CAPUT II. Quid sit raptum esse ad Deum et ad thronum ejus, et quid sit illud:

“Paulus apostolus, non ab hominibus, neque per hominem, sed per Jesum Christum.”

Raptus est, inquit, ad Deum et ad thronum ejus. Duo dicta sunt et dici debuerunt, quia ad Deum raptus est, et ad thronum ejus raptus est. Nam et resurrexit, et in coelum ascendit. Resurgendo ad Deum raptus est:

“Ascendendo in coelum ad thronum ejus raptus est.”

Denique resurgendo factus est carne, ut erat divinitate immortalis atque impassibilis; et confirmata est eidem carni habitans in ipsa plenitudo divinitatis tali firmamento, ut meminit Apostolus,

“quia resurgens ex mortuis, jam non moritur, mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI).”

Proinde jam non solum secundum Verbi divinitatem, verum etiam secundum semetipsam assumpta humanitas praedicatur Deus, sicut ex eodem quoque Apostolo comprobatur, ita scribente Laodicensibus:

“Paulus apostolus, non ab hominibus, neque per hominem, sed per Jesum Christum.”

Quid enim, si non per hominem, sed per Jesum Christum? nonne consequitur quod Jesum Christum, quo tempore vocavit eum vel fecit Apostolum, dicat coepisse jam non esse hominem, sed esse Deum? Non tamen aiunt Patres orthodoxi haec dicendo, hominis demit naturam, sed confitetur superabundantem humanae naturae divinam gloriam. Nam ex quo resurrexit Jesus Christus, vere quidem est, ut erat homo natura, sed Deus est gloria. Porro quod astantibus discipulis, assumptus ab eis ascendit in coelum, et sedet a dextris Dei, quid est, nisi raptum esse Filium ad thronum Dei?