|
Hac ultima contumelia finitis amicorum verbis, beatus Job altiori
acumine innitens, coepta prosequitur, ejusque dicta tam sunt valida quam
extrema; quia et sic usus jurisperitis esse solet, ut argumentum, quo
adversariis suis eminere se praevident, ad conclusionem servent.
|
“Cujus, inquit, adjutor es?”
|
|
Magna et digna potentis animae indignatio, non ferentis quod Baldad
adjutor Dei videri appetat, quia videlicet, etsi sunt aliqui Dei
adjutores, tales ille nunquam dignatur habere adjutores, qualis hic
erat, qui in condemnationem innocentis proximi Deum se adjuvare putabat,
quod utique faciendo, non tam adjutor quam adulator, non tam laudator
erat quam irrisor. Cujus, inquam, adjutor es?
id est ejus, cujus ego baculum fregerim?
|
“et sustentas brachium ejus, qui non est fortis,”
|
|
scilicet ne me reluctante teneri et delicati lassetur brachium Domini?
videlicet ut qui conducti plorant in funere, dicunt et faciunt prope
plura dolentibus ex animo, sic et tu derisor vero plus laudatore
moveris.
|
“Et sustentas, inquam, brachium ejus, qui non est fortis,”
|
|
id est ita ad adjuvandum ingeris, quasi me non satis fortiter
percusserit, cum econtrario ut constantius percutere possit, cum
econtrario velit ipse teneri, sicut per quemdam illi dicitur:
|
“Non est qui consurgat et teneat te (Isa. LXIV).”
|
|
|
|