|
D. Quid est, rogo, quod sola humilitas in duodecim gradus dividitur, et
nulla alia virtus ad hoc quasi minus idonea assumitur?
M. Nonne constitit superius inter nos, sicut humilitatem esse qua in
ipsum itur Deum, ita superbiam qua in ipsum diabolum?
D. Non sum immemor unde admoneor.
M. Scis autem superbiam proclivem scalam exstitisse, qua primus homo a
Deo ad diabolum probatur descendisse. Unde necesse est, si volumus a
diabolo ad Deum ascendere, scalam humilitatis erigere. Sola autem
humilitas, quia probatur secura, de diabolo ad Deum ascendere voluit.
Ideo beatus Benedictus solam humilitatem in duodecim gradus distinguere,
ut haec sola videretur ascendere, quae id secure sola potest facere.
Unde rogo ut omnes monachi admoneantur, ut hanc adipisci prae caeteris
summopere nitantur. Licet enim in ascensu hujus scalae multitudo
virtutum demonstretur, quarum tamen dum quaelibet ibi titubando
ascendere videtur, sola est humilitas, cui securum iter in coelum usque
praebetur. Nec quaelibet aliarum ascendit, nisi cujus manum haec ductrix
apprehendit.
D. Eodem modo ergo necesse est admoneantur ut superbiam prae caeteris
vitare nitantur, quae scribitur sicut omnis peccati initium, ita haec
sola ad hujus scalae sufficit praecipitium; nec quilibet inde
praecipitatur, nisi ejus manu deorsum trahatur. Pede enim superbiae
primum labitur, post ejus manu deorsum trahitur. Ibi enim omnes
ceciderunt, qui iniquitatem fecerunt.
M. Vides ergo cum superbia pes et manus peccati dicatur; pes autem et
manus finis et initium totius corporis videatur, quam terribile monstrum
superbia, omnis peccati initium et finis indicatur, in quo omnis qui
cecidit, prius lapsus monstratur. Unde quia humilitas huic contraria
probatur, merito omnis qui ascendit scalam virtutum, in primo gradu cum
illa associatur, et in summo stans in illa consummatur.
|
|