|
En morior inquit, quid mihi proderunt primogenita? In Epistola ad
Hebraeos ubi dictum est: Contemplantes ne quis desit gratiae Dei, ne qua
radix amaritudinis sursum germinans impediat, et per illam inquinentur
multi, ne quis fornicator, aut profanus, continuo subjungitur: ut Esau
qui propter unam escam vendidit primogenita sua. Scitote enim quoniam et
postea cupiens haereditare benedictionem, reprobatus est: non enim
invenit poenitentiae locum, quanquam cum lacrymis inquisisset eam (Hebr.
XII). Ergo Judaeus qui deest gratiae Dei, in quo est radix amaritudinis,
ipse est Edom ille, qui propter unam escam primogenita sua vendidit. Sed
quaenam illa rufa coctio fuit, quam hic talis Edom tanta aviditate
petivit, tanto dispendio comedit? Aut quando hic Jacob, id est
supplantator, scilicet, gentilis populus tale pulmentum coxit? O mirum
et magnum spectaculum hujusce edulii hujus rufae coctionis! Etenim
sanguinea mors Christi, rufa coctio fuit Judaeis. Unde et prophetice
dictum est: Saturati sunt filii, et dimiserunt reliquias suas parvulis
suis (Psal. XVI). Nam contendentes satiari de poenis innocentis,
clamaverunt Pilato dicentes: Sanguis ejus super nos et super filios
nostros (Matth. XXVII). Hoc, inquam, clamaverunt contra illud, quod
prophetavit gentilis lavans manus suas, et dicens: Mundus ego sum a
sanguine hujus justi; vos videritis (ibid.), nesciens quid loqueretur
aut quid ageret, sicut nec Caiphas, quando prophetavit et dixit, quod
expediret unum hominem mori pro populo (Joan. XVIII). Manus quippe
gentilium, illam Dominicae mortis coctionem rufam coxerunt, insistente
hoc Edom ut saturaretur sicut jam dictum est et dimitteret reliquias
suas parvulis suis (Psal. XVI), munditias autem manuum populo gentilium
concessit, quae vera primogenita sunt. Ex tunc enim Romano imperio,
cujus ille minister et vox fuit, quando dixit: Mundus ego sum a sanguine
justi hujus; vos videritis; Romano, inquam, imperio primogenita
cesserunt, id est, principatus sacerdotii tali commercio transivit
illuc, translatus ab Edom, id est, a sanguineis Judaeis. Bene igitur
Apostolus inquit: Sicut Esau qui propter unam escam primogenita sua
vendidit, addens et illud: Et non incenit locum poenitentiae, quamvis
cum lacrymis requisisset eam (Hebr. XII). Non enim valent illae
lacrymae, quae pro temporali gloria donum coeleste ambiunt, sicut
lacrymae Esau, imo sicut lacrymae Judaeorum, quando pro ruina templi vel
civitatis ejulaverunt, pro peccatis autem non ploraverunt. Ergone,
inquis, ille Isaac, id est risus, in quo quando videbimus, tunc vere
beati erimus, talem amabat Esau, et de venationibus ejus vescebatur et
illa Rebecca, sanctus et vivificans Scripturarum Spiritus, talem Jacob
diligebat, qui agni Dei carnes in ara crucis coxerat? Ita plane, nec
longa probatione opus est. Nempe et Christus Dominus adeo secundum
humanum affectum venatorem illum dilexit, ut locum quoque venationis
ejus, id est, civitatem vel templum, unde tot victimarum venationes
acceperat, ruiturum praedicens veras lacrymas fuderit (Luc. XIX). Et
sanctae Scripturae Spiritus, ita gentilem populum diligebat, ut
quodammodo festinans ad illum diceret: Ecce ego, ecce ego ad gentem,
quae non invocabat nomen meum (Isa. LXV), et multa his similia. Sed et
singulariter quemque nostrum tanto haec Rebecca plus diligit, quanto
simplicior quisque habitat in tabernaculis. Nam econtra, quanto quisque
plus habet de Esau, tanto minus a Rebecca diligitur, id est, quanto
amplius foras evagatur, tanto minus sacrae Scripturae lactatur uberibus,
intusque reposito pane cibatur. Quod si etiam citius patris Isaac
venator sit, id est, Christum praedicare consueverit: si per hoc quae
sua sunt quaerit, non quae sunt Jesu Christi, primogenita sua vendit et
Esau similis sit. Quietum vero et simplicem, ut dictum est, Rebecca
diligit, valde enim quieti cordis est sacrae Scripturae ex animo
conciliari. Unde est illud: Sapientia scribae in tempore otii, et qui
minoratur actu, percipiet eam (Eccli. XXXII).
|
|