CAPUT 26

“Et quo ego vado scitis, et viam scitis. Dicit ei Thomas: Domine, nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire.”

Mira coelestis Magister docendi arte parvulos adhuc alumnos suos ad quaerendum excitat, ut attentiores factos melius introducat, dum dicit:

“Et quo ergo vado scitis, et viam scitis.”

Utique Petro dicenti:

“Domine, quo vadis?”

non dixit statim: Ego ex hoc mundo transeo, vel ad Patrem vado, sed hoc tantum:

“Quo ego vado, inquit, non potes me modo sequi, sequeris autem postea.”

Proinde adhuc omnibus suspensis, et quo abiret se nescire arbitrantibus:

“Domine, inquit Thomas, nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire?”

Cum, inquit, nec dum dixeris nobis, quo vadis, quomodo tu dicis nobis et viam scitis? Consequitur enim ut si quis aliquam ignoret patriam, multo magis viam nesciat quae ducit ad istam patriam. Itaque magis ac magis omnibus intentis ad audiendum, tandem illis viam indicat quam se nescire putabant. Nam sequitur:

“Dicit ei Jesus: Ego sum via, veritas et vita.”

Me, inquit, scitis, in me credidistis, me Christum Filium Dei vivi confessi estis. Ego autem, ego ipse quem ita scitis, via sum per quam illuc eundum vobis est, quo ego vado; via, inquam, sum, quod et vos ipsi pene fatemini, dum prompta voluntate vultis me sequi, quod tamen modo facere non potestis: Ecce ego dico vobis, qualis via sum.

“Nemo venit ad Patrem, nisi per me.”

Quid est:

“Nemo venit ad Patrem, nisi per me?”

quid, inquam, est, nisi nemo credit in Patrem, si non credit et in me? Propterea dixi vobis, creditis in Deum, et in me credite. Nam sive Judaeus, sive haereticus sit, nihil proficit, confitendo Deum coeli et terrae, et omnis ornatus eorum Creatorem esse (Rom. VIII). Nec enim pervenit ad Patrem tali confessione, quia non credit in me. Idcirco quemcunque Pater ad se attrahere dignatur, attrahit ad me, ut conformis factus imaginis Filii, adoptionem accipiat per Spiritum adoptionis, fiatque haeres, cohaeres autem ejusdem Filii (Rom. X). Quare autem non solum dixi:

“Ego sum via,”

sed addidi,

“et veritas, et vita?”

Videlicet, quia cum corde credatur ad justitiam, ore autem confessio fiat ad salutem, sicut bene diligo credentem, sic et veracem facio ore confitentem, sic et nihilominus meipsum ostendendo aeternaliter vivifico credentem atque confitentem. Itaque, quia nemo recte ambulat, nisi credendo in me, via sum; et quia nemo verax est, nisi confitendo me, veritas sum, et quia nemo vivit, nisi qui habet me, vita sum. Etenim nemo habet Patrem, nisi qui habet me; nemo venit ad Patrem, nisi qui videt me. Via sum per quam credendo itur, veritas per quam confitendo pervenitur, vita qua beate ac sempiterne vivitur. Igitur, ut jam dixi, et quo ego vado scitis, et viam scitis, quia videlicet et Patrem meum ad quem vado scitis, et me Filium ejusdem Dei vivi confitentes scitis. Scitis, inquam, sed tamen nondum cognovistis. Non enim scire idem omnino est quod cognovisse. Siquidem et mulier, antequam ducat virum, scit quem ducere velit, verumtamen non recte vel proprie dicitur cognovisse, ni priusquam duxerit, et ei naturali more copulata fuerit. Itaque et vos nunc quidem jam me scitis, sed spiritum amoris nondum accepistis, quo vestrae animae degustato substantiam vel naturam viri sui, scilicet Filii Dei, ab universis quaecunque condita sunt, discernere norint.