|
|
“Dicit ergo eis iterum: Pax vobis.”
|
|
Haesitantibus et difficulter accipientibus pacem ingerit; pacem, inquam,
quam non nisi credendo suscipere quis possit. Non enim nisi credendo
reconciliamur Deo per mortem filii sui (Ephes. II). Amplius autem, cur
iterum dicat eis,
manifestat cum subjungit:
|
“Sicut misit me Pater, et ego mitto vos.”
|
|
Quomodo enim, vel ad quid misit Filium Pater, nisi ut inter Deum et
homines pacem faceret? Quomodo itidem, vel ad quid suos in universum
mundum mittit Filius praedicatores, nisi ad hoc ut inimicos deos
reconciliet homines? Hoc nempe sciens Apostolus, ait Corinthiis:
|
“Omnia autem ex Deo, qui reconciliavit nos sibi, et dedit nobis
ministerium reconciliationis. Quoniam quidem Deus erat in Christo,
mundum reconcilians sibi, non reputans illis delicta ipsorum, et posuit
in nobis verbum reconciliationis. Pro Christo ergo legatione fungimur
tanquam Deo exhortante per nos. Obsecramus, pro Christo, reconciliamini
Deo (II Cor. V),”
|
|
etc. Itaque si quaeras, quomodo vel ad quid Filium miserit Pater, quod
ad praesentem locum pertinet:
|
“Deus, inquit, erat in Christo mundum reconcilians sibi, non reputans
illis delicta ipsorum.”
|
|
Si quaeras quid est, ita
|
“et ego mitto vos, et posuit, inquit, in nobis verbum reconciliationis,
pro Christo legatione fungimur, et obsecramus pro Christo,
reconciliamini Deo.”
|
|
Igitur cum semel et iterum dixisset:
ut insinuaret et pacem se fecisse illis, et pacem per illos mittere
nobis:
|
“Sicut, inquit, misit me Pater, et ego mitto vos.”
|
|
Et si quaeras evidentius quaenam illa sit pax audi quod sequitur:
|
|