CAPUT X. Responsio ad illum qui forte quaerit: Ad quid posuit diabolum in monte sancto Dei? et ut quid illi tanta contulit, cum sciret eum Spiritus sanctus

“qui omnia scrutatur, etiam profunda Dei?”

Hic forte quaerat aliquis: Ad quid illum talem posuit in monte sancto Dei? utquid illi tanta contulit? Nunquid nesciebat

“Spiritus, qui omnia scrutatur, etiam profunda Dei (I Cor. II),”

quod ille lapis durissimus atque rebellis, non recepturus foret in se aurum opus decoris sui? Cur ergo illic posuit eum, ut ambularet in medio lapidum ignitorum? Hoc qui quaerit, quaerat et illud, cur idem Dominus hominem in paradiso posuit. Neque enim illum in paradiso fecit, sed tulit. Ergo, ait Scriptura, Dominus Deus fecit hominem, et posuit eum in paradiso voluptatis, ut operaretur et custodiret illum (Gen. II). Dicat ergo: Nunquid nesciebat Deus quod futurum esset, ut non operaretur et custodiret illum? utquid ergo illic posuit eum? Ad haec, inquam. Non nesciebat Deus, sed nisi angelum in coelo et hominem tentasset in paradiso, ut nota fierent saeculis superventuris, vel quae in corde erant hominis, nos judicia ejus laudare nesciremus, multumque deesset nobis de cognitione Dei, cujus cognitio vita aeterna est, quemadmodum dicit ipse Filius Dei:

“Haec est autem vita aeterna, ut cognoscant te verum Deum, et quem misisti Jesum Christum (Joan. XVII).”

Hoc quod diximus per aliquod simile melius intelligitur. Cum Dominus Moysen mitteret ad Pharaonem, dicens:

“Clamor filiorum Israel venit ad me: Veni, mittam te ad Pharaonem,”

etc. Haec quoque dixit:

“Sed ego scio quod non dimittet vos rex Aegypti, ut eatis, nisi per manum validam (Exod. III).”

Attamen ipsam manum validam non statim exercuit, non statim primogenita Aegypti, vel ipsos Aegyptios cum Pharaone percussit, sed prius multis et bonis illum sermonibus convenit, pluribus signis levioribusque plagis tentavit, donec scirent, qui viderunt eum, sciremus nos quoque qui legimus, glorificationem Domini in curribus Pharaonis et exercitus ejus, quia justus est Dominus. Pharao autem et populus ejus impius. Sic nimirum idem Dominus, cum sciret de angelo illo quam esset malus, debuit eum non statim judicare, vel damnare caeteris videntibus, sed tentare prius, similiterque hominem, ut sciremus nos quoque cum angelis sanctis ab effectis, sive ex operibus, quod solus sciebat Deus jam, nullis adhuc malis meritis praecedentibus, et scientes justitiam ejus, vel in illius angeli ruina, vel in hominis poena laudaremus.