CAPUT XLV. De bonis quae promittit Deus, deque malis quae comminatur quasi carnalibus, quomodo a nobis spiritualiter recte intelligantur.

(CAP. XXVI.)

“Ego Dominus Deus vester: Non facietis vobis idolum,”

etc. Confimaturus praecepta moxque digna promissurus praemia, summam auctoritatem promittit Deus et Dominus majestatis. Quae autem promittat bona, vel quae comminetur mala, spiritualis homo non minus in spiritu videt quam in littera. Neque enim expositione indiget quas nobis mandata sua custodientibus det pluvias temporibus suis, quae terra gignat germen, quae pomis suis arbores repleantur, quae messium tritura, quae vindemia, quae sementis succedat, quem panem comedamus in saturitatem, quam pacem habeamus in finibus nostris, quae sint malae bestiae quas Deus auferat, et quis sit gladius qui terminos nostros non transeat, quae comedamus vetustissima veterum, et quae vetera quibus novis supervenientibus projiciamus. Clarum quippe nobis est quae pluviae nostrae coelestes doctrinae sunt, terra nostra Ecclesia, arbores singuli homines, messis vel vindemia communia justitiae opera, panis noster vivus panis, qui de coelo descendit, et pax nostra Christus est, malae bestiae maligni spiritus, gladius aeterna damnatio, vetustissima comedenda antiquissima Decalogi praecepta, auxilio Dei bene implenda, vetera novis supervenientibus projicienda, caeremoniae veteres in spiritu custodiendae, vetustate litterae contempta. Haec enim omnia Divinitatis ope nobis bene proveniunt, propter praecedentis fidei meritum. E contrario quae mala comminatur non audientibus mandata sua Dominus Deus plana sunt intellectui tam in littera quam in spiritu.

“Visitabo vos, inquiens, velociter in egestate et ardore,”

etc. Et quidem spiritualia magis quam carnalia, aeterna potius quam transitoria mala metuenda sunt, et aeterna magis quam transitoria bona diligenda sunt. Verumtamen et pro temporalibus bonis Deo supplicare, et contra mala temporalia ejus opem flagitare, nulla nos Scriptura vetat.