CAPUT 17

“Sed ego veritatem dico vobis: expedit vobis ut ego vadam. Si enim non abiero, Paracletus non veniet ad vos; si autem abiero, mittam eum ad vos.”

Magno plane sententiam suam pondere firmat, dicendo:

“Ego veritatem dico vobis.”

Cur hoc, nisi quia vere expedit nobis scire, vel credere quod nisi fuisset ipse passus, nos spiritum adoptionis filiorum non reciperemus? (Rom. VIII.) Ob hoc vere expediebat nobis ut abiret, et hoc nihilominus expedit vobis credere, quia factum non esset quod per ipsum gratiam reconciliationis acciperemus, nisi ipse abiens sanguinem suum fudisset. Ait ergo:

“Ego veritatem dico vobis: expedit vobis ut ego vadam.”

Et exponens quam vere hoc expediat:

“Si enim, inquit, non abiero, Paracletus non veniet ad vos.”

Quare, si non abiero, Paracletus non veniet ad vos? Videlicet quia non erit in quo consoletur vos. In quo enim consolabitur vos, nisi ego sicut mandatum dedit mihi Pater sic fecero, et inobedientiam primi hominis obedientiae virtute excludens, perditam vobis restauravero animarum vitam, corporumque resurrectionem acquirendo (Rom. V). Ergo si non abiero, si non de torrente in via bibero (Psal. CIX), non veniet ad vos Paracletus, id est consolator, sed nec Paracletum se profitebitur iste Spiritus sanctus, utpote non habens in quo consoletur vos, vel quid dicat vobis paternae praevaricationis praejudicium portantibus. Amplius autem et omnes consolationes irritae erunt, quascunque locutus est hic Spiritus sanctus per os sanctorum qui a saeculo sunt prophetarum ejus (Luc. I). Nec enim implebuntur Scripturae, quas idem Spiritus sanctus prophetis, communem miseriam lugentibus, pro consolatione inspiravit. Nam quaecunque scripta sunt, idcirco ad vestram doctrinam scripta sunt, ut per consolationem Scripturarum spem haberetis vitae quam in Adam perdidistis (Rom. XV). Igitur

“expedit vobis, inquit, ut ego vadam; si enim non abiero, Paracletus non veniet ad vos; si autem abiero, mittam eum ad vos.”

“Mittam eum ad vos,”

id est mittam eum in vos. Non enim de loco ad locum mittitur, quia ubique est Deus Spiritus sanctus, neque parietibus comprehenditur, sed sensibus mentis et fide suscipitur. Hoc sane semel et iterum fecit Dominus noster quod nunc promittit. Semel ipsa die qua resurrexit, quando utique jam abierat, jam de sua minoratione ad gloriam et honorem, de mortali conditione ad immortalitatem, de hoc mundo ad Patrem transierat. Tunc enim, id est ipsa die,

“stans in medio discipulorum suorum, insufflavit et dixit eis: Accipite Spiritum sanctum (Joan. XX).”

Accipite, inquam, Paracletum in maximam consolationem, id est in peccatorum remissionem et in Scripturarum revelationem. Sic enim et in hoc evangelista statim sequitur:

“Quorum remiseritis peccata remittuntur eis (ibid.).”

Et Lucas eamdem narrans apparitionem:

“Tunc, inquit, aperuit illis sensum ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV).”

De qua Spiritus emissione suo loco plenius dicendum erit. Iterum vero tunc misit, quando decimo post ascensionem ejus die, congregatis in unum discipulis,

“factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus vehementis, et replevit totam domum ubi erant sedentes (Act. II).”

Tunc, inquam, iterum misit hunc Paracletum, ut qui omnibus aequaliter datus fuerat in remissionem peccatorum, nunc singulis pro voluntate sua divideret diversa dona gratiarum, ut essent facundi ad praedicandum, fortes ad toleranda certamina passionum. Sequitur: