CAP. XVII.


VERS. 1.

Cujus semitae recordatione, imo divini judicii timore,

“spiritus meus attenuabitur,”

id est non crassescet ex superbia, sicut iniquorum spiritus, sed

“attenuabitur,”

id est humiliabitur.

“Dies mei breviabuntur,”

id est breves esse, ut vere sunt, a me reputabuntur,

“et solum mihi superest sepulcrum,”

videlicet quia cuncta praesentia negligenti hoc solum restat considerare, qualis in sepulcro futurus sum.