Error manducationis corporis Christi per fidem a Ruperto depellitur. Imo corpus Domini in sacramento etiam ab indignis percipi et manducari ipse sensisse et scripsisse probatur.

Bellarminus, in tribuendis erroribus plus aequo facilis; et Vasquez, acer ingenio, nulla veritatis inquisitione, nullo probationum examine auctorem operis De divinis officiis, quod Ruperto adjudicavimus, manducationis corporis Christi per fidem reum pronuntiarunt; quasi Christi corpus non nisi merito fidei, et a dignis duntaxat percipi et manducari, ex errore docuerit. Non omnem itaque qua noster Tuitiensis Calvinianis praeiisse dicitur, expunxi calumniam, nisi et istam, a Bellarmino et Vasquesio temere praeconceptam de Ruperti fide opinionem, falsi convicero.

Ne autem verborum pugna credatur, quadrupticem corporis Christi manducationem per fidem ex limine propono. Una est, qua solo cordis ore mens fidelis communicat de corpore Domini, hoc est cum solo pietatis ardore, non perceptionis opere, de sancto illo pane participat. Hanc fidei manducationem, non solum probant omnes catholici, sed et frequenter celebrant quotquot Christianae pietati student.

Altera per fidem manducatio ea dicitur qua quis panem et vinum certe credens corporis et sanguinis Christi esse mysterium figuram et sacramentum, seu signum in vitam aeternam, illud ore sic percipit, manducat et bibit, ut simul ejus anima, pro hujusce fidei merito, ex ipsa corporis et sanguinis Christi substantia vere reficiatur, dum corpus ex panis et vini substantia nutritur. Hanc fidei manducationem ut heterodoxam Ecclesia reprobat.

Tertia per fidem manducatio est, qua quis hoc sacramentum ore manducat firma fide tenens in eo esse verum corpus Domini; quod tamen nonnisi ex fide suscipientis ibi ponitur. Hanc qui secuti sunt, non eamdem viam tenuere; alii enim arbitrati sunt corpus Dominicum sub panis et vini speciebus non constitui, nisi dum actu et ista fide percipitur. Alii autem, ut Guitmundus et Algerus testantur, panis et vini partem dixerunt in carnem et sanguinem Domini vere transmutari ad verba sacerdotis, partem vero alteram in dignis incommutatam reservari. Alii denique totam panis totamque vini substantiam in Christi carnem et sanguinem converti voluerunt, quae tamen cum indignus ad mensam accedit, in panis et vini naturam revolvitur.

Hi omnes in id unum conveniunt: ab immeritis videlicet Christi corpus et sanguinem non posse participari. Quem errorem anathemate percussit Ecclesia in concil. Trid. .

Quarta corporis Christi per fidem manducatio illa, et quidem perfecta est, qua verum corpus Domini ore percipitur, et ea fidei puritate quae consequatur ea divinae gratiae beneficia quae digne sumentibus communicatur. Sancta illa est corporis et sanguinis Domini cum fidei charitate participatio. Christiana ista est corporis communicatio, qua unum cum Christo sumus. Perfecta ista panis coelestis manducatio, cui aeterna vita ex Christi promissis debetur:

“Qui manducat nunc panem vivet in aeternum.”

Jam vero discernendum quam fidei manducationem abbas Tuitiensis admiserit et quam excluserit. Primam et quartam ab eo receptas facile concedunt omnes; superest ergo de secunda vel tertia litis contestatio: Bellarminus et Vasquez ex una parte contendunt Rupertum docuisse vel Christi corpus et sanguinem sub panis et vini speciebus nusquam definiri, sed sola fide percipi, dum ore sumitur ejus sacramentum, quod in veritate non nisi panis et vinum est: vel Christi corpus et sanguinem in sacramento quidem manere, et a fidem habentibus vere manducari; sed ab indignis nullatenus percipi, sive desinunt esse sub sacramento et quasi ab eo recedant, cum quis sine fide ad illud accesserit; sive nunquam posita fuerint in ea parte sacramenti, quam Deus praenoverat impio fore distribuendam. Nos autem contra nitimur Ruperti doctrinam adeo puram, ut nec ista Bellarmini et Vasquis suggillatione possit infici. Quod quia palam hic facere aequioris est vindicis, susceptas partes ut impleam, neutrum ex istis erroribus in Ruperti doctrina fuisse invictissime demonstro.