CAPUT XXVIII. De Isaac vel promissione ejus.

Postquam vero nonaginta novem annorum esse coeperat, apparuit et Dominus, dixitque ad eum: Ego Dominus omnipotens, ambula coram me, et esto perfectus. Ponam foedus meum inter me et te: et multiplicabo te vehementer nimis. Cecidit Abram pronus in faciem. Nonagesimus nonus Abram, tertius decimus Ismaelis annus est. Ergo C. ejusdem, qua aetate patris Isaac natus est, quartus decimus Ismaelis annus est. O igitur magna et mira divinae ordinationis pulchritudo! Cum jam pater Abram aevo frigidus est. et e contra, filius ancillae, calide Ismael adolescentiae fines ingreditur, tunc fidei fructus Isaac de libera nascitur, quia videlicet futurum erat ut jam senescente populo Dei, vigente in paucissimis fide, et ubique abundante servili iniquitate, repromissus Abrahae Christus nasceretur. Hac illius aetate, quid Dominus loquitur? Ego, inquit, Dominus omnipotens: ambula coram me, et esto perfectus. Non jam hoc est proficiendi praeceptum, sed perfectionis datum. Idcirco recte praemittit: Ego Dominus omnipotens, quia videlicet ut ambulet coram Domino Abram, vel alius quis, et perfectus sit, hoc omnipotentiae Domini: hoc omnipotentis Dei opus est. Omne enim datum optimum, et omne donum perfectum desursum est (Jac. I). Quare autem hoc hactenus non dixit, cum multoties apparuerit, et locutus illi fuerit? Quare, nisi quia et hoc ad mysterium pertinuit. Sicut enim nativitas Isaac typus fuit incarnationis Christi, per quam sanctorum populus exspectatam perfectionem obtinuit: sic tunc demum hoc debuit dici: Ambula coram me et esto perfectus: quando ejusdem Isaac dono omnipotentis Domini generatio parabatur. Unde et perfectionis vinculum continuo subjunxit: Ponamque foedus meum inter me et te: multiplicabo te vehementer nimis. Quod enim foedus tunc promisit, nisi sacramentum incarnationis et passionis Christi, quod nunc in reconciliationis humanae contulit foedere suo? Nam quod superius dictum est: In illo die pepigit Dominus foedus cum Abram, juramentum fuit, quod juravit ei dicens: Semini tuo dabo terram hanc (Gen. XV). Hoc autem quod hic promittit signanter, dicendo, inter me et te mediatoris Dei et hominum promissio et adventus ejus est. Et quia per positionem hujus foederis amplianda erat propagatio generis Abrahae spiritualis, continuo subjunxit: Et multiplicabo te vehementer nimis. Non contentus fuit dixisse vehementer, sed addidit, nimis, quia videlicet ejusmodi multiplicatio promittitur: cujus neque quantitatem comprehendere, neque dignitatem aestimare quisquam hominum possit: quae in spiritu potius quam in carne Abrahae sit. Ad haec audienda idoneus cecidit Abram pronus in faciem, subauditur gratias agens.