|
Julianus jam dictus, in initio imperii sui quidem parcens Christianis,
clementior visus est: sciebat namque quod priores persecutiones nihil
profuissent ad augmentum paganitatis, imo magis inde crevissent
Christiani, et pro vero dogmate moriendo facti fuissent gloriosi. Fuerat
namque domesticus hostis, utpote Christianus fictus, quippe qui metuens
Constantium, quia genere proximos tyrannidis formidine perimebat, tonsus
quoque monachicam simulaverat vitam, et lector sociatus choro, divinos
codices in ecclesia populo audiente legerat. Sciens ergo et invidiam
habens Christianorum gloriae a tormentis abstinuit, judicans esse
necessarium ut sermone potius et admonitione ad paganitatem colendam
populo suaderet, etiam credens hinc se monstrare clementem. Sic enim
putabat potius roborari paganitatem, si se patientem ac mitem Christiano
populo demonstrasset; verum sub hac simulatione philosophicae
mansuetudinis, cujus laudem nimis ambiebat, non diu se crudelitas impii
potuit continere. Auferebat enim subinde pecunias, et ornamenta sacra,
templaque sub Constantino et Constantio fundata destruebantur, dataeque
ad aedificia pecuniae rursus exigebantur. Hac occasione sacerdotes, et
clerici et populus Christianus crudeliter vexabantur. Omnes namque
possessiones, atque pecunias ecclesiarum, cum verberibus exquirens ad
medium jubebat afferri. Deinde scribens quoque ad templorum pontifices
et provinciarum praesides manifestabat, et erga paganitatem quantum
studium, et erga Christianitatem quantum haberet odium. Unde et
libertatem gentiles suae vesaniae nacti, vindictam exigebant a
Christianis, querelam habentes adversus eos propter idolorum et
templorum injurias, quae destructa erant temporibus Constantii et
Constantini. Itaque innumera in omni terra et mari ab impiis contra pios
illo tempore sunt commissa, cum aperte Deo odibilis imperator contra
pietatem leges poneret favore suffultus pontificum atque praesidum,
maximeque Juliani avunculi sui in paganitate devoti et Christianos nimis
odientis.
|
|