|
Hoc opus hujus sapientiae Spiritus sacramentum, tunc interim dum fieret,
erat absconditum, ut nemo sciret usque ad tempus statutum. Unde et idem
beatus Job in parabola sua sic inter caetera loquitur: Unde ergo
sapientia venit, et quis est locus intelligentiae? Abscondita est ab
oculis omnium viventium. Volucres quoque coeli latet. Perditio et mors
dixerunt: Auribus nostris audivimus famam ejus (Job XXVIII). Ab oculis,
inquit, omnium viventium. Veraciter ab oculis omnium viventium. Nam nemo
omnium hominum qui tunc in carne vivebant, noverat, quid ageretur per
crucis Christi patibulum, nec saltem quisquam apostolorum. Unde et
subjunctum est: Volucres quoque coeli latet. Volucres quippe in hoc loco
in bonum accipiendi sunt, videlicet de qualibus dictum est: Simile est
regnum coelorum grano sinapis, quod acceptum homo misit in hortum suum,
et crevit, et factum est in arborem magnam, et volucres coeli
requieverunt in ramis ejus (Matth. XIII). Prae cunctis ejusmodi
volucribus apostoli sublimius evolaverunt, verumtamen et ipsos latuit
tunc, dum fieret hoc sapientiae mysterium. Perditio et mors dixerunt:
Auribus nostris audivimus famam ejus (Job XXVIII), id est maligni
spiritus, qui perditionis et mortis inventores exstiterunt, quid contra
se ageretur praevidere non potuerunt, quippe qui ab initio radiis
sapientiae suos oculos occluserunt, et lumini ejus rebelles exstiterunt.
Caeterum mortuorum communi morte nonnulli hoc scire potuerunt, maxime
autem patriarchae et prophetae quorum novissimus Joannes nuper sublatus
fuerat de coetu viventium, qui utique sacramentum hoc cum viventes
praecinuerint, mortui jam non ignorabant, sed desiderio magno
exspectabant affuturum. Proinde recte non dictum est tantum, abscondita
est ab oculis omnium, sed cum determinatione omnium viventium, id est
tunc temporis in carne commanentium. Quid igitur? Num excusabiles fuisse
consequitur derisores illos, qui illum crucifixerunt et crucifixum
deriserunt, quia sua voluntate abscondita erat haec sapientia ab oculis
omnium viventium? Non utique. Sequitur enim: Quando ponebat pluviis
legem, et viam procellis sonantibus, tunc vidit illam, et enarravit, et
praeparavit, et investigavit, et dixit homini: Ecce timor Domini ipsa
est sapientia, et recedere a malo intelligentia (ibid.). Cuinam homini
priusquam Judaeo apud quem hoc sapientiae sacramentum conditum, et cum
conderetur derisum atque contemptum est, cui, inquam, homini priusquam
huic Deus ponendo legem pluviis, et viam procellis sonantibus, dixit:
Ecce timor Domini ipsa est sapientia? Legem quippe pluviis ponere fuit,
et viam sonantibus procellis, praedicatoribus indicere, ut vivendo
implerent, quod loquendo suadere festinabant; quatenus praedicatio non
contempta, quasi procella sonans expeditiori via curreret. Hanc legem
primo Moysi et prophetis, deinde apostolis Deus posuit. Totum hoc
primitus apud Judaeum; nam illis primum legalia sive prophetica, eloquia
Dei credita sunt (Rom. III), et illis primum sicut oportuit, praedicatum
est Christi Evangelium. Utrobique illi primo dictum est: Ecce timor
Domini ipsa est sapientia, hoc enim consonanter tam prophetica quam
evangelica cathegorizat Scriptura (Psal. CX; Prov. I, IX; Eccli. I). At
ille protervus Dominum non timuit, semper illi ab initio rebellis
exstitit, maxime vero illo tempore quo haec facta sunt, quando
impleverunt mensuram patrum suorum persequendo et occidendo Christum,
cujus prophetas absque timore Domini occiderant patres eorum. Non igitur
excusabiles sunt, quia videlicet non idcirco non timuerunt Dominum, quia
abscondita erat sapientia ab oculis eorum, sed idcirco abscondita est,
ut nunquam invenirent eam, quia non timuerunt Dominum. Nam econtrario,
qui timuerunt Dominum ipsis revelatum est, quanquam essent homines
idiotae, ac sine litteris, ipsi scierunt sacramenta Dei, juxta
confessionem dicentis: Confiteor tibi, Pater Domine coeli et terrae,
quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et revelasti ea
parvulis (Matth. XI).
|
|