|
Quomodo tandem remota est illa ira Dei, qua tunc temporis iratus fuerat
parum hostiis et muneribus? Hoc denique distat inter iram Dei parvam et
iram Dei magnam, quod ira Dei magna non expiatur victimis et muneribus
usque in aeternum. Sicut et ad beatum Job de jam dicto Leviathan, id est
diabolo habente iram magnam Dominus dicit:
|
“Non parcam ei verbis potentibus, et ad deprecandum compositis (Job
XLI).”
|
|
Parva autem ira Dei placari potest hostiis et muneribus, et sub lege, et
in gratia dispositis, maxime autem his, quae supra legem vel praeceptum
quisque spontanea devotione supererogaverit, exempli gratia, tradendo
corpus suum pro testamento Dei. Quibus ergo victimis, quibus muneribus
illa ira, qua nunc Deus parum iratus fuerat, placata sive remota est?
Non holocaustis arietum et taurorum, neque in millibus agnorum pinguium,
sed sicut in fornacem Babylonicam tres pueri missi, in animo contrito et
spiritu humilitatis suscepti sunt, ita septem fratres cum matre sua
passi meruere suscipi sacrificium beneplacitum, per quod loco et omni
populo iram Domini placari dignum fuit. Unde et statim post passiones
illorum subjunctum est: Quia Judas Machabaeus, et qui cum illo erant
convocantes cognatos, et eos qui permanserant in Judaismo assumentes, et
invocantes Dominum, ut misereretur templo et civitati, et vocem
sanguinis ad se clamantis audiret, memoraretur quoque iniquissimas
mortes innocentium parvulorum, et armis uti coeperunt, Deo nimirum
confortante, et effectum tribuente.
|
“Ira enim Domini, inquit Scriptura, in misericordiam conversa est (II
Mach. VIII).”
|
|
|
|