|
|
“Vocabis me, et ego respondebo tibi, aut certe loquar, et tu responde
mihi.”
|
|
Interea, quod in schemate contemnebatur apud cogitationes divitum
derisorum, in eodem hic sapientiae Spiritus hominem in conspectu Patris
constituerat, reverendum et pro sua reverenda exaundiendum (Hebr. V),
agendo causam pauperum, id est humilium secundum verba, quae apud eumdem
beatum Job postmodum subjecta sunt: Voca me, et ego respondebo tibi, aut
certe tu responde mihi. Quantas habeo iniquitates et peccata, scelera
mea, atque delicta ostende mihi. Cur faciem tuam abscondis, et
arbitraris me inimicum tuum (Job. XIII), etc. Haec namque cum ille
diceret, vocationem illam atque responsionem suspirabat, qua perditus
homo per obedientiam patientis ac morientis Christi, rursus requisitus
est. Rursus, inquam, dudum enim semel requisitus, et vocatus fuerat
Scriptura dicente: Vocavitque Dominus Deus Adam et dixit ei: Ubi es?
Vocanti autem Deo, tunc homo non respondit, sed ait: Vocem tuam audivi
in paradiso et timui, eo quod nudus essem, et abscondi me. Item: Quis
enim, inquit, indicavit tibi quod nudus esses, nisi quia ex ligno de quo
praeceperam tibi ne comederes, comedisti? Dixitque Adam: Mulier quam
dedisti mihi sociam, dedit mihi de ligno, et comedi (Gen. III). Hoccine
erat vocanti respondere? Nempe, cum diceret Dominus Deus, ubi es?
vocabat hominem ad cor suum, ut poenitens responderet: Heu! in
praevaricatione sum. Ex hoc quidem bonum erat, ut saliem vocanti
responderet, melius autem, ut prior ipse loqueretur, Deus autem
responderet, quantas haberet iniquitates. Illud non fecit, non locutus
est, sed Deum quasi dormire toto meridie permisit, unde et culpans illum
Scriptura dicit: Et cum audissent vocem Domini Dei deambulantis in
paradiso ad auram post meridiem (ibid.), etc. Itaque non locutus est
homo, nec Deo fecit negotium respondendi, unde et ingrato silentio,
quietus tandem quasi post meridiem somno satiatus surrexit, et indignans
quod non fuisset vocatus, prior ipse hominem vocavit. Proinde ut dicere
coepimus, bonum erat ut vocanti Deo responderet homo, melius si prius
loqueretur et peccata sua narraret homo, optimum vero si praeceptum Dei
nunquam fuisset praevaricatus homo. Igitur in persona generis humani vir
sanctus, rursus vocari ambiens hominem, illumque desiderans hominem, qui
vocatus responderet sapienter, imo loqueretur prior, aut certe (quod
optimum est) in semetipsum perfecte obediens esset, et tunc demum pro
caeteris loquendo interpellaret, ita dicebat: Voca me, et respondebo
tibi, aut certe loquar, et tu responde mihi quantas habeo iniquitates et
peccata. Id nunc agebatur, eo nunc intendebat totum praeoccupatum habens
hominem hic sapientiae spiritus, cum ab illis stultitiae filiis
deridetur, sicut homo non audiens et non habens in ore suo redargutiones
(Psal. XXXVII). Cum Deo sapienter et serio disputabat, et idcirco ad
respondendum derisoribus illis, interim vacuum tempus non habebat.
Veracem omnino et non vanam faciebat spem generis humani, quia dictum
fuerat, voca me, et respondebo tibi, aut certe loquar, et tu responde
mihi. Ille primus qui vocabatur, abscondit se a facie Domini Dei, in
medio ligni paradisi, et nil boni respondit, hic secundus homo vocatus
astabat ante faciem Domini Dei, in medio ligni crucis, et respondebat
perfectam atque omnimodam obedientiam Patri, imo loquebatur ut
responderet Pater illi quantas haberemus nos iniquitates, et peccata, et
scelera atque delicta nostra ostenderet ei.
|
|