LIBER PRIMUS


CAPUT PRIMUM. Quid sit victoria Verbi Dei; quare, et propter quem adversarium, nempe diabolum, hoc opus ita inscripserit.

Victoriam Verbi Dei, effectum et opus perfectum dicimus propositi Dei, ad laudem ipsius omnipotentis et invicti,

“quod neque mors, neque vita, neque angeli, neque principatus, neque instantia, neque futura, neque fortitudo, neque altitudo, neque profundum, neque creatura alia potuit vel poterit avertere (Rom. VIII),”

quin fieret et fiat, quod ipse proposuit et decrevit fieri. Quam vere laudabilis et magna sit ejusmodi victoria Verbi Dei, magis ac magis nos admirari faciet consideratus diligentius ille hostis, qualis vel quantus sit, qui propositum ejus avertere voluit, et adhuc contendit, cum ceciderit, et toties victus sit. Qualis enim vel quantus ille est

“draco magnus et rufus, habens capita septem et cornua decem (Apoc. XII).”

Draco, inquam, magnus, serpens antiquus, vocatusque diabolus et Satanas, orbis universi seductor. Iste est adversarius Verbi Dei, et cum talis ac tantus sit pugnando et repugnando rebellis, non potuit tamen, nec potest avertere propositum Dei. Haec est victoria Verbi Dei. Quia, secundum Apostolum,

“Deus quos praescivit, et praedestinavit conformes fieri imaginis ejusdem Verbi, ejusdem Filii sui, eosdem et vocavit, justificavit, magnificavit (Rom. VIII)”

per ipsum Verbum suum carnem factum, per ipsum Filium suum Deum et hominem Jesum Christum, cujus est victoria tanta, tam nobilis, ut victo et confuso dracone jam dicto, sedeat nunc a dextris Dei. In processu sermonis dicendum erit de illo tali adversario, cur vel unde dicatur et sit draco, unde magnus, unde rufus, quae sint ejus capita septem et quae cornua decem, unde vel ex quo acceperit, ut serpens mereretur vocari, unde diabolus, et quamobrem Satanas vocetur, id est adversarius. Nunc vero illud dicere praestat, quid sit ipsum Verbum Dei, ut videlicet principium, vel caput sermonis ornatum, ut dignum est, habeat sanctae confessionis et adorationis.