|
Sed, sicut jam dictum est, idcirco a parvis quasi parvum aestimatur,
quia parva res erat fructus ligni, a quo illi prohibebantur. Ergo
considerandum videbitur non quid, sed pro quanto quisque faciat, non ut
dicatur multum infidelis, nisi in magno fuerit infidelis. Sed contra tam
divina quam humana censura consistit. Nam Dominus dicit: Qui fidelis est
in minimo, et in majore fidelis est. Et qui in modico iniquus est, et in
majore iniquus est (Luc. XVI). Et ethnicus quidam ait:
Nam de mille fabae modiis cum subripis unum,
Damnum, non facinus pacto est mihi lenius isto. (HORAT. Epist. lib. I,
ep. 16, vers 55, 56.)
Ergo nec pro eo parvum videri licet quod factum est, quia pomum illud
parva erat res. Quam autem circa rem majorem vellemus tunc temporis Deum
suam edidisse legem? Diceret: Non occides? (Exod. XX.) Non erat qui
posset occidi. Diceret: Non moechaberis? (ibid.) Nulla erat femina
praeter unam, quam ipse fecerat illi. Diceret: Non concupisces rem
proximi tui? (ibid.) Nullus erat proximus generis sui. Non ergo fidei
materiam quaesitam fuisse miremur in momento parvae rei, in exiguo
fructu ligni.
|
|