CAPUT 10

Primus, inquit, Apostolorum Simon, qui dicitur Petrus. Et hoc ipsum nomen quod est Petrus, ab ipso Domino impositum est ei, cum diceretur Simon. Nam alius evangelista, videlicet Marcus, cum dixisset,

“et dedit illis potestatem curandi et ejiciendi daemonia,”

protinus haec ipsa duodecim apostolorum nomina praescribens:

“Et imposuit, inquit, nomen Simoni Petrus (Marc. III).”

Qui huic uni ex omnibus in Novo Testamento [nomen] commutavit, ut qui vocabatur Simon, vocaretur Petrus, ipse est qui similiter uni in Veteri Testamento nomen commutavit, ut qui vocabatur Jacob, vocaretur Israel (Gen. XXXII). Ipse enim scriptor nominum, qualia ipse nosse dignatus sit, et habet librum conscriptum ex nominibus splendidissimis, quem sciens Moses dixit:

“Aut dimitte populo hanc noxam, aut si non facis, dele me de libro tuo quem scripsisti. Cui respondit Dominus: Qui peccaverit mihi, delebo eum de libro meo,”

subauditur, et non te (Exod. XXXII). Nam postmodum:

“Invenisti enim, ait, gratiam coram me, et te ipsum novi ex nomine (Exod. XXXIII).”

Nec abs re est quod et illius in Veteri, et hujus in Novo Testamento nomen commutavit, sed si prudens inspector adsit, pulcherrimum est mysterium hujusce commutationis, quia videlicet hoc agebatur, ut fieret quod per prophetam dictum est:

“Et servos meos vocabo nomine alio, in quo qui benedictus est, benedicetur super terram (Isa. LXV).”

Eorum videlicet servorum Dei multorum, ille secundum carnem, ipse autem Dominus noster Jesus Christus secundum spiritum Pater est. Unde et pulcherrimum hoc est in mysterio spectaculum, quia Pater ille secundum carnem principium multitudinis, duodecim filios, hic autem secundum spiritum principium Christianitatis, duodecim genuit apostolos, et sicut illi Patri secundum carnem, sic non sibimet quidem Pater iste spiritualis, sed primo vicario suo pristinum commutavit nomen. Interpretatur autem Simon, obediens, Petrus a petra dictus est, ipse nomine suo soliditatem Ecclesiae vel fidei catholicae praesagiens, quam ipse insigniter ita edixit:

“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI).”

Saulo quoque commutatatum est nomen, ut vocaretur Paulus; sed differt commutatio haec, quia videlicet non ipse Dominus illi ore commutasse legitur. Andreas, decorus sive resplendens. Joannes in quo est gratia vel Domini gratia et frater ejus Jacobus, ambo Boanerges, id est filii tonitrui, nominati, videlicet ex firmitate vel magnitudine fidei. Philippus os lampadis. Bartholomaeus, filius suspendentis aquas. Thomas abyssus vel geminus. Unde et Graece [d][iac][d][u][m][o][sf] apellatur. Matthaeus, donatus, qui et Levi, videlicet a tribu ex qua ortus fuit. Jacobus Alphaei, ob distinctionem prioris cognominatus, qui dicitur Zebedaei, sicut iste filius Alphaei. Simon Chananaeus ad distinctionem Simonis Petri, de vico Galilaeae Chana, ubi aquas Dominus in vinum convertit. Thaddaeus, qui et Judas Jacobi, subauditur frater, qui alibi appellatur Lebbaeus, figuratum nomen habens a corde, quod nos diminutive corculum possumus appellare. Judas Ischariotes, vel a vico, in quo ortus est, vel ex tribu Isachar, vocabulum sumpsit, quodam praesagio futuri in condemnationem sui. Isachar enim interpretatur merces, ut significaretur pretium proditionis, quo Dominum vendidit. Quare autem, inquis, Dominus talem non solum ad discipulatum, verumetiam ad apostolatum admisit? Nunquid nescivit? Ad haec breviter dicendum quia fecit hoc ob consolationem nostri, ob consolationem Ecclesiae futurae, vel eorum maxime qui Ecclesiis praesunt, ut cum eis aliquis perierit, respondeant derogantibus, dicant insultantibus: Ne miremini, et Christo accidit.