CAPUT 18

“Cum ergo esset sero die illo, una Sabbatorum, et fores essent clausae, ubi erant discipuli congregati, propter metum Judaeorum, stetit in medio et dixit eis: Pax vobis.”

Primum illud, quod maxime delectat, libet intueri, scilicet vocem novae salutationis quam hactenus hominum nemo ex ore Dei audivit, quam ubi stetit in medio discipulorum, protinus edidit, dicens:

“Pax vobis.”

Quidnam est hoc, quod Dominus virtutum et rex gloriae (Psal. XXIII), cum primum ingreditur conventum apostolorum, et eorum qui cum ipsis erant congregati, ut Lucas ait, tali primum voce in gaudium illorum, tanquam suavissima consolatione intonuit? (Luc. XXIV.) Nunquid casu talem salutationem attulit victor mortis, regressus ab inferis? Non utique, sed pro certae rei significatione vocem hanc edidit. Quid enim? Nonne inimicitias, quae hactenus inter Deum et homines fuerant, tunc primum in carne sua solverat, et idcirco pertulerat mortem, ut genus humanum Deo reconciliaret?

“Ipse enim,”

inquit Apostolus,

“est pax nostra, qui fecit utraque unum, et reconciliavit nos Deo in uno corpore per mortem crucis interficiens inimicitias in semetipso (Ephes. II),”

etc. Igitur quia peccata nostra pertulerat in corpore suo super lignum, et quia chirographum peccati de medio tulerat (Col. II), affigens cruci et exspolians principatus et potestates traduxerat confidenter palam triumphans in semetipso, recte hic

“Dominus fortis et potens, Dominus potens in praelio (Psal. XXIII),”

vitam cum victoria referens, ubi stetit in medio discipulorum,

“pax vobis,”

inquit. Quare vero discipuli clausis foribus intus erant?

“Propter metum, inquit, Judaeorum.”

Quid metuebant? Judaeos sanguine Domini saturatos. Nunquid si adhuc arderent et sitirent sanguinem illorum Judaei, clausis ipsi possent se foribus tueri, quas perfacile erat effringi? Utquid ergo fores clauserant? Videlicet, quia sermonem inter se habebant, cui neminem, nisi amicum vel participem sui luctus interesse tutum putabant. Jam quippe non solum mulieres audierant dicentes, quod vidissent Dominum, sed et duo ex discipulis reversi fuerant a castello Emaus, referentes quod in fractione panis cognovissent eum. Quin etiam jam congregati fuerant propter hoc ipsum dicentes:

“Quia surrexit Dominus vere, et apparuit Petro (Luc. XXIV).”

De his inter se colloquentibus, merito tutum non videbatur, ut auscultaret eos Judaeus, et idcirco clausis se continebant foribus. Quomodo vero, inquit aliquis, corpus verum fuit, quod clausis foribus introivit? Quod qui infideliter quaerit, et verum corpus sic potuisse inferri non concedit, superest ut multo minus illud concedat quod corruptibiles atque mortales adhuc apostoli sic educti sunt, quomodo in Actibus apostolorum scriptum est:

“Carcerem quidem clausum invenimus cum omni diligentia, et custodes stantes ante januas. Aperientes autem carcerem, nemmem intus invenimus (Act. V).”

Superest ut istos quoque, qui necdum resurrexerant, in ventos et aerem subtilem, quo per patentes rimas efflari possent, evanuisse asserant, siquidem sacram recepturi non sunt Scripturam. Quam qui non recipiunt, nec audiendi, sed ut infideles omnino vitandi sunt. Nobis credentibus illud pro argumento sufficit, quia de nihilo Deus cuncta creavit et cuncta quasi nihilum et inane reputanda sunt ei, ad agendum quidquid voluerit. ad traducendum quidpiam quocunque voluerit. Mirumque hoc potius esset, si ita non posset: cum nemo fere tam imperitus artifex sit, ut quod composuit, penetrare ipse vel aperire non possit. At ille cum voluit,

“aperta est terra, et deglutivit Datan, statimque operuit super congregationem Abiron (Psal. CV),”

qui principes seditionis exstiterunt, promissionibus Dei detrahentes, et cum subsannatione dicentes:

“Revera induxisti nos in terram, quae fluit rivis lactis et mellis (Num. XVI).”

Sed verba in ventum jactare videbor, si contra tales fidei Christianae inimicos multa respondere tentavero. Ille namque vulpeculae jamdudum tonitru coeli, id est, clamore fulminantis Ecclesiae conterritae, ubicunque sint, latitant, in caveis subterraneis, nec prodire audent, ut vineas florentes, fructusque parturientes suo more putido dente demoliantur. Sed jam sequentia praesentis gaudii contemplemur: