CAPUT XVII. Quid innuat quod medio die non sunt caesa primogenita, sed media nocte.

“Factum est autem in noctis medio, percussit Dominus omne primogenitum in terra Aegypti a primogenito Pharaonis, qui sedebat in solio ejus, usque ad primogenitum captivae quae erat in carcere, et omne primogenitum jumentorum. Surrexitque Pharao nocte, et omnes servi ejus, cunctaque Aegyptus, et ortus est clamor magnus in Aegypto. Neque enim erat domus, in qua non jaceret mortuus.”

Grande flagellum, et mira continuatio percussionis innuitur, Scriptura dicente,

“a primogenito Pharaonis, qui sedebat in solio ejus, usque ad primogenitum captivae quae erat in carcere.”

Ergo iram Dei, nec reges pro turrium altitudine, nec superbi pauperes effugiunt, pro tabernarum obscuritate. De hoc jam supra dictum est quia, quod omne primogenitum per immolationem agni Dominus percussit, illud significat quod originale peccatum mundi Deus in passione Christi Filii sui delevit. Verum, hac eadem salva significatione, poterat media die cunctis vigilantibus idem fieri. Cur ergo potius medio noctis dormientes placuit interfici? Videlicet ut historicum quoque exemplum dormitantibus proficeret, atque ad vigilandum eos percelleret, scientes quia quisquis, exemplo Aegyptiorum, thesaurizaverit sibi iram, nihilominus exemplo illorum improvisam accipiet vindictam. Sic enim et universale judicium duris corde et impoenitentibus ex improviso superveniet, tanquam laqueus et tanquam fur. Idcirco Dominus adventum suum, quo perdendi sunt impii, mediae nocti comparavit, verbi gratia, cum in parabola prudentium virginum atque fatuarum dicit:

“Media nocte clamor factus est: Ecce sponsus venit, exite obviam ei (Matth. XXV).”

Sed et ipse media nocte surrexit, atque in exemplum discretionis piorum atque impiorum, pias mulieres angelica visione et allocutione demulsit, impios autem ac fatuos custodes exterruit, et velut mortuos magno terrae motu praecunte reddidit (Matth. XXVIII). Proinde per os Psalmistae sancta Ecclesia dicit:

“Media nocte surgebam ad confitendum tibi (Psal. CXVIII.)”

Illud enim tempus sacris vigiliis, et confessioni saluberrimae deputatum est, ut videlicet Domino profunda nocte confitentes, commoneamus nos quatenus illa hora quae praevideri non potest non simus imparati. Ille ergo clamor magnus, qui ortus est in Aegypto, salubriter interiori auditu fatigat nos, ut non dormiamus, sicut Aegyptii, sed vigilemus, et sobrii simus.

“Qui enim dormiunt, inquit Apostolus, nocte dormiunt, et qui ebrii sunt, nocte ebrii sunt (I Thess. V).”