|
Sic Herodes egit, et sic peragere voluit, ut vere unus vel praecipuus
diaboli filius, de qualibus ait Filius, vel masculus iste:
|
“Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere
(Joan. VIII).”
|
|
Quae vel qualia desideria?
|
“Quaeritis, ait, me interficere (ibid.):”
|
|
hoc est desiderium patris vestri. Propter hoc desiderium
|
“ille homicida erat ab initio (ibid.),”
|
|
quia videlicet veritatem, id est meipsum, odit ab initio, quod odium
nunc in me factum mortalem hominem, desiderat complere homicidio. Hoc
erat desiderium illius, quod Herodes volebat tam cito facere desiderium
patris sui, desiderium diaboli. Dicit aliquis: Si pater ejus diabolus
hoc jamdudum desiderabat, cur non statim puerum prodebat? Cur eum a
magis illudi permittebat? Nunquid nesciebat? Nunquid spiritus ille non
contectus carne percipere non poterat natum esse hunc regem, nisi
venissent homines de longe, et fecissent Herodi, omnique Hierosolymae
turbationem sive metum, dicendo:
|
“Ubi est, qui natus est rex Judaeorum? (Matth. II.)”
|
|
Ad haec inquam: Plane sciebat, sed non sinebat eum loqui puer ipse, qui
natus erat. Hoc aliunde facile potest probari.
|
“Exibant, inquit evangelista, daemonia a multis clamantia et dicentia: ”
|
|
|
“Quia tu es Filius Dei. Et increpans, non sinebat ea loqui, quia
sciebant ipsum esse Christum (Luc. IV):”
|
|
et recte non sinebat ea loqui, quia profecto pro malo loquebantur,
scilicet, ut invidiam facerent illi. Igitur et tunc natum illum esse
diabolus sciebat, et filium suum Herodem hoc scire desiderabat, sed
natus infans eum loqui non sinebat. Nam nisi prohiberetur eodem modo quo
alibi dicit:
|
“Scio, quis sis: Sanctus Dei (Marc. I),”
|
|
scilicet per energumenum, dicere potuisset illi dolenti, quod esset
illusus a magis: scio ubi sit Sanctus Dei, sive, scio ubi sit rex ille
quem quaeris.
|
|