CAPUT XVIII. De eo quod dictum:

“Nullus relinquat ex eo usque mane,”

et quod avari colligentes, in Deo spem suam non ponant.

“Dixitque Dominus per Moysen ad eos: Nullus relinquat ex eo usque mane.”

Juxta litteram fides exigitur a populo, ut totam sui curam Deo committentes, solliciti non sint de crastino (Matth. VI). Quorum inobedientiae, vel minimae fidei poenam dignam miraculum illud praesignavit, quod cum dimisissent

“quidam ex eis usque mane, scatere coepit vermibus, et computruit.”

Hoc enim exemplo commoveri se sciat infidelis avarus, qui spem suam in Deo non posuit, et idcirco divitias recondendo mammonae servit.

“Videbunt justi, inquit Psalmista, et timebunt: et super eum ridebunt et dicent: Ecce homo, qui non posuit Deum adjutorem suum, sed speravit in multitudine divitiarum suarum (Psal. LI).”

Nam eum qui hujusmodi est, et nunc quandiu vivit, curarum atque sollicitudinum vermis comedit, et in futuro vermis qui non morietur comesturus est. Porro spiritualiter scatens de manna vermiculus ille est, qui loquitur in Psalmo:

“Ego autem sum vermis, et non homo (Psal. XXI),”

sicut vermis sine concubitu de manna scaturit, sic solus sine virili semine de virgineo ventre conceptus et natus est Christus Filius Dei. Sed hoc ubi praedicatur infidelibus Judaeis, scandalum est illis: sordidum enim et indignum Deo reputant, de femina potuisse nasci. Computruit ergo talibus manna verum, quod de coelo descendit; sed quod hoc pacto infirmum est eis, fidelibus virtus est, et sapientia. De eo quod dicit:

“Hoc est quod locutus est: Requies Sabbati sanctificata est Domino;”

itemque:

“Sex diebus colligite, in die autem septimo Sabbatum est Domini, idcirco non invenietur,”

et caetera, jam superius dictum est. De urna aurea, quae cum manna reponi jussa est coram Domino, ad servandum in generationes sempiternas, alio loco opportunius dicemus.