CAPUT XIII. De eo quod, dictum est ei:

“Et faciet amaricari ventrem tuum, sed in ore tuo erit dulce tanquam mel.”

Et faciet, inquit, amaricari ventrem tuum: sed in ore tuo erit dulce tanquam me (Apoc. X). Et est sensus: Cum perceperis, oblectaberis divini dulcedine eloquii, sed amaritudinem sentiens, cum praedicare et operari coeperis quod intellexeris. Quare? Quia videlicet non omnes homines oblectat Verbum Dei cum sit naturaliter dulce, quia non solummodo de gaudiis coelorum agit, sed et de flammis gehennae. Unde et Ezechiel de hoc eodem libro dicit, quod hic Joannes tacuit, quia scriptae erant in eo lamentationes, et carmen, et vae (Ezech. II). Cuncta enim series Veteris et Novi Testamenti poenitentiam pro peccatis agendam, quod est lamentari, regnum coeleste quaerendum, ubi est carmen, et fletus infernalis, ubi est vae, praemonet esse fugiendos. Verum homines voluptatum amatores, propter Scripturam lamentationum et vae totum librum oderunt, et idcirco ventrem illius, qui illum devoravit, amaricari faciunt. Neque enim hoc soli Joanni dictum est, vel de solo Joanne sentiendum est, quod post dulcedinem tanquam mellis in ore, venter illius amaricatus fuerit. Nimirum quicunque de manu angeli hujus, Angeli magni consilii librum hunc accepit, et saltem unam ex eo devorans pagellam, manifestam per vocem predicationis ructum fecit, vix aut nunquam effugere potuit, quin pateretur quidpiam de occursu, seu rufi, seu nigri, seu pallentis equi. Quod ut apertius dictum sit, vix quisquam aliquando imo nunquam de superno munere verum Scripturae sanctae intellectum accipiens, secundum eumdem veritatis intellectum, contra vanitates et insanias falsas declamavit, qui non aut aperta persecutione inimicorum Dei, aut intestina detractione falsorum fratrum, qui nomine tenus sunt Christiani, aut haereticorum impugnatione, qui exierunt ex nobis, sed non erant ex nobis (I Joan. II), quidpiam patiatur amaritudinis. Maxime autem inter suos ejusmodi molestiam patitur quisquis librum istum devoravit. Non enim mentitur qui dixit: Amen, amen dico vobis, quia nemo propheta acceptus est in patria sua (Luc. IV). Econtra qui spiritum hujus mundi, accepit, quemcunque philosophia hujus mundi, vel tenuiter imbuit, ille diem festum ascendit, quia tempus ejus semper paratum est, et ille quasi matutinis insistit cantilenis, ut mane comedat, et inter mane comedentes memoria sui sit. De talium sapientia dicitur in Isaia sub specie meretricis: Sume citharam, circui civitatem meretrix oblivioni tradita. Bene cane, frequenta canticum ut memoria tui sit (Isa. XXIII). Exilem valde mercedem cum improperio meritrici taxavit dicendo, ut memoria tui sit. Nam idcirco meretrix, idcirco oblivioni tradita est, quia canit, non ut Dei, sed ut sui memoria sit. Ex hujus quidem cantilena nunc interim, et in ore suo, et in ventre suo dulcis est, tanquam mel, favus enim distillans labia meretricis, sed postmodum in fel aspidum convertetur ei. Libri autem saepe dicti intelligentia nunc quidem cum sit in ore dulcis, tanquam mel pro spe gaudii sempiterni, etiam si persecutionis amaritudo desit, pro re tamen praesentis exsilii ventrem amaricari facit. Unde et dicit: Ventrem meum doleo, ventrem meum doleo (Jer. IV). Item: Secretum meum mihi, secretum meum mihi. Vae mihi. (Isa. XXIV).