|
|
“Jesus autem clamavit et dixit: Qui credit in me, sed in eum qui misit
me. Et qui videt me, videt eum qui misit me.”
|
|
Magnum perseverantiae fortis exemplum, magnus et laboriosus clamor, si
perpendas non solum, quia nunc usque clamaverit, sed et quid, et qualis
adhuc ipse, vel inter quales clamaverit: Quid enim clamavit?
|
“Qui credit in me, inquit, non credit in me, sed in eum qui misit me.”
|
|
Quod est dicere: O homines, magis gloriam nominum quam gloriam Dei
diligentes, quid in me credere erubescitis, vel quid confundimini de me
confiteri quod creditis? Nunquid finem fidei, vel confessionis vestrae
in eo constitui, quod in me carnalibus oculis videtis? Non, sed magis in
eo quod Pater misit, quod est Verbum Patris, quod est principium:
|
“Principium enim ego sum, qui et loquor vobis.”
|
|
Itaque non inglorium aut contemptibile est, credere in me. Etenim
|
“credere in me nemo potest, nisi credendo in eum qui misit me, neque
credere quis potest in eum, qui me misit, nisi credendo et in me.”
|
|
Siquidem
|
“et qui videt me, videt eum qui me misit;”
|
|
nec aliter videre vel scire quis potest, cujus substantiae, vel quantus
sit, quid valeat, vel quid sapiat is qui me misit, nisi viderit me. Hoc
est quod clamavit et jam diu laboraverat clamans, jamque
|
“raucae factae fuerant fauces ejus (Psal. LXVIII).”
|
|
Ita ut postmodum
|
“obmutesceret sicut agnus coram tondente se, et non aperiret os suum
(Isa. LIII).”
|
|
Et propter ejusmodi clamorem multiplicati jam erant, qui invidia caecati
oderant eum. Qualis enim ipse erat, et inter quales hoc declamat? Utique
non solum mortalis et passibilis, et in nullo secundum naturam a
caeteris distans, inter quos ambulabat, hominibus, sed et egenus et
pauper, nihil de regno vel honoribus hujus mundi amplexus, hoc dicebat
apud carnales et superbos, humanae gloriae vento tumentes, et quod
amplius, quorum, ut supra dictum est, Deus excaecaverat oculos, et
induraverat cor, in tantum ut non solum non crederent dictis ejus et
factis, sed insuper blasphemarent, dicentes:
|
“Daemonium habet, et insanit, quid eum auditis?”
|
|
(Joan. X.) Igitur fortiter quidem, quippe in quo totus erat spiritus
fortitudinis, verumtamen et passibiliter clamavit, nec enim perdiderat
frontem mitis et humilis corde, aut nullam patiebatur humani pudoris
angustiam, cum dicat ipse in psalmo:
|
“Quoniam propter te sustinui opprobrium, operuit confusio faciem meam.
(Psal. XLIII).”
|
|
Sequentia clamoris ejusdem audiamus:
|
“Ego lux in mundum veni, ut qui credit in me, in tenebris non maneat.”
|
|
Dicat ad haec homo rationalis. Si lux, imo quia lux, et vera lux est
Christus, et ad hoc venit in mundum, ut in tenebris non maneat qui
credit in eum, ergo ne de seipso non debuit perhibere testimonium? Nonne
frustra venisset in mundum, si taceret, et non ostenderet seipsum? Quis
vero fur et latro velit lucernam accensam mitti in abscondito, vel sub
modio, et non potius poni super candelabrum, ut luceat omnibus qui in
domo sunt? Igitur opportune, importune, non suae gloriae cupiditate, sed
nostrorum oculorum necessitate clamet lux:
|
“Qui credit in me, credit in eum qui misit me;”
|
|
itemque
|
“qui videt me, videt eum qui misit me;”
|
|
et hoc modo seipsum ostendens oculorum nequam non curet invidentiam;
dummodo simplicium laetificet benevolentiam:
|
“Ego, inquit, lux in mundum veni.”
|
|
Quam ob causam?
|
“Ut omnis qui credit in me, in tenebris non maneat.”
|
|
Ergo contra legem credendi faciebant hi qui, ut supra dictum est,
credebant in eum, sed non confitebantur, diligentes hominum magis quam
Dei gloriam. Hoc enim modo credentes, in tenebris manebant. Sequitur
ergo.
|
|