CAPUT XLII. De confusione linguarum, et quod per donum Spiritus sancti omnes linguae rursus adunatae sunt in ore apostolorum.

Ecce, inquit, unus est populus, et unum labium omnibus. Coeperuntque hoc facere, nec desistent a cogitationibus suis, donec eas opere impleant. Ergone, si illa facultas mutae linguae sublata non fuisset, cogitationes suas opere implere, id est, turrim tantae altitudinis quivissent exstruere, cujus culmen in coelum pertingeret? Non utique ad coelum aethereum, cujus altitudinis stadia geometrae conjecturis suis numerare non possunt, sed forte ad coelum aerium, a quo volucres coeli dici consueverunt. Cum ergo do stulta eorum praesumptione dicit Deus, nec desistent a cogitationibus suis, donec eas opere impleant, subaudiendum est, quantum in ipsis est. Satis enim diabolum imitantur dicentem: Ascendam super altitudinem nubium (Isa. XIV), qui, quantum potest, extollit se adversus Deum altissimum. Venite igitur, inquit Dominus, descendamus et confundamus ibi labium eorum, ut non audiat unusquisque vocem proximi sui. Tanquam diceret: Inveni in quo digne quod merentur juxta modum culpae retribuam eis. Quoniam perversa via tendunt ad coelum, veram viam abscondamus ab eis, qua veraciter itur ad coelum. Etenim cum haec diceret Deus, futurum erat ut sanctam per famulum suum Moysen conderet Scripturam, unius Dei continentem notitiam, qua sola vere itur ad coelum. Una autem tantum scribendi lingua erat quae utique tunc omnium erat, quae et hactenus dicitur Hebraea. Ut igitur cum datae fuerint illae margaritae coelestis doctrinae, non conculcentur a porois hujusmodi, venite, inquit, confundamus ibi labium eorum. Hoc tam mirandae vindictae incommodum, quo maxime homines a semetipsis dividuntur, solus facere potuit Deus. Proinde cum dicit pluraliter, venite, descendamus, confundamus, non angelorum multitudines ad auxilium cohortatur, sed ad feriendam superbiam se adesse testatur tota Trinitas et unus Deus. Quod ex opposito remedio magis liquet. Ubi enim in ore apostolorum omnia revocantur genera linguarum (Act. II), eadem Trinitas sese aperit hominibus et ea die primum in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti humiles hominibus baptizantur, quae vera structura est altissimae turris, qua in coelum fugiat homo Deo conregnaturus.