|
Dure hoc accepit Abraham pro filio suo. Cui dixit Dominus: Non tibi
videatur asperum super filio et super ancilla tua. Omnia, quae dixerit
tibi Sara, audi vocem ejus, quia in Isaac vocabitur tibi semen. Sed et
filium ancillae faciam in gentem magnam, quia semen tuum est. Per
Abraham, ut jam saepe dictum est, sanctos intelligimus Patres, Abrahae
non solum per carnem, sed etiam per fidem haeredes, quales Petrus,
Paulus, et caeteri apostoli tunc temporis fuere, quando haec ancilla cum
filio suo ejecta est. Nam revera hi dure acceperunt imperium dicentis:
Ejice ancillam hanc et filium ejus. Dicit enim unus ex his, Paulus
apostolus: Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi
perhibente conscientia mea in Spiritu sancto; quoniam tristitia mihi est
magna, et continuus dolor cordi meo. Optabam enim ego ipse anathema esse
a Christo pro fratribus meis, qui sunt Israelitae, quorum adoptio est
filiorum et gloria, et testamentum, et legislatio, et obsequium, et
promissa, quorum patres ex quibus Christus secundum carnem, qui est
super omnia Deus benedictus in saecula. Amen (Rom. IX). Verumtamen
quoquomodo id accipiat hic Abraham, ancillam hanc cum filio suo ejici
oportebat. Dixit enim illi Dominus: Non tibi videatur asperum, super
filio et super ancilla tua; omnia, quae dixerit tibi Sara, audi vocem
ejus, quia in Isaac vocabitur tibi semen. Nunquid juxta litteram
legitimum est, ut vir voci uxoris suae, et non potius uxor viri sui voci
obaudiat? Ergo juxta mysticum potius sensum, Abraham omnia quaecunque
dicit Sara, vocem ejus audiat, id est praedicatorum vel apostolorum
chorus, omnia quaecunque dicit sancta et prophetica Scriptura, de
Judaeis et gentibus, vocem ejus audiat. Quod et facit, dum illius
lusoris, id est Judaici populi, importunitate fatigatus, dicit: Vobis
quidem oportebat primum praedicari verbum Dei, sed quoniam repulistis
illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad
gentes (Act. XIII). Sic enim praecepit nobis Dominus: Posui te in lucem
gentibus, ut sis in salutem usque ad extremum terrae. (Isa. XLIX).
Igitur ad vocem Sarae ancilla cum filio suo ejicitur, cum ex auctoritate
Scripturae populus carnalis pro perfidia sua foris relinquitur: Quia in
Isaac, inquit, vocabitur tibi semen. Etsi plures fuerint concubinarum
vel carnis filii, in Isaac, qui non secundum carnem, sed per
repromissionem natus est, vocabitur tibi semen. Ex illo namque nascetur,
qui vocabitur semen tuum, illud videlicet semen, in quo, sicut promisi
tibi, benedicentur, et semen tuum vocabuntur omnes gentes. Omnes enim
sunt Isaac, qui nascuntur tibi, non secundum carnem, sed secundum fidem:
sicut Isaac non secundum carnem natus est, sed secundum repromissionem.
Sic enim et Apostolus exponit, qui cum dixisset: Non enim omnes qui ex
Israel, hi sunt Israelitae; neque quia semen sunt Abrahae, omnes filii:
statim hoc testimonium intulit: Sed in Isaac vocabitur tibi semen. Et
hoc ipsum aperiens subjunxit, id est, non qui filii carnis, hi filii Dei
dicuntur; sed qui filii promissionis, aestimantur in semine (Rom. IX).
Sed et filium ancillae, inquit, faciam in gentem magnam, quia semen tuum
est; semen tuum, inquit, est, non tamen dixit, in illo vocabitur tibi
semen; nec enim tale semen est, quod vocetur id quod notum ex nomine
apud Deum habeatur. Verumtamen et hic filius ancillae, qui praedicto
modo ejectus est, futurus est in gentem magnam, quae digne vocetur et
nominetur Abrahae semen, scilicet, cum plenitudo gentium subintroierit,
tunc omnis Israel salvus erit (Rom. XI).
|
|