|
Recte et laudabiliter a nostri, id est monachi ordinis, majoribus
traditum est, quod hactenus pro lege fixum atque inconvulsum
conservatur, ut in hujusmodi processionibus, cunctis per annum Dominicis
beatae Dei Genitricis memoriam prima statione visitemus, decantando
quodlibet, quod ejus proprium sit, eaque salutata et oratione dicta tunc
demum processionem ordine supradicto peragamus. Sicque fervente sacrae
religionis studio provisum est, ut infra claustrum habeatur ejusdem
beatae Virginis diversorium, scilicet sacratum in ipsius honore, maxime
propter hoc ipsum proprium nominis ejus oratorium. Quid Evangelicae
fidei convenientius Christiana sedulitas comminisci potuit? Quid
pulchrius, quid venerabilius, quam congratulari matri Virgini super
resurrectione unigeniti, jam non morituri, in cujus passione gladius
animam ejus pertransivit? (Luc. II.) Perpendere gestit Christiana
devotio, quantus torrens gaudii repente inundans, locumque vulneris
replens, animam ejus ferro doloris confossam inebriavit, cum redivivus
Filius, illi ante omnes fortasse mortales, materno Virginem non
defraudans honore, victoriam suam annuntiavit, et dulcia carnis suae
vulnera, quam illa veram de carne sua carnem conceptam peperit,
deosculanda praebuit. Quid ergo? repugnare videbitur Evangelio,
referenti quod surgens Jesus primo Mariae Magdalenae apparuit? Absit.
Sed omnibus, beatam Virginem matrem excipimus, testibus praeordinatis,
quos solos nominare ad Evangelistas pertinuit, vel quos Christi
resurrectionem annuntiare decuit. Nunquid illam nuntiare decebat, ut
verba ejus tanquam deliramenta viderentur ante apostolos? Si enim
extranearum verba feminarum visa sunt eis tanquam deliramenta (Luc.
XXIV), quomodo non magis matrem amore filii delirare crederent?
Verissime ergo matri Filius resurgens apparuit, sed illa, ut ab initio
coeperat, ita et nunc
|
“conservabat omnia verba haec, conferens in corde suo (Luc. II).”
|
|
Quod si idcirco verum non videtur, quia nullus evangelistarum scriptis
hoc attestatur, consequens est quod nunquam post resurrectionem suam
visus sit matri, quia quando, vel ubi apparuerit illi, nullus eorum
nominatim edixit. Sed absit hoc ab illo, qui in lege sua patrem et
matrem honorare praecepit (Exod. XX), absit, inquam, ut matrem propter
se doloris gladio transverberatam (Matth. XV), tam dura negligentia
talis filius inhonoraverit. Non sic apostolica sanctae Romanae Ecclesiae
sensit veritas, quae hanc beatam Hierusalem in principio laetitiae suae
proposuit. Nam, cum hac prima die Paschae stationem ad hanc, de qua
loquimur, sanctam Mariam missae officio prescripsit, quid aliud quam
Hierusalem in principio laetitiae suae proposuit. Si enim omnis anima
timens Dominum sic benedicitur,
|
“ut videat bona Hierusalem, et videat filios filiorum suorum, pacem
super Israel (Psal. CXXVII).”
|
|
Et ideo dicitur, et est ipsa quoque Hierusalem, quod est visio pacis:
quanto magis ista ter quaterque beata Virgo dicenda est Hierusalem, quae
|
“benedicta inter omnes mulieres (Luc. I),”
|
|
vidit Filium suum pacem super omnem verum Israel, scilicet Christum, de
quo Apostolus ait:
|
“Ipse est enim pax nostra, qui fecit utraque unum (Ephes. II).”
|
|
Ipsa prae omnibus, ipsa ante omnes vidit hanc nostram pacem, ipsa est
Hierusalem, pulchra, electa suavis et formosa, quam viderunt filiae Sion
(Cant. VI), et beatam dixerunt, et reginae laudaverunt. Dum ergo hanc
hodierna statione sancta Romana Ecclesia in principio laetitiae suae, ut
dictum est, proposuit, non hoc aestimavit, quod pacem super Israel
venientem, id est Filium suum propter justificationem nostram
resurgentem (Rom, IV), ipsa non viderit. Sed, ut ad propriam, de qua
supra dictum est, hodiernae et omnium dominicalium processionum causam
sermo recurrat, nunquid vel tunc, quando undecim discipuli abierunt in
Galilaeam (Matth. XVIII) in montem, sicut constituit illis Dominus
Jesus, hanc beatam, de qua loquimur, Mariam praeterierunt, et absque
illa videntes eum adoraverunt? Imo non alias quam in domum illius, non
alium in montem abierunt, ut viderunt eum quam in illum super quem
civitas ejus Nazareth sita erat, sicut jam dictum est. Igitur pulchre et
laudabiliter, ut supra diximus, traditum est a nostris majoribus, ut in
hodierna, cunctisque per annum Dominicalibus processionibus, beatae Dei
Genitricis memoriam prima statione visitemus, eamdem ob causam, qua
hodiernae missae officio statio ad Sanctam Mariam praescribitur, ut eam,
sicut jam dictum est, in principio laetitiae nostrae proponamus, illud
de Canticis recolentes, novum novae Ecclesiae sponsum, mox ut
resurrexit, dixisse non vane arbitrantes:
|
“Vadam ad montem myrrhae, et ad collem thuris (Cant. IV).”
|
|
Qua enim sui corporis parte altius, post ipsum caput suum Christum
Ecclesiae sublimitas eminuit, quam singularibus hujus reginae angelorum
meritis, cujus ex carne sine viro Christus, ut lapis de monte sine
manibus (Dan. II), est editus? Et quo in vertice montium tantum myrrhae,
id est mortificationis, cum thuris, id est, piae orationis odoribus
inveniri potuit, quantum in hujus beatae Virginis anima, quam
singulariter Dominicae passionis gladius pertransierat. Ad hunc ergo
montem myrrhae vadimus et nos, saepe dicta statione ad sanctam Mariam
divertentes, ipsa quoque eloquia cervi emissi, de quo supra dictum,
|
“eloquia pulchritudinis (Gen. XLIX),”
|
|
quibus illic de baptizandis omnibus gentibus mandavit, exsultantes
mystice depromimus hac die cantando: Tota pulchra es. Nota namque omnium
pene sententia doctorum est, novam his verbis Ecclesiam invitari, ut
surgat et properet apostolica, quae tunc numero parva erat Ecclesia de
Libano venire (Can. IV), id est, candidatione baptismi gentes ad
Christum adducere, Maria matre fidei nostrae adjuvante, id est,
|
“omnia verba haec, quae hactenus conservabat in corde suo (Luc. II),”
|
|
jam aperiente
|
|