|
Ultimum eorum quae superius quaeri diximus, illud est, cur Deus omnium
praescius illos permisit fieri vel nasci, quibus melius erat, si non
fuissent facti, vel nati, eo quod ad vitam non erant praeordinati.
Simpliciter quippe melius est non subsistere, quam male subsistere.
Quare, inquiunt, Creator bonus et clemens illos fecit, quos perituros
esse praescivit? Mira et importuna, imo et violenta quaestio, et sic
inepta, ut in sensu ejus nulla sit ratio. Quid enim nisi quod futurum
erat praesciri poterat? At quomodo non fieret, quod sic vel sic futurum
esse praescitum fuisset? Vicinius ratione esset, si ita diceretur: Quare
substantiam malorum spirituum Deus vel hominum impiorum subsistere
permittit, quoniam male subsistit, et non funditus interire facit, sicut
interit et esse desinit spiritus jumenti? Posset namque responderi
justum esse, ut semper sit in poena cui pro culpa sua desit ut non sit
semper in gloria. Porro Dei justitia nunquid junior est quam ejus
praescientia? Itaque sicut non injustum est quod nunc vitiatae creaturae
non interimit funditus substantiam, sic non injustum fuit quod et
praescitam damnavit malitiam, et tamen non omisit bonam creare naturam.
Verum quia nihil satis est inquisitori contentioso, jam nunc dicamus ei
cum Apostolo: O homo, tu quis es qui respondeas Deo? etc. (Rom. IX.)
|
|