VERS. 6.

“Quando lavabam pedes meos butyro,”

id est quando hilariter et affatim delectabar in Domino. Et eleganti similitudine dictum est, videlicet quod tanta dulcedo erat in domo cordis ejus diligentis Deum et proximum, quanta est copia lactis, ubi, si butyro laventur pedes, satietas familiae damnum non sentit.

“Et petra, inquit, fundebat mihi rivos olei?”

Id est soliditas divini auxilii locupletabat me, tam pace rerum quam laetitia animi.

Per allegoriam eadem quae dicta sunt hoc modo in persona Ecclesiae accipienda sunt.

“Quis mihi tribuat,”

inquit sancta Ecclesia ultima persecutione dissipata,

“quis, inquam, mihi tribuat, ut sim juxta menses pristinos,”

id est ita sanctis studiis adornata religiosisque conventibus ordinata, sicut olim quando florebant per villas et urbes sanctorum congregationes, ita in ordinibus suis certo communiter viventium numero consistentes, sicut dierum numero in ordine anni singuli procedunt menses,

“ut sim, inquam, secundum dies, quibus Deus custodiebat me,”

scilicet a tantis pressuris quantis coangustor nunc undique, soluto antiquo dracone, qui multos nunc devorat seducendo ex filiis meis quos nequeo custodire.

“Quando, inquit, splendebat lucerna ejus super caput meum,”

id est sancta Scriptura ejus decorabat conventum meum et cor meum. Sancta enim Scriptura lucerna est,

“cui,”

inquit Petrus apostolus,

“bene facitis attendentes, quasi lucernae lucenti in caliginoso loco,”

etc. (II Petr. I.)

“Splendebat, inquit, super caput meum,”

id est mentis meae tenebras publice praedicantibus, et studentibus sanctis viris irradiabat, quos nunc persecutio partem occidit, partem effugat.

“Et ad lumen ejus ambulabam in tenebris,”

id est ex eruditione ejus consolabar tenebrosam ignorantiam vitae praesentis, in qua, velut in nocte, non apparet verus sol (I Cor. XIII), cujus facies videnda repromittitur nobis in futuro (Apoc. XXII). Ut sim, inquam,

“sicut fui in diebus adolescentiae meae,”

id est quando jam adulta nupsi Christo Deo incarnato, et per praedicationis ministerium filiorum conceptione fecundata sum.

“Quando secreto Deus erat in tabernaculo meo,”

id est intus in abscondito cordis illam componens gloriam meam, quae foris parebat quasi in fimbriis aureis, per doctrinae et miraculorum gratiam.

“Quando erat Omnipotens mecum,”

videlicet cooperando, et sermonem confirmando sequentibus signis (Marc. XVI).

“Et in circuitu meo pueri mei,”

scilicet, quam plurimi, qui coelestibus deserviebant mandatis, qualium multorum nunc charitas abundante iniquitate refriguit (Matth. XXIV).

“Quando lavabam pedes meos butyro,”

id est infundebam, atque emundabam pinguedine boni operis pulverem collectum de gloria praedicationis. Vix enim praedicatio sine aliquo transitur admisso. Vel certe butyro pedes lavantur, dum sanctis praedicatoribus debita ab audientibus stipendia conferuntur, quo butyro Paulus erat unctus, cum diceret:

“Det misericordiam Dominus Onesiphori domui, quia saepe me refrigeravit, et catenam meam non erubuit (II Tim. I).”

Sed et cum praepositi auditores ad cor revocant, ut ea quae forte admiserint mala defleant, pedes butyro lavant, quia vulneribus eorum, quae exterioribus intendendo pertulerunt, unguenta poenitentiae subministrant.

“Et petra,”

inquit,

“fundebat mihi rivos olei,”

id est Christus, de quo Paulus,

“Petra autem,”

inquit,

“erat Christus (I Cor. X),”

sacrae Scripturae rivos meo fundebat usui, verbi gratia, librum Matthaei, librum Marci, librum Lucae, librum Joannis, qui nunc quasi fluere desinunt, quia meatus eorum, id est sanctos praedicatores, obstruit violentia persecutorum. Vel rivi olei dona sunt Spiritus sancti, de quo scriptum est,

“Computrescet jugum a facie olei (Isa. X):”

quae, dum Christus ascendens in altum hominibus dedit (Ephes. IV), profecto petra fudit rivos olei, quae in illa ultima persecutione, nec publica praedicatione, nec consolatoriis fluunt miraculis.