Psalmus 44.

Psalmo quadragesimo quarto Deus Pater suavissime intonat:

“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi.”

Haec jam septima fidei nostrae recapitulatio est, caeteris altior. Nam idem est quod evangelista Joannes contra perfidiam haereticorum, qui Christum ex Maria sumpsisse initium dixerunt, reclamans:

“In principio, inquit, erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum (Joan. I).”

Ac deinceps:

“Et verbum caro factum est, et habitavit in nobis. Et vidimus gloriam ejus (ibid.).”

Idem, inquam, Pater loquitur:

“Eructavit, inquiens, cor meum verbum bonum,”

id est protulit secreta essentia mea verbum bonum, ego ex meipso essentialiter genui Filium, Deus Deum, bonus bonum; bonum, inquam, sicut ego bonus sum, quia

“nemo bonus, nisi unus Deus (Marc. X).”

De incarnatione hujus verbi, de qua et evangelista:

“Et Verbum, inquit, caro factum est, et habitavit in nobis,”

subinde magno affectu spiritus propheticus dicit:

“Speciosus forma prae filiis hominum, diffusa est gratia in labiis tuis,”

etc. Habet autem in titulo hic psalmus:

“In finem pro his qui commutabuntur filiis Core,”

id est fidelibus crucifixi,

“ad intellectum canticum pro dilecto.”

Et est sensus: Hoc canticum arcanum et mysticum proponitur filiis Core, id est fidelibus crucifixi, quos genuit in passione, ad hoc ut intelligere satagant illa arcana et secreta, quae continentur in hoc cantico: Agit etiam

“pro dilecto,”

id est de Domino Jesu Christo singulariter dilecto. Unde dicitur:

“Hic est Filius meus dilectus (Matth. III).”

Ideo vocatur iste tractatus Canticum, quia de nulla re magis est jucundandum. Est enim epithalamium, id est carmen nuptiale, quod proponitur in nuptiis ad delectandum, quo Pater loquens in Propheta, Filium suum commendat, secundum humanam et divinam naturam, sponsam quoque quam ei copulandam praeviderat.

“Astitit regina, inquit, a dextris tuis in vestitu deaurato, circumdata varietate.”

Ad ipsam autem:

“Audi, filia, et vide, et inclina aurem tuam.”