CAPUT II.


PROEMIUM

Amplius Deum tribuere quam rogatur, et ea saepe concedere quae nec oculus vidit, nec auris audivit, et in cor hominis non ascenderunt (Isa. LXIV; I Cor. II), licet ex sacrorum ministerio voluminum ante cognoverim, tamen in causa propria nunc probavi, Gregori charissime. Sed mensuram charitas non habet, et in patientia nescit modum, et desiderium non sustinet. Unde ego oblitus virium mearum, et non quid possim, sed quid velim tantum cogitans, magistrum cupio docere discipulus, et, ut est vulgare proverbium, sus artium repertorem. Tu qui primam scintillam nostro fomiti subjecisti, qui ad hoc studium et sermone hortatus es et exemplo, et quasi gallina congregasti pullos sub alas (Matth. XXIII), impolito licet sermone, suscipe quae de nostro restant Ecclesiaste.