|
Debuerat igitur, juxta sacrae legis edictum, supra memoratum, sanctum
esse Domino totum castelli hujus spatium, id est nullam pati communium
sive saecularium rerum contaminationem, qualem vidimus et audivimus in
plerisque locis magnum saepius attulisse offendiculum, sive scandalum
fratribus Deo sacratis, et propositam debentibus religionis monasticae
puritatem. Fere usque ad nostra tempora perseverat, sicut scitis, huic
monasterio vestigium aliquod juris antiqui, ita ut claves hujus castelli
nullo contradicente haberet prior sive praepositus monasterii et clausae
tota nocte non aperirentur portae usque ad diem hora competenti. Nunc
autem longa praedecessorum nostrorum negligentia, dum saecularibus sese
nimis accommodant, tantam aluit licentiam, ut illud propheticum dicere
nobis conveniat, praesertim quibus optabilis est et grata religio,
quique bono zelo zelamur pro Domino: Haereditas nostra versa est ad
alienos, domus nostrae ad extraneos (Thren. V). Castellum quippe
occupaverunt, et non tantum turres et interturria sibi ad inhabitandum
reparaverunt homines, honesti quidem secundum saeculum, verum etiam
subterturria, quae dicunt cellaria, quasi specus caecos et angulos pene
occultos talibus personis locaverunt, qualium vita dubia est, conditio
ignota, fama obscura, ita ut gravibus in circuitu nostro personis tale
sit de habitaculis istis judicium, et sic de illis judicent tanquam de
quibusdam officinis immunditiarum, et idcirco dicerent: Non dubitent
juste hoc accidisse incendium, non solum intus his qui fecerunt, verum
etiam foris illis qui facientibus consenserunt; meque reclamantem aut
litigio depresserunt, aut silentio destituerunt. Plane etsi aliae
fuerunt causae incendii, dicere non dubitem quin causa ista maxima
fuerit, et judicio Domini actum sit. Videram quippe in somnis, antequam
fieret, et nonnullis vestrum aliquoties cum admiratione retuleram
pavorem hujusmodi. Aderat atque instabat exspectantibus nobis quasi dies
judicii, cum videremur consistere quasi in orientali parte monasterii
cujusdam versi ad occidentalem plagam. Interea signa de turri pendentia
fragore horrisono concrepuerunt, et hoc videbatur quasi adventantis
Judicis praenuntium. Et nullam quidem personam in eodem visu aspeximus,
sed repente ab aquilone per patentes fenestras ignis horribilis
crepitans, et in partes plurimas scintillans, insiluit, et ante facies
nostras disjectus cecidit, nos tamen, id est me et eos qui simul stare
videbantur, nequaquam attigit, nisi quod in visu illo immensa erat
magnitudo saevi horroris. Sed nunquid argumentis sive conjecturis
egemus, ut sciamus vel credamus quod non casu, sed judicio corripientis
Domini factum sit istud, praesertim cum dicat Apostolus: Dum judicamur,
autem a Domino corripimur, ut non cum hoc mundo damnemur? (I Cor. XI.) O
ergo utinam, vel sic correpti judicio praesenti, judicio modico et
tolerabili, sententiam timeant atque effugiant futuri universalis
judicii hi qui, sacratum Deo locum invadere praesumentes, vota beatorum
pontificum supradictorum, quantum in ipsis fuit, perfregerunt, ne dicam
irrita fecerunt, quia videlicet irrita fieri non potest devotio
sanctorum, qui superaedificati super fundamentum apostolorum (Ephes.
II), nequaquam dignum arbitrati sunt superaedificare super fundamentum
paganorum sed quorumlibet hominum mortuorum.
|
|