|
|
“Qui amat animam suam perdet eam; et qui odit animam suam in hoc mundo,
in vitam aeternam custodit eam.”
|
|
Prius definiendum est secundum verba vel intentionem Domini quid sit
odisse animam suam, quia videlicet longe distare oportet ab illo odio,
de quo sanctus ipsius Spiritus dicit per os David:
|
“Qui autem diligit iniquitatem, odit animam suam (Psal. X).”
|
|
Discipulis Christi odisse animam suam est, sic se habere inter eos qui
se angustiant, ut habeantur in derisum et in similitudinem improperii,
|
“ut insensati vitam eorum aestiment insaniam, et finem illorum sine
honore (Sap. V).”
|
|
Apud sensum namque illorum odium animae esse videtur, dulcedinem vitae
praesentis non amare, in pace propter Deum asperam vitam eligere, in
persecutione propter eumdem cruentam mortem appetere. Item eisdem odium
patris vel matris filiorumque videtur esse, naturalem illorum affectum
Deo postponere; cum discipuli Christi non omnino careant bono naturae
amore, sed negligant eum melioris comparatione. Itaque secundum sensum
talium:
|
“Qui amat animam suam, perdit eam; et qui odit animam suam in hoc mundo,
in vitam aeternam custodit eam.”
|
|
Ecce primum illud granum frumenti quod cecidit illo tempore in terram et
mortuum est, multum fructum attulit, quia videlicet tot de radice fidei
suae grana protulit, quot animas per baptismum in mortem sibi
consepultas in novitate vitae germinavit (Rom. VI). Cujus germinis
gratiam longe ante Isaac prophetico nare praesenserat cum diceret:
|
“Ecce odor filii mei, sicut odor agri pleni, quem benedixit Dominus
(Gen. XXVII).”
|
|
Sed vide ne, cum granum esse debueris, palea sis: Quomodo, inquis?
Utique male amando animam tuam, eo videlicet amore quem culpans
Apostolus,
|
“et erunt, inquit, homines seipsos amantes (I Tim. I).”
|
|
Tempus belli est, tempus persecutionis urget, et in hoc tota contentio
est, ut aut pro Christo animam tuam quam quasi vilem et odiosam
effundas, ut retinendo illam, Deum tuum, Christum tuum, Salvatorem
perdas. Ait ergo: Qui animam suam, id est, qui dulcedine vitae
praesentis illectus, data optione, ut aut eamdem vitam amittat, aut
Christum deneget, adeo pretiosam habet animam suam, ut eam Christo
praeponat, magis eligens offenso Christo vivere quam dilecto mori hic
utique sic amando animam suam perdet, id est, in aeternam perditionem
mittet.
|
“Et qui odit animam suam in hoc mundo,”
|
|
id est, cui odibile est negationis Christi, hoc habere pretium, ut
vivere sibi liceat in hoc mundo; qui, inquam, animam suam sic odit, et
promissione auri (quod Christus est) vilius argentum, imo miserum lutum,
quod in comparatione Christi anima sua est, retinere abhorret; hic
utique
|
“in vitam aeternam custodit eam,”
|
|
custodia Christi sempiterna qui sibi hujusce odii causa est. Forte
dicis: Istae viae durae sunt. Quo jure vel qua lege hoc exigit, 281 ut
ego animam meam oderim? Ad haec, inquit:
|
|