CAPUT 3

Quare autem hic evangelista cum posset prima Sabbati dicere, maluit una Sabbati dicere, nisi propter singularem et unicam gloriam ejus diei? Est enim vere festa dies, vere beata dies, nobilitas anni, mensis decus, arma dierum. Pulchritudine hujus diei paradisus refloruit, coelum purpuratum est, angeli candidati, homines exhilarati sunt. Hujus diei gratia singularis verbis explicari nequit. Igitur una Sabbati recte et proprie dixit:

“Venit, inquit, ad monumentum.”

Quam mane venerit ipse evangelista aperit, dicens:

“Cum adhuc tenebrae essent.”

Sed jam Dominus resurrexerat.

“Vidit enim, inquit, lapidem sublatum a monumento.”

Quid ergo est Patri dicenti in psalmo:

“Exsurge, gloria mea, exsurge, psalterium et cithara (Psal. LVI, CVII).”

Confestim gloriosum illud organum Patris, scilicet os Dominici hominis, respondens,

“exsurgam diluculo,”

inquit. Non enim diluculum ad resurgendum exspectavit. Quippe cum valde diluenlo mulieres venerint, et tunc charitate resurrectionis praeventae fuerunt. Quid ergo, inquam, est quod ait,

“exsurgam diluculo,”

nisi quia diluculum est quod ad nostros non pertinet corporeos oculos? Si enim totum hoc tempus a resurrectione Domini unus dies salutis est, propheta dicente:

“Tempore accepto audivi te, et in die salutis adjuvi te (Isa. XLIX; II Cor. VI),”

cur non initium temporis ejusdem diluculi nomine valeat intelligi? Ergo tenebrae quidem corporales erant ad monumentum, sed sanctis et electis omnibus diluculum, id est lucis aeternae jam erat initium, a media nocte quando surrexit, et portas inferni tulit fortissimus Samson, quod interpretatur sol eorum (Judic. XVI). Quod Marcum evangelistam constat intelligi voluisse, qui cum dixisset:

“Et valde mane una Sabbatorum veniunt ad monumentum,”

statim addidit quod secundum litteram repugnans est,

“orto jam sole (Marc. XVI).”

Orto quippe jam sole non valde mane est. Igitur, et si media nocte Dominus noster resurrexit, verum est tamen quod Patri respondens, ut jam dictum est, diluculo surgam, inquit:

“Veniens itaque invenit lapidem sublatum a monumento,”

videlicet quem angelus Domini revolverat, ut vacuum mulieribus venientibus ostenderet. Proinde cum dicit Matthaeus:

“Vespere autem Sabbati, quae lucessit in prima Sabbati, venit Maria Magdalene et altera Maria videre sepulcrum, et ecce terraemotus factus est magnus, angelus autem Domini descendit de coelo, et accedens revolvit lapidem, et sedebat super eum (Matth. XXVIII),”

sic intelligendum est quod illia venientibus, id est, in via positis, quae vespere, ut jam dictum est, venire coeperant, interim facto terraemotu surrexit Dominus, et deinde angelus Domini revolverat lapidem, et deinceps postquam jam vacuum visum fuit mulieribus super lapidem sederit, ut paulatim et non repente timidis hominum mentibus res tanta ingereretur, primum sepulcro et deinde angelo, deinde viso Domino.