CAPUT II. Quod David prophetarum sit primus.

Sane ex eo, quod de regno Dei, de regno Christi et Ecclesiae sublimiter elocuti sunt, prophetae dici meruerunt, eorumque primus vel praecipuus est patriarcha David. Siquidem Moyses aut Josue, sive Samuel, qui ante illum fuerunt, nihil de regno Dei, nihil de poenis inferni, nihil de judicio, quo et justi salvandi et impii condemnandi sunt, palam verbis dixerunt, non quod ista nescirent, sed quod carnales nimium terrae amatores ista non reciperent. At vero prophetae de hujusmodi magnifice sunt elocuti, primusque David, verbi gratia:

“Quoniam, inquit, non est in morte qui memor sit tui, in inferno autem quis confitebitur tibi?”

(Psal. VI.) Hic primus regnum Christi verbis intelligibilibus cecinit, verbis quoque personae ejus patientis sive resurgentis usus est. Prophetarum igitur primus est, licet et ante hunc beatum Job de resurrectione carnis aperte locutum esse nemo est qui dubitet. Hinc jam res ipsa satis opportune suggerit, ut quaeramus, ut quid sermo Domini, Spiritus Domini de virtutibus locuturus futuri saeculi regem sibi, per quem loqueretur elegit, imo cur illum, per quem primum loqui disposuerat, de animarum salute vel vita aeterna regem esse voluit? Nec enim idcirco quia rex erat elegit illum, et loqui voluit per illum, sed quia illum elegerat et ad hoc officium praeparaverat, idcirco regem illum esse voluit. Cur ergo sic egit, cur sic venit Verbum Domini? Cur de tribunalibus audire primitus voluit? Cur de regali solio primas voces emisit? Nimirum propter duritiam nostram, propter vanitatem et superbiam nostram, diligenter advertamus, causamque ex nobis esse vel fuisse jam scienter fateamur. Totum mundi hujus auditorium Deo obsurduerat, et in audienda vanitate superbiebat,

“omnis homo vivens universa vanitas”

erat (Psal. XXXVIII). Ludo vanitatis intenta, populosa carnis lascivia vitae aeternae seria mortis imminentis negotia scire dedignabatur, audire non poterat. Videmus jam senem ac decrepitum mundum, adhuc ex parte maxime lascivientem, matura evangelicae praedicationis fastidire verba, sicque sani sermonis auditu velut sarcina aut massa gravari arenaria. Ridentur nonnunquam publice praedicatores, nisi caveant, quod et praeceptum est, dicente Domino:

“Nolite margaritas vestras mittere ante porcos (Matth. VII).”

Quanto magis cum adhuc recens mundus luxu juventutis efferretur, personam qualemcunque verbum Dei praedicantem audire dedignaretur? Ergo peregrinum erat huic mundo Verbum Domini, non aliter attentos aut benevolos habiturum divites saeculi, nisi orationem suam inciperet per os regis divitis, magni, regis manufortis, et victoriosi, qualis erat iste David.