|
Nam sive angelus sive homo, quandiu aliquod accidens admittit ab
essentiali bono aversus, tandiu a semetipso operatur; verbi gratia: cum
dicit malum bonum, et bonum malum, cum inique judicat, condemnans justum
et justificans impium, unde enim haec nisi a semetipso facit, cum in
essentia rerum aliter sit (Isa. V)? Et haec quidem et caetera hujusmodi
homo, si multum est justus, cum possit facere non vult; si autem parum
justus est vel ad justitiam nunc primum dispositus, nec adhuc ejusdem
justitiae habitum indutus; parum, inquam, justus si est, facere non
audet, Deus autem sicut nulli vitio nullisque omnino accidentibus
subjacet, ita summe justus tale quid omnino facere non potest. Igitur
cum dico:
|
“Non possum ego a meipso facere quidquam,”
|
|
tale est ac si dicam: Non possum facere quidquam iniquum, non possum
pervertere aut supplantare judicium. Sed quid?
id est, secundum causae judicandae meritum, vel rei quae judicatur,
essentiam judico ac proinde cum in judicando nihil a meipso faciam,
judicium meum verum est, videlicet dum, ut praedixi, me judicium
faciente, procedent ex monumentis,
|
“qui bona fecerunt, in resurrectionem vitae, qui vero mala egerunt, in
resurrectionem judicii.”
|
|
Proinde quicunque bona agit, sive ille Judaeus sive gentilis sit, non
vereatur quod me judicante, a meipso quidquam procedat in resurrectionem
judicii; et quicunque mala agit, nihilominus, sive ille Judaeus sive
gentilis sit, non se decipiat inani spe, quod me quidquam a meipso
faciente procedat in resurrectionem vitae,
|
“quia non quaero voluntatem meam, sed voluntatem ejus qui misit me.”
|
|
Sicut nunc, quando videns miseram civitatem Jerusalem, fleo super illam
humano affectu (Luc. XVI), nec tamen quaero voluntatem meam, ut propter
fletum meum ab illa mali dies avertantur, sed
Clamor enim illorum, vehementior clamore Sodomorum (Gen. XVIII; Math.
XI), ascendit ad me, et idcirco magis attendo quid justitiae debeatur,
quam quid meus humanus velit aut defleat affectus, sic in illa
processione mortuorum ex monumentis, non quaeram voluntatem meam, sed
voluntatem ejus qui misit me, id est, non condescensionem sequor naturae
humanae, sed rectitudinem teneo divinae justitiae. Igitur apud animos
eorum, qui hanc evangelicam lectionem sapienter legunt vel audiunt,
confutata falsitas et confirmata veritas est. Unde consentit ratio,
judicat fides, ut Patre operante usque modo, qui nulla Sabbatorum lege
tenetur, ipso quoque Filius licenter et potenter operetur, qui a
semetipso quidquam facere non potest, qui malum quid vel injustum
admittere non potest. Unum adhuc superest magnae oratrici sapientiae
Dei, quae nobis et propter nos verba facit nobis, et propter nos artem
adversus artem componit, ut habeat veritas fidei sanum non sine arte
sermonem, adversus artificis mendacii loquacitatem. Unum, inquam, adhuc
superest, id est; conclusio vel epilogus, qui et protinus sequitur per
amplificationem rei, illustrandae veritatis et adaugendi Judaici
criminis causa sequitur
|
|