CAPUT 31

“Et vidi alterum Angelum ascendentem ab ortu solis, habentem signum Dei vivi, et clamavit voce magna quatuor angelis, quibus datum est nocere terrae et mari, dicens: Nolite nocere terrae et mari, neque arboribus, quoadusque signemus servos Dei nostri in frontibus eorum.”

Alter iste Angelus, ille est magni consilii Angelus, qui jam dictis apostolis suis, dicit:

“Et ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi (Matth. XXVIII).”

Iste ascendit ab ortu solis, videlicet illuminare his, qui sedebant in tenebris et in umbra mortis, ascendens ab inferis, resurgens ex mortuis, quae resurrectio vere nobis ortus est solis, et ascendendo dicens illis:

“Euntes, docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (ibid.).”

Hunc talem, inquit, vidi habentem signum Dei vivi, id est, palam facientem ex verbis et operibus suis, quod sit Deus vivus, Filius Dei vivi, quod et Petrus videns et agnoscens, dixerat illi:

“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI).”

Vere

“Deus vivus et Filius Dei vivi,”

qui mortuus quoque secundum carnem detineri a morte non potuit, sed resurrexit solutis doloribus inferni, juxta quod impossibile erat illum detineri ab eo (Act. II). Ab hoc signo debere illum cognosci, Apostolus quoque insinuat, cum dicit:

“Qui praedestinatus est Filius Dei in virtute secundum Spiritum sanctificationis, ex resurrectione mortuorum Jesu Christi Domini nostri (Rom. I).”

Nam quod vere Filius sit Dei vivi, ex eo maxime claruit, quod resurrexit a mortuis. Hoc signum habens voce magna clamavit quatuor angelis:

“Clamavit, inquam, et clamantibus apostolis suis conclamavit, ita ut in omnem terram exiret sonus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum (Psal. XVIII).”

Clamorem quippe vel sermonem eorum cooperando firmavit, sequentibus signis (Marc. XVI). Audierunt illi angeli quibus datum est nocere terrae et mari, id est, senserunt virtutem insuperabilem evangelicae praedicationis in universa regna mundi, quae potentatu suo praefocabant omnia, nec ullum sinebant respirare pro libitu sui juris.

“Nolite, inquit, nocere terrae, neque mari, neque arboribus, quoadusquo signemus servos Dei nostri in frontibus eorum.”

Hoc dicere illis, est malam voluntatem eorum impedire ut quantumcunque insaniant vel noceant, atque tyrannizent, persequendo, proscribendo, occidendo, Dei tamen propositum praepedire vel avertere non valent, quominus eos,

“quos praescivit et praedestinavit conformes fieri imaginis ejusdem Filii vocet, justificet et magnificet (Rom. VIII).”

Signum vocationis atque justificationis, meritumque et spes futurae magnificationis est, signari servos ejusdem Dei in frontibus eorum signo crucis quod olim fuit opprobrium et poena damnatorum, nunc autem decus et salus justorum.

“Nolite nocere,”

nolite impedire, o angeli potentes, o regna potentia, quatuor angulos sive partes terrae obtinentia, sed eousque inefficax potentatus vester, et vanus sit furor vester, eousque frivolae vestrae leges et inanes sint sanctiones, universa mortium genera dictitantes, ut nihilominus signemus servos Dei nostri vexillo victoriosae crucis, non tantum in abscondito cordium, sed etiam in aperto, in frontibus eorum. Servos Dei nostri, dixit Angelus iste, cum sit Deus, et habeat signum, id est, proprietatem Dei vivi, Deum omnium Deum suum esse profitens, quemadmodum dicit et in Evangelio apostolis suis:

“Ascendo ad Patrem meum, et Patrem vestrum, Deum meum et Deum vestrum (Joan. XX).”

Et hic Dei nostri, et illic Deum meum dicit, videlicet pro humilitate assumpti hominis.