VERS. 14.

“Ipse, inquit, est principium viarum,”

id est, actionum vel creaturarum Dei. Principium, inquam, quia nimirum cum Deus cuncta creans ageret, hunc primum condidit quem reliquis angelis eminentiorem fecit. Ac si aperte diceret: Idcirco ad tam multa fortiter sufficit, quia in natura rerum hunc creando per substantiam Conditor primum fecit. Unde propheta dicit:

“Cedri non fuerunt altiores illo in paradiso Dei, abietes non adaequaverunt summitatem ejus (Ezech. XXXI),”

etc., id est, illa virtutum coelestium agmina quae procerae celsitudinis, quamvis excelsa sint condita, huic tamen nec praelata sunt nec aequata. Auditis tot antiqui hostis virtutibus vel magnitudine conditionis ejus, ne quis immensa formidine vel desperationis percussione corruat, infirmitatem nostram patefacta gratia suae dispensationis refovet.

“Qui fecit eum, inquit, applicabit gladium ejus,”

id est restringuet malitiam ejus, videlicet ne ferire tantum mentes hominum quantum appetit permittatur, verbi gratia: quomodo in te quoque gladius ejus replicatur me dicente:

“Ecce in manu tua est, verumtamen animam illius serva (Job II).”

Malitiae quippe ejus gladius quam sit replicatus, in Evangelio ostenditur, quando si potestas summa licentiam non praebuisset, grassari illi nec in porcos licuisset (Marc. V). Antiquo hosti superbi quique quanto familiarius serviunt, tanto vitae hujus successibus apud semetipsos altius intumescunt. Unde et subditur: