|
Universo Israeli, beatae genti, et populo
|
“quam elegit Dominus in haereditatem sibi (Psal. XXXII),”
|
|
primum justitiae ac salutis instrumentum est scire et confiteri quod
suam ob culpam, in hoc exsilium projectus sit, procul a facie Dei, longe
a terra viventium, in qua debuit videre bona Domini (Psal. XXVI), per
solam autem gratiam fieri quod quandoque eripitur de praesenti saeculo
nequam, et transfertui in regnum Filii dilectionis Dei. Verum hujus
confessionis scientiam Israel idem non apprehendisset, nisi
similitudinis extrinsecus accidentis introductione ad intellectum
justitiae profecisset. Ut ergo similitudo idonea parvulis introducendis
non deesset, factum est ut ille particularis sive carnalis Israel
intraret in Aegyptum, tali causa vel ordine, ut suae culpae fuerit,
quatenus intraret; Dei autem gratiae, quatenus inde liberatus exiret.
Ecce enim quaerenti cur factum sit ut intraret ille in Aegyptum, si
respondeas, quia Deus ita fieri voluit, verum quidem est quod dicis, sed
minus quam veritas habet responsum tuum comprehendit. Restat enim adhuc
quaeri cur ita voluerit Deus. Deus nempe justus est, et nihil est quod
sine ratione velit aut jubeat fieri. Prosequente ergo rationis
inquisitione, responderi oportet idcirco Deum hoc voluisse, quia domus
Israel peccavit, fratrem enim suum in servum vendidit. Ob hoc juste Deus
illud voluit, propter hoc famem vocavit, et illi tanquam duro exactori
reos suos juste tradidit, ut abi geret in Aegyptum, in illud ergastulum
quo praemiserant fratrem suum. Sane pater Israel liber a culpa fuit,
idcirco praeeunte ac subsequente consolatione intravit. Audivit enim
Deum patris sui Isaac, per visionem nocte vocantem se et dicentem sibi:
|
“Ego sum fortissimus Deus patris tui. Noli timere, et descende in
Aegyptum, quia in gentem magnam faciani te ibi. Joseph quoque ponet
manum suam super oculos tuos (Gen. XLVI).”
|
|
Ita ille quia sine culpa, idcirco cum gratia intravit; domus autem ejus,
quia culpam admisit, sub virga districtionis coercenda juste ad
ergastulum nesciens ambulavit. Itaque Dei justitiae fuit quod populus
ille serviturus in Aegyptum intravit; gratiae vero, ut praedictum est,
quod illum Deus eduxit. Acta igitur in parte res est, quae universitatis
parabola existeret, id est, cujus ex similitudine plenius erudita
universa
|
“generatio quaerentium Deum, quaerentium faciem Dei Jacob (Psal.
XXIII),”
|
|
in initio justificationis suae semetipsam accusaret, claroque concentu
hinc suae culpae, inde divinae confessionem justitiae decantaret. Tunc
etenim Israel terram fluentem lac in promissione accepit, quando
|
“tulit Deus hominem, et posuit eum in paradisum voluptatis,”
|
|
proposita conditione hac,
subauditur, obediendo praecepto Dei, et ita
sibi (Gen. II), Tunc autem inter comedendum idem Israel fratrem suum
vendidit in Aegyptum, quando ille
|
“in quo omnes peccaverunt (Rom. V)”
|
|
per gustum cibi vetiti semetipsum venundedit diabolo. De qua venditione
per prophetam Deus inclamans:
|
“Gratis, inquit, venundati estis,”
|
|
et gratuitam continuo liberationem promittens subjungit,
|
“et sine argento redimemini (Isa. LII).”
|
|
|
“Vocavit igitur Dominus famem super terram, ut Israel intraret in
Aegyptum (Psal. CIV),”
|
|
quando dixit Adae:
|
“Maledicta terra in opere tuo, in laboribus comedes ex ea cunctis diebus
vitae tuae, spinas et tribules germinabit tibi (Gen. III),”
|
|
et, praescripta sententia hac, emisit eum in hujus mundi exsilium. Haec
enim habitatio recte dicitur Aegyptus, quod vocabulum in tenebras
vertitur, quia tenebrae hic sunt ubi Deus non videtur. Ibi Pharao novus
Aegypti rex; hic diabolus novus regii nominis adulter, imo vetus
tyrannus, tenebrarum princeps. Ibi Aegyptii odientes Israel; hic
|
“principes et potestates mundi, rectores tenebrarum harum, spiritualia
nequitiae in coelestibus, contra quos, juxta Apostolum, nobis
colluctatio est (Ephes. VI).”
|
|
His ita praemissis, deinceps sequentia liberatricis gratiae mysteria,
secundum Scripturae hujus ordinem, sunt pertractanda.
|
|