CAPUT VII. De quatuor bestiis, leaena, urso, pardo, et alia sine nomine terribili atque admirabili, quod contra singulas earum oppositum fuerit auxilium Trinitatis sub sacramento numeri ternarii.

Quoniam de mysterio numeri ternarii sermonem coepimus demonstrantes, quia sancta Trinitas per hunc numerum captivorum in fornace laudantium Deum, auxilii sui praesentiam illi populo praeclare significavit, libet adhuc longius prosequi. Sciendum quippe:

“Quia cum quatuor fuerint grandes bestiae, quae ascendebant, ait Daniel, de mari diversae inter se: prima, quasi leaena,”

quod fuit regnum Babyloniorum;

“alia similis urso,”

quod fuit regnum Persarum atque Medorum;

“alia quasi pardus,”

quod fuit regnum Graecorum;

“quarta sine nomine terribilis atque mirabilis, et fortis nimis (Daniel, VII),”

quod fuit regnum Romanorum. Contra singulas bestias, sive regna bestialia invenies oppositum ternarii numeri Sacramentum, id est, auxilium Domini per tres homines impensum, ad reservandum sive liberandum illum tunc temporis peculiarem Dei populum. Magnum quippe tunc, ut superius jam dictum est, negotium agebatur, pro quo sancta Trinitas sollicita esse, et sollicitudinis signum tali numero, scilicet ternario, demonstrare laudabiliter dignaretur. Nunquid enim parum quis putat, quod de populo illo Christus Deus et homo secundum promissionem nasciturus erat? Nimirum pro causa ista dignum se beata Trinitas faciebat, in eo quod de reservatione gentis illius curare et sollicitam esse significabat. Et ut de prima quidem bestia, quod erat regnum Babylonicum, jam dictum est, sed deest aliquid. Potest enim dicere aliquis, quia non per solos tres pueros, sed et per quartum Danielem, Nabuchodonosor victus, et Deus glorificatus est. Determinanda ergo est causa trium puerorum diligentius ab illa causa Danielis, propter quam

“Nabuchodonosor cecidit in faciem suam, et Danielem adoravit (Dan. II),”

et ab illa propter quam, jubente Deo, Baltassar indutus est Daniel purpura et circumdata est torques aurea collo ejus (ibid., V), et praedicatum est de eo, et ab illa propter quam missus est idem Daniel in lacum leonum:

“Et Deus ait: Misit angelum suum, et conclusit ora leonum, et non nocuerunt mihi, quia coram eo justitia inventa est in me (Dan. VI).”

Ab istis, inquam, tribus causis, in quibus unus idemque Deus trinus et unus, unum Danielem clarificavit, clare secernenda est causa una, propter quam tres pueros in fornacem ignis missos liberando, Deus idem semetipsum clarificavit. Haec enim sola causa trium puerorum idololatria, imo et caput idololatriae fuit, ante quod nullus regum aut principum leges mortis legitur dictitasse pro zelo idoli sui. Nonne igitur eo magis constat quod non casu, sed providentia Dei, tantummodo tres pueri sunt illi martyrio destinati, quo bestia leaena docta fuit saltem ad horam assumere vocem hominis, et Deum confiteri.