|
|
“Qui fecit ventis pondus,”
|
|
id est levibus quondam gravitatem et stabilitatem dedit animabus, quia
videlicet, dum praedicta sapientia sua replet animas, quae prius fuerant
leves, maturas reddit et graves. Vel certe
est facere, concessam electis hic de virtutibus gloriam permista
infirmitate temperare. Unde et subditur:
|
“Et aquas appendit in mensura,”
|
|
id est ejusdem sapientiae vel Spiritus sui dona sanctis suis ad mensuram
dat, videlicet ut nequaquam tantum proficere valeant, quantum volunt, ut
non extollantur in superbiam. Verbi gratia, ut Elias, qui dum tot
virtutibus in altum profecisset, quadam mensura suspensus est, postmodum
Jezabel, quamvis reginam, tamen mulierculam, fugiens (III Reg. XIX),
itemque Paulus, qui cum lumen corporis, quod ad tempus perdiderat, cum
perpetuo cordis lumine recepisset, per murum in sporta demissus de
civitate eadem effugit (II Cor. XI), quam post visionem Jesu ingressus
fuerat; imo, qui usque ad tertium coelum raptus fuerat, adhuc sub
stimulo carnis, ceu puer colaphis affectus plorabat (II Cor. XII). Sic
ergo electis suis aquas donorum suorum appendit in mensura (Rom. XII),
ut miraculis monstrentur, infirmitatibus serventur.
|
“Deus, inquam, intelligit vias ejus, et ipse novit locum ejus.”
|
|
Et dicam vobis quando cognovit eam.
|
|