|
Dies ille dies magni judicii, novissimus erit dierum saeculi.
Respiciamus nunc ad illum, quem numero primum sancta Scriptura diem
posuit in exordio sui, quando divisit Deus lucem et tenebras,
appellavitque lucem diem, et tenebras noctem, factumque est, ait,
vespere et mane dies unus (Gen. I). Idcirco autem numero primum, quia
sicut illic pro posse diximus, alius est dies natura primus, ille autem
numero tantum vel ordine creationis primus. Nam qui vere est primus, non
temporalis est, sed aeternus, non de creatura lucens, sed creaturam
illuminans lux. Quod sciens scriptor noluit dicere, factumque est
vespere et mane dies primus, sed factum est, ait, vespere et mane dies
unus. Respiciamus, inquam, ad illum diem, et consideremus admirandam
operum Dei dispositionem, qui eamdem quasi aedituum terribilem posuit
timorem ad custodiendum introitum et exitum Scripturae, sive operum
suorum, ut quisquis ad cognoscendum Deum ingreditur, et in introitu
inveniat cur valde timeat, et in exitu audiat cur multo maxime
contremiscat. Denique cum dicitur: Divisitque lucem et tenebras,
appellavitque lucem diem, et tenebras noctem, ibi angelos judicatos, et
bonorum malorumque spirituum divisionem sociabilem atque immutabilem
factam esse intelligimus, et hic angelorum pariter et hominum judicium
immutabile esse faciendum, claris Scripturae vocibus audivimus. Illic
angelos apostatas de coelo in istum caliginosum aerem projectos, hic
eosdem angelos et eorum sequaces homines impios, non ignoramus in ignem
aeternum esse projiciendos.
|
|