CAPUT XXXI. De eo quod cum dixisset:

“Omne quod movetur et vivit erit vobis in cibum,”

addidit,

“quasi olera virentia tradidi vobis omnia excepto quod carnem cum sanguine non comedetis.”

Quasi olera virentia tradidi vobis omnia, excepto quod carnem cum sanguine non comedetis: sanguinem enim animarum vestrarum requiram de manu cunctarum bestiarum: et de manu hominis, et de manu viri, et fratris ejus, requiram animam hominis. Qui effuderit sanguinem hominis, fundetur sanguis illius. Ad imaginem quippe Dei factus est homo. Bona et honesta exceptio dicentis, excepto quod carnem cum sanguine, nisi prius effuso sanguine, non comedetis. Quare autem carnem cum sanguine non comedetis? Sanguinem enim, inquit, animarum vestrarum requiram. Mira argumentatio, nec vana tamen, sed gravissima, qua cum proposuisset de sanguine pecorum: Carnem, inquiens, cum sanguine non comedes, rationem continuo subjungit de sanguine hominis. Valet enim ad augendam aestimationem sanguinis humani, ut videlicet non leve quis arbitretur, sanguinem hominis intus in conscientia ponere: cum sanguinem pecudis non sibi liceat in os forinsecus immittere. Idcirco et per legem denuo mandavit ut, quando locus sanctuarii procul esset, funderetur in terram victimarum sanguis (Lev. XVII), earum, scilicet, quas in proprios esus praeparabant: quando vero sanctuarium praesens esset, funderetur in altari, sicut est in libro Deuteronomii; Sanguinem hostiarum tuarum fundes in altari, carnibus autem ipse vesceris (Deut. XII). Hinc est illud in libro Regum: Et versus ad praedam, tulit oves et boves, et vitulos, et mactaverunt in terra, comeditque populus cum sanguine. Et ait Saul: Praevaricati estis (I Reg. XIV), etc. Si ergo praevaricatio est, brutum sanguinem ad os mittere, quanto magis abominatum esse debet homini, veras munditias profitenti, sanguinem hominis in conscientia recondere? Igitur ut ex comparatione minoris claresceret, quanti sit reatus peccatum homicidii, recte cum dixisset, carnem cum sanguine non comedetis, statim subjunxit: Sanguinem enim animarum vestrarum requiram de manu cunctarum bestiarum et de manu hominis. Sed quomodo de manu bestiarum requirit Deus sanguinem hominis? Nam quod de manu, inquam, viri, quantumvis extranei, et de manu fratris ejus, sicut sanguinem Abel requisivit de manu Cain, propter quem maxime, ut nonnulli perhibent, diluvium mundo induxit. Sed de manu bestiae, verbi gratia lupi forte hominem jugulantis, quomodo sanguinem hominis requirit? Ergo vel hoc intelligendum, quod ipsae bestiae persaepe ab hominibus captae poenas exsolvunt: vel, quod rationabilius videtur, nomine bestiarum, maligni spiritus intelligendi sunt qui pro morte animarum hominum aeternum accepturi sunt judicium. Igitur quicunque effuderit sanguinem hominis, fundetur sanguis illius, quia omnis homicida punietur, subauditur, nisi poenitentiam egerit. Haec enim subauditio necessaria est in ejusmodi divinis sententiis, ut, verbi gratia, anima quae peccaverit ipsa morietur, et similia.