|
|
“Et prope erat Pascha Judaeorum, et ascendit Jesus Jerosolymam.”
|
|
Itaque non multis diebus, ut ait evangelista, mansit in Capharnaum, id
est, forte non totis diebus trium mensium. Nam a die qua constat, ut
supra dictum est, factum esse illud signorum initium, aqua conversa in
vinum, usque ad sacram Paschae vesperam, anno illo juxta lunae rationem,
octoginta octo, vel secundum veriora computistarum exemplaria, tantum
octoginta dies fuerunt. Hoc omnino praetereundum non est, quia hic
ascensus Domini nostri in Jerosolymam propter illa quae ibi dicta vel
facta sunt, inter testimonia divinitatis quae maxime hic evangelista
colligere solerter intendit, merito scribi debuit. Nam plerique
arbitrantur quidem maximum esse signorum quod Lazarus suscitatus est
(Joan. XI), quod caecus ex utero lumen accepit (Joan. IX), quod ad
Jordanem audita est vox Patris (Matth. III), quod transfiguratus in
monte gloriam ostendit triumphantis (Matth. XVII). Prudentioribus autem,
inter omnia signa quae fecit, hoc videtur esse mirabilius quod unus
homo, et illo tempore contemptibilis, et in tantum vilis ut postea
crucifigeretur, Scribis et Pharisaeis contra se saevientibus et
videntibus lucra sua destrui, potuerit ad unius flagelli verbera tantam
ejicere multitudinem mensasque subvertere, et cathedras confringere, et
talia facere quae infinitus non faceret exercitus. Igneum enim quiddam
atque sidereum radiabat ex oculis ejus, et divinitatis majestas lucebat
in facie. Hoc ergo testis Filii Dei, divinitatem testificans ejusdem
Filii hominis, recte ad convincendos haereticos omittere curavit. Sed
quid sibi vult, quod hic evangelista nunc illum idem fecisse, scilicet
vendentes et ementes de templo ejecisse asserit (Matth. XXI; Luc. XIX),
quod secundum alios evangelistas tunc fecit, quando, turbis
comitantibus, et pueris Hosanna clamantibus (Marc. XI), ad civitatem
eamdem jam passurus advenit? Nunquid casu unumquodque sicut memoriae
primum occurrit, ita primitus describit; tanquam curandum non sit de
factorum tempore, dummodo constet de rerum veritate? Hoc fortasse magis
opinari liceret, quod secundum intentionem vel propositum suum colligens
testimonia divinitatis Christi, quia factum hoc insigne magis caeteris
exstitit, prius scribere dignum duxit. Sed hoc vel illud opinari sequens
litterae textus non sinit. Nam inferius scriptum est:
|
“Cum ergo venisset in Galilaeam, exceperunt eum Galilaei, cum omnia
vidissent quae fecerat Jerosolymis in die festo (Joan. IV).”
|
|
Nunquid caeteri evangelistae in recordatione temporis quo istud actum
est, omnes erraverunt? An casu concorditer omnes idem de eodem tempore
falsum opinati sunt? Absit! An forte propter aliquod mysterium id quod
primo anno factum est, ipsi ad ultimum transtulerunt? Sed hoc textus
litterae ipsorum suspicari vetat. Nam, secundum Lucam, cum jam passurus
Jerosolymam adveniret, et videns flevisset super illam, ingressus
templum, coepit ejicere vendentes et ementes (Luc. XIX), ut videlicet
quod futurum praedixerat, idipsum facto suo illos ejiciendo
praesignaret. Marcus autem diem quoque magis determinat, quo illos
ejecit, scilicet vendentes et ementes, videlicet sequenti die, postquam
civitatem jam passurus ingressus est (Marc. XI). Igitur undique
coarctamur ut illud plus quam semel factum esse fateamur, quod vendentes
et ementes ejecisse de templo narratur. Et revera fidenter affirmare
licet quod non solum novissime, quando passurus ascendit, sed et quoties
ascendit ex quo miracula facere coepit, quoties ejusmodi negotiationes,
imo latrocinia invenit, zelatus est, et comedit eum zelus domus Domini
(Psal. LXVIII). Nec vero frustra hic evangelista Joannes in eo diversus
voluit esse a caeteris, ut quod illi novissimo, hic primo anno factum
esse assereret. Nam posset adversarius hoc dicere, quod non divinitatis
nutu constricti vel attoniti scribae et Pharisaei quieverint, et lucra
sua perire permiserint, sed metu turbarum, quae multae partim cum illo
venerant, partim venienti, cum laudibus et ramis palmarum obviam
exierant. Ut ergo totum quod factum est divinitatis ejus virtuti
indubitanter ascribendum esse sciamus, illo quoque tempore hoc illum
fecisse testatur, quo parum notus adhuc, nulla venerat turba comitatus.
Sed jam Evangelii verba perscrutemur.
|
|