CAPUT XXVIII. Quod dum ad finem properamus, non omnibus prophetis insistere potuimus, ut singulorum confessionis donaria, quae ad templum Dei non manufactum detulerunt, inspiceremus.

Hactenus sanctum patriarcharum atque prophetarum chorum consecuti, ad templum devenimus, quo Sanctus sanctorum Christus sacerdos summus candida pietatis stola redimitus,

“non per sanguinem hircorum aut vitulorum, sed per proprium sanguinem”

Deo Patri astitit pro reconciliandis hominibus et intuiti sumus (Hebr. IX), quod quisque illorum pro studio ac ferventi desiderio et devotione, suum propriae confessionis et pulchritudinis obtulerit aurum, festinando partem habere in sacrificio ejus, secundum psalmum XCV, qui intitulatur sic:

“Quando domus aedificabatur post captivitatem, canticum David.”

Etenim illic scriptum est:

“Confessio et pulchritudo in conspectu ejus, sanctimonia et magnificentia in sanctificatione ejus.”

Et scimus quia domus quae aedificabatur post captivitatem domus spei nostrae, domus est sapientiae, quam illa sibi aedificavit, domus carnis vel corporis quam sibi assumpsit de Virgine Verbum Dei, in qua corporaliter inhabitaret plenitudo divinitatis, post captivitatem qua captivi facti sumus in Adam, cujus in typum domus illa manufacta aedificabatur post captivitatem Babylonicam. Huc usque venerabilem antiquorum coelum sanctorum secuti sumus, et contemplati sumus quid confessionis et pulchritudinis, quid sanctimoniae et magnificentiae quisque obtulerit, et si non totum perspeximus, gaudendum tamen nobis, quod, velut in nocte sublustri, in qua clarus nondum intuitus est, beatae illorum visioni admissi sumus. Verum illud admodum nostram exiguitatem contristat, quod dum properamus, non omnium singulos licuit cognoscere vultus, vel donaria confessionis ponderare, quae a singulis offeruntur. Praeterivimus enim novem ex illis, scilicet Oseae, Johel, Amos, et Abdiam, et Jonam, Micheam, Naum, Abacuc, et Sophoniam, et sanctum Job, qui non quidem de eadem linea ortus est seminis Abraham, sed ad eamdem per omnia cum istis contendit regis et sacerdotis Christi testificandam gloriam. Omnes ergo in hoc placatos nobis esse optemus, dum illorum fidem aut dignitatem non negligendam fuisse duximus, sed multitudinis nimiae fastidia vitando, imo nostram fatendo inertiam, fessi ad residendum, quasi ad cornu altaris declinavimus, finem jam quintae aetatis hujus facientes, et ad cursum sextae inopem animum parva recreatione reparantes.