CAPUT XV. Quomodo supputentur septuaginta hebdomades, de quibus dicitur ad prophetam:

“Septuaginta hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum ut consummetur praevaricatio,”

etc.,

“et ungatur Sanctus sanctorum.”

(CAP. IX.)

“In anno primo Darii filii Assueri de semine Medorum, qui imperavit super regnum Chaldaeorum, cum, inquit Daniel, loquerer et orarem et confiterer peccata mea, et peccata populi mei Israel, ut prosternerem preces meas in conspectu Dei mei pro monte sancto Dei mei, at me loquente in oratione, ecce vir Gabriel, quem videram in visione a principio, cito volans tetigit me in tempore sacrificii vespertini, et docuit me, et locutus est mihi, dixitque: Daniel, nunc egressus sum ut docerem te, et intelligeres. Ab exordio precum tuarum egressus est sermo, ego autem veni ut indicarem tibi quia vir desideriorum es. Tu autem animadverte sermonem, et intellige visionem: Septuaginta hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum, et super urbem sanctam tuam, ut consummetur praevaricatio, et finem accipiat peccatum, et deleatur iniquitas, et adducatur justitia sempiterna, et impleatur visio et prophetia, et ungatur Sanctus sanctorum. Scito ergo, et animadverte: Ab exitu sermonis ut iterum aedificetur Hierusalem usque ad Christum ducem hebdomades septem, et hebdomades sexaginta duae erunt, et rursum aedificabitur platea, et muri in angustia temporum.”

Esdra narrante didicimus quod Neemias cum esset pincerna regis Artaxersis, vigesimo anno regni ejus, mense Nisan impetraverit ab eo restaurari muros Hierusalem (II Esdr. I), templo multo ante permittente constructo, ipsumque opus, ut dictum est, in angustia temporis perfecerit adeo, scilicet a finitimis gentibus impugnatus, ut structores singuli gladio renes accincti, una manu pugnasse, alia murum recuperasse narrentur (II Esd. IV). Ab hoc ergo tempore usque ad Christum ducem hebdomades septuaginta computa, hoc est, annos duodenorum mensium lunarium, CCCCXC, qui sunt anni solares CCCCLXXV. Siquidem Persae a praefato vigesimo anno regis Artaxersis usque ad mortem Darii, regnaverunt anni CXVI et hinc Macedones usque ad interitum Cleopatrae annis trecentis. Inde Romani usque ad septimum decimum. Tiberii Caesaris annum monarchiam tenuerunt annis quinquaginta novem, qui sunt simul, ut diximus, anni CCCCLXXV, et continentur circulis decemnovennalibus XXV dies novies enim viceni et quini fiunt CCCCLXXV. Et quia singulis circulis embolismi septem accrescunt, multiplica viginti quinque per septem CLXXV qui sunt embolismi menses CCCCLXXV annorum. Si ergo vis scire quot annos lunares facere possint, partire centum septuaginta quinque per duodecim. Duodecies deni et quaterni, CLXVIII. Quatuordecim ergo annos faciunt et remanent menses septem. Hos junge ad supra scriptos CCCCLXXV, ut fiunt simul CCCCLXXXIX. Adde et menses superfluos septem, partemque octavi decimi anni imperii Tiberii Caesaris quo Dominus passus est, et invenies a tempore praefinito ad ejus usque passionem, hebdomades septuaginta abbreviatas, hoc est, annos lunares CCCCXC. Ad ejus vero baptismum quando unctus est Sanctus sanctorum descendente super cum Spiritu sancto sicut columba, non solum hebdomades septem et sexaginta duas fuisse completas, sed et partem jam septuagesimae hebdomadis inchoatam.

“Et post hebdomades, inquit, septuaginta duas occidetur Christus, et non erit ejus populus, qui eum negaturus est.”

Non statim post sexaginta duas hebdomades, sed in fine septuagesimae occisus est Christus, quam ideo quantum conjicere possumus, segregavit a caeteris, quia de hac erat plura relaturus. Nam et Christus in illa crucifixus est, a populo perfido, non modo in passione, verum continue ex quo a Joanne praedicari coepit, negatus est. Quod autem sequitur:

“Et civitatem, et sanctuarium dissipabit populus cum duce venturo, et finis ejus vastitas, et post finem belli statuta desolatio.”

Non ad septuaginta hebdomades pertinet. Praedictum enim fuerat, quod ipsae hebdomades ad Christi usque ducatum pertingerent. Sed Scriptura praedicto adventu et passione ipsius, quid etiam post hanc populo qui eum recipere nollet, esset eventurum ostendit. Ducem enim venturum, Titum dicit, qui quadragesimo anno Dominicae passionis ita cum populo Romano civitatem et sanctuarium dissipabit, ut non remaneret lapis super lapidem (Luc. XIX). Verum his per anticipationem praelibatis mox ad exponendum hebdomadae quam omiserat rediit eventum.

“Confirmabit autem pactum multis hebdomas una.”

Hoc est ipsa novissima, in qua vel Joannes Baptista, vel Dominus et apostoli praedicando multos ad fidem converterunt.

“Et in dimidio hebdomadis deficiet hostia et sacrificium.”

Dimidium hebdomadis hujus septuagesimae quintus decimus annus Tiberii Caesaris erat, quando inchoato Christi baptismate, hostiarum purificatio fidelibus paulatim vilescere, coepit. Item quod sequitur:

“Et in templo erit abominatio desolationis, et usque ad consummationem et finem perseverabit desolatio”

ad sequentia tempora respicit.