|
|
“Respiciet, inquit, homines,”
|
|
id est attendet sanctos vel justos, quos recte appellat homines, id est
rationabiliter viventes. Quo contra de his qui irrationabiliter vivunt,
scriptum est:
|
“Computruerunt jumenta in stercore suo (Joel. I).”
|
|
De justis vero rationabiliter viventibus, ut dictum est:
|
“Vos autem, ait Dominus, greges pascuae meae homines estis, quia
videlicet vos carnis voluptas jumentorum more non afficit (Ezech.
XXXIV).”
|
|
id est sanctos
id est ex eorum comparatione cognoscet quantum infra homines peccando
cecidit, quia videlicet statim ut bene agentium gesta respicit,
semetipsum confusione intima ulciscente reprehendit. Unde bene per
Ezechielem dicitur:
|
“Fili hominis, ostende domui Israel templum (Ezech. XLIII),”
|
|
id est cujusque justi animam, quam inspirando Deus inhabitat, ut
confundantur ab iniquitatibus suis, et metiantur fabricam, et erubescant
ex omnibus quae fecerunt, id est ut in illa bonum quod negligunt
videant, et in seipsis malum quod operantur erubescant. In eodem quoque
propheta volantia animalia, et alas suas alteram ad alteram percutientia
(Ezech. III), hoc significat quod sanctorum mentes, quae, dum terrena
despiciunt ad coelestia volando sublevantur, in eo quod superna
appetunt, consideratis invicem alternis virtutibus excitantur.
ergo, inquit,
|
“homines, et dicet: Peccavi,”
|
|
scilicet velut ille qui dicebat:
|
“Ego enim sum minimus apostolorum, qui non sum dignus vocari apostolus
(I Cor. XV),”
|
|
et caetera.
|
“Peccavi, inquam, et vere deliqui,”
|
|
id est non sic dico,
quomodo dicit plerumque et is qui se non peccasse credit, videlicet
volens humilis et justus videri, quia scriptum scit esse:
|
“Justus prior est accusator sui (Prov. XVIII),”
|
|
sed ex intimo cordis dico,
|
“peccavi et vere deliqui; et ut eram dignus non recepi,”
|
|
id est, non tantum percussus sum quanto dignus sum. Hic itaque, quia
liberatori suo semetipsum cognoscendo consentit:
|
|