VERS. 4.

“Nunquid timens,”

subaudi, fortitudinem tuam,

“arguet te,”

videlicet more regum terrenorum, qui suspectam sibi aliquorum, qui sibi subjecti sunt, potentiam, ne increscat, propositis occasionibus praeveniunt, ut imminuant vel penitus auferant.

“Nunquid, inquit, hoc timens te arguit, et veniet tecum in judicium?”

Hoc nimis otiosum est, et eorum qui omnino verba sua meteri nesciunt. Sed de otiosis ad contumeliosa protinus prorumpit, dicens: