CAPUT XXIII. Confessionem et laudem Nabuchodonosoris, propter superbiam, et tumidam vanitatem reprobam fuisse.

Jam nunc, ut constet magis ac magis merito declamationes illas probari, perpende quia non fuit speciosa laus in ore illius peccatoris (Eccli. XV), tota namque respersa est fermento tumidae vanitatis. Quomodo enim laudavit, cum scripsit:

“Nabuchodonosor rex, omnibus populis, gentibus et linguis, quae habitant in universa terra, pax, inquit, vobis multiplicetur, signa et mirabilia fecit apud me Deus excelsus. Placuit ergo mihi praedicare signa ejus (Dan. III).”

Quantus in oculis suis habetur, dum dicit:

“Signa apud me fecit Deus excelsus?”

Et deinde:

“Placuit ergo mihi?”

Quid enim est,

“apud me fecit,”

et quia

“placuit mihi,”

nisi ob gratiam mei fecit, et feliciter contigit illi Deo, quia placuit mihi? Vere sicut non dignatur Deus excelsus laudem, nisi ex humili spiritu, ita justum et dignum se fuit, ut reprobaret extollentiam sublimium oculorum illius, qui laudando laudabilem in ipsa laude mentiebatur. Non enim apud eum signa fecerat Deus excelsus, quia non erat amicus, sed fecerat contra eum, quoniam erat inimicus Dei excelsi et servorum ejus. Et quis unquam justorum regum sive patriarcharum, qui magnalia Dei viderunt, referens dixit, aut dicere debuit:

“Signa apud me fecit Deus?”

Nos quoque de sanctis illis loquentes, non dicimus aut dicere debemus: Apud illum vel illos, sed per illum, et per illos, sive coram illis Deus mirabilia fecit, utpote in terra Aegypti. Sicut igitur de rege omnium filiorum superbiae Deus excelsus dicit:

“Non parcam ei verbis potentibus, et ad deprecandum compositis (Job XLI),”

ita de isto superbiae filio recte dicas, quia non pepercit, aut parcere debuit illi Deus, id est pro laude clamosa et magnificentia sublimi.