Psalmus 27.

Dehinc a psalmo vigesimo septimo jam quinta perioche fit, cum ad caput reditur, ad summam fidei, quam de Christi passione et resurrectione constare credimus et scimus.

“Ad te, inquit, Domine, clamabo Deus meus, ne sileas a me,”

etc. Voces quippe capitis nostri sunt orantis, pro resurrectione sua, ut non sit similis descendentibus in lacum, simulque interponentis damnationem inimicorum sub concessione, qua dicit:

“Da illis secundum opera eorum, et secundum nequitiam adinventionum ipsorum,”

etc. Nam quod ait:

“Dominus adjutor meus et protector meus, et in ipso speravit cor meum, et adjutus sum, et refloruit caro mea,”

certissima post orationem resurrectionis enuntiatio est, in qua videlicet refloruit caro ejus, quae cum de radice Jesse floruisset, sub flagellis et opprobriis defloruisse visa fuerat.