CAPUT XXIV. Cyrum regem factum, ut divinam circa se providentiam agnoscere potuerit.

Et revera seusatus homo jam dictam legens vel audiens prophetiam, suamque recolens infantiam, animadvertere vel perpendere poterat, quod non casu, sed per divinam providentiam evenisset, ut ipse regnaret. Si quidem de hoc scribit Pompeius Trogus, quod natus infans de filia Astyagis, per avi invidiam datus est occidendus, somnium verentis, quo praemonstrato, regnum infantulo futurum arioli auspicabantur. Is vero cui necandus infans traditus est, veritus ne infantis necati ultionem mater ejus quandoque in ipsum exigeret, pastori regii pecoris puerum exponendum tradidit, forte eodem tempore et ipsi pastori natus erat filius. Ejus igitur uxor audita regii infantis expositione, puerum proferri sibique ostendi summis rogat precibus, cujus precibus fatigatus pastor, reversus in silvam, invenit juxta infantem caniculam parvulo ubera praebentem, et a feris alitibusque defendentem. Motus et ipse misericordia, qua motam etiam canem viderat, puerum defert ad stabula, eadem cane anxie prosequente. Quem ubi manu mulier accepit, tantus vigor et dulcis quidam blandientis infantis risus apparuit, ut pastorem ultro rogaret, ut permitteret sibi puerum nutrire, permutata sorte parvulorum, ut hic pro filio pastoris educaretur, ille pro nepote regis exponeretur. Puer deinde cum inter pastores esset, Cyri nomen accepit: interjecto tempore cum adolevisset, per Harpagum avi amicum didicit, quomodo parvulum illum occidi avus jusserit, quomodo servatus sit. Hortatur ut exercitum paret, et pronam ad regnum viam ingrediatur, Medorum translationem pollicetur, factumque est ut Cyrus Medorum et Persarum fieret rex. Si vera est ejusmodi historia, nimirum scienter dicere poterat:

“Omnia regna terrae dedit mihi Dominus Deus coeli (I Esdr. I),”

praesertim praeeunte prophetia ejusmodi, qua magnus et potens rex ab eodem Domino Deo praesignatus, et ex nomine vocatus est.