CAPUT 2

Itaque

“Apocalypsis,”

id est revelatio praecellens et in sensibus adorandae plena majestatis,

“Jesu Christi,”

inquit, id est Salvatoris uncti Quemadmodum in psalmo scriptum est:

“Unxit te Deus, Deus tuus, oleo laetitiae prae consortibus tuis (Psal. XLIV).”

Et quidem multi nomine Jesu aequivocati sunt, sed hic propriam nominis hujus habet rationem. Quam subjungens angelus, cum dixisset:

“Paries autem filium, et vocabis nomen ejus Jesum; ipse enim, inquit, salvum faciet populum suum a peccatis eorum (Matth. I).”

Item multi christi, id est, uncti fuerunt, sed hic prae omnibus illis unctus est; utpote

“in quo habitat omnis plenitudo Divinitatis corporaliter (Coloss. II);”

illi autem hujus fuerunt vel sunt consortes, sive participes. De hoc itaque sentiendum est, quia, sicut omnium, ita et revelandae hujus Apocalypseos potestatem, quam natura non habebat, ejusdem Jesu Christi humanitas dono accepit. Unde sequitur et dicit:

“Quam dedit illi Deus palam facere servis suis, quae oportet fieri cito.”

Quid enim habet quod non acceperit in unigenito etiam Filio nostra natura? (I Cor. IV; Rom. VIII.) Quid porro non accepit, aut quid non datum est ei pro eo quod obedivit

“usque ad mortem, mortem autem crucis?”

(Philipp. II.) Nihil illi non subjectum reliquit Deus, cum Psalmista dicat:

“Omnia subjecisti sub pedibus ejus (Psal. VIII).”

Sed et ipse de seipso dicit, obedientia jam consummata:

“Data est mihi omnis potestas in coelo et in terra”

(Matth. XXVIII). In isto quoque libro dicit:

“Et fui mortuus, et ecce sum vivus [vivens] in saecula saeculorum, et habeo claves mortis et inferni.”

Verum haec de rerum omnium potestate dicta sint. Illam, de qua nunc sermo est, scilicet revelandi coelestia sacramenta servis suis, potestatem, humanitas dono accepit; quemadmodum et in hoc libro significatum est, ubi Agnus signatum de dextera sedentis in throno librum accepit et aperuit (Apoc. V). De qua potestate itidem spiritus dicit Ecclesiis:

“Haec dicit sanctus, et verus, qui habet clavem David: Qui aperit, et nemo claudit; claudit, et nemo aperit (Apoc. III).”

Itaque humanitati quidem Jesu Christi nihil est quod datum non sit, aut quod non acceperit: Divinitati vero nihil datum est in potestatem, quod ante non habuerit. Dicat ergo:

“Quam dedit illi Deus palam facere servis suis.”

Apertius quidem esset si dixisset, qua. Sed hic modus locutionis saepe fit in Scripturis. Unde est.

“Bonum certamen certavi (II Tim. IV),”

pro eo quod est, bono certamine certavi. Quibus palam facere servis suis? Illis utique quos pro ipsa manifestatione jam amicos dicit, ita loquens sub ipsa apertione libri signati, id est, sub articulo suae passionis, qua Scripturas implendo intelligibiles fecit:

“Jam non dicam vos servos, sed amicos meos; quia omnia quaecunque audivi a Patre meo, nota feci vobis (Joan. XV).”

Quod autem ait:

“Quae oportet fieri cito;”

non ita intelligendum est, tanquam ea sola contineantur in hac Apocalypsi, quae futura erant; et non ea quae jam tunc erant, vel ea quae ante facta fuerant. Nam, postmodum Joanni dicitur:

“Scribe ergo quae vidisti, et quae sunt, et quae oportet fieri post haec.”

Verum, quia circa illa, quae cito futura erant, summa intentionis est, et propter illa maxime texuntur praeterita sive praesentia, idcirco recte in exordio contentus fuerit dicere:

“Quae oportet fieri cito.”

Sic et Jacob patriarcha in benedictionibus suis non omnino taciturus erat de praesentibus sive futuris [praeteritis], et tamen in exordio solummodo futurorum mentionem fecit, ita dicens:

“Congregamini filii Jacob, ut annuntiem, quae futura sunt diebus novissimis (Gen. XLIX).”

Sequitur: