CAPUT 9

Igitur beatus vir Eliphius, cum utrosque scilicet et gentiles et Judaeos, in eodem sacrilegio offendisset, verbum veritatis illis annuntiabat, scilicet nihil esse nisi proditionem in daemonum phantasmate, potius vivum et verum Deum, creatorem visibilium et invisibilium, ejusque Filium Jesum Christum cum Spiritu sancto Deum unum crederent et colerent, quo peccatorum indulgentiam et sempiternam animabus suis requiem invenirent. Fere sexcenti et viginti viri, exceptis mulieribus, per illam ejus admonitionem gratia Domini cooperante credidisse et baptismum salutis suscepisse feruntur. Nuntiantur haec impiissimo Juliano, qui tunc temporis, ut jam dictum est, in eadem Galliae civitate Grandi morabatur. Incertum autem utrum Caesar tantum, an etiam imperator esset illis diebus. Nam cum anno tertio imperii sui, septimo vero ex quo Caesar a Constantio fuerat ordinatus, vitae autem anno trigesimo primo, defunctus fuerit, utrum tempore imperii sui aliquando ad Gallias transierit, compertum ex historiis non habemus, sed cum Caesar esset, tunc eum in Gallias venisse non dubium est. Imperator quippe Constantius, ut ecclesiastica narrat historia, constituens eum Caesarem contra barbaros destinavit ad Gallias. Hi namque barbari, quorum idem Constantius contra Magnentium tyrannum solatia petierat, cum nihil profuissent contra tyrannum, Romanorum vastabant urbes. Quocunque ergo tempore, sive quod per vices in Gallias venerit, quem aliquando venisse non dubium est, in medio relinquentes, caetera prosequamur.