|
De Domino nostro Jesu Christo in servo ejus David, eodemque Patre ipsius
secundum carnem Spiritus sanctus praelocutus est, dicens:
|
“Juravit Dominus et non poenitebit eum, tu es Sacerdos in aeternum
secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX);”
|
|
hujus autem Melchisedech ordo fere nulli incognitus est, scilicet quia
regresso Abraham a caede regum, protulit, non carnes sanguinemque
hircorum aut vitulorum, sed panem et vinum (Gen. IV):
|
“Erat enim, inquit Scriptura, Sacerdos Altissimi, et benedixit ei,”
|
|
hoc videlicet dicto magnifice innuens quod tali ordine ritum sacerdotii
Altissimi praecurrerit. Hujus ordinis sacramentum praefulgidum, sub
velamine legis reconditum, hoc loco dum Dominus noster, rex et Sacerdos
verus retegit, tantis oculos hominum radiis ferit, ut intendere non
valentes, toti fugiant aversi, quemadmodum in typum talium hominum olim
fugerunt patres ipsorum, non valentes ferre claritatem vultus Moysi,
quia splendida facta fuerat ex collocutione Dei (Exod. XXXIV). Si etenim
reverberati sunt claritate hujus veritatis isti filii illorum
murmuratores et litigiosi, non quod claritas sempiterna rationali
creaturae naturaliter noxia sit, sed quia creaturae ratio suos
irrationabiliter polluit et sordidavit oculos terrenis concupiscentiis,
ita ut lumen suum videre non possit. Nam qui se averterunt, quantum cum
auxilio Dei possunt, ab ea quae in mundo est, concupiscentia carnis et
concupiscentia oculorum (I Joan. II), his amica et dulcis est
Divinitatis claritas; et si ex parte infirmantur atque reverberantur,
non tamen fugiunt, non murmurant, non litigant, sed exspectant donec
|
“veniat quod perfectum est, et evacuetur quod ex parte est (I Cor.
XIII).”
|
|
Haec jam tunc in illis hominibus praecurrentia fuerunt, qui audiebant
Dominum Jesum, sicut sequentia declarabunt. Sequitur:
|
“Haec dixit in Synagoga, docens in Capharnaum.”
|
|
Synagogam illam murmurosam et litigiosam, in qua dixit haec Dominus
noster, illis qui audiebant econtra dicentibus:
|
“Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum,”
|
|
non incongrue magni doctores aiunt, per illum regem Achis praesignatam
fuisse, ad quem venit supradictus David, fugiens Saulem, qui et vocatur
Abimelech, secundum titulum psalmi XXXIII, quando et commutavit vultum
suum, et dimisit eum, et abiit. Namque dixit Synagoga illa:
|
“Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum? ”
|
|
Recte intelligitur in isto praedicti regis nomine Achis. Achis enim
intepretatur quomodo est. Quia vero Synagoga eadem, quae Filium Dei non
recipiebat, eumdem ipsius Patrem, Deum suum esse profitebatur, recte
Filius idem in praedicti psalmi titulo mystice appellat eam Abimelech,
quod interpretatur, Patris mei regnum. Quod immutavit vultum suum David,
illud nobis innuit, quia veterem ordinem sacerdotii secundum Aaron,
immutaturus erat hic verus David, Rex et Sacerdos noster secundum
ordinem Melchisedech. Achis autem, quod interpretatur quomodo est,
istius, ut jam dictum est, Synagogae typum gessit, dicentis, quomodo hic
nunc dicit, quia de coelo descendit, quomodo carnem suam ad manducandum
et sanguinem suum ad bibendum nobis dare poterit. Nam haec rebellione
fidem illius pulsantis, in corda sua dum non admittit, quasi
tympanizantem et impingentem in ostia civitatis David dura incredulitate
repellit. Quapropter dimisit eum, scilicet Achis sive Abimelech,
dicentem:
|
“Quare adduxistis hominem insanum? dimitte illum hinc, et ne egrediatur
domum meam (I Reg. XXI).”
|
|
|
|