CAPUT 11

Unus ille, quem nosti, vir bonae conversationis, sed novae conversionis, magni nominis, sed dubiae opinionis, jam praelatus et praedicator, sed fere nunquam subditus, sive auditor, familiariter a me, quasi pro studio legendi praestari sibi rogavit aliquid de meis opusculis, et praestiti illi supra memoratum opusculum De divinis officiis. Accepit, abiit, legit quantum et quandiu voluit, et post multos dies librum remisit nihil mihi dicens, aut rogans boni sive mali. Cum ecce post dies complures audio, et a multis mihi nuntiatur, et ab exteris quoque civitatibus fratres eruditi mittuntur ad me interrogandum, ad inquirendum, utrum verum esset an non, quod de me fama longe lateque disperserat, scilicet me dixisse, me scripsisse Spiritum sanctum de Maria Virgine esse incarnatum. Exhorrui, fateor, tantumque conscientiae munitus clypeo, quaerebam diligenter quisnam hujusce rumoris existeret auctor. Quid multa? Diu quaesitum, tandemque per quosdam confratres nostros mihi compertum est, auctorem criminis, imo falsae criminationis hujus illum esse quem dixi, et ex lectione libri quem commodaveram illi male aucupatum fuisse istud de verbis hujuscemodi, in officio IV Dominicae Adventus Domini. Investigare enim quis potest, quomodo corporatur Verbum, quomodo summus et vivificator Spiritus intra uterum matris animatur, quomodo is qui initium non habet, et existit et concipitur? Quomodo vel quid a facie Verbi hujus ille parturivit? Quomodo pauperem offendisse credidit? Quomodo subvertere voluit? Librum proclamavit haereticum, flammis exurendum, et hoc in medio imperitorum, multorum quoque omnino litteras ignorantium, qui sequebantur et audiebant illum, et, ut solent ejusmodi homines in divinis ac profundis rebus majorem pene quam litterati ostentare animum, libro nimium infesti poscebant eum, et rapere festinabant ad comburendum. Quid magis in hoc asperneris, inscitiam ne an invidentiam? Nam nisi fuisset inscius, et minus quam putet ipse peritus, sciret profecto cujus essent verba, quae tam irreverenter calumniabatur. Si non esset invidus, imo nisi fuisset gloriolae cupidus, me cum primo contulisset verba ipsa, quae mea vel a me primo dicta esse arbitrabatur. Quid enim? nunquid non haec verba sunt beati papae Gregorii in homilia illius evangelicae lectionis: Miserunt Judaei ab Hierosolymis sacerdotes et levitas ad Joannem, ut interrogarent eum: Tu quis es? (Joan. I.)