CAPUT XXIV. Quid mysterii contineat, quod Aman in patibulo quod Mardochaeo paraverat suspensus fuerit.

Ingens spectaculum et tunc erat oculis intuentium, et nunc est mentibus memorantium, quod homo potens et superbus eatenus adorari solitus, ante portas urbis, in patibulo, quod Mardochaeo praeparaverat, suspensus est, et omnis cognatio ejus:

“Non nobis, ait rex, sed Deo ei reddente quod meruit (Esth. XVI).”

Hoc ipsum valde miratur et Josephus, qui tamen totum mirari nescivit, quia sacramentum Christi, cujus in typum illud gestum est, ignoravit.

“Unde, inquit, mihi contigit mirari nomen Dei, et sapientiam justitiamque ejus agnoscere, non solum quod malevolentiam Aman punivit, sed et quod excogitata in alium tormenta in eum convertit, et caeteros hoc sentire permisit, quoniam qui in alium molestus fuerit, haec in se primum parata cognoscit.”

Totum, ut jam dictum est, mirari nescivit. Nos autem sciamus, et miremur in laudem Verbi Dei, quia futuri triumphi sui, quo redimendus erat mundus omnis, pulcherrimam similitudinem praemisit illic. Nam, sicut jam supra dictum est, in ligno crucis non Verbum Dei, Verbum Deus interiit, sed diabolus, cujus similitudinem gessit Aman, judicium damnationis accepit, et hoc extra portam civitatis, ne vel a mysterio vacet, quod ante portas hujus urbis, id est Susis, ait idem rex,

“et Aman, et omnis cognatio ejus pendet in patibulis (ibid.).”

Hoc exinde plus habet miraculi, quod non per hominem prophetam suum, sive cognitorem sui nominis, sed per hominem gentilem Deus rem tanti effecit sacramenti, tam profundi plenam mysterii.