|
Psalmus XXXIV in haec verba consequitur:
|
“Judica, Domine, nocentes me, expugna impugnantes me.”
|
|
Haec et caetera psalmi caput nostrum Christus de Judaeorum damnatione
non orando, sed divino judicio concedendo dicit. Et recte his psalmis,
qui praemissi sunt, iste ordine succedit. Ubi enim Domino Jesu
glorificato justificati per fidem in sanguine ejus exsultaverunt justi,
traditumque sibi gentibus proposuerunt ritum novi sacrificii, continuo
Judaei Christum nocentes atque impugnantes, judicati atque expugnati
sunt, perdito templo, et amissa terra, cujus in iracundia, juxta hunc
psalmum, loquentes dolos cogitabant, dicendo:
|
“Ne forte veniant Romani, et tollant nostrum locum et gentem (Joan.
XI).”
|
|
Nimirum et usque hodie, in iracundia ejusdem terrae loquentes dolos
cogitant, nimio quippe feruntur odio, ut nec nomen Christi audire
sustineant, non ignorantes, licet negitent, quia propter sanguinem ejus
perdiderunt terram. Recte igitur hic psalmus subsequitur:
|
“Judica, inquiens, Domine, nocentes me, expugna expugnantes me,
apprehende arma et scutum,”
|
|
videlicet Romanorum Titi et Vespasiani imperatorum.
|
“Et exsurge in adjutorium mihi,”
|
|
ut abducantur in omnes gentes captivi, ne remanente illis loco, gente et
pulchro templo, majus fiant scandalum evangelicae fidei.
|
|