CAPUT VI. Famosa illa Dei et hominis lucta significet.

Famosa lucta et totius ore Ecclesiae per orbem celebrata, qua homo cum Deo luctatus est, et tandiu tenuit donec a victo benediceretur ille qui vicit, dicens: Non dimittam te, nisi benedixeris mihi, et, accepta benedictione, victor claudicare coepit, res, cujus hoc praesagium est, ab exitu filiorum Israel de Aegypto usque ad incarnationem passionemque Christi Filii Dei protracta est. Tam longa colluctatio fuit fortissimi victoris Jacob et Dei victi, quamvis fortissimus sit spirituum universae carnis. Primo ergo non negligenter sciendum luctam ejusmodi fuisse ut contenderet Deus abire, Jacob certaret abeuntem Dominum retinere. Sic enim ait ille vir: Dimitte me, jam enim ascendit aurora. Econtrario Jacob: Non dimittam te, nisi benedixeris mihi. Igitur Jacob cum Deo luctatur, et victor benedictionem extorquet, quasi invito et nolenti, ac dicenti: Dimitte me, quia videlicet sic futurum erat ut comminaretur Deus sese a semine ejus recedere propter peccata ejusdem gentis rebellis et incredulae. Quod ubi primum locutus est, consurrexit Moyses, Deumque reluctantem et ipse luctando tenuit, ne hoc faceret. Cerno, inquit ille, quod populus iste durae cervicis sit, dimitte me, ut irascatur furor meus contra eos, et deleam eos, faciamque te in gentem magnam (Exod. XXXII). Moyses magnitudine periculi percitus, et quodammodo brachiis illum more luctantis arctius stringens, dicensque: Non dimittam te.

“Cur, inquit, Domine, irascitur furor tuus contra populum tuum? Ne, quaeso, dicant Aegyptii: Callide eduxit eos, ut interficeret eos in montibus, et deleret e terra; quiescat ira tua, et esto placabilis super nequitiam populi tui. Recordare Abraham, Isaac, et Israel, servorum tuorum fidelium quibus jurasti per temetipsum (ibid.), etc.”

Illic jam, id est in conflatione vituli, coram quo saltaverunt cantantes et dicentes: Isti sunt dii tui, Israel (ibid.), illic, inquam, colluctatio vehemens inchoata est Exinde namque Deus ab Jacob discedere conatus est, et quoties peccaverunt filii Israel, serviendo diis alienis, toties iratus Dominus, et aversus ab illis, quasi luctando se excussit ut dimissus abiret. Sed perseveravit cunctis diebus fortitudo Jacob. Nullo enim tempore defuerunt fideles in populo illo, in quibus tam secundum fidem quam secundum carnem esset Jacob pater, in tantum, ut eum solum se esse putaret Elias dicens: Domine, altaria tua destruxerunt, et prophetas tuos occiderunt gladio, et derelictus sum ego solus, et quaerunt animam meam, dixerit ei Dominus: Reliqui mihi septem millia virorum in Israel, quorum genua non sunt curvata ante Baal (III Reg. XIX). Itaque longo luctamine detentus est Deus, nec ante dimissus, donec benediceret Jacob, donec compleret benedictiones suas legislator, dando benedictionem illam in qua benedicerentur omnes gentes, sicut primum ad patrem multarum gentium Abraham locutus est. Tunc enim revera Deus benedixit Jacob, quando de semine ejus Christus carnem assumens, antiquam maledictionem solvit, utramque benedictionem, id est gratiam sancti Spiritus, post passionem suam effudit.