CAPUT XXV. Quare Deus incarnari, et non potius per angelum genus humanum salvare voluerit.

Hoc opus bonum fecit Deus, summe potens, summe bonus, hoc est, quod promisit, quod juravit ad Abraham, juravit ad David. Tanquam summe bonus, sponte promisit, sponte juravit; tanquam summe potens adimplevit. Denique sicut summae bonitatis est quod hoc facere voluit, ita summae potentiae est quod hoc facere potuit. Diligenter animadvertendum; solent enim nonnulli dicere: Ut quid Deus, Dei Verbum, venit per semetipsum, et homo factus est, ad salvandum genus humanum, cum hoc idem fieri potuisset per alium? cur non potius misit aliquem legatum? cur non misit angelum sive archangelum? Ad haec inquam, videlicet, quia nulli alii, nulli nisi soli naturae divinitatis hoc fuit unquam possibile, assumere quod non erat, et manere quod erat. Et unde illi hoc possibile, videlicet quia natura vel substantia divinitatis tanto subtilior est anima rationali, ut eam penetrare possit. Fideliter hoc inter caetera Patres catholici sumpserunt et scripserunt pro argumento veritatis contra haereticos, quod Spiritus sanctus aeque ut Pater et Filius Deus sit, quoniam et ipse humanae animae est capabilis, et capax ejusdem animae rationalis. Nisi enim Deus esset, neque humano, neque angelico spiritui capabilis esset. Proinde notandum quod quamvis dicatur quis plenus daemonio, non sic implet hominem ille spiritus, ut penetret animam ejus, sed cavernas corporis irrepere potuit, quo ebrietas sive febris, animamque deprehensam in suis sedibus exagitat atque affligit. Solus Deus, unus Deus, Pater, et Filius, et Spiritus sanctus, cum vult et prout vult, rationali animae vel spiritui sese infundit et in eo mansionem facit. Frustra igitur dicit, vel quaerit quis, cur non legatum vel angelum miserit, sed per semetipsum, ad salvandum genus humanum, venerit Deus, Verbum Dei, quia videlicet naturam induere humanam non potuit nisi sola natura Dei, unde sicut bonum, quia voluit, ita omnipotentem praedicamus, quia potuit.