|
Nuper, cum tu nospes optabilis Cuno, pater coenobii Sigebergensis,
nostrum praesentia tua serenares habitaculum, nos more solito semoti a
caeteris conferebamus aliqua de sanctarum majestate Scripturarum. Erat
autem nobis tunc sermo praecipuus de quatuor illis grandibus bestiis, et
visione Danielis, quarum prima quasi leaena, ipsa fuit regnum
Babyloniorum; alia similis urso, ipsa fuit regnum Persarum et Medorum,
alia, quasi pardus, ipsa fuit regnum Graecorum; quarta terribilis atque
mirabilis et fortis nimis, dentes ferreos habens magnos, comedens atque
comminuens, et reliqua pedibus suis conculcans (Daniel. VII), ipsa fuit
regnum Romanorum, quorum videlicet regnorum singula suis temporibus
super caetera gentium regna principatum tenuerunt. Regna haec idcirco
per bestias ferocissimas, et sanguinis avidas recte figurata fuisse
dicebamus, quia plena crudelitatis fuerunt, et sanguine mundum
bestialiter debacchando implentia, sanctos quoque Dei Altissimi
contriverunt. At vero regnum Dei regnum esse pacis, regnum charitatis et
germanitatis, imperium pietatis, et dominatio veritatis, et justitiae,
et mansuetudinis. Et idcirco debuisse secundum rem vel rei
dissimilitudinem dissimilem quoque habere imaginem, et veraciter ita
est. Sequitur enim: Aspiciebam, donec throni positi sunt, et antiquus
dierum sedit. Item: Aspiciebam ergo in visu noctis, et ecce in nubibus
coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad antiquum dierum
pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem,
et honorem, et regnum, et omnes populi et tribus et linguae servient ei
(ibid.). Quid, rogo, dissimilius quam ejusmodi bestiae ascendentes de
mari, et Filius hominis veniens in nubibus coeli, et perveniens usque ad
antiquum dierum candidum, et capillis mundissimis prae antiquitate
nitentem, sedentem thronis positis, et judicantem de bestiis illis, quae
regnare festinaverunt inconsulta sapientia suae senectutis? Cum igitur
de regnis illis, et de sanctis Altissimi, quos illa regna bestialiter
contriverunt, loqueremur, tu repente quaestionem fecisti de Machabaeis,
qui pardi, quae tertia bestia fuit, id est, regni Graecorum saevitiam
cruentam, multis praeliis et materialibus armis repercusserunt, et
exinde in Ecclesia Dei memoriam inclytam sibi acquisierunt, dixisti:
Scire vellem certius, quae causa sit, ut eorum bellicam defensionem non
minus quam indefensam sanctorum martyrum patientiam, in sancta Ecclesia
legendo et cantando celebremus. Respondi ad haec, certamen illorum et
virtus militaris, cum auxilio Dei multum nobis et omni saeculo profuit.
Agebat enim diabolus per Antiochum, qui appellatus est Epiphanes, id est
nobilis, ut nulla esset memoria sive exspectatio, vel fides ejus
repromissionis, quae ad Abraham facta est dicente Deo: In semine tuo
benedicentur omnes gentes (Gen. XXII). Quid enim egit ille Antiochus?
Aedificavit abominandum idolum desolationis super altare Dei, et per
universas civitates Judaeae in circuitu aedificaverunt aras, et ante
januas domorum et in plateis incendebant thura, et sacrificabant, et
libros legis Dei combusserunt igni, scindentes eos, et apud quemcunque
inveniebantur libri testamenti Domini, et quicunque observabant legem
Domini, secundum edictum regis trucidabant eum (I Machab. I). Nimirum
hoc agendo fiebat, ut arbor bona succideretur, et radicitus
extirparetur, ne bonus ex ea proveniret fructus, id est, ut genus
Judaicum destrueretur, ne in semine Abrahae, quod est Christus, omnes
gentes benedicerentur, fieretque irritum, quod proposuerat et promiserat
Deus (Galat. III). Defensa est radix, ut talis et tantus inde posset
fructus fieri, atque impleretur veritas Dei. Et idcirco Machabaei, per
quos id effectum est, jure nomen celebre possident in Ecclesia Dei.
Similiter de Esther atque Mardochaeo sentiendum est; quia cum diceretur
urso illi: Surge, comede carnes plurimas, id est, cum Persarum atque
Medorum regi Assuero dixisset Aman: Decerne ut pereat gens Judaeorum, et
decem millia talenta appendam arcariis gazae tuae, steterunt pro
animabus suis et pro gente sua, ita ut versa vice in patibulo
appenderetur Aman, quod Mardochaeo paraverat et decem filii ejus cruci
affigerentur, et per omnes provincias una die ultionis constituta,
vindictam caperent Judaei de hostibus suis (Esther. III). Cum haec et
his similia respondissem de illis, et de caeteris antiquis sanctis, per
quorum labores, et bella necessaria fortiter evicit Verbum Dei, ne
periret genus illud, de quo carnem assumere proposuerat, ad salutem
generis humani; tu vehementer delectatus ratione hujuscemodi, repente in
istam vocem erupisti: Scribe mihi librum de Victoria Verbi Dei. Hoc idem
repetens crebro institisti, et nunc usque vehementer instare non desinis
putans quod hinc, scilicet e terra sensus mei, thesaurum boni operis
effodere possis secundum dignitatem tituli, quem praefixisti, ut vocetur
liber De Victoria Verbi Dei. Vere res magna est, et ad eloquendum
difficilis, imo et impossibile est, eam dignis verbis consequi, quia
victoria magna est, et magnus Deus qui vicit. Verbum quippe Deus est
magnus, inquam, et fortis est, qui vicit, et magnus hostis, qui victus
est, magnum certamen, et magnae causae certaminis. Sed et hoc inferam,
quia magna est dilectio tua, quae ad istud me compellit, et magnus debet
esse fervor sancti studii, ad placendum Verbo Dei, per quod sumus facti
et liberati, sine cujus gratia nemo vivit. Adsit igitur ipsum Verbum,
ipsa sapientia, quae aperuit os muti, et linguas infantium fecit
disertas, suaque os meum laude repleat, ut cantem gloriam et
magnitudinem ejus, ita ut et tibi suggessisse, et mihi obtemperasse, et
alicui legisse proficiat. Jam nunc opus hoc ingrediens, dignum arbitror
ab ipso vocabulo exordiri, id est, in primis dicere summam causae, cur
vocetur, vel quid sit Victoria Verbi Dei, et caetera.
|
|