|
Certum tenet Christiana fides quod Dominus noster, qui mortalis homo
factus ad hoc venit ut judicaretur, ad hoc venturus est in fine ut
judicet, et eamdem formam servi, in qua judicatus est, cum suorum
cicatricibus vulnerum judicatoribus ostendet ad damnationis cumulum, ut
videant in quem transfixerunt (Zach. XII): dilectoribus autem suis ad
aeternum charitatis monimentum. Illa autem dies non cum exspectatione,
sed ita sicut fur in nocte veniet, quemadmodum factum est in diebus Noe,
vel in diebus Lot quando vendentibus cunctis et ementibus, plantantibus
et aedificantibus, uxores ducentibus et dantibus ad nuptias repentinus
supervenit interitus (Matth. XIV): et secundum haec erit quando Filius
revelabitur, Convenienter ergo, dum judex venturus jam cum judiciaria
potestate resurrexit, noctis tempus elegit, ut sicut in caeteris, tam
factis quam dictis exterioribus alia quaedam significare consuevit, sic
et in hoc tempus significaret secundi adventus sui, quod praevideri non
poterit. Itaque quemadmodum Samson, quod interpretatur sol eorum,
obsessus ab inimicis nocte surrexit, portas tulit, et in verticem montis
ascendit (Judic. XVI), sic verus sol noster Christus, obsessus
custodibus et armis, media nocte de somno mortis resurgens, portasque
inferni, id est omne jus mortis attollens, et ad dextram majestatis in
excelsis ascendens, ipso tempore innuit, quod semper debeamus esse
parati, quia sicut tunc nocte cunctis quiescentibus surrexit, ita qua
hora non putamus se venturum esse praedixit (Luc. XII).
|
|