CAPUT 6

Laudabam igitur, ut jam dixi, mortuos magis quam viventes, non qualicunque, sed gemituosa et luctuosa laudatione, ac si jam vererer mihi accidisse illud, quod in Evangelio dictum est:

“Duo in lecto, unus assumetur et alter relinquetur (Matth. XXIV);”

sive (ut cum hac similitudine secundum numerum nostrorum loquar) tres uno ex utero, duo assumentur, et unus relinquetur.

“Relictus sum, aiebat, ego solus; et quaerunt animam meam (III Reg. XIX),”

et cum hujuscemodi verbis cantilenam lugubrem frequentabam. Jam quid mihi acciderit, qualibus audeam verbis eloqui?

“Cum essem in medio captivorum”

(iste, cujus memor nunc eram visor animalium coelestium) cum essem in medio captivorum

“juxta fluvium Chobar, aperti sunt coeli, et vidi visiones Dei,”

et caetera usque

“similitudo hominis in eis (Ezech. I).”

Sed quid hic simile illi? Verumtamen quam similitudinem cognovi, jamque ex parte tetigi, istius magnae Babylonis, in qua omnes simul nati, et illius, in qua tunc erat ille captivus cum captivis, libet quamvis cum timore vicina sub eo locutione uti, quia aperti sunt mihi oculi, et vidi Filium Dei, vidi ipsum vigilans in cruce viventem Filium hominis. Non corporali visu vidi, sed ut viderem, repente evanuerunt corporis oculi, et aperti sunt meliores, id est interiores oculi, cum tenerem in sinu atque complecterer crucem ligneam, et in ea imaginem ejusdem Salvatoris, sedens occultus retro post sanctum altare in quodam oratorio beatae Mariae semper virginis, claro jam diluculo, multis eamdem imaginem deligens atque circuiens osculis, et adorans, ut solebam, frequenti dimissione capitis. Solitus eram idipsum facere, sed illo diluculo agebam majore confractione, id est mentis humilitate. Qualis autem visus est aspectus ejus? Humana hoc non potest lingua verbis comprehendere, tantumque dixerim, quia sensi breviter illic, quam veraciter dicat ipse:

“Et discite a me quia mitis sum et humilis corde (Matth. XI),”

quam veraciter de ipso Apostolus dicat:

“Quia exauditus est pro sua reverentia (Hebr. V).”

Vultus ejus miro atque ineffabili modo sese demittens, quam reverentibus oculis accepta se habere significavit oscula adorantis, et adorationem osculantis. Nulla mora interfuit, et ad visum communem reversus, crucem quidem super altare loco suo restitui. Gustus autem quidam ineffabilis, gustus suavitatis ejus in ore animae aliquandiu ipsa die superfuit, qui tamen paulatim recedens, tandemque deficiens, memorem adhuc facit me versiculi hujus:

“Gustate et videte quam suavis est Dominus (Psal. XXXIII).”

Et quid mirum, si Veritas verum dixit:

“Beati qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur (Matth. V),”

et consolationis primitias jam in isto saeculo Paracletus, id est, consolator spiritus pueris suis dare dignatur? Nam pueris maxima, id est infirmis et invalidis, pro ipsa infirmitate sua lugentibus, consolatione opus est. Hinc ipse Dominus in Isaia, cum sanctae civitatis suae Hierusalem laetitiam et diem festum agere demandaret, haec inter caetera dixit:

“Pueri eorum in humeris portabuntur, et supra genua consolabuntur. Quemadmodum mater consolatur filios suos, et ego consolabor vos, et in Hierusalem consolabimini (Isa. LXVI).”

Notum est quia mater cum suos filios diligat omnes, citius tamen atque pronius ad consolationem flentis parvuli sui sese impendit, et illum super humerum aut in brachio suo portat, et super genua consolatur.