|
|
“Et Verbum ejus non habetis in vobis manens, quia quem misit ille, huic
vos non creditis.”
|
|
In hoc reatus vester est, in hoc peccatum vestrum manet, quia
|
“Verbum ejus non habetis in vobis manens,”
|
|
quod ex eo liquet,
|
“quia quem misit ille, huic vos non creditis:”
|
|
Nam et si
|
“neque vocem ejus unquam audistis, neque speciem ejus vidistis,”
|
|
attamen verbum ejus audistis, legem ejus accepistis, prophetas ab eo
missos habuistis, et illos quidem legendo, eum de quo loquor, qui misit
illos, qui per illos locutus est, et legem dedit, labiis honoratis, cor
autem vestrum longe est ab illo (Matth. XV; Marc. VII). Quia verba ejus
ore quidem profertis, sed non ea in corde vestro (Isa. XXIX), quasi in
libro scripsistis; propter quod dico, quia verbum ejus in vobis, id est,
intrinsecus in libro cordis vestri, in internis animae vestrae sensibus
non habetis. Hujus rei manifestum indicium in eo est quod vos
|
“huic, quem misit ille, non creditis.”
|
|
Huic, inquam, non alii, sed huic, id est, mihi qui nunc praesens sum,
qui cum illo quondam locutus in lege et prophetis, ecce adsum. Hic enim
ego sum, quem ille misit; non ut essem, qui non eram, sed ut visibilis
fierem, qui aeque ut ille invisibilis eram; ut corpus assumerem, qui
incorporeus eram; ut homo fierem, qui Deus eram. Sed
Ne ergo putetis quod Verbum ejus in vobis manens habeatis, dum contra me
Sabbata vestra defenditis, habentes in cordibus vestris putredinem
laboriosae iniquitatis. Proinde sic estis, ut sepulcra dealbata, quae
foris pulchra parent oculis videntium, intrinsecus autem plena sunt
ossibus mortuorum (Matth. XXIII). Nam sicut illa deforis pulchra esse,
et intus plena esse possunt putredine, sic vos et in Sabbatis vestris
vacare, et totam legem Moysi ore lectitare, et Verbum Dei potestis in
vobis manens non habere. Ecce dixi vobis quis
|
“ille sit alius, qui testimonium perhibet de me,”
|
|
major utique homine, major incomparabiliter Joanne. Dicitis nunc mihi:
Quando ille, vel quale testimonium perhibuit de te? Ad haec inquam:
|
“Scrutamini Scripturas, quia vos putatis in ipsis vitam aeternam habere.
Et illae sunt quae testimonium perhibent de me, et non vultis venire ad
me, ut vitam habeatis.”
|
|
O surdi et caeci, qui ad audiendum et videndum adducti, et sedentes in
synagogis, ubi omni Sabbato testimonium illud personat, nubes
discurrentes manu attingitis, et earum tonitruum non auditis, et
discurrentia fulgura non videtis (Isa. IX). Utquid volumen legis magnum
inerti collo bajulatis et pulchros prophetarum codices delicatis manibus
levigatis? Non vultis introrsum aspicere, non vultis audire, imo et
videntibus dicitis, nolite videre; et audientibus, nolite intelligere
(Psal. XXXV). O igitur rei judicii, rei superni concilii, rei gehennae
ignis (Matth. V),
falsi et fallentes;
|
“quia vos putatis in ipsis vitam aeternam habere,”
|
|
id est, hoc vobis ad vitam sufficere, quod illas legendo labiis, Deum
honoratis alieno corde. Non est ita, sed scrutamini eas, consulite
illas, voluntatem illarum quaerite, intentionem earum attendite, audite
et videte, qua vobis vitam promittant conditione, qua via, quo duce.
