|
Sed quomodo misit me vivens Pater, vel quomodo ego vivo propter viventem
Patrem? Misit me dico vivens Pater, id est, genuit me immortalis Pater.
Nam in eo me misit, quod genuit. Si vestrae paterentur incircumcisae
aures, cum dico misit, dicerem apertius genuit, sicut in psalmo testatur
ipse, dicens ad me:
|
“Filius meus es tu, ego hodie genui te (Psal. II).”
|
|
Dico ergo quia misit, quod et ipsum vos audire vix patiamini:
|
“Misit, inquam, vivens Pater me,”
|
|
quod non est aliud quam genuit et incarnari voluit me:
|
“Et ego vivo propter Patrem,”
|
|
id est, propter hoc Deus vivens, Deus immortalis sum, Deus impassibilis,
Deus iucommutabilis sum, quia talem habeo Patrem, quia talis Pater me
misit, quia talis Pater me genuit. Et
|
“sicut ego vivo propter hujusmodi Patrem,”
|
|
sic et is,
|
“qui manducat me vivet propter me,”
|
|
id est, idcirco sempiterne et beate vivet, idcirco Deus et filius
Excelsi est, quia
|
“manducat me, quia maneo ego in eo, et ipse in me.”
|
|
Ecce, inquam, similitudo Divinitatis, similitudo vitae et aeternitatis,
similitudo deorum adoptivorum et unici Dei. Sed haec, ut praedictum est,
similitudo dissimilis est. In quo? Videlicet quia causae diversae sunt.
Quare
|
“ego vivo propter Patrem?”
|
|
Quia vivens ipse Pater misit, id est, genuit me. Quare vivet homo
propter me? Quia manducat me. Non ego manducavi Patrem ut viverem, sed
vivo propterea, quia Pater in seipso vivens et nullius indigens, genuit
me, nihilominus in meipso viventem, et nullius indigentem. Homo autem
non propterea vivit, quod Pater illum genuerit, sed idcirco ut vivat,
manducat me, quem solum Pater genuit. Est ergo, ut praedictum est,
dissimilitudo similis, et similitudo dissimilis, unici Filii multorumque
filiorum Excelsi, dum hic vivit, quia genitus est; illi autem vivunt,
quia manducant eum qui genitus est. Attamen nihil hac differentia
perdunt, quoniam etsi nati dii non sunt, manducantes me, qui natus Deus
sum, mecum unum corpus fiunt. Proinde non suspiret homo, qui aeternum
vivere vellet, quod abegit Deus hominem praevaricatorem factum, ne
sumeret de ligno vitae, et viveret in aeternum. Nam ecce
de quo
|
“si quis manducaverit, vivet in aeternum,”
|
|
imo gaudeat, quod non est permissus, ut comederet tunc de ligno vitae,
et viveret in aeternum. Si enim tunc comedisset, sic viveret in
aeternum, quomodo vivit ille cujus suasu comedisset. Econtra, si nunc
vivet in aeternum, quomodo vivo ego propter quem vivet, quo tribuente
manducat, ut vivat propter me. Sequitur:
|
“Hic est panis de coelo descendens, non sicut manducaverunt patres
vestri manna, et mortui sunt. Qui manducat hunc panem vivet in
aeternum.”
|
|
Brevi epilogo colligit atque enumerat partes superiores et commemorat
quibus de rebus hactenus verba fecerit, ut earum memoria renovetur atque
redintegretur in animo auditoris. Haec enim eodem ordine quo nunc in
conclusione recelligit superius exposuit; videlicet, quod panis ipse
verus de coelo descendit, quod non fuerit manna, quod manducaverunt
patres illorum, et mortui sunt. His ergo pro posse decursis reliqua
sequenti volumine transigenda sunt.
|
|