|
(CAP. V.) Cecineruntque Debbora et Barach, filius Abinoen in die illo
dicentes: Qui sponte obtulistis de Israel animas vestras ad periculum,
benedicite Domino. Canticum hoc, juxta litteram supra decursum,
spiritualiter in Ecclesia jugiter illis canendum est qui ad bella
spiritualia sponte animas suas obtulerunt, id est qui non contenti
acceptasse praeceptum, ut fortius pugnarent contra diabolum, secuti sunt
et consilium, sponte offerendo animas suas, sponte, inquam, et ex voto
gratuito, cum robus et possessionibus ipsis, quas pro Domino
reliquerunt, suas quoque, ubi causa poposcit, obtulerunt animas. Isti
sunt reges, isti sunt principes. Audite, inquit, reges; percipite
auribus, principes. Ego sum, ego sum, quae Domino canam, psallam Deo
Israel. Ego sum, inquit, Debbora, ego sum, inquit, lex divina, quae
Domino canam. Quanticunque reges, quanticunque principes, os suum ad
canendum aperiant, ego sum quae Domino canam, nam extra legem divinam,
extra canonicam Scripturam nihil est quod Domino Deo canat. Quid igitur
canam? Quid Domino Deo Israel psallam? Domine, cum exires de Seyr, et
transires per regiones Edom, terra mota est, coelique ac nubes
distillaverunt aquis. Montes fluxerunt a facie Domini, et Sinai a facie
Domini Dei Israel. Seyr pilosus, Edom terrenus sive sanguinolentus,
Sinai tentatio interpretatur, quibus utique nominibus populus ille
Judaicus denotatur hactenus persequens Jacob fratrem suum, id est,
supplantatorem de gentibus, populum Christianum, peccatis hispidus,
cupiditate terrenus, crudelitate sanguinolentus, maxime Christi
sanguine, et prophetarum ejus. Notum autem et certum est quia de illo
Seyr exivit, et per regiones illius transivit, populum illum reliquit,
et ad nationes transivit, dicendo nimirum prophetica, dicendo voce
evangelica: Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII).
Igitur: Domine, inquit, cum exires de Seyr, et transires per regiones
Edom, terra mota est, coelique ac nubes distillaverunt aquis, id est,
cum carnales relinqueres Judaeorum caeremonias, templumque Christi Filii
tui sanguine pollutum, praesidibus ejus angelis tuis, ut Josephus quoque
testatur clamantibus, Transeamus ex his sedibus, terra omnis, audita
Evangelii tui praedicatione, ad poenitentiam mota est. Coeli de quibus
scriptum est, Coeli enarrant gloriam Dei (Psal. XVIII), coeli, inquam,
id est apostoli, eaedemque nubes de quibus alibi scriptum est: Et
nubibus mandabo, ne pluant super vineam meam imbrem (Isa. V),
distillaverunt ubique aquis sapientiae, aquis doctrinae evangelicae, ita
ut non essent loquelae neque sermones quorum non audirentur voces eorum,
et in omnem terram exiret sonus eorum et in fines orbis terrae verba
eorum (Psal. XVIII). Hoc idem verbis quidem paulo immutatis, sed eodem
sensu alibi Psalmista concinit: Deus cum egredereris in conspectu populi
tui, cum pertransires in deserto, terra mota est (Psal. LXVII), etc.
Reliqua cantici, superius litterali expositione digesta, studio
proficiscendi praeterimus.
|
|