|
Manifeste quidem hactenus conscriptum est judicium divinum, sed non
dictum est qualem per manum sive personam sit agitandum. Non enim
judicabit per semetipsum ille Antiquus dierum, quia Pater non judicat
quemquam (Joan. V). Et si throni huic positi sunt, non consequitur, ut
sedeat ad judicandum, ut cum vestimento niveo sive candido et capite
cano ad proferendam sententiam visibiliter atque localiter sessurus
exspectetur iste Antiquus dierum. Itaque nondum dictum est quae vel
qualis factura sit judicium persona. Sed quid sequitur:
|
“Aspiciebam ergo in visione noctis, et ecce cum nubibus coeli, quasi
Filius hominis veniebat, et usque ad Antiquum dierum pervenit, et in
conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem, et honorem, et
regnum, et omnes populi, tribus, et linguae ipsi servient. Potestas ejus
potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus quod non
corrumpetur.”
|
|
Igitur quod in Evangelio suo praedicat ipse Filius hominis, Pater non
judicat quemquam, sed omne judicium dedit Filio (ibid.), haec prophetica
visio lucido satis defendit testimonio. Quae autem causa vel ratio est,
ut judicium faciat hic potius Filius hominis quam Pater, nisi quia
Filius hominis est? Sic et ipse, cum dixisset:
|
“Et potestatem dedit ei judicium facere,”
|
|
continuo quasi quaereres quo jure, quo ordine justitiae Filius judicet
magis quam Pater:
|
“Quia, inquit, Filius hominis est (ibid.).”
|
|
Ac si diceret: Quia persona Filii sese operosius impendit ad
reparationem mundi, intantum ut fieret Filius hominis, sola quippe haec
persona incarnata et passa est pro salute mundi, recte ergo potestatem
habet judicium faciendi, ut sola judicet persona, quae sola redemit, id
est ut in judicio sola spectetur persona Filii, secundum formam
visibilem, formam servi, in qua semetipsam sola exinanivit. Quoniam ad
alia properamus, et haec caeteraque a Patribus doctissimis pertractata
sunt, jam ad septimum prophetae hujus accedamus praeconium, quo regni
Dei quod exspectabat edicere meruit, tempus quoque praefinitum.
|
|