CAPUT XX. De plaga illa confusionis, in quo profuerit, et cui personae magis congruit dixisse caeteris:

“Venite, descendamus, et confundamus,”

etc.

Igitur plaga quidem grandis accidit mundo, ubi facta est linguarum confusio, sed in eo non minime profuit, quod et pagani et judaei, maximeque haeretici, per Asiam, Europamque, et Africam disseminati, minus turrim suam confusibilem aedificare potuerunt contra veritatem, quam si fuissent omnes labii unius et sermonum eorumdem. Cui autem personae magis congruit dixisse caeteris:

“Venite, descendamus et confundamus linguam eorum?”

Putasne personae Filii? Denique ubi plaga confusionis illius sananda erat, persona haec, scilicet Filius loquens apostolis suis:

“Et ego, inquit, rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis (Joan. XIV).”

Et hoc ita factum est, ita linguarum divisio, quae propter superbiam acciderat, reformata est per ejusdem Paracleti Spiritus sancti adventum, ut in ore eorum omnium genera nascerentur linguarum (Act. II). Quia ergo rogante Filio sic futurum erat, sic factum est, delectabile nobis est ascribere personae huic, illud dictum ad Patrem et Spiritum sanctum:

“Venite, descendamus, et confundamus linguam eorum (Gen. XI),”

quia videlicet, et ista nova, et illa vetera omnia propter ipsum facta sunt (Hebr. II). Verumtamen verba illa:

“Venite, descendamus, et confundamus,”

non jam sic accipimus tanquam verba rogantis, quia videlicet rogare minoris est. At ille, scilicet Filius, non tunc erat minor, sed quando factus est homo, tunc paulo minus minoratus est non solum a Patre et Spiritu sancto, verum etiam ab angelis (Psal. VIII; Hebr. II), quia secundum humanam naturam pati potuit et mori, quod nimirum rogare fuit. Moriendo quippe sacrificium factus est pro nobis. Melius igitur atque fidelius verba illa:

“Venite, descendamus, confundamus,”

sic accipimus, tanquam sapientiae consulentis et cum Deo cuncta componentis, sicut habemus in parabolis, quae videlicet sapientia (Prov. VIII), ipse est Dei Filius. Procedamus ulterius.