|
Haec quoque vidi in diebus vanitatis meae. Justus perit in justitia
sua, et impius multo vivit tempore in malitia sua. Hic illud vanum
praecipue notatum esse reor, quod qui in justitia sua moritur, putatur
periisse, et qui perit vivendo putatur diu vixisse. Justus enim cito
moritur, ne malitia mutet intellectum illius (Sap. IV), impius autem ut
in aeternum pereat senescit in faece peccati. Primus Adam qui coepit
vanam agere vitam, vidit justum periisse in justitia sua, quando Cain
fratrem suum justum Abel occidit, et in malo suo Cain impius diu vixisse
visus est, quia septima tandem generatione defunctus est (Gen. IV).
Josias in justitia sua videtur periisse, quia vita brevi et regno usus
breviori, quam cito periit ab iniquo occisus Nechaone (IV Reg. XXIII).
Quanta taedia dedit vita longaevi Manasse, qui in regno plus quam
quinquaginta explens annos, Jerusalem de sanguine sanctorum quos occidit
replevit usque ad os (IV Reg. XXI). Isaias pro justitia serratus est ab
illo. Sed non periit ne sit; periit tamen ut melius sit. Ezechiel
gladio, Amos decapitatus vecte, Jeremias post vincula, ferunt, et eorum
lapidatus in justitia Domini pereuntes, sed non perierunt. Quot sub
veteri lege, quot tempore novae gratiae in justitia Domini pereuntes non
perierunt, et quanti in malo suo diu inveterati vixerunt? Justus ergo
delinquens in justitia perit ipsa, neque peccando perit, quia castigat
illum Dominus, dicens: Ego quos amo arguo et castigo (Apoc. III); item:
Septies cadit justus et resurget (Prov. XXIV). Justus ergo ne forte
pereat perit retractus a peccato, et quasi tener vitulus stat ad aram
factus victima. Impius autem et in malo vivens, peribit vivendo, qui
dimissus sibi sicut onager, et male liber, nunquam corripitur, nunquam
retractus a peccato, ut sine fine pereat diu vivendo promeretur.
|
|