|
|
“Pereat dies, in qua natus sum,”
|
|
etc.
Proinde dicat hic unus homo, dicat his unus pro cuncto genere humano:
Pereat dies in qua natus sum, et nox, in qua dictum est: Conceptus est
homo (Job III). Sed nunquid iste in illo peccati die natus est, et in
illa nocte infelicitatis conceptus est? Natus plane in illo die, et
conceptus est in illa nocte. Verumtamen longe aliter novus hic, atque
aliter novus ille homo. Nam ille praedicto modo natus vel conceptus est,
ut qui homo erat et bene erat, peccator fieret et male existeret, hic
autem ita conceptus et natus est, ut qui Deus erat, et impassibilis
atque mortalis erat, homo fieret, et passibilis atque immortalis
existeret. Et uterque quidem in die vel nocte peccati, sed ille ut
fieret peccatum, hic autem quia factum fuerat peccatum. Ille prava
suggestione deceptus, et propriae substantiae corruptione natus, id est
degeneratus est. Hic autem voluntate Patris et sua de Virgine conceptus,
et alienae substantiae assumptione homo factus. Ille diabolo natus ad
culpam simul et poenam. Hic Deo natus est sine culpa, ad culpae poenam.
Istic sapientiae locus est, istic sapientiae spiritus quid dicat vel
innuat attendendum est. Ecce enim homo Christus, homo justus, hominibus
peccatoribus multum debet. Confortentur manus dissolutae, et roborentur
genua peccatorum debilia (Isa. XXXV), quia videlicet, si fide et pietate
eruditi, si sapientes causidici vel juris periti sint, habent quo
constringant judicem suum. Dicat enim: Ego propter vestrum peccati diem
natus, propter vestram iniquitatis noctem conceptus, et qui Dominus Deus
immortalis eram, homo mortalis factus sum. Dicant ad haec peccatores
fideles, peccatores poenitentes: Et siquidem multum tibi debemus nos,
Deus Christe, quia homo factus es, at tu econtra multum nobis debes,
homo Christe, quia propter nos in Deum assumptus es. Nam nisi fuissemus
peccatores, causa cur tu assumi in Deum deberes, nulla fuisset.
Confortentur, inquam, nec enim id solum attendere debent, quod tantae
dignitatis Dominus propter tam indigna servilium personarum delicta,
tantis affectus est injuriis et ipsa morte, morte autem crucis (Phil.
II). Verum id quoque, quod nisi peccassent servi, nec assumpta fuisset
in Dominum Deum natura servilis. Nec enim Dominus ille pro servis
contumacibus sive sceleratis plus injuriarum quam gloriae pro eisdem
suscepit. Nam pro quibus in cruce pependit, pro eisdem ut interpellet
(Rom. VIII), sedet nunc a dextris Dei (Psal. CVI). Hic accepta ratione
veritatis, a quocunque illam acceperit, sive a Judaeo, sive a gentili,
vim pati gaudet rex regni Dei, ut regnum ipsum diripiant violenti
(Matth. XI), quibus et quasi ratione victus, aperiat os suum, et dicat
eis: Pereat vobis dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est:
Conceptus est homo. Quod est dicere: Dies peccati, qui secundum
falsitatem serpentis dicentis: Comedite et aperientur oculi vestri, et
eritis sicut dii (Gen. III), putabatur dies, revera autem nunc nox est,
in qua die vel nocte, id est propter quam diem vel noctem, ego qui Deus
eram, homo natus sum, pereat vobis. Quomodo pereat? Non requirat eum
Deus desuper, et non illustretur lumine (Job III). Haec vestra beatitudo
sit, quam et in psalmo Propheta dicit suspirans: Beati quorum remissae
sunt iniquitates (Psal. XXXI), etc. Nam hoc est non requiri diem illum,
et non illustrari lumine, quod est remissas iniquitates et peccata tecta
esse. In hanc nimirum largitatem os suum tunc semel aperuit, in aeternum
non clausurus illud, quando dixit: Qui crediderit et baptizatus fuerit,
salvus erit (Marc. XVI).
|
|