|
|
“Verba quae ego loquor vobis, a meipso non loquor. Pater autem in me
manens, ipse facit opera.”
|
|
Hic et illic duo testimonia compono, alterum dictorum, et alterum
factorum. Dignum hoc in sermone meo testimonium est, quia sicut scitis,
sicut per omnia experti estis,
|
“verba quae ego loquor vobis, a meipso non loquor,”
|
|
id est, non de corde meo, sicut propheta mendax confingo. Verum namque
habent effectum verba quaecunque loquor. Dicit namque lex:
|
“Hoc habebis signum, quod in nomine Domini propheta ille praedixerit, et
non evenerit, hoc Dominus non est locutus, sed per tumorem animi sui
propheta confinxit (Deut. XVIII),”
|
|
etc. Ergo verum et dignum est in sermone meo testimonium, quod secundum
legem saltem vobis amicis meis satisfacere debuerat ad credendum, verum
istud quoque esse, quod et vobis discentibus, et Judaeis adversantibus
persaepe dico, quia in me est Pater, et ego in Patre meo. Ecce autem cum
hoc testimonio dictorum, palam omnibus decertat aliud testimonium
factorum. Nam Pater in me manens ipse facit opera. Nunquid si mentirer
in sermone, Pater mecum esset in tantorum operum exhibitione? Nunquid
maneret vel tandiu permansisset in me mirabilium effector Spiritus ejus,
qui a superbientibus solet recedere, sicut recessit a Saul? (I Reg.
XVI.) Igitur quia et in lege scriptum est, quod duorum hominum
testimonium verum sit, quid ultra haeretis? (Deut. XVII, XIX.)
|
|