|
|
“Quis dedit, inquit, vehementissimo imbri, ”
|
|
id est praedicationi cum impetu eunti,
scilicet ut inter ipsas persecutionis angustias sermo Dei curreret, non
solum tanquam vehemens, sed et tanquam vehementissimus imber? Nam
suadere hominibus ut credant aeterna vel invisibilia, vehemens quidem
sed non vehementissimus praedicationis imber est; suadere autem ut
propter spem futurorum rem contemnant praesentium, vel diversa non
timeant genera mortium, non tantum vehemens, sed et vehementissimus
imber est.
|
“Quis ergo, inquit, dedit vehementissimo imbri cursum,”
|
|
scilicet ut electi tam multi non solum res desererent, sed et membra in
cruciatibus ponerent,
|
“et viam sonantis tonitrui,”
|
|
id est effectum praedicationis superni terroris; quae dum ex antiquorum
Patrum conveniente prophetia processit, quasi tonitruum ex nubium
concussione terribiliter insonuit.
|
“Quis, inquam, dedit hanc viam,”
|
|
subaudi nisi ego?
inquit Paulus,
|
“est aliquid, neque qui rigat; sed qui incrementum dat Deus (I Cor.
III).”
|
|
Et si quaeras ad quid dederit?
|
|