CAPUT XIV. De veniente Filio hominis, quomodo usque ad Antiquum dierum pervenit, et dedit ei potestatem et honorem et regnum.

Manifeste quidem hactenus conscriptum est judicium divinum, sed non dictum est qualem per manum sive personam sit agitandum. Non enim judicabit per semetipsum ille Antiquus dierum, quia Pater non judicat quemquam (Joan. V). Et si throni huic positi sunt, non consequitur, ut sedeat ad judicandum, ut cum vestimento niveo sive candido et capite cano ad proferendam sententiam visibiliter atque localiter sessurus exspectetur iste Antiquus dierum. Itaque nondum dictum est quae vel qualis factura sit judicium persona. Sed quid sequitur:

“Aspiciebam ergo in visione noctis, et ecce cum nubibus coeli, quasi Filius hominis veniebat, et usque ad Antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem, et honorem, et regnum, et omnes populi, tribus, et linguae ipsi servient. Potestas ejus potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus quod non corrumpetur.”

Igitur quod in Evangelio suo praedicat ipse Filius hominis, Pater non judicat quemquam, sed omne judicium dedit Filio (ibid.), haec prophetica visio lucido satis defendit testimonio. Quae autem causa vel ratio est, ut judicium faciat hic potius Filius hominis quam Pater, nisi quia Filius hominis est? Sic et ipse, cum dixisset:

“Et potestatem dedit ei judicium facere,”

continuo quasi quaereres quo jure, quo ordine justitiae Filius judicet magis quam Pater:

“Quia, inquit, Filius hominis est (ibid.).”

Ac si diceret: Quia persona Filii sese operosius impendit ad reparationem mundi, intantum ut fieret Filius hominis, sola quippe haec persona incarnata et passa est pro salute mundi, recte ergo potestatem habet judicium faciendi, ut sola judicet persona, quae sola redemit, id est ut in judicio sola spectetur persona Filii, secundum formam visibilem, formam servi, in qua semetipsam sola exinanivit. Quoniam ad alia properamus, et haec caeteraque a Patribus doctissimis pertractata sunt, jam ad septimum prophetae hujus accedamus praeconium, quo regni Dei quod exspectabat edicere meruit, tempus quoque praefinitum.