CAPUT XV. Quomodo ubi apud cogitationes divitum contemnebatur, apud Deum Patrem erat reverendus, dicende:

“Vocabis me, et ego respondebo tibi, aut certe loquar, et tu responde mihi.”

Interea, quod in schemate contemnebatur apud cogitationes divitum derisorum, in eodem hic sapientiae Spiritus hominem in conspectu Patris constituerat, reverendum et pro sua reverenda exaundiendum (Hebr. V), agendo causam pauperum, id est humilium secundum verba, quae apud eumdem beatum Job postmodum subjecta sunt: Voca me, et ego respondebo tibi, aut certe tu responde mihi. Quantas habeo iniquitates et peccata, scelera mea, atque delicta ostende mihi. Cur faciem tuam abscondis, et arbitraris me inimicum tuum (Job. XIII), etc. Haec namque cum ille diceret, vocationem illam atque responsionem suspirabat, qua perditus homo per obedientiam patientis ac morientis Christi, rursus requisitus est. Rursus, inquam, dudum enim semel requisitus, et vocatus fuerat Scriptura dicente: Vocavitque Dominus Deus Adam et dixit ei: Ubi es? Vocanti autem Deo, tunc homo non respondit, sed ait: Vocem tuam audivi in paradiso et timui, eo quod nudus essem, et abscondi me. Item: Quis enim, inquit, indicavit tibi quod nudus esses, nisi quia ex ligno de quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti? Dixitque Adam: Mulier quam dedisti mihi sociam, dedit mihi de ligno, et comedi (Gen. III). Hoccine erat vocanti respondere? Nempe, cum diceret Dominus Deus, ubi es? vocabat hominem ad cor suum, ut poenitens responderet: Heu! in praevaricatione sum. Ex hoc quidem bonum erat, ut saliem vocanti responderet, melius autem, ut prior ipse loqueretur, Deus autem responderet, quantas haberet iniquitates. Illud non fecit, non locutus est, sed Deum quasi dormire toto meridie permisit, unde et culpans illum Scriptura dicit: Et cum audissent vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post meridiem (ibid.), etc. Itaque non locutus est homo, nec Deo fecit negotium respondendi, unde et ingrato silentio, quietus tandem quasi post meridiem somno satiatus surrexit, et indignans quod non fuisset vocatus, prior ipse hominem vocavit. Proinde ut dicere coepimus, bonum erat ut vocanti Deo responderet homo, melius si prius loqueretur et peccata sua narraret homo, optimum vero si praeceptum Dei nunquam fuisset praevaricatus homo. Igitur in persona generis humani vir sanctus, rursus vocari ambiens hominem, illumque desiderans hominem, qui vocatus responderet sapienter, imo loqueretur prior, aut certe (quod optimum est) in semetipsum perfecte obediens esset, et tunc demum pro caeteris loquendo interpellaret, ita dicebat: Voca me, et respondebo tibi, aut certe loquar, et tu responde mihi quantas habeo iniquitates et peccata. Id nunc agebatur, eo nunc intendebat totum praeoccupatum habens hominem hic sapientiae spiritus, cum ab illis stultitiae filiis deridetur, sicut homo non audiens et non habens in ore suo redargutiones (Psal. XXXVII). Cum Deo sapienter et serio disputabat, et idcirco ad respondendum derisoribus illis, interim vacuum tempus non habebat. Veracem omnino et non vanam faciebat spem generis humani, quia dictum fuerat, voca me, et respondebo tibi, aut certe loquar, et tu responde mihi. Ille primus qui vocabatur, abscondit se a facie Domini Dei, in medio ligni paradisi, et nil boni respondit, hic secundus homo vocatus astabat ante faciem Domini Dei, in medio ligni crucis, et respondebat perfectam atque omnimodam obedientiam Patri, imo loquebatur ut responderet Pater illi quantas haberemus nos iniquitates, et peccata, et scelera atque delicta nostra ostenderet ei.