CAPUT 2

CHRIST. Certe quod ad fructus terrae, munera Cain, non respexit Dominus, culpa fuit ipsius Cain, quia bene quidem obtulit, sed male divisit, cor suum sibi in infidelitate retinens, et rem suam Domino offerens; cum offerret Abel semetipsum, sive cor suum, Domino per fidem, et rem suam per dilectionem. Nam de fructibus terrae cum fide offerre, praesertim oblationes panis et vini, laudabile Deo placitum non minus animadvertis, ubi jam tunc temporis quis obtulit, licet Scriptura nusquam ante diluvium memoraverit, maxime quia recenti post diluvium tempore tam insigniter Scriptura quemdam pro hujusmodi oblatione commemoravit, ut diceret: At vero Melchisedech, rex Salem, proferens panem et vinum, erat enim sacerdos Altissimi, benedixit ei, videlicet Abrahae (Gen. XIV). Et qui benedictiones acceperat in promissione, benedixit sacerdos hujusce sacrificium. Dico ergo quia semper plus placuit et plus placere debuit sacrificium panis, et vini, quam sacrificium cujuslibet bruti pecoris, Scriptura quoque testante, quae istud hoc modo praefert: Juravit Dominus, et non poenitebit eum: Tu es Sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX). Verumtamen hoc te scire et concedere oportet, quia neutrum illo adhuc tempore sacrificium jussum est; sed utrumque prout merebatur fides voluntarie offerentium, verbi gratia, fides Noe, fides Melchisedech, ab uno eodemque Deo susceptum est.

JUD. Si jussum non erat, unde habebant ut efferrent? quae causa hominibus suggessit, ut offerrent quidpiam Creatori cuncta possidenti, si non ipse prior jussit?