CAPUT IX. Quod loco sexto sequitur verbum Domini de sermonibus siccitatis, eo respectu factum recte intelligi quod neque gratia prophetalis, neque ulla visitatio illis sit Spiritus sancti, ut cum veniant ad hauriendas Scripturarum aquas, reportent vasa vacua.

Ex quo sic irritum factum est pactum, jam nec prophetia, nec ulla omnino spiritualis gratia Judaeis datur, nulla omnino scientia, nulla sapientia nec quidquam veri intellectus ducibus eorum, principibus eorum, magistris vel sacerdotibus eorum inesse comprobatur. Haec vera, et vere magna, nimiumque damnosa siccitas est, quam in Isaia Dominus eidem Judaeae comminans:

“Et nubibus, inquit, mandabo, ne pluant super eam imbrem (Isa. V).”

Recte igitur hoc loco, qui sextus est, sequitur quod ad hunc factum est verbum Domini de sermonibus siccitatis. (CAP. XIV.)

“Luxit Judaea et corruerunt portae ejus, et obscuratae sunt in terra, et clamor Hierusalem ascendit. Majores miserunt minores suos ad aquam, venerunt ad hauriendum, et non invenerunt aquam, reportaverunt vasa sua vacua. Confusi sunt et afflicti, et operuerunt capita sua propter terrae vastitatem, quia non venit pluvia in terra.”

Ecce videmus Judaeae vastitatem, et desolationem videmus, quia non venit in ea pluvia scientiae vel sapientiae, quae omnis fidem secuta, ad gentium Ecclesiam commigravit, juxta illud Psalmistae:

“Pluviam voluntariam segregabis, Deus, haereditati tuae (Psal. LXVII.)”

Ei videmus quia minores veniunt ad ob scurissimos senes suos haurire aquam, et non inveniunt, reportantque vasa animarum suarum vacua. Sed nunquid istud luget Judaea? Nunquid pro isto clamor Hierusalem ascendit, quomodo mortuo Pharaone ascendit ad Dominum, et misit illis nubes suas Moysen et Aaron? (Exod. V.) Non utique ita nunc. Nam lugent quidem, sed non scienter; clamant quidem, sed eorum brutus et sine sensu clamor est. Nec enim lugent eam quae vere siccitatis causa est, iniquitatem suam, neque clamant ita ut dicant patrum suorum exemplo:

“Eamus et sacrificemus Domino Deo nostro (ibid.).”

Idcirco ascendit quidem clamor eorum, sed non ad Dominum. Nam quia rationabilis non est clamor, idcirco sicut hic ipse propheta congemit quodam loco, ille opposuit nubem, ut non pertranseat oratio (Thren. III). Credendum sane est diebus illis aeream Judaeis accidisse siccitatem, sed sicut caetera mala majorum signa malorum, sic illa siccitas deterioris fuit siccitatis portentum.

“Confusi sunt”

agricolae,

“operuerunt capita sua. Nam et cerva in agro peperit, et reliquit, quia non erat herba, et onagri steterunt in rupibus, traxerunt ventum quasi dracones, defecerunt oculi eorum, quia non erat herba.”

Quare agricolae

“confusi sunt,”

nisi quia commissae sibi vineae dominum et haeredem occiderunt? Quae vel qualis

“cerva reliquit in agro,”

quod

“peperit, quia non erat herba,”

nisi fidelis patriarcharum Ecclesia, quae peperit quidem secundum carnem, sed reliquit populum istum, quia non est scientia? Videmus haec, et quod sequitur:

“Onagri steterunt in rupibus, traxerunt ventum quasi dracones, defecerunt oculi eorum quia non erat herba.”

Onagri atque onagrorum pulli, hodie Judaei sunt, nam et de illo populo sic mystice loquitur et alia Scriptura:

“Vir vanus in superbiam erigitur, et quasi pullum onagri liberum se natum putat (Job XI).”

Stant isti onagri

“in rupibus”

superbiae suae, maluntque siti et fame perire quam domabili cervice ad praesepia Christi venire, quam humili spiritu ad caulas ovium Christi venire. Trahunt

“ventum quasi dracones,”

calidi namque sunt ut dracones, flamma invidiae nimium ardentes, perinde quomodo dracones in siti ventum trahunt, ad refrigerandum ardorem naturae, sic isti vera siti pereuntes, pro veris scientiae aquis, inanes fabulas et ventosas ad consolandam inopiam suam trahunt genealogias.

“Defecerunt oculi eorum, quia non erat herba,”

id est,

“excaecavit illos malitia eorum, quia nescierunt Dei sacramenta (Sap. II).”

Orat deinde propheta pro populo isto, nunc siti pereunte, ut quandoque pluviam de coelo salutarem accipiat, et salventur ex eo reliquiae.

“Si, inquit, iniquitates nostrae contenderint contra nos, Domine, libera nos. Quaesumus, fac propter nomen tuum, quoniam multae sunt aversiones nostrae.”

Et post aliqua.

“Deducant oculi mei lacrymas per diem et noctem, non taceant,”

etc. Et illius quidem siccitatis causa fuit, quia sanguinem innoxium fudit multum nimis, donec impleretur Hierusalem usque ad os, absque peccatis suis, quibus peccare fecit Judam, ut faceret malum coram Domino. Dicit enim post pauca (CAP. XV):

“Et dabo eos in furorem [fervorem] universis regnis terrae, propter Manassem filium Ezechiae regis Juda, super omnibus quae fecit in Hierusalem.”

Caeterum siccitatis hujus qua nunc Judaea commarcuit, causa est universalis sanguinis qui effusus est super terram a constitutione mundi, maxime autem sanguis ipsius Domini, quo omnis salutaris aqua procedit (Luc. XI). Propter quod et post aliqua dicit (CAP. XVII.):

“Domine, omnes qui te derelinquunt, confundentur, recedentes a te in terra scribentur, quoniam dereliquerunt venam aquarum viventium Dominum.”

Nam idcirco quia dereliquerunt, imo et occiderunt, confusi sunt, duplici fame confecti sunt, duplici siti aruerunt, duplici perditione corporis et animae perditi sunt, juxta imprecationem subsequentem.

“Confundantur qui me persequuntur, et non confundar ego. Paveant illi, et non parcam ego. Induc super eos diem afflictionis et duplici contritione contere eos.”