|
Nunc ad illud quod efflagitasti, et instanter exigis, Cuno, amicorum
murenulas aureas facientium sponsae, et dilectae Regis aeterni valde
familiaris, sermo praesens sese intendit, scilicet, ad elucidandum,
quoad possibile erit et Deus donabit, Scripturam, quae secundum
Machabaeorum librum quasi prologus vel prooemium praecedit. Uno eodemque
tractatu diligens animus utique efficere gestit, scilicet et
magnitudinem dignitatemque ejus, cujus jam breviter memini, declamare
laetitiae pro renovatione templi, et Scripturam aliquatenus elucidare
jam dicti prooemii. Denique maxime circa illam renovationis templi
laetitiam Scriptura illa versatur, talem habens intentionem, ut omnia
omnino ubicunque sit Judaeus, ubicunque sit confessor verus, qui et
nomine et re sit confessor, quod sua interpretatione signat hoc nomen,
quod est Judaeus, de illa templi reparatione gratuletur, corde magno et
animo volente, adaperto corde in lege Dei, et in praeceptis ejus. Et
revera si causam, quam prae manibus habemus, attendat Judaeus, si magnum
Dei negotium, quod propter implendas promissiones suas Deus habebat cum
hominibus, consideret, Dei confessor verus causam habet, cur gratuletur,
cur templum illud Machabaeorum laboribus reparatum fuisse laetetur,
suasque voces admisceat illorum vocibus, Deum benedicendo in hymnis et
confessionibus. Quod hodie quoque sanctam Ecclesiam Christi per totum
orbem facere non ignoramus, ubicunque invocatur nomen Domini, ubicunque
dedicatum est, vel dedicatur altare, vel templum nomini Domini, illic
istorum et memorabilium Machabaeorum simul redolet memoria et floret, et
voces animarum illorum salutem nobis aeternam parturientium chorus
Ecclesiae consonat celebriter, celebrat consonanter. Igitur ad
magnificandam rem tam gratiosam, tam gloriosam, secundum illud prooemium
procedendum est. Et si minus quam petis vel optas elucidando illud
factum fuerit, meae non negligentiae, sed impossibilitati recte
deputabis.
|
|