CAPUT 3

Dominus, inquit, misit ventum magnum in mare, et facta est tempestas magna in mari. Quis ille ventus fuit, qui turbas Judaeorum quasi mare turbavit, nisi spiritus seductionis, qui illos in odium Domini nostri concitavit? Ille intus eos perflavit, ut adversus eum fremerent, et semetipsos seditionibus turbarent. Sed quomodo ejusmodi ventum Dominus misit? Justo videlicet judicio, quia suo illos sancto Spiritui semper restitisse cognovit. Nonne propter eamdem causam ad decipiendum Achab regem Israel misit spiritum mendacii? Dixit enim: Quis decipiet Achab regem Israel, ut ascendat in Ramoth Galaad? Et dixit unus verba ejuscemodi, et aliter alius. Egressus est igitur spiritus, et stetit coram Domino, et ait: Ego decipiam illum. Cui locutus est Dominus. In quo? Et ille ait: Egrediar et ero spiritus mendax in ore omnium prophetarum ejus. Et dixit Dominus: Decipies et praevalebis: Egredere et fac ita (III Reg. XXII). Quomodo tunc misit spiritum mendacii ad decipiendum illum, qui cum uxore sua Jezabel occiderat prophetas Domini, sic spiritum malum misit quo concitarentur Judaei, sicut mare vento solet moveri, ut adversus Dominum fremerent, et mensuram Patrum suorum implerent. Dicet aliquis: Ergone Judaeos Dominus tam malos esse fecit aut tam malos esse voluit, ut occiderent Christum Filium Dei? Non utique malos illos fecit, aut malos esse voluit, sed cum mali essent, facultatem malitiae complendae illis permisit. Sic et de Pharaone oportet intelligi. Non enim illum Deus malum esse fecit, sed, cum malus esset, in regem illum excitavit, ut in ipso ostenderet fortitudinem suam (Exod. IX), id est ut de nota persona daret exemplum, quam bene posset dejicere hominum superbiam. Itaque sicut quaerenti cur Deus Pharaonem, cum esset malus, excitaverit in regem, recte respondetur: Idcirco ut in ipso ostenderet fortitudinem suam. Ita quaerenti cur Judaeos, cum essent mali, permiserit habere potestatem occidendi Christum, recte respondetur: Ut in illorum scelere terminaret iram suam, ulciscendo super genus humanum in Christo, in quo posuerat iniquitates omnium nostrum (Isa. LIII). Igitur ventus magnus, quem misit Dominus in illud mare, id est in illum populum amarum et profundae malitiae, ille immundus spiritus est, de quo ait Christus eodem loco, ubi tentantibus et signum quaerentibus respondens non esse signum illis dandum, nisi signum hujus Jonae, haec inter locutus est: Cum immundus spiritus exierit ab homine, ambulat per loca inaquosa, quaerens requiem et non inveniens dicit: Revertar in domum meam unde exivi (Luc. XI). Exierat enim de populo illo, quando in monte Sinai legem accepit (Exod. XX), reversus est in eum, quando videns Filium Dei daemonia ejicientem blasphemavit, dicens: In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia (Matth. XII). Idcirco tunc dixit: Cum immundus spiritus exierit ab homine, etc. Illa reversio dicentis: Revertar in domum meam unde exivi. Talis missio fuit Domini, qualis loco vel tempore supra memorato, quando spiritui mendacii dicenti: Ego decipiam Achab sic (III Reg. XXII); et sic ipse respondit: Decipies et praevalebis. Egredere et fac ita (ibid.). Eodem, inquam, modo dicenti: Revertar in domum meam unde exivi, et faciam novissima illius pejora prioribus (Matth. XII). Dixerit justus judex Dominus: Reverteris et praevalebis, sive: Revertere, et fac ita. Nam eo quod veritatem carnis non receperunt ut salvi fierent, idcirco misit in mare illud ventum ejusmodi, idcirco misit et mittet illis Deus operationem erroris, ut Apostolus ait, ut credant mendacio, et judicentur omnes qui non crediderunt veritati, sed consenserunt iniquitati (II Thess. II).