|
|
“Et principum horum, inquit, qui fuerunt in ea,”
|
|
id est apostolorum et prophetarum, sive etiam evangelistarum. Vide quid
dicat: Qui fuerunt, non qui sunt, ut exceptis apostolis, quodcunque
aliud postea dicitur, abscindatur, nec habeat postea auctoritatem.
Quamvis ergo sit aliquis sanctus post apostolos, quamvis disertus sit,
non habeat auctoritatem, quoniam
|
“Dominus narrat in Scripturis populorum et principum horum, qui fuerunt
in ea.”
|
|
Igitur datus est mihi calamus similis virgae, id est data est mihi
facultas scribendi cum principatu, et omnimoda magisterii auctoritate,
ut principatum cathedramque magisterialem haberem in medio Ecclesiae,
cujus ad pedes sederent, cujus ab ore penderent omnes filii Ecclesiae,
non dubium habituri, non negligere ausuri quidpiam eorum, quaecunque meo
calamo exaratum haberet volumen meum, volumen evangelicae veritatis et
gratiae. Talis calamus mihi datus est, et is qui dedit praecepit ita
dicens:
|
“Surge et metire templum Dei et altare et adorantes in eo.”
|
|
Ac si dicat: Ecce congregatio taurorum in vaccis populorum, id est, ecce
tumultus haereticorum in Ecclesiis populorum, ut excludant eos qui
probati sunt argento, ut ejiciant a templo Dei, qui probitatem tenent,
qui probi et probati sunt, sensumque probatum habent in omni verbo vel
sermone divino. Insurge, increpemus feras istas, feras arundinis, tauros
cornupetas et cervicosos vastatores Scripturarum veritatis. Surge,
inquam, et metire templum Dei et altare, id est, Christum Dei Filium,
qui et templum Dei est, et altare sanctae Ecclesiae, templum videlicet
Dei, secundum corpus quod assumpsit ex virgine; altare vero, secundum
dignitatem utriusque naturae, divinae scilicet et humanae.
|
“Corpus namque quod assumpsit, templum Dei est, in quo habitat omnis
plenitudo divinitatis corporaliter (Coloss. II),”
|
|
propterea dixit:
|
“Solvite templum hoc, et ego in tribus diebus excitabo illud; hoc autem
dicebat de templo corporis sui (Joan. II).”
|
|
Porro altare sanctae Ecclesiae est eadem substantia jam glorificati
corporis, simul cum illa quae habitat in eo plenitudine divinitatis,
juxta veridicam auctoritatem sanctae ac mysticae legis, in qua Deus
dicit:
|
“Altare de terra facietis mihi (Exod. XX),”
|
|
id est, Christum verum Deum verumque hominem, terreno corpore incarnatum
sive incorporatum confitentes, veras hostias offeretis mihi. Istud
templum Dei, istud altare metire. Nam ecce mali mensores male et pessime
mensi sunt, et de terminis ejus, quos haeretica infidelitate nimium
mutilant, dicendo, Christum non fuisse ante Mariam, grandem tumultum
facere incipiunt: Tu ergo metire, et mensuras ejus extende, calamo isto
praescribens quantae longitudinis aut latitudinis sit aut debeat esse.
Longitudinem ejus supra extende; supra, inquam, ante Mariam et ante
Abraham, imo et ante Adam, sed et ante coelum et terram usque ad
antiquum dierum, usque ad antiquitatem antiqui dierum et dic:
|
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat
Verbum; hoc erat in principio apud Deum (Joan. I).”
|
|
Ita metire templum hoc, et altare, et tam longe mensuras ejus extende.
