CAPUT X. Diabolum insidiando vitae Christi deceptum, Dei consilium non impedivisse, sed promovisse.

Quid multa? mori illum oportebat, et draco saepe dictus in hoc stabat, in hoc inhabitabat, ut ille moreretur, quod putabat esse devorationem ejus. Putabat, inquam, quod per mortem posset eum devorare, id est consilium vel propositum Dei annihilare, ut scilicet non fieret quod praedictum fuerat:

“Et ipse erit exspectatio gentium (Gen. XLIX);”

et:

“In ipso benedicentur omnes gentes (Gen. XXII),”

quod jam dudum timens, dicente illo Judaeis:

“Quaeretis me, et non invenietis, et ubi sum ego, vos non potestis venire (Joan. VII).”

Loquebatur per os illorum ad semetipsos dicentium:

“Quo hic iturus est, quia non inveniemus eum? Nunquid in dispersionem gentium iturus est, et docturus gentes?”

(Ibid.) Verum cecinit Psalmista:

“Draco iste quem formasti ad illudendum ei (Psal. CIII);”

et ipse Dominus ab beatum Job de illo dicit:

“Nunquid illudes ei quasi avi?”

(Job. XL.) Item:

“Ecce spes ejus frustrabitur eum (ibid.).”

Vere illusus est, frustrata est eum spes ejus, quia nequaquam moriendo Christus devorandus erat, aut devoratus est, imo per mortem ejus effectum est, nec nisi per mortem illam fieri oportebat, ut iret in dispersionem gentium et doceret gentes. Consideremus sacramenta, per quae in ipso secundum promissiones benedicendae erant et benedicentur omnes gentes, et in draconem istum ad laudem Dei, qui eum ad illudendum formavit, mirari poterimus magnitudinem illusionis, quia dum adversari cupit, famulatur proposito Dei, dum devorare se putat talem beatae mulieris filium, valde proficuum consilio ejus praestat obsequium.