CAPUT 10

“Et vidi bestiam et reges terrae, et exercitus eorum congregatos ad faciendum praelium cum illo qui sedebat in equo et cum exercitu ejus. Et apprehensa est bestia, et cum ipsa pseudoproheta, qui fecit signa coram ipso, quibus seduxit eos qui acceperunt characterem bestiae, et adoraverunt imaginem ejus. Et vivi missi sunt hi duo in stagnum ignis ardentis et sulphuris.”

Vocante sive clamante angelo, et convenientibus ad coenam jam dictis avibus, bestia et reges terrae, cum exercitibus suis, ad praelium contra sedentem in equo congregati esse referuntur, quia praedicante Christo, et discipulis multis eum sequentibus, atque per civitates et castella evangelizantibus, diabolus et reges terrae, scilicet Herodes et Pontius Pilatus caeterique ejusmodi principes cum suis fautoribus commoti sunt (Luc. XXIII), et sicut ait Psalmista:

“Astiterunt et convenerunt in unum, adversus Dominum et adversus Christum ejus (Psal. II).”

Hoc est quod nunc ait congregatos se vidisse ad faciendum praelium cum illo qui sedebat in equo, id est cum Christo Deo incarnato, et cum exercitu ejus cum fidelibus et praedicatoribus ejus. Et recte hoc loco diabolus bestia nuncupatur, quia videlicet Romanum imperium, cujus potestati Judaei tunc instinctu diaboli Dominum nostrum tradiderunt, bestia erat illa magna et fortis et terribilis nimis, quam Daniel vidit dentes ferreos habentem, comedentem atque comminuentem, et reliqua pedibus conculcantem (Dan. VII). Hujus bestiae potestati, scilicet Pontio Pilato, ut eum traderent Judaei, diabolus eorum cordibus immisit, atque idcirco tam diabolus quam ipsa Romana potestas recte hoc loco sub nomine bestiae datur intelligi.

“Et apprehensa est, inquit, bestia, et cum ipsa pseudoproheta.”

Christus quidem passus est, sed ipsa passionis ejus virtute diabolus apprehensus est, et judicatus, et foras missus est aeterno igne puniendus. Nam hoc est quod ipse mox passurus dicebat:

“Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan. XII).”

Quis porro erat pseudopropheta, qui tunc temporis apprehensus est cum ipsa bestia? Nimirum coetus pharisaicus, maximeque is qui illius anni pontifex erat Caiphas. Ille namque exstitit pseudopropheta, quamvis verum sit illud quod prophetaverat. Siquidem collecto consilio adversus Dominum Jesum prophetaverat, dicens:

“Vos nescitis quidquam, neque cogitatis quia expedit ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pereat (Joan. XI).”

Etenim verum quidem prophetavit, quia Jesus moriturus esset pro gente, et non tantum pro gente, sed ut filios Dei qui erant dispersi congregaret in unum (ibid.). Sed nihilominus pseudopropheta exstitit, quia si sensum vel intentionem ejus respicias, omnino mentitus est. Hoc nempe intendit, et a misero populo intelligi et credi voluit, quod nisi Jesus moreretur, qui Christus rex jam a turbis putabatur, Romani, quorum sub imperio tunc erant, hoc audientes, quod injussu ipsorum regem suscepissent, quasi contra rebelles exercitum mitterent, et tollerent eorum et locum et gentem (ibid.). Igitur pseudopropheta exstitit, et in astutia sua comprehensus est ab eo qui comprehendit sapientes in astutia eorum (Job V; I Cor. III). Nam et in Job maxime de talibus scriptum est:

“Apud ipsum est fortitudo et sapientia, et ipse novit decipientem et eum qui decipitur. Adducit consiliarios in stultum finem, et judices in stuporem (Job XII),”

etc. Decipiens iste fuit qui sic prophetavit, deceptus est autem stultus populus qui, ut erat ad homicidia pronus, prophetiam ejus libenter accepit. Unde sequitur: