CAPUT 24

Non, inquit, veni mittere pacem ejusmodi, sed gladium, id est separationem filiorum pacis Dei a filiis illius non pacis, sed iniquitatis, quemadmodum ibidem continuo subjunctum est:

“Si dimittetur iniquitas haec vobis, donec moriamini, dicit Dominus exercituum (ibid.).”

Quis nescit, quis non audivit, persaepe factum esse vel fieri, quod hic se facturum praedixit,

“veni enim separare hominem adversus Patrem suum, et nurum adversus socrum suam.”

Simulque nota quam pulchre, quam convenienter discipulos suos ad propheticam auctoritatem mittit, ut cognoscant, quam antiqua veritatis hujus constantia sit, dicendo,

“et inimici hominis, domestici ejus.”

Sic enim in Michaea praedictum fuerat:

“Nolite credere amico, et nolite confidere in duce. Ab ea quae dormit in sinu tuo, custodi claustra oris tui, quia filius contumeliam facit patri, filia consurgit adversus matrem suam, nurus contra socrum suam, inimici hominis domestici ejus (Mich. VII).”

Commemorando hanc ultimam prophetiae sententiam,

“et inimici hominis domestici ejus,”

profecto prophetiam ipsam pulchre innuit testimonium ferre dictis suis, nec posse aliter Scripturas impleri, nisi faciat ipse quemadmodum dicit,

“non pacem, sed gladium mittere veni.”

Et quidem sunt aliae quoque affinitates, quas inter dividit gladius Evangelii, sed ex multis istae duae sufficiunt, quarum altera, scilicet hominis et patris sui de majoribus; altera, videlicet socrus et nurus suae, de minoribus affinitatibus est, adeo ut rara inter socrum et nurum concordia sit. Unde apud comicum quemdam socrus, dum apud nurum suspectam se hujus vitii persentiret, seque excusare intenderet, inquit: