|
Consideremus altitudinem cordis superbi in ipsa praeparatione
malignitatis, ut mense primo, cujus vocabulum est Nisan, anno duodecimo
Assueri, missa est sors in urnam, quae Hebraice dicitur Phur coram Aman,
quo die et quo mense gens Judaeorum deberet interfici, et exivit mensis
duodecimus, qui vocatur Adar (Esth. III). Nondum sciebat stultus, utrum
deberet gens Judaeorum interfici, et sorte jam quaerebat, quo die, quo
mense deberet interfici. Forte putabat se esse tantum, et tantus erat in
oculis suis, ut in manu sua mors hominum, et vita credi deberet
constituta, et idcirco voluntatem suam esse judicans, de interfectione
quaerendum censebat a sortibus solummodo de interfectionis tempore. At
ille, cujus carnis originem secundum sortes illas parabat praedicere,
jamdudum dicebat per os prophetae:
|
“In manibus tuis sortes meae (Psal. XXX).”
|
|
Voces quippe illius tricesimi psalmi, voces sunt Verbi incarnati, cujus
incarnationis fides et spes secundum promissionem, sic erat in corde
illius gentis, sicut infans in utero mulieris. Quantaecunque vel
qualescunque sortes ejus fuerint vel sint. quas commemorans Deo Patri
dicit ipse:
|
“In manibus tuis sortes meae,”
|
|
nullo modo debent excipi sortes, quas misit Aman, quin ad sortes ejusdem
pertineant. Et revera sicut in alio psalmo jam tunc dicebat:
|
“Et super vestem meam miserunt sortem (Psal. XXI),”
|
|
ita constanti veritate ipsi dicere conveniebat, et super matrem meam,
super gentem, de qua nasciturus eram, miserunt sortem. Igitur ille
perditus, et a sua superbia deceptus, una sortium consultatione, de
duabus rebus existimavit sibi responsum vel satisfactum esse, scilicet
et interfectione, et interfectionis tempore. Sed,
|
“in manibus tuis, inquit, sortes meae,”
|
|
quod sic recte intelligitur, ac si diceret: Jam de isto maligno
sortitore Aman hostis et inimicus meus pessimus misit sortes, ut
interficeret. Tu autem in manibus habens potestatem vitae et mortis,
sortes easdem commutasti ad illius interfectionem, et meae gentis
ereptionem.
|
|