|
Igitur plaga quidem grandis accidit mundo, ubi facta est linguarum
confusio, sed in eo non minime profuit, quod et pagani et judaei,
maximeque haeretici, per Asiam, Europamque, et Africam disseminati,
minus turrim suam confusibilem aedificare potuerunt contra veritatem,
quam si fuissent omnes labii unius et sermonum eorumdem. Cui autem
personae magis congruit dixisse caeteris:
|
“Venite, descendamus et confundamus linguam eorum?”
|
|
Putasne personae Filii? Denique ubi plaga confusionis illius sananda
erat, persona haec, scilicet Filius loquens apostolis suis:
|
“Et ego, inquit, rogabo Patrem, et alium Paracletum dabit vobis (Joan.
XIV).”
|
|
Et hoc ita factum est, ita linguarum divisio, quae propter superbiam
acciderat, reformata est per ejusdem Paracleti Spiritus sancti adventum,
ut in ore eorum omnium genera nascerentur linguarum (Act. II). Quia ergo
rogante Filio sic futurum erat, sic factum est, delectabile nobis est
ascribere personae huic, illud dictum ad Patrem et Spiritum sanctum:
|
“Venite, descendamus, et confundamus linguam eorum (Gen. XI),”
|
|
quia videlicet, et ista nova, et illa vetera omnia propter ipsum facta
sunt (Hebr. II). Verumtamen verba illa:
|
“Venite, descendamus, et confundamus,”
|
|
non jam sic accipimus tanquam verba rogantis, quia videlicet rogare
minoris est. At ille, scilicet Filius, non tunc erat minor, sed quando
factus est homo, tunc paulo minus minoratus est non solum a Patre et
Spiritu sancto, verum etiam ab angelis (Psal. VIII; Hebr. II), quia
secundum humanam naturam pati potuit et mori, quod nimirum rogare fuit.
Moriendo quippe sacrificium factus est pro nobis. Melius igitur atque
fidelius verba illa:
|
“Venite, descendamus, confundamus,”
|
|
sic accipimus, tanquam sapientiae consulentis et cum Deo cuncta
componentis, sicut habemus in parabolis, quae videlicet sapientia (Prov.
VIII), ipse est Dei Filius. Procedamus ulterius.
|
|