Metire etiam adorantes in eo, id est, ostende cujus vel quantae
magnitudinis sint, qui fideliter credentes bene sentiunt de eo. Verbi
gratia, sic dicendo: Quotquot autem receperunt, dedit eis potestatem
filios Dei fieri. Sic metire, et talis vel tantae mensurae fore illos
ostende, ut filii Dei nominentur et sint.
|
“Atrium autem quod est foris, ejice foras, et ne metiaris illud, quoniam
datum est gentibus.”
|
|
Quod est illud atrium quod jam foris est, nisi quodcunque conventiculum
haereticorum, qui et si sese intus esse contendunt, nihilominus, tamen
foris sunt, et in illud Dei templum, id est ad Christum nequaquam
pertinent aut perveniunt? Illos ergo foras ejice, id est foris esse,
foras exisse convince. Exempli gratia, ut dicas:
|
“Ex nobis exierunt, sed non erant ex nobis (I Joan. II).”
|
|
Illud atrium, illos haereticos, qui sicut atrium templo quidem vicinum
est, sed in templo vel templum non est, ita sunt
|
“habentes quidem speciem pietatis, virtutem autem abnegantes (II Tim.
III),”
|
|
ne metiaris, id est, nihil ad illos pertinere contesteris mensuram
illam, quae data est his qui receperunt eum, qui credunt in nomine ejus,
scilicet potestatem filios Dei fieri (Joan. I). Quare? Quoniam, inquit,
datum est gentibus, id est, quoniam inter gentiles reputantur. Dicunt se
Christianos esse et non sunt, sed mentiuntur, quia Christiani non sunt,
sed cum gentibus eodem malignitatis spiritu debacchantes. Christianos
persequuntur. Nam hoc est quod sequitur:
|
“Et civitatem sanctam calcabunt mensibus quadraginta duobus. Et dabo
duobus testibus meis, et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta
amicti sacco [saccis].”
|
|
Notum est, ex historiis ecclesiasticis, quia civitatem sanctam, id est
Ecclesiam, haeretici cum gentibus simili furore persecuti sunt, non
tantum mensibus quadraginta duobus, sed mensibus et annis multo
plurimis. Cur ergo dixit mensibus quadraginta duobus, qui menses non
sunt amplius quam trium annorum et semissis? videlicet propter
intimandam magnitudinem persecutionis Antichristi, quae tanta erit, ut
pene sola debeat cognosci vel praenosci, et pro cunctis persecutionibus
sola computari, quasi caeterae persecutiones illi comparatae
persecutiones non sint aut fuerint. Illam nimirum persecutionem tanti
futuram esse temporis, Daniel quoque hoc modo dictum sibi audivit:
|
“Et putabit quod possit mutare tempora, et leges, et tradentur in manu
ejus usque ad tempus et tempora, et dimidium temporis (Dan. VII).”
|
|
Item:
|
“Quia in tempus et tempora, et dimidium temporis, et cum completa fuerit
dispersio manus populi Dei, complebuntur universa haec (Dan. XII).”
|
|
Tempus namque et tempora, et dimidium temporis, tres et semis annos
intelligimus. Nam et supra in eodem Propheta legimus, quod septem
tempora transierunt super Nabuchodonosor, id est, septem anni
efferationis ejus (Dan. IV). Ipse quoque quod per tempus, et tempora, et
dimidium temporis, annum, et duos annos, et dimidium anni velit
intelligi, manifestius exprimit per numerum dierum postmodum dicendo
sic:
|
“Et a tempore cum ablatum fuerit juge sacrificium, et posita fuerit
abominatio in desolationem, dies mille ducenti nonaginta (Dan. XII).”
