CAPUT 4

Quid tandem thesaurizare in coelo? Vel certe quod est illud coelum, in quo nobis est thesaurizandum? Non utique coelum aereum, neque illud quod secundo die factum est, sicut scriptum est:

“Dixitque Deus: Fiat firmamentum in medio aquarum, et vocavit Deus firmamentum coelum (Genes. I),”

sed coelum tertium, quod in principio factum est, sicut itidem scriptum est:

“In principio creavit Deus coelum et terram,”

coelum invisibile est, invisibilis patria spirituum beatorum, diciturque

“coelum coeli (Psal. CXIII),”

quia videlicet comparatione ejus terra est, et hoc coelum, et quidquid videri potest oculis terrenis. Quomodo in illo coelo debemus thesaurizare thesauros? Nimirum idcirco jejunando et eleemosynas faciendo, caeterisque modis omnibus lugendo, quia illuc abiit, et nondum rediit sponsus, qui ablatus est nobis filiis suis. Causa ista coelestis est, et proinde qui hanc habet, recte in coelo thesaurizare dicitur, nimirum tuto in loco, quia fures ibi non effodiunt, nec furantur, neque aerugo, neque tinea demolitur. Fuerunt ibi olim quidam fures, scilicet diabolus et angeli ejus, qui quasi effodientes divinitatis honorem furari voluerunt, sed non valuerunt, imo quidquid honoris vel pulchritudinis habebant a Creatore sibi collatum, aerugo et tinea nequissimae hypocriseos demolita est, quia sicut illi per prophetam exprobratur,

“In medio lapidum ignitorum ambulavit perfectus in viis suis (Ezech. XXVIII),”

quae perfectio fuit hypocrisis, ut videretur esse quod non erat, Altissimo similis, et illa hypocrisi aeruginatus, jam non splendidus angelus, sed teter est diabolus, tineosum utique praeferens caput. Ejusmodi fures ibi fuerunt, sed jam ibi non sunt, nec erunt, nec tineam sive aeruginem admisit postea, nec admittet unquam illud coelum casu illorum purificatum. Illic thesaurizate, inquit, ac demum familiariter conscientiam cujusque conveniens,

“ubi est enim, inquit, thesaurus tuus, ibi est et cor tuum.”

Quod dictum quale sit ille aliquantisper intelligit per similitudinem sui, qui sollicitudinem hominis voti seu promissi, vel cujuscunque debiti necessitate ductus vel commonitus corde suo illuc saepe respicit, ubi novit se reposuisse aliquid, per quod sese liberare possit. Et quis eum jure repellere possit, quin thesaurum suum recipiat, cum voluerit vel tempus fuerit? Porro, in coelo ulla unquam injuria fit, quin cum tempus fuerit, cor ejus, id est ipsemet admissus, accedat illuc, ut fruatur thesauris suis, quos thesaurizavit illic. Et interim dum vivit, semper cor ejus illic est, ubi in manus Domini commisit ac praemisit qualiacunque bona opera, per quae redimi possit, in die judicii.