CAPUT 3

“Nolite thesaurizare vobis thesauros in terra, ubi aerugo et tinea demolitur, et ubi fures effodiunt, et furantur. Thesaurizate autem vobis thesauros in coelo, ubi neque aerugo, neque tinea demolitur, et ubi fures non effodiunt, nec furantur.”

Ubi est enim thesaurus tuus, ibi est et cor tuum. Nunquid enim thesaurizare id solummodo est, pecuniam congregare? Imo et opera qualiacunque, seu bona seu mala facere, thesaurizare est. Nam sicut qui bona agit, gloriam aeternam thesaurizat, quapropter et de timente Dominum, scriptum est:

“Jucunditatem et exsultationem thesaurizavit super eum (Eccl. XV),”

sic et qui mala agit, recte iram dicitur thesaurizare. Unde et Apostolus:

“Tu autem, inquit, secundum duritiam tuam et cor impoenitens thesaurizas tibi iram in die irae (Rom. IX).”

Maxime de bonis hic sentiendum est, videlicet de eleemosynis, orationibus et jejuniis, quia de his hactenus sermo fuit. Denique qui jejunantes, caput suum non unxerunt, nec faciem suam laverunt, hi sunt quorum thesauros in terra thesaurizatos tinea vel aerugo demolita est, quia videlicet valde tineosum caput est et aeruginosa facies, ubi totus jejunii fructus est videri et glorificari ab hominibus, dum propter tristitiam tristemque vultus maciem, hypocritae nequam sancti putantur. Econtra qui caput suum unxerunt oleo supra dicto, et faciem suam laverunt, juxta illud:

“Hilarem enim datorem diligit Deus (II Cor. IX),”

qualium hilaritas est spes quae in coelo reposita est, hi sunt quorum thesauros in coelo thesaurizatos, nec tinea, nec aerugo demolitur, quia videlicet ariditas tineae nunquam contingit caput, quod in Spiritu sancto delectatur. Fere medii sunt, quorum jejunii causa terrenum quidem habet fundamentum, sed non usquequaque, non sicut causa hypocritarum, sed simpliciter et pene pueriliter, sicut illi supra memorati, qui soluta captivitate Babylonica dum templum reaedificaretur, dixerunt:

“Nunquid flendum mihi est in die quinto, vel sanctificare me debeo, sicut feci jam multis annis?”

(Zach. VII.) Nam et qui ejusmodi sunt, non quidem habent rite jejunandi scientiam, sed propter hoc non imputamus eis hypocritarum malitiam, quia videlicet aliud est propter damna rerum temporalium veraciter dolere et absque fictione lugere; aliud, sine ulla mentis vel spiritus contritione propter adipiscendam sanctitatis opinionem, caput inunctum quasi circulum contorquere, et sacco, et cinere sternere. Sic enim jejunare etiam potuerunt crudeles homicidae, in ipso crudelitatis vel homicidii meditatione. Exempli gratia:

“Praedicate jejunium, inquit Jezabel, et sedere facite Naboth inter primos populi, et submittite duos viros filios Belial contra eum, et falsum dicant testimonium: Benedixit Naboth Deum et regem et educite eum, et lapidetur, sicque moriatur (III Reg. XXI).”

Aliud fuit hoc, atque aliud quod

“cum audisset Achab sermones Heliae, scidit vestem suam et operuit cilicio carnem suam, jejunavitque et dormivit in sacco, et ambulabat demisso capite, ut malum non induceretur in diebus ejus (ibid.).”

Ibi Achab jejunando non quidem hypocrita fuit, thesaurizans sibi aliquid, ut diceret Dominus:

“Quia igitur humiliatus est mei causa, non inducam malum in diebus ejus (ibid.).”

Verumtamen hoc ipsum in terra thesaurizavit,

“ubi fures effodiunt et furantur.”

Qualis utique exstitit Jehu, quia videlicet, quamvis jubente Domino, deleverit domum illius, non tamen gloriae Domini, sed suae cupiditati studuit; quippe cum regnaret, non fecit voluntatem Domini, ut vitulos, quos fecit Hieroboam, desereret (IV Reg. IX).