CAPUT 24

Unde non vanam fuisse constat illius sanctimonialis visionem, quam audisti. Referebat dictum sibi per visum occurrendum esse beato Martino, isto die suo, in ipsis rogationum diebus tunc imminentibus, quae ante Ascensionem Domini ex more celebrantur. Mirabatur illa pro nuntio hujuscemodi, sciens, et in somnis quoque memoria tenens, festum beati Martini non agi diebus illis, sed longe alio tempore anni undecimo die mensis Novembris. Non ergo multum attendens visum velut otiosum reticuit, donec tu, quem venturum esse non ante visum illum sciebat, electus advenisti, die Rogationum. O quanta cum laetitia cleri et populi, quanto cum tripudio non solius civitatis, verum etiam totius patriae, quantis cum laudibus Christi civitatem introisti? Cujus laus, cujus erat ille honor? Nunquid tuus aut tibi debitus? Ergo tibi verbis congruentibus vicem rependere volo. Nam quia solitus eras vel mihi, vel de me aliis dicere, quod ea quae scriberem ego, mihi non magis imputares quam asino, ego similiter dico quia tantam illius susceptionis gloriam fere non magis tibi ascribo, quam illam gloriam, sive honorem, laudesque turbarum, cum palmarum ramis occurrentium Domino ascribere velim illi, cui sedebat asello. Non enim propter se, sed propter sessorem suum dignus erat asellus ambulare viam stratam vestimentis hominum, tantisque circumdari floribus, et ramis palmarum (Matth. XXI). Sic nec tu taliter suscipi dignus fuisti propter temetipsum, sed propter habitantem in corde tuo per fidem Jesum Christum (Ephes. III). Haec videns illa jam dicta sanctimonialis, visum quem viderat, ad te pertinere recognovit, et extunc quibusque fiducialibus enarravit. De humilitatis tuae insignibus sermonem repetam sperans, et spem meam firmissimam esse desiderans quod in ipsa perseverabis, et perseverando gloriam tibi in futurum thesaurizabis, quia non gloria humilitatem, sed

“humilitas, ait Sapientia, gloriam praecedit (Prov. XV).”

Hoc tibi vel cordi tuo recte persuasisti, propter humilitatem Filii hominis, cujus gloriam et honorem beata dilectione diligis. Ipse enim dixit:

“Non ita erit inter vos, sicut inter principes gentium, qui dominantur eorum. Sed quicunque voluerit inter vos major fieri, sit vester minister, et qui voluerit inter vos primus esse erit vester servus. Sicut Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare, et dare animam suam redemptionem pro multis (Matth. XX; Luc. XXII).”

Nonne quotidie hic Filius hominis ministrat nobis in sancto altari ministerium ejusdem redemptionis, scilicet, sacramentum corporis et sanguinis sui? Quare ergo non erubescimus ministrari, tali ministro ministrante nobis, et audemus cuiquam dominari, nisi solis vitiis? Audi me adhuc unum quod narrabo tibi de hujusmodi, qualia superius narravi, quia sic voluisti. Cum adhuc essem recentior, et proinde etiam attentior in ordine hujus ministerii, scilicet in officio presbyterii, vidi in visu pleno jucunditatis, ministrantem nobis istum Filium hominis. Quid dicam, vel qualibus verbis eloquar habitum gestumque ministrantis?