CAPUT 3

“Subiit ergo in montem Jesu, et ibi sedebat cum discipulis suis.”

Ergo, inquit, quia trans mare abiit, idcirco ipse quoque in montem subiit, quia videlicet propter hoc illum Deus exaltavit, quia

“factus est obediens usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. II);”

et idcirco super omnes coelos coelorum caput exaltavit, quia de torrente passionis in via bibit (Psal. CIX).

“Ibi sedebat cum discipulis suis,”

procul dubio in magna solemnitate contemplationis, habens coram se opus suum, et religioso corporis habitu exprimens praeparationem gloriae et honoris, in quo sedere habebat

“ad dexteram majestatis in excelsis (Hebr. I),”

et quod ubi foret ipse, illic essent simul et discipuli sui. Si enim omnis vita sapientis meditatio mortis est, cum utique nesciat homo finem suum (Eccl. IX), quanto magis ipse qui noverat et pro velle suo disponebat cursum suum, et finem suum, quem latere non poterat, quae utilitas esset in sanguine suo, dum descenderet in corruptionem (Psal. XIX), cunctas humanitatis suae vias secundum eumdem finem suum coram se habebat? Quam congruo autem tempore procedebat Evangelista pulchre innuit, ita subjungens:

“Erat autem proximum Pascha dies festus Judaeorum.”

Festo quippe Judaeorum die, qui dicitur Pascha (Exod. XII), id est transitus, quando Agnus brutus, in figura hujus veri et rationalis Agni immolabatur et ejus sanguine postes consecrabantur, et sic transitus filiorum Israel per mare Rubrum celebratur, tenendus erat hic idem Dominus et omnibus sequentibus se viam maris Rubri, id est baptismi, per mortem suam paraturus, et omnia quae nunc tam praeeunte miraculo significat quam et subsequenti sermone commendat, in semetipso completurus. Bene ergo secundum intentionem operantis Domini pertinuit ad diligentiam scribentis ut diceret:

“Erat autem proximum Pascha, dies festus Judaeorum.”