|
Vidit igitur mulier quod bonum esset lignum ad vescendum, et pulchrum
oculis aspectuque delectabile, et tulit de fructu ejus et comedit,
deditque viro suo qui comedit, et aperti sunt oculi amborum. Edici satis
digne non potest quam non leviter dictum sit: vidit igitur mulier. Quasi
nondum vidisset, sicut non vidisse dicta est. Et revera nondum eo modo
viderat, quia hac praesumptione qua nunc intuita est, necdum
consideraverat. Notandum quippe quod non dixerat Scriptura, vidit igitur
mulier lignum et tulit de fructu ejus et eomedit, sed vidit mulier,
inquit, quod bonum esset lignum ad vescendum, et pulchrum oculis
aspectuque delectabile, et tulit de fructu ejus et comedit. Vidit
igitur, id est, consideravit, diligenter intuita est, curiosius
attendit, et judex eorum quae audierat ipsa esse voluit. Audierat quod
dixisset Deus: In quocunque die comederitis ex eo, morte moriemini,
audierat serpentem e contrario dicentem, Nequaquam moriemini. Inter haec
anceps, naturam ligni propriis sensibus dijudicare voluit, ut sciret cui
potissimum, Deo videlicet, vel serpenti, palmam concederet veritatis. At
illi qui de hoc judicare debuerant interiores oculi exteriorum jam erant
oculorum concupiscentia praepediti, ut non viderent; neque solam mortem
corporis, vel quod duplicem illatura esset mortem: non natura ligni, sed
transgressio mandati. Itaque solis exterioribus oculis naturam ligni
consideravit, et deprehendit, male cauta quod in fructu ligni non esset
venenum mortis: erat enim bonum ad vescendum, et pulchrum oculis
aspectuque delectabile. Haec omni sermoni quae dixerat Deus repugnantia
judicavit esse, magisque sermoni serpentis concordare veramque
assertionem ejus demonstrare. Sic vidit et sic sacrilega temeritate
diabolo magis quam Deo, serpenti magis quam Creatori credidit, et tulit
de fructu ligni et comedit. Nec satis illi hoc fuit quod comedit, sed
insuper et viro suo dedit. Quomodo autem dedit, nisi jam abusivo vel
imperio vel importunitate muliebri? Non enim persuasit illi ut in eo
sibi crederet, in quo crediderat ipsa serpenti. Vir namque, inquit
Apostolus, non est seductus, sed mulier (I Tim. II). Qualis autem vel
quanta sit muliebris importunitas, passim non solum divina, sed etiam
humana testantur exemplaria. Ergo cogendo potius quam seducendo,
imperando magis quam aliquid fingendo hoc effecit, ut obediret vir suae
voci plus quam Dei. Unde et a Domino Deo dicitur illi: Quia audisti
vocem uxoris tuae, ex ligno de quo praeceperam tibi ne comederes,
comedisti: maledicta terra in opere tuo. Mulieri quoque redditur
adordinati poena imperii, dicente eodem Deo: Et sub viri potestate eris,
et ipse dominabitur tui. Propterea duplicis verecundiae poena mulier,
vir autem simplici dedecore affectus est. Viro namque in solas genitales
corporis partes: mulieri autem quae non tantummodo Deum offendere, sed
et viro imperare praesumpsit: sicut illas partes, sic prope et caput non
velare turpe est. Et hoc omnino pro turpitudine haberi, quia a vindice
Deo positum est; pro turpitudine, inquam, hoc haberi ipsa natura docet.
Unde Apostolus cum dixisset: Ideo debet habere mulier velamen super
caput suum propter angelos, subinde ait: Vos ipsi judicate: decet mulier
non velato capite orare Deum. Hoc, inquit, ipsa natura docet nos, quia
profecto naturale nobis judicium est, mulieri non velanti caput idem
esse, ac si decalvetur. Nam si non velatur, inquit, mulier et tondeatur,
subauditur, quod turpissimum est. Si autem turpe est mulieri tonderi aut
decalvari, velet caput suum. E contra, vir si comam nutriat, ignominia
est illi: et si velato capite orat, deturpat caput suum (I Cor. XI).
Itaque jam non quaestione opus est, utrum vir mulieri, an viro mulier
debeat principari: quia videlicet ipsa natura docet, adeo minoris
capitis esse mulierem quam virum, ut hic velando, illa non velando
deturpet caput suum. Igitur quod imperiosa temeritate mulier viro vetiti
ligni fructum dederit, ipsa docet diminutio capitis muliebris, dicente
Deo: Et sub viri potestate eris, et ipse dominabitur tui.
|
|