CAPUT XVI. Quomodo justitia in ea deprehensa sit.

Justitiam in eo primum animadvertimus, quod confitetur, et dicit:

“Peccavimus, Domine, in conspectu tuo, et idcirco tradidisti nos in manus inimicorum nostrorum, coluimus enim deos eorum. Justus es, Domine (Esth. XIV).”

Hic justitia est; nam

“justus in principio accusator est sui (Prov. XVIII).”

Deinde et amplius in eo justitia est, quod, sicut jam dictum est, Deum testem habet, quod oderit

“gloriam iniquorum, et detestata sit cubile incircumcisorum, et omnis alienigenae.”

Siquidem tempore illo, et ex quo Deus ad Abraham facta promissione loquens:

“Circumcidetur, ait, in vobis omne masculinum, et circumcidetis carnem praeputii vestri, ut sit signum foederis inter me et vos (Gen. XVII).”

Ex tunc, inquam, usque ad adventum Christi justitiae principium erat circumcidi cum fide Abrahae credentis in promissione beati seminis. Unde et Apostolus dicit:

“Et signum accepit circumcisionis, signaculum justitiae fidei (Rom. IV).”

Nec praetereundum quod valde congruum fuerit illud signum sive signaculum justitiae fidei, in ea (qua semen nascitur) parte corporis, quia videlicet promissio cui Abraham credidit, seminis promissio fuit, seminis unius, quod est Christus. Itaque circumcidi testimonium erat fidei, testimonium credendi in Christum ventarum, sine cujus fide nullus potest justificari. Justitia igitur palmam obtinet, justitiae quae ex Deo est, dum detestatur cubile incircumcisorum, sciens quia praeter fidem seminis Abrahae, cujus fidei circumcisio signum erat, rex ille, quamvis sibi misericors, Deo injustus existebat.