CAPUT VIII. De ortu atque elegantia Moysis.

(CAP. II.)

“Egressus est post haec vir de domo Levi, accepta uxore stirpis suae, quae concepit, et peperit filium. Et videns eum elegantem, abscondit tribus mensibus. Cumque jam celare non posset, sumpsit fiscellam scirpeam, et linivit eam bitumine ac pice, posuitque intus infantulum,”

etc. Principio dicendum quia non factum est de omnibus impium regis imperium dicentis:

“Quidquid masculini sexus natum fuerit, in flumen projicite, quidquid feminei, reservate.”

Alioquin quomodo alius ante hunc elegantem infantulum, scilicet Aaron evasit, triennio natus ante eum? Nempe cum dictum sit, quia post haec, subauditur impii regis edicta, vir ille de domo Levi egressus est et accepit uxorem, sine dubio et Aaron post haec eadem natus fuit, siquidem una eademque uxor illi, sicut alio loco Scriptura testatur,

“peperit Aaron, Moysen et Mariam (Exod. VI).”

Quod autem triennio senior Moyse Aaron fuerit, manifestius postmodum scriptum est hoc modo:

“Erat autem Moyses octoginta annorum, et Aaron octoginta tres quando locuti sunt ad Pharaonem (Exod. VII).”

Sed et parvulos, et viginti annorum juvenculos, in exitu suo filii Israel habuerunt. Claret igitur quod non impletum est universum nequam regis praeceptum, alioquin non fuisset in exitu Israel de Aegypto vir inter eos infra aetatem octoginta annorum, neque ante Moysen quidem, sed neque post illud regis praeceptum evasisset Aaron. Proinde littera praesens diligentius intuenda est. Sic enim videtur significare quod, cum omnes infantuli projicerentur, mater hujus, propter elegantiam studiosior facta, tribus eum absconderit mensibus ut saltem hic servaretur aliis pereuntibus. Verum huic sensui, quae praedicta est evidentissima ratio refragatur. Potius ergo illud constat, ne propter elegantiam ejus quae jam ardere coeperat, magis inflammaretur invidia: etenim breviter quidem et parce de semetipso loquens Moyses dixit, infantem se esse elegantem (Exod. II); sed revera tanta fuit elegantia, quanta divinum illum splendorem praesignari decuit, quo postea facies ejus ex collocutione Dei splendida facta est (Exod. XXXIV). Neque enim elegantia studiosa nato mox infantulo inesse potuit. Notandum deinde quod ubi obstetrices Deum timentes in sancta Scriptura nominatas esse jure voluit, pro eo quod charitatem utilem praeposuere vero inutili, dixit enim mox,

“quarum una vocabatur Sephora,”

quod interpretatur pulchritudo, sive placens,

“altera Phua,”

id est, perfectio, illic patrem et matrem nominibus suis non expressit, ita dixisse contentus:

“Egressus est post haec vir de domo Levi accepta uxore stirpis suae.”

Verum tamen alibi, non quidem amota hac humilitate; sed observata lege historiae, et nomen patris Amram, quod interpretatur populus excelsus, et matris suae nomen ponit Jocabed, quod interpretatur ubi est gloria mea, sive est gravis.

“Quae peperit ei, inquit, Aaron, Moysen, et Mariam (Exod. VI),”

quorum Aaron mons fortitudinis, sive mons fortis, quod nomen utique dignitati sacerdotii congruit, Moyses sumptus ex aqua, sive assumptio, quod a causa legis quae per eum data est non discrepat, de divinae namque Sapientiae abundantia sumpta est, Maria vero illuminatrix, ut stella maris: prophetia, namque, quae per illam significata est, et nos illuminat, et nostro mari, id est, huic saeculo stella est, ubi attendimus illi

“tanquam lucernae lucenti in caliginoso loco, donec lucescat dies et lucifer oriatur in cordibus nostris (II Petr. I).”