CAPUT XXVI. Toties victum Nabuchodonosor, nunquam tamen fuisse ex animo humiliatum.

Jam semel et secundo commonitus fuerat Nabuchodonosor rex, ut ab altitudine sua detumesceret, ac de semetipso mortalis homo humilia sentinet, et prior quidem admonitio terribilis, sequens autem terribilior atque severior exstitit; nam in prima tantummodo territus fuit, in secunda vero damnum quoque de suis accepit, quia viros illos fortissimos de exercitu suo, qui ad ejus imperium servos Dei excelsi miserant in fornacem, interfecit flamma ignis. Justa ergo super ipsum post haec pervenit sententia praeeunte visione, cujus interpretatio sententiam ipsam praenuntiabat, nihilominus perseverante cordis ejus indomabili superbia. Nam ut sciamus, quanta in corde ejus arrogantia, quanta in oculis fuerit extollentia, signanter ita dictum est:

“Post finem mensium duodecim,”

subauditur, ex quo de arbore succidenda somnium viderat, et interpretationem ejus audierat,

“in aula Babylonis deambulabat, responditque rex, et ait: Nonne haec est Babylon magna, quam ego aedificavi in domum regni, in robore fortitudinis meae, et in gloria decoris mei? (Dan. IV.)”

Cui vel contra quid respondisse dicitur, nisi contra id quod audierat:

“Haec est interpretatio Altissimi, quae pervenit super dominum meum regem: Ejicient te ab hominibus, et cum feris erit habitatio tua, et fenum ut bos comedes?”

(Ibid.) Claret itaque maxima in loco illo culpa superbiae, quia considerando magnitudinem Babyloniae, roburque fortitudinis suae, et amplitudinem, ut putabat, gloriae, impossibile judicaverat, quod audierat ex divina auctoritate, faciliusque posse infectum praeterire verbum Domini, secundum interpretationem somnii, quam venire aliquid super se adversi, tantum regem magnae Babylonis. Igitur ubi statim subjungitur:

“Cum adhuc sermo esset in ore regis, vox de coelo ruit: Tibi dicitur, rex Nabuchodonosor, regnum tuum transiit a te (ibid.),”

etc., manifeste praedicatur, sicut justa omnipotentia ita et Omnipotentis justitia, quia Sanctus et Justus neminem poenaliter humiliat, nisi illum, qui se pertinaciter exaltat.