|
|
“in altari, inquit, semper ardebit, quem nutriet sacerdos, subjiciens
ligna mane per singulos dies.”
|
|
|
“Ignis autem in altari semper ardebit, quem nutriet sacerdos, subjiciens
ligna mane per singulos dies. Et imposito holocausto, desuper adolebit
adipes pacificorum. Ignis iste est perpetuus, qui nunquam deficiet in
altari.”
|
|
Altare Dei, ut supra dictum est, fides Christi in corde nostro est, in
quo jubetur ignis semper ardere, quia necesse est ex illo ad Dominum
charitatis flammam indesinenter accendere, cui per singulos dies
sacerdos ligna subjiciet ne exstinguatur. Omnis enim Christi praedicator
membrum utique summi Sacerdotis effectus est, sicut cunctis fidelibus
Petrus apostolus dicit:
|
“Vos autem genus electum, regale sacerdotium (I Petr. II).”
|
|
Et sicut Joannes apostolus dicit:
|
“Fecisti nos Deo nostro regnum et sacerdotes (Apoc. V).”
|
|
Sacerdos ergo in altari ignem nutriens quotidie ligna subjiciat, id est
fidelis quisque in eo charitatis flamma deficiat, in corde suo tam
exempla praecedentium quam sacrae Scripturae testimonia congerere non
desistat. Nam quasi quaedam fomenta igni dare est, in exercitatione
charitatis, vel exempla Patrum, vel praecepta Dominica ministrare. Quia
enim interna novitas nostra ipsa quotidie hujus vitae conversatione
veterascit, ignis iste adhibitis lignis nutriendus est, ut dum per usum
se nostrae vetustatis attenuat, per Patrum testimonia et exempla
reviviscat. Et bene praecipitur ut mane ligna per singulos dies
congerantur. Haec quippe non fiunt, nisi cum nox caecitatis
exstinguitur. Vel certe, quia mane prima pars diei est, postpositis
cogitationibus vitae praesentis hoc priori loco quisquis fidelium
cogitet, ut quod in se jam jamque quasi deficit, quibus valet nexibus
studium charitatis inflammet. Ignis enim iste in altari Domini, id est
in corde nostro citius exstinguitur, nisi solerter adhibitis exemplis
Patrum, et Dominicis testimoniis reparetur. Bene autem subjungitur:
|
“Et imposito holocausto de super adolebit adipes pacificorum.”
|
|
Nam quisquis hunc ignem charitatis accendit, et semetipsum utique
holocaustum desuper imponit, omne vitium quod in se male vivebat,
exurit. Cum enim cogitationum suarum interna considerat, et vitam
reprobam per immutationis gladium mactat, in ara se sui cordis imponit,
et igne charitatis incendit. De qua hostia pacificorum, adipes redolent,
quia interna novae vitae impugnatio pacem inter nos et Deum faciens,
odorem suavissimum de nobis reddit. Quia vero eadem charitas in cordibus
electorum inexstinguibilis manet, apte subditur.
|
“Ignis est iste perpetuus, qui nunquam deficiet de altari.”
|
|
Nunquam profecto de altari ignis iste deficit, quia etiam post hanc
vitam eorum mentibus fervor charitatis accrescit. Aeterna quippe
contemplatione agitur, ut omnipotens Deus, quo magis fuerit agnitus, eo
amplius diligatur.
|
|