|
|
“Septuaginta hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum ut
consummetur praevaricatio,”
|
|
etc.,
|
“et ungatur Sanctus sanctorum.”
|
|
(CAP. IX.)
|
“In anno primo Darii filii Assueri de semine Medorum, qui imperavit
super regnum Chaldaeorum, cum, inquit Daniel, loquerer et orarem et
confiterer peccata mea, et peccata populi mei Israel, ut prosternerem
preces meas in conspectu Dei mei pro monte sancto Dei mei, at me
loquente in oratione, ecce vir Gabriel, quem videram in visione a
principio, cito volans tetigit me in tempore sacrificii vespertini, et
docuit me, et locutus est mihi, dixitque: Daniel, nunc egressus sum ut
docerem te, et intelligeres. Ab exordio precum tuarum egressus est
sermo, ego autem veni ut indicarem tibi quia vir desideriorum es. Tu
autem animadverte sermonem, et intellige visionem: Septuaginta
hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum, et super urbem sanctam
tuam, ut consummetur praevaricatio, et finem accipiat peccatum, et
deleatur iniquitas, et adducatur justitia sempiterna, et impleatur visio
et prophetia, et ungatur Sanctus sanctorum. Scito ergo, et animadverte:
Ab exitu sermonis ut iterum aedificetur Hierusalem usque ad Christum
ducem hebdomades septem, et hebdomades sexaginta duae erunt, et rursum
aedificabitur platea, et muri in angustia temporum.”
|
|
Esdra narrante didicimus quod Neemias cum esset pincerna regis
Artaxersis, vigesimo anno regni ejus, mense Nisan impetraverit ab eo
restaurari muros Hierusalem (II Esdr. I), templo multo ante permittente
constructo, ipsumque opus, ut dictum est, in angustia temporis
perfecerit adeo, scilicet a finitimis gentibus impugnatus, ut structores
singuli gladio renes accincti, una manu pugnasse, alia murum recuperasse
narrentur (II Esd. IV). Ab hoc ergo tempore usque ad Christum ducem
hebdomades septuaginta computa, hoc est, annos duodenorum mensium
lunarium, CCCCXC, qui sunt anni solares CCCCLXXV. Siquidem Persae a
praefato vigesimo anno regis Artaxersis usque ad mortem Darii,
regnaverunt anni CXVI et hinc Macedones usque ad interitum Cleopatrae
annis trecentis. Inde Romani usque ad septimum decimum. Tiberii Caesaris
annum monarchiam tenuerunt annis quinquaginta novem, qui sunt simul, ut
diximus, anni CCCCLXXV, et continentur circulis decemnovennalibus XXV
dies novies enim viceni et quini fiunt CCCCLXXV. Et quia singulis
circulis embolismi septem accrescunt, multiplica viginti quinque per
septem CLXXV qui sunt embolismi menses CCCCLXXV annorum. Si ergo vis
scire quot annos lunares facere possint, partire centum septuaginta
quinque per duodecim. Duodecies deni et quaterni, CLXVIII. Quatuordecim
ergo annos faciunt et remanent menses septem. Hos junge ad supra
scriptos CCCCLXXV, ut fiunt simul CCCCLXXXIX. Adde et menses superfluos
septem, partemque octavi decimi anni imperii Tiberii Caesaris quo
Dominus passus est, et invenies a tempore praefinito ad ejus usque
passionem, hebdomades septuaginta abbreviatas, hoc est, annos lunares
CCCCXC. Ad ejus vero baptismum quando unctus est Sanctus sanctorum
descendente super cum Spiritu sancto sicut columba, non solum hebdomades
septem et sexaginta duas fuisse completas, sed et partem jam
septuagesimae hebdomadis inchoatam.
|
“Et post hebdomades, inquit, septuaginta duas occidetur Christus, et non
erit ejus populus, qui eum negaturus est.”
|
|
Non statim post sexaginta duas hebdomades, sed in fine septuagesimae
occisus est Christus, quam ideo quantum conjicere possumus, segregavit a
caeteris, quia de hac erat plura relaturus. Nam et Christus in illa
crucifixus est, a populo perfido, non modo in passione, verum continue
ex quo a Joanne praedicari coepit, negatus est. Quod autem sequitur:
|
“Et civitatem, et sanctuarium dissipabit populus cum duce venturo, et
finis ejus vastitas, et post finem belli statuta desolatio.”
|
|
Non ad septuaginta hebdomades pertinet. Praedictum enim fuerat, quod
ipsae hebdomades ad Christi usque ducatum pertingerent. Sed Scriptura
praedicto adventu et passione ipsius, quid etiam post hanc populo qui
eum recipere nollet, esset eventurum ostendit. Ducem enim venturum,
Titum dicit, qui quadragesimo anno Dominicae passionis ita cum populo
Romano civitatem et sanctuarium dissipabit, ut non remaneret lapis super
lapidem (Luc. XIX). Verum his per anticipationem praelibatis mox ad
exponendum hebdomadae quam omiserat rediit eventum.
|
“Confirmabit autem pactum multis hebdomas una.”
|
|
Hoc est ipsa novissima, in qua vel Joannes Baptista, vel Dominus et
apostoli praedicando multos ad fidem converterunt.
|
“Et in dimidio hebdomadis deficiet hostia et sacrificium.”
|
|
Dimidium hebdomadis hujus septuagesimae quintus decimus annus Tiberii
Caesaris erat, quando inchoato Christi baptismate, hostiarum purificatio
fidelibus paulatim vilescere, coepit. Item quod sequitur:
|
“Et in templo erit abominatio desolationis, et usque ad consummationem
et finem perseverabit desolatio”
|
|
ad sequentia tempora respicit.
|
|