CAPUT XII. Aman per sortes deceptum spatium dedisse Judaeis ad impetrandum a Deo auxilium.

Revera jam in isto diaboli membro factum est quod significabatur in ipso capite diabolo, dicente Domino ad beatum Job:

“Nunquid pones circulum in naribus ejus? nunquid illudis ei quasi avi?”

(Job XL.) Infatuatus namque et illusus est ab ipsis sortibus, dum mittente eo sortem primo mense, quo die, quo mense Judaei deberent interfici, mensis duodecimus exivit, totum utique annum ad dilationem sors illa poposcit. Deus exegit sortem regens et habens, ut jam dictum est, in manibus suis. Primum in hoc infatuatus et illusus est, quod nondum sciens utrum gens deberet interfici, et solum quaerens tempus interfectionis, dum a sortibus respondetur interfectionem ipsam, a primo mense usque ad duodecimum, id est, anno fere integro debere differri, idem esse putat ac si totum vel utrumque habeat in manibus suis, scilicet et interfectionem et diem interfectionis. Deinde et in hoc illusus est, quod dum suscepta mora tantae dilationis interim pendet sententia mortis, opportunum facit universae genti spatium, quod sufficere possit ad legationes mittendas in longinquum, id est, in altitudinem coeli, unde auxiliares copiae debeant conduci, scilicet jejunia, lacrymae, et preces, quae nimirum idoneae legationes erant, et sunt, ad invitandum seu invocandum de coelo auxilium Domini. Profecto et si prope erat, ut est Dominus omnibus invocantibus eum in veritate (Psal. CXLIV), nihilominus tamen erat necessarium tam longum a sortibus datum dilationis spatium, ut sufficeret tempus currentibus epistolis, et recurrentibus ad principes et populos tot provinciarum, ut novis epistolis veteres Aman litterae insidiatoris et hostis Judaeorum, quibus eos in cunctis regis provinciis perire praeceperat, corrigi possent, priusquam termino temporis concluderentur. Sane clamores eorum, quibus vel quantis clamaverint in coelum omnem aetatem sentire, et non oblivisci vult sacer Ecclesiae chorus, dum per singulos annos statutis diebus declamat ante Dominum in persona illorum:

“Everte cor ejus, scilicet regis in odium repugnantium nobis, et in eos qui consentiunt eis, nos autem libera in manu tua, Deus, noster in aeternum (Esth. XIV).”

Revera qui perpendit quantum id negotium fuerit clamare in coelum, ne exterminetur gens unica, de qua promissa sperabatur salus mundi, dignum existimat clamorem illum, sive haec dicta clamoris illius altisonis vocibus efferri, et immorari contemplationi angustiarum illius temporis, quando mulierem saepedictam in utero habentem, jam tunc antequam pareret salutem nostram, pene absorbuit.