CAPUT XVI.

Sed et praeter colorem adhuc alia sunt quae fugiunt de nostro vestitu, scilicet indumenta, quae propter frigus habemus de ovinis pellibus, videlicet quia ubi B. Benedictus de vestiariis et calceariis fratrum loquitur (cap. 22), vestitus hujusmodi non nominatur. Sufficit enim, inquit, monacho duas tunicas et duas cucullas habere, propter noctes et propter lavare ipsas res. Jam quod supra fuerit, superfluum est, et amputari debet. At ille non in omnibus locis, sed in mediocribus ista sufficere credidit. Sic enim incoepit: Vestimenta, fratribus, secundum locorum qualitatem ubi habitant, vel aerum temperiem dentur, quia in frigidis regionibus amplius indigetur, in calidis vero minus. Haec vero consideratio penes abbatem est. Nos tamen mediocribus locis sufficere credimus monachis per singulos cucullam et tunicam, cucullam in hieme villosam, in aestate puram ac vetustam. Mediocria loca dixit illa, quae nec perustae zonae, nec boreali polo multum vicina sunt, in qualibus et ipse habitavit, ubi tamen et praesenti anno, die Natalis Domini, quando in his regionibus acerrimum frigus, vineas nostras fere omnes peremit (quod nunc universa haec provincia deplorat), cum essem Romae, grandina, tonitrua, et tempestas fuit valde importuna, adeo ille aer a nostro aere diversus est, qui tamen inter loca, quae hic dicit mediocria, reputandus est. Hinc litterae suo modo inhaerere volunt quidam, sed non possunt. Duae namque cucullae et duae tunicae, ad istam mutationem, quam dicit propter noctes et propter lavare ipsas res, non sufficiunt, quinimo simul omnes et forte plures, magnitudine frigoris agente superinduuntur. Cur non saltem auctoritate Scripturae consentiunt, tunicas recte dici etiam illas vestes, quae de pellibus fiunt? Scriptum est enim: Fecit quoque Deus Adae et uxori ejus tunicas pelliceas, et induit eos (Gen. III). Quid est dicere tunicas pelliceas, nisi tunicas de pellibus factas? Quod si nolunt admittere, ut dicant vel concedant B. Benedictum unquam cogitasse hujusmodi tunicas, cum diceret monacho sufficere duas cucullas et duas tunicas, dicant nobis, utrum vel ipse B. Benedictus de vestitu pelliceo quidquam habuerit. Dicit enim liber Actuum vitae ejus (lib. Dialog. VI, VIII): Eodem quoque tempore hunc in specu latitantem etiam pastores invenerunt. Quem dum vestitum pellibus inter frutecta cernerent, aliquam bestiam esse crediderunt. Vestitus pellibus erat, quid est nisi veste pellicea? Item ubi Maurus discipulus ejus super aquam cucurrerat, et Placidum puerum per capillos tenens, rapido cursu super aquam redierat, cum beatus Benedictus hoc illius obedientiae deputaret, et contra, ille pro solo illius imperio factum diceret, in hac humilitatis mutuae amica contentione, accessit arbiter puer qui ereptus est. Nam dicebat: Ego cum ex aqua traherer, super caput meum abbatis melotem videbam, atque ipsum me ex aquis educere considerabam. Habebat ergo melotem, vestem utique de pellibus factam. Erat enim melotes, vestis caprinae pellis, qua et Aegyptii, sicut refert Postumianus, utebantur monachi, dicta melotes eo quod nigra esset. Nam quod nos dicimus nigrum, Graeci melan dicunt. Quid igitur censes? Vestem pro qua calumniantur nobis? Vestem sive tunicam pelliceam Deum ipsum fecisse hominibus Scriptura testis astruit, et ipse beatus Benedictus ejusmodi veste non caruit, nec antiquiores illo monachi vel patres Aegyptii, sicut nec prophetae, vel filii prophetarum, quos monachos Veteris fuisse Testamenti beatus Hieronymus asserit. Nam et illi, ut ait Apostolus, circuierunt in melotis, in pellibus caprinis (Hebr. XI). Dicis itaque mihi: Si et monachis antiquioribus, et ipsi beato Benedicto pellicea veste uti mos fuit, cur nullum inde praeceptum dedit? Videlicet quia de illis duntaxat vestibus, sine quibus non perficitur exterius habitus monachi, ad se pertinere judicavit, caetera in consideratione abbatis dereliquit, sicut apparet ex praecedentibus dictis.