VERS. 13.

“Ossa,”

inquit,

“ejus,”

id est valentiores quilibet in corpore ejus, quorum duritia multitudines diabolo adhaerentes ita fulciuntur, sicut ossibus carnes:

“ossa,”

inquam,

“ejus sicut fistulae aeris,”

id est efficaces sunt in persuasionibus perniciosis, utpote qui more metalli insensibilis sonum bene loquendi habent, sed sensum bene vivendi non habent, Qui tamen ex eo loquendi habent auctoritatem, quod dum rebus subnixi sunt et opibus, quasi aerea fortitudine solidantur.

“Cartilago illius,”

id est qui non adeo fortes sunt, sed per ambitionem tendunt videri quales non sunt, sicut cartilago, ossis, quidem speciem habet, sed ossis duritiam non habet:

“Cartilago,”

inquam,

“illius,”

id est hi qui in eo debiliores sunt,

“quasi laminae ferreae,”

id est sicut caeteris metallis durius est ferrum, ita ipsa ad perpetranda mala nequiores existunt. Sed jam secundum haec verba Conditoris, quid antiquus hostis in hominibus etiam nunc antequam assumat illum damnatum hominem exploremus.

“Stringit,”

inquam,

“caudam suam quasi cedrum,”

id est finem vitii vel consummationem ita roborat, ut a captivo homine vix possit superari peccatum. Nam caput hujus Behemoth, id est prima suggestio quasi mollis ac tenera est et facile conterenda: cauda autem, id est consummata vel in usu homini habita nequitia quasi cedrus est, quia videlicet prava consuetudo pene insolubiliter innodatur. Et caudam suam tunc quoque stringit, dum plerumque eis quos cepit tunc graviores culpas ingerit, cum praesentis vitae termino illos appropinquare cognoscit. Cujus astutiora argumenta panduntur cum subditur:

“Nervi testiculorum,”

id est pestifera argumenta machinationum ejus,

“perplexi sunt.”

Testes quippe sunt ejus suggestiones pravae, quibus in mentis corruptione fervescit, atque in constuprata anima iniqui operis prolem gignit.

“Perplexi,”

inquam, sunt testes ejusmodi, quia videlicet plerosque ita peccare faciunt, quatenus si peccatum fortasse fugere appetant, hoc sine alio peccati laqueo non evadant. Quorum tamen nervorum perplexitas solvitur, dum ad virtutes maximas per commissa minora transitur.

“Ossa,”

inquam,

“ejus sicut fistulae aeris,”

id est consilia ejus dum dulcia sicut fistulae resonant, ad noxia mentem inclinant. Hoc enim suggestiones a consiliis distant, quod per suggestiones aperte noxia inserit, per consilia vero quae naturalis ejus ingenii subtilitas roborat, quasi ex bono consulens ad culpam trahit, verbi gratia, dum avaro dicit: Ea quidem quae sunt in praesenti sufficiunt, sed his deficientibus quid acturus es? Deesse potest citius quod est, si non provide paras quod deest. Similiter dum cuique vitio suum accommodat consilium,

“ossa ejus sicut fistulae aeris sunt,”

quia videlicet perniciosa ejus consilia auditori suo consulentis vocis suavitate blandiuntur. Sed et tunc Behemoth iste duriores tentationes excitat, quando ante tentati oculos iniquitatis laqueos sub specie virtutis occultat. Unde et subditur:

“Cartilago ejus,”

id est vitia quae rectitudinis speciem praetendunt, sed ipsam rectitudinem non habent, velut cartilago ossis ostendit speciem, sed ossis non habent firmitatem.

“Cartilago, inquam, ejus,”

id est vitium quod virtus esse creditur,

“quasi laminae ferreae,”

id est quo sub praetextu boni calliditatem suam fraudulentius exhibet, eo in culpa mentem durius tenet. Sed jam nunc iste qui ad decipiendum in tanta insidiarum tergiversatione se exhibet cujus naturae sit audivimus, cujus sit conditionis audiamus.