CAPUT XVIII. Quomodo vel quam ob causam bene contigerit David ut ruituro Saul cum populo suo, ipsi bello interesse non est permissum, et quod sicut planxit David fortes, qui ceciderant, ita Christus gentem suam humano flevit affectu.

(I REG. CAP. XXIX.) Quid porro sibi vult, quod morituris in bello Saul et filiis ejus, et universis viris ejus, David bello interesse non permittitur:

“Dixerunt enim principes Philisthinorum ad Achis: Quid sibi volunt Hebraei isti?”

Ac deinceps.

“Revertatur vir et sedeat in loco suo in quo constituisti eum, et non descendat nobiscum in praelium, ne fiat nobis adversarius cum praeliari coeperimus. Quomodo enim placare poterit Dominum suum, nisi in capitibus nostris? Nonne iste est David, cui cantabant in choris dicentes, percussit Saul in millibus et David in decem millibus suis.”

Itaque factum est ut David neque cum populo suo, neque contra populum suum, bello interesset, sed absens fortes qui ceciderant in praelio, plangeret. Nunquid hoc casu, et non potius per Dei providentiam gestum est? Utique Deo providente factum est ut David legitimus rex, neque proditor, neque hostis patriae judicari posset. Denique, si bello admissus contra suos praeliaretur hostis patriae, si ad suos converteretur deserto rege ad quem confugerat, quique illum quasi fidelem custodem capiti suo posuerat, infamis existeret, perfidi proditoris crimine. Sed nec istud a mysterio vacare credendum est. Sic nempe Salvator ruituro Judaeorum populo, cum civitate et templo, suam ademit praesentiam, ut neque hostibus ejus faveret, neque tamen suis cognatis manum auxiliarem porrigeret. Secundum hominis loquimur affectum. An inimicis gentis suae favit, qui videns civitatem flevit super illam, et inter lacrymas futura mala praedixit? (Luc. XIX.) Igitur praeliantibus Philisthaeis contra Israel, David utrisque deest, quia civitatem Jerusalem Romanis obsidentibus Christus manu fortis neutri parti adest, cum neutra parte, gratia ejus est. Et iste quidem David jam completam Saul et filiorum utrorumque ruinam ejus deflet, Christus autem ruinam Judaeorum, et antequam fieret, flevit per semetipsum, sicut jam dictum est, et postquam jam facta est, doluit in Apostolo suo, in quo et loquebatur, quemadmodum Apostolus ipse testis est:

“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente conscientia mea, in Spiritu sancto, quia tristitia mihi est magna, et continuus dolor cordi meo (Rom. IX),”

etc.