|
|
“Et vidi, et ecce equus albus et qui sedebat super illum, habebat arcum,
et data est ei corona, et exivit vincens, ut vinceret.”
|
|
id est, intellexi. Et revera omnis qui venit, id est qui fideliter
credit, ipse intelligit incarnationis Christi mysterium sic esse velut
equum et sedentem super illum, intelligit non hominem tantum aut Deum
tantum, sed hominem simul et habitantem in homine Deum, hominem Deo, vel
Deum homini in unitate personae conjunctum. Nam, quomodo equum et super
eum sedentem hominem, unum equitem dicimus, sic hominem hunc et
inhabitantem Deum, unum confitemur Christum. Attamen Deus huic homini
multo conjunctior est, quam equo homo qui illi insidet, quia homo ex
equo descendit, ab homine isto Deus, qui illum assumpsit, nunquam
discedit. Semel tantum caro mortua in sepulcro jacuit, sed ab anima
divinitas nunquam discessit. Resurrexit caro, anima resumpta cum virtute
divinitatis, et deinceps tam caro quam anima cum verbo permanet unus
Christus invisibilis.
|
|