Psalmus 34.

Psalmus XXXIV in haec verba consequitur:

“Judica, Domine, nocentes me, expugna impugnantes me.”

Haec et caetera psalmi caput nostrum Christus de Judaeorum damnatione non orando, sed divino judicio concedendo dicit. Et recte his psalmis, qui praemissi sunt, iste ordine succedit. Ubi enim Domino Jesu glorificato justificati per fidem in sanguine ejus exsultaverunt justi, traditumque sibi gentibus proposuerunt ritum novi sacrificii, continuo Judaei Christum nocentes atque impugnantes, judicati atque expugnati sunt, perdito templo, et amissa terra, cujus in iracundia, juxta hunc psalmum, loquentes dolos cogitabant, dicendo:

“Ne forte veniant Romani, et tollant nostrum locum et gentem (Joan. XI).”

Nimirum et usque hodie, in iracundia ejusdem terrae loquentes dolos cogitant, nimio quippe feruntur odio, ut nec nomen Christi audire sustineant, non ignorantes, licet negitent, quia propter sanguinem ejus perdiderunt terram. Recte igitur hic psalmus subsequitur:

“Judica, inquiens, Domine, nocentes me, expugna expugnantes me, apprehende arma et scutum,”

videlicet Romanorum Titi et Vespasiani imperatorum.

“Et exsurge in adjutorium mihi,”

ut abducantur in omnes gentes captivi, ne remanente illis loco, gente et pulchro templo, majus fiant scandalum evangelicae fidei.