CAPUT 2

“Ego autem, quia veritatem dico vobis, non 245 creditis mihi.”

Illius, inquit, qui homicida erat ab initio, et in veritate non stetit, quia

“veritas in eo non est,”

vos desideria facere vultis; mihi autem non saltem creditis, non aliam ob causam, nisi quod

“veritatem dico vobis.”

Quid isto perversius? quid tali oculo nequius? quid magis obliquum aut transversum quam non credere cuiquam, eo quod veritatem dicat, cum econtrario magis illi credendum fuerit, eo quod veritatem dicat? Sed ne mireris: isti etenim de patre diabolo sunt. Generationis autem diabolicae proprium hoc est, ut sit mendax et commutet veritatem Dei in mendacium (Rom. I); dicendo, scilicet, bonum malum, et malum bonum, ponendo dulce in amarum et amarum in dulce, vocando lucem tenebras, et tenebras lucem (Isa. V). Isti igitur, quoniam veritas est, et falli non potest ipse qui dixerat eis:

“Vos ex patre diabolo estis,”

necesse erat ut maxime propter hanc causam non crederent illi, quia veritatem dicebat eis, et idcirco lucem tenebras vocarent, quia lumen suum fundebat invitis. Sed hoc impudenti contentione astruentes, cito causa cadunt. Nullius enim habent rationis patrocinium. Unde et subditur:

“Quis ex vobis arguet me de peccato? Si veritatem dico, quare vos non creditis mihi?”

Magna plane mansuetudo Filii Dei, qua percontari dignatur quis eum de peccato arguere velit aut possit, cum ipse ad relaxanda peccata venerit, magna nihilominus justitia, cujus conscientia talem apud malevolos auditores propositionem facit magna itidem et tuta Veritas dicentis:

“Si veritatem dico quare vos non creditis mihi.”

Recte ergo prophetico testimonio Psalmista, cum dixisset:

“Intende, prospere procede et regna,”

statim subjunxit:

“Propter veritatem et mansuetudinem et justitiam, et deducet te mirabiliter dextera tua (Psal. XLIV).”

Quo autem illum sua in praesentiarum dextera deducit? Usque ad victoriam judicii, ad confutandas rebelles conscientias inimicorum regis. Eo namque tendit ut agnoscant quod in die judicii nullam inde sint excusationem habituri, quia non crediderunt illi, praesertim cum nec eodem sic proponente possint objicere: Fecisti aut facis hoc vel illud. Proinde nec poterant in eum jactare illud quod jam vulgo dicitur, cujus vita despicitur, restat ut et praedicatio ejus contemnatur. Sic et constanter humiles, et humiliter constantes suos quoque discipulos esse cupit in auctoritate praedicationis, cum dicit:

“Et quicunque non receperit vos, exeuntes foras de domo vel civitate, excutite pulverem de pedibus vestris, in testimonium eorum (Matth. X).”

Quid enim est praedicatori, pulverem quoque qui de civitatibus reproborum pedibus ejus adhaesit, excutere in testimonium eorum, nisi levia quoque peccata, sine quibus humana non potest omnino vita transigi, publice plangere, et quotidianis haec emundando remediis, de caetero vestimenta sua, id est, membra totius corporis, ab omni luto vitae carnalis impolluta custodire? Qui ergo discipulis hoc praecipiebat, ut vestimenta sua sic excuterent, ut juxta quod Salomon ait:

“Omni tempore vestimenta tua sint candida, et oleum de capite tuo non deficiat (Eccle. IX),”

sancte vivendo pacem evangelizarent, digne prior ipse vestimentum suum mundum, et nulla excussione indigens ostendebat istis, dicens:

“Quis ex vobis arguet me de peccato?”

Dicit autem de contemptoribus eorumdem excussorum:

“Amen dico vobis, tolerabilius erit terrae Sodomorum et Gomorrhaeorum in die judicii quam civitati illi (Matth. X; Luc X).”

Quanto magis isti inexcusabiles erunt, qui hunc de nullo quamvis exiguo peccato arguere valentes non recipiunt? Igitur cum dixisset:

“Quis ex vobis arguet me de peccato,”

continuo subjunxit:

“Si veritatem dico, quare vos non creditis mihi,”

ut ita conventi conscientias suas interrogent quam excusationem habere possint in die judicii, et protinus addit: