VERS. 30.

“Qui regnare facit hominem hypocritam propter peccata populi,”

id est qui te, o hypocrita Job, potentem quondam esse permisit, propter eorum peccata, super quos potens fuisti. Allegorice autem ita: Quia verum super se regem habere Judaea supradicta noluit (Luc. XIX), hypocritam accipiet,

“mittetque illis Deus operationem erroris, ut credant mendacio (II Thess. II),”

sicut ipse Dominus:

“Ego veni, inquit, in nomine Patris mei, et non recepistis me, alius veniet in nomine suo, illum accipietis (Joan. V).”

Universaliter quoque, id est, de omni gente, vel ordine sentiendum, quod, quando merentur, dat illis Deus regem in furore suo (Ose. XIII), quia videlicet secundum meritum plebium disponuntur corda rectorum. Certum quoque est, quod saepe ex culpa pastorum deterior fiat vita plebium. Sed etsi jure vita illorum reprehenditur, oportet ut eos subditi, etiam cum displicent, venerentur. Sic debriato Noe verecundiora ejus boni filii aversi venientes texerunt (Gen. IX). Nam verecunda Patris quasi aversi tegunt, qui, cum praelati juste judicent factum, venerantur magisterium. Pro utilitate quippe subditorum, rectores temporalibus curis inserviunt, et unde subditi sine vexatione decori sunt, inde praelati quasi in pulvere foedantur, quemadmodum ut in interioribus tabernaculi byssus fulgeret, coccus coruscaret, desuper pelles et cilicia, imbres et ventos pulveremque portabant (Exod. XXXV).

Nunc iterum Eliu, postquam multa interna et sublimia intulit, formam humilitatis verbotenus assumens, sub quadam discipulatus imagine beatum Job alloquitur, dicens: