|
|
“Apud ipsum est sapientia et fortitudo.”
|
|
Hic jam opportune occurrit, quia scriptum est:
|
“Apud ipsum est sapientia et fortitudo.”
|
|
Item:
|
“Apud ipsum est fortitudo et sapientia (Job. XII).”
|
|
Dicamus ergo et illud, quia ipse est agnus, ipse est leo, et omnia
tempus habent, sic et horum, scilicet agni et leonis significata, sua
debuerunt habere tempora. Tempus fuit, quo ut sapiens patientiam teneret
agni: tempus fuit, quo ut fortis emitteret rugitum leonis, dum se intus
adhuc fortitudo contineret, non fuit omnino derelictus, nam sapientia
quasi derelictum consolata est. Quid enim circa se ageretur, non
ignorabat: propterea non solum discipulos suos reprimebat percutientes
et dicentes:
|
“Domine, ecce gladii duo hic (Luc. XXII);”
|
|
verum etiam occurrebat adversariis et dimittebat se comprehendi. Neque
dedignatur Dominus angelorum ab angelo confortari in agonia factus, et
sudando guttas emittens sanguinis in terram decurrentis, et permittebat
faciem suam a colaphizantibus velari, nec rejiciebat calamum sibi ab
illudentibus, quasi pro sceptro in manu datum, neque chlamydem coccineam
sibi circumdatam, neque coronam spineam suo capiti impositam, neque
Romanos milites adversabatur sibi genua flectentes, et cum fellito risu
se regem Judaeorum salutantes sive adorantes. Cuncta namque haec ludicra
crudelia, vertenda sibi esse sciebat in seria, jucunda atque dulcia.
|
|