|
Suggestum namque fuit regibus, primum Dario, ut perderet Danielem,
deinde Assuero, qui et Artaxerxes dictus est, secundus hujus nominis
rex, ut deleret universam Judaeorum gentem; invidentes satrapae Danieli,
quod esset unus ex tribus princibus constitutis a Dario, ut satrapae
illis redderent rationem, et quod Daniel superaret omnes principes et
satrapas, quia spiritus Dei amplior erat in eo, quodque rex cogitaret
constituere eum super omne regnum, adhoc perduxerunt regem, communicato
consilio cum principibus regni et magistratibus, senatoribusque et
judicibus, quatenus decretum imperatorium exiret et edictum (Dan. IX),
ut omnis qui petiisset aliquam petitionem a quocunque Deo et homine
usque ad dies triginta nisi a rege, mitteretur in lacum leonum.
Certissime autem futurum sciebant, ut Daniel sciens constitutam legem,
nihilominus peteret a Deo suo, oraret et adoraret Deum suum, atque hoc
modo incideret in judicium illius magnae, fortissimae, et, ut putabant
providae legis atque inevitabilis decreti. Et ita factum est, verumtamen
non in quantum volebant, Ingressus namque Daniel domum suam fenestris
apertis in coenaculo suo, contra Jerusalem tribus temporibus in die
flectebat genua sua et adorabat, confitebaturque coram Deo suo, sicut et
ante facere consueverat (ibid.), videlicet tenax propositi sancti
secundum illam sententiam Davidicam:
|
“Vespere et mane et meridie narrabo et annuntiabo, et exaudiet vocem
meam (Psal. LIV).”
|
|
Nec vero illud ignorabat quid esset, vel quam verum esset:
|
“Foderunt ante faciem meam foveam, et inciderunt in eam (Psal. LVI).”
|
|
Hoc illi nesciebant, sed scire habebant quod Deus Danielis ipse esset,
qui Deus trium puerorum sociorum ejus, Sidrach, Misach, et Abdenago, et
quod non minus posset pro Daniele leonibus imperare, quam potuit illis
flammas ignium mitigare.
|
|