CAPUT XXX. De voto viri, et maritatae mulieris, et ejus quae adhuc est in aetate puellari.

(CAPUT XXX.)

“Iste est sermo quem praecepit Dominus. Si quis virorum votum voverit, aut se constrinxerit juramento, non faciet irritum verbum suum, sed omne quod promisit implebit. Mulier, si quidpiam voverit, et se constrinxerit juramento, quae test in domo patris sui, et in aetate adhuc puellari, si cognoverit pater votum quod pollicita est, et juramentum, quod obligavit animam ejus, et tacuerit, voti rea erit,”

etc. Universis quidem consilium salutis Spiritus sanctus in psalmo suggerit, praeceptumque servandi propositi dicendo:

“Vovete et reddite Domino Deo vestro, omnes qui in circuitu ejus affertis munera (Psal. LXXV).”

Verum in hoc ipso tibi, si

“terribili, et ei qui aufert spiritum principum (ibid.)”

revera placere studes, summa discretione opus est. Quid enim si tu ipse in tua potestate legitime esse non potes? Quomodo reddere licebit, quod nec vovere licuit? Igitur quaecunque es, devota anima, non tibi deesse debet hujusce legis auctoritas.

“Mulier, inquit, si quidpiam voverit, et se constrinxerit juramento,”

etc. Ac deinceps:

“Sin autem statim, ut audierit contradixerit pater, et vota et juramenta ejus irrita erunt, nec obnoxia tenebitur sponsioni, eo quod contradixerit pater.”

Proinde quicunque sub regimine prioris es, vovere quidem piamque devotionem habere bonum est; sed quidquid sine permissione patris spiritualis feceris, praesumptioni deputabitur, et vanae gloriae, non mercedi. Hanc sententiam non de nihilo Patrum venerabilium maturitas edixit, sed de isto fonte legis sumpta est, de vena loci praesentis emanavit. Quid enim est anima sub praelati vivens cura, sub alieno imperio pensum servitutis Deo reddere professa, nisi filia in domo patris adhuc in aetate puellari posita?

“Si igitur statim ut audierit pater contradixerit, et vota et juramenta ejus irrita erunt,”

etiam si terram pedibus non dignata tangere, in coelum volaverit, pater ejus pedem tenebit, et detrahet deorsum quoad sibi placuerit.

“Si maritum babuerit, et voverit aliquid, et semel verbum de ore ejus egrediens, animam illius obligaverit juramento, quo die audierit vir, et non contradixerit, voti rea erit, reddet quodcunque promiserat. Sin autem audiens statim contradixerit, et irritas fecerit pollicitationes, verbaque quibus obstrinxerat animam suam, propitius ei erit Deus,”

etc. Hanc legem de muliere maritata non semel dixisse contenta, tertio repetivit. Proinde in carnalibus quoque adeo valet, ut dicere non dubitaverit Apostolus:

“Uxori vir debitum reddat, similiter autem et uxor viro. Mulier sui corporis potestatem non habet, sed vir (I Cor. VII),”

etc. Hoc utique cum praesentis auctoritate legis edixit, quia videlicet si votum et juramentum, quo se constrinxit, ut per jejunium et caeterarum rerum abstinentiam, aut aliquid hujusmodi affligat animam suam, in arbitrio viri est, ut faciat, sive non faciat, cum viro nihil obsit votum ejusmodi, multo magis si continentiam voverit, quae viro occasio possit esse adulterii, in arbitrio viri erit.

“Quod si audiens vir tacuerit, et in alteram diem distulerit sententiam, quidquid voverit, atque promiserit, reddet, quia statim ut audivit, tacuit.”

Quare? Videlicet quia tacuisse laudasse est. Laudasse autem pene vovisse est. Igitur reddet, quia uterque procul dubio debet.