|
Ecce autem illud occurrit, quod in Zacharia propheta Dominus exercituum
praemittens:
|
“Zelatus sum Hierusalem et Sion zelo magno, et ira magna irascor super
gentes opulentas,”
|
|
continuo causam istam subjungit:
|
“Quia ego iratus sum parum (Zach. I);”
|
|
ipsi vero addiderunt
Et est sensus, ego zelo bono ductus, visitavi
|
“in virga iniquitates eorum et in verberibus peccata eorum (Psal.
LXXXVIII),”
|
|
potestatem dando gentibus, ut eos affligerent parum. Ipsi autem quibus
permisi potestatem, permisso abutentes excesserunt modum. Nunc ergo
discrete attendendum et attente discernendum est, quid justus Deus fieri
voluerit illi populo iratus parum, et quid gentes, ut tunc temporis
erant Graeci, plus faciendo addiderunt in malum. Quod ut commodius fiat,
dicendum in primis in quo sit ira Dei parva, juxta quam dicit:
|
“Quia ego iratus sum parum, et in quo ira ejus magna, juxta quam
loquitur: ”
|
|
|
“Et ira magna ego irascor super gentes opulentas (Zach. I).”
|
|
Simulque et illud considerabitur, quia parvam iram suam zelum vocat,
dicendo:
|
“Zelatus sum Hierusalem, et Sion zelo magno.”
|
|
Et econtra magnam ipsius misericordiam, et parvam, ejusdem opportunum
erit distinguere misericordiam, quia sicut magnae irae magna est
opposita misericordia, quam David postulat, dicens:
|
“Miserere mei, Deus, secundum magnam misericordiam tuam (Psal. L),”
|
|
ita et parvae irae oppositam constat esse parvam misericordiam, quam in
Osee qualis sit audivimus, Deo dicente?
|
“Quid faciam tibi, Ephraim? Quid faciam tibi, Juda? misericordia vestra
quasi nubes matutina et quasi ros mane pertransiens (Ose. VI).”
|
|
|
|