CAPUT 55

“Qui amat animam suam perdet eam; et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodit eam.”

Prius definiendum est secundum verba vel intentionem Domini quid sit odisse animam suam, quia videlicet longe distare oportet ab illo odio, de quo sanctus ipsius Spiritus dicit per os David:

“Qui autem diligit iniquitatem, odit animam suam (Psal. X).”

Discipulis Christi odisse animam suam est, sic se habere inter eos qui se angustiant, ut habeantur in derisum et in similitudinem improperii,

“ut insensati vitam eorum aestiment insaniam, et finem illorum sine honore (Sap. V).”

Apud sensum namque illorum odium animae esse videtur, dulcedinem vitae praesentis non amare, in pace propter Deum asperam vitam eligere, in persecutione propter eumdem cruentam mortem appetere. Item eisdem odium patris vel matris filiorumque videtur esse, naturalem illorum affectum Deo postponere; cum discipuli Christi non omnino careant bono naturae amore, sed negligant eum melioris comparatione. Itaque secundum sensum talium:

“Qui amat animam suam, perdit eam; et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodit eam.”

Ecce primum illud granum frumenti quod cecidit illo tempore in terram et mortuum est, multum fructum attulit, quia videlicet tot de radice fidei suae grana protulit, quot animas per baptismum in mortem sibi consepultas in novitate vitae germinavit (Rom. VI). Cujus germinis gratiam longe ante Isaac prophetico nare praesenserat cum diceret:

“Ecce odor filii mei, sicut odor agri pleni, quem benedixit Dominus (Gen. XXVII).”

Sed vide ne, cum granum esse debueris, palea sis: Quomodo, inquis? Utique male amando animam tuam, eo videlicet amore quem culpans Apostolus,

“et erunt, inquit, homines seipsos amantes (I Tim. I).”

Tempus belli est, tempus persecutionis urget, et in hoc tota contentio est, ut aut pro Christo animam tuam quam quasi vilem et odiosam effundas, ut retinendo illam, Deum tuum, Christum tuum, Salvatorem perdas. Ait ergo: Qui animam suam, id est, qui dulcedine vitae praesentis illectus, data optione, ut aut eamdem vitam amittat, aut Christum deneget, adeo pretiosam habet animam suam, ut eam Christo praeponat, magis eligens offenso Christo vivere quam dilecto mori hic utique sic amando animam suam perdet, id est, in aeternam perditionem mittet.

“Et qui odit animam suam in hoc mundo,”

id est, cui odibile est negationis Christi, hoc habere pretium, ut vivere sibi liceat in hoc mundo; qui, inquam, animam suam sic odit, et promissione auri (quod Christus est) vilius argentum, imo miserum lutum, quod in comparatione Christi anima sua est, retinere abhorret; hic utique

“in vitam aeternam custodit eam,”

custodia Christi sempiterna qui sibi hujusce odii causa est. Forte dicis: Istae viae durae sunt. Quo jure vel qua lege hoc exigit, 281 ut ego animam meam oderim? Ad haec, inquit: