CAPUT XXVIII. Quid sit in benedictionibus Juda.

Juda, te laudabunt fratres tui. Manus tuae in cervicibus inimicorum tuorum. Adorabunt te filii patris tui. Catulus leonis Juda, ad praedam, fili mi, ascendisti. Requiescens accubuisti, ut leo et quasi leaena. Hic os suum latius aperuit, spiritumque attraxit, et clarius edixit quod gaudenter totus exaudiret orbis. Juda, inquit, te laudabunt fratres tui. Constat quidem, quia de tribu Juda reges exstiterunt, at illi, praeter David, Ezechiam et Josiam, omnes peccaverunt, neque adeo fortes fuerunt ut merito in laudem fortitudinis eorum tantus patriarcha tantopere dilatare debuerit os suum. Unus igitur de omnibus electus sit rex Christus in quem ista recte dicantur. Juda quippe, quod interpretatur confessio, ipse est nostrae confessionis princeps et auctor, sine quo non erat nobis confiteri, sine quo non fieret quod scriptum est: Illuc enim ascenderunt tribus tribus Domini, testimonium Israel, ad confitendum nomini Domini (Psal. CXXI), neque transiret quisquam in locum tabernaculi admirabilis usque ad domum Dei, in voce exsultationis et confessionis (Psal. XLI). Juda ergo te laudabunt. Te, inquam, Christe, confitebuntur fratres tui, et laudabunt et praedicabunt te omnes filii Dei, et pro hoc ipso etiam laudabunt te, quod sunt fratres tui, quod nominantur, et sunt filii Dei viventis. Nam nisi per te recepti et per te fuissent adoptati, essent semper, ut erant, omnes inimici, omnes filii mortis, filii irae, filii diaboli. Jure ergo te laudabunt. Quomodo laudabunt? Quid laudantes clamabunt? Manus tuae in cervicibus inimicorum tuorum. Hoc vere laudabile, hoc laude canora dignum est, quia vera fortitudo, quia gloriosa victoria est. Ad quid enim manus tuae in cervicibus inimicorum tuorum? Videlicet ad hoc, ut depressi et incurvati aut te adorent, aut expellantur de finibus tuis, claudendi carceribus in vinculis sempiternis. Pro meliori parte victoriae continuo subjungit: Adorabunt te filii patris tui. Qui inimici tui ipsi filii Patris tui, sed prius secundum meritum suum inimici, postea per gratiam tuam filii Patris tui. Ad hoc manus tua in cervicibus inimicorum tuorum, ut adorent te illi, et reconcilientur tibi, fiantque ex inimicis fratres tui, fiant filii Patris tui. Ita mirabiliter deducet te dextera tua, cervicibus inimicorum tuorum impressa, ita populi sub te cadent, in corda inimicorum regis facti sedes tua, Deus, in saeculum saeculi (Psal XLIV). Nam quia Deus es tu, idcirco parum dictum erat, te laudabunt fratres tui, suppletum ergo es, dicendo, adorabunt te filii Patris tui. Quae autem causa vel materia laudis, aut unde tibi dignitas adorandae majestatis? Ait: Catulus leonis Juda, ad praedam, fili mi, ascendisti. Quia catulus leonis tu es, id est, Filius Dei fortissimi, cunctarumque fortitudinum vel virtutum principis, idcirco adorabunt te filii Patris tui; et quia tu ad praedam, fili mi, ascendisti, et infernum debellasti, idcirco jure te laudabunt fratres tui. Quamvis enim dicantur et sint fratres tui, vel filii Patris tui, non tamen ut tu catulus, sic et ipsi dici vel esse possunt catuli leonis. Non enim natura, sed adoptione sunt filii Dei, Patris tui, unde et praeter te, fili mi, nullus ad praedam ascendere, nullus infernum spoliare potuit. Tu solus praedator mortis, requiescens accubuisti, ut leo, et quasi leaena. Hoc mirabile est. Requiescens, id est, moriens, accubuisti ut leo, nec enim moriendo defecisti, aut imminuta est fortitudo tua. Nec vero tantum ut leo apertis accubuisti oculis, sed et quasi leaena, quam ut saeviat grandis agit amor, et affectus grandis erga fetus suos esurientes ad praedam excitat. Accelerasti enim spolia detrahere, festinasti praedari (Isa. VIII), ut ad catulos, id est, apostolos tuos magnae praedae gaudium, magnum reportares triumphum resurrectionis.