|
Domino Gregorio clarissimae memoriae viro, S. humilis atque Dominicum
peripsema, salutem.
ait Psalmista,
|
“qui scrutantur testimonia Domini, ut in toto corde exquirant eum (Psal.
CXVIII).”
|
|
Hanc, ut reor, beatitudinem, dilectissime, invenisti, et ideo
aequipollentissimum arbitratus ut, qui eam invenisti, invenias vitam, et
haurias salutem a Domino (Prov. VIII). Nam charitatis tuae scripta
percepi, quibus usquequaque hortatus es ut tibi aliquid ederem super
Ecclesiasten, secundum nostram translationem, Hebraicam scilicet
veritatem: quoniam beati opus Hieronymi juxta septuaginta Interpretum
traditionem, quasi mutilatum esse et informe videretur, multumque
distare ab Hebraico. Legi, atque relegi, et proculdubio ita esse, ut
intimasti animadverti. Dilectio certe pretium non habet. Amicitia, quae
desinere potest, vera nunquam fuit. Fulgeat qui libet auro, et
pompaticis ferculis corusca ex sarcinis metalla radient, charitas non
potest comparari. Obsecro ergo te, ne amicum, qui diu quaeritur, vix
invenitur, difficile servatur, pariter cum oculis mens amittat. Mihi
crede, crede mihi, frater, non sic tempestate jactatus portum nauta
prospectat, non sic sitientia imbres arva desiderant, non sic curvo
assidens littori anxia filium mater exspectat, quemadmodum te semper
desideravi. Oppido nunc pertimesco amoris istius carbunculum
exstinguendum. Quomodo enim magisterii cathedram mihi tradere vis, qui
sub ferula discipulus nunquam fui? Metiris nos virtutibus tuis, et
parvos magnus extollis, ultimamque partem convivii occupas, ut
patrisfamilias judicio promovearis. Non tamen frustra praedicatur mentes
hominum nitere liquido die, coacta nube pallescere, meus credo animus
faciet fidem exemplo. Nam, cum tibi scribam, ex sententia verborum usus
suppeditabit, quorum alias mihi suppellex deest. Praeterea merito inter
omnes virtutes obedientia vindicat principatum, quae facit plerosque
tentare quod nequeunt. Et ideo devotionis laude habendi sunt qui,
considerata sui possibilitate, jubentibus obsequuntur. De sola ergo
charitate, qua nihil est imperiosius, confisus, satisfaciam voluntati
vestrae. Quod dum audacter aggredior, praesumptionis reum me esse
sentio. Sed petenti tibi saepius negare non potui, ita duntaxat ut tibi
soli lectio sit, nec ab oculo speculetur secundo.
|
|