|
Quamvis de hoc sacramento a majoribus nostris multa sufficienter dicta
sint, et fastidium legentis vitandum sit, unum tamen adhuc, quod mens
suggerit, libet eloqui. Jam enim forte quis animadverterit quod hic
maxima tentatio sit. Et revera non fallitur quisquis hoc animadvertit:
est enim hic tentatio Dei, tentatio quaerens fidem: cui contraria est
tentatio diaboli, tentatio quaerens perfidiam. Cujus videlicet
tentationis Dei, ut de simili causa proferamus testimonium, ecce in
Exodo dicit Dominus ad Moysen:
|
“Ecce ego pluam vobis panes de coelo. Egrediatur populus et colligat qui
sufficiant per singulos dies ut tentem eum, utrum ambulet in lege mea,
an non (Exod. XVI).”
|
|
De simili causa ideo dixi, quia profecto quod tunc Dominus manna de
coelo pluit, in figura sacramenti hujus contigit illis (I Cor. X), ut
itidem tentationis diaboli de causa contraria proferamus exemplum,
serpens, imo in serpente diabolus, dixit ad mulierem:
|
“Nequaquam morte moriemini. Scit enim Deus quod in quacunque die
comederitis ex eo, aperientur oculi vestri et eritis sicut dii, scientes
bonum et malum. Comedit muilier, deditque viro suo, et comedit (Gen.
III).”
|
|
Ita tentati a diabolo, tentaverunt Deum, et aperti sunt oculi amborum,
non ut scirent bonum et malum, sed ut a bono caderent in malum, non ita
ut se esse deos, sed ita ut cognoscerent se esse nudos. Non autem
putandum quod tunc primum tentaverint Deum, quando vetitum comedendo
experiri ausi sunt uter verior existeret, Deusne qui dixerat:
|
“In quocunque die comederitis ex eo, morte moriemini (ibid.),”
|
|
an serpens qui dicebat:
|
“Nequaquam morte moriemini, sed eritis sicut dii.”
|
|
Jam ante tentare Deum incoeperant, jam antequam foris audissent malum
serpentis consilium, intus in corde suo tentabant Deum, versantes
divinitatis appetitum. Non, sicut ante nos dictum est, nisi prius intus
intumuissent, foris tentati tam facile non cecidissent. Alioqui quomodo
aequum fuisset, ut Deus tentaret eos, ponendo praeceptum quod non
ignorabat eos fore praevaricaturos? Deus enim intentator malorum est
(Jac. I). Quod ut apertius dictum sit, Deus non nisi male tentatus ab
aliquo, non tentat aliquem tentatione, in qua comprehendatur
praevaricator. Exempli gratia: In tentatione supra memorata, qua
tentavit populum, dicens:
|
“Egrediatur populus, et colligant quae sufficiant per singulos dies, ut
tentem eum, utrum ambulet in lege mea, an non: die autem sexta parent
quod inferant, et sit duplum quam colligere solebant, quia in die
septimo non invenietur (Exod. XVI):”
|
|
praevaricatores inveniendi erant. Venit enim dies septima, et egressi de
populo ut colligerent, non invenerunt. Dixit autem Dominus ad Moysen:
|
“Usquequo non vultis custodire mandata mea, et legem meam?”
|
|
(ibid.) Nunquid intentatus Deus eos illa tentatione tentavit, quos
praevaricaturos non ignoravit? Non utique intentatus, murmuravit enim
omnis congregatio filiorum Israel, murmurando tentans, tentando
murmurans, sicut habemus in Psalmo:
|
“Et tentaverunt Deum in cordibus suis ut peterent escas animabus suis,
et male locuti sunt de Deo; dixerunt: Nunquid poterit Deus parare mensam
in deserto? Nunquid et panem poterit dare, aut parare mensam populo
suo?”
|
|
(Psal. LXXVII.)
|
|