CAPUT 6

Julianus, inquit, etiam Judaeos contra Christianos armavit, primumque convocans requisivit cur eis praecipiente lege sacrificare nequaquam immolationibus uterentur. Cumque respondissent uno tantummodo loco sibi offerendi sacrificium fuisse permissum, repente jussit Deo odibilis destructum resuscitari templum, credens, infelix, Dominicum verbum se posse destruere, cujus per hoc veritatem magis ostendit. Haec itaque verba Judaei libenter accipientes, cunctis per diversum orbem mandavere Judaeis, qui undique concurrentes pecunias ad aedificium alacriter offerebant. Ministravitque plurimum etiam imperator, non largitatis gratia, sed veritati repugnans, misitque pariter praesidem, impiorum exsecutorem dignissimum praeceptorum. Aiunt enim quod ad repurgatoreum faciendum argenteas amas et cophinos et scaphas habuerint; cumque foedere jam coepissent statuto quidem die hoc multitudo plurima faciebat, nocte vero spontanea terra de valle crescebat; solutis itaque prioris etiam fundamenti reliquiis, nova omnia praeparabant. Cumque gypsi et calcis multa modiorum millia congregassent, vis magna ventorum repente respirans, tempestatesque atque procellae subito factae quidquid congregatum fuerat, disperserunt. Adhuc vesanientibus eis et nequaquam divina longanimitate correptis. maximus primo terrae metus factus est, quisquis mysteriis divinis non fuerat imbutus vehementer attritus est. Cum vero neque hoc terrerentur judicio, ignis ex fundamentis quae fodiebantur egrediens, plurimos fodientium concremavit, aliorum membra dissolvit; nocte quoque plurimis in vicina porticu dormientibus, cadens subito cum tecto ipsa porticus dormientes oppressit. Alia vero die in coelo signum splendens crucis apparuit, sed etiam Judaeorum vestes crucis signaculo sunt impietae; non tamen splendenti, sed nigro colore signatae. Haec itaque rebelles Dei considerantes, et divina flagella contremiscentes, ad propria sunt reversi, coufitentes esse Deum, qui ab eorum progenitoribus ligno probatur appensus.