|
Spiritum sanctum credimus et confitemur verum esse Deum et Dominum,
Patri et Filio consubstantialem, et coaeternum, id est per omnia
secundum substantiam, quod Patrem et Filium, non eumdem in persona quam
Patrem et Filium. Nam sicut alia Patris, et alia Filii, sic nihilominus
alia est persona Spiritus sancti, divinitas autem et gloria atque
majestas quae Patris et Filii, eadem nihilominus est Spiritus sancti. Et
ut persona Filii et hujus Spiritus sancti proprietates, aliis quoque
discernamus vocabulis, sicut Filium Verbum Patris dicimus, sive
rationem, non utique verbum affectivum, neque affectatam rationem, sed
substantiale Verbum, et rationem sempiterne et substantialiter viventem,
sic Spiritum sanctum dicimus Patris et Filii charitatem, sive amorem,
non utique accidentalem charitatem, neque adventitium amorem, sed
substantialem charitatem, et aeternae constantiae amorem. Qui amor
quanti sit momenti, imo quantae sit majestatis, ut aliquatenus speculari
mereamur, conferamus nunc in eodem genere vel specie creaturam ejus
participem creaturae quae ejus particeps non est. Certe si de angelica
specie duos conferas, alter diabolus, alter forte sanctus Gabriel, aut
gloriosus Michael est. Si de humano genere, verbi gratia, de apostolico
sumas ordine, alter beatus Petrus apostolus, alter Judas diabolus est.
Attamen hoc solum interest quod hic homo, vel hic angelus, hujus amoris
est particeps; ille autem homo, vel ille angelus non est ejus particeps.
Uterque, ex majestate Verbi per quod factus est, hoc habet ut sit
rationalis; hoc solo, ut dictum est, differunt quod hic habet, et ille
non habet communionem hujus amoris. Claret itaque etiam in isto
proprietas operationis Spiritus sancti, quia videlicet per Verbum Patris
esse sumpsit, per Spiritum vero sanctum, bene esse sumit creatura
rationalis.
|
|