CAPUT XXIX. Quod Ecclesia gentium nihil minus habuerit, et quod Judaei et Graeci Deus nullam distinctionem fecerit. Et hoc recte intelligi in eo quod ait,

“in facie longitudinis centum cubitos ostii,”

etc.

(CAP. XLII.)

“Et eduxit me in atrium exterius per viam ducentem ad aquilonem, et induxit me in gazophylacium, quod erat contra separatum aedificium, et contra aedem vergentem ad aquilonem. In facie longitudinis centum cubitos ostii aquilonis, et latitudinis quinquaginta cubitos contra viginti cubitos atrii interioris, et contra pavimentum stratum lapide atrii exterioris, ubi erat porticus juncta porticui triplici.”

Has maxime partes ille vir

“ad dorsum mensus est.”

Haec est enim Ecclesia de gentibus, cujus hic mensurae describuntur, quae sub aquilone jacens frigida, nullum coloris aut luminis divini acceperat beneficium. Postquam vir ille, qui in coelum ascendit, quasi ad dorsum ejus accessit, cujus faciem, id est praesentiam in carne non vidit, et credendo in illum jam assumptum evangelicae gratiae mensuras, centenas, et quinquagenas accepit, sicut in typum ejus mulier illa quae fluxum sanguinis patiebatur accedens retro, et tangens fimbriam vestimenti, per fidem suam salvari meruit (Matth. IX; Luc. VIII).

“Eduxit me, inquit, in atrium exterius, per viam ducentem ad aquilonem,”

tunc videlicet, quando Judaei, qui quasi in meridie erant, repellentibus et blasphemantibus, usi sunt apostoli auctoritate Spiritus sancti, ut dicerent:

“Vobis quidem oportebat primum loqui verbum Dei, sed quoniam repulistis illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes (Act. XIII).”

Sic enim praecepit nobis Dominus:

“Posui te in salutem gentibus, ut sis in salutem usque ad extremum terrae (Isa. XLIX).”

Sic nimirum praecipiendo Dominus induxit prophetam, induxit apostolorum chorum

“in gazophylacium,”

quod erat contra separatum aedificium,

“et contra aedem vergentem ad aquilonem,”

aperuit enim illis veritatis thesaurum, ut ex Scripturis intelligerent vocationem gentium, quod non Judaeorum tantum esset Deus, sed et gentium a quibus eatenus illud saepe dictum coeleste aedificium erat separatum.

“In facie longitudinis centum cubitos mensus est ostii aquilonis, et latitudinis quinquaginta cubitos.”

Quid enim Ecclesia gentium minus habuit, vel quam Judaei et Graeci distinctionem Deus fecit? (Rom. III.) Latitudo quinquaginta cubitorum largissima est remissio peccatorum, pro qua decertans Apostolus quod ex fide sit, non ex operibus legis, illud maximum in testimonium adduxit, quod Abraham non ex circumcisione, sed ante circumcisionem per fidem justificatus sit. Longitudo centum cubitorum plena et perfecta est remuneratio futurorum, Graeco non minus quam Judaeo reposita, juxta eumdem Apostolum.

“Gloria enim, inquit, et honor, et pax omni operanti bonum, Judaeo primum et Graeco (Rom. II).”

Ubi erat, inquit, porticus juncta porticui triplici. Porticui triplici, id est laquearia terna habenti. Nam et postmodum subdit:

“Tristega enim erant, et non habebant columnas, sicut erant columnae atriorum.”

Assertio est fidei gentium et admiratio facilitatis eorum, quia veloces fuerunt ad credendum. Porticus erat juncta porticui triplici, etenim tristega erant, et cum columnas non habebant,

“sicut erant columnae atriorum,”

id est, auditus vel sensus eorum, cito admistus est apostolicae fidei, et confessionem velociter suscepit sanctae et individuae Trinitatis, et tamen patriarchas aut prophetas non habuerunt, quae fuerunt columnae Judaeorum.