VERS. 20.

“Unde ergo sapientia venit?”

subaudi quam ab omnibus tanto distare jam dictum est, scilicet ab angelis, qui signantur per

“aurum obrizum;”

ab omnibus sacri eloquii tractationibus; qui signantur per

“argentum”

a mundi philosophis; qui notantur per

“tinctos Indiae colores;”

a cunctis patribus veteris et novi testamenti; qui signantur per lapides

“sardonychum et sapphirum;”

ab illis qui jam pervenerunt ad illam supernam patriam; qui et signantur per

“aurum et vitrum;”

a prophetis quoque, qui vasa auri excelsa et eminentia fuerunt; ab haereticorum quoque superbo splendore, quasi qui

“topazium”

sibi videntur, obliti per superbiam quod

“de Aethiopia,”

id est de gentilitatis nigredine venerunt.

“Unde, inquam, venit?”

Potestne adiri et inde huc adduci? subaudi non. Nam inde venit unde orta est, id est ab invisibili Patre nascitur, et via ejus occulta est. Nam

“generationem ejus quis enarrabit?”

(Isai. III.) Sed dicis: per intelligentiae spiritum percipitur. Bene.

“Et quis est locus intelligentiae?”

Ac si dicat: A quo oritur haec sapientia, ab illo procedit haec intelligentia.

“Unde ergo venit”

illa, vel

“quis locus”

ejus.