|
|
“Quia ego ex meipso non sum locutus, sed qui misit me Pater, ille mihi
mandatum dedit, quid dicam et quid loquar.”
|
|
Inde, inquit, sermo quem locutus sum, fortitudinem habet judicandi, quia
ego a meipso non loquor, quia non solum juxta praesumptionem prophetae
mendacis quem lex jubet non timeri (Deut. II). De corde meo non
confinxi,
|
“sed qui misit me Pater,”
|
|
illa videlicet missione, qua mihi est Pater, ipse mihi mandatum dedit,
ipse mihi obedienti in mandato incarnationis et passionis, mandavit
|
“quid dicam, et quid loquar;”
|
|
quid, inquam, nunc dicam patienter contradicentibus, et quid in futuro
judicio loquar terribiliter, ubi nemo contradicere audebit. Si ex me
locutus fuissem, id est, ex homine vel secundum hominem, quem solum in
me videtis et quem solum me esse putatis, tunc infirmus, imo et mortuus
esset sermo quem sum locutus.
|
“Nunc autem vivus est et efficax, et penetrabilior omni gladio ancipiti
et pertingens usque ad divisionem animae et spiritus, compagum quoque et
medullarum, et discretor cogitationum et intentionum cordis, et non est
ulla creatura invisibilis in conspectu ejus. Omnia autem nuda et aperta
sunt oculis ejus (Hebr. IV).”
|
|
Ergo in veritate, ergo in aequitate judicabit. Mandatum, inquam, ille
mihi dedit qui me misit, et ego ex ipso ejusmodi sermonem loquor.
|
|