VERS. 20.

“Cunctis diebus impius superbit.”

Hoc est quod narrare proposuit, et nimio prae judicio ausu, quem in prima locutione suo de hypocrisi coarguerat iste Eliphaz, in hac secunda congressione impium esse confirmat. Nam sic de impio loqui incipit, tanquam in beato Job expertus sit id quod universaliter de omni impio se didicisse asseruit supra dicendo,

“quod vidi narrabo tibi.”

Adhuc tamen parum quid habet de reverentia amici, in eo quod non ipsum nominatim impium esse dicit, sed propter ipsum de impio universaliter proponit dicens:

“Cunctis diebus suis impius superbit.”

Ac si dicat: Quod in te palam est, qui in prosperitate superbieras, et nunc in adversitate desperas quod et ipsum magna est superbia. Nam in sequentibus sic contra eum vel propter eum loquitur, tanquam sit impius vel desperatus.

“Superbit,”

inquam, et mirum est. Nam

“numerus annorum incertus est tyrannidis ejus,”

id est mirum est quod quasi de certo extollitur, cujus vita sub poena incertitudinis tenetur.