CAPUT 4

“Et remansit solus, et mulier in medio stans.”

Sed ecce fortassis dum altiora mysteria requirimus, dicat quispiam scrutator litterae studiosus: Quamodo insipientes et maligni impii thesaurizatores irae Dei, tam cito ad unius responsionis vocem, solum Jesum et mulierem in medio stantem reliquerunt; num sese introrsus respexerunt, et humili conscientia peccatores se agnoscentes, peccatricem dimiserunt? Ergo ne in tanta iniquitatis abundantia, mens eorum talem potuit admittere sensum, et sic ad obicem pietatis quiverunt offendere

“pedes eorum veloces ad effundendum sanguinem?”

(Psal. XIII.) Ad haec, inquam: Non sic offenderunt, non sic ab intentione sua conquieverunt, non eo sensu conticescentes:

“Unus post unum exierunt.”

Sed quid? Utique quia talem ejus audierunt responsionem, de qua nullam spem accusationis habere possent, idcirco confusi coepta reliquerunt. Unde et evangelista cum dixisset:

“Unus post unum exibant,”

statim adjunxit,

“incipientes a senioribus.”

Seniores enim quanto majores ac vetustiores, tanto ad calumniandum instructiores et ad cognoscendum verbum quod calumniari nequirent perspicaciores, ubi responsum ejus audierunt, primo validum et inexpugnabile esse praesenserunt, et idcirco primo loco cesserunt. Nam, ut supra dictum est, cum scirent illum mansuetum esse et pium, imo cum scirent eum poenitentiam praedicare, publicanum quoque vocasse, et cum peccatoribus quoque manducare (Matth. IX); unde et improperantes ei dicebant,

“quod esset homo vorax, et potator vini, amicus publicanorum et peccatorum (Matth. XI);”

cum, inquam, haec scirent, nec ignorarent quod adversus Pharisaei cogitationes peccatricem aliam dudum defendisset, quae tetigerat pedes ejus (Luc. VII), arbitrabantur quod et istam adulteram defensurus esset, talem utique personam qualem signanter lapidari jusserat lex, unde et damnarent eum veluti reum qui legem solvere contenderet. At ille nec ad dexteram nec ad sinistram declinans, talem sententiam dederat, quam nec infirmare lex divina, nec contemnere ratio posset humana. Illis hujus sententiae fortitudinem considerantibus, et ob hoc nihil se proficere sentientibus, remansit cum Jesu sola mulier in medio stans, et ab illis exeuntibus relicta est causa ejus, tanquam laqueus inutilis et recte inefficax, qua proposita sic Jesus uno sapientiae responso, capreae, hinnuloque cervorum similis (Cant. II), in altum exilierat, ut eum nulla canum istorum consequi posset astutia. Igitur isti Jerosolymitae, ut putabantur, aemulatores legis, revera autem principes Sodomorum per prophetam dicti, exeuntes reliquerunt miseram, non quia suam recognovere miseriam, sed quia quilibet de illa fecissent, non haberent unde accusarent misericordiam (Isa. I).