|
Feria secunda legitur hoc Evangelium: Sic Deus dilexit mundum, ut Filium
suum unigenitum daret, ut omnis qui credit in ipsum non pereat, sed
habeat vitam aeternam (Joan. III), etc. Hoc quod dictum est, non quidem
per se citius liquet quid ad praesentem pertinet solemnitatem, sed quae
praemittitur lectio Actuum apostolorum considerata, confestim quasi
luminis radius causam ejus elucidat. Loquente, inquit, Petro, cecidit
Spiritus sanctus super gentiles qui audiebant verbum. Et obstupuerunt ex
circumcisione fideles qui venerant cum Petro, quia in nationes gratia
Spiritus sancti effusa est (Act. X), etc. Idcirco namque praedictum
Evangelium cum hac ponitur lectione Actuum apostolorum, ut comprobetur
hoc opus Spiritus sancti quo
|
“gentibus poenitentiam ad vitam dedit (Act. XI),”
|
|
non esse factum mutabilitate consilii, cum Filius, antequam pateretur,
idem voluerit, licet per seipsum tunc gentibus praedicare noluerit, imo
discipulos mittens dixit eis:
|
“In viam gentium ne abieritis (Matth. X).”
|
|
Nam quod hic ait Petrus: In veritate comperi quia non est personarum
acceptor Deus, sed in omni gente qui timet Deum et operatur justitiam,
acceptus est illi (Act. X). Hoc in Evangelio testatur Filius Dei, dicens
missum se esse, non ad judicium, sed ad salutem totius mundi (Joan.
XII), et subjungens, absque distinctione Judaei atque gentilis: ut omnis
qui credit in ipsum, non pereat, sed habeat vitam aeternam, et caetera
quae sequuntur. Adeo nihil quidem per se gentibus praedicavit Christus,
sed de illarum salute suique apud illas glorificatione multa praedixit.
Sic Isaac nihil quidem per seipsum juniori filio suo Jacob de afferendis
sibimet cibis mandavit, sed per concorporalem illi Rebeccam Jacob
subintroductus est, cum ille benedictionem Esau primogenito suo dare
disponeret (Gen. XXVII). Nam Isaac Christum, Esau populum Judaicum,
Jacob gentilem, Rebecca mater significat sancti Spiritus gratiam.
Rebecca namque consulente, id est sancto Spiritu consilii providente,
junior ille filius, scilicet gentium populus, ingreditur ad Isaac,
videlicet ad Christum, tardante foris Esau, et occupat in venationibus,
id est, priori populo intento caeremoniis carnalibus. Ingreditur,
inquam, junior populus cum observatione decem mandatorum legis, quae
tradita sunt populo priori, et scientia legis et prophetarum perornatur,
velut ille Jacob a matre indutus est valde bonis vestibus Esau, habens
circa manus collumque pelliculas haedorum, id est apertam proferens
confessionem peccatorum, cibosque offerens, id est fidem,
|
“quae operatur per dilectionem (Gal. V),”
|
|
eamdem praeripit benedictionem, quae in apostolos descendit, sicut
audivimus in supradicta lectione: Adhuc loquente Petro, cecidit Spiritus
sanctus super omnes qui audiebant verbum, et erant loquentes linguis et
magnificantes Deum.
Magnitudinem tantae benedictionis hic introitus innuit: Cibavit eos ex
adipe frumenti, et de petra melle saturavit eos (Psal. LXXX). Per hoc
enim felicitas gentium innuitur, quae per Spiritum sanctum, interiorem
sacrae Scripturae tanquam homines rationales, percipiunt medullam, cum
Judaei carnales tantum exteriorem, ut irrationalia pecora, sectentur
paleam. Sermo namque divinus frumentum est, in quo litterae superficies
palea; sensus vero spiritualis, qui a nobis quaeritur, medulla est. Unde
liquet quod Spiritus sanctus quasi pinguedo divinae substantiae sit, de
quo in psalmo dicitur: Sicut adipe et pinguedine repleatur anima mea
(Psal. LXII), quia videlicet ejus inspiratio Verbi Dei pinguedinem
nostris animabus inserit. Cibavit, inquam, Ecclesiam de gentibus ex
adipe frumenti, ut dictum est. Saturavit etiam eos melle fluente de
petra, id est doctrina et sapientia et solutione arcanorum, quae
processerunt de Domino Jesu,
|
“in quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi (Col.
II).”
|
|
Propter quod de eodem Spiritu in communione dicitur: Spiritus sanctus
docebit vos, quaecunque dixero vobis (Joan. XIV). Offerenda Intonuit
(Psal. XVII), non dubie ad hoc ipsum congruit, quia per Spiritum sanctum
apparuerunt fontes aquarum (ibid.), id est intellectae sunt Scripturae
prophetarum.
128
|
|