LIBER UNDECIMUS.


CAPUT 1

Evangelistae hujus habitatori Spiritui sancto magnas jamdudum Ecclesia catholica gratias agit, quia gratiae et veritatis divitias de ore plenitudinis Christi, in profundam ejus memoriam transfusas, tanta integritate conservavit, tanta fide in tempore opportuno refudit, ut nihil nobis adversus haereticam paupertatem de substantia veritatis, ubicunque terrarum, tanquam dives superbire ausa sit. Et cuncta quidem, quae hactenus, dixit, gloria et divitiae sunt domus ejus, id est, Deo sacrati ejus pectoris; amplius autem quae deinceps dicturus est, pretiose opes sunt, et thesaurus desiderabilis. Eorum namque tota series, huic usque ad patibulum crucis recitatio est Testamenti, quod moriens Pater noster conscripsit; designatio est haereditatis quam parvulis suis in ipso mortis agone mira charitate delegavit. Assistant pupilli, qui non erant ibi, et isto recitante qui praesens interfuit, quique verba Testamenti, digito morientis scribente in tabulis cordis carnalibus suscepit. Audiant certius, ubi suam sperent haereditatem, et ad qualem interim respiciant Paracletum atque tutorem. Igitur ut solent piis et bene amantibus filiis dulciora esse, et profundius permanere in memoria verba, quae diligentissimus Pater in ipsa morte, supremum trahens spiritum, locutus est quae dixit, quae mandavit, quae rogavit aut monuit, sic nobis reverenti aure, pio corde et humili spiritu suscipienda, fideli memoriae commendanda sunt ea quae deinceps detectus ejus solerter audita, fideliter conservata, utiliter valde incipiens, hoc modo refundit.