|
Certatum est itaque zelo utrinque maximo, hinc zelo bono, illinc zelo
malo. Zelus namque bonus est zelus Domini exercituum. Zelus malus est
zelus diaboli, draconis antiqui, capitis inimicorum. Uterque zelus
partium istarum circa genus humanum, et tunc maxime circa tribum Juda,
et circa domum David fervebat. Iste in bonum, ille in malum. Utrumque
jam definire libet. Zelus bonus est, diligere homines, odisse autem
vitia hominum. Zelus malus odisse homines, diligere autem vitam hominum.
Illius boni zeli fervorem magnum in odiendo vitia hominum illic habes,
dum praemisso: Similis Josiae non fuit, qui reverteretur ad Dominum in
omni corde suo, neque post illum similis illi surrexit, statim
subjunctum est:
|
“Verumtamen non est aversus Dominus ab ira furoris sui magni, quo iratus
est furor ejus contra Judam propter irritationes, quibus provocaverat
eum Manasses. Dixitque: Etiam Judam auferam a facie mea, sicut abstuli
Israel (IV Reg. XXIII).”
|
|
Porro in diligendo homines de ejusdem zeli boni fervore circa idem
tempus per prophetam dictum est:
|
“Si irritum fieri potest pactum meum cum die, et pactum meum cum nocte,
ut non sit dies et nox in tempore suo, et pactum meum irritum esse
poterit cum David servo meo, ut non sit ex eo filius qui regnet in domo
ejus (Jer. XXXIII);”
|
|
haud dubium quin econtra a zelo malo diabolus machinaretur, quatenus
deficeret domus David, nec esset ex eo filius qui regnaret in throno
ejus; et hoc actum esse putaverunt membra ejus, scilicet omnes iniqui,
quando ablatus est Juda, sicut ablatus fuerat Israel de terra sua, cujus
tamen captivitas non similem finem habitura erat. Futurum quippe erat
illud propheticum in Osee dictum:
|
“Quia non addam ultra misereri domui Israel, et domui Juda miserebor
(Ose. I).”
|
|
Filium ex David, qui regnet in throno ejus, certum est esse Christum, de
quo ad Mariam angelus:
|
“Et dabit illi, inquit, Dominus Deus sedem David patris sui (Luc. I).”
|
|
Caeterum de regno temporali, et carnali filiorum David successione,
neque dictum neque factum est. Et salva Dei veritate jam dudum nullus
taliter sedet in throno David, cum irritum factum non sit pactum Dei cum
die, et pactum ejus cum nocte, sitque adhuc dies et nox in tempore suo.
|
|