CAPUT 35

“Scimus enim quia Deus peccatores non audit.”

Hoc videlicet,

“scimus,”

testante Scriptura:

“Quia qui avertit aurem suam ne audiat legem, oratio ejus exsecrabilis erit (Prov. XXVIII).”

Item:

“Iniquitatem si aspexi in corde meo, non exaudiet Dominus (Psal. LXV).”

Ergo peccatores, quandiu peccatores sunt, maxime qualem vos hunc esse judicatis, Deus non audit.

“Sed si quis cultor est Dei et voluntatem ejus facit, hunc exaudit.”

Hac propositione data, quia refelli non potest, protinus assumit:

“A saeculo non est auditum quia quis aperuit oculos caeci nati.”

Et hoc sine dubio, velint nolint adversarii, oportet concedi, quia videlicet, nihil tale reperitur in Moyse, aut in prophetis. Proinde continuo concludit sic:

“Nisi esset hic a Deo, non poterat facere quidquam.”

Et notanda diligenter hujusce argumentationis colligatio.

“Scimus, inquit, quia peccatores Deus non audit, sed si quis cultor Dei est, et voluntatem ejus facit, hunc exaudit.”

Non utique quemvis sui cultorem, neque qualemcunque facientem suam voluntatem Deus ita exaudit. Nam a saeculo non est auditum,

“quia quis aperuit oculos caeci nati.”

Magna quidem audita facta sunt a Moyse et prophetis, sed cuncta quae fecit Moyses, extra hominem, id est, in clementis mundi fecit, pauca vero eorum, quae prophetae gesserunt, qui utique evangelicae gratiae, et tempore, et praedicatione viciniores exstiterunt, intra hominem facta sunt, sicut resuscitatio mortui per orationes Eliae (III Reg. XVII), iterumque Elisaei (IV Reg. IV). Cum ergo non qualescunque, sed praecipuos utique cultores suos Deus sic exaudiat, ut talia facere possint, vera profecto et constans conclusio est, Nisi esset hic a Deo, non poterat facere quidquam, id est, nec elementis imperare, nec amissam mortuis vitam restituere, neque illud quod nunquam fuerat in homine caeco nato lumen infundere, quod a saeculo non est auditum, et si alia magna audita sint. Igitur accusatores et testes iniqui, non tam inquisitores quam derisores judicii, in sua propositione, qua dixerant:

“Nos scimus quia hic homo peccator est,”

forti et nodosa per unum oratione redarguti et conclusi sunt. Unde quia via rationis evadere nequeunt, more solito ad convicia proruunt, dicentes: