CAPUT XXVII. Quid significet quod sanctificationis praeparatio mandatur in diem tertium.

Quid praeterea sibi vult quod sanctificationis praeparatio mandatur in diem tertium? Hoc plane si quaerimus, pariter et illud occurrit quaerere cur ipse qui hoc mandavit Dominus Deus, homo factus, per triduum sanctificaverit seipsum? Instante namque hora passionis suae, cum dixisset:

“Sanctifica eos in veritate. Sermo tuus veritas est. Sicut tu me misisti in mundum, et ego misi eos in mundum (Joan. XVII),”

ita continuo subjunxit:

“Et pro eis ego sanctifico meipsum, ut sint et ipsi sanctificati in veritate (ibid.).”

Quae sanctificatio ejus? Haud dubium quin immolatio ejus sanctificationi nostrae necessaria fuerit, quam tertio die consummavit, resurgendo a mortuis in gloriam immortalitatis et incorruptionis, et ita, juxta prophetam Zachariam, ablatis ab eo sordidis vestibus, indutus est mutatoriis (Zach. III). Sed de hoc citius respondetur quia Deus, cui in Christo seipsum sacrificante nostra natura satisfactionem offerebat, ut nos ei reconciliaremur, Deus, inquam, noster Trinitas est, Pater et Filius, et Spiritus sanctus, ac proinde justum fuit ut, etsi non deberet videre corruptionem sanctus ejus (Psal. XVII), tamen festiva ejus resurrectio saltem in diem tertium differretur. Itaque recte ad suae futurae sanctificationis exemplum, jam hic triduanam sanctificationem indixit hominibus, unde triduanae poenitentiae vel afflictionis auctoritas deinceps peccatoribus sanciretur. Porro, quod dictum est,

“laventque vestimenta sua,”

secundum litteralem quidem sensum non multum apud Dominum ad sanctificationem valere constat, verumtamen cum pro ritu sanctificationis fit, internam quoque munditiam Deo placitam esse cogit intelligi. Caeterum haec utcunque se habeant, lavare oportet per poenitentiam animae vestimenta, id est membra corruptibilia. De quibus ait sanctus Job:

“Et abominabuntur me vestimenta mea (Job IX),”

id est abominabilem reddent me membra corruptibilia. De his lavandis sive non inquinandis, alibi scriptum est:

“Beatus qui custodit vestimenta sua, ne nudus ambulet, et videant turpitudinem ejus (Apoc. XVI).”

Item:

“Omni tempore vestimenta tua sint candida, et oleum de capite,”

id est, charitas de corde tuo,

“non deficiat (Eccle. IX).”