CAPUT VI.

Et quidem ubi necessitas loci aut paupertas exigit, opportune illorum, scilicet Pauli et Barnabae apostolorum exemplo, consolatos nos esse cupit. Ubi autem necessitas nulla cogit, nec ipse vult nos vagari foris, quia, sicut ait ipse, omnino non expedit animabus nostris, nec jam dicti Apostoli nos ignorare volunt potestatem nostram, cum simus ministri altaris. Nunquid, ait Paulus, non habemus potestatem manducandi et bibendi? Nunquid non habemus potestatem sororem mulierem circumducendi, sicut et caeteri apostoli, et frater Domini, et Cephas? Aut solus ego et Barnabas non habemus potestatem hoc operandt? Quis militat suis stipendiis unquam? Nescitis quoniam qui in sacrario operantur, quae de sacrario sunt edunt? Qui Altari deserviunt, cum altario participantur. Ita et Dominus ordinavit his qui Evangelium annuntiant, de Evangelio vivere (I Cor. IX). His et aliis hujuscemodi verbis ejusdem Apostolisatis instruimur, ut utrumque sciamus, scilicet et quid in aliis Ecclesiis jure fecerit, et quid apud Corinthios, propter avaritiam illorum necessitate toleraverit. Alias, inquit, Ecclesias exspoliavi, accipiens stipendium ad ministerium vestrum. Et cum essem apud vos et egerem, nulli onerosus fui. Nam quod mihi deerat, suppleverunt fratres, qui venerunt a Macedonia (II Cor. VIII), etc.