CAPUT XXI. Quam utile nobis fuerit, Christum e paupere Virgine matre nasci.

Nulla potest verbis lingua consequi, imo nec cujusquam cogitatu comprehendere mens hominis, quanta nobis commoda provenerunt ex eo quod humilitas divinitatis, humilitas Verbi Dei, non divitem, sed pauperem Virginem matrem sibi elegit, quod ancillam suam respexit, tanto apud se coram divitibus vel superbis humilem, quanto constat excelsis Libani cedris minorem esse virgam quamlibet, de radice vetusta egredientem. Si enim parentes Christus divites elegisset, quis hodie pauperibus in Ecclesia Christi locus esset? Nunc autem et

“potentes Deus non abjicit, cum et ipse sit potens (Job XXXVI),”

et saepius in hoc mundo pauperes elegit, cognoscendo illos in benedictionibus suis, id est praeclara illis dona tribuendo Spiritus sui, qualia nimirum divitibus habentibus consolationem suam rarius concedit.

“Videte,”

inquit Apostolus,

“vocationem vestram fratres, quia non multi sapientes secundum carnem, non multi potentes, non multi nobiles: sed quae stulta sunt mundi elegit Deus, ut confundat sapientes; et infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia; et ignobilia mundi, et contemptibilia elegit Deus, et ea quae non sunt, ut ea quae sunt destrueret: ut non glorietur omnis caro in conspectu ejus (I Cor. I).”

Ergo pauperibus et infirmis saepius coelestia vocationis suae dona largitur Deus abundantius. Et ista consideratio pulcherrimam nobis effecit considerationem patris optimi, qui notum et verum habet testimonium, quod spiritu omnium justorum plenus fuerit. Qui minus indiget, inquit, agat Deo gratias, et non murmuret. Qui vero plus indiget, tribuatur ei, et humilietur pro infirmitate, non extollatur pro misericordia. Nimirum, cum haec dicit, hanc sentimus esse imitationem Dei, qui spiritualia sua dare abundantius consuevit plus indigentibus, scilicet pauperibus infirmis ignobilibus, ut secundum multitudinem dolorum in corde ipsorum, consolationibus hujusmodi laetificentur animae ipsorum (Psal. XCIII).