|
Igitur Dominus, Pater Verbi aeterni, et Deus totius consolationis, qui
non statim, sed post quadraginta dies illius opprobrii, cum jam bene
experti essent omnes Israelitae quod non deberent confidere in viribus
suis, misit eis parvulum David, quem providerat sibi regem in filiis
Isai, in quo experimentum faceret virtutis nominis sui, dicente:
|
“Tu venis ad me cum gladio et hasta et clypeo, ego autem venio ad te in
nomine Domini, ut sciat omnis terra quia non in gladio, nec in hasta
salvat Dominus (I Reg. XVII).”
|
|
Ipse non statim post verbum promissionis, sed post generationes
quadraginta, quarum prima in ipso Abraham, quadragesima reputatur in
Joseph,
|
“misit filium suum Christum,”
|
|
sicut ait Apostolus,
|
“in plenitudine temporis (Gal. IV),”
|
|
qui salvaret non in gladio, neque in hasta, sed in sua humilitate et
patientia. Quis ita futurum crederet, quod talis ille parvulus, de domo
patris cujus pascebat oves assumptus, tale experimentum daret virtutis
seu nominis Domini? Nunquam enim sic contigerat in Israel. Sed nec
quisquam eatenus prodierat ex cunctis hostibus Israel, qui multi fuerant
taliter, ut ad singulare certamen provocaret, et talem conditionem
proponeret.
|
“Si quiverit pugnare mecum, et percusserit me, erimus vobis servi; si
autem praevaluero, et percussero eum, vos servi eritis, et servictis
nobis (I Reg. XVII).”
|
|
Itaque venerabilis in puero causa, propter quam se periculo dedit, spem
firmissimam habens in nomine Domini, quod auferret opprobrium ab Israel,
scilicet ut ultra non dominarentur, aut praevalerent eis Philisthiim,
venerabilis, inquam, causa quam dixit,
|
“ut sciat omnis terra, quia est Dominus Deus Israel,”
|
|
et noverit universa Ecclesia haec, quia non in gladio nec in hasta
salvat Dominus; ipsius est enim bellum. Similiter quis, nisi cui Deus
revelaverat per spiritum suum, existimare vel sperare posset quod
mortalis homo, per omnia nostrae naturae in Deum in ipsa sui conceptione
assumptus, in hoc nasciturus, et ad hoc esset in mundum venturus, ut
tale testimonium perhiberet veritati, quemadmodum dixit, quod jam
superius memini,
|
“Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut testimonium
perhibeam veritati.”
|
|
Quale enim vel quomodo et cujus rei testimonium perhibuit veritati,
scilicet Verbo Dei, Verbo Deo qui illum assumpsit? Nimirum fidele
testimonium perhibuit, id est experimentum in semetipso dedit, quod
veritas quae non est aliud quam ipsum Verbum Dei, non minus in
humilitate seu infirmitate mortalis naturae quam in majestate seu
fortitudine divinitatis suae, non minus in profundo inferni, quam in
altitudine coeli, esset insuperabilis, infatigabilis, incommutabilis.
Hujus rei testimonium perhibuit veritati moriendo, ad infernum
descendendo, a mortuis resurgendo, et in coelum unde venerat ascendendo,
ut sciret omnis creatura angelica et humana, per hoc experimentum, quia
|
“verbum Domini manet in aeternum (Isa. XL);”
|
|
et hoc sciendo ipsa quoque creatura viveret in aeternum, nam
|
“haec est, inquit, vita aeterna, ut cognoscant te solum verum Deum, et
quem misisti Jesum Christum (Joan. XVII).”
|
|
Cujus unquam oculus hoc vidit? Cujus auris audivit? Cujus in cor hominis
ascendit, quod taliter deberet fieri, nisi prophetarum paucorum, quibus
Deus per spiritum suum revelavit? Ut de hominibus taceam, nunquid vel
sancti totum hoc sacramentum sciebant omnes angeli?
|
|