|
|
“Egredimini et videte, filiae Sion, regem Salomonem in diademate, quo
coronavit eum mater sua, in die desponsationis illius, et in die
laetitiae cordis ejus.”
|
|
Quid multis morer?
dicit Spiritus sanctus,
|
“egredimini et videte, filiae Sion, regem Salomonem in diademate quo
coronavit eum mater sua in die desponsationis illius, et in die
laetitiae cordis ejus (Cant. III).”
|
|
Videte hunc regem sapientiae, regem fortem, et experimento discite quam
vera sit sententia quam supra memoravimus de illo: Quomodo
|
“apud ipsum est sapientia et fortitudo (Job. II).”
|
|
Conamur sapientiam praedicare in eo patiente et moriente, et deinde de
fortitudine aliquid dicere, sed sermo deficit, res autem diligentius
contemplanti animo magis ac magis supercrescit et effulgescit. Videte
hunc regem coronatum, videte in manu ejus sceptrum, videte vestem
purpuream, videte salutantes, videte Romanos adorantes. Nolite hoc solum
videre in corona ejus quod spinea sit. Videte in spinis illis illum
cujus praeparatoriae spinae sunt, corona gloriae et honoris, sicut
Psalmista cecinit:
|
“Minuisti eum paulo minus ab angelis, gloria et honore coronasti eum
(Psal. VIII).”
|
|
Videte non solum calamum pro sceptro datum, sed videte rem veram, cujus
illud est praesagium, scilicet summum coeli et terrae imperium, quia cum
calamo illo propter calamum illum die ipsa
|
“data est illi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII).”
|
|
Videte non solum purpuram illam manufactam irrisorie circumpositam, sed
in purpura illa meditamini purpuream Ecclesiam sanguine illius
emundatam, sanguinem suum pro illo fusuram. Et in illis Romanae
potestatis militibus cum risu genua flectentibus, cum risu vel joco
adorantibus, videte quid portendatur, et illius tacentis cogitatus sonet
in cordis vestri auribus, velut si dicat: Vivo ego, quia mihi
incurvabitur Romani imperii genu, et confitebitur lingua Hebraica,
lingua Graeca, lingua Latina, me regem esse Judaeorum, imo et Regem
regum, et Dominum dominantium, nec erit irritum, quamvis cum ironia,
quamvis cum hostili irrisione scripseritis,
|
“Jesus Nazarenus rex Judaeorum (Joan. XVIII),”
|
|
id est Salvator sanctus, Rex omnium Deo confitentium. Talem videntes
regem Salomonem, scitote illum fuisse diem desponsationis illius, et
diem laetitiae cordis ejus. Desponsationis quidem ejus, qua sibi
Ecclesiam per suum sanguinem desponsavit: desponsationis multum
differentis a desponsationibus carnis, sive hujus saeculi, quomodo illae
a voluptate incipiunt, et in dolore desinunt. Ista autem desponsatio
incoepit a dolore, ut diceret,
|
“Deus meus, Deus meus, utquid dereliquisti me (Matth. XXVII),”
|
|
et perficitur in aeterna voluptate et laetitia cordis ejus, quia post
dolorem inundantem dixit:
|
“Consummatum est: (Joan. XIX).”
|
|
|
|