|
|
“Aspiciebant ergo discipuli ad invicem, haesitantes de quo diceret.”
|
|
Admiratione attoniti, et de sua quisque conscientia certi, ad invicem
aspiciebant et haesitabant, id est, juxta alium evangelistam:
|
“Contristati valde, singulatim interrogabant dicentes: Nunquid ego sum,
Domine? (Matth. XXVI.)”
|
|
|
“Erat autem recumbens unus ex discipulis ejus in sinu Jesu, quem
diligebat Jesus.”
|
|
Dilectus iste discipulus, inter dilectos omnes dilectissimus, hoc de
semetipso solus commemorat, quia Dominus Jesus eum diligebat, et quia
tunc familiari dilectione in sinu ejus recumbebat. Cur hoc, nisi ut
necessarium nostrae fidei et saluti testimonium, id est, praesens
Evangelium testificantis, hoc est suimet auctoritate, confirmet?
Siquidem etsi omnes, scilicet quatuor, quos Ecclesia sancta recipit,
Evangelii scriptores testes idonei sunt, et de alicujus illorum
testimonio dubitare nefas est, tum vero hic praecipue dignus fide testis
est, qui adeo veritati quam narrat, praesens cognitor interfuit, ut
recumberet in sinu ejus, familiaris ac dilectus, et illi Verbo prae
cunctis mortalibus prope admissus, quod eructatum de corde Patris, et
caro factum est altius personare decreverat per linguam et calamum ejus.
Etenim quem ducentem jam uxorem de nuptiis vocaverat, recte tanta illum
gratia remunerabat, ejusque animam suo tam familiariter amore
oblectabat, cujus carnem a conjugio revocatam virgineo decore
accinxerat: Bene ergo, quia de verbo Dei magna, et caeteris longe
altiora dicit, ne Cherinthus vel alius quis haereticus dubitabile velit
esse quod dicit, tacere non debuit in se completum esse illud Sapientis
dictum.
|
“Qui diligit cordis munditiam, propter gratiam labiorum suorum habebit
amicum regem (Prov. XXII),”
|
|
quia videlicet propter excellentem castitatis decorem, dignus fuit de
ipso sacro Dominici pectoris fonte divinitatem ejusdem verbi et aeterna
potare secreta principii:
|
“Erat, inquit, unus recumbens ex discipulis ejus in sinu Jesu, quem
diligebat Jesus.”
|
|
Veritatem altissimam socia humilitate condecorat, dum non ait, eram ego
recumbens, sed
|
“erat recumbens, unus ex discipulis ejus,”
|
|
itemque dum dicit:
et nullam tantae dilectionis reddit causam, videlicet solam volens
intelligi ultroneam diligentis gratiam.
|
|