LIBER SECUNDUS


INCIPIUNT CAPITULA LIBRI SECUNDI.

I. Quod monachi non debent sibi tantum ascribere quod constat multos possidere.

II. Quod si se fatentur dignitatem apostolorum apprehendisse, probantur minime imitatores eorum fuisse.

III. Quomodo illi justificantur qui a seipsis accusantur.

IV. Quod, sicut humilitas sit qua in ipsum itur Deum, sic superbia qua in ipsum diabolum.

V. Quod omnis homo imperfectus probetur, si districte judicetur.

VI. Quod si abstinere per se bonum vel malum concedatur, inconveniens sequatur.

VII. Quomodo constat probatum jejunium nec bonum esse nec malum, sed medium.

VIII. Oppositio quare nobis imitandum proponatur, si per se nec bonum nec malum probatur.

IX. Quod non dicta et opera, sed animus proponatur imitandus.

X. Quod regnum coelorum magis detur ob boni animi studia quam ob ipsa jejunia.

XI. Quod nunquam monachi fuere qui potuerunt retrocedere.

XII. Quod regulares canonici concludantur nunquam cum Domino judicare debere, qui se volunt super monachos extollere

XIII. Quod, si dicunt habitum apostolorum se habere, omnes debent se et albo colobio induere, et adeo fieri pannosi ut ad videndum sint ignominiosi.

XIV. Quod quicunque volunt de habitu praesumere, non possunt hanc calumniam evadere.

XV. Quod qui nolunt esse juniores et humiliores, convincuntur non habere vitam sanctam et sanctos mores

XVI. Quod non faciat apostolum miraculis coruscare, baptizare, praedicare, sed virtutes habere et seipsum humiliare.

XVII. Quod multiplex inconvenientia sequatur, si in his tribus apostolica vita accipiatur.