CAPUT 11

“Quem vos dicitis quia Deus noster est, et non cognovistis eum; ego autem novi eum. Et si dixero quia non novi eum, ero similis vobis mendax. Sed scio eum, et sermonem ejus servo.”

Quid igitur? Utique quia dixit:

“Et si dixero, quia non novi eum, ero similis vobis mendax,”

econtra subaudiendum est: Quia si vos cognoveritis eum quem dicitis,

“quia Deus noster est,”

eritis similes mei veraces. Quid nunc potius eligendum est? Quid, nisi insipiens consilium dare audeat veritati et sapientiae Dei, ut vanae gloriae suspiciones vitando, neget se scire Deum, vel ipsum esse Patrem suum, et sic fiat veritas mendacibus similis mendax? Nonne multo melius et incomparabiliter dignius est ferre ad tempus suspiciones et criminationes falsas, et interea quod vidit et audivit, hoc testari, donec aliquos eorum, qui dicunt se habere Patrem Deum, et non cognoverunt eum, atque ideo mendaces sunt, faciat sibi similes veraces, scilicet Deum confitentes pariter et cognoscentes? Imo, si isti scire nolunt, nonne et sic exspectare satius est donec omnis mundus sciat gloriam ejus, quoniam est qui quaerat et judicet? Frustra namque veritas in hunc modum [mundum] venisset, si seipsum negando mendacibus satisfecisset. Bene ergo quod mallet eligens:

“Sed scio, inquit, eum et sermonem ejus servo.”

Hic enim sermo ejus est, et hoc mandatum ille mihi dedit ut non solum usque ad opprobria, sed et usque ad mortem testimonium veritati praedicando, quod ipse me miserit ad hoc quod

“quisquis sermonem meum servaverit mortem non videat in aeternum.”

Sequitur: