CAPUT XIII. Quod dictum est:

“Masculum et feminam creavit eos.”

hic autem,

“ipse tanquam sponsus procedens de thalamo suo,”

quomodo illis, et quomodo illum benedixerit.

Et illic dictum est: Masculum et feminam creavit eos, benedixitque illis Deus, et ait: Crescite et multiplicamini (Gen. I). Masculum, inquit, et feminam creavit eos. Multo hic honorificentius cum dixisset: Dico ego opera mea regi, speciosus forma prae filiis hominum, diffusa est gratia in labiis tuis, postmodum ei nuptias praeparans, Astitit, ait, regina a dextris tuis. (Psal. XLIV) Verumtamen adhuc secretius in ipso virginei ventris hospitio scire debemus quiddam factum longe pulchrius, longe dulcius eo quod illic factum, dictumque est, masculum et feminam creavit eos. Scriptum est enim alibi et de isto: Et ipse tanquam sponsus procedens de thalamo suo (Psal. XVIII). Quo etenim sponsus iste de thalamo suo, nisi de sacro intemeratae Virginis utero processit? Scire ergo debemus de Deo et homine Christo, quia sanctus hic Spiritus non quidem masculum et feminam creavit eos, sed in uno unius, ejusdemque personae Christo, creatam hominis naturam conjunxit in creato Dei verbo. Et benedixit eis, et ait. Nimirum et hunc Deum et hominem Deus benedixit, oleo benedictionis unxit, imo et in labiis ejus omnimodae gratiam benedictionis diffudit, quemadmodum dicit: Diffusa est gratia in labiis tuis, propterea benedixit te Deus in aeternum. Et subinde: Unxit te Deus, Deus tuus, oleo laetitiae prae consortibus tuis (Psal. XLIV). Prae consortibus, inquam, tuis. Non enim quemadmodum consortes tui qui, postquam in delictis, vel peccatis concepti sunt, deinde per gratiam miseratoris divisiva singuli percipiunt dona benedictionis, non, inquam, sic tu, sed in ipsa conceptione plenitudinem possides totius benedictionis, ut de tua plenitudine accipiant omnes consortes, vel participes tui. Et ad quid illis benedixit? Ad hoc nimirum, ut crescerent et multiplicarentur. Sic enim dixit: Crescite et multiplicamini. Et illa quidem benedictio, quantum quidem ex Deo, irrita fieri non potuit, quantum autem ex homine, pene irrita facta est, ita ut melius nobis esset, si non fuissemus nati, si non crevissent homines, et non fuissent multiplicati, nisi subvenisset benedictionem repetendo auctor benedictionis. Huic autem ad quid Deus benedixit? Ad quid illum unxit oleo laetitiae prae participibus suis? Nimirum, ut et ipse cresceret, et multiplicaretur, cresceret in persona sua, quia erat minutus paulo minus ab angelis, proficeretque usque ad dexteram majestatis in excelsis, et omnia subjicerentur illi (Hebr. I; Psal. VIII), multiplicarentur in filiis suis, imo fratribus suis et cohaeredibus, filiis Dei, filiis adoptionis. Ad hoc benedixit huic benedictione regali, benedictione sacerdotali. Omnes quippe, qui ejus benedictione creverunt et multiplicati sunt, reges sunt, sacerdotes sunt, unde et gratias agentes dicunt: Et fecisti nos Deo nostro regnum, et sacerdotes, et regnabimus super terram (Apoc. V). In istis ratum veraciter permanet illud, quod subjungitur benedictionis edictum. Et replete terram, et subjicite eam. Subjiciunt enim terrenitatem suam, et dominantur bestiis, id est bestialibus suis subditorumque sibi hominum vitiis.