CAPUT XV. De prima sententia ilius judicii:

“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est, quod congruat personae Patris.”

“Dixitque Deus: Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est.”

Nimirum personae illi quae dixerat, quod superius tractatum est:

“Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est,”

nunc ergo

“ne forte sumat etiam de ligno vitae, et vivat in aeternum,”

ipsi congruit dixisse:

“Non permanebit spiritus meus,”

id est, a me factus sive datus, in homine in aeternum. Denique priorem sententiam istam confirmat, et quodammodo satisfacit audientibus, quod vere sapienter et valde utiliter occluserit homini lignum vitae, ne viveret in aeternum. Ac si dicat: Quid facerent homines, si viverent in aeternum, quandoquidem propter longiusculam vitam (verbi gratia, nongentorum aut octingentorum annorum) tam corrupti, tamque superbi sunt? Ergo sicut nunc dixi,

“ne sumat de ligno vitae, et vivat in aeternum,”

ita et nunc dico:

“Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est,”

id est quia corruptus est, imo et annos ejus diminuam, ut non amplius tot annorum, sed erunt anni centum viginti annorum. Et quidem alii paucioribus annis vixerunt post diluvium, sed Moyses, qui scripsit hanc Scripturam, hujus fuit numeri, quando mortuus est, scilicet centum viginti annorum. Est et alia de hoc numero sententia, sed haec potior videtur. Sed nos proposito tenemur, et in hujusmodi immorari non possumus, praesertim quia alio in opere latius tractavimus. Ergo cui magis congruat haec judicii sententia, persona Patris est. Nam ea quae sequitur, nimirum personae Filii congruit, et hoc perpendere, nobis dulce ac delectabile est.