|
|
“Et mirabantur Judaei dicentes: Quomodo hic litteras scit, cum non
didicerit?”
|
|
Admiratio Judaica poenalis impatiens ad audiendum, detrahentis invidiae
livor est, qua urgente, dum sapientiae docentis, nequeunt obviare,
saltem ex praesumptione magisterii nituntur personam illius premere.
Quod si talem patrem familias hi maxime, qui clavim scientiae tulerant
(Luc XI), aegerrime ferebant, omnes scientiae thesauros obtinere (Colos.
II) et indignabantur quod quidquam sciret is qui non per ipsos
introisset, quanto magis domesticos suos ab illis infestandos esse
noverat, quando in eodem doctrinae miraculo inciperent majora facere,
seipso tamen illis dona tribuente? Nam ipse in templo illorum docens una
tantum lingua, nihilominus ad unam tantum loquebatur gentem, credentibus
autem in se, vadens ad Patrem, hoc daturus erat, ut omnibus linguis
omnium gentium magnalia Dei loquerentur, nec solum loquerentur, sed
etiam quod majus est scriptis homines quondam sine litteris et idiotae
(Act. II); scriptis, inquam, cuncto mundo ipsum annuntiarent
inexpugnabilibus, et post ipsos eorum sequaces viri orthodoxi, gratiam
donationum habentes a Spiritu sancto dividente singulis prout vult (I
Cor. XII). Proinde quoniam et domestici ejus talia multo magis erant
audituris a notis suis egregiam ipsorum scientiam fastidientibus tale
responsum oportebat ab illo dari, quale sufficienter et vocem: formaret,
et dignam defensionem pararet illis quoque invidiam sustinentibus.
Sequitur ergo:
|
|