|
Quando commercium istud Deus excogitavit? Quando consilium hoc Angelus
iste invenit? Ait enim annuntians aequitatem hominis: Inveni in quo ei
propitier (Job XXXIII). Nunquid tunc primum, quando primus homo alienum
rapuit, vetitum comedendo lignum, et rapere ambiendo altitudinem
divinitatis, istud Deus invenit, ut diceret: Ne forte sumat etiam de
ligno vitae, et vivat in aeternum (Gen. III), et haec dicens de paradiso
emitteret eum, facturus de una morte corporis contra unam corporis et
animae mortem, vitale antidotum? imo antequam vel ipsum hominem vel
aliquam creaturam faceret, hoc invenerat et apud se absconditum habebat,
id est nullo angelorum sciente, solus ipse sciebat, Apostolo testante,
qui ad Ephesios scribens loquitur: Mihi omnium minimo sanctorum data est
gratia haec, in gentibus evangelizare investigabiles divitias Christi,
et illuminare omnes, quae sit dispensatio sacramenti absconditi a
saeculis in Deo, qui omnia creavit, ut innotescat principibus et
potestatibus in coelestibus per Ecclesiam multiformis sapientiae Dei
(Ephes. III). Quas dicit iuvestigabiles divitias Christi? Quid dicit
sacramentum absconditum a saeculis in Deo qui omnia creavit? Nonne istud
inventum, de quo nobis hic sermo est, annuntiante angelo illo aequitatem
hominis, et dicente: Inveni in quo ei propitier? Et, o vere
investigabiles divitias hujus Angeli, divitias Christi! quis enim alius
investigaret, quis alius praeter ipsum inveniret divitias hujusmodi,
divitias hujusce propitiationis? Vere enim magnas esse divitias cum
Apostolo dixerim, divitias charitatis et misericordiae, divitias bonae
voluntatis et magnae potentiae, quia tantae charitatis, tam bonae
voluntatis, tamque copiosae misericordiae est iste Angelus, Christus,
Dei Filius, ut hoc tale pretium de nostro sumptum, alteram de duabus
mortibus nostris, quas solas, ut jam supradictum est, intulimus in hunc
mundum, tale, inquam, pretium suscipiens ex nobis, sibi molestum, nobis
salutiferum faceret nostrae paupertati antidotum, faceret inopi humano
generi salutis et divitiarum suarum tam admirabile seminarium. Deficit
sermo, et mens magnitudinem cogitans sacramenti, linguam suam balbutire
aestimat potius quam loqui. Forte ad hoc dicit aliquis: Si sacramentum
istud non noviter iste Angelus invenit, sive divitias hujus unicae
propitiationis, sed ante saecula totum hoc, quod nunc factum est, penes
se absconditum habuit, cur nunc primum post tot saecula et angelis et
hominibus innotescere fecit? Cur ei prius tale consilium placuit, quod
postmodum oporteret immutari? Cum enim praevenire potuisset, et dicere
de Adam: si tulerimus eum et posuerimus eum in paradiso, ambiet fieri
quasi unus ex nobis, nunc ergo, ne pro tanta felicitate paradisi elatus
in superbiam, putet se esse Dominum, dimittamus cum hic ut operetur
terram de qua sumptus est, cum, inquam, sic praevenire et taliter dicere
vel facere potuisset, nimium distulit, et posito illo in paradiso, causa
evenit, ut quasi consilio mutato, et prioris consilii poenitudine
habita, diceret beata Trinitas ironia quam gravissima: Ecce Adam quasi
unus ex nobis factus est, sciens bonum et malum (Gen. III). Non enim
quasi Deus factus erat, imo facturi Dei gratiam et honorem perdiderat;
ejectusque Adam, ne forte, inquiens, mittat manum suam, et sumat etiam
de ligno vitae et comedat et vivat in aeternum (ibid.), comitante
sententia, quam dixit: Quia pulvis es et in pulverem reverteris (ibid.).
Haec vel his similia proferre solent homines multum, ut ipsis videtur,
argumentosi, veraciter autem multum importuni, ut fere ad eos pertingat
illa prophetica increpatio: Nunquid parum est vobis molestos esse
hominibus, quia molesti estis et Deo meo (Isa. VII)? dicentes, quippe
audivimus, quia peccatum Adae propter quod fuimus omnes perditi, Deus
fieri voluit, quod idem erat ac diceret: Deus ipse fecit; nam omnia
quaecunque voluit Dominus fecit (Psal. CXXXIV).
|
|