CAPUT XIII. Quod satius fuisset, non cognovisse veritatem, quam cognitam in injustitia detinere.

Excusare se utcunque posse videretur humana temeritas, si non in pluribus nota existerent experimenta. Dedit enim quibusdam Deus notitiam veritatis, non dico tantum Judaeis, sed etiam gentilibus, maximeque gentilium philosophis, et notitia ipsa gravioris irae illis occasio fuit. Nam ipsi fuerunt, de quibus jam dictus Apostolus dicit: Revelatur enim ira Dei de coelo super omnem impietatem et injustitiam hominum, eorum qui veritatem Dei in injustitia detinent, quia quod notum est Dei, manifestum est in illis. Deus enim illis revelavit. Invisibilia enim ipsius a creatura mundi, per ea quae facta sunt, intellecta conspiciuntur, sempiterna quoque virtus ejus et divinitas, ita ut sint inexcusabiles, quia cum cognovissent Deum, non sicut Deum glorificaverunt, aut gratias egerunt (Rom. I), etc. Nonne melius fuerat Deum non cognoscere, quam cognitum non sicut Deum glorificare, aut gratias agere? Quod si quis adhuc dicere audeat: Non ego ejusmodi fuissem, sed si Deum cognovissem, ego sicut Deum glorificavissem, et gratias egissem, redeat ad conscientiam suam, et videat si quantulam habuit notitiam veritatis, servavit, et secundum illam vixit. Nemo enim est qui non saltem naturalis legis veritatem cognoverit, qua dicitur: Quod tibi non vis fieri, alii ne feceris (Tob. IV). Ait autem ipse Dominus: Qui in modico infidelis est, et in majore iniquus est (Luc. XVI). Qui ergo hanc veritatem observavit et relictus est, conqueratur quod negata sit sibi notitia veri Dei et dicat: Quia si cognovissem glorificassem aut gratias egissem. Si non observavit, obstructum est os ejus, ut non imputet Deo quod non revelata sit sibi notitia veritatis, ut posset salvus fieri, atque isto quoque modo completur quod scriptum est: Et vincas cum judicaris (Psal. L), neque enim refelli potest, quin de Deo dicatur verissime, quia vult omnes homines salvos fieri, et ad cognitionem veritatis venire. (I Tim. II.)