|
M. Licet ergo canonico se monachum facere. Unde perpendas quantum
judicetur canonica vita a monastica distare, si de qua descendens in
illa videatur apostatare, et ascendens de ista in illa probatur ad Deum
sursum ascendere. Tandem ad unum exemplum beatissimi Martini adducatur,
quo hoc quod dicitur omni argumento certius habeatur. Nam ut in Vita
ejus legitur, hic sibi cellam de lignis contextam, sicut seorsum
aedificavit, ita in hac cum illo nobilissimo suorum monachorum
discipulatu seorsum habitavit. Caeterum canonici, qui, ut ita dicam, sub
Martino regularissimi exstitere, in monasterio, id est in episcopali
sede ex ejus praecepto habitavere. Unde si vita monastica canonica
dignior non haberetur, minime dignius habitare cum monachis seorsum
Martino videretur. Nam cum utrique sibi ut oves pariter a Domino
committerentur, videbatur ratio sui episcopatus postulare, ut in
episcopali sede ut episcopus deberet habitare. Sed qui dignioris et
sanctioris vitae exstiterant, cum his habitare maluerat. Unde exemplum
Martinus reliquerat, ut quicunque sanctius vellent vivere, ad monasticam
vitam deberent confugere.
D. Quod si ratio nulla fuisset, hoc unicum exemplum beatissimi Martini
suffecisset, quod illa vita caeteris dignior haberetur, in qua Martinus
habitare dignaretur. Unde miror si justum videatur quod aliquis
canonicorum digniori vitae in magisterio praeponatur, sicut audio
quosdam regulares canonicos sanctimonialibus praeesse, quod mihi videtur
inconveniens nec necesse.
|
|