CAPUT V. Qua de causa Christus non solum daemoniis, verum etiam apostolis, ne se proderent prohibuerit.

Nunc ad id redeo quod coeperam, scilicet quia, increpans daemonia, non sinebat ea loqui quod sciebant, videlicet ipsum esse Christum. Nunquid vero tantummodo daemonia super hac re prohibebat vel increpabat, et loqui non sinebat? Imo et amicos homines super eadem re prohibebat. Exempli gratia. Cum interrogasset discipulos suos, dicens:

“Quem dicunt homines esse Filium hominis?”

itemque:

“Vos autem quem me esse dicitis?”

et ad haec respondens Simon Petrus dixisset ei:

“Tu es Christus Filius Dei vivi,”

illum quidem beatificavit, dicens:

“Beatus es Simon Bar Jona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus, qui est in coelis,”

etc. (Matth. XVI.) Sed

“tunc praecepit discipulis suis, ut nemini dicerent, quia ipse esset Christus (ibid.)”

Quare? videlicet, quia futurum erat ut, postquam regium hoc nomen de ipso publice praedicaretur, nulla mora interficeretur, inimicis Judaeis gaudentibus, utpote grandi ratione armatis, forti occasione suffultis, quod essent amici Caesaris, interficiendo illum, qui se dicendo regem Christum, contradiceret Caesari, quem, si non interfecissent, non essent amici Caesaris. At ipse nolebat locum dare vel occasionem facere homicidis illis, priusquam omnia condidisset instrumenta benedictionis, quae pervenire debebant ad nos gentes, juxta verium promissionis ad Abraham:

“Et in semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII).”

Et idcirco morti, vel ministris mortis praecipiebat, ut exspectarent, exempli gratia, ut tetrarchae Herodi.

“Accesserunt ad eum die quadam Pharisaeorum quidam dicentes: Exi, et vade hinc, quia Herodes vult te occidere. Et ait illis: Ite, dicite vulpi illi: Ecce ejicio daemonia, et sanitates perficio hodie, et eras, et tertia die consummor (Luc. XIII).”

Quod erat dicere: Hoc anno et sequenti regnum Dei praedico, et anno tertio per passionem mortis summa gloria summo honore coronabor. Neque enim in potestate vulpis est, quando devoret leonem, non in potestate fradulenti homuncionis est, quando interimat vitae et mortis Dominatorem. Igitur, tanquam sapiens, amicis seorsum indicabat, inimicis autem usque ad tempus abscondebat, quod ipse esset Christus, tanquam sapiens, imo et ipsa sapientia, quae dicit:

“Causam tuam tracta cum amico tuo, et secretum extraneo ne reveles, ne forte insultet tibi cum audierit, et exprobrare non cesset (Eccli. XXV).”

Item:

“Mala aurea in lectis argenteis, qui loquitur verbum in tempore suo (Prov. XXV).”