CAPUT XX. Item de eo quod dictum est:

“Ipsa conteret caput tuum, et tu insidiaberis,”

etc.

Praeterea inter mulierem et semen ejus, et hoc genus animantis, per quod mulier seducta est, grandes inimicitiae positae sunt. Utrinque non tam rationis judicium quam sensus naturalis perpetuum servat odium. Haec enim etsi non semper actu, semper tamen potestate quadam conterit caput illius: ille autem, utpote humi depressus et non arduus, calcaneo hujus insidiatur. Nam, si nuda mulieris planta dentem serpentis praevenerit, et vivacissimum caput ejus vel leviter presserit, statim totum cum capite corpus repente interit, ita ut nullus omnino motus, nullus sensus in aliqua parte residuus sit, quod nec malleis aut vectibus certe, nec gladiis concidentibus, cito aut leviter effici potest. Siquidem excisum caput, cum tribus aut duobus digitulis, vivere et abire perhibetur. Hoc quoque quod praedictum est, ita esse ipsorum qui per industriam exploraverunt, fida relatione comperimus. Unde et fertur, quod nudum corpus ejus contingere non ausus sit. E contra ille, quamlibet exiguus sit, si vel extremae plantae dentulum infixerit, occidit. Morsu namque infusa pestis per venas vegetatione corporis aucta discurrit, animamque eximit. Adeo graves inter utramque naturam inimicitiae positae sunt, antiqui mali super novum exhibentes monimentum. Mox ut venenum morsu injectum sanguinem hominis tetigerit, paulatim serpit et inimicum suae naturae animal interficit. Unde sic ait quidam:

Noxia serpentum est admisto sanguine pestis.

Morsu virus habent, et fatum in dente minantur.

(LUC. lib. IX Phar.)

Omne enim venenum frigidum est; idcirco anima, quae ignea est, fugit venenum frigidum. Serpentum vero quot genera, tot venena: quot species, tot pernicies: quot colores, tot habentur et dolores. Maledictum quippe animal est, ex quo diabolo ad ministerium mortis propria calliditate suffragatum est, et exinde homini naturaliter inimicum est. Sed quid mirum hoc malum a Deo permitti homini, cum et ipse homo ad interfectionem proximi, serpentum sese armet venenis, et quod non habet natura virus, acquirat pervicacia, comparet pecunia? Hoc enim auctor idem qui supra tali exsecratione declamat:

Sed quis erit lucri nobis pudor? inde petuntur

Huc Lybicae mortes, et fecimus aspida mercem.

(ID., ibid.)

Proinde, quia homines ipsi quodammodo serpentes fiunt, dum non tantum spiritualiter venenum aspidum sub labiis eorum, sed realiter quoque venenum aspidum in sistarciis eorum patiantur; et ipsi nec murmurent, quod venantur, et intereunt tot homines pestibus serpentum.