CAPUT 20

Et haec livoris signa sempiterna, margaritae victoris, et splendida nostrae, quam attulit, pacis ornamenta vel testimonia sunt. Nam poterat quidem virtute, qua resurrexit, et de vere mortuo corpore, vivum in veritate reddidit, clavorum et lanceae penitus extirpare vel explanare vestigia; sed servanda erant et oculis paternis decentia Filium Dei charitatis et obedientiae signa, veneranda nostrae causae patrocinia, nostrique amoris aeterna incitamenta et horroris impiorum perpetua incendia.

“Gavisi sunt ergo discipuli, viso Domino.”

Quomodo gavisi sunt, quomodo qui prae tristitiae magnitudine lassi fuerant, tunc in gaudio respiraverunt? Magnifice sicut

“consolati sunt, et tunc repletum est gaudio os eorum, et lingua eorum exsultatione, et laetantes facti sunt (Psal. CXXV).”

“Mulier dum pareret, tristitiam quidem habuerat; jam autem obliviscebatur pressurae propter gaudium, quia natus erat homo in mundum (Joan. XVI).”

Mulier, inquam, id est, anima eorum, quasi parturiens habuerat per triduum multitudinem dolorum atque continuum ploratum et fletum, sed nunc implebatur quod promiserat; iterum autem

“videbo vos, et gaudebit cor vestrum.”

Gavisi sunt igitur discipuli, viso Domino, sed in ejusdem gaudii sui vehementi abundantia fluctuantes, necdum credebant. Ait enim Lucas:

“Adhuc autem illis non credentibus, sed mirantibus prae gaudio (Luc. XXIV),”

etc.