VERS. 22.

“Et mittet super eum,”

subaudi Deus flagellum suum nunc,

“et non parcet,”

subaudi in futurum, id est et in praesenti percutit et in futuro non parcit. Neque enim illud quod dictum est, non judicat Deus bis in idipsum, sic accipiendum est, ut quicunque hic pro scelere suo percutitur, in futuro consequenter a flagello liberari credatur. Alioquin Herodes et Antiochus, qui in praesenti percussi sunt, salvi esse putabuntur. Si tamen consensum praebeas quamlibet culpam bis feriri non posse, hoc ex peccato percussis atque in peccato suo morientibus debet aestimari, quia eorum percussio hic coepta illic finitur, atque ideo unum flagellum et in correctis, quod temporaliter incipit, sed in aeternis consummatur suppliciis, juxta illud:

“Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima (Deut. XXXII).”

Emittit ergo super eum et non parcit.

“De manu ejus,”

subaudi ferientis,

“fugiens fugiet,”

id est quilibet poenitens evadet, juxta illud:

“Laetabitur justus, cum viderit vindictam, manus suas lavabit, id est opera sua per poenitentiam mundabit in sanguine,”

id est in poena, quam conspicit,

“ut peccatoris (Psal. LVII).”