|
|
“Quis, inquit, ego sum, Domine Deus, et quae domus mea, quia adduxisti
me hucusque? Sed et hoc parum visum est in conspectu tuo, Domine Deus
meus, nisi loquereris etiam de domo servi tui in longinquum.”
|
|
Quamvis propheta David, quamvis psaltes inclytus voces jam edidisset,
directi in se, a prima unctione sua spiritus Domini, nondum tamen illud
acceperat, quod summum est suae felicitatis, videlicet quod de illo
nasciturus esset salus sua Christus, salus, inquam, et exspectatio non
tantum ipsius, sed et totius mundi. Nam exspectabatur quidem Messias de
tribu Juda, sed non etiam de domo fidelis David. Hic primum illud
audivit, et idcirco velut attonitus in admirationem suae benedictionis
exclamans de semetipso quisnam esset requisivit. Nec vero isto contentus
fuit, nisi locum quoque sciret ubi nasceretur ille Dominus Deus suus, et
filius uteri sui. Afflixit igitur se, et humiliavit animam suam pro hoc,
orans revelari sibi quo nasciturus esset in loco, quemadmodum testatur
ipse in alio psalmo:
|
“Memento, Domine, David, et omnis mansuetudinis ejus. Sicut juravit
Domino, votum vovit Deo Jacob. Si introiero in tabernaculum domus meae,
si ascendero in lectum strati mei; si dedero somnum oculis meis, et
palpebris meis dormitationem, et requiem temporibus meis, donec inveniam
locum Domino, tabernaculum Deo Jacob (Psal. CXXXI).”
|
|
Quam arctissime se afflixerit nobis aperuit, et continuo subjunxit quia
exauditus sit. Nam adhuc in afflictione positus repente revelante
spiritu, laetabundus exclamavit:
|
“Ecce audivimus eam in Ephrata, invenimus eam in campis silvae (ibid.).”
|
|
Quo dicto non solum ubi nasciturus esset Christus se in spiritu audisse
asseruit, sed et quo transferenda esset illa arca Domini, arca
sanctificationis Dei, illa in qua habitat corporaliter plenitudo
divinitatis natura hominis (Col. II), ex semine ipsius David. Nam
Ephrata ipsa est Bethlehem civitas David, in qua completi sunt dies
Mariae ut pareret, et peperit primogenitum filium suum (Luc. II). Campi
autem silvae sumus nos gentes; campi, inquam, silvae, id est nunc
effecti campi cultiles et bonarum frugum fertiles, cum ante fuerimus
silvae malignis spiritibus, qui utique crudeles sunt ferae, secreta in
nobis cubilia praebentes. Itaque cum dicit,
|
“audivimus eam in Ephrata, invenimus eam in campis silvae,”
|
|
profecto et ubi primum audienda, et ubi tandem invenienda sit incarnatae
divinitatis arca, sibi testatur intimatum esse.
|
|