|
|
“Et in illo die me non interrogabitis quidquam.”
|
|
Nunc de hoc quaeritis inter vos, quia dixi vobis:
|
“Modicum et jam non videbitis me, et iterum modicum et videbitis me, et
vultis me interrogare, verum in illo die”
|
|
gaudii vestri
|
“me non interrogabitis quidquam”
|
|
horum; scietis enim rerum vel affectuum praesenti evidentia perdocti.
Sed et caeterum quidquid scitu opus erit, ex illo die sensum habentes
apertum, Scripturas interrogabitis, legis, prophetarumque et Psalmorum
volumina consuletis, et ipsa vobis edisserent quid fecerim aut quid
locutus sim vobis (Luc. X). Sequitur:
|
“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit
vobis; usque modo non petistis quidquam in nomine meo: petite et
accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum.”
|
|
Saepius replicando, suisque inculcando discipulis Dominus noster, ut in
nomine suo petendum esse noverint, si quid Patrem petere velint,
mediatorem Dei et hominum sese salubriter cupi agnosci (I Tim. II), adeo
necessarium, ut nemo ad Patrem venire nisi per ipsum, nemo a Patre
quidquam possit impetrare nisi per nomen suum. Unde salutaris mos, et
catholica haec more sanctae Ecclesiae orandi regula est, ut in omni
oratione, quam ad Patrem dirigit, subjungat: per Dominum nostrum Jesum
Christum Filium tuum. Quia videlicet praeter hanc nulla via, nullumque
est aliud ostium, ad quod respiciens efficaciter dicat:
|
“Dirigatur oratio mea, sicut incensum in conspectu tuo; elevatio manuum
mearum sicut sacrificium vespertinum (Psal. CIV).”
|
|
Solum hujus unigeniti Filii Dei nomen, quod Jesus Christus, necessarium
universae orationis est vehiculum, quo in coelum directo cursu perlata
consistat ante Patris conspectum, salutemque de sinu ejus et gratiam
sugere valeat remissionis peccatorum. Verum hoc apostoli necdum
sciebant; idcirco jam abiturus Magister vitae, hoc illis in sermone suo
commendabat attentius. Itaque, dum dicit:
|
“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit
vobis, ”
|
|
econtra subaudiendum est, quia nihil Pater dabit vobis, nisi orantes in
nomine meo petieritis. Superioribus autem ita praesens lectio
conjungitur. Ut sciatis, inquit, quod vere magno fructu gaudii
subsequentis, nunc vos tristitiam habeatis, sicut
hoc vero dico vobis:
|
“Si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis.”
|
|
In nomine, inquit, meo, id est, secundum nomen meum, quod Jesus, et
salvator interpretatur. Cujus nominis causam sive responsionem angelus
beato Joseph exprimens:
|
“Ipse enim, inquit, salvum faciet populum suum a peccatis eorum (Matth.
I).”
|
|
Ergo in nomine Jesu petere, est illud petere, propter quod ipse, qui hoc
nomen sibi elegit,
|
“descendit de coelis, et incarnatus est, et homo factus est, crucifixus,
mortuus et sepultus est, et resurrexit tertia die, et ascendit in
coelum, et sedet ad dexteram Patris.”
|
|
Quare autem hoc totum factum nisi ut per nomen ejus remissionem
peccatorum acciperemus? Ergo cum quid petimus, quod causae huic sine
dubio cooperetur, fidenter tanquam in nomine Jesu petentes nos
accepturos speremus. Qui sensus ex alio Evangelii loco melius elucet:
|
“Amen, inquit, dico vobis, quia si duo ex vobis consenserint super
terram de omni re quamcunque petierint, fiet illis a Patre meo qui in
coelis est. Ubi enim sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum
in medio eorum (Matth. XVIII).”
|
|
Quinam sunt hi duo consentientes, qui, inquam, sunt duo vel tres in
nomine Jesu congregati, nisi de quibus praemiserat, dicens:
|
“Si peccaverit in te frater tuus, vade et corripe eum inter te et ipsum
solum; si non te audierit, adhibe tecum adhuc unum (ibid.).”
|
|
Tunc namque duo sibi consentiunt, quando is qui peccavit frater, fratrem
audit corripientem; tunc, inquam, duo vel tres congregati in nomine Jesu
sunt, quando vel inter se et ipsum solum quis corripit peccantem, vel
nondum auditus adhibet secum adhuc unum. Qui profecto tunc vere
congregati sunt, et vere sibi consentiunt, quando is qui peccavit,
lucrifactus, inclinatur ad poenitentiae consensum. Proinde fiducia datur
illis veniae vel salutis fraternae, cum dicitur:
|
“Si duo ex vobis consenserint super terram de omni re quamcunque
petierint, fiet illis (ibid.),”
|
|
et ex praecedentibus necessario subaudiendum est, ut dicas de omni re
peccati. Caeterorum autem quidquid petierimus pro superfluis
voluntatibus nostris, nequaquam propter has vel caeteras hujusmodi
pollicitationes suas, quasi debitor jure tenendus est, praesertim cum in
oratione sua quam apostolis dicentibus:
|
“Doce nos orare (Matth. VI),”
|
|
ipse composuit summam omnium quae petenda sint; septem petitionibus,
secundum septem dona Spiritus sancti, designaverit, quarum prima est,
|
“Sanctificetur nomen tuum;”
|
|
septima,
|
“Sed libera nos a malo (Matth. VI).”
|
|
Igitur cum dicit:
|
“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit
vobis;”
|
|
oportet ut neque a Patre quidquam, nisi quod nostrae salutis sit petere
audeamus, neque nos impetrare aliter, nisi per unigeniti Filii nomen
arbitremur. Quod quia necdum apostoli, ut praedictum est, noverant:
|
“Usque modo, inquit, non petistis quidquam in nomine meo.”
|
|
Denique nondum jam perfecte noverant eum, licet crederent, vel
confiterentur eum Christum Filium Dei vivi, necdum, inquam, tam plane
cognoverunt eum, ut scirent illi eum legationem suscepisse nostrae
pacis, et mediatorem datum esse ad impetrandam hominibus gratiam dei
Patris (Ephes. I). Proinde non petierant quidquam hactenus in nomine
ejus, siquidem nec ipse hoc illis ante hanc horam suae passionis
mandasse invenitur, quanquam multa in plerisque locis de orationis
instantia sit locutus. Et addidit:
|
“Petite et accipietis ut gaudium vestrum sit plenum.”
|
|
Ordo vel sensus hic est:
|
“Petite, ut gaudium vestrum sit plenum, et accipietis.”
|
|
In quo autem plenum esse poterit, nisi ut veniamus et appareamus ante
faciem Dei? omne namque gaudium mundi hujus deceptivum, et omnis risus
ejus erroneus est (Eccle. II), solum autem de visione Dei et risus
faciei ejus praesentis plenitudinem habet, et in veritate est. Nec enim
obscurari vel auferri potest. Igitur cum dicit:
|
“Petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum,”
|
|
illa tantummodo petenda esse innuit, quae proficiant ad visionem Dei, in
quo solo plenitudo gaudii est. Tandem in calce sermonis infert:
|
|