CAPUT 10

“Rabbi, inquit, scimus quia a Deo venisti Magister.”

Poterat sic scribi: Magister, scimus quia a Deo venisti magister. Sed opportuna linguarum varietate usus est, non solum pro ornatu dicendi, verum etiam gratia sensus elucidandi. Sic enim melius elucescet quod ita dixerit: Scimus quia ad hoc a Deo venisti ut sis magister. Dicitur autem Rabbi, pro excellentia magisterii, cum in Latinum (ut caetera verba Hebraica) verti potuerit, sicut et alia quaedam non interpretata proferuntur, pro excellentia vel dignitate eorum quae significantur: ut, Alleluia, Amen, et si qua hujusmodi reperiuntur. Et quidem jure beatificamus rationabile studium hominis, quod deposito supercilio Pharisaeorum (ex quibus erat), Dominum nostrum adiens, Magistrum illum vocavit vera intentione discendi; sed hoc deesse notamus quod necdum illum Magistrum simul ac Dominum vocare novit, ut jam illis aequaretur, quos approbans ipse:

“Vos, inquit, vocatis me, Magister Domine, et bene dicitis; sum etenim (Joan. XIII).”

Verum ignoscendum est illi, et exspectanda est ejus lactens et edentula fides, donec crescat et proficiat, moxque compleatur in illo quod scriptum est:

“Et qui appropinquant pedibus ejus, accipient de doctrina ejus (Deut. XXXIII).”

Hoc interim gratulamur, quod illum pedibus appropinquare videmus, dum dicit:

“Scimus quia a Deo venisti Magister. Nemo enim potest haec signa facere quae tu facis, nisi fuerit Deus cum eo.”

Illi qui ab hoc eodem magisterio sese elongabant, scilicet Pharisaei (ex quibus et hic erat) qui dicebant:

“In Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia (Luc. XI).”

Attamen idem quod iste, idem plane et illi sciebant. Nam de se et illis ait hic:

“Scimus quia a Deo venisti Magister.”

Idcirco recte arguuntur illi: (Verbum dixisse contra Spiritum sanctum quod non remittetur eis, neque in hoc saeculo neque in futuro (Matth. XII): quia scientes eum in digito Dei ejicere daemonia, quod et Magi in Aegypto coram Pharaone, Moyse signa faciente, scire poterant. Dixerunt enim:

“Digitus Dei est hic (Exod. VIII).”

Scientes ergo illum in Spiritu sancto daemones ejicere, dicebant:

“In Beelzebub, principe daemoniorum, ejicit daemonia?”

quod idem est ac si dicerent (quod auditu quoque nefas est): Spiritus sanctus Beelzebub est. Ergo, quia tantum ore confessus est, quantum corde intelligere potuit, vidit Jesus, imo et ante viderat quod semetipsum credere deberet huic, eumque verae sapientiae, quae ipse est, secretis admisit. Nam sequitur: