CAPUT XIX. Quod prudenter coram rege petitionem suam exposuerit.

Porro ipse modus locutionis, ubi tandem regi voluntatem suam aperuit, ubi petitionem suam et preces suas locuta est, ille, inquam, modus locutionis qualis exstitit, dicenti rege jam tertia vice:

“Quae est petitio tua? etiamsi dimidiam partem regni mei petieris,”

impetrabis, ita respondit:

“Si inveni gratiam in oculis tuis, o rex, si tibi placet, dona mihi animam meam pro qua rogo, et populum meum pro quo obsecro. Traditi enim sumus, ego et populus meus, ut conteramur, et jugulemur, et pereamus, atque utinam in servos et famulas venderemur! esset tolerabile malum, et gemens tacerem. Nunc autem hostis noster est, cujus crudelitas redundat in regem (Esth. VII).”

Laudabilis in tali elocutione prudentia est, prudentia sana, cujus doctrix est sancta et matura humilitas. Nunquid reginam se esse sciebat, quae tali modo regi supplicabat? nunquid amari sese sentiebat, quae cum tanto timore obsecrabat? Profecto mirari rex ipse poterat, qui si peteret illa dimidiam regni sui partem, dare paratus erat, mirari, inquam, quod regina sua, dilecta sua, digna imperio prae cunctis mulieribus existimata, sibique prae omnibus feminis complacita, pro anima sua, id est pro vita sua supplicabat, tanquam captiva, tanquam proscripta, velut si ab ipso rege fuisset condemnata. Haec propter intimandam ejus prudentiam dicta sint, quae tanta est, ut magnitudinem ejus nullus verbis digne valeat consequi.