|
Proinde, ut Apostolus ait, probet seipsum homo, et sic de illo pane edat
et de calice bibat (I, Cor. II), quia videlicet tantae dignitatis
sacramentum indignis et non probatis dandum non est. Cum autem haec
dicimus, moventur plerique, nos quoque molesto experti sumus
experimento, quos vel culpa remordet, vel certe humilitas Christiana
informat, ut indignos tanto mysterio judicent semetipsos. Verum si
dictionem non nostram, sed apostolicam perpendant diligentius, non est
cur moveantur, quasi temeraria contra ipsos judicia constituamus.
Differt enim indignitatis hujus dictio vel modus, multumque interest
quomodo vel a quo, quisque indignus existimetur. Est enim cum seipsum
quisque indignum confiteatur, et cum ab alio indignus existimetur aut
pronuntietur. Porro semetipsum laudabiliter indignum confitetur,
quisquis veraciter et, ut dignum est, dignitatem perpendit sacramenti
hujus. Quis enim, si recte judicet, castum cor se habere gloriabitur? De
hac parte Apostolus dicit: Quod si nosmetipsos dijudicaremus, non utique
judicaremur (ibid). Econtra detestabiliter indignus judicatur quisquis
vel in aliquo scelere notus, aliquantis testibus, sive toti Ecclesiae
causam dedit ut indignus existimetur. Cum igitur nostro judicio indigni
sumus, non tum sancta jure nobis negantur, cum autem ab aliis indigni
pronuntiamur, maxime ubi non dubia indignitatis causa profertur, jure
repellimur, ne judicium nobis manducemus et bibamus. Sed jam ad incepta
revertamur.
|
|