CAPUT 15

“Et dedi illi tempus, ut poenitentiam ageret, et non vult poenitere a fornicatione sua. Et ecce mittam eam in lectum, et qui moechantur eum ea, in tribulatione maxima erunt, nisi poenitentiam egerint ab operibus suis, et filios ejus interficiam in mortem, et scient omnes Ecclesiae quia ego sum scrutans renes et corda, et dabo unicuique vestrum secundum opera sua.”

Omnis haec poenae comminatio ad similitudinem respicit illius Jezabel, cujus haec mulier vel omnis haeretica lues, pro suis meritis nomen sortita est. Sic enim illa Jezabel regina, sive filia regis punita est, ut historica narratio docet. Primum dedit illi Deus tempus ut poenitentiam ageret, et Achab quidem utcunque poenitentiam egit, ipsa autem poenitere noluit. Dare namque tempus poenitentiae, hoc est, ante poenas comminationes praemittere. Hoc autem fecit Dominus loquens in Elia ad Achab:

“Ecce ego inducam super te malum, et demetam posteriora tua, et interficiam de Achab mingentem ad parietem, et dabo domum tuam sicut domum Jeroboam filii Nabath. Sed et de Jezabel locutus est Dominus dicens: Canes comedent Jezabel in agro Israel.”

Rursumque de Achab:

“Si, inquit, mortuus fuerit Achab in civitate, comedent eum canes, si autem mortuus fuerit in agro, comedent eum volucres coeli (III Reg. XXI).”

Utrique ergo dedit Deus tempus poenitentiae, ut poenitentiam agerent, quia poenam utrique comminatus est antequam inferret. Et Achab quidem, ut jam dictum est, qualemcunque poenitentiam egit, et idcirco Dominus sententiam poenae, quam comminatus fuerat, juxta modum poenitentiae temperavit. Sequitur enim:

“Itaque cum audisset Achab sermones istos, scidit vestem suam, et operuit cilicio carnem suam, jejunavitque et dormivit in sacco, et ambulavit demisso capite (ibid.).”

Idcirco poenam, ut jam dictum est, Dominus temperavit, et de sententia nonnihil decidit. Nam quod in initio sermonis vel sententiae dixerat, in loco hoc, in quo linxerunt canes sanguinem Naboth, lambent tuum quoque sanguinem, illud quidem impletum est, verumtamen neque in civitate canes, neque in agro volucres coeli illum comederunt. Sic enim postmodum scriptum est:

“Mortuus est autem rex, et perlatus est in Samariam, sepelieruntque regem in Samaria, et laverunt currum in piscina Samariae, et linxerunt canes sanguinem ejus, et habenas lamberunt, juxta verbum Domini quod locutus fuerat (III Reg. XXII).”

Item quod dixit:

“Demetam posteriora tua, et dabo domum tuam sicut domum Jeroboam,”

ita moderatus est, ut diceret:

“Quia ergo humiliatus est mei causa, non inducam malum in diebus ejus, sed in diebus filii sui inferam malum domui ejus (III Reg. XXI).”

Porro de sententia quae in Jezabel deprompta est, nihil decidit, videlicet, quia nullo modo poenitentiam egit.

“Et ecce ego mitto eam, inquit, in lectum.”

Hoc dictum pulcherrime spectat ad culpae ejus modum, scilicet quia de lecto surgere fecit virum suum scelere suo confortatum. Cum enim ille indignans et frendens super verbo quod locutus fuerat Naboth, dicens:

“Non dabo tibi haereditatem patrum meorum (ibid.),”

projecisset se in lectum suum, et non comederet panem: illa ingressa, ubi causam didicit, irrisit velut inertem dicens:

“Grandis auctoritatis, et bene regis regnum Israel, surge et comede panem, et aequo animo esto, ego dabo tibi vineam Naboth Israelitae.”

Recte ergo mitti debuit in lectum. Quomodo tandem missa est in lectum?

“Jezabel, inquit Scriptura, introitu Jehu audito, depinxit oculos suos stibio, et ornavit caput suum, et prospexit per fenestram ingrediente Jehu per portam. At ille dixit eunuchis: Praecipitate eam deorsum. Et praecipitaverunt eam (IV Reg. IX).”

Illo itaque locutionis modo, qui sarcasmos, id est, hostilis irrisio dicitur, recte dicatur missa esse in lectum, ubi praecipitata est deorsum. Nam praecipitata est in infernum, ubi sic habet lectum, ut quiescat, non ipsa, sed ejus illa, qua terram turbavit, insania. Juxta quem sensum in psalmo canitur:

“Terra tremuit et quievit; dum resurgeret in judicio Deus (Psal. LXXV).”

Cum enim apparuerit in judicio is qui resurrexit Deus, tremet terra, id est omnis qui amat terram; tremet, inquam, et quiescet, id est, cessabit, ut ultra turbam aut inquietudinem non faciat. Singulariter nunc quisque peccator quiescit et cessat, ut cessavit illa dum praecipitata est; tunc autem in judicio simul omnes cessabunt: Sequitur:

“Et qui moechantur cum illa, in tribulatione maxima erunt.”

Et hoc utique in illam Jezabel abunde factum est. Primum ipse vir ejus, qui cum ille fornicabatur fornicatione, qua Deus relinquitur et idola coluntur; et deinde omnis domus ejus, sed et omnis populus in tribulatione maxima fuit, in tribulatione belli et famis. Primus quippe ipse Achab in bello contra regem Syriae vulneratus, et in tribulatione mortuus est, et canes linxerunt sanguinem ejus (III Reg. XXII). Post hunc et filius ejus Joram, et omnis populus qui cum illa fornicabatur, in tribulatione maxima fuit, pugnante Benadab rege Syriae et obsidente Samariam.

“Facta est enim fames magna in Samaria, et tandiu obsessa est, donec venundaretur caput asini octoginta argenteis; et quarta pars cadi [cabi] stercoris columbarum, quinque argenteis. Cumque transiret rex Israel per murum, mulier quaedam exclamavit ad eum dicens: Salva me, domine mi rex.”

Ac deinceps:

“Mulier ista dixit mihi: Da filium tuum ut comedamus eum hodie, et filium meum comedemus cras. Coximus ergo filium meum et comedimus (IV Reg. VI),”

etc. In illa tribulatione maxima idcirco fuerunt, quia poenitentiam non egerant; imo et Jezabel vivebat adhuc, et adhuc cum illa fornicabantur. Unde et posterius filio ejus Joram interroganti:

“Pax est Jehu? ille respondit: Quae pax?”

(IV Reg. IX.) Adhuc fornicationes Jezabel matris tuae et veneficia ejus multa vigent. Ait ergo:

“Et qui moechantur cum illa, in tribulatione magna erunt, nisi poenitentiam egerint,”

et subaudiendum est, sicut illis qui cum Jezabel fornicati sunt, accidit. Et continuo subjungit: