CAPUT XVII. De homine daemoniaco, ut eo sermonem faciente liberatus sit.

Die solemni hic sanctus Dei, sermonem de more faciebat ad populum. Erat autem dies ille, quem Christianitas appellat diem Palmarum, quo videlicet die Rex coelorum sanctam ingressus est civitatem Hierosolymam, sedens super pullum asinae (Matth. XXI), nimirum ob contemptum superbiae regum terrae, de qualibus Psalmista dicit: Hi in curribus et hi in equis (Psal. XIX). Subjungens protinus: Nos autem in nomine Domini Dei nostri invocabimus (ibid.). In quo videlicet nomine tunc ille passurus advenit, clamantibus turbis: Benedictus, qui venit in nomine Domini (Matth. XXI): Erat ergo sermo in ore ejus tempori et rei congruens, videlicet quomodo diabolus per seductionem primi hominis, atrium hujus mundi tanquam fortis armatus occupaverit, et quomodo superveniens fortior Filius Dei, per humilitatem crucis et passionis suae, fortem illum vicerit, et universa ejus vasa, id est nos homines ab eo jure victoris tulerit (Luc. XI). Ecce autem in maxima turba audientium quidam aderat, ab eodem forti et tenebrarum principe corporaliter obsessus, et ob hoc nexibus duris obstrictus. Jam antea per multa sanctorum loca fuerat deductus, ut meritis sanctorum liberaretur, et non provenerat illi optata salus, quia videlicet liberatio ejus, beatissimi hujus meritis per Dei providentiam reservabatur. Cum igitur sermo ejusmodi ab ore beati viri proflueret, non sustinuit virtutem veritatis fortitudo inimici, qui ad singula dicta, tanquam ad totidem verbera, vehementius ejulabat, dentibusque miserrimi hominis tanquam sui, in semetipso stridebat, audiens illas quibus a Christo victus narrabatur, historias. Itaque, qui jam notus fuerat multis homo captivus, omnibus innotuit, dum clamoribus cunctorum silentia turbaret, atque ad audiendum Dei verbum intentam totius regionis multitudinem solus inquietaret. Ad clamores ejus maxime, vir ille misericordiae filius, totus intendit, et sermonem, quem habebat in ore, prosequi non praevalens, quoniam magnitudine compassionis occupabatur, orabat tacita mente, ut in uno manifestaretur homine virtus Liberatoris, qui totum mundum liberavit. Haec tacitus orans, iterum atque iterum de industria repetebat capitulum, victoris Christi gloriam, et victi diaboli referens ruinam, ita ut mente excessisse videretur, unam eamdemque toties iterando sententiam, flens pariter, et uberrimus, quod perpulchrum est, lacrymis perornans oris eloquentiam. Non ergo sustinuit, ut jam dictum est, ille hostis antiquus, sed virtute Verbi omnipotentis coactus effugit, liberumque quem diu possederat, hominem reliquit. Illo namque exturbato, is, qui vinctus a multis tenebatur, placido sermone: Obsecro, inquit, solvite me, ut ea, quae beatus ille pontifex loquitur, possim et ego quietus audire. Cum haec primo diceret, putabatur adhuc in illo nequam hostis fallere, sed loquebatur homo constantius, iterum atque iterum se liberatum asserens beati pontificis meritis, et sana verba proferre. Solverunt ergo illum, et stabat sana mente, cum audientibus reliqua sermonis intentius audiens. Testes atque miratores virtutis erga beatum virum tanti exstiterunt, quanti illum sermocinantem tali in loco circumstabant, qui et diligenter attenderant ejus intuitum gestumque lacrymosum, cum nihil quidem labiis pro liberatione captivi diceret et tamen liberationem ejus tacitae orationis virtute perficeret.