LIBER SEPTIMUS.


CAPUT 1

Factum est, o dilectissima dilecti, factum est, ut dixisti:

“Veni, dilecte mi; egrediamur in agrum, commoremur in villis.”

Felix dies felicia nobis tempora hujus egressus vestri ad nos ab illis qui repulerunt vos, dicentibus amicis, et vestri consilii consciis ad illos.

“Vobis quidem oportebat primum loqui verbum Dei, sed, quoniam repellitis illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes (Act. XIII).”

Nunquid vero non solum illud audierant dictum propheticum quod subjunxerunt, dicentes:

“Sic enim praecepit nobis Dominus: Posui te in lucem gentibus ut sis salus mea usque ad extremum terrae? (Isa. XLIX.)”

Imo et caetera quam multa hujus gratiae oracula, et istud secretissimum audierant et intellexerant quod tu hic, o gratia plena, dixisti:

“Veni, dilecte mi, egrediamur in agrum, commoremur in villis.”

O quantum gaudium, quanta exsultatio illius sterilis et desertae, quae non habebat virum, quando certum de scripturis propheticis egressus vestri ad ipsam et suae salutis audivit testimonium!

“Audientes autem gentes, ait illa Scriptura, gavisae sunt, et glorificaverunt Verbum Domini, et crediderunt quotquot erant praeordinati ad vitam aeternam (Act. XIII).”

Secundum illud gaudium praesenti loco loquitur ipsa exsultans et laetabunda et laudans.