CAPUT XXXIII. De consolationibus ejus, quod qui septies fugerat Saul, septies triumphavit de hostibus, insuper sciens quod Christi pater futurus esset.

(II REG. CAP. VIII.)

“Factum est autem post haec percussit David Philisthaeos, et humiliavit eos. Et tulit David frenum tributi de manu Philisthiim.”

“Secundum multitudinem dolorum meorum in corde meo, ait hic ipse David, consolationes tuae, Domine, laetificaverunt animam meam (Psal. XCIII).”

Hoc vere et secundum praesentes successus suos canere potuit rex utrobique felix, scilicet temporalibus pariter et aeternis. Dudum quippe profugus et exsul, nunc promissione accepta pater Christi futurus, septies de suis triumphat hostibus, qui, ut supra taxavimus, septies persequentem fugerat Saul. Supra semel et iterum percusserat Philisthaeos, primo in Baalpharasim dicens:

“Divisit Dominus inimicos meos coram me, sicut dividuntur aquae, et propterea vocavit nomen loci illius Baalpharasim (II Reg. V);”

secundo in valle Raphaim dicente Domino:

“Non ascendas obviam eis, sed gyra post terga eorum, et venies ad eos ex adverso pirorum (ibid.).”

Verumtamen in Hebraeo non

“pirorum”

legitur, sed flentium, id est idolorum. Quae idcirco flentium vocantur, quia fletu digna sunt, et eos qui ea colunt ad fletum miseriarum perducunt. Tradunt Philisthaeos idolum habuisse, cui in lacrymis hominum sacrificium parabatur. Huic illi more suo lacrymis sacrificabant, et eis ex adverso venit David. Tertio nunc percussit David Philisthaeos, ut jam dictum est, et humiliavit eos, et tulit frenum tributi de manu Philisthinorum. Frenum tributi quinque erant civitates Philisthinorum, quae frequenter Israel tributarium sibi faciebant, quas eis tulit David, et humiliavit eos, fecitque eos sibi tributarios.

“Percussit Moab, et mensus est funiculo coaequans terrae.”

Quod profecto magnum est praeconium perfectae victoriae, quia quemadmodum quis terram funiculo metitur, sic eos distribuit ad placitum suum, alios reservari, alios occidi imperans, sic repugnare non audentes, quomodo terra reluctari non novit aut dicere mensori suo: Quare metiris me sic? Idcirco magnifice dictum est:

“Mensus est autem duos funiculos, unum ad occidendum, alium ad vivificandum. Percussit deinde David Adar Ezer filium Roob regem Soba, et cum eo Syriam Damasci, quae venerat ut ei praesidium ferret; facta est quoque Syria David serviens sub tributo. Posuit et in Idumaea custodes, et facta est Idumaea serviens David. Deinde percussit filios Ammon, et cum eo Syrum Sobath, et occidit de Syris septingentos currus, et quadraginta millia equitum, et Sobath principem militiae percussit. Timueruntque Syri ultra praebere auxilium filiis Ammon.”

Istae sunt septem victoriae David, quas, si spiritualiter ad Christum referre voluerimus, universas intelligemus ultiones, quae et in Apocalypsi per septem angelorum septem plagas novissimas significantur, quibus voce magna de templo dicitur:

“Ite, et effundite septem phialas irae Dei in terra (Apoc. XVI).”

Tot tantisque prosperis animae et corporis David, tanta tamque dolenda succedunt adversa itidem animae et corporis, ut totum prius aedificium labentibus columnis in terram ceciderit, et nisi Dominus supposuisset manum suam, jaceret, proh dolor! magnarum virtutum ruina incomparabilis, quemadmodum et ipse dicit:

“Nisi quia Dominus adjuvit me, paulo minus habitasset anima mea in inferno (Psal. XCIII).”

(II REG. CAP. XI.)

“Accidit, inquit, ut surgeret David de stratu suo post meridiem, viditque mulierem se lavantem ex adverso super solarium suum. Erat autem mulier pulchra valde,”

etc. Nota et celebris tanti hujus eventus est historia, quia venit peregrinus quidam, scilicet diabolus ad hunc divitem et regem David, ut adipe peccati apud illum saginaretur. At ille parcens sumere de ovibus suis, quas multas habebat (multas enim habebat uxores, quibus licenter uteretur), tulit ovem pauperis, tulit ovem proximi, et ita praeparavit cibos peregrino illi vago et instabili, nihil habenti in domo vel civitate Dei. Et ille peregrinus tali saturatus edulio patrati adulterii, sanguinem quoque Uriae sibi in poculum poposcit, et hic nihilominus dedit. Nam gladio filiorum Ammon Uriam interfecit (II Reg. XII). Magna hujus tam magnae turris ruina, magnum spectaculum, in quo quisque nostrum videat quia nunquam, dum vivit, de status sui firmitate securus esse debet. Itaque gloriam regis et praesentibus victoriis illustrati, et futuri seminis sui beata spe per promissionem suprascriptam dilatati, magna miseriae nebula pene totam cooperuit. Nam propter malum hoc, et postmodum de regno fugit, juxta sermonem Domini dicentis:

“Ecce ego suscitabo super te malum de domo tua, et tollam uxores tuas in oculis tuis, et dabo proximo tuo, et dormiet cum uxoribus tuis, in oculis solis hujus. Tu enim fecisti abscondite, ego vero faciam verbum istud in conspectu omnis Israel, et in conspectu solis.”

Et in praesentiarum timuit, ne ob culpam suam poeniteret Dominum, et immutaret promissionem suam, qua juraverat dicens:

“De fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI).”

Hoc timuit, istam calamitatem, ne sibi obveniret, expavit. Sed vertit se ad munitionem spei. Praesumpsit spiritum consilii et fortitudinis, et offenso Deo, peccator homo consiliarium se ingerere non dubitavit. Dixit enim poenitens in oratione, quam pro hoc peccato effudit:

“Ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L),”

subauditur, miserere mei. Tanquam diceret: Quae enim justitiae laus si fideli suo quis fidem promissi sui custodiat? Verum illic magnae et praedicandae justitiae laus est, ubi, quamvis offensus, quamvis irritatus, qui promisit, fidelis permanet, et hoc tantum respiciens, quia juravit, fidem retinet, promissum adimplet.

“Utigitur justificeris in sermonibus tuis,”

ut narretur in gentibus quia nec tanta iniquitas mea fidem tuam evacuavit, clameturque a cunctis auditoribus placiti tui: Deus verax,

“omnis autem homo mendax (Psal. CXV),”

miserere mei. Ita fiet,

“ut vincas cum judicaris,”

quoniam tu te libenter judiciis offers, dicens in alio propheta:

“Qui est qui judicetur mecum, veniat, stemus simul, narra si quid habes, ut justificeris (Isa. XLIII).”

Quanta enim justitiae victoria erit, cum nec illud narrari potuerit, quod tu saltem mendacibus nobis veritatem tuam observare neglexeris? Non denique parvam in gloriam tuam, veritas tua in mendacio nostro abundabit. Suscepit consilium peccatoris Deus miserabilis,

“Deus fidelis in verbis suis, et sanctus in omnibus operibus suis (Psal. CXLIV),”

tanquam prona indulgentia sermonis sui fidem retinuit, ut Christum suum, de illo potissimum semine suscitaret, quod de adultera Bethsabee natum est. Quod volens nos venerabiliter scire Matthaeus, tantae scriptor genealogiae:

“David autem, inquit, rex genuit Salomonem ex ea quae fuit Uriae (Matth. I).”