CAPUT 5

“Beatus qui legit et qui audit verba prophetiae hujus, et servat ea quae in ea scripta sunt. Tempus enim prope est.”

Conscius sibimet quae vel qualia viderit, quas poenas malorum, quae praemia bonorum haec Apocalypsis Jesu Christi palam sibi fecerit, competenter exclamat, ore grandi atque intentione vehementi, beatum illum esse veraciter dicens, qui ea quae hic scripta sunt, verbi gratia, septem tubas admirabiles in hac prophetia contonantes audiens, aut si litteras novit [illa] legens observaverit, seque vigilanter ad illam quae canit in dic judicii archangeli, tubam Dei, tubam novissimam praeparaverit. Sic legislator Moyses, cum de longinquo, videlicet multo antiquior quam iste, beatitudinem sanctorum prospiceret, partimque par aenigma praediceret, repente exclamavit:

“Beatus es tu, Israel, quis similis tui, popule, qui salvaris?”

(Deut. XXXIII.) Tanta quippe tamque horrenda pravorum damnatio; tanta tamque horrenda justorum glorificatio est, ut merito spectator exclamet, et exclamando spiritus significet quod loquendo explicare lingua non potest; tunc maxime, quia tempus prope est, et quando [quia] adsit, quando novissima tuba canat, incertum est, praevideri non potest. Sane verba prophetiae hujus, cum dicit, omnimodam prophetiam hic intelligere vel exspectare debemus, id est, trium temporum, praeteriti, praesentis et futuri. Sic enim et ante nos dictum, et verum est, quia prophetiae tempora tria sunt, scilicet praeteritum, praesens, et futurum. Prophetia de futuro est:

“Ecce virgo concipiet, et pariet filium (Isa. VII).”

Prophetia de praeterito est:

“In principio creavit Deus coelum et terram (Gen. I).”

De illo enim tempore dixit homo, quando non erat homo. Prophetia de praesenti est, quam apostolus Paulus, dicit:

“Si autem omnes prophetent, intret autem quis infidelis vel idiota, convincitur ab omnibus, dijudicatur ab omnibus, occulta cordis ejus manifesta sunt, et ita cadens in faciem adorabit Dominum pronuntians quod vere in nobis sit Deus (I Cor. XIV).”

Cum ergo dicitur, occulta cordis ejus manifesta fiunt; profecto monstratur quia per hunc modum prophetiae spiritus non praedicit quod futurum est, sed ostendit quod est. Sed sciendum est quod in duobus temporibus prophetia etymologiam perdit, quia, cum ideo prophetia dicta sit, quod futura praedicat, quando de praeterito vel praesenti loquitur, rationem sui nominis amittit, quoniam non prophetatur quod futurum est, sed vel ea memorat quae transacta sunt vel ea quae sunt. Horum omnium temporum, sive de omnibus his temporibus, scilicet de praeterito, de praesenti et de futuro, haec prophetia contexitur, quia videlicet qualis fuisset, qualis tunc esset, qualis futurus esset Ecclesiae status, hac Apocalypsi revelavit huic dilecto suo Jesus Christus, sicut ex ipsa serie mirabili, eodem Jesu Christo dante, cognoscere potest lector, sive auditor beatus. Promissae ergo beatitudinus spe, ad legendam hanc prophetiam duce Jesu Christo ingrediamur; et legentes pariter audiamus, foris legendo litteram, intus audiendo mysteria quae sapientibus et prudentibus abscondit, Pater revelat parvulis, illam apponentibus aurem (Matth. XI), quam haec ipsa prophetia saepius requirit, cum dicit:

“Qui habet aurem audiendi, audiat, quid Spiritus dicat Ecclesiis (Apoc. III).”

Quae enim hactenus dicta sunt, idcirco dicta sunt ut ejusmodi aurem nos habere vel quaerere persuadeant, scilicet attentam, docilem ac benevolam, quod doctorum ingenia saecularium in exordiis suis competenter facere non parva intentione laborant. Nam dicendo:

“Apocalypsis Jesu Christi, quam dedit illi Deus palam facere servis suis, quae oportet fieri cito,”

attentionem audientis exigit, utpote qui de rebus magnis et cito futuris sese locuturum promittit. Docilem vero reddere intendit dicendo, et significavit. Per hoc enim innuit, sub nominum sive imaginum figuris coelestia debere mysteria requiri. Benevolum esse cupit, cum dicit de sua persona,

“qui testimonium perhibuit Verbo Dei, et testimonium Jesu Christi quaecunque vidit.”

Multam quippe ex nobis meretur benevolentiam persona talis,

“quae testimonium perhibuit Verbo Dei, et testimonium Jesu Christi quaecunque vidit.”

Multa res ipsa, cujus fructus legentibus, audientibus atque observantibus beatitudo est.