CAPUT XVI Satrapas Medorum et Persarum Danieli foveam, in quam ipsi inciderent, fodisse.

Suggestum namque fuit regibus, primum Dario, ut perderet Danielem, deinde Assuero, qui et Artaxerxes dictus est, secundus hujus nominis rex, ut deleret universam Judaeorum gentem; invidentes satrapae Danieli, quod esset unus ex tribus princibus constitutis a Dario, ut satrapae illis redderent rationem, et quod Daniel superaret omnes principes et satrapas, quia spiritus Dei amplior erat in eo, quodque rex cogitaret constituere eum super omne regnum, adhoc perduxerunt regem, communicato consilio cum principibus regni et magistratibus, senatoribusque et judicibus, quatenus decretum imperatorium exiret et edictum (Dan. IX), ut omnis qui petiisset aliquam petitionem a quocunque Deo et homine usque ad dies triginta nisi a rege, mitteretur in lacum leonum. Certissime autem futurum sciebant, ut Daniel sciens constitutam legem, nihilominus peteret a Deo suo, oraret et adoraret Deum suum, atque hoc modo incideret in judicium illius magnae, fortissimae, et, ut putabant providae legis atque inevitabilis decreti. Et ita factum est, verumtamen non in quantum volebant, Ingressus namque Daniel domum suam fenestris apertis in coenaculo suo, contra Jerusalem tribus temporibus in die flectebat genua sua et adorabat, confitebaturque coram Deo suo, sicut et ante facere consueverat (ibid.), videlicet tenax propositi sancti secundum illam sententiam Davidicam:

“Vespere et mane et meridie narrabo et annuntiabo, et exaudiet vocem meam (Psal. LIV).”

Nec vero illud ignorabat quid esset, vel quam verum esset:

“Foderunt ante faciem meam foveam, et inciderunt in eam (Psal. LVI).”

Hoc illi nesciebant, sed scire habebant quod Deus Danielis ipse esset, qui Deus trium puerorum sociorum ejus, Sidrach, Misach, et Abdenago, et quod non minus posset pro Daniele leonibus imperare, quam potuit illis flammas ignium mitigare.