|
De propheticis tribus prodigiis in terra datis, scilicet sanguine, igne
et vapore fumi, unum, id est prodigium sanguinis exposuit dicendo: Jesum
Nazarenum virum approbatum a Deo in vobis, hunc definito consilio et
praescientia Dei traditum per manus iniquorum affligentes interemistis
(Act. II), etc. Secundum erat prodigium ignis, quod ut exponeret, ita
dixit: Dextera igitur Dei exaltatus, et promissione Spiritus sancti
accepta a Patre effudit hoc donum quod vos videtis et auditis (Act. II).
Videtis, videlicet in linguis igneis, auditis in sermone nostro. Quem
enim effudit, nisi Spiritum sanctum? Accepit enim ut homo, effudit ut
Deus: Et non quidem ipsam potuerunt videre substantiam Spiritus sancti,
cum sit natura invisibilis, sed ignem viderunt, dispertitas linguas
tanquam ignem videre potuerunt humani oculi, sedentem supra singulos
eorum. Ergo ignis prodigium fuit, dispertitio linguarum prodigium fuit,
imo linguarum universitas in ore apostolorum prodigium fuit. Sed et
sonus ipse, qui factus est repente de coelo tanquam advenientis spiritus
vehementis prodigium fuit. Cujus rei prodigium? Nimirum soni illius, qui
in omnem terram exiturus erat, coelis illis quos nunc firmare veniebat
enarrantibus gloriam Dei, et firmamento constantissimae fidei illorum
annuntiante opera manuum ejus cum magnifico verbi tonitru, et
miraculorum coruscationibus (Psal. XVIII). Sic enim mox futurum erat,
isto Spiritu per os illorum intonante Christi praeconia, ut ad
poenitentiam commoveretur, et contremisceret terra, et fundamenta
montium, id est corda superborum conturbarentur et commoverentur,
quoniam iratus est eis, nisi poenitentiam egerint. Ignis species multo
maxime prodigium fuit, in eo videlicet quod substantia ignis ardens et
lucens est. Significabatur enim per istas ejus qualitates quod apostolos
Christi Spiritus sanctus et per zelum ardentes, et per intellectum
lucentes effecerit. Porro dispertitarum formulae linguarum divisiones
significabant gratiarum. Hujus prodigii praesens erat effectus, unde et
omnes mirabantur, quia cum essent qui loquebantur Galilaei, audivimus,
inquiunt, unusquisque linguam nostram in qua nati sumus, audivimus eos
loquentes nostris linguis magnalia Dei (Act. II). Adhuc aliquid magnum
tali prodigio significabatur, scilicet, quod omnium gentium linguis
Ecclesia loqueretur, quod in omnes gentes fides Christi dilataretur,
quod omnis lingua confiteretur ei, cui prius una gens confitebatur quia
notus eatenus erat tantum in Judaeis Deus (Psal. LXXV).
|
|