CAPUT 44

“Et nunc dixi vobis, priusquam fiat, ut cum factum fuerit credatis.”

Valet namque ad testimonium praesentium, memoria praeteritorum. Idcirco nunc dixi vobis priusquam fiat; dixi, inquam, quia vado et iterum venio, ut cum factum fuerit, cum ego abiero et iterum venero, vos praeteritis dictis simul et praesentibus factis confirmati, credatis, scilicet

“quia ego in Patre, et Pater in me est;”

qui haec et antequam facerem praedixi, et postquam praedixi, facere potui.

“Jam non multa loquar vobiscum. Venit enim princeps mundi hujus, et in me non habet quidquam.”

Notandum in primis quod non dixerit, jam non multa loquar vobis, sed non multum loquar vobiscum, inquit. Vobiscum enim cum dixit, subaudiendum est, manens praesentia corporali. Multa quippe et illis tunc locutus est, et nobis nunc loquitur, sed neque cum illis manens multa locutus est, neque nobiscum corporaliter manens nunc loquitur, videlicet praesentia locali, vel conversatione visibili. Unde et post aliqua dicturus est:

“Pater, cum essem cum eis, ego servabam eos quos dedisti mihi (Joan. XVII).”

Igitur

“jam non multa, inquit, loquar vobiscum,”

subauditur, corporaliter manens. Quam ob causam? Venit enim princeps mundi hujus. Princeps mundi hujus, mundi scilicet damnati, qui nunc me odit et mihi adversatur, videlicet diabolus, nunc venit; qui inde princeps mundi dicitur, quia mundi amatoribus principatur. Quomodo venit hic princeps malignus, princeps vel praepositus mortis, et peccator antiquus, nisi quia contentione mortis mecum congreditur? Sic, inquam, venit, et in me non habet quidquam. Non idcirco venit, non propter hoc venire permittitur, quod ego rapuerim vel juste exsolvere debeam quod ille est exacturus.