CAPUT 32

“Exivi a Patre, et veni in mundum; iterum relinquo mundum, et vado ad Patrem.”

Exinanivi me formam servi accipiens (Philip. II), et veni salvare mundum, custodiendo vias duras propter verba labiorum (Psal. XVI) Patris, dum non loquor opera hominum. Iterum relinquo mundum, deponens servitii jugum, et vado ad Patrem, propter passionem mortis recipiens gloriam et honorem (Hebr. II). Propter hoc ipse Pater illo die amat vos, quia credidistis hoc. Etenim ista credulitas efficiens causa est, ut mea prosit vobis passio, ut reconciliemini Deo, ut non jam filios irae, sed gratiae reputet et amet vos, ita ut jam ex illo die non oporteat me Patrem rogare de vobis, quod modo semel facio; semel enim morior, et quod morior peccato non meo, sed vestro morior, deinceps vivam Deo, quia sicut dixi vobis:

“Vado ad Patrem,”

a quo propter hoc exivi ut hoc modo redirem. Hoc nempe illud est quod Psalmista coelis enarrantibus audivit aure prophetica. Praemisso namque hoc versiculo, quo exposuit quam Dei gloriam enarraverit, dicens:

“In sole posuit tabernaculum suum, et ipse tanquam sponsus procedens de thalamo suo; exsultavit ut gigas est ad currendam viam suam,”

statim subsecutus

“a summo coelo egressio ejus (Psal. XVIII).”

Igitur Cherinthus atque similes ejus haeretici mentiti sunt dicendo, ante Mariam non fuisse Christum:

“Quia exivi, inquit, a Patre et veni in mundum,”

contestante propheta, quia a summo coelo egressus sum. Sequitur: