CAPUT 15

“Absque synagogis facient vos.”

Hoc factum esse Christi discipulis in Actibus apostolorum plenissime legitur (Act. V, XIII). Flagellati namque in synagogis etiam de civitatibus exturbabantur: ideo conversi ad gentes, synagogas alias, imo Ecclesias novas gloriae Dei constituerunt, ad quas lege et testamento Dei translato, ipsi qui illos absque synagoga fecerant, absque synagoga Dei flerent, et in Synagoga Satanae exclusi remanerent (Apoc. III). Sed parum est quod ait:

“Absque synagogis facient vos.”

Addidit ergo:

“Sed venit hora, ut omnis qui interficit vos, arbitretur se obsequium praestare Deo,”

etc. Et haec quidem, inquit, jam facere coeperunt, jam absque synagogis fecerunt vos. Jamdudum enim conspiraverunt, ut si quis me confitetur esse Christum, extra synagogam facerent eum (Joan. IX).

“Sed venit hora”

ut, quod amplius est, faciant, id est, ut interficiant vos, et tanta auctoritate, tanta rationis assimilatione,

“ut omnis qui interficit vos, arbitretur,”

id est, arbitrari videatur,

“obsequium se praestare Deo.”

Nam revera etsi Saulus existimabat obsequium se praestare Deo, alligando et interficiendo Christi discipulos (Act. IX), non tamen hoc itidem sentiendum est de illis, de quibus paulo ante dixit:

“Nunc autem et viderunt, et oderunt et me et Patrem meum,”

scilicet de pontificibus et Pharisaeis, qui tulerant clavem scientiae, et nec ipsi introibant, nec alios intrare sinebant (Luc. XI), quippe primum ipsum Dominum interficientes, deinde discipulos ejus, non vere arbitrabantur, sed arbitrari videbantur obsequium se praestare Deo. Alias autem, si juxta proprietatem verbi attendas quid sit arbitrari, unde et judices rem quamlibet suo judicio metientes dicuntur arbitrari, revera inimici Christi, et Patris ipsius Dei, interficiendo discipulos ejus, arbitrabantur

“obsequium se praestare Deo,”

id est, judicabant, quamvis contra conscientiam suam, sic placitum esse Deo, scilicet praetendendo quasi necessariam loci vel gentis causam, sicut primo ipsi fecerunt adversus ipsum Dominum dicentes:

“Si dimittimus eum sic, omnes credent in eum, et venient Romani et tollent nostrum locum et gentem (Joan. XI).”

Nempe in hoc arbitrio pertinaciter permanentes, item pro loco vel gente se stare subdole arbitrati sunt, quando statuerunt contra Stephanum testes, qui dicerent se audisse eum dicentem, quia Jesus Nazarenus destruet locum istum (Act. VI). Igitur

“venit hora, inquit, ut omnis qui interficit vos, arbitretur obsequium se praestare Deo.”

Hora inquam, id est, breve tempus. Non enim diu licuit illis interficere Christi discipulos, quasi pro illo Dei templo, cujus aemulabantur quidem veterem cultum, sed non secundum scientiam, id est Dei charitatem, quam veram, id est, non inflantem constat esse scientiam (Rom. X). Siquidem subversum est, postmodum, non a Christi discipulis, sed a gentibus romanis, impleta prophetia quae de illa corrupta vinea praedixit:

“Exterminavit eam aper de silva, et singularis ferus depastus est eam (Psal. LXXIX).”

Hora haec plane persecutionis Judaicae, breve tempus exstitit. Neque enim de idololatris persecutoribus hoc dicendum fuit, quippe qui non hora, sed longis multorum temporum persecutionibus apostolos et martyres Christi interficiendo, non Deo, sed diis suis obsequium se praestare arbitrabantur. Sequitur: