CAPUT 30

CAP. VII.

“Post haec vidi quatuor angelos stantes super quatuor angulos terrae tenentes quatuor ventos terrae, ne flarent super terram, neque super mare, neque super ullam arborem.”

Quo ergo iret, quo recederet coelum, de quo supra dixit,

“et coelum recessit sicut liber involutus?”

Illud quippe coelum, id est doctrina vel scientia coelestis, a Judaeis recessit, dicentibus apostolis, qui et ipsi juxta Psalmistam, sunt coeli qui enarrant gloriam Dei sive firmamentum opera ejus annuntians (Psal. XVIII):

“Vobis quidem primum oportebat loqui Verbum Dei, sed quoniam repulistis illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes (Act. XIII).”

Quo iret coelum illud, et quomodo converteretur ad gentes? Quatuor namque angeli stantes super quatuor angulos terrae, tenebant, inquit, quatuor ventos, id est, omnia regna mundi prohibebant veritatis praedicatores. Venti quippe hoc loco in bonam partem accipiuntur, et apostolos Christi sive universos significant praedicatores Evangelii. Unde et Psalmista dicit in laudibus nominis Dei:

“Educens nubes ab extremis terrae, fulgura in pluviam fecit, qui producit ventos de thesauris suis (Psal. CXXXIV).”

Et est sensus: illos qui nunc sunt coelum, de quo dixi,

“omnia quaecunque voluit Dominus fecit in coelo et in terra (ibid.),”

Id est, in perfectioribus et in minoribus sanctis, illos, inquam, apostolos sive apostolicos viros educens et elevans ab extremis terrae, id est, ab ea vilitate in qua erant inter terrenos, et secundum possessionem temporalium, et secundum scientiam, tantum saecularia appetentes, fecit esse nubes, officium nubium eis injunxit, ut pluerent abundantia praedicationis, et fulgurarent clarissima atque terribili comminatione judicii Dei, atque eosdem sic sublimavit, sic extendit secundum agilitatem intellectus, quomodo sublimiter producti volant venti, et hoc totum de thesauris suis, de donis suis, de occultis judiciis et consiliis suis. Ergo venti isti idem sunt qui et nubes, scilicet agiles et expediti, scientes et facundi praedicatores Evangelii. Porro,

“quatuor angeli stantes super quatuor angulos terrae universa regna sunt,”

quorum quatuor ista principalia haec fuere, Babylonicum, Persicum, Macedonicum atque Romanum. Quatuor ista, imo universa terrarum regna, ventos praedictos tenebant, id est, tenere volebant, ne flarent super terram, neque super mare, neque super ullam arborem, id est, ne praedicarent fidem Christi in ullis provinciis, in aliquibus insulis, in ulla qualitate aut conditione hominum. Hoc prohibendo tenebant ventos istos. Nec vero leviter aut parva intentione tenebant, sed legibus ac proscriptionibus publicis, et cunctis poenarum generibus adversus veritatis praecones propositis. Sed attende quid sequitur: