CAPUT LXII. Quomodo homini praevaricatori Deus factus est ursus insidians, quomodo idcirco semitas ejus subvertit pronas in malum.

DALETH.

“Ursus insidians factus est mini, leo in absconditis.”

Mira doloris acerbitas, mira lamentationis asperitas. Quisnam

“ursus insidians,”

quisnam

“leo in absconditis”

tibi

“factus est?”

Deus fortissimus spirituum, Deus cognitor omnium, quomodo ursus tibi aut leo factus est? ubi vel quando insidiatus est? In paradiso, ubi mecum, id est cum patre meo Adam, loquebatur serpens, ubi Evam mittebat ad Adam diabolus, qui ingressus fuerat serpentem (Gen. III). Tacuit dum ille loqueretur, siluit dum homo illi assentiretur, peractoque sacrilegio, iratus velut ursus ex insidiis velut leo prodiit de absconditis, et dixit:

“Adam, ubi es (ibid.)?”

etc. Nonne quasi insidias ejus Scriptura innuit per similitudinem meridianae dormitionis? Ait enim:

“Et cum audisset vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post meridiem (ibid.).”

Ergone injuste egit, qui quasi toto meridie dormiens tacuit, et peracto crimine quasi tunc primum evigilans de absconditis suis ad interrogandum processit? Non utique, nam ante praemonuerat, dicens:

“Quocunque die comederitis ex eo, morte moriemini (Gen. II).”

DALETH.

“Semitas meas subvertit et confregit me, posuit me desolatam.”

Propter illud universale malum ecce hodie,

“meas,”

id est gentis meae,

“semitas subvertit,”

semitas pravas, semitas in malum pronas, et in manu regis Babylonis,

“confregit me”

ferro, fame, et igne.

“Posuit me desolatam,”

videlicet septuaginta annorum captivitate.

“Desolatam”

cum dicit in persona Hierusalem, praesens captivitatis malum evidenter plangit. DALETH.

“Tetendit arcum suum, et posuit me quasi signum ad sagittam.”

Hoc de propria persona loquitur, hoc de propria conscientia gemit. Nam et foris corporaliter ita passionibus expositus fuerat, ut recte quasi signum ad sagittam positum se esse gemat, et intus in anima, quamvis justus esset, multum erat quod tentationum sagittis patebat. Unde Psalmista:

“Quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi (Psal. XXXVII).”