CAPUT VII.

Si simplicem hujus historiae sensum obtinere placet, nec alium requirimus, praeclarissimum sane exemplar patientiae nobis in hac suppeditari invenimus. At si paulo altius secundum anagogen hanc ipsam repetere animus est, non tam patientiae exemplar, quam et sententiam huic materiae aptissimam in eadem latere videbimus. Job quippe qui de stirpe Nachor fratris. Abrahae oriundus fuit, typum Christi gessit. Sicut enim Job ulcere pessimo percussus in sterquilinio sedit, testaque saniem rasit sic et Christus, ulcere pessimo percussus est, quando juxta sapientis testimonium dicebant impii, quorum utique corda possidebat Satan, Morte turpissima condemnemus eum (Sap. II). Et illum quidem percussit, simplicitati et rectitudini innocentis ac timentis Deum invidens, hunc autem percuti fecit, tormenta, quae ex ejus praesentia patiebatur, ferre non sustinens, quod multoties confessus est. Verbi gratia, cum diceret per os hominis, cui totam immiserat legionem: Quid mihi et tibi, Jesu Fili Dei summi? Ad juro te per Deum, ne me torqueas (Marc. V). Amplius enim Satan in isto urgebatur, magis in isto quam in illo ad judicium disceptationemque vocabatur. Illic enim interrogatus a Domino: Unde venis? (Job II). Respondit: Semel et iterum circuivi terram et perambulavi eam, non exigebatur judicium, non erat qui diceret: Nunc judicium fit, mundi nunc ejicietur foras, o circuitor mundi et perambulator terrae Satan. Non, inquam, erat, qui haec diceret, idcirco gloriabatur quod nullo fortiore superveniente vacaret sibi victori circuire terram et perambulare eam. Hic autem erat qui diceret: Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan. XII). Igitur cum hic dolens, qui quondam dives, et vere rex sedebat circumstante angelorum exercitu, extra portam ejectus, morte esset turpissima percussus, 249 quasi leprosus reputatus revera sedebat Job in sterquilinio, sanie coopertus: nam Dominus posuerat in eo iniquitates omnium nostrum (Isa. LIII). Verum easdem iniquitates nostras, omnemque corruptionem, et ipsam mortalitatem nostram per virtutem resurrectionis erasurus erat. Et idcirco recte dictum est quia Job testa saniem radebat (Job II). Testa quippe prius molle lutum, post autem igne coquente solidum factum, caro est Christi prius passibilis, atque mortalis, utpote nostrum lutum, post autem per ignem passionis, sic in resurrectionem solidata, ut morte, aut ulla corruptione jam non solvatur in aeternum.