|
Audite hoc sacerdotes, et attendite domus Israel, et domus regis
auscultate, quia vobis judicium est. Vobis, inquit, judicium est,
subauditur, ut Apostolus ait, secundum veritatem, id est absque
distinctione personarum. Nam idcirco et sacerdotes et domum Israel, id
est populum et domum regis, id est principes, ad audiendum et
attendendum atque auscultandum invitavit, quia cum omnibus ita dirigitur
veritas judicii, ut neque sacerdotalibus canis, neque popularibus sive
adolescentulae aetati, neque principum soliis parcat aut reverentiam
exhibeat severitas judicantis. Eadem considerata veritate judicii,
nullam Apostolus distinctionem vult habere Judaei et Graeci. Omnes enim,
inquit, peccaverunt, et egent gratia Dei (Rom. III). Verumtamen in
sacerdotes sicut majus peccatum, ita et majus redundat judicium, idcirco
prae caeteris in eos invehitur districtio sermonis prophetici, cum
protinus subjungit: Quoniam laqueus facti estis speculationi, et rete
expansum super Thabor, et victimas declinastis in profundum. His namque
verbis magnitudinem peccati illorum describit, quia sicut laqueis et
retibus in saltibus et in montibus capiuntur ferae ac volucres, ita
popularem stultitiam fabellis et doctrinae similibus versutiis
glutinabant sacerdotes, ne recordarentur domus David et templi Domini,
quod erat in Hierosolymis, sed vitulis regis aureis, caeterisque
servirent simulacris, non tantum verbis agendo, ne ire vellent,
verumetiam speculando et insidias ponendo, ne aliqui volentes ire
vaierent. Hoc est quod ait: Quoniam laqueus facti estis speculationi.
Thabor autem mons est situs in campestribus Galiiaeae, rotundus atque
sublimis, quem hic pro quovis monte ponit. Quia videlicet sicut in monte
saltuoso laquei, vel retia tenduntur, vel expanduntur ad capiendum, ita
subdola illorum consilia tendebantur, et effectum habebant ad
decipiendum. Quod autem ait: Et victimas declinastis in profundum,
vehementer brutam redarguit talium dolositatem sacerdotum, quia cum
deberent victimas sublevare in coelum serviendo et sacrificando
Creatori, dimiserunt eas in profundum inferni, serviendo et sacrificando
creaturae auri et argenti, quorum fulgor oculos intuentium decepit, quia
corda cupiditas corripit. Adhuc, ne se de ignorantia excusent,
sententiam infert maximam, maximeque valentem. Et ego, inquit, eruditor
omnium eorum. Omnes enim erudierat, omnibus in lege sua praedixerat: Non
habebis deos alienos coram me. Non facies tibi sculptile, neque omnem
similitudinem quae est in coelo desuper, et quae in terra deorsum, neque
eorum quae sunt in aquis sub terra non adorabis neque coles ea (Exod.
XX). Ergo cum dicit: Ego eruditor omnium eorum, idem est ac si dicat:
Excusationem non habentes de peccatis suis, quia legem ego publicam dedi
omnibus, ne similitudinem sibi facerent vitulorum, imo nec aliquorum ex
omnibus quae in coelo, et quae in terra, et quae in mari sunt. His
omnibus jam dictis continuo quasi propheta quaerat cur dixerit:
Particeps idolorum Ephraim, dimitte eum, causam hujusce dimissionis
reddit, et dicit: Ego scio Ephraim, et Israel non est absconditus a me,
quia nunc fornicatus est Ephraim, contaminatus est Israel. Non dabunt
cogitationes suas, ut revertantur ad Dominum Deum suum, quia spiritus
fornicationis in medio eorum, et Dominum non cognoverunt. Idcirco, ait,
ego dico: Dimitte eum, qui scio cogitationes eorum, quod non dabunt
cogitationes suas, ut revertantur ad Dominum.
|
|