|
Jucundum sit tibi eloquium meum, Trinitas sancta, suavis tibi sit
laudatio mea, o sanctae Trinitatis similitudo, trina virtus, fides, spes
et charitas.
anima mea,
|
“quia bona est negotiatio (Prov. XXXI)”
|
|
tua; jamque propero ad exitum libri hujus Proverbiorum, in quo, ut jam
semel et iterum dixi, documenta sunt fidei, quasi per viam istam lucem
aliquam intelligentiae Deus mihi sparserit, et aliquid juxta propositum
de profundis istis elucidaverim et intrare cupio in concionem, ubi
concionator sedet Ecclesiastes, habens coronam spei, scilicet librum, in
quo sedens sapientissimus rex concionator super juvenes et adolescentes,
illud maxime insistens comprobare quod adolescentia, et voluptas, et
cuncta horum instrumenta vana sint, timor autem Domini, et observatio
mandatorum ejus sit omne esse hominis, quemadmodum dicit in fine ejusdem
hujus voluminis:
|
“Deum time, et mandata ejus observa: hoc est enim omnis homo (Eccle.
XII).”
|
|
Sed quid agam? tenet enim pedem mentis hic in exitu Proverbiorum digna
laudatio cujusdam mulieris magnae et memorabilis, quae hoc modo incipit:
|
“Mulierem fortem quis inveniet? procul et de ulti mis finibus pretium
ejus; confidit in ea cor viri sui et spoliis non indigebit (Prov.
XXXI).”
|
|
Quaenam, rogo, est ista fortis mulier? Scimus quidem quia sancta
Ecclesia est; sed quaerimus adhuc. Quae causa hic efficit quod tot
saeculorum generationes, tot hominum sive animarum multitudines dicantur
una mulier, et una sit ex omnibus Ecclesia, Deum habens virum, cujus cor
confidat in ea? quid, inquam, est illud per quod istud efficitur, nisi
una fides? Denique sicut in Ecclesiaste dictum est, et supra meminimus:
|
“Deum time, et mandata ejus observa, hoc est omnis homo;”
|
|
ita recte dicas, unam fidem Catholicam tene, hoc est enim omnis
Ecclesia. Sic ergo hic legamus et intelligamus laudationem fortis
mulieris, ut veraciter laudationem fidei, quia nimirum secundum fidem
universa Ecclesia, sicut jam dictum est, una mulier dicitur, et vir
ejus, qui laudat eam,
|
“cujus cor in ea confidit,”
|
|
ipse est Dominus Deus. Quis hoc inveniet? Denique Ecclesiam toto orbe
diffusam nemo est qui non inveniat, nisi talis sit, qui oculos claudat
ne videat; fidei autem secretum pauci sunt qui inveniant, nec enim
aliter invenitur vel agnoscitur, nisi per Spiritum sanctum. Propterea
dixit:
et protinus nobis dignam admirationem facere volens, ait:
|
“Procul et de ultimis finibus pretium ejus.”
|
|
Hoc intelligens Paulus apostolus dixit:
|
“Est autem fides sperandarum substantia rerum, argumentum non
apparentium (Hebr. XI).”
|
|
O quam procul est substantia haec, de qua ultimis finibus argumentum hoc
profertur, quod non apparet, neque videtur tam multis interjacentibus
montibus sive collibus eorum, quae videntur. Exempli gratia, patres
inclyti, Abraham, Isaac, et Jacob, et qui orti sunt ex illis, ait
Apostolus, tanquam sidera coeli in multitudine, et sicut arena quae est
ad oram maris innumerabilis, juxta fidem defuncti sunt omnes, non
acceptis repromissionibus, sed a longe eas aspicientes, et salutantes et
confitentes,
|
“quia peregrini et hospites sunt super terram (I Petr. I).”
|
|
Nobis quoque, qui pro tempore quidem viciniores rei sumus, sed tamen rem
ipsam nondum videmus, Petrus apostolus loquitur:
|
“Inveniamini in laudem, et gloriam, et honorem in revelatione Jesu
Christi, quem, cum non videritis, diligitis; in quem nunc quoque non
videntes, credentes autem exsultatis (ibid.).”
|
|
O igitur quam procul, ut jam dictum est, et de quam ultimis finibus
pretium mulieris hujus, pretiositas Ecclesiae hujus, fides operatricis
hujus, aspicientis non ea quae videntur, sed ea quae non videntur.
|
|