|
Cum hujusmodi cogitationibus ieram ad lectulum, ut jam dixi, et
dormienti somnus meus hoc modo suavis exstitit mihi. Videbam stans coram
altare, super ipsum in medio stantem Dominicam crucem, et in ipsa Domini
Salvatoris imaginem. Quem cum diligentius intuitus essem, agnovi ipsum
Dominum Jesum ibidem, crucifixum et viventem, oculos in me apertos
habentem. Quod ubi perspexi, confestim inclinans faciem aio ad eum:
|
“Benedictus qui venit in nomine Domini (Matth. XXIII).”
|
|
Quam salutationem quanta cum humilitate, cum qua reverenda capitis sui
defluxione susceperit, nullatenus edicere possim, nisi hoc tantum, quia
potuit homo interior hoc intuens aliquatenus sentire, quam veraciter de
semetipso dicat,
|
“discite a me quia mitis sum et humilis corde (Matth. XI).”
|
|
Non satis hoc mihi erat, nisi in manibus apprehenderem, amplexumque
deoscularer. Sed quid agerem? Altius erat altare ipsum, quam ut eum
attingere possem. Ut ergo ejusmodi cogitationem seu voluntatem meam,
voluit et ipse. Sensi enim ego quia voluit, et nutu voluntatis ejus
ipsum altare, per medium sese aperuit, meque introrsus currentem
suscepit. Quod cum festinus introissem, apprehendi quem diligit anima
mea, tenui illum, amplexatus sum eum, diutius osculatus sum eum. Sensi
quam graviter hunc gestum dilectionis admitteret, cum inter osculandum
suum ipse os aperiret, ut profundius oscularer. Plane hoc agebatur, hoc
illa significatione parabatur, ut fieret illud, quod in Canticis dilecta
exoptans, dicit:
|
“Quis mihi det te fratrem meum sugentem ubera matris meae, ut inveniam
te foris, et deosculer et jam me nemo despiciet. Apprehendam te, et
ducam te in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae, ibi me
docebis, et dabo tibi poculum ex vino condito, et mustum malorum
granatorum meorum (Cant. VIII).”
|
|
Denique extunc mihi nonnihil provenit secundum sensum dictorum
hujuscemodi, quia, cum ad me reversus fuissem, et infra vigilias
nocturnas visum hujusmodi suavissime retractarem, sicque interpretarer
illam altaris et ipsius oris Domini Jesu apertionem, quod sacramentorum
ejus profunda deinceps clarius intelligere deberem; interea paulatim
amor illius sacerdotalis officii menti sese infudit, tantumque excrevit
ut mox die facto dicerem patri meo spirituali me non velle amplius
reniti, imo velle ire cum primum juberet, et suscipere jugum Domini,
causa tamen tacita quae acciderat, ut jam dixi. Gratulatus est, et ut
primum adfuit tempus ordinationis, hunc sacrum, licet indignus, ordinem
suscepi. Nec vero minore signo, quam praevenerat Deus meus misericordia
mea, me in hoc officio subsecuta est. Non enim plus quam triginta dies
transierant, cum ecce jacente me in lectulo, fere clauso jam die, cum
vix oculos in somno clausissem, venit desuper quasi similitudo viri
proni, et aequaliter extensi, solam quam maxime faciem suam occultans,
et in me demissa, totam complevit animae meae substantiam, eo modo mihi
impressa, quem verbis exprimere nullatenus possim, multo citius atque
profundius, quam cera, quamvis mollissima, sigillum fortiter impressum
admittere possit. Protinus somno qui vix obrepserat, excussus sum, et
vigilans sensi dulce pondus, vigilans delectatus sum, et quid dicam?
|
“Anima mea liquefacta est (Cant. V);”
|
|
anima mea, Domine, pene defecit, pene de corpore effusa est. O quam vera
concionatoris nostri sententia:
|
“Adolescentia enim, inquit, et voluptas vana sunt (Eccle. XI).”
|
|
Porro ibi non vanitas, sed veritas, ibi vera et viva voluptas, ubi usque
in finem completur quod scriptum est:
|
“Qui adhaeret Domino unus spiritus est (I Cor. VI).”
|
|
Hinc est quod canimus in psalmo:
|
“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae
potabis eos (Psal. XXXV).”
|
|
|
|