CAPUT XIX. Quod recte hac die poenitentes Ecclesiae restituantur.

Omni quidem tempore illa debent episcopi fungi legatione ad reconciliationem peccatorum, de qua Apostolus loquens, cum dixisset:

“Deus erat in Christo, mundum reconcilians sibi, et posuit in nobis verbum reconciliationis (II Cor. V),”

protinus adjunxit:

“Pro Christo ergo legatione fungimur, tanquam exhortante per nos. Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo (ibid.).”

Maxime tamen hoc die hujusmodi legatis solemne est, hac legatione fungi, et peccatores, qui baptismum criminibus superductis perdiderunt, et propter hoc extra Ecclesiam missi sunt, et

“sicut ablactatum super matre sua (Psal. CXXX),”

facti sunt oblata reconciliatione, ultro in sinum matris eorum revocare, et ut ipsam reconciliationem libenter acquiescentes suscipiant, palam et solemniter foras egrediendo obsecrare. Astitit enim hac die

“vultui Dei pro nobis Christus (Hebr. IX),”

Pontifex summus in multitudine misericordiae, et sicut supra dictum est: Semel officio sacerdotii functus est, tradens, sacramentum corporis et sanguinis sui, statimque sacerdos ipse, qui et hostia, captus et ligatus, ad passionem ductus est. Utquid enim misericordia ligata est, nisi ut misericors peccatores solveret poenitentes? Utquid Christus, nisi pro impiis mortuus est?

“Commendat autem, inquit Apostolus, charitatem suam Deus in nobis, quoniam cum inimici essemus, Christus pro nobis mortuus est (Rom. V).”

Quamvis ergo a divitiis bonitatis Dei nihil temporis vacet, nunc tamen et largior est per indulgentiam remissio peccatorum et copiosior per gratiam assumptio renascentium. Augemur renovandis, crescimus reversis. Lavant aquae, lavant lacrymae. Inde est gaudium de assumptione vocatorum, hinc laetitia de absolutione poenitentium. Cujus peccatoris cor adeo frigore criminum induruit, ut non colliquescat calore pietatis, dum audit vocem saepe dicti sacerdotis Christi, pro foribus Ecclesiae dicentis, per tubas suas rationales: Venite, venite, filii, audite me, timorem Domini, docebo vos? Nam, ut probemus hanc ejus esse vocem, sumptum est hoc de psalmo tricesimo tertio, cui titulus inscribitur: Psalmus David, cum commutavit vultum suum coram Abimelech, et ferebatur in manibus suis, et dimisit eum et abiit. Est autem celeberrimum in Scripturis sacris, et jam a nobis dictum est, David, id est manu fortem et desiderabilem, qui fugiens persecutionem Saul, venit ad Achis, qui hic appellatur Abimelech, et coram illo immutavit vultum suum, et ferebatur in manibus suis (I Reg. XXI), significasse Dominum Jesum, qui coram Abimelech, quod interpretatur patris mei regnum, scilicet coram Judaeis immutavit vultum suum, id est sacrificandi ritum, quando immolato jam Paschae veteris agno, sumens panem et vinum ferebatur in manibus suis, dicens:

“Hoc est corpus meum, hic est sanguis meus (Matth. XXVI.)”

Hoc autem hac remissionis et gratiae die factum est. Cum ergo tantus Pontifex Deo Patri assistit, tenens panem et vinum, et invitat omnes ad corporis et sanguinis sui convivium, nullum justum, nullum excipiens peccatorem, dicensque per ora pontificum: Venite, filii, audite me, cujus peccatoris vel saxeum pectus ad lamentum poenitentiae non emolliatur? Magna vox invitantis est magnus et capax suscipientis sinus est, omnes ecclesiae patent januae, ut advertas neque ab austro neque ab aquilone venientes, id est neque justos neque peccatores debere prohiberi, quin accedant ad apertos divinae misericordiae fontes.