CAPUT XII. Quod bene Spiritui sancto visum sit judicando non debere nos super talibus inquietari tantum ut abstineamus nos a contaminationibus sive immolatis simulacrorum, et fornicatione, et suffocatione et sanguine.

Rationem itaque non omnino ignorantes, cur ita Spiritui sancto visum sit, et cur ab illa circumcisione, et servanda carnaliter lege Moysi nos prohibuerit, exceptionem amplectimur liberalem, quam fecerunt cum illo nobis bene consulti et bene consulentes apostoli, dicendo atque judicando non inquietari eos qui ex gentibus convertuntur ad Dominum, simulque conscribendo ad eos, hoc tantum ut abstineant se a contaminationibus, sive, ut infra scriptum est, ab immolatis sacrificiorum, et fornicatione, et suffocatis, et sanguine (Act. XV). Hoc pro illa parte quaestionis dictum atque scriptum est, quae sic posita fuerat, dicendo: Quia oportet circumcidi eos, sive nisi circumcidamini secundum morem Moysi, non potestis salvari (ibid.). Porro de illa parte quae sic mota fuerat, ut scriptum est, ibi praecipere quoque servari legem Moysi, non necessarium judicare aut scribere arbitrantes. Moyses enim, inquiunt, a temporibus antiquis habet in singulis civitatibus, qui eum praedicent in synagogis, ubi per omne Sabbatum legitur (ibid.). Tanquam dicerent: Pro circumcisione, quae ante Moysen data est, patribus nostris necessario judicemus et scribamus; nam hoc bene judicato, bene perspecto aut demonstrato, quae vel in quo sit vera circumcisio, perspicuum erit eis quomodo servare debeant posterius datam legem Moysi. Hoc intendentes verumque Judaismum, atque perfectam circumcisionem aspicientes, quae non in manifesto, sive in carne, sed in spiritu existit: Abstineant se, aiunt, a contaminationibus simulacrorum, a fornicatione, a suffocatis, et sanguine. Qui enim haec dicunt, manifeste confirmant circumcisionem illam in carne, non solum justitiae fidei, ut apostolus Paulus ait (Rom. IV), sed et moralis justitiae fuisse signum. Et quidem antequam veniret semen quod repromissum erat, id est Christus, necessarium erat, ut supra diximus, circumcidi carne, ut signo venturi seminis fidem se habere profiterentur, ita tamen ut et circumcisione non carerent in spiritu, ut scilicet neque a Deo spiritualiter, in corpore suo carnaliter fornicarentur, secundum quod jam dictus Apostolus: Circumcisio, inquit, prodest, si legem observes (Rom. II). Idem enim ac si diceret: Circumcisio signum castitatis et fidei tunc demum prodest, si non forniceris fornicatione spiritus a Deo recedentis, fornicatione corporis carnem corrumpentis. At ubi venit semen illud, circumcidimur, et circumcidi debemus tantum in spiritu, id est abstinere a fornicationibus, quia circumcisio, inquit, nihil est, et praeputium nihil est, sed observatio mandatorum Dei (I Cor. VII). Veram igitur circumcisionem praedicantes atque scribentes, sine qua revera salvari non possumus, bene judicaverunt necessario abstinere nos ab immolatis simulacrorum, quod est circumcidi spiritu, ut scilicet anima nostra Deo vero per fidem copulata, jam post idola non fornicetur, abstinere nihilominus nos a fornicatione, scilicet carnis, qua corpus corrumpitur, et velut incircumcisum atque immundum merito judicatur. Utriusque fornicationis sive incircumcisionis causa esse solet nimia atque sordida voracitas, quam intendentes, a suffocatis, inquiunt, et sanguine. Nempe a sorbitione cruoris, horror est nimiae voracitatis, atque sordidissimae ingluviei. Itemque suffocare, id est strangulare pecus ad devorandum, belluarum atque ferarum est, quas insania ventris inordinate et irrationabiliter ad invadendum, ad devorandum impellit. Gulam itaque sive ingluviem ventris, unde utraque solet nasci fornicatio, sicut scriptum est: Sedit populus manducare, et bibere, et surrexerunt ludere (Exod. XXXII; I Cor. X), brevi quidem, sed acuta circumciderunt dictione, dicendo, a suffocatis et sanguine, id est ab omni turpi et inordinata devoratione.