CAPUT XXXII. Quod amavit mulieres alienigenas multas, super quibus prohibens Dominus,

“certissime, inquit, avertent corda vestra, ut sequamini deos earum.”

(III REG. CAP. XI.)

“Rex autem Salomon adamavit mulieres alienigenas multas, filiam quoque Pharaonis, et Moabitidas, et Ammonitidas, et Idumaeas, et Sidonias, et Ethaeas. Fueruntque ei uxores quasi reginae septingentae, et concubinae trecentae.”

Super hoc illi exprobrans vir Sapiens, cum dixisset:

“Collegisti, quasi aurichalcum aurum, et ut plumbum complesti argentum (Eccli. XLVII),”

continuo subjunxit:

“Et inclinasti femora tua mulieribus. Potestatem habuisti in corpore tuo, et dedisti maculam in gloria tua, et profanasti semen tuum, inducere iracundiam ad liberos tuos et in caeteris stultitiam tuam, ut faceres regnum bipartitum (ibid.).”

At ipse videlicet Salomon dicit in Canticis canticorum:

“Sexagintae sunt reginae, et octoginta concubinae, et adolescentularum non est numerus (Cant. VI).”

Reginae videlicet sponsi regis Christi animae sunt, quae jam per dilectionem; concubinae autem, quae adhuc illi subjiciuntur per timorem, adolescentulae, quae vix initiatae per fidem custodia matris Ecclesiae, vel tutela disciplinae indigent. Num igitur sic stultus fuit, et sic stultitiam sapientiae permiscuit, ut sciens Christi multarumque animarum spirituales fore complexus, semetipsum in tantis, totque alienigenarum carnalibus dissiparet complexibus? Nempe si hoc intuitu taliter egit, et coeleste mysterium vertit in occasionem libidinis, insipientium omnium insipientissimus exstitit. Nec enim homo rationalis, hic divinum quaerere dignabitur mysterium, ubi nudum merito detestabitur opprobrium. Recte igitur veritas adimpleta est Domini dicentis super mulieribus alienigenis:

“Non ingrediemini ad eas, neque de illis ingredientur ad vestras. Certissime enim avertent corda vestra, ut sequamini deos earum (Exod. XXXIV);”

nam et ita factum est.

“Cum esset senex, depravatum est per mulieres cor ejus, ut sequeretur deos alienos.”

De cujus poenitentia magnorum plerique doctorum diversa sentiunt. Certissimum autem manet sapientibus exemplum, ut nunquam, quoad vivant, de statu suo praesumant, cum tam deterrime ceciderit hic quo vel ante vel post nemo sapientior fuit (III Reg. IV).