CAPUT XXIV. Quomodo passio et carceres Evangelii praedicatorum eorumdem abjectio quoque praesignata sit in propheta isto, et quam pessima quamque horrenda fames obsessorum praesignetur in ejusmodi pane, quem propheta sibi coquere in stercore, et comedere jubetur.

Postquam gloria Domini in campum exiit, quo significabatur evangelica praedicatio, ad gentes exitura, relictis Judaeis, loquitur spiritus ad prophetam:

“Ingredere, et includere in medio domus tuae, et tu, fili hominis, ecce data sunt super te vincula, et ligabunt te in eis, et non egredieris de medio eorum. Et linguam tuam adhaerere faciam palato tuo, et eris mutus, nec quasi vir objurgans, quia domus exasperans est (Ezech. III).”

Hoc portento Evangelii praedicatores a domesticis et contribulibus suis vincula et carceres passuri, et ob hoc ora sua illis clausuri significantur, donec circa finem saeculi iterum illis praedicatio reddatur, et saltem reliquiae ex illis convertantur. Sequitur enim:

“Cum autem locutus fuero tibi, aperiam os tuum, et dices ad eos: Haec dicit Dominus Deus: Qui audit audiat, et qui quiescit quiescat, quia domus exasperans est.”

Ait autem Dominus eis qui prophetas occiderant, et apostolos, sicut per praedicta vincula significatur, persecuturi erant:

“Ut veniat super vos omnis sanguis justus, qui effusus est super terram a sanguine Abel justi usque ad sanguinem Zachariae filii Barachiae, quem occidistis inter templum et altare. Amen dico vobis, venient haec omnia super generationem istam (Matth. XXIII).”

Sequitur ergo:

“Et tu, fili hominis, sume tibi laterem, et pones eum coram te, et describes in eo civitatem Hierusalem, et ordinabis adversus eam obsidionem, et aedificabis munitiones, et comportabis aggerem, et dabis contra eam castra, et pones arietes in gyro.”

Haec est Romanorum obsidio, quam praevidens Dominus flebat super eam, dicens:

“Quia si cognovisses, et tu (Luc. XIX). Et tu, sume tibi sartaginem ferream, et pones eum murum ferreum inter te et inter civitatem, et obfirmabis faciem tuam ad eam, et erit in obsidionem, et circumdabis eam.”

Signum est domui Israel. Haec est ira Dei, de qua idem qui supra Dominus dicit:

“Erit enim pressura magna super terram, et ira populo huic (Luc. XXI). Sartago quippe ferrea, quae et murus ferreus coelestis irae nimietatem significat, cujus severitatem excurrere non possit misericordia, ut ad clausos vel obsessos perveniat. Et ut sciat propheta quanta obsidionis futura sit mora, et tu, inquit, dormies super latus tuum sinistrum, et pones iniquitates domus Israel super eo numero dierum quibus dormies super illud, et assumes iniquitatem eorum. Ego autem dedi tibi annos iniquitatis eorum numero dierum trecentos nonaginta dies, et portabis iniquitatem domus Israel.”

Annos, ait, videlicet plus quam unum, minus tamen quam duos. Item, ut sciat quantum temporis a perpetrato sacrilegio Dominicae mortis usque ad eamdem obsidionem futurum sit. Et cum, inquit, compleveris haec, dormies super latus tuum dextrum secundo, et assumes iniquitatem domus Juda quadraginta diebus.

“Diem pro anno, diem, inquam, pro anno dedi tibi.”

Denique a passione Domini usque ad obsidionem civitatis quae, ut supra dictum est, coepta est quarto anno expeditionis, quadraginta anni fuerunt. Bene ergo, quia nimium et importabile fuisset prophetae tanto tempore dormire super latus unum,

“diem, ait, pro anno dedi tibi.”

Tum ne ignoret quam pessima, quam horrenda in ipsa obsidione futura sit famis rabies:

“Et tu, inquit, sume tibi frumentum, et hordeum, et fabam, et lentem, et milium, et viciam, et mittes ea in vas unum, et facies tibi panes numero dierum quibus dormies super latus unum: trecentis nonaginta diebus comedes illud. Cibus autem tuus quo vesceris, erit in pondere viginti stateres in die; a tempore usque ad tempus comedes illud: et aquam in mensura bibes, sextam partem hin: a tempore usque ad tempus bibes illud, et quasi subcinericium panem hordeaceum comedes illud, et stercore quod egredietur de homine, operies illud in oculis eorum. Et dixit Dominus: Sic comedent filii Israel panem suum pollutum inter gentes, ad quas ejiciam eos.”

“Inter gentes,”

id est Romanos obsidentes,

“ad quas ejiciam eos,”

ait, cum praevalens subegerit illos fames. Et bene

“pollutum panem”

dixit: quid enim pane illo pollutius, quem ut comederent parricidiali sanguine polluebant? Insidiabantur invicem, quis cui raperet. Ubi alimenti suspicio, ibi bellum inter domesticos, pugnabatur pro cibo, necabantur charissimi, discutiebantur defuncti, ne quis inter amictus eorum cibus lateret. Simulare se aliqui mortuos existimabantur, ne viventes aliquid alimenti habere suspicarentur. Sed ne viventes quidem aut vitae fungi munere, aut mortem simulare poterant, verum aperto ore, sicut rabidi canes, aurarum captantes spiramina, huc atque illuc circumferebantur. Insidiabantur jumentis alvum purgantibus, et vetusta rimabantur boum stercora, ut (quod visu erat horribile!) hoc fieret esca esurientibus. Recte igitur

“operies, inquit, illud stercore, quod egreditur de homine,”

quia cibum suum polluere habebant homines mutuo sanguine, licet prophetae hoc exhorrescenti moderatius concessum sit, ut fimum boum acciperet pro stercoribus humanis. Notandum sane quod de quadraginta dierum dormitionis in dextro latere panibus omnino taceat, quia videlicet per jam dictos quadraginta annos Judaei propter scelera sua non sanguine aut fame vapulaverunt, quinimo luxuriis cumulaverunt, sicut testatur fremebundo spiritu, loquens illis Jacobus apostolus:

“Agite nunc, divites, plorate ululantes in miseriis vestris, quae advenient vobis (Jac. V).”

Et post pauca:

“Et epulati estis super terram, et in luxuriis enutristis corda vestra. In die occisionis adduxistis, occidistis justum, et non restitit vobis (ibid.).”