|
|
Etenim si juxta rationem mensium lunarium, quos solos cum embolismis
suis noverunt Hebraei, dies istos dividas, vix paucos supra invenies
quam attinet ad tempus et tempora, et dimidium temporis, id est, ad
annum et duos annos, et dimidium anni. Nunc illud quaerere dignum est,
cur hic Joannes cum dicere potuisset, et civitatem sanctam calcabunt
tribus annis et dimidio, dicere maluit mensibus quadraginta duobus;
itemque:
|
“Et prophetabunt, inquit, diebus mille ducentis sexaginta,”
|
|
qui sunt dies eorumdem temporum sive annorum trium ac semissis, tricenis
diebus per menses singulos distributis. Nunquid enim casu vel absque
ratione numeros istos mensium atque dierum taxare maluit? Non utique,
sed sicut alias in Scripturis per numeros multa significatur sensuum
utilium dignitas pulchra et delectabilis, ita et hic sub numeris istis
pulchrum aliquid et delectabile vult intelligi. Quod ut manifestius
fiat, de natura quorumdam numerorum ratio postulat aliquid praelibare
quod ostium intelligentiae citius aperiat. Numerorum parium alii sunt
superflui, alii diminuti, alii perfecti. Perfecti dicuntur, qui suis
patribus aequi sunt, nec crassantur abundantia, nec egent inopia: ut
exempli gratia, senarius: namque senarius habet partem mediam, id est
tres; et tertiam, id est duos; et sextam, id est unum; quae in unam
summam si redactae sint, per totum numeri corpus suis partibus
invenitur, id est, integer ex ipsis senarius restituitur. Diminutus vero
ille numerus dicitur, cujus eodem modo compositae partes pauciores sunt,
et ejusdem numeri cujus erant partes multitudine superantur, ut exempli
gratia, octonarius: Habet enim octonarius partem mediam, id est quatuor;
habet et quartam, id est duos; habet et octavam, id est unam. Quae
cunctae in unum redactae septem colligunt, minorem scilicet summam quam
erat octonarius concludentes. Porro superflui nominantur illi, quorum
partes ultra quam satis est sese porrexerint, ut exempli gratia,
duodenarius; hujus enim partes majorem summam colligunt quam erat ipse
duodenarius. Est enim duodenarii medietas sex, pars tertia quatuor, pars
quarta tres, pars sexta duo, pars duodecima unum. Omnisque hic cumulus
redundat in sedecim majorem utique summam quam erat duodecim, Est autem,
inquiunt philosophi tam saeculares quam ecclesiastici, magna in his
similitudo virtutis et vitii. Perfectus namque virtutum, diminutus atque
superfluus similitudinem habet vitiorum. Nimirum de superfluis isti sunt
numeri, quos hic Scriptura ista nobis obtulit, videlicet quadraginta duo
et mille ducenti sexaginta. Habet namque hic numerus, scilicet
quadraginta duo, partem mediam, id est viginti unum, tertiam id est
quatuordecim, sextam, id est septem, septimam, id est sex, quartam
decimam, id est tria, vicesimam primam, id est duo, quadragesimam
secundam, id est unum. Quae profecto partes in unum redactae, majorem
summam quam erant quadraginta duo simul colligunt. Quinquaginta enim et
quatuor faciunt. Ita numerus iste mensium quadraginta duorum superfluit,
et ultra mensuram suae originis partes excrescunt, tanquam si quis
multis super naturam manibus natus sit, ut Centimanus gigas, vel
triplici conjunctus corpore ut Gerion tergeminus, vel quidquid unquam
monstruosum naturae in partium multiplicatione subripuit. Amplius autem
numerus dierum mille ducentorum sexaginta in partibus suis excrescit et
superfluit, habet namque hic numerus mediam partem, id est sexcentos
triginta; tertiam partem, id est quadringentos viginti; quartam, id est
trecentos quindecim; quintam, id est ducentos quadraginta duo; sextam,
id est ducentos decem; septimam, id est centum octoginta; nonam, id est
centum quadraginta; decimam, id est centum viginti sex; duodecimam, id
est centum quinque; quartam decimam, id est nonaginta; quintam decimam,
id est octoginta quatuor; octavam decimam, id est septuaginta;
vicesimam, id est sexaginta tres; vicesimam primam, id est sexaginta;
