|
Invitati igitur vocibus jam dicti psalmi octogesimi quarti, dum
convenimus, dum astamus ad gloriam diei hodierni, diei quae a
resurrectione Domini illuxit, et finem non habebit, significare
nobisipsis debemus testimonium fidei, quod simus orthodoxi, quod chorus
vel conventus noster non sit conventiculum Arianae seu cujuslibet
haereticae partis, imo sit coetus atque solemnitas catholicae pacis, in
fide sanctae et individuae Trinitatis. Quomodo? Deinde, inquit beatus
Benedictus, sequatur Ambrosianum. Ambrosianum dicit hymnum, cujus
carminis consuetudinem occidentalibus provinciis sanctitas invexit beati
Ambrosii Mediolanensis episcopi in persecutione Arianorum. Cum enim
Justina imperatrix, favens impietati Arianorum, instaret pertinaci
furore, ut deportaretur catholicus episcopus in exsilium, plebs
catholica communiens ecclesiam totis fere noctibus pervigil custodiebat
pastorem suum. Et eo tempore primum antiphonae, hymni, et vigiliae, in
Ecclesia Mediolanensi celebrari coeperunt, cujus celebritatis devotio
usque in hodiernum diem, non solum in eadem Ecclesia, verum et per omnes
fere manet Occidentis provincias. Porro in Constantinopolitana urbe sub
iisdem temporibus hymni fidem sanctae Trinitatis consonantes itidem
contra Arianorum vesaniam, ab episcopo Joanne instituti sunt. Ariani
namque foras civitatem collectas agebant, Sabbato autem atque Dominica
intra portas et per porticus congregati hymnos et antiphonas ex Ariano
dogmate compositas decantabant, et hoc maxima noctis parte facientes,
diluculo cum ipsis antiphonis per mediam civitatem, egressi portam, ad
suam Ecclesiam concurrebant. Cumque hoc crebro quasi ad vituperationem
orthodoxorum facere non cessarent (frequenter enim etiam hoc cantabant:
Ubi sunt qui dicunt trina virtute unum), tunc Joannes metuens ne
simplices hujusmodi cantibus traherentur, instituit suum populum, ut et
ipsi nocturnis occuparentur hymnis, quatenus et illorum obscuraretur
opus, et fidelium professio firmaretur. Cumque clariores hymni
Homousianorum noctibus apparerent, fecerat enim etiam cruces argenteas,
quae cum argenteis cereis portabantur, expensas ad haec Eudoxia Augusta
praebente, tunc Ariani zelo tracti usque ad neces insurgunt, et ex
populo utriusque partis quidam exstincti sunt. Hinc motus imperator
prohibuit Arianos hymnos publice decantare. Sed et longe superius apud
Antiochiam Syriae, Ignatius tertius post apostolum Petrum episcopus, qui
etiam cum ipsis degebat apostolis, vidisse fertur angelorum visionem,
quo scilicet modo per antiphonas sanctae Trinitati dicebant hymnos,
isque modum visionis Antiochenae tradidisse probatur Ecclesiae. Igitur
ad initium nocturnarum vigiliarum post psalmum octogesimum quartum,
sequatur, ait beatus Benedictus, Ambrosianum, id est hymnus, catholicae
fidei testimonium, quia talis cantici usus ab orthodoxis incoeptus est,
contra impietatem haereticorum, maximeque Arianorum in beatam Trinitatem
peccantium.
|
|