CAPUT XXII. Quare appellatio Filii Dei ab inimico et persecutore primum usurpari debuerit.

Speciosa victoriae pars, et insigne praeconium Verbi Dei, Filii Dei, quod illum manifesta confessione prius confessus est inimicus, quam amicus, persecutor quam exsecutor, et injustus quam justus, gentilis quam Judaeus. Quis enim saltem ex omnibus prophetis tam aperte nomen istud expressit, Filium Dei? Habemus passim in Scripturis propheticis

“Verbum Dei”

et hoc Verbum Dei Filius est, sed mundus eum non cognovit; ita ut nec apud Judaeos, quibus creditum est Verbum Dei, tutum esset praedicare hoc nomen, quod est Filius Dei.

“In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognovit (Joan. I),”

nec solum eum non cognovit, verum etiam annuntiationem de eo, nec saltem Judaeus ferre potuit, unde et oportebat prophetas claudere, ligare, et signare testimonia ejus in Scripturis. Quia, sicut jam dictum est, non possent portare saltem cultores Dei, nec paterentur audire ullam esse Dei generationem, ullum esse Filium Dei. Per hunc summum ex principibus suis, quem Judaeus aut gentilis arguere non posset, cujus opprimere os non auderet mundus, hoc nomen primitus audivit Filium Dei. At ipse tantus praedicator forte etiam tunc dormivit et somniavit, quando nomen istud praedicavit. Non enim putemus eum nunc tantummodo dormisse, quando illam, de qua jam supra dictum est, magnam statuam somniavit, somniumque perdidit, ignorans quid viderit. Imo tota vita ejus somnus fuit, quidquid boni de Deo pronuntiavit; quidquid benedixit et laudavit, somnium fuit. Quia sicut illud de statua somnium perdidit, ita quidquid laudis Deo declamavit, totum de corde ejus velociter evanuit. Denique qui post interpretationem somnii vel statuae, quam viderat, Danielem adoravit.

“Vere, inquiens, Deus vester, Deus deorum est, et Dominus regum (Dan. II),”

ipse postmodum statuam dedicans auream, servos ejusdem Dei misit in fornacem ignis.

“Et quis est, inquit, Deus, qui eripiat vos de manu mea? (Dan. III.)”

Item, qui dixit:

“Benedictus Deus eorum, Sidrach, videlicet, Misach et Abdenago (ibid.),”

etc., ipse postmodum contra Dei decretum, quod viderat vel audierat, superbe respondens:

“Nonne, inquit, haec est Babylon magna, quam ego aedificavi in domum regni, in robore fortitudinis meae, et in gloria decoris mei (Dan. IV)?”

statim propter superbiam quasi bos effici meruit.