CAPUT XXIX. Qualiter huic Domino, sicut beato Job addiderit Deus cuncta duplicia, quae ejus fuerant.

Quo tandem fine tantum tamque bonum sapientiae studium in homine isto remuneratum est? Psalmista cum dixisset: Minuisti eum paulo minus ab angelis, continuo subjunxit: Gloria et honore coronasti eum et constituisti eum super opera manuum tuarum, omnia subjecisti sub pedibus ejus (Psal. VIII). Apostolus quoque cum dixisset: Christus factus est pro nobis obediens usque ad mortem, mortem autem crucis, continuo subjunxit: Propter quod et Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen quod est super omne nomen, ut in nomine Jesu omne genu flectatur, caelestium, terrestrium et infernorum (Phili. II). Jam his cum propheticis atque apostolicis praeconiis, ut a proposita beati Job allegorica vel figurativa speculatione sermo non recedat, dicamus quia addidit Dominus omnia quaecunque fuerant Job duplicia (Job XLII). Quid enim noster ipse Job, quid, inquam, Deus Christus, quid homo Christus habuerat? Diligenter utrobique possessiones ejus appendamus, quas ante passionem suam habuerat, et non dubium erit, quin cuncta recepit duplicia. Quid Deus Christus habuerat? Novem ordines angelorum. Etenim cum in forma Dei esset et nondum se exinanivisset formam servi accipiens, claritatem habebat Deus apud Deum, divinis obsequiis adoratus, Deus et rex angelorum. Sed ecce quia semetipsum exinanivit formam servi accipiens, et haec passus est, quae praedicta sunt, Deus et rex est angelorum pariter et hominum. Ergo duplicia Deo Christo reddita sunt. Quid porro homo Christus habuerat antequam pateretur, vel quid amisit ubi passus est et mortuus? Unam utrique et simplam suae carnis vitam, neque enim anima ejus morti obnoxia fuit, ut erat anima omnis hominis propter peccatum primi parentis. Parum dictum est. Etenim neque secundum carnem, neque animam mori debuit, quippe qui peccatum, neque originale contraxit, neque actuale admisit. Nullam itaque mortem debens, unam tantum id est carnis suae vitam expendit. Sed ecce in corpore suo, quod est Ecclesia, dupiicia, id est corporis et animae vitam recepit, mortem quippe animarum moriendo devicit, et vitam corporum nobis resurgendo reparavit.