CAPUT 7

Et hujus exsecrabilis, horrendi, atque diabolici odii peccatum, quo et Patrem, et ipsum Patris oderunt Filium, sic dixit:

“Si non venissem et locutus fuissem eis, peccatum non haberent.”

Quid enim? Nunquid dixit, peccatum nullum haberent? non utique; sed

“peccatum”

utique

“non haberent,”

videlicet ut subaudias peccatum odii, odii, inquam, quo et Filium Dei, et Patrem Deum oderunt. Hoc

“peccatum non haberent, inquit, si non venissem et locutus fuissem eis.”

Quanti vero reatus est ex eo illorum esse peccatum, quia venit, et locutus est eis, cujus adventus tulit mundi peccatum (Galat. IV; Rom. X). Cujus culpae est, propter hoc odisse illum, quia pacem et amicitiam locutus est. Hoc imitantur peccatum, quicunque de bono pejores fiunt. Tale est hoc ac si dicas: Nisi Abel placita Deo munera obtulisset, Cain iratus non fuisset, neque vultus ejus concidisset. Qualis est ista excusatio? Imo non excusatio, sed vehemens perversitatis est accusatio. Paulus apostolus illis, propter humiliandam gentium conscientiam, caute condolens cum dicit:

“Testimonium illis perhibeo quod aemulationem Dei habent, sed non secundum scientiam (I Cor. VIII),”

nullatenus putandus est eorum excusare ignorantiam.