|
Porro hoc alterum, quod continuo subjungit: Domine, in judicium posuisti
eum, et fortem ut corriperes, fundasti eum, viventi ex virtute Dei digne
dicit eidem Christo Domino. Cujus infirmitas ex nobis sumpta
pertransiit. Nam in judicium posuisti eum, fortem ut corriperes fundasti
eum, quem putamus, nisi illum risorem diabolum, de quo nunc dicentem,
audiebat eumdem Dominum. De regibus ipse triumphabit et tyranni ridiculi
ejus erunt, ipse super omnem munitionem ridebit, et comportabit aggerem,
et capiet eam, tunc mutabitur spiritus, et pertransibit, et corruet,
haec est fortitudo ejus Dei sui? Eum, inquit, Domine in judicium
posuisti, eum ut corriperes, fortem fundasti, videlicet secundum
similitudinem Pharaonis, cui dixisti: Idcirco autem posui te, ut
ostendam in te fortitudinem meam, et narretur nomen meum in omni terra
(Exod. IX). Ergo non solum eum, sed maxime eum, Domine, posuisti in
judicium, ut ostenderes in eum fortitudinem tuam, et ut cognosceretur
nomen tuum, non tantum in omni terra, verum et in omni coelo et in omni
terra. Ubi posuisti, vel in quo fundasti eum? Non enim suspicandum nobis
est, quod tuum ponere, hoc sit malum facere; quod tuum fundare, hoc sit
velle superbum esse. Non ita posuisti eum, non ita fortem fundasti eum,
sed nec quempiam malorum sive fortium hominum. Utique non Pharaonem, non
Assur, sive Nabuchodonosor, non Aman superbissimum, non Antiochum, sive
Herodem fecisti malum, vel voluisti esse superbum, sed cum essent mali
atque superbi, posuisti illos in sublimi, et hoc in judicium, fundasti
eos fortes, et hoc ad corripiendum. Oportet enim notum esse qui ad hoc
corripitur, ut ejus exemplo caeteri corrigantur sive erudiantur. Ubi
ergo posuisti eum in judicium, ubi fortem fundasti eum ad corripiendum?
In monte sancto Dei, quemadmodum apud Ezechielem ipse dicis: Tu cherub
extentus et protegens, et posui te in monte sancto Dei; in medio lapidum
ignitorum ambulasti: perfectus in viis tuis, a die conditionis tuae,
donec inventa est iniquitas in te (Ezech. XXVIII). Sciebas qualis esset,
et quia sciebas quod corripere volebas, idcirco illic eum ponebas, ut
primum fieret notus, et tunc demum corriperetur, nisi enim fuisset
notus, non tam multi exemplo ejus erudirentur, quemadmodum et de
Pharaone dici convenit, quia nisi in regnum fuisset elevatus, non hodie
neque ipsum, neque correptionem, qua correptus est, tam bene sciremus.
Ibi posuisti eum in suum ipsius judicium, ibi fortem fundasti eum,
fortem, inquam, quasi cedrum, validum habentem radicis suae fundamentum.
Non solummodo fortem, verum etiam pulchrum et magnum. Nam itidem apud
Ezechielem dicis de illo, Domine Deus, ecce Assur quasi cedrus in
Libano, pulcher ramis et frondibus nemorosus, excelsusque altitudine, et
inter condensas frondes elevatum est cacumen ejus. Omne lignum paradisi
Dei non est assimilatum illi, et pulchritudini ejus, quoniam speciosum
feci eum (Ezech. XXXI). Non igitur reprehendendum, imo laude dignum,
quia justum est, quod nunc dicis, tunc mutabitur Spiritus, et
pertransibit, et corruet. Sed nec illud reprehendere ausim, quod inter
caetera suae tyrannidis opera, quae agendo in hoc mundo tyrannizat, et
super omnem munitionem ridet, maxime super munitionem meam, super gentem
meam, super templum et civitatem Hierosolymam ridebit et comportabit
aggerem, et capiet eam. Nec illud, inquam, reprehendendo, imo hoc dico:
Mundi sunt oculi tui, ne videas malum, et respicere ad iniquitatem non
poteris. Econtra, immundi sunt oculi judicum perversorum, et idcirco vae
illis, quia vident malum, et ad iniquitatem respiciunt, dum dicunt malum
bonum, et bonum malum (Isa. V). Ista ratio vel sola sufficiens est, si
quaeram ego, si quaerat alius quiscur illum tu super munitionem, sive
civitatem illam ridere, et eam capere permiseris, cum gens tua sit, et
locus tibi dicatus fuerit, cumque tu natura clemens sis, praesertim cum
tu videns civitatem illam, et illum diaboli risum perspiciens imminere,
fleveris super illam (Luc. XIX). Si quis, inquam, quaerat cur ita sit,
ista ratio sive responsio sufficiens est, vel mihi vel cuilibet alii.
Exempli gratia, apostolo Paulo dicenti: Veritatem dico in Christo, non
mentior, testimonium mihi perhibente conscientia mea, in Spiritu sancto,
quoniam tristitia est mihi magna, et continuus dolor cordi meo pro
fratribus meis, qui sunt cognati mei secundum carnem, qui sunt
Israelitae (Rom. IX), et caetera. Rationem hujusmodi debet admittere
dolor, ut dicat: Mundi sunt oculi tui, ne videas malum, et respicere ad
iniquitatem non poteris, quod est dicere: Non poteris favere facientibus
malum, facientibus iniquitatem, quamvis cognati tui sint secundum
carnem, sicut et nostri cognati sunt cognati prophetarum et apostolorum,
tristitiam magnam et dolorem continuum pro illis habentium. Quod dicimus
hic respicere ad iniquitatem non poteris, tu confirmas Evangelio, cum
dicis: Non possum ego a meipso facere quidquam, sed sicut audio, judico
(Joan. V). Praemiseras namque, in judicio tuo nullam esse acceptionem
personae, dicendo: Et procedent qui bona fecerunt in resurrectionem
vitae, qui vero mala egerunt, in resurrectionem judicii (Joan. V), et
subaudiendum est, absque distinctione Judaei et Graeci.
|
|