|
Quia de potestate loqui coepimus, et potestatem regiam Domini nostri
agnoscere debemus, quod maxime ad hanc rem attinet non praetereamus. Et
convocatis duodecim discipulis suis, dedit illis potestatem spirituum
immundorum, ut ejicerent eos, et curarent omnem languorem et omnem
infirmitatem. Duodecim autem apostolorum nomina haec sunt: Primus Simon,
qui dicitur Petrus, et Andreas frater ejus, Jacobus Zebedaei, et Joannes
frater ejus, Philippus, et Bartholomaeus, Thomas, et Matthaeus
publicanus, et Jacobus Alphaei, et Thaddaeus, Simon Chananaeus, et Judas
Iscariotes qui tradidit eum (Matth. X). Ecce potestatem habens vere
regiam, potestatem habens jure divinam. Nec vero solummodo potestatem
habens, sed potestatem hominibus dare potens. Quid amplius, inquam,
hominibus contulit Deus, in forma Dei, quam nunc Deus in forma hominis,
Dominus in forma servi? Conferamus nunc potestatem quam dedit Moysi Deus
in forma Dei, potestati quam dedit hic apostolis Deus in forma servi. In
quo fuit illa potestas quam Moysi potens iste dederat? In projiciendo
virgam coram Pharaone, ut draco fieret, virgas maleficorum devoraret, in
educendo ranas et ciniphes, coenomiyam quoque, et mortem in omne pecus
Aegyptiorum, in spargendo favillam in coelo, ut fierent ulcera in
homines, in extendendo manus in coelum, ut Dominus ignem et grandinem
plueret, et ut super omnes fines Aegypti locusta veniret, et ut per
triduum in tota terra Aegypti tenebrae fierent, et ut, percussis a
Domino primogenitis Aegyptiorum, elevaret virgam super mare, quo diviso,
populus transiret. Magna quidem magnae potestatis opera sunt haec,
verumtamen prudenter considerandum quia non adeo vicina saluti humanae
potestas illa operata est. Nam extra ipsam hominis substantiam cuncta
peracta sunt. Hic autem et ipse potestatis Dominus circa ipsam hominis
substantiam operatur, et ipsi quibus potestatem largitur, videlicet
potestatem spirituum immundorum, ut ejicerent eos, et ut curarent omnem
languorem et omnem infirmitatem. Ubi major clementiae gratia, ibi sine
dubio major venerandae potestatis dignitas. Haec opera potestatis simul
et gratiae sunt, et viciniora humanae saluti, et idcirco recte reservata
sunt adventui Salvatoris, cujus et propria potestas est, et per quem
gratia facta est. Prophetarum tamen nobilissimi Helias et Helisaeus
quaedam hujusmodi opera fecerunt. Nam Helias mortuum resuscitavit (III
Reg. XVII), Helisaeus quoque et mortuo vitam reddidit, et leproso
lavacrum quo mundaretur ostendit (IV Reg. IV, V). Verum haec ita facta
sunt, ut vitae et salutis per potentem hunc perficiendae sacramenta
praesignarent, sicut ipse in Evangelio insinuat, dicens: In veritate
dico vobis, multae viduae erant in diebus Heliae in Israel, quando
clausum est coelum annis tribus et mensibus sex, cum facta esset fames
magna in omni terra, et ad nullam illarum missus est Helias, nisi in
Sarepta Sydoniae ad mulierem viduam. Et multi leprosi erant in Israel
sub Helisaeo propheta, et nemo eorum mundatus est, nisi Naaman Syrus
(Luc. IV).
|
|