CAPUT LXVIII. Quomodo diversus sit a primo homine is qui sedet solitarius et levat se super se, et quomodo in illa captivitate sit tacendum, si forte sit spes ut reducatur quae in Babylonem ducta est.

JOD.

“Sedebit solitarius et tacebit, quia levabit se super se.”

Talis utique ad novum pertinebit hominem, non ad illum veterem qui noluit solitarius sedere et tacere, consilium ineundo cum illo susurratore, deceptore, antiquo serpente. Nunquid enim ille solitarius aut taciturnus sedit et levavit se super se ad Deum, qui super se erat tota suspensus mente? Non utique, nam econtra ad susurrium bestiolae reptantis super terram inclinavit se. JOD.

“Ponet in pulvere os suum, si forte sit spes.”

Non in coelo, sed

“in pulvere ponet os suum,”

audiens dicentem sibi Magistrum bonum:

“Discite a me quia mitis sum et humilis corde (Matth. XI).”

Hoc faciendo exspectabit humiliter

“si forte sit spes.”

Dicet enim:

“Quis scit si convertatur, et ignoscat Deus, et relinquat post se benedictionem? (Joel. II.)”

Nimirum hic ego sum. Ponam

“in pulvere os”

meum, dicendo:

“Justus es, Domine, et rectum judicium tuum (Psal. CXVIII),”

“si forte sit spes,”

si forte reducatur captivitas, eruta velut torris de igne, quae nunc in Babylonem ducta est. JOD.

“Dabit percutienti se maxillam, saturabitur opprobriis.”

“Se, inquam, percutienti dabit maxillam,”

non percutienti gentem suam, propriis, non alienis

“saturabitur opprobriis.”

Nam hic laudabilis patientia, illic reprehensibilis est mentis duritia. Faciet hoc modo quicunque portavit

“jugum ab adolescentia sua.”

Quis autem hominum jugum paratior homine illo portavit

“qui, cum in forma Dei esset, non rapinam arbitratus est esse se aequalem Deo, sed semetipsum exinanivit, formam servi accipiens in similitudine factus”

est

“hominum et habitu inventus ut homo? Humiliavit se ipsum, factus obediens usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II).”

Ille ergo singularis patientiae,

“dabit percutienti se maxillam,”

imo et juxta prophetam alium,

“dabit corpus suum percutientibus, et genas suas vellentibus, faciem suam non avertet ab increpantibus et conspuentibus (Isa. L),”

et ejusmodi

“saturabitur opprobriis,”

nec enim invitus, sed prae nimia dilectione nostri, sic illa suscipiet tanquam panem saturitatis. Singuli quoque nostrum persecutionem pro justitia patientes, demus percutienti maxillam, et saturemur opprobriis, videlicet libenter accipiendo mala praesentia, ut tuturis saturemur bonis.