CAPUT XII. Dominica duodecima post Pentecosten.

Officium Dominicae duodecimae quibusdam ex partibus ad illos respicit, qui surdum et mutum ad Dominum adducentes, deprecantur eum ut imponat illi manus; quibusdam autem ad ipsum mutum, adaperto ore recte loquentem: Nam ille surdus et mutus, humanum significat genus, quod in primis parentibus ab audiendis praeceptis Creatoris obsurduit, et a praedicanda laude ejus obmutuit. Qui autem illum adducunt, et Dominum pro illo deprecantur, universum praedicatorum significant chorum qui genus humanum ad Christi gratiam voce ac litteris invitare non desinunt. Et hujus surdi ac muti valde congrua vox est introitus hic: Deus, in adjutorium meum intende (Psal. LXIX), tanquam si medicata paralysi, quae linguam suam subito ligaverat, primo ejusdem motu linguae, Dei nomen repente, ad adjuvandum invocet. Idem ipse loquens, recte dicit in graduali: Benedicam Dominum in omni tempore, semper laus ejus in ore meo (Psal. XXXIII). Epistola, Fiduciam talem habemus per Christum ad Deum (II Cor. III), etc. ad ipsos respicit, qui illum adducunt, fiduciam habentes non in seipsis, sed quasi a semetipsis, os vel aures ejus aperire possint; sed sufficientia nostra ex Deo est (ibid.) etc. Et pulchre haec offerenda ponitur: Precatus est Moses (Exod. XXIII). Nam ejus exemplo,

“qui in tempore iracundiae factus est reconciliatio (Eccli. XLIV).”

Iratus enim erat Dominus propter vitulum, quem fecerat Aaron, et dixerat ut disperderet eos; ejus, inquam, exemplo cuncti rectores sese debent opponere pro peccatis subditorum, et deprecari Dominum, ut imponat illis misericordiae manum. Et quia praedicatores iidem, terra illa sunt quae, sicut in psalmo legimus, satiata de fructu operum Domini, id est de donis Spiritus sancti, producit fenum jumentis (Psal. CIII), id est doctrinam carnalibus, qui Deum nesciebant, populis, recte et hoc in communione canitur: De fructu operum tuorum, Domine, satiabitur terra (ibid.).