CAPUT XXVIII. Quomodo id quod de Cyro dictum est:

“Assimilavi te, et non cognovisti me,”

intellegendum sit.

Nunquid hoc ipsum ignoravit aut praeterivit Verbum Dei, quod futura esset imperfecta laus, ut diximus, in ore vel opere Cyri? Denique ubi tale de illo deprompsit oraculum:

“Haec dicit Dominus christo meo Cyro, cujus apprehendi dexteram,”

et caetera: Tandem ita conclusit:

“Assimilavi te, et non cognovisti me, ego Dominus, et non est amplius, extra me non est Deus, accinxi te et non cognovisti me (Isa. XLV.)”

Nunquid nulla aut parva exprobratio est, cum dicit:

“Et non cognovisti me?”

Et quomodo non cognovit cum dixerit:

“Ipse est Deus qui est in Jerusalem?”

Vere non cognovit, quamvis ita confessus fuerit. Multum in illa confessione sive cognitione defuit, quia quod ibi loquitur, ipse qui accinxit eum Deus,

“ego Dominus et non est amplius, extra me non est Deus,”

surda aure praeterivit. Hoc ille audire vel intelligere noluit, imo perstitit in insipientia stultorum servientium creaturae potius quam Creatori. Proinde recte dicatur illi: Si recte offeras, et non recte dividas, nonne malum est? Res enim quasdam Deo obtulit, sive reddidit, et hoc recte fecit. Seipsum autem sibimet retinuit, quia cor suum cultui vel religioni ejus non subdidit, cui res exteriores obtulit. Proinde non mirum quod cum cupiditate sua grassatus per mundum, miserabilem vitae est consecutus exitum. Tradunt namque historiae, quod Tamiris regina Scytharum comprehensum insidiis universum ejus cum ipso rege trucidavit exercitum, ducenta millia Persarum, caputque Cyri amputavit, in utrem humano sanguine repletum conjecit, cum hac exprobratione crudelitatis:

“Satia te, inquit, sanguine quem sitisti, cujusque insatiabilis semper exstitisti.”