CAPUT XXVI. De S. Henrico imperatore, qui ab invidis male persuasus, sancto viro infensus erat.

Porro majores fluctus illi excitabat in imperatoris animo ventus contrarius, quia videlicet suspicionem, quam contra sanctum virum in initio regni sui, sicut jam supradictum est, mente conceperat, invidi jam dicti semper augere laborabant detractoriis susurrationibus. Denique res eo usque processit, ut jam dictus imperator, nimio contra illum furore succensus, Coloniam peteret, hoc propositum habens, ut eum pontificatu amoveret, aut certe, si hoc rationabiliter fieri non posset, quolibet modo injuriose illum et indigne tractaret. At vero Deus, maris et fluctuum Dominus, qui ad beatum Job mystice loquens: Circumdedi, inquit, mare terminis meis, posuique vectem et ostia, et dixi: Hucusque venies, et hic confringes tumentes fluctus tuos (Job XXXVIII): non permisit procellam hanc hucusque procedere ut perficeret imperator quod intenderat, sed occurrens subvenit ambobus, videlicet et ei qui patiebatur immeritus, et illi qui de innocentis conscientia male sentiens, peccabat errore deceptus. Causa, propter quam tali cum animo imperator Coloniam properabat, hujusmodi exstiterat. Imperator exercitu commoto, comitem quemdam Ottonem, saeculi dignitate praepollentem, in castro quod dicitur Hamerstein, sito supra Rheni littus, obsederat. Is namque Otto episcopatum Moguntinum multa infestatione saepius pervagans, ferro et igne populabatur, odio magno contra ejusdem civitatis praesulem vehementer inflammatus. Fuerat namque ab illo propter illicitum connubium judicio generalis concilii anathematizatus. Cum ergo querimonia ejusdem praesulis excitatus imperator, praedicto in castro illum obsedisset, venerabili huic viro demandavit quatenus et ipse cum suis ad hoc negotium festinus adveniret. At ipse tunc immensis vexabatur febribus, et idcirco adimplere non valuit quod imperabatur. Quam impossibilitatis ejus causam ut audivit imperator, non credidit, videlicet antiqua suspicione praeoccupatus, et putans illum semper exosa sui habere tempora imperii. Respondens igitur cum furore, magnoque spiritu iracundiae: Si inquit, ad me dedignatur venire, ipsum ego, quia aegrotat, habeo visitare. Atque cum hac iracundia mox, ubi hostem expugnavit, Coloniam, ut jam dictum est, properabat, imminentibus nimiumque sese ingerentibus invidis supra memoratis, qui satis ardentem furoris ejus ignem magis ac magis perflabant, linguis malevolis detrahendo innocenti viro Dei. Sed quia tempus erat jam consolandi, terminumque ponendi fluctibus illis et tempestati diutinae adversitatis, prospiciens de coelo Dominus, statuit procellam ejus in auram, et siluerunt fluctus ejus (Psal. CVI). Nam ipsa nocte, qua Coloniam ingressus et officiosissime a viro Dei fuerat susceptus, cum se sopori dedisset, videt in somnis quemdam quasi venerabilem virum, pontificali veste ornatum, qui illum sic allocutus est: Cave, inquit, o imperator, ne posthac amplius pecces in conservum meum Herebertum. Scito illum virum Deo esse acceptum, in quem sicquid admiseris, tu sine dubio portabis judicium. Nimirum gratia miserentis Dei, taliter praemonendo imperatorem, ignorantiae ejus pepercit, quia videlicet in eo quod virum ejusmodi suspectum habebat, non malitia, sed ignorantia peccabat. Siquidem ejusdem imperatoris animam timor Domini possidebat, neque scienter disponere aut judicare quidquam in regno cupiebat, per quod coelestis offenderetur majestas. Denique cum aliquid de regni negotiis disponere aut judicare intenderat, dispositiones omnes sive judicia sua precibus et eleemosynis praeveniebat, quatenus mens ejus et actus coelesti regimine gubernaretur, ne quando exorbitaret agendo, vel judicando, quod divinis contrairet legibus. Recte igitur secundum intentionem suam divino, ut jam dictum est, oraculo praeventus et servatus est, ne tantorum meritorum pontificem injuriando, ut proposuerat, ipse reus judicio Divinitatis existeret.