|
scilicet, gloria praesentis vitae, quae alta cernitur, sed nulla
stabilitate solidatur. Hoc est, quod sequitur.
|
“Et quasi super ventum ponens elisisti me valide,”
|
|
quia videlicet ad hoc solum quemlibet fugitivae felicitatis aura
sublevat, ut repente in infimis deterius sternat, et repente cadens
discit quia elevatus in ventum sedit. Haec personae ipsius specialiter
congruunt, non ad quod erat, sed ad id quod esse videbatur, quia
videlicet, dudum rebus exterioribus fuitus, unde aestimabatur
surrexisse, inde nunc videbatur elisus cecidisse.
inquam, et tandem
|
|