CAPUT VII. Item de eadem re, ad quid misericordia et veritas obviaverunt sibi, et quale consilium de salvando humano genere illic habuerint, secundum illud beati Job:

“Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui, et calamitas quam patior in statera.”

Diximus pro posse, quomodo et ubi misericordia et veritas obviaverunt sibi, jam dicendum etiam ad quid, nam etiam hoc supra propositum est. Ad quid ergo misericordia et veritas sibi obviaverunt? ad quid convenerunt? ad quid justitia, quae est ipsa veritas, et pax, quae est ipsa misericordia, osculatae sunt? Nimirum ad consulendum et habendum de rebus magnis consilium, ad pertractandum magnae rei negotium, scilicet quomodo salvaretur genus humanum. Non enim leve erat pondus hujus rei, quomodo salva ratione justitiae seu veritatis, quae est ipsum Verbum, sive Filius Dei, hominem excusaret, et saluti restitueret misericordia, quae est Spiritus sanctus. Habitum ergo est consilium, imo quod ante saecula fuerat consilium praefinitum, tunc ex utero Virginis productum est ad effectum, agendo scilicet, quatenus constaret ad hominem plus calamitatis esse passum, quam peccatis suis promeruisset. Haec ergo fuit summa consilii in illa conventione obviantium sibi misericordiae et veritatis, sive osculantium justitiae et pacis, hominem illum divinae benignitatis, fructum terrae nostrae, scilicet Virginei ventris oportere mortalem nasci, et mori, et resurgere a mortuis, atque ita consummatum per fidem in cordibus nostris, ut essemus nos duo, videlicet homo peccator, ac propter peccatum morti addictus, et in unoquoque nostrum homo absque peccato mortalis factus, et mortificatus, et idcirco mortis victor effectus. Nonne ita, o mediator Dei et hominum, homo Jesu Christe, ego et tu duo sumus? imo nonne unus spiritus et unum corpus sumus? (I Cor. VI.) Attamen alio respectu duo sumus, et de nobis duobus Sapientia loquitur:

“Melius est duos simul esse quam unum. Habent emolumentum societatis suae. Si unus ceciderit, ab altero fulcietur: si quispiam praevaluerit contra unum, duo resistunt ei (Eccle. IV).”

Ubi fit, aut fiet istud? Nimirum in ista vita incipitur, et in porta, cujus meminit Psalmista dicendo:

“Non confundetur cum loquetur inimicis suis in porta (Psalm. CXXVI);”

in porta, inquam, id est, in exitu vitae hujus perficitur. Quomodo ibi perficitur? Astando ante tribunal Christi, et parata ibi statera, quam beatus Job suis temporibus nondum paratam suspirans, dicebat:

“Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui, et calamitas quam patior in statera! quasi arena maris haec gravior appareret (Job VI).”

Statera ista tunc parata est, quando misericordia et veritate, ut jam dictum est, obviantibus sibi, immortalis Deus mortalis homo factus est. Cum ergo venitur ad examen staterae hujus, dum statur ante tribunal judicis hujus, ibi sunt duae lances, altera misericordiae, altera judicii, et tamen duo sunt, ut jam diximus, scilicet homo qui peccavit, et habitans per fidem in corde ejus Christus (Ephes. III), qui non peccavit: appenduntur peccata unius tantum in statera judicii, appenditur calamitas duorum in statera misericordiae, et calamitas mortis ejus qui peccavit, verbi gratia, Job aut alterius viri fidelis, et calamitas mortis ejus qui non peccavit, scilicet Jesu Christi. Nonne itaque calamitas in lance misericordiae gravior appareret quam peccata in lance judicii? Plane gravior quasi arena maris, utpote duplum contra simplum, quia cum simus duo, et unus tantum peccaverit, ambo solvimus debitum mortis. Quid igitur? profecto sicut scriptum est, et nos jam meminimus:

“Si quispiam praevaluerit contra unum, duo resistunt ei (Eccle. IV),”

id est, si princeps mundi hujus contra steterit, ut accuset animam egredientem, a Christo habitante in se defensionem petit:

“Apprehende, inquiens, arma et scutum, exsurge in adjutorium mihi (Psal. XXXIV).”