CAPUT V. De oblatione holocausti ex armento, et quid sit ritus ejus, et quod offerre mystice sit ejus qui vivit secundum Job.

“Si, inquit, holocaustum fuerit ejus oblatio, et de armento masculum immaculatum offerret ad ostium tabernaculi testimonii, ad placandum sibi Dominum.”

De armento ejus oblatio est, qui vivit secundum Job, ut praedictum est, qui sub jugo conjugii domui suae bene praefuit, et filios suos in omni pietate subditos erudivit, adeo ut, sicut jam diximus, holocausta offerret per singulos, dicens:

“Ne forte peccaverint et benedixerint Deo in cordibus suis (Job I).”

Et ejus oblatio holocaustum est, id est totum incensum, quando de bono opere gratias agens, et non sibi, sed Deo totum tribuens obtulit. Ait enim:

“Masculum immaculatum offerret ad ostium tabernaculi testimonii, ad placandum sibi Dominum.”

Masculum immaculatum de armento in illo ordine offerre est honorabile connubium, juxta Apostolum, et torum immaculatum (Hebr. XIII) custodire ad placandum sibi Dominum, districtum videlicet judicem fornicatorum et adulterorum. Quo ritu? Sequitur:

“Ponetque manus super caput hostiae, et acceptabilis erit, atque in expiationem ejus proficiens. Immolabitque vitulum coram Domino.”

Manus super caput hostiae ponere et vitulum Deo immolare, est adhibita bonorum operum disciplina, carnem conjugalem ad honorem Domini retinere, ut possit orationi vacare.

“Et offerrent, inquit, filii Aaron sacerdotis sanguinem ejus per altaris circuitum, ad ostium tabernaculi.”

Filii Aaron, quod interpretatur mons fortitudinis, filii, inquam, Aaron sacerdotis, id est membra sacerdotis, sive Pontificis magni, qui penetravit coelos, Jesus Christi, ipsi sunt qui semetipsos in quocunque ordine dedicant illi. Nam non solis eis, qui manibus et ore sacramenta Christi conficiunt, sed cunctis credentibus dicitur per Petrum apostolum:

“Vos autem genus electum, regale sacerdotium (I Petr. II).”

Et in Apocalypsi:

“Omnium electorum laudantium vox est. Quoniam occisus es, et redemisti nos Deo in sanguine tuo, et fecisti nos Deo nostro regnum, et sacerdotes (Apoc. V).”

Porro altare illorum fides est, cui quidquid offerunt necessario imponunt, sine qua nihil dignum, aut placitum offerre possunt. Sanguinem ergo hostiae fundunt

“per altaris circuitum, ante ostium tabernaculi,”

quando voluntatem carnis et sanguinis pro Christo trucidant, ut in tabernaculo ejus digne consistere possint, verbi gratia, quando propter illud, quod dictum est:

“Si ergo offers munus tuum ad altare, et recordatus fueris quia frater tuus habet aliquid adversus te, relinque ibi munus tuum ante altare, et vade prius reconciliari fratri tuo, et tunc veniens offeres munus tuum (Matth. V),”

qui propter illud, inquam, aufert iram a corde suo, sanguinem hostiae suae fudit

“per circuitum altaris,”

juxta praeceptum Domini.

“Detractaque pelle hostiae, inquit, artus in frusta concident.”

Pellem hostiae detrahere, est omnem hypocrisim abjicere, quod simulatores non faciunt, introrsum turpes speciosi pelle decora, quales erant Scribae et Pharisaei, quibus vae denuntiat Dominus noster, eo quod omnia faciant propter homines. Artus quoque in frusta concidere, est vitia mortificare, juxta Apostolum dicentem:

“Mortificate membra vestra, quae sunt super terram, fornicationem, immunditiam, libidinem, concupiscentiam malam, et avaritiam, quae est simulacrorum servitus (Col. III).”

Ita demum:

“Subjicient, inquit, in altari ignem, strue lignorum ante posita, et membra quae caesa sunt superordinantes, caput videlicet et cuncta quae adhaerent jecori, intestinis, et pedibus lotis aqua, adolebitque ea sacerdos super altare in holocaustum et suavem odorem Domino.”

Membra quae caesa sunt ordinare, est ea quae fuerant arma iniquitatis exhibita peccato arma effecta justitiae rationabiliter componere, ut sit, juxta Apostolum, rationabile obsequium nostrum (Rom. XII). Ordinatum quippe est, ut, verbi gratia, fidem reddat vir uxori, uxor viro, ambo Deo. Quae membra?

“Caput videlicet et cuncta quae adhaerent jecori.”

Caput intentio est, quam cuncta totius operis membra sequuntur; in jecore concupiscentia et voluptas, juxta eos qui de physicis disputant, consistit. Intestina cogitationes occultas, pedes quotidiana significant peccata, sine quibus humana vel terrena conversatio transigi non potest: his omnibus

“lotis aqua,”

id est, per confessionem emundatis et per lacrymas,

“adolebit ea, inquit, sacerdos super altare in holocaustum, et suavem odorem Domino.”

“Nunquid de bobus cura est Deo?”

(I Cor. IX.) Si non de bove vivo ac triturante cura est Deo, quanto minus de bove mortuo detracta pelle, in frusta conciso. Ergo propter nos potius dictum est, qui cum fecerimus ea quae praedicta sunt, et adoleverimus in holocaustum Domino, non nobis, sed illi totum attribuendo, cura est illi de his, et suavis ad illum ascendit odor, sicut econtrario de peccatoribus fetor, qui sibi vivunt, non Deo, testante Deo:

“Computruerunt jumenta in stercore suo (Joel I).”