CAPUT XXIV. Salomonem habuisse quidem verbum Dei, sed non quievisse cum eo, ut foveretur, ideoque cecidisse, nec sublevatum esse.

At ipse per quem taliter locuta fuerat Sapientia, Salomon rex filius ejusdem David, multo gravius cecidit, multo namque gravius est zelus idololatriae quam adulterii facinus sive homicidii. Amavit mulieres alienigenas multas, et ita per illas depravatum est cor ejus, ut deos alienos sequeretur, et colebat Astarthen deam Sidoniorum, et Chamos deum Moabitarum, et Moloch deum Ammonitarum (III Reg. XI). Quid ergo dicemus? Nonne modo supradicto simul erant duo? Perspicuum est, et negari non potest, quin fuerit cum illo sermo Domini, quin de pectore et ore ejus, tanquam de templo suo sese manifestaverit dictis et factis. Quomodo ergo ita cecidit tanquam solus esset et sublevantem non haberet? Ad haec, inquam, erant quidem duo, sed non erat illi quieta dormitio, ut dormirent pariter et foverentur mutuo. Quidam alius intererat et interstrepebat semper inquietus et infestus, scilicet amor praesentis saeculi, qui longe dissentit a verbo Dei. Ille in angulo absconditus non patiebatur, ut illi duo bene essent simul, et quieta dormitione foverentur simul. Illum talem scilicet saeculi amorem, ibi familiarem fuisse, et in cordis ejus mansione diu mansisse, illud satis innuit quod iratus Dominus super aversione Salomonis taliter dixit:

“Quia habuisti hoc apud te, et non custodisti pactum meum (III Reg. XI),”

etc. Dicendo namque

“habuisti hoc apud te,”

satis indicat non repentinam tentationem supervenisse, sed morbo inveterato vitiosam ejus intentionem fuisse. Quod etiam in eo satis animadverti potest quod cum in initio magna dignatione apparens Dominus dixisset illi:

“Pete quod vis ut dem tibi (III Reg. III),”

et tanta sibi oblata gratia, posset aeternitatem gloriae coelestis una petitione adipisci, quae summa beatitudo est. Ille temporali gloria delectatus, et apud homines volens haberi gloriosus, leve seu mediocre bonum petivit:

“Dabis, inquiens, servo tuo cor docile, ut judicare possit populum tuum, et discernere inter bonum et malum (ibid.).”

Et quidem bonum erat quod petivit, et melius quam si petiisset dies multos, aut tale quid quod bonum quidem est, sed exile et infimum, et hoc magis placuit Domino quod sic petivit, quam si petiisset quidpiam ejusmodi, dies multos, aut divitias, aut animas inimicorum suorum. Sed cur non dixit, sicut dixerat pater ejus David:

“Unam petii a Domino, hanc requiram: ut inhabitem in domo Domini omnibus diebus vitae meae?”

(Psal. XXVI.) videlicet quia cor ejus non erat perfectum cum Domino Deo suo, sicut Scriptura testatur, sicut cor David patris sui.