CAPUT XXXII. Ut in extremis pauperum memorem sese declaravit.

Post haec, morbo invalescente, jamque non incerto ejus transitu, spirituales ipso jubente a fratribus exsequiae psalmorum decantationibus inchoantur. Ipse, quoque pectoris anhelantis, quoad poterat, citharam extendebat, pariter psallens et quodammodo dicens: Ingrediar in locum tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei, in voce exsultationis et confessionis (Psal. XLI). Interea pauperum procuratorem, cui curam illorum ipse commiserat, inter moerentium catervam cominus sibi assistere vidit: Et quid, inquit, nunc agunt fratres mei? Num illorum servitio deest aliquid? Dicebat autem de pauperibus. Etenim illos humili conscientia fratres suos, imo et dominos et patronos apud Deum aestimare consueverat. Cum ille cuncta, quae sibi assignata fuerant, se expendisse, jamque nihil superesse respondisset, protinus Ecclesiae praepositum, et civitatis accersens advocatum, his illos allocutus est: Audistis, charissimi, imo et vigilanter audire debetis Scripturam dicentem quia

“foeneratur Domino, qui miseretur pauperi (Prov. XIX),”

et quia,

“sicut ignem exstinguit aqua, ita eleemosyna resistit peccatis (Eccli. III).”

Ego si quid exempli boni secuntum verba haec vobis praebui, si quid in pauperibus seminavi, nunc jam reposita compensabitur merces, et messis, quam acquisivi, nunc jam recipienda est, sicut item scriptum est:

“Qui parce seminat, parce et metet: et qui seminat in benedictionibus, de benedictionibus et metet (II Cor. IX).”

Jam enim vobiscum diutius non ero hic, ubi seminatur. Migrandum est, et jam hora instat, ut eam illuc, ubi metitur, propria corporis mei, prout gessi, recepturus. Vos igitur tanquam filios charissimos pater moriens et ultimum spiritum trahens, hac novissima testatione convenio, quatenus pauperum memores sitis, atque hoc animae meae solatium impendatis, ut quoadusque successor episcopus subrogetur, constitutum a me pauperibus refrigerium, vestra suppeditante cura, non desit. His auditis, vehementer compuncti sunt, seque hoc libentissime acturos spoponderunt, eo magis abeuntem congemiscentes, quod factis praeteritis perpendebant convenire verba novissima, respicientes qualis erat, qualiter viverat, quanto sibi semper studio misericordiam thesaurizaverat, et instantis horae necessitatem finemque, in quo laus omnis canitur, quam sapienter providerat.