|
|
“Et coelum recessit sicut liber involutus.”
|
|
Coelum in quo sibi quasi stellae lucere videbantur, scientia legis erat,
in qua cum despectu gentium omnium quasi alti et nitiduli Judaei
gloriabantur.
|
“Sed auferetur a vobis, inquit, Deus, regnum Dei, et dabitur genti
facienti fructus ejus.”
|
|
Coelum ergo recessit, quia videlicet sensus illorum coangustati sunt, et
disparuit ab illis, imo non data est illis, propter inopiam cordis,
spiritualis sacrae legis intelligentia. Quomodo recessit?
inquit. Pulchre satis innuit, quid per coelum recedens intelligi
voluerit, qui recessum illum libro involuto similavit. Quid namque est
dicere, quia coelum sicut liber involutus recessit, nisi ac si
diceretur, quia involuta et clausa illis est omnis Scriptura divina et
coelestis? Et illis quidem a quibus recessit hoc coelum, hic coelestis
liber involutus, imo et signatus est; nobis autem, ad quos venit
recedendo ab illis, reseratus et apertus est. Nam hoc est quod nunc in
manibus habemus tractantes, quia
|
“librum de dextera sedentis in throno signatum accepit Agnus, et solvit
septem signacula ejus, videlicet nobis aperiens qui fidem ejus habemus,
confitentes quia dignus est eumdem accipere librum, et solvere septem
signacula ejus.”
|
|
|
“Et omnis mons et insulae de locis suis motae sunt. Et reges terrae, et
principes, et tribuni, et divites, et fortes, et omnis servus, et liber,
absconderunt se in speluncis et petris montium. Et dicunt montibus et
petris, cadite super nos, et abscondite nos a facie sedentis super
thronum, et ab ira Agni. Quoniam venit dies magnus irae ipsorum, et quis
poterit stare?”
|
|
Quid aliud Dominus noster dicebat, conversus ad mulieres quae plangebant
et lamentabantur eum, quod traditus esset a praeside voluntati
Judaeorum, et duceretur ad crucifigendum?
|
“Filiae, inquit, Jerusalem, nolite flere super me, sed super vos ipsas
flete, et super filios vestros, quoniam ecce venient dies in quibus
dicent: Beatae steriles et ventres qui non genuerunt, et ubera quae non
lactaverunt (Luc. XXIII).”
|
|
Tunc
|
“incipient dicere montibus, cadite super nos; et collibus, operite nos.”
|
|
Dies namque venturae a Romanis obsidionis et captivitatis significat, de
quibus superius inter alia discipulis ait:
|
“Tunc qui in Judaea sunt fugient in montes (Luc. XXI),”
|
|
etc.
|
“Tunc, inquit, incipient dicere montibus, cadite super nos; et collibus,
operite nos.”
|
|
Denique et Josephus refert, insistentibus sibi Romanis, Judaeos certatim
cavernas montium et collium petisse speluncas, ita ut semetipsum
testetur munitiore quodam destructae urbis Jotopatae in Spelaeo cum
quadraginta comitibus proditum, inventum, atque ab hostibus captum.
Montes ergo qui sint, et insulae quae de locis suis motae sunt,
manifestioribus exprimit vocabulis dicendo, et reges terrae et principes
et tribuni, et divites, et fortes, et omnis servus et liber absconderunt
se in speluncis, et petris montium. Reges namque isti et principes ipsi
sunt, de quibus et in psalmo scriptum est:
|
“Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum, adversus
Dominum et adversus Christum ejus (Psal. II).”
|
|
Hoc denique versiculo praemisso in Actibus apostolorum:
|
“Convenerunt enim, inquiunt, vere in civitatem istam adversus puerum
sanctum tuum Jesum quem unxisti, Herodes et Pontius Pilatus cum gentibus
et populis Israel, facere quae manus tua et consilium decreverunt fieri
(Act. IV).”
|
|
Montes isti propter superbiam, insulae autem recte dicuntur propter
profundam avaritiam. Non quidem in propria persona illi Herodes et
Pontius Pilatus ad illud obsidionis malum pervenerunt, sed prius suum
singuli receperunt judicium, verum quotquot tunc temporis inventi sunt
potentes aut principes, Pharisaei atque pontifices, eo modo quo jam
dictum est, de locis suis moti sunt, ejiciente illos Domino Jesu de
templo suo et de loco suo flagello iracundiae suae, cadentes in ore
gladii, ruente pariter illo suo templo et civitate super oculos ipsorum
in combustione ignis, et ipsi qui supererant captivi in omnes gentes
abducti. Interea frustra
|
“dicebant montibus et petris, cadite super nos, et abscondite nos a
facie sedentis super thronum, et ab ira agni.”
|
|
Frustra, inquam, abscondebantur in montibus et in cavernis petrarum,
frustra nihilominus spem habebant in Abraham, Isaac, et Jacob, Moyse
quoque et caeteris patribus atque prophetis, montibus utique magnis, et
viventibus petris. Nam illi non eos tunc protegebant, imo magis
accusabant. Manifeste quippe illis Dominus de Moyse dicit:
|
“Est qui vos accuset Moyses, in quo speratis (Joan. V).”
|
|
Et hoc dixisse sine dubio illis competit,
|
“abscondite nos a facie sedentis super thronum, et ab ira Agni.”
|
|
Nescire enim non poterant in conscientia truci quin Agnus quem
occiderant, iterum viveret, et potenter irasceretur eis. Quoniam,
inquiunt, venit dies magnus irae ipsorum, et quis poterit stare? Dies
irae ipsorum, scilicet sedentis super thronum, et Agni, Patris et Filii,
Domini, et Christi ejus,
|
“adversus quem astiterunt et convenerunt principes isti, jam venit, et
adhuc veniet (Matth. XXIV);”
|
|
quia videlicet initia dolorum sunt omnia haec: finis autem eorumdem
dolorum, finis inconsummabilis et consummatio infinita erit in gehenna.
Sic enim de his in cantico Deuteronomii Deus ipse proclamat:
|
“Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni
novissima (Deut. XXXII).”
|
|
Et quis poterit stare? Vere nullus poterit stare, nullus poterit
resistere. Bene autem illi erit quicunque pro eo quod non stetit aut
resistit, tunc poterit iram fugere. Simile quid in eodem Hierosolymorum
excidio juxta litteram factum est:
|
“Appropinquante namque bello Romano et exterminio Judaicae gentis,
oraculo admoniti omnes, qui erant in provincia Christiani, longius
discesserunt, ut ecclesiastica narrat Historia, et trans Jordanem
sedentes manebant ad tempus in civitate Pella, sub tutela Agrippae regis
Judaeorum, cujus in Actibus apostolorum mentio est, qui cum ea, quae
sibi obtemperare volebat, parte Judaeorum, semper Romanorum imperio
subditus agebat. ”
|
|
|
|