CAPUT XIII. Quid sit quod dictum est:

“Non permanebit spiritus meus in hominibus in aeternum, eruntque dies ejus centum viginti anni.”

Dixitque Deus: Non permanebit spiritus meus in hominibus in aeternum, quia caro sunt, eruntque dies illius centum viginti annorum. Olim in Hebraeo sic scriptum esse putabatur: Non judicabit spiritus meus homines istos in aeternum. Et hic erat sensus: Quia fragilis est in homine conditio, non eos ad aeternos servabo cruciatus, sed hic illis restituam quod merentur, siquidem de eo quod scriptum est: Non vindicabit Deus bis in ipsum, magni et illustres viri ut supra jam dictum est, diversa senserunt. Nunc autem sic secundum Hebraicam veritatem legimus: Non permanebit Spiritus meus in hominibus in aeternum quia caro sunt. Et est sensus: Ecce homines omnes caro sunt, et omnes carnem sequendo viam suam corruperunt. Nonne ergo pro re dixit: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est. Nunc ergo videte ne forte mittat manum suam, et sumat etiam de ligno vitae, et comedat, et vivat in aeternum, et dimisit eum de paradiso voluptatis? Quid enim futurum erat, si viveret homo in aeternum, cum certissime moriturus, et quotidie moriens, etiam nunc corruperit omnino viam suam? Igitur sicut tunc providens dixi, sic et nunc confirmata sententia dico, quia spiritus meus, id est, spiritus a me ad imaginem meam factus, non permanebit in hominibus in aeternum, quia cum deberent esse spirituales homines, caro sunt, solaque quae carnis sunt, sapiunt. Adeo in sententia perdurabo, ut non modo non vivat homo in aeternum, verum etiam brevius vivendi tempus, et pauciores sint anni singulorum. Et erunt, inquit, dies centum viginti annorum. Alii quidem paulo plures, alii paulo pauciores, post diluvium vixerunt annos, ut Jacob, qui centum et quadraginta septem, ut Joseph, qui centum et decem vixit annos, sed ejus qui haec scribit, scilicet Moyses, dies fuere centum et viginti annorum. Sic enim de eo scriptum est: Moyses centum et viginti annorum erat, quando mortuus est (Deut. XXXIV). Miroque ac pene ineffabili modo vir mitissimus super omnes homines qui morabantur in terra, seipsum in illa congerie morientium, ac propter corruptionem vitae suae pauciore tempore viventium opportune et importune ingerit, quodammodo deflens, quod illic secundum Dei praescientiam percussus ipse fuerit, ut moriturus non saltem tempora Mathusalae implere posset, quatenus ingrediatur terram repromissionis, sed sint dies sui pauci id est anni tantum centum et viginti. Aliter: Sed erunt dies eorum centum et viginti anni, hoc est habebunt centum et viginti annos ad agendam poenitentiam. Quia vero poenitentiam agere contempserunt, noluit Deus tempus exspectare decretum, sed viginti annorum spatiis amputatis induxit diluvium anno centesimo agendae poenitentiae destinato. Haec antiquior sententia est.