CAPUT XXXVIII. De eo quod dictum est:

“Pone manum tuam super femur meum,”

etc., quidque Isaac conjugium mystice significet.

CAP. XXIV.

Erat autem Abraham senex, dierumque multorum, et Dominus in cunctis benedixerat ei. Non hoc vulgari more propter aetatis prolixitatem dictum est, erat senex, dierumque multorum. Quippe cum de illis, qui ante eum fuerunt, alii triplos, alii quadruplos, imo et nonnulli septuplos aetatis ejus dies habentes, nihil tale dictum sit: Ergo senex, dierumque multorum, id est perfectae fidei, multorum operum bonorum. Et Dominus in cunctis benedixerat ei, id est, bona cuncta quae omnibus gentibus facturus erat, in semine ejus Deus praedixerat, et cum juramento firmaverat ei. Tali praefatione digna subsequitur narratio: Dixitque ad servum seniorem domus suae, qui praeerat omnibus quae habebat: Pone manum tuam subter femur meum, ut adjurem te per Dominum Deum coeli, ut non accipias uxorem filio meo de filiabus Chananaeorum, inter quos habito, sed ad terram et cognationem meam proficiscaris, et inde accipias uxorem filio meo Isaac. Fidei simul et casti laus est conjugii res gesta haec; quia videlicet nec senex Abraham nurum de Chananaeis quaesivit, unde aliquod suppeditare posset solatium suae peregrinationi. Nec juvenis Isaac uxorem ambivit, quam concupisceret oculis, sed eam quam nunquam viderat, secundum voluntatem praestolatus est patris. Non enim in Abraham magno caret merito fidei, neque in Isaac vero testimonio castitatis, quod et ille peregrinationem suam propter Deum, in quo confidebat, sic amplexatus est, ut eorum, qui Deo non placebant, propinquitatem nullam sibi aut posteris suis admitteret. Et hic ita juventutis petulantiam supergressus est, ut illam exspectaret conjugem quam Deus daret, non quam concupiscentibus oculis, ipse cum dote magna rapuisset. Assimilatur ergo etiam in hoc Filio Dei, qui nullam propria voluntate, id est humano judicio, animam assumit sive rejicit, juxta quod ait ipse: Non veni facere voluntatem meam, sed voluntatem Patris mei (Joan. V). Nam si ad naturalem spectes carnis affectum, eadem teneritudine suam fovere debuisset patriam, qua videns civitatem Hierosolymam veris lacrymis flevit super illam (Luc. XIX). Sed descendi, inquit, de coelo, non ut faciam voluntatem meam, sed voluntatem ejus qui misit me (Joan. VI).