|
Loquebatur, et maturam, suoque cano capiti dignam tractabat sententiam,
quod nulli alii rerum omnium summam, regnique sui contraderet
monarchiam, nisi Filio suo, Verbo suo, ut per quem omnia facta sunt,
regerentur omnia per ipsum. Hoc erat sapientis antiqui decretum, hoc
erat immutabile antiquitatis infinitae consilium. At illae bestiae
recentes, et nuper natae, quae nascendo nihil intulerunt in hunc mundum,
contra decretum hoc salire, contra consilium hoc resultare
praesumpserunt, et tantum senem non reveritae, quas vel quantulas
potuerunt regni ejus, mundi hujus, diripuerunt partes, homines, regnum
super homines invadentes, cum ante oculos illius sapientis Domini, non
magis homo hominem natura posset praecedere, vel praecellere quam mus
murem. Fuerunt quidem apud hominem illae bestiae grandes, prima quasi
lena, alia similis urso, alia quasi pardus, et quarta multum terribilis.
Verumtamen in consideratione majestatis illius antiqui, vix mures
mererentur dici; vix crucae, locustae, brucho, et rubigini merentur
assimilari, quia nullius sunt momenti. Bestias illas interficere, et
corpora eorum dare perditioni, sive tradere ad comburendum igni, multo
facilius fuit, et est Verbo Dei quam ipsis bestiis stare contra erucam,
vel saltum locustae consequi, nisi quia peccata gentium merebantur, ut
permittente Deo, lacerarentur a bestiis. Quis enim alius bestias illas
tandem interfecit, nisi Verbum Dei?
|
“Omnipotens sermo tuus, Domine, ait quidam Sapiens, exsiliens de coelo a
regalibus sedibus durus debellator, in mediam exterminii terram
prosilivit gladius acutus, insimulatum imperium tuum portans, et stans
in terra replevit omnia morte, usque ad coelum attingebat, stans in
terra (Sap. XVIII).”
|
|
|
|