CAPUT XII.

Cum haec ita sint, nonne magis ac magis elucescit causa peregrinorum, sanctorum Abraham, Isaac, et Jacob, caeterorumque qui civitates sive castella non aedificaverunt, imo de civitatibus aedificatis egressi in casulis habitaverunt, confitentes quia peregrini et hospites sunt super terram? Exspectabant enim fundamenta habentem civitatem, ait Apostolus, cujus artifex et conditor est Deus (Hebr. XI). Civitates, inquam, et castella non aedificaverunt, imo quod contrarium est civitatibus et castellis, hoc aedificaverunt, scilicet altare Domino; quod tertio primus vel notissimus peregrinorum fecisse legitur Abraham. Primo ubi ingredienti terram Chanaam apparuit illi Deus et dixit: Semini tuo dabo terram hanc (Gen. XII). Secundo, ubi transgrediens, vel progrediens terram tetendit tabernaculum inter Bethel et Hai (Gen. XIII). Tertio, ubi filium suum unigenitum jussus offerre in holocaustum, laudabiliter paruit (Gen. XXII). Ergo causa peregrinationum in hoc saeculo filiorum Dei ista fuit, et est, et esse debet usque ad consummationem saeculi, quia esse debent adjutores Dei, adjutores in aedificatione Dei, ad ejiciendum fortem armatum de atrio suo, quem vicit Filius Dei. Quomodo ad ejiciendum fortem armatum illum? Nimirum invadendo in primis et destruendo cunctas munitiones falsitatis, sive machinamenta fanatici erroris constantissima praedicatione veritatis; et deinde eradendo, quoad possibile est, sive obscurando celsos titulos superborum hujus saeculi, de qualibus in psalmo scriptum est: Tabernacula eorum in progenie et progenie; vocaverunt nomina sua in terris suis (Psal. XLVIII), exempli gratia, ut ibi congesta fuerat celsa tumba Romuli, illic aula superemineat Petri apostoli; et ubi discors frater Remus, ab eodem fratre Romulo pene parili tumba premitur, illic consocius Petri. Paulus, crucis Christi signifer in domo sua ad honorem sui Regis, ejusdem Christi, principetur. Ad talium taliterque aedificantium peregrinorum sortem pertinere non dubium est piam beatorum pontificum intentionem Brunonis atque Heriberti, supra memoratorum, qui nescio quem nebulonem illius fortis armati satellitem, quales multos habet, de isto atrio sive particula atrii ejus foras ejecerunt, alter castellum confringendo, alter monasterium hoc ad honorem fortioris qui illum fortem vicit, aedificando. Quid amplius habet homo civis coeli, et peregrinus super terram secundum professionem suam, nisi ut aedificet, quoad potest, super fundamentum Patrum sanctorum, qualium Abraham, Isaac et Jacob, principes, sive notissimi exstiterunt, qui nullam civitatem terrenam aedificaverunt, sed supernam sive coelestem inquisierunt? Forte dicis quia David coepit arcem Sion, et haec est, ait Scriptura, civitas David (II Reg. V). Et de Ezechia scriptum est in laude patrum quia ipse munivit civitatem suam, et induxit per medium ejus aquam (Eccli. XLVIII). Ad haec responsio facilis patet quia longe aliud est capere vel munire quam fundare vel aedificare civitatem. Unde notandum quia ducibus Moyse et Josue datum vel permissum est civitates muratas capere, et in eis habitare, nusquam autem jussum fuit aedificare, imo unam prae omnibus scilicet Hiericho, sicut superius memoratum est, voluit Deus virtutis suae miraculo dejicere, ut hoc signo nobis innueret quia voluntas ejus non fuit, nec est in hujusmodi structuris, quas mortalium praesumptio adinvenit, sicut et ante legem alio miraculo demonstravit in turri Babel, ubi linguas eorum confudit (Gen. XI). Praeterea sciendum quia munitio, qua Ezechias civitatem suam munivit, ut merite in laudibus patrum debeamus eam venerari, spiritualiter debet intelligi, quia videlicet illa munitio fortissima fuit oratio, et aqua quam duxit per medium civitatis, illa fuit misericordia, quae taliter de coelo manavit ut una nocte interficeret angelus Domini centum octoginta quinque millia virorum de exercitu Sennacherib (IV Reg. XIX). David quoque capiendo arcem Sion, et ejiciendo caecos et claudos, odientes animam David, locum ibi facere intendebat nomini Domini (II Reg. V), quod et fecit introducendo illuc arcam foederis Domini, et insistendo ad aedificandam inibi domum orationis quam per filium suum Salomonem Deus perfici voluit. Unde et gratulabundus cecinit: Et repulit tabernaculum Joseph et tribum Ephraim non elegit, sed elegit tribum Juda montem Sion quem dilexit (Psal. LXXVII), et caetera de quibus sermo copiosior sese offerret, nisi quia brevitati studendum et fastidium vitandum est.