CAPUT VIII. Quare apostolis, non ut judicibus gladio uti licuerit.

Judicibus, sive senioribus posteris, scilicet apostolis, non eadem quae prioribus illis ratio vel causa exstitit, ut pro verbo, vel testimonio Dei praeliantes, materialibus uterentur armis. Venerat enim temporibus illorum ipse qui mittendus erat, nec alius jam sperari poterat de carne Abrahae venturus, in quo esset salus. Ut quid ergo pro carne protegenda, gladio materiali pugnaretur? Idcirco ille, qui ex illa carne exspectatus venerat, cum in passione sua diceret illis:

“Et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus regnum, ut edatis et bibatis super mensam meam in regno meo. Et sedeatis super thronos duodecim judicantes duodecim tribus Israel, etc. (Luc. XXII);”

illique ad haec responderent:

“Domine, ecce gladii duo hic,”

statim hujusmodi gladios eis interdixit, ait enim:

“satis est.”

Itaque continuo cum percuteret unus ex illis gladio:

“Sinite, inquit, usque huc (ibid.).”

Et ad Petrum qui percusserat:

“Converte, ait, gladium tuum in locum suum (Matth. XXVI).”

Nempe quod ait,

“satis est,”

vel

“sinite usque huc,”

hoc dat intelligi quod sibi complacuerit ante adventum suum usque illuc usus gladii, quomodo usi sunt eo duodecim illi, de quibus nunc sermo est, judices primi. Jam autem sibi non placeret, ut uterentur illo, imo ut reconderent et penitus deponerent eum judices illi novissimi contenti meliori gladio, qui jam venerat, qui jam datus erat, qui est ipsum Verbum Dei. Proinde sicut laudabiliter materialem gladium illi dimiserunt omnino, quia jam non erat necessarius, ita nimirum isti laudabiliter illo usi sunt, quia tunc erat necessarius, ne videlicet prius radix bona deperiret, quam veniret fructus ejus. Recte igitur in omnium seniorum illorum capitibus coronae aureae, quia profecto juxta diversas rationes temporum, et istorum militaris industria, et illorum verbo Dei famulata est inermis patientia.