|
Tu mihi hoc opus in angaria, venerande Pater Marcuvarde, imposuisti,
quatenus sancti archipraesulis Hereberti vitam virtutibus splendidam,
sed prioris, ut tibi videbatur, styli rubigine subobscuram, novo
rescriberem stylo, pro gloria et laude Domini nostri Jesu Christi. Ibam
quippe alias, quo me scribentem ducebat ardor studii, et idcirco tibi
obtemperare, nimirum quasi in angaria servire existimavi. Cum autem et
te instante jugiter, et mea voluntate ad alia tendente, diutius angerer,
venit tandem in memoriam illud, quod summus vere dilectionis magister,
inter caetera perfectionis evangelicae praecepta congrue, in monte
locutus est: Et si quis angariaverit te, ait, mille passus, vade cum
illo et alia duo (Matth. V). Sed et ille Simon Cyrenaeus in mentem
venit, quem, sicut evangelista testatur, praetereuntem angariaverunt, ut
tolleret crucem Jesu (Matth. XXVII). Denique exemplum ejusdem, qui
crucem quidem Jesu tulit, sed non ipse crucifixus est; et hoc ipsum,
quod crucem non suam bajulavit, invitus et in angaria fecit, vehementer
Christianum hominem redarguit, quicunque ille est, qui Christi vel
sanctorum ejus labores ita praedicat, ut non collaboret imitando; et hoc
ipsum quod praedicat, magis ex praecepti necessitate facit, quam ex pio
mentis desiderio. Acquievi igitur, et omisso interim cursu proposito,
diverti huc, non jam invitus, sed bonam jam habens voluntatem, si
spiritus Patris nostri Dei, quid vel qualiter loqui deberem, suggerere
dignaretur. Ecce habes quod jussisti, imo ad quod agendum me magis
rogando quam jubendo compulisti; tu ipse judicato, utrum id efficiendo
quidquam profeceris, id est utrum prioribus scriptis, quae non tibi
satisfaciebant, hoc posterius scriptum ad aedificationem magis an minus
idoneum sit. Porro me et apud Deum conscientia testis, et apud eos, qui
audire vel legere dignabuntur, praesens epistola excusare poterit, quia
non quasi mihi ipsi placens, prioribus me scribendo superposui, sed
postulanti tuae charitati placere cupiens obediendo supposui. Dignum
quippe te, cui obaudire deberem, existimavi, licet monachicam sub tuo
regimine militiam professus non fuerim. Tu namque de coenobio
Sigebergensi assumptus et quasi virgultum viride de illo deliciarum
horto translatum, et in Ecclesiam ejusdem beati confessoris Christi
transplantatum sanctae religionis, quae illic pene exaruerat, fructum
redivivum protulisti, ita ut illud Davidicum annuente Deo dicere
merearis: Ego autem, sicut oliva fructifera, in domo Dei speravi in
misericordia Dei (Psal. LI).
|
|