|
Hic in capite confitetur ab hoc loco usque ad id quod postmodum dicit:
|
“Ego sum [a] et [oh] principium et finis, dicit Dominus Deus, qui erat,
et qui est, et qui venturus est omnipotens.”
|
|
Primo confitetur eum, qui erat, et qui est, et qui venturus est; deinde
septem spiritus ejus; deinde testem fidelem Christum Jesum, offerens
illi aurum, thus et myrrham. Offert myrrham, ut homini quondam mortali,
dicendo, qui est primogenitus mortuorum. Offert aurum, ut regi, dicendo,
qui est princeps regum, et ipsi gloria et imperium. Offert et thus,
dicendo tandem in persona vel de persona ejus:
|
“Ego sum [a] et [oh] principium et finis, dicit Dominus Deus,”
|
|
et caetera. Quanti autem sit pretii confessio taliter effusa, nullus
apprehendere sufficit. Non enim sic dixit, ut vulgo, sive in publica
Ecclesia dici consuevit, credo in eum qui est, et qui erat, et qui
venturus est, et in septem spiritus ejus, et in Jesum Christum testem
fidelem, quomodo in symbolo quotidiano confitemur non quidem verbis
eisdem, sive syllabis, sed eodem sensu, et modo enuntiationis. Simul una
eademque ratione et fidem confitetur, et fidem fideique fructum suis
auditoribus imprecatur. Cumque utrumque agat, unum tamen, scilicet solam
gratiae et pacis imprecationem agere videtur, nisi vigilanter attendas.
Quomodo aurum in igne liquefactum, quomodo thus vel myrrha carbonibus
injecta, formam priorem deserit; sic ista confessio fidei, magno
fraternae charitatis incendio conflagrata, vix potest agnosci quod fidei
confessio sit, eo quod illam pene totam orationis imprecatoriae vis in
se converterit. Sed jam verba ipsa seriatim perscrutemur.
|
|