CAPUT XXIII. Quare domus Juda servata sit, Israele in captivitatem ducto, cum utrobique justi aliquot fuerint.

Hic jam illud quis forte objicit, quod in Israel quoque, qui translatus est, nonnulli Deo placertes fuerunt, et non potest negari. Nam, exempli gratia, Tobias ex tribu et civitate Nephthali, illa captivitate captus, et captivus fuit sanctus, et vitae laudabilis, sicut de eo scriptum est quia

“cum captus esset in diebus Salmanasar regis Assyriorum, in captivitate tamen positus, viam veritatis non deseruit (Tob. I),”

quam adeo firmiter tenuit, ut dignus existeret novo miraculo, mira novitate angelicae visitationis. Cur ergo saltem huic et caeteris, quorum illa historia meminit, non addidit Dominus misereri, ut absolverentur jugo captivitatis, sicut misertus est Judae, et domui David? Ac haec, inquam, domus Juda vel domus David, non solum hoc patrecinium apud misericordem Deum habuit, quod illic aliqui inventi sunt justi, sed quod certo sciendum, et memoriter tenendum est, veritatem verbi Dei vel promissionis, necessario adimplendam nativitate vel incarnatione Christi, de tribu Juda, de semine David. Causam istam Israel, in Assyrios ductus captivus, non habuit, quia, sicut jam superius memoratum est, non de aliqua tribu Israel, sed de tribu Juda promissum erat quod Christus nasciturus esset. Causa ista, non meritum juvit tribum Juda, veritas Dei necessario implenda, non propria justitia servavit domum David. Proinde, non magis querendum est de Tobia caeterisque justis, qui justi esse potuerunt in diebus illis, quod non eos Dominus in terram suam reduxerit, quam modo querimur de Judaeis, qui convertuntur ad fidem Christi, quod non statim reducantur in terram, de qua ducti sunt captivi. Fuerint tunc ubivis decem tribus, de quibus Christus non erat nasciturus, sint nunc ubivis dispersi Judaei, quamvis ad fidem conversi, quoniam jam Christus est natus, sufficiebat Deo, et sufficit humano generi, quia tantum sollicitus fuit et praecavit, quod praemonuit fidelis monitor David, dicendo:

“Ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”