CAPUT XXVII. Ut imperator sanctum virum, cernentibus aemulis, ter osculatus sit.

Quid multa? Mane facto, cum imperator mente mutatus, virum Dei advocasset, et id quod coelitus evenerat, quod superno respectu rex compunctus fuerat, vir sanctus adhuc ignoraret, ac perinde lacrymosis oculis apud illum querelam depromeret, causas requirens propter quas sibi tandiu imperator infestus existeret, repente (quod non sperabatur) idem imperator exsurrexit, et virum Dei amplexatus est. Ille admirans, haec pariter consolationis ab eodem dicta accepit: Ex quo ad regni fastigium, Deo donante, conscendi, detrahentium linguis nimium credulus fateor, venerande Pater, te exosum habui, et hanc odii trabem in oculo gestans, et ideo nihil videns, iniquum de te judicium habui, tuamque justitiam, imo Dei gratiam in te fulgentem, videre non merui. Porro, te tacente, coelum clamat super te, tuamque causam defendit apud me. Nam ipse, qui de sanctis suis curam habet semper et habuit, sicut scriptum est:

“Non reliquit hominem nocere eis, et corripuit pro eis reges (Psal. CIV),”

dicens:

“Nolite tangere christos meos, et in prophetis meis nolite malignari (ibid.)”

ipse me pro te corripuit, ut sciam, quod inter electos ejus computatus sis. Indulge ergo, precor, quod in te malignatus sum, vel quod te servum Dei tangere deliberavi, quia peccatum meum cognosco, nec amplius addam adversari tuae sanctitati. His dictis, semel et iterum ac tertio sanctum pontificem deosculatus est, triplicem nimirum nectens dilectionis nodum, de quo Sapiens loquitur: Funiculus triplex difficile rumpitur (Eccli. IV). Profecto imperatorem, dignum et ecclesiasticum virum, ut erat eruditus, et litterarum scientia ad unguem perfectus, arbitrari licet Evangelii memorem fuisse, ubi primus apostolorum Petrus trinae negationis culpam, trina dilectionis delevit confessione, tertio respondens: Tu scis, Domine, quia amo te (Joan. XXI). Pulchre igitur et digne trinum dedit osculum dilectionis et pacis sub testimonio sanctae Trinitatis, atque hac dulcedine gratiae et honoris praeteritae infestationis amaritudinem superavit. Nec moratus, virum Dei, jam amicus amicum, prope se residere fecit. Haec videntes adversarii, qui quasi tempus opportunum nacti, adversum illum convenerant, suasque diu linguas ad accusandum acuerant, confusi, protinus in fugam conversi sunt. At vero caeteri benedicebant Dominum, veritatem magnificantes Scripturae, dicentis: Quia cor regis in manu Dei est (Prov. XXI).