|
Itaque
id est, eo nomine quod super nos magnum pastor scripsit oblitteratis
priscis nominibus, nomen Dei sui, et nomen filiorum Dei, quod est nomen
Christianum, de quo et per prophetam:
|
“Vocabo, inquit, servos meos nomine alio, in quo qui benedictus est,
benedicetur super terram (Isa. LXV).”
|
|
Et sic vocando
inquit. Unde educit, vel quo educit? Jam quidem quotquot oves Christi
sumus, ex ipso, quod sumus oves, educti sumus de tenebris errorum
antiquorum, jamque per manum pastorum suorum eripuit nos Deus de
praesenti saeculo nequam, et transtulit in regnum Filii dilectionis suae
(Galat. I). Verumtamen est adhuc, et plerumque evenit, unde plerosque
nostrum, qui jam sumus oves Christi, oporteat educi, imo et clamore
grandi evocari, sicut per Lazarum quoque significatum est, quem jam
fetentem, et quatriduanum legimus magno Domini nostri Jesu Christi
clamore fuisse resuscitatum (Joan. XII). Sordidantur quippe oves
plerumque, etiam postquam tonsae et salubri fluvio lotae fuerint, et
ipsis suorum vitiorum morbis delectatae, in prava concluduntur
consuetudine aut etiam haeretico (quod gravius est) foedantur errore.
Laborat hic pastor ovium, qui per ostium intravit, cui ostiarius
aperuit, et vocibus utens, nunc pridem asperis, verbi gratia cum dicit
Apostolus:
|
“Omnino auditur inter vos fornicatio, et talis fornicatio, qualis nec
inter gentes (I Cor. V);”
|
|
nunc vero blandis, cum idem ipse ad eosdem:
|
“Os nostrum, inquit, patet ad vos, o Corinthii, cor nostrum dilatatum
est (II Cor. VI),”
|
|
sive ad Galatas:
|
“Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis
(Galat. IV).”
|
|
Revera
donec
id est, pravam in illis fornicationis consuetudinem exspurget, vel fidei
firmitatem reformet. Quod quia non sola voce praedicationis, sed operis
quoque exemplo perficitur, protinus subjungitur:
|
|