CAPUT XXVI. Machabaeos societatem cum Romanis inire non debuisse, et quare tam cita morte sublati fuerint.

Sub obscurum quiddam fratribus victoriosis in medio suae claritatis accidit, Judae, Jonathae atque Simoni, quod videlicet victoriis clarificati, ultro miserunt societatem et amicitiam statuere cum Romanis potentibus et famosis, quamvis super hac re non culpet eos Scriptura, res gestas continens ipsorum, nihilominus tamen animadvertere promptum est non fuisse tutum coram Deo neque lege concessum Judaeis, ut expeterent amicitias gentium, verumtamen sicut fuerunt in vita sua, ita et post mortem gloriosi sunt, quia si quid pulveris aut pulvere vanitatis taliter admiserunt, omnino deletum est cita subsequente morte singulorum. Denique Judas primus miserat Romam, constituere cum illis amicitiam et societatem, et interea Demetrius rex post casum Nicanoris et exercitus ejus, apposuit Bachidem et Alchimum rursus mittere in Judaeam et in illo praelio cecidit ille potens qui salvum faciebat populum Israel (I Mach. VII). Deinde Jonathas Romam miserat, statuere et renovare cum illis amicitiam, et postmodum a Triphone dolis circumventus atque occisus est. Similiter Simon miserat cum illis renovare amicitiam, nec multum post a genero suo Ptolomaeo per insidias interfectus est. Tales eventus singulorum fines obscurare videntur, quod videlicet, in eo sibi coeleste diminuerint auxilium, dum quaerunt ab hominibus saeculi quasi pacis et securitatis firmamentum. Porro diligens animus causam aliam libentius arbitratur, scilicet, quod idcirco taliter in brevi decesserint, quia sicut de sanctis dicit Apostolus:

“Quibus dignus non erat mundus (Hebr. XI);”

ita et talibus ac tantis ducibus ut diu permanerent, tunc temporis dignus non erat ille populus, utpote jam quasi senex atque delirus pene totus, praeter paucos justos, nimium refrigescens a divinae religionis cultu. Inde post Hircanum, Simonis filium, ducem habere meruit Hircani filium Aristobulum, matris et fratris interfectorem, deinde fratrem ejusdem Aristobuli Alexandrum et ipsum parricidam, multaeque plebis Judaeorum homicidam, deinde filios ejusdem Alexandri Hircanum et Aristobulum, qui principatum dira contentione laceraverunt, multo post Herodem genere alienum, crudelitate praecipuum, totiusque homicidii domestici atque publici signiferum mortisque satellitem, sempiternae perditioni destinatum. Beata igitur sors illorum qualemcunque habuerint mortis eventum. Nam

“corpora eorum in pace sepulta sunt, et vivent nomina eorum in aeternum (Eccli. XLIV).”