|
Et ut de aliquo exemplo nos magis coarctent, id est sapientes hujus
saeculi, quorum, ut jam dictum est, sapientiam Deus stultam fecit,
dicere possunt, si volunt: Si potuisset fortissimus Samson inimicos suos
omnes principes Philisthinorum, et cum eis tot viros ac mulieres sic
interficere, ut non ipse moreretur, nonne stultum fuisset sic de illis
ultionem quaerere, et sic eos interficere, ut etiam ipse moreretur?
(Judic. XVI.) Medium istarum partium eximius Pater Augustinus, regiam
tenens viam, dixit:
|
“Quis enim audeat credere aut dicere, ut neque angelus, neque homo
caderet in Dei potestate non fuisse? Sed eorum hoc potestati maluit non
auferre, atque ita et quantum mali eorum superbia, et quantum boni sua
gratia valeret, respondere.”
|
|
Verumtamen cum haec dicit, non satis illorum suspicionem perimit, quibus
cum Dei omnipotentia constet, consequens esse videtur quod Deus malum
fieri voluerit, cum eo sciente vel praesciente factum sit. Quid igitur
dicemus ad haec, nisi esse aliquod quod Deus omnipotens potuerit aut non
possit? Nec vero primum a nobis dicendum, imo longe ante nos dictum est,
quia Deus injustus esse non potest. Sed et in Evangelio Marcus hoc
negationis verbo uti non dubitavit. Cum enim abiisset Dominus Jesus in
patriam suam, dicentibus illis:
|
“Unde huic haec omnia, nonne iste est faber, filius Mariae? non poterat,
inquit, ibi virtutem ullam facere (Marc. VI),”
|
|
scilicet virtutem fidei, virtutem spei, virtutem charitatis. Hujusmodi
namque virtutes intelligi voluit, subjungendo,
|
“nisi paucos infirmos impositis manibus curavit, et mirabatur propter
incredulitatem eorum (ibid.).”
|
|
Si ergo Dominum virtutum, verum Dei, Dei omnipotentis omnipotentem
Filium dixit, in illis conviciniis ejus non potuisse facere virtutem
illam, quia non per ignorantiam errabant, sed per invidiam
blasphemabant, quanto magis de illis spiritibus malis et malignis,
superbis et invidis, qui gloriae Creatoris invidebant, sane, dicas, quia
non potuit in eis facere ullam virtutem? An putas quia de virtute in
vitium, et non potius de vitio in vitium ruendo, et angelus cecidit de
coelo et homo ejectus est de paradiso? Non enim ita cecidit ut qui erat
sanctus, sive in aliqua sanctitatis arce locatus fieret iniquus, et in
id quod sanctitati est contrarium laberetur, sed ad hoc ut sanctus
fieret, Deumque cognoscendo et diligendo sanctus fieret et ad
sanctitatem proficeret, et angelus in coelo, et homo positus fuerat in
paradiso. Non ergo de sanctitate, quam non attigerat, in iniquitatem,
sed de loco in locum, de coelo in istum caliginosum aerem, de
mansionibus quae in domo ab initio et angelis et hominibus multae
paratae sunt, cecidit sive ejectus ille angelus, et cadendo factus est
diabolus, quia superbivit, et sibimet ipse placuit tanquam sibi
sufficiens, quod non fuit de virtute in vitium cadere, sed in eo, quod
factus est remanere, scilicet in vanitate, quod quidam medium est inter
veram et incontaminabilem essentiam Dei, et illud unde omnia creavit,
scilicet, nihil. Et caetera quidem nascentium genera in id revertuntur,
unde facta sunt, scilicet in nihilum, et idcirco interim, dum
subsistunt, recte vana dicuntur et sunt; angelica vero et humana
creatura, non quidem in nihilum, ita ut omnino non sit, sed in semetipsa
remanens, et Deo qui vere est, frui contemnens, nihilominus vana, imo et
ipsa vanitas est.
|
|