CAPUT XXVIII. Quod altare illud Christus, et ignis ille Spiritus Christi sit, de quo ait:

“Cremabitur in altari tota nocte.”

Et quid haec mystice.

“Cremabitur in altari tota nocte usque mane: Ignis ex eodem altari erit. Vestietur sacerdos tunica et feminalibus lineis.”

Altare nostrum Christus est de quo et alibi dictum est:

“Altare de terra facietis mihi (Exod. XX),”

id est, humiliter incarnationem credetis Christi Filii Dei. Cujus signum est hoc altare visibile, quia quemadmodum hoc universo praeeminet templo, sic Christus universae Ecclesiae caput est. Ignis qui ex eodem altari est, Spiritus sanctus est, quem utique ignem ille venit mittere in terram, et voluit vehementer accendi (Luc. XII). Porro holocaustum nostrum cor nostrum est, totum incensum, id est totum divino amori deditum, et propter illum ab omni carnis amore separatum. Nox autem praesens est vita quantumlibet eodem igne, id est ejusdem Spiritus sancti stellantibus donis illustrata, videlicet comparatione illius diei, quo videbitur Deus eorum in Sion (Psal. LXXXIII), quando quod nunc videmus per speculum in aenigmate, videbimus facie ad faciem (I Cor. XIII).

“Cremabitur, inquit, tota nocte,”

id est usque ad finem vitae. Quomodo?

“Vestietur, ait, sacerdos tunica et feminalibus lineis, tolletque cineres quos vorans ignis exussit, et ponens juxta altare, spoliabitur prioribus vestimentis, indutusque aliis, efferet eos extra castra, et in loco mundissimo usque ad favillam consumi faciet.”

Tunica sacerdotalis linea, ut alio loco jam dictum est, vitam significat novi hominis, sicut econtrario tunica pellicea, qua post peccatum indutus est Adam, vitam signavit veterem ejusdem vetusti hominis. Porro feminalia linea districtum significant propositum castitatis, quo succingi debet quisquis fortiter totum igni divini amoris cor suum impendere cupit, ut nec licito se indulgeat amori copulae conjugalis, quia divisus est hujusmodi ac sollicitus quae sunt hujus mundi, quomodo placeat uxori (I Cor. VII). Tota, inquam, cremabitur nocte, et vix sufficiet aliquis, ut ad purum concremet, cremando jugiter usque ad finem vitae. Tolletque cineres quos vorans ignis exussit. Cinis qui mane super est, sordidae cogitationes sunt, a quibus nemo per semetipsum liber existere potest. Quis enim in illo mane, in illo tremendo fine vitae suae gloriabitur castum se habere cor? Verbi gratia: Dum dicit quamlibet sanctus aliquis hujusce holocausti sacerdos sive sacerdotalis amica:

“Dilecte mi, apprehendam te, et ducam te in domum matris meae, et in cubiculum genitricis meae (Cant. VIII).”

Et in hujusmodi similitudinibus carnalis sponsi et sponsae contemplatur veritatem coelestis copulae, ubi sperat se creatura veris Creatoris complexibus fruituram esse, quomodo impollutam se custodire potest ab omni cinere, id est a cogitationibus carnalis copulae.

“Tollet ergo, inquit, cineres quos vorans ignis exussit, et ponet juxta altare,”

id est parvulos cogitatus suos comportabit ad Christum, qui totam gerit curam nostrae salutis. Hoc faciet jugi cordis sui discussione, crebra cordis et oris confessione. Quid deinde?

“spoliabitur, inquit, prioribus vestimentis, indutusque aliis efferet eos extra castra, et in loco mundissimo usque ad favillam consumi faciet.”

Spoliari prioribus vestimentis, id est, tandem deponere involucrum carnis, induique aliis, id est gratiam accipere aeternae retributionis. Tunc

“efferet eos”

videlicet cineres suos

“extra castra, et in loco mundissimo usque ad favillam consumi faciet,”

quia profecto praedictarum sordium reliquias extra praesentis vitae militiam, usque ad purum excoquet, id est, amor in illo saeculo mundissimo quia ut Isaias ait:

“Amor iste ignis Domini est in Sion, et caminus ejus in Jerusalem (Isa XXXI),”

id est in ista praesentis vitae Ecclesia quantuluscunque, in illa vero superna pace ineffabilis est, qualem

“oculus non vidit, et auris non audivit, et in cor hominis non ascendit (Isa. LXIV; I Cor. II).”