|
|
“Quem mittam, et quis ibit nobis,”
|
|
et quid illud:
et quod Stephanus protomartyr sese obtulerit, et secundum sensum
praesentis loci dura illi populo stans in concilio nuntiaverit.
Et audivi vocem Domini dicentis: Quem mittam, et quis ibit nobis? Et
dixi: Ecce ego, mitte me. Et dixit: Vade et dices populo huic: Audite,
audientes, et nolite intelligere, et videte visionem, et nolite
cognoscere. Excaeca cor populi hujus, et aures ejus aggrava, et oculos
ejus claude, ne forte videat oculis, et auribus suis audiat, et corde
suo intelligat, et convertatur, et sanem eum. Quem, inquit, mittam, et
quis ibit nobis? Ac si dicat: Quoniam neminem ex eis, quos mittimus
vivere permittunt, et meipsum occiderunt, quem inveniam tantae
fortitudinis, ut mittam eum? Quis ibit, vel quis ire audebit nobis et
dicet eis: Me, quem occiderunt Filium hominis sedere super solium
excelsum, et elevatum, sedere vel stare a dextris Dei? Et dixi: Ecce
ego, mitte me. Et dixit: Vade, etc. Supra diximus in personam eorum qui
auditis Petri apostoli dictis compuncti corde dixerunt: Quid faciemus,
prophetam dixisse, vae mihi, quia tacui, etc. Cujus nunc in persona
dicit: Ecce ego, mitte me. Cujus, inquam, nisi protomartyris Stephani,
qui gratia et fortitudine plenus ire non timuit? Nempe ille quasi
injussus, ultro se obtulit, et ecce ego, mitte me, dixit, nec enim
legimus quod per aliquem apostolorum mandatum accepit, sed quod publicum
testimonium perhibens Filio Dei, cum tantum diaconus esset, prodigia et
signa faceret aspostolicae virtutis (Act. VI). Nonne iste praesentem, de
quo loquimur, legationem evidenter attulit, qui cum staret in concilio,
cum esset plenus Spiritu sancto, intendens in coelum, vidit gloriam Dei,
et ait: Ecce video coelos apertos, et Filium hominis stantem a dextris
virtutis Dei (Act. VII)? Vade, inquit Dominus, dices populo huic: Audite
audientes, et nolite intelligere, etc. Nimirum et hanc legationis partem
pertulit, qui causas tantae irae non tacuit. Dixit enim: Dura cervice,
et incircumcisis cordibus, et auribus, vos semper Spiritui sancto
restitistis, sicut et patres vestri et vos. Quem prophetarum non sunt
persecuti patres vestri? Et occiderunt eos, qui pronuntiabant de adventu
justi, cujus nunc vos proditores, et homicidae fuistis (ibid.). Plane
quod dictum est, aure audietis, et non intelligetis, continuo verum esse
constat. Nam ubi dixit: Ecce video coelos apertos, et Filium hominis
stantem a dextris virtutis Dei, acclamantes voce magna continuerunt
aures suas, et impetum fecerunt unanimiter in eum (ibid.). Excaeca,
inquit, cor populi hujus. Et dixi: Usquequo, Domine? Et dixit: Donec
desolentur civitates absque habitatore, etc. Et est sensus. Tandiu non
audiet, et non videbit, et excaecatum habebit cor donec civitates
Judaeae, Vespasiano Titoque pugnantibus, penitus subvertantur, in tantum
ut ne nomen quidem pristinum remaneat, et domus si quae remanseriut sine
habitatore sint, et terra redigatur in solitudinem, et vel fuga vel
captivitate in totum orbem Judaicus populus dispergatur, et nequaquam in
Judaea, ut prius, sed in cunctis gentibus Judaeorum populus
multiplicetur. Nam hoc est quod sequitur: Et multiplicabitur quae
derelicta fuerat in medio terrae, et adhuc in ea decimatio, et
convertetur. Ac si dicat: Quid autem dico multiplicabitur? Tanta erit
infelicitas residui populi, ut ad comparationem prioris multitudinis vix
decima pars remaneat. Convertetur, inquit, et erit in ostensionem sicut
terebinthus et sicut quercus quae expandit ramos suos. Semen sanctum
erit id quod steterit in ea. Et erit in depraedationem, quando post
annos ferme quinquaginta Arianus venerit, et terram Judaicam penitus
fuerit depraedatus in tantum ut terebintho et quercui, quae glandes
amiserit, comparetur. Denique post extremam vastitatem, etiam leges
publicae pependerunt, et prohibiti sunt Judaei terram, de qua ejecti
fuerant, ingredi. Si quis autem crediderit in Christum, et impletum
fuerit illud quod supra legimus: Nisi Dominus Sabaoth reliquisset nobis
semen, quasi Sodoma essemus, et similes Gomorrhae fuissemus (Isa. I),
quando, juxta Apostolum, reliquiae salvabuntur (Rom. IX), hoc semen
sanctum erit, et apostolorum germine cunctae Ecclesiae pullulabunt.
|
|