|
Igitur post discessum imperatoris beatus Herebertus, coelorum civis,
longa in hoc saeculo peregrinatione fatigatus, cum suspirans prospiceret
mansionem aeternam patriae coelestis, tandem febre corripitur, et ecce
servus Domini pro ipsa exspectatione pervigil, sentire sese arbitratus
est quod jam veniret, jamque pulsaret Dominus, ut sibi aperiretur. Erat
autem tunc temporis in quadam suae dioecesis villa, quae Nussia dicitur.
Cum igitur urgente atque ingravescente molestia vexaretur, propere
Coloniam mittens, abbatem Eliam accersivit. Quo veniente, ipse, secundum
praeceptum apostoli (Jac. V), sacro est unctus oleo in nomine Domini,
pariterque corporis et sanguinis Dominici sacramentis munitus, tunc
demum carinae illatus est, ut Coloniam deduceretur. Tunc in apostolorum
principis oratorium jussu suo delatus, atque coram altari Sanctae
Crucis, quod ad medium situm est, depositus, prout valuit, capite
oculisque ac manibus in coelum protensis, prolixius oravit. Aderant
autem tam ex clero quam ex populo quam plurimi, mirantes pariter et
compuncti pro suavitate orationum et pietate supplicantis, cui veraciter
omni tempore et tunc maxime in extremis suis congruebat illud Davidicum:
Dirigatur oratio mea sicut incensum in conspectu tuo, elevatio manuum
mearum sacrificium vespertinum (Psal. CXL). Oratione ergo bono cum odore
ac religioso exemplo completa, in cubiculum oratorio conjunctum delatus
est. Praedictus abbas ab eodem pro consolatione retentus, continuis
duabus noctibus, ubi parum quid somni percepisset, visionibus
elatissimis instruebatur, quod eadem infirmitate sine dubio idem foret e
corpore migraturus.
|
|