CAPUT XVII. Quomodo non satis sit, ut tres nobis testimonium dent in terra, nisi et tres testimonium dent in coelo, et quomodo

“hi tres”

non unus, sed

“unum sint.”

Postquam nos qui dicimus Dominus Jesus baptismo ejus baptizati sumus, tribus utique testibus in terra id est praesenti Ecclesia commendamur, sed nondum satis est. Ait enim: Non omnis qui dicit mihi: Domine, Domine, intrabit in regnum coelorum (Matth. VII). Et apostolus Jacobus: Fides, inquit, sine operibus mortua est (Jac. II). Igitur sicut tres sunt qui testimonium dant in terra, ut in communionem Ecclesiae suscipiamur, sic tres sunt qui testimonium dant in coelo, ut in regnum coelorum introeamus. Tres isti testes sunt Pater, et Verbum et Spiritus sanctus. Cujus rei dant testimonium? Nimirum dilectionis, per quam fides operatur, scilicet quod fidem habentes, dilectionem quoque habeamus nominis hujus, et idcirco in regni coelorum gloriam intrare digni habeamur, sicut scriptum est: Et gloriabuntur in te omnes qui diligunt nomen tuum (Psal. V). Quam autem honorificum sit talium personarum frui testimonio coram cunctis coelorum virtutibus (Luc. XXI), nisi experti scire non possumus. Et hi tres unum sunt. Non hi tres unus, sed hi tres, inquit, unum sunt. Quod idem est ac si dixisset: Hae tres personae una substantia sunt. Ita et ipse Christus adversus Judaeos, et contra Arianos nihilominus, et contra Patripassianos: Ego, inquit, et Pater unum sumus (Joan. X). Nam ego et Pater cum dicit duos in personis, quod negant Patripassiani, id est Sabelliani, sumus cum dicit, unum in substantia, testatur quod negant Ariani. Ita et hic ait: Hi tres unum sunt, id est hi tres in personis, unum in substantia sunt. Restat ut, juxta propositum, de septimo teste loquamur.