CAP. V.


VERS. 1, 2.

Ne temere quid loquaris, neque cor tuum sit velox ad proferendum sermonem coram Deo. Deus enim in coelo, et tu super terram, idcirco sint pauci sermones tui. Multas curas sequuntur somnia, et in multis sermonibus invenitur stultitia. Ab omni vanitate volens hominem retrahere Ecclesiastes, sollicite monet neque aliud sonet ab ore, ne aliquid susurret in corde ante Deum, qui videt cor et os gubernat. Cede et homo, cede Deo tuo, substerne te ei, quia te multo altior est. Ipse enim in coelo habitat, videt ab alto infima summus et excelsus. Si potes de terra coelum tangere manibus, poteris etiam humanis pertingere verbis, quaenam sit natura Dei, quae sit summa substantia. Inde si aliquid dices, si aliquid corde revolves, nil dicas temere, nihil corde temere revolvas. Esto brevis in verbis, esto fidelis et corde docilis. Sicut multis curis multa sequuntur somnia, ita plurima vana multis sequuntur verbis. Raro loquaces fuerunt sine stultitiae nota. Quis credat posse capi humanis sensibus eum qui est super omnes? Sed scriptum est: Corde creditur ad justitiam, ore autem confessio fit ad salutem (Rom. X). Tu ergo sanctorum scripta legas, et quod intelligere non potes de Deo, sapienter credas. Utiliter enim nescis, quod perniciosum est quaerere. Sed multi temere et velocius aequo coram Deo multa locuti, quando nolunt tenere utraque frena cordis et linguae, intendere oculum in ipsos divinitatis radios, repercusso lumine vitiatae mentis, errant, et hominem exuti quasi pecudes fiunt et graves feritate, et loquaces garrulitate.