CAPUT 57

“Si quis mihi ministraverit, honorificabit eum Pater meus.”

Hac sententia suscepta cum eo quod paulo ante dixit:

“Venit hora ut clarificetur Filius hominis,”

et quod postmodum dicturus est,

“Pater clarifica nomen tuum,”

et caetera, non leve intelligitur esse cum eo, non parvum esse honorem intimatur esse cum Filio Dei, non vile esse clarificari cum aeterni Patris unigenito. Sed hoc sensu, inquis, videbatur ita debuisse dici, et ubi ero ego, illic et minister meus erit. Ad haec, inquam: Quandoquidem haec loqueretur, adhuc in angusto erat et turbabatur, sicut paulo post dicturus est, nunc anima mea turbata est; sed adeo prope erat finis angustiae, ut recte jam alias diceret se esse sicut in alio loco

“jam inquit, non sum in mundo (Joan. XVII),”

videlicet propter vicinitatem exitus sui tunc instantis, cum loqueretur utique passibilis, et adhuc mortalis in hoc mundo. Ergo

“ubi sum,”

inquit, scilicet in regno meo in quo postmodum ero,

“illic et minister meus erit.”

Unde et in caeteris evangelistis cum fere eadem dixisset de odienda anima, quae nunc in isto dixit continuo subsecutus:

“Amen, inquit, dico vobis, sunt quidem de hic stantibus, qui non gustabunt mortem, donec videant Filium hominis venientem in regno suo (Matth. XVI; Luc. IX).”

In quo utique regno suo tunc visus est ab illis, quando post resurrectionem suam omnibus discipulis suis manifestus apparens gloriam suae immortalitatis in multis ostendit argumentis, et quadragesimo die in coelum ascendens (Act. I), ipsam captivitatem Rex victor, jamque triumphans et regnans captivam duxit (Ephes. IV, Psal. LXVII;). Cujus videlicet regni sui gloriam tunc praesignavit, quando die octavo post illa dicta in monte transfiguratus est, assumpto Petro, simulque Jacobo et Joanne filiis Zebedaei (Matth. XXVI), igitur labor praesentis ministerii nullo modo condignus est ad futuram gloriam vel honorificentiam paternae remunerationis, quae quia verbis non potest explicari, hoc solum dixisse contentus est,

“et ubi sum ego, illic et minister meus erit; si quis mihi ministraverit, honorificabit cum Pater meus.”

Quid ergo, o Fili hominis, quoniam venit homo ut clarificeris moriendo et resurgendo, sicut granum frumenti cum multo fructu nostrae salutis? Ait:

“Nunc anima turbata est. Sed quid dicam? Pater, salvifica me ex hac hora. Sed propterea veni in horam hanc, Pater clarifica nomen tuum.”

Unius ejusdemque Jesu Christi, et hominis, secundum utramque naturam se habentis, verba sunt haec, juxta quod in alio dicit evangelista:

“Spiritus quidem promptus est, caro autem infirma (Matth. XXVI).”

Nam quia caro infirma est,

“nunc, inquit, anima mea turbata est.”

Coepitque, ut alius evangelista refert,

“pavere et taedere, et tristis esse usque ad mortem (Marc. XIV).”

Etenim hic quidem anima, illic autem caro pro tota hominis ponitur substantia. Sicut in Exodo de totis hominibus dictum est, quia descendit Jacob in Aegyptum in animabus septuaginta quinque (Exod. I), et econtra, caro in propheta dicente, et videbit omnis caro salutare Dei (Isa. XL), pro tota hominis substantia posita est. Igitur secundum veram hominis naturam (quam et Eutiches a Divinitatis natura consumptam fuisse putavit, et multi alii, in Christo negaverunt esse haeretici) nunc ait:

“anima mea turbata est.”

Et adjecit:

“Et quid dicam?”

Tanquam diceret: Coarctor enim e duobus, hinc hortando maxima charitate animam pro amicis ponere illic urgente trepida carnis infirmitate calicem istum transilire.

“Pater, inquit, salvifica me ex hac hora.”

Haec infirmae carnis pavida vox est, et est par ei quod alibi dicit:

“Abba Pater, si possibile est, transfer calicem istum a me (Luc. XII; Marc. XIV).”

Quia vero spiritus promptus est, obviat statim voluntati carnis, et dicit:

“Sed propterea veni in horam hanc.”

Ac si diceret: Ipse sibi infirmus et fortis pavens et fidens Filius Dei, et Filius hominis, sensus quidem vel infirmitas carnis appetit, ut tu, Pater, salvifices me ex hac hora transferendo calicem istum a me. Verumtamen non mea sed tua, id est, non humanae voluntatis, sed divinae rationis voluntas fiat; quia propterea in hanc horam veni, propterea de coelo ad terram descendi, propterea qui eram Deus immortalis, factus sum homo mortalis, propterea nunc ingressus sum civitatem, ubi paulo ante collegerunt adversum me concilium pontifices et Pharisaei, ut perseverarem,

“usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. II).”

Igitur,

“o Pater,”

282 pro voluntate tua

“clarifica nomen tuum”

in hoc videlicet, ut sicut paulo ante dixi, granum frumenti solum non maneat, sed cadat in terram et moriatur, ut multum fructum afferat. Tuum, inquam, nomen, illud scilicet, quo te appello, cum dico Pater, quod nomen tuae personae proprium est, modo jam dicto clarifica Pater ut sciat mundus, unde tibi hoc ut voceris aut sis Pater.