VERS. 9, 10.

Cumque esset sapientissimus Ecclesiastes, docuit populum, et enarravit quae fecerat: et investigans composuit parabolas multas. Quaesivit verba utilia, et conscripsit sermones rectissimos ac veritate plenos. Sapientiam qua praevenit Salomon omne humanum genus, nunc quoque in fine sui opusculi profitetur, quod non fuerit veteris regis institutione contentus, sed in profundas se ultro demerserit quaestiones, et ad docendum populum proverbia et parabolas composuerit, aliud habentes in medulla, aliud in superficie pollicentes. Proverbia quippe non hoc sonare quod scriptum est etiam in Evangeliis edocemur, quod Dominus populo in parabolis et in proverbiis sit locutus, secreto autem apostolis dissolverit ea (Marc. IV). Ex quo manifestum est et proverbiorum librum non ut simplices arbitrantur patentia habere praecepta, sed quasi in terra aurum et in nuce nucleus, et in hirsutis castanearum operculis fructus inquiritur, ita in eis divinum sensum altius perscrutandum. Super hoc addit etiam causas naturasque rerum se voluisse cognoscere, et Dei dispositionem et prudentiam, quare unumquodque vel quomodo factum sit scire voluisse, ut quod David post dissolutionem corporis et animae coelos reversurum se sperat esse visurum dicens, Videbo coelos opera digitorum tuorum (Psal. VIII), hoc nunc in praesenti Salomon visus fuerit invenire, ut veritatem soli Deo cognitam, corporis vallata septo, mens humana comprehenderet.