Psalmus 74.

Psalmus LXXIV, ad idem maxime proficit negotium, scilicet ad constituendum fortissimum spei solatium.

“Confitebimur, inquit, tibi, Deus, confitebimur et invocabimus nomen tuum,”

etc. Animi quippe bona spe confortati, est dicere iniquis:

“Nolite inique agere, et delinquentibus: Nolite exaltare cornu. Nolite extollere in altum vestrum cornu; nolite loqui adversus Deum iniquitatem. Quia neque ab oriente, neque ab occidente, neque a desertis montibus,”

subauditur, patet locus effugii;

“quoniam Deus judex est,”

quem effugere nemo potest. Sane capitis nostri Christi principaliter voces istae sunt; nec enim alius praeter ipsum dicere potest:

“Cum accepero tempus, ego justitias judicabo, et ego confirmavi columnas ejus, et omnia cornua peccatorum confringam.”

Unde bene habet in titulo:

“In finem, ne corrumpas, psalmus Asaph cantici,”

et est sensus: O Asaph, id est infidelis congregatio Judaeorum,

“ne corrumpas”

aliquid in hoc psalmo, male illud exponendo, vel alicui praeter Christum attribuendo. Verumtamen cum dicit pluraliter,

“confitebimur, invocabimus, narrabimus,”

cum suis membris caput communiter loqui se confitetur.