CAPUT XIV. Nabuchodonosor regem Verbum Dei ex ore Danielis ferre non potuisse, quin caderet in faciem.

Quis tandem non miretur quod ille saevus ut leo, seu quasi leaena rex Nabuchodonosor audita veritate somnii cecidit in faciem suam, et Danielem adoravit? (Dan. II.) Nunquid hoc vera devotione compunctus fecit? nunquid Deum verum in homine, servo ejus, diligendo honoravit, aut honorando dilexit? repugnat valde quod sequitur: quia fecit auream statuam mirae magnitudinis, et nolentes illam adorare tres pueros, Sydrach, Mysach, et Abdenago, mitti jussit in fornacem ignis ardentis.

“Et quis est, inquit, Deus qui eripiat vos de manu mea?”

(Dan. III.) Ergo illud potius sentiendum est, quia sicut ubi vidit somnium

“conterritus est spiritus ejus, et mente est confusus,”

ita ubi audivit, et audiendo sensit fortitudinem praesentis Verbi Dei ex ore hominis, ad quem revera factum fuerat Verbum Domini, cujus in corde veraciter habitabat, cujus ex ore mirabiliter sonabat, Verbum Domini ferre non potuit sedere aut stare non valuit, sed cecidit, et sic adoravit, sic confessus est, quomodo daemones ipso incarnato et praesente contremuerunt et confessi sunt. Deus itaque regis captivatoris sui captivus Daniel effectus est. At ille saevus captivator, stultus adorator tandem expugnandus erat, donec fenum comederet quasi bos. Nec enim parva fuit superbia dementis, vel dementia superbi, de qua, ubi sic conterritus est, et sic cecidit in faciem suam adorans Danielem, ut diceret:

“Vere Deus vester, Deus deorum est, et Dominus regum (Dan. II);”

ubi eumdem Danielem in sublime extulit, sociosque ejus constituit super opera Babylonis, confestim quid egerit, Scriptura taliter annectit: