CAPUT XIX. De eo quod dictum est:

“Credidit Abraham Deo, et reputatum est illi ad justitiam.”

Credidit, inquit, Abram Deo, et reputatum est illi ad justitiam. De hoc Apostolus: Dicimus, inquit, quia reputata est Abrahae fides ad justitiam. Quomodo reputatum est? in circumcisione, an in praeputio. Non in circumcisione, sed in praeputio (Rom. IV), etc. Vatent enim ad enervandam Judaicae justitiae confidentiam, cui et supra dixerat: Ubi est gloria tua? exclusa est. Per quam legem? factorum? non, sed per legem fidei (Rom. III). Neque enim Abram factis, in quorum lege Judaeus gloriatur, scilicet cibis aut potibus, aut variis baptismatibus et justitiis carnis studuerat aut inservierat, quippe qui nec saltem circumcisus erat, quando justificatus est, sed credidit, inquit, Abraham Deo, et credenti sola fides ad justitiam reputata est. Et recte fides justitiae meritum habet, nam econtra sine fide esse, injustitiae summa est. Etenim primo homini infidelitas ad injustitiam reputata est, videlicet quia non credidit Deo dicenti: In quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris (Gen. II). Si enim credidisset non tam facile de illo signo comedisset. Quale ergo oportuit adversus justitiae mortem, hic pater noster sumpsit antidotum, quia non infirmatus est fide, nec consideravit corpus suum emortuum, et emortuam vulvam Sarae, sed confortatus est dans gloriam Deo, plenissime sciens quia quaecunque promisit Deus, potest et facere (Rom. IV).