CAPUT LXIV. Quomodo in morsu primi hominis dentes suos perdiderit, in obsidione civitatis, dum loqueretur pro illa in conspectu Domini, anima ejus repulsa sit, in propria conscientia de meritis suis timuerit.

VAU.

“Et confregit ad numerum dentes meos, cibavit me cinere.”

Notum est quia dentes hominis propter peccatum Deus confregit; moventur enim et excidunt senibus curvis et aridis. Et si quidem in aliquo firmiores usque ad terminum vitae consistunt, ut in Moyse de quo scriptum est quia

“dentes illius non sunt moti (Deut. XXXIV), attamen in sepulcro confringuntur, ubi putredo ossa quoque consumpserit. Sed nunquid sic Deus solos hominis dentes confregit? Nonne et omnes artus et ossa omnia confregit, et in pulverem redegit? Quare ergo de solis dentibus dixit? Nimirum quia dentibus homo primum peccatum perpetravit, dum ligni vetiti fructum momordit. Igitur dentes meos, inquit, ad numerum confregit, et cinere me cibavit,”

quia propter morsum, genus humanum morte confregit, et in cinerem redire jussit. VAU.

“Et repulsa est anima mea, oblitus sum honorum.”

Praeter illud universale malum ecce impraesentiarum civitate obsessa inter famem et gladium pereuntibus et periclitantibus filiis populi mei, dum starem in conspectu ejus, ut loquerer pro eis bona,

“repulsa est anima mea,”

non exaudita est oratio mea. Multa patribus nostris praestitit bona, sed prae multitudine malorum praesentium

“oblitus sum bonorum”

praeteritorum. VAU.

“Et dixit: Periit finis meus, et spes mea a Domino.”

Ad illa mala communia metus mihi additur judicii et justitiae Dei, quia videlicet si absque misericordia judicer,

“periit finis meus et spes mea a Domino.”

Hoc ego dixi, Psalmistae consentiens dicenti:

“Quia non justificabitur in conspectu tuo omnis vivens (Psal. CXLII).”