CAPUT XXIX Quomodo dictum sit:

“Cum coeperit clangere buccina, tunc ascendant in montem,”

cum supra contrarium dictum sit.

“Cum, inquit, coeperit clangere buccina, tunc ascendant in montem.”

Sed et supra jam dictum est:

“Cavete ne ascendatis in montem.”

Et postmodum item Dominus dicit:

“Contestare populum, ne forte transcendere velint terminos ad videndum Dominum, et pereat ex eis plurima multitudo.”

Ergo cum dicitur,

“cum coeperit clangere buccina, ascendat in montem,”

subaudiendum est, usque ad terminos constitutos per circuitum. Porro Moyses, quam avide inhaereat divinae visioni, illud innuit quod, cum dicente sibi Domino:

“Descende, et contestare populum, ne forte velint transcendere terminos. Sacerdotes quoque qui ascendunt ad Dominum sanctificentur, ne percutiam eos,”

ita respondens, ait:

“Non poterit vulgus ascendere in montem Sinai. Tu enim testificatus es, et jussisti, dicens: Pone terminos circa montem, et sanctifica illum.”

Attamen licet hac occasione praetenta, quas securum Deum reddere voluerit, non profecit. Nam Dominus in sententia persistens.

“Vade, inquit, descende, ascendesque, tu, et Aaron tecum.”

Hoc in exemplum eorum qui populo Dei praeficiendi erant, sicut Moyses, dictum vel factum est, quibus, supernorum contemplationi arctius inhaerere cupientibus, nonnunquam causa vel cura subditorum impedimento fit. Exemplo namque simul, et imperio Salvatoris, qui de sinu Patris propter nos exivit, coguntur interdum omittere dulcedinem altissimae contemplationis, et condescendere parvulis, ut cum eis tractent de carnalibus negotiis, ut Paulus apostolus, qui, cum raptus fuisset usquead tertium coelum vel paradisum et audisset

“arcana verba quae non licet homini loqui (II Cor. XII),”

de tam altis ad tam infima descendit, ut disponeret jura conjugii:

“Uxori, inquiens, vir debitum reddat, et uxor viro (I Cor. VII).”