|
(CAP. XXXIX.) Igitur Joseph ductus est in Aegyptum, emitque eum Putiphar
eunuchus Pharaonis, princeps exercitus, vir Aegyptius, de manu
Ismaelitarum, a quibus perductus fuerat illuc. Superioris narrationis
serie interrupta, praesenti repetitione Scriptura redintegrat. Igitur,
inquiens, Joseph ductus est in Aegyptum, etc. Statimque, juxta
Psalmistam in beatitudinibus justi dicentem: Apud Dominum gressus
hominis dirigetur, et viam ejus volet; cum ceciderit non collidetur,
quia Dominus supponit manum suam (Psal. XXXIII). Fuitque Dominus cum eo,
et erat vir in cunctis agens prospere. Ubinam ceciderat sic venditus,
vel qua collisione ne collideretur, supponit manum suam Dominus? Nempe,
juxta superius dictam Hebraeorum traditionem, in malam servitutem
ceciderat, quem ad turpe ministerium vir ille Aegyptius emerat, sed,
Domino supponente manum suam, non collisus est; aruit enim, inquiunt,
idem dominus ejus, et factus est eunuchus. Et fortasse propter hoc ipsum
tanto pondere dictum est: Qui optime noverat esse Dominum cum eo, quod
videlicet tali circa semetipsum didicerat experimento. Supposuit ergo
manum suam Dominus, non quidem ad hoc ut totus sublevaretur, sed ad hoc
tantum, ut non collideretur, id est peccato alieno non inquinaretur, vel
ut adversitate non frangeretur. Nondum enim sicut vasa figuli probat
fornax, sic et hunc virum receptibilem caminus tentationis satis
probaverat (Eccli. XXVII). Necdum satis spectatum fuerat quantus esset
intus, qui jam placebat extrinsecus. Adaugeatur igitur, secundum nomen
suum, Joseph, nec enim frustra sic appellatus est, nec a semetipsa
locuta est mater, sed divino praesagio praeeunte, augmenta virtutum ejus
grandia fore vaticinata est, quamvis hoc nomen imponens, futura
nesciret. Adaugeatur, inquam, et propter quem Deus virum mirabiliter
enervat, ne vim pateretur, ipse per virtutem, feminam vincendo, dignum
se illo miraculo fuisse contestetur. Sequitur
|
|