|
Talis fuit exitus sermonis, utique hominibus vel servis Dei prolixus et
difficilis. Siquidem a Cyri regis imperio, cujus ut viventis voluntas,
ita et mortui scripta sermonis Domini famulata est auctoritas, usque ad
Neemiam, et vicesimum annum regis Artaxerxis mansit opus imperfectum,
quo tempore regni Persarum centum et quindecim anni fuerunt evoluti:
|
“Captivitatis autem Jerusalem centesimus octogesimus quintus annus
erat.”
|
|
Verum etiam tamen captivitatis ejusdem recte praedicantur vel numerantur
duntaxat anni septuaginta, quia videlicet tunc recte soluta esse
dicitur, non quando consummatum est opus quod intermissum fuerat, sed
quando prima licentia data est, praedicante Cyro:
|
“Quis est in vobis de universo populo Dei coeli? Sit Deus illius cum
ipso, ascendat Jerusalem, quae est in Judaea et aedificet domum Dei
Israel, ipse est Deus, qui est in Jerusalem (I Esdr. I).”
|
|
Quando haec dixit, simul protulit vasa Domini, quae tulit Nabuchodonosor
de Jerusalem, et dedit his quorum
|
“Deus suscitavit spiritum, ut ascenderent ad aedificandum templum Domini
(ibid.).”
|
|
Tunc vere soluta est captivitas populi, quia tunc ascendit quicunque
relictis Babyloniae deliciis ascendere voluit. Porro, quod taliter
exeunti sermoni ad reaedificandam Jerusalem, et templum Domini, moras
fecerunt adversarii, apud ipsum sermonem Domini nullius est momenti,
quippe cujus ante oculos
|
“mille anni, tanquam dies besterna quae praeteriit, et custodia in nocte
(Psal. LXXXIX),”
|
|
id est una de quatuor vigiliis noctis. Quanto magis paulo plus quam
centum anni, quibus intermissum fuit opus domus Domini, impedientibus
adversariis, parvi, imo nullius ante oculos ejus potuerunt esse momenti!
Igitur ipsi quidem sermoni vel proposito Domini mora illa pro nihilo
fuit, quippe quae pro nihilo habentur:
|
“eorum, inquit, anni erunt,”
|
|
id est in terra reputabuntur, subauditur ante oculos suos. Ipsis autem
filiis captivitatis, annos illos et moras intermissi operis nimis aegre
ferentibus, et fideliter coram Domino ingemiscentibus, auctum est
meritum fidei, crevit corona spei, multiplicata sunt praemia
dilectionis, quia laboraverunt ipsi, ut nos in labores eorum
introiremus, unde et piis eorum studiis grates agere debemus, quia quod
seminaverunt in lacrymis, nos in gaudio metemus.
|
|