CAPUT XXV An libertas captivis a Cyro donata Judaeis, eidem ad aeternam salutem assequendam provenire potuerit.

Putasne talis gratiae repensio sufficiens ad aeternam salutem esse potuit eidem Cyro? Repensionem gratiae dicimus hanc esse, quia sciens sive animadvertens sibi regnum evenisse illo disponente Deo, cujus templum fuerat in Jerusalem, non omnino ingratus exstitit, sed et ipse, inquit, Deus, qui est in Jerusalem, et edictum proposuit in universo regno suo, ut ascenderent filii captivitatis, et templum et civitatem reaedificandi licentiam haberent. Hanc ergo quasi beneficii vicissitudinem putas illi sufficicatem fuisse ad aeternam salutem? Nequaquam sufficientem. Nec enim animadverti potest, quod eamdem, scilicet aeternam salutem, speraverit vel quaesierit, fuerit quidem alicujus momenti prae caeteris regibus, qui Creatori per justam dispositionem, regna illis danti omnino sunt vel fuerunt ingrati. Verumtamen non valde magnum est, grates agere pro praesentibus beneficiis, dum negligenter aut sine cura caret aeternis. Licet eum reputare cum ejusmodi, de qualibus Psalmista dicit:

“Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur, confitebitur tibi, cum benefeceris ei (Psal. XXXXVIII).”

Denique cum dicit:

“Quia anima ejus in vita ipsius benedicetur,”

subaudiendum est, et illa benedictione contentus erit, de futuro non curans, dummodo in praesenti saeculo dum vivit, anima ejus, id est, sensualitas ejus exaltetur sive prosperetur, quae nimirum illa benedictio est, qua contentus fuit Esau. Non, inquam, valde magnum est tunc Deo confiteri, cum in hac parte Deus benefecerit illi, nisi etiam confiteatur cum aliquid adversi contigerit. Veri confessores tunc instantius confitentur, quando adversi fatigantur. Verbi gratia, ut Daniel et socii ejus, qui tunc ad confitendum Domino sese amplius extenderunt, quando captivitatis adversitatem subierunt. Tantum quippe studium sanctae confessionis aggressi sunt, ut proponerent laudabilem et paucis imitabilem jugiter tenere ciborum ac potus parcimoniam, quatenus sobrietatis pulchritudo confessionem Deo magis redderet acceptabilem.