|
|
“Suscipiet, inquit, ab universa multitudine filiorum Israel duos hircos
pro peccato, et unum arietem in holocaustum. Cumque obtulerit vitulum,”
|
|
etc. Unus vitulus et unus aries, quia videlicet justorum atque sanctorum
hominum, propter quorum imperfectam justitiam sive sanctitatem, Christum
tanquam vitulum, et velut arietem pati sive immolari oportuit, quoniam
et si propriis vel actualibus criminibus non erant impliciti, peccato
tamen originali tenebantur obnoxii; nulla dualitas, nulla divisio est,
sed omnes unum sunt. Porro, hirci duo sunt, sorte separandi, quia
peccatores sive impii divisi sunt divisione hujusmodi, ut alii per
poenitentiam conversi, remissionem peccatorum accipiant in sanguine
Christi; alii impoenitentes in suis moriantur peccatis, et non prodest
illis sanguis Christi, imo in judicium venit super eos, sicut quidam
eorum sibimetipsis imprecati sunt, dicentes;
|
“Sanguis ejus super nos, et super filios nostros (Matth. XXVII).”
|
|
Ait ergo:
|
“Cumque obtulerit sacerdos vitulum, et oraverit pro se et pro domo sua,
duos hircos stare faciet coram Domino in ostio tabernaculi testimonii,
mittens super utrumque sortem, unam Domino, et alteram capro emissario.”
|
|
Hoc ita factum est. Voluntati 677 Patris obediens sacerdos, verus
Dominus Jesus Christus; semetipsum tanquam vitulum obtulit, et pro se ac
pro domo sua, quae est Ecclesia, oravit, quando procidens in faciem
suam:
|
“Mi Pater, inquit, si possibile est, transeat a me calix iste;
verumtamen non sicut ego volo, sed sicut tu, factusque in agonia,
prolixius orabat, et factus est sudor ejus, sicut guttae sanguinis
decurrentis in terram (Luc. XXII).”
|
|
Tunc ubi comprehensus est, et praesidi Pilato traditus:
|
“Quem, inquit ille, vultis dimittam vobis, Barabbam an Jesum qui dicitur
Christus?”
|
|
Hoc plano fuit sortem mitti super duos hircos. Hircus enim ipse, qui
aries et vitulus diverso respectu, ut supra meminimus.
|
“Cujus sors exierit a Domino, illum, ait, offeret pro peccato. Cujus
autem in caprum emissarium, statuet eum vivum coram Domino, ut fundat
preces super eum, et emittat illum in solitudinem,”
|
|
et hoc ita factum est. Quem illi sibi petierunt dimitti, dimissus est
illis, scilicet Barabbas latro, Jesum autem flagellatum tradidit eis
Pilatus ut crucifigeretur, quod fuit hircum sortis Domini offerri pro
peccato. Quae autem fuit solitudo vel desertum, quo dimissus abiit ille
Barabbas latro? Sic enim dictum est de hirco emissario:
|
“Statuet eum vivum coram Domino, ut fundat preces super eum, et emittat
illum in solitudinem.”
|
|
Quod dicit,
|
“ut fundat super eum preces,”
|
|
id intelligi oportet imprecationes. Nam rursus ita dictum est:
|
“Tunc offerat hircum viventem, et posita utraque manu super caput ejus,
confiteatur omnes iniquitates filiorum Israel, et universa delicta atque
peccata eorum, quae imprecans capiti ejus, emittet illum per hominem
paratum in desertum.”
|
|
Quod ergo desertum, vel quae fuit solitudo, in quam emissus est ille
Barabbas, hircus reprobus, malis precibus diris super caput suum
coopertus imprecationibus? Nimirum illa solitudo illud est desertum,
quod intelligi oportet in verbis istis, quae sacerdos ille praedixerat:
|
“Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII),”
|
|
praemissis imprecationibus hujusmodi:
|
“Ut veniat super vos omnis sanguis justus, qui effusus est super terram
a sanguine Abel justi usque ad sanguinem Zachariae filii Barachiae, quem
occidistis inter templum et altare. Amen dico vobis, venient haec omnia
super generationem istam (ibid.).”
|
|
Vere deserta domus, quam deseruit salus, quam deseruit Deus, et Dominus
Jesus Christus, foras ductus, extra civitatem crucifixus. Ejusmodi
preces sive imprecationes,
|
“imprecabitur, ait, capiti ejus, posita utraque manu super caput ejus.”
|
|
Non enim una manu, non uno vel simplici, sed duplici punivit eos
judicio, scilicet et in isto et in futuro saeculo, condemnatos ex ore
suo dicentes,
|
“sanguis ejus super nos et super filios nostros.”
|
|
Ergo imprecantis utraque manus posita est super caput ejus, scilicet
Barabbae in primis, et cum eo populi, cui petenti dimissus est talis
hircus, portans iniquitates filiorum Israel, et universa delicta atque
peccata eorum, scilicet contra ipsos in testimonium, quod seditiones
haereditario jure possidere deberent, quia seditionis auctorem sibi
dimitti petierunt.
|
|