|
Dicamus igitur quia nimirum alia Deo fuit cum Judaeis, alia cum nobis
gentibus ratio est. Neque enim Christus Dei Filius in hunc mundum
adveniens, et nos gentes ad suam invitans fidem, terrena praemia
proposuit, non terras quas non habebamus dedit, nihil omnino carnale,
sed cuncta spiritualia bona proposuit aut praestitit. Illis terras
proprias non habentibus, imo et in Aegypto servientibus, atque pro
peccato quo fratrem suum Joseph vendiderant, indignis accipere
repromissiones quas Patribus eorum promiserat, Deus terram dedit satis
bonam, terram localem, locumque terrestrem, dedit, inquam, regiones
gentium, et labores populorum possederunt (Psal. CIV). Nec vero tales
erant qui vel spiritualibus atque invisibilibus bonis ad justitiam
allicerentur, vel spiritualibus atque invisibilibus malis ab injustitia
deterrerentur. Idcirco in tota lege quae illis de Aegypto exeuntibus
scripta est, nusquam promissiones paradisi, aut comminationes audiuntur
inferni, sed pulchrae atque canorae promissiones terrae optimae, terrae
lacte et melle manantis, durae atque formidabiles carni, comminationes
bellorum et famis, malarum bestiarum et captivitatis (Deut. XXXVIII).
Nobis, imo tam nobis quam illis, quoscunque verus Agnus Dei suo sanguine
redemit, et ad fidem suam vocavit, sola coelestia vel spiritualia bona
proposuit; nec enim terram, sed coelum sequentibus se dedit, vel
exspectare jussit, ideoque carnalia nulla, sed tantum spiritualia festa,
nulla terrena, sed tantum coelestia sabbata nos sibi debere indicavit,
teste Spiritu sancto, Spiritu consilii, qui nobis in illo quem
praediximus apostolorum conventu bene consuluit (Act. XV). Debuerint
carnalia festa, carnalia sabbata, carnales Judaei, quibus carnalia bona,
terrena praemia pro legis observatione, quando scribebatur, Deus
proposuit. Tendebant ad divitias hujus saeculi, ad possessiones agrorum
aut vinearum cunctasque facultates hujus mundi, et ideo recte respicere
jussi sunt ad litteralem festivitatem creationis mundi, ut septimo die
sabbatizarent, quia Deus septimo die requievit, quia diei septimo
benedixit, eumque sanctificavit. Plena luna, contrito jugo servitutis,
exierunt de terra Aegypti, liberati a servitute, non peccati, sed
hominis, non diaboli, sed Pharaonis carnei, et idcirco recte illis
vectigali celebritate luna illis festiva fuerit atque solemnis, quia
buccinaverunt in neomenia tuba (Psal. LXXX), et haec illis computata sit
insignisdies suae solemnitatis. Habitaverunt in tabernaculis, educti de
illa domo servitutis, et idcirco magnam habuerunt mense septimo
festivitatem Tabernaculorum, habitantes in umbraculis, et in illo
schemate recolentes, et concelebrantes magna quidem, sed terrena atque
temporalia beneficia Dei. Nobis, ut jam dictum est, nihil tale, sed
cuncta coelestia bona praestitit Evangelium Christi, et idcirco
debitores sumus festorum coelestium et spiritualium sabbatorum gratiae
Salvatoris, qui nos a spirituali Pharaone liberavit, et a servitute
peccati redemit, atque per passionem et crucem suam in terra viventium
introduxit et coelorum nobis praedia contulit. Igitur quia non in figura
hujus mundi quae praeterit, sed in spe resurrectionis, cujus princeps
est ipse, nobis gaudendum esse persuasit, non septima die qua Deum
requievisse, carnali sensu somniant amatores mundi, otio torpere debemus
cum illis, sed prima die, quae et ipsa octava est, qua ille in spem et
in salutem nostram resurrexit, vacare orationi, et audiendo verbo Dei,
illud summa cura providentes ut tam in illo quam caeteris diebus feriati
semper simus a servili opere peccati.
|
|