CAPUT 4

“Loquor vobis et non creditis. Opera quae ego facio in nomine Patris mei, ipsa testimonium perhibent de me. Sed non creditis, quia non estis ex ovibus meis.”

Superius ait hic ipse, qui nunc circumdatus est a Judaeis

“Christus lux mundi; et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est (Deut. XIX).”

Statimque intulit:

“Ego sum qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me qui misit me Pater (Joan. VIII),”

nunc in articulo praesentis interrogationis responsurus illud quod non in sola porticu vel templo Salomonis, sed in toto mundo debeat audiri, rationabiliter eadem testimonia praesentat, ad confirmandam veritatem suae responsionis:

“Loquor, inquiens, vobis, et opera quae ego facio in nomine Patris mei, ipsa testimonium perhibent de me,”

et utrumque testimonium illos respuere, contra legem suam, in qua scriptum est:

“Quia duorum hominum testimonium verum est;”

utrumque, inquam, testimonium illos contempsisse redarguit, ad singula subjungendo:

“et non creditis.”

Nam et cum dixisset:

“Loquor vobis,”

continuo addidit:

“et non creditis,”

et cum subsecutus esset:

“Opera quae ego facio in nomine Patris mei, ipsa testimonium perhibent de me,”

statim adjecit:

“Sed vos non creditis, quia non estis ex ovibus meis;”

ac si dicat: Jam non docendi estis, quia Christus ego sum, sed arguendi de peccato, quia non jamdudum testimoniis evidentibus credidistis, secundum legis edictum redargutionis hic modus est, et haec sententia judicii, ut jam nunc abnegem vos, quod et facio, dicens:

“Quia non estis ex ovibus meis.”

Frustra igitur hic captores hiaverunt, circumdantes eum atque dicentes:

“Si tu es Christus dic nobis palam.”

Non enim suadet illis ut se examinent imperio Caesaris, neque arguit quod non jam se in regem sublimaverint,

“sed non estis, inquit, ex ovibus meis,”

permanens in metaphora juxta quam supra dixerat:

“Ego sum pastor bonus,”

etc. Quare autem secundum nomen regium, de quo interrogabatur, dicere potuisset: Non estis ex civibus meis, dicere maluit secundum nomen pastoris:

“Non estis ex ovibus meis?”

Videlicet quia satis quidem pro bonitate pastoris, sed parum pro majestate ejusdem dictum est, in eo quod ait:

“Et animam meam 265 pono pro ovibus meis.”

Proinde quod superest de majestate vel potentia suae divinitatis, hoc modo subjungit: