Psalmus 19.

Ex tunc sedenti a dextris Dei, et interpellanti pro nobis, psalmo nono decimo, dicimus cum Propheta, dicimus cum antiquis sanctis, et dicere non cessamus usque in finem saeculi:

“Exaudiat te Dominus in die tribulationis.”

Et hoc quidem non quia necessarium esse sciamus, sed ex nimio desiderio dicimus. Nam neque nos dubitamus, neque Propheta, cum haec diceret, dubitabat, quin exaudiendus esset quam pro nobis pertulit in tribulatione.

“Memor sit, inquit, omnis sacrificii tui, et holocaustum tuum pingue fiat.”

Ideo dicit,

“omnis sacrificii,”

quia singulae passiones ejus singula fuere sacrificia, holocaustum autem ipsa mors. Sacrificium dicebatur in lege illud quod partim incendebatur, partim sacerdotibus reservabatur; holocaustum illud quod totum cremabatur. Sane ab hoc psalmo quarta jam perioche coepta est. Agitur enim manifeste de summa fidei causa, id est de passione illius, quam et Propheta prospiciens, non dubitando, sicut jam dictum est, sed benevole optando dicebat:

“Domine, salvum fac regem.”

Et nos credendo dicimus, quia vere Dominus salvum fecit regem, videlicet accelerando ejus resurrectionem.