|
Jussit aliquando hic Dominus noster discipulos suos ascendere in
naviculam et praecedere eum trans fretum, donec dimitteret turbas;
cumque dimissa turba solus ascendisset in montem, et vespere facto solus
esset ibi, et oraret,
|
“navicula in medio mari jactabatur fluctibus, erat enim ventus
contrarius. Quarta autem vigilia noctis venit ad eos, ambulans super
mare.”
|
|
Cumque turbatis illis dixisset:
|
“Habete fiduciam, ego sum, nolite timere. Domine, inquit Petrus, si tu
es, jube me venire ad te super aquas, et descendens de navicula,
ambulabat super aquas. Videns ergo ventum validum timuit. Et cum
coepisset mergi, clamavit, dicens: Domine, salvum me fac. Et continuo
Jesus extendens manum, apprehendit eum, et ait illi: Modicae fidei quare
dubitasti?”
|
|
(Matth. XIV.) Denique res illa gesta miro modo. et res gesta, et rei
gerendae quaedam fuit parabola, siquidem placet parabolam dici, non
solum in verbis, verumetiam in factis, quoniam et Apostolus enumeratis
compositionibus primi et secundi tabernaculi,
|
“quae, inquit, parabola est temporis instantis (Hebr. IX).”
|
|
Igitur dimissa turba solus Jesus ascendit in montem orare, quia sic
futurum erat et sic factum est, ut exiens de civitate jam non docturus
turbam, exiret, ut jam dictum est, in montem Oliveti solus orare:
Exierunt quidem cum eo discipuli, sed non usque ad locum orationis. Nam
|
“sustinete hic, ait, sive sedete hic, donec vadam illuc et orem (Matth.
XXVI).”
|
|
Et assumpsit quidem Petrum, et Jacobum et Joannem secum, sed et illis
iterum dixit:
|
“Sustinete hic, et vigilate (ibid.). Et progressus pusillum sive avulsus
ab illis, quantum est jactus lapidis, procidit in faciem suam, orans
(Luc. XXII).”
|
|
Ita relictis illis iterum et tertio abiit, et oravit. Solus ergo erat
orans nocte illa, sive vespera profunda. Navicula autem in medio mari
jactabatur fluctibus, id est, fides discipulorum nimis contristabatur,
ita ut oculi eorum prae tristitia gravarentur. Sed venit Dominus Jesus
ambulans super aquas, quia tempestates illas quae propter ipsum motae
erant, et movebantur, prompto spiritu conculcabat, licet caro esset
infirma. Etenim caro quidem infirma, dicebat in oratione:
|
“Mi Pater, si possibile est, transeat a me calix iste,”
|
|
sed spiritus promptus:
|
“Verumtamen, ait, non sicut ego volo, sed sicut tu.”
|
|
Ibi confidentia Petri, se quoque promptam esse putavit:
|
“Domine, inquiens, jube me venire ad te super aquas (Matth. XIV).”
|
|
Dixit enim:
|
“Et si omnes scandalizati fuerint in te, ego nunquam scandalizabor.”
|
|
|
“Animam meam ponam pre te, tecum paratus sum, et in carcerem, et in
mortem ire (Joan. XIII; Luc. XXII).”
|
|
Cum ista fiducia, quasi jam fortis et bene cinctus ambulabat et ipse
super aquas, ut veniret ad Jesum. Cum enim discipuli omnes relicto
Domino fugissent,
|
“ipse sequebatur longe usque in atrium, et ingressus intro sedebat cum
ministris ut videret finem.”
|
|
Sed ecce vidit ventum validum, et timuit, coepitque mergi.
|
“Cum enim sederet in atrio cum ministris, ut jam dictum est, accessit ad
eum una ancilla ostiaria, dicens: Et tu cum Jesu Galilaeo eras. At ille
negavit coram omnibus, dicens: Nescio quid dicis.”
|
|
Iterum ab alia similiter ventilatus ancilla, dixit:
Tertio ab his qui stabant, magno vento impulsus,
|
“coepit detestari et jurare, quia non novisset hominem.”
|
|
Cum ita coepisset mergi, clamavit, dicens:
|
“Domine, salvum me fac (Matth. XIV).”
|
|
Gallo quippe cantante, recordatus verbi Jesu quod dixerat,
|
“priusquam gallus cantet, ter me negabis, egressus foras, flevit amare.”
|
|
Denique sic flere, hoc fuit clamare, et salvationem quaerere. Ut ita
clamaret, respectus fecit Salvatoris, quem Lucas venerabiliter expressit
dicens:
|
“Et conversus Dominus, respexit Petrum (Luc. XXII).”
