CAPUT XXXII. Septem fratres Machabaeos praecipue venerabiles esse, quod resurrectionem mortuorum aperte confessi sunt.

De piis martyribus sermo habitus ita claudatur, ut venerabiliores nobis illos in Evangelio Christi caeteris arbitremur. Quam ob causam? quia videlicet in passionibus suis, ubi pro testamento Dei sua corpora tradiderunt, et gravissimis suppliciis subdiderunt, beatae resurrectionis fidem et spem sonora voce confessi et testificati sunt.

“Tu quidem scelestissime, ait unus ex illis, in praesenti vita nos perdis, sed rex mundi defunctos nos pro suis legibus in aeternae vitae resurrectione suscitabit (II Mach. VII).”

Alius linguam, ut praediceretur postulatus, et manus constanter proferens et extendens,

“E coelo, inquit, ista possideo, sed propter Dei leges nunc haec ipsa despicio, quoniam ab ipso me ea recepturum spero (ibid).”

Deinde sequens cum vexaretur, jamque esset propinquus ad mortem:

“Potius, inquit, est ab hominibus morti datos spem exspectare a Deo iterum ab ipso resuscitandos. Tibi enim resurrectio ad vitam non erit (ibid.).”

Mater quoque ipsorum martyr et plus quam martyr, quae pereuntes septem filios sub unius diei tempore conspiciens, bono animo ferebat propter spem quam in Domino habebat, adhortans illos:

“Mundi Creator,”

inquit inter caetera,

“qui formavit hominis nativitatem, quique invenit omnium originem, et spem vobis iterum cum misericordia reddet et vitam (II Mach. VII).”

Et inclinata ad illum, qui residuus erat filiorum novissimum, inter caetera:

“Dignus, inquit, fratribus tuis effectus, suscipe mortem, ut in illa miseratione te cumfratribus tuis recipiam (ibid.).”

Nobis igitur quorum fidei summa resurrectio mortuorum est per Jesum Christum, non abs re inter omnes sanctos Veteris Testamenti isti venerandi sunt, qui in suis pretiosis mortibus tam pium atque clarum sanctae resurrectionis testimonium cecinerunt.