|
Tunc venit Jesus a Galilaea in Jordanem ad Joannem, ut baptizaretur ab
eo; Joannes autem prohibebat eum, dicens: Ego a te debeo baptizari, et
tu venis ad me? Respondens autem Jesus, dixit ei: Sine modo; sic enim
decet nos implere omnem justitiam. Tunc dimisit eum (Matth. III; Joan.
I). Certum tenet tota regalis Christianae fidei curia, quia rex iste
liber homo erat, quia peccatum non fecerat, ac proinde peccati servus
non erat, atque idcirco non egebat poenitentia. Joannes autem in
poenitentiam baptizabat. Ego quidem, inquit, vos baptizo in aqua in
poenitentiam; qui autem post me venturus est, fortior me est, cujus non
sum dignus calceamenta portare, ipse vos baptizabit in Spiritu sancto et
igni. Quamobrem igitur ad suscipiendum tale baptismum veniebat? Nimirum
quia causa postulabat, quia justitiae ratio flagitabat. Erat autem
duplex causa. Prima, ut pro omnibus poenitentiam ipse agendam
susciperet, quod et fecit continuo ut baptizatus est, jejunavit enim
quadraginta diebus et quadraginta noctibus, et deinde incessanter
afflictus est tentationibus, persecutionibus, contumeliis, opprobriis,
flagellis, et tormento ultimae mortis. Secunda, haec causa erat, ut
nemini aestimare liceret se justum esse, et idcirco poenitentia vel
baptismo non indigere, ut nemo detrectaret, quasi justus, suscipere
baptisma Domini, cum Dominus ipse suscepisset baptisma servi. Nam
quisquis ita putaret, miles regis hujus dici vel esse non posset, regnum
coelorum non introiret.
|
|