|
Quid habet amplius homo de universo labore suo quo laborat sub sole?
Quare ille, cujus cor erat, sicut arena maris (III Reg. IV), et sicut
stellae coeli, quasi ignarus et dubitabundus interrogat quid habeat homo
de universo labore suo? verbum suspendit, ut ambiguitate illius nostrum
ad inquirendum provocaret studium. Quaerit dubitans, ne dubitaremus:
discere vult quasi discipulus, ut sciremus: interrogat, ut dicat nobis
non omnino laborem nostrum esse vanum. Quamvis enim vane et sine fructu
laboret qui supra petram, sive secus viam, sive inter spinas semen suum
jecerit, quod tamen in terram bonam seminatur fructu pullulabit
centesimo: qui bonum attulerint fructum, accipient a Domino praemia
aeterna laboris: qui vero malos fecerint fructus, igne cremabuntur
aeterno (Matth. XIII; Marc IV; Luc. VIII). Adam ergo primus homo primam
pro criminis magnitudine accipiens poenam, primam vanitatis notam
tradidit Ecclesiasti, nos secum esse faciens filios vanitatum. Propterea
scriptum est: Homo nascitur ad laborem, avis ad volatum (Job V). Amor
quippe laboris sic insitus est per illum omnibus hominibus, nosque
tanquam haeredes exercet ad laborem, et vanitatem. Iste congregat
divitias, erudit liberos, ambit honores, aedificia construit, et in
medio opere subita morte subtractus audit: Insipiens, hac nocte
auferetur anima tua a te; quae autem parasti, cujus erunt? (Luc XII.)
Maxime, cum de omni labore nihil secum ferat, sed nudus redeat in terram
unde assumptus est. Videat itaque quicunque laborat, ne fructu laboris
sui careat. Quanquam etenim laboris fructum Ecclesiastes suspenderit,
tamen in Evangelio a Domino revelatus est: Venite ad me, omnes qui
laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos (Matth. XI). Nondum
enim, dum haec scriberet Ecclesiastes, hoc pretiosum unguentum erat
effusum: necdum austeritas legis antidoto temperata erat.
|
|