CAPUT 29

Nunc ipsa verba perpende:

“Qui recipit vos, me recipit, et qui me recipit, recipit eum qui me misit.”

Hoc ipsum apud alium evangelistam hoc modo edicit:

“Amen, amen dico vobis, qui accipit si quem misero, me accipit. Qui autem me accipit, accipit cum qui me misit (Joan. XIII).”

Ergo veri adoratores non superflue agunt, quando supervenientes hospites ita suscipiunt, ut proni in terram adorent. Christus enim in eis adoratur, qui et suscipitur. Dicam adhuc: Deus et Pater Domini Jesu Christi et Spiritus sanctus in eis adoratur, qui et suscipitur. Nam cum dixisset,

“qui recipit vos, me recipit,”

ne quem forte cogitatio sua illo tempore pulsaret, dicens: Quid magnum est istum recipi hominem mortalem, qui et injuriis affici possit et crucifigi? protinus addidit:

“Et qui me recipit, recipit eum qui me misit.”

Et quis est qui istum misit, nisi Deus Pater et Spiritus sanctus. Licet enim istud apud nos testimonio jam pene non indigeat, sic ipse in Esaia loquitur:

“Accedite ad me, et audite hoc. Non a principio in abscondito locutus sum, ex tempore antequam fierent, ibi eram (Isa. XLVIII).”

Quod idem est ac si diceret: In principio Deus eram, et hominibus loquens non in abscondito, sed magnis cum signis et prodigiis venturum me testificatus sum, et ego qui loquebar, quippe ibi eram, scilicet apud Deum, ecce adsum, factus homo, mittente Domino Patre meo, mittente et cooperante per uterum Virginis Spiritu sancto. Igitur in illis qui mittuntur recte ipse, qui mittit eos, Deus adoratur. Nunquid autem hoc sine exemplo vel auctoritate antiqua facimus? Aut nunquid hoc facientes, tanquam creaturam adorantes culpamur? Cum staret Abraham ad radices Mambre

“apparuerunt ei tres viri stantes propter eum. Quos cum vidisset, cucurrit in occursum eorum de ostio tabernaculi sui, et adoravit et dixit: Domine, si inveni gratiam in oculis tuis (Gen. XVIII),”

etc. Item Scriptura dicit:

“Veneruntque duo angeli Sodomam vespere, sedente Loth in foribus civitatis. Quos cum vidisset, surrexit et et abiit obviam eis, adoravitque pronus in terram (Gen. XIX).”

Nunquid non angelica aeque ut humana substantia creatura est? Sed Deus in illis adorabatur, qui et suscipiebatur. Propter hoc et ille coram tribus adorans, uni loquebatur:

“Domine, inquiens, si inveni gratiam in oculis tuis, ne transeas servum tuum (Gen. XVIII);”

et iste coram duobus adorans:

“Quaeso, domine mi, quia invenit servus tuus gratiam coram te (Gen. XIX),”

etc. Quae tandem pro hac receptione merces erit? Ait:

“Qui recipit prophetam in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet. Et qui recipit justum in nomine justi, mercedem justi accipiet.”

Ergo et Deus [f. ejus] qui recipitur, et ejus qui recipit, una eademque merces erit. Non enim dixit mercedem de propheta, sivemercedem de justo, sed mercedem prophetae, mercedem justi accipiet. Magna retributio, larga recompensatio. Quaenam est merces prophetae sive merces justi, qui ut prophetaret, sive regnum Dei annuntiaret, quique justitiam Dei custodiret, non patrem aut matrem, non filium aut filiam plusquam illos omnes amavit (sic), et tollens crucem suam, Christum secutus est non timens perdere animam suam propter justitiam? Quae, inquam, merces talium, nisi ipsum manifeste videre Christum? Hoc enim pro summa mercede promisit diligentibus se.

“Qui diligit me, ait, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et manifestabo ei meipsum (Joan. XIV).”

O igitur receptor prophetae, acceptor justi, in nomine prophetae, in nomine justi, id est propter hoc ipsum quo prophetam vel justum esse animadvertisti, tanta tibi mercede proposita, hilariter age quod agis, bona voluntate porrige quod porrigis, da quod habes, sive parum, sive multum sit! Non enim perdes mercedem tuam, etiam si non plusquam calicem aquae frigidae dare possis. Quod si nec illum in tempore possis, saltem voluntas non desit, quia

“pax in terra hominibus bonae voluntatis (Luc. II).”