CAPUT II. Danielem non perturbatum, sed confidenter aspexisse, legisse et interpretatum fuisse.

At ille, ad quem et propter quem, vel propter cujus similes veniebat et decertabat Deus, Dei Verbum, non expalluit, non perturbatus est, sed advocatus ad legendum, postulatus ad interpretandum, astitit familiariter, fidenter intuitus est, legit scienter, sapienter interpretatus est,

“Mane, Thecel, Phares.”

“Mane, numeravit Deus regnum tuum et complevit illud. Thecel, appensum est in statera, et inventum est minus habens. Phares, divisum est regnum tuum, et datum est Medis et Persis (Dan. V).”

Quam breves voculae, quantam longitudinem, quantam latitudinem, quantam altitudinem demonstraverunt animae hominis habentis dilectionem verbi Dei, cujus arcannm consilium sublime atque profundum continebatur tribus vocibus illis, sex syllabis, quatuordecim litteris illis. Per hoc quod scriptum fuerat,

“Mane,”

quod interpretatur numerus, vidit in latitudine cordis angustam diuturnitatem regni Assyrii sive Babylonii, quia non casu accidisse, sed justo judicio Dei, ut gentes tam multas jugo suo premere posset annis, ut jam dictum est, mille trecentis. Legamus diligenter Scripturam hanc, et sequamur interpretationem divinam, quia contra candelabrum scripta esse narratur, suggerat nobis ut candelabro appropinquemus, quatenus clare intueamur. Candelabrum nostrum Christus; Lumen nostrum Verbum Dei est.

“Lucerna, inquit Psalmista, pedibus meis Verbum tuum, et lumen semitis meis (Psal. CXVIII).”

Ut igitur brevis scripturae brevem interpretationem copiosius consequamur, verbi Dei quod in sanctis Scripturis habemus, documenta sequamur.