|
Habemus, inquit apostolus Petrus, firmiorem propheticum sermonem, cui
benefacitis attendentes tanquam lucernae lucenti in caliginoso loco,
donec dies illucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris (II Petr.
I). Dulce est auditu, dulcius experimento quod propheticus sermo lucerna
ardens et lucens sit, quam utique Spiritus sanctus Christo suo paravit.
Unde videri possit ille in hac nocte per speculum in aenigmate, donec
illucescat ille dies, in quo videndus est facie ad faciem aeterna
visione (I Cor. XIII). Haec intentio nostra sit, ut in lumine hujus
lucernae, non ad horam, sed aeternam ejusdem Christi gloriam exsultare
velimus, cujus exsultationis hoc initium est ut prophetica testimonia
meditantes, ex parte sciamus, et nos quoque ex parte prophetemus
(ibid.), donec veniat quod perfectum est, et quod ex parte est
evacuetur. Cum hac simplicitate oculi, nunc usque progressi, lucidum
persequamur ordinem hujus prophetiae, revera lucentis lucernae, cujus in
lumine corde et ore dignum sit exsultare omni animae, quae Christi
claritatem non ficta diligit charitate, et spes nostra haec sit, quam
sapientia promittit, quia de fructu oris sui homo satiabitur bonis
(Prov. XIII). Magnae et pulcherrimae visionis pars aliquanta decursa
est, videlicet ab eo quod ait: Vidi per noctem, et ecce vir ascendens
super equum rufum, usque ad id: Sileat omnis caro a facie Domini, quia
consurrexit de habitaculo sancto suo, in qua videlicet parte illud
considerandum est, quia frustrata sunt pugnantia contra Deum regna
mundi, et illis praetermissis, nascente Christo venit regnum Dei. Post
haec sequitur:
|
|