|
(CAP. XIX.) Cum disperdiderit Dominus Deus tuus gentes, quarum tibi
traditurus est terram, et possederis eam, habitaverisque in urbibus
ejus, et in aedibus; tres civitates separabis in medio terrae, quam
Dominus Deus tuus dabit tibi in possessionem, sternens diligenter viam,
et in tres aequaliter partes totam terrae tuae provinciam divides, ut
habeat in vicino qui propter homicidium profugus est quo possit evadere.
Perspicue hic datur intelligi, cujus usque ad sacerdotis mortem, in
urbibus fugitivorum remorari debeat qui nolens sanguinem fuderit,
reversurus in terram suam postquam ille obierit. Hoc, inquam, datur hic
intelligi, quod iste propheta maguus ille sacerdos sit. Quid autem est
in urbe fugitivorum commanere usque ad mortem magni hujus sacerdotis,
magni Prophetae nostri, nisi poenitentiam agere in fide passionis hujus
Christi Filii Dei? Nam si extra fines urbium, quae exsulibus deputatae
sunt, fuerit inventus, occidetur ab eo qui ultor est sanguinis; debuerat
enim profugus in urbe residere usque ad mortem pontificis (Num XXXV), id
est si non baptizatus in nomine Christi Jesu, praesenti vita excesserit,
condemnabitur, sicut ille praedixit; debuerat enim in sola morte ejus
terminos ponere quaerendae salutis. Quae igitur sunt tres istae
civitates, aequali inter se spatio distantes, nisi fides, spes et
charitas, tres virtutes principales? Et quidem cum tria sint, major
horum charitas est (I Cor. XIII), verum tum aequali inter se spatio
distant, quia nihil horum ad salutem magis aut minus necessarium est.
Sed continuo subjunctum est: Haec erit lex homicidae fugientis, cujus
vita servanda est, qui percusserit proximum suum nesciens, et qui heri
et nudiustertius nullum contra eum habuisse comprobatur odium, sed
simpliciter abiisse cum eo in silvam ad ligna caedenda, et in
successione lignorum securis fugerit manum, ferrumque lapsum de
manubrio, amicum ejus percusserit et occiderit. Ad silvam cum amico
imus, quoties cum quolibet proximo ad intuenda delicta nostra
convertimur. Et simpliciter ligna succidimus, cum delinquentium vitia
pia intentione resecamus. Sed securis manum fugit, cum sese increpatio
plus quam necesse est in asperitatem protrahit. Ferrumque de manubrio
prosilit, cum de correptione sermo durior excidit, et amicum percutiens,
occidit, quia auditorem suum prolata contumelia ab spiritu dilectionis
interficit. Correcti namque mens repente ad odium proruit, si hanc
immoderata increpatio, plus quam debuit, addicit. Sed is qui incaute
lignum percutit, et proximum exstinguit, ad tres necesse est urbes
fugiat, ut in una earum defensus vivat, quia si ad poenitentiae lamenta
conversus in unitate sacramenti, sub fide, spe et charitate absconditur,
reus perpetrati homicidii non tenetur, eumque exstincti proximus, et cum
invenerit, non occidit, quia cum districtus Judex venerit, qui sese
nobis per naturae nostrae consortium junxit ab eo procul dubio vindictam
de culpae reatu non expetit, quem sub ejus venia, spes, fides et
charitas abscondit. Citius ergo culpa dimittitur, quae nequaquam studio
malitiae perpetratur. Quid igitur? Num illa tantum peccata Christi morte
delentur, quae nolentes vel nescientes commisimus? Sed profecto nolens
occidit, qui hoc ipsum non vult quod occidit, non vult, inquam, et
nescit qui occidit, cui hoc ipsum displicet quod occidit, cui displicet
quod fecit. Caeterum cui non displicet quod fecit vel quod fuit, qui non
veram ex corde poenitentiam agit, nihil illi proficit mors Christi
sacerdotis magni, quamvis ad praedictas civitates confugiat, id est
quamvis in Christum credere se dicat, quamvis sperare praesumat, quamvis
confiteatur quod Dominum diligat.
|
|