|
|
“Quandiu fecistis uni de his minimis meis mihi fecistis.”
|
|
Et qui sunt minimi quos quasi digito ostendens: Quandiu, inquit,
fecistis uni de his minimis meis, mihi fecistis. Qui sunt, vel ubi sunt,
quoniam haec omnibus loquitur, qui a dextris statuti sunt? Sunt ergo
alterius ordinis, scilicet ordinis eorum, qui, ut supra diximus, non
judicantur, sed judicant, juxta promissum dicentis: Quia vos reliquistis
omnia et secuti estis me, in regeneratione cum sederit Filius hominis in
sede majestatis suae, etc. Isti sunt vere minimi Christi, ut vere
pretiosa atque laudabili parvitate minimi, quia videlicet cum jam magni
essent, et viri barbati scientes atque valentes repercutere
percutientem, irascentibus irasci, scientes et valentes oculum pro
oculo, et dentem repetere pro dente, sponte sua conversi sunt, et facti
sunt sicut parvuli, ita ut auferenti tunicam, dimitterent et pallium,
percutienti maxillam, praeberent alteram (Matth. V). Tales minimi vere
sunt magni, quia parvitas eorum de virtutis magnitudine procedit, id est
de spiritu humilitatis hic se humiliando, ut apud Deum mereantur
exaltari. Sicut enim illos magister mitis et humilis corde docuit: Qui
voluerit inter vos, inquiens, primus esse, erit vester servus, sicut
Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare (Matth. XX). Ergo
quia propter Deum minimi, sive pauperes facti sunt, justo valde judicio
dicitur, quandiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi
fecistis, quia nimirum verbum Dei juvat, et verbo Dei, quod est ipse
Filius Dei, proficit, quidquid talibus minimis impenditur, idcirco ut
verbo Dei expediti atque liberi vacare possint quod revelatum est eis
testante ipso cum dicit: Quia abscondisti haec a sapientibus et
prudentibus, et revelasti ea parvulis (Matth. XI). Verumtamen et qui non
sponte minimi vel pauperes sunt, sicut fuit Lazarus, ab ista tanti
judicis cura non excluduntur. Sufficit enim, apud latissimam charitatis
intentionem, quod nomen ejus super eos invocatum est, et pro hoc recte
minimi ejus dicuntur et sunt, Christoque datur, quidquid talibus pro eo
quod Christi sunt impenditur. Idcirco etiamsi nonnulla reprehensibilia
perpetrare videantur, despiciendi non sunt, et non est de illis
desperandum, quia fortasse quos superfluitas tenuissimae parvitatis
inquinat, caminis paupertatis purgat, eorumque vitam magistra paupertas
cruciat, quousque ad vitae rectitudinem perducat. Hoc ut recogitet
quisque, illa maxime exigit sententia, qua cum dictum est: Fili,
recordare quia recepisti bona in vita tua, continuo subjunctum est, et
Lazarus similiter mala (Luc. XVI).
|
|