CAPUT IV. Quod eorum omnium princeps unus sit Christus, a quo, vel in quo omne sacrificium perficiatur.

Horum omnium princeps unus Christus est. Ipsius namque principaliter est holocausta gratiarum offerre, qui secundum similitudinem Noe, de fluctibus et perditione saeculi arcam eruit Ecclesiae suae. Et de isto rectissime dicas, quia aedificavit altare Domino, offerens super illud holocaustum (Gen. VIII). Etenim propter illum odoratus est Dominus odorem suavitatis, et benedixit nobis, dicens:

“Crescite et multiplicamini, et replete terram (Gen. IX).”

Item hujus solius est offerre hostias pacificas secundum similitudinem Danielis dicentis:

“Et non est in tempore hoc princeps, et propheta, et dux, neque holocaustum, neque sacrificium, neque oblatio, neque incensum, neque locus primitiarum coram te, ut possimus invenire misericordiam, sed in anima contrita et spiritu humilitatis, suscipiamur sicut in holocaustum arietis, et taurorum, et sicut in millibus agnorum pinguium (Dan. III).”

Solus enim inter Deum et homines pacem fecit, antiquas solvens inimicitias, aliud quam seipsum non habens altare vel sacrificium, et in carne vel sanguine suo melius susceptus est quam millibus taurorum et arietum, vel agnorum pinguium. Nihilominus hujus est offerre sacrificia pro peccato non suo, sed alieno secundum similitudinem Job, qui surgens mane, offerebat sacrificia per singulos filios, dicens:

“Ne forte benedixerint filii mei Deo in cordibus suis (Job I),”

et ita sacrificabat eos Domino. Nunc diligentius singula pertractemus.