CAPUT 31

“Tulerunt ergo lapidem. Jesus autem, elevatis sursum oculis, dixit: Pater, gratias ago tibi, quoniam audisti me. Ego autem sciebam, quia semper me audis. Sed propter populum qui circumstat dixi: Ut credant, quia tu me misisti.”

Vos, o Judaei, quoniam huic spectaculo deesse vel hoc opus abscondere non potestis, totus orbis convenit.

“Dixistis de hoc homine, blasphemat, eo quod dixerit, Filius Dei sum (Joan. X).”

Nunquid blasphemia sive mendacium suscitare solet mortuum quatriduanum, et non potius viventes deducere in infernum? Datan quippe et Abiron per superbiam vivi ad inferos descenderunt (Num. XVI). Saul quoque cum esset christus Domini, superbiendo meruit daemonio mancipari (I Reg. XVI).

“Semper enim Deus superbis resistit (Jacob. IV).”

Ecce autem hic, ut faciat opus quod nemo facere possit, nisi Deus, Patrem suum vocat Dominum, confitetur se esse Dei Filium. Igitur aut nihil divinum cum hac promissione hic efficiet, aut vos impii estis veri filii Dei negatores. Sed jam ipsa verba contemplemur, quae subsequenter mox opere confirmata sunt:

“Pater,”

inquit, diligenter perpende quod palam Patrem dixerit, et hoc opus in nomine Patris, id est, ad confirmandum quod Deus Pater suus sit, facere velit.

“Gratias ago tibi, quoniam audisti me.”

Quomodo, inquit, Patri gratias agit, si non gratia vel adoptione, sed natura Filius est? Gratias namque agere gratuiti beneficii est memorem esse. Sed non exsultet haereticus. Sequitur enim:

“Ego autem sciebam quia semper me audis, sed propter populum qui circumstat, dixi: Ut credant, quia tu me misisti.”

Idcirco, inquit, gratias ago, ut te testificante per subsequens opus, me tibi gratum, et beneplacitum esse, cognoscat et credat populus qui circumstat, quod non injuriose, sed gratiose dixerim superius:

“Ego et Pater unum sumus.”

Non ago gratias, quod tuus meruerim esse Filius, sed quod hoc ipsum nescientibus notum fieri volueris hominibus, ut ipsi salvi sint, juxta quod alibi:

“Confiteor tibi, Pater, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis (Matth. XI).”

Semper, inquit, audis me, id est, non in tempore vel hora, sicut participes meos, justos homines, quorum in nullo mansit spiritus gratiae, quorum nullus sicut potestatem habens, sed sicut donum accipiens, operatur opus gloriae tuae. Nulli enim semper adest manifestatio Spiritus ad utilitatem, nec semper se audiri, vel semper sibi adesse sentit virtutem. Igitur

“singulariter sum ego, in eo quod semper me audis.”

Hoc sciebam et non propter me, sed propter populum qui circumstat, opus erat ut hoc dicerem gratias agens.