|
id est ipsam percussionis meae adversitatem, cogitationes meae, in eo
quod dissipatae sunt,
id est in magnam exsultationem, videlicet quia justis nonnunquam amplius
placet ex adversitate mala perpeti quam ex prosperitate terrenis curis
fatigari.
|
“Et rursum post tenebras,”
|
|
scilicet praesentis vitae,
id est quam perdidi in primo parente divinae claritatis visionem. Vel
quia hic adversitas et prosperitas vicissim sibi succedere non desinunt,
sicque fit ut in luce nox in suspicione, in nocte vero lux in
praesumptione sit. Ita dictum potest accipi,
|
“rursus post tenebras spero lucem,”
|
|
ac si dicat, post praesentem doloris adversitatem exspecto divinae
consolationis prosperitatem.
|
|