CAPUT XXIII. De misera obsidione Hierusalem, facta a passione Christi anno quadragesimo primo sub Tito et Vespasiano imperatoribus.

Anno primo delati imperii Vespasiano, qui erat a passione Domini nostri Jesu Christi quadragesimus primus, Titus paterni exsecutor electus triumphi cum electa manu Hierosolymam dirigitur, post tres annos susceptae expeditionis; nam hic erat annus quartus. Pater quippe Vespasianus, ut victis post commemorat filius Titus, cum potuisset improvisus in imparatos se infundere, Galilaeam circuibat, longinqua exurebat, ut vos, inquit, deponeretis insolentiam, veniam postularetis. Virtutem ostendit, et cum universos terreret, Aegyptum petiit, ut inducias resipiscendi daret. Insolentiores vos nostra fecit absentia, quia nos occupatos putastis, etc. Quarto itaque expeditionis, primo, ut jam dictum est, imperii Vespasiani anno, repletis intra paucos dies ordinibus militarium numerorum, de quibus lecta manus missa fuerat in Italiam, ventum est ad urbem, quae ferebatur latronum armis premi, et factionum stipamine circumveniri, quippe cui tertius tyrannus Eleazarus accesserat, occupatis templi interioribus, et circuitu omni, supra fores quoque in vestibuli ipsius fronte armis constitutis. Simon vero, quem sibi tyrannum populus introduxerat, superiora urbis tenebat, inferiora quoque populo ipsius replebantur. Inter tres medius erat Joannes, inferior Eleazaro, superior Simone, instructior tamen caeteris subsidiis machinarum, et omni genere telorum bellum aequabat. Instabat autem paschalis celebritas, et quemadmodum Moyses tanto tempore ante cecinerat, foris vastabat eos gladius, et intus pavor (Deut. XXXII), et ubi primum forense praelium commissum est, et paulisper quievit, internum successit. Namque paschalis, ut jam dictum est, interventu celebritatis, subornatis plerisque, Joannes quasi observationis gratia templum adiret, quippe cum ipsi factionum viri nunc se cohortati fuissent invicem, ut in unum conspirantibus studiis patriam defensarent, ne eorum discordia incruentam Romanis victoriam daret, ita tanquam sociis data ingrediendi copia dolum patravit. Ingressi enim specie civili, sed interius armati, rejectis exuviis, gladios attollunt, loricato pectore, et praeliari accincti munimine. His malorum habitis initiis, totus exactus est annus miserabilis, palamque fuit miseris, tunc Barabbam seditionis auctorem vivere, Jesum autem pacis principem sibi mortuum esse (Matth. XXVII; Luc. XXIII; Joan. XVIII). Hostis extra murum pacem offerebat, seditionis auctores intra murum praeliabantur. Cogebat fames egredi, quibus beneficium erat ferro perire, jejunii comparatione. Furebat intus Simon, furebat Joannes, insidiabantur singulis per ministros suos. Si quis fugere tentaret, tractus per humum discerpebatur. Eorum quoque qui abierant proximi trucidabantur, aut cruci affixa plerorumque cadavera, suis qui elapsi fuerant, ostentabantur. Eo usque fames grassata est, ut mulier quaedam, Maria nomine, de locupletissimis regionibus Pereae, infantulum quem genuerat, gladio occisum, atque igni appositum, pietatis genitalis usu oblitterato comederet. Quid multa? Revertentis anni mense quinto, decima mensis, templum cujus jamdudum nuda facies remanserat, exustum est, quo die quondam Babyloniis ingruentibus fuerat incensum. Verum ante hoc muris dirutis patuerat excessus clausis ad Romanos confugiendi, tanta inedia confectis, ut appositis cibis, plerique cum quid absorbuissent mollioris alimoniae, interclusis jam faucium meatibus strangularentur. Quis igitur non videat historiam tam atrocis tragoediae, cum numero convenire dierum hujus propheticae dormitionis in sinistro latere? Nempe et si paulo plures videantur miserae obsidionis, quam trecenti nonaginta dies, usque ad id, quo clausis ad Romanos confugiendi facultas facta est, quod tamen probare difficile est, attamen ad laborem prophetae pro tota parte anni secundi, quantulacunque fuerit, sufficiunt viginti quinque dies. Nunc ad ipsa prophetiae verba revertamur.