|
|
“Respondit itaque Jesus, et dixit eis: Amen, amen dico vobis, non potest
Filius a se facere quidquam, nisi quod viderit Patrem facientem.”
|
|
Haec dicta quamdam impotentiam insufficientis naturae resonare videntur,
sed si recte advertas veram, certam stabilemque Filii Dei omnipotentiam
praedicare comprobantur. Quae cum vero sensu fuerint perspecta,
clarebit, et quam recte quamque optime responderit ita Jesus
quaerentibus se interficere. Et hoc primo sciendum quia fecunda oratrix
sapientia Dei, ab hoc loco usque ad id quod longe inferius dicit: qui
vero mala egerunt in resurrectione judicii, firmissimis argumentis
utitur, utpote nobis verba faciens ad confutandas adversarias partes
Judaicae vel haereticae pravitatis, et id ad confirmandam veritatem suae
divinitatis, necessariam omni Christiano homini.
|
“Non potest, inquit, Filius a se facere quidquam, nisi quod viderit
Patrem facientem.”
|
|
Quis unquam angelorum aut hominum hoc de seipso protestari potuit? quid
enim Deum Patrem videt quis facientem, nisi omne bonum? quid vero aliud
est quod ille non facit, nisi omne malum? Quod videlicet qui facit, a
semetipso facit, quia solus facit, quia seorsum extra Deum et Patrem
facit. Quis ergo sive angelorum, sive hominum, ita castum cor potest se
habere gloriari, ut dicat quod a seipso quidquam facere non possit? Nam
et angelica natura malum potuit facere et facit; et humana natura malum
potuit facere et fecit. Et quidem sancti angeli firmati sunt, et quia,
malo angelo quidquam a seipso faciente, id est, malum faciente, ipsi Deo
principi suo adhaerere maluerunt, hoc in remunerationem acceperunt, ut
deinceps malum facere non possint, quia, cum possent facere, noluerunt.
Verum hoc non est per naturae ipsorum potentiam, sed per divinae
voluntatis remunerantem gratiam. Proinde, etsi recte dicatur quod jam a
seipsis quidquam facere non possint, attamen non illud verum est
adjungere quod facient quaecunque viderint Patrem facientem. Te igitur,
o Ari, cujus mortui quoque et in inferno sepulti, nomen fetori et honori
est, toti magnae et sanctae civitati Dei; te, inquam, Filii Dei defensio
praesens oppugnat; te haec vox ejus accusat; te verum hoc ejus
testimonium verberat; te hic ejus clamor aeterna decollatione condemnat.
Tu enim eumdem Filium Dei creaturam dixisti; tu factum esse inclamasti;
tu, tempus erat, quando non erat adinvenisti; tu, convertibilem (heu
pollute et immunde!), id est, de bono ad malum aeque ut angelicam vel
humanam naturam deflexibilem esse delatrasti. Denique cum haec Judaeis
diceret, jam hic horrisonus furor tuus in auribus ejus erat; jam te
inter illas Judaeorum turbas tumultuantem et vesanientem audiebat; jam
adversus blasphemias tuas seipsum defendendum suisque fidelibus
succurrendum esse sentiebat. Ait ergo:
|
“Amen, amen dico vobis, non potest Filius a seipso facere quidquam, nisi
quod viderit Patrem facientem.”
|
|
Quid est hoc, o Ari, nisi idem ac si dixisset: Non est Filius
convertibilis, id est, de bono ad malum flexibilis? Quid enim unquam
vidit Patrem suum intus vel foris, in coelo et in terra facientem, nisi
valde bona (Gen. I)? Sed ipse non potest quidquam a seipso
|
“facere, nisi quod viderit Patrem facientem.”
|
|
Ergo, non nisi omne bonum Filius facere potest, ergo de bono in malum
mutabilis aut flexibilis non est, ergo convertibilis non est. Et vos
itaque, o Judaei, quod illum quasi absque Patre suo quidquam facientem,
solum propter Sabbata vestra persequimini? Cum Patrem ejus usque modo
operantem culpare non audeatis, cur Filium interficere quaeritis? Forte
dicitis: Deus Pater, quoniam lege Sabbatorum non tenetur, semper
operetur, quia nonnisi bonum unquam operatur, nec evenire potest, ut
malum operetur: Amen, amen, inquit, dico vobis, nec Filius unquam nisi
bonum operatur, nec fieri potest ut aliud vel aliter quam Pater
operetur. Ergo consequens est ut et ipse semper liber operetur, ut nulla
Sabbati lege teneatur, ut etiam ipse Sabbati sit Dominus. Sed adhuc
parum est. Nam hac prima propositiuncula concessa, constat quidem quod
Filius nihil nisi bonum facere queat; sed nondum consequi videtur quod
nullum bonum factum sit a Patre absque Filii cooperatione. Rationem ergo
subjungit, ex qua constet quod in praedicta propositione nihil omnino
exceperit.
|
|