CAPUT 3

“Vos ipsi mihi testimonium perhibetis, quod dixerim: Ego non sum Christus, sed quia missus sum ante illum.”

Quando misistis ab Hierosolymis sacerdotes et Levitas, ut interrogarent me:

“Tu quis es?”

confessus sum et non negavi, et confessus sum:

“Quia non sum ego Christus,”

et dixi:

“Qui post me venturus est, ante me factus est (Joan. I),”

et caetera. Quod ergo nunc ita dixerim:

“Vos mihi nunc testimonium perhibetis,”

in quod dicitis:

“Rabbi, qui erat tecum trans Jordanem, cui tu testimonium perhibuisti.”

Nequaquaquam ergo nunc primum me purum hominem esse cognovi, quia vos scitis, vos memores estis, et nunc mihi testimonium perhibetis, quod dixerim:

“Ego non sum Christus.”

Quod si dixissem, profecto plus quam hominem me esse affirmassem. Quia Christus plus quam homo est; quia non tantum homo, sed et Deus et homo est. Quapropter illi soli dicite Rabbi, quia

“Magister vester unus est Christus (Matth. XXIII),”

de quo et dixi jam, et audistis, quia

“de plenitudine ejus nos omnes accepimus (Joan. I).”

Illius itaque vos mecum estote discipuli. Quid enim habeo quod non de plenitudine ejus acceperim? Si autem accepi, quid me gloriari vultis, quasi non acceperim? (I Cor. IV.) Soli illi gloria est, quia de nullo accepit, quia plenus est et non illi de coelo datum est, quia coelum ipsum ejus est. Jam nemo mihi molestus sit, si Spiritus potestatem habens ascenderit super me, locum meum non deseram. Locum, inquam, meum, modulum meum non excedam. Novi ego locum meum, hunc scilicet, quia non sum ego Christus, sed missus sum ante illum. Vultis audire quid ille, et quid ego sum? Vultis nunc istud cognoscere per simile quod vobis est bene cognitum?