CAP. XX.

M. Licet ergo canonico se monachum facere. Unde perpendas quantum judicetur canonica vita a monastica distare, si de qua descendens in illa videatur apostatare, et ascendens de ista in illa probatur ad Deum sursum ascendere. Tandem ad unum exemplum beatissimi Martini adducatur, quo hoc quod dicitur omni argumento certius habeatur. Nam ut in Vita ejus legitur, hic sibi cellam de lignis contextam, sicut seorsum aedificavit, ita in hac cum illo nobilissimo suorum monachorum discipulatu seorsum habitavit. Caeterum canonici, qui, ut ita dicam, sub Martino regularissimi exstitere, in monasterio, id est in episcopali sede ex ejus praecepto habitavere. Unde si vita monastica canonica dignior non haberetur, minime dignius habitare cum monachis seorsum Martino videretur. Nam cum utrique sibi ut oves pariter a Domino committerentur, videbatur ratio sui episcopatus postulare, ut in episcopali sede ut episcopus deberet habitare. Sed qui dignioris et sanctioris vitae exstiterant, cum his habitare maluerat. Unde exemplum Martinus reliquerat, ut quicunque sanctius vellent vivere, ad monasticam vitam deberent confugere.

D. Quod si ratio nulla fuisset, hoc unicum exemplum beatissimi Martini suffecisset, quod illa vita caeteris dignior haberetur, in qua Martinus habitare dignaretur. Unde miror si justum videatur quod aliquis canonicorum digniori vitae in magisterio praeponatur, sicut audio quosdam regulares canonicos sanctimonialibus praeesse, quod mihi videtur inconveniens nec necesse.