CAPUT 70

“Sed si quis audierit verba mea, et non custodierit, ego non judico eum. Non enim veni ut judicem mundum, sed ut salvificem mundum. Qui spernit me, et non accipit verba mea, habet qui judicet eum. Sermo quem locutus sum, ille judicabit eum in novissimo die.”

Judicium damnationis in hoc evangelista tripliciter jam dictum est. Alia namque significatio est, qua dixit:

“In judicium veni ego in hunc mundum, ut et qui non vident videant, et qui vident caeci fiant.”

Alia qua dicit nunc:

“Ego non judico eum.”

Alia qua itidem nunc ait:

“Sermo quem locutus sum vobis, ille judicabit eum in novissimo die.”

Et prima quidem atque tertia notae, et per se manifestae significationis sunt; haec autem media qua dicit:

“Ego non judico eum, non enim veni ut judicem mundum,”

ex opposito cognoscitur quod statim opposuit dicens:

“Sed ut salvificem mundum?”

Quomodo enim salvificavit mundum? Utique judicium, id est damnationem sustinendo, sub judice Pontio Pilato accusatus, tanquam reus majestatis, traditusque ad crucifigendum Romani ministris imperii. Igitur ex hoc opposito quo dicit:

“Sed ut salvificem mundum,”

liquet quid dixerit:

“Ego non judico eum.”

Quod idem est ac si diceret: Regnum vel judicium meum non est hic, id est de hoc mundo. Quod si esset de hoc mundo, ministri mei utique decertarent custodiri verba mea. Nunc autem regnum vel judicium meum non est hinc, et proinde nunc ego non judico eum. Ordo vel textus litterae sic se habet.

“Sed si quis audierit verba mea, ego non judico eum.”

Dixi, inquit, vobis quia lux in mundum veni ad hoc,

“ut qui credit in me in tenebris non maneat.”

Sed idcirco negligentius verba mea homines audiunt, idcirco custodire non curant, quia

“ego non judico eum”

quisquis ejusmodi est, quia non sedeo rex in soliis tyrannorum, quia non exigo gladiis et securibus ut meum servetur edictum.

“Non enim veni ut hoc modo judicem mundum,”

sed ad hoc potius, ut hoc modo judicatus

“salvificem mundum.”

Quid tandem? Ergone Regem coeli contemnentes impune abibunt? Nunquid semper tacebo, semper silebo, semper patiens ero, 286 et in nullum eos adducam judicium? Non est ita, non sic erit, non sic fiet.

“Qui enim spernit me, habet qui judicet eum;”

habet, inquam, non dico habebit, sed jam habet judicem, et si nondum sententiae vel vindictae judicantis apparent. Quis tandem ille est judex? Sermo quem locutus sum vobis, ille judicabit eum in novissimo die. Ille, inquit, sermo, quem audierunt, quem verum esse nescire non possunt, utpote magnificis operum testimoniis comprobatum,

“ille judicabit eum,”

ille arguet, ille convincet eum. Ubinam iste talis judex sedebit, quali de solio suo voces aut sententias judicii sui dabit? Prope aderit, intus sedebit, in conscientia cujusque justas sententias terribiliter personabit. Sic enim et Apostolus dicit:

“Quia testimonium reddet illis conscientia ipsorum et inter se invicem cogitationum accusantium, aut etiam defendentium, in die, cum judicabit Deus occulta hominum, secundum Evangelium meum (Rom. II).”

Ergo ille

“sermo quem locutus sum, judicabit eum in novissimo die.”

Unde hoc sermoni huic? Ait: