CAPUT 21

Sed dicet aliquis: Si omnium apostolorum ista erat gratia, quod per revelationem didicerunt coelestia sacramenta Christi, quippe qui fuerunt homines idiotae et sine litteris (I Cor. XII), quid opus erat ut tam vehementer Apostolus de semetipso assereret, quod usque ad tertium coelum raptus fuisset, quod non ab homine, sed per revelationem Jesu Christi didicisset? Ad haec, inquam. Nimirum opus erat pro eo quod periclitabatur apud Corinthios et apud Galatas, fides evangelica, quasi pro Pauli apostoli persona, pseudo apostolis praedicantibus, ut in circumcisionem ritumque Judaicum fideles inducerentur (Galat. III), et pro hoc Paulo apostolo derogantibus quasi in tanto negotio non esset audiendus, quippe qui nesciret veritatem Evangelii, quique non esset de magnis apostolis. Idcirco talia quae praedicta sunt, de semetipso asseruit, caeteris se non praeferens sed coaequans apostolis, videlicet ut permaneret veritas Evangelii. Sed jam revelationis ejusdem semitas ingrediamur. Ait:

“Et audivi post me vocem magnam tanquam tubae dicentis: Quod vides scribe.”

Quid erat post Joannem, cum esset in spiritu? Nimirum totus mundus, quidquid corporeis oculis cernitur imo et totus praesentis Ecclesiae status. Retro haec erant, quia videlicet ipse in anteriora extendebatur, cum ad illa videnda sursum raperetur: futurum autem erat quod nunc dicimus. Dum ipse post occisionem Domitiani, permittente pio principe Nerva, rediret Ephesum, compulsus est ab omnibus pene tunc Asiae episcopis et multarum Ecclesiarum legationibus, de coaeterna patri divinitate Christi altius facere sermonem, eo quod in trium Evangelistarum scriptis, Matthaei videlicet, Marci et Lucae, de humanitate ejus, ac de his quae per hominem gessit, sufficiens sibi viderentur habere testimonium. Cur hoc? Videlicet dum esset in exsilio, irrumpentes in Ecclesiam haeretici, quasi in destituta pastore ovilia, lupi, Marcion, Cherintus, et Hebion, caeterique Antichristi, qui Christum fuisse ante Mariam negabant, simplicitatem fidei evangelicae, perversa maculaverant doctrina. Igitur

“post se vocem magnam tanquam tubae audivit,”

quia futurum erat, ut magnopere compelleretur a jam dictis Asiae pene omnibus episcopis quatenus velut in bellum consurgens, perfidis obviaret haereticis, et gladio correpto Verbi Dei, defenderet terminos Ecclesiae fidei. Vehementem illam, qua compellendus erat, omnium intentionem, per magnam vocem intelligimus. Simul quia veritas fidei non angulos amat, non in occulto, sed palam omni mundo loqui desiderat, recte non per qualemcunque vocem sed per vocem tubae magnam, id quod jam dictum est, significari decebat.

“Quod vides, inquit, scribe.”

Hoc est dicere:

“Omnes episcopos Asiae. O Joannes dilecte Jesu Christi, qui supra pectus ejus recumbens, Evangelicae veritatis fluenta de ipso sacro Dominici pectoris fonte potasti (Joan. XIII),”

quoniam Marcion, Cherintus, et Hebion, caeterique Antichristi, te absente, te exsulante, irruperunt in Ecclesiam, et simplicitatem fidei evangelicae perversa maculaverunt doctrina, Christum fuisse negantes ante Mariam; caeteri autem Evangelistae, videlicet Matthaeus, Marcus et Lucas de humanitate ejus, sufficiens scriptis firmaverunt testimonium, tu de antiquitate divinitatis ejus, quod vides, quod nosti, quod tenes, Evangelico stylo scribe, et scripto tuo cunctas haereticorum tenebras, patefacta veritatis luce dispelle.

“Et mitte septem Ecclesiis, quae sunt in Asia, Epheso, et Smyrnae, et Pergamo, et Thiatirae, et Sardis, Philadelphiae, et Laodiciae.”

Mitte septem Ecclesiis, id est, trade universae Ecclesiae, quae per totum mundum diffusa est, ordinata et confirmata sancto Spiritu septiformi. Nam Asiae quidem minoris septem sunt civitates metropolitanae, quarum caput Ephesus est. Verumtamen quod loquitur septem Ecclesiis Asiae, utique omni Ecclesiae dicit, quae cum una sit, septenario numero comprehenditur, quo saepe solet universitas designari. Specialiter quidem septem illis Asiae Ecclesiis suam prophetiam dirigit, quibus eum praedicatorem divina gratia praeposuit, sed nihilominus universali Ecclesiae tradere ista cupit, quae sibi revelata novit esse, pro communi omnium profectu, cum sine exceptione dicat:

“Beatus qui legit et audit verba prophetiae hujus.”

Sequitur:

“Et conversus sum ut viderem vocem quae loquebatur mecum.”

Rogantibus Joannem, ut supra dictum, episcopis Asiae, de coaeterna Patri Divinitate Christi, altius sermonem facere, ipse quid fecit? Nimirum ad orationem jejuniumque conversus est, non aliter se facturum respondens, nisi in dicto jejunio omnes in commune Dominum precarentur, ut ipse digna scribere posset. Hoc fecit, imo cum haec videret ipse facturus erat. Recte igitur,

“et conversus sum, inquit, ut viderem vocem quae loquebatur mecum.”

Qui enim quodammodo in coelum ascendere, et latentem illic Divinitatem hominibus demonstrare rogatus ad orationem et jejunia confugit sollicitus, suamque fragilitatem suspectus, recte converti vel conversus esse dicitur, ut videat vocem quae secum loquitur, id est, ut dono gratiae supernae obtineat quod effari postulatur, et quod ostendere sive conscribere ipse prior videre vel scire mereatur.