|
Unus ille, quem nosti, vir bonae conversationis, sed novae conversionis,
magni nominis, sed dubiae opinionis, jam praelatus et praedicator, sed
fere nunquam subditus, sive auditor, familiariter a me, quasi pro studio
legendi praestari sibi rogavit aliquid de meis opusculis, et praestiti
illi supra memoratum opusculum De divinis officiis. Accepit, abiit,
legit quantum et quandiu voluit, et post multos dies librum remisit
nihil mihi dicens, aut rogans boni sive mali. Cum ecce post dies
complures audio, et a multis mihi nuntiatur, et ab exteris quoque
civitatibus fratres eruditi mittuntur ad me interrogandum, ad
inquirendum, utrum verum esset an non, quod de me fama longe lateque
disperserat, scilicet me dixisse, me scripsisse Spiritum sanctum de
Maria Virgine esse incarnatum. Exhorrui, fateor, tantumque conscientiae
munitus clypeo, quaerebam diligenter quisnam hujusce rumoris existeret
auctor. Quid multa? Diu quaesitum, tandemque per quosdam confratres
nostros mihi compertum est, auctorem criminis, imo falsae criminationis
hujus illum esse quem dixi, et ex lectione libri quem commodaveram illi
male aucupatum fuisse istud de verbis hujuscemodi, in officio IV
Dominicae Adventus Domini. Investigare enim quis potest, quomodo
corporatur Verbum, quomodo summus et vivificator Spiritus intra uterum
matris animatur, quomodo is qui initium non habet, et existit et
concipitur? Quomodo vel quid a facie Verbi hujus ille parturivit?
Quomodo pauperem offendisse credidit? Quomodo subvertere voluit? Librum
proclamavit haereticum, flammis exurendum, et hoc in medio imperitorum,
multorum quoque omnino litteras ignorantium, qui sequebantur et
audiebant illum, et, ut solent ejusmodi homines in divinis ac profundis
rebus majorem pene quam litterati ostentare animum, libro nimium infesti
poscebant eum, et rapere festinabant ad comburendum. Quid magis in hoc
asperneris, inscitiam ne an invidentiam? Nam nisi fuisset inscius, et
minus quam putet ipse peritus, sciret profecto cujus essent verba, quae
tam irreverenter calumniabatur. Si non esset invidus, imo nisi fuisset
gloriolae cupidus, me cum primo contulisset verba ipsa, quae mea vel a
me primo dicta esse arbitrabatur. Quid enim? nunquid non haec verba sunt
beati papae Gregorii in homilia illius evangelicae lectionis: Miserunt
Judaei ab Hierosolymis sacerdotes et levitas ad Joannem, ut
interrogarent eum: Tu quis es? (Joan. I.)
|
|