CAPUT 9

“Prima autem die azymorum accesserunt discipuli ad Jesum dicentes: Ubi vis paremus tibi comedere Pascha? At Jesus dixit: Ite in civitatem ad quemdam, et dicite ei: Magister dicit: Tempus meum prope est; apud te facio Pascha cum discipulis meis. Et fecerunt discipuli sicut constituit Jesus illis, et paraverunt Pascha.”

Prima die azymorum, quarta decima dies erat mensis primi, cujus ad vesperam Pascha erat, id est immolatio agni, dicente Domino ad Mosen:

“Mensis iste principium vobis mensium, primus erit in mensibus anni,”

et caetera usque,

“septem diebus azyma comedetis (Exod. XII).”

“In die primo non erit fermentatum in orationibus vestris.”

Item:

“Primo mense, quarta decima die mensis ad vesperam comedetis azyma, usque ad diem vicesimam primam ejusdem mensis ad vesperam (Deut. XVI).”

Sane primus mensis apud Hebraeos Nisan, apud nos dicitur Aprilis, quem ita secundum legem propter rationem Paschae observamus, ut lunatio, cujus quarta decima dies in ipso aequinoctio vel post aequinoctium evenerit, ipsa mensis primus habeatur. Ad vesperam illius diei, quando luna plenissima est, Agnus mystico ritu immolabatur, et comedebatur cum azymis panibus et lactucis agrestibus. Illa die cum in cunctis domibus immolandus teneretur agnus, a decima die servatus, ut ad vesperam immolaretur, quaerebat Judas opportunitatem ut Agnum Dei traderet, et opportunitas hoc modo quaerebatur:

“Ite, ait Dominus Jesus, in civitatem ad quemdam, et dicite ei: Magister dicit: Tempus meum prope est,”

etc. Nam in civitatem hoc est, in Hierusalem a Bethania venit, et illuc veniendo ac diutius immorando, traditori opportunitatem fecit. Sciendum quippe quia caeteris diebus cum in templo docuisset, ad vesperam egrediebatur in Bethaniam, et ibi noctibus morabatur, adeo nulli unquam adulatus, ut in tam magna et ampla civitate, nec saltem unius noctis unquam habuerit hospitium. Illa nocte qua tradendus erat, diutius, ut jam dictum est, immorari voluit, licet sciens, ut evangelista Joannes scribit, omnia quae ventura erant super eum (Joan. XVIII). Non enim deceret principem fortitudinis, quamvis nostrae mortalitatis infirmitate circumdatum, quamvis morte instante paveret et taederet (Marc. XIV), refugere horam vel tempus suum, redeundo more solito citius in Bethaniam. Nunquid enim deberet, nunquid justum aut legitimum esset, alias quam Hierosolymis illud vetus Pascha consummare, nonnunquam corporis et sanguinis sui sacrificium, quod illa nocte fecit, offerre?

“Cave, inquit lex, ne offeras holocausta tua in omni loco quem videris, sed in eo quem elegerit Dominus, in una tribuum tuarum offeres hostias, et facies quaecunque praecipio tibi (Deut. XII).”

Factus sub lege, obedientiam legi debebat, ut non in Bethania sive in alio quocunque loco, sed in loco quem elegerat Dominus, scilicet in Hierosolymis sacrificium offerret. Quando putas locum illum elegit Dominus? Putasne, quando Salomon in ea civitate templum condidit (III Reg. VIII). Imo quando pater Abraham filium suum Isaac ibi obtulit, tentante Domino ac dicente:

“Tolle filium tuum unigenitum quem diligis, Isaac, et vade in terram visionis, atque offer eum ibi in holocaustum super unum montium quem monstravero tibi (Gen. XXII).”

Jam tunc elegerat Dominus locum illum sacrificio huic, cujus in typum jusserat Dominus Isaac ibidem a patre suo sibi offerri. Nam quod legimus in terram visionis, in Haebraeo habet Moria, et est mons in quo postea templum conditum est in area Ornan Jebusaei. Sicut ei in Paralipomenon scriptum est:

“Et coepit Salomon domum Domini in Hierusalem in monte Moria, qui demonstratus fuerat David patri ejus, in loco quem paraverat David in area Ornan Jebusaei (I Par. III).”

Haec idcirco dixerim, ne ignorem causam cur vitulus iste sive agnus immolandus accedere debuerit ad locum immolationis, scilicet quia factus sub lege, debuit obedire legi (Gal. IV). Itidem de ingressu ejus in eamdem civitatem, quo ingressus est decima die, sentiendum ac dicendum est. Neque enim, ut nonnulli putant et dicunt, idcirco cum tanta gloria tunc in civitatem introivit, ut eos provocaret ad interfectionem sui, sed obediens legi dicenti:

“Ter in anno apparebit omne masculinum tuum coram Domino Deo tuo, tribus vicibus per annos singulos ascendebat, scilicet in solemnitate azymorum, in solemnitate mensis primitivorum, et in solemnitate tabernaculorum (Exod. XXIII; Matth. XXI; Joan. XI).”

Populorum autem turbae, quae couvenerant ad diem festum, idcirco cum tanta gloria obviam ei venerunt, quia audierant eum fecisse recens illud miraculum, scilicet vocasse de monumento Lazarum mortuum quatriduanum.