VERS. 12, 13.

Verba oris sapientis gratia, et labia insipientis praecipitabunt eum; initium verborum ejus stultitia, et novissimum oris illius error pessimus. Quam multum differat sapiens ab insipiente docet Ecclesiastes, causas, et vices illorum discernendo. Verba, inquit, oris sapientis gratia, et labia insipientis praecipitabunt eum. Quando sapiens loquitur, non solum grata existimantur ejus verba, sed ipsa tibi videtur gratia loqui. Gratia grata facit quodcunque sapientia dicit. Quod si stultitiam certo limite claudere posset sua simplicitas, nihil esset in omnibus rebus, quas bene sapientia gratiaque sapienter disponunt, quod nos posset offendere. Verum quidquid sapientia, quidquid gratia dicit, multo stultorum milite impugnat stultitia. Tales, ut ait Salomon, sua labia praecipitabunt. Pondus est in his paucissimis verbis Ecclesiastis. Non ait, praecipitabunt stultum sua verba, sed praecipitabunt stultum labia sua. Quando loquitur stultus stulto, non praeferre verba, sed videtur confuso corde vel ore sonare. Quomodo in dorsum resupina ciconia jactans labia, colliso rostro aera diverberat, ita stulti labia collisa sonant per inane, neque possunt suavem verborum reddere vocem. Potest hoc et de haereticis accipi, qui prudentium virorum dicta non capiunt, sed se ad disputationes contrarias praeparantes, et initium et finem loquendi vanitate tumultuosa et impudenti errore convolvunt, et cum nihil sciant, loquuntur plura quam norunt.