|
Multum ad rem pertinet considerare, quae vel qualia contigerunt populo
illi, postquam acceperunt de spiritu Moysi, et prophetaverunt, nec ultra
cessaverunt illi septuaginta viri. Jam antea tentaverunt Dominum multis
vicibus, et male locuti fuerant in ipsis beneficiis Dei, nec enim sine
murmuratione quiquam petierunt, sic incipientes:
(Exod. XV.) Et iterum murmurantes dixerunt:
|
“Utinam mortui essemus per manum Domini in terra Aegypti, quando
sedebamus super ollas carnium, et comedebamus panes in saturitate (Exod.
XVI).”
|
|
Patienter sustinuit eos Dominus murmurantes, et male loquentes, cum
diceret Moyses ad Dominum:
|
“Quid faciam populo huic? adhuc paululum, et lapidabit me (Exod. XVII).”
|
|
Tanta erat duritia illorum, ut jam sic timeret Moyses, nec tamen Dominus
aliqua illos per semetipsum plaga percussit, nisi quod Moyses propter
reatum vituli quem fecit Aaron (Exod. XXXII), ultro et injussus
praecepit filiis Levi, et occidit unusquisque fratrem et amicum et
proximum suum, cecideruntque in illo die viginti tria millia. Verum
illic, Moyses pro Domino zelatus est. Nos autem de eo nunc agimus, quod
Dominus pro Moyse iratus est. Hoc nusquam vel dictum vel factum
reperitur, antequam accepto de spiritu munere divisivo prophetarent tot
homines, sed extunc, quia non cessavit eorum murmuratio contra Moysen,
audiens Dominus iratus est, ita ut sororem ejus in primis operiret
candens lepra quasi nix (Num. XII), et populum percussit furor Domini
plaga magna nimis, et
|
“omnes, inquit, homines qui viderunt majestatem meam, et signa quae feci
in Aegypto, et in solitudine, et tentaverunt me jam per decem vices, nec
obedierunt voci meae, non videbunt terram pro qua juravi patribus eorum,
nec quisquam ex illis qui detraxerunt mihi, intuebitur eam (Num. XIV).”
|
|
Et ita factum est. Quosdam ex illis terra deglutivit (Num. XVI), quosdam
ignis consumpsit; quidam a serpentibus perierunt, et omnis illa
generatio, quae exierat de Aegypto a viginti annis et supra praeter
Josue et Caleb filium Jephone, variis cladibus consumpta et in deserto
prostrata est (Num. XIV). Quid hoc sibi vult, quod non ante post
diffusionem spiritus Moysi, tam terribile fuit supra illos judicium sive
ira Dei? Nam haec omnia, inquit Apostolus, in figura contingebant illis
(I Cor. X), et proinde diligentius quaerere debemus, quid per istam
dispensationem temporis, praefiguratum fuerit.
|
|