CAPUT 5

“Hora autem erat quasi decima. Andreas autem frater Simonis Petri, erat unus ex duobus qui audierant a Joanne, et secuti fuerant eum. Invenit hic primo Simonem fratrem suum, et dicit ei: Invenimus Messiam, quod est interpretatum Christus. Et adduxit eum ad Jesum.”

Qui primus audierat, et Jesum secutus fuerat, fratrem suum postmodum invenit, et adduxit, jam tunc implens Scripturam, quae per hunc ipsum Joannem dictura erat:

“Qui audit, dicat veni (Apoc. XXII).”

Sed cur interpositum est, hora erat quasi decima, ubi Jesus nostrae vocationis carpebat primitias? Videlicet quia vocatorum salutem non aliquod ipsorum praecedens meritum, sed sola vocantis operatur gratia, et in omnibus omnino aetas non discernit, nec praejudicat, congrua significatione dictum est, hora quasi decima. Ipse est enim ille paterfamilias, qui exiit primo mane conducere operarios in vineam suam, et circa tertiam et sextam, nonam ac decimam horam exiit, et fecit similiter, tandemque dixit:

“Erunt primi novissimi, et novissimi primi (Matth. XX).”

Hora decima vel undecima procul dubio prope est jam vespera, quae humanae vitae occasum significat. Constat vero, quia magnus quidem Andreas, qui venit ad Jesum hora decima maximus vero in ordine apostolorum Simon frater ejus, qui adducitur tardius, jam propinquiore vespera. Eadem namque die veniunt ad Jesum, primo Andreas cum altero, deinde frater ejus Simon, in crastinum vero Philippus et Nathanael, et absque mystica horarum interpositione, die tertia nuptiae factae sunt in Cana Galilaeae. Igitur quod postea loquens in parabolis, significaturus erat verbis, jam in suis significat, dum illos, quos magnos esse volebat apostolos, per occultam inspirationem trahens, ultima diei parte, id est hora decima vocare incipit. Est et illud, propter quod magis placeat hunc Agnum Dei demonstratum, vel agnitum esse hora decima. Agnus quippe, per cujus immolationem caesa sunt Aegypti primogenita (Exod. XII) et filiorum Israel soluta est captivitas, qui hujus agni typum praeferebat, jussus est in domos filiorum Israel tolli luna decima, immolandus post quartam decimam lunam sequente vespera, quando luna est plenissima. Decima, ut dixi, luna assumi jussus erat agnus, decima quoque plaga attrita fuerat Aegyptus, decem nihilominus ad verberandum spiritualem Pharaonem postmodum data sunt legis praecepta (Exod. XX). Cum ergo audimus hunc Agnum Dei, digito Joannis esse hora decima demonstratum, haec omnia nobis utiliter ad memoriam redeunt quia videlicet hora decima his, qui intelligere possunt, mysticam innuit esse consonantiam Scripturarum. Nunc enim revera verus Agnus ille tollitur in domos filiorum Israel, quando dicente Joanne:

“Ecce Agnus Dei,”

incipiunt illum sequi Israelitae veri, quorum vita sic erat, veluti luna decima, scilicet nondum plena et rotunda, quia videlicet lex, sub cujus decem praeceptis servierant, nihil ad perfectum adduxerat (Hebr. VII). Et Joannes quidem veluti alter Moyses, discipulos habens, et decem praecepta legis optime custodiens, quasi decem plagis Pharaoni, id est diabolo repugnabat. Sed illo nondum victo, digito demonstrans, dicebat:

“Ecce Agnus Dei,”

subaudis cujus sanguine cum fuerint nostrarum postes frontium signati, liberandi sumus in manu forti, et submergendus est princeps tenebrarum in aquis baptismi, quo nos ille misto sanguine suo baptizabit. Hoc igitur pertinuit ad evangelistam, ut designationem hujus agui referens decimam, quae tunc erat, non taceret horam. Sed jam insequentia videamus.

“Andreas qui, ut praedictum est, unus erat ex duobus, qui audierunt a Joanne, et secuti sunt Jesum, invenit Simonem fratrem suum.”

Ecce nos aspicientes a longe, per hoc verbum quod dictum est, invenit, quasi per subvolantem scintillam agnoscimus, magnam in illis fuisse flammam sancti desiderii. Et revera in illis quos gratia praeveniens ad tantam praedestinaverat gloriam magnum et omnis morae impatiens erat desiderium videndi Salvatorem, cum venisse illum audirent a magistro suo Joanne testimonium perhibente, quia vidit Spiritum descendentem sicut columbam, et manentem in ipso. Cum ergo ambulantem ut supra dictum est, Joannes iterum ostenderet eum, cumque secutus Andreas vidisset ubi maneret, procul dubio festinavit, cucurrit, quaesivit fratrem suum, ut qui erat socius desiderii, particeps fieret et gaudii. Quaerens itaque

“invenit fratrem suum Simonem, et dicit ei: Invenimus Messiam, quod dicitur interpretatum, Christus.”

Invenimus, inquit, non clamantem, neque contendentem, quia nec audita est foris in plateis vox ejus, sed adhibita lucerna, scilicet testimonio Joannis, qui est

“lucerna ardens et lucens (Joan. V),”

in humilitatis et silentii latibulo se continentem, invenimus Messiam. Ille enim Agnus absque macula totusque candidus inter nigros latebat haedos nocte ista, in qua peccatorum oculi caligant; sed lucerna Joannes tenebras nostras dispulit, eumque nobis ostendens:

“Ecce inquit, Agnus Dei. Quod dicitur interpretatum Christus.”

Hoc Andreas non dixit, sed evangelista, verbum Hebraicum volens aperire Graecis et Latinis de suo apposuit. Messias namque Hebraice, Graece, Christus, Latine dicitur, Unctus.