|
Hic jam scire oportet, consilium cujus de sancta Scriptura tenorem vel
usum accipimus, bifariam distingui, quam secundum utramque distinctionem
sanctum Spiritum veraciter dicimus Spiritum consilii. Primum est, quo
Deus ipse propter homines ad gloriam suam uti dignatur. Secundum, quo
homines propter Deum ad gloriam ipsius et suam salutem sapienter
utuntur. Utitur enim Deus propter homines consilio, dum quaedam dudum
habita pro ratione temporis deserit, qualia fuerunt decreta priora
Mosaicae legis, verbi gratia, circumcisio carnis, et cultus Sabbati,
caeteraque hujusmodi. Haec enim Deus ab hominibus accepit, et juste Deo
exhibebant homines sancti, nunc autem neque Deus ab homine accipit,
neque Deo jam exhibet homo sensatus aut fidelis. Nimirum quod et cum
consilio Deus haec dudum admiserit, et nihilominus haec eadem cum
consilio nunc rejecerit, postmodum nobis pro posse cum ipsius auxilio
dicendum erit: Utuntur homines consilio propter gloriam Dei, dum non
contenti abstinere ab illicitis, licita quoque respuunt, ut expeditius
Deo vacare possint. Verbi gratia, secundum quod Apostolus dixit: De
virginibus praeceptum Domini non habeo, consilium autem do, tanquam
misericordiam consecutus a Deo, ut sim fidelis. Existimo ergo hoc bonum
esse propter instantem necessitatem, quoniam bonum est homini sic esse
(I Cor. VII). Item juxta illud: Si vis perfectus esse, vade et vende
omnia quae habes, et da pauperibus, et habebis thesaurum in coelo, et
veni, sequere me (Matth. XIX). Et de hoc quoque suo loco dicemus. Nunc
ad priorem, eamdemque maximam partem accedamus, quam Judaei cum Sabbatis
et cunctis caeremoniis suis relinquuntur, et gentes cum fide sua
mirabiliter in gratiam assumuntur.
|
|