VERS. 13, 14, 15, 16.

Hanc quoque vidi sub sole sapientiam maximam: Civitas parva, et pauci in ea viri: venit contra eam rex magnus, et vallavit eam, exstruxitque munitiones pergyrum, et perfecta est obsidio. Inventusque est in ea vir pauper et sapiens, et liberavit urbem per sapientiam suam, et nullus deinceps recordatus est hominis illius pauperis. Et dicebam ego, meliorem esse sapientiam fortitudine: quomodo ergo sapientia pauperis contempta est, et verba ejus non sunt audita? Aliis omnia incerta ducentibus, et justum ab injusto amplius nihil habere, ego sapientiam in hoc maximam comprobavi, quod crebro evenit, ut parva sit civitas, et habitatores in ea pauci, et innumerabilium hostium cingitur exercitu, et obsidione et fame populus intus necetur, et repente contra omnium suspicionem inveniri virum humilem et pauperem, qui quia habet sapientiam, cunctis divitibus, magnis, potentibus et superbis in periculo positis, et ad obsidionem paventibus, cogitat, inquirit, et invenit quomodo de malis eruat civitatem. Et o integra hominum oblivio! postquam fuerint liberati, et soluta captivitas et reddita patriae libertas, nemo meminit sapientis illius pauperis, nemo refert gratias pro salute, sed omnes honorant divites qui in periculo nihil subvenire potuerunt.

Aliter: Civitas parva homo est, qui etiam apud philosophos minor mundus vocatur, et viri in ea pauci, membra de quibus homo ipse contexitur? Cum autem venerit adversus eam rex magnus diabolus, et quaesierit locum per quem possit irrumpere, invenitur in ea humilis et sapiens et pia cogitatio interioris hominis, et servat urbem quae ab hostibus cingeretur. Cumque homo de periculo sive persecutionis, sive angustiarum, sive cujuscunque rei adversae atque peccati fuerit erutus, homo ille exterior qui inimicus est illius pauperis hominis sapientis, non recordatur interioris hominis, nec subdit se consiliis ejus, sed rursum sua fruitur libertate.

Aliter: Parva civitas, et viri in ea pauci, ad comparationem totius mundi, Ecclesia est, adversus quam saepe consurgit rex magnus diabolus: non quod magnus sit, sed quod magnum esse se jactet; et circumdat eam obsidione, sive persecutionis, sive alio angustiarum genere: Invenit in ea virum pauperem, et sapientem Dominum nostrum Jesum Christum qui pro nobis pauper factus est, et ipse sapientia; et ille vir pauper liberat urbem in sapientia sua. Quoties vidimus sedentem leonem in insidiis cum divitibus, hoc est cum senatoribus et principibus hujus saeculi, et adversus Ecclesiam molientem pauperis istius sapientiam corruisse. Cumque pauper hic vicerit, et urbi pax fuerit restituta, vix aliquis ejus meminit, vix illius mandata considerat, sed totos se luxuriae et voluptati concecedentes, quaerunt divitias quae in necessitate non liberant.