|
Quid porro fuisset devorari filium ejus? Nimirum ita mori, vel occidi,
ut periret nomen ejus. At illud sextum caput draconis, illa bestia
terribilis, non sicut dentibus magnis, dentibus suis ferreis, ea quae
circa corpus sunt bonorum sive malorum comedere sive comminuere atque
conculcare potuit, ita etiam in causa ista, suimet agitatori diabolo
satis facere praevaluit Herodes, cujus praecedenti libello mentio facta
est, qualiter quaesierit puerum ad perdendum eum quis nescit, et quis
non audivit? Plane impius ille Romani satelles imperii, nec impietatis
crimine vacuus est Augustus ipse, qui ad suggestionem ejusdem Herodis
tam pronus exstitit, ut concederet illi quoquo pacto regem perdere quem
natum audierat, tanquam regna hominum rex ille tollere haberet, quod ita
non erat. Crudelitati stultae, crudeli ejus stultitiae mulier saepe
dicta de incolumitate filii sui secura, jam dudum exprobravit et
exprobrare non cessat:
Non, inquiens, eripit mortalia,
Qui regna dat coelestia.
Crudelitas Herodis Romana potestate facti regis tam cito in Romanum
imperium redundavit. Nec enim tot pueros impune occidere potuisset, nisi
Romanae potentiae licentiam, vel consensum Augusti Caesaris habuisset.
Sicut, cum voluit, inde permissum accepit proprios trucidandi, ita
praetento metu ne fideret sibimet vel Augusto de mutatione regni, sive
imperii, concessionem adeptus est tot pueros occidendi, quotquot in
Bethlehem et in omnibus finibus ejus per duos annos fuerant nati.
Futurum quidem erat, ut per manus Romanorum rex iste occideretur, sed
nondum erat illius rei tempus, nec sic faciendum erat, ut devoraretur
filius masculus, id cet non ita mori habebat, ut periret nomen ejus.
|
|