CAPUT 20

“Operamini non cibum qui perit, sed qui permanet in vitam aeternam.”

“Operamini, inquam, non cibum qui perit.”

Cibus ille quo saturati estis, propter quem vos ad me venitis, ut iterum saturemini, quia iterum esurienti quotidie perit, et quoties intrat in os, toties in ventrem vadit;

“in ventrem”

inquam, et non in mentem

“vadit, et in secessum emittitur (Matth. XV),”

et sic perit. Talem cibum non dico, ut operemini, non commoneo ut pro illo solliciti sitis, non invito vos, ut propter illum ad me veniatis. Non enim ad hoc, in hunc mundum veni, ut impleam horrea vestra saturitate hujusmodi, et vino torcularia redundent, unde amplius

“graventur corda vestra in crapula et ebrietate, et curis saeculi (Luc. XXI; Matth. VI).”

Jam quippe sufficit diei vestro malitia sua haec, ita ut diem illum praevidere non possitis, qui tanquam laqueus superveniet universo orbi, sed illum potius cibum dico ut operemini,

“qui permanet in vitam aeternam,”

id est, qui in hac mortali vita manducatus, ad hoc valet, ad hoc proficit, ut vitam det mundo aeternam. Hunc talem cibum operamini,

“quem Filius hominis dabit vobis.”

Dabit, inquam, non dedit, ne forte talem cibum vel tales cogitetis panes, quales manducastis, ut praedixi, et saturati estis, quia videlicet non aliud esuritis, quia vos esuriem sitimque justitiae non habetis (Luc. XXI). Illum vobis cibum benedictione sua multiplicatum dedit, non dabit, nec assuescetis, hoc rege, in otio, ciborum abundantia crapulari, remota jam a vobis poena, qua juste operatur homo terram in sudore vultus sui (Gen. III), hunc autem cibum non dedit, sed dabit, cum vos opus eo cibo dignum operati fueritis. Tunc, inquam, et non ante vobis dabit. Quare?

“Hunc enim Pater signavit [textus addit Deus].”

Idcirco non nisi operantibus dabit hunc cibum Filius hominis, quia

“Pater hunc signavit,”

hunc a communibus signis certo et proprio signo suo distinxit, ut cum alios cibos omnes bonis ac malis operantibus et otiosis communes fecerit, eadem largitate, qua solem istum visibilem facit

“oriri super bonos et malos, et pluit super justos et injustos (Matth. V);”

solum hunc panem, hunc cibum, de quo nunc loquor vobis, nunquam dare velit nisi dignis, id est, operantibus opus Dei. Ita signavit, ita clausis omnibus coelorum portis apud se continuit, ut non cum cibis communibus patiatur a canibus vel porcis inveniri. Quo autem signo, hunc signavit? Magno plane et reverendo signo, scilicet nomine suo. Dixit enim de hoc pane vivo:

“Et est nomen meum in illo (Exod. XXIII).”

Nomen quod est Dominus Deus ac Dei Filius, hujus panis proprium signum est. Cui enim angelorum et hominum dixit aliquando:

“Filius meus es tu, ego hodie genui te?”

(Hebr. I; Psal. II.) Haec et hujusmodi nomina quaecunque sunt divinae naturae, proprie panis hujus signa, imo unum proprium signum sunt. Praeterea signavit hunc eumdem nondum quidem in re, sed jamdudum in praedestinatione, mox autem signabit in re, signo quod omnes videbitis, quando coquetur hic panis igne passionis, ut absque signo suo quod est sua crux, non detur ad manducandum alicui, nec ab aliquo possit nisi per hoc signum agnosci aut inveniri, capi vel manducari. Igitur cum dixisset Dominus:

“Operamini cibum qui permanet in vitam aeternam, ”

jam nil superesse videbatur operariis illis tam promptis, qui quaesierant rapere illum, et facere regem super se, nisi ut designato sibi opere admitterentur ad promerendum cibum, qui non posset perire. Nam in se moram nullam fore, avida spe praesumebant, quin facerent quidquid praeciperet largitor tanti stipendii Rex.