Psalmus 9.

Nonus inscribitur sic:

“In finem pro occultis filiis, psalmus David.”

Et est sensus: Iste psalmus attribuendus est

“David,”

id est perfectae Ecclesiae, tendenti

“in finem,”

id est in Christum, ut ei sit conformis,

“pro occultis filiis,”

id est consideratione occultorum judiciorum, quae ad filium pertinent, sicut scriptum est:

“Pater non judicat quemquam, sed omne judicium dedit Filio (Joan. V),”

qui antonomastice Filius dicitur, sicut idem testatur:

“Si Filius vos liberaverit, vere liberi eritis (Joan. VIII).”

Intentio Prophetae est in hoc psalmo introducere perfectam Ecclesiam, de occultis judiciis gratias Deo omnibus modis agentem, et per hoc minora membra instruentem. In primo Christi adventu, quidam eum tantum hominem esse putaverunt, pauci vero, id est electi, Deum et hominem intellexerunt, quod Dei occulto judicio factum est, videlicet ut quibusdam pateret, alios lateret. De secundo adventu quidam male sani dubitant, quique autem fideles ut certum exspectant. Quod similiter judicio justo Dei fit. Quo tamen die, vel qua hora futurum sit, omnes aequaliter ignorant. Quare autem quidam salventur, quidam reprobentur, cum omnes ex eodem parente proveniant, occulto Dei judicio fit quod similiter omnibus ignotum est. Quod et in praesenti saeculo mali exaltentur et boni deprimantur, occulto et justo Dei judicio fit. Occulto quidem malis, bonis autem non. Praeterea quod filius perditionis circa finem saeculi, tantopere supra Ecclesiam se extollet, eamque tanta persecutionum acerbitate affliget, occulto Dei judicio fit. In quibus omnibus gentes, et male intelligentes errant et Deum blasphemant. Perfecta vero Ecclesia non solum Deum non blasphemat, sed in omnibus eum totis viribus attente laudat, dicens:

“Confitebor tibi, Domine, in toto corde meo, narrabo omnia mirabilia tua. Laetabor, et exsultabo in te,”

etc. Duobus igitur praecedentibus psalmis, continentibus recapitulatam passionis, et resurrectionis Christi fidem, quae necessaria est ad aeternam salutem, recte hic subsequitur, in quo occulta ejusdem filii judicia confitendo, sancta Ecclesia miratur, secundum sensum Apostoli dicentis:

“O altitudo divitiarum sapientiae et scientiae Dei! quam incomprehensibilia sunt judicia ejus, et investigabiles viae ejus!”

(Rom. XI.) Dixit enim haec de caecitate quae

“ex parte contigit in Israel, donec plenitudo gentium intraret (ibid.),”

quae videlicet caecitas occulto nimirum judicio statim contigit, ubi Christus, juxta praecedentem psalmum, gloria et honore coronatus est.