VERS. 13.

“Benedictio perituri,”

id est ejus, qui nisi subvenirem, perire habeat,

“super me veniebat,”

quia videlicet injuste periclitantem ego a calumniatore juste eripiebam, et cor viduae consolatus sum, quod profecto non modo non impium, sed et piissimum erat. Sed his dictis in veneratione sacrae historiae, mysteria jam indaganda sunt allegoriae.

“Procedebam,”

inquit sancta Ecclesia,

“ad portam civitatis,”

id est ad modum veterum, quibus mos fuit, ut seniores in porta consisterent, et causas introeuntium judicarent (Deut. XV; II Par XVIII; II Reg. XV; Ruth. IV), exercebam me in actionibus sanctis, per quas, velut per portas, aditus percipitur regni coelestis, de quibus Psalmista:

“Ut annuntiem,”

inquit,

“omnes laudationes tuas in portis filiae Sion (Psal. IX).”

“Et in platea cathedram parabant mihi,”

id est in magnae auctoritatis latitudine mihi exhibebatur libertas magisterii.

“Videbant me juvenes et abscondebantur,”

id est immaturi et nulla consilii gravitate fulti, deprehendi in suis occultis actibus metuebant,

“et senes,”

id est perfecti quique, et morum maturi grandaevitate, quorum cani erant sensus, et aetas senectutibus vita immaculata (Sap. IV),

“assurgentes stabant,”

id est ex humilitate indicabant quantum in bonis actibus profecissent.

“Principes,”

id est haereticae pravitatis auctores,

“cessabant loqui,”

id est prava dogmata contra fidem catholicam machinari,

“et superponebant digitum ori suo,”

id est falso querebantur, non ratione vocis, se reprimi, sed violenta manu ecclesiasticae virtutis.

“Digitum,”

inquam,

“superponebant ori,”

id est indignantes et murmurantes significabant se per vim ad silentium cogi.

“Vocem suam,”

subaudi, solam, non etiam mentem suam,

“cohibebant duces,”

scilicet iidem ipsi haereticorum auctores,

“et lingua eorum gutturi suo adhaerebat,”

id est perversa quidem loqui non audebant, sed intus apud se cuncta contegentes nihilominus in silentio suo peribant. Subaudiendum est ac si dicat: Nunc autem, id est in novissima tempestate, juxta illud, quod longe ante Jeremias intuens ait:

“Sed et lamiae nudaverunt mammam, lactaverunt catulos suos (Thren. IV),”

nunc, inquam, haeretici, quasi lamiae, nudam mammam, id est errorem suum, libere praedicantes, lactant catulos, id est ad impietatem confirmant sequaces suos.

“Auris audiens.”

id est auditor fidei vel disciplinae obediens,

“beatificabat me,”

id est de doctrina sana proficiens bonis actibus suis laetificabat me,

“et oculus videns,”

id est illuminatus a Deo veritatem intelligens

“testimonium reddebat mihi,”

id est ad defendendam eamdem veritatem jungebatur mihi,

“eo quod liberassem pauperem vociferantem,”

etc., quae non mutantur, sed ut supra exposita sunt in persona beati Job, ita in persona quoque Ecclesiae accipienda sunt, quae duplici ex causa beatificatur ab auditoribus suis, videlicet eo quod filios suos et loquendo pascat, et defendendo protegat, tanquam lignum fructiferum, quod subjacentes et pabulo reficit, et umbraculo ab aestu defendit. Et non solum corporaliter, ut dictum est, sed et spiritualiter Ecclesia sancta hoc exhibet. Nam pauperem vociferantem liberat, cum peccatori poenitenti culpam relaxat. Pupillum quoque liberat, dum unumquemque mortuo antiquo patre diabolo, Deo regenerat, et benedictio perituri venit super eam, quia videlicet dum converti facit peccatorem ab errore vitae suae, salvat animam ejus a morte (Jac. V). Cor quoque viduae consolatur, dum fideli animae quasi viri sui bonam memoriam revocans, aeternas Domini retributiones narrat. Sequitur,