CAPUT 37

“Qui habet mandata mea, et servat ea, ille est qui diligit me.”

Ostenso quem usque in finem suos diligat, ipse quomodo prior mox facturus sit quod praecipit ipse, non diligendo verbo neque lingua, sed opere et veritate (I Joan, III); deinceps quo fine et ea nobis dilectio sit observanda, latius incipit exponere.

“Qui habet, inquit, mandata mea, et servat ea, ille est qui diligit me.”

Ac si dicat: Idcirco supra dixi, si diligitis me, mandata mea servate, quia videlicet dignitas dilectionis non in vocis superficie, sed in veritate consistit, et in opere. Igitur

“qui habet mandata mea et servat ea, ille est qui diligit me.”

Alioquin si habeat et non servet, hoc signo cognoscat seipsum, quia non est de sorte diligentium me, sed de gente ista peccatrice, de hypocritis istis (Matth. XV), de quibus bene prophetavit Isaias dicens:

“Populus hic labiis me honorat, cor autem eorum longe est a me (Isa. XXIX).”

“Hic, inquam, comparabitur viro, consideranti vultum nativitatis suae in speculo. Consideravit se, et abiit, et statim oblitus est qualis fuerit (Jacob. I).”

Qui autem habet, et servat ea, hujus anima comparabitur filio regis, cujus omnis gloria ab intus, quanquam et foris eadem gloria nonnihil refulgeat in fimbriis aureis (Psal. XLIV), quapropter et concupiscit rex speciem ejus. Unde et sequitur: