CAPUT 56

“Ego sum pastor bonus.”

Et notandum quod et superius bis,

“ego sum ostium”

dixit, et nunc itidem bis:

“Ego pastor bonus,”

inquit. Ipse ostium et ipse pastor, ipe tam anterioris quam et posterioris ovilis unum ostium et unus est pastor; iterum, inquam, dicit:

“Ego sum pastor bonus,”

atque ejusdem bonitatis affectum protinus adjungit, dicens:

“Et cognosco meas, et cognoscunt me meae.”

Hanc et illam quam supra dixerat rationem,

“pastor bonus, qui animam suam dat pro ovibus,”

unam et eamdem esse constat, ex eo quod protinus adjungit:

“Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem, et animam meam pono pro ovibus meis.”

Duobus praeceptis charitatis a semetipso completis, sine quibus pastor idoneus nemo unquam fuit, nec esse poterit: nunquam enim verus aut dignus erit discipulus hujus boni pastoris, nisi qui, ut Apostolus ait, germane diligat gregem Christi (Philip. IV); duobus, inquam, praeceptis charitatis bonitatem suam examinatam ostendit in uno laudabili experimento, quod est, et

“animam meam pono pro ovibus meis.”

Primum et maximum est mandatum, dilectio Dei, quod intelligitur in eo quod ait:

“Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem.”

Secundum autem simile est huic:

“Diliges proximum tuum sicut teipsum (Matth. XXII),”

hoc nihilominus intelligendum est in eo quod ait:

“et cognosco meas.”

Idcirco praepostere, prius secundum et post signatum est primum; quia videlicet per dilectionem proximi ascenditur ad dilectionem Dei. Qui enim non diligit fratrem suum quem videt, Deum quem non videt quomodo potest diligere? Formam ergo suae bonitatis, qua suos imitatores informare cupit, ordinate exprimens, incipit a dilectione proximi cum dicit,

“et cognosco meas.”

Cognosco enim, id est diligo. Imo et magnificentius charitatem suam exprimit dicendo,

“cognosco,”

quam si dixisset, diligo. Hoc enim verbum cum significatione dilectionis simul sonat affectum compassionis. Juxta quod Salomon ait:

“Novit sapiens animas jumentorum suorum, viscera autem impiorum crudelia (Prov. XII).”

Itaque sicut in psalmo:

“Quoniam ipse cognovit figmentum nostrum (Psal. CII),”

sic et nunc dum dicit,

“et cognosco meas,”

simul dilectionis et operosae misericordiae signat affectum.

“Et cognosco, inquit, meas, et cognoscunt me meae.”

Suave dictum, sed terribile judicium. Respondetur enim hoc ad illud, quod supra dixerunt negatores ejus:

“Scimus quia Moysi locutus est Deus, hunc autem nescimus unde sit.”

Igitur ad illorum distinctionem, quia sui non sunt, quia negaverunt eum, secundum quod et Daniel ait:

“Et non erit ejus populus, qui negaturus est eum (Dan. IX),”

ad distinctionem, inquam, illorum

“cognosco, inquit, meas, et cognoscunt me meae.”

Aequa utique vicissitudine negatores suos negat ipse, ac si aperte dicat: Cognosco meas, et non vos alienos, cognoscunt me mei, si vos alieni non cognoscetis me. Item, et hoc dixerunt:

“Non est hic homo a Deo.”

Repugnat quod dicit:

“Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem.”

Novit me Pater, hoc est diligit, agnosco ego, hoc est diligo Patrem. Ita ut praedictum est: pastor bonus bonitatem suam in duobus praeceptis charitatis ostendit, scilicet dilectione Dei Patris, et dilectione proximorum, id est, earum de quibus nunc loquitur, ovium suarum, quibus assumptione carnis, et magnitudine beneficii proximus factus est, et hoc tam ex his quam ex caeteris ejus sermonibus altius commendatur, quod tota ovium Domini cura geminae sit dilectionis opus, quam quisquis non habet, non pastor est, sed mercenarius. Sequitur: