|
|
“Neque enim Pater judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio.”
|
|
Proinde, inquit, Filius nec in hoc dissimiliter a Patre quemquam facit,
quod absque distinctione gentilis ac Judaei (Malach. I), circumcisionis
et praeputii:
quia nec ipse Pater secundum genus, aut secundum carnem quemquam
judicat, id est, discernit vel distinguit, quod vel maxime ex eo patet,
quod Abraham cum in praeputio esset, amicum suum illum appellavit, et
Esau cum circumcisus esset, odio habuit (Rom. IX; Malach. I), Sed quid?
|
“Omne, inquit, judicium dedit Filio.”
|
|
videlicet ut tam in praesenti quam in futuro judicio praesideat. Et in
praesenti quidem occulta ejus divinitas; in futuro autem manifesta
judicet ipsa, quam assumpsit, et quae tam a malis quam a bonis videri
possit forma servi. In quo ergo apud ipsum discernimur? Quaenam est lex
judicii, vel quod edictum judicis et regis hujus? Sequitur:
|
“Ut omnes honorificent Filium, sicut honorificant Patrem.”
|
|
Ecce quanta cum suavitate rationis fortitudinem judicii sui loquitur
sapientia Dei Jam incipit judicare superbam atque injuriosam
praesumptionem Judaeorum, convincens illos inhonorare Deum suum, quem
multum se honorare putabant in stercore Sabbatorum caeterarumque
solemnitatum suarum, quod jamjam juxta prophetam projiciendum erat super
vultus eorum (Malach. II).
|
|