|
Quid, inquis, opus erat, postquam baptismum accepimus in remissionem
peccatorum, sumere cibum in remissionem peccatorum? Imo utrolibet horum
accepto sacramentorum, quid alterum ad salutem erat necessarium? Dixit
enim: Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit (Marc. XVI).
Porro jam ante dixerat: Qui manducat carnem meam et bibit sanguinem
meum, habet vitam aeternam (Joan. VI). In utroque sic posuit vitae et
salutis conditionem, ut in neutro alterutrius fecerit mentionem. Quod si
ita dixisset, qui baptizatus fuerit, et carnem meam manducaverit, ac
sanguinem meum biberit, salvus erit, sive qui manducat carnem meam, et
bibit sanguinem meum, post acceptam baptismatis gratiam, habet vitam
aeternam, minus superesset ad quaerendum. Nunc vero plus esse quod
quaeratur, scilicet et quomodo dicat: Qui crediderit et baptizatus
fuerit, salvus erit. Cum ante dixerit: Nisi manducaveritis carnem Filii
hominis et biberitis ejus sanguinem, non habebitis vitam in vobis
(ibid.), et qua ratione secundum modum originalis culpae, utrumque
remedium necessarium sit. Hic jam facilius de primo respondetur, quia
videlicet quod ait: Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit,
tale est, ac si dicat certus medicus de homine semivivo plagis plurimis
a latronibus convulnerato, si se in stabulum meum deferri permiserit,
salvus erit. Dabo enim illi cibum et potum tantae virtutis, ut integram
continuo sospitatem recuperare possit. Sic nempe cum dicit, qui
crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit, subaudiendum est, corpus
enim meum in escam, et sanguinem meum in potum dabo, sive jam paravi
illi, unde refectus sine dubio salvus sit. Nunc ergo quod superest si
quaeritur, cur non unum quodlibet horum, sed utrumque sacramentum ad
salutem necessarium sit homini, respondere licebit, videlicet quia
peccatum ab homine duplex commissum est. Alterum, siquidem superbiae,
alterum fuit gulae. Superbivit enim prius in mente appetendo
similitudinem Dei, quod maxime liquet ex serpentis promissione dicentis:
Eritis sicut dii (Gen. III). Neque enim similitudinem Dei pro mercede
praevaricationis illis spopondisset, nisi prius illos hoc ipsum ambire
persensisset. Deinde et gulae ambo succubuerunt, quod et Scriptura
manifestius denotando exprimit, cum de muliere dicit: Vidit igitur
mulier quod bonum esset lignum ad vescendum, et pulchrum oculis
aspectuque delectabile, et tulit de fructu ejus et comedit, deditque
viro suo (ibid.). Igitur quia congeminatum fuit peccatum, recte
congeminatum est et sacramentum. Et alterum quidem superbiae malum per
humilitatis bonum, in altero gulae vitium per melioris alimenti curatur
antidotum. Quid pulchrius oculos attollenti ad istam circa nos
dispositionem misericordiae simul et justitiae Dei? Neque enim sic Deus
misero misertus est homini, ut hominis superbi congruam exigere
satisfactionem negligeret. Ecce qui regnantis in coelo Dei similitudinem
appetivit, pendentis in ligno Filii Dei, similitudinem per baptismum
suscipit. Ibi contempsit majestatem, hic adorat crucem. Illud superbiae
fuit, hoc humilitatis. In illa superbia diabolus hominem inveniens,
cibum vetitum obtulit, et eritis, inquit, sicut dii, in hac humilitate
Deus hominem inveniens cibum potumque offert corporis et sanguinis sui,
et manebitis, inquit, in me, et ego in vobis. Et notandum quod non
eisdem verbis deceptoris usus est, dicentis: Eritis sicut dii, nec
omnino sic dicere debuit, qui manducat carnem meam, et bibit sanguinem
meum, erit sicut deus, vel erit similis altissimo, sed in me manet,
inquit, et ego in eo. Quis enim est vel esse potest sicut Deus, id est
sine illius ope vel gratia esse Deus? Sed et de his alio in opere
plenius diximus, idcirco nunc plura dicere supersedemus.
|
|