CAPUT 16

Cum hujusmodi cogitationibus ieram ad lectulum, ut jam dixi, et dormienti somnus meus hoc modo suavis exstitit mihi. Videbam stans coram altare, super ipsum in medio stantem Dominicam crucem, et in ipsa Domini Salvatoris imaginem. Quem cum diligentius intuitus essem, agnovi ipsum Dominum Jesum ibidem, crucifixum et viventem, oculos in me apertos habentem. Quod ubi perspexi, confestim inclinans faciem aio ad eum:

“Benedictus qui venit in nomine Domini (Matth. XXIII).”

Quam salutationem quanta cum humilitate, cum qua reverenda capitis sui defluxione susceperit, nullatenus edicere possim, nisi hoc tantum, quia potuit homo interior hoc intuens aliquatenus sentire, quam veraciter de semetipso dicat,

“discite a me quia mitis sum et humilis corde (Matth. XI).”

Non satis hoc mihi erat, nisi in manibus apprehenderem, amplexumque deoscularer. Sed quid agerem? Altius erat altare ipsum, quam ut eum attingere possem. Ut ergo ejusmodi cogitationem seu voluntatem meam, voluit et ipse. Sensi enim ego quia voluit, et nutu voluntatis ejus ipsum altare, per medium sese aperuit, meque introrsus currentem suscepit. Quod cum festinus introissem, apprehendi quem diligit anima mea, tenui illum, amplexatus sum eum, diutius osculatus sum eum. Sensi quam graviter hunc gestum dilectionis admitteret, cum inter osculandum suum ipse os aperiret, ut profundius oscularer. Plane hoc agebatur, hoc illa significatione parabatur, ut fieret illud, quod in Canticis dilecta exoptans, dicit:

“Quis mihi det te fratrem meum sugentem ubera matris meae, ut inveniam te foris, et deosculer et jam me nemo despiciet. Apprehendam te, et ducam te in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae, ibi me docebis, et dabo tibi poculum ex vino condito, et mustum malorum granatorum meorum (Cant. VIII).”

Denique extunc mihi nonnihil provenit secundum sensum dictorum hujuscemodi, quia, cum ad me reversus fuissem, et infra vigilias nocturnas visum hujusmodi suavissime retractarem, sicque interpretarer illam altaris et ipsius oris Domini Jesu apertionem, quod sacramentorum ejus profunda deinceps clarius intelligere deberem; interea paulatim amor illius sacerdotalis officii menti sese infudit, tantumque excrevit ut mox die facto dicerem patri meo spirituali me non velle amplius reniti, imo velle ire cum primum juberet, et suscipere jugum Domini, causa tamen tacita quae acciderat, ut jam dixi. Gratulatus est, et ut primum adfuit tempus ordinationis, hunc sacrum, licet indignus, ordinem suscepi. Nec vero minore signo, quam praevenerat Deus meus misericordia mea, me in hoc officio subsecuta est. Non enim plus quam triginta dies transierant, cum ecce jacente me in lectulo, fere clauso jam die, cum vix oculos in somno clausissem, venit desuper quasi similitudo viri proni, et aequaliter extensi, solam quam maxime faciem suam occultans, et in me demissa, totam complevit animae meae substantiam, eo modo mihi impressa, quem verbis exprimere nullatenus possim, multo citius atque profundius, quam cera, quamvis mollissima, sigillum fortiter impressum admittere possit. Protinus somno qui vix obrepserat, excussus sum, et vigilans sensi dulce pondus, vigilans delectatus sum, et quid dicam?

“Anima mea liquefacta est (Cant. V);”

anima mea, Domine, pene defecit, pene de corpore effusa est. O quam vera concionatoris nostri sententia:

“Adolescentia enim, inquit, et voluptas vana sunt (Eccle. XI).”

Porro ibi non vanitas, sed veritas, ibi vera et viva voluptas, ubi usque in finem completur quod scriptum est:

“Qui adhaeret Domino unus spiritus est (I Cor. VI).”

Hinc est quod canimus in psalmo:

“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae potabis eos (Psal. XXXV).”