CAPUT 69

“Jesus autem clamavit et dixit: Qui credit in me, sed in eum qui misit me. Et qui videt me, videt eum qui misit me.”

Magnum perseverantiae fortis exemplum, magnus et laboriosus clamor, si perpendas non solum, quia nunc usque clamaverit, sed et quid, et qualis adhuc ipse, vel inter quales clamaverit: Quid enim clamavit?

“Qui credit in me, inquit, non credit in me, sed in eum qui misit me.”

Quod est dicere: O homines, magis gloriam nominum quam gloriam Dei diligentes, quid in me credere erubescitis, vel quid confundimini de me confiteri quod creditis? Nunquid finem fidei, vel confessionis vestrae in eo constitui, quod in me carnalibus oculis videtis? Non, sed magis in eo quod Pater misit, quod est Verbum Patris, quod est principium:

“Principium enim ego sum, qui et loquor vobis.”

Itaque non inglorium aut contemptibile est, credere in me. Etenim

“credere in me nemo potest, nisi credendo in eum qui misit me, neque credere quis potest in eum, qui me misit, nisi credendo et in me.”

Siquidem

“et qui videt me, videt eum qui me misit;”

nec aliter videre vel scire quis potest, cujus substantiae, vel quantus sit, quid valeat, vel quid sapiat is qui me misit, nisi viderit me. Hoc est quod clamavit et jam diu laboraverat clamans, jamque

“raucae factae fuerant fauces ejus (Psal. LXVIII).”

Ita ut postmodum

“obmutesceret sicut agnus coram tondente se, et non aperiret os suum (Isa. LIII).”

Et propter ejusmodi clamorem multiplicati jam erant, qui invidia caecati oderant eum. Qualis enim ipse erat, et inter quales hoc declamat? Utique non solum mortalis et passibilis, et in nullo secundum naturam a caeteris distans, inter quos ambulabat, hominibus, sed et egenus et pauper, nihil de regno vel honoribus hujus mundi amplexus, hoc dicebat apud carnales et superbos, humanae gloriae vento tumentes, et quod amplius, quorum, ut supra dictum est, Deus excaecaverat oculos, et induraverat cor, in tantum ut non solum non crederent dictis ejus et factis, sed insuper blasphemarent, dicentes:

“Daemonium habet, et insanit, quid eum auditis?”

(Joan. X.) Igitur fortiter quidem, quippe in quo totus erat spiritus fortitudinis, verumtamen et passibiliter clamavit, nec enim perdiderat frontem mitis et humilis corde, aut nullam patiebatur humani pudoris angustiam, cum dicat ipse in psalmo:

“Quoniam propter te sustinui opprobrium, operuit confusio faciem meam. (Psal. XLIII).”

Sequentia clamoris ejusdem audiamus:

“Ego lux in mundum veni, ut qui credit in me, in tenebris non maneat.”

Dicat ad haec homo rationalis. Si lux, imo quia lux, et vera lux est Christus, et ad hoc venit in mundum, ut in tenebris non maneat qui credit in eum, ergo ne de seipso non debuit perhibere testimonium? Nonne frustra venisset in mundum, si taceret, et non ostenderet seipsum? Quis vero fur et latro velit lucernam accensam mitti in abscondito, vel sub modio, et non potius poni super candelabrum, ut luceat omnibus qui in domo sunt? Igitur opportune, importune, non suae gloriae cupiditate, sed nostrorum oculorum necessitate clamet lux:

“Qui credit in me, credit in eum qui misit me;”

itemque

“qui videt me, videt eum qui misit me;”

et hoc modo seipsum ostendens oculorum nequam non curet invidentiam; dummodo simplicium laetificet benevolentiam:

“Ego, inquit, lux in mundum veni.”

Quam ob causam?

“Ut omnis qui credit in me, in tenebris non maneat.”

Ergo contra legem credendi faciebant hi qui, ut supra dictum est, credebant in eum, sed non confitebantur, diligentes hominum magis quam Dei gloriam. Hoc enim modo credentes, in tenebris manebant. Sequitur ergo.