CAPUT 41

“Et cum haec dixisset dicit ei: Sequere me.”

Mira cum suavitate verax et mansuetus Dominus praeteritae concertationis meminit, in qua cum dixisset ipse,

“quo ego vado non potes me modo sequi, sequeris autem postea.”

Respondens Petrus:

“Quare, inquit, non possum te modo sequi? Animam meam pro te ponam.”

Ad hoc dicente Domino:

“In hac nocte, antequam gallus cantet, ter me negabis.”

Ait ille, ut supra dictum est, adhuc junior:

“Etiam si oportuerit me mori tecum, non te negabo (Joan. XIII).”

Hujus, inquam, concertationis Dominus benigne meminit, dicens:

“Sequere me.”

Ac si diceret: Jam de eo quod dixi tibi, quo ego vado, non potes me modo sequi, tu negando ter veracem me esse comprobasti; superest, ut nihilominus de eo quod adjeci; sequeris autem postea, meus sermo verus appareat. Sequere ergo, id est, imitare me. Deinceps enim paratus eris pro me, et in carcerem et in mortem ire; paratus, inquam, et fortis eris, et, sicut paulo ante tunica succingens et mittens te in mare, fiducialiter ad littus pervenisti; sic in studio praedicationis accinctus spiritu fortitudinis, per medium tribulationis currens in littore quietis, aeterne mecum stabilieris.