|
|
“Non veni legem solvere, sed adimplere.”
|
|
Verum igitur Veritas dixit, tam veraciter quam graviter Christus locutus
est: Nolite putare quia veni solvere legem aut prophetas. Non veni
solvere, sed adimplere (Matth. V). Verum, inquam, et matura gravitate
ponderatum verbum locutus est, nimirum conscius sibimet hujus Spiritus
sancti, Spiritus consilii, quem daturus erat, per quem, sicut diximus,
et multo melius, multo abundantius, quam dicere potuimus, legem implere
habebat. Quibus autem et quamobrem sic dixit et sic locutus est? Dixit
nimirum, praesentibus discipulis suis, Christum, sive secundum linguam
ipsorum Messiam, venisse, et hunc illum esse credentibus atque
gaudentibus, locutus est adversariis suis, Scribis et Pharisaeis de
proximo audituris, sibique insidias atque calumniam structuris, tanquam
adversario legis. Istis carnale Christi regnum carnali sensu
exspectantibus, illis invidiae spiritu pro eodem rege torquendis et
frustra quaesituris quomodo doctrinam ejus quasi juste calumniarentur.
Et de illis quidem manifestum est quam vere, quam constanter praeclusi
sint tali promissione, praesertim quia dicta complevit rerum veritate,
quia neminem docuit legem solvere aut prophetas, docendo potius ut quod
minus jusserat infirma lex, super adjicerent spontanea sui consilii
electione. Porro de discipulis ejus carnale regnum ejus fore
opinantibus, quid aliud dicamus, nisi quia putabant eum legem et
prophetas velle dissolvere? Cum enim putarent in regno ejus fore licitum
occidere, et gentium spolia detrahere, aureamque eo gemmatam Hierusalem
exstruere, quid aliud exspectabant quam sine lege vivere, et sub nomine
regni Dei, regnum concupiscentiae? Tales quidem invenit, et tales
vocavit, sed longe alios fecit, isto dato Spiritu sancto, Spiritu
consilii.
|
|