CAPUT XIX. Tria esse, scilicet fidem, spem, charitatem, per quae homo perducitur ad similitudinem Dei, juxta propositum ejus dicentis:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram,”

et secundum haec tria fecisse Salomonem tres libros, Parabolas, Ecclesiasten, Cantica canticorum.

Tria sunt per quae perducitur homo ad Dei similitudinem, juxta propositum ejus dicentis:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I).”

Haec tria sunt, fides, spes, charitas. Nam ad imaginem Dei homo creatus est, in eo quod rationalis est. Porro ad ejusdem creatricis Trinitatis pervenit similitudinem habendo tria haec, fidem, spem et charitatem. Secundum haec tria, Salomon tres fecit libros, scilicet librum Parabolarum sive Proverbiorum, Ecclesiasten, et Cantica canticorum. Librum quippe Proverbiorum scripsit ad instruendam fidem; Ecclesiasten ad corroborandam spem; Cantica canticorum ad dilatandam charitatem. Et omnis quidem Scriptura divinitus inspirata in hoc ipsum tendit, sed in isto trium librorum ordine hoc maxime delectat intueri, quia secundum ordinem harum virtutum trium sunt compositi sive dispositi, scilicet fidei, spei et charitatis. A quibus primus homo excidens, amisit gloriam similitudinis Dei, tali ordine ut amitteret charitatem, non teneret spem, non haberet fidem. Primum namque exigebatur ab eo charitas Dei, in eo quod cunctis animantibus eum Deus dissimilem fecit. Et quia non inveniebatur ei adjutor similis ejus:

“Faciamus, ait, ei adjutorium simile sui,”

videlicet ad propagandam sobolem tam multam, tantaeque beatitudinis, ut essent similes angelis,

“tulitque eum et posuit in paradiso voluptatis.”

Pro tantis beneficiis nullum rependit officium charitatis, nullam vocem gratiarum actionis. Deinde spes ab ipso exigebatur in illa positione praecepti:

“Ex omni ligno paradisi comede, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas.”

Sperare enim debuit homo rationalis, ut diceret: Si tanta Deus contulit gratis, nonne si praecepta observavero majora dabit? At ille non in Domino speravit, sed sibimet placens, quasi liber, et sicut Deus esse voluit. Nisi enim hunc tumorem intus habuisset, foris tentatus non tam facile cederet. Fides ab illo exigebatur dicendo:

“In quocunque die comederis ex eo, morte morieris (Gen. II).”

At ille dicto huic fidem non adhibuit, imo serpenti magis credidit dicenti:

“Nequaquam morte moriemini (Gen. III),”

et voci malae credulae mulieris plusquam voci Dei obedivit. Itaque vetus ille Adam a charitate, spe, fide excidens, se et posteritatem suam defraudavit et longe fecit a similitudine beatae Trinitatis. Et econtra novus Adam, reciprocis gradibus per fidem, spem et charitatem nos reformavit et ad eamdem similitudinem Dei; et omnis, ut jam dictum est, Scriptura divinitus inspirata ad hoc intendit, maxime autem sive manifestius tres isti libri Salomonis: quod ut demonstremus, libet aliquantisper immorari.