|
Omnia flumina intrant in mare, et mare non redundat: ad locum unde
exeunt flumina, relabuntur, ut iterum fluant. Per metaphoram sub aquarum
et fluviorum nomine homines significantur, quod in terram, de qua
assumpti sunt, redeant, nec tamen impleatur terra multitudine mortuorum.
Qui autem de naturis disputant, multa quaerunt, cur mare non redundet,
cum omnia flumina, omnesque aquae cadant et corruant in eo. Quidam aiunt
solem humore nutrire calorem, et sic nimietate caloris superabundantiam
maris imminui. Et approbant majus de minori. Si aliqua vestis aliquibus
aquae distillet guttis, calore solis solet exsiccari. Alii dicunt quod
venti, dum mare perturbant, multitudinem secum afferunt aquarum, et
spargentes eas per nubes iterum per pluviam in terram corruant. Et
approbant majus de minori. Dicunt enim quod viae et compita pluviis
plerumque mollescunt, ventisque efflantibus iterum siccantur et
indurescunt. Aiunt alii quia coeli arcus mare obit, revometque de coelo
aquas potatas. Probaturque ex hoc quod post apparitionem arcus pluviae
cadant. Disputant et alii subtilius. Dicunt quod terra stet in medio
Oceano qui eam totam circuit. Sicut ergo caro nostra minutis solet
exsudare poris, ita et terra suos habet poros, per quos salsos maris
humores in se refluentes recipit, et in suas deducit venas, donec
salsugo maris bene et pure colata omnino deficiat, ac dulcem trahat
saporem mutata. Fluctus maris in terras effluit, et flumina terrarum
sese refundunt in magnum et sinuosum maris ventrem. Sed dum mare salsum
dulces terrarum haurit aquas, quasi insuetam indignans dulcedinem,
dulces a se aquas evomit, et in occultas terrae venas projicit. Adjuvat
hanc opinionem et natura, quia contraria sibi sunt dulce et amarum, et
in uno subjecto simul esse non possunt. Contra tam diversas hujus mundi
sapientium opiniones noster Ecclesiastes, et ipsarum Conditor aquarum,
dicit aquas per occultas venas ad capita fontium regredi, et de matrice
abysso in sua semper ebullire principia.
|
|