|
|
“Mulier cum parit, tristitiam habet,”
|
|
et quod Christus in sepulcro sabbatizaverit.
Interea devoratus esse putabatur Filius masculus, et super hoc
tristitiam habebat saepe dicta mulier, quae illum pepererat, et
contristabatur pene inconsolabiliter in paucis illis qui adhuc in carne
vivebant, quique illius beatae mulieris pars magna, quamvis pauci
numero, existebant. Quapropter ipse praedixerat illis tristitiam ipsorum
bono fine consummandam, secundum similitudinem hanc:
|
“Mulier cum parit, tristitiam habet, quia venit hora ejus. Cum autem
pepererit puerum, jam non meminit pressurae propter gaudium, quia natus
est homo in mundum (Joan. XVI).”
|
|
Nam ad quid hoc dixerit, confestim exposuit.
|
“Et vos igitur nunc quidem tristitiam habetis, iterum autem videbo vos,
et gaudebit cor vestrum, et gaudium vestrum nemotollet a vobis (ibid.).”
|
|
Devoratus, inquam, esse putabatur, et illis tristitiam habentibus,
homicidae illi, membra utique draconis saepe dicti, gaudebant, et
fortassis sicut alibi de ejusmodi scriptum est: Gaudentes munera
mittebant invicem, quoniam iste prophetarum maximus cruciavit eos, nam
gravis erat illis etiam ad videndum. Nunc autem mortuus et sepultus sic
jacebat, ut etiam lapide signato, lapide valde magno super eum posito,
puteus sepulcri ejus esset clausus et obstructus ne resurgeret, ne vel
illuc anima introire ad corpus, aut etiam si revixisset, posset inde
prorepere corpus, adhibitis etiam custodibus propter discipulos ejus. At
ille habitans in coelis, irridebat eos, et subsannabat eos, sed interim
sabbatizabat, id est, requiescebat ut leo et quasi leaena, securus de
praeda sua, quia mortuos eripuerat et mortem captivam tenebat.
|
“Ut leo, inquit, et quasi leaena,”
|
|
nimirum, quia Deus et homo in una eademque persona, secundum divinam
naturam leo, de quo et alibi scriptum est:
|
“Leo rugiet, quis non timebit? Dominus Deus locutus est, quis non
prophetabit?”
|
|
(Amos. III.) Porro secundum naturam humanam paulo ante ovis, dum
duceretur ad immolandum, nunc autem ex quo dixit:
jam leaena erat, leaena fera quae catulos suos, id est omnes electos,
quos aeternae vitae suo sanguine pepererat, in cubili suo componebat, in
paradiso suo lactabat anima fortis et libera, statim post Sabbatum ad
carnem suam reditura, eamque catulis suis reportatura, cujus de visione
nimirum catulis illis copiosior manare habebat, et nunc manat vitalis
lactis alimonia. Pulchrum erat interim, illud Sabbatum in illud
respiciens, de quo in creatura mundi scriptum fuerat:
|
“Et requievit Deus die septimo ab omni opere suo quod patrarat (Gen.
II).”
|
|
Qui tunc sex diebus creaturam mundi perfecit, et septimo requievit, ipse
est qui prima Sabbati quam Dominicam diem dicimus, civitatem ingressus,
et sexto die tandem mortuus ob regenerandam creaturam humanam, septima
die in sepulcro secundum carnem requiescebat, in paradiso requiescente
anima.
|
|