|
|
“Et in diebus illis, Antipas testis meus fidelis, qui occisus est apud
vos ubi habitat Satanas.”
|
|
Juxta nomen Pergami, quod interpretatur dividens cornua eorum; huc usque
quae laudanda erant laudavit, martyrem, ut quidam perhibent, hujus
nominis quod est Antipas, Pergami passum commemorans, cum testimonio
laudandae fidei, et deinceps quae reprehendenda sunt reprehendit, atque
ita cornu justitiae, a cornibus injustitiae dividit, secundum illum
psalmi versiculum:
|
“Et omnia cornua peccatorum confringam, et exaltabuntur cornua justi
(Psal. LXXIV).”
|
|
Sequitur enim:
|
“Sed habeo adversus te pauca, quia habes illic tenentes doctrinam
Balaam, qui docebat Balac mittere scandalum coram filiis Israel, edere
et fornicari. Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum.”
|
|
Qualis secundum historiam doctrina Balaam fuerit, et qualiter hodieque
teneant vel imitentur illam multi, qui ex Ecclesia esse videntur,
diligentius considerari praesens locus admonet. Fuit ille Balaam idem,
qui in libro Job dicitur Eliu, primum prophetes et vir sanctus, postea
propter avaritiam divini vel arioli vocabulo nuncupatus. Hic benedicendi
et maledicendi potestatem habens, sive efficaciam sacerdotum, qui dum
sint mali, pro officio tamen communicandi vel excommunicandi potestatem
habent, gessit figuram. Unde et Balac loquitur ad eum:
|
“Veni et maledic populo huic, novi enim quod benedictus sit cui
benedixeris, et maledictus in quem maledicta congesseris (Num. XXII),”
|
|
habens quoque scientiam Dei, et sciens quod frustra sacerdos in eum
maledicta congerit, quem causa vel culpa propria maledictionibus non
subjicit. Et tamen propter avaritiam vadens et toties perquirens, si
forte Deo placeret ut malediceret populo huic, manifeste formam illorum
exprimit, qui benedictiones et maledictiones in Ecclesia vendunt, et
omnia quaestus causa faciunt. Summum doctrinae ejus nequam illud
exstitit, quod ait:
|
“Verumtamen pergens ad populum meum dabo consilium, quod populus tuus
populo isti faciat.”
|
|
Deditque consilium quod et factum est, ut fornicaretur populus cum
filiabus Moab, quae vocaverunt eos ad sacrificia sua, comederunt et
biberunt, et initiatus est Beelphegor, et iratus est Dominus. Denique
hoc est quod ille dedit consilium.
|
“Nonne, inquit, Moyses, istae sunt quae deceperunt filios Israel ad
suggestionem Balaam?”
|
|
(Num. XXXI.) In hujusmodi doctrinam ille cecidit per avaritiam, non per
ignorantiam. Ait enim ipse suam scientiam profitens:
|
“Dixit Balaam filius Beor, dixit homo cujus obscuratus est oculus, dixit
auditor sermonum Dei, qui novit doctrinam Altissimi, et visiones
Omnipotentis videt, qui cadens apertos habet oculos (Num. XXIV).”
|
|
Nimirum haec dicens in profundam avaritiae foveam cadebat, et suum ipse
casum videbat. Sic divisus, sic duplex ille Balaam, in publico
benedictiones Dei, tinnulis vocibus concinens, in secreto dolum
concinnans, et consilium impio regi praebens, ad populi Dei perniciem.
