Psalmus 70.

Psalmi LXX voces manifeste pugnatoris saepe dicti voces sunt, in certamine positi, spem retinentis, spem profitentis.

“In te, Domine, inquit, speravi, non confundar in aeternum.”

Ac deinceps:

“Quoniam tu es patientia mea, Domine, Domine, spes mea, a juventute mea.”

Item:

“Ego autem semper sperabo, et adjiciam super omnem laudem tuam.”

Nempe in eo quod dicit:

“Deus meus, eripe me de manu peccatoris, et de manu contra legem agentis et iniqui.”

Promptum est diabolum intelligi, cujus instinctu illa discordia fit ut adversus legem mentis expugnet lex peccati, quae est lex carnis. Sane orationis hujusce praecentor ac praedoctor est ipse Christus, legitime certantium caput et dux, orans hic ut eriperetur de manu contra legem agentis Judaici populi, et iniqui Romani imperii eadem justitia vel divinitate qua potens est et eos qui tentantur eripere. Denique titulus ejus talis est:

“Psalmus David filiorum Jonadab et priorum captivorum.”

Et est sensus: Hic psalmus est Christi, quia ipse et in hoc psalmo loquitur, et de seipso loquitur. Est etiam

“filiorum Jonadab,”

quia de ipsis Dominus hic loquitur, qui filii prius captivi fuerunt. Unde et dicitur

“priorum captivorum.”

Bene autem Jonadab et secundum negotium, et secundum nominis interpretationem hic ponitur. Secundum negotium ita: Quia sicut Jonadab sacerdos filiis suis a vino abstinere et in tabernaculis habitare praecipit, ita Dominus noster fideles suos a temporali jucunditate prohibet, et in hac vita peregrinos et advenas se reputare, atque futuram inquirere admonet (Hebr. XIII). Secundum vero nominis interpretationem sic, Jonadab Domini spontaneus interpretatur. Quae interpretatio apte Domino nostro congruit; quippe qui prae omnibus specialiter et singulariter Deo Patri usque ad mortem obedivit. Ipse in hoc psalmo orat, ut videlicet, sicut jam dictum est, exemplo suo filios suos orare doceat.