CAPUT XIX. De eo quod scriptum est in laudibus mulieris fortis, id est, sanctae fidei,

“vir ejus laudavit eam,”

et

“date ei de fructu manuum suarum.”

Ecce, o beata Trinitas, nomen tuum juxta propositum pro posse glorificavimus, et tuam, o sancte Spiritus, processionem, ecce prout ipse dedisti voce et litteris prosecuti sumus. Quid dabis praemii? Audemus enim nos, non autem ex nobis, sed audet in nobis mulier fortis prospicere pretium suum procul, et advocare de ultimis finibus. Quae est illa mulier fortis? Nonne fides, per quam Abraham tibi complacuit, et omnis electorum multitudo sic est amica conjuncta tibi uni Deo, quemadmodum uxor sive dilecta viro suo? Ipsa in nobis audet, et nos per ipsam audemus, quia non aliunde, sed ex ipsa justi sumus, et ex ipsa vivimus. Ecce hic quoque, ecce in nobis

“os suum aperuit sapientiae, et lex elementiae in lingua ejus, et panem otiosa non comedit (Prov. XXXI).”

Surgant igitur filii ejus, et beatissimam praedicent eam, et vir ejus Christus laudet eam, neque per hoc minus laudabilis habetur, quia nos secundum miseram conditionem fragiles sumus, magno quoque Apostolo dicente:

“Habemus thesaurum istum in vasis fictilibus (II Cor. IV).”

Ubi surgant et beatissimam praedicent eam filii ejus? Ubi laudet eam vir ejus? In portis, in exitu vitae praesentis secundum edictum Sapientiae, quod hic habemus:

“Date ei de fructu manuum suarum, et laudent eam in portis opera ejus (Prov. XXXI).”