CAPUT XLV.De eo quod dictum est,

“Et sint in signa et tempora, et dies et annos.”

Et sint, inquit, in signa et tempora, et dies et annos. Quatuor dicta, sunt signa, tempora, dies, et annos. Horum tria, scilicet signa, tempora, et dies ad solem pertinent, quia videlicet ex ipso percipiuntur, maxime horarum signa, quas cum observet rusticana quoque plebecula, magis ad serviendum Deo religiosa considerat Christi Ecclesia, et secundum ipsum variantur veris, aestatis, atque autumni, et hyemis tempora. Porro, quod in dies hoc luminare sit omnium palam subjectum est oculis. Per singulos namque ortus, singulos dies efficit. Porro, lunae deputantur anni, cum suis partibus, id est, mensibus duodenis. Hebraei namque (quibus data, vel a quibus profecta est haec Scriptura ad nos) solos noverunt lunares menses et annos. Est autem mensis viginti novem dierum ac semissis. Annus autem siquidem communis, id est duodecim mensium sit, 354 dierum. Si autem embolismus, id est tredecim mensium sit, 384 dierum est. Romanis tamen luminare majus in annum est. Solarem namque computant annum 365 dierum, superaddito diei quadrante. Sed hic annus non adeo naturalis est, quippe cujus partes scilicet menses non naturaliter currunt, sed ad placitum dispositi sunt. Lunaris autem annus naturalis est, quippe cujus partes, id est, menses itidem lunares a natura veniunt. Unde et cuncti quantitatis ejusdem sunt, nisi quod semissem, qui 29 diebus superest, quia pro integro die computari non potest, servari oportet, ut alter 29, alter 30 dierum mensis habeatur. Hos annos, vel hujusmodi menses ante fidem 18 Christi, Romanus orbis non observabat, sed et nunc indoctum vulgus ignorat. Proinde et in communi usu annum computat Christi Ecclesia, qualem Scripturae hujus ignara constituit gentilitas, et pro legitimo ritu festi Paschali, menses et annos Hebraeorum secundum lunam, tam communes quam embolismales rationabiliter observat.