CAPUT 2

“Et audierunt eum duo discipuli loquentem, et secuti sunt Jesum.”

Non soli auditu corporis audierunt, sed soli tunc obaudierunt [obedierunt], et testimonium ejus receperunt. Ille namque, ut testis fidelissimus, ea semper intentione de illo loquebatur, ut illum potius quam se auditores sui sequerentur, sicque fieret ad gloriam Dei, quod dixerat ipse:

“Me oportet minui, illum autem crescere (Joan. III).”

Hanc ergo ejus intentionem duo discipuli audierunt, et testimonium ejus, ut jam dictum est, receperunt, dum loquente illo, secuti sunt Jesum. Quando autem quisque conversus, Dominum Jesum ambulantem, ut praedictum est, mente et pii affectus mobilitate sequi incipit, meditando scilicet et memoriter humanitatis ejus vestigia tenendo, non continuo convertitur, et faciem suam illi ostendit Jesus, id est majestatis suae divinam praesentiam, secundum quam nusquam ambulat, non statim in initio conversionis sequentibus aperit, quae per faciem intelligitur, sed eumdem est, et ea quae de illo ad tempus fuerunt, jamque praeterita sunt, et finem habuerunt, scilicet quae in carne gessit vel passus est, tenaci memoria tandiu ruminanda sunt, donec altissima ejus divinitas sese a sequentibus quaeri sentiat, et huc unde excessit, quasi post dorsum suum respiciens, occulta inspiratione faciem suam aliqua ex parte ostendat. Nunc enim coelo praesidens magis sentit perseverantiam sequentium fidem, quam olim inter homines ambulans sentiebat turbam comprimentem (Luc. VIII). Sequitur ergo: