|
Nunc Eliu verba supersunt, quae tanto graviori circumspectione pensanda
sunt, quanto per juventutis audaciam spiritu ferventiore proferuntur. Et
haec non facile intelliguntur, nisi ea ex subsequenti Dominica
correctione pensantur. Ait namque de illo Dominus:
|
“Quis est iste involvens sententias sermonibus imperitis?”
|
|
(Job. XXXVIII.) Cum dicit
sed non addit protinus quales, vult procul dubio bonas intelligi. In
bono enim semper sententias accipimus, quae sine reprobationis
adjectione ponuntur, sicut scriptum est:
|
“Sapientior sibi videtur piger septem viris loquentibus sententias
(Prov. XXVI).”
|
|
Sed, ut saepe bonum non bene dicitur, et idcirco, cum ipsum bonum
probetur, studium dicenti recte reprobatur; sic iste, dum
|
“sententias involvit sermonibus imperitis,”
|
|
jure, ut ignotus et alienus, reprobatur a Domino dicente:
quod utique non dicitur, nisi de eo qui nescitur. Nescitur autem, id est
reprobatur; idcirco, quia arrogans est. Et istic ex persona ejus species
quorumdam doctorum fidelium, sed tamen arrogantium designatur, totusque
illorum tumor in verbis hujus proprie satis exprimitur. Differt autem
intentio hujus ab intentione amicorum, qui superius locuti sunt,
scilicet quia, quod jam dictum est, ad hoc illi intendebant, ut secundum
quantitatem flagelli, quo beatus Job gravius feriebatur quam homines
caeteri, impius quoque fuisse crederetur amplius quam homines caeteri.
Hic autem ad hoc intendit ut suam ostendat scientiam, utpote vanae
gloriae sectator, cunctisque hominibus se praeferre nitens. Et amicos
quidem de fatuis sensibus, ipsum autem Job de indignis meritis
reprehendens. In qua arrogantia sua diabolicae similitudini vicinius
appropinquat, qui despecto bono societatis angelorum Altissimi
similitudinem superbe appetens, quasi ad quoddam culmen singularitatis
assurgere conatus est. Igitur ad arrogantiae ejus sermones perventum
est, cum finitis sermonibus beati Job subditur:
|
|