CAPUT XIV. Solius Verbi Dei verum esse imperium, humana omnia simulata.

Sine dubio qui in terra Aegypti tantam fecit plagam (cujus ille verbis istis meminit) ipse idem

“omnipotens sermo tuus, Domine,”

in istis bestialibus regnis, et omnia quae voluit, et haec maxime fecit, ut Nabuchodonosor fieret quasi bos, ut Aman appenderetur in patibulo, ut Antiochus sine manu contereretur, ut Nero, quia vixerat turpiter, moreretur turpius. De isto omnipotente sermone Domini nequaquam tunc praeterire libet, quod inter caetera dictum est, insimulatum imperium tuum portans. Et quid est insimulatum imperium, nisi imperium non simulatum? Et quid est non simulatum imperium nisi imperium verum? Quod cum dicitur, vel intelligitur, nonne econtra hominum imperia simulata esse perhibentur? Vere simulata et non vera, imperia bestiarum, imperia hominum bestialium, qui ad tempus occidendi ut bestiae potestatem habuerunt, ad vitam autem nec sibi, nec aliis prodesse potuerunt. Iste omnipotens sermo insimulatum portat imperium, verum tenet regnum, cujus regnum et imperium sine fine permanet in saecula saeculorum. Et jam quidem tale imperium portabat; sed nondum apparuerat, apparuit fastus illius hominis, et quod habebat in forma Dei insimulatum imperium, accepit in forma servi secundum pulcherrimum spectaculum tantae illius visionis:

“Et ecce in nubibus coeli quasi Filius hominis veniebat, et usque ad antiquum dierum pervenit, et in conspectu ejus obtulerunt eum, et dedit ei potestatem, et honorem et regnum, et omnes populi tribus et linguae ipsi servient. Potestas ejus potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus, quod non corrumpetur (Dan. VII).”

Nunc ad ordinem revertamur.