CAPUT IV. Quod non nobis aeque magna sit, ut fuit antiquis sanctis, hujuscemodi conquaestionis causa:

“In salicibus, in medio ejus suspendimus organa nostra, quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?”

Sciendum in primis quia non aeque magna nobis nunc est, ut antiquis erat, hujusce conquaestionis causa, ut dicamus:

“In salicibus, in medio ejus suspendimus organa nostra. Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?”

Flendum quidem nobis est quicunque spem habemus futuri saeculi, qui filii sumus illius, quae sursum est Jerusalem, civitas Dei viventis, in qua videtur gloria sanctae Trinitatis, secundum hoc ipsum nomen Jerusalem, interpretatur enim visio pacis. Flendum, inquam, quia, dum sumus in corpore, peregrinamur ab illa visione, et totus mundus nobis est Babylon, sed in ipso fletu hic plus habemus gaudii et consolationis, quia quem nasciturum exspectabant flentes illi, jam natus est Christus, sol generis humani. Et tanta est flentium distantia, ut dicas: Quia illi fleverunt in nocte, nos autem flemus quasi in die, et liberius quam illi inter ipsos fletus possumus organa nostra tangere, et canticum Domini cantare, id est, os nostrum aperire et fidem sanctae Trinitatis palam praedicare. Hoc facere illis non licebat, neque enim talis praedicatio tunc portari poterat. Nam de solis dicimus filiis illius captivitatis, horum notissimi sunt tres pueri supra memorati, quia suo numero praesentiam, et curam adesse monstraverunt beatae Trinitatis, dum tripudiavit in camino ignis ardentis (Daniel. III), sed et de omnibus sanctis antiquioribus, patriarchis, et regibus, et prophetis, quicunque cognoverunt mysterium ejusdem sanctae Trinitatis. Salices enim erant non solum homines Babylonii, sive Assyrii, sive Persae, et Medi, verum etiam homines Israelitici sive Judaici generis, ita ut oporteret maxime propter eos cantionis hujusce organa suspendi, id est, gloriam sanctae Trinitatis, aut reticere aut sic loqui, ut non audiretur foris, sic scribere, ut signatus liber non posset vulgo legi. Quid tandem accidit, vel quid actum est, ut vacaret nobis cantare canticum Domini, cantare, sive clamare cum sanctis Seraphim:

“Sanctus, sanctus, sanctus Dominus Deus exercituum, plena est omnis terra gloria tua (Isa. VI),”

atque hic modo fidem nominis tui palam praedicare, o beata Trinitas? Quomodo accidit, ut ita possemus cantare canticum Domini in terra aliena?