CAPUT X.

Mirum, unde mortalium animis tanta cupiditas terrenae altitudinis, sive munitionis terrenum fundamentum habentis, cum sint brevis vitae, multoque angustioris quam fuit vita priscorum hominum, quorum primus, Cain, civitatem aedificavit (Gen. IV). Et quid dicam? Fuitne unquam aliquis ex omni numero sanctorum, sive laudabilium virorum, qui civitatem terrenam, sive castellum terreni fundamenti aedificaverit, teste Scriptura, quales laudare proponens vir sapiens, scilicet, Jesus filius Syrach: Laudemus, ait, viros gloriosos et parentes nostros in generatione sua? (Eccli. XLIV.) Quinimo ut claro signaretur testimonio, terrenas munitiones, qualium primus, ut jam dictum est, auctor exstitit Cain, nunquam Deo fuisse complacitas, primo omnium civitatum, quam transito Jordane filii Israel obtinuerunt, qui utique filii erant peregrinorum, scilicet sanctorum patriarcharum, qui manentem civitatem hic habere noluerunt, sed futuram inquisierunt (Hebr. XIII), funditus corruit, nutu vel judicio Dei, nullis impacta machinis, sed solum sacris personantibus tubis Josue prosequente, in quo erat Spiritus Domini, atque dicente: Maledictus vir coram Domino, qui suscitaverit et aedificaverit Hiericho. In primogenito suo fundamenta illius jaciat, et in novissimo liberorum ponat portas ejus (Josue. VI). Quod et factum est: Nam in diebus Achab regis Israel, ait Scriptura, aedificavit Achiel de Bethel Hiericho. In Abiram primitivo suo fundavit eam, et in Segub novissimo posuit portas ejus, juxta verbum quod locutus fuerat Dominus in manu Josue filii Nun (III Reg. XVI). Tale judicium civitas subiit, quae populo Dei, sive arcae Domini Jordanem transeunti prima obstitit. Nunquid vero caeterae civitates Chananaeorum melioris erant meriti, ut non et ipsae similiter ruerent ad ingressum ejusdem populi Dei? Non utique sed tempus nondum erat, et in una civitate terrena quid caetera quoque gentium molimina mererentur, significatum esse sufficiebat.