VERS. 5-7.

Est malum quod vidi sub sole, quasi per errorem egrediens a facie principis: positum stultum in dignitate sublimi, et divites sedere deorsum. Vidi servos in equis; et principes ambulantes super terram quasi servos. Et hanc ergo iniquitatem in saeculo perspexisse commemorat, quod videat injustum Dei esse judicium, et sive per ignorantiam, sive absque ejus fieri voluntate, ut vel in mundi potestatibus, vel in Ecclesiae principatu, saepe hi qui divites in sermone sunt atque sapientia, divites etiam in operibus bonis ignobiles sedeant, et imprudens quisque in Ecclesia teneat principatum. Hoc autem fieri a vultu ejus qui in saeculo habeat potestatem, dum potentes quosque et doctos viros premat, nec eos in populis apparere permittat; illos vero quos scit esse imprudentes, in Ecclesiis faciat esse majores, ubi caeci a caecis ducantur in foveam (Matth. XV). In hunc sensum facit et illud quod sequitur. Vidi servos in equis, et principes ambulantes super terram quasi servos: quod hi qui servi sunt vitiorum atque peccati, sive tam humiles ut servi ab omnibus computentur, subita a diabolo dignitate perflati vias inanes terant, et nobilis quisque vel prudens paupertate oppressus gradiatur itinere officioque servorum. Alii potentem et principem, a cujus facie ignoratio videtur egredi, Deum exponunt, quod putent homines in hac inaequitate rerum illum non juste, et non quod aequum est judicare. Porro quidam cum superioribus aestimant esse jungendum, ut ipse sit potens, de quo ante hos versus dicitur: Si spiritus potestatem habentis ascenderit super te, locum tuum non dimiseris (vers. 4). Non simus itaque tristes si in hoc saeculo humiles esse videamur, scientes a facie diaboli et stultos sublevari et divites dejici, servos insignia habere dominorum, et principes servorum ingredi vilitate. Notandum autem quod et hic equus in bonam partem accipitur, ut ubi, et equatio tua salus (Habac. III, 8). Sic etiam servos natura in equis facit ambulare. Pythagoras vulgo celebratus philosophando, servus erat, quia hoc a natura acceperat; verum de scintilla naturalis rationis rapiens quasi de fomite flammam, ignem clarum accendit: unde philosophando reluxit, servilem conditionem philosophia celante. Et quis oro equo ita currit, sicut ille philosophando cucurrit? Abstulit Platoni capto a piratis mala fortuna libertatem, quam dederat natura; sed quod eripuit fortuna, ut dicitur, natura recepit. Quod enim casu perdidit, sapiendo redemit. Quam multos tales servos natura in equis ire facit? quot dominos opibus dites et honore potentes, ire super terram sinit, et deorsum sedere, quod non alta petant terrae, pigritando resident? Ita sapientia mundi consonat Ecclesiasti.