|
Judices isti non in silentio, sed clamore populi praeeunte, suscitati
sunt a Domino ut liberarent filios Israel de vastantium manibus. Quid
horum magis venerandum est? quid amplius potentiam vel sapientiam
commendat Verbi Dei ad victoriam tendentis? Illud ne, quod tradidit eos
in manus hostium, ut clamarent, an quod clamantibus judices suscitavit
qui eos liberarent? Nimirum in utroque omnipotens sermo tuus, Domine,
tanquam durus bellator decertabat, ut non vacuum reverteretur ad te, qui
salutem generis humani in ipso proposueras, et hoc Abrahae promiseras.
Maxime autem in hoc dirigebat salutis ejusdem cursum, quod tradebat
Israel in manus hostium. Vexatio namque auditui dabat intellectum, ut
saepe dicta mulier adversitatibus commonita, recogitaret, et memor
fieret qualem in utero haberet conceptum, et quam necessarium sibi
esset, ut conceptus ille perveniret ad partum: Quid enim clamasse
arbitramur juvenculam illius temporis vel aetatis Ecclesiam? Quoties
illud legimus vel audimus:
|
“Clamaverunt filii Israel ad Dominum; qui suscitavit eis salvatorem, et
liberavit eos (Jud. III).”
|
|
Profecto non vane illud nonnullos clamasse et clamando postulasse
intelligimus, ut jam veniret iste Salvator, qui Abrahae fuerat
promissus, et per Mosen designatus, quali signo foret cognoscendus:
|
“Prophetam, inquit, de gente tua et de fratribus tuis, sicut me,
suscitabit tibi Dominus Deus tuus (Deut. XVIII),”
|
|
etc. Nunquid enim, quia solus Moses illum inclamasse manifeste legimus,
nullus, vel eodem, vel sequenti tempore eumdem inclamasse putabitur?
Moses utique, cum in Aegyptum ad Pharaonem mitteretur, potius illum jam
mitti cupiens qui plenam salutem perficeret:
|
“Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”
|
|
Item, postquam vitulum fecerant, cum pro eodem populo deprecaretur inter
caetera dicebat:
|
“Praecipis mihi ut educam populum istum, et non indicas mihi quem
missurus sis mecum, praesertim cum dixeris: Novi te ex nomine, et
invenisti gratiam coram me (Exod. XXXIII).”
|
|
Unde animadvertendum quod eodem in illo recte dicitur idem Moses
festinus, hoc modo:
|
“Festinusque Moses curvatus est pronus in terram, et adorans ait: Si
inveni gratiam in conspectu tuo, Domine, obsecro ut gradiaris nobiscum
(Exod. III),”
|
|
etc. Multum namque festinabat, quia cum dixisset Jacob:
|
“Non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui
mittendus est (Gen. XLIX),”
|
|
jam illum venire cupiebat, qui mittendus erat, parum attendere volens,
quod de Juda non solum duces aut judices, verumetiam reges existere
oporteret, priusquam ille veniret.
|
|