|
Verumtamen major et certior odii magnaeque iracundiae causa exstitit
illa, quam Scripturae veritas hoc modo tradit:
|
“Solus Mardochaeus non flectebat genu, neque adorabat Aman (Esther.
III),”
|
|
quod cum audisset Aman, et experimento probasset, quod Mardochaeus sibi
non flecteret genu, nec se adoraret, iratus est valde, et pro nihilo
duxit, in unum Mardochaeum mittere manus suas. Audierat enim, quod esset
gentis Judaeae, magisque voluit omnem Judaeorum qui erant in regno
Assueri, perdere nationem. Haec belli causa, hoc duelli fuit initium,
hoc modo duo dracones illi pugnare contra se coeperunt. Draco scilicet
Mardochaeus apud homines, penes quos condemnabatur; draco Aman videlicet
primo apud Deum et omnes sanctos ejus judicatus, et deinde apud homines
condemnatus. Nunquam tam crudeliter, tam furiose suum quidem caput
erexit draco diabolus adversus mulierem, de qua saepe diximus. Caetera
namque capita ejus sese erigentia, multoque hiatu patentia, hoc
intendebant ut devorarent filium ejus. Caput istus quod hoc intendit, ut
totum ipsum devoraret mulieris corpus, manifestius dicendum. Caetera
regna diabolicae crudelitati famulantia, gentem illam vexando Dei legem,
et omnem promissionis spem adimere contendebant, regnum istud
proscribente Aman, delere voluit gentem ipsam. Itaque mulier illa in
utero habens atque parturiens nunquam alias magis clamavit, nunquam
vehementius cruciata est (Apoc. XII), id est, gens illa nunquam tam
publicum, tam universalem habuit luctum in omnibus provinciis, oppidis
ac locis, ad quae crudele regis dogma pervenerat. Luctus et planctus
ingens erat apud Judaeos, jejunium, ululatus et fletus, sacco et cinere
multis pro strato utentibus.
|
|