CAPUT XIV. In qua nocte plorans ploraverit, et in quibus maxillis ejus lacrymae ejus.

BETH, id est domus.

“Plorans ploravit in nocte, et lacrymae ejus in maxillis ejus. Non est qui consoletur eam ex omnibus charis ejus, omnes amici ejus spreverunt eam, et facti sunt ei inimici.”

Vere

“plorans ploravit in nocte,”

et ploratum ejus audivimus, si non dormivimus in ipsa nocte, verbi gratia cum in persona ejus dicit sanctus Job:

“Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo. Noctem illam tenebrosus turbo possideat, non computetur in diebus anni, nec numeretur in mensibus. Sit nox illa solitaria, nec laude digna (Job. III).”

Nox illa diabolus est tenebrarum princeps, simulate et per mendacem transfigurationem dies, vere autem nox. In illa autem nocte homo male natus, et ejus noctis filius factus est, acquiescendo consiliis ejus nequam et de secreta paradisi requie, quasi de vulva, in istam mortalitatis miseriam projectus est. In illa nocte, id est pro illius noctis consideratione,

“plorans ploravit”

illa domina gentium, illa princeps provinciarum. Sed nunquid omnes qui ex illa civitate sancta erant vel sunt, istud plorando plorare noverunt? Non utique, imo ploratus iste paucorum, ploratus iste perfectorum est. Bene ergo cum dixisset,

“plorans ploravit in nocte,”

continuo subjunxit,

“et lacrymae ejus in maxillis ejus.”

Maxillae quippe hujus dominae, viri excellentes fuere, videlicet patriarchae et prophetae, qui velut maxillae semper patentes in facie, et non ut pleraeque corporis partes pannis contectae, ipsi quoque pro excellentia gratiae sibi collatae, meruerunt in sancta Dei Ecclesia non latere. In istis autem maxillis dominae sunt lacrymae ejus, isti enim ploraverunt, peregrinos et advenas se esse confitentes super terram (Hebr. XI), et videmus quas imitemur lacrymas eorum, ut risum reputemus errorem, et gaudio dicamus, quid frustra deciperis. Ita plorante illa, non

“est, inquit, qui consoletur eam ex omnibus charis ejus,”

imo

“omnes amici ejus spreverunt eam et facti sunt ei inimici.”

Oderunt enim hi, qui nunc rident, amatores mundi ploratum ejusmodi, et quamlibet charisive amici, id est cognati sint sive propinqui, separantur et longe fugiunt ab ea sensibus contrariis.