|
Sed dicet aliquis: Si omnium apostolorum ista erat gratia, quod per
revelationem didicerunt coelestia sacramenta Christi, quippe qui fuerunt
homines idiotae et sine litteris (I Cor. XII), quid opus erat ut tam
vehementer Apostolus de semetipso assereret, quod usque ad tertium
coelum raptus fuisset, quod non ab homine, sed per revelationem Jesu
Christi didicisset? Ad haec, inquam. Nimirum opus erat pro eo quod
periclitabatur apud Corinthios et apud Galatas, fides evangelica, quasi
pro Pauli apostoli persona, pseudo apostolis praedicantibus, ut in
circumcisionem ritumque Judaicum fideles inducerentur (Galat. III), et
pro hoc Paulo apostolo derogantibus quasi in tanto negotio non esset
audiendus, quippe qui nesciret veritatem Evangelii, quique non esset de
magnis apostolis. Idcirco talia quae praedicta sunt, de semetipso
asseruit, caeteris se non praeferens sed coaequans apostolis, videlicet
ut permaneret veritas Evangelii. Sed jam revelationis ejusdem semitas
ingrediamur. Ait:
|
“Et audivi post me vocem magnam tanquam tubae dicentis: Quod vides
scribe.”
|
|
Quid erat post Joannem, cum esset in spiritu? Nimirum totus mundus,
quidquid corporeis oculis cernitur imo et totus praesentis Ecclesiae
status. Retro haec erant, quia videlicet ipse in anteriora extendebatur,
cum ad illa videnda sursum raperetur: futurum autem erat quod nunc
dicimus. Dum ipse post occisionem Domitiani, permittente pio principe
Nerva, rediret Ephesum, compulsus est ab omnibus pene tunc Asiae
episcopis et multarum Ecclesiarum legationibus, de coaeterna patri
divinitate Christi altius facere sermonem, eo quod in trium
Evangelistarum scriptis, Matthaei videlicet, Marci et Lucae, de
humanitate ejus, ac de his quae per hominem gessit, sufficiens sibi
viderentur habere testimonium. Cur hoc? Videlicet dum esset in exsilio,
irrumpentes in Ecclesiam haeretici, quasi in destituta pastore ovilia,
lupi, Marcion, Cherintus, et Hebion, caeterique Antichristi, qui
Christum fuisse ante Mariam negabant, simplicitatem fidei evangelicae,
perversa maculaverant doctrina. Igitur
|
“post se vocem magnam tanquam tubae audivit,”
|
|
quia futurum erat, ut magnopere compelleretur a jam dictis Asiae pene
omnibus episcopis quatenus velut in bellum consurgens, perfidis obviaret
haereticis, et gladio correpto Verbi Dei, defenderet terminos Ecclesiae
fidei. Vehementem illam, qua compellendus erat, omnium intentionem, per
magnam vocem intelligimus. Simul quia veritas fidei non angulos amat,
non in occulto, sed palam omni mundo loqui desiderat, recte non per
qualemcunque vocem sed per vocem tubae magnam, id quod jam dictum est,
significari decebat.
|
“Quod vides, inquit, scribe.”
|
|
Hoc est dicere:
|
“Omnes episcopos Asiae. O Joannes dilecte Jesu Christi, qui supra pectus
ejus recumbens, Evangelicae veritatis fluenta de ipso sacro Dominici
pectoris fonte potasti (Joan. XIII),”
|
|
quoniam Marcion, Cherintus, et Hebion, caeterique Antichristi, te
absente, te exsulante, irruperunt in Ecclesiam, et simplicitatem fidei
evangelicae perversa maculaverunt doctrina, Christum fuisse negantes
ante Mariam; caeteri autem Evangelistae, videlicet Matthaeus, Marcus et
Lucas de humanitate ejus, sufficiens scriptis firmaverunt testimonium,
tu de antiquitate divinitatis ejus, quod vides, quod nosti, quod tenes,
Evangelico stylo scribe, et scripto tuo cunctas haereticorum tenebras,
patefacta veritatis luce dispelle.
|
“Et mitte septem Ecclesiis, quae sunt in Asia, Epheso, et Smyrnae, et
Pergamo, et Thiatirae, et Sardis, Philadelphiae, et Laodiciae.”
|
|
Mitte septem Ecclesiis, id est, trade universae Ecclesiae, quae per
totum mundum diffusa est, ordinata et confirmata sancto Spiritu
septiformi. Nam Asiae quidem minoris septem sunt civitates
metropolitanae, quarum caput Ephesus est. Verumtamen quod loquitur
septem Ecclesiis Asiae, utique omni Ecclesiae dicit, quae cum una sit,
septenario numero comprehenditur, quo saepe solet universitas designari.
Specialiter quidem septem illis Asiae Ecclesiis suam prophetiam dirigit,
quibus eum praedicatorem divina gratia praeposuit, sed nihilominus
universali Ecclesiae tradere ista cupit, quae sibi revelata novit esse,
pro communi omnium profectu, cum sine exceptione dicat:
|
“Beatus qui legit et audit verba prophetiae hujus.”
|
|
Sequitur:
|
“Et conversus sum ut viderem vocem quae loquebatur mecum.”
|
|
Rogantibus Joannem, ut supra dictum, episcopis Asiae, de coaeterna Patri
Divinitate Christi, altius sermonem facere, ipse quid fecit? Nimirum ad
orationem jejuniumque conversus est, non aliter se facturum respondens,
nisi in dicto jejunio omnes in commune Dominum precarentur, ut ipse
digna scribere posset. Hoc fecit, imo cum haec videret ipse facturus
erat. Recte igitur,
|
“et conversus sum, inquit, ut viderem vocem quae loquebatur mecum.”
|
|
Qui enim quodammodo in coelum ascendere, et latentem illic Divinitatem
hominibus demonstrare rogatus ad orationem et jejunia confugit
sollicitus, suamque fragilitatem suspectus, recte converti vel conversus
esse dicitur, ut videat vocem quae secum loquitur, id est, ut dono
gratiae supernae obtineat quod effari postulatur, et quod ostendere sive
conscribere ipse prior videre vel scire mereatur.
|
|