CAPUT XX. De muliere paralytica, quomodo item per visum monita, benedictionem ab eo flagitavit, et sanata est.

Alia deinde mulier, diu paralytica, per visum commonita est, quatenus beati viri benedictionem expeteret, confidens de virtute Christi, quod per meritum beati pontificis infirmitate propulsa, confestim sanitas succederet. Illa nihil dubitans, virorum manibus sese deferri postulavit, et secus viam collocari qua transiturus esset vir Dei. Itaque ille praetereunte clamavit, benedictionem petens in nomine Domini. At ille paululum subsistens, cum ex praesentibus cognovisset quod paralytica esset, et quod benedictionem postularet, stans eminus, elevata manu signum crucis edidit statimque reddita sanitas dissoluta membra solidavit, et quae aliorum manibus devecta fuerat, surgens ad propria remeavit incolumis. Ita miro modo, qui apud se latere volebat, magis ac magis ex Deo clarescebat, et vox veritatis implebatur dicentis: Non potest civitas abscondi supra montem posita (Matth. V), et: Nemo accendit lucernam, et in abscondito ponit, sed super candelabrum, ut qui ingrediuntur lumen videant (Luc. XI).