|
|
“Nunc cognoverunt quia omnia quae dedisti mihi, hi abs te sunt, quia
verba quae dedisti mihi, dedi eis. Et ipsi acceperunt, et cognoverunt
vere, quia a te exivi, et crediderunt, quia tu me misisti.”
|
|
Hoc vere quia tu mihi eos dedisti, consequens erat, ut cognoscerent, ut
verba quae dedi eis, acciperent, cognoscerent et crederent. Nisi enim
eos tu mihi dedisses, nunquam cognovissent; sicut non cognovit perditus
Judas, cujus ab affectis palam omnibus est, quia non eum tu mihi
dedisti, nec tui causa me secutus est, sed cum non esset tuus, tuis per
hypocrisim fuit admistus, peccator et dolosus (Matth. XII). Propterea
nunquam hoc illi sapuit quod isti cognoverunt, scilicet,
|
“quod omnia quae dedisti mihi,”
|
|
id est, quaecunque feci opera, quaecunque dixi doctrinae, verba abs te
sunt; sed dixit mala, in corde suo cum eis sentiens, qui dixerunt:
|
“In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia (Luc. XI).”
|
|
|
“Et non est hic homo a Deo (Joan. IX).”
|
|
Palam ergo de istis est, quia tu eos ad me attraxisti, quia cognoverunt
quia de operibus meis recte senserunt. Cognoverunt, inquam, quia verba
non alia, nisi quae dedisti mihi, dedi eis, et acceperunt acceptione
digna, videlicet, ut, sicut jam dictum est, propter verba mea
reliquerint omnia sua (Matth. XIX).
|
“Cognoverunt, inquit, vere, quia a te exivi, et crediderunt, quia tu me
misisti.”
|
|
Cum idem esse videatur, exire Filium a Patre, quod mitti, cur utrumque
dixit, et
|
“quia a te exivi, et quia tu me misisti,”
|
|
nisi ut aequalem judicet charitatem, et suimet, scilicet Filii
venientis, et Patris mittentis? Etenim Pater quidem Filio mandatum
dedit, ut veniret bibere pro nobis calicem passionis, sed nihilominus
idem Filius spontanea charitate venit. Denique non tanquam minorem
propter charitatem suam Pater mandato suo coegit, sed ut vere coaequalem
et pari dilectione volentem misit. Igitur ut utriusque, scilicet Patris
et Filii charitatem judicet,
|
“et cognoverunt, inquit, quia a te exivi, et crediderunt quia tu me
misisti.”
|
|
His ita praemissis, ait:
Tandem orationem suam aperit, pro qua sublevatis in coelum oculis
hactenus clarifica Filium tuum, etc. Hoc plane juxta Apostolum,
observandum est in oratione legitima, ut per ordinem fiant
obsecrationes, orationes, postulationes, gratiarum actiones (I Tim. II).
Quem ordinem ipse totius sanctae orationis magister et dux praesenti
loco servasse comprobatur. Primo namque obsecrationem praemisit, dicens:
|
“Pater, venit hora, clarifica Filium tuum,”
|
|
etc. In quibus quasi benevolentiam Patris ambivit, usque ad id quod nunc
ait:
Est autem ab hoc loco oratio, id est, verba supplicantia quidem, sed
nondum explicantia quid velit aut quo tendat. At vero quod postmodum
ait:
|
“Pater sancte, serva eos in nomine tuo, quos dedisti mihi,”
|
|
et reliqua, postulatio est. Et deinde quod subjungit:
|
“Pater juste, mundus te non cognovit,”
|
|
etc., gratiarum actio est. Igitur praemissa obsecratione, jam nunc
orationem adnectens.
|
|