CAPUT 46

“Ego, inquit, pro eis rogo. Non pro mundo rogo, sed pro his quos dedisti mihi, quia tui sunt.”

Vae ergo mundo gaudenti, orante pro suis, id est, moriente et in ara crucis se sacrificium offerente Christo unigenito Filio Dei:

“Quia pro eis quos dedisti mihi, inquit, rogo, non pro mundo.”

Mundus enim hic accipiuntur dilectores mundi, tam diversi ab eis, pro quibus Christus rogat crucifixus, quam diversi erant, apud Deum Aegyptii filiis Israel, sacro sanguine agni postes suos signantibus. Vae igitur, ut dictum est, tali mundo, quia quod rogat Christus verus agnus Dei, nihil illi proficit, ut cum rege suo principe tenebrarum diabolo, citius in profundum inferni demergatur: solis illis, quos Pater Filio dedit per crucem et sanguinem ejus evadentibus.

“Quia tui sunt,”

inquit. Et tanquam quaerentes, quomodo utrumque dixerit, et mihi eos dedisti, et tui sunt, adhuc plenius subjunxit:

“Et mea tua sunt, et tua mea sunt, et clarificatus sum in eis.”

Non ergo desinunt esse Patris, quos Pater Filio dedit, quia neque sine Filio Pater, neque sine Patre Filius quidquam possidet. In quo vero clarificatus est Filius, in eis scilicet in omnibus quae sunt Patris? In eo videlicet, quod nihil eorum ad Patrem nisi per Filii gratiam venit; nemo sive mortuorum sive vivorum, nisi per crucem et sanguinem Filii, videre potest gloriam Patris. Quod quia nunc agitur, scilicet ut moriatur et resurgat, et sic vivorum atque mortuorum dominetur.

“Et clarificatus sum, inquit, in eis,”

videlicet, quam sit factum, quod protinus est futurum. Unde et subditur: