CAPUT XIII. Qualiter Abigail eumdem David ne se manu sua ulcisceretur praevenerit, et quid mystice munera ejus, quibus placavit David, significent.

Quidnam egit haec Abigail secundum nomen suum patris exsultatione dignum?

“Nuntiavit ei unus de pueris, dicens: Ecce misit David de deserto nuntios, ut benedicerent Domino nostro, et adversatus est eos. Festinavit igitur Abigail, et tulit ducentos panes et duos utres vini,”

etc.

“Et ait David ad Abigail: Benedictus Dominus Deus Israel, qui misit te hodie in occursum meum et benedictum eloquium tuum, et benedicta tu quae prohibuisti me hodie ne irem ad sanguinem et ulciscerer me manu mea. Alioquin vivit Dominus Deus Israel, qui prohibuit me ne malum facerem tibi, nisi cito venisses in occursum mihi, non remansisset Nabal usque ad lucem matutinam mingens ad parietem.”

Ac deinceps:

“Cumque pertransissent decem dies, percussit Dominus Nabal et mortuus est. Misit ergo David et locutus est ad Abigail, ut sumeret eam sibi uxorem.”

Plane secundum hanc sapientis formam mulieris, Ecclesia de gentibus sibimet sapienter providit. Venerunt nuntii David ad Nabal ut benedicerent ei, venerunt, inquam, nuntii pacis, praedicatores salutis ad mundum istum insipientem, et in maligno positum (I Joan. V), ut gratiam supernae benedictionis, gratiam Spiritus sancti in baptismo remissionis peccatorum conferrent ei. At ille scilicet Nabal, id est omnis insipiens, omnes qui

“dicentes se esse sapientes stulti facti sunt (Rom. I),”

aversati sunt eos, persecuti sunt eos, occiderunt eos. Quid econtrario David? Quid ad haec manu fortis?

“Accingatur, inquit, unusquisque gladio suo. Et accincti sunt omnes gladiis suis.”

Gladius David et virorum ejus, potestas judicii est, in manu Christi et sanctorum ejus. Nam

“exaltationes Dei, inquit, in gutture eorum, et gladii ancipites in manibus eorum, ad faciendam vindictam in nationibus, increpationes in populis, ad alligandos reges eorum in compedibus, et nobiles eorum in manicis ferreis, ut faciant in eis judicium conscriptum (Psal. CXLIX).”

Hoc metuens festinavit Abigail, festinavit gentium multitudo muneribus prolatis, praevenire et placare iram judicis, ne se manu sua ulcisceretur David, credens attestantibus quod horrendum sit incidere in manus Dei viventis (Hebr. X), quando judicaturus Deus noster veniet, et non silebit.

“Viro autem suo Nabal non indicavit.”

Nec enim quaesivit Ecclesia consilium cujusquam philosophi, aut edictum attendit cujusquam orbis terrarum principis, sed illis quidem omnibus debita reddidit,

“qui tributum, tributum, cui vectigal, vectigal, cui honorem, honorem (Rom. III),”

salutis autem suae viam, aut venturae irae effugium qualiter inveniret, eum sola sapientia tractavit, a solo spiritu Dei consilium quaesivit. Quid enim de hujusmodi tractaret cum ebriosis principibus, cum insipientibus hujus mundi philosophis?

“Erat enim, inquit, Nabal ebrius nimis.”

Quae autem sunt munera, cum quibus ad nostrum David ista festinavit Abigail? Ut taceam de sex operibus misericordiae, quae replicaturus est ille dicendo:

“Esurivi enim et dedistis mihi manducare. Sitivi et dedistis mihi potum (Matth. XXV),”

etc. illud praecipue munus, illa maxime singularis oblatio, prudentiam hujus laudabilem efficit, quam quotidie immolat in sancto altari, sanctum sacrificium, immaculatam hostiam corporis ejus et sanguinis. His muneribus non solum iram vel gladium evasit, sed conjux effecta est Ecclesia magni David.