CAPUT VIII. Diabolum serpentem ingressum, decepto homine, meruisse ut jam dicatur serpens antiquus.

Egit econtra ille hostis Dei, ut non reciperet homo praeceptum Dei, ut sibi potius quam Deo fieret homo similis. Serpentem namque ingressus:

“Cur,”

inquit ad mulierem,

“praecepit vobis Deus ut non comederetis de omni ligno paradisi?”

At illa:

“Ne forte,”

inquit,

“moriamur.”

Et ille:

“Nequaquam,”

ait,

“morte moriemini (Gen. III).”

Sed cur praecepit? Vultis melius nosse cur ita praeceperit?

“Ecce dico vobis: Scit enim Deus quod in quo cunque die comederitis ex eo, aperientur oculi vestri, eteritis sicut dii, scientes bonum et malum (ibid).”

Credidit mulier magis diabolo quam Deo, magis serpenti quam Creatori, et ambo comederunt, scilicet mulier et vir. Itaque similitudinem Dei perdiderunt, et ei potius facti sunt similes, cui crediderunt, quia simile peccatum admiserunt. Propter quod enim peccatum ille cecidit de coelo, nisi quia dixit:

“Ascendam in coelum, et similis ero Altissimo?”

(Isa. XIV.) Quid autem aliud in praevaricatione illis praesumere persuasit, dicendo: Comedite, et

“eritis sicut dii?”

Igitur quasi palmam de homine obtinuit adversarius Dei, et magnifice gloriabatur, quasi vicisset et avertisset penitus propositum Dei, ut puta dicens in corde suo: Non Deus ad similitudinem suam, sed ego effeci hominem ad similitudinem meam. Ex eo qui prius causas habuerat, ut vocaretur diabolus et Satanas, jam tertiam habet causam, ut adhuc alio nomine vocetur, scilicet serpens antiquus. Hoc est illi opprobrium sempiternum, quod tali nomine censetur. Hoc illi exprobrat Verbum Dei, Dei veritas, quia pro admittendo tali sacrilegio serpentem ingressus est, venenata totus ardens invidia. Qui enim hoc intendens cum fuisset summus angelus, abjectum reptile ingressus est, ut suum mendacium de serpente in mulierem, de muliere in virum serpere faceret, ad perditionem totius posteritatis, ad mortem totius generis humani, nonne merito nomen serpentis haereditavit?