CAPUT XI. De interpellatione ejus adversus Israel, et divino ad eum responso, et quid in spiritu grandi et forti subvertente montes, et conterente petras, quid in commotione, quid in igne, quid in sibilo aurae tenuis sit.

“Cumque venisset illuc, mansit in spelunca. Et ecce sermo Domini ad eum. Dixitque illi: Quid hic agis, Helias? At ille respondit: Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercituum, quia dereliquerunt pactum Domini filii Israel. Altaria tua destruxerunt, et prophetas tuos occiderunt gladio, et relictus sum ego solus,”

etc. Cujus rei fuerit haec similitudo vel signum, Apostolus aperit, ex hoc loco sumens testimonium:

“An nescitis in Helia quid dicit Scriptura, quemadmodum interpellat Dominum adversus Israel? Domine, prophetas tuos occiderunt, altaria tua destruxerunt, et ego relictus sum solus, et quaerunt animam meam. Sed quid dicit illi responsum divinum? Reliqui mihi septem millia virorum, qui non curvaverunt genua ante Baal. Sic ergo et in hoc tempore reliquiae secundum electionem gratiae salvae factae sunt (Rom. XI).”

Ergo, sicut supra diximus, in illis qui curvaverunt genua ante Baal, mystice Judaei, qui Barabbam sibi elegerunt, intelligendi sunt. Nam septem millia virorum, qui ante Baal genua non curvaverunt, seipsum vult Apostolus intelligi, et caeteros, qui ex Judaeis crediderunt. Quid porro intendens sic clamat, sic adversum Israel interpellat, se solum remansisse existimans, qui non curvasset genua ante Baal? Nempe illius adventum suspirat, per quem reformandum in integrum Dei cultum, tanquam propheta noverat. Messiam quippe, id est, Christum jam advenire optabat, jam cunctis pereuntibus in malum declinantibus tempus esse ut ille veniret, majori cordis, quam labiorum voce clamabat. Ad hoc respondens Dominus:

“Egredere, inquit, et sta in monte coram Domino. Et ecce Dominus transit, et spiritus grandis et fortis, subvertens montes, et conterens petras ante Dominum. Non in Spiritu Dominus. Et post spiritum commotio. Non in commotione Dominus. Et post commotionem ignis. Non in igne Dominus. Et post ignem sibilus aurae tenuis, et ibi Dominus.”

In spiritu grandi et forti subvertente montes, et conterente petras, futuram captivitatem significat decem tribuum Israel, quae facta est a Salmanasar rege Assyriorum regnante Osce (IV Reg. XVII).

“Non in spiritu,”

inquit, Dominus, id est, nondum finis, nondum veniet Messias, Dominus qui exspectatur. In commotione transmigrationem primam designat tribus Juda, qua tradendus erat Joachim, rex Juda, in Babylonem cum quadraginta millibus, nemine relicto exceptis pauperibus.

“Non, inquit, in commotione Dominus,”

id est nondum finis, nondum veniet Dominus. In igne secundam captivitatem Juda et Jerusalem vult intelligi, quando rebellante Sedechia, iterum venit rex Babylonis, et succendit Nabuzardan princeps exercitus domum Domini et domum regis, omnemque domum combussit igni, et muros Jerusalem in circuitu destruxit (IV Reg. XXV).

“Non, inquit, in igne Dominus,”

id est, nondum templo exusto, et civitate destructa tempus erit Dominici adventus.

“Et post ignem sibilus aurae tenuis, et ibi Dominus.”

Sibilus aurae tenuis, occultus et secretus fuit adventus Domini, quem quasi de aura tenui, id est de Spiritu sancto Maria Virgo concepit. Fuerunt autem a praedicto turbine usque ad commotionem, id est, a captivitate decem tribuum, usque ad primam transmigrationem filiorum Israel, anni circiter centum viginti septem, qui supputantur hoc modo. Anno sexto Ezechiae transtulit rex Assyriorum Israel in Assyrios. Ipse autem Ezechias viginti novem annis regnavit in Jerusalem. Ergo regni ejus residui erant anni viginti quatuor. Qui conjuncti cum quinquaginta quinque annis filii ejus Manasse, ac duobus filiis ejus Ammon, atque triginta et uno Josiae, ac deinde undecim Eliachim, qui dictus est Joachim, tandemque tribus filii ejus Joachim, fiunt centum viginti septem, ab illa commotione usque ad ignem, id est, a prima transmigratione, usque ad templi et civitatis exustionem fuere anni undecim regni Sedechiae. Ab illo igne sive ab illa captivitate usque ad sibilum aurae tenuem, id est Christi adventum, quot anni interessent, Danieli his verbis revelatum est:

“Septuaginta hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum, et super urbem sanctam tuam, ut consummetur praevaricatio, et finem accipiat peccatum, et deleatur iniquitas, et adducatur justitia sempiterna, et impleatur visio et prophetia, et ungatur Sanctus sanctorum (Dan. IX),”

etc. Nimirum eo tendebat Helias, ut deleretur iniquitas per Christi adventum, et adduceretur justitia sempiterna, qui nunc abundante iniquitate se solum relictum esse putabat.