LIBER OCTAVUS.


CAPUT 1

CAP. XIII.

“Et steti super arenam maris, et vidi de mari bestiam ascendentem habentem capita septem, et cornua decem, et super cornua ejus decem diademata, et super capita ejus nomina blasphemiae.”

Quae huc usque visa vel scripta tractavimus de dracone magno et rufo tot capitum, tam multorum cornuum, qui devorare intenderat illius beatae mulieris filium masculum, et illo rapto ad Deum et ad thronum ejus, tam grande commisit praelium cum his qui habent testimonium ejus, hactenus et ante nostram aetatem rebus adimpleta esse luce clarius est. Adhuc una tribulatio in novissimo futura est, qua caeterae complebuntur, dura, et omnium passima, tribulationum, quando, ut Apostolus ait,

“Revelatus fuerit homo peccati, filius perditionis, qui adversatur et extollitur super omne quod dicitur Deus, aut quod colitur, ita ut in templo Dei sedeat, ostendens se tanquam sit Deus, cujus est adventus secundum operationem Satanae, in omni virtute, signis, et prodigiis, et mendaciis, et in omni seductione iniquitatis iis qui pereunt, eo quod charitatem veritatis non receperunt, ut salvi fierent. Ideo, inquit, mittet illis Deus operationem erroris ut credant mendacio, ut judicentur omnes qui non crediderunt veritati, sed consenserunt iniquitati (II Thess. II).”

Illa, inquam, una tribulatio nunc superest, quae, quod vere magna futura sit, Dominus ipse gravissime testatus est, ita ut diceret:

“Erunt enim dies illi tribulationis tales, quales non fuerunt ab initio creaturae, quam condidit Deus usque nunc, neque fient (Matth. XXIV),”

Item:

“Surgent, inquit, pseudochristi et pseudoprophetae, et dabunt signa magna et prodigia, ita ut in errorem inducantur (si fieri potest), etiam electi (ibid).”

De illo homine peccati, filio perditionis, de extollentia et adversatione ejus, de virtute et signis atque prodigiis ejus mendacibus, de tribulatione magna qua electos tribulabit, ut decipere possit, nunc visio haec coelestis agere incipit, dum hic spectator mirabilium dicit:

“Et steti super arenam maris.”

Dignum spectaculo est quod dicit:

“Steti super arenam maris.”

Nam super arenam non fida statio, sed ruina, sive propinquitas ruinae spectari solet. Exempli gratia, ut in Evangelio:

“Et omnis qui audit verba mea haec, et non facit ea, similis est viro stulto, qui aedificat domum suam super arenam; et descendit pluvia, et venerunt flumina, et flaverunt venti et irruerunt in domum illam, et cecidit, et fuit ruina ejus magna (Matth. VII).”

Cum ergo super arenam ruina contingere soleat, hic autem se super arenam stetisse dicat, quid per hoc innuitur nisi temporis illius difficultas, et tribulationis nimietas, quae tanta erit, ut quemadmodum dicit:

“Nisi breviati fuissent dies illi, non fieret salva omnis caro,”

quando et talia totque fient prodigia mendacii,

“ut in errorem inducantur (si fieri potest), etiam electi?”

“Steti”

igitur, inquit,

“super arenam maris,”

dubium et periculosum valde significans tunc temporis statum, quando electi et stantes vacillabunt, et vacillantes stabunt, quia cum ipsa tribulatione signa videntes, etiam ipsi quidem mirabuntur, sed fieri non poterit ut in errorem inducantur. Itaque stans super arenam maris: