CAPUT XXVIII. Ut imperatori, suppliciter denuo veniam petenti, praedixerit obitum suum.

Nec contentus hac satisfactione rex religiosus, adhuc de judicio divino erat sollicitus. Etenim is, in quem peccatum aliquod commissum est, praeceptum quidem vel consilium habet evangelicum, ut peccanti in se ex corde suo dimittat (Matth. XVIII), sed adhuc timendus est ille qui legem dedit, quique per prophetam dixit: Qui tangit vos, tangit pupillam oculi mei (Zach. I), et de quo item scriptum est: Mihi vindictam, et ego retribuam, dicit Dominus (Rom. XII). Bene ergo sollicitus, et praeterita reconciliatione non contentus, nocte sequenti, finitis matutinorum solemniis, assumpto uno ex clericis, idem imperator cubiculum sancti pontificis adiit, sed non ibi quiescentem, verum in proximo S. Joannis oratorio vigilantem, ut solebat, et orationibus insistentem reperit. Protinus abjecta chlamide, solo stratus ante pedes ejus, in spiritu humilitatis et in animo contrito se suscipi postulat, et ea potestate, quam sacerdotibus suis Dominus contulit, veniam sibi dari cunctorum quae in ipsum commiserat. Nec moratus omnipotentis Dei famulus, imperatorem prostratum a terra sublevat, et Christo mediante, qui dixit: Ubi duo vel tres congregati fuerint in nomine meo, in medio eorum sum (Matth. XVIII); ac deinde: Amen dico vobis: Quaecunque alligaveritis super terram, erunt ligata et in coelo, et quaecunque solveritis super terram, erunt soluta et in coelo (ibid), absolutio culpae secundum fidem regis in coelo et in terra peracta est. Erat autem hoc servo Domini initium sempiternae consolationis, quippe qui de ista valle lacrymarum protinus ascensurus erat ad gaudium divinae visionis, sicut Psalmista dicit: Beatus vir, cujus est auxilium abs te, ascensiones in corde suo disposuit in valle lacrymarum (Psal. LXXXIII). Et subinde: Ibunt de virtute in virtutem, videbitur Deus deorum in Sion (ibid.). Etenim hoc idem vir Domini, revelante sibi Spiritu, praenoscens, ait in illo secreto inter caetera ad eumdem imperatorem: Noveris certissime quia post discessum tuum, quo nunc separandi sumus, nostras invicem facies jam in hoc saeculo nequaquam videbimus. Eo magis imperator corde compunctus, iterum in amplexus et in oscula ruit, flens pariter et cuncta pene membra, manus et oculos collum quoque fixis demulcens osculis. Hoc facto, clam ad cubiculum rediit, moestam reportans memoriam prophetiae beati viri, quam et postmodum, transitu ejusdem subsequente, veram fuisse comperit, et ipse, ut audierat, ore proprio enarravit. Nec sui vero transitus tantummodo, sed et obitus imperatoris prophetico spiritu hic sanctus Dei praescius exstitit, quod postmodum suo loco praesens narratio non tacebit.