VERS. 13.

Finem loquendi pariter omnes audiamus. Deum time, et mandata ejus observa: hoc est enim omnis homo; et cuncta quae fiunt adducet Deus in judicium pro omni errato, sive bonum, sive malum illud sit. Aiunt Hebraei, cum inter caetera scripta Salomonis quae antiquata sunt non in memoria duraverunt, et hic liber oblitterandus videretur, eo quod vanas Dei assereret creaturas, et totum putaret esse pro nihilo, cibum et potum et delicias transeuntibus praeferret omnibus: ex hoc uno capitulo meruisse auctoritatem, ut in divinorum voluminum numero poneretur, quod totam disputationem suam et omne catalogum in hoc coarctaverit, et dixerit finem sermonum suorum auditu esse promptissimum, nec aliquid in se habere difficile, ut scilicet timeamus Deum, et ejus praecepta faciamus. Ad hoc enim natum esse hominem, ut Creatorem suum intelligens, veneretur eum metu et honore et opere mandatorum Dei. Siquidem cum judicii tempus advenerit, quidquid a nobis gestum est stare sub judice, et ancipitem diu exspectare sententiam, et unumquemque recipere pro opere suo sive mali quid egerit, sive boni (II Cor. V). Nam et de omni otioso verbo, et non voluntate sed ignoratione prolato, reddituri sumus rationem in die judicii (Matth. XII). Aliter: Quia timor servorum est, et perfecta dilectio foras mittit timorem (I Joan. IV), et in Scriptura divina tam insipientium quam perfectorum duplex appellantur metus, nunc de consummato in virtutibus metu dici puto, secundum illud: Nihil deest timentibus eum (Psal. XXXIII). Vel certe quia adhuc homo est, et necdum Dei nomen accepit, hanc habet rationem substantiae suae, ut in corpore positus Deum timeat, quia omne factum, id est omnes homines adducat Deus in judicium, super universis quae aliter quam ab eo disposita sunt et dicta senserunt, sive in hanc partem sive in illam. Vae quippe his qui dicunt malum bonum et bonum malum (Isa. V).

Mollis est animus diligentis, et ad omnem sensum doloris argutus, frater dilectissime Gregori, quem si negligentius tractes, cito mulcet ut rosa, si durius teneas, liquet ut lilia. Me legisse memini, vultu saepe laedi pietatem. Propterea et si amore convenior, ne sim circa te rarus officii, nunc tamen libentius quam saepe alias scribendi munus insisto. Primo quod ambitio Domini nostri Guillelmi quodam viatico carere non debuit, deinde quod libellum meum, quem super Ecclesiasten te jubente peregi, putavi plusculum commendationis habiturum, si tibi per eum quem sancte et non ficte diligis mitteretur. Fit enim plerumque ut levia rerum portitor festivus exornet. Viget in eo vena fraterna. Sed vereor protelare testimonium meum, ne magis laudi ejus obsecutus judicet quam pudori. Nam quorum honesta mens est, eorum imbecilla frons est. Adulatorumque assentationes et noxia blandimenta fallaciae, velut quasdam pestes animae fugere debemus. Nihil est quod tam facile corrumpat mentes hominum, nihil quod tam dulci et molli vulnere animum feriat. Unde et Sapiens ait: Verba adulatorum mollia, feriunt autem interiora mentis (Prov. XVIII). Isto maxime tempore regnat hoc vitium: quodque est gravius, humilitatis ac benevolentiae loco ducitur. Et ita fit, ut qui adulari nescit, aut invidus aut superbus putetur. Congratulor ergo tibi, charissime, et nascentem amicitiam ut Dominus foenerari dignetur precor. Ego cinis, et vilissima pars luti, et jam favilla futurus, satis habeo si splendorem morum tuorum imbecillitas oculorum meorum sustineat. Tu mundus es, et tanquam nix dealbatus, ego cunctis peccatorum sordibus inquinatus, diebus ac noctibus opperior cum tremore reddere novissimum quadrantem.