|
Tandem fieri oportebat quod in verbo Domini dispositum fuerat, sicut
Daniel praeviderat, ut videlicet hircus caprarum veniens super faciem
totius orbis terrae, et efferatus in arietem percuteret eum, et cornua
ejus comminueret, ita ut arietem de manibus ejus nemo liberare posset.
Hircus capraram regnum fuit Macedonum, et cornu insigne, quod habebat
inter oculos suos, Magnus Alexander exstitit. Porro aries regnum erat
Persarum, et Medorum. Darius Arsami filius regnabat rex quartus decimus,
in quo completum est, quod significabatur praemonstrante prophetico
spiritu:
|
“Cumque misisset, ait, in terram arietem, hircus conculcavit eum, et
nemo quibat liberare”
|
|
eum, videlicet
|
“arietem, de manibus ejus (Dan. VIII).”
|
|
De hoc mirabile et miserabile illud propter praememoratam regum vel
regnorum gentium infelicem felicitatem non praeterire libuit, quia
grande spectaculum factus est, et experimentum magnum, quam sit
instabilis status saeculi, quam infida fiducia mundi. Tribus praeliis ab
Alexandro victus, a cognatis suis aureis compedibus et catenis, in
gratiam victoris vincitur, et clauso vehiculo exportatus, multisque
vulneribus confossus adhuc spirans ab Alexandri militibus invenitur, et
perlatus ad Alexandrum:
|
“Felicius te, inquit, hostem, quam cognatos propinquosque meos sortitus
sum; matri quippe et liberis meis a te hoste data vita, mihi a cognatis
erepta, quibus et vitam dedi et regna.”
|
|
Haec propter incertam et lubricam mundanae felicitatis aleam commemorata
sint, quia regna mundi semper fallacia fuerunt et sunt. Verum autem est
verbum,
|
“quoniam Domini est regnum, et ipse dominabitur gentium (Psal. XXI).”
|
|
|
|