|
Hanc ejus humilitatis et obedientiae gloriam magna gloria confestim
secuta est. Nam
|
“propter hoc Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen, quod est super
omne nomen, ut in nomine Jesu omne genu flectatur, coelestium,
terrestrium et infernorum (Philip. II).”
|
|
Hic jam audire plurimum delectat illud, quod idem Apostolus vas
electionis quam gratiose, quam venerabiliter intonat:
|
“Adeamus ergo cum fiducia ad thronum gratiae, ut misericordiam
consequamur, et gratiam inveniamus in auxilio opportuno (I Cor. VIII).”
|
|
Fidentes nos esse vult, fiduciam nos habere hortatur, quae videlicet
fiducia nimirum venerabilis atque laudabilis est, quoniam fides eam cum
dilectione, fides scientiam cum charitate habens, operatur. Quid enim?
Tu forte suspensa mente alta coelorum suspiciens, et illic intuens oculo
contemplationis hunc altissimum Dei Filium, stantem, sive sedentem a
dextris Dei, ad dexteram majestatis in excelsis, tremebundus et magna
formidine tactus in corde tuo dicis: Eheu, quidnam erit de nobis servis
iniquis et scelestis, quorum propter scelera talis ac tantus Dominus,
tot et tantis affectus est contumeliis usque ad mortem, mortem autem
crucis? Cum hoc vel huic simile aliquid dixeris, non vane videatur tibi,
quod iile (ut est mitis et humilis corde [Matth.XI]), veraciter
respondere possit: Nec ego talis ac tantus nunc existerem, nisi causa
tui, nisi propter peccata generis humani. Et revera sic est, tanquam
certum nobis esse debet, ac si ore proprio responsum ejusmodi daret aut
dedisset. Ut quid enim homo iste sive Filius hominis in Deum assumptus
est? Ut quid passus vel mortuus est? Nonne pro impiis. Nonne pro
inimicis?
autem, ait idem Apostolus, Dominum
Christum,
|
“propter passionem gloria et honore coronatum (Hebr. II).”
|
|
Ergo impii et scelerati causa fuerunt ei ut coronaretur et sederet a
dextris Dei, coronatus gloria regni, honore pontificii. Multum igitur
debet impiis per fidem ejus ad pietatem conversis, multum debet inimicis
per ipsum Deo reconciliatis. Hinc jure nobis fiducia, et fiducia nostra
ipsi placet, quoniam justa est, quoniam rationabilis est. Igitur
|
“cum fiducia, inquit, adeamus.”
|
|
Quo adeamus?
Magnifice dictum, venerabiliter audiendum. Quid enim est thronus
gratiae? Dulcius quippe ac delectabilius hoc sonat, quod dicit,
quam si diceret, ad thronum judicii vel justitiae. Et quidem thronus
Christi Filii Dei thronus est judicii vel justitiae, et in hoc tempore
magis expedit nobis ut primum sit thronus gratiae. Quibus vel qualibus
nobis? Nimirum peccatoribus,
ait idem Apostolus,
|
“primus ego sum (I Tim. I),”
|
|
et
|
“gratia Dei sum id quod sum (I Cor. XV).”
|
|
|
|