CAPUT XXV. Quare Deus, non ut tres pueros, ita et templum defenderit, ne conflagraret.

Non poterat hic Deus excelsus templum suum, quod erat Hierosolymis, illaesum custodire a flammis incendii Babylonici, qui tres pueros taliter custodivit in camino ignis, ut nihil potestatis haberet in corporibus eorum, et capilli capitis eorum non essent adusti, et saraballa eorum non essent immutata, et odor ignis non transiret per eos? Plane poterat, sed erudiendus erat mundus, ut sciret quod Deus excelsus non pulchris lapidibus, aureisve parietibus templi manufacti delectatur, sed fidei claritate et mundis cordibus, et ille est ei optabilis locus. Nam quia et tabernaculum Moyses cum auctoritate Dei, et templum Salomon tanto opere, auro et gemmis exstruxit, atque perornavit, existimare poterant homines cupidi de Deo male sentientes, quod esset eorum similis, et de religione justitiae nihil curantes, putarent se satis honorare Deum muneribus aureis, suamque cupiditatem corroborarent quasi exemplo Dei. Hanc suspicionem digne a se removere curavit opere perficiendo illud, quod ad Salomonem dixit, cum ille perfecisset aedificium domus Domini.

“Si autem, inquit, aversione aversi fueritis vos et filii vestri, non sequentes me nec custodientes mandata mea, auferam Israel de superficie terrae quam dedi eis, et templum quod sanctificavi nomini meo, projiciam a conspectu meo (III Reg. IX).”

“Salomon, inquit Stephanus protomartyr, aedificavit illi domum, sed Excelsus non in manufactis habitat, sicut per prophetam dicit: Coelum mihi sedes est, terra autem scabellum pedum meorum. Quam domum aedificabitis mihi, dicit Dominus, aut quis locus requietionis meae? Nonne manus mea fecit haec omnia? (Act. VII.)”

Digne igitur se fecit, quod templum vel aurum templi manufacti, pro tempore et re multum neglexit, nomen autem suum et promissionis Verbum, in quo vita est, glorificare et dilatare nunquam desiit.