|
|
“Et audivi vocem de coelo, tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam
vocem tonitrui magni, et vocem quam audivi, sicut citharaedorum
citharizantium in citharis suis. Et cantabant quasi canticum novum ante
sedem et ante quatuor animalia, et seniores, et nemo poterat dicere
canticum, nisi illa centum quadraginta quatuor millia, qui empti sunt de
terra. Hi sunt, qui cum mulieribus non sunt coinquinati, virgines enim
sunt. Hi sequuntur Agnum quocunque ierit. Hi empti sunt ex hominibus
primitiae Deo et Agno, et in ore ipsorum non est inventum mendacium.
Sine macula sunt ante thronum Dei.”
|
|
Primum de hoc capitulo causa postulat praelibare id quod cum dixisset:
|
“Et nemo poterat dicere canticum, nisi illa centum quadraginta quatuor
millia qui empti sunt de terra,”
|
|
continuo velut interrogatus, pro quo merito suo soli possint illi dicere
canticum ejusmodi:
|
“Hi sunt, inquit, qui cum mulieribus non sunt coinquinati, virgines enim
sunt.”
|
|
De virginitate carnis, potest quidem collaudatio ista non inutiliter
accipi. Valet enim plurimum ad exhortandum, ad confortandum, ad
corroborandum dulce illud virginei decoris propositum, in quo licet
cogitare quae Domini sunt (I Cor. VII). Nam vere magnam habet
praerogativam virginitas carnis sociata cum virginitate mentis.
Verumtamen ut propositum ordinem teneamus, dicendum est et aliud, cui
nulla de Scripturis auctoritas sive ratio refragari comprobetur. Neque
enim virginitati carnis tantum tribuere quisquam leviter audebit, ut
canticum aliquod cantandum virginibus sanctis, incantabile fore judicet
omnibus aliis, quantumlibet magni sint quidem ex eis, exempli gratia,
Petro apostolo de Novo, et Moysi de Veteri Testamento: de quibus
constat, quod secundum carnem virginalis propositi non fuerint. His
igitur breviter praemissis, nunc ordinem prosequamur.
|
“Et audivi, inquit, vocem de coelo, tanquam vocem aquarum multarum, et
vocem tonitrui magni.”
|
|
Stante Agno supra montem Sion cum suis signatis, coepit audiri vox de
coelo tanquam vox aquarum multarum et tanquam vox tonitrui magni, quia
videlicet, quando per typicam immolationem paschalis agni in Aegypto
coepit praefigurari passio Christi Filii Dei, tunc etiam coepit audiri
per Scripturam vox Dei, quia tunc Moyses legem scripsit, quam utique non
de terra, sed de coelo, non ab homine, sed ex Deo accepit. Post hunc
caeteri justi et prophetae scientiam Dei scripserunt, et ipsi quoque non
de terra, sed de coelo locuti sunt. Unde est illud:
|
“Neque enim voluntate humana allata est aliquando Scriptura sacra sed
Spiritu sancto inspirati locuti sunt sancti Dei homines (II Petr. I).”
|
|
|
“Audivi ergo, inquit, vocem de coelo.”
|
|
Porro Scripturae sacrae aquarum nomine solent aliquando significari, ut
illic:
|
“Omnes sitientes venite ad aquas (Isa. LV).”
|
|
Tonitruo quoque solet assimilari, videlicet propter terribilem
comminationem judicii futuri, juxta illud:
|
“Et intonuit de coelo Dominus, et Altissimus dedit vocem suam (Psal.
XVII).”
|
|
Sane judicium primum per aquam jam factum, secundum autem eaedem
Scripturae, quasi quandoque contonando testantur per ignem futurum (Gen.
VII; Isa. LXVI). Recte igitur vocem illam, vocem Scripturarum
coelestium,
|
“tanquam vocem aquarum multarum”
|
|
dicit,
|
“et tanquam vocem tonitrui magni.”
|
|
Verumtamen non solum judicium vox illa sonat, poenasque malorum, sed
etiam misericordiam et sempiterna praemia sanctorum, quae nimirum auditu
vel intellectu dulcia et delectabilia sunt. Sequitur ergo:
|
|