|
Hic jam notandum de Verbo Dei, quia de singulis capitibus draconis dum
vincit, regalia victoriae signa, personis illis per quas vincit,
imponit. Joseph et Moyses, per quos vicit caput primum, caput Aegyptium,
in curribus triumphaverunt, dominique ac principes facti sunt, illi
dicente rege:
|
“Ecce constitui te super omnem terram Aegypti,”
|
|
annulum regium, stolamque byssinam, et torquem accipiens auream,
sedensque super currum regium (Gen. XLI). Moses autem Aegypto domita,
mersoque Pharaone, decantans victoriae canticum, totiusque populi
obtinens principatum. Helias, per quem judicatum atque concisum fuit
caput secundum, sicut loco suo narratum est postquam dejecit reges ad
perniciem, et confregit potentiam ipsorum, postquam unxit reges ad
potentiam, et prophetas fecit successores post se, receptus est in
turbine ignis, in curru equorum igneorum. Daniel et socii ejus, per quos
humiliatum fuit caput tertium, principes facti sunt, praecipue Daniel,
quem rex Nabuchodonosor, cadens in faciem suam adoravit, et in sublime
extulit, quem deinde Balthasar purpura vestivit, et torquem auream collo
circumdedit. Mardochaeus et Hester, per quos caput quartum, appenso Aman
in patibulo, et filii ejus, ut jam dictum est, septuaginta quinque
millibus strangulatum atque concisum est, qualibet victoriae titulus
fuere glorificati. Hester regina regium in capite suo gestavit diadema,
Mardochaeus de palatio et de conspectu regis egrediens, fulgebat
vestibus regiis, hiacinthinis videlicet et aerinis, coronam auream
portans in capite, et amictus pallio serico atque purpureo. Qui caput
quintum, caput nequissimum repercusserunt? Machabaei fratres post bella
ingentia, crebasque victorias, purpura et stola sancta, fibulaque aurea
regio more perornati sunt, et posteri eorum regnum et sacerdotium non
parva gloria recuperatum obtinuerunt. Porro qui caput sextum vicit,
septimumque vincet, quando Antichristum spiritu oris sui interficiet
Christus Jesus, non qualiscunque propugnator verbi Dei, sed ipsum Verbum
Dei, Verbum Deus, homo factus, coronam aut purpuram in hoc mundo non
nisi irrisorie accepit, coronam spineam, clamydemque coccineam, et in
dextera manu arundinem pro sceptro impositam. Verumtamen, quae pro
irrisione in hoc mundo data sunt ei, sic in seria convertit, ut nunc
appareat angelis et hominibus sanctis in gloria et honore Patris, habens
purpuram resurrectionis, coronam gloriae, et aeterni sceptrum imperii.
De tribus ultimis capitibus mentio nunc tantum facta sit, ut simul de
cunctis capitibus unum in praesenti loco spectaculum habeatur, quod ad
laudem spectat Verbi Dei. Quia qui pro illo laboraverunt, et regnum ejus
exspectaverunt, singulis suis temporibus insignia victoriae regalia,
praesenti quoque saeculo spectabilia, post labores et angustias
sustulerunt. Nunc ad ordinem revertamur.
|
|