CAPUT XXXVII. Quod grando et ignis pariter mista ferebantur, et de eo quod ait Deus:

“Idcirco autem posui te, ut ostendam in te fortitudinem meam.”

“Dixitque Dominus ad Moysen: Mane consurge, et sta coram Pharaone, et dices ad eum. Haec dicit Dominus Deus Hebraeorum: Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi,”

etc. Et subinde:

“Idcirco autem posui te, ut ostendam in te fortitudinem meam, et enarretur nomen meum gentibus in omni terra,”

etc. Terribilis hujus sententiae Apostolus ita meminit:

“Igitur non volentis neque currentis, sed miserentis est Dei. Dicit enim Scriptura Pharaoni: Quia in hoc ipsum excitavi te, ut ostendam in te fortitudinem meam, ut annuntietur nomen meum in universa terra (Rom. IX).”

Protinus quicunque est protervus scrutator judiciorum Dei dicendo:

“Quid adhuc queritur? voluntati ejus quis resistit?”

(ibid.) recte indignantem eumdem Apostolum audit:

“O homo, tu quis es qui respondeas Deo? An non habet potestatem figulus luti, ex eadem massa facere, aliud quidem vas in honorem, aliud in contumeliam?”

(ibid.) Ita ille qui propter suam proterviam cognitione Dei secretorum dignus non est, ab auditorio suo procul repulsus, convertitur ad eum qui mente subdita in timore Domini, vel exiguam rationis stillam a coelesti magisterio deposcit, et dicit huic:

“Quod si volens Deus ostendere iram, et notam facere potentiam suam, sustinuit in multa patientia vasa irae, apta in interitum, ut ostenderet divitias gloriae suae in vasa misericordiae, quae praeparavit in gloriam (ibid.),”

etc. Cum haec dicit, profecto Deum ab hominum suspicione defendit, ne liceat cuiquam suspicari quod idcirco vel Pharao, vel quisquam alius iram sibi iniquam thesaurizavit, quia in hoc ipsum Deus illum excitavit. Nam idcirco potius Deus Pharaonem excitavit, subauditur in regnum, et idcirco summam illi potestatem contulit, quia vas irae fuit, et quia jamdudum aptus erat in interitum, idcirco corripiendis superpositus est misericordiae filiis, ut esset

“virga furoris et baculus in manus Domini super eos (Isa. X),”

quos per tribulationem in gloriam transferre praeparavit. Igitur cum dicit:

“Idcirco excitavi te,”

subaudiendum est in regnum, permittendo videlicet, non agendo, ut in summum ascenderes imperium, et haberes potestatem secundum nequitiam vel duritiam cordis tui, saeviendo in populum meum.

“En, inquit, pluam hac ipsa hora cras, grandinem multam nimis, qualis non fuit in Aegypto a die qua fundata est.”

Ac deinceps:

“Et pluit Dominus grandinem super terram Aegypti, et grando, et ignis mista pariter ferebantur.”

Octava haec plaga est, jam cunctis superioribus propinquior ad implendam eorum perditionem.

“Percussit enim grando in omni terra Aegypti cuncta quae fuerunt in agris, ab homine usque ad pecus.”

De hominibus nondum quisquam fuerat mortuus, sed hac plaga jam illorum primitiae feriuntur. Porro octavum legis mandatum est:

“Non furtum facies (Exod. XX).”

Sane cum sint plures differentiae furti, pessimum illud constat furtum esse, quod est veritatem Dei in injustia detinere. Huic peccato meritam poenam haec plaga denuntiat, quae de coelo facta est, ubi

“grando et ignis mista pariter ferebantur.”

Revelatur enim ira Dei de coelo, inquit Apostolus,

“super omnem impietatem et injustitiam hominum eorum qui veritatem Dei in injustitia detinent, quia quod natum est Dei manifestum est in illis; Deus enim illis revelavit (Rom. I).”

Hoc denique quod dixerat,

“qui, veritatem Dei in injustitia detinent,”

subsecutus exponit:

“Quia cum cognovissent Deum, inquit, non sicut Deum glorificaverunt, aut gratias egerunt, sed evanuerunt in cogitationibus suis, et obscuratum est insipiens cor eorum, et mutaverunt gloriam incorruptibilis Dei in similitudinem imaginis corruptibilis hominis, et volucrum, et quadrupedum, et serpentum (ibid.).”

Item quae sit ira Dei, quae de coelo super impietatem revelatur, quaeque hic per grandinem et ignem designatur, terribiliter exprimit, cum protinus subdit:

“Propter quod tradidit illos Deus in desideria cordis eorum, in immunditiam, ut contumeliis afficiant corpora sua in semetipsis”

(ibid.), etc. Grando haec, et ignis iste

“cunctam, inquit, herbam agri percussit, et omne lignum regionis contrivit,”

quia, videlicet haec quae praedicta est ignominia, secundum Apostolum, cunctam humanae substantiae pulchritudinem coelesti ira in vasis irae injecta polluit, universam rationalis creaturae dignitatem omni modo destruit. Multa quae sequuntur, quoniam per se patent, studio proficiscendi praeterimus.