|
|
“Dixerunt ergo ei: Ubi est pater tuus?”
|
|
Perspicue quidem Patrem illis dicebat Deum, at illi hoc intelligere
nolebant. Ergo
|
“ubi est, inquiunt, pater tuus?”
|
|
Impii et caeci, quid quaeritis patrem ejus? Nunquid et illum vultis
occidere, aut extra Synagogam facere, si vobis praesentibus audeat de
Filio suo testimonium perhibere?
|
“Respondit eis: Neque me scitis, neque Patrem meum.”
|
|
Recte perfidorum moleste interpellantium percontationem suaviter quidem,
sed fortiter improbat, et indigna responsione sua judicat. Cur enim, cum
prius dixisset,
|
“quia scio unde veni et quo vado, vos autem nescitis, unde veni aut quo
vado,”
|
|
tacuerunt et non dixerunt: Domine, unde venis et quo vadis? nunc autem
ubi dixit:
|
“Testimonium perhibet de me, qui misit me Pater,”
|
|
percontantur procaciter et dicunt:
Cur, inquam, de illo tacent, et de hoc interrogant, nisi quia Dei Filio
veri testimonii non quaerere, sed invidere sciunt gloriam? Proinde cum
dixissent:
non respondit, quod erat interrogatus, ut verbi gratia diceret: Pleni
sunt coeli et terra, gloria vel majestate ejus (Isa. VI), sed hoc dixit:
|
“Neque me scitis, neque Patrem meum,”
|
|
id est, quia me non scitis, neque scire vultis, idcirco nec Patrem meum
scitis. Forte dicitis, te scimus, te filium Joseph et Mariae novimus, de
te homine Galilaeo nihil amplius quaerimus. Ad haec, inquam:
|
“Si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis.”
|
|
Nam in singulis quoque hominibus non exigua pars notitiae est, scire de
quocunque cujus filius sit, vel quis pater ejus fuerit. Sed vos, inquit,
Nunc enim dicitis:
Igitur
Plane dictiuncula haec forsitan, in nostro sermone dubitativa est, sed
in sermone veritatis, quae dubitare non novit, acriori significatione
totum confirmationis punctum attingit, quasi dictum fuisset: Certe et
patrem meum scitis. Solent quoque homines interdum, ubi rem gravius
atque animosius affirmare conantur, hac uti dictiuncula, veluti si dicat
quis: Si mater sese forsan diligeret. Attamen verius atque constantius
magisque necessarium est, ut quisquis Christum scit, et patrem ejus Deum
sciat. Quia videlicet quid Christus secundum substantiam sit, nullatenus
scire quis potest, nisi et hoc sciat, quod Deus Pater ejus sit. Non
enim, quemadmodum de quolibet homine scimus quid secundum substantiam
sit, etiam si nesciamus quis homo pater ejus fuerit, sic et de Christo
scire possumus quid secundum substantiam sit, nisi sciamus quis ejus
pater sit. Igitur, cum nobis dubitabile non sit, multo magis nec ipsi
dubium fuit; ac proinde non dubitando, sed potius affirmando dixisse
credendus est:
|
“Si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis,”
|
|
quemadmodum et illud:
|
“Si crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi.”
|
|
Sequitur:
|
|