|
Cum haec ita sint, nonne magis ac magis elucescit causa peregrinorum,
sanctorum Abraham, Isaac, et Jacob, caeterorumque qui civitates sive
castella non aedificaverunt, imo de civitatibus aedificatis egressi in
casulis habitaverunt, confitentes quia peregrini et hospites sunt super
terram? Exspectabant enim fundamenta habentem civitatem, ait Apostolus,
cujus artifex et conditor est Deus (Hebr. XI). Civitates, inquam, et
castella non aedificaverunt, imo quod contrarium est civitatibus et
castellis, hoc aedificaverunt, scilicet altare Domino; quod tertio
primus vel notissimus peregrinorum fecisse legitur Abraham. Primo ubi
ingredienti terram Chanaam apparuit illi Deus et dixit: Semini tuo dabo
terram hanc (Gen. XII). Secundo, ubi transgrediens, vel progrediens
terram tetendit tabernaculum inter Bethel et Hai (Gen. XIII). Tertio,
ubi filium suum unigenitum jussus offerre in holocaustum, laudabiliter
paruit (Gen. XXII). Ergo causa peregrinationum in hoc saeculo filiorum
Dei ista fuit, et est, et esse debet usque ad consummationem saeculi,
quia esse debent adjutores Dei, adjutores in aedificatione Dei, ad
ejiciendum fortem armatum de atrio suo, quem vicit Filius Dei. Quomodo
ad ejiciendum fortem armatum illum? Nimirum invadendo in primis et
destruendo cunctas munitiones falsitatis, sive machinamenta fanatici
erroris constantissima praedicatione veritatis; et deinde eradendo,
quoad possibile est, sive obscurando celsos titulos superborum hujus
saeculi, de qualibus in psalmo scriptum est: Tabernacula eorum in
progenie et progenie; vocaverunt nomina sua in terris suis (Psal.
XLVIII), exempli gratia, ut ibi congesta fuerat celsa tumba Romuli,
illic aula superemineat Petri apostoli; et ubi discors frater Remus, ab
eodem fratre Romulo pene parili tumba premitur, illic consocius Petri.
Paulus, crucis Christi signifer in domo sua ad honorem sui Regis,
ejusdem Christi, principetur. Ad talium taliterque aedificantium
peregrinorum sortem pertinere non dubium est piam beatorum pontificum
intentionem Brunonis atque Heriberti, supra memoratorum, qui nescio quem
nebulonem illius fortis armati satellitem, quales multos habet, de isto
atrio sive particula atrii ejus foras ejecerunt, alter castellum
confringendo, alter monasterium hoc ad honorem fortioris qui illum
fortem vicit, aedificando. Quid amplius habet homo civis coeli, et
peregrinus super terram secundum professionem suam, nisi ut aedificet,
quoad potest, super fundamentum Patrum sanctorum, qualium Abraham, Isaac
et Jacob, principes, sive notissimi exstiterunt, qui nullam civitatem
terrenam aedificaverunt, sed supernam sive coelestem inquisierunt? Forte
dicis quia David coepit arcem Sion, et haec est, ait Scriptura, civitas
David (II Reg. V). Et de Ezechia scriptum est in laude patrum quia ipse
munivit civitatem suam, et induxit per medium ejus aquam (Eccli.
XLVIII). Ad haec responsio facilis patet quia longe aliud est capere vel
munire quam fundare vel aedificare civitatem. Unde notandum quia ducibus
Moyse et Josue datum vel permissum est civitates muratas capere, et in
eis habitare, nusquam autem jussum fuit aedificare, imo unam prae
omnibus scilicet Hiericho, sicut superius memoratum est, voluit Deus
virtutis suae miraculo dejicere, ut hoc signo nobis innueret quia
voluntas ejus non fuit, nec est in hujusmodi structuris, quas mortalium
praesumptio adinvenit, sicut et ante legem alio miraculo demonstravit in
turri Babel, ubi linguas eorum confudit (Gen. XI). Praeterea sciendum
quia munitio, qua Ezechias civitatem suam munivit, ut merite in laudibus
patrum debeamus eam venerari, spiritualiter debet intelligi, quia
videlicet illa munitio fortissima fuit oratio, et aqua quam duxit per
medium civitatis, illa fuit misericordia, quae taliter de coelo manavit
ut una nocte interficeret angelus Domini centum octoginta quinque millia
virorum de exercitu Sennacherib (IV Reg. XIX). David quoque capiendo
arcem Sion, et ejiciendo caecos et claudos, odientes animam David, locum
ibi facere intendebat nomini Domini (II Reg. V), quod et fecit
introducendo illuc arcam foederis Domini, et insistendo ad aedificandam
inibi domum orationis quam per filium suum Salomonem Deus perfici
voluit. Unde et gratulabundus cecinit: Et repulit tabernaculum Joseph et
tribum Ephraim non elegit, sed elegit tribum Juda montem Sion quem
dilexit (Psal. LXXVII), et caetera de quibus sermo copiosior sese
offerret, nisi quia brevitati studendum et fastidium vitandum est.
|
|