CAPUT XI. Quod exinde filii irae fuerimus, quia de peccato et justa peccati poena generati sumus.

Verumtamen hac poena sua rari sunt, qui libenter velint carere. Est enim miro modo et poenaliter dulcis et dulciter poenalis, ita ut plurimi nec illud saltem agnoscere queant, quod plaga sit, quod contumelia naturae rationalis, et ignominia superborum sit. Unde et rarus est, qui sub hoc flagello scienter dicat: Domine, ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me. Quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi (Psal. XXXVII), etc. Pauci tamen qui sub hac percussione dolent, Deumque suppliciter pro remedio sanitatis orant, tandem aliquando post laborem in pace sua, miserantis experiuntur gloriam, his non dubium est hanc passionem carnis Dei furorem esse vel iram, quia videlicet quantum profecerunt ipsi in amore Creatoris, tantum frenare quaerunt motum libidinis, et quantum Deo subjecta est anima, tantum eidem animae subjicitur caro propria. Itaque quia nos omnes tali ex natura, cui Deus iratus est, nati sumus, recte filii irae dicebamur tam gentes quam Judaei, testante Apostolo, cum dicit: Eramus et nos aliquando natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II), proinde quis est cui secundum carnem liceat gloriari, quod sit Dei? Quotus enim est patrum nostrorum carnalium, qui idcirco generet, ut Domino Deo servos, et paradiso ejus colonos multiplicet? Nempe vix aliquis est, cui summa sit intentio concupiendi, ut liberos faciat saltem sibi, et augeat numerum cognationis. Pene omnes una causa trahit, scilicet ardor explendae libidinis, non solum respectum Dei, sed et ipsam obruens memoriam posteritatis. Igitur qui non propter Deum generari tali ex conditione nascimur, non debiti, sed gratiae est quod Patrem Deum habemus, quod filii Dei nominamur et sumus. Nam natura filii irae fuimus. Verum quam juste haec ira generi humano superinducta fuerit, ex subsequentibus amplius apparebit.