CAPUT XXIV. De feria septima Sabbato.

Sabbato hoc Evangelium ponitur, in quo Dominus eum dixisset: Ego sum lux mundi, qui sequitur me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae (Joan. VIII), obviantibus Judaeis et dicentibus: Tu de te ipso testimonium dicis, testimonium tuum non est verum (ibid.), evincit eos firmo et vero argumento, dum dicit: Etsi ego testimonium perhibeo de meipso, testimonium meum verum est (ibid.). Et statim proponit, quod necessario concedendum sit: In lege vestra scriptum est: Quoniam duorum hominum testimonium verum est (ibid.). Et protinus assumit: Ego sum qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me Pater (ibid.). Quod et ipsum concedi oportet. Palam namque est auditum testimonium Patris dicentis:

“Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi complacui (Matth. III).”

Et mortui resuscitati, etc., quae ostendebat eis ex Patre suo opera bona, testimonia erant de ipso, tam Patris quam Filii. Testimonium ergo verum atque fidele falso calumniabantur, contra legem suam praevaricatores legis. Ad haec, quae praecurrit lectio prophetica, pulchre accedit in eo quod ait: Ecce testem populis dedi eum, ducem ac praeceptorem gentibus: Ecce gentem, quam nesciebas vocabis, videlicet tuus ipse testis, et gentes, quae non cognoverunt te, ad te current, propter Dominum Deum tuum, et Sanctum Israel, quia glorificavit te (Isa. LV). videlicet juxta hoc quod de illo dicis: Et testimonium perhibet de me, qui misit me Pater. Idcirco namque gentes credendo ad Filium currunt, quas nesciebat, quia ipsum Filium Patremque Deum, qui duo testes sunt, quia duae personae, sed non duo dii sunt, fideles et idoneos comprobant, quorum testimonia recipiant, ex dictis et ex factis utriusque, certum tenentes quod ipse Filius ad ipsorum salutem a Patre missus sit Sed et in eo, quod ait in Evangelicae principio lectionis: Ego sum lux mundi (Joan. VIII), etc.; et in eo quod in propheticae lectionis exordio praedictum est: Omnes sitientes, venite ad aquas (Isa. LV), etc., summa utriusque consonantia est. Nam et illa lux inebriat, et haec aqua sapientiae potatos illuminat, testante Psalmista, qui cum dixisset:

“Quoniam apud te est fons vitae (Psal. XXXV),”

protinus subjunxit:

“Et in lumine tuo videbimus lumen (ibid.).”

Una eademque sapientia Dei Patris, fons est vitae lumenque de lumine. Et de utroque praemissum est:

“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae (ibid.).”