CAPUT 19

“Haec illo loquente, multi crediderunt in eum.”

Isti qui crediderunt in eum, quales fuerint, id est, quam prope ad veram pietatem credentium accesserint, vel quam longe resederint, non satis aperte sequentia significant evangelicae narrationis, praesertim cum Domino dicente:

“Si vos manseritis in sermone meo,”

et caetera, sic evangelista subjunxerit:

“Responderunt ei: Semen Abrahae sumus (Joan. IX),”

et reliqua. Responsio quippe tunc proprie dicitur, eum illi respondent ad quos vel de quibus sermo est. Et longe superius de istorum, id est, Jerosolymitanorum credulitate, cum dixisset evangelista:

“Quia cum esset Jerosolymis, multi crediderunt in eum videntes signa quae faciebat,”

statim subdidit:

“Ipse autem Jesus non credebat semetipsum eis, eo quod nosset omnes, et non esset ei opus ut quis testimonium perhiberet de homine, ipse enim sciebat quid esset in homine.”

Forte ergo et nunc quod videbant credentes, imo et quod credebant invidendo persequentes, facti sunt

“sicut patres eorum, generatio prava et exasperans, generatio quae non direxit cor suum, et non est creditus cum Deo spiritus ejus (Psal. LXXVII).”

Nam quomodo vere crediderunt, qui cum eodem, cui crediderunt, diu altercantes, et divinitatis ejus testimonium non ferentes, tandem ad lapides cucurrerunt hoc eodem evangelista referente, quia cum dixisset:

“Antequam Abraham fieret, ego sum, tulerunt lapides ut jacerent in eum.”

Sic itaque credere potuerunt, quomodo se credere dicunt Ariani, caeterique ejusmodi haeretici, quibus nihilominus Christus semetipsum nunquam credidit, quia Christum quomodocunque confessi sint, divinitatis ejus fidem in diversis sectis uno spiritu malignitatis impugnaverunt, et veros confessores ejus audire non ferentes, tumultum insaniae suae per totum mundum audiri fecerunt. Horum omnium formam in istis praecessisse, ex subsequentibus perspicuum est; si quidem litteram arctius sequentes, eosdem cogamur accipere respondentes, ad quos loquitur Dominus, ut subjunctum est: