VERS. 20.

“Loquar, et respirabo paululum,”

id est loquendo ut relever, quasi lagunculae aperiam spiraculum. Hoc idem est quod sequitur:

“Apetiam labia mea, et respondebo.”

Quod iste sibi per manem arrogat scientiam, sancti viri plerumque per veram patiuntur sapientiam: nam

“venter,”

id est mens eorum, Spiritu sancto accensa quasi vas musto fervente plenum laborat, si est

“absque spiraculo,”

id est si ea quae reprehendenda sunt videns comprimatur silentio. Quod testatur Jeremias, qui cum propter incorrectionem audientium dixisset:

“Nequaquam ultra loquar in nomine Domini (Jer. XX),”

illico adjunxit,

“et factus est in corde meo quasi ignis exaestuans (ibid.),”

id est dum foris tacui ex taedio locutionis, crevit intus ignis de zelo charitatis. Itemque David, cum dixisset:

“Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis (Psal. XXXVIII),”

scilicet dum sermo meus non proficit, protinus adjunxit,

“et dolor meus renovatus est; concaluit cor meum intra me, et in meditatione mea exardescet ignis (ibid.).”

Et bene de hoc musto ait,

“quod lagunculas novas disrumpit,”

quia videlicet sancti Spiritus fervor, non solum veteri, sed etiam vix capitur nova vita.

“Respondebo,”

inquam, ita ut neque vos collaudem, neque Job in his quae locutus est, approbem. Hoc est quod sequitur.