LIBER QUARTUS.


CAPUT PRIMUM. De Septuagesima

In hoc capitulo multa quaerenda sunt, videlicet quod vocetur septuagesima, et cur vocetur hoc nomine; qua ratione ante passionem Domini celebretur, et cur alleluia de ore Ecclesiae tollatur. Haec omnia tam veras tamque certas habent rationes, ut quidquid aliud dixeris, recalcitret undique tuta veritas, et oppositorum vel repugnantium multitudine inopem et deficientem conscientiam reverberet. Verbi gratia cum dixeris septuagesimam ideo nominari, quod ab hac Dominica usque ad Sabbatum, quo albae deponentur, septuaginta dies computentur, et per hos dies significari captivitatem nostram, qua peregrinamur a Deo in hoc saeculo (II Cor. V), illud statim valde repugnans nostrae computationi occurrit, quod dies Dominicae resurrectionis, nobilitas anni, decus mensium, arma dierum, hunc intra numerum computentur. Quis enim dies indignius captivitatem significare videtur, quam ille, quo victo captivatore Dominus resurrexit? (Ephes. IV.) Quis dies libertatem significare merebitur, cum primus Dominicae resurrectionis dies sexagesimus quartus occurrat in numero dierum, qui captivitatem nostram significant, significatam quondam totidem annis, quando populus Dei sub Nabuchodonosor fuit exsul in terra Babylonis? (Jer. XXV.) Itemque et illud repugnat quod cum a praedicto Sabbato Dominica haec septuagesima sit (Dan. IX), sequens Dominica (quam sexagesimam dicunt) nullo modo sexagesima est, et quinquagesima nullo modo quinquagesima est, et quadragesima nullo modo quadragesima est. Quid ergo septuagesimam nominemus, altius atque constantius pandendum est.