Nonne sacerdotum venalium hypocrisim in semetipso praepingit
intolerabilem? Annon hodieque talium sacrilegorum intestina peste omnia
plena sunt? Mittit violenta manus saecularium, et hoc saeculum
diligentium, et in hoc saeculo potentium, secundum nomen Balac,
interpretatur enim lingens sive elidens, lingens scilicet, saeculi
delicias, et elidens, pudicas, quoad potest, non sibi consentientes
animas. Mittit, inquam, trans Jordanem, et evocat quempiam sacri
baptismi transgressorem, et statuit sibi pontificem pronum in avaritiam,
vanitates observantem secundum nomen Balaam. Balaam quippe populus vanus
interpretatur: reges quoque et imperatores, qui se Christianos dicunt,
vanitatem hujusmodi sectati sunt, et contra Aaron pontificem, Balaam
ariolum; contra Petrum, Simonem Magum; contra quempiam legitimum Romanae
sedis antistitem, adulterum quemlibet nonnunquam intruserunt ad
maledicendum. Verumtamen de universo loquamur Balaam, id est, de omnibus
qui ubivis terrarum sub nomine vel officio sacerdotii sectantur
avaritiam, et mercedes iniquitatis amant. Quisquis ergo ille est, qui
taliter accedit ad sacerdotium, adductus quidem est ad maledicendum, et
animo detestatur Israel, quia diligit vitia, et odit virtutes, sed in
publico detestari non audet, palam voce maledicere non audet, ita ut
aliter doceat in Ecclesia, quam regula fidei sese habeat. Sic nimirum
ille Balaam cum propter promissa sibi munera maledicere cuperet Israel,
Domino prohibente, non audebat, sed econtrario benedicebat, eadem ad
felicitatem populi illius de Christo veraciter pronuntians, quae et
Moyses et alii prophetae sancti, pie fideliterque annuntiant:
|
“Orietur, inquit, stella ex Jacob, et consurget virga ex Israel, et
percutiet duces Moab (ibid.),”
|
|
etc. De quorum mysticis sensibus non vacat dicere nunc per singula. Ita
isti non audent, cum velint, transire regulam fidei, et cum in animo
cupiant populis eximere futuri metum judicii, ut multos suae fautores
iniquitatis, multosque suae socios habeant perditionis, lectiones tamen
recitant, et testimonia cantitant Dominicae passionis, resurrectionis,
et ascensionis, et novissimi diei judicii. In hac fide benedicunt,
baptizant, consecrant. Porro cum haec publice fecerint, in occulto
vertuntur ad consilium, ad colloquia mala, quae bonos mores corrumpunt.
Procedunt subornatae filiae Madian, ludentes et composito gradu
incedentes ad decipiendum Israel. Hoc nimirum toties fit, quoties teneri
et molles vitiis profluentes, nullumque ad vitae constantiam virile
robur habentes (I Cor. XV), acceptis honoribus, cum sint moribus
obscuri, fiunt in Ecclesia sub nomine Christiano spectabiles. Hoc est
consilium vel suggestio Balaam, id est, omnium qui sequentes vitam ejus,
mercedes iniquitatis amant. Neque enim filios Ecclesiae pro virtutibus
eorum, sed filias, id est, molles vitiosas animas, pro muneribus ad
ecclesiasticos honores provehunt. Annon isti sic provecti, doctrinam
tenent Nicolaitarum? Nicolaum quippe refert Clemens, de zelo
pulcherrimae conjugis increpatum respondisse, ut quicunque eam vellet,
acciperet uxorem, et hoc infideles docuisse, quod Apostoli cunctis
promiscua, communiaque feminarum consortia permitterent. Annon illi
doctrinae vicinum hoc est, quod isti legitimum non volentes habere
conjugium, utpote legibus ecclesiasticis interdictum, ut sint sancti et
mundentur, quia portant vasa Domini, nihilominus incontinentes sunt, imo
deterius eo proruunt, imitantes connubia quoties volunt, et qui nullum
habent torum licitum, dum sic evagantur, nullum confidunt rupisse
conjugii vinculum; fornicantur autem cum illis (Levit. XX), et
initiantur Beelphegor, quicunque exemplo talium ad incesta vel adulteria
audaciores fiunt (I Paral. XV). Et tunc quidem miraculum fuit, quod
aperuit Dominus os subjugalis muti, et animal hominis voce loquens,
redarguit prophetae insipientiam, qui hujusmodi consilium dedit (Ezech.
XLIV; Num. XXII); sed et nunc pene illi simile fit, quando turba plebeia
rectores Ecclesiae clamoribus suis coarguit atque objurgat, eo quod
talis pestilentia, tanta in sacros ordines macula, ex ipsorum acciderit
avaritia. Ait ergo:
|
“Sed habeo adversus te pauca, quia habes illic tenentes doctrinam
Balaam, qui docebat Balac mittere scandalum coram filiis Israel, edere
et fornicari.”
|
|
Et exponens quae sit illa doctrina Balaam, continuo subjungit:
|
“Ita habes et tu tenens doctrinam Nicolaitarum.”
|
|
Ergo fornicationes, quas Nicolaus induxisse fertur, ut jam dictum est,
contra puritatem ecclesiasticam, appellat doctrinam Balaam, et hoc esse
confirmat scandalum Ecclesiae Dei,
Et recte. Nam ubicunque sacerdos sive pontifex conductitius exemplo
Balaam mercedes amat iniquitatis, continuo tanquam de mala radice
vitiorum omnium pullulant fructus mali, primumque Ecclesiae castitas et
omne decus religionis perit, scientiae nulla cura, nullus honor, nullus
fere sacri fervor studii, sed avaritiae, quae idolorum servitus, vorago
bona cuncta submergit. Sequitur:
|
|