CAPUT 13

Interea lacrymae manabant ex oculis ab initio orationis, quam impetratis, ut jam dictum est, fudit induciis, et hoc infirmitatis esse videbatur illis qui nescirent quid sit illud in psalmo dictum: Sacrificium Deo spiritus contribulatus, cor contritum et humiliatum, Deus, non despicies (Psal. L), et alibi: Tribulationem et dolorem inveni, et nomen Domini invocavi (Psal. CXIV), et de ipso capite beatorum lugentium, qui propter hoc ipsum quia lugent beati sunt (Matth. V), Apostolus dicit: Quod in diebus carnis suae preces supplicationesque ad eum qui salvum illum facere possit cum clamore valido et multis lacrymis offerens exauditus est pro sua reverentia (Hebr. V). Nesciebant haec multi qui aderant maximeque ille tyrannus, cujus erat cor induratum, sicut cor Pharaonis, et idcirco infirmus atque pendulus Christi martyr esse videbatur, unde et promissis suis perstringere tentavit illum idem inefficax malitiae artifex, sicut jam dictum est. Ubi autem inter ipsas lacrymas hic Domini testis tantae exsultationis et confessionis vocem extulit, tunc ille odibilis Deo Julianus, imo habitator cordis ejus nequam spiritus, diutius ferre non potuit, jubensque caput ejus absque dilatione amputari deridendo dixit: Videbo si Christus tuus liberet te et surgere atque tuis pedibus te faciat ambulare. Deridebat enim eum pro eo quod, sicut jam supra dictum est, postulata et concessa sibi electione sepulcri dixeratilli: En Caesar, montem cernis ipsum, in quo demonstrante Christo, sepulcrum habiturus sum. Itaque propositum habens in corde ejus spiritus nequam, quod aliter sepulcrum ejus illi non fieret, nisi ad montem longe remotum, quem sibi elegerat, pedibus suis ambularet, derisionem ejusmodi locutus est. Dominus autem Jesus gloriam suam e contra manifestare dignatus est, ut videret et confunderetur hostis ejus imperator impiorum falsus, et verus diaboli satelles, et ignis invidiae magis ac magis eum devoraret. Martyris quippe corpus erexit se per virtutem Christi, et ambobus amplexum manibus caput suum per unum milliare comitantibus utique angelis, et Christum collaudantibus deportavit. Et ita usque ad montem illum sine ulla offensione pervenit, deinde subiit in montem ipsum, et ibi lapidem colore album, situ planum inveniens sedit super eum. Protinus duritia lapidis officiose cessit pio martyri. Etenim quasi cera mollis insidenti gremium aperiens concavum subsellium praebuit, secuturis memorabile saeculis. Unde hactenus mons ille, mons dicitur sancti Eliphii: est autem inter Frumentosam, et Grandem medius, ab utraque millibus distans senis, ab Aquilone Trillensem urbem, ab austro vero Grandem habens.