|
|
“Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam.”
|
|
Officium quartae feriae, qualiter quartae beatitudinum sententiae
consonet, approbare operosum non est. Verum illud potius quaerendum
esset, qualiter quarta haec beatitudo, qua dictum est:
|
“Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam,”
|
|
quarto gradui gratiarum Spiritus sancti, id est, fortitudini congruat,
nisi ex supradictis Augustini verbis constaret, fortitudinis esse eo
usque ab omni mortifera jucunditate rerum transeuntium animum evellere,
ut vacet illi justitiam esurire ac sitire. Hoc autem quod praemissum
est, scilicet praesens officium quartae beatitudinis esse praeconium,
perspicue patet quia per convivium illud quod secundum hodiernum
Evangelium, Dominus noster post resurrectionem cum septem discipulis
celebravit, illa saturitas, ut beatus Gregorius exponit, significata
est, quae hic esurientibus et sitientibus justitiam in illo aeterno
convivio reposita est. Restat igitur hoc solum, ut praecunte mystico
sensu Evangelii, videamus qualiter illud caeterae consequantur partes
officii.
Veridica doctorum expositione traditum nobis est hoc quod Dominus noster
post resurrectionem suam, discipulis in mare laborantibus stetit in
littore (Joan. XXI), illud innuere, quod ipse
|
“resurgens ex mortuis jam non moritur, mors illi ultra non dominabitur
(Rom. VI),”
|
|
ac si rebus ipsis loquatur in aeternitatis soliditate stabilitus. Jam
vobis in mare non appareo, quia vobiscum in perturbationum fluctibus non
sum. Quod mane facto stans in littore, discipulis nescientibus quia
Dominus est: Mittite, inquit, in dexteram navigii rete et invenietis
(Joan. XII), illud significat, quod mane, id est in die judicii,
transacta praesentis nocte saeculi, omnes electos suos universali
resurrectione ad dexteram suam congregabit. Magni etenim pisces et
numerati omnes centum quinquaginta tres, omnes electos significant, qui
meritis magni, et sanctae Trinitatis fide perfecti, tunc ad littus
maris, id est in finem saeculi sunt colligendi. Ibi septem discipulos ad
convivium invitat, quia perfecta Ecclesia, jamque tota septiformi
spiritu constructa, tunc receptis corporibus ad aeternas cum illo
discumbent epulas. Quid ergo sibi vult hoc quod cantamus in Introitu,
dictum de die judicii: Venite, benedicti Patris mei, percipite regnum
(Matth. XXV), nisi quia significatur hoc ipsum in Evangelio praedicto
per illud, quod exeuntibus discipulis ad littus, tantumque numerum
magnorum piscium trahentibus, ait Dominus: Venite, prandete (Joan. XXI).
Regnum enim illud unum aeternum prandium est, una et perpetua coena est.
Illic invenientur omnes electi, quos hic appellat benedictos Patris sui,
quique per illos pisces magnos et numeratos signati sunt. Illic, inquam,
in littore illo, id est, in saeculi fine, prunas invenient et piscem
superpositum, piscem, inquam, assum, id est, Christum Deum et hominem
passum, tunc in ignem non passionis, sed amoris propositum, de quo amore
loquitur Isaias:
|
“Dicit Dominus, cujus ignis est in Sion, et caminus ejus in Hierusalem
(Isa. XXXI),”
|
|
quia videlicet ignis amoris qui in Sion, id est in praesenti Ecclesia
nunc est aliquantulus, tunc in Hierusalem, id est, in illa visione pacis
aeternae perpetuus, et inexstinguibilis erit caminus. Invenient et panem
positum, id est veram vitae aeternae alimoniam Deum, qui angelorum cibus
est, quos pascit immortaliter. Epistola de Actibus apostolorum sumpta de
beati Petri Apostoli praedicatione more suo, cum testimonio secuturi
praecurrit Evangelii, illum maxime locum contingens, quo dicitur:
Ascendit autem Simon Petrus, et traxit rete in terram, plenum magnis
piscibus. Jam enim credo, inquit Gregorius, quod vestra charitas
advertit quid est quod Petrus rete ad terram trahit. Ipsi enim sancta
Ecclesia commissa est, ipsi specialiter dicitur:
|
“Pasce oves meas (ibid.)”
|
|
Hoc agit verbis, hoc agit Epistolis, hoc, ut ad incoeptum redeam, illo
sermone secundo egit, de quo praedicta lectio actione apostolorum sumpta
est, quo millia quinque virorum retibus fidei conclusa sunt. Versus
Gradualis: Dextera Domini fecit virtutem (Psal. CXVII), pulchre ad hoc
concinit, quod ait: Mittite in dexteram navigii rete, et invenietis.
Altius quoque intuentibus liquet, quia congrua vox est ipsius Dominici
hominis in littore stantis, ut supradictum est, et omnes mortalitatis
nostrae fluctuationes egressi per potentiam resurrectionis. Dextera,
inquit, Domini fecit virtutem, id est potentia Verbi mihi uniti fecit me
vincere mortem,
|
“dextera Domini exaltavit me (ibid.),”
|
|
id est, laudabilem fecit me. Iterumque repetens: Dextera, inquit, Domini
fecit virtutem ut ostendat ejusdem resurrectionis qualitatem, scilicet
aeternam, sicut sequitur in eodem Psalmo: Non moriar, sed vivam (ibid.).
Juxta quem sensum cantamus cum Apostolo in alleluia, in Communione:
Christus resurgens ex mortuis (Rom. VI). Offerenda, Portas coeli aperuit
Dominus, etc., tertio nobis inculcat et replicat quid ille panis
significet, quem piscatores nostri, cum copiosa multitudine magnorum
piscium ad terram egressi, cum asso pisce invenerunt, et ad prandium
vocati sunt. Scilicet ille idem panis, in illa est nobis patria
repositus, quem nunc in via gustamus, ut videamus, quoniam
|
“suavis est Dominus (Psal. XXVIII),”
|
|
quem in sacramento altaris sumimus. Aperuit enim Dominus portas coeli,
et hunc panem pluit nobis, portas, inquam, coeli id est prophetas qui
praedixerunt, angelos qui annuntiaverunt, Mariam quae concepit, et
peperit, apostolos et doctores alios, qui praedicando Dei verbum
immiserunt in ora animarum nostrarum egentium, et suam inopiam
anhelantium, ut gustaremus et agnosceremus, et ad patriam ubi panis
hujus plenitudo est, tendentes in via non deficeremus.
|
|