|
Victoriam Verbi Dei, effectum et opus perfectum dicimus propositi Dei,
ad laudem ipsius omnipotentis et invicti,
|
“quod neque mors, neque vita, neque angeli, neque principatus, neque
instantia, neque futura, neque fortitudo, neque altitudo, neque
profundum, neque creatura alia potuit vel poterit avertere (Rom. VIII),”
|
|
quin fieret et fiat, quod ipse proposuit et decrevit fieri. Quam vere
laudabilis et magna sit ejusmodi victoria Verbi Dei, magis ac magis nos
admirari faciet consideratus diligentius ille hostis, qualis vel quantus
sit, qui propositum ejus avertere voluit, et adhuc contendit, cum
ceciderit, et toties victus sit. Qualis enim vel quantus ille est
|
“draco magnus et rufus, habens capita septem et cornua decem (Apoc.
XII).”
|
|
Draco, inquam, magnus, serpens antiquus, vocatusque diabolus et Satanas,
orbis universi seductor. Iste est adversarius Verbi Dei, et cum talis ac
tantus sit pugnando et repugnando rebellis, non potuit tamen, nec potest
avertere propositum Dei. Haec est victoria Verbi Dei. Quia, secundum
Apostolum,
|
“Deus quos praescivit, et praedestinavit conformes fieri imaginis
ejusdem Verbi, ejusdem Filii sui, eosdem et vocavit, justificavit,
magnificavit (Rom. VIII)”
|
|
per ipsum Verbum suum carnem factum, per ipsum Filium suum Deum et
hominem Jesum Christum, cujus est victoria tanta, tam nobilis, ut victo
et confuso dracone jam dicto, sedeat nunc a dextris Dei. In processu
sermonis dicendum erit de illo tali adversario, cur vel unde dicatur et
sit draco, unde magnus, unde rufus, quae sint ejus capita septem et quae
cornua decem, unde vel ex quo acceperit, ut serpens mereretur vocari,
unde diabolus, et quamobrem Satanas vocetur, id est adversarius. Nunc
vero illud dicere praestat, quid sit ipsum Verbum Dei, ut videlicet
principium, vel caput sermonis ornatum, ut dignum est, habeat sanctae
confessionis et adorationis.
|
|