|
|
“Et ego claritatem quam dedisti mihi, dedi eis, ut sint unum sicut et
nos unum sumus. Ego in eis et tu in me, ut sint consummati in unum, ut
cognoscat mundus, quia tu me misisti, et dilexisti eos, sicut et me
dilexisti.”
|
|
Hoc plane illud est, quod hic idem Joannes in Epistola sua dicit:
|
“Charissimi nunc filii Dei sumus, sed nondum apparuit quid erimus.
Scimus, quia cum apparuerit, similes ei erimus, quia videbimus eum
sicuti est (I Joan. III).”
|
|
Quam enim claritatem intelligere debemus in eo quod ait:
|
“Et ego claritatem, quam dedisti mihi, dedi eis,”
|
|
nisi illam quam exspectatio creaturae exspectat, scilicet revelationem
gloriae filiorum Dei? Hanc utique claritatem dedit Pater huic unigenito
suo, primogenito mortuorum, resuscitans eum a mortuis, et constituens ad
dexteram suam in coelestibus, dando illi quod in eo nostra non habuerat
natura, honorem incorruptionis, gloriamque immortalitatis. Etenim ex eo
jam, quia multitudini accidentium non subjacet nostra in verbo Dei
substantia, veraciter unum est, atque idem permanet. Unde cum dixisset,
addidit ut superius,
|
“sicut et nos unum sumus.”
|
|
Quod ad consubstantialitatem Patris et Verbi, congrua referri non
potest. Quia videlicet, non sicut Pater et Verbum unum sunt, ita et nos
unum esse possumus; sed illam claritatem quam dedit Filio Pater; quam
dedit, inquam, quia prius secundum carnem, non habuerat, scilicet,
immortalitatis atque impassibilitatis gloriam et honorem, quo coronavit
ex mortuis resurgentem, nos in filios adoptati, exspectamus (Ephes. I).
Proinde, quod dixit:
|
“Ut sint unum sicut et nos unum sumus,”
|
|
non ad ipsam spectat quae propria est Verbi cum Patre
consubstantialitatem, sed ad eam quae non solum homini Dominico, sed et
cunctis fidelibus ejus per gratiam communis est, cum beata et immortali
Trinitate, incorruptibilis aeternitatis beatitudinem. Et hoc uno
Psalmista gloriosam, de qua supra dictum est, civitatem beatificans:
|
“Jerusalem, inquit, quae aedificatur ut civitas, cujus participatio ejus
in idipsum (Psal. CXXI).”
|
|
Idipsum namque est, quod semper idem est et immutabiliter permanet, et
hoc vere clarissimum et summum bonum est, quod habet cum Deo nostra jam
substantia, primum in Christo, deinde in toto corpore ejus habitura est,
quod est Ecclesia (Ephes. I), non communione naturae, sed participatione
gratiae. Et hanc procul dubio claritatem, Pater Filio, secundum quod
homo est, dedit; ipse autem Filius, secundum quod Deus est, dedit
fidelibus suis, sicut nunc ait:
|
“Et ego claritatem quam dedisti mihi, dedi eis.”
|
|
Juxta quod alibi dictum est:
|
“Quotquot autem recepe runt eum, dedit eis potestatem filios Dei fieri
(Joan. I).”
|
|
Quae unitatis stabilitas, quia hic incipitur, dum per fidem unum sumus,
et idem sapimus, idcirco praemisit quod jam praedictum est:
|
“Non pro his autem rogo tantum, sed et pro eis qui credituri sunt per
verbum illorum in me, ut omnes unum sint,”
|
|
etc. Amplius autem illam futurae unitatem beatitudinis exprimit, cum
subjungit:
|
“Ego in eis, et tu in me, ut sint consummati in unum.”
|
|
Verum cum tota Trinitas unus Deus, Pater, et Filius et Spiritus sanctus
aeque et nunc per fidem habitat in cordibus nostris, et in futuro per
speciem inhabitura; quare sic dixit et sic distinxit,
|
“ego in eis, et tu in me;”
|
|
nisi se solum mediatorem Dei et hominum voluit demonstrare. Sola namque
Filii persona praeter hoc quod per fidem, ut dictum est, habitat in
cordibus nostris, modo quodam est in nobis, videlicet, quia in carnem et
naturam nostram descendit, et nihilominus Pater in illo est, quia
descendentem non deseruit; nec enim ita Filius semetipsum exinanivit, ut
formam Dei amitteret, assumendo formam servi (Philipp. II). Ita
mediatore Dei intercedente, ad aeternitatem reducti, consummamur in
unum, et participatio nostra fit in idipsum. Unde nunc ait:
|
“Ut sint consummati in unum.”
|
|
Quod vero continuo subsequitur,
|
“ut cognoscat mundus, quia tu me misisti, et dilexisti eos sicut et me
dilexisti.”
|
|
Cognitionem illam cogit intelligi quae non jam in parte, sed in
plenitudine erit, Paulo testante, cum dicit:
|
“Nunc cognosco ex parte, tunc autem cognoscam, sicut et cognitus sum (I
Cor. XIII).”
|
|
Cognoscat ergo, id est, experiatur mundus, ipso immortalitatis fructu
(Rom. VIII); mundus, inquam, id est, omnes redempti, salvati, atque in
unum consummati, cognoscant, et facie ad faciem videant,
quod nunc cognoscunt ex parte, et vident quasi per speculum in aenigmate
et cognoscant quod nunc credunt et sperant,
|
“quia dilexisti eos sicut me dilexisti,”
|
|
id est, mihi conformes esse voluisti: hoc tantum excepto, ut sim ego
primogenitus in multis fratribus in quo nihil eorum felicitas minuitur,
sed charitas magis delectatur. Summam totius postulat, brevi tandem
conclusione recolligit.
|
|