CAP. XXVI.


VERS. 1, 2.

Hac ultima contumelia finitis amicorum verbis, beatus Job altiori acumine innitens, coepta prosequitur, ejusque dicta tam sunt valida quam extrema; quia et sic usus jurisperitis esse solet, ut argumentum, quo adversariis suis eminere se praevident, ad conclusionem servent.

“Cujus, inquit, adjutor es?”

Magna et digna potentis animae indignatio, non ferentis quod Baldad adjutor Dei videri appetat, quia videlicet, etsi sunt aliqui Dei adjutores, tales ille nunquam dignatur habere adjutores, qualis hic erat, qui in condemnationem innocentis proximi Deum se adjuvare putabat, quod utique faciendo, non tam adjutor quam adulator, non tam laudator erat quam irrisor. Cujus, inquam, adjutor es?

“Nunquid imbecillis,”

id est ejus, cujus ego baculum fregerim?

“et sustentas brachium ejus, qui non est fortis,”

scilicet ne me reluctante teneri et delicati lassetur brachium Domini? videlicet ut qui conducti plorant in funere, dicunt et faciunt prope plura dolentibus ex animo, sic et tu derisor vero plus laudatore moveris.

“Et sustentas, inquam, brachium ejus, qui non est fortis,”

id est ita ad adjuvandum ingeris, quasi me non satis fortiter percusserit, cum econtrario ut constantius percutere possit, cum econtrario velit ipse teneri, sicut per quemdam illi dicitur:

“Non est qui consurgat et teneat te (Isa. LXIV).”