|
|
“Dixerunt ergo Judaei: Ecce quomodo amabat eum? Quidam autem dixerunt ex
ipsis: Non potuit hic, qui aperuit oculos caeci nati, facere ut hic non
moreretur?”
|
|
Qui potuit, inquiunt, quod majus est, non potuit facere quod minus est?
Minus quippe fuisset languentem sanare, quod nonnunquam factum est, quam
caeci nati oculos aperire, quod a saeculo nunquam auditum est. Illic
revocatur sanitas, quae quondam adfuerat; hic lumen infunditur, quod
nunquam infulserat.
|
“Jesus ergo rursus fremens in seipso, venit ad monumentum.”
|
|
Rursus, inquit, fremuit Jesus. Nam et paulo ante dixit: Quia fremuit
spiritu. Verumtamen non parva distantia est quod ibi cum dixisset:
protinus addidit:
Quis tam diligentem mysteriorum observationem pensare sufficiat? Etenim
cum primo fremuit spiritu fortitudinis suae Dominus Jesus, id est,
quando infernum debellaturus intravit, vera mortis passione turbatus
(Marc. XV). Quando autem fremet iterum, scilicet veniens ad judicandum,
non turbabitur, quia jam impassibilis est,
|
“et mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI).”
|
|
|
“Tunc vociferabitur et clamavit et magno fremitu super inimicos suos
confortabitur (Isa. XLII).”
|
|
Illo, inquam, fremitu suo movebit virtutes coelorum, rumpet somnum
mortuorum, rapiet ad se in nubes agmina virorum, quos unus idemque
terror validae tempestatis occidet, et eodem momento rursus excitans,
vivere faciet (Luc. XXI). Recte igitur iterum fremuit in seipso, non
tamen iterum turbavit seipsum,
|
“et venit ad monumentum.”
|
|
|
“Erat autem spelunca, et lapis superpositus erat ei. Ait Jesus: Tollite
lapidem.”
|
|
Fremente Jesu, et terribiliter in illo suo secundo adventu, quando
veniet vivos et mortuos judicaturus, non egebunt mortui jacentes in
sepulcris, ut monumenta sibi egressuris, viventium hominum, sive
angelorum ministerio aperiantur (I Thess. IV); nam eodem fremitu illius
non solum sepulcra patefient, sed et coelum, et coeli coelorum,
contremiscent. Et quidem poterat itidem fremendo nunc terraemotum
facere, quamvis adhuc mortalis Christus, sed oportebat, ut cum suavitate
et mora fides praesentium ad spectaculum gloriae Dei advocaretur. Necdum
enim sciebant quid facere vellet, quia nec eis dixerat manifeste, quod
illum resuscitare intenderet. Praeterea cum per homines lapis ille tolli
posset, sine causa videretur actum, si divina virtute loco illum
propelleret. Ut ergo nihil curiose fieret, simulque sciens et prudens
fides praesentium gloriam Dei praecurreret:
|
“Tollite, inquit, lapidem.”
|
|
|
|