CAPUT XIV. Cur sua crura frangi noluerit.

Qui ergo caetera rationabiliter pertulit, non frustra, sed disponente eo frangi sibi crura noluit. Ossa namque quae ubique in Scripturis mystice pro virtutibus accipiuntur, nihil nobis mysterii praedicarent in eo quod frangerentur. Sed econtra crura ejus in eo quod integra conservata sunt, illud nobis mysticant, quod universae viae ejus rectae et inviolabiles sunt (Psal. CXVIII). Crura namque ejus, vias ejus significant, unde et in Canticis dicitur:

“Crura ejus columnae marmoreae, quae fundatae sunt super bases aureas (Cant. V),”

id est itinera ejus pulchra super divinitatis sapientiam in rectitudine firmata. Quid igitur vitata crurum fractura fieri maluit?