R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

DE OMNIPOTENTIA DEI
LIBER UNUS


PROLOGUS.

Psalmista cum dixisset: Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me, obmutui et humiliatus sum, et silui a bonis (Psal. XXXVIII). Continuo subjunxit: Et dolor meus renovatus est. Concaluit cor meum intra me, et in meditatione mea exardescet ignis (Psal. XXXVIII.) Tanquam diceret: Properea quia loqui interdum plus obest quam prosit, obmutui et proposui silere etiam a bonis, sed pro ipso silentio dolor meus renovatus est, quia videlicet sicut prius peccabam nimis loquendo, ita modo nimis tacendo. Itaque quemadmodum ignis quanto magis incandescit, tanto magis movetur, sic et cor meum concaluit; dolor enim ille ex dilectione prodiit, et ex dilectionis igne meditatio mea exarsit. Pene istud mihi contigisse sentio, o doctores nostri, et boni auditores Dei S. et A. qui cum abbate meo II. coram illustri viro vestrae Ecclesiae, archidiacono simul et decano II. cognitores causae Dei et nostrae adfuistis, et injuriam quam pro veritate sustinui indoluistis. Locutus enim fueram in lingua mea libellum scribens de voluntate Dei propter temeritatem quorumdam dicentium quia vult Deus malum fieri, quodque ut praevaricaretur Adam, voluntatis Dei fuerit, et causa ista nimios contra me tumultus excitavit, quasi defendentium omnipotentiam Dei. Aiunt enim: Si non volente Deo malum fieri, nihilominus malum factum est et fit, consequitur quod non omnipotens sit. Omnipotens enim quomodo est, si quod fieri non vult, malum ne fiat avertere non potest? Haec et his similia dicentibus illis et frementibus in me, obmutui parumper, et humiliatus sum, et silui a bonis, juxta quod et Jeremias ait: Non recordabor ejus, neque loquar ultra in nomine illius (Jer. XX). At ille quoque continuo subjunxit: Et factus est in corde meo quasi ignis exaestuans, claususque in ossibus meis, et defeci ferre non sustinens (ibid.), eodem nimirum sensu, qui in praescripto significatur psalmi versiculo: Concaluit cor meum intra me, et in meditatione mea exardescet ignis. Igitur et locutus sum et adhuc loquar in lingua mea, non jam solum, ut in illo libello, de voluntate Dei, sed et de voluntate simul et omnipotentia Dei. Porro et quod praeterea dicunt id me agere, olimque egisse arrogantia depravatum, et spiritu elationis excitatum, Deo totum committo, qui melius novit occulta cordium, sicut scriptum est: Tu enim solus nosti corda omnium filiorum hominum (III Reg. VIII). Hoc tantum dixerim, ut meminerint sic se in hac re posse falli, quomodo falsus est Heliab major frater David, qui iratus contra eum dixit: Quare venisti, et quare dereliquisti pauculas oves illas in deserto? Ego novi superbiam tuam, et nequitiam cordis tui, quia ut videres praelium descendisti (I Reg. XVII).