CAPUT XII. Quod communi proposito suo et imperatoris Ottonis ipse superstes coenobium construere deliberavit.

Interea cum multis et magnis misericordiae operibus insisteret pauperum pater, viduarumque et orphanorum quotidianus provisor, incumbebat animo ejus cura continua, servituris Deo monachis construere coenobium: quorum ordo videlicet profitetur, quia pauperes sunt pauperes voluntarii, nihil in hoc mundo habendo proprium. Habuerat autem imperatorem Ottonom dum adhuc viveret, hujusce rei monitorem. Denique cum novissima profectione Italiam ingrederetur rempublicam dispositurus, beatum virum habens in comitatu, cunctis prospere succedentibus, tractans cum viro Dei de salute animae suae, et quodammodo dicens: Quid retribuam Domino, pro omnibus quae retribuit mihi (Psal. LXV)? consilium hoc accepit, quatenus ob salutem suam coenobium construeret monachorum in honorem sanctae Dei Genitricis, omniumque sanctorum. Hoc inito salubri consilio, necessaria protinus ad hanc rem praedia Christo delegavit, quae et beato viro in manum dedit, cum pollicitatione vel sponsione hujusmodi ut quoniam vita mortalium incerta est, si quem ex ipsis necessitas mortis praeoccuparet, alter quicunque superstes existeret, votum perficeret. Talis, Christo mediante, inter illos conditio convenit, et ita pauperum memores exstiterunt viri summi, haeredes aeternae viriditatis, de qualibus in psalmo spiritus propheticus dicit: Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit (Psal. CIII). Hoc namque praeconio, sub nominibus lignorum campi et cedrorum Libani, mystice a sancto Spiritu divites et potentes saeculi promissi sunt, hospitales futuri pauperibus, item Ecclesiae filii spiritualibus, de qualibus ibidem continuo subjungit: Illic passeres nidificabunt; herodii domus, dux est eorum (ibid.), id est Christus, qui per avem herodium significatur, provisor est eorum qui propter ipsum pauperes fiunt, praeparando animos divitum saecularium, ut quomodo passeres in ramis lignorum campi cedrorumque Libani nidificant, ita ipsi in possessionibus sine facultatibus illorum parata sibi vitae hujus necessaria percipiant. Haec idcirco commemorare libuit ut pariter recogitet quisque, qui de talium constituto vivit, professus Christi spiritum sanctamque paupertatem quam Christus ipse docuit, quia tanquam passeres volare, id est coelestia cogitare debet, ut dignus sit hospitio vel stipendio, quod passerum, id est pauperum sive humilium spirituali vitae paratum est. Nam hinc est quod idem Dominus Christus, instruens pauperes suos, Nolite, inquit, cogitare de crastino (Matth. VI). (Luc. XII) Item: Nolite solliciti esse, dicentes: Quid manducabimus, aut quid bibemus, aut quo operiemur? Scit enim Pater vester coelestis quid vobis necesse sit. Quaerite ergo primum regnum Dei et justitiam ejus, et haec omnia adjicientur vobis (ibid.). Quod idem est ac si dicat: Securi, o vos omnes, quod laboratis et onerati estis, venite ad me, et ego reficiam vos (Matth. XI), securi et confidentes venite ad vitae contemplativae requiem, nihil de crastino solliciti, id est quia jamdudum Pater vester coelestis, sciens quid vobis necesse sit, promisit et paravit vobis victum et vestitum, dicendo in Propheta: Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit; illic passeres nidificabunt. Sed his omissis, revertamur ad rem. Neque enim propositum nobis fuerat docere monachos, quod statuta percipere stipendia non debeant, nisi per contemplationis pennam volent, et a servili operi peccati vacent, sed gestorum beati viri texere narrationem.