|
|
“Nolite sanctum dare canibus neque mittatis margaritas vestras ante
porcos, ne forte conculcent eas pedibus suis, et conversi elidant vos.”
|
|
In doctrina sua servus Domini, scientiam habens Scripturarum, unde et
dicitur
|
“scriba doctus in regno coelorum (Matth. XIII),”
|
|
magnam habere debet temperantiam, maximeque illi congruit attendere
locum, tempus personam. Nam si absque consideratione horum sermonem
effundat intemperans doctor, immoderatus praedicator, saepe contingit
illi dare santum canibus, et mittere margaritas suas ante porcos. Nonne
etiam plerosque illorum, qui margaritas de quibus agitur, diligenter pro
tempore et loco absconderunt canes et porci, id est homines immundi et
protervi, injuriose discusserunt ac perscrutati sunt, et conculcatis
margaritis, ipsos diripuerunt? Multos enim occiderunt, quam plures
persecuti sunt, non ut ipsi margaritas haberent, sed ut margaritae ipsae
nusquam comparerent. Magnum cautelae hujus exemplum primus ipse, qui
haec loquitur, in facto suo praebuit, quia videlicet Scripturam suam ita
condidit, ut ab omnibus vel a quibuscunque posset intelligi. Non ei
sufficere visum est, quod labium, quod omnibus unum erat, et sermones
quos eosdem habebat omnis terra, confundit in constructione Babylonicae
turris (Gen. VI), atque ita removit omnes gentes a lectione
Scripturarum, quas erat traditurus uni scilicet Hebraeae genti. Nam et
in illa Dei gente unica, quae legem accipiebat, qui credebantur eloquia
Dei, non defuerunt nec defuturi erant porci vel canes hujusmodi,
margaritis coelestium sacramentorum indigni, et quibus omne sanctum non
deberet dari, quod fieret 625 vel factum esset, si nudo sermone absque
figuris et aenigmatibus lex et prophetae fuissent elocuti. Proinde
igitur talem Scripturam condidit, quae non facile posset intelligi quo
tenderet, vel quale contineret mysterium regni Dei: et sicut ipse tunc
fecit, ita docet cum dicit:
|
“Nolite sanctum dare canibus, neque mittatis margaritas vestras ante
porcos.”
|
|
Quare?
|
“Ne forte conculcent eas pedibus suis, et conversi elidant vos.”
|
|
Duplex causa est, videlicet ne et margaritis fiat injuria, et nobis
vitae periculum sive mortis occasio nostra indiscretio fiat.
|
“Petite et dabitur vobis: quaerite, et invenietis, pulsate, et aperietur
vobis. Omnis enim qui petit, accipit: et qui quaerit, invenit, et
pulsanti aperietur.”
|
|
Nil ergo obest aut oberit sancto gregi humilium, quod porcis et canibus
margaritae absconditae sunt, et quod propter canes omne sanctum intus
repositum est. Nam
|
“qui habet clavim, imo qui ipse est clavis David, qui aperit et nemo
claudit, claudit et nemo aperit (Apoc. III),”
|
|
semper praesto est, qui et sicut novit quibus vel qualibus claudendum,
ita et optime scit qualibus sit aperiendum, qualibus dandum. Petendo,
quaerendo et pulsando, semetipsos manifestant hi qui digni sunt. Hic
fortitudine opus est. Qua fortitudine? Illa nimirum vel simili illi, qua
pater fortium Jacob cum angelo luctatus est, et victor existens, dicenti
sibi:
|
“Dimitte me, non dimittam te, ait, nisi benedixeris mihi (Gen. XXXII).”
|
|
Et benedixit ei in eodem loco. Qualis ergo fuit illa fortitudo? Quid
senserat ipse qui dixit:
|
“Quoniam si contra Deum fortis fuisti, quanto magis contra homines
praevalebis? (ibid.)”
|
|
Nimirum fortitudo illa gemitus fuit inenarrabilis, fletus fuit spiritus
contribulati, et rogatus cordis contriti et humiliati, quo et Moses
eumdem Deum dicentem:
|
“Dimitte me (Exod. XXXII),”
|
|
tenere potuit. Denique et hoc testatur Osee, imo et ipse Deus loquens in
Osee; qui cum dixisset de illo:
|
“In utero supplantavit fratrem suum, et in fortitudine sua directus est
cum angelo, et invaluit ad angelum, et confortatus est (Ose. XII),”
|
|
addidit dicens:
|
“Flevit et rogavit eum (ibid.)”
|
|
Igitur humili fortitudine, forti humilitate hic opus est, ubi sanctum
absconditum et in littera obfirmata clausae tenentur margaritae sensuum
coelestium. Et sicut ille Jacob luctatus est cum illo angelo, in quo
sine dubio Deus erat, qui et victum se fatebatur, ita luctari debet
verbi Dei amator cum sermone vel scriptura quae est ex Deo, nec
dimittere antequam vincat vinci volentem, sensumque comprehendat utilem
in littera latentem. Lucta enim pulcherrima est, tandiu perseverare
petendo, donec inveniat pulsando, donec sibi aperiatur. Quantum sibi
placeat hujusmodi lucta, quam veraciter vinci cupiat ipse, qui reluctari
videtur, dum non citius aperit, nos animadvertere vult, cum protinus
dicit:
|
|