|
Propter felicitatem praedae suae, qua praedatus est mundum, et propter
invictam fortitudinem celeritatemque victoriarum praesignatus est per
cornu insigne quod habebat, inquit Daniel, hircus inter oculos suos
(Dan. VIII). Puer namque acerrimus litterarum studiis eruditus fuisse
dicitur, et deinde per quinquennium crevisse sub Aristotele omnium
philosophorum nobilissimo doctore, adeptus imperium regem se terrarum
omnium ac mundi appellari jussit. Tantae superbiae fuit, ut de se plus
quam de homine juberet censeri et idipsum maternum suae conceptionis
opprobrium, quod jam ante nullis auditum fuerat, vertit in gloriam sibi.
Denique, ut aiunt iidem scriptores, Philippus ultimo prope vitae suae
tempore filium suum non esse palam praedicaverat, qua ex causa
Olympiadem velut stupri compertam, repudiaverat. Siquidem ipsa Olympia
Philippo confessa fuerat se Alexandrum, non ex eo, sed a serpente, ut
jam dictum est, ingentis magnitudinis concepisse, quod non aliud, nisi
adulterium Nectanebi per maleficia transfigurati, seque Hammonem esse
dicentis. Igitur Alexander, cum ad Jovem Hammonem pergeret, responsa
petiturus de eventu futurorum, et origine sua, cupiens originem
divinitatis acquirere, simul et matrem infamia liberare, per praemissos
subordinat, quid ab antistite templi sibi responderi vellet.
Ingredientem templum statim antistes, sicut fuerat subordinatum, salutat
ut Hammonis filium, ille laetus quasi Dei adoptione hoc se patre censeri
jubet. Rogat deinde an omnes interfectores parentis sui sit ultus
(fuerat namque Philippus in spectaculis a quodam nobili juvene, nemine
suspecto obtruncatus), respondetur patrem ejus nec interfici posse, nec
mori, regis Philippi pene peractam ultionem, comitibusque ejus hoc fuit
responsum, ut Alexandrum pro Deo, non pro rege colerent. Ob tantam
cordis ejus superbiam reor sic visum, et sic dictum, quia
|
“hircus caprarum veniebat ab occidente super faciem totius terrae, et
non tangebat terram (ibid.).”
|
|
Ut sit sensus, quia generationem suam non terrenam, sed divinam censeri
voluit. Nam et moriens ad postremum in templo Hammonis, utpote patris
sui dei, corpus suum condi jussit.
|
|