CAPUT IX. De hirco oblato, quem cum quaereret Moyses, exustum reperit, de quo Aaron:

“Quomodo, inquit, potui comedere mente lugubri?”

quod Judaici sacrificii quale nunc est, typus fuerit.

“Locutusque est Moyses ad Aaron et Eleazar atque Ithamar filios ejus qui residui erant: Tollite sacrificium quod remansit ex oblatione Domini, et comedite illud absque fermento, juxta altare, quia sanctum sanctorum est.”

Haec de praeceptis vel traditionibus idcirco nunc scripto iterantur, ut ad ea quae subjecta sunt, ordine perveniatur. Inter haec hircum, qui oblatus fuerat pro peccato, cum quaereret Moyses, exustum reperit. Iratusque contra Eleazar et Ithamar filios Aaron, qui remanserant, ait:

“Cur non comedistis hostiam pro peccato in loco sancto, quae sancta sanctorum est et data vobis, ut portetis iniquitatem multitudinis, et rogetis pro ea in conspectu Domini praesertim cum de sanguine illius non sit illatum intra sancta?”

Et in isto non deest mysterium, alioquin frustra videretur scriptum. Hircus namque qui pro peccato oblatus ad esum sacerdotum non pervenit, qui et requisitus, non saltem combustus, ut holocaustum, sed exustus reperitur, sacrificium Judaeorum est, quod ad ritum veri sacerdotis Christi non est admissum. Hinc irascitur Moyses in typum videlicet illorum legis aemulatorum, qui, sicut in Actibus apostolorum legitur, cum Evangelio Christi caeremonias legis misceri voluerunt (Act. XV).

“Respondit Aaron: Oblata est hodie mihi victima pro peccato, et holocaustum Domino. Mihi autem accidit quod vides. Quomodo potui comedere eam, aut placere Domino in caeremoniis mente lugubri? Quod cum audisset Moyses, recepit satisfactionem.”

In superficie historica patet quod causa filiorum, qui pro sua praesumptione mortui fuerant, edendi non solum voluptas, sed et voluntas patri exempta est. Porro, juxta coeptum spiritualem 568 sensum, causa reddita est, cur victimas Judaicas magnus pontifex Christus, et filii ejus, scilicet apostoli, oderunt.

“Oblata est, inquit, hodie victima pro peccato et holocaustum Domino.”

Ac si dicat ipse Christus loquens in apostolis suis: In hoc tempore acceptabili, in isto die salutis (II Cor. VI), oblatus sum ego, sicut praedixeram in Psalmo:

“Holocaustum et pro peccato non postulasti, tunc dixi: Ecce venio (Psal. XXXIX).”

Oblatus sum, inquam, quia volui, et oblatus tuli peccata mundi (Isa. LIII). Mihi autem accidit ut filii mei,

“filii alieni,”

qui

“mentiti sunt mihi, et claudicaverunt a semitis suis (Psal. XVII),”

cum offerrent ignem alienum, nolentes ignem suscipere coelestem et verum, scilicet Spiritum sanctum. Quomodo ergo possum admittere caeremonias eorum, et non potius exurendum tradere templum et civitatem eorum, praesertim cum venerim

“facere non voluntatem meam, sed voluntatem ejus, qui misit me, Patris (Joan. V, 6).”

Quo audito,

“Moyses recepit satisfactionem.”

Sic nempe qui ex Judaeis erant receperunt satisfactionem, loquente in Jacobo caeterisque apostolis Christo, et judicante non inquietari debere eos, qui ex gentibus convertebantur ad Dominum (Act. XV). Proinde recte continuo sequitur: