CAP. XI.


VERS. 1.

Mitte panem tuum super transeuntes aquas, quia post tempora multa invenies illum. Ad eleemosynam cohortatur, quod omni petenti dandum sit, et indiscrete faciendum bene. Quomodo enim qui super irrigua seminat fructum sementis exspectat, ita qui largitur egentibus, non granum seminis, sed ipsum panem serit foenore quodam multiplicationem illius, et cum dies judicii venerit, multo amplius quam dederat reperturus. Aliter: In quocunque homine illam aquam videris de qua dicitur: Flumina de ventre ejus fluent aquae vivae (Joan. VII), ne te pigeat panem sapientiae, panem rationabilem, panem praestare sermonis. Si enim hoc frequenter feceris, invenies te non incassum doctrinam jecisse sementem.

Tale quid et in Isaia dictum puto: Beatus qui seminat super aquam, ubi bos et asinus calcant (Isa. XXXII), quod ille magister beatitudine dignus habeatur, qui super irriguum pectus seminet audientium, tam Judaeis, quam e gentibus populo congregato. Non erat procul a physica Ecclesiastes ratione, cum panem super aquas mittendum censebat. Aqua enim est una de quatuor elementis, cui sicut in speculo nostra relucet imago. Plerumque cernis in aqua, cum facies tua stet de contra, qualis sis, quid facias, ubi te aut quomodo vertas. Vult Salomon ut super has aquas mittat homo panem, ut quae fiant bona, speculetur in illis. Qui seipsum videt in speculo, in se videt quid pulchri desit sibi, quid turpiter insit. Quicunque bene corrigit actus suos se speculans in aquis, inveniet panem vitae refluentem per aquas.