CAPUT 6

“Et vidi, et ecce in medio throni et quatuor animalium, et in medio seniorum Agnum stantem tanquam occisum.”

Cur hoc? Videlicet quia is qui per mansuetudinem et patientiam in sua passione dignus erat,

“et sicut agnus erat coram tondente se obmutescens, non aperuit os suum (Isa. LIII),”

ipse consummata eadem passione, mox tanquam catulus leonis ad praedam ascendens, infernum spoliaverat atque in sepulcro requiescens, et accumbens ut leo et quasi leaena (Gen. XLIX), ipsam quoque mortem corporis, et in semetipso et in nobis tertio die magno rugitu, magno cum terraemotu contriverat. Sane multo amplius iste leo tunc rugiet, quando ad judicandum veniens, tempestate valida circumtonante, mortuos omnes ac si dormientes, evigilare faciet. Ait ergo:

“Ecce leo de tribu Juda,”

id est homo talis qualis juxta propheticam veritatem, quam Jacob patriarcha praedixit, nasci de tribu Juda, vicit fortitudine sua principem adversae fortitudinis, tantus ac talis, ut dignus fuerit ac sit,

“aperire librum, et solvere septem signacula ejus.”

Quare autem dixit

“de tribu Juda radix David,”

cum sic dicere potuisset, de tribu Juda, de stirpe David? Christus enim, ut de tribu Juda, ita et de semine David est. Cur ergo ut de tribu Juda, non ita dixit, de stirpe vel de semine David? Videlicet quia tali dictione rem vel causam non tetigisset unde leo sit, et unde vincere potuerit. Christus namque unde de tribu Juda est ex semine David, non inde Deus est, neque inde mortem vicit aut resurgere potuit, sed inde homo est, et inde tanquam agnus mori vel occidi potuit. Magnificentius ergo dictum est, ut dici debuit,

“radix David.”

Magnificum quippe et mirabile est ejus esse radicem, de cujus stirpe descendit. Nam si ad carnem respicias Christi, sic non est ille radix David quomodo [quoniam] non radicem vitis portat, sed vitem radix. Itaque secundum divinitatem dictum est

“radix David;”

quia videlicet sicut radix vitem aut palmitem (Jer. II), ita patrem suae carnis David, portat Christus secundum suam divinitatem. Unde enim David et tota gens illa in Scripturis propheticis

“vinea Domini”

dici consuevit (Isa. V), nisi quia per fidem venturo inhaerebat Christo, qui dicit,

“Ego sum vitis?”

(Joan. XV.) Denique sicut apostoli palmites, sic David vitis hujus est palmes, nec aliquis veterum aut novorum ad vineam Domini pertinere potest aut potuit, nisi qui per fidem viti huic inhaeret aut inhaesit. Sequitur: