CAPUT 34

“Nunc scimus quia scis omnia, et non opus est tibi, ut quis te interroget. In hoc credimus quia a Deo existi.”

Venerabilis et sapientiae Dei condigna haec professio est, qua dicitur:

“Nunc scimus, quia scis omnia.”

Omnia namque scire, solius est, vel

“sapientiae ejus, cujus non est numerus (Psal. CXLVI),”

“attingit autem a fine usque in finem fortiter, et disponit omnia suaviter (Sap. VIII).”

Haec enim sola scit omnia, et omnium scrutatur corda (Jer. XVII), et universas mentium cogitationes intelligit; quo autem experimento istud cognoverint, indicant continuo subjungentes:

“Et non opus est tibi, quis ut te interroget.”

Hoc plane idoneum tantae rei testimonium est. Quis enim est doctorum adeo strenuus ut saltem objectis semper sufficere possit interrogationibus, ne dicam tacitis auditorum occurrere cogitationibus? At ille Dominus et Magister, quanta benevolentia docebat, tanta et potentia corda omnium in manu sua tenebat, ita ut non nesciret quid cuique deesset, quin etiam nulla eum cordis cogita tio lateret. Quod cum multis experimentis, vicino quoque discipuli confirmati fuerant argumento, quia videlicet paulo ante dicente illo:

“Modicum et jam non videbitis me,”

et caetera, cum dicerent quidam ad invicem:

“Nescimus quid loquitur,”

cognovit ipse, quia volebant eum interrogare, et non fuit ei opus ut interrogarent, praevenit enim eos dicens:

“De hoc quaeritis inter vos.”

“Bene ergo scimus, inquiunt, quia scis omnia,”

neque nos dubitamus, et recte sic illos dixisse de illo, sine quo nemo alius tetendit super unumquemque scientiae vel intellectus lineas (Job XXXVIII);

“et non est, aiunt, opus tibi, ut quis te interroget,”

videlicet quomodo cuique homini docere cupienti opus est, aperiri verbis in quo haereat sensus auditoris. Quod vero adjiciunt:

“In hoc credimus, quia a Deo existi,”

idem est ac si dicant: In hoc credimus, quia tu es ipsa sapientia, quae dixit:

“Ego ex ore Altissimi prodivi (Eccli. XXIV).”