CAPUT 42

“Qui autem intrat per ostium, pastor est ovium.”

Hoc plane consequitur eum

“qui intrat per ostium,”

ut sit pastor ovium, sicut econtra, eum qui ascendit aliunde, consequens est, esse furem et latronem. Intrare autem per ostium, quid est, nisi imitari Christum, qui ipse sicut paulo post dicit et pastor est, et ostium? Item, quid est imitari Christum, nisi non a seipso quemque venire, sed cum subjectione obedientiae, mittentis sive vocantis sustinere imperium? Christus enim non ipse sibi pastoris nomen, aut officium, sive possessionem usurpavit ovium, sed a Patre jussus et missus curam requirendae ovis centesimae, quae perierat (Luc. XV), obedienter suscepit, sicut ipse contestans:

“Neque enim, inquit, a me ipso veni, sed ille me misit (Joan. V).”

Quod et Apostolus verbis aliis comprobans:

“Nec quisquam, inquit, sumit sibi honorem, sed qui vocatus est a Deo, tanquam Aaron. Sic et Christus non semetipsum clarificavit, ut pontifex fieret, sed qui locutus est ad eum dicens: Filius meus es tu, ego hodie genui te (Hebr. V; Psal. II).”

Et in alio loco dicit:

“Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX).”

Qui ergo non a semetipso venit, neque seipsum commendat, sed commendatorem Deum exspectat, ut pastor fiat, intrat utique per ostium, quia sic imitatur principem pastorum Christum (I Petr. V), multumque dissimilis est illis, propter quos, vel contra quos haec maxime dicuntur, Annae et Caiphae, et qui revera aliunde ascenderant, et idcirco non mirum faciebant, quod furabantur, et mactabant, et perdebant, quia fures et latrones erant. Non enim vocati sunt a Deo tanquam Aaron, sed contendendo irruentes alter super alterum, venale sacerdotium in partes annuas sciderunt. Sequitur:

“Huic ostiarius aperit, et oves vocem ejus audiunt.”

Huic, inquit, qui intrat per ostium, id est, qui ordine legitimo propter Deum pastoris sortitur officium,

“ostiarius aperit,”

quia videlicet, ut studium ejus ovibus prosit, auditorum corda per gratiam sancti Spiritus praevenit. Quod legitimo pastori Paulo apostolo fiebat, cum diceret Corinthiis:

“Permanebo autem Ephesi usque ad Pentecosten, ostium enim mihi apertum est magnum et evidens (I Cor. XVI).”

Tale est illud quod in Apocalypsi, Angelo Philadelphiae Ecclesiae promittitur:

“Haec dicit Sanctus et Verus, qui habet clavem David, qui aperit et nemo claudit; claudit et nemo aperit: Scio opera tua. Ecce dabo coram te ostium apertum, quod nemo potest claudere (Apoc. III),”

etc. Tunc enim sanctus et verus humanorum pectorum clavicularius Angelo Philadelphiae, quod interpretatur dilectionis fraternae, scilicet, praedicatori cupienti saluti proximorum proficere, ostium magnum aperit, sciens opera ejus, quando perpendens intentionem cordis ejus, intelligentiam sacri verbi pandere illi dignatur, et labori ejus, ut fructum faciat, praeveniente pariter ac subsequente gratia sua cooperatur. Et nunc quidem ostiarius est ipse, qui haec loquitur, qui, antequam per victoriam mortis glorificaretur, humilis janua videbatur; nunc, inquam, non solum ostium, sed et ostiarius est, ex quo

“ascendens in altum, et captivam ducens captivitatem, dedit dona hominibus (Psal. LXVII).”

Exinde namque ostiarius quoque esse comprobatur, quia ipse dedit quosdam quidem apostolos, alios autem prophetas, alios vero evangelistas, alios autem pastores et doctores (I Cor. XIII). Nec vero confusionem facit aut facere debe! ullam, quod ipse idem et ostium et ostiarius est. Nam in ovili quidem brutarum ovium, aliud ostium atque aliud est ostiarius, at in grege rationali, quod ostium, hoc ostiarius est. Etenim quemadmodum unus idemque Dominus noster Jesus Christus, et via, et veritas, et vita est, sic non solum ostium, sed et ostiarius, et adhuc ipsa ovium est pascua (Joan. XIV). Est autem in ostio et ostiario nonnulla profectuum nostrorum distinctio. Nam dum per fidem Catholicam quisque nostrum ad Christum accedit, Christus illi ostium est; quando autem accepto gratiam aliquam idem gratiarum distributor largitur, jam ostiarius est. Sic et summis post ipsum pastoribus apostolis, ante passionem suam Christus tantummodo ostium erat; ex quo autem resurgens a mortuis, potestatem accepit, sicut ait ipse:

“Data est mihi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII),”

jam et ostium, et ostiarius exstitit, et ut vere ostiarius coeli, dona sancti Spiritus illis largitus est. Igitur

“qui intrat per ostium, inquit, huic ostiarius aperit.”

Quid deinde?

“Et oves, inquit, illum sequuntur.”

Hoc plane dignum est, et sic ipsis ovibus expedit. Christi quippe oves non essent, si apostolos Christi, et omnes quibus hic ostiarius aperuit non sequerentur, et si vocem, id est, doctrinam eorum nescirent, vel non approbarent. Nam talibus ipse dicit:

“Qui vos audit, me audit; qui vos spernit, me spernit (Luc. X).”

Qua fretus auctoritate Paulus:

“An, inquit, experimentum quaeritis ejus, qui in me loquitur Christus? (II Cor. XIII.)”

Itaque cuicunque ostiarius aperit, oves vocem ejus sciunt, et sequuntur eum, et quicunque sequuntur, oves sunt. Qui autem sequi contemnunt, ipsa rebellione sua testes sunt sibi, quia non oves, sed haedi sunt. Sequitur: