|
Cui dixit: Quis enim indicavit tibi quod nudus esses, nisi quia de ligno
ex quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti? Dixitque Adam: Mulier,
quam dedisti mihi sociam, dedit mihi, et comedi. Et dixit Dominus Deus
ad mulierem: Quare hoc fecisti? Quae respondit: Serpens decepit me et
comedi. Quia suae nuditatis, ut supra dictum est, homo tacuit, idcirco
Deum loqui, et eamdem in homine causam arguere oportuit. Est autem haec
regula divinae aequitatis, ut homo si justificari velit, id est si
seipsum accuset, justus enim in principio accusator est sui (Prov.
XVIII). tunc mitius ac mansuetius agat cum illo misericordia Dei. Si
autem homine tardante, priorem Deum oporteat loqui, et narrare quid homo
fecerit, tunc districtius arguat atque corripiat non in mansuetudine
atque misericordia, sed in furore et in ira sua. Bene ergo non suaviter
dixit: Tu enim de ligno, ex quo praeceperam tibi ne comederes,
comedisti: sed acriter invectus est, judiciario more interrogans,
reumque dissimulantem aspera quaestione pulsans: Quis enim indicavit
tibi quod nudus esses, nisi quod de ligno, ex quo praeceperam tibi ne
comederes, comedisti? Ac si diceret: Haec ipsa scientia qua nudum te
esse perspexisti, culpa est, quia rapina est. Unde enim tales tibi
aperti sunt oculi, quos et concupiscentia commoveret, et conscientia
reverberaret, atque ita ferre non possent ut nudus incederes? Unde,
inquam, hunc visum accepisti, quo indice tuam nuditatem invenisti, nisi
quod ex eo ligno de quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti, et
hanc mercedem iniquitatis quam oportuit, in temetipso recepisti, ut
confusionem tuam concupiscas, et ex concupiscentia tua confundaris? Quid
ad haec ille? Mulier, inquit, quam dedisti mihi sociam, dedit mihi et
comedi. Antequam diceret comedi, scutum defensionis arripuit dicens:
Mulier dedit mihi, statim interponendo quam dedisti mihi sociam,
procaciter Deum percussit linguae acumine. Utinam qui peccaverat, et
peccatum suum a Dei annuntiatione redargutum et cognitum noverat, saltem
hoc solum diceret: Comedi, et magni debitor commissi, id est magni reus
peccati procidens rogaret eum dicens: Patientiam habe in me, et omnia
reddam tibi. Sed, ut jam dictum est, scutum defensionis praetulit,
dicens: Mulier dedit mihi, quasi firmitatis aut rationis haberet aliquid
haec defensio, et non potius accusatio esset, quam excusatio quod se
mulieris datum, fatebatur Dei praetulisse imperio. Ita sale rationis
infatuato, in Deum quoque culpam retorquere voluit pro eo quod mulierem
sociam dedisset sibi. Et non dixit: Mulier quam dedisti adjutorium mihi,
cum dixerit Deus: Faciamus ei adjutorium simile sui (Matth. XVIII); sed,
ut totus erat in felle amaritudinis, dulciora nomina vel verba fugiens,
pro eo ut diceret quam fecisti adjutorium mihi, quam dedisti mihi
sociam, inquit. Eadem pertinacia mulier non absolute dicit: Comedi, sed
scutum praetendens ad excusandas excusationes in peccatis, serpens,
inquit, decepit me, et comedi. Quasi vero Dominus Deus requisisset, quis
persuaserit, et non potius quare hoc fecerit: sciens utique quod
sacrilega mente hoc fecisset, credendo serpenti, in eo quod ait: Et
eritis sicut dii. Dicendo namque Quare hoc fecisti? mulierem ad
conscientiam vocare voluit, ut recogitaret, et diceret, Quid feci? At
illa intelligere nolens, respondit alia pro aliis. Non enim dixit, quia
decepta spe hujusmodi sic feci, sed serpens decepit me, et comedi.
|
|