CAPUT 34

“Non relinquam vos orphanos, veniam ad vos.”

O admirabilis testatio, ubi eadem morte Patris, qua se putant orphanos fieri, nascuntur, et haereditatem capiunt filii, et eodem Patre resurgente a mortuis, simul cum eo tutor Paracletus venit, testificatus de illo, quia vivit, totamque illis in omni praetorio vel concilio defensurus haereditatem paternae resurrectionis: Quia de acquirendo, inquit, alio consolatore audistis, idcirco vos orphanos fore arbitrantes contristamini: Non ita erit:

“Non relinquam vos orphanos, veniam ad vos.”

Potius si non abirem, vos orphani essetis, illa videlicet orphanitate quam deplorans Propheta dicit:

“Recordare, Domine, et vide quid acciderit nobis, intuere, et respice opprobrium nostrum: Pupilli facti sumus absque patre, et matres nostrae quasi viduae. Patres nostri peccaverunt et non sunt, nos autem iniquitates eorum portavimus (Thren. V).”

Quid enim acciderit vobis, unde sitis orphani, nisi quia patres vestri peccaverunt, et non sunt, vos autem iniquitates eorum portastis; quid est aliud opprobrium vestrum, nisi humani generis originale peccatum? Nempe propter illud pupilli facti estis absque Deo Patre, et haereditas vestra versa est ad alienos, domus vestra ad extraneos, quia qui debueratis filii gratiae Dei et coloni esse paradisi, nunc filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II), ad alienam haereditatem mortis et extraneam domum tenebrarum deturbati estis. Igitur nunc usque orphani a Deo pro culpa veteris Adam, renascituri jam estis eidem Deo per me novum Adam.

“Non enim relinquam vos orphanos,”

sed vadam, et iterum vos per mortem meam parturiam Deo, et hoc facto resurgens iterum

“veniam ad vos.”

Quando fiet hoc? Ait: