CAPUT XXII. De pietate ejusdem Domini, juxta quam recordatus est Noe, sicut Scriptura dicit; et de vero Noe Christo cujus post aquas tribulationis Deus Pater recordatus est, resuscitando illum a mortuis; et de columba quam emisit, id est gratia Spiritus sancti quam dedit

(CAP. VIII.) Recordatus autem Dominus Noe, cunctorumque animantium et omnium jumentorum quae erant cum eo in arca, adduxit spiritum super terram, et imminutae sunt oquae, etc. Non praetereundum in primis quia quaecunque tangit pius affectus incognitum non habet multum fuisse quod Noe vir justus atque perfectus, in tali tempestate, passus est. Nam, ut taceam quod arca illa per totum annum tempestuosus illi et inquietus carcer exstitit, tunc namque maxime stetit spiritus procellae et exaltati sunt fluctus ejus, atque ascendendo usque ad coelos, et descendendo usque ad abyssos, anima eorum in malis tabescebat (Psal CVI); ut, inquam, hoc taceam, non vere justus aut perfectus Noe fuisset, si in illa multitudine communis hominum miseriae de propria salute sua ridere potuisset, praesertim cum de impassibili Deo dicere Scriptura non dubitaverit, quia tunc temporis dolore cordis intrinsecus tactus est (Gen. VI). Fidenter dicere liceat, quia non Jeremias pro incendio civitatis, vel captivatione gentilis, quam vidit, tot in animo cruces pertulit, nec tot contumelias vel terrores audivit, venturum praedicendo Babylonicum exercitum quod iste audisset, nisi quia non minor erat illis qui tunc temporis erant a saeculo potentes viri et famosi (ibid.). Itaque et si nulla in corpore, magna tamen in animo passione fluctuavit, et in eo maxime illi congruit vox illa capitis sui dicentis in Propheta secundum veritatem suae passionis. Salvum me fac, Deus, quoniam intraverunt aquae usque ad animam meam. Infixus sum in limo profundi, et non est substantia. Veni in altitudinem maris, et tempestas demersit me (Psal. LXVIII). Nam et illae aquae, quibus tunc peccatores deleti sunt, quodammodo veraciter usque ad animam illius introierunt, et istae aquae baptismi, quibus nunc peccata nostra delentur, pene cum ipsa Domini Jesu anima de corpore ejus exierunt. Igitur in eo quod recordatus Dominus Noe, cunctorumque animantium et omnium jumentorum quae erant cum eo in arca, adduxit spiritum super terram, et imminutae sunt aquae, et quod Noe post diutinam exspectationem emisit corvum, qui non reversus est ad eum, emisit quoque columbam quae primo et secundo reversa est, tertia autem emissa, non est reversa: magnum quidem et pulchrum est pietatis opus, sed maximum atque pulcherrimum est, quod in eo mystice praesignatur. Recordatus est enim Deus Pater Christi Filii sui, postquam intraverunt aquae usque ad animam ejus, postquam tribulationes mortis pertransierunt animam ejus, cum teneretur in sepulcro conclusus: et adduxit Spiritum super terram, Spiritum, inquam, id est, reducem vitam adduxit super terram exanimi corporis, suscitavit enim illum a mortuis. Sed et super omnem terram, per unius resurrectionem adduxit Deus spiritum, dedit enim ex tunc hominibus Spiritum sanctum in remissionem peccatorum, qui ita nebulas cordium dissipat, tentationumque fluctus exsiccat, quomodo ille spiritus quem tunc Deus super terram adduxit, humidum hactenns, frigidumque aerem calefaciendo, aquas imminuit, et usque ad siccum paulatim eliminavit. Nam spiritum hic juxta litteram calidum ventum, vel etiam ipsum solem, qui hactenus sub densis nubibus latuerat, intelligimus. Dicit enim de illo Ecclesiastes: Lustrans universa per circuitum pergit spiritus, et in circulos suos revertitur (Eccle. I). Sed dicit veridica Scriptura, quia jam imminutis aquis, jam apparentibus montium cacuminibus, exspectavit Noe dies quadraginta, et tunc dimisit corvum, illoque non redeunte, emisit columbam. Magnum mysterium, et magnum verum veritatis praeconium. E enim postquam Dominus noster a mortuis resurrexit, et opertos montes suos tristitia in laetitiam relevavit, novit fides Christiana quia tacitus ipse dies quadraginta sustinuit, et tunc demum in coelum ascendens, ex tunc evacuato priscae legis servitio, novam baptismi praedicari jussit gratiam, misso Spiritu sancto de coelo. Corvus emissus est, et jam non revertitur, quia infidelis Judaeorum populus, de Ecclesia patriarcharum et prophetarum ejectus, foris vagatur, et veterum sacrificiorum cadaveribus inhians, de antiquorum Patrum carnali prosapia, vana loquacitate gloriatur. At vero sancta apostolica Ecclesia Spiritu sancto accepto missa revertitur, juxta quod de sanctis Evangelii praedicatoribus per admirantem prophetam dicitur: Qui sunt isti qui ut nubes volart, et quasi columbae ad fenestras suas? (Isa. LX.) Volant enim ut nubes, pluviam pacis mundo afferentes, et quasi columbae ad fenestras ejus revertuntur, a quo ad ministerium nostrae salutis missi sunt, gloriam avide contemplantes.