CAPUT IV. De clamore Sodomorum et Gomorrhae, et de precatione Abrahae.

Clamor Sodomorum et Gomorrhae multiplicatus est, et peccatum eorum aggravatum est nimis. Descendam et videbo utrum clamorem qui venit ad me opere compleverint, an non est, ut sciam. Converteruntque se inde, et abierunt Sodomam. Quantum ad praesentem locum historiae temerarium hominum prohibetur judicium, ne facile audita credant, vel inexperta judicent, cum Deus omnium qui falli non potest, qui et antequam fiant, omnia novit, dicere dignatus sit: Clamor Sodomorum multiplicatus est, descendam et videbo utrum clamorem qui venit ad me opere impleverint. Porro mystice dicendum, quia Sodomorum, id est Jerosolymorum clamor crebro ascenderat ad Dominum, evangelica testante parabola, quia mali et male perdendi agricolae servos domini vineae semel et iterum ac tertio ad se missos ejecerunt, imo et contumeliis affectos occiderunt (Matth. XXI). Novissime ergo missus filius unicus, aestimante patre ac dicente, Verebuntur filium meum (Ibid.), recte dixit: Clamor Sodomorum multiplicatus est: descendam et videbo, etc. Descendit enim et vidit utrum clamorem qui ascenderat, opere complevissent, et vidit, inquam, id est, expertus est, quam pessimi essent, didicit in semetipso quam crudeliter, quam odiose sanctos prophetas, et justos homines occidissent. Converterunt se, inquit, et abierunt Sodomam. Abraham vero adhuc stabat coram Domino, et appropinquans ait: Nunquid perdes justum cum impio? etc. Hoc plane ex ipsa orationis qualitate clarum est, quia vere Abraham coram Domino stabat, et Domino appropinquans erat, quia videlicet in oratione non suam, sed Dei gloriam intendebat; non inquam, suam, sed Dei voluntatem fieri postulabat. Dixit enim: Absit a te, ut rem hanc facias et occidas justum cum impio, fiatque justus sicut impius! Non est tuum hoc; qui judicas omnem terram, nequaquam facies judicium hoc. Ergo consulebat Domino fidelis famulus, quatenus sic ageret et sic judicaret, ut de suis ipse judiciis digne laudaretur. Proinde Dominus Deus monitorem hominem non aspernatus, et quodammodo arguentem non dedignatus, singulis ejus concedit propositionibus, dimittam, inquiens, omni loco, propter quinquaginta; non delebo, si invenero ibi quadraginta quinque; non percutiam propter quadraginin; non faciam si invenero ibi triginta; non interficiam propter viginti; non delebo propter decem. Fortis enim erat vera fortitudine homo, qui fortissimum Dominum tenebat. Fortis, inquam, et fortiter seipsum confringens, qui dicebat: Loquar ad Dominum meum, cum sim pulvis et cinis; et: Ne, quaeso, inquit, indigneris, Domine, si adhuc loquar; et: Quia semel coepi, loquar ad Dominum meum; et: Obsecro, ne irascaris, Domine, si adhuc loquar semel. Haec enim fortitudo vera est, scilicet spiritus humilitatis, et mens subdita justitiae Dei, quam idem propheta qui in primordiis libri sui dixerat: Audite verbum Domini, principes Sodomorum, percipite auribus legem Dei nostri, populus Gomorrhae (Isa. I) deplorans in hominibus defecisse: dicit circa finem ejusdem libri flebili conquestione: Non est qui invocet nomen tuum, non est qui consurgat ut teneat te (Isai. LXIV). Videbat utique in Spiritu, versum Dominum ad Sodomam illam, nec esse quemquam qui teneret illum, propter abundantem malitiam. Nam quid gemeret subsecutus aperuit. Deserta facta est Jerusalem, desolata domus sanctificationis nostrae, et gloriae nostrae, ubi laudaverunt te patres nostri, facta est in exustione ignis (Ibid.). Hoc enim irrecuperabiliter sub Vespasiano et Tito factum est.