CAPUT 32

“In hoc enim est verbum verum, quia alius est qui seminat, et alius qui metit; ut et qui seminat simul gaudeat et qui metit.”

In hoc, inquit, Verbum verum est, in hoc veritas Dei permanet, in hoc promissiones patrum confirmatae sunt, quia semen regionum, quae, sicut dixi, jam albae sunt ad messem, id est, benedictionem universarum gentium, quae jam in adventu meo praesentem habent eamdem benedictionem, alius quondam seminavit, alius nunc metit. Quod enim est hoc verbum, nisi quod ad Abraham, ad Moysen et ad omnes sanctos prophetas factum est, quod in semine eorum benedicerentur omnes gentes? (Gen. XVII.) Et in quo verum est hoc verbum, nisi quia sicut illis promissum et ab illis creditum est, sic me adveniente completum est? Illi namque credentes et sperantes, credendo et sperando, fidem et spem suam in propagationem carnis suae, tanquam in bona terra gratiae Dei committentes, seminaverunt euntes et flentes, et semina sua mittentes (Psal. LXXI). Flendo et seminando profitentes, quod peregrini essent et advenae super terram (Psal. CXXV), et non haberent hic manentem civitatem, sed futuram inquirerent (Hebr. XIII). Hoc modo laboriosam hiemem passi, seminaverunt et non messuerunt. Etenim defuncti sunt omnes, non acceptis repromissionibus, sed a longe aspicientes salutaverunt eas, et ecce nunc alii metunt, scilicet vos, qui promissionum, quae ad illos factae sunt, praesentem habetis effectum. Non, inquam, illi messuerunt, non illi repromissiones acceperunt, Deo pro vobis aliquid melius providente, ut ne sine vobis consummarentur. Hoc est enim quod sequitur:

“Ut et qui seminat, simul gaudeat et qui metit (Hebr. XI).”

Unde et eos beatificans protinus subjungit: