|
Lustravi universa animo meo, ut scirem, et considerarem, et quaererem
sapientiam, et rationem, et ut cognoscerem impietatem stulti et errorem
imprudentium, et inveni amariorem morte mulierem, quae laqueus venatorum
est, et sagena cor ejus, vincula sunt manus illius; qui placet Deo,
effugiet illam; qui autem peccator est, capietur ab illa. Curru
intelligentiae suae mentis pedibus, omnia quae fiunt perlustrans, et
requirens Ecclesiastes, scit, considerat, inquirit sensu, arte, sive
labore quid sit sapientia, de qua omnia fluunt quae ab initio facta
sunt, et quid sit hominis ratio fluens de fonte sapientiae. Scit etiam
quanta sit impietas hominis si stultus et insipiens efficiatur, passus
in se torpescere ingenium naturae, et quantus sit error imprudenter
sapientium, si scintillam sapientiae ab igne micantem exstinguunt in se
insipienter vivendo. Ecce quot mala humanam circumveniunt vitam. Qui
impius est, aut qui errat imprudenter illius vita mors esse amara
putatur. In omnibus rebus nihil est gravius morte. Et tamen morte est
gravior amaritudo mulieris. Inde venatores laqueos texunt et retia;
illi, inquam, animarum nostrarum ventilatores, qui circumveniunt nos,
qui nos indagine cingunt, et capiunt laqueis, et vinculis retentant.
Talis fuit robustus venator coram Domino Nemroth (Gen. X), qui primus
Babyloniam construxit. Non est vinculum vel gluten ullum tenacius quam
amor mulieris, quo non est amaritudo major. Ecce quis amaritudinem non
gustavit mulieris? Evam diabolus seduxit in paradiso, atque per eam
protoplastus expulsus es (Gen. III), per eam mors introivit in mundum
(Sap. II). Quis sapiens, quis fortis, quis sanctus laqueos mulieris
evasit? Sapiens fuit Salomon, fortissimus Samson, neque tamen retia
mulieris evaserunt. Et David qui fuit secundum cor Dei laqueo muliebri
captus est. Sed liberatus canit: Anima nostra sicut passer erepta est de
laqueo venantium, laqueus contritus est, et nos liberati sumus (Psal.
CXXIII). Samson quem laqueo Dalila constrinxit et vinculis, sero
probavit quod mulier amarior esset morte (Judic. XVI). Ipse Salomon
captus laqueo mulierum adorans deos alienos ostendit quod amarior est
mulier mala morte (III Reg. XI). Nullus tamen existimare debet reprobari
naturam mulieris ab Ecclesiaste. Non reprobat illam Paulus apostolus qui
ait: Caput mulieris vir, caput viri Deus (I Cor. XI). Paulus naturam
commendat; Ecclesiastes vero naturam non damnans, damnare videtur vitia
quae accidunt naturae vitiatae, personae mala accusat, naturae bona
collaudat. Mulier quae victo sexu fit virago, qualem Petrus commendat in
ornatu et cultu virtutum, atque mundo pudoris amictu, quis credat quod
amarior morte inveniatur? (I Petr. III.) Quae autem mollitie sexus
muliebris abusa in nos laqueos, rete et vincula nectit, quis nesciat
quod amarior morte sit? Femina mala vivit amarior Sardoniis herbis,
comedens Sardonias herbas moritur ridens, quis ridendo emoritur, nisi
qui amat, sive amatur? Sardonia herba occidit solum corpus comedentis;
mulier amara corpus et animam venenat amantis. Si autem vertamus causam
mulieris ad allegoriam, tanta figurat notanda quanta mulier facit.
Designatur et ipse diabolus in femina, quod Domini nostri virtus vires
ejus effeminet. Peccatum vero carnis notat nomen mulieris, quia sicut
est mollis mulier, ita mollescit caro peccati. Quos haereses notant,
illos notat etiam nomen mulieris. Sicut stulta mulier stultos homines ad
se trahit, ut furtivo pane et aqua furtiva satientur, ita haeretici ad
se vocant insipientes, ut furtiva baptismatis abluat unda, et pane, non
vino, scilicet furtivo illos cibet. Convenit etiam idololatris mulieris
nomen, sicut enim menstruus sanguis gravat omne mulieris genus, ita
gravat idololatras sanguis ad aras sacrificatus.
|
|