CAPUT XIV.

Verumtamen nostris imputare debemus peccatis, quia per nostram conversationem saepe aliqui scandalizati sunt pusilli. Quinam pusilli? Nimirum inexperti, illi maxime, qui noviter de conversatione saeculari venientes ad professionem monachicam putant vel putare volunt de monachis, quod homines non sint, qui hoc potius scire deberent, quia nulla professio sive conversatio magis quam ista, caminus ille est, de quo Sapientia dicit: Vasa figuli probat fornax, et homines receptibiles caminus tentationis (Eccli. XXVII). Item: Fili, accedens ad servitutem Dei, sta in justitia et timore, et praepara animam tuam ad tentationem (Eccli. II). Cum ergo viderint vasa quaelibet crepitasse in fornace hujusmodi, sive illud quod aurum putabatur vel argentum, cecidisse in naturam vel vitium plumbi, contendentibus interdum monachis, quis eorum major sit, sive, quod pejus est, aliquo ludo detecto inter illos fure loculorum Domini: cum, inquam, viderint eos ubicunque pro re levissima rixari, alterumque adversus alterum inflari, scandalizantur, tanquam crepitus omnis non testae, sed fornacis culpa sit, vel caminus de argento plumbum fecerit, et non potius quid fuisset, quod argentum putabatur, ostenderit, et volunt illic vivere ubi soli sint boni, quod nusquam est nisi in coelo, sicut revera nusquam soli sunt mali, nisi in inferno. Vae quidem illi per quem scandalum venit, verumtamen et ipsis pusillis qui scandalizantur, scandalum ipsum valde periculosum est, dum se proficere putantes deficiunt, irritam faciendo primam fidem, quam in coenobiis suis promiserunt, et suadendo aliis ut similiter faciant, quod experimento didicimus. Propter hoc in initio libelli hujus, te cui taliter suadetur, et nondum persuasum est, sic allocutus sum: Si ignoras te, etc.