|
|
“Ne tradas servum domino, qui ad te confugerit,”
|
|
id est eum qui ad se conversus fuerit non relinquat diabolo, et quomodo
hoc observare debeat Ecclesia.
Non tradas servum domino suo, qui ad te confugerit. Habitabit tecum in
loco qui ei placuerit, et in una urbium tuarum requiescet, nec
contristes eum. Ut interim sensum spiritualem continuemus, huic capitulo
illud Evangelii dictum consentit: Omne quod dat mihi Pater, ad me
veniet, et eum qui venit ad me non ejiciam foras. (Joan. VI). Eum,
inquit, qui venit ad me, sive servum sive liberum, id est sive gentilem,
sive Judaeum, non ejiciam foras. Nam servus tot dominorum, quot cultor
daemoniorum, gentilis erat populus, liber autem Judaicus sibi videbatur.
Sed et singuli hominum, quot vitiorum vel peccatorum tot sunt servi
dominorum, quia omnis qui facit peccatum servus est peccati (Joan.
VIII), propter quod et non manet in domo in aeternum (ibid.). At ille
liberator, eum qui venit ad se, non ejicit foras, ut jam dictum est, id
est convertentium se ab errore vitae suae nullum a sua repellit gratia,
sive ille Judaeus, sive gentilis sit, sive masculus, sive femina, sive
barbarus, sive scytha (Gal. III); igitur et hoc modo legem adimplet, non
tradendo servum domino, qui ad se conversus fuerit, non relinquendo
diabolo, cui hactenus servivit. Quod postulans Psalmista dicit: Non
tradas me, Domine, a desiderio meo peccatori (Psal. CXXX). Tu ergo,
quicunque es, consecretalis ejus qui legem dedit, quicunque in domo
ejus, quae est sancta Ecclesia, sanctae libertatis officia suscepisti,
non tradas servum domino suo, qui ad te confugerit, id est peccata sua
confitentem, et ea relinquere volentem, ne in desperationem abigas,
qualecunque crimen vel quantumcunque admiserit: Nec contristes eam, imo
consolare juxta Apostolum, ne abundantiori tristitia absorbeatur. (II
Cor. II). Habitabit tecum in loco qui ei placuerit, et in una urbium
tuarum requiescet, id est in quocunque proposito vel ordine devoverit
suam usque ad finem poenitentiam aget. Caeterum juxta sensum litteralem,
hoc praeceptum sancta Christi Ecclesia sic observat ut, secundum
canonicam auctoritatem, Judaeorum sive paganorum mancipia, semel ad
ipsam fugientia nunquam quibuslibet suasionibus reddere debeat. Sancitum
quippe est lege canonica, ut si quilibet Judaeorum aut paganorum servus
ad venerabilia loca fidei causa confugerit, nullatanus eum patiamur
praejudicium sustinere. Sed sive olim Christianus, sive nunc fuerit
baptizandus, sine ullo Christianorum pauperum damno, religioso
Ecclesiasticae pietatis patrocinio in libertatem omnibus modis
defendatur.
|
|