|
|
“Abeuntes benedicite mihi,”
|
|
et quod illi nocte exeuntes litteralem legem praevaricati sunt.
|
“Vocatisque Moyse et Aaron nocte ait: Surgite egredimini a populo meo,
vos et filii vestri. Ite, immolate Domino, sicut dicitis. Oves vestras
et armenta assumite, ut petieratis, et abeuntes benedicite mihi.”
|
|
Si nocte vocatis Moyse et Aaron haec dixit, quomodo illud, quod supra
dictum est,
|
“nullus vestrum egrediatur ostium domus suae usque mane”
|
|
juxta litteram stabit? Sed fuerit hoc illis mane, quod vocati exire
compulsi sunt transacta jam media nocte, et aspirante praesentis
laetitiae luce. Caeterum illi manifeste hanc legem transgressi sunt qui
qua nocte agnum eodem ritu immolaverant, exierunt ad comprehendendum
Dominum Jesum. Unde et eos Scriptura prophetica in uno traditore, qui
cum accepisset buccellam exiit continuo cum esset nox (Joan, XIII), sic
occulte quidem, sed graviter accusat:
|
“Cor ejus congregavit iniquitatem sibi, et egrediebatur foras (Psal.
XL).”
|
|
|
“Oves vestras et armenta,”
|
|
inquit, subauditur, ne qua ut pridem remorandi causa sit,
|
“assumite, ut petieratis, et abeuntes benedicite mihi.”
|
|
Tandem duri cordis Aegyptius rex molle aliquid locutus est. Et quidem
supra quoque semel et iterum dixit,
sed non dixit, abeuntes ignoscite mihi, nunc autem etiam
|
“abeuntes, inquit, benedicite mihi. Nunquid non et hoc futurum erat, ut
ille superbus, cujus hic typum gerebat, mollia loqueretur? Nempe sic de
illo Dominus ad beatum Job loquitur: Nunquid multiplicabit ad te preces,
aut loquetur ad te mollia? (Job XL.)”
|
|
Quis enim dubitet quod ei mollia locutus fuerit infernum spolianti, cum
adhuc in corpore viventi clamaverit, dicens:
|
“Quid tibi et nobis, Jesu Nazarene, venisti perdere nos: scio quis sis,
Sanctus Dei (Luc. IV).”
|
|
Nec enim frustra Propheta dicit in eum:
|
“Tu humiliasti sicut vulneratum superbum (Psal. LXXXVIII).”
|
|
Nam sicut superbus, quantumvis ante percussionem stet rigidus, sub ictu
tamen vulneris a tumore descendit, verba deponit, cervicem demittit, sic
superbiae rex diabolus, quantumlibet antea ut fortis armatus confidenter
locutus sit, ubi tamen fortiorem sensit, arma deposuit, spolia reddidit
(Matth. XII), et mollia non ex pietate, sed prae dolore locutus est, et
adhuc in extremo judicio molliora cum omni corpore suo locuturus ipse
caput iniquorum. Sed
|
“non parcam ei, inquit Dominus, verbis potentibus, et ad deprecandum
compositis (Job XLI),”
|
|
quia videlicet sera et indigna poenitentia est, quam cruciatus
extorquet. Haec idcirco dicta sint, ne laudantium Dominum dignae
admirationi pulcherrimum illud desit miraculum, quod agnus exiguus
vicit, et contrivit leonem maximum, pressitque os superbi, ut molle
proferret eloquium. Porro quod hic dictum est:
|
“Feceruntque filii Israel, sicut praeceperat Dominus, Et petierunt ab
Aegyptiis vasa argentea et aurea, vestemque plurimam, et spoliaverunt
Aegyptios,”
|
|
non sic putandum est quod tunc primum cum exire compellerentur, illa
petierunt, neque enim abeuntibus commodarent Aegyptii, sed sic
intelligendum est:
ac si diceretur, quae petierant asportaverunt. De cujus etiam spolii
justa causa spiritualiter nobis imitanda, jam superius est dictum.
|
|