|
Post haec jam sacerdos silentii solitudinem expetit, instante memoria
Dominicae passionis, conversus ad altare, concentu chori finito et omni
Ecclesia conticescente. Hoc autem significat illud quod Dominus noster
jam non palam ambulabat apud Judaeos, cum cogitarent eum interficere,
|
“sed abiit in regionem juxta desertum in civitatem, quae dicitur Effrem,
et ibi morabatur cum discipulis suis (Joan. XI).”
|
|
Collegerunt ergo pontifices, et pharisaei consilium, dicentes:
|
“Quid facimus? videtis quia nihil proficimus. Ecce mundus totus post
illum abit. Et prophetavit unus ex illis, nomine Caiphas, pontifex anni
illius, quod expedit, ut unus homo moriatur pro gente, et ab illo die
cogitaverunt, ut interficerent eum (Joan. XII).”
|
|
Hoc ipsum autem a mysterio non vacat. Non enim timore passionis se
abscondit, qui ad hoc venit, ut pateretur, sed hoc praetendebat foris,
quod intus agebatur in illorum cordibus. Nam vere abiturus erat in
regionem gentium pedibus evangelizantium, quae erant juxta desertum
illorum, quibus jam tunc dicebat:
|
“Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII),”
|
|
non in ipsum desertum, quod erat illi incredulitas Judaeorum. Sacerdos
ergo in silentio stans, et silenter super oblata dicens orationem,
sanctum praeparat sacrificium, quia Dominus noster, etiam cum se
absconderet, nec palam apud Judaeos ambularet, salutare nobis passionis
suae meditabatur sacramentum. Quia vero proximo jam Pascha, cum multi
ascendissent in Hierosolymam ut sanctificarent seipsos ante Pascha, et
requirerent eum dicentes:
|
“Quid putatis; quia non venit ad diem festum? Dederant autem pontifices,
et pharisaei mandatum, ut si quis cognoverit ubi sit, indicet, ut
apprehendant eum. Venit Dominus Jesus Bethaniam ante sex dies Paschae,
ubi fuerat Lazarus mortuus, quem suscitavit, et fecerunt coenam ibi, et
Martha ministrabat, quia tunc iterum ambulabat palam, ita ut Lazarus
esset unus ex discumbentibus cum eo (Joan. XI, XII).”
|
|
Levat iterum sacerdos vocem suam dicendo: Per omnia saecula saeculorum.
Dicturusque rem attentione dignam, praemittit salutationem, optans nos
quoque tales esse, cum quibus manere Dominus, et apud quos convivium
facere dignetur. In mente enim tunc habere debet Ecclesia mulierem illam
formosam, quae attulit ad convivium illud
|
“alabastrum unguenti nardi pistici pretiosi, et effudit super caput
ipsius recumbentis (Joan. XII),”
|
|
et audire, quod dicere incipit sacerdos: Sursum corda, Habemus ad
Dominum, ut et ipsa, sicut vere mulier unguentaria, sursum ad ipsam
divinitatem Filii Dei levet cor suum, et illud caput aequale Deo Patri
fide contingens, unguento perungat catholicae confessionis, quam
sacerdos subsequendo canit. Gratias enim agere debemus omnipotenti Deo
nostro per Christum Dominum nostrum, credendo et confitendo quod per
ipsum majestatem ejus laudant angeli, adorant dominationes, tremunt
potestates, etc. Nimirum hoc est, divinitatis ejus arcanum contingere
principium, et odoriferum super caput ejus effundere pietatis unguentum.
Hoc unguentum ex medulla pigmenti confectum est evangelici, scilicet ex
eo quod Joannes ait de Verbo, quod
|
“in principio erat Deus apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt et sine
ipso factum est nihil (Joan. I).”
|
|
Hujus nunc odore domus Ecclesiae repleta est, sed muscae morientes
perdiderunt ejus suavitatem (Eccle. X), videlicet omnes haeretici
sordibus obvoluti, quos erroris stercora fetore pascunt, et verba
veritatis bono odore interficiunt. Igitur sacerdos post interjectum, ut
dictum est, silentium, quasi post Domini latibulum, vocem levans, ipsum
palam venientem in Bethaniam, palam convivantem, et unguento delibutum
quodammodo repraesentat. Et illam sacrae confessionis unctionem sic
determinat mulier illa magna, quae est sancta Ecclesia, ut cum angelis
et pueris, qui in crastinum obviaverunt Domino canentes, ramosque
palmarum sublevantes (Matth. XXII), decantet hunc devoti pectoris
hymnum: Sanctus, sanctus, sanctus, Dominus Deus Sabaoth (Isa. VI), etc.
Ubi enim dicitur. Hosanna in excelsis. Benedictus qui venit in nomine
Domini, praedictum piae confessionis unguentum dimittit, ut non solum
caput, sed et pedes ungat Domini, passionem mortalis hominis fideliter
respiciens, ad quam cum praedictis turbae multae laudibus benedictus
advenit.
|
|