CAPUT 14

Sed quid est quod cum dixisset:

“Et vindemiavit vineam terrae,”

addidit:

“et misit in lacum irae Dei magnum,”

Nimirum idipsum quod per Moysen, cum praemissum esset,

“ignis succensus est in furore meo,”

adjunctum est:

“et ardebit usque ad inferni novissima (Deut. XXXII).”

Non enim tantummodo materiali gladio vindemiati, aut corporali tantum captivitate captivati sunt, sed temporali pariter et aeterna damnatione damnati. Unde et propheta per confessionem loquitur:

“Et duplici contritione contere eos, Domine Deus meus (Jer. XVII).”

Hinc est quod adhuc subjungitur:

“Et calcatus est lacus extra civitatem.”

Quid est enim extra civitatem, nisi extra regnum Dei, extra Ecclesiam Christi? Ejecti namque sunt de civitate illa, cujus principem occiderunt, ac regno illo, cujus regem crucifixerunt. Idcirco autem ejecti sunt, quia sic voluerunt, dicendo:

“Nolumus hunc regnare super nos (Luc. XIX).”

Cum ergo civitatis aeternae regem super se regnare nolentes, Romano exercitu circumdante pessundati sunt, nimirum lacus extra civitatem calcatus est. Et, o inaestimabilis calamitas, inconsolabilis miseria! Non sic botris illis, quomodo aliis qui calcantur intra muros civitatis, et ideo pro torcularibus cantant, quia sic calcantur pressuris hujus mundi, non defluunt in stagnum inferni, sed in apothecam Domini, in illa dilectissima tabernacula Domini, in illa ubi concupiscentes deficiunt, et deficientes concupiscunt atria Domini (Psal. LXXXIII). Damnationem sive contritionem illorum duplicem mirabiliter significavit, vel significatam vidit:

“Et calcatus est, inquit, lacus extra civitatem.”

“Et exivit sanguis de lacu usque ad frenos equorum per stadia mille sexcenta.”

Ordo verborum est: Et extra civitatem per stadia mille sexcenta calcatus est lacus, et exivit sanguis usque ad frenos equorum.