|
Non contra vos invehor, o clerici, decus et munimen Christiani populi,
sed ei loquor quem audivi, quem expertus sum nimis fastidire et
adversari ordinem vel habitum monachicum, Quid, rogo, est monachum
desiderio clericatus, ut ait beatus Hieronymus, titillari, nisi sacris
ordinibus altaris velle fungi, amore et delectatione servitii divini,
servitii singularis, quod est conficere corpus et sanguinem Domini, et
in Ecclesia praedicare verbum Dei? Quid enim putas esse clericatum, nisi
sanctuarii sive altaris sacrum ministerium? Sed tu solam pellem attendis
exteriorem, qua vulgus bovinis, ut aiunt, oculis, clericum, monachumque
discernit. Alioquin si ubi debes cultum exteriorem attendis, quando vel
ubi agimus officium clerici, quae est distinctio nostri? Eisdem
insignibus ordinater episcopus me atque te vestivit. An putas quod
clericatus et monachatus opposita sint, et in eodem simul esse non
possint? Imo tuus animus monacho stat oppositus, et idcirco illa sic
aspicis tanquam opposita. At illa socialia sunt et amica, alterumque
ornatur altero, ut ait beatus Hieronymus. In monachis et in clericis
ineptias erubescimus, quorum et sacerdotium proposito, et propositum
ornatur sacerdotio. Si quis abbas, ait beatus Benedictus (cap. 62), sibi
presbyterum vel diaconum ordinari petierit, de suis eligat, qui dignus
sit sacerdotio fungi. Ordinatus autem, sciat se multo magis disciplinae
regulari subditum, nec occasione sacerdotii obliviscatur Regulae
obedientiam et disciplinam, sed magis ac magis in Domino proficiat,
locumque illum semper attendat, quo ingressus est in monasterium,
praeter officium altaris. Claret itaque tibi quoque quamvis nolenti,
qualiter intelligere debeas voluntatem scriptoris, scilicet beati
Hieronymi, qui a scripto volebas argumentari, quod monachus licite
posset in tuum clericatum, sive habitum, velut in altiorem gradum
promoveri.
|
|