CAPUT 12

“Vade, inquit, voca virum tuum, et veni huc.”

Quid illa reputaret, nisi ad hoc virum suum debere vocari, ne mulier sine viro suo tanquam vitae facultatem perciperet, et hoc a tantae rei largitore recte pensari, quod vir tanti doni particeps esse deberet, cum quo mulier unum corpus esset? Et quidem protinus cucurrisset, si haberet quem virum suum legitime profiteri posset. Sed quid faceret, quae virum non habebat, nec tamen virgo nec vidua erat? Quomodo jam dignam non timeret repulsam, quae tali commonitione cogebatur agnoscere se mulierem non legitime nuptam? Stetit ergo suam agnoscens indignitatem, et confessa est dicens:

“Non habeo virum.”

Sufficit ista confessionis inchoatio vocanti misericordiae. Non exspectavit aut exegit, ut totum diceret, sed clementiae manum porrigens pepercit pudori, subvenit conscientiae fluctuanti. Nam sequitur: