|
Igitur sexcentesimo primo anno, mense primo, die prima mensis, imminutae
sunt aquae super terram, et aperiens Noe tectum arcae, aspexit undique,
viditque quod exsiccata esset superficies terrae. Mense secundo, septima
et vicesima die mensis arefacta est terra. Locutus est autem Deus ad
Noe, dicens: Egredere de arca tu et uxor tua, etc. Notandum diligenter
quod dictum est, quia primo mense, prima die mensis, aspexit Noe, et
vidit quod exsiccata esset terra, et deinde subjunctum est, mense
secundo, septima et vicesima die mensis arefacta est terra. Cum enim jam
vidisset Noe primo die primi mensis, quod exsiccata esset terra, quid
sibi vult, quod Itidem dicit Scriptura, quia mense secundo septima et
vicesima die mensis, tanto postliminio, scilicet quinquagesimo quarto
die, ab eo quo viderat Noe exsiccatam esse terram, arefacta est terra?
Videlicet ut commodius subjungeretur quod subjunctum est: Locutus est
Deus ad Noe dicens: Egredere de arca. Tanquam diceret: Tot diebus prius
exsiccata fuerat terra, cum tandem, Deo jubente, egressus est Noe de
arca. Ergo viri justi atque perfecti magna in hoc quoque justitia vel
perfectio commendatur, laude digna, quod tandiu carcere conclusus, non
erupit solutus mox ut terram vidit, sed sicut praeceptum ingrediendi
fideliter accepit, sic et egrediendi licentiam obedienter sustinuit.
Nunc ipsa diluvii tempora, id est quo anni tempore inundare coeperit,
quandiu sine detrimento terram aquae obtinuerint, quo arca super montes
Armeniae requieverit, quo nihilominus tempore cacumina montium
apparuerint, vel terra arefacta, et ipse Noe cum omnibus arca egressus
sit, investigandum est, secundum praecedentis ordinem lectionis.
|
|