CAPUT V.

Pyxidem ligneam, et in ea corpus Domini cum habuerat secus altare de more repositum, in fenestra sive absida introrsus in muro tegulis ligneis compacta, cum ostiolo et sera. Erant autem cum jam dicta pyxide et alia vascula ad sacrum ministerium pertinentia, videlicet alia pyxis hostias continens, non consecratas, ampulla quoque vinaria et ipsa stagnea, et vasculum thuris, et candelae, et aliquid lini, quorum meminisse nos exigit causa tanti miraculi. Denique in illa fortitudine vehementis incendii, cum non solum ipsa basilica, verum etiam totum castelli spatium quasi unus esset caminus multo major quam ille Babylonius ignis, cujus flamma diffusa est supra fornacem quadraginta novem cubitis (Dan. III), cum fragmenta quoque trabium ardentium decidentia, signa quoque metallica, miro modo ardendo sponte concrepantia, et concrepando ardentia, de altitudine ardentis campanariae turris excidissent, non solum fracta, verum etiam pene liquefacta, et taliter prolapsa omni materia coangustatum intra muros basilicae amplius saeviret incendium, arsit simul et ipsa absida cum omnibus supradictis, quae intus erant reposita, nimirum leviter et cito pro magnitudine incendium sicut stipula vel quasi exiguum feni; sola autem pyxis illa cum corpore Dominico incolumis et intacta permansit. Mox ergo ubi sacerdos jam dictus accessum habere potuit, dolens, ut fatebatur, quia cum turbaretur instante incendio, et aliqua exportaret vel exportari faceret, oblitus fuerat tollere corpus Dominicum, amovit quantocius congeriem lignorum favillarumque ardentium, et introspiciens, reperit hoc insigne miraculum. Protinus excipiens et cunctis videntibus, qui aderant, illud fidei nostrae sacramentum demonstrans atque divulgans, venit ad me gaudens, et suam oblitus negligentiam propter abundantiam laetitiae, licet non sine tristitiae nebula, damno quod acciderat. Nox enim quaedam adhuc toto die illo erat in cordibus nostris, et quasi gravi somno pressi mentis nostrae oculi nondum valebant prospicere ortum solis, id est claritatem divinae praesentiae fulgentem circa nos, sive in medio nostrum tribus miraculis, isto pergrandi, et caeteris duobus quae supra narravi. Sequens erat dies Dominica, et ego circa horam fere tertiam perrexi, et multis sequentibus vel praesentibus locum intuitus sum, et opus virtutis consideravi admiratione dignum; cum quo et illud accedebat ad gaudium, quod altare considerabamus inviolatum, cum cohaerentes altari lapides magni, qui coram strati jacebant, fracti et in frusta divisi essent magnis molibus fragmentorum, id est trabium ab incendio fractarum, et ardendo cadentium.