|
Nunc eadem dicta perspiciamus:
|
“Videns, inquit, turbas multas circum se, jussit ire trans fretum.”
|
|
Sicut tunc turbas multas circum se videbat, ita et multitudines gentium
oculis suae divinitatis, cui omnia praesentia sunt, credituras in se
fore praevidebat. Item quod venerabiliter aspiciendum est, sicut
plerisque credentium in se dicturus erat per Spiritum sanctum, diffusum
in cordibus ipsorum, per inspirationem sancti desiderii, in quo
fastidium est praesentium, et appetitus coelestium, sive futurorum;
sicut, inquam, dicturus et ineffabili dictione sua facturus erat, ut
transirent vel relinquerent saeculum, tumultumque effugerent curarum
saecularium (ut faciunt nunc hi, qui coenobialem, sive solitariam vitam
eligunt), ita tunc jussit ire trans fretum. Non dictum est, jussit
turbis multis, quae circum se erant, neque dictum est, jussit discipulis
suis, qui tunc admodum pauci erant, sed dictum est ab evangelista
indefinite,
|
“jussit ire trans fretum.”
|
|
Cur hoc? nisi quia jussio haec, juxta sensum hunc mysticum, non tam
praeceptum est quam consilium. Sicut enim quodam loco dicentibus
discipulis ejus (Matth. XIX).
|
“Si ita causa est homini cum uxore, non expedit nubere,”
|
|
respondens ait,
|
“Non omnes capiunt verbum istud,”
|
|
ac deinceps:
|
“Qui potest, inquit, capere, capiat,”
|
|
ita de omni freto curarum saecularium, quibus licito quidem fideles
implicari possunt, sed cum illis perfecti esse non possunt, prudenter
aut discrete sentiendum est, quod sic quosdam jusserit vel jubeat ire
trans fretum, ut non tamen omnibus imponat necessitatem omnino
relinquendi conjugium, curamque omnium rerum familiarium. Et taliter
quidem transfretare, Christum sequi est. Sed attende diligenter, quid
vel quomodo fortis ille Scriba dixerit:
|
“Magister, inquit, sequar te quocunque ieris.”
|
|
Primum ipsa appellatio insuavis est, cum dicit,
non dicit, Domine; insuavis, inquam, et sine dilectione. Nam si rite
recolis, eorum appellatio, qui cum dilectione appellaverunt, talis erat,
ut dicerent: Domine. Exempli gratia: ut appellatio Petri dicentis,
|
“Domine, si tu es, jube me venire ad te (Matth. XIV).”
|
|
Talis appellatio, magister, sive Rabbi, Pharisiaca exstitit, quibus
delectabile erat sibi salutare, et sic salutari, vocare et vocari ab
hominibus Rabbi (Matth. XXIII). Judas impius sic appellare potuit, ut,
caeteris singulatim dicentibus (Matth. XXVI),
|
“Nunquid ego sum, Domine,”
|
|
ille, ut erat cordis amari et perfidi, diceret,
|
“Nunquid ego sum, Rabbi?”
|
|
Et quidem bonum et suave est utrumque dicere simul, Magister et Domine,
unde et dicit ipse:
|
“Vos vocatis me Magister et Domine, et bene dicitis, sum etenim (Joan.
XIII);”
|
|
sed solum hoc dicere, Magister, sive Rabbi, et non dicere, Domine,
cordis est longinqui, id est remoti a familiaritate dilectionis.
|
|