CAPUT 7

“Dum venio enim ego, alius ante me descendit.”

Quod profecto secundum illius causam, cum quo tunc loquebatur Jesus, non satis rationabiliter videtur subjungi. Non enim quia, dum veniret, alius ante illum descendebat, idcirco hominem non habebat, sed quia hominem non habebat a quo mitteretur, ideo in piscinam descendere non poterat. Melius ergo secundum id quod per illud significabatur, ipse litteralis sermo procedit, quia videlicet gentilis populus idcirco hominem non habebat qui mitteret illum in piscinam, quia, dum veniret ipse, alius ante ipsum descendebat, id est idcirco Christi gratiam percipere non poterat, nec apostolis illum admittere licebat, quia, dum rogaret sibi aditum salutis aperiri, hi qui ex circumcisione erant, moleste nimis obviabant, dicentes,

“quia, nisi circumcidamini secundum morem Moysi, non potestis salvi fieri (Act. XV),”

neque ad Christi gratiam admitti, et ita dura conditione repellebantur, dum diceretur eis ipsos ad Christum non pertinere, nisi prius universae legi Moysi subjicerentur. Sed adversus hanc illius prioris populi invidentiam opportune adest prolocutor Christi, magnusque gentium advocatus Spiritus sanctus, et antequam gentiles in illam Dominicae passionis piscinam, id est in baptismi ejus, quo in morte ipsius baptizamur (Rom. VI), sacramentum descendissent, cecidit super eos, et erant loquentes linguis, et magnificantes Deum (Act. X). Ac deinceps, sicut visum est eidem Spiritui sancto ejusque apostolis, definitum est ne quis ulterius tentaret imponere jugum cervicibus discipulorum, quod neque ipsi potare potuerunt, neque patres eorum (Act. XV). Recte ergo Dominus, dum ista futura, imo per semetipsum disposita et mox facienda, praevidet, dicit illi languido qui in piscinam descendere non poterat, ubi alius sanatus fuerat: