CAPUT VII. De Petro apostolo qualem invenerit, et qualem illum fecerit iste Spiritus fortitudinis, et quomodo ante passionem Domini ambulavit super aquas, et timens coepit mergi, post resurrectionem vero ejus tunica succinctus, mittens se in mare ad ipsum pervenit, et quid ista portenderint.

Diximus de tirone, quem manifestim Spiritus sanctus, Spiritus fortitudinis armavit. De magistris militiae, Petro et Paulo, quid dicemus, quos in ipsum caput bestiae supra memoratae dixerit armatos idem Spiritus fortitudinis? Nam ut primum de Petro loquamur, scimus qualem hunc Spiritus iste invenerit qualem fecerit. Antequam, glorificato Domino Jesu, datus esset iste Spiritus, hic nec saltem militiae nomen agnoverat, militaria Christi signa, ne dicam ferre, sed necdum attrectare, aut oculis suis aspicere praevalebat. Testis est illa negatio trina, ubi Petrus mendax et Christus inventus est veritas, dicente, non qualicunque persona, sed ancilla ostiaria: Nunquid et tu ex discipulis es hominis istius? negavit Petrus (Joan. XVIII); et tamen gladius aut hasta non apparebat in manu ancillae illius. Dixerat autem paulo ante, certans cum Domino: Etiamsi oportuerit me mori tecum, non te negabo (Matth. XXVI). Victor itaque in certamine et palmam veritatis obtinens ille qui dixerat: Amen, amen dico tibi, non cantabit gallus, donec me ter neges (ibid.), postmodum quasi alludens ad illam confidentiam immaturam, dicit eidem Petro sic: Amen, amen dico tibi, cum esses junior, cingebas te et ambulabas ubi volebas, cum autem senueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo tu non vis. Hoc autem, inquit evangelista, dixit, significans qua morte clarificaturus esset Deum (Joan. XXI). Quando enim Petrus erat junior, et semetipsum cingebat? Nimirum quando rudis et laboriosorum certaminum inexpertus, de sua nimium conscientia vel virtute praesumebat, dicens: Tecum paratus sum et in carcerem et in mortem ire (Luc. XXII); et: Etiamsi oportuerit me mori tecum, non te negabo (Matth. XXVI), quando educebat gladium, et percutiens fortiter, amputavit auriculam servi principis sacerdotum (ibid.). Tunc Petrus junior erat, nondum enim multum in sapientia profecerat; quippe qui nesciens cujus sit solius cingere militem, semetipsum cingebat, dum tam magna tamque fortia de semetipso promittebat. Senuit autem, quando accepto isto Spiritu sancto, Spiritu fortitudinis, sapiens effectus est. Extunc enim manus suas extendit ad eum qui cingere novit, conscius atque expertus propriae infirmitatis, et alius eum cinxit; sanctus enim iste Spiritus, eum fortem fecit, et duxit quo non volebat duci, scilicet ad passionem mortis, quam naturali horrore refugit sensus carnis, quamlibet spiritus promptus sit. Quando haec Dominus Petro dicebat utrumque jam in illo significaverat. Dudum enim, cum navicula, in qua erant discipuli, in medio mari jactaretur fluctibus, erat enim ventus contrarius, et ipse quarta vigilia noctis veniret ad eos, ambulans super mare, diceretque illis turbatis et clamantibus prae timore: Ego sum, nolite timere, respondens Petrus dixit: Domine, si tu es, jube me venire ad te super aquas. At ipse ait: Veni, et caetera usque ad id quod ait illi, modicae fidei, quare dubitasti? (Matth. XIV.) Nimirum in illa modica fide qua dubitavit, et idcirco coepit mergi illa qua Dominum negaturus erat infirmitas praefigurata est. Siquidem ventus ille contrarius, quem Dominus non pavescens, ambulabat super aquas, illum praesignavit occursum principis hujus mundi, de quo Dominus idem certus, quod in se nonhabe ret quidquam, suas tribulationes et seditiones Judaicas superaturus erat. Ambulans ergo Petrus quoque super aquas, vidit ventum validum et timuit, atque idcirco coepit mergi, quia sic futurum erat, ut de fide sua praesumens, dicendo: Quare non possum te sequi modo, animam meam pono pro te, continuo propter vocem unius mulierculae timeret et negaret, quod profecto erat mergi in profundum maris (ibid.). Sed extendens manum Jesus, apprehendit eum mergi incipientem (Luc. XXII), quia respiciens, ut evangelista testatur, in eum, vocavit ad fletum non parum negatione eadem periclitantem. Verum ubi Salvator aquas easdem superavit, et omnem sibimet sedavit tempestatem, resurgendo a mortuis iterum, Petrus in mare se misit, tunica succinctus et nequaquam periclitatus est. Scriptum est enim: Simon Petrus cum audisset quia Dominus est, tunica succinxit se (erat enim nudus), et misit se in mare. Alii autem discipuli venerunt navigio (non enim longe erant a terra, sed quasi cubitis ducentis) trahentes rete piscium (Joan. XXI). Subinde sequitur, quod paulo ante praemisimus: Amen, amen dico tibi, inquit, cum esses junior, cingebas te et ambulabas ubi volebas (ibid.), etc. Igitur quae in mari praefigurata fuerant, eadem veritas ore proprio confirmabat, quod scilicet Petrus, qui de sua virtute praesumens quodammodo semetipsum cinxerat, dicendo: Animam meam pono pro te, et statim negando totus pene submersus est, idem alio cingente, id est Spiritu sancto mentem ejus confirmante, cunctarum tribulationum aquas omnes superaturus esset.