CAPUT 24

[CAP. IX.]

“Et ascendens in naviculam transfretavit et venit in civitatem suam. Et ecce offerebant ei paralyticum jacentem in lecto. Et videns Jesus fidem illorum, dixit paralytico: Confide, fili, remittuntur tibi peccata tua. Et ecce quidam de Scribis dixerunt intra se: Hic blasphemat. Et cum vidisset Jesus cogitationes eorum, dixit: Utquid cogitatis mala in cordibus vestris? Quid est facilius dicere, Remittuntur tibi peccata, aut dicere, Surge et ambula? Ut sciatis autem quoniam Filius hominis potestatem habet dimittendi peccata, tunc ait paralytico: Surge, tolle lectum tuum, vade in domum tuam. Et surrexit, et abiit in domum suam. Videntes autem turbae, timuerunt, et glorificaverunt Deum, qui dedit potestatem talem hominibus.”

Potestatem Filii hominis, quam ad honorem et gloriam ipsius considerare et cognoscere intendimus, mirabilibus ejus factis et dictis ipsemet ore proprio hic enuntiavit in re hujusmodi, in qua potissimum expediebat nobis potentem esse hunc Dominum, scilicet, in remissionem peccatorum. Hoc eatenus non dixerat quod potestatem haberet dimittendi peccata, sapienti nimirum usus providentia discretionis, quatenus non hoc ante diceret quam factis comprobaret: et ipsi spiritus, quos verbo ejiciebat, torti confiterentur, ipsum esse, de quo propheta praedixerat:

“Et tu, Bethleem, terra Juda, nequaquam minima es in principibus Juda, ex te enim exiet dux, qui regat populum meum Israel (Mich. V).”

Quae enim illic in eodem propheta sequuntur, eorum summa est,

“salvum facere populum suum a peccatis eorum (ibid.).”

Postquam ergo praecedentibus factis comprobatum fuit quod ipse esset et credi deberet esse ille dux Israel, dux messias, id est Christus, tunc demum paralyticum curaturus:

“Confide, ait, fili, remittuntur tibi peccata tua,”

ut dum tam praesentia miracula, quam antiqua prophetarum oracula, sermonem praesentis confirmant, minus offendantur, qui absque offensione doceri non possunt, tardi ad credendum, imo et impatientes ad audiendum. Nam erant in hoc offendendi, et offendebantur offensione voluntaria, maxime Scribae et Pharisaei, non veritatem quaerentes, sed veritati invidentes. Nam protinus ubi dixit:

“Confide, fili remittuntur tibi peccata tua, et ecce,”

inquit evangelista,

“quidam de Scribis dixerunt intra se: Hic blasphemat. Quis potest dimittere peccata, nisi solus Deus? Vidit enim cogitationes eorum, et dixit: Ut quid cogitatis mala in cordibus vestris?”

Fortassis et hoc dixerunt intra se, sed et de isto respondit eis sua ipsorum conscientia, et de illo virtus operis manifesta, sequente effectu jussionem dicentis,

“Surge et ambula;”

et utrinque convicit incredulos, quod excusationem non habeant de peccato suo.