|
Spiritus sanctus, hic in terra dat, et ab hoc sacramento dare incipit
testimonium illud, de quo Apostolus dicit: Non enim accepistis spiritum
servitutis iterum in timore, sed accepistis spiritum adoptionis
filiorum, in quo clamamus: Abba, Pater. Ipse enim spiritus testimonium
reddit spiritui nostro quod sumus filii Dei (Rom. VIII). Ab hoc, inquam,
sacramento dare illud testimonium coepit, nam, antequam conderetur,
eramus inimici. Et si aliqui fuerant amici, vel uti Abraham, qui amicus
Dei appellatus est (II Par. XX), nihilominus conditione hujus
sacramenti, id est a passione Christi Filii Dei testimonium hoc dari
coeptum est quod sumus filii Dei, testantibus ipsis Abrahae filiis ac
dicentibus: Eramus enim aliquando et nos natura filii irae, sicut et
caeteri (Ephes. II). Nam nec ipse Abraham aliunde amicus Dei appellatus
est, nisi a fide et exspectatione hujus sacramenti. Denique omnium quae
credidit, quae credendo justificatus, etiam amicus Dei factus est, haec
summa fuit: Et in semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII), et
secundum hanc fidem congruam, scilicet in ea corporis parte, qua semen
traducitur, signaculum circumcisionis accepit, interim promissiones non
accepturus, donec veniret, qui benedictionem daret. Igitur ab hoc
sacramento testimonium dare incipit quod sumus filii Dei; etenim in hoc
sacramento suo ipse efficit quatenus renascamur et simus filii Dei, Qui
enim divina omnipotentia sua in Mariam supervenit, et obumbravit illi,
ut conciperetur et nasceretur ex ea unigenitus Filius Dei, ipse eadem
omnipotentia supervenit aquis, et eis fecunditatem tribuit, ut
renascantur ex eis filii Dei. Fons aquae elementaris, hoc spiritu
superveniente vivificatus, fit uterus Ecclesiae, uterus gratiae. Idcirco
Christus dicit: Nisi quis renatus fuerit ex aqua et spiritu (Joan. III),
etc. Apostolus autem: Consepulti enim sumus cum illo per baptismum in
mortem, ut quomodo surrexit Christus a mortuis, ita et nos in novitate
vitae ambulemus (Rom. VI). Itaque unus idemque fons, et uterus nobis, et
sepulcrum est. Uterus, quia sicut dicit Christus, renascimur; sepulcrum,
quia sicut dicit Christi Apostolus, et illic Christo consepelimur, et
inde Christo consurgemus. O igitur mirabilis artifex Spiritus! Fecit
quod fieri posse nesciebat homo magister in Israel, cum diceret: Quomodo
potest homo nasci cum sit senex? Nunquid potest in ventrem matris suae
iterato introire, et nasci? (Joan. III.) Bene respondens Dominus Jesus,
non dixit, non potest fieri, non potest homo in ventrem matris suae
iterato introire, et nasci, sed ait: Amen, amen dico tibi, nisi quis
renatus fuerit ex aqua et Spiritu sancto, non potest videre regnum Dei
(ibid.). Non, inquam, negavit posse hominem in ventrem matris suae
iterato introire et nasci, sed dixit qualem, vel cujus uterum matris
suae deberet homo iterato introire et nasci. Aqua namque superveniente
hoc spiritu, fit ille uterus matris nostrae Hierusalem coelestis, de quo
ut abortivum projectus est homo, quando peccavit, quia videlicet veneno
infectum serpentis ille uterus eum tenere usque ad legitimum tempus non
potuit, id est usque dum statuto tempore, de consepto paradisi limite,
in quo non valde arctas acceperat angustias praecepti, perferretur in
latitudinem coeli ad similitudinem angelorum Dei. Uterus, inquam,
ejusdem matris haec aqua per Spiritum sanctum fit, in cujus sacramentis
debeat receptus contineri usque ad diem cujusdam nativitatis, id est
usque ad finem vitae praesentis, quando nascatur ad videndum regnum Dei.
Quo contra de illis qui scindunt eumdem uterum faciendo haereses et
schismata, dicit Psalmista: Alienati sunt peccatores a vulva, erraverunt
ab utero, locuti sunt falsa. Et quia isti quoque, sicut Adam per
serpentem decepti sunt abortivi, continuo subjungit: Furor illis
secundum similitudinem serpentis (Psal. LVII), etc. Sic aqua haec uterus
est, unde, secundum Christi sententiam, renati sumus, ex eodem nimirum
actu, secundum Apostoli Christi sententiam, sepulcrum est, in quo
Christo consepulti sumus, et unde Christo consurreximus, quia nimirum
moriendo in illum uterum introitur, et qui moriendo introivit,
resurgendo renascitur. Quomodo? Praeveniente hoc spiritu et testificante
quoniam Christus est veritas (I Joan. V), homo peccator et mendax
accedit, et semetipsum accusat, semetipsum, inquam, id est veterem
hominem, veterem Adam, sive vetustatem quam contraxit ex Adam, condemnat
et morti adjudicat. Dicit enim: Ecce enim in iniquitatibus conceptus
sum, et in peccatis concepit me mater mea (Psal. L). Tunc stigmata
passionis Christi, signaculum crucis Christi, in fronte sua suscipit, et
quia patronum habet hunc spiritum, quia veram humilitatem, et humilem
loquitur veritatem, secundum spiritum, tantum illi videlicet signatum
esse signaculo crucis, passionis et mortis Christi, est ac si ipse
crucifixus, passus et mortuus sit. Christus enim non pro se, sed pro
homine peccatore, non propter sua, sed propter poenitentis hominis
peccata crucifixus, passus et mortuus est. Tunc trina mersione mergitur
in aquam, et triduanam valet illi Jesu Christi sepulturam. Elevatur de
fonte, et ecce qui mortuus fuerat, prima cum Christo resurrexit
resurrectione.
|
|