CAPUT II. De coaeternitate Patris vel Filii, secundum haec verba Sapientiae:

“Antequam quidquam fieret, ego jam concepta eram,”

et caetera; et de Incarnatione ejusdem sapientiae, secundum haec verba:

“Sapientia aedificavit sibi domum,”

et reliqua.

Quomodocunque cum Filio actum sit, ubicunque tale lignum ceciderit, quemadmodum dicit:

“Si ceciderit lignum ad austrum aut ad aquilonem, in quocunque loco ceciderit, ibi erit (Eccle. XI).”

Qualiscunque in extremis fuerit, et nunc ubicunque sit, nos scimus et sapimus quia bonus est fructus ligni hujusmodi multum valens ad vitam fidei, ex qua justus vivit (Habac. II; Rom. I). Claro quippe nomine sapientiae dicentis:

“Ab aeterno et ex antiquis ordinata sum, et antequam quidquam fieret ego jam concepta eram, et ante omnia ego parturiebar (Prov. VIII);”

Filium Dei coaeternum Deo Patri astruit et istud credere exigit ipsa sapientia ab omnibus filiis quos recipit, dicens post haec:

“Nunc ergo, filii, audite me,”

et caetera, usque:

“Qui autem in me peccaverit, laedet animam suam, omnes qui me oderunt, diligunt mortem (Ibid.)”

Haec enim quae omnia perscribere longum nimis visum est, antequam et Patri coaeternam Jesu Christi Filii Dei divinitatem sonant, quod omnia saecula, et absque initio natus sit, et illa quae continuo sequuntur:

“Sapientia aedificavit sibi domum, excidit columnas septem (Prov. IX),”

et caetera quae superius praelibavimus, de Incarnatione ejusdem Verbi mystice dicta sunt. Vere ergo:

“Qui autem, inquit, in me peccaverit, laedet animam suam,”

sive, ut loquar,

“et omnes qui me oderunt, mortem diligunt.”

Haeretici enim sunt. Et quis ita diligit mortem, et diligendo mortem laedit animam suam, sive, ut loquar secundum David, qui Salomonem praecessit, quis, ita diligendo

“iniquitatem, odit animam suam (Psal. X),”

sicut haereticus et judaeus, qui tam cupide, tam diligenter se exercet in contentione verborum, quatenus rationabiliter videatur astruere, quod Christus ex Maria initium existendi habuerit et quod de semine Joseph conceptus fuerit? Sunt autem inexcusabiles, quod sicut habet hic Sacrae litterae series, domina sapientia, postquam

“aedificavit sibi domum, immolavit victimas, et miscuit vinum et proposuit mensam”

missis ancillis suis, ut vocarent ad arcem et moenia civitatis: non solum dixit:

“Si quis est parvulus,”

id est humilis,

“veniat ad me,”

verum et insipientibus locuta est:

“Venite et comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis. Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate in viis prudentiae.”

Sed quid sequitur?

“Qui erudivit derisorem, ipse sibi injuriam facit; et qui arguit impium, generat maculam sibi (Prov. IX).”

Nonne hoc expertae sunt illae ancillae, quos domina sapientia misit? Voluerunt erudire derisorem, scilicet populum Judaicum, et hanc sibi injuriam fecerunt quam legimus et quam eadem Sapientia praedixit:

“Ecce ego, inquit, mitto ad vos prophetas, et sapientes, et scribas, et ex illis occidetis et crucifigetis, et ex illis flagellabitis in synagogis vestris, et persequemini de civitate in civitatem (Matth. XIII).”

Voluerunt arguere impium, videlicet coetum Pharisaicum, et hanc maculam generaverunt sibi, quam abhorrent oculi nostri, quia blasphemaverunt Spiritum sanctum, qui loquebatur in eis; sicut in Actibus apostolorum habemus. Exempli gratia:

“Et contradicebant his, quae a Paulo dicebantur, blasphemantes (Act. XIII).”

Quid ergo sequitur?

“Noli, ait, arguere derisorem, ne oderit te. Argue sapientem et diliget te (Prov. IX).”

Et hoc ita fecerunt, ut dicerent:

“Vobis oportebat primum loqui Verbum Dei, sed quoniam repellitis illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes; Judaei signa petunt, et Graeci sapientiam quaerunt (I Cor. I).”

Curiose hoc agebant Judaei, dicendo:

“Quod signum tu facis? quid operaris?”

(Joan. VI.) et idcirco denotantur nomine derisoris, similes Herodi illi, qui Dominum Jesum videre volebat, sperans sibi

“signum aliquod ab eo fieri (Luc. XXIII).”

Diligenter autem Graeci sapientiam quaesierunt et invenerunt, et dilexerunt, et ad arcem, sive ad moenia civitatis ejus vocati, venerunt, et ecce de mensa ejus comedunt, et vinum ejus bibunt, et hoc

“modo justificata est sapientia a filiis suis (Matth. XI),”

quia nec sapientem, id est, benevolum auditorem docere neglexit, nec derisorem ita praeteriit, ut de ignorantia possit excusari.