Psalmus 71.

Psalmo LXXI quarta jam recapitulatione ad summum spei nostrae revocamur dum dicitur:

“Deus, judicium tuum regi da, et justitiam tuam filio regis,”

etc. Quod dicit

“da,”

jam primo adventu factum est.

“Pater quippe non judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio (Joan. V).”

Ipsum autem judicium secundo adventu futurum est, quando rex iste, juxta veritatem evangelicam,

“sedebit in sede majestatis suae, et congregabuntur ante eum omnes gentes (Matth. XXV).”

Illic in eo metus est, quia judicabit in justitia; in eo vero spes, quia parcet pauperi et inopi, et animas pauperum salvas faciet. Habet autem hic psalmus hunc titulum:

“Psalmus David in Salomonem.”

David, inquam, prophetae respicientis in Christum, qui est verus Salomon, verus pacificus. Ipse enim pacem posuit inter Deum et homines; inter angelicam et humanam creaturam, inter Judaeos et gentiles, de qua psalmus hic:

“Orietur, inquit, in diebus ejus justitia et abundantia pacis.”

Antequam fiat illud, id est quod jam dictum est, regi huic judicium, interim saepe dictus certator nonnunquam deficit, et a sua spe paululum decidit, videns multos peccatores quamdam pacem habere in malis, justos autem adversitatibus fatigari. Sed postmodum poenitet illum hujus erroris sui.