CAPUT XXX. De eo quod dictum est:

“Et statuam pactum meum inter me et te, et inter semen tuum post te.”

Et statuam pactum meum, inquit, inter me et te, et inter semen tuum post te, in generationibus suis foedere sempiterno: ut sim Deus tuus, et seminis tui post te, daboque tibi et semini tuo terram peregrinationis tuae: omnem terram Chanaan in possessionem sempiternam eroque Deus eorum: quia jam dictum est Abraham typum tenere antiqui populi sanctorum, distinctio quam nunc fecit Deus, dicendo, inter me et te, et semen tuum post te; itemque, ut sim Deus tuus, et seminis tui foedere sempiterno, sic recte accipienda est, ut in nomine Abraham omnes electos, qui ex carne simul et fide ejus sunt in nomine seminis ejus, quod post ipsum, omnes electos, ex gentibus intelligamus, qui non quidem caro et sanguis Abrahae, sed per fidem seminis ejus, quod est Christus, semen sunt Abrahae (Rom. II): semen, inquam, posterius: quanto naturalibus ramis qui fracti sunt posterior est oleaster, qui inseritur. Item sub nomine terrae Chanaan, recte intelligitur illa terra viventium, quae evomuit maledictum illum Chanaan, qui vere ex antiquo maledictus est, id est, diabolum quam videlicet terram, omnem per fidem praedictum Abrahae semen possidebit in aeternum. Alioquin, si solam hic accipias terram, quam tunc Chananae homines inhabitabant, quomodo stabit quod dictum est: Dabo tibi in possessionem aeternam? Interpretatur autem Chanaan motus eorum. Quo nomine recte significatur superborum motus angelorum: quibus venit pes superbiae, et manu peccati sui moti sunt, et ceciderunt, et expulsi sunt, nec stare potuerunt (Psal. XXXV). Nec solum hoc loco, sed pene in omnibus ejusmodi Dei sermonibus illa intelligenda terra est, quae revera fluit lac et mel, quam respicit Dominus Deus noster, e principio anni usque ad finem ejus, id est, semper. Dixitque iterum Dominus ad Abraham: Et tu ergo custodies pactum meum, et semen tuum post te in generationibus suis. Tanquam diceret: Meae fuerit gratiae, spontaneum cum homine pactum inire: hominis sit, tantam non negligere gratiam, et pactum Dei sui non facere irritum. Nam ego quidem non profanabo testamentum meum, et quae procedunt de labiis meis non faciam irrata (Psal. LXXXVIII): verumtamen quisquis irritum fecerit, ego ultor existam: Tu ergo, quoniam homo es, et homo nonnisi operoso studio veritatem tenere potest, quae naturaliter in Deo est: tu, inquam, sollicitudine adhibita custodi pactum meum, et post te semen tuum.