|
|
“Et faciet amaricari ventrem tuum, sed in ore tuo erit dulce tanquam
mel.”
|
|
Et faciet, inquit, amaricari ventrem tuum: sed in ore tuo erit dulce
tanquam me (Apoc. X). Et est sensus: Cum perceperis, oblectaberis divini
dulcedine eloquii, sed amaritudinem sentiens, cum praedicare et operari
coeperis quod intellexeris. Quare? Quia videlicet non omnes homines
oblectat Verbum Dei cum sit naturaliter dulce, quia non solummodo de
gaudiis coelorum agit, sed et de flammis gehennae. Unde et Ezechiel de
hoc eodem libro dicit, quod hic Joannes tacuit, quia scriptae erant in
eo lamentationes, et carmen, et vae (Ezech. II). Cuncta enim series
Veteris et Novi Testamenti poenitentiam pro peccatis agendam, quod est
lamentari, regnum coeleste quaerendum, ubi est carmen, et fletus
infernalis, ubi est vae, praemonet esse fugiendos. Verum homines
voluptatum amatores, propter Scripturam lamentationum et vae totum
librum oderunt, et idcirco ventrem illius, qui illum devoravit,
amaricari faciunt. Neque enim hoc soli Joanni dictum est, vel de solo
Joanne sentiendum est, quod post dulcedinem tanquam mellis in ore,
venter illius amaricatus fuerit. Nimirum quicunque de manu angeli hujus,
Angeli magni consilii librum hunc accepit, et saltem unam ex eo devorans
pagellam, manifestam per vocem predicationis ructum fecit, vix aut
nunquam effugere potuit, quin pateretur quidpiam de occursu, seu rufi,
seu nigri, seu pallentis equi. Quod ut apertius dictum sit, vix quisquam
aliquando imo nunquam de superno munere verum Scripturae sanctae
intellectum accipiens, secundum eumdem veritatis intellectum, contra
vanitates et insanias falsas declamavit, qui non aut aperta persecutione
inimicorum Dei, aut intestina detractione falsorum fratrum, qui nomine
tenus sunt Christiani, aut haereticorum impugnatione, qui exierunt ex
nobis, sed non erant ex nobis (I Joan. II), quidpiam patiatur
amaritudinis. Maxime autem inter suos ejusmodi molestiam patitur
quisquis librum istum devoravit. Non enim mentitur qui dixit: Amen, amen
dico vobis, quia nemo propheta acceptus est in patria sua (Luc. IV).
Econtra qui spiritum hujus mundi, accepit, quemcunque philosophia hujus
mundi, vel tenuiter imbuit, ille diem festum ascendit, quia tempus ejus
semper paratum est, et ille quasi matutinis insistit cantilenis, ut mane
comedat, et inter mane comedentes memoria sui sit. De talium sapientia
dicitur in Isaia sub specie meretricis: Sume citharam, circui civitatem
meretrix oblivioni tradita. Bene cane, frequenta canticum ut memoria tui
sit (Isa. XXIII). Exilem valde mercedem cum improperio meritrici taxavit
dicendo, ut memoria tui sit. Nam idcirco meretrix, idcirco oblivioni
tradita est, quia canit, non ut Dei, sed ut sui memoria sit. Ex hujus
quidem cantilena nunc interim, et in ore suo, et in ventre suo dulcis
est, tanquam mel, favus enim distillans labia meretricis, sed postmodum
in fel aspidum convertetur ei. Libri autem saepe dicti intelligentia
nunc quidem cum sit in ore dulcis, tanquam mel pro spe gaudii
sempiterni, etiam si persecutionis amaritudo desit, pro re tamen
praesentis exsilii ventrem amaricari facit. Unde et dicit: Ventrem meum
doleo, ventrem meum doleo (Jer. IV). Item: Secretum meum mihi, secretum
meum mihi. Vae mihi. (Isa. XXIV).
|
|