CAPUT IV. Quod exemplo Joseph, principes Christianos, uti dignum sit, erga Judaeos Christianorum inimicos.

Quo exemplo, hodieque dignum est agere principes Christianos erga fratres Christi, Judaeos, id est, non occidere eos, auctoritate Spiritus sancti per Psalmistam ex persona ejusdem Christi protestante sic: Deus ostendit mihi super inimicos meos, ne occidas eos, ne quando obliviscantur populi mei (Psal. LVIII). Sed quid? Disperge illos in virtute tua (ibid.). Non ergo illos occidere, sed ad cognitionem sui reatus hoc exemplo convenit evocare. Nam sicut tunc adoraverunt illi principem Aegypti, nescientes esse Joseph quem vendiderunt, sic hodie Judaei Christianis principibus subjecti sunt, nescientes hoc modo se esse subjectos pedibus Christi, quem negantes patres ipsorum crucifixerunt. Igitur quemadmodum Joseph illos in ultionem sui non occidit, sed pia tortura ad poenitentiam compulit, ut dicerent, merito haec patimur, quia peccavimus in fratrem nostrum, etc., sic et hodie Christum, id est, nos vel omnes in quibus loquitur Christus, non decet ut captivos vinctosque Christi Judaeos occidant, sed ut multum ad poenitentiam compellant. Quod fructuose simulque salubriter interdum a sanctis Patribus actum est, scilicet ut patrimoniorum suorum rusticos Judaeos ad Christum venire minime consentientes, tanto pensionis onere gravarent ut ex ipsa actionis suae poena compellerentur ad fidem festinare, et e contrario, perductis ad Christi gratiam pensionis onera relevarent, quia et si ipsi minus fideliter veniunt, hi tamen qui de eis nati fuerint jam fidelius baptizantur. Aut ipsos ergo, inquiunt, aut filios ipsorum lucrabuntur.