CAPUT XLVI. De eo quod ait:

“Homo qui votum fecerit,”

etc., et quod gravissimum sit non reddidisse quod voveris.

(CAP. XXVII)

“Homo qui votum fecerit et voverit, et spoponderit Deo animam suam, sub aestimatione dabit pretium. Si fuerit masculus, a vigesimo anno usque ad sexagesimum annum, dabit quinquaginta siclos argenti, ad mensuram sanctuarii. Si mulier triginta, a quinto autem anno, usque ad vigesimum masculus viginti siclos, femina decem,”

etc. Notandum in primis votum ex praecepto non esse, quamvis dicat psalmus:

“Vovete et reddite (Psal. LXXV).”

Nempe quod dicit

“vovete,”

non ex auctoritate jubentis, sed ex animo est consulentis, quod autem addit,

“et reddite,”

jam ex auctoritate imperantis est. Etenim ut voveat, aut non voveat quis in potestate habet, postquam autem voverit, jam ex necessitate reddit, quia debet. Deinde sciendum quia non satis Deo charus est, imo Deo indignus est, qui rem suam illi quidem offert, seipsum autem sibi retinet. Nam si recte quidem obtulit, quia cui debuit Deo obtulit, sed non recte divisit, quia quod erat melius Deo negavit, quod vilius, dedit. Unde et assimilatur Cain qui Deo quidem fruges terrae obtulit, sed cor in malo detinuit (Gen. IV). Igitur et lex Domini sancta votum animae proponit, deinde et votum rei possessae subjungit, dum dicit:

“Homo qui votum fecerit et voverit et spoponderit animam suam,”

etc. Ac deinceps:

“Animal, inquit, quod immolari potest Domino, si quis voverit, sanctum erit, et mutari non poterit,”

etc. Per periphrasim, id est per circumlocutionem, trinamque non verbi, sed sensus ejusdem repetitionem, dicendo:

“qui votum fecerit et voverit et spoponderit voti tenorem,”

quantus esse debeat, intimare contendit. Et revera non solum in austeritate legis, sed et in dulcedine Evangelii gravissimum et valde periculosum est non reddidisse quodcunque voveris. Nam in Actibus apostolorum Petro dicente:

“Anania, cur tentavit Satanas cor tuum mentiri te Spiritui sancto, et fraudare de pretio agri? (Act. V.),”

etc.

“Audiens Ananias haec verba, cecidit et exspiravit (ibid).”

Verumtamen hanc voti occidentem litteram, Ecclesia in Evangelio Christi detrimentum facit, atque abjicit, quod videlicet carnali populo permissum est, sic vovere animam suam, ut non redemisse, reatus esset, votum persolvisse, sacrilegium esset. Eo modo potius homo Christianus animam suam voveat, quo cum voverit, redimere non liceat, et si non voverit, sine dubio perdat. Quomodo? scilicet, ut peccato moriatur, et justitiae vivat (Rom. VI), ut mundo crucifixus sit, mortificando membra sua super terram (Col. III), et sic odiendo animam suam, in vitam aeternam custodiat eam (Joan. XII).