|
|
“Ista est enim lex Adam, Domine Deus. Quid ergo addere poterit adhuc
David, ut loquatur ad te?”
|
|
Tanquam diceret: Vere juxta verbum tuum, Domine Deus, ego non aedificabo
tibi domum ad habitandum, quam inhabites tu, quem non capit coelum et
coeli coelorum. Neque tu habitasti in domo ex die qua eduxisti filios
Israel de terra Aegypti. Perspicuum autem est quod multo magis et antea
nequaquam in domo habitaveris. Nam
lex utique peccati, sub qua nos omnes ille genuit. Sumus enim, secundum
illum, et nos omnes natura
|
“filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II).”
|
|
Idcirco neque nos, neque alii per nos tua domus esse merentur, quia nemo
nostrum est, qui a sorde sit mundus, et omnes eadem gratia tua, id est
peccatorum remissione indigemus. Unde dicit et alius:
|
“Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserint volut mundissimae manus
meae, tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea
(Job IX).”
|
|
Quid ergo contra sententiam tuam potero respondere? Nempe ut ait idem
qui supra:
|
“Si justificare me voluero, os meum condemnabit me. Si innocentem
ostendere, pravum me comprobabis (ibid.).”
|
|
|
“Tu enim scis servum tuum, Domine Deus.”
|
|
Scis, inquam, quod cum originali peccato, actualibus quoque peccatis non
caream ego servus tuus.
|
“Propter verbum tuum, et secundum cor tuum fecisti omnia magnalia haec.”
|
|
Parum erat dixisse
quod videlicet promisisti Abraham, Isaac et Jacob, nisi addam:
id est secundum gratiam tuam, secundum misericordiam tuam gratuitam,
indebitam, nullis praecedentibus meritis retributam.
inquam. Quis enim et in hoc adjuvit spiritum tuum? aut quis consiliarius
tuus fuit, et ostendit tibi? (Isa. XL.) Cum quo inisti consilium ut
talem tibi provideres architectum, qui de nobis ipsis tibi faciat domum
ad habitandum?
|
“Idcirco magnificatus es, Domine Deus, quia non est similis tui. Neque
est alius extra te.”
|
|
Nam omnes alii cultores suos infelices subtili decipiunt fallacia, tu
autem sperantes in te mira atque inopinabili salvas cordis tui
prudentia. Sed hoc ab effectis melius, ipse probat dicens:
|
“Quae est autem ut populus tuus Israel gens in terra, propter quam ivit
Deus, ut redimeret eam sibi in populum.”
|
|
Ivit, inquam, illa videlicet via, vel cursu suo illo de quo alibi
loquitur hic idem Propheta:
|
“Exsultavit ut gigas ad currendam viam, a summo coelo egressio ejus, et
occursus ejus usque ad summum ejus (Psal. XVIII).”
|
|
Nam illa quidem via qua populum suum de Aegypto terrena et de manu
Pharaonis carnei liberavit, ivit quidem, Deus, sed non per semetipsum.
Ivit quidem sed non per propriam unigeniti Filii sui personam. Alia
hujus itineris gratia, et alia est gloria, quapropter gentem suam,
gentem electam, de coelo descendens in uterum virginis, homo factus ex
semine hujus fidelis David, juxta veritatem promissionis praesentis, ad
inferos ivit per passionem mortis, ut redimeret eam sibi in populum,
quam captivaverat in Adam spiritualis ille Pharao princeps tenebrarum.
|
“Propterea, inquit, invenit servus tuus cor suum, ut oraret te oratione
hac.”
|
|
Videlicet, qua revelasti aurem servi tui, dicens:
Invenit quippe cor suum, qui in principio hujus orationis dixit:
nam econtra, qui se existimat aliquid esse, cum sit nihil, profecto
necdum cor suum invenit, sed ipse se seducit (Gal. VI). Ergo cor suum
invenit, qui nullum esse suum meritum perspiciens, solam in dilectione
sua cognoscit gratiam Dei, vere confitens quod secundum merita, non
gloria, sed poena, non honore, sed abjectione dignus sit.
|
|