|
|
“Dura cervice, et incircumcisis cordibus et auribus,”
|
|
et caetera pro quibus tamen invicta charitate moriens, orabat.
Praemisso quod erat sapientiae cui resistere nemo poterat, vel gratiae
qua plenus erat, defensus a crimine blasphemiae quod sibi objectum
fuerat, et bene usus defensione legitima, audiamus nunc illud quod
fortitudinis est, qua nihilominus plenum fuisse illum sacra praedicat
auctoritas. Dura, inquit, cervice, et incircumcisis auribus, vos semper
Spiritui sancto restitistis, sicut patres vestri, ita et vos, usque ad
id, qui accepistis legem in dispositione angelorum et non custodistis
(Act. VII). Verae fortitudinis hoc, verae, inquam, non impatientiae
temerariae vel furoris inconsulti, sed justi zeli, et juste atque
rationabiliter zelantis fortitudinis hoc est. Neque enim in hoc eodem
dicto proprii cordis motum, sed verum divinae vocis sequitur
testimonium. Primus enim Dominus ipse dicit: Populus durae cervicis es,
semel ascendam in medio tui, et delebo te (Exod. XXXIII). Deinde et
Moyses ait: Circumcidite igitur praeputium cordis vestri, et cervicem
vestram ne induretis amplius (Deut X). Et in propheta Dominus dicit:
Patres eorum praevaricati sunt pactum meum usque ad diem hanc, et filii
dura facie, et indomabili corde sunt (Ezech. II). Item: Omnis quippe
domus Israel attrita fronte est et duro corde (Ezech. III). Ergo falsis
impetitus testibus ubi se mira sapientia defendit, mira nihilominus
fortitudine reos impetit crimen intentans, cui necessaria testimonia non
desinit, dura, inquiens, cervice et incircumcisis cordibus et auribus,
vos semper Spiritui sancto restitistis, sicut patres vestri et vos.
Semper, inquam, id est ex quo de Aegypto egredientes cum scriberentur
tabulae digito Dei, spiritu Dei, dixistis ad Aaron: Fac nobis deos qui
praecedant nos, Moysi enim huic qui eduxit nos de terra Aegypti nescimus
quid acciderit (Act. VII). Porro vera fortitudo nunquam sine charitate
est, et tunc vere in spiritu fortitudinis res agitur, quando fortissimae
charitatis societate ipsa fortitudo vallatur. Cum igitur illi ex
increpatione nequiores effecti dissecarentur cordibus suis, et
striderent dentibus in eum, cum ejicientes extra civitatem lapidarent
cum, positis ille genibus, clamavit voce magna, dicens: Domine, ne
statuas illis hoc peccatum (ibid.). O vere fortis, qui non adversus
homines, sed adversus hominum malitiam consurrexit. Vere constans et
fortis, quem tot lapides depellere non potuerunt ab arce charitatis, in
quo dilectio fortis ut mors (Cant. VIII), imo, et plus quam mors. Plus
enim apud animam morientis eodem momento valuit fortitudo dilectionis
quam fortitudo mortis. Nam saltem dixit: Videat Deus et judicet (Exod.
V), vel tale quidpiam quod dicere jure potuisset, sed positis genibus
dixit, imo clamavit voce magna: Domine, ne statuas illis hoc peccatum.
Illud fuisset justitiae debitum, istud erat spontaneum charitatis
officium. Fortis ergo utrobique fortis atque dulcis in parte utraque.
Illic fortiter redarguendo saeviens, hic fortiter moriendo patiens.
Secure igitur laus in fine utraque canitur triumphatori, quia et mortem
quam Salvator pro omnibus dignatus est pati, hanc iste primus reddidit
Salvatori, et precem quam Salvator pro se crucifigentibus, hanc iste pro
se lapidantibus primus obtulit Salvatori. Sequuntur autem illum omnes
animae justae professionem habentes ejusdem militiae, coronam ambientes
ejusdem victoriae.
|
|