|
Psalmi quadragesimi tertii versiculo Apostolus
utitur sic:
|
“Quis nos separabit a charitate Christi? Tribulatio, an angustia, an
persecutio, an fames, an nuditas, an periculum, an gladius? Sicut
scriptum est: Quia propter te mortificamur tota die, aestimati sumus
sicut oves occisionis (Rom. VIII).”
|
|
Igitur voces istae:
|
“Deus auribus nostris audivimus, patres nostri annuntiaverunt nobis opus
quod operatus es in diebus eorum, in diebus antiquis,”
|
|
voces sunt perfectorum martyrum, vel admirantium cur non cito faciat
Deus, in diebus eorum, sicut fecit in diebus patrum antiquorum.
|
“Manus tua, inquiunt, gentes disperdidit, et plantasti eos; afflixisti
populos, et expulisti eos.”
|
|
Hoc nempe morientes desiderabant martyres, uti eadem manus Domini cito
dispergeret gentes, id est impios gentiliter viventes, et plantaret
fideles, ita ut ubique terrarum pacifice fides Christiana floreret. At
nunc:
|
“Vendidisti, aiunt, populum tuum sine pretio, et non fuit multitudo in
commutationibus eorum.”
|
|
Quod est dicere: Et tuos occidi permisisti, et ex illis nullum
acquisisti. Sane si quos acquisisti, non tamen digna commutatione est
factum, quia
|
“non fuit multitudo in commutationibus eorum;”
|
|
ubi mille interficiebantur, vix duo aut unus convertebantur. Sed nunquid
sic frustra ingemuerunt? Nunquid vane desideraverunt? Non utique, nam
exsurgente Domino qui videbatur dormire, gentiles impii cum idolis suis
disperditi sunt, et multitudines credentium ex plantatione martyrum,
mundum impleverunt. Bene ergo hic psalmus hunc habet titulum:
|
“In finem filiis Core, ad intellectum.”
|
|
Et est sensus: Haec verba proponuntur filiis Core, tendentibus
id est imitatoribus crucifixi, tendentibus in consummatum bonum.
Proponuntur, inquam,
ad hoc ut intelligant quid significet quod Deus cum patribus antiquis
tam benigne egit; istos autem econtrario permittit tribulari, et esse in
omnibus miseriis.
|
|