CAPUT 2

Quaerendum itaque, qui vel quales in illa die fuerunt prophetae, quoniam dixit

“et prophetas et spiritum immundum auferam de terra.”

Hic citius evangelistae Joannis narratio occurrit. 668 Ait enim:

“Collegerunt pontifices et Pharisaei concilium et dicebant: Quid facimus, quia hic homo multa signa facit? Si dimittimus eum sic, omnes credent in eum: Et venient Romani et tollent nostrum et locum et gentem. Unus ex ipsis Caiphas, cum esset pontifex anni illius, dixit eis: Vos nescitis quidquam, nec cogitatis quia expedit vobis ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pereat. Hoc autem a semetipso non dixit, sed cum esset pontifex anni illius prophetavit, quia moriturus erat Jesus pro gente, et non tantum pro gente sed etiam ut filios Dei, qui erant dispersi congregaret in unum (Joan. XI). Hujusmodi prophetas auferam, ait, de terra. Nam ne prophetas bonos suspiceris, spiritum immundum”

illis copulavit. Ait enim,

“et prophetas et spiritum immundum auferam de terra.”

Ergo prophetae mali, prophetae immundo spiritu pleni, in die illa fuerunt auferendi de terra non solum de terra viventium, verumetiam de terra ipsa et civitate, quam tunc mortales et Deo mortui inhabitaverunt, qui malam sibi hanc prophetiam de corde suo prophetaverunt:

“Quid facimus, quia hic homo multa signa facit,”

etc. Nempe excepto quod praemiserunt,

“si dimittimus eum,”

sic totum quod dixerunt, in prophetiam reputatum est illis, ut omnes crederent in eum: illis autem non credentibus venirent Romani, et tollerent eorum et locum, et gentem. Fuit inter illos unus Caiphas talium prophetarum maximus, qui dixit:

“Vos nescitis quidquam, neque cogitatis quia expedit vobis ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pereat. Hoc autem,”

evangelista inquit,

“a semetipso non dixit, sed cum esset pontifex anni illius, prophetavit, quia Jesus moriturus erat pro gente. Et non tantum pro gente, sed ut filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum.”

Causam eorum propter quam auferendi essent de terra, ipse propheta latenter, ut oportuit, continuo subjunxit: Ait enim:

“Et erit cum prophetaverit quispiam ultra, dicent ei pater ejus et mater ejus qui genuerunt eum: Non vives, quia mendacium locutus es in nomine Domini. Et configent eum pater ejus et mater ejus genitores ejus, cum prophetaverit (Zac. XIII).”

Propheta magnus de semetipso ultra prophetavit, quia illi et praecipue Caiphas prophetaverunt, quod expediret eum mori, ipse autem prophetaverit, quod oporteret eum resurgere a mortuis. Hoc ultra fuit, videlicet, prophetiam illorum, prophetiam mortis, qui prophetavit prophetiam resurrectionis. Dixit enim:

“Solvite templum hoc, et post triduum excitabo illud (Joan. II).”

Hoc autem dicebat de templo corporis sui. Cum ergo

“prophetaverit quispiam ultra,”

quem nominare nolo, quia non expedit,

“dicent, inquit, ei pater ejus et mater ejus qui genuerunt eum: Non vives, quia mendacium locutus es in nomine Non vives, quia mendacium locutus es in nomine Domini.”

Pater ejus Judaicus populus, et mater ejus Synagoga, qui secundum carnem genuerunt eum, ita dixerunt ei; cum enim aliud non haberent, unde accusarent eum, novissime submissis duobus falsis testibus istud protulerunt:

“Hic dixit: Possum destruere templum Dei, et in triduo reaedificare illud;”

cumque principi sacerdotum dicenti,

“Adjuro te per Deum vivum, ut dicas nobis, si tu es Christus Filius Dei,”

respondit,

“tu dixisti,”

et

“amodo videbitis Filium hominis sedentem a dextris virtutis, et venientem in nubibus coeli:”

clamaverunt.

“Reus est mortis.”

Nonne hoc erat dicere,

“Non vives, quia falsum locutus es in nonomine Domini?”