|
Haec hactenus a nobis de opere manuum dicta noveris, non voluntariam
paupertatem tuam improbando seu contemnendo, sed eorum omnium qui altari
serviunt potestatem defendendo, neque otiositatem, quae inimica est
animae, excusando, sed meliorem occupationem operis Dei, et eam quae
intra claustra monasterii potest exerceri, operationem solam approbando,
quoniam, ut ait ipse B. Benedictus, et supra dictum est, necessitatem
habere vagandi foris, animabus monachorum omnino non expedit. Nunc a te
rem unam, et quidem satis miram efflagito, et si audire digneris,
libenter persuadeo, videlicet, ut nequaquam in vestitus vilitate
glorieris. Mirum namque est in vilitate gloriari, et ipsam humilitatem,
materiam facere superbiendi. Nunquid a memetipso haec loquor? Vestes
pullas, ait B. Hieronymus ad Nepotianum, aeque ut candidos devita
ornatus, et sordes pari modo fugiendae, quia alterum delicias, alterum
gloriam redolet. Alterum, inquit, scilicet sordidus vestitus, gloriam
redolet. Potuerunt ita gloriari gentilium quoque quidam philosophi,
videlicet eo tendentes, ut essent aliis dissimiles, et, ut ait Seneca
scribens ad Lucilium nepotem suum, ambitionem perversa via sequentes.
Illud autem, inquit, te admoneo, ne eorum more, qui non proficere, sed
conspici cupiunt, facias aliqua, quae in habitu tuo aut genere vitae
notabilia sint. Asperum cultum et intonsum caput, et negligentiorem
barbam, et quidquid aliud ambitionem perversa via sequitur, evita. Satis
ipsum nomen philosophiae, etiamsi modeste tractetur, invidiosum est.
Quid si nos hominum consuetudini coeperimus ex corpore contraire? Intus
omnia dissimilia sint, frons populo nostra conveniat. Non splendeat
toga, ne sordeat quidem. Id agamus, ut meliorem vitam sequamur quam
vulgus, non, ut contrariam. Alioquin quos emendare volumus, fugamus a
nobis, et avertimus. Illud quoque efficimus, ut nihil imitari velint
nostri, dum timent ne imitanda sint omnia. Hoc primum philosophia
promittit, sensum communem, humanitatem et congregationem. A qua
professione dissimilitudo nos separabit. Videamus ne ista per quae
admirationem parare volumus, ridicula et odiosa sint. Vides igitur
quomodo dissimilitudo nimia, non solum ab ecclesiasticis, verum etiam a
philosophicis naribus, utpote vanam redolens gloriolam, dijudicata sit?
Sed dicis: B. Benedictus praecipit (cap. 55), ut de vestium colore aut
grossitudine non causentur monachi, sed quales inveniri possunt in
provincia qua habitant, aut quod vilius comparari potest. Verum est. At
idem Pater jubet de his qui in viam diriguntur, ut tunicae et cuculli
sint aliquanto illis, quas habere soliti sunt, modice meliores. Igitur
et ipsius B. Benedicti judicio fugiendum est id, quod et in oculis
hominum maxime displicet, et Deo non multum placet; imo et propter
vanitatem displicere potest. Quid enim habet rationis, quid utilitatis,
quid habet gratiae et veritatis, quod alium quam invenerunt colorem
quaesierunt in vestibus? Nam erat in coenobiis, ut nunc est, niger color
vestium, usitatus utrique sexui, scilicet et monachis et monialibus.
Ipsi autem subalbo dubioque et incerto colore uti coeperunt, cujus rei
causas ignoramus. Forsitan si nos albidis vestibus usi fuissemus, ipsi
nunc nigris uterentur. Et revera dissimilitudo tunc excusabilior esset,
quia videlicet omnium colorum niger color obscurissimus est, albus autem
nitidissimus, et hoc contrariorum caeteri colores medii sunt. Istum
cujus usum nos invenimus et tenemus, uterque sexus monachicae
professionis, scilicet nigrum colorem, maxime fugiunt, quod ad quid
valeat ignoramus, nisi quia nonnihil istud spectaculum laesam esse
significat illam unitatem, de qua canimus in psalmo: Deus, qui
inhabitare facit unius moris in domo (Psal. LXVII). Quod si ita est,
nobis ex hoc quantulacunque sit consolatio, quia non nos ab ipsis, sed
ipsi a nobis aversi sunt, vel exierunt hoc modo.
|
|