CAPUT 39

“Et audierunt quidam ex Pharisaeis, qui erant cum eo, et dixerunt ei: Nunquid et nos caeci sumus?”

Ex pharisaeis qui, sicut dictum est, jam conspiraverant, ut, si quis Christum confiteretur, extra synagogam fieret, quidam cum illo erant, non utique sequentes, sed persequentes; non imitatores, sed insidiatores. Sunt autem Pharisaei clerici Judaeorum. Si ergo Judaei videre sibi confidunt, quanto magis Pharisaei duces eorum? In quo vero sibi videre Judaei sibi confidunt?

“Si autem, inquit Apostolus, tu Judaeus cognominaris et requiescis in lege, et gloriaris in Deo, et nosti voluntatem ejus, et probas utiliora legis, instructus per legem, confidis teipsum ducem esse caecorum, lumen eorum qui in tenebris sunt (Rom. II),”

et caetera. Igitur cum dixisset Dominus:

“Et qui vident caeci fiant,”

cognoscentes quod de ipsis diceret.

“Nunquid, aiunt, et nos caeci sumus?”

Nunquid, quia tu venisti, nos quoque scientiae nostrae lumen perdidimus?

“Dicit eis Jesus: Si caeci essetis, non haberetis peccatum. Nunc autem dicitis quia videtis, peccatum vestrum manet.”

Bene et laudabiliter moderatur sententiam suam, concedendo illis quod videntes sint, et hoc ipsum proficere comprobando, ad cumulum damnationis, poenamque aeternae caecitatis. Nam vere caeci sunt per odium lucis et veritatis, et videntes per notitiam ejusdem veritatis, utpote per legem instructi. Unde per prophetam Deus dicit:

“Educ foras populum caecum, et oculos habentem, surdum et aures ei sunt (Isa. XLIII).”

Suo ergo malo conceditur eis, quia vident dicendo:

“Si caeci essetis, non haberetis peccatum, nunc autem dicitis quia videtis, peccatum vestrum manet.”

Quod peccatum? Illud utique, quod protinus his verbis subinfertur: