CAPUT VII. Hanc igitur oblationem.

In orationis tomo sequenti, sic sacram oblationem, quomodo diligentem publicae salutis legationem benedictam, ascriptam, ratam, rationabilemque fore deposcimus. Legatio namque est regis ejus,

“qui cum decem millibus non valens occurrere ei, qui cum viginti millibus venit ad se, mittens rogat ea quae pacis sunt (Luc. XIV).”

Nam quia de solis factis justificari non valemus coram illo, qui non solum de factis, sed et de cogitationibus rationem exacturus, quasi cum duplici venit exercitu, praesentis sacrificii legationem mittentes, rogamus ea quae pacis sunt. Magnae autem laudis est, sic legationem hanc peragere, ut ab illo, cui mittitur, mereatur benedici eloquium Ecclesiae, sicut benedixit David sapienti Abigail, dicens:

“Benedictus Dominus Deus Israel, et benedictum eloquium tuum et benedicta tu quae prohibuisti me hodie, ne irem ad sanguinem, et ulciscerer de manu mea (I Reg. XXV).”

Abigail namque, quod interpretatur patris mei exsultatio, scilicet sancta Ecclesia, quondam uxor Nabal, id est stulti, videlicet diaboli, legatione praesentis sacrificii, praevenit Verbum David, id est manu fortem vel desiderabilem Christum, perferentem persecutiones Saul, id est, in passionem mortis agonizantem, rogatque pacem, ne se ulciscatur manu sua propter stultum Nabal ita, ut ipsa quoque cum illo aeterna damnatione pereat. Quae quoniam absque consilio vel conscientia stulti illius festinat, et praemissa munera oratione subsequitur et adorans loquitur sapienter quae pacis sunt, oblationem perficit benedictam, dum benedicitur eloquium ejus, et ascriptam, dum nulla oblivione deletur; et ratam, dum data remissio peccatorum, nulla ulterius sententiae mutatione convellitur.