CAPUT XVIII. Quomodo prudentia in ejus consiliis spectata sit.

Jam prudentiae virtus in ea spectabilis ad laudem Dei praedicanda est. Fecit enim tam prudenter ut dictante Spiritu sapientiae fecisse non dubites, et sicut de beato Joseph dictum est:

“Eloquium Domini inflammavit eum (Psal. CIV).”

Ita de ista quoque veraciter dicas:

“Eloquium Domini inflammavit eam, dicente ad eam rege: Quid vis, Hester regina? quae est petitio tua? Etiam si dimidiam partem regni mei petieris, dabitur tibi (Esth. V).”

Ita respondit:

“Si regi placet, obsecro, ut venias ad me hodie, et Aman tecum ad convivium quod paravi (ibid.).”

Non statim dixit petitionem suam, non confestim aperuit voluntatem suam, sed ad convivium utrumque invitavit, amicum et inimicum, regem et Aman. Prudenter providebat illic aperire inimicitias, unde effugere non potest hostis homicida. Sed nec in primo convivio rem aperuit, dimisitque hostem morti destinatum unius diei mala securitate perfrui, et de magnitudine divitiarum gloriari, jactantem atque dicentem:

“Regina quoque Hester nullum alium vocavit cum rege ad convivium, praeter me, apud quam etiam cras cum rege pransurus sum (ibid.).”

Illum utique male securum, regem autem magis benevolum magisque fecit attentum.

“Si, inquit, inveni gratiam in conspectu regis, et si regi placet, ut det mihi quod postulo, et meam impleat petitionem; veniat rex et Aman ad convivium quod paravi eis, et cras regi aperiam voluntatem meam (ibid.).”

Feram immanem, ursum ferocem, ut tradat ad suplicium, allicit ad edulium, ne prius audiat famam quam subeat poenam, ne prius videat foveam quam incidat in eam, prudens et sciens commodius esse feram comprehensam intus opprimi, quam exterritam et per saltus fugientem cum canibus dubio eventu insequi.