CAPUT 18

“Et hymno dicto, exierunt in montem Oliveti. Tunc illis dicit Jesus: Omnes vos scandalum patiemini in me, in ista nocte. Scriptum est enim (Zach. XIII): Percutiam pastorem, et dispergentur oves gregis. Postquam autem surrexero, praecedam vos in Galilaeam. Respondens autem Petrus, ait illi: Et si omnes scandalizati fuerint in te, ego nunquam scandalizabor. Ait illi Jesus: Amen dico tibi, quia in hac nocte, antequam gallus cantet, ter negabis. Ait illi Petrus: Et si oportuerit me mori tecum, non te negabo. Similiter et omnes discipuli dixerunt.”

Exitus iste in montem Oliveti ille est, quem apud Joannem habemus cum terribilibus ac reverendis verbis istis:

“Surgite, eamus hinc (Joan. XIV).”

Quidnam erat dicere,

“surgite, eamus hinc,”

et ita exire in montem Oliveti, in ipsa hora suae traditionis, quando Judas loquebatur cum senioribus statim venturus cum cohorte et ministris, nisi relinquere civitatem illam, quemadmodum per prophetam Hieremiam praedixit:

“Reliqui, ait, domum meam, dimisi haereditatem meam, facta est mihi haereditas mea, quasi leo in silva, dedit contra me vocem suam, ideo odivi eam (Jer. XII). Ergo et prophetiam hanc et illud, quod per semetipsum dixerat ante biduum ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII),”

jam impleri significans, surgite, inquit, eamus hinc:

“Et exierunt in montem Oliveti.”

Factis enim non minus, quam verbis loqui, sapientiae Dei familiare est. Josephus quoque vocem similem testatur fuisse auditam:

“Nocte, inquit, sacerdotes intimum templum more suo ad divinas res celebrandas ingressi, primum quidem motum quemdam strepitumque senserunt, postea vero subitam vocem audierunt, quae diceret: Migremus hinc .”

Ita cum terribili significatione vocum omne praesidium salutis sese ab illa civitate migrare demonstravit, juxta quod et ab ipso templo exiens idem Dominus prius significaverat, dicente evangelista:

“Jesus autem abscondit se, et exivit de templo (Joan. VIII).”

Mala subsequentia probaverunt, vere et de templo illo exisse, et de civitate illa abiisse Jesum, et ab utroque migrasse omne angelorum praesidium. Et congrue non quovis, sed juxta consuetudinem tunc quoque exivit in montem Oliveti. Illinc enim ascensurus erat in coelum, quo facto

“reversi sunt, ait Lucas, Hierosolymam a monte, qui dicitur Oliveti, qui est juxta Hierusalem Sabbati habens iter (Act. I).”

Nec vero repugnat illud, quod scripsit idem Lucas:

“Eduxit autem eos foras in Bethaniam, et elevatis manibus suis, benedixit eis, et factum est, dum benediceret illis, recessit ab eis, et ferebatur in coelum (Luc. XXIV).”

Bethania namque in latere montis Oliveti sita est. Ergo ubi per ascensionem consummanda erat ejus gloria, illuc recte exivit, eamdem gloriam suam oratione praevenire, et agonem suae passionis inchoare, quod idem Lucas evidentius narrat:

“Positis, inquit, genibus, orabat, factus in agonia, et factus est sudor ejus, sicut guttae sanguinis decurrentis in terram (Luc. XXII).”

Jam dicti exitus sui causam, propter quam recte diceret,

“relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII),”

breviter innuat, dicens:

“Omnes vos scandalum patiemini in me, in ista nocte. Scriptum est enim: Percutiam pastorem et dispergentur oves gregis.”

Scandalum illud omnes novimus, nec demonstrare opus est, quomodo scandalizati fuerint, quomodo omnes relicto eo fugerint, quomodo Petrus suae, quam putabat fortitudinis oblitus, scandalo noctis illius sic offensus sit, ut ter eum negaret, dicens:

“Nescio quid dicis, non novi hominem,”

et tunc demum gallo cantante,

“recordatus sit verbi Jesu dicentis: Priusquam gallus cantet ter me negabis, et respiciente eum Domino, egressus foras amare fleverit.”

Non, inquam, demonstratione opus est, sed nos proposito tenemur, non faciem istam, faciem vituli in hac immolatione ipsius contemplari delectamur. Si cui vacat, sedeat nobiscum, et contempletur pariter in claritate faciei hujus pulchritudinem oculorum ipsius. Et hoc ut locupletius fiat, res anterius gesta ad memoriam est reducenda; valet enim mysterium ejus in attentione ista.