CAPUT 9

Secunda facies, id est passio, nihilominus eamdem Trinitatem commendat, sic:

“Ego, inquit Filius, rogabo Patrem et alium Paracletum dabit vobis (Joan. XIV).”

Item:

“Paracletus autem Spiritus sanctus, quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia (ibid.).”

Tertia deinde facies nihilominus hoc ipsum Trinitatis nomen astruit, dicente Filio, qua die resurgens apparuit discipulis:

“Sicut misit me Pater, et ego mitto vos in mundum. Et cum hoc dixisset, insufflavit, et dixit eis: Accipite Spiritum sanctum (Joan. XX).”

Et alibi:

“Euntes, inquit, docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Quarta demum facies, scilicet ascensio, sonorius praedicat gloriam hujus beatae Trinitatis, cum juxta prophetiam dicentis:

“Dixit Dominus Domino meo: Sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Filius ascendit in coelum, et sedet ad dexteram Dei Patris; hoc praemisso cum ascenderet,

“ego mittam promissum Patris mei in vos (Luc. XXIV),”

et exinde decimo die promissum illud, videlicet Spiritus sanctus advenit, et apostolorum corda replevit, simulque ora eorum ad praedicandum latius aperuit (Act. II). Ab istis quasi quatuor principalibus formis, quatuor evangelistae informati, et illo sancti Spiritus igne afflati, qui praedicto die super apostolos venit, sic praedicaverunt et sic scripserunt; ut, sicut jam dictum est, alius hominis, alius vituli, alius leonis, alius imitaretur faciem aquilae volantis. Atque extunc tam isti quam caeteri praedicatores Evangelii

“requiem non habuerunt die ac nocte,”

id est, non cessaverunt in prosperitate, non siluerunt in adversitate, praedicando sanctae et individuae Trinitatis fidem, quod est tertio dicere:

“Sanctus, sanctus, sanctus, Dominus Deus omnipotens.”

Quod autem addunt, in laudis tam speciosae consummationem dicentia haec animalia,

“qui erat, et qui est, et qui venturus est,”

victoriosa adversus omnes persequentes gratulatio est. Non enim deerant aut defuturi erant adversarii, qui minis et terroribus, cunctisque mortium sive poenarum generibus compescere niterentur conclamationem hujus praedicationis. Sed confidant hi sancti praedicatores, quia is quem praedicant,

“et erat, et est, et venturus est.”

“Nolite, inquit, timere eos, qui occidunt corpus, animam autem non possunt occidere (Matth. X);”

sive,

“et post haec non habent amplius quid faciant. Ostendam autem vobis quem timeatis: Timete eum qui postquam occiderit, habet potestatem mittere in gehennam. Ita dico vobis, hunc timete (Luc. XII).”

Non ergo, vel hi qui occiduntur timeant, vel hi qui occidunt morientibus insultent, quia is quem praedicamus in Trinitate Deus verus et unus, et erat priusquam corpus istud fieret, imo et

“priusquam montes fierent ac formaretur terra (Psal. LXXXIX),”

et nunc est, dando confessoribus suis stantibus ante reges et praesides os et sapientiam, cui non possunt resistere et contradicere omnes ipsorum adversarii, et cum fatigati occidendo desierint occidere, venturus est ut judicet causam occisionis, et tunc capillus de capite ipsorum non peribit (Matth. X).