CAPUT XXXV. Item de eo quod dictum est:

“Quod Deus conjunxit, homo non separet.”

Sola causa fornicationis utrumque excusare poterit, quia videlicet in fornicatoribus et adulteris perit omnis causa conjugii. Quam enim ob causam viro Deus mulierem fecit? Videlicet ut esset in adjutorium illi. Cujus quaeso in adjutorium rei vel operis? Utique in adjutorium propagandae sobolis, secundum benedictionem quam super masculum et feminam Deus idem dederat, dicendo: Crescite et multiplicamini, et replete terram, etc. Huic autem causae non studere, sed potius suae libidini intendere convincitur quicunque vir sive mulier legitimum thorum transgreditur. Etenim mulier multis subacta viris, non fecundior, sed turpior fit. Vir autem multis mulieribus impensus, plures quidem potest procreare liberos, sed jamdudum spinis et tribulis generis nostri plenus orbis, tali studio non indiget. Olim in sanctis hominibus, nec licentia non solum venialis, verum etiam inculpabilis exstitit, ut, verbi gratia, in patriarcha Jacob, cujus ex semine benedictionis auctor venturus erat Christus Deus super omnia benedictus, qui sicut destruere habebat Adae peccatum, sic etiam reformare debebat honorabile connubium et thorum immaculatum, imo et de satione conjugum temporaneam et serotinam metere frugem virginum. Igitur sola fornicationis causa recte conjugatorum excusantur divortia, ita tamen, ut aut permaneant sic, aut reconcilientur qui ab invicem discessere pro hujusmodi causa (I Cor. VII). Hoc tamen modo illud observari fas est, quod ait tam fortiter quam suaviter ipsa Sapientia, per quam, vel in qua factum est hoc: Qud Deus conjunxit, homo non separet (Matth. XIX). Homo namque separat quod Deus conjunxit, cum per odium vel propter novam luxuriam, seu pro simili qualicunque causa divortium fit.