VERS. 2.

Antequam tenebrescat sol, et lumen, et luna, et stellae, et revertantur nubes post pluviam. Si de generali consummatione mundi accipimus, verbis Domini hoc capitulum congruit, in quibus ait: Erit tribulatio et angustia, qualis non fuit a principio creaturae, sed neque fiet. Sol enim tenebrescet, et luna non dabit lucem suam, et stellae cadent de coelo, et virtutes coelorum movebuntur (Matth. XXIV), quae custodes domus, ita ut domus intelligatur hic mundus, viri vero fortes errore decepti, et dissipandae contrariae fortitudines. Quod si specialis uniuscujusque consummatio, ad vitae hujus finem refertur, et sol et luna et stellae et nubes et pluviae ei esse cessabunt qui mortuus fuerit. Aliter. Laetare adolescens, o popule Christiane, et fruere bonis quae a Deo tibi concessa sunt, et in his omnibus scito te a Domino judicandum. Ne putes quia priores rami fracti sunt et tu insertus es in radicem bonae olivae, idcirco te esse securum. Sed aufer iram a corde tuo, et a corpore voluptates; et caeteris vitiis derelictis, memento Creatoris tui antequam tibi dies malitiae, dies veniat insanabilis, in qua peccantibus poenae sunt praeparatae, ne cum peccaveris occidat tibi sol justitiae meridie, et scientiae lumen intereat, et splendor lunae, id est Ecclesiae subtrahatur, et stellae occidant, de quibus scriptum est et alibi: Stella a stella differt in claritate (I Cor. XV). Antequam revertantur nubes post pluviam, ne prophetae qui corda credentium suo sermone suis pluviis irrigaverint, postquam te imbre suo indignum esse perspexerint, revertantur ad sedem suam, ad eum scilicet a quo missi sunt.