CAPUT XXIII. Cur inter tales filios ac principes regni Dei, Judam quoque qui ad illud regnum non pertinebat, ipse omnia sciens admiserit.

Sed inter regis filios et regni Dei principes, quid ille Judas, qui regis ejusdem proditor et filiorum regis proditor futurus erat. Neque enim ignorans illum rex elegit, quippe qui alio loco dicit: Ego scio quos elegerim (Joan. XIII). Ut quid ergo talem elegit, et huic tali potestatem cum caeteris dedit? Ac si jam interrogassemus eum, ipse respondit: Ut adimpleatur Scriptura: Qui manducat meum panem levabit contra me calcaneum suum (ibid.). Sed nunquid talem non elegisset, nisi hoc Scriptura praedixisset? Imo nisi talem electurus fuisset, Scriptura hoc non dixisset. Verbo vero electionis hic non absurde utimur, cum ipse dicat: Nonne ego vos duodecim elegi, et unus ex vobis diabolus est? (Joan. VI.) Quare igitur malum sciens inter bonos admisit? Nimirum ut prior ipse faceret, quod postmodum in parabolis, quas primas locutus est nobis, esse faciendum docet. Cum enim parabolam seminantis, quam primam dixerat, exposuisset, continuo hanc aliam proposuit, dicens: Simile factum est regnum coelorum homini qui seminavit bonum semen in agro suo. Cum autem dormirent homines, venit inimicus ejus, et superseminavit zizania in medio tritici et abiit (Matth. XIII), etc. Nimirum paterfamilias seminis boni seminator, qui haec dicit: Ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum eis et triticum, sinite utraque crescere usque ad messem (ibid.), ipse est rex regni coelorum, id est praesentis Ecclesiae, vel congregationis sanctorum, in qua bono semine zizania, id est filiis regni filii nequam, quos inimicus diabolus superseminavit, usque ad messem, id est usque ad consummationem saeculi permisti sunt. Illos tolerari jubet, cum dicit: Sinite utraque crescere usque ad messem, cum saepissime citius efflorescant, et sublimius crescant, ita ut summos honores in ecclesiasticis gradibus apprehendant, eo quod nihil noceat bonis permistio malorum, quos pro tempore inviti sustinent, quia corrigere non possunt. Igitur quod praecepturus erat, recte et ut praeceptorem decebat, prior ipse fecit, admittens Judam in illo sanctorum numero, quibus potestatem dabat ejiciendi spiritus immundos, et curandi omnem languorem, omnemque infirmitatem, ut scias, dona Dei pervenire ad illos, qui cum fide accipiunt, etiam si talis sit is per quem accipiunt, qualis fuit et Judas. Sciendum tamen quia postquam, ut Lucas scribit, intravit in eum Satanas, et abiit, et locutus est cum principibus sacerdotum, et magistratibus quemadmodum eum traderet illis. Et gavisi sunt, et pacti sunt pecuniam illi dare; et spopondit (Luc. XXII), jam nec in ejiciendis spiritibus immundis, haec in languoribus aut infirmitatibus curandis illa potestate apostolica usus est, quippe qui sequenti die inter coenandum per buccellam intinctam proditor designatus continuo exivit, et antequam eum, quem tradiderat in crucem suspenderent Judaei, laqueo se ipse suspendit (Matth. XXVII). Nec vero tam segnis patientiae, veros Christi apostolos fuisse arbitremur, ut postquam ille designatus est, si non exisset, communicare illi potuissent, ut prius. Haec idcirco dicimus, ut zizania, quae inimicus homo semini bono superseminavit, non absque discretione rerum vel temporum toleranda esse, vel communionem illorum nihil obesse putemus. Cum adhuc esset Judas occultus fur, idque solus sciret Deus Christus, nihil bonis apostolis oberat, quod ejus communione vel potestate apostolica commiscebatur. At ubi deterrima ejus iniquitas actu prodiit, ut cum inimicis Domini et magistri sui pactum iniret proditionis et homicidii, ubi hoc hominibus notum fecit homo Christus, nunquid rationi placet, sine culpa potuisse fieri, ut deinceps illi diabolo aliqua homines fideles communione commiscerentur? Sic nimirum quandiu quilibet filii nequam quantalibet regno Christi scandala faciant, ita agunt ut tamen sub nomine Christiano tegantur, solusque quales sint noverit Deus, tolerandi sunt. At ubi manifesto convictos actu nominaverit ex nomine quo digni sunt, Christus, qui in Ecclesia loquitur, jam nec ratio, nec veritatis regula patitur, ut cum hujusmodi vel cibum sumamus (I Cor. V).