VERS. 17.

Verba sapientium audiuntur in silentio plus quam clamor principis inter stultos. Alter homo distans moribus alterius hominis vivit. Plerumque unos specie non facit unos distantia. Specialis hominis species est rationalis, a specie distans quaecunque ratione carent. Sed non est omnibus individuis eadem gratia, ut omnis rationabilis ratione fruatur. Sapiens est enim quicunque sapienter ratione fruitur: ideo vix inter rationales ullus computatur. Istorum distinguens mores Ecclesiastes ait: Verba sapientium audiuntur in silentio, plus quam clamor principis inter stultos. Non enim clamat sapiens, sed quid, cui, quare, quomodo, quando loquatur sapienter et opportune discernit. Iste color, ista pulchritudo decet sapientem. Sapiens omnia discernit, ut ad omnia possit. Dat pondus verbis sapientium rerum gravitas.

Dicit Amos: Leo rugiet, quis non timebit? (Amos III.) Qui sunt quorum verba audiuntur in silentio? Est sapiens Deus, et rugit tanquam leo. Ut timeamus nos terret, intentando gehennam peccatoribus. Qui timet audit sapientium verba in silentio. Et qui in silentio et timore Dei audit, libenter obedit verbis sapientis. In Deo sapiente sunt servi ejus sapientes. Unde idem Amos: Dominus, inquit, locutus est, quis non prophetabit? (Ibid.) Quisquis Deo inspirante prophetat, verba loquitur quae possis audire in silentio. Agunt se sapienter, qui bona quae dicunt prius exsequuntur. Ideo vivant verba eorum in silentio. Qui autem de se confidens princeps sibi esse videtur, si loquens clamando male vult uti ratione, nescit compescere clamorem per rationem, sed tantummodo per clamorem confundit rationem. Quamvis sit iste princeps confidens plus justo in se, non bene auditur si clamando loquatur confusis verbis magis quam articulatis. Talis saepe in Ecclesia videtur docere, qui vociferando lenocinio verborum, ad gestus rhetoris frangit se toto corpore. Stulti sunt auditores ejus: stultus ipse magis, ille se vendens, et emens illos applausibus. Talis non rugit, sed rudit.