CAPUT XV. Per quem haec omnia, Domine, semper bona creas.

Tandem cum tribus illis crucibus, quibus edicit sacerdos,

“per quem haec omnia, Domine, semper bona creas, sanctificas, vivificas, benedicis,”

passio Domini consummatur, et illud nobis commemoratur, quod clamans voce magna emisit spiritum (Matth. XXVII). Quapropter statim corporale aufertur, quia velum templi scissum est, imo quia quae de illo scripta erant, hactenus clausa et operta fuerant, et erat verbum absconditum ab eis, quidquid ipse de passione sua praedixerat, nunc autem ubi consummatum (Luc. XXVIII), etiam revelatum est. Quodque discooperto calice trinum de hostia super calice pingitur crucis signaculum, dicendo:

“Per ipsum, et cum ipso, et in ipso,”

confessionem exprimit cum voce centurionis, qui viso terraemotu, et his quae fiebant, clamavit voce magna:

“Vere Filius Dei erat iste (Matth. XXVII).”

Duae vero cruces, quae pinguntur in latere calicis, dicendo, omnis honor et gloria, sacramenta nobis sanguinis et aquae repraesentant, quae patefacto latere Domini lancea militis, in redemptionem salutis nostrae profluxerunt. Tunc accedit diaconus, et exaltatum parumper sacrificium de altari reverenter, tam ipse quam sacerdos iterum deponit, quia venit Joseph ab Arimathaea cum centurione, et Nicodemus quoque et impetratum a Pilato corpus Jesu deponentes sepelierunt. Sepelierunt, inquam, quod nobis in eo significatur quod calix iterum corporali cooperitur. Ibi competenter beatus Gregorius Dominicam orationem dici constituit, incongruum esse astruens, ut cum super Eucharistiam oratio diceretur quam scholasticus composuit, ipsa oratio non diceretur, quam per se ipse Dominus noster dictitavit. Quod cum a Graecis accepisse videretur, in hoc tamen differre voluit, ut cum apud Graecos ab omni populo dicatur, apud nos a solo sacerdote cantetur. Tunc ergo quia Jesus, ut dictum est, clamans voce magna tradidit spiritum, centurio clamavit dicens:

“Vere Filius Dei erat iste,”

et mulieres lamentabantur flentes Dominum, levat sacerdos vocem, dicendo:

“Per omnia saecula saeculorum,”

et Dominicam orationem. Similiter chorus respondendo, imitantes paucos fideles, qui contrito et confracto corde lugebant Dominum, veluti quondam occisum Abel invidi furore fratris maligno, pauci parentes impatienti dolore et inconsueto cordis dolore lamentati sunt. Post hoc iterum breve silentium fit, sabbatum respiciens, quo Dominus in sepulcro quievit.