|
An putas neminem tunc in gente illa vel de populo illo exstitisse, quem
cura ista tangeret, vel qui sciret Messiam venturum esse? Imo nulla
aetas exstitit, ex quo Deus ad Abraham locutus est, quae non haberet
aliquos fidem et sententiam promissionis illius habentes, et adventum
ejus exspectantes. Pauci admodum erant ejusmodi, scilicet qui de adventu
vel regno Christi spiritualiter sentirent. Omnes autem audire oportebat
legem et prophetas continentes atque testificantes ejus promissionem,
quamvis non spiritualiter intelligerent, id est quamvis non tam coeleste
quam terrenum ejus regnum sperarent. Nec dubium, quin et si in
prosperitate negligentiores erant, in adversitate fierent attenti ad
illam spem, ad illam exspectationem, jamque illum advenire desiderarent,
quem subvenire posse credebant, utpote regem magnum, regem potentem.
Primus ipse Moses, dum mitteretur ad Pharaonem:
|
“Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”
|
|
Similiter de caeteris aetatibus, vel temporibus sentiendum, quoties
legimus:
|
“Et clamaverunt Filii Israel ad Dominum propter illam vel illam
tribulationem.”
|
|
Sciendum non defuisse clamoribus eorum memoriam saepedictae
promissionis, qua de lege et prophetis audiebant, promissum esse
Salvatorem. Simulque notandum quod quemcunque taliter clamantibus
suscitabat Salvatorem, aliquid per ipsum efficiebat Deus, in quo
significaret vel praefiguraret illum qui exspectabatur et desiderabatur,
Christum unicum et verum Salvatorem, sicut de isto quoque Mardochaeo jam
dictum et adhuc dicendum est. Haec idcirco nunc dixerim, ut dubium non
sit quin saltem illa vexatio intellectum dederit auditui, ut
recogitarent audito suae mortis edicto confugere ad Deum, et clamare pro
adventu Christi, tale quid, quale illud est David:
|
“Ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”
|
|
|
|