CAPUT II.

Heliu filius Barachel Buxetes, qui iratus indignatusque adversum Job haec tam multa tamque magna locutus est, ipse est Balaam prius propheta, deinde ariolus dictus ob avaritiae culpam, cujus, ut in libro Numeri scriptum est, subjugale mutum, scilicet asina redarguit insipientiam. Quam ob causam iratus et indignatus adversum Job, eo quod, ait, justus sib; videretur, eo quod justum esse se diceret (Job XXXII). Ob hoc iratus est vehementer, et tanquam fortis aemulator, quasi litigans pro Domino taliter eum aggressus est: Dixisti ergo in auribus meis, et vocem verborum tuorum audivi: Mundus sum ego absque delicto immaculatus et non est iniquitas in me (Job XXXIII). Sic incipiens multa persecutus est nimis arroganter, et multum quidem scienter, sed multum insipienter, sciens quidem quid diceret, sed non perpendens cui diceret exemplum arrogantium omnium, qualium contra quosdam 246 Apostolus loquitur: An aemulamur Dominum? Nunquid fortiores illo sumus? (I Cor. X.) male judicabat de viro sancto, perverse astruens quod justum se dixisset esse coram Deo mundum et absque peccato. Non ille hoc malum dixerat, sed iste bonum male audierat. Repugnantia valde sunt verba bona beati viri malo hujus auditui. Si, inquit, justificare me voluero, os meum condemnabit me. Si innocentem ostendero, parum me comprobabit, et abominabuutur me vestimenta mea (Job IX). Haec vel his similia, quis praevertere poterat? Sed et hoc inter caetera dixerat. Saltem nunc intelligite quod Deus non aequo judicio afflixerit me, et flagellis suis cinxerit me, hoc vel huic similia non Heliu audierat; non bene viderat sive intellexerat. Quare non bene viderat? videlicet quia elevatos et sublimes oculos habebat. Nunquid enim quando audientes omne malum, quod acciderat ei, venerunt pariter ut visitarent eum, et consolarentur, frustra sic dictum vel scriptum est cumque elevassent procul oculos suos non cognoverunt eum? (Job III.) Plane non frustra, sed magno cum pondere secundum rei veritatem seu proprietatem taliter dictum est. Denique oculos illos, quos ponere debuerant super proximum vel amicum suum, oculos cordis, qui aperti esse debent intellectione Dei, et proximi, procul elevaverunt, et in sublime erexerunt, unde et non cognoverunt eum; quippe qui tentationis secretum, qua tentabatur a Satana nescientes, impium illum esse arbitrati sunt, duri conjectores, argumentum facientes quasi ab effectis, quod vere impius esset, quem taliter Deus percussisset, qui neminem injuste percutit, sive, ut verbis ipsorum loquar, qui nunquam supplantat judicium aut subvertit quod justum est (Job VIII). Ergo et iste Heliu et tres amici ejusdem Job existimabant quidem quod cognoscerent, sed non cognoscebant eum, sicut probat tota series disputationis eorum, et hoc labor fuit ante eos, donec intrarent in sanctuarium Dei, et intelligerent in novissimis eorum (Psal. LXXII), dicente Domino ad eos, remoto tamen arrogante isto: Iratus est furor meus, quoniam non estis locuti coram me rectum, sicut servus meus Job. Sumite igitur vobis septem tauros, et septem arietes, et ite ad servum meum Job (Job XLII), etc.