|
Econtra, minimae sunt fidei, qui scandalizantur, nisi a cunctis
protegantur, vel defendantur adversis, cunctisque fruantur prosperis,
nec putant quod de ipsis Deo cura sit, vel quod ulla sit providentia
Dei.
ait Psalmista,
|
“Quomodo scit Deus, et si est scientia in Excelso? Ecce ipsi peccatores
et abundantes in saeculo obtinuerunt divitias. Ergo sine causa
justificavi cor meum, et lavi inter innocentes manus meas, et fui
flagellatus tota die, et castigatio mea in matutinis (Psal. LXXII).”
|
|
Tales quique quoniam de victu vel vestitu nimium sunt solliciti, et
murmurant nisi fuerint saturati, in ipsa professione perfectorum, qui
relictis omnibus Christum sequuntur, recte dicuntur minimae fidei,
congruitque his illud quod quibusdam ad se venientibus ipse dixit:
|
“Amen amen dico vobis, quaeritis me, non quia vidistis signa, sed quia
manducastis ex panibus meis, et saturati estis (Joan. VI).”
|
|
Certos igitur magnae fidei, certos minimae fidei terminos invenisse nos
arbitramur: quia videlicet haec dicit, et sentit simile quid illi dicto
beati Job:
|
“Etiam si occiderit me, in ipso sperabo (Job XIII).”
|
|
Haec autem tale quid ut est hoc:
|
“Timeo et non possum exire de Aegypto, ne aquae penuriam patiar et
sitiam in deserto (Exod. XVII).”
|
|
Magna res et utilis est, quam nobis intimare molitur, et idcirco non
semel dixisse contentus, iterum ac tertio repetit hoc ipsum dicens:
|
“Nolite ergo solliciti esse dicentes: Quid manducabimus, aut quid
bibemus, aut quo operiemur? Haec enim omnia gentes inquirunt. Scit enim
Pater vester quia his omnibus indigetis. Quaerite ergo primum regnum Dei
et justitiam ejus, et haec omnia adjicientur vobis. Nolite ergo
solliciti esse in crastinum. Crastinus enim dies sollicitus erit sibi
ipsi. Sufficit diei malitia sua (Matth. VI).”
|
|
Quia valde utile est et necessarium hoc unum, quod est sabbatizare vel
requiescere in studio sive contemplatione Verbi Dei, quae optima pars
est, quam, ut ait ipse Dominus, Maria elegit (Luc. X), idcirco, ut jam
dictum est, non tantum semel, sed et iterum ac tertio sententiam
repetivit de abjiciendo gravi onere sollicitudinis quam venter indicit,
et occasio plerisque miserae servitutis, ut servientes Mammonae, Deo
servire non possint.
|
|