CAPUT IV. Deum, cum indurat quempiam, non velle malum, sed pro justitia sua puniri.

Dicit homo adhuc: Si Deus malum fieri non vult, quomodo quempiam indurare dicitur? Dicit enim idem Apostolus: Ergo cui vult miseretur, et quem vult indurat (Rom. IX). Hic primum quid sit indurare quaerimus, ut tunc demum homini huic respondeamus, qui, pro ipsa improbitate sua qua Deo respondere audet, homo dicitur. Quid ergo est quod Deus quem vult indurare, indurat, nisi quem non vult emollire, non emollit? Omnes enim in uno duritiam meruimus, scilicet in Adam, in quo omnes peccavimus. Ex eo nulli quidquam debet Deus, nisi poenam, nisi judicium, quo in illo praejudicati, id est judicati omnes antequam nati sumus. Cui vult Deus gratuita misericordia miseretur, ut per poenitentiae spiritum emolliatur, et peccatorem se lacrymabiliter confitens, ambiat justificari per fidem alterius hominis, Jesu Christi; et quem vult in illa duritia, in illa relinquit ira, quam thesaurizavit ei Pater ejus. Sic Pharao, cum peccassent ei duo eunuchi, pincerna ipsius et pistor, neutri illorum aliud quam damnationis judicium debuit. Donavit tamen alteri et ab altero exegit, et nemo reprehendit, quia videlicet cui non debebat, vitam et gradum pristinum misericorditer donavit, et cui debebat, juste poenam intulit. Quomodo ergo in Deo quisquam reprehendit illud, cui simile in homine nemo juste reprehendere posset?