|
|
“Cum autem esset Jesus in Bethania in domo Simonis leprosi,”
|
|
etc., ut supra. Quoto die ante diem azymorum haec facta sint, et
qualiter acta sint, Joannes manifestius exprimit his verbis:
|
“Jesus autem ante sex dies Paschae venit Bethaniam ubi erat Lazarus
mortuus, quem suscitavit Jesus. Fecerunt autem ei coenam ibi, et Martha
ministrabat. Lazarus vero unus erat ex discumbentibus cum eo. Maria ergo
accepit libram unguenti nardi pistici pretiosi, et unxit caput Jesu, et
extersit pedes ejus capillis suis, et domus impleta est odore unguenti.
Dixit ergo unus ex discipulis ejus Judas Iscariothes, qui erat eum
traditurus. Quare hoc unguentum non veniit [Al. venditur] trecentis
denariis, et datum est egenis? (Joan. XII).”
|
|
Hoc in littera Joannes a Matthaeo et Marco differt, quod Matthaeus, et
Marcus mulierem hanc scripserunt hoc loco
Joannes autem
effudisse unguentum; et de priore quidem effusione unguenti, quando
venit ad Dominum, erat adhuc peccatrix et mox justificanda secundum hoc
misericordiae dictum:
|
“Dimissa sunt ei peccata multa quoniam dilexit multum (Luc. VII);”
|
|
quod et Lucas plenius narrat, et Joannes quoque ante hunc locum, in
morte sive resuscitatione Lazari, patenter memorat, dicens:
|
“Maria autem erat, quae unxit unguento Dominum, et extersit pedes ejus
capillis suis, cujus frater Lazarus infirmabatur (Joan. XI).”
|
|
De illa, inquam, prima effusione unguenti constat quia facta est
tantummodo super pedes Domini: Neque enim poterat statim capite ejus
dignam se existimare peccatrix. Nunc autem quomodo et Joannes super
pedes, et caeteri evangelistae super caput ejus effusum narrant
unguentum, non dubium quin utrumque, scilicet et caput et pedes,
unxerit; et idcirco jam etiam caput, quia jam non peccatrix, sed
jamdudum justificata dimissis sibi peccatis multis. Mirum qua
intentione, vel quo sensu, devota mulier tale obsequium Domino
praestiterit. Neque enim jam scire vel praescire poterat illud, quod
Dominus ipse praesciens,
|
“mittens enim ait haec unguentum hoc in corpus meum ad sepeliendum me
fecit;”
|
|
sive, ut alius evangelista scripsit,
|
“praevenit ungere corpus meum in sepulturam (Marc. XIV).”
|
|
Ipse vitulus sacrificii Domini, suimet adesse immolationem, et facies
talis vituli aram inspiciebat et tabernaculum, cujus ad ostium ipse
immolandus, cujus in interiora de sanguine ejus inferendum, cujus in
introitu reliquum sanguinis ejus secundum mysterium sacrae legis
fundendum erat. Illa autem nihil horum sciebat, sicut nec ipsi discipuli
Domini, qui nondum sciebant Scripturas, quod oporteret eum pati, et
resurgere a mortuis (Joan. XX). Quo ergo sensu, vel quid intendens, tale
obsequium morituro impendit, nisi eodem sensu, et eadem intentione qua
cum primum venit ad eum, dum rigaret pedes ejus lacrymis et capillis
capitis sui tergeret, et oscularetur, unguento etiam unxit pedes ejus?
Illud autem agendo utique primum poenitentiae fructum, congruumque fecit
emendationis initium. Liquet enim quod illicitis actibus prius mulier
intenta unguentum sibi pro odore suae carnis adhibuit. Ideo, quod sibi
turpiter adhibuerat, hoc jam Deo laudabiliter offerebat. Igitur de Anna
Samuelis matre scriptum est:
|
“Vultusque illius non sunt amplius in diversa mutati (I Reg. I),”
|
|
id est in eadem intentione et oratione perseveravit, hoc ista de
semetipsa exteriori opere demonstravit, dum finem obsequii similem
initio fecit, imo quia melior est, vel esse debet, sicut orationis, ita
et operis, finis quam principium ejus, opus bonum bene incoeptum, melius
consummavit. Nam, sicut jam dictum est, in initio tantummodo pedes
Domini unguento unxit; hic autem, quando ea quae de ipso erant prope jam
finem habebant, et pedes unxit, et super caput ejus unguentum effudit.
Quod autem illa bene exhibuit, hoc Dominus ipse melius, et valde
rationabilius admisit, certi videlicet gratia mysterii, de quo postmodum
dicendum erit. Aliter visum est discipulis, qui
|
“videntes indignati sunt, dicentes: Ut quid perditio haec?”
|
|
maximeque Judae proditori, qui non simpliciter indignatus est, ut alii,
pro sola quasi perditione unguenti, sed (quod nequissimum fuit) hoc
doluit, quia furari consueto, et ad furandum inhianti tam lucrosa res
commissa non fuit, ut posset furari.
|
“Dixit enim hoc, ait evangelista, non quia de egenis pertinebat ad eum,
sed quia fur erat, et loculos habens, ea quae mittebantur, portabat
(Joan. XII).”
|
|
Quomodo autem dictum est, aut dici debuit:
|
“Mittens hoc unguentum, ad sepeliendum me fecit,”
|
|
sive
|
“praevenit ungere corpus meum in sepulturam,”
|
|
cum illa, sicut jam dictum est, hoc faciens sepeliendum sive moriturum
eum fore nescierit? sed pro hoc nihil est immorandum, quia pro
conguetudine loquendi recte ad sepeliendum hoc fecisse dicitur, quod
usque ad sepulturam ejus proventurum non ignorabatur ab ipso, disponente
quidquid boni vel ipsa operata est, vel nos omnes operamur. Sic Jacob ad
filios suos loquitur:
|
“In meam hoc fecistis miseriam ut indicaretis Pharaoni, et alium vos
habere fratrem (Gen. XLIII),”
|
|
non quod illi hac intentione fecissent, sed pervenisse videbat ad illam,
quam patiebatur jam in anima sua, miseriam. Quapropter sciendum quia non
totum, quod habebat in alabastro, mulier effudit unguentum.
|
|