|
Officium Dominicae quintae decimae, si recte animadvertitur, claret quia
maxime adversus excellentiam et inanem gloriam decantatur. Nam ad hoc
pertinere illud quod in hujus Dominicae evangelio Matthaeus ait: Nolite
solliciti esse, dicentes: Quid manducabimus, aut quid bibemus (Matth.
VI), etc. Lucas testatur quid, cum eadem diceret, adjecit: Et nolite in
sublime tolli (Luc. XII). Et quidem secundum eumdem Lucam, ante haec
verba Dominus parabolam de divite stulto, cujus ager cum uberes illi
fructus attulisset, et dixisset ipse:
|
“Destruam horrea mea et majora faciam, et dicam animae meae: Anima,
habes multa reposita in annos plurimos, requiesce, comede, bibe,
epulare: ait ad eum Deus: Stulte, hac nocte repetunt animam tuam a te,
quae autem parasti, cujus erunt?”
|
|
(ibid.). Igitur adversus divites, quibus praecipiendum est:
|
“Non superbe sapere, neque sperare in incerto divitiarum (I Tim. VI),”
|
|
hoc in evangelio supradicto praecipitur: Nolite solliciti esse, etc. Cui
et consonat praecedens epistola, in eo quod ait: Non efficiamini inanis
gloriae cupidi (Gal. VI). Et rursum: Quae enim seminaverit homo, haec et
metet; et qui seminat in carne, de carne et metet corruptionem (ibid.).
Ejus itaque qui hoc praeceptum fideliter amplectitur, illa vox est in
introitu ad Patrem nostrum, qui scit omnia quibus indigemus, sicut in
eodem evangelio dictum est. Vox, inquam, illa: Inclina, Domine, aurem
tuam ad me (Psal. LXXXIV), vox est pauperis, de manu Dei primum regnum
Dei, et justitiam ejus, et deinde necessaria corporis, quae adjicienda
sunt, humiliter quaerentis. Qui et in graduali eodem respectu ait: Bonum
est confiteri Domino (Psal. XCI), id est necessaria quaerere a Domino,
et in ea spe psallere, id est bene operari nomine tuo, id est ad honorem
nominis tui, Altissime. Ad annuntiandum mane misericordiam ejus (ibid.),
id est primum quaerere regnum Dei, et justitiam ejus. Ipse idem
gratulabundus, quod necessarium a Patre victum acceperit, narrat in
offerenda aliis, dicens: Exspectans exspectavi Dominum (Psal. XXXIX), id
est non aliunde, sed a Domino quaerens ejus regnum, exspectavi quae
adjicienda sunt, et respexit me (ibid.), id est adjecit quae necessaria
sunt huic vitae. Communio clare exprimit cibum ejusdem regni Dei, qui
primum quaerendus sit: Qui manducat carnem meam et bibit sanguinem meum,
in me manet, et ego in eo (Joan. VI). Quod est enim regnum Dei, nisi
mansio ejus in nobis? Hoc autem ut maneat in nobis, fit manducando
carnem ejus, et bibendo sanguinem ejus. Unde et hoc in communione recte
ponitur.
|
|