|
|
“Aut si non facis, dele me de libro,”
|
|
et ab Apostolo:
|
“Optabam et ipse anathema esse pro fratribus.”
|
|
Notandum, quod non dixit Moyses: dele me pro illis de libro tuo quem
scripsisti, aut, opto deleri ut scribantur isti; sed, si non dimittis
eis, dele me, inquit, quod idem est ac si diceret, si deles illos, dele
et me cum illis. Hoc propter illud nunc dicimus quod eodem spiritu
Apostolus dicit:
|
“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente
conscientia mea in Spiritu sancto: quoniam tristitia est mihi magna, et
continuus dolor cordi meo, optabam enim ego ipse anathema esse a Christo
pro fratribus meis qui sunt cognati mei secundum carnem (Rom. IX),”
|
|
etc. Nam eadem charitate et hic locutus est et ille, sed paulo differt
in verbis, dum hic anathema cupit esse pro fratribus suis, hic autem
deleri se concedit cum illis. Ille sua separatione vult salutem fratrum
redimere, hic si non possit eorum salutem obtinere, concedit se cum eis
de libro viventium deleri, vel anathema existere. Utriusque dicta magni
ponderis sunt, et nostras vires excedunt. Magni etiam viri hactenus
utramque sententiam humeris suis versaverunt, et rem sicut est satis
verbis exprimere non potuerunt. Est enim hoc pene ineffabile, nec nisi
aliquid de ejusdem charitatis spiritu habentibus, saltem sensu
perceptibile est, quomodo homo Deo familiaris qualicunque causa vel
ratione, hoc animo suo admittere possit, ut a Deo anathema esse, vel de
libro ejus concedat seipsum deleri; quomodo in ista concessione non
solum nullam incurrat poenam, aut culpam, sed etiam ampliorem apud Deum
mereatur gratiam. Nobis hoc non solum de tanta re sublucet, quia Deus
charitas, Deus humilitas est, et cum per humilitatem sive charitatem a
Deo quisquam procul absistit, indigniorem se judicans eis, pro quibus
intervenit, miro modo, quantum se deprimit, tantum ascendit; quantum
condemnat, tantum justificat; quantum a Deo quasi recedit, tantum illi
proximus fit. Divitias animi ejusmodi, nos frigidi atque inopes
ignoramus; et idcirco cum legimus, illum anathema se esse optantem pro
fratribus, istum de libro Dei deleri se concedentem, aut dicta
dissimulamus, aut in sensum exilem gravissime prolata detorquemus.
Caeterum quem spiritus idem tetigit, vidit ex parte aliqua, quantum
talis habitus mentis apud Deum valeat, pro sua reverentia. Videre sibi
videtur, majestatem coelis omnibus ac terris tremendam, de solio suo
surgere et accedere vulnerato corde, rogare amicum quasi discedentem ne
deserat se, dicentemque, verbi gratia:
|
“Ego ostendam omne bonum tibi, et vocabo in nomine Domini coram me
(Exod. XXXIII).”
|
|
Hoc sentiens anima beata, fortitudine sua utitur, quia solis superbis
resistere potest Deus, et dicente Deo: Dimitte me, ut irasci mihi liceat
cum tuo consensu, non audit, non consentit, et non patitur, nisi
interdum voluntatem hominis faciat Deus, et in istis viribus suis
mirabiliter confracta, sicut et de isto dictum est, quia
|
“stetit in confractione in conspectu ejus (Psal. CV),”
|
|
ineffabili dulcedine pascitur, ineffabili charitatis vulnere scinditur,
cujus sanguinem absque reverentia videre non sustinet Altissimus
|
|