VERS. 2-4.

Ego os regis observo, et praecepta juramenti Dei. Ne festines recedere a facie ejus, neque permaneas in opere malo, quia omne quod voluerit, faciet, et sermo illius potestate plenus est, nec dicere ei quisquam potest: Quare ita facis? Videtur quidem praecipere, regibus et potestatibus juxta Apostolum obsequendum (Rom. XIII). Sed ego puto de illo rege nunc dici, de quo David ait: Deus judicium tuum regi da, et justitiam tuam filio regis (Psal. LXXI), et in alio loco: Domine, in virtute tua laetabitur rex (Psal. XX). Non enim judicat quemquam Pater, sed omne judicium dedit filio (Joan. V), qui rex Filius Dei Patris regis est filius. Hujus itaque custodienda praecepta sunt, hujus voluntas patranda. Et hoc est quod in Tobiae libro scribitur: Mysterium regis abscondere bonum est (Tob. XII). Et praecipue monet, ne retractemus quare Deus unumquodque praeceperit, sed quodcunque viderit esse mandatum, hoc pia mens hominis implere festinet, et sic in lege Domini erit voluntas ejus (Psal. I). Igitur juramentis praecepta Dei sapientia servat. Cum verus Deus, et verax, atque verum sit ipsum, nihil dicens nisi verum, nihil faciens nisi fixum, quid est jurare nisi verum dicere? Quod juramentum Dei, sit verum dicere, affirmat Dominus Jesus loquens in Joanne: Amen, Amen dico vobis (Joan. VIII). Amen, id est verum, verbum Evangelii confirmat. Quicunque jurat, causam confirmat nomine majoris. Sed per quem majorem se juraret super omnia magnus et summus? Ergo Deus per seipsum jurat, jurando per Amen, Amen. Hoc ipsum jurare servat sapientia Dei, ut quod dicit verum atque fixum permaneat in ordine rerum.