CAPUT XXVII. Quibus ex causis maxime digni fuerint Abraham et David verbo promissionis cum juramento repromittentis.

Quibus vel ad quos juravit in promissione seminis, quod est Christus? Duo sunt patriarchae magni Abraham atque David, et magna quidem gratia juravit. Et hoc ante omnia scire debemus, quia fecit ex gratia sua magis quam ex ipsorum meritis. Verumtamen eadem ejus gratia praeveniente aliquo modo ad hanc dignitatem fuere praeparati, ut dignaretur Deus juramento sese obligare cum illis. De Abraham manifestius illud est, quia fide obtulit Isaac, cum tentaretur, et unigenitum offerebat, qui susceperat repromissiones; ad quem dictum est:

“Quia in Isaac vocabitur tibi semen Deus (Gen. XXII),”

“arbitrans quia et a mortuis suscitare potens est (Hebr. XI).”

Ob hanc rem justa gratia Deus, quod dudum absque juramento promiserat, cum juramento repromisit, in semine ejus benedicendas fore omnes gentes, utique semen Christus est. Porro de David quaerendum, quam ob virtutem maxime Deus illum dignum judicaverit, ut juraret illi, sicut testatur ipse, et jam supra memoratum est. Et quidem non ita manifeste de illo Scriptura refert sicut Abraham, quod dixerit illi Deus:

“Per memetipsum juravi, quia fecisti rem hanc vel illam, de fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Gen. XXII).”

Sed ratio docet, non multo minoris esse meriti, pepercisse inimico propter Deum, quam non pepercisse unigenito filio propter Deum. Hoc fecit David inimico suo infestissimo, quaerenti animam suam, inimico regi, cujus regnum sine dubio se suscepturum sciebat, ibi pepercit ubi quaerebat animam suam, quod eatenus fuerat inauditum, sicut testatur et ipse Saul, admirans et dicens ad eum:

“Quis enim cum invenerit inimicum suum, dimittet eum in viam bonam? (I Reg. XXIV).”

Ob hanc maxime causam juratum illi esse arbitramur quod semen vel caro ejus assumenda foret in Filium Dei. Quia maxime causa ista facit filios Dei, sicut testatur ipse Dominus cum dicit:

“Diligite inimicos vestros, benefacite his qui ode runt vos, et orate pro persequentibus et calumniantibus vos, ut sitis filii Patris vestri qui in coelis est (Matth. V).”

Dilexit inimicum, benefecit illi, non solum parcendo cum occidere posset, verum etiam plangendo, cum ille occisus fuisset, et, sicut jam dictum est, maxime pro causa hujusmodi tali juramento Dei dignus exstitit.