|
De signis majoribus nunc interim taceam, videlicet de signo vel
significatione qua super Dominum in specie columbae (Matth. III), et
super apostolos ejus apparuit in igne (Act. II), ut erat et illius
judicis iram nobis mitigaturus et istorum corda eatenus infirma per
zelum bonum accensurus. De minoribus quos nostro tempore vidimus non
pigeat, vel nos scribere, aut aliquem attendere, si fuerit benevolus,
quicunque haec legere dignabitur. Puellae cuidam nomine Waldradae, cum
esset in apparatu nuptiarum, quae tamen animo ejus non sedebant ipsa
nocte, vigilanti enim aliis dormientibus sic afflavit iste Paracletus,
ut prae magnitudine caloris evigilarent qui dormiebant, et inclamarent
putantes quod arderet ipsa domus. Jacebat juxta matrem viduam, sanctae
viduitatis propositum habentem, cum per fenestram domus superiorem ecce
advenit et intravit ignis magnus et descendens ad eam, quae sola haec
videbat, in os et in secreta ventris illius illapsus est. Prima ipsius
mater prae magnitudine ardoris, quo fortiter tangebatur, somno excussa
est et inclamans altius: surgite, inquit, surgite, ardemus, ardemus. At
ille ignis erat non comburens, sed illuminans, non corpus consumens, sed
animae lucens. Cum ergo turbarentur et ardorem quidem sentirent, sed
ignem non viderent, tandem persensit mater quod ardor ille de filia
veniens sese diffunderet, quae jam divino amore inflammata, vulnerato
corde flebat abundanter, ita ut ex illa hora per multum tempus lacrymis
fluere non cessaret. Quam vocem ejus extunc audivit aliquis? Contigerat
enim illi secundum hoc ipsum capitulum, quod tractamus nunc, quod dixit
Dominus:
|
“Spiritus ubi vult, spirat, et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat
aut quo vadat (Joan. III).”
|
|
Quam ergo vocem ejus extunc audivit aliquis nisi votum et propositum, et
tenorem sanctae virginitatis? Denique usque ad senectutem in proposito
permansit et in reclusione vitam solitariam duxit, tandemque cursu
consummato ante hos annos ferme quatuor pro terrenis, de quarum medio
vocata fuerat, nuptiis ad coelestes, ut credimus, nuptias transmigravit.
Alius quidam cum pene inconsolabiliter lugeret incolatum suum prolongari
(Psal. CXIX), et cum Ecclesiastico laudaret mortuos magis quam viventes
(Eccli. IV), et sicut de Anna legitur (I Reg. I) nusquam vultus
adolescentis in diversa mutarentur, quadam nocte cum se sopori dedisset,
dolore plenus et totus in luctu, ecce vidit quodammodo coelum desuper
modice aperiri, atque inde quasi talentum lucidum substantiae
ineffabilis, substantiae viventis, velociter atque dicto citius demitti,
quod illapsum pectori ejus, magnitudine vel pondere suo protinus illum
somno excussit, auro gravius, melle dulcius. Quod ubi illapsum est,
primum quidem aliquantula morula quievit, seque ab omni motu continuit,
illo quoque quiescente (ut forte resupinus jacebat), et exspectante
eventum rei, mox autem moveri coepit et circuire uterum interioris
hominis, uterum animae, quem, ut fatetur, ipse nesciebat eatenus, quod
tantae esset capacitatis. Circuibat itaque modo mirabili res viva et
vera vita, semperque circuitus sequens erat praecedente major; multoque
amplior, donec tandem ultima infusio veluti quoddam magnum flumen
inundans, hoc dabat intelligi vel sentiri, quod totum animae vel cordis
exceptorium plenum esset, et plus capere non posset. Quo facto, iterum
quievit paulisper, ut neque influeret quod jam fecerat, neque efflueret
quod postmodum fecit, et interim volebat homo interior quasi faciem
clarius videre illius substantiae viventis, sed quodammodo occultabat se
ut non videretur facies ejus, cum valde magno pondere portaretur et in
magna dulcedine sentiretur. Postmodum coepit reflecti, aliamque in
partem circuitus agens in modum fluminis, per laevum latus effluxit
videntibus oculis interioris hominis, quod cum ultimis fluctibus
efflueret, paululum subsistit, et ecce videbam, ait, quia substantia
illa pulcherrima quasi aurum liquidum erat.
|
|