CAPUT 16

“Ecce venio cito, et merces mea mecum est reddere unicuique secundum opera sua.”

Nimirum sic loquitur, ut bene sibi conscius quod magnae sit fortitudinis, et inexhaustae facultatis, ad puniendum noxios atque sordidos, quantumcunque nocuerint, quantumcunque sorduerint, nihil minus a suis meritis tormenta recepturos, et ad remunerandum justos et sanctos, quantumcunque justitiam fecerint, quantumcunque sanctificati fuerint, nihil minus a suis meritis praemia recepturos. Ait ergo:

“Ecce venio cito, et merces mea mecum est.”

Quamvis servo malo, noxio atque sordido, inebrianti se atque percutienti conservos suos (Matth. XXIV), videatur quod in tempora longa fiat hoc, ego dico quia

“ecce venio, cito venio.”

Et ne quis de mercede dubitet,

“merces mea mecum est.”

Non in manu altera, non in potestate aliena, sed in manu mea, et potestate mea est, et dum venio, mecum venit in potestate mea magna merces universa, ad reddendum unicuique secundum opera sua. Unde tibi tanta potestas, tanta sufficientiae? Ait:

“Ego sum alpha et omega, primus et novissimus, principium et finis.”

Ac si dicat: Inde manus mea non est invalida ad reddendum unicuique secundum opera sua, quia ego sum ante omnes, et ante saecula Deus, et post me non erit alius, quod intelligitur per alpha et omega, quorum videlicet litterarum in alphabeto Graeco altera prima, altera ultima. Nam quid dixerit:

“Ego sum alpha et omega,”

exponit dicendo,

“primus et novissimus,”

addendo etiam

“principium et finis,”

scilicet a quo omnis creaturae principium est, et in quo creatura rationalis consummatur. Hoc idem in initio libri dixerat:

“Ego sum alpha et omega, principium et finis (Apoc. I),”

et hic idcirco renovat, ut caetera jam dicta, ne quis adhuc dormitet, aut de ignorantia sese excuset, seu quasi vilem Scripturae hujus tubam prae amore sordium suarum audire dissimulet. Et addit adhuc:

“Beati qui lavant stolas suas, ut sit potestas eorum in ligno vitae, et per portas intrent in civitatem sanctam. Foris canes, et venefici, et impudici, et homicidae, et idolis servientes, et omnis qui amat et facit mendacium.”

Nimirum quia nuptiae Agni et sanctae civitatis Hierusalem (de quibus hactenus splendidae demonstratae sunt) nuptiae sunt sanctitatis, et, ut supra dictum est, non intrabit illuc coinquinatum aliquid, soli illi beati sunt,

“qui lavant stolas suas,”

ut habeant

“vestem nuptialem (Matth. XXII),”

maxime ut

“sint lumbi eorum praecincti (Luc. XII),”

id est ornatum habeant castitatis, non intentione laudis humanae, sed pro illa exspectatione, ut sit potestas eorum in ligno vitae, id est ut frui possint vere vitali summae divinitatis visione, quo intratur per portas justitiae, quae sunt portae sanctae civitatis. Sanctam quippe civitatem illam opportune etiam hoc loco edixit subjuncturus:

“Foris canes,”

id est omnes stulti qui ita revertuntur ad stultitiam, sicut revertitur canis ad vomitum suum (Prov. XXIV; II Petr. II), et venefici qui hominum vitam interficiunt venenis, et impudici, quos nullius pudet turpitudinis, et homicidae, qui utique humano sanguine sunt polluti, et in oculis Domini cruenti, et idolis servientes, qui profecto nullam habent communicationem cum illo, qui unus et solus verus Deus est, et omnis qui amat et facit mendacium, quales maxime haeretici sunt. Haec omnia contraria sunt sanctae civitati, et idcirco foris isti, inquit, cui pro imperio satis est dixisse foris. Et continuo subjungit: