CAPUT XVII. Dominica decima septima post Pentecosten.

In officio Dominicae septimae decimae nobis innuitur qualiter ad hoc contendere debeamus, ut in oculis Domini magni et honore digni judicemur, et in domo, quae est Ecclesia, primos recubitus, non nostra praesumptione praeripere, sed ab ejus electione exspectare debeamus. Dicitur in evangelio hujus Dominicae parabola haec: Cum vocatus fueris ad nuptias, non discumbas in primo loco (Luc. XIV), etc., videlicet hoc in suo coelesti convivio futurum esse indicans quod ad ultimum infert: Omnis enim qui se exaltat, humiliabitur, et qui se humiliat, exaltabitur. Hinc est quod in praeeunte epistolae lectione Apostolus ait: Obsecro vos ergo vinctus in Domino, ut digne ambuletis vocatione qua vocati estis (Ephes. IV), etc. Quod utique idem est ac si diceret: Obsecro vos, ut vocati ad nuptias Christi et Ecclesiae, sic intretis et discumbatis quomodo et ille qui vos vocavit, qui et dixit:

“Ego autem in medio vestrum sum sicut qui ministrat (Luc. XXII).”

Et tandiu ministravit, donec diceret ille Pater: Amice, ascende superius (Luc. XIV), id est donec obedienti usque ad mortem, daret

“illi nomen quod est super omne nomen (Philip. II).”

Introitus, Justus es, Domine (Psal. CXVIII), manifeste illam collaudat sententiam, qua in Evangelio dicitur: Omnis qui se exaltat, humiliabitur, et qui se humiliat, exaltabitur (Luc. XIV). Simulque oratio est pro illo, qui se humiliat:

“Fac cum servo tuo secundum misericordiam tuam (Psal. CXVIII),”

hanc videlicet misericordiam, ut dicas illi:

“Amice, ascende superius.”

Graduale, Beata gens, cujus est Dominus Deus ejus (Psal. XXXII), universalis beatificatio populi gentilis qui, superbiente Judaico populo, humiliatus sub signo crucis Christi, superius ascendere meruit, id est supra populum illum qui primo loco consederat, imo de primo consessu superbiebat. In offerenda exemplum ponit efficacissimum, qui cum humiliatus diceret:

“Peccavimus, iniquitatem fecimus, impie gessimus (Dan. IX),”

etc., meruit ita exaltari, ut cum oraret, sicut in eadem offerenda ipse testatur, dicens: Oravi Deum meum ego Daniel (ibid.), etc., mitteretur illi index futurorum archangelus Gabriel, sicut habet sequens versus: Adhuc me loquente (ibid.), etc. Per illam namque visionem sic exaltatus est, ut non tantum venturum ad salutem nostram Christum praevideret (quod caeteris prophetis commune est), sed et tempora adventus ejus propria quadam gratia praedisceret, dicente sibi angelo:

“Septuaginta hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum, et super urbem sanctam tuam, et consumetur praevaricatio (ibid.), etc.”

Communio quoque:

“Vovete et reddite Domino Deo vestro (Psal. LXXV), ”

in eo maxime imperare videtur, ut in novissimo loco recumbamus, quod ait terribili, et ei qui aufert spiritum principum, id est superborum, quos utique vel convertendo, vel dejiciendo factis ipsis dicit cuique illorum:

“Da huic locum (Luc. XIV). ”