|
Immisit ergo Dominus soporem in Adam. Cumque obdormisset, tulit unam de
costis ejus, et replevit carnem pro ea. Et aedificavit costam quam
tulerat Dominus de Adam in mulierem, et adduxit eam ad Adam. Ergo,
inquit, quia non erat bonum esse hominem solum, adduciis autem cunctis
animantibus ad Adam, ipso perspiciente non inveniebatur illi adjutor
similis ejus, idcirco quasi recurrit creator ad operosum omnipotentiae
suae verbum, dicendo: Faciamus ei adjutorium. Sopor utique quem Dominus
Deus immisit, non vigilias rationis claudere debuit, sed, obturatis
quinque sensibus corporis, sensum mentis liberum reliquit, ut scire
posset quid erga se ageret omnium artifex sapientia Dei. Unde et
postmodum, mulier sibi adducta, dicere potuit: Hoc nunc os ex ossibus
meis, et caro de carne mea. Fortassis idcirco Septuaginta pro verbo
ardema, quod apud Hebraeos profundum soporem significat, extasin, id
est, excessum mentis transtulerunt.
Quid autem hoc sibi vult, quod cum posset mulierem aeque ut virum
formare de limo terrae, maluit costam viro subducere, eamque in mulierem
aedificare? Quid, inquam, hoc voluit, nisi ut firmam et insolubilem
debere esse ostenderet unici conjugii charitatem? Proinde cum a
Pharisaeis tentaretur Dominus de dimittenda uxore dicentibus, quia
Moyses mandavit nobis librum repudii, respondens ait: Non legistis quia
qui fecit hominem ab initio, masculum et feminam fecit eos, et dixit:
Propter hoc dimittet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae, et
erunt duo in carne una? Itaque jam non sunt duo, sed una caro. Quod ergo
Deus conjunxit, homo non separet (Matth. XIX). Et iterum dixit
discipulis suis. Quicunque dimiserit uxorem suam, et aliam duxerit,
adulterium committit super eam. Et si uxor dimiserit virum suum, et alii
nupserit, maechabitur (Marc. X). Non ergo, o conjuges, mandatum novum
scriptum est vobis, dum praecepit Dominus vel apostolus ejus (I Cor.
VII), mulierem a viro non discedere, non, inquam, mandatum novum
scriptum est vobis, sed mandatum vetus, quod ab initio audistis. Ecce
enim vetus ab intio conjugii constituta rationabilis, imo et naturalis
causa mandati. Ecce, inquam, quia non undecunque, sed de costa viri
fecit viro auctor conjugii Deus adjutorium hujusmodi. Nunquid absque
injuria factoris suis vir costam suam abjicere poterit? Si caecus, si
claudus, si vel parvo vel grandi, vel torvo naso, si fracto pede vel
manu, si gibbus, si lippus, vel quamlibet ejusmodi habens maculam, non
accedet ad ministerium Domini secundum mandatum legis (Levit. XXI),
quanto magis qui costam integram corpori violenter exemit vel abjecit,
merito ab altari, imo et a communione totius Ecclesiae Dei debet arceri?
Etenim mox ut pro adjutorio hujusmodi quilibet vir, quamlibet mulierem
assumpserit, mediante fide et testimonio ejus, qui hanc mulierem ad hunc
virum adduxit, costa ejus est, os ex ossibus ejus, et caro de carne ejus
est. Igitur si illam ultro reliquerit pro qualicunque causa, excepta
causa fornicationis, jam apud Deum vir non erit, nec pro integro corpore
reputabitur, quia videlicet una est costa mutilatum: costa, inquam, non
qualicunque, sed bene aedificata, diminutum est corpus. Item et mulier,
si virum reliquerit, jam apud Deum in numero non erit, quia non corpus
integrum, vel tota caro, sed pars esse convincitur ex lege conditionis,
quia de viro sumpta probatur.
|
|