CAPUT IV. Cur hora nona convenimus adorare crucem.

Hora autem fere nona (Matth. XXVII; Marc. XVII; Luc. XXIII), quando mox traditurus spiritum clamavit voce magna, dicens:

“Pater, in manus tuas commendo spiritum meum (Luc. XXIII):”

vidensque quod factum fuerat, et quod sic clamans emisisset spiritum, centurio, nostrae fidei praecentor, clamavit et ipse dicens:

“Vere Filius Dei erat iste (Matth. XXVII; Marc. XXIII),”

jussitque Pilatus ad petitionem Joseph reddi corpus, venitque Nicodemus ferens myrrhae et aloes quasi libras centum, et acceperunt corpus Jesu, et involverunt linteis cum aromatibus (Matth. XXVII; Marc. XVII; Luc. XXIII; Joan. XIX); tunc, inquam, licuit his et aliis discipulis appropinquare, et querelas tanto funeri depromere, paulatim dilapsis persecutoribus: vel quia diutino Dominicae mortis satiati spectaculo discesserant; vel quia viso terraemotu, quo velum templi scissum est, et petrae scissae sunt, et monumenta aperta sunt, territi diffugerant (Matth. XXVII). Circa nonam igitur horam conveniamus et nos, et supremo funeri, non tam missale officium, quam funebrem exhibeamus planctum, quem et hoc ordine peragimus.