|
Sane planctus hujusmodi tunc typus [typicus] exstitit, quando Josias rex
justus a Pharaone cognomento Nechao vulneratus est, super quo
lamentationes scripsit Jeremias, quae leguntur in Ecclesia, et
scripsisse eum Paralipomenon liber testatur (II Paral. XXXV). Nam quod
illic, scilicet, in lamentationibus scriptum est:
|
“Spiritus oris nostri Christus Dominus, captus est in peccatis nostris,
cui diximus: In umbra tua vivemus in gentibus (Thren. IV),”
|
|
longe personam Josiae superexcellit; nisi quod jam dictum est, ille
vulneratus crucifigendi Salvatoris typus fuit. Nam sicut eo tempore post
reges peccatores spes omnis populi erat in Josia, et occiso illo magnus
planctus in urbe commotus est, ita propter crucifixum Salvatorem, tunc
renovabitur planctus universis tribubus terrae, id est amatoribus
terrae, qui illum occiderunt, loquentes et dolos cogitantes, ut ait
Psalmista, in iracundia terrae (Psal. XXXIV), id est, irati propter
terram quam simulabant sibi propter eum tollendam esse. Si, inquiunt,
dimittimus eum sic,
|
“omnes credent in eum, et venient Romani, et tollent nostrum locum et
gentem (Joan. XI).”
|
|
Et notandum, imo mirabile quod ita dixit,
|
“et plangent eum quasi super unigenitum,”
|
|
et dolebunt super eum, ut doleri solet in morte primogeniti. De hoc in
quodam opere ita me dixisse memini: O Judaei, Christus Dei Filius vobis
non complacuit, quia talis erat, quia taliter venit, quia sic et sic
operatus est, quia sic et sic locutus est, nullo modo vobis complacuit,
animo vestro non convenit, alium vultis, alium exspectatis. At ille,
scilicet Deus Pater, qui istum misit Filium, alterum non habet. Iste
Filius primogenitus atque unigenitus est illi. Alterum, inquam, non
habet. Primus illi et novissimus est iste, alium non mittet. Quid ergo
facietis desolati? Nimirum, ut ait nunc ille, aspicietis ad eum quem
confixistis, ut ait, inquam, nunc spiritus ejus, gravi veritate, vera
gravitate, plangetis super eum quasi super unigenitum et dolebitis super
eum sicut doleri solet in morte primogeniti, quia vobis mortuus est hic
primogenitus, quia vobis vos occidistis unigenitum, post hac Salvatorem
neque hunc habituri, neque alium, quia hic solus est, hic primogenitus,
hic unigenitus est. Haec omnia vehementi affirmatione roborare
intendens, quia sine dubio ventura sunt, dicit: etiam amen, quod idem
est ac si diceret quod in Evangelio suo scribere solet, Domino dicente:
Amen, amen. Cum enim apud caeteros evangelistas semel tantum in singulis
locis scriptum sit amen, exempli gratia, ut illic secundum Lucam:
|
“Amen, dico vobis, coelum et terra transibunt, verba autem mea non
transibunt (Luc. XXI),”
|
|
apud istum Evangelistam semper duplicatur hoc ipsum amen, videlicet,
quia evangelistae huic os divinius est, et majora loquitur apud eum
Dominus Jesus, et idcirco, ut rerum pondera sentiantur, dictionis quoque
modus vel pondus geminatur, pro vehementia confirmationis.
|
“Amen, amen, dico tibi; amen, amen dico vobis.”
|
|
Quid autem majus aut terribilius potest dici quam nunc in praesenti loco
dixit. Recte igitur in praesenti loco affirmationem duplicavit, dicendo,
etiam amen, ut ad credendum evigilet omnis qui audit. Sequitur:
|
|