CAPUT XXVIII. Quid sit Dominum sedere super solium excelsum, et quae sint sub eo implentia templum, quid Seraphim, quid facies, quid pedes Domini, et quid clamor dicentium:

“Sanctus, sanctus.”

(CAP. VI.) In anno quo mortuus est rex Ozias, vidi Dominum sedentem super solium excelsum, et elevatum, et ea quae sub eo erant, replebant templum. Tertia haec periocha maxime vigilantem intellectorem quaerit, quia maxime clausa est propter eos, quos Spiritus sanctus notitia veritatis indignos judicavit, sicut ipsa Scriptura patenter innuit. Dicitur enim in primordiis: Excaeca cor populi hujus, et aures ejus aggrava, et oculus ejus claude, ne forte videat oculis (Isa. VIII), etc. Et circa finem ejusdem perioches: Liga, inquit, testimonium, signa legem in discipulis meis (Ibid.). Igitur ne quid de fumo illorum patiamur, propter quos visionis hujus testimonium, ligatum atque signatum est, Spiritus sanctus corda illuminet nostra, luminis sui claritate. Eo duce primum adhibeamus evangelicae veritatis candelabrum. Evangelista Joannes cum dixisset: Propterea non poterant credere Judaei, quia iterum dixit Esaias: Excaecavit oculos eorum, et induravit eorum cor, ut non videant oculis, et intelligant corde, et convertantur et sanem eos, continuo subjunxit: Haec dicit Esaias, quando vidit gloriam ejus et locutus est de eo (Joan. XII). Proinde quis dubitet, hic Domini nostri Jesu Christi gloriam praedicari, et prophetam hic de eo loqui? Ego vidi Dominum sedentem super solium excelsum et elevatum, id est vidi in spiritu, vidi prophetali oculo Dominum omnium Jesum Christum propter passionem mortis, gloria et honore coronatum, super omnes coelos elevatum, et receptum in paternae dexterae consessum. Illud vere excelsum est solium, et ab humilitate humana, qua pati dignatus est, longe elevatum. Cur autem et nunc praemiserit, in anno quo mortuus est rex Ozias, et posterius dicat, et factum est in diebus Achaz filii Joathan, filii Oziae regis Juda, etc., suo loco praetereundum non erit. Et ea, inquit, quae sub coelo erant implebant templum (Isa. VII). Postquam Dominus ascendens in coelum, sedit super illud paternae majestatis solium excelsum et elevatum, quae deinde sub eo sunt, nimirum dona quae dedit hominibus, dona sancti Spiritus, quae dedit apostolis et caeteris in se credentibus. Haec implent templum, id est aedificant et perficiunt Ecclesiam Dei, per mundum universum. Seraphim stabant super illud. Seraphim ardentes, sive incendentes interpretantur. Qui ergo sunt seraphim nisi apostoli, quos utique ardentes atque incendentes decimo die post ascensionem ejus effecit Spiritus sanctus? Apparuerunt enim illis dispertitae linguae, tanquam ignis, supraque singulos eorum sedit. Et repleti sunt omnes Spiritu sancto (Act. II). Isti stabant super templum illud, nam isti Patres et judices Ecclesiae Dei principantur. Sex alae uni, et sex alae alteri. Senarius numerus plenus atque perfectus est, quippe qui suis partibus construitur. Habet enim mediam, id est tria; secundam, id est duo; sextam, id est unum. Quae simul aggregatae, senarium perficiunt. Et senario dierum numero Deus perfecit hunc mundum. Ergo sex alae singulorum Seraphim plenam et perfectam significant notitiam veritatis, quam Spiritus sanctus apostolos docuit juxta promissum dicentis: Cum autem venerit ille spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem (Joan. XVI). Duabus alis velabant faciem ejus, et duabus velabant pedes ejus. Faciem Domini divinitas Christi est, de qua scriptum est: In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum (Joan. I). Pedes Domini humanitas Christi est, de qua itidem scriptum est: Et Verbum caro factum est (ibid.). Utrumque velabant, id est utrumque praedicabant, et pro tempore indignis abscondebant, neque margaritas suas ante porcos mittebant (Matth. VII). Duabus alis velabant, id est utrumque praedicabant. Quid enim est quod totidem alis faciem quot et pedes velabant, totidemque volabant, nisi pari intentione tam divinitatem quam humanitatem Christi, et pro tempore sive loco, annuntiabant? Ad quid enim volabant? Sequitur: Et clamabant alter ad alterum, et dicebant: Sanctus, sanctus, sanctus Dominus Deus exercituum. Plena est omnis terra gloria ejus. Ergo volabant, id est fidem sanctae Trinitatis hactenus incognitam praedicabant, juxta regulam dicentis: Euntes, docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII). Hic ter Sanctus unus est Dominus unus in tribus personis est Deus, Pater, et Filius et Spiritus sanctus. Hic enim est Dominus Deus exercituum, ex tunc maxime, ex quo seraphim taliter clamare coeperunt alter ad alterum, id est concordi fide, et mutua collatione Scripturarum, ex tunc enim maxime accreverunt illi, et multiplicati sunt exercitus credentium. Unde et protinus subditur: Plena est omnis terra gloria ejus, subauditur, quae prius tantum in Judaea cognoscebatur. Nam quod hic super solium excelsum et elevatum sedere cernitur, deinde et omnis terra gloria ejus plena esse dicitur, illud est quod uno versiculo innuit Psalmista: Exaltare, inquiens, super coelos, Deus, et super omnem terram gloria tua (Psal. CVII).