CAP. XXXII.


PROEMIUM

Nunc Eliu verba supersunt, quae tanto graviori circumspectione pensanda sunt, quanto per juventutis audaciam spiritu ferventiore proferuntur. Et haec non facile intelliguntur, nisi ea ex subsequenti Dominica correctione pensantur. Ait namque de illo Dominus:

“Quis est iste involvens sententias sermonibus imperitis?”

(Job. XXXVIII.) Cum dicit

“sententias”

sed non addit protinus quales, vult procul dubio bonas intelligi. In bono enim semper sententias accipimus, quae sine reprobationis adjectione ponuntur, sicut scriptum est:

“Sapientior sibi videtur piger septem viris loquentibus sententias (Prov. XXVI).”

Sed, ut saepe bonum non bene dicitur, et idcirco, cum ipsum bonum probetur, studium dicenti recte reprobatur; sic iste, dum

“sententias involvit sermonibus imperitis,”

jure, ut ignotus et alienus, reprobatur a Domino dicente:

“Quis est iste?”

quod utique non dicitur, nisi de eo qui nescitur. Nescitur autem, id est reprobatur; idcirco, quia arrogans est. Et istic ex persona ejus species quorumdam doctorum fidelium, sed tamen arrogantium designatur, totusque illorum tumor in verbis hujus proprie satis exprimitur. Differt autem intentio hujus ab intentione amicorum, qui superius locuti sunt, scilicet quia, quod jam dictum est, ad hoc illi intendebant, ut secundum quantitatem flagelli, quo beatus Job gravius feriebatur quam homines caeteri, impius quoque fuisse crederetur amplius quam homines caeteri. Hic autem ad hoc intendit ut suam ostendat scientiam, utpote vanae gloriae sectator, cunctisque hominibus se praeferre nitens. Et amicos quidem de fatuis sensibus, ipsum autem Job de indignis meritis reprehendens. In qua arrogantia sua diabolicae similitudini vicinius appropinquat, qui despecto bono societatis angelorum Altissimi similitudinem superbe appetens, quasi ad quoddam culmen singularitatis assurgere conatus est. Igitur ad arrogantiae ejus sermones perventum est, cum finitis sermonibus beati Job subditur: