CAPUT XXIV. De inimicis regni Dei qui dicebant:

“In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia,”

quibus ait:

“Omne regnum divisum contra se desolabitur.”

Prima potestas regis hujus erat in ejiciendis daemonibus, hoc modo invidiae flamma perustos movit inimicos ejus: Oblatus est ei daemonium habens, caecus et mutus, et curavit eum, ita ut loqueretur et videret. Et stupebant omnes turbae, et dicebant: Nunquid hic est filius David? Pharisaei autem audientes, dixerunt: Hic non ejicit daemones, nisi in Beelzebub principe daemoniorum (Matth. XII). Quaerimus et scire cupimus, isti inimici regni Dei, quales apud se intus fuerint, qui foris tales apparuerunt, qui tantum tamque horridum blasphemiae putorem, per apertas oris et linguae portas efflaverunt, contra conscientiam propriam, contra veritatem debacchantes, sibi non incognitam. Sciebant enim quod daemonia Dominus ejecerit in digito Dei, sciebant, inquam, eadem ratione duce qua et Magi coram Pharaone scire potuerunt et dicere: Digitus Dei est hic (Exod. VII). Quaerimus ergo. Et unde scire poterimus? Ait: Omne regnum divisum contra se, desolabitur. Et omnis civitas vel domus divisa contra se, non stabit. Et si Satanas Satanam ejicit, adversus se divisus est. Quomodo ergo stabit regnum ejus? (Matth. XII.) Validum quippe argumentum, et quo vehementius, verius, atque constantius apud oratores saeculi sive dialecticos nullum est. Sed quid illo conficitur? Hoc nimirum, quod non possit stare regnum Satanae. Sic enim conclusit: Quomodo ergo stabit regnum ejus? Ergone istud in quaestione erat, utrum staret regnum ejus? Nunquid hoc affirmaverant isti adversarii regni Dei? Si non affirmaverant, frustra negant. Frustra (quod absit!) contra illos tam valide argumentatur sapiens rex regni Dei. Compellimur igitur dicere illos adversarios ejus tam pessimos, tamque perversos fuisse ut in auribus ejus, et si non vocis strepitu, certae cogitationis clamore dicerent stare regnum Satanae. Sed rem tam grandem unde poterimus probare? Parum quippe cuipiam videatur ut dicamus. Nisi istud in cordibus eorum affirmaret Satan ipse qui eis dominabatur, non econtrario, sic Dominus noster argumentaretur. Ergo ad sanctae et veridicae Scripturae auctoritatem confugiamus. In Esaia loquitur Spiritus sanctus, nimirum jamdudum audiens blasphemias, quas ab istis illusoribus erat accepturus: Propter hoc audite verbum Domini, viri illusores, qui dominamini super populum meum qui est in Hierusalem. Dixistis enim: Percussimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus pactum. Flagellum inundans cum transierit, non veniet super nos, quia posuimus mendacium spem nostram, et mendacio protecti sumus. Idcirco haec dicit Dominus Deus: Ecce ego mittam in fundamentis Sion lapidem, lapidem probatum, angularem, pretiosum in fundamento fundatum. Qui crediderit, non festinet. Et ponam judicium in pondere, et justitiam in mensura. Et subverlet grando spem mendacii, et protectionem aquae inundabunt. Et delebitur foedus vestrum cum morte, et pactum vestrum cum inferno non stabit. Flagellum inundans cum transierit, eritis ei in conculcationem. Quandocunque pertransierit, tollet vos (Isa. XXVIII). Tali propheticae veritatis praeeunte testimonio dicere non dubitamus eos tam fuisse perditos ut, apud Deum omni spe diruta, sese ad diabolum divertissent, et per arcana maleficiorum commercia pactum cum illo pepigissent, facturi quidquid tali domino placuisset usque ad ipsam regis magni Dei interfectionem, dummodo templi divitias et consuetas populi rapinas non perderent. Nam