CAPUT XI. De libro quem vidit in dextra sedentis super thronum quod ubi Agnus illum aperuit, ibi partem suam is e acceperit, et quid ei fuerit accipere librum de manu angeli, et devorare illum, accipere sibi datum calamum ei metiri templum.

Vidi, inquit, in dextera sedentis super thronum librum scriptum intus et foris, signatum sigillis septem. Et post pauca: Et vidi, et ecce in medio throni, et quatuor animalium, et in medio seniorum Agnum stantem tanquam occisum, habentem cornua septem, et oculos septem, qui sunt septem spiritus Dei, missi in omnem terram. Et venit et accepit de dextera sedentis in throno librum (Apoc. V). Item post aliqua: Et vocem quam audivi de coelo iterum loquentem mecum et dicentem: Vade, accipe librum apertum de manu angeli stantis supra mare et supra terram. Et abii ad angelum dicens ei, ut daret mihi librum. Et dixit mihi: Accipe, et devora illum. Et accepi librum de manu angeli, et devoravi eum, et erat in ore meo tanquam mel dulce, et cum devorassem eum, amaricatus est venter meus. Et dixit mihi: Oportet te iterum prophetare populis, et linguis, et regibus multis (Apoc. X). Et datus est mihi calamus virgae (Apoc. XI), etc. Hoc est quod paulo ante dicebamus, quia quemadmodum partem unam extra fratres suos ille filius accrescens Joseph, ita extra condiscipulos suos dilectus iste discipulus, egregiam per revelationem intelligentiae partem adeptus est. Quis est enim liber iste in dextera sedentis supra thronum, scriptus intus et foris, signatus sigillis septem, nisi idem qui in Isaia, et scienti litteras, et nescienti irreserabilis est, cujus tamen etiam illic ita praedicatur apertio, in die illa audient surdi verba libri? (Isa. XXIX.) Liber iste sancta Scriptura est, liber scriptus intus et foris, quippe cujus unitas concors vetus testamentum, quasi exterius, et novum continet interius, liber signatus septem sigillis id est vel omni latens mysteriorum plenitudine textus, vel Spiritus septiformis dispositione conscriptus. Hujus libri signacula verus Agnus Dei Christus habens cornua septem et oculos septem, id est septiformem Spiritum propter eminentiam potestatis cornibus, propter illuminationem gratiae, oculis comparatum, Agnus tanquam occisus, id est qui occisus quidem fuit, sed nunc est vivus, tunc apparuit quando resurgens a mortuis, et apparens discipulis suis, sicut jam diximus supra, aperuit illis sensum, ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV); amplius autem quando ascenso coelo dedit dona hominibus, dedit Spiritum sanctum intellectus intus linguis igneis, foris rutilantibus. Ibi nimirum Joannes iste partem suam inter fratres suos accepit; libri enim aperti sacramento revelata facie tam ipse quam et caeteri intellexerunt apostoli. Et in primo quidem sigillo decus Ecclesiae primitivae per equum album, in sequentibus tribus equis, rufo, nigro, et pallido, triforme contra eam bellum paganorum, falsorum fratrum, et haereticorum. In quinto gloriam sub hoc bello coronatorum subtus altare Dei clamantium. In sexto, mala illa quae tempore Antichristi ventura sunt. In septimo, et per illud quod factum est, quasi media hora silentium, aeternae quietis intellexerunt initium, quae omnia plenius a doctoribus nostris explanata sunt. Omnes omnino Scripturas in Christo impleri intellexerunt, et haec communis fuit sors omnium apostolorum, omnium enim veritatem docuit illos ille Spiritus veritatis, non modo de praeterito, sed et annuntiavit eis quae ventura sunt. Extra illos fratres suos, ut adhuc acciperet partem unam, partem magnam, sic dictum est ei: Vade et accipe librum apertum de manu angeli, datusque est illi calamus similis virgae, cum hoc dicto: Surge et metire templum Dei: Et in accipiendo librum dictum est et: Oportet te iterum prophetare populis et gentibus et linguis et regibus multis (Apoc. X), et in accipiendo calamum dictum est illi: Surge et metire templum Dei, hoc vel illud, ut jam dictum est, ita et fecit. Postmodum quippe de exsilio revocatus, et una voce rursum Evangelium praedicavit et calamo scripsit, metiendo templum Dei et altare, et adorantes in eo, quia videlicet in verbo Evangelii, corda singulorum, qui per fidem sunt templum Dei, in quibus Christus ipse per eamdem fidem inhabitans, alta e est, quasi metiendo determinantur. Ibi enim quantum singuli proficiant, quantumque regulae divinae concordent, inveniunt. Et notandum quod non nisi praemonitus voce loquentis secum, et dicentis: Vade et accipe librum apertum de manu angeli, non nisi vadens ad angelum, et postulans ut daret sibi librum, accepit et devoravit eumdem librum, dulcem tanquam mel in ore suo, amarum autem in ventre suo. Sic enim futurum erat, et sic factum est, ut loquentes cum eo multis precibus rogaret Ecclesia, quatenus ad recuperandam Evangelii veritatem, et viva voce consurgeret, et calamo inserviret. Misso namque illo in exsilium a Domitiano, qui secundus post Neronem Christianorum persecutor exstitit, irruperant in Ecclesiam haeretici, quasi in destituta pastore ovilia lupi. Martion Cherintus, et Hebion, caeterique Antichristi, qui Christum ante Mariam negantes, simplicitatem evangelicae fidei perversa maculavere doctrina. Et inde compulsus ab omnibus pene tunc Asiae episcopis, et indicto omnibus jejunio, Dominum precatus, ac sancti Spiritus gratia inebriatus, Evangelium suum scripsit, quo omnes haereticorum tenebras patefactae subito veritatis luce dispulit. Quod compulsus est ab omnibus pene tunc episcopis Asiae, hoc nimirum erat vocem de coelo, id est de Ecclesia Dei, audire loquentem secum, et dicentem: Vade et accipe librum. Quod itidem jejunium omnibus indixit, et precatus est Dominum hoc erat dicere ad angelum: Da mihi librum, sive da mihi calamum.