|
Sine dubio qui in terra Aegypti tantam fecit plagam (cujus ille verbis
istis meminit) ipse idem
|
“omnipotens sermo tuus, Domine,”
|
|
in istis bestialibus regnis, et omnia quae voluit, et haec maxime fecit,
ut Nabuchodonosor fieret quasi bos, ut Aman appenderetur in patibulo, ut
Antiochus sine manu contereretur, ut Nero, quia vixerat turpiter,
moreretur turpius. De isto omnipotente sermone Domini nequaquam tunc
praeterire libet, quod inter caetera dictum est, insimulatum imperium
tuum portans. Et quid est insimulatum imperium, nisi imperium non
simulatum? Et quid est non simulatum imperium nisi imperium verum? Quod
cum dicitur, vel intelligitur, nonne econtra hominum imperia simulata
esse perhibentur? Vere simulata et non vera, imperia bestiarum, imperia
hominum bestialium, qui ad tempus occidendi ut bestiae potestatem
habuerunt, ad vitam autem nec sibi, nec aliis prodesse potuerunt. Iste
omnipotens sermo insimulatum portat imperium, verum tenet regnum, cujus
regnum et imperium sine fine permanet in saecula saeculorum. Et jam
quidem tale imperium portabat; sed nondum apparuerat, apparuit fastus
illius hominis, et quod habebat in forma Dei insimulatum imperium,
accepit in forma servi secundum pulcherrimum spectaculum tantae illius
visionis:
|
“Et ecce in nubibus coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad
antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit
ei potestatem, et honorem et regnum, et omnes populi tribus et linguae
ipsi servient. Potestas ejus potestas aeterna, quae non auferetur, et
regnum ejus, quod non corrumpetur (Dan. VII).”
|
|
Nunc ad ordinem revertamur.
|
|