Psalmus 49.

Amplius autem psalmo sequenti, id est quadragesimo nono, timorem ejusdem futuri judicii, Asaph annuntiare intendit:

“Deus deorum, inquit, Dominus locutus est.”

Locutus est,

“et vocavit terram.”

Scilicet ad fidem suam primo adventu veniens occultus, nam secundo idem

“Deus manifeste veniet, Deus noster et non silebit. Ignis in conspectu ejus exardescet, et in circuitu ejus tempestas valida.”

Tunc dicet peccatori:

“Haec fecisti, et tacui. Existimasti inique quod ero tui similis,”

etc. Cursibus istis atque recursibus pulchrius nihil est, quibus propheticus spiritus, a primo usque ad finem, id est usque ad secundum adventum currit et recurrit septies, prudenter auditoris animum per multa fidei documenta, quasi per amplissima terrarum spatia ducens ac reducens atque utiliter exercens. Vias ejus quisquis bene cognoverit, falli vel abduci a fide non poterit. Judaeus fidei Christianae adversarius, si se obvium immiserit, cito capiendus est, cito corruet, ut hoc quoque modo illa in eum maledictio compleatur, qua dictum est:

“Tradat te Dominus corruentem ante hostes tuos. Per unam viam egrediaris contra eos, et per septem fugias (Deut. XXVIII).”