|
|
“Pacem meam relinquo vobis, pacem meam do vobis.”
|
|
Pax amicitiae fructus est, sicut econtrario bellum inimicitiarum opus
est. Quae videlicet pax, tanto gratior et desiderabilior venit, quanto
graviori dispendio ejus, quod minor et infirmior est, inimicitiae
geruntur. Verbi gratia, ubi victor victos omnes morti addiceret, dulcius
nomen vel pacis opus est, quam ubi victor victis reservatis solummodo
tributa, quanquam difficilia, indiceret. Erant autem inter Deum et
homines inimicitiae nimis graves, nec dubium erat, quin in praelio
judicii Deus omnino superior foret. Nam et si qui erant homines fideles
et justi, videlicet quales fuerunt Abraham, Isaac, et Jacob, et quique
similes illis, tanta erat illorum justitia comparatione debiti, quanta
est fortitudo regis occurrentis cum decem millibus ei qui cum viginti
millibus adversum se venit (Luc. XIV). Ergo quanto majori malo generis
humani praedictae inimicitiae gerebantur, tanto magis necessaria pax
hominibus erat. Sed quam nos legationem misissemus ea quae pacis sunt
rogaturi, nisi ultro se obtulisset pax nostra Christus Filius Dei, qui
pro eo quod solus erat innocens, solus et poterat rationes perorare
nostrae pacis?
|
“Ipse est enim, inquit Apostolus, pax nostra, qui fecit utraque unum, et
medium parietem maceriae solvens, inimicitias in carne sua, legem
mandatorum suorum decretis evacuans, ut duos condat in semetipsum, in
unum novum hominem, faciens pacem ut reconciliet ambos in uno corpore
Deo, per crucem interficiens inimicitias in semetipso, et veniens
evangelizavit pacem vobis, qui longe fuistis, et pacem his qui prope.
Quoniam per ipsum habemus accessum ambo in uno Spiritu ad Patrem (Ephes.
II).”
|
|
Igitur interrogatus Dominus a discipulo dicente:
|
“Domine, quid factum est, quia manifestaturus es teipsum nobis et non
mundo,”
|
|
cum dixisset,
|
“haec locutus sum vobis apud vos manens, Paracletus autem Spiritus
sanctus quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia, et
suggeret vobis omnia quaecunque dixero vobis,”
|
|
adhuc altius eorum quae facta sunt, summam exprimens:
|
“Pacem, inquit, relinquo vobis, pacem meam do vobis.”
|
|
Ac si diceret: Hoc factum est quod dico, per me, in quo complacuit omnem
plenitudinem inhabitare, reconciliantur et pacificantur omnia, sive quae
in terris, sive quae in coelis sunt. Pacis autem nomen aequivocum est.
Proinde quod dixerat,
repetens signanter,
|
“pacem, inquit, meam do vobis.”
|
|
Et adjecit:
|
“Non quomodo mundus dat, ego do vobis.”
|
|
Pax etenim, quam mundus dat, paci quam dat Christus, contraria est. Quid
namque mundus agit in largitione suae pacis?
|
“Venite, inquit, et fruamur bonis quae sunt, et utamur creatura tanquam
in juventute celeriter, vino et unguento nos impleamus et non praetereat
nos flos temporis (Sap. II),”
|
|
etc. Ejusmodi pacem:
|
“Nolite, inquit Christus, putare quod venerim pacem mittere in terram;
non veni pacem mittere in terram, sed gladium (Matth. X).”
|
|
Quid autem de pace quam dat Christus Scriptura dicit? Quam speciosi
super montes pedes evangelizantis pacem, annuntiantis bonum,
praedicantis salutem, dicentis Sion:
|
“Regnavit Deus tuus (Psal. CXLV).”
|
|
In eo quippe pax Christi est, quam ipse dat nobis, quod principe mundi
hujus foras ejecto (Joan XII), o Sion, regnavit ipse Deus tuus,
regnumque peccati et mortis destructum est (1 Cor. XV; Hebr. II), et
|
“cessavit exactor, quievit tributum, contrivit Dominus baculum impiorum,
virgam dominantium, caedentem populos in indignatione, plaga insanabili,
subjicientem in furere gentes, persequentem crudeliter (Isa. XIV).”
|
|
Veram ergo, dum vado, inquit, pacem relinquo vobis, pacem veram meam;
meam, inquam, id est, per me acquisitam, dum redeo, dum a mortuis
resurgo, do vobis, dicendo:
|
“Pax vobis. Accipite Spiritum sanctum: Quorum remiseritis peccata,
remittuntur eis.”
|
|
|
“Non turbetur cor vestrum neque formidet; audistis quia ego dixi, vado
et venio ad vos.”
|
|
Igitur, inquit, sicut supra dixi, non turbetur cor vestrum, creditis in
Deum, et in me credite; ita et nunc repetens dico:
|
“non turbetur cor vestrum neque formidet,”
|
|
videlicet data ratione digna, cur nequaquam cor vestrum turbari aut
formidare debeat. Audistis enim, nam ego dixi vobis,
Vado, inquam, parare vobis locum, et si abiero et praeparavero vobis
locum, iterum venio et accipiam vos ad meipsum, ut ubi sum ego, et vos
sitis. Sed et hoc
|
“audistis, quia dixi vobis, pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis;”
|
|
ergo et si necessario prae infirmitate caro vestra dum ego vado
turbatur, saltem non turbetur cor vestrum, neque formidet, a spe sua se
esse deceptum quasi frustra crediderit me esse Christum Dei Filium, sed
in ipsa trepidatione qua disparet exterior pulchritudo confessionis,
vivat intrinsecus radix fidelitatis.
|
|