|
Famosa lucta et totius ore Ecclesiae per orbem celebrata, qua homo cum
Deo luctatus est, et tandiu tenuit donec a victo benediceretur ille qui
vicit, dicens: Non dimittam te, nisi benedixeris mihi, et, accepta
benedictione, victor claudicare coepit, res, cujus hoc praesagium est,
ab exitu filiorum Israel de Aegypto usque ad incarnationem passionemque
Christi Filii Dei protracta est. Tam longa colluctatio fuit fortissimi
victoris Jacob et Dei victi, quamvis fortissimus sit spirituum universae
carnis. Primo ergo non negligenter sciendum luctam ejusmodi fuisse ut
contenderet Deus abire, Jacob certaret abeuntem Dominum retinere. Sic
enim ait ille vir: Dimitte me, jam enim ascendit aurora. Econtrario
Jacob: Non dimittam te, nisi benedixeris mihi. Igitur Jacob cum Deo
luctatur, et victor benedictionem extorquet, quasi invito et nolenti, ac
dicenti: Dimitte me, quia videlicet sic futurum erat ut comminaretur
Deus sese a semine ejus recedere propter peccata ejusdem gentis rebellis
et incredulae. Quod ubi primum locutus est, consurrexit Moyses, Deumque
reluctantem et ipse luctando tenuit, ne hoc faceret. Cerno, inquit ille,
quod populus iste durae cervicis sit, dimitte me, ut irascatur furor
meus contra eos, et deleam eos, faciamque te in gentem magnam (Exod.
XXXII). Moyses magnitudine periculi percitus, et quodammodo brachiis
illum more luctantis arctius stringens, dicensque: Non dimittam te.
|
“Cur, inquit, Domine, irascitur furor tuus contra populum tuum? Ne,
quaeso, dicant Aegyptii: Callide eduxit eos, ut interficeret eos in
montibus, et deleret e terra; quiescat ira tua, et esto placabilis super
nequitiam populi tui. Recordare Abraham, Isaac, et Israel, servorum
tuorum fidelium quibus jurasti per temetipsum (ibid.), etc.”
|
|
Illic jam, id est in conflatione vituli, coram quo saltaverunt cantantes
et dicentes: Isti sunt dii tui, Israel (ibid.), illic, inquam,
colluctatio vehemens inchoata est Exinde namque Deus ab Jacob discedere
conatus est, et quoties peccaverunt filii Israel, serviendo diis
alienis, toties iratus Dominus, et aversus ab illis, quasi luctando se
excussit ut dimissus abiret. Sed perseveravit cunctis diebus fortitudo
Jacob. Nullo enim tempore defuerunt fideles in populo illo, in quibus
tam secundum fidem quam secundum carnem esset Jacob pater, in tantum, ut
eum solum se esse putaret Elias dicens: Domine, altaria tua
destruxerunt, et prophetas tuos occiderunt gladio, et derelictus sum ego
solus, et quaerunt animam meam, dixerit ei Dominus: Reliqui mihi septem
millia virorum in Israel, quorum genua non sunt curvata ante Baal (III
Reg. XIX). Itaque longo luctamine detentus est Deus, nec ante dimissus,
donec benediceret Jacob, donec compleret benedictiones suas legislator,
dando benedictionem illam in qua benedicerentur omnes gentes, sicut
primum ad patrem multarum gentium Abraham locutus est. Tunc enim revera
Deus benedixit Jacob, quando de semine ejus Christus carnem assumens,
antiquam maledictionem solvit, utramque benedictionem, id est gratiam
sancti Spiritus, post passionem suam effudit.
|
|