CAPUT XXIII. Quod vere dixerit Dominus Judaeis,

“Si crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi.”

Vere et fideliter ait Dominus Judaeis, quia si crederetis Moysi crederetis forsitan et mihi. De me enim ille scripsit (Joan. V). Quid enim aliud quam ea quam de illo sunt, Moyses scripsit? Aut quem in alium, quam in Dei Filium, vultum suum scriptor intendit? Vere, ut hic novissime dictum est, Dominus illum facie ad faciem novit in omnibus signis atque portentis, quae misit per eum, ut faceret in terra Aegypti Pharaoni, et omnibus servis ejus, universaeque terrae illius, et cunctam manum robustam, magnaque mirabilia quae fecit Moyses coram universo Israel. In omnibus his novit eum Dominus, et ipse novit Dominum facie ad faciem. Faciendo namque extrinsecus haec omnia terrestria, coeleste intrinsecus certo intuitu respiciebat exemplar, quod in monte sibi ostensum fuerat, et secundum res illas, res veras, figurarum quasi in tabula docta manu pictor egregius imitatrices ducebat lineas. Haec illa claritas interioris vultus Moysi, quae hodie in Christo toto revelata est orbi, fugientes accusat Judaeos, videre non ferentes ejus, in quem non credunt, in Moyse suo gloriam Christi Filii Dei. Recte igitur et veraciter: Est, ait, qui vos accuset Moyses, in quo vos speratis (ibid.), quia vos in eum non creditis, quia vos vultui ejus clarissimo, perfidiae velamen oppanditis. Nos autem credimus propter quod et locuti sumus (II Cor. IV), et si quid aliter quam dici debuit, diximus, si quid minus aut exilius, veniam a te, et a spiritu Moysi, duce vel habitatore Christo, petimus.