CAPUT 6

“Et Angelo Pergami Ecclesiae scribe.”

Post spiritum pietatis rursum spiritus scientiae sequitur, qui et in hac Ecclesia Pergami doctrinam malam tenentes, doctrinam Balaam, doctrinam Nicolaitarum, redarguit, dicens: proinde Angelo hujus Ecclesiae similiter, poenitentiam age: nimirum ad destructionem omnis doctrinae nequam, virtute vel gratia spiritus scientiae opus est, et sermone veritatis, de quo et hic in exordio dicit:

“Haec dicit qui habet rhomphaeam ex utraque parte acutam.”

Et postmodum si quo minus, inquit, id est, nisi poenitentiam egeris, veniam tibi cito, et pugnabo cum illis in gladio oris mei. Ergo rhomphaea ex utraque parte acuta, vel gladius iste oris Domini, sermo Dei est, de quo et Apostolus dicit:

“Vivus enim sermo Dei est et efficax, et penetrabilior omni gladio ancipiti, et pertingens usque ad divisionem animae ac spiritus, compagum quoque et medullarum, discretor cogitationum et intentionum cordis (Hebr. IV).”

Discernit enim inter animam et spiritum, quia videlicet ipse novit quid homo animalis cogitet, aut faciat propter terrena commoda, et quid spiritualis propter coelestia. Et ut secundum praesentem locum vel causam loquamur, ipse discernit inter benedictiones Balaam, et inter benedictiones Moysi, quorum uterque quidem filiis Israel benedicit, sed in caeteris doctrina longe discrepavit. Balaam quippe eodem ore, quo benedixit, docebat Balac mittere scandalum coram filiis Israel, edere et fornicari: Hoc Moyses non fecit. Causae huic vel intentioni ipsum Pergami nomen congruit. Pergamus enim interpretatur dividens cornua eorum. Moneturque Angelus iste, ut secundum nomen Ecclesiae suae, quod est Pergamus, dividat atque discernat a sana doctrina, doctrinam Balaam, sive doctrinam Nicolaitarum, per sanctum scientiae Spiritum. Ait ergo:

“Haec dicit qui habet rhomphaeam ex utraque parte acutam.”

Ad quid habet illam rhomphaeam? Ad faciendam vindictam in omnes tenentes doctrinam Balaam, et in ipsum quicunque ille est, qui docet doctrinam Balaam. Meminisse namque debemus historiae veritatis, in qua Dominus dicit Moysi:

“Ulciscere filios Israel de Madianitis.”

Et subinde:

“Cumque pugnassent contra Madianitas atque vicissent, omnes mares occiderunt, et reges eorum, Evi, et Recem, et Sur, et Hur, et Rebe, quinque principes gentis, Balaam quoque filium Beor, interfecerunt gladio (Num. XXXI).”

Et post pauca:

“Iratus Moyses principibus exercitus, tribunis et centurionibus qui venerant de bello, ait: Quare reservastis mulieres? Nonne istae sunt quae deceperunt filios Israel ad suggestionem Balaam, et praevaricari fecerunt vos in Domino, super peccato Phogor? Unde et percussus est populus. Ergo cunctos interficite, quidquid est generis masculini, etiam parvulos, et mulieres quae noverunt viros in coitu, jugulate (ibid.).”

Hujus, inquam, historiae veridicae hic meminisse debemus, quia quod illic realiter factum est, hic spiritualiter se facturum protestatur, qui rhomphaeam ex utraque parte acutam se habere profitetur, Ait:

“Scio ubi habitas, ubi sedes est Satanae.”

Magna et vehemens reprehensio est, Angeli illius Ecclesiae, quod illic habitet

“ubi sedes est Satanae,”

vel quod illic, ubi ille Angelus, sit sedes Satanae. Qualis ejus negligentia sit, vel quomodo illic Satanae sedem habere licuerit, sequens sermo declarabit. Interim dicit:

“Et tenes nomen meum, et non negasti fidem meam.”

Magnum hoc videri posset, si non confessionem nominis sequens negligentia vel opus obscuraret.