VERS. 16.

“Stetit quidam,”

inquit, scilicet invisibilium,

“cujus non agnoscebam vultum,”

utpote qui non erat de coetu mortalium.

“Stetit,”

inquam,

“imago,”

scilicet hominis potius quam homo,

“coram oculis meis,”

et adhuc ne mortalem quempiam fuisse putes,

“vocem”

non crassi corporis sed

“quasi aurae lenis, audivi.”

Talis quidem haereticorum arrogantia est, ut de se jactitent haec vel his similia. Sed quia haec in sanctis viris in veritate fiunt, eadem dicta subtilius disserenda sunt. Verbum absconditum, tum electorum mentibus dicitur, cum potestas unigeniti Filii Dei, qui est Verbum, quod absconditum erat in principio, apud Deum (Joan. I), per locutionem Spiritus sancti credentibus in corde manifestatur.

“Et quasi furtive,”

inquit, id est raptim et occulte

“suscepit auris mea,”

id est intelligentia mea, non tantum susurrum, id est locutionem ejus, subaudi spiritus, sed

“venas susurri,”

id est origines, causarum ejusdem locutionis, quae sunt timor, amor, et talia. Quanquam intelligi et aliter valeat. Scilicet quandiu

“ex parte cognoscimus, et ex parte prophetamus (I Cor. XIII),”

ipsa aspiratio qua in mente docemur, nondum locutio, sed quasi susurrum, vel venae susurri recte dicitur. Et quia mens virtutem illius considerans repressa formidat, recte subditur:

“In horrore visionis nocturnae,”

id est in pavore contemplationis occultae, et ideo nocturnae, quia non constanter quod futurum est, sed dubie videmus, et ex parte. Quia vero mens ad alta contemplationis non rapitur, nisi prius a terrenis desideriis sopiatur, recte subjungitur:

“Quando solet sopor occupare homines.”

Tunc enim anima sentire meretur coelestia, quando veraciter dicit:

“Ego dormio et cor meum vigilat (Cant. V).”

“Pavor,”

inquit,

“tenuit me et tremor,”

id est, cuncta humanarum virium soliditas contremuit,

“et omnia ossa mea,”

id est acta fortia,

“perterrita sunt,”

id est, nullius momenti apud me reputata sunt. Et unde apprime fortem me credidi ante conspectum judicis, inde titubavi.

“Et cum me praesente,”

id est invisibilia cognoscente,

“spiritus”

scilicet Dei

“transiret,”

id est non solide, sed raptim se videri sineret,

“inhorruerunt pili carnis meae,”

id est, aufugerunt cogitationes superfluae. Ut tamen paulo latius speculationi inhaererem,

“stetit quidam,”

scilicet idem Spiritus Deus qui transibat. Ipse enim est qui transit, quia cognitus teneri non valet, ipse qui stet, quia videlicet in quantum cognoscitur, incommutabilis apparet.

“Cujus non agnoscebam vultum,”

videlicet a visibilibus, quibus assuetus grossescit animus, ad invisibilem Deum vix parum quid intuitum mentis erigere valens.

“Stetit,”

inquam,

“quidam,”

scilicet

“imago coram oculis meis,”

id est Filius Dei. Imago quippe Patris Filius est, et, ut ait Apostolus,

“figura substantiae ejus (Hebr. I).”

“Et vocem quasi aurae lenis,”

id est, cognitionem Spiritus sancti interius,

“audivi.”

“Aurae,”

inquam,

“lenis,”

quia videlicet Spiritus sanctus lippientibus mentis nostrae oculis claritatem suam, quandiu in hac vita sumus, tenuiter ostendit. De hac aura leni ad Heliam dicitur:

“Post commotionem ignis,”

id est, post divinum terrorem poenitentiae, ignis amoris cor concremat conversi peccatoris, peccata sua erubescentis, quod significatur per hoc quod Helias

“pallio vultum suum operuit: et post ignem sibilus aurae tenuis (III Reg. XIX),”

qui dicitur hic vox aurae lenis, id est, sensus brevis et subitus de incomprehensibili substantia aeternitatis. Jam qui vocem aurae lenis audivit dicat quid ex ipsa didicerit: