CAPUT XIX. Quid significet quod benedictionis subreptionem illam aequanimiter Isaac toleravit, et quod ad Rebeccae suggestionem, Jacob ad uxorem misit accipiendam.

Nuntiata sunt haec Rebeccae. Si haec dixit in corde suo, quomodo nuntiata sunt Rebeccae? Sed sciendum quia ille quidpiam dicit in corde suo, qui illud quod dicit non vult audiri in publico, sicut e contrario ille palam loqui recte dicitur, qui illud quod dicit, ubicunque dicat in publico audiri vult. Unde et Dominus qui discipulis multa secreto dixerat, dicit tamen pontifici: Ego palam locutus sum mundo, et in occulto locutus sum nihil (Joan. XVIII). Quae mittens et vocans Jacob filium suum, dixit ad eum: Ecce jam Esau frater tuus minatur ut occidat te; nunc ergo, fili, audi vocem meam, et consurgens fuge ad Laban fratrem meum in Haran, habitabisque cum eo dies paucos, etc. Omne consilium pro Jacob a Rebecca sumit initium. Ipsa ad subripiendam benedictionem illum submisit, ipsa fugae consilium prior porrigit, et deinde pro conjugio quoque ejus sollicita, dicit ad Isaac: Taedet me vitae meae propter filias Heth. Si acceperit Jacob uxorem de stirpe hujus terrae, nolo vivere. Isaac et subreptionem benedictionis aequanimiter tolerat, et consilium vel placitum ejus optimum comprobat, ut communicato consensu, mittatur Jacob ad accipiendam uxorem de filiabus Laban. Sic nimirum omne consilium salutis gentium, coram Domino nostro Jesu Christo ab auctoritate Scripturae processit. Nam ille quidem, pro humano affectu Judaicum populum fovere volebat, quemadmodum gallina congregat pullos suos sub alas (Matth. XXIII). Verumtamen, exigente Scripturarum veritate ut relinqueretur illis domus sua deserta (ibid.), sic ille non contradixit neque retrorsum abiit, quomodo et Isaac pro defraudatione Esau, vel submissione Jacob, nullum contra Rebeccam, vel contra Jacob verbum fecit. Monstrat illa qualem nos gentes tenere debeamus religionem, scilicet de fide Patrum, et non de caeremoniis Judaeorum, sicut in Actibus apostolorum placitum esse legimus Spiritui sancto et apostolis (Act. XV), et Christus quanquam nihil super hac re praecepisset dum cum illis esset, sed potius dixisset: In viam gentium ne abieritis (Matth. X), judicium tamen hoc appellat, et ratum ducit.