|
Quamvis hic solam hanc personam Spiritum nuncupaverit Scriptura,
dicendo:
|
“Et Spiritus Dei ferebatur super aquas,”
|
|
nihilominus tamen et ipse Deus, cujus hic Spiritus praedicatur, et ipsum
principium, id est Filius, in quo
|
“Deus creavit coelum et terram,”
|
|
Spiritus est, et non tres spiritus sed unus, sicut non tres dii sed unus
Deus. Unde in Evangelio, cum dixisset Dei Filius:
|
“Veri adoratores adorabunt Patrem in spiritu et veritate, nam et Pater
tales quaerit qui adorent eum,”
|
|
protinus subjunxit:
|
“Spiritus est Deus, et eos qui adorant eum, in spiritu et veritate
oportet adorare (Joan. IV).”
|
|
Quibus in verbis non illud intenditur, ut spiritus subjectum, et Deus
praedicatum sit, et iste sensus sit, Spiritus sanctus est Deus, licet et
hoc suis in locis recte praedicetur, sed hoc nimirum ut Deus subjectum,
et Spiritus sit praedicatum, sitque sensus, Deus est Spiritus. Quia
videlicet sancta Trinitas, quae hic, ut jam dictum est, intelligitur:
|
“In principio creavit Deus coelum et terram, et Spiritus Dei ferebatur
super aquas,”
|
|
sicut unus Deus, ita veraciter unus praedicatur et intelligitur
Spiritus. Quam igitur ob causam hoc ipsum substantiale nomen, scilicet
Spiritus, saepius in Scripturis sanctis huic uni personae assignatur?
Nunquid eo quod subtilior sit natura, cum sit una summae Trinitatis
natura vel substantia? Non utique subtilior est, neque enim ulla est
substantiae dissimilitudo, sed est hujus personae propria quaedam valde
subtilis operatio. Sic enim spiritus iste intelligitur in Deo, quomodo
in anima conscientia sua sive intentio. Denique et Apostolus cum
dixisset:
|
“Quis enim scit hominum quae sunt hominis, nisi spiritus hominis, qui in
ipso est.”
|
|
Continuo subjunxit:
|
“Ita et quae Dei sunt nemo cognovit, nisi Spiritus Dei (I Cor. II).”
|
|
Virtus Altissimi est hic Spiritus Patris, et Filii, utramque enim et
personam hic recte intelligimus in nomine unius Dei, cum dicitur
spiritus Dei, et in isto capite libri et in toto libro, id est Scriptura
sacra, ubi passim praedicatur Spiritus Dei, vel Spiritus Domini. Quod si
distinctio personarum in hac ipsa relatione desideratur, exemplum in
promptu est, cum in Evangelio Dominus dicit:
|
“Non enim vos estis qui loquimini, sed Spiritus Patris vestri qui
loquitur in vobis (Matth. X).”
|
|
Et Apostolus ad Galatas:
|
“Quoniam, inquit, estis filii Dei, misit Deus Spiritum Filii sui in
corda nostra (Gal. IV),”
|
|
et alibi loquitur:
|
“Si quis autem Spiritum Christi non habet, hic non est ejus (Rom.
VIII).”
|
|
Virtus, inquam, Altissimi est, sicut et Filius fortitudo vel brachium
Domini, hoc in sua operatione proprium habens, quod per brachium quidem
Domini, id est per Filium, facta omnis natura, vel formata est omnis
creatura sive substantia, per hunc autem vivificata est, et vivit Deo
omnis electa rationalis creatura, tam angelica quam humana.
|
|