PROLOGUS RUPERTI IN AGGAEUM PROPHETAM


CAPUT SINGULUM

Aggaeus decimus est in ordine duodecim prophetarum. Spiritus sanctus qui per os prophetarum loquebatur praesagio signari voluit nomine, ut vocaretur Aggaeus, videlicet, secundum negotium, de quo per os ejus erat locuturus. Hoc namque nomen Aggaeus interpretatur festivus, et magnam utique festivitatem prospiciebat ejus oculus, dum ista loqueretur quae nunc habemus in manibus, dum diceret per eum Dominus:

“Populus iste dicit: Nondum venit tempus domus Domini aedificandae (Agg. I),”

et dum jubente Domino interrogaret sacerdotes, dicens:

“Si tulerit homo carnem sanctificatam in ora vestimenti sui, et tetigerit de summitate ejus panem, aut pulmentum, aut vinum, aut oleum, aut omnem cibum, nunquid sanctificabitur? Et si tetigerit pollutus in anima ex omnibus his, nunquid contaminabitur?”

(Agg. II.) Haec et caetera hujusmodi dicta sive interrogata, qui intelligit, cur scribi digna fuerint, profecto magnam et dignam sentit causam hujus quoque nominis Aggaei, id est festivi, nec dubitat quin tale vocabulum sortitus ille fuerit nutu Dei qui

“quos praescivit sanctos, et praedestinavit illos et vocavit, justificavit, et magnificavit (Rom. VIII).”

Nunquid enim festivitas alia non erat in corde prophetali, nisi laetitia qualem habebat vel habere poterat cum plebe, de illa reaedificatione templi manufacti, iterum contaminandi, iterum irrecuperabiliter arsuri? Equidem fuerit ejusdem templi reaedificatio, quam praesens videbat, materia magnae festivitatis, verumtamen non secundum se sed propter omnium sanctorum et angelorum, et hominum festivitatem Christum, quia futurum erat, et reaedificato templo, muri quoque civitatis postmodum reaedificarentur, et rursus civitas habitaretur, et, reaedificata civitate, rursus coalesceret in terra populus, unde Christus servata veritate promissionis, quae ad Abraham et ad David facta et juramento firmata fuerat, nasceretur. Igitur omnia, quae hic loquitur Aggaeus, sic, adjuvante Spiritu sancto, suscipimus, ut eum omnino in Christum tendere non dubitemus. Et tunc demum nos quoque Aggaei, id est festivi, quodammodo dici vel esse poterimus, videlicet contemplando idipsum, quod iste contemplaturus, divino utique praesagio vocatus est Aggaeus.