LIBER SECUNDUS
Index
CAPUT PRIMUM. Quid sit quod Dominus ad Ezechielem prophetam dixerit: “Fili hominis, leva planctum super regem Tyri.”
CAPUT II. Quemadmodum filii Israel deleta tribu Benjamin, planxerunt, ita verisimile planxisse sanctos angelos, diminuto civium regni Dei numero.
CAPUT III. Quare Filius hominis jubeatur plangere principem Tyri.
CAPUT IV. Soli Deo notum fuisse mysterium Verbi incarnandi, per quod restituendus esset numerus civium Dei.
CAPUT V. Condito mundo factum hominem, propter quem diabolus contra Verbum Dei certamen arripuit.
CAPUT VI. Diabolum veterem divini nominis ambitionem retinuisse, Deum vero in proposito provehendi hominis ad similitudinem suam perstitisse.
CAPUT VII. Diabolum impedire voluisse propositum Dei, et cur Deus homini praeceptum posuerit.
CAPUT VIII. Diabolum serpentem ingressum, decepto homine, meruisse ut jam dicatur serpens antiquus.
CAPUT IX. Quare diabolus serpens antiquus, Deus autem Antiquus dierum appelletur atque praedicetur.
CAPUT X. Diabolum, cum deciperet hominem, iisdem usum fraudibus, quibus nunc sophistae utuntur.
CAPUT XI. Hominem non ex ignorantia, non ex infirmitate, sed ex superbia peccasse.
CAPUT XII. Non Dei providentiam culpandam, sed creaturae levitatem accusandam, cum consideratur, tam angelum quam hominem non potuisse sustinere magnitudinem divinae beneficentiae, ne superbiret.
CAPUT XIII. Utile fuisse, ut revelaretur per experientiam quod non erat Deus per scientiam, scilicet non posse principatum creaturarum humiliter sustineri, nisi a Verbo incarnato.
CAPUT XIV. Deum quasi dormivisse, dum deciperet hominem serpens, deinde excitatum, tanquam potentem crapulatum a vino percussisse inimicos suos.
CAPUT XV. Quibus verbis, et quare serpentem, virum et mulierem increpaverit Deus.
CAPUT XVI. Quare prima promissio conterendi serpentis, quae fuit caput victoriae Verbi, non ad mulierem, sed ad serpentem, facta sit.
CAPUT XVII. Per mulierem et semen illius intelligi quidem omnes electos, praecipue tamen beatam Virginem Mariam, et semen ejus, qui Christus est, sicut per semen serpentis, eos qui sunt ex patre diabolo, intelligimus.
CAPUT XVIII. Hanc inimicitiam caput et initium fuisse bellorum Domini, et quod sacra Scriptura dicatur liber bellorum Domini, et liber justorum.
CAPUT XIX. Inter Cain semen serpentis, et Abel semen benedictionis, Dominus statim inimicitias posuisse, et Abel victoriam Verbi sua morte figurasse.
CAPUT XX. Abel per justitiam fidei, ad similitudinem Dei factum, et hominibus mortuum, Deo melius vivere, imo loqui etiam.
CAPUT XXI. Generationem Cain, qui erat semen serpentis, velocius pullulasse, civitates et regna constituisse. Item, Cain reproborum, Abel autem electorum generationis principium fuisse, easque deinde secundum carnem connuptas diluvii vindictam meruisse.
CAPUT XXII. Electorum generationem, deleto Abel, tardius per Seth et Enos restauratam, non habere hic civitatem permanentem, sed futuram inquirere.
CAPUT XXIII. Generationem filiorum Dei, denuo per mulieres, callido antiqui serpentis consilio corruptam fuisse.
CAPUT XXIV Quo pacto sit intelligendum quod Deus dixit: “Poenitet me fecisse hominem,” et “Delebo hominem, quem creavi a facie terrae.”
CAPUT XXV. Quid sit quod Moyses de Deo scripsit, Et praecavens in futurum, “et tactus dolore cordis intrinsecus.”
CAPUT XXVI. Quo dolore Deus tactus esse dicatur intrinsecus.
CAPUT XXVII. De diluvio, imo tribus judiciis Dei.
CAPUT XXVIII. Quid sit quod Dominus dixit: “Non permanebit spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est.”
CAPUT XXIX. Quare Noe, accepta sententia perdendae universae carnis, non intercesserit pro hominibus sicut Moyses.
CAPUT XXX. Quid sit quod scriptum est: “Noe invenit gratiam coram Domino.”
CAPUT XXXI. Quod Noe, quia servaverat Verbum Dei, idem a Verbo servatus sit.
CAPUT XXXII. Quod Dominus propositum suum satis declaravit toties benedicendo hominibus.