CAPUT 8

“Et hic est sensus, qui habet sapientiam.”

Ac si dicat: In his quae vidisti et quae dico, sensus et utilitas latet, et ille sentit qui habet sapientiam, id est, qui in Scripturis sanctis exercitatus est.

“Septem capita septem montes sunt, super quos mulier sedet, et reges septem sunt.”

Hoc superius jam diximus, quia septem capita septem sunt regna mundi novissima, quorum unumquodque suo tempore, sicut sacrae testantur Scripturae, contra regnum Dei stetit, civesque ejus in hoc mundo peregrinantes, variis tribulationibus pressit. Primum enim Aegyptiorum regnum filios Israel afflixit (Exod. I); secundum regnum Israelitarum justos homines (Exod. V) et prophetas Domini Jezabel incipiente, occidit (III Reg. XIX); tertium regnum Babyloniorum, Jerusalem igne succendit, et populum ejus captivavit, et tres pueros misit in caminum ignis (Daniel III); quartum regnum Persarum et Medorum, instigante Aman superbissimo, universum genus Judaeorum propter Mardochaeum pene delevit (Esther V); quintum regnum Macedonum, per Antiochum Epiphanem, populum eumdem crudeliter afflixit; sub quo et Machabaei fratres, mirando sunt martyrio coronati (I Machab. I); sextum regnum Romanorum, orbem terrarum Christianorum sanguine implevit (II Machab. III); septimum regnum Antichristi tanta tribulatione fideles tribulabit, ut si fieri potest in errorem inducantur etiam electi (Matth. XXIV).

“Isti sunt septem montes,”

id est septem regna. Denique regna haec propter superbiam ipsorum, qua in altum contra Deum tumuerunt, montes appellavit. Unde cum dixisset,

“septem capita septem montes sunt,”

exponens quid dixerit, addidit:

“et reges septem sunt.”

Reges enim pro regnis aequipollenter posuit, imo magis proprie, quia non tam regna vel spatia terrarum quam reges in crimine sunt, ut bestiae capita dicantur et sint. Et quamvis multi in singulis regnis per successiones regnaverint, pulchre tamen quot regna sunt, tot reges posuit, quia non tam personas regnantes quam regias potestates numerari praesens causa flagitat. Sequitur ergo:

“Quinque ceciderunt, unus est, et alius nondum venit.”

Etenim quando haec vidit Joannes, illa mundi aetate jam et Aegyptius rex qui filios Israel oppressit, et Israeliticus rex Achas sive Jezabel, quae vel cujus posteritas prophetas occidit, et Babylonius rex, qui populum Dei captivavit, et Persicus rex, imo qui illum instigavit Aman hostis Judaeorum, et Antiochus de regno Graecorum, qui tanta tamque nefanda gessit in illum Dei populum, isti quinque ceciderant, in inferno sepulti fuerant. Notandum quippe quia super singulos istorum talia coelitus judicia facta sunt, ut si consideres singulorum eventum, fateri non dubites proprie dictum esse, quia ceciderunt. Denique rex Aegyptius cum curribus et equitibus suis in mare cecidit (Exod. XIV); sanguinem Achab linxerunt canes et comederunt Jezabel (IV Reg. IX); Nabuchodonosor de regno ejectus fenum ut bos comedit (Daniel IV); Aman in patibulum suspensus est (Esther VII), Antiochus computrescens impiam miserabili obitu vitam finivit (I Mach. VI).