CAPUT XXXIV. De eo quod dictum est:

“Qui divisit mare in divisiones,”

juxta Psalmistam.

Aiunt Hebraei quia non una divisio, sed duodecim factae fuerint maris divisiones, videlicet secundum numerum duodecim tribuum filiorum Israel, ut unaquaeque tribus per suam divisionem incederet, et hoc esse quod in Psalmo pluraliter dictum est:

“Qui divisit mare Rubrum in divisiones (Psal. CXXXV).”

Quod si ita est, nec hoc quidem a mysterio vacat, quia videlicet multae sunt in uno spiritu, quae baptizatis in Christo aperiuntur, gratiarum divisiones. Et non uni cunctae tribuuntur, sed alia aliis plus vel minus, secundum beneplacitum unius ejusdemque spiritus, dividentis singulis, prout vult (I Cor. XII). Attamen primum donum et summa baptismi utilitas, quae est remissio peccatorum, sciendum quia non particulariter distribuitur, neque alii plus, alii minus donatur, sed omni aequaliter pari gratia, in dissimili donationis abundantia; omnium, inquam, peccata absorbentur, et baptismi fluctibus omnes Aegyptii, cuncti reatus, tam originalis culpae quam actualium criminum, confestim obruuntur. Caeterum spirituales gratiae, quales Apostolus commemorat, dicens:

“Unicuique nostrum datur manifestatio Spiritus ad utilitatem, alii quidem per Spiritum datur sapientia, alii autem sermo scientiae, secundum eumdem Spiritum (ibid.),”

etc., dubium non est quin nulli conferuntur omnes, praeter unum caput corporis Ecclesiae, quod est Christus (Ephes. V),

“in quo habitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter (Col. II).”

Igitur si cui placet plures factas fuisse divisiones, non quidem ad recipiendum nos invitos cogere potest, quia certam de Scripturis sanctis auctoritatem non habet; verumtamen ipse, hoc sensu litterali suscepto, habet quod mystice subintelligat utiliter.