CAPUT III. Quod confusio linguarum abscondendo divinae promissionis thesauro profuerit.

Hinc illud dicere libet, quia sicut Apostolus ait:

“Omnia diligentibus Deum, cooperantur in bonum (Rom. VIII),”

sic et illa confusio linguarum, et sanctis patribus, ad quos factum est hoc verbum, ipsi Deo Dei verbo cooperata est in bonum. Oportebat enim pro tempore, ut fieret occultum tale mysterium, neque super eo disceptaretur per publicum, quia dignus eo non erat mundus, fere totus ubique lasciviens et petulcus, nimiumque ferox atque superbus, quamvis recenter severitate inundantis diluvii percussus, et usque ad parvas reliquias una strage consumptus; oportebat, inquam, interim manere occultum talem, tantae promissionis thesaurum: primo ne peregini illi, quibus hoc bonum erat creditum, jam tunc invidiam intolerabilem paterentur; deinde, ne divinae vocationis et supernae spei margarita, ante porcos missa conculcaretur (Matth. VII). Sic erat verbo Dei pro sanctis patribus ab hominum impiorum vel saecularium invidia cavendum, quomodo cavetur pro radice novella, dum adhuc unicum vix virgultum protulit, unde bonum speras vel desideras fructum. Sicut enim exstirpatio radicis spem fructus percipiendi praecedit, ita patribus, si intempestiva fuisset a persequentibus illata injuria mortis, facultatem praepedivisset implendae promissionis. Idcirco Verbum ipsum futurae carnis suae patres custodivit, testante psalmo cum dicit:

“Non reliquit hominem nocere eis, et corripuit pro eis reges. Nolite tangere christos meos, et in prophetis meis nolite malignari (Psal. CIV).”

Et quid ad cautelam istam tam idoneum quam praemissa confusio linguarum? Et quidem expedierat et utile fuerat, quod ubi Deus confudit linguas turrim illam aedificantium, non audivit unusquisque vocem proximi sui, et aedificare cessaverunt. Sed magis expedivit, utiliusque fuit, quod gentibus ignorantibus prae confusione linguarum, sancta Scriptura turris vera et vere pertingens usque ad altitudinem coeli construenda erat, sacramenta continens jam dictae promissionis.