|
(CAP. XIII.) Sequuntur onera, de quibus in exordio prophetae, imo
evangelistae hujus dictum est (Isa. IX): Onus Babylonis, onus Moab, onus
Damasci, onus Aegypti, onus deserti maris, onus Duma, onus in Arabia,
onus vallis Visionis, onus Tyri, onus jumentorum austri. Et decem quidem
sunt, sed in principio novem numeravimus, quia videlicet onus deserti
maris, non aliud est quam onus Babylonis. Dubium hoc esset, nisi
praescripto onus deserti maris, in consequentibus ejusdem capituli
legeremus, Babylon dilecta posita est mihi in miraculum (Isa. XXI). Et
iterum: Cecidit Babylon, et omnia sculptilia deorum ejus contrita sunt
in terram (ibid.). Et supra: Ascende Elain, obside Madai (ibid.). Mare
autem propter multitudinem habitantium dicitur. Horum sub nominibus
universae partes nomini Christi, et sanctae civitatis ejus Hierusalem
coelesti, adversantes condemnentur sicut in exordio diximus. Quae
videlicet partes, imo scissurae quasi novem sunt, decimamque unius fidei
catholicam Ecclesiam impugnant, quia multi sunt, et ideo per novenarium
intelligendi numerum, cui unum si addatur, fit unitas secunda sive
decena, id est denarius. Onus vallis Visionis, onus est Hierusalem, quae
et ipsa multis Scripturarum locis inter gentes reputatur, quia non parum
coelesti Hierusalem adversata est, quippe quae et prophetas ad se
missos, et ipsum Dominum prophetarum occidit. Idcirco nunc dicitur
vallis, quia non est ea de qua scriptum est: Fundamenta ejus in montibus
sanctis (Psal. LXXXVI), vallis autem Visionis, quia videntium, id est
prophetarum, seminarium fuit. Haec prosequi, neque nostrae facultatis,
neque nostri propositi est. Septem tantummodo periochas distinguere,
breviterque percurrere proposuimus, quibus evangelica fides
recapitulando, non tam prophetatur quam evangelizatur. Quinque ex his
transegimus, sextam duce Spiritu sancto, jam nunc ingredimur.
|
|