CAPUT 32

“Facta est ergo quaestio ex discipulis Joannis cum Judaeis de purificatione et venerunt usque ad Joannem.”

Ecce nunc quoque tantus tamque vehemens flavit ventus, ut non solum arundo aliqua, sed et adulta tam arbuscula, ejus impulsu agitari posse videantur. Crescente namque Jesu, et isto jam incipiente minui (quod fieri oportere fuerat et ipse protestatus) aemulati sunt discipuli ejus, Judaeis malitiose sollicitantibus et invidiae flammam concitare volentibus, ut testimonium Joannis, quod perhibuerat de Jesu, discipuli ejus infirmare conarentur, extorquendo videlicet ab illo sermonem de Jesu, qui a priori testimonio dissonare videretur. Verbi gratia: Puta dixisse Judaeos: Ecce habemus duos baptistas, cujus eorum baptismus melius purificat? Cujus, inquiunt discipuli Joannis, nisi ejus, qui aquas istas primus invenit, primusque mortalibus ostendit? Baptista noster non ab hominibus neque per hominem, sed per Verbum Domini, cum esset in deserto solitarius, baptizare didicit, atque inde huc veniens, juniorem illum (ad quem omnes modo veniunt) ut caeteros ipse baptizavit. Econtra Judaei: Nonne magister vester, inquiunt, baptismo suo purificationem baptismi illius praetulit, dicens:

“Ego baptizo in aqua, ille vos baptizabit in Spiritu sancto et igni? (Matth. III).”

Nonne se indignum dixit solvere corrigiam ejus calceati? (Luc. III.) Itaque facta quaestione hujusmodi,

“venerunt, inquit, ad Joannem.”

Nec mirum rudes eatenus discipulos contendisse de purificatione baptismatum, vel dignitate magistrorum, cum et magni apostoli, jam instante passione magistri, contenderint quis eorum videretur esse major in regno coelorum (Matth. XVIII). Usque ad Joannem venerunt. Multum instanter et animose quaestionem ventilarunt, qui ventosam ejusdem quaestionis machinam usque ad turrim illam perduxerunt, quae fundata erat supra petram altissimam, longe eminentiorem multoque fortiorem arundinibus nostris, quae hujusmodi vento solent quamlibet in partem leviter agitari. Nam, ut noverimus, quod usque ad illum venerint hac intentione, ut eum devocarent a testimonio Christi, verba ipsa satis evidenter hoc innuunt, quae fuerunt hujusmodi:

“Rabbi, qui erat tecum trans Jordanem, cui tu testimonium perhibuisti, ecce hic baptizat, et omnes currunt ad eum.”

Summa eorum quae ab illis dicta sunt, vel dici potuerunt, ita breviter expressa est, ut in singulis pene dictiunculis vis insita lateat, quae permovere potuisset, nisi solidum, prudentem, et bene, ut praedictum est, in veritate fundatum animum offendisset. Primo (ut saepe ventus urens blando susurro praeludit,) blandiuntur, et dicunt:

“Rabbi.”

Quo praenomine gaudere sciebant molles auriculas Scribarum et Pharisaeorum; sicut et Dominus:

“Amant enim, inquit, primas cathedras in synagogis, et salutationes in foro, et vocari ab hominibus Rabbi (Matth. XXIII; Marc. XII).”

Nusquam enim praeter hunc locum invenimus eum vocatum esse Rabbi; nec ab ipsis qui quaerentes ab illo consilium salutis dicebant:

“Quid faciemus et nos (Luc. III),”

nec ab aliquibus in quibuslibet evangeliorum locis. Quod et si quando dici potuit, et ab Evangelistis, ut superfluum, recte praetermissum est, hoc tamen loco nullatenus omitti debuit, ob significandam magnitudinem praesentis adulationis. Hoc itaque magnifico praenomine praemisso quo ad consensum ipsorum putaretur posse deflecti, ut Domino Jesu studeret sese praeferri [praeferre]:

“Qui erat, inquiunt, tecum trans Jordanem,”

et caetera. Notandum diligenter quanta arte quamque accuratis agitur insidiis, ut Joannem poeniteat testimonii, quod Domino perhibuit. Duabus namque praecedentibus propositiunculis, duas obliqua excusatione subnectunt, hoc modo:

“Qui erat tecum trans Jordanem, ecce hic baptizat, et cui testimonium perhibuisti, ecce omnes veniunt ad eum.”

Qui trans Jordanem tecum erat, seque tuis manibus ut minor submiserat, ecce hic in Judaea super te est, et sua seorsum auctoritate baptizat. Et

“cui testimonium perhibuisti?”

in discreta humilitate, nimium te subjiciens illi et gloriam tuam dans alteri, ecce omnes, te neglecto, veniunt ad eum, tuumque baptismum parvipendentes, illum juniorem certatim expetunt. His et ejusmodi dictis Judaico livore concinnatis hoc agebatur, ut fidelissimi testis animas a veritate, cui testimonium perhibeat, averteretur, atque ita baptizantium rupta concordia, baptismi vel poenitentiae remedium facilius quasi rationabiliter contemni videretur. Nam pharisaei et Judaeorum quamplurimi

“spreverunt consilium Dei, non baptizati (Luc. VII)”

baptismo Joannis; quippe, qui exspectabant falsi et fallentes, Messia regnante, in regno ejus superbire, non de peccatis suis humiliari, vel poenitentiam agere, gentes universas spoliare, non duas tunicas, aut duplices escas cum gentibus dividere.