|
|
“Et egredietur virga de radice Jesse,”
|
|
et quod illa virga virga furoris Domini Assur, et quod nulla Spiritus
sancti gratia Christo flori pulcherrimo defuerit, aut desit, aut unquam
defutura sit.
(CAP. XI.) Ea quae sequuntur, et nos de Christo scripta fatemur, et
circumcisio non diffitetur. Et utralibet de praedictis lagunculae
sententiis potior sit quinta hic periocha incipit, et usque ad
principium visionis vel oneris Babylonis, omnis haec prophetia de
Christo est. Et egredietur virga de radice Jesse, et flos de radice ejus
ascendet. Et requiescet super eum spiritus Domini, spiritus sapientiae
et intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus scientiae et
pietatis, et replebit eum spiritus timoris Domini. Virgam de radice
Jesse sanctam Mariam Virginem intelligimus, quae nullum habuit sibi
fruticem cohaerentem, de qua et supra legimus: Ecce virgo concipiet et
pariet filium (Isa. VII), et florem, Dominum Salvatorem qui dicit in
Cantico canticorum: Ego flos campi, et lilium convallium (Cant. II). Et
quam pulchra oppositio! Supra ostendebatur ille spiritualis Assur, virga
furoris Domini, et in manu ejus baculus indignationis ejus (Isa. X).
Ecce autem virga gratiae, virga requiei Domini, et in illa flos in qua
habitet, super quem requiescat omnis plenitudo divinitatis. Nota
Christianae fidei celebrisque haec descriptio est, septiformis Spiritus
sancti. De singulis spiritibus, proprium quid breviter dicendum est,
quod vere nihil horum Christo flore pulcherrimo defuerit, aut desit, ut
unquam defuturum sit. Etenim sapientiae spiritus in eo plenarie
requievit, qui velut juxta fluenta plenissima residens, divinitati sibi
insitae semper intendit, et omnes diaboli tentationes in deserto
sapienti responsione cessavit (Matth. IV). Spiritus intellectus in eo
requievit; scivit enim quibus aperiret mysteria regni Dei, quibusve
loqueretur in parabolis, atque sano cordis palato cuncta discernens, nec
daemones admittebat confitentes ipsum esse Filium Dei (Marc. I), nec
indignis loquebatur mysteria Dei, imo prohibebat sanctum canibus dari,
et margaritas ante porcos mitti (Matth. VII). Spiritus quoque consilii
in eo requievit, unde et abscondebat haec a sapientibus, et prudentibus,
ut revelaret ea parvulis (Matth. XI). Spiritus quoque fortitudinis in eo
requievit, cujus sibi conscius: Nemo, inquit, potest rapere de manu
Patris mei (Joan. X). Item: Ego cognosco oves meas, et non rapiet eas
quisquam de manu mea (ibid.). Spiritus scientiae in eo requievit, quippe
qui de omni Scriptura, tempori vel rei congruas proferebat sententias,
ita, ut mirantes dicerent ejus adversarii: Quomodo hic litteras scit,
cum non didicerit? (Joan. IX.) Spiritus pietatis in eo requievit, quippe
qui eo semper intentus fuit, ut vitam daret mortuis, mitemque patientiam
habens, reddidit bona pro malis. Nam Filius hominis, inquit, non venit
animas perdere, sed salvare (Luc. IX). Spiritus timoris Domini in eo
requievit, videlicet ita ut pro deliciis haberet, cum voluntate patris
saturari opprobriis, dicens per omnia ab initio suae incarnationis,
dicens, inquam, non solum verbis, sed et factis: Pater, non mea, sed tua
voluntas fiat (Luc. XXII). Igitur spiritus Domini, qui hactenus in magna
silva generis humani requiem non invenerat, tandem super hunc florem
requiescit, in quo aeterna statione permanens nullam alicujus vitii
repulsam aliquando pertulit.
|
|