LIBER QUINTUS.


CAPUT 1

“Et vidi septem angelos stantes in conspectu Dei, et datae sunt illis septem tubae. Et ecce alius angelus venit, et stetit ante altare habens thuribulum aureum in manu sua.”

Sicut vere dixit Christus, quia persecutores corpus occidunt, sed animam occidere non possunt (Matth. X), sic vere dixit Christi Apostolus, quia

“laboro usque ad vincula, sed verbum Dei non est alligatum (II Tim. II).”

Ecce enim laborante isto Christi discipulo usque ad exsilia, et in angusta secundum corpus clauso insula, verbum Dei liberum atque expeditum liberam ejus animam per ampla ducit saeculorum spatia, tota amplitudine dilatatam, ut per annorum millia, per omnium fere Scripturarum quasi multa milliaria, digestas operum Dei rationes mysticas coram se conspiciat. Ducit ac reducit a primis usque ad novissima, a novissimis usque ad priora saecula, videlicet ab ultimi sigilli apertione, quod in novissimo die aperiendum erit, usque ad primam tubam quae post diluvium personuit ad destructionem peccati, ad astruendum quod cura esset Deo de peccatis hominum, et quod omnes in novissimo die judicaturus sit. Operosum atque perpulchrum est ostendere de Scripturis, ubi, quando vel quomodo quisque angelorum istorum tuba cecinerit, quae tertia pars terrae ignea grandine combusta sit, qui mons magnus in mare missus, et quae tertia pars maris sive creaturae mortua sit, quae tertia pars fluminum amara facta, vel in absinthium versa sit, quae vel cujus solis aut stellarum tertia pars percussa et obscurata fuerit, quis puteus abyssi, et quomodo illum stella de coelo cadens, aperuerit, unde fumus ascendit, et locustae exierunt, qui quatuor angeli alligati in flumine magno Euphrate, sed ad vocem jubentis Dei soluti, quod ultimum sit Vae, et quae voces dicentium:

“Factum est regnum hujus mundi Domini nostri et Christi ejus, et regnabit in saecula saeculorum:”

operosum est, inquam, certis et locis Scripturarum ostendere haec omnia, novissimum magni judicii diem, claris testimoniis praecurrentia.