|
Denique quasi in magna domo ad mensam decoram et magnam residentibus
multis, ipse aspectu reverendus et amabilis, defibulato ac deposito, quo
super tunicam amictus erat pallio, manibus decentissimis, et incessu
quam spectabili ministrabat, hinc et inde ministrationem panis et vini.
Erant autem quasi crustula panis candidissimi concava, vinumque fusum in
se recipientia, et ferculum hujusmodi omnibus ministrabat. Amplius
dicere non possum, nisi quia quod exprimi non potest, salva majestate
ministrabat, et sic eum ministrare valde decebat, tali vel tanto
affectu, ac si diceret illud de Canticis:
|
“Comedite, amici, et bibite, et inebriamini, charissimi (Cant. V).”
|
|
Et quidem vera est, et mihi tunc vera fuit sententia, multas curas
somnia, sed nihilominus verum est, quia bonas curas plerumque bona et
vera sequuntur somnia (Eccle. V). Non fuit hoc de somniis ejusmodi, quae
multos errare fecerunt (Eccli. XXXIV), imo ad veritatem ducit, in eo
quod mihi dulciter et saepe commemorat, et tibi cupio ut commemoret
illud dictum Filii hominis:
|
“Ego autem in medio vestrum sicut qui ministrat (Luc. XXII),”
|
|
et adjuvante commemoratione hac, ab eo quod coepisti humilitatis gradu
comminister sanctitatis, non desistat. Quid multa?
|
“Omni tempore, ait Sapientia, sint vestimenta tua candida, et oleum de
capite tuo non deficiat (Eccle. IX).”
|
|
Scienti loquor, quia vestimentum tuum hominibus quidem nigrum, sed Deo
et ea quae Dei sapientibus candida sunt, et oleum in capite tuo
charitatis est in corde tuo, quae nunquam deficiat. Ego quidem
dispendium timere potui pro absentia tui, secundum praesagium quod vidi
prius quam progredereris. Mancum me esse videbam, dextera de cubito suo
manu avulsa, quae res illud sine dubio, quod de te actum est
praesignabat. Verumtamen bene utrumque erat, quia dexteram ipsam,
quamvis avulsam, non omnino amiseram, sed altera, id est sinistra manu
deportabam, simulque quasi miraculum factum est, ut alio loco illius
tenella manus dextera succresceret. Secundum haec revera, te manum
dexteram meam non omnino amisi, sed adhuc in sinistra, id est in
praesentis vitae cura tu mihi auxilium qualecunque ferre poteris.
Certiorem autem habemus, et habere debemus Paracletum, id est
consolatorem, videlicet eum qui dicit per Psalmistam:
|
“Dominus custodit te, Dominus protectio tua, super manum dexteram tuam
(Psal. CXX).”
|
|
Quamvis ergo praesentia tua caream, quam sic habebam veluti custodiam
fidam, et dexteram manum meam, non sim quasi desolatus, sed ipse
custodiat sperantem in se, qui custodire et protegere potest super omnem
manum dexteram. Spem istam inter caetera nonnihil roboret recordatio
miraculi, cujus ego in Opere quod de Canticis canticorum scripsi,
mentionem feci, ubi dilecta loquitur:
|
“Dilectus meus misit manum suam per foramen, et venter meus intremuit ad
tactum ejus (Cant. V).”
|
|
Fateor, de me quoque illam narrationem feci, sed quia verebar
insipientiam meam, ne viderer gloriari frustra, necessitatem non hominis
quam nunc habeo, qui, sicut saepe dixi, tu me adjurasti. Idcirco sic
ipsam narrationem transfiguravi, ut et rem ipsam veraciter dicerem, et
tamen persona non posset agnosci.
|
|