|
|
“Quod natum est ex carne, caro est; et quod natum est ex spiritu,
spiritus est.”
|
|
Bonus doctor, cui non opus est ut quis eum interroget, non exspectavit
ut eum Nicodemus interrogaret: Quare nemo, nisi renatus, possit introire
in regnum Dei, sed ultro subtilem valde subtiliter rationem reddidit.
|
“Quod natum est, inquit, ex carne, caro est, et quod natum est ex
spiritu, spiritus est.”
|
|
Haec ratio prudentem et acutum auditorem desiderat. Quia audita hac,
tanquam coelestis dialectici, propositione, protinus eodem spiritu, quo
renatus est, suggerente, assumat, et dicat: Sed omnes homines ex carne
nati sunt, ex carne peccatrice, Deum nesciente, mundum diligente, post
concupiscentias suas eunte (Rom. VII). Regnum autem Dei totum in Spiritu
sancto est, totum in spiritu constat et veritate (I Joan. II), nihil
habet terrenum, nihil admittit caducum, nihil vanum habet aut ineptum
(Luc. XVII; Joan. IV; Rom. VIII). Ante omnia tu qui haec loqueris, Rex
atque Imperator hujus regni Dei, ex carne quidem natus es, sed non de
carne sola. Nam de Spiritu sancto ex carne virginea conceptus et natus
es. Proinde tu caro quidem et vera caro es, quia ex carne natus es; sed
et spiritus es, quia de Spiritu sancto conceptus es. Caeteri homines
tantum caro sunt, quia de sola carne concepti et nati sunt. Cum ita
assumpseris tu quisquis es, concludit ille sic: Ergo, inquit,
|
|