CAPUT XIX. De eo quod dictum est ad beatum Job:

“Quis dimisit lapidem angularem terrae, cum me laudarent simul astra matutina, et jubilarent omnes filii Dei.”

Itaque projecto illo, laudaverunt et jubilaverunt angeli sancti, participes cum Michaele, et cooperatores victoriae Verbi Dei, sicut ipse Deus et Dominus ad beatum Job loquens, pulchre innuit. Praemisso namque:

“Ubi eras quando ponebam fundamenta terrae? Indica mihi, si habes intelligentiam, quis posuit mensuras ejus, si nosti? vel quis tetendit super eam lineam? super quo bases illius solidatae sunt? (Job XXXVIII);”

ita subjunxit:

“Aut quis dimisit lapidem angularem ejus, cum me laudarent simul astra matutina, et jubilarent omnes filii Dei?”

(Ibid.) Equidem futurorum prophetiam in verbis istis attendimus, spiritualis terrae, id est sanctae Ecclesiae positionem, dimensionem atque solidationem utiliter intelligimus, cujus lapis angularis est Christus, sicut docet beatus papa Gregorius. Verumtamen si praeteritorum narrationem attendere placet, quia revera Deus hujus terrae quam calcamus fundamenta posuit (quod mirabile est) super nihilo, et bases ejus, id est firmitatem ejus solo praecepto suo solidavit. Lapis alius, scilicet Satanas, erit intelligendus lapis terrae angularis, id est princeps hujus mundi. Nam de isto sine dubio superius idem Job assumpta parabola, dixit:

“Lapidem quoque caliginis et umbrae mortis dividit torrens a populo peregrinante, eos quos oblitus est pes egentis hominis et invios (Job XXVIII).”

Haud dubium quin eo loco lapis Satanas ille debeat intelligi lapis caliginis, ut puta nihil habens de illuminatione septem oculorum, quos in alio lapide Zacharias propheta vidit (Zach. IV). Lapis, inquam,

“caliginis et umbrae,”

non qualiscunque, sed

“umbrae mortis.”

Istum

“lapidem divisit torrens”

judicii divini

“a populo peregrinante,”

ut videlicet, non obscuret, non sua caligine involvat eos qui in hoc mundo a populo peregrinos se esse noverunt, qui manentem civitatem hic non habent, sed futuram inquirunt (Hebr. XIII). Dividit ab eodem populo cum ejusmodi lapide etiam

“eos quos oblitus est pes egentis hominis, et invios,”

id est omnes homines impios, quos propter incredulitatem ipsorum

“oblitus est”

et dereliquit

“pes egentis hominis,”

id est gratia Jesu Christi,

“qui cum dives esset, propter nos pauper factus est (II Cor. VIII).”

Dereliquit, inquam, ut puta

“invios,”

quia noluerunt parare, vel parari apud se viam Domino Lapis itaque durissimus ille hostis lapis terrae angularis, id est superbus princeps hujus mundi, recte valet intelligi. Et illum Deus revera

“dimisit,”

id est deorsum misit, nec alius nisi Deus dimittere potuit. Cum igitur dimisisset illum, laudaverunt, inquit,

“simul astra matutina,”

et jubilaverunt

“omnes filii Dei.”

Quod dixerat, laudaverunt astra matutina, repetit dicendo: Et jubilaverunt omnes filii Dei, videlicet sancti angeli, qui dum in gratiae claritate perstiterunt, recte dicuntur

“astra matutina,”

id est angeli lucis, angeli habentes charitatem et cognitionem Dei, quae tunc illis pervicti ruina diaboli clarius illuxit.