CAPUT XLI. De eo:

“Praecide tibi,”

etc. Et de sententia Pauli, dicentis:

“Non rursus jacientes fundamentum poenitentiae de operibus mortuis.”

(CAP. XXXIV.)

“Ac deinceps: Praecide, ait, tibi duas tabulas lapideas instar priorum, et scribam super eas verba quae habuerunt tabulae quas fregisti,”

etc. Hic quia gens praevaricatrix primam fidem irritam fecerat in conflatione vituli, et totum aedificium foederis collapsum fuerat, pene ab alio rursus principio inchoatur, dum dicitur:

“Esto paratus mane, ut ascendas statim in montem Sinai,”

etc.

“Nullus ascendat tecum, nec videatur quispiam per totum montem, boves quoque et oves non pascantur econtra.”

Iterumque praecepta quae prius simili invitatione dederat, conjungit sermo divinus:

“Cave, inquiens, ne unquam cum habitatoribus terrae illius jungas amicitias, quae tibi sunt in ruinam, sed aras eorum destrue, confringe statuas, lucosque succide. Noli adorare deum alienum,”

etc. Haec iteratio praeceptorum carnalibus Judaeis de justitia sua gloriantibus, aeterna exprobratio est, ut non glorientur, sed eorum quoque omne os obstruatur, sicut superius jam dictum est. Apostolus autem:

“Intermittentes, inquit, inchoationis Christi sermonem, ad perfectionem feramur, non rursum jacientes fundamentum poenitentiae ab operibus mortuis et fidei ad Deum (Hebr. VI),”

etc. Ergone apostolica auctoritas huic legali contraria est, cum fundamentum poenitentiae rursus jaciendum esse deneget, hic autem et praecisae rursus tabulae, et a principio repetita sit lex? Non utique. Nam neque hic fundamentum rursus jactum est, fundamentum autem foederis hoc est: Tulit itaque Moyses dimidiam partem sanguinis, et misit in crateras, partem autem residuam fudit super altare. Assumensque volumen foederis, cum legisset, audiente populo, sumptum sanguinem respersit in populum, et ait:

“Hic est sanguis foederis, quod pepigit Dominus vobiscum super cunctis sermonibus his (Exod. XXIV).”

Hoc si iterato factum esset, recte fundamentum rursum jactum esse dici posset. Quod quia factum non est, legali utique consonat apostolica auctoritas. Non enim poenitentiam (ut male Novatus intellexit) lapsis dandam esse negavit, sed fundamentum poenitentiae, id est baptismum in quo fundatur firmitas poenitentiae. Nam cum dixisset

“fundamentum poenitentiae ab operibus mortuis et fidei ad Dominum,”

addidit

“baptismatum doctrinae, impositiones quoque manuum.”

Non igitur dandum poenitentiae locum, sed baptisma negavit esse iterandum.