VERS. 16.

Haec quoque vidi in diebus vanitatis meae. Justus perit in justitia sua, et impius multo vivit tempore in malitia sua. Hic illud vanum praecipue notatum esse reor, quod qui in justitia sua moritur, putatur periisse, et qui perit vivendo putatur diu vixisse. Justus enim cito moritur, ne malitia mutet intellectum illius (Sap. IV), impius autem ut in aeternum pereat senescit in faece peccati. Primus Adam qui coepit vanam agere vitam, vidit justum periisse in justitia sua, quando Cain fratrem suum justum Abel occidit, et in malo suo Cain impius diu vixisse visus est, quia septima tandem generatione defunctus est (Gen. IV). Josias in justitia sua videtur periisse, quia vita brevi et regno usus breviori, quam cito periit ab iniquo occisus Nechaone (IV Reg. XXIII). Quanta taedia dedit vita longaevi Manasse, qui in regno plus quam quinquaginta explens annos, Jerusalem de sanguine sanctorum quos occidit replevit usque ad os (IV Reg. XXI). Isaias pro justitia serratus est ab illo. Sed non periit ne sit; periit tamen ut melius sit. Ezechiel gladio, Amos decapitatus vecte, Jeremias post vincula, ferunt, et eorum lapidatus in justitia Domini pereuntes, sed non perierunt. Quot sub veteri lege, quot tempore novae gratiae in justitia Domini pereuntes non perierunt, et quanti in malo suo diu inveterati vixerunt? Justus ergo delinquens in justitia perit ipsa, neque peccando perit, quia castigat illum Dominus, dicens: Ego quos amo arguo et castigo (Apoc. III); item: Septies cadit justus et resurget (Prov. XXIV). Justus ergo ne forte pereat perit retractus a peccato, et quasi tener vitulus stat ad aram factus victima. Impius autem et in malo vivens, peribit vivendo, qui dimissus sibi sicut onager, et male liber, nunquam corripitur, nunquam retractus a peccato, ut sine fine pereat diu vivendo promeretur.