|
|
“Venite, inquit, sapienter opprimamus eum.”
|
|
Hoc dixit:
|
“Praeposuitque eis magistros operum, ut affligerent eos oneribus.”
|
|
Subauditur, ut non sineret eos conjugales complexus inire filiosque
procreare, labore, vel injuria, voluptatis oblivionem afferente.
|
“Aedificaveruntque urbes tabernaculorum Pharaoni Phithon, et Ramesses.”
|
|
Hoc agebat naturae hostis demens et inefficax, qui, quasi sole aestivo,
radices arborum, ne in flores aut poma prorumperent, exurere certabat.
Aestu namque laboris operosi naturae radix non arescit, sed potius, post
laborem, cibi, potusque ac somni avidior fit; quibus rebus voluptas non
emori solet, sed refota gliscere et prorumpere gestit. Frustra igitur
sic invidia pugnabat, praesertim ubi coeli ros et terrae pinguedo, id
est, Dei et patrum benedictio sterilem esse Israelem non sinebat.
Sequitur ergo:
|
“Quantoque opprimebant eos, tanto magis multiplicabantur et crescebant.”
|
|
Et continuo:
|
“Oderantque filios Israel Aegyptii, et affligebant illudentes,”
|
|
etc. Notandum valde est quid de hoc Psalmista senserit. Nam, cum
dixisset,
|
“et auxit populum suum vehementer, et firmavit eum super inimicos ejus,”
|
|
ita subjunxit,
|
“Convertit cor eorum, ut odirent populum ejus et dolum facerent in
servos ejus (Psal. CIV).”
|
|
Quid enim? Nunquid hoc dicendo odientes Aegyptios justificat, aut odium
eorum excusat? Non utique. Sed nimium peccatores fuisse indicat quos
tales Deus inveniret, ut ex conspectis beneficiis suis cor eorum in
odium servorum suorum converteret. Non enim sic intelligendum est quod
cor eorum de bono converterit in malum, quod de corde bono cor fecerit
malum, sed sic:
|
“Convertit cor eorum in odium,”
|
|
quemadmodum sol molle lutum convertit in durum. Sed de hoc alias ubi
Deus loquitur:
|
“Ego indurabo cor Pharaonis et servorum ejus (Exod. XVII, 9).”
|
|
Hic illud dixisse sufficiat, quod lutosam illorum gratiam, in qua dadum
Israel exceperat propter Joseph, felicium advenarum ita splendor ussit,
ut in odii duritiam converteret, et unam et meritam illis poenam Deus
retribueret, ut quia, non solum non compatiendo, verum etiam illudendo
affligebant eos: idcirco, quemadmodum illa luti et lateris opera prius
mollia, deinde coquenti igni fiebant dura, sic eorum corda paulatim
aeterna indurarentur impoenitentia. Nunc ad illum Pharaonem et illos
Aegyptios sermo redeat, de quibus nos Christi gratia liberavit.
|
“Venite, inquit, sapienter opprimamus eum,”
|
|
etc. Hujus sapientis et sapienter opprimentis quam gravia sint onera,
quibus humanum genus afflixit, jamdudum praesentiscere coepimus, ex quo
vocem audivimus, in Evangelio suo, sic dicentis Liberatoris:
|
“Venite ad me, omnes qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam
vos. Tollite jugum meum,”
|
|
etc., usque ad
|
“onus meum leve (Matth. XI).”
|
|
Nam antequam hoc dixisset, nos laborem nostrum nesciebamus, imo peccati
oneribus delectabamur, sub quibus et animae sensum vitae exspiraverant,
et corpora nostra instante mortalitate languebant. Tot autem juga sunt
servitutis illius quot vitia, tot onera quot peccata, quae persequi
nimis longum et difficile, imo impossibile est. Hoc tantum dixerim, quia
ex quo intravit Israel in Aegyptum usque ad vespertinam immolationem
agni, id est, ex quo Adam de paradiso cecidit, usque ad passionem
Christi Filii Dei,
|
“non cessavit ille exactor, non quievit tributum, non solutum est jugum
dominantium (Isa. XIV).”
|
|
Nam ex tunc facta est pax, reddita libertas, nec enim, ut ante, ita nunc
agit quidquam pro imperio, verumtamen ut latro insidiosus post nos
incedit, et invidus insectatur liberatos, vacuas esse gemens urbes quas
aedificavimus illi Phithon, quod interpretatur os abyssi, unde nos
Christus eduxit, et Ramessen, quod interpretatur de tinea, a qua medicus
ille capita nostra purgavit.
|
|