|
Super illius hominis opere populus omnis laetitia efferri, tantoque
peccatori non debuit adulari, sed imprudens laetitia completus est, et
primum quidem pro celeritate Deo gratias agebat, deinde de alacritate
regis, quam in dedicatione habuit laudibus extollebat. Merito igitur
risus eorum in fletum, et gaudium verti debuit in moerorem. Verumtamen
sciendum quia licet Herodes mutaverit parietes, et spectandos pro sua
gloria magnos congesserit lapides, quos admirari poterant discipuli
quoque Christi, dicentes:
|
“Magister, aspice quales lapides et quales structurae (Marc. XIII),”
|
|
non tamen depositum vel mutatum fuerat altare. Quod si evenisset, multo
amplius mirari possis homicidae, imo parricidae tantum licuisse, ut
religionis caput, id est altare, ipse poneret, cui Christus, vel in quo
Dei Filius homo factus, Deo Patri protinus cum bestiis legalibus
praesentari deberet. Haec breviter de templo sint, ut jam videat prudens
laudator judiciorum Dei, quia praeter causas alias, propter quas templum
illud manere non debuit, ista quoque causa nocere potuit, ut non
quomodocunque, sed nimis male, imo cum fragore, quem totus orbis
audivit, caderet, quod ille fabricavit hominum hostis, inimicus Dei.
Nunc ad susceptum sermo redeat propheticae veritatis capitulum.
|
|