CAPUT 28

“Tunc sol, inquit, factus est niger tanquam saccus cilicinus, et luna tota facta est sicut sanguis, et stellae coeli ceciderunt super terram, sicut ficus mittit grossos suos, cum a vento magno movetur.”

Jerusalem illa. terrena aestimatione sua, erat sicut sol, et erat sicut luna, quippe cum fuisset sedes David, in qua ille homo regnando temporaliter sederat. Legebant enim id quod ipse David in psalmo cane, bat ex Dei persona:

“Semel juravi in sancto meo, si David mentiar, semen ejus in aeternum manebit, et thronus ejus sicut sol in conspectu meo, et sicut luna perfecta in aeternum, et testis in coelo fidelis (Psal. LXXXVIII).”

At ille non de sede manufacta, non de lapideo, aut, ut multum aureo throno, qualem sibi rex praepotens facere poterat, hoc dicebat, quod tanquam sol in conspectu Dei manere deberet, aut sicut luna perfecta, sed de hominibus sanctis, qui revera sedes Christi sunt, et civitas, qui in futuro quantum ad animam erunt sicut sol, et quantum ad corpus sicut luna perfecta, quae utique tunc plus emittit luminis quando perfecta est et plena. Ergo verum quidem Scriptura dicebat, quod sedes David, id est, manu fortis Christi, sic foret sicut sol, et sicut luna perfecta. Sed illa civitas, illa Satanae synagoga fallebatur praesumptione sua, reputans quod esset sol mundi, et orbis terrarum luna pro generis Davidici et templi augustissimi Salomonis longe pervulgata gloria.

“Talis sol tunc factus est niger tanquam saccus cilicinus, et talis luna tota facta est sicut sanguis,”

quando civitatis illius intolerabilis superbia, duraque rebellio gentium cunctarum victores Romanos adversus seipsam concitavit. Legamus Josephum miserabilem excidii illius tragoediam referentem, quae pro sua magnitudine legentibus semper nova est. Quo abiit illa quasi solaris pulchritudo. Niger factus est ille sol, et purpurea splendoris ejus superbia versa est in cilicium. Imo, ut Jeremias quoque praedixerat,

“denigrata est super carbones facies eorum, et non sunt cogniti in plateis, adhaesit cutis eorum ossibus, aruit et facta est quasi lignum (Thren. IV).”

“Et erit, inquit Isaias, pro suavi odore, fetor; et pro zona, funiculus; et pro crispante crine, calvitium; et pro fascia pectorali, cilicium (Isa. III).”

Non partim, sed, ut ait,

“tota facta est luna illa sicut sanguis;”

foris obsidione, intus seditione, foris et intus ferro et igne, amplius autem intus ferro vel sanguine, pavore et fame. Nam

“foris vastabat eos gladius, et intus pavor; juvenem simul ac virginem, lactentem cum homine sene, et consumebantur fame (Deut. XXXII).”

“Manus mulierum misericordium, inquit Jeremias, coxerunt filios suos; facti sunt cibus eorum in contritionem filiae populi mei.”

Quare?

“Propter peccata, inquit, prophetarum ejus, et iniquitates sacerdotum ejus, qui effuderunt in medio ejus sanguinem justorum (Thren. IV).”

Millia interfectorum vix quisquam dinumerare potuit.

“Sol ergo factus est niger sicut saccus cilicinus, et luna tota facta est sicut sanguis;”

ita recte talis denigratio sive decoloratio praesignari debuerat tenebris illis, quae factae sunt super universam terram, quando sol verus Christus scelere ipsorum exstinguebatur in patibulo crucis (Luc. XXIII).

Neque enim tantummodo foris ita denigrati, verum etiam, quod gravius est, intus in corde sunt excaecati. Persequebatur quippe lunam illam justa sententia, ut fieret tota sicut sanguis, suomet judicio, cum dicerent illi,

“sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII).”

“Et stellae coeli, inquit, ceciderunt super terram.”

Stellis quoque sua aestimatione Judaei populares comparabiles erant, praesertim cum audirent dicentem Moysen:

“Dixitque vobis illo tempore, non possum solus sustinere vos, quia Dominus Deus noster multiplicavit vos, et estis hodie sicut stellae coeli plurimi. Dominus Deus patrum vestrorum addat ad hunc numerum multa millia (Deut. I).”

Ex hoc quoque Moyses non humana lenitate, sed pro divina dixit auctoritate, quippe qui Dominum noverat et scripserat dixisse ad Abraham:

“Suspice coelum et numera stellas si potes.”

Et rursum:

“Sic, inquit, erit semen tuum (Gen. XV).”

Et quidem secundum hanc auctoritatem semen Abrahae stellis coeli comparabile erat, verumtamen non omnino vel utcunque, sed pro parte electorum, id est, eorum qui non tantum carnis, sed promissionis sunt filii. Etenim non qui filii carnis, inquit Apostolus, hi filii Dei, sed qui filii sunt promissionis, aestimantur in semine (Rom. IX). At illi non promissionis, sed tantum carnis filii erant. Quod etiam improperabat illis prophetica veritas, dicendo:

“Qui existis de aquis Juda (Isa. XLVIII).”

Ceciderunt, ergo qui videbantur sibi esse stellae coeli; ceciderunt, inquam, non ut verae stellae coeli, sed sicut grossi immaturi fructus fici, magno vento movente agitati, id est, spiritu diabolico multum exagitati. Congrua sane similitudo ab arbore fici et grossis ejus caducis, quia videlicet illi quoque, qui tunc temporis in Christum crediderant ex Judaeis, et erant quasi primi fructus crucis Christi, exciderunt magno vento movente, vento invidiae scilicet odientes gentium salutem, et contra fidem Evangelii suam aemulantes plerique circumcisionem, sicut et Actus apostolici testantur (Act. XV, XXI). Itaque sponte excidentes a gratia Christi, recte ceciderunt etiam in ore gladii fere omnes Judaei; et qui superfuerunt, captivi in omnes gentes ducti sunt, non stellis, ut jam dictum est, sed pulveri quem projicit ventus a facie terrae comparabiles.