|
Nec vero tantummodo de victoria gloriabatur, verum etiam de justitia,
sive de justa victoria sibimet placebat Dei et hominis inimicus nimis
injustus. Neque enim invitum, sed volentem hominem vicerat. Denique
neque de ignorantia, neque de infirmitate homo excusari poterat. Quomodo
de ignorantia excusaretur, cui rem per semetipsum notam fecerat Deus?
Quomodo de infirmitate, qui nullas corporis vel carnis suae pugnas
patiebatur? Ne saltem esuriret, sufficere poterant caetera omnia
paradisi ligna, quae gratia largitoris abundanter uno excepto tribuerat.
Ex omni, inquiens, ligno paradisi comede, de ligno autem scientiae boni
et mali ne comedas (Gen. II). Restat ut per superbiam et contemptum
peccasse credatur, nolendo scilicet pati imperium, nolendo recognoscere
quod eumdem quem Creatorem et tam deliciosi paradisi habebat largitorem,
deberet habere etiam praeceptorem et Dominum. Ita esse littera quoque
manifeste declarat. Cum enim dixisset Dominus Deus ad mulierem:
nullum subjectionis aut humilitatis verbum respondit, sed hoc tantum
dixit:
|
“Serpens decepit me, et comedi.”
|
|
Adam quoque nihil aliud respondit, nisi hoc:
|
“Mulier, quam dedisti mihi sociam, dedit mihi de ligno, et comedi (Gen.
III),”
|
|
profecto responsa haec non consentientium Domino, haud et humilium, sed
rebellium sunt et contumacium. Palam enim faciunt dicta haec, quia non
quasi per vim capti, sed quasi transfugae defecerant ab imperio legitimi
Domini et Creatoris sui. Igitur quodam quidem jure genus humanum
pervasor hostis extunc detinebat, sed nihilominus in ipsum tota
perditionis hominum causa redundat. Nec verius justa fuit ejus victoria,
quam ejusdem invidentis callida malitia et malitiosa calliditas.
|
|