|
Quid de hoc dicemus quod non solum poenituisse, verumetiam intrinsecus
dolore tactum fuisse Dominum, Scriptura testatur? Sic enim scriptum est:
|
“Poenituit eum quod hominem fecisset in terra”
|
|
et praecavens in futurum,
|
“et tactus dolore cordis intrinsecus: Delebo, inquit, hominem (Gen.
VI).”
|
|
Dicit aliquis: More humano Scriptura loquitur, quia loquitur hominibus.
Ita esse consentimus. Verumtamen necesse est verum esse quod Scriptura
loquitur veritatis. Dolore cordis Dominum tactum fuisse pronuntiat.
Porro dolor est quaedam passio, de quatuor passionibus una, quarum haec
sunt nomina. Dolor sive tristitia, gaudium sive mepta laetitia, pietas
sive timiditas, spes sive cupiditas. Has quatuor passiones, imo vitia,
pueri legimus apud poetam insignem dicentem quam brevissime:
Hanc metuunt homines, cupiunt, gaudentque dolentque. (VIRG. Aeneid. VI.)
Cum ergo sit impassibilis Divinitas, offenditur quispiam, quoties pro re
mentio fit hujus loci, ubi dolore cordis intrinsecus Deum fuisse tactum
sacra narrat Scriptura. Sed econtra, sciendum quia dolor alius, gaudium
aliud, alia spes, alius timor, a sancta nobis Scriptura praedicantur,
quae non passiones sive vitia, imo summae virtutes a spiritualibus
spiritualiter intelliguntur. Est enim dolor, id est pietas, quam efficit
Spiritus sanctus, unde et spiritus pietatis dicitur. Et gaudium fructus
ejusdem Spiritus, sicut dicit Apostolus:
|
“Fructus autem Spiritus, est gaudium (Galat. V),”
|
|
etc. Est et spes primarum virtutum media, sicut ait idem, qui supra:
|
“Nunc autem manent, fides, spes, charitas, tria haec (I Cor. XIII).”
|
|
Est et timor sanctus, virtus et virtutum custos, quem idem Spiritus
sanctus efficit, unde et in ordine septem spirituum, sicut spiritus
pietatis, ut jam dictum est, ita et jam praedicatur spiritus timoris
Domini. Non igitur offenditur fidelis animus, tanquam inconvenienter de
impassibili Deo praedicetur, quod sicut littera sacra praedicat, dolore
cordis tactus fuerit intrinsecus, quia revera, sicut et alibi veritas
prophetica testatur:
|
“Deus est aemulator et ulciscens Dominus (Nahum I).”
|
|
Nec omnino quispiam Deum veraciter imitatur, nisi sit particeps boni
zeli vel aemulationis ejus.
|
|