CAPUT 17

“Sed qui misit me, verax est, et ego quae audivi ab eo, haec loquor in mundo.”

Nusquam fere in omni testimonio, quod perhibet de seipso Filius Dei, testimonium Patris praeterit, ut per hoc quoque maxime illud comprobet, quod dixit alio loco:

“Ego veni in nomine Patris mei, alius veniet in nomine suo (Joan. V);”

unde et hic interrogatus ipse quis esset, cum respondisset:

“Principium, qui et loquor vobis,”

statim subsecutus, hoc modo testimonium Patris adhibuit:

“Sed qui misit me verax est, et ego quae audivi ab eo, haec loquor in mundo.”

Tanquam diceret: Principium ego sum, sed a meipso non veni, qui et loquor vobis, sed non a meipso loquor. Non, inquam, a meipso veni, neque a meipso principium sum, sed

“qui misit me verax est.”

Quod ex opposito ejus, scilicet ex eo qui veniet in nomine suo, manifestius intelligi potest. Satanas quippe, qui ex eo nomen accepit quod adversus Deum se extulit, et principium sibi esse atque in lateribus aquilonis sibimet sedere voluit (Isa. XIV), ex eo mendax est, quod ex propriis loquendo a Patre veritatis discordans mendaciumque generans, principium se esse jactitat. Qui et damnatum hominem illum, in fine saeculi ingressus, a Deo se principium esse profitebitur,

“ut adversetur et extollatur, sicut ait Apostolus, supra omne quod dicitur Deus, aut quod colitur (II Thess. II).”

Nam et nomen ejus secundum numerum ipsius in Apocalypsi Thytan fore legitur: quod interpretatur, dic lux. Igitur mendacis illius blasphemiam ad se non pertinere, testis hic verus pronuntians, opportune cogitationibus occurrit adversariorum, qui post aliqua, propter haec, et his similia, dicturi sunt:

“De bono opere non lapidamus te, sed de blasphemia (Joan. XXII).”

Omnia namque quae de isto vero principio et vero Dei Filio sunt, illius maligni fallaciis opposita sunt.

“Principium, ait, ego sum, qui et loquor vobis;”

sed non ut ille alius, qui veniet in nomine suo, quem vos accipietis, ita et ego a meipso, vel in nomine meo veni, et a meipso loquor;

“sed qui misit me verax est, et ego, quae audivi ab eo, haec loquor in mundo.”

Nam et supra sic dixit:

“Et a meipso non veni, sed est verus, qui misit me, quem vos nescitis (Joan. V).”

Ut ergo haec adversativa conjunctio, qua praecedenti sententiae sequentem conjunxit, dicendo:

“Sed qui misit me verax est,”

non vacet, suumque sensum melius explicet, quod alibi palam dictum est, nunc necessario subaudiendum est. Miro autem atque inenarrabili modo, dum Patrem veracem praedicat, de seipso testimonium perhibet ipse, qui alibi dicit:

“Ego sum veritas (Joan. XIV).”

Nam poterat dixisse:

“Pater meus verax est,”

sed ut ostenderet Patrem eumdem non aliunde veracem, quam ex eo quod ipsum genuit, qui est veritas, maluit dicere sic, sed

“qui misit me, verax est.”

Sic dicere solemus, sol iste, qui noctem fugat, et tam clarum diem mundo importat, lueida substantia est; vel homo iste, qui tam sapienter egit aut dixit, sapiens est. Sciendum quippe, quod cum dicere posset: Qui genuit me, verax est, cum auctoritate prophetica, qua dictum est:

“Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te (Psal. II),”

Maluit dicere, tam hic quam in plerisque locis, misit me, quod et aequipollens est, et in auribus hominum, praesertim invidorum, atque superborum magis gratiosam humilitatem redolendo, tolerabilius est et tardius calumniae patet. Igitur in eo quod ait,

“sed qui misit me verax est,”

veritatem paterni testimonii, in eo autem quod subjungit, et ego quae audivi ab eo, haec loquor in mundo: veritatem nihilominus testimonii, quod perhibet ipse de seipso, certitudinemque defendit. Utrumque enim defendendum supra proposuerat, dicendo:

“Ego sum qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me, Pater.”

Porro et illud non ab re quaeritur, quomodo a Patre audierit Filius, qui ipsum Verbum Patris est. Non enim confestim ad humanitatis ejus humilitatem confugere licet, ut dicamus quod secundum humanitatem audierit Patrem Filius, eo videlicet auditu, de quo per Prophetam dicitur:

“Audiam quid loquatur in me Dominus Deus (Psal. LXXXIV).”

Etenim non dixit solum, et ego quae audivi ab eo, haec loquor, sed addidit, in mundo, ut intelligas eum dixisse quod extra mundum, id est, antequam in hunc mundum veniret, audierit quae loqueretur in mundo. Igitur quod ait, et ego audivi ab eo, haec loquor in mundo, id est, ac si dicat haec Deo Patri consubstantialis Veritas: Et ego sicut ex Deo nata sum, ita in hoc mundo incorrupta permaneo, nihilque falsitatis admitto. Et hic sensus magis ad rem pertinet, videlicet, quia veritatem coarguerant mendacii dicentes:

“Tu de teipso testimonium perhibes, testimonium tuum non est verum.”

Sequitur: