|
|
“Dicit ei Petrus: Quare non possum te modo sequi? Animam meam pro te
ponam.”
|
|
Verum quidem est quod ait Petrus, dum futuro tempore sic enuntiat:
|
“Animam meam pro te ponam.”
|
|
Etenim futurum erat, et Dominus sic dixerat:
Verumtamen quoniam praesens periculum, de quo tunc agebatur, intendebat
cum haec diceret Petrus, et in illo durare sibi posse videbatur, Dominus
autem et praesens infirmitatis humanae, et futurum praevidebat tempus
fortitudinis ejus, impleri oportebat in comparatione Domini, et Magistri
de servo ac discipulo quod ait Scriptura:
|
“Omnis homo mendax (Psal. CXV).”
|
|
Dominus namque conscius voluntatis, et cognitor infirmitatis dixerat:
|
“Non potes me modo sequi;”
|
|
affirmabat se posse, confidens de viribus suis. Itaque experimento
concludendus, et sibimet ostendendus erat, ut nulla deinceps de statu
suo praesumat tabula, cum tam fortis lapsa sit columna.
|
“Respondit Jesus: Animam tuam pro me ponis? Amen, amen dico tibi, non
cantabit hac nocte gallus, donec ter me neges.”
|
|
Sic dictum, et sic deinde factum, nullus tacet evangelistarum, quia
videlicet multum utile non frustra visum est, ad reprimendum humanae
infirmitatis ausum. Alto namque Divinitatis consilio factum est, ut in
illa perturbationis nocte omnibus apostolis scandalum patientibus maxime
princeps Petrus suae ad tempus inexpertae infirmitatis relinqueretur,
trinaque negatione lapsus, et ipse experto crederet, et nos scire
faceret quod nisi auxilium a Domino veniat, noster cito pes moveatur, et
si ille dormitaverit, qui solus novit et potest custodire, tam sole per
diem quam luna per noctem utimur, id est, tam divinitatis quam
humanitatis Christi fidem in tentatione perdimus.
|
|