|
(CAP. XVII.)
|
“Igitur profecta omnis multitudo filiorum Israel de deserto Sin, per
mansiones suas juxta sermonem Domini, castrametati sunt in Raphidim, ubi
non erat aqua ad bibendum populo. Qui jurgatus contra Moysen ait: Da
nobis aquam ut bibamus.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Cur nos exire fecisti de Aegypto, ut occideres nos ac liberos nostros,
ac jumenta siti?”
|
|
Ubicunque murmurationes ac jurgia, et beneficia Dei sponte venientia,
nulla praeveniunt merita. Non ergo ille populus glorietur, quod pro suis
meritis magnificaverit eum vel honoraverit Dominus. Nam magnificentiam
et honorem non solum non promeruerunt, sed confusione et opprobrio
dignos se fecerunt. Obstruatur ergo omne os, et subditus fiat omnis
mundus Deo. Quae enim vel in hac parte distinctio Judaei et Graeci?
Omnes peccaverunt, et egent gloria Dei (Rom. III). Primus Moyses dicit:
|
“Ne dicas in corde tuo: Propter justitiam meam introduxit me Deus, ut
terram istam possiderem (Deut. IX).”
|
|
Item:
|
“Scito igitur, quod non propter justitias tuas Dominus Deus dederit tibi
eam, cum durissimae cervicis sis populus. Ex eo die quo es egressus ex
Aegypto, semper adversus Dominum Deum tuum, in solitudine contendisti
(ibid.).”
|
|
Et David:
|
“Omnes, inquit, declinaverunt, simul inutiles facti sunt, non est qui
faciat bonum, non est usque ad unum (Psal. XIII).”
|
|
|
“Scimus, inquit Apostolus, quoniam quaecunque lex loquitur, his qui in
lege sunt loquitur,”
|
|
etc. (Rom. III.) Sola igitur glorificetur gratia Dei, quae et tunc
murmurantibus contra Dominum, et jurgia concitantibus, et manna de
coelo, et aquam de petra produxit, et nunc blasphemantibus Judaeis atque
gentilibus ita clementer astitit, ut panem vitae (de quo jam supra
dictum est) et aquam salutis perpetuae ori eorum apponeret, rogantibus
interea legatis ejus ac dicentibus:
|
“Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo (II Cor. V).”
|
|
Cum pane et aqua occurrens nobis inimicis suis, cum pane, inquam,
corporis sui, et aqua, quam percussa petra, id est, Christus ipse
crucifixus effudit, nos Deo Patri in reconciliationem venire deposcit.
Quae enim petra illa sit, quae percussa est cunctis sitientibus notum
est, Apostolo praecinente:
|
“Petra autem erat Christus (I Cor. X),”
|
|
unde jam superius dictum est. Porro per aquam quae de petra fluxit, non
solum sanguis intelligendus est Christi Filii Dei, sive aqua visibilis
quae de patefacto ejus latere cum eodem sanguine cucurrit; sed et
invisibilis gratia Spiritus sancti, de qua mulieri Samaritanae ipse
dicit:
|
“Qui autem biberit ex aqua quam ego dabo ei, non sitiet in aeternum. Sed
aqua quam dabo ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam
(Joan. IV).”
|
|
Et alibi:
|
“Qui credit in me, sicut dixit Scriptura, flumina de ventre ejus fluent
aquae vivae. Hoc autem,”
|
|
inquit, evangelista,
|
“dixit de Spiritu, quem accepturi erant credentes in eum (Joan. VII).”
|
|
Ut continuo subjunxit:
|
“Nondum enim erat Spiritus datus, quia Jesus nondum erat glorificatus
(Joan. XVI).”
|
|
Ergo nisi petra percussa fuisset, aqua non fluxisset, id est nisi
Christus per passionem hinc abisset, ad nos, sicut ipse ait, Paracletus
iste non venisset. Verumtamen et alias de hoc mysterio dicendum erit.
|
|