|
|
“Cum sero autem factum esset, descenderunt discipuli ejus ad mare. Et
cum ascendissent navim, venerunt trans mare Capharnaum.”
|
|
Alius evangelista refert manifestius, hoc factum esse jubente Jesu.
|
“Jussit, inquit, Jesus discipulos suos ascendere in naviculam, et
praecedere eum trans fretum, donec dimitteret turbas. Et dimissa turba
ascendit in montem solus orare (Matth. XIV).”
|
|
Ascendentibus navim discipulis, et tempestatem passuris (Psal. LXVIII),
ipse Christus, quem trans ipsum mare fuerant secuti, simul non ascendit,
sed in montem remanet, quia videlicet postquam semel fluctus nostrae
mortalitatis transiit, et aquae mortis semel intraverunt usque ad animam
ejus, jam ad ipsas passionis aquas non revertitur:
|
“Resurgens quippe ex mortuis, jam non moritur, mors illi ultra non
dominabitur (Rom. IX).”
|
|
At vero nos, qui illum transeuntem aquas secuti sumus, baptizati
videlicet in morte ipsius, consepulti cum illo per baptismum in morte (I
Cor. X); nos, inquam, aquas adhuc multas transire et mare longum arare
debemus, id est, tempestates tribulationum aut certe vitiorum pati, quas
et constanter ferre et superare jubemur, ad omnes tentationes
praeparati. Bene ergo, ut Matthaeus evangelista testatur (XIV), hoc
ipsum jussit Dominus Jesus significans, quod et illi discipuli ejus, et
quicunque vellent illum pie vivendo imitari, se recepto in montem coeli,
laboraturi forent in fluctibus saeculi, probandi ad aquas
contradictionis, et exaudiendi in abscondito tempestatis, ad quos
videlicet fluctus non esset ipse reversurus cum eis, nisi per praesentem
omnipotentiam auxilii sui. Quia vero et hoc idem evangelista non solus
dixit, quia orare in montem ascendit, praetereundum non est, quia nec
tunc, cum adhuc mortalis esset oravit, nec modo cum immortaliter regnat
a dextris Dei, interpellat pro nobis (Rom. VIII) absque maxima distantia
omnimodae orationis qua homo orare Deum debet (I Tim. II), aut unquam
debuit. Quam videlicet orandi distantiam Lucas quodam loco exprimens:
|
“Et erat, inquit, pernoctans in oratione Dei (Luc. VI),”
|
|
videlicet cum esset Filius, Deum Patrem reverenter orabat, Deus ipse
reverendus et pro sua reverentia exaudiendus, cujus vita et mors
sacrificium pro nobis et jugis oratio exstitit (Hebr. II). Immortalitas
autem ejusdem nunc idoneum nostrae fiduciae patrocinium est, in qua non
jam, ut oret, prosternitur, sed sedens ad dexteram majestatis in
excelsis (Hebr. I), in eo pro nobis recte interpellare dicitur (Rom.
VIII), quod in semetipso nostram Deo Patri substantiam semper praesentat
fidelis perorator, justusque ac potens advocatus (I Joan. II).
|
“Cum, inquit, ascendissent navim, venerunt trans mare Capharnaum.”
|
|
Hoc secundum regulam quam Tichonius recapitulationem appellat,
intelligendum est. Prius enim anticipatur quod trans mare Capharnaum
venerint, deinde narratur qualiter venerint. Sic illud in Genesi per
anticipationem dicitur:
|
“Et creavit Deus hominem ad imaginem suam, ad imaginem Dei creavit
illum, masculum et feminam creavit eos (Gen. I).”
|
|
Posterius namque narratur qualiter primo hominem de limo terrae
formaverit, ac deinde unam de costis ejus in mulierem aedificaverit.
Item cum dixisset Scriptura (de gene rationibus filiorum Noe loquens):
|
“Ab his divisae sunt insulae gentium in regionibus suis, unusquisque
secundum linguas et familias in nationibus suis (Gen. X),”
|
|
inferius narrat qualiter divisae sunt, dicendo:
|
“Erat autem terra labii unius, et sermonum eorumdem. Cumque
proficisceretur de oriente (Gen. XI),”
|
|
etc. Sic, inquam, et hoc loco rei gestae anticipatur, moxque ipsa res
gesta hoc modo narratur.
|
|