CAPUT 6

“Et mulier fugit in solitudinem ubi habet locum paratum a Deo, ut ibi pascant illam diebus mille ducentis sexaginta.”

Rapto filio suo ad Deum, et ad thronum ejus,

“mulier in solitudinem fugit,”

id est, sedente jam Christo Domino ad dexteram Patris, et dato Spiritu sancto, Ecclesia illius temporis vitam solitariam elegit. Sic enim in Actibus apostolorum legimus:

“Multitudinis credentium erat cor unum et anima una. Nec quisquam aliquid suum esse dicebat, sed erant illis omnia communia. Dividebantur autem singulis prout cuique opus erat (Act. IV).”

Nimirum hoc erat, mulierem fugisse in solitudinem, quia videlicet nihil possidere vel concupiscere in hoc mundo, fida et tranquilla mentis solitudo est: contra, possidere vel cupere vel ambire, non solitudo, sed magna sollicitudo et inquietudo est. Itaque

“in solitudinem mulier fugit,”

quando Ecclesia nil in hoc mundo possidere proposuit, provocans filios suos ad imitandum se. Exempli gratia, cum in Apostolo dicit:

“Praeterit enim figura hujus mundi. Volo autem vos sine sollicitudine esse. Qui sine uxore est, sollicitus est quae sunt Domini, quomodo placeat Deo (I Cor. VII).”

Inter haec et hujusmodi dicit:

“Vellem autem omnes homines esse sicut meipsum (ibid.).”

In hujusmodi solitudine

“habet,”

inquit,

“mulier locum paratum a Deo.”

Quis est locus mulieris in hac solitudine, nisi Deus ipse? Denique et Psalmista orans dicit:

“Esto mihi in Deum protectorem, et in locum refugii (Psal. XXX).”

Et in Job de peccatore pereunte scriptum est:

“Sicut consumitur nubes et pertransit, sic qui descendit ad inferos, non ascendet, nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus (Job VII).”

Nam quod ait,

“neque cognoscet eum amplius locus ejus,”

idem est ac si diceret: Non requiret eum amplius Deus, qui omnium beatorum locus est, extra quem nullus est beatus, in quo etiam nunc dum ab ipso peregrinamur, pes animae, id est Christiana spes, figitur. Hunc locum paratum habet a Deo, a nullo enim parari nobis potest Deus, nisi ab ipso Deo, et hoc in illa tali solitudine, ubi contemplationi vacando possit hunc locum suum cognoscere, semperque casum suum cavere, dicendo:

“Non veniat mihi pes superbiae, et manus peccatoris non moveat me (Psal. XXXV).”

Praeterea et in hoc paratus est illis locus a Deo in illa solitudine,

“ut ibi pascant illam.”

Hanc enim legem Dominus praescripsit filiis, matris Ecclesiae filiis, qui nondum pervenerunt ad apicem perfectionis maternae, ut nihil in hoc mundo velint possidere, et hoc illis jussit, ut pascant illam matrem suam, id est, evangelizantem sibi charitatem maternam, perfectionem apostolicam. Dixit enim:

“Dignus est operarius cibo suo (Matth. X).”

Et alibi:

“In eadem autem domo manete edentes et bibentes quae apud illos sunt: dignus est enim operarius mercede sua (Luc. X).”

Hujus dignitatis sive debiti memor Apostolus ad Corinthios dicit:

“Nescitis quoniam qui in sacrario operantur, quae de sacrario sunt edunt? Et qui altari deserviunt, cum altari participantur. Ita et Dominus ordinavit iis qui Evangelium denuntiant, de Evangelio vivere (I Cor. IX).”

Item:

“Si nos vobis spiritualia seminavimus, magnum est si nos carnalia vestra metamus?”

(Ibid.) Pascunt ergo illam

“diebus mille ducentis sexaginta,”

id est, quandiu peregrinando in hoc saeculo persecutiones tolerat. Nam quia tanto tempore agitanda est persecutio summa, dracone isto in illo perditionis filio, scilicet Antichristo, totas effundente inimicitias, recte tot diebus universa persecutionum omnium tempora subintelligimus, de quo videlicet tempore sive dierum numero jam loco alio plenius tractatum est. Sequitur: