CAPUT 19

“Vester, inquit, particeps in tribulatione,”

Magna cordis mansueti et humilis congratulatio. Exsortem tribulationis, sive tribulationum justorum, quoniam multae sunt, aliquis illum existimaret, pro eo quod de illo in Evangelio sic scriptum est:

“Conversus Petrus vidit illum discipulum quem diligebat Jesus sequentem, et dicit de eo: Domine, hic autem quid? Dicit ei Jesus: Sic eum volo manere, donec veniam, quid ad te? Tu me sequere (Joan. XXI).”

Ac si diceret: Non eum per passionem martyrii volo consummari, sed absque violentia persecutionis diem exspectare novissimum, quando ipse veniens, eum in aeternae beatitudinis mansione recipiam. Et quid hoc ad te? Tu tantum crucis patibulum subeundo, mea vestigia te sequi debere memento. Pro hoc, ut jam dictum est, exsortem illum putaret aliquis sanctorum martyrum tribulatione. At ille calicem Domini bibit, calicem tribulationis, juxta veritatem ejusdem Domini dicentis duobus filiis Zebedaei, quorum hic unus fuit:

“Potestis bibere calicem quem ego bibiturus sum? Quibus respondentibus, Possumus, Calicem, inquit, meum bibetis (Matth. XX).”

etc. Ubinam bibit iste illum calicem Domini? Nimirum illic, ubi juxta propheticum dictum Simeonis justi, beatae genitricis ejus animam gladius pertransivit (Luc II). Nam cum omnes discipuli, relicto eo, fugissent, iste dilectus discipulus, cum Maria matre ejus, juxta crucem stetit, et clavos manuum ac pedum ejus, lanceam quoque perforantem latus ejus ipse inspexit (Joan. XIX). Illic enim gladius idem, qui Mariae matris animam pertransivit, nunquid dilecti ac diligentis discipuli animam non tetigit? Tetigit plane, et illic calicem Domini bibens, sicut Mariae, sic et omnium martyrum Christi particeps factus est in tribulatione. Particeps autem quicunque est in tribulatione, ipse quoque in regno particeps jure est: Illud quod sequitur, et hoc apud coelestem regem jus legale est, ait enim:

“Vos estis qui permansistis mecum in tentationibus meis, et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus, regnum, ut edatis et bibatis super mensam meam in regno meo (Luc. XXII).”

Quod si omnibus communiter dixit, quamvis tunc in illo articulo fugituri essent, et Petrus quoque negaturus esset, quanto magis huic dictum convenit, qui et tunc juxta crucem stetit, et deinceps semper praesto fuit. Cum autem dixisset in tribulatione et regno, addidit et patientia Jesu. Nam et postquam particeps fuit in illa tribulatione morientis, et regno resurgentis, Jesu patientiam habuit, imitando passum opprobria, irrisiones, colaphos, et verbera; uti verbi gratia, quando et ipse cum aliis flagellatus est, sicut in Actis apostolorum legitur, et a Domitiano in ferventis olei dolium missus, ad ultimum, ab hominibus separatus est (Act. V). In eo quoque particeps sanctorum fuit in patientia Jesu, quia sicut Christus Jesus patienter sustinuit, et orabat, dicens:

“Pater ignosce illis (Luc. XXIII);”

ita et iste diligebat illos, qui ei mala inserebant, et pro eis orabat. Ego ille talis fui in insula, inquit, propter verbum Dei, et testimonium Jesu Christi. Historia nota est, scilicet, hunc beatum Joannem in Pathmos insula relegatum, propter verbum Dei, cui testimonium perhibebat, vel quod praedicabat ante omnia saecula de corde patris natum, et propter testimonium Jesu Christi, quo testificabatur eum esse verbum incarnatum. Interpretatur autem Pathmos fretum, fervet enim illic mare amplius, eo quod sit angustum. Illic exsulanti, cui negabatur terra, coelum apertum est. Exemplum ergo est omnibus sanctis, quod quanto magis in freto praesentis saeculi affliguntur, tanto amplius illis secreta coelestia manifestantur.