|
|
“Respondit Jesus et dixit ei: Amen dico tibi, nisi quis natus fuerit
denuo, non potest videre regnum Dei.”
|
|
id est, vere vel fideliter. Et congrua sibimet affirmatione incarnata
Veritas dicta sua confirmat, ut somnolentum et de futuro non caventem
excitet et attentum reddat. Notandum vero quod cum in caeteris
Evangelistis, alias crebrius, alias rarius, semper aut simpla haec
affirmativa dictiuncula ponatur, in hoc solo Evangelista saepius et
eadem semper duplicata reperitur. Quia videlicet quae ab hoc referuntur,
majora et diviniora sunt, et idcirco concitatiore, id est, geminato
semper affirmationis clamore magis attentum efflagitant auditoris
animum. Potest et sic recte intelligi quod Amen dictum sit, pro ipso
nomine veritatis, quae est ipse Filius Dei, juxta illud in Apocalypsi:
Haec dicit Amen testis fidelis et verus, qui est principium creaturae
Dei (Apoc. III); et sic dicat: Amen, amen dico vobis, ut intelligas eum
dixisse, ego Veritas veritatem dico vobis. Sed jam ipsius verba tanto
veritatis firmamento suffulta prosequamur:
|
“Nisi quis natus fuerit denuo, inquit, non potest videre regnum Dei.”
|
|
Hic jam attenti, quoniam non solos sacramentorum ruminare nucleos, sed
et litterarum vellicare corticem vobis [nobis] propositum est. Quaerimus
primum, ad quid Dominus hoc responderit? Quia sicut se habet Evangelicae
textus litterae, respondendo Nicodemo haec intulit. At ille quaestionem
nullam proposuisse videtur, ad quam de videndo regno consequenter
responderit Jesus. Quod si ita dixisset: Scimus quia a Deo venisti
Christus Rex: nulla de convenientia responsionis quaestio superesset.
Igitur nos quoque nostrae noctem ignorantiae discutientes, et cum hoc
Nicodemo in adjutorio [auditorio] veritatis vigilantes, primum ab
intentione ejusdem Nicodemi viam quaerimus ad audienda, quae dicuntur
huic, magna et profunda mysteria regni Dei. Hoc primum nemo qui dubitet
Nicodemum non defuisse multis illis, qui, ut supra dictum est, in die
festo crediderunt in eum, videntes signa quae faciebat. Quid autem
credebant in eum, nisi quod ipse esset Messias quem olim exspectabant
venturum Regem magnum, Regem victoriosum? Haec ergo Nicodemi nocte
venientis erat intentio, ut ab eo disceret quando vel quomodo in throno
David resideret et restitueret regnum Israel. Nec vero ab hac intentione
propositio ejus dissonare putanda est, dicentis:
|
“Scimus quia a Deo venisti Magister.”
|
|
Denique ipsi quoque qui Scripturas a Deo nesciebant, non solum Regem,
sed et doctorem justitiae Christum fore sperabant. Unde et loquitur ad
eum mulier Samaritana:
|
“Scio quia Messias venit, qui dicitur Christus (Joan. IV).”
|
|
Cum ergo venerit ille, nobis annuntiabit omnia. Quanto magis hic, qui
erat Magister in Israel, scienter imo recte, hunc quem esse Messiam
credebat, Magistrum vocare potuit? Haec igitur perpendentibus valde
jucunda et admirabilis elucet ista responsio tam congrue quam vere
reddita, ut eloqui summam decebat sapientiam ore proprio:
|
“Amen, amen, inquit, dico tibi, nisi qui natus fuerit denuo, non potest
videre regnum Dei.”
|
|
Quid enim amplius admirari poterant viri barbati, jam filiis suis
circumfusi, qui se putarent haereditario propter patres regno Dei jam
idoneos, jamque cordis avari sinum laxabant, affluxuris (ut putabant) in
illo regno divitiis, atque in contemptum omnium Gentium robustam
cervicem erigere fuerant parati? Quid amplius poterant admirari quam id
quod, nisi prius nascerentur, non essent visuri regnum Dei? nonne
facilius constare poterat apud illos, nullum fore regnum Dei, quam
aliquem natum posse denuo nasci? Unde:
|
|