LIBER NONUS


CAPUT PRIMUM. Praefatio ad Cunonem, qua conqueritur, se frigidum atque negligentem, orationibus juvari postulat.

Quinti capitis contra verbum vel propositum Dei praelia meditanti animo, jamdudum causa subest, cur illius reminiscatur dicti in Job:

“Ab aquilone aurum veniet, et ad Deum formidolosa laudatio (Job XXXVII).”

Tibi Cuno, amantissime Pater, causa haec intimanda est, ex quo laudationem Domini, quam loquebatur os meum, coepisti amplecti quasi aurum, fateor, sensi magis quam eatenus senseram me esse ad aquilonem, id est non habere me sicut oportuisset fervidam divini amoris virtutem, vividam et ardentem de propria salute sollicitudinem. Fateor tibi me invenisse experimentum etiam illius dicti:

“Posuerunt me custodem in vineis, vineam meam non custodivi.”

Nunc maxime dum singula draconis capita prosequor, et singulorum culpas sceleraque sanguinea describere gestio, videtur mihi, quod contra me versus in iram, suum excogitet furorem, et de me quasi accusatore suo desideratam quaerat ultionem. Ita tentationum nivibus et grandine curarum me operit, et negligentiae gelu constringit, ut cum scripta mea in ore tuo libenter legas, et sic amplectaris velut aurum laudationis, etiam veraciter dicere poteris:

“Aurum hoc ab aquilone venit.”

Restat igitur, et mihi expedit, ut laudatio haec mihi formidolosa sit, id est hoc ipsum formidem, quod scriptio laudationem Domini, praesumptioni et vanae gloriae reputetur, non mercedi, quia studium quod erat sanctorum, non sanctus impudenter arripui. Tuis et omnium te diligentium orationibus, opto juvari, ne remaneam in terra aquilonis, unde aurum venit, sed cum ipso auro in regionem proticisci merear austri clarissimi, sole meridiano fulgentis.