|
Quis tandem locus alicui relinquitur, dilectissimi, ut dicat vel
suspicetur casu aut fortuito, et non judicio seu per providentiam Dei
contigisse malum illud tanti incendii? Fuerunt enim et sunt homines
plerique ineruditi, putantes cuncta quae sub sole fiunt casu agitari, et
nequaquam regi mundum providentia Dei, maxime eo quod saepe prospera
injustis, et adversa plerumque eveniunt justis, et de hoc murmurant in
cordibus suis. Contra eos, qui ejusmodi sunt, Hieremias propheta
lamentando loquitur: Quis est iste, qui dixit ut fieret, Domino non
jubente? Ex ore Altissimi non egredientur, nec mala nec bona. Quid
murmuravit homo vivens vir pro peccatis suis? (Thren. III.) Infidelis
namque animi est hoc dicere quod ex ore Altissimi non egrediantur mala
nec bona, id est, nec adversa nec prospera, exempli gratia, ut incendio
Babylonico concremaretur Hierusalem, quod tunc evenerat, quando
lamentans haec loquebatur Hieremias, et rursum post annos septuaginta
solveretur ejusdem populi captivitas. Infidelis, inquam, et murmurosi
est animi dicere vel suspicari quod nihil horum jubente Domino factum
sit, sed casu cuncta evenerint, cum et alius propheta dixerit: Si erit
malum in civitate quod Dominus non fecerit? (Amos. III.) Ejusmodi
infidelitas, dilectissimi, nobis cavenda est. Audiamus potius quid
ibidem in Hieremia continuo sequitur: Scrutemur vias nostras et
quaeramus et revertamur ad Dominum. Levemus corda nostra cum manibus ad
Deum in coelos (Thren. III). Si enim veraciter vias nostras scrutati
fuerimus, et scienter dixerimus quod saepe dicimus: Peccavimus, injuste
egimus, iniquitatem fecimus (Baruch. II), inveniemus nos minora
recepisse, quam meremur, quia baculo quidem judicii percuti merebamur,
sed misericordia superexaltante judicium paternae virga disciplinae
parumper tacti sumus.
|
|