|
Dominicae tertiae totum officium consolationem decantat, maxime
rectoribus Ecclesiarum; quorum status quanto eminentior, tanto vita
judiciis hominum subjectior, et tanto magis persaepe apud homines
laceratur opinio, quanto eorum meritum in divino fulget judicio.
Venturum namque illis annuntiat, qui harum illuminet abscondita
tenebrarum; quia ipse judex eorum est et conscius, qui omnino errare non
novit judicio. Ut ergo tanto teste vel judice venturo gaudeant, vel quid
de illo sperent ut sciant, opportune recitatur illud praeclarum atque
famosum quod de Joanne Baptista perhibuit, testimonium, dicens:
|
“Amen dico vobis, inter natos mulierum non surrexit major Joanne
Baptista (Matth. XI).”
|
|
Magnum testimonium, grande praeconium. Negavit Deus hominem esse illum
mollibus vestitum, negavit arundinem esse vento agitatam, enuntiavit
officio, vel meritis esse angelum. Ostendit in uno quod in omnibus
facturus est, quoniam veniens ad judicium in conspectu Patris, et
sanctorum angelorum, congrua singulis testimonia reddet. Quis ergo non
erubescet flere, eo quod competens suis meritis non habeat ex hominibus
testimonium tanto sibi reposito in coelis praecone meritorum?
|
“Gaudete potius in Domino semper, iterum dico gaudete, inquit Apostolus
(quod cantant in introitu), modestia vestra nota sit omnibus hominibus
(Philip. IV).”
|
|
Quod si oculos suos compresserint, et lucem vestram coram eis lucentem
videre noluerint, nihil solliciti sitis, Dominus prope est, qui lucem
vestram videre nolentibus ingeret, tantummodo petitiones vestrae
innotescant apud Deum: unus enim ille testis contra omnes criminatores
praevalebit. Promissam consolationem hanc subsequens compleri collecta
postulat, dicens: Aurem tuam, Domine, precibus nostris accommoda, et
mentis nostrae tenebras gratia tuae visitationis illustra. Tenebras enim
quas patimur, in eo quod errantes falso judicamur et judicamus,
illustrabit ejus adventus, quem non tardari poscimus. Sicut in
subsequenti lectione epistolae ait idem Apostolus:
|
“Nolite ante tempus judicare quoadusque veniat Dominus, qui et
illuminabit abscondita tenebrarum, et manifestabit consilia cordium (I
Cor. IV).”
|
|
Tota enim haec lectio tendit in hoc, ut nobis pro minimo sit judicari ab
humano die, sicut fuit Joanni, qui, ut supradictum est, in Evangelio
praedicatur a Domino arundo vento agitata non esse (Matth. XI). De eadem
re Dominus flebiliter postulatur in graduali, praemissa laude
competenti:
|
“Qui sedes, Domine, super Cherubim (Psal. LXXIX),”
|
|
etc. Nam in eo quod sedet super Cherubim, id est, super plenitudinem
scientiae, novit et potest occultam cordium nostrorum abyssum penetrare,
et quaecunque ibi latent, vero testimonio in publicum proferre. Ad hoc
juxta vocem psalmi, quae in alleluia personat, excitabit potentiam suam,
et veniet. Et sicut in offerenda quasi jam factum, quia procul dubio
futurum est, praesumimus dicendo:
|
“Benedixisti, Domine, terram tuam, avertisti captivitatem Jacob (Psal.
LXXXIV),”
|
|
gaudebunt electi stantes a dextris testimonio sibi reddito a vero
judice, et libertatem accipient filiorum Dei (Rom. VIII), juxta quod in
alio loco scriptum est:
|
“Cum averterit Dominus captivitatem plebis suae, exsultabit Jacob, et
laetabitur Israel (Psal. XIII).”
|
|
Cujus libertatis spe confortat pusillanimes tuba prophetica in
communione:
|
“Dicite pusillanimis: Confortamini, et nolite timere (Isa. XXXV),”
|
|
qui saepe dum humana contra se audivit praejudicia, quamvis de reposito
in conscientia thesauro debeant consolari, tamen valde trepidant, quia
necdum sciunt, quales in illo tremendo Dei judicio inveniendi sunt. Unde
beatus Gregorius, qui multis hominum praejudiciis fatigatus, satis et
plus aliis multis erat expertus, quid paterentur, vel quanta intra haec
consolatione indigerent rectores Ecclesiae, et idcirco hoc illis celebri
statione officium dedicavit, scribens ad Mauritium imperatorem, inter
caetera dicit:
|
“Quod autem dominorum pietas illud mihi pavendum, et terribile
omnipotentis Dei judicium intentat, rogo per eumdem omnipotentem
Dominum, ne hoc ulterius faciat. Nam adhuc nescimus quis ibi qualis
sit.”
|
|
Et Paulus egregius praedicator admonet, dicens:
|
“Nolite ante tempus judicare, donec veniat Dominus, qui et illuminabit
abscondita tenebrarum, et manifestabit cogitationes cordium (I Cor.
IV).”
|
|
Cur statio ad sanctum Petrum.
Sciendum vero est, praesentis Dominicae officio stationem congrue fieri
ad Sanctum Petrum, quia videlicet ille rectorum Ecclesiae primus et
praecipuus est; quibus idem officium praedicat gaudium et patientiam in
tribulatione, longanimitatem in spe, quorum in animo quanta pressura
sit,
|
“et praeter illa quae extrinsecus sunt, quanta instantia quotidiana (II
Cor. XI),”
|
|
quanta sollicitudo commissarum sibi animarum, nulli praeter ipsos, qui
experti sunt, perfecte et liquido noverunt, quamvis frequenti lectione,
maxime ex libris beati Gregorii nonnulla ex parte a studiosis et
cordatis lectoribus queant cognosci. Ipse autem beatus Gregorius
egregium Romanae sedis post Petrum apostolum decus; qui optime, ut
dictum est, angoris ejus conscius exstitit, hoc sese cum illis officio
consolatus est; quippe, qui ut in libro vitae ipsius legimus, stationes
per basilica vel beatorum martyrum coemeteria (secundum quod hactenus
plebs Romana, quasi eo vivente, certatim discurrit) sollicitus
ordinavit; per quas et ipse simul discurrens, dum adhuc loqui
praevaluit, viginti homilias Evangelii diverso tempore declamavit,
reliquas vero ejusdem numeri dictitavit quidem, sed lassescente
stomacho, languore continuo aliis pronuntiandas commisit. Qui sicut vere
dulcissimum sancti Spiritus organum, quidquid scripsit, digito Dei
dictante concepit; sic easdem stationes non sine eodem Spiritu deposuit,
et tam haec quam caetera ejus opera, tanquam Ecclesia.
|
|