CAPUT 18

“Haec cum dixisset exspuens in terram, linivit super 251 oculos ejus et dixit ei: Vade et lava in natatoria Siloe, quod interpretatur missus.”

Notandum in primis quod non, ut ille Bartimaeus (Marc. X), ita et iste caecus sedens secus viam, aut mendicans a Domino invenitur, neque hoc saepe dicta lux mundi exspectavit, ut clamaret tale quid ut ille dicens:

“Miserere mei, Domine fili David (Luc. XVIII),”

sed ultro naturae indigenti se accommodavit et gratuito beneficio tacenti subvenit. Nam hoc etiam ad manifestanda opera Dei pertinuit, quia videlicet non exspectavit opifex nostrae illuminationis, donec notitiae suae claritatem in nostris suspiraremus tenebris, qui tenebras ipsas lucem esse putabamus, imo nec ullam lucis et tenebrarum discretionem habebamus, sed ultro prospexit, gratuito vidit, gratis Verbum suum carnem factum notum fecit nobis, et ex illo cordis nostri oculos linivit. Quid enim aliud nobis manifestatur in illo caeco, per illud quod

“exspuens Dominus Jesus in terram, lutum fecit ex sputo, et linivit ejus oculos,”

nisi hoc spectabile et gratiosum opus divinae gratiae, quod Verbum suum pulvereae naturae hominis unitum, nobis gentibus praedicari voluit? Tunc quippe, quasi salivae pulvis admissus est, et unum duabus ex rebus lutum factum est, quando Verbum vel Sapientia, quae dicit:

“Ego ex ore Altissimi prodivi (Eccli. XXIV),”

carnem nostram assumpsit, cui dictum est:

“Pulvis es, et in pulverem reverteris (Gen. III),”

et ei quae omni vento diaboli tanquam pulvis efferebatur et dispergebatur, gratuita dignatione in Virginis utero sese conjunxit, ut naturam levem et instabilem super antiquae dignitatis gravitatem statumque repararet. Quod magnum pietatis sacramentum cum gentibus praedicatur (I Tim. III), revera caeci nati oculi suavissime liniuntur, qua dociles mentes hoc quam maxime delectat, quod pro salute hominum tantum se humiliavit aeterna Dei virtus et sapientia. Itaque suavissime caeci nati liniuntur oculi luto, quod ex sputo Dominus fecit, quando excelsi quondam nostrae generationis oculi, et palpebrae in alta subrectae, humilem suscipiunt fidem Incarnationis Filii Dei, et tali humilitatis antidoto curatur superbia oculorum, quia, dum inornate aperiri vellent, dicente diabolo:

“Eritis sicut dii, scientes bonum et malum (Gen. III),”

econtra magis obtenebrati sunt. Verum ubi caecis oculis hoc lutum illitum, id est, Incarnatio Filii Dei praedicata et credita est, non statim eodem, quamvis credulo auditu caecus illuminatus et visione Dei, quam in Adam perdidit, factus est dignus, nisi ad fontem lavacri catechumenus accedens baptizetur in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Aliter quippe lumen oculorum nostrorum, Spiritum sanctum nemo nostrum accepisset in remissionem peccatorum (Marc. III). Bene ergo caecus ille, in quo manifestabantur haec opera Dei, non statim vidit, ubi Dominus oculos ejus linivit:

“Sed vade, inquit, et lava in natatoria Siloe, quod interpretatur missus.”

Non enim dictum est tantum:

“Qui crediderit, salvus erit,”

sed:

“Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit (Marc. XVI).”

Oportet quippe filium tenebrarum quadam similitudine mortis et resurrectionis ejus, in quem credidit alterari, et filium lucis fieri, quod agitur in baptismo Christi actu visibili, sed virtute invisibili, testante Apostolo qui ait:

“Quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati sumus, consepulti cum ipso per baptismum in mortem, ut quomodo surrexit Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus (Rom. VI),”

etc. Recte igitur caecus illitis oculis non statim videt, sed ad natatoriam jubetur ire ut lavet, quia videlicet, ex eo quod catechumenus, id est, auditor verbi Dei quispiam est, regnum coelorum intrare non meretur,

“nisi ex aqua et Spiritu sancto fuerit renatus (Joan. III).”

Sane

“quod interpretatur missus,”

non ipse Dominus ad caecum loquendo, sed hic evangelista de suo interposuit, certi causa mysterii, videlicet, ut intelligas per hanc natatoriam, non aliud quam baptismi aquam debere accipi, quae revera natatoria est ejus, quem Pater misit, scilicet Filii, vel certe Spiritus sancti, qui cum ipse vera sit remissio peccatorum, ejus utique gratia invisibilis, tota est lavacri utilitas visibilis. Nam et ipse recte intelligitur per nomen Siloe, quod est missus. Etenim ipse quoque missus est, juxta illud:

“Paracletus autem Spiritus sanctus, quem mittet Pater in nomine meo (Joan. XIV),”

et alibi:

“Quem ego, inquit, mittam vobis a Patre (Luc. XXIV).”

Est autem Siloa fons, in radicibus montis Sion prorumpens, qui alternante quidem aquarum accessu in meridiem fluit, in est, non jugibus aquis, sed incertis horis diebusque ebullit, et per terrarum concava et antra saxi durissimi cum magno sonitu venire consuevit. Cujus naturae omnes effectus si quis accipere velit mystice, profecto intelliget, quod non frustra magis per hunc fontem Dominus noster aquam baptismi significare voluerit.