CAPUT 52

“Ego sum pastor bonus, bonus pastor animam suam dat pro ovibus.”

Dum contra illos sermonem dirigeret, qui non intrant per ostium, sed descendunt [ascendunt] aliunde, et proinde

“fures et latrones sunt,”

semel et iterum dixit:

“Ego sum ostium,”

nunc ad eum sermonem intendens:

“Qui intrat per ostium, et pastor est ovium,”

pro causa vel eruditione ejusdem, cui loquitur amplius accommodat vocem suam dicens:

“Ego sum pastor bonus,”

atque ejusdem bonitatis formam, quam pastor quisque imitetur, adjungit dicens:

“Bonus pastor animam suam dat pro ovibus.”

Poterat plane bonitatis hujus formam sumere alterius, quia, cum esset in forma Dei Dominus noster, propter nos populum suum, et oves pascuae suae

“semetipsum exinanivit, formam servi accipiens, et habitu inventus ut homo (Phil. II);”

et juxta parabolam centum ovium et unius perditae, cum haberet oves nonaginta novem, id est, omnem beatorum angelorum multitudinem, relictis illis, venit unam, quae erraverat quaerere (Luc. XV). Sic, inquam, poterat formam suae bonitatis hic bonus pastor exponere, sed hoc exemplum nulli imitabile est. Non enim infra se descendere possunt, dum pastore hominum fiunt, sed econtra tanto supra semetipsos elevantur, ut principatibus et potestatibus coelorum assimilentur. Bene ergo dum homines ad imitationem sui formare intendit, illud omittit quod nullatenus possunt imitari, et hoc solum quod imitabile est, hoc modo proponit.

“Bonus pastor animam suam dat pro ovibus,”

hoc etenim pastoribus per spiritum charitatis, imitabile est, imo et imitari dulce est. Unde unus constantissimus, cum oves suas defensaret a furibus et latronibus:

“Ego autem, inquit, libenter impendam, et superimpendar ipse pro animabus vestris, licet plus diligens, minus diligat (II Cor. XII).”

Quanti putas pro ovibus semetipsos impenderunt? Respersa sunt ovilia sanguine pastorum, maduerunt campi caedibus pastorum, cruentata sunt pascua vulneribus pastorum, sacrata est terra corporibus pastorum, ditatum est coelum animabus quas pastores pro ovibus suis posuerunt. Claret igitur imitabilem esse pastoribus hanc suae humilitatis formam quam proposuit Pastor bonus. Et tamen nemo pastor bonus, nisi hic unus; quia nemo bonus, nisi unus Deus, hoc etenim quodam loco dicenti sibi cuidam:

“Magister bone, quid faciendo vitam aeternam possidebo? respondit dicens: Quid me dicis bonum?”

(Luc. XVIII.) Haec enim est salutatio forensis, usitata ambitioni Scribarum et Pharisaeorum. Nisi me confitearis Deum, consequens est ut nec dicas bonum. Itaque quomodo pastor et magister, voce quidem diversa, sed sensu idem sunt? Unde enim pastor ovium dicitur pro similitudine, inde magister hominum est in rei veritate: sicut magister bonus non nisi quia Deus est, sic pastor bonus, non aliunde, nisi quia Deus est; pastor, inquam, bonus, et non ex accidenti dono, sed essentialiter bonus. Igitur caeteri quidem pastores digni, sive idonei dicantur; hic autem solus pastor bonus; qui solus ita animam suam posuit pro ovibus ut in sacramento nostro corpus suum et sanguinem verteret, et oves quas redemerat, suae carnis alimento satiaret. Quid ille qui hoc exemplum boni pastoris imitari renuit? Quali nomine vel potius denotatione censendus erit? Ait: