|
Quantacunque dicamus, nihil quod ad rem attineat dixisse divulgamur,
quinimo tanquam simplices et rustici judicamur, qui non possimus
comprehendere subtilitatem sententiae, qua verissime, ut aiunt, dictum,
et firmissime tenendum sit, quia vult Deus malum. Negant se in Deo
astruere voluntatem mali, et tamen non desinunt affirmare quod velit
Deus malum fieri. Bene se profitentur sentire, et tamen pravum non
desinunt verbum proferre. Et quia non concedimus, simplices; ut jam
dictum est, nos esse et rusticos asserunt, qui non capiamus vim
medullamque dictorum. Nec mirum. Sic enim fidelium simplex doctrina, vel
docta simplicitas saepe irrisa est. Sed videte, ait quidam, intelligere
nos subtilitates vestras, et arcana, quae in cubiculis et angulis
loquimini, et quae populus foris stans non meretur audire, proferre in
medium. Hoc est illud quod reducit ad auriculam manum, et concrepantibus
digitis ridentes dicitis: Omnis gloria filiae regis intrinsecus, et
introduxit me rex in cubiculum suum (Cant. III). Non ergo mirum, neque
nos contra sermonis jactamus peritiam, memores dixisse Christi
Apostolum: Non in sublimitate sermonis, aut sapientiae veni annuntians
vobis testimonium Christi. Non enim judicavi scire me aliquid inter vos
nisi Christum Jesum, et hunc crucifixum (I Cor. II). Attamen
intelligimus istam non tam subtilitatem, quam hebetudinem.
|
|