|
Nunquid vero satis est dixisse prudentiam? Imo magis divinam
providentiam. Consideremus quae inter dilationes evenerunt, dum differt
regi aperire voluntatem suam: et liquido constabit quia providentia
divina rexit reginae prudentiam. Quando primum cum rege venit Aman ad
convivium, nondum sibimet destinatum paraverat supplicium, si quidem Deo
judice sic fuerat praeordinatum, ut ipsemet pararet patibulum,
machinatum alteri, debitum sibi. Hoc autem, sicut jam dictum est, nondum
paraverat. Divina igitur factum providentia non dubitamus, quod
voluntatem suam primo aperire convivio differens:
|
“Veniat, inquit, rex et Aman ad convivium quod paravi eis, et cras
aperiam regi voluntatem meam. Egressus est illo die Aman laetus et
alacer. Jube, inquit uxor ejus, parari excelsam trabem habentem
altitudinis quinquaginta cubitos, et dic mane regi ut appendatur super
eam Mardochaeus, et sic ibis cum rege laetus ad convivium. Noctem illam
rex duxit insomnem, et inter legendum vel audiendum historias et annales
priorumtemporum (Esth. V, VI),”
|
|
venit occasio, ut illum quem parabat Aman appendere super patibulum,
ipsemet regiis vestibus indutum imponeret super equum regium, praecedens
et clamans ante illum:
|
“Hoc honore condignus est, quemcunque rex voluerit honorare (Esth. VI).”
|
|
Multum itaque per dilationes illas aucta est regis benevolentia, et hoc
divinitus provisum est, quoniam regem auditurum petitionem Hester,
benevolum quoque Mardochaeo fieri oportebat; quod mirabiliter effecit
nocte illa meritorum ejus relecta memoria.
|
|