CAPUT VI. Mystice de expiando tactu cadaveris hominis, et de eo quod ait:

“Si die tertio aspersus non fuerit, die septimo non poterit emundari.”

(CAP. XIX.)

“Qui tetigerit cadaver hominis, et propter hoc septem diebus fuerit immundus, aspergatur ex hac aqua die tertio, et septimo, et sic mundabitur. Si die tertio aspersus non fuerit, septimo non poterit emundari.”

Aspersio haec umbra vel figura est: Christi vero sacramentum res et veritas est. Ait namque Apostolus:

“Si enim sanguis hircorum et taurorum, et cinis vitulae aspersus inquinatos sanctificat ad emundationem carnis, quanto magis sanguis Christi, qui per Spiritum sanctum semetipsum obtulit immaculatum Deo, emundabit conscientiam nostram ab operibus mortuis ad serviendum Deo viventi?”

(Hebr. IX.) Ergo aqua cinisque vitulae aspergendus idem hic, quod in Levitico sanguis vituli, scilicet aspersionem sanguinis Christi; tactus vero morticini hominis, mortua significat opera, quibus nos ille emundavit. Toties quippe cadaver tangimus hominis, pro quo nobis expediat lustrari aqua expiationis, quoties peccatum incurrimus, quod per confessionem atque poenitentiae satisfactionem redimi necesse sit. Sed

“si die tertio, inquit, aspersus non fuerit, septimo non poterit emundari.”

Quod est dicere: Nisi catholicam fidem teneat baptizalus in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti, nulla peccatorum confessione, vel poenitentiae districtione justificari, vel gratiam poterit consequi septiformis Spiritus sancti. Notandum vero quod non dixerit, omnis qui tetigerit cadaver hominis, propter hoc septem diebus immundus erit. Non enim quomodocunque vel ubicunque tetigerit cadaver hominis, tandiu immundus erit. Nam paulo inferius determinat sic:

“Si quis in agro tetigerit cadaver occisi hominis, aut per se mortui, sive os illius, vel sepulcrum, immundus erit septem diebus.”

Summa cura illi qui de cineribus combustionis atque peccati cum aquis vivis aspergit hominem, hoc discernendum est utrum in agro, ubi patet locus effugii aut intra angustias murorum urbis cadaver tetigerit, id est illi qui confitenti poenitentiam indicit, summopere discernendum est utrum is qui mortua fecit opera, vel mortuis consensit operibus, sponte peccaverit, an necessitate aliqua praeventus peccatum declinare nequiverit. Nam secundum modos necessitatis aut voluntatis, poenitentiae onera quae imponat pensare debebit. Quid porro est quod is ipse qui portat cineres, vel

“aspergit aquas, immundus erit, et idcirco lavabit vestimenta sua?”

Videlicet quia is qui aliena curanda peccata recepit, nequaquam munda vel secura vivet conscientia, nisi poenitentiae quam indicit partim super se susceperit onera, quemadmodum Apostolus dicit:

“Alter alterius onera portate et sic adimplebitis legem Christi (Gal. VI).”

Pro hac immunditiae parte, nimium plus quam justo sollicita sponsa dicit in Canticis:

“Exui me tunica mea, quomodo induar illa? Lavi pedes meos, quomodo inquinabo illos?”

(Cant. V.) Igitur

“omnis qui tetigerit aquas expiationis,”

id est qui alieni suscepta confessione peccati poenitentiae remedia suggesserit,

“immundus erit usque ad vesperum,”

id est donec orando pro invicem perficiat charitatem, quae operit multitudinem peccatorum (I Petr. IV). Quid sibi vult quod interim dicit:

“Vas quod non habuerit operculum, nec ligaturam desuper, immundum erit;”

quid, inquam, tali negotio per hoc dictum intendit, nisi quia peccati tui causam latentem, tali debes revelare seniori, qui et sua curare vulnera et aliena non detegere aut revelare noverit? Nempe qui secretum tenere nescit, vas est

“non habens operculum, nec ligaturam desuper,”

et immundus est. Sed in quocunque negotio quisquis oris aut linguae incontinentis est, immundus est,

“velut vas non habens operculum sive ligaturam desuper.”

Et undecunque immunditia contracta sit, nisi aqua expiationis aspergatur, ut jam dictum est, manebit spurcitia ejus super eum. Summaque cautela agendum est, ne immundus tangat mundum, quia

“quidquid tetigerit immundus, inquit, immundum faciet.”

“Corrumpunt enim bonos mores colloquia prava (I Cor. XV).”

Itemque et hoc prudenti domus Dei dispensatori curandum est, ne illi qui immundus est quispiam in ullo jungatur consortio, neque in colloquio. Nam et

“anima, inquit, quae horum quidpiam tetigerit, immunda erit usque in vesperum,”

id est usque in satisfactionem et emendationem congruam.