|
|
“Haec cum dixisset, unus assistentium ministrorum dedit alapam Jesu
dicens: sic respondes pontifici?”
|
|
Ecce iste fortis percussor et mollis adulator, fortium illorum
robustissimum se ostentavit, de quibus Domini Christi spiritus per
Prophetam in personam ipsius conquerens, quia
|
“ecce, inquit, ceperunt animam meam, et irruerunt in me fortes, neque
iniquitas mea, neque peccatum meum (Psal. LVIII).”
|
|
Qui enim sunt isti, nisi falso fortes, et veraciter languidi, et
imbecilles, qui sic irruerunt in Dei fortitudinem, mortuos suscitantes,
sicut irruit phreneticus in medicum curare volentem? Eorum ergo qui male
fortes erant, de praecipuis est hic unus cerebrosus, qui tam proterve
irruit in hominem sanitatis, et veritatis verba loquentem, ut vere
insanus, et pro Domino suo pontifice, ut suam illi custodiam
commendaret, non fortiter, sed stulte zelatus. Poterat quidem brachium
Domini repercutere percutientem (Isa. XL, XLIV), nec eum solum, sed
etiam illum, quem tam rigidus stipes fulciebat, statim subvertere
parietem dealbatum (Act. XXIII), id est, Dominum ipsius falso pontificem
appellatum. Sed accepit injuriam, servavit patientiam, reddidit
doctrinam. Nam sequitur:
|
|