|
Et non clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis.
Super triticum et vinum ruminabant, et recesserunt a me. Diligenter in
verbis istis divinam perpendamus justitiam, quia hic causa est propter
quam carnalis Israel existimetur vel reputetur Edom sive Esau, et non
Israel. Et non clamaverunt, inquit, ad me, sed ululabant. Quidnam est
clamare ad Dominum, nisi desiderare Dominum? Caeterum, si quis orationem
multiplicet, quantumvis clamando et lacrymando, non habens intentionem
in hoc, ut ipsum mereatur habere Deum, sed ut aliud quid obtineat
terrenum sive transitorium, non veraciter dici potest clamare ad
Dominum, id est, ita clamare ut clamor ejus ad Domini Dei perveniat
auditum. Iste qui sic clamat, nimirum similis est Esau, de quo scriptum
est: Auditis Esau sermonibus patris, irrugiit clamore magno et
consternatus ait: Benedic etiam et mihi, pater mi (Genes. XXVII). Non
utique alium quaerebat benedictionis fructum, nisi hunc, ut in isto
saeculo dives ac potens existeret. Idcirco postmodum sequitur: Cumque
ejulatu magno fleret, motus Isaac dixit ad eum: In pinguedine terrae et
in rore coeli desuper erit benedictio tua. Sciebat enim quid quaereret,
et idcirco illius benedictionem ejusmodi praefinivit. Ait ergo: Et non
clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis, id est,
non fuerunt mihi devoti, cor eorum mecum rectum non fuit; non meipsum,
sed quae mea sunt quaesierunt, et propter haec ejulabant in cubilibus
suis, id est in synagogis suis, quae nimirum non Ecclesia mea, sed
cubicula ipsorum sunt. Vere ululabant, quia super triticum, inquit, et
vinum ruminabant; sola quae ventris sunt quaerebant, et recesserunt a
me, videlicet non quaerendo habere me. Hoc modo revera non ad
generationem pertinent quaerentium Dominum, quaerentium faciem Dei Jacob
(Psal. XXIII), sed ad generationem Esau. Hoc sentiens Apostolus dicit ad
Hebraeos: Ne qua radix amaritudinis rursum germinans impediat, et per
illam inquinentur multi; ne quis fornicator, aut profanus, ut Esau, qui
propter unam escam vendidit primitiva sua. Scitote enim quoniam et
postea cupiens haereditare benedictionem, reprobatus est. Non enim
invenit poenitentiae locum, quanquam cum lacrymis inquisisset eam (Hebr.
XII). Usque hodie infelices Judaei sic ululant in cubiculis suis, neque
inveniunt poenitentiae locum, ut benedictionem haereditare possint,
quanquam cum lacrymis inquirant eam. Quare? Quia non clamant ad Dominum
in corde suo, sed super triticum et vinum ruminant, id est, non
coelestem quaerunt gratiam, non peccatorum optant remissionem, non regni
futuri suspirant gloriam, sed ululant et ruminant propter illius terrae
iracundiam, in qua tritici et vini se habuisse recolunt abundantiam,
sicut in Psalmo scriptum est: Et in iracundia terrae loquentes dolos
cogitabant (Psal. XXXIV). Nam quia terram illam ab adventu Salvatoris
nostri propter sanguinem ejus se amisisse non ignorant, idcirco
irascuntur, et zelo maligno inflammati blasphemant illum. Et recesserunt
a me, inquit. Vere recesserunt, imo et legationem miserunt post ipsum
dicentes: Nolumus hunc regnare super nos (Luc. I). Et ego erudivi eos,
et confortavi brachia eorum, et in me cogitaverunt malitiam. Sententia
haec magnae admirationis habet sensum. Idem enim est ac si dicat: Ego,
in quem cogitaverunt nequitiam, ego ille sum qui erudivi eos, ego ille
qui confortavi brachia eorum. Erudivi nimirum dando legem, et docendo
non esse vitam hominis tantum in tritico et vino, super quod nunc
ruminant, sed in sermone Dei, quemadmodum Moyses dicit: Afflixit te
penuria, et dedit tibi cibum manna, quem ignorabas tu, et patres tui, ut
ostenderet tibi quod non in solo pane vivat homo, sed in omni verbo quod
egreditur ex ore Dei (Deut. VIII). Postquam erudivi eum, postquam legem
dedi illis, et circumduxi, et docui, custodiendo quasi pupillam oculi
mei, tunc demum confortavi brachia eorum, constituendo super excelsam
terram ut comederet fructus agrorum (Psal. CIV), et ita cofortati sunt,
ut reges fortes occiderent, duces, principes, et reges eorum, et longo
tempore possiderent labores populorum. Ille qui haec feci illis, ego
ipse sum in quem cogitaverunt malitiam, videlicet hanc, ut me
crucifigerent. Dixerunt enim: Suspendamus eum in ligno, et proinde
maledictus erit, nec reputabitur filius Benedicti, de quo Psalmista
cecinit: Benedictus qui venit in nomine Domini (Psal. CXVII). Moyses
namque scripsit, quia maledictus a Deo est qui pendet in ligno (Deut.
XXI). Hanc in me malitiam cogitaverunt, sed haec ipsa malitia eorum
excaecavit eos, ut non viderent ac scirent quod contrario per crucem
ejus in omnes gentes benedictio, id est, peccatorum daretur remissio, et
per eam omnia traheret ad seipsum (Joan. XII). Reversi sunt ut essent
absque jugo, facti sunt quasi arcus dolosus. Mira rebellio perversorum,
quibus quod in rectis corde suave est et leve, importabile videtur et
ferre non possunt. Jugum quippe Domini suave est, et onus ejus leve
(Matth. XI), durae autem cervices et male fortes humeri illorum ferre
non potuerunt. Idcirco reversi sunt ut essent absque jugo, ut non
haberent legem aut regem malis voluntatibus suis contradicentem, sed ita
revertendo facti sunt quasi arcus dolosus, id est, semetipsos
interfecerunt ac perdiderunt in modum arcus dolosi, qui retrocidente
sagitta, ipsum a quo tenditur percutit. Fugiendo namque jugum Dei sive
imperium Christi, perniciosum sibi subierunt jugum hominum, mortiferum
sibi fecerunt jugum Romani imperii. Imo et intendentes arcum rem amaram,
ut sagittarent in occultis immaculatum (Psal. XCIII), eodem arcu
sagittis ipsis in semetipsos reversis perierunt, sese aeterna damnatione
percusserunt, dicendo: Sanguis ejus super nos et super filios nostros
(Matth. XXVII). Hoc est quod continuo sequitur:
|
|