CAPUT VII. Christum, ubi tempus adfuit, non solum non prohibuisse, verum etiam se regem praedicari voluisse.

Ubi tempus adfuit, quod poposcerat opus, vel ordo nostrae salutis, tunc praeeunte tuba magni miraculi, videlicet resuscitatione Lazari mortui jam quatriduani, jamque fetentis (Joan. XI), nomen istud admisit, nomen regium cum laudibus publice suscepit, videlicet occurrentibus turbis cum ramis palmarum, quae sunt insignia victoris, clamantibus ac dicentibus:

“Hosanna, benedictus qui venit”

Rex

“in nomine Domini!”

benedictum quod venit regnum patris nostri David!

“Hosanna in excelsis!”

(Marc XI.) Sive secundum Lucam:

“Pax in coelo et gloria in excelsis!”

(Luc. XIX.) Quo nimirum dicto pueri consonabant angelis, qui qua nocte natum illum secreta revelatione pastoribus annuntiaverunt, dicentes:

“Quia natus est vobis Salvator, qui est Christus Dominus in civitate David,”

repente laudaverunt Deum, et dixerunt:

“Gloria in altissimis Deo, et in terra pax nominibus bonae voluntatis!”

(Luc. II.) Hoc eatenus publicae laudi deerat, quod Christus vel regem se in publico non praedicabat, aut praedicari permittebat, sed pueri suppleverunt, pueri laudem perfecerunt, equidem injussi, sed divinitus inspirati, rationabiliter permissi, opportune admissi. Unde, cum indignarentur principes sacerdotum, et Scribae, dicerentque ad eum:

“Audis quid isti dicunt?”

ipse valde subtiliter respondit, dicens:

“Utique nunquam legistis: Quia ex ore infantium et lactentium perfecisti laudem?”

(Psal. VIII; Matt. XXI.) Idem enim est ac si diceret? Vos mihi hactenus importuni fuistis, ut si ego sum Christus, palam dicam vobis, ego vero pro tempore et re de laude mea nomen istud distuli. Ecce nunc isti, qui vestrae scientiae comparatione infantes sunt, lactantes sunt, regium mihi nomen acclamando laudem perfecerunt, prophetiam impleverunt. Quia, quod propter vos amicos meos ego tacebam, ipsi praedicaverunt. Dicentibus autem quibusdam ex illis:

“Magister, increpa discipulos tuos: Dico vobis, ait, quia si hi tacuerint, lapides clamabunt (Luc. XIX),”

subauditur, quod ego sum Rex, quod ego sum Christus, dum pro eo quod dicitis:

“Nolumus hunc regnare super nos (Luc. XIX),”

non remanebit lapis super lapidem, qui non destruatur (ibid.)