|
Licet panis iste visibilis cum invisibili Filio Dei unum factus sit,
aries autem ille cum Isaac, pro quo eidem arae impositus est (Gen.
XXII), unum esse vel fieri non poterit; nam Dei Filius, id est Deus et
homo, habet in se virtutem effectivam, qua sibi uniat panem istum
visibilem. Isaac autem illum sibi concorporare, salva utraque
substantia, non poterat arietem. Proinde illic in figura immolatus est
Isaac in ariete, hic in pane et vino immolatur Dei Filius in carnis et
sanguinis sui veritate. Nonne, sicut eodem gladio pater Abraham
immolavit arietem, quem eduxerat ad immolandum filium, sic sacerdos cum
astante populo panem et vinum in altari positum ejusdem, qua Christus
passus est, crucis et passionis verbo transverberat? Nesciant hoc, qui
non credunt eumdem Dominum nostrum, tunc maxime in medio nostrum adesse,
et cum ipse dixerit: Ubicunque fuerint duo aut tres congregati in nomine
meo, ibi sum in medio eorum; tum vero multo magis in medio nostrum
adesse et altari suo incumbere, ubi non quocunque, sed ad Taciendam hanc
propriam et maximam commemorationem ejus, tota fide suis instrumentis,
armata convenimus. Nam nos gustavimus et vidimus, ideoque murmurantes ac
dicentes:
non audivimus, econtra respondentes, nequaquam, sed revera,
Igitur eadem quae hactenus in Ecclesia toleratur discordantium et
contraria dicentium permistio, ita tunc in illo discipulorum parvo coetu
multum diversa mente Dominum nostrum audiebat. Nam et qui dicebantur
discipuli, deterius murmuraverunt caeteris Judaeis. Magis quippe
diffidentiam suam exprimunt, dicendo:
quis potest eum audire? quam illi dum dicerent:
|
“Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum?”
|
|
Hoc videlicet quod discipuli dicunt, non solum murmurosae vel litigiosae
contentionis, sed et rebellantis desperationis est.
|
“Sciens autem Jesus apud semetipsum, quia murmurarent de hoc discipuli
ejus, dixit eis: Hoc vos scandalizat?”
|
|
Apud semetipsum, inquit, id est, nullo egens indice, sciebat, qui et qui
essent murmurantes; non tunc primum scivit, cum jam murmurarent, sed
antequam diceret mysterium hoc, propter quod murmuraverunt, sciebat ut
Deus, qui discipulorum suorum dociles Dei essent, et benevolentiam
discendi habentes dignam coelesti magisterio reverentiam intimo cordis
auditu gererent. Attamen pro exprimenda indignitatis magnitudine, quasi
nunc primum comperta illorum infidelitate, sub admiratione interrogans:
|
“Hoc, inquit, vos scandalizat?”
|
|
Nonnulla enim admiratione dignum est, quod panis vivus et verus, et
secundum se vitalis atque suavis, secundum illos lapis et petra sit,
|
“lapis utique offensionis et petra scandali (II Petr. II),”
|
|
ita ut effendentes in illum conquassentur, et sic eodem desuper veniente
conterantur et sic eodem quo ad vitam nutriri pane debuerant, tanquam
duro lapide offensionis usque ad mortem scandalizentur (Matth. XXI; Luc.
XX). Proprie namque vel maxime scandalizari est, a bono proposito per
alicujus occasionis offendiculum retrorsum converti. Hoc enim maximum
scandalum in illo tantae suavitatis pane percussi sunt, quippe qui, ut
paulo post subditur, abierunt retrorsum, et jam non cum illo ambulabant.
Hoc ergo recte admirans suavis Dominus:
|
“Hoc, inquit, vos scandalizat?”
|
|
|
|