|
Porro ipse modus locutionis, ubi tandem regi voluntatem suam aperuit,
ubi petitionem suam et preces suas locuta est, ille, inquam, modus
locutionis qualis exstitit, dicenti rege jam tertia vice:
|
“Quae est petitio tua? etiamsi dimidiam partem regni mei petieris,”
|
|
impetrabis, ita respondit:
|
“Si inveni gratiam in oculis tuis, o rex, si tibi placet, dona mihi
animam meam pro qua rogo, et populum meum pro quo obsecro. Traditi enim
sumus, ego et populus meus, ut conteramur, et jugulemur, et pereamus,
atque utinam in servos et famulas venderemur! esset tolerabile malum, et
gemens tacerem. Nunc autem hostis noster est, cujus crudelitas redundat
in regem (Esth. VII).”
|
|
Laudabilis in tali elocutione prudentia est, prudentia sana, cujus
doctrix est sancta et matura humilitas. Nunquid reginam se esse sciebat,
quae tali modo regi supplicabat? nunquid amari sese sentiebat, quae cum
tanto timore obsecrabat? Profecto mirari rex ipse poterat, qui si
peteret illa dimidiam regni sui partem, dare paratus erat, mirari,
inquam, quod regina sua, dilecta sua, digna imperio prae cunctis
mulieribus existimata, sibique prae omnibus feminis complacita, pro
anima sua, id est pro vita sua supplicabat, tanquam captiva, tanquam
proscripta, velut si ab ipso rege fuisset condemnata. Haec propter
intimandam ejus prudentiam dicta sint, quae tanta est, ut magnitudinem
ejus nullus verbis digne valeat consequi.
|
|