CAPUT 37

“Unus autem ex ipsis, Caiphas nomine, cum esset pontifex anni illius, dixit eis: Vos nescitis, quidquam neque cogitatis, quia expedit vobis ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pereat.”

Oratiunculam magnae veritatis significativam, spiritus mendacii per os hujus Caiphae sibimet usurpavit, ut quod confiteretur evangelica fides in veritate, hoc idem aequivoce sonaret, per os nescientis, et contra omnem veritatem nitentis homicidae. Quod evangelista ipse admirans, continuo subjungit:

“Hoc autem a semetipso non dixit, sed cum esset pontifex anni illius, prophetavit quod Jesus moriturus esset pro gente, et non tantum pro gente, sed ut filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum.”

Magnum spectaculum hujus anni pontificis, qui redempto pontificatu unius anni, vere ut fur et latro in ovile ascendit, et nunc ipsum pastorem ovium mactare intendit, ut furta sua licentius agere possit.

“Hoc, inquit, a semetipso non dixit.”

Quid est a semetipso non dixit, nisi hoc verbum de corde suo non adinvenit? Nam revera antequam Caiphas fieret, factum est hoc verbum, ut Jesus moreretur pro gente, et factum est utique ad sanctos prophetas, imo et erat antequam fierent prophetae, antequam fieret Abraham, sed et antequam formaretur Adam. Erat quippe jam in beneplacito Dei dicentis:

“Faciamus hominem ad imaginem, et similitudinem nostram (Gen. I).”

Jam tunc erat hoc verbum, ut Jesus moreretur pro gente. Hoc ergo Caiphas a semetipso non dixit. Sed quid?

“Cum esset pontifex anni illius, prophetavit.”

Potest exempli gratia sic dici: Cum esset cymbalum magnum, clare tinnivit, quia videlicet virtutem loquelae suae non magis advertit quam tinnitum suum cymbalum sentit. Illud enim omnino non sentit quod sentimus nos homines, audito hoc sonitu tintinnabuli, scilicet quod vere expedierit, ut sic unus et singularis homo, Sanctus sanctorum, et Sol justus, Jesus Christus moreretur pro gente, et non tantum pro gente Abrahae, sed et pro cunctis praedestinatis ab origine mundi, filiis Dei, foris extra paradisum originalem, in quatuor mundi partes dispersis, et jamjam de massa generis humani, usque ad ultimum electum recoiligendis. Igitur mendacium quidem sensit quod nihil est, scilicet quod idcirco Jesum mori utile esset, ne propter hoc ipsum nominatum regem Christum, iratis vindictam facientibus Romanis, gens illa periret, sed rei veritatem, quae jam dicta est, nec sensit, nec a semetipso dixit, sed impellente manu Dei cor stultum quomodo voluit clare et longe audibilem tinnitum reddidit. Itaque quoniam hoc a semetipso non dixit, sed verbum prophetavit, recte sanctus evangelista, imo et tota Christi Ecclesia, verbum rapuit de ore illius mali prophetae, et indigni pontificis: De ore, inquam, illius polluto, et mendacibus labiis rapuit hoc verbum veritatis (Sap. I), et dicit:

“Vos nescitis quidquam.”

Vos, inquam, impii homicidae, insipientes et maligni thesaurizatores mortis, quos malitia excaecavit, nescitis sacramenta Dei,

“neque cogitatis quia expedit unum hominem mori pro gente,”

et non tantum pro electa patriarcharum vel prophetarum gente,

“sed et ut filios Dei de cunctis gentibus, qui dispersi erant,”

et longe disjecti, nomen Domini non audierant,

“congreget in unum,”

in unum populum, in unam Ecclesiam, in unum corpus suum.

“Hoc nescitis, neque cogitatis vos.”

Sed nec ipsae vulpes, quae in vobis foveas habeant, neque volucres coeli, quae in vobis nidificant (Matth. VIII); vulpes, inquam, et volucres, scilicet maligni spiritus, quos in cordibus et conventiculis vestris confovetis, neque per astutiam, neque per agilitatem suam comprehendere potuerunt hoc magnum pietatis sacramentum, quod per mortem suam Filius Dei fratres suos dispersos congregaturus esset in unum (I Tim. III).

“Nescitis ergo istud, neque cogitatis.”

275 Etenim istud consilium Dei, sanctis patribus et prophetis revelatum, vos scire indigni estis. Sequitur: