CAPUT XXV. De mystica observatione leprosi qui mundatus est deque caeremoniis suis et oblationibus.

“Cumque laverit homo vestimenta sua radet omnes pilos corporis, et lavabitur aqua. Purificatusque ingredietur castra, ita duntaxat ut maneat extra tabernaculum septem diebus, et die septimo radet capillos capitis, barbamque et supercilia ac totius corporis pilos, et lotis rursum vestibus et corpore, die octavo assumet duos agnos immaculatos, et ovem anniculam absque macula, et tres decimas similae in sacrificium, quae conspersa sit oleo et seorsum olei sextarium. Cumque sacerdos purificans hominem statuerit eum, et haec omnia coram Domino in ostio tabernaculi testimonii, tollet agnum et offeret eum pro delicto oleique sextarium,”

etc. Cumque, inquit, laverit homo vestimenta sua, eo videlicet lavacro, de quo Propheta in psalmo:

“Lavabo, inquit, per singulas noctes lectum meum, lacrymis meis stratum meum rigabo (Psal. VI),”

radet omnes pilos corporis sui, id est omnes a se superstitiones haereticas amputabit, et lavabitur aqua, id est sacra informabitur doctrina. Purificatusque, scilicet hoc modo, ingredietur castra; jam enim ex tunc in catholica reputabitur Ecclesia, ita duntaxat ut

“maneat extra tabernaculum suum septem diebus,”

videlicet ne rudis adhuc si contubernalium haereticorum malis colloquiis misceatur, iterum rediviva illorum lepra corrumpitur.

“Maneat inquam, extra tabernaculum suum septem diebus,”

id est, donec in eo perfecte Christus formetur, cui est iterum pariente gratia natus. Et ei hoc contrarium non est quod sacerdotibus supra in consecratione ipsorum praeceptum est:

“De ostio quoque tabernaculi non exibitis septem diebus (Lev. VIII).”

Sacerdotibus namque tabernaculum catholica est Ecclesia. Leproso autem huic tabernaculum suum haereticorum conventiculum erat.

“Et die, inquit, septimo, radet capillos capitis, barbamque et supercilia ac totius corporis pilos.”

Haec namque perfectio et reformationis in eo qui barbatus et veternosus haereticus fuerat, si ex toto ad infantiam innocentiae redeat, si deposita philosophia et inani fallacia, quae est

“secundum traditionem hominum, secundum elementa mundi,”

et non secundum spiritum (Col. II), in illo qui

“caput est corporis Ecclesiae (Col. I),”

tota exspoliatione corporis carnis reflorescat, quod est capillos capitis, id est sensus pristinos cordis, barbamque virilem, ac superbiae supercitia, cum totius corporis pilis radere, ut totus homo novus incedat.

“Et lotis rursus vestibus et corpore,”

id est iterum atque iterum data confessione,

“die octavo sumet duos agnos immaculatos, et ovem anniculam absque macula, et tres decimas similae,”

etc. Haec leprosi ablatio a sacerdotum supradictis oblationibus differt quod illic vitulum, hircum atque agnum sumi jubet lex, azymorum de canistro exprimitur eadem quantitas; hic autem

“duos, inquit, agnos assumet, et ovem anniculam, et tres similae decimas.”

Plane ab hoc haeretico, qui ab hujusmodi lepra mundatus est, exigi debet, ut totius vanae philosophiae rasis superciliis, simplicitatem fidei sapiat, et ita cum duobus agnis immaculatis,

“ovem anniculam,”

id est, in duobus Testamentis unam simpliciter profiteatur fidem catholicam. Nam a sacerdote, id est ab eo qui nunquam aberravit a fide, non tanta solertia requiritur vel exigitur ut sit contentus simplici fide, quippe qui neminem sollicitum reddidit, quod inquam humana Deum voluerit ratione comprehendere. Igitur,

“et tres, inquit, decimas similae assumet in sacrificium.”

Tribus decimis assumptis, septem decimae residuae sunt. Assumet ergo tres similae decimis, id est tres confitebitur pura mente et publica voce unicae deitas personas, ut quas non habebat septem decimas, scilicet sanctum septiformem Spiritum in catholica matre Ecclesia recipiat. Sed non satis est sanctam confiteri Trinitatem in conspectu Ecclesiae, nisi praeeunte dilectionis auctoritate et erga Deum et proximum fideliter operante.

“Conspersa, inquit, simila sit oleo, et seorsum habeat olei sextarium,”

qui videlicet et intus coram Domino conspergitur charitatis oleum, et foris erga proximum sex opera misericordiae sunt, scilicet esurienti cibum, sitienti dare potum, colligere hospitem, cooperire nudum, visitare infirmum, venire ad eum qui in carcere est (Matth. XXV). Caetera praeterimus, quia fere sunt eadem quae superius in consecratione sacerdotum, imo in exordio voluminis hujus, pro posse tractavimus. Nec mirum, quod eodem ritu et sacerdotes consecrantur, et qui leprosus fuerat emundatur, quia, videlicet in reconcilatione haeretici, cuncta sunt agenda mysteria Christianae fidei, per quae Deo nostro regnum et sacerdotes sumus effecti (Apoc. V), excepto quod non illi repetitur lavacrum carnis, si veniat ab haereticis, quamlibet perversis, baptizantibus tamen in nomine Patris, et Filii et Spiritus sancti

“Quod si pauper est, et non potest manus ejus invenire quae dicta sunt,”

etc. Pauper ille est, qui pro parvitate scientiae non penetrat profunda Scripturarum, quae duobus Testamentis determinatae sunt.

“Sumet ergo, inquit pro peccato agnum,”

id est pro correctione pestis haereticae, apprehendet apostolicae fidei symbolum.

“Decimamque partem similae conspersae oleo, et olei sextarium,”

id est fidem unam absque subtili discussione, trium personarum, ita duntaxat ut dilectionem habeat ergo Deum et proximum, juxta sensum supradictum,

“duos quoque turtures, ait, sive duos pullos columbae, quorum sit unus pro peccato, et alter in holocaustum (Lev. XII),”

videlicet duplicem habendo gemitum, vel quia dixit et fecit quae catholicae puritatis non sunt, vel quia non dixit et non fecit quae ab haereticae leprae contagione aliena sunt. Caetera, ut jam dictum est, praeterimus, non enim eadem in omnibus locis suis replicare compellimur.