|
|
“Si sacerdos peccaverit, delinquere faciens populum,”
|
|
et quod vitulus pro peccato ejus oblatus est Christus.
Quis igitur iste est sacerdos qui peccatum delinquere faciens populum
nisi primus homo Adam, qui cum deberet esse sacerdos, et jugi sacrificio
laudis honorificare Dominum, ad hoc enim super jumenta et bestias terrae
eruditus, id est ad imaginem et similitudinem Dei factus est, et in
paradiso positus benedictione Creatoris in filiis suis augendus, ut
eidem Creatori gratias ageret, et sacrificium laudis offerret; cum,
inquam, hoc facere deberet, peccavit, et omnes posteritatis suae populum
delinquere fecit? Nam in illo omnes peccavimus, et omnes in illo juste
mortui sumus, dicit ergo:
|
“Offeret pro peccato suo vitulum immaculatum Domino, et adducet illum ad
ostium tabernaculi testimonii coram Domino, ponetque manum super caput
ejus, et immolabit eum Domino.”
|
|
Hoc ita factum est. Adam non idem in persona, sed idem in natura, Adam,
inquam, novus Deus et homo Christus Jesus, obtulit pro peccato suo
vitulum immaculatum, pro peccato, inquam, suo, id est suorum; nostrum
enim peccatum per suam gratiam suum fecit debitum. Unde dicit in psalmo:
|
“Quae non rapui tunc exsolvebam (Psal. LXVIII).”
|
|
Quem vitulum obtulit immaculatum? Semetipsum, corpus suum immaculatum de
armento boum magnorum, de genere patriarcharum antiquorum sine omni
macula peccati conceptum et natum. Adduxit illum vitulum, id est
semetipsum, et astitit ad ostium tabernaculi testimonii; tabernaculi,
inquam, coelestis et veri, quod nobis erat clausum, ut aperiret nobis
coelestia sancta sanctorum per sanguinem suum. Posuitque manum super
caput ejus et immolavit eum Domino, id est obedientem se exhibuit, et
obtulit se in sacrificium Deo et Patri suo. Et notandum quod tertio
repetitum est Domino.
|
“Offeret vitulum immaculatum Domino, adducet illum coram Domino, et
immolabit eum Domino.”
|
|
Dominanti quippe Trinitati Christus humanitatis suae vitulum
sacrificavit, triduana morte satisfaciens pro nobis. Unde adhuc
sequitur:
|
“Hauriet quoque de sanguine vituli, inferens illum in tabernaculum
testimonii. Cumque intinxerit digitum in sanguine, asperget eum septies
coram Domino, contra velum sanctuarii, ponetque de eodem sanguine super
cornu altaris, thymiamatis gratissimi Domino, quod est in tabernaculo
testimonii.”
|
|
Et hoc ita factum est. Christus enim propitiationis nostrae vitulus
|
“per proprium sanguinem introivit semel in sancta (Hebr. IX),”
|
|
non quod sanguinem sui corporis, verbi gratia, qui de lanceato ejus
latere profluxit, ipse in illa coelestia sancta transtulerit, sed quia
sanguinis ejusdem effectum, id est remissionem peccatorum universae
Ecclesiae, quae est tabernaculum testimonii ejus, intulit in conspectu
Dei Patris. Quomodo?
|
“Cumque intinxerit digitum, inquit, in sanguine, asperget eum septies
coram Domino contra velum sanctuarii,”
|
|
etc. Digitum in sanguine intingere est Spiritum sanctum per sanguinem
suum dare; nam digitus Dei dicitur Spiritus sanctus ut illic:
|
“Si ego in digito Dei ejicio daemonia (Luc. XI),”
|
|
quod alius evangelista manifestius:
|
“Si in Spiritu Dei, inquit, ejicio daemonia (Matth. XII).”
|
|
Porro hic Spiritus sanctus nulli in remissionem peccatorum nisi per
Christi sanguinem datur. Unde est illud:
|
“Nondum enim fuerat Spiritus datus, quia Jesus nondum erat glorificatus
(Joan. VII).”
|
|
|
“Cum ergo sacerdos digitum in sanguine intinxerit,”
|
|
id est cum Spiritum sanctum per suum sanguinem acquisierit,
|
“asperget eum, inquit, septies coram Domino contra velum sanctuarii.”
|
|
Hic Spiritus sanctus septiformis est. Porro velum sanctuarii operturam
sive clausuram significat coelestium mysteriorum ejusdem Christi Filii
Dei. Digito igitur intincto sanguinem septies aspergere, est dato per
passionem suam septiformi Spiritu sensum discipulis, ut Scripturas
intelligerent, aperire (Luc. XXIV).
|
“Ponetque, ait, de eodem sanguine super cornu altaris thymiamatis
gratissimi Domino, quod est in tabernaculo testimonii.”
|
|
Cornu altaris fortitudo vel exaltatio ejusdem Christi est. Unde
Psalmista:
|
“Constituite diem solemnem in condensis usque ad cornu altaris (Psal.
CXVII),”
|
|
id est, vacate a servilibus et intendite bonis operibus, donec
perveniatis ad cognitionem divinitatis Christi, qui est sublimitas
vestrae mentis. Idcirco vero altare dicitur thymiamatis gravissimi
Domino, quia thymiamata sive incensa orationum nostrarum non nisi de
illo vel per illum Deus Pater accipit.
|
“Ponet, inquit, ergo de eodem sanguine super cornu altaris thymiamatis,”
|
|
id est, suscitatus a mortuis et elevatus in coelum, sedensque a dextris
Dei, vestigia suae passionis, scilicet, cicatrices vulnerum, signa
clavorum, et lanceae, in aeternum reservabit, quo memoriali gratissimi
odoris semper interpellet pro nobis.
|
|