|
|
“Si abluerit Dominus sordes filiarum Sion,”
|
|
etc.
In die illa erit germen Domini in magnificentia et gloria, et fructus
terrae sublimis, et exsultatio his qui salvati fuerint de Israel. Erit,
inquit, germen Domini magnificum et gloriosum, de illa gratiosa et
uniformi copula septem mulierum, de unica fide multarum in toto orbe
Ecclesiarum. Et erit fructus terrae sublimis, tantae videlicet homines
perfectionis, ut cum adhuc pro conditione mortalitatis terra sint, pro
magnitudine sapientiae supernae coeli sint, sitque jam eorum conversatio
in coelis (Phil. III). Et erit exsultatio his qui salvati fuerint de
Israel, exsultabunt enim apostoli, videntes quanta per eos Deus in
gentibus operatus est (Act. IV). Et erit, omnis qui relictus fuerit in
Sion, et residuus in Hierusalem, sanctus vocabitur, omnis qui scriptus
est in vita Hierusalem, subauditur, cum plenitudo gentium subintraverit;
nam tunc demum reliquiae salvae fient (Rom. XI). Omnis, inquit, qui
scriptus est in vita in Hierusalem, id est quotquot praeordinati sunt ad
vitam aeternam. Quomodo autem sanctus vocabitur, aut erit? Ait: Si
abluerit Dominus sordes filiarum Sion, et sanguinem ejus laverit de
medio ejus, in spiritu judicii et spiritu ardoris. Haec nempe unica
significationis regula est, unde et supra dixi: Lavamini, mundi estote,
praemisso quod manus vestrae plenae sunt sanguine (Isa. I). Sanguis ille
non aliter emundari poterit, nisi abluente Domino in spiritu judicii et
spiritu ardoris, id est in igne Spiritus sancti cum lavacro aquae
visibilis. Ille unus idemque spiritus, spiritus judicii est et spiritus
ardoris. Judicii, iuquam, id est discretionis, quia fidelem ab infideli
discernens, remissionem peccatorum per fidem tribuit. Ardoris autem,
quia purgatum a peccatis hominem, deinde boni zeli igne accendit. Et
creabit Dominus super omnem locum montis Sion, et ubi invocatus est,
nubem per diem, et fumum et splendorem ignis flammantis in nocte. Tunc
enim reddetur populo felicitas pristina, quam aliquando habuere in
eremo, praecedente eos Domino per diem in columna nubis, et per noctem
in columna ignis (Exod. XIII), ut nec in prosperis, nec in adversis
aliquando turbentur, juxta quod in psalmo dicitur: Per diem sol non uret
te, neque luna per noctem (Psal. CXX). Fumus autem hic, non errorem vel
ignorantiam significat, sequitur enim, et splendorem ignis flammantis.
Ergo fumus quem creare decebat Deum, lacrymosa erit compunctio
peccatorum poenitentiam agentium, quam ordine sequitur lucidum regni Dei
desiderium. Super omnem enim gloriam protectio et tabernaculum erit in
umbraculum diei ab aestu, in securitatem et absconsionem a turbine et a
pluvia. Qui post poenitentiae lacrymosae fumum creaturam ignis
flammantis, id est splendidi desiderii consequi meruerit, ut delectet
eum contemplari gaudia patriae coelestis, talis promissio gloriosa est
illi. Protectio, inquit, et tabernaculum erit super omnem gloriam. Vere
enim qui gustavit contemplando beatitudinem futuri saeculi, super omnem
computat gloriam mundi vacare, et in secreto abscondi ab aestu atque a
turbine, et a pluvia praesentis saeculi, ut cum Psalmista dicere possit:
Quoniam abscondit me in tabernaculo suo, in die malorum protexit me in
abscondito tabernaculi sui (Psal. XXIX). Et in Canticis: Ego dormio, et
cor meum vigilat (Cant. V). Nempe qui sic absconditus dormit, super
omnem regum gloriam glorificatus est, cum dicere possit: Nostra autem
conversatio in coelis est (Phil. III).
|
|