|
|
“Et vidi unum de capitibus suis quasi occisum in mortem, et plaga mortis
ejus curata est.”
|
|
Unus idemque homo peccati Antichristus, et paulo ante bestia capitum
septem, et hic unum de capitibus bestiae dicitur, videlicet bestia tot
capitum, pro corpore suo quod est omnis generatio impiorum, unum autem
caput pro sua persona, et pro illius temporis sui quo revelandus est
principatu, rex omnium superbiae filiorum. Sanc quod hic dicit,
|
“caput istud bestiae quasi occisum in mortem, et plagam mortis ejus
curatam;”
|
|
hoc idem post aliqua repetit, caput ipsum bestiae appellans, cum dicit:
|
“Ut faciant imaginem bestiae quae habet plagam gladii, et vixit.”
|
|
Ubi quaeso caput istud occisum fuit, ubi plagam gladii accepit? quomodo
plaga mortis ejus curata est? quomodo vixit? imo quomodo istud ad nomen
spectat Antichristi, id est Christo contrarii? Vere modo mirabili, modo
exsecrabili. Verus namque Christus plagas clavorum, et plagam lanceae
accepit, et peccato mortuus fuit; nunc autem mors ejus curata est, et
ipse Deo vivit. Hic autem, o res mira! in coelo coram Patre, et Filio et
Spiritu sancto, judicio subactus coram omni coetorum curia, beatorumque
angelorum sancto senatu, pro superbiae crimine sententiam capitalem
accepit, et gladio percussus est aeternae damnationis, atque ita Deo
mortuus peccato vixit, et adhuc vivit. Vivit, certe vivit, quia
semetipsum nimis pertinaciter defendit, neque se pro mortuo, sed pro Deo
vult haberi, imo supra omne quod dicitur Deus, aut quod colitur, se
extollit (II Thess. II). Nunquid ergo vere plaga mortis ejus curata est?
Non curata est, sed ipse rebellis gladii, rebellis sententiae Dei, nihil
sibi plagam illam nocuisse contendit. Quid enim? Et antequam in illum
ingrediatur diabolus, proprium vas filius perditionis, quamvis in coelo
percussus fuerit, templa sibi atque aras atque sacerdotes, et sacrificia
quasi Deo vivo conquisivit; postquam hominem illum ingressus fuerit,
regna mundi obtinebit et in templo Dei sedebit, ostendens se tanquam sit
Deus. Quomodo iste coacedet vel propriae saltem conscientiae consentiens
quod occisus, quod vulneratus unquam fuerit, aut vulnerari aut occidi
unquam debuerit? O tyranne, tyranne, miramur unde tam fatua duritia, tam
dura fatuitas, quomodo vel unde tibi, et tamen in genere nostro multos
tibi conformes a te praedoctos legimus, videmus secundum exemplum tuum
indurari et infatuari. Nam quisquis in crimine convictus, judicio
addictus, contra conscientiam propriam facit, consciusque criminis
semetipsum defendens, sententiam relidit. Exempli gratia: Potens
quisquam adulterii sive homicidii reus atque rebellis dum gladium
anathematis, quo juste percutitur, vi sua relidit, recte atque vere de
isto judicamus quia habet plagam gladii et vivit, id est, quia in
conscientia proprio judicio condemnatus est, et tamen per contumaciam
sese defendit tanquam justus sit. Sequitur:
|
|