CAPUT 46

“Hoc proverbium dixit eis Jesus.”

Proverbium est, quando verbum aliud pro alio verbo dicitur, videlicet, ut unum per aliud valentius commendetur et efficacius intelligatur. Quod genus dicendi, sive ornatus dictionis in sacris Scripturis usitatum est, divinitusque provisum, tam ad delectandum diligentem auditorem quam etiam ad edomandam labore superbiam, et intellectum a fastidio renovandum, cui facile investigata plerumque vilescunt. Et sic maxime hoc loco fieri docuit, ut convinceretur illorum superbia qui claritate vel acumine intelligentiae ac scientiae suae praesumentes paulo ante dixerant:

“Nunquid et nos caeci sumus?”

Nam protinus subditur:

“Et ipsi non intellexerunt quid loqueretur eis.”

Nonne ergo jam judicium fieri incipiebat de oculis eorum, ut caeci fierent, qui dixerant:

“Nunquid et nos caeci sumus?”

Nonne si revera viderent et non odio praesentis veritatis jam caecutirent, cognoscere potuissent hoc proverbium, quod loquebatur eis saltem per visionem propheticae Scripturae, qua Ezechiel dicit:

“Vae pastoribus Israel, qui pascebant semetipsos?”

Ac deinceps:

“Nonne, inquit, greges pascuntur a pastoribus? Lac comedebatis, lanis operiebamini, et quod crassum erat occidebatis; gregem autem meum 259 non pascebatis.”

Et post pauca:

“Ecce ego ipse super pastores, et requiram gregem nostrum de manu eorum, et cessare faciam ut ultra non pascant gregem meum, nec pascant amplius pastores semetipsos, et liberabo gregem meum de ore eorum, et non erit ultra eis in escam,”

etc. Item in fine ejusdem capituli:

“Vos autem, inquit, greges mei, greges pascuae meae, homines estis; ego Dominus Deus vester, dicit Dominus (Ezech. XXXIV).”

Si ergo non jam caeci fieri inciperent, quomodo non cognovissent de qualium ovili ovium loqueretur eis?