|
Lamentationes prophetae hujus sancti et sapientis veram esse scientiam
arbitramur, earumque circa materiam versari rerum, quarum ad cognitionem
nos pueri sive infantes sumus; quippe qui non nisi temporalem miseriam,
temporaliumque rerum damna deflere novimus, et si temporalis jucunditas
arrideat, captivitatis nostrae obliviscimur in qua nati sumus. Pulchre
nobis hoc significatur in eo quod singulae istarum lamentationum
sententiolae singulis alphabeti litteris praenotantur. Quid enim nobis
per hoc innuitur, nisi ut humili conscientia parvulos nos esse
judicemus, quatenus istorum declaratione sermonum illuminari digni
habeamur? Scriptum namque est:
|
“Declaratio sermonum tuorum illuminat, et intellectum dat parvulis
(Psal. CXVIII).”
|
|
Igitur ad istud alphabetum quadruplici ordine distinctum, tanquam pueri
abecedarii disponamur, sub istis vocibus contineri non dubitantes
scientiam quae abscondita est sapientibus et prudentibus (Matth. XI), ut
nec prima noverint elementa. Luctus enim de quo veraciter dictum est:
|
“Beati qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur (Matth. V).”
|
|
Primum hoc intelligentiae ostium est scire cur lamentationum atque
alphabeti ordo sit quadruplex. Aperiat nobis clausis David, et videbimus
quod viro huic seria lamentandi causa vel materia sit quadruplex. Prima
namque causa exstitit universalis captivitas humani generis, qua
projecti et dispersi sunt omnes filii Dei, in primis carnis suae
parentibus gratis venundati (Isa. LII), et praejudicium passi. Secunda
causa haec erat populi Dei captivitas Babylonica, quam sub oculis suis
viderat, pro qua non lamentari durum fuisset et iniquum, praesertim cum
Ecclesia Dei, temploque et altari nominis Domini viduata, compelleretur
barbarorum venerari portenta deorum. Tertia causa viro sancto erat
propriae conscientiae humilitas, qui quanto justior erat, tanto verius
praeter communem omnem filiorum Dei captivitatem, proprii status
exsilium agnoscebat. Quarta erat causa captivitas ista deterrima, qua
Judaeos, ut nunc accidit, casuros in ore gladii, et captivos in omnes
gentes ducendos fore praevidebat. Nec enim istam absque compassionis
affectu captivitatem praescire poterat; quippe quam Dominus ipse
praevidens super captivitatem ipsam miseram veris lacrymis flebat (Luc.
XIX). His praemissis, nunc jam in rem pergendum est.
|
|