|
Duo sunt ordines in una scilicet, in contemplativa vita quaerentium
Dominum. Alter est ordo justorum, alter est poenitentium. Justorum autem
dico, non eorum qui suo sed qui Ecclesiae judicio justi sunt, unde et
sacris ordinibus fungi merentur; quia nullo in crimine sunt nominati,
quamvis sine peccato non sint, aut esse possint. Poenitentes hi maxime
dicuntur aut sunt, qui de praeteritis criminibus poenitentiam agentes,
publicum in monachica professione suscipiunt luctum. De istis duobus
ordinibus pulchre illud item in Canticis dictum intelligitur: Capilli
tui sicut greges caprarum, quae ascenderunt de monte Galaad. Dentes tui
sicut greges tonsarum, quae ascenderunt de lavacro (Cant. IV). Grex
tonsarum, id est ovium, hic interim sit ordo justorum, scilicet eorum
qui cum sine crimine sint, sub episcopi virga pastorali transeunt, et
sacros altaris ordines accipiunt; grex vero caprarum, ordo peccatorum,
videlicet eorum qui olim criminibus involuti, et proinde sub abbatis
virga pastorali se submittentes, luctum poenitentialem susceperunt. Sed
dico. Quid si unus atque idem, et justus sit et poenitens, habens
liberam a crimine famam sive conscientiam, et nihilominus professionem
subiens poenitentialem, id est monachicam? Nonne ejusmodi anima et nigra
est et formosa: Nolite ergo, ait, me considerare quod fusca sum, quia
decoloravit me sol (Cant. I). Quod est dicere: Nolite praejudicare me
quod mortua sim, et loqui non debeam, quod propter habitum poenitentiae
sit illicitum mihi aperire os meum in medio Ecclesiae, quoniam hoc ipsum
quod lugubri habitu incedo, non reatus adulterii, sed sponsi mei qui
ablatus est a me justus dolor, et pius efficit amor.
|
|