|
|
“Dicit ei Petrus: Domine, tu mihi lavas pedes?”
|
|
Tu, inquit, quem confessus sum Christum Filium Dei vivi, Rex regum, et
Dominus dominantium, vestimenta tua posuisti, aquam infudisti, et ut
pedes mihi laves coeno procumbes? Expavit enim, de Domino et magistro
suo magno, de se vero humilia sentiens, quod et alius quilibet
discipulorum extimuisset, si ab eo Dominus tantae humilitatis opus
inciperet. Siquidem adhuc non plene cognoverant hujus magistri sui
disciplinam, scilicet, quod in schola ejus ille major qui humilior
esset, quodque maxime ipse Dominus omnium, in summa humilitatis arce
regnaret. Hoc, inquam, non bene cognoverant, unde etiam nunc secundum
Lucam facta fuerat contentio inter eos, quis eorum videretur esse major.
Et quidem verbis verae dominationis, et tenendae potestatis ordinem eos
docuit, dicens:
|
“Reges gentium dominantur eorum, et qui potestatem habent super eos,
benefici vocantur; vos autem non sic, sed qui major est vestrum, fiat
sicut junior; et qui praecessor est, sicut ministrator; ego autem in
medio vestri sum sicut qui ministrat (Luc. XXII; Matth. XX);”
|
|
sed praeterea facto illos amplius instruens, palam apparebat inter eos
sicut qui ministrat, lavando pedes eorum; simulque, ut praedictum est,
significabat qualis ministerii minister foret, videlicet quod animam
suam redemptionem pro multis daturus esset. Cum ergo sic Petrus
expavisset,
|
“respondit Jesus et dixit ei: Quod ego facio, tu nescis modo, scies
autem postea.”
|
|
Causam, inquit, propter quam hoc facio, tu nescis modo, sed et si dicam
tibi, non potes portare modo,
videlicet
|
“cum venerit Spiritus veritatis, qui vos et hujus facti causam et omnem
veritatem docebit (Joan. XVI).”
|
|
|
|