|
Miraculum tantae novitatis integrescit, et quidquid dicere conamur,
collatus cum re sermo, vix ullius apparet esse momenti. Nam maxime, cum
ad summi sacramenti verticem, cum ad ipsam perventum est sancti
sacrificii mentem, disparet sermo, lingua deficit, et incircumcisa labia
mentem nihilominus incircumcisam in suis coeptis, temeritatis,
impudentiae, coarguunt.
|
“Quis enim novit ordinem coeli, aut ponet rationes ejus in terra?”
|
|
(Job. XXXVIII.) Ordo namque coeli praesenti ex capitulo nobis effulsit,
cujus claritatem ferre non valuit saepe nominatus et nominandus Achis (I
Reg. XXI). Abiturus hinc in sacrarium coeli pontifex summus per viam
passionis sacrificat modo mirabili secundum ordinem suum, secundum
coelestis sacrificii ritum, accipiens panem in sanctas ac venerabiles
manus suas, et dicens:
accipiens praeclarum calicem vini, et dicens:
|
“Hic est calix sanguinis mei (Matth. XXVI).”
|
|
Quid ergo? silebimus, et silentio nostro videbimur consentientes esse
his, quorum polluta labia non tetigit Seraphim rubenti calculo (Isa.
VI), quem attulit de altari, et dicunt semper: Quomodo est? quomodo est?
Imo clamemus. Et ne desit quid clamemus, pulsemus et ostium amici, qui
tres panes commodare consuevit (Luc. XI), id est fidem, spem,
charitatem, quae in hoc maxime negotio necessaria sunt. Patitur enim
nos, non contradicentes, sed nosse cupientes. Igitur ne omnino nesciamus
quomodo est, libet nunc intueri in ordine tam admirabilis sacrificii
tria, quae in opere cujuslibet auctoris egregii requirere consuevimus,
id est materiam, intentionem, causamque finalem sive utilitatem. Quae
cum singula nobis, fidei manu pulsantibus, gratiae clavicula secretarius
veritatis aperuit,
|
“et si nondum facie ad faciem, saltem per speculum et in aenigmate,
videbimus, quomodo est (II Cor. XIII).”
|
|
|
|