|
Quibus vel ad quos juravit in promissione seminis, quod est Christus?
Duo sunt patriarchae magni Abraham atque David, et magna quidem gratia
juravit. Et hoc ante omnia scire debemus, quia fecit ex gratia sua magis
quam ex ipsorum meritis. Verumtamen eadem ejus gratia praeveniente
aliquo modo ad hanc dignitatem fuere praeparati, ut dignaretur Deus
juramento sese obligare cum illis. De Abraham manifestius illud est,
quia fide obtulit Isaac, cum tentaretur, et unigenitum offerebat, qui
susceperat repromissiones; ad quem dictum est:
|
“Quia in Isaac vocabitur tibi semen Deus (Gen. XXII),”
|
|
|
“arbitrans quia et a mortuis suscitare potens est (Hebr. XI).”
|
|
Ob hanc rem justa gratia Deus, quod dudum absque juramento promiserat,
cum juramento repromisit, in semine ejus benedicendas fore omnes gentes,
utique semen Christus est. Porro de David quaerendum, quam ob virtutem
maxime Deus illum dignum judicaverit, ut juraret illi, sicut testatur
ipse, et jam supra memoratum est. Et quidem non ita manifeste de illo
Scriptura refert sicut Abraham, quod dixerit illi Deus:
|
“Per memetipsum juravi, quia fecisti rem hanc vel illam, de fructu
ventris tui ponam super sedem tuam (Gen. XXII).”
|
|
Sed ratio docet, non multo minoris esse meriti, pepercisse inimico
propter Deum, quam non pepercisse unigenito filio propter Deum. Hoc
fecit David inimico suo infestissimo, quaerenti animam suam, inimico
regi, cujus regnum sine dubio se suscepturum sciebat, ibi pepercit ubi
quaerebat animam suam, quod eatenus fuerat inauditum, sicut testatur et
ipse Saul, admirans et dicens ad eum:
|
“Quis enim cum invenerit inimicum suum, dimittet eum in viam bonam? (I
Reg. XXIV).”
|
|
Ob hanc maxime causam juratum illi esse arbitramur quod semen vel caro
ejus assumenda foret in Filium Dei. Quia maxime causa ista facit filios
Dei, sicut testatur ipse Dominus cum dicit:
|
“Diligite inimicos vestros, benefacite his qui ode runt vos, et orate
pro persequentibus et calumniantibus vos, ut sitis filii Patris vestri
qui in coelis est (Matth. V).”
|
|
Dilexit inimicum, benefecit illi, non solum parcendo cum occidere
posset, verum etiam plangendo, cum ille occisus fuisset, et, sicut jam
dictum est, maxime pro causa hujusmodi tali juramento Dei dignus
exstitit.
|
|