CAPUT 4

Jam, inquam, venit, statim quippe illum secundum veritatem Scripturae venire oportuit, ubi missus est iste angelus ad hoc destinatus, ut pararet viam ante faciem ejus. Si autem de facie Dominatoris hujus dubitatis et dicitis, Ubi est ille, vel quis est ille qui jam venit, si vobis non sufficit index digitus, dicentis:

“Ecce Agnus Dei (Joan. I),”

accipite aliud testimonium, quod huic testimonio Scripturae praemisit:

“Caeci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur.”

Hoc testimonium operum, quae utique sunt opera Christi, quae Joannes in vinculis audivit, quae nemo alius nisi Christus facere potuit: hoc, inquam, testimonium cum illo testimonio Scripturae collatum, ad quod misit nos dicendo de Joanne:

“Hic est enim de quo scriptum est: Ecce ego mitto angelum meum ante faciem tuam,”

non sinit ignorare, nisi eum, qui vult istum Jesum a Nazareth, qui

“putabatur filius Joseph (Luc. III),”

illum esse dominatorem et Angelum testamenti, quem quaerebatis, quem volebatis. Hoc plane Joannes quondam nesciebat, videlicet quis homo, quali facie vel habitu inter homines ambularet, apud quos sive inter quos nutritus esset is qui rex Christus dici vel esse deberet, a quo mundum universum et ipsum Joannem baptizari oporteret. Sciebat tanquam propheta quod jam venisset, sed nesciebat quisnam, ubinam ille esset priusquam Spiritus sanctus demonstraret eum, descendens sicut columba, et manens super eum. Hinc ipse dicebat:

“Et ego nesciobam eum, sed ut manifestaretur in Israel, propterea veni ego in aqua baptizans (Joan. I).”

Item:

“Et ego nesciebam eum, sed qui misit me baptizare in aqua, ille mihi dixit: Super quem videris Spiritum descendentem sicut columbam, et manentem super eum, hic est qui baptizat in Spiritu Sancto (ibid.).”

Hoc nimirum pro sinceritate testimonium sui dixit, volens scire auditores, quod non pro favore humano testimonium illi perhiberet, testem idoneum esse designans eum qui in testificando non personam attendit, sed causam in testimonio suo, cum sciret causam, nondum sciebat personam. Hoc, inquam, nesciebat, et salva propheticae gratiae magnitudine, nescire poterat quis homo quali facie vel habitu esset Messias, id est Christus, quem venisse constabat. Sic Samuel sciebat quidem de filiis Isai electum jam esse regem, locuto ad se Domino,

“Providi enim mihi in filiis ejus regem,”

sed quis filiorum ejus esset Dei electus, nesciebat in tantum ut diceret viso Heliab:

“Nunc coram Domino est Christus ejus?”

(I Reg. XVI.) Similiter in caeteris filiis ita suum exsecutus est officium, et Domini exspectavit judicium, ut cum tandem ungeret David, revera dicere posset,

“Et ego nesciebam eum.”

Ecce quod quaerebat Joannes interrogando dicens,

“Tu es qui venturus es?”

Hoc enim ille fidelis amicus quaerebat, hoc intendebat, ut non contentus Filius Dei testimonio Joannis majori testimonio manifestaret se testimonio Dei Patris sui, quemadmodum apud alium evangelistam ipse dicit Judaeis:

“Vos misistis ad Joannem, et ille testimonium perhibuit veritati. Ego autem ab homine testimonium non accipio (Joan. V).”

Item:

“Ego autem habeo testimonium majus Joanne. Opera enim, quae dedit mihi Pater ut perficiam ea, ipsa opera, quae ego facio, testimonium perhibent de me, quia Pater me misit, etc.,”

usque,

“scrutamini Scripturas, quia vos putatis in ipsis vitam aeternam habere, et illae sunt quae testimonium perhibent de me (ibid.).”