CAPUT 21

Verum hoc interesse didicimus, quod talis illic Ecclesia significata est, qualis habens jam repromissionem nascituri ex se solis Christi, de Aegypto ascendit, et percussa est atque in deserto prostrata pars ejus quae murmuravit. Hic autem talis significatur, qualis de baptismo post Christi passionem ascendit, et damnantur in ea qui sunt falsi fratres, falsi Christiani, Deum se nosse confitentes, factis autem negantes (Tit. I). Denique in eos quoque pleno ore sua effunditur phiala, pro eo quod sua eleemosynis redimere negligunt peccata (Daniel. IV), nec faciunt sex opera misericordiae quae sunt, esurientem cibare, sitienti potum dare, nudum vestire, hospitem colligere, infirmum visitare, ad eum qui in carcere est, venire (Matth. XXV). Qui ista non faciunt, imo et facientibus detrahunt, nunquid non et ipsi bibunt de phiala iracundiae Dei ut eant in ignem aeternum?

“Effudit igitur phialam suam in solem, et datum est illi aestu afficere homines et igni.”

Hoc datum est huic angelo, ut homines videlicet carnales, inter quos verbi gratia zelus est et contentio (I Cor. III), redarguens quod homines sint, afficiat eos malo duplici, aestu et igni, id est, praesentiali pariter et futura potestate judicandi. Nam

“de illis quidem, qui foris sunt, dicit Apostolus, quid ad nos judicare,”

et subaudiendum, in praesenti:

“de illis autem qui intus sunt, nonne vos judicatis (I Cor. V),”

ait, et intelligendum est, tam de praesenti quam de futuro judicio. Judicant namque praelati jam nunc eos, qui intus sunt, exempli gratia, cum dicit idem Apostolus:

“Ego quidem absens corpore, praesens autem spiritu, jam judicavi tradere ejusmodi hominem Satanae in interitum carnis, ut spiritus salvus sit in die Domini (ibid.).”

Taliter judicare nimirum, est homines aestu afficere. Aestuant namque quodam pudoris aestu, quando a coetu Ecclesiae segregantur, ita ut nec ave dicere, nec cibum liceat cum hujusmodi sumere (II Joan. I). Quod si tali aestu correpti non corriguntur, tunc demum justum erit, ut in futuro afficiant eos igni, ut judicio ipsorum, quoniam rebelles et contemptores exstiterunt, tradantur gehennae igni. Sequitur:

“Et aestuaverunt homines aestu magno, et blasphemaverunt nomen Dei, habentis potestatem super has plagas, neque egerunt poenitentiam, ut darent illi gloriam.”

Hoc plerumque et fecerunt et faciunt in omni ordine Ecclesiae homines ejusmodi, superbi, elati, procaces, protervi, detractores, murmurosi, voluptatum amatores, doctrinae sanctae contemptores, qualium omnium exemplum fuerunt Datan et Abiron (Num. XVI), et caeteri carne et non fide filii Israel, quorum, sicut superius in ordine septem tubarum, quarto canente angelo meminimus, corpora in deserto, diversis modis prostrata sunt. Ejusmodi namque homines, quando pro suis excessibus corripiuntur, aestuant aestu magno, videlicet irascendo, contradicendo, contentionis, rixae, et implacabilis odii flammam (Rom. X), contra rectores suos conspirando, secundum formam jam dictorum Datan et Abiron, et caeterorum, qui consurrexerunt adversus Moysen, et Aaron (Num. XVI). Talium amaritudo et verba mala, quae proferunt ex abundantia fellis, quanti sint criminis, illud insinuat quod subjungit:

“Et blasphemaverunt nomen Dei.”

Quidquid enim adversus praelatos vel patres insaniunt, totum redundat in Deum, quemadmodum jam dicti attestantur Moyses et Aaron:

“Nos enim, inquiunt, quid sumus, quia murmuratis contra nos? Neque enim contra nos est murmur vestrum, sed contra Dominum.”

Hoc ipsum praesens locus adhuc altius exprimit, cum praemisso,

“et blasphemaverunt nomen Dei,”

subjungitur,

“habentis potestatem super has plagas.”

Ac si dicatur: Blasphemando praelatos, et eorum contemnendo judicialem sententiam, non ipsos, sed nomen Dei: Blasphemant, et idcirco illis culpa haec pro blasphemia in Deum juste reputabitur; quia quod praelati propter disciplinam faciunt, aut judicant, non sua, sed Dei potestate vel auctoritate faciunt. Quod perpendens Paulus, non dubitat dicere quod sciret esse districtus, videlicet pro potestate ejus, qui in ipso loquebatur. Ait enim:

“An experimentum quaeritis ejus qui in me loquitur Christus?”

(II Cor. XIII.) Recte igitur rebellio contra disciplinam, pro blasphemia in Deum illis reputatur, praesertim, quia de illis subditur adhuc:

“Neque egerunt poenitentiam, ut darent illi gloriam.”

Cor namque impoenitens convincitur blasphemare Deum, imo Spiritum sanctum, quia, dum defendit iniquitatem, sine dubio pugnat contra Deum, impugnat Spiritus sancti judicium. Hinc est illud quod ad Saul Samuel loquitur:

“Quoniam quasi peccatum ariolandi est, nolle auscultare, et quasi idololatriae scelus, nolle acquiescere (I Reg. XV).”

