CAPUT 23

“Sunt enim spiritus daemoniorum facientes signa, et procedunt ad reges totius terrae congregare illos in praelium ad diem magnum Omnipotentis.”

Vere, inquit, illos spiritus immundos dixerim, sunt enim spiritus daemoniorum. Nam revera cum veritati contraria sunt dogmata eorum, nulli dubium quin omnes magnitudines, imo inflationes ejusmodi sint aspirationes daemoniorum.

“Et procedunt, inquit, ad reges totius terrae congregare illos in praelium.”

Primi hoc, ut sancta narrat Scriptura, jam dicti malefici illi Jannes et Mambres fecerunt. Processit enim qui in illis erat spiritus seductionis, ad regem Aegypti, fiducia signorum quae faciebant quasi similia signis virtutis Dei, auxerunt stultitiam ejus ut contra Deum pugnantem pro Israel auderet praeliari. Tales vel simili modo caeteri malefici, poetae, philosophi congregaverant reges totius terrae, non quidem in unum locum, sed in unum eumdemque pessimae voluntatis stratum, ut praeliarentur contra Dominum, ut praeventi magna aestimatione illorum reges terrae, dedignarentur aut negligerent magna aestimare miracula quae servi Domini facerent, vel mirari sapientiam quam praedicarent, quoniam et illi econtra mira facere et magnifice ut sapientes illi loqui consuevissent. Praeliati sunt ergo et praeliari non desinunt persequendo omnes, qui in Christo pie vivere volunt, sed malo suo, quia taliter congregati in praelium congregabuntur in judicium, unde cum dixisset hic, congregare illos in praelium, addidit:

“Ad diem magnum Omnipotentis.”

Nam dies Omnipotentis dies erit judicii, sine dubio magnus, sicut propheta dicit:

“Juxta est dies Domini magnus, juxta et velox nimis; vox diei Domini amara, tribulabitur ibi fortis (Sophon. I),”

etc. Juxta est, ait ille, et verum est. Nam, etsi aliqua mora videtur, ex quo ille prophetavit usque ad illum diem magnum omnipotentis, at certe prope est unicuique mors, id est, praesentis vitae finis, et nescitur quando venturus sit. Ait ergo confestim:

“Ecce venio sicut fur (Luc. XII).”

Malus servus dicit in corde suo:

“Moram facit Dominus venire;”

Dominus autem dicit:

“Ecce adsum, cito venio;”

additque

“sicut fur,”

videlicet negligentibus et dormientibus formidandus. Furis namque similitudinem ipse sibi adhibere dignatus est, dum praemisso servis suis praecepit, [praecepto?] ut vigilent,

“quia nescitis, inquiens, qua hora Filius hominis venturus est,”

ait:

“Illud autem scitote quoniam, si sciret paterfamilias qua hora fur veniret, vigilaret utique, et non sineret perfodi domum suam (ibid.).”

Eadem intentione, vel causa, qua illic dicit: Sint limbi vestri praecincti, beati servi illi quos, cum venerit Dominus, invenerit vigilantes, continuo et hic subjungit:

“Beatus qui vigilat et custodit vestimenta sua, ne nudus ambulet, et videant turpitudinem ejus.”

Hoc propter magnum diem suum Omnipotens intulit, qua praemissum erat congregare reges terrae in praelium ad diem magnum Omnipotentis. Sequitur: