CAPUT XXVIII. Quod ait:

“Juravit Dominus in dextera sua,”

quod juramenti hujus sensum ipse dicat in Evangelio Dominus:

“Amen dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei.”

Juravit Dominus in dextera sua, et in brachio fortitudinis suae: Si dedero triticum tuum ultra cibum inimicis tuis, et si biberint filii alieni vinum tuum in quo laborasti. Quia, qui congregant illud comedent, et laudabunt Dominum, et qui comportant illud, bibent in atriis sanctis meis. Post mutua sponsi et sponsae colloquia jam ad passionem, qua sponsa redimitur sermo propheticus aspirat, dicendo: Juravit Dominus. Quando enim juravit haec Dominus in dextera sua, et in brachio fortitudinis suae, nisi quando dixit ipse Filius Dei, dextera nimirum, et brachium fortitudinis Domini: Amen, dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus ejus (Matth. XXIII). Denique mali et perdendi agricolae illi, quibus hoc juravit, inimici erant, et filii alieni, comedentes triticum, et bibentes vinum, in quo sancta patriarcharum et prophetarum Ecclesia laboravit, et non reddentes fructum vindemiae in tempore messis. Juravit, inquam, Dominus, quia sic jam non ultra erit. Sed quid? Qui congregant illud comedent, et laudabunt Dominum, id est ablatum ab illis regnum Dei possidebunt gentes facientes fructus ejus (ibid.), ut prius congregent Domino, et sic comedant, prius comportent et sic bibant in atriis ejus, in regno ejus. Transite, transite per portus, praeparate viam populo, planum facite iter, et eligite lapides. Custodes murorum Hierusalem, id est apostoli, jubentur transire per portas, ad veritatem Evangelii incedere secundum Scripturas, sicque parare viam populo Christiano, planum faciendo iter, et eligendo lapides, ut non sint offendicula sive scandala, quibus offendatur vel concidat fides Christiana. Et hoc illi quidem fecerunt quantum potuerunt, sed quia minus plana fuisset via, divinitus provisa sunt arma Romanorum, ut non remaneret civitas, nec staret templum Judaeorum, quo nimirum stante, quasi ad magnos lapides nimium offenderet simplicitas Christianorum. Et elevate, inquit, signum ad populos, ecce Dominus auditum fecit ab extremis terrae. Ne putent Judaei de se dictum, praeparate viam populo, elevate, inquit, signum in gentes, et ad populos nationum, ut nequaquam unius terrae Judaeae ad salutem provocentur angustiae, sed auditum fiat in extremis terrae, ut passionem Creatoris totus mundus exaudiat. Pene ineffabile est quid admirationis, quid habet exspectationis quod dicitur: Ecce Dominus auditum fecit ab extremis terrae. Morientibus et desperatis in medio terrae, dicite, dicite quia Dominus auditum fecit ab extremis terrae, ab hominibus humilibus, qui pro eo quod contemptibiles videbantur, quodammodo erant extrema terrae. Dicite filiae Sion: Ecce Salvator tuus venit, ecce merces ejus cum eo, et opus illius coram eo. Dicite, inquit, et testificamini filiae Sion, id est Ecclesiae patriarcharum et prophetarum, cui credenti potestas datur filiam Dei fieri. Quid dicetis ei? Ecce iste non alius, sed iste qui, juxta alium prophetam, pauper est, et ascendens super asinum, et super pullum asinae (Zach. II), Salvator tuus est, ecce venit ut redimat te, ut salvet te. Ecce merces ejus cum qua redimat te, et opus illius coram eo, quo salvet te. Non enim extra, sed intra semetipsum habet redemptionis tuae pretium, non aliud quam sanguinem suum. Item opus illius quo te redemptam vivificet, non longe, sed coram eo est, statim quippe ut te redemerit pretio sui sanguinis, sanctum tibi Spiritum dabit, Spiritum vitae et salutis, quem accipient quotquot Salvatorem istum receperint, quotquot in eum crediderint. Et vocabunt eos: populus sanctus, redempti a Domino. Tu autem vocaberis quaesita civitas, et non derelicta. Eorum qui crediderint vocabulum erit populus sanctus, redempti a Domino, et hoc nomine apostoli et apostolici viri vocabunt eos, tu autem, o mater civitatum fidelis Sion, quae hactenus apud inferos exsulabas derelicta, et non requisita, amodo vocaberis quaesita, et non derelicta.