CAPUT XXXVIII. De eo quod dictum est:

“Relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae.”

Haec inquit, vocabitur virago, quia de viro sumpta est, hoc ad illud respicit quod supra dictum est, quia formatis Dominus Deus de humo cunctis animantibus terrae, et volatilibus coeli, adduxit ea ad Adam, ut videret quid vocaret ea, quaerendo videlicet adjutorium illi, sicut deinde subjungitur: Adae vero non inveniebatur adjutor similis ejus. Appellavitque Adam nominibus suis cuncta animantia, et universa volatilia coeli, et omnes bestias terrae, et nulli eorum hominis vocabulo cognatum nomen posuit, scilicet quia nullum eorum simile sibi esse perspexit. At vero in hanc similitudinem sua recognoscens, vidit quid vocaret eam, et vocavit nomen ejus virago, dicens, quia de viro sumpta est. Nam quia de viro sumpta est, congrue nomen quod illi poneretur a vocabulo viri, deductum est. Sciendum autem quod in Hebraea quidem lingua manifestam nominis etymologiam sive derivationem litteratura resonat. Vir namque Hebraice isch, et mulier ischa dicitur. At vero Latine vir et mulier secundum vocem sive litteralem sonum commune nihil habent, sed pro muliere virago positum est, quod nomen a viro sumptum est. Bene itaque suam vir in muliere recognoscens substantiam: haec, inquit, vocabitur virago, quia de viro sumpta est. Et adjecit: Quamobrem relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae, et erunt duo in carne una. Hoc pro lege habetur, ut patrem et matrem homini relinquere liceat, poscente causa idonea: uxorem autem nemini nisi volentem relinquere, nec humana concedit lex, nec divina, nisi pro sola, ut superius dictum est, fornicationis causa. Proinde cum dicit lex: Qui dixit patri suo et matri suae, Nescio vos, et fratribus suis, Ignoro illos, et nescierunt filios suos, hi custodierunt eloquium tuum et pactum tuum servaverunt (Deut. XXXIII), cum, inquam, haec dicit sancta et justa lex, notandum quod solam uxorem praeterit, quia videlicet patrem et matrem, fratres et filios nescire licet ei qui custodire eloquium et pactum ejus cupit, et quanquam reclamantes vel invitos relinquere jure licebit: sola autem uxor est, quam nisi volentem, et idem propositum amplectentem, dimitti fas non est. Ergo dum dicit: Quamobrem relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae, et erunt duo in carne una, conjugii copulam omnium carnalium necessitudinem maximam atque fortissimam fore pronuntiat, adeo ut semel copulati jam non sint duo, sed caro una.