|
|
“Et audierunt quidam ex Pharisaeis, qui erant cum eo, et dixerunt ei:
Nunquid et nos caeci sumus?”
|
|
Ex pharisaeis qui, sicut dictum est, jam conspiraverant, ut, si quis
Christum confiteretur, extra synagogam fieret, quidam cum illo erant,
non utique sequentes, sed persequentes; non imitatores, sed
insidiatores. Sunt autem Pharisaei clerici Judaeorum. Si ergo Judaei
videre sibi confidunt, quanto magis Pharisaei duces eorum? In quo vero
sibi videre Judaei sibi confidunt?
|
“Si autem, inquit Apostolus, tu Judaeus cognominaris et requiescis in
lege, et gloriaris in Deo, et nosti voluntatem ejus, et probas utiliora
legis, instructus per legem, confidis teipsum ducem esse caecorum, lumen
eorum qui in tenebris sunt (Rom. II),”
|
|
et caetera. Igitur cum dixisset Dominus:
|
“Et qui vident caeci fiant,”
|
|
cognoscentes quod de ipsis diceret.
|
“Nunquid, aiunt, et nos caeci sumus?”
|
|
Nunquid, quia tu venisti, nos quoque scientiae nostrae lumen perdidimus?
|
“Dicit eis Jesus: Si caeci essetis, non haberetis peccatum. Nunc autem
dicitis quia videtis, peccatum vestrum manet.”
|
|
Bene et laudabiliter moderatur sententiam suam, concedendo illis quod
videntes sint, et hoc ipsum proficere comprobando, ad cumulum
damnationis, poenamque aeternae caecitatis. Nam vere caeci sunt per
odium lucis et veritatis, et videntes per notitiam ejusdem veritatis,
utpote per legem instructi. Unde per prophetam Deus dicit:
|
“Educ foras populum caecum, et oculos habentem, surdum et aures ei sunt
(Isa. XLIII).”
|
|
Suo ergo malo conceditur eis, quia vident dicendo:
|
“Si caeci essetis, non haberetis peccatum, nunc autem dicitis quia
videtis, peccatum vestrum manet.”
|
|
Quod peccatum? Illud utique, quod protinus his verbis subinfertur:
|
|