|
Diximus pro posse, quomodo et ubi misericordia et veritas obviaverunt
sibi, jam dicendum etiam ad quid, nam etiam hoc supra propositum est. Ad
quid ergo misericordia et veritas sibi obviaverunt? ad quid convenerunt?
ad quid justitia, quae est ipsa veritas, et pax, quae est ipsa
misericordia, osculatae sunt? Nimirum ad consulendum et habendum de
rebus magnis consilium, ad pertractandum magnae rei negotium, scilicet
quomodo salvaretur genus humanum. Non enim leve erat pondus hujus rei,
quomodo salva ratione justitiae seu veritatis, quae est ipsum Verbum,
sive Filius Dei, hominem excusaret, et saluti restitueret misericordia,
quae est Spiritus sanctus. Habitum ergo est consilium, imo quod ante
saecula fuerat consilium praefinitum, tunc ex utero Virginis productum
est ad effectum, agendo scilicet, quatenus constaret ad hominem plus
calamitatis esse passum, quam peccatis suis promeruisset. Haec ergo fuit
summa consilii in illa conventione obviantium sibi misericordiae et
veritatis, sive osculantium justitiae et pacis, hominem illum divinae
benignitatis, fructum terrae nostrae, scilicet Virginei ventris oportere
mortalem nasci, et mori, et resurgere a mortuis, atque ita consummatum
per fidem in cordibus nostris, ut essemus nos duo, videlicet homo
peccator, ac propter peccatum morti addictus, et in unoquoque nostrum
homo absque peccato mortalis factus, et mortificatus, et idcirco mortis
victor effectus. Nonne ita, o mediator Dei et hominum, homo Jesu
Christe, ego et tu duo sumus? imo nonne unus spiritus et unum corpus
sumus? (I Cor. VI.) Attamen alio respectu duo sumus, et de nobis duobus
Sapientia loquitur:
|
“Melius est duos simul esse quam unum. Habent emolumentum societatis
suae. Si unus ceciderit, ab altero fulcietur: si quispiam praevaluerit
contra unum, duo resistunt ei (Eccle. IV).”
|
|
Ubi fit, aut fiet istud? Nimirum in ista vita incipitur, et in porta,
cujus meminit Psalmista dicendo:
|
“Non confundetur cum loquetur inimicis suis in porta (Psalm. CXXVI);”
|
|
in porta, inquam, id est, in exitu vitae hujus perficitur. Quomodo ibi
perficitur? Astando ante tribunal Christi, et parata ibi statera, quam
beatus Job suis temporibus nondum paratam suspirans, dicebat:
|
“Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui, et calamitas quam
patior in statera! quasi arena maris haec gravior appareret (Job VI).”
|
|
Statera ista tunc parata est, quando misericordia et veritate, ut jam
dictum est, obviantibus sibi, immortalis Deus mortalis homo factus est.
Cum ergo venitur ad examen staterae hujus, dum statur ante tribunal
judicis hujus, ibi sunt duae lances, altera misericordiae, altera
judicii, et tamen duo sunt, ut jam diximus, scilicet homo qui peccavit,
et habitans per fidem in corde ejus Christus (Ephes. III), qui non
peccavit: appenduntur peccata unius tantum in statera judicii,
appenditur calamitas duorum in statera misericordiae, et calamitas
mortis ejus qui peccavit, verbi gratia, Job aut alterius viri fidelis,
et calamitas mortis ejus qui non peccavit, scilicet Jesu Christi. Nonne
itaque calamitas in lance misericordiae gravior appareret quam peccata
in lance judicii? Plane gravior quasi arena maris, utpote duplum contra
simplum, quia cum simus duo, et unus tantum peccaverit, ambo solvimus
debitum mortis. Quid igitur? profecto sicut scriptum est, et nos jam
meminimus:
|
“Si quispiam praevaluerit contra unum, duo resistunt ei (Eccle. IV),”
|
|
id est, si princeps mundi hujus contra steterit, ut accuset animam
egredientem, a Christo habitante in se defensionem petit:
|
“Apprehende, inquiens, arma et scutum, exsurge in adjutorium mihi (Psal.
XXXIV).”
|
|
|
|