|
|
“Sed ego veritatem dico vobis: expedit vobis ut ego vadam. Si enim non
abiero, Paracletus non veniet ad vos; si autem abiero, mittam eum ad
vos.”
|
|
Magno plane sententiam suam pondere firmat, dicendo:
|
“Ego veritatem dico vobis.”
|
|
Cur hoc, nisi quia vere expedit nobis scire, vel credere quod nisi
fuisset ipse passus, nos spiritum adoptionis filiorum non reciperemus?
(Rom. VIII.) Ob hoc vere expediebat nobis ut abiret, et hoc nihilominus
expedit vobis credere, quia factum non esset quod per ipsum gratiam
reconciliationis acciperemus, nisi ipse abiens sanguinem suum fudisset.
Ait ergo:
|
“Ego veritatem dico vobis: expedit vobis ut ego vadam.”
|
|
Et exponens quam vere hoc expediat:
|
“Si enim, inquit, non abiero, Paracletus non veniet ad vos.”
|
|
Quare, si non abiero, Paracletus non veniet ad vos? Videlicet quia non
erit in quo consoletur vos. In quo enim consolabitur vos, nisi ego sicut
mandatum dedit mihi Pater sic fecero, et inobedientiam primi hominis
obedientiae virtute excludens, perditam vobis restauravero animarum
vitam, corporumque resurrectionem acquirendo (Rom. V). Ergo si non
abiero, si non de torrente in via bibero (Psal. CIX), non veniet ad vos
Paracletus, id est consolator, sed nec Paracletum se profitebitur iste
Spiritus sanctus, utpote non habens in quo consoletur vos, vel quid
dicat vobis paternae praevaricationis praejudicium portantibus. Amplius
autem et omnes consolationes irritae erunt, quascunque locutus est hic
Spiritus sanctus per os sanctorum qui a saeculo sunt prophetarum ejus
(Luc. I). Nec enim implebuntur Scripturae, quas idem Spiritus sanctus
prophetis, communem miseriam lugentibus, pro consolatione inspiravit.
Nam quaecunque scripta sunt, idcirco ad vestram doctrinam scripta sunt,
ut per consolationem Scripturarum spem haberetis vitae quam in Adam
perdidistis (Rom. XV). Igitur
|
“expedit vobis, inquit, ut ego vadam; si enim non abiero, Paracletus non
veniet ad vos; si autem abiero, mittam eum ad vos.”
|
|
id est mittam eum in vos. Non enim de loco ad locum mittitur, quia
ubique est Deus Spiritus sanctus, neque parietibus comprehenditur, sed
sensibus mentis et fide suscipitur. Hoc sane semel et iterum fecit
Dominus noster quod nunc promittit. Semel ipsa die qua resurrexit,
quando utique jam abierat, jam de sua minoratione ad gloriam et honorem,
de mortali conditione ad immortalitatem, de hoc mundo ad Patrem
transierat. Tunc enim, id est ipsa die,
|
“stans in medio discipulorum suorum, insufflavit et dixit eis: Accipite
Spiritum sanctum (Joan. XX).”
|
|
Accipite, inquam, Paracletum in maximam consolationem, id est in
peccatorum remissionem et in Scripturarum revelationem. Sic enim et in
hoc evangelista statim sequitur:
|
“Quorum remiseritis peccata remittuntur eis (ibid.).”
|
|
Et Lucas eamdem narrans apparitionem:
|
“Tunc, inquit, aperuit illis sensum ut intelligerent Scripturas (Luc.
XXIV).”
|
|
De qua Spiritus emissione suo loco plenius dicendum erit. Iterum vero
tunc misit, quando decimo post ascensionem ejus die, congregatis in unum
discipulis,
|
“factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus
vehementis, et replevit totam domum ubi erant sedentes (Act. II).”
|
|
Tunc, inquam, iterum misit hunc Paracletum, ut qui omnibus aequaliter
datus fuerat in remissionem peccatorum, nunc singulis pro voluntate sua
divideret diversa dona gratiarum, ut essent facundi ad praedicandum,
fortes ad toleranda certamina passionum. Sequitur:
|
|