|
O stultam diaboli invidiam, o indiviam draconis antiqui stultam, qui
natum sibi quartum caput iniquitatis scilicet potestatem Medici vel
Persici regni, tam cito ad hanc partem levabat, et intendebat, ut Daniel
non invocaret Deum suum, aut oblivisceretur Verbum Dei sui, quod mente
gestabat. Nunquid mulier in utero habens oblivisci potest doloris sui,
et non clamare dum cruciatur et parturit? Sic nimirum beata anima
prophetae sanctissimi, quae intra se conceptum gestabat verbum bonum
beatae promissionis, tacere non poterat. Et occupata in exspectatione
salutis, principum in perditionem currentium leges non curabat, consilia
non admittebat. Illuc ubi promissio jurata fuerat, animo intendebat in
Jerusalem, mente praesens aderat, unde corpore absens exsulabat, ubi
juramentum accepit fidelis David, unde exire oportebat Verbum vel
effectum promissionis, quia de Sion exibit lex aiebat spiritus
propheticus, et Verbum Domini de Jerusalem. Propterea fenestris apertis
in coenaculo suo contra Jerusalem
genua flectebat, interdum lugens, et panem desiderabilem non comedens,
multisque modis semetipsum affligens, ut totus viribus adhibitis,
validam usque in coelum sublevaret orationem, indeque opportunam sibi
attraheret consolationem. Exploratus est, accusatus in judicium venit,
tanquam praevaricator magnae legis, tanquam reus laesae majestatis. O
vere beata anima, cum te nec rex ipse liberare posset, ponens cor ut te
liberaret, et usque ad occasum solis laborans, ut te erueret, tunc
quidem tristitiam habebas, ibi dolores ut parturientis:
|
“Mulier cum parit, tristitiam habet, quia venit hora ejus (Joan. XV),”
|
|
ait ipsum Verbum incarnatum, cujus in obsequium tu tam vehementer
doluisti, quod Verbum bene conscium est doloris ejusmodi in animabus
sanctis, praesertim quia ipsum in eis est, et dolorum causa illis est.
|
|