CAPUT XXIV. Quid sit in his quae Domino sacrificata sunt, per errorem peccare, et quid sit arietem per hoc offerre emptum duobus siclis, damnum quoque restituere cum adjectione quintae partis.

“Locutus est Dominus ad Moysen dicens: Anima si praevaricans caeremonias per errorem in his, quae Domino sunt sanctificata peccaverit, offeret pro delicto suo arietem immaculatum de gregibus, qui emi potest duobus siclis, juxta pondus sanctuarii. Ipsumque quod intulit damnum restituet, et quintam partem ponet supra, tradens sacerdoti.”

Caeremoniae sunt ritus sacrificandi, vel sacra omnia quae Graece orgia vocantur. Porro ritus sacrificandi et vera nobis orgia sunt, visibilia quaecunque in sancta Ecclesia celebramus, sacramenta Christi Filii Dei, quorum baptismus et eucharistia vel maxima sunt, quae ab ipso Domino nostro instituta sunt; secundaria vero quae deinceps a sanctis apostolis sive apostolicis viris, circa haec recte et utiliter ordinata sunt. Et in his peccamus, damnumque rei familiari Domini nostri inferimus, quoties errabundo corde, vagantibus oculis, taxatis atque ad inania rejectis auribus, alias occupati, imo otiosi sacrificium laudis, quod in ore nostro versatur turbatis, laceratis, et interdum partem aliquam virorum sanctorum elapsam nobis amittimus. Nonnunquam vero (quod valde pavendum est) pretiosissimam quoque corporis et sanguinis Domini substantiam per incuriam hujuscemodi excidit. Igitur ubi sic evenerit, is per cujus contigit neglectum, scire debet quod nunc dicitur.

“Offeret pro delicto suo arietem immaculatum de gregibus,”

etc. Videlicet arietem offerre immaculatum, cujus totum pretium duo sicli sunt, id est geminum divinae et fraternae dilectionis praeceptum juxta pondus sanctuarii coelestis et non manufacti, quia videlicet non homo terrenus, sed Deus coeli, duo charitatis praecepta libravit, qua sola redimimus animum Deo offerendum, quia sola haec operit multitudinem peccatorum (I Petr. IV). Singulorum denique siclorum juxta pondus sanctuarii viginti oboli sunt, et hoc loco testamentum utrumque significant, sine quorum plenitudine neutrum constat charitatis praeceptum. Quintam vero partem in restitutione damni superaddere, id est, non solum corde poenitere, verum etiam quinque corporis sensus, quorum vagatione erratum est, per exteriorem poenitentiam punire.

“Qui”

videlicet sacerdos,

“rogabit pro eo offerens arietem, et dimittetur ei.”

Tunc enim acceptabit Deus sacrificium justitiae, rogante pro nobis sacerdote, illo, inquam, sacerdote,

“qui mortuus est, imo qui et resurrexit, qui est a dextris Dei, qui etiam interpellat pro nobis (Rom. VIII),”

non jam precum submissione, sed praesentatione causae referendae.