|
I. De eo quod, si verum est quod monachis objicitur, de omnibus sanctis
inconveniens concluditur.
II. Quod si monachi de vita poenitentium jure culpantur, omnes sancti in
ea culpa esse probantur.
III. Item quod inde sequatur Christum solum coelum ascendisse, et solum
ibi absque sanctis resedisse.
IV. Quod, quia haec inconvenientia falsa concluduntur, idcirco monachi
haec facere sinuntur.
V. Quod sit auctoritas monachorum de vita orthodoxorum.
VI. Quod, ideo quia monachi in Christo mortui esse dicuntur, spiritualia
tractare conceduntur.
VII. Quod omni monacho qui presbyter ordinatur, praedicare, baptizare
concedatur.
VIII. Quod si non licet hoc monacho qui ordinatur, non plenus sed
semipresbyter vocatur.
IX. Quod, si monachi de vili vestimento causantur omnes sancti qui hoc
usi sunt pro nihilo habeantur.
X. Objectio quod non sint idem regulares canonici, et illi qui dicuntur
clerici.
XI. Solutio quod omnes clerici dicantur esse regulares.
XII. Quod, sicut qui vivunt absque Christianitate, non sunt Christiani,
ita qui absque regula canonicorum non sint clerici.
XIII. Quod sicut qui faciunt irregularia irregulares sint dicendi, ita
qui non clericalia, non sint clerici habendi.
XIV. Quod ita esse ex Evangelio et ex canonibus sit necesse.
XV. Quod hi soli debeant potestatem ligandi atque solvendi habere, quos
constat secundum regulam apostolorum vivere.
|
|