CAPUT LXI. Quod in Adam inimicitias Dei ruens, in praesentibus malis civitatis desolatus, et in propriis passionibus, quasi sagittis percussus sit.

GIMEL.

“Circumaedificavit adversum me, ut non egrediar, aggravavit compedem meum.”

Quid

“adversum me circumaedificavit?”

Utique parietem inimicitiarum propter Adam aemulum suae divinitatis: sumus enim secundum illum, ego et patres mei, natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II).

“Non egrediar”

parietem istum,

“aggravavit enim compedem meum,”

nec nisi

“in Deo meo transgrediar murum (Psal. XVII).”

GIMEL.

“Sed et cum clamavero et rogavero, excludet orationem meam.”

Non solum illud commune habeo, quod doleam, sed et hic dolor est recens, dum video gentis meae captivitatem, pro qua clamare quidem et rogare possum,

“sed cum clamavero”

non exaudiet, donec impleatur numerus septuaginta annorum, usque ad illum terminum exclusit orationem meam. GIMEL.

“Conclusit vias meas, lapidibus quadris semitas meas subvertit.”

Praeter illa quae extrinsecus sunt, domi

“vias meas conclusit,”

in conscientia propria

“semitas meas subvertit.”

Volo in terra positus corpore conversari, in coelis mente, cupio gustatam Domini saturitatem plenius apprehendere. At ille admissis tentationibus, permissis cogitationum fluctibus, circumvallavit me, imo ut me potius accusem, peccata propria quasi quadros lapides peccatrici obducit conscientiae, atque hoc modo

“vias meas conclusit, semitas meas subvertit,”

ut in contemplandam ejus gloriam currere non possim.