CAPUT XXII. De oraculo, quo David in Hebron ascendere jubetur, et quid mysticum in Christo significet ille ascensus ejus.

(II REG. CAP. II.)

“Igitur post haec consuluit David Dominum dicens: Num ascendam in unam de civitatibus Juda? Et ait Dominus ad eum? Ascende. Dixitque David: Quo ascendam? Et respondit ei: In Hebron.”

Hactenus profugus, hactenus exsul ploravit, et flevit multa amaritudine inebriatus, nunc autem repatriare et regnare obedienter paratus in tabernaculo Dei sui cantare et psallere vult, videlicet in exemplum ejus cujus in persona ipse loquitur:

“Paratum cor meum, Deus, paratum cor meum, cantabo et psallam in gloria mea (Psal. CVII).”

Nempe et huic consulenti,

“Num ascendam in unam de civitatibus Juda: Ascende, inquit, in Hebron.”

Et illi in sepulcro velut responsum Patris praestolanti, quippe qui non a semetipso venit, sed obedienter cuncta fecit:

“Exsurge,”

inquit,

“gloria mea, exsurge, psalterium et cithara (Psal. LVI).”

Et ille protinus:

“Exsurgam,”

inquit,

“diluculo (ibid.).”

Et quasi jussus ascendere in Hebron, libenter hoc accipiens:

“Confitebor tibi,”

inquit,

“in populis, Domine, et psallam tibi in nationibus (ibid.).”

Hebron namque civitas sepulcrum erat Abraham, Isaac, Jacob, et maximi Adae, sicut in libro Jesu Nave scribitur (Jos. XV). Unde et Chariatharbe dicitur:

“Nomen,”

inquit,

“Hebron antea vocabatur Chariatharbe,”

quod interpretatur quatuor. Adam maximus ibi inter Enacmin situs est. Hebron itaque regni Davidici principium propter Abraham quidem, Isaac, et Jacob ibi sepultos, populum significat Judaicum, propter Adam autem maximum ibidem situm universum designat genus humanum. Proinde David recte et in persona sua in Hebron ascendere jubetur, et in persona Christi cantare docetur,

“confitebor tibi,”

inquiens,

“in populis, Domine, et psallam tibi in nationibus.”

Attamen consulens in unam tantum, quaerit ascendere de civitatibus Juda, quia videlicet non nisi in una unius fidei Ecclesia Christus regnat.