|
Cum igitur ad restitutionem simulacrorum, quae confregerat, compellenti
Juliano non cederet, justissimum esse dicens propter fidem Domini nostri
Jesu Christi gloriose mori, ut cum ipso mereretur in aeterna felicitate
laetari, tyrannus non valens jam continere belluinum animum in illa
cavea simulationis, quamvis invideret tantae Christianorum spei,
scilicet gloriae martyrii, capitalem eum sententiam subire praecepit:
Flexis in terram, ait, genibus extende cervicem et fulminantis gladii
mortiferam, sicut tibi praedixi, suscipe plagam. Tunc martyr Christi
paululum induciarum ad offerendam Deo orationem sibi dari flagitavit.
Quo impetrato prostravit se in terram et elevans vocem oravit dicens:
Domine Deus omnipotens, qui coelum terramque et omnia quae in eis sunt
creasti, et hominem ad imaginem et similitudinem tuam factum in
paradisum posuisti, eum denique lapsum diabolo suadente per Unigeniti
tui incarnationem et passionem reformasti, et sanctos et electos tuos
non ad hujus mundi gaudia, sed ad labores et tribulationes misisti,
supplicem servi tui exaudi orationem, et quia te timeo solum et tota
cordis alacritate diligo, nunc pro tuo nomine non solum omnia corporis
tormenta, sed et ipsam subire desidero mortem, animam meam jube suscipi
per manus angelorum in paradiso tuo coelesti, cum corona martyrii. Istis
autem a quibus interficiendus sum, quicunque ignorant et errant,
cunctorum da indulgentiam peccatorum, et cum sanctis tuis in regno tuo
portionem, qui vivis et regnas cum Unigenito tuo et Spiritu sancto unus
et verus Deus in saecula saeculorum. Cumque fideles qui aderant
respondissent: Amen, surgens ab oratione et stans in medio multitudinis:
Rogo, inquit ad Caesarem, ut dum me interfeceris corpori meo concedas
locum sepulcri. Ille respondens: Concedo, ait, quemcunque locum
elegeris. Attollens ergo Christi martyr oculos et circumspiciens vidit a
longe montem excelsum et ad Julianum respiciens: En, inquit, Caesar,
montem cernis ipsum in quo volente Christo sepulturam habiturus sum. Cum
interim ad multitudinem conversus fidelium qui aderant pro re et tempore
aliqua loqueretur adhuc, quasi patiens exspectabat tyrannus, nimirum ad
devorandam animam, [f. potius] quam ad occidendum corpus inhiante
diabolo qui per illum operabatur. Denique cum jam ille testis Christi
fidelissimus cum Apostolo diceret, aut revera dicere posset: Cupio
dissolvi et esse cum Christo (Phil. I), multo enim melius; itemque
illud: Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi;
reposita est mihi corona justitiae (II Tim. IV), Julianus ad blanditias
sese callide inclinans: Accipe, inquit, dignitates, accipe honores,
accipe aurum et argentum, et omnia bona posside, quae nobis pretiosa
sunt, et esto noster amicus, in eadem scientia et in eodem sensu. Vir
sanctus, memor illius ostensionis, qua tentator diabolus, Domino nostro
Jesu Christo regna mundi et gloriam eorum ostendens, dixit: Haec omnia
tibi dabo si cadens adoraveris me (Matth. IV), dixit ad eum; Caesar, a
diabolo seductus es, et veritatis inquisitores Christianos seducere
festinas;
et quaecumque promittis
|
“tecum sint in perditionem (Act. VIII).”
|
|
Ideo enim terrena promittis, ut coelestia tollas, et vitam transitoriam
promittis ut aeternam subtrahas, et ad extremum sine dubio idcirco
suades caduca gaudia ut amoveas ea quae sunt aeterna.
|
|