|
Eodem tempore dixit Abimelech et Phicol princeps exercitus ejus ad
Abraham: Deus tecum est in universis quae agis. Jura ergo per Deum, ne
noceas mihi et posteris meis, stirpique meae. Sed juxta misericordiam
quam feci tibi, facies mihi et terrae in qua versatus est advena.
Notandum in primis, et ex prioribus et ex praesenti loco, quod Isaac non
sit natus in terra promissionis, sed in Geraris Metropoli Palestinorum,
ubi et Bersabee oppidum habebatur. Quod et ipsum a mysterio non vacat.
Christus enim sub imperio Romano natus est, et erat populus Dei sub
principibus alienigenis et tributis serviens. Natus est ergo in Geraris,
quae metropolis erat Palaestinorum, id est ruentium, et Romam
significat, quae mater futura erat et regina pereuntium. Nec movere
debet quod, cum supra dixerimus, peregrinationem, qua peregrinatus est
Abraham in Geraris, signum fuisse Babylonicae captivitatis, nunc dicamus
illud, quod natus est Isaac in Geraris, significasse quod Christus sub
servitio nasciturus erat Romani imperii: Roma namque erat altera
Babylonia, Unde Petrus in Epistola sua: Salutat vos, inquit, Ecclesia
quae est in Babylone collecta (I Petr. V), Romam tropice designans.
Sciendum quippe quod quando Babylonia illa, a Medis et Persis subversa
est, tunc Roma condita vel nata est, et ab illa captivitate usque ad
Christum, pene una et jugis fuit servitus Judaeorum. Nam ex quo illuc
captivi cum rege suo ducti sunt, nunquam regem legitime habuerunt, neque
jugo gentium caruerunt, sed languente, et paulatim decidente statu
ducum, et sacerdotum conflictantium, tandem alienigenam regem Herodem,
sub quo Christus natus est, sortiti sunt. Bene igitur Abraham, ex quo
illi Isaac ex nomine repromissus est, usque ad nativitatem vel
ablactationem ejus sub Abimelech in Geraris peregrinatus est, quia
videlicet a temporibus prophetarum, per quos Christus praenuntiatus est,
usque ad nativitatem ipsius, regnum temporale Judaeorum sub jugo
gentium, pene continuo detritum est. Verum, postquam Isaac ablactatus et
filius ancillae ejectus est, Ahimelech et Phicol princeps exercitus ejus
veniunt ad Abraham, confitentes quod Deus cum illo sit in universis quae
agit, et rogantes eum, atque dicentes: Jura per Dominum ut non noceas
nobis, etc. Postquam enim Synagoga, cui primum oportebat loqui verbum
Dei, repulit illud, et indignam se judicavit aeternae vitae, apostoli ad
gentes conversi sunt (Act. XIII), imo et gentilium nonnulli ultro ad eos
venerunt, quodammodo dicentes: Deus vobiscum est in universis quae
agitis. Jurate ergo nobis per Deum, ut non noceatis nobis et posteris
nostris, stirpique nostrae. Nam, quando gentes confessionem fidei
sanctis apostolis obtulerunt, et ab illis Patribus consilium
quaesierunt, quomodo et in praesenti peccatorum remissionem acciperent,
et in posterum in ultimum judicium evaderent, similia his et pene eadem
dixerunt. Et per Abimelech quidem, quod interpretatur pater meus rex,
vel patris mei regnum, multitudo intelligitur gentium, quas fecit
Christus esse Patris sui regnum. Per Phicol vero principem militiae,
quod interpretatur os omnium, principes bellicarum virium, id est,
duces, reges vel imperatores, caeteraeque potestates, qui et ipsi fidem
Christi consecuti sunt, et os omnium ad confitendum verum Deum, licentia
vel auctoritate sua latius aperuerunt.
|
|