|
Hujus prophetiae veritatem et historia veterum et nostrorum hodieque
temporum testatur eventus. Verum si solam litteram spectes, nunquid
hujuscemodi responsa Danielis oratio flagitabat? Dixerat enim:
|
“Ego Daniel intellexi in libris numerum annorum, de quo factus est sermo
Domini ad Hieremiam prophetam, ut complerentur desolationis Hierusalem
septuaginta anni.”
|
|
Ac deinde orans:
|
“Avertatur, inquit, obsecro, ira tua et furor tuus a civitate tua
Hierusalem et monte sancto tuo. Propter peccata enim nostra, et
iniquitates patrum nostrorum Hierusalem et populus tuus in opprobrium
sunt omnibus per circuitum nostrum. Nunc autem exaudi, Domine Deus
noster, orationem servi tui, et preces ejus, et ostende faciem tuam
super sanctuarium tuum quod desertum est. Propter temetipsum inclina
Deus meus aurem tuam, et audi, aperi oculos tuos, et vide desolationem
nostram, et civitatem super quam invocatum est nomen tuum.”
|
|
Ita si solam litteram spectes, nihil invenis praeter illam septuaginta
annorum Babylonicam captivitatem, nihil praeter civitatis et templi
manufacti cineres quod deploret aut recuperari desideret. Verum si ita
erat, si hoc tantum in votis habebat, nunquid opportunam pro re
consolationem accepit? Nonne potius contraria votis audivit? Non enim
dictum est illi, aedificabitur Hierusalem, et templum renovabitur, atque
omnis cultus caeremoniarum, sed quod his valde contrarium est,
|
“occidetur, inquit, Christus, et non erit ejus populus, qui eum
negaturus est, et civitatem et sanctuarium dissipabit populus cum duce
venturo, et finis ejus vastitas et post finem belli statuta desolatio,
et deficiet hostia et sacrificium, et in templo erit abominatio
desolationis, et usque ad consummationem et finem perseverabit
desolatio.”
|
|
Igitur cum dicit:
|
“Ego Daniel intellexi in libris numerum annorum, de quo factus est sermo
Domini ad Hieremiam prophetam, ut complerentur desolationis Hierusalem
septuaginta anni,”
|
|
vigilanti lectori illud se spiritu prophetico intellexisse insinuat,
quod hodie revelata facie videt Christi Ecclesia, scilicet captivitatem
illam, unius populi Judaici fuisse imaginem alterius magnae
captivitatis, quae uno peccante Adam, universo generi humano accidit, et
illos septuaginta captivitatis annos, tempus omne significasse, quo
populus Dei peregrinatur in hoc saeculo. Quid enim magnum erat
intellexisse, quod palam omnibus verba sonabant Hieremiae prophetae?
Ergo cum dicit orans:
|
“Exaudi, Domine Deus noster, orationem servi tui, et preces ejus, et
ostende faciem tuam super sanctuarium tuum, quod desertum est,”
|
|
etc., cum, inquam, haec dicit, sub istis vocibus res majores intendit,
et sic illam captivitatem solvi optat, ut pro majore sollicitus sit,
leniter laturus illud majus templi vel civitatis excidium, defectum
quoque hostiae et sacrificii, perpetuamque desolationem templi,
abominabilis, dummodo fiat quod erat, necessarium, ut scilicet
|
“consummetur praevaricatio, et finem accipiat peccatum, et deleatur
iniquitas, et adducatur justitia sempiterna, et impleatur visio, et
ungatur Sanctus sanctorum.”
|
|
|
|