|
Tandem finitum est duellum, longo tempore protractum, inter Deum vivum,
Dei Verbum, et Deum Hieroboam, Deum metallicum, vituli cornuti
simulacrum. Fere ducenti et sexaginta fluxerunt anni, ex quo jam dictus
Hieroboam, talem sibi deum fecit, usque ad annum nonum Osee, quo rex
Assyriorum Israelem de terra sua transtulit, non desistente Verbo Dei
decertare sermonibus hujusmodi:
|
“Projectus est vitulus tuus, Samaria. Artifex fecit illum, et non est
deus, quoniam in arenarum telas erit vitulus Samariae (Ose. VIII).”
|
|
Et in alio propheta:
|
“Audite, et contestamini in domo Jacob, quia in die, cum visitare
coepero praevaricationes Israel, super eum visitabo, et super altaria
Bethel, et amputabuntur cornua altaris, et cadent in terram (Amos III).”
|
|
Et quia non fiebat, nec futurum erat, ut Israel, vel quispiam ex regibus
ejus recederet a peccatis Hieroboam, id est a vitulis eisdem, quos fecit
Hieroboam, etiam haec dicebat:
|
“Domus Israel cecidit, non adjiciet ut resurgat, virgo Israel projecta
est in terram, non est qui suscitet eam (Amos V).”
|
|
Unde manifestum est judicium dicentis tunc quoque in Osee:
|
“Quia non addam ultra misereri domui Israel sed oblivione obliviscar
eorum, et domui Juda miserebor (Ose. I).”
|
|
De regibus namque Israel nullus, ut jam dictum est, recessit a peccatis
Hieroboam, cum nullius eorum tempore cessaret Dei Verbum revocare eos ad
poenitentiam. De regibus vero Juda nonnulli justi fuerunt, et ex eis,
qui peccaverunt, nonnulli poenitentiam egerunt. Justum ergo judicium
est, quod
|
“non addam, ait, ultra misereri domui Israel,”
|
|
et non injusta misericordia in eo quod
|
“domui Juda, inquit, miserebor.”
|
|
|
|