|
Noe vero invenit gratiam coram Deo. Hae sunt generationes Noe. Noe vir
justus atque perfectus fuit, cum Deo ambulavit, et genuit tres filios,
Sem, Cham, et Japhet, etc. Magnae virtutis testimonium est huic viro, in
tanta plenitudine peccatorum cum Deo ambulasse; magni meriti praeconium
illi est, in tanta plenitudine sive multitudine coelestis irae gratiam
invenisse, eo quod justus atque perfectus fuerit in illis talibus
tanquam corruptis generationibus suis: magnum omnino negotium, quod in
mundo universo diluvium inducitur, et in primis tanti hujus facti
intentio merito vel utilitas quaeritur. Quid enim in hoc maxime intendit
Deus? Hoc scilicet, ut scirent ventura saecula quantum ille peccatis
adversetur. Denique sic totum mundum quasi hominem unum susceperat
erudiendum. Scimus autem quod homini, dum adhuc puer est, agendum sit,
quod timeat ne, dimissus suae voluntati, praeceps et infraenis in malum
(ad quod prona est humana natura semper) securo collo ruat: Percute,
inquit Scriptura, filium tuum virga, et liberabis animam ejus a morte
(Prov. XXIII). Recte igitur et utiliter ut sapientiam Dei decuit,
petulantem atque in carne et sanguine lascivientem mundum recentem,
tanquam stultum puerulum corripuit, tali percutiens verbere quod tota
sua aetate non queat oblivisci. Historiam omnes novimus, mysteria
requiramus. Primo sciendum triforme unius Trinitatis esse judicium.
Primum videlicet, quo diabolus de coelo dejectus: et ultimum quo idem in
fine saeculi cum angelis suis, et malis hominibus in ignem aeternum est
mittendus: medium hoc, quo diluvium mundo inducitur. De quo nec illud
praetereundum, qui sicut tempore vel ordine, sic et qualitate medium
est. Etenim primo quidem et ultimo soli reprobi feriuntur, et soli
electi reservantur: isto autem nec soli electi reservantur, nec soli
reprobi suffocantur. Credendum quippe est, aliquos hoc diluvio periisse,
quorum eodem periculo mortis peccatum deletum sit, juxta quod scriptum
est: Non enim vindicabit Deus bis in idipsum, plerosque autem ex eis,
utpote impios, ab illo temporali aquarum diluvio, ad aeternum transisse
incendium, juxta quod idem scriptum est: Ignis succensus est in furore
meo, et ardebit usque ad inferni novissima (Jer. XV). De his autem qui
superfuerunt, tam magna gratia Dei reservati, cum tres tantummodo filii
Noe fuerint, unus reprobus exstitit, et in omnibus maxima reproborum
sylva succrevit. Hoc ergo judicium proprie personam praedicat Filii Dei,
qui solus naturam nostram suscipiendo divinitatis suae fortitudinem
nostrae humanitatis conditione temperavit, et antequam veniret opus sui
adventus in hoc tali cataclysmo praefiguravit. Et primum ipse Noe eumdem
mediatorem Dei et hominum, tam nomine quam opere signavit. Nomine
videlicet, quia nomen ipsum, quod est Noe, interpretatur requies.
Requies autem nostra vera est ipse, qui dicit: Tollite jugum meum super
vos, et discite a me quia mitis sum et humilis corde, et invenietis
requiem animabus vestris. (Matth. XI). Opere autem quomodo Christum
significaverit, deinceps plenius dicendum erit. Igitur non absque divino
praesagio, vocavit illum pater Noe dicens: Iste consolabitur, vel
requiescere nos faciet ab operibus nostris in terra cui maledixit
Dominus.
|
|