|
(CAP. VI.) Quo tandem modo victoira omnis peracta est? Duritia utique et
patientia praedicatorum secundum hoc miraculum, quod subjunctum est:
|
“Tollentes, inquit, duas vaccas quae lactabant vitulos, junxerunt ad
plaustrum, vitulosque earum concluserunt domi. Et posuerunt arcam Dei
super plaustrum et capsellam quae habebat mures aureos, et similitudinem
agnorum. Ibant autem in directum vaceae per viam quae ducit Bethsamis,
et itinere uno gradiebantur pergentes, et mugientes, et non declinabant,
neque ad dexteram, neque ad sinistram.”
|
|
Quid enim vaccae, nisi fideles quosque in Ecclesia signant, qui, dum
sacri eloquii praecepta considerant, quasi super impositam Domini arcam
portant? De quibus hoc etiam notandum quod fuisse fetae memorantur, quia
sunt plerique qui in via Dei intrinsecus positi foris carnalibus
affectibus ligantur. Sed non declinant a recto itinere, quia arcam Dei
portant in mente. Ecce enim vaccae Bethsamis pergunt. Bethsamis quippe
domus solis interpretatur. Et propheta ait:
|
“Vobis autem qui timetis Dominum, orietur Sol justitiae (Mal. IV).”
|
|
Si igitur ad aeterni solis habitationem tendimus, dignum profecto est ut
de Dei itinere pro carnalibus affectibus non declinemus. Tota enim
virtute pensandum est quod vaccae Dei plaustro suppositae, pergunt et
gemunt. Dant ab intimis mugitus, et tamen de itinere non retorquent
gressus. Amorem quidem per compassionem sentiunt, sed colla posterius
non reflectunt. Sic nimirum praedicatores sancti, sic fideles quique
esse debent intra sanctam Ecclesiam, ut compatiantur proximis per
charitatem, et tamen de via Dei non exorbitent per compassionem. Arcam
quippe vaccis superpositam Bethsamis pergere, est cum superna scientia
ad internae lucis habitaculum propinquare. Sed tunc vere Bethsamis
tendimus, cum viam rectitudinis gradientes, ad vicina erroris latera nec
pro affectu pignorum declinamus. Sic namque, sic necesse est ut incedere
debeant qui, sacrae legis jugo suppositi, jam per internam scientiam
arcam Domini portant, quatenus per hoc quod propinquorum necessitatibus
condolent a coepto rectitudinis itinere non declinent. Quorum nimirum
gratia mentem nostram tenere debet, sed reflectere non debet, ne haec
eadem mens, aut si affectu non tangitur, dura sit, aut plus tacta, si
inflectitur remissa.
|
|