CAPUT XI. Propter quid tam terribili judicio damnatus fuerit, et de eo quod in Apocalypsi dictum est:

“Unum de capitibus bestiae quae habebat capita septem, quasi occisum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est, sive habet plagam gaudii et vixit.”

Superius jam diximus, Spiritum sanctum Paracletum, vinumque vel siceram consolationis ejus, secundum visionem Lamuelis dandum esse

“moerentibus et his qui amaro animo sunt (Prov. XXXI),”

id est hominibus, et qui peccatorum sibi conscii, constanter secundum Deum et ab hoc saeculo consolationem recipere nolunt et renuunt. At illi apostatae angeli, cum suo capite diabolo, quam longe fuerint vel sint ab isto laudabili moerore, ab ista dulci amaritudine, mirabiliter innuit Scriptura libri Apocalypseos, cujus quot verba, tot pene sunt sacramenta. Imo et amplius dicas, parum enim pro merito voluminis dictum est, ait beatus Hieronymus, nam in verbis pene singulis multiplices latent intelligentiae. Quomodo ergo illa Scriptura dicit?

“Et unum, inquit, de capitibus ejus, videlicet bestiae, quae habebat capita septem, quasi occisum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est (Apoc. XIII).”

Septem bestiae capita quae illa erexit contra mulierem in utero habentem, quae et clamabat parturiens et cruciabatur ut pareret, ut cum peperisset devoraret filium ejus; nos autem intelligimus septem regna mundi hujus principalia, sive notissima, quae a tempore promissionis beati seminis quod est Christus, in hoc steterunt agente diabolo (cujus corporis sic illa regna recte intelliguntur capita, sicut omnes iniqui recte dicuntur et sunt ejus membra) ut promissio non adimpleretur, ut Christus non nasceretur, aut ut natus moreretur, et periret nomen ejus. Primum illorum fuit regnum Aegyptiorum, quod masculos seminis Abrahae omnes jussit interfici aut in aquis necari (Exod. I). Secundum regnum Israelitarum carnalium, quod maxime regnante et agente Jezabel promissionis Verbum abolere voluit, cultum Baal superadjiciens vitulis, quod fecerat Jeroboam, et pro his interficiens prophetas et suffodiens altaria Domini (III Reg XIX). Tertium regnum Babyloniorum, quod populum illum captivavit, et tres pueros nolentes adorare statuam quam erexerat, misit in caminum ignis (Dan. III). Quartum regnum Persarum et Medorum, quod agente Aman, universum Judaeorum genus delere voluit (Esther. III). Quintum regnum Graecorum, cujus vires diabolus maxime per Antiochum Epiphanem sibi assumpsit, sicut narrant Machabaeorum libri (I Mach. I). Sextum regnum Romanorum, quod Christum et martyres ejus interfecit. Septimum regnum erit Antichristi; de isto recte intelligas quod dictum est:

“Et unum de capitibus ejus, quasi occisum, in mortem, et plaga mortis ejus sanata est (Apoc. XIII).”

Diabolus enim est, vel erit, qui plagam aeternae damnationis in coelo accepit, sed

“plaga mortis ejus,”

inquit,

“sanata est,”

sive, ut postmodum repetitum est, habet plagam gladii et vixit. Mirabiliter ergo, ut supra dictum est, Scriptura haec duritiem ejus innuit. Quid enim est dicere: Habet plagam gladii et vixit, nisi et damnatus est, et superbit? Et quid est dicere: Quasi occisum caput in mortem, et plagam ejus sanatam esse, nisi de perditione et separatione ipsius a Deo, quae vera occisio et vera mors est, non curare, imo et contemnere, ac semetipsum quasi vivum, id est, justum defendere? Non enim vere vivit, aut vere

“plaga ejus sanata est,”

sed idcirco dictum est, quia sic sibi arrogat, sic consolatur miser.