|
Tempus, quod Dominicae nativitatis memoriam antecedit, ideo adventus
nuncupatur, quia totus ejus ecclesiasticus ordo juxta contemplationem
adventus Domini dispositus est. Advenire autem Dominus recte dicitur ,
qui ubique est invisibili praesentia majestatis, dum assumpto eo quod
visibile est nostrum, visibus carnis visibilem se ostendit. Quod tunc
factum est, quando Verbum, per quod omnia facta sunt, quod erat in
mundo, et mundus per ipsum factus est, sed mundus eum non cognovit, caro
factum est, ut visibiliter habitaret in nobis (Joan. I); itemque futurum
est, quando is qui nunc a dextris Dei sedet, et licet nobiscum sit usque
ad consummationem saeculi (Matth. XXIV), non aliud assumendo, sed quod
semel assumpsit nobis repraesentando, et sicut ipse dixit:
|
“Videbimus Filium hominis venientem in nubibus coeli, cum potestate
magna et majestate (Luc. XXI).”
|
|
Illud igitur tempus, quod Dominicae nativitatis memoriam antecedit,
idcirco adventus nuncupatur, quia haec quae dicta sunt, partim
praeterita, partim futura commemorantur. Nam prima Dominica, primus
adventus jam praeteritus quasi futurus in persona antiquae commemoratur
Ecclesiae. Secunda et tertia Dominica, secundus adventus exspectantibus
et desiderantibus jamjam instare, propheticis atque apostolicis tubis
denuntiatur. Ideo vero secundus adventus duabus Dominicis declamatur,
quia primum adventum sola, quae praecessit incarnationem Domini Ecclesia
promissum exspectavit, secundum autem tam praecedens quam subsequens
audivit, illa propheticis tantum, haec autem propheticis pariter atque
apostolicis edocta praeconiis. Quapropter in secunda ex ipsis Dominicis
propheticum personat officium, quod est populus Sion. In tertio vero
Apostolicum:
|
“Gaudete in Domino semper (Philip. IV).”
|
|
Quarta Dominica, quae semper Dominici natalis diem novissima respicit,
tempus illud commemorat, quo impraegnato jam et tumido utero Virginis
prope erat Dominus, et calcians se divinitas corrigiam illam suae
ligabat incarnationis (Matth. III), quam in Evangelio ejusdem Dominicae
Joannes se non esse dignum solvere profitetur (Joan. I).
|
|