|
Igitur condonavi quidem, verumtamen inter caetera pro quibus adjurasti,
Pater mi, narrabo quomodo de poena mea riserit, tandemque me consolatus
sit. Vir quidam venerando habitu stare visus est, meque intuens
familiariter:
|
“Adhuc, inquit, octo annos victurus es.”
|
|
Cum quasi ludibundum haec eum dixisse putare, eumdem sermonem repetens:
|
“Verum, ait, loquor, adhuc octo annos victurus es.”
|
|
Nox erat illa solemnis et festiva beati Matthaei apostoli, cujus super
Evangelii fundamentum ut praesens opus construerem, tu exegisti, opus De
gloria et honore Filii hominis. Cum sanctas manus ejus osculari vellem,
non admisit; et ab hoc depulsus, evigilavi. Quid putas, quomodo
subsequentes et dies et menses et annos enumeravi mihi? Sic enim
acceperam, et sic eum dixisse volebam, ac si omnino determinasset, atque
dixisset ita: Octo annos, et non plus, victurus es. Non attendam, neque
attendere volebam prae nimia desiderantis animi festinatione, posse
aliquid subesse, in quo errarem, salva visionis veritate, neque
recogitabam de Cassio Narniensi episcopo, cui a Domino per ejus
presbyterum, ut refert beatus papa Gregorius, hoc demandatum est:
|
“Age quod agis, operare quod operaris, non cesset pes tuus, non cesset
manus tua. Natali apostolorum venies ad me, et retribuam mercedem tuam
.”
|
|
Tunc e vivo apostolorum natalitius dies imminebat. Eodem ergo tempore
sollicitus fuit: secundo quoque anno vel tertio, in mortis exspectatione
suspensus, quarto, quinto et sexto similiter. Qui desperare de veritate
revelationis poterat, cum ecce anno septimo, in vigiliis exspectati
Natalis, lenis hunc calor attigit, atque
|
“ipso die Natalitio, cum solemnia missarum peregisset, et mysteria
sacrae concionis accepisset, e corpore exivit .”
|
|
Si parva licet similare magnis, similiter ego, ut ille, sensu sive
intellectu properantior fui, quam haberet ipse sermo visionis, quia
sicut illi non totum hoc dictum est, Natalitio die apostolorum
praesentis anni venies ad me, sic nec mihi dictum fuerat, quod statim
completis octo annis, deberem hanc vitam finire. Transierunt ergo mihi
septem anni, et octavus annus volvi incoeperat, magna cum exspectatione
et pene jugi mortis meditatione, cum ego fere totus et solito
vigilantior in me conversus, mirari coepi quid mecum gererem, et
qualiter pro exspectatione tantae rei me habere debuissem. Habebam autem
tunc in manibus librum beati Augustini De civitate Dei. Et hic erat
locus quem legebam:
|
“Cum autem, inquit, unicuique mortalium, sub quotidianis vitae hujus
casibus, innumerabiles mortes quodammodo comminentur, quandiu incertum
est quaenam earum ventura sit, quaero utrum satius sit unam, perpeti
moriendo, an omnes timere vivendo ,”
|
|
etc. Ex occasione lectionis hujus tunc instantius cor meum conveni,
laudans cum Ecclesiaste magis mortuos quam viventes (Eccle. IV), ut jam
superius dixi, et suspirans consilium hoc mecum inii, quatenus quaererem
a Deo precibus attentis veritatem seu certitudinem tantae rei, ut si ex
ipso visio supradicta venisset iterato mihi oraculo dignatio ejus ipsam
confirmaret. Ad hoc negotium sedit animo sanctum invocare Spiritum,
quoniam et si Patris et Filii et Spiritus sancti una substantia est, una
divinitas et operatio inseparabilis, tamen sicut Patris proprium est
opus hominis conditio, et Filii proprium opus redemptio, sic proprium
est opus Spiritus sancti ejusdem hominis illuminatio, revelationumque
gratia, et omnium gratiarum divisio. Ad hunc ergo converti me, toto
corde, et pro tantae rei negotio ausus sum illum interpellare, licet
mihi occurreret, faciemque mentis meae reverberaret illud, quod in Isaia
Dominus, cum praemisisset:
|
“Clamare ne cesses, quasi tuba exalta vocem tuam, et annuntia populo meo
scelera eorum, et domui Jacob peccata eorum (Isa. LVIII),”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Me etenim de die in diem quaerunt, et scire vias meas volunt, quasi
gens quae justitiam fecerit, et quae judicium Dei sui non dereliquerit
(ibid.).”
|
|
Non enim omnium est responsa Domini quaerere, quae tunc per prophetas
administrabantur, sed eorum duntaxat, qui judicium faciunt et justitiam
operantur. Verumtamen fiduciam in hoc praestabat non solum communis
fides, verum etiam propria quaedam conscientia, seu dignationis ejusdem
Spiritus sancti memoria, quia diebus illis nonnunquam visitationem seu
respectum ejus modis qualibuscunque sentiebam, super quibus parcendum
est, praesertim cum et magnus Apostolus dicat:
|
“Parco autem, ne quis me existimet supra id quod videt in me, aut audit
aliquid ex me (II Cor. XII).”
|
|
|
|