CAPUT XXI. Quod ab illo quo ait:

“Vos autem accedite huc, filii auguratricis”

usque ad id:

“Omnes eos auferet ventus, tollet aura,”

commemoratio sit peccatorum super generationem eamdem quae Dominum crucifixit, quod merito et visibiliter Romanis et invisibiliter diabolo tradita sit.

Quomodo in prima periocha cum aperte vocationem gentium, et projectionem pronuntiasset Judaeorum, antiquas reddidit causas, dicens: Projecisti enim populum tuum, quia repleti sunt ut olim, et augures habuerunt ut Philistiim (Isa. II), ita et nunc peccata priorum ventura praedicit, super generationem istam, quae Dominum crucifixit: Vos autem, inquit, accedite huc, filii auguratricis, semen adulterae et fornicariae. Cujus auguratricis, cujus adulterae sive fornicariae? Nempe Synagogae, quae augurata est, suas sequendo adinventiones, quae adulteravit et fornicata est, quia Deo relicto, diabolo prostituta est. Synagogam cujus Judaei filii sunt, coetum dicimus Scribarum et Pharisaeorum, seniorum sacerdotum et summorum pontificum. Isti sunt supradicti speculatores caeci, qui venientem, imo praesentem Dominum non vident, quem pro officio priores videre debent qui tanquam canes muti, canes impudentissimi, saturitatem nesciunt, adeo gulae et somno dediti ut latrare non valeant, hujus talis malignae Synagogae filii perditi, accedite huc, et propositis respondete quaestionibus: Super quem lusistis, super quem dilatastis os et ejecistis linguam? Super quem, inquam, lusistis, conspuendo faciem, et vellendo barbam ejus, dilatastis os, et ejecistis linguam dicendo: Vah, qui destruit Templum, et in triduo restaurat illud? (Matth. XXVII.) Nunquid non vos filii scelesti, semen mendax? Pater noster Abraham est, dicitis (Joan. VIII); unum Patrem habemus Deum, dicitis (ibid.). Nunquid non potius filii diaboli estis, filii mendaces, ejus qui et mendax, et pater est mendacii? Qui consolamini in diis subter omne lignum frondosum, immolantes parvulos in torrentibus, subter eminentes petras. Nunquid non hi vos estis? nunquid pro consuetudine hoc scelus non habuistis? Nunquid, o Synagoga auguratrix et fornicaria, nunc recenti vel prima contra me insanisti petulantia? In partibus torrentis pars tua, haec est sors tua. Et ipsis effudisti libamen, obtulisti sacrificium. Nunquid super his non indignabor? Super montem excelsum, et sublimem posuisti cubile tuum, et illuc ascendisti, ut immolares hostias. Et post ostium et retro postem posuisti memoriale tuum. Talia nempe scelera tua Regum ac Paralipomenon narrat historia. Imo et ante Regum historiam fecistis ejusmodi sacrilegia. Dicit enim Psalmista: Et commisti sunt inter gentes, et didicerunt opera eorum, et servierunt sculptilibus eorum, et factum est illis in scandalum. Et immolaverunt filios suos, et filias suas daemoniis. Et effuderunt sanguinem innocentem, sanguinem filiorum suorum, et filiarum suarum, quas sacrificaverunt sculptilibus Chanaan. Et infecta est terra in sanguinibus (Psal. CV). Haec omnia venient super te in generatione ista. Quare? Quia juxta me discooperuisti et suscepisti adulterum. Dilatasti cubile tuum, et pepigisti cum eis foedus. Juxta me, inquit, discooperuisti, et suscepisti adulterum. Quem adulterum? Olim Baal, nunc autem Barabbam. Baal juxta me in templo, Barabbam contra me in praetorio. Dilexisti stratum eorum, manu aperta. Me autem odisti et condemnasti vociferatione publica. Pepigisti cum eis [foedus], me autem negasti. Cum quibus me negato pepigisti? Olim, ut jam dixi, cum Baal, et cum vitulis aureis, nunc autem cum Barabba et cum Caesare. Dixisti enim: Non hunc sed Barabbam (Joan. XIX). Item: Non habemus regem, nisi Caesarem (ibid.). Ornasti te regio unguento, et