|
|
“Et vidi et cecidi in faciem meam,”
|
|
etc., et quomodo ad gentes apostatrices missus sit.
|
“Et vidi, et cecidi in faciem meam. Et audivi vocem loquentis, et dicit
ad me: Fili hominis, sta super pedes tuos, et loquar tecum. Et ingressus
est in me spiritus, postquam locutus est mihi, et statuit me supra pedes
meos.”
|
|
Post revelatam Evangelii Christi gloriam, quae deinceps consecuta sint,
vel consequantur, prophetica visio demonstrare hinc incipit, clauso
quidem sermone, sed tali sermonis vel revelationis ordine, ut collata
cum rebus deinde gestis, prope quasi historica narratio sit. Propheta
ipse postquam Evangelii figuras sive imagines tam mirabiles pervidit,
jam nunc praedicatoris ejusdem Evangelii, id est apostolorum vel
discipulorum Christi typum gerit.
|
“Et vidi, inquit, et cecidi in faciem meam.”
|
|
Non statim ut vidit similitudinem quatuor animalium vel caetera quae
consecuta sunt, cecidit in faciem suam; sed postquam vidit similitudinem
throni, et desuper similitudinem quasi aspectus hominis,
|
“cecidi, ait, in faciem meam.”
|
|
Sic nimirum apostoli non statim ut Christum Dominum coeperunt sequi, et
videre gloriam Evangelii ejus, ita cognoverunt eum, vel ita crediderunt
ut adorarent eum, sed postquam resurrexit a mortuis, et in coelum
ascendit, adoraverunt, et adorandum illum esse praedicaverunt.
|
“Et audivi, ait, vocem loquentis, et ait ad me: Fili hominis, sta super
pedes tuos.”
|
|
Dicendo, fili hominis, admonebat eum propriae conditionis, ne nesciret
quod coelesti admissus esset visioni, gratiae magis esse quam meriti. Et
apostolis utique quodammodo dictum est: State super pedes vestros, et
revera ingressus est in eos Spiritus, et statuit eos super pedes suos,
quando qui prius erant infirmi et timidi, induti sunt virtute ex alto,
confirmati Spiritu sancto, ita ut, verbi gratia, Petrus, qui Christum
Dominum et Magistrum suum, confiteri timuerat coram una ancilla
ostiaria, jam confiteri non dubitaret in plena Synagoga, imo coram
universa Roma mundi domina, tot fascibus, tot potestatibus, totque
gladiis armata.
|
“Et audivi loquentem ad me et dicentem: Fili hominis, mitto ego te ad
filios Israel, ad gentes apostatrices quae recesserunt a me. Patres
eorum praevaricati sunt pactum meum usque ad diem hanc, et filii dura
facie et indomabili corde sunt.”
|
|
Quid aliud dictum putamus apostolis, nisi ut confirmati Spiritu sancto,
irent ad filios Israel, non jam Dei populum, sed plurali numero gentes,
gentes apostatrices, quae a Domino recesserunt, gentibus quibuslibet
deteriores, quorum patres praevaricati fuerint pactum Domini usque ad
diem illum, et ipsi malorum patrum filii pessimi, dura facie et
indomabili corde erant? Neque enim tunc temporis sine auctoritate
Scripturae diceret illis Stephanus protomartyr:
|
“Dura cervice et incircumcisis cordibus et auribus, vos semper Spiritui
sancto restitistis, sicut patres vestri, et vos (Act. VII).”
|
|
|
“Et dices ad eos: Haec dicit Dominus Deus: Si forte vel ipsi audiant, et
si forte quiescant, quia domus exasperans est. Et scient quia propheta
fuerit in medio eorum.”
|
|
Non ignorabat Dominus Deus quod nec ipsi audirent neque quiescerent,
sicut nec patres eorum audierant, aut quieverant, sed illis oportebat
primum loqui verbum Dei (Act. XIII), ut essent inexcusabiles, scire
nolentes quod propheta ille, de quo praedixerat Moyses (Deut. XVIII),
fuerit in medio eorum.
|
|