CAPUT 7

“Et habet in vestimento et femore suo scriptum: Rex regum, et Dominus dominantium.”

Subtiliter namque et graviter hoc dicto summam percutit reatus populi Judaici, pro quod calcantur in torculari furoris irae Dei omnipotentis. Ipse namque sunt cives illi, qui rege isto sive homine nobili abeunte, juxta parabolam evangelicam, in regionem longinquam, accipere sibi regnum et reverti, miserunt legationem post illum, dicentes:

“Nolumus hunc regnare super nos.”

At ille cum rediisset accepto regno, et rationem cum servis suis habuisset (Luc. XIX), tandem ad suos conversus, verumtamen, inquit, inimicos meos, qui noluerunt me regnare super se, adducite huc et interficite ante me. Igitur illis ante regem quem negaverunt interfectis, et juxta praesentem Scripturae hujus locum calcatis in torculari furoris irae Dei omnipotentis, repente infertur:

“Et habet in vestimento et femore suo scriptum Rex regum et Dominus dominantium,”

quia videlicet irridendi sunt, et subsannandum illis est qui illum respuerunt, putantes quod esse rex non posset nisi secundum ipsorum placitum, nisi ipsi vellent, nisi ipsi reciperent eum. Eadem exprobrans animi indignatione in psalmo Propheta, cum dixisset:

“Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania? Astiterunt reges terrae et principes convenerunt in unum, adversus Dominum et adversum Christum ejus. Dirumpamus vincula eorum, et projiciamus a nobis jugum ipsorum,”

statim intulit:

“Qui habitat in coelis irridebit eos, et Dominus subsannabit illos. Tunc loquetur ad eos in ira sua, et in furore suo conturbabit eos: Ego autem constitutus sum rex ab eo super Sion montem sanctum ejus (Psal. II),”

etc. Quo autem in vestimento, vel quo in femore suo nomen hoc habet scriptum:

“Rex regum et Dominus dominantium?”

Vestimentum hujus regis Christi aliter atque aliter pro loci diversitate intelligi debet, Nam alias sanctam Ecclesiam, sive fidem catholicam, alias sanctam significat Scripturam. Utrumque ex uno psalmi versiculo intelligitur, ubi ipse loquitur dicens:

“Diviserunt sibi vestimenta mea, et super vestem meam miserunt sortem (Psal. XXI).”

Nam vestimenta Domini divisa, significant sacram Scripturam ab haereticis saepius depravatam, ut alibi Psalmista:

“Quae perfecisti, destruxerunt (Psal. X).”

Vestis ejus quae desuper erat inconsutilis, et super quam sortem miserunt (Joan. XIX); designat Ecclesiam vel fidem catholicam devina electione fidelibus datam, quae a nullo corrumpi potest, Item: Vestimentum ejus Ecclesia intelligitur, cum iterum dicit Psalmista:

“Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres in unum, sicut unguentum in capite, quod descendit in barbam Aaron, quod descendit in oram vestimenti ejus! (Psal. CXXXII.)”

Et est sensus: Spiritus sancti gratia, quae plenarie in Christo capite nostro inhabitat, primum eo descendit in fortes viros apostolos, qui significantur per barbam Aaron et deinde in martyres caeterosque Ecclesiae filios magnos quidem, sed inferiores apostolis qui intelliguntur in ora vestimenti, quia post apostolos in Ecclesia sunt praecipui, cujus fide et virtutibus Christus ipse decoratur, ad modum alicujus qui vestimento pretioso induitur. Porro praesenti loco vestimentum recte sanctam intelligitur significare Scripturam. Amplius autem quod magis placeat et pulcherrime splendeat vestimentum, simul et femur ejus continens hoc scriptum, una eademque est Scriptura sancta, Scriptura illa quam patres carnis ejus, quae per femur intelligitur, conscripserunt. Haec autem praecipue sit Scriptura Psalmorum, quae veraciter Scriptura est femoris Christi, quia Scriptura est patris ejus secundum carnem David. Nempe quod iste sit Rex regum, ibi taliter scriptum habes:

“Deus, judicium tuum regi da, et justitiam tuam filio regis (Psal. LXXI).”

Versiculus quidem iste nondum regem regum, sed tantummodo regem pronuntiat illum. Sequitur autem postmodum:

“Et dominabitur a mari usque ad mare et a flumine usque ad terminos orbis terrarum. Reges Tharsis et insulae munera offerent, reges Arabum et Saba dona adducent, et adorabunt eum omnes reges (ibid.).”

Absque ulla contradictione rex cui caeteri reges munera offerunt, et dona adducunt, et non solum hoc faciunt, sed etiam adorant eum, Rex regum est. Et recte homines reges adorant regem hunc, qui cum homo sit, est etiam Deus, quod breviter et magnifice innuitur, cum dicitur in eodem:

“Ante solem permanet nomen ejus.”

Quod idem est ac si diceretur: Iste rex Deus erat antequam homo nasceretur, quia erat antequam fieret mundus, cujus vita et pulchra pars est sol iste quem videmus. Porro Dominus dominantium non adeo expressum est in hoc loco Scripturae, nisi quod ait:

“Et dominabitur a mari usque ad mare.”

Alias ergo quaeramus. Dixit enim alio loco idem Pater carnis ejus multorum profecto servorum Dominus, qui publica et solemni appellatione, ut regibus mos debitus erat, appellabatur Dominus, quod promptum habes in historia gestorum ejus. Dixit, inquam, idem rex et Dominus:

“Dixit Dominus Domino meo: Sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Dominum suum aeque ut Deum Patrem appellavit eum, ille regnans et dominans. Item in eodem psalmo:

“Dominare, inquit, in medio inimicorum tuorum,”

quorum multi profecto domini sunt vel fuerunt, et per ampla dominati sunt et dominantur spatia terrarum, et tamen, velint nolint, effugere non valent Domini hujus dominatum. Igitur verum est, manifestum est, quia habet in vestimento et in femore suo scriptum, id est in Scriptura, quam patres carnis ejus conscripserunt testificatum, quod sit Rex regum et Dominus dominantium. Et quidem cives ejus qui oderant illum, negare illum et post illum legationem mittere potuerunt, dicentes:

“Nolumus hunc regnare super nos (Luc. XIX).”

Sed Scripturam hanc solvere vel abscondere non possunt. Sequitur: