CAPUT XI. Quod per intellectum psalmi secundi, hoc de Christo nobis annuntiet Spiritus veritatis, quia propter obedientiam passus sit pro peccatis nostris, scilicet obediendo Patri dicenti:

“Postula a me, nimirum moriendo. Hoc enim fuit postulare et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae.”

“Quare ergo fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania? (Psal. II.)”

Dixit enim quodam loco Judaeis, et quod illis dixit, omnibus et gentibus et populis dixit et dicit:

“Quis ex vobis arguet me de peccato? Si veritatem dico, quare non creditis mihi? (Joan. VIII.)”

Quid aliud sibi vult percunctatio ista:

“Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania?”

Idcirco taliter hunc psalmum secundum primo vel praecedenti conjungimus, quia juxta propositum, et hominem sine peccato fuisse conceptum vel natum atque conversatum Christum Dei Filium, in illo primo agnoscimus, et in isto secundo causam cur passus fuerit, quam gentes et populi meditantes inania non cognoverunt, expositam intelligimus. Ait enim:

“Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te. Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae (Psal. II).”

Audito verbo quod dixit, postula a me, modum quoque sive qualitatem postulationis debemus nosse. Quomodo nisi moriendo postulavit? Humilitas procul dubio sacrosanctae ejus passionis postulatio fuit, sacrificium fuit, praeter quod aliquid holocaustum, et pro peccato Deus noluit (Psal. XXXIX). Est igitur sensus: Idcirco ego beatus vir, qui morti nihil debui, quia peccatum non feci, mortis debitum solvi; idcirco

“quando fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania,”

quando astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum adversus Dominum et adversus me Christum ejus: idcirco, inquam, tacui, semper silui, patiens fui, qui poteram usquequaque dicere, quod semel dixi:

“Ego sum, et abierunt retrorsum et ceciderunt in terram (Joan. XVIII),”

quia Dominus Pater dixit ad me:

“Postula a me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae.”

Ad hanc Patris dictionem, cum multa consonent, illud quoque pertinet quod Isaias inter caetera dixit:

“Si posuerit pro peccato animam suam, videbit semen longaevum, et voluntas Domini in manu ejus dirigetur (Isa. III).”

Unde autem mors ejus tanti esset aut tantum valeret, nisi idem ipse qui homo in saeculo natus est, Deus ante saecula existeret? Propterea dicturus Pater:

“Postula a me,”

praemisit:

“Filius meus es tu, ego hodie genui te.”

Caeterorum quae sequuntur usque in finem psalmi, summa haec est quam dixit:

“Et ego si exaltatus fuero a terra, omnia traham ad me (Joan. XII).”

Item dixit:

“Data est mihi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII).”

Potestas utique judiciaria a dextris et a sinistris, quae designatur hoc brevi versiculo:

“Reges eos in virga ferrea, tanquam vas figuli confringes eos (Psal. II).”