PROLOGUS RUPERTI IN SOPHONIAM PROPHETAM


CAPUT SINGULUM

Promissum tuum verum est, Jesu Christe, testis fidelis, promissum tuum verum et fidele est, quo Spiritum Paracletum promittens inter caetera dixisti:

“Ille me clarificabit, quia de meo accipiet, et annuntiabit vobis (Joan. XVI).”

Omne quod locuti sunt prophetae, omne quod scriptum est in lege et prophetis et psalmis, tuum est; et

“omnia, quaecunque habet Pater, tua sunt (ibid.).”

Proinde in Scripturis aliud quam te nihil quaero, tu scis, vel in hac parte similis cupio esse

“homini aedificanti domum, qui fodit in altum, et posuit fundamenta supra petram (Luc. VI).”

Ubi major difficultas occurrit te inveniendi, ibi plerumque teipsum melius inveni, et tunc demum in singulis prophetarum libris me pervenisse arbitratus sum ad petram supra quam fundamenta ponerem, quando per meditationis instantiam, sub obscuritate litterae tuam inveni gloriam desiderabilem. Non enim ignoro causam fuisse prophetis, propter quam necessario debuerint tuae claritatis sacramenta, verbis obtegere condensis, quam videlicet causam, in capite hujus operis pro posse latius exposui. Jam igitur nonum in ordine duodecim prophetarum Sophoniam te quaerendo promptus ingredi sanctum invoco Spiritum quem dedisti, qui Scripturas quae testimonium perhibent de te aperiendo, hactenus te clarificavit, et clarificare non desinit, ut de isto quoque tuo accipiat, et annuntiet mihi gloriam tuam quaerenti, solummodo in fide et cognitione tui, spem vitae aeternae habenti.