|
Lectio quarta: Scripsit Moses canticum (Deut. XXXI); sive: Haec est
haereditas servorum Domini (Isa. LIV). Utraeque enim vicissim leguntur
in Pascha et in Pentecosten, et ambae hoc tempus gratiae manifestius
exprimunt. In ea, quae est: Scripsit Moses canticum, ait idem Moses:
Novi enim quod post mortem meam inique agetis, etc. Mortem Mosi finem
legis accipiunt pene cuncti doctores sancti, id est, adventum Christi,
cujus gratia sic legi, quemadmodum Josue successit Mosi, qui populum Dei
trans Jordanem eductum ingentibus praeliis in terram repromissionis, dux
victoriosus introduxit, Jesum Christum nomine praefigurans et opere, qui
omnem electorum populum, quorum neminem lex ad perfectum adduxerat,
sanguine suo contra diabolum dimicans, victor mortis per baptismi
gratiam in paradisum reduxit: Profecto in hoc tempore, juxta canticum,
quod Moses scripsit,
|
“Peccaverunt Domino, non filii,”
|
|
scilicet Judaei,
|
“generatio prava atque perversa, populus stultus et insipiens,”
|
|
quem constituerat Dominus et Pater suus super excelsam terram (Deut.
XXXII), scilicet legis prophetarumque notitiam, ut sugerent mel
coelestis doctrinae de petra, quae Christus erat, oleumque, id est
gratiam Spiritus sancti, de eodem saxo durissimo per resurrectionis
potentiam immortaliter solidato et ecce econtrario de vinea Sodomorum,
et de suburbanis Gomorrhae uva eorum, uva fellis, et botrus amarissimus
(ibid.).
abscondam, ait, faciem meam ab eis (ibid.), etc. At vere coeli et terra,
de quibus alibi per Prophetam dicit:
|
“Novos coelos et novam terram ego creo (Isa LXV).”
|
|
Novi, inquam, coeli et nova Ecclesiae terra audivit verba oris ejus,
sicut in sequenti tractu cantamus: Et concrescit in eis ut pluvia
doctrina Domini, et fluit ut ros eloquium Domini, quasi imber super
herbam et quasi stillae super gramina, quia nomen Domini invocatur super
nos, nomen Patris et Filii et Spiritus sancti (Matth. XXVIII), quod
totam vim continet ejus, quae per baptismum agitur, nostrae
regenerationis. Non minus illa Isaiae lectio: Haec est haereditas
servorum Domini, hoc idem, ut supra dictum est, tempus gratiae respicit,
provocans credentes et dicens:
|
“Omnes sitientes venite ad aquas (Isa. LV).”
|
|
Ut veniat ad fluvium Dei, qui repletus est aquis (Psal. LXIV), et cujus
|
“impetus laetificat civitatem Dei (Psal. XLV),”
|
|
ut bibant
|
“aquas de fontibus Salvatoris (Isa. XII),”
|
|
qui loquitur ad Samaritanam:
|
“Si scires donum Dei, et quis est, qui dicit tibi: Da mihi bibere, tu
forsitan petisses ab eo, et dedisset tibi aquam vivam, et aquam, quam
ego dedero ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam (Joan.
IV).”
|
|
Sciendum autem, quod ait Hieronymus, homo aquam tribuat, Deus autem
Spiritum Sanctum quo sordes abluuntur, et peccata purgantur.
|
|