|
Manifestum jam te habere non dubitamus judicium sive experimentum, quod
via tua Domino abscondita non fuerit, et judicium tuum a Deo tuo non
transierit, quia cum nescires, cum praesens non adesses, imo longe
remotus abesses, Ratisponensis Ecclesia pastore suo viduata, pastorem
te, id est pontificem, sibi elegit, quae magna est gratia, donumque
Pontificis magni,
|
“qui coelos penetravit (Hebr. IV),”
|
|
quemadmodum Apostolus dicit:
|
“Et ipse dedit quosdam quidem apostolos, quosdam autem prophetas, alios
autem evangelistas, alios autem pastores et doctores (I Cor. XII).”
|
|
Cum clerus et populus in partes pro eligendo sibi pastore divideretur,
fieretque periculosa partium contentio, aliis nunc, aliis illum
clamantibus, jamque prope esset ut in seditione invalescente ad arma
concurreretur, unus sapientior caeteris, cujus cor Deus tetigit, repente
tuum nomen in medium protulit, teque eligi consuluit, et protinus totus
ille partium motus conquievit, et in te unum, quae divisa fuerat, unitas
Ecclesiae concessit. Cujus nutu, cujus intuitu taliter credamus actum,
nisi illius, de quo Apostolus:
|
“Ipse est, inquit, pax nostra, qui fecit utraque unum? (Ephes. II.)”
|
|
Gaudeas igitur, quia, sicut jam dixi, non ita fuit via tua abscondita a
Domino, quin videret te, quamvis parvulum inter multos, quos habet ipse
regendos, sive disponendos. Ergone, ait aliquis, gaudendum est in re
hujuscemodi? Nonne potius renitendum est, secundum exemplum Mosi, cum
mitteretur ad tantum ministerium, ut fieret populo Israel dux, et
princeps liberationis, educendos eos de terra Aegypti? (Exod. III.) Ad
haec, inquam: Nonne et illius exemplum sequendum est, qui cum audisset
vocem Domini dicentis:
|
“Quem mittam, et quis ibit nobis?”
|
|
(Isa. VI.) Dixit:
|
“Ecce ego, mitto me (ibid.).”
|
|
Nimirum Mosi quidem humilitas laudanda, et in exemplum pro tempore et re
assumenda est; sed praeter humilitatem aliam quoque rationem habuit,
quae ex verbis istis intelligitur, quae dixit, postquam semel et iterum,
ac tertio recusavit:
|
“Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”
|
|
Quisnam erat ille, nisi de quo patriarcha Jacob praedixerat:
|
“Donec veniat qui mittendus est?”
|
|
(Gen. XLIX.) Christum ergo jam ad salutem populi sui nimium festinus
mitti volebat, et idcirco recusabat. Ac si diceret: Non ego vicarius
eam, sed ille obsecro jam veniat. Itaque praeter istum qui ejusmodi
causam intendebat, ostende mihi aliquem, qui jussus inire officium sive
ministerium ejusmodi, laudabiliter recusaverit, nisi forte recusantis
esse putes, quod Hieremias dixit:
|
“A, a, a, Domine Deus, ecce nescio loqui, quia puer ego sum (Jer. I).”
|
|
At ille hoc dicere potuit non recusando ministerium, sed potius optando
sibi augeri donum, quod et protinus factum est, quia
|
“misit Dominus, ait, manum suam, et tetigit os meum (ibid.),”
|
|
etc. Illi ergo maxime laudabiles sunt, qui dilectionis instinctu, ob
salutem proximorum semetipsos offerunt, sicut et Helisaeus se offerens:
|
“Oro, inquit, ad Heliam, ut fiat spiritus tuus duplex in me (IV Reg.
II),”
|
|
scilicet spiritus operationis virtutum, ut duplicia, quam tu fecisti
signa possim facere, per quae commoveatur populus, et non obliviscatur
dicere illud quod te agente dixit:
|
“Dominus ipse est Deus, Dominus ipse est Deus (III Reg. XVIII),”
|
|
contra quem Jezabel impia nititur. Congratulantis animo cuncta haec tuae
sanctae loquor paternitati, et inter haec non praeteribo illud, quod
valde placet oculis nostris, quia nonnihil habes de imitatione beati
Martini. Jam vero episcopatu sumpto, ait scriptor Vitae ejus, qualem se
quantumque praestiterit, non est nostrae facultatis evolvere. Idem enim
constantissime perseverabat, qui prius fuerat, eadem in corde humilitas,
eadem in vestitu ejus vilitas erat, atque ita plenus auctoritatis et
gratiae, implebat episcopi dignitatem, ut non tamen propositum monachi
virtutemque desereret. Vidimus te praeclarae civitatis episcopum, verne
cum pellibus et pulla desuper cappa coopertum, sive affibulatum
praecedentem, et euntes post te praeclaros utriusque tam clericalis quam
laicalis ordinis spectabiles viros, peregrinorum murium pelliculis
secundum morem vel honorem suum coloratos sive defloratos, in eo
sapientes quod episcopum se habere vel sequi gauderent, talium
contemptorem, censu divitem, affectu vel habitu pauperem, in corde
humilem, in vestitu vilem, in mensa sibi communi, cum dignitate episcopi
propositum monachi virtutemque non deserentem. Hoc esse dixi de
imitatione beati Martini.
|
|