|
Omnis anima quae Christum diligit, Isaiae prophetae aurem libenter
apponit, tantoque subjectior appropinquat pedibus illius, quanto
fidelius de Christo sensit qui in illo loquitur. Nam de hoc illud recte
aestimat pietas Christiana quod non tam propheta dicendus sit quam
evangelista; ita enim universa Christi Ecclesiaeque mysteria ad liquidum
prosequitur ut non eum putes de futuro vaticinari, sed de praeteritis
historiam texere. Et cum interdum ad praesentem respiciat historiam, et
post Babyloniae captivitatem reditum populi significet in Judaeam, tamen
cum hoc omnis ei cura de vocatione gentium et de adventu Christi est.
Hoc autem expediebat tam in isto quam in caeteris prophetis, ut terrenae
Hierusalem atque Babyloniae, terrenarumque rerum, aliarumque nominibus
coelestia sacramenta tegerentur, quatenus per hanc occasionem Scriptura
sancta de contemptu liberaretur, suoque tempore profutura venturis in
honore servaretur. Judaei quippe praesentium tantum atque terrenorum
amatores nimii fuerunt, adeo ut in tota lege nunquam eos digitus Dei
coelestium promissione ad bene agendum invitare, nunquam poenarum
infernalium comminatione terrere a malis dignatus sit. Terram ubique
bonam et fertiles annos promittit, si bene egerint, famem et
oppressiones hominum minatur, si male egerint. Talibus nudo sermone jam
coelestia sacramenta crederentur? Proinde in prophetis quidem
manifestius coelestia praedicantur, sed quasi fugitivus, ubi quid eorum
attingit, confestim sub terrenorum nominibus, iterum atque iterum et
saepissime se abscondit sermo divinus. Cum ergo in caeteris steterimus,
tum maxime in isto moras aliquantas jam innectere non gravabimur,
exoratum esse cupientes doctorem ejus Spiritum sanctum, ut quo sensu per
eum locutus est, eodem nobis colligenda Christi Filii Dei testimonia
revelare dignetur.
|
|