CAPUT XVIII. De eo quod Pharao dixit:

“Abeuntes benedicite mihi,”

et quod illi nocte exeuntes litteralem legem praevaricati sunt.

“Vocatisque Moyse et Aaron nocte ait: Surgite egredimini a populo meo, vos et filii vestri. Ite, immolate Domino, sicut dicitis. Oves vestras et armenta assumite, ut petieratis, et abeuntes benedicite mihi.”

Si nocte vocatis Moyse et Aaron haec dixit, quomodo illud, quod supra dictum est,

“nullus vestrum egrediatur ostium domus suae usque mane”

juxta litteram stabit? Sed fuerit hoc illis mane, quod vocati exire compulsi sunt transacta jam media nocte, et aspirante praesentis laetitiae luce. Caeterum illi manifeste hanc legem transgressi sunt qui qua nocte agnum eodem ritu immolaverant, exierunt ad comprehendendum Dominum Jesum. Unde et eos Scriptura prophetica in uno traditore, qui cum accepisset buccellam exiit continuo cum esset nox (Joan, XIII), sic occulte quidem, sed graviter accusat:

“Cor ejus congregavit iniquitatem sibi, et egrediebatur foras (Psal. XL).”

“Oves vestras et armenta,”

inquit, subauditur, ne qua ut pridem remorandi causa sit,

“assumite, ut petieratis, et abeuntes benedicite mihi.”

Tandem duri cordis Aegyptius rex molle aliquid locutus est. Et quidem supra quoque semel et iterum dixit,

“peccavi,”

sed non dixit, abeuntes ignoscite mihi, nunc autem etiam

“abeuntes, inquit, benedicite mihi. Nunquid non et hoc futurum erat, ut ille superbus, cujus hic typum gerebat, mollia loqueretur? Nempe sic de illo Dominus ad beatum Job loquitur: Nunquid multiplicabit ad te preces, aut loquetur ad te mollia? (Job XL.)”

Quis enim dubitet quod ei mollia locutus fuerit infernum spolianti, cum adhuc in corpore viventi clamaverit, dicens:

“Quid tibi et nobis, Jesu Nazarene, venisti perdere nos: scio quis sis, Sanctus Dei (Luc. IV).”

Nec enim frustra Propheta dicit in eum:

“Tu humiliasti sicut vulneratum superbum (Psal. LXXXVIII).”

Nam sicut superbus, quantumvis ante percussionem stet rigidus, sub ictu tamen vulneris a tumore descendit, verba deponit, cervicem demittit, sic superbiae rex diabolus, quantumlibet antea ut fortis armatus confidenter locutus sit, ubi tamen fortiorem sensit, arma deposuit, spolia reddidit (Matth. XII), et mollia non ex pietate, sed prae dolore locutus est, et adhuc in extremo judicio molliora cum omni corpore suo locuturus ipse caput iniquorum. Sed

“non parcam ei, inquit Dominus, verbis potentibus, et ad deprecandum compositis (Job XLI),”

quia videlicet sera et indigna poenitentia est, quam cruciatus extorquet. Haec idcirco dicta sint, ne laudantium Dominum dignae admirationi pulcherrimum illud desit miraculum, quod agnus exiguus vicit, et contrivit leonem maximum, pressitque os superbi, ut molle proferret eloquium. Porro quod hic dictum est:

“Feceruntque filii Israel, sicut praeceperat Dominus, Et petierunt ab Aegyptiis vasa argentea et aurea, vestemque plurimam, et spoliaverunt Aegyptios,”

non sic putandum est quod tunc primum cum exire compellerentur, illa petierunt, neque enim abeuntibus commodarent Aegyptii, sed sic intelligendum est:

“petierunt,”

ac si diceretur, quae petierant asportaverunt. De cujus etiam spolii justa causa spiritualiter nobis imitanda, jam superius est dictum.