CAPUT IX. De eo quod dixit:

“Scyphum meum pone,”

etc. Et de oratione Judae pro Benjamin.

(CAP. XLIV.) Praecepit autem Joseph dispensatori domus suae, dicens: Imple saccos eorum frumento quantum capere possunt, et pone pecuniam singulorum in ore sacci. Scyphum autem meum argentum, et pretium quod dedit tritici, pone in ore sacci minoris, etc. Forte quis aestimet hoc voluisse Joseph, ut hac occasione uterinum fratrem suum Benjamin quasi ex jure retinere posset, praesertim quia postmodum dicturus est: Qui furatus est scyphum, ipse sit servus meus, vos autem, abite liberi ad patrem vestrum. Sed hoc indignum sancto viro quis non aestimet? Siquidem fratris venditio et fratrum ejusmodi circumventio parum in crimine differunt. Ergo id potius quod evenit illum intendisse arbitremur, quoniam Dominus erat cum Joseph, et omnia opera ejus dirigebat (Gen. XXXIX), cujus cum directione hoc opus illum praedicta intentione agere potuisse ratio negat, quippe, quia justitiae repugnat, quia veritati non appropinquat. Quid tandem evenit? Cum dixisset Joseph, qui furatus est scyphum, ipse sit servus meus, vos autem, abite liberi ad patrem vestrum, accedens propius Judas, multis coram astantibus secreta paternae domus, quae ad testimonium ipsius Joseph multum valebant, tali narratione exposuit, ut duorum causa fratrum, quorum alter ipse, et alter erat Benjamin saxeis etiam pectoribus lacrymas gemitumque eliceret, tandemque suam ita concludit orationem: Ego proprie servus tuus sim, qui in meam hunc recepi fidem, et spopondi, dicens: Nisi reduxero eum, peccati reus ero in patrem meum omni tempore. Manebo itaque servus pro puero in ministerium domini mei, et puer ascendat cum fratribus suis. Non enim possum redire ad patrem absente puero, ne calamitatis quae oppressura est patrem meum, testis assistam. Quid hoc justitiae ordine pulchrius? Nempe qui hic servitio se addicit, ipse est cujus consilio in servum venundatus est Joseph. Sic enim supra habemus, quia dixit Judas fratribus suis: Ecce Ismaelitae transeunt, venite, venundetur (Gen. XXXVII). Igitur et in hac similitudine doli, laus est viri gloriosi, quia per occasionem argenti sui, consultorem venditionis in hanc necessitatem compulit, ut optaret servus fieri, et sic argenteos quos accepit vendito fratre, et per fratrum marsupia divisit, insectatus est, ut aliud quidem pro alio argentum conscientiis eorum excuteret, attamen tali poena nonnihil macula illa reos liberaret.