CAP. X.

D. Porro monachi et illi qui dicuntur clerici, sicut videntur vitae professione et morum conversatione longe ab invicem distare, ita nec in propriae dignitatis ascriptione, nec in aliorum abjectione concordare.

M. Studiose nimis cuncta prosequeris; nam nihil praeterire videris.

D. Etiamsi incautus quid videar negligere, pactum, ut scis, tecum posui, valeam ut me corrigere.

M. Ut tibi primum faciam quasi quoddam praeludium, per hoc unum potest omnibus responderi Pauli testimonium: Qui gloriatur, in Domino glorietur; non enim qui seipsum commendat, hic probatus est, sed quem Deus commendat (II Cor. XVII, 8); et: Nolite prudentes esse apud vosmetipsos (Rom. XII, 16); et: Si quis videtur aliquid esse, cum nihil sit, ipse se seducit (Gal. VI, 3). Quicunque igitur de sua professione gloriantur, hi propriae professionis destructores esse probantur. Ita fit ut, dum singuli in summa Ecclesiae dignitate esse nituntur, ab omni dignitate ipsius foris excludantur; dignum est enim ut corpus illa membra a se debeat foris expellere, quibus non sufficit propria loca retinere.

D. Propemodum jam incipit progredi eloquium.

M. Verumtamen de his omnibus quid vis discere?