CAPUT 28

“Dicit ei Philippus: Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis.”

Quasi Filium jam vidisse sicuti est, sic Philippus locutus est:

“Domine, inquiens, ostende nobis Patrem et sufficit nobis.”

Tanquam diceret: Te, Magister et Domine Christe Fili Dei vivi; te, inquam, jam vidimus et agnovimus, dileximus et confessi sumus, et beatos esse fatemur oculos nostros, quia te videre meruimus. Jam nihil superest, nisi ut Patrem ostendas, nam de te sufficit nobis. Haec dicens, profecto Filium se non cognoscere confirmabat, quia videlicet in homine visibili invisibiles divinitatis divitias quaerere vel esse nesciebat, ad quas illos et paulo ante invitaverat dicendo:

“Ego sum via, et veritas, et vita.”

Sequitur ergo:

“Dicit ei Jesus: Tanto tempore vobiscum sum, et non cognovistis me? Philippe, qui videt me, videt et Patrem.”

Quid hoc loco habet admirationis quod ait Philippus:

“Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis,”

ut tantopere miretur majestas sapientiae, et dicat: Tanto tempore vobiscum sum et non cognovistis me? Nonne paulo ante ignorantiam discipulorum sine admiratione significavit, dicendo:

“Si cognovissetis me, et Patrem meum utique cognovissetis.”

Ergone minoris est ignorantiae sive erroris, neque Patrem adhuc, neque Filium cognovisse, quam putare Filium sine Patre, vel facilius quam Patrem, sicut est, videri posse? ita plane sentiendum est. Nam qui neque Patrem adhuc, neque Filium cognoscit, sicut eatenus non cognoscebant apostoli, puer vel infans est, cui lacte et non solido cibo opus sit; qui vero post adventum Spiritus sancti, ex quo apertis sensibus Scripturas oportet intelligi, Filium magis quam Patrem visibilem asserit, haereticus est, quia dissimilem vel inaequalem Patri Filium facit. Igitur adversus Cherinthi et Arii blasphemias, caeterorumque qui consubstantialitatem Patris et Filii negare ausi sunt, nos quoque admirantes hanc opportune audiamus admirationem dicentis:

“Tanto tempore vobiscum sum, et non cognovistis me?”

Tanto, inquit, tempore, tam veri sermonis, tamque admirandorum operum testificatione instructi, adhuc et vos sine intellectu estis, neque cognoscitis me non solum visibilem hominem, sed et invisibilem Deum esse? Quomodo enim cognoscitis, qui videntes me hominem totum illud quod est Christus Filius Dei vivi, vos vidisse putatis, et dicitis:

“Ostende nobis Patrem, et sufficit nobis. Philippe, qui videt me, videt et Patrem.”

Non enim aliud sum ego, et aliud Pater; non aliud, inquam, licet alius. Quia non dissimilis qualitate, sed aequalis quantitate, non diversus habitu, non remotus loco, non tempore posterior, sed omne quod Pater hoc et Filius est, nisi hoc tantum quod ille solum Pater et non Filius est; ego autem solum Filius et non Pater. Igitur

“qui me videt, videt et Patrem,”

et econtra qui me non videt, non potest videre Patrem.