|
Quidnam egit haec Abigail secundum nomen suum patris exsultatione
dignum?
|
“Nuntiavit ei unus de pueris, dicens: Ecce misit David de deserto
nuntios, ut benedicerent Domino nostro, et adversatus est eos.
Festinavit igitur Abigail, et tulit ducentos panes et duos utres vini,”
|
|
etc.
|
“Et ait David ad Abigail: Benedictus Dominus Deus Israel, qui misit te
hodie in occursum meum et benedictum eloquium tuum, et benedicta tu quae
prohibuisti me hodie ne irem ad sanguinem et ulciscerer me manu mea.
Alioquin vivit Dominus Deus Israel, qui prohibuit me ne malum facerem
tibi, nisi cito venisses in occursum mihi, non remansisset Nabal usque
ad lucem matutinam mingens ad parietem.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Cumque pertransissent decem dies, percussit Dominus Nabal et mortuus
est. Misit ergo David et locutus est ad Abigail, ut sumeret eam sibi
uxorem.”
|
|
Plane secundum hanc sapientis formam mulieris, Ecclesia de gentibus
sibimet sapienter providit. Venerunt nuntii David ad Nabal ut
benedicerent ei, venerunt, inquam, nuntii pacis, praedicatores salutis
ad mundum istum insipientem, et in maligno positum (I Joan. V), ut
gratiam supernae benedictionis, gratiam Spiritus sancti in baptismo
remissionis peccatorum conferrent ei. At ille scilicet Nabal, id est
omnis insipiens, omnes qui
|
“dicentes se esse sapientes stulti facti sunt (Rom. I),”
|
|
aversati sunt eos, persecuti sunt eos, occiderunt eos. Quid econtrario
David? Quid ad haec manu fortis?
|
“Accingatur, inquit, unusquisque gladio suo. Et accincti sunt omnes
gladiis suis.”
|
|
Gladius David et virorum ejus, potestas judicii est, in manu Christi et
sanctorum ejus. Nam
|
“exaltationes Dei, inquit, in gutture eorum, et gladii ancipites in
manibus eorum, ad faciendam vindictam in nationibus, increpationes in
populis, ad alligandos reges eorum in compedibus, et nobiles eorum in
manicis ferreis, ut faciant in eis judicium conscriptum (Psal. CXLIX).”
|
|
Hoc metuens festinavit Abigail, festinavit gentium multitudo muneribus
prolatis, praevenire et placare iram judicis, ne se manu sua
ulcisceretur David, credens attestantibus quod horrendum sit incidere in
manus Dei viventis (Hebr. X), quando judicaturus Deus noster veniet, et
non silebit.
|
“Viro autem suo Nabal non indicavit.”
|
|
Nec enim quaesivit Ecclesia consilium cujusquam philosophi, aut edictum
attendit cujusquam orbis terrarum principis, sed illis quidem omnibus
debita reddidit,
|
“qui tributum, tributum, cui vectigal, vectigal, cui honorem, honorem
(Rom. III),”
|
|
salutis autem suae viam, aut venturae irae effugium qualiter inveniret,
eum sola sapientia tractavit, a solo spiritu Dei consilium quaesivit.
Quid enim de hujusmodi tractaret cum ebriosis principibus, cum
insipientibus hujus mundi philosophis?
|
“Erat enim, inquit, Nabal ebrius nimis.”
|
|
Quae autem sunt munera, cum quibus ad nostrum David ista festinavit
Abigail? Ut taceam de sex operibus misericordiae, quae replicaturus est
ille dicendo:
|
“Esurivi enim et dedistis mihi manducare. Sitivi et dedistis mihi potum
(Matth. XXV),”
|
|
etc. illud praecipue munus, illa maxime singularis oblatio, prudentiam
hujus laudabilem efficit, quam quotidie immolat in sancto altari,
sanctum sacrificium, immaculatam hostiam corporis ejus et sanguinis. His
muneribus non solum iram vel gladium evasit, sed conjux effecta est
Ecclesia magni David.
|
|