|
Dicit itaque illa lex Dei: Si pacem receperit et aperuerit tibi portas,
cunctus populus qui in ea est salvabitur, et serviet tibi sub tributo
(Deut. XX). Cunctus, inquam, populus ut salvetur, si pacem receperit,
voluntatis est Dei qui, ut ait praedictus Apostolus, vult omnes homines
salvos fieri (I Tim. II), si tamen et ipsi pacem vel salutem ejus
recipere velint. Sic enim secundum hoc dictum Apostoli, beatus Ambrosius
ait : Vult Deus omnes homines salvos fieri, sed si accedant ad eum. Non
sic vult, ut nolentes salventur, sed vult illos salvari, si et ipsi
velint. Nam utique qui hominibus legem dedit, nullum excepit a salute.
Nunquid non medicus idcirco proponit in publico, ut ostendat omnes se
velle sanare si tamen ab aegris requiratur? Sed quia haec medicina non
est corporalis, sed spiritualis, neque dubiis proficit, neque invidis.
Fides enim est quae dat salutem, quam nisi mens tota voluntate
susceperit, non solum nihil proderit, sed et oberit. Etenim gratia hanc
habet potestatem, ut devotis sibi divinam infundat medelam, indevotis
vero conferat morbum, per quem totus homo intereat. Non ergo vult Deus
malum fieri, sed vult econtra omnes homines a malo salvos fieri. Et si
amplius quaeris, dicens cur quod vult non facit, dicimus quia circa
nullum hominem desinit adhibere instrumentum hujus suae voluntatis,
prout cuique expediri conspicit. Quomodo enim vel per quid venitur ad
salutem, nisi per veritatis agnitionem? Nam ipsa Veritas dicit in
Evangelio: Haec est autem vita aeterna, ut cognoscam te solum verum
Deum, et quem misisti Jesum Christum (Joan. XVII). Idcirco idem
Apostolus cum dixisset: Qui vult omnes homines salvos fieri (I Tim. II),
continuo quasi quaereres modum sive accessum salutis consequendae,
subjunxit: Et ad agnitionem veritatis venire (ibid.). Sed dicis: Non
omnibus dat facultatem agnoscendae veritatis. Neque enim omnes homines
verum Deum se et quem misit Jesum Christum fecit agnoscere. Multis illam
veritatem abscondit. Quomodo ergo illos vult aut voluit salvos fieri?
Dicimus ad haec: Quia multis parcendo abscondit, videlicet ne cognita
veritas gravioris fieret eis causa judicii. Nam melius est veritatem non
agnoscere, quam post agnitam retrorsum redire. Tales erant vel esse
incipiebant illi, quibus dicebat de Aegypto egressis in manu potenti,
per quam habere jam coeperant notitiam veritatis: Non enim ascendam
tecum, quia populus durae cervicis es, ne forte disperdam te in via
(Exod. XXXV). Neque enim incolumes subsistunt cum quibus Deus non
ascendit, sed multo gravius disperduntur hi cum quibus Deus ascendens,
id est notitiam veritatis praebens contemnitur atque abjicitur
rebellione durae cervicis.
|
|