|
Consilium itaque vel artem in hominis anima sitam operae pretium est
advertere, qualiter ab anima absque diminutione ejus in auditorem
quempiam vel in actum transeat. Si cunctis qui adesse vel audire
possunt, tuum consilium proferas, tuamve scientiam doctor sedulus in
multorum aures dicendo, docendo transfundas, et quos vacuos acceperas,
discentium animos impleas, num idcirco sensus tuus defluxit, imminu tus
est, et sui aliquid detrimentum passus est? Itemque si artifex es, et
egregium aliquod opus meditaris, modumque structurae prius in mente
praepingis, et postmodum in re mirandum atque laudandum in actu
componis, nunquid ingenii tui vena protinus aruit, nec idem retinet quod
edidit? Quanto ergo magis sapientia Dei, quae est Deus, Dei Filius est,
omnium artifex, omnia prospiciens, quae attingit a fine usque ad finem
(Sap. VIII), non sic nata est ut efflueret, non sic genita est ut
paternam substantiam diminueret? Nec tunc, quando primum ad componendam
mundi fabricam emicuit, et omnia visibilia vel invisibilia condidit, nec
tunc, quando in utero Virginis carnem assumens, humanae naturae tota
inscripta est, nihil minus in corde suo Pater habuit, nec ideo verbum in
ejus natura deletum aut detritum est, quia totum illud in nostrae
naturae pellem transcripsit. Hic ergo, Arius scilicet, et quicunque
Trinitatem consubstantialem non confitentur, anathema sint, inquit
sancta synodus Nicaena. His autem qui consubstantialem Trinitatem
praedicant, regna coelorum sint praeparata.
|
|