CAPUT 60

“Respondit Jesus: Non propter me haec vox venit, sed propter vos.”

Non, inquit, ut scirem ego quod ante nesciebam vox haec venit, quippe qui et paulo ante dixi:

“Venit hora ut clarificetur Filius hominis, sed ut credatis nunc quoque coelesti testimonio confirmati.”

Quid autem sibi vult ista clarificationis sponsio? Vel certe qualis erit ipsa clarificatio? Audite jam:

“Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras.”

Totum fructum, quem supra de grano frumenti mortificato multum proventurum esse dixit, his duabus clausulis comprehendit:

“Nunc judicium est mundi, et nunc princeps hujus mundi ejicietur foras.”

Notandum quippe quia duo distincte atque disjuncte dixit: Judicium mundi, et ejectionem principis hujus mundi. Item notandum quod tempora verborum variaverit. Etenim

“nunc est judicium mundi,”

tempore praesenti; et,

“nunc princeps mundi hujus ejicietur foras”

futuro tempore dixit. Nihilominus et hoc sciendum quia duos mundos vult intelligi, videlicet alterum inimicum, et alterum reconciliatum; sive alterum damnatum, et alterum salvatum, dum dicit primo sine articulo:

“Judicium est mundi,”

secundo autem signanter cum articulo:

“Princeps, inquit, hujus mundi.”

Quod ergo judicium mundi, et quae est ejectio principis hujus mundi? Utique praesens passio ipsius, qui haec loquitur Domini nostri Jesu Christi,

“judicium est mundi,”

id est, salvatio discernens a reprobis universitatem electorum qui fuerunt ab initio saeculi usque ad horam ejusdem passionis. Ejectio vero principis hujus mundi, qui principatum tenet in cunctis amatoribus mundi reconciliatio gentium est electorum, in quibus diabolus per idololatriam inhabitat, ante saepedictam clarificationem ejusdem Domini nostri. Etenim mox ut consummata est, quae tunc agitabatur passio ejus, factum est judicium mundi, id est, jure victoris soluta est captivitas totius qui illum apud inferos exspectabat sanctorum populi. Futurum autem erat, ut post resurrectionem et ascensionem ejus, sanctique Spiritus effusionem, princeps hujus mundi ejiceretur foras de cordibus, imo et de templis gentium, vel delubris, ita ut, florescente fide, converterentur in altaria Christi? Recte igitur cum dixisset praesenti tempore:

“Nunc judicium est mundi,”

statim in futuro subjunxit:

“Nunc princeps hujus mundi ejicietur foras.”

Tanquam diceret: Hactenus fortis armatus custodivit atrium suum, et omnia veluti jure victoris in pace possedit, quae audaci latrocinio vel serpentina fraude subripuit (Luc. XI). Nam ex quo primum hominem captivavit, non fuit de universo genere humano, qui illi in faciem resisteret, qui vocaret in jus, qui de invasione ejus litem in judicio proponeret. Sed nunc fortior illo supervenit, et praeposita causa quaeritur, cujus esse debeat atrium mundi, quod ille fortis occupavit, vel spolia et arma in quibus ille confidit. Igitur nunc judicium est mundi, et hoc scio, quia principe mundi hujus ejecto foras, victor qui supervenit, cuncta ejus auferet arma, tollet et dissipabit ejus spolia. Quomodo fiet judicium hoc? quis erit victor? quis ille est fortior qui regnum recipiet, principe mundi hujus foras ejecto? Ait: