|
|
“Factus est primus homo in animam viventem, novissimus in spiritum
vivificantem.”
|
|
Conferamus hanc quoque apostolicae definitionis partem, qua dicit in
spiritum vivificantem, cum illa vetustiore qua dictum est in animam
viventem. Veraciter in ista plenitudo divitiarum, in illa tenuitas
inopiae est. Cum enim dicit in animam viventem, subaudiendum est, et non
vivificare valentem. Nam revera noster ille parens hic factus est homo
vivens, ut naturaliter possit traducere semen ad propagandam sobolem,
verum in potestate non habuit, vel ipsi semini suo dare animam viventem,
vel jam viventi animae sobolis suae gratiam conferre spiritualem. At
vero isto praecursore suo Joanne prior, ac per hoc sine dubio sua
propria carne antiquior sic factus est ut nihil secundum animalem
hominem generaturus, ab illo in carne generatos prius sive posterius,
vivificaret in spiritu, quemadmodum idem praecursor ejus testatur, et de
plenitudine, inquiens, ejus nos omnes accepimus (Joan. I). Nam et
antequam homo fieret, gratiam prophetalem, et postquam homo factus est,
acceperunt prophetae de plenitudine ejus in hoc eodem spiritu peccatorum
remissionem. Igitur longe minus est in animam viventem, longe altius in
spiritum vivificantem. Quamvis autem et post illum apostoli atque
apostolici viri, catholici episcopi atque orthodoxi presbyteri
praedicando, baptizando vivificent, unus tamen et solus hic homo factus
est in spiritum vivificantem. Neque enim nos aut priores nostri de
plenitudine accepimus apostolorum, sed de ista plenitudine ejus, de qua
apostoli et prophetae acceperunt. Nihil quippe nobis aut sibimetipsis
sine illo facere potuerunt. Coepto sequamur ordine operationem Spiritus
sancti, in isto homine coelesti, formam ejus aspiciendo in illo terreno,
quam et apostolus breviter praeostendit, dicendo: Qui est forma futuri
(Rom. V).
|
|