Illae vobis respondent,
|
“et illae sunt quae testimonium perhibent de me,”
|
|
imo ipsae sunt testimonia quae Pater perhibet de me. Sed quid ego dico
scrutamini illas? Jamdudum scrutati estis, et me monitorem audire
dedignamini, cum ex vobis sint magistri sedentes super cathedram Moysi,
Scripturas optime perscrutati, ut nec iota unum, nec unus apex de omni
lege illos effugerit, unde sua possint lucra venari, sive mentam, sive
anethum, sive cyminum decimandum sit (Matth. XXIII). Non ita caeci estis
ut oculos non habeatis, non ita surdi estis ut aures vobis non sint.
Unde dixi per prophetam, imo et paulo post rebus dicturus sum ipsis
eamdem prophetiam:
|
“Educ foras populum caecum et oculos habentem; surdum et aures ei sunt
(Isa. XLIII).”
|
|
Scrutati ergo estis Scripturas, et hoc scitis, quia
|
“illae testimonium perhibent de me, et non vultis venire ad me, ut vitam
habeatis.”
|
|
O igitur Pharisaei, vere secundum nomen vestrum divisores, sed male
dividentes, scilicet culicem liquantes, et camelum glutientes, quomodo
in Scripturis vos vitam habere putatis, dum in exiguis lucrosae
justitiae minutiis, decimando videlicet mentam et anethum (Matth.
XXIII), dilatando phylacteria et magnificando fimbrias curam omnem
impenditis, et in his fiduciam habentes, tanquam inde vivere possitis,
ad me camelum oneriferum venire non vultis, ut me portante morticina
peccatorum vestrorum, vitam habeatis? Impii et caeci, desertores vitae
et salutis, ubi haec duo constant, unum quia
scilicet Scripturae sunt,
|
“quae testimonium perhibent de me;”
|
|
et aliud,
|
“quia non vultis venire ad me, ut vitam habeatis.”
|
|
Ubi, inquam, haec duo constant, quomodo tertium stabit, scilicet, in
ipsis vitam aeternam habere, quod vos putatis? Surdi, audite, et caeci,
intuemini ad videndum. Alioquin clamabo lapidibus istis, et ipsi
audientes et videntes respondebunt. Dicamque eis: Quomodo tacent isti
filii Abrahae, saltem vos, o lapides, clamate, vos justitiam loquimini,
vos recta judicate, ut possint de vobis suscitari filii Abrahae (Luc.
III; Matth. III), dicite, inquam. Scripturae illae, in quibus isti se
putant vitam aeternam habere,
|
“illae sunt, quae testimonium perhibent de me.”
|
|
Quod si se scire dissimulent, coarguet eos Herodis sacrilegi homicidium,
cui quaerenti me ad perdendum, nativitatis meae locum ostendentes optime
scierunt (Matth. II), verum de praedictis Scripturis proferre
testimonium. Clamamus, inquiunt, eos non nescire, quia Scripturae illae
sunt quae testimonium perhibent de te, et nobis durantibus hoc ipsi
diffiteri non poterunt. At illi nolunt venire ad me, ut vitam habeant.
Quid ergo? quis, inquiunt, concludere hic illos nesciat? quis non videat
validis repugnaculis vanam spem illorum dirutam esse, qua putant se in
Scripturis vitam aeternam habere,
|
“potiusque illos Verbum Dei in semetipsis manens,”
|
|
sicut ipse dixisti paulo ante, non habere? Nunc ad rem redeam. Plane et
firmissime id confectum est,
|
“testimonium me habere majus Joanne.”
|
|
Superius quoque jam dictum fuerat, nullo abnuente, Joannem, ad quem vos
misistis, vestro quoque judicio magnum fuisse, lucernam ardentem et
lucentem exstitisse, et illum mihi testimonium perhibuisse. Causa autem
haec posita fuerat, ut me demonstrantem vana hominum gloria non
delectari, me dicente:
|
“Ego testimonium ab hominibus non accipio,”
|
|
sed haec dico,
Igitur sicut dixi,
|
“testimonium ab hominibus non accipio,”
|
|
sed haec dico,
sic nunc eodem sensu concludo.
|
|