CAPUT 6

“Responderunt ei: Jesum Nazarenum. Dicit eis Jesus: Ego sum. Stabat autem Judas, qui tradebat eum cum ipsis. Ut ergo dixit eis: Ego sum, abierunt retrorsum et ceciderunt in terram.”

Quid mirum si ad unam vocem, qua dictum est:

“Ego sum, abierunt retrorsum et ceciderunt in terram”

hi qui non sunt? Nempe hoc secundum divinitatem, quae vere est, secundum quam permanet esse quod est, dixit:

“ego sum,”

quod verbum substantivum de ipso verissime protestatur ille solus, qui et ad Moysen dicit:

“Ego sum qui sum.”

Et quamvis cum laternis et facibus et armis, nullatenus Divinitatis essentiam quaererent, opportune tamen respondit Deus de templo corporis sui, dicens:

“Ego sum,”

videlicet, non ad ipsorum intentionem, sed ad suum nomen respiciens. Interrogati enim quid quaererent, responderunt,

“Jesum Nazarenum.”

Quidnam est Jesus Nazarenus, nisi Salvator sanctus? Hoc utique nomen, Verbum Deus extunc habuit, ex quo caro vel homo factus est; sed causa cur facto homine tale nomen positum est, non ex natura humana, sed ex divina virtute pendet. Unde enim nos salvat aut Salvator noster est, nisi ex Deo, quod non homo tantum, sed etiam Deus est? Praeterea, quia Deus qui solus verus est, cum homine quem assumpsit una persona est, recte dicentibus se Jesum quaerere Nazarenum, propriam suae divinae essentiae vocem respondit, dicens:

“Ego sum;”

propriam, inquam, suae divinitatis vocem, certa intentione prolatam, quod ab effectu claruit, quia stantes adversarios in terram dejecit. Ergo non mirum de his qui non sunt, quia male sunt, non amantes et male quaerentes, qui solus vere est, Jesum Nazarenum; non mirum, inquam, comparatione majorum quae futura sunt, quod

“abierunt retrorsum et ceciderunt in terram,”

cum illo qui stabat cum ipsis, diabolo Juda traditore, et malitiae signifero qui Satanam ferens in pectore, signum pacis ore extulerat, jam quippe Agno Dei nequissimi osculi cultrum impresserat. Quare autem cum Agnus esset protinus immolandus, jam sicut Leo modicum irrugiit, dum dicendo,

“ego sum,”

tantam tamque leviter armatam lanistrarum turbam ad terram dejecit? videlicet ut essent inexcusabiles, ne nescirent quia Jesus Nazarenus, quem quaerebant est qui est. Revelata est illis ira Dei, quam exspectare habeant, qui non timent; revelata, inquam, fortitudo venturi ad judicium vindicis, quia si hoc facere poterat moriturus, multo magis tunc immortaliter regnaturus super eosdem inimicos suos confortabitur. Hoc manifestum factum est in illis, et experimento percepta est sempiterna virtus ejus et divinitas, ita ut sint inexcusabiles, qui cum hoc modo cognovissent dicentem,

“Ego sum,”

non sicut eum qui vere est, glorificaverunt (Rom. I), sed comprehenderunt, sed ligaverunt, sed contumeliis affecerunt, et occiderunt, propterea revelabunt coeli iniquitates Judae, et terra adversus eum consurget, et manifestum erit peccatum illius in die furoris Domini, quia stetit cum ipsis, imo et cecidit cum illis, et non expavit cor ejus, sed

“secundum duritiam suam, et cor impoenitens thesaurizavit sibi iram in die irae, et revelationis justi judicii Dei (Rom. II),”

Ita, inquam, ut essent inexcusabiles, dixit eis:

“Ego sum.”

Sed forte parum erat, semel dixisse. Proinde adhuc interrogandi erant, et iterum dicendum erat hoc ipsum, ne forte non intellexissent.