CAPUT XVII.

Confortatus itaque redii, velut qui melius jam intelligerem consilium Sapientiae, dicentis: Si spiritus potestatem habens ascenderit super te, locum tuum ne dimiseris (Sap. X). At ille spiritus potestatem habens, nimirum a Domino, qui potestatem dedit, ut tentaret sanctum Job, cujus memini in exordio, quae videlicet potestas est justa, voluntas autem ejus semper injusta, nunquid ascendere desiit? Imo pertinaciter ascendit, ita ut parum videretur valere nobis quod cessatum erat ab aedificatione supradictae munitionis, quia nostrorum quidam amicorum abasi temporis opportunitate (sciebant enim offensionem sublimioris, cui anima nostra secundum Deum subdita esse debuit) licentiam acceperant, nobis ignorantibus, et aedificabant turres alias et domos intrinsecus, nobis quidem contradicentibus, sed obsistere non valentibus. Totum tempus illud, totum annum illum ego memorans, quid de meipso censeam? Qualem me tempestas illa invenit? Qualem meipsum mihi ostendit? Nimirum nisi suggereret Paracletus inter caetera illud quoque, quod Salvator dicit nobis: Si oculus tuus simplex fuerit, totum corpus tuum lucidum erit, et sicut lucerna fulgoris illuminabit te (Luc. XI), hodie plus nimio timerem, quia in verbis forsitan modum excessi, et minime moderatus sum vehementiam doloris acerrimi. Summam scire vultis? Ego tantillus, tam magni ducis Josue partim exemplo uti non dubitavi, qui loquens in spiritu Dei dura imprecatus est illi qui reaedificaret muros Hiericho, cujus supra memini (Jos. VI). Sed unde scire possim hoc pertinuisse ad exemplum illius, cujus tota imprecatio, quam justa, tam et mystica fuit? Idcirco cum exacerbatus dicerem: Fiat illis secundum imprecationem Josue, qui taliter aedificando pene obsident nos, et non sinunt quietos vivere. Lingua quidem satisfecit irae non injustae, sed mens non omnino privata est dilectione, quin intus adhuc viveret saltem uti solet inter obrutos cineres scintilla igniculi tenuiter ardoris sui vim aliquantulam retinere. Fuerit ergo ira illa mihi quasi festuca in oculo (Luc. VI). Nunquid vero raro contigit aut nobistantum, vel similibus nostri accidit perpeti irruentem in oculum festucam ejusmodi, quam quispiam etiam malevolus reprehendere possit, trabem non considerans, quae in oculo ipsius est (ibid.), propter hoc ipsum, quia malevolus vel invidus est? Imo vero persaepe contingit ut gravius offendantur hi qui suaviorem habent dilectionem Dei, et per exacerbationem longe diversi fiant vel appareant a semetipsis, propter quod et inspector tenerrimi cordis eorum Dominus dicit eis: Qui tangit vos, tangit pupillam oculi mei (Zach. II). Exempli gratia: Nonne Moses, sicut dicit Scriptura, mitissimus erat omnium hominum, qui morabantur in terra? (Num. XII.) Attamen exacerbari potuit, et oculus ejus turbatus est a furore propter duritiam cervicis subditi sibi populi, quod optime sentiens Psalmista dicit: Et vexatus est Moyses propter eos, quia exacerbaverunt spiritum ejus, et distinxit in labiis suis (Psal. CV). Quomodo inquis? Distinxit in labiis suis? (ibid.) Videlicet loquendo alio modo quam solitus esset. Dixit enim: Audite, rebelles et increduli. Num poterimus vobis aquam de hac petra ejicere? (Num. XX.) Non ergo nos infimi dum interdum turbamur, et nimio zelo accensi modum in verbis excedere videmur, non statim judicandi sumus propter festucam, velut illi, qui in oculo magnam gerunt trabem odii, quia forsitan non totum quod imprecamur evenire optamus, hoc solum intendentes, ut qualemcunque per occasionem liberemur ab importunis hominibus salva illorum vita vel anima, quamvis aliter imprecari videamur.