VERS. 16.

“Igitur salvabit te de ore angusto latissime. ”

Ac si dicat: Igitur et te, o Job, si non fueris simulator et callidus, et si clamaveris vinctus, id est si percussus tua peccata confessus fueris,

“salvabit te de ore angusto,”

id est de voragine peccatorum, quae quisquis incidit, semetipsum quasi in puteum, vel in foveam mergit. Unde Psalmista:

“Non me demergat tempestas aquae, neque absorbeat me profundum, neque urgeat super me puteus os suum (Psal. LXVIII).”

Quem enim iniquitas in mente commovit, quasi tempestas aquae rapuit, jamque in puteum cecidit, qui iniquitatem opere perpetravit. Quem si longa consuetudo depresserit, jam puteus os suum coangustavit.

“Sed salvabit te, inquit, de ore angusto latissime,”

subaudi, voraginis.

“Latissime, inquam.”

“Et non habente fundamentum subter se.”

Nam vorago inferni recte fundum non habere creditur, quia quisquis ab illo rapitur, in immensum devoratur. Quam immensitatem ejus exprimere volens propheta:

“Dilatavit, inquit, infernus animam suam, et aperuit os suum absque ullo termino (Isa. IV).”

“Requies autem, inquit, mensae tuae,”

id est refectio satietatis internae,

“erit plena pinguedine,”

id est praeparabitur in aeternae voluptatis delectatione. Hujus mensae epulas esuriens Propheta:

“Satiabor, inquit, cum manifestabitur gloria tua (Psal. XVI).”