CAPUT XX. In isto qui inspiratus gemit, probatum esse illud quod Veritas promittens dixit:

“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis,”

et de eo quod Apostolus ter Dominum rogavit.

In isto sane probatum est illud quod Veritas promittens dixit:

“Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis (Joan. XVI).”

Quam enim ob causam, vel quo jure istud contingit, ut quod petit accipiat, nisi quia quod postulat non nisi secundum Deum postulat? Hinc Apostolus cum dixisset, quod supra memoratum est,

“ipse Spiritus postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus”

continuo subjunxit:

“Qui autem scrutatur corda, scit quid desideret Spiritus, quia secundum Deum postulat pro sanctis (Rom. VIII).”

Non ergo quivis festinare debet, cum audit,

“si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis,”

ut fiat sibi quod petit, quia non omnibus istud congruit, sed illis duntaxat qui Paracletum istud acceperunt secundum Deum postulantem pro sanctis, quod revera est, postulare in nomine Salvatoris, quem tunc in eodem sermone promittebat apostolis suis. Sed dicit aliquis: Ipse Apostolus qui illa scripsit quae praemissa sunt,

“et Spiritus postulat pro nobis,”

et caetera, quique praecipuam habebat ejusdem Spiritus gratiam, sicut ibidem loquitur:

“Sed et ipsi nos ipsi primitias spiritus habentes, ipsi intra nos gemimus (ibid.);”

ipse, inquam, petivit, et non datum est illi. Ait enim:

“Datus est mihi stimulus carnis meae, angelus Satanae (II Cor. XII), propter quod ter Dominum rogavi ut discederet a me, et dixit mihi: Sufficit tibi gratia mea (ibid.). Nam virtus in infirmitate perficitur.”

Nonne secundum Deum postulavit? aut nunquid non erat ipse unus de sanctis, pro quibus istum gemituosum spiritum postulare dixit? Attamen non fuit datum illi. Ad haec inquam: Unde hoc habemus quod non datum fuerit illi? Nunquid hoc ipse dicit? Scimus quidem nostros majores et nobis multo meliores hoc dixisse, hoc scripsisse quod non fuerit exauditus, et circa hoc laborasse ut ostenderent illi non fuisse utile ut exaudiretur. Verum et si auctoritate illorum, qui magni habentur, nos quisquam premere velit, nihilominus dicere non dubitamus, quia exauditus fuit. Quid enim si non statim, non ad primam, non ad secundam, sed neque ad tertiam rogationem exauditus fuit? Denique nec Salvator hoc dixit: Si quid petieritis Patrem in nomine meo, statim dabit vobis. Sed neque sic intelligi voluit, quippe qui dicturus:

“Petite et accipietis; pulsate et aperietur vobis (Matth. VII),”

pulchrum exemplum perseverantiae praemisit.

“Quis vestrum, inquit, habebit amicum, et ibit ad illum media nocte, et dicet illi: Amice, commoda mihi tres panes,”

et caetera, usque

“propter improbitatem tamen ejus surget, et dabit illi (Luc. XI.)”

Ne ergo dicas mihi quia non fuit exauditus, et quod ab illo nequam angelo talis heros usque ad finem vitae fuerit colaphizatus. Denique fuerit hoc divinae dispensationis, ut interim colaphizaretur, ne juvenem extolleret magnitudo revelationum, nam ut virum provectum militemque emeritum, deinde ab ejusmodi colaphis redderet securum, bene decuit illum omnia suaviter disponentem (Sap. II) cani et reverendi capitis antiquum dierum.