|
Cujusmodi praelium illud fuit, quales, vel quomodo acies contra invicem
steterunt, qualibus armis dimicaverunt, attendamus grande magni hujus
praelii miraculum:
|
“Michael, inquit, et angeli ejus praeliabantur cum dracone, et draco
pugnabat et angeli ejus (Apoc. XII).”
|
|
Quibus armis instructi praeliabantur isti? pugnabant illi? Nimirum isti,
scilicet Michael et angeli ejus, armis virtutum coelestium; illi autem,
legibus regum, decretis imperatorum, furore gentilium, saevis manibus
carnificum. Talibus instrumentis draco pugnabat et angeli ejus. Isti
autem, Michael et angeli ejus, ut sunt administratorii spiritus,
administrabant Evangelii praedicatoribus omnimodam operationem virtutum,
ut in nomine Christi daemonia ejicerent, serpentes tollerent, super
aegros manus imponerent et bene haberent, mortuos quoque suscitarent,
caetera quoque signa facerent, quaecunque necessaria vel idonea
viderentur ad sermonis confirmationem. His itaque praeliantibus draco
pugnans et angeli ejus, non valuerunt, neque locus inventus est eorum
amplius in coelo. Nullum quippe ex eis retinere potuerunt, qui ad vitam
praeordinati fuerant. Quamvis corpora illorum occiderent, persuasi ab
illis reges et pontifices, reges impii, pontifices mortuorum mortui,
quamvis pro daemoniis, ne dicam suis diis aemulantes, poenis
innumerabilibus corpora disperderent, animas Christi laedere non
potuerunt, draconemve et angelos ejus juvare, quin de isto quoque coelo
victi ruerent, id est, cultum quasi divinae religionis amitterent. Inde
est vox illa, vox laudis magna quam audivimus in coelo, id est in
Ecclesia:
|
“Nunc facta est salus, et virtus, et regnum Dei nostri, et potestas
Christi ejus, quia projectus est accusator fratrum nostrorum, qui
accusabat illos ante conspectum Dei nostri die ac nocte. Et ipsi
vicerunt illum propter sanguinem agni, et verbum testimonii sui, et non
dilexerunt animas suas usque ad mortem (Apoc. XII).”
|
|
|
|