R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

IN OPUS DE GLORIA ET HONORE FILII HOMINIS SUPER MATTHAEUM


PROLOGUS.

Exigis a me, o philochriste Cuno, venerabilis quondam abbas coenobii Sigeburgensis, nunc autem praesul Ecclesiae Ratisponensis, novum condere opus, De gloria et honore Filii hominis constituti super opera manuum Patris, sive sedentis ad dexteram majestatis in excelsis, ut omnia subjiciantur ei (Hebr. I), et hujusce operis aedificium construere super Evangelii fundamentum, Evangelii secundum Matthaeum. O quam optabile mihi est, et tibi esse dicis, ut, quoniam novissimum, te monitore et pene praeceptore, nuper edidi opus De victoria verbi Dei, scribere nunc merear digne de gloria et honore (ut jam dictum est) Filii hominis, propter spem repositam in veritate ejusdem Dei et hominis, dicentis:

“Ex verbis tuis justificaberis (Matth. XII).”

Tute scis quam impatienter hactenus te hoc exigentem audierim, quam asper et pene intractabilis econtra fuerim. Unde hoc? Videlicet ex multis causis. Multis namque modis me non minus quam te angustat cura domus Domini, quae credita est mihi. Praeterea non facile est homini peccatori os suum aperire et attrahere spiritum (Psal. CXVIII), cum sit hoc illorum duntaxat qui desiderant mandata Domini. Adde (quod ipse nosti, quod audisti et vidisti) quia scripta mea sic plerique legunt, ut insidientur mihi. Unde et contingit eis illud quod hic idem Filius hominis glorificandus et honorandus dixit:

“Si autem oculus tuus nequam fuerit, totum corpus tuum tenebrosum erit (Matth. VI).”

Poteram ego jam hic in capite sermonis, illi, quem bene nosti, respondere juxta quod meruit: qui quoniam non simplici oculo legit, ambulavit in tenebris, et ita offendit, ut semetipsum non solum invidum, verum etiam demonstraret satis imperitum. Maledictis, quae in me concitavit, non injustum elogium scripto redderetur, sed

“Mihi vindicta et ego retribuam, dicit Dominus (Deut. XXXII; Rom. XII).”

Cum Semei filius Gera filii Jemini, maledictione pessima malediceret David, mittens lapides adversus eum, terramque spargens:

“Dimittite eum, ait David, ut maledicat, si forte respiciat Dominus afflictionem meam, et reddat mihi bonum pro maledictione hac hodierna (II Reg. XVI).”

Dixi causas quae benevolum circa Scripturas sacras perturbant animum. Sic turbae praecedentes atque sequentes volentem videre Jesum quis esset, et currentem ad videndum impediebant Zachaeum, statura pusillum (Luc. XIX). Sic Pharisaei murmurabant, propterea quod divertisset Jesus ad hunc ipsum apostolum et evangelistam Matthaeum (Matth. IX), id est donatum. At ille perseverans, magnum fecit ei convivium in domo sua. Similiter quisquis de supernis spirituali donatus est gratia, perseverantiam habens inter turbas curarum, inter detractiones invidorum currere debet ad videndum Jesum, ad contemplandum Salvatorem suum, ut in domo pectoris sui suscipiat eum, faciatque illi, si plus non potest, saltem boni ac fidelis sermonis convivium, quia sermo bonus super datum optimum (Prov. XV). Igitur adsit ipse, qui hunc hominem publicanum vidit, et videndo apostolum atque evangelistam fecit. Et tunc demum quod exigis, mihique esse optabile sensi, conabor assequi, proposita spe supernae consolationis.