CAPUT 7

“Et factum est praelium magnum in coelo, Michael et angeli ejus praeliabantur cum dracone. Et draco pugnabat et angeli ejus, et non valuerunt, neque locus inventus est eorum amplius in coelo.”

Magnum et mirabile in conspectu animae Joannis talium imaginum spectaculum, mirabilis sensus sive animae ejus habitus, quem concipere poterat spectando talia vel tanta, tamque honorifica signa mirabilium secretorum. Vix summam admirationis somniare vel meditando nobismetipsis imaginare possumus, videlicet admirabili cum horrore illud persensisse. Quam invitus draco ille diabolus de templis et aris vel simulacris gentium pelleretur: quod fieri coeptum est, ubi raptus est filius ille ad Deum et thronum ejus. Dixit enim mox ascensurus:

“Euntes in mundum universum praedicate Evangelium omni creaturae. Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit (Marc. XVI; Matth. XII; Luc. XI).”

Quod idem erat ac si diceret: Euntes fortem illum armatum a me jam victum de atrio suo propellite, draconem illum diabolum a me func ligatum, imo et quasi hamo captum, et in sudibus nares perforatum, circulo in naribus, et armilla in maxilla perforata constrictum de templis et aris extrahite, ut vasa ejus traham ad me, sicut praedixi: Quia si

“exaltatus fuero a terra, omnia traham ad meipsum (Joan. XII).”

Inde terrifici sonitus persecutionum per orbem universum, quarum erat signum hoc praelium imaginarium, praelium magnum.

“Factum est, inquit, praelium magnum.”

Ubi?

“In coelo.”

Per quod significabatur Ecclesia, terra longe altior, terrenis hominibus et terrena sapientibus longe superior, cujus

“est in coelis conversatio (Philipp. III).”

Non enim jam Ecclesia, postquam raptus est Filius ejus ad Deum et ad thronum ejus, pugnare dignaretur in terra, quod antea licito facere solebat, quando propter terram, propter terrena bona, sancti reges et prophetae armis materialibus multa gesserunt praelia. Nunc alius erat causae status, et alius perfectae intentionis affectus, contemnere terram et appetere coelum, cohibere manus et liberare linguam eruditam, offerre gladiis carnem et verbo defendere fidem. Pugnabat itaque in coelo. Quomodo autem draco erat, vel pugnabat in coelo? In coelo nimirum erat arbitratu suo, videbaturque sibi

“similis Altissimo (Isa. XIV),”

cum exhiberetur ei quasi divina religio, et a miseris gentibus, quas seduxerat, coleretur pro Deo. Itaque et ipse pugnabat quasi in coelo, dum contenderet haberi pro coelesti Deo. Propterea nemo fere est qui nesciat draconem istum in aere vagari, et permissam usque ad tempus judicii exercere potestatem, ipsumque aerem usitato in Scripturis more coelum dici, ut illic:

“Volucres coeli et pisces maris (Psal. VIII).”

In isto coelo, id est in aere, nos quoque usque hodie contra illum pugnam habemus, sicut et Apostolus ad Ephesios scribens loquitur:

“Non est nobis colluctatio adversus carnem et sanguinem, sed adversus principatus et potestates et rectores mundi tenebrarum harum, adversus spiritalia nequitiae in coelestibus Ephes. VI). ”

Sunt ergo spiritalia nequitiae, scilicet draco iste et angeli ejus, in coelestibus, non ubi sidera disposita effulgent et sancti angeli commorantur, sed in hujus aeris infirmi caliginoso habitaculo, ubi et nebula conglobatur. Et tamen scriptum est quod

“cooperit coelum nubibus (Psal. CXLVI),”

ubi et aves non volitant, et tamen dicuntur volatilia coeli. In his ergo coelestibus, non in illa superiore tranquillitate coelestium habitant isti nequissimi spiritus, contra quos nobis colluctatio spiritalis indicitur, ut, devictis angelis malis, illo praemio perfruamur, quo angelis bonis incorrupta aeternitate sociemur. Unde alio loco idem Apostolus, cum significaret tenebrosum diaboli principatum,

“secundum spiritum, inquit, mundi hujus, secundum principem potestatis aeris, qui nunc operatur in filiis infidelitatis (Ephes. II).”

Quod ait hic,

“principem potestatis aeris,”

hoc illic dixit,

“spiritalia nequitiae in coelestibus.”

Igitur et juxta litteram sic recte intelligitur, quod praelium imaginarium in isto coelo, id est aere, Joannes fieri viderit, in significationem ejus praelii, quod de templis et aris, imo et de cordibus hominum diabolus jam coeperat ejici, cujus videlicet praelii finis erit, ut mittatur in ignem aeternum draco iste cum angelis suis (Matth. XXV), atque ita fiat quod subjectum est:

“Et non valuerunt, neque locus inventus est eorum amplius in coelo.”

In coelo, inquam, non tantum quod est spiritalis vel coelestis fidelium hic peregrinantium conversatio, sed nec in aere isto in quem detrusus est, detrudendus iterum in tartarum illo judicii die magno et tremendo. Sed jam ipsa verba ordine prosequamur.

“Michael, inquit, et angeli ejus praeliabuntur cum dracone: et draco pugnabat et angeli ejus.”

Nusquam in tota serie Scripturarum ante illum saepe dictae mulieris partum Michael archangelus pugnasse cum dracone, eumque vicisse legitur, quia videlicet nondum draconis ejusdem caput, ut vinci posset ab angelis, contriverat ille mulieris filius, quod nunc fecit, et faciendo raptus est ad Deum et ad thronum ejus. Unde et illi in Psalmo canitur:

“Tu contribulasti capita draconum in aquis. Tu confregisti capita draconis (Psal. LXXIII).”

Et quidem plura leguntur in Scripturis anteacta pro hominibus insignia angelicae fortitudinis. Exempli gratia, ut illic:

“Factum est igitur in nocte illa, venit angelus Domini, et percussit in castris Assyriorum centum octoginta quinque millia (IV Reg. XIX; Isa. XXXVII).”

Verum hoc et caetera huic similia fieri non erat pugnare angelos bonos adversus angelos malos pro hominibus impiis ad pietatem convertendis, sed erat angelos bonos ad impiorum hominum perditionem malorum angelorum servitio uti, testante Psalmo cum dicit:

“Misit in eos iram indignationis suae, indignationem et iram et tribulationem, immissiones per angelos malos (Psal. LXXVII).”

Hic non ita est. Mali angeli non immittuntur ut homines impii occidantur, sed contra malos angelos a bonis angelis praelium committitur, ut homines ab impietatis errore liberentur. Quomodo praelium hoc gestum est, aut geritur? Quibus vel qualibus armis acies illae utuntur? Et quidem in illa visione Joannis hujus armorum materialium quasdam similitudines videri potuisse non dubitamus, sed angeli sive boni sive mali, cum sint spiritus, corporali sive materiali armatura non induuntur. Attamen draco ille quod natura non habuit arte maligna sibi assumpsit, scilicet omne genus armorum quibus bella geruntur inter homines, et homicidia peraguntur, scilicet gladios regum et imperatorum, secures consulum, et vincula carceresque judicum et omnia omnino genera tormentorum. Primus quem Romae invasit, sive arripuit, Neronis gladius exstitit, et in illo pugnavit. At vero Michael et angeli ejus econtra praeliantes, nihil de hujusmodi genere armorum habuerunt aut quaesierunt, sed ut

“sunt administratorii spiritus, in ministerium missi propter eos qui haereditatem capiunt salutis (Hebr. I),”

commilitonibus suae partis hominibus Christianis, qui sunt vel erant de semine illius magnae mulieris, signa miraculorum ab Jesu Christo per Spiritum sanctum data ministraverunt, praesentes illis et cooperantes ad curandos infirmos, ad suscitandos mortuos, assistentes piis martyribus, in tormentis et aculeis colloquentes illis, et colloquio suo consolantes et refoventes illos in carceribus et vinculis, religantes etiam angelos draconis, et extrahentes de antiquis templorum simulacris, quae omnia sic esse facta non ignorat quisquis sanctorum martyrum, sive apostolorum gesta legit. Exempli gratia? Ubi agonizanti in aculeo martyri miles adhuc gentilis dicit:

“Video ante te juvenem pulcherrimum stantem cum linteo extergentem membra tua. De qua re adjuro te, per Christum qui ad te misit angelum suum, ne me derelinquas.”

