CAPUT IX. Christi regnum non de hoc mundo esse, satis probatum esse, copiosius tamen probari potuisse.

Excusavit se verbis quoque Rex mitis et humilis corde, dum etiam Pilato, ubi ventilabatur accusatio de regio nomine, quasi crimine magno:

“Regnum meum, ait, non est de hoc mundo; si de hoc mundo esset regnum meum, ministri mei utique decertarent, ut non traderer Judaeis. Nunc autem regnum meum non est hinc (Joan. XVIII).”

Poterat eisdem gratiae labiis dicere: Si de hoc mundo fuisset regnum meum, non asellus, super quem sedi nudiustertius, sed equus mihi vel currus fuisset adhibitus, et qui me regem acclamaverunt, non ramos olivarum, sed militarium praetulissent apparatum armorum. Et si minus illi sufficerent, rogassem Patrem meum, et exhibuisset mihi modo plus quam duodecim legiones angelorum. Poterat quidem et illud dicere: Quando pavi de quinque panibus quinque millia hominum, et illi propter hoc rapere me, et super se regem facere voluerunt, non fugissem eos, nisi quia verum est quod regnum meum non est de hoc mundo. Haec, inquam, et caetera hujusmodi multa innocentiae suae argumenta, qui nihil Caesari volebat nocere, Pilato respondens demonstrare poterat, nisi quod ille auditum non habebat, et ipse per sapientem quemdam fuerat praelocutus:

“Ne effundas sermonem, ubi non est auditus (Eccli. XXXII).”

Nobis haec scienda reservavit, et nostrum est inclamare adversariis ejus etiam defunctis, quia non diripit mortalia, quia regna dat coelestia, et quia volentes eos falli, sua malitia fefellit, et mentita est iniquitas sibi, dicendo:

“Invenimus eum prohibentem tributa dari Caesari (Luc. XXIII).”

Non enim talem regem se fecit, neque ita contradixit Caesari. Imo

“reddite, inquit, quae sunt Caesaris Caesari, et quae sunt Dei Deo (Matth. XXI).”