CAPUT XXXVI. De diverso supplicio ejus qui hominem in insidiis occidit, et ejus qui occidit inimicum suum.

“Qui percusserit hominem, volens occidere, morte moriatur. Qui autem non est insidiatus, sed Deus illum tradidit in manus ejus, constituam tibi locum quo fugere debeat.”

“Constituam, inquit, tibi locum,”

id est, separabo tibi urbes fugitivorum, quo fugere debeat qui non est insidiatus, sed Deus inimicum tradidit in manus ejus. Exempli gratia: Persequente Saule David, cum ille fuisset

“ingressus speluncam ut purgaret ventrem, David et viri ejus in interiore parte speluncae latebant. Et dixerunt servi David ad eum: Ecce dies, de quo locutus est Dominus ad te: Ego tradam tibi inimicum tuum (I Reg. XXIV,)”

etc. Item:

“Venerunt David et Abisai ad populum nocte, et invenerunt Saul jacentem et dormientem in tentorio. Dixitque Abisai ad David: Conclusit Deus inimicum tuum in manus tuas. Nunc ergo perfodiam eum lancea in terra semel, et secundo opus non erit (I Reg. XXVI).”

Plane David non fuerat insidiatus, sed Deus inimicum gratis insidiantem tradiderat in manus ejus. Unde et dicit:

“Animadverte et vide, quoniam non est iniquitas in me, tu autem insidiaris animae meae (I Reg. XXIV).”

Et ille secundum hanc legem locutus:

“Justior, inquit, tu es quam ego (ibid.),”

quia videlicet permisso legis poteras occidere me, legitimum habiturus refugii locum, donec temporis hujus moreretur sacerdos.