VERS. 26.

“Nonne dissimulavi?”

Id est, nonne me potestate caeteros praeire conspiciens, quasi haec nescirem, ita humiliter de me in corde meo sensi?

“Nonne silui,”

subaudi ore?

“Nonne quievi,”

subaudi in opere? Videlicet quia per haec tria, scilicet in corde, in ore, in opere, animus effrenatur, cum mundi hujus prosperitate sublevatur.

“Et venit super me indignatio,”

subaudi cum sic bene egerim. Unde quisque consideret quae peccantes supplicia maneant, si etiam justos hic tam valida flagella castigant. Amici beati Job in hoc, ut superius dictum est, haereticorum speciem tenent, quod quaedam valde recte sentiunt, sed inter haec ad perversa dilabuntur, quae jam subtiliter pensanda sunt. Ubi duas partes, videlicet accusationis et defensionis, in auditorio totius Ecclesiae Christi compugnantes audis, videlicet hinc amicis accusantibus, hinc beato Job seipsum ab illorum accusationibus defendente. Idcirco nunc locus admonet, ut utriusque partis intentiones manifestius discernantur. Quid ergo intendunt accusantes? Videlicet in conjecturali constitutione causam ejus ponentes, multa pro argumentis conferunt, quorum omnium haec summa est, ac si hoc modo proponant. Palam ostendimus quod Deus aequo judicio percusserit Job; ac deinde rationem inferant, nam secundum quantitatem flagelli, quo durius feritur quam homines caeteri, quantitas quoque in eo est peccati, quo gravius quam caeteri homines Deum offendit. Hanc intentionem depellere vel infirmare nitens, ipse defensor suus beatus Job multa econtra et ipse reddit, quorum haec summa intentio est, ac si ipse hoc modo proponat: Intelligat hoc universa quae ab initio usque ad finem saeculi peregrinatur in hoc mundo, Ecclesia Dei, quod non aequo juxta sensum vestrum, judicio Deus me afflixerit; ac deinde rationem subjiciat. Nam non secundum quantitatem flagelli, quo durius ferior quam homines caeteri, quantitas quoque in me est peccati, quo gravius offenderim Deum quam homines caeteri. Et hanc rationem confirmat, ubi inter caetera ait:

“Non enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.”

Sed jam intentione praemissa, disputatio ipsa hoc modo intensa sic incipit: