|
Haec suprascriptis illis, quae a bono pastore, id est Christo, dicta
sunt, pariter ponam illum quasi gregem in ovili, quasi pecus in medio
caularum. Qui illa dixit, ipse pascit, qui ista faciunt, ipsi occidunt.
De quibus adhuc subjungitur: Tunc clamabunt ad Dominum, et non exaudiet
eos, et abscondet faciem suam ab eis in illo tempore, sicut nequiter
egerunt in adinventionibus suis. Tunc, inquit, quando ponam illos quasi
gregem in ovili, et quasi pecus in medio caularum; quando alias oves,
quas habeo, quae non sunt ex hoc ovili, adducam, quia vocem meam
audient, et fiet unum ovile, et unus pastor, nulla distinctione habita
Judaei et Graeci, tunc et illi fures et latrones, et isti oves
insipientes, imo haedi magis quam oves sive oves errantes, quae
audierunt vocem alienorum, clamabunt ad Dominum, et non exaudiet eos. Et
non solum non exaudiet eos, verum etiam abscondet faciem suam ab eis in
tempore illo, sicut nequiter egerunt in adinventionibus suis, id est,
sicut meruerunt non ignoranter, sed nequiter malum operati, non casu vel
imprudenter in peccatum lapsi sed ad malum intenti, non ad devitandum
sed ad concionandum omne quod iniquum est toto animo dediti et male
studiosi, sicut Psalmista cum dixisset: Corrupti sunt et abominabiles
facti sunt, addidit, in studiis suis (Psal. XIII). Et ista profecto
superioribus ex adverso respondent, ubi cum dixisset: Ponam illos quasi
gregem in ovili, quasi pecus in medio caularum, secutus est, et ait:
Tumultuabuntur a multitudine hominum: ascendit enim pandens iter ante
eos, et transibit rex eorum coram eis, et Dominus in capite eorum. Illi
tumultuabuntur a multitudine hominum, et Dominus ascendet, pandens iter
ante eos; isti clamabunt ad Dominum, et non exaudiet eos. Coram illis
transibit rex eorum, et Dominus in capite eorum; coram istis non solum
non transibit Dominus, et non solum in capite eorum non erit, verum
etiam abscondet faciem suam ab eis, quod procul dubio nunc factum est et
fit, posito insuper velamine super cor eorum ut videre non possint.
Sequitur: Haec dicit Dominus super prophetas, qui seducunt populum meum
qui mordent dentibus suis, et praedicant pacem; et si quis non dederit
in ore eorum quidpiam, sanctificant super eum praelium. Propterea nox
vobis pro visione erit, et tenebrae vobis pro divinatione. Et occumbet
sol super prophetas, et obtenebrabitur super eos dies. Et confundentur
qui vident visiones, et confundentur divini, et operient vultus suos,
quia non est responsum Dei. Inter omnes principes ac duces, de qualibus
hactenus dictum est, non praetereundi erant prophetae illius temporis,
prophetae mordaces et populi seductores, videlicet Annas et Caiphas,
quorum unus qui erat pontifex anni illius prophetavit, quia moriturus
erat Jesus pro gente, et non tantum pro gente, sed ut filios Dei qui
erant dispersi congregaret in unum. Dixit enim: Vos nescitis quidquam
nec cogitatis, quia expedit vobis ut unus moriatur homo pro populo, et
non tota gens pereat (Joan. XI). Equidem cum hoc diceret, falsum erat
quod animo sentiebat; sed verum erat quod voce sonabat. Sentiebat
quippe, vel alios sentire volebat quod nisi moreretur Jesus qui rex et
Christus dicebatur, causa fieret Romanis quorum imperio subditi erant,
ut venirent locumque et gentem tollerent (ibid.). Et hoc falsum erat:
neque enim Christus regna Romanorum sive aliarum gentium tollere
venerat, sive occasionem dare inimicitiarum, vindicata sibi ulla
potestate terrena. Verba autem illius hoc sonabant, quod Jesus pro
omnium filiorum Dei redemptione moriturus esset; et hoc verum erat, et
veraciter ita factum est. Igitur prophetae illi, id est pontifices,
quorum unus taliter prophetavit, non erant praetereundi, quin aliquid
audirent plusquam principes ac duces caeteri. Haec ergo dicit Dominus
super prophetas, qui seducunt populum meum, qui mordent dentibus suis,
et praedicant pacem. Non dubium, quin prophetae illi seduxerint populum
plusquam seduxerant unquam prophetae Baal, quales temporibus Achab et
Jezabel existiterunt. Nam illi seduxerunt populum in tantum ut
derelinquerent Dominum, et colerent Baal. Isti in tantum seduxerunt ut
crucifigerent Dominum, et eligerent Barabbam. Quod autem subjungit, qui
mordent dentibus suis, adeo verum est, et juxta Psalmistam: Dentes eorum
arma fuerint et sagittae, et lingua eorum gladius acutus (Psal. LVI).
Itaque cum tam mordaces fuerint homicidae, quam fictam praedicaverunt
pacem, cum multa indicia sint, illud admirationem facit quod Dominus
noster per pacis osculum traditus est illis. Et si quis, ait, non
dederit in ore eorum quidpiam, sanctificant super eum praelium. Brevis
quidem sed alta nimis et vehemens declamatio avaritiae illorum. Et
quidem de multitudine valet intelligi, quia de multis verum est, quod
eos sibi hostes reputaverint quando non dederunt, et amicos quando
dederunt in ore eorum. Sed de Domino nostro prae omnibus intelligendum
est, quod idcirco sanctificaverint super eum praelium, quia non dedit
quidpiam in ore eorum, imo disputabat contra avaritiam illorum. Denique
si talis venisset iste Messias, id est Christus qui per prophetas
promissus erat, ut terreno suffultus regno ampliaret domos et augeret
divitias eorum, tunc placuisset eis, tunc pacem suam obtulissent ei.
Quia vero pauper et contemptor divitiarum venit, quia non divites sed
pauperes beatos fore praedicavit, et sicut jam dictum est, contra
illorum avaritiam disputavit, sanctificaverunt super eum praelium, id
est quoad potuerunt sanctum videri, et pertinens ad obsequium Dei
benedicti, elaboraverunt si interficerent illum. Hoc adeo verum est de
prophetis ejusmodi, ut de pluribus quoque certo experimento compertum
sit. Quando enim quidpiam dedit in ore eorum, quando de quinque panibus
hordeaceis et duobus piscibus saturavit quinque millia hominum, tunc
voluerunt eum rapere, et facere regem, sicut scriptum est: Jesus ergo
cum cognovisset, quia venturi essent ut raperent eum, et facerent eum
regem, fugit iterum in montem ipse solus (Joan. VI). Ubi autem
persenserunt, quod nollet amplius quidpiam vel quomodo veliet dare in
ore eorum, dicente illo: Amen amen dico vobis, quaeretis me, non quia
vidistis signa; sed quia manducastis ex panibus, et saturati estis.
Operamini non cibum qui perit, sed qui permanet in vitam aeternam
(ibid.), etc. Coeperunt super eum santificare praelium murmurando et
dicendo: Nonne hic est Jesus filius Joseph, cujus novimus patrem et
matrem? Quomodo ergo dicit hic, quia de coelo descendi? (Ibid.) Si de
popularibus ita est, quid putas de prophetis illis cupidis et profundis
amatoribus divitiarum, quando is qui praedicabatur Christus non solum
non promittebat eis sicut vellent thesauros orbis terrarum, sed etiam
disputabat contra avaritiam eorum? Nimirum desperaverunt de illo
dicentes: Quod non daret quidpiam in ore eorum, et idcirco
sanctificaverunt super eum praelium, sanctum esse judicantes, si
crucifigerent eum, tanquam seductorem et magum. Quid dicit Dominus super
hujuscemodi prophetas? Propterea nox vobis pro visione erit, et tenebrae
vobis pro divinatione. Et occumbet sol super prophetas, et
obtenebrabitur super eos dies. Visio et divinatio hoc differunt, quod
divinatio nunquam in Scripturis in bonam partem accipitur. Non erit,
ait, augurium in Jacob, neque divinatio in Israel (Num. XXIII). Cumque
hoc utcunque tollitur, sive effectum non habere denuntiatur, dicendo:
Nox vobis pro visione erit, et tenebrae pro divinatione, sic
intelligendum est: Vos nescientes sive scire nolentes, aliud esse
prophetiam, aliud esse divinationem, videmini vobis esse prophetae ut
vultis, ut aestimemini visiones Dei videre, cum sitis potius quasi
augures et divini sive arioli, pro eo quod ubi quid ad mordendum
accipitis, ibi pacem praedicatis; et si quis non dederit in ore vestro
quidpiam, super eum praelium sanctificatis. Sed sive visionem velitis
nuncupare, quod loquimini, vestra visio nox erit, sive divinationem
dicatis; non ibi lux, sed tenebrae sunt tenebrae falsitatis et nox
mendacii, quia videlicet super nos sol occubuit, et dies obtenebratus
est. Quis ille sol, nisi de quo scriptum est: Vobis autem timentibus
nomen meum, orietur sol justitiae? (Malach. IV.) Et quis ille dies, nisi
ipse qui dicit: Ego sum lux mundi, qui sequitur me non ambulat in
tenebris, sed habebit lumen vitae? (Joan. VIII.)
|
|