CAPUT IV. Quale sit mysterium in eo quod per virgam germinantem, cohibitum est superbiae malum.

(CAP. XVII.) Quo tandem pacto superbiae malum exterminatum est, et cohibitae a Domino querimoniae filiorum Israel? Ait:

“Loquere ad filios Israel, et accipe ab eis virgas singulas per cognationes suas a cunctis principibus filiorum Israel, virgas duodecim tribuum, et uniuscujusque nomen subscribes virgae suae, nomen autem Aaron erit in tribu Levi. Et una virga cunctas seorsum familias continebit. Ponesque eas in tabernaculo foederis coram testimonio, ubi loquar ad te. Quem ex his elegero, germinabit virga ejus,”

etc. Pulcherrime atque clementissime fortissimus Deus, postquam superbiae malum ultus fuerat, quasi positis armis suae fortitudinis, virgam germinantem adhibet adversus inflationes, et querimonias filiorum Israel; virga, inquam, germinante, gemmisque turgentibus in flores, et fructus erumpente, deinceps non superbire docet. Quid hic ordo pulcherrimus praesignat, nisi quod contra diaboli superbiam necessaria Christi Filii Dei ponenda esset humilitas? Hoc nempe sciens Isaias propheta, cum dixisset:

“Vae Assur, virga furoris mei et baculus ipse, in manu ejus indignatio mea (Isa. X);”

ac deinceps:

“Visitabo super fructum magnifici cordis regis Assur, et super gloriam altitudinis oculorum ejus (ibid.):”

cum, inquam, haec et caetera aenigmatice dixisset de superbia diaboli, subjecit atque ait de humilitate Christi:

“Et egredietur virga de radice Jesse, et flos de radice ejus ascendet, et requiescet super eum spiritus Domini, spiritus sapientiae et intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus scientiae et pietatis, et replebit eum spiritus timoris Domini. Non secundum visionem oculorum judicabit, neque secundum auditum aurium audiet, sed judicabit in justitia pauperes, et arguet in aequitate pro mansuetis terrae. Et percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum interficiet impium (Isa. XI).”

Igitur secundum litteram quidem historia vera texitur, secundum spiritum vero mysteriorum recapitulatio est, quales in Apocalypsi Joannis periochas septem legimus. Quid enim virga illa quae et hic neque plantata, neque rigata germinat floretque, et fructum facit, et, in propheta jam dicto, de radice Jesse egreditur floremque producit, super quem requiescit septiformis Spiritus Domini; quid, inquam, haec virga est, nisi Virgo regia Davidicae stirpis, quae, juxta fidem Evangelii, sine virili semine Christum nobis protulit, verum florem, verumque decus generis humani,

“in quo corporaliter inhabitat omnis plenitudo divinitatis? (Col. II.)”

In illa virga speciosae novitatis vetus Evae genus reviruit, in illo flore quem peperit, carnis nostrae silva refloruit, in illa nuce quassa vel fracta per lignum crucis anima nostra nucleum vitae invenit; anima, inquam, nostra esuriens inde refecta est vitamque recepit. Et illa quidem virga tunc litem diremit, querimoniasque filiorum Israel removit qui contra Moysen murmurabant et Aaron, tanquam ille sacerdotium traxisset magis fraterno amore quam arbitrio coelesti. Haec autem virga regia, hic flos virginitatis, hic fructus virginei ventris Judaicam superbiam compescuit, percussa gente, dejecta gloria templi manufacti, palamque fecit quia non carnale, sed spirituale sacerdotium Deo curae est, quia solus Christus sacerdos in aeternum est, non secundum taurorum aut hircorum caedes, sed secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX).