CAPUT 7

“Tunc ergo introivit et ille discipulus, qui venerat primus ad monumentum, et vidit et credidit.”

Sic nimirum post plenitudinem gentium, et ille populus introibit.

“Nolo enim, inquit Apostolus, vos ignorare, fratres, mysterium hoc, ut non sitis vobismetipsis sapientes, quia caecitas ex parte contingit in Israel, donec plenitudo gentium introeat, et sic omnis Israel salvus fiet (Rom. XI).”

Igitur tenebrae quidem adhuc erant ad monumentum, et quid ageretur, nesciebant, dormitantes adhuc prae tristitia mentes discipulorum, sed aspirabat dies, et prope erat ut inclinarentur umbrae vel figurae radiis ex pulsae rerum subsequentium.

“Et vidit, inquit, et credidit.”

Futurum quidem est ut ille posterior populus introiens videat et credat, sed nondum hoc, vel sic discipulus ille

“vidit et credidit.”

Nam sequitur:

“Nondum enim sciebant Scripturas, quia oporteret eum a mortuis resurgere.”

Ergo illud potius credidit, id est, existimavit factum fuisse quod mulier dixerat, videlicet, quia tulerunt Dominum de monumento et nescimus ubi posuerunt eum. Maluit tamen evangelista dicere, quia credidit, quo verbo propius perstitit, in re propter quam cursum hujuscemodi tam diligenter enarravit. Et continuo subjungit.