CAPUT IV. De beato Stephano, qui dictus est

“plenus gratia et fortitudine,”

qui ultro usus in populo eadem fortitudine dixit actu illud propheticum:

“Ecce ego, mitte me.”

Stephanus plenus gratia et fortitudine, faciebat signa et prodigia magna in populo. Surrexerunt autem quidam de synagoga, quae appellatur Libertinorum et Cyrenensium et Alexandrinorum, et eorum qui erant in Cilicia et Asia disputantes cum Stephano, et non poterant resistere sapientiae et spiritui qui loquebatur (Act. VI). Verum est quod Veritas dixit, quod in agonia sua Christus locutus est, protinus tradendus. Imo cum traderetur inter sceleratos reputandus. Et cum venerit Paracletus, Spiritus veritatis, ille arguet mundum de peccato et de justitia et de judicio (Joan. XVI). Jam credo, o beate beatorum signifer Stephane, cum haec diceret, voces tuas auscultabat, voces Spiritus fortitudinis et gratiae, quae te implere habebat, jam audiebat. Tu enim mundum primus arguisti, per te primum mundum arguit Spiritus veritatis. Audiebat voces, et quos recepturus eras jam numeraverat lapides, tuumque meditabatur eadem nocte sanguinem, dum factus in agonia prolixius oraret, essetque sudor ejus sicut guttae sanguinis decurrentis in terram (Luc. XXII). Nunquid tu conscientiae vel praescientiae ejus abesse poteras, cum diceret: Ecce ego mitto ad vos prophetas et sapientes et scribas, et ex illis occidetis et crucifigetis, et ex illis flagellabitis in synagogis vestris (Matth. XXIII). Et subinde: Hierusalem, Hierusalem, quae occidis prophetas, et lapidas eos qui ad te missi sunt (ibid.). Imo, ut altius repetam, quando vidente et audiente propheta dicebat: Quem mittam, et quis ibit nobis? Et ecce, inquit, ego, mitte me, tu eras in praeparatione Domini super solium sedentis, et Spiritus illius quae in te futura erat fortitudinis et gratiae suscitavit prophetam, ut diceret: Ecce ego, mitte me (Isa. VI). Quis enim hominum, vel per quem hominem Deus te jussit ire, et mundum de peccato, et de justitia et de judicio tam fortiter arguere? Legimus quippe dixisse apostolos: Non est aequum derelinquere nos verbum Dei, et ministrare mensis, et deinde scriptum est, quia elegerunt Stephanum, virum plenum fide et Spiritu sancto (Act. VI), et non legimus quia miserunt apostoli Stephanum, ut apostolica gratia vel fortitudine testificaretur in populo. Sed quid? Stephanus, inquit Scriptura, plenus gratia et fortitudine, faciebat signa et prodigia magna in populo. Ergo, beate vir, sedente Domino super solium excelsum et elevatum, id est coronato propter passionem mortis Filio hominis, et elevato ad paternae dexterae consessum, dicente illo: Quem mittam, et quis ibit nobis? Quasi conquereretur et diceret: Omnes occidunt et neminem vivere sinunt eorum quos misimus ab origine mundi, tu quodammodo dixisti: Ecce ego, mitte me. Ultro enim et injussus non dubitasti Domino Jesu sedenti vel stanti a dextris virtutis Dei testimonium perhibere.