|
Quod non ipse Daniel, aut alius quis Deo dignus, sed Nabuchodonosor tale
tantumque somnium vidit, homo injustus et pessimus, recte miraremur
propter indignitatem ejus, si non ipso fuisset conterritus somnio, et
somnium ejus fugisset ab eo. Nunc autem:
|
“Quoniam conterritus est spiritus ejus, et somnium fugit ab eo (Dan.
II),”
|
|
non miramur, scientes justitiae ordinem, quia sicut revera nulla
participatio luci ad tenebras, nulla est conventio Christi ad Belial (II
Cor. VIII), sic nulla est pars animae impiae cum Verbo Dei, nulla
communio stulto et iniquo cum consilio Dei. Est autem, et erat in illo
tali somno verbum verum, et concilium Dei profundum. Quomodo ergo anima
stulti et impii, anima discissa, et nulla saltem divini nominis
religione composita, continere posset rem tanti sacramenti, quam
viderat? Non quisquam illud objiciat, quod Pharao somnium vidit, et
memoria retinuit, et dicat, quae ventura erant ostendit Deus Pharaoni,
quia videlicet nec ille Pharao jam impius erat ut Nabuchodonosor, nec
somniuae ejus praesagium futurae famis ullo modo pertinuit ad somnium
Nabuchodonosor, quod praesagium fuit aeterni regni Dei. Igitur quodam
modo vidit quidem somnium, sed
|
“mente, inquit, confusus, ignoro quid viderim,”
|
|
non illum Verbo sive consilio Dei putemus admissum, imo a visu, quo
dignus non erat, sciamus eum justa indignatione repulsum. Nam hoc ipsum
quod dicit
|
“et mente confusus, ignoro quid viderim (Dan. II),”
|
|
et quod idem dictum est, somnium fugit ab eo, satis innuit quod taliter
somniando, iram contra se provocaverit, ut quomodo diceretur illi
somnianti: Tu quomodo quidquam de hujusmodi somniare praesumpsisti?
Etenim veraciter praesumptuosa et superba cogitatio causa fuit ejusdem
somnii, sicut et ipse testatur Daniel:
|
“Tu, inquiens, Rex cogitare coepisti in stratu tuo, quid esset futurum
post haec (ibid.).”
|
|
Quasi jam aliquid factum esset, in eo quod ipse factus erat rex, et
quasi regno suo magis vel melius aliquid fieri non posset, cogitabat
quid esset futurum post haec. Respondit cogitationibus ejus Deus, ita ut
ille merebatur, scilicet ut ne quidem intelligeret, nec ferre posset,
sed tamen quidpiam circa se actum esse reminisceretur attonitus atque
confusus.
|
|