|
|
“Et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum
est. Ego sum, qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium
perhibet de me, qui misit me Pater.”
|
|
Et idcirco, inquit,
|
“quia scio unde veni et quo vado, testimonium meum verum est,”
|
|
et adhuc de veritate ejusdem testimonii dicendum est. Dico ergo:
|
“In lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est
(Deut. XVII),”
|
|
videlicet dicente Deo per Moysen, in Deuteronomio:
|
“Non stabit testis unus contra aliquem, quidquid illud peccati et
facinoris fuerit, sed in ore duorum aut trium testium stabit omne verbum
(Deut. XIX).”
|
|
Haec magna et indubitabilis quam propono sententia est, cui sponte
concedi oportet, quia sic
|
“in lege vestra scriptum est.”
|
|
Proinde jam assumere licet. Ecce hoc verbum, quod dixi:
et quodcunque tale dico vel dixi, quod vos abjicitis dicentes:
Testimonium tuum non est verum, duobus testibus defenditur. Nam ego sum
testis unus, qui testimonium perhibeo de meipso, ea videlicet causa vel
auctoritate qua dixi,
|
“quia scio unde veni et quo vado,”
|
|
et adhuc alius
|
“Testimonium perhibet de me, scilicet, qui misit me Pater.”
|
|
Hoc videlicet adversus iniquam illorum intentionem legitima responsione
defendit (Joan. IX). Illi namque hoc intendebant, ut nemo de illo
testimonium perhiberet quod Christus esset, quod saltem propheta esset,
quod denique ullo modo a Deo esset. Hoc intendentes, eo usque tandem
conspiraverunt, ut si quis eum Christum confiteretur, extra Synagogam
fieret. Illudendum erat haic nequissimae calliditati, et non dignante
tanta majestate de testimonio, quod ab hominibus esset, saltem mentionem
facere, designandum erat testimonium sursum cui conventiculum canum, et
concilium hominum malignantium non sufficeret indicere silentium. Ait
ergo:
|
“In lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum
est.”
|
|
Non ait simpliciter, in lege, sed signanter
quia videlicet eadem lex justa et sancta et bona; aliter ejus, aliter
ipsorum lex erat. Nam ejus erat, quia ab ipso data, et illorum erat,
quia illis imposita (Rom. VII). Concedi oportebat, ut praedictum est,
duorum hominum testimonium esse verum, quia sic in lege scriptum est,
atque ideo per assumptionem:
|
“Ego sum, inquit, qui testimonium perhibeo de me, qui misit me, Pater.”
|
|
Et hoc ipsum palam ipsis erat, quod ipse testimonium de seipso
perhiberet, et nihilominus de ipso Pater tetimonium perhiberet.
Audiebant enim illum, quod diceret Deum Patrem suum, propter quod, ut
superius dictum est, persequebantur eum, et quod paulo ante dixerat eis:
Haec, inquam, et hujusmodi audiebant, et opera ejus magnitudine tantae
professionis, non minora videbant. In his verbis ejus testimonium ipsius
personabat, et in operibus ejus testimonium Patris desuper fulgurabat.
Nam si Filium Dei se esse profitendo mentiretur, profecto non gloria
miraculorum clarificaretur, sed poena superbientibus condigna
confunderetur. Manifestum quippe Judaeis erat, Deum quem Patrem suum
esse profitebantur, semper superbis restitisse: a quo, verbi gratia,
Aaron et Maria contra Moysen superbientes, plaga leprae percussi sunt
(Num. XII); et Datan et Abiron et Core, per superbiam erecti, cum suis
complicibus alii viventes a terra absorpti, alii flammis devorati sunt
(Num. XVI); et Saul christus Domini effectus, per superbiam spiritui
daemoniaco mancipatus est (I Reg. XVI). Hunc autem dicentem se esse
Christum Dei Filium, nusquam refellit Deus: quem professus est esse
Patrem suum (Joan. XI); sed operibus verba ejus vera esse, testificatus
est, ita ut mortuum quoque ac sepultum tertia die suscitaret, et
credentibus in eum Spiritum sanctum per nomen ejus daret (Act. II, X).
Igitur et Judaeis et omni mundo palam est, quia testimonium, quod
perhibuit de seipso hic homo, qui putabatur filius Joseph, perhibuit de
illo et Deus, quem Patrem suum professus est. Sequitur:
|
|