CAPUT VI. Quod tertio Hierusalem peccata sua, ut ad poenitentiam excitaret, commemorans tandem dicit:

“Filia populi mei, accingere cilicio, luctum unigeniti fac tibi,”

simile esse ei quod Dominus postquam Hierusalem ad poenitentiam multis deflectere non potuit, tandem

“flevit super illam”

mala ei ventura denuntians.

(CAP. II.) Tertio loco quod dicitur:

“Et factum est verbum Domini ad me dicens: Vade, et clama in auribus Hierusalem, dicens: Haec dicit Dominus: Recordatus sum tui, miserans adolescentiam tuam, et charitatem desponsationis tuae, quando secuta es me in deserto, in terra quae non seminatur.”

Hoc, inquam, et caetera quae sequuntur, Evangelii ejusdem Domini nostri sensum ubique personant, videlicet ex quo, Joanne jam tradito, publicum ipse praedicationis opus ingressus est. Et vide quam vehementer hic sermo veritatem adjuvet Evangelii, pro qua decertans Apostolus dicit:

“Non enim est personarum acceptio apud Deum. Quicunque enim sine lege peccaverunt, sine lege et peribunt, et quicunque in lege peccaverunt, per legem judicabuntur (Rom. II).”

Item:

“Non enim est distinctio,”

subauditur, Judaei et Graeci.

“Omnes enim peccaverunt et egent gloria Dei, justificati gratis, per gratiam ipsius, per redemptionem, quae est in Christo Jesu (Rom. III).”

“Sanctus, inquit, Israel Domino primitiae frugum ejus.”

“Primitiae frugum ejus,”

inquit. Hoc pro parte credentium, vel bene operantium verum est. Nam et

“gloria et honor et pax omni operanti bonum, Judaeo primum et Graeco (Rom. II).”

Sed vide quid postmodum sequitur:

“Filii quoque Mempheos et Thaphneos constupraverunt te usque ad verticem.”

Ac deinceps:

“A saeculo confregisti jugum meum, rupisti vincula mea, et dixisti: Non serviam. In omni enim colle sublimi, et sub omni ligno frondoso prosternebaris meretrix. Quomodo dicis: Non sum polluta, post Baalim non ambulavi? Vide vias tuas in convallibus, scito quid feceris.”

Et post aliqua (CAP. III):

“Tu autem fornicata es cum amatoribus tuis multis, tamen revertere ad me, dicit Dominus, et ego suscipiam te. Leva oculos tuos in directum, et vide ubi non prostrata sis. In viis sedebas exspectans eos, quasi latro in solitudine, et polluisti terram in fornicationibus et in malitiis tuis. Frons mulieris meretricis facta est tibi, noluisti erubescere. Ergo saltem amodo voca me: Pater meus, dux virginitatis meae.”

Hoc modo fere totus propheticus hic sermo protenditur, horrenda peccata commemorans, ad poenitentiam provocans, tandemque in luctu et lamentatione finit, cum dicit (CAP. VI):

“Filia populi mei, accingere cilicio, et conspergere cinere. Luctum unigeniti fac tibi planctum amarum, quia repente veniet vastator super vos,”

etc. Sic nimirum tota Domini praedicatio Hierusalem eamdem de peccatis arguit, et ad poenitentiam vocat:

“Poenitentiam, inquiens, agite: appropinquabit enim regnum Dei (Matth. IV),”

tandemque impoenitentem compatientis affectu ruituram plangit. Nam

“videns civitatem, flevit super illam, dicens: Quia si cognovisses et tu, quidem in hac die tua, quae ad pacem tibi, nunc autem abscondita sunt ab oculis tuis. Quia venient dies in te, et circumdabunt te inimici tui vallo, et circumdabunt te et coangustabunt te undique, et ad terram prosternent te, et filios tuos qui in te sunt (Luc. XIX),”

etc. Veritatem igitur Evangelii contra gloriationem Judaicam, multum adjuvat hic propheticus sermo, ut inflentur adversus eum praedicantem poenitentiam, vel contra ejus apostolos, nullam distinctionem haberi volentes, Judaei et Graeci, eo quod omnes peccaverint, et idcirco egeant omnes gloria Dei (Rom. III), et neuter salvari aliter possit, vel justificari, nisi per gratiam Dei, nisi per fidem Jesu Christi. Nam cum peccato originali, quo omnes in Adam peccaverunt (Rom. V), ecce multa Judaeorum quoque actualia peccata et nimis magna sunt.