CAPUT XXVI. De eo quod dictum est:

“Estote parati in diem crastinum, ne appropinquetis uxoribus vestris.”

Multa in hoc sunt capitulo, quae diligenter consideranda sunt. Primum quod sanctificare jussus populum Moyses, eamdem ita sanctificationem determinat.

“Estote parati in diem tertium, ne appropinquetis uxoribus vestris.”

Ergone appropinquare uxoribus res est illicita? Non utique. Sed sicut alia dicit Scriptura:

“Omnia tempus habent, et suis spatiis transeunt universa sub coelo. Tempus amplexandi et tempus longe fieri a complexibus (Eccle. II).”

Tempus longe fieri a complexibus tunc est, quando sanctificationis tempus impendet. Quid enim est sanctificari, nisi abstinere etiam a licitis? Nam qui abstinet solummodo ab illicitis, poenam quidem evasit peccati, sed gloriam nondum est assecutus sanctitatis. Unde et Dominus in Evangelio dicit:

“Cum feceritis omnia quae praecepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus, quod debuimus facere, fecimus (Luc. XVII).”

Etenim ad sanctificationem non satis est fecisse praeceptum, nisi adjicias facere et consilium. Hoc autem hic agebatur, quatenus sancti essent, id est digni audire vel videre quomodo hominibus possibile est, praesentem Dei majestatem. Recte igitur consulitur illis ut continentiam habeant etiam licitae rei, dicendo:

“Estote parati, ne appropinquetis uxoribus vestris.”

Si hoc recte dici debuit accessuris ad illum ignem visibilem, ad turbinem, et caliginem, et procellam, et tubae sonum ut supra jam dictum est, quanto magis accedentibus nobis

“ad civitatem Dei viventis Jerusalem coelestem,”

et multorum millium angelorum frequentiam, et Ecclesiam primitivorum qui conscripti sunt in coelis, et judicem omnium Deum, et spirituum justorum perfectorum, et Testamenti Novi mediatorem Jesum, et sanguinis aspersionem, melius loquentem quam Abel? Hoc enim alio loco perpendens idem apostolus, incontinentibus quidem manum indulgentiae porrigit:

“Nolite, inquiens, fraudare invicem nisi forte ex consensu ad tempus, ut vacetis orationi, et iterum revertimini in idipsum, ne tentet vos Satanas, propter incontinentiam vestram (I Cor. VII).”

Continentibus autem persuadet, ut habendo uxores, tanquam non habentes sint (ibid.); virginibus vero, ut sic permaneant, consilium dat, existimans hoc bonum esse propter instantem necessitatem (ibid.).