CAPUT 40

“Dicit ei Judas, non ille Iscariotis: Domine, quid factum est, quia manifestaturus es teipsum nobis, et non mundo?”

Judas iste, cognominis ejus qui fuit proditor, quis sit, jam alio loco dictum est, videlicet frater Jacobi minoris, qui et Thaddaeus dicitur.

“Domine, inquit, quid factum,”

subauditur, si tu nondum nobis manifestatus es? Si enim teipsum nobis et non mundo manifestaturus es, ergo nec nobis adhuc manifestatus es. Nam te quomodo nos vidimus, sic vidit et mundus; vidit, inquam, te, vidit opera tua mirifica mundus, quae et nos vidimus. Quid ergo factum est, si non in omnibus his manifestatio tui facta est?

“Respondit ei Jesus: Si quis diligit me, sermonem meum servabit; et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus. Qui non diligit me, sermones meos non servat. Et sermonem quem audistis, non est meus, sed ejus qui misit me, Patris. Haec locutus sum vobis, apud vos manens.”

Responsionem hanc ad percontationem praedicti discipuli dicentis:

“Dominae, quid factum est quia manifestaturus es teipsum nobis et non mundo,”

reddere se tandem innuens:

“Haec, inquit, locutus sum vobis apud vos manens.”

Ac si diceret: Apud vos manens praesentia corporali, non meipsum vobis adhuc manifestavi, sed tantum annuntiavi, et locutus sum, et sermonem feci, quem si quis servaverit, hoc magnum recipiet praemium quod ego manifestabo ei meipsum. Hoc est quod ait:

“Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus.”

Quibus dictis et idem confirmat quod jam dixerat:

“Qui autem diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et manifestabo ei meipsum,”

simulque et ejusdem manifestationis melius exprimit modum. Quis enim modus erit ejus manifestationis?

“Et ad eum, inquit, veniemus, et mansionem apud eum faciemus.”

Non ergo putandum est hoc esse manifestari Dei Filium diligentibus eum, quod veniet cum nubibus, ut videat eum omnis oculus, quanquam et hoc sine dubio futurum sit, quo videlicet modo eum videbunt, et qui eum pupugerunt. Et quidem adventus ille sicut fulgur parens ab oriente usque in occidentem, sic omnibus conspicuus exspectantium justorum erit laetitia (Apoc. I); quia

“cum apparuerit, inquit Apostolus, Christus vita vestra, tunc et vos apparebitis cum illo in gloria (Colos. III),”

sed expressa est magnificentius haec manifestatio, de qua nunc agitur:

“Quia veniemus, inquit, ad eum, et mansionem apud eum faciemus.”

Igitur intus diligentibus Dei Filium; intus, inquam, in interioribus animae, dilectus ipse Filium cum Patre manifestatur. Et hoc profecto magnum dilectionis est praemium quod Pater et Filius per Spiritum sanctum Deus unus, dilectae animae intrinsecus mira et ineffabilis charitatis voluptate copulatur; sed quomodo, inquis, dictum est hic: et mansionem apud eum faciemus, cum alibi proprium hoc fuerit signum quo Sanctus sanctorum foret agnoscendus, scilicet mansio sancti Spiritus, qui alterius naturae non est quam Pater et Filius, quibus de personis hic enuntiatur: et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus. Ergo quandiu in hoc mortali corpore vivitur, manet quidem in animabus sanctis per manifestationem Filii Pater et Filius nihilominus et sanctus, sicut superius jam dictum est, utriusque Spiritus. Per infusionem autem propriae substantiae, ut mansionem aeterna maneat, hoc in remuneratione venturi saeculi adimplendum feliciter exspectatur. Nam nunc quidem

“dilectus mittit manum suam per foramen, et venter humanae infirmitatis intremiscit ad tactum illius (Cant. V),”

vel

“tanquam sibilus aurae tenuis (III Reg. XIX),”

raptim figens osculum, fugit idem dilectus, in illa autem beata vita, amicus amicae plena et permanente voluptate copulabitur.

“Et gaudebit, inquit propheta, sponsus super sponsam, et gaudebit super te Deus tuus (Isa. LXII).”

Talis mansio Patris et Filii et Spiritus sancti praesertim dilectionis aedificatione praeparatur. Ait ergo:

“Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus.”

Ecce evangelica voce Dominus demonstrat cur Psalmista dixerit:

“Omnis consummationis vidi finem, latum mandatum tuum nimis (Psal. CXVIII).”

Quid enim latius hoc mandato dilectionis, quo sic mens humana dilatatur, ut intra substantiae suae palatium, majestatem capere possit Patris, et Filii, et Spiritus sancti? Sapiat hoc, et suavi gustu videat, is qui in terris vitam coelicam ducens, et bene eruditus magisterio divini amoris, agere novit in templo cordis sui solemnitatem deliciosae contemplationis. Nam qui laborant et onerati sunt quandiu sua ferunt onera, refectionem hujus dulcedinis sapere nequeunt. Sequitur:

“Qui non diligit me, sermones meos non servat; et qui sermones meos non servat, non diligit me.”

Non ergo credat aliquis quidquid sibi animus de dilectione Dei sine operis attestatione responderit. Operatur etenim magna, si est; si vero operari renuerit, amor non est. Ne vero leve quis putet quod ait Dominus:

“Qui non diligit me, sermones meos non servat.”

Ne, inquam, parva cuiquam videatur indignitas, non servare sermones ab eo dictos, ecce iterum dicit:

“Et sermonem quem audistis, non est meus, sed ejus qui misit me, Patris.”

Nam et hoc paulo ante dixit:

“Verba quae ego loquor vobis, a meipso non loquor.”

Certe qui sermonem suum loquitur, mendacium loquitur, et auctoritate legis jam saepe dicta contemnendus est, quia mendax est. Sermo autem quem audistis impletur, et ab effectibus suis verax esse comprobatur.

“Ergo meus, inquit, non est, ergo a meipso de proprio corde confictus non est, sed est ejus qui misit me Patris.”

Testantibus operibus, quae vidistis, quae visuri, quaeque in nomine meo facturi estis. Proinde qui sermones meos non servat, non leve hoc esse putet: spernendo quippe sermonem quem audistis, spernit eum cujus sermo est, scilicet Patrem qui misit me.

“Haec locutus sum vobis apud vos manens.”

Quaerebatis, inquit, Domine, quid factum est, quia manifestaturus es teipsum nobis, et non mundo: Ecce dico vobis quid factum sit: Manens apud vos mysterio regni Dei in parabolis et proverbiis locutus sum vobis (Marc. IV),

“et quasi parvulis sensu, lac vobis potum dedi, non escam. Nondum enim poteratis, sed ne nunc quidem potestis (I Cor. III; Hebr. V).”

Hoc hactenus factum est.