|
Interea tumulus beati viri, locus (ut erat) apparebat esse refugii fidem
habentibus, et ex quacunque necessitate confugientibus ad protectionem
Dei coeli; et velut quidam rivus paradisi, gratia curationum exinde
fluebat ubertim. Sanabantur infirmi, illuminabantur caeci, erigebantur
[f. claudi], daemones de obsessis corporibus effugabantur. Unum autem
inter caetera contigit infra tricennarium funeris, quod pro sui
magnitudine non praeterire, imo et imprimis narrare dignum est. Res enim
gesta est valde mirabilis, et pene esset incredibilis, si non ex sanctis
canonicisque constaret Scripturis, angelos quoque, qui utique spiritus
sunt, et carne non teguntur, interdum visos et auditos fuisse ab
hominibus sensibus corporeis. Siquidem hoc accidit ut spiritus beati
hujus viri, jam carne solutus, homini viventi visibiliter appareret,
sermonemque conferret, cujus videlicet sermonis subsecuta veritas
testatur, non phantasticum, sed verum et divinum fuisso quod ostensum
est. Res hoc modo gesta est: Vir vitae venerabilis Volpertus, coenobii,
quod ab eodem sancto pontifice constructum fuerat, Pater primus, recenti
tanti praesulis obitu magis excitatus, quotidianus maximeque nocturnis
pervigil insistebat orationibus. Erat autem multorum monachorum Pater,
quippe cui propter egregiam vitae conversationem, scientiam quoque et
dilectionis abundantiam, non solum praefati coenobii, verum etiam
monasteriorum sancti Pantaleonis, Sanctique Viti cura vel providentia
commissa fuerat. Huic per omne tempus vitae continuum pene studium
fuerat, matutinos praevenire hymnos, solitariisque vigiliis psalmos
decantare Davidicos, et hunc sanctum fervorem ejus dolor, quia de tanti
Patris obitu acciderat, majorem, ut jam dictum est, effecerat. Cum ergo
quadam nocte ad hoc ipsum opus ardentius assisteret, et magno charitatis
igne sanctae orationis incensum adoleret, revera fumus aromatum ejus
altius ascendit, et ante oculos Domini in coelum usque pervenit. Nam
illo diutius orante, respectus divinitatis super eum factus est, et
locus contremuit, juxta quod in psalmo, salvo altiori sensu, scriptum
est: Qui respicit terram, et facit eam tremere (Psal. CIII). Stabat
autem ipse prope sepulcrum beati antistitis, et quem viventem dilexerat,
eidem sepulto mente et corpore ardenter inhaerebat. Cum igitur locus
intremuisset tam valide, ut tota monasterii fabrica funditus quasi [f.
quassata] videretur, mortalis, ut erat homo, inhorruit quidem, sed non
modicam habens fidem, coeptam continuabat orationem, cornu altaris
apprehendens. Iterum a parte orientali murus templi cum magno sonitu
intremuit, et omnia circumstantia moveri visa sunt. Ecce autem et
sepulchrum beati viri patefactum est, et ipse sanctus Dei egredi visus
est. Isque stans prope virum jam dictum, leviterque tangens illum, quid
operaretur sciscitatus est. Hoc, ut supradictum est, omnino incredibile
videretur, si nusquam ecclesiasticis contineretur litteris, aliquos Deo
volente corporaliter visos fuisse mortuorum spiritus, si non etiam
angeli ab hominibus Deo placentibus fuissent hospitio suscepti (Gen.
XVIII, XIX). Sed et Daniel in visione angelica conturbatus, eodem quia
apparuerat, satagenie confortatus est (Dan. X). Cum igitur et istum
beatus pontifex alloqui inciperet, tangens prius latera ejus baculo
pontificali, cum quo fuerat tumulatus, vires resumpsit, et ad
interrogata respondere praevaluit. Nam sic ex visione et ex praedicto
fragore fuerat tremefactus, ut non stare praevaleret, imo et vix ad
sedendum virtus sufficeret. Cum ergo percunctanti quid operaretur,
breviter pro re respondisset, confestim is, qui apparuerat, intulit
haec: Orationibus, frater mi, sedulus vigilanter insiste, et vivorum
atque mortuorum parentum vel familiarium tuorum salutem exorans mei
quoque memoriam abundantius habe. Scito enim et veritatem loquenti mihi
praebe fidem quia obitus mei die tricesimo qui nunc imminet, mecum
pransurus es. Hoc ille audito, pene exanimatus resedit in eodem loco.
Tandem vero spiritum paulatim attrahens, respiravit, baculoque innixus
surrexit, et corpore ac mente tremens, vix ad lectulum pervenit. Mane
facto, ubi in conventum fratrum de more processit, sermonem protulit
aedificationis satis eloquenter et cum spirituali ornatu magnae
venustatis, inter caetera maxime illud exhortans, quod egregium decus
est monachorum, ut videlicet oris sui custodiam haberent ad silentium,
quia sicut propheta testatur: Cultus justitiae est silentium (Isa.
