CAPUT 18

Quanti hodieque sunt, horum enim meminisse oportuit, quorum in cordibus, cum in ore sanctam conversationem profiteantur, maligni spiritus ita cubant, sicut vulpes in foveis, sicut volucres in nidulis, et locus in eis non est ubi Filius hominis caput suum reclinet? Simplices non ita Magister iste et Dominus repellit, imo et quasi vim faciens, ad se trahit. Sequitur enim:

“Alius autem de discipulis ait illi: Domine, permitte me primum ire et sepelire Patrem meum. Jesus autem ait illi: Sequere me, et dimitte mortuos sepelire mortuos suos.”

In Deuteronomio Moses dicit, benedicens Levi:

“Qui dixit patri suo et matri suae, Nescio vos; et fratribus suis, Ignoro vos, et nescierunt filios suos, 631 hi custodierunt eloquium tuum, et pactum tuum servaverunt, judicia tua, o Jacob, et legem tuam, o Israel (Deut. XXXIII).”

Hoc de perfectione dixit. Praemiserat enim:

“Perfectio tua et doctrina tua viro sancto tuo, quem probasti in perfectione, et judicasti ad aquas contradictionis (ibid.).”

Ergo iste qui dixit.

“Domine, permitte me primum ire, et sepelire patrem meum,”

aliquid minus a perfectione habebat, qui non dixerat patri suo: Nescio te, praesertim tali patri, propter quem diceret ei Dominus cum suae charitatis imperio:

“Dimitte mortuos sepelire mortuos suos.”

Non utique talis erat pater hujus, qualis exstitit Jacobi et Joannis pater Zebedaeus, alioquin non diceretur mortuus a mortuis sepeliendus. Attamen illi, scilicet Jacobus et Joannes, vocanti Domino ut sequerentur eum (Matth. IV), non dixerunt: Domine, permitte nos primum ire, et sepelire patrem nostrum. Non igitur ejusdem perfectionis iste jam erat, cujus illi fuerunt in ipsa vocatione sua, qualem in Deuteronomio Moyses, ut jam dictum est, collaudat. Sed quid? Nimirum talis et talium exemplum fuerit, quales hodieque nonnullos sumus experti, qui cum desiderent perfecta conversatione Christum Dominum sequi, retrahuntur per affectum carnis, per affectum patris et matris, vel cujuscunque propinquitatis cujus dilectioni tunc demum sancta Scriptura vel Dei charitas contradicit, si propinqui illi Deo mortui sint, id est si adversentur viae Domini. Adjuvantis igitur est gratiae, quod Verbum incarnatum dicit infirmo:

“Sequere me,”

et,

“dimitte mortuos sepelire mortuos suos.”

Proinde secundum hoc exemplum recte dicas illi, cujus desiderium conversionis cognoscis retardari per affectum carnis, verbi gratia, per affectum patris secundum carnem viventis, et idcirco mortui: Relinque mortuos sepelire mortuos suos, tu autem vade, et annuntia regnum Dei. Quod si et patrem innoxium, qualis jam dictus erat Zebedaeus, relinquat aliis sepeliendum, ut sequatur Christum, tunc multo magis cum apostolis facit, scilicet, cum Jacobo et Joanne, qui patrem Zebedaeum reliquerunt.