CAPUT IX. Cur Dominus Cain in signum posuerit, ut non eum interficeret omnis qui invenisset eum, cum in lege dicat:

“Cognatus occisi, statim ut invenerit homicidam, jugulabit.”

Posuitque Dominus Cain in signum, ut non interficeret eum omnis qui invenisset eum: egressusque est Cain a facie Domini, et habitavit in terra profugus ad orientalem plagam Eden: et reliqua. Dicat aliquis: In lege jubet hic idem Dominus Deus, dicens: Si per odium quisquam hominem impulerit, vel jecerit quippiam in eum per insidias, aut cum esset inimicus manu percusserit, et mortuus fuerit, percussor homicidii reus erit. Cognatus occisi statim ut invenerit eum, jugulabit (Num. XXXV). Cum ergo Cain, non qualemcunque hominem, sed fratrem suum uterinum per odium occiderit, et cum esset inimicus, manu percusserit, et ille mortuus sit, cur idem Deus tantopere vetuit, ne ille jugularetur, dicens: Omnis qui occiderit Cain, septuplum punietur: insuper et in signum posuit eum Dominus, ut non interficeret eum omnis qui eum invenisset? Ad hoc breviter dicendum: Lex illa valet jure propinquitatis. Cognato enim conceditur, ut jugulet eum, qui per odium occidit. Sed quis occidere posset Cain jure propinquitatis? Quis enim propinquior quam Abel huic esse potuit? Abel filios non genuit, propinquos nullos habuit, nisi propinquos Cain, et in hoc quoque Domino nostro fuit similis, qui traditus Pontio Pilato praesidi, dixit: Regnum meum non est de hoc mundo. Si de hoc mundo fuisset regnum meum, ministri utique mei decertarent ut non traderer Judaeis. Nunc autem regnum meum non est hinc (Joan. XVIII). Igitur sicut jus legale est quod postea Dominus Deus mandavit, vel concessit, ut percussorem jugularet cognatus occisi, sic jus naturale est, quo Cain vetuit occidi ab homine, quia videlicet cum non superescat cognati, causa ejus qui occiderat ad hominum neminem pertinuit, sed ad Dominum Deum: Lamech ipse qui illum occidit, magis ad Cain, quam ad Abel pertinuit, quippe qui ab illo descendit sexto generationis loco. Siquidem Cain genuit Enoch, Enoch genuit Irad, Irad genuit Maviael, Maviael genuit Mathusael, Mathusael genuit Lamech. Bene ergo posuit Dominus Cain in signum, ut non eum interficeret omnis qui invenisset cum. Ubi notandum quod non dictum sit: Et posuit Dominus signum in Cain, ut, verbi gratia, tremulo corpore viveret, vel cornu in fronte gestaret, vel tale quid, quod non ex auctoritate Scripturae, sed ex Judaicis fabulis est, sed posuit, inquit, Cain in signum, id est, quasi signum, videlicet, ut sic non auderet aliquis pro ultione contingere illum, quomodo nemo debet amovere regis vel imperatoris signum. De quo placito suo, quis reprehendere posset legis auctorem ante datam legem, cum sub lege vivens homo, licet rex, pene fecerit idem? Accessit enim mulier Thecuites ad regem David, et dixit: Heu, mulier vidua ego sum. Mortuus est enim vir meus, et ancillae tuae erant duo filii. Qui rixati sunt adversum se, et percussit alter alterum, et interfecit eum. Et ecce consurgens universa cognatio adversus ancillam tuam, dicit: Trade eum, qui percussit fratrem suum (II Reg. XIV), etc. Ac deinceps: Recordetur, ait, rex Domini Dei sui; ut non multiplicentur proximi sanguinis ad ulciscendum, et nequaquam interficiant filium meum. Qui ait: Vivit Dominus, quia non cadet de capillis filii tui super terram. Qui contradixerit tibi, adduc eum ad me, et ultra non addet ut tangat te (ibid.). Illud simile est huic. Hoc modo rex in signum posuit illum qui occiderat, reum habiturus eum quicunque ex cognatis ulcisceretur sanguinem occisi, veluti qui regii temerasset signum edicti, sapienter utique; quia ex hujusmodi ultione multiplicantur proximi sanguinis, et proinde nemo jure reprehendit. Quanto magis cum per semetipsum Deus hoc agit, sapientiae debet ascribi, et reus habendus erat, qui hujusmodi edictum ejus temeravit? Sed confessus est hoc vulnus suum, ac livorem animae suae recognovit, dicendo: Quia occidi virum in vulnus meum, et adolescentulum in livorem meum, et idcirco, sicut jam dictum est, peccatum ejus sub remissionis numero positum est. Sciendum autem virum ipsum Cain, adolescentulum autem ductorem ejus frustra a quibusdam intelligi, cum unus idemque Cain vir pariter et adolescentulus recte possit accipi, vir, scilicet, per aetatem, adolescentulus autem per ejus stabilitatem.