VERS. 15, 16.

“Si continuerit aquas,”

scilicet sapientiae suae

“omnia siccabuntur,”

videlicet quia nemo nisi illo dante aqua sapientiae salutaris potabitur (Eccl. XV,).

“Si emiserit eas,”

subaudi per septem sancti Spiritus derivationes,

“subvertent terram,”

id est humanae mentis terrenitatem, et quod mirabile est,

“ubi terra erat, ibi coelos apparere facient, qui gloriam Dei enarrent (Psal. XVIII),”

ut sit unde cognoscatur, qui dixisti, unde cognosces? (Job XI.) Nunc quasi per complexionem repetit quod proposuerat:

“Apud ipsum est fortitudo et sapientia,”

scilicet hic praeposteratum est, quia supra dixerat:

“Apud ipsum est sapientia et fortitudo,”

nunc ait,

“fortitudo et sapientia,”

videlicet quia supra innuit, quod ea quae prius docuit post exiget in fortitudine judicii. Hic demonstrat quod prius reprobos destruet in fortitudine judicii, et post electis plenitudinem sapientiae perficiet in luce suae visionis. Quod nunc latius de utroque, id est de fortitudine et sapientia disserit.

“Ipse novit,”

id est deprehendit.

“decipientem,”

et tamen decipere permittit, juste, ut semper de malo proruat in pejus, juxta illud:

“Qui nocet, noceat adhuc (Apoc. XXII, 11).”

“Et eum qui decipitur,”

scilicet novit, et tamen decipi permittit, nihilominus juste, ut quia saepe faciunt mala quae sciunt, cadant etiam in mala quae nesciunt. De fortitudine simul et sapientia dicturus, praemisit a sapientia incipiens, causa exercendae fortitudinis, quae hoc modo cum eadem sapientia exeritur.