|
Et angelis quidem quod vel quale positum fuerit verbi capitulum nulla
historia refert, hominibus autem primis istud positum est: Ex omni ligno
paradisi comede, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas. In
quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris (Gen. II). De hoc
quod superius dicebamus quaeritur, et nimis improbe quaeritur quare Deus
hoc jusserit, quare praeceptum posuerit, si praevaricationis malum, quod
praescire poterat, evenire noluit? Quaerimus hic non jam quid dicamus,
sed quomodo dicamus, quia vere totis universi sermonis nostri humeris
major est res ipsa quam versamus. Primo non satis admirari possumus
profundas humanae sapientiae tenebras, quae illius praecepti scrutando
et investigando causas, nullam aliam invenire aut consequi meruit, nisi
hanc, ut dicat quia Deus hominem praevaricatorem fieri voluit. Qui enim
haec dicunt, nonne illud videntur opinari quod Deus gratis creaturae
suae scandalum juxta viam posuerit, et occasionem maligno diabolo
porrexerit, volens ut homo caperetur, volens omnino esse unde homo
deciperetur? Mala opinio, perversa suspicio. Sed forte in hoc ipso
sapientem Deum se honorare, satisque excusatum sibi habere videntur,
hujus modi attexendo causam, quod idcirco voluerit evenire hoc malum, ut
uteretur eo in bonum, idcirco voluerit abundare iniquitatem, ut
superabundaret gratia (Rom. V). Perversa nimis ista Dei excusatio,
perversa et indigna circa sapientiam Dei adulatio. Nonne tibi videntur
asserere Deum dixisse: Faciant mala diabolus, et Adam et Eva, faciant
mala, ut veniant bona? Quid enim? Si illorum, qui Apostolum Dei aiebant
sic dicere: Faciamus mala ut veniant bona, damnatio justa est (Rom.
III), quanto magis si qui dicant, ipsum dixisse Deum, fiant mala ut
veniant bona, damnatio illorum justa est? Quaeramus igitur in illo
praecepto meliorem Dei intentionem, sanctiorem et dignam Deo voluntatem.
|
|