CAPUT VIII. Quam ob causam Mardochaeus Aman non adoraverit.

Primus ipse Mardochaeus scidit vestimenta sua, et indutus est sacco, spargens cinerem capiti, et in platea mediae civitatis voce magno clamabat, ostendens amaritudinem animi sui, et in hoc ululatu usque ad fores palatii gradiens. Veraciter de isto quoque dicas, quia

“ferrum pertransivit animam ejus (Psal. CIV),”

et vere beatus est. Nam

“Beati qui persecutionem patiuntur propter justitiam (Matth. V).”

Justitia namque est, quod noluit adorare Aman, justam intuens causam.

“Cuncta nosti, inquit, Domine, et scies, quia non superbia, vel aliqua gloriae cupiditate fecerim hoc, ut non adorarem Aman superbissimum. Libenter enim pro salute Israel, etiam vestigia pedum ejus deosculari paratus essem, sed timui ne honorem Dei mei transferrem ad hominem, et ne quemquam adorarem, excepto Deo meo (Esther. XII).”

Justus igitur in hoc facto comprobatur legi sanctae, juste, et bone obtemperando, cujus hoc praeceptum est:

“Dominum Deum tuum adorabis, et ipsi soli servies,”

ac proinde beatam habet memoriam, atque eximius est inter beatos, qui persecutionem patiuntur vel passi sunt propter justitiam, talisque filius captivorum digne adeptus est possessionem, et coronam civicam in regno coelorum.