|
Dominica hac, qua Dominus in civitatem Hierusalem passurus venit, luna
decima exstitit. De hac die praeceperat Dominus in lege filiis Israel:
|
“Decima die mensis primi tollet unusquisque agnum per familias et domos
suas, et servabitis eum usque ad quartum decimum diem mensis ejusdem, et
immolabit eum universa multitudo filiorum Israel ad vesperam (Exod.
XII).”
|
|
Nota et celebris est mirabilium historia, quae ante fuerant gesta,
scilicet quod decem plagis Pharaonem et totam Aegyptum Moses in virga
manus suae percusserit: quibus Pharao, quamvis afflictus, victus tamen
non est, donec agnus immolaretur in domibus Israel. Verum quid hoc
significaverit, quomodo
|
“haec omnia in figura contingebant illis (I Cor. X),”
|
|
et ad praesens negotium pertinet, praetereundum non est Pharao, diaboli,
Aegyptus, mundi, filii Israel, omnium qui ad vitam praeordinati sunt et
populus Dei vocantur, typum gesserunt. Captivitas servitusque filiorum
Israel, captivitatem illam designant qua diabolus hominem in paradisi
libertate conditum, per praevaricationem in tenebris hujus saeculi
captivavit, et morti obnoxium fecit. Stetit Moses cum Aarone coram
Pharaone, tenensque virgam in manu, dixit:
|
“Haec dicit Dominus: Dimitte populum meum (Exod. VII).”
|
|
Nimirum in virga Mosi legis disciplinam, in Aaron ejusdem legis
agnoscimus sacerdotium. Haec enim duo dicta sunt, ut Dei populum a
servitute Pharaonis, id est diaboli eriperent. Decem plagae, quibus
percussus est, decem legis praeceptorum, quibus populus Dei diabolo
captivatori humani generis repugnare jussus est, similitudinem
praetulerunt. Nam tunc primum
|
“mors, quae regnavit ab Adam usque ad Mosen (Rom. V),”
|
|
coepit audire in regno suo contradictionem, Deo debitum sibi exigente ab
hominibus cultum, et suorum obedientiam praeceptorum. Sed sicut Pharao
decem plagis non adeo victus est, ut filios Israel dimitteret, ita
diabolus decem praeceptorum legis observatione non adeo superatus est,
ut homo in paradisum rediret. Igitur sicut post inefficacem virgam Mosi
tandem agnus immolari jussus est, et tunc mortua sunt primogenita
Aegypti, et hac una plaga tactus Pharao dimisit populum, et ipse cum
reliquis Aegyptiis persequens transeuntes, in mari Rubro submersus est;
sic postquam constitit, quod nihil ad perfectum adduceret lex (Hebr.
VII), Agnus Dei Christus immolatus est, et in morte ejus primogenitum,
id est originale peccatum, deletum est, et in mari Rubro baptismi
Christi sanguine rubentis actualia quoque peccata cum diabolo penitus
absorpta sunt (Colos. II; I Cor. X). Luna ergo decima, ut dictum est,
Dominus Christus, verus Agnus, praecepto Patris obediens, civitatem
Hierusalem passurus ingressus est. Sed nec ipse ingressus ejus vacat a
mysteriis; quocunque enim verus hic sol procedit, similitudines ejus
quam operatur salutis, quasi umbras interjecto corpori similes reddit.
Veniens igitur ad passionem, videamus quas jaciat umbras fulgidae
misericordiae, cujus in multitudine benedictus advenit. Primum a monte
Oliveti duos mittit discipulos in castellum, quod erat contra ipsos, ut
asinam illic alligatam pullumque ejus solventes sibi adducerent (Matth.
XXI), etc. In his profecto, quae utilitas in sanguine suo, quis fructus
suae passionis, ad quam veniebat, mystice praesignavit. Ascensurus enim
propter passionem mortis, gloria et honore coronatus (Hebr. II), ad
dexteram Patris, qui est mons Olivarum, id est pater misericordiarum, et
Deus totius consolationis (II Cor. I), Deus pacis, fonsque et origo
luminis, atque inde dando hominibus dona, missurus erat apostolos suos
qui ligandi atque solvendi potestate accepta, asinam et pullum ejus, id
est utrumque populum, Judaicum atque gentilem, ab erroris stultitia,
peccatorumque oneribus absolverent, et abducto sibi humano genere per
fidem, ipse supersedens, juxta quod scriptum est:
|
“Et equitatus tuus salvatio (Habac. III),”
|
|
in coelestem Hierusalem animas induceret, turbis angelorum cum laude
occurrentibus, palmasque victoriarum cum ramis olivarum, quae sunt pacis
insignia, sublevantibus.
|
|