|
Alter vero, videlicet Sabellius, diverso quidem, sed non minus
detestabili errore personas Trinitatis confundens, unam esse personam
asserit, id est ipsum sibi esse Filium, qui Pater est, ipsumque
Spiritum, ita caecus mente ut haec tam praeclara, tam aperta testimonia
non attendat Domini dicentis:
|
“Ite, baptizate omnes gentes in nomine Patris et Filii et Spiritus
sancti (Matth. XXVIII).”
|
|
Itemque eo baptizato in Jordane, vocem de coelo dicentem:
|
“Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi bene complacui (Matth. III),”
|
|
sanctumque Spiritum in columbae specie super eum descendentem. Hanc
haeresim consequenter Patripassianam dicimus. Nam si idem ipse Filius,
qui Pater est, cum Filius incarnatus et passus sit, procul dubio Pater
ipse incarnatus et passus est. Unde recte, ut dictum est, Patripassianam
hanc haeresim nominamus. Sed nos hunc errorem exsecrantes, Verbum quod
erat in principio apud Deum; Verbum, inquam, Deum, non ipsum, apud quem
erat hoc Verbum, credimus et confitemur carnem factum, videlicet alium
eum qui genuit, alium confitentes eum esse qui genitus est; alium,
inquam, in persona, non aliud in substantia. Unde ait ipse Filius:
|
“Ego et Pater unum sumus (Joan. X).”
|
|
Unum utique secundum substantiam sumus, secundum pluralitatem personarum
eum dixisse non dubitamus.
|
|