CAPUT 35

“Multi ergo ex Judaeis qui venerant ad Mariam, et viderant quae fecit Jesus, crediderunt in eum. Quidam autem ex ipsis abierunt ad Pharisaeos, et dixerunt eis quae fecit Jesus.”

Melius quidem illi fecerunt qui crediderunt, sed dilatandae gloriae Dei, delatores illi amplius profecerunt. Foras enim rem gestam illis testibus certam efferentibus. Zelus apprehendit populum ineruditum, eisque ardentibus et magno flatu invidiae suae ventilantibus magnitudinem miraculi, latius gloriae Filii Dei flamma reluxit. Nam propter hoc maxime signum, exierunt postmodum turbae obviam illi cum ramis palmarum, clamantes:

“Hosanna Filio David (Matth. XXI). Dixerunt, inquit, quae fecit Jesus, et pro superioribus miraculis satis zelantibus rem novam narrantes, quasi oleum camino adjecerunt.”

“Collegerunt ergo pontifices et Pharisaei consilium et dicebant: Quid facimus, quia hic homo multa signa facit?”

274 Istud est consilium vanitatis (Psal. XXV), cum quo Psalmista non sedit, haec illa Ecclesia malignantium, ad quam neque lex, neque prophetarum quisquam introivit. Si enim introissent, si ab illo consilio vel Ecclesia maligna consulti fuissent, quid responderent dicentibus illis:

“Quid facimus, quia hic homo multa signa facit;”

quid, inquam, responderent senatoribus peccati et judicibus iniquitatis, nisi: Audite eum, credite in eum? Si enim super isto consulerent Moysen ex ipso audirent:

“Si creditis mihi, credite et huic (Deut. XVIII),”

sicut ipse Dominus:

“Si crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi, de me enim ille scripsit (Joan. V).”

At illi credere nolebant, et nequaquam consultando veritatem agnoscere, sed veritati resistere quaerebant. Igitur de voluntate Scripturarum, sine quibus legitimum non est consilium, omnino tacuerunt, et quid mallent significantes, ita protinus proposuerunt: