CAPUT 46

“Jam autem eo descendente, servi occurrerunt ei, et annuntiaverunt, dicentes: Quia filius ejus viveret.”

Jam ex hoc praenuntio scire potuit regulus iste, quod fidelis Jesus propheta esset Domini, quia videlicet juxta legalem definitionem (Deut. XIII), et nihil loquebatur in diis alienis, sed potius invitabat auditores ad dilectionem Creatoris, et verum sibi verbum dixerat de vita filii sui. Hoc, inquam, scire poterat, etiam si casu aliquo vel medicina se absente illata, filius suus convaluisset. Sed non eo contentus fuit.

“Interrogabat ergo horam ab eis, in qua melius habuerit.”

Videlicet scire cupiebat, utrum eodem verbo quo dixerat ei Jesus:

“Filius tuus vivit,”

eodem, inquam, verbo virtutis suae salutem portasset, ut ad filium suum febre fugata tam cito rediret. Sciebat quippe horam illam, et diligenti memoria tenebat, ex industria notatam certoque tenore apud animum suum defixerat, ut si hora recuperatae sanitatis illa esset, in qua dixit ei Jesus:

“Filius tuus vivit,”

jam de divina illius magni prophetae potentia non dubitaret, quod esset ipse Filius Dei, quod esset Rex Israel.

“Et dixerunt ei: Quia heri hora septima reliquit eum febris. Cognovit ergo pater quia illa hora erat, in qua dixit Jesus: Filius tuus vivit, et credidit ipse, et domus ejus tota.”

Bene quidem quod per occasionem unius filii, salus patri et toti domui facta est. Sed quid magnum fuit quod pro tali vel tanto signo credidit tota domus unius reguli? Non enim signum hoc parvum fuit, per quod se ubique esse, ubique posse et sola voluntate cuncta perficere satis evidenter ostendit. Nam et idcirco ab hoc evangelista praeteriri non debuit, qui pene sola divinitatis Filii Dei testimonia, pro causa saepe dicta congessit. Quid ergo tantus hic evangelista nunc es suum ampliavit, ut declamaret nobis, quia credidit ille et domus ejus tota, nisi quia domus illa erat de incredula hujus magni Prophetae patria?

“Ipse enim Jesus, ut supra dictum est, testimonium perhibuit (Joan. II), quia propheta in patria sua honorem non habet.”

Hic autem regulus, et tota domus ejus, ad hoc luce rationis perduci potuerunt, ut invidentiae tenebras evaderent et hominem patriae suae non tantum ut prophetam, sed ut prophetarum Dominum credendo honorarent, et honorando crederent. Similiter quando convertit aquas in vinum:

“Crediderunt, inquit, in eum discipuli ejus,”

cum pro quantitate miraculi fructus esset valde exiguus. Ergo et quod hic ait evangelista:

“Credidit ipse et tota domus ejus,”

et illic:

“Crediderunt in eum discipuli ejus,”

pro quantitate quidem operum, parvum commemorat fructum, verumtamen non contemnendum respectu patriae suae, quod esset nimium difficilis ad credendum. Et hoc quidem Salvatoris beneficium, in uno reguli filio, ut legitur, ita factum est. Caeterum, sicut archisynagogi filia quae tunc mortua est, quando mulier a fluxu sanguinis liberata est (Matth. IX), recte Synagogam significat, quae tunc prae infidelitate et invidia vitam suam reliquit quando gentilitas a peccatis suis, in Christum credendo, recessit; ita nihil prohibet in filio reguli mystice eumdem populum Judaicum accipi, cum supradicta mulier Samaritana manifeste typum Ecclesiae de gentibus praetulerit, qua in Dominum credente hic incipiebat mori. Nam sicut archisynagogus, qui procidens ad genua Jesu, rogavit pro filia, ita aeque et regulus nobilem fidem patrum, Abraham, Isaac et Jacob recte significat, quae pro salute illius populi ad Christum et Dominum Patrem, antiquis meritis intervenit. Quam illorum fidem, dum in fine saeculi respicit, in eo, quod reliquiae Israel salvae fient (Rom. XI), recte illis dicit:

“Nisi signa et prodigia videritis, non creditis.”

Nisi enim praedicantibus Henoch et Elia, instantis jam jamque subsecuturi judicii signa et prodigia viderint, multo majora quam nos, qui neque Redemptoris signa vidimus, neque venturi judicii signa et prodigia adhuc videmus, non credent (Apoc. XI). Quapropter tunc illorum minoris laudis vel gratiae fides erit, ut eidem populo recte dicatur et illud, quod in typum ejus Apostolo Thomae dictum est:

“Quia vidisti me, credidisti; beati qui non viderunt et crediderunt (Joan. XX).”

Sed et illud, quod dictum est:

“Quia heri hora septima reliquit eum febris,”

quod et mulier Samaritana sexta hora in Dominum sedentem super puteum credidit, pulchre huic mysterio congruit. Quid enim est hora septima, nisi post solis ascensum ejusdem solis descensus? Sexta quippe hora sol altissimus est, nec nisi descendendo septimam facit horam. Igitur sexta hora mulier Samaritana Dominum agnovit et credidit: Hora vero septima filium reguli febris reliquit, quia videlicet, ascendente in coelum Christo sole justitiae, Ecclesia de gentibus credidit. Judaicus vero populus, illo descendere incipiente, id est, signa et prodigia descensus sui praemittente, crediturus est.