|
Perterruitque Dominus Sisaram, et omnes currus ejus, universamque
multitudinem in ore gladii, ante conspectum Baruch, in tantum ut Sisara
de curru desiliens, pedibus fugeret, et Barach persequeretur fugientes
currus et exercitum usque ad Aroseth gentium, et omnis hostium multitudo
usque ad internecionem caderet. Dominus, inquit, perterruit Sisaram.
Quis enim alius nisi Dominus noster, Dominus virtutum et Rex gloriae
perterruit diabolum, et de curru superbiae in pedes dejecit eum, juxta
Psalmistam dicentem: Tu humiliasti sicut vulneratum superbum (Psal.
LXXXVIII). Illum ipse perterruit ad conspectum Barach, ad conspectum
apostolorum, qui fuere ex Judaico populo, cui Debbora, sicut jam dictum
est, id est sacra lex, primo nupsit. Illi erant coeli enarrantes gloriam
Dei (Psal. XVIII), et illis comminantibus atque fulminantibus, signaque
et prodigia facientibus perterritus diabolus de curru desilivit.
Imperatorum enim et principum saeculi conversorum ad Christum
altitudinem perdidit. Quid deinde? Fugiens, inquit, pervenit ad
tentorium Jahel uxoris Aber Cynei. Erat enim pax inter Jabin regem Azor,
et domum Aser Cynei. Jahel, cerva sive conjugium cervale interpretatur.
Significat autem Ecclesiam de gentibus, quae veluti cerva cervo, id est,
viro suo Christo nunc per fidem copulatur. Quae comedit quidem
serpentem, admittendo peccati venenum, sed pro hoc poenitens dicit
singulariter ex persona singulorum, dicit universaliter in persona
omnium membrorum suorum, qui sunt unum corpus, una Ecclesia, unus
populus: Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum, ita desiderat
anima mea ad te, Deus (Psal. XLI). Dejectus de curru, et pedibus fugiens
tabernaculum ejus ingressus, et pallio ejus opertus est, quia perdito
falso divinitatis vocabulo, quo adulter in publicis gloriabatur
conventibus populorum, occultus irrepsit in Ecclesiae tabernaculum, ut
occultis quasi sub pallio vitiis refollicaretur, ut victoriis Christi
non valens fuscare nomen, saltem morum in domo ejus corrumperet
pulchritudinem. Sed quid illa fecit? Tulit, inquit, clavum tabernaculi,
assumens pariter et malleum, et ingressa abscondite et cum silentio
posuit supra tempus capitis sui clavum, percussumque malleo defixit in
cerebrum usque ad terram. Qui soporem morti socians, defecit ac mortuus
est. Vere juxta scripturam aliam, mulier fortis accinxit fortitudine
lumbos suos et roboravit brachium suum (Prov. XXXI). Sinistram manum
misit ad clavum, et dextram ad fabrorum malleos. Talis habitus corporis
profecto figuram crucis exprimit. Clavus tabernaculi ipsum est stigma
passionis Christi. Clavum tulit, quae jussa mortificare membra sua super
terram, crucem suam bajulavit, crucifigens carnem suam cum vitiis et
concupiscentiis. Hoc tunc valide fit, quando non pro vanitate humanae
laudis, sed pro gloria assumitur Dei afflictio carnis, non, inquam, in
ambitione aurae popularis, sed in timore Domini. Idcirco Psalmista
postulat: Confige timore tuo carnes meas (Psal. CXVIII). Recte igitur
sinistram manum misit ad clavum, et dexteram ad fabrorum malleos.
Sinistra inferius ad clavum visibilis operatio poenitentiae est in
oculis hominum. Malleus in dextera desuper, timor Domini in intentione
cordis est. Ita factum est, ut capiti ejus defigeret clavum valide in
cerebrum usque ad terram. Quare in capite quaesivit vulneri locum?
Videlicet quia peccati caput est feriendum, ne postquam ventre
irrepserit, difficilior pugna sit. Caput prima peccati suggestio est,
venter autem subsequens delectatio. Porro consensus cauda est. Unde
ligetur animus, quemadmodum de Beemoth ad beatum Job dicitur: Stringit
caudam suam quasi cedrus (Job XL), id est, fortius tenet quemcunque per
consensum ligaverit diabolus. Igitur in capite quaeratur vulneri locus,
id est, non exspectata cauda consensus, imo delectationis ventre, prima
suggestio clavo Dominicae crucis, cum timoris Domini malloo
transfigatur.
|
|