|
Verumtamen sic subornati, caput intactum praeferimus, et rasuram, quam
coronam nominamus, nullo ornamento contegimus. Non est enim plenum
gaudium nostrum, quia non in re praesentium, sed in spe gaudemus
futurorum. Idcirco autem rasi sumus, quia filii sumus Core, id est
calvi, scilicet Domini nostri Jesu Christi, qui in Calvariae loco
crucifixus est, dictumque est ei, videlicet vero Elisaeo, a stultis et
insensatis pueris cum illusione:
|
“Ascende, calve, ascende, calve (IV Reg. II).”
|
|
Rasis ergo capitibus antiquam Nazaraeorum legem immutavimus (Num. VI).
Olim namque Nazaraei capillos nutriebant, nos econtra capillos
decidimus, quia Nazaraeorum princeps Dominus Christus decalvatus, id est
in loco Calvariae, ubi damnatorum capita abscindebantur, crucifixus est.
Dalila, id est paupercula et mentis inops synagoga, rasit caput
fortissimi Samson, id est solis nostri, et tradidit in manus
Philistinorum (Judic. XVI). At ille captus, quasi victus, eos qui se
ceperant vicit, pluresque hostium occidit mortuus quam occiderat vivus.
Mortuus enim Dominus infernum confregit, mortem vicit, vitam reddidit.
Nos, quamvis in supradictis ornatibus de victoria ejus gaudeamus, tamen
in rasura capitum decalvationem ejus per compassionem lugemus. Hoc autem
humilitatis insigne vocamus coronam, id est victoriam, quia fidelis illa
Domini decalvatio, cujus haec rasura signum est, procul dubio victoria
est, triumphus est, honor et gloria nostra est.
|
“Mihi autem absit gloriari,”
|
|
ait Vas electionis,
|
“nisi in cruce Domini nostri Jesu Christi (Galat. VI).”
|
|
Sed nondum apparuit haec gloria quid orit, habetque adhuc tristitiae
speciem, donec tristitia convertatur in gaudium, et gaudium nostrum
plenum sit (Joan. XVI).
|
|