|
|
“Nemo autem immittit commissuram panni rudis in vestimentum vetus.
Tollit enim plenitudinem ejus a vestimento ejus et pejor scissura fit.”
|
|
Plane jejunabunt in illis proxime venturis diebus, cum ablatus fuerit ab
eis Sponsus, cum passus, mortuus, et sepultus resurrexerit et in coelum
ascenderit, jam non ultra cum eis in mundo hoc corporaliter conversatus.
Nunquid vero, ut vos jejunatis, ita jejunabunt et isti? Non utique, nam
hoc tale esset, ac si quis immittat commissuram panni rudis in
vestimentum vètus. Denique jejunia vestra, jejunia sunt veteris hominis:
homines autem isti cum sint filii nuptiarum coelestium, sunt homines
novi. Si ergo jejunarent propter causas ejusmodi, propter quas et vos
jejunatis, scilicet quia Moses tabulas priores scriptas digito Dei
projecit de manu, et confregit eas ad radices montis (Exod. XXXI), vel
quia reversis exploratoribus quos miserat Moses explorare terram, et
detrahentibus terrae, cum omnis multitudo versaretur in seditionem,
iratus Deus juravit quod non intrarent terram illam donec consumeretur
generatio illa quadraginta annis, juxta numerum dierum quadraginta,
quibus consideraverant terram (Num. XIV), vel quia Nabuchodonosor rex
Babylonis, sive Nabuzardan princeps exercitus ejus, capta civitate,
succendit domum Domini, et transtulit populum in Babylonem vel quia
deinde venit Ismael filius Nathaniae et percussit Godoliam, quem
praefecerat rex Babylonis terrae, et Judaeos qui erant cum eo:
consurgens autem omnis populus reliquiarum, timens Chaldaeos, fugit in
Aegyptum (IV Reg. XXV; II Par. XXXVI; Jer. XLI). Si, inquam, jejunarent
propter causas ejusmodi, hoc esset novos homines flere nenias veteris
hominis: quod omnino non congruit his quibus
|
“datum est nosse mysterium regni Dei (Marc. IV; Luc. VIII).”
|
|
Nam, sicut commissura panni rudis, ubi immissa fuerit in vestimentum
vetus, tollit plenitudinem ejus, et pejor scissura fit: ita quilibet
homo particeps factus sanctae hujus novitatis, si ejusmodi Pharisaicis
traditionibus sese inseruerit, deterior quovis vetere homine fit, ita ut
neque vetus, neque novus sit, et neutrum habeat, cum utrumque in se uno
permiscere voluerit. Quare autem hoc ipsum quod intendit, quod intelligi
vult in verbis istis,
|
“nemo autem immittit commissuram panni rudis in vestimentum vetus,
tollit enim plenitudinem ejus a vestimento et pejor scissura fit,”
|
|
non manifeste dixit? Quare illis sensum tam bonum, tam verum abscondit,
clausit et signavit? Nimirum quia expediebat illis, non expediebat ipsis
mysteriis regni Dei ut divulgarentur vel committerentur eis.
enim, ait,
|
“mittunt vinum novum in utres veteres. Alioquin rumpuntur utres, et
vinum effunditur, et utres pereunt. Sed vinum novum in utres novos
mittunt, et ambo conservatur.”
|
|
Secundum istam similitudinem damnosum fuisset docere illos verbis
manifestis quamobrem tunc non jejunarent discipuli ejus, essent autem
postea jejunaturi. Pharisaei enim cum his erant qui interrogaverant. Et
sicut utres veteres misso intus vino novo rumpuntur, et vinum cum
utribus perit, ita illi, si manifeste diceret ipse, audientibus eis,
quidpiam ejusmodi, amplius prae invidia rumperentur, et sermo inutilis
esset taliter effusus praesertim cum Sapientia dicat:
|
“Ne effundas sermonem, ubi non est auditus (Eccli. XXXII; Joan. II).”
|
|
Propterea et alius evangelista dicit:
|
“Ipse autem Jesus non credebat semetipsum eis, eo quod ipse nosset omnes
et quia opus et non erat ut quis testimonium perhiberet de homine. Ipse
enim sciebat quid esset in homine (Zach. VII).”
|
|
|
|