|
|
“Venit Maria Magdalene annuntians discipulis, Quia vidi Dominum, et haec
dixit mihi.”
|
|
Et usque hodie, imo usque in finem saeculi venire non desinit Ecclesia
secundum similitudinem, quae in Maria praecessit, prima nunc animarum
resurrectione resurgendo, et secundam corporum, quae in novissimo futura
est, nescientibus annuntiando, quamvis plerique non credant, imo et
irrideant, sicut et tunc verba Mariae nuntiantis, quia vidi Dominum, ut
alius evangelista testatur (Luc. XXVI), quasi deliramenta, coram
discipulis videbantur. Interea paulatim diescit et nox tristitiae
apostolorum crebris nuntiis clarescit, atque praevalescente virtute
testimoniorum, rarescunt tenebrae, quae, ut supra dictum est, adhuc
erant ad monumentum. Venerunt enim et aliae mulieres, quae viderant
Dominum, et tenuerant pedes ejus, et adoraverant eum. Venerunt et duo
discipuli, quibus euntibus in castellum, nomine Emaus, visus in alia
effigie et cognitus fuerat in fractione panis. Sed et hoc auditum et
percrebruit inter eos, quia surrexit Dominus vere, et apparuit Petro
(ibid.). Ita, praeparatis et exspectantibus vigilantium oculis, qui prae
tristitia dormitaverant toto spatio tridui (Matth. XXVIII), tandem ipse
sol mundi ab oriente roseo vultu conspicuus emersit, cunctisque abactis
tenebrarum reliquiis, plenum laetitiae diem mirantibus ingessit. Nam
sequitur:
|
|