Psalmus 43.

Psalmi quadragesimi tertii versiculo Apostolus utitur sic:

“Quis nos separabit a charitate Christi? Tribulatio, an angustia, an persecutio, an fames, an nuditas, an periculum, an gladius? Sicut scriptum est: Quia propter te mortificamur tota die, aestimati sumus sicut oves occisionis (Rom. VIII).”

Igitur voces istae:

“Deus auribus nostris audivimus, patres nostri annuntiaverunt nobis opus quod operatus es in diebus eorum, in diebus antiquis,”

voces sunt perfectorum martyrum, vel admirantium cur non cito faciat Deus, in diebus eorum, sicut fecit in diebus patrum antiquorum.

“Manus tua, inquiunt, gentes disperdidit, et plantasti eos; afflixisti populos, et expulisti eos.”

Hoc nempe morientes desiderabant martyres, uti eadem manus Domini cito dispergeret gentes, id est impios gentiliter viventes, et plantaret fideles, ita ut ubique terrarum pacifice fides Christiana floreret. At nunc:

“Vendidisti, aiunt, populum tuum sine pretio, et non fuit multitudo in commutationibus eorum.”

Quod est dicere: Et tuos occidi permisisti, et ex illis nullum acquisisti. Sane si quos acquisisti, non tamen digna commutatione est factum, quia

“non fuit multitudo in commutationibus eorum;”

ubi mille interficiebantur, vix duo aut unus convertebantur. Sed nunquid sic frustra ingemuerunt? Nunquid vane desideraverunt? Non utique, nam exsurgente Domino qui videbatur dormire, gentiles impii cum idolis suis disperditi sunt, et multitudines credentium ex plantatione martyrum, mundum impleverunt. Bene ergo hic psalmus hunc habet titulum:

“In finem filiis Core, ad intellectum.”

Et est sensus: Haec verba proponuntur filiis Core, tendentibus

“in finem,”

id est imitatoribus crucifixi, tendentibus in consummatum bonum. Proponuntur, inquam,

“ad intellectum,”

ad hoc ut intelligant quid significet quod Deus cum patribus antiquis tam benigne egit; istos autem econtrario permittit tribulari, et esse in omnibus miseriis.