|
Et notandum quod et superius bis,
dixit, et nunc itidem bis:
inquit. Ipse ostium et ipse pastor, ipe tam anterioris quam et
posterioris ovilis unum ostium et unus est pastor; iterum, inquam,
dicit:
atque ejusdem bonitatis affectum protinus adjungit, dicens:
|
“Et cognosco meas, et cognoscunt me meae.”
|
|
Hanc et illam quam supra dixerat rationem,
|
“pastor bonus, qui animam suam dat pro ovibus,”
|
|
unam et eamdem esse constat, ex eo quod protinus adjungit:
|
“Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem, et animam meam pono pro
ovibus meis.”
|
|
Duobus praeceptis charitatis a semetipso completis, sine quibus pastor
idoneus nemo unquam fuit, nec esse poterit: nunquam enim verus aut
dignus erit discipulus hujus boni pastoris, nisi qui, ut Apostolus ait,
germane diligat gregem Christi (Philip. IV); duobus, inquam, praeceptis
charitatis bonitatem suam examinatam ostendit in uno laudabili
experimento, quod est, et
|
“animam meam pono pro ovibus meis.”
|
|
Primum et maximum est mandatum, dilectio Dei, quod intelligitur in eo
quod ait:
|
“Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem.”
|
|
Secundum autem simile est huic:
|
“Diliges proximum tuum sicut teipsum (Matth. XXII),”
|
|
hoc nihilominus intelligendum est in eo quod ait:
Idcirco praepostere, prius secundum et post signatum est primum; quia
videlicet per dilectionem proximi ascenditur ad dilectionem Dei. Qui
enim non diligit fratrem suum quem videt, Deum quem non videt quomodo
potest diligere? Formam ergo suae bonitatis, qua suos imitatores
informare cupit, ordinate exprimens, incipit a dilectione proximi cum
dicit,
Cognosco enim, id est diligo. Imo et magnificentius charitatem suam
exprimit dicendo,
quam si dixisset, diligo. Hoc enim verbum cum significatione dilectionis
simul sonat affectum compassionis. Juxta quod Salomon ait:
|
“Novit sapiens animas jumentorum suorum, viscera autem impiorum crudelia
(Prov. XII).”
|
|
Itaque sicut in psalmo:
|
“Quoniam ipse cognovit figmentum nostrum (Psal. CII),”
|
|
sic et nunc dum dicit,
simul dilectionis et operosae misericordiae signat affectum.
|
“Et cognosco, inquit, meas, et cognoscunt me meae.”
|
|
Suave dictum, sed terribile judicium. Respondetur enim hoc ad illud,
quod supra dixerunt negatores ejus:
|
“Scimus quia Moysi locutus est Deus, hunc autem nescimus unde sit.”
|
|
Igitur ad illorum distinctionem, quia sui non sunt, quia negaverunt eum,
secundum quod et Daniel ait:
|
“Et non erit ejus populus, qui negaturus est eum (Dan. IX),”
|
|
ad distinctionem, inquam, illorum
|
“cognosco, inquit, meas, et cognoscunt me meae.”
|
|
Aequa utique vicissitudine negatores suos negat ipse, ac si aperte
dicat: Cognosco meas, et non vos alienos, cognoscunt me mei, si vos
alieni non cognoscetis me. Item, et hoc dixerunt:
|
“Non est hic homo a Deo.”
|
|
Repugnat quod dicit:
|
“Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem.”
|
|
Novit me Pater, hoc est diligit, agnosco ego, hoc est diligo Patrem. Ita
ut praedictum est: pastor bonus bonitatem suam in duobus praeceptis
charitatis ostendit, scilicet dilectione Dei Patris, et dilectione
proximorum, id est, earum de quibus nunc loquitur, ovium suarum, quibus
assumptione carnis, et magnitudine beneficii proximus factus est, et hoc
tam ex his quam ex caeteris ejus sermonibus altius commendatur, quod
tota ovium Domini cura geminae sit dilectionis opus, quam quisquis non
habet, non pastor est, sed mercenarius. Sequitur:
|
|