CAPUT XII. De benedictione Judae, et quid in isto mystice post intelligatur.

Haec est benedictio Judae: Audi, Domine, vocem Judae, et ad populum suum introduc eum. Manus ejus pugnabunt pro eo, et adjutor illius contra adversarios ejus erit. In Juda rex et confessionis nostrae princeps, Salvator noster Jesus Christus Dei Filius benedicitur eodem spiritu, eodemque affectu, quo et Propheta orando sic precatur: Exaudiat te Dominus in die tribulationis, protegat te nomen Dei Jacob (Psal. XIX), et reliqua. Eodem, inquam, affectu, nunc eadem intentione prophetici spiritus iste loquitur: Audi, Domine, vocem Judae et ad populum suum introduc eum. Vocem Judae, vocem ejus qui ex Juda ortus est, qua oravit Patrem, ut ad populum suum introduceretur, nos omnes evangelicae gratiae filii audivimus, maxime ubi mox passurus ita loquitur: Pater, venit hora, clarifica Filium tuum, ut Filius tuus clarificet te (Joan. XVII). Et subinde: Manifestavi nomen tuum hominibus quos dedisti mihi de mundo. Pater sancte, serva eos in nomine tuo, quos dedisti mihi, ut sint unum sicut et nos. Ac deinceps: Non pro his autem rogo tantum, sed et pro his qui credituri sunt per verbum eorum in me, ut omnes unum sint sicut tu, Pater, in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint, ut sint unum sicut et nos unum sumus. Haec enim vox Christi Filii Dei, secundum carnem de Juda exorti, vox Judae est orantis se ad populum suum introduci, videlicet omnes populares sui, omnes fideles sui, unum per eumdem Spiritum velut membra multa: unum, inquam, corpus sint, ipse autem caput ipsorum sit. Haec vox ejus passim in Scripturis auditur, maxime in psalmis, ubi in spiritu ejus Propheta loquitur: Domine Deus salutis meae, in die clamavi, et nocte coram te (Psal. LXXXVII). Domine, exaudi orationem meam, et clamor meus ad te veniat (Psal. CI). Igitur audi, inquit, Domine, vocem Judae, et ad populum suum introduc eum, id est exaudi Christum tuum quem de Juda speramus nasciturum, et a mortuis suscita illum, atque principem ac Salvatorem exalta eum ad dandam poenitentiam et remissionem peccatorum. Sed nunquid ille infirmus est, et seipsum adjuvare non potest? Imo manus ejus pugnabunt pro eo, et adjutor illius contra adversarios ejus erit. Ad vos, o adjutores, apostrophen feci (Act. II), ne putetis hanc orationem esse dubitantis, sed festinantis animi, atque tripudiantis esse desiderii. Nam ille Deus est, Deus et homo erit. Ex eo quod Deus est, manus ejus pugnabunt pro eo, id est in ipso sua fortitudo erit, ut solvat dolores inferi, juxta quod impossibile erit teneri illum ab eo. Ex eo autem quod homo erit, adjutor ejus contra adversarios ejus erit, id est adjutorio cuncta peraget Divinitatis corporaliter in se habitantis. Haec est, inquit, Judae benedictio insigni demonstratione, quae dicturus erat, pro Juda praetitulavit, quia in caeterarum tribuum benedictionibus, nusquam usus est, quia videlicet quod de Juda sperabatur, singulare bonum est, et de caeteris tribubus nulla erat ejusmodi spes.