|
|
“Et statuam pactum meum inter me et te, et inter semen tuum post te.”
|
|
Et statuam pactum meum, inquit, inter me et te, et inter semen tuum post
te, in generationibus suis foedere sempiterno: ut sim Deus tuus, et
seminis tui post te, daboque tibi et semini tuo terram peregrinationis
tuae: omnem terram Chanaan in possessionem sempiternam eroque Deus
eorum: quia jam dictum est Abraham typum tenere antiqui populi
sanctorum, distinctio quam nunc fecit Deus, dicendo, inter me et te, et
semen tuum post te; itemque, ut sim Deus tuus, et seminis tui foedere
sempiterno, sic recte accipienda est, ut in nomine Abraham omnes
electos, qui ex carne simul et fide ejus sunt in nomine seminis ejus,
quod post ipsum, omnes electos, ex gentibus intelligamus, qui non quidem
caro et sanguis Abrahae, sed per fidem seminis ejus, quod est Christus,
semen sunt Abrahae (Rom. II): semen, inquam, posterius: quanto
naturalibus ramis qui fracti sunt posterior est oleaster, qui inseritur.
Item sub nomine terrae Chanaan, recte intelligitur illa terra viventium,
quae evomuit maledictum illum Chanaan, qui vere ex antiquo maledictus
est, id est, diabolum quam videlicet terram, omnem per fidem praedictum
Abrahae semen possidebit in aeternum. Alioquin, si solam hic accipias
terram, quam tunc Chananae homines inhabitabant, quomodo stabit quod
dictum est: Dabo tibi in possessionem aeternam? Interpretatur autem
Chanaan motus eorum. Quo nomine recte significatur superborum motus
angelorum: quibus venit pes superbiae, et manu peccati sui moti sunt, et
ceciderunt, et expulsi sunt, nec stare potuerunt (Psal. XXXV). Nec solum
hoc loco, sed pene in omnibus ejusmodi Dei sermonibus illa intelligenda
terra est, quae revera fluit lac et mel, quam respicit Dominus Deus
noster, e principio anni usque ad finem ejus, id est, semper. Dixitque
iterum Dominus ad Abraham: Et tu ergo custodies pactum meum, et semen
tuum post te in generationibus suis. Tanquam diceret: Meae fuerit
gratiae, spontaneum cum homine pactum inire: hominis sit, tantam non
negligere gratiam, et pactum Dei sui non facere irritum. Nam ego quidem
non profanabo testamentum meum, et quae procedunt de labiis meis non
faciam irrata (Psal. LXXXVIII): verumtamen quisquis irritum fecerit, ego
ultor existam: Tu ergo, quoniam homo es, et homo nonnisi operoso studio
veritatem tenere potest, quae naturaliter in Deo est: tu, inquam,
sollicitudine adhibita custodi pactum meum, et post te semen tuum.
|
|