CAPUT 71

“Quia ego ex meipso non sum locutus, sed qui misit me Pater, ille mihi mandatum dedit, quid dicam et quid loquar.”

Inde, inquit, sermo quem locutus sum, fortitudinem habet judicandi, quia ego a meipso non loquor, quia non solum juxta praesumptionem prophetae mendacis quem lex jubet non timeri (Deut. II). De corde meo non confinxi,

“sed qui misit me Pater,”

illa videlicet missione, qua mihi est Pater, ipse mihi mandatum dedit, ipse mihi obedienti in mandato incarnationis et passionis, mandavit

“quid dicam, et quid loquar;”

quid, inquam, nunc dicam patienter contradicentibus, et quid in futuro judicio loquar terribiliter, ubi nemo contradicere audebit. Si ex me locutus fuissem, id est, ex homine vel secundum hominem, quem solum in me videtis et quem solum me esse putatis, tunc infirmus, imo et mortuus esset sermo quem sum locutus.

“Nunc autem vivus est et efficax, et penetrabilior omni gladio ancipiti et pertingens usque ad divisionem animae et spiritus, compagum quoque et medullarum, et discretor cogitationum et intentionum cordis, et non est ulla creatura invisibilis in conspectu ejus. Omnia autem nuda et aperta sunt oculis ejus (Hebr. IV).”

Ergo in veritate, ergo in aequitate judicabit. Mandatum, inquam, ille mihi dedit qui me misit, et ego ex ipso ejusmodi sermonem loquor.