CAPUT 26

“Et vox ejus tanquam vox aquarum multarum.”

Aquarum nomine, divinae Scripturae solent intelligi: quod nimirum Scripturis approbare ex abundanti est. Constat autem quia ille Filius hominis caput tam candidum, pedes habens hujusmodi similes aurichalco, quidquid in passionibus sive tentationibus suis loquebatur, vel nunc usque loquitur, sanctarum consonat Scripturarum, et consentit vocibus ac sensibus, imo et vita et mors ejus, resurrectio quoque et ascensio ejus, sic et sic idcirco processit, ut Scripturae implerentur. Igitur

“vox ejus tanquam vox aquarum multarum,”

id est doctrina vel omne opus ejus, veritas et adimpletio est Scripturarum, quae multae sunt, scilicet legis, prophetarum atque psalmorum. Quoniam

“necesse est, inquit, impleri omnia quae scripta sunt in lege et prophetis et psalmis de me (Luc. XXIV).”

Aliter

“vox ejus tanquam vox aquarum multarum,”

id est tanquam vox populorum multorum, juxta illud quod in persona ejus dicit Psalmista:

“Confitebor tibi in populis, et Psalmum dicam tibi in gentibus (Psal. CVII.”

Denique vocem ejus verba Scripturarum quae proferuntur in persona ejus, hodie multi populi concinunt, qui videlicet populi, significari solent nomine aquarum.

“Et habebat in dextera sua stellas septem.”

Septem stellae, ut infra scriptum est, angeli sunt septem Ecclesiarum, id est, omnes praesules omnium Ecclesiarum. Angeli autem, id est nuntii, nimirum idcirco dicuntur, quia subditis annuntiant ea quae loquitur Deus, juxta illud:

“Labia sacerdotis custodiunt scientiam et legem requirunt ex ore ejus, quia Angelus Domini exercituum est (Malach. II).”

Quia taliter angeli sunt, id est, quia legem Domini annuntiant, idcirco et veraciter stellae dicuntur et sunt juxta illud in Daniele:

“Qui autem docti fuerint, fulgebunt quasi splendor firmamenti, et qui ad justitiam erudiunt multos, quasi stellae in perpetuas aeternitates (Dan. XII).”

Omnes ergo qui ejusmodi sunt, hoc numero, scilicet septenario, recte consignari illud quoque pulcherime astruit, quod cum esset in dextera sua, id est in magna felicitate sua, quippe qui resurrexerit a mortuis, non plures neque pauciores ex discipulis quam septem sui participes habuit convii, sicut scriptum est:

“Erant simul Petrus et Thomas qui dicitur Didymus, et Nathanael qui erat a Cana Galilaeae, et filii Zebedaei, et alii ex discipulis ejus duo (Joan. XXI).”

Isti septem missum in dexteram navigii rete, plenum magnis piscibus ad terram perduxerunt, et cum Domino epulati sunt, et taliter omnes eos designant, qui in universali resurrectione praesentabunt electos universos, quos suis acquisierunt studiis sive laboribus, et cum Christo sedebunt ad dexteram ejus in coelestibus. Tunc fiet id quod continuo in praesenti loco significatur dicendo:

“Et de ore ejus gladius utraque parte acutus exibat.”

Gladius quippe hoc loco ultimum significat judicium, quemadmodum et in cantico Deuteronomii Deus dicit:

“Si acuero ut fulgur gladium meum (Deut. XXXII).”

Nam exponens quod diceret gladium meum, continuo subjunxit,

“et arripuerit judicium manus mea.”

Iste judicii gladius utraque parte acutus tunc de ore ejus exibit, et utramque partem, dexteram scilicet et sinistram, pro meritis efficaciter discernet et dijudicabit. Exitus gladii ad dexteram hic erit:

“Venite, benedicti Patris mei (Matth. XXV).”

Hoc namque dicto gladius ejus ita carnes devorabit, ut jam non sit caro et sanguis, sed sint omnes omnimoda carnis et sanguinis corruptione exspoliati, miroque modo permanente natura, in alteram gloriam permutati (I Cor. XV). Exitus ejusdem gladii ad sinistram hic erit:

“Discedite a me, maledicti, in ignem aeternum qui praeparatus est diabolo et angelis ejus (Matth. XXV).”

Utrinque sic erit efficax ille gladius judicii, ut eant hi in supplicium aeternum, justi autem in vitam aeternam; et sic divisi ab alterutris, non possunt ultra conjungi aut permisceri, sicut in praesenti Ecclesia permisti nunc sunt boni et mali. Extunc in claritate sua videbitur ab illis beatis, quos in dextera sua deinceps habebit, videbitur facie ad faciem Deus deorum illa visione, quam pollicebatur diligentibus se dilectionis suae fore praemium.

“Qui autem, inquit, diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et manifestabo ei meipsum (Joan. XIV).”

Sequitur ergo:

“Et facies ejus sicut sol lucet in virtute sua.”

Facies ejus, praesentia ejus, lucebit sicut sol, quia vere est sol, et lucebit in virtute sua, id est in majestate et divinitate sua, complebiturque illud Isaiae vaticinium:

“Et erit lux lunae sicut lux solis, et lux solis erit septempliciter sicut lux septem dierum, in die qua alligaverit Dominus vulnus populi sui, et percussuram plagae ejus sanaverit (Psal. XXX).”

Quaenam est luna quae tunc lucebit sicut sol absque varietatibus crementi et detrimenti [decrementi], quibus nunc variatur in isto saeculo, nisi Ecclesia tunc erit similis soli suo, Deo suo?

“Scimus, inquit idem Joannes, quia cum apparuerit, similes ei erimus, quoniam videbimus eum sicuti est (I Joan. III).”

Ipsa autem lux solis quanta erit? sicut lux septem dierum, inquit. Quod est dicere: Quantae claritatis erat Deus Verbum, cum sex diebus fierent omnia, et septimo die complerentur omnia per ipsum, tantae claritatis in carne sua tunc erit apud Deum Patrem suum. Hoc etenim et ipse orans dicebat:

“Et nunc clarifica me tu, Pater, apud temetipsum, claritate quam habui priusquam mundus esset apud te (Joan. XVII).”

Quid enim est dies illa de qua dicebat ille propheta:

“In die qua alligaverit Dominus vulnus populi sui, et percussuram plagae ejus sanaverit (Isa. XXX),”

nisi illa visio faciei solis hujus, quae sanitas erit generis humani, et perfecta sanitas plagae ejus, qua omnes in Adam fuimus plagati et vulneris quo in illo fuimus vulnerati, videlicet mortis duplicis animae et corporis? Sequitur: