|
O sapientia Dei, quae aperuisti os muti et linguas infantium fecisti
disertas (Sap. X): ego quondam mutus et infans, nunc autem ore aperto et
lingua pene diserta te magnificans, tibique de auro tuo ac de gemmis
tuis quamdam quasi regiam gloriae et honoris facere adorsus coronam,
semper quidem multum, nunc autem maxime tua juvari cupio dispositione,
atque opitulatione. Non enim nunc ita, ut hactenus uni tantum intentus
sum operi, neque debitor unius tantum debiti, sed circumventus, quasi a
duobus feneratoribus magnis et avaris, omittere non valeo quin ambobus
satisfaciam, cupiens esse fidelis. Alter eorum est angelus, id est,
praesul Agrippinensis Ecclesiae, cui me, ut credo, tu per
misericordissimam providentiam, in tempore persecutionis, tanquam patri
filium adoptivum commisisti: alter vero, paterfamilias domus tuae,
scilicet, coenobii Sigebergensis, cui nequeo dicere quantum debitor sim.
Hic mihi primus suaserat hoc opus ingredi, titulatum De gloria et honore
Filii hominis, cum ille alter, et major amicus, vehementer studii nostri
bona opinione sive experimento delectatus, jussit atque rogavit, et
utroque modo, scilicet jubendo atque rogando, compulit, quatenus in
libros Regum totum cor meum cum tua, Domine, gratia converterem, et
quantumcunque possem, te adjuvante, magnum et, ut sibi videbatur, utile
opus inciperem, et de tuo adjutorio ad perficiendum nunquam desperarem.
Quid ego inter istos animo pene diviso facerem? Resultarem pertinaciter
patri et pontifici? At ille non solum sic jubebat, verumetiam
supplicabat aliquandiu recusanti, ut si non paruissem, mihi ipsi viderer
pietati rebellis. Relinquerem hoc opus, quod jam incoeperam, rogatu, ut
jam dictum est inferioris amici? At ille tanto circa istud angebatur
sancti desiderii ardore, ut videns necessitatem meam, quod non possem
majori et digniori denegare, aspiciensque hoc opus, quantum hactenus
scriptum fuerat, diceret hoc solum:
|
“Doleo superte, doleo super te,”
|
|
codicem aspiciens, quem aegre ferebat imperfectum remanere. Igitur
necessitate compulsus, dimidium cordis mei uni, et dimidium cordis mei
praebui alteri, totum autem, o Sapientia, tibi praebere optavi, dicenti,
|
“Praebe, fili, cor tuum mihi (Prov. XXIII).”
|
|
Credens quippe et sciens omnia possibilia credenti (Marc. IX), ecce ita
me charitati impendi, ut uno eodemque tempore circumsedentes duo calamum
in mente mea tinguant notarii. Unde fit ut, si quid bene dictum fuerit,
tibi totum imputetur: si quid autem minus bene sonuerit, necessitati
digne condonetur.
|
|