CAPUT 43

“Milites ergo cum crucifixissent eum, acceperunt vestimenta ejus, et fecerunt quatuor partes, unicuique militi partem et tunicam. Erat autem tunica inconsutilis desuper contexta per totum. Dixerunt ergo ad invicem: Non scindamus eam, sed sortiamur de illa, cujus sit.”

Videlicet quia lucrose venundare poterant vestimenta ejus, idcirco pro magnae victoriae spoliis ea, sorte milites acceperunt. Non enim vilia putabantur vestimenta, de quorum fimbriis contactis, virtus exire consueverat (Matth. IX). Nec utique tunc in illo spectaculo deerant, qui ad comparandum ea certatim se ingererent. Nam, ut taceam de matre, et discipulo, quem diligebat Jesus, stantibus juxta crucem ejus.

“Stabant, inquit Lucas, omnes noti ejus a longe, et mulieres, quae secutae eum erant a Galilaea, haec videntes (Luc. XXIII).”

Adeo tanquam reus et peccator proscriptus Dominus, ut nec vestimenta sua charis suis pro magno thesauro servaturis dividere sibi licuerit, sed in corpore suo saturatus opprobriis, sua quoque vestimenta in mercedem vidit cedere interfectoribus suis. Ut Scriptura impleretur, dicens:

“Partiti sunt vestimenta mea sibi, et super vestem meam miserunt sortem (Psal. XXI).”

Tanquam diceret: Adeo crudeles fuerunt, adeo considerantes et inspicientes me, absque ulla miseratione steterunt, ut vestimenta mea dividentibus sortes quoque mittere vacaverit, videlicet hoc ad fidelitatem pertinebat imperii, ut regem Judaeorum non solum obtemperanter, verum etiam gaudenter interficerent milites Romani.