|
|
“Filius non portabit iniquitatem patris.”
|
|
Diligenter causam nostram perpendamus, ut scire possimus, quam
rationabiliter, quam vero et recto judicii ordine testibus istis utamur.
Quae enim causa nostra erat? Utique peccatum primi parentis nostri
veteris Adae. Fatemur enim quia omnes in illo peccavimus, et in illo
omnes mortui sumus. Verum in eadem damnatione socia misericordiae suae
justitia providit Deus, quomodo, si vellemus, rei non teneremur. Nam si
ad Patrem alium, ad hominem novum, qui non peccavit, transfugiat filius
peccatoris veteris hominis, ecce scriptum est, et completur illi quia
filius non portabit iniquitatem patris (Ezech. XVIII). Caeterum si in
vetustate illius permaneat, portabit iniquitatem veternosi
praedecessoris, sicut itidem scriptum est: Qui reddis peccata patrum in
filios, in tertiam et quartam generationem (Deut. V). Ergo discreta et
justa circa nos est justi Dei censura, quia neminem non volentem,
neminem a peccatore antiquo dissentientem convolvi patitur in illa
peccatrice massa. Tantummodo vetustati abrenuntiet, et dum conceditur,
novus homo esse festinet. Sed oportet eum transfugii sui notum et
evidens habere testimonium. Quare? Videlicet quia diabolus adversarius
noster notum et manifestum contra genus humanum testimonium habet. Quod
testimonium? Lignum vetitum, lignum temeratum. Notum quippe et
argumentosum contra hominem hoc testimonium est, quia videlicet nisi
superba mente divinitatis altitudinem appetisset, lignum vetitum non
momordisset. Nisi, inquam, intus tumuisset, foris tentatus tam facile
non cessisset. Quisquis igitur filius, ut non portet iniquitatem patris
vetusti, novum patrem quaerit, et ad novum hominem Jesum Christum
transfugit, oportet, sicut jam dictum est, habere illum in testimonium
Dei, oppositum testimonio diaboli sive chirographo peccati, ut sicut
ille primus homo vetitum mordendo, manifestum superbiae suae signum
dedit, sic ipse mandatum per aquam visibile remedium suscipiendo,
manifestum humilitatis suae signum suo det Salvatori. Ludicra et risu
digna visa sunt haec sapientibus et prudentibus, quorum ab oculis
sapientia vera se abscondit, dum vano sensu suo discutiunt quomodo Deum
decuerit ut unum propter ligni morsum homo damnatus fuerit, et omnes
homines in illo mortui sint, et quomodo aquae tinctio de peccatore
justum, de mortuo vivum, de filio irae filium gratiae facere possit. Sed
enim parvulis revelatum est, quia parvae res magnarum rerum testimonia
esse possunt et sunt. Est enim vere vel fuit, morsus ligni, quamlibet
parvus, sive quantumlibet magnus, testimonium magnae superbiae, et
tinctio aquae, quamlibet parvae, sive quamlibet magnae, id est sive
parvi fontis, sive magni maris, tantum in nomine Patris, et Filii et
Spiritus sancti, cum signaculo crucis, testimonium magnae humilitatis.
Igitur quia de magno negotio agitur, et magnus accusator diabolus causa
proposita contra hominem testimonio utitur, oportet ut accusatus homo
defensorem petens Deum legitimis ac necessariis utatur testibus.
|
|