CAPUT 16

“Patres nostri in monte hoc adoraverunt; et vos dicitis, quia Hierosolymis est locus, ubi oportet adorare.”

Ac si diceret: Domine, quoniam ut video propheta es tu, jam vero diebus multis propheta non est visus in Israel, loquere nobis ex ore Domini, da nobis consulentibus te responsum justitiae in sermone Domini. Ecce vetus longumque certamen. Vos Judaei non coutimini nobis Samaritanis, et idcirco non coutimini nobis, quia non adoramus in Hierosolymis. Dicitis enim quia tantum in Hierosolymis adorare oportet; et hoc vobis dicentibus patrum nostrorum repugnat auctoritas, quae non leviter contemnitur. Nam patres nostri in monte hocador averunt, et, sine dubio, absque Hierosolymis in templo Salomonis Deum placaverunt, quem in mente hoc adoraverunt. Hic erecto altari Pater noster Jacob invocavit super illud fortissimum Deum Israel, postquam reversus est de Mesopotomia Syriae, et habitavit hic juxta hoc oppidum, emitque partem agri hujus, in qua fixerat tabernaculum, a filiis Emor patris Sichem centum agnis (Gen. XXXIII). Tu ergo, Domine, quoniam propheta es, quid dicis? Hanc proponendo quaestionem mulier sapiens jam profecto aquam vivam petebat magnique desiderii capacem situlam, inclinata super marginem fontis aeterni, ad hauriendum immergebat plus inventura aquae viventis quam adhuc ipsa posset aestimare. Verumtamen in hac ipsa sui inquisitione, non totum dicit, non totum proponit. Dicendo enim illud, unde locus ille poterat esse venerabilis, videlicet

“quia patres nostri, inquit, in monte hoc adoraverunt,”

dissensionis vel segregationis causas reticuit. Quia videlicet quod Jeroboam et decem tribus cum eo, ut recederent a Juda et a domo David (III Reg. XII) cui Dominus jurejurando dixerat:

“De fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI),”

vitulos aureos fecerant, et adorantes dixerunt:

“Hi sunt dii tui, Israel, qui te eduxerunt de terra Aegypti.”

Quod factum esse in eadem civitate Sichar, quam Jeroboam reaedificavit historia libri Regum narrat (III Reg. XII). Praeterea commista fuerant, ut superius dictum est, inter gentes, quas Salmanasar, rex Assyriorum, translatis decem tribubus, reliquiis earum cohabitare fecerat, et, unaquaque gente fabricante Deum suum, didicerant opera eorum, et ob hoc majorem Judaeis contemptoribus suis causam vel materiam contemptus praebuerunt (IV Reg. XVII). Has, inquam, causas, ista mulier in proposita quaestione reticuit. At illa propriae culpae maculas satis humiliter confessa fuerat. Non ergo vitio sed laudi potius illi est, quod communem gentis suae ignominiam, satis omnibus notam, praedicare non properavit. Dominus autem judex aequitatis postulatus ita respondit: