CAPUT XXVI. De eo quod scriptum est, in psalmo memorato:

“Qui ponis nubem ascensum tuum.”

Quid vero est quod ubi idem Propheta dixit: Qui tegis aquis superiora ejus, et protinus adjunxit: Qui ponis nubem ascensum tuum, qui ambulas super pennas ventorum, qui facis angelos tuos spiritus, et ministros tuos ignem urentem (Psal. CIII). Etenim mystice quidem prophetia est, de hoc ipso qui coelum extendit magnificentissimo Deo, Dei Verbo, quia homo factus est et mortuus, post resurrectionem suam in coelum ascendit. Tunc enim posuit nubem ascensum suum, et ambulavit super pennas ventorum: videntibus quippe apostolis suis, elevatus est, et nubes suscepit eum ab oculis eorum (Act. I). Verum hic nos litterae sensum quaerimus, ut certum historiae fundamentum teneamus. Quid ergo est, Qui ponis nubem ascensum tuum, etc., nisi quia diversos sub eodem firmamento coeli hujus, id est aeris, motus huic habitationi necessarios beneficio 11 conditoris fieri, commendari debuit. Tunc enim ponit nubem ascensum suum, et iterum ambulat super pennas ventorum, quando ad temperandum coeli fervorem aquare de mari, sive fluminibus stagnisque et paludibus exhalatae glomerantur, actaeque flabris ventorum iterum in terram per concretas pluviae guttas deferuntur. Hoc modo et plane ponit nubem ascensum suum, et ambulat super pennas ventorum, non quidem vagando in circumscripta ejus substantia, sed competens auxilium conferendo, quando vult et prout vult, ad regendum ea quae condidit, providentiae ejus semper indigentia. Hoc, inquam, modo facit angelos suos spiritus, et ministros suos ignem urentem. Etsi recte juxta praesentis loci causam accipias, magnificentius dici non potest. Spiritus namque procellarum hic intelligendi sunt, qui tam certis effectibus faciunt verbum ejus, et non magis aberrant a voluntate vel arbitrio ejus, quam rationales spiritus, quos angelos, id est nuntios, dicimus. Proinde qui facit, inquit, angelos suos spiritus, et ministros suos ignem urentem, id est, qui spiritibus tempestatum, sive procellarum, pro angelis vel nuntiis suis, et igne urente pro ministris suis utitur. Quod etsi alium sensum habere videtur, scilicet quod rationales angeli, secundum propriam vitam spiritus, et secundum corpora sua ignis urens fieri dicantur, ut quibusdam dubie visum est, illud tamen verum et certum est, quia haec quae dicta sunt, sic Domino mundi ministrant, ut consuetudine nuntiandi, tempora nobis nota fecerint, et perseverantia ministrandi illi nunc usque creaturam ejus enutriant. Et notandum quod non in praeterito dixit, qui posuisti nubem ascensum tuum, qui ambulasti super pennas ventorum, qui fecisti angelos tuos spiritus, sicut postmodum ait, qui fundasti terram super stabilitatem suam, et terminum posuisti aquis quem non transgredientur, et fecit lunam et tempora, et posuisti tenebras, et facta est nox. Sed praesenti tempore dixit: Qui ponis nubem ascensum tuum, qui ambulas super pennas ventorum, qui facis angelos tuos spiritus. Non enim de creaturae alicujus constitutione hic agitur, sed de accidente motu creaturae, scilicet coeli hujus, quia videlicet spiritus isti, id est venti, non per se ipsi creaturae, sed quasi quidam anhelitus sufflantis naturae vel creaturae motus sunt. Quae cum semper moveatur eodem nutu Creatoris, quo et firmamentum superius semper volvitur, et inferius aquae fluviales semper labuntur, non tamen semper aequaliter, vel constante motu, sed nunc animosius, nunc tranquillius agitur. Solum firmamentum eadem semper et invariabili celeritate volvitur, sicut contra, terra semper immobilis tenetur, nisi quod singulis annis secundum superiorem speciem permutatur. Media autem, scilicet aqua, et qui terrae est proximus aer, nunc quidem segnius, nunc vero rapidius feruntur: agente Deo cujus aspectus nullam in republica sua naturam otiari patitur. Sunt autem omnes hujusmodi spiritus duodecim, quatuor principales, et octo laterales, bini singulis principibus, dextra laevaque adhaerentes, certis regionibus et nominibus suis ex longa consuetudine sui ministerii multis, et maxime pelagi cursoribus, jam cogniti. Suntque in amplissima mundi hujus domo, quasi magni patrisfamilias scopae grandes, cunctas aeris corruptiones, suo quique tempore certatim everrentes.