CAPUT XXXIV. De eo quod ait:

“Vas fictile,”

etc., et quod non femina, sed masculus vesci debeat carnibus ejus, et quod pro peccato hostia non comedi, sed comburi debeat.

“Vas autem fictile in quo cocta est, confringetur, quod si vas aeneum fuerit, defricabitur, et lavabitur aqua. Omnis masculus de genere sacerdotali, vescetur, carnibus ejus, quia sanctum sanctorum est. Hostia enim, quae caeditur pro peccato, cujus sanguis infertur in tabernaculum testimonii ad expiandum in sanctuario, non comedetur, sed comburetur igni.”

“Vas, inquit, fictile confringetur,”

videlicet ne post sancta ad communes culinae usus reducatur. At vero

“aeneum defricabitur et lavabitur,”

sine dubio quia graviori quam fictile dispendio confringeretur. Caeterum nos neque fictili, neque aeneo, neque ligneo, sed tantum argenteo sive aureo vase hostiam sacram conficimus. Porro spiritualiter vas fictile, in quo cocta est hostia, confringitur, id est ejus pro quo haec singularis hostia coquitur, omnis terrenitas destruatur, juxta illud in psalmo quod, cum dictum esset:

“Reges eos in virga ferrea (Psal. II),”

statim additum est:

“tanquam vas figuli confringes eos (ibid.).”

Quod si vas aeneum, id est cor in bono proposito, ut amplius non peccet, fuerit solidatum,

“defricabitur et lavabitur aqua,”

id est quotidiana lavabitur poenitentia, ut amplius niteat. Et, quia nemo mollis, aut fluxus, hujusmodi hostiae dignus est esu,

“omnis, inquit, masculus de genere sacerdotali,”

id est, omnis fortis, qui viriliter intus resistendo dignus est dici vel esse filius aut consanguineus magni Sacerdotis Christi,

“vescetur carnibus ejus.”

Quare?

“Quia Sanctum sanctorum est.”

Idcirco namque femina, id est quaecunque mollis vel immunda anima, isto cibo indigna est, quia Sanctum sanctorum est. Sequitur:

“Hostia enim, quae caeditur pro peccato, cujus sanguis infertur in tabernaculum testimonii ad expiandum in sanctuario, non comedetur, sed comburetur igni.”

Tanquam diceret: Quae hactenus dicta sunt de illa duntaxat hostia, pro peccato scilicet, quae non solum ipsa caeditur pro peccato, sed sanguis ejus infertur in tabernaculum testimonii, ad expiandum in sanctuario non comedetur sed comburetur igni. Quare? Nempe ut spiritualem prosequamur intelligentiam, quia species illa corporeae visionis, in quia caesa est pro peccatis nostris hostia viventium, Christus, Filius Dei, cujus sanguis, imo sanguinis causa semel illata est in illa coelestia sancta ante oculos Dei Patris ad expianda et repropitianda delicta populi: illa, inquam, species tunc quando caesa est contemptibilis, non debuit comedi, sed comburi igni, id est per Spiritum sanctum, ex virtute resurrectionis, ab omni immortalitatis vel passibilitatis corruptione, ne illa videretur eximi et in coelum levari.

(CAP. VII.)

“Haec quoque est lex hostiae pro delicto: Sanctum sanctorum est,”

etc. Ut supra jam dictum est, delictum est jussa non fecisse, peccatum vero prohibita commisisse. Omnia quae pro peccato, eadem et pro delicto facienda sunt.

“Etenim utriusque, inquit, hostiae lex una erit.”

Quia videlicet eodem sacramentorum Christi remedio indiget is qui jussa non fecerit quo et ille qui prohibita commiserit. Additur tamen hic, quod nondum fuerat dictum, quia

“sacerdos qui offert holocausti victimam habebit pellem ovis.”

Hoc videlicet ut secundum litteram, ita et secundum spiritum aequum est. Qui enim converti fecerit hominem ab errore viae suae et usque ad reconciliationem sacri altaris perduxerit, dignum est ut tanquam victor spolia ejus accipiat, id est cui sua spiritualia seminavit, ejus carnalia metat (I Cor. IX).

“Et omne sacrificium inquit, similae, quod coquitur in clibano, et quidquid in craticula vel in sartagine praeparatur, ejus erit sacerdotis, a quo offertur.”

Quia videlicet justum est apud Dominum ut qualecunque opus bonum quis fecerit, sive in clibano conjugalis, sive in craticula vidualis, sive in sartagine virginalis propositi, ejus gloriae sit, cujus instinctu vel commonitione hoc egit,

“sive oleo conspersa oblatio sive arida fuerit,”

id est, sive ex amore, sive ex timore opus bonum peractum sit.

“Cunctis filiis Aaron aequa mensura per singulos dividetur.”

Hoc hactenus ex lege, maxime in coenobiis observatur. Illic enim omnes filii Aaron, id est omnes, quorum propositum vel officium est orare pro peccato saecularium, quorum et eleemosynas accipiunt, juxta regulam apostolicam qua

“erant illis omnia communia. Dividebatur autem singulis prout unicuique opus erat (Act. IV).”