CAPUT 4

Quapropter militaverint, quidem huic Domino et regi Jesu Christo, in vindictam sanguinis ejus contra civitatem Ariel, quod interpretatur leo Dei, juxta quod ipse dixit:

“Facta est mihi haereditas mea quasi leo in silva (Jer. XII),”

contra civitatem Hierusalem, quam expugnavit per eos, iste verus David filius, secundum carnem illius David, secundum prophetiam hujusmodi:

“Vae Ariel, civitas quam expugnavit David. Additus est annus ad annum, solemnitates evolutae sunt. Et circumvallabo Ariel, et erit tristis et moerens et erit mihi quasi Ariel. Et circumvallabo quasi sphaeram in circuito tuo, et jaciam contra te aggerem, et munimenta ponam in obsidionem tuam: Humiliaberis, de terra loqueris, et de humo audietur eloquium tuum. Et erit quasi pythonis de terra vox tua, et de humo eloquium tuum mussitabit (Isa XXIX).”

Militaverunt quidem in hoc, ut dixi, Christo Domino et regi, et hoc vae Ariel, sed nihilominus vae et ipsis, sicut vae Assur. Sequitur enim:

“Et erit, sicut pulvis tenuis multitudo ventilantium te, et sicut favilla pertransiens, multitudo eorum qui contra te praevaluerunt. Eritque repente confestim a Domino exercituum, visitabitur in tonitruo, et commotione terrae, et voce magna turbinis, et tempestatis, et flammae ignis devorantis. Et erit sicut somnium visionis nocturnae, multitudo omnium gentium, quae dimicaverunt contra Ariel, et omnes qui militaverunt et obsederunt, et praevaluerunt adversus eam, et sicut somniat esuriens, ut comedat, cum autem fuerit expergefactus, vacua est anima ejus, et sicut somniat sitiens, ut bibat, et postquam fuerit expergefactus, lassus adhuc sitit, et anima ejus vacua est, sic erit multitudo omnium gentium quae dimicaverunt contra montem Sion (ibid).”

Ita miro modo puniendi ad puniendum venerunt Romani, et dimicaverunt contra Ariel, materialibus armis, et ecce confusi sunt, nec jam iicet eis operiri pallio saccino ut mentiantur imo captivi per omnes gentes, nec locum habent quo ad similiter mentiendum congregentur. Sed econtra dicit eis quispiam insultabundus, qui, ut jam dictum est, prophetavit ultra subauditur, quam fuisset ab adjurante principe sacerdotum interrogatus:

“Non sum propheta, homo agricola ego sum, quoniam Adam exemplum meum ab adolescentia mea (Zach. XIII).”

Grandis insultatio, et ironia gravissima, quippe qui negando acrius affirmat, et affirmando vehementius negat.

“Non sum, inquit, propheta,”

subauditur, vestro arbitratu, sic enim dixistis:

“Propheta a Galilaea non surget; non hic a Deo (Joan. VII, IX),”

et his similia.

“Homo agricola ego sum,”

itidem vestro arbitratu dicentium:

“Quo modo hic litteras scit, cum non didicerit? Nonne hic est fabri filius?”

(Matth. XIII.) Attamen vera sunt quae praedixi, et vos captivi estis, nec jam pallio saccino, licet vobis operiri, ut mentiamini, et quempiam vestrum interficiatis. Dixistis,

“quoniam Adam exemplum meum ab adolescentia mea, calumniando quod ego gloriam meam quaererem, et dicendo: quem teipsum facis?”

(Joan. VIII.) Et alibi:

“Quia tu homo cum sis facis teipsum Deum (Joan. X).”

Haec fuit exprobratio vestra, sed aliter est. Longe ego dissimilis Adam, et ille exemplum meum non fuit, qui gloriam suam quaesivit, imo et dicebam, et quod dicebam verum est:

“Ego gloriam meam non quaero, est, qui quaerat et judicet (Joan. VIII).”

Judicium ejus pro me super vos manifestum est. Nam ecce quem confixistis, qui mortuus fui, ecce loquor, et respondeo loquentibus mihi. Hoc est, quod sequitur: