|
|
“Cum intraveris terram, quam Dominus Deus tuus daturus est tibi,”
|
|
etc., quomodo spiritualiter ad nos pertineat.
(CAP. XXVI.)Ultimum, id est nonum decimum in Pentateucho librum
cudentes, faciamus quod, post illa quae promissa sunt, continuo dicit
sancta haec et spiritualis lex. Cumque intraveris terram, quam tibi
Dominus Deus daturus tibi est possidendam, et obtinueris eam, atque
habitareris in illa, tolles de cunctis frugibus tuis primitias, et pones
in cartallo, perqesque ad locum, quem Dominus Deus tuus elegerit, ut ibi
invocetur nomen ejus. Accedesque ad sacerdotem, qui fuerit in diebus
illis, et dices ad eum: Profiteor hodie coram Domino Deo tuo, quod
ingressus sum in terram, pro qua juravit patribus nostris, ut daret eam
nobis. Suscipiensque sacerdos cartallum de manu ejus, ponet ante altare
Domini Dei tui, et loqueris in conspectu Domini Dei tui ante altare.
Syrus persequebatur patrem meum, qui descendit in Aegyptum, etc. Dei
namque et Domini nostri Jesu Christi gratia terram intravimus, quam ille
nobis dedit possidendam, obtinuimus eam atque habitavimus in illa omnes,
quibus ille sensum aperuit, ut intelligeremus Scripturas. Etenim
Scripturarum campus jam quaedam terra viventium est, ita ut secundum
illas viventes et in ipsis ambulantes, recte dicamus: Nostra autem
conversatio in coelis est (Philip. III). Unde et cunctis credentibus,
atque post legis umbram, Evangelicam veritatem tenentibus, totius
Ecclesiae jamdudum ore cantatur:
|
“Introduxit vos Dominus in terram fluentem lac et mel, et ut lex Domini
semper sit in ore vestro.”
|
|
Igitur ut jam diximus, cum Dei adjutorio faciamus quod subjectum est.
Tolles de cunctis frugibus tuis primitias, et pones in cartallo, id est
in canistro sive in calatho, pergesque ad locum quem Dominus Deus tuus
elegerit, ut ibi invocetur nomen ejus. Primitiae frugum nostrarum,
optima quaeque studiorum nostrorum sunt. Porro locus quem elegit Dominus
Deus noster ut ibi invocetur nomen ejus, Ecclesia catholica est, extra
quam nusquam prope est invocantibus eum, extra quam alibi nusquam
invocatur in veritate nomen ejus. Sacerdos qui est in istis diebus, ipse
est Pontifex magnus, qui penetravit coelos, Jesus Christus (Hebr. IV),
qui nequaquam ut caeteri, morte prohibitus est permanere, sed
sempiternum habet sacerdotium, eo quod maneat in aeternum (Hebr. VII).
Ad hunc igitur locum, ad hunc sacerdotem magnum pergamus portantes
primitias frugum nostrarum, id est ad sanctae Ecclesiae aedificationem,
ad Christi Domini nostri deferamus honorem, optima quaeque laborum vel
studiorum nostrorum, dicentes omnes, dicentes singuli ad eum: Profiteor
hodie coram Domino Deo tuo quod ingressus sum in terram pro qua juravit
patribus nostris, ut daret eam nobis. Quod est dicere: Confiteor hodie,
id est hoc tempore impletum esse illud quod loquens pollicitus est, et
juravit ad Abraham patrem nostrum Dominus Deus noster, dicens: Et in
semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII), et hoc semen Jesum
Christum esse, qui in diebus Herodis regis natus, et sub Pontio Pilato
passus est, qui et resurrexit a mortuis, atque ita per illum factum est
ut ingrederetur in terram pro qua juravit patribus nostris, terram
viventium, terram paradisi coelestis, ut daret eam nobis. Cum hac
professione: suscipiens, inquit, sacerdos cartallum, ponet ante altare
Domini, subauditur, quod est ante oculos Domini, ut memoriale tuum
aeternum sit; juxta istud quod per prophetam loquens ipse Dominus:
Sermones mei, inquit, non deficient de ore tuo, et munera tua accepta
erunt super altare meum. Et loqueris, ait, in conspectu Domini Dei tui,
subauditur, causam cur tali ordine, scilicet per passionem Christi,
terram illam nos oportuerit ingredi pro qua juravit patribus nostris,
quae videlicet causa est hujusmodi.
|
|