CAPUT XV. Item de eodem Spiritus sancti judicio, cum illa Apostoli sententia:

“Voluntarie enim peccantibus nobis post acceptam notitiam veritatis, jam non relinquitur hostia pro peccatis.”

Usque illuc patientia et mansuetudo Agni, quam columba significaverat circa vos, o oves domus Israel, ad quos missus venerat, unde et dicebat:

“Non sum missus nisi ad oves quae perierant domus Israel (Matth. XV).”

Ex tunc vobis peccantibus peccatum vestrum in spiritu blasphemiae reputatur, quod neque in hoc saeculo, neque in futuro remittatur. Jam enim non est vobis hostia, quippe quibus Filius Dei, cum esset agnus, in leonem conversus est, et Spiritus sanctus, qui ut columba visus fuerat, quasi ignis demonstratus est, quia non per ignorantiam delinquitis, sed voluntarie peccatis subversi et proprio judicio condemnati. Hinc est illud Apostoli:

“Voluntarie enim peccantibus nobis post acceptam notitiam veritatis, jam non relinquitur pro peccatis hostia, terribilis autem quaedam exspectatio judicii et ignis aemulatio, quae consumptura est adversarios (Hebr. X).”

Quomodo nobis, scilicet natura Judaeis non relinquitur hostia pro peccatis, si voluntarie peccamus, id est, si vocem ejus audientes, et ex Scripturis eum cognoscentes, corda nostra obdurare voluerimus? Nimirum taliter, ut nec hostia, sive sacrificium, nec locus sive templum remaneat, in quo sacrificetur. Sic enim et Danieli praemonstratum fuerat:

“Occidetur Christus, et non erit ejus populus, qui cum negaturus est, et civitatem et sanctuarium dissipabit populus cum duce venturo, subauditur Vespasiano sive Tito, et finis ejus vastitas, et post finem belli statuta desolatio (Dan. IX).”

Et deficiet hostia sive sacrificium, et in templo erit abominatio desolationis, et usque ad consummationem et finem perseverabit desolatio (Luc. XV). Ecce quomodo jam non relinquitur hostia pro peccatis voluntarie peccantibus, id est, dedicationem istam odientibus, et sacrificium unicum, quod in ea celebratur secundum evangelicam similitudinem illius senioris fratris, qui sciens intus celebrari convivium pro junioris fratris reversione, voluntarie foris stabat et nolebat introire. Quae autem est illa quae adhuc superest terribilis exspectatio judicii, et ignis aemulatio, quae consumptura est adversarios? Non enim sola est illis poena, quam receperunt jam in hoc saeculo, cadentes in ore gladii, et in omnes gentes ducti captivi. Quae ergo illa est?

“Ignis, ait ipse Dominus, succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima (Deut. XXXII).”

Haec eadem sententia est duplicis poenae in hoc dicto:

“Non remittetur ei neque in hoc saeculo, neque in futuro;”

et juste, quia non habet excusationem de peccato suo quis voluntarie, id est, scienter peccans, et, ut ait Apostolus, Filium Dei conculcans, et sanguinem testamenti pollutum dicens, et spiritui gratiae contumeliam faciens (Hebr. VI).