CAPUT XXIX. De eodem igne qui

“in altari, inquit, semper ardebit, quem nutriet sacerdos, subjiciens ligna mane per singulos dies.”

“Ignis autem in altari semper ardebit, quem nutriet sacerdos, subjiciens ligna mane per singulos dies. Et imposito holocausto, desuper adolebit adipes pacificorum. Ignis iste est perpetuus, qui nunquam deficiet in altari.”

Altare Dei, ut supra dictum est, fides Christi in corde nostro est, in quo jubetur ignis semper ardere, quia necesse est ex illo ad Dominum charitatis flammam indesinenter accendere, cui per singulos dies sacerdos ligna subjiciet ne exstinguatur. Omnis enim Christi praedicator membrum utique summi Sacerdotis effectus est, sicut cunctis fidelibus Petrus apostolus dicit:

“Vos autem genus electum, regale sacerdotium (I Petr. II).”

Et sicut Joannes apostolus dicit:

“Fecisti nos Deo nostro regnum et sacerdotes (Apoc. V).”

Sacerdos ergo in altari ignem nutriens quotidie ligna subjiciat, id est fidelis quisque in eo charitatis flamma deficiat, in corde suo tam exempla praecedentium quam sacrae Scripturae testimonia congerere non desistat. Nam quasi quaedam fomenta igni dare est, in exercitatione charitatis, vel exempla Patrum, vel praecepta Dominica ministrare. Quia enim interna novitas nostra ipsa quotidie hujus vitae conversatione veterascit, ignis iste adhibitis lignis nutriendus est, ut dum per usum se nostrae vetustatis attenuat, per Patrum testimonia et exempla reviviscat. Et bene praecipitur ut mane ligna per singulos dies congerantur. Haec quippe non fiunt, nisi cum nox caecitatis exstinguitur. Vel certe, quia mane prima pars diei est, postpositis cogitationibus vitae praesentis hoc priori loco quisquis fidelium cogitet, ut quod in se jam jamque quasi deficit, quibus valet nexibus studium charitatis inflammet. Ignis enim iste in altari Domini, id est in corde nostro citius exstinguitur, nisi solerter adhibitis exemplis Patrum, et Dominicis testimoniis reparetur. Bene autem subjungitur:

“Et imposito holocausto de super adolebit adipes pacificorum.”

Nam quisquis hunc ignem charitatis accendit, et semetipsum utique holocaustum desuper imponit, omne vitium quod in se male vivebat, exurit. Cum enim cogitationum suarum interna considerat, et vitam reprobam per immutationis gladium mactat, in ara se sui cordis imponit, et igne charitatis incendit. De qua hostia pacificorum, adipes redolent, quia interna novae vitae impugnatio pacem inter nos et Deum faciens, odorem suavissimum de nobis reddit. Quia vero eadem charitas in cordibus electorum inexstinguibilis manet, apte subditur.

“Ignis est iste perpetuus, qui nunquam deficiet de altari.”

Nunquam profecto de altari ignis iste deficit, quia etiam post hanc vitam eorum mentibus fervor charitatis accrescit. Aeterna quippe contemplatione agitur, ut omnipotens Deus, quo magis fuerit agnitus, eo amplius diligatur.