CAPUT IV. De silentio post offerendam.

Post haec jam sacerdos silentii solitudinem expetit, instante memoria Dominicae passionis, conversus ad altare, concentu chori finito et omni Ecclesia conticescente. Hoc autem significat illud quod Dominus noster jam non palam ambulabat apud Judaeos, cum cogitarent eum interficere,

“sed abiit in regionem juxta desertum in civitatem, quae dicitur Effrem, et ibi morabatur cum discipulis suis (Joan. XI).”

Collegerunt ergo pontifices, et pharisaei consilium, dicentes:

“Quid facimus? videtis quia nihil proficimus. Ecce mundus totus post illum abit. Et prophetavit unus ex illis, nomine Caiphas, pontifex anni illius, quod expedit, ut unus homo moriatur pro gente, et ab illo die cogitaverunt, ut interficerent eum (Joan. XII).”

Hoc ipsum autem a mysterio non vacat. Non enim timore passionis se abscondit, qui ad hoc venit, ut pateretur, sed hoc praetendebat foris, quod intus agebatur in illorum cordibus. Nam vere abiturus erat in regionem gentium pedibus evangelizantium, quae erant juxta desertum illorum, quibus jam tunc dicebat:

“Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII),”

non in ipsum desertum, quod erat illi incredulitas Judaeorum. Sacerdos ergo in silentio stans, et silenter super oblata dicens orationem, sanctum praeparat sacrificium, quia Dominus noster, etiam cum se absconderet, nec palam apud Judaeos ambularet, salutare nobis passionis suae meditabatur sacramentum. Quia vero proximo jam Pascha, cum multi ascendissent in Hierosolymam ut sanctificarent seipsos ante Pascha, et requirerent eum dicentes:

“Quid putatis; quia non venit ad diem festum? Dederant autem pontifices, et pharisaei mandatum, ut si quis cognoverit ubi sit, indicet, ut apprehendant eum. Venit Dominus Jesus Bethaniam ante sex dies Paschae, ubi fuerat Lazarus mortuus, quem suscitavit, et fecerunt coenam ibi, et Martha ministrabat, quia tunc iterum ambulabat palam, ita ut Lazarus esset unus ex discumbentibus cum eo (Joan. XI, XII).”

Levat iterum sacerdos vocem suam dicendo: Per omnia saecula saeculorum. Dicturusque rem attentione dignam, praemittit salutationem, optans nos quoque tales esse, cum quibus manere Dominus, et apud quos convivium facere dignetur. In mente enim tunc habere debet Ecclesia mulierem illam formosam, quae attulit ad convivium illud

“alabastrum unguenti nardi pistici pretiosi, et effudit super caput ipsius recumbentis (Joan. XII),”

et audire, quod dicere incipit sacerdos: Sursum corda, Habemus ad Dominum, ut et ipsa, sicut vere mulier unguentaria, sursum ad ipsam divinitatem Filii Dei levet cor suum, et illud caput aequale Deo Patri fide contingens, unguento perungat catholicae confessionis, quam sacerdos subsequendo canit. Gratias enim agere debemus omnipotenti Deo nostro per Christum Dominum nostrum, credendo et confitendo quod per ipsum majestatem ejus laudant angeli, adorant dominationes, tremunt potestates, etc. Nimirum hoc est, divinitatis ejus arcanum contingere principium, et odoriferum super caput ejus effundere pietatis unguentum. Hoc unguentum ex medulla pigmenti confectum est evangelici, scilicet ex eo quod Joannes ait de Verbo, quod

“in principio erat Deus apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt et sine ipso factum est nihil (Joan. I).”

Hujus nunc odore domus Ecclesiae repleta est, sed muscae morientes perdiderunt ejus suavitatem (Eccle. X), videlicet omnes haeretici sordibus obvoluti, quos erroris stercora fetore pascunt, et verba veritatis bono odore interficiunt. Igitur sacerdos post interjectum, ut dictum est, silentium, quasi post Domini latibulum, vocem levans, ipsum palam venientem in Bethaniam, palam convivantem, et unguento delibutum quodammodo repraesentat. Et illam sacrae confessionis unctionem sic determinat mulier illa magna, quae est sancta Ecclesia, ut cum angelis et pueris, qui in crastinum obviaverunt Domino canentes, ramosque palmarum sublevantes (Matth. XXII), decantet hunc devoti pectoris hymnum: Sanctus, sanctus, sanctus, Dominus Deus Sabaoth (Isa. VI), etc. Ubi enim dicitur. Hosanna in excelsis. Benedictus qui venit in nomine Domini, praedictum piae confessionis unguentum dimittit, ut non solum caput, sed et pedes ungat Domini, passionem mortalis hominis fideliter respiciens, ad quam cum praedictis turbae multae laudibus benedictus advenit.