CAPUT 33

“Et Verbum ejus non habetis in vobis manens, quia quem misit ille, huic vos non creditis.”

In hoc reatus vester est, in hoc peccatum vestrum manet, quia

“Verbum ejus non habetis in vobis manens,”

quod ex eo liquet,

“quia quem misit ille, huic vos non creditis:”

Nam et si

“neque vocem ejus unquam audistis, neque speciem ejus vidistis,”

attamen verbum ejus audistis, legem ejus accepistis, prophetas ab eo missos habuistis, et illos quidem legendo, eum de quo loquor, qui misit illos, qui per illos locutus est, et legem dedit, labiis honoratis, cor autem vestrum longe est ab illo (Matth. XV; Marc. VII). Quia verba ejus ore quidem profertis, sed non ea in corde vestro (Isa. XXIX), quasi in libro scripsistis; propter quod dico, quia verbum ejus in vobis, id est, intrinsecus in libro cordis vestri, in internis animae vestrae sensibus non habetis. Hujus rei manifestum indicium in eo est quod vos

“huic, quem misit ille, non creditis.”

Huic, inquam, non alii, sed huic, id est, mihi qui nunc praesens sum, qui cum illo quondam locutus in lege et prophetis, ecce adsum. Hic enim ego sum, quem ille misit; non ut essem, qui non eram, sed ut visibilis fierem, qui aeque ut ille invisibilis eram; ut corpus assumerem, qui incorporeus eram; ut homo fierem, qui Deus eram. Sed

“huic vos non creditis.”

Ne ergo putetis quod Verbum ejus in vobis manens habeatis, dum contra me Sabbata vestra defenditis, habentes in cordibus vestris putredinem laboriosae iniquitatis. Proinde sic estis, ut sepulcra dealbata, quae foris pulchra parent oculis videntium, intrinsecus autem plena sunt ossibus mortuorum (Matth. XXIII). Nam sicut illa deforis pulchra esse, et intus plena esse possunt putredine, sic vos et in Sabbatis vestris vacare, et totam legem Moysi ore lectitare, et Verbum Dei potestis in vobis manens non habere. Ecce dixi vobis quis

“ille sit alius, qui testimonium perhibet de me,”

major utique homine, major incomparabiliter Joanne. Dicitis nunc mihi: Quando ille, vel quale testimonium perhibuit de te? Ad haec inquam:

“Scrutamini Scripturas, quia vos putatis in ipsis vitam aeternam habere. Et illae sunt quae testimonium perhibent de me, et non vultis venire ad me, ut vitam habeatis.”

O surdi et caeci, qui ad audiendum et videndum adducti, et sedentes in synagogis, ubi omni Sabbato testimonium illud personat, nubes discurrentes manu attingitis, et earum tonitruum non auditis, et discurrentia fulgura non videtis (Isa. IX). Utquid volumen legis magnum inerti collo bajulatis et pulchros prophetarum codices delicatis manibus levigatis? Non vultis introrsum aspicere, non vultis audire, imo et videntibus dicitis, nolite videre; et audientibus, nolite intelligere (Psal. XXXV). O igitur rei judicii, rei superni concilii, rei gehennae ignis (Matth. V),

“Scrutamini Scripturas”

falsi et fallentes;

“quia vos putatis in ipsis vitam aeternam habere,”

id est, hoc vobis ad vitam sufficere, quod illas legendo labiis, Deum honoratis alieno corde. Non est ita, sed scrutamini eas, consulite illas, voluntatem illarum quaerite, intentionem earum attendite, audite et videte, qua vobis vitam promittant conditione, qua via, quo duce. Illae vobis respondent,

“et illae sunt quae testimonium perhibent de me,”

imo ipsae sunt testimonia quae Pater perhibet de me. Sed quid ego dico scrutamini illas? Jamdudum scrutati estis, et me monitorem audire dedignamini, cum ex vobis sint magistri sedentes super cathedram Moysi, Scripturas optime perscrutati, ut nec iota unum, nec unus apex de omni lege illos effugerit, unde sua possint lucra venari, sive mentam, sive anethum, sive cyminum decimandum sit (Matth. XXIII). Non ita caeci estis ut oculos non habeatis, non ita surdi estis ut aures vobis non sint. Unde dixi per prophetam, imo et paulo post rebus dicturus sum ipsis eamdem prophetiam:

“Educ foras populum caecum et oculos habentem; surdum et aures ei sunt (Isa. XLIII).”

Scrutati ergo estis Scripturas, et hoc scitis, quia

“illae testimonium perhibent de me, et non vultis venire ad me, ut vitam habeatis.”

O igitur Pharisaei, vere secundum nomen vestrum divisores, sed male dividentes, scilicet culicem liquantes, et camelum glutientes, quomodo in Scripturis vos vitam habere putatis, dum in exiguis lucrosae justitiae minutiis, decimando videlicet mentam et anethum (Matth. XXIII), dilatando phylacteria et magnificando fimbrias curam omnem impenditis, et in his fiduciam habentes, tanquam inde vivere possitis, ad me camelum oneriferum venire non vultis, ut me portante morticina peccatorum vestrorum, vitam habeatis? Impii et caeci, desertores vitae et salutis, ubi haec duo constant, unum quia

“illae,”

scilicet Scripturae sunt,

“quae testimonium perhibent de me;”

et aliud,

“quia non vultis venire ad me, ut vitam habeatis.”

Ubi, inquam, haec duo constant, quomodo tertium stabit, scilicet, in ipsis vitam aeternam habere, quod vos putatis? Surdi, audite, et caeci, intuemini ad videndum. Alioquin clamabo lapidibus istis, et ipsi audientes et videntes respondebunt. Dicamque eis: Quomodo tacent isti filii Abrahae, saltem vos, o lapides, clamate, vos justitiam loquimini, vos recta judicate, ut possint de vobis suscitari filii Abrahae (Luc. III; Matth. III), dicite, inquam. Scripturae illae, in quibus isti se putant vitam aeternam habere,

“illae sunt, quae testimonium perhibent de me.”

Quod si se scire dissimulent, coarguet eos Herodis sacrilegi homicidium, cui quaerenti me ad perdendum, nativitatis meae locum ostendentes optime scierunt (Matth. II), verum de praedictis Scripturis proferre testimonium. Clamamus, inquiunt, eos non nescire, quia Scripturae illae sunt quae testimonium perhibent de te, et nobis durantibus hoc ipsi diffiteri non poterunt. At illi nolunt venire ad me, ut vitam habeant. Quid ergo? quis, inquiunt, concludere hic illos nesciat? quis non videat validis repugnaculis vanam spem illorum dirutam esse, qua putant se in Scripturis vitam aeternam habere,

“potiusque illos Verbum Dei in semetipsis manens,”

sicut ipse dixisti paulo ante, non habere? Nunc ad rem redeam. Plane et firmissime id confectum est,

“testimonium me habere majus Joanne.”

Superius quoque jam dictum fuerat, nullo abnuente, Joannem, ad quem vos misistis, vestro quoque judicio magnum fuisse, lucernam ardentem et lucentem exstitisse, et illum mihi testimonium perhibuisse. Causa autem haec posita fuerat, ut me demonstrantem vana hominum gloria non delectari, me dicente:

“Ego testimonium ab hominibus non accipio,”

sed haec dico,

“ut vos salvi sitis.”

Igitur sicut dixi,

“testimonium ab hominibus non accipio,”

sed haec dico,

“ut vos salvi sitis,”

sic nunc eodem sensu concludo.