|
Quid igitur faciet clementissimus pater ei, qui revertitur filio, si non
solum est ut dicat: Peccavi in coelum et coram te, sed etiam coram
hominibus peccavit (Luc. XV), et apud homines de peccato suo detectus
atque infamatus est? Potest enim fieri, et saepe factum est, ut, non
minus compungatur poenitentia, is qui in crimine notus erat, quam ille
qui peccavit quidem in coelum et coram Patre, sed latuit homines. Quam
ergo vel unde accipiet stolam Pater, qua illum induere possit,
stimulante et viscera ejus concutiente Spiritu pietatis? O providentia
Patris, o artificium Dei, o divitias bonitatis! Invenit in quo tristem
consoletur, reperit in quo dejectum sublevet, providit sibi, in quo
ignobilem clara nobilitate perornet. Dicimus autem ordinem habitumque
monachicum, quem secundum dicere baptismum sancti Patres non
dubitaverunt. Episcopus, ait beatus Gregorius, debet missam celebrare in
ordinatione presbyteri, et abbas in consecratione monachi, et quatuor
orationes super caput ejus dicere, ut sicut per quatuor Evangelia
docetur, ita per quatuor orationes consecretur, et ita usque in diem
tertium velatum habeat caput cum silentio summo, et debita reverentia,
figuram gestans Dominicae passionis. Die autem tertia tollat abbas
capitium de capite ejus, ut, deposita tristitia veteris peccati,
revelata facie gloriam Domini speculetur. Secundo ergo baptizatus est,
et emendatus ab omnibus peccatis. Et subinde: Tribus diebus sunt in
silentio, juxta apostolos, qui ob metum Judaeorum in conclavi
residebant, usque dum die tertio Dominus resurgens dicit illis:
Sic abbas det pacem monacho, et capitium de capite ejus auferat. Sed et
de ipso schemate monachi sanctae memoriae Bonifacius papa dicit post
aliqua: Credimus, a sacerdotibus ligandi solvendique officium digne
administrari, si tamen digne contigerit eos hoc ministerio sublimari.
Quod evidenter affirmat quisquis statum monachorum habitumque
considerat. Angelus enim Graece, Latine nuntius dicitur. Sacerdotes
igitur, monachi atque canonici, qui Dei praecepta annuntiant, angeli
vocantur. Sed unusquisque angelicus ordo quanto vicinius Deum
contemplatur, tanto sublimius dignitate firmatur. Nunquid non cherubim
sex alis velantur? Duae in capitio, quo caput tegitur, veris
demonstrantur assertionibus. Illud vero quod brachiis extenditur, alas
duas esse dicimus, et illud quo corpus conditur, alas duas. Sic sex
alarum numerus certissime conficitur. Igitur filio prodigo revertenti,
quantumcunque sit dejectus et infamis, habet et scit clementissimus
pater, unde stolam primam, aut prope primam, proferre possit, scilicet
habitum sanctae conversationis, habitum monachi, cum reverendum et
omnino poenitentialem, atque ideo reverendum, quia poenitentialem. Quis
enim hunc habitum pro eo quia poenitentialis est non revereatur, nisi
qui se poenitentia non indigere arbitratur? Porro, qui sic existimat
quod poenitentia opus non habeat, sciat quia propter eum non venit
Dominus clementissimus, Patris clementissimi Filius, sicut quodam loco
ipse testatus est: Non veni vocare justos, sed peccatores (Matth. IX).
Stola ergo habitus iste est, non vilis, quam per notissimos atque
orthodoxos viros, quorum sine dubio habitator erat, adinvenit hic
spiritus, hujus patris spiritus pietatis.
|
|