CAPUT XXXIV. De eo quod dixit Deus:

“Ecce ego statuam pactum meum vobiscum.”

Haec quoque dixit Deus ad Noe et ad filios ejus: Ecce ego statuam pactum meum vobiscum, et cum semine vestro post vos. Et nequaquam ultra interficietur omnis caro aquis diluvii: neque erit deinceps diluvium dissipans terram. Dixitque Deus: Hoc signum foederis inter me et vos: Arcum meum ponam in nubibus, et erit signum foederis inter me et inter terram. Unum est quod hic nos in primis quaerere oportet, scilicet pactum, quod vel quale sit, de quo dicit, ecce ego statuam pactum meum vobiscum, et cum semine vestro post vos? Neque enim per se praesenti loco satis elucet ubi vel quando pactum hoc statuerit, quae veraciores (sic) dati et accepti fuerint in constitutione pacti. Sine dato quippe et accepto, pactum non solet statui, nec minus inter duos fit, ut, verbi gratia, inter Abraham et regem Palaestinorum Abimelech. Nam et ille puteum reddidit, quem vi abstulerant servi sui, et hic oves et boves, et praeterea septem agnas gregis seorsum statutas pro testimonio dedit. Hic vero nulla condonatio est. Dicit quidem Deus, nequaquam ultra interficietur omnis caro aquis diluvii, verum hoc non ipsa pactio vel constitutio, sed tenor foederis est, quemadmodum illud quod praedictus Abimelech ab Abraham exegit dicens: Ne noceas mihi et posteris meis, stirpique meae (Gen. XXI). Item et hoc dixit Deus, ponam arcum meum in nubibus, verum hoc non ipsum foedus, sed signum foederis est. Etenim erit, inquit, signum foederis inter me et inter terram. Praeterea sciendum quod non dixerit praesenti tempore, ecce ego statuo, sed futuro, ecce, inquit, statuam pactum meum vobiscum, et quod non tantum dixerit vobiscum, sed addiderit cum semine vestro post vos. Dicit quidem et postmodum, erit signum foederis quod constitui inter Deum et omnem carnem super terram. Sed illic quoque pro futuro recte accipitur praeteritum, juxta illud quod scriptum est: Qui fecit quae futura sunt (Eccl. III). Quaerendum igitur est hoc pactum, et clarum erit quanti valeant caetera quae nunc ex ore Dei procedunt. Dicimus itaque quia pactum non multoties quidem promissum, sed unum et semel initum, pactum, inquam, unum, quo solo inimicitiae solvuntur, quae erant inter Deum et homines, incarnatio vel passio Christi Filii Dei est, illic absque ulla contradictione certa est constitutio pacis cum ratione dati et accepti, dum accepta Deus fide hominum, dat hominibus eumdem Christum Filium suum, ut salventur per ipsum.