CAPUT V. Dei providentia factum ut Mardochaeus in captivitate maneret, cum qui vellent libertatem in patriam redeundi recepissent.

Num igitur casu, et non potius per Dei providentiam evenit, quod iste vir sive pater ejus seu frater patris ejus in captivitate remansit, et in Jerusalem non ascendit post edictum, quo data est licentia repatriandi? Haud dubium quin spiritus idem qui spiritum suscitavit ascendentium, sicut scriptum est:

“Et surrexerunt principes patrum de Juda et Benjamin, et sacerdotes et levitae, et omnis cujus Deus suscitavit spiritum, ut ascenderet ad aedificandum templum Domini.”

Non dubium, inquam, quin idem spiritus, idem Deus animo hujus immiserit, quatenus inibi remaneret, ut tali in tempore pararetur adoptativa ejus Esther.

“qui sanctos omnes praescivit et praedestinavit, vocavit et justificavit, atque magnificavit (Rom. VIII),”

ipse Mardochaeum magnae in parvula nepte pietatis opificem praescivit et praeparavit. Praescivit, inquam, antequam in Babylonem captivus cum Jechonia duceretur proavus ejus Cis. Non otiose hic commonendum erat, quia non ipse Mardochaeus, sed Cis proavus ejus subaudiendus est, ubi praemisso:

“Erat vir Judaeus in Susis civitate, vocabulo Mardochaeus, filius Jair, filii Semaei, filii Cis de stirpe Jemini,”

statim sequitur:

“Qui translatus fuerat de Jerusalem, eo tempore quo Jechoniam, regem Juda, Nabuchodonosor rex Babylonis transtulerat (Esther. II).”

Siquidem ab illa priore transmigratione in Babylonem usque ad tertium annum regis Assueri, quando convivium celebravit, et offensus repulit reginam Vasthi, et loco ejus complacuit Esther, computantur anni ferme ducenti, nimirum antequam illuc transferretur proavus ejus Cis, praesciverat Deus futuram exaltationem Aman hostis Judaeorum, praesciverat et praedestinaverat econtra Judaeum, cum nepte sua parvula, Mardochaeum, ut tali in tempore haberet Verbum Dei praeparatum in illis humilibus futurae carnis suae praesidium, ne excideretur arbor, quae datura erat talem fructum, Christum, salutem omnium gentium.