|
et quod tantas moras perpeti potuerit, qui dixit:
|
“Festinate, adducite eum ad me.”
|
|
Nolite, inquit, pavere, nec vobis durum esse videatur, quod vendidistis
me in his regionibus. Nolite pavere cum dicit, subaudiendum est, me; Dei
namque pavor et terror illis praesertim in tali scelere non debuerat
abesse. Nam quod ait: Non vestro consilio, sed Dei voluntate huc missus
sum, qui fecit me quasi patrem Pharaonis, et dominum universae domus
ejus, tale est ac si dicat Christus Judaeis: Non vestro consilio
dicentium: Ne forte veniant Romani et tollant nostrum locum et gentem
(Joan. XI), sed Dei voluntate moriturus eram pro gente, et non tantum
pro gente, sed ut filios Dei, qui erant dispersi congregarem in unum.
Vestrum enim consilium fuit, verbi gratia, ut diceretis: Quando
morietur, et peribit nomen ejus? (Psal. XL) Dei autem voluntas, ut per
passionem mortis, gloria et honore me coronaret, et constitueret me
super opera manuum suarum (Hebr. II; Psal. VIII). Ita non vestro
consilio, inquit Joseph, sed Dei voluntate huc missus sum: vestrum
quippe fuit consilium, ut nihil mihi prodessent somnia mea, Dei autem
volontas ut faceret me quasi patrem Pharaonis, et dominum universae
domus ejus, et principem in omni terra Aegypti. Cum ergo dicit: Nolite
pavere, nec vobis durum esse videatur quod vendidistis me in his
regionibus. Pro salute enim vestra misit me Deus ante vos in Aegyptum.
Biennium est, quod fames coepit esse in terra, et adhuc quinque anni
restant, quibus nec arari poterit, neque meti, praemisitque me Deus ut
reservemini super terram. Non vestro consilio, sed Dei huc voluntate
missus sum; cum, inquam, haec dicit, non culpam eorum nullam facit, sed
pro conscientia animi timore perterritis, nec audentibus loqui, sceleris
sui magnitudinem ad horam subtegere, ut sapiens medicus satagit.
Festinate, inquit, et ascendite ad patrem meum, et haec et haec dicetis
ei. Et infra: Festinate, ait, et adducite eum ad me. Qui sic justo
patris desiderio nunc festinat, quomodo tantas hactenus potuit perpeti
moras? Videlicet quia si patrem prius invitasset, quam congregatos ad se
fratres suos omnes, sub spe solidissima composuisset, grandem nimis in
domo patris sui turbam concitasset. Jam quippe consolatis omnibus,
postquam osculatus est omnes, et super colla singulorum flevit, et sic
pro vera remissione ut certi essent de pace ejus et gratia satisfecit,
postquam osculo confirmati lacrymoso, jam ausi sunt loqui ei, postquam
binas singulis stolas protulit, adhuc tamen sollicitus hortatur, et
dicit: Ne irascamini in via. Ne inquit, irascamini, ne rixemini, ne, dum
alius alio justior, vel innocentior videri vult, et a se in alium crimen
depellere contendit, invicem provocetis, et contra invicem dividamini.
Tempore igitur opportuno festinans Joseph: Dicite, inquit, patri meo
quia quinque anni residui sunt famis, nuntiate patri meo universam
gloriam meam, et cuncta quae vidistis, ut sit ex me vel gloria mea quod
invitet, si ex metuendo famis periculo quod impellat, et sic festinet.
En oculi vestri. En, inquam ut certi vosipsi certum facere patrem meum
debeatis, oculi vestri, et oculi fratris mei Benjamin vident, quod os
meum loquatur ad vos. Auditumque est, et celebri sermone vulgatum in
aula regis: Venerunt fratres Joseph. Adjungit Pharao suas simul
invitationes, proferuntur opes Aegypti, et promittuntur ampliores.
Regiae quoque mittuntur subvectiones parvulis et conjugibus
transferendis, ne pater Jacob parum confortetur, aut in aliquo dubitet.
|
|