CAPUT XVI. Quid sit cum fasciculo hyssopi postes sanguine signari, et foras usque mane non egredi. Quodque aliud sit, verbum istud custodiri, atque aliud, caeremonias istas observari.

“Vocavit autem Moyses omnes seniores Israel, et dixit ad eos: Ite tollentes animal per familias vestras, immolate phase, fasciculumque hyssopi tingite in sanguine, qui est in limine, et aspergite ex eo superliminare, et utrumque postem.”

Animal dixit generali nomine, tam haedum significans quam agnum, quorum utrumlibet tolleret quis, ut supra dictum est, praeceptum perficeret, praescriptum observando ritum,

“fasciculum, inquit, hyssopi tingite in sanguine, qui est in limine.”

Quasi jam esset sanguis in limine, sic locutus est et non dixit, quem ponetis in limine. Unde et qualiter habendus esset sanguis in limine, utrum agnus in limine deberet occidi, an alio quolibet modo debuerit illic effundi, incertum reliquit. Caeterum de sanguine veri Agni, Christi Filii Dei, certum est quia non in abscondito, vel intus repositus, sed omni mundo palam expositus est, ut quicunque domum suam signare velit, ut liberetur de manu percussoris diaboli, cito inveniat, cito et velociter salus illi occurrat, dummodo sic faciat: Tollat fasciculum hyssopi, et intingat in sanguine, id est, recitet symbolum, spem totam constituens in sola salutifera Christi passione, et inde tres notulas faciat in utroque poste, et in superliminari, baptizatus videlicet in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Hyssopus namque herba humilis est, nasciturque in petrosis locis, et deponit tumorem pulmonis. Significat vero fidem et humilitatem passionis Christi, per quam superbiae tumor deponitur, quo primus homo corruptus contra suum Creatorem intumuit. Quod sperans Psalmista, dicebat:

“Asperges me hyssopo et mundabor, lavabis me, et super nivem dealbabor (Psal. L).”

Igitur hyssopus tinctus agni sanguine, quo domus signetur, humilitas mentis est cum passionis Christi fide, in quo quisque credentium baptizetur.

“Nullus, inquit, vestrum egrediatur ostium domus suae usque in mane.”

Quare?

“Transibit enim Dominus percutiens Aegyptios.”

Et hoc nobis vigilantissime observandum est, ut usque mane, id est, usque ad finem hujus nostrae nocturnae vitae, intra catholicae Ecclesiae claustra maneamus, neque per haereses vel schismata, tumultuando foras erupisse quis inveniatur. Nam quisquis foris fuerit inventus, reputabitur Aegyptius, et cum Aegyptiis pariter pertranseuntis Domini flagello percutietur.

“Cumque viderit sanguinem in superliminari, transcendet ostium, et non sinet percussorem ingredi domos vestras, et laedere.”

De hoc jam superius dictum est, quia sicut ex hoc loco constat, quamvis dicatur Dominus Aegyptios percutere, non tamen per seipsum percutit, sed percussori scilicet angelo malo potestatem dat percutiendi. Tandem ita concludit:

“Custodi verbum istud legitimum tibi et filiis tuis usque in sempiternum. Cumque introieritis terram quam Dominus daturus est vobis, ut pollicitus est vobis, observabitis caeremonias istas,”

etc. Quod dixit,

“custodi verbum istud,”

hoc idem repetisse cuilibet forte videatur, dicendo,

“observabitis caeremonias istas,”

verum non ita est. Verbum enim, id est ratio, tantum differt hoc loco a caeremoniis quantum significatum vel sensus a signis distat et litteris. Caeremoniae namque significationes sunt, id est, figurae vel umbrae futurorum; verbum autem ratio vel veritas sacramentum, quae in Christo, ut jam pro posse diximus adimpleta sunt. Recte ergo cum dixisset,

“custodi verbum istud legitimum.”

addidit,

“in aeternum.”

Ubi autem dixit,

“observabitis caeremonias istas,”

non addidit, in aeternum. Etenim quaecunque caeremoniae carnales datae sunt, temporalem statum habuerunt, propter transgressiones positae usque ad tempus praefinitum, donec veniret id quod sub ipsis promittebatur, verbum Domini manens in aeternum. Porro qualiter positioni illarum, contrarium non sit illud quod per Jeremiam prophetam dictum est:

“Quia non sum locutus patribus vestris, nec praecepi eis in die qua eduxi eos de terra Aegypti, de verbo holocaustomatum et victimarum (Jer. VII),”

alio loco plenius erit dicendum.