CAPUT VII. Quid spiritualiter ista significent.

En morior inquit, quid mihi proderunt primogenita? In Epistola ad Hebraeos ubi dictum est: Contemplantes ne quis desit gratiae Dei, ne qua radix amaritudinis sursum germinans impediat, et per illam inquinentur multi, ne quis fornicator, aut profanus, continuo subjungitur: ut Esau qui propter unam escam vendidit primogenita sua. Scitote enim quoniam et postea cupiens haereditare benedictionem, reprobatus est: non enim invenit poenitentiae locum, quanquam cum lacrymis inquisisset eam (Hebr. XII). Ergo Judaeus qui deest gratiae Dei, in quo est radix amaritudinis, ipse est Edom ille, qui propter unam escam primogenita sua vendidit. Sed quaenam illa rufa coctio fuit, quam hic talis Edom tanta aviditate petivit, tanto dispendio comedit? Aut quando hic Jacob, id est supplantator, scilicet, gentilis populus tale pulmentum coxit? O mirum et magnum spectaculum hujusce edulii hujus rufae coctionis! Etenim sanguinea mors Christi, rufa coctio fuit Judaeis. Unde et prophetice dictum est: Saturati sunt filii, et dimiserunt reliquias suas parvulis suis (Psal. XVI). Nam contendentes satiari de poenis innocentis, clamaverunt Pilato dicentes: Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII). Hoc, inquam, clamaverunt contra illud, quod prophetavit gentilis lavans manus suas, et dicens: Mundus ego sum a sanguine hujus justi; vos videritis (ibid.), nesciens quid loqueretur aut quid ageret, sicut nec Caiphas, quando prophetavit et dixit, quod expediret unum hominem mori pro populo (Joan. XVIII). Manus quippe gentilium, illam Dominicae mortis coctionem rufam coxerunt, insistente hoc Edom ut saturaretur sicut jam dictum est et dimitteret reliquias suas parvulis suis (Psal. XVI), munditias autem manuum populo gentilium concessit, quae vera primogenita sunt. Ex tunc enim Romano imperio, cujus ille minister et vox fuit, quando dixit: Mundus ego sum a sanguine justi hujus; vos videritis; Romano, inquam, imperio primogenita cesserunt, id est, principatus sacerdotii tali commercio transivit illuc, translatus ab Edom, id est, a sanguineis Judaeis. Bene igitur Apostolus inquit: Sicut Esau qui propter unam escam primogenita sua vendidit, addens et illud: Et non incenit locum poenitentiae, quamvis cum lacrymis requisisset eam (Hebr. XII). Non enim valent illae lacrymae, quae pro temporali gloria donum coeleste ambiunt, sicut lacrymae Esau, imo sicut lacrymae Judaeorum, quando pro ruina templi vel civitatis ejulaverunt, pro peccatis autem non ploraverunt. Ergone, inquis, ille Isaac, id est risus, in quo quando videbimus, tunc vere beati erimus, talem amabat Esau, et de venationibus ejus vescebatur et illa Rebecca, sanctus et vivificans Scripturarum Spiritus, talem Jacob diligebat, qui agni Dei carnes in ara crucis coxerat? Ita plane, nec longa probatione opus est. Nempe et Christus Dominus adeo secundum humanum affectum venatorem illum dilexit, ut locum quoque venationis ejus, id est, civitatem vel templum, unde tot victimarum venationes acceperat, ruiturum praedicens veras lacrymas fuderit (Luc. XIX). Et sanctae Scripturae Spiritus, ita gentilem populum diligebat, ut quodammodo festinans ad illum diceret: Ecce ego, ecce ego ad gentem, quae non invocabat nomen meum (Isa. LXV), et multa his similia. Sed et singulariter quemque nostrum tanto haec Rebecca plus diligit, quanto simplicior quisque habitat in tabernaculis. Nam econtra, quanto quisque plus habet de Esau, tanto minus a Rebecca diligitur, id est, quanto amplius foras evagatur, tanto minus sacrae Scripturae lactatur uberibus, intusque reposito pane cibatur. Quod si etiam citius patris Isaac venator sit, id est, Christum praedicare consueverit: si per hoc quae sua sunt quaerit, non quae sunt Jesu Christi, primogenita sua vendit et Esau similis sit. Quietum vero et simplicem, ut dictum est, Rebecca diligit, valde enim quieti cordis est sacrae Scripturae ex animo conciliari. Unde est illud: Sapientia scribae in tempore otii, et qui minoratur actu, percipiet eam (Eccli. XXXII).