CAPUT XVII. De primo praecepto, et super adjiciendo consilio.

Non, inquit, habebis deos alienos coram me (Exod. XX). Secundum hoc praeceptum tota servi justitia est non coluisse Baal, nec serviisse Astaroth, non initiatum fuisse Beelphegor, vel quempiam hujusmodi, quod verae divinitati adversum sit, non posuisse in templo Dei. Qui autem servilem modum excedere gestit, non solum significatum vocum istarum, id est deorum alienorum, sed et nominis hujus quod est Deus etymologiam attendit, ut videlicet non solum, secundum praeceptum, deos alienos coram Deo suo non habeat, sed et nullum alium praeter solum et verum Deum timeat. Deus enim Graece dicitur Theos, quod interpretatur timor. Idcirco autem Creator tali nomine nuncupatur, quia timendus est, et hoc ab omni rationali creatura jure exigitur ut timeatur. Igitur ultra praeceptum hoc tunc acceptatur consilium, quando servus bonus et amore vel gratia dignus solum proponit sibi Deum esse timendum, nullum alium timore suo dignum arbitratus Deum et Dominum. Quod si etiam supplicio mortis cogatur ut timeat, non flectitur a justitia, constans propter Deum verum ac Dominum, amicitiae gratia cum qua sic ille suos alloquitur: Dico autem vobis amicis meis: Ne terreamini ab his qui occidunt corpus, et post haec non habent amplius quid faciant. Timete eum qui, postquam occiderit, habet potestatem mittere in gehennam. Ita dico vobis: Hunc timete (Luc. XII).