CAPUT XIV. Deum quasi dormivisse, dum deciperet hominem serpens, deinde excitatum, tanquam potentem crapulatum a vino percussisse inimicos suos.

Paululum quasi dormitaverat Dominus Deus, quodammodo dormierat, interim dum res accidit, qua se serpens ille victorem esse, id est propositum Dei avertisse putabat. Nisi enim dormitasset sive dormisset, nihil adversarius ejus efficere potuisset. Hoc ipsum videlicet, eum dormisse dormitione quadam, propter quam solemus dicere:

“Exsurge, quare obdormis, Domine?”

(Psal. XLIII.) Scriptura innuit, cum dicit:

“Et cum audissent vocem Domini Dei ambulantis in paradiso ad auram post meridiem (Gen. III).”

Post meridiem namque deambulare ad auram, consuetudinis humanae est, ut post calidum soporem quispiam, qui forte crapulatus obdormierat, in aura tepida respiret, et corpus suum refrigeret ac relevet. Dormierat ergo quadam dormitione, id est taciturnitate, permittendo serpentem accedere, mulierem colloqui cum serpente, virum quoque mori pariter per inobedientiam morte animae. Porro ut sic dormiret Deus, culpa hominis exstitit, quia Deum neque gratias agendo, neque invocando excitavit. Quid igitur a diabolo factum fuerat, nisi quoddam latrocinium? quomodo gloriari solet fur cum furatus recesserit, sic ille deceptor ad horam gloriari pro scelere suo potuit. Verum sicut tempore longe posteriori factum et scriptum est:

“Et excitatus est, tanquam dormiens Dominus, tanquam potens crapulatus a vino, et percussit inimicos suos (Psal. LXXVII).”

Ita et de illo tempore recte dici potest,

“excitatus”

enim

“est”

tunc,

“tanquam potens crapulatus a vino,”

id est tanquam negligens factus hominis propter ausum superbiae, qua Deo fieri similis ambierat homo. Excitatus, inquam, est, id est requisivit perditum, et percussit inimicos suos, videlicet serpentem, virum et mulierem. Quo percussit eos? Nimirum Verbo suo, Verbo victorioso, singulis quidem pro meritis, sed non eadem animadversione percussit. Nam quomodo percutit quis inimicum suum ut interficiat illum, ita percussit serpentem antiquum ut damnaret, imo ut damnationis sententiam confirmaret super eum. Et quomodo percutit quis filium vel servum suum, ut corripiat eum ita percussit superbientem hominem, ut ad humilitatem, quae initium salutis est, reduceret eum.