|
Jam multitudinem gentium isti Christianae pietatis principes vicerant,
ac bene prostratis, victoriae Christi titulos inscripserant, eum tandem
in illam arcem inclytam impetum fecerunt, praesidente Nerone, totius
crudelitatis quodam proprio satellite, cujus crudelitatem simulque
insuetam impuritatem toto mundo jam sciente, quidam sapiens adhuc
admirans, nec solum admirans, sed etiam quia potens fuisset, indignans
deflebat, ita dicens:
Novimus quantas dederit ruinas
Urbe flammata patribusque caesis,
Fratre qui quondam ferus interempto,
Matris effuso manduit cruore,
Corpus et visu gelidum pererrans,
Ora non tinxit lacrymis, sed esse
Censor exstincti potuit decoris.
Hic tamen sceptro populos regebat
Quos videt condens radios sub undas
Phoebus, extremo veniens ab ortu,
Quos premunt septem gelidi triones,
Quos Notus sicco violentus aestu
Torret, ardentes recoquens arenas.
. . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . .
Heu gravem sortem, quoties iniquus
Additur saevo gladius veneno,
(BOET., De Consol. phil., l. II, metr. C.)
Item:
Quamvis se Tyrio superbus ostro
Comeret, et niveis lapillis,
Invisus tamen omnibus vigebat
Luxuriae Nero saevientis.
(BOET., ibid. l. III, metr. 4.)
Nam luxuriae quam saevientis fuerit, quanta impuritatis et crudelitatis
flagitia sive scelera commiserit, historiae plurimae referunt; ad
praesentem autem locum hoc tantum dixisse attinet, quia tali persecutore
nomini Christiano gloriari licet, quia non quivis vel qualiscunque, sed
totius obscenitatis nothus magister, hoc nomen persequendo habitanti in
se spiritui immundo contrarium esse testatus est. Itaque tali homuncione
Romano orbi principante, vexillum pietatis isti apostolorum principes
magnae urbi intulerunt. Quid faceret aut proficeret draco ille serpens
antiquus, qui est diabolus et Satanas, qui tunc in illa urbe cubabat, et
super talis imperatoris impuram cervicem incumbebat? Ligaverat enim
illum, ut superius jam dictum est, angelus ille qui descenderat de
coelo, habens clavem abyssi et catenam magnam in manu sua (Apoc. XX).
Nihil ergo valuit contra protectorem eorum, Spiritum fortitudinis, sed
pro illo saeviens, utpote toto nequitiae afflatus spiritu Nero, corpora
tantum occidit. Sed quid hoc Satanae profuit? Nunquid morte illorum
spiritus iste immortalis exstingui potuit? Non utique, sed magis in
plures abundavit gratias. Non sic in Petro Christus iterum crucifixus,
aut in Paulo in quo loquebatur, sic est gladio caesus, ut postea non
loqueretur. Imo magis convaluit sermo Dei, cum illorum morte putaretur
exstinctus. Sic Samson fortissimus, cum projecisset de manu mandibulam
asini, in qua percusserat mille viros, sitivit quidem, sed non defecit.
Aperuit enim Dominus molarem dentem in maxilla, et egressae sunt aquae
ex eo. Quibus haustis refocillavit spiritum, et vires recepit (Jud. XV).
Nunquid enim verus Samson Christus Dominus, istos deseruit morientes,
aut in ipsa morte projecit, ut desereret mortuos, per quos viventes
pugnavit et vicit. Nam fuerant isti, quasi mandibula asini, id est non
secundum carnem valde nobiles, aut inclyti, maxime Petrus qui non
imperator aut senator, sed piscator fuit. Non utique deseruit aut
projecit, verumtamen occidi permisit atque prosterni, sed sic prostratis
sepulcra eorum vivas aquas emanaverunt, corpora eorum miraculorum
gratiam profuderunt, et hoc fidem Christi, ne deficeret, refecit, atque
in plures abundare copias fidelium fecit. Et alter quidem eorum cruci
affixus pependit, alter gladio cecidit. Petrus affigendus cruci
humiliter fortis, et fortiter humilis dixit: Quoniam Dominus meus Jesus
Christus de coelo ad terram descendit, recta cruce sublimatus est,
gyrate crucem meam, quia non sum dignus ita crucifigi sicut Dominus
meus. At illi verterunt crucem, et pedes ejus sursum, manus vero
fixerunt deorsum. Super hoc quidam fidelis et in fide laudabilis,
metrice canens, ita dixit:
Figitur ergo manus subter sola versus in cacumen.
Hoc mente major quod minor figura.
Noverat ex humili, coelum citius solere adiri.
Dejicit ora spiritum daturus.
(PRUD., Peristep. hymn. 12.)
Paulus gladio feriendus, et horam illam sustinens, dicit eodem Spiritu
confortatus: Ego enim jam delibor, et tempus meae resolutionis instat.
Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi. In reliquo
reposita est mihi corona justitiae (II Tim. IV). Et subinde: Dominus
mihi astitit et confortavit me, ut per praedicationem adimpleatur, et
audiant omnes gentes, quia liberatus sum de ore leonis (ibid.). Creditur
ambos uno eodemque uniusque ejusdemque diei anno inclyto coelos
decorasse martyrio, non tamen desunt qui putent eodem quidem die, sed
non eodem martyrium complevisse anno. Unde idem qui supra:
Unus utrumque dies pleno tamen innovatus anno,
Vidit superba morte laureatum.
Et subinde:
Ut teres orbis iter flexi rota percucurrit anni.
Diemque eumdem sol reduxit ortus,
Evomit in jugulum Pauli Nero fervidum furorem,
Jubet feriri gentium magistrum.
(PRUD., ibid.)
|
|