|
Apparuit autem iterum Deus Jacob, postquam reversus est de Mesopotamia
Syriae, benedixitque ei dicens: Non vocaberis ultra Jacob, sed Israel
erit nomen tuum. Et appellavit eum Israel. Ubi votum solvit Jacob,
benedictionem percipit, qua et illud, quod in somnis viderat, quando
votum vovit fugiens Esau, et id quod novissime audivit cum Deo luctatus,
repetitione confirmatur. Non, inquit, vocaberis Jacob, sed Israel erit
nomen tuum. Et adjecit scripto, dicens ex ore suo, et appellavit eum
Israel. Quo dicto firmissimam vocabuli auctoritatem tenendam expressit,
quia profecto mutabilis non est vocatio Dei. Porro quod addidit: Ego sum
Deus omnipotens, cresce et multiplicare, gentes et populi nationum erunt
ex te, jam ante expositum est, quia multis vicibus idem promissum est,
unde et recte non jam repromissione, sed propter iterationem frequentem
dicimus Dei repromissiones. Hic jam pro dignitate vocantis nomen ejus
Israel praetereundum non est, triformem esse positionem vocabuli sive
appellationis in his tribus partibus nostris Abraham, Isaac, et Israel.
Aliter namque Abraham, aliter Jacob, atque aliter Israel Deus ipse
nuncupavit. Siquidem nomen Abraham tantummodo adauxit, nomen Isaac totum
antequam nasceretur immutabiliter posuit, nomen Israel totum pro toto
nomine Jacob commutavit. Differentiarum causa vel ratio citius
clarescit, si prius in animo constet Abraham anterioris, Jacob
posterioris figuram tenuisse populi, medium autem Isaac Christi, qui
utrumque populum seipso velut duos parietes conjunxit (Ephes. II), lapis
angularis. Item et anteriorem populum priusquam veniret Christus,
aliquid habuisse vitae vel justitiae: quia profecto erat jam notus in
Judaea Deus, et Israel magnum nomen ejus (Psal. LXXV): posteriorem vero
qui ex gentibus est nihil boni habuisse, cum serviret daemonibus, eique,
juxta prophetam, non populus meus vel non plebs mea vos veraciter
diceretur (Ose. I). His ita animadversis, promptum jam est intellectui
quam recte nomen Abraham una tantum syllaba adauctum, Jacob autem in
Israel nomen omnino sit permutatum, quia videlicet anterior Hebraeorum
populus, qui ex fide patrum justificabatur quidem, sed arcebatur tamen a
paradisi ingressu, uno tantum augmento indigebat, ut in Christo
perficeretur, posterior autem gentium populus inchoationem pariter et
perfectionem vitae vel justitiae de Christi sumpsit adventu. Porro nomen
Isaac neque auctum neque commutatum, imo nec ab hominibus positum, sed,
antequam nasceretur, ore Dei nominatum, quia profecto Christi justitia
neque augeri unquam indiguit, neque minui potuit, nec enim ex accedenti
dono est, sed antequam in terris appareret ipse justitia, ipse vita,
ipse Deus et Dei Filius erat. Post verba hujus duntaxat visionis addidit
scriptor: Et recessit ab eo. Quomodo a sancto et justo recessit? Eo
videlicet modo, ut permitteret eum tentari, vel tribulari, ut, magnis
adversis occurrentibus, ad augmentum meriti premeretur, quae ab hoc loco
usque ad descensum ejus in Aegyptum continuantur. Primum est, quod
protinus subjungitur.
|
|