|
|
“Factum est autem, cum complesset Salomon orans Dominum omnem orationem
et deprecationem hanc, surrexit de conspectu altaris Domini, utrumque
enim genu in terram fixerat, et manus expanderat ad coelum. Stetit ergo
et benedixit omni Ecclesiae Israel, voce magna,”
|
|
etc. Vere quod credimus, credentes autem exsultamus laetitia
inenarrabili et glorificata, Dominus noster, rex noster, postquam
oravit, postquam orationem et deprecationem suam complevit cum
sacrificio sui corporis et sanguinis, postquam in sepulcro triduo
jacuit, surrexit a mortuis, utrumque genu in terram fixerat, animam
quippe sub terram ad inferos, corpus in sepulcro terrae demiserat, manus
clavis confixas, ad coelum expanderat. Surrexit, inquam, et stetit,
surrexit a mortuis, et in coelum ascendit. Illic sedet sibi, illic stat
nobis a dextris Dei.
|
“Video, inquit Stephanus, coelos apertos, et Filium hominis stantem a
dextris virtutis Dei (Act. VII).”
|
|
Sedet regnantium dominator, stat pugnantium adjutor, poenitentium
advocatus et defensor. Illic stans benedixit omni Ecclesiae Israel voce
magna. Quis Israelita, quis ecclesiasticus aut fidelis est, et haec
ignorat? Et eadem quidem die qua surrexit, benedixit, sed nondum voce
magna. Benedixit, inquam, insufflando et dicendo:
|
“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis
(Joan. XX),”
|
|
sed clausis foribus, voce submissa. At ubi stetit a dextris virtutis
Dei, ubi ascendit in coelum, et sedet a dextris Dei, tunc decimo die
peracto, magna voce benedixit:
|
“Factus est repente de coelo sonus, tanquam advenientis spiritus
vehementis, et replevit totam domum ubi erant sedentes, etc. Facta autem
hac voce, convenit multitudo, et mente confusa est, quoniam audiebat
unusquisque lingua sua illos loquentes (Act. II).”
|
|
Vox ista benedicentis magna fuit. Illa benedictione, de terra facti sunt
coeli, qui enarrarent gloriam Dei, illa voce effectum est, ut in omnem
terram sonus eorum exiret (Psal. XVIII).
|
“Igitur rex et omnis Israel cum eo immolabant victimas coram Domino,
mactavitque Salomon hostias pacificas, quas immolavit Domino boum
viginti duo millia, et ovium centum et viginti millia, et dedicaverunt
templum Domini rex et filii Israel.”
|
|
Multa boum, multa ovium caedes, verumtamen facile numeris comprehensa
est. Quis autem hominum dinumerare possit, quantam boum, quantam ovium
multitudinem rex noster, post jam dictam benedictionem continuo vel
deinceps mactavit? Ut taceam de confessorum millibus, eorum qui
assistente persecutoris gladio spontanea semetipsos suorum
mortificatione membrorum immolaverunt, ut exhiberent, juxta Apostolum,
corpora sua hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, rationabile
obsequium suum (Phil. IV). Quis dinumerare possit multitudinem eorum,
qui gladio persequentium, tanquam boves aut oves caesi sunt, propter
istum regem suum? Nam hinc est, quod eidem regi suo lacrymabiliter
dicunt:
|
“Quoniam propter te mortificamur tota die, aestimati sumus ut oves
occisionis (Rom. VIII).”
|
|
Vere hos et illos Salomon iste mactavit, quia tam eis qui se mactaverunt
quam et illis, qui a persecutoribus mactati sunt, Christus et spiritus
ejus causa vel gratia fuit, ita ut dicat quilibet eorum:
|
“Non autem ego, sed gratia Dei mecum (I Cor. XV).”
|
|
Igitur et usque hodie et templum illud gloriosum cum Salomone dedicant
filii Israel, supplendo videlicet ea quae desunt passionum Christi in
carne sua (Col. I), praedicante jugiter ac dicente per Psalmistam
prophetico spiritu:
|
“Tollite hostias et introite in atria ejus (Psal. LXXV).”
|
|
Haec est illa magna et celebris festivitas, quam fecit et perficit hic
Salomon in tempore suo, tempore gloriae, tempore accepto et omnis verus
Israel cum eo.
|
|