|
Cumque appropinquare cerneret Israel diem mortis suae, vocavit filium
suum Joseph, et dixit ad eum: Si inveni gratiam in conspectu tuo, pone
manum tuam sub femore meo, et facies mihi misericordiam et veritatem, ut
non sepelias me in Aegypto, sed dormiam cum patribus meis, ut auferas me
de terra hac, condasque in sepulcro majorum meorum. Ergone de obedientia
filii pater diffisus est, nec aliter securus esse potuit? Non utique
sic, sed rationem in ore ponere voluit, quam in transferendo patrem
haberet coram Pharaone et servis ejus, compendio dicens: Pater enim meus
adjuravit me, suspicionemque fugeret, ne alienum ab amore terrae
Aegyptiae videretur animum gerere. Quid autem patriarcha tantus, civis
coeli, cui viventi totus mundus exsilium fuit, tantopere de corpore suo
curavit, et serio scire voluit quo loco pulvis in pulverem, et cinis
reverteretur in cinerem? Videlicet quia terra repromissionis Domini erat
Dei, dicentis, verbi gratia: Terram in qua dormis, dabo tibi, et semini
tuo (Gen. XXVIII), et his similia, quae tam illi quam etiam patribus
suis de terra illa locutus est Deus, et repromisit. Donum autem Dei
qualecunque sit, sive magnum sive parvum, coeleste sive terrenum, pro
honore vel charitate dantis pretiosum est, et esse debet in oculis
sapientis. Si ergo moriturus, continuo promissiones terrae, quas
acceperat, tanta cum gratiarum actione veneratus est, ut saltem mortuo
corpore illam tenere cuperet: quanto magis vivi posses ores curare
debuerunt, sic in ea vivere, ut non iratus Deus, donum suum ingratis
rursus auferret? Exemplum enim vivis mortuus dedit, ut in spe patriae
coelestis pignus amarent, requiem aeternae haereditatis. Quo jurante
adoravit Israel Deum, conversus ad lectuli caput. Scilicet quia postquam
juravit filius, jam de effectu petitionis erat securus. Ad lectuli,
inquit, caput. Sanctus quippe et Deo deditus vir oppressus senectute,
sic habebat lectulum positum, ut ipse jacentis habitus absque
difficultate ulla ad orationem esset paratus.
|
|