|
|
“Cave, inquit, ne declines ad iniquitatem,”
|
|
id est ne extollaris in superbiam,
|
“hanc enim coepisti sequi post miseriam.”
|
|
Ac si dicat: idcirco nunc tibi consulo cavere superbiam, quia tu ex quo
mala sustinere coepisti ferventi corde impatientiae te facibus
inflammasti. Haec in beato Job idcirco Eliu protulit, quia videlicet
nesciebat quod omnia quae dixit, non de iniquitate impatientiae, sed de
virtute veritatis protulit, qui ab interni judicis sententia nec cum se
justificaret, erravit. Eliu doctus et arrogans profert aliquando quod
mulceat, aliquando quod pungat. Ima enim jam moralitatis deserit, et ad
prophetiae summa conscendit. Nec tuirandum quod vir arrogans impleri
spiritu prophetico potuit, cum Saul Cham in numero Prophetarum fuerit (I
Reg. X), et quod majus est, asina quoque ex visione angeli rationabilia
verba acceperit (Num. XXII). Sed sicut eadem asina verba quidem rationis
edidit, nec tamen ad permutationem naturae rationalis accessit, sic nunc
Eliu, vel quilibet indignus, sancta propheticae verba nonnunquam
accipit, sed tamen sanctitatis gloriam non attingit. Sic ergo sumendum
est de hujus doctrina quod flagellat, ut tamen sollicite cavendum sit de
elatione quod vulnerat.
|
|