|
[CAP. XVII.]
|
“Haec locutus est Jesus, et sublevatis oculis in coelum dixit: Pater,
venit hora, clarifica Filium tuum, ut Filius tuus clarificet te.”
|
|
Huic orationi Salvatoris congruit ille psalmi centesimi primi titulus
talis: Oratio pauperis cum anxiaretur et effunderet precem suam coram
Domino. Etenim illa hora anxiata est anima pauperis hujus, et erat
tristis usque ad mortem, ita ut, sicut alius evangelista refert:
|
“Factus in agonia, et prolixius orans sudaverit, factusque sit sudor
ejus sicut guttae sanguinis decurrentis in terram (Luc. XXII).”
|
|
Sciendum quippe quia non in illo coenaculo, in quo coena facta fuerat,
hanc orationem fudit. Nam superius evangelista illum inde egredientem
significavit, videlicet ubi jam exacta magna parte sermonis, cum
dixisset:
|
“Jam non multa loquar vobiscum, venit enim princeps mundi hujus, et in
me non habet quidquam, sed ut cognoscat mundus, quia ego diligo Patrem,
et sicut mandatum dedit mihi Pater, sic facio,”
|
|
repente sic intulit:
Quo tamen tunc abierunt, non dicit, sed luce clarius ex aliis accipimus
evangelistis. Sic enim concorditer referunt. Et hymno dicto exierunt in
montem Olivarum. Illic orationem istam fuisse celebratam perspicuum est.
Nam postquam illuc exiit:
|
“Tunc, inquit Matthaeus, venit Jesus cum illis in villam, quae dicitur
Gethsemani, et dixit discipulis suis: Sedete hic donec vadam illuc et
orem. Et assumpto Petro et duobus filiis Zebedaei; coepit contristari,
et moestus esse.”
|
|
Et subinde:
|
“Et progressus, inquit, pusillum, procidit in faciem suam, orans et
dicens: Mi Pater, si possibile est, transeat a me calix iste (Matth.
XXVI).”
|
|
Hoc idem Marcus (cap. XIV) evidenter narrat. Lucas quoque egressum illum
refert in montem Oliveti, et avulsum a discipulis suis, quantum factus
est lapidis, positis genibus orasse, addens hoc quia factus
|
“in agonia prolixius oravit, et factus est sudor ejus sicut guttae
sanguinis decurrentis in terram.”
|
|
Itaque consonantibus cunctis, hanc orationem dixit in monte Oliveti,
praesentibus Petro, et duobus filiis Zebedaei. Nam a caeteris discipulis
avulsus erat quantum jactus est lapidis. Aliis namque sedere jussis,
|
“donec vadam, inquit, et orem;”
|
|
postmodum Petro et filiis Zebedaei, quos assumpserat:
|
“Sustinete, ait, hic, et vigilate mecum.”
|
|
Et progressus, non jam quantum jactus est lapidis,
|
“sed pusillum, procidit in faciem suam.”
|
|
Unde non adeo mirum est hunc evangelistam, filium Zebedaei, prolixam
ejus scripsisse orationem (Luc. XXII), cum alii tam brevem scripserint,
quia videlicet vadens, ut oraret, hunc solum ex omnibus evangelistis
assumpsit, et hoc audiente oravit. Quid igitur pauper iste anxiatus
oraverit, quem clamorem ad Deum Patrem sine dubio perventurum emiserit,
in hoc evangelista plenius habentes apponamus, si aures habemus audiendi
et audiamus quid clamaverit, quam coram Domino Patre suo precem
effuderit. Sublevatis, inquit evangelista, oculis in coelum, videlicet
quo suae orationis dirigebat clamorem validum, dixit:
venit, inquam, hora, subauditur magnae angustiae vel tribulationis, in
qua deficiunt sicut fumus dies mei et percutior sicut fenum (Psal. CI),
leviter occisus juxta communem conditionem omnium mortalium. Sed
|
“tu clarifica Filium tuum,”
|
|
videlicet magna resurrectionis claritate,
|
“ut Filius tuus clarificet te,”
|
|
scilicet praeclara discipulorum suorum praedicatione, vel mortuorum
resurrectione. Sequitur enim:
|
|