CAPUT II. Quod haec visio altius quam priores contingat gloriam vel divinitatem Christi, et quae sit civitas cujus in aedificium vir ille prophetam introduxit.

(CAP. XL.)

“In vicesimo et quinto anno transmigrationis nostrae, in exordio anni, decima mensis, quarto decimo anno, postquam percussa est civitas, in ipsa hac die facta est super me manus Domini, et adduxit me illuc in visionibus Dei. Adduxit me in terram Israel, et dimisit me super montem excelsum nimis, super quem erat quasi aedificium civitatis vergentis ad austrum. Et introduxit me illuc, et ecce vir unus, cujus aspectus quasi species aeris, et funiculus lineus in manu ejus, et calamus mensurae in manu ejus. Stabat autem in porta.”

Duobus prophetiae suae prioribus annis, magnam quidem iste semel et iterum viderat gloriam, sive similitudinem gloriae Domini, faciem hominis, faciem leonis, faciem vituli, et faciem aquilae volantis, et deinde quasi aspectum lapidis sapphiri, similitudinem throni; super similitudinem throni, similitudinem quasi aspectum hominis (Ezech. I). Sed nunquid hoc totum, et non amplius est Christus Filius Dei? Nunquid nihil superest de illo scire, aut credere, praeter illa quae per facies istas signantur, videlicet, quod de Virgine homo natus, et passus sit, resurrexerit, et in coelum ascenderit, et de illa sede paternae majestatis ad judicandos vivos et mortuos venturus sit? Nonne et illud maxime necessarium ad salutem nostram fidei regula exigit ut credamus et sciamus quia Deus erat,

“et omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est nihil? (Joan. I.)”

Bene igitur propheta, postquam illa quae supra dicta sunt vidit, adducitur per manum Domini in terram Israel,

“et dimittitur super montem excelsum nimis,”

in illam nimirum terram, et in illum montem nimis excelsum, ubi

“in principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum (ibid.),”

ut videat quia omnia per ipsum facta sunt, et quia antequam Verbum caro fieret, omnes de plenitudine ejus acceperunt idipsum quo impleti sunt (ibid.). Illic erat quasi aedificium civitatis vergentis ad austrum civitatis Hierusalem, de qua Psalmus:

“Hierusalem, inquit, quae aedificatur ut civitas, cujus participatio ejus in idipsum (Psal. CXXI).”

Aedificatur enim adhuc ex hominibus, aedificata dudum ex beatis spiritibus, quorum omnis societas frigidum aquilonem, id est superbum detestatur diabolum, humiliter ad austrum, id est ad sanctum vergit spiritum, amando et laudando Creatorem suum.

“Et introduxit me, inquit, illuc,”

subauditur in spiritu, ut contemplarer opus, quod a principio operatus est Deus, qui in fine saeculorum homo fieri dignatus est. Nam de illo protinus sequitur.

“Et ecce vir, cujus erat aspectus quasi species aeris, et funiculus lineus in manu ejus, et calamus mensurae in manu ejus.”