|
Celebrata solemnitate de adventu sancti Spiritus, statim evestigio
gloriam sanctae Trinitatis, Dominicae subsequentis officio, recta
dispositione concinimus, videlicet quia post adventum ejusdem Spiritus
sancti, praedicari statim, et credi, et in baptismo celebrari coepit
fides et confessio nominis Patris et Filii et Spiritus sancti. Nam antea
praesente in carne Domino, nusquam nominis hujus distinctionem aperte
traditam vel observatam legimus, nisi cum post resurrectionem suam ait
discipulis suis:
|
“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii
et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”
|
|
Sed tunc quidem haec regula tradita est, nunc autem primum actu
exhibita, ubi ipsa die Pentecostes primitus in tribus millibus Ecclesiae
baptisma celebratum est. Sicque coepit innotescere terris fortitudinis
nomen Domini, propugnantibus magni David regis Christi ducibus, ipso
quidem corporaliter absente, sed per divinitatis praesentiam totam belli
summam regente ac disponente, summaque cura nitentibus fidissimis ejus
ducibus, dum capitur civitas adversa, ut non suo, sed ejus nomini
ascribatur victoria, quemadmodum et David illi dictum legimus a duce
suo, obsistente Rabath filiorum Amon:
|
“Congrega populum, et obside civitatem, quia capienda est urbs, ne cum
capta fuerit, nomini meo ascribatur victoria (II Reg. XII).”
|
|
De quo et subditur quia tulit diadema regis eorum de capite ejus, et
impositum est super caput David. Pro regis eorum, in Hebraeo scribitur
Melchom. Unde Hieronymus :
|
“Rex eorum vocatur idolum eorum, quod hic vocatur Melchom.”
|
|
Cujus diadematis aurum conflasse et purgasse dicitur David secundum
legem, et fecisse inde sibi diadema (I Paral. XX), quod hic positum
super caput ejus dicitur (II Reg. XII). Sic utique cultum idolorum tulit
noster David, et de summis principibus illa colentibus, tanquam quam de
diademate illorum se atque Ecclesiam suam coronavit. Unde eidem
Ecclesiae suae dicit in canticis:
|
“Coronaberis de capite Amana, de vertice Sanir et Hermon, de cubilibus
leonum, de montibus pardorum (Cant. IV).”
|
|
Nam et tunc tulit idem David uxorem Uriae Ethaei, ipsumque Uriam fecit
occidi, ferentem in manu sua scriptam suae mortis sententiam (II Reg.
XI), grave quidem committens piaculum secundum rem gestam, sed grande
praesignans mysterium, per Christum regem vere manu fortem atque
desiderabilem suo tempore peragendum. Sic enim hic verus David, Dominus
noster, cum in solario domus suae deambularet, id est in paternae
majestatis solio jam regnaret post meridiem, id est post passionis suae
pondus et aestum, jamque misisset apostolos suos ad praedicandum cunctis
gentibus (Rom. VII), 131 quae hic per Rabathcivitatem filiorum Amon
figurantur, vidit legem, quam dederat per Mosen, sanctam quidem et
bonam, sed inutiliter carnali populo cohaerentem, sicut infructuoso
conjugio Bersabeae, pulchra quidem valde, sed sterilis juncta erat Uriae
Ethaeo. Tollensque, eam scilicet legem sacram, et spiritui suo sensum
ejus copulans, virum ejus superbum, scilicet Judaicum populum, cujus
superbia significatur per Uriae vocabulum (Urias enim interpretatur lux
mea Dei, lucem quippe Dei ac scientiam ille populus putabat suam esse
propriam, tanquam Deus Judaeorum tantum sit Deus, non etiam gentium
[Rom. III],) illum, inquam, carnalem populum hoc modo interficit, ablato
a corde ejus interiore sensu legis suae, litteram solam in manu
derelinquit, qua accusante reus teneatur, sicut ait ipse Dominus:
|
“Est qui accusante vos Moses, in quo vos speratis (Joan. V).”
|
|
Hoc bene per illud figuratur, quod conscriptam a rege David mortis suae
sententiam Urias ipse portare jubetur (II Reg. XI).
Igitur celebrata, ut supradictum est, solemnitate de adventu sancti
Spiritus, quo accepto, statim sanctae Trinitatis fidem praedicare
coeperunt apostoli recte hujus sequentis Dominicae, tam nocturno quam
diurno officio, nomen et gloriam praedicamus ejusdem sanctae et
individuae Trinitatis.
De cujus substantiae unitate, personarumque Trinitate, quia magni et
catholici Patres, magna et digna conscribentes, sua quasi ut
vindemiantes, replevere torcularia, nos quasi colligendo racemos post
vindemiatores, et ipsi in benedictione Dei sperantes, novissimi pro
eadem fide verba catholicae pacis effari cupimus.
|
|