CAPUT XXVIII.

“Vir obediens loquitur victorias,”

de Christo dictum esse.

Igitur vir iste, nunquid est ille, de quo Sapientia dicit:

“Vir obediens loquitur victorias? (Prov. XXI.)”

Denique et si sunt vel fuerunt viri multi obedientiae filii, iste unus vir, unus et singularis, cui non fuit, nec est nec erit alius similis, aut obediens in re simili vel pari. Hic solus in eo vir obediens est, quod nullum omnino habens peccatum, humiliavit seipsum per voluntatem Patris propter peccata aliorum, et usque ad mortem se humiliavit, mortem autem crucis (Philip. II). Proinde decet eum jam obedientem virum loqui victorias, et ecce loquitur eas locutione incessabili, locutione sempiterna. Cujusmodi est locutio illa, profecto valde clara, valde sonora, quia ipse est demonstratio plagarum suarum, quas in ipsa suscepit obedientia. Quinque plagae ejus quasi quinque linguae sunt; plagarum suarum cicatrices idcirco in corpore suo retinuit et reservavit, ut victorias suas semper loquatur illis quasi linguis. Cui loquitur? Revera primum Deo Patri, deinde angelis et hominibus, sanctis omnibus, electis omnibus. Videt Pater Deus, et pulchris victoriarum testimoniis delectatur. Vident angeli, et ad laudem et gloriam excitantur. Vident homines redempti, et gratiarum actiones irremissibiliter extenduntur.