CAP. XIV.

D. Bene multum; nam sicut singularum partium professiones partim rationis veritate, partim Evangelii auctoritate videntur roborari, sequitur eos eadem rationis veritate et Evangelii auctoritate refutari debere vel approbari.

M. Ut sicut Golias proprio gladio gloriantes videantur cadere, vel sicut David in funda et lapide humiles probantur se defendere.

D. Bene concinnamus; nam et auctoritatem veritatis videor mihi recordari, qua possim a mea illa desperatione relevari: Ubicunque enim duo vel tres congregati fuerint in nomine meo, in medio eorum sum, dicit Dominus Jesus Christus (Matth. XVIII, 20). Christus autem dicit: Ego sum veritas (Joan. XIV, 6). Si ergo Christus in medio congregatorum ipsius non dubitatur residere, in medio nostrum veritatem nos absque dubio testamur habere.

M. Quid igitur dubitamus ipsam interrogare, si seipsam in medio nostrum dignatur collocare.

D. O misera, misera anima, quae tanta privatur gloria, per quam Pater fecit et saecula, quae, cum sit splendor et figura Patris ejus, portansque omnia verbo virtutis suae (Hebr. I, 3), et sermo omni gladio ancipiti acutior, pertingens usque ad divisionem animae (Hebr. IV, 12), attingens a fine usque ad finem fortiter et disponens omnia suaviter (Sap. VIII, 1), in carcere, in medio miserorum hujus exsilii collocatorum dignatur residere, quae in coelo omnibus angelorum choris probatur praesidere.

M. Singularum partium objectionibus respondere videtur ordo rationis exigere, ut prius gloriantium atque superbientium prave dicta, quasi vetusta aedificia, destruantur, et postmodum humilium, et non in se sed in Deo spem suam ponentium, quasi super novum aedificium dicta construantur.