CAPUT VIII. De eo quod dictum est:

“Filii Heli, filii Belial, nescientes Dominum:”

quod Heli vetus sacerdotium, et duo filii ejus ejusdem temporis duo pontifices, Annam et Caypham, significent.

“Fili, inquit, Heli, filii Belial, nescientes Dominum, neque officium sacerdotum ad populum,”

et reliqua. Heli senex et grandaevus significat sacerdotium vetus. Imo veternosum et inveteratum, quale tunc temporis exstitisse cognoscitur, quando cum illo, et cum templo veteri ruituram civitatem Jerusalem flevit Dominus Jesus (Luc. XIX). Porro duo filii Heli duos ejusdem temporis pontifices significant, Annam et Caypham, revera

“nescientes Dominum, neque officium sacerdotum ad populum,”

filii tamen Heli, quod interpretatur Deus meus. Nam in isto quidem nomine gloriabantur, ut de Deo patrum suorum dicerent,

“Deus meus, Deus meus,”

sed ita Deum labiis honorantes, corde inhonorabant et operibus, quemadmodum in Evangelio illis improperat Dominus (Matth. XV):

“Quare, inquit, vos transgredimini mandatum Dei propter traditionem vestram? Nam Deus dixit: Honora patrem et matrem; et: Qui maledixerit patri et matri, morte moriatur. Vos autem dicitis: Quicunque dixerit patri vel matri: Munus quodcunque est ex me tibi proderit, et non honorificabit patrem suum, ac matrem suam. Et irritum fecistis mandatum Dei propter traditionem vestram.”

Et continuo:

“Hypocritae, bene prophetavit de vobis Isaias, dicens (Isa. XXIX): Populus hic labiis me honorat, cor autem illorum longe est a me. Sine causa autem colunt me, docentes doctrinas et mandata hominum.”

Interpretatur autem Ophni quidem discalceatus, Phinees os requievit. Quibus nominibus recte praedictorum pontificum, Annae et Cayphae, vitia denonantur, qui ore quidem post Dominum requiescebant, operibus autem discalceati erant, id est, gloriabantur in Deo tanquam filii Heli ore dicendo:

“Deus meus, Deus meus,”

operibus autem illum negabant. Non enim expetebant id quod doctoribus et sacerdotibus erat legitimum, scilicet hostiae pectusculum, et armum dexterum, sed

“omne,”

inquit,

“quod levabat fuscinula tollebat sacerdos sibi.”

Videlicet non exigebant ut quisquam revelaret Domino viam suam pura cordis confessione, ac deinde faceret fructus dignos poenitentiae, quod esset prius pectusculum, ac deinde armum dexterum ab offerente accipere, sed toti intendebant ad satisfaciendum avaritiae suae, quod erat quasi carnes expiscari quascunque poterant fuscinula sive tridente, quo bene exprimitur uncus avaritiae. Etiam antequam adolerent adipem, veniebat puer sacerdotis et vi tollebat carnem coquendam sacerdoti. Nimirum peccata populi quae per adipem hostiae intelliguntur, nequaquam dignae orationis incendio concremabant, et tamen pro ipsis peccatis mercedem non solum accipiebant, verum etiam emeriti mercenarii sive operarii per vim extorquebant. Unde et illud contra eos propheticum oris Domini improperium:

“Peccata populi mei comedent (Ose. IV).”

Caeterum qui de incendendo prius adipe curant, recte postea de carne sibi coquenda pertractant, quia videlicet qui pro peccatis hominum digne intercedunt juste mercedem suam accipiunt, et ita servientes altari legitime de altario vivunt. Nihilominus et

“dormiebant cum mulieribus quae observabant ad ostium tabernaculi,”

quia videlicet traditiones docebant suas, non Dei, quod erat adulterino concubitu cum animabus Deum quaerentibus nefarie permisceri. Qui enim seipsum magis quam Deum commendat, qui non Dei, sed suam doctrinam seminat (I Cor. IX), recte de illo dicas, quod cum animabus observantibus ad ostium tabernaculi coelestis dormiat, quod peccatum, ut verum adulterium, coeleste judicium condemnat. Nam

“si peccaverit,”

inquit

“vir in virum,”

etc.