|
Igitur domus pietatis, quae in adventu Salvatoris prodigo filio aperta
fuit, post luxurias ventrisque ingluviem, de pastu porcorum per
poenitentiam revertenti, hodieque manet aperta poenitentibus singulis,
prospiciente eminus pio patre, ut videat de longe si revertatur aliquis,
et occurrente singulis ad istam confessionem peccatoris. Pater, peccavi
in coelum et coram te, et jam non sum dignus vocari filius tuus, fac me
sicut unum ex mercenariis tuis (Luc. XV). Sed qualiter ad eum, qui
ejusmodi est, dictum illud convenit: Cito proferte stolam primam, et
induite illum, et date annulum in manu ejus, et calceamenta in pedes
ejus? (Ibid.) Nam salvo superiore intellectu, quo per stolam primam
sacri baptismatis intelligimus gratiam, prima stola sacerdotalis est
gloria, vel cujuslibet ministerii, quo ad sanctum altare Christo
ministratur, dignitas. Porro sacri canones hoc decernunt, ut post actam
de criminibus poenitentiam, ad hoc ministerium nequaquam promoveantur,
sed laica tantum communione contenti permaneant. Quomodo ergo concedemus
eis qui ejusmodi sunt recipere stolam primam, ne videamur cum Novatianis
denegare quibuslibet poenitentiam? Hic nimirum discretione opus erat,
qui hujusmodi est. De his, qui sine confessione sua, sive convictione
legali aut regulari de criminibus detecti sunt, sacri canones et decreta
pontificum Romanae sedis aperte atque expresse decernunt, ut ad gradus
ecclesiasticos non accedant, et in gradibus ecclesiasticis non maneant,
vel ad gradus ecclesiasticos non redeant. Hoc enim, inquiunt, nos
admonens Apostolus, dicit: Nolite communicare operibus infructuosis
tenebrarum (Ephes. V). Item: Peccantes coram omnibus argue, ut caeteri
metum habeant (I Tim. V). Sic Petrus damnavit Simonem, quem tamen ad
poenitentiam invitavit (Act. VIII). Sic fornicatorem arguit Paulus, quem
tradidit Satanae, ut tamen spiritus salvus fieret in die Domini (I Cor.
V). Et quidem sanctus David de criminibus mortiferis egit poenitentiam
(II Reg. XII), et tamen in honore suo perstitit et beatum Petrum, quando
amarissime lacrymas fudit, utique Dominum negasse poenituit (Matth.
XXVI), et tamen apostolus mansit. Sed non ideo vacua putanda est
posterior diligentia, qui ubi nihil saluti detrahebatur, humilitati
aliquid addiderunt, quo salus tutius muniretur, experti credo aliquorum
fictas poenitentias, per affectatas honorum potentias. Cogunt enim
multas invenire medicinas, multorum experimenta morborum. De his autem,
qui detecti vel publicati non sunt, haec sana et rationabilis eorumdem
sacrorum canonum vel sanctorum Patrum est: Cessat, inquiunt, vindicta
divina, si conversio praecurrat humana. A capite itaque incipientes
usque in quartum altaris ministrum, hanc formam servandam cognoscimus,
ut quia minorem major praecedit, sicut honore sic et in crimine, et quem
major sequitur culpa, major importetur vindicta, et post poenitentiam
credatur esse fructuosa. Quid enim prodest triticum seminare, et fructum
illius non colligere? Post dignam satisfactionem credimus posse redire
ad honorem propheta dicente: Nunquid qui cadit, non adjicit, ut
resurgat? Et qui aversus est, non revertetur? (Jer. VIII.) Item propheta
ait: In quacunque die conversus ingemueris, tunc salvaberis (Ezech.
XXXIII). Unde et Psalmista: Cor mundum crea in me, Deus, et spiritum
rectum innova in visceribus meis. Ne projicias me a facie tua, et
Spiritum sanctum tuum ne auferas a me (Psal. L). Dum enim petiit ne a
Deo projiceretur, prolapsus culpa, alienam rex et propheta simul se
rapuisse uxorem tremefactus expavit, propheta judicante flagitium suum,
et poenitentiam agens, addidit: Redde mihi laetitiam salutaris tui et
Spiritu principali confirma me (ibid.). Si enim se dignum Deo per
poenitentiam non fecisset, nequaquam aliis praedicaret. Ait enim: Docebo
iniquos vias tuas, et impii ad te convertentur (ibid.). Bene ergo
discretione usa est ecclesiastica sollicitudo, et haec hujus
discretionis summa est, ut hi quorum crimina detecta sunt, illam de qua
loquebamur sancti ministerii stolam non recipiant, quorum autem occulta
vel occulte commissa, publicam contraxerunt infamiam, rursus induantur
ea post dignam poenitentiam.
|
|