CAPUT X. De consecratione fontis.

Consecratio fontis in nomine sanctae Trinitatis, et maxime invocatione perficitur Spiritus sancti. Quod idcirco recte fit, quia tota hominis regeneratio, licet totius sit opus Trinitatis, propria tamen est operatio Spiritus sancti. Sancta quippe Trinitas, ut ait Leo Magnus, ita sibi divisit opus hominis, ut Pater conderet, Filius redimeret, Spiritus sanctus regeneraret vel igniret. Verumtamen et Pater cum Filio et Spiritu sancto condidit, et Filius cum Patre et Spiritu sancto redemit, et Spiritus sanctus cum Patre et Filio regenerat atque illuminat. Nam et Pater dum conderet:

“Faciamus, inquit, hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I),”

et Filius dum redimeret, Pater illi calicem passionis dedit et ipse Filius per Spiritum sanctum bibit: sicut apostolus Paulus ait (Hebraeorum Cap. IX):

“Sanguis Christi qui per Spiritum sanctum semetipsum obtulit Deo,”

et caetera, et ut Spiritus sanctus regeneret, Pater eumdem Paracletum Spiritum dat, et Filius in eodem Spiritu baptizat, sicut Joannes Baptista in Evangelio sibi dictum insinuat:

“Super quem videris Spiritum descendentem sicut columbam, et manentem in eo, hic est, qui baptizat in Spiritu sancto.”

Spiritus ergo sanctus aquarum sanctificator est, sanctus Spiritus fontis nostri sanctificatio est, imo Spiritus fons vitae est (Psal. XXXV), pacis fluvius est. Spiritus sanctus, illa paterni cordis benigna vena est de quo usque ad nos miseratio larga tanquam flumen inundans procurrit. Amor Dei torrens voluptatis Dei, Spiritus sanctus est. Hic illum duorum patrem filiorum, erga juniorem filium, idest gentilem populum, ingenita sibi pietate flexit, qui luxuriose vivendo suam paternae substantiae partem consumpserat, porcos alienos in longinqua regione paverat, id est spurcos daemones coluerat, et tunc reversum suscipit, festum diem omnibus amicis, id est coetibus indicit angelicis, jubet primam cum annulo stolam proferri (Luc. XV). Quid enim intelligimus per annulum nisi fidei signaculum? Nam catechumenus, dum baptizandus fidei sacrae, quam firmiter tenet, symbolum reddit, profecto illam tabulis cordis ejus inscripsit, decentem annulum in manu ejus dedit, et in eo, quod consignatus est cruce Christi: ut dicat cum Apostolo:

“Christo confixus sum cruci (Galat. II),”

et quod tertio submergitur, ut triduanae morti Christi conformetur, et hoc mirabili pietatis officio vivus et incolumis crucifixo et mortuo atque sepulto configitur, commoritur et consepelitur procul dubio calceamenta accipit in pedibus. Calceamenta namque de mortuis animalibus fiunt. Et haec manifeste Dominicae mortis insignia sunt, quae ideo suscipit, ut ejus exemplo, qui propter nos crucifixus est, deinceps crucifigat carnem suam cum vitiis et concupiscentiis, et mortificans membra sua, quae sunt super terram, dicit: Vivo autem jam non ego, vivit vero in me Christus (Galat. V). Cum autem candidam vestem accipit, quae utique novam Christi consolationem significat, dicente Apostolo:

“Omnes, qui in Christo baptizati estis, Christum induistis (Coloss. III),”

profecto primam illi stolam induit pater, et

“manducemus, inquit, et bibamus, quia filius hic meus mortuus fuerat et revixit perierat et inventus est (Luc. XV).”