|
|
“Nemo potest duobus dominis servire. Aut enim unum odio habebit, et
alterum diliget, aut unum sustinebit, et alterum contemnet. Non potestis
Deo servire et mammonae. Ideo dico vobis, ne solliciti sitis animae
vestrae, quid manducetis, neque corpori vestro quid induamini.”
|
|
Hactenus temperandum esse debuit a maligna superfluitate hypocritarum,
quorum in ipsa temperantia ciborum grande est intemperantiae vitium,
nunc addit quod adhuc melius et perfectius est, ut hi, qui spiritualibus
studiis idonei sunt, soluti ac liberi esse cupiant ab omni occupatione
curarum saecularium, ab omni sollicitudine rerum quoque venalium juxta
illud:
|
“Martha, Martha, sollicita es, et turbaris erga plurima: Porro unum est
necessarium. Maria optimam partem elegit, quae non auferetur ab ea (Luc.
X).”
|
|
Hoc ita incipit:
|
“Nemo potest duobus dominis servire. Aut enim unum odio habebit, et
alterum diliget, aut unum sustinebit, et alterum contemnet.”
|
|
Hanc generalem de dominis sententiam quam veram esse ratio sponte
concedit, idcirco praemisit ut specialem opportune subinferret, eadem
nixam veritatis firmitate,
|
“non potestis Deo servire et mammonae.”
|
|
Sciendum quippe est quod non idem sit, duobus dominis, ac si dixisset:
Duobus hominibus, sive duobus regibus aut potestatibus. Nam duobus
hominibus, duobus regibus sive potestatibus potest unus homo servire,
quia possunt duo reges, duo principes sibimet concordes existere, ut
fuerunt Salomon et Hiram, rex Tyri invicem foederati (III Reg. V), et
ambobus servire potuit artifex Hiram in aedificatione domus Domini, quem
misit rex Hiram prudentem et scientissimum, qui noverat
|
“operari in auro et argento et aere et ferro, marmore et lignis, purpura
quoque et hyacintho, et bysso et coccino,”
|
|
et adinvenire prudenter quodcunque in opere necessarium esset (II Par.
II). Porro duobus dominis neminem posse servire, idcirco dictum est
veraciter, quia dominatio superbiae fastus est, et dualitas dominationis
nunquam absque scissura contrarietatis esse potest. Unus enim Dominus,
unus Deus est (Ephes. IV); caeteri, qui dicuntur dii vel domini,
putative dicuntur, et non sunt. Attamen usus obtinuit ut in suo quisque
jure dominus dicatur et sit, ut exempli gratia, in suo regno dominus et
rex dicebatur rex David. Duo domini tunc ibi esse coeperunt, quia
dominationis unitas in dualitatem scissa est, quando filius ejus Absalon
dominationem contra eumdem patrem suum arripuit (II Reg. XVI). Utique
duobus illis nemo servire potuit. Aut enim unum odio habuit, et alterum
dilexit, ut, verbi gratia, ille Chusai qui, quoniam servus erat bonus,
bonum dominum dilexit, et malum odio habuit apud Absalon degens, et
saluti David miro atque amabili artificio consulens ac deserviens. Aut
unum sustinuit, et alterum contempsit, ut ille Achitofel, qui utique non
dilexit Absalon, sed idcirco sustinuit eum, ut David dominum legitimum
contemnere posset. Nunquid enim diligebat aut diligere noverat, qui
talia quae legimus, illi consilia dabat? Imo et de toto pene Israel ita
sentiendum est, quod videlicet neque Absalon, neque Seba filium Bochri,
neque Hieroboam, caeterosque reges, quos habuit, dilexit, quippe quos
toties occidit et mutavit, sed ob hoc tamen dominationem illorum
sustinuit, ut contemnere posset legitimam dominationem domus David,
toties dicendo, ut Scriptura meminit:
|
“Quae pars nobis in David (II Reg. XX),”
|
|
vel:
|
“Quae haereditas in filio Isai? (III Reg. XII.) ”
|
|
|
|