CAPUT 33

“Quem mundus non potest accipere, quia non vidit eum, nec scit eum. Vos autem cognoscetis eum, quia apud vos manebit, et in vobis erit.”

Mundum hic appellat amatores mundi. Quare autem Paracletum hunc spiritum veritatis non possunt accipere immundi amatores mundi? Videlicet, quia consolationem suam habent, quia non lugent, quia de peccatis suis, quorum hic Paracletus remissor est, non dolent. Paraclesis namque, id est, consolatio gaudentibus importuna et supervacua. Igitur est amatoribus mundi hujus,

“qui laetantur cum malefecerint, et exsultant in rebus pessimis (Prov. II),”

non datur Paracletus hic, sed eis qui lugentes dicunt:

“Hei mihi quia incolatus meus prolongatus est, habitavi cum habitantibus Cedar, multum incola fuit anima mea (Psal. CXIX).”

Item:

“Fuerunt mihi lacrymae meae panes die ac nocte, dum dicitur mihi quotidie, ubi est Deus tuus (Psal. XLI),”

et his similia. Itaque Paracletum hunc

“mundus non potest accipere.”

Quare?

“quia non vidit eum nec scit eum.”

Quod non vidit, infidelitatis est, quod nescit eum, superbiae est. Infidelitatis namque est, non respicere vel non curare, nisi praesentia quae videntur, et in illis intentum vel contentum esse, ut non cogitet aeterna quae non videntur. Item superbiae est, non scire, id est, non approbare talem Paracletum, imo et vitam eorum, qui consolationes ejus exquirunt, aestimare insaniam, et finem illorum sine honore (Sap. V). Vos autem, inquit, qui mundo gaudente, inde ploratis et fletis unde gaudet ille,

“vos, inquam, cognoscetis eum.”

Et unde cognoscetis eum? quia

“apud vos manebit, et in vobis erit.”

Duobus modis appropinquabit, quia paraclesin suam, scilicet remissionem peccatorum, visibilibus operando sacramentis, apud vos manebit, id est, nunquam ecclesiastico conventui deerit, et privatam vel propriam infundendo gratiam, in vobis erit, etsi non semper manebit, quia videlicet praeter eum de quo dictum est:

“Super quem videris Spiritum descendentem et manentem super eum (Joan. I),”

praeter eum, inquam, in nullo semper manet, sed nonnunquam de sua quamlibet sancta mansione se subtrahit, iterumque oratione vel Dei laude invitatus reddit. Quod cum ex multis liquido constet sacrae Scripturae locis, manifestius in Elizaeo propheta gestum sacra narrat historia. Qui cum consuleretur a rege Israel, dicente:

“Quare congregavit nos Dominus tres reges, ut traderet in manu Moab; adducite mihi, inquit, psaltem, cumque caneret psaltes, facta est super eum manus Domini (IV Reg, III),”

etc. Igitur apud vos manebit, inquit, quia sacramentorum virtute vel effectu nunquam deerit, in vobis autem gratiae quidem semper erit, non tamen ejusdem gratia semper actu manebit. Sequitur: