CAPUT 2

“Non potest homo accipere quidquam, nisi fuerit ei datum de coelo.”

Ac si diceret: Quid me, o fautores importuni, tantopere vocatis Rabbi? quid majore, quam ego sum, vocabulo me quasi honorantes extenditis? Hoc nomen ejus est, et illi congruit qui solus nullius indiget, qui solus habet docetque hominem scientiam (Psal. XCXIII), dat praecepta vivendi, legemque vitae ac disciplinae subjecto sibi impertitur homini (Eccli. XLV). Et hic longe homines excellit, quorum

“nemo accipere potest quidquam, nisi fuerit ei datum de coelo.”

Omnes enim aliunde acceperunt, singuli de plenitudine alterius donum exspectant proprium (I Cor. IV). Omnis ergo homo prohibendus est, ne amet vocari ab hominibus Rabbi; quippe cum Moysen nusquam Scriptura sacra hoc nomine appellare consueverit, quia videlicet legem non de suo dedit, sed aliunde, ut daret, ipse accepit (Exod. XXXVI). Quapropter nolite me vocare Rabbi; sed vocate me discipulum veritatis. Quia profecto, cum et ego sim homo, non potuissem quidquam accipere, nisi fuisset mihi datum de coelo. Nunquid vero nunc primum dico, quod non sim ego Deus, sed tantum homo?