CAPUT III. Rapto illo ad Deum, et ad thronum ejus, nondum penitus impletam esse promissionem,

“in semine tuo benedicentur omnes gentes.”

Igitur juxta fidelem atque humilem confitentis et poenitentis David orationem, justificatus es, Deus, in omnibus sermonibus tuis, et vincis cum judicaris, quia sicut jurasti illi, veritatem fecisti, et non frustratus es eum, quoniam raptum est semen ejus ad te, et ad thronum tuum. Porro quod jurasti ad Abraham, nondum usque ad consummationem perfeceras, promissionis namque, imo repromissionis, ad illum sermo hic erat:

“Per memetipsum juravi quia fecisti rem hanc, et non pepercisti Filio tuo unigenito propter me, benedicam tibi, et multiplicabo semen tuum, sicut stellas coeli, et velut arenam quae est in littore maris. Possidebit semen tuum portas inimicorum suorum, et benedicentur in semine tuo omnes gentes terrae, quia obedisti voci meae (Gen. XXII).”

Equidem cuncta haec praeter unum adimpleta erant. Jesu Christo semine Abrahae suscepto in coelum ad Dei thronum, quia revera in sanctis patriarchis ac prophetis multiplicatum fuerat semen Abrahae, sicut stellae coeli. Nam ipsi sunt stellae, quas idem aeternus sol Christus elevatus in coelum secum tulit, et possidebat illud semen portas inimicorum suorum, scilicet malignorum spirituum, quemadmodum dicit:

“Et fui mortuus, et ecce sum vivus, et habeo claves mortis et inferni (Apoc. 1).”

Verumtamen pars magna restabat, pars nobis optabilis et necessaria, quae nobis gentibus tali enuntiatione semel et iterum reposita est:

“Et benedicentur in semine tuo omnes gentes (Gen. XXII).”

Ad hanc partem perficiendam apostoli duodecim electi fuerant atque reservati, ipso dicente:

“Si ergo me quaeritis, sinite hos abire. Ut adimpleretur sermo, inquit evangelista, quem dixit: Quia quos dedisti mihi, non perdidi ex eis quemquam (Joan. XVIII).”

Ubinam hoc dixerat? In ipsa coena, paulo ante ipsam horam, qua cum comprehenderetur, relicto eo, discipuli omnes fugerunt.

“Quos dedisti mihi, ait, custodivi, et nemo ex his periit, nisi filius perditionis;”

statimque subjunxit:

“Ut Scriptura impleatur (Joan. XVII).”

Quod quamvis ita recte possit intelligi, idcirco vel ille unus periit, ut Scriptura impleatur, quae non tacuit de perditione ejus. Attamen secundum praesentem intentionem magis placet sic intelligi ac si dixerit: Idcirco istos custodivi, neque quispiam periit ex eis, et sunt omnes incolumes, non solum secundum animam, verum etiam secundum corpus, ut sint per quos Scriptura impleatur, per quorum ministerium benedictio cunctis gentibus in semine Abrahae promissa impendatur. Quibus ex sacramentis et unde sumptis ejusdem benedictionis opus peragendum esset, et nunc usque peragatur, jam superius dictum est. Nunc restat dicere, quam invito et reluctante dracone saepedicto, in hac quoque operis vel propositi sui parte vicerit Verbi incarnati omnipotens divinitas, divina omnipotentia, deos gentium in Spiritu sancto ejiciens, qui omnes erant et sunt daemonia.