R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

ANNULUS SIVE DIALOGUS INTER CHRISTIANUM ET JUDAEUM

PROLOGUS AUCTORIS


CAPUT SINGULUM

Sciebam ego jamdudum quod nunc dicis, Pater mi reverende, abbas venerabilis, sciebam et vulnerato corde sentiebam ita esse, ut tandem tu animadvertisti quia quae scripsi vel quae scribo non sunt sine spiritu Dei et omnia quae objecta sunt per contrarium libris nostris ab hominibus malae voluntatis, ex radice pullularunt amaritudinis. Unde autem hoc poteram scire, nisi ex glorioso testimonio conscientiae?

“Nam gloria nostra, inquit Apostolus, haec est testimonium conscientiae nostrae (II Cor. I).”

Cum igitur hoc scirem; nam etiam certis cum indiciis ad gloriam Dei hoc referre possem, ubi, quando et quomodo visitationem acceperim Spiritus, spirantis ubi vult et dividentis singulis prout vult, numquid cedere debebam eidem quam dicis invidiae diaboli, amaritudini hominum malae voluntatis? Nunquid dignum erat a laude vel ministerio divini verbi cessare et gratiolam desuper datam, intus consovitam silentio detinere? Utique etsi vellem, nequaquam vaterem. Ut interim nunc taceam de amicis hominibus bonae voluntatis, qualium nunc mihi non minus, et tu, qui ad diu optatum me compellis opusculum, ut, inquam, taceam de hominibus, qui me dormire non sinunt, ipse Deus Dei verbum clausum sibi esse oris mei non patitur ostium, modis quisbusdam super me jus exercens magisterii sui, ut si vellem, de ipso tacere non possim. Infelicem me vel in hac parte profiteri non audeo, quia nonnullis experimentis aliquantisper didici quae sit illa vis sub qua deficiunt felices et sancti. Qualium de maximis unus Jeremias cum praemisisset:

“Et factus est mihi sermo Domini in opprobrium et in derisum tota die et dixit: Non recordabor ejus neque loquar in nomine ejus (Jer. XX).”

Protinus ait:

“Et factus est in corde meo quasi ignis exaestuans (ibid.).”

Psalmista quoque secundum eumdem sensum cum dixisset:

“Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me; obmutui et humiliatus sum, et silui a bonis (Psal. XXXVIII),”

protinus defectum suum insinuat his verbis;

“Et dolor meus renovatus est. Concaluit cor meum intra me et in meditatione mea exardescet ignis (ibid.).”

Statimque:

“Locutus sum, ait, in lingua mea (ibid.),”

subauditur, qui tacere decreveram. Nimirum sensum verborum experimento melius addidici quam lectione addiscere potuerim et hinc est quod et ego nunc usque locutus sum, et loquar in lingua mea fronte hactenus, et dura facie quasi adamantina. Sed his omissis, quae forte nimiam videntur spirare confidentiam, quanquam sit humilitate remissa utilior humilis confidentia, jam nunc in rem ingrediar, in opus quod tu jamdiu exspectas, jamdudum vehementer efflagitas. Constituenda est mihi, quoniam ita postulas, quaedam Christiani contra Judaeum monomachia, ita ut sub dialogo totum duellum procedat, Christiano ad fidem evangelicam invitante Judaeum, Judaeo quantumcunque potest ex littera legis et ex sensu suo repercutiente Christianum. Putas enim et forte non inaniter existimas, quod haec disputatio, et si non necessaria est veteranis, saltem nostris poterit prodesse tirunculis, cum ex multitudine legis et prophetarum, sive omnium sanctarum Scripturarum, aliqua simul congesta hic invenerint, quibus velut armis communiti expugnare non dubitent sensum Judaicum extollentem se adversus scientiam Dei (II Cor. X). Hoc ego facere insistam, sicut vis, sicut instanter exigis, prout Deus dederit, et animo in aliis occupato possibile fuerit, et sicut omni ratione, quoad potero, fideliter armare Christianum, ita omni contradictione diligenter curabo subornare Judaeum. Festivum fit pueris fidelibus hoc spectaculum; nam non necesse est forte senibus, nec vacat aut delectabile interesse, aut animum intendere ad hujusmodi conflictum; quippe quorum in mentibus bene fundatum est super petram et firmiter stat Christianae fidei fundamentum.