CAPUT XXXVII. Quid sit mystice adipem bovis, ovis et caprae non comedendum, et quid sit adipem morticini in usus varios habere.

“Loquere filiis Israel: Adipem bovis, et ovis, et caprae non comedetis: Adipem cadaveris morticini, et ejus animalis quod a bestia captum est, habebitis in usus varios.”

Perseverat in sententia sacra lex contra sacerdotes voraces.

“Adipem, inquit, bovis, et ovis, et caprae non comedetis.”

Hujus nempe verbi transgressoribus loquitur Deus per prophetam:

“Quod crassum erat occidebatis, lac comedebatis, et lanis operiebamini (Ezech. XXXIV),”

etc. Adipem quippe bovis, et ovis et caprae comedere est eorum, quorum

“quasi ex adipe prodiit iniquitas (Psal. LXXII),”

peccata fovere, et ita propter commodum quasi pingues cervices adulando palpare. Adipem, inquit,

“cadaveris morticini, et ejus animalis quod a bestia captum est, habebitis in usus varios.”

Pulcherrime ac sanctissime dictum: Ecce sacerdos legitimus homini diviti, altum sapienti, et

“speranti in incerto divitiarum (I Tim. VI)”

proponit, et ante oculos strenua praedicatione reducit aliquem, de grege Epicuri porcum impium, qui in vita sua cucurrerit adversus Deum, erecto colo, et pingui cervice amatus fuerit, faciem ejus operuerit crassitudo, et de lateribus ejus a ruina dependerit: in fine autem suo, magnis, ut saepe factum est, apparentibus indiciis, quasi sterquilinam perditus sit, et divitias quas devoravit, evomuerit, et de ventre ejus extraxerit illas Deus. Cum ita satagit fideliter ut illius exemplo terreatur peccator dives, qui adhuc superest, quid aliud quam adipem cadaveris morticini, et ejus animalis quod a bestia captum est, scilicet diabolo, in usus varios assumit, in cibum vero sumere refugit? Hac igitur similitudine interposita, adhuc interminando subjungit:

“Si quis adipem qui offerri debet in incensum Domini comederit, peribit de populis suis.”

Ac si dicat: Si quis vitia divitis adulando foverit, quem instruere debuit, ut per poenitentiam mactaret vel incenderet semetipsum Domino, peribit de sanctorum populo.

“Sanguinem quoque omnis animalis non sumetis, ait, in cibo, tam de avibus quam de pecoribus. Omnis anima quae ederit sanguinem peribit de populis suis.”

Verba diversa, sed sensus idem. Nam, et per prophetam dicit Deus:

“Si non annuntiaveris impio iniquitatem suam, sanguinem ejus de manu tua requiram (Ezech. III et XXXIII).”

Ecce sacerdos, qui propter commodum, homini mortem ipsius tacuerit, juxta praedicti prophetae verba dicentis:

“Vivificabant animas eorum et violabant me ad populum meum propter pugillum olei, et fragmen panis, ut interficerent animas quae non moriuntur, et vivificarent animas quae non vivunt, mentientes populo meo credenti mendaciis (Ezech. XIII),”

sanguinem pinguium comedit, et idcirco

“peribit de populis suis.”

Quid enim porro fieri oportet? Ait: