CAPUT XXV. De his quae mystice gesta sunt juxta montem Sinai.

Ait:

“Non accessistis ad tractabilem et accessibilem ignem, et turbinem, et caliginem, et procellam, et tubae sonum, et vocem verborum quam qui audierunt, excusaverunt se, ne eis fieret verbum. Non enim portabant quod dicebatur: Et si tetigerit bestia montem, lapidabitur. Et ita terribile erat quod videbatur. Moyses dixit: Exterritus sum et tremebundus. Sed accessistis ad Sion montem, et civitatem Dei viventis Jerusalem viventem, et multorum millium angelorum frequentiam, et Ecclesiam primitivorum, qui conscripti sunt in coelis, et judicem omnium Deum, et spiritum justorum perfectorum, et Testamenti Novi mediatorem Jesum, et sanguinis aspersionem, melius loquentem quam Abel (Hebr. XII).”

Cum haec dicit, acri nimirum comparatione rem nobis ostendit, nec desides nos esse sinit circa curam ac reverentiam coelestium, quorum ad exemplar illa visibilia sive sensibilia tam terribiliter dicta vel acta sunt, quae mox tractanda occurrunt. Primum, ut fieri solet, captandae benevolentiae gratia, Dominus, sua commemorans beneficia praeterita et promittens futura:

“Vos ipsi, inquit, vidistis quae fecerim Aegyptiis, quomodo portaverim vos super alas aquilarum, et assumpserim mihi. Si ergo audieritis vocem meam, et custodieritis pactum meum, eritis mihi in peculium de cunctis populis,”

etc. Si haec digne commemoranda erant eis, ut non ingrati essent, quos a dominis, quamlibet su perbis et injustis, hominibus tamen liberaverat, et ad illum tractabilem ignem, ad illum turbinem et caliginem adduxerat, quanto magis illud nobis rememorandum est quod, non ut tunc, sed abundantiore gratia liberatos a peccatis nostris, portavit nos Deus homo factus ad Sion montem et civitatem Dei viventis Jerusalem coelestem, quasi super alas aquilarum, velociter et alte volantium fetusque suos fortiter portantium, et assumpsit sibi, ut ubi ipse est ibi et nos simus?

“Si ergo, inquit, audieritis vocem meam, et custodieritis pactum meum”

subauditur, quod pepigi cum Abraham. Sive pactum, id est legem quam in praesentiarum vobis daturus sum. Non dixit tantum,

“si audieritis,”

sed addidit,

“et custodieritis pactum meum,”

quia profecto

“non auditores legis justificabuntur apud Dominum (Rom. II).”

“Eritis, ait, mihi in peculium de cunctis populis.”

Mea est enim omnis terra, et vos eritis mihi in regnum sacerdotale, et gens sancta. Sicut dictum est, sic et hodie factum est a Domino. Nam ecce domini est terra. et per Christum ipse dominatur gentium. Omnium autem nostrum regnum sacerdotale sive regale sacerdotium, ille populus est pro parte electorum; ex illo enim, secundum carnem, Christus rex, et Sacerdos omnium, Sanctus sanctorum. Unde verissime ipse testificatus est

“quia salus ex Judaeis est (Joan. IX).”

Ergo ille peculiaris Dei populus est, nam

“nos advenae sumus et hospites (Ephes. II).”

Et si ex nobis plures sunt sacerdotes, peculiariter tamen regnum et sacerdotium illius populi est, ex quo rex et sacerdos Christus, cujus ipsum, quo fungimur, sacerdotium est. Et nota quod tanquam paterfamilias conventionem faciens cum operariis diurnis quos continuo missurus est in opera legis, tandiu verba facit, donec ab eis ipsa collaudetur conventio, dicentibus cunctis:

“Quae locutus est Dominus faciemus.”

Haec enim verba populi, ubi ad Dominum nuntiavit Moyses, ipse nihil moratus.

“Vade, inquit, ad populum et sanctifica illos hodie et cras, laventque vestimenta sua, et sint parati in diem tertium.”