VERS. 26, 27.

Lustravi universa animo meo, ut scirem, et considerarem, et quaererem sapientiam, et rationem, et ut cognoscerem impietatem stulti et errorem imprudentium, et inveni amariorem morte mulierem, quae laqueus venatorum est, et sagena cor ejus, vincula sunt manus illius; qui placet Deo, effugiet illam; qui autem peccator est, capietur ab illa. Curru intelligentiae suae mentis pedibus, omnia quae fiunt perlustrans, et requirens Ecclesiastes, scit, considerat, inquirit sensu, arte, sive labore quid sit sapientia, de qua omnia fluunt quae ab initio facta sunt, et quid sit hominis ratio fluens de fonte sapientiae. Scit etiam quanta sit impietas hominis si stultus et insipiens efficiatur, passus in se torpescere ingenium naturae, et quantus sit error imprudenter sapientium, si scintillam sapientiae ab igne micantem exstinguunt in se insipienter vivendo. Ecce quot mala humanam circumveniunt vitam. Qui impius est, aut qui errat imprudenter illius vita mors esse amara putatur. In omnibus rebus nihil est gravius morte. Et tamen morte est gravior amaritudo mulieris. Inde venatores laqueos texunt et retia; illi, inquam, animarum nostrarum ventilatores, qui circumveniunt nos, qui nos indagine cingunt, et capiunt laqueis, et vinculis retentant. Talis fuit robustus venator coram Domino Nemroth (Gen. X), qui primus Babyloniam construxit. Non est vinculum vel gluten ullum tenacius quam amor mulieris, quo non est amaritudo major. Ecce quis amaritudinem non gustavit mulieris? Evam diabolus seduxit in paradiso, atque per eam protoplastus expulsus es (Gen. III), per eam mors introivit in mundum (Sap. II). Quis sapiens, quis fortis, quis sanctus laqueos mulieris evasit? Sapiens fuit Salomon, fortissimus Samson, neque tamen retia mulieris evaserunt. Et David qui fuit secundum cor Dei laqueo muliebri captus est. Sed liberatus canit: Anima nostra sicut passer erepta est de laqueo venantium, laqueus contritus est, et nos liberati sumus (Psal. CXXIII). Samson quem laqueo Dalila constrinxit et vinculis, sero probavit quod mulier amarior esset morte (Judic. XVI). Ipse Salomon captus laqueo mulierum adorans deos alienos ostendit quod amarior est mulier mala morte (III Reg. XI). Nullus tamen existimare debet reprobari naturam mulieris ab Ecclesiaste. Non reprobat illam Paulus apostolus qui ait: Caput mulieris vir, caput viri Deus (I Cor. XI). Paulus naturam commendat; Ecclesiastes vero naturam non damnans, damnare videtur vitia quae accidunt naturae vitiatae, personae mala accusat, naturae bona collaudat. Mulier quae victo sexu fit virago, qualem Petrus commendat in ornatu et cultu virtutum, atque mundo pudoris amictu, quis credat quod amarior morte inveniatur? (I Petr. III.) Quae autem mollitie sexus muliebris abusa in nos laqueos, rete et vincula nectit, quis nesciat quod amarior morte sit? Femina mala vivit amarior Sardoniis herbis, comedens Sardonias herbas moritur ridens, quis ridendo emoritur, nisi qui amat, sive amatur? Sardonia herba occidit solum corpus comedentis; mulier amara corpus et animam venenat amantis. Si autem vertamus causam mulieris ad allegoriam, tanta figurat notanda quanta mulier facit. Designatur et ipse diabolus in femina, quod Domini nostri virtus vires ejus effeminet. Peccatum vero carnis notat nomen mulieris, quia sicut est mollis mulier, ita mollescit caro peccati. Quos haereses notant, illos notat etiam nomen mulieris. Sicut stulta mulier stultos homines ad se trahit, ut furtivo pane et aqua furtiva satientur, ita haeretici ad se vocant insipientes, ut furtiva baptismatis abluat unda, et pane, non vino, scilicet furtivo illos cibet. Convenit etiam idololatris mulieris nomen, sicut enim menstruus sanguis gravat omne mulieris genus, ita gravat idololatras sanguis ad aras sacrificatus.