CAPUT II. De Abel, quod unigeniti Filii Dei testis primus fuerit.

(CAP. IV.) Electo jam homine in paradiso voluptatis, confestim quod ad exspectationem pertinet Filii Dei Scriptura subjunxit, dicens: Et collocavit ante paradisum cherubin et flammeum gladium atque versatilem (Gen. III). Gladium dicendo flammeum atque versatilem suscitavit auditorem ad rememorandam misericordiam et judicium futurum, ut cum timore et spe exspectaret eum, qui suis fidelibus gladium illum flammeum exstingueret, et versatilem versaret. Deinde quo ordine flammam ejusdem gladii foret exstincturus, tali narratione praefiguravit, imo praefiguratum ostendit. Fuit autem Abel pastor ovium et Cain agricola. Factum est autem post multos dies, ut offerret Cain de fructibus terrae munera Domino. Abel quoque obtulit de primogenitis gregis sui, et de adipibus eorum. Et respexit Dominus ad Abel et ad munera ejus, ad Cain vero et ad munera ejus non respexit (Gen. II). Primus unigeniti Filii Dei testis Abel, voluntarium Deo de primogenitis gregis sui sacrificium obtulit, id fide passionis ejusdem unici et dilecti Filii Dei, quem tali sacrificio praesignari condecuit. Paulus namque apostolus dicit: Fide plurimam hostiam Abel, quam Cain obtulit Deo, per quam testimonium consecutus est esse justus, testimonium perhibent muneribus ejus Deo, et per illam defunctus adhuc loquitur (Hebr. XI). Fide, inquit, plurimam, nam cultu vel religione parem uterque obtulit hostiam. Siquidem uterque cui debuit obtulit, et proinde uterque recte obtulit, sed non recte uterque divisit. Nam ille, Cain scilicet, cum Deo offerret sua, seipsum sibi retinuerat, repositum habens in cupiditate terrena. Hujusmodi portionem Deus non accipit, sed Praebe, inquit, fili, cor tuum mihi (Prov. XXIII), at ille, ut jam dictum est. cor suum retinuit sibi et fructus terrae Deo obtulit. Porro Abel primo cor suum, deinde rem suam offerendo, plurimam, ut jam dictum est, hostiam per fidem obtulit, credendo scilicet futurum esse, ut versaretur gladius ille, quem collocaverat Dominus Deus ante paradisum ad custodiendam viam ligni vitae: credendo, inquam, futurum esse illud semen mulieris, quod conteret caput antiqui serpentis. Hac fide emeritum non dubitandum est illum prophetiae quoque percepisse spiritum, ut illud semen, de quo dictum fuisse audierat serpenti, Inimicitias ponam inter te et mulierem, et semen tuum et semen illius, scire non tantum fore semen mulieris, sed et Filium Dei, qui verus Agnus Dei per suam innocentiam, malitiam serpentis conculcaret, et per ipsum suum sanguinem flammeum gladium restingueret. Itaque cum primo, ut jam dictum est, obtulisset seipsum, obtulit et munera de primogenitis gregis sui, et de adipibus eorum. Ita plurimam hostiam obtulit quam Cain. Proinde testimonium consecutus est esse justus, testimonium perhibente muneribus ejus Deo. Nam protinus subditur: Et respexit Dominus ad Abel et ad munera ejus (Gen. IV), id est, respiciente Deo ad munera ejus, palam factum est, quod ad ipsum respexit Deus. Ad Cain vero, et ad munera ejus, non respexit (ibid.). Videlicet quia respectu Dei non erat dignus is qui offerebat, consequenter nec ipsa ejus munera. Sciendum autem, illum Dei respectum visibili signo claruisse, sicut et de aliis hominibus justis sacrae fides Historiae testatur (Levit IX,) quod holocausta illorum consumpserit ignis, datus divinitus.