CAPUT 34

[CAP. XIX.]

“Tunc ergo apprehendit Pilatus Jesum, et flagellavit.”

Grande spectaculum mundo, et angelis, et hominibus, ut a servis peccati princeps libertatis servilibus modis concideretur.

“Sed nos, inquit propheta, livore ejus sanati sumus (Isa. LIII).”

Perspicuum namque est, quia et anima vere doluit pro nobis, et corpus flagellatum atque laceratum signa injuriae in vibicibus ac livore portavit.

“Et milites plectentes coronam de spinis imposuerunt capiti ejus, et veste purpurea circumdederunt eum, et veniebant, et dicebant ei: Ave, rex Judaeorum. Et dabant ei alapas.”

Haec illi quidem ludentes crudeli joco fecerunt, sed a virtute et sapientia Dei magno Christi rege cuncta serio suscepta, imo ut fierent utiliter provisa sunt (I Cor. I). Singulae namque derisiones, singulae plagae vel percussiones, grandem vocem habuerunt, et omnia pro nobis justa locuta sunt. Cum enim sanguis proclamet in coelum de terra, quae aperuit os suum (Gen. IV), et suscepit eum de manu Judaeorum. Spinae quoque et vestis irrisoria, caeteraeque injuriae sine dubio proclamant in coeleste propitiatorium, et credentibus in eum potenter impetrant remissionem peccatorum. Per spineam ergo coronam illud visibiliter quoque significant, quod de illo propheta praedixit:

“Et peccata nostra ipse portavit (Isa. LIII).”

Spinae namque peccata designant, quae animam pungunt et lacerant. Nam et propter peccatum homini datae sunt, dicente Domino ad Adam:

“Cum operatus fueris terram, non dabit fructus suos, sed spinas et tribulos germinabit tibi (Gen. III).”

Sed et quod chlamydem coccineam cum illuderetur non dedignatus est circumdari sibi. Nunquid non congruit illi, quo propter nos in passione sua fungebatur, ministerio charitatis? Coccus enim coloris ignei, qui in tabernaculo Domini offerri, et in veste sacerdotali bis tinctus (Exod. XXV, XXVIII), jubetur assumi, geminam significat dilectionem, Dei et proximi, quia fit, ut quidquid offerimus, ignitum et quasi bene coloratum coram divinis placeat conspectibus. Ipse autem propter nimiam charitatem suam, qua dilexit nos (Ephes. II), bibit calicem passionis, sicut ipse,

“ut cognoscat, inquit, mundus, quia ego diligo Patrem, et majorem charitatem nemo habet, quam ut animam suam ponat quis pro amicis suis (Joan. XV).”

Igitur huic regi nostro chlamys coccinea bene congruebat, ut ipso habitu se illum esse ostenderet, qui in lege significabatur, per vitulam rufam (Num. XIX), cujus corpus pro peccato jubebatur extra castra cremari, et cinis ejus in aqua cum hyssopo super populum aspergi. Arundinem quoque sive calamum ab illudentibus accipere non recusavit in manu sua, quod sacrilegium scriberet Judaeorum, sive ut venenata interficeret animalia. Habebat namque in manu sua virgam, id est, suam in propria potestate animam, ut volens poneret atque iterum sumeret eam (Joan. XII). Et sicut Moyses coram Pharaone suam projecit virgam, quae versa est in colubrum, devoravitque versas in colubros virgas magorum, iterumque rediit in virgam (Exod. VIII), sic ipse nunc suam quodammodo positurus erat animam, ut descenderet in mortem, quae per colubrum intravit in mundum (Sap. II), colubrosque Aegyptiorum, id est, mortes assumeret peccatorum, atque iterum in virgam, id est, in potestatem rediret pristinam. Cum in tali habitu rex Judaeorum adoraretur vel salutaretur, si tunc esset tempus loquendi, et non magis tempus tacendi (Eccle. III), poterat veraciter jam proloqui et dicere quod serio sibi deberet omne genu curvari, et idipsum omnis lingua confiteri (Philip. II). Verumtamen, si tacebat ipse dum pateretur, clamabat et adhuc clamare non desinit, propheta ipsius:

“Vivo ego, dicit Dominus, quia mihi curvabitur omne genu, et confitebitur omnis lingua (Isa. XLV).”

Igitur virtus et sapientia Dei, cum illuditur, cuncta serio rationabiliterque suscepit, et dantibus alapas faciem suam non avertit. Sequitur: