IN VOL. QUATUOR EVANGELISTARUM COMMENTARIORUM. LIBER UNUS
Index
CAPUT PRIMUM. De sexta mundi aetate, qua cunctis praemissis praeconibus, venit ipse qui loquebatur rex et sacerdos.
CAPUT II. Quomodo sexta haec aetas sexto primae creationis saeculi diei correspondeat.
CAPUT III. Quanta regis hujus nobilitas sit secundum initia quatuor Evangeliorum ejusdem Jesu Christi Filii Dei.
CAPUT IV. De generatione Jesu Christi filii David, filii Abraham, quod maxime spiritualis sit, unde et contigit illa linea Joseph, qui non eum secundum carnem genuit, et posteritas Hiezabel usque ad quartam generationem eradicata est, quae praecones veri Dei prophetas occidit.
CAPUT V. Quare junior David Abrahae praepositus sit, dicendo: “Filii David, filii Abrahae,” et quomodo idem David prius Verbi Dei quod Christus est, quam carnis Christi pater esse meruit.
CAPUT VI. Quod in eadem generatione tres isti Abraham, David, et Joseph, magis insignes sint, et quod ad istos per incrementa ternaria promissio Christi facta sit.
CAPUT VII. Quomodo tres magi, secundum eadem incrementa, myrrham, aurum et thus obtulerint.
CAPUT VIII. De turbatione Herodis, qua turbatus est ipse et omnis Hierosolyma cum illo.
CAPUT IX. Quomodo vane timuerit Herodes, dicente propheta: “Et tu Bethleem terra Juda,” etc., cum in eodem propheta praedicetur, regnum Christi potentia coelesti nullo terreno regno nociturum.
CAPUT X. De eo quod in Osea dictum est: “Ex Aegypto vocavit Filium meum,” quam vere ad Christum pertinuerit, et quam impie Julianus evangelistam simplicitati gentium quasi illudentem calumniatus sit.
CAPUT XI. Quam recte evangelista dicturus: “Ex Aegypto vocavi filium meum,” praemiserit: “Sicut, manc transiit, pertransiit rex Israel,” quod latius dici potest de omni regno mundi, quia mane surrexit et cito transiit.
CAPUT XII. Quod frustra timuerunt reges terrae, quia non dixit Joannes, arma corripite contra reges, propter Christum, sed “poenitentiam agite,” etc.
CAPUT XIII. Quae causa fuerit ut, qui peccatum non fecerat, ad baptismum veniret Joannis, qui in poenitentiam baptizavit.
CAPUT XIV. Cur in primo adventu suo rex iste spiritum sicut columbam viderit, secundo autem in igne revelandus sit; et quod rex iste secundo unctus fuerit, et de eo quod dictum est: “In te mihi complacui.”
CAPUT XV. De tribus tentationibus, quibus rex iste victor vicit, cum caeteri omnes servi fuerint peccati, et idcirco “accedentes angeli ministrabant ei.”
CAPUT XVI. De praedicatione Domini et regis nostri, quam tradito Joanne incoepit, et de testimonio prophetico, ubi inter caetera dictum est: “Multiplicabitur ejus imperium, et pacis non erit finis.”
CAPUT XVII. Quod Jesus vocatis turbis docuit discipulos suos quales esse debeant, qui militent regno Dei.
CAPUT XVIII. Quales leges et qualia edicta sint hujus regis regni Dei, ut non sit cur timere debeat propter eum Herodes et caeteri reges mundi, cum sic praenuntiat regni sui militibus: “Beati pauperes spiritu,” etc.
CAPUT XIX. De sequentibus sermonis ejus quomodo nulli blandiatur, sive aduletur, dura praedicando et aspera: “Intrate per angustam portam,” et quod hoc exemplo cuncti adjutores regni Dei non debeant ita delectari numero discipulorum, ut non praedicent eis dura, per quae itur ad Deum.
CAPUT XX. Quomodo veraciter dictum sit: “Erat enim docens eos sicut potestatem habens,” secundum signa quae fecerat.
CAPUT XXI. Quod illud ad potestatem regiam pertinuerit, ut aliis quoque potestatem daret ejiciendi immundos spiritus, et curandi omnem infirmitatem, et quorum signa, antiquorum sanctorum, an apostolorum potiora fuerint.
CAPUT XXII. Quomodo juxta prophetiam dicenti: “Audi, serve meus Jacob, et Israel, quem elegi,” etc. Iste verus Jacob et verus Israel, et quia iste duodecim filios carnaliter, hic duodecim apostolos spiritualiter genuit, quibus hanc potestatem dedit.
CAPUT XXIII. Cur inter tales filios ac principes regni Dei, Judam quoque qui ad illud regnum non pertinebat, ipse omnia sciens admiserit.
CAPUT XXIV. De inimicis regni Dei qui dicebant: “In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia,” quibus ait: “Omne regnum divisum contra se desolabitur.”
CAPUT XXV. De primatu Petri apostoli inter illos principes regni Dei, et quod cum adhuc nesciret quale foret ipsum regnum Dei, cum diceret: “Absit a te, Domine! non erit tibi ita,” ipsius regni Dei potestatem acceperit.
CAPUT XXVI. De parabolis ejusdem regis introductoriis ad cognoscenda mysteria regni Dei, et de eo quod ait: “Vobis datum est nosse mysterium regni Dei, caeteris autem in parabolis,” subjungens, “quia videntes non vident, et audientes non audiunt.”
CAPUT XXVII. De virtutibus ejus sive miraculis, quod talia sint, ut ex illis manifestentur potestas simul, et misericordia regis Dei.
CAPUT XXVIII. Qualiter in fine tollenda sint omnia scandala de regno Dei, et quod non vane Pater Augustinus velit intelligi Matthaeum in leonis facie.
CAPUT XXIX. De septima aetate mundi, quod veraciter sabbatum dicatur et sit, id est, requies, et quid sit illa.
CAPUT XXX. Quod revera Christus post passionis laborem in illa sabbatizaverit, et resurgens ex mortuis, jam in octavam introierit.
CAPUT XXXI. Quod ad hunc sabbatismum nos invitet, dicendo: “Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam vos.”