CAPUT XI. De quatuor bestiis, quas Daniel viderat, et quare Deus

“Antiquus dierum”

appelletur.

Non exigit hujus nostri ratio propositi cunctis vel singulis immorari revelationum sacramentis, ex quibus ille beatus consolatus jucundabatur in medio tribulationis, in afflictione captivitatis. Unum est quod intactum mens praeterire non patitur, dulcissimum sacramentum pulcherrimae visionis, quam viderat, priusquam decidisset bestialis ferocitas Babylonis, priusquam apparuissent digiti, sive manus hominis scribentis in superficie parietis causam sive sententiam mox venturi super illam judicii Dei. Siquidem

“anno primo Balthasar regis Babylonis, videbam, inquit, in visione mea nocte, et ecce quatuor venti coeli pugnabant in mari magno, et quatuor bestiae grandes ascendebant de mari diversae inter se (Dan. VII),”

etc. Delectat hic aliquantisper immorari, quia pulchrum est considerare ferocitatem tyrannicam regnorum saeculi in bestiis ferocissimis: et econtra dignitatem, mansuetudinem et pietatem regni Dei, in habitu antiqui dierum super thronum sedentis, et in percussu

“Filii hominis venientis in nubibus coeli, et usque ad Antiquum dierum pervenientis, et in conspectu ejus oblati, qui et dedit ei potestatem, et honorem, et regnum; et omnes populi, tribus, et linguae ipsi servient. Potestas, inquit Daniel, ejus potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus, quod non corrumpetur (ibid.).”

Primum libet quaerere cur Deus, vel qua intentione sic nominetur

“Antiquus dierum”

quod nusquam inveniebamus ante hunc delectabilem generosae prophetiae locum. Sensum quidem in omnibus Scripturis sanctis habemus, quod iste Deus Pater aeterni Verbi, Deus sit antiquus, utpote Deus increatus, neque initium habens, neque finem habiturus. Quod et ipsum de Verbo ejus Deo, fideliter sentimus. Verumtamen, ut jam dictum est, nomen hoc

“Antiquus dierum,”

hic primitus invenimus positum. Causam ergo non otiose quaerimus.