|
|
“Mulier, crede mihi, quia venient dies, quando nec in hoc monte, nec in
Jerosolymis adorabitis Patrem.”
|
|
Veneranda et in timore sancto audienda sunt dicta haec Verbi incarnati,
de sancto corporis sui templo suavissime intonantis, et brevi quidem,
sed gravi elocutione veram atque se dignam de adoranda Divinitate
sententiam proferentis. Et Samaritanos quidem in praeterita contentione
inferiores fuisse Judaeis, rationabiliter astruit, sed eosdem rursus in
eo consolatur, quod omnem de locorum suorum praerogativa controversiam
mox esse tolerandam indicat veris adoratoribus Dei. Cujus consolationis
quoque dicta, tam in principio quam in fine distribuens, mira arte
dividit illas, in medio collocans oratiunculae suae particulas, quibus
Samaritanos absque scientia Deum adorare, dicendo, satis optime
percutit. Nam et antequam diceret:
|
“Vos adoratis quod nescitis, nos adoramus quod scimus, quia salus ex
Judaeis est,”
|
|
repetivit et prosecutus est, quod praemiserat dicens:
|
“Sed venit hora et nunc est, quando veri adoratores adorabunt Patrem in
spiritu et veritate,”
|
|
etc. Adeo benevolentiam auditoris infirmi magna dignatione retinere
curavit. Nunc singula verba gratiae de ore ejus emanantia pertractanda
sunt.
Tibi, inquit, o mulier, dicturus sum quod viris necdum dixi, tibi
crediturus sum, qui non credidi meipsum Judaeis, Scribisque ac
Pharisaeis sive sacerdotibus adorantibus, imo latrocinantibus in illo
magno et pulchro templo Dei, et quod illis facto tantum praesignavi,
ejiciens illos cum flagello de domo Patris mei (Joan. II), verbis autem
aperiendum esse necdum credidi, tibi nunc dico: Tibi, o mulier, credo,
tuae fidei committo; tu tantum crede mihi nunc interim tanquam
prophetae, quoniam prophetam me esse dixisti: mihi, inquam, crede, et
necdum dico ut credas in me, quod futurum est, quando aliquid de me quod
supra prophetam, imo supra omnem gradum vel dignitatem sit incipies
sentire. Hoc mihi crede, quia venient dies, et in proximo sunt, quos
patres vestri qui in monte hoc adoraverunt, multi quoque prophetae et
reges qui in Jerosolymis adoraverunt et non viderunt, vestri autem beati
oculi paulo post videbunt, quando vos qui nunc ut alieni a templo Dei
despicimini, vos, inquam, et omnes quicunque de quibuscunque gentibus ad
vitam praedestinati estis (Luc. X), adorabitis Deum, invocantes Patrem,
eum scilicet confitendo et adorando pariter Filium, cujus Pater est, per
cujus adorationem fiet ut Deus Pater ejus vester quoque sit Pater. Ita,
inquam, adorabitis Patrem, non in monte hoc, neque in Jerosolymis, sed
in omni loco dominationis ejus, quia videlicet non tantum in hoc aut
solum in Jerosolymis, sed
|
“a solis ortu usque ad occasum (Psal. CXII) magnum et horribile erit
nomen ejus in gentibus (Malach. I).”
|
|
In Jerosolymis autem qui nunc celebris est orationis locus,
|
“lapis super lapidem non relinquetur, qui non destruatur (Matth. XXIV).”
|
|
Jam exsultare poterat mulier pro favore suae gentis, existimans quod
auctoritate tanti hominis quem prophetam esse credebat, nihilo
praeferretur monti Samariae sancta civitas David, templumque Salomonis.
Quod tametsi de futuro verum erat, de praeterito tamen futurum non erat.
Quapropter humilianda erat de peccato quod in Samaria magis abundaverat,
ne inepte laetaretur de superabundanti gratia. Sequitur ergo:
|
|