CAPUT 22

“Dicit ei unus ex servis pontificis, cognatus ejus cujus abscidit Petrus auriculam: Nonne ego te vidi in horto cum illo? Iterum negavit Petrus, et statim gallus cantavit.”

Igitur qui omnes fluctus tribulationis pro Domino se posse pati praesumpserat, dicens:

“Etiam si oportuerit me mori tecum, non te negabo,”

ad primum ventum timuit, quia mersus est, quia tertio negavit, sed extendit Dominus gratiae manum, et apprehendit eum, conversus, et respiciens in eum, ut cito poenitens fleret, et ita se lavante Domino, partem cum illo haberet. Vere enim nisi fidem poenitentiae statim praeoccupasset, qua hora Dominus noster sanguinem et aquam de latere suo profudit, peccatum negationis ejus deletum non fuisset. Nam sicut nunc quoque baptizandum quemque prius oportet credere et confiteri, et tunc demum baptizari in morte Christi Jesu eique per baptismum consepeliri et consurgere (Rom. VIII), sic et Petrum, ut Apostolus permaneret, et latronem ut cum Domini paradisum intraret (Luc. XXIII), oportuit poenitere et confiteri, antequam Christus spiritu emisso, praedicti sanguinis et aquae fluvium effunderet. Etenim quicunque post horam illam, qua ille universam lavit Ecclesiam ab origine mundi collectam, ad fidem ejus convertuntur, non annumerantur inter ejusdem Ecclesiae filios, nisi quibus per baptismum singulatim sacramentum Dominicae passionis innovetur.