|
|
“Et induit Saul David vestimentis suis, et imposuit galeam aeream super
caput ejus, et vestivit eum lorica. Accinctus ergo David gladio ejus
super veste sua, coepit tentare si armatus posset incedere. Non enim
habebat consuetudinem. Dixitque David ad Saul: Non possum sic incedere,
quia nec usum habeo. Et deposuit ea.”
|
|
Vestimenta vel arma Saul, quibus indutus vel accinctus David incedere
non potuit, et idcirco deposuit ea, legis (ut praedictum est) fuere
opera carnalia quae Christus temporaliter quidem subiit,
ut Apostolus ait (Galat. IV), sed inutilia judicavit, eo quod, eodem
testante Apostolo, nihil ad perfectum adduxisset lex (Hebr. VII), neque
posset ex illis justificari omnis caro coram Deo (Rom. III), et idcirco
illa deposuit. Quare autem tentare voluit utrum sic vestitus vel armatus
posset incedere, cum non haberet consuetudinem? Numquid ipsam
consuetudinem quod non haberet, nesciebat? Aut nunquid is in quo
directus erat Spiritus Domini, hoc ipsum nesciebat, quod non in armis
victurus esset, sed in virtute Domini, cum ipsam pugnam non
ingrederetur, nisi in ipso quo et victoriam suam praescire poterat
Spiritu Domini? Quare ergo sic frustra tentavit? Videlicet, quia sic
pulchrius, facto suam regi spem ostenderet quam si oblata regis arma mox
voce aut verbo praecipiti quasi cum contemptu repelleret. Sic plane
Christus quare carnales subiit legis justificationes, circumcisus ipse
et per omnia circumcisionis factus minister? Nunquid nesciebat quia suum
non esset pugnare, per opera vel justificationes legis, sed per solum
patibulum crucis? Quare ergo sub lege factus est, et in semetipso legis
consuetudines admisit? Videlicet, quia dulcius fuit homines docere
ratione, quam vi: dulcius, inquam, et suavius nihil nocituram subire
consuetudinem legis, quam offensionem sive occasionem dari ulli homini.
Depositis itaque vestimentis Saul,
inquit,
|
“baculum suum quem semper habebat in manibus, et elegit sibi quinque
limpidissimos lapides de torrente, et misit eos in peram pastoralem,
quam habebat secum et fundam manu tulit, et processit adversus
Philistaeum.”
|
|
Baculus nostri David, Christi scilicet, quem contra Philistaeum tulit,
quem et semper habebat in manibus, cura ovium rationabilium est quam
contra diabolum suscepit de earum salute semper sollicitus. Quinque
lapides limpidissimi, quos elegit de torrente, quinque sunt libri Moysi,
quos tulit de populo Judaico superfluente. Fluebat enim fluvius, neque
lapidibus illis retardabatur, id est, per carnalia licentiose decurrebat
desideria Judaicus populus, nec enim ulla legis disciplina coercebatur.
Misit eos in peram pastoralem quam habebat secum, id est, contulit cum
Evangelio, qued nobis attuli secum Deus homo factus, Verbum caro factum.
Pera namque vas pastoricium est, in quo lac mulgeri solet. Significat
autem eam quam attulit Christus novam legem evangelicam, quae profecto
parvulis praestat lactis copiam. Fundam quoque manu tulit, id est, per
charitatem, manus in crucem extendit, ut unum lapidem jaceret, ut una
sola fide, sine legis operibus diabolum prosterneret. Econtrario cassis
aerea super caput Philistaei et lorica humata, clypeus quoque et hasta
ejus singula magni ponderis et magnae ostentationis, illa est armatura
superbiae diaboli, de qua ad beatum Job Dominus dicit (Job. XLI):
|
“Per gyrum dentium ejus formido. Corpus ejus quasi scuta fusilia
compactum squamis se prementibus.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Non fugabit eum vir sagittarius, in stipulam versi sunt ei lapides
fundae,”
|
|
etc.
inquit,
|
“Philistaeus, incedens et appropinquans adversum David, et armiger ejus
ante eum.”
|
|
Quis est armiger ejus nisi egestas semper praecedens faciem ejus? Sic
enim item de eodem ad beatum Job dictum est:
|
“In collo ejus morabitur fortitudo, et ante faciem ejus praecedet
egestas (ibid.).”
|
|
|
|