CAPUT 8

Quoniam ergo non potestis duobus dominis istis servire, ideo dico vobis, ideo suadeo vobis a malo domino, scilicet a mammona, tam longe recedere, ut ne saltem

“solliciti sitis animae vestrae quid manducetis, neque corpori vestro quid induamini.”

Multos enim sollicitudo ista scandalizavit, ut malum dominum sustinerent, et bonum Dominum contemnerent, et non ad horam tantum, sicut scandalizavit tentatio sanctum David, sed usque in finem, sicut Saulem qui ante illum fuit. Ille enim nimium sollicitus de honore saeculi, et de vita praesenti malum dominum non solum vivens invitus sustinuit propter contemptum Domini, verum etiam in fine vitae suae volens subiit, consulendo spiritum Pythonis, et comedendo vitulum, quem Pythonissa mulier apposuit (I Reg. XXVIII). Alius plus, alius minus a curis hujus saeculi, a sollicitudinibus hujus vitae scandalizatur. Est quidem licitum, et lege concessum, habere facultates, providere quod domui vel rei familiari necessarium est, inter filios ac nepotes, inter servos et clientes curare, quod dominum vel patrem decet, sed haec via periculosa est, ne forte, dum quasi ex necessitate coeperis, ad hoc pervenias, ut ex amore servias mammonae, id est divitiis, et non tu solus [lege illis], sed illae dominentur tibi, et dum putas ire fortiter contra ictum fluminis, victus cupiditatum servus ad inferiora devolvaris. Forte dicis: Si istud perfectionis consilium secutus fuero, si omnibus quae possideo venditis, et in pauperes erogatis (Matth. XIX), te, Christe, secutus fuero, unde esca? unde vestimentum? Ad haec inquam:

“Nonne anima plus est quam esca et corpus plus est quam vestimentum?”

Qui majora praestitit, utique et minora praestabit.

“Respicite volatilia coeli, quoniam non serunt, neque metunt, neque congregant in horrea, et Pater vester coelestis pascit illa. Nonne vos magis estis pluris illis?”

Si ergo volatilia absque cura et aerumnis, Dei aluntur providentia, quae hodie sunt, et cras non erunt, quorum anima mortalis est, cum esse cessaverint, semper non erunt, quanto magis homines, quibus aeternitas repromittitur, Dei reguntur arbitrio? Nonne in psalmo cantatis:

“Saturabuntur ligna campi et cedri Libani, quas plantavit; illic passeres nidificabunt. Herodii domus dux est eorum (Psal. CIII).”

Nolite timere. Sed nominibus et verbis illis de vobis prophetia est, quod Patri vestro cura sit de vobis, cum pauperes, omnibus relictis, nullam habentes sollicitudinem quid manducare aut quo indui debeatis, quasi passeres fueritis effecti, qui non serunt, neque metunt, neque congregant in horrea, et Pater vester coelestis pascit eos. Magister enim vester unus est Christus, et hic tanquam herodius, avis magna, et fortis ad devincendum etiam aquilam, regiam avium, quamvis in coelum volaverit, nihilominus tamen vobiscum est omnibus diebus usque ad consummationem saeculi (Matth. XXVIII). Dominus hujus herodii vita est apostolica quam ipse magister vester Christus exstruxit. Si passeres esse cupitis, si relictis omnibus, hunc Magistrum sequi vultis, domus ejus praecedet volatum vestrum, clamans ad ligna campi, dicens ad cedros Libani, praecipiens potentibus et divitibus hujus saeculi: Expandite ramos vestros, et suscipite passeres istos, effundite thesauros vestros, et pascite voluntarios pauperes istos. Nidificent apud vos passeres isti, construite coenobia, fundate ecclesias. ubi habitent pauperes isti, ut vacet illis vespere et mane et meridie narrare, et annuntiare (Psal. LIV), et exaudiet Deus vocem eorum, tam pro vobis quam pro semetipsis clamantium atque exorantium. Quid ergo de esca vestra solliciti estis, et prae sollicitudine hujusce rei tuae relictis omnibus sequi timeatis?

“Nonne vos magis pluris estis illis?”

subauditur passeribus, quorum per similitudinem vos invitavi ad sapientiam fidei. Homo quippe unus, ad imaginem Dei factus, pluris et plus valet apud Deum, multis et magnis bubalis aut bobus, ne dicam passeribus parvis.