|
Primitias frugum terrae (Deut. XXIII) quam Dominus dedit mihi, nunc
offero secundum praeceptum sanctae ac mysticae legis, dum praesens
opusculum, quod de divinis scripseram officiis, diu expetitum mitto
tibi, Cuno pater mi, hactenus abbas coenobii Segebergensis, nunc autem,
adaucta super te Domini gratia, pontifex Ecclesiae Ratisponensis.
Primitiae namque sunt istae cunctorum operum, quae mihi a Domino
provenisse gavisus es, et libenter legisti, non dubitans ea commendare,
et testificari, quod veraciter sint fruges terrae quam Dominus dedit, id
est, veri sensus sanctae Scripturae, quam Spiritus sanctus condidit (II
Petr. I). Multa eorumdem operum tuo nomine attitulavi, nonnulla nomine
Domini Coloniensis archiepiscopi Friderici. Hoc autem quod primum erat,
et alia pauca sine splendore cujusquam tituli dimiseram, ut ipse nosti.
Itaque primitias quidem frugum obtuleram, et dimiseram eas in conspectu
Domini Dei, et, adorato Domino, epulabar in Scripturis, juxta quod
ibidem protinus lex sancta dicit: Et, adorato Domino Deo tuo epulaberis
in omnibus bonis, quae Dominus Deus tuus dederit tibi (Deut. XXVI). Sed
primitias istas sub nullius obtuleram praesentia sacerdotis, cum lex hoc
modo fieri decreverit. Tolles de cunctis frugibus tuis primitias, et
pones in cartallo, pergesque ad locum, quem Dominus Deus tuus elegerit,
ut ibi invocetur nomen ejus, accedesque ad sacerdotem, qui fuerit in
diebus illis, et dices ad eum: Profiteor hodie coram Domino Deo tuo,
quod ingressus sim terram, pro qua juravit patribus nostris, ut daret
eam nobis (ibid.); suscipiensque sacerdos cartallum de manu ejus, ponet
ante altare Domini Dei tui (Num. XXXIV; Psal. LXXVII). Cur non secundum
ritum hunc mysticum ad sacerdotem accesserim, dicam: Nondum alicui notus
pontifici, et sacerdos qui erat in deibus illis non curaret, neque
admitteret me ad professionem hujusmodi; neque crederet saltem, quod
mihi exiguo sorte divisum fuisset quidquam de terra ista intra tribus
Israel, in funiculo distributionis. Ego autem sciebam quod neque Moyses
neque sacerdotes, sed solus Jesus sorte divisisset terram trans Jordanem
tribus Israel (Josue XV), et proinde de sacerdotum patrocinio non multum
curans, tenebam cartallum, et primitias frugum hujusmodi congerebam, et
ponebam ante altare Domini Dei, habebam enim intentionem hanc, et
desiderium hoc, ut placeret oblatio mea in conspectu Domini. Audiebam
interea tale quidpiam, quod me recordare faceret illius ex historia
veteri, quod cum locutus fuisset Dominus ad Moysen dicens: Loquere
filiis Israel, ut tollant mihi primitias ab omni homine, qui offert
ultroneus, accipietis eas (Exod. XXV), et illi certatim offerrent,
venerunt artifices et dixerunt Moysi: Plus offert populus quam
necessarium est, oblata sufficiunt et superabundant (Exod. XXXV, XXXVI).
