VERS. 2.

“Et iratus indignatusque Eliu filius Barachel Buzites de cognatione Ram.”

Quantum ad praesens negotium pertinet, nihil amplius, nihil minus haec personae descriptio habet, quae per ipsa, vel ejus, vel parentis, vel loci, vel cognationis nomina, notam exprimit arrogantiam intra sanctam Ecclesiam positorum. Eliu quippe interpretatur, Deus meus iste, vel Dominus Deus; Barachel, Domini benedictio; Buzites, contemptibilis; Ram, excelsus, scilicet Dei populus. Per haec, inquam, ut praedictum est, omnis arrogans exprimitur, cujus per fidem rectam

“Dominus Deus”

est, et dicit,

“Deus meus,”

id est quod intelligitur per proprium nomen Eliu; et in quo superni muneris

“benedictio”

est, quod intelligitur per paternum nomen, ut facunde praedicat quique a communicatione Christiani populi non secernitur, quod intelligitur per cognationem Ram. Sed pro hoc ipso quod arrogans est,

“contemptibilis est,”

quod intelligitur per nomen loci, quod est Buzites.

“Iratus, inquit, indignatusque est.”

Iratus est autem adversum Job eo,

“quod justum se esse diceret coram Deo,”

id est eo quod de se opera justitiae commemorasset, tanquam in fine hoc modo conclusisset: Justus ergo sum, quod ille non fecit.