|
Sabbati officio duorum concordia populorum praesignatur, Judaei scilicet
atque gentilis, qui tandem uno eodemque Spiritu se illuminatos
profitentes, agnitum ambo sine controversia sequentur Christum. Duo
namque caeci, qui in Evangelio referuntur illuminati (Matth. XX), hos
duos significant populos, quod ex praeeunte lectione Epistolae
manifestum est. Quibus enim nisi Judaeorum pariter et gentium, duobus
contra se invicem rixantibus populis Paulus ait: Justificati igitur ex
fide pacem habemus ad Deum, per Dominum Jesum Christum (Rom. V). Quod
superiora legentibus atque intelligentibus clarum est, ubi longa et
valida disputatione causatur Judaeos et Graecos omnes sub peccato esse,
nec istos excusabiles esse propter ignorantiam Dei, nec illos
justificari potuisse ex operibus legis, et omnibus aeque necessariam
esse Christi gratiam. Quibus omnibus sub peccato conclusis tandem
infert: Justificati igitur ex fide (ibid.), etc. Itaque duo caeci,
illuminati, mystice duo sunt populi, quorum et illa vox est in introitu,
sumpto de praedicta lectione Epistolae: Charitas Dei diffusa est in
cordibus nostris per inhabitantem Spiritum ejus in nobis. Adeo jejunium
fieri praesenti hebdomada, ratio vel auctoritas exigit, ut maxime
officiis consonent lectiones, et Evangelia ad jejunium pertinentia. Sed
et lectiones quinque si considerentur, Spiritus sancti gratiam
testantur, omnes quidem significationibus rei competentibus, quaedam
autem apertis vocibus, ut haec prima Joelis prophetae: Effundam de
Spiritu meo super omnem carnem (Joel II), etc. Secunda quoque, qua
dicitur: Numerabitisque septem hebdomadas plenas usque ad alteram diem
expletionis hebdomadae septimae (Levit. XXV), praesentem solemnitatem
contingit, quam numeratis a Paschae die septem hebdomadibus, pro adventu
Spiritus sancti celebramus, quae magna, et apud antiquos in memoriam
datae legis festivitas hebdomadorum erat, et apud nos in memoriam datae
gratiae, id est remissionis peccatorum jucundus jubilaeus est. Et quia
post factam duorum concordiam populorum in brevi Dominus venturus est,
recte filiis absentiam sponsi deflentibus, et cum desiderio reditum ejus
exspectantibus, illa consolantis verba in communione canimus: Non vos
relinquam orphanos, veniam ad vos iterum, et gaudebit cor vestrum (Joan.
XIV)
|
|