|
Bellarminus, in tribuendis erroribus plus aequo facilis; et Vasquez,
acer ingenio, nulla veritatis inquisitione, nullo probationum examine
auctorem operis De divinis officiis, quod Ruperto adjudicavimus,
manducationis corporis Christi per fidem reum pronuntiarunt; quasi
Christi corpus non nisi merito fidei, et a dignis duntaxat percipi et
manducari, ex errore docuerit. Non omnem itaque qua noster Tuitiensis
Calvinianis praeiisse dicitur, expunxi calumniam, nisi et istam, a
Bellarmino et Vasquesio temere praeconceptam de Ruperti fide opinionem,
falsi convicero.
Ne autem verborum pugna credatur, quadrupticem corporis Christi
manducationem per fidem ex limine propono. Una est, qua solo cordis ore
mens fidelis communicat de corpore Domini, hoc est cum solo pietatis
ardore, non perceptionis opere, de sancto illo pane participat. Hanc
fidei manducationem, non solum probant omnes catholici, sed et
frequenter celebrant quotquot Christianae pietati student.
Altera per fidem manducatio ea dicitur qua quis panem et vinum certe
credens corporis et sanguinis Christi esse mysterium figuram et
sacramentum, seu signum in vitam aeternam, illud ore sic percipit,
manducat et bibit, ut simul ejus anima, pro hujusce fidei merito, ex
ipsa corporis et sanguinis Christi substantia vere reficiatur, dum
corpus ex panis et vini substantia nutritur. Hanc fidei manducationem ut
heterodoxam Ecclesia reprobat.
Tertia per fidem manducatio est, qua quis hoc sacramentum ore manducat
firma fide tenens in eo esse verum corpus Domini; quod tamen nonnisi ex
fide suscipientis ibi ponitur. Hanc qui secuti sunt, non eamdem viam
tenuere; alii enim arbitrati sunt corpus Dominicum sub panis et vini
speciebus non constitui, nisi dum actu et ista fide percipitur. Alii
autem, ut Guitmundus et Algerus testantur, panis et vini partem dixerunt
in carnem et sanguinem Domini vere transmutari ad verba sacerdotis,
partem vero alteram in dignis incommutatam reservari. Alii denique totam
panis totamque vini substantiam in Christi carnem et sanguinem converti
voluerunt, quae tamen cum indignus ad mensam accedit, in panis et vini
naturam revolvitur.
Hi omnes in id unum conveniunt: ab immeritis videlicet Christi corpus et
sanguinem non posse participari. Quem errorem anathemate percussit
Ecclesia in concil. Trid. .
Quarta corporis Christi per fidem manducatio illa, et quidem perfecta
est, qua verum corpus Domini ore percipitur, et ea fidei puritate quae
consequatur ea divinae gratiae beneficia quae digne sumentibus
communicatur. Sancta illa est corporis et sanguinis Domini cum fidei
charitate participatio. Christiana ista est corporis communicatio, qua
unum cum Christo sumus. Perfecta ista panis coelestis manducatio, cui
aeterna vita ex Christi promissis debetur:
|
“Qui manducat nunc panem vivet in aeternum.”
|
|
Jam vero discernendum quam fidei manducationem abbas Tuitiensis
admiserit et quam excluserit. Primam et quartam ab eo receptas facile
concedunt omnes; superest ergo de secunda vel tertia litis contestatio:
Bellarminus et Vasquez ex una parte contendunt Rupertum docuisse vel
Christi corpus et sanguinem sub panis et vini speciebus nusquam
definiri, sed sola fide percipi, dum ore sumitur ejus sacramentum, quod
in veritate non nisi panis et vinum est: vel Christi corpus et sanguinem
in sacramento quidem manere, et a fidem habentibus vere manducari; sed
ab indignis nullatenus percipi, sive desinunt esse sub sacramento et
quasi ab eo recedant, cum quis sine fide ad illud accesserit; sive
nunquam posita fuerint in ea parte sacramenti, quam Deus praenoverat
impio fore distribuendam. Nos autem contra nitimur Ruperti doctrinam
adeo puram, ut nec ista Bellarmini et Vasquis suggillatione possit
infici. Quod quia palam hic facere aequioris est vindicis, susceptas
partes ut impleam, neutrum ex istis erroribus in Ruperti doctrina fuisse
invictissime demonstro.
|
|