CAPUT LXIX. Quomodo qui Adam de paradiso emisit non repellet in sempiternum, sed iterum miserebitur et reducet de Babylonica captivitate, et qui quemque humiliat, non ex toto abjecit, sed contra, quem corripit diligit, et quem flagellat recipit.

CAPH.

“Quia non repellet in sempiternum Dominus.”

Dixi supra quia

“bonus est Dominus sperantibus in eum,”

et quo respectu dixerim si quaeras, ecce nunc dico

“quia non repellet in sempiternum.”

Repulit ad tempus, dicendo:

“Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est sciens bonum et malum, videte ne forte sumat de ligno vitae, et vivat in aeternum (Gen. III), sed non repellet in sempiternum.”

Adhuc requiret plasma suum, et omnia trahet ad seipsum (Joan. XII). Gladium repellentem, gladium flammeum, quem posuit ante paradisum, quandoque versabit, et dabit nobis edere de ligno vitae gratis. CAPH.

“Quia si abjecit, et miserebitur secundum multitudinem misericordiarum suarum.”

Dixi, et verum dixi,

“bonum”

esse

“praestolari cum silentio salutare Domini,”

quia et si abjecit, et si altare suum repulit, etiam

“miserebitur,”

ut, soluta captivitate, Hierusalem reaedificetur, templum restituatur. CAPH.

“Non enim humiliavit ex toto corde suo, et abjecit filios hominis.”

Dixi, inquam, et verum dixi,

“bonum”

esse

“viro cum portaverit jugum ab adolescentia sua;”

nam et si singulos filiorum hominis humiliavit, quorum primus in numero ego sum,

“ex toto corde suo non humiliavit,”

non totum ex ira prodiit quod humiliavit vel abjecit, sed utiliter laboribus nos erudit, sicut scriptum est:

“Quem enim diligit Dominus corripit, flagellat autem omnem filium quem recipit (Hebr. XII).”