CAPUT 15

Sed quid sibi vult haec interpositio, quam rebus gestis evangelista taliter interposuit?

“Videns autem, inquit, Jesus turbas multas circum se, jussit ire trans fretum. Et accedens unus Scriba, ait illi: Magister, sequar te quocunque ieris. Et dicit ei Jesus: Vulpes foveas habent, et volucres coeli nidos: Filius autem hominis non habet ubi caput suum reclinet. Alius autem de discipulis ait illi: Domine, permitte me primum ire, et sepelire patrem meum. Jesus autem ait illi: Sequere me, et dimitte mortuos sepelire mortuos suos.”

Quid, inquam, hoc sibi vult, quod haec dicta Filii hominis ad duos homines tam diversa rebus gestis, id est mirabilibus ejus interposuit? Nam hactenus potestatem ejus evidenter demonstraverat, quomodo cum potestate dixisset ad leprosum,

“Volo, mundare;”

quomodo dixisset centurioni,

“vade, et sicut credidisti 630 fiat tibi!”

quomodo tactum sive imperium ejus fugisset febris, quomodo spiritus verbo ejecisset, et omnes male habentes curavisset, inter quos exeuntia daemonia, sicut Lucas meminit, increpans, non sinebat loqui, et continuo dicturus est quomodo surgens imperavit ventis et mari, ut fieret tranquillitas, et obedierunt ei. Quid ergo dicemus? Plane si in rebus gestis, rerum in Ecclesia gerendarum processum, qualem exponere coepimus, divinum evangelistam attendisse praesentis, causam habes in promptu cur haec ad duos homines dicta tam diversa praeterire, vel tali loco inserere voluerit. Futurum quippe erat ut, curata animarum lepra in Judaeis, sedata in gentibus daemoniaca vexatione fanatici erroris, dum rursus in domo Petri, quae est Ecclesia, curatur vitiorum febris, et de Ecclesia eliminantur haeretici spiritum malum habentes, et idcirco indigni loqui de Filio Dei; futurum, inquam, et hoc erat, ut multi arriperent, aut suscipere viderentur propositum perfectionis: alii per improvidam praesumptionem, alii per timoratam devotionem. Nimirum eorum qui praesumptione accessuri erant, exemplum est ille, qui dixit:

“Magister sequar, te quocunque ieris,”

eorum autem qui cum timore vocati sive admoniti accedunt, ille qui ait,

“Domine, permitte me primum ire, et sepelire patrem meum.”

Quantos putas in Ecclesia fuisse vel esse, qui secundum horum utrorumque exempla tam diversa diversos exitus habuerunt, vel habent professionis suae? Digne igitur et hoc evangelista non praetereundum existimavit, ut deinde futuras in Ecclesia seditiones prospiciens sive ex falsis fratribus, sive ex manifestis adversariis persequentibus subjungeret, dicens:

“Et ascendente eo in naviculam, secuti sunt eum discipuli ejus, et ecce motus magnus factus est in mari,”

etc.