|
(CAP. VIII.) Recordatus autem Dominus Noe, cunctorumque animantium et
omnium jumentorum quae erant cum eo in arca, adduxit spiritum super
terram, et imminutae sunt oquae, etc. Non praetereundum in primis quia
quaecunque tangit pius affectus incognitum non habet multum fuisse quod
Noe vir justus atque perfectus, in tali tempestate, passus est. Nam, ut
taceam quod arca illa per totum annum tempestuosus illi et inquietus
carcer exstitit, tunc namque maxime stetit spiritus procellae et
exaltati sunt fluctus ejus, atque ascendendo usque ad coelos, et
descendendo usque ad abyssos, anima eorum in malis tabescebat (Psal
CVI); ut, inquam, hoc taceam, non vere justus aut perfectus Noe fuisset,
si in illa multitudine communis hominum miseriae de propria salute sua
ridere potuisset, praesertim cum de impassibili Deo dicere Scriptura non
dubitaverit, quia tunc temporis dolore cordis intrinsecus tactus est
(Gen. VI). Fidenter dicere liceat, quia non Jeremias pro incendio
civitatis, vel captivatione gentilis, quam vidit, tot in animo cruces
pertulit, nec tot contumelias vel terrores audivit, venturum praedicendo
Babylonicum exercitum quod iste audisset, nisi quia non minor erat illis
qui tunc temporis erant a saeculo potentes viri et famosi (ibid.).
Itaque et si nulla in corpore, magna tamen in animo passione fluctuavit,
et in eo maxime illi congruit vox illa capitis sui dicentis in Propheta
secundum veritatem suae passionis. Salvum me fac, Deus, quoniam
intraverunt aquae usque ad animam meam. Infixus sum in limo profundi, et
non est substantia. Veni in altitudinem maris, et tempestas demersit me
(Psal. LXVIII). Nam et illae aquae, quibus tunc peccatores deleti sunt,
quodammodo veraciter usque ad animam illius introierunt, et istae aquae
baptismi, quibus nunc peccata nostra delentur, pene cum ipsa Domini Jesu
anima de corpore ejus exierunt. Igitur in eo quod recordatus Dominus
Noe, cunctorumque animantium et omnium jumentorum quae erant cum eo in
arca, adduxit spiritum super terram, et imminutae sunt aquae, et quod
Noe post diutinam exspectationem emisit corvum, qui non reversus est ad
eum, emisit quoque columbam quae primo et secundo reversa est, tertia
autem emissa, non est reversa: magnum quidem et pulchrum est pietatis
opus, sed maximum atque pulcherrimum est, quod in eo mystice
praesignatur. Recordatus est enim Deus Pater Christi Filii sui, postquam
intraverunt aquae usque ad animam ejus, postquam tribulationes mortis
pertransierunt animam ejus, cum teneretur in sepulcro conclusus: et
adduxit Spiritum super terram, Spiritum, inquam, id est, reducem vitam
adduxit super terram exanimi corporis, suscitavit enim illum a mortuis.
Sed et super omnem terram, per unius resurrectionem adduxit Deus
spiritum, dedit enim ex tunc hominibus Spiritum sanctum in remissionem
peccatorum, qui ita nebulas cordium dissipat, tentationumque fluctus
exsiccat, quomodo ille spiritus quem tunc Deus super terram adduxit,
humidum hactenns, frigidumque aerem calefaciendo, aquas imminuit, et
usque ad siccum paulatim eliminavit. Nam spiritum hic juxta litteram
calidum ventum, vel etiam ipsum solem, qui hactenus sub densis nubibus
latuerat, intelligimus. Dicit enim de illo Ecclesiastes: Lustrans
universa per circuitum pergit spiritus, et in circulos suos revertitur
(Eccle. I). Sed dicit veridica Scriptura, quia jam imminutis aquis, jam
apparentibus montium cacuminibus, exspectavit Noe dies quadraginta, et
tunc dimisit corvum, illoque non redeunte, emisit columbam. Magnum
mysterium, et magnum verum veritatis praeconium. E enim postquam Dominus
noster a mortuis resurrexit, et opertos montes suos tristitia in
laetitiam relevavit, novit fides Christiana quia tacitus ipse dies
quadraginta sustinuit, et tunc demum in coelum ascendens, ex tunc
evacuato priscae legis servitio, novam baptismi praedicari jussit
gratiam, misso Spiritu sancto de coelo. Corvus emissus est, et jam non
revertitur, quia infidelis Judaeorum populus, de Ecclesia patriarcharum
et prophetarum ejectus, foris vagatur, et veterum sacrificiorum
cadaveribus inhians, de antiquorum Patrum carnali prosapia, vana
loquacitate gloriatur. At vero sancta apostolica Ecclesia Spiritu sancto
accepto missa revertitur, juxta quod de sanctis Evangelii
praedicatoribus per admirantem prophetam dicitur: Qui sunt isti qui ut
nubes volart, et quasi columbae ad fenestras suas? (Isa. LX.) Volant
enim ut nubes, pluviam pacis mundo afferentes, et quasi columbae ad
fenestras ejus revertuntur, a quo ad ministerium nostrae salutis missi
sunt, gloriam avide contemplantes.
|
|