|
Considerans reperi et aliam vanitatem sub sole: unus est, et secundum
non habet, non filium non fratrem, et tamen laborare non cessat, nec
satiantur oculi ejus divitiis, nec recogitat, dicens: Cui laboro et
fraudo animam meam bonis? In hoc quoque vanitas est, et afflictio
pessima. Qui curat et procurat eis quos nutrit domestica cura,
fratribus, et uxori, et natis, et servis suis, illum excusare videtur
pietas naturalis; sed tamen a vanitate, quoniam sunt omnia vanitas, non
eum absolvit, quia praefert terrena coelestibus. Cui vero natura, et
Deus naturae omnes affectus naturalis pietatis abscidit, ut fratres,
natos, sponsam, et charos non habeat propinquos, quibus et pro quibus
instanter laboret, si ille thesaurizat et ignorat cui congregabit ea
(Psal. XXXVIII), quid plus vanum, quid plus ineptum reputabitur? Unus
est, non est dignus habere Deum in consortio suo. Non est illi frater,
quo nullus amicior est illi, frater, qui a fratre juvatur,
inexpugnabilis est (Prov. XVIII), cui non est frater, quis eum juvavit
pro fratre? Non est ipsi filius, quibus ipse fuit loco patris, exemplo
vitae nullum Christo genuit; subsidio rerum nullum sibi filium genuit.
Iste bonis defraudat animam suam, vel cui laborat? Ipse, cum oculos
divitiis tantummodo pascat, nullis divitiis illius saturatur anima, quia
non videbit bona Domini in terra viventium (Psal. XXVI).
|
|