Psalmus 89.

Psalmus LXXXIX inscribitur sic:

“Oratio Moysi hominis Dei.”

Moysi, inquam, non cujuslibet de Judaico populo, sed illius, qui quodam privilegio homo Dei potest dici. Hic psalmus communem resonat spem humani generis.

“Domine, inquit, refugium factus es nobis a generatione et generatione,”

id est a primis justis usque ad novissimos. Praevidens namque Propheta Judaeos in perfidia semper et errore permansuros, intendit in hoc psalmo ostendere genus humanum per solum Christum esse redimendum.

“Sicut enim in Adam omnes moriuntur, ita et in Christo omnes vivificabuntur (I Cor. XV.)”

Concessa itaque pro merito mortalitate hominis per haec verba:

“Mane sicut herba transeat, mane floreat et transeat, vespere decidat, induret et arescat, quia defecimus in ira tua et in furore tuo turbati sumus,”

etc., communem resurrectionis spem continuo subjecit:

“Convertere, inquit, Domine, usquequo, et deprecabilis esto super servos tuos.”

Et quasi exauditus:

“Repleti sumus, inquit, mane misericordia tua.”

“Mane,”

id est resurrectionis die.

“Sumus,”

ait, pro ut diceret, erimus, quia videlicet fide certissima, quasi jam peracta resurrectio est, quam in Christo factam, in nobis futuram speramus.