CAPUT XVI. De campanis.

Sonora esse instrumenta in Ecclesia, quibus ad laudem Dei populus excitetur, divinae auctoritatis et antiquae consuetudinis est. Nam olim tubae aut campanae, diversa quidem specie, sed eadem habentur ratione. Legimus in Levitico tubas ex jussu Domini factas, quarum usus esset in Jubilaeo (Levit. XXIII, XXIV; Num. X), tantae virtutis, ut ad crepitum earum corrueret Hiericho (Josue VI). Et Paralipomenon inter cantores, nablis arcana cantantes et inter levitas pro octava canentes, concinente et subsiliente David, septem tubarum clangorem personante coram arca foederis Domini (I Paral. XV). At nunc ad confitendum Domino et ad annuntiandum mane misericordiam ejus et veritatem ejus per noctem (Psal. XCI), et aenea signa personant, et ad omnem horam divini officii, tanquam in exordio praeclarae orationis, has partes tenent, ut attentos docilesque ac benevolos divinae laudis auditores efficiant. Haec igitur Ecclesiae signa atque illae legales tubae, unum atque idem significant scilicet sanctos Ecclesiae praedicatores, qui

“ad Sion montem et civitatem sanctam, coelestem Hierusalem, et multorum millium angelorum frequentiam (Hebr. XII),”

et ad futurum Dei judicium populum invitant et praeparant, magnitudinem rei, magnitudine dicendi, qui possunt, exprimere contendunt, ut repositas intrinsecus aures cordis percellere, sensumque surdi auditoris ad audiendum flectere et vincere contendant. Quamvis ad potiora festinet oratio, praetereundum non est quomodo praedicator perfectus hujusce signi quadam similitudine formetur. Duritiam metalli, fortitudine mentis, plectrumque ferreum quo sonus eliditur, constantia sermonis imitetur.

“Ecce dedi, ait Dominus, faciem tuam valentiorem faciebus eorum, et frontem tuam duriorem frontibus eorum, et ut adamantem et silicem faciem tuam (Ezech. III).”

Fugiens quoque terrenam habitationem, et dicens:

“Nostra autem conversatio in coelis est (Phil. III),”

sursum cor suspendat, pendensque de turri fortitudinis, quae stat contra faciem inimici (Psal. LX), speculatorem se meminerit positum esse domui Israel (Ezech. III). Gestet autem lignum crucis in capite, id est in principali suo, quod est meus, funemque exinde colligatum, id est vinculum charitatis, usque ad infirmos fratres, quasi usque ad terram porrigat, quo commonitus, personare, et os suum dilatare nunquam desistat, dicens:

“Charitas enim Christi urget nos (II Cor. V).”

Ita custos super muros Hierusalem constitutus, non taceat, sed quodcunque viderit vel audierit annuntiet, juxta illud:

“Qui reminiscimini Domini, ne taceatis et ne detis silentium ei, et tota die et tota nocte (Isa. LXII),”

instans opportune, importune (II Tim. IV), his qui dormiunt in lectis eburneis, et lasciviunt in stratis suis (Amos. VI), non taceat laudare nomen Domini, ne usque ad matutinum, id est usque ad tremendum Dei judicium male peccato consepulti somno peccant. Ad postremum illud notandum, quod quemadmodum ex tempore gratiae plures praedicatores missi, crebrius theologicis concrepant symbolis, habentes donationes secundum gratiam, quae data est eis (Rom. XII), differentes ita signa praedicta quantitate et sono differentia, quoties aliqua donationis evangelicae festiva commemoratio fit, tumultuosius tinniunt, et pertonant crebrius, et productius reboant, ut dormientes in nocte, et ebrios (

“qui enim dormiunt, nocte dormiunt, et qui enim ebrii sunt, nocte ebrii sunt [I Thess. V]”

) ad laudem Dei quasi violenter excitent. Et si non evincunt sic, ut eos exsurgere cogant ad orandum, ne intrent in tentationem, saltem secure dormire non permittant. Trinum itaque solemnis diei classicum, id est matutinum, vespertinum, et quod ad missae pulsatur initium, sic imitetur evangelicus praedicatorum chorus, ut semper praedicet lamentationes praesentis vitae, carmen futurae, vae, gehennae!