CAPUT XX. Quomodo apostoli accepto Spiritu sancto amari et indignantes facti sint, et ad quem acervum novarum frugum venerint, sederint, et moerentes manserint.

“Spiritus quoque levavit me, et assumpsit me, et abii amarus, in indignatione spiritus mei. Manus enim Domini erat mecum confortans me.”

Bene et competenter. Parum quippe fuerat sanctis apostolis per assumptionem Spiritus vocem audisse post se, id est facta praeterita, et antiquas Scripturas intellexisse, nisi per eumdem Spiritum levati, et competenti fiducia sublimes facti, auderent amari indignantesque incedere spirituali indignatione et severa amaritudine, qualem utique indignationem sive amaritudinem Spiritus sanctus sese illis conferre significans, apparere voluit in igne. Nam

“apparuerunt illis dispertitae linguae tanquam ignis (Act. II).”

Proinde quasi quaereres quomodo amarus, vel quali indignatione, addit continuo:

“Manus enim Domini erat mecum confortans me.”

Ergo fortitudo zeli, qua fortes facti sunt apostoli, ipsa est amaritudo dulcedini vitiorum contraria, ipsa est indignatio quae pro causa Dei, quamlibet altos homines despicere non dubitat.

“Et veni ad transmigrationem, ad acervum novarum frugum, ad eos qui habitabant juxta flumen Chobar, et sedi ubi illi sedebant, mansi diebus septem moerens in medio eorum.”

Miro modo prophetica haec Scriptura tempus quoque insinuat quo Christi apostolos virtute armatos ad praedicandum misit Spiritus sancti gratia, dicendo:

“Et veni ad transmigrationem, ad acervum novarum frugum.”

Quo enim anni tempore sint acervi novarum frugum in terris illis, testantur duo panes primitiarum, qui in solemnitate Pentecostes, ex lege jubebantur offerri. Ergo non ab re ad acervum novarum frugum se venisse dicit, spiritualiter pro ratione temporis novas fruges eos appellans, qui per praedicationem apostolorum ad Christum collecti sunt, ipsa die adventus Spiritus sancti. Spiritualiter, inquam, ipsos transmigrationem, ipsos acervum appellat novarum frugum, ipsos habitari dicit juxta fluvium Chobar;

“Transmigrationem,”

quia nimirum credendo in Christum, captivos se esse confitebantur, et transmigratos in Adam ab illa superna Hierusalem;

“acervum novarum frugum,”

quia consepulti grano, frumenti Christo per baptismum in mortem (Col. II), deinceps in novitate vitae ambulare coeperunt (Rom. VI),

“juxta fluvium Chobar, quod nostra lingua grave sonat, habitabant, quia quotquot supernae Hierusalem veraciter meminerunt, gravitatem miserae mortalitatis tristes prae oculis habebant et flebant, juxta illud Davidicum: Super flumina Babylonis illic sedimus, et flevimus, dum recordaremur tui, Sion (Psal. CXXXVI). Sedi, inquit, ubi illi sedebant, et mansi septem diebus moerens in medio eorum.”

Et apostoli utique in medio praedictorum moerentes sederunt, moerentes, inquam, non modo quod in mundi hujus Babylone captivi essent, verum et quod nimium paucos ex cognatis suis Judaeis ad memoriam supernae Hierusalem revocare possent, insuper et multas persecutiones ab eis illatas sustinerent. Septem dies quibus in medio eorum sedisse dicitur, post haec egressurus in campum ad imperium Domini, totum significant tempus, quo Judaeam non reliquerunt apostoli, scilicet fere bis septem annos usque ad quartum Claudii annum, quo Paulus et Barnabas a Spiritu sancto ad praedicandum gentibus sunt missi, et Petrus Romam ingressus est.