|
Sed quomodo hunc paradisum plantasse dicitur Dominus Deus a principio?
Si enim dixerimus, sic esse dictum a principio, quod antequam coelum et
terram faceret, paradisum plantasset, hoc humana ratio sentire non
potest, quippe cum paradisus localis et terrenus est locus, imo et
quidam terrae ornatus. Et quidem a principio sic intelligi potest, quia
(sicut superius jam dictum est) omne virgultum agri et omnem herbam
regionis creavit Dominus antequam oriretur, vel priusquam germinaret, in
die quo creavit coelum et terram, scilicet eo modo de quo scriptum est:
quia quod factum est, in ipso vita erat (Joan. I). Verum hoc itidem de
coelo et terra, et de omnibus quae facta sunt dici potest, quia sic a
principio cuncta fecerat Dominus Deus, quia qui vivit in aeternum
creavit omnia simul. Hoc ergo promptius intelligi potest, quia a
principio Dominus Deus plantavit paradisum, idem esse ac si diceretur:
Ab initio mundanae exornationis, quando, illo jubente, terra herbam
lignumque germinavit. Distinctis namque tribus partibus mundi, id est
coelo, terra, et mari, primus ornatus fuit plantatio paradisi, dicente
Deo: Germinet terra herbam virentem, etc. Ipsam plantationem deliciosam
breviter hoc modo describit: Produxitque Deus de humo omne lignum
pulchrum visu, et ad vescendum suave, lignum etiam vitae in medio
paradisi, lignumque scientiae boni et mali. Palam est sane intellectui
plantationem hujusmodi, paradisum, id est hortum esse magnae voluptatis,
in quo Scriptura, sive horum scriptor digitus Dei, tam diligenter quasi
studium plasmatoris commendare curavit. Sic enim singula pene verba
posita sunt, ut prope sub oculis legentium Deum designaverit operarium
diligentem ac sollicitum, plantantem ac radicantem summaque cura
conquirentem omne quod pulchrum visu, et ad vescendum suave fore
crederet, taliaque deliciarum instrumenta excogitantem, quibus consitis,
ipsius qui plantasset scientia merito laudari debuisset.
|
|