CAPUT 10

“Et decem cornua quae vidisti, decem reges sunt, qui regnum non acceperunt, sed potestatem tanquam reges una hora post bestiam accipient.”

De hoc jam superius dictum est, quia septem quidem regna sunt notissima de sanctarum serie Scripturarum, quae contra sanctos Altissimi inimicitias exercuerunt; sed eorumdem regnorum decem reges sunt, quia videlicet unum ex illis regnum Macedonum post mortem Alexandri in quatuor successores ejus, per quatuor ventos coeli divisum fuit, qui singuli diademata sibi imposuerunt atque hoc modo decem reges facti sunt (Dan. VIII). Idcirco autem superius dixit,

“et reges septem sunt,”

et nunc dicit,

“decem reges sunt,”

quia tres ex illis successoribus Alexandri nihil fecisse leguntur adversus populum Dei, sed solus ille quartus qui Syriam tenuit. Ergo numero quidem decem, sed pro actu qui ad praesentem causam pertinet, id est, pro persecutione martyrum, tantummodo septem sunt. Cum autem paulo ante dixerit,

“quinque ceciderunt, et unus est,”

quomodo nunc dicit,

“qui regnum nondum acceperunt?”

Videlicet mira irrisione, tanquam dicat: Regnare quidem visi sunt, et regium fastum nomenque sibi usurpaverunt, sed veraciter nunquam regnaverunt. Neque enim regnum illorum vere est regnum, sed solius Domini est regnum (Psal. XXI; Psal. CI). Hoc ad illud spectat quod superius arguendo dixit:

“Quare miraris?”

Nam vere reges hujusmodi non mirandi, sed miseri sunt judicandi, qui ut regnarent tot homicidia fecerunt, namque ceciderunt et mortui sunt, et regnum nondum acceperunt. Sed quid?

“Potestatem, inquit, tanquam reges una hora accipient post bestiam.”

Non vere regnum sed quasi reges quamdam potestatem accipient, et hoc una hora post bestiam, ac si dicat: Extollentiam illorum nequaquam regnum voces aut vocari debere putes. Regnum namque diuturnitatem potestatis sonat; at illi non diuturnam potestatem, sed una hora potestatem acceperunt, sive accipient. Nam idcirco tempore futuro

“accipient”

dixit, quia cum Antichristus venerit, eorumdem regum qui jam ceciderunt vires sive regna ad persecutionem sanctorum reparabit. Quam autem vel qualem potestatem accipient breviter insinuat cum dicit:

“post bestiam.”

Idem namque est ac si dicat: Ad effundendum sanguinem sanctorum, quia potestas bestiae non vere est ad regnandum, sed ad insaniendum, ad sanguinem effundendum. Pulchre igitur et vere dictum, quia regnum nondum acceperunt. Sequitur: