CAPUT XXI. Quid sit, Deum irasci parum.

Ira Dei parva, juxta quam dicit:

“Quia ego iratus sum parum (Zach. I),”

subauditur Hierusalem et Sion. Ira parva, virga disciplinae est scilicet temporalis afflictio sive vexatio, valens ad hoc, ut intellectum det auditui, ne forte Hierusalem sive Sion, scilicet electa quaelibet anima temporalibus bonis inebriata consopiatur, et auditus ejus intellectum verbi Dei non habeat, in quo est vita aeterna. Talis ira zelus recte vocatur, dicente ipso:

“Zelatus sum Hierusalem et Sion zelo magno (ibid.),”

veluti cum vir diligens dilectam suam fortiter aemulatur euntem post amatores suos.

“Ecce, inquiens, ego sepiam viam tuam spinis, et sepiam eam maceria, et semitas suas inveniet, et sequetur amatores suos, et non apprehendet eos, et quaeret eos, et non inveniet, et dicet: Vadam et revertar ad virum meum priorem, quia bene mihi erat tunc magis quam nunc (Ose. II).”

Porro ira Dei magna est, quod non zelatur, quemadmodum in Hieremia dicit ipse:

“Cum zelus meus recesserit a te, et exsecrantem animam non requirit, neque sepit viam ejus spinis, ut adversis offensa revertatur ad Creatorem suum.”

Juxta quod in Psalmo dictum est:

“Secundum multitudinem irae suae non quaeret (Psal. VIII).”

Huic irae magnae, magna est opposita misericordia. De qua cum dixisset ad David in juramento suo:

“Visitabo in virga iniquitates eorum, et in verberibus peccata eorum (subauditur filiorum David),”

continuo subjunxit:

“Misericordiam autem meam non dispergam ab eo (Psal. LXXXVIII).”

Quaenam est illa misericordia, nisi promissio tunc adimplenda, nunc autem impleta? Nam et alibi: Deus, inquit, susceptor meus, Deus meus misericordia mea (Psal. LVIII), Deus meus, inquam, scilicet Christus, qui est super omnia benedictus Deus in saecula (II Cor. XI), quem profecto in sua persona, id est de semetipso proloquens David, susceptorem suum potuit dicere, quia futurum erat, et factum est, ut Deus suus, Verbum Dei, Verbum Deus susciperet ipsum David, susciperet carnem nostram, hominem verum de semine ipsius David. Haec misericordia tam magna, fructus est illius benedictionis, qua pater Isaac juniorem filium suum Jacob benedicens:

“Serviant, inquit, tibi populi, et adorent te tribus. Esto Dominus fratrum tuorum, et incurventur ante te filii matris tuae. Qui maledixerit tibi, sit ille maledictus, qui autem benedixerit tibi benedictionibus repleatur (Gen. XXVII).”

Eo namque illa benedictio tendebat, ut Deus noster misericordia nostra, Deus et homo Christus de stirpe Jacob nasceretur, quoniam responsum fuerat Rebeccae:

“Duae gentes in utero tuo sunt, et duo populi ex ventre tuo dividentur (Gen. XXV).”

Et idcirco fieri non poterat, ut ex ambobus nasceretur, utpote divisis Jacob et Esau. Illa benedictio, quam sortitus est ejulans Esau dicente patre:

“In pinguedine terrae, et in rore coeli desuper erit benedictio tua (Gen. XXVII)”

misericordia parva est, parvae irae Dei, de qua jam dictum est, opposita.