CAPUT XIII. De die Dominicae resurrectionis.

Octavam illam, quae in Paralipomenon (II Par. VII), et in superscriptionibus quorumdam invenitur psalmorum (Psal. VI, XVIII), haec sacra spectat dies, quam fecit Dominus, ut esset solemnitas solemnitatum, quemadmodum pro sui magnitudine dicuntur Sancta sanctorum, Cantica canticorum. Sicut enim illa caetera superant sancta vel cantica. sic solemnitates caeteras hujus sacrosanctae solemnitatis antecedit nobilitas. Octava autem illa futura est perfectae atque consummatae resurrectionis gloria, in qua electi omnes, qui nunc post depositionem carnis una et simplici solius animae beatitudine perfruuntur, sicut in Apocalypsi legimus quia

“datae sunt illis singulae stolae albae (Apoc. VI);”

duplici, id est corporis et animae felicitate remunerabuntur, sicque binas perennis gloriae stolas accipient. Quam octavam sicut septem mundi aetates ordine suo praeeunt, quarum sexta nunc ab adventu Christi volvitur; septima vero animarum est carne deposita quiescentium, sicut alio loco jam dictum est, sic et hanc sacratissimam solemnitatem septem Dominicae praecesserunt, quarum in prima: Circumdederunt me gemitus mortis (Psal. XVII), in septima cantavimus: Laetare, Hierusalem (Zach. II), singulae singulis aetatum earumdem proprietate sui respondentes officii, sicut loco vel ordine suo jam dictum est, et interposita Dominicae passionis memoria per duas hebdomadas, quod ipsum cur fiat, jam dictum est. Sequitur haec octavae aetatis, quae extra septem est, quia aeterna est gloriosa Christi resurrectione commendata festivitas, nobilis, admirabilis, decora et suavis, splendida et desiderabilis. Non enim parum est quod in illa nobis octava repositum est. Nam sicut octava dies eadem quae prima est, sic in illa aetate restituitur homo in hoc ipsum, ad quod conditus est, eritque corpore et anima immortaliter felix, et feliciter immortalis sicut angeli Dei imo supra primae originis reparatus dignitatem, eo quod suam in unitate personae Filii Dei, respiciat naturam, personam super omnia opera manuum Patris constitutam adorari, laudari et glorificari ab angelis in coessentia summae et individuae Trinitatis. Idcirco dum sanctorum recolimus natalitia, de quibus dubium non est, quod egressi a corporibus gloriam sempiternam jam adepti sunt, diem quoque celebramus octavum, beatificantes illos ex eo quoque, quod in futuro corporum receptorum immortalitatem gloriosam feliciter obtinebunt.

Hoc et per octo beatitudines evangelicas significatur, ubi octava redit ad caput. Namque et in prima, et in octava haec eadem beatitudinis sententia est

“quoniam ipsorum est regnum coelorum (Matth. V).”

Unde Augustinus:

“Octava, inquit, sententia, quae ad caput redit perfectumque hominem declarat, significatur fortasse et circumcisione octava die in Veteri Testamento, et Domini resurrectione post Sabbatum, qui est utique octavus, id est primus dies, et celebratione octavarum feriarum, quas in regeneratione novi hominis celebramus.”

De illa igitur octava, quae est resurrectio, quae jam completa in capite nostro, scilicet Christo, nunc secundum diei praesentis, in qua resurrexit, officium, ordinemque mysticum, aliqua dicenda sunt.