|
Ex eodem nihilominus loco nimis violenter extorserunt, ut dividentes
dicerent, voluntas alia approbans, alia permittens. Erat autem in
quaestione non simpliciter velle Dei, sed conjuncte velle malum, utrum
conveniret de Deo enuntiari. Nam inde erat controversia, quod diceretur
Deus velle malum fieri. Dicendo ergo voluntas alia approbans, alia
permittens, non fiebat (neque enim ad rem pertinebat ut fieret nobis)
prima divisio voluntatis, sed fiebat subdivisio voluntatis mali. Proinde
dixi in illo libello sic: Quid enim? Si voluntas mali genus est, et
generis hujus divisivae differentiae sunt, alia approbans, et alia
permittens haec quam dicit voluntatem permittentem, bona erit an mala?
Si mala, quomodo approbanti malum opposita? Si bona, quomodo species
voluntatis mali? Non ergo credimus dicenti, quod vos hujusce divisionis
auctores fueritis, quae et Deum accusat, et artis constantiam non
servat. Haec ubi relegerunt illorum quibus haec scripsimus magistrorum
discipuli, ingentem statim fumum excitaverunt apud turbas auditorum
eatenus rem penitus ignorantium, summam mihi monacho facientes invidiam,
qui in tantae tamque divinae rei negotio dialecticae artis tendiculas
usurparem inscius artis ejusdem, quippe qui ab infantia sub monachico
conclusus silentio, nunquam magistros audissem. Quasi aut in monasteriis
omnino desint, qui scientiam habeant, aut penes homines solos, arbitrium
sit, et jus et norma loquendi , et aliqui hominum ita clavim scientiae
tollere possint, ut nihil absque illis agere possitis, de quo scriptum
est: Qui habet clavem David, qui aperit, et nemo claudit, claudit, et
nemo aperit (Apoc. III). Ergo contemnetur vel refelletur, et Pater
Augustinus, qui de semetipso tam veraciter quam humiliter in libro
Confessionum suarum Domino dicit: Et quid mihi proderat, quod annos
natus ferme viginti, cum in manus meas venissent Aristotelica quaedam,
quas appellant decem cathegorias, quarum nomina cum eas rhetor
Carthaginensis magister meus buccis typo crepantibus commemoraret, et
alii qui docti habebantur, tanquam in nescio quid magnum et divinum
suspensus inhiabam, legi eas solus, et intellexi. Quas cum contulissem
cum eis, qui se dicebant vix eas magistris eruditissimis, non
loquentibus tantum, sed multa in pulvere depingentibus intellexisse,
nihil inde aliud mihi dicere potuerunt, quam ego solus apud meipsum
legens cognoveram. Ac deinceps: Et quid mihi proderat quod omnes libros
artium, quas liberales vocant, tunc nequissimus malarum cupiditatum
servus per meipsum legi, et intellexi quoscunque legere potui, et
gaudebam in eis, et nesciebam unde esset quidquid verum et certum esset?
Nec vero venerabiles viri, tantum tamque praeclarum lucernae Dei
ingenium idcirco commemoravi, ut tale quid audeam de meipso fateri, sed
ut a magno exemplo notum sit, non solum infirmum, sed et vitiosum esse
argumentum, quod exinde constet cujuscunque loquela debere reprobari,
quia nequaquam cum negotiatoribus inclytis ad coemendas scientiarum
margaritas coelum mutavit, aut trans mare navigavit. Nam undecunque
veniat, quocunque vadat, spiritus, ait Dominus, ubi vult spirat, et
vocem ejus audis (Joan. IV). Nunquid dixit, si nescis, quaerere debes,
unde veniat? Non utique, sed vocem ejus audis, ait, eo contentum esse
volens auditorem, quod verum est quidquid audit a spiritu, undecunque
veniat.
|
|