|
|
“Et majora his demonstrabit ei opera, ut vos miremini.”
|
|
Quoniam, inquit de his quae me nunc videtis facere, male admiramini
stulta [stultitia] quippe dementati, et hostiliter invidentes, me
occidere quaeritis, propterea quod, me jubente, languidus in Sabbato
sanus surrexit et sustulit grabatum suum et ambulavit. Propterea dico
vobis:
|
“Majora his demonstrabit Filio Pater opera, ut vos miremini,”
|
|
id est, digna admiratione fiant in vobis. Demonstrabit, inquam, nunc
mihi et omnibus meis, in rei evidentia, quod olim demonstrabit mihi in
praescientia. Deus enim ostendit mihi super inimicos meos, ne occidas
eos, ne quando oblivisicantur populi mei. Et ego respondebo illi:
|
“Disperge illos in virtute tua, et depone eos protector meus, Domine
(Psal. LVIII).”
|
|
Hoc, inquam, ostendit, hoc demonstravit, hoc praecepit mihi, et ego sic
respondi et sic petivi, et ipse effectum ejusdem petitionis demonstrabit
mihi, id est, faciet me quoque faciente pariter.
|
“Quaecunque enim ille fecit, haec et ego, ut supra dixi, facio
similiter.”
|
|
Sed ipsa majora jam audite opera. Dixi vobis: Quia majora in his quae
nunc videtis, mihi Filio suo demonstrabit Pater opera. Et vere majora.
|
“Sicut enim Pater suscitat mortuos, et vivificat, sic et Filius quos
vult vivificat.”
|
|
Magnitudinem demonstrationis, qua Filio demonstrat Pater vivificare quos
vult; magnitudinem, inquam, vel onus, quod Judaei ferre non valentes,
malo suo mirantur, intellectu nostro apprehendere non possumus, nisi
primum noverimus, qui vel quales sint mortui, quos Pater suscitat et
vivificat, et Filio demonstrat ut similiter faciat. Nunquid de Lazaro
dicit vel caeteris, quos iterum morituros suscitavit? Et quidem majus
fuit illos suscitari quam languidum triginta et octo annos habentem in
infirmate sua sanari, sed ea longe majora sunt, ad quae nos mittunt
hujus sequentia lectionis, quae nescire non possunt Judaei, quaeque,
velint nolint, coguntur mirari. Nam totum pondus hujus oneris in eos
vertitur his duabus clausulis, quas ita interposuit in praecedenti
versiculo, cum dixisset:
|
“Et majora his demonstrabit ei opera,”
|
|
mox adjungens:
in sequenti cum dixisset:
|
“Sic et Filius quos vult vivificat.”
|
|
mox rationem hanc subjiciens:
|
“Neque Pater judicat quemquam,”
|
|
etc. Igitur isti quos Pater suscitat et vivificat, illa morte mortui
intelligendi sunt (Rom. V), quae invidia diaboli per peccatum introivit
in mundum (Sap. II), qua omnes per unum hominem mortui in anima mortales
et quotidie morientes in corpore et in utroque aeterna digna nascuntur
condemnatione (I Cor. XV). Ab ista duplici morte per gratiam Dei
salvantur electi, quorum patres et principes, Abraham, Isaac et Jacob,
fuisse scientes Judaei, de illorum superbiebant meritis, sibi solis
vitam deberi; gentes autem omnes ad eamdem non pertineri arbitrati.
Jamque vitam eamdem redditam patribus suis sibique repositam autumabant
secundum promissiones Dei Patris, quem videlicet dicebant, quia Deus
noster est, absque notitia vel nomine Filii, sine quo Pater nihil facit,
nam
|
“demonstrat ei, ut supra dictum est, omnia quae ipse facit.”
|
|
Ait ergo:
|
“Sicut enim Pater suscitat mortuos et vivificat, sic et Filius quos vult
vivificat.”
|
|
Quo dicto utramque percutit erroris partem, scilicet, et quod patres
suos jam absque necessaria Filii operatione consummatos esse et quod se
solos ad Deum vel haereditariam vitam autumabant pertinere. Ac si dicat:
Qua gratia simul et omnipotentia mortuos et de mortuorum congerie natos
Pater vocavit ad vitam, ante manifestationem Filii (prius enim Pater
quam Filius hominibus innotuit) eadem gratia simul et omnipotentia
Filius in hoc tempore suae manifestationis, quos vult ad vitam revocat,
de eadem perdita massa generis humani. Auscultate quid vel quomodo dixi:
Non enim dixi: Sic et Filius ipse filios Abrahae vivificat (Gen. XII),
ne vanam opinionem vestram confirmem, quod Judaeorum tantum salus aut
vita sit, sed dixi:
scilicet sive Judaei sive gentiles sint, sicut Pater quos voluit de
gentilibus, de Chaldaeis, ante Filii demonstrationem, videlicet patres
vestros, nullo ex debito ad sui notitiam vocavit. Nam et patres de
communi massa, de gentibus in primo parente damnavit, ad gratiam suam
vocavit. Sane praetereundum non est quod eos qui fuerunt ante adventum
Filii, recte Pater suscitare et vivificare dictus sit; quia, tamen si
Pater illos non sine Filio vocavit, tametsi aliqui ex eis prophetico
spiritu cognoverunt Filium Patris, tali tamen vocatione vocati, tali
lege instructi sunt, ut nequaquam per illam patenter agnosci et publice
praedicari, Dei Filius potuerit. Et notandum quod de Patre duo verba,
scilicet suscitat et vivificat dixit: De Filio autem unum Verbum, id
est, vivificat, inquit. Pater quippe non eodem tempore quo patribus
innotuit, non, inquam, eodem tempore salutis opus perfecit in illis, dum
melius aliquid pro nobis disponit, inquid Apostolus,
|
“ut ne sine nobis consummarentur (Hebr. XI).”
|
|
Filius autem eodem tempore, quo mundo innotuit, salutem nostram coepit
facere simul et perfecit. Unde illi recte dicuntur primum beata spe
suscitati, et deinde longo post tempore reipsa vivificati. Nos autem qui
in plenitudine temporis sumus, solummodo vivificati recte dicimur et
sumus. Quia videlicet uno eodemque tempore credimus, et vitam quam in
Adam perdidimus, per Spiritum remissionis peccatorum regenerati
accipimus. Bene ergo de Patre loquens:
|
“Suscitat, inquit, et vivificat.”
|
|
De Filio autem solum ait:
Et sine ulla exceptione gentilis, aut Judaei:
|
“Quos vult, inquit, vivificat,”
|
|
nulli quidquam debens, sed sola voluntate gratuita, vel voluntaria
gratia juste morti addictos, misericorditer ad vitam revocans: Quod non
dissimiliter a Patre se facere subjecta ratione comprobat.
|
|