|
Igitur egressus Jacob de Bersabee, pergebat Haram cumque venisset ad
quemdam locum, et vellet in eo requiescere, post solis occubitum, tulit
de lapidibus qui jacebant, et supponens capiti suo dormivit in eodem
loco. Non ergo frustra Apostolus patres nostros peregrinos vocat et
advenas. Cum enim dixisset: Juxta fidem defuncti sunt omnes, non
acceptis promissionibus, sed a longe aspicientes eas, et salutantes;
addidit continuo: Et confitentes, quod peregrini et hospites sunt super
terram. Qui enim haec dicunt, significant se patriam inquirere. Et si
quidem illius meminissent de qua exierunt, habebant utique tempus
revertendi. Nunc autem meliorem appetunt, id est coelestem (Hebr. XI).
Ecce illorum ejusmodi confessionem sive exspectationem, in Jacob
agnoscere promptum est. Nunquid adeo tenuis erat et pauper, ut de terra
sua exiret per necessitatem in baculo suo, sicut postmodum fatetur ipse
cum dicit: In baculo meo transivi Jordanem istum, et nunc cum duabus
turmis regredior? (Gen. XXXII.) Nam, quod ita solitarius exierit
testatur et illud, quod non habuit ubi caput reclinaret, nisi quod tulit
de lapidibus qui jacebant et supposuit capiti suo, et dormivit in eodem
loco. Nonne pater ejus vehementer magnus erat? sic enim paulo ante
scriptum est: Quia locupletatus est homo, et ibat proficiens atque
succressens, donec magnus vehementer effectus est, in tantum ut ipse
Abimelech diceret: Recede a nobis, quoniam potentior nostri factus es
valde (Gen. XXVI). Sed et avus hujus Abraham regum victor, nulli dubium,
quin dives et inclytus fuerit. Quid igitur nisi magna et imitatione
digna paupertas spiritus in hoc patre nostro Jacob spectanda nobis
proponitur in tali ejus exitu, cum ad accipiendam uxorem proficiscitur,
fide paterna exspectans, quod de semine suo salus mundi, et omnium
gentium benedictio Christus nasceretur? O profugium coelestis asyli
protectione dignum, qui sola fide absque lectione Scripturarum doctus
erat, quod ad possidendam benedictionis haereditatem, ad seminandam
beati seminis exspectationem, non pompatice, sed humiliter et
conscientia supplici esset ingrediendum. Porro quam veraciter dictum
sit: Juxta est Dominus his qui tribulato sunt corde (Psal. XXXIII), ex
isto claret quod continuo sequitur: Viditque in somnis scalam stantem
super terram, et cacumen illius tangens coelum, angelos quoque
ascendentes et descendentes per eam, et Dominum innixum scalae, dicentem
sibi: Ego sum Dominus Deus Abraham patris tui, et Deus Isaac. Hunc
imitantur quicunque benedictione Dei Patris et Filii ejus Jesu Christi,
cum gratia Spiritus sancti missi, ad spirituale semen seminandum
depositis saeculi oneribus, nudi et expediti ad destinatum tendunt,
vigilantque et in omnibus laborant, et sobrii sunt, nihil se scire
judicantes nisi Christum Jesum, et hunc crucifixum (I Cor. II), et cum
Apostolo dicentes: Non habemus hic manentem civitatem, sed futuram
inquirimus (Hebr. XIII). Illis porta coeli aperitur, et ascendentibus
scala haec erigitur, quae huic apparuit, per quam et ascendentes et
descendentes angeli monstrantur. Non aliud sine dubio descensus ille, et
ascensus a nobis intelligitur, nisi exaltatione descendere et humilitate
ascendere. Scala vero ipsa erecta, nostra est vita in hoc saeculo, quae
humiliato corde a Domino erigitur ad coelum. Latera enim ejus scalae
dicimus, nostrum esse corpus et animam. In quae latera diversos gradus
humilitatis vel disciplinae evocatio divina inseruit ascendendos.
|
|