CAPUT 40

[CAP. X.]

“Amen, amen dico vobis, qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro.”

Poterat dicere sic: Amen, amen dico vobis, quoniam videtis, et videndo declinare ostium, atque aliunde in ovile ovium ascendere scitis, fures et latrones estis, et hoc est peccatum vestrum, furtum scilicet et latrocinium. Sic, inquam, dicere poterat, sed ne aliquam amaritudinem quasi provocata sonaret veritas, majori cum suavitate severissimi judicii libram tenens, peccati pondus universaliter enuntiat.

“Qui non intrat, inquit, per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro.”

Fur videlicet, quia furatur quod alienum est; latro quia occidit quod furatus est. Et nota quam congrua similitudine pro tempore et re usus est. Illi namque, scilicet Pharisaei, quasi pastores, sed pastorali potestate vel auctoritate abutentes, hominem illum, qui illuminatus fuerat, tanquam ovem de ovili ovium, id est Synagoga, foras ejecerant. Ergo congrue similitudinem sumit de ovili ovium, et tam illis quam omnibus, qui, cum lupi sint, pastores videri volunt, et subditos suaeque potestati permissos, neque per ostium admittunt, id est, non secundum Deum, sed secundum propriam voluntatem anathematizantes condemnant, vel assumentes justificabant, juxta prophetam dicentem:

“Vivificabant animas, quae non vivunt, et mortificabant animas, quae non moriuntur (Ezech. XIII).”

Omnibus, inquam, edicit, quod hoc pacto non per ostium in ovile ovium introierint, sed aliunde ascenderint, et proinde fures et latrones sint. Nunc de his maxime ad quos vel contra quos sermo est, dicendum est:

“Amen, amen dico vobis, inquit, qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro.”

Hic jam illud subaudiendum est quod posterius dicit:

“Ego sum ostium ovium.”