CAPUT VI. De victoria Christi, et quomodo vel quae mulieres cantent:

“Percussit Saul mille,”

etc.

“Festinavit David, et cucurrit ad pugnam ex adverso Philistaei: et misit manum suam in peram, tulitque unum lapidem, et funda jecit, et percussit Philistaeum in fronte, et infixus est lapis in fronte ejus, et cecidit in faciem suam super terram.”

Tandem opprobrium et maledictum Philistaei: opprobrium, inquam, quo exprobraverat agminibus Israel et maledixerat David in diis suis subjungendo:

“Veni ad me et dabo carnes tuas volatilibus coeli, et bestiis terrae,”

conversum est in caput ejus. Nam econtrario carnes ejus et volatilibus coeli et bestiis terrae dedit David.

“Tulit”

enim

“gladium ejus, praeciditque caput ejus,”

eoque sic trunco jacente,

“videntes,”

inquit Scriptura,

“Philistaei, quod mortuus esset fortissimus eorum, fugerunt.”

Secundum hanc omnipotentiae gloriam in se praefiguratam cecinit ipse David:

“Tu humiliasti sicut vulneratum superbum, in brachio virtutis tuae dispersisti inimicos tuos (Psal. LXXXVIII).”

Sic namque manu fortis Christus, ubi misit manum ad lapidem, id est, ad implendam per passionem suam Scripturarum veritatem, percussit frontem, impudentem scilicet ac superbam diaboli confidentiam (superbus enim habet frontis impudentiam), et praecidit caput illius, tollendo videlicet primaevum peccatum, per quod ille mundo dominabatur. Unde Apostolus:

“Delens, inquit, quod adversum nos erat chirographum decreti, quod erat contrarium nobis, ipsum tulit de medio, affigens illud cruci, exspolians principatus et potestates, traduxit confidenter palam triumphans illos in semetipso (Coloss. II).”

Bene igitur in occursum victoris mulieres egressae de universis tribubus Israel cantantes, chorosque ducentes, dicant in tympanis, et sistris laetitiae: dicant, inquam, et praecinant una fide et consona voce: (I REG. CAP. XVIII.)

“Percussit Saul mille, et David decem millia in millibus suis.”

Siquidem mulieres istae, animae nostrae sunt, Audierunt istae mulieres, quia, quem probrosus Philistaeus maledixit, quem diabolus per ora Judaeorum blasphemavit, et in crucem suspendit, ut maledictum legis fieret:

“Maledictus enim,”

inquit lex,

“a Deo est qui pendet in ligno (Deut. XXI),”

ipse

“benedictus qui venit in nomine Domini (Matth. XXI),”

maledicti hostis caput amputavit, id est, principatum abstulit, et exinde resurgens ex mortuis in Jerusalem coelestem victor ascendit. Hoc audito excitatae per fidem occurrunt animae nostrae, victori publice et privatim cantantes et ducentes choros laetitiae. Quid canimus, quid confitemur?

“Percussit Saul mille, et David decem millia in millibus suis.”

Plane quaecunque mulier carmen istud nescit, quaecunque anima laudem istam non recipit, Davidici triumphi particeps esse non poterit. Saul daemoniacus, id est populus Judaicus, qui sub regno mortis est, cui peccatum dominatur, multum esse arbitratus est quod templum habens et sacerdotium atque unius Dei cultum, justitias legis operabatur. Sed quanta justitia illa fuit, comparatione justitiae Christi, qui ipse justitia factus est nobis? (I Cor. I.) Nempe ac si mille decem millibus comparare volueris. Nam illa justitia nonnihil quidem effecit, quia spem salutis suis operariis collocavit, sed nihil ad perfectum adduxit, quia principem mundi hujus foras mittere non potuit. David, id est Christus, hoc fecit, Christus diabolum vicit, Christus diabolum prostravit, Christus mortem destruxit, Christus super occasum ascendit, Dominus nomen est illi. Igitur percussit decem millia in millibus suis, id est, universitatem peccati destruxit, in multis virtutibus suis: suis, inquam, quia non aliunde petitis.