CAPUT XXIII. De Dominica vicesima tertia post Pentecosten.

In tantum sacrosancta Ecclesia, juxta edictum Apostoli, obsecrationes, postulationes gratiarum actiones (I Tim. II), pro omnibus agit, ut pro futura quoque filiorum Israel salute gratias agat, quos suo quandoque corpori uniendos fore cognoscit. Nam quia in fine mundi reliquiae illorum salvae fient (Rom. III), in hoc ultimo anni officio gratulatur de illis, utpote futuris membris suis. Dicit ergo in introitu annuntians jugiter quod Prophetatum est de illis: Dicit Dominus: Ego cogito cogitationes pacis, et non afflictionis (Jer. XXIX). Pacis enim cogitationes cogitat, et non afflictionis, qui convivium gratiae suae facturum se repromittit cum illis secundum carnem fratribus suis, sicut in patriarcha Joseph praefiguratum est. Nam sicut ad illum in tota terra Aegypti dominantem venerunt, qui eum vendiderant fratres sui, fame compulsi, et ab eo recogniti atque recepti sunt, et ipse cum illis celebravit convivium (Gen. XIII), sic ad ipsum Dominum nostrum, toti mundo principantem, et Aegyptios, id est gentiles, qui in peccatorum tenebris fuerant, pane vitae copiosius alentem, revertentur reliquiae filiorum Israel, et ab eo recipientur in gratiam, quem negaverunt et occiderunt, et tunc mensam suam communicabit eis, et inebriabitur Joseph iste cum fratribus suis. Hujus mensae gratiam signat illud evangelium in officio Dominicae, quo ipse narratur de quinque panibus saturasse quinque millia hominum (Joan. VI). Tunc enim quinque libros Mosi aperiet Judaeis, quos nunc velut integros panes portat puer, scilicet idem populus sensu puerili, edentque, et saturabuntur etiam ipsi, et laudabunt Dominum requirentes eum (Psal. XXI). Tunc implebitur illud Hieremiae vaticinium, quod hoc evangelio recte praemittitur: Ecce venient dies, dicit Dominus, et non dicent ultra. Vivit Dominus, qui eduxit filios Israel de terra Aegypti: sed vivit Dominus, qui eduxit et adduxit semen domus Israel de terra aquilonis et de cunctis terris; ad quas ejeceram eos illuc, et habitabunt in terra sua. Soluti ergo illi, qua nunc tenentur, captivitate animarum, clamabunt alta devotione gratiarum actionem, quam sequens innuit graduale: Liberasti nos, Domine, ex affligentibus nos (Psal. XLIII), etc. Supplicatio quoque qua dicimus in offerenda: De profundis clamavi ad te, Domine (Psal. CXXIX), eidem rei vel tempori manifeste congruit. Dicent enim ad hunc magnum Joseph, fratres sui in illa die:

“Obsecramus ut obliviscaris sceleris fratrum tuorum (Gen. L).”

Communio quoque: Amen dico vobis, quidquid orantes petitis (Marc. XI), etc.: responsio est ejusdem Joseph, dicentis:

“Nolite timere. Vos cogitatis de me malum, et Deus vertit illud in bonum, ut exaltaret me, sicut inpraesentiarum cernitis, et salvos faceret multos populos. Nolite metuere, ego pascam vos et parvulos vestros (Gen. L).”