CAPUT 6

“Dixit ergo Jesus: Facite homines discumbere.”

Conjunctio litterae quae sic posita est:

“Dixit ergo Jesus,”

illi assumptioni ut conclusio respondet quam supra Evangelista posuit, dicens:

“Hoc autem dicebat tentans eum. Ipse enim sciebat quid esset facturus.”

Statimque aliud assumit sic:

“Erat autem fenum multum in loco.”

Mox iterum per conclusionem subjungitur:

“Discubuerunt ergo viri.”

Sed quanticum panes essent tam pauci? Sequitur:

“Numero quasi quinque millia.”

Nam revera, quia tentando dixerat:

“Unde ememus panes, ut manducent hi;”

et quia sciebat quid proposuisset, vel

“quid esset facturus,”

consequebatur, ut postquam tentavit illum, faceret homines discumbere, et quia

“fenum multum erat in loco,”

commodius ibidem homines poterant discumbere. Itemque per conclusionem sequitur:

“Accepit ergo Jesus panes.”

Nam quia tanti erant homines et tam pauci panes, utique oportebat, ut ipse illos suis manibus acciperet, ut gratias ageret, aut juxta alios evangelistas benediceret.

“Et cum gratias egisset, distribuit discumbentibus.”

“Cum, inquit, gratias egisset,”

(videlicet ut nos de perceptis vel percipiendis coelestium gratiae donis, exemplo suo gratias agere praedoceret),

“distribuit discumbentibus.”

Quotidie quidem Dominus Jesus sequentibus se, unicuique juxta beneplacitum gratiae suae panem coelestis doctrinae distribuit, hoc praecipiens universis, ut discumbant super fenum, id est, ut reprimant vitia carnis. Quia videlicet

“omnis caro fenum et omnis gloria ejus tanquam flos feni (Isa. XL).”