VERS. 10.

Ne sis velox ad irascendum, quia ira in sinu stulti requiescit. Oculatus ante et retro Ecclesiastes, sic medium primo, atque sic ultimum copulat medio, ut stent quae prius dixit, neque distent quae modo dicit. Qui enim dixerat meliorem iram esse risu, ne forte aliquis eum frenos irae putaret laxasse, praecepit iram sapienter esse refrenandam. Et ne quis sit velox ad irascendum, causam subinfert, ira in corde viri requiescit. Hinc Jacobus ait: Sit omnis homo tardus ad iram (Jac. I), et doctor gentium apostolus Paulus: Sol non occidat super iracundiam vestram (Ephes. IV). Sicut enim flatus oris unius multa foramina implet, ut harmonicas voces fistula moduletur, ita gratia spiritualis pluribus aspirat, ut plures unum atque idipsum loquantur multi. Nec ergo cito, aut temere subdas mentem tuam irae. Qui enim differt iram, minuit flammam de pectore. Caetera ergo nos delectant crimina? Quid autem laetum ira tenet, quid delectabile spondet? Corpus perturbat atque mentis vexat praecordia. Ira graves et magnos domat, domat ira pusillos. In sanctis etiam atque magnis pudet nimis iram valuisse. Et quid dulcius melle? quid amarius ira? Ira exstinguit apem, nec iram melle eluit apes. De septem vitiis est ira, quae parit regina superbia mortis.