CAPUT 4

Cadent in gladio principes eorum a furore linguae suae. Furor namque linguae illorum quasi gladius acutus exstitit, quemadmodum Psalmista cecinit, quia acuerunt ut gladium linguas suas (Psal. LXIII). Item: Filii hominum dentes eorum arma et sagittae, et lingua eorum gladius acutus (Psal. LVI). Furor linguae ejusmodi ille sermo nequam exstitit, quem firmaverunt sibi clamando: Tolle, tolle, crucifige, crucifige (Joan. XIX). Et hic linguae gladius sic acutus Mariae quoque animam pertransivit, juxta dictum Simeonis (Luc. II). Ab illo furore, id est, propter illum furorem linguae suae, cadent, inquit, in gladio principes eorum, et sic factum est. Legimus et miramur Josephum narrantem illud miserabile excidium Hierosolymorum, in quo sic ceciderunt, ut nunquam suum possint recuperare statum, foris Romanorum, intus gladiis concisi suorum concivium et contribulium, ut multo aliter quam gladiis cecidissent Assyriorum sive Babyloniorum. Et merito, quia nimis longum traxerant peccatorum funiculum. Ait enim: Ista subsannatio eorum in terra Aegypti. Et est sensus: Ista peccantium insania non nova est, sed inveterata, ex quo gens ista nata est in terra Aegypti. Illic namque patres istorum, qui subsannaverunt Christum Dominum legis et prophetarum, subsannaverunt Moysem missum sibi a Deo, ut liberaret eos de manu Aegyptiorum. Licet enim clamarent ad Dominum propter afflictionem et duram servitutem, tamen mira dementia missum sibi liberatorem subsannaverunt, dedignando intelligere quod visitarentur et salvandi essent per illum. Hinc Stephanus protomartyr, cum praemisisset: Existimabat autem intelligere fratres suos, quoniam Deus per manus ipsius daret salutem illis. At illi inquit, non intellexerunt (Act. VII). Et post pauca: Hunc Moysen, quem negaverunt, dicentes (Exod. II): Quis te constituit principem et judicem? hunc Deus principem et redemptorem misit, qui accepit verba vitae dare nobis, cui noluerunt obedire patres nostri, sed repulerunt, et aversi sunt cordibus suis in Aegyptum, dicentes ad Aaron (Exod. XXXII): Fac nobis deos, qui praecedant nos. Moysi enim huic, qui eduxit nos de terra Aegypti, nescimus quid factum sit. Et vitulum fecerunt in illis diebus (Act. VII). Ergo quod in Aegypto subsannatio illorum jam saevierit palam est, et ex ipsorum quoque verbis attestantibus potest colligi. Cum enim persequeretur eos Pharao, illi videntes exercitum ejus, dixerunt: Forsitan non erant sepulcra in Aegypto, ideo tulisti nos, ut moreremur in solitudine. Quid hoc facere voluisti, ut educeres nos ex Aegypto? Nonne iste est sermo quem loquebamur ad te in Aegypto, dicentes: Recede a nobis ut serviamus Aegyptiis? (Exod. XIV.) Illic nimirum testantur se illum repulisse mira invidentiae crudelitate, ut cum clamarent ad Dominum ob suam liberationem, personam liberantis odirent, et cum sibi salutem cuperent, illi personae quam noverant gloriam ministerii salutaris inviderent. Eodem morbo corrupti, cum regem nimis importune quaesissent, datam sibi secundum cor Domini personam odere regnantem, invidebantque gloriae triumphatoris, cujus contra gentes inimicas gloriabantur triumphis, in tantum ut contra illum susciperent filium ejus Absalon, deinde Seba filium Bochri, deinde Jeroboam filium Naboth, semel et iterum dicentes: Non est nobis pars in David, neque haereditas in filio Isai (II Reg. XX). Eadem iniquitate sive subsannatione perseverante, cum regem magnum per prophetas praenuntiatum exspectassent Messiam, ad magnam generis sui gloriam venientis odere personam, et illam quam ex lectione poterant animadvertere Christi gloriam stanti in medio ipsorum personae nimis crudeliter invidebant. Igitur ista subsannatio eorum in terra Aegypti, id est, sic subsannaverunt Moysen in terra Aegypti, sic subsannaverunt Christum Filium Dei, sic subsannaverunt David, sic subsannando negaverunt Moysen, negaverunt David, negaverunt Christum ante faciem Pilati. Et idcirco cadent in ore gladii, ut jam dictum est, propter istum linguae suae furorem, propter istam suam subsannationem. Quid proinde facies, o propheta?