VERS. 12.

“Vitam et misericordiam tribuisti mihi,”

scilicet mira aspiratione non solum vivificationis quae mihi communis est cum bestiis, sed et indultae rationis.

“Et”

rursus, quia dona tua custodia indigent,

“visitatio tua custodivit spiritum meum.”

Sed haec eadem, quae dicta sunt de exterioris hominis formatione, hoc modo rursus accipi possunt in interioris hominis reformatione.

“Memento, quaeso, quod sicut lutum feceris me,”

videlicet sancti Spiritus gratiam terrenae menti infundendo, sicut aqua pulveri infunditur ut lutum fiat;

“et in pulverem reduces me,”

scilicet per substractionem ejusdem gratiae aliquantulum in hora tentationis deserta mente. Qua tentatione concussus dona tua jam subtilius cogitans, dico:

“Nonne sicut lac,”

videlicet per dulcedinem sancti Spiritus,

“mulsisti,”

id est abstraxisti me? subaudi ab usu conversationis vetustae,

“et sicut caseum me coagulasti,”

videlicet ut nequaquam jam diffluerem per desideria carnis? Et ne nunquam caro submurmuret (aliquando enim tentatio utilis est)

“pelle et carnibus vestisti me,”

id est carnalium motuum obsidione vallasti me; sed ne ab illis concussus deficerem,

“ossibus et nervis compegisti me,”

id est virtutibus et praeceptorum vinculis roborasti me. Et tali modo vel ordine,

“vitam,”

subaudi qua a peccati morte resurgerem,

“et misericordiam,”

videlicet in bono opere subsequenter adjuvantem,

“tribuisti mihi,”

scilicet quia sine te nihil facere potui,

“et visitatio tua,”

id est vel flagelli percussio, vel amoris tui compunctio,

“custodivit spiritum meum,”

scilicet humanum, ne non custoditus donum perdat acceptum.