|
|
“Ego, ego ipse consolabor vos,”
|
|
et quam recte dicat continuo,
|
“quis tu, ut timeas ab homine mortali?”
|
|
etc., quia mox ut venit consolator Spiritus sanctus redarguit, verbi
gratia, Petrum ut non timeret a Nerone, qui prius timuerat ab ancilla
ostiaria.
Ego, ego ipse consotabor vos. Quis tu, ut timeas ab homine mortali, et a
filio hominis, qui quasi fenum ita arescet, et oblitus es Domini
factoris tui, qui tetendit coelos et fundavit terram, et formidasti
jugiter tota die a facie furoris ejus qui te tribulabat et paraverat ad
perdendum? Ubi nunc est furor tribulantis? etc. Ego, inquit, qui
percussi superbum, qui siccavi mare, qui posui profundum maris viam, ut
vere fateamini, ego, inquam, ipse consolabor vos. Non legatus veniet aut
angelus, sed ego, ego ipse consolabor vos, consolatione propria qua nemo
alius posset consolari vos. Paracletum, id est consolatorem, ego habeo,
paracletum Spiritum sanctum ego vobis dabo. Quis tu, ut timeas ab homine
mortali, et a filio hominis? etc. Nemini dubium quin haec dicat
paracletus, id est consolator Spiritus sanctus in aurem ejus, cui datur.
Omnes enim quotquot fortes in Christo sumus, ex illo consolatore
fortitudinem accepimus. Ipsi apostolorum principi Petro Spiritus sanctus
haec locutus est: Quis tu, ut timeas ab homine mortali et a filio
hominis? Imo quis tu, ut timeres a muliercula, ab ancilla ostiaria?
Certum quippe est, quia Petrus apostolus a tali persona timuit, et
oblitus est Domini factoris sui, negavit illum (Matth. XXVI; Luc. XXII),
quem confessus fuerat esse Filium hominis, Filium Dei vivi (Matth. XVI).
Hic autem consolator ubi datus est, sic illum corripuit, ut qui timuerat
ostiariae linguam, jam non timeret Romani imperii potentiam. Sic et
caeteri quique pro sua portione consolatoris hujus virtute roborati
sunt, ut non timerent eos qui corpus occidunt, animam autem occidere non
possunt (Matth. X). Ubi, inquit, nunc est furor tribulantis? Cito veniet
gradiens ad aperiendum, et non interficiet usque ad internecionem, nec
deficiet panis ejus. Quis veniet ad aperiendum, nisi ille, de quo
Apostolus: Veniet, inquit, Dominus, et illuminabit abscondita
tenebrarum, et manifestabit consilia cordium? (I Cor. IV.) Hoc nempe ad
consolationem pertinent eorum quorum in praesenti supplantatur judicium,
ut beatos se fore credant, cum oderint eos homines, et exprobraverint et
ejecerint nomen eorum tanquam malum (Luc. VI). Non interficiet usque ad
internecionem, nec deficiet panis ejus, id est non mortem peccatoris
volet, sed ut convertatur et vivat, et hoc volens semper panem vitalis
doctrinae apponet poenitentibus, justitiam esurientibus. Ego, inquit,
sum Dominus Deus tuus, qui conturbo mare et intumescunt fluctus ejus,
Dominus exercituum nomen meum. Posui verba mea in ore tuo, et in umbra
manus meae protexi te, ut plantes eos, et fundes terram, et dicas ad
Sion: Populus meus es tu. Dominus Deus qui conturbat mare et intumescunt
fluctus ejus, ut adversus servos suos persecutorum impetus infletur,
superbiaque iterum ipso auxiliante conquiescat, apostrophen facit ad
Filium, quem cito promittit esse venturum, dicendo: Posui verba mea in
ore tuo, id est, mandatum tibi dedi obedienti propter consolandos servos
meos. Et in umbra manus meae protexi te, ut cum obediens factus fueris
usque ad mortem, mortem autem crucis (Phil. II), non derelinquaris in
inferno, nec videat caro tua corruptionem (Psal. XX), ut plantes coelos,
id est, in fide corrobores apostolos, et fundes terram, scilicet
Ecclesiam novam, et dicas ad Sion: Populus meus es tu, ex quo postulavi
Patrem meum, et dedit mihi gentes in haereditatem (Psal. II), quia
videlicet gentes unde haereditas mea inde dicuntur et sunt Sion.
|
|