CAPUT XVIII. De abbate Volberto, qualiter per visum monitus, de aqua unde vir sanctus post missam manus lavit, sanitatem recepit.

Aliud sub eodem tempore actum est virtutum ejus indicium, in quo amplius splenduit desursum, qui humilitatis studio apud se premebatur deorsum. Tres namque ex eis qui male habebant, ob meritorum ejus testimonium coelica visio direxit ad illum, tanquam ad salutis medicum. Primus illorum, coenobii jam memorati, quod idem sanctus construxerat, abbas nomine Volbertus exstitit, vir venerabilis, qui capitis oculorumque duro ac diutino vexabatur incommodo. Huic una noctium divinitus per visum intimatum est ut ex aqua qua sanctus Dei pontifex post missarum celebrationem manus de more lavisset, caput sibimet oculosque perfundendo foveret, indubitanter credens quod protinus sanitatem recepturus foret. Credidit ille, quippe qui prae multis alii familariter conscius erat vitae illius sanctissimae. Venit ergo, prius tamen ab eodem accersitus, ut saepe solebat accersiri et requiri de monasterii jam dicti necessariis rebus. Cumque ad celebranda missarum solemnia pontifex de more pararetur, accedens propius, ut erat familiaris, visum retulit, aquam de manibus jussu ejusdem sibi, ut praemonstratum fuerat, dari poposcit. At ille quasi vehementer commotus, et quodammodo suae mansuetudinis oblitus, in qua veraciter dicere poterat: Domine, non est exaltatum cor meum, neque elati sunt oculi mei: neque ambulavi in magnis, neque in mirabilibus super me (Psal. CXXX): repulit a se hominem velut delirum et amentem, qui nesciret aut non vidisset Rhenum pro foribus suis praeterfluentem, in quo non solum capite et oculis, sed et toto posset corpore, quantum vellet, mundari. Repulsus ille, perstitit non incredulus visioni, et a ministris ejusdem pontificis clam sibi, quod petebat, reservari obtinuit, moxque ut caput ei oculos ex aqua illa perfudit, integram sanitatem recepit.