CAPUT XXI. De peregrinatione Jacob, et de visione ejus.

Igitur egressus Jacob de Bersabee, pergebat Haram cumque venisset ad quemdam locum, et vellet in eo requiescere, post solis occubitum, tulit de lapidibus qui jacebant, et supponens capiti suo dormivit in eodem loco. Non ergo frustra Apostolus patres nostros peregrinos vocat et advenas. Cum enim dixisset: Juxta fidem defuncti sunt omnes, non acceptis promissionibus, sed a longe aspicientes eas, et salutantes; addidit continuo: Et confitentes, quod peregrini et hospites sunt super terram. Qui enim haec dicunt, significant se patriam inquirere. Et si quidem illius meminissent de qua exierunt, habebant utique tempus revertendi. Nunc autem meliorem appetunt, id est coelestem (Hebr. XI). Ecce illorum ejusmodi confessionem sive exspectationem, in Jacob agnoscere promptum est. Nunquid adeo tenuis erat et pauper, ut de terra sua exiret per necessitatem in baculo suo, sicut postmodum fatetur ipse cum dicit: In baculo meo transivi Jordanem istum, et nunc cum duabus turmis regredior? (Gen. XXXII.) Nam, quod ita solitarius exierit testatur et illud, quod non habuit ubi caput reclinaret, nisi quod tulit de lapidibus qui jacebant et supposuit capiti suo, et dormivit in eodem loco. Nonne pater ejus vehementer magnus erat? sic enim paulo ante scriptum est: Quia locupletatus est homo, et ibat proficiens atque succressens, donec magnus vehementer effectus est, in tantum ut ipse Abimelech diceret: Recede a nobis, quoniam potentior nostri factus es valde (Gen. XXVI). Sed et avus hujus Abraham regum victor, nulli dubium, quin dives et inclytus fuerit. Quid igitur nisi magna et imitatione digna paupertas spiritus in hoc patre nostro Jacob spectanda nobis proponitur in tali ejus exitu, cum ad accipiendam uxorem proficiscitur, fide paterna exspectans, quod de semine suo salus mundi, et omnium gentium benedictio Christus nasceretur? O profugium coelestis asyli protectione dignum, qui sola fide absque lectione Scripturarum doctus erat, quod ad possidendam benedictionis haereditatem, ad seminandam beati seminis exspectationem, non pompatice, sed humiliter et conscientia supplici esset ingrediendum. Porro quam veraciter dictum sit: Juxta est Dominus his qui tribulato sunt corde (Psal. XXXIII), ex isto claret quod continuo sequitur: Viditque in somnis scalam stantem super terram, et cacumen illius tangens coelum, angelos quoque ascendentes et descendentes per eam, et Dominum innixum scalae, dicentem sibi: Ego sum Dominus Deus Abraham patris tui, et Deus Isaac. Hunc imitantur quicunque benedictione Dei Patris et Filii ejus Jesu Christi, cum gratia Spiritus sancti missi, ad spirituale semen seminandum depositis saeculi oneribus, nudi et expediti ad destinatum tendunt, vigilantque et in omnibus laborant, et sobrii sunt, nihil se scire judicantes nisi Christum Jesum, et hunc crucifixum (I Cor. II), et cum Apostolo dicentes: Non habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus (Hebr. XIII). Illis porta coeli aperitur, et ascendentibus scala haec erigitur, quae huic apparuit, per quam et ascendentes et descendentes angeli monstrantur. Non aliud sine dubio descensus ille, et ascensus a nobis intelligitur, nisi exaltatione descendere et humilitate ascendere. Scala vero ipsa erecta, nostra est vita in hoc saeculo, quae humiliato corde a Domino erigitur ad coelum. Latera enim ejus scalae dicimus, nostrum esse corpus et animam. In quae latera diversos gradus humilitatis vel disciplinae evocatio divina inseruit ascendendos.