XXXII). Porro visionem, quam viderat, tunc interim reticuit. Conventu
autem soluto, seniores tantum, et qui magis spirituales esse videbantur,
secretius advocavit, et quae viderat, quaeque audierat, cuncta per
ordinem retulit. Illi rem, non ut erat, attendentes, et longe minus quam
erat aestimantes, suo sensu loquebantur, dicentes ei nihil aliud fuisse
quam quod est humanae consuetudinis, scilicet quem viventem dilexerat,
eumdem mortuum prae oculis cordis cogitatione continua versabat, et
cogitationes vigilantis curamque dilectionis quam erga illum habebat,
sequebantur hujusmodi somnia. At ille, audiens haec, nihilominus sciebat
quid vel qualiter vidisset, magisque suae conscientiae quam aliorum
credebat opinanti ignorantiae. Quid multa? Obitus beati viri dies
instabat tricesimus, et praedictus monasterii Pater ad eumdem diem
copiosas pauperibus impensas praeparabat. Oportebat autem illum propter
hoc ipsum exire ad quamdam suae vel ecclesiasticae possessionis villam,
quae ferme decem milliaribus a monasterio procul aberat, ubi quae
necessaria erant futuro diei, praeparare praesens ipse properanter
jussit. Hoc facto, navem conscendens, velociter per alveum Rheni ad
monasterium revertebatur. Jam hora sexta rogabatur a comitibus ut
coenaret, quoniam et ipsis ita jucundum de more erat, et hora satis
opportuna commonebat. Ipse quoque non abnuens, imo et ex charitate
juventuti famulanti condescendens, praemisit opus Dei, sextamque horam
de more cum duobus, qui obsequio ejus aderant, fratribus canere
incoepit. At ubi ventum est ad lectionem, quam nos capitulum dicimus,
haec autem erat: Christus resurgens ex mortuis, jam non moritur; mors
illi ultra non dominabitur. Quod enim mortuus est (Rom. VI), etc.,
respondentibus illis, Deo gratias, continuo spiritum exhalavit. Quod
videntes qui simul aderant fratres, sociique vel comites, vehementer
attoniti, et repentino stupore praeventi, paulisper attendentes,
protinus voces cum ejulatu levaverunt, paulo ante laeti, nunc autem
tristes, quippe qui citharam suam in luctum et organum suum videbant
versum esse in vocem flentium. Egressus est unus, et terrestri itinere
praecurrens ad monasterium, ut rem fratribus intimaret. At illi qua hora
nuntius hic ingressus est, ad coenandum consederant, alacriter sui
Patris adventum, et subsecuturae diei, quae tricesima beati praesulis
esset, spiritualem exspectantes laetitiam. Ut ergo nuntium hujusmodi
consedentibus innotuit, pariter cuncti non leviter congemuerunt, mente
concussi, et suis pene cuncti sedibus excussi, tam miserabili gestu
tamque lacrymoso processu; ut nulla sermonis copia satis exprimere
possit. Vulneri quippe adhuc recenti, id est dolori, qui de beati
praesulis obitu acciderat, vulnus hoc aliud superaccesserat. Itaque
filiorum animos non mediocriter tangebant tam confinita, tamque continua
Patrum funera. At ille venerabilis Pater, qui nunc taliter discesserat,
revera feliciter ad aeternae vitae prandium coenamque immortalitatis
invitatus processerat, veram visionem suam, verum oraculum illius, exitu
suo comprobans, qui dixerat illi: Quia die obitus mei tricesimo mecum es
pransurus. Allatum itaque defuncti corpus, propa sepulcrum ejusdem vatis
sui, videlicet sancti praesulis, cum libitina depositum est. Ecce autem
inter exsequiarum vigilias pauper quidam, a cunabulis contractus, quem
idem sanctus pontifex, dum adhuc viveret, cura patris alebat, inter
sepulcrum sancti et hujus defuncti feretrum tristis prorepserat, et
inter duos mortuos, suae inopis vitae patronos, jacens, tota nocte se
illis superstitem esse deplorabat. Viderunt illum, qui coram Deo
vivebant, et eadem clementia, qua viventes in carne victualem illi
praebebant alimoniam, defuncti iidem mirabilem totius corporis ejus
operati sunt medelam. Denique circa lucis exortum, matutinos fratribus
hymnos persolventibus, repente is qui contractus jacuerat, vehementer
exclamavit, velut ad succurrendum sibi, videlicet virtute invisibili
concussus, nervisque solutis in longum extensus. Quo ejus clamore
audito, nonnulli ex fratribus seniores accurrunt, videntque illum
extensum jacere, rivumque tetri sanguinis per pavimentum decurrere.
Allata protinus aqua, refocillatus est, et post pusillum sanus surrexit,
ac permansit incolumis. Hujus opus virtutis recte utriusque ascribi
debet meritis. Caeterum a beati praesulis transitu intra paucorum dierum
decursus, viri pariter et mulieres ferme quadraginta quinque diversis
incommodis liberati sunt ad sepulcrum ejus gloriosum, laudantes nomen
Domini nostri Jesu Christi, qui cum Patre et Spiritu sancto vivit
aeternaliter. Amen.
|
|