CAPUT 25

“Et oculi ejus velut flamma ignis, et pedes ejus similes aurichalco, sicut in camino ardenti.”

Nimirum quod scripturus erat dicens:

“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum; hoc erat in principio apud Deum;”

et subjungens,

“quod factum est in ipso, vita erat, et vita erat lux hominum, et lux in tenebris lucet, et tenebrae eum non comprehenderunt: erat lux vera, quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum (Joan. I).”

Quod, inquam, scripturus erat taliter, hoc illi in ista imagine praefulgida demonstratum est. Nam sicut illud principium, sive quod erat in principio Verbum, per istud significatur caput candidum; sic per istos oculos significatur illa vita lux hominum, quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum. Ergo

“oculi ejus velut flamma ignis,”

id est aspiratio ejus, illuminans omnem hominem, et lucens in tenebris. Proinde recte dictum est, ut flamma ignis, quia videlicet

“Deus noster ignis est (Deut. IV),”

et respectus ejus nobis flamma est, flamma illuminans, ut non simus in tenebris, ut non simus noctis et tenebrarum, sed simus filii lucis et filii Dei (I Thess. V). Propter hujusmodi oculos, et in Evangelio lucernam, ut supra meminimus, insinuat esse ponendam super candelabrum (Matth. V), et hic in medio conspicitur candelabrorum aureorum. Profecto quia luce ista sive oculis istis si qui fuerint illuminati, ut aliis quoque verbo et exemplo ipsi lucere possint, quodammodo dicuntur lux et oculi, juxta illud:

“Vos estis lux mundi (Luc. XI).”

Et sponsae dicitur in Canticis canticorum:

“Oculi tui columbarum (Cant. I),”

id est provisores tui simplices sunt. Differt tamen, quia videlicet oculi illi, non uti isti, illuminantes sunt, sed illuminati, non lux illuminans, sed illuminata lux. Proinde de uno ex clarissimis illorum dictum est loco memorato:

“Non erat ille lux, sed ut testimonium perhiberet de lumine.”

Item quod scripturus erat, dicens:

“Et Verbum caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam ejus, gloriam quasi unigeniti a Patre (Joan. I.).”

Hoc ipsum ista significari videt imagine, cum dicit:

“Et pedes ejus similes aurichalco, sicut in camino ardenti.”

Sicut enim per caput candidum vel canum, recte intelligimus antiquum, quod

“in principium erat Verbum,”

sic per pedes quae pars finis est corporis, recte intelligimus nihilominus illud quod idem Verbum caro factum, quod Deus homo factus, in fine saeculorum, et homo permanens ultra omnes fines saeculorum. Isti pedes, ista ejus humanitas similis aurichalco recte dicitur, quia videlicet, sicut aurichalcum multis ignium impendiis ex aere perducitur ad colorem auri, ita et illa humanitas, per multas tribulationes passionis et mortis, producta est ad gloriam Divinitatis, quae per aureum solet intelligi, ut sit jam et ipsa immortalis, incorruptibilis, impassibilis. Unde et signanter dictum est,

“sicut in camino ardenti,”

per quod recte intelligitur molestia passionis, qua oportuerat eamdem humanitatem conflagrari, quemadmodum dicit:

“Nonne sic oportuit pati Christum, et resurgere a mortuis, et ita intrare in gloriam suam (Luc. XXIV).”