CAPUT VII. De obligatione holocausti ex volatilibus, et quid sit ritus ejus, et quod offerre mystice sit ejus qui vivit secundum Danielem.

“Sin autem de avibus holocausti oblatio fuerit Domino, de turturibus et pullis columbae offeret eam sacerdos ad altare.”

De avibus ejus oblatio est qui vivit secundum Danielem, id est qui vitam ducit caelibem, de hoc solum sollicitus

“quomodo placeat Deo (I Cor. VII),”

et ab omni liber onere sive servitio penna contemplationis ad alta sublevatur, sancto feriatus otio.

“De turturibus, inquit, et pullis columbae.”

Avis utraque gemitum pro cantu habet. Hoc tantum interest quod turtur sublivagus, columba gregatim gemere consuevit. Significat ergo turtur solitariam vel eremiticam, columba vero coenobialem vitam eorum qui per contemplationem volant.

“Offeret eam, inquit, sacerdos ad altare.”

Quomodo?

“Retorto, inquit, ad collum capite, ac rupto vulneris loco decurrere faciet sanguinem super crepidinem altaris.”

Caput ad collum sive ad pennulas, id est sensum ad intentiones virtutum retorqueri oportet, ut videlicet quidquid agit, qui in ejusmodi proposito est, ad hoc tendat, ut ad coelestia jugi contemplationis volatu migret, vel caput collo inhaereat, et non funditus abscindatur, quia videlicet mens, quae ita cunctos actus, sicut caput regit corpus, a carnis delectatione incidenda est, sed a carnis cura necessario incidenda non est. Scriptum est enim:

“Carnis curam ne feceritis in desideriis (Rom. XIII).”

Quae ergo in desideriis facienda non est, procul dubio in necessitate facienda est.

“Rupto, inquit, vulneris loco decurrere faciat sanguinem super crepidinem altaris.”

Sanguis funditur in altari, cum ut supra dictum est, funditus abrenuntiatur propriae voluntati.

“Vesiculam vero gutturis, et plumas projiciet, et prope altare ad plagam orientalem in loco in quo cineres effundi solent.”

Vesicula gutturis, quo videlicet turtur sive columba grana reperta recondit, capacitatem significat memoriae, qua bene utens animus Scripturarum sententias utiliter congerit; plumae vero, agilitatem mentis, qua sublimia sequi altumque dictorum sensum comprehendere novit. Sed hanc naturae facultatem mens erudita quodammodo nescit, dum in veritatis luce totum videt, totum quod de Deo sapit, non suarum virium, sed superni esse muneris.

“Vesiculam ergo, inquit, gutturis et plumas projiciet ad orientalem plagam,”

id est praedictas memoriae vel ingenii sui facultates in se contemnet supernam confitendo gratiam. Locus, in quo holocaustorum cineres effundi solent, justam significat hominis humilitatem, qui ne de accepto munere, vel revelationum magnitudine se extollat (I Cor. XII), meminit quia cinis est, et revertetur in cinerem. Unde adhuc subditur:

“Confringetque ascellas ejus.”

Ascellis namque pennatis avicula in altum tollitur. Ascellas ergo confringet, id est, virtutem in infirmitate deprimet, dum ut praedictum est de munere se mens non extollit, quod tribuit Deus, sicut de isto Moyse dictum est quia

“stetit in confractione in conspectu ejus (Psal. CV).”

“Non secabit nec ferro dividet eam, inquit.”

Nec enim virtus accepta omnino nesciri debet, alioqui custodiri non valet. Confringatur ergo, et non fecetur vel ferro dividatur, id est per humilitatem ignoretur, sed per rationem optime sciatur, ut servetur.

“Et adolebit super altare lignis, igne posito, etc.”