CAPUT XLV. Quam sit dictum proprie, tumens Jacob cum jurgio praeteritam commemorando servitutem.

Tumensque Jacob cum jurgio ait: Quam ob culpam meam et ob quod peccatum meum sic exarsisti post me, et scrutatus es omnem supellectilem meam? Mira hic proprietate dictum est: Tumensque Jacob cum jurgio. Tumor namque vel jurgium servilis motus est, neque hoc quisquam de liberi vel ingenui hominis ira recte dixerit, aut proprie. At vero Jacob in hac utique causa liber non erat. Quamvis enim nesciret, penes ipsum tamen causa servilis, id est, culpa furtumque erat, et nunc tanquam omnino munda esset supellex, quia ille nihil invenerat, fortiter litem in judicio proponit, et cum jurgio dicit: Quid invenisti de cuncta substantia domus tuae? Pone hic coram fratribus meis et fratribus tuis, et judicent inter me et te. Quam enim tumida et jurgiosa ironia est, qua protinus subjungit: Idcirco viginti annos fui tecum, oves tuae et caprae steriles non fuerunt. Idcirco, inquit, ut tu exardesceres post me, et scrutareris omnem supellectilem meam, quae magna indignitas est. Idcirco, inquam, id est, hujus vicissitudinis spe, viginti annis fui tecum, tanta fide, tanta veritate, cum Domini benedictione, quae mecum, ut tu quoque confessus es, ad te ingressa est, quanta ex his quae jam dico comprobari potest. Oves tuae et caprae steriles non fuerunt, subauditur, nec ego subtractis fetibus steriles annos fuisse causatus sum. Arietes gregis tui non comedi. Quod videlicet facere solent mercenarii, et qui pastores non sunt: quique non greges, sed semetipsos pascunt. Nec captum a bestia ostendi tibi. Videlicet in excusationem mei, ut non cogerer numerum reddere tibi. Ego damnum omne reddebam, quidquid furto peribat, a me exigebas. Quanquam esset excusabilis causa. Diu noctuque aestu urebar et gelu. Utpote in terra ubi secundum naturam coeli gravis aestus per diem, grave nihilominus gelu per noctem. Haec et caetera fidelitatis opera commemorans, tandem fortissimum justitiae suae invehit argumentum. Praemisso namque: Afflictionem meam, et laborem manuum mearum respexit Deus, protinus adjungit: Et arguit te heri. Certum namque est praeconium justitiae, Deum testem aut defensorem habere; proinde de Laban continuo victoriae palmam justo concedens aliud ingreditur. Filiae meae, inquit, et filii et greges tui, et omnia quae cernis mea sunt; quid possum facere filiis et nepotibus meis? Veni ergo, ut ineamus foedus.