|
|
“Beati qui persecutionem patiuntur propter justitiam.”
|
|
Octava beatitudo redit ad caput, id est eadem est quae prima,
|
“quoniam ipsorum est regnum coelorum (Matth. V).”
|
|
Verumtamen et paululum differt, in eo scilicet quod praecedens causa
beatitudinis alia hic, alia est illic. Illic enim, id est in prima
dictum est:
|
“Beati pauperes spiritu (ibid.);”
|
|
hic, id est in octava dicitur:
|
“Beati qui persecutionem patiuntur propter justitiam (ibid.).”
|
|
Unde Hieronymus:
|
“Et considera, inquit, quod octava verae circumcisionis beatitudo
martyrio terminetur.”
|
|
Igitur, licet octava die cantetur idipsum officium, quod et prima, eo
quod octava beatitudo ad caput, ut dictum est, redeat, recte tamen
quoniam et praecedentes causae beatitudinum primae et octavae differunt,
aliud in eodem officio ab his qui diligentiores sunt, retinetur
hebdomadae sequentis evangelium, scilicet illud secundum Joannem. Cum
esset sero die illa (Joan. XX), etc. Nam et littera lectionis hujus
octavam diem commemorat: Et post dies octo iterum, inquit, erant
discipuli intus (ibid.), et interior sensus octavam beatitudinis causam
non praetergreditur. Quid enim est quod discipulis, foribus clausis,
intro manentibus, Dominus in medio stetit bonum ferens nuntium
consolationis et pacis, nisi quod his qui persecutionem propter
justitiam, quosque juxta alium evangelistam oderunt homines et separant
eos (Luc. VI), sicut jam apostoli separati erant, non audientes coram
illis procedere ad publicum, Dominus et Deus ipsorum familiaris sese
accommodat contemplandum, ut gustent jam in suis tribulationibus, ut
videant quomodo suavis est Dominus (Psal. XXXIII), atque ideo certior
spes illos in medio tribulationis ambulantes consoletur, recolentes id
quod illa, de qua loquimur, sententia replicando inculcare nititur,
|
“Beati qui persecutionem patiuntur propter justitiam, quoniam ipsorum
est regnum coelorum?”
|
|
Debet autem semper epistola evangelio suae praecursionis officium, et
idcirco illa quoque quae hujus Dominicae est, lectio epistolae non
omittitur: Omne quod natum est ex Deo vincit mundum (I Joan. V). Nam hac
lectione victoriosa fides nostra praedicatur, et ipsa victoria mundi
nuncupatur, quae tribus adjuta testibus, nam Pater et Verbum et Spiritus
sanctus in coelo attestantur, totidemque in terra testes, id est idem
ipse Spiritus et aqua baptismi, Christique et martyrum ejus sanguis
veritati ejus astipulantur; ternis inquam, in coelo et in terra defensa
testibus regnum coelorum adjudicat his, quorum jure belli est, scilicet
|
“his qui persecutionem patiuntur propter justitiam.”
|
|
Introitus vero: Quasi modo geniti infantes (I Petr. II), per sequentes
hebdomadae dies decantandus est, qui etiam Evangelio praedicto congruit,
sed non per eamdem sententiam, quae jam dicta est, scilicet propter
metum Judaeorum discipuli Domini clausis foribus, intus erant,
persecutionem propter justitiam pati incipientes, quae, ut diximus,
octavae beatitudinis causa est. Respicit autem ad aliam sententiam quam
Dominus de futuris fidelibus proferens: Beati, inquit, qui non viderunt
et crediderunt (Joan. XX). Nam ne solam nobis fidem sufficere
arbitremur, opportune regula vivendi, sine qua fides mortua est, hoc
introitu praelibata est; nam nos quidem signati sumus in eo quod ait:
Beati qui viderunt et crediderunt, sed si fidem nostram operibus
sequamur. Ille etenim vere credit qui servat operando quod credit.
Quocirca de his, qui fidem nomine tenus retinent, Paulus dicit:
|
“Confitentur se nosse Deum, factis autem negant (Tit. I).”
|
|
Hinc et Jacobus dicit:
|
“Fides sine operibus mortua est (Jac. II).”
|
|
Recte ergo qualis vita fidem utilem efficiat, per hanc apostolici
sermonis particulam in introitu demonstratur, ne seducamus nos audientes
de nobis dictum: Beati qui non viderunt et crediderunt. Ad hoc idem
consonat et similiter accipienda est extrema praeeuntis epistolae
sententia: Qui credit in Filium Dei, habet testimonium Dei in se (I
Joan. V). Communio: Mitte manum tuam, plana quidem littera nostram
aedificat, sed intus perspicientibus liquet quod ad Judaicum spectat
populum, qui hactenus in incredulitate persistit, cujus in typum Thomas
apostolus, diu dubitans, tandem vidit, palmavit et credidit. Neque enim
si solam sequamur litteram, sensus per omnia stare poterit, quia beati
quidem qui non viderunt et crediderunt, sed non ea comparatione vel
intentione, quam littera sonat: Quia vidisti me, credidisti, beati qui
non viderunt et crediderunt (Joan. XX). Igitur in persona Thomae,
reliquiae Israel, quae salvae fient, minoris fidei, quam gentes
arguuntur, quia gentes non viderunt et crediderunt. Israel autem nisi
res apparuerit, Elia et Enoch praeeuntibus non credet, cum Paulus dicat
fidem sperandarum substantiam esse rerum, argumentum non apparentium
(Hebr. XII), atque ideo laudabilioris sumus fidei, qui rem nondum
apparentem fideliter credimus.
|
|