|
Magnum in coelo et in terra spectaculum, quod deinde post indulgentiam
regum Persarum subsecutum est. A somnio Mardochaei narrationem inchoare
libet, quod et si in Hebraeo non habetur, ut ait illustris vir
Hieronymus, tamen in editione vulgata principium erat voluminis Esther,
et ad rem nonnihil attinet. Anno secundo regnante Artaxerxe maximo,
vidit somnium Mardochaeus homo Judaeus, de tribu Benjamin, qui habitabat
in urbe Susis, illa civitas exordium sive caput regni erat.
|
“Apparuerunt inquit, voces, et tumultus, et tonitrua et terraemotus, et
conturbatio super terram; et ecce duo dracones magni, paratique contra
se in praelium, ad quorum clamorem cunctae concitatae sunt nationes, ut
pugnarent contra gentem justorum, fuitque dies illa tenebrarum et
discriminis, tribulationis et angustiae, et ingens formido super terram.
Conturbataque est gens justorum timentium mala sua, et praeparata ad
mortem, clamaveruntque ad Dominum. Et illis vociferantibus fons parvus
crevit in fluvium maximum, et in aquas plurimas redundavit. Lux et sol
ortus est, et humiles exaltati sunt, et adoraverunt inclytos (Esther.
XI).”
|
|
Porro post finem libri ejusdem capitulum hoc ferebatur.
|
“Dixitque Mardochaeus: A Deo facta sunt ista, recordatus sum somnii quod
videram, haec eadem significantis, nec eorum quidquam irritum fuit,
parvus fons qui crevit in fluvium, et in lucem solemque conversus est,
et in aquas plurimas redundavit. Esther est, quam rex accepit uxorem, et
voluit esse reginam. Duo autem dracones, ego sum et Aman, gentes quae
convenerant, hi sunt qui delere conati sunt nomen Judaeorum (Esther.
X).”
|
|
|
|