VERS. 6-8.

Antequam rumpatur funiculus argenteus, et recurrat vitta aurea, et conteratur hydria super fontem, et confringatur rota super cisternam, et revertatur pulvis in terram suam unde erat, et spiritus redeat ad Deum, qui dedit illum. Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes et omnia vanitas. Revertit ad superiora, et post grande hyperbaton, quod ab eo loco interjecerat, ubi ait: Et memento Creatoris tui in diebus juventutis tuae, antequam tenebrescat sol et luna, etc.; nunc coeptam sententiam simili fine concludit dicens, antequam rumpatur funiculus argenteus, et illud, et illud fiat. Funis autem argenteus, candidam hanc vitam, et spiramen quod nobis e coelo tribuitur, ostendit. Recursus quoque vittae aureae animam significat quae illuc recurrit unde descenderat. Porro duo reliqua quae sequuntur, contritio hydriae super fontem, et confractio rotae super lacum, per metaphoram mortis aenigmata sunt. Quomodo enim hydria quae conteritur cessat haurire, et rota per quam de lacu et puteis levantur aquae si confracta fuerit, aquae usus intercipitur, ita cum funis argenteus fuerit interruptus, et animae rivus recurrerit ad fontem, interibit homo, et, ut manifestius sequitur, revertitur pulvis in terram suam, unde sumptus est, et spiritus convertitur ad Deum qui dedit illum. Ex quo satis ridendi, qui putant animas cum corporibus seri, et non a Deo, sed a corporum parente generari. Cum enim caro revertatur in terram, et spiritus redeat ad Deum qui dedit illum, manifestum est Deum parentem animarum esse, non homines. Post descriptionem interitus humani, pulchre exordium libri sui repetens ait: Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, et omnia vanitas. Cum enim cunctus mortalium labor, de quo in toto volumine disputatum est, huc perveniat ut revertatur pulvis in terram suam, et anima illuc redeat unde sumpta est, magnae vanitatis est in hoc saeculo laborare, et nihil pro futuro conquirere.