CAPUT 25

At ille

“sermo meus non capit in vobis,”

nullam fidem apud vos invenit, nec tantum terrae bonae in petrosis saxosisque ac duris cordibus vestris, ubi radicem exiguam figere possit, quod videlicet a fructu promptum est agnoscere, dum vos

“quaeritis interficere me,”

sermonem eumdem non ferentes audire. Igitur

“scio quidem quia filii Abrahae estis,”

sed filii alieni, filii, inquam, alieni et inveterati, et claudicatis a semitis vestris (Psal. XVII), utpote deteriorem partem generis

“Abrahae,”

scilicet carnem extollentes, fidem autem ejus in qua, vel per quam ille nobilis est, abnegantes. Proinde jam de illo patre mihi vobiscum agendum non est, quia profecto et vobis pater longe alius ab illo est, et mihi Pater longe alius, et eodem patre Abraham longe superior est. Me a Patre meo et vos a patre vestro non degenerare, probabile est. Dico enim:

“Ego quae vidi apud Patrem meum, loquor: et vos quae vidistis apud patrem vestrum, facitis.”

Pulchre Filius Dei filios carnis Abrahae convincere incipiens, quod non possint de tanti patris dignitate gloriari, prius illos a sua communione longissime depellit. Abraham quippe sibi et illis, secundum carnem, communis pater est. At ille alium sibi, aliumque illis patrem patenter ascribit dum dicit:

“Ego quae vidi apud Patrem meum, loquor: et vos quae vidistis apud patrem vestrum, facitis.”

Hoc igitur advertere poterant, quod alium patrem ipsorum diceret quam Abraham. Juxta quam divisionem nec illud consequens videbatur, quamvis dissimulaverint ut patrem sibi dicerent Deum. Quid enim illos apud patrem suum vidisse et facere aiebat, nisi hoc quod praemiserat,

“sed quaeritis me interficere, quia sermo meus non capit in vobis?”

Hoc plane tam ex ejus dictis quam ex suimet conscientia convicti, nescire non poterant se apud diabolum vidisse, id est ex diaboli imitatione, et nota sibi ejus voluntate mente concepisse. Nec enim ignoranter peccabant. Quem vero apud patrem, ea quae loquebatur se vidisse testaretur, jamdudum nimium nimiumque perceperant. Nam

“et propterea illum magis persequebantur, inquit Evangelista, quia Patrem suum dicebat Deum, aequalem se faciens Deo (Joan. V).”

Cum igitur tam manifesta divisione facta, Patrem suum Deum, patrem autem illorum significet diabolum, quid adhuc Judaei cunctantur, quid percunctantur? Sequitur enim:

“Responderunt et dixerunt ei: Pater noster Abraham est.”

Profecto haec, et caetera quae posterius objiciunt dicentes:

“Nos ex fornicatione non sumus nati, unum patrem habemus Deum,”

etc., insidiae sunt, tentationes sunt, decipulae et laquei venantium sunt. Quid enim risu digni captores hiant, quid exspectant nunc, verbi gratia, dum dicunt:

“Pater noster Abraham est?”

Videlicet hoc verbum ori ejus excidisse cuperent (Rom. IX), ut econtrario diceret: Abraham pater noster non est. Nam quantae putas calumniae sese aditum reperisse gauderent? Utique negatorem illum adoptionis, et testamenti, et legislationis, Moysi quoque et Patrum, et omnium quae ex Abraham gens illa sese habere credebant, conclamarent. Sed

“frustra, inquit Scriptura, jacitur rete ante oculos pennatorum (Prov. I).”

Si ante oculos pennatorum, quanto magis frustra jacitur rete ante oculos Herodii ducis eorum? (Psal. CIII.) Quomodo ergo insidias eorum cassavit ipse quo docente noverunt sancti ejus

“prudentes sicut serpentes et simplices sicut columbae (Matth. X),”

nemini dare ullam offensionem (II Cor. VI), vel juste criminandi occasionem? Sequitur:

“Dixit eis Jesus: Si filii Abrahae estis, opera Abrahae facite. Nunc autem quaeritis me interficere, hominem qui vobis veritatem locutus sum, quam audivi a Deo. Hoc Abraham non fecit.”

Quid igitur? utique sumptis vel concessis duabus sententiis, quae refelli non possunt, scilicet ea quam praemisit:

“Si filii Abrahae estis, opera Abrahae facite;”

et altera quam addidit:

“Nunc autem quaeritis me interficere,”

quod Abraham non fecit, tertia demum inferenda erat: Ergo filii Abrahae non estis, praecedentium ratione eam solidante, etiam invitis adversariis. Attamen quia necdum omnino mentiti fuerant dicentes:

“Pater noster Abraham est,”

adhuc mitius ait, conclusionem supprimens, quae satis potest eo tacente subaudiri: Non enim sic per omnia falsum est quod dixerunt:

“Pater noster Abraham est,”

quomodo illud, quod paulo post dicturi sunt:

“Unum patrem habemus Deum,”

quia videlicet Dei, neque per naturam, neque per imitationem filii erant; Abrahae autem, et si non per imitationem, attamen per carnis naturam filii erant. Et vide quam justa et rationabilis conditio.

“Si, inquit, filii Abrahae estis,”

id est si vos esse filios Abrahae profitemini, ut sitis veraces in hac professione,

“opera Abrahae facite.”

Non enim ex eo quia homines estis, quod naturae est, nec ex eo quia sub corruptione mortalitatis cum peccato nascimur, quod infelicitatis est, non, inquam, ex hoc vel ex illo estis filii Abrahae, sed filii Adae, nec ex eo quod vos in dolore pepererunt matres vestrae, filii estis Sarae, sed filii Evae. Haec enim omnia non ex Abraham et Sara, sed ex Adam initium habent et Eva.

“Opera”

ergo

“Abrahae facite,”

id est, illam quam primus habuit Abraham, vos quoque fidem habete. Hoc nempe

“est opus Dei ut credatis in eum (Joan. VI),”

quem ille misit, ad imitationem patris Abrahae credentis ei, qui repromisit.