|
CHRIST. Et de hoc tibi respondere paratus sum, nec oblitus eram; sed cum
duo proposuisses, simul de utroque respondere non poteram. Novi plane
quia dixit Dominus, et verum esse oportet quod dixit, rogabitque pro eo
sacerdos, et dimittetur ei. Sed nunquid omnis dimissio ubicunque
nominatur, sufficiens et perfecta debet intelligi? Repugnat valde illud,
quod cum dimisisset Dominus peccatum populi, et placatus esset ne
faceret malum quod locutus fuerat, postmodum ait: Ego autem in die
ultionis visitabo et hoc peccatum eorum (Exod. XXIII), et quidem
meliorem constat esse dimissionem illam qua dictum est, rogabitque pro
eo sacerdos, et dimittetur ei. Verumtamen ad quantitatem sive
aequalitatem non pertingit hujus remissionis quae datur in sacrificio
panis et vini, sacrificio corporis et sanguinis Domini. Aliud namque est
in remissione solummodo dimitti poenam, aliud non solum dimitti poenam,
verum etiam conferri gloriam. Sunt ergo tres modi dimissionis; est enim
dimissio exigua, qua ita dimittitur peccatum ut ad praesens non
inferatur temporale malum, pro quo multi solliciti sunt, sicut Achab, et
sicut Ninivitae fuerunt; et est maxima dimissio, qua ita dimittitur
peccatum ut peccator non solum evadat poenam, sed et gloriam consequatur
aeternam. Harum media dimissio erat, qua in lege dimittebatur peccatum,
ut propter illud apud inferos non puniretur anima, non jam in re, sed in
spe habens gloriam vitae aeternae, quae non nisi in semine Abrahae, quod
est Christus, danda vel implenda erat; de illa spe sanctorum apud
inferos exspectantium, priori libello cum testimoniis Scripturarum
latius tractatum est.
JUD. Ubi vis immoraris, et declamata jamdudum importunus iteras ac
replicas, et illud in quo tenebam te, aut oblitus es, aut dissimulando
devitas. Dico enim te idololatriae cultum non reliquisse, sed immutasse;
et contra sacrae legis praeceptum dicentis: Non facies tibi sculptile
neque omnem similitudinem quae est in coelo desuper, et quae in terra
deorsum, nec eorum quae sunt in aquis sub terra: non adorabis neque
coles ea (Exod. XX), tu sculptilia facis, et colis ea.
|
|