VERS. 23.

“Semper enim quasi tumentes super me fluctus timui Deum, scilicet,”

ne mortem aeternam, quam minatur, in cura rerum temporalium navigans incurrerem:

“et pondus ejus ferre non potui,”

videlicet, quia consideratione terroris, quo coelum et terra movebuntur, metu animus palpitat, et intentionis suae oculos declinans, intueri quod praevidet recusat.

Post virtutum supradictarum enumerationem, quid jam superest, nisi ut ipsas quoque divitias qua mente possederit innotescat? Ait enim: