CAPUT XXXI. De collecta.

Quae post haec sequuntur orationes, a sacerdote salutatione praemissa, per quam attenti fiant auditores, secundum orationes dicuntur ipsius Domini, cujus tota vita continua pro nobis et perpes, oratio fuit, quae et designatur in Apocalypsi per fumum aromatum, qui ascendit in conspectu Dei de manu angeli (Apoc. VIII). Homo namque verus, passioni propter nos destinatus cujus illa vox est:

“Holocaustum pro peccato non postulasti, tunc dixi: Ecce venio (Psal. XXXIX),”

semper unitum sibi pro nobis orabat Verbum Domini, Patremque et Spiritum sanctum, et ut ait Apostolus,

“in diebus carnis suae preces supplicationesque ad Dominum, qui salvum illum posset facere a morte, cum clamore valido et lacrymis offerens, exauditus est pro sua reverentia (Hebr. V).”

Quam ejus orationem bene psalmus septimus innuit, cujus titulus inscribitur: Psalmus ipse David, quem cantavit Domino pro verbis Cusi, id est Aethyopis, scilicet malitiosi populi, qui jam cum Herode vel post Herodem illum persecuti sunt et maxime Pharisaeorum (Luc. XIII), qui ut mali agricolae vineae Domini dixerunt:

“Hic est haeres, venite, occidamus eum, et nostra erit haereditas (Matth. XXI).”

Quod autem in fine orationis subjungitur: Per Dominum nostrum, eo respectu fit, quod Dominus noster Jesus Christus, mediator est Dei et hominum, et impossibile est aeterna Dei beneficia per aliam viam decurrere ad nos quam per ipsum. Per ipsum ergo petimus et impetramus, sicut saepe per mediantem cristalli lapidem subjectam escam, a longinquo sole coelestem mutuamus ignem. Huc usque missae initium quod dicitur introitus, commemorans nobis introitum Salvatoris in hunc mundum, id est a nativitate ejus usque ad Joannis praedicationem quando baptizatus ipse et orans quadraginta dierum jejunium celebravit (Matth. IV).