CAPUT IV. Quod providentia Dei factum sit ut non ipse Daniel, sed Nabuchodonosor somniaverit mysterium regni Dei, et cur non sit mirandum, quod impio Deus secreta sua revelavit.

Et notanda diligenter studiosa consolatoris Dei providentia. (CAP. II.)

“Nabuchodonosor, inquit Scriptura, somnium vidit, et conterritus est spiritus ejus, et somnium fugit ab eo. Praecepit ergo rex ut convocarentur arioli et magi et malefici et Chaldaei, ut indicarent regi somnia sua,”

etc. Non Daniel ipse somnium vidit, sed quod Daniel interpretaretur, Nabuchodonosor vidit, et visum memoria tenere non potuit. Quo enim tendebat Deus, qui non superbis, sed humilibus, imo non inimicis, sed amicis suis secreta sua revelare consuevit? Nimirum ut tunc quoque captivos suos daret in misericordias, in conspectu ejus qui ceperat eos (Psal. CV). Quod et factum est: nam per occasionem revelationum, primus ille

“rex Danielem in sublime extulit, et munera multa et magna ei dedit, et constituit eum principem super omnes provincias Babylonis, et praefectum magistratuum super cunctos Babylonis sapientes. Daniel autem postulavit a rege, et constituit super opera provinciae Babylonis Sidrach, Misach, et Abdenago. Ipse autem Daniel erat in foribus regis.”

Nec mirandum propter hoc regem impium ad ea coelestibus admissum fuisse mysteriis, ut diceret:

“Ecce ego video viros quatuor solutos ambulantes in medio ignis, et nihil corruptionis in eis est, et species quarti similis Filio Dei,”

cum et propter hoc ipsum Cyri regis Persarum victorias vaticinari Spiritus sanctus non dedignatus sit:

“Qui dico Cyro: Pastor meus es, et omnem meam voluntatem complebis. Qui dico Hierusalem: Aedificaberis; et templo: Fundaberis. Haec dicit Dominus christo meo Cyro, cujus apprehendi dextram, ut subjiciam ante faciem ejus gentes, et dorsa regum vertam.”

Ac deinceps:

“Et vocavi te in nomine meo, assimilavi te, et non cognovisti me. Ego Dominus, et non est amplius. Extra me non est Deus. Accinxi te, et non cognovisti me (Isa. XLIV, XLV).”

Igitur quia captivitas illa non ita ut nunc Judaeis ira consummata, de qua Moyses in Cantico:

“Ignis, inquit, succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima (Deut. XXXII).”

sed paternae correptionis virga erat, nec istud praetereundum est in laudibus clementiae Dei, quod, dum corripit, dum flagellat et percutit, pariter clementiae suae januas aperit, intantum ut, pro benevolentia sua captivis suis paranda, reges barbaros, homines ethnicos, alios secretorum suorum revelationibus admittebat, alios antequam nati sint, tuba illustret prophetica, futuras illis promittendo atque pronuntiando victorias.