CAPUT XXI. Quod oportuerit Joseph de transferendo corpore ejus adjurari, et cur sanctus vir in terra illa sepeliri noluerit.

Cumque appropinquare cerneret Israel diem mortis suae, vocavit filium suum Joseph, et dixit ad eum: Si inveni gratiam in conspectu tuo, pone manum tuam sub femore meo, et facies mihi misericordiam et veritatem, ut non sepelias me in Aegypto, sed dormiam cum patribus meis, ut auferas me de terra hac, condasque in sepulcro majorum meorum. Ergone de obedientia filii pater diffisus est, nec aliter securus esse potuit? Non utique sic, sed rationem in ore ponere voluit, quam in transferendo patrem haberet coram Pharaone et servis ejus, compendio dicens: Pater enim meus adjuravit me, suspicionemque fugeret, ne alienum ab amore terrae Aegyptiae videretur animum gerere. Quid autem patriarcha tantus, civis coeli, cui viventi totus mundus exsilium fuit, tantopere de corpore suo curavit, et serio scire voluit quo loco pulvis in pulverem, et cinis reverteretur in cinerem? Videlicet quia terra repromissionis Domini erat Dei, dicentis, verbi gratia: Terram in qua dormis, dabo tibi, et semini tuo (Gen. XXVIII), et his similia, quae tam illi quam etiam patribus suis de terra illa locutus est Deus, et repromisit. Donum autem Dei qualecunque sit, sive magnum sive parvum, coeleste sive terrenum, pro honore vel charitate dantis pretiosum est, et esse debet in oculis sapientis. Si ergo moriturus, continuo promissiones terrae, quas acceperat, tanta cum gratiarum actione veneratus est, ut saltem mortuo corpore illam tenere cuperet: quanto magis vivi posses ores curare debuerunt, sic in ea vivere, ut non iratus Deus, donum suum ingratis rursus auferret? Exemplum enim vivis mortuus dedit, ut in spe patriae coelestis pignus amarent, requiem aeternae haereditatis. Quo jurante adoravit Israel Deum, conversus ad lectuli caput. Scilicet quia postquam juravit filius, jam de effectu petitionis erat securus. Ad lectuli, inquit, caput. Sanctus quippe et Deo deditus vir oppressus senectute, sic habebat lectulum positum, ut ipse jacentis habitus absque difficultate ulla ad orationem esset paratus.