CAPUT VI. Quanta fortitudine incredulos increpat, dicendo:

“Dura cervice, et incircumcisis cordibus et auribus,”

et caetera pro quibus tamen invicta charitate moriens, orabat.

Praemisso quod erat sapientiae cui resistere nemo poterat, vel gratiae qua plenus erat, defensus a crimine blasphemiae quod sibi objectum fuerat, et bene usus defensione legitima, audiamus nunc illud quod fortitudinis est, qua nihilominus plenum fuisse illum sacra praedicat auctoritas. Dura, inquit, cervice, et incircumcisis auribus, vos semper Spiritui sancto restitistis, sicut patres vestri, ita et vos, usque ad id, qui accepistis legem in dispositione angelorum et non custodistis (Act. VII). Verae fortitudinis hoc, verae, inquam, non impatientiae temerariae vel furoris inconsulti, sed justi zeli, et juste atque rationabiliter zelantis fortitudinis hoc est. Neque enim in hoc eodem dicto proprii cordis motum, sed verum divinae vocis sequitur testimonium. Primus enim Dominus ipse dicit: Populus durae cervicis es, semel ascendam in medio tui, et delebo te (Exod. XXXIII). Deinde et Moyses ait: Circumcidite igitur praeputium cordis vestri, et cervicem vestram ne induretis amplius (Deut X). Et in propheta Dominus dicit: Patres eorum praevaricati sunt pactum meum usque ad diem hanc, et filii dura facie, et indomabili corde sunt (Ezech. II). Item: Omnis quippe domus Israel attrita fronte est et duro corde (Ezech. III). Ergo falsis impetitus testibus ubi se mira sapientia defendit, mira nihilominus fortitudine reos impetit crimen intentans, cui necessaria testimonia non desinit, dura, inquiens, cervice et incircumcisis cordibus et auribus, vos semper Spiritui sancto restitistis, sicut patres vestri et vos. Semper, inquam, id est ex quo de Aegypto egredientes cum scriberentur tabulae digito Dei, spiritu Dei, dixistis ad Aaron: Fac nobis deos qui praecedant nos, Moysi enim huic qui eduxit nos de terra Aegypti nescimus quid acciderit (Act. VII). Porro vera fortitudo nunquam sine charitate est, et tunc vere in spiritu fortitudinis res agitur, quando fortissimae charitatis societate ipsa fortitudo vallatur. Cum igitur illi ex increpatione nequiores effecti dissecarentur cordibus suis, et striderent dentibus in eum, cum ejicientes extra civitatem lapidarent cum, positis ille genibus, clamavit voce magna, dicens: Domine, ne statuas illis hoc peccatum (ibid.). O vere fortis, qui non adversus homines, sed adversus hominum malitiam consurrexit. Vere constans et fortis, quem tot lapides depellere non potuerunt ab arce charitatis, in quo dilectio fortis ut mors (Cant. VIII), imo, et plus quam mors. Plus enim apud animam morientis eodem momento valuit fortitudo dilectionis quam fortitudo mortis. Nam saltem dixit: Videat Deus et judicet (Exod. V), vel tale quidpiam quod dicere jure potuisset, sed positis genibus dixit, imo clamavit voce magna: Domine, ne statuas illis hoc peccatum. Illud fuisset justitiae debitum, istud erat spontaneum charitatis officium. Fortis ergo utrobique fortis atque dulcis in parte utraque. Illic fortiter redarguendo saeviens, hic fortiter moriendo patiens. Secure igitur laus in fine utraque canitur triumphatori, quia et mortem quam Salvator pro omnibus dignatus est pati, hanc iste primus reddidit Salvatori, et precem quam Salvator pro se crucifigentibus, hanc iste pro se lapidantibus primus obtulit Salvatori. Sequuntur autem illum omnes animae justae professionem habentes ejusdem militiae, coronam ambientes ejusdem victoriae.