|
Sacerdos in officio altaris, capitis sui, scilicet Christi, cujus
membrum est, personam gerit. Quidam amictu caput suum obnubit, donec
super os casulae illum revolvat, et velut caput aut coronam illi
coaptet. Illud est quod in Apocalypsi legimus angelum fortem descendisse
de coelo, amictum nube (Apoc. X); et in Isaia:
|
“Ecce Dominus ascendit super nubem candidam (Isa. XIX).”
|
|
Veniens enim ad salvationem mundi, Dei Filius, Angelus magni consilii,
nube amictus est, dum divinitatem suam, quae est caput et principium, in
nostra carne abscondit. Hoc ergo carnis latibulum prima vestis
sacerdotis, id est amictus significat.
|
|