R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

DE TRINITATE ET OPERIBUS EJUS
LIBRI XLII

IN JEREMIAM PROPHETAM COMMENTARIORUM

LIBER UNUS


CAPUT PRIMUM. Quintae aetatis initium computari Hieremiae vaticinium, et in hac aetate sacerdotium Christi figuratum factis, significatumque esse dictis propheticis.

Quintae aetatis saeculi, crepusculum Hieremiae prophetae vaticinium est Babylonicam captivitatem, ruinam pariter et incendium civitatis ac templi sic praenuntians ut propriis quoque oculis cuncta cerneret. Hic jam recte quaeritur quid eo tempore mundus acceperit, quo tanquam certo limite praefixo jam quinta aetas, post exactam quartam aetatem jure dici vel computari debuerit. Nam de praecedentibus ratio stat, quia videlicet prima aetate ante diluvium, velut infans permissus sibi, vacavit ab auditu sermonis Dei. Secunda vero, velut puer, prima doctrinae percepit elementa in foedere quod pepigit Deus cum Noe. Tertia, jam velut adolescens repromissionem beati seminis in Abraham, et disciplinam legis accepit in Moyse. Quarta, velut juvenis promissionem regni Christi audivit in David. Hoc ergo tempore quid amplius audivit vel accepit, ut recte computetur quasi quinta aetas pleni ac perfecti viri? Accepit nimirum promissionem sacerdotii Christi. Qui enim in Abraham homo, in David rex, in hujus temporis prophetis sacerdos promissus est. Sacerdotium ejus hic factis praefiguratur, dictis propheticis significatur. Et superiore quidem aetate dicitur in eum:

“Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX),”

dictum est ad Heli sacerdotem in typum ruinosi sacerdotii Judaeorum, cui successurum erat fidele Christi et Ecclesiae sacerdotium:

“Ecce dies venient, et praecidam brachium tuum, et brachium domus patris tui, ut non sit senex in domo tua (I Reg. I).”

Verum hic multo plenius, multo sacratius causa pariter et effectus sacerdotii Christi figurantur, et adventus ejus tempora praefiniuntur. Nempe Babylonica gentis unius captivitas causam communem significat, pro qua generi humano tantus sacerdos necessarius erat, reversio autem captivorum sub Jesu sacerdote magno, remissio peccatorum in qua liberamur, duce et liberatore nostro pontifice magno Jesu Christo. Porro adventus ejus tempora hoc modo praefiniuntur:

“Tu autem, Daniel, animadverte sermonem, et intellige visionem. Septuaginta hebdomades abbreviatae sunt super populum tuum, et super urbem sanctam tuam, ut consummetur praevaricatio, et finem accipiat peccatum, et deleatur iniquitas, et adducatur justitia sempiterna, et impleatur visio et prophetia, et ungatur Sanctus sanctorum (Dan. IX),”

etc. In extremae quoque hujus aetatis margine, tota sacerdotis hujus promissio perficitur magnifice, dum dicit angelus ad Joseph virum Mariae:

“Pariet autem filium, et vocabis nomen ejus Jesum. Ipse enim salvum faciet populum suum a peccatis eorum (Matth. I).”

Claret enim ex hoc quia sacerdos iste Deus est, qui solus a peccatis salvare potest,

“non habens quotidie necessitatem quemadmodum sacerdotes prius pro suis delictis hostias offerre, deinde pro populo (Hebr. VII).”

Sane istos aetatum terminos auctoritas evangelica fundavit, dicendo in libro generationis Jesu Christi:

“Omnes ergo generationes ab Abraham usque ad David generationes sunt quatuordecim, et a David usque ad transmigrationem Babylonis generationes quatuordecim. Et a transmigratione Babylonis usque ad Christum generationes quatuordecim (Matth. I).”

Hoc recte intelligutur dixisse, solius generationis Jesu Christi respectu, qui, secundum eam promissionem quae facta est ad Abraham:

“In semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII),”

verus homo est, secundum eam quae facta est ad David:

“De fructu ventris tui ponam super sedem tuam (Psal. CXXXI),”

Rex utique est, secundum eam quae facta est ad Joseph virum Mariae:

“Ipse enim salvum faciet populum suum a peccatis eorum (Matth. I),”

nimirum officio sacerdos, potentia Deus est.