CAPUT 48

“Cum essem cum eis, ego servabam eos in nomine tuo.”

Corporali, inquit, praesentia

“cum essem cum eis, ego servabam eos,”

non tamen addidit, ut essent unum sicut et nos. Hoc enim fieri non potuisset, quandiu cum eis ipse maneret passionis expers. Quomodo vero illos servaverit, monstrat propositum sic:

“Quos dedisti mihi custodivi, et nemo periit ex eis, nisi filius perditionis, ut Scriptura impleatur.”

Ergo sic tantum illos se servasse dicit, ut episcopatus suos non perderent, sicut perdidit ille

“filius perditionis, ut Scriptura impleatur.”

videlicet quae dicit in illum:

“Fiant dies ejus pauci et episcopatum ejus accipiat alter (Psal. CVIII),”

etc. Quod per praesentiam ejus factum fuisse, scilicet, ut vel sic custodirentur, satis ex eo liquet; qui mox ut ab eis auferri coepit, maximus eorum Petrus negavit et episcopatum suum perdidisset, nisi quia conversus ipse in eum respexerit. Igitur

“quia servavi illos,”

inquit, eousque, ut in horam passionis meae corde mecum permanserint, quamvis corpore fugientes, me solum reliquerint, et idcirco in salutem et peccatorum remissionem fiat illis effusio sanguinis mei. Deinceps:

“o Pater sancte, serva eos, inquit, in nomine tuo,”

ut fortes facti per omnia mundi pericula perseverantes (Luc. XXI), ad hoc perveniant, quod, ut jam dictum est,

“similiter ut nos unum sint.”

“Custodivi, inquam, eos, cum essem cum eis.”