CAPUT XXX. Quod ait Naaman,

“ut ignoscat mihi Deus pro hac re, si rege innitente super manum,”

etc., quomodo non sit contrarium sensui Apostoli, qui nec recumbere in idolio concedit.

“Dixitque Naaman: Obsecro, concede mihi servo tuo, ut tollam onus duorum burdonum de terra. Non enim faciet servus tuus ultra holocaustum, aut victimas diis alienis, nisi Domino. Hoc autem solum est, de quo preceris Dominum pro servo tuo, quando ingredietur dominus meus templum Remmon ut adoret, et illo innitente super manum meam, si adoravero in templo Remmon adorante eo in eodem loco, ut ignoscat mihi Dominus servo tuo pro hac re. Qui dixit ei. Vade in pace. Abiit ergo ab eo electo tempore.”

“Vade in pace”

dixit, et hoc dicto bonae voluntatis hominem securum reddidit. Apostolus autem dicit:

“Si viderit quis eum qui habet scientiam in idolio recumbentem, nonne conscientia ejus cum sit infirma, aedificabitur ad manducandum idolothyta, et peribit infirmus in tua scientia frater, pro quo Christus mortuus est? (I Cor. VIII.).”

Ergone sibi contrarii sunt apostolus et propheta, dum hic ne saltem recumbere annuit, hic autem etiam adorare in idolio concedit. Non quidem concedit propheta adorare Remmon in templo Remmon, sed adorare Deum in templo Remmon, qui, cum ubique sit, poterat adorari et in templo Remmon. Attamen plus esse videtur in idolio adorare quam in idolio recumbere. Num, inquam, in hac diversitate sibi sunt contrarii? Non utique, sed utrinque veritas non dissona vim discretionis exigit. Videlicet in hac parte discernimur atque discernimus, cum quid ejusmodi agimus vel patimur, si conscientia teste sine graviori dispendio, id quod incurrimus evadere non valemus. Ea nempe discretione, et Apostolus ipse defenditur, ne judicetur sibimet esse contrarius, qui et Timotheum circumcidit (Act. VI), et tamen ad Galatas scribens, dicit:

“Si circumcidamini, Christus nihil vobis proderit (Galat. V).”

Denique suomet judicio Christus ei nihil prodesset, si non urgente necessitate discipulum circumcidisset. Item sacrificia et incensum Judaeorum, cunctasque festivitates eorum odit anima Dei, sicut per Isaiam dicit, ex quo manus eorum pollutae sunt sanguine Christi (Isa. I). Propter quod et praedictus Apostolus in Epistola sua pro Christo haec detrimentum facit, et arbitratur ut stercora (Phil. II). At idem in Actibus apostolorum, quid fecit necessitate urgente? Assumptis viris impendit illis, ut raderent capita, et postera die purificatus cum illis intravit in templum, annuntians expletionem dierum purificationis donec offerretur pro unoquoque eorum oblatio (Act. XXI). Igitur prophetae atque apostoli, imo quod amplius etiam unius atque ejusdem Apostoli dicta, atque exempla non sibi contraria sunt, sed cordatum hominem virtute discretionis utentem, utiliter erudiunt, ut sciat quando malorum communionem vel societatem patienter sustinere, quando sapienter debeat devitare. Quam discretionis opem, qui non assecuti sunt, temere nimis, interdum scandala faciunt, et dissensiones in Ecclesia nutriunt, recte dicas, quia aemulationem Dei habent, sed non secundum scientiam (Rom. X). Sane quod ait Syrus ille:

“Concede mihi servo tuo, ut tollam onus duorum burdonum de terra pro extruendo altari Domino Deo Israel,”

id sollicitus obsecrat. Est autem burdo animal magis oneriferum, utpote ex equo et asina natum. Abiit ab eo electo tempore, id est verno tempore, cum in florem cuncta erumpunt, et anni tempus electum est, vel cum transeuntes per viam carpunt et eligunt e vicinis agris quodcunque ad manum venerit diversis floribus invitati.