|
Idcirco nec solus sanguis, nec sola de latere Salvatoris aqua manavit,
quia divinus ordo nostrae salutis utrumque depoposcit. Sanguine namque
redimimur, aqua abluimur. Nec ad hoc redempti sumus, ut tales nos ille
possideret, quales eramus prius. Unde et Apostolus:
|
“Non enim, inquit, vocavit nos Deus in immunditiam, sed in
sanctificationem in Christo Jesu (I Thess. IV).”
|
|
Et in alio loco, cum priora commemorasset peccata:
|
“Et haec, inquit, fuistis, sed abluti estis, sed sanctificati estis (I
Cor. VI),”
|
|
etc. Ut ergo esset unde a peccatis lavaremur, aqua, quae corporales
tantum lavare poterat sordes, sanguini, qui est pretium nostrae
redemptionis, sociata est, et ex ejus societate virtutem atque
auctoritatem sumpsit, ut ad abluendas invisibiles peccatorum sordes,
digna sit sancto cooperari Spiritui. Societate, inquam, vivifici ac
pretiosi sanguinis hoc accepit, ut comparetur vera similitudine Rubro
mari, per quod salvatus populus transivit, Pharaone submerso cum
curribus et equitibus suis (Exod. XIV). Nam fugientes Aegyptum hujus
saeculi, mundatos in veram repromissionis terram transmittit, diabolum
persequentem penitus absorbet cum praeteritis actibus et pompis suis.
Igitur, ut supradictum est, longe rationabilius fuit, ut lancea militis
latus Domini aperiretur, quam ut ejus crura frangerentur. Rationabilius,
inquam, ac decentius tanto fuit salutis artifici, valdeque accessit ad
pulchritudinem operis, ut illud sibi mortuo de latere educeret, unde
nasceretur Ecclesia, qui dormienti Adae costam eduxit, unde formaretur
Eva (Genes. II). Hac enim similitudine quid pulchrius, quid elegantius,
quid dulcius? Siquidem ille primus Adam obdormivit, iste secundus, ut
dictum est, resurrecturus obiit. Illi Dominus soporem immisit, huic
Pater calicem passionis dedit.
|
“Egredimini ergo et videte, filiae Sion, regem Salomonem in diademate,
quo coronavit eum mater sua in die desponsationis ejus, et in die
laetitiae cordis illius (Cant. III).”
|
|
Egredimini, inquam, de tenebris illis, quae
|
“super terram factae sunt ab hora sexta usque in horam nonam (Matth.
XXVII),”
|
|
imo de illis, quae per illas significatae sunt, et nunc operiunt faciem
cordis Judaeorum. De his ergo tenebris exite et videte intenta
contemplatione illum, qui
|
“vos vocavit in admirabile lumen suum (I Petr. II).”
|
|
Regem magnum, regem pacificum in diademate spineo, quod est charitatis
et magnae miserationis ornamentum, quo coronavit eum mater sua Synagoga
in hac die desponsationis ejus, qua, ut dictum est, nasciturae sibi
sponsae Ecclesiae in laetitia cordis sui prima elementa produxit.
|
|