CAPUT 6

“Sed sunt quidam in vobis qui non credunt.”

Ac si dicat: Non quia durus est meus sermo, idcirco quosdam vestrum scandalizat, sed quia vos aliqui infidelitate obdurastis corda vestra, idcirco sermoni meo videtur inesse duritia. Et non ideo non creditis quia non intelligitis, sed ideo non intelligitis quia non creditis.

“Si enim non credideritis, inquit Scriptura, non intelligetis.”

Proinde et nos, non quia intelleximus credimus, sed credimus ut intelligamus. Quia revera sicut Deus et homo unus est Christus, sic et iste panis visibilis consecratus, cum illa carne quae pependit in cruce, una caro est, unum est Christi corpus. Et quia sicut in vera carnis morte divinitas nihil passa est, sic ubi in altari verum Christi corpus immolatur, frangitur et manducatur, eadem Christi humanitas, quae semel passa est et resurrexit,

“nihil patitur, nec enim jam moritur, mors illi ultra non dominabitur”

(Rom. VI). Quantum potuimus adjuvante Deo, panem sanctum et calicem, quem de altari sumimus, verum et vivum Agnum Dei esse suomet ex balatu comprobare curavimus, ad hoc se jugiter inibi praesentantem, ut nos et lanis suis operiat, et carnibus reficiat. Comedimus quantum potuimus, scilicet caput cum pedibus et intestinis, id est, tam divinitatem quam humanitatem, et subtilia mysteriorum ejus dicta vorantes, nihiloque omnino quod solido fidei dente consequi valuimus, relinquentes. Si quid tamen residuum est, igni comburimus, id est Spiritui sancto committimus, quia videlicet hujus Agni omnia mysteria nequaquam ratione omnimoda comprehendere possumus. Nobiscum ejus gratia bene agitur, si quantum ad aeternam salutem necessarium est, consequi et certum tenere valemus. Sequitur: