CAPUT 26

“Reliquit ergo mulier hydriam suam, et abiit in civitatem, et dicit hominibus illis: Venite et videte hominem, qui dixit mihi omnia quaecunque feci; Nunquid ipse est Christus?”

Eleganter satis in hac muliere praefiguratum est qualiter Prophetam hunc patria non sua, scilicet Ecclesia de gentibus honoratura sit. Ubi audivit dicentem illum:

“Christus ego sum qui loquor tecum,”

continuo sitim suam, propter quam venerat haurire aquam, prae gaudio vivae aquae quam invenerat, oblita est, hydriam suam reliquit, ut expeditior curreret, totamque civitatem attonitam reddidit, clamando cujusmodi hominem reperisset, vel quid ab illo audisset. Audito namque Christi nomine, primitiva gentium Ecclesia, statim curam carnis in concupiscentiis facere oblita est (Rom. XIII), cupiditatem suam vel curiositatem, quam inanis philosophia (Col. II) seu fluxus rerum temporalium voluptatibus implere satagebat, abjecit, omnique onere deposito, solum Christi nomen pectore et ore bajulans, mundum omnem clamore boni nuntii complevit, invitans ad credendum, festinans ad generandum spiritualium turbam filiorum. Et quidem tunc vix pauci admodum mirati sunt, aut attenderunt saltem, quod illa mulier prae festinatione felicis gaudii suam hydriam reliquisset. At vero ubi mater nostra Ecclesia, quae prior nobis Jesum foris invenire meruit, et intrantibus, ut supra dictum est, apostolis, imo etiam indignantibus quibusdam ex circumcisione fidelibus gratiam ejus (Act. XI), id est spiritum accepit, ita protinus omne saeculi onus abjecit, ut miraculum grande fieret cunctis mundi amatoribus, cunctis saeculi potestatibus, regibus, judicibus, gentibus universis, maximeque suis secundum carnem cognatis vel affinibus. Nec vero solummodo omnibus miraculum, sed et pleraeque parti, imo et toti diabolicae civitati, cujus caput Roma, cujus superbiae cornu Nero tunc erat, furoris fuit incendium, causa tumultus, et irarum occasio, seditionum et saevissimae persecutionis incitamentum. Omnibus poenis, omnimoda effusione sanguinis cogebant illam, ut reciperet suam, quam abjecerat hydriam. Praevaluit virtus aquae vivae, dulci ebrietate sopitam exsuperans carnem, mentemque laetificans vigilantem, ita ut non solum cupiditates abjectas rursus bibere non appeteret, sed et ipsa animarum vasa fictilia, scilicet corpora sua, penitus abdicarent. Sic multitudo martyrum coronata est. Interea clamore non cessante dicentium:

“Venite et videte hominem,”

credite in Christum Dei Filium, verum Deum et verum hominem, exierunt mali cives civitatis diaboli, et facti sunt boni cives civitatis Dei. Unde et subditur: