CAPUT 9

De apertione libri, et de ratione quam persona illa dixit, aureas ostendens sanctorum memorias sive phylacteria, non opus est, ut interpretationem faciam tuae charitati, cujus de me judicium saepe audierunt et secuti sunt multi, quod vere Deus librum suum, id est Scripturam sanctam mihi aperuit, et multis sanctorum Patrum sententiis, quorum in sancta Ecclesia digne celebris est memoria, et velut aurum rutilat, alinquanto meliora dixerim: Quid deinde dicam?

“Si flagellat, ait beatus Job, occidat semel, et non de poenis innocentum rideat (Job IX).”

Cujus dicti nunc idcirco meminerim, quia per idem tempus de poena mea, id est de exspectatione mea quae impatienti animo videbatur nimis longa, ipse quodammodo risit. Non imputo illi. Jamdudum enim condonavi, videlicet illa condonatione justissima, quam idem beatus Job exprimit his verbis:

“Solvat manum suam, et succidat me, et haec mihi sit consolatio, ut affligens me dolore non parcat, nec contradicam sermonibus sancti (Job VI).”

Ejusmodi condonationem, quae non est contradicere sermonibus sancti, non reprehendere judicia sancti et justi, ut certissime credo a me exegerat, dum solito plus dolerem, et abundantius flerem propter causam eamdem, id est propter taedium vitae praesentis, et fere per triduum non mutarentur in diversa vultus mei. Visus quippe mihi sedens post sanctum altare, tali schemate vel habitu pro quo debeat dici, ut vere est, Antiquus dierum (Dan. VII), cum propius accessissem, crucem pergrandem signum magni doloris bajulans, protenta manu dextera Pater clementissimus, naturae nostrae amicus, mitis et humilis: Amice, inquit, dona mihi quod feci tibi. Illico manum ejus manu mea velut pro firmamento condonationis, quam vehementer, quam alacriter percussi; quam ille fortiter stringens, me totum quasi ad amplexus et oscula traxit: sed non mora, vis magna cujusdam sanctae ac divinae voluptatis me somno excussit. Num infantilia videntur haec? Imo res valde seria est, condonare illi quidquid super nos grave ab ipso illatum est, omnia quorum hoc initium vel summa fuit,

“quia audisti vocem uxoris tuae et comedisti de ligno, ex quo praeceperam tibi ne comederes, maledicta terra in opere tuo,”

et caetera usque

“quia pulvis es et in pulverem reverteris (Gen. III).”

Quaecunque mala super nos propter peccatum induxit, nimirum condonanda sunt ei videlicet corde et ore dicendo tale quid, ut est hoc dictum a Daniele vel caeteris concaptivis:

“Omnia quae fecisti nobis, Domine, in vero judicio fecisti, quia peccavimus tibi (Dan. III).”

Maxime autem dilectionis et fidei est non patienter mori, sed patienter vivere in hoc saeculo pleno peccatis, et voluntatem sequi creatoris cuncta bene disponentis, dum non cito exauditur cupiens esse dissolvi, desiderans ab ista valle lacrymarum migrare ad gaudium visionis Dei.