|
Nunquid vero et in sola multitudine seminis Abrahae, Isaac et Jacob,
quae videlicet multitudo duodecim tribuum, gens una vel populus unus
exstitit, defuturi erant homines ejusmodi, homines indigni aeque ut
gentiles vel incircumcisi, quibus manifeste deberet ostendi sacramentum
Verbi Dei? Non utique defutura erant, imo futurum erat, ut in illa gente
carnalium multitudo, sua insipientia paucorum spiritualium fatigaret
sapientiam; futurum hoc non ignorabat Deus ipse Dei Verbum dum sicut ad
salutem nostram necessarium erat, suum per Scripturam legis et
prophetarum vellet hominibus praesignare consilium. Recte igitur non
solum in una lingua sese abscondit verbum Dei, verum etiam in eadem
lingua, quae caeteris erat ignota gentibus, dicta vel decreta sua sic
temperavit, ita similitudinibus vel figuris obumbravit mysticis, ut vix
pauci, vix soli spirituales percipere possent, quale haberet consilium,
quali ordine recuperare intenderet salutem mundi. Propter hoc primum
litterae sunt, ut videlicet in eis et per eas significaretur, et usque
ad tempus clauderetur atque signaretur Verbi Dei mysterium, venturi ad
expugnandum generis humani inimicum, per assumptae carnis et passionis
suae sacramentum. Primarum, id est Hebraicarum ista reperiendarum erat
et fuit causa litterarum. Primo namque litterae Hebraicae per Moysem
repertae, et Hebraeis traditae sunt. Secundo Graecae, quas Graecis
Cadmus tradidit, quo tempore dux Othoniel filiis Israel praeerat. Tertio
loco trium linguarum principalium, junior Latina lingua, litteras habere
coepit, quas Carmentis reperit, quo tempore populum Israel judicabat
Jair (Judic. III). Et illae quidem juniores, Graecae et Latinae litterae
ob humanas res significandas repertae, quandoque ad divinas res
significandas gratia Dei sunt admissae. Primae autem, id est Hebraicae
ad significandas res divinas, repertae vel traditae sunt. Nunc vero ad
ordinem redeamus.
|
|