|
Hinc illud dicere libet, quia sicut Apostolus ait:
|
“Omnia diligentibus Deum, cooperantur in bonum (Rom. VIII),”
|
|
sic et illa confusio linguarum, et sanctis patribus, ad quos factum est
hoc verbum, ipsi Deo Dei verbo cooperata est in bonum. Oportebat enim
pro tempore, ut fieret occultum tale mysterium, neque super eo
disceptaretur per publicum, quia dignus eo non erat mundus, fere totus
ubique lasciviens et petulcus, nimiumque ferox atque superbus, quamvis
recenter severitate inundantis diluvii percussus, et usque ad parvas
reliquias una strage consumptus; oportebat, inquam, interim manere
occultum talem, tantae promissionis thesaurum: primo ne peregini illi,
quibus hoc bonum erat creditum, jam tunc invidiam intolerabilem
paterentur; deinde, ne divinae vocationis et supernae spei margarita,
ante porcos missa conculcaretur (Matth. VII). Sic erat verbo Dei pro
sanctis patribus ab hominum impiorum vel saecularium invidia cavendum,
quomodo cavetur pro radice novella, dum adhuc unicum vix virgultum
protulit, unde bonum speras vel desideras fructum. Sicut enim
exstirpatio radicis spem fructus percipiendi praecedit, ita patribus, si
intempestiva fuisset a persequentibus illata injuria mortis, facultatem
praepedivisset implendae promissionis. Idcirco Verbum ipsum futurae
carnis suae patres custodivit, testante psalmo cum dicit:
|
“Non reliquit hominem nocere eis, et corripuit pro eis reges. Nolite
tangere christos meos, et in prophetis meis nolite malignari (Psal.
CIV).”
|
|
Et quid ad cautelam istam tam idoneum quam praemissa confusio linguarum?
Et quidem expedierat et utile fuerat, quod ubi Deus confudit linguas
turrim illam aedificantium, non audivit unusquisque vocem proximi sui,
et aedificare cessaverunt. Sed magis expedivit, utiliusque fuit, quod
gentibus ignorantibus prae confusione linguarum, sancta Scriptura turris
vera et vere pertingens usque ad altitudinem coeli construenda erat,
sacramenta continens jam dictae promissionis.
|
|