|
Si simplicem hujus historiae sensum obtinere placet, nec alium
requirimus, praeclarissimum sane exemplar patientiae nobis in hac
suppeditari invenimus. At si paulo altius secundum anagogen hanc ipsam
repetere animus est, non tam patientiae exemplar, quam et sententiam
huic materiae aptissimam in eadem latere videbimus. Job quippe qui de
stirpe Nachor fratris. Abrahae oriundus fuit, typum Christi gessit.
Sicut enim Job ulcere pessimo percussus in sterquilinio sedit, testaque
saniem rasit sic et Christus, ulcere pessimo percussus est, quando juxta
sapientis testimonium dicebant impii, quorum utique corda possidebat
Satan, Morte turpissima condemnemus eum (Sap. II). Et illum quidem
percussit, simplicitati et rectitudini innocentis ac timentis Deum
invidens, hunc autem percuti fecit, tormenta, quae ex ejus praesentia
patiebatur, ferre non sustinens, quod multoties confessus est. Verbi
gratia, cum diceret per os hominis, cui totam immiserat legionem: Quid
mihi et tibi, Jesu Fili Dei summi? Ad juro te per Deum, ne me torqueas
(Marc. V). Amplius enim Satan in isto urgebatur, magis in isto quam in
illo ad judicium disceptationemque vocabatur. Illic enim interrogatus a
Domino: Unde venis? (Job II). Respondit: Semel et iterum circuivi terram
et perambulavi eam, non exigebatur judicium, non erat qui diceret: Nunc
judicium fit, mundi nunc ejicietur foras, o circuitor mundi et
perambulator terrae Satan. Non, inquam, erat, qui haec diceret, idcirco
gloriabatur quod nullo fortiore superveniente vacaret sibi victori
circuire terram et perambulare eam. Hic autem erat qui diceret: Nunc
judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan.
XII). Igitur cum hic dolens, qui quondam dives, et vere rex sedebat
circumstante angelorum exercitu, extra portam ejectus, morte esset
turpissima percussus, 249 quasi leprosus reputatus revera sedebat Job in
sterquilinio, sanie coopertus: nam Dominus posuerat in eo iniquitates
omnium nostrum (Isa. LIII). Verum easdem iniquitates nostras, omnemque
corruptionem, et ipsam mortalitatem nostram per virtutem resurrectionis
erasurus erat. Et idcirco recte dictum est quia Job testa saniem radebat
(Job II). Testa quippe prius molle lutum, post autem igne coquente
solidum factum, caro est Christi prius passibilis, atque mortalis,
utpote nostrum lutum, post autem per ignem passionis, sic in
resurrectionem solidata, ut morte, aut ulla corruptione jam non solvatur
in aeternum.
|
|