CAPUT 15

“Judaei ergo quaerebant eum in die festo, et dicebant: Ubi est ille?”

Ergo, inquit, quia non viderunt eum cum fratribus suis, id est, cum cognatione sua venisse, quaerebant eum male solliciti

“Judaei, qui quaerebant eum interficere.”

Et dicebant:

“Ubi est ille?”

Vide nunc genimina viperarum (Matth. III), quanto saeviant veneni praecordialis ardore, dum non dicunt, ubi Jesus, sed, ubi ille? Nunquid enim ejus quem quaerebant interficere, poterant nomen nescire? Ergo cordis illorum habitator homicida diabolus, sic eos agebat, ut, odio dictante, nomen salutis non possint, imo nollent attingere.

“Et murmur multus de eo erat in turba.”

Murmur multus, id est, multa erat dissensio; multa, inquam, quia multorum rumoribus susurrata, sed non tam vehemens tamque animosa, ut et seditio fuerit recte dicenda. Nam seditio recte dicitur, ubi partibus adversus alterutrum conflictantibus divisa respublica hostili discordia periclitatur, ita ut laborante officio non leviter praesidiali possit sedari tumultus. Unde et juxta etymologiam seditio, quod sit sine ditione, dicta sit. Quae ubi accidit, perimitur persona, propter quam evenit. Datur enim ei inimicis occasio major accusandi, et judici necessitatis fit audiendi. At vero puer iste electus, super quem Deus Pater posuit spiritum suum, ut judicium gentibus proferat, non contendit neque clamavit, nec audita est foris in plateis vox ejus (Isa. XLII), et omnimoda mansuetudine egit ac providit, ut propter se nulla unquam oriretur causa seditionis (Luc. IV). Non igitur seditio facta est, sed timida dissensio submurmuravit ad sonum odii vel invidiae Judaicae, dum velut anathematizati nominis hominem quaererent eum, dicentes:

“Ubi est ille?”