|
Ait:
|
“Non accessistis ad tractabilem et accessibilem ignem, et turbinem, et
caliginem, et procellam, et tubae sonum, et vocem verborum quam qui
audierunt, excusaverunt se, ne eis fieret verbum. Non enim portabant
quod dicebatur: Et si tetigerit bestia montem, lapidabitur. Et ita
terribile erat quod videbatur. Moyses dixit: Exterritus sum et
tremebundus. Sed accessistis ad Sion montem, et civitatem Dei viventis
Jerusalem viventem, et multorum millium angelorum frequentiam, et
Ecclesiam primitivorum, qui conscripti sunt in coelis, et judicem omnium
Deum, et spiritum justorum perfectorum, et Testamenti Novi mediatorem
Jesum, et sanguinis aspersionem, melius loquentem quam Abel (Hebr.
XII).”
|
|
Cum haec dicit, acri nimirum comparatione rem nobis ostendit, nec
desides nos esse sinit circa curam ac reverentiam coelestium, quorum ad
exemplar illa visibilia sive sensibilia tam terribiliter dicta vel acta
sunt, quae mox tractanda occurrunt. Primum, ut fieri solet, captandae
benevolentiae gratia, Dominus, sua commemorans beneficia praeterita et
promittens futura:
|
“Vos ipsi, inquit, vidistis quae fecerim Aegyptiis, quomodo portaverim
vos super alas aquilarum, et assumpserim mihi. Si ergo audieritis vocem
meam, et custodieritis pactum meum, eritis mihi in peculium de cunctis
populis,”
|
|
etc. Si haec digne commemoranda erant eis, ut non ingrati essent, quos a
dominis, quamlibet su perbis et injustis, hominibus tamen liberaverat,
et ad illum tractabilem ignem, ad illum turbinem et caliginem adduxerat,
quanto magis illud nobis rememorandum est quod, non ut tunc, sed
abundantiore gratia liberatos a peccatis nostris, portavit nos Deus homo
factus ad Sion montem et civitatem Dei viventis Jerusalem coelestem,
quasi super alas aquilarum, velociter et alte volantium fetusque suos
fortiter portantium, et assumpsit sibi, ut ubi ipse est ibi et nos
simus?
|
“Si ergo, inquit, audieritis vocem meam, et custodieritis pactum meum”
|
|
subauditur, quod pepigi cum Abraham. Sive pactum, id est legem quam in
praesentiarum vobis daturus sum. Non dixit tantum,
sed addidit,
|
“et custodieritis pactum meum,”
|
|
quia profecto
|
“non auditores legis justificabuntur apud Dominum (Rom. II).”
|
|
|
“Eritis, ait, mihi in peculium de cunctis populis.”
|
|
Mea est enim omnis terra, et vos eritis mihi in regnum sacerdotale, et
gens sancta. Sicut dictum est, sic et hodie factum est a Domino. Nam
ecce domini est terra. et per Christum ipse dominatur gentium. Omnium
autem nostrum regnum sacerdotale sive regale sacerdotium, ille populus
est pro parte electorum; ex illo enim, secundum carnem, Christus rex, et
Sacerdos omnium, Sanctus sanctorum. Unde verissime ipse testificatus est
|
“quia salus ex Judaeis est (Joan. IX).”
|
|
Ergo ille peculiaris Dei populus est, nam
|
“nos advenae sumus et hospites (Ephes. II).”
|
|
Et si ex nobis plures sunt sacerdotes, peculiariter tamen regnum et
sacerdotium illius populi est, ex quo rex et sacerdos Christus, cujus
ipsum, quo fungimur, sacerdotium est. Et nota quod tanquam paterfamilias
conventionem faciens cum operariis diurnis quos continuo missurus est in
opera legis, tandiu verba facit, donec ab eis ipsa collaudetur
conventio, dicentibus cunctis:
|
“Quae locutus est Dominus faciemus.”
|
|
Haec enim verba populi, ubi ad Dominum nuntiavit Moyses, ipse nihil
moratus.
|
“Vade, inquit, ad populum et sanctifica illos hodie et cras, laventque
vestimenta sua, et sint parati in diem tertium.”
|
|
|
|