|
(I REG. CAP. XXIX.) Quid porro sibi vult, quod morituris in bello Saul
et filiis ejus, et universis viris ejus, David bello interesse non
permittitur:
|
“Dixerunt enim principes Philisthinorum ad Achis: Quid sibi volunt
Hebraei isti?”
|
|
Ac deinceps.
|
“Revertatur vir et sedeat in loco suo in quo constituisti eum, et non
descendat nobiscum in praelium, ne fiat nobis adversarius cum praeliari
coeperimus. Quomodo enim placare poterit Dominum suum, nisi in capitibus
nostris? Nonne iste est David, cui cantabant in choris dicentes,
percussit Saul in millibus et David in decem millibus suis.”
|
|
Itaque factum est ut David neque cum populo suo, neque contra populum
suum, bello interesset, sed absens fortes qui ceciderant in praelio,
plangeret. Nunquid hoc casu, et non potius per Dei providentiam gestum
est? Utique Deo providente factum est ut David legitimus rex, neque
proditor, neque hostis patriae judicari posset. Denique, si bello
admissus contra suos praeliaretur hostis patriae, si ad suos
converteretur deserto rege ad quem confugerat, quique illum quasi
fidelem custodem capiti suo posuerat, infamis existeret, perfidi
proditoris crimine. Sed nec istud a mysterio vacare credendum est. Sic
nempe Salvator ruituro Judaeorum populo, cum civitate et templo, suam
ademit praesentiam, ut neque hostibus ejus faveret, neque tamen suis
cognatis manum auxiliarem porrigeret. Secundum hominis loquimur
affectum. An inimicis gentis suae favit, qui videns civitatem flevit
super illam, et inter lacrymas futura mala praedixit? (Luc. XIX.) Igitur
praeliantibus Philisthaeis contra Israel, David utrisque deest, quia
civitatem Jerusalem Romanis obsidentibus Christus manu fortis neutri
parti adest, cum neutra parte, gratia ejus est. Et iste quidem David jam
completam Saul et filiorum utrorumque ruinam ejus deflet, Christus autem
ruinam Judaeorum, et antequam fieret, flevit per semetipsum, sicut jam
dictum est, et postquam jam facta est, doluit in Apostolo suo, in quo et
loquebatur, quemadmodum Apostolus ipse testis est:
|
“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente
conscientia mea, in Spiritu sancto, quia tristitia mihi est magna, et
continuus dolor cordi meo (Rom. IX),”
|
|
etc.
|
|