|
Consecratio fontis in nomine sanctae Trinitatis, et maxime invocatione
perficitur Spiritus sancti. Quod idcirco recte fit, quia tota hominis
regeneratio, licet totius sit opus Trinitatis, propria tamen est
operatio Spiritus sancti. Sancta quippe Trinitas, ut ait Leo Magnus, ita
sibi divisit opus hominis, ut Pater conderet, Filius redimeret, Spiritus
sanctus regeneraret vel igniret. Verumtamen et Pater cum Filio et
Spiritu sancto condidit, et Filius cum Patre et Spiritu sancto redemit,
et Spiritus sanctus cum Patre et Filio regenerat atque illuminat. Nam et
Pater dum conderet:
|
“Faciamus, inquit, hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen.
I),”
|
|
et Filius dum redimeret, Pater illi calicem passionis dedit et ipse
Filius per Spiritum sanctum bibit: sicut apostolus Paulus ait
(Hebraeorum Cap. IX):
|
“Sanguis Christi qui per Spiritum sanctum semetipsum obtulit Deo,”
|
|
et caetera, et ut Spiritus sanctus regeneret, Pater eumdem Paracletum
Spiritum dat, et Filius in eodem Spiritu baptizat, sicut Joannes
Baptista in Evangelio sibi dictum insinuat:
|
“Super quem videris Spiritum descendentem sicut columbam, et manentem in
eo, hic est, qui baptizat in Spiritu sancto.”
|
|
Spiritus ergo sanctus aquarum sanctificator est, sanctus Spiritus fontis
nostri sanctificatio est, imo Spiritus fons vitae est (Psal. XXXV),
pacis fluvius est. Spiritus sanctus, illa paterni cordis benigna vena
est de quo usque ad nos miseratio larga tanquam flumen inundans
procurrit. Amor Dei torrens voluptatis Dei, Spiritus sanctus est. Hic
illum duorum patrem filiorum, erga juniorem filium, idest gentilem
populum, ingenita sibi pietate flexit, qui luxuriose vivendo suam
paternae substantiae partem consumpserat, porcos alienos in longinqua
regione paverat, id est spurcos daemones coluerat, et tunc reversum
suscipit, festum diem omnibus amicis, id est coetibus indicit angelicis,
jubet primam cum annulo stolam proferri (Luc. XV). Quid enim
intelligimus per annulum nisi fidei signaculum? Nam catechumenus, dum
baptizandus fidei sacrae, quam firmiter tenet, symbolum reddit, profecto
illam tabulis cordis ejus inscripsit, decentem annulum in manu ejus
dedit, et in eo, quod consignatus est cruce Christi: ut dicat cum
Apostolo:
|
“Christo confixus sum cruci (Galat. II),”
|
|
et quod tertio submergitur, ut triduanae morti Christi conformetur, et
hoc mirabili pietatis officio vivus et incolumis crucifixo et mortuo
atque sepulto configitur, commoritur et consepelitur procul dubio
calceamenta accipit in pedibus. Calceamenta namque de mortuis animalibus
fiunt. Et haec manifeste Dominicae mortis insignia sunt, quae ideo
suscipit, ut ejus exemplo, qui propter nos crucifixus est, deinceps
crucifigat carnem suam cum vitiis et concupiscentiis, et mortificans
membra sua, quae sunt super terram, dicit: Vivo autem jam non ego, vivit
vero in me Christus (Galat. V). Cum autem candidam vestem accipit, quae
utique novam Christi consolationem significat, dicente Apostolo:
|
“Omnes, qui in Christo baptizati estis, Christum induistis (Coloss.
III),”
|
|
profecto primam illi stolam induit pater, et
|
“manducemus, inquit, et bibamus, quia filius hic meus mortuus fuerat et
revixit perierat et inventus est (Luc. XV).”
|
|
|
|