LIBER DECIMUS


CAPUT PRIMUM. Sanctos per fidem vicisse regna.

“Sancti, inquit Apostolus, per fidem vicerunt regna, operati sunt justitiam, adepti sunt repromissiones. Obturaverunt ora leonum, exstinxerunt impetum ignis, effugaverunt aciem gladii, convaluerunt de infirmitate, fortes facti sunt in bello, castra verterunt exterorum (Hebr. XI).”

In sancto victorum ejusmodi concilio, in fortium talium exercitu inclyto libenter aspicimus bellatores Machabaeos, Judam et fratres ejus ac socios, quorum bellica virtus, quorum labores et certamina gloriosa Christum Salvatorem nobis quodammodo pepererunt, quia gentem suam, de qua Christus nasciturus erat, et natus est, cum eam gentes delere vellent, magnanimiter defenderunt, et illud jam dictum draconis caput quintum in rege Antiocho, ejusque ducibus viriliter percusserunt, Verbo Dei, Verbo Deo cooperante laboribus ipsorum, ut ille impius rex, sicut de illo ad Danielem fuerat praedictum, sine manu contereretur (Dan. VIII). Isti sunt parvulum illud auxilium, quod jam praevisum atque promissum fuerat, dicendo:

“Cumque corruerint,”

subauditur de populo plurimi,

“sublevabuntur auxilio parvulo (Dan. XI).”

Nam si respicias multitudinem adversariorum, si recogites millia castrorum hostilium, quid vel quantum erat Mathathias de vico vel monte Modyn, cum quinque filiis et aliquot cognatis, et illis qui permanserant in Judaismo popularibus suis. Revera secundum numerum suum, parvulum fuere auxilium sed secundum fidem suam et Dei misericordiam, maximum sibi et omni saeculo pepererunt adjutorium.