CAPUT 9

Itaque, sicut jam dictum est, omnes prophetae et lex usque ad Joannem prophetaverunt, subauditur de primo adventu Christi sive regni Dei, a diebus autem ejus usque nunc id est quandiu dicitur nunc, sive, ut Apostolus dicit, dum dicitur,

“hodie si vocem ejus audieritis (Hebr. IV),”

scilicet ab illis diebus Joannis usque ad consummationem saeculi, jam non prophetatur, aut non praenuntiatur, sed praesens adest regnum Dei, et violenti, scilicet peccato es qui propter peccata sua nihil juris haberent in regno Dei, fortes facti per spiritum humilitatis, qua Moses, homo mortalis, volentem irasci Deum tenere potuit (Exod. XXXII), rapiunt regnum Dei pie violenti, et ipsum regnum Dei vim patitur, et non quomodocunque, sed libenter patitur vim ejusmodi, et hoc fit usque nunc, id est usque ad consummationem saeculi. Ita se habet res a diebus Joannis.

“Et si vultis, ait, recipere,”

si vultis Scripturam sive prophetiam spiritualem spiritualiter intelligere dicentem:

“Ecce ego mitto vobis Heliam prophetam, antequam veniat dies Domini magnus et horribilis, et convertet cor patrum ad filios, et cor filiorum ad patres eorum, ne forte veniam et percutiam terram anathemate (Malac. IV.)”

“Si, inquam, vultis recipere, ipse est Helias, qui venturus est,”

id est de quo legitis quia venturus est. Helias utique non proprietate personae, sed spiritu et virtute, magnum sacramentum, magnum mysterium. Propterea dicit:

“Qui habet aures audiendi audiat.”

Hic jam forte quaerat aliquis, quicunque est ille qui audivit. Et si in caeteris Joannes spiritum et virtutem Heliae habuit, nonne multum dissimilis venit illi, saltem in zeli magnitudine?

“Helias namque zelo zelatus sum, ait, pro Domino Deo exercituum (III Reg. XIX),”

interfecerat enim gladio prophetas Baal quadringentos et quinquaginta viros, et ita non solum verbo redarguit, verumetiam ferro persecutus est impietatem regis Achab et uxoris ejus Jezabel (III Reg. XVIII). Joannes nihil tale fecit. Nam vere quidem sicut de Helia dictum est, ita de Joanne dicere convenit, quia

“surrexit sicut ignis et verbum ipsius quasi facula ardebat (Eccli. XLVIII).”

Verbi gratia, ut diceret:

“Genimina viperarum, quis ostendit vobis fugere a ventura ira? Facite ergo fructus dignos poenitentiae; jam enim securis ad radicem arborum posita est (Matth. III),”

et his similia. Sed neque securi, neque gladio materiali quemquam percussit, imo ipse gladio caput amisit, in carcere Herodis et Herodiadis (Marc. VI). Helias autem furorem Achab et minas Jezabel curru igneo sublevatus evasit (I Reg. II). Nonne ergo vel in hoc magna est dissimilitudo istorum, scilicet Heliae et Joannis? Ad haec, ut breviter respondeam, dicendum in primis quia sicut Dominus noster hic elocuturs est, dicens:

“Omnes enim prophetae et lex usque ad Joannem prophetaverunt,”

subauditur Christi adventum, jam vero non est prophetandum, quia venit quem prophetabant venturum, ita ut veraciter dicas quia non solus Helias, sed et omnes sancti et justi usque ad Joannem, recte et necessario sese gladiis accinxerunt, in gladio percusserunt, et sicut ante nos dictum est, verberaverunt tyrannos, sacrilegos interfecerunt: A diebus autem Joannis, nec ipsi Joanni, nec alicui viro spiritualis propositi conceditur evaginare gladium. Sed

“converte, ait Dominus, gladium tuum in locum suum (Matth. XXVI),”

et quod uni Petro dixit, omnibus dicit:

“Satis est, sinite usque adhuc (Luc. XXII).”

Et est sensus: Hucusque necessarium fuit ut omnes exspectatores regni Dei, quoniam nondum venerat, materialibus uterentur gladiis ob defensionem generis sui, cujus de carne, juxta promissiones, oportebat venire regnum Dei: quod videlicet genus eorum, si, ut volebat diabolus, fuisset a gentibus exstirpatum, non esset unde implerentur promissiones, sicut succisa arbore unde fructum speres. Itaque usquehuc, ait, subauditur gladii necessarii fuerunt; jam sinite, satis est. Igitur partem istam spiritus Heliae, quae est zelo bono in gladio percutere, non requirimus in Joanne, imo gaudemus in eo defuisse, quia temporis alterius Joannes initium fuit, ita ut tempus superius respiciens, recte dicas pro causa quam dixi:

“Tempus occidendi, et tempus sanandi. Tempus belli, et tempus pacis (Eccle. III).”

Hactenus juxta intentionem interrogantis Joannis respondens, summa sapientia peroravit, et responsio ejus per istam viam qua gradimur lucem sparsit, ut videamus, et non ignoremus illud quod Joannes discipulos suos scire voluit, mittens illos ad interrogandum:

“Tu es qui venturus es, an alium exspectamus?”