|
Quem tandem ludum nos homines pulchriorem esse vel fuisse censebimus,
quo magis jure delectamur? Nempe hunc ludum postremum magis probamus, et
hoc ludo magis delectamur; magis enim hic pertinet ad nos, et totus
factus est propter nos. Et ut vera discretione utamur, illic coelum et
terram creando bene quidem lusit coram Domino, sed hic novos coelos et
novam terram creando sic lusit coram Domino, ut illuderet diabolo. De
qua videlicet illusione dicebat ipse Dominus ad beatum Job: In oculis
ejus, quasi hamo capiet eum, et in sudibus perforabit nares ejus. An
extrahere poteris Leviathan hamo, et fune ligabis linguam ejus? Nunquid
pones circulum in naribus ejus, et armilla perforabis maxillam ejus?
Nunquid multiplicabit ad te preces, aut loquetur tibi mollia? Nunquid
feriet pactum tecum, et accipies eum servum sempiternum? Nunquid illudes
ei quasi avi, et ligabis eum ancillis tuis? Concident eum amici,
divident illum negotiatores? Nunquid implebis sagenas pelle ejus, et
gurgustium piscium capite ejus? (Job LX.) Nam ad singula subaudiendum
est, ut ego. Hoc plane propter nos homines factum est; nam illud prius
sapientiae opus tam propter angelos quam propter nos homines. Nobis
quippe Leviathan infestus erat, quod nomen eamdem infestationem diaboli
significat. Leviathan quippe additamentum eorum dicitur. Quorum
videlicet nisi hominum, quibus semel culpam praevaricationis intulit, et
hanc usque ad mortem aeternam quotidie pessimis suggestionibus extendit?
Quibus dum reatum foenore multiplicat, poenas procul dubio sine
cessatione coacervat. Potest quoque Leviathan etiam per irrisionem
vocari. Primo quippe homini, persuasione callida, divinitatem se
additurum perhibuit, sed immortalitem tulit. Additamentum igitur hominum
per irrisionem dici potuit, quibus dum hoc quod non erant se addere
spopondit, etiam hoc quod erat fallendo subtraxit. Quomodo isti hic
sapientiae spiritus illusit? In oculis, inquit, quasi hamo capiet eum.
Quis nesciat quod in hamo esca ostenditur, aculeus occultatur? Esca enim
provocat, ut oculeus pungat. Dominus itaque noster ad humani generis
redemptionem veniens, velut quemdam de se in necem diaboli hamum fecit.
Assumpsit enim corpus, ut in eo quasi escam suam mortem carnis
appeteret, quam mortem dum in illo injuste appetit, nos quos quasi
injuste tenebat, amisit. In hamo ergo ejus incarnationis captus est,
quia dum in illo appetit escam corporis, transfixus est aculeo
divinitatis. Ibi quippe inerat humanitas quae ad se devoratorem duceret,
ibi divinitas quae perforaret. Ibi aperta infirmitas quae provocaret,
ibi occulta virtus quae raptoris faucem transfigeret. In hamo igitur
captus est, quia inde interiit, unde devoravit. Et quidem Filium Dei
incarnatum noverat, sed redemptionis nostrae ordinem nesciebat. Sciebat
enim quod pro redemptione nostra incarnatus Dei Filius fuerat, sed
omnino quod idem Redemptor noster illum moriendo transfigeret,
nesciebat. Unde et bene dicitur: In oculis ejus quasi hamo capiet eum.
In oculis quippe habere dicimur, quod coram nobis positum videmus.
Antiquus vero hostis, humani generis Redemptorem ante se positum vidit,
quem cognoscendo confessus, confitendo pertimuit, dicens: Quid nobis et
tibi, Fili Dei? Venisti ante tempus torquere nos (Marc. I; Luc. IV). In
oculis itaque suis hamo captus est, quia et novit et momordit.
|
|