VERS. 9.

“Sternutatio, inquit, ejus splendor ignis,”

id est extrema commotio, qua damnatum hominem ingreditur, multis prodigiis quasi quodam ignis lumine resplendebit. Et quemadmodum in sternutatione inflatio a pectore exsurgens, porosque apertos ad emanandum non inveniens cerebrum tangit, moxque per nares exiens totum caput concutit: sic ille homo peccati dignitate praesentis saeculi inflatus, dum quantum appetit contra justos praevalere nititur, quasi Satanae cerebrum, id est, sensum elatum in fine mundi arctius percutit, et turbato capite, id est, illo qui in se habitat universae iniquitatis auctore, quasi per nares egreditur, dum tota superbia ejus apertis malitiae flatibus cum claritate miraculorum quasi cum splendore ignis demonstratur.

“Et oculi ejus,”

inquit, id est consiliarii vel provisores ejus, scilicet antichristi;

“oculi, inquam, ejus,”

id est, potentes saeculi, qui adhaerebunt illi,

“ut palpebrae diluculi,”

id est, simulantes se esse nuntios verae lucis, quia videlicet fidem quam in Christo inveniunt quasi erroris esse noctem afferunt, et venerationem antichristi verum esse mane pollicentur.