|
Cuicunque fideli animae, dum Verbo incarnato quodlibet impendit officium
pietatis, non indignandum esse censet ejusdem Verbi auctoritas, tam vera
quam mansueta, cum dicit: Quid molesti estis huic mulieri? Bonum enim
opus operata est in me. Nam semper pauperes, inquit, habetis vobiscum,
me autem non semper habebitis (Matth. XXVI). Nunquid enim, quia dixit,
me autem non semper habebitis, et hoc dicto in coelum abiit, idcirco jam
caput et pedes ejus unguento pretioso nemo ungit? At tu idem, cujus
magnitudinis non est finis, cujus coelum sedes, cujus scabellum pedum
terra est (Isai. LXVI), eodem ore tuo dixisti: Ecce ego vobiscum sum
omnibus diebus, usque ad consummationem saeculi (Matth. XXVIII). Ergo
quodam quidem modo me autem, inquit, non semper habebitis, scilicet
praesentia corporea, praesentia visibili; quodam autem modo vobiscum
sum, ait, omnibus diebus usque ad consummationem saeculi, videlicet
incircumscriptae divinitatis praesentia incorporea, praesentia
invisibili. Constat autem quod ea quae tunc, circa corpoream
visibilemque illam praesentiam, gesta sunt eorum quae sub ista in
orporea et invisibili praesentia, gerenda erant praesignativa fuerint.
Mulier videlicet quae fuerat peccatrix, cum pretiosum effunderet
unguentum super caput, et super pedes quoque, ut Joannes refert, ipsius
recumbentis in domo Pharisaei (Luc. VII; Joan. XII), Ecclesiam de
gentibus praesignabat, quae nunc illud spiritualiter agit, admissa in
illam domum Judaici populi, de qua Apostolus ait: Quorum adoptio est
filiorum, et gloria, et testamentum, et legislatio, et obsequium, et
promissa, quorum Patres ex quibus Christus secundum carnem, qui est
super omnia Deus benedictus in saecula. Amen (Rom. IX). Illuc inquam,
admissa, ita ut idem Apostolus dicat: Jam non estis hospites et advenae,
sed estis cives sanctorum et domestici Dei (Ephes. II), famatum hoc
pietatis officium Domino Jesu Christo spiritualiter impendit. Et aliter
quidem in activa, aliter autem in contemplativa vita. Nam in activa
vita, pedes tantum ungit dum pauperibus vel egenis pro nomine ejus,
cujus tanquam capitis membra infima sunt, corporalibus ministrat
subsidiis. In contemplativa vero, caput et pedes ejus gratiosius ungit,
dum de fideli sanctarum radice, sive medulla Scripturarum, pium
conficiens sermonem suaviter tractat, quantum potest, quia in principio
erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in
principio apud Deum, omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est
nihil (Joan. I). Itemque, quia Verbum caro factum est, et habitavit in
nobis (ibid). Cum igitur tale quid facimus, ne indignentur discipuli
Domini, memores quia ipse dixit: Sinite illam. Quid illi molesti estis?
Quod habuit haec fecit, praevenit corpus meum ungere in sepulturam
(Marc. XIV). Defensa est illo defensore, qui cor ejus melius noverat,
fecitque securior de suo quod sibi complacuerat, expendit ubi voluit, et
in quo voluit quod de suo emerat. Quanto melius sic expendit quam si
vendidisset Judas, ut volebat, trecentis denariis fur loculorum Domini?
