|
Tandem ergo, quoniam parendum est, ob reverentiam nominis Domini,
recordabor gemituum meorum et divinae consolationis, vel unum ex
Patribus orthodoxis, in exemplo habens beatum Hieronymum, qui cum jam
multos haberet vel habiturus esset obtrectatores, scribere non timuit,
quanta super eo cura fuisset supernae majestati, ut flagellis caesum
depelleret a saecularium librorum studiis, atque ad sanctarum
compelleret studium Scripturarum, profuturum, ut nunc apparet, cunctis
per orbem terrarum Ecclesiis Christi. Primo hanc veritatem dicam, quia
facultas haec, quam sic amplecteris, et pro qua mihi congratularis,
consolatio est miserentis Dei, juxta beneplacitum sapientiae ejus, quae
cum dixisset:
|
“Noli regibus, o Lamuel, noli, regibus dave vinum, quia nullum secretum
est, ubi regnat ebrietas, ne forte bibant et obliviscantur judiciorum,
et mutent causam filiorum pauperis (Prov. XXXI),”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Date siceram moerentibus, et vinum his qui amaro sunt animo. Bibant, et
obliviscantur egestatis suae, et doloris non recordentur amplius
(ibid.).”
|
|
Moerens quippe eram atque amaro animo incedebam puer sive
adolescentulus, cujus videlicet moeroris atque amaritudinis causa, ut
jam breviter eloquar, hoc dico, quia sedebam juxta flumen Chobar (Ezech.
I). Haec enim lectio nunc mihi erat in manibus, tractanti de quatuor
animalibus, sive de quatuor unius animalis faciebus. Novit ipsum
gloriosum animal, et ipse novit spiritus vitae, qui est vel erat in
rotis, quia cum in exordio libri hujus undecimi De gloria et honore
Filii hominis, ista lectio sese offerret, tunc in mente non habebam, ut
hac vice huc diverterem, tibique parerem in hac parte, quam verebar,
quod cujus suspecta posset esse praesumptionis et vanae gloriae. Verum
ubi jam dictam lectionem attigi, et post contemplationem faciei vitulis,
procedere volui ad contemplandam faciem tertiam, scilicet faciem leonis,
recordatio tui sese obtulit, instantius atque vehementius, quam eatenus
occurrisse senserim, et quasi manu me tenuit, quodammodo dicens mihi:
Huc diverte, quia nisi rem, pro qua sic adjuratus es, prius effeceris,
nusquam solita facultate uti poteris, ut commode progrediaris. Quid
multa? Quasi subsistente spiritu qui me ducebat aut ducere videbatur,
coactus sum huc a proposito cursu divertere; tamen multum varius, diuque
incertus, nunc probans, nunc improbans digressionem hanc; tandem vix
animo sedit, visumque est non nimis discrepare a voluntate sapientiae,
si scriberem quomodo vel ad quid moerenti mihi, qualemve egestatem
deploranti, siceram suam et vinum suum dederit, scilicet, praesentem
consolationem de sanctis Scripturis, quo aliquantisper obliviscerer
doloris mei.
|
|