CAPUT IV Quomodo Satan, ubi exemplar hujus sapientiae Job tentandum expetebat, circuibat terram et perambulabat eam. Hic autem, ubi Christum fecit occidi, foras missus est.

Exemplar sapientiae hujus, quae, ut Apostolus ait, gentibus stultitia est (I Cor. I); sed enim quod stultum est Dei, sapientius est hominibus (ibid.). Hujus, inquam, sapientiae exemplar in eo est quod egressus Satan a facie Domini, percussit Job ulcere pessimo, a planta pedis usque ad verticem ejus. Qui testa saniem radebat sedens in sterquilinio (Job I, II). Nempe ulcus pessimum intentabat Satan in Job, id est dolentem, subauditur pro nobis Dominum Jesum, quando juxta sapientis illius testimonium dicebant impii, quorum utique corda possidebat Satan: Morte turpissima condemnemus eum (Sap. II). Et illum quidem percussit simplicitati atque rectitudini innocentis ac timentis Deum invidens, istum autem percuti fecit, tormenta quae ex ejus praesentia patiebatur ferre non sustinens, quod multoties confessus est. Verbi gratia, cum diceret per os hominis, cui totam immiserat legionem. Quid mihi et tibi, Jesu Fili Dei summi? Adjuro te per Deum, ne me torqueas (Marc. V). Amplius enim Satan in isto urgebatur, magis in isto quam in illo ad judicium disceptationemque vocabatur. Illic etenim interrogatus a Domino dicente: Unde venis? responderat semel et iterum: Circuivi terram et perambulavi eam (Job. I), non exigebatur judicium, non erat qui diceret: Nunc judicium sit mundi, nunc ejicieris foras, o circuitor mundi et perambulator terrae Satan. Non, inquam, erat qui haec diceret, et idcirco gloriabatur, quod nullo fortiore superveniente vacaret sibi victori circuire terram et perambulare eam. Hic autem erat qui diceret: Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan. XII). Igitur cum hic dolens qui quondam dives et ut vere rex sedebat, circumstante angelorum exercitu extra portam ejectus morte esset turpissima percussus, quasi leprosus reputatus revera sedebat Job in sterquilinio sanie coopertus; nam Dominus posuerat in eo iniquitates omnium nostrum (Isa. LII). Verum easdem iniquitates nostras, omnemque corruptionem, et ipsam mortalitatem nostram per virtutem resurrectionis erasurus erat, et idcirco recte dictum est quia Job testa saniem radebat. Testa quippe prius mollem lutum, post autem igne coquente solidum factum, caro est Christi prius passibilis atque mortalis, utpote nostrum lutum, post autem per ignem passionis, sic in resurrectione solidata, ut morte aut ulla corruptione jam non solvatur in aeternum. Hoc secundum rem veram in isto factum est, de quo loquimur, spiritu sapientiae, secundum sensum autem, vel sapientiam hujus saeculi stultitia videbatur. Sed esto: Quoniam, inquit Apostolus, non potuit mundus per sapientiam cognoscere Deum, placuit Deo per stultitiam praedicationis salvos facere credentes (II Cor. I). Nam revera nisi ad istam, quam dicunt stultitiam Deus descendisset, Deum mundus vane sapiens non cognovisset.