CAPUT XV. Quid sit audire sonum alarum quasi sonum aquarum multarum, et in quo quasi sonum sublimis Dei, quid sonus castrorum, et quid sit stantibus eis dimitti pennas eorum.

“Et audiebam sonum alarum, quasi sonum aquarum multarum, quasi sonum sublimis Dei. Cum ambularent, quasi sonus erat multitudinis, ut sonus castrorum. Cumque starent, dimittebantur pennae eorum. Nam cum fieret vox supra firmamentum quod erat super caput eorum, stabant et submittebant alas suas.”

Ubi

“factus est repente de coelo sonus tanquam advenientis spiritus vehementis, replevit totam domum ubi erant sedentes”

apostoli (Act. II), illic extunc audiri coepit sonus alarum animalium coelestium, ita ut

“facta hac voce conveniret multitudo, quae et mente confusa est, quoniam audiebat unusquisque lingua sua illos loquentes (ibid.).”

Tunc, inquam, coepit audiri sonus alarum sicut sonus aquarum multarum. Multae siquidem gratiae coelestes, multa charismatum tunc dona confluxerunt, multa vivae aquae flumina de ventre credentium fluere coeperunt, multis sermonibus, multis loquelis, et omnium gentium linguis, completumque est illud:

“Fluminis impetus laetificat civitatem Dei (Psal. XLV).”

Item:

“Coeli enarrant gloriam Dei, et opera manuum ejus annuntiat firmamentum. Dies diei eructat verbum, et nox nocti indicat scientiam. Non sunt loquelae neque sermones, quorum non audiantur voces eorum. In omnem terram exivit sorus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum (Psal. XVIII).”

Igitur

“audiebam, inquit, sonum alarum quasi sonum aquarum multarum,”

quem videlicet sonum majorem faciebat motus aquarum aliarum, motus aquarum repugnantium, secundum alterius quoque psalmi testimonium:

“Elevaverunt, inquit, flumina, Domine, elevaverunt flumina vocem suam: Elevaverunt flumina fluctus suos a vocibus aquarum multarum. Mirabiles elationes maris, mirabilis in altis Dominus (Psal. XCII).”

Cujus enim hoc, nisi mirabilis Domini miraculum fuit? Fuerant enim homines idiotae et sine litteris, quibus nunc datum est os et sapientia, cui non poterant resistere, et contradicere omnes adversarii sui (Luc. XXI). Propterea cum dixisset,

“quasi sonum aquarum multarum,”

continuo subjunxit,

“quasi sonum sublimis Dei.”

Hoc et ipsi fatentur cum dicunt,

“ut sublimitas sit virtutis Dei, et non ex nobis (II Cor. IV).”

Nam revera neque ab homine neque per hominem talem sonum, sive tantas voces acceperunt, sed per revelationem Jesu Christi, utique sublimis Dei sedentis sublimi solio ad dextram Patris.

“Cum, inquit, ambularent quasi sonus erat multitudinis, ut sonus castrorum.”

“Cum ambularent,”

id est praedicarent. Nam ad sonum praedicationis sonus econtrario fiebat contradictionis, juxta quod ante dictum est:

“Elevaverunt flumina fluctus suos, a vocibus aquarum multarum,”

et hinc erat quasi sonus multitudinis atque castrorum.

“Et cum starent dimittebantur pennae eorum.”

Cum starent, id est cum non praedicarent. Stabant enim aliquando, prohibente ne ambularent Deo, vetante Spiritu sancto, juxta illud in Actibus apostolorum:

“Transeuntes autem Phrygiam et Galatiae regionem vetiti sunt a Spiritu sancto loqui verbum in Asia. Cum venissent autem in Mysiam, tentabant ire in Bithyniam, et non permisit eos Spiritus Jesu (Act. XVI).”

Igitur cum fieret vox super firmamentum, cum audirent sublimis Dei, vel Spiritus sancti prohibentis imperium, quod imminebat capiti eorum, cui subjecti erant, et parati ad obediendum,

“stabant,”

id est non praedicabant, et tunc

“dimittebantur pennae eorum,”

nec erat ut sonus multitudinis atque castrorum, quia non erat contradictio, aut bellum, nisi ad eum, qui ex parte ipsorum erat, praedicationis sonum.