CAPUT XXIX. Quare Noe, accepta sententia perdendae universae carnis, non intercesserit pro hominibus sicut Moyses.

Propterea dicentem Deum:

“Finis universae carnis venit coram me, et ego disperdam eos cum terra; fac tibi arcam (Gen. VI),”

et caetera, audit Noe vir justus atque perfectus, et tacet, nullamque precem pro injustis offert, ut Deum teneat, ut iram ejus suspendat, exempli gratia, sicut eumdem Dominum tenuit Moyses, dicentem sibi:

“Dimitte me ut irascatur furor meus contra eos, et deleam eos, faciamque te in gentem magnam (Exod. XXXII),”

hoc ille fecit, ut vere mitis et justus, nullatenus ambiens, ut fieret ipse in gentem magnam, magisque aliis quam sibi consulens. Sed non proinde immitis aut injustus Noe, qui cum pararet arcam cum filiis suis ad reparationem orbis terrarum, non intercessisse legitur aut elaborasse, ut iratum cunctis viventibus et cunctos delere volentem; tenere posset eumdem Deum. Moysi namque alia in fide et dilectione cordis fuit causa quam ea, cujus solius sensus praebere videtur littera, dicens:

“Recordare Abraham, Isaac, et Israel servorum tuorum, quibus jurasti dare terram hanc (Exod. XXXIII),”

et caetera. Nam ille non tantum attendebat multiplicationem seminis, vel possessionem terrae Chanaan quam tunc erant intraturi, quantum aspiciebat ad honorem Dei, salutemque generis humani, ut esset Deus verax, et victor propositi, juxta illud,

“ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris (Psal. L).”

Abrahae namque promiserat, imo et cum juramento repromiserat Deus, quod

“in semine ejus benedicerentur omnes gentes (Gen. XXII),”

quod est Christus. Et per os Jacob praedixerat Spiritus veritatis, quod de tribu Juda Christus foret nasciturus.

“Non, inquit, auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat, qui mittendus est (Gen. XLIX).”

Si ergo minas implevisset Deus contra populum illum, dicens Moysi:

“Dimitte me ut irascatur furor meus contra eos (Exod. XXXII),”

et caetera, non videretur Deus justificari in sermonibus suis, victoriamque propositi peregisse verbum veritatis. Moyses namque etsi de genere Abrahae, non tamen erat de tribu Juda. Ideoque etsi faceret eum Deus in gentem magnam, ut de linea ejus Christus nasceretur, non omnino vicisset Verbum Dei. Quia non tribui Levi Christus, sed tribui Judae fuerat promissus, ut ex ea nasceretur. Igitur eumdem Deum quem iratum uni genti Moyses fideliter tenuit, Noe universam carnem delere volentem rationabiliter dimisit. Quia videlicet perditio multitudinis nihil impediebat victoriam Verbi Dei sive propositi Dei, dummodo superest vel unus ad suscitandum semen mulieris inimicitias habiturum contra semen serpentis.