CAPUT VIII.

Igitur bonum quidem monachis est operando manibus otiositatem effugere, quae inimica est animae; optimum autem et otiositatem effugere, et nihilominus cum verbo Dei, sancto otio sabbatizare: Martha, Martha, inquit Dominus, sollicita es, et turbaris erga plurima, porro unum est necessarium (Luc X.) Quod est illud unum necessarium? Utique sedere secus pedes Domni, et audire verba oris ejus. Ubi autem sunt pedes ejus, nisi in sacramento altaris ejus? Ibi enim sunt vestigia passionis ejus, vestigia resurrectionis et ascensionis ejus. Ergo sacramento altaris inservire, et ob hoc omnibus negotiis expeditum esse, ut vacet tibi meditari sacramenta salutis nostrae, quam ille est in medio terrae operatus (Psal. LXXIII), hoc sedere est ad pedes Domini et audire verba oris ejus. Sed dicis: Multos admittis laicos hujusce sessionis sive auditionis inscios, indociles, inexpertos. Nunquid non vel isti otiosi sunt apud vos? Ad haec, inquam, quando pugnabat Israel contra Amalech, Moyses et Aaron et Hur ascenderunt super verticem collis (Exod. XVII). Cumque levaret Moyses manus, vincebat Israel; sin autem paululum remisisset, superabat Amalech. Manus autem Moysi erant graves. Sumentes igitur lapidem posuerunt subter eum, in quo sedit, Aaron autem et Hur sustentabant manus ejus ex utraque parte. Et factum est ut manus ejus non lassarentur usque ad occasum solis (ibid.) Nunquid illic Aaron et Hur otiosos fuisse dicemus? Non utique. Nam etsi non oraverunt, sua tamen opera egerunt, ut manus orantis non lassarentur. Sic nimirum salvo sacratiore intellectu, monachi illitterati, ac per hoc neque sacerdotalibus neque leviticis apti officiis, non omnino otiosi sunt, dum sacerdotibus, et levitis quotidianum in divinis officiis ferunt solatium, quantum licet et quantum sciunt, ac deinde quas noverunt exercent atres, intus duntaxat, intra claustra monasterii, sicut supra memorata sententia B. Benedictum velle demonstravit.