CAP. VIII.

D. Porro regulares canonicos dicunt non tantam perfectionem possidere, dum manifestum est multa, quae monachis non licent, eis licere. Quanto autem magis quisque laborat, tanto majus praemium sui laboris recipiet; unusquisque enim secundum suum laborem propriam mercedem recipiet. Multa in hunc modum dicere videntur, quae postmodum objicienda, si tibi placet, reserventur

M. Placet; quare de reliquis progredere.

D. Nos inquiunt regulares canonici, apostolis ipsis assimilamur, dum in eorum loco positi mores et vitam imitamur. Sicut enim apostolis dictum est: Vos estis lux mundi, non potest civitas abscondi supra montem posita; neque accendunt lucernam et ponunt eam sub modio, sed super candelabrum, ut luceat omnibus qui in domo sunt (Matth. V, 14, 15), et nobis dictum teneamus, quorum vitam, habitum, mores possidemus. Ergo si lux sumus mundi, et civitas quae non potest abscondi super montem posita, et lucerna super candelabrum collocati, debemus omnibus qui in domo sunt Ecclesiae praedicare, opus evangelistarum et apostolorum consummare.

M. Satis pro imperio.

D. Porro, inquiunt, monachi, quia vitam noscuntur poenitentium agere, debent se in claustro quasi sub modio abscondere; mortui enim sunt, et vita illorum abscondita est cum Christo in Deo. Cum ergo Christus apparuerit, tunc et vita ipsorum apparebit cum ipso in gloria. Sicut ergo hic mortui, ibi vivi; sic ibi apparere, hic tantum debent latere. Ergo nec debent praedicare, nec baptizare. Hoc etiam habitus eorum testatur, quia, sicut sunt tam vestitu quam tonsura despicabiles, ita non sunt in vita huic mundo probabiles.

M. Existimo hanc contumeliam in eorum transire gloriam.