|
|
“Et absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum, et mors ultra non
erit, neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra, quae prima
abierunt.”
|
|
Mira veritatis assertio:
|
“absterget, inquit, Deus omnem lacrymam ab oculis eorum.”
|
|
Magnificentius exprimi non potuit multitudo consolationis, quae in isto
saeculo flentibus, illic reposita est sanctis et electis Dei. Hujusmodi
namque dictio a similitudine tracta est matris, quae, parvuli sui fletum
non sustinens, oculos ejus et faciem manu tergit, mulcet osculis. Pro
intimando nobis tanto affectu suo idem Deus in propheta inter caetera
dicit:
|
“Pueri eorum in humeris portabuntur, et super genua consolabuntur (Isa.
LXVI).”
|
|
Statimque ad ipsos parvulos apostropham facit, et dicit eis idem gratiae
spiritus:
|
“Quemadmodum mater consolatur filios suos, ita et ego consolabor vos, et
in Hierusalem consolabimini (ibid.),”
|
|
etc. Frustra autem de oculis fletus abstergi videretur, nisi etiam ipsa
flendi causa tolleretur. Recte protinus sequitur, et dixit:
|
“Et mors ultra non erit.”
|
|
Nomine mortis universas breviter comprehendit angustias mortalitatis. Ac
si dicat: Et meretrix illa, quam de sanguine sanctorum ebriam vidisti,
nequaquam ultra quidquam de sanguine illorum bibere poterit; quippe qui
nec ullo modo ultra jam poterunt mori. Sublata autem morte consequenter
et luctus tollitur. Ait ergo:
|
“Neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra, quae prima
abierunt.”
|
|
Statimque sequitur:
|
“Et dixit qui sedebat in throno: Ecce nova facio omnia.”
|
|
Hoc ille dicit cujus dixisse fecisse est;
quia talia erunt,
|
“quae oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis
ascenderunt, quae praeparavit Deus diligentibus se (Isa. LXIV; I Cor.
II).”
|
|
Illa prima, scilicet omnia vetera, omnia mala abierunt, mors et luctus,
et clamor et dolor, et haec omnia nova, omnia bona, ordine recto
succedunt. Non ita autem in processu illius meretricis. Sed quid? Omnia
bona illius prima abierunt, purpura ejus, aurum ejus, lapides pretiosi
ejus, omne lignum thynum ejus, margaritae ejus, omnia vasa eboris ejus,
et caeterae divitiae ejus, quae superius pereuntes referuntur, et deinde
ordine suo succedunt, mors et luctus, et fames, et combustio ignis
sulphurei, et pro omnibus his semel et iterum, ac tertio, vae, vae, vae,
conclamatur illi.
|
“Et dicit mihi: Scribe, quia haec verba fidelissima sunt et vera.”
|
|
Ipse qui sedet in throno, qui omnia faciendo dicit, et dicendo facit ore
suo,
munere suo facit hoc ut sciam, et dignus sim scribere apostolica simul
et evangelica auctoritate. Et quare scribere debeam subjuncta
testificatur causa,
|
“quia haec verba, inquit, fidelissima sunt et vera.”
|
|
Fidelissima, videlicet in promissione bonorum, vera in comminatione
malorum, quaecunque praecedenti loco conscripta sunt in apparatu
terribili simul et exspectabili sedentis super thronum.
|
“Et dixit mihi: Factum est.”
|
|
Ipse qui primo adventu suo juraverat, sive jurare visus fuerat superius,
|
“per viventem in saecula saeculorum, quia tempus amplius non erit (Apoc.
X),”
|
|
sed in diebus vocis septimi angeli, cum coeperit tuba canere,
consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit per servos suos
prophetas, idem hic in praesignatione secundi adventus sui dicit:
Quid est enim dicere,
nisi mysterium Dei consummatum est? Ergo factum est, consummatum est
tempus poenitentiae, sive commutationis amplius non erit. Chaos enim
magnum firmatum est inter Babylonem illam meretricem damnatam, et
Hierusalem istam civitatem sanctam Dei sponsam, ut nec illius tormentum
aut luctus ultra mitigetur, nec istius gaudium vel ornatus amplius
diminuatur (Luc. XVI). Hoc dicto confestim pulcherrimo quasi epilogo
utitur dicendo sic:
|
|