|
|
“Dixerunt ergo Judaei: Quinquaginta annos nondum habes, et Abraham
vidisti?”
|
|
Non ignorabat Veritas quidquid respondisset, vertendum esse in
calumniam. Sic enim insistebant adversarii, quomodo luctatores improbi,
qui virum fortissimum, quia virtute dejicere non possunt, fraude ut in
foveam ruere faciant, circumveniunt. Sic enim isti insidiosi urgebant,
ut verbum elicerent quod pro blasphemia condemnare possent. Attamen
respondendum illis erat, ut totus mundus, illis non audientibus,
audiret: non neglecta Scriptura, quae dicit:
|
“Ne effundas sermonem, ubi non est auditus (Eccli. XXXII);”
|
|
cum non tam propter illos qui persequebantur quam propter nos, qui
credituri eramus, idem sermo funderetur.
|
“Dixit ergo Jesus: Amen, amen dico vobis, antequam Abraham fieret, ego
sum.”
|
|
Inusitata quidem, sed propria secundum rem dictio est,
Ante enim praeteriti temporis est, sum, praesentis. Et quia praeteritum
et futurum tempus Divinitas non habet, sed praesens semper habet, non
ait: Ante Abraham ego fui, sed
Unde ad Moysen dicitur:
et:
|
“Dices filiis Israel: Qui est, misit me ad vos (Exod. III).”
|
|
Ante ergo vel post Abraham habuit, qui et accedere potuit per
exhibitionem praesentiae, et recedere per cursum vitae: Veritas vero
semper esse habuit, quia ei quidquam, nec priori tempore incipit, nec
subsequenti terminabitur. Sed sustinere ista aeternitatis verba mentes
infidelium non valuerunt, imo noluerunt. Sicut de hoc maxime injusto et
insipiente populo scriptum est, et jam supradictum est, quia
|
“noluit intelligere, ut bene ageret (Psal. XXXV).”
|
|
|
|