|
Et ille locutus est ad fratres, et ad omnem domum patris sui: Ascendam
et nuntiabo Pharaoni, dicamque ei: Fratres mei et domus patris mei
venerunt ad me, et sunt viri pastores ovium, etc. Sanctum peregrinorum
studium, Deo peregrinantium Scripturae locus exprimit, scilicet quod
hominibus non solum non placere, sed etiam displicere quaesierunt, et
quod vere non hic manentem habentes civitatem, futuram et manentem
inquirere studuerunt (Hebr. XIII).
(CAP. XLVII.) Primus Joseph ingressus nuntiat Pharaoni, dicens: Pater
meus, et fratres, oves eorum, et armenta, et cuncta quae possident,
venerunt de terra Chanaan, et ecce consistunt in terra Gessen. Extremos
quoque fratrum suorum quinque viros statuit coram rege, primogenitos, et
interrogati a rege dicente: Quid habetis operis? responderunt: Pastores
ovium sumus servi tui, et nos, et patres nostri. Quare? Quia
detestantur, inquit, Aegyptii omnes pastores ovium, videlicet, quia
superbiunt in equis, et curribus, plus caeteris gentibus, et ob hoc
humile pastorum opus, veluti ignominiam despiciunt et detestantur.
Postmodum introductus pater ante regem, interrogatus est ab eo: Quot
sunt dies vitae tuae? Nunquid nil aliud rex sapiens locutus est cum
venerabili sene, nisi quod interrogavit eum, Quot sunt dies vitae tuae?
Sed profecto solum hoc scribi dignum fuit, propter memorabile responsum,
dicentis: Dies peregrinationis vitae meae, centum triginta annorum sunt
parvi et mali, et non pervenerunt usque ad dies patrum meorum, quibus
peregrinati sunt. Ultro, peregrinum se confessus est, et hanc vitam
miseram, peregrinationem dicere maluit, melioris vitae vel patriae
civis, id est, coelestis. Eo sensu percontationem regis vera correctione
supplevit, cum dicente illo: Quot sunt dies vitae tuae? respondit: Dies
peregrinationis vitae meae parvi sunt et mali. Parvos videlicet dies
suos pro humili conscientia dixit, malos pro continuatione
tribulationis. Parumque illi visum est, quod peregrinum se confessus
est, nisi etiam patres suos peregrinos fuisse assereret. Nam protinus
subjungit: Et non pervenerunt usque ad dies patrum meorum quibus
peregrinati sunt. Adeo hominibus placere, vel ad pompam saecularium tam
pater quam filius se extendere dedignati sunt. Bene ergo Apostolus in
laudem fidei patrum istorum inter caetera dicit: Et confitentes quod
hospites et peregrini sint super terram (Hebr. XI). Eorum confessio
nusquam clarior aut certior invenitur quam hoc loco ubi peregrinus iste
in aula regis non oblitus patriae coelestis, ultro peregrinum se
confitetur. Igitur vetus pastoribus ovium spiritualium et omnibus, qui
coelestem patriam inquirunt propositum est exemplum, ut humilitate
gloriosa contenti vanam et inopem despiciant altitudinem saeculi,
dicantque ubicunque equitantes Aegyptios viderint: Hi in curribus, hi in
equis, nos autem in nomine Domini Dei nostri invocabimus (Psal. XIX);
dicant coram terrenae patriae civibus, aut regibus: Non habemus hic
manentem civitatem, sed futuram inquirimus (Hebr. XIII).
|
|