CAPUT XIV. De martyrum persecutionibus juxta illud de Apocalypsi:

“Et draco stetit ante mulierem quae erat paritura, ut cum peperisset devoraret filium ejus.”

Et signum magnum apparuit in coelo: Mulier amicta sole, et sub pedibus ejus luna, et in capite ejus corona stellarum duodecim, et in utero habens, et clamabat parturiens, et cruciatur, ut pariat. Et visum est aliud signum in coelo. Et ecce draco magnus rufus, habens capita septem, et cornua decem (Apoc. XII), etc. Mulier nempe ista, sancta Ecclesia est, mulier quondam nuda nuditate illa, quam in primis parentibus per peccatum accidisse sancta Scriptura denotat, nunc autem amicta non amictu qualicunque, sed amicta sole, id est Christo sole vero, sole justitiae. Omnes enim, inquit Apostolus, qui in Christo baptizati estis, Christum induistis (Gal. III). Et luna sub pedibus, id est mutabilitas bonorum temporalium in contemptu ejus. Non ita hactenus. Pro temporalibus enim bonis, pro terra enim non vivorum, sed morientium, videlicet pro terra Chanaan hactenus Ecclesia gladio materiali pugnaverat. Non ergo prius fuerat luna sub pedibus ejus. Nunc autem perfecta sit, omni mundo abrenuntiare, imo et proprium corpus, vel animam suam odisse jubetur, et ecce nimirum luna sub pedibus ejus, et in capite ejus corona duodecim stellarum. In capite ejus, id est in initio ejus, corona stellarum duodecim, decus est apostolorum duodecim. Sive Christum intelligas, sive ipsum primordium ejusdem nascentis Ecclesiae capitis nomine designatum, duodenario caput ejus ornatum est numero apostolorum. Et in utero habens, et clamabat parturiens, et cruciatur ut pariat. Clamor ejus utique bellum contra ipsam excitavit quod subjunctum est: Imo clamare illi veraciter pugnare, hostemque provocare fuit. Quid enim erat mulierem in utero habere, et clamare parturientem, et cruciari, ut pareret, nisi habere in corde bonum Dei verbum, de spiritu amoris Dei conceptum, et praedicare per magnum charitatis affectum, et nimium sollicitari pro generatione filiorum spiritualium? Neque enim solus hoc Paulus dicere potuit: Filioli mei, quos iterum parturio donec in vobis Christus reformetur (Gal. IV). Universi ordinis praedicatorum quoscunque Spiritus sanctus misit, qui ordo vere mater Ecclesia est, universi ordinis eorum intentio talis est, talis affectus, ut spirituales parere filios, et Christum formare valeant in suis auditoribus. Idcirco quia charitate Christi urgente, tacere non potuerunt, quemadmodum mulier in utero habens, dum cruciatur ut pariat, tacere non potest, iratus est diabolus, et contra illam consurrexit in bellum. Sequitur ergo: Et ecce draco magnus, rufus, habens capita septem, et cornua decem, et in capitibus suis septem diademata, et cauda ejus trahebat tertiam partem stellarum, et misit eas in terram. Et draco stetit ante mulierem, quae erat paritura, ut cum peperisset, devoraret filium ejus (Apoc. XII). Diabolus enim saevitia cruentus, malitia insidiosus, contra Ecclesiam potentia regni terreni armatus est. In septem capitibus omnes reges ejus, in decem cornibus omnia regna mundi intelligimus, de quibus quasi cornibus suis superbit elatus. Nam et in Evangelio ad ipsum Dei Filium audet, et dicit, ostendens illi omnia regna mundi, et gloriam eorum: Tibi dabo potestatem hanc universam et gloriam eorum, quia mihi tradita sunt, et cui volo, do illa. Tu ergo si adoraveris me, erunt omnia tua (Matth. IV; Luc. IV). Cauda ejus trahebat tertiam partem stellarum coeli, quia videlicet innumeram partem angelorum vel hominum, dolo fallente, quasi cauda dejecit. Cauda ejus est pars caeca, pars immunda, suique velamine contegens immunda ne pateant. Stetit ante mulierem, ut cum peperisset, devoraret filium ejus. Insidiabatur matri Ecclesiae diabolus jam tunc, cum haec sacramenta cernerentur, Christum, id est fidem Christi quam illa praedicabat, exstinguere contendens in cordibus credentium. At illa peperit puerulum masculum, semper enim, licet adversante dracone, peperit Ecclesia Christum. Parit, inquam, masculum, id est fortem, ut videlicet eum, qui feminam vicerat, vincat diabolum. Nam quis alius filius, quis alius masculus regit gentes in virga ferrea, id est inflexibili justitia bonos regens, malos tanquam vas figuli confringens? (Psal. II). Hunc talem filium beatae mulieris, draco devorare volens, ut nunquam esset memoria vel fides ejus, ante illam stetit. Sed quid? Et raptus est, inquit, filius ejus ad Deum, et ad thronum ejus. Revera multum hoc perversae voluntati adversatur draconis iracundi, quod masculus hujus mulieris filius, non inter mortuos permansit, aut caro ejus corruptionem vidit (Psal. XV), sed cito resurrexit, et in coelum ascendit, et sedet a dextris Dei. Nisi sic factum fuisset, rufus iste draco, id est homicida diabolus, memoriam ejus, quanta nunc apud nos est, delere potuisset. Idcirco ipse in Psalmo resurgere festinans cum dixisset: Factus sum sicut homo sine adjutorio inter mortuos liber, etc., continuo subjunxit: Nunquid mortuis facies mirabilia, aut medici suscitabunt, et confitebuntur tibi? Nunquid narrabit aliquis misericordiam tuam in sepulcro, et veritatem tuam in perditione? (Psal. LXXXVII.) Tanquam diceret: Per resurrectionem meam facies mirabilia mortuis, spiritualiter eos resuscitando per medicos tuos, et ad cognitionem tui deducendo atque justificando, quod non fieret me manente in sepulcro et in perditione, ut inimici exoptant. Hoc est quod sub illis interrogationibus dixit: Ergo quasi quaereretur, quare filium mulieris hujus draco non devoravit, qui ad devorandum stetit, subjuncta causa est, quia raptus est filius ejus ad Deum et ad thronum, id est quia Christus resurrexit a mortuis, et ascendit ad Patrem et sedet a dextris ejus. Postmodum subditur: Et iratus est draco in mulierem, et abiit facere praelium cum reliquis de semine ejus (Apoc. XII). Hoc est praelium quod nunc miramur, quod praesenti loco in laudem et gloriam Spiritus sancti, Spiritus fortitudinis, praedicare intendimus.