CAPUT XXI. Cur Dominus discipulos ad videndum se in Galilaeam invitaverit, cum et Hierosolymis visus sit, et quod ideo processio fiat singulis Dominicis.

Ut autem processioa geretur, ex mystica Evangelii auctoritate tractum est, scilicet, ex eo, quod angeli mulieribus praecipiunt, dicentes:

“Ite, dicite discipulis ejus et Petro, quia praecedet vos in Galilaeam (Marc. XVI),”

et ipse Dominus occurrens illis exeuntibus a monumento, cum tenuissent pedes ejus et adorassent eum:

“Ite, inquit, nuntiate fratribus meis ut eant in Galilaeam, ibi me videbunt (Joan. XX).”

Primi hujus mandati, quod Dominus resurgens per angelos suos et per se ipsum suis mandat discipulis ut eant in Galilaeam,

“et ibi me videbunt,”

inquit, si causam agnoverimus, procul dubio fatebimur merito fieri, quod mandatum illud hac die, cunctisque per annum Dominicis memoria celebri, id est, processione frequentamus solemni. Non enim sine causa, non absque divini pondere consilii sese in Galilaea videndum esse promittit, cum Hierosolymis sese illis ostendere potuerit, imo et quinquies ipsa die qua resurrexit ibidem visus sit. Quod si non aliud quam latus, manus et pedes palpandos et contrectandos illis in Galilaea ostendere disponit, hoc frustra vel sine pondere rationis, quod omnino incongruum divinae est majestati, videbitur agi. Hoc enim tam secundum Joannem quam secundum Lucam, hac eadem die Hierosolymis fecit, cum reversis Hierosolymam duobus discipulis, quibus ostensus fuerat, euntibus in Emmaus, et referentibus quae viderant illis secum mirantibus, stetit Jesus in medio eorum et dixit eis,

“Pax vobis.”

Et cum hoc dixisset, ostendit eis manus et latus (Joan. XX; Luc. XXVII). Quid ergo amplius in Galilaeam evocatis ostenderit, quaerendum est. Hoc nimirum, quod inimicum erat Hierosolymis terrenae civitati, unde illos evocavit et templo sacerdotioque veteri, propositum suum, imo totius Trinitatis consilium illis aperuit:

“Data est, inquit, mihi omnis potestas in coelo et in terra: euntes, docete omnes gentes, baptizantes eas in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Ecce haec est illa magna transmigratio, quam Galilaea quoque suo commendat nomine. Magna, inquam, transmigratio Christi discipulis imperata, transmigrare de Judaeis ad docendas et baptizandas omnes gentes, cum ante dixisset:

“In viam gentium ne abieritis (Matth. X),”

et de vetustate circumcisionis ad novam gratiam baptismi, cujus nunc regulam praescripsit, quam hactenus nusquam tradiderat illis. Magna sane causa, et digna, quam Dominus non solum verbis ediceret, sed et facto praesenti praefiguraret. Nam quomodo ante passionem suam, plerisque dictis aut factis suis similitudines adhibere consuevit; verbi gratia, quomodo superius octava abhinc die veniens ad passionem, ut genus humanum redimeret, eamdem generis humani redemptionem, per asinae et pulli ejus significavit solutionem (Matth. XXI): sic tunc apostolis suis dicens,

“Euntes, docete omnes gentes, baptizantes eas in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti (Matth. XXVIII),”

eamdem gratiae suae transmigrationem significare voluit per Galilaeam, quae Latine vertitur in transmigrationem. Totum hoc ad nos, id est, ad Ecclesiam de gentibus respicit, ad quam salus ex Judaeis hoc praecepto transmigravit. Recte igitur et merito in primi hujus mandati commemorationem, quod statim, ut visus est Dominus noster post resurrectionem,

“Nuntiate, inquit, fratribus meis, ut eant in Galilaeam, ibi me videbunt (Joan. XX),”

nos processionem agimus solemnem, nosque et loca nostra aspergimus aqua benedicta, in honorem hujus diei, quo jussi sumus baptizari in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti.