CAPUT XXVI. De primogenitis Domino sanctificatis, et quod filii Levi usque ad Christum in carnali sacerdotio fuerint reputati.

Quo jure primogenitum omne exigat, ratione subjuncta manifestat:

“Cum, inquit, interrogaverit te filius tuus cras, dicens: Quid est hoc? respondebis ei: Quia in manu forti eduxit nos de terra Aegypti, de domo servitutis. Nam cum induratus esset Pharao, et nollet nos dimittere, occidit Dominus omne primogenitum in terra Aegypti, a primogenito hominis usque ad primogenitum jumentorum. Idcirco immolo Domino omne quod aperit vulvam masculini sexus, et omnia primogenita filiorum meorum redimo.”

Consentimus aequitati quotquot in hoc sanctarum legum auditorio consistimus jurisperiti, vel sensum habentes veritatis, quia jus est ut pro quorum liberatione, illa corporaliter primogenita caesa sunt, ab eis liberatori suo deberetur omne primogenitum. Sed loquitur Dominus in libro Numerorum ad Moysen, dicens:

“Ego tuli Levitas a filiis Israel, pro omni primogenito, qui aperit vulvam in filiis Israel. Eruntque Levitae mei, meum est enim omne primogenitum (Num. III).”

etc. Item:

“Numera, inquit, primogenitos sexus masculini, a mense et supra, et habebis summam eorum. Tollesque Levitas mihi, pro omni primogenito filiorum Israel (ibid.).”

Quaeritur ergo: Si omne primogenitum de filiis Israel, pretio redemptum est, quo jure tolluntur Domino Levitae, pro omni primogenito filiorum Israel? Vel si Levitas tollere habebat pro primogenitis, qua rectitudine pretium pro primogenitis dari jussit vel accipi? Ad haec inquam: Sacerdotium verum primogenitorum est. Etenim eorum omnium unus futurum erat ut fieret sacerdos in aeternum, secundum ordinem Melchisedech, quem multis locis Scriptura sancta primogenitum appellat, videlicet respectu omnium filiorum Israel, id est, omnium filiorum Dei, ut Apostolus dicit:

“Nam quos praescivit, et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii Dei, ut sit ipse primogenitus in multis fratribus (Rom. VIII).”

Amplius autem Lucas dicturus:

“Tulerunt eum in Hierusalem, ut sisterent eum Domino, sicut scriptum est in lege Domini: Quia omne masculinum aperiens vulvam, sanctum Domino vocabitur (Luc. II),”

praemisit ita de Virgine, dicens:

“Et peperit filium suum primogenitum (ibid.),”

videlicet ut, cognitor legis Domini, subaudiat quod vocaretur Domino sanctum, cui summum et verum repositum erat sacerdotium. Porro illud carnale sacerdotium legis, veri hujus sacerdotii vicarium fuit, nec tanquam necessarium vel ad salutem sufficiens positum est, sed quasi poedagogus propter transgressiones, donec veniret cui repromiserat sacerdotium, testatur Deus, dicens, quod in illo benedicerentur omnes gentes (Gal. III). Ergo quia primogenitorum, ut jam dictum est, sacerdotium erat in Christo repositum, carnale autem sacerdotium, hujus fuit vicarium; justum erat ut quorum videlicet primogenitorum filii Levi vicem egerunt, eorum quoque ad necessarium victum acciperent pretium, proprios funiculos inter fratres suos filios Israel non habituri, juxta sententiam patris sui Jacob dicentis:

“Simeon et Levi fratres, vasa iniquitatis bellantia, dividam eos in Jacob, et dispergam eos in Israel (Gen. XLIX).”

Igitur quia propter transgressiones vicarium sacerdotium positum est, donec verum veniret sacerdotium, quod primogeniti est jure, et vacantia primogenita redimebantur, et eorum vicarii sacerdotes ac ministri, illorum pretio locabantur ministraturi pro ipsis, donec primogenitus veniret, qui seipsum non redimeret, sed assistens Domino per proprium sanguinem amoto statim vicario, tolleret sacerdotium suum secundum ordinem Melchisedech.