CAPUT VII. De processione ejusdem Spiritus sancti, a Patre Filioque procedentis.

Sed quia propositum nunc est, non solum partium consonantium in officiis, sed et divinam quaerere potentiam Spiritus sancti, praetereunda non haec est sententia Salvatoris, quam non sola commendat dignitas sensus sui, sed et reverenda auctoritas dicentis, maxime quia cum clamore, ut attentos faceret, edixit. Sic enim scriptum est:

“In novissimo autem die magnae festivitatis stabat Jesus, et clamabat, dicens: Si quis sitit, veniat ad me et bibat (Joan. VII),”

etc. Itaque si auditores sumus non ingrati, et tali oratore digni, non solum quid dixerit, sed et quali tempore dixerit (nam et hoc ad rem attinet) consideremus benevoli, dociles et attenti. Dies festus erat Judaeorum Scenopegia.

“Quid sit Scenopegia, noverunt, inquit Augustinus , qui Scripturas legerunt. Faciebant die festo tabernacula, ad similitudinem tabernaculorum, in quibus habitaverant, cum educti ex Aegypto peregrinarentur in deserto. Iste erat dies festus, magna solemnitas. Celebrabant hoc Judaei, velut reminiscentes beneficia Domini, qui occisuri erant Dominum.”

In hujus festivitatis novissimo die stabat Jesus et clamabat, invitans ad bibendum non qualescunque, sed quosque sitientes. Bene. Interea dum reminiscerentur, ut dictum est, beneficiorum Dei, dirigebatur ad eos clamor invitantis ad populum Spiritus sancti. Nos autem educti de Aegypto infidelitatis, liberati a captivitate et servitio spiritualis Pharaonis, et traducti per mare baptismi, nunc in eremo vitae praesentis peregrinantes habitamus in tabernaculis, quae sunt ecclesiae, vel coenobia in quibus militamus, donec ad regnum supernae haereditatis perveniamus. Si ergo memores beneficiorum Dei festa celebramus, a malis operibus vacantes, et in contemplatione divinae bonitatis exsultantes, quia per passionem unici Filii salutem nostram operatus est, clamorem invitantis audimus, in siti currimus, bibimus, quia sic nobis benigna divinitatis vena, scilicet Spiritus sancti aperitur.