CAPUT XXXIV. Quid sit viro ingrediente cherubim stare a dextris, et atrium interius nube, exterius autem impleri splendore gloriae, et quid sit cherub extendisse manum ad ignem, et dedisse viro qui erat indutus lineis.

“Ingressusque est in conspectu meo, cherubim autem stabant a dextris domus, cum ingrederetur vir, et nubes implevit atrium interius, et elevata est gloria Domini desuper cherubim ad limen domus, et repleta est domus nube, et atrium repletum est splendore gloriae Domini et sonitus alarum cherubim audiebatur usque ad atrium exterius, quasi vox Dei omnipotentis loquentis.”

Bene in conspectu meo dixit, nam

“videntibus apostolis, elevatus est, et nubes suscepit eum ab oculis eorum (Act. I).”

Bene nihilominus,

“cherubim stabant a dextris domus, cum ingrederetur;”

nam quaecunque scripta sunt vel erant, secundum animalia, quae praediximus, testimonium palam reddere coeperunt gloriae ejus, cum fuisset assumptus.

“Et nubes, inquit, implevit atrium intus,”

id est, Judaicus qui erat intus et hactenus Deo propinquus, per infidelitatem obscuratus est populus.

“Et elevata est gloria Domini desuper cherubim ad limen domus,”

illa videlicet gloria Domini, de qua Psalmista:

“Exaltare, inquit, super coelos, Deus, et super omnem terram gloria tua (Psal. CVII),”

palam omnibus innotuit secundum veritatem Scripturarum, apostolis praedicantibus.

“Et repleta est domus nube,”

subauditur gloria Domini ad limen domus elevante se, primi enim sacerdotes et ordo Leviticus, primi, inquam, Scribae et Pharisaei, quorum erat ministerium domus, percussi sunt caecitate, gloria resurrectionis foris apparente.

“Et atrium repletum splendore gloriae Domini,”

plurimi namque de populo crediderunt in initio praedicationis evangelicae Spiritu sancto illuminante.

“Et sonitus alarum cherubim audiebatur usque ad atrium exterius;”

pervenit enim citius sonus apostolorum praedicantium, ad nos gentes, qui foris eramus. Qualis erat ille sonitus?

“Quasi vox Dei omnipotentis loquentis”

vere. Non enim ipsi erant qui loquebantur, sed Spiritus sanctus; nec ipsi homines, de suo loquebantur, sed loquebatur in eis Christus, et cooperabatur Deus Pater hominibus, qui fuerant prius idiotae et sine litteris, sermonem illorum confirmans sequentibus signis (Marc. XVI).

“Et extendit cherub manum de medio cherubim ad ignem, qui erat inter cherubim, et sumpsit, et dedit in manu ejus, qui indutus erat lineis. Qui accipiens, egressus est.”

Accepto igne vir ille ad quid egressus sit, quid fecit, vel quid facturus sit, quis nescit? Postmodum quippe civitas illa conflagrata et igne hostili, et saeculum omne tandem per ignem judicabit. Quomodo autem manum extendisse cherub, et huic viro ignem dedisse dicitur. Et quis est iste cherub? Nimirum qui per virum ipsum designatur, et per cherub unus idemque Deus et homo Christus. Ipse, inquam, cherub, ex eo quod erat sapientia Dei, quia cherub plenitudo scientiae interpretatur, quod esse affectabat ille princeps Tyri ignominiosus, propter quod et propheta iste contra illum cum improperio et ironia loquitur:

“Tu cherub, extentus et protegens (Ezech. XXVIII).”

Ipse nihilominus vir, quia cum Deus esset, homo factus est. Itaque unus idemque dat atque accipit, quia ex eo quod Deus est, inferiori naturae hominis dedit, ex eo quod homo est, a superiore divinitate accepit. Inde Psalmista.

“Ascendisti in altum, cepisti captivitatem. accepisti dona in hominibus (Psal. LXVII).”

Sive

“accepisti dona in hominibus”

juxta Hebraicam veritatem dicas, sive

“dedit dona hominibus, juxta Apostolum (Ephes. IV).”

Et Septuaginta, praedicta discretione fide dirigitur intelligentia.

“Et apparuit in cherubim similitudo manus hominis subtus pennas eorum. Et vidi, et ecce quatuor rotae juxta cherubim, rota una juxta cherub unum, et rota alia juxta cherub alterum. Species autem rotarum erat quasi visio lapidis chrysolithi. Et aspectus earum similitudo una quatuor, quasi sit rota in medio rotae.”

Et post pauca:

“Ipsum est animal quod videram juxta fluvium Chobar.”

Ac deinceps:

“Ipsum est animal quod vidi super Deum Israel, juxta fluvium Chobar. Et intellexi quia cherubim essent quatuor, per quatuor vultus uni, et per quatuor alae uni, et similitudo manus hominis, sub alis eorum,”

etc. Horum superius necessario meminimus, ubi oportebat dignoscere quomodo animalia haec et quatuor sint, et unum. Idcirco haec praesenti loco praetergredimur, praesertim quia prolixior cursu, et proficiscendi studio semel dicta declinare compellimur. Sane illud observandum, quod prius species rotarum fuerit,

“quasi visio maris,”

nunc autem

“quasi visio lapidis chrysolithi”

sive carbunculi, ut poenarum per ignem, qui a cherub traditur, similitudo monstretur.