|
Cum itaque Deus Pater pro immensa sua misericordia nos a peccatis
nostris voluerit esse liberatos, mittens nobis Filium suum unigenitum,
qui carne mortali assumpta peccata nostra tolleret, mortemque
turpissimam pro nobis sustinens, nos a morte animae liberaret, aequum
sane est ut tu, o anima, quod reliquum est temporis vivas secundum vitam
sapientis, quae est meditatio mortis . Haec enim mors corporalis, quam
nos omnes subire oportet, imo a qua nemo mortalium liber existit, ob
hanc causam a Deo inventa est, ut per hanc liberaremur a morte animae,
quae actu quidem prior est, sed experimento secunda dicitur. Prius enim
homo anima, quam corpore mortuus est. Adam quippe eadem die, qua lignum
vetitum temeravit, morte animae mortuus est, sed eamdem mortem animae
tunc demum experimento sensit, quando pulvis in pulverem reversus est,
quae carnis mors est, et anima ad miseros descendit. Ut igitur ab hac
morte liberaremur, oportuit nos corporalem subire mortem, ut ea ratione
terra terrae reddita, aliquando in resurrectione mortuorum, cum omnes
praesentabimur ante tribunal Christi (II Cor. V), corruptibili corpore
deposito, incorruptibile induamus; quo induti semper cum Christo
exsultemus in gloria. Per hanc mortem liberati sumus a morte animae,
neque id ex nobis, sed Christi intercedente passione. Non enim nos pro
nobis ipsis satisfacere, neque regnum coelorum ingredi poteramus, sed
oportuit Christum prius venire, illumque pro nobis alteram mortem
sustinere, qui peccatum non fecit, nec in cujus ore dolus inventus est
(I Petr. II), ut sic a morte animae liberati, coelestis regni participes
efficeremur. At dixerit forte quispiam: Quoniam in Christo renati culpam
terreni parentis evasimus, cur adhuc ejusdem culpae poenam portamus? Cur
adhuc morimur? Cur non absque mortis molestia meliorem ad vitam
transmigramus? Cur exspoliamur, et non magis supervestimur? Ad haec
ingemiscentes dicere possimus. Non per solam misericordiam, sed per
sociam quoque misericordiae justitiam requisiti sumus. Imo quod
nihilominus magna cum reverentia cogitandum est, non per solam
justitiam, sed et per circumvolantem nos misericordiam in primis
parentibus nostris mortales facti, et de paradiso ejecti fuimus.
Sciendum quippe est quia licet eadem causa, non tamen eadem manu, qua in
anima mortem perpessi fuimus, in corpore quoque mortalitati addicti
sumus. Etenim mors animae nobis a diabolo adinventa est, mortalitas
corporis a provida Dei sapientia, vel sapiente providentia nobis
imposita est. Si enim post peccatum vivere vita corporis, et immortales
esse permissi fuissemus, daemonibus similes essemus, quia nobis aeque,
ut illis misera aeternitas, vel aeterna esset miseria. Idcirco nobis
bene providens Deus dixit: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est,
sciens bonum et malum. Nunc ergo ne mittat manum suam, et sumat etiam de
ligno vitae et vivat in aeternum (Gen. III), etc. Haec forte cuiquam
grandem videntur sonare iram, sed eruditam habentibus discretionem,
magnam profecto spirant clementiam. Cum itaque tanta tamque excellens
sit utilitas mortis corporalis, ut etiam per hanc a morte animae
liberati sumus, ante omnia tu, o anima fidelis, semper memorare
novissima tua, ut in aeternum non pecces (Eccli. VII), ea ratione
futurum minime diffido quin per Christi mortem securior reddita et a
morte animae liberere, et omnibus hujus vitae laboribus superatis, cum
omnibus sanctis vitam aeternam haeredites. Fiat!
|
|