|
Verba sapientium audiuntur in silentio plus quam clamor principis
inter stultos. Alter homo distans moribus alterius hominis vivit.
Plerumque unos specie non facit unos distantia. Specialis hominis
species est rationalis, a specie distans quaecunque ratione carent. Sed
non est omnibus individuis eadem gratia, ut omnis rationabilis ratione
fruatur. Sapiens est enim quicunque sapienter ratione fruitur: ideo vix
inter rationales ullus computatur. Istorum distinguens mores
Ecclesiastes ait: Verba sapientium audiuntur in silentio, plus quam
clamor principis inter stultos. Non enim clamat sapiens, sed quid, cui,
quare, quomodo, quando loquatur sapienter et opportune discernit. Iste
color, ista pulchritudo decet sapientem. Sapiens omnia discernit, ut ad
omnia possit. Dat pondus verbis sapientium rerum gravitas.
Dicit Amos: Leo rugiet, quis non timebit? (Amos III.) Qui sunt quorum
verba audiuntur in silentio? Est sapiens Deus, et rugit tanquam leo. Ut
timeamus nos terret, intentando gehennam peccatoribus. Qui timet audit
sapientium verba in silentio. Et qui in silentio et timore Dei audit,
libenter obedit verbis sapientis. In Deo sapiente sunt servi ejus
sapientes. Unde idem Amos: Dominus, inquit, locutus est, quis non
prophetabit? (Ibid.) Quisquis Deo inspirante prophetat, verba loquitur
quae possis audire in silentio. Agunt se sapienter, qui bona quae dicunt
prius exsequuntur. Ideo vivant verba eorum in silentio. Qui autem de se
confidens princeps sibi esse videtur, si loquens clamando male vult uti
ratione, nescit compescere clamorem per rationem, sed tantummodo per
clamorem confundit rationem. Quamvis sit iste princeps confidens plus
justo in se, non bene auditur si clamando loquatur confusis verbis magis
quam articulatis. Talis saepe in Ecclesia videtur docere, qui
vociferando lenocinio verborum, ad gestus rhetoris frangit se toto
corpore. Stulti sunt auditores ejus: stultus ipse magis, ille se
vendens, et emens illos applausibus. Talis non rugit, sed rudit.
|
|