CAPUT 35

“Qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam. Et ego resuscitabo eum in novissimo die.”

Non, inquit, vos vestrique similes, quique murmuratores et litigiosi, vitam habebitis in vobis, sed ille unus populus meus, qui mihi unitur unitate spiritus, una Ecclesia mea, quae

“manducat carnem meam et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam.”

Haec enim summa est causa aeternae vitae effectiva, manducare carnem meam et bibere sanguinem meum, non manducare autem carnem meam et non bibere sanguinem meum, antiquae perfidiae est argumentum, qua primi parentes hominum, serpenti quam Deo credere maluerunt. Nec enim differt in culpa, non credidisse, quod manducantes de ligno vetito morerentur, et non credere, quod manducantes carnem meam et bibentes sanguinem meum, ordine praescripto, ab eadem morte liberentur. Qui ergo manducat et bibit recte antiquae mortis poena se exuit, et qui non manducat aut non bibit, nihilominus juste relinquitur in antiquo judicio paternae praevaricationis. Notandum vero, quod cum superius dixerit:

“Haec est voluntas Patris mei, qui misit me, ut omnis qui videt Filium, et credit in eum, habeat vitam aeternam, et ego resuscitabo eum in novissimo die;”

hic itidem sub eadem distinctione, prius, inquit,

“habet vitam aeternam,”

et deinde subjungit:

“et ego resuscitabo eum in novissimo die:”

videlicet ne quis existimet se absque corporis et sanguinis ejus cibo potuque visibili vitam utramque corporis et animae, sola fide recuperasse, et isto Sacramento non egere, hoc ipsum repetivit, procul dubio contestans, quod non vere credat, quisquis manducare et bibere contemnit. Nam quantumvis fidelis, et Catholicae professionis homo sis, si manducare et bibere recuses de hoc cibo potuque visibili, eo ipso quod tibi hunc necessarium non esse praesumis, a societate membrorum Christi, quod est Ecclesia, te praecidis, neque recte credis in eum, cujus in hoc cibo potuque ab ipso tam diligenter commendato, derogas auctoritati. Nonne primi parentes nostri, et prius intrinsecus invisibiliter corrupti spiritu diaboli, contra Creatorem suum intumuerunt, et deinde per serpentem suasi, visibili quoque cibo perierunt? Ita plane oportet poenitentem hominem, ut prius invisibili fide subjici Creatori, corde credendo ad justitiam, et ore confitendo ad salutem, et deinde visibili quoque cibo, et potu vitae aeternae necessariam perficere justificationem (Rom. X). Nec illud quoque vacat ab ordine justitiae, quod prius dum manducat; jam habet vitam aeternam, scilicet in anima, Deo vivens per justitiam, et deinde:

“Et ego resuscitabo eum, inquit, in novissimo die.”

Nam et saepe dicti primi parentes nostri, et prius aeterna morte animae intrinsecus, et deinde morte quoque corporis extrinsecus mortui sunt. Etenim

“quacunque die comederitis ex eo, morte, inquit, moriemini (Gen. II),”

sine dubio morte animae, ac deinde sententiam quoque corporeae mortis acceperunt ab ipso Deo dicente:

“In sudore vultus tui vesceris pane tuo, donec revertaris in terram, de qua sumptus es, quia terra es, et in terram ibis (Gen. III).”

Recte ergo, et servato ordine justitiae:

“qui manducat, inquit, carnem meam, et bibit sanguinem meum, jam habet vitam aeternam,”

quia jam vivit secundum animam, secundum carnem vero morietur quidem, sed

“ego resuscitabo eum in novissimo die.”