|
Hic jam quaeritur quomodo dies Pentecostes Judaeorum in Dominicam
completi fuerint, qua et Spiritus sanctus super apostolos venit, juxta
fidem Evangelii. Constat quippe quia quinquaginta dierum ultimus in
eamdem feriam semper erumpit, in quamcunque illuxerit et primus. Quis
autem nesciat quia prima dies azymorum Judaeis in quintam feriam anno
illo evenit, qua vespera Dominus noster traditus, subsequente die
Parasceves crucifixus est, Sabbato quievit, et deinde prima Sabbati, id
est prima die post Sabbatum, quam extunc Dominicam dicimus,
resurrexerit? Quomodo ergo illa festivitas, id est Pentecostes, in
primam Sabbati tunc emicuit? Ad haec sciendum, quia quinquagesimo quidem
ab immolatione agni die in exitu Israel de Aegypto lex data est, sed non
itidem per annos singulos, ab immolatione agni quinquagesimo die
solemnitas ejusdem muneris celebrari jussa est, siquidem in Levitico
scriptum est:
|
“Cum ingressi fueritis terram, quam ego dabo vobis, et messueritis
segetem, feretis manipulos, feretis spicarum primitias messis vestrae ad
sacerdotem. Qui levabit fasciculum coram Domino, ut acceptabilis sit
vobis altera die Sabbati, et sanctificabit illum. Numerabitis ergo ab
ipso die, in quo obtulistis primitiarum spicas, septem hebdomadas
plenas, usque ad alteram diem expletionis hebdomadae septimae, et sic
offeretis sacrificium Domino novum. Et vocabitis hunc diem celeberrimum
atque sanctissimum (Lev. XXIII).”
|
|
Perspicuum est, hoc esse praeceptum legis ut in quamcunque feriam
cecidisset quarta decima dies primi mensis, cujus in vespera foret
immolandus agnus paschalis, post eamdem immolationem, exspectaretur
altera Sabbati, id est dies quae Sabbato succedit, et ipso die levato
spicarum fasciculo coram Domino, numerantur exinde septem hebdomadae
plenae, dies videlicet quadraginta novem et altera dies expletionis
hebdomadae septimae, quae dies quinquagesima est, celeberrima vocaretur,
atque sanctissima, quae Graece dicitur Pentecostes. Unde plenius in
Levitico dicendum est. Itaque dubium non remanet, neque jam quaestione
indiget, quomodo simul impleti fuerint dies Pentecostes Judaeorum, et
dies Pentecostes apostolorum, quia videlicet, qua die suum levare
fasciculum jubentur, eadem surrexit a mortuis Christus Dei filius,
fasciculus viventium, membra sua super terram mortificantium. De quo in
Canticis sponsa loquitur:
|
“Fasciculus myrrhae dilectus meus mihi inter ubera mea commorabitur
(Cant. I).”
|
|
Et continuo subjungit:
|
“Botrus cypri dilectus meus mihi, in vineis Engaddi (ibid.).”
|
|
Nam ex nostra quidem infirmitate, fasciculus myrhae erat, dum jaceret in
sepulcro mortuus, sed ex virtute Dei levatus est, tanquam botrus cypri,
quoad dulcedinem resurrectionis. Exinde Judaeis numerantibus secundum
legem septem hebdomadas, ut altera die post expletionem earum, mortuam
agerent festivitatem, Christus Deus vivens, et seipsum vivum praebens
discipulis suis, in multis argumentis quadragesima die super omnes
coelos ascendit, quinquagesima autem celebrantibus illis acceptionem
litterae occidentis, ipse suis vivificantibus donis Spiritu sancto
descendente credentes replevit. Nunc praedicti montis Sinai caliginem
ingressuri, lucernam praeferamus sensus apostolici, ut cum illo ad
nostram utilitatem scrutemur secundum Evangelium Christi, quae dicta
sunt illic.
|
|