CAPUT XXIX.

Cur campanae non sonant.

Signa Ecclesiae, quae campanas dicimus, sanctos Christi praecones significare suo loco jam dictum est, qui charitatis igne excocti, et divina instructione formati, in protectione Dei coeli, tanquam in turri fortitudinis commanentes (Psal. LX), imo suspensa mente pendentes quadam fraternae dilectionis chorda commoventur, totaque die et tota nocte commoventur, ut non taceant praedicare nomen Domini, dicentes:

“Qui reminiscimini Domini ne taceatis et ne detis silentium ei (Isa. LXII).”

Notum est autem primos hujusmodi praecones, scilicet sanctos apostolos, non solum conticuisse, sed et relicto eo omnes fugisse (Matth. XXVI). Petrus quoque caeterorum princeps, cujus ab ore primum veritatis praeconium

“in omnem terram exivit (Psal. XVIII),”

dicentis:

“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI),”

vocem illam clarissimam repressit, conticuit, Christum reliquit, fugit et negavit (Matth. XXVI). Igitur ea hora qua Dominus traditus est, recte signis Ecclesiae silentium indicimus, Christumque solum torcular calcantem, solum in ligno crucis, extenso corpore tympanizantem, testimonium veritati humili ac solitaria voce perhibentem, ligneo malleolo in tabula suspenso et personante, populumque ad Ecclesiam invitante significamus.