VERS. 23, 24.

“Quis mihi tribuat,”

videlicet, quoniam nunc me clamante, ut supradixi, nemo audit, quis mihi tribuat,

“ut scribantur sermones mei,”

scilicet quia de patientia mea multi erunt qui valeant aedificari?

“Quis mihi det ut exarentur in libro,”

id est in cordibus hominum,

“stylo ferreo,”

id est forti sententia Dei,

“et plumbi lamina,”

id est in gente Judaea,

“vel certe [al., celte] sculpantur in silice,”

id est in ea quae lapides colit, et duri cordis est, gentilitate? Nam per plumbum quod ferro mollius est, idcirco Judaea significatur, quia facile quidem legem recepit, dicendo Moysi: Omnia quae praecepit Dominus faciemus, sed citius eadem lex de corde ejus deleri potuit, quia paulo post vitulum conflatilem adoravit (Exod. XXXII), et multa similia diversis temporibus egit. Per silicem vero ideo gentilitas intelligitur, quia fides Christi difficilius quidem in illa scribi potuit, sed semel scripta jam nulla persecutionum violentia deleri potuit. Vel, ita, absque distinctione gentilis et Judaei,

“ut exarentur, inquit, in plumbi lamina,”

id est in cordibus eorum, in quibus dudum regnabat avaritia. Nam in propheta quoque Zacharia per talentum plumbi significatur avaritia, quod ideo projectum dicitur in medio amphorae, quia cor avari semper dilatatur in ambitione, et mulier sedet in illa, de qua et dictum est:

“Haec est impietas (Zach. V),”

quia nimirum impietas semper tenetur in avaritia.

“Vel certe sculpantur, inquit, in silice,”

id est in quovis gravi et duro corde. Quaerentique cur suos tantopere optet scribi sermones, causam reddens: