|
Die solemni hic sanctus Dei, sermonem de more faciebat ad populum. Erat
autem dies ille, quem Christianitas appellat diem Palmarum, quo
videlicet die Rex coelorum sanctam ingressus est civitatem Hierosolymam,
sedens super pullum asinae (Matth. XXI), nimirum ob contemptum superbiae
regum terrae, de qualibus Psalmista dicit: Hi in curribus et hi in equis
(Psal. XIX). Subjungens protinus: Nos autem in nomine Domini Dei nostri
invocabimus (ibid.). In quo videlicet nomine tunc ille passurus advenit,
clamantibus turbis: Benedictus, qui venit in nomine Domini (Matth. XXI):
Erat ergo sermo in ore ejus tempori et rei congruens, videlicet quomodo
diabolus per seductionem primi hominis, atrium hujus mundi tanquam
fortis armatus occupaverit, et quomodo superveniens fortior Filius Dei,
per humilitatem crucis et passionis suae, fortem illum vicerit, et
universa ejus vasa, id est nos homines ab eo jure victoris tulerit (Luc.
XI). Ecce autem in maxima turba audientium quidam aderat, ab eodem forti
et tenebrarum principe corporaliter obsessus, et ob hoc nexibus duris
obstrictus. Jam antea per multa sanctorum loca fuerat deductus, ut
meritis sanctorum liberaretur, et non provenerat illi optata salus, quia
videlicet liberatio ejus, beatissimi hujus meritis per Dei providentiam
reservabatur. Cum igitur sermo ejusmodi ab ore beati viri proflueret,
non sustinuit virtutem veritatis fortitudo inimici, qui ad singula
dicta, tanquam ad totidem verbera, vehementius ejulabat, dentibusque
miserrimi hominis tanquam sui, in semetipso stridebat, audiens illas
quibus a Christo victus narrabatur, historias. Itaque, qui jam notus
fuerat multis homo captivus, omnibus innotuit, dum clamoribus cunctorum
silentia turbaret, atque ad audiendum Dei verbum intentam totius
regionis multitudinem solus inquietaret. Ad clamores ejus maxime, vir
ille misericordiae filius, totus intendit, et sermonem, quem habebat in
ore, prosequi non praevalens, quoniam magnitudine compassionis
occupabatur, orabat tacita mente, ut in uno manifestaretur homine virtus
Liberatoris, qui totum mundum liberavit. Haec tacitus orans, iterum
atque iterum de industria repetebat capitulum, victoris Christi gloriam,
et victi diaboli referens ruinam, ita ut mente excessisse videretur,
unam eamdemque toties iterando sententiam, flens pariter, et uberrimus,
quod perpulchrum est, lacrymis perornans oris eloquentiam. Non ergo
sustinuit, ut jam dictum est, ille hostis antiquus, sed virtute Verbi
omnipotentis coactus effugit, liberumque quem diu possederat, hominem
reliquit. Illo namque exturbato, is, qui vinctus a multis tenebatur,
placido sermone: Obsecro, inquit, solvite me, ut ea, quae beatus ille
pontifex loquitur, possim et ego quietus audire. Cum haec primo diceret,
putabatur adhuc in illo nequam hostis fallere, sed loquebatur homo
constantius, iterum atque iterum se liberatum asserens beati pontificis
meritis, et sana verba proferre. Solverunt ergo illum, et stabat sana
mente, cum audientibus reliqua sermonis intentius audiens. Testes atque
miratores virtutis erga beatum virum tanti exstiterunt, quanti illum
sermocinantem tali in loco circumstabant, qui et diligenter attenderant
ejus intuitum gestumque lacrymosum, cum nihil quidem labiis pro
liberatione captivi diceret et tamen liberationem ejus tacitae orationis
virtute perficeret.
|
|