|
|
“Non relinquam vos orphanos, veniam ad vos.”
|
|
O admirabilis testatio, ubi eadem morte Patris, qua se putant orphanos
fieri, nascuntur, et haereditatem capiunt filii, et eodem Patre
resurgente a mortuis, simul cum eo tutor Paracletus venit, testificatus
de illo, quia vivit, totamque illis in omni praetorio vel concilio
defensurus haereditatem paternae resurrectionis: Quia de acquirendo,
inquit, alio consolatore audistis, idcirco vos orphanos fore arbitrantes
contristamini: Non ita erit:
|
“Non relinquam vos orphanos, veniam ad vos.”
|
|
Potius si non abirem, vos orphani essetis, illa videlicet orphanitate
quam deplorans Propheta dicit:
|
“Recordare, Domine, et vide quid acciderit nobis, intuere, et respice
opprobrium nostrum: Pupilli facti sumus absque patre, et matres nostrae
quasi viduae. Patres nostri peccaverunt et non sunt, nos autem
iniquitates eorum portavimus (Thren. V).”
|
|
Quid enim acciderit vobis, unde sitis orphani, nisi quia patres vestri
peccaverunt, et non sunt, vos autem iniquitates eorum portastis; quid
est aliud opprobrium vestrum, nisi humani generis originale peccatum?
Nempe propter illud pupilli facti estis absque Deo Patre, et haereditas
vestra versa est ad alienos, domus vestra ad extraneos, quia qui
debueratis filii gratiae Dei et coloni esse paradisi, nunc filii irae,
sicut et caeteri (Ephes. II), ad alienam haereditatem mortis et
extraneam domum tenebrarum deturbati estis. Igitur nunc usque orphani a
Deo pro culpa veteris Adam, renascituri jam estis eidem Deo per me novum
Adam.
|
“Non enim relinquam vos orphanos,”
|
|
sed vadam, et iterum vos per mortem meam parturiam Deo, et hoc facto
resurgens iterum
Quando fiet hoc? Ait:
|
|