|
|
“Addidit quoque Job assumens parabolam suam.”
|
|
Haec intercisio opportune posita est, quia videlicet hactenus sapientiam
quam Deus illi dederat exposuit amicis, a quibus velut insipiens
despiciebatur, deinceps opera sua bona humiliter narrabit, qui malorum
operum esse videbatur, et tanquam hypocrita vel impius condemnabatur.
Constat vero quod per exteriorum verborum formas mysteria loquitur, qui
ad loquendum parabolam assumpsisse memoratur.
|
“Parabolam, inquam, suam.”
|
|
Cum enim sua narrat, quae sanctae Ecclesiae ventura sunt denuntiat, et
ipsa ordinis ratio postulat ut per verba ejus ultima dies extremi
sanctae Ecclesiae designentur, quando draco ille, qui nunc, sicut per
Joannem dicitur, in abyssum clausus tenetur, de puteo abyssi educetur
(Apoc. XX), id est quod modo timore tegitur, tunc contra Ecclesiam
publice de iniquorum cordibus omne serpentinum virus aperietur. Et
electi omnes reminiscentur nostri, qui quieta fidei tempora duximus,
quia dictis et factis malorum tribulabuntur et expugnabuntur. Illa ergo,
ut dictum est, tempora, beatus Job intuens sua transacta narrat, et
aliis ventura denuntiat, dicens:
|
|