CAPUT VII. Quomodo princeps Persarum restiterit viginti et uno diebus.

Quae porro est ratio numeri hujus:

“Princeps Persarum restitit mihi viginti et uno diebus?”

(Dan. XII.) Videlicet, quia tot diebus exspectatum et desideratum fuerat a Daniele responsum divinum, tanto desiderio, ut propter idem dici meruerit

“vir desideriorum (Dan. X).”

Tot, inquam, diebus exspectatum fuerat responsum. Nam

“in diebus illis ego Daniel, inquit, lugebam trium hebdomadarum diebus, panem desiderabilem non comedi, et caro et vinum non introierunt in os meum, sed neque unguento unctus sum, donec complerentur trium hebdomadarum dies (ibid.).”

Trium hebdomadarum dies, viginti sunt, et unus. Itaque tanquam de mora Daniel conquereretur, et tarditatis argueret angelum, ultroneam praefert excusationem, cur non venerit a prima die luctus et jejunii.

“Ex die primo, inquit, quo posuisti cor tuum ad affligendum te in conspectu Dei tui, exaudita sunt verba tua (ibid),”

subauditur, pro tua persona, quia coram Deo justitia inventa est in te, non tamen die primo veni propter sermones tuos, et ista causa fuit tarditatis, quia princeps regni Persarum restitit mihi, videlicet contradicens, et asserens injustam esse captivitatis solutionem, et sic illo resistente teque in oratione et afflictione perseverante, transierunt viginti et unus dies, et nunc veni tandem docere quae ventura sunt secundum judicis Dei misericordiam et veritatem. Sic incipiens multa et admirabilia, tanquam historiam recitans, de futuris denuntiat Danieli, quorum hic finis est:

“Qui autem docti fuerint, fulgebunt quasi splendor firmamenti, et qui ad justitiam erudiunt multos, quasi stellae, in perpetuas aeternitates (Dan. XII).”