|
Hebdomadae secundae feria secunda illa legitur Evangelii lectio, qua
Judaeis comminatur Dominus, se ab illis propter perfidiam ipsorum
recessurum dicens: Ego vado et quaeretis me et in peccato vestro
moriemini (Joan. VIII); quod utique dicendo, ad gentes migraturum se
esse significabat. Unde et illi quasi divinantes dicunt:
|
“Nunquid in dispersionem gentium iturus est, et docturus gentes?”
|
|
(Joan. VII.) Huic sane Evangelio congruit prophetica Danielis, quae
praemittitur (Dan. IX), oratio qua furorem et iram Domini ab eodem
postulat auferri. Hunc enim furorem et hanc iram maxime lacrymosa
prophetae deplorat conquestio.
Feria tertia Dominus in evangelio culpans Scribas et Pharisaeos, quod
sedentes super cathedram Moysi, vane sibi magisterium arrogent, dicendo
et non faciendo, et quod ament salutationes in foro, et vocari ab
hominibus Rabbi, tandem eos percutit, dicens: Omnis qui se exaltat,
humiliabitur (Luc. XVIII). Videlicet quia superbi illi, a magisterio
scientiae Dei removendi, et humiles magistri Ecclesiae de gentibus
cathedram illorum erant accepturi. Quod per illam viduam Sarephtanam, de
qua in praemissa narratur lectione, praesignatum est; ad quam ex
praecepto Domini perrexit Elias, cum multae viduae essent in Israel (III
Reg. XVII). Sic enim Ecclesia de gentibus, legis prophetarumque
doctrinam missam sibi a Deo, fidei hospitio suscepit, remanente apud
Synagogam siccitate et sterilitate, quia sicut alibi comminatus fuerat
Dominus illi, mandaverat nubibus suis, scilicet gratiae suae
praedicatoribus sanctis, ne pluerent super eam imbrem (Isa. V), atque
ita haec se humilians, a Christo, dum colligit duo ligna crucis, ut
faceret sibi subcinericium panem, panem poenitentiae, exaltata est, non
deficiente apud eam hydria farinae, nec imminutio lecytho olei (III Reg.
XVII), id est perseverante scientia legis, pariter et gratia Evangelii.
Illa autem se exaltans humiliata sit, adeo ut nec legis farinam
molitores ejus Pharisaei molere sciant, nec oleum Evangelii in
phylacteriis suis et magnificis fimbriis ambulantes (Matth. XXIII),
invenire queant.
Feria quarta illa Evangelii lectio ponitur, qua Dominus consilium suum
discipulis suis secreto revelat, dicens: Ecce ascendimus Hierosolymam,
et Filius hominis tradetur ad crucifigendum (Matth. XX), etc. Per haec
autem diabolus, hostis noster et inimicus capiendus et judicandus erat.
Bene ergo illa lectio praemittitur, qua Esther adversus Aman, Dei
implorat auxilium (Esth. XIX). Aman quippe diaboli typum gessit in eo
quod adorari affectans populum Dei morti tradere voluit, et Mardochaeo
crucem paravit. Qui sicut in eamdem crucem quam paraverat actus est, ita
diabolum Christus, ut ait Apostolus,
|
“palam traduxit confidenter in semetipso, et ipsum chyrographum tulit de
medio affigens illud cruci (Coloss. II).”
|
|
Hoc ergo sola commendatur oratio Esther, quia totam narrare historiam,
quae, ut dictum est, Dominicae passionis typus est, nimis longum et
onerosum fuisset. Nobis quoque diabolum vincendum, non nisi per
passionis ejusdem communicationem, ex occasione duorum Zebedaei filiorum
insinuat.
Feria quinta, Dominus in Evangelio sui exemplo docet non in hominum, sed
in solius Dei confidendum esse testimonio, dum dicit, loquens secundum
fragilitatem carnis: Et si ego testimonium perhibeo de me, testimonium
meum verum est: alius est qui testimonium perhibet de me (Joan. V). Et
subjungit:
|
“Et testimonium perhibet de me, qui misit me Pater.”
|
|
|
“Vos, inquit, misistis ad Joannem, et ille testimonium perhibuit
veritati: ego autem habeo testimonium majus Joanne (Joan. V).”
|
|
Itemque:
|
“Ego testimonium ab hominibus non accipio (ibid.).”
|
|
His procul dubio consonat, quae praemissa est prophetica lectio de
Jeremia, in haec verba:
|
“Maledictus vir, qui confidit in homine, et ponit carnem brachium suum,
ut a Deo recedat cor ejus, erit enim quasi myricae in deserto (Jer.
XVII).”
|
|
Et post pauca:
|
“Benedictus vir, qui confidit in Domino (ibid.),”
|
|
etc.
Feria sexta legitur illa parabola, quam dixit Dominus ad Pharisaeos
malos, et male perdendos divinae legis agricolas, eo quod missum a se
unicum filium patris familias, id est seipsum, quem vereri debuerant,
occidere deliberabant, dicentes: Hic est haeres, venite, occidamus eum,
et nostra erit haereditas (Matth. XXI), quibus idcirco auferendum erat
regnum Dei et dandum genti facienti fructus ejus. Huic parabolae
profecto illa de libro Genesis, quae praemissa est lectio, pulcherrime
congruit, in qua missum ad se Joseph videntes fratres a longe
loquebantur mutuo, dicentes:
|
“Ecce somniator venit, venite, occidamus eum, et videamus, quid illi
prosint somnia sua (Gen. XXXVII).”
|
|
Joseph namque in eo quod venditus et in carcere missus est, ipsius
Domini typum gessit, qui venditus et morti traditus ac sepultus est, et
sic ejectus de vinea sua, tanquam lapis inutilis ab aedificantibus
reprobatus, cum regno Dei ad gentes facientes fructus ejus
transmigravit, quemadmodum Joseph a suis venditus et ejectus, Aegyptios
pavit.
Sabbato, tam in Evangelio quam in Epistola duorum populorum Judaici
atque gentilis continetur figura, quorum prior quantum ad unius Dei
cultum, scilicet Judaicus, minoris, id est, gentilis populi poenitentiam
pio patre suscipiente, invidia torquetur foris stans, quem gaudere
oportuerat, quia frater suus mortuus fuerat, et revixit, perierat et
inventus est (Luc. XV), quia, sicut eadem die cantamus: Lex Domini
irreprehensibilis convertens animas, et sapientiam praestans parvulis
(Psal. XVIII). Bene itaque consonat Evangelio praecurrens Epistola, cum
illic juniore fratre epulante cum patre, major foris remanet in agro
(Luc. XV); hic Esau, Jacob fratre suo offerente epulas, et ad
benedictionem festinante, consilio matris suae Rebeccae (quae Spiritum
sanctum significat) foris in venationibus occupatus tardat (Gen. XXVII).
Terrenis enim sensibus et carnalibus observationibus detentus populus
Judaicus spiritualem amittit gratiam.
|
|