CAPUT 35

“Respondit eis Jesus: Modo creditis. Ecce venit hora, et jam venit, ut dispergamini, unusquisque in propria, et me solum relinquatis: Sed non sum solus, quia Pater mecum est.”

Modo, inquit, creditis? modo scitis? Bene quidem est, quia creditis, et beno est, quia scitis; sed videte ne

“turbetur cor vestrum,”

videte ne hanc ipsam credulitatem de cordibus vestris fuget ventus, tollat aura. Nam

“ecce venit hora,”

et non longe est, sed jam venit, de qua dictum est:

“Quia Satanas expetivit vos, ut cribraret sicut triticum (Luc. XXII);”

Venit, inquam, haec hora, in qua tanta tempestate cribrabit vos Satanas,

“ut dispergamini, unusquisque in propria,”

scilicet procul fugientes, ab angustia mea, et contenti salute quisque propria, et me solum relinquatis, ut solus vadam immolari pro vobis.

“Nam quo ego vado, vos, sicut superius dixi, non potestis me modo sequi.”

Sic implebitur Scriptura quae in persona mea dicit:

“Torcular calcavi solus, et de gentibus non est vir mecum; circumspexi, et non erat auxiliator; quaesivi, et non fuit qui adjuvaret (Isa. LXIII).”

Itaque, ut jam dixi,

“omnes in me scandalum patiemini quia dispergemini, quia fugam capietis, et me solum relinquetis (Matth. XXVI).”

Verumtamen

“non sum solus, quia Pater mecum est.”

Nec enim sic exivi a Patre, et veni in mundum, ut ille me reliquerit solum. Nunquid ergo fallitur spiritus meus in Propheta dicente:

“Deus, Deus meus, utquid dereliquisti me? (Psal. XXI.)”

Absit.