CAPUT XIII. Solius Verbi Dei testimonio convictum Satanam, et ejusdem Verbi Dei testimonium non latuisse caeteros spiritus.

Sed ecce

“in principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum, hoc erat in principio apud Deum (Joan. I).”

Hoc Verbum, hic Deus testis esse debuit, et testis esse potuit verus et idoneus, quod Satanas ille falsus esset, quod mendacium loqueretur. Nam ipse est

“super omnes, ipse ante omnes, et quod vidit et audivit hoc testatur (Joan. III).”

Quid autem non vidit, aut quid non audivit, qui omnia vidit cum fierent? imo omnia vidit et audivit antequam fierent? Nam

“omnia per ipsum facta sunt, et quod factum est in ipso vita orat (Joan. XI).”

Vidit ergo illum quoque Angelum summum cum fieret, vidit et audivit antequam fieret, et idem per ipsum factus est. Proinde poterat testari de illo superbo, quod esset falsa locutus, quod esset factus vel creatus. Cum itaque rivos suos emitteret, ut supra jam dictum est, ad universa ligna regionis mittebatur. Econtra verbum hoc fons vivus et verus, qui apud Deum erat, juxta illud:

“Quoniam apud te est fons vitae (Psal. XXXV).”

Mittebatur, inquam, ad irrigandum eadem ligna regionis, id est ad instruenda spirituum agmina cognitione veritatis. Talis namque fons est hoc Verbum, ut sit etiam lumen cordium illuminans oculos mentis ad illuminandum et videndum non solum quae praesentia, verum etiam quae praeterita et quae futura sint. Unde cum dictum esset quod praemisimus,

“Quoniam apud te est fons vitae,”

continuo subjunctum est,

“et in lumine tuo videbimus lumen (ibid.).”

Hujus rei sufficiens habemus experimentum in hominibus sanctis, ad quos factum est Verbum Domini, et proinde Videntes dicti sunt, quia in isto lumine sic viderunt lumen ut cum eatenus fuissent nonnulli ex ipsis homines sine litteris, imo pastores, ut Amos et David, repente fierent litterati, et prudentes eloquii mystici, et interpretes coelestium secretorum miri et magnifici. Nonne etiam homines hujusmodi inter caetera quoque conditionem et praesumptionem viderunt illius Satanae, id est adversarii, quem et descripserunt per figuras et tropologias mirabiles, nunc sub nomine Pharaonis, nunc sub nomine Assur, nunc sub nomine principum Tyri, caeterorumque superborum principum hujus saeculi, qui illum sunt imitati. Itaque saltem secundum exemplum hominum prophetarum hujus Verbi Domini perspicuum nobis sit, quia electi angeli per infusionem ejusdem Verbi scierunt, nec quasi incertum senserunt, sed claro lumine viderunt illud quod erat praeteritum, scilicet et quod, sicut ipsos juniores, ita fecisset unus Deus illum primum. Hoc erat Verbum, et fidele Verbi testimonium Verbi, quod erat Deus, qui non in incerto quidquam loquitur, sed

“quod vidit et audivit, hoc testatur (Joan. III).”

Testimonium ejus spirituum pars quaedam accepit, pars quaedam non accepit. Pars quae testimonium ejus accepit, signavit quia Deus verax est, dicens:

“Videte quod ego sim solus, et non sit alius Deus praeter me (Deut. XXXII).”

Et Satanas ille mendax est, qui dixit:

“Deus ego sum et in cathedra Dei sedi, et meus est fluvius, ego feci memetipsum (Ezech. XXVIII; XXIX),”

et caetera hujusmodi.