CAPUT XXX. Praeter Christum neminem fuisse super quem requievisse Spiritus Domini dici posset.

Igitur secundum illam similitudinem intelligendum est quod ait:

“Et requiescet super eum Spiritus Domini (Isa. XI).”

Nam ibi quidem aliquanta fuit similitudo. Hic autem res est multo amplior. Ibi virga insensibilis flores et folia supra naturae usum producens, atque nuces, id est querelas paucorum rebellium cessare fecit. Hic virga sensibilis, virga, id est Virgo sive uterus virginalis, florem scilicet jam dictum speciosum Regem pariens, superbiam diaboli percussit, superbiae culpam de toto genere humano correxit, et iram Dei, quae proinde supervenerat, avertit, placatumque Deum nobis reddidit. Itaque super hunc florem requiescet, ait, Spiritus Domini, id est, propter Christum mitigabis omnem iram tuam, Domine, et avertes ab ira indignationis tuae (Psal. LXXXIV). Nunquam enim te inquietabit flos iste; mitis quippe est et humilis corde. Et Moyses quidem mitis erat super omnes homines qui morabantur in terra (Num. XII), sed non ut hic, non ita semper, non ita impassibiliter. Vexatus enim et exacerbatus distinxit in labiis suis (Psal. LV); distinxit, et Dominum non glorificavit. Ad quas contradictiones loquendo, non sicut mitis, et aliter quam voluisset audire Spiritus Domini, quia locutus est verba incredulitatis. Propterea Dominus ad Moysen et Aaron:

“Non introducetis, ait, populos istos in terram, pro qua juravi patribus eorum (Num. XX).”

Iste nunquam distinxit in labiis suis, imo cum male tractaretur, non aperuit os suum, et sicut ovis, sicut agnus coram tondente se obmutuit (Isa. LIII). Dignus ergo qui populum introduceret in veram repromissionis terram.