CAPUT 13

“Haec verba locutus est Jesus in gazophylacio, docens in templo, et nemo apprehendit eum, quia necdum venerat hora ejus.”

Haec, inquit, tantae majestatis verba locutus est Jesus, [eis] qui quaerebant, ut interficeretur in gazophylacio, videlicet celebri, et pene solis principibus ac Pharisaeis accessibili loco. Nec enim vulgo, nisi singulis adventantibus et aera mittentibus gazophylacium frequentabatur, principibus ac Pharisaeis circa lucra maxima lacto spectaculo considentibus. Magna ergo fiducia sine timore tali in loco haec verba locutus est Jesus

“docens in templo,”

id est nihil loquens in occulto, sed publicam doctrinam condens, palam omni annuntiandam saeculo. Et

“nemo, inquit, apprehendit eum.”

Quare?

“Quia necdum venerat hora ejus.”

Non ergo furiosi ulla ratione mitigati fuerant animi, sed tenebat ipse nutu suo impotentem illorum malitiam, qui potestatem habebat tempore vel hora quam sibi ipse praefixerat, ponendi animam suam, et iterum sumendi cam (Joan. X).

“Dixit ergo eis iterum Jesus: Ego vado, et quaeretis me, et in peccatis vestris moriemini. Quo ego vado, vos non potestis venire.”

Ergo, inquit, quia perseverantes in malo quaerebant animam ejus (Psal. XXXVII) et omni ratione carentes vim faciebant, et dolos tota die meditabantur, nec ob aliud manus suas continebant, nisi quia necdum venerat hora eis.

“Dixit eis iterum Jesus: Ego vado et quaeretis me,”

etc. Iterum, inquam, haec dixit Jesus. Nam supra hoc idem dixerat eis, quando

“miserunt principes et Pharisaei ministros, ut apprehenderent eum; adhuc, inquit, modicum tempus vobiscum sum, et vado ad eum qui me misit (Joan. VII),”

et

“quo ego vado, vos non potestis venire.”

Ergo non primo, sed iterum dixit eis:

“Ego vado, et quaeretis me.”

Ego quidem, inquit, sicut jam dixi, hinc vado, ego morior scelere vestro, ego vobis inferentibus mortem, jamjam imminet, ut transeam ex hoc mundo ad Patrem. Sed cum ego abiero, nunquid (sicut vos inimici mei invidentes et mala mihi dicentes, desideratis) nomen meum de terra peribit? Nunquid postquam abiero hinc ad Patrem meum, oculi vestri a gloria mea liberati erunt, et non videbunt de me, quod grave sit eis ad videndum? Non erit ita, sed tunc multo maxime palam videbitis id quod paulo ante dixi:

“Quia ego sum lux mundi,”

et hoc videntes peccatores irascimini, dentibus vestris frendetis, et tabescetis; vestrumque desiderium peribit (Psal. CXI), quia nomen meum perire non poterit. Hinc acriori stimulante invidia, inquieti et male solliciti quaeretis, id est, persequemini me,

“et in hoc peccato vestro moriemini,”

quia in hac iniquitate vestra, usque ad finem vitae vestrae perseverabitis, nihil quod gloriae vel nomini meo noceat efficere valentes, sed tantum mala voluntate ac pertinaci invidia vosipsos interficientes.

“Nam quo ego vado, vos non potestis venire.”

Equidem nec ipsi, qui cum dilectione quaerunt et sequuntur me, non possunt,

“quo ego vado,”

venire, sed poterunt quandoque; vos autem, qui cum odio quaeritis et prosequimini me, quo ego vado nunquam potestis venire. Nunc quidem ubi ego sum, vos potestis venire, et quandoque etiam apprehendere et occidere poteritis me, sed hoc vobis facientibus illuc

“ego vado, quo vos non potestis venire.”

Itaque in peccato vestro moriemini. Illo scilicet quod male me quaeritis et in meis fidelibus persequimini, ut nomen meum deleatis. In hoc enim usque ad mortem perseverabitis.