CAPUT 21

“Responderunt ei: Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus unquam. Quomodo tu dicis liberi eritis?”

O astuti, quam prope nunc ceperant et illaqueaverant sapientiam Dei. Quid enim putarent dicturum illum, nisi quia falsum est quod dicitis, nemini servivimus unquam, Romano enim imperio servitis nunc. Hoc autem si dixisset, quanto putas eum clamore involassent, dicentes:

“Si sumus amici Caesaris, non dimittamus hunc inimicum Caesaris, contradicit enim Caesari, proposita nobis spe quod si sequamur eum, simus liberi, et non serviamus Romanis.”

Igitur non per obliviosam ignorantiam, sed per insidiosam malitiam dixerunt:

“Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus unquam.”

Et quidem fuerit hoc nativae cujusdam libertatis privilegium, quod semen Abrahae sunt (Galat. IV), id est, quod non de ancilla secundum carnem, sed de libera per repromissionem nati sunt. Nam Ismael quoque semen Abrahae fuerat Domino dicente:

“Sed et filium ancillae faciam in gentem magnam, quia semen tuum est (Gen. XXI),”

tamen hi maxime, qui secundum Isaac sunt, reputantur in semine, soli secundum carnem liberi, legitimumque semen dicuntur Abrahae, dicente eodem:

“Quia in Isaac vocabitur tibi semen (Gen. XXI).”

Hoc itaque concedamus quia semen Abrahae sunt, ac proinde comparatione Ismaelitarum caeterorumque qui de Agar vel Cetura nati sunt (Gen. XXV), isti liberi sunt. Attamen in hoc falsi sunt quod subjungunt,

“et nemini servivimus unquam.”

Nec enim ignorare poterant quod et Aegyptiis in luto et latere servierint, quodque et postquam terram promissionis obtinuerunt, pro eo quod

“commisti sunt inter gentes, et didicerunt opera eorum et servierunt sculptilibus eorum (Psal. CV),”

tradidit eos Dominus in manus gentium, et dominati sunt eorum qui oderunt eos et tribulaverunt eos inimici eorum, et humiliati sunt sub manibus eorum, saepe liberavit eos, et nunc tandem cum haec dicerent:

“Nemini servivimus unquam, Romano imperio sub tributaria conditione serviebant.”

Itaque perspicuum est quod insidiosa, ut praedictum est, malignitate hoc objecerunt, intenti elicere verbum de quo illum apud Romanum possent accusare imperium sicut et tunc, quando tentantes hypocritae dixerunt:

“Licet censum dari Caesari, an non?”

(Matth. XXII.) Et nota, studium horum grammaticorum in schola Satanae declinantium, quam cito, dicente illo:

“Et veritas liberabit vos,”

ad verbi hujus etymologiam prosilierunt, dicentes ei:

“Quomodo tu dicis, liberi eritis,”

cum non dixerit eis et liberi eritis, sed

“et veritas liberabit vos.”

Proprietate dictionis abuti voluerunt, in adjumentum suae perversitatis. Sed frustra. Ille enim qui paulo ante dixerat:

“Ego sum lux mundi,”

haec omnia clare videbat, lucens quidem in terris, gradiens autem in altitudine coeli. Tale ergo hoc erat ac si homines caeci solem persequentes, radios ejus laqueis nectere, et tanquam pedibus vinctum, de zodiaco suo in terram deorsum vellent attrahere. Nam quam alte supra sensus istorum ambulet intentio dicentis:

“Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis, et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos,”

ex his quae sequuntur colligi potest.