|
|
“Et impleverunt eas usque ad summum.”
|
|
Notandum quod Dominus nec de nihilo vinum, quo convivas laetificaret,
nec de nihilo panem fecit, quo turbas esurientes satiaret, nec aliquid
omnino in tota suorum serie signorum, de non existentibus fecit, sed vel
existentia in manus et melius provexit, faciendo de aqua vinum, et panes
quinque aut septem multiplicando in satietatem multorum millium, vel
corrupta in integrum reformavit, infirmos curando, vel destituta
restituit, mortuos resuscitando (Matth. XIV). De nihilo autem non
operatus est aliquid. Non enim mentitur Scriptura, quae dicit:
|
“Qui vivit in aeternum, creavit omnia simul (Eccli. XVIII).”
|
|
Simul quippe omnia, id est, prima rerum elementa de nihilo creavit: sex
autem diebus operatus rerum omnium species, non de nihilo creavit, sed
ex eisdem elementis verbi imperio formavit.
|
“Et die quidem septimo requievit ab omni opere quod patrarat (Gen. II),”
|
|
scilicet ut nullam deinceps novam speciem produci jubeat; operatur tamen
usque modo, dum easdem gubernat et multiplicat, maximeque humanum genus,
quod in melius commutat. Igitur quia et sicut Scriptura testatur, semel
loquitur Deus, et secundo ipsum non repetit, vinum daturus
incommutabilis Dei Filius, non de nihilo creavit, sed de competenti
elemento fecit, scilicet de aqua, quam singulis annis, per vites a
radicibus ascendentem in vinum convertit,
|
“praecepto quod posuit, et non praeteribit (Psal. CXLVIII).”
|
|
Quod qualiter fecerit, credi potest, investigari non potest. Sed
profecto mirabilius est, aquam de nihilo creasse, quam vinum de aqua
fecisse. Mirabilius quippe est, quamlibet substantiam, quae non erat,
condere, quam substantiae jam existenti quodlibet accidens adjicere. Est
autem omnis humor una generaliter substantia, unumque elementum, color
autem sive sapor rite inter multitudinem ponuntur accidentium. Igitur
dum aquam de nihilo creavit Deus, quia substantiam edidit, fecit
mirabilius, cum autem vinum de aqua fecit, humori substantiae solum
accidens adjiciendo, ejusdem Dei Filius fecit, quod est venerabilius.
Non enim tam est venerabile, ut supra dictum est, quod hoc facere
potuerit Deus, quam quod is, qui hoc facere posset, Deus erat homo
factus.
|
|