|
Profectusque perrexit Mesopotamiam ad urbem Nachor. Genitalis hujus
Abrahae terra Chaldaeorum fuit, sed persecutione urgente, ut superius
dictum est, egressus fuerat Thare cum suis, ut irent in terram Chanaan
(Gen. XII); resederant autem in Haran, hoc est, Syria, quam ex meso quod
est media, etpotamo, id est fluvio, appellant Mesopotamiam. Duobus enim
fluminibus Tygri et Euphrate ambitur. Servus ergo jussus proficisci ad
terram et cognationem domini, pergit Mesopotamiam, quia videlicet terram
illam pro sua cognatio ejus inhabitabat, et in ea coaluerat, in qua et
Thare mortuus est. Ad urbem, inquit, Nachor. Isto et aliis sacrae hujus
historiae testimoniis ostenditur etiam Nachor frater Abrahae exisse de
regione Chaldaeorum, sedesque constituisse in Mesopotamia, ubi cum patre
suo habitaverat Abraham. Cur ergo eum Scriptura non commemoravit, quando
ex gente Chaldaea cum suis profectus est Thare, et habitavit in
Mesopotamia, ubi non solum Abraham filius ejus, verum etiam Sara nurus,
et Lot nepos ejus commemorantur, quod eos duxerit secum? Cur putamus
nisi forte quod a paterna et fraterna pietate desciverat, et
superstitioni adhaeserat Chaldaeorum, et postea inde sive poenitendo,
sive persecutionem passus, quod suspectus haberetur, et ipse emigravit?
Cumque camelos fecisset accumbere extra oppidum juxta puteum aquae,
vespere, tempore quo solent mulieres egredi ad hauriendam aquam, dixit:
Domine, Deus domini mei Abraham, occurre mihi hodie, obsecro, et fac
misericordiam cum domino meo Abraham, etc. Veraciter seniorem hunc supra
nominavit Scriptura. Nam quod seniore dignum fuit, nec ipse petendae
puellae judicium suis commisit oculis, qui solam faciem, non etiam mores
aut virtutem pervidere possent, sed secundum herilem fidem credens quod
domini sui curam haberet Deus, totam in illo posuit electionis spem.
Igitur, inquit, puella cui ego dixero: Da mihi aquam de hydria tua ut
bibam, etc. Credidit enim homo quod explorata, et hoc judicio deprehensa
frugalitas domini sui moribus conveniens, digna foret cui inaures
aureas, armillasque appenderet, quod et fecit protinus, adorans et
benedicens Deum atque dicens: Benedictus Dominus Deus domini mei
Abraham, qui non abstulit misericordiam et veritatem suam a domino meo,
et recto itinere me perduxit in domum fratris domini mei. Et appositus
est in conspectu ejus panis. Qui ait: Non comedam, donec loquar sermones
meos: Respondit ei: Loquere. At ille: Servus, inquit, Abraham sum, etc.
Bene ergo et veraciter Sapientia dicit: Sicut frigus nivis in die
messis, sic legatus fidelis, qui misit illum, animam ejus refrigerabit
(Prov. XXV). Quo enim potuit modo, legatus fidelis melius eniti ad
refrigerium animae ejus qui illum misit? Supplicem praemisit orationem,
ad Deum domini sui, muneribus benevolentiam puellae amplius animare
studuit, opportunitatem dicendi egregie sustinuit, et cum gratus esset
hospitibus, siluit adhuc, donec in conspectu suo panis poneretur, et
tunc demum inter maxima foedera hospitii, id est in praesentia panis
appositi, sermonem ingressus est, a veris incipiens laudibus Dei, et
Abraham domini sui. Jam quoniam hae pennae columbae deargentatae satis
perspicuae sunt, id est plana superficies litterae, jam intimam, ut
supra coeptum est, pulchritudinem rimando prosequamur allegoriae.
|
|