VERS. 18.

“Si fuero judicatus,”

scilicet ego talis, qui non ut hypocrita defendo, sed in conspectu ejus, ut dixi, vias meas arguo,

“scio quia justus inveniar,”

non ut vos asseritis, hypocrita;

“justus,”

inquam, videlicet purgata iniquitate per praesens judicium. Sed altius considerare hoc tota quae sequitur disputatio compellit. Abhinc enim incipit disputatio, de qua paulo ante dixit,

“disputare cum Deo cupio.”

Quae ergo causa proponatur discutienda quaerendum est, in qua justum se inveniendum esse confirmat. Non enim hoc proponere vult ad discutiendum vel concludendum quod sine peccato sit; quippe qui paulo ante dixit,

“vias meas in conspectu ejus arguam,”

et paulo post dicturus est,

“quis potest facere mundum de immundo conceptum semine (Job XIV),”

et pene ubique continuet id quod et superius dixerat:

“Abominabuntur me vestimenta mea (Job IX).”

Quam ergo nunc inter se ac Deum causam cum tanto vigore vult proponere? Illam utique, utrum deceat Deum adducere hominem secum in judicium. In hac propositione per miram humilitatis virtutem securus quod perveniat ad victoriam judicium ejus ait: