|
Ut igitur hauriamus vitam, et bibentes non sitiamus unquam, accedamus
tam scienter, quam fiducialiter ad hunc procedentem, non dubitantes
Filium aeque ut Patrem hujus esse processionis fontem. Unde et cum
Psalmista dicamus tibi, Domine,
|
“Quoniam apud te est fons vitae (Psal. XXXV).”
|
|
Vita enim Spiritus sanctus est; et
Filius Dei est, et Dominus cui haec loquitur:
|
“Domine, in coelo misericordia tua,”
|
|
etc., usque
|
“inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae
potabis eos, quoniam apud te est fons vitae (ibid.),”
|
|
Deus Pater est. Sic ergo in hoc psalmo intelligimus fontem apud Dominum,
sicut in Evangelio, Verbum apud Deum; flumen et de fonte, et de fontis
vena procurrit; Spiritus sanctus et de Filio, et de Patre procedit.
Flumen, inquam, verbi gratia Phison sive Gehon, profluit de fonte qui
est apud paradisum (Gen. II).
|
“Fluminis impetus, qui laetificat civitatem Dei (Psal. XLV),”
|
|
procedit de fonte qui est apud Dominum de Verbo quod est, vel erat apud
Deum. Attamen similitudo haec non est omnino perfecta. Nam paradisus et
fons, terra et aqua diversa est substantia. Et fluvius localiter
egreditur de fonte sive de terra illa. Fons autem et Dominus, apud quem
est fons vitae, et ipsa vita, scilicet Spiritus sanctus, una substantia
est. Vide nunc ordinem sive juncturam Verborum. Cum dixisset:
|
“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae
potabis eos,”
|
|
causam subjunxit, cur hoc deberet et unde posset fieri, dicens:
|
“Quoniam apud te est fons vitae (Psal. XXXV).”
|
|
Nam pro posse sive possibilitate talem praesens conjunctiuncula
structuram facit. Dixi,
|
“torrente voluptatis tuae potabis eos,”
|
|
id est, perfectam et inaestimabilem jucunditatem eis dabis, et hoc bene
poteris facere,
|
“quoniam apud te est fons vitae,”
|
|
de quo procedit Spiritus sanctus, qui ipse est torrens voluptatis tuae.
Pro causa vero sic: Dixi,
et hoc idcirco debes facere, quoniam ipsi credunt et confitentur quod
sit apud te ille fons vitae.
|
|