CAPUT 7

“Ut evangelizaret, inquit, sedentibus super terram, et super omnem gentem, et tribum, et linguam, et populum.”

Et est sensus: Ut praedicaret in omnes gentes, incipiens a Jerusalem, absque acceptione personarum, absque distinctione Judaeorum et gentium, et tribuum, et linguarum, et populorum.

“Timete, ait, Dominum, et date illi honorem, quia venit hora judicii ejus, et adorate eum, qui fecit coelum et terram, et mare, et omnia quae in eis sunt, et fontes aquarum.”

Sic in hoc libro superius quatuor animalia designata esse meminimus, ut facies leonis prima sit. Nam animal primum simile leoni. Porro natura leonis, timorem caeteris animantibus incutit. Nam ad rugitum ejus universa animantium natura contremiscit. Unde est illud.

“Leo rugiet, quis non timebit?”

(Amos, III.) Et continuo:

“Dominus Deus locutus est, quis non prophetabit?”

Recte ergo primus timorem exigit dicendo:

“Timete Dominum, et date honorem illi.”

Causaque timoris congrua redditur,

“quia venit, inquit, hora judicii ejus.”

Timor iste poenalis est, cujus causa est exspectatio judicii, nondum plena sapientia, sed sapientiae inchoatio, sicut scriptum est:

“Initium sapientiae timor Domini (Psal. CX).”

Habet tamen nonnihil justitiae, quia de fide procedit. Nisi enim quis judicium futurum credat, non timet. Est ergo utilis, dum peccatorem sollicitum reddit, et ad poenitentiam compellit. Unde cum dixisset:

“Timete Dominum,”

continuo subjunxit:

“Et date honorem illi.”

In quo? videlicet in eo ut relictis simulacris, ad ipsum convertamini. Sequitur enim:

“Et adorate eum, qui fecit coelum et terram, et mare, et omnia quae in eis sunt, et fontes aquarum.”

Et alius angelus secutus est eum, dicens:

“Cecidit, cecidit Babylon illa magna, quae a vino irae fornicationis suae potavit omnes gentes.”

Et hic secundus, secundum faciem suam dicit, secundum faciem vituli; nam secundum animal simile vitulo. Vitulus autem sacrificium pro peccato offerebatur, cujus sanguis in sancta per pontificem inferebatur, corpus autem cremabatur extra castra (Levit. IV), Dominum nostrum Jesum Christum significans, qui pro peccato generis humani oblatus, et extra portam passus est. Quod Apostolus commemorans sequitur et dicit:

“Exeamus igitur ad eum extra castra improperium ejus portantes (Hebr. III).”

Ait ergo:

“Cecidit, cecidit Babylon.”

Babylon, quod interpretatur confusio, regnum est peccati, principatus mundi et latrocinium diaboli; hoc sine dubio deletum est omnino in electis per passionem Christi, sicut ipse continuo passurus dixit:

“Nunc judicium est mundi, nunc princeps mundi hujus ejicietur foras (Joan. XII).”

Quidquid inquinationis, sive per vim, sive per suasionem civitas diaboli, civitas Dei ingessit, ex quo civitatem illam primus Cain, cruentis manibus aedificavit (Gen. IV), et ex quo filii Dei, scilicet de stirpe Seth, videntes filias hominum quod pulchrae essent, videlicet quae erant de stirpe Cain, acceperunt sibi uxores ex omnibus quas elegerant (Gen. VI), universa iniquitas, omnia peccata, quae de commistione reproborum electi contradixerant, pariter cum originali peccato per mortem Christi deleta sunt, et rectores mundi hujus, tenebrarum harum (Ephes. VI), de potestate pristina corruerunt, ut non seducerent gentes, ut liceret gentibus converti ad Deum verum, agere poenitentiam, et accipere remissionem peccatorum. Cecidit ergo,

“cecidit Babylon, quae a vino irae fornicationis suae potavit omnes gentes,”

id est, judicium factum est, princeps mundi hujus per mortem Christi judicatus est, et exinanita est omnis erroris confusio, quia ebrietas fornicari a Deo, et in iram mitti faciebat omnes gentes. Sane cum improperio dicitur magna, quia semetipsam superbiendo magnificabat.