|
Tam jucundam solemnitatem, tam miram veri luminis claritatem, tam
splendidam gratiae celsitudinem omnis sexus agnoscere, omnis aetas in
mente habere, omnis debet conditio suscipere. Nescire enim, calamitatis;
non habere, captivitatis; non indigere, damnationis. Siquidem paganus,
quia nescit, miser est; quia non habet Judaeus, captivus est; quia non
diligit haereticus, damnatus est. Ut ergo tamen hoc bonum majorum
sapientiam delectet, minorum infantiam laetificet, mediocrium profectus
aedificet, divina suffragatur auctoritas, elementorum concurrit natura,
ecclesiastica simul nititur industria. Divinae namque auctoritatis est,
et ex antiqua lege Mosi traditum, ut non celebretur ante primi mensis
plenilunium (Exod. XII), videlicet ubi primum plena luna post vernale
occurrit aequinoctium. Valde hoc delectat ingenia sapientium, quia
magnum et pulchrum in se continet mysterium. Luna quippe, quae proprium
non habet, sed a sole mutuatur lumen, sanctam significat Ecclesiam, quae
non habet a semetipsa, sed a vero sole Christo interni luminis accepit
gratiam. Aequinoctium vero, quo transacto, jam dies noctem
supergreditur, noctisque horas decerpens, illi minuit et sibi adjicit,
illud significat, quod post ignorantiae noctem dies scientiae Dei longa
coepit serenitate produci, et multitudinem ignorantium studium et labor
imminuit veritatem Dei cognoscentium. Dum ergo paschalis agnus immolatur
et populus Dei, submerso Pharaone cum exercitu suo, de servitute
liberatur, plenilunium est (Exod. XIV), et nox vincente die superatur,
quia dum Agnus Dei Christus patitur, plenitudo gratiae sanctam illustrat
Ecclesiam, ut tanquam luna revelata facie veri solis gloriam
comtempletur, et jam idonea jamque placens, in thalamos ejus ire
meditetur. Sicque dies noctem superat, quemadmodum scriptum est:
|
“quia ubi abundavit peccatum, superabundavit gratia (Rom. V).”
|
|
Elementa quoque nos in hoc laetificant, nostrique sensus lactant
infantiam, quod post hiemis asperitatem mollis aer vernas spirat
blanditias, tellusque dudum sterili frigore decrepita, viridi juvenescit
herba, floresque ac segetes redivivo fructu vernant, et volucres coeli,
gelu tristi terso, dulce jubilant. Nam inter gaudia, quae celebramus,
dum haec aspicimus, ex ipsis visibilibus similitudine congrua commoneri
debemus, qualiter in invisibilibus per Christi resurrectionem
profecerimus, scilicet, quia pulso perfidiae gelu vitiorumque imbribus,
fidei virtutumque pulchritudine refloruit mundus, unde et in Canticis
dicitur:
|
“Jam enim hiems transiit, imber abiit et recessit, flores apparuerunt,
vineae florentes odorem dederunt, et vox turturis audita est in terra
nostra (Cant. II).”
|
|
Temporis ergo sive elementorum considerata qualitas nonnihil gaudia piae
contemplationis amplificat.
Quantum autem ad cognoscendam solemnitatis ejusdem gratiam, carnales
quoque ecclesiastica juvit industria. Nam quia nequeunt ad spiritualia
videnda mentis oculos aperire, nisi causarum corporaliter accidentium vi
majore excitentur, quaesitae sunt causae, quarum impulsu vehementer
excitandi percellerentur. Jejunium quippe quadragesimale, quod pro
decimis dierum offerri Deo alibi jam dictum est, sic dispositum, sicque
praefixum est ut non ante hanc sacratissimam noctem ullo modo
terminetur, ac deinde quinquaginta dierum numerus continue sequatur, in
quibus omnino jejunia relaxantur. Itaque, dum per abstinentiam corpus
atteritur, nec aliunde laxatio, nisi ab hac paschali nocte speratur, vel
sic eadem beata nox a carnalibus quoque ambitur, et cum exspectatione
suscipitur et, antequam veniat, sic omnes dies quadragesimae qui
intersunt, tanquam diurna desiderati viatoris itinera pene quotidie
diligenter computantur, omnibus ergo, ut dictum est, dulcis est haec
sacra solemnitas, omnibus cara, cunctis desiderabilis est, sicut lux
ambulantibus in tenebris, sicut sitientibus fons aquae de petra
salientis, sicut peregrinantibus
|
“tabernaculum, quod Deus fixit (Hebr. VIII).”
|
|
Sed jam nunc ipsum attingamus officium, quod tandem laeta laxemus ora
post triste silentium.
|
|