Rupertus Tuitiensis

VITA S. HEREBERTI ARCHIEPISCOPI COLONIENSIS RUPERTO ABBATE TUITIENSI


PROLOGUS AUCTORIS.

Tu mihi hoc opus in angaria, venerande Pater Marcuvarde, imposuisti, quatenus sancti archipraesulis Hereberti vitam virtutibus splendidam, sed prioris, ut tibi videbatur, styli rubigine subobscuram, novo rescriberem stylo, pro gloria et laude Domini nostri Jesu Christi. Ibam quippe alias, quo me scribentem ducebat ardor studii, et idcirco tibi obtemperare, nimirum quasi in angaria servire existimavi. Cum autem et te instante jugiter, et mea voluntate ad alia tendente, diutius angerer, venit tandem in memoriam illud, quod summus vere dilectionis magister, inter caetera perfectionis evangelicae praecepta congrue, in monte locutus est: Et si quis angariaverit te, ait, mille passus, vade cum illo et alia duo (Matth. V). Sed et ille Simon Cyrenaeus in mentem venit, quem, sicut evangelista testatur, praetereuntem angariaverunt, ut tolleret crucem Jesu (Matth. XXVII). Denique exemplum ejusdem, qui crucem quidem Jesu tulit, sed non ipse crucifixus est; et hoc ipsum, quod crucem non suam bajulavit, invitus et in angaria fecit, vehementer Christianum hominem redarguit, quicunque ille est, qui Christi vel sanctorum ejus labores ita praedicat, ut non collaboret imitando; et hoc ipsum quod praedicat, magis ex praecepti necessitate facit, quam ex pio mentis desiderio. Acquievi igitur, et omisso interim cursu proposito, diverti huc, non jam invitus, sed bonam jam habens voluntatem, si spiritus Patris nostri Dei, quid vel qualiter loqui deberem, suggerere dignaretur. Ecce habes quod jussisti, imo ad quod agendum me magis rogando quam jubendo compulisti; tu ipse judicato, utrum id efficiendo quidquam profeceris, id est utrum prioribus scriptis, quae non tibi satisfaciebant, hoc posterius scriptum ad aedificationem magis an minus idoneum sit. Porro me et apud Deum conscientia testis, et apud eos, qui audire vel legere dignabuntur, praesens epistola excusare poterit, quia non quasi mihi ipsi placens, prioribus me scribendo superposui, sed postulanti tuae charitati placere cupiens obediendo supposui. Dignum quippe te, cui obaudire deberem, existimavi, licet monachicam sub tuo regimine militiam professus non fuerim. Tu namque de coenobio Sigebergensi assumptus et quasi virgultum viride de illo deliciarum horto translatum, et in Ecclesiam ejusdem beati confessoris Christi transplantatum sanctae religionis, quae illic pene exaruerat, fructum redivivum protulisti, ita ut illud Davidicum annuente Deo dicere merearis: Ego autem, sicut oliva fructifera, in domo Dei speravi in misericordia Dei (Psal. LI).