CAPUT XXXIX. Quod nos eadem terrae Sabbata, non carnaliter, sed spiritualiter debeamus observare.

Caeterum nos in plenitudine temporis sumus, de qua vir magnus, vir perfectus loquitur Apostolus:

“Et nos cum essemus parvuli, sub elementis mundi eramus servientes. At, ubi venit plenitudo temporis, misit Deus Filium suum, factum ex muliere, factum sub lege, ut eos, qui sub lege erant, redimeret, ut adoptionem filiorum reciperemus (Gal. IV),”

etc. In hac plenitudine positi, non decet ut convertamur

“iterum ad infirma et egena elementa (ibid.),”

videlicet ut nihil aliud arbitremur agi hic, nisi quod arida sonat littera, dicendo:

“Sex annis seres agrum tuum, et sex annis putabis vineam tuam, colligesque fructus ejus, septimo autem anno sabbatum erit terrae requietionis Domini,”

etc. Neque enim pro magno computare dignabuntur Romani, quod illi populo exiguum terrae sinum Deus dedit, cum et patres eorum pauci Aenea duce Latium occupare potuerint, et ipsi deinceps orbem terrae maximis et crebris bellorum victoriis sibimet subjecerint. Itaque et ipsi humana ratione possunt adduci, ut credant, quod Deus majestatis nunquam de illius terrae bonis, sive meliorum significatione, nunquam de illius terrae exiguae incommodis, sive malorum aeternorum invisibilium figuratione verba facere dignatus sit. Igitur, quoniam misit Deus Spiritum Filii sui in corda nostra clamantem: Abba Pater (Rom. VIII), jam et haec in spiritu contemplemur, ubi litteram pro capacitate sensuum exercitatorum jure fastidimus.