CAPUT IV. De Dominica ante Ascensionem Domini.

Dominica ante Ascensionem Domini competenter haec evangelii lectio ponitur: Usque modo non petistis quidquam in nomine meo, petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum (Joan. XVI). Haec enim Dominus de ascensionis suae gloria locutus est, per quam discipuli ejus certi facti de illius omnipotentia, petere coeperunt in nomine ejus, ut gaudium eorum sit plenum; et perseverantes unanimiter in oratione cum mulieribus, et Maria matre ejus, et fratribus ejus, decimo die acceperunt Spiritum sanctum (Act. I). Hac ergo lectione opportune nobis suggeret, ut in nomine ejus fiducialiter petamus, illud ad memoriam revocantes in ascensione ejus, quod ait Joannes apostolus:

“Quia advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum justum, et ipse est propitiatio peccatorum (I Joan. II).”

Nam ut spem nostram ad petendum animaret, abiturus in coelum per passionis viam, hoc circa finem sermonis, quem in coena habuit, inculcare et replicare dignatus est, subjuncta protinus oratione qua completa, protinus traditus est. Verum non qualescunque simus nos, oblatam apostolis petendi facultatem, nobis aeque ut illis rapiendam esse putemus. Nisi enim illorum similes simus, qui haec audire mereantur: quibus et supra secundum Lucam dixerat:

“Vos estis, qui permansistis mecum in tentationibus meis (Luc. XXII):”

nisi, inquam, illorum similes simus, eadem fiducia nos ad petendum uti non possumus. Quapropter haec apostoli lectio congrue praemittitur: Estote factores verbi, et non auditores tantum, fallentes vosmetipsos (Jac. I). Fallit enim semetipsum miles, qui auditor, tamen non factor imperii, larga pro solo audito donativa reposcit. Idem post pauca: Si quis autem putat se religiosum esse, non refrenans linguam suam, sed seducens cor suum, hujus vana est religio (ibid.) Sane dum petimus lingua, quadam propria legatione fungitur, si absque freno et oris custodia, per otiosa vel etiam noxia verba facile vagatur, difficile dum petit, auditur, quia videlicet a vanis, quibus assueta est, usque ad aures Domini Sabaoth tantum est intervallum, ut non facile mereatur audiri. Et his quidem, qui ejusmodi sunt, alibi dicit idem apostolus:

“Petitis et non accipitis, eo quod male petatis (Jac. IV).”

His autem qui, sicut ait in fine lectionis hujus, immaculatos se ab hoc saeculo custodiunt, exemplo apostolorum, familiariter Dominus ait: Petite et accipietis, ut gaudium vestrum plenum sit. Quorum in typum Elisaeus, magistrum, non tantum corpore, sed et corde secutus, audire meruit:

“Postula quid vis, ut faciam tibi antequam tollar a te (IV Reg. II).”

Et illa merito concessa, cum magna fide utens fiducia:

“Obsecro, inquit, ut fiat spiritus tuus duplex in me (ibid.).”

Elias etenim currus Israel et auriga ejus Dominum nostrum praesenti capitulo significat, qui Ecclesiam suam ut auriga, verbo doctrinae suae regit, et ut currus divinitatis suae vehiculo in coelum subvehit. Elisaeus vero, qui semel et iterum atque tertio residere sibimet permissus ob amorem magistri, permisso noluit uti, apostolos atque apostolicos exprimit viros, qui ob amorem Christi concessis quoque recusantes uti, sequuntur illum ultra terminum praecepti, spontanei spectatores consilii. Quod in Evangelio dives adolescens facere nolens, abiit tristis (Matth. XIX). Igitur ei qui ejusmodi est petenti et dicenti:

“Obsecro ut fiat spiritus tuus duplex in me,”

dicit ascensor coeli Dominus Jesus:

“Si videris, quando tollar a te, 111 erit quod vidisti (IV Reg. II).”

Si videris, id est si oculos mentis ad terrena non deflexeris, sed solis coelestibus inhiaveris, erit quod petisti. In talibus quippe duplex fit spiritus Christi, quia cum ille mitis inter homines ambulaverit, sicut signavit Spiritus sanctus, dum super eum in specie columbae apparuit (Matth. III), istos idem spiritus mites pariter et zelo ferventes, reddit. Ad subditos namque, prout causa vel tempus exigit, nunc virga, nunc spiritu veniunt mansuetudinis (I Cor. IV). Haec illa jucunditas est, cujus vocem in introitu usque ad extremum terrae nuntiare jubemur hoc illud est beneficium, pro quo in offerenda gentes Deum benedicere, et in communione cantare, et salutare ejus nuntiare commonentur (Psal. XCV), quia nostrae naturae participem advocatum habemus (I Joan. I), cujus in nomine petentes, plenum gaudium accipere mereamur.