CAP. V


CAPUT 1

Audite hoc sacerdotes, et attendite domus Israel, et domus regis auscultate, quia vobis judicium est. Vobis, inquit, judicium est, subauditur, ut Apostolus ait, secundum veritatem, id est absque distinctione personarum. Nam idcirco et sacerdotes et domum Israel, id est populum et domum regis, id est principes, ad audiendum et attendendum atque auscultandum invitavit, quia cum omnibus ita dirigitur veritas judicii, ut neque sacerdotalibus canis, neque popularibus sive adolescentulae aetati, neque principum soliis parcat aut reverentiam exhibeat severitas judicantis. Eadem considerata veritate judicii, nullam Apostolus distinctionem vult habere Judaei et Graeci. Omnes enim, inquit, peccaverunt, et egent gratia Dei (Rom. III). Verumtamen in sacerdotes sicut majus peccatum, ita et majus redundat judicium, idcirco prae caeteris in eos invehitur districtio sermonis prophetici, cum protinus subjungit: Quoniam laqueus facti estis speculationi, et rete expansum super Thabor, et victimas declinastis in profundum. His namque verbis magnitudinem peccati illorum describit, quia sicut laqueis et retibus in saltibus et in montibus capiuntur ferae ac volucres, ita popularem stultitiam fabellis et doctrinae similibus versutiis glutinabant sacerdotes, ne recordarentur domus David et templi Domini, quod erat in Hierosolymis, sed vitulis regis aureis, caeterisque servirent simulacris, non tantum verbis agendo, ne ire vellent, verumetiam speculando et insidias ponendo, ne aliqui volentes ire vaierent. Hoc est quod ait: Quoniam laqueus facti estis speculationi. Thabor autem mons est situs in campestribus Galiiaeae, rotundus atque sublimis, quem hic pro quovis monte ponit. Quia videlicet sicut in monte saltuoso laquei, vel retia tenduntur, vel expanduntur ad capiendum, ita subdola illorum consilia tendebantur, et effectum habebant ad decipiendum. Quod autem ait: Et victimas declinastis in profundum, vehementer brutam redarguit talium dolositatem sacerdotum, quia cum deberent victimas sublevare in coelum serviendo et sacrificando Creatori, dimiserunt eas in profundum inferni, serviendo et sacrificando creaturae auri et argenti, quorum fulgor oculos intuentium decepit, quia corda cupiditas corripit. Adhuc, ne se de ignorantia excusent, sententiam infert maximam, maximeque valentem. Et ego, inquit, eruditor omnium eorum. Omnes enim erudierat, omnibus in lege sua praedixerat: Non habebis deos alienos coram me. Non facies tibi sculptile, neque omnem similitudinem quae est in coelo desuper, et quae in terra deorsum, neque eorum quae sunt in aquis sub terra non adorabis neque coles ea (Exod. XX). Ergo cum dicit: Ego eruditor omnium eorum, idem est ac si dicat: Excusationem non habentes de peccatis suis, quia legem ego publicam dedi omnibus, ne similitudinem sibi facerent vitulorum, imo nec aliquorum ex omnibus quae in coelo, et quae in terra, et quae in mari sunt. His omnibus jam dictis continuo quasi propheta quaerat cur dixerit: Particeps idolorum Ephraim, dimitte eum, causam hujusce dimissionis reddit, et dicit: Ego scio Ephraim, et Israel non est absconditus a me, quia nunc fornicatus est Ephraim, contaminatus est Israel. Non dabunt cogitationes suas, ut revertantur ad Dominum Deum suum, quia spiritus fornicationis in medio eorum, et Dominum non cognoverunt. Idcirco, ait, ego dico: Dimitte eum, qui scio cogitationes eorum, quod non dabunt cogitationes suas, ut revertantur ad Dominum.