|
Quod per tres jam dictas virtutes, temperantiam, justitiam atque
prudentiam strenue, imo divinitus fuerat provisum, per fortitudinem
confestim haud segniter est consummatum. Fortitudo in pectore humilis
feminae tanta exstitit, quae et in omnem gentem ipsius redundavit, ut
suspenso Aman in patibulo, cum regis ira requievisset, zelus reginae non
requiesceret, sed,
|
“si regi placet, inquit, detur potestas Judaeis, ut sicut hodie
fecerunt, sic et cras faciant in Susis, et decem filii Aman suspendantur
in patibulis (Esth. IX)”
|
|
Dixerat autem ei rex:
|
“In urbe Susis interfecerunt Judaei quingentos viros, et alios decem
filios Aman. Quantam putas eos exercere caedem in universis provinciis?
(Ibid.)”
|
|
Quanta fortitudo zeli dicentis
|
“sicut fecerunt hodie, sic et cras faciant in Susis,”
|
|
et suspendentis in patibulis jam interfectos decem filios Aman. Si non
fuisset propter Deum vel propter justitiam, videretur crudelitas; nunc
autem, considerata causa, vindictam ejusmodi non solum excusat,
verumetiam justificat quod non fuerit furor crudelitatis, sed fervor
fortitudinis, non motus saevitiae, sed motus justitiae, non irae
excessus, sed vitae prospectus. Causam jam consideravimus, jam
considerandum proposuimus, quia de gente illa sperabatur mundi salus,
nasciturus exspectabatur Christus. Proinde dignum se faciebat Spiritus
sanctus inspirando humilibus et teneris mentibus, ut pro tempore et re
justitia dura, duritia justa uterentur, defendendo bonae olivae radicem,
bonae radicis olivam, ut staret et permaneret donec daret fructum suum,
donec effunderet oleum verum generando Christum. Quod ubi factum est,
|
“reconde, ait Petro, gladium in vaginam (Matth. XXVI),”
|
|
quia videlicet, cur uteretur gladio Petrus causam jam non habebat
necessariam. Cum igitur legimus quia pro animabus suis stetere Judaei,
interfectis hostibus ac persecutoribus suis, in tantum, ut
septuagintaque quinque millia occisorum impleverunt, et nullus de
substantiis eorum quidquam contingeret, jam dictam prae oculis habentes
causam, dignum festivitate factum arbitremur, quod videlicet festum
scripto edixit Mardochaeus, sancivit Hester, ut omni studio dies
interfectionis illius solemnis in posterum servaretur, et revertente
semper anno solemni honore celebraretur.
|
|