CAPUT XX. De eo quod Joseph subjecit omnem terram Aegypti, vendentibus eam illis prae magnitudine famis.

Intravit igitur Israel in Aegyptum, et Jacob accola fuit in terra Cham (Psal. CIV), id est, in eadem Aegypto. Aegyptii namque ab uno de posteris Cham, scilicet Mesraim, exorti sunt. Attendamus quid deinceps actum sit. Postquam benedicto rege, Jacob egressus est foras, et possessionem dante Joseph, accepit in optimo terrae solo Ramesses ubi praeceperat Pharao, venit cuncta Aegyptus, inquit Scriptura, ad Joseph, dicens: Da nobis panes. Quare morimur coram te, deficiente pecunia? Quibus ille respondit: Adducite pecora vestra, si pretium non habetis, et sustentavit eos illo anno pro commutatione pecorum. Venerunt quoque anno secundo, et dixerunt ei: Cur morimur, te vidente? Eme nos in servitutem regiam, et praebe semina, ne pereunte cultore redigatur terra in solitudinem, etc. Hos habuit effectus, illud quod vocavit Dominus famem super terram, et ad hoc vocatio ejus profecit, ut Israel intraret in Aegyptum, et in servitutem redigeretur superbia Aegyptiorum, quam et Scriptura paulo supra denotavit, dicendo: quia detestantur Aegyptii omnes pastores ovium (Gen. XLVI). Proinde sapientibus quoque, qui nitore gaudent eloquii, placeat et illud quod methonymice Psalmista dixit: et vocavit famem (Psal. CIV). Bene ergo tanquam strenuus lictor astitit vocanti, et voluntatem fecit imperantis, cum duos reos, veluti uno carcere arctavit, et alter scilicet Israel, qui fratrem suum vendidit, flagellatus generatione quarta solveretur ad gloriam: alter, id est, Aegyptius populus superbiens in curribus et equis, educeretur ad poenam. Emit igitur Joseph omnem terram Aegypti, vendentibus possessiones suas prae magnitudine famis. Subjecitque eam Pharaoni, et cunctos populos ejus, a novissimis terminis Aegypti, usque ad extremos fines ejus, praeter terram sacerdotum, quae a rege tradita fuerat eis. Dixit ergo Joseph: En, ut cernitis, et vos et terram vestram Pharao possidet. Accipite semina et serite agros, ut fruges habere possitis. Quintam partem regi dabitis, quatuor reliquas permitto vobis in sementem et in cibos, familiis et liberis vestris. Tanquam diceret: Vobis possessiones vendentibus et dicentibus: Eme nos in servitutem regiam, non mittam super vos aliud pondus, verumtamen id quod coepistis tenete aequa conditione. Quinta pars fructuum per septem fertilitatis annos de cunctis regionibus sub curam et custodiam Pharaonis recondita est pro salute vestra: quintam ergo deinceps partem regi dabitis, cui vos in servitutem venditis. Ex eo tempore usque in praesentem diem in universa terra Aegypti regibus quinta pars solvitur. Et quidem quia superborum tunc cervicibus victrix fames insederat, laeti susceperunt conditiones servitutis, dicentes: Salus nostra in manu tua est, respiciat nos tantum dominus noster, et laeti serviemus regi. Verum ubi rediviva saturitas famem depulit, pariter et superbia revixit. Et fortassis inde inimici filiis Israel facti sunt, et inde versum est cor eorum, ut oderent populum Domini, et dolos facerent in servos ejus, quia quos tempore famis subjicientes se regiae servituti suscipiens et pascens, dictus est Salvator mundi: tempore saturitatis a posteris eorum, qui se vendiderant, odio coepit haberi memoria ejus, tanquam fuisset proditor libertatis.