CAPUT II. De eo quod ad Moysen incipiens loqui Deus:

“Haec, inquit, dices filiis Israel: Dominus Deus patrum vestrorum, Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob, misit me ad vos,”

et de nomine Adonai,

“quod nomen meum, ait, non indicavi eis.”

Ad Moysen Deus incipiens loqui, sic inter caetera dixit:

“Haec dices filiis Israel: Dominus Deus patrum nostrorum, Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob, misit me ad vos; Hoc nomen mihi est in aeternum (Exod. III).”

Et alibi ad eumdem dicit:

“Ego Dominus qui apparui Abraham, et Isaac, et Jacob in Deo omnipotente, et nomen meum Adonai non indicavi eis (Exod. VI).”

Illic subaudiendum est, sicut indicabo tibi. Quamdam enim gratiam spiritus sui tunc dabat Dominus Moysi, scilicet operationem virtutum, quam non dederat sive indicaverat patribus illis. Neque enim illi virtutes ejusmodi operati sunt, sed sola fide gloriosi fuerunt. Hoc qui perpendit, nimirum rite intelligit, hoc dictum,

“et nomen meum Adonai non indicavi eis.”

Itemque illud quod Isaias ubi praemisit:

“Ubi est qui eduxit eos de mari cum pastoribus gregis sui?”

Protinus subjunxit:

“Ubi est qui posuit in medio ejus Spiritum sancti sui?”

Et subinde:

“Spiritus Domini ductor ejus fuit (Isa. LXIII).”

Haec, inquam, rite intelligit, qui hoc perpendit, quod Moyses pro ratione vel necessitate temporis, quia non dimissurus erat Pharao populum, nisi in manu forti, gratiam istam accepit a Spiritu Domini, scilicet operationem virtutum, quam Apostolus medio, scilicet quinto loco ponit in ordine novem charismatum ejusdem Spiritus sancti (I Cor. XII). Nimirum per istam gratiam, per operationem virtutum nomen suum Deus indicavit Moysi et per Moysen omnibus nobis scilicet Adonai, quod nos generaliter Dominum dicimus, ait beatus Hieronymus. Hinc est illud quod Isaias loco supra memorato cum dixisset:

“Ubi est qui posuit in medio ejus Spiritum sancti sui,”

ut aperiret qualem Spiritus sancti operationem illic sic intelligi velit, protinus ait:

“Qui eduxit ad dexteram Moysen brachio majestatis suae, qui scidit aquas ante eos, ut faceret sibi nomen sempiternum; qui eduxit eos per abyssos, quasi equum in deserto non impingenter, quasi animal in campo descendens.”

Et interposito, quod jam supra diximus:

“Spiritus Domini ductor ejus fuit.”

rursum ait:

“Sic adduxisti populum tuum, ut faceres tibi nomen gloriae (Isa. LXIII).”