CAPUT 30

“Post haec venit Jesus in Judaeam terram, et illic demorabatur cum discipulis suis et baptizabat.”

Baptismi nomen ubicunque positum vel nominatum fuerit, tantae magnitudinis est, ut totum auditoris animum confestim impleat, tantique splendoris, ut proprietatem faciei suae vix perspici nisi ab exercitato inspectatore permittat. Siquidem plerique, lecta vel audita narratione hac, quia

“venit Jesus in Judaeam terram et discipuli ejus, et illic demorabatur et baptizabat,”

ita majestate nominis complentur, ut non vacet illis cogitare aut quaerere, unde primum ejusdem sacramenti virtus aut utilitas exorta sit. His autem qui fidei sacramentis plenius imbuti sunt, dubium non est, quia baptismi Christi virtus vel auctoritas ab ipsius Domini nostri Jesu Christi morte et resurrectione initium sumpsit; quando jam mortuus sanguinem et aquam de latere suo lanceatus effudit, Paulo dicente quia

“quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati sumus. consepulti cum illo per baptismum in mortem, ut quomodo surrexit Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus (Rom. VI).”

De qua re supra in libro secundo plenius dictum est. Cum ergo nunc baptizasse legitur Jesus, quomodo vel qua virtute baptizaverit, quaerimus: maxime propter eos, qui discretionem non habentes, et sola nominis hujus, id est baptismi, reverentia praeoccupati, nullum esse ejus aequivocationem, nisi per litis molestias audire patiuntur. Et quidem difficilius quaestionis hujus finis inveniretur, nisi providus evangelista post aliqua diceret:

“Quanquam Jesus non baptizaret, sed discipuli ejus (Joan. IV).”

Nunc ex eo dicto facilior quaestionis exitus aperitur: quia videlicet, cum opposita sint haec, baptizabat et non baptizabat, et utrumque simul esse non possit, liquet profecto quod Jesum baptizasse hoc loco secundum vulgatam opinionem dixit, quam et rursum ponit, ut destruat vel corrigat, cum dicit:

“Ut ergo cognovit Jesus quia audierunt pharisaei quia Jesus plures discipulos facit et baptizat quam Joannes, (quanquam Jesus non baptizaret, sed discipuli ejus).”

Haec enim dum dicit, priorem sententiam destruit, qua Jesum baptizasse nunc ait, demorantem in Judaea cum discipulis ejus, famamque hanc per discipulos Joannis aemulantes dispersam fuisse innuit, maxime Judaeis invidentibus et invidiam concitantibus. Sicut in sequentibus declaratur per quaestionem, quae ex discipulis Joannis cum Judaeis facta esse narratur. Discipuli namque Jesus baptizabant, quod ipsi revera imputandum erat, quia de ejus auctoritate baptizabant, imo et privilegium supra discipulos Joannis, pro tanti Magistri magnitudine non frustra vendicabant, quia Joannes quidem signum fecit nullum, hic autem tantus erat ut multi crederent in eum, videntes signa quae faciebat. Praeterea, Joannes huic testimonium perhibebat, tantoque minor illo erat et paulatim minuebatur, ut corrigiam calceamenti ejus solvere se indignum fateretur (Marc. I; Matth. III). Ipsi ergo Jesu imputandum erat quod baptizabant discipuli ejus: verum non ab invidentibus vel calumniantibus, sed a fideliter credentibus, et in magisterio discipulorum digne Magistri gloriam diligentibus. Verumtamen, ut supra quaerere propositum est, quo modo vel qua virtute discipuli Jesu, vel, si mavis, ipse Jesus per illorum ministerium baptizabat? Nunquid eadem regula vel efficacia, qua nunc discipuli ejus, imo per discipulos vel ministros suos ipse baptizat? Non utique eadem regula. Quia neque data fuerat eadem regula baptizandi sine qua nusquam potest agi baptismus Christi; quia non ante, sed post resurrectionem suam tradidit illam, dicens:

