|
Verumtamen nostris imputare debemus peccatis, quia per nostram
conversationem saepe aliqui scandalizati sunt pusilli. Quinam pusilli?
Nimirum inexperti, illi maxime, qui noviter de conversatione saeculari
venientes ad professionem monachicam putant vel putare volunt de
monachis, quod homines non sint, qui hoc potius scire deberent, quia
nulla professio sive conversatio magis quam ista, caminus ille est, de
quo Sapientia dicit: Vasa figuli probat fornax, et homines receptibiles
caminus tentationis (Eccli. XXVII). Item: Fili, accedens ad servitutem
Dei, sta in justitia et timore, et praepara animam tuam ad tentationem
(Eccli. II). Cum ergo viderint vasa quaelibet crepitasse in fornace
hujusmodi, sive illud quod aurum putabatur vel argentum, cecidisse in
naturam vel vitium plumbi, contendentibus interdum monachis, quis eorum
major sit, sive, quod pejus est, aliquo ludo detecto inter illos fure
loculorum Domini: cum, inquam, viderint eos ubicunque pro re levissima
rixari, alterumque adversus alterum inflari, scandalizantur, tanquam
crepitus omnis non testae, sed fornacis culpa sit, vel caminus de
argento plumbum fecerit, et non potius quid fuisset, quod argentum
putabatur, ostenderit, et volunt illic vivere ubi soli sint boni, quod
nusquam est nisi in coelo, sicut revera nusquam soli sunt mali, nisi in
inferno. Vae quidem illi per quem scandalum venit, verumtamen et ipsis
pusillis qui scandalizantur, scandalum ipsum valde periculosum est, dum
se proficere putantes deficiunt, irritam faciendo primam fidem, quam in
coenobiis suis promiserunt, et suadendo aliis ut similiter faciant, quod
experimento didicimus. Propter hoc in initio libelli hujus, te cui
taliter suadetur, et nondum persuasum est, sic allocutus sum: Si ignoras
te, etc.
|
|