CAPUT 32

“Dixerunt ergo illi: Quid fecit tibi? quomodo aperuit tuos oculos?”

Nonne tibi hujusmodi percontationibus videntur dicere, Aliud nobis comminiscere: nam quod tibi factum est, quod jam semel et iterum dictum est, nolumus audire? Sed quem ista terreret, interrogatio magnifica ad obediendum lingua: iniquae, et obtemperandum labiis mendacibus? (Eccli. LI.) Nunquid illum qui oculis illuminatis testes mendaces perituros videbat? Nempe et illis, qui tunc videbant hominem videntem non videre, et caeteris omnibus Judaeis sive haereticis, quicunque aliud de Christo audire volunt, quam id quod in illius illuminatione significatum est, scilicet, quod ex illa quae ex ore Dei prodivit sapientia, pulverem nostrum induerit (I Cor. I), et inde simus illuminati;

“omnibus, inquam, derisoribus,”

quibus haec praedicatio scandalum vel stultitia est,

“parata sunt judicia, et corporibus eorum mallei percutientes (Prov. XIX).”

Sequitur ergo:

“Respondit eis: Dixi vobis jam et audistis. Quid iterum vultis audire? nunquid et vos vultis discipuli ejus fieri?”

Non est hoc ex taedio respondendi sed ex judicio rationis, quod sic stomachatur et invehitur in illos, dicens:

“Dixi vobis jam, et audistis,”

etc. Cur autem sic dixit:

“nunquid et vos vultis discipuli ejus fieri?”

nunquid hoc de illis suspicari poterat, qui sic lactaverant eum, dicentes:

“Da gloriam Deo,”

et protinus viam non bonam qua illum abducere volebant aperuerunt subjungendo:

“Nos scimus quia hic homo peccator est;”

ergo, interrogando acutiores clavos infixit, negans eos velle discipulos ejus fieri, et idcirco narratione iterata indignos judicavit. Quod magis ac magis ab effectis liquet. Nam sequitur: