|
Vidi, inquit, in dextera sedentis super thronum librum scriptum intus et
foris, signatum sigillis septem. Et post pauca: Et vidi, et ecce in
medio throni, et quatuor animalium, et in medio seniorum Agnum stantem
tanquam occisum, habentem cornua septem, et oculos septem, qui sunt
septem spiritus Dei, missi in omnem terram. Et venit et accepit de
dextera sedentis in throno librum (Apoc. V). Item post aliqua: Et vocem
quam audivi de coelo iterum loquentem mecum et dicentem: Vade, accipe
librum apertum de manu angeli stantis supra mare et supra terram. Et
abii ad angelum dicens ei, ut daret mihi librum. Et dixit mihi: Accipe,
et devora illum. Et accepi librum de manu angeli, et devoravi eum, et
erat in ore meo tanquam mel dulce, et cum devorassem eum, amaricatus est
venter meus. Et dixit mihi: Oportet te iterum prophetare populis, et
linguis, et regibus multis (Apoc. X). Et datus est mihi calamus virgae
(Apoc. XI), etc. Hoc est quod paulo ante dicebamus, quia quemadmodum
partem unam extra fratres suos ille filius accrescens Joseph, ita extra
condiscipulos suos dilectus iste discipulus, egregiam per revelationem
intelligentiae partem adeptus est. Quis est enim liber iste in dextera
sedentis supra thronum, scriptus intus et foris, signatus sigillis
septem, nisi idem qui in Isaia, et scienti litteras, et nescienti
irreserabilis est, cujus tamen etiam illic ita praedicatur apertio, in
die illa audient surdi verba libri? (Isa. XXIX.) Liber iste sancta
Scriptura est, liber scriptus intus et foris, quippe cujus unitas
concors vetus testamentum, quasi exterius, et novum continet interius,
liber signatus septem sigillis id est vel omni latens mysteriorum
plenitudine textus, vel Spiritus septiformis dispositione conscriptus.
Hujus libri signacula verus Agnus Dei Christus habens cornua septem et
oculos septem, id est septiformem Spiritum propter eminentiam potestatis
cornibus, propter illuminationem gratiae, oculis comparatum, Agnus
tanquam occisus, id est qui occisus quidem fuit, sed nunc est vivus,
tunc apparuit quando resurgens a mortuis, et apparens discipulis suis,
sicut jam diximus supra, aperuit illis sensum, ut intelligerent
Scripturas (Luc. XXIV); amplius autem quando ascenso coelo dedit dona
hominibus, dedit Spiritum sanctum intellectus intus linguis igneis,
foris rutilantibus. Ibi nimirum Joannes iste partem suam inter fratres
suos accepit; libri enim aperti sacramento revelata facie tam ipse quam
et caeteri intellexerunt apostoli. Et in primo quidem sigillo decus
Ecclesiae primitivae per equum album, in sequentibus tribus equis, rufo,
nigro, et pallido, triforme contra eam bellum paganorum, falsorum
fratrum, et haereticorum. In quinto gloriam sub hoc bello coronatorum
subtus altare Dei clamantium. In sexto, mala illa quae tempore
Antichristi ventura sunt. In septimo, et per illud quod factum est,
quasi media hora silentium, aeternae quietis intellexerunt initium, quae
omnia plenius a doctoribus nostris explanata sunt. Omnes omnino
Scripturas in Christo impleri intellexerunt, et haec communis fuit sors
omnium apostolorum, omnium enim veritatem docuit illos ille Spiritus
veritatis, non modo de praeterito, sed et annuntiavit eis quae ventura
sunt. Extra illos fratres suos, ut adhuc acciperet partem unam, partem
magnam, sic dictum est ei: Vade et accipe librum apertum de manu angeli,
datusque est illi calamus similis virgae, cum hoc dicto: Surge et metire
templum Dei: Et in accipiendo librum dictum est et: Oportet te iterum
prophetare populis et gentibus et linguis et regibus multis (Apoc. X),
et in accipiendo calamum dictum est illi: Surge et metire templum Dei,
hoc vel illud, ut jam dictum est, ita et fecit. Postmodum quippe de
exsilio revocatus, et una voce rursum Evangelium praedicavit et calamo
scripsit, metiendo templum Dei et altare, et adorantes in eo, quia
videlicet in verbo Evangelii, corda singulorum, qui per fidem sunt
templum Dei, in quibus Christus ipse per eamdem fidem inhabitans, alta e
est, quasi metiendo determinantur. Ibi enim quantum singuli proficiant,
quantumque regulae divinae concordent, inveniunt. Et notandum quod non
nisi praemonitus voce loquentis secum, et dicentis: Vade et accipe
librum apertum de manu angeli, non nisi vadens ad angelum, et postulans
ut daret sibi librum, accepit et devoravit eumdem librum, dulcem tanquam
mel in ore suo, amarum autem in ventre suo. Sic enim futurum erat, et
sic factum est, ut loquentes cum eo multis precibus rogaret Ecclesia,
quatenus ad recuperandam Evangelii veritatem, et viva voce consurgeret,
et calamo inserviret. Misso namque illo in exsilium a Domitiano, qui
secundus post Neronem Christianorum persecutor exstitit, irruperant in
Ecclesiam haeretici, quasi in destituta pastore ovilia lupi. Martion
Cherintus, et Hebion, caeterique Antichristi, qui Christum ante Mariam
negantes, simplicitatem evangelicae fidei perversa maculavere doctrina.
Et inde compulsus ab omnibus pene tunc Asiae episcopis, et indicto
omnibus jejunio, Dominum precatus, ac sancti Spiritus gratia inebriatus,
Evangelium suum scripsit, quo omnes haereticorum tenebras patefactae
subito veritatis luce dispulit. Quod compulsus est ab omnibus pene tunc
episcopis Asiae, hoc nimirum erat vocem de coelo, id est de Ecclesia
Dei, audire loquentem secum, et dicentem: Vade et accipe librum. Quod
itidem jejunium omnibus indixit, et precatus est Dominum hoc erat dicere
ad angelum: Da mihi librum, sive da mihi calamum.
|
|