CAPUT VIII. Quomodo, nobis orantibus, mali spiritus praelientur cum bonis.

Terribile atque lamentabile hinc nobis datur documentum, ut sciamus causam esse apud Dei judicium, quoties in aliqua tribulatione, seu publica, seu privata non cito exaudimur clamantes ad Dominum. Scire namque debemus sanctos angelos inter Deum et Dei servos administratores esse, nosque in conspectu eorum psallere et orare, semperque illos paratos esse ad offerendas Deo orationes Ecclesiae. Scire etiam debemus angelos econtra malos venire et contradicere illis atque resistere, et cum sint injusti, nostrae contra nos declamare causas injustitiae, quod videlicet exaudiri non debeamus, eo quod neque plena fide oremus, neque propositas nobis exauditionis conditiones observemus, quae sunt ejusmodi:

“Solve colligationes impietatis, solve fasciculos deprimentes, dimitte eos, qui confracti sunt liberos, et omne opus disrumpe, frange esurienti panem tuum, et egenos vagosque induc in domum tuam, cum videris nudum, operi eum et carnem tuam ne despexeris: Tunc invocabis, et Dominus exaudiet, clamabis, et dicet: Ecce adsum (Isa. LVIII).”

Cum igitur invocamus, et Dominus non exaudit, dum clamamus et non dicit:

“Ecce adsum,”

scire debemus sanctis angelis invocationes atque clamores nostros Deo offerentibus resistere, et contradicere malos, habentes in manibus accusationem, jacula, quae sunt peccata nostra, non redempta jam dictis misericordiae operibus, quae Dominus in conditione posuit, si juste exaudiri desideramus. Sed jam coepta prosequamur.