|
Sapientia confortavit sapientem super decem principes civitatis. Non
est enim homo justus in terra, qui faciat bonum, et non peccet. Supra
dixerat, et domesticis et alienis bene esse faciendum. Poterat ergo
aliquis respondere. Si omnibus bene facere voluero, non habeo unde
faciam, nec potest justus tantas habere divitias, quae solent magis
peccatoribus abundare. Propterea nunc ait: Quos non potes rebus,
consilio adjuva, solatio fove. Plus enim potest in angustia constituto
praestare sapientia, quam quaelibet maximae potestates. Et hoc ipsum cum
prudentia facito. Grandis quippe libra justitiae est, et cui, et
quantum, et quandiu, et quaele, vel in re, vel in consilio tribuere.
Decem igitur principibus bene regimen urbis convenit, hoc est Ecclesiae,
quoniam decem gradus in Ecclesia confortant sapientem. Est enim ibi
ostiarius, lector, exorcista, acolythus, subdiaconus, diaconus,
presbyter, episcopus, archiepiscopus, et papa apostolicus. Isti quamvis
juste vivant, et juste magisterium teneant, non tamen ad perfectum
confortare possunt sapientem. Non enim est homo justus in terra, qui
faciat bonum, et non peccet. Sed si sapientia cordi aspiraverit
sapientis, ut bona faciat quae didicit, confortabit eum plus quam decem
praedictam regentes Ecclesiam. Aliter. Decem principes qui potestatem
habent et in urbe consistunt angeli sunt, qui ad perfectum numerum
pervenere denarium, et auxiliantur humano generi. Sed si quis consideret
omnia auxilia, majus est auxilium sapientiae, id est Domini nostri Jesu
Christi. Postquam enim dixerunt angeli: Curavimus Babylonem et non est
curata, relinquamus eam et abeat unusquisque in terram suam (Jer. LI);
tunc magister medicorum ipse descendit, et respersos nos sanguine, et
peccatorum madentes cruore, qui omnem substantiam expenderamus in
medicos, tactu fimbriae suae sanavit (Luc. VIII). Sanavit autem in
civitate, hoc est in mundo isto, et confortavit sapientem. Omni enim qui
habet dabitur, et adjicietur ei (Luc. XIX). Quia autem indiguit homo
positus in peccatis et infixus in limo profundi (Psal. LXVIII) majori
auxilio, idcirco venit ipsa Sapientia. Sed quid nobis de coelestibus
ista rimari? Descendamus ad terram, redeamus ad nos. In coelo quid
quaerit homo quod in se continet? Physici enim principes urbis, et urbem
sic accipiunt. Homo minor mundus ex quatuor constans elementis, civitas
est, et ipse de se principes dabit decem civitati. Decem quippe membra
nostrum corpus in altum sustollunt, duo videlicet articuli, pes, crus,
coxa, pudenda, venter, pectus, faux, caput, quod eminet in arce
civitatis. Ista pro principibus dat cuique suae Deus civitatis. Pedumque
digiti decem, et totidem manuum, quale decus et quantum praestant
munimen et usum, principibusque civitatis per naturam triplicatis,
tutior ibit homo, atque tanquam potentissimus David habebit triginta
fortes contra omnes animi hostes (II Reg. XXIII). Super istos principes,
super istos in corpore proceres sola sapientia sapientem confortat, ne
desperet, eo quod non sit in terra homo justus qui faciat bonum, et non
peccet. Sed qui per sapientiam confortatus erit, sensus et corporis
artus principum nomine, quos hic Ecclesiastes nominavit, ita regat, ut
regnet sapientia in civitate cordis. Isti principes in corporis urbe
potentes, si volunt contra mentem nimis esse potentes, contra illos
sapientia confortat sapientem, ut reprimat membra regnantia potentis, et
cogat subacta servire Spiritui sancto.
|
|