|
Tuum est hoc opus, Christe, cujus sermo verus est, imo qui es ipsa
Veritas (Joan. XIV), cujus sententiam permanere oportet, dicentis: Non
potest civitas abscondi super montem posita (Matth. V). Item: Nemo
accendit lucernam, et in abscondito ponit, neque sub modio, sed super
candelabrum, ut qui ingrediuntur lumen videant (Luc. XI). Sed quae
unquam civitas sic super montem posita, non invidiam passa, et oppugnata
est a civitate Cain terrena et in valle posita, cujus princeps est
Satanas? Aut quae unquam lucerna sic super candelabrum posita fuit, ut
nullus ei nequam oculus invidit? Quod ut jam manifestius dicam, quis
unquam sanctorum aedificatus in monte virtutum, verboque et exemplo
lucens ad aedificationem videntium et audientium, nullam ab ingratis et
invidis passus est tribulationem? Quis inter supernarum gaudia gratiarum
propriam non habuit mensuram ejusmodi lacrymarum, quas faciunt filiis
lucis habitatores Cedar, id est tenebrarum? Nam hoc est quod in psalmo
gementes singuli dicunt: Heu mihi, quia incolatus meus prolongatus est;
habitavi eum habitantibus Cedar, multum incola fuit anima mea. Cum his
qui oderunt pacem, eram pacificus; cum loquebar illis, impugnabant me
gratis (Psal. CXIX). Et quamvis tribulentur, non tamen permittuntur
tribulari sine mensura, id est supra id quod sustinere possunt. Item
ipsi dicunt: Domine Deus virtutum, cibabis nos pane lacrymarum, et potum
dabis nobis in lacrymis in mensura (Psal. LXXIX). Oportebat igitur et
hunc sanctum, cujus anima, regis Dei civitas supra montem posita, qui
lucerna erat super insignis Ecclesiae candelabrum constituta, oportebat,
inquam, et hunc pati adversa inter prospera virtutum, quibus intus
proficiendo ardebat, et inter radios signorum, quibus foris ad gloriam
Dei lucebat, sicut protinus narrationis ordo monstraturus est. Quomodo
autem vel qualem per occasionem adversitas in eo reperit aditum?
Videlicet per ingentem muri vel praecelsae turris ruinam, id est per
mortem imperatoris saepedicti, cujus, dum adhuc viveret, amicitia pro
muro illi esse poterat contra adversarios quos contra eum postmodum
invidia suscitavit. Qui nimirum imperator, ut in caeteris ita et in
causa per quam mortem incurrit, consilium beati viri attendisset, multo
melius sapientiae appropinquasset, et non poenituisset eum, quemadmodum
ipsa Sapientia dicit: Omnia fac cum consilio, et post factum non
poenitebis (Eccli. XXXII). Quod quia non fecit, incidit in insidias
mulieris malae, videlicet ejus cujus virum Crescentium, sibi
rebellantem, captum jusserat capitalem subire sententiam. Et ab illa non
praecavens, quamvis a sancto viro saepius esset commonitus, veneno intra
cubiculum dormiens infectus est. Obiit itaque Romae anno post
ordinationem beati viri tertio. Ierat autem tunc quoque sanctus idem cum
illo, utpote ad disponenda pernecessarius maxima regni negotia. Cui cum
die sequenti confessus fuisset pestem quam perceperat, seque mori
persensisset, id quoque supremum ab eo postulavit, quatenus corpus ejus
Aquisgrani sepeliendum transferret. Hoc agere insistens vir fidelis,
regalia quoque penes se habuit, et electioni non interfuit novi
principis Henrici, tunc Bajoariorum ducis: quem secundum saeculi
dignitatem locupletissimum, et litterarum studiis non tenuiter
instructum principes regni regem sibi elegerunt. Haec fuit occasio quam
adversus illum rapere potuerunt adversarii, quales in Ecclesia nunquam
defuerunt, ex quo sacrificia Deo primi obtulerunt Abel et Cain (Gen.
IV), scilicet falsi fratres, quibusve Scriptura dicit: Quia abierunt in
via Cain (Jud. 11), quorum pressuram Apostolus quoque inter caetera
pericula sua maxime gemit (II Cor. XI). Et quidem regalia repetita cito
reddidit; sed quia novi, ut jam dictum est, principis electioni non
interfuit, extunc illi suspectus erat. Unde et idem rex obtrectatoribus
sancti pronius aurem praebebat, denique impacato semper eum odio
persecutus est, donec a Domino redargui meruit paulo ante obitum sancti,
quod in suo loco praesens narratio non praeteribit. Nunc memorabilium
operum ejus ad laudem Domini miracula percurramus.
|
|