CAPUT XXVIII. Quid sit quod Dominus dixit:

“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est.”

Quare autem facturus hoc judicium praemisit, dicens:

“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est (Gen. VI).”

Nonne et antequam hoc diceret, auferebat spiritum homini Deus, et deficiebant, et in pulverem suum revertebantur? (Psal. CIII.) Nonne et primo dixerat homini:

“Donec revertaris in terram, de qua sumptus es, quia pulvis es, et in pulverem reverteris? (Gen. III.)”

Imo nonne idcirco emiserat cum de paradiso, ne viveret in aeternum? Dixit enim cum ironia gravissima, dixit jam

“tunc dolore cordis tactus intrinsecus: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et malum,”

statimque subjunxit:

“Nunc ergo, ne forte mittat manum suam, et sumat”

etiam de ligno vitae, et comedat et vivat in

“aeternum, emisit eum Dominus Deus de paradiso voluptatis (Gen. III).”

Quid ergo sibi vult, quod quando filii Dei filias hominum uxores acceperunt, illaeque genuerunt gigantes, id est viros famosos et potentes a saeculo, quando corrupta jam erat terra, omnisque caro corruperat viam suam, cum propter hoc vellet inducere diluvium, quasi tunc primum decernens, dixit:

“Spiritus meus,”

id est spiritus a me datus, sive ad imaginem meam factus,

“non permanebit in homine in aeternum?”

quid, inquam, nisi omnibus saeculis satisfactum esse vult ab experimentis, quod sapienter et utiliter, rationabiliter et misericorditer faceret hoc ipsum quod hominem morte animae jam mortuum, per peccatum, in corpore immortalem esse noluit edicendo illi:

“quia pulvis es, et in pulverem reverteris,”

praeveniendo illum, et ejiciendo de paradiso voluptatis, ne forte mittens manum, sumeret et comederet de ligno vitae, et viveret in aeternum. Igitur cum dicit:

“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum (Gen. VI).”

Hoc eum intendere arbitramur, ut approbemus et laudemus bonum ejus consilium, quia vere quod hominem in anima mortuum vetuit esse corpore immortalem, hoc fecit misericorditer nobis consulens, et sicut scriptum est, praecavens in futurum. Quid enim si propter vitam longiusculam, qua tunc vivebat, alius annos nongentos triginta, alius nongentos quinque, alius nongentos sexaginta duos, alius nongentos sexaginta novem, ut Mathusala. Si, inquam, propter tantulam vivendi moram, quae ad aeternitatem comparata, nec momenti quidem, vel puncti rationem obtinet, ita superbiebant homines, viri famosi a saeculo, potentes atque gigantes, id est Dei contemptum habentes, mente superbissimi, et carne corruptissimi, sicut ipsa Scriptura semel et iterum atque tertio, imo et quarto inculcans et replicans manifeste asserit, quid egissent vel quales fuissent, si sese nunquam morituros esse scirent? Perpendat, qui potest, quia revera nec leviter dictum est, praecavens in futurum; nec leve fuit aut parvum quod praecavit Deus impedimentum salutis suorum ad aeternam gloriam praedestinatorum, cupiens bonum usque ad victoriam perducere propositum. Arbitrari namque licet, quia non minus in hominibus quam in daemonibus incorrigibile fuisse superbiae malum, addita corruptione carnis ultra miseriam daemonum, qui carnei non sunt.