|
(CAP. IX.) Quibus auditis, cuncti reges trans Jordanem, qui versabantur
in montanis, et campestribus, in maritimis, ac littore maris magni, hi
quoque qui habitabant juxta Libanum, Aethaeus, et Amorrhaeus, et
Chananaeus, Pherezaeus, et Aeveus, et Jebusaeus, congregati sunt
pariter, ut pugnarent contra Josue et Israel, et uno animo, eademque
sententia, etc. Omnes peccato suo duce congregati sunt, ut perirent,
quia videlicet Domini sententia fuerat, ut indurarentur corda eorum, et
pugnarent contra Israel, et caderent, et non mererentur ullam
clementiam. Quare autem hoc Domini sententiae fuit? Videlicet quia tam
pessimi erant, tamque peccatores, ut ipsa eos terra merito evomeret. Cum
enim dixisset: Qui cum jumento et pecore coierit, morte moriatur: mulier
quae succubuerit cuilibet jumento, simul interficietur cum eo (Levit.
XX); cum, inquam, haec et his similia dixisset, subsecutus ait: Ne et
vos evomat terra quam intraturi estis et habitaturi. Nolite ambulare in
legitimis nationum, quas ego expulsurus sum ante vos. Omnia enim haec
fecerunt, et abominatus sum eas (ibid.). Juste ergo Domini sententiae
fuerat, ut indurarentur corda eorum, et pugnarent, et non mererentur
ullam clementiam, sicut praeceperat Dominus Moysi. Quid enim praeceperat
Dominus Moysi. Si quando, inquit, accesseris ad expugnandam civitatem,
offer ei primo pacem. Sin autem foedus inire noluerint (Deut. XX), etc.
Ac deinceps: De his autem civitatibus quae dabuntur tibi, nullum omnino
permittes vivere, sed interficies in ore gladii, Haethaeum videlicet,
Amorrhaeum, et Chananaeum, Pheresaeum, et Hevaeum, et Jebusaeum, sicut
praecepit Dominus Deus tuus, ne forte doceant vos facere cunctas
abominationes, quas ipsi operati sunt diis suis, et peccetis in Dominum
Deum vestrum (ibid.). Parum autem erat apud homines, tantum victorem,
qui nec mortuis parceret, sed mortuorum quoque colla pedibus calcari
praeciperet, mortuosque patibulis affigeret, de crudelitate excusari
praedicto testimonio, vel praecepto legis, nisi etiam defenderetur in
praesentiarum novo et inaudito miraculo justi Dei. (CAP. X.) Cum,
inquit, fugerent filios Israel, et essent in descensu Betheron, Dominus
misit super eos lapides magnos de coelo, usque ad Azeca et Maceca, et
mortui sunt multo plures lapidibus grandinis, quam quos gladio
percusserant filii Israel. Tunc locutus est Josue Domino in die qua
tradidit Amorrhaeum in conspectu filiorum Israel, dixitque coram eis:
Sol, contra Gabaon ne movearis, et luna, contra vallem Ahialon. Stetit
itaque sol in medio coeli, et non festinavit occumbere spatio unius
diei. Non fuit antea et postea tam longa dies, obediente Domino voci
hominis, et pugnante pro Israel. Quid igitur in omnibus his, nisi futuri
universalis judicii justi figura vel documentum est, quando is qui in
multitudine misericordiae judicandus advenit, in fortitudine justitiae
gladium, ut supra significatum est, evaginatum tenens, judicaturus
adveniet? Tunc profecto sole stante, et non festinante occumbere, longus
dies erit, donec se gens ulciscatur de inimicis suis, Nonne, inquit,
scriptum est hoc in libro justorum? Quo in libro justorum, nisi in
universitate sanctarum et veridicarum Scripturarum? Universitas quippe
illarum, diem illum tremendis declamat praeconiis, diem longum, diem
magnum, diem amarum. Juxta est, inquit Propheta, dies Domini magnus,
juxta est et velox nimis. Vox diei Domini amara, tribulabitur ibi
fortis. Dies irae dies illa, dies tribulationis et angustiae, dies
calamitatis et miseriae, dies tenebrarum et caliginis, dies nebulae et
turbinis, dies tubae et clangoris (Sophon. I). Vere longus, vere magnus
dies, cujus magnitudinem tot vocibus, tantis declamationibus explicare
propheta non valet.
|
|