CAPUT XXI. De eo quod dictum est Moysi:

“Scribe hoc in libro,”

etc.

“Dixit autem Dominus ad Moysen: Scribe hoc ob monumentum in libro, et trade auribus Josue. Delebo enim memoriam Amalec de coelo.”

Non solum ex eo Saul abjecisse sermonem Domini redarguitur, et pro peccato inobedientiae, quasi pro scelere idololatriae projectus a Deo est, quia per Samuelem mandatum est ei a Domino dicente:

“Recensui quaecunque fecit Amalec Israeli, quomodo restitit ei in via cum ascenderet de Aegypto, nunc igitur vade, et percute Amalec, et demolire universa ejus (I Reg. XV),”

ipse autem versus est ad praedam, et fecit malum in oculis Domini, verum et ex hoc, quia sic dictum, et sic fuerat scriptum:

“Scribe hoc ob monumentum in libro, delebo enim memoriam Amalec sub coelo.”

Cum enim is, qui sine auctoritate de nihil usquam scripsit, hic ejus imperium interponit dicentis,

“scribe hoc,”

et deinde subjungentis,

“delebo enim memoriam Amalec sub coelo,”

magno utique judicii pondere futurum praevaricatorem premit, ne parvae videatur audaciae, quod, non parcente Deo, parcere ausus sit, vel quod, justitiae vindictam imperante Deo, ipse ad praedam se converterit. Porro spiritualiter in libro cordis cujusque nostrum scriptum esse vult quia diabolum antiquum inimicum Israel, et angelos ejus, et homines sequaces ejus, perdere habeat, et memoriam eorum sub coelo delere, videlicet dicendo:

“Ite, maledicti, in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis ejus (Matth. XXV),”

ut hac Scriptura permanente in cordibus nostris, nunquam cum illo pacem habeamus, neque pugnare jussi contra hunc Amalec, inobedientes simus. Quod enim uni mandatum est dicendo:

“Et trade auribus Josue,”

ad omnes nos pertinet, et omnibus audiendum traditum est. Si ita pugnantes deleverimus Amalec, melius triumphabimus, quam Saul, qui parcendo illi triumphalem superbiae fornicem rexit, meliusque placebit obedientia nostra, quam illius victimae. Nam hoc innuit quod sequitur:

“Aedificavitque Moyses altare, et vocavit nomen ejus, Dominus exaltatio mea, dicens: Quia manus solius [al. solii] Domini, et bellum Dei erit contra Amalec a generatione in generationem.”

Suam quippe animam in Dei templum aedificavit, qui vicit, ut stans jugiter supposito lapide manibus ejus non lassetur

“usque ad occasum solis,”

id est, usque ad finem vitae praesentis, dicatque cum David:

“Dominus illuminatio mea et salus mea: quem timebo?”

(Psal. XXVI.) Ac deinceps:

“In petra exaltavit me, et nunc exaltavit caput meum super inimicos meos. Circuibo et immolabo in tabernaculo ejus hostiam vociferationis (ibid.),”

etc.