CAPUT 21

“Dixerunt ergo Judaei: Quid faciemus ut operemur opus Dei?”

Sed istis tam fortibus tanquam humerosis regni Dei operariis, quam non asperum jugum, quam non grave onus Rex iste imponat audiamus.

“Respondit Jesus et dixit eis: Hoc est opus Dei, ut credatis in eum quem ille misit.”

Hoc opus Dei tantae suavitatis ac lenitatis jugum vel onus est, ut ei nulla saeculi libertas, aut otium valeat comparari. Deliciosum opus certe, et dulce omni homini, si scirent omnes filii Adae dulcedinem ejus experiri, evaporato sensu carnis, vel inflatione miserae vanitatis, quae ex prima radice, id est, ex primo parente in cunctos humani generis ramos et fructus nimis pertinaciter sese effudit. Hoc enim opus et non aliud, datum est primo homini, quando

“tulit eum Dominus et posuit in paradiso voluptatis, ut operaretur et custodiret eum (Gen. II).”

Quid enim laboris arbitramur illi fuisse injunctum ab eo quod dictum est,

“ut operaretur et custodiret eum?”

Putamusne quod impositum fuerit illi hoc operis, ut operando, in sudore vultus sui vesceretur ex omni ligno paradisi, aut ut poma paradisi custodiret ne dirutis sepibus aliquis praedo nocturnus illa decerperet? Ergo quod dictum est:

“Ut operaretur et custodiret eum,”

hoc esse intelligere debemus, ut Creatori suo in laude et gratiarum actione fidelem animum gereret, plusquam Deum quam ullam Dei creaturam diligeret, et credendo consilio ejus, paradisum servaret sibi, ne peccando habitationem ejus amitteret. At ille ingratus, cum antequam operandi praeceptum accepisset, mercede operis donatus esset (prius enim in paradisum tulit eum Deus foris plasmatum quam operandi daret illi praeceptum), ingratus, inquam, suave jugum, et leve onus abjecit Dei et Domini Creatoris sui. Quid enim asperitatis aut gravitatis habebat, imperio credere dicentis:

“Ex omni ligno quod est in paradiso comedes, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas. Quacunque enim die comederitis ex eo, morte moriemini (ibid.).”

Igitur opus Dei omni otio suavius, hoc est,

“ut credatis, inquit. in eum quem ille misit.”

Hoc maxime et ipsa definitio credendi in eum palam dabit intelligi. Quid est enim in Deum credere, nisi Deum non propter sua, sed propter seipsum diligere? Nam qui Deum propter aliud quam propter seipsum quaerunt (quemadmodum isti, qui veniebant ad Dominum Jesum quia non signa viderunt, sed quia manducaverunt ex panibus, et saturati sunt) nec Deum diligere, nec in Deum credere dicendi sunt. Aliud enim est credere Deo, credere Deum, et credere in Deum. Possunt quidem credere Deo vel credere esse Deum, sed credere in Deum nullatemus dicendi sunt. At illi, qui Deum non propter temporale emolumentum, sed propter ipsum diligunt, vere in Deum credere dicendi sunt (Rom. VIII). Et hi profecto gustaverunt gustuque suavi experti sunt hoc opus Dei, quod est credere in Dei Filium, opus esse sine labore, jugum sine asperitate, onus sine gravitate. Ergo quod ait:

“Ut credatis in eum quem ille misit,”

idem est ac si dixisset: Ut non propter panes quos manducastis, sed propter meipsum ad me veniatis. Sed omnes amici hujus mundi non eo spiritu aguntur, ut confitentes Christum dicere possint ei: Non tua, sed teipsum quaerimus.