|
In officio, Dominicae vicesimae secundae dicimus ad introitum: Si
iniquitates observaveris, Domine, Domine, quis sustinebit? (Psal.
CXXIX.) Nimirum in persona servi illius, de quo Evangelium narrat,
semetipsum quisque nostrum humiliter recognoscit, qui decem millia
talenta suo debebat regi, procidensque rogabat, dicens: Patientiam habe
in me, et omnia reddam tibi (Matth. XVIII). Itaque magnitudinem debiti,
id est peccati sui quisque nostrum perpendens dicit: Si iniquitates
observaveris, Domine, etc. Ut autem laxationem quisque nostrum obtineat,
agendum est, quod dicit Paulus in praeeunte Epistola: Et hoc oro, ut
charitas vestra magis ac magis abundet in scientia, et in omni sensu
(Phil. I), etc., subauditur enim, ut remittatis unusquisque fratri suo
de cordibus vestris (Matth. XVIII). Ubi vero charitas haec abundat,
sicut jam dictum est, recte congratulatio illa depromitur, secundum quam
in graduali dicimus: Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres
in unum (Psal. CXXXII). Et si quaeras, quantum vel quale bonum sit
unitas, id est charitas fratrum cohabitantium, sequitur in versiculo:
Sicat unguentum in capite (ibid.), etc., id est sicut remissio
peccatorum effusa per Spiritum sanctum, quae de capite nostro, scilicet
Christo descendit ad barbam Aaron, id est in fortes, et perfectos
Christi apostolos, et ab illis usque ad nos. Tunc enim cohabitatio
fratrum est, sicut illud unguentum, cum donamus invicem, si quid habemus
adversus alterutrum (Matth. XVIII), fratres et conservi, sicut
evangelicus rex Christus donavit nobis. Mandavit namque benedictionem
(Psal. CXXXII), id est eamdem remissionis charitatem, ut donemus
invicem, et vitam usque in saeculum, subaudis forte promisit hujus
charitatis praemium. In offerenda vero: Recordare mei, Domine (Esther.
XIV), quae sumpta est de oratione Estber, commovemur summopere curandum
esse et orandum, ut placeant verba nostra in conspectu principis,
scilicet ejusdem regis magni, qui posuit rationem cum servis suis,
verba, inquam, nostra dicentium:
|
“Dimitte nobis debita nostra (Matth. VI).”
|
|
Non enim placebunt haec verba nostra in conspectu principis, cum ille
rationem posuerit, si non dimittimus et nos debitoribus nostris. Quod
autem canimus in communione ex auctoritate Evangelii: Dico vobis,
gaudium est angelis Dei super uno peccatore poenitentiam agente (Luc.
XV), de illo sentiendum debitore, qui sic poenitet, et sic sibi postulat
dimitti, ut primum dimittat ipse conservis suis.
|
|