|
Nec vero quasi novam licet hanc traditionem contemni, quia et si actu
nova est, voluntate vetus ejus, et proposito Dei. Nam, ut Judaeo paucis
respondeam, qui pene naturaliter hoc sacramentum aspernatur, et odit,
nunquid primum a Christo dicente: Nisi quis renatus fuerit ex aqua et
Spiritu sancto, non potest videre regnum Dei (Joan. III), testimonium
habet auctoritatis hujusce sacramentum? Nonne et longe ante haec
justitia testificata est, a lege et prophetis? A lege factis mysticis. A
prophetis testificata est dictis manifestis. Primum verba prophetica
recolentes dicamus, non jam Nicodemo: Tu es magister in Israel, et haec
ignoras? (Ibid.), sed cuilibet didascalo Judaeorum, tu es caecus
caecorum dux, qui haec ignoras. Nam ecce in Ezechiel loquitur Deus:
Sanctificabo nomen meum magnum inter gentes ut sciant gentes quia ego
Dominus, cum sanctificatus fuero in vobis coram eis. Tollam quippe vos
de gentibus, et congregabo vos de universis terris, et adducam vos in
terram vestram. Et effundam super vos aquam mundam, et mundabimini ab
omnibus inquinamentis vestris, et ab universis idolis vestris mundabo
vos. Et dabo vobis cor novum, et spiritum novum ponam in medio vestri.
Et faciam ut in praeceptis meis ambuletis, et judicia mea custodiatis,
et operemini. Et habitabitis in terra quam dedi patribus vestris (Ezech.
XXXVI). Quid aliud in Evangelio suo Deus homo factus facit quam quod in
isto propheta Deus homo futurus, promisit? Nam ecce si quaerebas quid in
isto propheta dixerit, sanctificabo nomen meum magnum, et cum
sanctificatus fuero, effundam super vos aquam mundam, et spiritum novum
ponam in medio vestri, si, inquam, quaerebas quando istud factum sit,
ecce ad illud baptismum pervenies de quo dicebat, baptismo habeo
baptizari, et quomodo coarctor usque dum perficiatur (Luc. XII); id est
continuo capiendus, et ad passionem suam ducendus, ipse loquitur: Et pro
eis ego sanctifico meipsum, ut sint et ipsi sanctificati in veritate
(Joan. XVII). Haec dixit et continuo sanctificans seipsum, id est
offerens per Spiritum sanctum semetipsum immaculatum Deo viventi (I
Joan. IX), istam de qua loquimur aquam mundam super nos effudit, et
spiritum novum, Spiritum sanctum posuit in medio nostri, tollensque nos
de gentibus. Gentes enim eramus ad simulacra muta prout ducebamur euntes
(I Cor. XII), abstulit cor lapideum de carne nostra, quia lapides
eramus, lapidea colentes idola, et dando nobis cor carneum, suscitavit
de lapidibus filios Abrahae (Matth. III). Extunc habitamus in terra quam
dedit patribus nostris, quia renati ex ista aqua et ex isto Spiritu,
incoepimus videre regnum Dei. In Isaia quoque cum reprobasset
justificationes Judaeorum dicendo: Ne offeratis ultra sacrificium
frustra, incensum abominatio est mihi. Neomenias et Sabbatum et
festivitates alias non feram. Iniqui sunt caetus vestri, calendas
vestras et solemnitates vestras odivit anima mea, facta sunt mihi
molesta, laboravi sustinens. Et cum extenderitis manus vestras, avertam
oculos meos a vobis, et cum multiplicaveritis orationem non exaudiam,
manus enim vestrae sanguine plenae sunt, continuo quid malit dicens:
Lavamini, inquit, mundi estote (Isa. I). Item: Si abluerit Dominus
sordem filiarum Sion, et sanguinem Hierusalem laverit de medio ejus in
spiritu judicii et spiritu ardoris (Isa. IV). Et ne quis de justitia
praesumens hoc lavacro se egere non aestimet, sicut pannus menstruatae,
inquit, omnes justitiae nostrae (Isa. LXIV). Et in Zacharia: In illa die
erit fons patens domus David, et habitantibus Hierusalem in ablutionem
peccatoris et menstruatae (Zach. XIII). Pauca sunt haec de pluribus
dictis propheticis. A lege autem testificata est haec justitia Dei, cum
in multis, tum maxime in eo quod post immolationem agni fugientibus
filiis Israel aperuit Deus mare, et ingressus est Pharao quoque cum
curribus suis et equitibus in mare, et reduxit super eos Dominus aquas
maris, filii autem Israel ambulaverunt per siccum in medio ejus (Exod.
XIV). Verum quantacunque proferantur exempla sive testimonia de
Scripturis, perseverant in malo, isti non tam Judaei, sive Israelitae,
quam Philisthiim similes illis qui primi fuerunt hostes fugientis Israel
ad mare Rubrum, de quibus Scriptura dicit: Cum emisisset Pharao populum,
non eos duxit Deus per viam terrae Philisthiim, quae vicina est,
reputans ne forte poeniteret eum, si videret adversum se bella
consurgere (Exod. XIII).
|
|