CAPUT VII. Dominica in palmis.

Dominica hac, qua Dominus in civitatem Hierusalem passurus venit, luna decima exstitit. De hac die praeceperat Dominus in lege filiis Israel:

“Decima die mensis primi tollet unusquisque agnum per familias et domos suas, et servabitis eum usque ad quartum decimum diem mensis ejusdem, et immolabit eum universa multitudo filiorum Israel ad vesperam (Exod. XII).”

Nota et celebris est mirabilium historia, quae ante fuerant gesta, scilicet quod decem plagis Pharaonem et totam Aegyptum Moses in virga manus suae percusserit: quibus Pharao, quamvis afflictus, victus tamen non est, donec agnus immolaretur in domibus Israel. Verum quid hoc significaverit, quomodo

“haec omnia in figura contingebant illis (I Cor. X),”

et ad praesens negotium pertinet, praetereundum non est Pharao, diaboli, Aegyptus, mundi, filii Israel, omnium qui ad vitam praeordinati sunt et populus Dei vocantur, typum gesserunt. Captivitas servitusque filiorum Israel, captivitatem illam designant qua diabolus hominem in paradisi libertate conditum, per praevaricationem in tenebris hujus saeculi captivavit, et morti obnoxium fecit. Stetit Moses cum Aarone coram Pharaone, tenensque virgam in manu, dixit:

“Haec dicit Dominus: Dimitte populum meum (Exod. VII).”

Nimirum in virga Mosi legis disciplinam, in Aaron ejusdem legis agnoscimus sacerdotium. Haec enim duo dicta sunt, ut Dei populum a servitute Pharaonis, id est diaboli eriperent. Decem plagae, quibus percussus est, decem legis praeceptorum, quibus populus Dei diabolo captivatori humani generis repugnare jussus est, similitudinem praetulerunt. Nam tunc primum

“mors, quae regnavit ab Adam usque ad Mosen (Rom. V),”

coepit audire in regno suo contradictionem, Deo debitum sibi exigente ab hominibus cultum, et suorum obedientiam praeceptorum. Sed sicut Pharao decem plagis non adeo victus est, ut filios Israel dimitteret, ita diabolus decem praeceptorum legis observatione non adeo superatus est, ut homo in paradisum rediret. Igitur sicut post inefficacem virgam Mosi tandem agnus immolari jussus est, et tunc mortua sunt primogenita Aegypti, et hac una plaga tactus Pharao dimisit populum, et ipse cum reliquis Aegyptiis persequens transeuntes, in mari Rubro submersus est; sic postquam constitit, quod nihil ad perfectum adduceret lex (Hebr. VII), Agnus Dei Christus immolatus est, et in morte ejus primogenitum, id est originale peccatum, deletum est, et in mari Rubro baptismi Christi sanguine rubentis actualia quoque peccata cum diabolo penitus absorpta sunt (Colos. II; I Cor. X). Luna ergo decima, ut dictum est, Dominus Christus, verus Agnus, praecepto Patris obediens, civitatem Hierusalem passurus ingressus est. Sed nec ipse ingressus ejus vacat a mysteriis; quocunque enim verus hic sol procedit, similitudines ejus quam operatur salutis, quasi umbras interjecto corpori similes reddit. Veniens igitur ad passionem, videamus quas jaciat umbras fulgidae misericordiae, cujus in multitudine benedictus advenit. Primum a monte Oliveti duos mittit discipulos in castellum, quod erat contra ipsos, ut asinam illic alligatam pullumque ejus solventes sibi adducerent (Matth. XXI), etc. In his profecto, quae utilitas in sanguine suo, quis fructus suae passionis, ad quam veniebat, mystice praesignavit. Ascensurus enim propter passionem mortis, gloria et honore coronatus (Hebr. II), ad dexteram Patris, qui est mons Olivarum, id est pater misericordiarum, et Deus totius consolationis (II Cor. I), Deus pacis, fonsque et origo luminis, atque inde dando hominibus dona, missurus erat apostolos suos qui ligandi atque solvendi potestate accepta, asinam et pullum ejus, id est utrumque populum, Judaicum atque gentilem, ab erroris stultitia, peccatorumque oneribus absolverent, et abducto sibi humano genere per fidem, ipse supersedens, juxta quod scriptum est:

“Et equitatus tuus salvatio (Habac. III),”

in coelestem Hierusalem animas induceret, turbis angelorum cum laude occurrentibus, palmasque victoriarum cum ramis olivarum, quae sunt pacis insignia, sublevantibus.