|
Item de processione Spiritus sancti in minore vel majore visitatione,
juxta illud quod dictum est:
|
“Spiritus ubi vult spirat.”
|
|
Cum vero idem spiritus humani cordis circuit profundum, nemo quidem
scit, nisi ipse qui accipit. Flumina autem aquae vivae consequenter de
ventre ejus fluentia (Joan. III), qui bibunt, de sapore magnitudinem
infusi muneris agnoscunt. Unde Dominus in Evangelio:
|
“Et vocem, inquit, ejus audis, sed nescis unde veniat aut quo vadat
(ibid.).”
|
|
Flumen quippe aquae vivae, id est affluentia salutaris doctrinae, quae
de ventre fluit in Christum credentis, vox est Spiritus ubi vult
spirantis, qui ubicunque spiraverit circuiens mentis uterum, fontem
aquae vivae, id est sensum veritatis efficit, rivumque ejus ad os
dirigens, corporea voce induit, et in aures tuas emittit, perque aures
ad animam perfert, cui bibenti saporis qualitas verum perhibet, quia
Spiritus sancti vox est, scilicet dum infusus pectori, gratiam multis
profuturam in electo vase componit. Siquidem nec ipse qui accipit, scit
unde veniat aut quo vadat, licet sciat et sentiat quando venit et quando
vadit, peracta visitatione sensibili.
|
“Quasi enim sibilum aurae tenuis, ut ait Gregorius , subito percipit,
atque hoc est quod de incomprehensibili substantia aeternitatis
conspicit.”
|
|
Verum per illum in Helia sibilum aurae tenuem frequentior visitatio
designatur (III Reg. XIX), qua divinitatis saporem degustat mens,
quoties in contemplationis sublimitate suspenditur. De illa magis
visitatione ad praesens pertinet opus, qua longe excellentius tunc mens
humana clarificatur, quando ad publicum quis mittendus est, ut ad
salutem multorum flumina de ventre ejus fluant aquae vivae, vel, ut
alibi scriptum est, ut a timore Domini concipiens pariat, et spiritum
salutis ejus faciat super terram (Isa. XXVI). Quomodo missi sunt patres
nostri apostoli, vel apostolici viri, et si qui scribendi officio magis
quam accessu vel praesentia corporis vivam nobis aquam emiserunt, quam
de hoc fonte Salvatoris, de hujus sancti Spiritus abundantia, feliciter
hauserunt (Isa. XII). In his magnificentius tunc illud adimpletur, quod
in Canticis canticorum dicitur:
|
“Dilectus meus misit manum suam per foramen, et venter meus intremuit ad
tactum ejus (Cant. V).”
|
|
Subito enim, dum nescitur, insilit Spiritus sanctus et quasi per foramen
interius animae claustrum illabitur, intremiscente protinus ad introitum
ejus infirmitate humani spiritus, ob insolitum vigorem quem sentit et
pondus. At ipse qui illapsus est, primitus familiari dulcedinis suae
blandimento, quasi osculo pavitantem animam consolatur. Deinde secundum
opus, ad quod animam illam praeparat, exsurgens, verbi gratia, si hoc
intendit, ut, sicut dictum est, de ventre ejus fluant aquae vivae, id
est largiora dogmata vitae, exsurgens, inquam, circuit animae uterum, et
circumeundo dilatat, brevem prius et angustum mirabili suorum incremento
circulorum futurum ejus significans in divina scientia profectum, tanta
nonnunquam magnitudine inundans, ac si unum de paradisi fluminibus per
dilatatum ejusdem animae fluat alveum. Interea miratur ipsa suimet
amplitudinem, vastumque sinus sui deambulatorium, vere ter quaterque
beata, quae sicut scriptum est,
|
“quia dilexit cordis munditiam, propter gratiam labiorum suorum, habet
amicum regem (Prov. XXII),”
|
|
videlicet Christum, a quo tale percipit donum. Impleta tandem mensura,
quam dare vult hic Spiritus, nam sicut spirat ubi vult (Joan. III), sic
et dividit singulis prout vult (I Cor. XII), ubi miraculum conquiescit,
et anima in seipsam revertitur, tum vero recusare non potest, quin
surgat et dilecto aperiat, id est ad doctrinae ministerium se accingat,
et ea quae clausa sunt Christo corda aperiat semper voce, nonnunquam et
litteris, amovere contendens pessulum incredulitatis, sicque progrediens
ad publicum praeceptum exsequitur, quod intus audivit:
|
“Deriventur fontes tui foras, et in plateis aquas tuas divide (Prov.
V).”
|
|
|
|