|
|
“Turba ergo quae stabat et audiebat, dicebat: Tonitruum factum esse,
alii dicebant: Angelus ei locutus est.”
|
|
Quantum ad exterius miraculum magnitudo vocis quae de coelo venit, per
hoc intimatur, quod turba putavit factum esse tonitruum: quantum vero ad
interius mysterium diversus audientium sensus. Alii vero [namque]
dicebant: Angelus ei locutus est, illud significat quod praenuntiatae
clarificationis sonum, qui in omnem terram exiturus erat, non omnes
eodem sensu accepturi essent. Nam sicut unam eamdemque vocem alii
putaverunt fuisse tonitruum, sonum videlicet horrificum, in quo nihil
est intelligibile, alii locutionem angelicam, in qua utique cum sensu
rationis dignitas est naturae, sic unum idemque clarificationis Christi
Evangelium; alii sicut stultitiam; alii accepturi erant ut Dei
sapientiam. Unde Apostolus:
|
“Nos autem praedicamus Jesum Christum crucifixum, Judaeis quidem
scandalum, gentibus autem stultitiam, ipsis autem vocatis Judaeis et
gentibus Christum Dei virtutum et Dei sapientiam (I Cor. I).”
|
|
Item:
|
“Verbum enim crucis, inquit, pereuntibus quidem stultitia est; his autem
qui salvi fiunt, id est nobis, virtus Dei est (ibid.).”
|
|
Bene ergo divisis sensibus alii crepuisse tonitruum, alii dicebant
locutum fuisse angelum.
|
|