CAPUT XX. Abel per justitiam fidei, ad similitudinem Dei factum, et hominibus mortuum, Deo melius vivere, imo loqui etiam.

Ecce jam unum hominem de massa illa, cujus principia fuerunt Adam et Eva, juxta suam provexit intentionem bonam, quam proposuerat dicendo:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I).”

Iste enim non solum ad imaginem Dei factus est, id est rationalis, quod non negatur etiam de maligno Cain, verum ad similitudinem quoque ejusdem Dei, in eo quod imitator ejus exstitit, per justitiam fidei. Amplius autem in eo spectat ad similitudinem Dei, quod pulcherrimam in semetipso praetulit figuram Verbi Dei, Verbi incarnandi, et per patientiam peracturi victoriam peccati et mortis. Notum est alumnis sanctae Ecclesiae, pene cunctis, quod dicimus quia in Abel Christus, in Cain, qui illum occidit, Judaicus populus, qui Christum erat occisurus, in voce et clamore sanguinis Abel, accusatio sceleris Judaeorum inexcusabilium, in terra quae aperuit os suum, et suscepit sanguinem Abel, Ecclesia quae sanguinem Christi fideliter in sacramento bibitura erat, pia similitudine signabatur. Non ergo vinci, sed vincere incipiebat Verbum Dei, propositum Dei, in morte justi. Qui tunc revera perfectus est ad imaginem et similitudinem Dei, quando tali modo decidit. Etenim, hominibus quidem mortuus est, sed Deo vivit, Deo loquitur, imo et nobis loquitur (Hebr. I), et verbum Dei sonat sanguis ejus. Nam et ipse Deus:

“Vox, inquit, sanguinis fratris tui clamat ad me de terra (Gen. IV).”

Et Apostolus Dei cum dixisset:

“Fide plurimam hostiam Abel obtulit,”

Deus subsecutus, et persecutus,

“et per illam, inquit, defunctus adhuc loquitur (Hebr. XI).”

Nonne et hoc ipsum testatur in Evangelio Dominus, qui cum de mortuis daret testimonium resurrectionis, dicente Deo:

“Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob;”

protinus assumpsit, dicens:

“Deus non est mortuorum Deus, sed vivorum. Omnes enim ei vivunt (Matth. XXII; Luc. XX).”

Ex abundanti est hoc astruere quod omnium primus Abel mortuus hominibus nihilominus vixerit Deo, nisi quod delectabile est insultare serpenti antiquo, qui tam fatuus est ut jam victorem faciat Deum in bono proposito, dum cupit ipse esse victor. Quia quem fecit interfici hominibus, melius fecit vivere hominibus et Deo, vere super pectus suum gradiens, idem nequissimae intentioni suae omnino contraria efficiens.