|
Hoc intelligimus esse quod ait ipsa persona Patris:
|
“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi (Psal. XLIV):”
|
|
res magna, dictum autem non valde magnum rei comparatione. Quid enim hoc
dictum
quid magnificum est? Inter nos, dico, eructat quisque nostrum, dum
saturatus est, sed esuriens quispiam ructu alterius saturatus non est.
Dicit aliquis opus suum, sed qui audit, non statim consequitur auditi
operis effectum, ut faciat similiter quidquid ab illo factum est. At
ille qui haec loquitur:
|
“Eructavit cor meum verbum bonum,”
|
|
qui ait,
|
“dico ego opera mea regi,”
|
|
bonum illud verbum, ipsam boni Verbi substantiam tota plenitudine edidit
in uterum Virginis, et regi, id est homini, quem formabat de utero
ejusdem Virginis, opera sua sic indidit, ut sit et ipse opifex sive
artifex non dissimilis; magna haec et mira praedicantur per haec duo
verba exigua:
|
“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego,”
|
|
etc. Solent grammatici vocare tropum, quem dicunt tapinosin, qui modus
locutionis humilitas est magnae rei, velut, si mare intendens dicat
gurgitem, si vastum montem, dicat tumulum vel collem. Equidem non ausim
in majesstate tantae rei declamare naenias istas, verumtamen nusquam
reperiri existimo locutionem, in qua voces rebus quae significantur
tanto impares sint, ut sunt in locutione praesenti. Ut quid igitur
taliter dictum est, imo quomodo diceretur taliter quam dictum est, ubi
enim verba invenirentur ad rem sufficientia, quae intelligitur? Sit
quidem in verbis defectus, sed eumdem defectum ipsam vocum minoritatem
si rite perpendis, studiosa mens aedificat. In quo? in eo videlicet ut
animadvertat opus quidem grande, sed Deo non difficile. Quis enim homo
plenus edulio fatigatur eructando? Sic nimirum Deus Pater bono plenus
verbo non laboravit, humanae naturae illud inserendo.
|
|