|
|
“Confessionem et decorem induisti, amictus lumine sicut vestimento.”
|
|
Igitur non novo consilio utitur in nos Deus, dum, ut supra primae
originis nos reparet dignitatem et aequales faciat angelis, hoc
necessarium proponit, ut renascamur ex aqua et spiritu Dei (Joan. III),
baptizati in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti. Nam et in
conditione angelorum dixit, id est, Verbum suum, quod est Filius suus,
edidit Deus, et tertia persona, Spiritus sanctus, super aquas ferebatur.
Item non minus illis quam nobis humilitatis commonitio est ipsa sui
conditio, quoniam ut nobis terra, vel pulvis, sic et illis tenebrosa
abyssus existendi principium vel materia fuit. De tenebris enim, jubente
Deo, lux ista resplenduit, ut supra dictum est. Unde non ingrati
Creatorem suum incessabiliter laudant, confitentur, amant, adorant.
Hujus eorum laudis vel confessionis assiduitatem et incessabilem
intentionem mirifice Psalmista his verbis exprimere contendit:
Confessionem et decorem induisti, amictus lumine sicut vestimento (Psal.
CIII). Hoc procul dubio de hujus lucis formatione dixit. Sequitur enim:
Extendens coelum sicut pellem, qui tegis aquis superiora ejus (ibid.),
etc. Prius namque dixit: Fiat lux, et facta est lux; deinde firmamentum
extendit, quod et coelum appellavit. Ergo de pulchritudine laudis
angelicae dixit, confessionem et decorem induisti, adjungens, amictus
lumine sicut vestimento. Magnificentius et dignitatem ejus qui laudatur
et eorum qui laudant instantiam exprimere non potuit. Suo namque
indumento jure quisque vestitur, quia non alterius, sed suum est; quod
tunc illum non dedecet, si secundum habitudinem corporis ejus bene
accommodatum est. Cum ergo dicit, confessionem et decorem induisti,
amplissime gratulatur, et optime dicit dignum illum esse tantis
confitentium angelorum laudibus, et decere illum quidquid boni clamare
possint, aut norint, eo quod ipsa substantiae vel vocis eorum organa
ille fecerit, et in circuitu excelsi solii sui in magno honore feliciter
constituerit, vel ordinaverit. Cum autem addit, amictus lumine sicut
vestimento, nihilominus hanc lucem factam ab ea luce quae fecit
magnifice decernit. Amictus namque corpus quidem ornat vel honorat, sed
ipse de corpore non est. Hoc ergo cum dicit, fatetur beatos spiritus
lumen quidem esse, sed tantum distare ab illo a quo creati sunt,
incircumscripto lumine, quantum distat amictus a corpore, id est, habere
quidem verum lumen Deum in se, sed de ejus substantia non esse.
Sequitur: Et vidit Deus lucem quod esset bona, divisitque lucem et
tenebras.
|
|