LIBER NONUS.


CAPUT 1

[CAP. XI.]

“Et factum est, cum consummasset Jesus praecipiens duodecim discipulis suis, transiit inde, ut doceret et praedicaret in civitatibus eorum. Joannes autem cum audisset in vinculis opera Chriti, mittens duos de discipulis suis, ait illi: Tu es qui venturus es, an alium exspectamus?”

Joannes propheta et plus quam propheta erat, sicut de illo in hac eadem lectione Dominus ipse testatus est:

“Quid, inquit, existis videre? prophetam? Etiam dico vobis, et plus quam prophetam.”

Quis autem prophetarum nescivit aut tacuit passurum esse Christum? Omnes sciverunt, omnes praenuntiaverunt, et hodie legentibus clarum est Scripturas eorum fere per omnem seriem significare salutiferum sacrosanctae passionis ejus sacramentum. Hinc Petrus in Actibus apostolorum:

“Deus autem qui praenuntiavit per os omnium prophetarum pati Christum suum, implevit sic (Act. III).”

Istud enim ignorare, illorum erat, qui prophetas aut non legerant, aut non intellexerant. Quomodo ergo saltem propheta, ne dicam plus quam propheta, diceretur aut esset? Cum per hujusmodi rationem adducti, recte senserimus quia Joannes sicut caetera Christi sacramenta, ita et hoc ipsum sciebat, restat ut quaeramus quid interrogaverit dicendo:

“Tu es qui venturus es, an alium exspectamus;”

et quod opus fuerit ut hoc interrogaret missis discipulis duobus. Profecto hoc interrogavit utrum ipse esset Messias, id est Christus, qui utique exspectabatur venturus, ita ut mulier quoque Samaritana dixisse legitur:

“Scio quia Messias venit, qui dicitur Christus. Cum ergo venerit, ille nobis annuntiabit omnia (Joan. IV).”

Nec mirum quod hic in una eademque re, circa unam eamdemque personam, praesenti simul et futuro tempore usus est, dicendo,

“tu es, qui venturus es.”

Nam et turbae, quas paverat de quinque panibus et duobus piscibus, ita dixerunt:

“Quia hic est vere Propheta qui venturus est in mundum (Joan. VI).”

Et hic et illic quod dicitur venturus, idem est ac si diceretur, de quo Scripturae sive prophetae testati sunt quod esset venturus. Hoc igitur, ut jam dictum est, interrogavit utrum ipse esset Christus, an alius hoc nomine esset exspectandus. Cur autem hoc interrogavit eum, quem ipsum esse, prophetando, baptizando, ostendendo clamaverat! Utique magnam ob causam, quam evangelista non praeterivit, praemittendo,

“cum audisset Joannes in vinculis opera Christi.”

Quidnam sibi vult dictio hominis, audisse Joannem in vinculis opera Christi, et idcirco missis duobus discipulis interrogasse illum interrogatione hujusmodi? Nonne idem Joannes, antequam missus fuisset in carcerem, audierat opera Christi, quorum illud pulcherrimum fuit, quod invitatus ad nuptias, aquam in vinum convertit? (Joan. II.) Nonne et vocem audierat Patris de coelo super eum dicentis:

“Tu es Filius meus in quo mihi bene complacui? (Matth. III.)”

Si interrogatione opus erat, cur non illis prioribus signis commonitus interrogavit?