“Et quintus effudit phialam suam super sedem bestiae, et factum est regnum ejus tenebrosum: et commanducaverunt linguas suas prae dolore, et blasphemaverunt Deum coeli prae doloribus et vulneribus et non egerunt poenitentiam ex operibus suis.”

Ubi quintus angelus tuba cecinit, illic aperitur fumigantis putens abyssi, hic autem ubi quintus angelus phialam suam effudit, sedes bestiae contenebrescit. In caeteris tam tubarum cantibus quam phialarum effusionibus res sive partes mundi nominibus eisdem proferuntur, terra, mare, flumina et fontes, sol et fluvius Euphrates; hic appellatio variatur, cum pro puteo abyssi, sedes bestiae scribitur. Quid rogo est sedes bestiae, nisi illud super quod bestia innititur? Quid autem illud est, nisi mendacium? Denique sicut auctoritas Dei non nisi veritas est; sic fulcimentum diaboli, non nisi mendacium est. Igitur sicut illic in puteo abyssi, sic et istic in sede bestiae, mendacium recte intelligitur. Nimirum ex quo diaboli mendacio, per linguas haereticorum se prodente, venerabilis ordo sanctorum Patrum econtra exsurrexit, et perfidiam illorum promptis Scripturarum testimoniis convictam, insuper aeterno anathemate damnavit, extunc angelus iste suam super sedem bestiae phialam effudit. Sed quid econtra haeretici? Nunquid quieverunt, et victrici obtemperaverunt veritati? Non utique, imo magis insanierunt, et magis suam impietatem dilataverunt, et in furore suo laborare fecerunt orbem terrarum. Sequitur ergo:

“et factum est regnum ejus tenebrosum, et commanducaverunt linguas suas prae dolore.”

Ipsi enim regnum bestiae sunt vel fuerunt, utpote in quibus locum paratum invenit illa sedes bestiae, id est mendacium. Effusa ergo phiala regnum bestiae factum est tenebrosum, quia datis sententiis judicialibus super perfidiam haereticorum, illi furore et invidia fumigantes amplius excaecati sunt. Quomodo autem isti commanducaverunt linguas suas? Nimirum contra semetipsos sentiendo, contraria sibimetipsis dicendo, adversus semetipsos sectarum contrarietatibus dimicando. Nam contra Catholicam quidem Ecclesiam pari, et quasi concordi malignitatis spiritu depugnant, sed contra semetipsos discorditer confligendo, haereses multifidas fecerunt, et ita suas quique partes defendendo, contendendo atque rixando linguas suas commanducant. Quare?

“Prae dolore,”

inquit, id est, prae invidia. Non enim hic dolor aliter intelligendus est, quam illic, ubi scriptum est:

“Ecce parturiit injustitiam, et concepit dolorem, et peperit iniquitatem (Psal. IX).”

Item:

“Cujus maledictione os plenum est, et amaritudine et dolo, sub lingua ejus labor et dolor (Psal. VII).”

Prae dolore hujusmodi linguas suas commanducaverunt, id est, prae invidia sectas inter se contrarias faciendo, semetipsos linguis suis infestaverunt. Additur adhuc:

“Et blasphemaverunt Deum prae doloribus et vulneribus suis.”

Mira res:

“Et blasphemaverunt, inquit, Deum.”

Quare?

“Prae doloribus et vulneribus suis,”

id est, propter invidias et odia privata, quae profecto vulnera sunt non corporis, sed cordis. Hoc mirabile est, attamen verum est. Nam exempli gratia sicut ecclesiasticae litterae testantur, propter odium in Alexandrum pontificem suum Arius presbyter in blasphemiam contra Deum erupit, et ut illi scandalum concitaret, quoniam oderat eum, et invidebat illi, contraria de Filio Dei dogmatizare coepit. Igitur universaliter de haereticis veraciter dixerit:

“Quia blasphemaverunt Deum prae doloribus et vulneribus suis.”

Ad extremum dicit adhuc:

“Et non egerunt poenitentiam ex operibus suis.”

Quomodo isti agerent poenitentiam, qui contra Spiritum sanctum verba dicebant? Denique sicut priorum quoque patrum tradit auctoritas, ille contra Spiritum sanctum verbum dicit, qui non per ignorantiam, sed per invidentiam sanctae Scripturae contradicit, quae sine dubio voces, et verba sunt Spiritus sancti. Dominus autem dicit:

“Quia quicunque dixerit verbum contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro.”

Judicium namque est Spiritus sancti, ut qui sic peccaverit, nunquam condignam poenitentiam agere inspiret illi. Ubi autem poenitentia non praecedit, remissio non potest subsequi. Non igitur remittetur eis qui poenitentiam non egerunt, neque agere potuerunt ex operibus suis, deserti judicio Spiritus sancti, quia blasphemaverunt Deum, non per ignorantiam, sed ut jam dictum est,

“prae doloribus et vulneribus suis,”

doloribus invidiae, vulneribus odii.