|
Egressus est itaque Abram, sicut praeceperat ei Dominus, et ivit cum eo
Lot (Gen. XII). Egressus est, inquit, subauditur, nesciens quo iret.
Fide enim, inquit Apostolus, qui vocatur Abraham, obedivit in locum
exire, quem accepturus erat in haereditatem; et exiit, nesciens quo iret
(Hebr. XI). Qui enim hoc solum dixit Deus, et veni in terram quam
monstravero tibi, et ipsam illi terram nondum demonstravit, profecto
nescientem quo ire jussit, et miro modo (quae vera peregrinatio est) et
exspectando ire, et eundo exspectare praecepit ubinam requies daretur
sibi. Et ita egit. Sic enim Scriptura dicit: Cumque venissent in terram
Chanaan, pertransivit Abram terram usque ad locum Sichem, usque ad
convallem illustrem. Chananaeus autem tunc erat in terra. Et continuo
subjungit: Apparuitque Dominus Abram, et dixit ei: Semini tuo dabo
terram hanc. Ac si diceretur: Quia nesciens quo iret, exierat, tandiu
quasi vagus, et sine tecto pertransivit in illum, et in illum locum,
donec appareret ei Dominus, et juxta sponsionem suam ostenderet, et quam
esset illi daturus terram. Bene igitur Apostolus ait: Quia fide exivit,
nesciens quo iret. Sed et aliud erat, in quo fides ejus spectanda est.
Nam superius jam dictum est: Erat autem Sarai sterilis, et non habebat
liberos (Gen. XI). In uno igitur imperio duabus rebus, quodammodo
repugnantibus, fortiter obedientiam fidemque praebuit, quia et cum
Chananaeus tunc esset in terra, terram illam sibi dandam, et cum uxor
sua sterilis esset semini suo haereditandam, Deo promittente, credidit.
In utroque confortatus est fide, ut ait idem Apostolus, dans gloriam
Deo, plenissime sciens, quia quaecunque promisit Deus, potens est et
facere (Rom. IV). Tandem ergo demonstrata sibi terra, quam Deus
promiserat, aestimans fidelem eum qui promiserat habitat confidenter, ab
occidente habens Bethel, ab oriente Hai. Bethel domus Dei, Hai
festivitas interpretatur. Porro Bethel hoc loco per anticipationem dicta
est. Nam Jacob Bethel appellavit nomen ejus, quae prius Luza vocabatur.
Itaque contra tenebrarum spiritualium occidentem, habens domum Dei, et
ab oriente veri luminis agens festivitatem magnae spei, aedificavit
altare Domino qui apparuerat ei; et non ingratus tantae gratiae
beneficiis, et juris sui possessionem futuram, jam sacris Dei sui
praeoccupat atque dedicat titulus. Perrexitque ultra vadens et
proficiscens ad meridiem. Meridies significat perfectionem. Bene ergo
progredi dicitur ad meridiem, qui ab hac aurora jam dictae fidei suae
ultra vadens, et progrediens de virtute in virtutem, sine dubio, ad
plenum et aeternum pervenit perfectionis diem.
|
|