CAPUT III.

Interea dum adhuc primas concessae sibi praedae partes festinus ignis voraret, ulterius linguam praetendens cunctos luce maligna terreret, quidam de fratribus raptum e sacrario ferens corporale Dominicum longo hastili superne illigatum flammis obvius stetit, sperans quod tam sacrae supellectili cessurus foret ignis, omnisque potestas inimici. Cumque tali modo non cederet ignis, ille persistens fide non ficta et temeritate non improbanda, ipsum hastile cum corporali mediis flammis fortiter intrusit, aliquandiu agitans quasi saevientem confoderet ignem, donec usque ad ipsum prorupit flamma rebellis, eumque pene afflavit. Tunc demum absistens, et hastile quod tenebat partim ambustum, corporale autem illaesum, mirum dictu! et incontaminatum ignibus abstrahens quantocius absolvit, et convolutum flammis quo potuit altius injecit, optans et sperans quod ex immissione ejus Domino volente opprimeretur, et deficeret quasi strangulatus ignis. At ille videlicet magnus et a Deo permissus ignis, miro modo corporale integrum occulta et incognita vi de medio sui rejecit, et longius repulit in eam villae partem, quae sibi concessa non fuerat, et ubi, sicut manifestum est, nihil nociturus erat. Quem non delectet tantum vidisse vel videre miraculum? Denique corporale jam dictum sic integrum et illaesum relatum est, ut tamen signum habeat non indecorum, videlicet lineam subrufam, cum sit ipsum, ut prius erat, totum candidum. Hoc nimirum melius piacet quam si nulla penitus incendii nota inesset, quia clarius ex hoc memoriale est et inter omnem ejusmodi sacram suppellectilem agnosci debet.