|
|
“Spiritus Domini super me,”
|
|
etc., quae sit illa unctio, quae acceptabilis anni praedicatio, qui
lugentes, quae consolatio, et quae desertorum et civitatum dissipatarum
restauratio.
(CAP. LXI.) His hujusmodi promissionibus praemissis adest ipse qui
promittebatur, et dicit: Spiritus Domini super me, eo quod unxerit me.
Ad annuntiandum mansuetis misit me, ut mederer contritis corde, et
praedicarem captivis indulgentiam, et clausis apertionem, ut praedicarem
annum placabilem Domini, et diem ultionis Deo nostro. Quomodo in
praecedenti pariocha similibus praemissis promissionibus, ipse veritatem
promissionum comprobans, propter hoc, ait, sciet populus meus nomen meum
in die illa, quia ego ipse qui loquebar, ecce adsum (Isa. LII), sic et
in ista post praemissa sui adventus praeconia, velut jam praesens
repente propria voce clamat: Spiritus Domini super me, etc. Hoc enim
ipse in Evangelio praedicare jam incipiens ore gratioso confirmat:
Traditus est ei liber Isaiae prophetae. Et ut revolvit librum, invenit
quod voluit, invenit hunc locum, invenit hoc scriptum (Luc. XLV). Coepit
autem dicere ad illos: Quia hodie impleta est haec Scriptura in auribus
vestris (ibid.). Igitur, inquit, Spiritus Domini super me, eo quod
unxerit Dominus me. Ac si dicat: Propter id quod unxit Dominus me, dixi
ego, dixi, inquam, et nunc dico: Quia Spiritus Domini super me. Ubi
autem vel quando unxit Dominus me? Quando concipiebar, imo ut conciperer
in matris utero Dominus unxit me. Non enim mulier virili semine, sed
virgo de Spiritus sancti unctione concepit me. Illic Dominus in regem
unxit me, in regem, inquam, et in sacerdotem quoque illic Dominus unxit
me. Item, in Jordane flumine eodem spiritu designavit me, quo, ut jam
dixi, unxit Dominus me. Igitur Spiritus Domini super me, spiritus
sapientiae et intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus
scientiae et pietatis, et spiritus timoris Domini (Isa. XI). Non enim
particulariter spiritus Domini super me sed totus Spiritus Domini super
me cum omnibus donis suis, sicut tota et integra venit columba super me
cum omnibus membris suis. Ad quid ita spiritus Domini super me? Ad
annuntiandum mansuetis misit me, ut mederer contritis corde. Bene ergo
tanquam columba venit super me (Matth. III), quae utique avis mansueta
est, et pro cantu gemitum solet edere. Mansuetum quippe ad annuntiandum
mansuetis misit me, ut mederer gemituosis, et contritis corde misit me.
Nec enim propter sanos et superbos, sed propter male habentes et
contritos corde medicum misit me; non propter justos, sed propter
peccatores, virum dolorum et scientem infirmitatem, virum mitem et corde
humilem fecit me. Ut praedicarem captivis indulgentiam, et clausis
apertionem, et annuntiarem annum placabilem Domini, et diem ultionis Deo
nostro. Quibus captivis, vel qua captivitate captivis indulgentiam,
quibus ubi clausis praedicarem apertionem? Captivis, inquit, peccati
indulgentiam, clausis inferni apertionem. Nam ex quo per unum hominem
peccatum in hunc mundum introivit, et per peccatum mors (Rom. V), omnes
homines captivi peccati, omnes homines clausi sunt mortis. Sed non omnes
captivi indulgentiam, non omnes clausi amant apertionem? Quid igitur? Ut
annuntiem, inquit, annum placabilem Domini, et diem ultionis Deo nostro.
