|
Igitur quod dictum est:
|
“Spiritus ubi vult spirat,”
|
|
sic venerabiliter intelligitur, quod non casu, sed cum ratione judicii
alias spirare velit, et alias spirare nolit, quam videlicet judicii
rationem Sapientia nobis insinuat in parabolis Salomonis verbis
hujuscemodi:
|
“Noli regibus, o Lamuel, noli regibus dare vinum, quia nullum secretum
est ubi regnat ebrietas, ne forte bibant et obliviscantur judiciorum, et
mutent causam filiorum pauperis. Date siceram moerentibus, et vinum his
qui amaro sunt animo. Bibant et obliviscantur egestatis suae, et doloris
non recordentur amplius (Prov. XXXI).”
|
|
Lamuel quippe, quod interpretatur in quo Deus, ipse est Christus in quo
revera Deus, quemadmodum Apostolus dicit:
|
“Deus erat in Christo, mundum reconcilians sibi (II Cor. V).”
|
|
Nec vero ita Deus in illo, sicut in nobis, sed multo differentius, ita
videlicet ut Verbum Deus, et assumptus homo unus Christus, una persona
sit. Vinum quod dat iste Lamuel, sine dubio hic Spiritus sanctus est,
qui cum datus esset apostolis ab ipso dicente:
|
“Ego mittam promissum Patris mei in vos (Luc. XXIV);”
|
|
et illi loquerentur linguis, stupentes, qui audiebant, nescientes quidem
ipsi quid dicerent, sed tamen verum dixerunt, quia musto pleni sunt isti
(Act. II). Reges quibus vinum hoc dare nolit Lamuel, divites sunt hujus
saeculi, et in ipsis divitiis superbi, quibus, ut supra jam dictum est,
ait ipse Lamuel,
|
“quia habetis consolationem vestram (Luc. VI);”
|
|
et quasi quaereret idem Lamuel, quam ob causam talibus vinum hoc,
talibus nolit mittere istum Paracletum,
|
“quia nullum, ait, secretum est ubi regnat ebrietas,”
|
|
ebrietatem nominans illorum superbiam, ipsam consolationis ipsorum
abundantiam seu confidentiam. Ibi profecto nullum est secretum ejusmodi,
quale vinum istud expetit, quale Paracletus iste requirit. Quale enim
secretum exoptat? Nimirum ut homo jugum portans ab adolescentia sua,
solitarius sedeat et lugeat (Thren. III), praesentem ante oculos suos
habens causam cur lugere debeat, videlicet quia mortalis in peccatis,
aut in periculis peccatorum vivit, rationem redditurus ante tribunal
tremendi judicis, ubi quantacunque habita fuerit consolatio praesentis
saeculi, nihil proderit (II Cor. V). Quamobrem, sicut vere vanitatem
illam contemnit, dicens cum Psalmista:
|
“Renuit consolari anima mea (Psal. LXXVI),”
|
|
quia ergo non est ibi tale secretum,
|
“Noli, ait, o Lamuel, regibus,”
|
|
id est superbis
Plerumque accidit, ut talium quispiam gustata, ut sibi visum est, aliqua
vini hujus portiuncula, scilicet accepto sapientiae sive scientiae
sermone, sive prophetia, sive generibus linguarum, sive aliquo
caeterorum charismatum quae distribuit idem Spiritus,
|
“idem Dominus, idem Deus, dividens singulis prout vult (I Cor. XII),”
|
|
uteretur eo in superbia faceretque haereses et schismata. Hoc est quod
dicit de regibus illis:
|
“Ne forte bibant et obliviscantur judiciorum, et mutent causam filiorum
pauperis (Prov. XXXI).”
|
|
Obliviscuntur namque judiciorum haeretici, dum male judicant vel
sentiunt de Scripturis sanctis, et hoc est mutare causam filiorum
pauperis, scilicet Christi, qui cum dives esset, ait Apostolus, pro
nobis pauper factus est (II Cor. VIII). Quibus ergo vel qualibus debetur
vinum consolationis hujus?
|
“Date, inquit, siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo.”
|
|
Moerentes illi sunt, amaro animo illi sunt quibus est praesentis vitae
taedium, et futurae desiderium, et idcirco laudant magis mortuos quam
viventes, sicut dicit Ecclesiastes:
|
“Qui cognoscunt lacrymosum exsilium suum (Eccle. IV),”
|
|
juxta illud:
|
“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur
Sion (Psal. CXXXVI).”
|
|
Isti
isti Spiritum Paracletum accipiant,
|
“et obliviscantur hujusce egestatis suae, et doloris hujusmodi non
recordentur amplius;”
|
|
certi facti ex isto pignore (Ephes. I) quod pedes sanctorum jam sunt
stantes in atriis tuis Jerusalem, ubi nulla est egestas, et dolor non
erit ultra (Apoc. XII).
|
|