|
Peramplius atque manifestius idipsum, id est passionem et resurrectionem
ejus, Psalmus XXI concinit, cujus nobis sensum ipse Agnus Dei qui magni
libri septem signacula solvit (Apoc. V), non utcunque, sed viva voce
aperuit. Nam continuo spiritum traditurus, exclamavit dicens:
|
“Deus meus, Deus meus, quare dereliquisti me?”
|
|
(Matth. XXVII.) Habet autem in titulo sic:
|
“In finem pro assumptione matutina, psalmus David.”
|
|
Et est sensus: Iste psalmus attribuendus est Christo vero David tendenti
in victoriam, quae finis est cursus obedientiae ejus,
|
“pro assumptione matutina,”
|
|
id est pro resurrectione, quae facta est
|
“valde mane, cum adhuc tenebrae essent (Joan. XX).”
|
|
Hoc dictum est ad similitudinem solis. Quia sicut paulatim depulsis
tenebris ascendendo vires assumit, sic Christus resurgendo, paulatim
mentes infidelium illuminavit. Duo nobis sacramenta in eadem passione
sua condidit, scilicet lavacrum regenerationis, ubi patefacto latere
sanguinem et aquam profundit (Joan. XIX), et mysterium corporis ac
sanguinis sui, ubi tenens panem et vinum:
|
“Hoc est corpus meum; hic est sanguis meus, inquit (Matth. XXVI).”
|
|
|
|