VERS. 7.

“Quis, inquit, est vir, ut est Job?”

subaudi nullus,

“qui bibit subsannationem quasi aquam,”

id est qui sine timoris obstaculo Deum irridet, sicut aqua, cum bibitur, ita liquide sumitur, ut ad sorbendum nulla sui pinguedine retardetur. Sic isti, ait, in eo quod lingua superbit, nulla cordis trepidatio contradicit. Hoc arrogantium praepositorum proprium esse solet, ut afflictos auditores suos magis districte corripere appetant, quam blande refovere, quia videlicet, sicut scriptum est:

“In ore stulti virga superbiae (Prov. XIV),”

percutere rigide sciunt, sed compati humiliter nesciunt: et cum ita sit, putat suum esse quod scriptum est:

“Verba sapientium quasi stimuli, et quasi clavi in altum defixi (Eccle. XII).”

Sed verba vere sapientium ita stimulant, ut cum severe corrigunt, internae dulcedinis gratiam non amittant.

“Bibit, inquam, subsannationem,”

id est irridet Deum.