CAPUT XI. De cantico prophetae:

“Confitebor tibi, Domine,”

etc., ubi vel in quo iratus fuerit Deus homini, quando furor ejus in gratiam conversus sit, quas hauserimus aquas de fontibus Salvatoris, quas ejus inventiones notas fieri in populis, et in universa terra annuntiari oportuerit.

(CAP. XII.) Confitebor tibi, Domine, quoniam iratus es mihi, conversus est furor tuus, et consolatus es me. Et dices, inquit, in illa die: Confitebor tibi, Domine, etc. Hoc vere dixit, et dicit quisque nostrum in isto tempore acceptabili, in isto die salutis (II Cor. VI). Necessario dicit, necessario sic confitetur quicunque vult salvus fieri. Quid enim est, quod ista depromitur confessione, nisi quod oportet nos credere. Iratus est mihi, inquit, subauditur in Adam, in quo omnes peccaverunt, et per peccatum ira tua, id est, mors introivit in mundum, et ita in omnes, tam Judaeos quam Graecos, pertransivit (Rom. V), testante Judaeis Apostolo, cum dicit: Eramus enim et nos aliquando natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II). Conversus est furor tuus, et consolatus es me. Juste iratus es. Misericorditer autem conversus est furor tuus in gratiam, videlicet, quando virga supradicta de radice Jesse egressa est, et flos de radice ejus ascendit, in quo enim consolatus es me, nisi in spiritu tuo super illum requiescente? Nam inde paracletus, id est consolator, dicitur idem Spiritus. Super hoc confitebor tibi, dicamque: Ecce Deus Salvator meus, fiducialiter agam, et non timebo. Quasi digitum intendam, neque a dextris, neque a sinistris claudicans, dicamque: Ecce iste flos candidus et rubicundus, qui temporibus Augusti Caesaris, de virga virginea radicis Jesse egressus est, et sub Pontio Pilato in lignum crucis exaltatus, spinis clavorum laceratus iste, inquam, et non alius; Deus meus est Salvator meus. Non dicatur mihi ille vel ille, alius Messias, id est Christus est, et nondum venit, sed venturus est; nam iste est, et non alius est. Quisquis alius Christum se esse dicat, non Deus meus, sed diabolus est, non Salvator meus, sed hostis et filius perditionis est. Fiducialiter agam, et non timebo, non quod confidam in memetipso, sed quia, fortitudo mea et laus mea Dominus, et factus est mihi in salutem. Idcirco fiducialiter agam, quia ille fortis, fortitudo mea est, de quo supradictum est, et percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum interficiet impium (Isa. XI). Non solum fortitudo, sed et laus, id est pulchritudo mea est flos iste, decus humani generis, gloria nostrae carnis. Quomodo autem factus est mihi in salutem nisi hominem assumendo, quod non erat, ut salvaret me per antiquam et in temporalem suae divinitatis virtutem? Haurietis aquas in gaudio de fontibus Salvatoris. Quicunque ita dixeritis in illa die, quicunque ita confessi fueritis, propter ejusdem fidei confessionem, haurietis aquas in gaudio, quod nemo tollet a vobis (Joan. XVI), de fonte, id est de plenitudine Salvatoris. Quas haurietis aquas, nisi Spiritus sancti dona quam plurima? Nam et hoc et ipse in Evangelio clamat: Qui credit in me, sicut dicit Scriptura, flumina de ventre ejus fluent aquae vivae. Hoc autem, inquit evangelista, dicebat de spiritu quem accepturi erant, credentes in eum (Joan. VII). Et dicetis in illa die: Confitemini Domino, et invocate nomen ejus. Hac die vel isto tempore, silentium est, ait propheta, sed in illa die cum hauseritis de fontibus Salvatoris aquas, loquemini et dicetis, audiente universa terra: Confitemini Domino peccata vestra, agite poenitentiam, et invocate nomen ejus, in quo solo peccata remittuntur. Notas facite in populis adinventiones ejus. Videlicet, ut omnes populi admirentur. Quales enim vel quantae sunt adinventiones ejus? Bonae adinventiones, mirae adinventiones, quas nemo adinvenisset, nisi ipse solus. De illis ipse ad beatum Job loquitur: An extrahere poteris leviathan hamo, et fune ligabis linguam ejus? Nunquid pones circulum in naribus ejus, et armilla perforabis maxillam ejus? Nunquid illudes ei quasi avi, aut ligabis illum ansulis tuis (Job XL), etc. Istas in populis notas facite adinventiones ejus, quas profundo consilio adinvenit, ut astutum diabolum comprehenderet in astutia ejus. Mementote quoniam excelsum est nomen ejus. Cujus ejus? Dei Salvatoris, sedentis ad dexteram majestatis in excelsis. Dedit enim illi Deus nomen, quod est super omne nomen, ut in nomine Jesu omne genuflectatur, coelestium, terrestrium et infernorum (Phil. II). Horum mementote, et haec nota facite praedicando ubique, ipse cooperante, et sermonem confirmante sequentibus signis (Marc. XVI). Cantate Domino quoniam magnifice fecit. Cantate, inquit, id est, non inviti, sed volentes evangelizate magnifica quae fecit. Aquas enim in gaudio hausistis, idcirco Evangelium hoc gaudii vestri canticum vobis sit: Annuntiate hoc in universa terra, non in sola Judaea, sed et in universa terra. Exsulta et lauda, habitatio Sion, quia magnus in medio tui sanctus Israel. O Sion, o specula, o collocata in sublimibus Ecclesia, exsulta et lauda, subauditur, in die illa, quando dices ista, quia magnus in medio tui sanctus Israel, sanctus, inquam, et sanctitatis flos, in quo, ut supradictum est, septiformis Spiritus Domini requiescet. Huc usque manifesta de Christo prophetia est.