|
Postquam inimicos illusit, ad amicos respexit, eisque post tristitiae
nebulas serenum ac luminosum suae victoriae radium refudit, ordine vel
modo, quo per hunc sapientiae Spiritum fieri condecuit, non continuo
peremptoribus suis manifestus efflagrans insultavit, aut meritas
vindictae poenas exegit, quod facere interdum minus prudentium hominum
est, eorum qui victoriae temperare, vel gloriae modum tenere nesciunt.
Exspectabat enim propalandae gloriae suae ordinem dignum, videlicet non
mutatus Spiritu sancto, sed idem qui fuerat, idem permanens qui dixerat:
Ego gloriam meam non quaero, est qui quaerat et judicet (Joan. VIII).
Non est moris vel disciplinae ejus contentiosa invectione, seu
insultatione festinatam rapere gloriam victoriae de hostibus, nisi forte
ad tempus hoc utilitas exigat, scilicet pro instructione vel
confirmatione illorum, qui credunt vel credituri sunt, ut de aliquantis
impiis ita caeteris metuenda poena sumatur, quatenus non lateat
conscientiam viventium victoris Christi Filii Dei esse judicium. Semel
hoc faciendum est, ut rideat sapientia in interitu parvulorum,
stultitiam diligentium et subsannet, cum eis quod timebant acciderit
(Prov. I), tunc utique quando fiet, quod necessario faciendum est,
universale judicium. Interim ad sapientiam sciamus pertinere, ut
permissi thesaurizent sibi iram in die irae (Rom. II), quia vocavi, ait,
et renuistis, extendi manus meus, et non fuit, qui aspiceret (ibid.).
Permisit ergo nunc quoque sapienter patiens, et patienter sapiens
inimicos suos principes sacerdotum et Pharisaeos dissimulare quod fuerat
factum, et in conscientia repositum sacrilegium, permisit illos data
pecunia coemere sibi mendacium, ut dixerant milites, venerunt discipuli
ejus nocte, nobis dormientibus et furati sunt eum (Matth. XXVIII). Ad
amicos, ut dictum est, ejus conversio, nec ipsa repentina, sed paulatim
procedens ordine decentissimo, ut scilicet prius mentium quam corporum
illorum oculis praesentaretur. Pene naturalis hic est manifestationis
ejus modus, ut a nullo unquam bene et utiliter visus aut videndus sit
exterius, a quo non prius per fidem aut dilectionem visus fuerit
interius. Egit itaque quatenus primum corda illorum ad respiciendum
illum acutis multarum commemorationum jaculis excitarentur, et tunc
demum redivivum corpus suum exiberet oculis extrinsecus, cum imaginem
ejus hiantibus animis attentius versarent intrinsecus. Prima huic bono
digna judicata est nostrae pietatis et pervulgatae dilectionis femina
quondam peccatrix Maria, quae nimirum crucem et cuncta poenarum ejus
insignia memori mente gestabat, et vel talem videre sitiens, qualem
sepulcri locus susceperat, eo non invento flebat, discipulisque
recedentibus ipsa non recedebat, sed plorans foris stabat (Joan. XX).
Prima ergo haec digna aestimata est, quae flentibus oculis gaudium
videret, gaudium tristibus apostolis annuntiaret (ibid.). Post hanc
Petrus, cujus utique tristitia prae cunctis apostolis major, imo et
duplex erat. Tristis enim, quia haec Dominus passus fuerat, tristis
erat, quia patientem Dominum, ipse ter negaverat. Sine dubio ex quo
respiciente in eum Domino egressus foras flevit amare (Luc. XXII), non
desiit dolere et tristis esse, et idcirco prius huic quam caeteris
apostolis dignum judicavit sese ostendere. Sic enim habemus in
Evangelio, quia prius de isto dictum est: Surrexit Dominus vere et
apparuit Petro (Luc. XXIV). Subsecuta est e vestigio protinus boni
muntii congeminatio, quia narraverunt duo discipuli quomodo sibi
euntibus Emaus, et loquentibus ad invicem de illo sese junxerit, et
quomodo cognoverunt eum in fractione panis (ibid.). Quid putas interea,
quam praesens mentibus eorum imago ejus esse potuerit, dum sederent
intus loquentes de illo, ejulatu simul et lacrymoso adhuc gaudio
attoniti, clausis foribus, ne quis verba illorum audiret, aut
superveniret de inimicis, et pene naturaliter Domino Jesu invidentibus
Judaeis? Itaque bene praeparatis animis tempus erat, ut sese
cognoscendus communiter omnium offerret oculis. Stetit ergo in medio
illorum, et dixit eis: Pax vobis (Joan. XX). Ita modeste, ita temperate
hominem suum deducebat sapientia haec, de qua verissime dictum est quia
attingit a fine usque ad finem fortiter, et disponit omnia suaviter
(Sap. VIII).
|
|