VERS. 14.

Considera opera Dei, quod nemo possit corrigere quem ille despexerit. Si totum transcurramus Ecclesiasten, hic tantummodo persuaderi nos videbimus, quanta Deus fecit et faciet, hoc prae magnis maximum est; quod nemo possit corrigere quem ille despexerit. Cain quando peccavit, et fratrem suum occidit, Dominus benigne revocavit; sed ille de medici medicina, et Dei misericordia desperans: Major est, ait, iniquitas mea, quam ut veniam merear (Gen. IV). Pharaonem regem Aegypti frequentibus Dominus prodigiis ad misericordiam provocavit, sed quia duri cordis ille fuit, emolliri minime potuit (Exod. IX). Nabuchodonosor Daniel sanctus admonebat ut peccata sua eleemosynis redimeret (Dan. IV); sed quoniam non flexit increpatio sana superbum, ita eum despexit Deus, ita reprobavit, ut per septem annos projectus ab hominibus fenum ut bos comederet. Veniens in mundum Filius Dei Dominus Jesus Christus, omnes corripuit, sed non omnes tamen correxit. Sicut sol oriens super bonos et malos, tanquam molle lutum indurabat corda malorum, quos nulla admonitio trahebat ad credendum, cum sicut ceram bonorum corda molliret, quos ad credendum sana correctio attrahebat. Quare nemo possit corrigere, quos ille despexerit, ille symmysta Dei Joannes considerat, scribens quod didicit quando recubuit super pectus Jesu (Joan. XXI). Ideo, inquit, credere non poterant qui miracula Domini videbant, quia dixit Isaias propheta: Indura cor populi hujus et aures ejus aggrava, ne forte videant et intelligant, et sanem eos (Isa. VI). Omnipotens Dominus, qui vult omnes homines salvos facere (I Tim. I, II; Luc. XIX, IX; Matth. XVIII; Joan. III), non hominis cor, non oculos, non aggravat aures, sed quoniam data est hominibus libertas arbitrii, talis est Deus hominibus, quales se efficiunt homines Deo, unde Psalmista dicit: Cum sancto sanctus eris, et cum perverso perverteris (Psal. XVII), non cessando a natura bonitatis suae, sed negando tibi pravo atque perverso dona suae bonitatis.