|
|
“Noli nos relinquere, veni nobiscum, et eris ductor noster.”
|
|
|
“Anno secundo, mense secundo, vicesima die mensis, elevata est nubes de
tabernaculo foederis. Profectique sunt filii Israel per turmas suas de
deserto Sinai, et recubuit nubes in solitudine Pharam, moveruntque
castra: Dixitque Moyses Obab filio Raguel Madianitae cognato suo:
Proficiscimur ad locum quem Dominus daturus est nobis. Veni nobiscum, ut
bene faciamus tibi,”
|
|
etc. Plerumque persuadere elatis utilia melius possumus, si profectum
eorum nobis potius quam illis profuturum dicamus, si eorum mehorationem
nobis magis quam sibi impendi postulamus. Facile enim ad bonum elatio
flectitur, si ejus inflexio prodesse et aliis credatur. Unde hic qui
regente se Deo iter deserti ducente aerea columna pergebat, cum Obab
cognatum suum a gentilitatis suae conversatione vellet educere, et
omnipotentis Dei dominio subjugare, ait:
|
“Proficiscimur ad locum quem Dominus daturus est nobis, veni nobiscum,
ut bene faciamus tibi, quia Dominus bona promisit Israel. Cui cum
respondisset ille: Non vadam tecum, sed revertar in terram meam, in qua
natus sum,”
|
|
illico adjunxit:
|
“Noli nos relinquere, tu enim nosti in quibus locis per desertum castra
ponere debeamus, et eris ductor noster.”
|
|
Neque enim Moysen ignorantia itineris augustabat, quem et ad prophetiae
scientiam cognitio divinitatis expanderat, quem columna exterius
praeibat, quem de cunctis interius per conversationem Deo sedulam
locutio familiaris instruebat. Sed videlicet providus vir elato auditori
colloquens, solatium petiit, ut daret; ducem requirebat in via, ut dux
ei fieret ad vitam. Egit itaque ut superbus auditor voci ad meliora
suadenti eo magis fieret devotus, quo putaretur necessarius, et unde se
exhortatorem suum praecedere crederet, inde se sub verbis exhortationis
inclinaret.
|
|