|
|
“Et iratus indignatusque Eliu filius Barachel Buzites de cognatione
Ram.”
|
|
Quantum ad praesens negotium pertinet, nihil amplius, nihil minus haec
personae descriptio habet, quae per ipsa, vel ejus, vel parentis, vel
loci, vel cognationis nomina, notam exprimit arrogantiam intra sanctam
Ecclesiam positorum. Eliu quippe interpretatur, Deus meus iste, vel
Dominus Deus; Barachel, Domini benedictio; Buzites, contemptibilis; Ram,
excelsus, scilicet Dei populus. Per haec, inquam, ut praedictum est,
omnis arrogans exprimitur, cujus per fidem rectam
est, et dicit,
id est quod intelligitur per proprium nomen Eliu; et in quo superni
muneris
est, quod intelligitur per paternum nomen, ut facunde praedicat quique a
communicatione Christiani populi non secernitur, quod intelligitur per
cognationem Ram. Sed pro hoc ipso quod arrogans est,
quod intelligitur per nomen loci, quod est Buzites.
|
“Iratus, inquit, indignatusque est.”
|
|
Iratus est autem adversum Job eo,
|
“quod justum se esse diceret coram Deo,”
|
|
id est eo quod de se opera justitiae commemorasset, tanquam in fine hoc
modo conclusisset: Justus ergo sum, quod ille non fecit.
|
|