CAPUT 10

Tandem operae pretium est scire conclusionem hujusce orationis, qualis sit ait:

“Cui autem similem existimabo generationem istam? Similis est pueris sedentibus in foro, qui clamantes coaequalibus dicunt: Cecinimus vobis, et non saltastis, lamentavimus et non planxistis. Venit enim Joannes neque manducans neque bibens, et dicunt: Daemonium habet. Venit Filius homnis manducans et bibens, et dicunt: Ecce homo vorax, et potator vini, publicanorum et peccatorum amicus. Et justificata est sapientia a filiis suis.”

Sensus iste est: Dixi vobis de Joanne quia angelus, quia Helias est, angelus non societate naturae, sed officii dignitate. Helias non proprietate personae, sed spiritu et virtute. Et si habetis aures audiendi, consequenter audire et intelligere debuistis, quia ego Dominator quem vos quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis, et nunc veni pro salute generis humani, antequam veniet dies meus, dies judicii magnus et horribilis. Vos autem neque praecursionem ejus neque adventum meum suscipere parati estis, aut parari vultis, contra vosmetipsos divisi, et quam imparati sitis finis utriusque probabit, finis meus, finis Joannis.

“Cui ergo similem dicam generationem istam,”

cujus tempore et Joannes quasi angelus praevenit, et ego Dominator statim veni, triginta annos, et paulo plus vobiscum morati, qui sunt dies unius generationis?

“Similis est pueris sedentibus in foro,”

etc. Quam boni pueri, qui dicunt,

“cantavimus, lamentavimus.”

Quam mali et quam stulti pueri, quibus dicunt,

“non saltastis, non planxistis!”

Puerorum cantantium primus et praeceptor optimus erat ipse Dominus noster Jesus Christus, de quo Deus Pater in Esaia loquitur:

“Ecce puer meus exaltabitur et elevabitur, et sublimis erit valde (Isa. LII).”

Et alibi puer idem ipse dicit:

“Ecce ego et pueri quos mihi dedit Deus (Isa. VIII).”

Hujusmodi puerorum cantatio fuit, quam puer iste primus sic incoepit ut cum publicanis et peccatoribus manducaret, quatenus per hanc benignissimam condescensionem benevoli redderentur ad audiendum bonum nuntium, scilicet paratam sibi esse remissionem peccatorum. Ad hujusmodi cantationem Judaei non saltaverunt, non exsultaverunt, non in bonis operibus sese excitaverunt, imo cantanti huic et pueris ejus, scilicet apostolis, inviderunt, et ipsum maxime blasphemaverunt. Propterea dicit:

“Venit Filius hominis manducans et bibens, et dicunt: Ecce homo vorans [leg. vorax], et potator vini, publicanorum et peccatorum amicus.”

Puerorum lamentantium primus vel maximus erat Joannes, qui peccatis arguendis asperrimus:

“Genimina, inquit, viperarum, quis ostendit vobis fugere a ventura ira? (Luc. III.)”

“Erat autem vestitus pilis cameli, et zona pellicea circa lumbos ejus, et locustas et mel silvestre edebat (Matth. III).”

Hoc totum lamentatio erat, Ad hujusmodi lamentationem non planxerunt, quia poenitentiam non egerunt, imo et velut insanum detestati sunt. Propterea dicit:

“Venit Joannes neque manducans neque bibens, et dicunt: Daemonium habet.”

Nonne ergo inexcusabilis est generatio haec? Plane inexcusabilis, ut stulti pueri. Deus autem, vel Sapientia Dei non est unde arguatur, ita ut constanter dicere possit:

“Quid ultra debui facere tibi, et non feci? (Isa. V.)”

Propterea dicit:

“Et justificata est sapientia a filiis hominum.”

Justificata veraciter justificatione illa, quam Psalmista desiderans dicebat:

“ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”

Vere magna et gloriosa justificatio, cujus Apostolus hoc modo meminit:

“Quid enim si quidam illorum non crediderunt? Nunquid incredulitas illorum fidem Dei evacuavit? Absit! Est autem Deus verax, omnis autem homo mendax, sicut scriptum est (Psal. CXV), ut justificeris in sermonibus tuis et vincas cum judicaris (Rom. III).”

Poterat ergo dicere sic, et justificatus est in sermonibus suis Deus, fideliter adimplendo quod patribus promisit, proximus factus per assumptionem carnis generationi huic ingratae et mendaci, sed quia de pueris similitudinem proposuerat, dicere maluit,

“et justificata est sapientia a filiis suis,”

quia videlicet pueri qui dicunt,

“cantavimus, lamentavimus,”

ipsi sunt filii sapientiae, et ipsorum cantare, sive lamentari, est justificari, laudare et glorificare sapientiam Dei, cujus summum opus est incarnatio sive adventus Filii Dei.