|
Item unde supra, et quod Spiritus sanctus sit capabilis humanae animae,
quod est proprium divinae substantiae.
Si prudenter verba Domini superius posita advertimus, qui loquens de
Spiritu quem accepturi erant credentes in eum: Si quis sitit, inquit,
veniat et bibat (Joan. VII), etc., veram et perfectam sancti Spiritus
divinitatem in his quoque agnoscimus, de qua nunquam aliquid aridus et
inanis bibit Macedonius, omnesque alii quicunque blasphemando in
Spiritum sanctum aeterni delicti rei convincuntur. Quod ut manifestum
fiat, primo ponendum est illud, de quo nemo dubitat, scilicet potum hunc
non carne, sed spiritu percipi, non ore, sed corde, non palato, sed
ratione discerni. Quod autem bibitur, profecto bibentis interiora
penetrat, suaque subtilitate capabile, crassiora atque ideo sui capacia
complet receptacula. Constat igitur quod Spiritus sanctus humanae animae
capabilis sit, ejusque penetret interiora, utpote quem illa bibit, id
est in interiora suae substantiae recipit. At vero hoc divinae
substantiae proprium est, nihilque aliud humanum vel angelicum potest
penetrare spiritum, praeter ipsius omniumque creatorem Deum, cui
dicitur:
|
“Tu solus nosti corda omnium filiorum hominum (Act. I),”
|
|
hic, inquam, solus implet animam spiritus. Nam quod homo arreptius
daemone plenus dicitur, non sic accipiendum est, ut malignus spiritus
spiritum hominis substantialiter introisse credatur. Uterque enim
creatus est, neuter altero adeo subtilior, ut alter alteri capabilis,
alteriusque capax sit: sed ita plenus daemone quis esse potest, quo modo
mero aut febri interdum non incongrue plenus dicitur. Quod utique
secundum corpus accipitur, quia venas nervosque vel omnes occultos
meatus corporis, non etiam animae substantiam ingressa febris aut
ebrietas, habitantem illic in suis sedibus fatigat animam. Igitur
Spiritus sanctus Deus est, quia capabilis est humano spiritui, sicut jam
dictum est, Christo auctore, qui ad bibendum illum sitientes invitat
animas, quo sensu et illud Apostoli accipimus:
|
“Misit Deus Spiritum Filii sui in corda nostra (Gal. IV),”
|
|
et talia quam plurima.
|
|