit tibi? Ac si diceret: Cur modo iniquitas mea a te
reprehenditur, quae in judicio a te non requireretur? Ego coram Deo
rationes positurus sum. Sed non est iniquitas quod te arguo. Tu enim
coepisti loqui, et non ego, subaudi et proinde culpabilis es, quia
videlicet culpabiliores esse solent qui loqui in contentione inchoant,
quam qui respondent. Quod si quid nosti melius, loquere. Ecce iterum sub
requisitionis velamine palliatur, sed mox impatiens humilitatis vel
simulatae, rursus prorumpens in elatione:
|
|