CAPUT 14

Huic hodierno diei, quem benedixit, et in quo requiescit Deus, contrarius est dies ille crastinus, scilicet diabolus sive mammon, contra quem dixerat supra

“:Nemo potest duobus dominis servire, non potestis Deo servire et mammonae (Matth. VI).”

Nam quem alium diem putas esse diem illum, quem maledicit sanctus Job?

“Aperuit enim os suum Job, et maledixit diei suo, et locutus est: Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo. Dies ille vertatur in tenebras, non requirat eum Deus desuper, et non sit in recordatione, et non illustretur lumine (Job. III),”

et caetera. In illo namque die nascitur omnis homo, quia nascitur in peccato, vivit in peccato, et moritur in peccato, nisi visitetur a die isto, die hodierno, sancto et benedicto, et ab hoc visitatus sive illustratus, mutet originem, renovet nativitatem, ut natus in Adam, renascatur in Christo; mortuus peccato vivat Deo. Dicitur autem dies ille crastinus eo quod interveniente iniquitatis nocte, ab isto die hodierno sit omnino separatus. Porro non vere est, sed dicitur et videri vult ille dies, nam revera nox est. Propterea sanctus ille maledicens, hoc utrumque dixit:

“Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo.”

Nunc jam dicendum, quomodo ut vel non sit sollicitus quis in illum diem crastinum, quomodo ille dies sibimetipsi sit sollicitus, et quomodo sufficiat ei malitia ejus. Nam haec tria dixit Dominus:

“Nolite ergo solliciti esse in crastinum, crastinus enim dies sollicitus erit sibiipsi, sufficit enim diei malitia sua.”

Sollicitum esse in illum diem crastinum, est servire mammonae, servire cupiditatibus, diligere mundum et ea quae in mundo sunt. Quod idcirco recte prohibetur, quia sicut profecto nemo potest utrumque praesentem et crastinum diem simul videre, ita nemo potest mundum simul et Deum diligere, Deo servire simul et mammonae. Quam ob causam?

“Crastinus enim, inquit, dies sollicitus erit sibi ipsi.”

Quid est, crastinus dies sollicitus erit sibi ipsi? Nimirum diabolus mammon, sive princeps hujus mundi, nihil Deo de sua sollicitudine communicabit, nihil cum Deo commune habebit. Et quidem si ita dixisset, sollicitus est sibi ipsi, id est esse videretur, sed futuro tempore dictum, sollicitus erit, hoc plus habet, quia sempiternitatem innuit divisionis sive separationis, quia, sicut nunc est, ita semper et in aeternum a Deo divisus et separatus erit, et absque ullo fine seorsum quaeret, quae sua sunt, non quae sunt Dei (Philipp. II), nec ulla unquam respectione Deo cupiet rursus confoederari. Unde hoc illi? Unde tanta separationis perseverantia? Ait:

“Sufficit diei malitia sua.”

Quomodo vel in quo sufficit huic tali diei malitia sua? Videlicet in eo, ut dicat:

“Nullius egeo, Deus ego sum. et in cathedra Dei sedi, et ero similis Altissimo (Ezech. XXVIII; Isa. XIV),”

et caetera his similia. Igitur

“sufficit, ait, diei malitia sua,”

id est, hoc superbiae videtur quod sibi sufficiat. Humilitas autem dicit:

“Non quod sufficientes simus cogitare aliquid a nobis quasi ex nobis, sed sufficientia nostra ex Deo est (II Cor. III).”

Et alibi:

“Satiabor cum apparuerit gloria tua (Psal. XVI).”