|
Qui transfert lapides, affligetur in eis: et qui scindit ligna,
vulnerabitur ab eis. Si retusum fuerit ferrum, et hoc non ut prius, sed
hebetatum fuerit, multo labore exacuetur, et post industriam sequetur
sapientia. Volvuntur et in Isaia sancti lapides super terram. Non enim
firma in ea statione consistunt, sed praetereunt, et semper ad altiora
nitentes hinc abire festinant. De his vivis lapidibus et in Apocalipsi
urbs Salvatoris exstruitur (Apoc. XXI), et Ecclesiam aedificari
Apostolus non tacet. Si quis igitur haeretica arte perversus de
Ecclesiae aedificio istos lapides abstulerit, postea tormenta patietur.
Quia vero absolute Scriptura ait: Qui transfert lapides, et non adjecit
bonos sive malos, propterea et e contrario intelligendum, quod
ecclesiasticus vir, episcopus videlicet et presbyter, si juxta mandatum
Levitici de leprosa domo lapidem abstulerit, in pulverem et cinerem
conterendum (Levit. XIV), dolebit in eo ipso quod de Ecclesia Christi
lapidem auferre conatur, dicens secundum Apostolum: Flere cum flentibus,
lugere cum lugentibus (Rom. XII); et: Quis infirmatur et ego non
infirmor, quis scandalizatur et ego non uror? (II Cor. XI.) Et qui ligna
scindit, vulnerabitur ab eis. Haeretici ligna infructuosa sunt, et
saltus absque utilitate pomorum. Unde et in templo Dei prohibetur
plantari (Deut. XVI), et vana folio, id est verborum tantum sonantium
spernuntur umbracula. Quamvis igitur sit prudens et doctus vir qui
gladio sermonis sui haec ligna concidat, periclitabitur in eis, nisi
diligenter attenderit, maxime, si ei hoc quod sequitur acciderit: Si
retusum fuerit ferrum et faciem ejus turbaverit, id est si disputatio
ejus infirmior fuerit inventa, nec acumen habuerit quo contraria quaeque
secet, sed principale cordis ejus hebetetur, in partem transibit
adversum, et confirmabit eum fortitudo perversa. Incipiet tunc
fortitudinem, incipiet habere sapientiam quae superflua est, et non
adjuvat possidentem. Si retusum fuerit ferrum et hoc non ut prius,
conturbatum erit, virtutibus corroborabitur, et reliquum fortitudinis
sapientia est. Si se, inquit, aliquis viderit per negligentiam amisisse
scientiam Scripturarum, et acumen ingenii ejus fuerit obtusum, et
turbatus nequaquam manserit qualis esse jam coeperat, evenit quippe
interdum, et cum modicum scientiae quis habuerit, elatus in superbiam,
discere desistat et legere, et paulatim ex eo quod ei nihil additur
subtrahatur, et vacuum disciplinis pectus permaneat, ferrumque quod
acutum fuerat hebetetur; otium enim et desidia quasi quaedam rubigo
sapientiae est. Si igitur quis hoc passus fuerit, non desperet remedium
sanitatis, sed vadat ad magistrum et rursum instruatu ab eo, et post
laborem et industriam sudoremque nimium, valebit sapientiam recuperare
quam amiserat. Et hoc est, quod dicitur, fortitudinibus corroborabitur,
id est labore et sudore et industria et quotidiana lectione sapientiam
consequetur, et fortitudo ipsius habebit hunc finem ut accipiat
sapientiam.
|
|