|
|
“Sumpsit, inquit, fiscellam scirpeam, et linivit eam bitumine ac pice,
posuitque intus infantulum,”
|
|
subauditur in papyrione. Sic enim deinde de filia Pharaonis subditur:
|
“Quae cum vidisset fiscellam in papyrione,”
|
|
etc. Quantum ad litteram fugitiva matris pietas, et dolenda insinuatur
sedulitas, verumtamen non sine fide et spe, qua tutori Deo pupillum suum
committebat, in quo gratiae ejus elegantia praefulgebat, magnum quidem
coeli civem, sed in terra nimie peregrinantem. Scirpus namque genus
aquosae genestae est, sine nodo; papyrus levis canna, de qua Lucanus sic
inquit:
Cum tenet omnia Nilus,
Conseritur bibula Memphitis cymba papyro.
(LUCAN. Phars., lib. IV, 135.)
Bitumen autem contra sentinam aquae tenacissimum praesidium est. Hoc
ergo sategit, quantum potuit, quantumvis infans scirpeo cophino suaviter
cubaret, et levi papyro conserta cymba sine pondere supernataret et
bituminata sentinam omnem aquae excluderet. Porro mystice totum
administrandae per illum Scripturae praesagium est. Elegans quippe
infantulus vili scirpo collocatur, quia futurum erat, eo scribente, ut
elegantia spiritus vilitate litterae tegeretur. Ipse papyrio scriptoris
ejusdem futuri calamum praesignat, ituri cum impetu
|
“Huminis, qui laetificat civitatem Dei (Psal. XLV),”
|
|
contra illa vasa papyri, id est vasa scriptorum falsitatis, de quibus
per prophetam dicit:
|
“Vae terrae cymbalo alarum, quae est trans flumina Aethiopiae, quae
mittit in mare legatos suos in vasis papyri super aquas!”
|
|
(Isa. XVIII.) Nec enim terra illa, scilicet diabolus sive Antichristus,
in terreno corpore futurus (qui propter superbiam dicitur cymbalum
alarum, id est accentus blasphemiarum) aliud mittit quam mendacium per
legatos suos paganos, suos haereticos in mare hujus saeculi, in suis
vasis papyri, id est scriptoribus suae partis, unde adversus Deum
consistit, quo contra per hunc elegantem infantulum missurus erat Deus
elegantiam veritatis.
|
“Vis, inquit, ut vadam, et vocem tibi Hebraeam mulierem, quae nutrire
possit infantulum? Respondit ei: Vade. Perrexit puella, et vocavit
matrem ejus,”
|
|
etc., et hoc futuri praesagium quod filia Pharaonis infantulum sic
invenit, et tali nutrice alitum, sibi in filium adoptavit. Futurum erat
quidem ut scholae gentilium sanctarum complaceret elegantia
Scripturarum, verbi gratia, Ptolomeo Philadelpho, qui, cum omnium
Scripturarum utilium studio flagraret, leges quoque Dei per istum
conscriptas, sibi in Graecum transferri summa instantia deposcens,
accepit ab Eleazaro Judaeorum pontifice septuaginta seniores, quibus ea
interpretantibus relegens, oppido laetatus est. Nam quod hic egit,
simile quodammodo fuit quod soror pueri, scilicet Maria, quae procul
stetit. praestolans eventum rei, matrem ejus vocavit, quae et
|
“Nutrivit infantem. et adultum tradidit filiae Pharaonis.”
|
|
Mater quippe sanctae Scripturae hujus lingua Hebraea est, quam ad
interpretandum vel transferendum in Graecum evocare illa vera
philosophia persuasit, ut praedictum est. Porro elegans infantulus
eleganti prospiciens e coelo, miserationis occursu exceptus est, ut
matri suae cui natus fuerat non periret, et aliam matrem praepotentem
adoptandus inveniret, cujus auctoritate
|
“omni quoque scientia Aegyptiorum,”
|
|
ut in Actibus apostolorum legimus, eruditus est (Act. VII).
|
|