|
|
“Et cum venerit, ille arguet mundum de peccato, et de justitia et de
judicio. De peccato quidem, quia non crediderunt in me; de justitia
vero, quia ad Patrem vado, et jam non videbitis me; de judicio autem,
quia princeps mundi hujus jam judicatus est.”
|
|
Magnam Spiritus sancti fortitudinem, et omnium eorum summam, quae nunc
usque Spiritus idem tonat voce sua mirabiliter, mira cum suavitate Agnus
Dei mox immolandus praenuntiat. Cuncta enim quae homines hoc Spiritu
sancto inspirati vel inflammati, fortiter atque suaviter extunc
praedicant, principaliter de his tribus disputant, peccato, justitia
atque judicio, quae singula exponens:
|
“De peccato, inquit, quia non crediderunt in me,”
|
|
et caetera. Horum duo sunt opposita, sibique contraria, scilicet
peccatum atque justitia. Tertium est judicium in quo duobus illis,
peccato videlicet atque justitiae, loca vel praemia condigna reddenda
sunt. Peccatum sane hic non tantum Judaeorum accipiendum est, qui non
crediderunt in eum quem corporaliter praesentem viderunt et audierunt,
sed primum quidem Judaeorum, deinde Graecorum, id est, omnium totius
mundi nationum. Non enim dixit: Ille arguet de peccato Judaeos, sed
|
“ille, inquit, arguet mundum;”
|
|
neque Judaeos tantum, sed omnem quoque per apostolos Christi arguet
Spiritus sanctus mundum. Quomodo, inquis, totus redarguendus erat mundus
de hoc peccato, quia non crediderunt in eum, cum in una tantum
praedicaverit gente Judaeorum? Ad haec inquam: Altius plane
considerandum est incredulitatis peccatum: omne quippe vitium et omnis
iniquitas generis humani ab incredulitate sumpsit initium, quia
videlicet primi homines plus serpenti quam Deo crediderunt vel
obaudierunt (Gen. III), et exinde corrupti posteri eorum, et gentes
magis diabolo vel idolis ejus quam Deo credentes, et Judaei magis
Antichristum quam Christum exspectantes, communiter peccaverunt, et
omnia, inquit Apostolus, in incredulitate conclusa sunt (Rom. XI).
Itaque per peccatum, quod sic exposuit dicens,
|
“quia non crediderunt in me,”
|
|
omnis injustitia vel inobedientia veteris hominis, et per justitiam,
quam sic designavit dicens,
|
“quia ego ad Patrem vado,”
|
|
omnis justitia vel obedientia novi hominis intelligenda est, de quibus
utique, scilicet peccato atque justitia, mundum Spiritus sanctus in eo
redarguit, quia per praedicatores suos urgere non desinit, instans
opportune, importune, ut exuant veterem hominem cum actibus, et induant
novum, eum qui secundum Deum creatus est in justitia et sanctitate
veritatis (Ephes. IV; II Tim. IV). Justitia namque novi hominis in eo
pulchre designatur, quod ait:
id est, quia obediens Patri usque ad mortem (Philipp. II), praesentis
vitae communem relinquo conversationem. Quod sic debere intelligi et
supra jam dictum, et adhuc postmodum dicendum est, ubi ait:
|
“Modicum et jam non videbitis me, et iterum modicum et videbitis me,”
|
|
statim adjungens,
Ergo peccatum, cui haec justitia praesenti loco opposita est, radix
omnium peccatorum, scilicet originale peccatum est, cui cum in baptismo
Christi abrenuntiare jubemur, et ejusdem novi hominis fides judiciumque
futurum nobis credendum committitur, vere de peccato et de justitia et
de judicio mundum redarguit Spiritus sanctus, ut non vacet ulli homini
nescire, quis peccati, quis justitiae finis sit, quam tremendum judicium
ad discernendum utriusque meritum in fine futurum sit; sane quod ait:
|
“De judicio autem, quia princeps mundi hujus jam judicatus est,”
|
|
consequentem eorum damnationem, qui adhuc illi adhaerent, terribiliter
expressit; quia videlicet judicato capite, membra quoque pariter
praecipitanda creduntur, dicente judice:
|
“Ite, maledicti, in ignem aeternum, qui praeparatus est diabolo et
angelis ejus (Matth. XXV).”
|
|
Igitur passionem Christi consecuturus adventus Spiritus sancti, causa
digna est, cur contristari non debeant ejus discipuli, pro eo quod ad
Patrem vadit. Sed ea quae nunc dixit, et caetera hujusmodi, quae de ipso
sciri oportet et credi, ipsi ferre nondum erant idonei. Unde et protinus
ait:
|
|