CAPUT XXVIII. De eo quod, cum proficiscerentur filii Israel de deserto Sinai, ait Moyses socero suo:

“Noli nos relinquere, veni nobiscum, et eris ductor noster.”

“Anno secundo, mense secundo, vicesima die mensis, elevata est nubes de tabernaculo foederis. Profectique sunt filii Israel per turmas suas de deserto Sinai, et recubuit nubes in solitudine Pharam, moveruntque castra: Dixitque Moyses Obab filio Raguel Madianitae cognato suo: Proficiscimur ad locum quem Dominus daturus est nobis. Veni nobiscum, ut bene faciamus tibi,”

etc. Plerumque persuadere elatis utilia melius possumus, si profectum eorum nobis potius quam illis profuturum dicamus, si eorum mehorationem nobis magis quam sibi impendi postulamus. Facile enim ad bonum elatio flectitur, si ejus inflexio prodesse et aliis credatur. Unde hic qui regente se Deo iter deserti ducente aerea columna pergebat, cum Obab cognatum suum a gentilitatis suae conversatione vellet educere, et omnipotentis Dei dominio subjugare, ait:

“Proficiscimur ad locum quem Dominus daturus est nobis, veni nobiscum, ut bene faciamus tibi, quia Dominus bona promisit Israel. Cui cum respondisset ille: Non vadam tecum, sed revertar in terram meam, in qua natus sum,”

illico adjunxit:

“Noli nos relinquere, tu enim nosti in quibus locis per desertum castra ponere debeamus, et eris ductor noster.”

Neque enim Moysen ignorantia itineris augustabat, quem et ad prophetiae scientiam cognitio divinitatis expanderat, quem columna exterius praeibat, quem de cunctis interius per conversationem Deo sedulam locutio familiaris instruebat. Sed videlicet providus vir elato auditori colloquens, solatium petiit, ut daret; ducem requirebat in via, ut dux ei fieret ad vitam. Egit itaque ut superbus auditor voci ad meliora suadenti eo magis fieret devotus, quo putaretur necessarius, et unde se exhortatorem suum praecedere crederet, inde se sub verbis exhortationis inclinaret.