|
Ad imaginem Dei homo factus est, in eo quod rationalis est, ad
similitudinem vero in eo quod divinae bonitatis imitator conditus est.
Imago namque Dei vel figura substantiae ejus (Hebr. I), sicut Apostolus
ait, filius est: bonitas autem vel charitas Dei et imaginis ejus,
Spiritus sanctus est. Et idcirco non est dictum: Faciamus hominem ad
similitudinem et imaginem meam, sed, ad imaginem et similitudinem
nostram, quia similitudo non unius tantum, sed duarum personarum,
scilicet, Patris et Filii est, imago autem non duarum, sed unius,
scilicet Patris est. Filius namque Patris tantum, non etiam Spiritus
sancti filius est. Spiritus autem sanctus non solum Patris, sed et Filii
Spiritus est. Potuit autem creatura rationalis amittere id quod ad
similitudinem Dei facta est, non potuit vero eo carere quod ad imaginem
Dei condita est. Quare? quia videlicet, divinae bonitatis imitatio, per
quam Dei similitudo retinetur, creaturae quoque voluntatem exigit;
rationalitas autem, quae impressione imaginis Dei humanae animae
insculpta est, a sola Creatoris arte processit.
Igitur, ut similitudinem Dei, quam nostra voluntate perdidimus, nostra
nihilominus voluntate recuperare possimus, bonitas Dei Spiritus sanctus
illuc usque descendit, quo pervenire nos facile possumus, dum
superfertur aquis, quae praesto sunt, de nostro solam voluntatem
postulans, caetera gratis omnia procurans. Nam et aquam illam, quae de
mortuo Christi corpore profluxit, ipse creavit, qui corpus ipsum Christi
de nostrae aqua naturae fotu suo concrescere fecit, sicut habemus in
symbolo: Et incarnatus est de Spiritu sancto vel in Evangelio:
|
“Quod enim in ea natum, est de Spiritu sancto (Matth. I),”
|
|
et qui in mundi creatione, ut in praesenti lectione scriptum est,
superferebatur aquis, in modum volucris, ut ait Hieronymus, ova sua
calore animantis ipse nunc superfertur aquis baptismi, ut ingredientes
sub gratiam suam confovens, in veram regeneraret vitam expandens alas
suas, et assumens eos atque portans in humeris suis (Deut. XXXII). Et si
opus est ut amplius appropinquet alicui, id est si ab aquis arceatur
aliquis, ut volens ad illas pervenire non possit, sicut arcebatur
Cornelius (Act. X), Judaeis prohibentibus gentiles recipi, vel sicut
multi Christum in persecutione confitentes, necdum baptizati, ad aquas
pervenire non poterant, aretati carceribus et vinculis praepediti. Si,
inquam, opus sit, propter aliquid hujusmodi, tunc demum advolat mater
gratiae Dei, suasque ultra nidum aquarum alas extendit; sicut adhuc
loquente Petro cecidit Spiritus sanctus super omnes, qui audiebant
verbum, et erant loquentes linguis et magnificantes Deum (Act. X).
|
|