CAPUT XXVI. Somnium Mardochaei, in quo parvum fontem in fluvium magnum, deinde in solem converti videt, in Hester regina completum fuisse.

Quis tandem non videat effectum somnii verum, sicut dictum est:

“Parvus fons qui crevit in fluvium, et in lucem solemque conversus est, et in aquas plurimas redundavit, Hester est, quam rex accepit uxorem, et voluit esse reginam (Esth. X).”

Sed forte dicis, quod omnis civitas exsultavit, et laetata est, quod Judaeis nova lux oriri visa est, et honor, gaudium, et tripudium, quod omnes populos urbes atque provincias, quocunque regis jussa veniebant, mira exsultatio, epulae, atque convivia, et festus dies, quod, inquam, post tristitiae noctem tantam habuerunt laetitiae lucem parum est, ut jam completum illic arbitremur, quod parvus fons crescens in fluvium, converti visus est in solem. Concedendum est quia nullum gaudium transitorium pro quantacunque sui magnitudine meretur nuncupari sol, aut comparari soli, cujus videlicet solis lux sive forma non mutatur ut luna, sed plena perseverat. Igitur neque Jacob in somnio Joseph, neque Hester in somnio Mardochaei propter suam personam soli assimilata est, sed propter Christum solem justitiae unum et solum, tam ille quam haec per solem signatus est. Ille quia jam Christum habebat in promissione haec idcirco, quia Christi genus unde nasceretur, reservavit adjuvante sui corporis gratiosa pulchritudine, fideique et castae mentis merito praeeunte. Finis et causa finalis eorum quae tunc facta sunt, Christus est, et idcirco veraciter dicis quia

“parvus fons in solem conversus est.”