|
Quoties de tempore gratiae, materiam laudis sumptam habemus, verbi
gratia, diebus Dominicis et sanctorum natalitiis, genua in ipsis horis
non flectimus, stando proferentes libertatem et gratiam (Gal. IV; Ephes.
II), quae colli nostri, qui eramus curvi, jugum ferreum confregit (Jer.
XXVIII), ut incederemus recti (Isa. XLV). Tunc et vigilias in tribus
dispartimur nocturnis, ut non solum verbo, sed etiam facto, tres
vigilias praedicemus, de quibus ait Dominus:
|
“Beati servi illi quos, cum venerit Dominus, invenerit vigilantes; et si
venerit in secunda vigilia, et si in tertia vigilia, et ita invenerit,
beati sunt servi illi (Luc. XII).”
|
|
Tunc legendi atque canendi officia, quae ad aedificandam Ecclesiam
instituta sunt, numerosius concrepant, ut nos praeparemus ad aperiendum
Domino, quacunque hora pulsaverit (Apoc. III), ad modum duarum Veteris
Testamenti tubarum, quae ad movendum castra crebrius atque concisius
clangere jussae sunt (Num. XX). Ipsa autem lectionum pluralitas non
eadem in omni ordine est. Nam clerici novem, monachi duodecim legunt.
Illis novenarius est tetragonus, id est aequis undique quadrus
lateribus, hoc innuit quod verbum et opus praedicatorum aequalia semper
esse debent, his vero duodenarius inaequalibus constans lateribus. Nam
ter quatuor vel quater tria, duodecim faciunt. Hoc insinuat, ut in uno
magis extendantur, et exemplo Jacob, cum Domino luctantes claudicent
(Gen. XXXII), scilicet minus operantes, ut amplius meditari queant hi
qui fidem Trinitatis mundo quadrifido praedicant. Nam in utroque ordine
pluralitas lectionum pluralitatem significat praedicatorum, qui ex
tempore gratiae plures in mundum missi sunt. Sic enim profunda nocte
gallus rariores atque productiores cantus edere solet, vicina vero die
crebriores atque citatiores, sic ante incarnationem Dominicam pauci et
rari, post vero multi et crebri praecones vitae missi sunt. Paucitatem
anteriorum in tribus privatarum noctium lectionibus, multitudinem
posteriorum in Natalibus Domini vel sanctorum Novi Testamenti
significamus. Adeo autem causa haec vim rationis obtinuit, ut Romanus
ordo, qui divinarum rerum causas secundum apostolicam fidem laudabiliter
exsecutus est, in ipsa nocte paschali non plus quam tres lectiones
habere decreverit. Illa namque nocte praedicatores sancti, scilicet
apostoli, et numero pauci, et metu Judaeorum muti, et de morte Domini
moesti, videri fugiebant, audiri metuebant. Nam in ipso crepusculo,
referentibus sanctis mulieribus quod resurrexisset Dominus, et quod
visus esset ab eis, non crediderunt, et visa sunt coram eis quasi
deliramenta verba haec (Luc. XXIV). Nec solum illa nocte, sed exinde
quoque usque ad Pentecosten, causam eamdem in paucitate lectionum
considerat, quando praedicatores sancti et numero plures, et fervore
sancti Spiritus facundi sunt. Non tamen minus rationi appropinquant, qui
majestatem solemnitatis attendentes, integrum et solemnem lectionum
observant numerum, quia et si apostoli muti fuerunt (Matth. XXVIII),
angelorum alloquia, et ipsius Domini frequens visitatio (Joan. XX, XXI),
valde celebris et sequenda praedicatio est.
|
|