CAPUT XXI.

Tu autem, beate martyr, sicut dicere coeperam, quidam Job tuo tempore exstitisti, et nunc et usque in finem saeculi clamorem tuum, clamorem magnum tuae passionis Christus audit et Ecclesia Christi, neque enim terram illum operire potuit, nec ullum in ea latendi locum invenit. Et quae vel qualis est illa terra? Nimirum ipsa de qua clamat ad Deum sanguis protomartyris Abel (Gen. IV), imo sanguis Christi, cujus typum praeferebat ille justus Abel. Haec terra universalis Ecclesia est. Ipsa clamorem tuum prima audivit, et primum conclamavit, nosque secum conclamare docuit verbis hujuscemodi, quae primum verba fuerunt saepe dicti Job, nihilominus autem verba sanctae Ecclesiae sunt in pressuris suis, et tibi aptissime congruunt: Oratio mea munda est, et ideo peto, ut detur locus voci meae in coelo, quia ibi est judex meus et conscius meus in excelso (Job XI). Et rursum: Probavit me quasi aurum quod per ignem transit. Vestigia ejus secutus est pes meus, viam ejus custodivi, et non declinavi ex ea. A mandatis labiorum ejus non recessi, et in sinu meo abscondi verba oris ejus (Job XXIII). Ob hujuscemodi clamorem conversi ad te, et audientes simul claritatem propriae vocis tuae verba oris tui de illo nobilissimo et valde spectabili tuo agone, in quo confitebaris, et collaudabas Deum salvatorem nostrum in medio ignis, in pressura flammae, quae circumdabat te, et perpendentes verba illius tuae confessionis digna vere quasi in statera ponderari. Quid videmus in se, o anima beatissima, nisi Sunamitem illam, quam dilectus amat clamans et dicens: Revertere, revertere, Sunamitis, revertere, revertere ut intueamur te? (Cant. VI.) Quaenam est Sunamitis haec nisi fides? Ista est quae exspectabatur ut reverteretur, quia pene disparuerat in hominibus, etenim fere omnes non in fide Abrahae sed in carne gloriabantur. Sicut aliquando Sara libera, quia sterilis erat, despiciebatur, et Agar ancilla, quia fecunda erat, eligebatur (Gen. XVI), sic fides per quam justificatus est Abraham, negligebatur, et in lege secundum carnem fere omnes gloriabantur, et ingenua fides quasi comtemptibilis erat secundum nomen Sunamitis, quod interpretatur captiva sive despecta. Sed reversa est, et super terram apparuit haec libera, haec nobilis, haec filia principis, scilicet Dei, quando credula Virgo, Verbum suscipiens, concepit et Filium peperit, principem libertatis, primogenitum filiorum fidei, qui ex tunc per orbem terrarum multiplicati sunt, et multiplicantur usque in finem saeculi. Haec in te loquebatur, et hanc in te Christus intuebatur. Tyrannus autem eam non videbat, manibus suis eam capere non poterat. Cum ambulares in igne, ipsa non comburebatur (Isa. XLIII); unde verissime scriptum est: Et flamma non ardebit in te (ibid.), quia ardebat flamma quidem extrinsecus, sed nullam operabatur laesionem intrinsecus. Qualiter ergo Sunamitem hanc in te videmus? Vere sicut mulierem fortem, in qua confidit cor viri sui (Prov. XXXI), et quae, inter caetera fortitudinis opera, Chananaeo quoque cingulum tradidit (ibid.), id est te abjectum in oculis tuis, et humilem spiritu magnifice confortavit. Alioquin, o beatissime, cur flebas discedente Syxto cum aliis diaconibus suis, nisi quia teipsum quasi quemdam Chananaeum, id est vilem peccatorem indignum reputebas eadem, vel simili gloria martyrii? Nisi enim indignum reputares, poteras non exspectata benedictione hominis, quamvis sancti, quamvis episcopi et magistri vociferari quod Christianus esses. Bene ergo cingulum tibi tradidit, et cingendo te propter hoc ipsum quod eras humilis in oculis tuis demonstravit, et notum fecit quod esses magnus in oculis Domini, id est, non Chananaeus, sed filius regni. Quid contra regibus, sive filiis regni, scilicet his qui magni sunt in oculis suis? Non utique cingulum eis tradidit, imo quem videbantur habere balteum, abstulit, juxta sermonem saepedicti sancti Job: Balteum, inquit, regum dissolvit, et praecingit fune renes eorum (Job XII).