vicesimam octavam, id est quadraginta quinque; tricesimam, id est
quadraginta duo; tricesimam quintam, id est triginta sex; tricesimam
sextam, id est triginta quinque; quadragesimam secundam, id est
triginta; quadragesimam quintam, id est viginti octo; sexagesimam, id
est viginti unum; sexagesimam tertiam, id est viginti; septuagesimam, id
est octodecim; octogesimam quartam, id est quindecim; nonagesimam, id
est quatuordecim; centesimam quintam, id est duodecim; centesimam
vicesimam sextam, id est decem; centesimam quadragesimam, id est novem;
centesimam octogesimam, id est septem; ducentesimam decimam, id est sex;
ducentesimari quinquagesimam secundam, id est quinque; trecentesimam
quintam decimam, id est quatuor; quadringentesimam vicesimam, id est
tres; sexcentesimam tricesimam, id est duo; millesimam ducentesimam
sexagesimam, id est unum. Omnes istae partes numeri hujus, id est, mille
ducentorum sexaginta in unum redactae tria millia centum et octo
faciunt. In tantum numerus iste suis partibus excrescit et effluit. Cum
igitur, ut supra jam dictum est, philosophorum omnium tam saecularium
quam ecclesiasticorum eadem sententia sit, similitudinem in hujusmodi
numeris, qui ita sunt vel dicuntur superflui, non virtutis esse, sed
vitii; quid scripturae hujus auctorem intendere arbitramur, dum mavult
dicere, menses quadraginta duos; itemque dies mille ducentos sexaginta,
quam tempus et tempora, et dimidium temporis, sive annum et duos annos,
et dimidium anni? Quid, inquam, nisi ut significet ex numeris tam
superfluis illam, quae tunc temporis futura esse a Domino praedicta
abundantiam iniquitatis? Ipse enim dixit:
|
“Et quoniam abundavit iniquitas refrigescet charitas multorum (Matth.
XXIV);”
|
|
sed et alibi scriptum est:
|
“Annuntiavi et locutus sum, multiplicati sunt super numerum (Psal.
XXXIX).”
|
|
Utrumque scriptura veridica tradit, et quia annuntiante Christo Domino,
hi qui credentes vel Christiani dicerentur multiplicandi essent super
numerum, multis vacuam nominis hujus professionem suscipientibus, qui ad
electorum non pertinerent numerum, et quia tempore persecutionis
abundante iniquitate refrigescere haberet charitas multorum. Bene ergo
et numerus mensium quadraginta duorum satis superfluus, et numerus
dierum mille ducentorum sexaginta, multo maxime superfluus, hic
legentibus offertur, ut utrumque scilicet et multiplicitas credentium
sive profitentium, de qua dictum est,
|
“annuntiavi et locutus sum, multiplicati sunt super numerum,”
|
|
et abundantia iniquitatis de qua item scriptum est:
|
“Et quoniam abundavit iniquitas, refrigescet charitas multorum,”
|
|
pulchra et venerabili significatione mysterium regni Dei noscere
merentibus significetur. Qui porro sunt, vel quid sibi volunt duo testes
isti, de quibus dicit:
|
“Et dabo duobus testibus meis et prophetabunt?”
|
|
Nunquid non plures quam duos homines testes ad prophetandum iste
prophetarum Dominus et auctor habuit vel habiturus est? Nunquid non
testes ejus omnes, ut de caeteris nunc confessoribus taceam, apostoli
sunt et martyres? Magna vere et gravissima, ponderisque immensi est haec
in ore potentis dictio, ut cum testes habeat tam multos tamque
innumerabiles, duos tantum se habere pronuntiet, et hoc legitimo satis
testium numero contentus sit. Duorum namque ad minus hominum testimonium
lex sacra recipit, et si plures non sint, tamen paucis contenta est. Sic
enim dicit:
|
“Non stabit testis unus contra aliquem, quidquid illud peccati et
facinoris fuerit, sed in ore duorum aut trium testium stabit omne verbum
(Deut. XIX).”
|
|
Igitur et dabo, inquit, duobus testibus meis, et prophetabunt. Sic
intelligi digne potest ac si diceret:
|
“Cum tu mensus fueris templum Dei et altare,”
|
|
id est, cum tu terminos fidei dilataveris, et prolongaveris, ut expedit
calamo tuo, id est, auctoritate Scripturae evangelicae, non patiar
deesse aliquos qui te testificentur pro me ita scripsisse, ita sensisse.
Quid enim si ita dixi, et verum dixi,
|
“quia multi vocati, pauci vero electi?”
|
|
(Matth. XX.) Nunquam tam pauci erunt electi, nunquam per abundantiam
iniquitatis ita refrigescet charitas, ut minus quam duos testes invenire
queat Evangelii veritas. Quid vero, inquis, si saltem duo testes contra
tot adversarios exstiterint? Nimirum justum ac legitimum damnationis
judicium ad ejiciendum foras illud quod supra dixi,
Nonne et contra tantam multitudinem filiorum Israel murmurantium et
terrae repromissionis detrahentium, duo testes, videlicet, Josue filius
Nun, et Caleph filius Jephone, suffecerunt ad ipsorum judicium, ut
merito prosternerentur in deserto corpora eorum? Soli namque duo hi ad
omnem multitudinem locuti sunt dicentes:
|
“Terra quam lustravimus valde bona est,”
|
|
et omnis multitudo, quia testimonium illorum non recepit, in deserto
prostrata est (Num. XIII). Igitur et nunc etiamsi non plures, quam duo
testes mihi fuerint, qui testimonium perhibeant veritati, omnis
multitudo contradicentium portabit judicium quantacunque sit. Si enim et
in passione duo falsi testes adversariis meis contra me sufficere visi
sunt, qui surgentes dixerunt:
|
“Hic dixit: Possum destruere templum Dei, et in triduo reaedificare
illud (Matth. XXVI),”
|
|
cur non et mihi versa vice contra adversarios meos duo veri testes
sufficere debeant? Verumtamen quoniam, ut supra dicere vel quaerere
coeperam, innumerabiles nobis sunt multitudines martyrum, id est
testium, etiamsi numerare velimus solos illos qui in testimonio
sanguinem suum fuderunt, recte jam dicendum quia testes hujus qui haec
loquitur, et vere quam multi sunt, et nihilominus juxta quamdam rationem
tantummodo duo, id est, duobus ordinibus distincti sunt, videlicet,
quomodo Henoch et Elias, ambo sancti et Deo dilecti a semetipsis
differunt. Henoch namque nullas legitur persecutiones pertulisse, sed in
pace cum Deo ambulavit, et non inveniebatur, quia tulit eum Deus (Gen.
V). Elias vero notum est quantas persecutiones impiissimae Jezabelis
pertulit (III Reg. XVIII). Secundum duos illos usque hodie et usque in
finem saeculi testes Christi distincti sunt, ita videlicet ut alii sint
testes, qui in pace sanctae Ecclesiae fideliter viventes, loquendo
pariter et scribendo testimonium veritati perhibuerunt et perhibere non
desinunt; alii qui in persecutione pro statu fidei pugnando, supradictas
templi Dei et altaris, et adorantium in eo mensuras defenderunt, et in
defensione sanguinem suum fuderunt vel fusuri sunt. Hi duo sanctorum
ordines recte dicuntur duo testes. Ait ergo:
|
“Et dabo duobus testibus meis.”
|
|
Quid dabo eis? Nimirum os et sapientiam, sicut promisi, dicens:
|
“Ponite ergo in cordibus vestris non praemeditari quemadmodum
respondeatis: Ego enim dabo vobis os et sapientiam, cui non poterunt
resistere et contradicere omnes adversarii vestri (Luc. XXI).”
|
|
Quo dicto non utique testibus suis sollicitudinem adimit, sed hoc
imperat, ut non prophetent de cordibus suis, illa tantummodo scire et
dicere contenti, quae sancta Scriptura porrexerit, quae sanctus sanctae
Scripturae conditor Spiritus suggesserit.
|
“Et prophetabunt, inquit, diebus mille ducentis sexaginta.”
