|
Porro ad cavendum obtrectationis vitium, et exhibendam a subditis
humilitatem, quibuslibet etiam pravis rectoribus, superiori ejusdem
exemplo plurimum instruimur. Saul persecutor cum ad purgandum ventrem
speluncam fuisset ingressus, illic David cum viris suis inerat (I Reg.
XXIV), qui jam tam longo tempore persecutionis ejus mala tolerabat.
Cumque eum viri sui ad feriendum Saul accenderent, fregit eos
responsionibus, quia manum mittere in christum Domini non deberet. Qui
tamen occulte surrexit, et oram chlamidis ejus abscidit. Quid per Saul
nisi mali rectores, quid per David nisi boni subditi designantur? Saul
igitur ventrem purgare, est pravos praepositos conceptam in corde
malitiam usque ad opera miseri odoris extendere, et cogitata apud se
noxia factis exterioribus exequendo monstrare. Quem David ferire metuit,
quia piae subditorum mentes ab omni se peste obtrectationis abstinentes,
praepositorum suorum vitam nullo linguae gladio percutiunt, etiam cum de
imperfectione reprehendunt. Qui, etsi quando propter infirmitatem sese
abstinere vix possunt, ut extrema quaedam atque exteriora mala
praepositorum, sed tamen humiliter loquantur, quasi chlamidis oram
incidunt silenter, quia videlicet, dum praelatae dignitati, saltem
innoxie et latenter derogant, quasi regis sibi superpositi, vestem
foedant. Sed tum ad semetipsos redeunt, seque vehementissime vel de
tenuissima verbi laceratione reprehendunt. Unde bene et illic scriptum
est:
|
“Post haec David percussit cor suum, eo quod abscidisset oram chlamidis
Saul.”
|
|
Facta quippe praepositorum oris gladio ferienda non sunt, etiam si recte
reprehendenda judicantur. Si quando vero contra eos vel in minimis
lingua labitur, necesse est, ut per afflictionem poenitentiae cor
prematur, quatenus ad semetipsum redeat, ut cum praepositae potestati
deliquerit, ejus contra se judicium a quo sibi praelata est,
perhorrescat. Nam, cum in praepositos delinquimus, ejus ordinationi qui
eos ordinavit et nobis praetulit, obviamus (Rom. XIII).
|
|