CAPUT XVIII. Quid sit librum coram illo expandi, qui erat involutus et scriptus intus et foris, et quid in eo scriptas esse lamentationes, et carmen et vae.

“Aperi os tuum, et comede quaecunque ego do tibi. Et vidi, et ecce manus missa ad me in qua erat involutus liber. Et expandit illum coram me, qui erat scriptus intus et foris. Et scriptae erant in eo lamentationes, et carmen et vae.”

Liber iste involutus ipse est qui in Apocalypsi memoratur septem sigillis signatus (Apoc. V).

“Intus et foris scriptus est,”

intus videlicet per allegoriam, foris per historiam. Intus per spiritualem intellectum, foris per sensum litterae simplicem. Hic denique liber, omnis sanctuarii Scriptura est. Hunc manus missa coram apostolis expandit, quando dextra Patris Filius Dei Scripturarum illis intelligentiam dedit, sicut ait Lucas, quia

“tunc aperuit illis sensum, ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV). Lamentationes in hoc libro scriptae sunt, et carmen, et vae. Prius lamentationes, deinde carmen, quia qui seminant in lacrymis, in gaudio metent (Psal. CXXV), qui autem nunc lamentari, id est poenitentiam agere nolunt, illis vae, quia mittentur in ignem aeternum. Quid aliud totus liber, quid, inquam, aliud omnis sacra Scriptura continet? Et recte dicitur, aperi os tuum et comede quaecunque ego do tibi,”

quia nimirum oportet ut ad comedendum verbum Dei cibum, pia aviditate submissi disponamur, juxta quod in psalmo dicitur:

“Dilata os tuum, et implebo illud (Psal. XXC).”

Comedere quippe est Scripturam intelligere, quod Dei donum est, propter quod dicit,

“et comede quaecunque ego do tibi.”

Ergo nostrum quidem est os aperire, id est Scripturae intellectum quaerere, Dei autem implere, id est verum Scripturae sensum aperire. (CAP. III.) Hunc librum nisi manus missa expandisset, hodie non legeremus, id est sanctam Scripturam, nisi Christus Dei Filius in semetipso opere adimplesset non intelligeremus.

“Et comedi illud, et factum est in ore meo sicut mel dulce.”

Qui expertus est, ipse novit, quam vere dulcis sit Scripturarum cibus, id est sensus spiritualis. Propter quod dicit:

“Quam dulcia faucibus meis eloquia tua! super mel et favum ori meo (Psal. CXVIII).”

“Et dixit ad me: Fili hominis, vade ad domum Israel, et loqueris verba mea ad eos. Non enim ad populum profundi sermonis et ignotae linguae tu mitteris, quorum non possis audire sermones. Et si ad illos mittereris, ipsi audirent te: Dominus autem Israel noluit audire te, quia nolunt audire me.”

Quam vere haec dicta sint, effectus probavit.

“Si, inquit, ad populos multos profundi sermonis et ignotae linguae mittereris, ipsi audirent te, quod et factum est. Domus autem Israel noluit audire te,”

quod et factum est. Nos enim populi multi, profundi sermonis, Graeci et Latini, missos ad nos audivimus apostolos Christi, domus autem Israel eos audire noluit.

Manifesta transcurrimus, imo et quaedam transilimus, quia videlicet jam ostio patente si semper ad apostolica respicias tempora, fere nihil est quod gressus intelligentiae retardet.