CAPUT 30

“Si ego testimonium perhibeo de me, testimonium meum non est verum. Alius est qui testimonium perhibet de me.”

Hoc enim et caetera quae sequuntur veritatis hujus firmamenta, maxime ab auctoritate sumpta sunt, quibus commemorat defensionem vel testificationem sui curae fuisse et esse Deo Patri, qui illum testificatus est, et antequam veniret testimonio Scripturarum, id est, legis et prophetarum, et nunc praesentem commendat et defendit evidentibus testimoniis operum mirabilium; simulque et horrendum scelus deinceps ostendit Judaeorum, qui venientem illum in nomine Patris sui non susceperunt, alium autem venientem in nomine suo suscipient. Ait ergo:

“Si ego testimonium perhibeo de me, testimonium meum non est verum.”

Ac si dicat: Ecce omnia palam audistis. Ego apud vos verba faciens et haec dicens, ut vos salvi sitis, non vestro vel aliorum more hominum, verbis accuratis benevolentiam vel favorem vestrum captare studui, sed exhibito verae virtutis opere, cunctorum hominum benevolentia digno, id est, sanato toto homine a longaeva infirmitate, auditorium postulavi, et qualescunque vos esse scirem ad audiendum, non propter vos tantum, sed propter eos qui audituri sunt, causam meam dixi.

“Pater meus usque modo operatur, et ego operor,”

eamdemque causam dividens, id solum quod in controversia est, scilicet quod et mihi aeque ut patri liceat in Sabbato operari, tam consueta hominibus argumentationis firmitate quam coelesti veritate defendi. Nunc et deinceps examinate legitime, id est, sicut lex praecipit, verba hujus testimonii.

“Si ego testimonium perhibeo de me,”

id est, si a meipso veni, si non veni et loquor in nomine Domini, sed solus ego meipsum proprio et solo defendo testimonio, testimonium meum non est verum, id est, verba quae loquor non habebunt effectum, et tunc sicut lex dicit, hoc habebitis signum, quod verbum quod dico, Dominus non locutus est (Deut. XVIII). Sed non est, nec erit ita.

“Alius est qui testimonium perhibet de me,”

videlicet Deus Pater, ipse de quo vobis nunc dico.

“Pater meus usque modo operatur et ego operor.”

Alius, inquam, id est, alia ejusdem, cujus et ego sum substantiae persona est. Alioquin non recte diceretur alius; non enim de diversis, impariumque substantiarum individuis dicitur unius et alius, sed hoc unum et hoc aliud. Dico autem quia ille est alius, ut in pluribus personis, unitas substantiae, personarum pluralitas intelligatur. Ille, inquam, alius testimonium perhibet de me.

“Et scio quia verum est testimonium ejus, quod perhibet de me.”

Scio, inquam, et testimonium perhibenti de me testimonium perhibeo, quia testis verax est et verum testatur de me. Non enim sum sicut caeteri homines, quorum nemo scit, utrum amore an odio dignus sit (Eccle. IX), et cui omnia in futurum reservantur incerta. Quinimo et si spiritum adoptionis filiorum acceperunt (Rom. VIII), et ipse Spiritus testimonium reddit spiritui illorum, quod sint filii Dei, testimonium illud, non tam verum aut justum quam gratuitum et indebitum dicendum est; quia non est debiti sed gratiae, non justitiae sed misericordiae, non est enim testimonium comparium, sed inclinatae dignationis monimentum.

“Ego autem”

non

“in iniquitatibus conceptus sum”

“etenim”

non

“in peccatis concepit me mater mea (Psal. L),”

“nec possum a meipso facere quidquam, nisi quod video Patrem facientem. Ergo testimonium quod perhibet de me, verum est,”

justum est, debitum est et utique testimonium comparium atque ideo legitimum, sed nondum aperte dixi quis ille sit.