CAPUT 10

“Respondit Jesus: Si ego glorifico meipsum, gloria mea nihil est. Est Pater qui glorificat me.”

Ne haec dicta ullam Filii Dei impotentiam sonare videantur, tanquam minus Patre Deo Filius Dei gloriosus sit, hoc primo sciendum est: Quod nemo nisi alienae raptor gloriae, seipsum glorificare aestimandus sit.

“Qui enim se jactat et dilatat, confidens in corde suo (Prov. XXVIII),”

exemplo illius, qui primus Creatoris sui communione contempta, sibimet in corde suo loquens:

“Sedebo inquit, in monte testamenti, in lateribus aquilonis, ascendam super altitudinem nubium, similis ero Altissimo (Isa. XIV);”

ille, inquam, qui jactando et dilatando se hunc imitatur (Prov. XXVIII), glorificare seipsum dicendus est, eique recte dicitur:

“Quem teipsum facis?”

quia stultus est et jurgia concitat, dum supra semetipsum se extendit, socialem comparium charitatem descrens, inferiorumque charitatem fastidiens. Ergo Dei Filius non seipsum glorificat; nam econtra,

“cum in forma Dei esset, non rapinam arbitratus est aequalem esse se Deo, sed semetipsum exinanivit, formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus, et habitu inventus ut homo, humiliavit semetipsum, factus obediens Patri usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. II).”

Igitur non, ut Arius impie calumniatus est, impotentiam suam Dei Filius testatur, cum dicit:

“Si ego glorifico meipsum, gloria mea nihil est; est Pater meus qui glorificat me,”

sed concordem cum Patre exprimit charitatem, qua se non solum nunquam a Patre divisit, sicut calumniantur isti dicentes:

“Quem teipsum facis?”

Sed potius paternae obediens charitati, quod infra se erat, scilicet, humanam naturam assumpsit. Dicat itaque:

“Si ego glorifico meipsum, gloria mea nihil est,”

id est, quisquis supra semetipsum tendit, sicut vos de me calumniamini dicentes:

“Quem teipsum facis?”

gloria ejus nihil est. Debemus enim concordem Patris et Filii charitatem nos imitari, qua et Pater Filium, et Filius Patrem glorificat, ipso Filio dicente:

“Pater, clarifica Filium tuum, ut et Filius clarificet te (Joan. XVII),”

ut mutua charitate fiat in nobis quod scriptum est (Rom. XII). Honore invicem praevenientes, et tunc gloria nostra nonnihil est. Ea quae protinus addidit, cordi prudenti et auri doctrinam quaerenti humilem satis de objecta calumnia purgationem sonant Filii Dei, videlicet quod non vanam quaerendo gloriam, sed certam ob causam, de seipso dicat haec, et caetera hujusmodi: Cum enim dixisset:

“Est Pater qui glorificat me,”

statim adjecit: