CAPUT XX. Quod aperuit Dominus molarem dentem asini, et egressae sunt aquae largissimae, cujus rei mysterium sit.

Cumque haec canens verba complesset, projecit mandibulam de manu: sitiensque valde: En, inquit, siti moriar, incidamque in manus incircumcisorum. Aperuit itaque Dominus molarem dentem in maxilla asini, et egressae sunt ex eo aquae. Quibus haustis, refocillavit spiritum, et vires recepit. Quomodo verus Samson Christus Dominus illam de manu sua projecit maxillam sive mandibulam: in qua tantam salutem, tantamque fecit victoriam? Nunquid illos deseruit, aut dereliquit, per quos pugnavit et vicit? Non utique deseruit aut projecit, sed tamen occidi permisit atque prosterni, et visi sunt oculis insipientium mori (Sapient. III): projecit ergo illos de manu sua, non invitos, sed spontaneos, tradentes corpora sua propter Deum ad supplicia. Clamavitque et ait: En siti moriar, etc. Grandis enim il i cura fuit, imo Ecclesiae ejus, quae est corpus ejus, magna sollicitudo, et grandis erat metus: ne decidentibus apostolis, quorum meritis et virtutibus innitebatur, periret religio, fides infirmaretur, et ad delendum Christianum nomen manus incircumcisorum, manus infidelium et impiorum roborarentur. Sed quid? Aperuit, inquit, Dominus molarem dentem in maxilla asini: et egressae sunt ex eo aquae. Nihil verius, nihil manifestius. Prostratis enim in mortem sanctis apostolis et martyribus, sepulcra illorum vivas aquas emanaverunt, corpora illorum miraculorum gratiam profuderunt. Hoc omnibus membris Christi dulce fuit, hoc omnibus fidelibus ejus desudantibus in agone Christiano tale fuit, quale quies lasso, quale per aestum, dulcis aquae properante sitim restinguere rivo. Nam exinde crevit fides, roborata est spes, charitas magis ac magis invaluit. Itaque refocillavit spiritum Samson, et vires recepit.