CAPUT 41

Constat autem quia Pharisaei non solum per ipsum intrare recusabant, sed et ipsum agnoscere nolebant, dicentes:

“Hunc autem nescimus unde sit;”

et adhuc, quod pejus est, jam conspiraverant quod si quis per ipsum intrare vellet, id est,

“si quis confiteretur eum esse Christum, extra synagogam fieret.”

Et profecto idcirco hunc hominem de synagoga foras ejecerant, quia per ipsum intrare jam coeperat (Luc. XI). Rectissime ergo dicitur eis hoc proverbium, per quod significatur de ipsis, quia fures et latrones sunt, quia videlicet per ostium, id est, per Christum, nec ipsi intrant, nec alios intrare permittunt. Igitur

“si caeci essetis,”

inquit, id est, si non confideretis in vobismetipsis et si non tulissetis clavim scientiae, nec ipsi introeuntes, nec alios intrare 257 permittentes,

“peccatum non haberetis (Joan. IX),”

illud scilicet quod ostium, id est me, per quem intratur in ovile ovium, tantopere declinatis, et obstruere contenditis. Nunquid enim caecus ostium declinare novit, et non potius ignorans et errans ab eo divertit? Itaque justum fiet judicium, ut qui non vident ostium, vocentur et ducantur ad ipsum, moxque introducti videant; qui autem vident ostium, et invidentes ostio, vel vituperantes illud, aliunde ascendunt, ad hoc ut faciendo desideria patris sui diaboli, mactent et perdant, ipsi continuo caeci fiant, videlicet sic foras expulsi, ut jam nec ostium inveniant, nec aliunde ascendere praevaleant. Sequitur: