|
Desinant igitur vel nunc adversarii de paupere isto, qui locutus est,
dicere: Quis est hic, vel quid opus est eum loqui, cum sancti et antiqui
doctores sufficienter locuti sint? quod si nec dum desinunt, audebo
adhuc loqui, et dicere illud Isaianum: Quia post omnes, vel infra omnes
terminos terrae, id est humiles qui recordati sunt nominis Domini, et
locuti sunt in nomine Domini, fortasse istum quoque pauperem contingit:
Domine, in angustia requisierunt te: in tribulatione murmuris doctrina
tua eis. Sicut quae concipit, cum appropinquaverit ad partum dolens
clamat in doloribus suis, sic facti sumus a facie tua, Domine.
Concepimus, et quasi parturivimus et peperimus (Isa. XXVI). Quis rogo
sapiens est, qui dicat mulieri quae concipit, cum appropinquaverit ad
partum. Quid clamas, cur non taces, cur non imponis ori tuo silentium?
Forte dicat mihi aliquis: Tune es ejusmodi? Quando vel quomodo
concepisti? Unde scis quod a facie Domini conceperis, ut illa quae
scripsisti quasi parturiens loquereris? At haec, inquam: Secretum meum
mihi, secretum meum mihi, vae mihi! (Isa. XXIV.) Verumtamen desinant,
propter illud quod itidem Isaias dicit: Vae qui dicit patri: Quid
generas, et mulieri: Quid parturis? (Isa. XLV.) Derogat enim patri, qui
invidet praegnanti; derogat generanti, qui invidet parturienti. Pater
misericordiarum, et Deus totius consolationis misericordiam generat, et
viduam verbo suo consolatur animam, et tu dicis: Quid generas? Verbum
mente conceptum vocem quaerit, et tu dicis: Mulier, quid parturis?
Defensa est Thamar nurus Judae testimoniis congruis, de viro, inquiens,
cujus haec sunt concepi: Cognosce cujus sit annulus, et armilla, et
baculus (Gen. XXXVIII). Cognosce et tu, si vis, utrum nec ne sit in
scriptis meis annulus fidei, baculus spei, armilla charitatis, et
dicentem audi animam meam de viro, cujus haec sunt, concepi. Nam et
aliquid recolo in me sensibiliter factum, ut indubitanter dicam, qui
datum hoc sive donum desursum est, descendens a Patre luminum (Jac. I).
|
|