CAPUT XII. Quia hoc ipsum quod se absconderunt a facie Domini infidelitatis et impoenitentiae fuerit.

Cumque audissent vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post meridiem, abscondit se Adam et uxor ejus a facie Domini Dei in medio ligni paradisi. Abscondendo se uterque de Deo male sensit, et sibi insipienter providit, tanquam impoenitens, tanquam infidelis. Nam e contra fidelis homo dicit: Quo ibo a spiritu tuo, et quo a facie tua fugiam? Si ascendero in coelum, tu illic es: et si descendero ad infernum, ades. Si assumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris. Etenim illic manus tua deducet me, et tenebit me dextera tua (Psal. CXXXVIII). Hic Deum ubique praesentem adesse confidit, nec loco quemdam, sed iniquitate ab illo longe fieri. Et cum paulo supra dicat: Intellexisti cogitationes meas a longe, semitam meam et funiculum meum investigasti (Psal. LXXXVII): hoc plane confitetur novus homo, homo fidelis, quia Deus in omni loco bonos et malos respicit, et universas quoque mentium cogitationes intelligit. Et ut vere poenitens in alio loco dicit: Quoniam iniquitatem meam annuntiabo, et cogitabo pro peccato meo (Psal. XXXVII). Item: Et ego ad te, Domine, clamabo, et mane oratio mea praeveniet te (Psal. LXXXVII). Hae voces novi hominis sunt. Nam iste vetus homo longe alio sensu abscondit se a facie Domini, male de oculis omnia videntis sentiens ut infidelis, et ut impoenitens non solum iniquitatem suam non annuntiavit, et non solum otio ejus Dominum Deum non praevenit, sed audita voce ejus adhuc latere voluit, imo et praeveniente Deo redargutus transgressor, se ipsum potius defendendo, Deum incusavit. Ergo de tam vitiosa radice arboris non mirum vitiosos fructus erupisse, malum succum radicis referentes in semetipsis, cum declinant cor suum in verba malitiae ad excusandas excusationes in peccatis, vel cum operantes iniquitatem latibula requirunt, quasi Dei fallere possint oculum, verbi gratia, cum juxta beatum Job oculus adulteri observat caliginem, dicens: Non me videbit oculus, et operiens vultum suum perfodit in tenebris, sicut in die condixerant sibi (Job. XXIV). Sed ubi se absconderunt? In medio, inquit, ligni paradisi. Hoc improprie videtur dictum, quia non ait in medio paradisi, vel in medio lignorum paradisi, sed in medio ligni paradisi. Quod enim medium habet unum lignum, in quo abscondi valeant corpora duorum hominum? Absconsionem ergo hic oportet intelligi non tam corporis, quam animi, quem Deus maxime requirit. Quomodo secundum animam absconderunt se in medio ligni? Videlicet amando concupiscentiae vitium, quod contraxerant per fructum ligni. Nam quandiu peccator blandum amat vitium, tandiu clausus et absconditus animus pressum tenet oris ostium, et ad Deum vocantem non egreditur per simplicem confessionis occursum. Unde ipse Dominus: Omnis, inquit, qui male agit, odit lucem, et non venit ad lucem, ut non arguantur opera ejus (Joan. III). Hoc vere est abscondi a facie Domini Dei, non quod talis effugiat oculos Domini, cum scriptum sit: Vultus autem Domini super facientes mala (Psal. LVIII), sed quod talis non mereatur videre faciem Domini, eo quod se ab illo, quantum in ipso est, abscondat. Et recte quisque in eo vitio dicitur absconditus, quo delectus, per confessionis, januas nusquam egreditur, cubante cum illo deceptore suo diabolo, sicut ad beatum Job loquitur Dominus, quia sub umbra dormit in secreto thalami, in locis humentibus (Job. XL). Adam igitur et uxor ejus absconderunt se in medio ligni paradisi, quia videlicet usurpationem ligni, quod erat in medio paradisi, maluerunt apud se continere, quam Domino Deo confiteri.