|
|
“Relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae.”
|
|
Haec inquit, vocabitur virago, quia de viro sumpta est, hoc ad illud
respicit quod supra dictum est, quia formatis Dominus Deus de humo
cunctis animantibus terrae, et volatilibus coeli, adduxit ea ad Adam, ut
videret quid vocaret ea, quaerendo videlicet adjutorium illi, sicut
deinde subjungitur: Adae vero non inveniebatur adjutor similis ejus.
Appellavitque Adam nominibus suis cuncta animantia, et universa
volatilia coeli, et omnes bestias terrae, et nulli eorum hominis
vocabulo cognatum nomen posuit, scilicet quia nullum eorum simile sibi
esse perspexit. At vero in hanc similitudinem sua recognoscens, vidit
quid vocaret eam, et vocavit nomen ejus virago, dicens, quia de viro
sumpta est. Nam quia de viro sumpta est, congrue nomen quod illi
poneretur a vocabulo viri, deductum est. Sciendum autem quod in Hebraea
quidem lingua manifestam nominis etymologiam sive derivationem
litteratura resonat. Vir namque Hebraice isch, et mulier ischa dicitur.
At vero Latine vir et mulier secundum vocem sive litteralem sonum
commune nihil habent, sed pro muliere virago positum est, quod nomen a
viro sumptum est. Bene itaque suam vir in muliere recognoscens
substantiam: haec, inquit, vocabitur virago, quia de viro sumpta est. Et
adjecit: Quamobrem relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori
suae, et erunt duo in carne una. Hoc pro lege habetur, ut patrem et
matrem homini relinquere liceat, poscente causa idonea: uxorem autem
nemini nisi volentem relinquere, nec humana concedit lex, nec divina,
nisi pro sola, ut superius dictum est, fornicationis causa. Proinde cum
dicit lex: Qui dixit patri suo et matri suae, Nescio vos, et fratribus
suis, Ignoro illos, et nescierunt filios suos, hi custodierunt eloquium
tuum et pactum tuum servaverunt (Deut. XXXIII), cum, inquam, haec dicit
sancta et justa lex, notandum quod solam uxorem praeterit, quia
videlicet patrem et matrem, fratres et filios nescire licet ei qui
custodire eloquium et pactum ejus cupit, et quanquam reclamantes vel
invitos relinquere jure licebit: sola autem uxor est, quam nisi
volentem, et idem propositum amplectentem, dimitti fas non est. Ergo dum
dicit: Quamobrem relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori
suae, et erunt duo in carne una, conjugii copulam omnium carnalium
necessitudinem maximam atque fortissimam fore pronuntiat, adeo ut semel
copulati jam non sint duo, sed caro una.
|
|