CAPUT II.

Nunquid vero dum invitaris, homo, ac meditationem mortis id solum dicitur tibi, ut moriturum te esse memineris? et quidem utile est saltem istud vel solum meditari pro cura vel sollicitudine ac metu reddendae rationis in hora exitus tui, propter quod Sapientia dicit: In omnibus operibus tuis memorare novissima tua, et in aeternum non peccabis (Eccli. VII). Verumtamen non in hoc solo tota expenditur meditatio mortis, aut perficitur vita sapientis, sicut non plenus aut perfectus est timor Domini, quem Scriptura sanctum dicit et permanentem in saeculum saeculi (Psal. XVIII), ubi propter solum gehennae metum quispiam peccatum refugit. In quo ergo plenior est meditatio mortis perficiens vitam sapientis? Nimirum in eo ut fideliter credas, firmiterque scias quia valde utiliter homini, quoniam mortuus erat in anima per peccatum, mortem corporis Deus intulit, et eum in aeternum vivere vetuit. Et quia de morte provenit thesaurus vitae et salutis per Jesum Christum, qui particeps fieri dignatus est nostrae mortalitatis. De quo videlicet thesauro recte illud a Domino dictum intelligitur ad B. Job: Nunquid ingressus es thesauros nivis, aut thesauros grandinis aspexisti, quae praeparavi in tempus hostis, in diem pugnae et belli? (Job. XXXVIII.) Denique praeter moralem sensum nivis et grandinis nominibus omnes afflictiones, quas Deus humano generi juste superduxit, recte intelliguntur, et ipsa mors, quae omnium afflictionum summa est. Quis rogo, nisi solus Deus, vel solus Dei Filius, ejusmodi nivem sic ingressus est, et ejusmodi grandinem sic aspexit ut thesauros inde produceret, id est sic omnes afflictiones et ipsam mortem inter homines impios, et frigore perfidiae constructos sustinuit, ut per hoc ipsum, quod mortem perpessus est, jucunditatem et exsultationem vitae aeternae super nos thesaurizaret? Et quidem nivem hanc et grandinem istam praeparavi, inquit, in tempus hostis, in diem pugnae et belli, id est propter hostilitatem serpentis antiqui, et propter repugnantiam sive rebellionem hominis consentientis illi, afflictionem et mortem induxit dicendo: Maledicta terra in opere tuo, et caetera usque quia pulvis es, et in pulverem reverteris, sive usque ne comedat de ligno vitae et vivat in aeternum (Gen. III). Sed, haec taliter imposita homini rursus instrumenta facta sunt vitae et salutis per gratiam Dei, qui miro atque ineffabili modo bene novit uti malis nostris. Haec nostra propositio est, et circa haec cupimus studiose versari in hoc opusculo, quod nuncupare placet meditationem mortis, cujus videlicet opusculi scribendi mihi occasio fuit periculum ignis, quod praecedente libello denarravi, in quo mirifice servatum est corpus Domini, memoriale mortis ejusdem Domini, juxta quod Apostolus dicit: Quoties panem hunc manducabitis, et calicem istum bibetis, mortem Domini annuntiabitis donec veniat (I Cor. XI).