|
|
“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram.”
|
|
Primum illud quaesitu dignum est, quaenam distantia sit imaginis atque
similitudinis; et deinde clarebit quod non casu, sed pro rationis
intuitu littera sic ordinata sit, ut non diceretur: Faciamus hominem ad
similitudinem et imaginem nostram, sed ad imaginem et similitudinem
nostram. Imago et similitudo hoc differunt, quod imago unius imago est;
similitudo autem nunquam minus quam duorum similitudo est. Est autem
imago Dei Filius ejusdem Dei Patris. Sicut de illo Apostolus, qui est,
inquit, imago Dei invisibilis (Col. I). Imago, inquam, Dei invisibilis
est, Filius aeque invisibilis. Multis tamen modis imago dicitur; est
enim imago hominis vel equi pictura in pariete, vel sculptura in ligno
vel lapide; videtur in puteo imago solis vel lunae. Non sic imago Dei
dicitur Filius, sed ita ut sit, sicut in alio loco dicit Apostolus,
figura substantiae ejus (Hebr, I.), quia videlicet sicut substantia
quaelibet ex conspecta figura sua cognoscitur, sic Deus Pater per Verbum
suum, quod est Filius, cognoscitur. Dicitur tamen et imago hominis
proprietas substantiae ejus, quo sensu illud de primo homine dictum
necessario intelligitur: Vixit autem Adam centum triginta annis,
genuitque filium ad similitudinem et imaginem suam, et vocavit nomen
ejus Seth. (Gen. V). Est ergo filius imago patris. Sanctus autem
Spiritus similitudo Patris et Filii, communis enim bonitas sive charitas
est Patris et Filii. Ergo non recte dici putes potuisse: Faciamus
hominem ad similitudinem et imaginem nostram, quia profecto Filius,
sicut non Patris simul et Spiritus sancti, sed solius Patris Filius est,
sic non Patris et ejusdem Spiritus sancti, sed solius Patris imago est.
Econtra rectissime dictum est, ad imaginem et similitudinem nostram,
quia videlicet Spiritus sanctus sicut Patris et Filii communis bonitas
vel dilectio, sic eorumdem communis similitudo est.
|
|