CAPUT 13

Denique et ejus consecutionis, de qua cum praemisisset, quod jam dictum,

“adeamus ergo cum fiducia ad thronum gratiae,”

protinus subjunxit,

“ut misericordiam consequamur, et gratiam inveniamus in auxilio opportuno:”

magnum in se ipse sciebat experimentum, quia, cum fuisset peccator et blasphemus, consecutus erat de illo throno gratiae duo haec, misericordiam et gratiam, misericordiam videlicet remissionem peccatorum, et gratiam, scilicet, insuper apostolatum. Hoc nunc interim opus sive officium est, non tam judicis sedentis in throno judicii sive justitiae, quam pontificis summi sedentis in throno gratiae, futurum autem est ut sedeat judex in throno judicii, sedeat rex in throno justitiae, quando revertentur quatuor animalia haec, sive quatuor unius animalis facies de quibus nobis hactenus sermo est. Revertentur enim modo quodam, et non revertentur. Utrumque enim in propheta scriptum est:

“Non revertebantur,”

ait,

“cum incederent, sed unumquodque eorum ante faciem suam gradiebatur (Ezech. I).”

Et subinde:

“Et animalia ibant, et revertebantur in similitudinem fulguris coruscantis (ibid.).”

Quo ergo modo non revertentur? Eo nimirum modo non revertentur, ut Christus, qui semel passus est, iterum patiatur. Quo autem modo revertentur? Memoriter quippe tenendum, quatuor unius animalis facies esse unius Christi quatuor sacramenta haec quae Christiano ignorare non licet, incarnationem, passionem, resurrectionem, ascensionem. Eo utique modo, ut sedeat in novissimo die in sede majestatis suae, Filius hominis cum insignibus suae passionis, scilicet, cum cicatricibus vulnerum, quae in manibus et pedibus et in latere suo suscepit, et demonstret omnibus quia resurrexit in veritate carnis, et faciet cum omnibus electis suis, qui erunt a dextris, illud quod dictum est in cantico Deuteronomii:

“Sicut aquila provocans ad volandum pullos suos, et super eos volitans, expandit alas suas et assumpsit eum, atque portavit in humeris suis (Deut. XXXII).”

De utroque hoc, scilicet, et de non revertendo, et de revertendo, idem Apostolus dicit:

“Neque ut saepe offerat semetipsum, quemadmodum pontifex intrat in sancta per singulos annos in sanguine alieno. Alioqui oportebat eum frequenter pati ab origine mundi. Nunc autem semel in consummatione saeculorum ad destructionem peccati per hostiam suam apparuit. Et quemadmodum statutum est hominibus semel mori, post hoc judicium, sic et Christus semel oblatus est ad multorum exhaurienda peccata, secundo sine peccato apparebit exspectantibus se in salutem (Hebr. IX).”

Quod cum dicit, non ab re quaerat aliquis: Quid factum est hactenus vel nunc fit in omnibus sanctis, qui exspectaverunt eum ab origine mundi, si tunc apparebit? Nam apparebit de eo dicimus quod non videmus. Quid ergo factum est illis? Nunquid nondum vident gloriam Domini, gloriam et honorem hujus Filii hominis, sedentis a dextris Dei? Ut quid ergo tantopere desiderant peregrinari a corpore (II Cor. V), nisi ut praesentes sint ad Deum? Ut quid cupiunt dissolvi, nisi ut cum Christo sint? (Philip. I.) Quomodo ergo nunc dicit,

“secundo apparebit exspectantibus se in salutem?”

An forte propter illos dicit qui tunc in corpore praesentes erant, juxta quod ad Thessalonicenses dixit:

“Deinde nos qui vivimus, qui relinquimur, simul rapiemur cum illis in nubibus obviam Christo in aera, et sic semper cum Domino erimus (I Thess. IV).”

Et hoc quidem recte sentitur. Verumtamen et de omnibus sanctis, qui, peregrini a corpore, praesentes sunt ad Deum, nihilominus recte dicas quia exspectant eum; recte, inquam, dicas quia et vident eum, et exspectant eum. Nondum enim toti vident eum, nondum in carne sua vident Deum. Haec est exspectatio illorum ut in carne videant Deum.

“Scio enim,”

ait beatus Job,

“quod Redemptor meus vivit, et in novissimo die de terra surrecturus sum, et rursum circumdabor pelle mea, et in carne mea videbo Deum salvatorem meum (Job XIX).”