LIBER TERTIUS.


CAPUT 1

CAP. IV.

“Post haec vidi, et ecce ostium apertum in coelo.”

Vidi cum dicit, et hoc in loco et in caeteris, recte beatitudinis ejus commemoramur, qua vere beatissimus est inter eos quibus Veritas ait:

“Beati oculi qui vident quae vos videtis (Luc. XX).”

Gloria namque quam viderat cum caeteris, gloria Verbi incarnati, de qua dicit:

“Et vidimus gloriam ejus, gloriam quasi unigeniti a Patre (Joan. I);”

cujus rem viderat cum caeteris, gloriosa videlicet signa, et prae caeteris eo tempore quod clausa erat terra, et exsulabat propter Verbum Dei, apertum est ei coelum, et per latitudinem ejus ad videnda haec libero spiritu incessit.

“Et ecce, inquit, ostium apertum in coelo.”

Coelum hic coelestem vitam significat, ad quam nuper resurgendo Christus a mortuis, universam Ecclesiam suscitaverat consurgentem secum, resurrectione prima. Quid est autem hoc ostium, nisi ipse qui dicit:

“Ego sum ostium.”

Denique tunc, ut coelum terrigenis introeuntibus pateat, hoc ostium apertum est, quando Christus passus, et latus ejus lancea militum patefactum est (Joan. X). Extunc enim regnum Dei intra nos est, destructo videlicet regno peccati, quod eatenus regnabat in mundo. Illa tali apertione hujus ostii, Scripturarum quoque arcana patuerunt, quas nimirum spiritualiter intelligere, et secundum eas vivere, regnare jam est in regno Dei, et conversationem habere in coelis.

“Igitur vidi, inquit, ostium apertum in coelo,”

id est, quod sciebam in re, vidi in imagine, scilicet regni coelorum januam Christum esse; januam patefactam hominibus ab ipsius passione (Luc. XVII).

“Et vox prima quam audivi tanquam tubae loquentis mecum, dicens: Ascende huc, et ostendam tibi quae oporteat fieri cito post haec.”

Vox haec prima ipsius est, cujus et illa fuit, quam superius audivit dicentis,

“quod vides scribe.”

Idcirco non absolute dixit, et vox quam audivi, sed vox prima quam audivi. Caeterum verbis aut sensu non eadem quae prima fuit. Tunc enim dictum est,

“quod vides scribe (Apoc. I),”

nunc autem dicitur ei,

“ascende huc.”

Et hic et illic tanquam vox tubae fuit, quia videlicet nihil in occulto, sed palam loqui mundo intendit; haec vel illa dicit aut ostendit Graecis et Barbaris, sapientibus atque insipientibus palam est evangelizandum: Non enim est cur quisquam erubescat Evangelium. Virtus enim Dei est (Rom. I), et quidquid loquitur, forte, pulchrum atque honestum, rationabile et verum, atque ad salutem hominis omnino necessarium est. Quod dixit,

“ascende huc,”

ad quid dixerit, vel illuc ascendere quid sit, ex eo intelligitur quod ipse Joannes ait:

“Statim fui in spiritu.”

Ergo ascendere illuc, est in spiritu excedere omnes sensus carnis atque spiritualia videre oculis spiritualibus. Et ipse qui

“ascende”

dixit, eumdem ascensum dicendo effecit, quia

“statim fui in spiritu,”

inquit. At idem superius:

“Fui, inquit, in spiritu Dominica die (Apoc. I).”

Quomodo ergo nunc iterum dicit,

“statim fui in spiritu,”

quasi non et ante istam vocem, vel antequam videret ostium apertum in coelo, non fuisset in spiritu, nisi quia non una visione cuncta haec vidit quae in hoc libro continentur? Sed rursum quaeri potest quomodo, postquam vidit ostium apertum in coelo, tunc demum audita voce statim fuit in spiritu, cum ipsum quod vidit ostium videri non potuerit nisi in spiritu. Neque enim ita coelum ut structura manifesta ostiis compactum est, et seris ac vectibus. Itaque sic dictum recte statim intelligitur,

“fui in spiritu,”

ac si diceret, statim intellexi spirituali sensu ea quae mihi per imagines ostendebantur, ut ad intellectum pertinere non dubitemus quod ait illa vox,

“et ostendam tibi quae oportet fieri cito post haec.”

Neque enim, ut quidam haeretici dixerunt, sic fiebant hujusmodi propheticae visiones, ut non intelligerent ipsi prophetae quid rerum aut sensuum continerent illae ipsorum visiones. Proinde non opus erat ut, quemadmodum superius dixerat, scribe ergo quae vidisti, et quae sunt, et quae oportet fieri post haec, ita et hic diceret ei, et ostendam tibi quae vidisti, et quae sunt, et quae oportet fieri post haec; nam ea quae viderat, et quae tunc erant, sciebat quia et praeterita cum Domino usque ad finem ejus ambulans, viderat; et praesentem Ecclesiae statum tunc videbat, futura autem necdum sciebat. Recte ergo de futuris tantum instruens:

“Ostendam, inquit, tibi, quae oportet fieri cito post haec.”

Attamen eorum quae viderat vel quae praeterierant, non tam sibi quam nobis instruendis, multas et valde mysticas vidit imagines.

“Et ecce sedes posita erat in coelo, et supra sedem sedens.”

Aperto ostio sedes posita conspicitur in coelo, quia, passo Christo, regnum Dei positum sive dispositum est, ut sedeat Deus in illo, principe hujus mundi foras misso (Joan. XII). Haec namque sedes est Ecclesia, sedes extunc parata, in qua Deus sedet et regnat. Unde Psalmista cum dixisset:

“Dominus regnavit, decorem indutus est, indutus est Dominus fortitudinem, et praecinxit se (Psal. XCII),”

continuo subjunxit:

“Parata sedes tua extunc, a saeculo tu es (ibid.).”

Ubi enim indutus Dominus decorem et fortitudinem, regnavit, id est, virgineam assumens carnem, et mortem resurgendo vincens ut regnaret super nos, ipse justitia et vita nostra regnum destruxit peccati et mortis (II Tim. I; Hebr. II), extunc sedes ejus parata, extunc sedes, id est Ecclesia, in coelo posita est (Ephes. II). Quomodo posita in coelo? Translata videlicet de inferno patriarcharum et prophetarum Ecclesia, electorumque omnium quicunque fuerunt a justo Abel usque ad ultimum qui tunc migravit a saeculo, collocata erat in coelo, fruebatur paradiso, faciemque Dei videbat pariete inimicitiarum dissoluto. Sed et ipsa, quae adhuc exsulabat, sive nunc exsulat per corpus in mundo, Ecclesia, sive illius Ecclesiae pars, jam per conversationem et per coelestium amorem posita erat in coelo.

“Supra sedem sedens,”

Deus et Pater est; nam persona Filii agnus est, qui, ut in sequentibus narratur,

“librum accepit de dextra sedentis (Apoc. V).”

Nec vero in habitu sedentis, id est regnantis Dei Patris, deest honor et gloria Filii, quippe qui sedem illam sessuro per humanitatem suam paravit uni Deo, Patri et Filio et Spiritui sancto. Paravit enim et usque in finem parare sive acquirere non desinit regnum Deo et Patri; cujus videlicet acquisitionis summum atque extremum erit dies judicii, in quo Filius in forma hominis omnibus apparebit sedens in sede majestatis, unde Apostolus dicit:

“Deinde finis, cum tradiderit regnum Deo et Patri (I Cor. XV).”

“Cum, inquit, regnum Deo, et Patri tradiderit,”

id est, cum credentes ad contemplationem Dei et Patris perduxerit.