CAPUT XIV.

Haec illius locutionis summa est, hic fructus mortis, quae est locutio ejus, haec vox sanguinis ejus melius loquentis quam Abel, annuntiare hominis aequitatem. Et quid est annuntiare hominis aequitatem, nisi stare contra hominis accusatorem sive persuasorem et criminatorem ante judicem Trinitatem, et pro advocati officio defendere hominem per legitimam defensionem? Qua ratione? Si enim in unius delicto, ait Apostolus, imo qui in Apostolo loquitur ipse Christus: Si, inquam, in unius delicto mors regnavit per unum, multo magis abundantiam gratiae et donationis et justitiae accipientes, in vitam regnabunt per unum Jesum Christum. Igitur sicut per unius delictum in omnes homines in condemnationem, sic per unius justitiam in omnes homines in justificationem vitae. Sicut enim per inobedientiam unius hominis peccatores constituti sunt multi, ita et per unius obedientiam justi constituentur multi (Rom. V). Nonne hoc aequum est? Arrige aures, o fides, quae in nobis habitas, sive per quam Christus in cordibus nostris habitat, arrige aures bene audientes, et intellige hic vere aequitatis nostrae veracem et constantem annuntiationem, quod si justum fuit ut propter peccatum unius hominis condemnaremur, quia de illo, sicut fructus inutilis ex vitiosa radice nati fuimus, multo magis justum et aequum est ut propter justitiam unius hominis omnes justificemur, quia de illo tanquam ex bona radice, cui per fidem inserimur, voluntarie regenerati sumus. Vere beatus vir, qui implevit desiderium suum ex istis (Psal. CXXVI), qui desiderans talem annuntiationem tantae aequitatis, firmiter usque ad finem vitae, fidem tenuit in promissione hujus aeternae haereditatis. Vere, inquam, beatus, quia non confundetur, cum loquetur inimicis suis in porta (ibid.), imo glorificabitur gloriosa aequitatis victoria, dicens inimicis suis in illa porta, in illa vitae aeternae janua quando de corpore soluta egreditur anima: Ecce hic est annuntiatio aequitatis, quam annuntiavit iste, qui pro me loquitur Angelus testamenti, Angelus, qui homo factus sanguine suo testamentum mihi conscripsit aeternae haereditatis, ut jam non sim ejus qui me secundum carnem generavit mortalem, mortalis, sed ejus qui me secundum spiritum regeneravit post mortem, quam ex me scripsit, factus immortalis, de cujus simpla morte regeneratus et vivificatus jure utramque mortem evasit, jam vivens propter ejus justificationem in spiritu et in corpore, quod propter peccatum mortuum est, sine dubio propter ipsum denuo victurus. Quae sunt illa, o prudentissima fides, de quibus desiderium tuum impleri oportet, ut non confundaris, cum loqueris in porta inimicis tuis sive inimicis meis: Ait enim: Beatus vir, qui implevit desiderium suum ex ipsis. Quibus ergo ex ipsis? Quae sunt ipsa? Praemissum est illic versiculus hujuscemodi: Sicut sagittae in manu potentis, ita filii excussorum (ibid.). Sed et ante hunc alius praeibat versiculus hujusmodi: Cum dederit dilectis suis somnum ecce haereditas Domini, filii, merces fructus ventris (ibid.). Item et ante hunc versiculum iste alius praecedit: Surgite postquam sederitis, qui manducatis panem doloris (ibid.). Ecce vere ista sunt, quorum qui habet desiderium, et ex quibus qui implebit desiderium suum, beatus est vir, et non confundetur cum in porta loquetur inimicis suis. Nam sessio, quam dicit, surgite postquam sederitis humilitas est, quam rex omnium filiorum superbiae (Job. XLI), diabolus, ignoravit. Panis doloris suavitas est sanctae compunctionis, et manducatio hujusce panis perseverantia est ejusdem compunctionis, in qua reficitur et delectatur anima spiritum possidens humilitatis tali ac tanta refectione, qualem et quantam nemo scit, nisi qui accipit. Potest quidem dicere tale quid, ut est illud: Fuerunt mihi lacrymae meae panes die ac nocte (Psal. XLI), sed non potest edicere qualiter sibi sapuerint panes earumdem lacrymarum, quos meruit manducare. Sed redeamus ad capitulum.