|
Jam de humilitate ejus gloriosa signa praemissa sunt, quia in operatione
virtutum, et Patris, qui in coelis est, glorificationem quaerebat, et se
operantem, sciri vel videri ab hominibus refugiebat. Porro ipsa
humilitatis virtus, tunc demum dulcis et sua perfectione laudabilis est,
quando is qui intus Deo, Creatori suo sese subjicit in confractione
cordis, foris quoque ad infimorum condescensionem hominum semetipsum
quanto major est, tanto amplius pro re et tempore submittit. Libet
igitur narrationi huic inserere rem gestam, magnae humilitatis exemplum
ferentem, et testimonio utilem, ut maxime in sacris rebus nulla
ecclesiastica dignitas qualemcunque despiciat pauperem fidelem. Simul
quia plerique salutarium sacramentorum ministri nimium peccant, dum
sacra venditant, cunctaque quaestus causa faciunt, libenter hoc illis
exemplum ingerendum est quia videlicet peccatum quoque illorum
vehementer haec res gesta redarguit, in qua sanctus iste magna, ut jam
dictum est, humilitatis laude refulsit. Pauperi cuidam ex his, quos
pater sanctus ope quotidiana sustentabat, infantulus natus erat. Is quia
pauper erat, et quia nihil quaestus in manu habebat, contemnebatur a
sacerdotibus, per totam urbem Coloniam puerulum illum circumferens, et
eidem filiolo regenerationis gratiam offerri postulans. Defessus ergo et
contemptus, ad sanctum recurrit pontificem, et quod tali in re
contemptus esset, magna et flebili voce conquestus est. Ille ut vere
sapiens, currens, inquit: Affer illum ad me, ego enim eum habeo
baptizare. At ille: Suscipe, inquit, ergo eum tu quoque de sacro fonte,
et compater meus esse dignare. Baptizavit itaque pauperculum, non pro
personis nostrae salutis appendens sacramentum; suo nimirum facto et
exemplo tantae civitatis tam multos redarguens presbyteros, quod ausi
fuissent fidem Domini nostri Jesu Christi habere in acceptione
personarum, judicantes, ut ait apostolus, apud semetipsos, et facti
judices cogitationum iniquarum. Etenim, inquit, si introierit in
conventum vestrum vir, annulum aureum habens, in veste candida,
introierit autem et pauper in sordido habitu, et intendatis in eum qui
indutus est veste praeclara, et dicatis ei: Tu sede hic bene; pauperi
autem dicatis: Tu sta illic; aut: Sede sub scabello pedum meorum, nonne
judicatis apud vosmetipsos, et facti estis judices cogitationum
iniquarum? (Jac. II.) Quod si in quovis judicio jure haec auctoritas
apostolica redarguit acceptores personarum, quanto magis in
dispensatione sacramentorum quae de coelo gratis profluxerunt, vir
sanctus exemplo suo redarguere debuit paupertatis contemptum? Recte
igitur gradiens secundum regulam vel consilium Sapientiae dicentis: Si
bene feceris, scito cui feceris, et erit gratia in bonis tuis multa
(Eccli. XII), tradidit sacramentum salutis, non personae intendens, sed
creaturae formatae ad imaginem Dei: et ipse de sacro fonte suscepit
puerum, factusque compater, dedit patri unde nutriret eum. Quadam
postmodum die, cum celebrata statione apud S. Severinum, reverteretur,
multa cleri et populi turba comitatus, transibat ignorans exiguum jam
dicti pauperis tugurium. Ille ut praetereuntem vidit, non parum alacri
usus confidentia, prorupit, frenum equi corripuit, simul clamans et
adjurans per nomen Christi et per majestatem divinae charitatis, ut
paululum subsisteret, et vel modicum quid de compatris sui apparatu
perciperet, memor foederis quod secum pepigisset in jam dicta
regeneratione vel susceptione filioli. Audiant et hoc exemplum,
quicunque quasi jure sacerdotali de pauperibus libenter obsonia capiunt,
imo et violenter exigunt qualibus per prophetam Dominus cum dixisset:
Vae qui opulenti estis in Sion (Amos VI), subsecutus et hoc addidit: Qui
comeditis agnum de grege, et vitulos de medio armenti (ibid.); audiant,
inquam, hoc et imitentur exemplum, quia pontifex magnus ad hujusmodi
tugurium compatris digressus. optimum sumpsit convivium, panis videlicet
frustum, et gallinae pullum, necnon et tenuis cervisiae poculum. Talis
causa sit, talis pietatis custodia, talis charitas, ubi vel quoties
sacerdotalis dignitas, pro accipiendo munere ad pauperes sese inclinat.
Haec pro humilitatis ejus testimonio vel exemplo dicta sint.
|
|