|
|
“Patres nostri in monte hoc adoraverunt; et vos dicitis, quia
Hierosolymis est locus, ubi oportet adorare.”
|
|
Ac si diceret: Domine, quoniam ut video propheta es tu, jam vero diebus
multis propheta non est visus in Israel, loquere nobis ex ore Domini, da
nobis consulentibus te responsum justitiae in sermone Domini. Ecce vetus
longumque certamen. Vos Judaei non coutimini nobis Samaritanis, et
idcirco non coutimini nobis, quia non adoramus in Hierosolymis. Dicitis
enim quia tantum in Hierosolymis adorare oportet; et hoc vobis
dicentibus patrum nostrorum repugnat auctoritas, quae non leviter
contemnitur. Nam patres nostri in monte hocador averunt, et, sine dubio,
absque Hierosolymis in templo Salomonis Deum placaverunt, quem in mente
hoc adoraverunt. Hic erecto altari Pater noster Jacob invocavit super
illud fortissimum Deum Israel, postquam reversus est de Mesopotomia
Syriae, et habitavit hic juxta hoc oppidum, emitque partem agri hujus,
in qua fixerat tabernaculum, a filiis Emor patris Sichem centum agnis
(Gen. XXXIII). Tu ergo, Domine, quoniam propheta es, quid dicis? Hanc
proponendo quaestionem mulier sapiens jam profecto aquam vivam petebat
magnique desiderii capacem situlam, inclinata super marginem fontis
aeterni, ad hauriendum immergebat plus inventura aquae viventis quam
adhuc ipsa posset aestimare. Verumtamen in hac ipsa sui inquisitione,
non totum dicit, non totum proponit. Dicendo enim illud, unde locus ille
poterat esse venerabilis, videlicet
|
“quia patres nostri, inquit, in monte hoc adoraverunt,”
|
|
dissensionis vel segregationis causas reticuit. Quia videlicet quod
Jeroboam et decem tribus cum eo, ut recederent a Juda et a domo David
(III Reg. XII) cui Dominus jurejurando dixerat:
|
“De fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI),”
|
|
vitulos aureos fecerant, et adorantes dixerunt:
|
“Hi sunt dii tui, Israel, qui te eduxerunt de terra Aegypti.”
|
|
Quod factum esse in eadem civitate Sichar, quam Jeroboam reaedificavit
historia libri Regum narrat (III Reg. XII). Praeterea commista fuerant,
ut superius dictum est, inter gentes, quas Salmanasar, rex Assyriorum,
translatis decem tribubus, reliquiis earum cohabitare fecerat, et,
unaquaque gente fabricante Deum suum, didicerant opera eorum, et ob hoc
majorem Judaeis contemptoribus suis causam vel materiam contemptus
praebuerunt (IV Reg. XVII). Has, inquam, causas, ista mulier in
proposita quaestione reticuit. At illa propriae culpae maculas satis
humiliter confessa fuerat. Non ergo vitio sed laudi potius illi est,
quod communem gentis suae ignominiam, satis omnibus notam, praedicare
non properavit. Dominus autem judex aequitatis postulatus ita respondit:
|
|