CAPUT XXXV. Quod Joseph nato, dixerit

“socero suo: Dimitte me, ut revertar.”

Nato autem Joseph, dixit Jacob socero suo: Dimitte me, ut revertar in patriam et ad terram meam. Da mihi uxores et liberos meos, pro quibus servivi tibi ut abeam. Tu nosti servitutem qua servivi tibi. Sic praemissum est, nato autem Joseph ut procul dubio subintelligas, quia nondum nato illo haec dicere Jacob renuisset. Si enim etiam tunc timuit ne auferret filias suas, et idcirco clam illo profectus est, sicut ait, quod inscio te profectus sum, timui ne violenter auferres filias tuas, quanto magis Rachelem quam amabat, auferri sibi timere poterat, si proficisci vellet, cum adhuc nullum in ea filium sibi suscepisset? Ergo, quia per nativitatem Joseph velle uxoris confirmatum sibi esse credidit, recte nato Joseph ista dixit, vel haec dicta ejus relatura nato Joseph Scriptura praemisit, simulque ad exaggerandum jus suae dimissionis, ut dimitteretur exire cum uxoribus suis: Tu, inquit, nosti servitutem qua servivi tibi. Sed nec illud praetereundum, quod ait: Ut revertar in terram et ad patriam meam peregrinationem patrum suorum, patriam terramque suam vocans propter Deum: et e contrario, terram patrum suorum peregrinationem suam vocans, cum dicit: Apud Laban peregrinatus sum (Gen. XXXII).