CAPUT VIII.

Non contra vos invehor, o clerici, decus et munimen Christiani populi, sed ei loquor quem audivi, quem expertus sum nimis fastidire et adversari ordinem vel habitum monachicum, Quid, rogo, est monachum desiderio clericatus, ut ait beatus Hieronymus, titillari, nisi sacris ordinibus altaris velle fungi, amore et delectatione servitii divini, servitii singularis, quod est conficere corpus et sanguinem Domini, et in Ecclesia praedicare verbum Dei? Quid enim putas esse clericatum, nisi sanctuarii sive altaris sacrum ministerium? Sed tu solam pellem attendis exteriorem, qua vulgus bovinis, ut aiunt, oculis, clericum, monachumque discernit. Alioquin si ubi debes cultum exteriorem attendis, quando vel ubi agimus officium clerici, quae est distinctio nostri? Eisdem insignibus ordinater episcopus me atque te vestivit. An putas quod clericatus et monachatus opposita sint, et in eodem simul esse non possint? Imo tuus animus monacho stat oppositus, et idcirco illa sic aspicis tanquam opposita. At illa socialia sunt et amica, alterumque ornatur altero, ut ait beatus Hieronymus. In monachis et in clericis ineptias erubescimus, quorum et sacerdotium proposito, et propositum ornatur sacerdotio. Si quis abbas, ait beatus Benedictus (cap. 62), sibi presbyterum vel diaconum ordinari petierit, de suis eligat, qui dignus sit sacerdotio fungi. Ordinatus autem, sciat se multo magis disciplinae regulari subditum, nec occasione sacerdotii obliviscatur Regulae obedientiam et disciplinam, sed magis ac magis in Domino proficiat, locumque illum semper attendat, quo ingressus est in monasterium, praeter officium altaris. Claret itaque tibi quoque quamvis nolenti, qualiter intelligere debeas voluntatem scriptoris, scilicet beati Hieronymi, qui a scripto volebas argumentari, quod monachus licite posset in tuum clericatum, sive habitum, velut in altiorem gradum promoveri.