|
Tunc accesserunt ad eum discipuli Joannis, dicentes:
|
“Quare nos, et Pharisaei jejunamus frequenter, discipuli autem tui non
jejunant? Et ait illis Jesus: Nunquid possunt filii Sponsi jejunare,
quandiu cum illis est Sponsus? Venient autem dies cum auferetur ab eis
Sponsus, et tunc jejunabunt.”
|
|
Gravissima haec atque sapientissima responsio quanti sit ponderis,
melius ex propheticae Scripturae collatione valet agnosci, cum apud
Zachariam Dominus dicit:
|
“Cum jejunaretis et plangeretis in quinto et septimo per hos septuaginta
annos,”
|
|
et subauditur propter illud quod Nabuchodonosor civitate et templo
succenso igni, populum in captivitatem duxit, et propter illud quod
Ismael filius Nathaniae Godoliam, et cum eo reliquias populi interfecit
(IV Reg. 25; Jer. XLI),
|
“Nunquid jejunium jejunastis mihi?”
|
|
etc., usque,
|
“jejunium quarti, et jejunium quinti, et jejunium septimi, et jejunium
decimi erit domui Juda in gaudium et laetitiam et solemnitates
praeclaras usquequo venient populi, et habitabant in civitatibus multis
(Zach. VII, VIII):”
|
|
quod videlicet, futurum erat per adventum hujus Sponsi de quo et subinde
dictum est illic:
|
“In diebus illis, in quibus apprehendent decem homines ex omnibus
linguis gentium fimbriam viri Judaei dicentes: Ibimus vobiscum,
audivimus enim quod Deus vobiscum est (ibid).”
|
|
Nam de fimbria viri Judaei protinus hic in Evangelio habes, quia
|
“mulier, quae fluxum sanguinis patiebatur duodecim annis, accessit
retro, et tetigit fimbriam vestimenti ejus (Matth. IX).”
|
|
Summa sermonis illius prophetici haec est, debuisse jejunare illos apud
quos reposita erat vel esse debebat spes et exspectatio repromissionis,
non tam propter temporalium, quae acciderant, incommoda rerum, et
propter captivitatem Babylonicam, quae facta fuerat illis septuaginta
annis, quam propter peccata sua, et propter illam quae contigit in Adam,
universalem captivitatem generis humani. At illi, quoniam soluta erat
captivitas Babylonica, et templum reaedificabatur, dicebant singuli:
Numquid mihi flendum est in mense quinto, vel sanctificare me debeo,
sicut feci jam multis annis? Videlicet, quia templum reaedificabatur,
jam nullam superesse causam putabant, cur jejunarent. Merito ergo
redarguebantur a dicente.
|
“Nunquid jejunium jejunastis mihi? (Zach. VII.)”
|
|
Quia videlicet, propter temporalia bona flent et jejunant, quia dosunt,
non Domino jejunant. Sed qui propterea jejunant quia praesentem non
habent Sponsum, sicut illi nondum habebant, nos autem habuimus quidem,
sed jam non habemus, ipsi jejunium Domino jejunant. Igitur, quoniam
causa jejunii debuerat omnibus esse, desiderium et exspectatio
Salvatoris, ut fuit Mosi et Heliae et Danieli, ipse autem nunc praesens
aderat, postmodum recessurus, dulce fuit et jucundum sanctae charitatis
officium, saltem ad breve tempus, propter praesentiam ejus intermitti
jejunium, quia tempus illud, tempus praesentiae ejus, quasi tempus erat
nuptiarum. Ait ergo:
|
“Nunquid possunt filii Sponsi lugere quandiu cum illis est Sponsus?”
|
|
Venient autem dies cum auferetur ab eis Sponsus, et tunc jejunabunt Ac
si dicat: Vos, qui filii Sponsi non estis nec esse vultis, sed nec filii
illorum lici meremini, qui jejunaverunt prae desiderio adventus Sponsi,
imo illorum quibus Deus veraciter dicit,
|
“Nunquid jejunium jejunastis mihi?”
|
|
jejunatis enim et vos sicut illi, pro eo quod aliquando de rebus
transitoriis aliquid adversi contigit, vos, inquam, jejunate quantum
vultis, nam isti jejunare non possunt prae gaudio Sponsi praesentis.
|
“Venient autem dies cum auferetur ab eis Sponsus, et tunc jejunabant.”
|
|
|
|