|
Octavam illam, quae in Paralipomenon (II Par. VII), et in
superscriptionibus quorumdam invenitur psalmorum (Psal. VI, XVIII), haec
sacra spectat dies, quam fecit Dominus, ut esset solemnitas
solemnitatum, quemadmodum pro sui magnitudine dicuntur Sancta sanctorum,
Cantica canticorum. Sicut enim illa caetera superant sancta vel cantica.
sic solemnitates caeteras hujus sacrosanctae solemnitatis antecedit
nobilitas. Octava autem illa futura est perfectae atque consummatae
resurrectionis gloria, in qua electi omnes, qui nunc post depositionem
carnis una et simplici solius animae beatitudine perfruuntur, sicut in
Apocalypsi legimus quia
|
“datae sunt illis singulae stolae albae (Apoc. VI);”
|
|
duplici, id est corporis et animae felicitate remunerabuntur, sicque
binas perennis gloriae stolas accipient. Quam octavam sicut septem mundi
aetates ordine suo praeeunt, quarum sexta nunc ab adventu Christi
volvitur; septima vero animarum est carne deposita quiescentium, sicut
alio loco jam dictum est, sic et hanc sacratissimam solemnitatem septem
Dominicae praecesserunt, quarum in prima: Circumdederunt me gemitus
mortis (Psal. XVII), in septima cantavimus: Laetare, Hierusalem (Zach.
II), singulae singulis aetatum earumdem proprietate sui respondentes
officii, sicut loco vel ordine suo jam dictum est, et interposita
Dominicae passionis memoria per duas hebdomadas, quod ipsum cur fiat,
jam dictum est. Sequitur haec octavae aetatis, quae extra septem est,
quia aeterna est gloriosa Christi resurrectione commendata festivitas,
nobilis, admirabilis, decora et suavis, splendida et desiderabilis. Non
enim parum est quod in illa nobis octava repositum est. Nam sicut octava
dies eadem quae prima est, sic in illa aetate restituitur homo in hoc
ipsum, ad quod conditus est, eritque corpore et anima immortaliter
felix, et feliciter immortalis sicut angeli Dei imo supra primae
originis reparatus dignitatem, eo quod suam in unitate personae Filii
Dei, respiciat naturam, personam super omnia opera manuum Patris
constitutam adorari, laudari et glorificari ab angelis in coessentia
summae et individuae Trinitatis. Idcirco dum sanctorum recolimus
natalitia, de quibus dubium non est, quod egressi a corporibus gloriam
sempiternam jam adepti sunt, diem quoque celebramus octavum,
beatificantes illos ex eo quoque, quod in futuro corporum receptorum
immortalitatem gloriosam feliciter obtinebunt.
Hoc et per octo beatitudines evangelicas significatur, ubi octava redit
ad caput. Namque et in prima, et in octava haec eadem beatitudinis
sententia est
|
“quoniam ipsorum est regnum coelorum (Matth. V).”
|
|
Unde Augustinus:
|
“Octava, inquit, sententia, quae ad caput redit perfectumque hominem
declarat, significatur fortasse et circumcisione octava die in Veteri
Testamento, et Domini resurrectione post Sabbatum, qui est utique
octavus, id est primus dies, et celebratione octavarum feriarum, quas in
regeneratione novi hominis celebramus.”
|
|
De illa igitur octava, quae est resurrectio, quae jam completa in capite
nostro, scilicet Christo, nunc secundum diei praesentis, in qua
resurrexit, officium, ordinemque mysticum, aliqua dicenda sunt.
|
|