CAPUT 3

“Qui ex Deo est, verba Dei audit, propterea vos non auditis quia ex Deo non estis.”

Tanquam diceret: Quid adversum me resultatis, dicentes:

“Unum Patrem habemus Deum;”

omnis qui ex Deo est, dignoscitur hoc signo evidenti, quia habet aures audiendi, et audit verba Dei. Vos autem non auditis, sed estis sine auribus ad omne quod Deus loquitur et hoc palam omnibus est, ex eo maxime quod me quaeritis interficere, sicut paulo supra dixi:

“Quia sermo meus non capit in vobis,”

igitur

“ex Deo non estis, et propterea non auditis.”

Quid deinde restat, nisi sic esse, ut dixi:

“Quia vos ex patre diabolo estis.”

Itaque brevi conclusione terminata est tota confutatio istorum, quia patrem suum Abraham esse jactitantes, unum quoque Patrem Deum se habere mentiti sunt, ex quo vanam defensionem suam adorti dixerunt:

“Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus unquam.”

Verumtamen diligentius considerandum est quid sit quod dictum est:

“Qui ex Deo est, verba Dei audit, propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis.”

Quid est enim esse ex Deo, et idcirco verba Dei audire? vel econtra ex Deo non esse, et propterea non audire? Nulla plane esset quaestio, si ita dictum fuisset: Qui verba Dei audit, ex Deo est, propterea vos ex Deo non estis, quia non auditis. Constat enim et vulgo quoque notum est quia ex quo verbum fidei suscipit, et in Christo renascitur homo, ex Deo est et ad Deum pertinet, Joanne hoc idem testante, quia omnis spiritus, qui confitetur Christum in carne venisse, ex Deo est; et ex eo quemlibet ex Deo non esse cognoscimus, quod verba Dei non audit, ut in regenerationem Dei transferatur (I Joan. IV). Sed propterea, inquit,

“vos non auditis, quia ex Deo non estis.”

Igitur quid sit ex Deo esse, vel non esse, et propterea verba Dei audire vel non audire, cum auctoritate sacrae Scripturae quaerentes, primo ad memoriam revocemus causam cur haec dicta sint, ne ullam vobis nebulam jam aspergat haeresis Manichaeorum, qui de his Domini verbis dicere soliti sunt: Ecce quia duae naturae sunt, una bona, et altera mala, Dominus dicit:

“Propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis.”

Dicta sunt utique haec propter elatam nimis Judaeorum superbiam, qua, ut dictum est, se solos ex Deo esse praesumebant, videlicet, secundum Isaac, quem ex Deo Sara sterilis et longaeva (Gen. XVII); ex Deo, inquam, id est per Dei repromissionem et non per carnis accepit consuetudinem, quomodo Agar Ismaelem, quia profecto, sicut jam superius dictum est, naturale est (Gen. XVIII), ut de viro quamvis veterano juvencula concipiat, qualis erat Agar; ut autem anus, praesertim sterilis, qualis erat Sara, qualis erat Elisabeth (Luc. I), concipiat, Dei donum est. Hoc scientes, se solos, ut dictum est, ex Deo esse, se solos praesumebant esse filios Abrahae. Adversus hujusmodi aestimationem, veritas praesens:

“Qui est ex Deo, inquit, verba Dei audit, propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis.”

Quod est dicere: Qui non in illa multiplici superfluitate naturae est, de qua Deus post peccatum primi hominis dixit ad Evam, matrem cunctorum viventium:

“Multiplicabo aerumnas tuas, et conceptus tuos (Gen. III),”

sed ex illa benedictione, qua in Paradiso ante peccatum benedixit eis, dicens:

“Crescite et multiplicamini, et replete terram, et subjicite eam, et dominamini piscibus maris, et volatilibus coeli, et universis animantibus 246 quae moventur super terram (Gen. I),”

de qua potissimum benedictione ille Pater noster Isaac exstitit, de cujus nobili ortu vos secundum carnem plurimum gloriamini,

“hic verba Dei audit.”

Constat quippe quod omnes sancti et electi, qui nunc per Christi gratiam vocantur, justificantur, meritisque diversis magnificantur (Rom. VIII); omnes, inquam, et si non eadem praerogativa meritorum, eadem tamen providentia Dei, qua et Isaac, praesciti et praedestinati generantur, et omnes ex illa benedictione sunt, qua primos homines ante peccatum, ut praedictum est, benedixit Deus. Illud quoque certum est, quia nisi peccatum admissum fuisset, illi tantummodo nascerentur qui nunc per Christi gratiam liberantur. Illi autem omnes, qui nunc in perditione relinquuntur, ex illa maledictione sunt, qua dictum est ad mulierem:

“Multiplicabo aerumnas tuas et conceptus tuos,”

quia nisi peccatum, ut jam dictum est, praecessisset, nullatenus ista silva,

“quae ad nihil aliud est, nisi ut excidatur, et in ignem mittatur (Matth. III),”

de radice carnis nostrae succrevisset. Igitur qui est ex Deo, inquit, id est ex benedictione illa qua Deus, omnes ad vitam pertinentes nasci jussit,

“hic verba Dei audit,”

id est, praeeunte gratiae Dei aspiratione obaudit, ad eamdem vitam quam intercipiente praevaricatione perdiderat revocanti. Et propterea vos non auditis quia non, uti vos putatis, aeque ut Isaac pater vester secundum carnem, ex illa benedictione, sed ex maledictione quae peccatum consecuta est, multipliciter et superflue pullulastis, testante propheta:

“Quia de aquis Juda existis (Isa. XLVIII),”

id est, non ex fide patrum, sed ex sola carne traducti estis. Sequitur: