|
Idem familiaris clericus, postmodum domus S. Petri praepositus, plurima
de eodem patre magna et magnifica noverat et narrare consueverat. Quorum
pleraque cum ob brevitatis studium praeterita sint, unum est quod
silentio transire non libuit, quia vere signum magnum est et evidens,
quod oratio ejus vere ignis fuerit, et ante oculos Divinitatis velut
lampas ardens et lucens, charitas ejus exstiterit. Nocte quadam, cunctis
circa ipsum dormientibus, lumen, quod de more coram ipso positum fuerat,
ut toto noctis spatio luceret, exstinctum est. At ille jam dictus
familiaris clericus repente somno excitatus consurgens, et hac illacque
sub horridulo silentio circumspiciens, dum pro recuperando lumine
sollicitus trepidat, rem divinam et memoria dignam, ut ipse cum
juramento testabatur, conspicatus est. Nam inter ipsas noctis tenebras,
ecce de lectulo in quo beatus pontifex pervigil orabat expansis manibus,
lux immensa refulsit, cujus etiam magnitudine invalescente continuo, nec
manus easdem, ut ipse fatebatur, videre aut discernere potuit. Hoc
nimirum signo satis claruit quod vere filius esset lucis, et ilius diei,
et quia oratio ejus vere ut ignis peccata consumit, et potestates
tenebrarum vincit. Nec vero illa tantum vice, sed et multoties cum post
matutinales hymnos, psalmorumque continuas decantationes lumen materiale
alicubi reconderetur, lumen spirituale pontificem sanctum secretius
orantem ita circumfulsit, ut putaretur adesse praesentia solis
meridiani.
|
|