CAPUT II. Quod ille Israel universos electos, et ille Aegyptus hunc significavit mundum, in quo omnes electi peregrinantur.

Universo Israeli, beatae genti, et populo

“quam elegit Dominus in haereditatem sibi (Psal. XXXII),”

primum justitiae ac salutis instrumentum est scire et confiteri quod suam ob culpam, in hoc exsilium projectus sit, procul a facie Dei, longe a terra viventium, in qua debuit videre bona Domini (Psal. XXVI), per solam autem gratiam fieri quod quandoque eripitur de praesenti saeculo nequam, et transfertui in regnum Filii dilectionis Dei. Verum hujus confessionis scientiam Israel idem non apprehendisset, nisi similitudinis extrinsecus accidentis introductione ad intellectum justitiae profecisset. Ut ergo similitudo idonea parvulis introducendis non deesset, factum est ut ille particularis sive carnalis Israel intraret in Aegyptum, tali causa vel ordine, ut suae culpae fuerit, quatenus intraret; Dei autem gratiae, quatenus inde liberatus exiret. Ecce enim quaerenti cur factum sit ut intraret ille in Aegyptum, si respondeas, quia Deus ita fieri voluit, verum quidem est quod dicis, sed minus quam veritas habet responsum tuum comprehendit. Restat enim adhuc quaeri cur ita voluerit Deus. Deus nempe justus est, et nihil est quod sine ratione velit aut jubeat fieri. Prosequente ergo rationis inquisitione, responderi oportet idcirco Deum hoc voluisse, quia domus Israel peccavit, fratrem enim suum in servum vendidit. Ob hoc juste Deus illud voluit, propter hoc famem vocavit, et illi tanquam duro exactori reos suos juste tradidit, ut abi geret in Aegyptum, in illud ergastulum quo praemiserant fratrem suum. Sane pater Israel liber a culpa fuit, idcirco praeeunte ac subsequente consolatione intravit. Audivit enim Deum patris sui Isaac, per visionem nocte vocantem se et dicentem sibi:

“Ego sum fortissimus Deus patris tui. Noli timere, et descende in Aegyptum, quia in gentem magnam faciani te ibi. Joseph quoque ponet manum suam super oculos tuos (Gen. XLVI).”

Ita ille quia sine culpa, idcirco cum gratia intravit; domus autem ejus, quia culpam admisit, sub virga districtionis coercenda juste ad ergastulum nesciens ambulavit. Itaque Dei justitiae fuit quod populus ille serviturus in Aegyptum intravit; gratiae vero, ut praedictum est, quod illum Deus eduxit. Acta igitur in parte res est, quae universitatis parabola existeret, id est, cujus ex similitudine plenius erudita universa

“generatio quaerentium Deum, quaerentium faciem Dei Jacob (Psal. XXIII),”

in initio justificationis suae semetipsam accusaret, claroque concentu hinc suae culpae, inde divinae confessionem justitiae decantaret. Tunc etenim Israel terram fluentem lac in promissione accepit, quando

“tulit Deus hominem, et posuit eum in paradisum voluptatis,”

proposita conditione hac,

“ut operaretur,”

subauditur, obediendo praecepto Dei, et ita

“custodiret eum”

sibi (Gen. II), Tunc autem inter comedendum idem Israel fratrem suum vendidit in Aegyptum, quando ille

“in quo omnes peccaverunt (Rom. V)”

per gustum cibi vetiti semetipsum venundedit diabolo. De qua venditione per prophetam Deus inclamans:

“Gratis, inquit, venundati estis,”

et gratuitam continuo liberationem promittens subjungit,

“et sine argento redimemini (Isa. LII).”

“Vocavit igitur Dominus famem super terram, ut Israel intraret in Aegyptum (Psal. CIV),”

quando dixit Adae:

“Maledicta terra in opere tuo, in laboribus comedes ex ea cunctis diebus vitae tuae, spinas et tribules germinabit tibi (Gen. III),”

et, praescripta sententia hac, emisit eum in hujus mundi exsilium. Haec enim habitatio recte dicitur Aegyptus, quod vocabulum in tenebras vertitur, quia tenebrae hic sunt ubi Deus non videtur. Ibi Pharao novus Aegypti rex; hic diabolus novus regii nominis adulter, imo vetus tyrannus, tenebrarum princeps. Ibi Aegyptii odientes Israel; hic

“principes et potestates mundi, rectores tenebrarum harum, spiritualia nequitiae in coelestibus, contra quos, juxta Apostolum, nobis colluctatio est (Ephes. VI).”

His ita praemissis, deinceps sequentia liberatricis gratiae mysteria, secundum Scripturae hujus ordinem, sunt pertractanda.