CAPUT 37

“Et multo plures crediderunt propter sermonem ejus, et mulieri dicebant: Quia jam non propter tuam loquelam credimus; ipsi enim audivimus, et scimus quia hic est vere Salvator mundi.”

Non frustra hic evangelista, cui sublimiora quaeque scribere propositum est, haec quae leviora videntur, tam diligenter prosecutus est. Supra dixit: Quia propter verbum mulieris crediderunt, nunc multiplicatis credentibus, dicebant, inquit mulieri:

“Quia jam non propter tuam loquelam credimus.”

Utrumque scribere curavit, et quia propter verbum illius crediderunt, et quia jam non propter loquelam ejus credere se dixerunt. Cur hoc, nisi quia de illo per mulierem quidem primitus audierunt, sed ne levitate duci et omni vento doctrinae circumferri viderentur, ipsius Salvatoris verba judicio propriae rationis diligenter examinaverunt (Ephes. IV). Propter quid autem credimus si non jam propter tuam loquelam credimus?

“Ipsi enim audivimus, et scimus, quia hic est vere Salvator mundi,”

Notanda sane magis ac magis rationabilis celeritas alienigenarum ad credendum. Nec propter verbum mulieris, nec idcirco quod signa viderunt, scire vel credere se asserunt:

“Sed audivimus, inquiunt, et scimus.”

Quid enim audierunt nisi ex ore ejus sapientiae sermonem, nisi ex gratiosis ejus labiis veritatis verbum? Quid audierunt nisi veritatem, et mansuetudinem, et justitiam, propter quae mirabiliter illum dextera sua deducit? (Psal. XLIV.) Audierunt veritatem docentis, mansuetudinem ad credendum invitantis, justitiam non accipientis personam Judaei sive Samaritani, neminem aspernendum, velut immundum judicantis quacunque ex gente sit. Nonne ergo manifesta nobis haec res gesta per omnia congruit; nobis, inquam, qui non vidimus, sed tantum

“audivimus et scimus, quia hic est vere Salvator mundi?”

Nonne ipse Salvator de nobis adversus patriae suae duritiam contestatur et dicit:

“Populus quem non cognovi, servivit mihi, in auditu auris obedivit mihi?”

(Psal. XVII.) Nonne illa patria sua jam nunc, sicut per Moysem Deus praedixit (Deut. XXXII), incipit ad aemulationem adduci in non gentem, in gentem insipientem, et in iram mitti? Hinc enim coeperunt magna, et maligna aemulatione alienigenis irasci, dicentes illi:

“Non Judaeorum tantum Deo, sed et gentium (Rom. VIII);”

non Judaeorum tantum, sed et totius mundi Salvatori, uti nunc Samaritani confessi sunt:

“Nonne benedicimus nos, quia Samaritanus es tu, et daemonium habes?”

(Joan. VIII.) Sed aemulentur quantum volunt, irascantur et maledicant quantum ex diabolo per odium nostri conceperunt. Nam Christus (quem nos secundum carnem non novimus) secundum spiritum apud nos requiescit, et duos dies, id est, in praesenti et in futuro saeculo permansurus, caput suum reclinavit, quia nos audivimus, et solo auditu credentes,

“scimus quia hic est vere Salvator mundi.”

Et verum utique canticum illi mulier nostra ad puteum, ubi aquam vivam accepit, ubi hydriam suam reliquit, et voluptates suas oblita est, imo et sanguinem suum fudit; verum, inquam canticum illi decantavit, dicens:

“Dilecte mi, apprehendam te, et ducam te in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae. Ibi me docebis praecepta Domini (Cant. VIII).”

Vere enim martyrum nostrorum multitudo, quae civitatem diaboli omnia relinquendo, vitam quoque ipsam corporalem contemnendo, egressa est, nunc illum in domum matris suae, in cubiculum genitricis suae introduxit, dum in communem coetum ritumque gentilitatis, in ipsa secreta templorum, ubi cum illa cubitabat turba malignorum spirituum, nomen et cultum ejus abduxit, et ut susciperetur, ejectis illis clamando, testificando et moriendo evicit. Sequitur: