CAPUT XXI. Quod eo ipso, quod daemoniacus erat, regnum peccati in illo figuratum sit, in David autem nomine et factis regnum Christi.

Igitur mysterium hoc jam in promptu est, quo scilicet daemoniacus rex Saul furiosum peccati regnum, David autem pacatum justitiae regnum significat, primum nominibus, deinde rebus. Saul namque petitio, David autem manu fortis sive desiderabilis interpretatur. Quae autem fuit petitio generis humani, nisi petitio peccati, quod propria sponte homo expetivit, cum liber esset et ingenuus, creatus ad imaginem Dei? Quis econtra manu fortis vel desiderabilis, nisi Christus Filius Dei, qui fortem armatum peccati principem, atrium suum custodientem, fortiori manu superveniens vicit, et deinde victor sedens ad dexteram Patris, videntibus se angelis, et sperantibus in se hominibus, tetus est desiderabilis?

“Regnavit mors, quae per peccatum introierat in hunc mundum, usque ad Moysen,”

ait Apostolus (Rom. V), et extunc per legem audita regni sui contradictione, vis peccati amplius insanivit. Unde idem Apostolus:

“Nam concupiscentiam nesciebam, nisi lex diceret: Non concupisces. Occasione autem accepta, peccatum per mandatum operatum est in me omnem concupiscentiam. Sine lege enim peccatum mortuum erat, sed cum venisset mandatum, peccatum revixit (Rom. VII).”

Sed et in singulis hominibus quandiu non liberantur gratia Christi, peccatum regnat, et tanquam furiosus sessor equum subactum calcaribus urget, flagellis diverberat, unde et ethnicus adultero his verbis insultat. Urget enim mentem Dominus non levis, et acres subjectat lasso stimulos versatque negantem. Ab hujusmodi regno rex manu fortis et desiderabilis Christus, et in massa totum mundum semel moriendo potestate liberavit, et in sua quemque persona nunc usque actu liberare non desinit. Ejus regni gratiam nunc in patre carnis ejus David, sub mysticis contemplemur figuris.