VERS. 22.

“Nescio enim quandiu subsistam,”

scilicet in hac vita, ubi vacat exercere sapientiam, vel operari justitiam;

“et si post modicum tollat me Factor meus,”

subaudi nescio. Et bene ait

“post modicum,”

quia videlicet quamlibet longum fuerit tempus vitae praesentis, eo ipso breve est, quo permanens non est. Notandum vero quod quatuor principales virtutes, ex quibus verus sapiens compositus est, hic sibi affectat mendaciter. Fortitudinem, in eo quod irascitur vehementer; prudentiam, id est scientiam suam, quam ostendere se velle perhibet; justitiam, in eo quod ait:

“Non accipiam personam viri, et Deum homin non aequo.”

In ea tamen quae dicitur temperantia sibi contrarius est, dum illam nunc sibi arrogat, cum quasi benevolentiae captandae non immemor,

“Demisso, inquit, capite, veritus sum indicare vobis sententiam, et exspectavi donec disceptaremini;”

nunc autem omnino se non habere illam sibi ipse testis est, cum attentos exigens auditores,

“Venter meus, inquit, quasi mustum absque spiraculo; loquar et respirabo.”

Testatur enim his verbis, quod tacendi intemperans sit. Tandem ad amicos hoc vitioso praemisso principio, convertitur ad ipsum Job.