CAPUT XXI. Quod vere lamentabile sit, sordes in pedibus habere.

THET, id est bonum.

“Sordes ejus in pedibus ejus, nec recordata est finis sui. Deposita est vehementer non habens consolatorem. Vide, Domine, et considera quoniam facta sum vilis.”

“Sordes, inquit, ejus in pedibus ejus.”

Cujus ejus? Dominae gentium inclytae et provinciarum principis, quae recordari debuisset finis sui, ut terram sordidam non tangeret pedibus, non ambiret terrena affectu cupiditatis, sed corpore hic exsulans, mente conversaretur in coelis. Non sic fecit, non sic recordata est finis sui, sed

“deposita est”

vehementer amando terram, et oblivioni tradendo altitudinem coeli,

“non habens consolatorem,”

imo non quaerens, nec prae oculis habens virum, qui in coelo est, consolatorem, dum vanam in terra quaerit consolationem. Dicat ergo nunc saltem commonita dum cadit

“populus ejus in manu hostili;”

dicat, inquam, saltem nunc rediens ad cor praevaricatrix:

“Vide, Domine, et considera, quoniam facta sum vilis.”