LIBER NONUS.


CAPUT PRIMUM. De Dominica secunda post albas.

Quia Dominica hac sanctae Romanae Ecclesiae solemne est, agendis instare consiliis bene forma, quam sequi debeant pastores animarum, per ejusdem Dominicae commendatur officium. Per Evangelium manifestissime id agitur quod is, qui non ex accidenti dono substantialiter bonus est, dicit: Ego sum pastor bonus (Joan. X), etc. Deinde ex opposita descriptione mercenarii suaeque iterata commendatione bonitatis, liquidum praebet ovibus judicium, quod discernant, quos fugere, quibus suarum debeant animarum curam credere. Boni formam pastoris caeterae collaudant partes officii. Primo ad introitum cantamus de illa: Misericordia Domini plena est terra (Psal. XXX), videlicet ut sicut ille non solum judicium diligit, sed et misericordiam: et primo loco misericordiam, secundo judicium, sicut in eodem psalmo, uno et eodem versiculo praemissum est:

“Diligit misericordiam et judicium,”

sic et omnes, qui judices animarum positi sunt, semper superexaltent misericordia judicium, ut idem ipsi consequantur. Quodque sequitur: Verbo Domini coeli firmati sunt (ibid.), illud indicat, quod apostoli vel pastores apostolici, non sua fortitudine, sed verbi Dei virtute, tales effecti sunt, ut videntes lupum venientem, non fugiant, neque oves dimittant, ut mercenarii faciunt. Epistola voce non dubia, suae praecursionis implet officium, ubi praemisso de hoc singulariter bono pastore, qui posuit animam suam pro ovibus suis: Christus passus est pro nobis, vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia ejus: subjungitur in fine: Eratis enim aliquando sicut oves errantes, sed conversi estis nunc ad pastorem et episcopum animarum vestrarum (I Petr. II). Offerenda vero non quidem adeo perspicue, sed non minus consone cum eodem incedit sensu Evangelii: Deus, Deus meus, ad te de luce vigilo (Psal. LXII). Psalmus namque ille sic intitulatur: Psalmus David, cum esset in deserto Idumaeae, id est psalmus iste attribuendus est Christo, secundum quod egit vel pertulit positus inter Judaeos, qui desertum ideo vocantur, quia deserentes Deum, et ipsi juste a Deo deserti sunt. Idumaei quoque dicuntur, terreni vel sanguinei, quia prophetarum et ipsius Domini sanguinem fuderunt. At vero hic pastor bonus illo deserto animam suam posuit pro ovibus suis. Recte ergo, qui exemplo ejus idem facere debent, voce ejus excitantur ut ad Deum de luce vigilent supra gregem suum, ad Deum non ad mercedem temporalem, anima et carne quam multipliciter sitiant, et in velamento alarum, id est in spe consolationis ejus exsultantes (Psal. LXII), lupum non timeant, neque dimissis ovibus fugiant.