CAPUT 45

“Nunc cognoverunt quia omnia quae dedisti mihi, hi abs te sunt, quia verba quae dedisti mihi, dedi eis. Et ipsi acceperunt, et cognoverunt vere, quia a te exivi, et crediderunt, quia tu me misisti.”

Hoc vere quia tu mihi eos dedisti, consequens erat, ut cognoscerent, ut verba quae dedi eis, acciperent, cognoscerent et crederent. Nisi enim eos tu mihi dedisses, nunquam cognovissent; sicut non cognovit perditus Judas, cujus ab affectis palam omnibus est, quia non eum tu mihi dedisti, nec tui causa me secutus est, sed cum non esset tuus, tuis per hypocrisim fuit admistus, peccator et dolosus (Matth. XII). Propterea nunquam hoc illi sapuit quod isti cognoverunt, scilicet,

“quod omnia quae dedisti mihi,”

id est, quaecunque feci opera, quaecunque dixi doctrinae, verba abs te sunt; sed dixit mala, in corde suo cum eis sentiens, qui dixerunt:

“In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia (Luc. XI).”

“Et non est hic homo a Deo (Joan. IX).”

Palam ergo de istis est, quia tu eos ad me attraxisti, quia cognoverunt quia de operibus meis recte senserunt. Cognoverunt, inquam, quia verba non alia, nisi quae dedisti mihi, dedi eis, et acceperunt acceptione digna, videlicet, ut, sicut jam dictum est, propter verba mea reliquerint omnia sua (Matth. XIX).

“Cognoverunt, inquit, vere, quia a te exivi, et crediderunt, quia tu me misisti.”

Cum idem esse videatur, exire Filium a Patre, quod mitti, cur utrumque dixit, et

“quia a te exivi, et quia tu me misisti,”

nisi ut aequalem judicet charitatem, et suimet, scilicet Filii venientis, et Patris mittentis? Etenim Pater quidem Filio mandatum dedit, ut veniret bibere pro nobis calicem passionis, sed nihilominus idem Filius spontanea charitate venit. Denique non tanquam minorem propter charitatem suam Pater mandato suo coegit, sed ut vere coaequalem et pari dilectione volentem misit. Igitur ut utriusque, scilicet Patris et Filii charitatem judicet,

“et cognoverunt, inquit, quia a te exivi, et crediderunt quia tu me misisti.”

His ita praemissis, ait:

“Ego pro eis rogo.”

Tandem orationem suam aperit, pro qua sublevatis in coelum oculis hactenus clarifica Filium tuum, etc. Hoc plane juxta Apostolum, observandum est in oratione legitima, ut per ordinem fiant obsecrationes, orationes, postulationes, gratiarum actiones (I Tim. II). Quem ordinem ipse totius sanctae orationis magister et dux praesenti loco servasse comprobatur. Primo namque obsecrationem praemisit, dicens:

“Pater, venit hora, clarifica Filium tuum,”

etc. In quibus quasi benevolentiam Patris ambivit, usque ad id quod nunc ait:

“Ego pro eis rogo.”

Est autem ab hoc loco oratio, id est, verba supplicantia quidem, sed nondum explicantia quid velit aut quo tendat. At vero quod postmodum ait:

“Pater sancte, serva eos in nomine tuo, quos dedisti mihi,”

et reliqua, postulatio est. Et deinde quod subjungit:

“Pater juste, mundus te non cognovit,”

etc., gratiarum actio est. Igitur praemissa obsecratione, jam nunc orationem adnectens.