CAPUT 45

“Dixit ergo Jesus: Sine illam, ut in diem sepulturae meae servet illud. Pauperes enim semper habetis vobiscum, me autem non semper habebitis.”

Verba suae responsionis Dominus in singularem et pluralem numerum dispersit, dicendo singulariter:

“Sine illam, ut in diem sepulturae meae servet illud,”

et addendo pluraliter:

“Pauperes enim semper habetis vobiscum, me autem non semper habebitis.”

Unde datur intelligi, quia revera secundum Matthaeum et Marcum, caeteri quoque discipuli indignati sunt, dicentes:

“Utquid perditio haec (Matth. XXVI),”

sed diversa intentione, videlicet, ut alii vere propter curam egenorum hoc dixerint: Judas autem propter aviditatem furti sui. Bene ergo, ubi erat intentio divisa, Dominus noster sua divisit verba, singulis partibus reddens convenientia. Nam Judae furi qui per nequissimam avaritiam paulo post accepturus erat pretium traditionis vel mortis ejus (Matth. XIV), eamdem mortem suam annuntians:

“Sine, inquit, ut in diem sepulturae meae servet illud,”

ac si dicat: Non solum non vendatur, ut detur egenis, verum etiam, et quod nunc habet, nec enim totum in me jam effudit, quod, inquam, nunc habet unguentum servet, et adhuc amplius emat ad condiendum corpus meum, quod tuo scelere Juda paulo post tradetur ad crucifigendum. Cum vero qui jam, ut dictum est, revera propter pauperes dixerant:

“Utquid perditio haec?”

potuit enim venundari hoc plus quam trecentis denariis, et dari pauperibus, eis, inquam, longe aliam rationem plenam pietatis et dulcedinis reddidit:

“Pauperes enim, inquit, semper habetis vobiscum, me autem non semper habebitis.”

Est quidem bonum opus, inquit, curare egenis et benefacere illis, sed mihi primum jamjam abituro, jamjam morituro, a vobis amicis meis officiose vale dicendum est. Habet ministerium pauperum meritum suum, sed praecellit officium pietatis ipsi sanctorum pauperum capiti impensum. Praeterea

“non semper me habebitis,”

non semper hoc modo unguentum in me effundere poteritis, futurum est ut, propter videndum me, sanguinem vestrum fundere optetis, qui nunc effusionem unguenti, quod vos non emistis, perditionem reputatis. Recte igitur illud quidem singulariter, hoc autem pluraliter dixit, et diversis intentionibus indignantium, Judae, scilicet et caeterorum, qui indignati sunt, congruentia respondit. Potest tamen intelligi quod idcirco de singulari numero repente ad pluralem transierit, quia tunc quidem unus erat Judas, nunc autem sunt multi, et cum Christum fideles discipuli semper haberent per praesentiam Divinitatis; sicut ipse:

“Ecce ego, inquit, vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi (Matth. XXVIII),”

illi qui Judae fideles sunt, nequaquam illum sunt habituri:

“Tollatur enim, inquit propheta, tollatur impius, ne videat gloriam Domini (Isa. XXVI),”

ut quomodo Judas non meruit videre faciem resurgentis. Vel tunc esse cum beatis apostolis, quando pacem illis attulit, jam quippe illum tulerat locus perditionis, sic nunquam habeant vel gloriam ejus videant, quicunque fideles sunt illi. Sequitur: