|
Cum tres amici Job, qui, ut consolarentur eum, convenerunt, miserrime
percussum in sterquilinio sedentem aspexissent, diesque septem et noctes
totidem in terra cum eo sedentes tacuissent, ille tandem aperiens os
suum maledixit diei nativitatis suae, dicens: Pereat dies, in qua natus
sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo (Job III), etc. Quod
hoc loco Job maledixisse dicitur suae nativitatis diei, impatientiae
signum fuisse videtur, verum dum haec contentius intuemur, sensumque
anagogicum super hac maledictione paulo diligentius consulimus, non Job,
quam et omnes electos huic diei etiam nunc maledicere elucescet . Hunc
igitur tu, o anima fidelis, inquire, ut eo commodius mortem meditari
valeas. Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est:
Conceptus est homo, etc. Dies nativitatis, vel nox cui maledicere
sapientis erat, peccatum fuit primi hominis, dies, inquam, ironice, vere
autem nox. Nam illo tanquam in die nobis aperiendi promittebantur oculi
dicente deceptore: Comedite, et eritis sicut dii (Gen. III). Sed ubi
creditum est illi, paries inimicitiarum inter nos et Deum consurrexit,
et ita in nocte, id est non visura Deum male fuimus concepti. Et illum
quidem diem, imo illam noctem, Job ille maledixit, quantum potuit, et
quisquis alius ab origine mundi peccatum illud diaboli damnavit, et
justitiam Dei suspiravit, sed nulla eorum maledictio satis efficaciter
illud damnare potuit. Causas ejusdem impossibilitatis postmodum ita
subjungit: Quare non in vulva mortuus sum? Egressus ex utero, non statim
perii? Cur exceptus genibus? Cur lactatus uberibus? (Job. III.). Absit
enim nos credere quod tantus vir, tanta spiritus scientia praeditus,
tanta interim judicis attestatione laudatus, abortiyum se optet
interiisse, sed sicut etiam per remunerationem cognoscitur, intus habet
testem suae fortitudinis, intus pensanda sunt ejus pondera locutionis.
Sicut itaque Job suae-diei nativitatis maledixit, sic et Christus suae
maledixit. Christus enim in illo die peccati natus est, et in illa nocte
infelicitatis conceptus est. Verumtanem longe aliter novus hic, et
aliter novus ille homo. Nam ille praedicto modo natus vel conceptus est,
ut qui homo erat, et bene erat, peccator fieret, et male existeret; hic
autem ita conceptus et natus est; ut qui Deus erat, et impassibilis
atque immortalis erat, homo fieret et passibilis atque mortalis
existeret. Et uterque quidem in die vel nocte peccati, sed ille, ut
fieret peccatum, hic autem, quia factum fuerat peccatum. Ille prava
suggestione deceptus, et propriae substantiae corruptione natus, id est
degeneratus est, hic autem voluntate Patris et sua de Virgine conceptus,
et alienae substantiae assumptione homo factus; ille diabolo natus ad
culpam simul et poenam; hic Deo natus est sine culpa ad culpae poenam.
Istic sapientiae locus est, istic sapientiae spiritus quid dicat vel
innuat, attendendum est. Ecce enim homo, Christus, homo justus,
hominibus peccatoribus multum debet. Confortentur manus dissolutae, et
roborentur genua peccatorum debilia (Isa. XXXV), quia videlicet, si
fide, et pietate eruditi, si sapientes causidici vel juris periti sunt,
habent quo constringant judicem suum. Dicat enim judex: Ego propter
vestrum peccati diem natus, propter vestram iniquitatis noctem
conceptus, et qui Dominus Deus immortalis eram, homo mortalis factus
sum. Dicant ad haec peccatores fideles, peccatores poenitentes: Et
siquidem multum tibi debemus nos, Deus Christe, quia homo factus es, at
multum contra nobis debes, homo Christe, quia propter nos in Deum
assumptus es. Nam nisi fuissemus peccatores, causa, cur tu in Deum
assumi deberes, nulla fuisset: Confortentur, inquam, nec enim id solum
attendere debent, quod tantae dignitatis Dominus propter tam indigna
servilium personarum delicta, tantis affectus est injuriis, et ipsa
morte, morte autem crucis. Verum id quoque quod nisi peccassent servi,
nec assumpta fuisset in Dominum Deum natura servilis. Nec enim Dominus
ille pro servis contumacibus sive sceleratis plus injuriarum quam
gloriae pro eisdem suscepit. Nam pro quibus in cruce pependit, pro
eisdem, ut interpellat, sedet nunc a dextris Dei. Hic accepta ratione
veritatis a quocunque illam acceperit, sive a Judaeo, sive a gentili,
vim pati gaudet rex regni Dei, ut regnum ipsum diripiant violenti,
quibus, et quasi ratione victus aperiat os suum, et dicat eis: Pereat
nobis dies, in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est
homo. Quod est dicere: Dies peccati, qui secundum falsitatem serpentis
dicentis, Comedite, et aperientur oculi vestri, et eritis sicut dii
(Gen. III), putabatur dies, revera autem nunc nox est, in qua die vel
nocte, id est propter quam diem vel noctem, ego, qui Deus eram, homo
natus sum, pereat vobis. Quomodo pereat? Non requirat eum Deus desuper,
et non illustretur lumine. Haec vestra beatitudo sit, quam et in psalmo
Propheta dicit, suspirans: Beati quorum remissae sunt iniquitates et
quorum tecta sunt peccata (Psal. XXXI). Nam hoc est non requiri diem
illum et non illustrari lumine, quod est remissas iniquitates et peccata
tecta esse. Hac igitur ratione B. Job suae diei nativitatis maledixit,
id est damnavit, Christus vero non tam eidem maledixit quam eumdem e
numero dierum removit, siquidem ille non tantum natus est, ut peccatum
nostrum damnaret, sed ut tolleret illud, Joanne testante, qui ait: Ille
apparuit, ut peccata nostra tolleret (I Joan. III). Sua passione, etiam
non tantum maledixit peccato, sed penitus illud abstulit, et
chirographum quod diabolus adversum nos habebat, delevit, cruci id ipsum
affigens (Col. II). Quemadmodum igitur probos et pios Christianos decet
peccata fugere, et ab omni specie mali sese immunes servare (I Thess.
V), sic et eisdem maledicere vel damnare convenit, huic namque fuga
eorumdum sequitur. Idcirco nequaquam B. Job impatientiae accusari debet,
eo quod ille amicis tacentibus aperuit os suum, et maledixit diei
nativitatis suae. Non enim immensi doloris acerbitate, et taedio motus,
sed veritatis defendendae et exponendae gratia hoc factum esse credendum
est. Sicut enim multiloquium dedecet sapientes, sic contra tacere, dum
tempus loquendi est, maxime si debeat illud veritatis defendendae gratia
fieri, nulla ratione decet. Qui enim illud facit, idem agit quod ille
qui abnegat veritatem, de quibus Salvator 250 inquit: Qui me confessus
fuerit coram hominibus (Matth. X), etc. Qui me negaverit, aut, ut Marcus
inquit, qui erubuerit me, et meos sermones (Marc. VIII), etc. At haec de
B. Job dicta sunto: plura si quis forte desideret, ille expositiones B.
Gregorii papae in librum Job consulat. Ille quod nos hic brevibus,
multis dulcedius et explanatius explicat.
|
|