CAPUT XVI. De eo quod in Psalmis scriptum est:

“Tu terribilis es, et quis resistet tibi? extunc ira tua.”

Ex eo satis liquet quam veraciter Psalmista dicat:

“Tu terribilis es, et quis resistet tibi: ex tunc ira tua?”

(Psal. LXXV); quod idem est ac si dicat: Non ex quo quisque peccat, sed ex quo tibi resistit peccator (quod ille primus fecit), ira tua vim suam exercet, cui resistere nemo potest. Et quis recte considerans tantam terribilis Dei non pertimescat iram? Ille qui videbatur sibi fortissimus, sic inter angelos, quorum volebat esse Dominus, quasi cera, vel tanquam stipula inter flammas invalidus est inventus. Quis hoc in laudem Verbi Dei non admiretur? Consideretur diligentius littera prophetalis quomodo in eum declamat. Praemiserat dicens:

“Omnis lapis pretiosus operimentum tuum, sardius, topazius, jaspis, chrysolithus, onyx, beryllus, sapphirus, carbunculus et smaragdus (Ezech., XXVIII.)”

Post haec ita subjunxit:

“Repleta sunt interiora tua iniquitate, et peccasti, et ejeci te de monte Dei, et perdidi te, o cherub protegens, de medio lapidum ignitorum (Ezech. XXVIII).”

Novem pretiosos lapides, per quos novem angelorum intelligimus ordines, quos velut operimentum sibi usurpabat ad ornatum et obsequium suum, lapides ignitos appellavit. Nonne haec dicendo, mirabilem eventum praedicavit? Velut si quis latro vel praedo pallium vel tunicam rapiat et induat, statimque in loricam sive thoracem ignitam convertatur illi. Vere igitur tu terribilis es, Deus, et nemo resistit tibi. Nam ubi resistere tibi quis audet, extunc ira tua, quae non potest portari. Ille tam magnus, tam robustus, dum a facie tua effluxit,

“sicut fluit cera a facie ignis (Psal. LXVII),”

terribiliter in semetipso expertus est, et omnibus pro experimento sufficit quod tibi nemo resistere possit. Verumtamen cum legimus vel audimus,

“extunc ira tua”

seu quodlibet aliud ejusmodi, non intelligimus, nec intelligere debemus de Deo impassibili quod in eum cadant motus animi qui signantur vocabulo irae vel furoris. Ipse namque suavis semper in tranquillitate omnia disponit, sed creatura, corrupta suoque vitio turbata, ipsam Creatoris suavitatem atque tranquillitatem male et poenaliter sentit. Inde est quod, uno eodemque tempore vel momento, et lapides supradictos, qui incorrupti sunt, illustrat et non urit, et adversarios illorum urit et non illustrat, qui sunt corrupti et a natura bona degeneres. Hoc, licet satis per semetipsum intelligibile sit omni sensato homini, juvat tamen adhuc per notam similitudinem indagando melius intueri.