CAPUT XVI. Quid sit similitudo throni super firmamentum, et quid sit aspectus hominis super thronum sedentis.

“Et super firmamentum quod erat imminens capiti eorum quasi aspectus lapidis sapphiri similitudo throni, et per similitudinem throni, similitudo quasi aspectus hominis desuper. Et vidi quasi speciem electri, velut aspectum ignis intrinsecus ejus per circuitum a lumbis ejus et desuper, et a lumbis ejus usque ad dorsum vidi quasi speciem ignis splendentis in circuitu, velut aspectum arcus cum fuerit in nube in die pluviae. Hic erat aspectus splendoris per gyrum. Haec erat visio similitudinis gloriae Domini.”

Quod super firmamentum in illo immortalitatis regno super omnem principatum et potestatem et virtutem, non jam similitudo, sed veritas throni sit, et non jam

“similitudo quasi aspectus hominis,”

sed verus aspectus veri hominis Jesu Christi sedeat desuper, assertione nostra non indiget. Certum quippe habet catholica fides, et de hoc dubitare cuipiam sacrilegium est, quia quod tunc in imagine ostendebatur ex tunc in rei veritate perfectum est, ex quo

“videntibus apostolis, elevatus est, et nubes suscepit eum ab oculis eorum (Act. I),”

“et sedet a dextris Dei (Marc. XVI), juxta illud: Dixit Dominus Domino meo: Sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Sedes illius firmitatem et gloriam designat, cum dicit,

“quasi aspectus lapidis sapphiri.”

Nam in lapide firmitas, in sapphiro sereni coeli pulchritudo est. Quare autem, in illa similitudine throni, solum videt quasi aspectum hominis, cum hactenus quatuor facies numeraverit, faciem hominis, faciem leonis, faciem vituli, faciem aquilae volantis? Videlicet quia sedens ille, leo, vitulus, aquila dicitur, tantum pro similitudine vel parabolica translatione, homo autem est, et esse permanet in veritate naturae. Et hunc hominem

“vidi, inquit, quasi speciem electri.”

Nam quomodo electrum non ex una tantum specie, sed ex duabus constat speciebus, auri atque argenti, sic homo ille non ex una tantum, sed ex duabus consistit naturis, Deus ex sua, vel ex Dei Patris, homo ex nostra substantia quam assumpsit. Nec tantum

“quasi speciem electri,”

sed

“velut aspectum ignis ait, intrinsecus ejus per circuitum a lumbis ejus et desuper.”

Ignis intrinsecus, ejus ignea divinitatis virtus est, quae intrinsecus habitans, carne vestita est.

“Nam Deus noster ignis consumens est (Hebr. XII).”

“A lumbis,”

inquam, desuper tantum ignis; nam a

“lumbis ejus usque deorsum, vidi, inquit, quasi speciem ignis splendentis in circuitu, simulque velut aspectum arcus cum fuerit in nube, in die pluviae.”

Quid est hoc, nisi quia ante carnis assumptionem, quae per lumbos recte exprimitur, Deus generi humano iratus, tantummodo ignis consumens erat, postquam autem carnem assumpsit jam non solummodo ignis, sed et inclinatio nobis est propitiationis. Arcus quippe in die pluviae signum est foederis et pacis, sicut ipse Deus Noe promisit (Gen. IX). Igitur

“a lumbis ejus usque deorsum,”

simul species ignis et aspectus arcus quod est signum propitiationis, quia postquam homo factus est, sic ignem justitiae, vel judicii sui placida miserationis aura contemperavit, ut neminem ignis ille judicaturus sit qui nunc interim per fidem ad misericordiam ejus confugere voluerit. Hic talis aspectus tam temperatus splendoris per gyrum, omnibus nimirum paratus qui in circuitu ejus sunt, qui in ipsum credunt, qui ad ipsum respiciunt. (CAP. II.)

“Haec visio similitudinis gloriae Domini,”

id est, dignam et congruam praeferens similitudinem ejus, quae nunc est gloriae Domini, gloriae Filii Dei, ejus quidem filii hominis gloria et honore coronati, et constituti super opera manuum Patris.