VERS. 11.

“Venerunt autem ad eum omnes fratres sui,”

etc.

“Et comederunt,”

inquit,

“cum eo panem in domo ejus: et moverunt super eum caput.”

In comestione panis charitas, in motione capitis admiratio designatur.

“Et consolati sunt eum super omni malo quod intulerat Dominus super eum,”

id est super eo gavisi sunt. Percussi enim moerorem consolari, est ei post percussionem de venia congaudere.

“Et dederunt ei unusquisque ovem unam, et inaurem auream unam.”

Licet cuncta haec juxta historiam veraciter dicta sint, ipsis tamen muneribus quae oblata sunt cogimur ad allegoriae mysterium.

“Addidit,”

inquit,

“Dominus omnia quaecunque fuerunt Job duplicia,”

id est sanctae Ecclesiae, quae cum capite suo una persona est, nunc solas gentes habenti, in fine mundi omnis quae inventa fuerit Judaea consentiet, vel certe sanctae Ecclesiae in fine suo duplum recipere, est in singulis nobis et de beatitudine animae, et de carnis incorruptione gaudere. Unde scriptum est:

“In terra sua duplicia possidebunt (Isa. LXI),”

quia videlicet in fine mundi binas stolas habituri sunt, id est cum mentis beatitudine etiam carnis gloriam possidebunt. Sed ea quae subnexa sunt, in fine magis hujus saeculi conversionem Judaici populi nuntiare testantur.

“Venerunt autem,”

id est venient ad eum, credendo,

“omnes fratres sui,”

id est quotquot ex plebe Judaica fuerint inventi,

“fratres,”

inquam,

“sui, et universae sorores,”

id est vel qui fortes futuri sunt velut fratres, vel infirmi velut sorores,

“et cuncti qui noverant eum prius,”

scilicet per legis et prophetarum notitiam, quem passionis suae tempore dum despicerent ignorabant. Et comedent cum eo panem in domo ejus, id est in sancta Ecclesia quae domus est ejus. Sacri eloquii fruge pascentur, et movebunt super eum caput, id est principale quod est mens per formidinem veritatis ab insensibilitate sua patietur. Et consolabuntur eum super omni malo quod intulerat Dominus super eum. Consolabuntur, inquam, scilicet illa consolatione quam in passione sua non inveniens:

“Consolantem me, inquit, quaesivi, et non inveni.”

Consolatio quippe magna est praedicanti subsequens profectus auditoris. Et dabunt ei unusquisque ovem unam, id est inclinabunt ei innocentem vitam, et inaurem auream unam, id est pretiosam virtutem, obedientiam De qua Samuel:

“Melior est, inquit, obedientia quam victimae (I Reg. XV).”

Et notandum quod cum inaure ovis, cum ove offertur inauris, quia nimirum innocuis mentibus ornamentum semper obedientiae jungitur, juxta illud:

“Oves meae vocem meam audiunt (Joan. X).”