CAPUT 2

Nunc jam suprascripto prophetiae capitulo, sermo attentius innitatur, et secundum verba ipsa, quod ad jam dictum fremitum leonis pertineat, aliquid loquamur.

“Et audivi, inquit, post me vocem commotionis magnae: Benedicta gloria Domini de loco sancto suo,”

et caetera, ut supra. Sicut hic in prophetia semel et iterum auditam habemus vocem commotionis magnae, sic et in illo fremitu leonis, scilicet et in descensu ad inferos, et in resurrectione Jesu Christi factum esse terraemotum jam supra diximus, magnae commotionis initium fuisse simul et praesagium. Initium, quia protinus cum ipso terraemotu ablatum est ab eis omne coeleste praesidium, clamantibus, ut Josephus quoque testatur, praesidibus templi virtutibus:

“Transeamus ex his sedibus . Praesagium, quia videlicet in eo quod velum templi scissum est, nobis quidem revelatio coelestium mysteriorum, sed illis scissura veli cum scissura petrarum praesagium fuit implacabilium seditionum, quibus extunc inter se discissi sunt, excitantes etiam contra semetipsos Romani imperii terraemotum. Hanc denique partem fremitus leonis simul memorare libet, quoniam et alius propheta, videlicet Amos, taliter incipit: Dominus de Sion rugiet, et de Hierusalem dabit vocem suam, et luxerunt speciosa pastorum, et exsiccatus est vertex Carmeli (Amos I).”

Quaenam fuerunt illa speciosa pastorum, nisi illa, de pulcherrimo templo lucra pontificum sive sacerdotum? et quid vertex Carmeli quod intepretatur scientia circumcisionis, nisi superbia Judaici populi, carne quidem circumcisi, sed corde et auribus incircumcisi?

“Luxerunt ergo, ait, speciosa pastorum, et exsiccatus est vertex Carmeli,”

id est desolata est civitas et templum, super quo gloriabantur pastores illi dicentes:

“Templum Domini, templum Domini, templum Domini est (Jer. VII),”

et ablatus est a Judaeis omnis viror gratiae spiritualis (Isa. XV), mandatum quippe est nubibus, ne pluerent imbrem super illum superbiae verticem, mandatum est apostolis, ut excusso pulvere pedum in eos, ipsi ad gentes transirent (Matth. X). Istae sunt quatuor partes illius commotionis magnae, cujus vocem, ut praemissum est, sanctus Ezechiel audivit post se. Nam

“Dominus de Sion rugiet,”

hoc recte intelligitur, Dominus tanquam leo sive catulus leonis infernum confringet, et ante faciem ejus mors fugiet, juxta illud, quod jam supra memini,

“catulus leonis Juda, ad praedam ascendisti, fili mi.”

“Et de Hierusalem dabit vocem suam,”

id est incipiendo ab Hierusalem praedicari faciet in nomine suo cunctis gentibus poenitentiam. Ejusmodi autem vox Domini, scilicet praedicatio Evangelii, nunquid non et ipsa rugitus leonis est?

“Justitia enim Dei in eo revelatur, ait Apostolus: Revelatur enim ira Dei de coelo super omnem impietatem, et injustitiam hominum, eorum qui veritatem Dei in injustitia detinent (Rom. I).”

Differunt tamen praesenti loco rugitus Domini, et vox ipsius quam dedit. Rugitus namque solus infert timorem, vox autem loquelam exprimens, cum terrore habet etiam doctrinae rationem. Et Dominus nimirum super infernum solummodo rugiit, et rugitu suo mortem exterruit atque fugavit; mundo autem, id est cunctis gentibus vocem suam dedit, doctrinae rationem expressit, vocem, inquam, suam, scilicet loquendo Evangelio per commotionem magnam.

“Conturbatae sunt gentes, ait Psalmista, et inclinata sunt regna, dedit vocem suam, mota est terra (Psal. XLV).”

Nec vero simplex commotio illa. Nam alii moti sunt ad persequendum, alii ad agendam poenitentiam credendo judicium futurum, secundum vocem alarum animalium, alteram ad alteram percutientium, et secundum vocem rotarum animalia sequentium. Altera namque ad alteram ala percutitur, quia duo sunt adventus leonis hujus, et alter de altero confirmatur; secundus in quo judicaturus est de primo, in quo judicatus est. Magna et fortis percussio alarum hujusmodi et percussionis vox valde terribilis. Exempli gratia, cum dicit:

“Amodo videbitis Filium hominis venientem in nubibus coeli (Matth. XXIV).”

Et angeli dicunt:

“Sic veniet, quemadmodum vidistis eum euntem in coelum (Act. I),”

quod profecto testificatur vox rotarum, vox legis, et prophetarum et psalmorum, tunc erit et alia commotio magna, quando sic veniet ille judicaturus.

“Nam et virtutes coelorum movebuntur (Matth. XXIV).”

Unde non otiose repetivit, quod jam semel dixerat,

“et vocem commotionis magnae.”

Haec pro illo terraemotu dicta sint, quia videlicet et quod eo moriente, et quod eo resurgente terraemotus factus est, magnae commotionis signum fuit, de qua pro rerum magnitudine nulla potest lingua sufficienter eloqui.