|
Ad haec dicimus quia et ante hanc stropham jamdudum Jacob contra Laban
causam justitiae habebat, etsi tempus sibi placiti coram illo, cum
legitima defensione daretur, substantiam illius jure tollere debebat.
Ille namque unam postulanti filiam in conjugium, et pro una servitium
suscipienti, alteram quoque peregrino et advenae per fraudem imposuerat,
illam, videlicet, cujus nuptias, quia despicabilis erat, difficiles sibi
fore sciebat. Nec enim sine magna dote quis illam strenuus acciperet,
quam facies, quae multum valet, expetibilem in hujusmodi non fecerat.
Si, inquam, tempus sibi placiti daretur, Laban pro hoc in jus vocare
habebat, quia filias suas alendas illi sine dote imposuerat, insuper et
pro ea quam irrogatus extruderat, servitium septem annorum extorserat.
At ille peregrinus erat et advena, idcirco violentum et fortiorem
indigenam in jus vocare non poterat. Arte igitur necessario, pro filia
contra patrem usus est, ut ad filiam, cui competebant bona patris,
aliqua devenirent. Et de hoc illi in omni tempore placiti, justitiae
responsum praesto est. Igitur quando primo tempore ascendebant oves,
ponebat Jacob virgas in canalibus aquarum, ante oculos arietum et ovium,
ut in earum contemplatione conciperent. Quando vero serotina admissura
erat, non ponebat eas. Factaque sunt ea quae erant serotina, Laban; et
quae primi temporis, Jacob. Et in hoc evidentissimae respectus justitiae
est. De primi namque temporis nuptiis, sicut jam dictum est, ex parte
Laban injustitiae causa suberat: pro serotinis autem nuptiis Rachel
nihil querelae habebat, nihil dotis jure repetere poterat. Juste itaque
omnia temperavit, ut et ipse fructum laboris sui acciperet, et Laban non
penitus spoliaretur.
|
|