|
|
“Et tertius secutus est eos, dicens voce magna: Si quis adoraverit
bestiam et imaginem ejus, et acceperit characterem in fronte sua, aut in
manu sua, et hic bibet de vino irae Dei, qui mistus est mero in calice
irae ipsius, et cruciabitur igne et sulphure in conspectu Angelorum
sanctorum, et ante conspectum Agni. Et fumus tormentorum ejus ascendet
in saecula saeculorum: nec habent requiem die ac nocte, qui adoraverint
bestiam et imaginem ejus: et si quis acceperit characterem nominis
ejus.”
|
|
Et iste tertius secundum faciem suam dicit, secundum faciem hominis. Nam
|
“tertium, inquit, animal habens faciem quasi hominis.”
|
|
Quid enim dicit? Post primum qui dixerat,
et adorate eum, legem ponit et sententiam praescribit eis qui
adoraverint alium, praeter eumdem Deum. Nam in judicandis illis, qui hoc
fecerint, facies hominis omnibus apparebit. De bestia hac, et imagine
ejus, de nomine ejus, imo de numero nominis ejus, et de charactere ejus,
quem qui non habuerit in illa novissima persecutione, vendere aut emere
non possit, superius dictum est. Porro quod sic ait:
idcirco ait, quia dixerat anterior,
|
“cecidit, cecidit Babylon,”
|
|
cui nimirum cadere poculum damnationis bibere est. Ipsa autem
damnationis poena, vinum aut merum mistum, gravissima cum ironia
dicitur, nam fel amarissimum magis proprie diceretur. Alias, et vere
vinum merum est, quia judicium justum et irreprehensibile est. Illic
omnino sine misericordia judicium erit. Quis enim miserebitur, ubi et
ipse Agnus misericordiarum suarum memor jam non erit? Notandum quippe
quod, cum dixisset,
|
“et cruciabitur igne et sulphure,”
|
|
addidit:
|
“in conspectu angelorum sanctorum,”
|
|
nec isto contentus, addidit adhuc:
Judicem ipsum hic Agnum appellavit, et tamen addidit adhuc:
|
“Et fumus tormentorum eorum in saecula saeculorum ascendet, nec habent
requiem die ac nocte,”
|
|
etc. Magnum et mirabile est quod is qui judicat vel punit sic ipse Agnus
est, et tamen in saecula saeculorum ad misericordiam inflexibilis est,
et dicitur. Multa hic judiciorum ejus abyssus nos latet. Multi
ignorantiam profunditatis hujus impatienter tulerunt; et quasi nimiam
severitatem Deo ascribere fugientes, aeternitatem tormentorum fore
negaverunt, non considerantes stultitiam suam, quia, dum misericordem
facere contendunt, mendacem facere non timuerunt eum qui dixit:
|
“Et ibunt hi in supplicium aeternum, justi autem in vitam aeternam
(Matth. XXV).”
|
|
At vero sancti veridicae Scripturae credunt, Deumque nihilominus
misericordem esse sine dubio sentiunt, suum quoque potius defectum esse
deputant, quod altitudinem divitiarum sapientiae et scientiae Dei
penetrare (Rom. XI), vel judicia ejus comprehendere, et vias ejus
investigare non possunt, eumdemque defectum suum patientissime ferunt,
cognoscentes ex parte, donec veniat quod perfectum est (I Cor. XIII).
Unde mox subditur:
|
“Hic patientia sanctorum est, qui custodiunt mandata Dei, et fidem
Jesu.”
|
|
Hic, inquit, id est, in eo quod dicuntur esse cruciandi in saecula
saeculorum, in conspectu Agni, in eo quod dicitur Agnus fore illis ad
misericordiam in saecula saeculorum inflexibilis patientia sanctorum
est, dum non quasi de nimia severitate murmurant, qui custodiunt mandata
Dei, videlicet scientes futurum esse judicium, qui custodiunt fidem
Jesu, scilicet non dubitantes fidelem et veracem esse Jesum, qui tam
terribile praelocutus et comminatus est judicium. Sequitur:
|
|