VERS. 33.

“Nunquid, ait, a te Deus expetit eam,”

subaudi

“iniquitatem, si locutus sum,”

qui: displicuit tibi? Ac si diceret: Cur modo iniquitas mea a te reprehenditur, quae in judicio a te non requireretur? Ego coram Deo rationes positurus sum. Sed non est iniquitas quod te arguo. Tu enim coepisti loqui, et non ego, subaudi et proinde culpabilis es, quia videlicet culpabiliores esse solent qui loqui in contentione inchoant, quam qui respondent. Quod si quid nosti melius, loquere. Ecce iterum sub requisitionis velamine palliatur, sed mox impatiens humilitatis vel simulatae, rursus prorumpens in elatione: