|
Primum hoc habet utile timor iste, quod hominem unum eumdemque contra
semeptipsum dividit, ut quasi duo sint in alterutrum divisi voluntatibus
contrariis, quemadmodum Apostolus dicit: Caro enim concupiscit adversum
spiritum, spiritus autem adversus carnem. Haec enim sibi invicem
adversantur, ut non quaecunque vultis illa faciatis (Gal. V). Non enim
hoc ita dictum est, ut quidquam suffragari putanda sit haeresi illi quae
animam hominis partem Dei habere dixit, corporis vero figmentum a Deo
malo factum, et ideo contrariis sibimet diversisque substantiis carnem
laetari, animam contristari, et in quibus exsultat anima, carnem
affligi. Non est non quod dixit, caro concupiscit adversus spiritum,
spiritus adversus carnem, sed caro totus homo est ante aspirationem
timoris Dei, caro, inquam, id est carnalis. Ubi autem aspirat et animae
ejus incidit Spiritus timoris Dei, jam partim caro, partim spiritus est,
et contra invicem haec duo pugnant voluptatibus contrariis. Pugnam ipsam
alio loco idem Apostolus plenius exprimit, dicens in persona cujusque
infirmi et imperfecti: Ego autem vivebam sine lege aliquando (Rom. VII).
Quid est, vivebam sine lege aliquando, nisi operabar quae volebam sine
timore? Sine lege enim vivit, qui sine respectu peccati timoris Dei, qui
laetatur cum malo fecerit, et exsultat in rebus pessimis (Prov. II). Sed
cum venisset mandatum, inquit, peccatum revixit (Rom. VII). Ecce origo
belli et initium seditionis, de qua dixit, caro concupiscit adversus
spiritum, et spiritus adversus carnem. Venit enim mandatum, quando
aspirat hic spiritus timoris, et animam facit esse memorem mandati,
memorem futuri judicii. Tunc sine dubio peccatum reviviscit, quod antea
quasi mortuum fuerat, quia segnius et negligentius urebat ardor peccati,
acrius perurget, et quasi tyrannizat, audiens quia contra se in atrio
ejusdem animae Spiritus iste portitor mandati resultat. Fit itaque
discordia magna concurrentium spiritus et carnis, id est mandati et
peccati, sive boni timoris et malae cupiditatis. Ita divisus homo
postmodum dicit: Condelector legi Dei, secundum interiorem hominen.
Video autem aliam legem in membris meis repugnantem legi mentis meae, et
captivantem me in lege peccati, quae est in membris meis (Rom. VII).
Haec est illa pugna sive discordia carnis et spiritus, quam non aliter
scire potest homo, nisi experiatur. Amplius autem ex eo quod subinde
dicit: Igitur ego ipse mente servio legi Dei, carne autem legi peccati
(ibid.). constat unum eumdemque hominem contra semetipsum dividi, ita ut
aliud suadeat timor Dei sive timor mortis, aliud infirmitas sive
consuetudo carnis. Interea timor Dei crescit et convalescit, ita ut
peccatum in carne habitans abjiciatur, et tunc demum qui remanet intus
sit timor sanctus, et loco peccati quod ejecit, socia tandem charitate
fruatur. Hoc suspirans inter pugnandum loquitur: Infelix ego homo, quis
me liberabit de corpore mortis hujus? Gratia Dei per Jesum Christum
Dominum nostrum (ibid.). Quomodo autem iste timor crescat et usque ad
pacis sanctitatem perveniat, ipse Dominus in Evangelio tali similitudine
demonstrat: Sic est regnum Dei, quemadmodum si homo jaciat sementem in
terram, et dormiat; exsurgat die ac nocte, et semen germinet et
increscat, dum nescit ille. Ultro enim terra fructificat primum herbam,
deinde spicam, deinde plenum frumentum in spica (Marc. IV).
|
|