CAPUT 11

Verumtamen quoniam hactenus propter illam communem trium personarum visionem singulariter dixi, et de illa quae videbatur persona Patris, et de persona Filii, qualiter dolorem meum consolatae fuerint, conveniens videtur, ut et visum non minus jucundum narrem de tertia persona Spiritus sancti. Nam quocunque quispiam accipiat, forsitan benignitas ejusdem Dei Patris et Filii et Spiritus sancti narrationem hanc, sic tanquam gratiarum actionem suscipit, quoniam solet Deus ab homine gratiarum actionem exigere pro suis beneficiis. Exempli gratia:

“Nonne, inquit Dominus, decem mundati sunt, et novem ubi sunt? Non inventus qui rediret et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena (Luc. XVII).”

Dicam ergo: Jacebam aliquando non valde sopitus, imo semivigilans in lectulo, et ecce, ut videbatur, per gradus dormitorii fratrum descenderam, multorumque spirituum horribilium et facie crudelium quasi castra contra me consistebant. Ego ut aliquoties eatenus nomen Spiritus sancti per somnum quoque, horrore aliquo ingruente; proferre solitus eram, nihil aliud contra eos dicere dignatus, hoc solum nomen teterrimis eorum vultibus objeci, Spiritus sanctus. Ipsum testor, quasi magno turbine retroacti pene resupinabantur, non ferentes virtutem nominis. Cum pro hoc illis insultarem, paululumque intermissa sancti nominis enuntiatione, gestu faciei totius exprobrarem, illi quasi viribus ex iracundia resumptis, in me velut fortes irruerunt, et ego in fugam versus in pratum, quod inter columnia claudunt, illic invenio senem antiquum, virgam manu gestantem, et agnosco Spiritum sanctum, filiole, filiole, inclamantem quo nomine parvulos appellare solemus, quos de sacro fonte suscepimus, meque tali appellatione confortantem gestu potentis pariter et adjuvantis, ut si consisterent adversum me castra, non timeret cor meum, si exsurgeret adversum me praelium in hoc ego sperarem (Psal. XXVI).