CAPUT 36

“Caro enim mea vere est cibus, et sanguis meus vere est potus.”

Verus, inquam, cibus, et verus est potus, quia verum est quod pollicetur, quia vera spes est, qua manducatur et bibitur. Unde et constat cibum hunc, cibo illi contrario modo esse oppositum, quem homini primo serpens obtulit, quia videlicet cibus ille, cibus fuit mendacii, quia falsum fuit, et falsum est, quod ille cibus pollicitus est, quia cum vana promissione datus, et vana spe divinae similitudinis consequendae manducatus est. Sed nondum manducatoribus carnis suae, et bibitoribus sanguinis tantum promisit ista veritas; quantum in persuasione cibi vetiti pollicita est ista falsitas. Nam divinitatem promisit:

“Aperientur, inquiens, oculi vestri, et eritis sicut dii, scientes bonum et malum (ibid.).”

Sequitur ergo:

“Qui manducat carnem meam et bibit sanguinem meum, in me manet et ego in eo.”

Hic perspicue divinitatem pollicetur carnem suam manducantibus et sanguinem suum bibentibus et illusionem nequissimi nebulonis qui dixit:

“Comedite et eritis sicut dii (Ibid.)”

non sine magno cruciatu ejusdem illusoris, serio loquens in verum effectum convertit. Quid enim nobis hoc dicto hic Dei Filius unicus pollicitus est, nisi ac si aperte dixisset:

“Dii eritis, et filii Excelsi omnes (Psal. LXXXI).”

Et notandum quod non ejusdem verbis deceptoris usus est dicentis:

“Eritis sicut dii,”

nec omnino sic dicere debuit:

“Qui manducat carnem meam, et bibit sanguinem meum,”

erit sicut Deus, vel erit similis Altissimo; sed

“in me manet, inquit, et ego in eo.”

Quis enim est, vel esse potest sicut Deus? Ille namque nullius indiget, nullius ope vel gratia Deus est. Sed quis ita praeter illum, naturae suae sufficientia Deus esse potest? Sic angelus voluit esse Deus, et factus est diabolus. Sic deitatem appetere sunsit homini, et hominem hominis honore spoliavit. Tam hic quam ille, cum voluit esse sicut Deus, voluit sine gratia vel adjutorio melioris esse Deus, et hac voluntate uterque a Deo divisit se. Quid ergo esset, nisi Dei adversarius? Econtra, consortium vel gratia Dei deos efficit, et filios Excelsi. Gratiam ergo et communicationem Dei commendans ei, qui manducat carnem suam et bibit sanguinem suum,

“in me maneat, inquit, et ego in eo.”

Quis autem ego, nisi Deus, nisi Dei sapientia, nisi vera, summa et sempiterna Divinitas? Ergo is, in quo maneo ego, Divinitatem in se transfusam habens, Deus factus est, filius Excelsi renatus est. Non est sicut Deus, quia videlicet unus et solus est Deus, neminem habendo in se, unde factus sit Deus, sed est Deus me habendo in se manentem, unde fit Deus. Nam audi quid sequitur.

“Sicut misit me vivens Pater, et ego vivo propter Patrem, et qui manducat me, ipse vivet propter me.”

Ecce Deorum adoptivorum et Dei unici dissimilitudo similis, et similitudo dissimilis:

“Sicut, inquit, misit me vivens Pater, et ego vivo propter”

ejusmodi

“Patrem, sic et ille qui manducat me, vivet propter me.”