|
Gaudeo igitur, Domine, sancte Spiritus, quia sic luctatus sum, scilicet
prece et lacrymis; nam haec fuit lucta Jacob (Gen. XXXII), scilicet
flere et rogare, secundum veritatem Scripturae propheticae, quia cum
dixisset propheta Osee, et in fortitudine sua directus est cum angelo,
et invaluit ad angelum et confortatus est, statim fortitudinis ejus
expressit modum, subjungens:
|
“Flevit et rogavit eum (Ose. XII).”
|
|
Gaudeo, inquam, quia non dimisi nisi benediceres mihi, et tu hoc modo
benedixisti mihi. Nox erat instantis diei, quem Christiana religio
nuncupat caput jejunii, capita solemniter cinere conspergens, sana
correctione illius culpae primi parentis, qua ambivit esse Deo similis,
cum esset terra et cinis, cum ego leniter dormiens, videbar mihi quasi
cum amico loqui, quaerente quid deberem, quid tantopere instarem ad
quaerendam seu inveniendam ejusmodi rem. Ego respondens dicebam esse (ut
vere est) magnum negotium, cujus rei cum haberem desiderium, propter
multa, quae hic occurrunt pericula peccatorum, scirem tamen impensis
majoribus opus esse, ut aliquatenus praepararer ad migrandum. Cum haec
talia dixissem, repente paululum semotus ab eo cui loquebar, video quasi
coelum desuper modice aperiri, atque inde quasi talentum lucidum
substantiae ineffabilis, substantiae viventis, velociter ac dicto citius
demitti, quod meo illapsum pectori, magnitudine vel pondere suo me
protinus somno excussit, auro gravius, melle dulcius. Quod ubi elapsum
[leg. illapsum] est, primum quidem aliquanta morula quievit, seque ab
omni motu continuit, me quoque quieto, ut forte resupinus jacebam,
exspectante eventum rei; mox autem moveri coepit, et circiter uterum
interioris hominis, uterum animae, quem eatenus nesciebam, cujus vel
quantae esset capacitatis. Circuibat itaque modo mirabili res viva et
vera vita, semperque circuitus sequens praecedente erat major multoque
amplior; quos tamen circuitus, cum multi fierent, non attendi ut
numerarem. Miroque atque ineffabili modo et circuibant inundationes,
altera post alteram, et sese infundebant, donec tandem ultima infusio
veluti quoddam magnum flumen inundans, hoc mihi dabat intelligi, et hoc
sentire me fecit, quod totum animae vel cordis exceptorium plenum esset
et plus capere non posset. Quo facto, iterum quievit paulisper, ut neque
influeret quod jam fecerat, neque efflueret quod postmodum fecit; et
interim volebat homo interior quasi faciem clarius videre illius
substantiae viventis, sed quodammodo occultabat se, ut non videretur
facies ejus, cum valde magno pondere portaretur, et in magna dulcedine
sentiretur. Postquam coepit reflecti, aliamque in partem circuitus agens
in modum fluminis per laevum latus effluxit, videntibus oculis
interioris hominis, quod cum ultimus circuitus proflueret, paululum
substitit, et ecce videbam quia substantia illa pulcherrima quasi aurum
liquidum erat.
|
|