|
Dominica haec tertiam mundi aetatem significat, qua adolescentulam,
pubescentemque Ecclesiam respiciens Deus, cum jam tempus ejus juxta
prophetam tempus esset amantium (Ezech. XVI), eripuit illam de medio
fornicatorum, mittens Moysen, et Aaron, et per signa magna atque
portenta filios Israel educens de servitute Aegyptiorum. Cui rei valde
praesentis Dominicae congruit officium, valde competit id, quod hac die
legitur Evangelium. Nam sicut hic sedens caecus viam postulabat lucem,
sed a turbis increpabatur ut taceret (Luc. XVIII), ita illic filios
Israel intendentes ad fidem patrum suorum Abraham, Isaac, et Jacob, et
clamantes ad Dominum, ut educeret eos de Aegypto, quod in lingua nostra
tenebras sonat, cultumque sui nominis eos doceret, quae vera et
necessaria illuminatio est, increpabantur ab Aegyptiis opprimentibus et
superbe dicentibus:
|
“Vacatis otio, et ideo dicitis, Eamus et sacrificemus Domino (Exod. V).”
|
|
Igitur cum Dominus mittens Moysen et Aaron, jussit populum suum adduci
ad se, et coram illis fecit mirabilia per quae potuit verus Deus
agnosci, deditque legem scriptam et mandata vitae, ritumque colendi, jam
tunc magnus ille caecus, id est, humanum genus coepit illuminari, et
nunc usque illuminatur magis ac magis, contradicentibus licet atque
increpantibus turbis, semper quidem invisibilibus, nonnunquam autem
etiam visibilibus. Hoc enim Dominicae hujus consonat officium. Nam
ingressuro jam sacerdote quasi praevenit clamoribus adventum
illuminatoris sui caecus supradictus, dum chorus concinit: Esto mihi in
Deum protectorem (Psal. XXX). Nempe quod ait:
|
“Propter nomen tuum dux mihi eris, et enutries me (ibid.),”
|
|
ad viam spectat juxta quam sedet caecus mendicans. Via pariter et dux
idem est Christus. Sequens itidem collecta: Preces nostras, quaesumus,
Domine, clementer exaudi, clamor est caeci, magis ac magis ut
exaudiatur, inclamantis. Nam ut ait, atque a peccatorum vinculis
absolutes, ab omni nos adversitate custodi, turbam percutit eorum, quae
in oratione patitur, phantasmatum, sicut ille caecus in Evangelio turbam
increpantium, sicut filii Israel Aegyptios prohibentes et violenter se
tenentes, ne irent ad sacrificandum Domino Deo patrum suorum (Exod. V).
Epistolae quoque lectio, si linguis hominum loquar et angelorum, non ex
eo tantum loco quo dictum est: Videmus nunc per speculum et in
aenigmate, tunc autem facie ad faciem (II Cor. XIII), sed ex tota serie
sua, ad ejusdem illuminationem caeci respicit, dum cunctis charismatibus
excellentiorem viam demonstrat, id est charitatem. Charitas enim oculus
cordis est, qua quisquis caret, caecus est, et in tenebris ambulat, et
nescit quo eat (I Joan. II). Nam et cum illuminare coepisset Deus
humanum genus, ut dictum est, legem dando filiis Israel, hoc primum
collyrio oculos ejus inunxit, dicens:
|
“Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et
ex tota virtute tua, et ex tota mente tua, et proximum tuum sicutte
teipsum (Deut. VI).”
|
|
Graduale, cum solam liberationem filiorum Israel (de qua dictum est)
cunctis pene dictionibus personare videatur, tamen ex eo quod dicitur:
|
“Notam fecisti in gentibus virtutem tuam (Psal. LVII),”
|
|
ad eamdem spectat magni caeci illuminationem. Sic et in Tractu quod
dicitur: Intrate in conspectu ejus (Psal. LXLIX), et caetera, idem est
ac si diceret: Accedite ad eum et illuminamini. Quodque lecto supradicto
Evangelio dicimus in offertorio: Benedictus es, Domine, doce me
justificationes tuas (Psal. CX), nimirum aliis verbis illuminari
postulat caecus. Statim viae laudes arripit, juxta quam sedens et
mendicans illuminatus est, tantoque concentu, tam grandi vociferatione
viam testimoniorum persultat, viamque veritatis, et viam mandatorum
congeminat, ut saxorum quoque duritiam ad glorificandum illuminatorem
suum excitare queat. Quia vero non satis est, ad viam pervenisse, et
illuminationem scientiae percepisse, nisi abjiciamus desideria carnis,
congrue terremur illorum exemplo, de quibus dicimus in communione:
Manducaverunt et saturati sunt nimis, quia propter desideriorum
incontinentiam prostrati sunt in deserto, nec pervenerunt ad
repromissionis terram (Psal. LXXXVII; Num. XIV). Quorum nos exemplo
Paulus quoque sollicitos reddens:
|
“Sic currite, inquit, ut comprehendatis (I Cor. IX).”
|
|
Quem autem ducem credimus fuisse vel pastorem, cum iterum populum suum
et oves pascuae suae Dominus educeret de terra Aegypti, dividens illis
per divisiones gratiarum mare Rubrum baptismi, quod de latere ejus
pendentis in cruce profluxit? Nempe beatum Petrum apostolum, qui et in
magno corpore saepedicti hujus caeci princeps illuminatus est, dicente
ad eum Christo Filio Dei vivi:
|
“Beatus es, Simon Barjona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed
Pater meus qui est in coelis (Matth. XVI).”
|
|
Convenienter ergo ad eumdem apostolum Dominica haec statio fit, ut omnis
plebs videns magnificet Deum exemplo ejus dicentis:
|
“Populus acquisitionis, annuntiate virtutes ejus, qui vos de tenebris
vocavit in admirabile lumen suum (I Petr. II).”
|
|
|
|