hoc est quod et in quadam dicitur parabola: Occidamus eum, et nostra erit haereditas (Matth. XXI). Cum autem tam deterrime mendacium posuissent spem suam, et mendacio protegi sperarent, multum contra eamdem spem suam faciebant, cum dicerent: In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia. Haec enim dicendo fatebantur quia daemonibus nulla est fides, nulla concordia, nullus pacti tenor, nulla jurati foederis custodia. Opportune igitur, Jesus sciens cogitationes eorum, omne, inquit, regnum divisum contra se desolabitur, etc. Sciens, inquit, cogitationes eorum. Quas cogitationes eorum? Non utique quod dixerunt, in Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia. Nam haec erant dicta. Sed sciens cogitationes eorum, et audiens dicta eorum, cogitationes, inquam, sciens, quibus Satanae regnum stare sperabant, unde et foedus cum morte percusserant, et cum inferno pactum fecerant, et audiens dicta eorum, quibus iidem Satanae regnum fatebantur esse divisum, ut convinceret eos ex ore ipsorum, quod decepti ac perditi in mendacio spem suam posuissent, talem facere dignatus syllogismum: Omne regnum divisum contra se, desolabitur, et omnis civitas vel domus divisa contra se, non stabit. Et si Satanas Satanam ejicit, adversus se divisus est. Quomodo ergo stabit regnum ejus? Et continuo: Et si ego in Beelzebub ejicio daemonia, filii vestri in quo ejiciunt? (Matth. XII.) Nam filii quoque eorum apostoli potestate, ut supra dictum est, sibi tradita jam daemonia de obsessis corporibus ejicere poterant vel coeperant. Futurum autem erat ut et de animabus gentium ejicerent, atque de templis, aris et simulacris abigerent, eisdem adversariis videntibus atque invidentibus, et dicere non valentibus, quod hoc facerent in Beelzebub, eo quod Beelzebub contra semetipsum facere non posset id in quo maxime regnum suum destrueretur, scilicet idolorum cultus. Quid ergo, inquit, tunc dicetis? Nihil quidem habebitis quod dicatis, et nihilominus tamen persequemini. Quid deinde? Ideo ipsi judices erunt vestri (ibid.). Sedebunt enim super sedes duodecim judicantes duodecim tribus Israel (Matth. XIX), quia videlicet cum fecerint quod primum facere oportebit, id est primum vobis verbum Dei locuti sint, vos non credetis. Idcirco vos judicaturi, jamque judicantes convertentur ad gentes. Si autem ego in spiritu Dei ejicio daemonia, igitur pervenit in vos regnum Dei. Ac si diceret: Si ora vestra blasphemiis fluentia continueritis, mentemque et linguam correxeritis, ut dicatis quod dignum, quod verum est, quia in spiritu Dei ejicio daemonia, igitur pervenit in vos regnum Dei, ut liberati a servitute peccati, sedes et domus efficiamini regni Dei. Sed vos non per ignorantiam, sed per invidiam, non per errorem, sed veritatis odium loquimini sic. Ideo dico vobis: Omne verbum et blasphemia remittetur hominibus, spiritus autem blasphemiae non remittentur. Et quicunque dixerit verbum contra Filium hominis remittetur ei. Qui autem dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro (Matth. XII). Denique verbum ille contra Spiritum dicit, qui veritatem sciens ex Scripturis, quae utique verba sunt Spiritus sancti, veritatem eamdem in injustitia vel mendacio detinet, prae furore invidiae vel odii rotans verba aliena contra conscientiam cordis sui. Huic nimirum non remittetur, neque in hoc saeculo, neque in futuro, non quod ullum peccatum vere poenitentibus irremissibile sit, sed quod talis ad humilitatem verae poenitentiae nunquam aspirare dignus sit judice Deo, judicante ipso, in quem peccavit, Spiritu sancto.