CAPUT 2

“Si de mundo fuissetis, mundus quod suum erat diligeret; quia vero de mundo non estis, sed ego clegi vos de mundo, propterea odit vos mundus.”

Proinde et si velit mundus diligere, dilectio ejus fugienda, et odium ejus amatoribus Christi appetendum est. Odium namque mundi, testimonium reddit amicitiae Dei. Unde hic idem Joannes in Epistola sua dicit:

“Si quis voluerit amicus esse hujus mundi, inimicus Dei constituitur (I Joan. III).”

Duae namque sunt generationes, una Dei, altera mundi; sive duae civitates, altera Dei, altera diaboli, quae simul exortae ab initio procurrunt usque ad finem saeculi, semper sibi invicem adversantes odio implacabili. Earum inimicitiae primum in duobus fratribus Abel, et Cain (Gen. IV), manifestae factae sunt, et ita pertinaciter sibi adversantur, ut nullus eodem tempore utriusque amicitiam gerere possit. Quoties Apostolus dicit Corinthiis:

“Nolite jugum ducere cum infidelibus. Quae autem participatio justitiae cum iniquitate? aut quae societas luci ad tenebras? aut quae pars fideli cum infideli? quae autem conventio Christi ad Belial?”

etc. (II Cor. VI.) Igitur

“si odit vos mundus,”

inquit, hoc

“scitote”

et haec vobis scientia pro testimonio simul et pro consolatione sit, quia

“de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo.”

Hoc, inquam, scientes consolamini, quia mundo non semper vos odio habere vacabit, nec ista odii licentia diu constans erit. Stabitis enim potius vos postmodum in magna constantia adversus eos qui vos angustiaverunt.

“Videntes turbabuntur timore horribili, et mirabuntur in subitatione insperatae salutis, et gementes prae angustia spiritus, dicent intra se, poenitentiam agentes: Hi sunt quos aliquando habuimus in derisum, et in similitudinem improperii. Nos insensati aestimabamus vitam ipsorum insaniam, et finem illorum sine honore; quomodo ergo computati sunt inter filios Dei, et inter sanctos sors illorum est?”

(Sap. V.) Haec

“scitote”

simulque memoriter tenete,

“quia mundus me priorem vobis odio habuit.”

Quid hoc ad rem? Sequitur: