|
|
“Et cum devorassem librum, amaricatus est venter meus,”
|
|
et quod hunc librum Numeri legentibus, recte amaricatio timoris in eo
sit, quod numerati filii Israel prosternuntur.
Apertum in Apocalypsi Joannes librum accipit, ut devoret illum de manu
angeli fortis stantis supra mare et super terram. Qui, dum praedicatores
fortiores mittit ad fortiora, sive minores ad minora pericula, profecto
pedem suum dextrum supra mare, sinistrum autem ponit super terram.
|
“Et accepi, inquit, librum, et devoravi illum, et erat in ore meo
tanquam mel dulce. Et, cum devorassem eum, amaricatus est venter meus
(Apoc. X).”
|
|
Liber iste, quem et hic angelus apertum habet in manu, et in alio loco
signatum accipiens Agnus solvit septem signacula ejus (Apoc. V), sancta
Scriptura est quam in semetipso implevit unus idemque Christus, et
angeli id est nuntii, nobis officio functus, et tanquam agnus pro
peccatis nostris immolatus. Et hunc librum nos quoque cum Joanne de manu
angeli accipere ac devorare, ore licet exiguo, nec satis firmo dente
conati sumus, estque in his, quae hactenus dicta sunt, in ore nostro
tanquam mel dulce, sed jam nunc adest, unde amaricetur venter noster,
unde timore magno jure concutiatur interior sensus noster. Hic enim est
liber Numeri, quo omnes filii Israel jubente Domino per generationis et
familias ac domos suas, et nomina capitum singulorum a vicesimo anno et
supra recensiti sunt, et tamen in terram repromissionis non introierunt,
sed eorum corpora in deserto prostrata sunt. Hoc est, unde amaricetur
venter hominis spiritualis, quicunque librum praedictum studiose
devoravit. Quid enim amarius quam quod in hoc libro numerati
prosternuntur, et dinumeratio deinceps iteratur. Testante quippe
Apostolo:
|
“Haec in figura nostri facta, et ad correctionem nostram scripta sunt (I
Cor. X).”
|
|
Qua in figura nostri sunt facta, vel quid de nobis praefiguraverunt,
nisi quia nos omnes secundum praesentem fidei professionem numerati
sumus, quippe qui omnes in baptismo Christi nomina nostra dedimus, et
tamen non omnes sic currimus ut comprehendamus (I Cor. IX). Igitur
cantantes quidem:
|
“Quam dulcia faucibus meis eloquia tua, Domine! super mel et favum ori
meo (Psal. CXVIII),”
|
|
de vocatione nostra gaudeamus, sed de incertitudine cursus aut
comprehensionis nostrae timentes amaricemur, secundum verum ac mysticum
sensum praesentis libri quem nunc ingredimur.
|
|