|
Quali ergo intentione Deus Pater filios suos ista virga percusserit, ut
secundum carnem consumerentur a suppliciis, Scriptura haec evidenter
exprimit, cum dicit: Ut avertat hominem ab his, quae fecit, et liberet
eum de superbia, eruens animam ejus a corruptione, et vitam ejus, ut non
transeat in gladium. Vere grandis sermo. Idcirco, inquit, ut liberet
hominem a superbia, et vitam ejus, ut non transeat in gladium, erudit
eum hujusmodi disciplina. In primis increpat per dolorem in lectulo, et
omnia ossa ejus marcescere facit, quod saepe contingit ex modica febri,
ut qui paulo ante robustus sibi videbatur, in brevi desiccatis artubus,
ne pedibus quidem consistere queat, imo nec ad sedendum valens totusque
doloris impatiens in lectulo decumbat, et panis sive omnis cibus ante
desiderabilis, tunc abominabilis adeo fit illi ut vim sibi ad comedendum
faciens, renuente stomacho, plerumque vomitu rejiciat, totusque tremore
quatiatur, qui paulo ante equo insultans, vectari gaudebat, sive rex
praepotens, sive nobilis dux. Unde quidam regum potentissimorum, dum
valida febri ad mortem vicinam acriter urgeretur, ita dixisse fertur:
Wahe, Wahe, quam magnus rex ille est, qui reges fortes tam fortiter
constringit! Deinde quam vere tabescat mortuus, sicut ait: Tabescet caro
ejus, et ossa quae tecta fuerant nudabuntur, si nondum satis comperisti,
o tu quisquis es, vade ad sepulcra mortuorum, et, sicut supra dixi, ipsa
respondebunt et indicabunt tibi usque ad satietatem visionis oculis
tuis, et si recentiora sint cadavera, ut succi aliquid supersit,
indicabunt usque ad satietatem fetoris, plus quam nares tuae tolerare
possint. Ut, inquam, liberet eum a superbia, ut eruat animam ejus a
corruptione, et vitam ejus transeat in gladium, idcirco sic increpat,
idcirco sic carnem ejus tabescere faciet, data sententia hujusmodi, quia
pulvis es et in pulverem reverteris (Gen. III), et sic ossa quae tecta
fuerant pelle et carnibus, et nervis omnibus denudantur. Quonam alio
modo a superbia liberaretur? Vix etiam nunc levitas creaturae hujus ad
pondus humilitatis deducitur. Quotidie morimur, et a viventibus utique
morituris mortui sepeliuntur, et interim plerique adeo praesumptione
magnifici cordis inflantur, ut oblivisci gestiant quod homines sint,
qualium notissimi in Scripturis graviter denotantur. Assur, Pharao et
Tyrus sive rex Tyri, rex quoque Babylonis, quorum sub nominibus arguitur
in Scripturis supra diabolus, quod posuerit cor suum quasi cor Dei,
dicens: Deus ego sum et in cathedra Dei sedi (Isa. XIV), quia tales
homines per vitium talis ambitionis similes fuerunt illi. Quid
increparentur, si sperare potuissent futurum non esse, ut hic dictum
est: Tabescet caro illius, et ossa quae tecta fuerant, nudabuntur? Quid,
inquam, si non moreretur homo sicut non moritur diabolus? Quo vel per
quid a superbia liberantur, ut non descenderet anima ejus in
corruptionem et ut vita ejus non transiret in gladium, subauditur in
quem transivit diabolus, scilicet in damnationis aeternae judicium? ille
namque propter superbiam in illum transivit gladium. Diligenter
animadvertendum non gladius in illum, sed transivit in gladium. Longe
alius est sensus, cum dicitur transire gladius, ut illic: Et si dixero
gladio: Transi per terram (Ezech. XIV). Et alius hic, cum dicitur homo
transire vel non transire gladium. Transitus gladii per terram, poenam
significat transitoriam; transitus superbi in gladium, damnationem
innuit sempiternam.
|
|