CAPUT VIII. Quod quinto loco docens in verbo Domini:

“Audite verba pacti hujus,”

etc., prosequens convicit eos quod irritum fecerint pactum Domini, ut sciamus quam rationabile sit quod quidquid sacrificant Judaei, contemnit Ecclesia Christi.

(CAP. XI.) Insistunt adhuc Judaei projecti atque captivi, dispersi atque dissipati, et Judaeorum sacerdotes sanguinei; insistunt, inquam, contentiose, addendo holocausta sua victimis suis, et comedendo carnes quodammodo, dicentes: Cur non hodie sicut heri, et nudius tertius? Cur non hoc tempore holocausta faciamus sicut antiquitus? Nonne in istis est pactum quod cum patribus nostris pepigit Deus? Cur mutabilis esset, pactumque suum irritum faceret Deus? Adversus hujusmodi sacrificantium contentionem, ecce loco quinto verbum Domini factum ad Hieremiam consequenter de pacto illo loquitur, atque hic semetipsum noxae eximit, ac justificat justus ac irreprehensibilis Dominus Deus.

“Audite, inquit, verba pacti hujus, et loquimini ad viros Juda, et habitatores Hierusalem. Maledictus vir qui non audierit verba pacti hujus, quod praecepi patribus vestris in die qua eduxi eos de terra Aegypti, de fornace ferrea.”

Ac deinceps.

“Vociferare omnia verba haec, in civitatibus Juda et foris Hierusalem, dicens: Audite verba pacti hujus et facite illa, quia contestans contestatus sum patres vestros, in die qua eduxi eos de terra Aegyptiusque ad diem hanc.”

Et subinde:

“Inventa est conjuratio in viris Juda, et in habitatoribus Hierusalem. Reversi sunt ad iniquitates patrum suorum priores, qui noluerunt audire verba mea. Et hi ergo abierunt post deos alienos, ut servirent illis. Irritum fecerunt domus Israel, et domus Juda pactum meum, quod patribus eorum,”

etc. Sine dubio pacti verba quod cum patribus eorum, Abraham, Isaac et Jacob, et cum Moyse Deus pepigit, promissiones fuerunt beati seminis quod est Christus, promissiones, inquam Dei, et ad istas respondens fides eorumdem patrum, per quam et justificati sunt, et cum ipsa fide opera quoque decem praeceptorum, quae per Moysen in tabulis lapideis digito Dei scripta sunt. Porro holocaustomata et victimae, verba pacti non fuerunt, sicut paulo supra legimus Deum comprobasse, sed ob diligentiorem pacti ejusdem custodiam quasi quaedam claves, et quasi quaedam vincula adhibita sunt, non jussa, sed permissa, non quaesita, sed pro tempore admissa. At illi pactum jam dictum, pactum fidei et bonorum operum irritum fecerunt, eundo post Deos alienos, faciendo scelera multa in domo Dei, sicut sequentia verbi vel prophetiae praesentis ostendunt, et post omnia, quod omnium pessimum est, Christum occiderunt, in quo steterat omne pactum, cujus venturi fide patres justificati sunt. Quid ergo jam holocaustis victimas addunt et carnes comedunt? Ut quid tam male dividunt? Ut quid meliorem pacti partem, id est fidem et omnem justitiam subripuerunt, et partem contemptibiliorem, id est carnes taurorum, fetidumque sanguinem hircorum, Deo nolenti, imo repellenti ingerunt? Nonne totum quod offerunt, irritum fecerunt? Nonne sacrificia eorum, sacrificia sunt Cain, qui, quia male divisit, idcirco Deus ad munera ejus non respexit? (Gen. IV.) Clamat enim in hoc eodem prophetae hujus capitulo adversus istos sanguis nostri Abel, id est Christi, quem occiderunt. In hoc occidendo, ut jam dictum est, maxime pactum omne irritum fecerunt.

“Tu autem, Domine, demonstrasti mihi, et cognovi: tu ostendisti mihi studia eorum, et ego quasi agnus mansuetus, qui portatur ad victimam, et non cognovi quoniam super me cogitaverunt consilia, dicentes: Mittamus lignum in panem ejus, et eradamus eum de terra viventium, et nomen ejus non memoretur amplius. Tu autem, Domine Sabaoth, qui judicas juste, et probas renes et corda, videam ultionem tuam ex eis, tibi enim revelavi causam meam.”

Obstruatur itaque omne os impiorum, quia Deus justus est, ipsi autem injusti sunt, et Deus juste respuit eorum holocaustomata, quibus pactum constituisse falso putaverunt, quia nimis injuste fidem et justitiam, quibus pactum constitutum est, multis sceleribus et tandem cruentatis in Christum manibus abjecerunt.