CAPUT XXI. De fide patris Abrahae credentis promissionibus beati seminis, et de eo quod tres vidit et unum adoravit.

In parte agri, quam nunc attingimus, in loco Scripturae, in quem nunc progredimur, splendet fides patris nostri Abrahae, credentis promissionibus beati seminis. Et hic, o beata Trinitas, Deus praeclare fulget nec multum absconditus est thesaurus tui nominis, videlicet, in tribus hominibus magnis et in tribus designatus angelis. Tres homines principium magnae gentis sunt, Abraham, Isaac, et Jacob, super quibus hodieque audimus te profitentem:

“Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob (Exod. III).”

De tribus angelis taliter Scriptura dicit:

“Apparuit autem Dominus in convalle Mambre sedenti in ostio tabernaculi sui, in ipso fervore diei. Cumque elevasset oculos, apparuerunt ei tres viri, stantes prope eum. Quos cum vidisset, cucurrit in occursum eorum de ostio tabernaculi sui, et adoravit in terra, et dixit: Domine, si inveni gratiam in oculis tuis, ne transeas servum tuum (Gen. XVIII),”

etc. Illius diei festivitas quanto notior et quanto est celebrior, tanto ad concelebrandum omnis sermo noster est pauperior. Quis enim nescit, quis non audivit quia noster secundum fidem pater Abraham illo die in ipso fervore diei tres vidit, et unum adoravit? Tres, quippe viros videbat, quibus occurrens, et adorans non dixit: Domini, si inveni gratiam in oculis vestris, sed:

“Domine, inquit, si inveni gratiam in oculis tuis.”

Hoc fuit adorare cum, in aspectu trium. Quid autem sibi vult illud convivium trium angelorum, nasciturum Isaac promittentium, cum risu et gaudio tales hospites suscipientium? Paulo supra riserat senex Abraham, sicut Scriptura dicit:

“Cecidit Abraham in faciem suam, et risit, dicens in corde suo: Putasne centenario nascetur filius, et Sara nonagenaria pariet?”

(Gen. XVII.) Et hic, dicente Domino, qui apparuerat in tribus personis angelorum, revertens veniam ad te tempore isto, vita comite, et habebit filium Sara uxor tua, risit Sara post ostium tabernaculi, risit, inquam, occulte; et dicente Domino ad Abraham:

“Quare risit Sara, dicens: Num vere paritura sum anus? Sara timore perterrita negavit dicens: Non risi. Dominus autem: Non est, inquit, ita, sed risisti (Gen. XVIII).”

Quid, inquam, sibi vult illud convivium talium hospitum, risu senum, et jubilo celebratum, ubi qui et nasciturus promittitur, vocari jubetur Isaac, id est risus, et eorum quibus nasciturus promittitur hujus nominis filius, alter Abraham, id est Pater multarum gentium, et altera Sara, id est, princeps nominatur? Dicamus aliquid fide dignum, ut cum risu aeterno mereamur epulari cum beata Trinitate, secundum illius convivii signatum mysterium.