|
Porro majores fluctus illi excitabat in imperatoris animo ventus
contrarius, quia videlicet suspicionem, quam contra sanctum virum in
initio regni sui, sicut jam supradictum est, mente conceperat, invidi
jam dicti semper augere laborabant detractoriis susurrationibus. Denique
res eo usque processit, ut jam dictus imperator, nimio contra illum
furore succensus, Coloniam peteret, hoc propositum habens, ut eum
pontificatu amoveret, aut certe, si hoc rationabiliter fieri non posset,
quolibet modo injuriose illum et indigne tractaret. At vero Deus, maris
et fluctuum Dominus, qui ad beatum Job mystice loquens: Circumdedi,
inquit, mare terminis meis, posuique vectem et ostia, et dixi: Hucusque
venies, et hic confringes tumentes fluctus tuos (Job XXXVIII): non
permisit procellam hanc hucusque procedere ut perficeret imperator quod
intenderat, sed occurrens subvenit ambobus, videlicet et ei qui
patiebatur immeritus, et illi qui de innocentis conscientia male
sentiens, peccabat errore deceptus. Causa, propter quam tali cum animo
imperator Coloniam properabat, hujusmodi exstiterat. Imperator exercitu
commoto, comitem quemdam Ottonem, saeculi dignitate praepollentem, in
castro quod dicitur Hamerstein, sito supra Rheni littus, obsederat. Is
namque Otto episcopatum Moguntinum multa infestatione saepius pervagans,
ferro et igne populabatur, odio magno contra ejusdem civitatis praesulem
vehementer inflammatus. Fuerat namque ab illo propter illicitum
connubium judicio generalis concilii anathematizatus. Cum ergo
querimonia ejusdem praesulis excitatus imperator, praedicto in castro
illum obsedisset, venerabili huic viro demandavit quatenus et ipse cum
suis ad hoc negotium festinus adveniret. At ipse tunc immensis vexabatur
febribus, et idcirco adimplere non valuit quod imperabatur. Quam
impossibilitatis ejus causam ut audivit imperator, non credidit,
videlicet antiqua suspicione praeoccupatus, et putans illum semper exosa
sui habere tempora imperii. Respondens igitur cum furore, magnoque
spiritu iracundiae: Si inquit, ad me dedignatur venire, ipsum ego, quia
aegrotat, habeo visitare. Atque cum hac iracundia mox, ubi hostem
expugnavit, Coloniam, ut jam dictum est, properabat, imminentibus
nimiumque sese ingerentibus invidis supra memoratis, qui satis ardentem
furoris ejus ignem magis ac magis perflabant, linguis malevolis
detrahendo innocenti viro Dei. Sed quia tempus erat jam consolandi,
terminumque ponendi fluctibus illis et tempestati diutinae adversitatis,
prospiciens de coelo Dominus, statuit procellam ejus in auram, et
siluerunt fluctus ejus (Psal. CVI). Nam ipsa nocte, qua Coloniam
ingressus et officiosissime a viro Dei fuerat susceptus, cum se sopori
dedisset, videt in somnis quemdam quasi venerabilem virum, pontificali
veste ornatum, qui illum sic allocutus est: Cave, inquit, o imperator,
ne posthac amplius pecces in conservum meum Herebertum. Scito illum
virum Deo esse acceptum, in quem sicquid admiseris, tu sine dubio
portabis judicium. Nimirum gratia miserentis Dei, taliter praemonendo
imperatorem, ignorantiae ejus pepercit, quia videlicet in eo quod virum
ejusmodi suspectum habebat, non malitia, sed ignorantia peccabat.
Siquidem ejusdem imperatoris animam timor Domini possidebat, neque
scienter disponere aut judicare quidquam in regno cupiebat, per quod
coelestis offenderetur majestas. Denique cum aliquid de regni negotiis
disponere aut judicare intenderat, dispositiones omnes sive judicia sua
precibus et eleemosynis praeveniebat, quatenus mens ejus et actus
coelesti regimine gubernaretur, ne quando exorbitaret agendo, vel
judicando, quod divinis contrairet legibus. Recte igitur secundum
intentionem suam divino, ut jam dictum est, oraculo praeventus et
servatus est, ne tantorum meritorum pontificem injuriando, ut
proposuerat, ipse reus judicio Divinitatis existeret.
|
|