Simile huic audiebam, quia dicebatur adversum me: Iste scribit quod
necessarium non est. Sancti scripserunt, sanctorum scripta sufficiunt et
superabundant, non sufficimus legere quae sancti scripserunt, nedum haec
quae isti ignoti sine auctoritate de corde suo scribunt. Haec et alia
multo graviora surda aure praeteriens, ut totus eram possessus ab ea
quae me tacere non sinebat, dilectione Verbi Dei, et primitias istas et
alia nonnulla in cartallo meo congessi, donec venires tu amicus et
patronus fidelis, per quem ego innotescerem sacerdoti Domini Ecclesiae
Agrippinensi. Ecce autem tu, sacerdos, gratuita vocatione Domini, tu
pontifex factus ex spontanea electione cleri et populi, ad quem cum
primitiis, imo et cum cunctis frugibus hujusmodi fiducialiter accedam et
dicam: Profiteor hodie coram Domino Deo tuo, quod ingressus sim terram,
pro qua juravit patribus nostris, ut daret eam nobis (Deut. XXVI). Scio
enim quod professionem istam libenter accipias, ut dicam, quia Dominus
Jesus, qui populo suo traducto per aquas Jordanis, sorte divisit terram
in funiculo distributionis, id est qui credentibus et justificatis
gratia ipsius per lavacrum regenerationis et renovationis Spiritus
sancti (Tit. III) divisiones gratiarum distribuit, meam quoque
parvitatem in eadem distributione cognovit secundum funiculum hunc (I
Cor. XII), quem exprimens Evangelista: Tunc, inquit, aperuit illis
sensum, ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV). Parum dixi quod
libenter accipias professionem hujusmodi, imo et hoc veraciter dicere
possum, quia nimis, et plus quam vellem insistens, etiam me adjurasti,
ut non contentus dixisse tibi, scriberem quoque, qualiter in hanc terrae
optimae partem ingressus sim, cui adjuramento cur obedire necdum ausus
sim, Deus scit, et tu mihi conscius, ex parte nosti . Suscipies ergo, o
sacerdos Domini, cartallum de manu mea, et pones ante altare Domini,
majori cum auctoritate quam hactenus feceris, et ego loquar in conspectu
Domini, quoties vel tu, vel aliquis exemplo tuo, scripta nostra relegere
dignatus fuerit, tanquam fruges terrae quam Dominus dedit, cui Dominus
benedixit. Sunt autem praesentium primitiarum libelli XII et deinde
caeterorum, quaecunque obtuli, numerum subscribere curavi.
Commentariorum in Job librorum X abbreviatum ex abundantia sensuum atque
dictorum beati Gregorii. Tractatus in Evangelium Joannis librorum XIV.
Opus de operibus sanctae et individuae Trinitatis librorum XLII. Opus in
Apocalypsin Joannis librorum XII. Opus in XII minores Prophetas librorum
XXX. Opusculum de victoria Verbi Dei (quod pene tuum proprium est)
librorum XII [XIII]. Et opus de gloria et honore Filii hominis secundum
Evangelium Matthaei, in quod tu more tuo me impulisti. Et opus ex libris
Regum, de glorioso rege David, in quod me Dominus meus Coloniensis
archipraesul vehementer impulit, quorum in altero usque ad octavum, in
altero usque ad undecimum librum processi , in quibus nunc teneor, quae
cum vita comite, perfecero, dimittam et ista per manum tuam in conspectu
Domini, et adorato Domino epulabor in omnibus bonis, quae dederit mihi.
Opusculum quoque in Canticis canticorum VII libellis explicui, quod tu
tanto libentius legisti, quanto fidelius ac devotius beatam Virginem
Mariam, dilecti Filii Dei Genitricem diligis, cujus honori idem opus
totum dedicari studui. Haec commemorans plurimum congratulor tibi quod
aliquem jam fructum perceperis magnae dilectionis, quia Verbum Dei te
semper dilexisse et diligere optime novi. Hoc verbum flamma tua est, lux
tua est, et hoc habens in corde et in ore tuo, lucerna tu es quam Deus,
qui accendit, non solum absconditam esse noluit, verum etiam majore quam
eras in domo majus super candelabrum quam steterat, poni ac lucere
voluit (Matth. V). Nec dubito, quin omnis simplex oculus te videns,
congaudeat propter lucem verbi, quae ex ore tuo radiat, credo tanto
abundantius, quanto plures in domo sunt, in qua lucem hujuscemodi
ministrare debes. Ego praecipue exsultare debeo in lumine tuo. Nec vero
ad horam exsultare volo, aut debeo in hoc lumine tuo, sed in
exsultationem sempiternam tendo, quo et te tendere scio. In hoc est enim
vera exsultatio, non quia ditior, aut gloriosior factus es in hoc
saeculo, sed quia divitiarum praesentium et hujus gloriae cumulus atque
perfectio manet in coelo, dum divitiae praesentes manum implent ad
faciendam eleemosynam, cupienti thesaurizare in coelo (Matth. VI). Et
gloria praesens, quoniam secundum Deum est, materia fit amplioris
dilectionis, et gratiarum actionis, quia misericordiam hanc socia
roborat veritatis spes, juxta illud: Misericordia et veritas praecedent
faciem tuam, Domine, misericordia te hic exaltavit (Psal. LXXXVIII).
Veritas illic te beatum faciet, scientem nunc, et perfectius sciturum
tunc sanctorum jubilationem, de quibus ita dictum est: Domine, in lumine
vultus tui ambulabunt, et in nomine tuo exsultabunt tota die, et in
justitia tua exaltabuntur (ibid.)
|
|