CAPUT XVIII. Quod Deus in sermonibus suis justificari visus non fuisset, nisi David misertus esset.

Qualem putas haberent querelam, non solum David, sed et omnes, qui judicare nossent de sermonibus Dei, nisi misertus fuisset illi poenitenti, ut inviolatam conservaret fidem suae promissionis? Animadverte quae dicuntur. Aliter praecavendum erat Deo de sermonibus suis cum David habitis in promittendo, quam de his sermonibus, quos locutus est ad multos alios. Quare? Quia videlicet cum multis aliis loquens, bona sua conditionaliter illis promisit ut Sauli et populo, qui illum sibi regem expetivit.

“Si inquit, timueritis Dominum et servieritis ei, et audieritis vocem ejus, et non exasperaveritis os Domini, eritis et vos, et rex qui imperat vobis, sequentes Dominum Deum vestrum. Quod si perseveraveritis in malitia, et vos, et rex vester pariter peribitis (I Reg. XII).”

Similiter ad Salomonem:

“Si ambulaveris, ait, in viis meis, et custodieris praecepta mea et mandata mea, sicut ambulavit pater tuus, longos faciam dies tuos (III Reg. III).”

Porro, ad David absque conditionibus locutus est, quemadmodum et ad Abraham:

“De fructu, inquiens, ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI).”

Non dixit ad Abraham: Si custodieris vias meas, adducam ad te omnia quae locutus sum ad te, sed ita dixit ad eum:

“Num celare potero Abraham quae gesturus sum, cum futurus sit in gentem magnam, et benedicendae sint in eo omnes nationes terrae? Scio enim, quod praecepturus sit filiis suis, et domui suae post se, ut custodiant viam Domini, et faciant justitiam et judicium, ut adducat Dominus propter Abraham omnia quae locutus est ad eum (Gen. XVIII).”

Itidem de Isaac et Jacob et de Mose, ad quem dixit Dominus Deus:

“Ego ostendam omne bonum tibi, et invocabo in nomine Domini coram te (Exod. XXXIII).”

Diligenter, inquam, animadvertendum est quod non sunt conditionales locutiones, sive promissiones, et idcirco Deum volentem justificari in sermonibus suis, et vincere cum judicatur, oportuit meminisse suae spontaneae promissionis, ut ipse esset verax, quantumcunque abundaret iniquitas seminis illorum, quibus promiserat, quibus juraverat. Hoc scientes jurisperiti Moses atque David, tenebat Deum ille, dicendo:

“Recordare Abraham, Isaac et Jacob, quibus jurasti (Exod. XXXII);”

iste, dicendo:

“Miserere mei, ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L). ”