CAPUT VII.

Quis tandem locus alicui relinquitur, dilectissimi, ut dicat vel suspicetur casu aut fortuito, et non judicio seu per providentiam Dei contigisse malum illud tanti incendii? Fuerunt enim et sunt homines plerique ineruditi, putantes cuncta quae sub sole fiunt casu agitari, et nequaquam regi mundum providentia Dei, maxime eo quod saepe prospera injustis, et adversa plerumque eveniunt justis, et de hoc murmurant in cordibus suis. Contra eos, qui ejusmodi sunt, Hieremias propheta lamentando loquitur: Quis est iste, qui dixit ut fieret, Domino non jubente? Ex ore Altissimi non egredientur, nec mala nec bona. Quid murmuravit homo vivens vir pro peccatis suis? (Thren. III.) Infidelis namque animi est hoc dicere quod ex ore Altissimi non egrediantur mala nec bona, id est, nec adversa nec prospera, exempli gratia, ut incendio Babylonico concremaretur Hierusalem, quod tunc evenerat, quando lamentans haec loquebatur Hieremias, et rursum post annos septuaginta solveretur ejusdem populi captivitas. Infidelis, inquam, et murmurosi est animi dicere vel suspicari quod nihil horum jubente Domino factum sit, sed casu cuncta evenerint, cum et alius propheta dixerit: Si erit malum in civitate quod Dominus non fecerit? (Amos. III.) Ejusmodi infidelitas, dilectissimi, nobis cavenda est. Audiamus potius quid ibidem in Hieremia continuo sequitur: Scrutemur vias nostras et quaeramus et revertamur ad Dominum. Levemus corda nostra cum manibus ad Deum in coelos (Thren. III). Si enim veraciter vias nostras scrutati fuerimus, et scienter dixerimus quod saepe dicimus: Peccavimus, injuste egimus, iniquitatem fecimus (Baruch. II), inveniemus nos minora recepisse, quam meremur, quia baculo quidem judicii percuti merebamur, sed misericordia superexaltante judicium paternae virga disciplinae parumper tacti sumus.