|
Verumtamen hac poena sua rari sunt, qui libenter velint carere. Est enim
miro modo et poenaliter dulcis et dulciter poenalis, ita ut plurimi nec
illud saltem agnoscere queant, quod plaga sit, quod contumelia naturae
rationalis, et ignominia superborum sit. Unde et rarus est, qui sub hoc
flagello scienter dicat: Domine, ne in furore tuo arguas me, neque in
ira tua corripias me. Quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi (Psal.
XXXVII), etc. Pauci tamen qui sub hac percussione dolent, Deumque
suppliciter pro remedio sanitatis orant, tandem aliquando post laborem
in pace sua, miserantis experiuntur gloriam, his non dubium est hanc
passionem carnis Dei furorem esse vel iram, quia videlicet quantum
profecerunt ipsi in amore Creatoris, tantum frenare quaerunt motum
libidinis, et quantum Deo subjecta est anima, tantum eidem animae
subjicitur caro propria. Itaque quia nos omnes tali ex natura, cui Deus
iratus est, nati sumus, recte filii irae dicebamur tam gentes quam
Judaei, testante Apostolo, cum dicit: Eramus et nos aliquando natura
filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II), proinde quis est cui secundum
carnem liceat gloriari, quod sit Dei? Quotus enim est patrum nostrorum
carnalium, qui idcirco generet, ut Domino Deo servos, et paradiso ejus
colonos multiplicet? Nempe vix aliquis est, cui summa sit intentio
concupiendi, ut liberos faciat saltem sibi, et augeat numerum
cognationis. Pene omnes una causa trahit, scilicet ardor explendae
libidinis, non solum respectum Dei, sed et ipsam obruens memoriam
posteritatis. Igitur qui non propter Deum generari tali ex conditione
nascimur, non debiti, sed gratiae est quod Patrem Deum habemus, quod
filii Dei nominamur et sumus. Nam natura filii irae fuimus. Verum quam
juste haec ira generi humano superinducta fuerit, ex subsequentibus
amplius apparebit.
|
|