Rupertus Tuitiensis


DE EODEM EPISTOLA AD EVERARDUM ABBATEM BRUNWILLARENSEM

EVERARDO, Dei gratia venerabili ac religioso Brunwillarensis coenobii abbati, frater RUPERTUS salutem et omne gaudium in consolatione Spiritus sancti.

Verus et longa querela, reverende Pater, quorumdam est clericorum ista, quam dicitis, scilicet cur monachus, cum sit saeculo mortuus, audeat usque officium subire praedicandi, baptizandi, communionem dandi, poenitentes absolvendi, et quaedam interdum de scriptis venerabilium Patrum exempla vel decreta proferunt, quibus probent quod haec monachus facere jure non possit. Exempli gratia: Beatus Hieronymus ait: Monachum, non docentis habere officium, sed lugentis, et caetera hujusmodi. Non opus est longum supra his trahere contentionis funiculum, quinimo concedimus eis qui haec dicunt, non nisi clerico docendi vel praedicandi permissum esse officium. Verumtamen Hieronymus idem, cum sit monachus, non tantum loquendo, verum etiam scribendo, docentis exercet officium. Quaerimus ergo ab illis, quomodo sibi contrarius non sit? Quod si dicere non potuerint: item quaerimus ab illis quid clericatus sit? Si recte sentiunt, non aliud clericatum esse dicent quam altaris officium secundum interpretationem nominum. Cleros namque Graece, sors dicitur Latine: inde clericatus, id est sortitio; et clericus, id est, sortitus, eo quod de sorte Domini sit, vel, quod altare Domini sit sors ejus. Qui enim altari serviunt, ait Apostolus, de altario vivunt (I Cor. IX). Hieronymus autem ejusdem sortis exstitit, sacerdos enim fuit. Ergo non tantum monachus, verum etiam clericus erat. Itaque non sibimet contrarius est, dum dicit monachum non docentis, sed lugentis habere officium, et tamen docet. Illud enim dicit de monacho, qui tantummodo monachus, et non etiam clericus vel sacerdos est. Nam monachus si clericus factus fuerit, docere illum oportet. Hinc idem Hieronymus ad Salvinam dicit: Cur ad eam scribimus quam ignoramus? Nimirum, quia pro officio sacerdotii, omnes Christianos filiorum loco diligimus, et profectus eorum nostra est gloria. Idem sentiendum de illo Pii papae decreto, quo monachum, quantumcunque litteratus sit, praedicare prohibet; hoc namque de illo intendit, qui solummodo monachus est, et officium altaris non habet. Quomodo enim praedicabunt nisi mittantur? Qui autem in clericum vel sacerdotem non est ordinatus, missus ad praedicandum non est. Idcirco monachus qui officium altaris non habet, praedicare non debet. Suam igitur dignitatem cum humilitate quisque nostrum adversus hujusmodi recognoscat, et dicat: Cur me non permittis in medio Ecclesiae aperire os meum? Duplici proportione major quam tu ego sum. Etenim tu clericus tantum: ego autem et clericus et monachus sum. Maria Virgo, et Joannes virgo: sed major proportio in Maria. Nam Joannes tantummodo virgo, Maria vero et virgo et mater est. Si tu tantummodo clericus, ego autem et monachus et clericus sum. Sed dicis mihi quia mortuus sum saeculo. Responde, quaeso. Tu autem vivis saeculo? Ergo mortuus es Deo. Perpende melius, quia Corinthii [al. Colossenses] non omnes erant monachi, quibus apostolus dicit: Mortui enim estis (Col. III). Sed mortui secundum dictum illud sunt omnes Christiani, qui in morte Christi Jesu sunt baptizati. Plura, venerabilis Pater, nunc de hac re loqui, negotium aliud nos prohibet, maxime quia de hac ipsa re olim proprium fecimus opusculum, quod nunc ad manus non habemus, ut vestrae charitati transmittere possimus. Valete in Domino Jesu omnium creaturarum factore.