|
|
“Non erit infecunda nec sterilis in terra tua.”
|
|
|
“Non erit infecunda, nec sterilis in terra tua. Numerum dierum tuorum
implebo.”
|
|
Beati seminis fecunditatem Ecclesiae sanctae repromittit, quam et
propheta Isaias praevidens:
|
“Lauda, inquit, sterilis, quae non paris: erumpe et clama quae non
parturis, quia multi filii desertae magis quam ejus quae habet virum
(Isa. XXXIV).”
|
|
Nam postquam nos Angelus ille praecessit, et in coelum ascendens dona
sancti Spiritus hominibus dedit, non est in hac terra, quam ille
sanguine suo rigavit, quae sit infecunda verbo Dei, et sterilis ab
operibus bonis. In omni loco mater Ecclesia spirituales filios parit, et
de mortuis vivos in vitam aeternam regenerando parturit. Cujus
fecunditatis praemium breviter contingens,
|
“numerum, inquit, dierum tuorum implebo,”
|
|
id est in saeculorum saecula, quae dinumerari non possunt, vitam tuam
extendam et dilatabo.
|
“Terrorem meum mittam in praecursum vestrum, et occidam omnem populum ad
quem ingredieris,”
|
|
etc. Haec ita facta esse novimus, ut in figura terroris, quo per crucem
Christi fulminati sunt maligni spiritus inimici nostri, contigisse
veraciter praedicemus. Unde et ipsi inimicorum capiti fiducialiter
dicamus: O tortuose serpens, qui mille per maeandros fraudesque
flexuosas agitas quieta corda, discede. Christus hic est, hic est
Christus, liquesce, signum quod ipse nosti damnat tuam catervam, sed
quinam sunt crabrones, de quibus ait:
|
“Emittam crabrones prius, qui fugabunt Hevaeum, et Chananaeum, et
Hethaeum antequam introeas.”
|
|
Qui, inquam, spiritualiter sunt per crabrones intelligendi; quos scimus
de equino stercore nasci, quos contra Chananaeum se missurum dicit,
sicut contra Aegyptios muscas misit, nisi ignobiles et contemptibiles
hujus mundi, quos ut nobilis et fortior confunderet, ante conspectum
nostrum misit ut per illos contrita superbia saeculi, pacifice possimus
ad vitam aeternam ingredi? Isti crabrones qui se tanquam purgamenta
mundi profitebantur et omnium peripsema (I Cor. IV), milvos vicerunt,
diabolum principem mundi fugaverunt, et omnes pompas ejus sub pedidus
suis velociter conculcaverunt.
|
“Non ejiciam, inquit, eos a facie tua, anno uno ne terra in solitudinem
redigatur, et crescant contra te bestiae.”
|
|
Hoc est dicere. Non absque legitimi certaminis labore vitia delebo
repugnantia proposito tuo vel intentioni tuae, ne extollat te in
superbiam repentina gloria victoriae. Satius enim est pugnare cum
hominibus quam bestiis subdi, id est tolerabilius est, verbi gratia,
colaphizari stimulo carnis quam devastari elationis stimulo. Haec enim
humana, illa tentatio est diabolica. Ait ergo:
|
“Paulatim expellam eos de conspectu meo, donec angearis et possideas
terram.”
|
|
Ac si dicat: Ascensiones quas in corde tuo disposuisti in hac valle
lacrymarum, in hoc loco quem tibi posuisti (Psal. LXXXIII), in quem, o
homo pro tuo vitio incidisti, paulatim per auxilium exercitantis gratiae
perficies, ibis de virtute in virtutem donec videas Deum deorum in Sion,
quod est veraciter augeri et possidere terram viventem.
|
“Ponam autem terminos tuos a mari Rubro usque ad mare Palaestinorum, et
a deserto usque ad fluvium.”
|
|
Spiritualiter autem termini Christianitatis hi sunt. Per mare Rubrum et
per desertum populum intelligimus Judaeorum, Rubrum mare pro parte
electorum qui primi rubente sanguine Christi mundati sunt, et apud quos
priores baptisma est Ecclesiae celebratum; desertum autem pro parte
reproborum, qui propter infidelitatem ab inhabitatore Deo et homine
Christo deserti sunt. Per mare autem Palaestinorum, et fluvium magnum,
quem alio loco nominat Scriptura Euphratem, quod nos Latine dicimus
frngiferum, multitudinem intelligimus gentium, sive profunditatem
nationum, ad quas dilatati sunt termini apostolorum, incipientium ab
Jerusalem, ubi (sicut dictum est) primo sacratum est nostri baptismi
mare Rubrum. Porro, juxta litteram, quatuor climata terrae
repromissionis distincta sunt dicendo
|
“a mari Rubro usque ad mare Palaestinorum, et a deserto usque ad
fluvium.”
|
|
Palaestinorum alio loco legimus appellari mare Magnum, quod juxta terrae
situm ipsorum erat illis contra solis occasum.
|
|