CAPUT XII. Quomodo dixit:

“Nolite pavere”

et quod tantas moras perpeti potuerit, qui dixit:

“Festinate, adducite eum ad me.”

Nolite, inquit, pavere, nec vobis durum esse videatur, quod vendidistis me in his regionibus. Nolite pavere cum dicit, subaudiendum est, me; Dei namque pavor et terror illis praesertim in tali scelere non debuerat abesse. Nam quod ait: Non vestro consilio, sed Dei voluntate huc missus sum, qui fecit me quasi patrem Pharaonis, et dominum universae domus ejus, tale est ac si dicat Christus Judaeis: Non vestro consilio dicentium: Ne forte veniant Romani et tollant nostrum locum et gentem (Joan. XI), sed Dei voluntate moriturus eram pro gente, et non tantum pro gente, sed ut filios Dei, qui erant dispersi congregarem in unum. Vestrum enim consilium fuit, verbi gratia, ut diceretis: Quando morietur, et peribit nomen ejus? (Psal. XL) Dei autem voluntas, ut per passionem mortis, gloria et honore me coronaret, et constitueret me super opera manuum suarum (Hebr. II; Psal. VIII). Ita non vestro consilio, inquit Joseph, sed Dei voluntate huc missus sum: vestrum quippe fuit consilium, ut nihil mihi prodessent somnia mea, Dei autem volontas ut faceret me quasi patrem Pharaonis, et dominum universae domus ejus, et principem in omni terra Aegypti. Cum ergo dicit: Nolite pavere, nec vobis durum esse videatur quod vendidistis me in his regionibus. Pro salute enim vestra misit me Deus ante vos in Aegyptum. Biennium est, quod fames coepit esse in terra, et adhuc quinque anni restant, quibus nec arari poterit, neque meti, praemisitque me Deus ut reservemini super terram. Non vestro consilio, sed Dei huc voluntate missus sum; cum, inquam, haec dicit, non culpam eorum nullam facit, sed pro conscientia animi timore perterritis, nec audentibus loqui, sceleris sui magnitudinem ad horam subtegere, ut sapiens medicus satagit. Festinate, inquit, et ascendite ad patrem meum, et haec et haec dicetis ei. Et infra: Festinate, ait, et adducite eum ad me. Qui sic justo patris desiderio nunc festinat, quomodo tantas hactenus potuit perpeti moras? Videlicet quia si patrem prius invitasset, quam congregatos ad se fratres suos omnes, sub spe solidissima composuisset, grandem nimis in domo patris sui turbam concitasset. Jam quippe consolatis omnibus, postquam osculatus est omnes, et super colla singulorum flevit, et sic pro vera remissione ut certi essent de pace ejus et gratia satisfecit, postquam osculo confirmati lacrymoso, jam ausi sunt loqui ei, postquam binas singulis stolas protulit, adhuc tamen sollicitus hortatur, et dicit: Ne irascamini in via. Ne inquit, irascamini, ne rixemini, ne, dum alius alio justior, vel innocentior videri vult, et a se in alium crimen depellere contendit, invicem provocetis, et contra invicem dividamini. Tempore igitur opportuno festinans Joseph: Dicite, inquit, patri meo quia quinque anni residui sunt famis, nuntiate patri meo universam gloriam meam, et cuncta quae vidistis, ut sit ex me vel gloria mea quod invitet, si ex metuendo famis periculo quod impellat, et sic festinet. En oculi vestri. En, inquam ut certi vosipsi certum facere patrem meum debeatis, oculi vestri, et oculi fratris mei Benjamin vident, quod os meum loquatur ad vos. Auditumque est, et celebri sermone vulgatum in aula regis: Venerunt fratres Joseph. Adjungit Pharao suas simul invitationes, proferuntur opes Aegypti, et promittuntur ampliores. Regiae quoque mittuntur subvectiones parvulis et conjugibus transferendis, ne pater Jacob parum confortetur, aut in aliquo dubitet.