|
Jamque capilli ejus renasci coeperant, et principes Philistinorum
convenerunt in unum ut immolarent hostias magnificas Dagon deo suo, et
epularentur, dicentes: Tradidit Deus noster inimicum nostrum Samson in
manus nostras. Quod etiam populus videns, laudabat deum suum, eademque
dicebat. Laetantesque per convivia sumptis jam epulis, praeceperunt ut
vocaretur Samson, et ante eos luderet, etc. Ludus iste in luctum,
laetitia haec in moestitiam, epulae istae in vomitum conversae sunt, ita
ut cruentas crapulati evomerent animas, oppressi magnae domus ruina. Nam
multo plures interfecit moriens, quam ante vivus occiderat. Porro
capilli Samson fortissimi, invicti, et insuperabilis, scilicet Christi
Filii Dei: capilli, inquam, hujus nunc renasci coeperunt, quando Petrus
qui illum negaverat, caeterique omnes Apostoli qui omnes relicto eo
fugerant, illo resurgente a mortuis, fidem atque fiduciam resumpserunt,
et Philistinorum quidem principes et populus gaudebant dicentes. Quia
mortuus est seductor ille (Matth. XXVII), et periit nomen ejus, qui
commovit universam terram, incipiens a Galilaea usque huc, et docens
seduxit plurimos. Haec dicentes, et ita laetantes immolabant hostias
magnificas, non Deo sed diabolo, non, inquam, in templo Dei, sed in
templo diaboli, scilicet Dagon; Dagon quippe interpretatur piscis
tristitiae, illum significans, de quo in Isaia scriptum est: In die illa
visitabit Dominus in gladio suo duro et grandi, et forti, super
Leviathan serpentem vectem, et super Leviathan serpentem tortuosum, et
occidet cetum qui in mari est (Isa. XXVII): huic, inquam, immolabant
hostias, ex quo manus suas Christi sanguine impleverunt, et quidquid
deinceps sacrificant vel offerunt, non Deo patrum suorum, sed diabolo
offerunt. Laetantes itaque inter hujusmodi epulas, praeceperunt ut
vocaretur Samson, et ante eos luderet, et ipsi spectabant ludentem
Samson. Comprehensos quippe Apostolos Christi pessimi lusores ceciderunt
(Actor. V), unde tamen illi gaudentes, quod digni essent pro nomine Jesu
contumeliam pati, Spectaculum, inquiunt, facti sumus mundo, et
hominibus, et angelis (I Cor. IV). Ludebat ergo in illis membris suis
Christus, quidquid enim miraculorum agebat, quidquid sanae doctrinae
dicebat, ludus erat, et vanitas impiis spectatoribus. At ille
apprehendens ambas columnas quibus innitebatur domus, alteram earum
dextra, et alteram loeva tenuit, concussisque fortiter columnis cecidit
domus super omnes principes, et caeteram multitudinem, quae erat ibi.
Quis hoc non videat, quis nesciat, quia deserta facta Jerusalem,
desolata quoque domus sanctificationis eorum, et gloria eorum, cecidit
super omnes principes, et caeteram multitudinem? Non enim ita
mediocriter, ut quondam a Babyloniis, non inquam, ita parce templum
illud antiquissimum a Romano excidio eversum est: sed cecidit funditus,
et cum gente ipsa periit, ita ut non sit relictus lapis super lapidem
qui non destrueretur. Perdiderunt locum et gentem, cujus metu simulato
ne perderent, mortem Domini sibi expedire voluerunt, dicendo: Si
dimittimus eum sic, omnes credent in eum, et venient Romani, et tollent
nostrum locum et gentem (Joan. XI). Hoc e contrario contigit: nam potius
idcirco, quia non dimiserunt eum sic, omnes gentes credent in eum,
Romani quoque illorum et locum, et gentem tulerunt. Recte ergo dictum
est, quia multo plures interfecit moriens, quam vivus occiderat. Multo
magis enim, quia mortuus est, nos in eum credimus, et inimici tam
visibiles quam invisibiles perierunt et perdiderunt, imo et perditi
sunt: quam aut nos credituri, aut ipsi perituri vel perdituri erant, si
dimisissent eum vivum. Igitur resumptis viribus columnas duas, quibus
innitebatur domus, Samson tenuit, quibus et excussa domus cum perditione
multorum cecidit: quia videlicet Christus, a mortuis suscitatus, et
claritate quam habuit priusquam mundus esset apud Patrem clarificatus,
utramque columnam gentis illius, regnum scilicet et sacerdotium vetus,
iratus fortiter concussit; et per manus Romanorum cum duplici, id est,
corporis et animae Judaeorum contritione locum ipsum evertit.
|
|