CAPUT III. Inter omnia, quae Deus putavit, praecipuum fuisse Filium, quem draco devorare volebat, ad se et thronum suum rapiendum.

Inter omnia quaecunque putavit, quaecunque mente tractavit vel decrevit Deus, maximum atque pulcherrimum fuit in praedestinatione, et nunc est in re id quod habemus in manibus, quod scilicet sub Romano imperio impletum est, quod promiserat patribus, quod ad Abraham, et Isaac juraverat Deus, id est quod de virgine natus et passus resurrexit et in coelum ascendit, et ad dexteram Dei Patris sedet Christus Dei Filius secundum saepedictam revelationem, ubi

“draco stetit ante mulierem, quae erat paritura, ut cum peperisset filium ejus devoraret (Apoc. XII).”

Et peperit filium masculum, ait Scriptura, qui recturus erit omnes gentes in virga ferrea (Psal. II), et raptus est filius ejus ad Deum et ad thronum ejus. O ludum sapientiae deliciosum, praescire atque praedestinare certum aliquem numerum angelorum et hominum, et in libro vitae nomina conscribere singulorum. Putare quod de multitudine creaturarum vel spirituum creandorum haberet emergere quispiam, qui conaretur cassare propositum tam bonum, unde et merito draco magnus, serpens antiquus, diabolus, et Satanas, et econtra mente tractare, qualiter illi foret illudendum per ipsum Verbum quod erat apud Deum, cum quo habebat consilium suum antiquum: et super draconem illum decernere, quod nullus infirmare posset aeterni judicii decretum. Ibi jam ejusdem sapientiae deliciae cum filiis hominum, et cum angelis quidem, sed maxime cum filiis hominum, quia nusquam angelos, sed semen Abrahae, id est humanam naturam apprehendere habebat, ut nunc factum est. Unde et apostolica congaudet fides, dum dicit:

“Nusquam enim angelos apprehendit, sed semen Abrahae apprehendit (Hebr. II).”

Inde nunc nobis in laudem, victricis veritatis Dei, sermo coeptus paragendus est.