Nunquid illic tantum, ubi visibiliter apparuerunt, sancti angeli piis martyribus praesentes fuisse credendi sunt? Imo et ubi visibiliter non apparuerunt, praesentes semper affuerunt, compatientes patientibus, adhaerentes laborantibus, vulnera dinumerantes, sanguinem profluentem metientes, responsa singulorum conscribentes, et inter haec omnia, preces gemitusque morientium, aureo thuribulo velut incensa multa concremans ante oculos Domini Dei, et illius qui raptus fuerat ad thronum ejus filii victoriosi, perferebat Michael. Hoc modo cum dracone praeliabatur Michael et angeli ejus. Caeterum armis materialibus ad defensionem sui pars ista nihil agere moliebatur, cum totae interdum legiones martyrum prosternerentur, arma tenentes militaria, quibus ad defensionem reipublicae fideliter sese ac fortiter accinxerunt, quae tamen in causa fidei Christianae ullatenus attrectare despiciebant. Unde verissime propheta cum dixisset:

“Jugum enim oneris ejus, et virgam humeri ejus, et sceptrum exactoris ejus superasti,”

addidit,

“sicut in die Madian (Isa. IX),”

videlicet quando mirabili genere pugnandi Gedeon cum trecentis viris Madian superavit. Quomodo? Intra lagenas missae sunt lampades, confractis vero lagenis ostensae sunt lampades, quarum coruscante luce hostes territi in fugam versi sunt (Judic. VII). Designatus est in tubis clamor praedicationis, in lampadibus claritas miraculorum, in lagenis fragilitas corporum, quorum despecta salute martyres hostes suos moriendo prosternerent, eorumque gladios non armis et gladiis, sed patientia superarent. Nimirum hujusce praelii complices, esse, imo duces et principes Michaelem et angelos ejus jure delectabat. Draco et angeli ejus materialibus quoque, ut jam dictum est, armis pugnabant, et illius sexti capitis, scilicet Romani regni, diadema cruentum caede Christianorum, et abundantia sanguinis imbutum, quoties se in pugnam excutiebat, toties orbem terrarum sanguine compluebat.

“Et non valuerunt, inquit, neque locus inventus est eorum amplius in coelo.”

Quid non valuerunt? Nimirum contra fortioris Michaelis et angelorum ejus fortitudinem diutius stare, quin foras ejicerentur cum illo suo principe rufo dracone, sicut ille filius mulieris praedixerat:

“Nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan. XII).”

Ita namque foras ejectus est, ut in locis in quibus sordes ejus computruerant religio Christiana floreret, in templis in quibus idolum cujusque turpitudinis stererat crux Christi splendesceret, ut per ora quae Jovem adulterum cantitare solita fuerant nomen Christi et laus sanctae Trinitatis cum gloria personaret. Hoc est quod ait:

“Neque locus inventus est eorum amplius in coelo.”

Quod idem est ac si diceretur: Neque relictus est illi locus in quo exhiberetur ei coelestis vel divina religio. Futurum autem est ut, sicut jam supra dictum est, nec in isto illi vacet comparere coelo aerio. Eousque praelium protenditur, donec in profundum inferni,

“videntibus cunctis”

praecipitetur (Job XL), non ultra, saltem ad hoc coelum, ascensurus. Unde adhuc sequitur:

“Et projectus est draco ille magnus, serpens antiquus, qui vocatur diabolus et Satanas, qui seducit universum orbem, projectus est in terram, et angeli ejus cum illo missi sunt.”

