VERS. 12, 13.

“Cumque elevassent procul oculos suos, non cognoverunt eum,”

videlicet quia plaga percussi speciem mutaverat. Caetera per se satis patent. Sed utrum

“septem continuis diebus et septem noctibus cum afflicto sederint,”

an certe diebus et noctibus totidem instantia visitationis adhaeserint, ignoramus. ALLEGORICE. Ibi nunc allegoriae initium ponendum est, ubi post verba saepius repetita novi aliquid adjungitur.

“Commovisti me,”

inquit,

“adversus eum,”

sed innocentem Christum, tunc scilicet, cum in primum hominem, propter quem hic secundus ad flagella venit, commotus sum.

“Commovisti,”

inquam,

“frustra”

scilicet, quia peccatum non fecit (Isa. LIII).

“Pellem pro pelle,”

et ut supra.

“Verumtamen animam illius serva,”

id est in inferno posse teneri ne confidas.

“Egressus Satan,”

etc.

“A planta pedis usque ad verticem,”

id est a puris hominibus, Abel et caeteris inchoans, usque ad ipsum caput Ecclesiae saeviendo pervenit.

“Qui testa,”

videlicet carne sua, per resurrectionem solidata,

“saniem rasit,”

id est peccata nostrae carnis delevit,

“sedens in sterquilinio,”

id est requiescens in gentilitate quam prius abjecerat, et gaudens super peccatore poenitentiam agente.

“Dixit autem illi uxor sua,”

id est carnales quique qui sunt in Ecclesia dicunt corpori Christi, quod est vera Ecclesia quando est in afflictione posita.

“Adhuc permanes in simplicitate tua,”

videlicet transitoria despiciens, et sola aeterna concupiscens?

“Benedic Deo et morere,”

id est aeterna despice et mala praesentia moriens evade.

“Locuta es,”

inquit electus quisque,

“quasi una de stultis mulieribus,”

scilicet de illis unus qui fluxa sectando merito mulieres vocantur.

“Si bona suscepimus de manu Domini,”

id est si ad bona aeterna tendimus,

“cur mala”

temporalia

“non sustineamus?”

“In omnibus his non peccavit,”

etc., ut supra.

“Igitur audientes tres amici Job.”

Amici beati Job haereticorum speciem tenent, videlicet quia et si bona intentione conveniunt, ad culpam tamen indiscrete loquendo dilabuntur. Quorum scilicet haereticorum perversitas ex istorum quoque nominum interpretatione colligitur. Eliphaz namque Dei contemptus, Baldad vetustas sola, Sophar speculum dissipans interpretatur. Speculum, inquam, id est mysteria fidei contemplantes, haereticus impugnando dissipat. Nomine quoque locorum de quibus conveniunt, scilicet Theman, id est Auster; Sui, id est loquens; Naama, id est decor, ad idem respiciunt, videlicet, quia sunt haeretici calidi ut Auster, scilicet ad rixam calentes, sunt et elate eloquentes, sunt et decori, scilicet superfluo nitore eloquii.

“Condixerant enim”

sibi, videlicet quia concorditer adversus Ecclesiam sentiunt, licet inter se discordes sint,

“ut pariter venientes,”

id est in falsitate sibi concordantes,

“visitarent eum et consolarentur,”

videlicet quia dum sanctam Ecclesiam docere desiderant, ad eam quasi consolantes appropinquant.

“Cumque elevassent procul oculos suos,”

videlicet, quia in imo sunt qui terrena sapiunt,

“non cognoverunt eum,”

id est Ecclesiam in vulneribus positam pro spe futurorum non cognoscunt, quia praesentia ipsi pro magno appetunt.

“Scissisque vestibus,”

id est sequaces suos in multis scindentes partibus,

“sparserunt pulverem,”

id est terrenam intelligentiam,

“super capita sua,”

id est super corda sua in coelum, id est contra supernae locutionis praeceptum.

“Sederuntque cum eo in terra,”

quia videlicet quasi infirmanti sanctae Ecclesiae se condescendere simulant,

“septem diebus,”

id est in cunctis in quibus verum lumen intelligunt, nam per septenarium universitas, per diem designatur intelligentia,

“et septem noctibus,”

id est in cunctis in quibus ignorantiae tenebras patiuntur. Vel in terra cum Job sedere est, cum sancta Ecclesia veram Redemptoris carnem credere. Unde Dominus ait:

“Altare de terra facietis mihi (Exod. XX),”

id est in incarnatione mediatoris sperabitis.

“Et nemo loquebatur ei verbum,”

scilicet eo tacente, videlicet quia haeretici mutis nobis amici sunt, loquentibus adversantur, unde et causa subditur:

“videbant enim dolorem esse vehementem,”

videlicet quia tunc loqui metuit adversarius, cum per amorem 433 Dei vehementi dolore transfigimur. MORALITER. Quod Satan beatum Job

“a planta pedis usque ad verticem”

percussit, id significat juxta moralitatem quod cum licentiam percipit, omne corpus mentis illatis tentationibus transfigit: quod

“testa saniem radebat,”

hoc designat quod vigor districtionis dijudicando mundat omnes pollutiones cogitationis. Quod

“in sterquilinio sedit,”

illud innuit quod humiliatus animus poenitendo peccata sua sibi apponit. Quod

“uxor ait: Adhuc permanes in simplicitate tua,”

etc., id significat quod carnalis suggestio mentem desperationis incursu fatigat.

“Amici”

quasi pro consolatione conveniunt, vitia sunt quae sub specie virtutum se contegunt, verbi gratia, cum immoderata ira justitia, dissoluta remissio videri vult misericordia. Quod

“nemo loquebatur ei verbum, eo quod viderent dolorem vehementem,”

id significat, quia triste cor mox ut vitia pulsaverint reprobata resiliunt. Si enim cor veraciter dolet, linguam contra nos vitia non habent.