CAPUT III. Quomodo suscitatum fuerit super Dominum Christum hoc mysterium hujus pastoris, in eo quod septuaginta viros, ut de spiritu ejus daretur eis, congregare jussus est ad ostium tabernaculi foederis.

Igitur Moyses congregans septuaginta viros de senioribus Israel, quos noverat ipse, quod senes essent et magistri, ad hoc ut de spiritu suo daretur eis in ministerio, significat Dominum nostrum Jesum Christum, qui discipulos quos elegit, notos habens, quod senes essent, id est, fidem haberent, in qua testimonium, ait Apostolus (Hebr. VI), consecuti senes, id est, sancti Patres, idcirco congregavit, ut participes eos faceret Spiritus sui, qui in ipso est, non ad mensuram sicut in quolibet sanctorum, sed, sicut ait Apostolus, quia

“in ipso habitat plenitudo divinitatis corporaliter (Colos. II).”

Docet nos hoc columba illa, quae baptizato eo visa est descendens in eum, sicut Lucas manifestius scribit, quia

“apertum est coelum, et descendit Spiritus sanctus corporali specie, sicut columba in ipsum (Luc. III).”

Nimirum et illa corporalis species quiddam totum, integrum atque individuum et istud Apostoli dictum:

“Quia in ipso habitat plenitudo divinitatis corporaliter,”

hoc asserunt, quia Spiritus sanctus huic non ad mensuram datus est, sed totus in ipso est, totus in ipso manet cum omnibus donis suis, sicut corporalis species columbae tota in eum descendit cum omnibus membris suis, non quod tunc Spiritus sanctus in illo esse vel manere coeperit, sed quod in eo esset, quod in eo maneret tali specie demonstravit. Denique si de natura ejus humana recogitet aliquis, certum est, quia manet in eo Spiritus sanctus ab initio conceptionis, quippe quem de Spiritu sancto virgo intemerata concepit. Si autem de divina natura sermo sit, stultum est ambigere utrum in Filio Spiritus sanctus sit, cum et Pater, et Filius, et Spiritus sanctus una substantia sit, nullo loco separabilis, nullis accidentibus permutabilis. Ubi iste legislator et benedictionis dator, viros istos congregavit, ut de Spiritu suo daret eis? ad ostium tabernaculi foederis, et ibi stare secum fecit (Num. XI). Quod est ostium tabernaculi, coelestis tabernaculi non manufacti? Non enim ignotum esse debet, aliud esse tabernaculum, quod fixit Deus non homo; et aliud quod jubente Deo, secundum exemplar illius fixit homo, jubente, inquam, et dicente Deo:

“Inspice et fac secundum exemplar, quod tibi in monte monstratum est (Exod. XXV.)”

Quod ergo est ostium coelestis tabernaculi, nisi passio Domini nostri Jesu Christi, in qua patefactum est latus ejus lancea militis, unde sanguis, et aqua profluxit? Non enim aliud novimus ostium, neque aliunde, nisi per fidem hujus sacramenti est nobis introitus, sive transitus

“in locum tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei (Psal. XLI).”

Ad illud quidem ostium omnes adducimur, omnes quicunque in Christo Jesu baptizati sumus,

“nam in morte ipsius baptizati sumus,”

ait Apostolus (Rom. VI), et ibi Spiritum sanctum accepimus. Sed pulchrum est hic illos primores viros attendere, quos tunc praesentialiter adduxit, dicens inter caetera sublevatis in coelum oculis,

“quos dedisti mihi custodivi, et nemo periit ex eis, nisi filius perditionis (Joan. XVII).”

Quomodo stare fecit eos secum?

“Vos estis, ait, qui permansistis mecum, et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus regnum (Luc. XXII).”

Ita steterunt cum eo ad ostium tabernaculi, non dico septuaginta viri, imo viri jam centum et viginti, quando descendit Dominus, et auferens de Spiritu Christi, tradidit eis, quando

“factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus vehementis, et apparuerunt illis dispartitiae linguae tanquam ignis (Act. II).”