VERS. 27.

“Qui aufert, inquit, stellas [stillas] pluviae,”

id est sanctos illos, qui sic vitae suae meritis lucent, ut etiam sermone praedicationis pluant, videlicet, quales Moyses, Isaias, Jeremias, caeterique prophetae fuerant.

“Aufert,”

inquam, dum eorum animas ab hac corruptibili carne eximit,

“et effundit imbres ad instar gurgitum,”

id est abundantiorem dat doctrinam per apostolos, qui post illos venerunt. Nam postquam illos ad secreta morientes abstulit, per istos vis uberior praedicationis emanavit. Vel ita:

“Qui aufert,”

scilicet a Judaeis, stellas

“pluviae,”

id est sanctos apostolos, ne pluant super eos doctrinam gratiae suae,

“et effundit imbres ad instar gurgitum,”

id est doctrina ejusdem gratiae copiosius mundum rigat universum. Vel ita ut utrumque factum in Ecclesia non inconvenienter intelligatur, dum apostolorum animas a corporibus solutas suscepit in secretis suis quasi a coeli facie stellas pluviae abscondit, sed post in morem gurgitum imbres dedit, quia per expositorum sequentium linguas fluenta divinae scientiae largiore effusione patefecit. Nam quod illi sub brevitate locuti sunt, hoc isti exponendo multipliciter auxerunt.