CAPUT 8

“Dixit ergo Jesus ad duodecim: Nunquid et vos vultis abire?”

Et vos, inquit, quos dedit mihi Pater, quos attraxit Pater ad me, quibus datum est a Patre meo ut veniretis ad me,

“nunquid vultis abire?”

Quod utique non interrogat ut sciat, sed sub interrogatione attentius confirmat, quod ex eis quos dedit sibi Pater quemquam non perdat, simulque confessionem necessariam opportune, aliis diffidentibus, exigit ab eis qui credentes erant, quia videlicet, sicut

“corde creditur adjustitiam,”

sic

“ore confessio fit ad salutem (Rom. X).”

Respondet Simon Petrus:

“Domine, ad quem ibimus? Verba vitae aeternae habes; et nos credimus et cognovimus, quia tu es Christus Filius Dei.”

Plane hoc futurum erat in Christi Ecclesia, ut scandalizatis et scandala facientibus Antichristianis qui multi ex nobis exierunt (Joan. IV), sed non erant ex nobis, excuterent se et invicem cohortarentur dilectores Christi, et seditiosa perfidorum importunitate inquietati, largius atque sonorius confessionem vere fidei, dictis et scriptis declamarent universo orbi, non ante defuturi, donec Satanam cum illis satellitibus suis,

“sicut fulgur de coelo cadentem (Luc. X),”

scriptis veridicis atque authenticis confutarent et pia sui profusione sanguinis enecarent. Hujus autem Ecclesiae fidelis unitatem fidemque, hic et alibi Petrus exprimit, voces primus emittit, unde et a petra (supra quam eadem Ecclesia fundatur) nomen sortitur, et magna laude suae confessionis honoratus, simul regni coelorum claves accipere meretur (Matth. XVI). Igitur et hoc quod ad duodecim apostolos emissa interrogatione solus pro omnibus respondet, toti universaliter unicae Ecclesiae ascribendum est. Dicit enim una perfecta et formosa (Cant. I) dilecto suo Christo sponsa Ecclesia, turmis adolescentularum stipata:

“Domine, ad quem ibimus,”

videlicet in tantis Arianae nequitiae caeterarumque pestium seditionibus non indicabis ubi pascas, ubi cubes, revelante nobis veritatis tuae spiritu, et post greges sodalium tuorum vagari incipiemus?

“Verba vitae aeternae habes,”

id est, verba vitam aeternam portantia tu habes,

“et nos credimus et cognovimus, quia tu es Christus Filius Dei vivi.”

Non ante cognovimus et post credimus, sed primum credimus et exinde cognovimus, quia videlicet non cognitio fidem, sed fides praecedit cognitionem. Fides namque meritum, cognitio autem Filii Dei praemium est fidei.

“Respondit eis Jesus: Nonne ego vos duodecim elegi, et ex vobis unus diabolus est?”

Quare Agnus mansuetus multis discipulorum relabentibus, in paucos qui remanserunt, tam acriter invehitur: Nunc enim potius familiariter viderentur esse collaudandi, praesertim cum accepisset ab eis eamdem confessionem magnae fidei, quam alibi digna laude beatificaverat, dicens:

“Beatus es Simon Bar-Jona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in coelis (Matth. XVI).”

Et quidem beatificantis gratiae praeconium est, quod dicit:

“Nonne ego vos duodecim elegi?”

Sed magnae severitatis et increpationis est, quod et hoc ipsum sub interrogatione pronuntiat, et protinus adjungit terribiliter,

“et ex vobis unus diabolus est.”

Quare ergo in tali articulo, cunctos tam terribili unius denotatione percutit; quem dum nominatim non exprimit, universos premit, unumquemque pro semetipso nimis aegre sollicitum reddit? Non enim illum talem conscientiarum judicem saepe compertum, falli existimare poterant, non proximorum conscientias singuli comprehendere valebant, non sua quique merita (cum de futuro incerti essent, et tam multos desipere viderent magni pendere audebant. Quare, inquam, hoc voluit, nisi quia sic expediebat eis? Nullius quippe peccati mortificatione sic indiget humana infirmitas, quam illius, ubi ceciderunt qui operantur iniquitatem, qui expulsi sunt, nec potuerunt stare. Quod autem est illud peccatum, nisi pes superbiae?

“Non veniat mihi, inquit Psalmista, pes superbiae, et manus peccatoris non moveat me (Psal. XXXV).”

Nam ubi venerit ille vagus et instabilis superbiae pes, qui utique venire solet ex nimia securitate vel praesumptione justitiae, statim vanum et improvidum hominem manus, antiqui peccatoris foris invenit, ubi illum a bono proposito, Deo,

“(qui superbis resistit (Jac. IV),”

averso, celeriter movere possit. Ut igitur

“filii hominum in tegmine alarum Domini sperent (Psal. XXXV),”

et de semetipsis humiliter sentientes non exaltent, animam suam, opportune in casu aliorum sollicito timore deprimuntur, nosque omnes exemplo erudimur, ut cum paries proximus ardet de nostra re timeamus, id est, dum cadunt qui nobiscum stare videbantur, nos, qui adhuc stare videmur, similem nobis casum evenire posse, humiliter consideremus.