|
Dehinc a psalmo vigesimo septimo jam quinta perioche fit, cum ad caput
reditur, ad summam fidei, quam de Christi passione et resurrectione
constare credimus et scimus.
|
“Ad te, inquit, Domine, clamabo Deus meus, ne sileas a me,”
|
|
etc. Voces quippe capitis nostri sunt orantis, pro resurrectione sua, ut
non sit similis descendentibus in lacum, simulque interponentis
damnationem inimicorum sub concessione, qua dicit:
|
“Da illis secundum opera eorum, et secundum nequitiam adinventionum
ipsorum,”
|
|
etc. Nam quod ait:
|
“Dominus adjutor meus et protector meus, et in ipso speravit cor meum,
et adjutus sum, et refloruit caro mea,”
|
|
certissima post orationem resurrectionis enuntiatio est, in qua
videlicet refloruit caro ejus, quae cum de radice Jesse floruisset, sub
flagellis et opprobriis defloruisse visa fuerat.
|
|