|
|
“Dimitte me ut irascatur furor meus,”
|
|
etc., et quod nunc vere ita factum sit.
Praesagium ejus, quae nunc est, confusionis et ignominiae Judaicae in
isto scelere, promptum est agnosci. Sicut enim tunc aurium suarum decus
vel ornamentum, scilicet inaures aureas in vitulum formandum
conjecerunt, et veritate derelicta, mendacium coluerunt: sic futurum
erat, ut auream legis et prophetarum veritatem commutarent in mendacium
quod nunc faciunt sacros codices manibus tenentes, et vipereis linguis
blasphemias contra Christum fabricantes, quod nunc jam praevidens
Dominus, ait ad Moysen:
|
“Cerno quod populus iste durae cervicis sit. Dimitte me, ut irascatur
furor meus contra eos, et deleam eos, faciamque te in gentem magnam.”
|
|
Quid ageret Moyses breviter hic ipse innuit, Deum dixisse referens,
Psalmista vero vehementius exprimit,
|
“et dixit, inquiens, ut disperderet, si non Moyses electus ejus
stetisset in confractione in conspectu ejus (Psal. CV).”
|
|
Per nimiam humilitatem significat, Moysen Deum tenuisse, dicendo
Confractio namque nimia cordis humilitas est, quae sola coram
omnipotente Deo et Domino universae fortitudinis principe, res fortis
est et valida, ita ut illa laborante, quasi brachium suum ad
percutiendum Deus extendere non valeat, regina virtutum agente ne
refutetur ipsa, et vincente pro sua reverentia. Attamen nunquid vane
dixit Deus,
|
“dimitte me, ut irascatur furor meus contra eos, et deleam eos.”
|
|
Nunquid in ventum dixit,
|
“faciamque te in gentem magnam?”
|
|
Imo sicut dictum, ita nunc factum est. Duram cervicem populi illius Deus
confregit: Moysen autem fecit in gentem magnam. Dilatavit enim Moysi
legem spiritualem, nniversam de gentibus Ecclesiam toto orbe diffusam.
Non ergo frustra dixit,
|
“deleam eos, faciamque te in gentem magnam,”
|
|
dixit enim et factum est. Attamen distulit, ne tunc faceret in
praesentiarum non dimittente Moyse, sicut dictum est:
|
“Placatusque est Dominus, ait Scriptura, ne faceret malum, quod locutus
fuerat adversus populum.”
|
|
|
|