Primo annum placabilem Domini, deinde diem ultionis. Annus quippe
placabilis Domini iste est primus adventus meus, quem annuntiabo vobis,
dicendo: Spiritus Domini super me, propter quod unxit me semel in utero
virginis, et iterum in aquis Jordanis. Porro dies ultionis, secundus
adventus meus erit, dies, inquam, ultionis Deo nostro super eos qui non
quaerunt indulgentiam et apertionem, sed amantes servitutem peccati,
currunt ad claustra mortis, surdis auribus contemnentes vocem post
tergum monentis et dicentis: Poenitentiam agite, appropinquabit enim
regnum Dei (Matth. IV). Ut consolarer omnes lugentes, et ponerem
fortitudinem, lugentes Sion, et darem eis coronam pro cinere, oleum
gaudii pro luctu, pallium laudis pro spiritu moeroris. Non, inquit,
idcirco spiritus Domini misit me, ut risoribus hujus mundi alluderem,
sed ut consolarer omnes lugentes Sion, id est eis qui lugent quod
ablactati propter peccatum, et abjecti a superna matre Sion, dicuntque
cum Psalmista: Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum
recordaremur tui, Sion (Psal. CXXXVI), etc. Idcirco, inquam, misit me,
ut hujuscemodi lugentes consolarer, ut istis lugentibus ponerem
fortitudinem et darem eis tria haec: coronam pro cinere, oleum pro
luctu, pallium laudis pro spiritu moeroris. Coronam, videlicet gloriae,
pro cinere poenitentiae. Oleum gaudii, consolationem Spiritus sancti,
pro luctu praesentis orbitatis et exsilii, pallium laudis, id est
gloriam resurrectionis pro spiritu moeroris, pro sacrificio spiritus
contribulati, quod vult Deus, quid non despicit: Et vocabuntur in ea
fortes justitiae. plantatio Domini ad glorificandum. Et aedificabunt
deserta a saeculo, et ruinas antiquas erigent, et instaurabunt civitates
desertas et dissipatas in generationem et generationem. Et stabunt
alieni et pascent pecora vestra, et filii peregrinorum, agricolae et
vinitores vestri erunt. Fortes justitiae vocabuntur in Sion, fortes,
inquam, justitiae, id est qui non solum facere justitiam, sed et
persecutionem pati propter justitiam parati sint (Matth. V), sanctum
habentes fortitudinis spiritum. Vocabuntur, inquit, et quidem omnium
justitiam diligentium, nomina, in superna Sion, scripta sunt, sed qui
pro eadem justitia persecutionem quoque fortiter sustinent, illic multo
maxime nominati et inclyti erunt, ex opposito fortium injustitiae, de
qualibus Psalmista dicit: Tabernacula eorum in progenie et progenie,
vocaverunt nomina sua in terris suis (Psal. XLVIII). Vocabuntur in ea
isti fortes justitiae, plantatio Domini, ad glorificandum, videlicet ex
optato plantationis adulterinae, de qua recte dicitur: Omnis plantatio
quam non plantaverit Pater meus coelestis, eradicabitur (Matth. XV). Nam
ista plantatio Domini apostoli sunt et apostolici viri, plantati ad
glorificandum Deum, ut ipsi quoque gloriam habeant apud Deum. Illa vero
plantatio, propter quam illud dictum est. Scribae et Pharisaei erant,
qui contumeliae spinas et blasphemiae tribulos protulerunt. Isti
aedificabunt deserta a saeculo, et ruinas antiquas erigent, et
instaurabunt civitates desertas et dissipatas, illa videlicet
aedificatione vel instauratione de qua unus illorum dicit, unus fortium
justitiae, unus plantatorum Domini, unus aedificatorum magnae civitatis:
Dei sumus adjutores, Dei agricultura estis, Dei aedificatio estis.
Secundum gratiam, quae data est mihi ut sapiens architectus fundamentum
posui; fundamentum autem aliud nemo potest ponere; praeter id quod
positum est, quod est Christus Jesus (I Cor. III).
|
|