CAPUT 44

Itaque

“nominatim vocat illas,”

id est, eo nomine quod super nos magnum pastor scripsit oblitteratis priscis nominibus, nomen Dei sui, et nomen filiorum Dei, quod est nomen Christianum, de quo et per prophetam:

“Vocabo, inquit, servos meos nomine alio, in quo qui benedictus est, benedicetur super terram (Isa. LXV).”

Et sic vocando

“educit eas,”

inquit. Unde educit, vel quo educit? Jam quidem quotquot oves Christi sumus, ex ipso, quod sumus oves, educti sumus de tenebris errorum antiquorum, jamque per manum pastorum suorum eripuit nos Deus de praesenti saeculo nequam, et transtulit in regnum Filii dilectionis suae (Galat. I). Verumtamen est adhuc, et plerumque evenit, unde plerosque nostrum, qui jam sumus oves Christi, oporteat educi, imo et clamore grandi evocari, sicut per Lazarum quoque significatum est, quem jam fetentem, et quatriduanum legimus magno Domini nostri Jesu Christi clamore fuisse resuscitatum (Joan. XII). Sordidantur quippe oves plerumque, etiam postquam tonsae et salubri fluvio lotae fuerint, et ipsis suorum vitiorum morbis delectatae, in prava concluduntur consuetudine aut etiam haeretico (quod gravius est) foedantur errore. Laborat hic pastor ovium, qui per ostium intravit, cui ostiarius aperuit, et vocibus utens, nunc pridem asperis, verbi gratia cum dicit Apostolus:

“Omnino auditur inter vos fornicatio, et talis fornicatio, qualis nec inter gentes (I Cor. V);”

nunc vero blandis, cum idem ipse ad eosdem:

“Os nostrum, inquit, patet ad vos, o Corinthii, cor nostrum dilatatum est (II Cor. VI),”

sive ad Galatas:

“Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis (Galat. IV).”

Revera

“vocat oves nominatim,”

donec

“educat eas,”

id est, pravam in illis fornicationis consuetudinem exspurget, vel fidei firmitatem reformet. Quod quia non sola voce praedicationis, sed operis quoque exemplo perficitur, protinus subjungitur: