VERS. 22-25.

Quid enim proderit nomini de universo labore suo et afflictione spiritus, qua sub sole cruciatus est? Cuncti dies ejus doloribus et aerumnis pleni sunt, nec per noctem mente requiescit: et hoc nonne vanitas est? Nonne melius est comedere et bibere, et ostendere animae sua bona de laboribus suis? et hoc de manu Dei est. Quis ita devorabit, et deliciis affluet, ut ego? Quam varii sint in nobis naturae nostrae affectus, in verbis patet Ecclesiastis, modo contra largum, modo voce frugi loquentis. Quid proderit, ait, quod homo semper laborat sub sole sine proventu aliquo? Vanus est labor sine fructu. Est aliquis durus, et immoderatius quam necesse sit immoriens operum studiis, patiensque laborum: non nocte, non die requiescit. Quis vitam istius totam aerumnis durisque laboribus excruciari non misereatur? Nunquam habet pacem, non requiemnon est illi honesta voluptas. Cum debet ei nox in tempesta quietem, jugiter cor ejus pernoctantis cura perurit. Et haec nonne vanitas est? Hoc pro parte largi. Alius in affectu loquitur de parte frugi. Nequaquam, inquit prohibeas instare labori, ne corpus et cor otiosi gravi veterno torpeant. Sed, quaeso, sitne magis famae, magis utile membris, ut aliquis edendo, bibendo, et labore suo fruendo, ostendens animae suae digna emolumenta laborum suorum, vivat convenienter humanae naturae, et non erit ingratus vitae rerumque datori, de cujus manu data sunt ista sufficienter: certe, si sit utrimque modus, tunc erit ibi mundus et decens naturae victus. Ecce patet quos affectus notavit, et proposuit Ecclesiastes, qui modo in multis, modo variantur in uno. Seipsum exemplar proponens ait: Quis ita devorabit, et deliciis affluet, ut ego? Quasi diceret: Affluo deliciando, sed non effluo luxuriando: modus est in parcendo, modus in deliciando. Haec interim secundum litteram, ne videremur penitus simplicem praeterire sensum, et, dum spirituales delicias sequimur, historiae contemnere paupertatem. Quid enim ad opes terrae pertinet sapientia, scientia, virtus, in quibus se laborasse testatus est; cum sapientiae, scientiae, atque virtutis sit calcare terrena? Quid boni est aut quale Dei munus, et suis opibus inhiare, et quasi fugientem praeterire voluptatem: et alienum laborem in proprias delicias vertere, et hoc putare donum esse Dei, si alienis miseriis et laboribus perfruamur? Bonum est igitur veros cibos et veram sumere potionem, quos de agni carne et sanguine in divinis voluminibus invenimus. Quis enim et comedere, et, cum opus est, parcere potest, absque eo qui praecipit sanctum canibus non esse mittendum (Matth. VII), et docet quomodo sint in tempore conservis danda cibaria (Prov. XXXI), et juxta alium sensum, inventum mel tantum comedere quantum sufficit.