|
INCIPIT LIBER TERTIUS.
D. Sicut irruente nocte compellebamur quiscere, ita ipsa illucescente
die hortamur surgere. Quare te decet quod monachis objicitur diligenter
excutere.
M. Dummodo mihi Deus dignetur succurrere, id praesto sum facere. Quare
te decet quod ojicitur praemittere.
D. Porro, inquiunt regulares canonici, quia vitam noscuntur monachi
poenitentium agere, debent se in claustro quasi sub modio abscondere;
mortui enim sunt. et vita illorum abscondita est cum Christo in Deo. Cum
ergo Christus apparuerit, tunc et vita ipsorum apparebit cum ipso in
gloria (Col. III, 3, 4.) Sicut ergo hic mortui, ibi vivi; sic ibi
apparere, hic tamen debent latere. Ergo nec debent praedicare, nec
baptizare. Hoc etiam habitus eorum testatur quia, sicut sunt tam vestitu
quam tonsura despicabiles, ita non sunt in vita huic mundo probabiles.
Illi autem qui dicuntur clerici, sicut sibi videntur regularium
canonicorum vitam ducere, ita haec cum ipsis canonicis monachis
objicere.
M. Haec non debent solis monachis, sed omnibus patriarchis et prophetis
apostolis, tandem omnibus sanctis objecisse, quos constat omnes vitam
poenitentium habuisse.
D. Si ita intelligitur, nullus ab hoc opprobrio excipitur; nam scriptum
est: Conclusit Deus omnia sub peccato, ut omnium misereatur (Rom. XI,
32), et omnes peccavimus, et egemus gratia Dei (Rom. III, 23.) Ipsi
etiam apostoli de se dicunt: Si dixerimus quoniam peccatum non habemus,
ipsi nos seducimus, et veritas in nobis non est (I Joan. I, 8).
M. Omnes autem qui dicuntur sub peccato conclusi esse, necesse est, si
salvati sunt, de peccato poenituisse. De peccato autem poenitere hoc est
vitam poenitentium habere. Igitur, si omnes sancti noscuntur vitam
poenitentium agere, debent ergo se omnes sancti sub modio abscondere.
Nullus ergo debuit praedicasse, baptizasse, vel miracula aliqua fecisse.
D. Hoc nihil falsius dicitur.
M. Nihil igitur hoc falsius monachis objicitur.
D. Non sic, inquiunt, intelligitur vitam poenitentium agere, sed quos
constat de criminalibus peccatis id facere.
|
|