CAPUT XXI. Quod secundum similitudinem fessi viatoris frequens intercisio librorum fessum relevet animum scribentis.

Tanquam fessus viator residere et hunc librum finire compellor, similis illi qui in itinere mansionem forte propositam habuit putans esse locum vicinum quo pervenire posset ante solis occubitum, et esse iter unius diei, quod erat duorum vel trium dierum, fere sic mihi contigit, dum quaerens quamdam imaginationem sanctae Trinitatis in isto speculo trium virtutum, fidei, spei et charitatis; misi pedem mentis et cursum linguae in tres libros Salomonis, putans quod propositum meum brevissimo possit cursu peragi. Ecce autem video quia non tam breviter fieri potest, alioquin offendam quemlibet judicem sapientem, boni sermonis probatorem, ut bono sapore propositionis nostrae allectus, nec plena copia saturatus, et idcirco magis irritatus, stomachetur et dicat contra me tale quid ut est illud:

Parturiunt montes, nascetur ridiculus mus. (HOR. Ars. poet.)

Quapropter similis, ut jam dictum est, illi, qui desperans ad propositam pervenire mansionem, accumbit in medio itineris, reservabo quod viae reliquum est futuro diei, faciamque hic jam finem praesentis belli, ne antecedentibus multo prolixior sit, sanctum invocans Spiritum, cujus solemnitas annua nunc recurrens nos in laudem sui adventus excitat, et sic quoque

“tanquam fluminis impetus civitatem,”

id est, Ecclesiam

“Dei laetificat (Psal. XLV),”

quatenus ipso duce viator iste quo tendit, illuc perveniat:

“Quam, inquiens, petii a Domino, hanc requiram, ut inhabitem in domo Domini omnibus diebus vitae meae, ut videam voluptatem Domini et visitem templum ejus (Psal. XXVI).”