|
|
“Clamor filiorum Israel venit ad me undique, vidique afflictionem eorum,
qua ab Aegyptiis opprimuntur. Sed veni, mittam te ad Pharaonem, ut
educas populum meum de Aegypto.”
|
|
Notandum, quod cum dixisset,
|
“clamor filiorum Israel venit ad me,”
|
|
addidit
ut subaudias tam ab Aegyptiis opprimentibus, quam a filiis Israel
ingemiscentibus. Utrinque enim venit clamor, sed modo valde diverso. Nam
clamor filiorum Israel, tanquam defensorem et judicem ad iram
provocantium ascendit ad Dominum.
|
“Veni, inquit, mittam te.”
|
|
Prius
deinde
dixit. Hoc non leve est in ore Dei praesenti ac corporaliter astanti
dixisse,
Non, inquam, leve est, neque deinceps leviter actum, ut qui corpore Deo
praesens aderat, animo quoque ad obediendum parato adesset. Palam est ex
subsequentibus, quia nondum venerat, quo toties ire jussus fuerat.
Primum dicenti,
continuo respondit:
|
“Quis ego sum ut vadam ad Pharaonem, et educam filios Israel ex
Aegypto?”
|
|
Bonum quidem et imitatione dignum humilitatis exemplum est, Deo vocanti
ad tantum tamque gloriosum ministerium dicere:
ut pro conscientia vel aestimatione ipsius, subaudiatur nullus.
Quapropter talem velut ex abrupto salientem ejus percunctationem placido
vultu suscipiens Dominus Deus,
|
“Ego, inquit, ero tecum, et hoc habebis signum quod miserim te.”
|
|
Ac si dicat: Etsi tu nullus es, ego Dominus, qui Deus patris tui, Deus
Abraham, Deus Isaac et Deus Jacob sum,
|
“ego (inquam) ero tecum,”
|
|
in ore tuo verba proferens, et in manu tua signa faciens; ex hoc,
inquam, significabitur omnibus quod miserim te, sine quo non potest homo
quidquam facere. Proinde:
|
“Cum eduxeris populum meum de Aegypto,”
|
|
tu praesenti non ingratus visioni, sed agendarum memor gratiarum,
|
“immolabis Deo super montem istum.”
|
|
Bonum, inquam, hoc, et imitandum placidae humilitatis exemplum est.
Verumtamen nec illud contemnendum, quod quidam ejusdem, id est,
prophetalis ordinis, vir magnam et ipse videns visionem, scilicet Deum
sedentem super solium excelsum et elevatum, et ea quae sub ipso erant
implentia templum, eidem Domino percunctanti ac dicenti:
etc., continuo et alacriter se offerens, dixit:
|
“Ecce ego, mitte me (Isa. VI).”
|
|
Cum igitur quis ad hoc vocatur a Spiritu sancto, ut mittatur contra
Pharaonem, id est contra diabolum, scilicet ut aliquo fungatur
ministerio salutis animarum, sic inter hos viam teneat regiam, ut non
declinet ad dextram, sive ad sinistram, videlicet ut nec nimius sit
dicendo,
nec importunus vociferando,
Nam hinc pertinaciae, illinc praesumptionis cavendum est vitium. Interim
|
“faciem suam absconderat Moyses,”
|
|
id est stabat demisso capite; sed sic absconditus inveniri, sic demissus
magis merebatur a Domino sublevari. Nam accrescente paulatim gratiae
fiducia, ait ad Dominum:
|
|