|
|
“Secundum consuetudinem feminarum accidit mihi.”
|
|
Et ecce usque hodie, Christum vel Christi alumnos, mundum fugientes, id
est nihil in hoc mundo possidere cupientes, insequitur mundus, dum eos
semper quidem malis exemplis, nonnunquam etiam vi sibimet conformare
nititur. Usque hodie, inquam, sic fugientes insequitur mundus, et usque
hodie Rachel insectatoris sui mundi idola furatur. Quoties enim hi qui
habitu vel ordine religionis contemplativam pollicentur vitam, ad
avaritiam, quae est simulacrorum servitus (Ephes. V), aspiciunt, ita ut
nonnunquam de rebus ecclesiasticis fraudem faciant, sive, quod et
plerumque fit, spiritualia Dei dona tribuant pro pecunia, Rachel
veternosi patris sui furatur idola. Porro quid contemptibilius, quid
abjectius, quam quod abscondit ea subter stramenta cameli, et sedit
desuper, simulans quod secundum consuetudinem feminarum sibi acciderit?
Scrutatur quippe Laban tentorium Rachelis, si forte sua illic idola
inveniat, quando saeculares homines, illam simulacrorum servitutem, quam
sibi solam esse licitam putant, id est, ejusmodi avaritiam in moribus
religiosorum furtim subesse denotant, vulgo jam sciente quia vendentes
et ementes Jesus de templo suo iratus et rigidus cum flagello ejiciat
(Matth. XXI). At illi occasionem quamlibet praetendunt, quae
rationabilis quidem esse videatur, rationis tamen veritate careat,
quemadmodum camelus munditiei quippiam habere videtur, quia ruminat, sed
vere mundum non est animal, quia non findit ungulam. Et illa quidem
fortassis mentita est, dicendo, quia secundum consuetudinem feminarum
nunc accidit mihi; sed revera de anima cujusque talium qui de praedicta
simulacrorum servitute furtum faciunt, recte propheta dicit: Omnes qui
quaerunt eam, non deficient, in menstruis suis invenient eam (Jer. II).
Interea tamen Deus propter eos qui Christi sunt, quique in sancta
Ecclesia ejus usque ad finem saeculi non deerunt, jugiter arguit mundum,
cujus redargutiones saecularium corda paulatim evincunt. Cum, inquit
Christus, evenerit Paracletus spiritus veritatis, ille arguet mundum
(Joan. XVI). Ait ergo redarguens a Deo: Veni ut ineamus foedus. Verba
foederis haec sunt: Intueatur Dominus et judicet super nos, quando
recesserimus a nobis. Si afflixeris filias meas, et si introduxeris
uxores alias super eas, nullus sermonis nostri testis est absque Deo qui
praesens respicit. Haec cum diceret, maxime pro Lia sollicitus erat,
quam inexpetitam, indotatam, vultu despicabilem nescienti clanculo
immiserat. Illam namque, non repugnante justitia, pene ut concubinam
repudiare poterat, quippe cui fidem maritalem non dederat, neque coram
testibus vel amicis Laban nuptias ejus celebraverat, antequam ad illam
ex more ingressus fuisset. At ille non solum non repudiare in tenderat,
verum etiam pro jure ejus, ut praedictum est (Gen. XXX), arte usus,
effecerat ut non abiret indotata, scilicet ubi, virgis variis in
canalibus positis coram ovibus, mutata est conceptuum natura.
|
|