CAPUT XXI. De Dominica vicesima prima post Pentecosten.

Officium dominicae vicesimae primae voces continet hominis, in conflictu virtutum vitiorumque positi, qui interdum, cum coeperit sanctis florere virtutibus, et juxta benedictionem hominis timentis Deum uxor illius, videlicet domus Dei, cui forte praesidet, sicut vitis abundans excreverit in lateribus domus suae, id est in amplitudine sanctae Ecclesiae, et filii ejus, sicut novellae olivarum in circuitu mensae suae (Psal. CXXVII), cum, inquam, ita profecerit, repente tentator diabolus occulta Dei dispensatione permissus, domum, id est conscientiae ejus statum concutiens evertit, et filios ejus, id est, virtutes animi, turbata in cognitione conscientia, pene conterit. Hoc luce clarius ex offerenda comprobatur: Vir erat in terra, nomine Job (Job. I). Moraliter enim in ejusmodi homine aguntur ea, quae in tentatione hujus beati Job historialiter acta memorantur. Hujus ergo nobilis et praeliatoris animi concussionem, vel periculum significat in Evangelio febris quae pene exstinxerat reguli filium (Joan. IV). Praecurrens autem epistola confortat eum circumventum tentationibus, et consolatur, ne abundantiori tristitia absorbeatur (II Cor. II), dicendo: Confortamini in Domino, et in potentia virtutis ejus. Non enim est nobis colluctatio adversus carnem et sanguinem (Ephes. VI), etc. Introitus autem. In voluntate tua Domine (Psal. LXXII), etc., vox est ejusdem militis, humili conscientia cnm beato Job in terram corruentis, id est terram se esse cognoscentis, ac dicentis:

“Dominus dedit, Dominus abstulit, sicut Domino placuit, ita factum est, sit nomen Domini benedictum (Job. I).”

Post quam confessionem petit circumfusus e tentatione effugium, dicens in graduali: Domine, refugium factus es nobis (Psal. LXXXIX). Et in communione: In salutari tuo anima mea, et in verbum tuum speravit (Psal. CXVIII).