|
Omnipotentia enim cum duabus, ut superius jam dictum est, proficiscatur
viis, sive perficiatur manibus, scilicet misericordia et judicio, hinc
sublevando humiles, inde dejiciendo superbos atque rebelles,
consuetudine Scripturarum magis in eo praedicari solet, quod judicio
ejus peccatores puniuntur, quod brachio ejus superbi dejiciuntur. Primum
hoc nomen illic invenimus, ubi Abrahae, cum jam nonaginta novem annorum
esse coepisset, apparuit Dominus, dixitque ad eum: Ego Dominus
omnipotens, ambula coram me, et esto perfectus (Gen. XVIII). Quid
secundum hoc nomen facere posset quam fortis, quam terribilis esset,
quantum creaturis vel naturis omnibus dominari posset, actu non
indicavit ei, nisi in eo quod de Sara diu sterili atque vetula filium
dedit. Idcirco post haec ad Moysen loquens, moxque omnipotentiae suae
miracula in Pharaonem et servos ejus facere intendens, ita dicit: Ego
Dominus qui apparui Abraham, et Isaac et Jacob in Deo omnipotente, et
nomen meum Adonai non indicavi eis (Exod. VI). Cum enim haec dicit,
subaudiendum est ut nunc indicabo tibi, in eo quod educam vos de
ergastulo Aegyptiorum, et eruam de servitute, ac redimam in brachio
excelso, et judiciis magnis, et inducam in terram super quam levavi
manum meam, ut darem eam Abraham, Isaac et Jacob. Propter hoc eadem
Sapientia dicit: Cum enim quietum silentium tenerent omnia, et nox in
suo cursu medium iter haberet, omnipotens sermo tuus exsiliens de coelo
a regalibus sedibus durus debellator, in mediam exterminii terram
prosiliit gladius acutus, insimulatum imperium tuum portans, et stans
replevit omnia morte (Sap. XVIII). Omnipotentis ergo nomen, maxime in
superborum dejectione praedicatur, cujus omnis actus in illo tremendo
judicio maxime declarabitur, quando rex ille omnium filiorum superbiae
(Job XLI) cum omnibus sequacibus suis manu ejus arctabitur, et
videntibus cunctis praecipitabitur (Job XL).
|
|