|
|
“Andreas rursum et Philippus dixerunt Jesu.”
|
|
Profecto non leve erat, pro consuetudine, hospites testamentorum
promissionis spem non habentes, incircumcisos homines admitti, saltem ad
videndum Dominum Jesum, cujus aspectus vel praesentia nauseantibus
Israelitis venerant in fastidium; quippe, qui meminerant se audisse ex
ore Domini dicentis:
|
“In viam gentium ne abieritis.”
|
|
Quid ergo pauperibus, id est, humilibus istis mitis et humilis corde
responderit audiamus.
|
“Respondit eis Jesus dicens: Venit hora ut clarificetur Filius hominis.”
|
|
Venit hora, inquit, qua ut gentes videre possint Filium hominis,
clarificetur ipse Filius hominis, clarificatione videlicet
resurrectionis et ascensionis, nec non effusionis 280 Spiritus sancti.
Ex tunc enim id est, postquam juxta Psalmistam:
|
“Exsultans ut gigas percurrerit viam suam, et sicut a summo coelo
egressio ejus, ita et occursus ejus fuerit usque ad summum ejus (Psal.
XVIII);”
|
|
ex tunc, inquam, sicut sol omni mundo erit conspicuus, nec erit qui se
abscondat a calore ejus, tunc insipiens gentiles isti videre me scilicet
illuminati fide, implebiturque illud quod scriptum est:
|
“Quaesierunt me qui ante non interrogabant me, invenerunt me (Isa.
LXV),”
|
|
vel juxta septuaginta Interpretes;
|
“palam apparui his qui non quaesierunt me.”
|
|
Sed quisnam erit modus clarificandi, vel quae causa effectiva tantae
claritatis? Ait:
|
“Amen, amen dico vobis: Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum
fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum
affert.”
|
|
Jam ad hanc vocem, qua dixit:
|
“Venit hora ut glorificetur Filius hominis,”
|
|
exsultare poterant desideratores regni ejus, sicut apostoli, multum
desiderantes gloriam Magistri; exsultare, inquam, poterant, tanquam
consessuri ad dextram et ad sinistram magni regis, in illo terreno solio
David, praesertim quia nunc fuerat rex Israel acclamatus a turbis,
ignorantes quod hic necessarius esset modus vel ordo clarificationis, ut
altitudinem claritatis praecederet humilitas passionis. Idcirco congruam
similitudinem confestim intulit doctrix filiorum suorum sapientia Dei,
volens ostendere nihil incarnationem mundo profuisse, nisi per passionem
suam redemptionem ejus acquisierit. Interposita autem affirmationis
causa, qua dicit:
eorumdem discipulorum tarditas est quam manifestius ex caeteris
evangelistis agnoscimus, apud quos dicente Domino, quod oportet cum
occidi et tertia die resurgere, assumens cum Petrus, increpabat illum
dicens:
|
“Absit a te, Domine, non erit tibi hoc (Matth. XVI).”
|
|
Etenim hic et illic eamdem de dilectione animae, et de perfecto ejus
odio dat sententiam, cum dicit illic:
|
“Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam; et qui odit
animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodit eam (Matth. IX).”
|
|
Habebant enim Domini et Magistri sui dilectionem quidem, sed non
secundum scientiam: Propter quod eidem Petro, cum, ut praedictum est,
consilium dare vellet sapientia Dei contra salutem suam et nostram:
|
“Vade: inquit, post me, Satana; non enim sapis quae Dei sunt (Matth.
XVI).”
|
|
Satanam, id est, adversarium vocans illum, eo quod voluntati divinae
carnali adversaretur voluntate. Igitur propter discipulorum sensum
eatenus carnalem hanc eduxit cum firmamento veritatis similitudinem:
|
“Amen, amen dico vobis, nisi granum frumenti cadens in terram mortuum
fuerit, ipsum solum manet.”
|
|
O granum frumenti nostrae spei residuum, nostrae inopiae solatium, de
terra tua, quam benedixisti, Domine, feliciter exortum. Etenim secundum
naturam quam de terra sumpsit virginea, recte grano frumenti se
assimilavit is qui de coelo venit Filius Dei, qui beatos angelos
immortaliter pascit. Unde autem sibi necessitatem testatur esse cadendi
in terram, vel moriendi? Inde videlicet quia
|
“nisi cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem
mortuum fuerit, multum fructum affert.”
|
|
|
|