|
Harum solemnitatum trium optimam magisque divinam habet causam
festivitas Hebdomadarum, quae, ut supra dictum est, Graece dicitur
Pentecostes. Nam magna quidem beneficia Dei fuerunt quod a Pharaonis
dominatione liberavit Deus populum illum, quod introduxit illum in
terram pro qua juravit patribus eorum, sed maximum atque optimum fuit
quod supradicto modo pepigit cum eo foedus, ut esset Deus ipsorum. Nam
illa bona quidem, sed transitoria fuerunt, hoc bonum et optimum est,
quia sempiternum. Unde pulcherrime atque sanctissime legis sanctae
auctoritate provisum est ut haec solemnitas, anno quo Salvator passus
est, in illam diem occurreret quae, ex Evangelio Christi, propter
ejusdem resurrectionem et propter sancti Spiritus adventum melius ac
dulcius fulget. Ait enim:
|
“Qui elevabit fasciculum coram Domino, ut acceptabilis sit pro vobis,
altero die Sabbati et sanctificabit illum.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Numerabitis ergo ab altero die Sabbati, in quo obtulistis manipulum
primitiarum, septem hebdomadas plenas, usque ad alteram diem expletionis
hebdomadae septimae, id est quinquaginta dies, et sic offeretis
sacrificium novum Domino.”
|
|
Quaenam fuit altera dies Sabbati, nisi dies post Sabbatum, dies
Dominica, qua Christus resurrexit? Dum ergo non a vespera quartae
decimae lunae paschalis, non ab ipsa immolatione agni, sed ab altera die
Sabbati, quotocunque loco infra Paschae dies occurrerit, quinquaginta
dies incipiunt numerari, profecto liquet quia dies Pentecostes Judaeorum
in Dominicam tunc erupit. Quinquagenarius quippe numerus a qua incipit
in eamdem feriam semper concluditur. Ita fit ut nos atque Judaei saepius
eadem die sanctum Pentecosten celebremus, eo quod nequaquam eodem die
quo illi agnum suum jugulant, sed quo fasciculum coram Domino de
manipulis spicarum primitias messis offerunt, nos quoque paschale
sacrificium offeramus. Hoc vere sanctum, hoc vere magnum mysterium est.
Nunquid enim de insensibili spicarum fasciculo cura est Deo? An non
potius propter istum fasciculum nostrum, haec fieri jussit, de quo in
Canticis sponsa dicit:
|
“Fasciculus mirrhae dilectus meus mihi (Can. I),”
|
|
subjungens protinus:
|
“Botrus Cypri dilectus meus mihi (ibid.).”
|
|
Qui enim fascienlus mirrhae propter passionis amaritudinem, ipse idem
botrus Cypri dicitur propter resurrectionis dulcedinem. Annon, inquam,
in providentia resurrectionis hujus fasciculi, qui resurrecturus erat
altera die Sabbati, illum talem fasciculum jussit haec sancta et mystica
lex elevari coram Domino altera die Sabbati? Itaque causa praesens est
cur dies, quo Spiritus sanctus apostolis missus est, is ipse Judaeis
completio Pentecostes est, cum secundum terminos illius anni, dies idem,
a vespertina immolatione agni, jam quinquagesimus tertius exstiterit.
Unde merito laudanda studiosa sanctae Ecclesiae fides, vel industria,
quae hoc praefinivit ut, quacunque feriarum, sanguinei Judaei suum
trucident agnum vel haedum, exspectetur altera Sabbati, quo illi
secundum legem primitias messis elevare consueverunt, id est spicarum
fasciculum, et tunc demum nostrum vitalem elevemus fasciculum, dicentem:
|
“Exsurrexi et adhuc sum tecum (Psal. CXXXVIII).”
|
|
Igitur solemnitatum trium, maximam magisque coelestem habet causam
festivitas Hebdomadarum, et idcirco magis placet ac delectat nos quod
Dominica dies earum principium ac finis est, ut Christianae laetitiae
diem utrobique Judaei celebraverint etiam invidentes.
|
|