CAPUT 3

“Et data sunt ei incensa multa, ut daret de orationibus sanctorum omnium super altare aureum, quod est ante thronum.”

Quid per incensa velit intelligi ipse exposuit dicendo, ut daret de orationibus sanctorum omnium super altare aureum. Ergo incensa quae illi data sunt, sanctorum orationes sunt. Quid autem orabant sancti illi, quorum iste angelus in tali ministerio princeps erat, sicut prophetica veritas astruit! Quid orabant, vel pro qua re orationes maxime faciebant! Plenae quidem sunt divinae paginae clamoribus magis quam orationibus illorum qui non nisi in necessitate et temporali salute Deum invocare noverunt. Exempli gratia:

“Mortuus est rex Aegypti, et ingemiscentes filii Israel propter opera vociferati sunt ad Dominum. Ascenditque clamor eorum ad Dominum pro operibus et audivit gemitum eorum (Exod. II).”

Item:

“Iratus est Dominus contra Israel, tradidit eos in manibus illius, servieruntque ei, et clamaverunt ad Dominum, qui suscitavit eis salvatores et liberavit eos (Judic. III).”

Plenae, inquam, sunt divinae paginae hujusmodi clamoribus illorum. Sed nunquid hi soli clamores, universae illae orationes sanctorum, et universa incensa fuerunt quae isti angelo data sunt? Si nihil aliud adoraverunt, ergone orationes illorum, incensa vocari, et ante altare sive ante thronum in conspectu Dei adoleri dignae fuerunt? Igitur orationes sanctorum Patrum sive Patriarcharum quae hic incensa digne vocari meruerunt, illae fuerunt quas effundebant propter Christum, propter adipiscendum ejus adventum magno patri Abrahae repromissum, ut in ipso benedicerentur cum omnibus gentibus sive cognationibus terrae (Gen. XXII), atque absolverentur ab illa primae praevaricationis maledictione. Hoc maxime David sanctus in Psalmis patenter intendit, quos orando canit, quippe qui et pro ipsa intentione tantae dignitatis judicat easdem orationes suas, ut in persona ejus, cujus adventum suspirat, plerosque psalmos proferat, quod ipse sensus eorum indubitanter attendentibus indicat. Exempli gratia:

“Deus, laudem meam ne tacueris, etc.”

Pro eo ut diceret: Deus, laudem Christi Filii tui ne tacueris,

“quia os peccatoris et os dolosi super eum apertum est. Locuti sunt adversus illum lingua dolosa, et sermonibus odii circumdederunt eum, et expugnaverunt eum gratis (Psal. CVIII).”

Proinde haec et hujusmodi incensa vere esse non ignorans quodam loco cum dixisset:

“Domine, clamavi ad te, exaudi me; intende voci meae cum clamavero ad te;”

subjunxit continuo:

“Dirigatur oratio mea, sicut incensum, in conspectu tuo (Psal. CXL). ”

Et est sensus: Hoc fac, ut oratio mea sit directa, non in conspectu hominum, qui sospitatem corporis et divitias orare et similia, directam putant esse orationem, sed in conspectu tuo, in beneplacito tuo, quod idem est ac si diceret: Hoc fac me orare quod orandum est. Sequitur ergo: