|
Et didici quod unus utriusque esset interitus. Et dixi in corde meo:
Si unus et stulti et meus occasus erit, quid mihi prodest quod majorem
sapientiae dedi operam? Locutusque cum mente mea, animadverti quod hoc
quoque esset vanitas. Non enim erit memoria sapientis similiter ut
stulti in perpetuum, et futura tempora oblivione cuncta pariter
operient: moritur doctus similiter ut indoctus. Et idcirco taeduit me
vitae meae, videntem mala universa esse sub sole, et cuncta vanitatem et
afflictionem spiritus. Dixerat Ecclesiastes quod sapiens a stulto tantum
differret quantum lux a tenebris, hocque rationabili explicuerat ordine,
veris confirmaverat sententiarum allegationibus. Quos ergo illa non
accendant, non inflamment ad percipiendum sapientiae vexillum? Sed
rursum duplici scindimur hamo dubitandi. Nam dubitans aliquis, quid
talis sit distantia inter sapientem et stultum, cum sint omnes unius
conditionis, contra Ecclesiasten quasi objurgando obloquitur: Quid, ait,
distinguis quod unit Deus et natura? Non sic distinguit quos ab initio
de una terrae materia creavit, quibus unius naturae animam est largitus,
novas quippe in eis quotidie creat Deus animas. Indoctum itaque et
doctum Deus et natura creavit. Quanquam distemus accidentibus, in specie
genus nos unit. Coaequas stultum nocti, doctum dici. Dant promissa tua
fidem, sed spes quae differtur affligit animam (Prov. XIII). Ne ergo
efficiar nox, ut sim lux et filius lucis totas volo expendere vires, et
quasi ad coelestia paratus sum evolare, sicut aquila quae solis
claritate delectatur. Sed me deterret res quae etiam stultum terret;
scilicet, quia datus est unus omnibus occasus, et nihil differt sapiens
a stulto moriendo, et multi dicunt: Quis ostendit nobis bona? (Psal.
IV.) Moritur doctus ut indoctus, et cum mortuus fuerit, quae erit illi
memoria lucis? quid prodest ei quod majorem sapientiae dedit operam? His
altercationibus Ecclesiastes occurrit, et se ipse refellit dicens:
Frustra causaris, quod majorem sapientiae dedisti operam, haec cum tuo
corde, sed non locutus cum mente. Carneum cor habes, cor carnale sapit,
vix spiritualia sentit; sed mens, quae est excellentior pars animae,
melius sentit, vanitatem et falsitatem revincit. Mens cor et carnem
superat, coelestia meditatur, mystica contemplatur. Propterea locutus
cum mente mea, non corde: scio, et bene scio quod non omnes unus manet
occasus, sed sicut distant vivendo, ita distant moriendo. Quae enim erit
memoria stulti in perpetuum? Sicut pecora ex toto pereunt cum corpore,
ita stultus ex toto deperit cum nomine suo, cum auro et argento et
divitiis usquequaque acquisitis. Anima ejus, quia immortalis est, vivit
quidem, sed in aeternis suppliciis; melius ei esset, si mori
substantialiter posset. Qui sapiens est, et sapienter vivit, statim ut
moritur, liberatus de corpore mortis hujus ad coelestia liber evolat, et
vitam suam mutat in melius. Melius est ergo brevi tempore dimicare,
ferre vallum, arma sumere, lassescere sub lorica, et postea gaudere
victorem, quam impatientia unius horae servire perpetuo. Nihil amantibus
durum est, nullus difficilis cupienti labor. Respice quanta Jacob pro
Rachel pacta uxore sustinuit. Et servivit, inquit Scriptura, Jacob pro
Rachel septem annos, et erant in conspectu ejus quasi dies pauci: unde
et ipse postea commemorat, In die urebar aestu, et gelu nocte (Gen.
XXIX, XXXI). Amemus et nos Christum, ejusque semper quaeramus amplexus,
et facile videbitur omne difficile, brevia putabimus omnia quae longa
sunt. Regnum coelorum vim patitur, et violenti rapiunt illud (Matth.
XI): nisi pulsaveris, et vim feceris regno coelorum, non capies.
|
|