|
Animalis homo, inquit Apostolus, non percipit ea quae sunt spiritus Dei:
stultitia namque est illi, neque intelligere potest, quia spiritualiter
examinatur. Spiritualis autem judicat omnia, et ipse a nemine judicatur
(I Cor. II). Non ergo putandum quod Esau perceperit vel intellexerit
quid minus haberet a fratre suo Jacob, aut quid amplius illi paterna
contulisset benedictio. Animalis enim erat ea tantummodo sapiens quae
sunt hominis, et quidquid spiritus Dei est, stultitia erat illi. Unde
nec pro bono sapientiae, sed pro miseria stultitiae, fraternam
peregrinationem atque servitutem reputabat. At ille, quia spiritualis
erat, intelligebat omnia scilicet non tantum humana, sed humana pariter
et divina, et spiritualibus spiritualia comparans, terrenamque fratris
exaltationem parvipendens, suam e contrario afflictionem et laborem,
gloriosa intrinsecus consolabatur scientia, ubi a nemine judicandus,
ipse judicabat omnia. His igitur sibi obviantibus, jam et nobis
spiritualiter examinandum est quid amplius huic et quid minus illi
fuerit, in quo hic ex paterna benedictione creverit, et in quo ille
imminutus sit, pro eo quod, venditis primogenitis suis, benedictionem
quoque jure perdidit. Nam si carnaliter examinentur, fortior procul
dubio judicabitur interim ille qui supplantatus est quam qui
supplantavit.
|
|