|
|
Prophetabunt, id est praedicabunt, non utcunque, sed ita ut intelligant
et revelent ea quae intus reposita sunt arcana Scripturarum, et hoc
diebus mille ducentis sexaginta, id est, etiam in illa non omnes
refrigescentes iniquitatis abundantia quam hujus numeri supra scripta
superfluitas significat. Diximus quidem pro posse de hujus numeri natura
superflua. Sed adhuc restat quod forte quis quaerat, videlicet, quod cum
Daniel dies scripserit mille ducentos nonaginta, isti magis placuerit
dicere mille ducentos sexaginta. Ad hoc respondere licet, quia paulo
quidem major est numerus mille ducenti nonaginta quam mille ducenti
sexaginta, verumtamen de partibus minoris hujus quam de partibus majoris
illius, excrescit multo numerosior quantitas. Hujus namque minoris
numeri, id est, mille ducentorum sexaginta partes coacervatae, ultra
tria millia, sicut jam praemonstratum est, excrescunt, illius autem
majoris partes (quamvis et ipse superfluus sit) ad duo millia non
perveniunt. Quod etiam hic demonstrare promptum est, habet namque ille
Danielis numerus, scilicet mille ducenti nonaginta partem mediam, id
est, sexcentos quadraginta quinque; tertiam, id est quadringentos
triginta; quintam, id est ducentos quinquaginta octo; sextam, id est
ducentos quindecim; decimam, id est centum viginti octo; quintam
decimam, id est octoginta sex; tricesimam, id est quadraginta tres;
quadragesimam tertiam, id est triginta; octogesimam sextam, id est
quindecim; centesimam vicesimam nonam, id est decem; ducentesimam
quintam decimam, id est sex; ducentesimam quinquagesimam octavam, id est
quinque; quadringentesimam tricesimam, id est tres; sexcentesimam
quadragesimam quintam, id est duo; millesimam ducentesimam nonagesimam,
id est unum. Plures vel alias hujus numeri partes non facile quis
reperiet, quae videlicet partes simul coacervatae superfluunt quidem
ultra quantitatem, cujus partes sunt; verumtamen nec ad duo millia,
sicut jam dictum est, excrescunt; faciunt enim mille octingentos
septuaginta octo, cum numeri minoris, id est, mille ducentorum
sexaginta, qui praesenti loco datus est, in uno redactae partes, ultra
tria millia, sicut jam dictum est, protendantur. Igitur et ille Daniel
et iste Joannes, sive is qui Joanni loquitur, uterque numeris superfluis
usus, illam de qua saepe dictum est, iniquitatis abundantiam significat
(Matth. XXIV). Sed iste qui ex ipsius Domini ore audierat, quoniam
abundavit iniquitas, refrigescet charitas multorum, ut eamdem
iniquitatis abundantiam acrius innueret, et multo magis superfluum
numerum accepit vel dedit, et ab eadem temporis quantitate quam Daniel
praeviderat, non valde in longum recessit. Notandum tamen valde quod cum
dixisset,
|
“et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta,”
|
|
addidit,
Quid est enim amicti sacco, nisi multum humiliati, omnimodo poenitentiae
studio? Saccus namque duram poenitentiae austeritatem significat, quo
lugentes operiri solent, maximeque poenitentes. Sicut de rege Ninive
scriptum est, quia ad praedicationem Jonae surrexit de solio suo, et
abjecit pallium suum a se, et indutus est sacco, et sedit in cinere
(Jon. III). Sed quis non miretur testes istos tantae dignitatis sacco
debere amiciri? Attamen ita est. Eorum namque est in sacco et cinere
peccata hominum lugere, et tanto magis coram Domino humiliari, quanto
major in suo tempore est abundantia iniquitatis. Sic Elias cum Jezabel
et Achab prophetas Domini occiderent, et altaria ejus suffoderent, non
mollibus vestiebatur aut in domibus regum erat, sed in desertis,
incultus et hispidus, asperam vitam ducebat (III Reg. XIX). Nam de
ejusmodi cultu vel habitu ejus sic scriptum est:
|
“Cujus figurae et habitus, inquit Ochozias, est vir qui occurrit vobis,
et locutus est verba haec? At illi dixerunt: Vir pilosus et zona
pellicea accinctis [accinctus] renibus. Qui ait: Elias Thesbytes est (IV
Reg. I).”
|
|
Hoc respiciens et Apostolus cum dixisset:
|
“Sancti ludibria et verbera experti, insuper et vincula et carceres,
lapidati sunt, secti sunt, tentati sunt, in occisione gladii mortui
sunt,”
|
|
etiam haec intulit:
|
“Circuierunt in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati,
afflicti (Hebr. II).”
