CAPUT XVII. De tertia sententia:

“Cumque vidisset Deus, dixit ad Noe: ”

“Finis universae carnis venit coram me, fac tibi arcam; quod personae congruat Spiritus sancti.”

Ea quae sequuntur:

“Cumque vidisset Deus terram esse corruptam, dixit ad Noe: ”

“Finis universae carnis venit coram me, fac tibi arcam de lignis levigatis (Gen. VI),”

et caetera, inter quae scriptum est, quia

“columba venit ad eum ad vesperam portans ramum olivae virentibus foliis in ore suo (Gen. VIII),”

nimirum personae congruit Spiritus sancti, ita ut jam hic veraciter dicas illud Davidicum:

“Misericordia et veritas obviaverunt sibi, justitia et pax osculatae sunt (Psal. XLVIII);”

denique Spiritus sanctus ipse est misericordia, sicut in psalmo canimus:

“Deus meus misericordia mea”

(Psal. LVIII), et Dei Filius ipse est veritas, sicut ipse dixit:

“Ego sum veritas (Joan. XIV).”

Et quis nesciat quia sicut veritas fuit, quod

“Deus videns, ut jam dictum est, quod multa malitia hominum esset in terra: Delebo, inquit, hominem quem creavi, a facie terrae, ab homine usque ad animantia, a reptili usque ad volucres coeli (Gen. VI),”

ita, et misericordiae fuit, quod dixit ad Noe:

“Ponam foedus meum tecum et ingredieris arcam tu et filii tui, uxor tua et uxores filiorum tuorum tecum, et ex cunctis animantibus universae carnis bina induces in arcam, ut vivant tecum masculini sexus et feminini, ut salvetur semen super universam faciem universae terrae (ibid.).”

Igitur tam verbis quam factis, in illo tanto negotio tam magni judicii Trinitas sese ostendit pariter et abscondit, et in caeteris hujus agri, id est, sanctae Scripturae locis praecipuis idem speramus, quod thesaurus iste ab illis, qui pie quaerunt, sine dubio possit inveniri. Proinde sequamur, et vigilantibus oculis omnem, quoad possumus, locum perspiciamus et perscrutemur.