|
|
“Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam
vos.”
|
|
Haec itaque septima aetas, septimum respicit diem creationis mundi,
sabbatum, id est requiem Domini, septimum a spiritu timoris Domini,
spiritum possidens sapientiae, quae ipsa requies est filiis suis. Ad
hanc omni aviditate festinant filii sapientiae, et cum adhuc pro
conditione mortalitatis hic laborent, illuc mente transpositi properant,
quanta possunt ex parte requiescere. Invitat enim eos jugiter mater
sapientiae, cum dicit.
|
“Venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos.
Toilite jugum meum super vos, et discite a me quia mitis sum et humilis
corde, et invenietis requiem animabus vestris (Matth. XI).”
|
|
Cum autem haec dicit clamitando foris, in plateis dando vocem, intus
nihilominus Spiritu sancto docet, intus in corde persuadet, ut taedium
patientes curarum et sollicitudinum hujus saeculi, dulcedine delectentur
sanctae contemplationis. Veniunt ergo ad scholam sapientiae, juxta et
illud consilium quod offert in psalmo ejusdem sapientiae Spiritus,
dicendo: Vacate et videte, quoniam ego sum Deus (Psal. XLV). In qua
schola quanto quisque melius atque efficacius studuit, tanto vicinior
atque apparatior factus est huic septimae, id est requiei, et cum a
scholis egreditur, quanto exercitatior est in verbo Dei, tanto
honorabilior assistit ante faciem regis, et in illo aeterno choro
beatorum gradum altiorem ordinante illo sortitur, testante propheta cum
dicit: Qui autem docti fuerint, fulgebunt quasi splendor in firmamento,
et qui ad justitiam erudierint plurimos, quasi stellae in perpetuas
aeternitates (Dan. II). Proinde veraciter quidem beata activa, sed
beatior vita contemplativa, Domini quoque testimonio, qui illa non
improbata istam collaudat, Maria, inquiens, optimam partem elegit, quae
non auferetur ab ea (Luc. X).
Finis secundae partis libri hujus de sancta Trinitate et operibus,
respicientis opera Filii secundae personae Trinitatis ejusdem.
|
|