|
Caeterum et bene juxta anagogen claudicat Jacob ille, qui cum Deo
luctatus est, et longo atque assiduo luctamine usus, victoriae palmam de
illo feliciter consecutus est. Luctatur enim cum Deo, quandiu sacrae
Scripturae studiis accinctus incumbit, sensumque verbi Dei fugientem
tenere contendit. Quare verbum Dei dilectam atque diligentem animam,
tenere se cupientem, tantopere refugit? Cum multas ob causas, tum et
idcirco ut aviditatem magis ac magis excitet inquirentis, ut ejus
desiderio, quem quaerit, adversantes intentioni suae ver beret, atque in
servitutem redigat sensus improbae carnis. Itaque brachiis quasi ad
luctandum protentis, quaecunque talis anima dicit: Dilecte mi,
apprehendam te, et ducam te in domum matris meae, ibi me docebis (Cant.
VIII). Econtra ille, more reluctantis, pene obversus, Averte, inquit,
oculos tuos, quoniam ipsi me avolare fecerunt (Cant. VI). Dulcis
colluctatio, et omni pace jucundior. Tandem victrix dicit conscientia
Jacob: Inveni quem diligit anima mea. Tenui illum, nec dimittam, donec
introducam in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae (Cant.
III). At ille grandi quidem spiritus commodo, sed et magno carnis suae
vicit detrimento. Denique claudicat is qui vicit, quia tetigit qui
victus est nervum femoris ejus et emarcuit. Quomodo claudicat? videlicet
uno pede terrae innitens, alterum a terra suspendens, id est activam
vitam pro cura subditorum non omnino relinquens, et contemplativae pro
ejus dulcedine totis viribus inhaerens. Iste claudus salit vel ascendit
sicut cervus, terramque vix tangere dignatur, nam conversatio ejus in
coelis est (Phil. III). Verumtamen ex parte, uno enim tantum pede nunc
interim illuc suspensus est, donec veniat quod perfectum est.
|
|