|
DALETH.
|
“Ursus insidians factus est mini, leo in absconditis.”
|
|
Mira doloris acerbitas, mira lamentationis asperitas. Quisnam
quisnam
tibi
Deus fortissimus spirituum, Deus cognitor omnium, quomodo ursus tibi aut
leo factus est? ubi vel quando insidiatus est? In paradiso, ubi mecum,
id est cum patre meo Adam, loquebatur serpens, ubi Evam mittebat ad Adam
diabolus, qui ingressus fuerat serpentem (Gen. III). Tacuit dum ille
loqueretur, siluit dum homo illi assentiretur, peractoque sacrilegio,
iratus velut ursus ex insidiis velut leo prodiit de absconditis, et
dixit:
etc. Nonne quasi insidias ejus Scriptura innuit per similitudinem
meridianae dormitionis? Ait enim:
|
“Et cum audisset vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post
meridiem (ibid.).”
|
|
Ergone injuste egit, qui quasi toto meridie dormiens tacuit, et peracto
crimine quasi tunc primum evigilans de absconditis suis ad interrogandum
processit? Non utique, nam ante praemonuerat, dicens:
|
“Quocunque die comederitis ex eo, morte moriemini (Gen. II).”
|
|
DALETH.
|
“Semitas meas subvertit et confregit me, posuit me desolatam.”
|
|
Propter illud universale malum ecce hodie,
id est gentis meae,
semitas pravas, semitas in malum pronas, et in manu regis Babylonis,
ferro, fame, et igne.
videlicet septuaginta annorum captivitate.
cum dicit in persona Hierusalem, praesens captivitatis malum evidenter
plangit. DALETH.
|
“Tetendit arcum suum, et posuit me quasi signum ad sagittam.”
|
|
Hoc de propria persona loquitur, hoc de propria conscientia gemit. Nam
et foris corporaliter ita passionibus expositus fuerat, ut recte quasi
signum ad sagittam positum se esse gemat, et intus in anima, quamvis
justus esset, multum erat quod tentationum sagittis patebat. Unde
Psalmista:
|
“Quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi (Psal. XXXVII).”
|
|
|
|