VERS. 12.

“Nunquid post ortum tuum praecepisti diluculo, et ostendisti aurorae locum suum?”

subaudi ut ego. Perspicuum est quod divinitatis ortus ante et post non habet. Unde de ortu humanitatis ejus melius hoc accipitur, quae coepit et desiit, et ante et post habere a tempore coepit.

“Nunquid”

ergo, ait,

“post ortum tuum praecepisti diluculo,”

subaudi ut ego, qui praecepta dedi novae Ecclesiae post tenebras erroris, quasi diluculo post noctem albescenti, quae in praesenti vita tantum minus habet a futurae vitae claritate, quantum diluculum a meridiani solis fulgore.

“Et ostendisti aurorae,”

id est eidem Ecclesiae,

“locum suum,”

subaudi, ad quem de praesenti saeculo transitura est, sicut ego illi dico:

“Ubicunque fuerit corpus, illic congregabuntur et aquilae (Matth. XXIV).”

Et illud:

“Volo ut ubi ego sum, et ipsi sint mecum (Joan. XVII).”

Hoc bene post ortum suum se fecisse perhibet, quia videlicet eum humanae nativitatis infirma suscepit, prius a paucis intellectam notitiam venturae claritatis in multitudinis innumerae amore dilatavit. Haec dicta sunt de illuminatione electorum; sequitur de damnatione reproborum.