|
|
“Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est.”
|
|
Ita demum jam spiritualiter homine mortuo, et corporaliter morituro,
victus quoque pariter et vestitus indigente effecto, idem Dominus Deus
exclamat: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et
malum. Ecce (quod est ostendentis adverbium) cum dicit Dominus Deus,
magnum in praesenti fragorem incutit cunctis aures audiendi habentibus.
Quid enim ostendit? Adam, inquit, quasi unus ex nobis factus est. In
Adam (quod interpretatur terrenus) virum simul et mulierem intellige,
quia viri pariter et mulieris commune nomen est, sicut jam dictum est.
Quid est: Quasi unus ex nobis factus est? Quasi Deus factus est. Eadem
enim Trinitas hic loquitur, quae et superius locuta est pluraliter ad
semetipsam, dicendo: Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem
nostram. Eadem, inquam, Trinitas hic ostendit, qualis Adam vitio suo
factus sit, quae supra proposuerat, qualem illum facere voluerit. Dicit
ergo, quasi unus ex nobis. Nempe ex tribus personis Trinitatis, unus est
Pater, unus est Filius, unus est Spiritus sanctus. Et hi tres unum
quidem sunt, sed non unus. Alius enim est Pater, alius Filius, alius
Spiritus sanctus. Adam ergo, inquit Dominus Deus, quasi unus ex nobis
factus est, ut jam non simus nos Trinitas, sed quaternitas, quanquam non
cum Deo Deus, sed contra Deum affectaverit esse Deus. Gravissima haec
more Domini Dei et acerba nimis ironia est. Quis enim vel qualis Adam?
Adam in anima jam mortuus, et corpore quoque in brevi moriturus,
indigens victu et necessario coopertus atque cooperiendus vestitu. Sed
enim quilibet ex nobis, sive Pater, sive Filius, sive Spiritus sanctus,
neque mortuus est, neque morietur, neque propter famem victu, neque
propter turpitudinem aut frigus indiget vestitu. Ergo non vere sed
ironice dictum aut dicendum est, quia hic talis quasi unus ex nobis
factus est. Et cur tali ironia irridendus est? Videlicet quia stulte et
superbe fallacissimo diabolo credidit dicenti: et eritis sicut dii. Ecce
quomodo sicut Deus vel quasi unus ex nobis factus est, quomodo sciens
bonum et malum factus est. Non quomodo ipse speravit, sed sic factum est
istud, quomodo deceptor voluit. Non sic scit bonum et malum, quomodo
omnia prospiciens Deus, sed jam expertus bonum, sic nunc experitur et
malum, quomodo non Deus. Hoc modo quasi affirmativa enuntiatione dictum,
pravitate dicentis adjuvante, multo acerbius denegatum est, quam si
negativa dictione exclamasset, sic dicendo: Ecce Adam nequaquam ut sibi
permissum fuerat, quasi unus ex nobis factus est. Et quidem ille non
solum nequaquam sicut Deus, sed pene factus erat sicut diabolus, sed
acceleravit et praevenit miserator Dominus Deus, ne Deo mortuus, sic
immortalis permaneret homo, sicut diabolus.
|
|