multiplicasti pigmenta tua. Ad modum meretricis, quae virum mediocrem fastidit et divites adulteros ambit, tu egisti. Regio te unguento unxisti. Olim idolo, verbi gratia, Moloch, qui et dicitur Melchoin, quod interpretatur rex eorum, olim te unxisti, videlicet sacrificando, nunc autem Caesari te unxisti, scilicet adulando. Misisti legatos tuos procul, et humiliata es usque ad inferos. Olim legatos tuos misisti procul ad convocandos adulteros, Deos Babylonios et Aegyptios; nunc autem ad congregandos adversum me Romani imperii ministros, et hoc modo humiliata es usque ad inferos, ut ibi copuleris adulteris illis non jam voluptatis lecto, sed poenarum gehennae incendio. In multitudine viae tuae laborasti, et non dixisti: Quiescam. Una quippe est via regia, quam qui ambulat, non laborat, sed quiescit et vivit; multae autem sunt viae sinistrae et adulterinae, quas quia tu ambulasti, semper laborasti, nunquam quievisti. Quid tandem? Vitam manus tuae invenisti, propterea non rogasti me. Et est sensus: Quia rebus omnibus abundasti, et affluxisti divitiis, quas tota manu quaesisti, idcirco Dominum neglexisti, videlicet ut Sodoma, quae quia saturata est panibus, ut Ezechiel dicit, propterea superbivit (Ezech. XVI). Et nunc audi: Pro quo sollicita timuisti, quia mentita es, et mei non es recordata, neque cogitasti in corde tuo, quia ego tacens, et quasi non videns, et mei oblita es. Ego annuntiabo justitiam tuam, et opera tua non proderunt tibi. Cum clamaveris, liberent te congregati tui. Pro quo, inquit, sollicita timuisti, subauditur, dicendo: Ne forte veniant Romani, et tollant nostrum et locum, et gentem (Joan. XI), ego illud adducam tibi. Quare? Quia mentita es, quia falsum tibi timorem confinxisti, quia dolose illic trepidasti timore, ubi non erat timor (Psal. LII), et mei non es recordata. Nullam quippe mei mentionem fecisti, in illo tempore timoris tui, quem tibi proposuisti. Quis enim dixit in illo concilio: Contineamus manus nostras ab isto homicidio, locus enim et gens servari nobis poterit Dei auxilio? Itaque mei non es recordata, nec enim timore vero timebas, sed festinans ad homicidum, timorem libenter simulabas, qui nullus erat. Igitur ego annuntiabo justitiam tuam, ego toto orbi palam ostendam, nequissimam hypocrisim tuam. Nam haec est justitia tua risu digna (ironice justitia, nam veraciter injustitia). Opera tua non proderunt tibi, id est, multum nocebunt tibi. Cum clamaveris, videlicet circum vallantibus te undique Romanis viribus, liberent te congregati tui, quoscunque in malum tibi congregasti a sanguine Abel justi. Nam congregati tui cultus sunt idolorum, effusiones sanguinum, blasphemiae et clamores adversum prophetas, et ipsum prophetarum Dominum, quae omnia congregasti tibi usque ad hanc diem in malum tuum. Sed quomodo isti congregati te liberent? Omnes eos auferet ventus, tollet aura. Ergo dictio haec hostilis irrisio est, quia non liberabuntur, sed gladio cadent, et qui superfuerint quasi vento vel aura tollente captivi ducentur in omnes gentes. Qui autem fiduciam habet mei, haereditabit terram, et possidebit montem sanctum meum. Haec et caetera quae sequuntur, partim bona pro parte electorum, partim mala pro parte reproborum, usque ad id quod dicitur: Spiritus meus qui est in te, et verba mea quae posui in ore tuo, non recedent de ore tuo, et de ore seminis tui, dicit Dominus, amodo et usque in aeternum (Isa. LIX), studio proficiscendi praeterimus. Nec enim totum prophetae hujus profundum perambulare, sed praecipua Christi quaerere testimonia proposuimus. Itaque nunc jam hujus, id est sextae perioches finem facimus, septimam quae et ultima est, a sequenti mox capitulo incipimus.