|
|
“David autem erat filius viri Effratei, de quo supra dictum est, de
Bethleem Juda cui nomen erat Isai, qui habebat octo filios, et erat vir
in diebus Saul senex et grandaevus inter viros.”
|
|
Pulcherrima occursio, Saul et omnes viri Israelitae audientes sermones
Philistaei, stupebant et metuebant nimis, sed illo tempore David jam
erat a Deo datus et opportune praeparatus velut ex adversa stirpe
creatus. Nam ille, ut supra dictum est, ex progenie Orpha, hic autem de
progenie Ruth, quae utraque nurus fuerat Noemi. Nam Orpha osculata est
socrum ac reversa Ruth adhaesit socrui suae (Ruth. I). De cujus radice
quasi germinaverit David, qui nati ex Orpha Philistaei superbiam
percuteret. Iste Christi, ille typus Antichristi, qui ex diversis, imo
contrariis generationibus editi, ab adventu ejusdem Christi, toto
spectante mundo, confligere non desinunt usque ad finem saeculi.
|
“Habebat, inquit, octo filios. Quaeritur, cur hic octo filios habere
dicatur. cum in Paralipomenon non amplius quam septem legantur? (I
Paral. II.)”
|
|
Quod ita solvitur: Nathan utique propheta filium Samaa filii sui, quem
in loco filii sui educaverat et nutrierat, inter filios numerat. Nam et
coram Samuele septem ejus filii leguntur adducti esse, et octavus esse
in pascuis (I Reg. XVI), inter quos Nathan adductum fuisse manifestum
est, qui et Jonathan vocatur, de quo et in extrema parte Samuelis
dicitur:
|
“Percussit autem eum Jonathan filius Samaa fratris David (II Reg. XXI).”
|
|
Et notandum quod ubicunque propheta vocatur, Nathan scribitur, non
Jonathan.
|
“Accipe, inquit Isai, fratribus tuis Ephi polentae et decem panes istos,
et curre ad castra ad fratres tuos, et decem formellas casei, has
deferes ad tribunum, et fratres tuos visitabis, si recte agant, et cum
quibus ordinati sunt disce. Surrexit itaque David mane, et commendavit
gregem custodi (I Par. XX),”
|
|
etc. Non ut pugnaret armis indutus est bellicis, sed ut fratres suos
visitaret missus est a patre suo David. Plane sic et Christus non ut in
operibus legis pugnaret, quae nihil ad perfectum adduxerat (Hebr. VII),
sed ut fratres suos in hoc mundo peregrinantes visitaret, a Deo Patre
suo missus est: visitaret, inquam, licet longe minor dictio sit, quam
postulat res. Qui tropus tapinosis dicitur, id est, humilitas rei
magnae, non id agente sententia, quod ostendit. Quo locutionis modo
Moyses quoque rem grandem humilians:
|
“Vadam, inquit, et revertar ad fratres meos in Aegyptum, ut videam si
adhuc vivunt.”
|
|
Quod utique dictum, re quam intendebat longe minus est. Igitur ut
fratres suos visitaret, id est, ut filios Dei qui dispersi erant, in
unum congregaret, Christus venit (Joan. XI) non pugnaturus in castris
Saul, nec de lege nobis fratribus suis quidquam praeter decem praecepta
impositurus (quae per decem panes vel per decem formellas casei recte
signantur) cum Ephi polentae, id est, cum una Trinitatis fide.
|
|