CAPUT XIII. Summam rerum omnium et regnum ad Deum pertinere, sed quatuor bestias quantum quaeque potuit ad se rapuisse.

Loquebatur, et maturam, suoque cano capiti dignam tractabat sententiam, quod nulli alii rerum omnium summam, regnique sui contraderet monarchiam, nisi Filio suo, Verbo suo, ut per quem omnia facta sunt, regerentur omnia per ipsum. Hoc erat sapientis antiqui decretum, hoc erat immutabile antiquitatis infinitae consilium. At illae bestiae recentes, et nuper natae, quae nascendo nihil intulerunt in hunc mundum, contra decretum hoc salire, contra consilium hoc resultare praesumpserunt, et tantum senem non reveritae, quas vel quantulas potuerunt regni ejus, mundi hujus, diripuerunt partes, homines, regnum super homines invadentes, cum ante oculos illius sapientis Domini, non magis homo hominem natura posset praecedere, vel praecellere quam mus murem. Fuerunt quidem apud hominem illae bestiae grandes, prima quasi lena, alia similis urso, alia quasi pardus, et quarta multum terribilis. Verumtamen in consideratione majestatis illius antiqui, vix mures mererentur dici; vix crucae, locustae, brucho, et rubigini merentur assimilari, quia nullius sunt momenti. Bestias illas interficere, et corpora eorum dare perditioni, sive tradere ad comburendum igni, multo facilius fuit, et est Verbo Dei quam ipsis bestiis stare contra erucam, vel saltum locustae consequi, nisi quia peccata gentium merebantur, ut permittente Deo, lacerarentur a bestiis. Quis enim alius bestias illas tandem interfecit, nisi Verbum Dei?

“Omnipotens sermo tuus, Domine, ait quidam Sapiens, exsiliens de coelo a regalibus sedibus durus debellator, in mediam exterminii terram prosilivit gladius acutus, insimulatum imperium tuum portans, et stans in terra replevit omnia morte, usque ad coelum attingebat, stans in terra (Sap. XVIII).”