VERS. 7.

“Quae prius tangere nolebat anima mea,”

videlicet illa Scripturae veteris sacramenta,

“nunc prae angustia,”

id est prae amoris vi,

“cibi mei sunt.”

Et

“nunquid”

tunc

“mugiet bos?”

Non, sed idem dicet:

“Quae prius tangere nolebat anima mea,”

id est gentiles, quos prius ut brutos et immundos despiciebam, et illud genus hominum,

“quod gustatum,”

id est mihi confoederatum, afferebat

“mortem,”

videlicet prohibente Deo, ne cum alienigenis foedus inirem,

“nunc prae angustia,”

id est prae filiorum Israel inopia, qui converti nolunt,

“cibi mei sunt,”

id est mihi per fidem concorporati sunt. Quando hoc bos, id est Synagoga, dixerit, habemus in Actibus apostolorum, dicentibus eisdem apostolis:

“Quia vos indignos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes (Act. XIII).”

MORALITER. Moraliter haec ita accipi possunt, ut dicat fidelis anima, timore poenarum correpta:

“Quia sagittae Domini minae sunt,”

et caetera. Quae non mutantur a supradicto sensu. Sed quia

“perfecta charitas foras mittit timorem (I Joan. IV),”

ut videre cupiat eum quem prius serviliter formidabat, apte subditur:

“Nunquid rugiet onager,”

etc. Hic onager illos signat qui in campo fidei constituti illius officii loris ligantur, bos vero illos quos suscepti officii vel ordinis jugum premit. Qui nunc quasi rugiunt et mugiunt, cum a visione Dei, quem desiderant exclusi sunt. Sed

“nunquid rugiet onager,”

id est aliquid fidelis privatus,

“cum habuerit herbam,”

id est semper virentem ejusdem visionis Dei gloriam?

“Aut mugiet bos,”

id est aliquis sacri ordinis jugo pressus

“cum ad praesepe plenum steterit,”

id est cum ad plene videndum Deum admissus fuerit? Aut, si quaeras quare ante illud cessare a mugitu vel satiari non potest, quid interim comedet?

“Nunquid poterit comedi insulsum,”

id est nunquid illum delectare poterunt fabulationes, quas iniqui narraverunt (Psal. CXVIII), aut aliquid tale,

“quod non est sale,”

id est divina sapientia, conditum? Aut si quaeras: Quare non festinat ut hinc effugiat per martyrium? Nunquid sua virtute poterit

“aliquis gustare,”

id est dicere vel facere pro veritate,

“quod gustatum,”

id est dictum vel factum,

“affert mortem,”

id est martyrium? Sed magis ac magis proficiens postmodum dicit quod sequitur:

“Quae prius tangere nolebat anima mea,”

id est amaritudines persecutionum, quas prius formidabam,

“nunc prae angustia,”

id est prae taedio peregrinationis meae,

“cibi mei sunt,”

id est delectabiles mihi sunt, in tantum ut desiderans dicam: