VERS. 6.

“Qui praecipit nivi,”

id est candidae sanctorum justitiae,

“ut descendat,”

videlicet pro fraterna charitate,

“in terram,”

id est ad humilia praedicationis verba. Quasi enim nix in aere formata, ad terras, de quibus sublevata utpote aqua fuerat, redit, dum condescendentes justi peccatoribus reminisci non desinunt quid fuerint. Quod cum faceret Paulus,

“Charitas enim, inquit, Christi urget nos (II Cor. V).”

“Praecipit ergo nivi ut descendat,”

sicut dictum est,

“et hiemis pluviis,”

id est illi quae huic vitae tanquam pluvia in hieme competit, sanctorum praedicationi, quae quasi in aestate cessabit, dum in futura vita necesse non erit sanctorum nos praedicationibus irrorari. Recte autem additur:

“Et imbri fortitudinis suae.”

Imber quippe fortitudinis Dei est praedicatio divinitatis; verbi gratia:

“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum (Joan. I).”

Et bene prius

“pluviis hiemis,”

et deinde praecipere illum asserit

“imbri fortitudinis suae,”

quia videlicet quisquis ab intonante Deo completur, paulatim in scientia ejus proficiens, et mediocribus assuefactus, tandem in Spiritu sancto etiam profunda Dei scrutatur (I Cor. II), ut ille, qui jam senex scribere meruit,

“in principio erat Verbum,”

quod Evangelium totum procul dubio quidam divinae fortitudinis imber est, et, quia tam ab audiente quam a praedicante, opera bona exigit Deus, bene post imbrem praedicationis subditur: