VERS. 15, 16.

“Quamobrem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea. Desperavi, nequaquam jam vivam.”

Haec ad litteram stare non possunt, maxime quia mox sequitur:

“Parce mihi,”

Domine, quod non consonat cum desperatione. Nisi ita accipiatur quod ait,

“confabulabor cum amaritudine animae meae,”

ut ea quae supra dixit:

“Nunquid mare sum ego, aut cetus,”

et caetera, verba sint rationis, et haec dicta,

“suspendium elegit anima mea, Dei [f. despera.],”

verba sint amaritudinis desperationem male suggerentis. Sed sic bene possunt mystice accipi.

“Suspendium,”

id est cor suspendere sursum ad Deum,

“elegit anima mea,”

id est intentio mea;

“et mortem,”

id est mortificationem, subaudi elegerunt,

“ossa mea,”

id est carnis fortitudo nociva, juxta illud:

“Mortificate membra vestra, quae sunt super terram (Coloss. III),”

et hoc modo sequitur hic sensus:

“Desperavi,”

id est, bona praesentis vitae sprevi;

“nequaquam jam vivam,”

subaudi in illis, videlicet quia elegi mundo mori. Sic non repugnat hoc quod sequitur:

“Parce mihi, Domine,”

quod dictum patet desperationis non esse.

“Parce,”

inquam: nam expedit ut parcas:

“nihil enim,”

subaudi te non parcente, facti

“sunt dies mei,”

id est dies vitae praesentis, et hoc affirmat subjungendo: