CAPUT XIV.

Forte autem dicat quis, quia quo tempore beatus Benedictus hanc Regulam scripsit, necdum sic ordinata fuerant tempora in Ecclesia Romana, sive stationes, et sacra totius anni officia. Non contradicimus, nam beatus papa Gregorius, eodem beato Benedicto secundum tempus sine dubio junior, is maxime tempora haec ordinavit et Ecclesiae Romanae stationes disposuit, sanctorum atque illustrium Patrum praeclarissimus, ac Deo dilectissimus, de qualibus recte dicas, quia ordinaverunt tempora Christi bono odore, usque ad consummationem vitae. Odorati enim sunt odorem suavissimum, odorem sacrificii veri, scilicet sacrosanctae passionis Christi, et mente persenserunt quomodo pertineret ad omnes mundi aetates, et idcirco adduxerunt, quomodo adducere potuerunt easdem septem aetates ad tantas tanti funeris exsequias venerabiliter celebrandas, per jam dictas septem Dominicas aetates illas intelligi volentes, quibus videlicet Dominicis praeeuntibus, ac deinde procedente quasi funere Domini (quod per dies fere quindecim celebramus), tunc demum octava Dominica sequitur, qua futuram universalem resurrectionem, in fide, etc., confessione resurrectionis Dominicae quantis possumus gaudiis, jure conjubilamus cum alleluia, quod omne canticum vitae et immortalitatis, quam exspectamus, brevissime significat. Caeteris Dominicis idcirco alleluia sustulerunt, quia non in gaudium sed in luctum respiciunt, quamvis juxta rationem aliam omnis prima Sabbati gaudio Dominicae resurrectionis illustrata sit. Nam prima Dominica in illum aetatis primae luctum respicit, quem sibi genus humanum ex primis parentibus assumpsit, quem et Cain augere coepit in eo quod fratrem suum Abel occidit, primitias inferre properans mortis et homicidii. Secunda, in illud miseriarum incrementum, quo diluvium inundans corruptam terram de omni carne vindicavit. Tertia, in illud quod genus Abrahae cui facta fuerat repromissio beati seminis (quod est Christus) eum qui repromiserat multis exacerbavit peccatis, quorum venditio Joseph primum fuit, propter quod in Aegypto captivus ille populus servivit. Quarta, in illud quod aetate quarta, populus idem recedendo a domo David, ad quem post Abraham repromissio facta fuerat, pene, quantum in ipso fuit, eamdem repromissionem irritam fecit colendo vitulos aureos, quos fecit Hieroboam; serviendo Baal, quem introduxit Hiezabel, et occidendo prophetas Domini. Quinta, in illud quod tandem duae tribus quae erant residuae ductae sunt captivae in Babylonem, propter eumdem idololatriae fluxum, et multum sanguinem innoxium, quem effuderunt. Sexta et septima Dominicam in sextam et septimam aetates mundi respiciunt, quarum in altera scilicet sexta aetate, nos adhuc in corpore sumus, a Domino peregrinamur (II Cor. V), et in labore et aerumna (II Cor. XI) vivimus: in altera, videlicet in septima, electorum animae requiescunt quidem, sed nondum habent illam quam in resurrectione accipient gaudii perfectionem. Quid igitur? Nunquid Spiritus sanctus, quo et beatus Benedictus plenus existens, et Patres apostolici sine dubio aspirati, tempora, sicut jam dictum est, et melius quam dicere aut intelligere possimus, ordinaverunt, mutabilis aut diversae est intentionis, ut tibias suae musicae perflans, dissonantiam istam in una tantummodo fecerit de alleluia, quibus temporibus debeat dici? Revera multo sanius est magisque propter pacis charitatisque custodiam expedit, caput Quadragesimae, ut supra jam dictum est, Septuagesimam intelligere quam beatum Benedictum dissentientem ab Ecclesia Romana usu dissono demonstrare. Non simus ita incauti adulatores cujuslibet sancti, ut quasi auctoritate ejus dissentiamus a caeteris, praesertim cum idem saepe dictus Pater de majoribus quoque licentiam dederit ordinandi aliter quam ipse ordinaverit, exempli gratia cum dicit: Quod si cui haec psalmorum distributio forte displicuerit, ordinet, si melius aliter judicaverit.