|
|
“Flebam quondam super eo qui afflictus erat.”
|
|
Ac si dicat: In tantum impietas, quam mihi exprobrastis, vel hyprocrisis
semper longe fuit a me, quantum ex eo colligi potest, quod ego non solum
pauperi tribuebam, quod hypocrita facere potest per inanem gloriam, sed
et flebam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea
pauperi, quod videlicet nec hypocrita potest, nec impius facere novit.
Quod vocibus quoque sanctae Ecclesiae congruit, quae dum afflictos
quosque per lamenta poenitentiae conspicit, suos eis in oratione
continua fletus jungit, et toties egeno compatitur, quoties virtutibus
nudato interventionis suae precibus opitulatur. Et hoc faciens:
|
|