|
|
“Maria ergo cum venisset, ubi erat Jesus, videns eum, cecicit ad pedes
ejus, et dixit ei: Domine, si fuisses hic, non fuisset mortuus frater
meus.”
|
|
Eamdem quam latius verbis Martha peroravit fidem Christi Filii Dei,
Maria citius adorando expressit. Cecidit enim ad pedes ejus, dolore
fratris pariter et amore Christi saucia, breviterque locuta:
|
“Domine, si fuisses hic, frater meus non esset mortuus,”
|
|
lingua conticuit, caetera lacrymis uberius peregit.
|
“Jesus ergo videns eam plorantem, et Judaeos qui venerant cum ea
plorantes, fremuit spiritu, et turbavit seipsum, et dixit: Ubi posuistis
eum?”
|
|
Quid sibi vult hic fremitus fortissimi Filii Dei? Haec turbatio mortalis
et infirmi ejusdem Filii hominis? Etenim quod fremit, divinae
fortitudinis, et fortissimae Divinitatis est; quod autem eodem fremitu
suo turbatus est, humanae infirmitatis est.
|
“Turbavit, inquit, seipsum.”
|
|
Quis enim alius nisi ipse turbaret ipsum? Sed quare turbavit, aut quid
intendens fremuit et sic seipsum turbavit? Magna et cum timore
consideranda res, hoc fremitu et ista turbatione praesignata est.
Respiciamus quid post hoc, vel maxime post hoc miraculum factum sit,
scilicet propter hoc quod Lazarum resuscitavit. Denique propter hoc
signum pontifices et Pharisaei intolerabiliter consummata invidia
permoti, collegerunt concilium, et ab illo die cogitaverunt, ut
interficerent eum, In ipsa autem ejus interfectione humana quidem
infirmitas turbata est valde, sed divina fortitudo comminans morti
sempiternae, tanquam leo rugiens et fremens ad praedam ascendit, et
infernum spoliavit (Gen. XLIX). Igitur quia per occasionem hujus
miraculi illud futurum erat
|
“fremuit spiritu, et turbavit seipsum”
|
|
Christus, Dei virtus, et Dei sapientia (II Cor. I), cujus dicta quaedam
opera, cujus quodammodo verba facta sunt:
|
“Et ubi, inquit, posuistis eum?”
|
|
Non ut sciat interrogat, sed ut praesentes omnes ad exspectationem
gloriae Dei vel glorificationis Filii Dei magis attentos faciat:
|
“Dicunt ei: Domine, veni, et vide. Et lacrymatus est Jesus. 272”
|
|
Usque ad lacrymas quoque vera dolentibus condescendit humanitas, et
eidem, quem ut Deus suscitaturus erat pias ut homo, ante impendit
lacrymas; fortassis non tam pro eo quod mortuus erat quam pro eo quod
propter aedificandam viventium fidem revocari illum oportebat, ad
tolerandas rursus hujus vitae miserias.
|
|