CAPUT II. De magno die judicii ejusdem, quomodo consimilis sit primo dierum saeculi.

Dies ille dies magni judicii, novissimus erit dierum saeculi. Respiciamus nunc ad illum, quem numero primum sancta Scriptura diem posuit in exordio sui, quando divisit Deus lucem et tenebras, appellavitque lucem diem, et tenebras noctem, factumque est, ait, vespere et mane dies unus (Gen. I). Idcirco autem numero primum, quia sicut illic pro posse diximus, alius est dies natura primus, ille autem numero tantum vel ordine creationis primus. Nam qui vere est primus, non temporalis est, sed aeternus, non de creatura lucens, sed creaturam illuminans lux. Quod sciens scriptor noluit dicere, factumque est vespere et mane dies primus, sed factum est, ait, vespere et mane dies unus. Respiciamus, inquam, ad illum diem, et consideremus admirandam operum Dei dispositionem, qui eamdem quasi aedituum terribilem posuit timorem ad custodiendum introitum et exitum Scripturae, sive operum suorum, ut quisquis ad cognoscendum Deum ingreditur, et in introitu inveniat cur valde timeat, et in exitu audiat cur multo maxime contremiscat. Denique cum dicitur: Divisitque lucem et tenebras, appellavitque lucem diem, et tenebras noctem, ibi angelos judicatos, et bonorum malorumque spirituum divisionem sociabilem atque immutabilem factam esse intelligimus, et hic angelorum pariter et hominum judicium immutabile esse faciendum, claris Scripturae vocibus audivimus. Illic angelos apostatas de coelo in istum caliginosum aerem projectos, hic eosdem angelos et eorum sequaces homines impios, non ignoramus in ignem aeternum esse projiciendos.