CAPUT 12

“Innuit ergo huic Simon Petrus, et dicit ei: Quis est de quo dicit?”

Quamvis humiliter nomen suum reticeat, non tamen suam omnino personam dissimulat, dum non dicit:

“Innuit ergo illi, sed innuit huic Simon Petrus.”

Sic enim dicendo, quasi reducto in seipsum digito, demonstrat se illum esse praecipuae gratiae filium, cui Petrus quod a Domino quaerere non audebat, in illa sollicitudine et summa tristitia, innuit ut quaereret ipse, dum caput in sinu Domini reclinat, et fiducia majori uti potest inter praecipuas amoris ejus delicias. Sciendum vero est, quia sicut tunc in sinu diligentis Domini discipulus iste familiarissime recumbebat, sic deinceps in ejusdem teneri amoris diligentissima servatus est custodia, quam et postmodum insinuans Dominus cum dixisset Petro.

“Sequere me,”

de isto dixit:

“Sic eum volo manere donec veniam, quid ad te?”

Vere enim ter beatus, usque ad finem suum, in sinu amantis Domini suavissime recubuit, quia sicut corpus ejus ab omni pollutione incorruptum, sic eum ab omni quoque dolore servavit illaesum. Sequitur: