CAPUT XIV. Quomodo quasi per consilium Petrus caeremonias Judaicas servari oportere indicaverit vel simulaverit, et quomodo per verius consilium illi Paulus in faciem restiterit, nec tamen sibi contrarius fuerit, ubi Timotheum circumcidit, et purificatus Judaico more in templum cum oblationibus intravit.

Interea dum adhuc recens innotuisset istud Spiritus sancti consilium de non curandis mortuis mortuorum caeremoniis Judaeorum, nitebantur homines pii, scilicet apostoli suum eidem consilio Dei sociare vel permiscere consilium, in tantum, ut Petrus, qui ante alios vel pro aliis omnibus locutus fuerat ea quae supra dicta sunt (Act. XV), adduceretur in simulationem, non ausus hoc ipsum, quod Spiritui sancto visum fuisse dixerat, actu sequi palam. Sed arguit eum idem Spiritus consilii per os alterius, per fortitudinem humilem, fortemque humilitatem apostoli novitii, apostolorum minimi Pauli, sicut idem ad Galatas scribens, ait: Cum autem venisset Cephas Antiochiam, in faciem ei restiti, quia reprehensibilis erat. Prius enim, quam venirent quidam ab Jacobo, cum gentibus edebat. Cum autem venissent, subtrahebat et segregabat se timens eos, qui ex circumcisione erant, et simulationi ejus consenserunt Judaei caeteri, ita ut Barnabas duceretur ab eis in eamdem simulationem. Sed cum vidissem quod non recte ambularent ad veritatem Evangelii, dixi Cephae coram omnibus: Si tu cum Judaeus sis, gentiliter et non Judaice vivis, quomodo gentes cogis judaizare? (Gal. II.) Ita principi apostolorum in faciem restitit novissimus apostolorum, magna libertate Spiritus Domini utens, ad confirmandum illud de quo hactenus loquebamur ejusdem Spiritus consilium. At idem et Timotheum circumcidit, propter Judaeos, inquit Scriptura, qui erant in illis locis, sciebant enim omnes quod pater ejus gentilis esset (Act. XVI). Itemque assumptis viris quibus impenderat, ut raderent capita sua, postera die purificatus cum illis intravit in templum annuntians expletionem dierum purificationis, donec offerretur pro unoquoque eorum oblatio (Act. XXI). Ergone ipse fecit quod in Petro redarguit, aut quod ipse faceret, in majore redarguere debuit? Non utique ipse neque fecit quod in Petro redarguit, neque enim gentes judaizare coegit, quod solum vel maximum in Petro redarguit. Dixit enim: Si tu, cum Judaeus sis, gentiliter et non Judaice vivis, quomodo gentes cogis judaizare? (Gal. II.) Ipse gentes judaizare non coegit, sed in semetipso Judaismum pro necessitate pertulit, factus Judaeis tanquam Judaeus, ut Judaeos lucrifaceret (I Cor. IX), quippe qui, sicut quodam loco testatur, optabat anathema esse a Christo pro eisdem fratribus suis (Rom. IX). Non, inquam, gentes, judaizare coegit, quod factum in Petro redarguit. Nam et illi qui dixerant ei: Sunt nobis viri quatuor votum habentes super se, his assumptis sanctifica te cum illis, etc. Continuo subjunxerunt: De his autem qui crediderunt ex gentibus, nos scripsimus, judicantes ut abstineant se ab idolis immolato, et sanguine, et suffocato, et fornicatione (Act. XXI). Vera igitur et justa reprehensio, qua Petri simulationem arguerat, et non parum ad confirmationem consilii Dei sic reprehendendo contulerat.