|
(II REG. CAP. VII.)
|
“Factum est autem cum sedisset in domo sua rex, et Dominus dedisset ei
requiem undique ab universis inimicis suis, dixit ad Nathan prophetam:
Videsne quod ego habitem in domo cedrina, et arca Dei posita sit in
medio pellium,”
|
|
etc. Haec digne et laudabiliter dixit, ut non ingratus, ut aequus
ponderator, vel aestimator dignitatis vel beneficiorum Dei. Nec vero
casu vel frustra, sed nutu Dei haec illi in mentem cogitatio venit, ut
videlicet per hanc occasionem bene praeparata mente ac devoti cordis
apertis januis, repromissionem digne acciperet Domini sui Filii sui,
Christi regis aeterni, qui solus sciret ac posset domum aedificare ad
habitandum Deo viventi. Porro Nathan dicendo:
|
“Omne quod est in corde tuo, vade et fac quia Deus tecum est,”
|
|
ex se non ex sermone Dei locutus est. Illud vero quod sequitur:
|
“Haec dicit Dominus: Nunquid tu aedificabis mihi domum,”
|
|
etc., ex sermone Domini dixit. Itaque jam nunc dulcissimum praesentis
loci mysterium ingrediamur, et ad laudem Christi Filii Dei cujus hic
repromissio est, misericordias Domini in aeternum cantandas digno fidei
auditu suspiciamus. Primumque est, ut in David sanctos vel justos omnes
aeque perpendamus, qui fuerunt ab initio usque ad adventum Christi Filii
Dei, quos quia cuncti peccato obnoxii fuerunt, non potuisse constat
aedificare domum nomini Domini. In Salomone autem eumdem Christum Dei
Filium, quem quia
|
“peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (I Petr. II),”
|
|
domum aedificasse confitemur, scilicet Ecclesiam Dei viventis de
sanguine suo, quem fudit pro nobis, et de Spiritu suo sancto quem dedit
nobis.
|
|