CAPUT XXX. Quod uno spiritu dictum sit ab isto:

“Aut si non facis, dele me de libro,”

et ab Apostolo:

“Optabam et ipse anathema esse pro fratribus.”

Notandum, quod non dixit Moyses: dele me pro illis de libro tuo quem scripsisti, aut, opto deleri ut scribantur isti; sed, si non dimittis eis, dele me, inquit, quod idem est ac si diceret, si deles illos, dele et me cum illis. Hoc propter illud nunc dicimus quod eodem spiritu Apostolus dicit:

“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente conscientia mea in Spiritu sancto: quoniam tristitia est mihi magna, et continuus dolor cordi meo, optabam enim ego ipse anathema esse a Christo pro fratribus meis qui sunt cognati mei secundum carnem (Rom. IX),”

etc. Nam eadem charitate et hic locutus est et ille, sed paulo differt in verbis, dum hic anathema cupit esse pro fratribus suis, hic autem deleri se concedit cum illis. Ille sua separatione vult salutem fratrum redimere, hic si non possit eorum salutem obtinere, concedit se cum eis de libro viventium deleri, vel anathema existere. Utriusque dicta magni ponderis sunt, et nostras vires excedunt. Magni etiam viri hactenus utramque sententiam humeris suis versaverunt, et rem sicut est satis verbis exprimere non potuerunt. Est enim hoc pene ineffabile, nec nisi aliquid de ejusdem charitatis spiritu habentibus, saltem sensu perceptibile est, quomodo homo Deo familiaris qualicunque causa vel ratione, hoc animo suo admittere possit, ut a Deo anathema esse, vel de libro ejus concedat seipsum deleri; quomodo in ista concessione non solum nullam incurrat poenam, aut culpam, sed etiam ampliorem apud Deum mereatur gratiam. Nobis hoc non solum de tanta re sublucet, quia Deus charitas, Deus humilitas est, et cum per humilitatem sive charitatem a Deo quisquam procul absistit, indigniorem se judicans eis, pro quibus intervenit, miro modo, quantum se deprimit, tantum ascendit; quantum condemnat, tantum justificat; quantum a Deo quasi recedit, tantum illi proximus fit. Divitias animi ejusmodi, nos frigidi atque inopes ignoramus; et idcirco cum legimus, illum anathema se esse optantem pro fratribus, istum de libro Dei deleri se concedentem, aut dicta dissimulamus, aut in sensum exilem gravissime prolata detorquemus. Caeterum quem spiritus idem tetigit, vidit ex parte aliqua, quantum talis habitus mentis apud Deum valeat, pro sua reverentia. Videre sibi videtur, majestatem coelis omnibus ac terris tremendam, de solio suo surgere et accedere vulnerato corde, rogare amicum quasi discedentem ne deserat se, dicentemque, verbi gratia:

“Ego ostendam omne bonum tibi, et vocabo in nomine Domini coram me (Exod. XXXIII).”

Hoc sentiens anima beata, fortitudine sua utitur, quia solis superbis resistere potest Deus, et dicente Deo: Dimitte me, ut irasci mihi liceat cum tuo consensu, non audit, non consentit, et non patitur, nisi interdum voluntatem hominis faciat Deus, et in istis viribus suis mirabiliter confracta, sicut et de isto dictum est, quia

“stetit in confractione in conspectu ejus (Psal. CV),”

ineffabili dulcedine pascitur, ineffabili charitatis vulnere scinditur, cujus sanguinem absque reverentia videre non sustinet Altissimus