CAPUT VI. Diabolum veterem divini nominis ambitionem retinuisse, Deum vero in proposito provehendi hominis ad similitudinem suam perstitisse.

Pulcher locus, et pulchra facta erat possessio Dei, ubi prius

“erat abyssus, et tenebrae super faciem abyssi (Gen. I).”

Erant autem haec omnia valde bona per Verbum facta, quia, sicut jam praelibatum est, de singulis dixit Deus:

“Fiat, et factum est ita.”

Juste igitur ejusdem Verbi, ejusdem Dei debebant esse omnia. Sed o infinita diaboli ambitio! projectus de coelo principatum arripere praesumpsit tyrannus furiosus in hoc mundo. Eamdem quippe spirans divini nominis aviditatem, qua dixerat in coelo:

“Super astra Dei exaltabo solium meum (Isa. XIV),”

id est, super omnem dignitatem sanctorum angelorum, et sic

“ero similis Altissimo (ibid),”

saltem sic adimplere cupivit audaciae propositum, ut super haec astra visibilia, super solem et lunam, et stellas levaret nomen suum, id est, coleretur ab hominibus ut Deus, sub nominibus solis, lunae, stellarum et aetheris, et terrae, et maris, et volucrum quoque, et quadrupedum, et serpentium (Rom. I). Hanc horribilem spirans ambitionem, tria simul intendit, scilicet, ut et hominem in primis decipiens faceret sui similem. Deinde omnis creaturae honore vel obsequio, quantum in se erat, spoliaret Creatorem, et sibimet Deitatis usurparet incommunicabile nomen. Porro, Dei et Verbi ejus haec erat pia intentio, sanctumque propositum, ut hominem faceret sibi consimilem: id est, suae bonitatis imitatorem, suaeque divinitatis capacem, ut homo invisibilia ipsius, a creatura mundi, per ea quae facta sunt, intellecta conspiceret, et conspiciens sive intelligens ipse, quod natura non erat, gratia Deus fieret (ibid.). Hoc intendens et proponens dixerat ipse, per magnam suae bonitatis abundantiam:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I),”

videlicet, ad imaginem in eo, ut esset creatura rationalis, ad similitudinem in eo, ut esset imitator sui Creatoris, et imitando illum, proficeret ad gloriam visionis Dei. Sic propositum, et sic nunc tannem est impletum.

“Charissimi,”

inquit Joannes,

“nunc filii Dei sumus, sed nondum apparuit quid erimus. Scimus quia cum apparuerit Christus, similes ei erimus, quoniam videbimus eum sicuti est (I Joan. III).”