|
|
“Et vocem quam audivi sicut citharaedorum citharizantium in citharis
suis.”
|
|
Denique sicut in tonitruo terroris asperitas, in citharis vero
sonantibus delectationis est suavitas, ita in Scripturis sanctis
comminatio judicii peccatores terret, et salubriter turbat, promissio
vero praemiorum bene operantes mulcet et laetificat. Et notandum quod in
citharis chordae sonantes audientes quidem delectant, sed ipsae in
extensione sua quodammodo laborant; sic denique hi, per quos sancta
Scriptura condita est, suo quique tempore bona promittendo bonos
auditores delectaverunt, sed ipsi apud semetipsos laboraverunt, et
plerumque fatigati sunt. Unde primus illorum Moyses dicebat ad Dominum:
|
“Cur afflixisti servum tuum? quare non invenio gratiam coram te? cur
imposuisti pondus universi populi hujus super me?”
|
|
Ac deinceps:
|
“Sin aliter tibi videtur, obsecro interficias me, et inveniam gratiam in
oculis tuis, ne tantis afficiar malis (Num. XI).”
|
|
Sed et diversis praeterea modis fatigabantur sancti illi, sicut et
Apostolus eorum reminiscens inter caetera dicit:
|
“Alii vero ludibria et verbera experti, insuper et vincula, et carceres,
lapidati sunt, secti sunt, tentati sunt, in occisione gladii mortui
sunt. Circuierunt in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati,
afflicti (Hebr. XI),”
|
|
etc. Erant igitur sicut citharaedi citharizantes in citharis suis; quia
videlicet testimonia veritatis personantes, extendebantur
tribulationibus multis. Sed et spontanea extensione sese affligebant, ut
coelestem beatae cantionis mererentur accipere gratiam, sicut de Daniele
et sociis ejus legimus, quia propositis sibi regalibus epulis, hoc magis
elegerunt propter Deum ut leguminibus vescerentur. Pueris autem his
dedit Deus scientiam et disciplinam in omni libro, et sapientiam;
Danieli vero intelligentiam omnium visionum et somniorum (Daniel. IV).
Sequitur ergo:
|
|