CAPUT XXVI. De eo quod ait:

“Anima quae contempto Domino depositum proximo negaverit”

(CAP. VI.)

“Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: Anima quae peccaverit, et contempto Domino negaverit depositum proximo suo, quod fidei ejus creditum fuerat, vel vi aliquid extorserit, aut calumniam fecerit, sive rem perditam invenerit, et inficians insuper pejeraverit, et quodlibet aliud ex pluribus fecerit, in quibus peccare solent homines, convicta delicti reddet omnia quae per fraudem voluit obtinere integra, et quintam insuper partem addet cui damnum intulerat,”

etc. Nemini putandum est legem sanctam sibimet esse contrariam, pro eo quod cum alibi dicat:

“Qui hoc vel hoc fecerit, morte moriatur, et sanguis ejus sit super caput ejus,”

hic pro quocunque peccato, absque ulla exceptione, de omnibus quae lege Domini prohibentur oblatio suscipiatur, et rogante sacerdote dimittatur. Alia namque est accusatio quam excusat clementia in sacrificiis, alia quam condemnat justitia in judiciis, verbi gratia, pone aliquem admisisse adulterium a nullo deprehensum, nullis testibus arguendum, ipsum sui fieri accusatorem, hic ex lege praesenti, quam misericordia condidit, suscipitur, et per sacrificium mediante sacerdote remissionem lucratur. Unde signanter haec ubique lex suscipiendi sacrificii conditionem praefinit, dicendo:

“si peccatum suum intellexerit.”

Caeterum si patrato scelere deprehensus, vel per alium fuerit cognitus, occiditur, lapidatur, sanguis quoque ejus capiti ejus imputatur. Itaque non sibi contraria est lex sancta, quam hodieque Christi tenet Ecclesia. Nam latentem peccati causam, secreta confessione proditam, gaudenter admittit inter veniae januas, deprehensa vero per alium cognita crimina, non solum forense tribunal, sed et synodica irrecuperabiliter plectit severitas. Nam illud vita, haec autem ecclesiasticis honoribus reos privat. Proinde quod hic nunc dicitur,

“convicta delicti reddat omnia,”

sic intelligi oportet, quia teste conscientia convicta est, ut semetipsam accusaret confessione spontanea.