CAPUT 27

“Qui amat patrem aut matrem plusquam me, non est me dignus. Et qui amat filium aut filiam super me, non est me dignus. Et qui non accipit crucem suam et sequitur me, non est me dignus.”

Ecce gladius separantis, ecce separatio propinquitatis. Ecce divisio quae unum eumdemque hominem contra semetipsum dividit:

“Non est me dignus, ait qui patrem aut matrem, qui filium aut filiam diligit plusquam me, non est me dignus, qui non crucem suam accipit ut sequatur me.”

Hoc verbum judicantis, gladius est separantis. Quis enim habens cor carneum, quis non habens cor lapideum, aequanimiter audire patitur,

“non est me dignus?”

Valeat potius pater sive mater, valeat potius filius sive filia, dispereat potius ipsa caro sive praesens vita, ait quisque sensatus auditor hujus verbi, quam ego, o Christe, dignus te non sim. Itaque omnem propinquum et omnem amicum relinquit, semetipsum contemnit, ubi nihil horum se posset retinere perpendit, salva dignitate discipulatus Christi. Nunquid mandatum hoc novum est? Nonne est mandatum vetus, quod ab initio audivimus? Ait enim Moses in benedictione Levi:

“Qui dixerit patri suo et matri suae: Nescio vos; et fratribus suis: Ignoro vos; et nescierunt filios suos, hi custodierunt eloquiun tuum et pactum tuum, servaverunt judicia tua, o Jacob, et legem tuam, o Israel. Ponent thymiama in furore tuo, et holocaustum super altare tuum (Deut. XXXIII).”

Quod deinde sequitur:

“Benedic, Domine, fortitudini ejus, et opera manuum illius suscipe (ibid.),”

recte de fortitudine ista intelligas, quae hic exigitur, dicendo,

“et qui non accipit crucem suam et sequitur me, non est me dignus.”

Accipere namque crucem et sequi Christum sive in persecutione tradendo corpus suum ad supplicia propter Deum, sive in pace frangendo desideria carnis, sive propter metum gehennae, sive propter vitae aeternae desiderium, fortitudo magna et opus est magnum, fortitudo benedicenda, opus acceptione Domini dignum. Qui hoc non facit, non solum gloriam amittit, verumetiam poenam incurrit. Sequitur enim:

“Qui invenit animam suam, perdet eam.”

Quisnam est qui invenit animam suam, nisi qui non vult tollere crucem suam, ne non suaviter transigat praesentem vitam? De illo qui in persecutione ita invenit animam suam, ut Christo negato, lucrum istud faciat, quatenus in corpore retineat quam persecutoris gladius extrudere poterat, animam, ex abundanti est astruere, quod aeterna perditione perdat illam. Et econverso:

“Qui perdiderit, ait, animam suam propter me, inveniet eam.”

Non indiget Christiana fides assertione illa, ut demonstretur sibi veram hanc esse sententiam, quia valde certum est quod pius martyr perdens animam suam, in fasciculo viventium custoditam inveniet eam. Quid tandem superest pupillis et orphanis istis, cum propter Evangelium patrem aut matrem amiserint; sive orbatis istis, cum filium vel filiam propter Christum dereliquerint? Quid, inquam, nisi ut Christus ipse sollicitus sit pro illis? Non enim fallitur quisque talium, cum in psalmo dicit:

“Ego autem mendicus sum et pauper, Dominus sollicitus est mei (Psal. XXXIX).”

Nonne hic protinus adsunt verba illius sollicitudinis? Sequitur enim: