CAPUT 4

“Et super capita ejus nomina blasphemiae.”

“Nomina blasphemiae,”

id est nomina divinitatis usurpatae vel affectatae similitudinis divinae. Et quidem de primo istorum capitum, id est de regno Aegyptiorum, certum est quia blasphemavit, non tantum in eo quod contra Deum stetit, filios Israel premendo, ut nullam haberent recordationem nominis Domini, verum etiam in eo, quod ipsam affectavit similitudinem Dei (Exod. V). Unde et typum tenet diaboli, diciturque Prophetae in exprobrationem illius ex ore Domini:

“Fili hominis, dic Pharaoni regi Aegypti et populo ejus: Cui similis factus es in magnitudine tua?”

(Ezech. XXXI.) Et post aliqua:

“Cui assimilatus es, o inclyte atque sublimis inter ligna voluptatis? Ecce deductus es cum lignis voluptatis ad terram ultimam, in medio incircumcisorum dormies cum his qui interfecti sunt gladio. Ipse est Pharao et omnis multitudo ejus, dicit Dominus Deus (ibid.).”

De regno Israelitarum certum est quia Jezabel blasphemavit, non tantummodo cogens Baal pro Deo coli, verum etiam pervertendo jurationem nominis Domini tunc temporis usitatam, ut quia solitum erat sic jurari:

“Haec mihi faciat Deus et haec addat (III Reg. II),”

ipsa sic juraret, exempli gratia, contra Eliam:

“Haec mihi faciant dii, et haec addant, nisi cras hac hora posuero animam tuam, sicut animam unius ex illis (III Reg. XIX),”

subauditur prophetis Baal, quos occidisti. De regno Babyloniorum notum est quia magnifice gloriatum est, maxime quando statuam crexit auream, compellens ut adorarent eam, blasphemavit et dixit:

“Et quis est Deus qui eripiat vos de manu mea?”

(Dan. III.) Itemque in libro Judith scriptum est:

“Praeceperat enim Holoferni Nabuchodonosor rex, ut omnes deos terrae exterminaret, videlicet ut ipse solus diceretur Deus ab iis nationibus quae potuissent ejus potentiae subjugari (Judith. III).”

De regno Persarum atque Medorum item novimus, quia superbiae nomen illi Aman superbissimus inscripsit, quia, comperto quod Mardochaeus non se adoraret, valde iratus est (Esther. III). Mardochaeus autem orans haec ad Deum inter caetera dicit:

“Libenter pro salute Israel etiam vestigia pedum ejus deosculari paratus essem, sed timui ne honorem Dei mei transferrem ad hominem, et ne quem adorarem excepto Deo meo (Esther. XIII).”

Quod cum dicit satis exprimit quia superbus ille non qualemcunque adorationem, sed illam exigebat sibi quae soli Deo debita est. Nam est adoratio qua, salvo honore Dei, liceat adorare et adorari, quam Mardochaeus non tantopere refugisset, cum et propheta sanctus regem hominem adoraverit, sicut scriptum est:

“Et nuntiaverunt regi dicentes: Adest Nathan propheta. Cumque introisset et stetisset in conspectu regis, et adorasset pronus in terram (III Reg. I),”

etc. De regno Graecorum fere nemo qui nesciat quia blasphemavit, et blasphemiae notam sibi inussit, videlicet quando Antiochus saepe dictus, ascendens Jerosolymis

“in multitudine gravi, intravit in sanctificationem cum superbia, et locutus est superbiam magnam (I Mach. I).”

De cujus superba blasphemia Daniel praevidens:

“Et magnificatus est, inquit, usque ad fortitudinem coeli, et dejecit de fortitudine et de stellis, et conculcavit eas, et usque ad principem fortitudinis magnificatus est, et ab eo tulit juge sacrificium (Dan. VIII),”

etc. De regno Romanorum quis nesciat quod blasphemiae nomen sibi altius inscripserit, dando regibus suis rapinam divini nominis. Nam (ut de caeteris taceam, qui, postquam mortui fuerunt, inter deos relati sunt), Octavianus Augustus adhuc vivens et in corpore praesens deus dictus est, templum quoque atque simulacrum, nec non et sacrificiorum ritus sibimet exhibitos a fatuis nimiumque stultis adulantium populorum turbis nimius praesumptor admisit. De regno Antichristi quod caput septimum erit, non longius exempla petantur sive testimonia blasphemiae, qua caput illum impurum notandum sive coronandum sit. Nam hic postmodum de illo Scriptura ista dicit:

“Et datum est ei os loquens magna et blasphemiam, et aperuit os suum in blasphemias ad Deum, blasphemare nomen ejus, et tabernaculum ejus.”

Igitur super capita bestiae nomina blasphemiae, quia singula regna regibus suis nomen, quod est Deus, ascripserunt, vel ipsi reges ultro praeripuerunt, quod nimirum est blasphemare.

“Et bestia quam vidi, similis erat pardo, et pedes ejus sicut ursi, et os ejus sicut os leonis.”

Pardus in visione Danielis, ubi quatuor bestiae grandes ascendebant de mari diversae inter se, regnum significat Macedonum. Est autem bestia velocissima quae praeceps fertur ad sanguinem, et saltu in mortem ruit. Comparatur ergo illi regnum Macedonum, regnum Alexandri, cujus victoriis velocius nihil fuit, quippe qui ab Illyrico et Adriatico mari usque ad Indicum Oceanum et Gangem fluvium, non tam praeliis quam victoriis percurrit, et sex annis Europae partem, et omnem sibi Asiam subjugavit.