CAPUT X. De occiso Balthasar, et dato regno ejus Medis et Persis, quomodo per illam invidiam quam pertulit Daniel, major illi gloria creverit.

“Eadem nocte interfectus est Balthasar rex Chaldaeus, et Darius Medus successit in regnum, annos natus sexaginta duos.”

Hoc modo impleta est veritas vaticinii, quo dudum regi Nabuchodonosor ita praedixit:

“Tu ergo es caput aureum, et post te consurget regnum aliud minus te (Dan. II).”

Illo vaticinio jam futuri regni, benevolentiam captivis spiritus gratiae propheticae comparavit, amplius autem isto quo nuperrime, id est eadem nocte dixit,

“divisum est regnum tuum, et datum est Medis et Persis.”

His praeeuntibus prophetalis praeconii meritis, Daniel in consolationem captivorum novo imperio charus acceptusque esse potuit. Hoc subsequens protinus sermo evidenter ostendit. (CAP. VI.)

“Placuit, inquit, Dario, et constituit supra regnum satrapas centum viginti, et super eos principes tres, ex quibus Daniel unus erat, ut satrapae illis redderent rationem, et rex non sustineret molestiam.”

Verum quo regi sapienti complacuit, eodem splendore suo vir splendidus satrapas exussit. Omnes in invidiam sui virtus emerita concitavit.

“Quaerebant, inquit, occasionem, ut invenirent Danieli ex latere regis, nullamque causam et suspicionem reperire potuerunt, eo quod fidelis esset, et omnis culpa et suspicio non invenirentur in eo,”

etc. Plana cunctis et patente rei admirabilis historia litterali, Christi Domini et regis, in isto quoque praecone ejus speculamur gloriam, ut dignum est. Nam passus quidem invidiam est propter temporalem terrenorum principum gratiam gloriosam, sed ad gloriam eamdem pervenerat propter veri Dei gloriam per acceptam spiritus prophetici gratiam. Ergo passionis Christi veritatem, victoriae Christi figuram in passione hujus contemplemur, in victoria hujus praedicemus.