|
Unde autem principibus malis contra principes bonos vis ulla praeliandi?
Unde virtus resistendi? Unde facultas contradicendi? Ex causis, ex
hominum sive populorum peccatis. Praeliantur quippe in campo justitiae,
conflictu judicii. Mali pugnant accusando, boni pugnant defendendo,
judice Deo. Inquantum magna et vera accusatio, intantum tarda et
invalida est defensio. Exempli gratia: Magna et vera fuit accusatoris
accusatio, contra decem tribus Israel, quae appellabantur Samaria,
divisae a domo David, et a tribu Juda: Magna, inquam, accusatio
principis Assyriorum, quicunque fuerit ille angelus malus, quod nunquam
recessissent a peccatis Jeroboam, qui peccare fecit Israel, et
incorrigibiles fuerunt toties audito per prophetas verbo Domini, factis
apud se per Heliam et Helisaeum, tot signis, tot prodigiis. Et magna
quidem, sed non tam magna erat accusatio principis Persarum contra
Judaeos, qui captivi tenebantur sub rege Persarum, quia peccavit quidem
et tribus Juda in Hierusalem, sicut decem tribus in Samaria, sed non tam
pertinaciter. Nam aliqui ex regibus Juda poenitentiam egerunt, ut
Manasses, aliqui etiam justi fuerunt, et populum correxerunt, ut
Ezechias et Josias. De regibus autem decem tribuum nullus, ut jam dictum
est, recessit a peccatis Hieroboam. Magna igitur accusatio principis
Assyriorum, et tam magna, ut nullus eos defendere potuerit, qui juste
tenendi essent perpetua captivitate captivi. Accusatio autem principis
Persarum magna quidem, sed non tam magna fuit ut deberet esse sub rege
Persarum insolubilis Judaeorum captivitas, quia non fuerat eorum, vel
regnum ipsorum insolubilis culpa, id est sine regum aliquorum et populi
publica vel communi poenitentia. Proinde
|
“restitit quidem mihi, inquit, princeps regni Persarum,”
|
|
subauditur, sed non usquequaque resistere mihi poterit, quia videlicet
causa nostra, modusque peccati et principi nostro Michaeli, qui solus
adjutor meus est in omnibus his, locum facit juste defendendi, quod non
debeatis perpetua captivitate teneri, quia non in perpetuum a Domino
recessistis, imo poenitentia satisfactionem nonnunquam obtulistis, et
nunc offertis.
|
|