CAPUT 18

Et nota, quanta haec ipsa nominis auctoritas sanctae humilitatis gratia resplendeat:

“Frater, inquit, vester et particeps in tribulatione, et regno et patientia Jesu.”

Poterat enim dicere: Ego Joannes doctor et apostolus, vester praedicator et evangelista vester, discipulus ille, quem diligebat Jesus, cujus participes, cujus vos meruistis esse fratres. Et recte quidem dixisset; sed hic locutionis modus non adeo parvuli esset, parvuli talis, qualem unumquemque apostolorum fieri vel esse voluit bonus Magister, cum diceret:

“Amen dico vobis, nisi conversi fueritis, et efficiamini sicut parvuli, non intrabitis in regnum coelorum. Quicunque ergo humiliaverit se, sicut parvulus iste, hic magnus vocabitur in regno coelorum (Matth. XVIII).”

Quaenam est moderatio sive modestia parvuli?

“Quanto tempore, inquit Apostolus, haeres parvulus est, nihil differt a servo, cum sit dominus omnium (Galat. IV).”

Et nos quidem omnes nostro judicio servi sumus; hic autem Joannes dilectus Domini Jesu de filiis est, quibus bona sermonis Dei haereditas testamento legata est. At ipse ab illo bono magistro didicerat se hic humiliare per virtutem, quomodo inter servulos, sive inter servulorum filios humiliat se parvulus, qui parvulus est per aetatem, sedens in pulvere cum illis, non

“amans primos recubitus in coenis, non salutationes in foro, non primas cathedras in synagogis (Matth. XXIII).”

Recte igitur, et ut talis Magistri discipulum decet, nostro videlicet humilium servulorum consortio contentus est, dicens:

“Ego Joannes frater vester, ego Joannes particeps vester.”

Quod si causa poposcisset, nimirum non dubitamus eum dicere potuisse quod majus, imo quod humilius est:

“Ego Joannes, servus vester.”

Nam et hoc dicere non dubitavit alius, videlicet vas electionis Paulus ejusdem Jesu Christi Apostolus: Non, inquit, praedicamus nosmetipsos, sed Dominum Jesum Christum, nos autem servos vestros per Jesum (I Cor. IV).