|
(CAP. XXVI.)
|
“Ego Dominus Deus vester: Non facietis vobis idolum,”
|
|
etc. Confimaturus praecepta moxque digna promissurus praemia, summam
auctoritatem promittit Deus et Dominus majestatis. Quae autem promittat
bona, vel quae comminetur mala, spiritualis homo non minus in spiritu
videt quam in littera. Neque enim expositione indiget quas nobis mandata
sua custodientibus det pluvias temporibus suis, quae terra gignat
germen, quae pomis suis arbores repleantur, quae messium tritura, quae
vindemia, quae sementis succedat, quem panem comedamus in saturitatem,
quam pacem habeamus in finibus nostris, quae sint malae bestiae quas
Deus auferat, et quis sit gladius qui terminos nostros non transeat,
quae comedamus vetustissima veterum, et quae vetera quibus novis
supervenientibus projiciamus. Clarum quippe nobis est quae pluviae
nostrae coelestes doctrinae sunt, terra nostra Ecclesia, arbores singuli
homines, messis vel vindemia communia justitiae opera, panis noster
vivus panis, qui de coelo descendit, et pax nostra Christus est, malae
bestiae maligni spiritus, gladius aeterna damnatio, vetustissima
comedenda antiquissima Decalogi praecepta, auxilio Dei bene implenda,
vetera novis supervenientibus projicienda, caeremoniae veteres in
spiritu custodiendae, vetustate litterae contempta. Haec enim omnia
Divinitatis ope nobis bene proveniunt, propter praecedentis fidei
meritum. E contrario quae mala comminatur non audientibus mandata sua
Dominus Deus plana sunt intellectui tam in littera quam in spiritu.
|
“Visitabo vos, inquiens, velociter in egestate et ardore,”
|
|
etc. Et quidem spiritualia magis quam carnalia, aeterna potius quam
transitoria mala metuenda sunt, et aeterna magis quam transitoria bona
diligenda sunt. Verumtamen et pro temporalibus bonis Deo supplicare, et
contra mala temporalia ejus opem flagitare, nulla nos Scriptura vetat.
|
|