|
Sicut et vos, inquit Apostolus, aliquando non credidistis Deo, nunc
autem misericordiam consecutiestis, propter illorum incredulitatem, ita
et isti nunc non crediderunt in vestram misericordiam, ut et ipsi
misericordiam consequantur. Conclusit Deus omnia in incredulitate, ut
omnium misereatur. Haec cum dixisset, exclamavit dicens: O altitudo
divitiarum sapientiae et scientiae Dei, quam incomprehensibilia sunt
judicia ejus, et investigabiles viae ejus! Quis enim cognovit sensum
Domini, aut quis consiliarius ejus fuit? (Rom. XII.) Multum exclamavit,
et exclamatio haec audita est universo orbi. Et quam ob rem sic
exclamavit? Quare non magis plano sermone prosecutus est quod coeperat
loqui? Sed quid coeperat loqui? Eo consilio vel intentione conclusisse
Deum omnia in incredulitate, ut omnium misereatur, et hinc esse quod
olim Judaeis credentibus nos gentes non credidimus, nunc autem nobis
credentibus Judaei non crediderunt in nostram misericordiam, ut et ipsi
misericordiam consequantur, quod et per evangelicam historiam pulchro et
venerabili mysterio significatur. Venit, inquit, quidam de
archisynagogis nomine Jairus, et videns eum, procedit ad pedes ejus, et
deprecabatur eum multum, dicens: Quoniam filia mea in extremis est,
veni, impone manum super eam, ut salva sit et vivat (Marc. V), etc. Haec
puella, quando mortua est, annorum duodecim erat (ibid.), et mulier
illa, quae accessit retro, dum iret et tetigit fimbriam vestimenti ejus,
annis duodecim in profluvio sanguinis fuerat (ibid.). Itaque quando nata
est haec puella, tunc illa mulier sanguine suo fluere coeperat, et
quando illa mulier a profluvio sanguinis sui sanata est, tunc puella
haec mortua est, per manum Domini resuscitanda. Hoc, inquam, mysterio
res illa significata est. Quando enim Synagoga in Abraham, Isaac et
Jacob nata sive vocata est, tunc gentilitas idololiatriae sordibus quasi
sanguine suo fluere incipiebat, et quando gentilitas eadem ad Christum
conversa est, tunc Synagoga morte infidelitatis mortua est, circa finem
saeculi, cum plenitudo gentium subintraverit, ipsa quoque salva futura.
Hoc est quod Apostolus ait sermone praescripto: Sicut enim et vos
aliquando non credidistis Deo, nunc autem misericordiam consecuti estis
propter illorum incredulitatem, ita et isti nunc non crediderunt in
vestram misericordiam, ut et ipsi misericordiam consequantur. Conclusit
enim Deus omnia in incredulitate, ut omnium misereatur. Magna res, alta
et profunda res, et major, quam ut verbis consequi vel explanari possit
sufficienter. Idcirco confestim exclamavit dicens: O altitudo divitiarum
sapientiae et scientiae Dei! et ipsa exclamatione dormitantes excitare
voluit, ut vigilantes atque oculos aperientes ad lumen Spiritus sancti,
quaeramus aliqui quantum possumus, quod invenitur a paucis, et a nemine
totum, sicut est, valet comprehendi, cur Deus tantopere studuerit,
misericordiam aedificare in nobis, et neminem nisi per consecutionem
misericordiae salvum esse voluerit.
|
|