CAPUT 44

“Dicit ergo unus ex discipulis ejus Judas Iscariotes, qui erat eum traditurus: Quare hoc unguentum non vaeniit trecentis denariis et datum est egenis?”

Huic infelici bonum opus mulieris odorem mortis attulit, hunc bonus unguenti pretiosi odor occidit. Imo quia vere jam mortuus erat et inter vivos, id est electos apostolos ambulans, jam in sepulcro malitiae suae Deo mortuus jacebat, odorem vitae ferre non potuit, obsequium pietatis vel honorem dignum magistro impensum sine tormento indignationis et invidiae videre nequivit, venenum avaritiae (quo ebrius erat) continere non valuit. Personam ejus Evangelista descripsit, signanter dicendo

“Judas Iscariotes,”

quod vocabulum sumpsit a tribu Issachar vel a vico in quo ortus est, et addendo

“qui erat eum traditurus;”

quia videlicet est alius apostolus hujus nominis Judas qui et Thaddaeus, intentionem vero qua haec dixerit subjungendo exponit:

“Dixit autem hoc non quia de egenis pertinebat ad eum, sed quia fur erat, et loculos habens, ea quae mittebantur, portabat.”

Teterrimus, inquit, nebulo nequissimam invidiam, qua de bono magistro male sentiebat, et profundam avaritiam, qua Dominicis loculis non parcens furtum inferebat, honesto nomine, id est, egenorum palliavit cura. Quis non miretur quod talem conscientiam tali hypocrisi contegebat, 277 quod insidiator misericordiae, de necessaria pauperibus misericordia tractabat? Magnifice sanctus Evangelista hujus homicidae atrocitatem percutit, dicendo:

“Non quia de egenis pertinebat ad eum.”

Non, inquit, cura haec pertinebat ad eum, etenim longe excesserat animus ejus, trucidator pietatis, ultra omnes terminos humanarum miserationum, tamque alieni pectoris erat, ut ipsam posset ad mortem tradere misericordiam pauperum. Sed quare dixit?

“Quia fur erat,”

inquit. O infelix! Idcirco maluisset hoc unguentum vaenisse trecentis denariis, quia voluisset et potuisset furtum facere de ipsis trecentis denariis. Quomodo potuisset? Utique satis commode, quia loculos habens, ea quae mittebantur, portabat Saccularius, inquit, erat Domino, et ea quae a piis hominibus pauperi Domino nostro mittebantur, portabat. Etenim cum dives fuisset, pauper pro nobis factus erat, et cum terrae, et maris omniumque, quae in eis sunt, vel ex ipsis nascuntur, Creator et Dominus esset, tamen ex eleemosynis hominum sustentari (II Cor. VIII), et Evangelium annuntians, de Evangelio vivere volebat; ea, inquam, quae ab auditoribus Evangelii Domino mittebantur, ipse portabat, et ministerio nequiter abutens, exportabat fur et sacrilegus. Non qualiscunque fur, fur loculorum, sed Dominicorum loculorum, sed sacrorum. Talis erat miser iste Judas, et tamen cum sanctis undecim discipulis intrabat, et exibat; imo, ei eleemosynis, unde illi et ipse Dominus viverent, praepositus erat. Quare, inquis, Dominus noster omnia sciens, cum talem illum sciret, non solum apostolum, sed et provisorem vel saccularium fecit apostolorum? Ad haec, inquam: Quare usque hodie multos in Ecclesia sua idem Dominus permittit esse praepositos similes ejus? Qui enim aliquid de Ecclesia furatur, Judae perdito comparatur. Quanti autem putas de Ecclesia furantur, abutentes ministerio, quo permittente Christo, funguntur? Quanti rem pauperum non pauperibus tribuendo, furtum faciunt, et non qualecunque furtum, sed sacrilegium? Si crimina discernuntur in foro qualiscunque furti et peculatus; peculatus enim dicitur furtum de re publica, et si non sic judicatur furtum rei privatae quomodo publicae, quanto vehementius judicandus est fur sacrilegus, qui ausus fuit non undecunque, sed de Ecclesia tollere? Igitur cum hodieque multi sint Judae similes, et cur ad ministerium ecclesiasticum pervenire potuerint, interrogati certum quid respondere nequeamus, nisi quia multa permittit fieri Deus, quae non vult, de illo uno non temere judicium Domini discutiamus, praesertim cum ignoremus, utrum Dominus electione sua loculos suos illi commiserit, an certe (quod credibilius est) ille se ingesserit, sicut plerique nunc ecclesiasticis ministeriis tanta importunitate se ingerunt, ingerunt, ut nisi admittantur, pene graviora per discordiam animabus scandala, quam si admittantur damna rebus ecclesiasticis inferant. Itaque cum haec dicit Judas:

“Quare hoc unguentum non vaeniit trecentis denariis, et datum est egenis,”

non est timor Dei vel cura egenorum ante oculos ejus, sed verba oris ejus iniquitas et dolus, et in cubili suo iniquitatem meditatur.