|
Quare Deus homini praeceptum posuit? Vere propter suam bonitatem. Quam
propter bonitatem? Quo tendentem? Propter charitatis suae bonitatem, eo
tendentem, ut hominem faceret beatum et in sempiternum viventem. Ergone,
inquis, illud non poterat fieri absque positione praecepti? Non utique,
testante Scriptura, cum in Deuteronomio Moyses dicit: Non in solo pane
vivit homo, sed in omni verbo quod procedit ex ore Dei (Deut. VIII).
Nihilominus dictum puta primo homini: Non in omni ligno paradisi vivit
homo, sed in praecepto Dei. Nam ipse in Evangelio suo Filius Dei dicit:
Et scio quia mandatum ejus vita aeterna est (Joan. XII). Et vere. Quid
enim est mandatum Dei, nisi Verbum Dei? Et quae alia est vita creaturae
rationalis nisi Verbum Dei, sine quo nec substantia creaturae potuit
fieri? Quod ergo diximus iterum dicimus, quia sicut propter bonitatem
suam hominem et fecit et in paradiso posuit, sic nihilominus propter
bonitatem suam praeceptum homini posuit Deus, ut scilicet et corpore et
anima viveret homo aeternus, et aeternaliter beatus. Nam ut corpore
viveret beatus, idcirco illum tali in loco posuit; ut anima beatus
viveret, idcirco mandatum suum dedit illi.
|
|