CAPUT XI. Mystice de eo quod dictum est:

“Egrediatur populus, et colligat quae sufficiunt per singulos dies.”

“Egrediatur, inquit, populus, et colligat quae sufficiunt per singulos dies.”

Profecto et nobis spiritualiter egrediendum est, ut colligamus quantum sufficere potest. Unde egrediemur? De pristina conversatione, de vetustate vitae. Nondum enim deposito vetere homine, non est nobis manna colligere, non est nobis hunc panem Dominicum manducare. Praeterea, si digne manducare cupimus, ab omni curiositate corporei sensus egrediamur, ut videlicet, visu, gustu, odoratu, et tactu dijudicandum non esse arbitremur, an verum sit corpus Christi, an vera sit caro, id quod sumimus. Nam istis permanentibus colore, odore, atque sapore, est quod sufficiat fidei, quod satis sit catholicae pietati.

“Spiritus est, inquit, qui vivificat, caro non prodest quidquam. Verba quae locutus sum vobis spiritus et vita sunt (Joan. VI).”

Verba fidei, verba veritatis, sufficit prolata esse super substantiam panis et vini, ut inspiretur spiritus et vita aeterna creaturis inanimatis, quamvis species exterior non mutetur in illis: sufficit, inquam, ad salutem credentis, ad vitam digne percipientis. Tantum ergo unusquisque colligat, quia tantum sufficit. Colligat unusquisque quae sufficiant, id est, credat verba Domini spiritum esse et vitam, et per ea panem et vinum, exteriori specie non mutata, transferri in veram viventis coporis et sanguinis Christi substantiam. Nam mutari visibiliter in speciem novam, id est, hoc in ovinam carnem, illud in sanguinis horrorem, non prodest quidquam, imo et infidum est.