CAPUT 7

“Sciebat autem Jesus qui essent credentes, et quis traditurus esset eum.”

Plane hoc sciebat ut non ex eventu aliquo, vel casu, sive conjecturae humanae momento, sed ab initio, id est ab aeterno. Nam ante mundi constitutionem praescivit et praedestinavit eos, qui vocandi erant sancti, et immaculati in conspectu ejus (Ephes. I; I Petr. I).

“Et dicebat eis: Propterea dixi vobis: Nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo.”

Quia sunt, inquit, quidam in vobis, qui non credunt, et ego hoc sciebam ab initio, propterea dixi supra:

“Quia nemo potest venire ad me, nisi Pater qui misit me,”

attraxerit eum: et nunc iterum dico idipsum verbis paululum immutatis, sensu permanente:

“quia nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo.”

Idcirco autem nunc idipsum repetivit, quia, quod tunc dixit, profecto nunc verum esse liquet ab isto affectu quo illi scandalizantur. Nam, si Pater illos attraxisset, si eis ut ad Filium venirent, a Patre datum fuisset, id est, si discipulos ejus fieri benevolentia divinitus inspirata persuasisset, credentes et credendo gustantes suavitatem illam, quam, qua trahuntur omnes electi, magis ac magis traherentur et ipsi.

“Ex hoc multi discipulorum ejus abierunt retro, et jam uno cum illo ambulabant.”

Ecce audiant hoc illi, qui maxime ecclesiarum localium, id est coenobiorum, archimandritis detrahunt, quoties gregis sui patiuntur detrimentum, et cum ipsi vacent otio, temere operarios Dei dijudicant, ubi aliquos ex eis, qui hortatu ipsorum conversi sunt ad saeculum relabi conspiciunt: Videte, inquiunt, quam indiscreti sunt, quam temere et inconsiderate homines vocant, et accedentes suscipiunt, et votivis promissionibus apud Deum obligari compellunt, quanta rursus nimietate vel duritia susceptos et sibi subditos scandalizantes (Matth. XIII), in deterius cogunt praecipitium, per omnia Pharisaeorum similes, qui circuibant mare et aridam, ut facerent unum proselytum, et denuo faciebant eum filium perditionis duplo quam seipsos (Matth. XIII). Quid isti dicerent, quomodo laborantibus et animarum lucra quaerentibus insultarent, quoties quidpiam detrimenti in ejusmodi sustinent, si non et Christo tale quid contigisset? Quomodo derogarent retia mittentibus piscesque, tanquam malos bonos concludentibus, si solos pisces bonos admisissent, et eorum imprudentiae vituperantes imputarent, quod tales admisissent, quorum discordibus tumultibus retia rumperentur, aliis seditiones facientibus, aliis ebrietates, fornicationes, et his similia sectantibus, aliis per haereses quoque et schismata sese ab unitate fidei praecidentibus? Bene ergo hoc et Christo contigit, imo Christus hoc et sibi contingere voluit, ut bonos malosque permistos haberet et tandiu sustineret, donec malos a bonis, tanquam paleas a granis proprii vitii ventus auferret, quod nemo comprehendere auderet, ut quando bonae voluntatis homines, bonos a malis discernere nescientes, bonos simul et malos admitterent, tandiu perpessuri, donec illos supremum judicium ad invicem discernerent, nemo reprehendere deberet. Hominis namque est clamare et strepitum extrinsecus ad aurem facere, Dei autem solius, manu invisibili cor audientis apprehendere et ad Christum attrahere. Nunquid exigendum est ab aliquo, ut ipso Christo ad lucrandas animas verbo et opere sit efficacior? Propterea quoties tale quid nobis contingit, quia et Christo contingit, dicimus cum eo:

“Nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo.”

Sequitur: