CAPUT X. Quod Moyses Aegyptium quemdam de fratribus suis percutientem redarguit, et liberatorem suae gentis se fore praescierit.

“In diebus illis, postquam creverat Moyses, egres sus ad fratres suos, vidit afflictionem eorum, et virum Aegyptium percutientem quemdam de Hebraeis fratribus suis,”

etc.:

“Postquam creverat,”

id est, per annos quadraginta. Sic enim Stephanus protomartyr in concione Judaeorum orationem faciens loquitur:

“Cum autem impleretur ei quadraginta annorum tempus, ascendit in cor ejus ut risitaret fratres suos filios Israel, et cum vidisset quemdam injuriam patientem, vindicavit illum, et fecit ultionem ei qui injuriam sustinebat, percusso Aegyptio (Act. VII),”

Et qua fretus auctoritate id fecerit, continuo subsecutus, ait:

“Aestimabat autem intelligere fratres suos quomodo Deus per manus ipsius daret salutem illis (ibid.).”

Cum enim haec dicit profecto illud significat quod Moyses gentis suae liberatorem fore se presciret.

“At (illi inquit) non intellexerunt;”

id est intelligere noluerunt. Nam et continuo subsequitur:

“Subsequenti vero die apparuit illis litigantibus, et reconciliabat eos in pace, dicens: Viri fratres estis, ut quid nocetis alterutrum? Qui autem injuriam faciebat, repulit eum, dicens: Quis te constituit principem et judicem super nos? Nunquid interficere me tu vis, quemadmodum interfecisti heri Aegyptium?”

(Ibid.) Hanc unius negationem omnibus adscribit postmodum, dicens:

“Hic est Moyses, quem negaverunt, dicentes: Quis te constituit principem et judicem?”

(Ibid.) Et recte. Nam cunctis profitentibus uni negare non licuisset, praesertim pro omnibus, quia non dixit super me, sed

“super nos.”

Amplius autem injustam negationem exaggerans, inculcat, et replicat illum.

“principem designans et judicem.”

“Hunc, inquit, Deus principem et redemptorem misit, hic eduxit illos, hic est Moyses, qui dixit filiis Israel: Prophetam vobis suscitabit Dominus de fratribus vestris, tanquam me ipsum audietis. Hic est qui fuit in Ecclesia in solitudine, cum angelo qui loquebatur ei (Deut. XVIII),”

etc. Haec et hujusmodi cur coram attulerit, novissima exclamatione depromit:

“Dura cervice et incircumcisis cordibus et auribus vos semper Spiritui sancto restitistis, sicut patres vestri et vos. Quem prophetarum non sunt persecuti patres vestri?”

Nempe subauditur, Moysen negaverunt, Samuelem abjecerunt, David de regno exturbaverunt, alios lapidaverunt, alios secuerunt, alios in occisione gladii interfecerunt (Hebr. XI). Tandem ita concludit,

“et occiderunt eos qui praenuntiabant de adventu Justi, cujus nunc vos proditores et homicidae fuistis (Act. VII).”

Igitur Moyses in exemplum hujus negatus est a dicentibus:

“Quis te constituit principem et judicem super nos?”

Videlicet quemadmodum negandus erat Justus a dicentibus:

“Non habemus regem nisi Caesarem (Joan. XIX),”

quemadmodum hic negatus a suis, abiit acquirere sibi Ecclesiam de gentibus, sic Moyses negatus fugit suos, et uxorem accepit alienigenam de filiabus sacerdotis Madian. Porro talis egressus Moysi ad fratres suos, ut videret afflictionem eorum, illa negatio, quam Apostolus in catalogo patrum fide nobilium commemorat, recte esse dicitur, qui sic ait:

“Fide Moyses grandis factus, negavit se esse filium filiae Pharaonis, magis eligens affligi cum populo Dei, quam temporalis habere peccati jucunditatem, majores divitias aestimans thesauro Aegyptiorum improperium Christi. Aspiciebat enim in remunerationem. Fide dereliquit Aegyptum, non veritus animositatem regis (Hebr. XI).”

Unde hoc quod non veritus sit animositatem regis? Videlicet quia fugiens animum regis, non tamen armaturam deposuit zeli, eadem quippe justitia vel pietate septem filias sacerdotis Madian a pastoribus defendit, et oves earum adaquavit, qua et virum percusserat Aegyptium, eo quod percussisset quemdam de Hebraeis fratribus suis, et qua nihilominus altera die Hebraeos rixantes conspiciens, eum qui faciebat injuriam corripuit, unde

“invisibilem”

quem

“tanquam videns sustinuit (ibid.),”

hoc modo vel ordine videre meruit.