|
Extendet manum suam super aquilonem, et perdet Assur. Notum est, in
sanctis propheticis Scripturis, nomine aquilonis et nomine Assur
diabolum significari: Ipse autem, scilicet diabolus, inimicorum caput
est; et sicut caput membris, ita cunctis praeeminet inimicis, super quos
evaginatus est gladius Domini, de quo et nunc hic dictum est: Et vos,
Aethiopes, interfecti gladio meo eritis, statimque subjunctum: Extendet
manum suam super aquilonem, et perdet Assur. Et in cantico Deuteronomii
praemisso: Si acuero ut fulgur gladium meum et arripuerit judicium manus
mea, reddam ultionem hostibus meis, et his qui oderunt retribuam.
Inebriabo sagittas meas sanguine, et gladius meus devorabit carnes
(Deut. XXXII), ita demum subditum est, de cruore occisorum et de manu
inimicorum capitis (ibid.); ita hic et illic, verbis quidem diversis,
sed eodem sensu omnium impiorum et ipsius diaboli damnatio certa et
inevitabilis denuntiatur. Fuerit quidem carneus Assur, id genus
Assyriorum, quae circa hujus prophetiae tempora solutum est imperium, et
Ninive metropolis ejusdem imperii, quam subverterunt Chaldaei, de qua et
protinus dicit: Et ponet speciosam in solitudinem et in invium quasi
desertum, et accubabunt in medio ejus greges, omnes bestiae gentium, et
onocrotalus, et ericius in liminibus ejus morabuntur. Vox cantantis in
fenestra, corvus in superliminari, quoniam attenuabo robur ejus. Haec
est civitas gloriosa habitans in confidentia, quae dicebat in corde suo:
Ego sum, et extra me non est alia amplius. Quomodo facta est in desertum
cubile bestiae? Omnis qui transit per eam sibilabit et movebit manum
suam. Fuerit, inquam, et ille carneus Assur, et civitas Ninive, quae hic
appellatur speciosa, et facta a Babyloniis tanta ejus vastitas, ut ex
istis verbis datur intelligi,
|
“onocrotalus et ericius in liminibus ejus morabuntur, vox cantantis in
fenestra, corvus in superliminari,”
|
|
quae indicia sunt solitudinis. Verumtamen res quae in parte gesta est
intelligentiam eorum quae in toto futura sunt non destruit, imo magis
astruit, cum per experimenta magnarum urbium quae destructae sunt,
compellitur audiens credere evangelicae veritati, quia praeterit figura
hujus mundi (I Cor. VII), et quia secundum similitudinem, scilicet
Ninive et Babylonis, totum quoque mundum Dominus in fine judicabit. Jam
quia de subversione Ninive, quod fuerint exempla totius mundi perituri,
alias dictum et a sanctis doctoribus affatim est declamatum. Nos ad
caetera properantes, illud tantum dicere libet quid sit huic speciosae
dicere in corde suo: Ego sum, et extra me non est alia amplius, et
quomodo omnis qui transit per eam sibilabit, et movebit manum suam.
Nimirum hoc dicere, ego sum et extra me non est alia amplius, superbire
est, et tantummodo in praesentibus confidere, nullamque post hanc aliam
vitam credere vel sperare. Impiorum est ita existimare qui ut Sapientia
perhibet dixerunt apud se, cogitantes non recte: Exiguum et cum taedio
est tempus vitae nostrae, et non est refrigerium in fine hominis, et non
est, qui agnitus sit reversus ab inferis; quia ex nihilo nati sumus, et
post hoc erimus tanquam si non fuerimus. Venite ergo, et fruamur bonis
quae sunt, et ubique relinquamus signa laetitiae, quoniam haec est pars
nostra, et haec est sors (Sap. II). Cum haec et his similia dicit in
corde suo impiorum universitas, quis nisi speciosa ista civitas Assur,
universa cupiditas mundi hujus loquitur: Ego sum, et extra me non est
alia amplius. At vero omnis qui transit per eam, qui cum Abraham, et
Isaac et Jacob patribus sanctis confitetur, quod peregrinus sit et
advena super terram, et non vult hic habere manentem civitatem, sed
futuram inquirit (Hebr. XIII), cum viderit quod onocrotalus, ericius et
corvus possidebunt speciosam hanc, non jam speciosam ut nunc videtur,
sed desertam, ubi praeterierit figura hujus mundi (I Cor. VII),
sibilabit et movebit manum suam, id est ne collocutione, ne dicam
consolatione dignam judicans, solo nutu vel gestu oris et manus suae
despiciet, et subsannabit eam. Sequitur:
|
|