VERS. 30.

“Cutis mea denigrata est super me.”

Juxta historiam virtus sermonis patet ex poena passionis. Juxta allegoriam vero bene hoc sanctae Ecclesiae vocibus congruit.

“Cutis, inquit, mea denigrata est,”

id est infirmi qui in me exteriori utilitati deserviunt, timore persecutionis, candidum justitiae colorem perdiderunt, et ad nigredinem iniquitatis venerunt Quod Jeremias sub praecipui metalli specie deplorat, dicens:

“Quomodo obscuratum est aurum, mutatus est color optimus?”

(Thren. IV.)

“Et ossa mea aruerunt prae caumate,”

id est fortes viri, in quibus tota corporis mei compago solidatur, zeli sui igne cruciantur, videlicet pro eo quod

“cutis mea,”

id est infirmorum vita,

“denigrata est,”

dolentes et dicentes:

“Quis infirmatur, et ego non infirmor, quis scandalizatur, et ego non uror?”

(II Cor. XI), et caetera talia.