CAPUT XI. Quomodo inter mala quae obsessa civitate regi consulenti responsa sunt, confirmetur prophetia, non irritum fore juramentum Domini dicentis in David,

“Semen ejus in aeternum manebit,”

dum interea dicit:

“Ecce dies venient, dicit Dominus, et suscitabo David germen justum.”

(CAP. XXI.) Septem prophetae hujus membra praecipua tantummodo distinximus, et quasi in umbra longe praemissa futurum evangelicae veritatis corpus assimilatum esse perpendimus, Quae deinceps sequentur, ad istius statum temporis, ad illam civitatis obsidionem maxime pertinent, atque in primo sermone sic scriptum est:

“Interroga pro nobis Dominum, inquit rex Sedechias, quia rex Babylonis Nabuchodonosor praeliatur adversum nos,”

etc. Et mihi quidem prosperum, quod ad temporis vel causae illius subsidium valeret, responsum est, sed nihilominus inter mala illa, bona quoque futura sparsim praenuntiata sunt. Cum enim dixisset contra Sedechiam inter caetera (CAP. XXII):

“Scribe virum istum sterilem, virum qui in diebus suis non prosperabitur, nec enim erit de semine ejus vir qui sedeat super solium David, et potestatem habeat ultra in Juda.”

Quasi quaereretur quid ergo fiet quo juramentum deveniet Domini dicentis in David: Semel juravit in sancto meo: Si David mentiar, semen ejus in aeternum manebit, et thronus ejus sicut sol in conspectu meo, sicut luna perfecta in aeternum, et testis in coelo fidelis (Psal. LXXXVIII). Subsecutus, haec de futuro intulit (CAP. XXIII):

“Ecce dies venient dicit Dominus, et suscitabo David germen justum, et regnabit rex, et sapiens erit, et faciet judicium et justitiam in terra. In diebus illis salvabitur Juda, et Israel habitabit confidenter, et hoc nomen, quod vocabunt eum Dominus justus noster.”

Isti dies venerunt, et ecce sunt, jam enim suscitavit ex mortuis Dominus Deus David

“germen justum,”

et ecce regnat gloria et honore coronatus

“rex et sapiens”

est, ita ut stultum ejus sapientius sit hominibus, fecitque et adhuc facturus est

“judicium et justitiam in terra.”

Fecit namque judicium mundi per passionem suam, mittendo principem hujus mundi foras (Joan. XII), facturus est judicium in novissimo die veniendo cum nubibus coeli in potestate magna (Matth. XXIV). Fecit justitiam fidei, justificando omnem qui ex fide est, peccatorum remissione data, faciet justitiam, reddendo unicuique secundum opera sua (Rom. II). Haec dixit, et deinceps passiones justi, hujus suis passionibus praecurrit, et ut superius jam dictum est, in typum ejus qui mortuis mortem superatus, temploque diruto atque civitate exterminata, gentes erat docturus, iste quoque templo et civitate superstes, nec mortuus, quamvis multa passus exteris prophetiam texuit nationibus. Ac nos nec facultatem, nec propositum habentes, ut cuncta prosequamur, plurimum historiae campum, multamque prophetiae silvam ejus praetermittentes, ad lamentationes ejus articulum vertamus.