CAPUT IX. Quam verum proinde sit quod veritas Petro dixerit:

“Quod ego facio tu nescis modo, scies autem postea,”

et quod alibi dictum est:

“Quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis.”

Verum ergo veritas dixit Petro: Quod ego facio tu nescis modo, scies autem postea (Joan. XIII). Ad hujus veritatis firmamentum portinent ea quae nunc a nobis commemorata sunt, et caetera quae deinceps Petrus decertando pro fide et testimonio resurrectionis Jesu Christi perorasse legitur in conspectu plebis, et principum, et sacerdotum, testificans in hoc impleta esse quae locutus est Deus per os sanctorum suorum a saeculo prophetarum, et hunc esse prophetam de quo Moyses dixit: Quia prophetam vobis suscitabit Dominus Deus vester de fratribus vestris, tanquam me ipsum audietis (Act. VII), et hunc esse lapidem quem reprobaverunt aedificantes, a vobis, inquit aedificantibus, qui factus est in caput anguli, et non est in alio aliquo salus, nec enim nomen aliud est sub coelo datum hominibus in quo oporteat nos salvos fieri (Act. IV). De hoc eodem lapide, et in Epistola sua latius secundum Isaiam, dicit: Ad quem accedentes lapidem vivum, ab hominibus quidem reprobatum, a Deo autem electum et honorificatum, et ipsi tanquam lapides vivi superaedificamini in dome spirituales, sacerdotium sanctum, offerre spirituales hostias acceptabiles Deo per Jesum Christum. Propter quod continet Scriptura: Ecce pono in Sion lapidem summum, angularem, electum, pretiosum et qui crediderit in eum, nos confundetur (I Petr. II), etc. Verum nihilominus caeteris quoque simul Apostolis dixit eadem Veritas: Paracletus autem Spiritus sanctus quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia (Joan. XIV). Nam quod ad laudem Spiritus sancti dicimus, quod ad laudem Spiritus intellectus nunc praedicamus, in illa hora, qua sicut jam supra dictum est, apparuerunt apostolis dispertitae linguae, seditque supra singulos eorum ignis divinus (Act. II). Scripturas omnes et prophetas intellectu interiore perviderunt, qui nec saltem litteras didicerant per hominis magisterium, et illa penetraverunt arcana, quae clausa erant, clavim scientiae gestantibus Scribis et Pharisaeis, sapientibus et legis peritis, completo quod itidem dicit: Confiteor tibi, Pater, Domine coeli et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis (Matth. I). Quis enim homo aperuerat illis mysteria psalmorum? Scriptum est autem de illis, qui ut saepe dictum est, sine litteris erant: Dimissi venerunt ad suos, videlicet Petrus et Joannes, et annuntiaverunt eis quanta ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent. Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Dominum et dixerunt: Domine, tu qui fecisti coelum et terram, et mare, et omnia quae in eis sunt, qui Spiritu sancto per os Patris nostri David pueri tui dixisti: Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania. Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum, adversus Dominum, et adversus Christum ejus, convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum puerum tuum Jesum, quem unxisti, Herodes, et Pontius Pilatus, cum gentibus et populis Israel facere quae manus tua, et consilium tuum decreverunt fieri (Act. IV), etc. Igitur non ab homine, neque per hominem docti, sed Spiritu sancto, Spiritu intellectus thesaurum illis Scripturarum aperiente mirabiliter eruditi, jure a nobis omnes suscipiuntur, et audiuntur tanquam os Dei qui fuerunt illic, et nefarium nobis est dubitare, in aliquo de omnibus quaecunque scripserunt hi, quibus ignis ille cor intelligens, et linguam eruditam dedit, et tam super istos, quam super patriarchas et prophetas ad quos per eumdem Spiritum nullo mediante homine sermo Dei factus est, collocatum retinemus fundamentum nostrae fidei. Caeteros omnes qui ibi non fuerunt, vel qui non eodem modo ita didicerunt sic legimus, ut quidquid dicunt, non idcirco credamus quia ipsi ita senserunt, sed quia dicta sua horum testimoniis, vel aliqua probabili ratione firmare potuerunt. Nam isti sunt quibus tunc revelatum est, quando ab homine vel per hominem doceri non poterant, imo quibus illud Spiritu sancto revelatum est, quod homines docere, aut scire non valebant. Idcirco sic in psalmo scriptum est: Nunquid Sion dicet: Homo, et homo natus est in ea, et ipse fundavit eam Altissimus? Dominus narrabit in Scripturis populorum, et principum horum, qui fuerunt in ea (Psal. LXXXVI). Interrogando illam civitatem Dei, de qua gloriosa dicta sunt, cujus fundamenta in montibus sanctis (ibid.), scilicet prophetis et apostolis istis, et dicendo: O Sion, nunquid homo, magnificentius negavit, quam si enuntiando dixisset, nunquam dicet homo. Negando ergo dicamus et nos quia revera nisi Dominus ipse narrasset in Scripturis populorum, et principum horum qui fuerunt in ea, nunquam diceret, aut dicere vel capere posset homo tam miram tamque altam scientiam, quae nunc legitur et scitur: Et homo natus est in ea, et ipse fundavit eam Altissimus. Hoc nempe tam mirum tamque altum est quam illud omnia per Verbum facta sunt, et Verbum caro factum est (Joan. I), quod utique tam altum est ut nunquam dicere homo potuisset, nisi Dominus ipse in Scripturis narrasset, nisi Dominus per semetipsum, non per hominem, sed per Spiritum sanctum sanctas condendo Scripturas, cujus vel quorum sibi complacuit, ore dixisset: Istae Scripturae illae sunt, in quibus passim divinam auctoritatem inventis, verbi gratia, cum dicitur: Locutus est vel dixit Dominus ad Moysen. Locutus est Dominus, vel factum est verbum Domini ad illum vel illum prophetam. Istae Scripturae nihilominus illorum sunt, de quibus nunc dicebamus, quia apparuerunt illis dispertitae linguae tanquam ignis, seditque supra singulos eorum, et repleti sunt omnes Spiritu sancto, et coeperunt loqui linguis variis, prout Spiritus sanctus dabat eloqui illis (Act. II). Dicuntur autem in illo psalmo Scripturae populorum, quia non ut Platonis litterae verbis grandisonae, sensibus pauperculae, paucis intelligibiles sunt, vel in angulis susurrant, sed cunctis populis propositae sunt, et palam omni mundo loquuntur de salute omnium gentium, quae in una gente conditae sunt, in qua et prius absconditae fuerunt. Istis igitur Scripturis populorum Scripturis principum, scilicet prophetarum atque apostolorum, ita per omnia credimus, ut dubitare quidquam de illis arbitremur nefarium, et a fide Christi alienum. Sunt autem de apostolis, quorum scripta habentur hi: Petrus, et Joannes, et Jacobus, Matthaeus, et Judas Jacobi. Evangelium Marci ex ore Petri apostoli, et Evangelium Lucae ex apostolica fide scriptum esse fertur Pauli, qui videlicet Paulus non erat illic, neque enim vocatus erat adhuc ubi Spiritus sanctus super Christi discipulos venit, sed non minus per Spiritum sanctum accepit aut minus habuit a summis apostolis, unde et nobis aliquid suo loco dicendum venit. Nam post commemorationem Petri, non minus suavem attingemus memoriam dilecti Jesu Christi, Joannis apostoli.