|
Qualis putas tunc mens habitis justis animabus erat? Quos autem illius
temporis justos esse dixerim, nisi illos qui fidem et spem sive
exspectationem habebant promissionis ad Abraham, promissionis ad David,
juramenti ad Abraham, juramenti ad David, qui videlicet David fidelis,
Deum fortiter tenens,
dixit,
|
“ut justificeris in sermonibus tuis, et vincas cum judicaris?”
|
|
(Psal. L.) Talium unus vel notissimus de tempore illo Simeon nobis
exstitit, qui in hac fide declamando et requirendo veritatem Dei,
veritatem promissionis, in qua Deus major homine, sponte hominibus
juravit, responsum accipere meruit non visurum se mortem, nisi prius
videret Christum Domini (Luc. II). Nunquid illo tempore solus
promissionis ejusdem Simeon exspectator exstitit? Erant utique et
Zacharias et Elisabeth ambo justi, erat et Anna prophetissa, erant et
Joseph et Maria (ibid.). Dicam adhuc: Nunquid quia solos istos notos
nobis Evangelium fecit, nullus praeter istos erat, qui exspectaret fidem
et victoriam Dei, ut in sermonibus suis justificaretur, et vinceret cum
judicaretur? Utique, quamvis Herodianae malitiae nubes horrida coelum
obscuraret, non paucae in coelo erant stellae, luminis ejusdem claritate
fulgentes, ejusdem fidei pulchritudine lucentes et promissionis effectum
suspirantes, clamabant animae multae, quatenus in sermonibus suis verax
et fidelis Deus appareret. Existimo quod mulier illa in utero habens, ut
saepe dictum est, nullo unquam tempore magis parturiendo clamaverit,
nunquam magis ut pareret, cruciata fuerit (Apoc. XII). Noli autem
viventes in cor pore fideles illius temporis homines solos debere
intelligi corpus illius quam dicimus mulieris in utero habentis, imo
universa dierum vel saeculorum Ecclesia, quando erit ab origine mundi
progenita omnis multitudo animarum fidelium, tam in carne degentium quam
deposito carnis onere apud inferos beatam spem exspectantium,
hujuscemodi desiderii clamores emittebat, et haec universitas propter
unam eamdemque exspectationem, una mulier in utero habens existebat.
|
|