|
(CAP. XIII.) Et dixit Dominus ad Josue: Senuisti et longaevus es,
terraque latissima derelicta est, quae necdum sorte divisa est, etc.
Quoniam et hoc ab imperio Domini, procedit, ut non hominum arbitrio, sed
occulto sortis judicio tribubus Israel divideretur terra repromissionis,
ne hoc quidem a mysterio, vacare credendum est. Quid enim est, quod
ejectis a facie eorum gentibus, sicut et Psalmista canit: Sorte divisit
eis terram in funiculo distributionis (Psal. LXXVII), nisi quod beata
patria, de qua superbientes ejecti sunt apostatae angeli, cunctae
mansiones illae, quae multae sunt in domo Patris (Joan. XIV), gratia Dei
distribuuntur, et non ex meritis. Dei enim donum est, et non ex nobis,
inquit Apostolus, ut ne quis glorietur (Ephes. II). Recte igitur forte,
in qua non hominis electio, sed occulta Dei cuncta agit dispositio,
terra illa divisa est: quia videlicet, gratia Dei, quam nulla
praecesserunt merita, nostra terra viventium speranda nobis et
possidenda est. Transeamus nunc ad librum Judicum, et planam tritamque
historiae superficiem transilientes, in his duntaxat venerandum
quaeramus mysterium, ubi pro re vel tempore se exerit Domini verbum, ubi
ad ejus dicitur vel agitur quid coeleste imperium.
|
|