|
|
Itaque testes isti fideles, eo ipso quod fideles sunt vel erunt illa
tribulatione, peccata lugebunt populorum, quomodo tum Elias et Elisaeus
in desertis, in solitudinibus, in montibus, et in speluncis peccata
Israelis lugebunt, caeterique filii prophetarum. Nunquid enim absque
causa peccati, dies illi tribulationis tales erunt? Non utique, sed
sicut alibi scriptum est:
|
“De humo non egredietur dolor, sic et tunc non pro nihilo, sed pro
peccato consurget illa tribulatio (Job V).”
|
|
Cum autem multa sint peccata in populo Christianitatis, non abs re est
scire vel quaerere Scripturarum exemplis, quo maxime vel quali pro
peccato illa talis tribulatio contra Ecclesiam consurgere permittenda
sit. Illustris et notae scientiae vel fidei vir beatus Hieronymus locum
illum in Michaea pertractans:
|
“Principes ejus in muneribus judicabant, et sacerdotes ejus in mercede
docebant, et prophetae ejus in pecunia divinabant, et super Dominum
requiescebant, dicentes: Nunquid non Dominus in medio nostrum? non
venient super nos mala propter haec, causa vestri; Sion quasi ager
arabitur, et Jerusalem quasi acervus lapidum erit, et mons templi in
excelsa silvarum (Mich. III).”
|
|
Haec inter caetera dicit Petrus apostolus:
|
“Argentum, inquit, et aurum non habeo (Act. III).”
|
|
Poterat utique Simoni Mago vendere quod petebat, imo poterat simulare
vendentem (Act. VIII). Spiritus enim sanctus nec venundari nec emi
potest, sed oblatam pecuniam cum offerente damnavit. Nunc videas
prophetas Jerusalem non habere in ore prophetiam, et in Domino
requiescere, et dicere:
|
“Non venient super nos mala.”
|
|
Quorum causa speculatorium Dei hostili aratro dividitur, et locus
quondam pacis ruinis plenus fit, et templum Domini in vepres spinasque
convertitur, et est habitaculum bestiarum. Et post aliqua:
|
“Propter quod causa nostri qui tales sumus, qui Sion aedificamus in
sanguine, et Jerusalem in iniquitate, qui judicamus in muneribus, qui in
mercedibus respondemus, qui in pecunia divinamus, et super hoc fictam
nobis sanctimoniam vindicantes dicimus: Non venient super nos mala.”
|
|
Audiamus sententiam Domini quae sequatur: Sion, et Jerusalem, et mons
templi, speculatorium, et visio pacis, et templum Christi, in
consummatione et in fine, quando refrixerit charitas, et rara fides
fuerit, quasi ager arabitur, et redigetur in tumulos, et erit in
ecclesia silvarum, ut ubi amplae quondam domus erant, et absque numero
acervi frugum, ibi vix parva sit casula servans speciem ciborum,
refectionem animae non habentium. Cum haec dicit, profecto scire nobis
et dicere licet, quia causa futurae tribulationis tam magnae peccatum
est maxime graduum Ecclesiasticorum, peccatum venalitatis et avaritiae,
quod nunc aspicimus et ubique regnare videmus, ambitione nimia cuncta
devastante avaritia pene universa reposita intus in Ecclesiis devorante,
ubi quia licet vivere, libet etiam ambire. Unde tunc merito fiet, ut
quia non licebit vivere, etiam non libeat ambire, multo amplius, multo
miserabilius quam tempore persecutionis Neronianae sive Diocletianae,
quibus urgentibus nimirum gradus ecclesiasticos nec emere delectabat,
nec vendere vacabat. Igitur amicti sacco prophetabunt, id est
poenitentiam agentes et aliis praedicantes, et populo testimonium
veritatis annuntiabunt, et Deo quatenus plagam cessare faciat, sive ut
se ne in errorem inducantur liberet, tota intentione supplicabunt.
Sequitur:
|
|