|
|
“Tonabit Deus in voce sua mirabiliter.”
|
|
Mirabile namque tonitruum est, quod occulta vi mentem humanam Deus
incomprehensibiliter penetrat, quam et latentibus motibus premit in
timore, et format in amore. Mirantem quod audit et quodammodo dicentem
illud quod apud Mosen de manna superveniente dictum est,
|
“Manhu, quod interpretatur quod est hoc (Exod. XVI).”
|
|
Cum enim manna supernum anima percipit, ipsam novam speciem suae
refectionis, utpote tonantis Dei vocem, obstupescit.
|
“Qui faciet, inquit, magna et inscrutabilia,”
|
|
quia videlicet ostendit foras perfectionem operis, sed latet intus ipsa
qualitas operationis, et licet aliqui foris plantent aut rigent, solus
ipse intus incrementum dat (I Cor. III). Quia vero is, cui gratia
Spiritus sancti magnifice, ut praedictum est, ac mirabiliter intonat,
postmodum coelestis doctrinae aquis abundat, recte in laude ejusdem
intonantis, et lucem possidendam annuntiantis, subditur:
|
|