|
Libet aliquantulum progredi pro tenore propositi, ut principio
conveniens reddatur finis hujus operis de glorificatione Trinitatis et
processione Spiritus sancti. Ubi dixit:
|
“Et nunc Dominus misit me et spiritus ejus,”
|
|
paucis interpositis, ait:
|
“In voce exsultationis annuntiate, auditum hoc facite, afferte illud
usque ad extrema terrae. Dicite: Redemit Dominus servum suum Jacob. Non
sitierunt in deserto cum educeret eos, aquam de petra produxit eis, et
scidit petram et fluxerunt aquae (Isa. XLVIII).”
|
|
Petra namque ista domus ipsa est, de qua loquebamur, templum Dominici
corporis est, de cujus resurrectione sermo nobis habebatur. De quo et
alius propheta: Vidi, inquit, aquam egredientem de templo a latere
dextro (Ezech. XLVII), et omnes ad quos pervenit aqua ista salvi facti
sunt. Et hic et illic, aqua singulari numero Spiritus sanctus est, ea
gratia qua datur in remissionem peccatorum; et aqua plurali numero idem
spiritus est, ea gratia qua datur in divisiones gratiarum. Hujusmodi
aquam sive aquas de petra, inquit, produxit eis (Isa. XLVIII), quia
Spiritus sanctus aqua viva, quam qui biberit, non sitiet unquam, sed
|
“fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam (Joan. IV);”
|
|
nimirum ut de Patre, sic et de Filio procedit. Cujus in figura contigit,
quod petra percussa in deserto, aquam sitienti populo dedit vel fudit
(Num. XX). Unde et Apostolus:
|
“Bibebant autem de spirituali consequente eos petra, petra autem erat
Christus (I Cor. X).”
|
|
|
“Vox exsultationis, inquam; annuntiate, inquit, et auditum hoc facite,
afferte illud usque ad extrema terrae (Isa. XLVIII).”
|
|
Vox, inquam, praedicatio est exsultationis Evangelii. Unde et nomen
accepit ut vocaretur Evangelium, quod interpretatur bonum nuntium, quia
veraciter magna exsultatio, magnum et verum in isto nuntio est gaudium,
cujus videlicet, nuntii summa haec est: Redemit Dominus populum.
|
|