CAPUT V. Judices nonnisi clamante ad Dominum populo suscitatos.

Judices isti non in silentio, sed clamore populi praeeunte, suscitati sunt a Domino ut liberarent filios Israel de vastantium manibus. Quid horum magis venerandum est? quid amplius potentiam vel sapientiam commendat Verbi Dei ad victoriam tendentis? Illud ne, quod tradidit eos in manus hostium, ut clamarent, an quod clamantibus judices suscitavit qui eos liberarent? Nimirum in utroque omnipotens sermo tuus, Domine, tanquam durus bellator decertabat, ut non vacuum reverteretur ad te, qui salutem generis humani in ipso proposueras, et hoc Abrahae promiseras. Maxime autem in hoc dirigebat salutis ejusdem cursum, quod tradebat Israel in manus hostium. Vexatio namque auditui dabat intellectum, ut saepe dicta mulier adversitatibus commonita, recogitaret, et memor fieret qualem in utero haberet conceptum, et quam necessarium sibi esset, ut conceptus ille perveniret ad partum: Quid enim clamasse arbitramur juvenculam illius temporis vel aetatis Ecclesiam? Quoties illud legimus vel audimus:

“Clamaverunt filii Israel ad Dominum; qui suscitavit eis salvatorem, et liberavit eos (Jud. III).”

Profecto non vane illud nonnullos clamasse et clamando postulasse intelligimus, ut jam veniret iste Salvator, qui Abrahae fuerat promissus, et per Mosen designatus, quali signo foret cognoscendus:

“Prophetam, inquit, de gente tua et de fratribus tuis, sicut me, suscitabit tibi Dominus Deus tuus (Deut. XVIII),”

etc. Nunquid enim, quia solus Moses illum inclamasse manifeste legimus, nullus, vel eodem, vel sequenti tempore eumdem inclamasse putabitur? Moses utique, cum in Aegyptum ad Pharaonem mitteretur, potius illum jam mitti cupiens qui plenam salutem perficeret:

“Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”

Item, postquam vitulum fecerant, cum pro eodem populo deprecaretur inter caetera dicebat:

“Praecipis mihi ut educam populum istum, et non indicas mihi quem missurus sis mecum, praesertim cum dixeris: Novi te ex nomine, et invenisti gratiam coram me (Exod. XXXIII).”

Unde animadvertendum quod eodem in illo recte dicitur idem Moses festinus, hoc modo:

“Festinusque Moses curvatus est pronus in terram, et adorans ait: Si inveni gratiam in conspectu tuo, Domine, obsecro ut gradiaris nobiscum (Exod. III),”

etc. Multum namque festinabat, quia cum dixisset Jacob:

“Non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui mittendus est (Gen. XLIX),”

jam illum venire cupiebat, qui mittendus erat, parum attendere volens, quod de Juda non solum duces aut judices, verumetiam reges existere oporteret, priusquam ille veniret.