VERS. 5.

“Induta est caro mea putredine”

et caetera. Videlicet quia

“a planta pedis usque ad verticem non erat in eo sanitas (Isa. I).”

Sed et haec in persona Ecclesiae, quam sua mutabilitas in hac peregrinatione fatigat, exponenda sunt.

“Si dormiero,”

id est si in contemplatione rapta fuero, ita sum mutabilis ut

“dicam: Quando surgam,”

id est, quando ad exteriora relaxabor: dicit enim palpando sibi nonnunquam etiam fortis animus: Non semper tenditur arcus.

“Et rursum,”

scilicet cum fuero remissa in exterioribus,

“expectabo vesperam,”

id est desiderabo contemplationis silentium,

“et replebor doloribus usque ad tenebras,”

id est donec praesens finiatur vita. Vel ita:

“Si dormiero,”

id est si in torpore otii fuero, exercitationem desiderans dico:

“Quando consurgam? et rursus exspectabo vesperam,”

id est et in quiete exercitium actionis, et in exercitatione, quaero otium quietis. Et hanc mutabilitatem mihi, scilicet Ecclesiae, causa haec maxime importat, quod

“caro mea;”

id est carnales, qui sunt membra mea,

“induta sit putredine et sordibus pulveris,”

id est per fidem quidem mundi, sed per operationem sunt immundi. Et haec causa,

“quod cutis mea.”

id est hi qui solis exterioribus intendunt, sicut cutis exterius in corpore tenditur.

“aruit,”

scilicet ab humore coelestium,

“et contracta est,”

scilicet diligendo praesentia, et non tendendo ad aeterna.