|
(II REG. CAP. II.)
|
“Igitur post haec consuluit David Dominum dicens: Num ascendam in unam
de civitatibus Juda? Et ait Dominus ad eum? Ascende. Dixitque David: Quo
ascendam? Et respondit ei: In Hebron.”
|
|
Hactenus profugus, hactenus exsul ploravit, et flevit multa amaritudine
inebriatus, nunc autem repatriare et regnare obedienter paratus in
tabernaculo Dei sui cantare et psallere vult, videlicet in exemplum ejus
cujus in persona ipse loquitur:
|
“Paratum cor meum, Deus, paratum cor meum, cantabo et psallam in gloria
mea (Psal. CVII).”
|
|
Nempe et huic consulenti,
|
“Num ascendam in unam de civitatibus Juda: Ascende, inquit, in Hebron.”
|
|
Et illi in sepulcro velut responsum Patris praestolanti, quippe qui non
a semetipso venit, sed obedienter cuncta fecit:
inquit,
|
“gloria mea, exsurge, psalterium et cithara (Psal. LVI).”
|
|
Et ille protinus:
inquit,
Et quasi jussus ascendere in Hebron, libenter hoc accipiens:
inquit,
|
“in populis, Domine, et psallam tibi in nationibus (ibid.).”
|
|
Hebron namque civitas sepulcrum erat Abraham, Isaac, Jacob, et maximi
Adae, sicut in libro Jesu Nave scribitur (Jos. XV). Unde et Chariatharbe
dicitur:
inquit,
|
“Hebron antea vocabatur Chariatharbe,”
|
|
quod interpretatur quatuor. Adam maximus ibi inter Enacmin situs est.
Hebron itaque regni Davidici principium propter Abraham quidem, Isaac,
et Jacob ibi sepultos, populum significat Judaicum, propter Adam autem
maximum ibidem situm universum designat genus humanum. Proinde David
recte et in persona sua in Hebron ascendere jubetur, et in persona
Christi cantare docetur,
inquiens,
|
“in populis, Domine, et psallam tibi in nationibus.”
|
|
Attamen consulens in unam tantum, quaerit ascendere de civitatibus Juda,
quia videlicet non nisi in una unius fidei Ecclesia Christus regnat.
|
|