CAPUT 9

“Responderunt ei Judaei: De bono opere non lapidamus te, sed de blasphemia”

Ergo iniqui judices, saltem unum e duobus testimoniis probum ducitis, de quibus superius cum dixisset:

“Et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est,”

statim intulit:

“Ego sum qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me qui misit me Pater (Joan. VIII).”

Unum, inquam, testimonium verum esse concessistis. Dixistis enim:

“De bono opere non lapidamus te,”

aliud autem improbastis, dicendo:

“Sed de blasphemia.”

Etenim, quae loquitur hic, dicendo:

“Ego et Pater unum sumus,”

et his similia de quibus alibi:

“Verba, inquit, quae loquor vobis, a meipso non loquor, testimonium ipsius Filli sunt; bona autem opera, quae ostendit vobis ex Patre suo,”

sicut itidem ait:

“Pater autem in me manens ipse facit opera (Joan. XIV);”

opera, inquam,

“ipsa, testimonium Patris sunt (ibid.).”

Sed si homines estis, imo et judices vos esse legitimos aut legisperitos profitemini, quomodo unum sine altero testimonium bonum esse judicastis? quomodo uni homini cum blasphemia bonum opus attribuitis? Nunquid Deum blasphemando quis bonum simul faciat opus, praesertim qualia hic operatur? Plane scimus etenim, cum caeci nati fuerimus, modo per gratiam Christi videmus; scimus, inquam, quia peccatores et maxime blasphemantes non audit Deus. Igitur ex ore vestro judicamini, quia sicut magi quoque coram Pharaone testati sunt, non spiritus blasphemiae, sed digitus Dei est hic, qui vobis opera haec ostendit (Exod. VIII). Quae tandem illa blasphemia est de qua illum lapidatis? dixistis: