CAPUT IX. De conceptu beatae Mariae Virginis per hunc amorem, id est Spiritum sanctum, dicente angelo:

“Spiritus sanctus superveniet in te,”

etc.

Spiritus sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi. Ideoque et quod nascetur ex te sanctum vocabitur Filius Dei (Luc. I). Verba, inquam, haec nos audivimus tantum, illa autem et prior audivit, et auditu credens, continuo quod audierat experiri meruit. Ubi enim bene credula mentem suam et os suum aperuit, ut diceret: Ecce ancilla Domini, fiat mihi secundum verbum tuum (ibid.), mox juxta dictum angeli hic Spiritus sanctus superveniens in eam per apertas fidei januas sese infudit. Quo autem sese infudit? Nimirum prius in sacrarium pudici pectoris, deinde in templum sacri et incorrupti uteri; in domum pectoris, ut prophetissam faceret; in uterum, ut matrem faceret. Nam haec est prophetissa, de qua gratulabundus loquitur propheta sanctus Isaias: Et accessi ad prophetissam, et concepit et peperit filium (Isa. VIII). Num autem istum solum ad hanc prophetissam accessisse putamus, aut quomodo accedere potuerit miramur? Imo sanctos omnes prophetas, primumque Moysen ad hanc prophetissam accessisse non dubitamus. Omnes omnino ad illam convenerunt, omnium enim et singulorum divisivae gratiae, et particulares prophetiae, in istam prophetissam simul convenerunt, simul Spiritu sancto superveniente concurrerunt. Et beatum se Isaias, imo beatos se omnes prophetae sancti non immerito crediderunt, quod hoc modo ad istam prophetissam accessuros se esse noverunt, quod ad istud Dei templum, ad istud Spiritus sancti sacrarium quidpiam Verbi boni sese afferre cognoverunt. Neque enim haec beata Virgo particularem ut singuli illorum verbi gratiam, sed universam isto Spiritu sancto superveniente suscepit ex eo Verbi Dei substantiam, et prophetissa singularis facta est, plenam Spiritus sancti gratiam suscipiens, totum Dei Verbum, Deum verum prius mente quam ventre suscipiens. Hoc digne nuntius ille perpendens, talem tamque inauditam cunctis saeculis praemiserat salutationem: Ave, gratia plena, Dominus tecum, benedicta tu in mulieribus (Luc. I). Ad exponendam ejus gratiae magnitudinem parum fuerat dixisse: Spiritus sanctus superveniet in te, nisi addidisset, et virtus Altissimi obumbrabit tibi. Miro videlicet atque ineffabili modo, ut fortitudinem sustinere posset conceptus sui, virtus Altissimi obumbravit ei; virtus, inquam, Altissimi, id est idem ipse Spiritus sanctus, Spiritus amoris obumbravit ei. Quid enim puella fragilis, non modo sexu, sed et conditione mortalitatis suscepit aut concepit, nisi validum Verbum Deum, validam substantiam Verbi, de optima substantia Patris Dei, quem tremunt angeli? Etenim vel aspectum ejus nulla valet ferre creatura, nisi hoc Spiritu amoris praeventa sit, testante Scriptura cum dicit: Sicut fluit cera a facie ignis, sic pereant peccatores a facie Dei (Psal. XLVII). Haec autem Virgo non utcunque aspectui ejus praesentabatur, sed de secretis paternis totum se inserebat illi Verbum Dei, Verbum Deus. Opportune igitur obumbrabit illi virtus Altissimi, virtus miraculorum potens, femineam substantiam Deo Verbo conciliare valens.