CAPUT XXIV. De viri justi Noe obedientia, quod sicut ad praeceptum Dei ingressus, ita et ad praeceptum ejusdem egressus est.

Igitur sexcentesimo primo anno, mense primo, die prima mensis, imminutae sunt aquae super terram, et aperiens Noe tectum arcae, aspexit undique, viditque quod exsiccata esset superficies terrae. Mense secundo, septima et vicesima die mensis arefacta est terra. Locutus est autem Deus ad Noe, dicens: Egredere de arca tu et uxor tua, etc. Notandum diligenter quod dictum est, quia primo mense, prima die mensis, aspexit Noe, et vidit quod exsiccata esset terra, et deinde subjunctum est, mense secundo, septima et vicesima die mensis arefacta est terra. Cum enim jam vidisset Noe primo die primi mensis, quod exsiccata esset terra, quid sibi vult, quod Itidem dicit Scriptura, quia mense secundo septima et vicesima die mensis, tanto postliminio, scilicet quinquagesimo quarto die, ab eo quo viderat Noe exsiccatam esse terram, arefacta est terra? Videlicet ut commodius subjungeretur quod subjunctum est: Locutus est Deus ad Noe dicens: Egredere de arca. Tanquam diceret: Tot diebus prius exsiccata fuerat terra, cum tandem, Deo jubente, egressus est Noe de arca. Ergo viri justi atque perfecti magna in hoc quoque justitia vel perfectio commendatur, laude digna, quod tandiu carcere conclusus, non erupit solutus mox ut terram vidit, sed sicut praeceptum ingrediendi fideliter accepit, sic et egrediendi licentiam obedienter sustinuit. Nunc ipsa diluvii tempora, id est quo anni tempore inundare coeperit, quandiu sine detrimento terram aquae obtinuerint, quo arca super montes Armeniae requieverit, quo nihilominus tempore cacumina montium apparuerint, vel terra arefacta, et ipse Noe cum omnibus arca egressus sit, investigandum est, secundum praecedentis ordinem lectionis.