CAPUT VII. Quod vel quale bonum reddat fides, sive Ecclesia fidelis, ut merito confidat in ea cor viri sui secundum alphabetum Hebraicum, cujus singulae litterae singulis versibus praefixae sunt.

Quod vel quale bonum reddidit sive reddit fides, sive Ecclesia fidelis, ut merito

“confidat in ea cor viri sui?”

Interrogemus hoc alphabetum Hebraicum, cujus singulae litterae singulis versibus praefixae sunt, Aleph, Beth, Gimel, Daleth, He, Vau, Zain, Heth, Teth, Jod, Caph, Lamed, Mem, Nun, Samech, Ain, Phe, Zade, Coph, Res, Sin, Tau. Istae sunt viginti duae litterae Hebraicae, quibus apud eos omnis Scriptura contexta est. Quid ergo hoc nobis innuitur, quod singulae litterae singulis praefixae sunt sententiis, nisi quia omnis Scriptura divinitus inspirata, bonum est opus mulieris hujus fortis, opus fidei quod viro suo reddidit? Non enim absque ratione, sed pro magnae rationis significatione praescribuntur, et in quibusdam psalmis, et in Jeremiae lamentationibus, et in oratione ejus, et in isto quoque fine Proverbiorum Salomonis, singularum nomina litterarum singulis sententiis. Quam videlicet rationem promptum est agnosci ex ipsorum nominum interpretationibus, quas interpretatus est vir illustris beatus Hieronymus Hebraicae linguae peritus. Interpretatur quippe Aleph, doctrina; Beth, domus; Gimel, plenitudo; Daleth, tabularum; He, ista; Vau et Zain, haec; Heth, vita; Teth, bonum; Jod, principium; Caph, manus; Lamed, cor; Mem, ex ipsis, Nun, aeternum; Samech, adjutorium; Ain, fons; Phe, os non ab osse, sed ab ore; Zade, justitia; Coph, vocatio; Res, caput; Sin, dentes; Tau, signa. Hujusce interpretationis directam primo litteraturam ponamus, et deinde ejusdem litteraturae secundum sensum, qui in ipsa est, constructionem faciamus. Doctrina domus, plenitudo tabularum; ista et haec vita bonum principium manus cordis. Ex ipsis aeternum adjutorium fons oris justitiae, vocatio capitis, dentium signa. Haec est littera, quae hoc modo construitur. Sancta Scriptura, quae est opus fidei, opus bonum, quod Catholica fides viro suo Deo reddidit, ipsa est doctrina domus, doctrina Ecclesiae, quae domus Dei. Ipsa est plenitudo tabularum, plenitudo legis, id est decem praeceptorum, quae in tabulis lapideis digito Dei scripta sunt. Ista plenitudo, et haec doctrina, quid sunt nisi vita? Sermo Dei enim est, in quo vivit homo, quemadmodum dicit:

“Non in solo pane vivit homo, sed in omni verbo, quod procedit ex ore Dei (Matth. IV).”

Ergo vita et bonum principium, subauditur vitae aeternae. Hic enim principium est vitae in Scriptura sacra, ut videamus et ambulemus per fidem, non autem consummatio ut jam videamus facie ad faciem (I Cor. XIII). Manus cordis, id est operatio sanctae meditationis, haec doctrina domus, haec plenitudo legis. Ex ipsis aeternum adjutorium. Quid isto verius? Hic enim per sacram Scripturam discimus, quod in aeternum sciamus. Fons oris justitiae sine dubio haec ipsa Scriptura nobis est. Hinc enim haurimus illud, quod ore ad salutem confitemur, et quod confitendo justificamur. Vocatio capitis ipsa est sancta Scriptura nobis, quia per ipsam vocat nos ad se caput Christus, ut membra ejus effici mereamur. Dentium signa sunt haec omnia, quia non nisi dentibus, et plectro linguae formata sonant haec elementa, ut legi vel audiri possit omnis sancta Scriptura, de tam paucis elementis tam multipliciter conscripta.