|
Dominicae hujus officium vox est apostolorum, qui, juxta praeceptum
Domini ascendentis, sedebant in civitate, quoadusque induerentur virtute
ex alto (Luc. XXIV), ut erant unanimiter orantes cum mulieribus et matre
Jesu, sicut in Actibus apostolorum legitur (Act. I). Non solum autem
illorum, sed et nostra vox est corde et ore proferenda in aures Domini,
ut spiritus ejus gratia dignanter ad nos usque descendat, quia
videlicet, corporis ejusdem, in quo praeeminent apostoli, nos quoque
membra sumus, licet ultima. Descendat, inquam, in nos unguentum illud,
quod plenarie redundans in capite, id est in Christo, descendit primum
in barbam Aaron (Psal. CXXXII), id est montani, scilicet ejusdem Christi
Domini nostri, super montem coeli exaltati; in barbam, inquam, id est in
fortes atque perfectos viros, Patres nostros apostolos, descenditque et
in ora vestimenti ejus (Psal. CXXXII), id est in vicinos apostolis
electos ex Judaeis, et sicut ros descendat in montem Sion (ibid.), id
est in omnem ex nobis gentibus fidelem. Huic ergo exspectationi
praesentis introitus officii valde congruit: Exaudi, Domine, vocem meam,
qua clamavi ad te. Psalmo namque vicesimo sexto descriptum est hoc,
titulus hic inscribitur: Psalmus David priusquam lineretur, id est regem
ungeretur. Qui et mittit nos ad historiam. David adhuc in domo Patris
sui, scilicet Bethlehem, puerulus unctus est a Samuele (I Reg. XVI),
regem illum futurum Spiritu sancto sic praesignante. Deinde unctus est
in Hebron, et super tribum Juda tamen regnavit mortuo Saule (II Reg.
II). Postea vero tertio unctus est, quando totius Israelitici populi
provinciam accepit. Quae unctiones nobis mysticant aliquid. Sicut enim
tertio unctus est David, sic quique fideles participes debent esse
ternae unctionis. Prius in baptismo, ubi gratia Spiritus sancti
innovantur; secundo, quando per impositionem manuum episcopi donis
ejusdem Spiritus sancti augmentantur; tertio, in die judicii, quando
ejusdem spiritalis gratiae perfectam dulcedinem adipiscentur. Non est
autem credendum David fecisse hunc psalmum, antequam, in domo patris
lineretur, sed an post illam unctionem statim, an post secundam fecerit,
incertum est. At nos quidem post secundam unctionem in exspectatione
tertiae hoc officium canimus, jam enim impositionem manuum ab episcopis
accepimus. Apostoli autem quorum exspectationem imitatur, secundam post
primam unctionem praestolabantur. Nam illi post peccatorum remissionem,
quam in morte Christi acceperant, insufflante illo ac dicente:
|
“Accipite Spiritum sanctum; quorum remiseritis peccata, remittuntur eis
(Joan. XX),”
|
|
manuum impositionem exspectabant de coelo, ab eodem Pontifice magno, qui
penetravit coelos Jesu Christo (Hebr. IV), quae secunda exstitit illis
unctio. Nos autem, hac secunda per illorum officium, ab episcopis cum
sacro chrismate accepto, tertiam exspectamus gratiam pro gratia, quam in
illa coelesti percipiemus Ecclesia, tanta plenitudine, ut merito vocetur
ebrietas, et affluens voluptas, sicut dicit Psalmista:
|
“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae
potabis eos (Psal. XXXV).”
|
|
Et Isaias dicit:
|
“Dicit Dominus, cujus ignis est in Sion, et caminus ejus in Hierusalem
(Isa. XXXI).”
|
|
Donum quippe Spiritus sancti in Sion, id est in praesenti Ecclesia
quantuslibet ignis est, in Hierusalem autem, id est in coelesti patria,
caminus plenus et indeficiens est. Igitur secundum praedictam
exspectationem cantamus in introitu: Exaudi, Domine, vocem meam qua
clamavi ad te (Psal. XXVI), et quia non sufficit vox corporis, addimus:
Tibi dixit cor meum: quaesivi vultum tuum, etc. Epistola qualiter hoc
ipsum orare debeamus, indicat dicens: Estote prudentes et vigilate in
orationibus (I Petr. IV), etc. Evangelium: Cum venerit Paracletus, quem
ego mittam vobis a Patre (Joan. XVI), idcirco congrue legitur, quia
promissionem eamdem apostoli exspectabant, procul dubio in mente et in
ore habebant simul et orationem, quam in finem sermonis pro ipsis et pro
nobis, qui per verbum eorum credituri eramus, oravit ad Patrem. Propter
quod et communio congruit: Pater, cum essem cum eis (Joan. XVII).
Offerenda quoque: Lauda, anima mea, Dominum (Psal. CXLV), ab re non
discrepat, quia sic scribit Lucas:
|
“Et erant in templo laudantes et benedicentes Deum (Luc. XXIV).”
|
|
|
|