CAPUT XVI. De quatuor peccati ejusdem incrementis.

Interea reus circum volando laborabat misericordia, sed undique obtrusa resistit, aditumque illi denegat vitiata creatura. Quarto namque peccati incremento fit, ut nullus veniae locus sit, scilicet cum cogitationi opus, operi consuetudo, et consuetudini adjicitur defensio, unde et nunc per prophetam Amos idem Dominus dicit: Super tribus sceleribus Damasci, et super quatuor non convertam eum (Amos. I), etc. Videlicet sub nominibus Damasci, Gazae, et Tyri, caeterarumque gentium cuilibet peccatori tertio peccanti, Deum indulgentiam dare posse significat, quem quarto peccantibus, nec poenitentiam, nec indulgentiam esse daturum enuntiat. Quae peccati quatuor incrementa beatus Job mystice deplorans in istis primis hominibus adimpleta dicit ex persona generis humani. Quare non in vulva mortuus sum? Egressus ex utero non statim perii? Cur exceptus genibus? Cur lactatus uberibus? Nunc enim dormiens silerem (Job. III), etc. Peccatum namque primorum hominum, antequam pareret in effectu operis, id est in praesumptione vetitae arboris, latebat in secreto animi superbientis, et Deo ingrati, quemadmodum puer antequam nascatur in mundum, coalescit intra tumentem matris uterum: nisi enim intus prius tumuisset, sicut alio in loco jam dictum est, foris tentati tam facile non cessisset. Item, quomodo infans editus excipitur genibus et colligatur, et deinde ut duret blandis nutriculae lactatur uberibus; sic iidem peccatores peccatum suum, et eamdem carnis suae poenam pro qua nuditatem suam erubescebant, amplexati sunt, libidine oblectati, et deinde redarguti a Deo, sibimetipsis blandientes, factum suum defendere ausi sunt. Itaque repulsa venia, juste tandem super illos datur sententia et primo in ipsum peccati principem a quo totius mali initium emanavit. Nam sequitur: