|
|
“Dicebat autem de Juda Simonis Iscariotis.”
|
|
Judas Iscarioth, vel a vico in quo ortus est, vel a tribu Issachar
vocabulum sumpsit. Dicitur autem et Simonis, subauditur filius vel
propinquus, ad distinctionem Judae alterius, qui et ipse ad
distinctionem hujus, dicitur Judas Jacobi, subauditur frater, qui et
alio nomine vocatur Thaddaeus apostolus. Hunc vero Judam evangelista
recte diabolum appellatum esse comprobare volens, idoneam rationem
subjungit, dicens.
|
“Hic enim erat eum traditurus, cum esset unus de duodecim.”
|
|
Etenim diabolus, non naturae, sed pessimi accidentis Graecum nomen est,
et interpretatur deorsum fluens. Quo nomine recte appellatur angelus
ille damnatus et perditus, qui, cum bene esset conditus, spirituum in
altitudine coeli conversantium maximus, vitio suo deorsum fluens per
superbiam ad profundum inferni devolutus, factus opere et dictus est
nomine diabolus. At vero Judas deorsum fluxit, et ipsam ejus defluxionem
Evangelista patenter expressit, dicens:
|
“Hic enim erat eum traditurus, cum esset unus de duodecim.”
|
|
Quis enim nesciat gradum apostolicum excelsiorem esse cunctis ordinibus
sanctorum, tam veterum quam novorum? Item quis ignoret traditionis, qua
infelix ille tradidit Dominum, scelus esse profundissimum? Igitur cum et
Sapientia dicat:
|
“Cum maledicit impius diabolum, maledicit animam suam (Eccli. XXI),”
|
|
videlicet, eo quod anima impii doersum fluxerit, et non aliter, nisi
deorsum fluendo, impia facta sit, recte Dominus istum impietatis
signiferum. cujus anima totis conatibus in perditionis suae locum
profundum, a sublimi apostolici culminis honore defluebat, diabolum
appellat, quo adhuc in hypocrisi apostolicum munus exsequente nequior
nemo retro abierat. Hunc perditionis filium cur Dominus ad apostolatum
elegerit, plerique disputant, si malae intentionis illum esse noverat,
quem utique, qualis esset, ignorare non poterat, qui novit omnia. Et
sunt nonnulli qui bonum illum fuisse contendant ante ruinam, alioquin
non decuisse Dominum nostrum, ut vocaret illum ad tanti ordinis gratiam.
Si enim inquiunt, in ministris Christi et dispensatoribus mysteriorum
Dei reprehensibile et illicitum judicatur eis, quos indignos esse
noverint, manus imponi (I Tim. V); praecipiturque illis, ut nemini manus
cito imponant, id est, nisi ex bonis operibus praecedentia merita
videant; quanto magis summe justus, et summa justitia, nulli indigno
committere debebat sacra apostolici ordinis ministeria? Ergo, inquiunt,
ante ruinam bonus erat; apostolico fastigio non minus caeteris
coapostolis dignus erat. Nec enim, inquiunt, aut falli potuit, ut
indignitatem ejus nesciret, aut indigna agere ut indigno sanctum
ministerium delegaret, suosque illi familiarius loculos committeret.
Utrisque una responsione satisfaciendum est. Primum quaerimus ab eis:
Utrum hodie Judas aliquis ad apostolicum, id est, episcopale officium
pertingat; imo, quia Judam ante apostolatum, nonnulli, ut praedictum
est, bonum fuisse contendunt, utrum nemo nisi bonis apostolicis sese
sacramentis immergat. Plane diffiteri nequeunt, quin plurimi et mali
esse, et tanto munere fungi, Deo permittente, praevaleant. Qui et Judae
in nullo dissimiles, pecunias, quarum cupiditate Christo adhaerent,
sibimet aggregant, et sacros loculos in potestate habentes, Ecclesiae
redditus sacrilego raptu exportant. Quid ergo? nunquid ignorans aut
injuste disponens tales admittit Christus et sacramenta sua per eos
operatur? Itaque, cum hodie nonnullus admittere comprobetur, quos malos
esse certum est, ex ipsorum fructibus claret, infirmum esse argumentum,
quo dicunt, bonum fuisse Judam ante ruinam, cum illum apostolum fecerit
Christus. Verumtamen solertius indaganti necdum satisfactum est. Nam
adhuc objicere potest sic: Recte quidem Christus Judam persequentem
sustinuit, cujus casu statum aliorum firmius in timore et humilitate
fundaret, quippe cujus praeceptum est, ut boni malos quos corrigere non
valent, tollerent aequanimiter (Matth. V, Rom. XII). Abel enim esse
renuit quem Cain malitia non exercet (Gen. IV). Sed rursus ejusdem
praeceptum est, ut sanctum canibus non demus (Matth. VII); et qui
correptionem non recipit, sit nobis
|
“sicut ethnicus et publicanus (Matth. XVIII).”
