CAPUT V. Quod non sit mutabilitati ascribendum quod fecit Deus mundum, contra eos qui dicunt mundum Deo coaeternum.

Sed hoc mutabilitati Dei ascripserunt quidam, quod fecit istum, quia non erat, mundum, illi videlicet qui volunt Deo mundum esse coaeternum. Dixeruntque:

“Aut Deo coaeternus est mundus, aut certe mutabilis est Deus. Si enim tandem aliquando fecit quod in tantis aeternitatis suae spatiis non fecerat, profecto novo consilio usus est, ac proinde mutabilis est.”

Ad haec inquam:

“Verissime, neque mutabilis est Deus, neque Deo coaeternus est mundus. Nunquid mutabilitate utitur quis, quando sapientiam suam nolens esse occultam, pulchram orationem vel quidpiam ejusmodi, quod utique in mente habet secretum, describit in charta per atramentum et calamum, et advocat multos ut audiant sapientiam et intelligant utilem scientiam? Nunquid mutabilis animi vitio dicendus est pro eo quia quod occultum habebat utiliter fecit, in publico ut cognosceretur auditorio? Non utique de mutabilitate culpandus, sed de benevolentia collaudandus est. At vero mundus, et omnia quae coelo et terra continentur, quaedam clarissima sapientiae Dei signa sunt, quae videlicet sapientia sive Verbum sic erat in corde Dei, priusquam ista fierent, sicut in corde tuo sapientia vel ars prius est quam notulis visibilibus, aut opere aliquo illam significes. Unde evangelista cum dixisset: Omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est nihil (Joan. I), statim adjecit, quod factum est; in ipso vita erat (ibid.). Quae videlicet sapientia Dei, ut sciretur, ut 3 esset, unde vel a quibus cognosceretur, creavit Deus coelum et terram, et posuit in coelo angelos et in terra homines, qui ex se ipsis et caeteris quae facta sunt, tantum artificem utiliter cognoscerent. Ergo nisi tu nimium ingratus sis, non Deum in hoc mutabilitatis accuses, sed de magna benevolentia collaudes, et supplices gratias agas ei, quia, propter gratuitam bonitatem suam, in principio creavit Deus coelum et terram.”