|
Primo quaerimus quae fuerit causa ut super istum hominem suum veniret
Spiritus sanctus, non quomodocunque, sed sicut columba? et a quo
convenientius quaerimus quam ab eo qui vidit, et illo viso testimonium
perhibuit quia hic est Filius Dei. Ait enim: Et ego nesciebam eum. Sed
ut manifestaretur in Israel, propterea veni ego in aqua baptizans (Joan.
I). Item: Et ego nesciebam eum. Sed qui misit me baptizare in aqua, ille
mihi dixit: Super quem videris Spiritum descendentem et manentem super
eum, hic est qui baptizat in Spiritu sancto (ibid.). Ergo Joannes eum
quaerebat et scire volebat quem secundum faciem non sciebat, et scire
volens altis profundi desiderii suspiriis coelum pulsabat, ut sibi
manifestaretur ille quem venisse in Spiritu sciebat, et in facie non
cognoscebat. Neque enim ille testimonio quaeritando sese ingerebat. Apud
se latebat, semetipsum non clarificabat, humilitatis exemplum omnibus
praebens quod Apostolus suis utiliter praedicaret, dicens: Nec quisquam
sumat sibi honorem, sed qui vocatur a Deo tanquam Aaron. Sic et Christus
non semetipsum clarificavit, ut Pontifex fieret, sed qui locutus est ad
eum: Filius meus es tu (Hebr. IV), etc. Igitur non ut esset Christus, id
est non ut tunc primum ungeretur, qui in primordio suae conceptionis
plenarie fuerat unctus, sed ut manifestaretur in Israel, qui esset
Christus, idcirco super unctum venit unctio ejus, venit visibili specie,
super Christum ipse Spiritus ejus. Verum itidem per aliam speciem
manifestare illum poterat idem Spiritus. Quare ergo super ipsum apparuit
sicut columba, magis quam sicut ignis aut flamma? Ad quod dicendum, quia
illo vel illo tali indicio, quilibet mediocriter unctus, digne
manifestari poterat, id est in quo non principalis, sed plebeia, in quo
particularis dari significaretur gratia, et non ipsa inhabitare gratiae
universitas. Hic autem ille manifestandus erat, in quo omnis plenitudo
Divinitatis corporaliter inhabitat (Col. II). Tale igitur pro
manifestatione ejus dandum erat signum, quali nunquam ante vel post
designari decuit quemquam sanctorum. Quid enim columba? Utique quiddam
totum, caput et membra, corpus integrum. Hoc ergo significabat quia in
isto singulariter uncto tota plenitudo Divinitatis corporaliter
inhabitat:corporaliter, inquam, id est, sicut integro corpore columba
super eum, et in ipso manens apparebat, nulla corporis parte mutilata
columba, nullam septiformis Spiritus gratiam, magno huic Sacerdoti
deesse significat, unde et adoptionis Pater, et omnium filiorum Dei
summus princeps et magnus est Pontifex. Denique Matthaeus regno, Lucas
maxime intendit ejus sacerdotio, cujus videlicet Sacerdotis magni
generationem sanctam conceptionemque sancti Spiritus operatione
celebratam, de qua pro posse diximus, ore sacro vitulus disertus
denarrat. Quapropter et illud notandum quia quod Matthaeus non fecit,
hic in generatione scribenda sursum ascendit, totam contexens
generationem optativam, quae ministerii sacerdotalis est. Etenim
sacerdotis hujus non erat secundum carnem gignere, sed secundum spiritum
sanctificare. Itaque cum Matthaeus genituram carnis pene in directum
descendendo deduxerit, hic, ne uno quidem gradu carnalis geniturae
sursum ascendendo verbum tetigit, sed sic incipiendo: Ut putabatur
filius Joseph, continuo subjunxit: Qui fuit Heli (Luc. III), subauditur
filius optativus. Nam secundum carnem non Heli, sed Jacob fuerat pater
ejus. Post hoc initium nusquam usus verbo, quo utitur Matthaeus, id est
genuit (Matth. I), non carnalem hominis, sed spiritualem sacerdotis
generationem sese intendere satis ostendit.
|
|