|
Dominicae hujus officium, propheticum sancti Spiritus personat
uniformiter atque congeminat oraculum, sine mutatione rerum ac
personarum, quo pugnanti contra draconem antiquum promittitur sanctae
Ecclesiae competens altissimum adjutorium. Spectat Dominica haec quartam
mundi aetatem, qua mundus plenaria juventute roboratus est, et populus
Dei quasi viriles annos ingressus, coronatus est diademate regum, et
ornatus sanctorum sapientia prophetarum. Nam patriarcha David electus
secundum cor Domini remoto Saule, primus regum, praecipuus prophetarum,
manu fortem vel desiderabilem Christum nomine praesignat (I Reg. XVI),
victoriis praefigurat, propheticis oraculis ac spiritualibus canticis
annuntiat. Et quia clausa fuit, usque ad Christi adventum, hujus et
caeterorum Scriptura prophetarum, ac sicut tenebrosa aqua in nubibus
aeris, ita contenebrabatur occulta scientia in prophetis, donec Agnus
Dei, solus dignus accipere librum et solvere signacula ejus (Apoc. V),
in passione sua complendo propheticas aperiret voces; idcirco ab hac
Dominica vela dependent ante sancta Ecclesiae altaria, ut populus Sancta
sanctorum non videat, donec in ante paschalia hebdomada depositione
velorum, eadem renovetur significatio, quae facta est per hoc quod velum
templi scissum est, spiritum tradente Domino (Matth. XXVII). Hac igitur
Dominica posito hoc evangelio, quo caput Ecclesiae Christus, jejunans in
deserto, tentatoris insidias superasse narratur (Matth. IV), atque ita
super aspidem et basiliscum ambulasse, leonemque et draconem conculcasse
(Psal. XC), propheticae de toto officio circumsonant tubae, victoriam
eamdem cunctis membris ejusdem capitis, et toti repromittentes corpori
Ecclesiae. Cujus officii statio ad sanctum Joannem ad Lateranas
praescripta, valde congruit. Sicut enim hoc officium totum in veram
Salvatoris decantatur felicitatem, qui prae omnibus et pro omnibus super
aspidem et basiliscum ambulavit, et totum propheticum est; sic eadem
Lateranensis ecclesia, et in nomine ejusdem sancti Salvatoris, et in
honore prophetae et plusquam prophetae Joannis (Matth. XI), ab
imperatore Constantino constructa est. Itaque propheticae laudes congrue
illic apostolica statione celebrantur. Non solum Dominica haec
Quadragesima dicitur, quemadmodum illae, quae praecesserunt,
quinquagesima, sexagesima atque septuagesima, sed et hoc omne tempus,
quod ab hac die usque ad sacratissimam Paschae solemnitatem tenditur,
quadragesima nuncupatur, videlicet propter imitationem Dominici jejunii,
quam per hos dies extendimus. Sed ad hanc rationem quatuor dies deesse
probantur. Nam licet ab hinc usque ad sacram Paschae noctem, quadraginta
duo dies computentur, tamen non nisi triginta sex, Christianae
devotionis parcimonia sibi dedicare praesumit. Canonica namque vetat
auctoritas, ne primam Sabbati, Dominicae resurrectionis splendore
illustratam, ulla unquam jejuniorum publica offuscet nubecula. Ut igitur
nostri solemnitas jejunii Dominico magis coaptetur exemplo, quatuor
dies, qui hanc Dominicam praecedunt, additi sunt ad praetextam totius
anni decimam: totius quippe anni, id est dierum trecentorum sexaginta,
supradictus numerus, id est triginta sex, decima est. Quibus additis
quatuor, fit quadragesima, id est quatuor cum decima. Et haec verior est
nominis etymologia: alioquin una dies, id est hujus hebdomadae tertia
feria sola a die Paschae, quadragesima est. Sanctae memoriae papa
Telesphorus, a beato Petro septimus, hanc salutarem ante sanctum Pascha
constituit praeparationem, ut Christiana plebs, quae apostolicae
abstinentiae tenorem exsequi non posset, non omnino relinqueret.
Apostoli namque primi ejus, qui ablatus fuerat, sponsi filii, tota sua
vita jejunium fletumque amaverunt, et renuit consolari anima eorum,
tantumque in eo quod ejus memores erant, delectati sunt. At postquam
multiplicari coepit numerus credentium, tamque indiscretos pisces retia
fidei contraxerunt, ut cum abstinentibus, multitudo quoque intraret
ebriosorum, subvenit ecclesiasticae disciplinae magisterium, et tanquam
severa mater, edacium puerorum intemperantiam moderata est, ut quia de
toto cogi non poterant, vel partem observarent, vitaeque decimas
abstinentiae dedicarent. Cum ergo de universo tempore gratiae dictum sit
illud Apostoli:
|
“Ecce nunc tempus acceptabile, ecce nunc dies salutis (II Cor. VI),”
|
|
et caetera; hac tamen Dominica illa lectio Epistolae recitatur, qua
temporalis jejuniorum observantia, quae ut dictum est, esse continua
debuerat, inchoatur.
|
|