CAPUT 2

“Et venit unus de septem angelis habentibus phialas plenas septem plagis novissimis, et locutus est mecum, dicens: Veni, ostendam tibi sponsam uxorem Agni, et sustulit me in spiritu in montem magnum et altum, et ostendit mihi civitatem sanctam Hierusalem descendentem de coelo a Deo, habentem claritatem Dei.”

Unus iste de septem angelis, unus est Christus, qui in omnibus eisdem loquitur angelis, id est praedicatoribus sanctis, quemadmodum dicit quidam illorum apostolus Paulus:

“An experimentum quaeritis ejus qui in me loquitur Christus?”

(II Cor. XIII.) Hic unus futurum erat ut veniret ad istum dilectum suum Joannem, et appareret illi cum discipulis suis, sicut in pervulgata assumptionis ejus historia legis, dicens:

“Veni, dilecte mi, ad me, quia tempus est ut epuleris in convivio meo cum fratribus tuis.”

Hoc ergo praesignans iste unus de septem angelis locutus est, ait, mecum dicens:

“Veni, ostendam tibi sponsam uxorem Agni.”

Qui enim haec dicit, epulas utique nuptiales illic esse innuit, de quibus, ut jam dictum est, dicendum huic erat, quia tempus est ut epuleris in convivio meo cum fratribus tuis. Sponsa quippe est in convivio nuptiali. Quare autem utrumque dixit, et sponsam, et uxorem Agni? videlicet quia conjugium Agni, et unicae Ecclesiae ejus virginale est, etiam illic, ubi jam uxor erit in plenitudine voluptatis, sponsa nihilominus permanebit, quia nimirum in illa beata copula semper uxor cum filiis, semper virgo erit permanentibus nuptiis, et sponsalibus festis.

“Et sustulit me, inquit, in spiritu in montem magnum et altum.”

Vere qui ad visionem divinitatis transfertur quod huic futurum erat, sicut jam diximus, in magnam altitudinem altamque magnitudinem montis aeterni sustollitur. Mons quippe iste Christus est, qui tanquam

“lapis modicus de monte excisus sine manibus,”

id est in humilitate nostrae conditionis de Virgine natus crevit,

“facturque est mons magnus, et implevit orbem terrarum (Dan. VII),”

crevit ascendendo super choros angelorum, Dominus omnium coelestium, terrestrium et infernorum (Phil. II).

“In montem hunc magnum et altum sustulit me, ait, et ostendit mihi civitatem sanctam Hierusalem.”

Ergo super istum Christum civitas Christi fundata vel aedificata est. Hoc ita verum est, ut per prophetam quoque Deum legamus dixisse de illo:

“Ecce ego mittam in fundamentis Sion lapidem summum, angularem, pretiosum, in fundamento fundatum (Isa. XXVIII).”

Sed et ipse lapis in Evangelio contra Scribas et Pharisaeos (Matth. XXI; Luc. XX), Psalmistae pro semetipso utitur testimonio, cum dicit:

“Lapidem quem reprobaverunt aedificantes, hic factus est in caput anguli (Psal. CXVII).”

Recte ergo super montem civitas ostenditur quae super ipsum Christum Ecclesia Christi fundata esse cognoscitur, mira aedificatione, mira fundamenti et lapidum positione. Omnis namque aedificatio cuncta aedificia civitatum sive domorum quaecunque in hoc mundo sunt, lapidem fundamenti habent deorsum infimum et parietem sursum. Haec autem aedificatio vel civitas quae hic in spiritu ostenditur, fundamentum sursum habet altissimum, unde pendet omnis structura parietum, omnis spes et amor populorum fidelium, tam Judaeorum qui priores fuerunt quam gentilium qui posterius aedificati sunt. Hanc civitatem dicit sanctam, et nuncupat Hierusalem, quia sancta est Ecclesia Sponsi, sui sanguine sacrata, aeternae pacis possidens, et possessura visionem. Unde ad eam in psalmo loquitur Spiritus sanctus:

“Lauda, Hierusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion. Quoniam confortavit seras portarum tuarum, benedixit filiis tuis in te, qui posuit fines tuos pacem (Psal. CXLVII).”

Eam dicit:

“Descendentem de coelo a Deo.”

Ut supra jam dixerat:

“Descendentem,”

inquam, non cadentem, ut cecidit ille angelus, et factus est diabolus et Satanas. Cadere namque superbiae est, descendere humilitatis, in quo semper descensu se continens illa Hierusalem in aeternum stabit sciens, quia quod est, non suis viribus est aut meritis, sed gratia Dei (I Cor. XV), quae cum Christo de coelo descendit. Talis descensus gloriosus est, et in magna claritate sublimis. Cum ergo dixisset,

“descendentem de coelo,”

recte subjunxit: