|
|
“Neque enim, inquit, ultra in hominis potestate est,”
|
|
subaudi violenti, quem, ut supra dictum est, judicia divina auferunt,
|
“ut veniat ad Deum in judicium,”
|
|
subauditur ac si dicat: Et ideo frustra dicis,
|
“disputare cum Deo cupio (Job XIII),”
|
|
et praesumis quod perveniat ad victoriam judicium tuum. Sed licet
ignoret Eliu cui dicat, scit tamen quid dicat, quia videlicet quemcunque
Deus per aeternam retributionem punit,
|
“non est ultra in potestate ejus, ut veniat ad Deum in judicium,”
|
|
scilicet illud de quo Apostolus:
|
“Si nosmetipsos, inquit, dijudicaremus, non utique judicaremur (I Cor.
XI).”
|
|
Et de quo alias conscriptum est:
|
“Judicare cum Deo, et exspecta eum (Job XXXV).”
|
|
Itemque:
|
“Cogitationes justorum judicia (Prov. XII).”
|
|
In quibus videlicet judiciis non deest omne ministerium, quod punire
reos suos plenius debeat. Nam conscientia accusat, ratio judicat, timor
ligat, dolor excruciat. Quo contra de negligente sub Ephraim specie
dicitur:
|
“Comederunt alieni robur ejus, et nescivit (Ose. VII),”
|
|
id est devoraverunt maligni spiritus virtutes ejus, et poenitentia non
doluit;
|
“sed et cani effusi sunt in eo, et ignoravit (ibid.),”
|
|
id est, in vitiis suis inveteravit, et non curavit spiritu mentis suae
renovari. Ad hoc ergo judicium reprobus quilibet damnatus ultra non
veniet, ubi nunc utiliter judicat homo semetipsum, ubi juxta praeceptum
legis,
|
“ignis refici, qui semper ardeat in altari,”
|
|
id est in corde flamma charitatis, quae peccata concremet, potest
accendi,
id est fidelis quisque qui magni sacerdotis Christi membrum est,
|
“subjiciens mane ligna (Levit. VI),”
|
|
id est caecitate mentis depulsa, sanctorum ad excitandum se congerens
testimonia.
Postquam de poena malorum multa dixit, occultum subito infert judicium.
|
|