|
Proinde et in isto damnabili facto David, magnum a sanctis Patribus
subesse mysterium digne animadversum est; quod tantum est ut quoties per
ora Christiana volvitur, merito erubescat, et confundatur vehementer
ille qui venit ad David peregrinus diabolus, quia, dum nequiter
prophetae et regis devorare quaesivit animam, sacramenta sua
praefigurantem, viriliter adjuvit Dei sapientiam. Cujus enim David in
solario deambulans, nisi ejus typum tenet de quo scriptum est:
|
“In sole posuit tabernaculum suum (Psal. XVIII).”
|
|
Bethsabee vero puteus septimus dicitur. Verius tamen Bethsabee legitur,
quod filia juramenti interpretatur, ita tamen ut prima correpta sit
syllaba. Alioquin ubi producitur semper domus interpretatur. Urias autem
lux mea Dei. Quid ergo est, David Bethsabee conjugem Uriae ad se
producere, nisi legem litterae, carnali populo Judaico conjunctam, qui
quasi de Dei luce gloriatur, spirituali sibi intellectu sociare? Porro
quod Urias ad Joab cum epistolis mittitur, ex quibus debebat occidi,
quid est nisi quia ipse Judaicus populus legem portat, qua convincente
moriatur? Itaque in hoc quoque adventu suo, civitati Dei et regi ejus
Christo peregrinus ille servivit, quia res gesta, et si in superficie
causa damnationis, in mysterio tamen est prophetia virtutis. Rem gestam
sic damnamus, ut mysterium amplectamur.
|
|