CAPUT III. Quae vel qualia desiderando Daniel, vir desideriorum dici meruerit, proponens in corde suo ne pollueretur de mensa regis.

Porro nunc nobis in memoriam veniat, hunc sanctum Danielem coelesti testimonio virum desideriorum esse dictum (Dan. IX). Qualium enim desideriorum erat vir, nisi qualia conjicere possumus ex revelationibus hujusmodi? Dicamus ergo quia, cum unus Deus, unum sit sanctorum desiderium, duo propter illud eis desideranda sunt, alterum, ut auferatur peccati regnum, quod jam factum est, et fit per primum Christi adventum, alterum, ut inimicis Dei tota insultationis tollatur vox, quod faciendum est per secundum Christi adventum. Horum desideriorum flammam sancto huic sine dubio tempora illa multum adauxerant. Amabat enim Deum, et necesse erat ut pro illo quem amabat aemularetur contra illud inimicum regno ejus, peccati regnum, contra inimicos regni ejus peccatores homines, ut diceret illud Davidicum:

“Usquequo peccatores, Domine, usquequo peccatores gloriabuntur?”

(Psal. XCIII.) et his similia. Videbat se exsulem, natum in hoc mundo, propter originale peccatum, audiebat propter actualia peccata captivato Dei populo dicere gentes:

“Ubi est Deus eorum? (Psal. CXIII).”

Hinc tyranidem diaboli, illinc superbiam aspiciebat hominis verbis. Nimirum utrorumque oderat amicitiam, quia veram solius Dei desiderabat gloriam. Opportunas itaque pro re et tempore consolationes assecutus est, juxta praeparationes, quibus cor suum praeparabat dicente Psalmista:

“Desiderium pauperum exaudivit Dominus, praeparationes cordis eorum audivit auris tua (Psal. IX).”

Praeparationes hujus luctuosas, Scriptura haec statim primo loco indicat. (CAP. I.)

“Proposuit autem Daniel in corde suo, ne pollueretur de mensa regis, neque de vino potus ejus, et rogavit eunuchorum praepositum, ne contaminaretur.”

Ac deinceps:

“Pueris autem his dedit Deus scientiam et disciplinam in omni libro et sapientiam. Danieli autem intelligentiam omnium visionum et somniorum.”

Unde quia vir desideriorum ejusmodi erat, et viriliter desiderabat judicium Dei, divino illum constat praesagio sic meruisse nuncupari. Daniel quippe interpretatur judicium Dei.