|
(CAP. XXXII.) Primum ergo pro magnificentia viri accipimus quod dictum
est: Jacob quoque abiit itinere quo coeperat, fueruntque obviam ei
angeli Dei. Quos cum vidisset, ait: Castra Dei sunt haec. Et appellavit
nomen loci illius Mahanaim, id est, castra. Non dictum est quia apparuit
angelus, vel apparuerunt angeli ei, quod et multis accidit, sed dictum
est quia fuerunt ei obviam angeli Dei, quod insigne sonat victoris et
emeriti, cui, pro gloria triumphi, pompa coelestis obviam procedens,
festiva exceptione laetum obsequium praebuerit. Nec vero paucos vidit
qui dixit, castra Dei sunt haec; et ob hoc appellavit nomen locis illius
Mahanaim, id est castra; multiplicia namque castra sunt angelorum. Unde
et in prophetis qui pro hujusmodi visionibus Videntes appellantur (I
Reg. IX), usitato dicitur, Dominus Deus exercituum, quod Hebraice
dicitur Sabaoth. Et recte talem habuit occursum qui sub obedientia
peregre militaverat, in fide certaverat, in spe victoriam perfecerat, in
charitate dilatata ejus anima profundissimas beneficiis divinis gratias
agebat. Minor sum, inquit, cunctis miserationibus tuis, Deus patris mei
Abraham: in baculo meo transivi Jordanem istum, et nunc cum duabus
turmis egredior, etc. Amplius autem et quod paulo post subditur:
Traductisque omnibus quae ad se pertinebant, remansit solus, et ecce vir
luctabatur cum eo, usque mane. Qui cum videret quod eum superare non
posset, etc. Veram in isto ultra modum hominis magnitudinem, veramque
non carnis, sed spiritus indicat fortitudinem, unde judicare non possit
animalis homo Esau, qui veniebat cum quadringentis viris, in hac sola
fortitudine sua gloriabundus. At ille, antequam spiritualis et ejusmodi
glorificationibus indignum Esau judicare et in seipso per haec scire
poterat, non leviter benedictionem adimpletam, vel adimplendam esse, qua
dictum sibi fuerat: Crescere te faciat Dominus meus, per quam fratrum
suorum dominus erat constitutus (Gen. XXVII). Et quidem ille jam talibus
quoque abundare coeperat, qualium copiis extollebatur Esau, sed eadem
meliorum comparatione parvipendens, gloriabatur potius in humilitate sua
caeterisque virtutibus, quas veras divitias recte computabat. Porro
vanitatem illius quam optime noverat, utpote spiritualis homo, qualis,
ut jam dictum est, judicat omnia, vanitatem, inquam, illius oblatis
ultra obsequiis saturare festinabat, munera praemittens domino suo Esau,
praecipiensque suis: Haec et haec dicetis, sic et sic loquimini domino
meo Esau, et deinde ipse progrediens et adorans in terram, suosque omnes
submittens instructos et praedoctos ad adorandum, id est inclinandum
coram Esau. Et dicit: Sic enim vidi faciem tuam, quasi viderim vultum
Dei, id est quod ex vultu tuo sedatum esse adverti odium tuum, ut non
percuteres matrem cum filiis, ita laetus accepi ac si viderim vultum
Dei, cujus praesentia veraciter cognoscitur ex praesentibus beneficiis
suis. Et notanda trementis diligentia, qua sic disposuit, ut Rachel et
Joseph extremi starent et extremi adorarent, quia videlicet, quae misera
spes erat, si percuteret occurrentes, fortassis antequam hi extremi
attingerentur, satiata crudelitas dehisceret, et in istis extremis
maximam vitae ejus partem reservaret. Econtrario utramque ancillam et
liberos earum in principio, Liam vero et liberos ejus in secundo posuit
loco, ut quique ordines, sicut profundius haeserant affectibus patris,
ita longius absisterent gladio ferientis. Sed jam super isto quoque
capitulo breviter aliquid juxta anagogen dicendum est.
|
|