|
|
“Postmodum cum clamavero, audi et veni.”
|
|
Dictum est ante nos:
|
Antiqua fanorum parens,
Jam Roma Christo dedita,
Laurentio victrix duce
Ritus triumphas barbaros.
Reges superbos viceras.
Populosque frenis presseras
Nunc monstruosis idolis
Imponis imperii jugum.
Non turbulentis viribus,
Cossi, Camilli aut Caesaris,
Sed martyris Laurentii
Non incruento praelio
Armata pugnavit fides,
Proprii cruoris prodiga,
|
|
(PRUD., Peristeph. hymn. 2, vers. 1-15.)
Et quidem hoc de omnibus dici potuisset sanctae Romanae Ecclesiae
martyribus, qui ducibus illis, ritus Roma triumphavit barbaros, sed hic
triumphi illius dux praecipuus est; quippe cujus mors insolita sive
inusitata, quasi totius belli tuba maxima universo mundo audita est, et
jugiter personat. Cujus mortis suae novitatem omnibus saeculis
admirandam, et ipse praesentiens propria satis et gravissima
enuntiatione suo tironi Hyppolito dicebat: Magis in absconditis in
homine interiore absconde Christum, et postmodum cum clamavero, audi et
veni. Dixerat enim ille: Quare et ego non vociferor, quia Christianus
sum, et tecum incumbo, Romanum videlicet bene aemulans, qui ibidem
Christianam tantummodo professus militiam, clamansque: Christianus sum,
continuo cum palma martyrii vitae aeternae arripuerat donativum. Dixit
ergo, cum clamavero, audi et veni, magnum utique suae passionis
miraculum parvae rei, scilicet vocali comparans clamori, quia modus
dictionis vocatur tapinosis, id est humilitas magnae rei, non id agente
sententia quod ostendit. Alias autem vere rem magnam non omnino
humiliavit, imo magnificavit, dicendo enim, cum clamavero, illam mortem
suam ingentem fore clamorem significavit, eo nimirum sensu, quo
sanguinem protomartyris Abel, de terra ad Deum clamare legimus (Gen.
IV). Et hunc clamorem audi, inquit, et veni, videlicet quomodo ad
classicum magni ducis, ad sonitum tubae ingentis, excitus atque excussus
miles animosus ad bella procurrit. Igitur post apostolorum principes,
qui de priori venerunt Ecclesia Judaeorum, de carne patriarcharum et
prophetarum, dux iste maximus est Ecclesiae gentium, Ecclesiae Romanae
matris Ecclesiarum, et hoc duce, inquit ille: O victrix Roma, ritus
triumphas barbaros, quod non potuisti turbulentis viribus Cossi,
Camilli, aut Caesaris. Nam illi econtra, dum homines vincerent, ut
dominam te facerent populorum, barbari ritus ancillam, et multorum
fecerunt captivam daemoniorum.
|
|