CAPUT XXVIII. De mystica compositione psalterii decachordi, et quod interea spiritus nequam exagitabat Saul, et quod in his omnibus Ecclesiae Christi [f. sapientia] et insania figuretur inimici ejus Judaici populi.

“Et directus est spiritus Domini in David, a die illa, et in reliquum.”

O quantum habet pulchritudinis et gratiae, verbum ipsum quo sic dicitur,

“et directus est!”

Non sic dictum est, nec sic dici debuit de Saul, a quo Spiritus Domini erat recessurus, nec de alio quoquam, cujus animam fictam aut duplicem, ille Spiritus amoris recto nunquam osculo dignatur, fictionem ejus post levem attactum statim effugiturus. Istum secundum cor suum invenerat Dominus, et idcirco in animam ejus deosculandam promptiore et recto pectore ferebatur. Quibusnam ab effectibus claruit quod in illum dirigeretur Spiritus Domini? Primum a gratia prophetali, deinde et ab opere fortitudinis. Nam extunc et Psaltes inclytus factus est prophetans et citharizans magnalia Domini, psalmosque componens mysteria continentes Filii Dei, filii sui Christi, et fortitudine indutus est, quemadmodum ipse testatur, dicendo ad Saul (CAP, XVII):

“Pascebat servus tuus domini sui gregem, veniebat leo vel ursus, tollebatque arietem de medio gregis, et sequebar eos, et percutiebam, eruebamque de ore eorum. Et illi consurgebant adversum me, et apprehendebam mentum eorum, et suffocabam, interficiebamque eos. Nam et leonem et ursum interfeci ego servus tuus. Erit igitur et Philistaeus hic incircumcisus quasi unus ex eis, qui ausus est maledicere exercitui Dei viventis.”

Igitur

“directus est Spiritus Domini in David,”

quem secundum nomen ipsius et dictis desiderabilem et factis manufortem fecit, in typum nihilominus ejusdem Christi filii sui, qui fortiter fecit, et delectabiliter docuit, vere manu fortis, vere desiderabilis. Ille enim sic praedicavit, sic docuit, ut admirantes dicerent ipsi ejus adversarii:

“Nunquam sic locutus est homo, sicut hic homo loquitur (Joan. IX).”

Doctrinam ejus vel praedicationem, ipsum Psaltae hujus musicum instrumentum expressit, quod psalterium dictum est in modum Delthae compositum, interius concavum, de foris pellibus mortuorum animalium coopertum, habens decem chordas desuper sonans. Quae singula mystice nobis consideranda sunt in praedicatione ejus evangelica. Concavitas interior in eo est quod perfectionis appetitorem terrenis facultatibus evacuit:

“Si vis,”

inquiens,

“perfectus esse, vade et vende omnia quae habes, et da pauperibus, et habebis thesaurum in coelo, et veni, sequere me (Matth. XIX; Luc. XVIII).”

Pelles mortuorum animalium, quibus erat coopertum, mortificationes sunt vitiorum: docet enim quatenus sibi compatiamur ut conregnemus, commoriamur ut conresurgamus (Rom. VIII; II Tim. II). Decachordi positio, Decalogi legis est observatio.

“Legem enim,”

inquit,

“non veni solvere, sed adimplere (Matth. V). ”

Soni desuper emissio coelestium tantum est appetitio, solius Dei dilectio sursum tendens bene operantis intentio, quam praedicat et inculcat:

“Nesciat,”

inquiens,

“sinistra tua quid faciat dextera tua (Matth. VI),”

et his similia. Parum dictum est. Ipse qui sic locutus est, et sic docendo cecinit: ipse, inquam, secundum hominem, in quo docuit, psalterium est, quemadmodum et in Psalmo vox ad eum coelica dixit:

“Exsurge, gloria mea, exsurge, psalterium et cithara (Psal. LVI).”

Statimque respondens etiam resurrectionis horam determinando:

“Exsurgam, inquit, diluculo (ibid.).”

Tanti ergo artificii melodia, scilicet evangelica doctrina, fidium impulsione et digitorum motione excitata, habenti aures audiendi dulciter et clare personat. Sonus fidium in illo ipsa est prolatio vocum, discretio digitorum pluralitas est Spiritus sancti donorum, quae universa in illo sunt. Ille nihilominus sic operatus est, et sic fortiter fecit ut leonem vel ursum suffocaret, et ovem sive arietem de ore eorum erueret. Notum hoc et certum nobis est, populo ejus de ovibus pascuae ejus, quia magnum leonem diabolum suffocavit, et nos de ore ejus eripuit. Interea Saul exagitabat spiritus nequam a Domino, id est illos in quibus regnabat peccatum et mors, amplius in praesentia Salvatoris excaecabat zelus et invidia ex Domini judicio, in tantum ut comparatione praesentis insaniae praeteritus omnis furor levior fuerit et tolerabilior. Quod innuens ipse Dominus, cum dicerent de illo:

“Daemonium habet, et in principe daemoniorum ejicit daemonia (Matth. XII),”

dicit de illis:

“Cum immundus spiritus exierit de homine, ambulat per loca inaquosa, quaerens requiem, et non inveniens, dicit: Revertar in domum meam priorem unde exivi (Luc XI),”

etc. Hominem enim, id est populum illum de quo exierat, quando de Aegypto eductus ubi diis alienis servierat ad Dei unius cultum conversus est, illum, inquam, populum tunc spiritus nequior et opulentior ingressus est, quando mox natum Filium Dei cum Herode persequi coepit et deinceps blasphemare non desinit,

“et fiunt novissima populi illius pejora prioribus (ibid.).”