CAPUT XXVI. Quomodo ad ejusdem sapientiae rationem spectet quod idem Dominus habens potestatem vitae et mortis, non ante tertium diem resurgere voluit ex mortuis.

Ad eamdem sapientiae pulchram rationem, rationabilemque pulchritudinem illud quoque permaxime spectat, quod idem Dominus, vitae et mortis habens potestatem, non ante tertium diem resurgere voluit. Cur ita factum sit vel fieri debuerit, aut decreverit, dicere molimur, licet et hoc ut caetera nostro sensu longe altius sit. Ternarius numerus qui apud saeculares philosophos quoque insignis habetur, pro eo quod imparium et eorum qui praeter unitatem nullam aliam recipiunt sectionem primus est numerorum, apud nos longe amplius praeclari nominis, imo primae ac divinae est auctoritatis tam propter ipsam essentiam sanctae individuae Trinitatis, quam pro eo quod Salvator noster tertia die resurrexit a mortuis. Et profecto tertia dies ad idem ipsum sanctae Trinitatis sacramentum respicit. Idcirco namque Dominus noster non ante tertiam diem resurrexit, quia congruum fuit ut propitiationem sanctae Trinitatis triduana nobis obtineret mors carnis Christi. Alioqui cur sub trina mersione baptizamur in nomine Patris, et Filii et Spiritus sancti, complantati facti similitudini mortis ejus (Rom. VI), nisi quia eamdem mortem suam, quam antea baptismum suum appellaverat (Luc XII), triduo pertulit, et ipse in nomine et in obedientia Patris, et Filii et Spiritus sancti? Siquidem et Pater Filio sicut et ipse Filius testatur, calicem passionis dedit, et ipse Filius animae suae in sua potestate propinavit (Joan. XIX), sicut ipse ait: Potestatem habeo ponendi animam meam (Joan. X). Et Spiritus sanctus illi propinari fecit, sicut Apostolus ait: Quia Christus per Spiritum sanctum semetipsum obtulit (Hebr. IX). Congrue ergo mors Domini triduana exstitit, quam sancta Trinitas disposuit, quamque ad obtinendam humano generi propitiationem ejusdem sanctae Trinitatis, nostra in illo sola pertulit natura. Non solum autem, sed et tota vita ejus annorum suorum numero sanctae Trinitatis famulatum exhibere, et ejus praecepto se obedire innuit. Nam in triginta tribus annis, quibus super terram ambulavit, ternarius est repetitus hac sola differentia, quod unus ternarius ut triginta sint in decenum limitem consurgit, alius ut simplex sit, in singulari limite consistit. Cujus in typum Isaac quoque ad immolandum, ternario dierum numero ductus est. Nam de Geraris, ubi tunc habitabat Abraham usque ad montem Moria, id est sedem templi iter dierum trium est, ut ait Hieronymus, et consequenter illic die tertio pervenit, sicut historia refert, et venit in locum quem dixit ei Deus die tertia (Gen. XXII). Sed ut ad incoeptum redeam, mira velocitas, mirabilis ille salvatricis gratiae cursus et recursus, ut in triduo trium temporum saeculi peccata deleret, omnes qui ante legem fuerant, omnes qui sub lege erant, cunctos qui sub gratia venturi erant, una Christi morte pariter salvaret, pro singulis temporibus singulos dies ejusdem mortis appendens. Tantam ejus velocitatem Spiritus sanctus innuebat cum prophetae imperans dicebat: Voca nomen ejus, Accelera, spolia detrahe, festina praedari (Isa. VIII). De hoc et illud in Canticis: Revertere, similis esto, dilecte mi, capreae hinnuloque cervorum super montes Bethel (Cant. VIII). Acceleravit enim inferni spolia detrahere, festinavitque praedari, reversusque ut caprea, aut cervorum hinnulus, id est patriarcharum filius, ad salvandum velocissimus apparuit super montes Bethel, id est visus est apostolis, ut eorum tristitiam cito in gaudium verteret, qui sunt montes Bethel, id est domus Dei, quae est Ecclesia, principes summis virtutibus eminentes. Acceleravit, inquam, inferni spolia detrahere, id est electos omnes jure victoris educere. Quae enim mora fieret ad detrahendum, aut quae difficultas ad discernendum? Sol erat iste, illi autem qui quaerebantur tanquam specularia. Illorum fides speculum erat, reddendo solis aspectu radium satis idoneum, sed ideo non splenduerant hactenus, quia soli objectus medius obstabat paries inimicitiarum, scilicet originale peccatum. At illum in carne sua moriens Christus parietem solverat ac diruerat, qui illa specularia animarum, verum solem exspectantium, umbra tegebat adversa. Quae ergo mora fieret, ut diruto pariete, et descendente ad inferos vero sole, non statim relucerent illa vascula lucis exceptoria, id est electorum animae. Statim ut illuc descendit hic sol, id est anima Christi praepotens et insita sibi, Verbi omnipotentis divinitate coruscans, illi resplenduerunt, et tenebrarum principes dissipati sunt sicut fumus, et sicut fluit cera a facie ignis (Psal. LXVII), et justi exeuntes de tenebris, et in paradisum recepti, eputari coeperunt, et exsultare in conspectu Dei, latrone simul epulante, cui dixerat Dominus in cruce pendens: Hodie mecum eris in paradiso (Luc. XXIII). Totoque Sabbato requievit ab omni opere suo (Gen. II), Dominus Christus cum illis et pascebatur dilectus in liliis, donec aspiraret tertia dies, et inclinarentur umbrae. Die igitur tertia, propitia nobis facta divinitatis Trinitate cito mortem, quam gustaverat rejecit a se, sicut significaverat, quando in cruce, nostram salutem sitiens, et ideo se veraciter sitire dicens (Joan. XIX), cum oblatum sibi gustasset acetum, noluit bibere (Matth. XXVII). Mortis enim acetum paululum gustabat, quam cito, id est tertia die rejecturus, nec ultra bibiturus erat. Resurgens enim ex mortuis jam non moritur, mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI).