|
Statim sequenti psalmo, id est centesimo secundo, felix homo in
benedictiones sic erumpit:
|
“Benedic, anima mea, Domino, et omnia quae intra me sunt nomini sancto
ejus. Benedic, anima mea, Domino, et noli oblivisci omnes retributiones
ejus. Qui propitiatur omnibus iniquitatibus tuis.”
|
|
Multas deinde justae benedictionis rationes concinens, tandem in
conclusione benedictiones repetit.
|
“Benedicite, inquit, Domino, angeli ejus,”
|
|
etc. Magnificentius benedicere, affectuosius charitas loqui non potuit.
Et notandum unde benedictiones incoeperit:
|
“Qui propitiatur, inquiens, omnibus iniquitatibus tuis.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Quantum distat ortus ab occidente, longe fecit a nobis iniquitates
nostras.”
|
|
Nempe summa dilectionis summa est causa benedictionis, quia propitiatus
est iniquitatibus nostris. Imo et propitiatorem nobis Filium suum misit,
qui et figmentum nostrum cognovit, dignatus homo fieri. Secundaria
dilectionis atque benedictionis causa est, quia nos et omnia bene
condidit. Secundaria, inquam, non prima est. Nihil enim nobis nasci
profuit, nisi redimi profuisset
|
|