|
Psalmo LXXI quarta jam recapitulatione ad summum spei nostrae revocamur
dum dicitur:
|
“Deus, judicium tuum regi da, et justitiam tuam filio regis,”
|
|
etc. Quod dicit
jam primo adventu factum est.
|
“Pater quippe non judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio (Joan.
V).”
|
|
Ipsum autem judicium secundo adventu futurum est, quando rex iste, juxta
veritatem evangelicam,
|
“sedebit in sede majestatis suae, et congregabuntur ante eum omnes
gentes (Matth. XXV).”
|
|
Illic in eo metus est, quia judicabit in justitia; in eo vero spes, quia
parcet pauperi et inopi, et animas pauperum salvas faciet. Habet autem
hic psalmus hunc titulum:
|
“Psalmus David in Salomonem.”
|
|
David, inquam, prophetae respicientis in Christum, qui est verus
Salomon, verus pacificus. Ipse enim pacem posuit inter Deum et homines;
inter angelicam et humanam creaturam, inter Judaeos et gentiles, de qua
psalmus hic:
|
“Orietur, inquit, in diebus ejus justitia et abundantia pacis.”
|
|
Antequam fiat illud, id est quod jam dictum est, regi huic judicium,
interim saepe dictus certator nonnunquam deficit, et a sua spe paululum
decidit, videns multos peccatores quamdam pacem habere in malis, justos
autem adversitatibus fatigari. Sed postmodum poenitet illum hujus
erroris sui.
|
|