CAPUT 32

“Dicit ei Pilatus: Quid est veritas? Et cum hoc dixisset, iterum exivit ad Judaeos, et dicit eis: Ego nullam in eo invenio causam.”

Videlicet experimento didicerat nihil esse in illo, unde interfecto eo semetipsum defendere posset, si de supplicio ejus injuste sumpto apud Caesarem illum accusari contingeret: quippe, qui justorum omnium princeps, et justitiae rex,

“induerat pro thorace justitiam, et acceperat pro galea judicium certum, et ita sumpserat scutum inexpugnabile aequitatem (Sap. V),”

ut eum nullatenus in sermone capere possent. Ait ergo in siti sanguinis poenae frustrata crudelitas:

“Ego nullam invenio in eo causam.”

Et adjecit:

“Est autem consuetudo, unum dimitti in Pascha. Vultis ergo dimittam vobis regem Judaeorum?”

Hoc dixit certum habens quid responsuri essent: sciebat enim, quod per invidiam tradidissent eum. Nunquid si non ejusdem et ipse voluntatis esset, rem totam tam pronus in illorum invidentium arbitrio poneret, et non potius uteretur illa potestate sua, de qua postmodum dicturus est.

“Nescis quia potestatem habeo dimittere te, et potestatem habeo crucifigere te?”

(Matth. XXVII.) Simulque illud considerandum est quod camino jam satis ardenti, quasi stillam olei scienter injecit; dum sciens quod per invidiam tradidissent eum, ipsum propter quod invidebant, nomen illis objecit dicens:

“Vultis dimittam vobis regem Judaeorum?”