Nunc enim domus impleta est ex odore unguenti (Joan. XII), quia
ubicunque praedicatur Evangelium, dicitur et quod haec fecit in memoriam
ejus (Matth. XXVI): fetor autem furti et invidiae illius in aeternum non
delebitur. Nosti haec, Pater mi Cuno, abba venerabilis et venerabilium
studiosissime litterarum, quodque eo majus est, monachicae columna
religionis, qui in monte Sigebergensi, ad memoriam sancti archangeli
Michaelis jam ecce annum ab ordinatione tua agens duodecimum (qui est ab
Incarnatione Domini millesimus centesimus septimus decimus, cum
indictione decima) Christo fideliter obsequendo, bono hactenus imples
odore domum Domini. Nosti, inquam, haec, nisi quia tu, imo per te
Christus praesidio adfuit, nimirum qui molesti fuere huic operi,
tantummodo dictis, fremuissent etiam in me factis. Quasi paxillus tu
mihi factus es, fixus in loco fideli (Isai. XXII), in quo spei meae
possit vasculum suspendi. Proinde actum est, credo, per providentiam Dei
et Patris, sine quo nec unus passer in terram cadit (Matth. X), ut in
notitiam venirem tuae charitatis et fidei, utque postmodum migraturus ab
hoc saeculo Pater meus, vir vitae venerabilis et sapientiae memorabilis,
Berengarius abbas Sancti Laurentii, in publico monte Leodii tuae
committerer fidei, tanquam pupillum tutori. Solus enim is qui nunc
successit ei, vir fidelis et prudens Heribrandus, qui et ipse litterarum
peritus pueritiae meae magister exstitit, illuc usque non possit mihi
patrocinari, quo sicut scis invidia pervenerat nominis mei. Recordabor
ergo nunc clamoris mei, et somnii jure inter seria computandi, quoniam
non dubito illud praesagium fuisse hujus rei quae nunc accidit, quod
scilicet ille, quem jam dixi, moriturus in manu tua me dereliquit,
inimicitias sustinentem odientium me gratis (Psal. XXXIV). Recordabor,
inquam, clamoris mei in nocturna visione, quando clamabam sicut in
responsorio cantare didiceram, clamorem illum magnum et novissimum B.
Dionysii Areopagitae:
|
“Nunc jam, Domine, per coronam martyrii cum fratribus meis servis tuis
suscipe me.”
|
|
Cantabatur nescio quid de contra, et circa me, in medio quasi magnae
ecclesiae choris fortiter et altissime perstrepentibus, et opprobria
exprobrantium atque contendentium quae nunc ceciderunt super me (Psal.
LXVIII), illa cantationis imago per contrarium vaticinabatur. Stabam
interim taciturnus et mitis, quia conjunctus eram lateri, et manu in
manum tenebar jam dicti abbatis mei, cum ecce ille quasi alienae manui,
inanum meam indidit miro modo, quem vix eloqui possim, videlicet tanquam
in chirothecam, singulis digitis meis in singulos manus illius digitos
immersis. Quid illa mihi manus, Pater mi, nisi patrocinium significavit
tuae charitatis? Ille enim rebus excessit humanis, et me contra quem
plurimi jam fuerant incitati; in manu tua, sicut tute scis, dereliquit.
Cantabatur itaque, ut jam dixi, et multiplicante cantilenam turba,
vocalis fragor invalescebat. Erupi tandem in vocem magnam et altam, et
mihiipsi pro sua pulchritudine et compositione valde auditu mirabilem,
omnium oculis in me conversis, decantans jam illud dictum responsorium
B. Dionysii, me manu deducente, quam jam dixi, manum tuam figurante, ut
nunc res ipsa probavit. Tua namque post Deum ope maxime tutus, et fretus
testimonio, ecce respondeo exprobrantibus mihi verbum (Psal. CXVIII). Et
dum facis etium scribendi auctoritatemque concedis superno muneri, quod
mihi aspirasse sponte testaris, ad auditum publicum procedit hoc opus
quod ante te cognitum incoeperam ad gloriam et honorem sanctae et
individuae Trinitatis. Proposueram enim tripartitum hoc facere, ab
initio primae creationis usque ad finem saeculi, ita videlicet ut primum
ab ortu primae lucis usque ad lapsum primi hominis. Secundum, ab eodem
lapsu primi hominis usque ad incarnationem vel passionem secundi hominis
Jesu Christi Filii Dei. Tertium, extunc usque ad saeculi consummationem,
id est generalem mortuorum resurrectionem, ejusdem operis dividuum sit.
Et primum quidem Patris, secundum Filii, tertium proprium est Spiritus
sancti. Fecimus ergo de proprio Patris opere, a prima creatione, id est
ab initio quo creavit Deus coelum et terram, usque ad id quod Adam de
paradiso ejectus est, libros tres; deinde de proprio Filii opere, quo a
justitia vel morte Abel paulatim per figuras et visiones propheticas
nobis appropinquans Verbum Domini pervenit usque ad susceptionem carnis
et mortem crucis, libros trigenta. Deinde de proprio Spiritus sancti
opere, scilicet ab incarnatione ejusdem Christi Filii Dei vivi, quem de
Spiritu sancto Virgo concepit incorrupta, usque ad finem saeculi libros
novem, simul fiunt libri quadraginta duo.
|
|