CAPUT 12

Sacrificium autem quod semper offerat, nulli deerit in aeternum, scilicet hostia gratiarum, et vox laudis, vox exsultationis et confessionis. Ejusmodi est idipsum quod hic continuo subjungit:

“Ipsi gloria et imperium in saecula saeculorum. Amen.”

Hoc nimirum ratio justitiae postulat, ut, accepto beneficio, creatura laudem et gratiarum actionem Creatori retribuat. Exempli gratia: Sic Moyses et filii Israel ab Aegyptia servitute liberati per sanguinem agni, merso Pharaone et exercitu ejus in mari Rubro, canticum gloriae Domino decantaverunt (Exod. XV). Ingratitudinis quippe initium est, beneficium non agnoscere, et a referendis gratiis os mutum et linguam continere. Hoc ergo laudis et gratiarum actionis breve canticum, eo dicente,

“ipsi gloria et imperium, in saecula saeculorum,”

dicamus omnes,

“amen:”

“et omnis, ut ait Apostolus, lingua confiteatur, quia Dominus Jesus Christus in gloria est Dei Patris (Philip. II).”

Hactenus hic fidei nostrae praecentor de clarissimis praecentoribus unus, quae ad confessionis perfectionem necessaria sunt, ipse confessus est, et confitendi nobis exemplum dedit. Et si verbis aliis, eodem tamen sensu, quo in symbolo communi omnes confitentur apostoli, quod ipsi tradiderunt nobis, unum superest, quod et maximum est, quia inde videlicet, ubi nunc sedet,

“princeps regum terrae, ubi est illi gloria, et imperium in saecula saeculorum.”

Inde, inquam, de illa gloria sua, de illa dextera Patris, cum imperio et majestate sua magna venturus est judicare vivos et mortuos. Sequitur ergo:

“Ecce venit cum nubibus, et videbit eum omnis oculus, et qui eum pupugerunt.”

Ecce, inquit, videlicet quia prope est. Inde et alius Apostolus,

“Dominus, inquit, prope est, nihil solliciti sitis (Philip. IV).”

Familiare est more prophetarum et omnium sanctorum vigilum, qui adventum illum vigilanter praeviderunt, dicere:

“Ecce veniet, ecce apparebit, velociter, veniet, cito apparebit vobis (Isa. LXVI; Ezech. VII; Joel. I).”

At vero servus malus putat in tempora longa fieri istud, dicensque in corde suo:

“Moram facit Dominus meus venire, incipit percutere conservos suos, ac manducare, ac bibere cum ebriis (Luc. XII).”

Sed quid? Veniet Dominus servi illius in die, qua non sperat, et hora qua ignorat, et dividet eum, partemque ejus ponet cum hypocritis,

“ibi erit fletus et stridor dentium (Luc. XIII).”

Eis igitur, qui dormiunt, et prae ebrietate sensum non habent coangustatum, tempora longa videntur. Nam his, qui vigilant, quorum prudentes animas fides enutrivit, spes provexit, charitas dilatavit, et magnas fecit, breve existimatur omne tempus praesentis saeculi, pro consideratione aeternitatis et saeculi venturi.

“Itaque ecce venit, cito venit, cito apparebit.”

Quomodo? qualibus vehiculis? quali sedens tribunali?

“Cum nubibus,”

inquit. Hoc ipsum et ipse praedixit:

“Ex tunc, inquiens, videbunt Filium hominis venientem in nube,”

sive in nubibus coeli, ut in alio Evangelio scriptum est,

“cum potestate magna et majestate (Luc. XXI; Matth. XXIV).”

Sed et angeli, ascendente illo, dixerunt:

“Sic veniet, quemadmodum vidistis eum euntem in coelum (Act. I).”

Susceperat autem eum nubes ab oculis eorum. Igitur sic veniet, id est, quem nubes suscepit, veniet iterum cum nube, sive cum nubibus coeli. De quibus et Apostolus:

“Simul, inquit, rapiemur in nubibus obviam Domino in aera, et sic semper cum Domino erimus (I Thess. IV).”