“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Non ergo eadem efficacia baptizabant, quia necdum apertum erat, de quo jam superius dictum est, vivifici templi latus dexterum, ut inde cum sanguine aqua egrediens, juxta Ezechielem, Omnes aquas sanaret, et virtutem illis regenerationis afferret (Ezech. XLVII; Joan. XIX). Nondum erat mare Rubrum, id est hujus baptismi sacramentum, Christi sanguine sacratum. Quomodo ergo, qui baptizabantur per hoc mare, quod nondum erat, transisse dicuntur? nondum Agnus erat occisus, et jam filii Israel per mare Rubrum transisse putantur? utquid postea verus iste Agnus occiditur, ejusque sanguine postes consecrantur, si jam Pharaonis et omnium Aegyptiorum primogenita interierunt, et omnes in mari Rubro submersi sunt (Exod. XII; I Cor. X), id est, si hoc baptismo baptizabant discipuli Jesu, quo nunc, dum baptizamur, omne peccatum, tam actuale quam originale obruitur? Sed dicit aliquis: Idcirco baptizabant discipuli Jesu, ut qui baptizantur, ad futuram Christi redemptionem pertinere mererentur. Hoc sane recte conceditur, dummodo remissionem peccatorum, quae est ipse Spiritus sanctus, neque mortuorum, neque vivorum aliquis ante Christi passionem aliquo baptismate accepisse credatur. Unde in eodem hoc evangelista scriptum legitur:

“Nondum erat Spiritus datus, quia Jesus nondum erat glorificatus (Joan. VII).”

Igitur, quia secundum auctoritatem evangelicam non habemus quod discipuli Jesu de praecepto vel regula baptizandi quidquam acceperunt, nisi hoc tantum quod novissime Nicodemo ad se venienti dixerat:

“Nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu sancto, non potest introire in regnum Dei,”

indubitanter tenendum est, quia, non exspectata baptizandi traditione vel regula; quippe quam nec interrogare noverant, nec ullam aliam esse putabant, nisi secundum quam Joannes baptizabat, scilicet in poenitentiam: baptizabant et ipsi quodammodo ab eodem Joanne baptizati fuerant, scilicet absque catechizatione crucis, mortis vel resurrectionis Christi, absque necessaria distinctione personarum, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti: et hoc ipsum quandiu Joannes superfuit. Nam, postquam ille traditus est, et Jesus in praedicationis officium succedens, ut evangelistae Matthaeus, Marcus et Lucas evidenter attestantur (quod jam alio loco dictum est) in Galilaeam venit, nusquam discipuli Jesu baptizasse leguntur (Matth. IV; Marc. I; Luc. IV). Nec enim hoc illis ante resurrectionem suam praecipiebat ipse Jesus. Et quidem convocatis duodecim apostolis, cum daret illis virtutem et potestatem super omnia daemonia, mittens illos ad praedicandum (Matth. X); item et cum alias mitteret septuaginta duos (Luc. X), nihil de baptizandi ministerio loquebatur eis, sed tantum ut praedicarent dicentes:

“Poenitentiam agite: appropinquabit enim regnum Dei (Matth. IV),”

quod extunc intra nos est, ex quo per mortem Regis nostri Dei et hominis Christi: per mortem, inquam, et resurrectionem hujus magni Regis, princeps mundi hujus judicatus, et foras missus est (Luc. XXIII; Joan. XVIII). Ubi enim toto tempore praedicationis Christi, id est, a traditione Joannis usque ad passionem ejusdem Domini nostri, discipulos ejus baptizasse, vel ipsum Jesum hoc illis invenimus praecepisse? Igitur cum audimus quia baptizabat Jesus, imo discipuli ejus, non ita magnitudine nominis baptismi opprimamur, ut non discernamus rem ipsam vel faciem ejus, talemque baptismum agi putemus, qualem apostolis a Christo post resurrectionem ejus mandatum esse non dubitamus. Sane Judaeam terram, quo venit, vel ubi demorabatur Jesus et discipuli ejus, illam Judaici regni quartam partem hic appellat evangelista, quam Pontius Pilatus procurabat. In qua Jesus post illa, quae Hierosolymis facta vel dicta sunt, demorabatur, ut dictum est, baptizabat.