|
Interea dum laudantium atque jubilantium pro victoria Verbi Dei
angelorum, mens humana contemplari nititur gaudium et exsultationem,
ecce auditum facit, non leviter attendendum Verbum ipsum factum ad
prophetam, et dicens:
|
“Fili hominis, leva planctum super regem Tyri, et dices ei: Haec dicit
Dominus Deus: Tu signaculum similitudinis ejus, plenus sapientia, et
perfectus decore in deliciis paradisi Dei fuisti (Ezech. XXVIII),”
|
|
etc. Magna et mira Verbi Domini disciplina, cujus praeceptum est, ut
tanti adversarii ruinam irrecuperabilem plangat propheta. Nam et in
coelo beatis spiritibus illis exsultantibus pro ipsius Verbi victoria
planctum super ejusmodi creaturam levare jubebat, pro eo quod in illa
fuisset inventa iniquitas, et perdidisset jam verbum ipsum perditione
sempiterna. Nescit homo vivens quid laudantes et jubilantes dicant
angeli, et si quis audivit quidquam ex eorum dictis, non annuntiavit
hominibus totum quod
|
“audivit, quia dicta illorum arcana sunt, et non licet ea homini loqui
(II Cor. XII).”
|
|
Verumtamen postquam incarnatum idipsum Verbum per crucem et sanguinem
suum, de eodem adversario rursus triumphavit; jam non est cur debeat
plangi, vel super eum planctus levari. Antea victor exercitus Verbi Dei,
victrix coelorum militia omnis, sic imperfectum habere poterat gaudium,
quomodo bello civili peracto, multisque civibus peremptis, pars victrix
plenarium non potest triumphaliter victoriae suae celebrare tripudium.
Habet enim quod plangat, quia videlicet, tot vel tantis civibus omissis
orbata civitas, diminuta est respublica. Exemplum de sacra proferre
libet Historia.
|
|