CAPUT XXVI. De prophetia qua dictum est:

“Ecce ego mitto angelum meum,”

etc., quod et hic a templo sumpta parabola de novo templo, et novo Christi sacerdotio vaticinetur.

Post Zachariam Malachias ultimus in ordine XII prophetarum, quem ipsum Hebraei Esdram sacerdotem fuisse autumant, ita dicit:

“Ecce ego mittam angelum meum, et praeparabit viam ante faciem meam, et statim veniet ad templum suum Dominator quem vos quaeritis, et angelus testamenti quem vos vultis. Ecce venit, dicit Dominus. Et quis stabit ad videndum eum? Ipse enim quasi ignis conflans, et quasi herba fullonum. Et sedebit conflans et emundans argentum, et purgabit filios Levi. Et colabit eos quasi aurum et quasi argentum, et erunt Domino offerentes sacrificia in justitia (Mal. III),”

etc. Et hic a templo quod tunc reaedificabatur, parabola de novo templo et novo Christi sacerdotio vaticinatur. Nam de illius templi reprobandis cultibus paulo ante sic loquitur:

“Ecce ego projiciam vobis brachium, et disperdam super vultum vestrum stercus solemnitatum vestrarum (Mal. II).”

Item:

“Non est mihi voluntas in vobis, dicit Dominus exercituum, et munus non suscipiam de manu vestra. Ab ortu enim solis usque ad occasum, magnum est nomen meum in gentibus, dicit Dominus exercituum, et vos polluistis illud (Mal. I).”

Ergo ecce venit, sive et statim veniet ad templum suum, id esse intelligimus, veniet ad Ecclesiam suam ad sanctum Spiritus sancti sanctuarium, incorruptae Virginis uterum, ut exinde sibi aedificaret templum verum, juxta quod et alia Scriptura dicit:

“Sapientia aedificavit sibi domum (Prov. IX).”

Et ipse in Evangelio Dominator Dominus, et hic ipse angelus testamenti:

“Solvite, inquit, templum hoc, et post triduum excitabo illud, dicens de templo corporis sui (Joan. II).”

Hoc ita factum est, et jam venit. Caeterum, o Judaei qui dicitis: Ultimo tempore venturus est, nondum venit, quomodo vos rerum exitus non docet veritatem? quod enim templum suum Dominator inveniet? Nam usque ad fundamenta destructum est. Aut si ab alio exstruendum est antequam Christus adveniat, quid Christus eorum amplius facturus est, cum ab alio restituta sint omnia? Igitur jam

“venit Dominator Dominus quem vos quaeritis, et Angelus testamenti quem vos vultis,”

sed non talis qualem quaeritis, non talis venit, qualem vultis. Quaeritis enim Dominatorem urbium, et terreni sceptrigerum imperii, largitorem auri et argenti, qui per mille annorum saeculorum satisfaciat cupiditatibus vestris et luxuriis. At ille non talis est, neque ad hoc venire debuit, sed ad hoc ut quasi ignis conflans, et quasi herba fullonum, sederet conflans et mundaret argentum, et purgaret filios Levi, quod jam fecit et facere non desinit usque ad finem saeculi. Sedet enim a dextris Dei de caetero jam igneus et immortalis Dominus judicii. Nec mora, postquam illuc ascendit, misit ignem suum, misit velut ignem Spiritum sanctum, et emundavit atque purgavit filios Levi, id est apostolos suos successores legitimos sacerdotii sui, et colavit eos quasi aurum, videlicet liquefactos amore suo, quo ineffabiliter inflammati sunt, ita ut veraciter quisque illorum dicere posset:

“Anima mea liquefacta est,”

ut dilectus locutus est (Cant. V). Ex tunc placet

“et placebit Deo sacrificium Juda et Hierusalem,”

id est confessionis et pacis, quod est corpus et sanguinis Christi Filii sui, de quo et Psalmista, reprobatis carnibus taurorum et sanguine hircorum;

“immola, inquit, Deo sacrificium laudis (Psal. XLIX).”

Ita placet hoc sacrificium,

“sicut dies saeculi, et sicut anni antiqui,”

id est sicut sancti angeli, qui immortalitatis saeculi dies lucidi sunt, et anni aeterni. Nam per hoc singulare sacrificium fit ut simus aequales angelis Dei. De secundo adventu continuo subjungit:

“Et accedam ad vos in judicio, et ero testis velox maleficis, et adulteris, et perjuriis (Mal. III).”