|
|
“Si enim unius delicto multi mortui sunt, multo magis gratia Dei, et
donum in gratia unius hominis Jesu Christi in plures abundavit.”
|
|
Haec caeteraque jam dicta, vel his similia cum clamore intimo, clamore,
aut ait Apostolus, valido et multis lacrymis perorando (Hebr. V), per
hunc sapientiae spiritum, victoriam obtinuit in judicio, secundum
rationem aequitatis, quam perpendens idem Apostolus ita dicit: Si enim
unius delicto multi mortui sunt, multo magis gratia Dei, et donum in
gratia unius hominis Jesu Christi in plures abundavit (Rom. V). Et
subinde: Si enim in unius delicto mors regnavit per unum, multo magis
abundantia gratiae donationis et justitiae, accipientes in vita
regnabunt, per unum Jesum Christum (ibid.) Item: Sicut per unius
delictum omnes homines in condemnationem, sic et per unius justitiam
omnes homines in justificationem vitae. Sicut enim per inobedientiam
unius hominis peccatores constituti sunt multi, ita et per unius
obedientiam justi constituentur multi (ibid.). Quid aliud responderet,
aut censeret pater aequus, Deus justus? Quid enim aequius, quid
rationabilius? Aut nunquid illa summae majestatis altitudo minus prompta
esse deberet ad gratiam clementiae quam fuisset ad iram justitiae? Per
unum quippe hominem in hunc mundum peccatum intravit, et per peccatum
mors, et ita in omnes homines pertransiit, in quo omnes peccaverunt
(ibid.). Sic prompta justitia judicantis exstitit, ut uno peccante, nos
omnes qui necdum fueramus nati, susciperemus haereditatem peccati,
haereditatem mortis. Fatemur justam fuisse vindictam, veram et
irreprehensibilem justitiam. Non enim aliud jure possiderent filii, nisi
quod a parentibus thesaurizatum fuit. Sed ecce generis nostri Pater
alius, non in carne, sed in spiritu. Gratias huic Spiritui sapientiae
unico, multiplici, subtili, mobili, diserto, certo, suavi, benigno,
stabili, quia subtilitate, mobilitate atque acumine suo modum invenit,
quo nos illi veteri natos, regeneraret huic homini novo. Num ergo minus,
ut jam dictum est, larga esse poterat divinitas ad justificandum per
gratiam clementiae, quem fuerat ad condemnandum per iram justitiae?
Igitur non perturbato aut confuso ordine veteris judicii, sed remota
causa per quam subintraverat judicium mortis, prolatum est responsum
vitae et pacis, totusque paries inimicitiarum solutus est (Ephes. II).
|
|