CAPUT 18

“Contestor ego omni audienti verba prophetiae libri hujus. Si quis apposuerit ad haec, apponet super illum Deus plagas scriptas in libro isto: Et si quis diminuerit de verbis prophetiae libri hujus, auferet Deus partem ejus de ligno vitae, et de civitate sancta, et de iis quae scripta sunt in libro isto.”

Haec poena damnationis sine dubio haereticorum est, ut auferatur pars eorum de ligno vitae quod est Christus, et de civitate sancta coelesti Hierusalem, et de omnibus bonis quaecunque scripta sunt in libro isto, et ut apponantur super eos plagae, quae scriptae sunt in libro isto, quia videlicet ipsi sanctas Scripturas corrumpunt, apponendo quid de suis, vel quidpiam diminuendo, utpote studium habentes dogma suum construere, cui quidquid repugnat in sanctis Scripturis, in nullis vellent codicibus usquam superesse. Satis ergo firmiter Scripturam hanc defendit divinae et canonicae debere esse auctoritatis, cujus corruptorem, quicunque ille fuerit, pari cum haereticis damnatione percutit. Statimque subjungit:

“Dicit qui testimonium perhibet istorum: Etiam venio cito.”

Poterat dicere hic scriptor, dicit Jesus, sed dicere maluit,

“dicit qui testimonium perhibet istorum,”

utpote hic in calce voluminis eo totus intendens, ut librum istum auctoritate divina, et Spiritus sancti veritate conscriptum defendat, et liberet a contemptu omnium praecavens id quod futurum erat, videlicet ne auderent stulti sacram contemnere sive rejiciendam judicare litteram, cujus non capere mererentur intellectum.

“Etiam, inquit, venio cito.”

Quod dixi, iterum dico, et repetens affirmo, quia

“venio cito, reddere unicuique secundum opera sua.”

Dulce nimirum et desiderabile hoc est diligenti animae, quae non hoc saeculum, sed Deum diligit, et gratanter vocem hanc accipit, quod adventus Domini prope sit. Respondet ergo confestim sponsa diligens et casta dicens:

“Amen, veni, Domine Jesu.”

Quodammodo levat caput suum juxta illud Evangelicum:

“His autem fieri incipientibus respicite, et levate capita vestra, quia appropinquat redemptio vestra (Luc. XXI.)”

“Amen,”

ergo inquit, id est promissum tuum verum fiat, ut cito venias, Domine Jesu, sciens suspiria mea dicentis:

“Heu mihi, quia incolatus meus prolongatus est, habitavi cum habitantibus Cedar, multum incola fuit anima mea (Psal. CXIX).”

Item:

“Sitivit anima mea ad Deum fontem vivum, quando veniam et apparebo ante faciem Dei? (Psal. XLI.)”

Denique ut faciem Domini videre desideremus, et non delectationi, sed potius dolori nobis sit locus peregrinationis hujus, idcirco scriptor sic proloquitur, quod vult ut nos loquamur, dicens:

“Veni, Domine Jesu,”

semperque ut hoc dicere non dubitemus, parati simus in occursum ejus, juxta illud:

“Et vos similes hominibus exspectantibus dominum suum, quando revertatur a nuptiis, ut, cum venerit et pulsaverit, confestim aperiant ei.”

Sequitur salutatio ultima eadem quae prima.

“Gratia Domini nostri Jesu Christi cum omnibus vobis, Amen.”

Sic enim in principio dixerat:

“Joannes septem Ecclesiis quae sunt in Asia: Gratia vobis et pax,”

etc. Videlicet diligens Dominum, et dilectus Domini, et in principio, et in fine, et per omnem textum sermonis sui loquitur ex abundantia cordis gratiam et dilectionem, quae in ipso redundat, cupiens esse non seorsum in paucis, sed communiter in omnibus maxime in eo, ut sicut Paulus quoque apostolus optat, idipsum dicamus omnes, et schismata in nobis non sint, per gratiam qua sumus redempti (I Cor. XII). Amen.