CAPUT 41

“Haec est autem vita aeterna, ut cognoscant te solum verum Deum, et quem misisti Jesum Christum.”

Igitur quod dixisti:

“Clarifica Filium tuum, ut Filius tuus clarificet te,”

idem est ac si dixisset: Secundum Spiritum sanctificationis, ex resurrectione mortuorum (Rom. I), attestare me esse Filium tuum in virtute, cujus rei clara cognitio, causa est effectiva hominibus vitae aeternae. Eo suspirat vel intendit totum hujus orationis incensum, magno charitatis igne adustum, non quod pauper iste dubitet utrum Propheta suus verum sibi praenuntiaverit dicens:

“Nunquid qui dormit non adjiciet ut resurgat?”

(Psal. XL.) Sed ut scirent qui tunc audierunt, et intelligant qui hanc ejus orationem nunc legunt vel audiunt, quod salus, vita et resurrectio nostra, moriendi et resurgendi causa fuerit illi

“qui peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (I Petr. II; Isa. LIII).”

In alio quoque psalmo cum juxta sensum hujusce orationis, qua nunc dicit:

“Pater, venit hora, clarifica Filium tuum,”

diceret spiritus ejus:

“Domine, Deus meus, clamavi ad te, et sanasti me (Psal. XXIX),”

etc.; tandemque quasi dubius quaereret:

“Quae utilitas in sanguine meo dum descendero in corruptionem; nunquid confitebitur tibi pulvis, aut annuntiabit veritatem tuam?”

(ibid.) statim ut vere certos intulit:

“Audivit Dominus, et misertus est mei, Dominus factus est adjutor meus (ibid.),”

et reliqua. Itaque tam in hac oratione sua Dominus, quam in propheticis Scripturis, spiritus ejus non dubius orat, dum et illuc post clamorem suum, dicit:

“Audivit Dominus,”

quod magnae est certitudinis, et hic, praemisso:

“Pater clarifica Filium tuum,”

subjungit continuo:

“Sicut dedisti ei potestatem omnis carnis,”

ut ostendat quod oratio sua non in incerto, sed in potestate sit. Sequitur: