CAPUT XIV. Ideo praeceptum posuisse Deum homini, ut quae est bonitas ejus, illum faceret beatum et vere viventem.

Quare Deus homini praeceptum posuit? Vere propter suam bonitatem. Quam propter bonitatem? Quo tendentem? Propter charitatis suae bonitatem, eo tendentem, ut hominem faceret beatum et in sempiternum viventem. Ergone, inquis, illud non poterat fieri absque positione praecepti? Non utique, testante Scriptura, cum in Deuteronomio Moyses dicit: Non in solo pane vivit homo, sed in omni verbo quod procedit ex ore Dei (Deut. VIII). Nihilominus dictum puta primo homini: Non in omni ligno paradisi vivit homo, sed in praecepto Dei. Nam ipse in Evangelio suo Filius Dei dicit: Et scio quia mandatum ejus vita aeterna est (Joan. XII). Et vere. Quid enim est mandatum Dei, nisi Verbum Dei? Et quae alia est vita creaturae rationalis nisi Verbum Dei, sine quo nec substantia creaturae potuit fieri? Quod ergo diximus iterum dicimus, quia sicut propter bonitatem suam hominem et fecit et in paradiso posuit, sic nihilominus propter bonitatem suam praeceptum homini posuit Deus, ut scilicet et corpore et anima viveret homo aeternus, et aeternaliter beatus. Nam ut corpore viveret beatus, idcirco illum tali in loco posuit; ut anima beatus viveret, idcirco mandatum suum dedit illi.