|
Hic jam illud quis forte objicit, quod in Israel quoque, qui translatus
est, nonnulli Deo placertes fuerunt, et non potest negari. Nam, exempli
gratia, Tobias ex tribu et civitate Nephthali, illa captivitate captus,
et captivus fuit sanctus, et vitae laudabilis, sicut de eo scriptum est
quia
|
“cum captus esset in diebus Salmanasar regis Assyriorum, in captivitate
tamen positus, viam veritatis non deseruit (Tob. I),”
|
|
quam adeo firmiter tenuit, ut dignus existeret novo miraculo, mira
novitate angelicae visitationis. Cur ergo saltem huic et caeteris,
quorum illa historia meminit, non addidit Dominus misereri, ut
absolverentur jugo captivitatis, sicut misertus est Judae, et domui
David? Ac haec, inquam, domus Juda vel domus David, non solum hoc
patrecinium apud misericordem Deum habuit, quod illic aliqui inventi
sunt justi, sed quod certo sciendum, et memoriter tenendum est,
veritatem verbi Dei vel promissionis, necessario adimplendam nativitate
vel incarnatione Christi, de tribu Juda, de semine David. Causam istam
Israel, in Assyrios ductus captivus, non habuit, quia, sicut jam
superius memoratum est, non de aliqua tribu Israel, sed de tribu Juda
promissum erat quod Christus nasciturus esset. Causa ista, non meritum
juvit tribum Juda, veritas Dei necessario implenda, non propria justitia
servavit domum David. Proinde, non magis querendum est de Tobia
caeterisque justis, qui justi esse potuerunt in diebus illis, quod non
eos Dominus in terram suam reduxerit, quam modo querimur de Judaeis, qui
convertuntur ad fidem Christi, quod non statim reducantur in terram, de
qua ducti sunt captivi. Fuerint tunc ubivis decem tribus, de quibus
Christus non erat nasciturus, sint nunc ubivis dispersi Judaei, quamvis
ad fidem conversi, quoniam jam Christus est natus, sufficiebat Deo, et
sufficit humano generi, quia tantum sollicitus fuit et praecavit, quod
praemonuit fidelis monitor David, dicendo:
|
“Ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”
|
|
|
|