|
|
“Ignis, inquit, Dominus ad Moysem, in altari semper ardebit, quem
nutriet sacerdos, subjiciens mane ligna per singulos dies. Et imposito
holocausto desuper, adolebit adipes pacificorum. Ignis est iste
perpetuus, qui nunquam deficiet in altari (Levit. VI).”
|
|
Unde autem iste ignis tam diligenter nutriendus, non alterius, sed
sacerdotis cura et diligentia ne deficeret custodiendus, fuerat datus
sive acceptus? Ab ipso Domino nimirum magno et evidenti miraculo. Uncto
namque tabernaculo, ritu quoque sacerdotii atque sacrificiorum juxta
praeceptum Domini ordinato:
|
“Hodie, inquit Moyses, Dominus apparebit vobis.”
|
|
Item:
|
“Facite et apparebit vobis gloria ejus.”
|
|
Subinde sequitur:
|
“Ingressus autem Moyses et Aaron tabernacula testimonii, et deinceps
egressi benedixerunt populo, apparuitque gloria Domini omni multitudini,
et ecce ignis egressus a Domino devoravit holocaustum et adipes, qui
erant super altare. Hoc cum vidissent turbae, luadaverunt Dominum
ruentes in facies suas (Levit. IX).”
|
|
Dignus igitur ignis quem sacerdos nutriret, quique de altari deficere
nunquam deberet, et dignus locus, dignum templum sanctumque altare, quod
tanti privilegii munus haberet, quale utique in illo templo aemulo
Aegypti, nec fuit, nec esse debuit. Illud observari potuit, ut nunquam
deficeret ignis in altari usque ad tempora Babylonicae captivitatis,
quia videlicet, quantaecunque tempestates eatenus exsurrexerint, non
tantae fuerunt, ut necessario exstingueretur ille ignis. Nec enim ante
Nabuchodonosor regem Babylonis ulla usquam Scriptura memorat, tale
quidpiam evenisse, ut ignis ille nutriri vel custodiri non potuerit. Ubi
autem et templum destructum, et civitas igne Chaldaico combusta fuit,
quomodo vel in quo sacerdos curare posset, ne deficeret ignis in altari?
Fecerunt igitur quod potuerunt, fidem et spem habentes ad Deum, secundum
litterae hujus sensum manifestum:
|
“Cum in Persidem ducerentur patres nostri, sacerdotes qui tunc cultores
Dei erant, acceptum ignem de altari occulte absconderunt in valle, ubi
erat puteus altus siccus, et in eo contutati sunt eum, ita ut omnibus
ignotus esset locus (II Mach. I).”
|
|
Quid illorum fidei contemplatione pulchrius? ignem morientem qui nutriri
non poterat, qui ubi nutriretur non habebat, illi resuscitandum
commiserunt, in quo est species resurrectionis mortuorum. Nec eos
fefellit spes. Quomodo?
|
|