|
Tandem quomodo taliter apparuerunt digiti, quasi manus hominis
scribentis, et quomodo manu dextera solet scribi recordemur. Imo Deum
recordatum esse arbitremur quod cecinerat David gratulans, et gratias
agens, quod audire meruisset cum juramento Domini verbum promissionis:
|
“Firmetur manus tua, et exaltetur dextera tua (Psal. LXXXVIII).”
|
|
Manum illam Domini, dexteram illam Domini, quam summo desiderio, clamore
cordis maximo firmari optaverat et exaltari, signabat manus quae
apparuit visibilis. Fiebat jam in parte, quod faciendum erat in toto per
manum Domini, per dexteram omnipotentis Dei, quae non est alia, sive
aliud, nisi Verbum Dei, Filius Dei. Quid enim fiebat in illam
particularem Babyloniam, nisi quod faciendum erat in universitatem
impiorum per promissam et juratam verbi Dei gratiam? Et quid illud erat,
nisi quod continuo sequitur:
|
“Justitia, inquit, et judicium praeparatio sedis tuae. Misericordia et
veritas praecedent faciem tuam, beatus populus qui scit jubilationem
Domine, in lumine vultus tui ambulabunt (ibid.),”
|
|
etc. Jam, inquam, fiebat hoc in parte illa, quia videlicet manus Domini
in suo proposito manens, firmiter exaltabatur. Jamque aderant justitia
et judicium, in praeparatione sedis ejus. Justitia in eo quod populum
suum civitate et templo orbatum captivitate tradiderat. Judicium in eo
quod regnum captivitatis eorum numeratum, et in statera appensum
dividebat, Medisque et Persis dabat. Haec agendo sedes ejus
praeparabatur, et misericordia et veritas praecedebant faciem ejus.
Misericordia, ut cito captivitas illa solveretur: Veritas, ut
|
“sceptrum de Juda, et dux de femore ejus non auferetur (Gen. XLIX),”
|
|
donec usque ad perfectum sedes illa praepararetur, donec promissio
adimpleretur, donec Christus nasce retur. Beatus populus qui scit istam
jubilationem. Beatus Daniel, qui illam legens Scripturam, in lumine
vultus tui, Domine, ambulans, et certam edebat interpretationem, et
fidam tenebat in pectore suo manus Domini consolationem.
|
|