|
|
“Ecce timor Domini ipsa est sapientia,”
|
|
cum alius sit sapientiae, alius timoris spiritus, et quod ex eo quoque
quia hoc Deus dixit homini, Judaei et omnes stulti inexcusabiles sint.
Sed quomodo septem spirituum numero, atque ordini notissimo, qui et
praesenti opere a nobis susceptus est, dictum hoc non repugnat aut
discrepat, ecce timor Domini ipsa est sapientiae? Si enim timor Domini
ipsa est sapientia, quomodo non minoris, sed ejusdem auctoritatis, alia
Scriptura quae dicit: Et requiescet super eum Spiritus Domini, Spiritus
sapientiae et intellectus (Isa. XI), etc. alium timoris, atque alium
sapientiae Spiritum computat, ambosque ab invicem loco vel gradu septimo
disterminat? Ad hanc inquisitionem ecce tertia nobis succurrit
Scriptura, dictione temperata, quasi utriusque mediatrix, videlicet ea
quae dicit: Initium sapientiae timor Domini (Psal. CX). Cum enim sic
dicit, duarum quas praediximus tubarum, sive organorum Spiritus sancti
consonantiam patenter astruit, quia videlicet timor Domini initium
sapientiae est. Initium autem sapientiae sapientia est, licet nondum
perfecta, quomodo aurora sive diluculum jam dies est, licet nondum
plena. Est igitur timor Domini sapientia, id est initium vel primus
gradus sapientiae. Sic et pietas sapientia, id est secundus gradus
sapientiae, et scientia sapientia, id est tertius gradus sapientiae, et
fortitudo sapientia, id est quartus gradus sapientiae, et consilium
sapientia, id est, quintus gradus sapientiae, et intellectus sapientia,
id est sextus gradus sapientiae. Septimo autem gradu cum dicitur
sapientia, plena intelligitur atque perfecta, cujus officium est
cessando ab actibus, et vacando contemplationi praeoccupare jam bona
futura, bona aeterna, juxta illud: Maria optimam partem elegit, quae non
auferetur ab ea (Luc. X), quae videlicet pars, non alia est quam ipsa
sapientia, in propria specie videnda. Proinde cum dixisset, abscondita
est ab oculis omnium viventium, sapientia, ne quis desperaret, aut
absconsionem ejus reprehenderet: Ecce, inquit, timor Domini ipsa est
sapientia, et haec dicendo quasi ostium aperuit, primumque gradum
ostendit quo parvulus ad sapientiam superbis absconditam ascendere
incipiat. Jam illuc accesserant illi viventes qui sese a stultis, et
peccatoribus male viventibus et Dominum crucifigentibus, segregaverant,
scilicet apostoli, et ille quoque beatus Joseph ab Arimathia vir bonus
et justus, de quo Evangelium refert quia non consenserat consilio et
actibus eorum (Luc. XXIII). Huic plane sapientia erat, timuisse Dominum
et in hoc primo gradu audisse sapientiam, dicentem: Fili mi, si te
lactaverint peccatores, ne acquiescas eis. Si dixerint: Veni nobiscum,
insidiemur sanguini, abscondamus tendiculas contra insontem frustra,
deglutiamus eum sicut infernus viventem, et integrum quasi descendentem
in lacum, omnem pretiosam substantiam inveniemus, implebimus domos
nostras spoliis, sortem mitte nobiscum, marsupium unum sit omnium
nostrum, fili mi, ne ambules cum eis. Prohibe pedem tuum a semitis
eorum. Pedes enim illorum ad malum currunt, et festinant ut effundant
sanguinem (Prov. 1). Verumtamen ab istorum quoque viventium, scilicet
apostolorum, et illius beati Joseph oculis, adhuc abscondita erat
sapientia, nesciebant Christi mysteria, ignorabant quae vel quanta foret
crucis et mortis ejus utilitas. Quia vero timendo Dominum, et non
acquiescendo lactantibus se peccatoribus, quasi in foribus sapientiae
steterunt, ideo sursum vocari et ascendere ad sapientiam meruerunt, id
est accipere ad cognoscenda Dei sacramenta, hunc de quo loquimur sanctum
sapientiae Spiritum.
|
|