|
|
“mulieres vespere Sabbati,”
|
|
et quod vere vespere venire coeperint, et diluculo pervenerint, et cur
ita egerint.
Sed et illud mystice nobis aliquid innuit, quod devotae Christo feminae,
quae illum et vivum dilexerant, et mortuum desiderabant per noctem
ambulantes, juvante luna, venerunt ad monumentum. Per noctem enim
ambulaverunt, quae diluculo ad monumentum fuerunt. Alioquin nisi per
noctem venissent, quomodo ad sepulcrum tam mane adfuissent? Verbi
gratia: Maria Magdalena, cujus domus erat Bethaniae (Joan. XX), qui
vicus quindecim stadiis distat ab Hierosolymis, quomodo prima ante alias
una Sabbati juxta Joannem, valde diluculo venisset, dum adhuc tenebrae
essent ad monumentum? Sepulto quippe Domino mulieres, quae illum secutae
fuerant, Hierosolymis non remanserant. Sed, cum aspexissent ubi
poneretur, revertentes, inquit Lucas, paraverunt aromata (Luc. XXIII).
Quando autem paraverunt vel emerunt, manifestius Marcus indicat.
|
“Et cum transisset, inquit, Sabbatum, Maria Magdalena et Maria Jacobi et
Salome emerunt aromata, ut venientes ungerent Jesum (Marc. XVI).”
|
|
Siquidem Sabbato, ut ait Lucas (Luc. XXIII), quieverunt propter
mandatum, subauditur legis, quia lex Sabbato vetat operari (Exod. XX).
Constat itaque quia in lacrymis pervigiles amore, nimiumque longa
retardantis Sabbati mora fatigatae, quo nec operari nec plus mille
passibus ambulare licitum erat Judaeis: mox ut onerosum illud Sabbatum
abiit, recessit, transivit, non quieverunt nec dederunt oculis suis
somnum (Psal. CXXXI), non luciferum ad proficiscendum praestolatae sunt.
Noctem pro die, desiderium pro duce, lunam rapuere pro sole. Luna quippe
nocti non defuit, quia tunc septima decima extitit. Septima decima vero
luna, clauso vespere paulo post, id est, fere post horam dimidiam
exsurgit, toti deinceps lumen suum ministratura nocti. Falso igitur
quidam Evangelistas calumniati sunt, quod contraria dixissent in eo quod
Matthaeus vespere Sabbati, caeteri prima Sabbati diluculo mulieres
venisse dixerunt ad monumentum. Matthaeus enim ut earum commendaret
desiderium, quando venire coeperunt: caeteri dixerunt, quando
pervenerunt. Quid igitur illud mystice nobis innuit, quod mulieres illae
sic venerunt, nisi quod animae fideles paratae (I Thess. V), id est
mente vigiles, diligentes et Dominum quaerentes, invenire festinanter
satagunt, ad illum Filii hominis adventum, qui, ut supra dictum est,
sicut fur in nocte veniet (Joan. XIX), non solum cum terraemotu, sed et
trementibus coelorum virtutibus, ut consolationem inveniant, dum impii
non jam velut, sed vere fient mortui? Et ideo nunc parant et secum
portant aromata, id est collecta de Scripturarum areolis cum virtutum
odoribus, Dominicae resurrectionis testimonia, scilicet, quod vere anima
ejus non sit derelicta in inferno, et
|
“caro ejus non viderit corruptionem (Psal. XV).”
|
|
Et sicut illis non satis fuit, quod Joseph justus et Nicodemus
condierant illum cum linteis et aromatibus (Luc. XXIII) ipsis
praesentibus et aspicientibus, nisi et ipsae aliquid de suo tantae
pietatis operi addidissent; sic sanctis et fidelibus semper mentibus
optabile est, ad ea quae apostoli, vel apostolici viri scripserunt de
fide resurrectionis, aliquid proprii superadjicere laboris, faciuntque
hoc pene cuncti dictis aut factis, pauci etiam scriptis. Idcirco,
quemadmodum illis vivum se praebuit et ut agnosceretur, Mariam suo
nomine vocavit (Joan. XX), quod magnum est indicium suae dilectionis;
unde ad Mosen:
|
“Novi te ex nomine (Exod. XXXIII),”
|
|
inquit; sic omnibus tunc prope aderit quaerentibus nunc eum in veritate
(Psal. CXLIV) et nomina ipsorum ostendet illis scripta in libro vitae
(Apoc. III).
|
|