CAPUT XVII. In Christo duas voluntates, divinam et humanam fuisse, quarum altera mortem voluerit, altera expaverit.

Quid ergo, nunquid auxiliatorem circumspiciendo, ita vel tali intentione quaerebat, ut non moreretur, qui ad hoc ipsum venerat, ut moreretur? Utique sicut erat Deus et homo, sic et duas voluntates, alteram Divinitatis, et alteram humanitatis habebat, sub ipso passionis articulo. Humanitas quippe gustum mortis naturaliter pavebat et refugiebat, et naturali corporis amore anima tenebatur, et in carne manere volebat. Porro divinitas rationabili judicio aliud intendebat, scilicet quod ad salutem generis humani necessarium erat, et ejus naturae voluntatem suae voluntati humanitas praeferebat, dum in oratione sua praemisso,

“Mi Pater, si possibile est, transeat a me calix iste,”

continuo subjunxit:

“Verumtamen non sicut ego volo, sed sicut tu (Matth. XXVI).”

Sive ita:

“Verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat (Luc. XXII).”

Itaque quidem secundum Divinitatis rationem circumspiciebat quaerens auxiliantem, sed secundum naturalem sensum carnis volebat hoc ipsum, et quod sancti homines mallent, dicentes cum Apostolo:

“Eo quod nolumus exspoliari, sed supervestiri, et absorbeatur id quod mortale est a vita (II Cor. V).”

Nunquid vero solummodo circumspexit, et circumspiciens adjuvantem quaesivit, imo et voce magna clamavit:

“Eli, Eli, lamasabacthani, hoc est, Deus meus, Deus meus, utquid dereliquisti me?”

(Matth. XXVII.) Hoc nimirum ita recte intelligitur ac si diceret: O habitans in me omnis plenitudo Divinitatis corporaliter (Coloss. II), cur te intus contines, cur me moriente siles? Paulo ante, ubi venerunt qui me comprehenderent, unam breviter emisisti vocem, dicendo:

“Quem quaeritis, ego sum, statimque abierunt retrorsum, et ceciderunt in terram (Joan. XII).”

Nuper quoque multitudinem ingentem radiando ex istis oculis, qui nunc in morte caligant, terruisti, et quod infinitus facere non potuisset exercitus, cum uno flagello facto de resticulis, de templo ejecisti, memorando illis hoc propheticum:

“Domus mea domus orationis vocabitur; vos autem fecistis illam speluncam latronum (Matth. XXI).”

Utquid tam potens, tam fortis divinitas Verbi, me tuam carnem dereliquisti, intus te continens tanquam gladius, qui de vagina sua nolit egredi?