|
De sacramento corporis et sanguinis Domini certum est, nec assertione
nostra indiget, quin passionis vel mortis ejus propria quidem et
singularis commemoratio sit, et quod a passione vel morte ejus initium
sumpserit, vel sumere debuerit. Conditum autem est hoc sacramentum
quantum potuit morti vicinius, scilicet cum jam esset ad mortem
venditus, et qua nocte tradebatur. Nobis, qui vivimus, et qui residui
sumus, reservatum est, et missum est sacramentum istud, in quo sub
specie panis et vini latet utilitas mortis et resurrectionis ejus. Nam
illis, qui mortui fuerant, fidelibus, miro modo in illa specie, qua
pependit in cruce, factus, vel datus est cibus. Ita ut anima ejus ad
animas illorum in infernum, et corpus ejus ad corpora illorum
descenderet, essetque tribus diebus et tribus noctibus in corde terrae,
in eodem ventre terrae, quo recepta vel assumpta fuerant corpora
illorum. De tanto hoc mysterio nunc diutius tractare non est propositum,
verumtamen, ne omnino relictum sit intactum, dicere quidpiam libet de
causa propter quam nobis sit necessarium. Causa haec erat, quia primi
homines Deo increduli, diabolo nimis male creduli fuerunt. Quia cum non
viderent nisi pomum quantum libet suave, redolens et visu pulchrum,
crediderunt in illo esse divinitatis effectum, crediderunt diabolo
dicenti:
|
“Nequaquam ita erit, ut Deus dixit: Si comederitis, morte moriemini; sed
erit quod dico ego: Si comederitis, eritis sicut dii (Gen. III).”
|
|
Contra cibum illum, qui cibus fuit mortis, dictante ratione, namque
justitiae dari oportebat cibum alium, qui esset cibus vitae, et simili
ordine, ut scilicet inesse illi mens crederet, quod oculus non videret,
crederet esse cibum et potum veraciter communicandae divinitatis esse
effectivum carnem et sanguinem Christi. Quod sentire non possunt sensus
carnis et sanguinis. Per hanc fidem sibi Deus ab homine satisfactum esse
judicat, dum non minus sibi credit quam diabolo crediderat.
|
|