|
|
Postquam resurrexit,
|
“sicut et hic praedixit: Postquam autem resurrexero praecedam vos in
Galilaeam,”
|
|
apparuit ei, sicut in Evangelio ejusdem Lucae scriptum est, quia duo ex
discipulis
|
“regressi in Hierusalem invenerunt congregatos undecim, et eos qui cum
ipsis erant, dicentes: Quod surrexit Dominus vere, et apparuit Simoni
(Luc. XXIV).”
|
|
Sed et angelus loquens mulieribus, hunc in nomine consolatum esse voluit
dicendo, sed
|
“ite, dicite discipulis ejus et Petro, quia praecedet vos in Galilaeam
(Marc. XVI).”
|
|
Vere ergo Jesus extendens manum, apprehendit eum: reservavit enim illi
gradum suum, reservavit et stabilivit principem apostolorum. Libet nunc
inspicere illum prophetiae locum, quem nobis illustrare debet scintilla
haec, ex ore ejus dicentis, scriptum est enim:
|
“Percutiam pastorem, et dispergentur oves gregis (Zach. XIII).”
|
|
Pauca ex praecedentibus, et subsequentibus diligenter inspecta, pulchram
intelligentiae lucem refundent. Praecedentia sunt haec:
|
“Et erit in die illa, dicit Dominus Deus exercituum, disperdam nomina
idolorum de terra, et non memorabuntur ultra. et prophetas et spiritum
immundum auferam de terra. Et erit cum prophetaverit quispiam ultra,
dicent ei pater ejus, et mater ejus qui genuerunt eum: Non vives quia
mendacium locutus es in nomine Domini, et configent eum pater ejus, et
mater ejus genitores ejus, cum prophetaverit. Et erit: In die illa
confundentur prophetae unusquisque ex visione sua cum prophetaverit, nec
operientur pallio saccino ut mentiantur, sed dicet, non sum propheta,
homo agricola ego sum, quoniam Adam exemplum meum ab adolescentia. Et
dicetur ei: Quid sunt plagae istae in mediorum manuum tuarum? Et dicet:
His plagatus sum in medio [Vulg. domo] eorum qui diligebant me (ibid.).”
|
|
His praemissis.
|
“Framea, inquit, susci are super pastorem meum, et super virum
cohaerentem mihi, dicit Dominus exercituum: Percute pastorem, et
dispergentur oves (ibid.).”
|
|
Deinde subsequitur:
|
“Et convertam manum meam ad parvulos, et erunt in omni terra, dicit
Dominus, partes duae, et dispergentur, et deficient, et tertia pars
relinquetur in ea, et ducam tertiam partem per ignem, et uram eos, sicut
uritur argentum, et probabo eos sicut probatur aurum. Ipse vocabit nomen
meum, et ego exaudiam eum. Dicam: Populus meus es, et ipse dicet:
Dominus Deus meus. Ecce venient dies Domini, et dividentur spolia in
medio tui (Zach. XIII, XIV), ete. Totum illud prophetiae capitulum
illustrat nobis, ut jam dictum est, brevis sententia haec scintillans de
pectore et ore ipsius Domini, in quo sunt omnes thesauri sapientiae et
scientiae absconditi (Coloss. II),”
|
|
dum praemisso,
|
“omnes vos scandalum patiemini in me ista nocte”
|
|
subjungit:
|
“Scriptum est enim: Percute pastorem, et dispergentur oves gregis.”
|
|
Itaque ut competenter evangelica utar similitudine molentis. Ait enim
ipse Dominus:
|
“Duae erunt molentes in unum, una assumetur, et altera relinquetur
(Matth. XXIV).”
|
|
Haec prophetica quasi mola inferior ponenda est, et coepta jam
evangelica narratio Dominicae passionis superponenda quasi mola
superior, ut agente manu Domini, circumacta volucri cursu, fructuosum
frumenti granum salubriter nobis teramus, et de optima ejus medulla
candidissimae farris panem in usum vitae aeternae conficiamus. Tale
frumenti granum Christus est, qui de semetipso dicit:
|
“Nisi granum frumenti cadens in terram, mortuum fuerit, ipsum solum
manet, si autem mortuum fuerit, multum fructum affert (Joan. XII).”
|
|
Tale, inquam, granum est, ut molendo nunquam dissipetur, eoque integro
permanente diffundi aut dissilire nunquam desinet medulla ejus. Nunc
interim finis hic sit libelli hujus, et sequentem cum jam dicto
prophetiae capitulo, reparatis post lassitudinem viribus, exordiamur.
|
|