CAPUT 19

Plane hoc nos intelligere vult, quod plena contentionis plena clamoris praedicatio est, ubicunque Christus praedicatur Judaeis. Nolunt enim audire, sed verba verbis contraria reddere, et sine sensu clamare, ut vel clamando videantur vicisse, aut rationem habere cur Evangelio non debeant cedere. Ergo

“non contendet, ait, neque clamabit, neque audiet aliquis in plateis vocem ejus,”

id est mandabit de se non praedicari illis, quia communiter contentiosi sunt et clamosi, juxta illud: Ne effundas sermonem ubi non est auditus (Eccl. XXXII). Hinc est illud Apostoli ad Titum:

“Stultas autem quaestiones et genealogias et contentiones et pugnas legis devita, sunt enim inutiles et vanae (Tit. III).”

Item ad Timotheum: Stultas autem et sine disciplina quaestiones devita, sciens quia generant lites. Servum autem Domini non oportet litigare, sed mansuetum esse ad omnes (II Tim. II). Quod deinde sequitur:

“Arundinem quassatam non confringet, et linum fumigans non exstinguet,”

circa ipsos Judaeos sic recte potest intelligi, ut illud:

“Cum iratus fueris, misericordiae recordaberis (Habac. III).”

Ecce enim ubi venerunt Romani, gentemque et locum tulerunt, civitasque et templum datum est in exustionem ignis, tunc utique arundo quassata est, et ex tunc linum fumigat longa captivitatis dispersione palam cunctis exhibens suae calamitatis monimenta. Sed neque arundinem sic quassatam confringet, neque linum sic fumigans exstinguet,

“quia caecitas ex parte contingit in Israel, donec plenitudo gentium”

subintraret, et tunc reliquiae salvae fient (Rom. XI). Hoc est quod continuo dicit:

“Donec ejiciat ad victoriam judicium, et in nomine ejus gentes sperabunt.”

Illud namque judicium, de quo alibi dixit:

“In judicium ego veni in hunc mundum, ut qui non vident, videant, et qui vident, caeci fiant (Joan. IX),”

relictis Judaeis et gentibus in nomine ejus sperantibus, ejicit, id est fortiter pervenire facit, et victoriam, et in hoc ipso multum proficit, quod arundinem, id est Judaici populi lenitatem, modo supra dicto quassatam, non omnino confregit, et linum fumigans, id est ejusdem populi vetus sacerdotium, igne, ut jam dictum est, perustum non omnino exstinxit, sed semiustum nunc usque in dispersione captivitatis fumigare permittit. Multum, inquam hoc ad illam victoriam proficit, juxta sensum illius versiculi ex persona hujus pueri per Psalmistam prolati:

“Deus”

ostendit

“mihi super inimicos meos, ne occidas eos, ne quando obliviscantur populi mei. Disperge illos in virtute tua et depone eos protector meus, Domine (Psal. LVIII).”

“Tunc oblatus est ei daemonium habens caecus et mutus, et curavit eum, ita ut loqueretur et videret, et stupebant omnes turbae, et dicebant: Nunquid hic est filius David? Pharisaei autem audientes dixerunt: hic non ejicit daemones, nisi in Beelzebub, principe daemoniorum.”

Ordo vere mysticus ac divinus, quando Dominus Jesus sciens cogitationes eorum

“recessit inde, et sequentibus se praecepit ne manifestum eum facerent, tunc oblatus est ei daemonium habens, caecus et mutus, et curavit eum, ita ut loqueretur et videret,”

quia sic futurum erat, et sic factum est, ut quando ex revelatione Spiritus sancti et auctoritate Scripturae, relictis blasphemantibus Judaeis converterent ad gentes, tunc gentes audientes gauderent, seque ultro offerrent: quarum omnis multitudo, quoniam a principe hujus mundi diabolo possidebatur, idola colens, et Creatorem suum nec nominare sciens, et quo ducebatur nesciens, recte per hominem designata est daemonium habentem, caecum et mutum.