CAPUT XXIV. Quomodo simul impleti sunt dies Pentecostes Judaeorum, et dies Pentecostes apostolorum.

Hic jam quaeritur quomodo dies Pentecostes Judaeorum in Dominicam completi fuerint, qua et Spiritus sanctus super apostolos venit, juxta fidem Evangelii. Constat quippe quia quinquaginta dierum ultimus in eamdem feriam semper erumpit, in quamcunque illuxerit et primus. Quis autem nesciat quia prima dies azymorum Judaeis in quintam feriam anno illo evenit, qua vespera Dominus noster traditus, subsequente die Parasceves crucifixus est, Sabbato quievit, et deinde prima Sabbati, id est prima die post Sabbatum, quam extunc Dominicam dicimus, resurrexerit? Quomodo ergo illa festivitas, id est Pentecostes, in primam Sabbati tunc emicuit? Ad haec sciendum, quia quinquagesimo quidem ab immolatione agni die in exitu Israel de Aegypto lex data est, sed non itidem per annos singulos, ab immolatione agni quinquagesimo die solemnitas ejusdem muneris celebrari jussa est, siquidem in Levitico scriptum est:

“Cum ingressi fueritis terram, quam ego dabo vobis, et messueritis segetem, feretis manipulos, feretis spicarum primitias messis vestrae ad sacerdotem. Qui levabit fasciculum coram Domino, ut acceptabilis sit vobis altera die Sabbati, et sanctificabit illum. Numerabitis ergo ab ipso die, in quo obtulistis primitiarum spicas, septem hebdomadas plenas, usque ad alteram diem expletionis hebdomadae septimae, et sic offeretis sacrificium Domino novum. Et vocabitis hunc diem celeberrimum atque sanctissimum (Lev. XXIII).”

Perspicuum est, hoc esse praeceptum legis ut in quamcunque feriam cecidisset quarta decima dies primi mensis, cujus in vespera foret immolandus agnus paschalis, post eamdem immolationem, exspectaretur altera Sabbati, id est dies quae Sabbato succedit, et ipso die levato spicarum fasciculo coram Domino, numerantur exinde septem hebdomadae plenae, dies videlicet quadraginta novem et altera dies expletionis hebdomadae septimae, quae dies quinquagesima est, celeberrima vocaretur, atque sanctissima, quae Graece dicitur Pentecostes. Unde plenius in Levitico dicendum est. Itaque dubium non remanet, neque jam quaestione indiget, quomodo simul impleti fuerint dies Pentecostes Judaeorum, et dies Pentecostes apostolorum, quia videlicet, qua die suum levare fasciculum jubentur, eadem surrexit a mortuis Christus Dei filius, fasciculus viventium, membra sua super terram mortificantium. De quo in Canticis sponsa loquitur:

“Fasciculus myrrhae dilectus meus mihi inter ubera mea commorabitur (Cant. I).”

Et continuo subjungit:

“Botrus cypri dilectus meus mihi, in vineis Engaddi (ibid.).”

Nam ex nostra quidem infirmitate, fasciculus myrhae erat, dum jaceret in sepulcro mortuus, sed ex virtute Dei levatus est, tanquam botrus cypri, quoad dulcedinem resurrectionis. Exinde Judaeis numerantibus secundum legem septem hebdomadas, ut altera die post expletionem earum, mortuam agerent festivitatem, Christus Deus vivens, et seipsum vivum praebens discipulis suis, in multis argumentis quadragesima die super omnes coelos ascendit, quinquagesima autem celebrantibus illis acceptionem litterae occidentis, ipse suis vivificantibus donis Spiritu sancto descendente credentes replevit. Nunc praedicti montis Sinai caliginem ingressuri, lucernam praeferamus sensus apostolici, ut cum illo ad nostram utilitatem scrutemur secundum Evangelium Christi, quae dicta sunt illic.