|
Finem loquendi pariter omnes audiamus. Deum time, et mandata ejus
observa: hoc est enim omnis homo; et cuncta quae fiunt adducet Deus in
judicium pro omni errato, sive bonum, sive malum illud sit. Aiunt
Hebraei, cum inter caetera scripta Salomonis quae antiquata sunt non in
memoria duraverunt, et hic liber oblitterandus videretur, eo quod vanas
Dei assereret creaturas, et totum putaret esse pro nihilo, cibum et
potum et delicias transeuntibus praeferret omnibus: ex hoc uno capitulo
meruisse auctoritatem, ut in divinorum voluminum numero poneretur, quod
totam disputationem suam et omne catalogum in hoc coarctaverit, et
dixerit finem sermonum suorum auditu esse promptissimum, nec aliquid in
se habere difficile, ut scilicet timeamus Deum, et ejus praecepta
faciamus. Ad hoc enim natum esse hominem, ut Creatorem suum intelligens,
veneretur eum metu et honore et opere mandatorum Dei. Siquidem cum
judicii tempus advenerit, quidquid a nobis gestum est stare sub judice,
et ancipitem diu exspectare sententiam, et unumquemque recipere pro
opere suo sive mali quid egerit, sive boni (II Cor. V). Nam et de omni
otioso verbo, et non voluntate sed ignoratione prolato, reddituri sumus
rationem in die judicii (Matth. XII). Aliter: Quia timor servorum est,
et perfecta dilectio foras mittit timorem (I Joan. IV), et in Scriptura
divina tam insipientium quam perfectorum duplex appellantur metus, nunc
de consummato in virtutibus metu dici puto, secundum illud: Nihil deest
timentibus eum (Psal. XXXIII). Vel certe quia adhuc homo est, et necdum
Dei nomen accepit, hanc habet rationem substantiae suae, ut in corpore
positus Deum timeat, quia omne factum, id est omnes homines adducat Deus
in judicium, super universis quae aliter quam ab eo disposita sunt et
dicta senserunt, sive in hanc partem sive in illam. Vae quippe his qui
dicunt malum bonum et bonum malum (Isa. V).
Mollis est animus diligentis, et ad omnem sensum doloris argutus, frater
dilectissime Gregori, quem si negligentius tractes, cito mulcet ut rosa,
si durius teneas, liquet ut lilia. Me legisse memini, vultu saepe laedi
pietatem. Propterea et si amore convenior, ne sim circa te rarus
officii, nunc tamen libentius quam saepe alias scribendi munus insisto.
Primo quod ambitio Domini nostri Guillelmi quodam viatico carere non
debuit, deinde quod libellum meum, quem super Ecclesiasten te jubente
peregi, putavi plusculum commendationis habiturum, si tibi per eum quem
sancte et non ficte diligis mitteretur. Fit enim plerumque ut levia
rerum portitor festivus exornet. Viget in eo vena fraterna. Sed vereor
protelare testimonium meum, ne magis laudi ejus obsecutus judicet quam
pudori. Nam quorum honesta mens est, eorum imbecilla frons est.
Adulatorumque assentationes et noxia blandimenta fallaciae, velut
quasdam pestes animae fugere debemus. Nihil est quod tam facile
corrumpat mentes hominum, nihil quod tam dulci et molli vulnere animum
feriat. Unde et Sapiens ait: Verba adulatorum mollia, feriunt autem
interiora mentis (Prov. XVIII). Isto maxime tempore regnat hoc vitium:
quodque est gravius, humilitatis ac benevolentiae loco ducitur. Et ita
fit, ut qui adulari nescit, aut invidus aut superbus putetur.
Congratulor ergo tibi, charissime, et nascentem amicitiam ut Dominus
foenerari dignetur precor. Ego cinis, et vilissima pars luti, et jam
favilla futurus, satis habeo si splendorem morum tuorum imbecillitas
oculorum meorum sustineat. Tu mundus es, et tanquam nix dealbatus, ego
cunctis peccatorum sordibus inquinatus, diebus ac noctibus opperior cum
tremore reddere novissimum quadrantem.
|
|