|
Antequam rumpatur funiculus argenteus, et recurrat vitta aurea, et
conteratur hydria super fontem, et confringatur rota super cisternam, et
revertatur pulvis in terram suam unde erat, et spiritus redeat ad Deum,
qui dedit illum. Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes et omnia vanitas.
Revertit ad superiora, et post grande hyperbaton, quod ab eo loco
interjecerat, ubi ait: Et memento Creatoris tui in diebus juventutis
tuae, antequam tenebrescat sol et luna, etc.; nunc coeptam sententiam
simili fine concludit dicens, antequam rumpatur funiculus argenteus, et
illud, et illud fiat. Funis autem argenteus, candidam hanc vitam, et
spiramen quod nobis e coelo tribuitur, ostendit. Recursus quoque vittae
aureae animam significat quae illuc recurrit unde descenderat. Porro duo
reliqua quae sequuntur, contritio hydriae super fontem, et confractio
rotae super lacum, per metaphoram mortis aenigmata sunt. Quomodo enim
hydria quae conteritur cessat haurire, et rota per quam de lacu et
puteis levantur aquae si confracta fuerit, aquae usus intercipitur, ita
cum funis argenteus fuerit interruptus, et animae rivus recurrerit ad
fontem, interibit homo, et, ut manifestius sequitur, revertitur pulvis
in terram suam, unde sumptus est, et spiritus convertitur ad Deum qui
dedit illum. Ex quo satis ridendi, qui putant animas cum corporibus
seri, et non a Deo, sed a corporum parente generari. Cum enim caro
revertatur in terram, et spiritus redeat ad Deum qui dedit illum,
manifestum est Deum parentem animarum esse, non homines. Post
descriptionem interitus humani, pulchre exordium libri sui repetens ait:
Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, et omnia vanitas. Cum enim
cunctus mortalium labor, de quo in toto volumine disputatum est, huc
perveniat ut revertatur pulvis in terram suam, et anima illuc redeat
unde sumpta est, magnae vanitatis est in hoc saeculo laborare, et nihil
pro futuro conquirere.
|
|