VERS. 9, 10.

Qui transfert lapides, affligetur in eis: et qui scindit ligna, vulnerabitur ab eis. Si retusum fuerit ferrum, et hoc non ut prius, sed hebetatum fuerit, multo labore exacuetur, et post industriam sequetur sapientia. Volvuntur et in Isaia sancti lapides super terram. Non enim firma in ea statione consistunt, sed praetereunt, et semper ad altiora nitentes hinc abire festinant. De his vivis lapidibus et in Apocalipsi urbs Salvatoris exstruitur (Apoc. XXI), et Ecclesiam aedificari Apostolus non tacet. Si quis igitur haeretica arte perversus de Ecclesiae aedificio istos lapides abstulerit, postea tormenta patietur. Quia vero absolute Scriptura ait: Qui transfert lapides, et non adjecit bonos sive malos, propterea et e contrario intelligendum, quod ecclesiasticus vir, episcopus videlicet et presbyter, si juxta mandatum Levitici de leprosa domo lapidem abstulerit, in pulverem et cinerem conterendum (Levit. XIV), dolebit in eo ipso quod de Ecclesia Christi lapidem auferre conatur, dicens secundum Apostolum: Flere cum flentibus, lugere cum lugentibus (Rom. XII); et: Quis infirmatur et ego non infirmor, quis scandalizatur et ego non uror? (II Cor. XI.) Et qui ligna scindit, vulnerabitur ab eis. Haeretici ligna infructuosa sunt, et saltus absque utilitate pomorum. Unde et in templo Dei prohibetur plantari (Deut. XVI), et vana folio, id est verborum tantum sonantium spernuntur umbracula. Quamvis igitur sit prudens et doctus vir qui gladio sermonis sui haec ligna concidat, periclitabitur in eis, nisi diligenter attenderit, maxime, si ei hoc quod sequitur acciderit: Si retusum fuerit ferrum et faciem ejus turbaverit, id est si disputatio ejus infirmior fuerit inventa, nec acumen habuerit quo contraria quaeque secet, sed principale cordis ejus hebetetur, in partem transibit adversum, et confirmabit eum fortitudo perversa. Incipiet tunc fortitudinem, incipiet habere sapientiam quae superflua est, et non adjuvat possidentem. Si retusum fuerit ferrum et hoc non ut prius, conturbatum erit, virtutibus corroborabitur, et reliquum fortitudinis sapientia est. Si se, inquit, aliquis viderit per negligentiam amisisse scientiam Scripturarum, et acumen ingenii ejus fuerit obtusum, et turbatus nequaquam manserit qualis esse jam coeperat, evenit quippe interdum, et cum modicum scientiae quis habuerit, elatus in superbiam, discere desistat et legere, et paulatim ex eo quod ei nihil additur subtrahatur, et vacuum disciplinis pectus permaneat, ferrumque quod acutum fuerat hebetetur; otium enim et desidia quasi quaedam rubigo sapientiae est. Si igitur quis hoc passus fuerit, non desperet remedium sanitatis, sed vadat ad magistrum et rursum instruatu ab eo, et post laborem et industriam sudoremque nimium, valebit sapientiam recuperare quam amiserat. Et hoc est, quod dicitur, fortitudinibus corroborabitur, id est labore et sudore et industria et quotidiana lectione sapientiam consequetur, et fortitudo ipsius habebit hunc finem ut accipiat sapientiam.