CAPUT 17

Deinde quantae est praesumptionis dicere vel dixisse Magistro et Domino huic,

“sequar te quocunque ieris?”

Quis enim unquam fuit qui sequeretur eum quocunque ivit, vel cui diceret ipse ore suo, Sequere me quocunque iero? Sed non mirum, Scriba enim fuit, cujus ordinis homines de justitia sua valde fuere praesumptuosi, et gloriabundi, unde et ab ipso Domino saepe graviter notati sunt. Exempli gratia, cum dicit:

“Super cathedram Moysi sederunt Scribae et Pharisaei, omnia vero opera sua faciunt, ut videantur ab hominibusi (Matth. XXIII),”

et his similia. Quomodo ergo illi respondit? Nimirum ut debuit:

“Vulpes, inquit, foveas habent, et volucres coeli nidos, Filius autem hominis non habet ubi caput suum reclinet.”

Quam dissimilis responsio haec responsioni illi, qua postea Petro respondit, nimis adhuc forti, et confidenti plus quam oportuit. Nam qui dixerat,

“Domine, tecum paratus sum et in carcerem et in mortem ire,”

itemque,

“Quare non possum te modo sequi, animam meam pro te pono,”

respondit illi:

“Animam tuam pro me ponis? Amen, amen dico tibi, non cantabit gallus, donec ter me neges (Matth. XXVI; Joan. XIII).”

Vere responsio dissimilis, quia fuit illa corripientis, ista autem est omnino reprobantis. Et recte debuit esse dissimilis, quia confidentia Petri de radice dilectionis, hujus autem praesumptio de radice superbiae et nequitiae prodiit. Diane poterat dicere: Sicut vulpes occulte cubant in foveis, et sicut volucres coeli suaviter sibi sedent in nidulis, ita maligni spiritus propter malitiam vulpeculae, propter elationem volucres coeli jure nominandi, cuncta occupaverunt diversoria pectoris tui, et idcirco falsum loqueris, dicendo,

“Sequar te quocunque ieris.”

In quo dicto et dolus est et superbia simul, dum et me fallere, et ambitione nimia cupis sanctus videri; sed sanctae discretionis et temperantiae Magister venerabilis malignorum spirituum nomen tacuit, et rem nihilominus eamdem satis edixit.