CAPUT XXII.

Ecce haec ex abundantia cordis locutum est os meum, ad te conversum (Matth. XII), quia nimirum abundans est id corde sollicitudo gradientis inter spem et metum. Proficiscor enim in viam universae carnis, sciens quia omnes nos manifestari oportet ante tribunal Christi (II Cor. V). Et ut hoc ipsum verbis eloquar ejusdem B. Job: Ecce breves anni transeunt, et semitam per quam non revertar, ambulo (Job. XIV). O quam formidabilis profectio! Non licet imo non vacat homini Christiano ignorare vel dissimulare formidinem hanc; quippe cum non solummodo vigilantem meditatio, verum etiam dormientem occupet pergivil tremor, ut anima ejus assidue renuat consolari, et memor sit Dei (Psal. LXXVI), et priusquam faciem ejus videat, nunquam securus esse possit. Fateor quia non nisi expertus haec dicerem, nec nisi ab experimentis docte clare intelligerem, illud quoque, quod supra dictus vir sanctus loquitur: Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in stratu meo, terrebis me per somnia, et per visiones horrore me percuties (Job. VII). Quid erubesco confiteri quod nonnunquam acciderit terror sive horror ejusmodi? Vidi per noctem me proficisci ad tribunal Christi, a cujus facie sedentis super thronum tam horribiliter fugere videbantur plerique miseri, ut jam post visum illum opus non habeam ab homine, vel per hominem doceri quid vel quale sit illud: Exsurgat Deus, et dissipentur inimici ejus, et fugiant qui oderunt eum a facie ejus (Psal. LXVII). Ambulabam, quantum possum reminisci, magno cum timore, et in spiritu humilitatis, multum quidem timens, sed et multam spem habens, timens ne, cum ad id perventum esset, ut ante ipsum tribunal stare, et faciem ejus videre deberem, territus refugerem, et spem habens, quod placatam eamdem ejus faciem invenirem, quam fuga inenarrabili plerique, ut jam dixi, fugere conabantur, cum effugere non possent. Sequebantur post tergum spiritus teterrimi multitudine innumerabili cum hac exspectatione, ut me retro conversum et fugientem a facie sedentis super thronum statim comprehenderent, et in damnationem suae partis auferrent, nam prius me contingere nullatenus auderent. Post tergum, ut jam dixi, sequebantur, atque a dextris et a sinistris pariter gradiebantur, ita tamen ut nulla me turba comprimerent, sed erat undique mihi solitario spatiosus incessus, et ante faciem meam nullis praecurrentibus aut praecedentibus liber prospectus. Cum hujusmodi processu visus mihi sum ingredi templum Domini, in quo erat similitudo throni et sedentis in eo Christi judicis et Salvatoris nostri, et circa eum sedentes quasi senatores judicii et principes regni Dei. Qua voce, qualibus verbis eloqui possem horrorem multorum fugientium, non tamen effugientium a facie ejus, ut jam dixi: Introgressus autem ante faciem ejus, protinus inter multos super faciem terrae, id est super pavimentum valde pavidus, et quasi in domum refugii receptus consedi, et respiciens eorum, qui me prosecuti fuerant, neminem vidi, nisi quod coluber unus, toto corpore per terram repens, et solum caput erigens linguamque pertendens, nescio quas occasiones contra me moliri videbatur. His perspectis, protinus a somno evigilavi.