CAPUT 14

“Tulerunt ergo lapides, ut jacerent in eum. Jesus autem abscondit se, et exivit de templo.”

Finis atque principium certaminis hujus idem est. Principium quippe est locus ille, ubi sic scriptum est:

“Dixit ergo eis iterum Jesus: Ego vado et quaeretis me, et in peccato vestro moriemini.”

Sic namque ante haec Evangelista superiora terminaverat. Et nemo apprehendit eum, quia nondum venerat hora ejus. Est ergo principium aliud quod sequitur:

“Dixit ergo eis iterum Jesus,”

etc. At vero illic ait Dominus Jesus:

“Si ergo non credideritis, quia ego sum, moriemini in peccatis vestris. Dixerunt ergo Judaei: Tu quis es? Respondit Jesus: Principium qui et loquor vobis.”

Nunc vero ait:

“Amen, amen dico vobis, antequam Abraham fieret, ego sum.”

Igitur finis initio conveniens redditus est. Non enim discrepant, sed alterutrum confirmant haec:

“Principium ego sum;”

et,

“antequam Abraham fieret, ego sum.”

Item quod illic verbis comminatus est, dicens:

“Quaeretis me, et quo ego vado, vos non potestis venire, si enim non credideritis, quia ego sum, moriemini in peccatis vestris;”

hoc ipsum factis hic expressit dum tollentibus illis

“lapides, ut jacerent in eum,”

pro eo quia dixerat,

“antequam Abraham fieret, ego sum, abscondit se, et exivit de templo.”

Quid enim est quod Judaei nunc usque longe sunt a salute, nisi quia Jesus, id est Salvator, illis abscondit se? Et quid est quod civitas et templum super oculos, imo et super cadavera illorum cecidit, exterminantibus Romanis, et quaecunque illic Deo patrum suorum offerre vel celebrare consueverant, holocausta arietum, et adeps pinguium et sanguis vitulorum, et agnorum, et hircorum, neomeniae et sabbata, et aliae festivitates eorum, quasi stercus super vultus illorum projectae sunt, Deo protestante ac dicente:

“Iniqui sunt coetus vestri, Kalendas vestras et solemnitates vestras odivit anima mea; facta sunt mihi molesta?”

(Isa. I.) Quid, inquam, hoc est, nisi quia Jesus absconditus exivit de templo, dicens:

“Ecce relinquetur domus vestra deserta,”

vel juxta prophetam quoque dicens:

“Reliqui domum meam, dimisi haereditatem meam, facta est habitatio mea, quasi spelunca hyaenae?”

(Jer. XII.) Igitur Dominus et Magister (Matth. XXIII), qui in hac eadem causa dixerat:

“Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis,”

recte prior iste, ut dignum est, in eodem sermone suo certo gradu inconcussus permanet: unum idemque tam fortiter quam suaviter, a principio usque in finem, inter incursantes adversarios retinens, et sicut Apostolus ait:

“Quia quod infirmum est Dei, fortius est hominibus (I Cor. I);”

in eo quoque, quod quasi infirmus se abscondit et exivit, victoriae totius perfectionem expressit; quia non tam a lapidibus quam a lapideis Judaeorum cordibus fugit. Nunc ab istis absconditus, et ut praedictum est, de templo egressus, quid deinde fecerit, quomodo rerum, quas nunc luce clarius conspicimus, praefigurationem prosecutus sit, attendamus. Sequitur: