CAPUT 20

“Respondit eis Jesus, et dixit: Mea doctrina non est mea, sed ejus qui me misit.”

Quid hac responsione verius? quid ad descendendam sanae doctrinae dignitatem fortius? et ad leniendam invidiam (si tame leniri possit) suavius?

“Mea, inquit, doctrina non est mea,”

subauditur, sicut doctrina Pharisaeorum (Matth. XV), doctrina sua est, quia videlicet doctrinam, sensumque suum in plerisque doctrinae Dei non communicant docentes servare mandata hominum (Rom. VII). Dei quippe traditiones propter suas traditiones deliquerunt legemque sanctam, justam et bonam, lucris suis, et voluptatibus propriis servire compellunt. Prophetia quoque pseudoprophetarum prophetia sua est, quia profecto non spiritui Dei spiritum suum, vel voci Dei, vocis suae commodaverunt organum, sed prophetant de corde suo dicentes:

“Haec dicit Dominus (Jer. XXVII),”

cum Dominus non miserit eos, talium ex opposito liquet quantum ad rem attineat quod ait:

“Mea doctrina non est mea.”

Simul namque intelligi vult quod subaudiendum sit contrario, vestra doctrina non est Dei, sed vestra. Et omnino quoniam et mea doctrina, et non est mea dixit, sic intelligendum est, ac si dixisset: Mea doctrina non ex homine, sed ex Deo est. Alioquin locus non esset adversativae conjunctioni, cum qua subjunxit, dicens:

“Sed ejus qui me misit.”

Igitur hodie quoties de infimis quilibet aliquem assequitur doctrinae gradum, ut valeat cum Jesu ascendere in templum, et in medio Ecclesiae aperire os suum, si qui vitio Judaico fastidiant illum, quia forte magnos et insignes Cathegetas, longa terrarum spatia non circuivit, nec quaerendo peregrina studia relegit, et ob hoc dicant:

“Quis est hic, vel quomodo litteras scit, cum non didicerit?”

sufficit illi ad defensionem, si verum dicere queat quod sua doctrina non sit sua, sed ejus cujus est omnis vera doctrina. Hac enim magna distantia catholicam profitens doctrinam, universas haereses anathematizat. Haereticorum quippe (qualis fuit Arius vel Macedonius, sive Donatus) caeterorumque professio ista non est, quibus contra

“aquae furtivae dulciores sunt (Prov. IX)”

illis fontibus vel aquis, quas juxta Psalmistam emittit Deus, et quae inter medium montium pertranseunt (Psal. CIII), id est, singulis illis magis placet propria, quam illa quae omnium sanctorum communis est catholica atque apostolicae fidei doctrina. Dicat itaque unicus Dei Filius qui extra Patrem nihil docet atque operatur; dicat, inquam, ipse, quod unumquemque doctorem sanctae Ecclesiae dicere vult:

“Mea doctrina non est mea,”

id est non facit haereses et schismata, quomodo faciunt eorum doctrinae, qui novitates vocum amantes (I Tim. VI), derelinquunt traditiones Dei propter traditiones suas (Matth. XV). Amplius autem ex subsequentibus sensus iste declaratur. Ait enim:

“Si quis voluerit voluntatem ejus facere, agnoscet de doctrina, utrum ex Deo sit, an ego a meipso loquar.”

Ut ergo praeeunti sententiae sequens ista manifestius concordet, primum quid sit a semetipso quemque loqui, pervidendum est. Philosophorum sententia est, quorum definitiones contrariae sunt, et ipsa esse contraria quam et ita convertere licet, ut dicas, quae contraria sunt, eorum definitiones esse contrarias. Sunt autem haec manifeste contraria, nec simul possunt esse, scilicet quemque a semetipso loqui, et doctrinam ejus ex Deo esse. Contrario namque modo haec ipsa Sapientia nunc opposuit, cognoscet, inquiens, de doctrina,

“utrum ex Deo sit, an ego a meipso loquar.”

Igitur definitiones a semetipso loquentis contrarias esse oportet definitionibus ex Deo loquentis. Est autem ex Deo loqui, sic loqui quomodo spiritus veritatis suggerit, id est non de corde proprio quidquam confingere, sed sicut corde sentitur, ita et ore veritatem proferre. Igitur econtra a semetipso quemque loqui, mendacium loqui est; prophetare quemque de corde suo quae non mandavit Dominus, nec ascenderunt in cor ejus a seipso loqui est (Jer. XXIII). At vero Deus noster cum dixisset:

“Et mea doctrina non est mea,”

data experiendi via,

“cognoscet, inquit, de doctrina, utrum ex Deo sit, an ego a meipso loquar.”

Igitur quod ait:

“Mea doctrina non est mea,”

idem est ac si dixisset: Mea doctrina non est fallens sive falsa. Nunc demum videndum est, qualem dederit facultatem experiendi, utrum, sua doctrina; sua, id est, fallens sive falsa sit, an ex Deo, id est, vere et veridica sit.

“Si quis, inquit, voluerit voluntatem ejus facere, cognoscet de doctrina utrum ex Deo sit, an ego a meipso loquar.”

Hoc audiat consilium, qui discretivum quaerit veritatis intellectum. Velit facere voluntatem Dei, ut cognoscere possit voluntatem Dei, optet ambulare viam Dei, ut mereatur videre viam Dei. Caecus enim est, nisi primo simplici benevolentia cordis oculum purgaverit:

“Collyrio, inquit Dominus, inunge oculos tuos, ut videas (Apoc. III).”

Nam quod videre non potest excaecatus in splendore veritatis, oculorum est culpa, non solis. Igitur doctrinam Dei, qui non discernunt, excusationem non habent, quia videlicet ex ipso errore suo sibi testes sunt, quod desiderium non habeant faciendi Dei voluntatem, quod utique si haberent doctrinam quae ex Deo est, ultro amarent. Sequitur: