CAPUT 5

Igitur sedebam, ut jam dixi, juxta flumen magnae Babylonis, juxta fluvium Chobar, quod interpretatur gravitudo vel gravitas. De illa namque Babylone loquor, cujus est rex vel princeps, in qua tyrannizavit spiritualis Nabuchodonosor, scilicet diabolus, jugumque suum aggravavit super filios quoque civitatis Dei viventis, Hierusalem coelestis, quos omnes in Adam comprehensos, in istam suam Babylonem, in hoc saeculum nequam captivos abduxit, subditos peccato originali, reos mortis. Haec mihi, o Lamuel, magni moeroris et amari causa erat animi. Audiebam enim auditu intellectuali voces peregrinorum sive captivorum lamentantium atque dicentium:

“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur Sion (Psal. CXXXVI).”

Assumptoque luctu in absconditis in interiore homine flebam et ego passim atque lamentabar scienter, et lamentando laudabam, sicut docet Ecclesiastes, mortuos magis quam viventes (Eccle. IV). Mortui namque illi, qui in Domino mortui sunt, securitatem suimet assecuti sunt, reversi in illam beatam Sion; unde omnes per peccatum Adae exciderunt, cujus recordatione, dum captivi essent, fleverunt. Porro viventes quandiu in corpore sunt, et a Domino peregrinantur (II Cor. V), quomodo securi esse possunt? Non est enim tuta sessio, vel firma statio secus flumen Chobar, vel supra caetera Babylonis flumina, praesertim cum et Apostolus dicat:

“Qui se existimat stare, videat ne cadat (I Cor. X).”

Ipsa namque fluminum littora lutosa sunt atque palustria, tamque lubrica, ut semper suspectus esse debeas, ne moto vel prolapso pede subjectum flumen cadas.