|
|
Ipse autem Judam, non qualemcunque carnem, non qualemcunque ethnico
similem, sed diabolum esse noverat. Nunquid ergo sancta illi vitae
sacramenta tradere debuerat. Ad haec, inquam, salutis nostrae
sacramenta, in Christi passione, morte et resurrectione condita sunt. In
passione quippe, id est, sub ipso passionis ejus articulo, corporis, et
sanguinis ipsius eucharistia primum ab illo loco consecrata est. De
baptismo quoque quaerentibus perspicuum est (sicut ubique et maxime
contra quosdam Graecorum sanctae Romanae Ecclesiae defendit auctoritas)
quia conditum est in morte et resurrectione ejus, in qua juxta Paulum et
nos baptizamur
|
“et sepelimur per baptismum, ut quomodo surrexit Christus a mortuis per
gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus (Rom. VI).”
|
|
Nunquid antehac discipulos suos baptizare misit, aut praedictum corporis
et sanguinis sui sacramentum illis tradidit? Baptizasse quidem non
Jesum, sed discipulos ejus legimus, adhuc Joanne superstite et
baptizante (Joan. IV), sed, postquam ille traditus est, et Jesus in opus
praedicationis successit, nec ipse nec quisquam jussu ejus baptizavit,
nec baptizandi regulam ipse ante resurrectionem tradidit. Sed Judas ad
horam illam non pervenit qua Christus pro suis passus est; quibus ipse
ait: et ego vadam immolari pro vobis, nec apostolatus signaculum, id
est, Spiritum sanctum cum eis accepit, quem tunc primum in remissionem
peccatorum dedit, quando resurgendo glorificatus est, insufflans et
dicens:
|
“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis
(Luc. XXII; Joan. XX).”
|
|
Et de hoc quidem haud dubium est quia Judas non interfuit, scilicet
neque dum Christus immolatus est pro suis; neque dum resurgens Spiritum
suum dedit illis. De participatione autem corporis et sanguinis ejus,
potest aliquis opinari, quod ille interfuerit. Sed profecto diligentius
evangelistarum narratione doctorumque considerata diversitate, citius
deprehendi potest, huic quoque sacramento illorum nequaquam interfuisse.
Nam, cum accepisset buccellam, qua traditor designatus est, exivit
continuo: quam utique buccellam, nec evangelistarum, nec doctorum
quisquam consentit panem fuisse Dominici corporis; cum autem continuo
exierit (Joan. XIII), profecto constat quia, sicut praedictum est,
corpori et sanguini Christi non communicavit. Nam non ante, sed post
typicum Pascha, cujus buccella denotatus est, fuerat impletum, et Agni
carnes cum apostolis comederat, assumpsit panem, qui confortat cor
hominis, et ad verum Paschae transgressus est sacramentum, ut quomodo in
praefiguratione ejus Melchisedech summi Dei sacerdos, panem et vinum
offerens, fecerat, ipse quoque in veritate sui corporis et sanguinis
repraesentaret. Quod cum ex caeteris evangelistis ordine manifesto
perspicuum sit, solus Lucas quibusdam aliter sentiendi occasionem dedit,
non quod typici Paschae (Luc. XXII) et sacrae eucharistiae praedictum
ordinem praeposteravit, vel minus aperte dixerit quam caeteri, sed quia
verba, quae de traditore suo Dominus in coena dixit, iste solus tardius
scripsit, quam caeteri, id est, per anticipationem sacrae eucharistiae
traditionem praescribens, verba quae in priori coena dixerat, verbis
quae post dicta sunt, contexuit. Cum itaque Judas dispositus quidem ad
apostolatum fuerit, sed per nulla vitae sacramenta ad ejusdem ordinis
habitum pervenerit, universa bonitatis ejus argumenta deficiunt, et
nihil est in quo Christi, Judam ad tempus admittentis, recte
gradientibus obsit exemplum. Igitur hic filius perditionis nunquam bonus
fuit, nec de bono electo malus factus est, sed quia malus erat, idcirco
ad opus necessarium ab eo, qui malis bene uti novit, electus est, et
apud illum semper pro malo habitus est; malo, inquam, non nequitia
naturali, sed vitio accidentali. Quod si quis officio praedicandi, et
signa faciendi bonum illum fuisse dicat, concedimus ei. Nam et episcopi
mali, quantumvis moribus mali sint, quandiu fidem catholicam tenent,
officio, quod agunt, bonae arbores sunt. De quorum electione, qua et
Judas judicio divino electus est, sunt multa quae dicantur, sed
fastidiosam prolixionem [prolixitatem] devitantes, evangelicam seriem
prosequamur.
|
|