|
|
“Si ego testimonium perhibeo de me, testimonium meum non est verum.
Alius est qui testimonium perhibet de me.”
|
|
Hoc enim et caetera quae sequuntur veritatis hujus firmamenta, maxime ab
auctoritate sumpta sunt, quibus commemorat defensionem vel
testificationem sui curae fuisse et esse Deo Patri, qui illum
testificatus est, et antequam veniret testimonio Scripturarum, id est,
legis et prophetarum, et nunc praesentem commendat et defendit
evidentibus testimoniis operum mirabilium; simulque et horrendum scelus
deinceps ostendit Judaeorum, qui venientem illum in nomine Patris sui
non susceperunt, alium autem venientem in nomine suo suscipient. Ait
ergo:
|
“Si ego testimonium perhibeo de me, testimonium meum non est verum.”
|
|
Ac si dicat: Ecce omnia palam audistis. Ego apud vos verba faciens et
haec dicens, ut vos salvi sitis, non vestro vel aliorum more hominum,
verbis accuratis benevolentiam vel favorem vestrum captare studui, sed
exhibito verae virtutis opere, cunctorum hominum benevolentia digno, id
est, sanato toto homine a longaeva infirmitate, auditorium postulavi, et
qualescunque vos esse scirem ad audiendum, non propter vos tantum, sed
propter eos qui audituri sunt, causam meam dixi.
|
“Pater meus usque modo operatur, et ego operor,”
|
|
eamdemque causam dividens, id solum quod in controversia est, scilicet
quod et mihi aeque ut patri liceat in Sabbato operari, tam consueta
hominibus argumentationis firmitate quam coelesti veritate defendi. Nunc
et deinceps examinate legitime, id est, sicut lex praecipit, verba hujus
testimonii.
|
“Si ego testimonium perhibeo de me,”
|
|
id est, si a meipso veni, si non veni et loquor in nomine Domini, sed
solus ego meipsum proprio et solo defendo testimonio, testimonium meum
non est verum, id est, verba quae loquor non habebunt effectum, et tunc
sicut lex dicit, hoc habebitis signum, quod verbum quod dico, Dominus
non locutus est (Deut. XVIII). Sed non est, nec erit ita.
|
“Alius est qui testimonium perhibet de me,”
|
|
videlicet Deus Pater, ipse de quo vobis nunc dico.
|
“Pater meus usque modo operatur et ego operor.”
|
|
Alius, inquam, id est, alia ejusdem, cujus et ego sum substantiae
persona est. Alioquin non recte diceretur alius; non enim de diversis,
impariumque substantiarum individuis dicitur unius et alius, sed hoc
unum et hoc aliud. Dico autem quia ille est alius, ut in pluribus
personis, unitas substantiae, personarum pluralitas intelligatur. Ille,
inquam, alius testimonium perhibet de me.
|
“Et scio quia verum est testimonium ejus, quod perhibet de me.”
|
|
Scio, inquam, et testimonium perhibenti de me testimonium perhibeo, quia
testis verax est et verum testatur de me. Non enim sum sicut caeteri
homines, quorum nemo scit, utrum amore an odio dignus sit (Eccle. IX),
et cui omnia in futurum reservantur incerta. Quinimo et si spiritum
adoptionis filiorum acceperunt (Rom. VIII), et ipse Spiritus testimonium
reddit spiritui illorum, quod sint filii Dei, testimonium illud, non tam
verum aut justum quam gratuitum et indebitum dicendum est; quia non est
debiti sed gratiae, non justitiae sed misericordiae, non est enim
testimonium comparium, sed inclinatae dignationis monimentum.
non
|
“in iniquitatibus conceptus sum”
|
|
non
|
“in peccatis concepit me mater mea (Psal. L),”
|
|
|
“nec possum a meipso facere quidquam, nisi quod video Patrem facientem.
Ergo testimonium quod perhibet de me, verum est,”
|
|
justum est, debitum est et utique testimonium comparium atque ideo
legitimum, sed nondum aperte dixi quis ille sit.
|
|