CAPUT 10

Econtra, minimae sunt fidei, qui scandalizantur, nisi a cunctis protegantur, vel defendantur adversis, cunctisque fruantur prosperis, nec putant quod de ipsis Deo cura sit, vel quod ulla sit providentia Dei.

“Et dixerunt,”

ait Psalmista,

“Quomodo scit Deus, et si est scientia in Excelso? Ecce ipsi peccatores et abundantes in saeculo obtinuerunt divitias. Ergo sine causa justificavi cor meum, et lavi inter innocentes manus meas, et fui flagellatus tota die, et castigatio mea in matutinis (Psal. LXXII).”

Tales quique quoniam de victu vel vestitu nimium sunt solliciti, et murmurant nisi fuerint saturati, in ipsa professione perfectorum, qui relictis omnibus Christum sequuntur, recte dicuntur minimae fidei, congruitque his illud quod quibusdam ad se venientibus ipse dixit:

“Amen amen dico vobis, quaeritis me, non quia vidistis signa, sed quia manducastis ex panibus meis, et saturati estis (Joan. VI).”

Certos igitur magnae fidei, certos minimae fidei terminos invenisse nos arbitramur: quia videlicet haec dicit, et sentit simile quid illi dicto beati Job:

“Etiam si occiderit me, in ipso sperabo (Job XIII).”

Haec autem tale quid ut est hoc:

“Timeo et non possum exire de Aegypto, ne aquae penuriam patiar et sitiam in deserto (Exod. XVII).”

Magna res et utilis est, quam nobis intimare molitur, et idcirco non semel dixisse contentus, iterum ac tertio repetit hoc ipsum dicens:

“Nolite ergo solliciti esse dicentes: Quid manducabimus, aut quid bibemus, aut quo operiemur? Haec enim omnia gentes inquirunt. Scit enim Pater vester quia his omnibus indigetis. Quaerite ergo primum regnum Dei et justitiam ejus, et haec omnia adjicientur vobis. Nolite ergo solliciti esse in crastinum. Crastinus enim dies sollicitus erit sibi ipsi. Sufficit diei malitia sua (Matth. VI).”

Quia valde utile est et necessarium hoc unum, quod est sabbatizare vel requiescere in studio sive contemplatione Verbi Dei, quae optima pars est, quam, ut ait ipse Dominus, Maria elegit (Luc. X), idcirco, ut jam dictum est, non tantum semel, sed et iterum ac tertio sententiam repetivit de abjiciendo gravi onere sollicitudinis quam venter indicit, et occasio plerisque miserae servitutis, ut servientes Mammonae, Deo servire non possint.