CAPUT VII. De Helia, cujus typum gesserit in eo quod siccitatem induxit propter Achab et Jezabel, et quod paverunt eum corvi, et quod ad viduam Sarephtanam missus sit.

(III REG. CAP. XVII.) Post haec impietas crevit in Israel, cum super vitulos Hieroboam additus est Baal. Nam Achab filius Amri duxit uxorem Jezabel filiam Methabaal regis Sydoniorum, et abiit, et servivit Baal, et adoravit eum. Tunc surrexit Helias propheta, de habitatoribus Galaad, et verbo Domini continuit coelum, ut non plueret super terram annos tres, et menses sex.

“Vivit Dominus Deus Israel, inquit, in cujus conspectu sto, si erit annis his ros et pluvia, nisi juxta oris mei verba. Et factus est sermo Domini ad eum dicens: Surge, et vade in Sarephtam Sydoniorum, et manebis ibi: Praecepi enim ibi mulieri viduae, ut pascat te,”

etc. Evangelica lucerna lucem nobis spiritualis intelligentiae, hoc loco demonstrat. Cum enim praemisisset Dominus:

“Utique dicetis mihi hanc similitudinem: Medice, cura teipsum, quanta audivimus facta in Capharnaum, fac et hic in patria tua (Luc. IV).”

Continuo subjunxit:

“Amen dico vobis, quia nemo propheta acceptus est in patria sua. In veritate dico vobis, multae viduae erant in diebus Heliae in Israel, quando clausum est coelum annis tribus et mensibus sex, cum facta esset fames magna in omnem terram, et ad nullam illarum missus est Helias, nisi in Sarephtam Sydoniae ad mulierem viduam (ibid.).”

Profecto, haec dicens, illud intelligi voluit quod ipse in patria sua non foret acceptus, et quemadmodum Helias ad viduam Sarephtanam transmigravit, relicta siccitate in Israel, sic ipse ad Ecclesiam de gentibus transiturus esset, relicta fame verbi Dei in Israel. Idcirco sic terribiliter praemisit, dicens:

“In veritate dico vobis,”

quae videlicet dictio magnam sonat comminationem irae imminentis. Mystice igitur Helias quod interpretatur Deus Dominus, ipse est Dei Filius coeli et terrae, Deus et Dominus. Achab quod interpretatur frater patris populus Judaicus est, persecutor et occisor ejusdem Dei, et Dominus, frater, inquam, patris, id est, cohaeres diaboli patris sui, quod comprobat iste Helias, iste Deus et Dominus cum dicit:

“Vos ex patre diabolo estis (Joan. VIII).”

Jezabel, quod interpretatur fluxus sanguinis, Synagoga ejusdem populi est, quae ex quo sic locuta est:

“Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII),”

nunc usque sanguine fluere non desinit. Cujus sub specie in Apocalypsi dicitur adversus Judaicam et omnem sectam evangelicae fidei contrariam:

“Sed habeo adversus te pauca, quia permittis mulierem Jezabel, quae se dicit propheten, docere et seducere servos meos, fornicari et manducare de idolothytis (Apoc. II),”

etc. Quid tandem est, quod Helias coelum claudit, ne pluat, et recedit, nisi quia Christus ora apostolorum clausit Synagogae peccatrici, et populo, qui illum rejecit, et relicta illis siccitate, et fame audiendi sive intelligendi Verbum Dei, recessit.

“Recede, inquit, Dominus, et abscondere, corvisque praecepi ut pascant te.”

Absconditum a Judaeis Deum Dominum, quem invenire non possunt, quia velamen malitiae positum est super cor eorum (II Cor. III), corvi in primis paverunt, quia peccatores humili conscientia corvorum nigredinem imitantes, cum fide et charitate, primi illum receperunt. Quod praevidens ipse quodam loco Scribis et Pharisaeis dixit:

“Amen dico vobis, quia publicani et meretrices praecedent vos in regnum Dei (Matth. XXI).”

Corvi isti primum in torrente Heliam paverunt, quia publicani et peccatores primum in Judaea Christum et apostolos ejus receperunt.

“Post dies autem siccatus est torrens.”

Quia videlicet in brevi sic fideles, qui erant ex Judaeis, rapinam bonorum suorum perpessi sunt (Hebr. X), a contribulibus suis, ut omnibus deficientibus ipsi egerent.

“Non enim pluerat super terram.”

Imo terra illa salutarem veritatis non suscipiebat pluviam.

“Factus est igitur sermo Domini ad Heliam, dicens: Surge et vade in Sarephtam Sydoniorum,”

etc. Sarephta oppidulum erat Sydoniorum, in via publica situm. Porro Sydon inutilis venatio interpretatur. Et quid eramus nos gentes, nisi venatio inutilis, venatio diaboli? Igitur

“vade, inquit, in Sarephtam Sydoniorum,”

id est vade ad gentes, evangeliza per publicum, praedica per mundum universum.

“Ibi manebis, praecepi enim ibi mulieri viduae, ut pascat te.”

“Praecepi, praeceptum posui quod non praeteribit, praeveni, per praedestinationem gratiae, mulierem viduam,”

id est, gentilitatem quondam a diabolo viro iniquo male nuptam, nunc autem illo foras ejecto viduam,

“ut pascat te,”

ut credat in te.

“Ibi manebis,”

cum illa eris usque ad consummationem saeculi.

“Surrexit, et abiit in Sarephtam.”

Surrexit, inquam, et abiit Christus, dicentibus apostolis, in quibus ipse loquebatur:

“Vobis quidem primum oportebat loqui verbum Dei, sed quoniam repulistis illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes (Act. XIII).”

“Cumque venisset ad portas civitatis, apparuit ei mulier vidua, colligens ligna.”

Ad portam civitatis nunc Christus venit, quando primum gentilitas auditu patulo verbum Dei suscepit. Tunc apparuit mulier vidua, tunc cito credens se obtulit, et ante faciem vocantis astitit Ecclesia.

“Non, inquit, habeo panem nisi quantum pugillus potest capere farinae in hydria, et paululum olei in lecytho. En colligo duo ligna, ut ingrediar et faciam illud mihi et filio meo, ut comedamus et moriamur.”

Magnae sibi paupertatis vera catholica Ecclesia conscia est. Non superbit, non extollitur, non sibi dives aut sufficiens videtur, quandiu vidua est, quandiu peregrinatur. Quidquid interim de verbo Dei, de scientia Dei consequitur, parum est, velut tantum farinae quantum pugillus capere potest. Quidquid unctionis habet a Spiritu sancto, quasi parum olei in lecytho est. Quod enim nunc per speculum in aenigmate videmus (I Cor. XIII), quantum est ad comparationem perfectionis, quam exspectamus? Igitur non nisi parum farinae, non nisi parum olei habeo, inquit.

“En colligo duo digna,”

en meam consolor inopiam amplectens crucis ligna,

“ut faciam mihi et filio meo,”

ut de modico quod habeo sermonem bonum conficiam auditori, nunc primum ad fidem initiato,

“ut comedamus et moriamur,”

nec enim nos jam comprehendisse arbitramur. Operamur cibum qui non perit (Joan. VI), operamur quantum possumus panem vitae (ibid.) in sancto altari duobus lignis excoctum, cruce et passione Christi signatum accipimus, et damus

“ut comedamus et moriamur.”

Confitemur enim quia indigni hoc facimus, et idcirco dignum est ut moriamur, si absque misericordia judicemur.

“Noli timere, inquit, sed vade, et fac sicut dixisti. Verumtamen mihi primum fac de ipsa farinula subcinericium panem parvulum, et affer ad me. Tibi autem et filio tuo facies postea.”

“Noli timere, sed vade”

habens spem vitae,

“et fac sicut dixisti,”

credens huic promissioni, quia

“qui manducaverit ex hoc pane, vivet in aeternum (ibid.). Verumtamen ut timere non debeas, ut merito spem habeas, ut in aeternum vivas, de ipsa farinula, de ipsa fide tua, de ipsa traditione evangelica, mihi primum fac subcinericium panem parvulum.”

Humilia in jejunio animam tuam, et offer dignum sacrificium poenitentiae, et tunc demum

“tibi, et filio tuo facies,”

id est, digne offeres, digne percipies.

“Haec autem dicit Dominus Deus Israel: Hydria farinae, nec lecythus olei imminuetur, usque ad diem in qua daturus est Dominus pluviam super faciem terrae.”

“Non deficiet,”

ait, sed vitae effectum habebit,

“usquequo det pluviam super faciem terrae,”

usquequo veniat plenitudo refectionis aeternae. Ubi dicit haec Dominus Deus Israel? In Evangelio suo, in Apostolo suo:

“Quotiescunque enim panem hunc manducabitis, et calicem bibetis, ait Apostolus, mortem Domini annuntiabitis donec veniat (I Cor. II).”