CAPUT XXXI. Quid significet quod aquae in sanguinem versae sunt.

“Dixit autem Dominus ad Moysen: Ingravatum est cor Pharaonis, non vult dimittere populum.”

Et post pauca:

“Dic ad Aaron: Tolle virgam tuam, et extende manum tuam super aquas Aegypti, et super fluvios eorum ac paludes, et omnes lacus aquarum, ut vertantur in sanguinem, et sit cruor in omni terra Aegyti, tam in ligneis vasis quam in saxeis.”

Secunda haec plaga poenam significat mandati secundi praevaricatoribus debitam, quod dictum vel in tabulis scriptum est:

“Non facies tibi sculptile, neque ullam similitudinem; non adorabis ea, neque coles (Exod. XX).”

Sequitur enim:

“Ego sum Dominus Deus tuus, fortis zelotes, visitans iniquitatem patrum in filios, in tertiam et quartam generationem (ibid.).”

Hoc denique ubi auditum est et observari coeptum, omnes Aegyptiorum aquae, id est idololatrarum conscientiae sanguineae factae sunt; multum enim sanguinem sanctorum fuderunt, quemadmodum isti Aegyptii qui pro eo, quia dixerunt filii Israel:

“Eamus et sacrificemus Deo nostro (Exod. V),”

crudelius in eos debacchati sunt. Unde quia masculos eorum in aquam projecerunt, merito realiter quoque illis aquae in sanguinem conversae sunt, ut affligerentur bibentes aquam fluminis, et postea persequentes illos in mari Rubro submersi sunt. Sic omnibus imitatoribus eorum, adorantibus sculptilia et in simulacris suis gloriantibus, et propter illa sanguinem fundentibus sanguinem reddidit fortis zelotes Dominus, ut bibant, et bibentes affligantur, non uno aut duobus, sed totis septem diebus, sicut scriptum est:

“Impleti sunt septem dies, postquam percussit Dominus fluvium.”

Quo numero significatur universitas saeculorum. Nam in saecula saeculorum, in sanguinem versi permanebunt fontes aquarum, id est profunditates sapientium, sculptilia facere scientium, et pro illis veri Dei adoratores persequentium: Unde in Apocalypsi auditur angelus, dicens:

“Justus es qui es, et qui eras sanctus, quia haec judicasti, quia sanguinem sanctorum et prophetarum fuderunt, et sanguinem eis bibere dedisti, ut digni sunt (Apoc. XVI).”