CAPUT VII.

Ex his, quae jam memorata sunt, dictis B. Benedicti clare quidem discerni posse arbitror quod opus manuum voluerit esse monachis paupertatis solatium, illic ubi res necessariae desunt, sed adhuc in hoc ipsum adjuvant exempla sanctorum. Taceo de caeteris B. Gregorio, et aliis sanctis Patribus multis, qui monasteriis suis tot et tanta praedia providerunt, vel susceperunt, ut non fuerit necessitas monachis victum sibi quaerere de labore manuum suarum, et non arguuntur hoc contra B. Benedicti fecisse institutum. Illum aspiciamus, quem ipse nutrivit et docuit, cooperante gratia Spiritus sancti, scilicet beatissimum Maurum, quem et rogatus ad construendum coenobium monachorum secundum disciplinam suae sanctitatis in Franciam direxit. Nunquid non ille sciebat aut legerat, vel observare volebat regulam dilectissimi Patris sui? Attamen a regibus et principibus susceptus, larga de manu ipsorum praedia suscepit, quorum redditus sufficere possent centum quadraginta fratribus et hunc numerum congregationis praefinivit, sicut testatur liber Vitae ejus, eo quod suscepta praedia, tot nec pluribus sufficere possent inibi Deo servientibus. Hoc igitur dubium nobis esse non debet, cum tanti testimonio discipuli, quia magister ejus et Pater monachorum B. Benedictus, non ita de opere manuum monachis ordinem scripsit, ut inquietari vellet otium sanctae contemplationis, cui locum faciunt munificientiae fidelium divitum, de qualibus in psalmo mystice dictum est: Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit. Illic passeres nidificabunt (Psal. CIII). Passeres illi sumus vel esse debemus nos, parvuli in oculis nostris; attamen volantes in sublime pennula contemplationis, et hujusmodi passeribus ligna campi, et cedros Libani, id est divites saeculi, Deus praeparavit, ut in facultatibus eorum quiesceremus, quicunque, sumus spiritualis propositi.