|
|
“Qui habet mandata mea, et servat ea, ille est qui diligit me.”
|
|
Ostenso quem usque in finem suos diligat, ipse quomodo prior mox
facturus sit quod praecipit ipse, non diligendo verbo neque lingua, sed
opere et veritate (I Joan, III); deinceps quo fine et ea nobis dilectio
sit observanda, latius incipit exponere.
|
“Qui habet, inquit, mandata mea, et servat ea, ille est qui diligit me.”
|
|
Ac si dicat: Idcirco supra dixi, si diligitis me, mandata mea servate,
quia videlicet dignitas dilectionis non in vocis superficie, sed in
veritate consistit, et in opere. Igitur
|
“qui habet mandata mea et servat ea, ille est qui diligit me.”
|
|
Alioquin si habeat et non servet, hoc signo cognoscat seipsum, quia non
est de sorte diligentium me, sed de gente ista peccatrice, de hypocritis
istis (Matth. XV), de quibus bene prophetavit Isaias dicens:
|
“Populus hic labiis me honorat, cor autem eorum longe est a me (Isa.
XXIX).”
|
|
|
“Hic, inquam, comparabitur viro, consideranti vultum nativitatis suae in
speculo. Consideravit se, et abiit, et statim oblitus est qualis fuerit
(Jacob. I).”
|
|
Qui autem habet, et servat ea, hujus anima comparabitur filio regis,
cujus omnis gloria ab intus, quanquam et foris eadem gloria nonnihil
refulgeat in fimbriis aureis (Psal. XLIV), quapropter et concupiscit rex
speciem ejus. Unde et sequitur:
|
|