|
|
“Et adjecit facere praelium cum reliquis de semine ejus.”
|
|
Videlicet quia parum proficiebat solo flumine, quod miserat de ore suo,
quia trahere non poterat mulierem illo doctrinae suae profluvio, bellum
exterius adjecit, gladium linguae suae vis haeretica crudeliter addidit.
Et primum quidem catholici suis expellebantur ecclesiis, deinde
tormentis etiam communicare cogebantur haereticis, ita ut plurimi
plagarum immanitate deficerent: alii substantiis, alii humana civilitate
privabantur, aliis in frontibus characteres ponebantur ut essent
hujusmodi signo notati. Haec agebantur per universas urbes Orientis,
praecipue tamen in regia urbe Constantinopoli. Accesserat namque tandein
in auxilium diaboli Valens imperator alloquio seductus haereticae
conjugis, quae primitus Arianae fallaciae captionibus irretita, virum
quoque corruere secum in blasphemiae foveam persuasit, auctore
seductionis Eudoxio, qui tunc temporis Constantinopolitanae gubernacula
tenens Ecclesiae, navim suam mergebat, non regebat. Hac fiducia freti
Ariani amplius effrenati, vexabant vehementer orthodoxos, caedentes,
contumeliis agentes, carceribus recludentes, damnificantes saepe
pecuniis, et omnia contra eos facientes importabiliter. Sed cur parva de
magnis loquor? denique quanta, quam crudelia haeretici in catholicos
commiserint, cum sparsim, imo prolixe ecclesiasticis contineantur
historiis, pro documento breviore vel solae sufficiunt litterae
mirabilis Petri Alexandrini, in quibus ille tragoedias illorum temporum
deplorans, haec inter caetera dicit:
|
“Lucius, quasi successor mihi expulso directus, lupi nequitiam et actus
habere festinans, magnus impietatis diabolicae socius indivisus, armiger
amarissimus, et minister ejus, collecta multitudine populorum,
presbyteros atque diaconos decem et novem numero comprehendens, quorum
quidam octogesimum transcenderant annum, tanquam captos in quodam
scelere, et Romanorum inimicos legibus coarctabat. Haec etiam principem
Valentem grata habere pronuntians: Flectimini, inquit, miserrimi, et
Arianorum concordate dogmatibus, flectimini, ignoscet enim vobis
divinitas.”
|
|
Et post aliqua:
|
“O multa inhumanitas judicantis, magisque praejudicantis! Qui enim
propter pietatem decertati sunt, nec homicidis comparari possunt. Quorum
utique corpora insepulta relicta sunt, et pie laborantes escis bestiarum
volatiliumque projecti sunt. Quique patribus natorum, naturali
conscientia comparari voluerunt, velut iniqui, capite secti sunt. Quae
lex Romanorum, quae barbarorum sententia, quoslibet patribus condolentes
punit? Quando quispiam veterum hujusmodi gessit iniquitatem?”
|
|
His atque hujuscemodi crudelibus gestis perspicuum est, quando vel
quomodo draco ille cum flumine loquacitatis male dogmatizantis quod
emisit de ore suo,
|
“bellum quoque facere adjecit cum reliquis de semine mulieris,”
|
|
qui superfuerant funestis persecutorum gentilium gladiis. Sed isti
reliqui quales erant, vel quomodo possent vinci. Ait enim:
|
“Qui custodiunt mandata Dei, et habent testimonium Jesu.”
|
|
Idem enim est ac si dicat: Qui vigilantes sunt in bonis operibus et
sancto confirmati Spiritu. Ipse namque spiritus testimonium est Jesu,
reddendo, ut Apostolus ait,
|
“testimonium spiritui nostro, quod sumus filii Dei (Rom. VIII).”
|
|
Isti ergo tam flumine quam bello persecutionis circumventi, dicebant
fortes, dicebant insuperabiles cuicunque Arianae impietatis defensori:
|
“Quiesce, jam quiesce his nos terrere sermonibus, cessa verba vana
proferre. Nos neque novum, neque recentem colimus Deum. Et licet
inaniter furias, teque concutias, sicut vehemens ventus, in dogmatibus
pietatis usque ad mortem consistimus, non impotentem, non insipientem,
non sine veritate aliquando fatentes Deum, non aliquando quidem
existentem, sicut impietas Arii temporalem praedicat Filium, et his
similia. ”
|
|
|
|