VERS. 10.

“Ipse vero scit viam meam.”

Ac si dicat: Videre non valeo videntem me et eum qui me subtiliter intuetur, intueri non possum. Sed tamen haec aliter intelligi possunt:

“Si ad Orientem iero,”

id est si mentem in consideratione majestatis ejus extulero,

“non apparet,”

quia videlicet, qualis sit a cogitatione mortali videri non praevalet.

“Si ad Occidentem,”

id est si ad considerandam humanam mortalitatem mentis oculos deflexero,

“non intelligam eum,”

subaudi sed potius indignum me ejus visione esse cognoscam.

“Et si ad sinistram,”

subaudi iero, id est peccatorum delectationibus consensero,

“quid agam,”

id est quid proficiam? subaudi non enim in delectatione peccati valet agnosci.

“Si me vertam ad dexteram,”

id est si de meis virtutibus me extollam,

“non videbo illum,”

subaudi sed amplius exercebor per superbiam.

“Ipse vero scit viam meam,”

ac si dicat: Quamvis illum non videam, tamen coram illo confido dicere me quae de me bona dicturus sum, quia videlicet,

“ipse scit viam meam,”

id est et quae egerim, et qua intentione, vel humilitate nunc illa commemoratus sim,

“ipse scit. Et probavit me quasi aurum, quod per ignem transit,”

id est flamma desiderii, quo anima mea liquefit, dum, ut supra dictum est,

“illum quaerit et non invenit,”

simul cum ipso flagello quo crucior, puriorem me reddet sibi. Nunc quoniam, licet eum non videamus, ante solium ejus, qui ubique praesens est, sumus; audite quam, ut dixi,

“ipse scit viam meam.”