CAPUT 31

“Dixit itaque ei Pilatus: Ergo rex es tu?”

Hoc enim, rationalis homo cum esset, videbat consequi, ut si regnum ejus non est hinc, aliunde sit. Et undecunque regnum, regnum utique sit. Idcirco per conclusionem inferens.

“Ergo, inquit, rex es tu?”

Itaque proposuit accusator Judaeus, assumpsit Christus, conclusit Pilatus.

“Respondit Jesus: Tu dicis, quia rex ego sum.”

Tu, inquit, hoc dicis, tu pro crimine hoc mihi jamdudum objicis, tu pro causa hac ad tenendum me, cohortem et tribunum cum Judaeorum ministris misisti. Ego autem causam non negavi, sed hoc dixi, quia

“regnum meum non est hinc.”

Si verum quaereres, si veritatem amares, me dicente quia

“regnum meum non est hinc,”

interrogare et discere debueras unde sit. Quod quia facere contemnis, ecce nunc ultro dico tibi unde sit. Ne me interficiendo glorieris, te defendisse terminos Caesaris.

“Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut testimonium perhibeam veritati. Omnis qui est ex veritate, audit vocem meam.”

Haec dicens Dominus, manifeste consonat prophetiae, qua in persona ejus loquitur David:

“Ego autem constitutus sum rex ab eo super Sion montem sanctum ejus, praedicans praeceptum ejus (Psal. II).”

Quod est praedicare praeceptum ejus, hoc est, testimonium perhibere veritati. Illic

“ego, inquit, constitutus sum rex ab eo”

ad hoc, ut praedicem praeceptum ejus. Hic autem,

“ad hoc, inquit, ego rex natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut testimonium perhibeam veritati.”

Et subjungit:

“Omnis qui est ex veritate, audit vocem meam.”

Tantae altitudinis, tantae sunt haec dicta fortitudinis, ut neque Pilatus attingere, neque alius aliquis regni coelestis inimicus ea convellere possit. Quid enim? Diceret iste, quamlibet mendax Caesaris Spartarius, dominum suum magnae Romae principem nolle quempiam in hoc nasci, vel ad hoc in mundum venire, ut testimonium perhibeat veritati, detrimentumque honoris ejus esse, si quis militum ipsius audiat vocem testimonium perhibentis veritati? Hoc namque modo caput principis non defensione protegeret, sed grandi detestatione obrueret. Veritatis quippe nomen amabile est. Et honorabile illud est, humana sponte natura consentit, et licet significatum ejus nequissimi nebulones oderint, tamen ipsum ejus nomen nulli unquam detestari licuit. Itaque victus et deficiens.