CAPUT 28

“Clamabat ergo Jesus in templo dicens: Et me scitis, et unde sim scitis, et a meipso non veni, sed est verus qui misit me, quem vos nescitis.”

Haec dicens Jesus, non frustra clamabat, quia videlicet clamore, id est forti praedicatione, res digna erat.

“Et me, inquit, scitis, et unde sim scitis,”

etc. Ac si diceret: Secundum hominem quidem et me Jesum esse scitis, et hominem Galilaeum esse scitis, sed est alia in Christo, id est, in meipso natura, secundum quam nemo vestrum scit unde sim, et secundum illam naturam nunc dico, quia

“a meipso non veni,”

videlicet quomodo venturus est ille iniquus homo peccati, filius perditionis, cujus adventus erit secundum operationem mendacii, sed est verus qui misit me, quem vos nescitis, quia videlicet, sicut alio loco jam dixi:

“Neque vocem ejus unquam audistis, neque speciem ejus vidistis (Joan. V).”

“Ego scio eum, qui ab illo sum, et ipse me misit,”

scio et bene scio eum, utique ab initio antequam, talis ego fierem, qualem me vos scire potestis, dicentes:

“Sed hunc scimus unde sit.”

Et unde hoc mihi quod scio eum; videlicet, quia ab illo sum, utique non eo modo quo et vos ab illo estis, qui tamen, ut praedixi, illum nescitis. Vos enim ab illo estis facti vel creati, ego autem simpliciter et absolute sum, quia non me creavit aut fecit, sed genuit, et ut talis fierem, quem scire vos possetis, ipse me misit. Ne igitur dixeritis, vel me hoc solum esse quod scitis unde sim, vel Christum illum solum esse quod nemo sciat unde sit, id est nec solum Filium hominis, nec solum Filium Dei, sed utrumque simul, et quod scire potestis unde sit, et quod nemo sciat unde sit, id est, Filium hominis pariter et Filium Dei. Haec dicens Dominus, aestimationem illorum de Christo non solum non diminuit, sed et in majus auxit. Illi namque non eo respectu dixerunt: Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit, nec eo sensu legere soliti erant:

“Generationem ejus quis enarrabit (Isa. LXIII),”

ut sentirent illum esse consubstantialem Filium Dei, sed in caeteris plerisque traditiones suas praeferebant traditionibus Dei, sic et hanc opinionem suam, qua dicunt isti:

“Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit,”

praetulerant Scripturis propheticis. Traditio quippe illorum erat, Christum media nocte venturum in similitudinem Aegypti temporis, quando Pascha celebratum est (Exod. XII), et exterminator venit, et Dominus super tabernacula transiit, et sanguine agni postes consecrati sunt, et sic eum venturum, non tanquam Deum et hominem, sed tanquam purum, licet magnum, hominem. In hac opinione occupati, suo sensu dixerant:

“Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit,”

licet principes sacerdotum et Scribae percontanti Herodi, ubi Christus nascetur, respondere noverint.

“In Bethleem Judae; sic enim scriptum est per Prophetam (Matth. II),”

et caetera. Insipientes et maligni, qui scire poterant unde esset Christus tunc quando quaerebatur ad occidendum; nunc autem nesciunt, et nescire volunt unde sit Christus, dum quaeri inciperet ad credendum. At vero Christus non se de ignotis vel secretis regionibus, ubi olim translatus fuerit, sed ab eo venisse asserit, et illic prius fuisse, quam de Maria nasceretur, vel in Galilaea conversaretur, quo respicientes dicebant:

“Sed hunc scimus unde sit.”

Igitur aestimationem illorum non minuit, sed plus quam de Christo aestimare poterant, de seipso pronuntiavit.