PROLOGUS RUPERTI IN AMOS PROPHETAM


CAPUT SINGULUM

Tertius in ordine duodecim prophetarum, sanctus Amos, magnam doctoris et eruditoris sui Spiritus sancti gratiam commendat ad gloriam ipsius referendo, quis et unde in prophetam fuerit assumptus. Ait enim ipse in titulo prophetiae suae:

“Verba Amos, qui fuit in pastoralibus de Thecue (Amos I).”

Et alibi:

“Non eram propheta, nec filius prophetae, sed armentarius vellicans sycomoros, et tulit me Dominus cum sequerer gregem, et dixit ad me: Vade, propheta, populo meo Israel (Amos VII).”

Magnum quippe est praeconium gratiae et gloriae Domini, in eo quod pastorem implendo, prophetam facere et dignanter voluit, et efficaciter potuit. Porro nos temeritatis argui veremur, qui verba non hominis, sed Dei verba, non ab humo prolata, sed coelesti magisterio deprompta tractare nitimur, quorum sub majestate magni et antiqui, multoque majores quam nos, intellectus proprii vires succumbere fatentur. Quis enim, inquiunt, digne exprimat tria et quatuor scelera Damasci, Gazae, Tyri, Edom, filiorum Ammon et Moab, in septimo octavoque gradu Judae et Israel? Quid igitur? Remittemus laxas manus, et verborum dignitatem atque difficultatem, dormitionis ac somnii nobis ut pigri occasionem faciemus? Si hoc agimus, contra nos est illud dictum Sapientis, ut excusari non possimus:

“Vade ad formicam, o piger, et considera vias ejus, et disce sapientiam; quae cum non habeat ducem vel praeceptorem, nec principem, parat aestate cibum sibi, et congregat in messe quod comedat. Usquequo piger dormis? Quando consurges ex somno tuo? Paululum dormies, paululum dormitabis, paululum conseres manus ut dormias, et veniet tibi quasi viator egestas, et pauperies quasi vir armatus. Si vero impiger fueris, veniet tibi ut messis tua, et egestas longe fugiet a te (Prov. VI).”

Quonam haec dicta tendunt, nisi ut spem suggerant inopi animae, quatenus de adjutorio Dei confidens properet, exemplo formicae, majora humeris suis onera subire, cibumque sibi parare? Ventura namque est fames pigris et somnolentis, in hoc tempore dormitantibus, et occurret illis quasi vir armatus, quam et Psalmista prospiciens, cum dixisset:

“Novit Dominus dies immaculatorum, et haereditas eorum in aeternum erit (Psal. XXXVI),”

subjunxit atque ait:

“Non confundentur in tempore malo, et in diebus famis saturabuntur (ibid.).”

Tempus malum et dies famis nimirum appellat diem judicii, quando mali et pigri, qui hic neglexerunt omnem sermonem procedentem ex ore Dei, in quo vivit, et sine quo non vivit homo (Deut. VIII), esurient et sitient in aeternum. Exsurgamus igitur etiam ad hanc partem sermonis Dei, et quisquis haec opuscula nostra legerit, exoratum se noverit, ut cum benevolis urridens oculis dicat de nobis illud ejusdem Sapientis:

“Formicae, populus infirmus, qui praeparat in messe cibum sibi (Prov. XXX).”