CAPUT VIII. De siti sanctorum, mulierem illam adjuvantium, et de invitatione prophetica:

“Omnes sitientes, venite ad aquas.”

Hujusce praelii fatigatione anhelantes, quotquot erant de semine ejus coeperunt aestuare et desiderio bono vivos scientiae fontes sitire, statimque animadverterunt ad se pertinere, et maxime pro re hujusmodi dictum esse illud a Spiritu sancto per os prophetae: Omnes sitientes, venite ad aquas, et qui non habetis argentum, properate, emite, et comedite. Venite, emite absque argento, et absque ulla commutatione vinum et lac (Isa. LV). Venerunt ergo sitientes, sitierunt venientes, et sederunt juxta plenissima fluenta Scripturarum, sicut columbae quae lacte sunt lotae, id est simplicem ac benevolum habentes oculum, qui multum valet ad consequendam veritatem Scripturarum, ad intelligendum illum quo loquuntur illae Dei sensum. Nam econtra haeretici pugnaces, idcirco cum verba raperent, male tenebant Scripturae sensum, quia malignum habebant invidiae oculum, suamque et non Dei quaerebant gloriam, tumidi, contentiosi, loquaces, elati, diabolicamque adversus Deum et proximum spirantes superbiam in sublimitate sermonis. Idcirco haereses et schismata fecerunt, inflatum habentes spiritum, nimium falsi et fallentes, qui verba veritatis dialecticae, imo sophisticae vanitatis vinculis se ligare posse putaverunt. Nam revera dialecticae ars veritatem non persequitur, nec verbo Dei nectit vinculum, sed potius veritatem sequitur, et verbum Dei verum fidis argumentationibus comprobat, si quis legitime utatur illa. Processum sanctae Scripturae diligenter aspiciat dialecticae simul et rhetoricae studiosus pariter et benevolus, et videbit quod eam tanquam dominam, famulae istae prosequuntur. Itaque quotquot erant de semine mulieris hujus, et castitatem matris Ecclesiae quo affectu filios decebat defendere meditabantur, accedentes ad aquas, unde et utiliter sanctam intellexerunt Scripturam, propter hoc ipsum, quod non suam, sed Dei quaerebant gloriam, matremque suam tam vita quam morte sua defendere cupiebant. Nam haec est via vel norma sive conditio discendi, quam in praelibato prophetae capitulo demonstrans ipse Deus scientiarum Dominus dicit: Audite, audientes me, et comedite bonum et delectabitur in crassitudine anima vestra. Inclinate aurem vestram, et venite ad me, audite et vivet anima vestra (Isa. LV). Dicendo: Audite, audientes me, nondum expresserat modum auditionis necessariae et ideo subjunxit: Inclinate aurem vestram, et venite ad me, et continuo quod praemiserat: Audite, audientes me, et comedite bonum, et delectabitur in crassitudine anima vestra. Hoc ipsum repetivit, dicens: Audite me, et vivet anima vestra. Denique, inclinate aurem, hoc est, humiliate mentem. Nam qui humilitate inclinatur, ipse doceri meretur, juxta illud: Et qui appropinquant pedibus ejus, accipient de doctrina illius (Deut. XXXIII).