|
|
“Erat autem quidam homo ibi, triginta et octo annos habens in
infirmitate sua.”
|
|
Recte quidem, ut a sanctis doctoribus expositum est, hic homo tanto
tempore languidus, peccatorem significat scelerum suorum enormitate
pressum; cui, quia dilectio Dei et proximi deest, et idcirco per
poenitentiam convalescere non potest, bene hujus infirmitas triginta et
octo annos habet, et a quadragenario numero, qui poenitentiae dicatus
est, binario differt. Verum, quoniam per hujus occasionem Sabbatum
Judaeorum solvitur, et eadem Sabbati carnalis solutio magna, et
Christianae fidei necessaria ratione defenditur, non contenti sumus
scire quod peccatorem significet; sed et quem, qualem, quantumque, id
est, quam late diffusum figuret, nosse oportet. Quia videlicet, dum ille
grabbatum suum Sabbato portat, non leve est, quod Dominus ipse, qui
jusserat, advocatus ejus factus est, disputando adversus illos robustos
legis aemulatores Judaeos, quasi pro Sabbato Dei aemulantes, revera
autem prae invidia seipsos dissecantes, dum unius saluti detrahunt,
alterius virtuti vel gloriae invidentes. Igitur sicut ille unus, qui
post motionem aquae primus in piscinam descendere poterat, priorem
populum recte siguificat, id est Israelitas, quorum est adoptio, et
testamentum, et legislatio, quorum patres, ex quibus Christus secundum
carnem (Rom. IV), qui est super omnia Deus benedictus in saecula; ita
nihilominus iste, qui hominem non habebat, ut cum mota fuisset aqua,
mitteret eum in piscinam, populum significat gentilium, qui cum et ipse
in Christum crederet, et baptizari vellet, nemo apostolorum, sicut in
actibus apostolorum de Cornelio legitur, unitati illorum, qui ex
circumcisione erant, illum admittere audebat. (Act. X). Cujus rei
mysterium, quia nostra res est, in praesenti lectione subtilius
perscrutandum.
|
“Erat, inquit, quidam homo ibi, triginta et octo annos habens in
infirmitate.”
|
|
Ubi aqua illa mota fuerat et unus descendebat in piscinam, ibi erat et
homo iste. Quia videlicet, ubi et passio Christi celebrata est et
baptismi sacramentum illi priori populo tradebatur, jam ex tunc gentilis
populus, fama tantae salutis audita, gratiam eamdem postulabat, triginta
et octo annos habens in infirmitate, id est, olim desperatus, perdita
corporis et animae temporali et aeternali salute, fraudatus vitae
praesentis pariter et futurae veritate. Nam per triginta annos, qui
numerus annorum plena viri aetas est, vitae praesentis perfectio; per
octo annos, vitae futurae aeternitas (cujus octo sunt beatitudines,
quaeque octava mundi aetate perficietur) recte figuratur. Sed gentilis
populus, et praesentem vitam se non posse retinere sciebat et futurae
nullam spem habebat. Igitur magnus iste languidus triginta et octo annos
in infirmitate habebat; quia et praesentem vitam laboribus, et oneribus
cito consumebat, et futurae resurrectionis spem nullam habebat. Ut autem
iste languidus tam verus, tanquam a salute remotus, calamitatem suam
agnosceret, magisque ac magis ingemisceret, grandis illum commotae aquae
sonus excitabat, magnumque gaudium illius, qui ante se descendens
curatus fuerat. Nec vero tantum ex eo quod in omnem terram sonus ille
exivit, et in fines orbis terrae (Psal. XVIII) descensus illius magni
Angeli auditus est, illud cognoverat; verum et ex eo quod penes eadem
piscinam et intra porticus ejus, idem languidus aderat. Illo quippe
tempore, quando hic nostrae pacis nuntius, hic Dei Filius de coelo
descendit, et seditione contra illum excitata, ut passione sua salvos
nos faceret, intraverunt aquae usque ad animam ejus, et venit in
altitudinem maris, et tempestas demersit eum (Psal. LXVIII); illo,
inquam, tempore Romanorum militum centuriones, quinquagenarii et
decuriones intra Judaeae sinus habebantur.
|
“Erat ergo quidam homo ibi, triginta et octo annos,”
|
|
ut praedictum est,
|
|