CAPUT XVIII. Quare dictum sit:

“Apud ipsum est sapientia et fortitudo.”

Hic jam opportune occurrit, quia scriptum est:

“Apud ipsum est sapientia et fortitudo.”

Item:

“Apud ipsum est fortitudo et sapientia (Job. XII).”

Dicamus ergo et illud, quia ipse est agnus, ipse est leo, et omnia tempus habent, sic et horum, scilicet agni et leonis significata, sua debuerunt habere tempora. Tempus fuit, quo ut sapiens patientiam teneret agni: tempus fuit, quo ut fortis emitteret rugitum leonis, dum se intus adhuc fortitudo contineret, non fuit omnino derelictus, nam sapientia quasi derelictum consolata est. Quid enim circa se ageretur, non ignorabat: propterea non solum discipulos suos reprimebat percutientes et dicentes:

“Domine, ecce gladii duo hic (Luc. XXII);”

verum etiam occurrebat adversariis et dimittebat se comprehendi. Neque dedignatur Dominus angelorum ab angelo confortari in agonia factus, et sudando guttas emittens sanguinis in terram decurrentis, et permittebat faciem suam a colaphizantibus velari, nec rejiciebat calamum sibi ab illudentibus, quasi pro sceptro in manu datum, neque chlamydem coccineam sibi circumdatam, neque coronam spineam suo capiti impositam, neque Romanos milites adversabatur sibi genua flectentes, et cum fellito risu se regem Judaeorum salutantes sive adorantes. Cuncta namque haec ludicra crudelia, vertenda sibi esse sciebat in seria, jucunda atque dulcia.