CAPUT 21

“Quod dico vobis in tenebris, dicite in lumine, et quod in aure auditis, praedicate super tecta.”

Quid ipse dicit in tenebris, et quid in aure loquitur Verbum Dei, Deus ipse Jesus Christus, nisi revelationes Dei, quas in occulto quasi in tenebris, ubi homines non vident, quando vult et prout vult, per Spiritum sanctum immittit? Et hoc bonum quidem per humilitatem abscondere, et occultum tenere videlicet quando, et quomodo gratiam, qua illustratus est, quis acceperit, optimum autem revelare pro gloria et honore Dei, dum utilitatis causa exposcit aut justa necessitas exigit. Nam exempli gratia, nullatenus quisquam tam utiliter secretum Dei donum qualiter acceperit silentio premit, quam utiliter Paulus vas electionis praedicavit, scribens Corinthiis inter caetera de semetipso, quod usque ad tertium coelum sive in paradisum raptus, audisset arcana verba quae non licet homini loqui (II Cor. XII). Nonne talia scribens dixit in lumine quod sibi dictum fuit in tenebris, et quod in aure audierat super tecta praedicavit? Nempe et si non omnia dixit aut scripsit quae in coelo illo tertio, in illo paradiso audivit,

“quoniam audivi, inquit, arcana verba quae non licet homini loqui,”

attamen hoc ipsum quod illuc usque raptus est, recte in tenebris dictum, et in aure auditum recte animadvertis, quia raptum eum illuc fuisse, et arcana verba audisse nullam mortalium vidit, nullus audivit, neque audire poterat, nisi de semetipso enuntiasset ipse qui vidit et audivit. Ecce ergo dixit in lumine quod sibi dictum est in tenebris, et praedicavit super tecta quod in aure audivit. Imitantur autem illum quicunque praedicant gratiam sibi datam, exigente causa justae necessitatis, procul absente vento miserae vanitatis.

“Et nolite timere eos qui occidunt corpus, animam autem non possunt occidere, sed potius eum timete qui potest et animam et corpus perdere in gehennam.”

Hic recte dicat quis: Da, Domine, quod jubes, et jube quod vis. Ecce jubes ut non timeamus eos qui occidunt corpus, et ratio consentit eum potius esse timendum qui potest et animam et corpus perdere in gehennam. Sed quae caro non timeat occidi? Petrus apostolorum primus timuit, et mori timens, Vitam negavit. Cur hoc, nisi nondum illi dederas ut non timeret? qui nisi feras (sic) ut non timeret? Postquam illi dedisti, potuit facere quod jussisti. Esto igitur fortitudo nostra, et fac in nobis quod tu nos facere vis. Verumtamen hoc primum debet scire fides, quod docendo jubes, et jubendo doces, et deinde spes orare, charitas impetrare ut des ipse quod jubes. Oportet autem sicut veram fidem, ita et firmam habere spem, ut non putet quisquam, quamvis exiguus, quod ab Altissimo non sit requirendus, eo quod parvus sibi videatur et abjectus, cum scriptum sit:

“Quoniam requirens sanguinem eorum recordatus est, non est oblitus clamorem pauperum (Psal. IX).”

Item:

“Quoniam non in finem oblivio erit pauperis; patientia pauperum non peribit in finem (ibid.).”

Sequitur ergo: