CAPUT XXIX. Laudabilem esse devotionem David, qua domum Domino aedificare voluit, et quod nemo dignam Domino domum aedificare potuerit, nisi solus Christus.

(II REG. CAP. VII.)

“Factum est autem cum sedisset in domo sua rex, et Dominus dedisset ei requiem undique ab universis inimicis suis, dixit ad Nathan prophetam: Videsne quod ego habitem in domo cedrina, et arca Dei posita sit in medio pellium,”

etc. Haec digne et laudabiliter dixit, ut non ingratus, ut aequus ponderator, vel aestimator dignitatis vel beneficiorum Dei. Nec vero casu vel frustra, sed nutu Dei haec illi in mentem cogitatio venit, ut videlicet per hanc occasionem bene praeparata mente ac devoti cordis apertis januis, repromissionem digne acciperet Domini sui Filii sui, Christi regis aeterni, qui solus sciret ac posset domum aedificare ad habitandum Deo viventi. Porro Nathan dicendo:

“Omne quod est in corde tuo, vade et fac quia Deus tecum est,”

ex se non ex sermone Dei locutus est. Illud vero quod sequitur:

“Haec dicit Dominus: Nunquid tu aedificabis mihi domum,”

etc., ex sermone Domini dixit. Itaque jam nunc dulcissimum praesentis loci mysterium ingrediamur, et ad laudem Christi Filii Dei cujus hic repromissio est, misericordias Domini in aeternum cantandas digno fidei auditu suspiciamus. Primumque est, ut in David sanctos vel justos omnes aeque perpendamus, qui fuerunt ab initio usque ad adventum Christi Filii Dei, quos quia cuncti peccato obnoxii fuerunt, non potuisse constat aedificare domum nomini Domini. In Salomone autem eumdem Christum Dei Filium, quem quia

“peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (I Petr. II),”

domum aedificasse confitemur, scilicet Ecclesiam Dei viventis de sanguine suo, quem fudit pro nobis, et de Spiritu suo sancto quem dedit nobis.