|
Quid autem erat opus dici vel scribi, quod hunc, in quo totius
benedictionis et sanctitatis summa consistit, Pater benedixit et
sanctificavit? Quidnam, inquam, opus erat hoc scribi, nisi ut
significaretur quod in isto tali die requiescere non habent maledicti et
non sanctificati, quicunque male utuntur diebus terrae et malis. De
talibus enim dicit: Ipsi vero non cognoverunt vias meas, quibus juravi
in ira mea, si introibunt in requiem meam (Psal. XCIV). Et benedictus et
sanctificatus est hic dies requiei, laetitiae, et exsultationis: quia
benedictis Dei Patris, sanctificationem spiritus custodientibus, paratus
est ab origine mundi (Matth. XXV). Sciendum tamen quod in illo die tam
bono, tam felici, aliter nos, aliter Deus requiescit. Nos enim vere
lassi, vere peregrini et captivi, soluta captivitate praesenti,
respirabimus illic, sicut consolati: et hic post labores et onera
reficiemur, invenientes requiem animabus nostris. At vero Deus in illo
die sic requiescit, ut tamen nunquam laboraverit, quippe qui dixit
tantum, et omnia facta sunt. (Psal. CXLVIII). Quid ergo est, Et
requievit Deus in die isto, nisi quia comparatio diei hujus ad caeteros
facta est? Nam appende dies omnes supra scriptos, et praeter duo,
scilicet, praeter angelum et hominem, nihil est quod in seipso noverit
parare locum Deo. Et in istis quidem inhabitat Deus, sed oportet ut
prius sibimet in illis mansionem paret ipse Deus, ut in brachio suae
fortitudinis operetur, et gratiam construat, in qua ad requiescendum
nominis sui gloria digne collocetur. Nullus enim angelorum vel hominum
aliter, nisi per operosam ipsius gratiam, habitationi ejus fit idoneus.
Operatur itaque in illis ipse primus, et antequam domus vel mansio sua
perficiatur quasi laborat, unde et lassabundus querelam depromens:
Laboravi, inquit, sustinens (Isa. I). At vero solum hunc diem, id est
unicum Filium suum, sicut non creavit, sed genuit, ita nec accidentali
dono bonum fecit, sed essentiali bonitate bonum semper habuit, solusque
hic est, in quo justificando nihil omnino laboravit, aut profectum ejus
exspectando patienti, patientiam aliquando habuit. Ad creandos angelos
et homines sapientiae suae impensas contulit, et propter illos salvandos
sive discernendos, misericordiam et judicium, hinc et inde magnis
impendiis aedificavit, ut totus miratur orbis, et universa jam dudum
magnificat curia coeli. In isto solo nihil unquam fuit quod resisteret
ei, sive illa in sinu ejus pausavit, sive militaturus jussu ipsius
naturam nostrae carnis induit. Igitur hic unus est, in quo Deus
requievit, et sic super nos requiescit, non nisi pro quanto conformamur
huic, pro tanto super nos requiescit. Ait itaque haec sacrosancta non
hominis, sed digiti Dei Scriptura: Et requievit Deus die septimo ab omni
opere suo quod patrarat, et benedixit diei septimo, et sanctificavit
illum quia in ipso cessaverat ab omni opere suo, quod creavit Deus ut
faceret.
|
|