|
Tandem salutata cruce, duo presbyteri deferunt ad altare corpus
Dominicum, quod pridie reconditum est, et assistens sacerdos praemissa
oratione sic incipit: Oremus, praeceptis salutaribus moniti. Constat
locum hunc esse in canone, ubi elevato calice cum corpore Domini
dicitur: Per omnia saecula saeculorum, et sequente Dominica oratione,
rursus operitur calix, per quod nobis illud ex passione Domini
repraesentatur, quod depositum corpus ejus de cruce, sepultum est. Sed
de hoc in secundo hujus opusculi libello jam dictum est, quo et caetera,
quae secundum ordinem Dominicae passionis in canone dicenda erant,
adnotata sunt. Nunc illud dicendum est duos presbyteros, qui corpus
Domini ad altare deferunt, significare Joseph justum ab Arimathia et
Nicodemum, qui petitum et concessum sibi a Pilato corpus Jesu,
detulerunt ad sepeliendum (Joan. XIX). Nos autem cum silentio
communicamus, sed sanguis ille, quem sumimus, ad Deum de ore nostro
clamat, sicut scriptum est:
|
“Ecce vox sanguinis fratris tui Abel clamat ad me de terra (Gen. IV).”
|
|
Nos enim, id est Ecclesia, terra sumus, quae aperit os suum et sanguinem
Abel (ibid.), id est Christi, bibit fideliter, quem Cain, id est populus
Judaicus, effudit crudeliter. At ille maledictus est super terram
eamdem, vagusque, et profugus est super eam (ibid.), sicut scriptum est
in psalmo:
|
“Disperge illos in virtute tua (Psal. LVIII).”
|
|
Maledictus, inquam, illa maledictione, quam sibi posterisque suis ultro
arrogavit, dicendo:
|
“Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII).”
|
|
|
|