|
Juxta anagogen, Spiritus ante Dominum evertit montes et petras conterit,
quia pavor, qui ex adventu ejus irruit, et altitudinem cordis nostri
dejicit et duritiem liquefacit. Sed spiritu commotionis et igni non
inesse Dominus dicitur, esse vero in sibilo aurae tenuis non negatur,
quia nimirum mens cum in contemplationis sublimitate suspenditur,
quidquid perfecte conspicere praevalet, Deus non est. Cum vero subtile
aliquid conspicit, hoc est, quod de incomprehensibili substantia
aeternitatis audit. Quasi enim sibilum aurae tenuis percipimus, cum
saporem incircumscriptae veritatis contemplatione subita subtiliter
degustamus. Tunc ergo verum est, quod de Deo cognoscimus, cum plene nos
aliquid de illo cognoscere non posse sentimus. Unde bene subditur:
|
“Quod cum audisset Helias, operuit vultum suum pallio, et ingressus,
stetit in ostio speluncae,”
|
|
etc. Post aurae tenuis sibilum, vultum suum operuit propheta; quia in
ipsa subtilissima contemplatione veritatis, quanta ignorantia homo
tegatur agnoscit. Vultui namque pallium superducere est, ne mens altiora
quaerere audeat, hanc ex consideratione propriae infirmitatis velare, ut
nequaquam intelligentiae oculos ultra se praecipitanter aperiat, sed ad
hoc quod apprehendere non valet, reverenter claudat.
|
|