CAPUT XXXI. De circumcisione, quod signum fuerit justitiae fidei, et cur id in illa corporis parte poni debuerit, et quod post adventum promissi seminis, quod est Christus, circumcisio recte cessare debuerit.

Hoc est pactum meum, quod observabitis inter me et vos, et semen tuum post te: Circumcidetur ex vobis omne masculinum, et circumcidetis carnem praeputii vestri. Hoc loco pactum pro signo pacti aequivoce oportet accipi. Nam sequitur continuo ut sit signum foederis inter me et vos. Quod Paulus quoque apostolus confirmans, cum dixisset: Quomodo ergo reputata est Abrahae fides ad justitiam, in circumcisione an in praeputio? Non in circumcisione, sed in praeputio, continuo subjunxit: Et signum accepit circumcisionis, signaculum justitiae fidei, quae est in praeputio, ut sit pater omnium credentium per praeputium (Rom. IV). Itaque, cum et hic Scriptura exponens quomodo circumcisionem appellaverit pactum, dicat, ut sit signum foederis, et Apostolus eamdem circumcisionem appellat signum vel signaculum justitiae fidei, quae est in praeputio; manifestum est circumcisionem carnis, non ipsum foedus, sed signum foederis: non ipsam justitiam, sed signaculum fuisse justitiae fidei. Hic jam quaeritur: Cur tali in loco, tali in parte corporis signaculum justitiae fidei pater noster Abraham acceperit? Si enim, inquit Judaeus, signaculum pro signo justitiae datum est circumcisionis cauterium, cur non potius in ea parte vel membro corporis datum est quod nudum esset, ut semper pateret? Huic ineptae objectiunculae ut multum pueriliter respondeam, aio: quia si in naso aut in labio, vel certe in auricula, sive in oculo, signum circumcisionis Deus posuisset, damnosa utique macula faciem hominis deturpasset. Verumtamen pro re magis serio respondendum est. Signum foederis, secundum Moysen, et signaculum justitiae fidei, secundum Apostolum, circumcisionem esse, jam supra diximus, quod diffiteri, nec Judaeus, nec Ebionita possit haereticus. Constat vero quod foedus ipsum vel fides quae Abrahae ad justitiam reputata est (ibid.), in promissione seminis exstitit, in quo benedicentur omnes gentes. Hoc nempe est quod credidit Abraham et reputatum est illi ad justitiam. Qua ergo in parte corporis hujusce fidei signaculum magis congrue daretur, quam in ea per quam semen ipsum naturaliter trajicitur? Illic utique congruentius signaculum posuit sponsor, et promissi sui debitor Deus, ut et ipse promissionis et homo exspectationis suae, semper commoneretur: debitorem namque se fortiter tenere voluit, qui promissi seminis signum in ipso seminis effusorio credenti posuit homini. Simulque et illud sciendum, quia sicut Noe fidei suae, recte in nubibus positum est signum, dicente Deo: Cumque obduxero nubibus coelum, apparebit arcus meus in nubibus, et recordabor foederis mei, quod pepigi tecum (Gen. II): videlicet praedicenti Deo crediderat quia diluvium aquarum de nubibus inundaturum erat; sic recte nihilominus Abrahae, quia crediderat dicenti Deo quod in semine ejus benedicerentur omnes gentes, in loco seminis, id est, in genitali corporis parte, signum ejusdem fidei positum est. Nunc vide quanti sacrilegii sit, post adventum ejusdem seminis, adhuc injicere carni suae signaculum ejusdem circumcisionis. Nempe, juxta praescriptam veritatem circumcisionis susceptio exspectandi seminis illius professio est. Quisquis circumciditur, semen quod Abrahae promissum est, etsi non conscientia, signo tamen illo, venturum, se exspectare profitetur. At ille, scilicet Christus, jam venit, jam natus est, jam illo dato in benedictionem cunctis gentibus veritas Dei impleta est: igitur quisquis adhuc circumciditur, venisse negat eum, quem tali signo venturum se exspectare pronuntiat, et perinde illum qui jam venit utique Christum esse denegat. Recte itaque et veraciter Apostolus: Si circumcidamini, inquit, Christus vobis nihil proderit (Gal. VI)