CAPUT XXI. Utrum postquam iste Paracletus semel familiari visitatione sese infuderit, contingere possit ut sese auferat, et animam illam deosculatam prorsus et irrecuperabiliter derelinquat.

Hic jam quaeritur, utrum necne iste Paracletus postquam semel illa, de qua nobis hactenus sermo fuit, familiari visitatione sese infuderit in secretarium animae, rursus ita sese inde auferat offensus aliquo crimine, ut animam semel deosculatam sua consolatione prorsus deserat et derelinquat desolatam sempiterna desolatione. Super hoc breviter respondere libet, quia nimia confidentia res periculosa est. Non vult Apostolus quemquam nimium confidere, qui de semetipso dixit, et utique pro exemplo ad utilitatem nostram dixit:

“Ecce enim me non arbitror comprehendisse (Philip. III).”

At idem alibi cum dixisset:

“Sed et gloriamur in tribulationibus, scientes quod tribulatio patientiam operatur, patientia autem probationem, probatio vero spem,”

continuo subjunxit:

“Spes autem non confundit, quia charitas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum sanctum, qui datus est nobis (Rom. V).”

Igitur non audemus quidem securitatem praedicare illi, quicunque est ejusmodi, qui talem sancti Spiritus gratiam de qua loquimur, accepit, quam appellat Apostolus

“primitias spiritus,”

verumtamen hoc dicere non dubitamus, quod spes illius firmior sit aut esse debeat pro tali conscientia, pro eo quod jam senserit quia custodem habet illum de quo scriptum est:

“Ecce non dormitabit neque dormiet, qui custodit Israel (Psal. CXX.)”

Hoc enim dicitur illi, quicunque Israeli similis factus est. In quo? nimirum in eo quod sicut ille cum Deo luctatus est (Gen. XXXII), et contra Deum fortis fuit et invaluit, dixitque ad eum flens et rogans eum, quae vera fortitudo est, sicut Osee meminit, dicens:

“Et invaluit ad angelum et confortatus est; flevit et rogavit eum: non dimittam te, nisi benedixeris mihi, et benedixit ei in eodem loco (Ose. XII);”

sic et iste nonnihil luctatus est cum Deo, flendo quod sciret se esse peregrinum, et fortis fuit contra Deum et non poterat Deus superare eum, non potuit se continere flente illo et rogante quin de multitudine viscerum suorum Spiritum Paracletum effunderet in eum. Qui ergo custodivit illum Israel et genus ejus, ut confirmata benedictio, quamvis multis illius populi peccatis offensa non deficeret, donec Christus ex eo nasceretur:

“Ecce, inquit Psalmista, non dormitabit neque dormiet (Psal. CXX),”

te verum quoque Israelitam custodiet ut non pecces, sed et si peccaveris, cito peccatum deplores, juxta illud:

“Amen, amen dico tibi, qui credit in me, etiamsi mortuus fuerit, vivet (Joan. XI.)”