|
Primum nemo qui nesciat vel perpendere non valeat quia, sicut ille Abel
obtulit sacrificium, et respexit Deus ad eum, et ad munera ejus (Gen.
IV), et illud fuit causa mortis ejus, sic iste magnum et famosum obtulit
Deo sacrificium, thesauros Ecclesiae dando pauperibus, et hoc
nihilominus fuit prima causa mortis ejus. Iratus est ille Cain, et
concidit vultus ejus (Gen. IV), quando vidit quod respexisset Dominus ad
Abel et ad munera ejus, iratus est et iste possessor sive possessio
mortis, atque profundae avaritiae tyrannus, ubi vidit pauperes, quorum
manus facultates quas requirebat, deportaverunt, et intulerunt thesauris
coelestibus. Iratus est, inquam, et concidit vultus ejus, neque enim
aspicere vel intendere poterat altitudinem sive claritatem eorum quae
dicebantur hoc modo: Isti sunt thesauri aeterni, qui nunquam minuuntur
aut decrescunt, qui in singulis asperguntur, et in omnibus inveniuntur.
Nos autem videmus quia Christiani pauperes, vere aeterni thesauri sunt,
quippe quibus talenta gratiarum distributa sunt. Alii enim, inquit
Apostolus, per Spiritum datur sermo sapientiae, alii autem sermo
scientiae secundum eumdem Spiritum, alii fides in eodem Spiritu (I Cor.
XII), et caetera charismata, quae nimirum a praeposito vel Domino
divitiarum coelestium, Spiritu sancto fidelibus pauperibus, plerumque
citius atque uberius porriguntur, ut habeant peregrinantes in misero
corpore, unde paupertatem atque abjectionem sive debilitatem suam
consolentur. Et haec nimirum dona de thesauris Domini in singulis
aspersa, in omnibus inveniuntur, omnibus enim commune charitas facit,
quod singulatim unicuique tribuitur, sicut commune est omnibus membris
unius corporis officium, quo unumquodlibet eorum membrum fungitur. Tales
thesauri nunquam decrescunt aut minuuntur, non enim perit ulli
spirituale donum, quando illud utilitati proximorum impartitur. Iratus
est igitur, et ita concidit vultus ejus, sicut de similibus ejus dictum
est per Psalmistam: Oculos suos statuerunt declinare in terram (Psal.
XVI). Dictum est enim hoc a similitudine quorumlibet judicum aut
tyrannorum, qui quoties volunt crudeliter puniri, nolunt plagas intueri,
sed terram intuentur, ne forte sanguinem eorum intuentes, ad
misericordiam flectantur. Hoc ergo ut de isto dictum sit quia vultus
ejus in terram decidit, cujus propositum fuit, nullos circa hominem
innocentem habere oculos humilitatis. Et ille quidem ad fratrem suum, ut
occideret eum: Egrediamur foras, dixit. Hic autem intus intra palatium,
noctu martyrem inclusit. Diversa secessio, sed eadem intentio. Hoc
denique tam iste quam ille intendit, ut scelus perpetrare sibi vacaret
absque arbitris. Quale enim erat hominem vivum assare, vel hoc fieri
posset in publico, in aspectu solis, in conspectu tam magnae, tamque
amplae civitatis? Quamvis bestia esset Roma, sive mulier de sanguine
sanctorum ebria, non tamen prae ipsa bestiali ebrietate, ita faciem vel
oculos hominis perdiderat, ut in ea sexus omnis et aetas tale
spectaculum aequanimiter ferre valeret crudeli patientia. Noctu igitur
et in palatio cum paucis et eisdem mirantibus, latro crudelitatis, vivum
illum praecepit assari usque ad plenam coctionem devorandae carnis,
mirabiliter tandiu continente animam intra corpus, isto, de quo
loquimur, et cujus ad gloriam haec nunc dicimus spiritu fortitudinis, ut
si aries aut certe piscis esset, manducari posset, et maligni illius
coci palato nihil quasi crudum male responsaret. Idcirco dicebat: Ecce,
miser, assasti unam partem, regyra et alteram, et manduca. Itaque et
ille Cain ad illum Abel, egrediamur foras, dixit, et iste Cain hunc Abel
post multas certaminis diurni plagas, noctu sibi intra palatium adduci
jussit, eadem nimirum intentione, ut videlicet securus et nullum ex
hominibus vel tacitum metuens judicium, in scelere horribili pasceretur
dapibus crudelitatis. Iste est clamor ejus, quem omnes audivimus, de quo
dixerat, et postmodum cum clamavero, audi et veni. Is cui hoc dixerat,
audivit, et propter hunc ejus clamorem cucurrit ad certamen ejusdem
confessionis. Clamor autem idem usque hodie non cessat in sancta Romana
Ecclesia, qui et in omnem terram persultat, sumpta enuntiatione sive
declamatione hujusmodi de sancta et prophetica Scriptura: Probasti,
Domine, cor meum, et visitasti nocte, igne me examinasti, et non est
inventa in me iniquitas (Psal. XVI). Veraciter namque dicimus quia post
illum, de quo Apostolus loquens: Sed accessistis, inquit, ad Testamenti
Novi mediatorem Jesum et sanguinis aspersionem melius loquentem quam
Abel. Videte ne recusetis loquentem (Hebr. XII). Nulli beatorum
martyrum, quos novimus, tam bene in propria persona congruit declamatio
ista, quam huic, qui taliter et nocte temporali sive tempore nocturnali
visitatus et probatus, et igne materiali examinatus est.
|
|