CAPUT XLVI. Quid spiritualiter velit quod Laban Jacob persecutus est, et quod Rachel dixit:

“Secundum consuetudinem feminarum accidit mihi.”

Et ecce usque hodie, Christum vel Christi alumnos, mundum fugientes, id est nihil in hoc mundo possidere cupientes, insequitur mundus, dum eos semper quidem malis exemplis, nonnunquam etiam vi sibimet conformare nititur. Usque hodie, inquam, sic fugientes insequitur mundus, et usque hodie Rachel insectatoris sui mundi idola furatur. Quoties enim hi qui habitu vel ordine religionis contemplativam pollicentur vitam, ad avaritiam, quae est simulacrorum servitus (Ephes. V), aspiciunt, ita ut nonnunquam de rebus ecclesiasticis fraudem faciant, sive, quod et plerumque fit, spiritualia Dei dona tribuant pro pecunia, Rachel veternosi patris sui furatur idola. Porro quid contemptibilius, quid abjectius, quam quod abscondit ea subter stramenta cameli, et sedit desuper, simulans quod secundum consuetudinem feminarum sibi acciderit? Scrutatur quippe Laban tentorium Rachelis, si forte sua illic idola inveniat, quando saeculares homines, illam simulacrorum servitutem, quam sibi solam esse licitam putant, id est, ejusmodi avaritiam in moribus religiosorum furtim subesse denotant, vulgo jam sciente quia vendentes et ementes Jesus de templo suo iratus et rigidus cum flagello ejiciat (Matth. XXI). At illi occasionem quamlibet praetendunt, quae rationabilis quidem esse videatur, rationis tamen veritate careat, quemadmodum camelus munditiei quippiam habere videtur, quia ruminat, sed vere mundum non est animal, quia non findit ungulam. Et illa quidem fortassis mentita est, dicendo, quia secundum consuetudinem feminarum nunc accidit mihi; sed revera de anima cujusque talium qui de praedicta simulacrorum servitute furtum faciunt, recte propheta dicit: Omnes qui quaerunt eam, non deficient, in menstruis suis invenient eam (Jer. II). Interea tamen Deus propter eos qui Christi sunt, quique in sancta Ecclesia ejus usque ad finem saeculi non deerunt, jugiter arguit mundum, cujus redargutiones saecularium corda paulatim evincunt. Cum, inquit Christus, evenerit Paracletus spiritus veritatis, ille arguet mundum (Joan. XVI). Ait ergo redarguens a Deo: Veni ut ineamus foedus. Verba foederis haec sunt: Intueatur Dominus et judicet super nos, quando recesserimus a nobis. Si afflixeris filias meas, et si introduxeris uxores alias super eas, nullus sermonis nostri testis est absque Deo qui praesens respicit. Haec cum diceret, maxime pro Lia sollicitus erat, quam inexpetitam, indotatam, vultu despicabilem nescienti clanculo immiserat. Illam namque, non repugnante justitia, pene ut concubinam repudiare poterat, quippe cui fidem maritalem non dederat, neque coram testibus vel amicis Laban nuptias ejus celebraverat, antequam ad illam ex more ingressus fuisset. At ille non solum non repudiare in tenderat, verum etiam pro jure ejus, ut praedictum est (Gen. XXX), arte usus, effecerat ut non abiret indotata, scilicet ubi, virgis variis in canalibus positis coram ovibus, mutata est conceptuum natura.