|
Quia
|
“datae sunt mulieri duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in
locum suum, ubi alitur per tempus et tempora, et dimidium temporis a
facie serpentis.”
|
|
Magna namque aquila, sicut alio jam loco superius diximus, sancta est
Scriptura, et hujus duae alae duo sunt Testamenta, quae huic mulieri
data, id est intelligibilia sunt facta, ut habeat quo sublevet in coelum
cor suum, et non incidat flumen quod fluit, per terram, flumen
diabolicum, flumen haereticae loquacitatis laqueosum, et sophisticis
retibus plenum. Ejusmodi habens alas in desertum volat in locum suum, id
est, sanctum sectatur otium, ut vacet illi meditationi inservire
Scripturarum, juxta illud Sapientis:
|
“Scribae sapientia in tempore otii, et qui minoratur actu percipiet eam
(Eccli. XXXVIII).”
|
|
id est qui corporali exercitatione minus exercetur, quemadmodum Jacob,
qui simplex domi habitabat, non tantum agens quantum Esau, qui utpote
venator corporaliter exercebatur (Gen. XXV). Idcirco namque Jacob
sapientiam percepit, illi autem exercitatio qua exercebatur ad modicum
profecit. Proinde Apostolus strenuum instruens discipulum:
|
“Exerce autem, inquit, teipsum ad pietatem. Nam corporalis exercicitatio
ad modicum utilis est, pietas autem ad omnia utilis est, promissionem
habens vitae quae nunc est, et futurae (I Tim. IV).”
|
|
Illuc ergo mulier haec evolans in illud desertum, in illum talem locum
suum, et sanctum otium, ad pietatis exercitium,
inquit, sudauditur contemplatione veritatis, et lectionibus sacris, imo
et corporalibus, ut jam alibi dictum est, ex munificentia filiorum
suorum stipendiis.
|
“Alitur, inquam, a facie serpentis,”
|
|
id est ita ut non timeat serpentem.
|
“Per tempus et tempora et dimidium temporis,”
|
|
id est tribus annis et dimidio, quanto tempore Antichristus persecutione
sua mundum vexabit, atque idcirco recte per hunc terminum omne
intelligitur tempus, quo persecutionem patitur Ecclesia, pro eo quod in
Christo pie vivit. Absorptum est itaque flumen sive phantasma fluminis
serpentini, quando concilium sanctum, concilium Nicaenum, nefarium Arii
dogma damnavit. Sed vide quid sequitur:
|
“Et iratus est draco in mulierem, et adjecit [abiit] facere praelium cum
reliquis de semine ejus, qui custodiunt mandatum Dei, et habent
testimonium Jesu.”
|
|
|
“Iratus est draco in mulierem,”
|
|
quia videlicet jam exstincto Ario, rursus per quemdam presbyterum dogma
illius pullulavit. Hinc rursus privatim et publice disputationes,
disceptationes, injuriae, inimicitiae, et plurima quae de talibus
saepius solent evenire. Nec longa mora interfuit, et de imperatoris
Constantii levitate praesumentes haeretici, bellum commoverunt
Christianis, nec minora fecerunt quam fecerant dudum persequentes
tyranni gentiles et sacrilegi. Ait ergo de dracone mulierem persequente:
|
|