|
|
“Quis, inquit, mihi tribuit adjutorem [al. auditorem],”
|
|
scilicet unigenitum Dei Filium, qui humanam naturam in hac mortalitate
laborantem suscipiens adjuvet,
|
“ut desiderium meum Omnipotens audiat,”
|
|
scilicet illo in die, se
|
“carnis suae preces et supplicationes cum clamore valido offerente, qui
solus exaudiendus est pro sua reverentia (Hebr. V).”
|
|
Quod hunc adjutorem quaerat ipse subjunctis verbis aperit, dicens:
|
“Et librum scribat ipse qui judicat.”
|
|
|
“Ipse, inquam, qui judicat,”
|
|
sicut idem ipse ait:
|
“Pater non judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio (Joan. V),”
|
|
ipse, antequam veniat ut judicet, veniat ut,
id est Novum Testamentum condat, qui et in Ezechiele per virum
significatus est,
|
“vestitum lineis, et atramentarium scriptoris habentem ad renes (Ezech.
IX),”
|
|
videlicet quia de tribu sacerdotali parentes habere dignatus quasi
lineis vestitus est, vel certe quia linum de terra, non autem de
corruptibili carne nascitur, sicut lana, vestitus esse lineis scribitur;
quia non de corruptione commistionis, sed de matre Virgine sumpsit
indumentum corporis,
|
“et atramentarium scriptoris habens ad renes,”
|
|
quae utique posterior pars corporis est; quia, postquam consummatis
omnibus in coelum rediit, per posteros suos, id est per apostolos, Novum
Testamentum conscripsit.
|
“Librum, inquam, scribat.”
|
|
|
|