|
Cum igitur omnia de nihilo facta sint, et ipsum nihil efficiens sit
causa malae voluntatis creaturae rationali, unde bona voluntas
aliquibus, ut sint vel angeli, vel homines bonae voluntatis? Non enim
jam quaerimus quod multi quaerere solent, scilicet unde mala voluntas
bonae creaturae accesserit, quia constat ex eo quod de nihilo facta est,
apostasiam suboriri, vel subortam esse malae veluntatis, qua iterum
perverse in nihilum tendit Unde ergo illi bona voluntas, qua tendat non
ad nihilum unde facta est, sed ad Deum a quo facta est, vel ad verbum
Dei per quod facta est? Unde, nisi ex bono vel gratia Dei? Sic enim et
Apostolus ejusdem gratiae dicit: Nam Deus est, qui operatur in nobis
velle et perficere pro bona voluntate (Phil. II). Non euim sicut
naturaliter et sponte corpus animantis terram appetit, ut inde naturali
appetitu vivere festinet, unde factum est, ita creatura rationalis
naturale habet velle Deum, sive appetere Dei verbum, nisi habeat
adjuvantem gratiam, quia videlicet non sicut corpus de terra sic et ipsa
de Deo sumpta, vel de Deo verbo facta est, sed a Deo et per Dei verbum
creata est. Non ergo nisi adjuvante gratia, non nisi dono Creatoris
bonam voluntatem habere, vel Creatorem diligere poterat creatura. Dedit
quibusdam donum istud bonae voluntatis et scimus quia taliter, tam
valide aliquibus et angelis et hominibus dedit, ut angeli quidam
seraphin, id est ardentes vel incendentes appellari meruerint, homines
autem quidam item adhuc in terris positi et in carne viventes ita
ardeant, ut multis tentationum aquis, multis tribulationum fluminibus
charitas in eis exstingui non possit.
|
|