|
Cum enim utrobique dicit,
seipsum et non alium in vera substantia carnis resurrecturum esse
asserit; cum autem,
|
“et jam non videbitis, et videbitis,”
|
|
dicit, immutationem, id est, aliam ejusdem carnis gloriam fore
repromittit. Hoc, inquam, notandum, quia
id est, in aeternum non me videbitis, inquit, scilicet qualem nunc
videtis, utique passibilem, mortalem, cum hominibus conversantem,
humanas infirmitates scientem, virum dolorum, et novissimum virorum
(Isa. LIII), talem jam non videbitis me post hoc
id est, post diei sequentis horam nonam. Nam econtra immortalem atque
impassibilem
atque ita non quidem alium, sed tamen longe alteratum videbitis me.
Igitur qui dicturus,
praemittit:
profecto non humanae substantiae veritatem interituram, sed naturae
gloriam per virtutem resurrectionis asserit immutandam. Sequitur:
|
|