|
|
“Vade, inquit, voca virum tuum, et veni huc.”
|
|
Quid illa reputaret, nisi ad hoc virum suum debere vocari, ne mulier
sine viro suo tanquam vitae facultatem perciperet, et hoc a tantae rei
largitore recte pensari, quod vir tanti doni particeps esse deberet, cum
quo mulier unum corpus esset? Et quidem protinus cucurrisset, si haberet
quem virum suum legitime profiteri posset. Sed quid faceret, quae virum
non habebat, nec tamen virgo nec vidua erat? Quomodo jam dignam non
timeret repulsam, quae tali commonitione cogebatur agnoscere se mulierem
non legitime nuptam? Stetit ergo suam agnoscens indignitatem, et
confessa est dicens:
Sufficit ista confessionis inchoatio vocanti misericordiae. Non
exspectavit aut exegit, ut totum diceret, sed clementiae manum porrigens
pepercit pudori, subvenit conscientiae fluctuanti. Nam sequitur:
|
|