CAPUT II. De Abraham, quod (ut aiunt plerique) de Ur Chaldaeorum, id est de incendio, Dei auxilio liberatus sit.

(CAP. XII.) Dixit autem Dominus ad Abram: Egredere de terra tua, et de cognatione tua, et de domo patris tui, et vade in terram quam monstravero tibi, faciamque te in gentem magnam, et benedicam tibi, et multiplicabo nomen tuum, erisque benedictus. Benedicam benedicentibus tibi, et maledicam maledicentibus tibi, atque in te benedicentur universae cognationes terrae. Abram, quod interpretatur pater excelsus, Hebraeus erat ex Heber, cujus in domo vel familia remanserat lingua primitiva, quae ex tunc ab eodem dicitur Hebraea, natus anno centesimo nonagesimo primo, a nativitate Phaleg, cujus in diebus terra divisa est, a diluvio autem 292, a Sem filio Noe decima generatione editus. Sem namque genuit Arphaxad, Arphaxad genuit Sale, Sale genuit: Heber, Heber genuit Phaleg, Phaleg genuit Reu, Reu genuit Sarug, Sarug genuit Nachor, Nachor genuit Thare, Thare genuit Abram. Cainan, quippe qui apud Lucam Evangelistam inter Arphaxad et Sale ponitur (Luc. III), in Hebraico non habetur. Porro causam cur tali viro terra sua, id est, terra Chaldaeorum, digna non fuerit, hanc Hebraei tradunt, et ecclesiastici illustres viri veram esse defendunt, scilicet quod Abram in ignem missus fuerit, eo quod ignem adorare noluerit, quem Chaldaei colunt, et Dei auxilio liberatus, de idololatriae igne profugerit, et hoc esse quod dictum est: Mortuus est Abram ante Thare patrem suum in terra nativitatis suae in Ur Chaldaeorum, quod videlicet ignem nolens adorare consumptus sit. Nam Abram, inquiunt, eodem vallatus incendio, Dei auxilio liberatus est. Unde et postmodum eidem Dominus: Ego, inquit Dominus, qui eduxi te de Ur Chaldaeorum (Gen. XI). Alioqui indissolubilis, aiunt, erit quaestio in eo quod dictum est postmodum, septuaginta quinque annorum erat Abraham cum egrederetur de Haran (Gen. XII). Si enim Thare pater Abram, cum adhuc esset in regione Chaldaeorum, septuaginta annorum genuit Abram (Gen. XI), et postea in Haran ducentesimo quinto aetatis suae anno mortuus est, quomodo post mortem ejus Abram exiens de Haran septuaginta quinque annorum fuisse memoratur, cum a nativitate Abram usque ad mortem patris ejus, centum triginta quinque anni fuisse doceatur? Igitur vera est illa Hebraeorum traditio, quod egressus sit Thare cum filiis suis de igne Chaldaeorum, et quod Abram auxilio Dei sit liberatus, et ex illo tempore ei dies vitae et tempus reputetur aetatis. Potest tamen recte intelligi, quod Thare cum suis omnibus statim quidem post persecutionem venerit in Haran; et cum proposuisset in terram Chanaan, illic remoratus sit. Abram autem, jubente Deo, ut egrederetur de terra et de cognatione sua, egressus sit. Sic enim se habet ordo narrationis.