|
inquit, scilicet invisibilium,
|
“cujus non agnoscebam vultum,”
|
|
utpote qui non erat de coetu mortalium.
inquam,
scilicet hominis potius quam homo,
et adhuc ne mortalem quempiam fuisse putes,
non crassi corporis sed
|
“quasi aurae lenis, audivi.”
|
|
Talis quidem haereticorum arrogantia est, ut de se jactitent haec vel
his similia. Sed quia haec in sanctis viris in veritate fiunt, eadem
dicta subtilius disserenda sunt. Verbum absconditum, tum electorum
mentibus dicitur, cum potestas unigeniti Filii Dei, qui est Verbum, quod
absconditum erat in principio, apud Deum (Joan. I), per locutionem
Spiritus sancti credentibus in corde manifestatur.
inquit, id est raptim et occulte
id est intelligentia mea, non tantum susurrum, id est locutionem ejus,
subaudi spiritus, sed
id est origines, causarum ejusdem locutionis, quae sunt timor, amor, et
talia. Quanquam intelligi et aliter valeat. Scilicet quandiu
|
“ex parte cognoscimus, et ex parte prophetamus (I Cor. XIII),”
|
|
ipsa aspiratio qua in mente docemur, nondum locutio, sed quasi susurrum,
vel venae susurri recte dicitur. Et quia mens virtutem illius
considerans repressa formidat, recte subditur:
|
“In horrore visionis nocturnae,”
|
|
id est in pavore contemplationis occultae, et ideo nocturnae, quia non
constanter quod futurum est, sed dubie videmus, et ex parte. Quia vero
mens ad alta contemplationis non rapitur, nisi prius a terrenis
desideriis sopiatur, recte subjungitur:
|
“Quando solet sopor occupare homines.”
|
|
Tunc enim anima sentire meretur coelestia, quando veraciter dicit:
|
“Ego dormio et cor meum vigilat (Cant. V).”
|
|
inquit,
id est, cuncta humanarum virium soliditas contremuit,
id est acta fortia,
id est, nullius momenti apud me reputata sunt. Et unde apprime fortem me
credidi ante conspectum judicis, inde titubavi.
id est invisibilia cognoscente,
scilicet Dei
id est non solide, sed raptim se videri sineret,
|
“inhorruerunt pili carnis meae,”
|
|
id est, aufugerunt cogitationes superfluae. Ut tamen paulo latius
speculationi inhaererem,
scilicet idem Spiritus Deus qui transibat. Ipse enim est qui transit,
quia cognitus teneri non valet, ipse qui stet, quia videlicet in quantum
cognoscitur, incommutabilis apparet.
|
“Cujus non agnoscebam vultum,”
|
|
videlicet a visibilibus, quibus assuetus grossescit animus, ad
invisibilem Deum vix parum quid intuitum mentis erigere valens.
inquam,
scilicet
|
“imago coram oculis meis,”
|
|
id est Filius Dei. Imago quippe Patris Filius est, et, ut ait Apostolus,
|
“figura substantiae ejus (Hebr. I).”
|
|
|
“Et vocem quasi aurae lenis,”
|
|
id est, cognitionem Spiritus sancti interius,
inquam,
quia videlicet Spiritus sanctus lippientibus mentis nostrae oculis
claritatem suam, quandiu in hac vita sumus, tenuiter ostendit. De hac
aura leni ad Heliam dicitur:
|
“Post commotionem ignis,”
|
|
id est, post divinum terrorem poenitentiae, ignis amoris cor concremat
conversi peccatoris, peccata sua erubescentis, quod significatur per hoc
quod Helias
|
“pallio vultum suum operuit: et post ignem sibilus aurae tenuis (III
Reg. XIX),”
|
|
qui dicitur hic vox aurae lenis, id est, sensus brevis et subitus de
incomprehensibili substantia aeternitatis. Jam qui vocem aurae lenis
audivit dicat quid ex ipsa didicerit:
|
|