CAPUT 5

“Attendite a falsis prophetis, qui veniunt ad vos in vestimentis ovium, intrinsecus autem sunt lupi rapaces.”

Hic prudentia opus est, prudentia spiritus, quae una est ex divisionibus gratiarum; est enim discretio spirituum (I Cor. XII). Neque enim absque gratia ista falsi prophetae cognosci possunt, quia duplices sunt, introrsum turpes, speciosi pelle decora; intrinsecus lupi rapaces, extrinsecus quasi oves simplices, omnem humilitatem et mansuetudinem mentientes. Tales olim venerunt et venturi erant ad subvertendum, si fieri possit, pariter et Novum Testamentum. Unde sumenda discretio sive discretionis hujus certitudo?

“A fructibus, inquit, eorum cognoscetis eos. ”

Fructus eorum opera sunt. Possunt enim cognosci et dijudicari ex verbis suis. Hic, ut jam dictum est, prudentia opus est, quae armata sit verbo Dei, et oculata oculis scientiae Scripturarum, quales laudantur in Canticis, quod sint sicut columbae residentes

“super rivulos aquarum juxta fluenta plenissima (Cant. V).”

Quidquid dicat quis, conferendum est cum Scripturis, quas non ab homine, neque per hominem, sed a Spiritu sancto per revelationem Jesu Christi acceperunt, ut loquerentur et scriberent homines sancti; et

“licet nos, ait Apostolus, aut angelus de coelo evangelizet vobis praeter id quod accepistis, anathema sit et iterum anathema sit (Gal. I).”

Hoc dictum, haec sententia similiter omnium illorum est, qui neque ab homine, neque per hominem acceperunt, sed per Spiritum sanctum, unde et scripturae illorum omnes solae canonicae dicuntur et sunt.

“Si quis,”

ait Joannes in calce suae Apocalypseos, et alii cuilibet prophetarum et apostolorum dixisse congrueret,

“si quis, ait, adjecerit supra haec, adjiciet Deus supra illum plagas quae scriptae sunt in libro hoc, et si quis diminuerit de verbis prophetiae hujus, auferet Deus partem ejus de libro vitae (Apoc. XXII).”

Sed jam ipsa Domini verba sequamur.

“A fructibus, inquit, eorum cognoscetis eos. Nunquid colligunt de spinis uvas, aut de tribulis ficus? Sic omnis arbor bona fructus bonos facit. Mala autem arbor fructus malos facit. Non potest arbor bona fructus malos facere. Omnis arbor quae non facit fructum bonum, excidetur, et in ignem mittetur. Igitur ex fructibus eorum cognoscetis eos.”

In his omnibus sensum quidem habemus evidentem, sed principalem quaerimus intentionem. Boni auditoris officium est animadvertere, coelestis orator non solum quid dicat, verumetiam quid maxime intendat. Est itaque hic sensus vel haec intentio in istis verbis ejus. Sicut discernere scitis lignum unde ficum vel uvam colligitis, quod spina vel tribulus aut mala arbor non sit, ita et me, cujus ex ore veritatem simul et opus veritatis accipietis. Exempli gratia, cum dico cuidam centurioni:

“Vade, et sicut credidisti fiat tibi (Matth. VIII)!”

itemque cuidam alii:

“Vade, quia filius tuus vivit (Joan. IV),”

cum dicam cuidam leproso:

“Volo, mundare (Luc. V),”

et statim fit, et multa alia multo majora his, me, inquam, per haec discernite a falsis prophetis, quia non potest utrumque esse, ut et de corde meo confingendo, et falsum loquendo in nomine Domini, arbor mala sim, et fructus faciam tam bonos, ut vos ipsi sentitis quia multa bona opera operor in medio vestri. Ecce loquor

“in nomine Domini (Deut. XVIII),”

scilicet profitendo quod Dominus nomen meum sit, vel quod non semper me, sed in me sit nomen Domini, teste Domino Patre meo, Patre Deo, cum dicit de me quodam loco sic:

“Observa eum, et audi vocem ejus, nec contemnendum putes, quia non dimittet cum peccaveris, et est nomen meum in illo (Exod. XXIII).”

Sic, inquam, loquor

“in nomine Domini,”

ut profitear quod Dominus nomen meum sit, et quod de prophetis ego propheta magnus dominando praedicaturus sim. Dico enim: