LIBER SECUNDUS


PROEMIUM

Habemus, inquit apostolus Petrus, firmiorem propheticum sermonem, cui benefacitis attendentes tanquam lucernae lucenti in caliginoso loco, donec dies illucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris (II Petr. I). Dulce est auditu, dulcius experimento quod propheticus sermo lucerna ardens et lucens sit, quam utique Spiritus sanctus Christo suo paravit. Unde videri possit ille in hac nocte per speculum in aenigmate, donec illucescat ille dies, in quo videndus est facie ad faciem aeterna visione (I Cor. XIII). Haec intentio nostra sit, ut in lumine hujus lucernae, non ad horam, sed aeternam ejusdem Christi gloriam exsultare velimus, cujus exsultationis hoc initium est ut prophetica testimonia meditantes, ex parte sciamus, et nos quoque ex parte prophetemus (ibid.), donec veniat quod perfectum est, et quod ex parte est evacuetur. Cum hac simplicitate oculi, nunc usque progressi, lucidum persequamur ordinem hujus prophetiae, revera lucentis lucernae, cujus in lumine corde et ore dignum sit exsultare omni animae, quae Christi claritatem non ficta diligit charitate, et spes nostra haec sit, quam sapientia promittit, quia de fructu oris sui homo satiabitur bonis (Prov. XIII). Magnae et pulcherrimae visionis pars aliquanta decursa est, videlicet ab eo quod ait: Vidi per noctem, et ecce vir ascendens super equum rufum, usque ad id: Sileat omnis caro a facie Domini, quia consurrexit de habitaculo sancto suo, in qua videlicet parte illud considerandum est, quia frustrata sunt pugnantia contra Deum regna mundi, et illis praetermissis, nascente Christo venit regnum Dei. Post haec sequitur: