|
|
“Sic faciam propter sermones meos, ut non disperdam totum.”
|
|
Miserationum Domini recordabor, laudem Domini super omnibus quae
reddidit nobis Dominus et super multitudinem bonorum domui Israel, quae
largitus es eis, secundum indulgentiam suam, et secundum multitudinem
misericordiarum suarum. Et dixit: Verumtamen populus meus es, filii non
negantes. Et factus est eis Salvator. Post ultimam Dominicae passionis
recapitulationem propheta sui, id est Judaici populi, abjectionem
affectuosissime deplorat, sed in eodem ploratu suo sapiens, vimque
doloris admissa ratione contemperans lacrymosae voces orationis vera
laude Dei praevenit, ne videlicet propter adversa sequentia prioribus
ingratus existere videatur ejus beneficiis. Miserationum, inquit,
Domini, subauditur antiquarum, recordabor, in ira, quam infert post
easdem miserationes. Ac si dicat: Et licet post tot miserationes iram
inferat, non tamen mutatus est, non mutabilitatis arguendus est. Nam et
multitudinem bonorum largitus est domui Israel secundum indulgentiam
suam, et secundum multitudinem misericordiarum suarum, et interea dixit,
inquam, in Moyse, dixit in prophetis et Psalmis. Verumtamen populus meus
est, filii non negantes. Quod erat dicere: Ego quidem Abraham, Isaac, et
Jacob elegi, et veraciter dictum est: Semen Abrahae servi ejus, filii
Jacob electi ejus (Psal. CIV). Verumtamen non omnes qui ex Israel hi
sunt Israelitae, sed soli non negantes filii reputantur in semine. Haec
dixit, et, immutabili permanente proposito, eis tantum factus est
salvator. In omni tribulatione eorum non est tribulatus. Quorum in omni
tribulatione non est tribulatus? Filiorum non negantium, filiorum
fidelium. Illorum omnem tribulationem, omnem miseriam, omne peccatum, et
omnem iniquitatem, ipse absque tribulatione sustinuit non invitus, sed
voluntaria charitate portavit. Nam hoc est quod sequitur: Et angelus
faciei ejus salvavit eos in dilectione sua. Si enim Apostolus in
tribulatione suorum non est tribulatus, sed dilatato corde dixit: Os
nostrum patet ad vos, o Corinthii, cor nostrum dilatatum est, non
angustiamini in nobis (II Cor. VI), quanto magis angelus faciei Domini,
angelus magni consilii, cujus facies, facies est Domini, nulla
tribulatione est angustiatus? Salvavit, inquit, eos in dilectione sua,
et in indulgentia sua ipse redemit eos. Et portavit eos, et levavit eos
cunctis diebus saeculi. Quae cuncta sunt officia suavissimae et
latissimae charitatis. Ipsi autem ad iracundiam provocaverunt et
afflixerunt Spiritum sancti ejus. Quinam ipsi? Utique filii negantes,
gens peccatrix, populus gravi iniquitate, semen nequam, filii scelerati
(Isa. I). Cujus sancti ejus spiritum ad iracundiam provocaverunt et
afflixerunt? Sancti sanctorum, angeli faciei ejus quem blasphemaverunt,
negaverunt, et interfecerunt. Quid pro hoc? Et conversus est eis in
inimicum, et ipse debellavit eos. Palam omni mundo est, quia debellavit
eos, et vicit eos, occidit in ore gladii, et in omnes gentes captivos
duxit eos, non tanquam pater virga disciplinae foriens, sed tanquam
inimicus usque ad inferni novissima persequens. Et recordatus est dierum
saeculi, Moysi et populi sui. Recordatus est dierum saeculi, recordatus
est Moysi, recordatus est populi sui, in eo videlicet ut adduceret super
eos omnem sanguinem justum, qui effusus est super omnem terram a diebus
saeculi (Luc. XI), ut vindictam faceret in eos, quod toties
exacerbaverunt spiritum Moysi (Psal. CV), quod toties tumultuando
inquietaverant pacem populi sui. Hac praemissa laude et recordatione
miserationum Domini, tandem luctum pro gente sua lacrymosum ingreditur
tanto vocis clamore et cordis rugitu ut recte dicamus quia in isto
Spiritus sanctus gemitibus orat inenarrabilibus pro Israel (Rom. VIII),
ut ex eo saltem reliquiae salventur (Rom. IX). Ubi est, inquit, qui
eduxit eos de mari cum pastoribus gregis sui? Ubi est qui posuit in
medio ejus Spiritum sancti sui? Et subinde: Attende de coelo, et vide de
habitaculo sancto tuo, et gloriae tuae. Ubi est zelus tuus et fortitudo
tua? Multitudo viscerum tuorum et miserationum tuarum super me
continuerunt se. Tu enim, pater noster et Abraham nescivit nos, et
Israel ignoravit nos. Tu, Domine, Pater noster, Redemptor noster, a
saeculo nomen tuum. Quare errare fecisti nos, Domine, de viis tuis,
indurasti cor nostrum ne timeremus te, etc. (CAP. LXV). Taliter lugendi
caecitatem quae contigit in Israel (Rom. XI), Deus tandem respondet.
Quaesierunt me qui ante non interrogabant, invenerunt qui non
quaesierunt me. Statim Filius cujus personae sunt istae voces
apostropham facit ad ipsum Patrem his verbis. Et dixi: Ecce ego, ecce
ego ad gentem quae non invocabat nomen tuum. Quare? Expandi, inquit,
manus tota die ad populum incredulum, qui graditur in via non bona post
cogitationes suas, etc. Haec de plenitudine gentium, quae subintratura
erat, loquitur adversus Israel, cui caecitas contigerit. Nec mora
reliquias ex eo salvandas fore promittit cum dicit: Quomodo, si
inveniatur granum in botro, et dicatur: Ne dissipes illud, quoniam
benedictio est, sic faciam propter sermones meos, ut non disperdam
totum, etc. Non ignoro plurima sparsim esse praetermissa, perspicue ad
eamdem fidem Christi, gentium quoque vocationem pertinentia, sed, juxta
propositum, septem tantum prophetae hujus oportuit excipere particulas,
quibus recapitulata non partim, sed pene ex integro tota continetur
fides Christiana, fides evangelica, facie aperta, serie ordinata. Et hic
quidem finem facere, et ad prophetam alium transire poteramus, sed
occurrit unum quod perpulchrum atque egregium, quod nullatenus devotio
fidei nos intactum praeterire patitur.
|
|