CAPUT 6

“Et miratus sum, cum vidissem illam, admiratione magna.”

Admiratio haec cordis imperfecti est. Neque enim cor perfectum purpuram, coccinumque, aurum, lapidesque pretiosos et margaritas meretricis multum admiratur aut magnipendit. Num ergo Joannes iste cordis erat imperfecti? Non utique sed imperfectorum formam in semetipso gerit. Sic magnus et sanctus propheta David non suo sensu, sed in eorum persona, qui sunt cordis imperfecti, talem, qualis ista est, admirationem exprimit, cum dicit:

“Mei autem pene moti sunt pedes, pene effusi sunt gressus mei. Quia zelavi super iniquos pacem peccatorum videns (Psal. LXXII).”

Nimirum haec et caetera quae sequuntur non suo, sed aliorum, qui adhuc infirmantur sensu dicit, qui adhuc tentantur et suspirant vanitates saeculi, videntes se tota post die flagellari, peccatores autem prosperari, et pacem habere in voluptatibus suis. Nam suo sensu praemiserat:

“Quam bonus Israel Deus his qui recto sunt corde! (Psal. LXII).”

Ita ergo, et Joannes iste in persona eorum, qui adhuc infirmo corde nitorem magnae meretricis respexerunt cum ipsi tribularentur, magna sese admiratione admiratum fuisse testatur, quia vere suo sensu nequaquam talia mirari dignaretur. Porro electis Dei quicunque meretricem illam per infirmitatem admirantur, sive admirati sunt, consolatio non defuit aut deesse poterit Spiritus sancti suggerentis eis, quod non debuerint aut debeant super ea admirari, quodque illa nihil dignum habeat, quod quasi pro felicitate admirandum sit. Sequitur ergo: