CAPUT XXII. Cur pridie Dominicum corpus in hodiernum diem reconditum sit.

Causa poscere videtur, ut die Dominicum corpus conficientes, et inde usque ad Sabbatum recondentes, toto eodem Sabbato jugi silentio consopiti, usque in primam Sabbati ab omni diurno psallentio cunctoque sacri altaris ministerio vacaremus. Sic enim rei propius accedere putaremur pro eo quod hac die Dominus noster immolatus, Sabbato quievit in sepulcro, totamque sequentem noctem discipuli ejus in tristitia transegerunt, donec diluculo redeuntibus a monumento mulieribus, quaeque audierant et viderant referentibus, paulatim respirare et in gaudium reviviscere coeperunt. Verius itaque triduanam Domini mortem observare videremur, et illam de veteri historia similitudinem rectius tenere, qua dictum est de manna, quod filiis Israel in figuram. Dominici corporis datum est:

“Die sexta colligant quod inferant, sitque duplum quam per singulos dies colligere solebant, quia die septima non invenietur (Exod. XVI).”

Nunc autem econtra die septima apud nos invenitur, quia post meridiem corpus solemniter in voce exsultationis et laudis conficimus. Hac vero die sexta quodammodo non invenitur, quia non conficitur, sed pridie, id est feria quinta, illatum et reconditum est, quod hodie sumamus. Cur ita fiat, quia ratione non vacat, vigilanter intuendum est. Dominus noster non tunc solum vel tunc primum immolatus est, quando a Judaeis in cruce suspensus est, sed et pridie, quam pateretur, quando accipiens panem et calicem benedixit, et dedit discipulis suis, dicens:

“Hoc est corpus meum: Hic est calix sanguinis mei (Matth. XXVI),”

suis manibus immolatus est, suis ipse manibus nobis, ut jugiter immoletur, agnus commendatus est. Ab illa immolatione prima Sabbati, tertia dies, ab ista vero Sabbatum ipsum tertia nihilominus dies est. Constat autem quod, ut superius dictum est, noctem sive vesperam Sabbati ab illo silentio vel tristitia, quam exigebat requies sepulcri, causa illa vehemens abstrahit, quod in parte ejusdem noctis Dominus resurgens, totam illam comparabilis gaudii jubare sol verus illustravit. Triduum ergo Dominicae mortis, quod perfici nequivit, eo respectu quo ipse a Judaeis est trucidatus, pulchre et rationabiliter ad hunc respectum transponitur, quod ipse suis manibus est immolatus. Cujus rei vel maximum illud est judicium, quod tribus his noctibus minutas, exstinctis luminaribus, canimus vigilias ad similitudinem tenebrarum, quae patiente Domino, super terram factae sunt, significando, ut supra dictum est, caecitatem, quae extunc accidit in Israel (Rom. XI). Sicque fit ut sacrificium novum, quod mortem Domini pridie per manus ipsius praecesserat, resurrectionis ejus nihilominus pridie, quod est in sacrosancti Sabbati vespera, solemniter occurrat. Itaque quomodo hac die, quae est feria sexta, qua Christus hostia salutaris a suis trucidatur inimicis, recte a nobis quasi sepultum est sacrificii decus, et coeleste illud manna, quia hodie non invenitur (Exod. XVI), feria quinta paravimus et intulimus quod hac die sumamus, fuitque duplum quam per singulos dies colligere consuevimus (ibid.).