CAPUT 9

“Simon ergo Petrus habens gladium, eduxit et percussit servum pontificis, et amputavit ejus auriculam. Erat autem nomen servo Malchus.”

Haec importuna fortitudo Petri apostoli plane de vera infirmitate descendit, quam bene cognoscens ipse quia omnia scit, dixerat ei:

“Quo ego vado, non potes me modo sequi.”

Perspicuum nunc fecit quod non posset eum modo sequi, quia videlicet, cum Dominus vellet non occidere, sed occidi, Petrus malebat occidere quam occidi. In hac tamen infirmitate ejus, res praeclara et fortis mystice praesignata est; futurum namque postmodum erat ut, gladius apostolicae fortitudinis, scilicet,

“vivus sermo Dei et efficax, ac penetrabilior omni gladio ancipiti (Hebr. IV),”

auriculam Judaeorum vel pontificum dextram amputare, imo amputatam esse convinceret, et totum quod de Scripturis audire videntur, sinistra aure audire, id est, perverse intelligere comprobaret. Dextera namque, ut alii evangelistae referunt, fuit auricula, quae amputata est (Matth. XXVI). Quam vero eamdem auriculam tactu Dominus apud Lucam sanasse legitur (Luc. XXII), illud significat; quia quandoque futurum est, ut iterum populo illi dexter et verae Scripturae auditus aperiatur, scilicet, cum plenitudo gentium introierit (Rom. XI), tunc enim reliquiae Israel salvabuntur. Porro, Simon Petrus ejusmodi gladium educens, et sic percutiens, necdum bene adverterat quo uteretur gladio Dominus, iste

“fortis et potens, Dominus potens in praelio (Psal. XXIII),”

vel quod de gladio secundum Lucam dixisset:

“Sed nunc qui habet sacculum, tollat similiter et peram, et qui non habet vendat tunicam suam, et emat gladium (Luc. XXII).”

Nondum, inquam, ipse vel alii (qui responderunt ad haec, Domine, ecce gladii duo hic) bene cognoverant gladium Verbi Dei, usitatum in lege et prophetis et psalmis.