CAPUT XXIX. De eo quod Moyses ait:

“Aut dimitte,”

etc. Et de eo quod Dominus dixit:

“Ego autem in die ultionis visitabo hoc peccatum.”

“Aut dimitte, inquit, eis hanc noxam, aut si non facis, dele me de libro quem scripsisti.”

Quare? Videlicet, quia et ego homo peccator sum, si non est apud te propitiatio, si judicium apud te est sine misericordia, consequitur, ut et me de libro tuo deleas.

“Si enim iniquitates observaveris, quis sustinebit?”

(Psal. CXXXIX.) Ergo si tu peccata non dimittis, si soli apud te scripti permanent justi, consequens est ut nec ego permaneam in libro tuo quem scripsisti. Scripsisse, et quod scripserit delere dicitur Deus, non quod mutetur, quasi homo saepe mutans stylum suum, iterum quae digna sint legi scripturus: sed quod multos qui scripti esse sibi videntur, eo quod confiteantur se nosse Deum, de memoria tollat per judicium factorum, quia factis negant.

“Multi enim sunt vocati, pauci vero electi (Matth. XXII):”

id est, multi in praesenti Ecclesia nomina sua dando in libro confessionis conscripti, sed pauci (quod valde pavendum est) judicii diluvium evasuri sunt. Unde et protinus respondens dicit:

“Qui peccaverit mihi, delebo eum de libro meo,”

et contiuuo:

“Tu autem vade, et duc populum istum, quo locutus sum tibi.”

Tu autem, inquit, subauditur quem ego

“novi ex nomine.”

Sic enim postmodum dicit:

“Invenisti enim gratiam coram me, et te ipsum novi ex nomine.”

Igitur cum ad petitionem dicentis,

“aut dimitte eis hanc noxam; aut si non facis, dele me de libro tuo, quem scripsisti,”

ita Dominus respondet:

“Qui peccaverit mihi, delebo eum de libro meo, tu autem vade, et duc populum istum, quo locutus sum tibi,”

miro modo partem utramque evadit, ut neque noxam hanc omnino dimittat, neque servum fidelem de aliorum ruina in magna humilitate trepidantem abundantiori tristitia absorberi (II Cor. II), vel desperationi appropinquare permittat. Neque enim noxam hanc eis dimittit, qui protinus subjungit:

“Angelus meus praecedet te. Ego autem in die ultionis visitabo et hoc peccatum eorum.”

De qua ultione prophetice simul ac mystice protinus subjungit:

“Percussit ergo Dominus populum pro reatu vituli, quem fecit Aaron.”

Nam et pro reatu hujus vituli materialis quem fecit hic Aaron, et pro reatu vituli, id est mendacii quod fecerunt principes sacerdotum, in quod veritatem Dei commutaverunt, ut superius jam dictum est, blasphemando et abnegando Christum Dei Filium, ecce percussit Dominus populum Judaicum. Unde signanter dixit,

“visitabo et hoc peccatum eorum,”

et hoc, inquam, subauditur et aliud, cujus in isto typus est vel praefiguratio, quod facturi sunt.