CAPUT XVI. De eo quod ait:

“Sic benedicetis filiis Israel,”

quod tertio dictum sit Dominus, quod est Pater, et Filius et Spiritus sanctus.

“Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: Loquere Aaron et filiis ejus: Sic benedicetis filiis Israel, et dicetis eis: Benedicat tibi Dominus, et custodiat te, ostendat Dominus faciem suam tibi, et misereatur tui. Convertat Dominus vultum suum ad te, et det tibi pacem. Invocabunt nomen meum super filios Israel, et ego benedicam eis.”

Quod hic Dominus loquens Moysi sub velamine litterae eis abscondit, hoc praefatus ille Nazaraeus sanctificato capite jam resurrectionis indutus mutatoriis, gloriosa claritate revelavit. Dixit enim discipulis suis:

“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Quae enim alia, praeter hanc, benedictio est qua benedicat sacerdos ille sanctus filiis Israel?

“Benedicat, inquit, tibi Dominus,”

subauditur Pater,

“ostendat et faciem suam tibi,”

subauditur Filius,

“convertat vultum suum ad te,”

subauditur Spiritus sanctus. Quid hoc pulchrius, quid jucundius? Ecce hic in antiquissima lege novae gratiae lucem videmus, nominis sancti Trinitatem quam odit Judaeus, quam dissipat haereticus Arius, quam confundit Sabellius, hic in antiquo Numeri libro amabiliter conjunctum, clare distinctum agnoscimus. Et nota singularum enuntiationum pulchritudinem,

“Dominus,”

inquit, scilicet Pater,

“benedicat tibi,”

quod est bona dare,

“et custodiat te,”

quod est a malis liberare,

“Dominus”

Filius

“ostendat faciem suam tibi,”

quod est bona dare,

“et misereatur tui,”

quod est a malis liberare.

“Dominus”

Spiritus

“convertat vultum suum ad te,”

quod est bona dare,

“et det tibi pacem,”

quod est a malis liberare. Nam hic geminus est divinae benedictionis fructus, ut bonis repleamur, et malis careamus, ut signati hoc nomine Trinitatis, jam hic in praesenti peccatorum remissionem, et quodlibet divinae gratiae donum percipiamus, et in futuro poenis inferni, corporum quoque corruptione exuamur, quod in gloria resurrectionis futurum speramus.

“Invocabunt, inquit, nomen meum super filios Israel, et ego benedicam eis.”

Quia dixerat

“Aaron et filiis suis, sic benedicetis filiis Israel,”

ne quis putaret benedictionem esse nominis, vel ab homine quempiam benedici, definivit quod dixerat.

“Invocabunt, inquiens, nomen meum super filios Israel, et ego benedicam eis.”

Nemo ergo de auctoritate glorietur hominis, ut, verbi gratia, dicat quisque nostrum:

“Ego quidem sum Pauli, ego autem Apollo, ego vero Cephae, ego autem Christi. Nunquid, ait Apostolus, Paulus crucifixus est pro vobis, aut in nomine Pauli baptizati estis?”

(I Cor. VIII.) Igitur quocunque invocante nomen Domini super nos, solus qui benedicit ipse est Dominus Deus unus, Pater, et Filius, et Spiritus sanctus, cui et cum Psalmista, cum praesentis loci sensu dicimus:

“Benedicat nos Deus, Deus noster, benedicat nos Deus (Psal. LXVI).”