CAPUT VIII.

Quod ait Sapientia:

“Ludens eram coram eo (scilicet Deo) in principio,”

idem esse quod de Verbo dictum est:

“Quod factum est, in ipso vita erat.”

Attamen ne capitulum praelibatum sub obscuro reliquisse videamur, quem alium arbitrari possumus ludum, in eo quod ait Sapientia:

“Ludens eram coram eo omni tempore, ludens in orbe terrarum (Prov. VIII),”

nisi hujus, de qua loquimur, dilectionis gaudium? Ludus enim erat amabilis Deo Patri, videre in sapientia sua quae facturus erat, primo beatam coeli curiam, pulchramque rempublicam decus erat denis angelorum ordinibus distinguendam: 134 deinde visibile mundi hujus architecturam, sphaericam coeli cameram, solemque et lunam, lucida sidera, aquas superiores, aquas inferiores, omnes abyssos, nives atque grandines, montes et colles, cunctamque terrae aream, mare et omnia quae in eis sunt, quidquid sursum volat, quidquid deorsum repit aut ambulat, bestias et universa pecora, reges terrae et omnes populos. Nam de his omnibus ait evangelista:

“Quod factum est, in ipso vita erat (Joan. I).”

Quid vero est, quod addidit:

“Et deliciae meae esse cum filiis hominum?”

(Prov. VIII.) Quid, inquam, nisi quod jam tunc in eadem Sapientia provisum et hoc erat, ut in humana requiesceret natura, et caput hominum effecta, sanctorum et sapientium sibimet consociaret in suis deliciis agmina? Haec, inquam, videre antequam fierent, ludus erat Deo et sapientiae ejus, ludus festivus, ludus jucundus, ludus deliciosus. At vero de hujusmodi gaudere, haec omnia spectare cum hilaritate, in cordis amplitudine, amor est sapientiae, amor studiosus, amor sanctus: quem supra sanctum esse Spiritum diximus. Igitur quod Sapientia, quae Filius est, de sua dicit antiquitate aeterna, simul et de hoc amore, qui Spiritus sanctus est, necessario conceditur, videlicet quia Dominus possedit eum initio viarum suarum, antequam quidquam faceret a principio, ab aeterno, ex antiquis, antequam terra fieret (ibid.), etc.