|
Causa poscere videtur, ut die Dominicum corpus conficientes, et inde
usque ad Sabbatum recondentes, toto eodem Sabbato jugi silentio
consopiti, usque in primam Sabbati ab omni diurno psallentio cunctoque
sacri altaris ministerio vacaremus. Sic enim rei propius accedere
putaremur pro eo quod hac die Dominus noster immolatus, Sabbato quievit
in sepulcro, totamque sequentem noctem discipuli ejus in tristitia
transegerunt, donec diluculo redeuntibus a monumento mulieribus, quaeque
audierant et viderant referentibus, paulatim respirare et in gaudium
reviviscere coeperunt. Verius itaque triduanam Domini mortem observare
videremur, et illam de veteri historia similitudinem rectius tenere, qua
dictum est de manna, quod filiis Israel in figuram. Dominici corporis
datum est:
|
“Die sexta colligant quod inferant, sitque duplum quam per singulos dies
colligere solebant, quia die septima non invenietur (Exod. XVI).”
|
|
Nunc autem econtra die septima apud nos invenitur, quia post meridiem
corpus solemniter in voce exsultationis et laudis conficimus. Hac vero
die sexta quodammodo non invenitur, quia non conficitur, sed pridie, id
est feria quinta, illatum et reconditum est, quod hodie sumamus. Cur ita
fiat, quia ratione non vacat, vigilanter intuendum est. Dominus noster
non tunc solum vel tunc primum immolatus est, quando a Judaeis in cruce
suspensus est, sed et pridie, quam pateretur, quando accipiens panem et
calicem benedixit, et dedit discipulis suis, dicens:
|
“Hoc est corpus meum: Hic est calix sanguinis mei (Matth. XXVI),”
|
|
suis manibus immolatus est, suis ipse manibus nobis, ut jugiter
immoletur, agnus commendatus est. Ab illa immolatione prima Sabbati,
tertia dies, ab ista vero Sabbatum ipsum tertia nihilominus dies est.
Constat autem quod, ut superius dictum est, noctem sive vesperam Sabbati
ab illo silentio vel tristitia, quam exigebat requies sepulcri, causa
illa vehemens abstrahit, quod in parte ejusdem noctis Dominus resurgens,
totam illam comparabilis gaudii jubare sol verus illustravit. Triduum
ergo Dominicae mortis, quod perfici nequivit, eo respectu quo ipse a
Judaeis est trucidatus, pulchre et rationabiliter ad hunc respectum
transponitur, quod ipse suis manibus est immolatus. Cujus rei vel
maximum illud est judicium, quod tribus his noctibus minutas, exstinctis
luminaribus, canimus vigilias ad similitudinem tenebrarum, quae patiente
Domino, super terram factae sunt, significando, ut supra dictum est,
caecitatem, quae extunc accidit in Israel (Rom. XI). Sicque fit ut
sacrificium novum, quod mortem Domini pridie per manus ipsius
praecesserat, resurrectionis ejus nihilominus pridie, quod est in
sacrosancti Sabbati vespera, solemniter occurrat. Itaque quomodo hac
die, quae est feria sexta, qua Christus hostia salutaris a suis
trucidatur inimicis, recte a nobis quasi sepultum est sacrificii decus,
et coeleste illud manna, quia hodie non invenitur (Exod. XVI), feria
quinta paravimus et intulimus quod hac die sumamus, fuitque duplum quam
per singulos dies colligere consuevimus (ibid.).
|
|