CAPUT 9

“Collegerunt ergo et impleverunt duodecim cophinos fragmentorum ex quinque panibus hordeaceis, quae superfuerunt his qui manducaverant.”

Redarguta ergo discipulorum est tarditas et fides adhuc permodica, qui dicebant:

“Ducentorum denariorum panes non sufficere eis, ut unusquisque modicum quid acciperet;”

et de quinque panibus ac duobus piscibus,

“sed haec quid sunt inter tantos?”

Imo et juxta alios evangelistas, consilium incompetens dabant omnipotenti misericordiae et misericordi omnipotentiae dimittere turbas ut irent in castella villasque proximas, et emerent sibi escas (Matth. XIV; Luc. IX). Acrius vero et multo maxime redargutus est ille nullius fidei puer, Judaicus populus, sensu parvulus et malitia nimium vetus, ut ad aemulationem adduceretur in non puerum, in puerum insipientem, dum videt panes divinae Scripturae, quos volebat solus portare, nec tamen curabat manducare sibi ablatos et toti mundo communicatos. Juxta quod idem Dominus noster alibi dicit:

“Amen dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus ejus (Matth. XXI),”

videt et invidet, saturatas esse suis panibus gentes, quarum refectionem, id est, aeternam refectionem odit, et inter comedendum ora manusque crescere jugiter medullam hordei, ita ut armaria conviventium plena sint explanationum libris, cujus videlicet hordei paleam asperrimam ore languido famelicus lambit et puerili dente rodit. Cur autem in duodecim cophinos magis quam in alium numerum fragmentorum abundantia succrevit? videlicet quia duodecim erant apostoli, numero suo praefigurantes universos sanctae Ecclesiae doctores, quorum fideli ministerio tractandus erat vitalis iste Scripturarum panis (I Cor. III). Constat vero nec dubium esse sinit veritas promittentis, quod omnis

“servus fidelis et prudens, quem constituit Dominus supra familiam suam, ut det illis cibum in tempore (Matth. XXIV),”

cum ita fecerit, praemium condignum reportabit. Et, juxta aliam parabolam quia habuit,

“dabitur ei et abundabit (Luc. XIX).”

Igitur quia et

“unusquisque propriam mercedem accipiet secundum suum laborem (I Cor. III; V Psal. LXI),”

recte saturatis omnibus duodecim fragmentorum cophini superfuerunt, ut unusquisque discipulorum qui ministraverant, suum reportaret cophinum.

“Illi ergo homines, cum vidissent, quod fecerat signum, dicebant: Quia hic est vere propheta qui venturus est in mundum.”

Et nos igitur de quibus scriptum est:

“Edent pauperes et saturabuntur, et laudabunt Dominum, qui requirunt eum (Psal. XXI);”

nos, inquam, qui requisivimus cum trans mare baptismi sui illum secuti, nunc interim in hac regione deserti, triplici, ut praedictum est, pane ab illo quotidie refecti, laudemus illum vera laude dicentes:

“Quia hic est vere Propheta qui venturus est in mundum,”

quia magnum et evidens fecit nobis signum (Psal. XXXIX), superatis aquis, quae intraverunt usque ad animam ejus, id est, victa morte, quia resurrexit, et in coelum ascendit, misitque nobis famelicis gratiam suae benedictionis, scilicet Spiritum sanctum quo panes suos multiplices nobis manducabiles, id est, Scripturas sanctas intelligibiles fecit, et hoc modo misit in os nostrum vocem confessionis, canticum laudis, hymnum novum gratiarum actionis. Nos enim adventitiae et peregrinae gentes, id est nos, inquam, sumus illi quibus Psalmus dicit:

“Dicant nunc (Psal. CXVII),”

qui redempti sunt a Domino, quos

“redemit de manu inimici (Psal. CV),”

de regionibus congregavit eos: Nos denique errabamus in solitudine, in inaquoso (Psal. CVI), soli sine Deo, procul a civitate Dei, in siccitate, aquam non habentes supernae sapientiae, viam civitatis, id est, auditum regni Dei, non invenientes, sed nec quaerere scientes, esurientes et sitientes, et animae nostrae in malis tabescebant, ipsam suam inopiam nescientes prae turbatione et ebrietate, qua omnis sapientia nostra devorata est. Dicamus itaque:

“Quia hic est vere Propheta, qui venturus est in mundum.”

Vere enim non cecidit in terram unum verbum ex omnibus quae locutus est, quae de seipso praedixit, quae nobis pollicitus est. Et ex his quae jam facta sunt, scimus indubitanter et illud quod futurum est, quia

“venturus est in mundum,”

scilicet ad judicandum omne saeculum, ad regnandum in saecula saeculorum (II Tim. IV). Attamen illi homines, qui viderunt hoc signum et haec de illo dixerunt, non eo sensu dixerunt; sed cum essent carnales, temporali ejus beneficio delectati, quod tamen mirabiliter fecit, ita dixerunt:

“Qui venturus est in mundum,”

ac si dicerent: Qui hujus mundi gloriam, et temporale jamjam nobis viventibus accepturus est regnum Judaeorum. Nam sequitur: