CAPUT 10

“Et vidi, et ecce nubem candidam, et super nubem sedentem similem Filio hominis, habentem in capite suo coronam auream, et in manu sua falcem acutam.”

Quem supra designaverat dicens,

“et vidi, et ecce stabat supra montem Sion,”

eumdem manifestius se vidisse exprimit,

“similem dicens Filio hominis,”

quia videlicet qui prius in lege per agnum immaculatum figurabatur, ipse per semetipsum in Evangelio locutus est, Filius hominis factus, de Maria Virgine incarnatus. Nam caro illa virginea, caro immaculata, sine aliqua sorde peccati originalis assumpta, per nubem candidam hic significata est secundum prophetam dicentem:

“Ecce ascendit Dominus super nubem candidam, et ingredietur Aegyptum (Isa. IX),”

id est, assumet carnem de Virgine, et ingredietur in hunc mundum. Nam quomodo sol super nubem candidam, diem quidem nobis efficit, sed non totam claritatem suam ostendit, lucem quidem dat, sed formam suam subtrahit, nec totos ignes suos exerit, et frigus tamen competenter exsuperat praeteritae algidae noctis; sic divinitas clarissima in carne miraculus quidem, et sermone sapientiae nos illuminavit, sed non semetipsam, sicut est, manifestavit; locutus quidem est, et fecit ut Deus, non tamen formam Dei ostendit, nec totam virtutem suam exercuit, et tamen ad expugnanda spiritalia nequitiae satisfecit. Sedebat ergo super nubem candidam, similitudo Filii hominis, imo, et ipsa super quam sedere videbatur, non realiter nubes erat, sed similitudo nubis. Neque enim corporaliter, sed in spiritu ista videbat. Quanquam autem ista sessio Filii hominis, de secundo ejus adventu recte accipi videatur, nos tamen ut propositum rerum gestarum ordinem pro posse teneamus, de primo ejus adventu accipere non congrue possumus. Denique in Agno stante supra montem Sion, ejusque cantoribus centum quadraginta quatuor millibus typicum legis sacrificium, et integros fideles temporis illius, in quatuor Evangelii aeterni praeconibus hujus Filii hominis quadrigas evangelicas accepimus. Nunc ergo dicendum qualiter in primo adventu sua gemina falce acuta usus fuerit, secundum praesens capitulum hujus visionis. Nam et hic falcem ad metendum, et postmodum alius angelus, per quem significatur idem, qui Filius hominis magni consilii Angelus, falcem ad vindemiandum in manu sua habere dicitur. Sedentem, ut jam dictum est,

“vidi, inquit, Filium hominis habentem in capite suo coronam auream, et in manu sua falcem acutam.”

Duplicem ob causam hic Filius hominis auream in capite suo dicitur habere coronam, tum quia rex, tum quia sacerdos est. Nam quod sacerdotii honor coronam habebat, testatur Sapiens, cum in laudibus patrum de sacerdote dicit Aaron:

“Corona aurea super mitram ejus, expressa signo sanctitatis, gloria honoris et opus virtutis (Eccli. XLVI).”

Dicit autem hoc de lamina sancta, in qua scriptum erat ineffabile nomen Domini tetragrammaton, id est quatuor litterarum. Significabat enim coronam hujus Filii hominis, de qua Psalmista, cum dixisset:

“Quid est homo, quod memor es ejus, aut filius hominis, quoniam visitas eum? Minuisti eum paulo minus ab angelis,”

continuo subjunxit:

“Gloria et honore coronasti eum (Psal. VIII).”

Et illud nomen ejus, de quo dicit Apostolus:

“Propter quod et Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen quod est super omne nomen (Philip. II).”

Habeat igitur

“in capite suo coronam auream, et in manu sua, inquit, falcem acutam;”

subauditur ad metendum. Sequitur enim: