CAPUT 21

“Et absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum, et mors ultra non erit, neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra, quae prima abierunt.”

Mira veritatis assertio:

“absterget, inquit, Deus omnem lacrymam ab oculis eorum.”

Magnificentius exprimi non potuit multitudo consolationis, quae in isto saeculo flentibus, illic reposita est sanctis et electis Dei. Hujusmodi namque dictio a similitudine tracta est matris, quae, parvuli sui fletum non sustinens, oculos ejus et faciem manu tergit, mulcet osculis. Pro intimando nobis tanto affectu suo idem Deus in propheta inter caetera dicit:

“Pueri eorum in humeris portabuntur, et super genua consolabuntur (Isa. LXVI).”

Statimque ad ipsos parvulos apostropham facit, et dicit eis idem gratiae spiritus:

“Quemadmodum mater consolatur filios suos, ita et ego consolabor vos, et in Hierusalem consolabimini (ibid.),”

etc. Frustra autem de oculis fletus abstergi videretur, nisi etiam ipsa flendi causa tolleretur. Recte protinus sequitur, et dixit:

“Et mors ultra non erit.”

Nomine mortis universas breviter comprehendit angustias mortalitatis. Ac si dicat: Et meretrix illa, quam de sanguine sanctorum ebriam vidisti, nequaquam ultra quidquam de sanguine illorum bibere poterit; quippe qui nec ullo modo ultra jam poterunt mori. Sublata autem morte consequenter et luctus tollitur. Ait ergo:

“Neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra, quae prima abierunt.”

Statimque sequitur:

“Et dixit qui sedebat in throno: Ecce nova facio omnia.”

Hoc ille dicit cujus dixisse fecisse est;

“nova erunt omnia,”

quia talia erunt,

“quae oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascenderunt, quae praeparavit Deus diligentibus se (Isa. LXIV; I Cor. II).”

Illa prima, scilicet omnia vetera, omnia mala abierunt, mors et luctus, et clamor et dolor, et haec omnia nova, omnia bona, ordine recto succedunt. Non ita autem in processu illius meretricis. Sed quid? Omnia bona illius prima abierunt, purpura ejus, aurum ejus, lapides pretiosi ejus, omne lignum thynum ejus, margaritae ejus, omnia vasa eboris ejus, et caeterae divitiae ejus, quae superius pereuntes referuntur, et deinde ordine suo succedunt, mors et luctus, et fames, et combustio ignis sulphurei, et pro omnibus his semel et iterum, ac tertio, vae, vae, vae, conclamatur illi.

“Et dicit mihi: Scribe, quia haec verba fidelissima sunt et vera.”

Ipse qui sedet in throno, qui omnia faciendo dicit, et dicendo facit ore suo,

“dicit mihi: Scribe,”

munere suo facit hoc ut sciam, et dignus sim scribere apostolica simul et evangelica auctoritate. Et quare scribere debeam subjuncta testificatur causa,

“quia haec verba, inquit, fidelissima sunt et vera.”

Fidelissima, videlicet in promissione bonorum, vera in comminatione malorum, quaecunque praecedenti loco conscripta sunt in apparatu terribili simul et exspectabili sedentis super thronum.

“Et dixit mihi: Factum est.”

Ipse qui primo adventu suo juraverat, sive jurare visus fuerat superius,

“per viventem in saecula saeculorum, quia tempus amplius non erit (Apoc. X),”

sed in diebus vocis septimi angeli, cum coeperit tuba canere, consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit per servos suos prophetas, idem hic in praesignatione secundi adventus sui dicit:

“Factum est.”

Quid est enim dicere,

“factum est,”

nisi mysterium Dei consummatum est? Ergo factum est, consummatum est tempus poenitentiae, sive commutationis amplius non erit. Chaos enim magnum firmatum est inter Babylonem illam meretricem damnatam, et Hierusalem istam civitatem sanctam Dei sponsam, ut nec illius tormentum aut luctus ultra mitigetur, nec istius gaudium vel ornatus amplius diminuatur (Luc. XVI). Hoc dicto confestim pulcherrimo quasi epilogo utitur dicendo sic: