|
|
“Dixerunt ergo Judaei: Quid faciemus ut operemur opus Dei?”
|
|
Sed istis tam fortibus tanquam humerosis regni Dei operariis, quam non
asperum jugum, quam non grave onus Rex iste imponat audiamus.
|
“Respondit Jesus et dixit eis: Hoc est opus Dei, ut credatis in eum quem
ille misit.”
|
|
Hoc opus Dei tantae suavitatis ac lenitatis jugum vel onus est, ut ei
nulla saeculi libertas, aut otium valeat comparari. Deliciosum opus
certe, et dulce omni homini, si scirent omnes filii Adae dulcedinem ejus
experiri, evaporato sensu carnis, vel inflatione miserae vanitatis, quae
ex prima radice, id est, ex primo parente in cunctos humani generis
ramos et fructus nimis pertinaciter sese effudit. Hoc enim opus et non
aliud, datum est primo homini, quando
|
“tulit eum Dominus et posuit in paradiso voluptatis, ut operaretur et
custodiret eum (Gen. II).”
|
|
Quid enim laboris arbitramur illi fuisse injunctum ab eo quod dictum
est,
|
“ut operaretur et custodiret eum?”
|
|
Putamusne quod impositum fuerit illi hoc operis, ut operando, in sudore
vultus sui vesceretur ex omni ligno paradisi, aut ut poma paradisi
custodiret ne dirutis sepibus aliquis praedo nocturnus illa decerperet?
Ergo quod dictum est:
|
“Ut operaretur et custodiret eum,”
|
|
hoc esse intelligere debemus, ut Creatori suo in laude et gratiarum
actione fidelem animum gereret, plusquam Deum quam ullam Dei creaturam
diligeret, et credendo consilio ejus, paradisum servaret sibi, ne
peccando habitationem ejus amitteret. At ille ingratus, cum antequam
operandi praeceptum accepisset, mercede operis donatus esset (prius enim
in paradisum tulit eum Deus foris plasmatum quam operandi daret illi
praeceptum), ingratus, inquam, suave jugum, et leve onus abjecit Dei et
Domini Creatoris sui. Quid enim asperitatis aut gravitatis habebat,
imperio credere dicentis:
|
“Ex omni ligno quod est in paradiso comedes, de ligno autem scientiae
boni et mali ne comedas. Quacunque enim die comederitis ex eo, morte
moriemini (ibid.).”
|
|
Igitur opus Dei omni otio suavius, hoc est,
|
“ut credatis, inquit. in eum quem ille misit.”
|
|
Hoc maxime et ipsa definitio credendi in eum palam dabit intelligi. Quid
est enim in Deum credere, nisi Deum non propter sua, sed propter seipsum
diligere? Nam qui Deum propter aliud quam propter seipsum quaerunt
(quemadmodum isti, qui veniebant ad Dominum Jesum quia non signa
viderunt, sed quia manducaverunt ex panibus, et saturati sunt) nec Deum
diligere, nec in Deum credere dicendi sunt. Aliud enim est credere Deo,
credere Deum, et credere in Deum. Possunt quidem credere Deo vel credere
esse Deum, sed credere in Deum nullatemus dicendi sunt. At illi, qui
Deum non propter temporale emolumentum, sed propter ipsum diligunt, vere
in Deum credere dicendi sunt (Rom. VIII). Et hi profecto gustaverunt
gustuque suavi experti sunt hoc opus Dei, quod est credere in Dei
Filium, opus esse sine labore, jugum sine asperitate, onus sine
gravitate. Ergo quod ait:
|
“Ut credatis in eum quem ille misit,”
|
|
idem est ac si dixisset: Ut non propter panes quos manducastis, sed
propter meipsum ad me veniatis. Sed omnes amici hujus mundi non eo
spiritu aguntur, ut confitentes Christum dicere possint ei: Non tua, sed
teipsum quaerimus.
|
|