|
|
“Quod Deus conjunxit, homo non separet.”
|
|
Sola causa fornicationis utrumque excusare poterit, quia videlicet in
fornicatoribus et adulteris perit omnis causa conjugii. Quam enim ob
causam viro Deus mulierem fecit? Videlicet ut esset in adjutorium illi.
Cujus quaeso in adjutorium rei vel operis? Utique in adjutorium
propagandae sobolis, secundum benedictionem quam super masculum et
feminam Deus idem dederat, dicendo: Crescite et multiplicamini, et
replete terram, etc. Huic autem causae non studere, sed potius suae
libidini intendere convincitur quicunque vir sive mulier legitimum
thorum transgreditur. Etenim mulier multis subacta viris, non fecundior,
sed turpior fit. Vir autem multis mulieribus impensus, plures quidem
potest procreare liberos, sed jamdudum spinis et tribulis generis nostri
plenus orbis, tali studio non indiget. Olim in sanctis hominibus, nec
licentia non solum venialis, verum etiam inculpabilis exstitit, ut,
verbi gratia, in patriarcha Jacob, cujus ex semine benedictionis auctor
venturus erat Christus Deus super omnia benedictus, qui sicut destruere
habebat Adae peccatum, sic etiam reformare debebat honorabile connubium
et thorum immaculatum, imo et de satione conjugum temporaneam et
serotinam metere frugem virginum. Igitur sola fornicationis causa recte
conjugatorum excusantur divortia, ita tamen, ut aut permaneant sic, aut
reconcilientur qui ab invicem discessere pro hujusmodi causa (I Cor.
VII). Hoc tamen modo illud observari fas est, quod ait tam fortiter quam
suaviter ipsa Sapientia, per quam, vel in qua factum est hoc: Qud Deus
conjunxit, homo non separet (Matth. XIX). Homo namque separat quod Deus
conjunxit, cum per odium vel propter novam luxuriam, seu pro simili
qualicunque causa divortium fit.
|
|