CAPUT VII. Quod martyrum Christi praefiguratio fuerit, in eo quod tres missi sunt in caminum ignis,

“et species quarti, inquit, similis Filio Dei,”

et quod ille hoc videns et Deum benedicens, regnum hujus mundi qui ad Christum conversi sunt typum gesserit.

(CAP. III.)

“Nabuchodonosor rex fecit statuam auream altitudine cubitorum sexaginta, latitudine cubitorum sex, et statuit eam in campo Duran provinciae Babylonis. Itaque Nabuchodonosor rex misit ad congregandos satrapas, magistratus et judices, duces et tyrannos, et praefectos, omnesque principes regionum, ut convenirent ad dedicationem statuae, quam erexerat Nabuchodonosor rex.”

Praecedenti revelatione satis demonstratum fuerat quia sapientia et fortitudo Domini sunt, et ipse mutat tempora et aetates, transfert regnum atque constituit, et universa haec uno lapide, id est solida Christi Filii sui virtute comminuit atque consumit. Verum ipsa comminutio sive consumptio, qualia vel quanta per martyrum bella facta sit, fiat atque facienda sic usque in finem saeculi, quis illic quaesivit aut intellexit? Sequitur ergo ordine recto, et vere mystico in hac visione miranda martyrum Christi praefiguratio quorum revera fides lapis est. Christus enim in ipsis est, et in ipsis Christum pugnare nemo qui dubitet. Quo enim modo venerabilius illorum certamen praefigurari potuit peragendum adversus regnum mundi, adversus regnum diaboli?

“Nabuchodonosor, inquit, rex fecit statuam auream altitudine cubitorum sexaginta, latitudine cubitorum sex.”

Nimirum haec est idololatria bruta, quam erexit rex Babylonis, rex spurcissimus Nero, Romani dedecus imperii, quae, videlicet Roma, Babylon erat altera, testante Petro apostolo, cum dicit:

“Salutat vos Ecclesia, quae est in Babylone collecta (I Petr. V).”

Erexit, inquam, non quod ante idololatria non fuerit, sed quia rebellans lapidi, qui, ut supradictum est, regna mundi percusserat, eamdem idololatriam altius erexit, et edicta primus proposuit, scribens magistratibus, judicibus, ducibus, tyrannis, et praefectis omnibusque regnorum principibus ut convenirent ad dedicationem statuae, ut conjurarent ad defensionem erroris antiqui, contra novam doctrinam fidei Christianae. Altitudo cubitorum sexaginta, latitudo cubitorum sex. Senarius hic in singulari ille in deceno limite universitatem significat creaturae, quia senario numero dierum universa creata sunt. Et signanter hoc utrobique numero statuam suam ille distendit, in quo nesciente illo significabatur, quod Apostolus dicit:

“Et servierunt creaturae potius quam Creatori (Rom. I).”

Quid multa? Sidrach, Misach, et Abdenago deos non colentes regis Babylonii, et statuam non adorantes quam erexit, colligati missi sunt in medium camini ignis ardentis. Et ambulabant in medio flammae laudantes Dominum et dicentes hymnum Domino. Tunc Nabuchodonosor rex obstupuit, et surrexit propere, et ait optimatibus suis:

“Nonne tres viros misimus in medio ignis? Ecce ego video viros quatuor solutos ambulantes in medio ignis, et nihil corruptionis in eis est, et species quarti similis Filio Dei.”

Sidrach decorus meus, Misach qui risus, Abdenago serviens taceo interpretatur. Item, Anania gratia Domini, Azarias adjutorium Domini, Misael quae salus Dei interpretatur. Tres isti tam numero quam nominibus, tam causa quam passionibus, universos significant milites atque bellatores regni Dei, confessores Trinitatis decoros, ridentes, et serviendo tacentes, id est vita innocuos,

“spe gaudentes, in tribulatione patientes (Rom. XII),”

in quibus gratia Domini, cum quibus in ipsis passionibus adjutorium Domini, quorum est salus Domini, ipse Christus pro quo et passi sunt, de quo iste mirando intellectu,

“et species, inquit, quarti similis Filio Dei.”

Ipse namque et in alio propheta dicit martyrum suorum unicae charitati:

“Noli timere quia redemi te, vocavi te nomine tuo, meus es tu. Cum pertransieris per aquas tecum ero, et flumina non operient te. Cum ambulaveris in igne, non combureris, et flamma non ardebit in te, quia ego Dominus Deus tuus sanctus Israel, Salvator tuus (Isa. XLIII).”

Sed idem, videlicet Nabuchodonosor:

“Benedictus, inquit, Deus eorum, qui misit angelum suum et eruit servos suos.”

Ergone priorem sententiam infirmat aut destruit angelum vocando illum, de quo praedixerat,

“et species quarti similis Filio Dei?”

Non utique. Nam idem, qui natura est Filius Dei, officio factus est nobis Angelus Domini, Angelus magni consilii.

“Contemplabantur, inquit, viros istos, quoniam nihil potestatis habuisset ignis in corporibus eorum, et capillus capitis eorum non esset adustus, et saraballa eorum non fuissent immutata, et odor ignis non transisset per eos.”

Haec omnia de martyribus nostris, de testibus Christi Filii Dei veraciter praedicemus, quia quandiu incorrupta atque invicta perstitit in illis fides Christi, nulla fuit in eos potestas poenarum aut mortis, nihil eis nocitum est, et quamlibet visi sunt oculis insipientium mori (Sap. III), non sunt mortui; nam Deo suo vivunt, qui dixit:

“Et capillus de capite vestro non peribit (Luc. XXI).”

“Benedictus Deus eorum, Sidrach videlicet, Misach et Abdenago,”

ait Nabuchodonosor, idem ipse, qui in ignem miserat illos,

“quia misit angelum suum, et eruit servos suos,”

“A me ergo positum est hoc decretum, ut omnis populus, tribus, et lingua quaecunque locuta fuerit blasphemram contra Deum Sidrach, Misach et Abdenago, dispereat, et domus ejus vastetur.”

Ecce hodie sic dicit, sic praedicat ipsum Romanum imperium, quod Christi martyres interfecit. Mirabilis vere et in malis Deus, quibus sic utiliter novit in bono uti. Iste malus sibi et inutilis, ecce, quam bona quam utilia toti mundo praesagia cecinit, et de eodem quidem foramine dulcem pariter et amaram, dulcem, inquam, nobis, et amaram sibi aquam emisit, paulo ante cadens in faciem suam, et adorans Deum Danielis, dicensque: Vere Deus vester Deus deorum est, et Dominus regum, etc., quasi pocula fundens dulcedinis, postmodum dicens cultoribus ejusdem Dei et Domini, amara haec.

“Et quis est Deus qui eripiat vos de manu mea?”

Nunc autem iterum dulcia.

“A me ergo positum est hoc decretum,”

etc. In qua dulcedine itidem perseveraturus non erat. Typum quippe, ut jam dictum est, praeferebat regni hujus mundi, quod unum idemque per alias quidem regalis fastigii personas, dulcia praeconia, per alias autem amaras ructare habebat blasphemias contra majestatem regni Dei. Proinde sequamur ordinem, visuri quali tandem imagine perficienda signetur hic victoria ejusdem regni Dei.