CAPUT 12

“Dixit ergo eis Jesus: Tempus meum nondum advenit, tempus autem vestrum semper est paratum.”

“Omnia tempus habent, ait Ecclesiastes.”

Ac deinceps:

“Tempus flendi, tempus ridendi, tempus plangendi et tempus saltandi (Eccle. III).”

Audiant hoc stulti, qui concionantem in plateis sapientiam despiciunt, et qui nec aures, nec oculos habent in capite suo, sed in finibus terrae non discernunt tempora haec, quod non dixit tempus ridendi et tempus flendi, sed primum tempus flendi, deinde tempus ridendi; prius tempus plangendi, et postea tempus saltandi (Prov. I; Eccle. II). Haec, inquam, tempora, quia non discernunt, intempestivos praeripiunt risus, et injussis atque immaturis tripudiant atque lasciviunt saltationibus, et ideo nondum status rerum commutatur. Oportet enim praesentem statum decedere, aliumque longe diversum et contrarium succedere, necesse est de risu ad fletum, de saltatione transire ad planctum. At vero illae futurae civitatis Rex, cujus

“regnum de hoc mundo non est (Joan. XVIII),”

novit sibi et suis prius flendum et post ridendum; prius plangendum, et postmodum esse exsultandum. Ait ergo:

“Tempus meum nondum advenit, tempus vestrum semper est paratum.”

Quid igitur? Cum venerit tempus tuum, quaeres in palam esse, et manifestabis teipsum mundo? Ita plane faciam, sed ipsa manifestatio mea longe alterius gloriae et honoris erit quam vestra gloria, et brevis honor vestri hujus temporis. Vos enim ad gloriam tenditis, malis operibus mundi adulando: ego ad gloriam proficiscar, mala mundi opera detestando. Hoc est quod sequitur: