|
Revera jam in isto diaboli membro factum est quod significabatur in ipso
capite diabolo, dicente Domino ad beatum Job:
|
“Nunquid pones circulum in naribus ejus? nunquid illudis ei quasi avi?”
|
|
(Job XL.) Infatuatus namque et illusus est ab ipsis sortibus, dum
mittente eo sortem primo mense, quo die, quo mense Judaei deberent
interfici, mensis duodecimus exivit, totum utique annum ad dilationem
sors illa poposcit. Deus exegit sortem regens et habens, ut jam dictum
est, in manibus suis. Primum in hoc infatuatus et illusus est, quod
nondum sciens utrum gens deberet interfici, et solum quaerens tempus
interfectionis, dum a sortibus respondetur interfectionem ipsam, a primo
mense usque ad duodecimum, id est, anno fere integro debere differri,
idem esse putat ac si totum vel utrumque habeat in manibus suis,
scilicet et interfectionem et diem interfectionis. Deinde et in hoc
illusus est, quod dum suscepta mora tantae dilationis interim pendet
sententia mortis, opportunum facit universae genti spatium, quod
sufficere possit ad legationes mittendas in longinquum, id est, in
altitudinem coeli, unde auxiliares copiae debeant conduci, scilicet
jejunia, lacrymae, et preces, quae nimirum idoneae legationes erant, et
sunt, ad invitandum seu invocandum de coelo auxilium Domini. Profecto et
si prope erat, ut est Dominus omnibus invocantibus eum in veritate
(Psal. CXLIV), nihilominus tamen erat necessarium tam longum a sortibus
datum dilationis spatium, ut sufficeret tempus currentibus epistolis, et
recurrentibus ad principes et populos tot provinciarum, ut novis
epistolis veteres Aman litterae insidiatoris et hostis Judaeorum, quibus
eos in cunctis regis provinciis perire praeceperat, corrigi possent,
priusquam termino temporis concluderentur. Sane clamores eorum, quibus
vel quantis clamaverint in coelum omnem aetatem sentire, et non
oblivisci vult sacer Ecclesiae chorus, dum per singulos annos statutis
diebus declamat ante Dominum in persona illorum:
|
“Everte cor ejus, scilicet regis in odium repugnantium nobis, et in eos
qui consentiunt eis, nos autem libera in manu tua, Deus, noster in
aeternum (Esth. XIV).”
|
|
Revera qui perpendit quantum id negotium fuerit clamare in coelum, ne
exterminetur gens unica, de qua promissa sperabatur salus mundi, dignum
existimat clamorem illum, sive haec dicta clamoris illius altisonis
vocibus efferri, et immorari contemplationi angustiarum illius temporis,
quando mulierem saepedictam in utero habentem, jam tunc antequam pareret
salutem nostram, pene absorbuit.
|
|