|
neque per hominem acceperit, sed
|
“per revelationem Jesu Christi.”
|
|
Hoc enim est quod in apostolis primis hominibus idiotis et sine litteris
miramur, quod in isto Spiritu sancto, Spiritu intellectus praedicamus.
Itemque in Moyse et in prophetis ad laudem ejusdem Spiritus veneramur,
quia quam ab hominibus, vel per hominem non didicerant, aut discere
poterant, solius divinitatis revelatione sine mora didicerunt veritatis
notitiam. Hic tamen non homo idiota, aut sine litteris fuerat, sed
quemadmodum ait ipse: Vir Judaeus, natus a Tharso Ciliciae, nutritus in
illa Hierosolymorum civitate, secus pedes Gamalielis, eruditus juxta
veritatem paternae legis, aemulator legis, sicut et vos omnes, inquit
estis hodie (Act. XXII). Ergo nonnihil intererat quia videlicet illi
homines idiotae et sine litteris, hic autem ad pedes Gamalielis, hominis
sapientis et litterati, juxta veritatem paternae legis, eruditus fuerat.
Sed quam juxta veritatem paternae legis secus pedes illius hominis
erudiri potuerat? Nimirum juxta Veteris Testamenti, juxta veritatem non
Spiritus vivificantis, sed litterae occidentis, verbi gratia: Eruditi
potuerat scriptum esse: Quoniam Abraham duos filios habuit, unum de
ancilla, et unum de libera, et eum qui de ancilla secundum carnem natum
esse, eum autem qui de libera, per repromissionem. Verum haec duo
testamenta esse unum quidem a monte Sina in servitutem generans quae est
Agar, alterum autem desursum de Hierusalem libera, quae est mater omnium
nostrum (Gal. III), haec, inquam, sic esse, secus, pedes illius hominis
erudiri non poterat. Igitur tam scientes sive dociles, quam et benevoli
credamus huic Apostolo gentium, Apostolo nostro dicenti: Quia Evangelium
quod evangelizatum est a me, non est secundum hominem, neque enim ego ab
homine accepi illud, neque didici, sed per revelationem Jesu Christi.
Notandum quippe quod non dixit litteram sive litteraturam legis, quam
socio, non ab homine accepi neque didici, sed Evangelium, inquit, quod
evangelizatum est a me, non ab homine accepi, neque didici. Litteram
quippe legis, sicut jam dictum est, litteram occidentem, per hominem, id
est secus pedes Gamalielis acceperat et didicerat, occidendus per illam,
sicut occisus est Urias Etheus per Scripturam David quam portabat (II
Reg. XI), nisi sola eum in ipso itinere praevenisset vivificatis
Spiritus gratia. Adhuc quippe spirans minarum, et caedis in discipulos
Domini, accesserat ad principem sacerdotum, et petierat ab eo epistolas
in Damascum ad synagogas, ut si quos hujus viae invenisset viros, aut
mulieres vinctos perduceret Hierusalem. Et cum iter faceret (Act. IX),
quid erga eum egerit gratia Dei totus orbis audivit, gentes et reges
audierunt, coram quibus nomen Jesu portavit istud vas electionis. Ipse
quoque coram quodam rege hoc ipsum portans, et enarrans: Die, inquit,
media, in via vidi, rex, de coelo supra splendorem solis circumfulsisse
me lumen, et eos qui simul mecum erant. Omnesque nos cum decidissemus in
terram, audivi vocem loquentem mihi Hebraica linqua: Saule, Saule, quid
me persequeris? Durum est tibi contra stimulum calcitrare (Act. XXVI).
Quo interim ab homine, vel per quem hominem Evangelium accepit aut
didicit? Non enim dictum est: Erat Evangelium legens, sed erat tribus
diebus, et tribus noctibus non videns (Act. IX). Non dixit Ananias,
Dominus Jesus misit me, ut te informem Evangelio, sed Dominus misit me,
inquit, ut videas, et implearis Spiritu sancto. Non dictum est, legit
cum discipulis, qui erant Damasci tempore multo, sed dictum est: Fuit
cum discipulis qui erant Damasci per dies aliquot, et continuo ingressus
in synagogis praedicabat Jesum, quoniam hic est Filius Dei. Stupentibus
autem omnibus qui audiebant et dicentibus: Nonne hic est, qui expugnabat
in Hierusalem eos, qui invocabant nomen istud, et huc ad hoc venit, ut
vinctos illos duceret ad principes sacerdotum? Ille multo magis
convalescebat, et confundebat Judaeos qui habitabant Damasci, affirmans
quoniam hic est Christus (ibid.). Profecto sic convalescere tironem
evangelicum, et sic Judaeos confundere, nequaquam fieri poterat absque
praeacuta fide, sive magna scientiae et veritatis plenitudine. Nec vero
haec mutatio dexterae Excelsi, sine magno et competenti signo contigerat
illi. Nam ubi dixit Ananias: Dominus misit me, ut videas, et implearis
Spiritu sancto, confestim ceciderunt ab oculis ejus tanquam squamae, et
visum recepit (ibid.). Quid illae ab oculis ejus cadentes squamae
significaverint, ipse intellexerat, qui dixit: Et non sicut Moyses
ponebat velamen super faciem suam, ut non intenderent filii Israel in
faciem ejus, quod evacuatur, sed obtusi sunt sensus eorum usque in
hodiernum diem, ipsum velamen in lectione Veteris Testamenti manet non
revelatum, quoniam in Christo evacuatur. Sed usque in hodiernum diem cum
legitur, Moyses velamen est positum super cor eorum. Nos vero omnes
revelata facie gloriam Domini contemplantes in eamdem imaginem
transformamur a claritate in claritatem, tanquam a Domini Spiritu (II
Cor. III). Nimirum velamen incredulitatis, quod fuerat positum super cor
ejus, id est Judaicae caecitatis perfidia, Domino Jesu de coelo
inclamante, transierat ad oculos exterius, et exinde ceciderat cum
squamis illis velamen illud significantibus. Itaque resurrexerat homo
splendidus, tam in corpore exterius quam in corde interius illuminatus.
Lux erat in mente, splendor lucis radiabat in ore. Abstulerat ab oculis
suis velamen litterae occidentis, et profundebat splendorem Spiritus
vivificantis. Hoc non potuerunt ferre filii Israel, non potuerunt
sustinere carnales Judaei. Confundebantur enim illo convalescente
revelata facie, unde: Et consilium fecerunt, inquit Scriptura, ut
interficerent eum, sed notae factae sunt Saulo insidiae eorum (Act. IX).
|
|