|
|
“Sed adjuxit terra mulierem, et aperuit terra os suum, et absorbuit
flumen quod misit draco de ore suo.”
|
|
Hoc, ut dicitur, ita factum est. Tunc enim illud famosissimum in Nicaea
concilium fervor principis Constantini excitavit, publicis asinis, atque
mulis et currentibus equis episcopos et qui eum eis erant, ad synodum
venire praecipiens. Concilium illud, quod Catholicam roboravit fidem,
recte terram intelligas, quae adjuvit mulierem, quia videlicet de omni
terra convenerunt, et quodammodo omnis terra suum mutavit locum,
mittendo de cunctis partibus suis personas idoneas in locum constitutum.
De cunctis Ecclesiis quae totam Europam Lybiamque repleverant, et Asiam,
simul erant ministrorum Dei congesta cacumina, unaque orationis domus
tanquam a Deo delata intrinsecus ferebat omnes in idem, Syrios simul et
Cilicos, Phoenices et Arabes atque Palaestinos, Aegyptios et Thebeos,
Lybies, necnon et qui ex Mesopotamia oriuntur; Persa quoque venit, nec
Scythia defuit, Pontus et Asia, Phrygia et Pamphilia viros probatissimos
praebuerunt. Aderant Thraces et Macedones, et, ut breviter dicam, ex
omni natione quae sub coelo est, collecti aderant viri religiosi,
episcoporum multitudo erat trecenti decem et octo, sequentibus eos
presbyteris et diaconibus, et acolythis, quorum numerus non poterat
comprehendi. Quid ergo nisi terra, ut jam dictum est,
|
“os suum aperuit, et flumen draconis absorbuit,”
|
|
quando tot viri de omni terra convocati, sapientia, sermone, aliisque
virtutibus ornati, ore consono in defensione veritatis aperto, impium
dogma destruxerunt, concorditerque universi fidem et gloriam, quae
hactenus in Ecclesia permanet, dictaverunt, et subscriptionibas
roboraverunt.
|
|