CAPUT 24

“Scio quia filii Abrahae estis, sed quaeritis me interficere, quia sermo meus non capit in vobis.”

Postquam objectionis eorum posteriorem partem dissolvit, illam scilicet qua dixerant:

“Et nemini servivimus unquam,”

nunc priorem, illam scilicet, quam intolerabilem spirantes superbiam deflaverant, dicendo:

“Semen Abrahae sumus.”

Idcirco autem ita dissolvendas praeposteravit partes, quia de hac maxima superbiae materia plura dicturus est:

“Scio, inquit, quia filii Abrahae estis.”

Quis enim nesciat, quia sicut propheta vobis improperat,

“vos de aquis Juda,”

qui fuit Abrahae pronepos,

“existis (Isa. XLVIII),”

id est, non imitatores paternae virtutis, sed tantum superflua fluxae carnis genimina pullulastis?

“Estis ergo filii Abrahae, sed quaeritis me interficere.”

Quare?

“Quia sermo meus non capit in vobis,”

id est, quia sic ad audiendum sermonem meum impatientes estis, ut per impatientiam ejus mors mea vobis desiderio sit. Hoc profecto nimium nimiumque repugnat, ne vos, qui dicimini filii Abrahae reputemini in semine (Rom. IX). Abraham in sermone meo mansit, id est in sermone quem de me audivit, quando dictum est ei:

“Atque in semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII).”

Mansit, inquam, in hoc sermone, credens et a justitia non deficiens, nec aliquando

“infirmatus est fide, nec consideravit corpus suum emortuum, cum fere centum esset annorum, et emortuam vulvam Sarae”

fidelem existimans eum qui repromisit (Rom. IV). Ita credendo, et in sermone promissionis permanendo, pater multarum gentium appellari et esse meruit,

“et reputatum est ei ad justitiam, et amicus Dei appellatus est (Jac. II).”

Haec illa est in qua vos gloriamini nobilis generositas et generosa nobilitas patris Abrahae, scilicet non ex carne, sed ex fide; non ex gente, sed ex virtute; non ex propria seminis sui qualitate, sed ex longanimitate obedientiae. Nam caro Abrahae, si quaeritur, de massa praevaricatrice est, genus ejus Chaldaicum est. Secundum hanc partem scio, quia filii Abrahae estis. Nunc illud a vobis quaeritur, ut veri quoque, et non degeneres filii sitis, id est, ut in eodem sermone meo maneatis, in quo ille mansit, credendo scilicet venisse illud semen benedictionis, quod ille venturum credidit, et semen illud esse me qui et loquor vobis. Quod ut credatis, ego sum qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me Pater faciendo opera in medio vestri, quae nemo alius fecit, majora quam vidit Abraham, qui credidit.