|
Post illa, de quibus praecedenti volumine diximus, praelia martyrum
successerunt, in Ecclesia Christi, sanctorum et verorum studia
philosophorum, id est doctorum habentium, qui post Spiritum fortitudinis
per descensum scribitur sanctum scientiae Spiritum. Hoc nimirum
evangelicae fidei idcirco fuit necessarium, quia diabolus qui adversus
illam eatenus aperte pugnaverat, non solum leo, sed et draco est: leo
quia aperte saevit, draco quia occulte decipit. Quandiu rugiens aperta
persecutione saeviebat per Neronem, aliusque similes illi satellites
suos compellens ad negandum nomen Christianum, tandiu quod leonis est
agebat, et tandiu a simplicibus quoque multam scientiam non habentibus
cognosci, quod diabolus esset, et devitari sive expugnari non quasi in
incertum poterat, ad dimicandum contra illum pene solo spiritu
fortitudinis opus erat. At ubi inclinatis jam ad fidem Christi
principibus saeculi, in quibus velut armis suis confidebat, de templis
vel delubris idolorum foras projectus ille fortis, totus ad dolos
conversus est sub nomine Christiano, per phantasmata haeresum decipiendo
Christianos, tunc utique maxime coepit agere quod draconis est et talis
non nisi a prudentibus et scientiam habentibus, facile agnosci vel
convinci potuit, quod itidem diabolus esset sibilans ut draco, qui
fuerat prius rugiens ut leo. Hoc igitur evangelicae expedierat fidei, ut
post Spiritum fortitudinis, ordine suo Spiritus scientiae subveniret in
periculis.
|
|