|
Nunc jam, quia sermo idem nos laetificavit secundum speciem quam Dominus
ipse fundavit, dicens:
|
“Aequales enim sunt angelis, cum sint filii resurrectionis (Luc. XX),”
|
|
quia, inquam, sumus ejusdem novenis ordinibus disponendi, perpulchrum
est considerare, quia quot sunt illic a Spiritu oris Domini ornamenta
coelorum, tot sunt hic in hominibus sanctis ab eodem spiritu divisiones
gratiarum. Sic enim ait Apostolus:
|
“Unicuique autem datur manifestatio Spiritus ad utilitatem: alii quidem
per Spiritum datur sermo sapientiae, alii autem sermo scientiae secundum
eumdem Spiritum, alteri fides in eodem Spiritu; alii gratia sanitatum in
uno Spiritu; alii operatio virtutum, alii prophetia, alii discretio
spirituum, alii genera linguarum, alii interpretatio sermonum. Haec
autem omnia operatur unus atque idem Spiritus, dividens singulis prout
vult (I Cor. XII).”
|
|
Hoc ergo qui perpendit, scilicet electionem ex hominibus tot esse
charismatum varietate ornatam, quot ordinibus illos beatus spiritus
constat esse distinctos; potest etiam apte secundum eadem charismata
conjicere, qui vel quales homines, quibus aut cujus ordinis angelis
similes debeant existimari. Denique qui habent interpretationem
sermonum, ut saltem in una lingua possint enuntiare sensum Scripturarum
ad utilitatem audientium, nonne angeli sunt?
|
“Labia enim sacerdotis, ut Dominus in Malachia, custodiunt scientiam, et
legem requirent ex ore ejus, quia angelus Domini exercituum est (Malach.
II).”
|
|
Qui autem etiam genera linguarum acceperunt, in hoc ipsum non una
lingua, verum etiam variis linguis efficere possint, et de gente in
gentem transferre ac dilatare Verbum Dei, quod maxime sanctis datum est
apostolis, nonne merito dicuntur et sunt archangeli? In discretione
spirituum nimirum dignitatem judiciariam recte intelligis, quod jure
vocentur throni, eo quod de spiritibus Deo in ipsis praesidente,
judicare noverint, juxta illud:
|
“Nolite omni spiritui credere, sed probate spiritus si ex Deo sunt (I
Joan. IV).”
|
|
In gratia prophetica non incongrue dominationum agnoscitur auctoritas,
quia profecto regibus quoque prophetae dominati sunt, maximeque Elias et
Elisaeus, nam Elisaeo quoque clamavit rex:
|
“Pater mi, Pater mi, currus Israel et auriga ejus (IV Reg. XIII),”
|
|
caeterisque regibus prophetae dominati sunt, et maximo prophetarum Moysi
dictum est:
|
“Ecce constitui te deum Pharaonis (Exod. VII).”
|
|
Fides nonne principatum meretur? Denique et Abraham (Rom. IV), et Isaac,
et Jacob, et David propter fidem, sive justitiam fide, patriarchae, id
est, Patrum principes nominati sunt, et Petrus quoque apostolus ob
excellentiam fidei, princeps apostolorum nominari meretur. Ergo et omnes
quorum fides praeclarior habetur, recte principatus nominantur, et ipsi
fratribus suis, sive Ecclesiis Christi principari, id est, praeesse
digni habentur. Gratia sanitatum et operatio virtutum hoc maxime
differunt, quod gratia sanitatum circa infirma corpora expenditur, sive
per impositionem manuum, sive per alium quemlibet modum. Operatio vero
virtutum extrinsecus exhibetur in rebus exterioribus, in elementis hujus
mundi, sicut maxime factum est per manum Moysi, qui circa corporum
sanitatem ferre hoc solum fecisse legitur, quod Mariae sororis suae
Iepram sanavit (Num. XII). Quibus ergo gratia sanitatum data est, nonne
inter potestates, et quibus operatio virtutum data est, nonne jure
reputantur inter virtutes? Porro quibus sermo scientiae, ipsi sunt
tanquam cherubim, et quibus sermo sapientiae datus est, ipsi sunt
tanquam seraphim. In illa gratia maxime apostolus Paulus claruit, habuit
enim scientiam non solum Dei, verum etiam saeculi; in ista vero Joannes
dilectus Domini, cujus sermo totus versatur circa charitatem, quae vera
sapientia est, et auditores intendit accendere igne amoris Dei, secundum
ipsum vocabulum seraphim.
|
|