|
|
“Levitae autem non sunt numerati inter filios Israel. Sic enim praecepit
Dominus Moysi.”
|
|
Levitae in praesenti Ecclesia Christi, hi sunt qui altari deserviunt,
qui sacris honoribus sancti sunt, qui altaris officia celebranda
susceperunt. De istis sacri canones praecipiunt, ut a saecularibus curis
abstineant (II Tim. II). Episcopus, inquiunt, aut presbyter, aut
diaconus, nequaquam saeculares curas assumat, verbi gratia, negotia vel
venationes exercendo, aut in bellum eundo. Sin aliter dejiciatur. Bene
ergo levitae, praecipiente Domino, non sunt numerati inter filios
Israel, quia videlicet non sicut populum, sic sacerdotes aut ministros
altaris esse decet.
(CAP. III.) Inter eos, scilicet levitas, Aaron sacerdos summus eminet,
cujus primogenitus Nadab, deinde Abiu et Eleazar et Ithamar. Quorum
Nadab spontaneus; Abiu, pater meus est, sive pater meus ipse; Eleazar,
Deus meus adjutor, sive Dei mei adjutorium; Ithamar, ubi amarus, sive
ubi palma interpretatur. His nominibus pene totus sacerdotalis ac
levitici ordinis nostri status exprimitur. Nam plerique ex nobis ad
altaris officia nimis spontanei sunt secundum nomen Nadab, et nimium in
Deo gloriantur secundum nomen Abiu, qui laicum populum aspernantur
tanquam solis ipsis Pater sit Deus. Caeterum qui sui gradus honore
humiliter et digne funguntur, hi secundum nomen Eleazar recte dicere
possunt, Deus meus adjutor, vel Dei mei adjutorium, quia videlicet
quidquid ab eis digne perfecteque agitur, a Deo fieri creditur, et
secundum nomen Ithamar hoc ab illis exigitur, ut per amaram
castigationem corporis sui sic currant, ut bravium accipiant, ne forte
aliis praedicando, ipsi reprobi fiant (I Cor. IX).
|
“Mortui, inquit, sunt Nadab et Abiu cum offerrent ignem alienum,”
|
|
videlicet in typum Judaeorum vel haereticorum, quorum sacrificia mortua
sunt.
|
|