|
Praeterquam et pulcherrimam corporis fabricam possidet, et utroque
scilicet corpore et anima, vitae aeternae beatitudine perfrui potest. Et
is cum angelus simplam habeat, homo duplam perennis gloriae stolam
habiturus est. Igitur hoc unum nostrae saluti erat necessarium ut Deus,
qui dilexit mundum, non legatum mitteret, sed Filium suum daret
unigenitum, qui divina potentia faceret quod neque legatus neque angelus
facere posset, id est, humanam subtilitate divinitatis suae penetraret
animam, totamque sibimet in unam eamdemque personam conjungeret, vel
uniret hominis naturam, quam et pro debito Adae dignum pretium, utpote
quovis angelo longe et incomparabiliter pretiosior, aeterno Patri
offerret, videlicet
eo quod
|
“caput ejus aurum optimum (Cant. V)”
|
|
sit, id est, Pater ejus solus et verus Deus sit, et ipse ejusdem Patris
unigenitus et consubstantialis Filius, ac proinde verus Deus sit. Nonne
ergo hoc decebat illum? Nonne hoc opus vere divinum et sufficiens verae
Divinitatis argumentum? Nonne hoc opus non minus clementiae quam
potentiae capiti ejus aureo gloriosum est insigne, quia voluit et solus
potuit nostram assumere naturam, voluit et solus potuit totum genus
nostrum in statera crucis gravissime praeponderando comparare? Vere
ergo, ut Apostolus ait,
|
“decebat eum, per quem omnia et propter quem omnia, qui multos filios in
gloriam adduxerat, auctorem salutis eorum per passionem eorum consummari
(Hebr. II).”
|
|
Nunc ad Evangelicae lectionem seriem redeamus.
|
|