|
|
“Respondit eis Jesus, et dixit: Mea doctrina non est mea, sed ejus qui
me misit.”
|
|
Quid hac responsione verius? quid ad descendendam sanae doctrinae
dignitatem fortius? et ad leniendam invidiam (si tame leniri possit)
suavius?
|
“Mea, inquit, doctrina non est mea,”
|
|
subauditur, sicut doctrina Pharisaeorum (Matth. XV), doctrina sua est,
quia videlicet doctrinam, sensumque suum in plerisque doctrinae Dei non
communicant docentes servare mandata hominum (Rom. VII). Dei quippe
traditiones propter suas traditiones deliquerunt legemque sanctam,
justam et bonam, lucris suis, et voluptatibus propriis servire
compellunt. Prophetia quoque pseudoprophetarum prophetia sua est, quia
profecto non spiritui Dei spiritum suum, vel voci Dei, vocis suae
commodaverunt organum, sed prophetant de corde suo dicentes:
|
“Haec dicit Dominus (Jer. XXVII),”
|
|
cum Dominus non miserit eos, talium ex opposito liquet quantum ad rem
attineat quod ait:
|
“Mea doctrina non est mea.”
|
|
Simul namque intelligi vult quod subaudiendum sit contrario, vestra
doctrina non est Dei, sed vestra. Et omnino quoniam et mea doctrina, et
non est mea dixit, sic intelligendum est, ac si dixisset: Mea doctrina
non ex homine, sed ex Deo est. Alioquin locus non esset adversativae
conjunctioni, cum qua subjunxit, dicens:
Igitur hodie quoties de infimis quilibet aliquem assequitur doctrinae
gradum, ut valeat cum Jesu ascendere in templum, et in medio Ecclesiae
aperire os suum, si qui vitio Judaico fastidiant illum, quia forte
magnos et insignes Cathegetas, longa terrarum spatia non circuivit, nec
quaerendo peregrina studia relegit, et ob hoc dicant:
|
“Quis est hic, vel quomodo litteras scit, cum non didicerit?”
|
|
sufficit illi ad defensionem, si verum dicere queat quod sua doctrina
non sit sua, sed ejus cujus est omnis vera doctrina. Hac enim magna
distantia catholicam profitens doctrinam, universas haereses
anathematizat. Haereticorum quippe (qualis fuit Arius vel Macedonius,
sive Donatus) caeterorumque professio ista non est, quibus contra
|
“aquae furtivae dulciores sunt (Prov. IX)”
|
|
illis fontibus vel aquis, quas juxta Psalmistam emittit Deus, et quae
inter medium montium pertranseunt (Psal. CIII), id est, singulis illis
magis placet propria, quam illa quae omnium sanctorum communis est
catholica atque apostolicae fidei doctrina. Dicat itaque unicus Dei
Filius qui extra Patrem nihil docet atque operatur; dicat, inquam, ipse,
quod unumquemque doctorem sanctae Ecclesiae dicere vult:
|
“Mea doctrina non est mea,”
|
|
id est non facit haereses et schismata, quomodo faciunt eorum doctrinae,
qui novitates vocum amantes (I Tim. VI), derelinquunt traditiones Dei
propter traditiones suas (Matth. XV). Amplius autem ex subsequentibus
sensus iste declaratur. Ait enim:
|
“Si quis voluerit voluntatem ejus facere, agnoscet de doctrina, utrum ex
Deo sit, an ego a meipso loquar.”
|
|
Ut ergo praeeunti sententiae sequens ista manifestius concordet, primum
quid sit a semetipso quemque loqui, pervidendum est. Philosophorum
sententia est, quorum definitiones contrariae sunt, et ipsa esse
contraria quam et ita convertere licet, ut dicas, quae contraria sunt,
eorum definitiones esse contrarias. Sunt autem haec manifeste contraria,
nec simul possunt esse, scilicet quemque a semetipso loqui, et doctrinam
ejus ex Deo esse. Contrario namque modo haec ipsa Sapientia nunc
opposuit, cognoscet, inquiens, de doctrina,
|
“utrum ex Deo sit, an ego a meipso loquar.”
|
|
Igitur definitiones a semetipso loquentis contrarias esse oportet
definitionibus ex Deo loquentis. Est autem ex Deo loqui, sic loqui
quomodo spiritus veritatis suggerit, id est non de corde proprio
quidquam confingere, sed sicut corde sentitur, ita et ore veritatem
proferre. Igitur econtra a semetipso quemque loqui, mendacium loqui est;
prophetare quemque de corde suo quae non mandavit Dominus, nec
ascenderunt in cor ejus a seipso loqui est (Jer. XXIII). At vero Deus
noster cum dixisset:
|
“Et mea doctrina non est mea,”
|
|
data experiendi via,
|
“cognoscet, inquit, de doctrina, utrum ex Deo sit, an ego a meipso
loquar.”
|
|
Igitur quod ait:
|
“Mea doctrina non est mea,”
|
|
idem est ac si dixisset: Mea doctrina non est fallens sive falsa. Nunc
demum videndum est, qualem dederit facultatem experiendi, utrum, sua
doctrina; sua, id est, fallens sive falsa sit, an ex Deo, id est, vere
et veridica sit.
|
“Si quis, inquit, voluerit voluntatem ejus facere, cognoscet de doctrina
utrum ex Deo sit, an ego a meipso loquar.”
|
|
Hoc audiat consilium, qui discretivum quaerit veritatis intellectum.
Velit facere voluntatem Dei, ut cognoscere possit voluntatem Dei, optet
ambulare viam Dei, ut mereatur videre viam Dei. Caecus enim est, nisi
primo simplici benevolentia cordis oculum purgaverit:
|
“Collyrio, inquit Dominus, inunge oculos tuos, ut videas (Apoc. III).”
|
|
Nam quod videre non potest excaecatus in splendore veritatis, oculorum
est culpa, non solis. Igitur doctrinam Dei, qui non discernunt,
excusationem non habent, quia videlicet ex ipso errore suo sibi testes
sunt, quod desiderium non habeant faciendi Dei voluntatem, quod utique
si haberent doctrinam quae ex Deo est, ultro amarent. Sequitur:
|
|