|
|
“Nunquid, ait, considerasti latitudinem terrae,”
|
|
subaudi, ut ego, qui dum angustias mortis petii, fidem meam in cunctis
gentibus dilatavi, ut juxta prophetam dilataret Ecclesia locum tentorii
sui, et pelles tabernaculi sui extenderet (Isa. LIV), et quae ante in
una gente Israel arctabatur, ad dextram laevamque penetrans dilataretur.
MORALITER: Qualiter in singulis nobis hoc commune bonum agatur intuendum
est.
|
“Nunquid, ait, ingressus es profundum maris,”
|
|
id est absconditum humanae mentis, quae tanquam mare fluctuans variis
cogitationibus suis ipsa celeribus confunditur?
|
“Nunquid, inquam, ingressus es? Et in novissimis abyssi,”
|
|
id est ejusdem mentis,
subaudi, ut ego, cui soli mens vel spiritus hominis penetrabilis est?
Qui tunc profundum ejus ingrecior, quando per cognitionem meam ad
poenitentiam conturbans concutio, et quasi in novissimis abyssi
deambulo, dum obscurum cor penetrans fluctus invisibiles vitiorum calco.
|
“Nunquid apertae sunt tibi portae mortis,”
|
|
id est nunquid notae sunt tibi pravae cogitationes cordis? Quae idcirco
portae mortis dicuntur, quia per illas ad mortem introitur.
|
“Et ostia tenebrosa vidisti,”
|
|
id est easdem latentes cogitationes malas cordis humani? Vidisti,
inquam, subaudi ut ego, cujus solius oculi vident quae sunt in corde
hominis? (II Par. VI.) Nunquid considerasti latitudinem terrae, id est
bonas cogitationes vel virtutes ejusdem mentis humanae? Nam sicut omne
vitium angustat, sic omnis virtus animum dilatat. Idcirco autem beatus
Job utrum terrae latitudinem consideraverit inquiritur, ut exemplo
alienae latitudinis humilietur. Ac si aperte dicatur: Eos quos innumera
mala praesentis vitae nequeunt angustare considera, et de statu cordis
tui inter verbera gloriari cessa. Deinde gravi quaestione eumdem Dominus
discutit.
|
“Indica, inquit, mihi si nosti omnia,”
|
|
id est si plenam te habere scientiam putas.
|
|