|
Intravit igitur Israel in Aegyptum, et Jacob accola fuit in terra Cham
(Psal. CIV), id est, in eadem Aegypto. Aegyptii namque ab uno de
posteris Cham, scilicet Mesraim, exorti sunt. Attendamus quid deinceps
actum sit. Postquam benedicto rege, Jacob egressus est foras, et
possessionem dante Joseph, accepit in optimo terrae solo Ramesses ubi
praeceperat Pharao, venit cuncta Aegyptus, inquit Scriptura, ad Joseph,
dicens: Da nobis panes. Quare morimur coram te, deficiente pecunia?
Quibus ille respondit: Adducite pecora vestra, si pretium non habetis,
et sustentavit eos illo anno pro commutatione pecorum. Venerunt quoque
anno secundo, et dixerunt ei: Cur morimur, te vidente? Eme nos in
servitutem regiam, et praebe semina, ne pereunte cultore redigatur terra
in solitudinem, etc. Hos habuit effectus, illud quod vocavit Dominus
famem super terram, et ad hoc vocatio ejus profecit, ut Israel intraret
in Aegyptum, et in servitutem redigeretur superbia Aegyptiorum, quam et
Scriptura paulo supra denotavit, dicendo: quia detestantur Aegyptii
omnes pastores ovium (Gen. XLVI). Proinde sapientibus quoque, qui nitore
gaudent eloquii, placeat et illud quod methonymice Psalmista dixit: et
vocavit famem (Psal. CIV). Bene ergo tanquam strenuus lictor astitit
vocanti, et voluntatem fecit imperantis, cum duos reos, veluti uno
carcere arctavit, et alter scilicet Israel, qui fratrem suum vendidit,
flagellatus generatione quarta solveretur ad gloriam: alter, id est,
Aegyptius populus superbiens in curribus et equis, educeretur ad poenam.
Emit igitur Joseph omnem terram Aegypti, vendentibus possessiones suas
prae magnitudine famis. Subjecitque eam Pharaoni, et cunctos populos
ejus, a novissimis terminis Aegypti, usque ad extremos fines ejus,
praeter terram sacerdotum, quae a rege tradita fuerat eis. Dixit ergo
Joseph: En, ut cernitis, et vos et terram vestram Pharao possidet.
Accipite semina et serite agros, ut fruges habere possitis. Quintam
partem regi dabitis, quatuor reliquas permitto vobis in sementem et in
cibos, familiis et liberis vestris. Tanquam diceret: Vobis possessiones
vendentibus et dicentibus: Eme nos in servitutem regiam, non mittam
super vos aliud pondus, verumtamen id quod coepistis tenete aequa
conditione. Quinta pars fructuum per septem fertilitatis annos de
cunctis regionibus sub curam et custodiam Pharaonis recondita est pro
salute vestra: quintam ergo deinceps partem regi dabitis, cui vos in
servitutem venditis. Ex eo tempore usque in praesentem diem in universa
terra Aegypti regibus quinta pars solvitur. Et quidem quia superborum
tunc cervicibus victrix fames insederat, laeti susceperunt conditiones
servitutis, dicentes: Salus nostra in manu tua est, respiciat nos tantum
dominus noster, et laeti serviemus regi. Verum ubi rediviva saturitas
famem depulit, pariter et superbia revixit. Et fortassis inde inimici
filiis Israel facti sunt, et inde versum est cor eorum, ut oderent
populum Domini, et dolos facerent in servos ejus, quia quos tempore
famis subjicientes se regiae servituti suscipiens et pascens, dictus est
Salvator mundi: tempore saturitatis a posteris eorum, qui se
vendiderant, odio coepit haberi memoria ejus, tanquam fuisset proditor
libertatis.
|
|