CAPUT XXVII.

“Exsurge, gloria mea, exsurge, psalterium et cithara,”

de Christi resurrectione dictum esse.

Venit hora de qua dixerat ipse quodam loco Judaeis:

“Venit hora, ut clarificetur Filius hominis (Joan. XII).”

Venit, inquam, illa hora cum praeconio verbi ex ore Patris ita personantis in David:

“Exsurge, gloria mea, exsurge, psalterium et cithara (Psal. LVI).”

Quod erat illud psalterium, vel quae cithara? Unum idemque corpus in sepulcro quiescens erat Psalterium, erat cithara. Erat cithara quam distentis charitatis fidibus personantem, dulcesque praedicationis sonos modulantem Judaei confregerant, At illa fractura citharae illi causa fiebat augmenti, causa successus optimi, ut surgeret Psalterium deacchordum, id est psalterium dulcisonum, nunquam frangendum, semper confessionis in populis, et psalmi in gentibus vocem daturum, cujus chordas manus nulla ulterius rumpere posset, cujus ligni compages deinceps nulla vis frangere praevaleret. Juxta quod ait Apostolus:

“Christus resurgens ex mortuis, jam non moritur, mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI).”

Haec est gloria Dei Patris, quia videlicet in hoc opere suo, per magnam gloriatur abundantiam charitatis.

“Exsurge igitur, inquit, o gloria mea, exsurge psalterium et cithara.”

Hanc Patris vocem, hanc Verbi intentionem nunquid non audiebat, nunquid non sentiebat anima illa, sic eidem verbo velut sponsa sponso interminabili osculo conjuncta, irremissibili complexu connexa? Plane audiebat, plenarie sentiebat. Quippe quae verbi ejusdem omnia plus quam matronali jure noverat, omnia capiebat. Respondebat itaque cum gaudio:

“Exsurgam diluculo.”

Quid ejusmodi responsione jucundius? quid ita respondentis corde paratius? Non ergo causa nos lateat, cur principium ejusdem psalmi taliter in persona ejus intonuerat:

“Paratum cor meum, Deus, paratum cor meum (Psal. LVI).”

O cor quam delectabiliter paratum, quam libenter arrectum ad suscipiendum divinitatis imperium, dulce imperium dicentis:

“Exsurge.”

Denique hoc est paratum habere cor, ita respondere,

“exsurgam diluculo.”

Nunquid vero ad hoc solum erat, vel fuerat paratum ejus cor? Nimirum et ad obediendum, ut moreretur, fuerat paratum cor. Omnino fuerat paratum cor corpus suum dare percutientibus, et genas suas vellentibus, faciem suam non avertere ab increpantibus et conspuentibus, et omnia sustinere usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II).

“Ego autem, inquit, non contradico, retrorsum non abii.”

Decebat itaque esse paratum cor illud ad respondendum,

“exsurgam diluculo,”

quod fuerat paratum ad obediendum Patri suo non parcenti ei propter nos. Non ergo, inquam, causa nos lateat cur ita intonuerat psalmi principium,

“paratum cor meum,”

et cur non contentus semel dixisse, dixerit et semel et iterum,

“paratum cor meum, Deus, paratum cor meum (Psal. LVI, CVII).”