Nam

“projectus est in terram,”

id est, perdita grandi aestimatione qua coelum sibi obtinere videbatur, dum coleretur ut Deus, amisso electorum populo, in quo coelo suo jam inhabitat Deus, eos tantum nunc possidet, qui pertinaciter terram diligendo, ipsi terra sunt, tandemque cum illis et angelis suis mittetur in ignem aeternum. Nimirum quando sic projicitur, tunc melius cognoscitur ab eis quorum de cordibus eijcitur, vel quibus videntibus praecipitatur. Recte ergo nunc tandem nominibus et proprietatibus suis idem draco describitur, cum dicitur:

“Et projectus est draco ille magnus, serpens antiquus qui vocatur diabolus et Satanas, qui seducit universum orbem.”

Nam quasi quaereres, quis est ille draco magnus? addidit dicens,

“serpens antiquus;”

ac si diceret: Draco tam magnus ipse est ille serpens, qui in tempore antiquo quando factus est primus homo, serpentem animantem ingressus, per os ejus locutus est, et inde serpens dici meretur, quia per serpentem, quem ingressus est, opus iniquitatis et malitiae operatus est, decipiendo plasma Dei, in eo quod ait:

“Comedite et eritis sicut dii (Gen. III).”

Item quasi quaereres quod est nomen ejus, addidit,

“qui vocatur diabolus et Satanas.”

Diabolus deorsum fluens, Satanas adversarius interpretatur, utrorumque vocabulorum causae notae sunt. Diabolus namque, id est deorsum fluens, idcirco dicitur, quia de coelo per superbiam cadendo (Isa. XIV) deorsum fluxit, periitque peccator a facie Dei sicut fluit cera a facie ignis (Psal. LXXVII). Satanas, id est adversarius, idcirco dicitur, quia sic quoque de coelo lapsus, Deo creatori adversari non desinit. Adhuc enim tanquam parum sit aut fuerit quod dixit:

“Similis ero Altissimo (Isa. XIV),”

altius per tumorem extollitur, testante Apostolo cum de illo perditionis filio, in quo iste diabolus erat, ita loquitur:

“Homo peccati, filius perditionis, qui adversatur et extollitur supra omne quod dicitur Deus, aut quod colitur (II Thess. II).”

In quo Satanas iste adversatur? In eo videlicet quod loquitur mendacium, ut decipiat creaturam, ad faciendum secundum adulterium, ostendens se tanquam sit Deus, atque ita diabolus ipse pro Deo, tanquam adulter pro viro legitimo suscipiatur. Sequitur ergo -

“Qui seducit universum orbem.”

Quo enim vel unde seducit vel abducit orbem universum, nisi a cultu Dei debito ad cultum suimet indebitum? Hic talis

“projectus est in terram,”

ut videlicet solus Deus suum coelum, id est mentes intimas et religionem publicam possideat electorum omnium, ille autem solam possideat terram, id est perditorum hominum vitam omni modo terrenam, de qualibus ad Deum initio seductionis locutus est Deus:

“Terram comedes cunctis diebus (Gen. III).”

Terrae ejusmodi portio praecipua sunt Judaei, qui quasi aemulando terram crucifixerunt Deum coeli, loquentes cum astutia maligni hujus serpentis, quemadmodum in persona ejusdem Christi Psalmus dicit:

“Quoniam mihi quidem pacifice loquebantur, et in iracundia terrae loquentes, dolos cogitabant (Psal. XXXIV).”

Nempe quasi justae iracundiae causam pergrandem sibi finxerunt, quando velut pavitantes et tremebundi dixerunt:

“Si dimittimus eum sic, omnes credent in eum, et venient Romani et tollent nostrum locum et gentem (Joan. XI).”

Itaque et istos terram suam serpens comedit, completa prophetia cantici Deuteronomii quae dicit:

“Dentes bestiarum immittam in eos cum furore trahentium super terram atque serpentium (Deut. XXXII).”

