CAPUT XIX. Simplicem ac rusticum judicari, qui adversariorum impiae subtilitati non assentiatur,

Quantacunque dicamus, nihil quod ad rem attineat dixisse divulgamur, quinimo tanquam simplices et rustici judicamur, qui non possimus comprehendere subtilitatem sententiae, qua verissime, ut aiunt, dictum, et firmissime tenendum sit, quia vult Deus malum. Negant se in Deo astruere voluntatem mali, et tamen non desinunt affirmare quod velit Deus malum fieri. Bene se profitentur sentire, et tamen pravum non desinunt verbum proferre. Et quia non concedimus, simplices; ut jam dictum est, nos esse et rusticos asserunt, qui non capiamus vim medullamque dictorum. Nec mirum. Sic enim fidelium simplex doctrina, vel docta simplicitas saepe irrisa est. Sed videte, ait quidam, intelligere nos subtilitates vestras, et arcana, quae in cubiculis et angulis loquimini, et quae populus foris stans non meretur audire, proferre in medium. Hoc est illud quod reducit ad auriculam manum, et concrepantibus digitis ridentes dicitis: Omnis gloria filiae regis intrinsecus, et introduxit me rex in cubiculum suum (Cant. III). Non ergo mirum, neque nos contra sermonis jactamus peritiam, memores dixisse Christi Apostolum: Non in sublimitate sermonis, aut sapientiae veni annuntians vobis testimonium Christi. Non enim judicavi scire me aliquid inter vos nisi Christum Jesum, et hunc crucifixum (I Cor. II). Attamen intelligimus istam non tam subtilitatem, quam hebetudinem.