|
In hoc capitulo multa quaerenda sunt, videlicet quod vocetur
septuagesima, et cur vocetur hoc nomine; qua ratione ante passionem
Domini celebretur, et cur alleluia de ore Ecclesiae tollatur. Haec omnia
tam veras tamque certas habent rationes, ut quidquid aliud dixeris,
recalcitret undique tuta veritas, et oppositorum vel repugnantium
multitudine inopem et deficientem conscientiam reverberet. Verbi gratia
cum dixeris septuagesimam ideo nominari, quod ab hac Dominica usque ad
Sabbatum, quo albae deponentur, septuaginta dies computentur, et per hos
dies significari captivitatem nostram, qua peregrinamur a Deo in hoc
saeculo (II Cor. V), illud statim valde repugnans nostrae computationi
occurrit, quod dies Dominicae resurrectionis, nobilitas anni, decus
mensium, arma dierum, hunc intra numerum computentur. Quis enim dies
indignius captivitatem significare videtur, quam ille, quo victo
captivatore Dominus resurrexit? (Ephes. IV.) Quis dies libertatem
significare merebitur, cum primus Dominicae resurrectionis dies
sexagesimus quartus occurrat in numero dierum, qui captivitatem nostram
significant, significatam quondam totidem annis, quando populus Dei sub
Nabuchodonosor fuit exsul in terra Babylonis? (Jer. XXV.) Itemque et
illud repugnat quod cum a praedicto Sabbato Dominica haec septuagesima
sit (Dan. IX), sequens Dominica (quam sexagesimam dicunt) nullo modo
sexagesima est, et quinquagesima nullo modo quinquagesima est, et
quadragesima nullo modo quadragesima est. Quid ergo septuagesimam
nominemus, altius atque constantius pandendum est.
|
|