CAPUT 12

Hanc ejus humilitatis et obedientiae gloriam magna gloria confestim secuta est. Nam

“propter hoc Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen, quod est super omne nomen, ut in nomine Jesu omne genu flectatur, coelestium, terrestrium et infernorum (Philip. II).”

Hic jam audire plurimum delectat illud, quod idem Apostolus vas electionis quam gratiose, quam venerabiliter intonat:

“Adeamus ergo cum fiducia ad thronum gratiae, ut misericordiam consequamur, et gratiam inveniamus in auxilio opportuno (I Cor. VIII).”

Fidentes nos esse vult, fiduciam nos habere hortatur, quae videlicet fiducia nimirum venerabilis atque laudabilis est, quoniam fides eam cum dilectione, fides scientiam cum charitate habens, operatur. Quid enim? Tu forte suspensa mente alta coelorum suspiciens, et illic intuens oculo contemplationis hunc altissimum Dei Filium, stantem, sive sedentem a dextris Dei, ad dexteram majestatis in excelsis, tremebundus et magna formidine tactus in corde tuo dicis: Eheu, quidnam erit de nobis servis iniquis et scelestis, quorum propter scelera talis ac tantus Dominus, tot et tantis affectus est contumeliis usque ad mortem, mortem autem crucis? Cum hoc vel huic simile aliquid dixeris, non vane videatur tibi, quod iile (ut est mitis et humilis corde [Matth.XI]), veraciter respondere possit: Nec ego talis ac tantus nunc existerem, nisi causa tui, nisi propter peccata generis humani. Et revera sic est, tanquam certum nobis esse debet, ac si ore proprio responsum ejusmodi daret aut dedisset. Ut quid enim homo iste sive Filius hominis in Deum assumptus est? Ut quid passus vel mortuus est? Nonne pro impiis. Nonne pro inimicis?

“Videmus”

autem, ait idem Apostolus, Dominum

“Jesum,”

Christum,

“propter passionem gloria et honore coronatum (Hebr. II).”

Ergo impii et scelerati causa fuerunt ei ut coronaretur et sederet a dextris Dei, coronatus gloria regni, honore pontificii. Multum igitur debet impiis per fidem ejus ad pietatem conversis, multum debet inimicis per ipsum Deo reconciliatis. Hinc jure nobis fiducia, et fiducia nostra ipsi placet, quoniam justa est, quoniam rationabilis est. Igitur

“cum fiducia, inquit, adeamus.”

Quo adeamus?

“Ad thronum gratiae.”

Magnifice dictum, venerabiliter audiendum. Quid enim est thronus gratiae? Dulcius quippe ac delectabilius hoc sonat, quod dicit,

“ad thronum gratiae,”

quam si diceret, ad thronum judicii vel justitiae. Et quidem thronus Christi Filii Dei thronus est judicii vel justitiae, et in hoc tempore magis expedit nobis ut primum sit thronus gratiae. Quibus vel qualibus nobis? Nimirum peccatoribus,

“quorum,”

ait idem Apostolus,

“primus ego sum (I Tim. I),”

et

“gratia Dei sum id quod sum (I Cor. XV).”