CAPUT II. Cum Deum non velle malum asseritur arguere impios quod non sit omnipotens. Atque hanc esse causam, cur de omnipotentia quoque disserat.

Hic jam quaeritur cur non una tantum via, sed duae sint viae Domini. Quis hoc quaerit? Imo quis nos istud quaerere compellit? Nimirum is, qui nova nunc temeritate, vel temeraria novitate dogmatizat quia vult Deus malum fieri, et quia voluntate ejus primus homo lapsus est, illud pro argumento satis esse contendens, quia malum illud ne accideret non avertit, quod facere poterat, cum omnipotens sit. Diximus pauca pro re superiore libello, sed non est mitigata contentio. Itaque amplius atque amplius ad Scripturarum et omnimodae rationis patrocinium recurrere compellimur, quatenus omnipotentem esse praedicantes Deum, nihilominus tamen absque voluntate ejus comprobemus evenire vel evenisse malum sive peccatum. Omnipotentem, inquam, esse Deum quamvis fieri non potuerit, ut per omnia currente misericordia nullus superesset angelorum vel hominum, de quo vel contra quem ageretur judicium. Et de voluntate quidem Dei agentes, hoc summopere contendimus, ut fixum esset in corde nostro, quia per eam vel ex ea nequaquam malum unquam processit, quo periret creatura ejus. Consequenter nunc res postulare videtur, quod sit malum, vel quod fuerit malae voluntatis initium, id est unde bonae creaturae velle malum accesserit, quoniam voluntate Dei non accidit. Hoc a Patribus sanctis, praecipueque ab eximio Patre et doctore Augustino diligens lector acutissime perquisitum invenire poterit. Ait enim.