CAPUT 56

“Pater, quos dedisti mihi, volo ut ubi ego sum, et illi sint mecum, ut videant claritatem meam quam dedisti mihi, quia dilexisti me ante constitutionem mundi.”

Tanquam diceret: Finis servationis eorum, quam postulavi, dicens:

“Serva eos in nomine tuo quos dedisti mihi.”

Finis, inquam, est iste, et in hoc dignum justitia judicat, ut quia mundus eos odio habuit, pro eo quod ego sermonem tuum dedi eis, et ipsi acceperunt et crediderunt vere,

“quia tu me misisti.”

Proinde

“ubi ego sum, et illi sint mecum, ut videant claritatem meam quam dedisti mihi,”

simulque et hoc videant,

“quia dilexisti me ante constitutionem mundi.”

Notandum quod non ait solum, ut videant claritatem meam quam dedisti mihi. Haec enim clarificatio est assumptae humanitatis quam impii videre potuerunt cum potestate magna et majestate venientem in nubibus, ut videat eum omnis oculus et qui pupugerunt (Matth. XIII; Apoc. I); sed addidit,

“quia dilexisti me ante constitutionem mundi,”

subauditur, videant quod soli videre merebuntur beati oculi justorum. Formam quippe Dei in qua Patri dilectus erat ante constitutionem mundi soli videbunt pauperes spiritu atque mites, lugentes atque justitiam esurientes et sitientes, misericordes, mundi corde, pacifici, et persecutionem propter justitiam patientes unde et in coelis regnabunt et terram viventium possidebunt, et consolabuntur atque saturabuntur, et misericordiam consequentur atque Deum videbunt, et filii Dei vocabuntur, et ipsorum erit regnum coelorum (Matth. V). Itaque dixisse,

“et videant claritatem quam dedisti mihi,”

satis est ad judicium futurae beatitudinis. Videre namque est habere, imo, visio claritatis aeternae claritudo videntium et efficiens claritatis eorum causa est, sicut hic idem Joannes cum dixisset:

“Similes ei erimus,”

statimque causam efficientem subjunxit, dicens:

“Quomodo videbimus eum sicuti est (Joan. XIII).”

Jam iis tribus exactis, scilicet, obsecratione, oratione atque postulatione; quartum tandem sequitur, videlicet, gratiarum actio, cum dicit: