|
Item quaeritur cur sanctum virum Deus in amorem reprobi declinare
permiserit, cur a nesciente et non vidente illum qui non vocatus fuisset
benedici voluerit? Hic primo dicimus non venisse Dominum nisi ad oves
perditas domus Israel, nec voluisse panem accipere filiorum, et dare eum
canibus (Matth. XV), et benedictionem primam Judaeorum populo detulisse,
quibus credita sunt eloquia Dei, et repromissio, et legislatio, et
confessio testamenti (Rom. IX), verum, quia credere noluerunt illi, ad
Jacob, id est, ad minorem populum benedictionem esse translatam, neque
tamen majorem filium penitus fuisse despectum, quia cum subintravit
plenitudo gentium, tunc omnis Israel salvus erit (Rom. XI). Itaque
coeptum superius sensum allegoricum in promptu habemus, et jamdudum
traditum a sanctis Patribus, nunc ore totius Ecclesiae celebratur.
Senuit namque verus Isaac, scilicet Dei Filius, et caligaverunt oculi
ejus, quando vetustate et senio nostrae naturae indutus, morte quoque
corporea fuit obscuratus. In ipsa caligine senectutis jussit primogenito
suo Esau: Sume, inquiens, arma tua, pharetram et arcum, cumque venatu
aliquid apprehenderis, fac mihi inde pulmentum. Etenim tota vita et in
ipsa morte sua, priorem populum ad poenitentiam per semetipsum
invitabat, et per apostolos suos, post gloriam suae resurrectionis, ut
credendo illum sibi cibum offerret, de quo dicit: Meus cibus est ut
faciam voluntatem Patris mei (Joan. IV). At ille tardavit, et nunc usque
vagatur foris. Interim Rebecca, id est mater gratiae, cujus affectus ab
humano affectu patris hujus, in alium filium declinaverat, juniorem
filium, id est, populum gentium subintrare suasit, ad praeoccupandum
haereditatem benedictionis, non vacuum, sed cum duobus haedis. Non enim
apparebis, inquit lex, vacuus in conspectu Domini Dei tui (Deut. XVI) Et
quidem unus sufficere poterat esui, etenim nec unus homo sufficere
posset ad esum haedi (Exod. XII), sed et hoc in figura contigit, quia
videlicet eum, qui accedit ad gratiam benedictionis Christi professionem
habere oportet, Novi pariter et Veteris Instrumenti, et talis confessio
cibus est Christi Filii Dei. Et vestibus, inquit, Esau valde bonis, quas
apud se habebat domi, induit eum. Has vestes paterfamilias in Evangelio
nominibus suis exprimit, reverso ad se filio qui perierat et inventus
est, qui mortuus fuerat et revixit: Cito, inquit, proferte stolam primam
et induite eum, et date annulum in manu ejus, et calceamenta in pedibus
ejus (Luc. XV). Quae senior ille filius, id est, prior populus pro culpa
sua perdidit Pelliculasque haedorum circumdedit manibus, et colli nuda
protexit.
|
|