|
Bene ergo cum dixisset,
|
“formans montes, et creans ventos,”
|
|
subjunxit:
|
“Et annuntians homini eloquium suum.”
|
|
Idem enim est ac si dicat:
|
“Et ipse est sanctus et verus, qui habet clavem David, qui aperit et
nemo claudit, claudit et nemo aperit (Apoc. III), et cui vult aperit
sensum ut intelligat arcana Scripturarum.”
|
|
Cui autem angelorum vel hominum, cui, inquam, praeter solum et verum
Deum praedicatio ista convenit, annuntians homini eloquium suum? Denique
et angelus sanctus et homo sanctus eloquium saepe annuntiavit, nunquam
autem eloquium suum, sed tantum eloquium Dei annuntiavit aut annuntiare,
debuit. Nam omnes quotquot venerunt, annuntiando eloquium suum, fures
sunt et latrones. Et idcirco non audierunt eos oves (Joan. X), neque
audire debuerunt, utpote a semetipsis loquentes et cordibus suis
prophetantes. Illum qui ejusmodi est contemni, et non timeri, imo et
interfici sacra lex jubet.
|
“Propheta, inquit, qui arrogantia depravatus, voluerit loqui in nomine
meo, quae ego non praecepi illi ut diceret, aut in nomine deorum
alienorum, interficietur (Deut. XVIII).”
|
|
Item,
|
“quod in nomine Domini propheta ille praedixerit, et non evenerit, haec
Dominus non locutus est, sed per tumorem animi sui propheta confinxit,
et idcirco non timebis eum (ibid.).”
|
|
De tali modo suum eloquium annuntiandi, vel sermonem suum faciendi,
Dominus ipse apud calumniatores suos excusat se, cum dicit:
|
“Mea doctrina non est mea, sed ejus qui misit me (Joan. VII).”
|
|
Quid est enim
|
“mea doctrina non est mea,”
|
|
nisi ac si diceret: Non est sicut vos existimare vultis a meipso
conficta, et nulla rerum veritate subnixa? Subjungit enim, et dicit:
|
“Si quis voluerit voluntatem ejus facere, cognoscet de doctrina, utrum
ex Deo sit, an ego a meipso loquar (ibid.).”
|
|
Item discipulis suis dicit:
|
“Et sermonem, quem audistis non est meus, sed ejus qui misit me Patris
(Joan. XIV).”
|
|
Igitur cum dixit:
|
“Et annuntians homini eloquium suum,”
|
|
magnam paucis syllabis auctoritatem divinitatis ejus astruit, quia solus
est Deus qui suum eloquium annuntiando verax sit. Cum autem
annuntiaturus est, magnam plerumque praeire sinit ignorantiam, ut
postquam annuntiaverit, sciat quicunque ille cui annuntiavit, quia nihil
habet quod non acceperit. Unde cum dixisset:
|
“Et annuntians homini eloquium suum,”
|
|
pulchre subjunxit,
|
“faciens matutinam nebulam.”
|
|
Exempli gratia: Huic Amos priusquam annuntiaret eloquium suum, matutinam
fecerat nebulam, id est prius pastorem rusticum quam illustrem fecit
prophetam. Item, et apostolos prius permisit obcaecatum cor habere, ita
ut diceret illis:
|
“Adhuc et vos sine intellectu estis, quomodo nondum intelligitis?”
|
|
(Matth. XV) quem [f. priusquam] sensum aperiret eis ut intelligerent
Scripturas. Hoc vere magnum est, et in laudem sapientiae ejus, hic
decuit commemorari, quod illis, quibus annuntiando eloquium suum,
proposuit ostendere clarum scientiae solem, prius obducit vel obduci
permittit hebetudinem cordis vel ignorantiam quasi matutinam nebulam, ut
cum depulsa nebula solem viderint, non glorientur quasi non acceperint.
Quod deinde subjungit:
|
“Et gradiens super excelsa terrae,”
|
|
licet in bonam partem possit intelligi, quod scilicet ista excelsa sint
montes, quos ipse, sicut jam dictum est, formavit, tamen quia non dixit:
Et habitans in excelsis, sed
|
“gradiens super excelsa terrae,”
|
|
et excelsa saepius in malo intelliguntur (solus enim Deus vere dicitur,
et est excelsus), possumus hic intelligere iram, quae consecuta est
Hierusalem terrenam generationem excelsam, pro eo quod annuntiatum sibi
jam dictum Domini non recepit, sed repulit eloquium. Denique et alius
propheta dicit,
|
“quod scelus Jacob? Nonne Samaria? Et quae excelsa Judae? Nonne
Jerusalem?”
|
|
(Mich. I.) Super haec excelsa gradiens dicitur Dominus, sive ascendens,
scilicet ad delendum ea, sicut dixit ad Moysen:
|
“Loquere filiis Israel: Populus durae cervicis es, semel ascendam in
medio tui, et delebo te (Exod. XXXIII).”
|
|
Hoc denique tunc factum est, quando venit desolatio ejusdem populi
circumvallantibus Romanis, quam et ipse Dominus praevidens:
|
“Erit enim, inquit, pressura magna super terram, et ira populo huic
(Luc. XXI).”
|
|
Unde cum dixisset,
|
“et gradiens super excelsa terrae,”
|
|
miro modo subjunxit,
|
“Dominus Deus exercituum nomen ejus.”
|
|
Nam vere iste est Dominus Deus exercituum, cui non solum in coelo
scientes famulantur legiones angelorum, sed etiam in terra nescientes ei
servierunt exercitus Romanorum, et vindicaverunt sanguinem ipsius, et
sanguinem prophetarum ejus, omnemque sanguinem justum qui effusus est
super terram, a sanguine Abel justi, sicut praedixerat ipse Dominus
(Luc. XI). Sequitur:
|
|