|
Hic ergo, parumper eloqui libet, de ordine judicii vel justitiae, ut
liquido constet quia Deus ante saecula, sicut jam dictum est, et hominis
peccatum praescierat, et in quo ei propitiaretur, invenerat, et tamen
cum statim non faceret vel fecisset eum, reum morti addicere debuerat.
Ordo judicii vel justitiae talis est in causa cujusque criminis, qualem
ipse Dominus judicii praescripsit ore proprio in causa criminis maximi,
scilicet odii fraterni. Ego, inquit, dico vobis, quia omnis qui
irascitur fratri suo, reus erit judicio (Matth. V), subauditur divino.
Tandiu quippe solius Dei judicio reus est, qui irascitur fratri suo, id
est qui odit fratrem suum, sicut Cain, de quo scriptum est quia iratus
est vehementer, et concidit vultus ejus (Gen. IV), quandiu iram ipsam
sic supertegit, nulloque facti vel signi alicujus judicio prodit, ut in
conventu Ecclesiae possit argui, vel testibus convinci, quod fratrem
suum oderit. Quod si aliquo signo vocis aut subsannationis, quod ab
homine videri possit, vel audiri, odium ipsum prodiderit, jam non solum
coram Deo, verum etiam coram hominibus judicandi officium habentibus,
reus erit. Ait ergo: Qui ante dixerit fratri suo, raca, reus erit
concilio (Matth. V). Concilium quippe conventus est Ecclesiae
considentis ad judicandum, et sine dubio ad concilium pertinet judicari
de hoc odii signo, quale est raca, etiamsi verbum articulatum sive
litteratum expressum non sit, quia videlicet absque malo verbo multa
sunt signa odii, exempli gratia, cum quis corrugata nare, vel pallenti
facie osculum fratri subtrahit ecclesiasticae pacis. Qui autem dixerit,
fatue, id est qui perseveraverit insatiabilis odii plenus amaritudine,
ita ut nec in tribulationem sine morte fratri desinat insultare, reus
erit gehennae ignis (ibid.), subauditur, nisi faciat quod sequitur: Si
ergo offers munus tuum ante altare, et caetera usque et vade prius
reconciliari fratri tuo (ibid.). Profecto qualis nunc est Deus, talis
erat et in diebus antiquis, talem quoque tenebat, ut nunc tenet ordinem
judicii. Non solum nunquam supplantavit judicium aut subvertit quod
justum est, verum etiam in judicando semper longanimiter egit, ut
nunquam praecipitaret, id est nimis properanter proferret hanc
sententiam judicii, quae est reum esse gehennae ignis. Medium hoc semper
habere voluit pro justi judicii sui testimonio, ut qui damnandus esset,
prius addiceretur reus concilio. Unde miror quosdam dixisse, vel etiam
scripsisse, quia primus ille angelus, ubi creatus est, statim cecidit.
Si enim statim cecidit, quid dicent requisiti, quando in coelo positus
fuerit ? Denique sic se habet veritas Scripturae prophetiae: Aurum,
inquit, Dominus Deus opus decoris tui, et foramina tua in die, qua
conditus es, praeparata sunt. Tu cherub extentus et protegens (Ezech.
XXVIII). Ac demum subjungit: Et posui te in monte sancto Dei (ibid.).
Sine dubio montem sanctum Dei coelum dicit. Nunquid vero vel hoc dicere
licet, quod ubi positus fuit in monte sancto Dei, statim ceciderit?
Sequitur enim: In medio lapidum ignitorum ambulasti perfectus in viis
tuis, a die conditionis tuae, donec inventa est iniquitas in te (ibid.),
in quo notandum quia non dixit, donec inveni iniquitatem in te, sed
donec inventa est iniquitas in te. Hisque paucis interpositis, in
multitudine negotiationis tuae repleta sunt interiora tua iniquitate, et
peccasti (ibid.), tunc demum subjungit: Et ejeci te de monte sancto Dei,
et perdidi te, o cherub, de medio lapidum ignitorum (ibid.). Hoc dicimus
pro antiquissimo ordine judicii, quia Deus quidem jam dudum invenerat,
imo et praescierat iniquitatem illius angeli, sed non praeparavit, ut
jam proferret sententiam super illum quia reus erat judicio, sed tandiu
patienter sustinuit, donec fieret etiam reus concilio, id est donec
iniquitas, quam solus ipse invenerat in illo, inveniretur etiam ab
angelis sanctis, et tunc demum protulit sententiam hanc: reus est
gehennae ignis. Nonne hic idem ordo magis ac magis enitescit sequentibus
verbis? Elevatum est, inquit, cor tuum in decore tuo, perdidisti
sapientiam tuam in decore tuo (ibid.). Sed hoc lapides igniti, angeli
sancti, quorum in medio ambulabas, perfectus in viis tuis, videlicet per
hypocrysin, necdum videbant, quia solus Deus videlicet intuetur cor.
Proinde factus est, et fieri debuit, ut quia reus eras judicio divino,
reus etiam fieres sanctorum angelorum concilio. Sequitur ergo: In terram
projeci te, ante faciem regum dedi te (ibid.), factum est, viderunt te
reges illi nobiles angeli, nobiles autem, quia humiles, tu vero per
superbiam ignobilis factus es. Tunc demum, inquit: Producam ergo ignem
de medio tui, qui comedat te (ibid.). Quod quid est dicere, nisi ac si
dicat: reus eris gehennae ignis?
|
|