CAPUT XXIII. Deum, si voluisset malum fieri, quod ipse in gloriam suam corrigeret, non gratis, sed ex debito suscepta carne passum esse.

Absit igitur hujusmodi, ut putatur, assumptio fermenti, ne, cum cecinerit nobis Spiritus S. in David dicente: Deus autem noster in coelo, omnia quaecunque voluit fecit, dicamus (Psal. CXIII): Voluit autem aut vult malum fieri. Consequenter enim inferre licebit, fecit ergo malum fieri, fecit ergo hominem praevaricari. Non tam aperte tanquam procaciter dicere ausus est ipse tumidus defensor sui, accusator Dei, sed ex obliquo illum tetigit: Mulier, inquiens, quam dedisti mihi sociam, dedit mihi et comedi (Gen. III), et tamen de paradiso ejectus est. Quod si tali cum temperamento dicatur, idcirco voluit malum illud fieri, ut illo uteretur in bonum, ut esset causa cur hominem assumeret, perditumque supra primae originis dignitatem repararet, atque hoc modo potentiam suam notam faceret, et divitias gloriae suae ostenderet, amplius atque amplius offendamur, quicunque gratiam Dei agnovimus. Nam hoc pacto gratia jam non est gratia. Non enim gratis, sed ex debito Deus homo factus, et pro hominibus passus est, si voluit ipse malum fieri, quod pro ostensione gloriae suae corrigeret. Non ita Deus egit, sed hominem se nolente praevaricatorem factum sua voluntate redemit. Omnes omnino per debitum justitiae in uno morti addixit, omnes rursus in uno per gratiam misericordiae vivificavit.