CAPUT VI. Quale praelium sit inter bonos et malos principes.

Unde autem principibus malis contra principes bonos vis ulla praeliandi? Unde virtus resistendi? Unde facultas contradicendi? Ex causis, ex hominum sive populorum peccatis. Praeliantur quippe in campo justitiae, conflictu judicii. Mali pugnant accusando, boni pugnant defendendo, judice Deo. Inquantum magna et vera accusatio, intantum tarda et invalida est defensio. Exempli gratia: Magna et vera fuit accusatoris accusatio, contra decem tribus Israel, quae appellabantur Samaria, divisae a domo David, et a tribu Juda: Magna, inquam, accusatio principis Assyriorum, quicunque fuerit ille angelus malus, quod nunquam recessissent a peccatis Jeroboam, qui peccare fecit Israel, et incorrigibiles fuerunt toties audito per prophetas verbo Domini, factis apud se per Heliam et Helisaeum, tot signis, tot prodigiis. Et magna quidem, sed non tam magna erat accusatio principis Persarum contra Judaeos, qui captivi tenebantur sub rege Persarum, quia peccavit quidem et tribus Juda in Hierusalem, sicut decem tribus in Samaria, sed non tam pertinaciter. Nam aliqui ex regibus Juda poenitentiam egerunt, ut Manasses, aliqui etiam justi fuerunt, et populum correxerunt, ut Ezechias et Josias. De regibus autem decem tribuum nullus, ut jam dictum est, recessit a peccatis Hieroboam. Magna igitur accusatio principis Assyriorum, et tam magna, ut nullus eos defendere potuerit, qui juste tenendi essent perpetua captivitate captivi. Accusatio autem principis Persarum magna quidem, sed non tam magna fuit ut deberet esse sub rege Persarum insolubilis Judaeorum captivitas, quia non fuerat eorum, vel regnum ipsorum insolubilis culpa, id est sine regum aliquorum et populi publica vel communi poenitentia. Proinde

“restitit quidem mihi, inquit, princeps regni Persarum,”

subauditur, sed non usquequaque resistere mihi poterit, quia videlicet causa nostra, modusque peccati et principi nostro Michaeli, qui solus adjutor meus est in omnibus his, locum facit juste defendendi, quod non debeatis perpetua captivitate teneri, quia non in perpetuum a Domino recessistis, imo poenitentia satisfactionem nonnunquam obtulistis, et nunc offertis.