CAPUT XXXII. Cur horas sub silentio cantamus.

Quod non solum campanarum clangor silescit, sed regularium quoque concentum horarum noster omnino chorus abscondit, illud significat quod apostoli Christi non solum praedicare cessaverunt, ut soliti fuerant circuire

“per castella evangelizantes et curantes ubique (Luc. IX),”

sed et nocte hac, postquam hymno dicto exierunt cum illo in montem Olivarum, diffugientes et oppressi tristitia, cuncti a laude communi conticuerunt. Idcirco autem a completorio profundum hoc incipitur silentium, quia circa hanc horam, cum dixisset discipulis:

“Ecce appropinquavit, qui me tradet (Matth. XXVI),”

ipsi graves esse coeperunt et prae tristitia dormitabant, tandemque ubi turba, et qui vocabatur Judas, venit, cum tenerent eum,

“relicto eo, omnes fugerunt (ibid.).”

Nec quisquam ex illis ad eum proprius jam accessit, nisi discipulus ille, qui, ut Joannes ait,

“notus erat pontifici, quique dixit ostiariae et introduxit Petrum (Joan. XVIII),”

quem Hieronymus ipsum fuisse Joannem asserit.