CAPUT XVIII. Quod tunc Christus hunc legis locum impleverit, quando duodecim sibi apostolos elegit, et quod tunc tabernaculum erectum et sanctificatum est, quando ille passus est, et resurrexit, et exinde duces, id est apostoli munera fidei obtulerunt.

Igitur et nunc ad eum respicimus

“in quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi (Col. II),”

qui in semetipso legem adimplevit, quemadmodum dicit:

“Nolite putare quia veni legem solvere: non veni solvere, sed adimplere (Matth. V).”

Utique et adimplendo hanc partem legis

“vocavit ad se quos voluit, ascendens in montem, et venerunt ad eum. Et fecit ut essent duodecim cum eo, et ut mitteret eos praedicare et dedit illis potestatem curandi infirmitates et ejiciendi daemonia (Marc. III)”

“Et cum,”

inquit Marcus,

“audissent sui, exierunt tenere eum. Dicebant enim quoniam in furorem versus est (ibid.).”

At ille vere et unice beatus vir, non in furorem versus erat, sed in lege Domini voluntas ejus et in lege ejus meditabatur die ac nocte (Psal. I), quippe qui ipsum totius legis sacrarium erat, ipsum verbum legis, ipsum Verbum Dei incarnatum erat. Tunc meditabatur legem implere, id est secundum praesens hujus legis mysterium duodecim spiritualium castrorum duces ordinare. Nam et huc respiciens, eisdem apostolis dicit alio loco:

“Amen dico vobis quod vos qui reliquistis omnia, et secuti estis me in regeneratione, cum sederit Flius hominis in sede majestatis suae, sedebitis et vos super sedes duodecim, judicantes duodecim tribus Israel (Matth, XIX).”

Dixerat enim illi Petrus:

“Ecce nos reliquimus omnia et secuti sumus te? Quid ergo erit nobis? (ibid.)”

Multum eos honoravit, multum honorem et grande praemium signavit, cum illis ita respondit. Vult enim intelligi se quidem Dominum esse tabernaculi coelestis, ipsos autem duces fore tribuum Domini, de quibus Psalmista cum dixisset:

“Jerusalem quae aedificatur ut civitas, cujus participatio ejus in idipsum (Psal. CXXI),”

continuo subdidit:

“Illuc enim ascenderunt tribus, tribus Domini, testimonium Israel, ad confitendum nomini Domini (ibid.).”

Et quod illis ducibus duodecim filiorum Israel jussum est facere vel offerre corporaliter, hoc ab ipsis, vel per ipsos implendum fore spiritualiter. Quando enim erectum, unctumque et sanctificatum est cum omnibus vasis suis tabernaculum illud coeleste, cujus secundum exemplar tabernaculum istud Moyses fecit, tunc utique quando tabernaculi pontifex Jesus Christus Filius Dei sanguinem suum fudit, in quo universam Ecclesiam, quanta collecta fuerat ab origine mundi, remissionem peccatorum conferendo unxit et sanctificavit. Subsecuti denique confestim principes isti, boves et plaustra obtulerunt ad portandum tabernaculum, vel tabernaculi sanctuarium, dum patriarcharum et prophetarum fidem, per mundum universum praedicandam susceperunt, hoc modo ipsi boves, ipsi plaustra sunt, ipsi rectores, ipsi portitores Ecclesiae sunt. Obtulerunt singuli acetabulum argenteum pondo centum et triginta siclorum, qui numerus ex unitate centena, et ternario deceno consistens, unius Dei triumque personarum recte significat fidem. Phialam quoque argenteam habentem septuaginta siclos, qui numerus ex denario, septenarioque compositus, evangelicam septiformis sancti Spiritus gratiam, et legis, cujus decem praecepta sunt, veram designat scientiam. Obtulerunt etiam mortariolum aureum, ex decem siclis aureis, incenso plenum, id est, Christum Dei Filium consona voce praedicaverunt, cujus de Virgine concepti corpus aureum, corpus immaculatum, omne in se continens purae orationis incensum pretiosum, mortis passione pro nobis est contribulatum. Haec isti obtulerunt, haec ad laudem et gloriam Dei praedicaverunt singuli die suo, id est unusquisque secundum mensuram gratiae, vel revelationis, quam accepit a Domino, ab uno eodemque Spiritu sancto. Et alii quidem plures, alii pauciores ad fidem traxerunt, sed idem omnes eodem Spiritu, et eodem sensu praedicaverunt, quemadmodum isti principes tribuum, et alii plura, alii pauciora suae tribus millia sub manu habuerunt, sed omnes aequalia, cuncti eadem vasa obtulerunt. Et illi quidem similam in vasis, similam, inquam, visibilem oleo visibili conspersam obtulerunt. Isti autem spiritum legis in littera latentem, veram et invisibilem similam praedicaverunt, verum et vitalem cibum omnium animarum credentium. Obtulerunt

“bovem et arietem, et agnum anniculum in holocaustum, hircumque pro peccato. Et in sacrificio pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque.”

Haec, inquam, principes nostri singuli obtulerunt; nam praedicantes aliis, ne ipsi reprobi fierent, semetipsos afflixerunt, semetipsos etiam passionibus objecerunt (I Cor. IX). Nam ipsi sunt, quorum singuli in psalmo sexagesimo quinto dicunt:

“Et locutum est os meum in tribulatione mea. Holocausta medullata offeram tibi cum incenso arietum, offeram tibi boves cum hircis.”

Istorum namque principum totus ille psalmus vox est. Ac si dicat quisque eorum, etiam in tribulatione positus: Aliis praedicabo ut et ipsi ad idem meo inducantur exemplo, et hic interim offeram tibi holocausta medullata, id est meipsum factum holocaustum medullatum, totum interiori charitatis igne combustum, incensis arietibus, incensis bobus et hircis, id est omni repugnantia, omni extollentia, omni foeditate vitiorum carnis et spiritus. Nam idcirco quinque arictes quinque sunt agni, quinque sunt hirci, quia videlicet in quinque sensibus caro cum licet, lascivit.