|
Quare autem facturus hoc judicium praemisit, dicens:
|
“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est (Gen.
VI).”
|
|
Nonne et antequam hoc diceret, auferebat spiritum homini Deus, et
deficiebant, et in pulverem suum revertebantur? (Psal. CIII.) Nonne et
primo dixerat homini:
|
“Donec revertaris in terram, de qua sumptus es, quia pulvis es, et in
pulverem reverteris? (Gen. III.)”
|
|
Imo nonne idcirco emiserat cum de paradiso, ne viveret in aeternum?
Dixit enim cum ironia gravissima, dixit jam
|
“tunc dolore cordis tactus intrinsecus: Ecce Adam quasi unus ex nobis
factus est, sciens bonum et malum,”
|
|
statimque subjunxit:
|
“Nunc ergo, ne forte mittat manum suam, et sumat”
|
|
etiam de ligno vitae, et comedat et vivat in
|
“aeternum, emisit eum Dominus Deus de paradiso voluptatis (Gen. III).”
|
|
Quid ergo sibi vult, quod quando filii Dei filias hominum uxores
acceperunt, illaeque genuerunt gigantes, id est viros famosos et
potentes a saeculo, quando corrupta jam erat terra, omnisque caro
corruperat viam suam, cum propter hoc vellet inducere diluvium, quasi
tunc primum decernens, dixit:
id est spiritus a me datus, sive ad imaginem meam factus,
|
“non permanebit in homine in aeternum?”
|
|
quid, inquam, nisi omnibus saeculis satisfactum esse vult ab
experimentis, quod sapienter et utiliter, rationabiliter et
misericorditer faceret hoc ipsum quod hominem morte animae jam mortuum,
per peccatum, in corpore immortalem esse noluit edicendo illi:
|
“quia pulvis es, et in pulverem reverteris,”
|
|
praeveniendo illum, et ejiciendo de paradiso voluptatis, ne forte
mittens manum, sumeret et comederet de ligno vitae, et viveret in
aeternum. Igitur cum dicit:
|
“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum (Gen. VI).”
|
|
Hoc eum intendere arbitramur, ut approbemus et laudemus bonum ejus
consilium, quia vere quod hominem in anima mortuum vetuit esse corpore
immortalem, hoc fecit misericorditer nobis consulens, et sicut scriptum
est, praecavens in futurum. Quid enim si propter vitam longiusculam, qua
tunc vivebat, alius annos nongentos triginta, alius nongentos quinque,
alius nongentos sexaginta duos, alius nongentos sexaginta novem, ut
Mathusala. Si, inquam, propter tantulam vivendi moram, quae ad
aeternitatem comparata, nec momenti quidem, vel puncti rationem obtinet,
ita superbiebant homines, viri famosi a saeculo, potentes atque
gigantes, id est Dei contemptum habentes, mente superbissimi, et carne
corruptissimi, sicut ipsa Scriptura semel et iterum atque tertio, imo et
quarto inculcans et replicans manifeste asserit, quid egissent vel
quales fuissent, si sese nunquam morituros esse scirent? Perpendat, qui
potest, quia revera nec leviter dictum est, praecavens in futurum; nec
leve fuit aut parvum quod praecavit Deus impedimentum salutis suorum ad
aeternam gloriam praedestinatorum, cupiens bonum usque ad victoriam
perducere propositum. Arbitrari namque licet, quia non minus in
hominibus quam in daemonibus incorrigibile fuisse superbiae malum,
addita corruptione carnis ultra miseriam daemonum, qui carnei non sunt.
|
|