Sequitur:

“Et audivi vocem magnam de coelo dicentem: Nunc facta est salus et virtus, et regnum Dei nostri, et potestas Christi ejus, quia projectus est accusator fratrum nostrorum, qui accusabat illos ante conspectum Dei nostri die ac nocte. Et ipsi vicerunt illum propter sanguinem Agni, et propter verbum testimonii sui, et non dilexerunt animam suam usque ad mortem. Propterea laetamini, coeli, et qui habitatis in eis.”

Vox illa magna quam iste in spiritu audivit, concentus iste publicus, quo coelum Dei, id est Ecclesia, per totum orbem hodie laudes canit, concinentibus, imo praecinentibus angelis gloriam Deo in excelsis (Luc. II), secundum propheticam concessionem psalmi dicentis Deo Altissimo:

“Omnis terra adoret te, et psallat tibi, psalmum dicat nomini tuo (Psal. LXXV).”

Et subinde:

“Benedicite, gentes, Deum nostrum, et auditam facite vocem laudis ejus (ibid.).”

Vis igitur audire, et scire qui fructus, quaeve utilitas ex eo provenerit, quod ille draco magnus, ille serpens antiquus, diabolus et Satanas, projectus est in terram cum angelis suis. Dicunt magna voce cantores gratiae Dei, laudatores operum Christi Filii Dei:

“Nunc facta est salus, et virtus et regnum Dei nostri, et potestas Christi ejus.”

Unde constat ita factum esse?

“Quia projectus est, inquiunt, accusator fratrum nostrorum, qui accusabat illos ante conspectum Dei nostri die ac nocte.”

Ergone antequam ille projiceretur in terram, non erat salus, et non erat virtus? Non erat regnum, non erat potestas Dei nostri et Christi ejus? Non utique salus erat, sed perditio et mors; non erat virtus, sed infirmitas et corruptio non erat in hominibus regnum Dei nostri, sed regnum peccati et mortis, non erat potestas Christi ejus, sed potestas principis tenebrarum, qui in hoc mundo principabatur. Non erant haec omnia facta, sed futura, vel facienda promittebantur, et paucos in lege veteri spes ista consolabatur. Quando autem raptus ad Deum et ad thronum ejus ipsa passione et resurrectione qua rapiebatur, et transibat ex hoc mundo ad Patrem, perditionem, et mortem, corporum quoque mortalium corruptionem destruit, tunc

“facta est salus et virtus.”

Salus, id est remissio peccatorum nostrorum, quae est resurrectio animarum; et virtus, id est reformatio resurgentium corporum nostrorum. Tunc, inquam, et extunc

“factum est regnum,”

imo facti sumus nos regnum Dei nostri, et facta est potestas Christi ejus in coelo, et in terra, quemadmodum non ante, sed postquam resurrexit ipse astruens:

“Data est, inquit, mihi omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII).”

Recte igitur quia projectus est ille Satanas, ita cantatum est. Quare autem vel unde ille Satanas

“accusator fratrum”

dictus est aut dici debet? Videlicet quia tenebat chirographum decreti adversum nos, quod nobis contrarium erat, in quo peccatum Adae scriptum erat, cujus nos recitatione semper accusabat, confidens ac jactabundus, quod illo chirographo teste genus humanum jure esset possessio sua. Verum ubi projectus est, ibi chirographum illud perdidit, quemadmodum Apostolus dicit:

“Convivificavit nos Deus cum Christo donans nobis omnia delicta, delens quod adversus nos erat chirographum decreti quod erat contrarium nobis, et ipsum tulit de medio affigens illud cruci, et exspolians principatus et potestates traduxit confidenter, palam triumphans illos in semetipso (Col. II).”

Quo facto irruerunt super eum, videlicet draconem magnum vulneratum, sicut in Psalmo canitur:

“Tu humiliasti vulneratum superbum (Psal. LXXXVIII).”

Irruerunt, inquam, sancti apostoli et martyres, sicut praesens quoque praelium testatur, adjuvantibus Michaele et angelis ejus, magnum concidentes adversarium et de victoria Christi in suo pariter et ejus sanguine triumpharunt hoc est quod nunc cantantes illi coelestes dicunt: