CAPUT XXII. De Dominica vicesima secunda post Pentecosten.

In officio, Dominicae vicesimae secundae dicimus ad introitum: Si iniquitates observaveris, Domine, Domine, quis sustinebit? (Psal. CXXIX.) Nimirum in persona servi illius, de quo Evangelium narrat, semetipsum quisque nostrum humiliter recognoscit, qui decem millia talenta suo debebat regi, procidensque rogabat, dicens: Patientiam habe in me, et omnia reddam tibi (Matth. XVIII). Itaque magnitudinem debiti, id est peccati sui quisque nostrum perpendens dicit: Si iniquitates observaveris, Domine, etc. Ut autem laxationem quisque nostrum obtineat, agendum est, quod dicit Paulus in praeeunte Epistola: Et hoc oro, ut charitas vestra magis ac magis abundet in scientia, et in omni sensu (Phil. I), etc., subauditur enim, ut remittatis unusquisque fratri suo de cordibus vestris (Matth. XVIII). Ubi vero charitas haec abundat, sicut jam dictum est, recte congratulatio illa depromitur, secundum quam in graduali dicimus: Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres in unum (Psal. CXXXII). Et si quaeras, quantum vel quale bonum sit unitas, id est charitas fratrum cohabitantium, sequitur in versiculo: Sicat unguentum in capite (ibid.), etc., id est sicut remissio peccatorum effusa per Spiritum sanctum, quae de capite nostro, scilicet Christo descendit ad barbam Aaron, id est in fortes, et perfectos Christi apostolos, et ab illis usque ad nos. Tunc enim cohabitatio fratrum est, sicut illud unguentum, cum donamus invicem, si quid habemus adversus alterutrum (Matth. XVIII), fratres et conservi, sicut evangelicus rex Christus donavit nobis. Mandavit namque benedictionem (Psal. CXXXII), id est eamdem remissionis charitatem, ut donemus invicem, et vitam usque in saeculum, subaudis forte promisit hujus charitatis praemium. In offerenda vero: Recordare mei, Domine (Esther. XIV), quae sumpta est de oratione Estber, commovemur summopere curandum esse et orandum, ut placeant verba nostra in conspectu principis, scilicet ejusdem regis magni, qui posuit rationem cum servis suis, verba, inquam, nostra dicentium:

“Dimitte nobis debita nostra (Matth. VI).”

Non enim placebunt haec verba nostra in conspectu principis, cum ille rationem posuerit, si non dimittimus et nos debitoribus nostris. Quod autem canimus in communione ex auctoritate Evangelii: Dico vobis, gaudium est angelis Dei super uno peccatore poenitentiam agente (Luc. XV), de illo sentiendum debitore, qui sic poenitet, et sic sibi postulat dimitti, ut primum dimittat ipse conservis suis.