|
|
“Somnium vidit Nabuchodonosor, et conterritus est spiritus ejus, et
somnium ejus fugit ab eo (Dan. II).”
|
|
In illo somnio ratio multiplex est, pertinens ad sapientiam Verbi Dei,
promissiones adventus sui confirmare volentis, et consolari omnes qui
exspectabant eumdem adventum suum, maximeque illos qui tunc temporis
tenebantur captivi sub eodem rege qui somnium vidit. Primum est
considerare sacramentum ejusdem somnii. Deinde quod non ipse Daniel, vel
alius quis sanctus propheta Domini, qui dignus esset visione Dei, sed
homo sine Deo Nabuchodonosor somnium vidit hujusmodi, homo injustus et
pessimus, sicut tres pueri missi ab eodem in caminum ignis ardentis, in
oratione sua testantur.
|
“Et tradidisti nos, inquiunt, Domine Deus, in manibus inimicorum
nostrorum iniquorum, et pessimorum, praevaricatorumque, et regi injusto
et pessimo ultra omnem terram (Dan. III).”
|
|
Deinde et illud considerandum quod non ante inventus est Daniel, qui
somnium revelaret et interpretationem ejus aperiret, donec egressa esset
sententia, ut sapientes interficerentur; quia non poterant regi indicare
somnium et conjecturam ejus, nec ante revelatum est ipsi Danieli, nisi
prius ingressus ipse rogaret regem, ut tempus daret sibi ad indicendam
solutionem. Tandem et illud in laudem Domini, nostrae admirationi non
debet abesse, quod per hanc occasionem captivos suos sic honoravit, ut
Nabuchodonosor suus ipsorum captivator caderet in faciem suam, et
adoraret Danielem hominem mortalem, quamvis mirabilem mirabilis Dei
prophetam.
|
|