CAPUT XIX. Quod Judaeis de suis non gloriandum meritis, et quae sit percussa petra, e qua emanavit aqua.

(CAP. XVII.)

“Igitur profecta omnis multitudo filiorum Israel de deserto Sin, per mansiones suas juxta sermonem Domini, castrametati sunt in Raphidim, ubi non erat aqua ad bibendum populo. Qui jurgatus contra Moysen ait: Da nobis aquam ut bibamus.”

Ac deinceps:

“Cur nos exire fecisti de Aegypto, ut occideres nos ac liberos nostros, ac jumenta siti?”

Ubicunque murmurationes ac jurgia, et beneficia Dei sponte venientia, nulla praeveniunt merita. Non ergo ille populus glorietur, quod pro suis meritis magnificaverit eum vel honoraverit Dominus. Nam magnificentiam et honorem non solum non promeruerunt, sed confusione et opprobrio dignos se fecerunt. Obstruatur ergo omne os, et subditus fiat omnis mundus Deo. Quae enim vel in hac parte distinctio Judaei et Graeci? Omnes peccaverunt, et egent gloria Dei (Rom. III). Primus Moyses dicit:

“Ne dicas in corde tuo: Propter justitiam meam introduxit me Deus, ut terram istam possiderem (Deut. IX).”

Item:

“Scito igitur, quod non propter justitias tuas Dominus Deus dederit tibi eam, cum durissimae cervicis sis populus. Ex eo die quo es egressus ex Aegypto, semper adversus Dominum Deum tuum, in solitudine contendisti (ibid.).”

Et David:

“Omnes, inquit, declinaverunt, simul inutiles facti sunt, non est qui faciat bonum, non est usque ad unum (Psal. XIII).”

“Scimus, inquit Apostolus, quoniam quaecunque lex loquitur, his qui in lege sunt loquitur,”

etc. (Rom. III.) Sola igitur glorificetur gratia Dei, quae et tunc murmurantibus contra Dominum, et jurgia concitantibus, et manna de coelo, et aquam de petra produxit, et nunc blasphemantibus Judaeis atque gentilibus ita clementer astitit, ut panem vitae (de quo jam supra dictum est) et aquam salutis perpetuae ori eorum apponeret, rogantibus interea legatis ejus ac dicentibus:

“Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo (II Cor. V).”

Cum pane et aqua occurrens nobis inimicis suis, cum pane, inquam, corporis sui, et aqua, quam percussa petra, id est, Christus ipse crucifixus effudit, nos Deo Patri in reconciliationem venire deposcit. Quae enim petra illa sit, quae percussa est cunctis sitientibus notum est, Apostolo praecinente:

“Petra autem erat Christus (I Cor. X),”

unde jam superius dictum est. Porro per aquam quae de petra fluxit, non solum sanguis intelligendus est Christi Filii Dei, sive aqua visibilis quae de patefacto ejus latere cum eodem sanguine cucurrit; sed et invisibilis gratia Spiritus sancti, de qua mulieri Samaritanae ipse dicit:

“Qui autem biberit ex aqua quam ego dabo ei, non sitiet in aeternum. Sed aqua quam dabo ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam (Joan. IV).”

Et alibi:

“Qui credit in me, sicut dixit Scriptura, flumina de ventre ejus fluent aquae vivae. Hoc autem,”

inquit, evangelista,

“dixit de Spiritu, quem accepturi erant credentes in eum (Joan. VII).”

Ut continuo subjunxit:

“Nondum enim erat Spiritus datus, quia Jesus nondum erat glorificatus (Joan. XVI).”

Ergo nisi petra percussa fuisset, aqua non fluxisset, id est nisi Christus per passionem hinc abisset, ad nos, sicut ipse ait, Paracletus iste non venisset. Verumtamen et alias de hoc mysterio dicendum erit.