|
Raptus est, inquit, ad Deum et ad thronum ejus. Duo dicta sunt et dici
debuerunt, quia ad Deum raptus est, et ad thronum ejus raptus est. Nam
et resurrexit, et in coelum ascendit. Resurgendo ad Deum raptus est:
|
“Ascendendo in coelum ad thronum ejus raptus est.”
|
|
Denique resurgendo factus est carne, ut erat divinitate immortalis atque
impassibilis; et confirmata est eidem carni habitans in ipsa plenitudo
divinitatis tali firmamento, ut meminit Apostolus,
|
“quia resurgens ex mortuis, jam non moritur, mors illi ultra non
dominabitur (Rom. VI).”
|
|
Proinde jam non solum secundum Verbi divinitatem, verum etiam secundum
semetipsam assumpta humanitas praedicatur Deus, sicut ex eodem quoque
Apostolo comprobatur, ita scribente Laodicensibus:
|
“Paulus apostolus, non ab hominibus, neque per hominem, sed per Jesum
Christum.”
|
|
Quid enim, si non per hominem, sed per Jesum Christum? nonne consequitur
quod Jesum Christum, quo tempore vocavit eum vel fecit Apostolum, dicat
coepisse jam non esse hominem, sed esse Deum? Non tamen aiunt Patres
orthodoxi haec dicendo, hominis demit naturam, sed confitetur
superabundantem humanae naturae divinam gloriam. Nam ex quo resurrexit
Jesus Christus, vere quidem est, ut erat homo natura, sed Deus est
gloria. Porro quod astantibus discipulis, assumptus ab eis ascendit in
coelum, et sedet a dextris Dei, quid est, nisi raptum esse Filium ad
thronum Dei?
|
|