CAPUT XIX. Quod Filius Dei, et procedens ex eo Spiritus sanctus, in eo assimilatus sit quod dixit Dominus Moysi:

“Congrega mihi septuaginta viros, et auferam de spiritu tuo, tradamque eis.”

Latius secundum lectionem praescriptam tractari poterat de gloria, seu claritate vultus Moysi, sive apertione libri quondam signati, sed nos tui nominis, o Trinitas Deus, in isto loco thesaurum invenisse contenti, quod est nostri propositi recordemur et illud de gloria ejusdem Moysi, quod pertinet ad processionem Spiritus sancti (Hebr. XI). Diximus namque superius, in quo prophetis et patriarchis quorum non confunditur vocari Deus, scilicet in Abraham, Isaac et Jacob, trinus et unus Deus assimilatus fuerit, nunc secundum hoc mysterium Spiritus sancti, promptum est dicere qualiter in manu Moysi quoque assimilatus sit. Crescente gloria Moysi, crevit et invidia populi in tantum quod Moysi intoleranda res visa est, et ait ad Dominum:

“Cur afflixisti servum tuum? quare non invenio gratiam coram te? et cur imposuisti pondus universi populi hujus super me,”

et caetera usque,

“sin autem aliter tibi videtur, obsecro ut interficias me, et inveniam gratiam in oculis tuis, ne tantis afficiar malis (Num. XI).”

Operae pretium est animadvertere quod dicimus, quia Moyses exemplum omnium praelatorum, qui bene praesunt, nimiam a subditis invidiam patiebatur, ita ut videretur ei tormenti hujus importabile pondus, quia cum esset mitissimus super omnes homines qui morabantur in terra, blasphemabatur a detrahentibus et murmurantibus, tanquam homo elatus et gloriae nimis avidus, in tantum ut nec frater ipsius Aaron, nec soror Maria pepercerint illi ab hujusmodi injuria.

“Dixerunt enim: Num per solum Moysen locutus est Dominus? nonne et nobis locutus est similiter? (Num. XI.)”

Ex verbis ipsius dicentis ad Dominum:

“Sin autem aliter tibi videtur, obsecro te ut interficias me et inveniam gratiam in oculis tuis, ne tantis afficiar malis,”

promptum est agnosci quanta doloris tempestas in corde ejus fuerit.

“Et dixit Dominus ad Moysen: Congrega mihi septuaginta viros, de senioribus Israel, quos tu nosti, quod senes populi sint ac magistri, et duces eos ad ostium tabernaculi foederis, et facies ibi stare tecum, ut descendam et loquar tibi, et auferam de spiritu tuo, tradamque eis, ut sustentent tecum onus populi et non tu solus graveris. Venit igitur Moyses, et narravit populo verba Domini, congregans septuaginta viros de senioribus Israel, quos stare fecit circa tabernaculum. Descenditque Dominus per nubem et locutus est ad eum, auferens de spiritu, qui erat in Moyse, et dans septuaginta viris. Cumque requievisset in eis spiritus, prophetarunt, nec ultra cessarunt.”

Mira pietas Dei, mira benignitas Moysi. Quo enim alio modo melius satis populo facere potuit, quatenus non videretur velle solus gloriari? Sed et hoc parum visum est ei, quod septuaginta viros gloriae suae participes habere meruit, nisi etiam omnem populum optaret similiter posse in Domino gloriari.

“Cum enim currens puer nuntiasset ei, dicens: Heldad, et Medad prophetant in castris, statim Josue filius Num minister Moysi, et electus e pluribus diceret: Domine mi Moyses, prohibe eos; ad haec ille: Quid, inquit, aemularis pro me? quis tribuat, ut omnis populus prophetet et det eis Dominus spiritum suum? (Num. XI.)”