Psalmus 17.

Septimo decimo agit item de morte sua.

“Diligam te, inquit, Domine, fortitudo mea.”

Nec vero de morte solum sed et de resurrectione sua, et quid utilitatis inde evenerit, et per quos vel quomodo evenerit, et de temporali et aeterna retributione justorum, et de exteriori et interiori damnatione Judaeorum, tandemque de obedientia et salvatione gentium. Habet autem in titulo sic:

“In finem puero Domini David qui locutus est verba cantici hujus in die qua eripuit eum Dominus de manu inimicorum ejus, et de manu Saul.”

David ipse est Christus vere manufortis, vere desiderabilis. Ipse est puer Domini; obedivit enim Deo Patri tanquam puer secundum formam servi (Phil. II). Huic

“in finem,”

id est in omnimodam tendenti perfectionem attribuenda sunt verba cantici hujus.

“In die autem qua eripuit eum Dominus de manu inimicorum ejus, et de manu Saul,”

quid est, nisi in consideratione illius diei qua resurrexit a mortuis, ultra jam non moriturus? (Rom. VI.) Suscitando namque illum, eripuit Dominus de potestate inimicorum, videlicet Judaeorum et gentium, et de potestate mortis, quae per Saul recte intelligitur. Nam sicut illum contra voluntatem Domini populus petiit regem, ita Adam et Eva contra voluntatem Domini appetierunt mortem.