CAPUT 17

“Mulier, crede mihi, quia venient dies, quando nec in hoc monte, nec in Jerosolymis adorabitis Patrem.”

Veneranda et in timore sancto audienda sunt dicta haec Verbi incarnati, de sancto corporis sui templo suavissime intonantis, et brevi quidem, sed gravi elocutione veram atque se dignam de adoranda Divinitate sententiam proferentis. Et Samaritanos quidem in praeterita contentione inferiores fuisse Judaeis, rationabiliter astruit, sed eosdem rursus in eo consolatur, quod omnem de locorum suorum praerogativa controversiam mox esse tolerandam indicat veris adoratoribus Dei. Cujus consolationis quoque dicta, tam in principio quam in fine distribuens, mira arte dividit illas, in medio collocans oratiunculae suae particulas, quibus Samaritanos absque scientia Deum adorare, dicendo, satis optime percutit. Nam et antequam diceret:

“Vos adoratis quod nescitis, nos adoramus quod scimus, quia salus ex Judaeis est,”

repetivit et prosecutus est, quod praemiserat dicens:

“Sed venit hora et nunc est, quando veri adoratores adorabunt Patrem in spiritu et veritate,”

etc. Adeo benevolentiam auditoris infirmi magna dignatione retinere curavit. Nunc singula verba gratiae de ore ejus emanantia pertractanda sunt.

“Mulier, crede mihi.”

Tibi, inquit, o mulier, dicturus sum quod viris necdum dixi, tibi crediturus sum, qui non credidi meipsum Judaeis, Scribisque ac Pharisaeis sive sacerdotibus adorantibus, imo latrocinantibus in illo magno et pulchro templo Dei, et quod illis facto tantum praesignavi, ejiciens illos cum flagello de domo Patris mei (Joan. II), verbis autem aperiendum esse necdum credidi, tibi nunc dico: Tibi, o mulier, credo, tuae fidei committo; tu tantum crede mihi nunc interim tanquam prophetae, quoniam prophetam me esse dixisti: mihi, inquam, crede, et necdum dico ut credas in me, quod futurum est, quando aliquid de me quod supra prophetam, imo supra omnem gradum vel dignitatem sit incipies sentire. Hoc mihi crede, quia venient dies, et in proximo sunt, quos patres vestri qui in monte hoc adoraverunt, multi quoque prophetae et reges qui in Jerosolymis adoraverunt et non viderunt, vestri autem beati oculi paulo post videbunt, quando vos qui nunc ut alieni a templo Dei despicimini, vos, inquam, et omnes quicunque de quibuscunque gentibus ad vitam praedestinati estis (Luc. X), adorabitis Deum, invocantes Patrem, eum scilicet confitendo et adorando pariter Filium, cujus Pater est, per cujus adorationem fiet ut Deus Pater ejus vester quoque sit Pater. Ita, inquam, adorabitis Patrem, non in monte hoc, neque in Jerosolymis, sed in omni loco dominationis ejus, quia videlicet non tantum in hoc aut solum in Jerosolymis, sed

“a solis ortu usque ad occasum (Psal. CXII) magnum et horribile erit nomen ejus in gentibus (Malach. I).”

In Jerosolymis autem qui nunc celebris est orationis locus,

“lapis super lapidem non relinquetur, qui non destruatur (Matth. XXIV).”

Jam exsultare poterat mulier pro favore suae gentis, existimans quod auctoritate tanti hominis quem prophetam esse credebat, nihilo praeferretur monti Samariae sancta civitas David, templumque Salomonis. Quod tametsi de futuro verum erat, de praeterito tamen futurum non erat. Quapropter humilianda erat de peccato quod in Samaria magis abundaverat, ne inepte laetaretur de superabundanti gratia. Sequitur ergo: