|
Nec vero totum aut integrum est pietatis officium, manducare et epulari,
atque gaudere pro eo quia qui mortuus erat revixit, et qui perierat
inventus est. Denique antequam reviviscat qui mortuus est, aut
inveniatur qui periit, maxime hoc pietatis jejunare, orare et flere, ut
reviviscat et inveniri possit. Hujus rei mysticum exemplum, vidua illa
de Evangelio, cujus filius unicus defunctus, per portam civitatis
efferebatur, cui dixit Dominus misericordia motus super eam! Noli flere.
Et accessit, et tetigit loculum. Hi autem qui portabant, steterunt. Et
ait: Adolescens, tibi dico: Surge. Et resedit qui erat mortuus, et
coepit loqui. Et dedit illum matri suae (Luc. VII). Vidua namque mater
sancta Ecclesia est; vidua, inquam, pro eo quia vir ejus praecrucifixus,
et mortuus fuit, et licet resurrexerit; et nunc vivat, tamen praesentia
corporali hic non est, sed ascendit in coelum, et ad dexteram Patris
sedet; filius ejus est quisque credentium, ex quo sacramentis ejusdem
Ecclesiae Christo renatus. Moritur autem filius, et per portam civitatis
effertur, quoties mortiferum crimen admittit, usque ad effectum operis,
sive manifestum opus. Hic pietate opus, hic matri super mortuo filio
flendum et orandum est. Mors enim peccati, mors cruenta, mors pavenda
est. Laborat hic sancta Scriptura vel spiritus Scripturae sanctae,
conditor Spiritus, ut quoquo modo magnitudinem periculi, et horrendum
genus mortis sentire valeamus, id quod homo peccando moritur. Ait enim:
Et signum magnum apparuit in coelo. Et mulier amicta sole, et luna sub
pedibus, et in capite ejus corona stellarum duodecim. Et in utero habens
et clamabat parturiens, et cruciatur ut pariat (Apoc. XII). Et subinde:
Et draco stetit ante mulierem, quae erat paritura, ut cum peperisset,
filium ejus devoraret (ibid). Quamvis enim juxta quemdam altiorem
sensum, semel hoc factum sit, et fieri non desinit usque ad finem
saeculi, semel videlicet hoc factum est, quando universa patriarcharum
et prophetarum electorumque omnium Ecclesia per Mariam virginem, quae
ejusdem Ecclesiae portio est, Christum in carne peperit, cum magno
clamore magni desiderii, et diutinae exspectationis. Tunc stetit draco
ante mulierem, ut cum peperisset, statim devoraret filium ejus, statim
quippe in Herode fuit quaerente puerum, ut perderet eum, et extunc
persecutus est usquequo crucifigeretur, dicens: Quando morietur, et
peribit nomen ejus (Psal. XL). At ille filius masculus idem Deus fortis
erat, et idcirco raptus est ad Deum, et ad thronum ejus, resurrexit enim
et ascendit in coelum usque ad Patris thronum recturus gentes in virga
ferrea (Apoc. XII), id est inflexibili justitia. Tunc, inquam, semel
factum est, ut staret draco ante mulierem parientem, devorare volens
filium ejus] (ibid.), ita ut periret nomen ejus, nunc autem, sicut jam
dictum est, fit et fieri non desinit, ut stet ante mulierem ad
devorandum quempiam de filiis ejus, in Christum credentibus. Nam
quempiam Christo acquirere, vel in quovis Christum formare, si non esset
parturire, non diceret Apostolus: Filioli mei, quos iterum parturio,
donec formetur Christus in vobis (Gal. V). Laborat ergo iste sanctus
pietatis Spiritus, sensum nobis imprimere faciemque ostendere crudelis
et horrendae mortis hujus, mortis peccati, quia homo a Deo vivo
separatur, et principi mortis diabolo incorporatur, dum tales ostendit
imagines mulieris parturientis, et draconis magni, draconis rufi septem
capita habentis, stantis ante illam, et parati ad devorandum filium
ejus. O quantos, quamque horrificos hiatus oris et gutturis, quam
cruentos dentes, quam profundum tartarum ventris ejus, viderat hoc in
eodem pietatis spiritu, cum diceret praedictus Apostolus: Timeo enim ne
forte cum venero, non quales volo inveniam vos, et ego inveniar a vobis
qualem non vultis, ne forte contentiones, aemulationes, animositates,
dissensiones, detractiones, susurrationes, inflationes, seditiones sint
inter vos, ne iterum cum venero, himiliet me Deus apud vos, et lugeam
multos ex his qui ante peccaverunt, et non egerunt paenitentiam super
immunditia, et fornicatione, et impudicitia, quam gesserunt (II Cor.
XII). Hoc igitur, ut praediximus, verum et perfectum pietatis opus est,
flere et lugere eos, morte ejus qui mortuus est, et perditione ejus qui
periit, et tunc demum manducare, epulari et gaudere, cum revixerit, cum
inventus fuerit.
|
|