|
Cum itaque solutis habenis totum, ut jam supradictum est, castellum
intus et exterius possideret incendium, me procul sedente inter intactas
ab igne domos, ita tamen ut spectare possem illud triste spectaculum,
scilicet undantia cacumina flammarum, stetit in editiore tecto qui
diceret ardere ipsam sancti Urbani Basilicam, videlicet sitam ante
valvas monasterii parochianam ecclesiam. Actum putavi, et de liberatione
ipsius monasterii pene desperavi, nisi quod in memetipso canebat
spiritus meus: In ira misericordiae memor eris (Habac. III). Deinde post
moram non modicam coepit illud quoque intra memetipsum canere interior
homo: Benedico te, Pater Domini mei Jesu Christi, quia per Filium tuum
ignis exstinctus est a latere meo. Et ita factum erat. Venerunt quippe
continuo, qui dicerent decidisse incendium, salvumque et incolume
reliquisse cum claustro monasterium, tantum autem collaterales domos
sive officinas omnes cum areis in favillam et cineres esse redactas.
Quis hoc sperare poterat? Quis nisi Deus hoc facere potuisset, cujus
auxilium multitudo populi utriusque sexus, ex ulteriore Rheni littore
prospectans, suppliciter et devotissime inclamabat? Viderunt enim
plerique illorum, et hoc publice fatentur quia viderunt virum
speciosissimum super monasterii culmen laevo latere sive cubitu innixum,
et sublevatum manu dextera impetum ignis abigentem, qui jam turrim
campanariam introrsum corripuerat. Audito hoc bono nuntio revertebar
post noctem tristem, die reddito, et ecce parochianus sacerdos Ecclesiae
supra memoratae, nomine Stephanus, divulgabat, mihi maxime denarrare
properans dulce et jucundum miraculum, signum valde bonum, magnumque et
evidens vigilantis circa nos divinae propitiationis judicium.
|
|