CAPUT XXIV. Quid dictum sit:

“Requiescens accubuisti ut leo, et quasi leaena,”

et quam necessarium fuerit ut mortuus non careret sepultura.

“Requiescens, inquit, accubuisti ut leo, et quasi leaena (Gen. XLV).”

Consummato negotio, mox (ut dicto consummatum est) spiritum emisisti, requievisti a laboribus tuis, requievisti cum praeda, quam cepisti ex inferis. Latronem quoque pie confessum habens tecum in deliciis paradisi. Ibi jam spiritu requiescente, caro quoque in sepulcro requievit. Num parva aut parvipendenda est pars requietionis, requies sepulcri, ista requies corporis sepulti? Non utique parva, sed magna, multumque omni humano generi proficua. Oportebat namque per triduam defuncti hominis sepulturam placari Divinitatis Trinitatem, eatenus humano generi offensam, et per sepulturam unius justi, corporum quoque resurrectionem nobis omnibus comparari. Causam istam rite perpendenti, valde placere debet consilium Verbi Domini, Verbi quod taliter in lege praecucurrit per os Moysi:

“Quando, inquit, peccaverit homo, quod morte plectendum est, et adjudicatus morti, appensus fuerit in patibulo non permanebit cadaver ejus in ligno, sed eadem die sepelietur, quia maledictus a Deo est, qui pendet in ligno, et nequaquam contaminabis terram tuam, quam Dominus Deus tuus dederit tibi in possessionem (Deut. XXI).”

Quaenam est intentio legis, imo Spiritus sancti, tale per legen decretum decernentis? nisi ut dum ex legis praecepto sepeliuntur omnes, quicunque fuissent in patibulo appensi, quantumcunque rei, quatumvis morte digni, consequenter istum quoque, cujus sepultura mundo erat necessaria, non liceret insepultum relinqui. Alioquin cur de lapidatis, sive alia quacunque vi propter scelera sua peremptis omnino taceret, et solis in patibulo appensis sepulturae beneficia decerneret, simul considera quam sapienter hanc ipsam, ne impii viderent, intentionem abscondit, dicendo:

“Quia maledictus a Deo est qui pendet in ligno, et nequaquam contaminabis terram tuam, quam Dominus Deus tuus dederit tibi in possessionem.”

Quid enim? Nunquid terra quam hic intelligunt impii, magis insepulto quam sepulto, et in ventrem suum recepto corpore aliquo potest contaminari? Ergo Joseph justo dictum existima: Sepelies eum, quod et fecit, et nequaquam contaminabis terram tuam, scilicet carnem Christi, carnem Deiferam, in possessionem resurrectionis, et vitae tibi datam. Non contaminabis, inquam, id est, non relinques insepultam, ne contaminetur, aut indigne habeatur aliquo accessu indignatum ejusmodi, qualibet in sepultura corpora solent attrectari. Et illi quidem insipientes, et maligni nescientes sacramenta Dei, sepeliri illum, quod morientibus etiam sanctis optabile erat, aequanimiter tulerunt, contenti fecisse illum, quasi maledictum, lege dicente:

“Quia maledictus a Deo est, qui pendet in ligno,”

sed justificatur sapientia a filiis suis, quia bene consulta lex sapientiae satisfecit, quod non propter poenam, sed propter culpam quemadmodum sub maledicto constituit. Non enim hic solam poenam in causam posuit, culpam praemisit. Praemisso namque

“quando peccaverit homo, quod morte plectendum est,”

tunc demum sujunxit,

“et adjudicatus morti, appensus fuerit in patibulo.”

Sed et illud non leviter attendendum quod taliter dixit:

“Quia maledictus a Deo est qui pendet in ligno;”

quamvis Apostolus Graecis scribens et pro necessitate temporis translationem septuaginta Interpretum, quae apud illos jam dudum accepta fuerat, sequens dixerit:

“Maledictus omnis, qui pendet in ligno (Galat. III).”