CAPUT 18

“Pontifex ergo interrogabat Jesum de discipulis suis, et de doctrina sua.”

De discipulis suis interrogabat eum, et de doctrina sua, videlicet, qui essent discipuli sui, et quae esset doctrina sua. Interrogantis autem haec erat intentio, ut si palam omni consilio firmaret, quod docuerat, scilicet, se esse Filium Dei, mox ex consulto consequeretur judicatio, quia blasphemavit, reus est mortis. Nam si [cum] falsi testes constituti essent, ut Matthaeus ait, et multa dicerent, quae convenientia non erant,

“Princeps sacerdotum ait illi: Adjuro te per Deum vivum, ut dicas nobis, si tu es Christus Filius Dei (Matth. XXVI).”

Igitur de doctrina sua interrogabat, id est, de eo quod Filium Dei se esse docuerat.

“Respondit ei Jesus: Ego palam locutus sum mundo, ego semper docui in synagogis, et in templo, quo omnes Judaei conveniunt, et in occulto locutus sum nihil. Quid me interrogas? Interroga eos qui audierunt quid locutus sum ipsis. Ecce hi sciunt quid ego dixerim.”

Tanquam diceret: Ille de causa necessario requiritur, cujus cum de facto constet, facti tamen modus nescitur, verbi gratia, necessario requisitus est Achar ab Josue dicente:

“Fili mi, da gloriam Deo, et indica nobis quid feceris (Josue VII);”

quia videlicet, cum forte deprehensus fuisset, quod communis causa mali esset, non etiam sors eadem declaravit quid criminis admisisset. Ego autem, inquit, cujus causa nunc a te nota in doctrina constituitur

“palam locutus sum mundo, et in occulto locutus sum nihil,”

subauditur eorum, de quibus nunc interrogas.

“Quid me interrogas?”

Nempe

“si dixero, non credetis mihi; si autem interrogavero, non respondebitis, neque dimittetis (Luc. XXII).”

Perinde lege vel more judicii, quia non conceditur cuiquam, ut in legitimo judicio sibimet sit testis, interroga eos qui audierunt, ecce hi sciunt quae dixerim ego.