CAPUT 17

“Venit Maria Magdalene annuntians discipulis, Quia vidi Dominum, et haec dixit mihi.”

Et usque hodie, imo usque in finem saeculi venire non desinit Ecclesia secundum similitudinem, quae in Maria praecessit, prima nunc animarum resurrectione resurgendo, et secundam corporum, quae in novissimo futura est, nescientibus annuntiando, quamvis plerique non credant, imo et irrideant, sicut et tunc verba Mariae nuntiantis, quia vidi Dominum, ut alius evangelista testatur (Luc. XXVI), quasi deliramenta, coram discipulis videbantur. Interea paulatim diescit et nox tristitiae apostolorum crebris nuntiis clarescit, atque praevalescente virtute testimoniorum, rarescunt tenebrae, quae, ut supra dictum est, adhuc erant ad monumentum. Venerunt enim et aliae mulieres, quae viderant Dominum, et tenuerant pedes ejus, et adoraverant eum. Venerunt et duo discipuli, quibus euntibus in castellum, nomine Emaus, visus in alia effigie et cognitus fuerat in fractione panis. Sed et hoc auditum et percrebruit inter eos, quia surrexit Dominus vere, et apparuit Petro (ibid.). Ita, praeparatis et exspectantibus vigilantium oculis, qui prae tristitia dormitaverant toto spatio tridui (Matth. XXVIII), tandem ipse sol mundi ab oriente roseo vultu conspicuus emersit, cunctisque abactis tenebrarum reliquiis, plenum laetitiae diem mirantibus ingessit. Nam sequitur: