|
Cumque esset sapientissimus Ecclesiastes, docuit populum, et enarravit
quae fecerat: et investigans composuit parabolas multas. Quaesivit verba
utilia, et conscripsit sermones rectissimos ac veritate plenos.
Sapientiam qua praevenit Salomon omne humanum genus, nunc quoque in fine
sui opusculi profitetur, quod non fuerit veteris regis institutione
contentus, sed in profundas se ultro demerserit quaestiones, et ad
docendum populum proverbia et parabolas composuerit, aliud habentes in
medulla, aliud in superficie pollicentes. Proverbia quippe non hoc
sonare quod scriptum est etiam in Evangeliis edocemur, quod Dominus
populo in parabolis et in proverbiis sit locutus, secreto autem
apostolis dissolverit ea (Marc. IV). Ex quo manifestum est et
proverbiorum librum non ut simplices arbitrantur patentia habere
praecepta, sed quasi in terra aurum et in nuce nucleus, et in hirsutis
castanearum operculis fructus inquiritur, ita in eis divinum sensum
altius perscrutandum. Super hoc addit etiam causas naturasque rerum se
voluisse cognoscere, et Dei dispositionem et prudentiam, quare
unumquodque vel quomodo factum sit scire voluisse, ut quod David post
dissolutionem corporis et animae coelos reversurum se sperat esse
visurum dicens, Videbo coelos opera digitorum tuorum (Psal. VIII), hoc
nunc in praesenti Salomon visus fuerit invenire, ut veritatem soli Deo
cognitam, corporis vallata septo, mens humana comprehenderet.
|
|