CAPUT 20

CAP. XXI.

“Et vidi coelum novum et terram novam. Primum enim coelum, et prima terra abiit, et mare jam non est. Et civitatem sanctam Jerusalem novam vidi descendentem de coelo, a Deo paratam sicut sponsam ornatam viro suo.”

Exterminatis illis, qui corruperunt terram,

“vidi, inquit, coelum novum, et terram novam,”

id est coeli et terrae speciem novam, et in melius commutatam. Primum enim coelum, et prima terra, id est, coeli et terrae species pristina abiit sive fugit, sicut supra dictum est, qui a conspectu sedentis super thronum fugit terra et coelum. Porro de eo quod ait:

“Et mare jam non est.”

Dubie a doctoribus tractatum est, utrum maris fluida substantia penitus siccanda et adnihilanda sit magnitudine illius incendii, quo deflagrabitur universitas saeculi, an in melius commutanda, ut ejus quoque substantia quidem permaneat, sed species alia sit. Cunctis igitur innovatis:

“Vidi, ait, civitatem sanctam Jerusalem novam.”

Tanto namque venerabili praeconio sanctorum, atque electorum universitatem efferri decuit, ut diceret eam civitatem, meritis sanctam nomine Jerusalem, habitu novam; nimirum, quia haec civitas sancta est; illa autem quam superius viderat, inimica hujus, meretrix, et mater fornicationum, et dicitur et est. Ista Jerusalem nomine suo, suam et Dei sui veram significans pacem; illa Babylon vocabulo suo, suam designans confusionem. Ista nova et perseverans in juventute aeterna; illa celeri juventute per fornicationes expensa, atque in brevi consumpta, deinceps corrugatur vetustate sempiterna. Quae est enim hujus novitas, nisi gemina sanctae regenerationis gratia? Nunc enim regenerata per primam resurrectionem, id est, per Christi baptismum, in novitate vitae ambulat (Rom. VI), tunc autem, cum factum fuerit, quod praesens visio praescribit, regenerata erit per secundam resurrectionem, de qua ipse Christus:

“In regeneratione, inquit, cum sederit Filius hominis in sede majestatis suae (Matth. XIX),”

etc. Erit ergo tunc vere nova, tam in corpore quam in anima.

“Talem vidi, inquit, descendentem de coelo,”

et exponens quid dixerit, addidit:

“A Deo paratam.”

Non enim sibi arrogat, id quod est illa civitas sancta, sed a Deo se accepisse, non suis meritis, sed coelesti gratia, semper meminit, et sempiternas agit gratias. Quomodo paratam a Deo?

“Sicut sponsam, inquit, ornatam viro suo.”

Multum per omnia civitas haec praedicatur dissimilis civitati illi magnae meretrici. Illa namque in habitu meretricis sedens super bestiam coccineam plena nominibus blasphemiae, prostituta et fornicaria patenter arguitur, prostituta daemoniis, fornicata cum regibus. Haec autem uni viro suo, uni Deo suo pudice ornata pronuntiatur, et sicut sponsa, videlicet jam praeparatas ingrediendo ad nuptias adultera illa meritas mortis et inferni subeunte poenas. Sequitur:

“Et audivi vocem magnam de throno dicentem: Ecce tabernaculum Dei cum hominibus; et habitavit cum illis: Et ipsi populus ejus erunt, et ipse Deus cum eis erit eorum Deus.”

Vere magna et delectabilis vox ista quam sanctam civitatem, et sponsam suam ipse, qui sedet in throno, dignam demonstrat atque commendat. Neque enim illa unquam commendavit seipsam, atque idcirco dignum est, ut vir suus, Deus suus commendet illam. Econtra meretrix illa corruptis et corruptoribus suis semetipsam commendat, semetipsam corde et ore proprio apud illos in malis propriis magnificat; nam in fronte ejus nomen scriptum mysterium:

“Babylon magna, mater fornicationum, et abominationum terrae.”

Item ipsa in corde suo dicit:

“Sedeo regina, et vidua non sum, et luctum non videbo.”

Haec autem non semetipsam commendat, sed Deus suus, vir suus, sedens in throno magna voce illam commendat.

“Ecce, inquit, tabernaculum Dei cum hominibus et habitabit cum eis.”

Ecce, demonstrantis adverbium, magnum est magnae gratulationis indicium laetantis ore prolatum, quia, quemadmodum Psalmista dicit:

“Laetabitur Dominus in operibus suis (Psal. CIII);”

hoc namque tabernaculum opus Domini est, universa ornamenta ejus ab intus et de foris pulchra sunt opera Domini, digna praeconia demonstrantis Domini, digna laetitia cordis Domini, ut sicut jam dictum est, propheta testante, laetetur in illis. Ex quo formato homine primo costam de latere ejus tulit, et aedificavit eam in mulierem (Gen. II), ex tunc Deus hoc tabernaculum suum aedificare non desiit, aut desinit donec compleat, et dicat:

“Ecce tabernaculum Dei.”

Porro quod addit cum hominibus, idem est ac si dicat ex hominibus. Totum namque hoc tabernaculum ex hominibus aedificatum est. Unde et lapides vivi dicuntur, tonsionibus, pressuris expoliti, et suis quique locis per manum artificis Dei bene dispositi. Quomodo autem

“et Deus habitabit cum eis,”

nisi quia

“Verbum caro factum est, et habitavit in nobis,”

Deus homo factus secundum veritatem naturae est, et semper erit unus ex nobis? Et quia per passionem auctor salutis nostrae consummatus recte dictum.

“Et ipsi populus ejus erunt.”

Et quia ipse qui possidet, eorum quos possidet possessio est addit adhuc:

“Et ipse Deus cum eis erit eorum Deus.”

Sequitur.