|
Qua tandem voce, qualibus verbis exprimere potero magnitudinem
vexationis, quae, ut supra jam dixi, hunc intellectum dedit et adauxit
auditui? Vehementer quippe vexatus sum, et, ut hoc breviter dicam, pene
mihi contigit oculum meum dextrum eruere, et projicere a me, pene
accidit dextram manum meam et pedem abscindere, et projicere a me.
Scandalizabat enim me ita ut pene ab isto recedere loco deliberassem,
dum turrim reaedificare, domumque firmam exstruere inchoaret tanta loci
importunitate, tanta claustri hujus infelicitate, quantam nulla unquam
anima religiosa tolerare aut saltem videre posset patienter, si res ad
effectum perducta fuisset. Turris quippe est angularis, id est in angulo
stans, qui duos venientes e diverso parietes claustri conjungit. Mirum!
quod ille meus dexter oculus, dum ejusmodi opus iniret, non videbat aut
videre nolebat initium fore destructionis idipsum opus nostrae
professioni, quam tamen venerari et promovere solitus fuerat. Etenim
quid aliud sperari poterat? Spiritualis namque propositi viris aut
feminis silentium solitudinis libertas vel securitas et quaedam munitio
est, et contra strepitus ejusmodi quasi captivitas est. Hinc est ille
titulus psalmi septuagesimi: Psalmus David filiorum Jonadab, et priorum
captivorum. Est enim hic sensus ejusdem tituli secundum litterale
negotium, quia Jonadab sacerdos filiis suis a vino abstinere, et in
tabernaculis habitare praecepit (Jer. XXXV). Instante autem Babylonica
incursione, propositum excedere compulsi sunt, et de tabernaculis avulsi
civitatem introierunt; unde et priores captivi recte dicti sunt. Hoc
namque modo dum civitatis obsessae moenibus includuntur, ipsi prius
captivati sunt, quam caeteri homines ejusdem terrae capta civitate in
Babyloniam ducerentur, quae fuit captivitas eorum. Secundum spiritualem
intellectum nos quoque captivi efficimur, quando ejusmodi munitionibus,
quae juris nostri non sunt, vel qualibus modum vivendi imponere non
possumus, tali, ut jam dictum est, importunitate concludimur. Sicut ille
Jonadab, quod nomen interpretatur spontaneus Domini, filiis suis utique
sacerdotibus ipse sacerdos in tabernaculis habitare praecepit ita
Dominus Jesus Christus sacerdos aeternus spontanea charitate nobis
factus, sacerdotes suos civitatibus et castellis nequaquam delectari
vult, et maxime nos, quorum et sacerdotium proposito, et propositum
ornatur sacerdotio, id est qui et monachicam vitam profitemur, et sacri
altaris ministerio fungimur. Sed quid opus est subtilioribus argumentis?
Ipse oculus meus scit, et vos fratres mei, scitis quia sicut pisciculis
aqua, sic nostrae professionis hominibus congruit et optabilis est
mansio quieta. Si quis vestrum forte tunc aliter sapiebat, is profecto
nec dum mentis oculo totum terreni sensus pulverem absterserat.
|
|