CAPUT IX. De obitu Aaron, quod mystice sacerdotium Judaeorum signaverit finem habiturum.

“Cumque castra movissent de Cades, venerunt ad montem Hor, qui est in finibus terrae Edom. Ubi locutus est Dominus ad Moysen: Pergat, inquit, Aaron ad populos suos. Non enim intrabit terram quam dedi filiis Israel, eo quod incredulus fuerit ori meo ad aquas contradictionis.”

Et si interdum nomine et officio magnum sacerdotem Christum significare potuit Aaron, moriendo tamen nequaquam illum significare meretur qui manet in aeternum, qui sempiternum habet sacerdotium (Hebr. VII), praesertim quia celerioris causa mortis illi est, quia incredulus fuit ori Domini ad aquas contradictionis. Moriendo ergo propter peccatum suum, illius sacerdotii significat occubitum, cujus officiales in peccato suo mortui sunt, sacerdotii Judaici, sacerdotii carnalis et umbratici. Porro Mariae mors, paulo ante commemorata, nulla praecedente vel praescripta peccati causa, finem legalis observantiae praefigurat, quae non propter erroris malitiam, sed propter melioris gratiae praerogativam erat interitura.

“Tolle, inquit Dominus, Aaron et filium ejus cum eo, et duces in montem Hor.”

Hor lumen interpretatur. Aaron ergo in monte Hor moritur. Futurum enim erat ut manifestatione veritatis umbraticum Judaeorum sacerdotium destrueretur. Sanus et valens ad mortem proficiscitur pedibus suis; sacerdotes namque Judaeorum, dum se valere et justos esse arbitrantur, in peccato suo moriuntur. Unde graviter illos in Psalmo denotari animadversum est, dicente ex persona Christi:

“Et irruerunt in me fortes (Psal. LVIII),”

videlicet tanquam frenetici dum medicum percutiunt, sanos se esse putantes. Spoliatur vestibus suis ut moriatur; templum namque illorum, et omne sanctuarium destructum est, ne Judaei de vitali virtute sacerdotii sui saltem falso glorientur. Moritur autem Aaron, sicut inferius scriptum est, anno quadragesimo egressionis filiorum Israel ex Aegypto, mense quinto, prima die mensis, cum esset annorum centum viginti trium.