CAPUT XX. Qualiter hic sapientiae sacramentum dum fieret, absconditum fuerit ab oculis omnium viventium, et quomodo Judaei derisores ejusdem sapientiae inexcusabiles sint.

Hoc opus hujus sapientiae Spiritus sacramentum, tunc interim dum fieret, erat absconditum, ut nemo sciret usque ad tempus statutum. Unde et idem beatus Job in parabola sua sic inter caetera loquitur: Unde ergo sapientia venit, et quis est locus intelligentiae? Abscondita est ab oculis omnium viventium. Volucres quoque coeli latet. Perditio et mors dixerunt: Auribus nostris audivimus famam ejus (Job XXVIII). Ab oculis, inquit, omnium viventium. Veraciter ab oculis omnium viventium. Nam nemo omnium hominum qui tunc in carne vivebant, noverat, quid ageretur per crucis Christi patibulum, nec saltem quisquam apostolorum. Unde et subjunctum est: Volucres quoque coeli latet. Volucres quippe in hoc loco in bonum accipiendi sunt, videlicet de qualibus dictum est: Simile est regnum coelorum grano sinapis, quod acceptum homo misit in hortum suum, et crevit, et factum est in arborem magnam, et volucres coeli requieverunt in ramis ejus (Matth. XIII). Prae cunctis ejusmodi volucribus apostoli sublimius evolaverunt, verumtamen et ipsos latuit tunc, dum fieret hoc sapientiae mysterium. Perditio et mors dixerunt: Auribus nostris audivimus famam ejus (Job XXVIII), id est maligni spiritus, qui perditionis et mortis inventores exstiterunt, quid contra se ageretur praevidere non potuerunt, quippe qui ab initio radiis sapientiae suos oculos occluserunt, et lumini ejus rebelles exstiterunt. Caeterum mortuorum communi morte nonnulli hoc scire potuerunt, maxime autem patriarchae et prophetae quorum novissimus Joannes nuper sublatus fuerat de coetu viventium, qui utique sacramentum hoc cum viventes praecinuerint, mortui jam non ignorabant, sed desiderio magno exspectabant affuturum. Proinde recte non dictum est tantum, abscondita est ab oculis omnium, sed cum determinatione omnium viventium, id est tunc temporis in carne commanentium. Quid igitur? Num excusabiles fuisse consequitur derisores illos, qui illum crucifixerunt et crucifixum deriserunt, quia sua voluntate abscondita erat haec sapientia ab oculis omnium viventium? Non utique. Sequitur enim: Quando ponebat pluviis legem, et viam procellis sonantibus, tunc vidit illam, et enarravit, et praeparavit, et investigavit, et dixit homini: Ecce timor Domini ipsa est sapientia, et recedere a malo intelligentia (ibid.). Cuinam homini priusquam Judaeo apud quem hoc sapientiae sacramentum conditum, et cum conderetur derisum atque contemptum est, cui, inquam, homini priusquam huic Deus ponendo legem pluviis, et viam procellis sonantibus, dixit: Ecce timor Domini ipsa est sapientia? Legem quippe pluviis ponere fuit, et viam sonantibus procellis, praedicatoribus indicere, ut vivendo implerent, quod loquendo suadere festinabant; quatenus praedicatio non contempta, quasi procella sonans expeditiori via curreret. Hanc legem primo Moysi et prophetis, deinde apostolis Deus posuit. Totum hoc primitus apud Judaeum; nam illis primum legalia sive prophetica, eloquia Dei credita sunt (Rom. III), et illis primum sicut oportuit, praedicatum est Christi Evangelium. Utrobique illi primo dictum est: Ecce timor Domini ipsa est sapientia, hoc enim consonanter tam prophetica quam evangelica cathegorizat Scriptura (Psal. CX; Prov. I, IX; Eccli. I). At ille protervus Dominum non timuit, semper illi ab initio rebellis exstitit, maxime vero illo tempore quo haec facta sunt, quando impleverunt mensuram patrum suorum persequendo et occidendo Christum, cujus prophetas absque timore Domini occiderant patres eorum. Non igitur excusabiles sunt, quia videlicet non idcirco non timuerunt Dominum, quia abscondita erat sapientia ab oculis eorum, sed idcirco abscondita est, ut nunquam invenirent eam, quia non timuerunt Dominum. Nam econtrario, qui timuerunt Dominum ipsis revelatum est, quanquam essent homines idiotae, ac sine litteris, ipsi scierunt sacramenta Dei, juxta confessionem dicentis: Confiteor tibi, Pater Domine coeli et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea parvulis (Matth. XI).