CAPUT. XVI. Quae et qualis domus sit, quam filiae Pharaonis, id est Ecclesiae de gentibus, fecit Salomon Christus.

“Domum quoque fecit filiae Pharaonis, quam uxorem duxerat Salomon tali opere, quali et hanc porticum.”

Tandem filiae quoque Pharaonis, quam uxorem duxerat Solomon, fecit domum, quia videlicet post omnia quae in supradictis mystice intellecta sunt, Ecclesiae quoque de gentibus, quam sibi sponsam acquisivit, bonum Christus in coelo et in terra paravit locum. Fecit, inquam, illi domum tali opere, quali et illam supremam porticum. Nam, verbi gratia, illa quomodo in porticu mystice ac spiritualibus oculis spectamus, quia

“spiritus Dei ferebatur super aquas (Gen. I),”

sic in domo hujus filiae Pharaonis, in sacramentis hujus Ecclesiae de gentibus, quae quondam fuit filia Pharaonis spiritualis, id est diaboli, eumdem Spiritum sanctum ferri non dubitamus super aquas baptismi, jamque exinde creasse novos coelos, et novam terram, etc., omnia nova, juxta quamdam similitudinem illorum veterum. Unde alias plenius nobis erit dicendum.

“Omnia, de lapidibus pretiosis, qui ad normam quamdam atque mensuram tam intrinsecus quam extrinsecus serrati sunt, a fundamento usque ad summitatem parietum, et intresecus usque ad atrium majus. Fundamenta autem de lapidibus pretiosis, lapidibus magnis, decem sive octo cubitorum.”

Lapides illi, lapides pretiosi, et fundamenta haec, illa sunt, quibus vel de quibus Apostolus dicit:

“Jam non estis hospites et advenae, sed estis cives sanctorum, et domestici Dei, superaedificati super fundamentum apostolorum et prophetarum (Ephes. II),”

etc. Et illa quidem aedificatio manufacta, sicut et omnis structura manufacta, terrena fundamenta deorsum habens tendebat sursum. Haec autem aedificatio spiritualis, fundamenta sursum habet, quemadmodum Psalmista:

“Fundamenta, inquit, ejus in montibus sanctis (Psal. LXXXVI).”

Etenim fundamentum fundamentorum ejus Christus, nulli dubium, quoniam sit ille lapis Altissimus.

“Ad quem accedentes, ait Petrus, lapidem vivum, et ipsi tanquam lapides vivi superaedificamini (I Petr. II),”

nunc tamen eo tenditur ut super illum debeamus elevari.

“Ad normam, ait, quamdam, atque mensuram tam intrinsecus quam extrinsecus serrati erant.”

Ac deinceps:

“Aequalis mensurae, secti erant.”

Hoc plane secundum unam eamdemque fidem intelligendum est. Nam fide quidem omnes lapides isti, lapides vivi, lapides pretiosi, aequales sunt, et tam intrinsecus quam extrinsecus serrati sunt, quia, tam coram Deo quam coram hominibus, idem dicunt et idem sapiunt. Unde et tanquam serrati sive secti bene conjungi et sibi cohaerere possunt, operatione autem vel potentia plurimum differunt, unde et Apostolus:

“Haec autem, inquit, omnia operatur unus, idemque spiritus, dividens singulis prout vult (I Cor. XII).”

Et bene ad normam quamdam atque mensuram. Unus enim et solus qui sine ulla mensura

“omne datum optimum et omne habet donum perfectum (Jac. I),”

ille est de quo Joannes Baptista:

“Non enim, inquit, ad mensuram Deus dat spiritum. Illi omnia Pater dedit in manus (Joan. III), nos autem omnes ad mensuram de plenitudine ejus accepimus (Joan. I).”

Similiterque de cedro, inquit, tam in atrio majori quam et in atrio domus Domini interiori, sive in porticu domus cum lapidibus, vel super lapides ordinantur, et cedri, quia videlicet in aedificatione Dei decet, ut et tanquam lapides simus per patientiam stabiles, et firmi, et tanquam cedrus imputribilis, bonis eos qui foris sunt, provocemus exemplis. Dicamusque cum Apostolo:

“Christi bonus odor sumus Deo in omni loco (II Cor. II).”

Sane atrium domus hi sunt, qui propter charitatem intus positorum, ad exteriora se extendunt, ut eis excludentibus importuna quaeque sanctum non inquietetur otium illorum qui religioni, et sanctae contemplationi magis idonei sunt. Usque ad illud atrium pertingit opus Salomonis accuratissimum, quia profecto quidquid operatur Christus in eis qui sibi intus assistunt, illis prospicit, qui, ut praedictum est, propter eos fideliter laborando ad exteriora sese negotia distendunt.