|
Nec contentus hac satisfactione rex religiosus, adhuc de judicio divino
erat sollicitus. Etenim is, in quem peccatum aliquod commissum est,
praeceptum quidem vel consilium habet evangelicum, ut peccanti in se ex
corde suo dimittat (Matth. XVIII), sed adhuc timendus est ille qui legem
dedit, quique per prophetam dixit: Qui tangit vos, tangit pupillam oculi
mei (Zach. I), et de quo item scriptum est: Mihi vindictam, et ego
retribuam, dicit Dominus (Rom. XII). Bene ergo sollicitus, et praeterita
reconciliatione non contentus, nocte sequenti, finitis matutinorum
solemniis, assumpto uno ex clericis, idem imperator cubiculum sancti
pontificis adiit, sed non ibi quiescentem, verum in proximo S. Joannis
oratorio vigilantem, ut solebat, et orationibus insistentem reperit.
Protinus abjecta chlamide, solo stratus ante pedes ejus, in spiritu
humilitatis et in animo contrito se suscipi postulat, et ea potestate,
quam sacerdotibus suis Dominus contulit, veniam sibi dari cunctorum quae
in ipsum commiserat. Nec moratus omnipotentis Dei famulus, imperatorem
prostratum a terra sublevat, et Christo mediante, qui dixit: Ubi duo vel
tres congregati fuerint in nomine meo, in medio eorum sum (Matth.
XVIII); ac deinde: Amen dico vobis: Quaecunque alligaveritis super
terram, erunt ligata et in coelo, et quaecunque solveritis super terram,
erunt soluta et in coelo (ibid), absolutio culpae secundum fidem regis
in coelo et in terra peracta est. Erat autem hoc servo Domini initium
sempiternae consolationis, quippe qui de ista valle lacrymarum protinus
ascensurus erat ad gaudium divinae visionis, sicut Psalmista dicit:
Beatus vir, cujus est auxilium abs te, ascensiones in corde suo
disposuit in valle lacrymarum (Psal. LXXXIII). Et subinde: Ibunt de
virtute in virtutem, videbitur Deus deorum in Sion (ibid.). Etenim hoc
idem vir Domini, revelante sibi Spiritu, praenoscens, ait in illo
secreto inter caetera ad eumdem imperatorem: Noveris certissime quia
post discessum tuum, quo nunc separandi sumus, nostras invicem facies
jam in hoc saeculo nequaquam videbimus. Eo magis imperator corde
compunctus, iterum in amplexus et in oscula ruit, flens pariter et
cuncta pene membra, manus et oculos collum quoque fixis demulcens
osculis. Hoc facto, clam ad cubiculum rediit, moestam reportans memoriam
prophetiae beati viri, quam et postmodum, transitu ejusdem subsequente,
veram fuisse comperit, et ipse, ut audierat, ore proprio enarravit. Nec
sui vero transitus tantummodo, sed et obitus imperatoris prophetico
spiritu hic sanctus Dei praescius exstitit, quod postmodum suo loco
praesens narratio non tacebit.
|
|