VERS. 18.

“Nunquid, ait, considerasti latitudinem terrae,”

subaudi, ut ego, qui dum angustias mortis petii, fidem meam in cunctis gentibus dilatavi, ut juxta prophetam dilataret Ecclesia locum tentorii sui, et pelles tabernaculi sui extenderet (Isa. LIV), et quae ante in una gente Israel arctabatur, ad dextram laevamque penetrans dilataretur. MORALITER: Qualiter in singulis nobis hoc commune bonum agatur intuendum est.

“Nunquid, ait, ingressus es profundum maris,”

id est absconditum humanae mentis, quae tanquam mare fluctuans variis cogitationibus suis ipsa celeribus confunditur?

“Nunquid, inquam, ingressus es? Et in novissimis abyssi,”

id est ejusdem mentis,

“deambulasti,”

subaudi, ut ego, cui soli mens vel spiritus hominis penetrabilis est? Qui tunc profundum ejus ingrecior, quando per cognitionem meam ad poenitentiam conturbans concutio, et quasi in novissimis abyssi deambulo, dum obscurum cor penetrans fluctus invisibiles vitiorum calco.

“Nunquid apertae sunt tibi portae mortis,”

id est nunquid notae sunt tibi pravae cogitationes cordis? Quae idcirco portae mortis dicuntur, quia per illas ad mortem introitur.

“Et ostia tenebrosa vidisti,”

id est easdem latentes cogitationes malas cordis humani? Vidisti, inquam, subaudi ut ego, cujus solius oculi vident quae sunt in corde hominis? (II Par. VI.) Nunquid considerasti latitudinem terrae, id est bonas cogitationes vel virtutes ejusdem mentis humanae? Nam sicut omne vitium angustat, sic omnis virtus animum dilatat. Idcirco autem beatus Job utrum terrae latitudinem consideraverit inquiritur, ut exemplo alienae latitudinis humilietur. Ac si aperte dicatur: Eos quos innumera mala praesentis vitae nequeunt angustare considera, et de statu cordis tui inter verbera gloriari cessa. Deinde gravi quaestione eumdem Dominus discutit.

“Indica, inquit, mihi si nosti omnia,”

id est si plenam te habere scientiam putas.