VERS. 35.

“Quis, inquit, mihi tribuit adjutorem [al. auditorem],”

scilicet unigenitum Dei Filium, qui humanam naturam in hac mortalitate laborantem suscipiens adjuvet,

“ut desiderium meum Omnipotens audiat,”

scilicet illo in die, se

“carnis suae preces et supplicationes cum clamore valido offerente, qui solus exaudiendus est pro sua reverentia (Hebr. V).”

Quod hunc adjutorem quaerat ipse subjunctis verbis aperit, dicens:

“Et librum scribat ipse qui judicat.”

“Ipse, inquam, qui judicat,”

sicut idem ipse ait:

“Pater non judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio (Joan. V),”

ipse, antequam veniat ut judicet, veniat ut,

“librum scribat,”

id est Novum Testamentum condat, qui et in Ezechiele per virum significatus est,

“vestitum lineis, et atramentarium scriptoris habentem ad renes (Ezech. IX),”

videlicet quia de tribu sacerdotali parentes habere dignatus quasi lineis vestitus est, vel certe quia linum de terra, non autem de corruptibili carne nascitur, sicut lana, vestitus esse lineis scribitur; quia non de corruptione commistionis, sed de matre Virgine sumpsit indumentum corporis,

“et atramentarium scriptoris habens ad renes,”

quae utique posterior pars corporis est; quia, postquam consummatis omnibus in coelum rediit, per posteros suos, id est per apostolos, Novum Testamentum conscripsit.

“Librum, inquam, scribat.”