|
(CAP. XLV.)Non se poterat ultra cohibere Joseph multis coram astantibus.
Unde praecepit ut egrederentur cuncti foras, et nullus interesset
alienus agnitioni mutuae. Elevavitque vocem cum fletu, quam audierunt
Aegyptii, omnisque domus Pharaonis. Et dixit fratribus suis: Ego sum
Joseph. Adhuc Pater meus vivit? Postquam bene accepit grandem esse vel
fuisse pro se calamitatem patris, et eamdem calamitatem ne innovaretur
aut invalesceret grandi curae esse fratribus suis, non, inquit
Scriptura, poterat se ultra cohibere Joseph. Venerat enim dolor quasi
usque ad partum, et virtus non erat parienti. Nam quomodo mulier gravida
tristitiam habens, quando imminet hora ejus (Joan. XVI), tacet quidem et
silet, quantum valet, et patiens est; hora autem ipsa qua parturit,
loquitur, et erumpit, et clamat, neque se cohibere potest, quin dolori
invalescenti clamando satisfaciat. Sic ille qui hactenus se continuerat
utcunque, gemitus intercidens et abscondendo deglutiens, ac violentia
lacrymarum fluenta dividens, hora qua os aperuit, dicturus, ego sum
Joseph, citius ac properantius erupit incondito clamore doloris turbo
violentissimus, vocemque cum fletu in altum extulit, quam et foris
audierunt Aegyptii, omnisque domus Pharaonis. Tandem dixit: Ego sum
Joseph, et quasi grandi pavoris fulmine excusso fratres attonitos, et
quasi amentes reddidit. Nec enim poterant respondere illi, nimio timore
perterriti. Bene ergo praeceperat ut egrederentur cuncti foras, ut
nullus interesset alienus cognitioni mutuae. Non enim alienis jam
communicanda erat domestici notitia sceleris, neque sub eorum praesentia
pius frater edicere voluit rem tantae confusionis, quam ferre non
potuerunt fratres remotis etiam cunctis arbitris. Ego, inquit, sum
Joseph. Et continuo: Adhuc Pater meus vivit? Quod utique non ut sciret
interrogando dixit: jam enim interrogaverat et audierat quia vivit, sed
dolenter admirando quod adhuc viveret, et nimis compatiendo, quod in
luctu sui causa consenuisset, tanta calamitate oppressus quantam vel ex
eo conjicere potuit, quod Judas novissime narrans ita concluserat, ne
calamitatis quae oppressura est patrem meum testis assistam. Perterritis
itaque nimio terrore: Accedite, inquit, ad me. Et cum accessissent
prope, ait: Ego sum Joseph, frater vester quem vendidistis in Aegypto,
etc. Magna moderatio ubi dixit: Ego sum Joseph. Adhuc pater meus vivit?
Quia nimis perterriti sunt idcirco quasi impetum turbinis paulisper
retinuit, consolationeque interposita, dicendo, accedite ad me; et hac
illis invitatione aliquantulum refocillatis dictum repetiit, cursumque
expositionis suae continuavit. Et tanta priorem austeritatem dulcedine
ac lenitate superavit ut merito etiam in hac parte illi Samaritano
similis existimetur, qui revera vulneribus, id est peccatis hominum,
vinum et oleum ut curarentur, infudit.
|
|