CAPUT IV. Principes Persarum et Graecorum malos angelos debere intelligi, resistentes principibus bonis, id est angelis.

Principes istos Persarum et Graecorum quales sint, unus de doctoribus eximiis B. Hieronymus breviter : Innuit isti sunt, inquit, principes, de quibus et Paulus apostolus loquitur:

“Sapientiam loquimur inter perfectos, quam nullus principum hujus saeculi cognovit. Si enim cognovissent, nunquam Dominum gloriae crucifixissent (I Cor. II).”

Profecto etsi hujusmodi auctoritas deesset, prudens tamen auditor, principes malos, angelos malos intelligere non dubitaret, contra quos bonis principibus praeliandum erat, qui contradicunt precibus sanctorum hominum, et legationi sanctorum angelorum. Siquidem mundi princeps diabolus a Domino dictus est;

“et mundus, ait apostolica veritas, in maligno positus est (I Joan. V).”

Cum de toto constet, de partibus quis dubitet? Si totius mundi princeps diabolus, nonne consequenter partium mundi, scilicet Persarum atque Graecorum principes, malae potestates, majori principi diabolo subministrantes recte intelliguntur? Non enim Persae et Graeci Dei cultores erant, sed potius creaturae quam Creatori serviebant, non Deum, sed pro Deo daemonia colebant: Persae, solem, quem et Appollinem dicebant, Graeci, sub nomine vel obtentu sapientiae suae, Minervam, aliaeque gentes, alia daemonum portenta, gens unaquaeque suum prae caeteris singulariter, omnis autem universali sub nomine Jovis principem daemonum, principem mundi diabolum colebant. Et ejusmodi principibus, tam malis spiritibus, coram simulacris suis, sese prosternebant, utique quorum dii fuerunt, multo magis principes recte dicti sunt eorum.