CAPUT IV. De eo quod Sadducaeis respondens Dominus pro resurrectione mortuorum, congrue patrum istorum meminit, dicente Deo:

“Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob,”

quo sic assumpsit:

“Non est Deus mortuorum, sed vivorum, omnes enim ei vivunt.”

Haec, inquit, dices filiis Israel:

“Dominus Deus patrum nostrorum, Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob misit me ad vos (Exod. III).”

Hujus loci memor Dominus respondit tentantibus Sadducaeis, qui dicunt non esse resurrectionem:

“De resurrectione mortuorum non legistis,”

quod dictum est a Deo dicente vobis:

“Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob? Non est Deus mortuorum, sed vivorum (Matth. XXII).”

---

“Omnes enim ei vivunt (Luc. XX).”

De qua ejus responsione nonnulli dubitare solent, quasi non satis fecerit pro astruenda resurrectione contra illorum sectam, sive haereticam opinionem. Aiunt enim quod etiam si mortui non resurgant, nihilominus vera et firma sit sententia:

“Non est Deus mortuorum, sed vivorum; omnes enim ei vivunt (ibid.).”

Quid enim? nunquid Petrus et Paulus quia nondum resurrexerunt, non ei vivunt? nonne cum in corpore essent, cupiebant peregrinari a corpore (Philip. I), et praesentes esse ad Deum idcirco, ut verius viverent? Haec quaestio difficilius solveretur, si Sadducaei sic dicerent: Non esse resurrectionem corporum, ut saltem spiritum sive animam post depositionem corporis vivere faterentur: at illi neutrum fatentur. Hinc est illud in Actibus apostolorum:

“Sciens autem Paulus quia una pars esset Sadducaeorum et altera Pharisaeorum, exclamavit in concilio: Viri fratres, ego Pharisaeus sum, filius Pharisaeorum, de spe et resurrectione mortuorum ego judicor. Et cum haec dixisset, facta est dissensio inter Pharisaeos et Sadducaeos, et soluta est multitudo. Sadducaei enim dicunt non esse resurrectionem neque angelum; Pharisaei autem utrumque confitentur. Factus est autem clamor magnus, et surgentes, quidam Pharisaeorum clamabant, dicentes: Nihil mali invenimus in homine isto. Quid si Spiritus ei locutus est, aut angelus?”

(Act. XXIII.) Igitur quia Sadducaei sic negabant resurrectionem corporum, ut nullam post corpora crederent esse vitam animarum, pulchre et rationabiliter Dominus sic asseruit, vitam esse post corpora, ut simul assereret esse resurrectionem corporum. Concesso namque, quod necessario concedi oportebat, dixisse Deum:

“Ego sum Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Jacob.”

(Pentateuchum quippe Sadducaei suscipiebant), simulque assumpta hac sententia, quae refelli non potest, non est Deus mortuorum, sed vivorum, conclusio sequebatur, esse resurrectionem mortuorum. Quia sicut inconveniens, imo et impium est dicere Deum mortuorum, sic nihilominus absurdum est et impium dicere Deum semivivorum sive Deum semimortuorum, quod consequitur, si a viventibus animabus corpora non resurgunt.