|
|
“Et dixit ei Jesus: Et vidisti eum, et qui loquitur tecum, ipse est.”
|
|
Rem grandem dicturus, scilicet,
|
“et qui loquitur tecum, ipse est,”
|
|
opportune praemisit:
videlicet, ut per commemorationem magnae virtutis magnique beneficii
benevolum faceret animum auditoris. Quaerenti enim, quis est Filius Dei,
quid est dicere et vidisti eum, nisi ipse est, qui aperuit oculos tuos
ut videre possis eum? Captata ergo benevolentia, confestim,
|
“et qui loquitur, inquit, tecum, ipse est,”
|
|
quod utique gratiosius, et a jactantiae suspicione longius est quam si
ita dixisset:
|
“Ego ipse Filius Dei sum (Joan. II).”
|
|
Nec vero frustra semetipsum credidit huic Filius Dei, ut diceret:
|
“Et qui loquitur tecum, ipse est.”
|
|
Nam audi, audi, inquam, et vide quid fuerit et quid ipse esse noverit in
isto homine, de quo alio loco dictum est:
|
“Ipse enim sciebat, quid esset in homine (ibid.).”
|
|
|
“At ille ait: Credo, Domine. Et procidens adoravit eum.”
|
|
De hoc primitivo adoratore Filii Dei duo haec notanda sunt, quae de
nullo adorante illum legis, quia videlicet, et credo dixit, et procidit.
Nam et leprosus quidem legitur adorasse (Matth. VIII), tamen non dixisse
credo in te, neque procidisse, sed tantum, ut Marcus testatur,
genuflexisse (Marc. I). Hic unus invenitur, tam voce confessionis 256
quam gestu corporis, necessariam perficiens adorationem Filii Dei, et
idcirco recte per singulos annos in exemplum proponitur sanctae
Ecclesiae catechumenis, instante solemnitate paschali, baptizandis in
morte Christi. In qua et ille post hanc confessionem vel adorationem
sine dubio lavari dignus fuit (Rom. VI). Igitur postquam haec acta sunt,
audiamus subsequentia dicta Salvatoris, et sic illum attendamus, tanquam
exponentem, quid abscondite exeundo de templo Judaeorum, et caecum tali
ordine illuminando fecerit nobis, ac deinde judicium proferentem de
pastoribus illis qui hanc ovem, id est, hominem illuminatum foras
ejecerant. Sequitur:
|
“Et dixit ei Jesus: In judicium ego veni in hunc mundum, ut qui non
vident, videant; et qui vident, caeci fiant.”
|
|
Magna et justa sententia competenter et in tempore suo dicta est. Nam
quia factum fuerat judicium iniquum, et non judicium sed iniquitas,
scilicet quod Pharisaei saepe dictum hominem ejecerant foras, recte is
cujus est omne judicium, ad quem pertinet corrigere quaecunque per
iniqua judicia fiunt:
|
“In judicium, inquit, ego veni in hunc mundum.”
|
|
Et quia non aliam ob causam illum ejecerant, nisi quia caecus cum
fuisset et nunc videret, illuminatorem suum blasphemare noluerat, recte
poenam, quam illis repensurus est judex, caecitatem appellat:
|
“Ut qui non vident, inquit, videant; et qui vident, caeci fiant.”
|
|
De causa enim illuminati hominis, qui caecus fuerat, quomodo ejecerant
eum foras, congruum poenae vel vindictae eorum vocabulum datum est. Nec
solum dixit:
|
“Ut qui vident, caeci fiant,”
|
|
sed etiam ut habeant quos poenaliter aemulentur;
|
“et qui non vident, inquit, videant.”
|
|
Ubi ergo audimus judicium, dicente judice:
|
“In judicium ego veni in hunc mundum,”
|
|
ipsum exspectemus judicii ordinem, scilicet ut qui reos judicaturus est,
jam nunc ipsorum dicat reatum, ipsumque perpetrati reatus modum atque
vocabulum. Reatus est, quia non per ostium intraverunt, sed aliunde
descenderunt in ovile ovium; modus, quia non solum furari, sed et
mactare et perdere venerunt et ipsum pastorem bonum, cujus oves sunt,
occidere quaerunt, quod et perfecturi sunt. Vocabulum reatus ejusdem
legitima cum definitione positum hoc est, quia fures et latrones sunt.
Fures, quia furantur; latrones, quia quod furantur occidunt. Ac proinde,
his qui non videbant, videntibus excaecandi sunt, et sicut alibi verbis
aliis sed eodem sensu dictum est:
|
“Multis ab oriente et occidente venientibus et recumbentibus cum
Abraham, et Isaac, et Jacob in regno coelorum (Matth. VIII),”
|
|
ejiciendi sunt in tenebras exteriores, quod hoc ordine ingrediuntur:
|
|