CAPUT XI. De Dominica post ascensionem Domini.

Dominicae hujus officium vox est apostolorum, qui, juxta praeceptum Domini ascendentis, sedebant in civitate, quoadusque induerentur virtute ex alto (Luc. XXIV), ut erant unanimiter orantes cum mulieribus et matre Jesu, sicut in Actibus apostolorum legitur (Act. I). Non solum autem illorum, sed et nostra vox est corde et ore proferenda in aures Domini, ut spiritus ejus gratia dignanter ad nos usque descendat, quia videlicet, corporis ejusdem, in quo praeeminent apostoli, nos quoque membra sumus, licet ultima. Descendat, inquam, in nos unguentum illud, quod plenarie redundans in capite, id est in Christo, descendit primum in barbam Aaron (Psal. CXXXII), id est montani, scilicet ejusdem Christi Domini nostri, super montem coeli exaltati; in barbam, inquam, id est in fortes atque perfectos viros, Patres nostros apostolos, descenditque et in ora vestimenti ejus (Psal. CXXXII), id est in vicinos apostolis electos ex Judaeis, et sicut ros descendat in montem Sion (ibid.), id est in omnem ex nobis gentibus fidelem. Huic ergo exspectationi praesentis introitus officii valde congruit: Exaudi, Domine, vocem meam, qua clamavi ad te. Psalmo namque vicesimo sexto descriptum est hoc, titulus hic inscribitur: Psalmus David priusquam lineretur, id est regem ungeretur. Qui et mittit nos ad historiam. David adhuc in domo Patris sui, scilicet Bethlehem, puerulus unctus est a Samuele (I Reg. XVI), regem illum futurum Spiritu sancto sic praesignante. Deinde unctus est in Hebron, et super tribum Juda tamen regnavit mortuo Saule (II Reg. II). Postea vero tertio unctus est, quando totius Israelitici populi provinciam accepit. Quae unctiones nobis mysticant aliquid. Sicut enim tertio unctus est David, sic quique fideles participes debent esse ternae unctionis. Prius in baptismo, ubi gratia Spiritus sancti innovantur; secundo, quando per impositionem manuum episcopi donis ejusdem Spiritus sancti augmentantur; tertio, in die judicii, quando ejusdem spiritalis gratiae perfectam dulcedinem adipiscentur. Non est autem credendum David fecisse hunc psalmum, antequam, in domo patris lineretur, sed an post illam unctionem statim, an post secundam fecerit, incertum est. At nos quidem post secundam unctionem in exspectatione tertiae hoc officium canimus, jam enim impositionem manuum ab episcopis accepimus. Apostoli autem quorum exspectationem imitatur, secundam post primam unctionem praestolabantur. Nam illi post peccatorum remissionem, quam in morte Christi acceperant, insufflante illo ac dicente:

“Accipite Spiritum sanctum; quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Joan. XX),”

manuum impositionem exspectabant de coelo, ab eodem Pontifice magno, qui penetravit coelos Jesu Christo (Hebr. IV), quae secunda exstitit illis unctio. Nos autem, hac secunda per illorum officium, ab episcopis cum sacro chrismate accepto, tertiam exspectamus gratiam pro gratia, quam in illa coelesti percipiemus Ecclesia, tanta plenitudine, ut merito vocetur ebrietas, et affluens voluptas, sicut dicit Psalmista:

“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae potabis eos (Psal. XXXV).”

Et Isaias dicit:

“Dicit Dominus, cujus ignis est in Sion, et caminus ejus in Hierusalem (Isa. XXXI).”

Donum quippe Spiritus sancti in Sion, id est in praesenti Ecclesia quantuslibet ignis est, in Hierusalem autem, id est in coelesti patria, caminus plenus et indeficiens est. Igitur secundum praedictam exspectationem cantamus in introitu: Exaudi, Domine, vocem meam qua clamavi ad te (Psal. XXVI), et quia non sufficit vox corporis, addimus: Tibi dixit cor meum: quaesivi vultum tuum, etc. Epistola qualiter hoc ipsum orare debeamus, indicat dicens: Estote prudentes et vigilate in orationibus (I Petr. IV), etc. Evangelium: Cum venerit Paracletus, quem ego mittam vobis a Patre (Joan. XVI), idcirco congrue legitur, quia promissionem eamdem apostoli exspectabant, procul dubio in mente et in ore habebant simul et orationem, quam in finem sermonis pro ipsis et pro nobis, qui per verbum eorum credituri eramus, oravit ad Patrem. Propter quod et communio congruit: Pater, cum essem cum eis (Joan. XVII). Offerenda quoque: Lauda, anima mea, Dominum (Psal. CXLV), ab re non discrepat, quia sic scribit Lucas:

“Et erant in templo laudantes et benedicentes Deum (Luc. XXIV).”