|
Et primum quidem vae intolerabilem Scribarum et Pharisaeorum avaritiam
percutit. Vae, inquit, qui conjungitis domum ad domum, et agrum agro
copulatis usque ad terminum loci! Nunquid habitabitis soli vos in medio
terrae? In auribus meis sunt haec Domini exercituum. Ejusdem avaritiae
malum quae poena consequatur, continuo subjungit: Nisi domus multae
desertae fuerint grandes et pulchrae absque habitatore. Decem enim
jugera vinearum facient lagunculam unam. Et triginta modii sementis
facient modios tres. Plane hic propter avaritiam sacerdotum civitatem
fore destruendam praevidet ac praedicit: Quod ipsum confirmat dilectus
saepe dictus, cui cantavit. Nam cum videns civitatem, flevisset super
illam, dicens Quia si cognovisses, et tu, quia venient dies in te, et
circumdabunt te inimici tui vallo, et non relinquent in te lapidem super
lapidem, continuo, ingressus in templum, coepit ejicere vendentes in
illo, et ementes dicens illis: Scriptum est: Quia domus mea domus
orationis est: vos autem fecistis illam speluncam latronum (Luc. XIX).
Et notanda dictionis proprietas, ubi per ellipsin majorem vindictae vel
irae quantitatem acerrime significat. Nisi, inquit, domus multae
desertae fuerint, grandes et pulchrae absque habitatore, subauditur,
falsum vobis ego praecantavi vae. Quod autem decem jugera vinearum
fecerint lagunculam unam, et triginta modii sementis modios tres, id
est, quod hi qui divites fuerant, in obsidione Romana, fame et siti
perierunt, infelicis historiae textus satis ostendit.
|
|