CAPUT VII. De Jahel uxore Aber Cynei, qualiter Sisaram interfecerit, et quod Ecclesiae de gentibus typum gesserit.

Perterruitque Dominus Sisaram, et omnes currus ejus, universamque multitudinem in ore gladii, ante conspectum Baruch, in tantum ut Sisara de curru desiliens, pedibus fugeret, et Barach persequeretur fugientes currus et exercitum usque ad Aroseth gentium, et omnis hostium multitudo usque ad internecionem caderet. Dominus, inquit, perterruit Sisaram. Quis enim alius nisi Dominus noster, Dominus virtutum et Rex gloriae perterruit diabolum, et de curru superbiae in pedes dejecit eum, juxta Psalmistam dicentem: Tu humiliasti sicut vulneratum superbum (Psal. LXXXVIII). Illum ipse perterruit ad conspectum Barach, ad conspectum apostolorum, qui fuere ex Judaico populo, cui Debbora, sicut jam dictum est, id est sacra lex, primo nupsit. Illi erant coeli enarrantes gloriam Dei (Psal. XVIII), et illis comminantibus atque fulminantibus, signaque et prodigia facientibus perterritus diabolus de curru desilivit. Imperatorum enim et principum saeculi conversorum ad Christum altitudinem perdidit. Quid deinde? Fugiens, inquit, pervenit ad tentorium Jahel uxoris Aber Cynei. Erat enim pax inter Jabin regem Azor, et domum Aser Cynei. Jahel, cerva sive conjugium cervale interpretatur. Significat autem Ecclesiam de gentibus, quae veluti cerva cervo, id est, viro suo Christo nunc per fidem copulatur. Quae comedit quidem serpentem, admittendo peccati venenum, sed pro hoc poenitens dicit singulariter ex persona singulorum, dicit universaliter in persona omnium membrorum suorum, qui sunt unum corpus, una Ecclesia, unus populus: Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum, ita desiderat anima mea ad te, Deus (Psal. XLI). Dejectus de curru, et pedibus fugiens tabernaculum ejus ingressus, et pallio ejus opertus est, quia perdito falso divinitatis vocabulo, quo adulter in publicis gloriabatur conventibus populorum, occultus irrepsit in Ecclesiae tabernaculum, ut occultis quasi sub pallio vitiis refollicaretur, ut victoriis Christi non valens fuscare nomen, saltem morum in domo ejus corrumperet pulchritudinem. Sed quid illa fecit? Tulit, inquit, clavum tabernaculi, assumens pariter et malleum, et ingressa abscondite et cum silentio posuit supra tempus capitis sui clavum, percussumque malleo defixit in cerebrum usque ad terram. Qui soporem morti socians, defecit ac mortuus est. Vere juxta scripturam aliam, mulier fortis accinxit fortitudine lumbos suos et roboravit brachium suum (Prov. XXXI). Sinistram manum misit ad clavum, et dextram ad fabrorum malleos. Talis habitus corporis profecto figuram crucis exprimit. Clavus tabernaculi ipsum est stigma passionis Christi. Clavum tulit, quae jussa mortificare membra sua super terram, crucem suam bajulavit, crucifigens carnem suam cum vitiis et concupiscentiis. Hoc tunc valide fit, quando non pro vanitate humanae laudis, sed pro gloria assumitur Dei afflictio carnis, non, inquam, in ambitione aurae popularis, sed in timore Domini. Idcirco Psalmista postulat: Confige timore tuo carnes meas (Psal. CXVIII). Recte igitur sinistram manum misit ad clavum, et dexteram ad fabrorum malleos. Sinistra inferius ad clavum visibilis operatio poenitentiae est in oculis hominum. Malleus in dextera desuper, timor Domini in intentione cordis est. Ita factum est, ut capiti ejus defigeret clavum valide in cerebrum usque ad terram. Quare in capite quaesivit vulneri locum? Videlicet quia peccati caput est feriendum, ne postquam ventre irrepserit, difficilior pugna sit. Caput prima peccati suggestio est, venter autem subsequens delectatio. Porro consensus cauda est. Unde ligetur animus, quemadmodum de Beemoth ad beatum Job dicitur: Stringit caudam suam quasi cedrus (Job XL), id est, fortius tenet quemcunque per consensum ligaverit diabolus. Igitur in capite quaeratur vulneri locus, id est, non exspectata cauda consensus, imo delectationis ventre, prima suggestio clavo Dominicae crucis, cum timoris Domini malloo transfigatur.