|
Designata jam persona sua, loco quoque exsilii simul et causa, tempus
quoque curavit indicare; fui, inquiens, in spiritu Dominica die. Solet
enim qualitas rerum ostendi, pro qualitate temporum. Hinc est quod
Abraham in fervore fidei suae, angelos meridie vidit. Et Lot in
perditione Sodomorum vesperi (Gen. XVIII, XIX); Adam post meridiem (Gen.
III); Salomon quoque sapientiam non servaturus, in nocte percepit (II
Reg. III). Ita ergo in hoc loco per diem Dominicam aperte fides
intelligitur, quae tam manifesta erat in toto mundo, quando ista
videbat. Quomodo autem, vel quo in spiritu arbitramur eum fuisse? Si
enim in suo tantum fuit spiritu, indignitas visionis consequitur,
multumque videnti derogatur; ut neque ipse propheta, neque verba ejus
prophetia, neque visiones ejus revelationes recte dicantur; quippe quas
non intelligebat, si eas tantum in suo spiritu videbat. Exempli gratia,
Pharao qui videns septem spicas et septem boves, non utique corpore, sed
spiritu, dormiebat enim clausis corporis luminibus quia videns inquam,
non intelligebat, propheta non erat (Gen. XLI). Joseph autem quia non in
suo, sed in Dei spiritu vidit, id est intellexit propheta fuit,
Pharaonis namque tantum spiritus informatus est, ut videret: Joseph
autem mens, Dei spiritu illuminata est, ut intelligeret. Hos visionum
modos Apostolus breviter distinguit, cum praemisso:
|
“Si orem lingua, et spiritus meus non orat, mens mea sine fructu est,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Quid ergo? Orabo spiritu, orabo et mente; psallam spiritu, psallam et
mente (II Cor XIV).”
|
|
Quod ait ille de oratione, sive psallendo, hoc idem de visione
sentiendum est. Conspectis quippe per visum imaginibus non, nisi
intellectus accesserit, qui mentis est proprius, revelatio fit, vel
agnitio, vel prophetia, vel doctrina. Sed nunquid apud hunc Joannem in
visione talis erat caecitas, ut signa quidem rerum formarentur in
spiritu, et in mente ejus earumdem rerum non refulgeret intellectus?
Absit hoc ab illo
|
“discipulo quem diligebat Jesus;”
|
|
Alioqui, quomodo hic liber Apocalypsis, id est revelatio diceretur? Unde
prophetia vocari mereretur, ipso dicente:
|
“Beatus qui legit, et audit verba prophetiae, libri hujus?”
|
|
Igitur cum dicit,
subintelligamus Spiritu, quemadmodum et illic:
|
“Ductus est Jesus in desertum a spiritu (Matth. XIV);”
|
|
sanctum utique Spiritum recte subintelligimus. Nec dubitamus dicere id
quod ait,
idem esse ac si dixisset, fui usque ad tertium coelum raptus. Non enim,
quia solus apostolus Paulus hoc de semetipso scripsit, idcirco putandum
est, quod nullus sanctorum praeter eum illuc raptus fuerit. Quemadmodum
et illud quod alibi dicit:
|
“Evangelium quod evangelizatum est a me, non est secundum hominem, neque
enim ego ab homine accepi illud aut didici, sed per revelationem Jesu
Christi (Galat. I),”
|
|
non ita sentiendum est quod praeter eum nullus sanctorum per
revelationem Dei veritatem Christi didicerit, vel quod omnes praeter cum
ab homine acceperint. Nullatenus existimandum est quod haec vel illa
dicendo huic beato Joanni, vel caeteris sese praeferat apostolis, imo et
prophetis; qui utique omnes, non ab homine vel per hominem, sed per
revelationem Dei, sive Jesu Christi didicerunt quod erat omnibus illis
rapi usque ad tertium coelum, id est, coelestia per intellectualem
videre oculum. Tres namque coeli, tres modi visionum sunt. Est enim
visio corporalis, qua corpora sive corporalia, cum vi mentis luminibus
corporis conspicimus. Est spiritualis visio, qua imagines aliquas
dormiendo, aut etiam cogitando videmus quidem, sed nondum intelligimus,
quomodo vidit Pharao septem spicas, septemque boves, ut supra jam
diximus (Gen. XLI). Est et intellectualis, qua mens a Spiritu sancto
illuminatur, ut intelligat, quomodo intellexit Joseph, quid per easdem
imagines significaretur. An non et ista quae hoc libro continentur,
verba sunt ejusmodi, verba arcana, quae non liceat homini loqui, id est,
humano sensui committi? (II Cor. XII.) Si enim homo ista loquatur, id
est, si humano velit quisquam exponere vel suscipere sensu, perniciosa
inde haeresis generatur, ut fecit quidam Nepos nomine, in partibus
Aegypti episcopus, qui ex hac revelatione sumptis testimoniis Judaico
intellectu, conabatur asserere repromissiones Dei corporaliter
exhibendas, et mille annis in deliciis corporalibus, sanctos cum Christo
regnaturos esse in hac terra. Vide Hist. eccl. lib. VII, cap. 21).
|
|