|
Et revera seusatus homo jam dictam legens vel audiens prophetiam,
suamque recolens infantiam, animadvertere vel perpendere poterat, quod
non casu, sed per divinam providentiam evenisset, ut ipse regnaret. Si
quidem de hoc scribit Pompeius Trogus, quod natus infans de filia
Astyagis, per avi invidiam datus est occidendus, somnium verentis, quo
praemonstrato, regnum infantulo futurum arioli auspicabantur. Is vero
cui necandus infans traditus est, veritus ne infantis necati ultionem
mater ejus quandoque in ipsum exigeret, pastori regii pecoris puerum
exponendum tradidit, forte eodem tempore et ipsi pastori natus erat
filius. Ejus igitur uxor audita regii infantis expositione, puerum
proferri sibique ostendi summis rogat precibus, cujus precibus fatigatus
pastor, reversus in silvam, invenit juxta infantem caniculam parvulo
ubera praebentem, et a feris alitibusque defendentem. Motus et ipse
misericordia, qua motam etiam canem viderat, puerum defert ad stabula,
eadem cane anxie prosequente. Quem ubi manu mulier accepit, tantus vigor
et dulcis quidam blandientis infantis risus apparuit, ut pastorem ultro
rogaret, ut permitteret sibi puerum nutrire, permutata sorte parvulorum,
ut hic pro filio pastoris educaretur, ille pro nepote regis exponeretur.
Puer deinde cum inter pastores esset, Cyri nomen accepit: interjecto
tempore cum adolevisset, per Harpagum avi amicum didicit, quomodo
parvulum illum occidi avus jusserit, quomodo servatus sit. Hortatur ut
exercitum paret, et pronam ad regnum viam ingrediatur, Medorum
translationem pollicetur, factumque est ut Cyrus Medorum et Persarum
fieret rex. Si vera est ejusmodi historia, nimirum scienter dicere
poterat:
|
“Omnia regna terrae dedit mihi Dominus Deus coeli (I Esdr. I),”
|
|
praesertim praeeunte prophetia ejusmodi, qua magnus et potens rex ab
eodem Domino Deo praesignatus, et ex nomine vocatus est.
|
|