|
|
“Ego me obtuli in sacrificium Deo in odorem suavitatis, quia sacrificium
est Deo spiritus contribulatus.”
|
|
Nec vero satis ad piam martyris hujus venerationem, solum hunc ejus
audire vel pronuntiare clamorem, nisi intimo sensu percipiamus ejusdem
pium suavemque odorem. Dicebat enim: Ego me obtuli sacrificium Deo, in
odorem suavitatis, quia sacrificium est Deo spiritus contribulatus. Quis
autem novit quid sit spiritus contribulatus? Quis hoc novit? Quis
sapiens, et hoc intelligit? Vere nemo, nisi qui accipit: Absconditus
thesaurus est contribulatio spiritus, nec facile a quovis invenitur.
Absconditus est omnino sapientibus et magnis, vix tandem revelatur
parvulis. Qui tandem illum invenit, merito gratulatur et dicit:
Tribulationem et dolorem inveni (Psal. CXIV). Etenim non parva aut
exigua inventio est. Nam certum et aptum facit locum invocandi nomen
Domini. Unde, cum dixisset: Tribulationem et dolorem inveni, statim
subjunxit, et nomen Domini invocavi, ut subaudias, quia tunc opportune
debuit invocari eodem spiritu alibi testificante, quia juxta est Dominus
his qui tribulato sunt corde (Psal. XXXIII). Inventio ergo tribulationis
et doloris invocandi nomen Domini opportunitatem sic facit, et tempore
idoneum tanquam bonum et non contemptibile sacrificium, idcirco cum
dixisset: Ego me obtuli sacrificium Deo, in odorem suavitatis, statim
subjunxit, quia sacrificium est Deo spiritus contribulatus, quod idem
est, ac si diceret, quia tribulationem et dolorem inveni. Qui igitur
clamorem audivimus, eumdemque mirantes efferimus, si odorem quoque
sentimus sacrificii quod incensum est, id est contribulati spiritus,
tunc demum victorem fortissimum digne collaudamus, consulem coeli,
haeredem paradisi, decus Romani imperii, digneque appendimus aurum Dei,
gemmam Filii Dei, opificium Spiritus sancti, in quo tu rectissime
glorificeris, quem praedicamus, o Spiritus fortitudinis.
|
|