Psalmus 92.

Psalmo XCII, qui sextae hujus perioches ultimus est, ad caput ipsum modo solito recurritur, ita dicendo:

“Dominus regnavit, decorem indutus est, indutus est Dominus fortitudinem et praecinxit se,”

etc.

“Dominus regnavit,”

Dominus, ejecto foras principe mundi (Joan. XII), regnum acquisivit, Dominus, ubi a terra exaltatus est, omnia traxit ad se (ibid.).

“Dominus decorem indutus est.”

Dominus magno decore sanctitatis de Virgine incarnatus est, Dominus eamdem carnem, spinis coronatam et in sepulcro depositam, rursus induit eam tanquam fortitudinem immortalem atque impassibilem, et praecinxit se apostolis suis armatis Spiritus sancti virtute. Sub isto rege saepe dictus certator, insurgentibus vitiis, dum fluctuat inter legem carnis et legem mentis, dicat providus, dicat spe firmus:

“Mirabiles elationes maris, mirabilis in altis Dominus.”

Hoc apostoli dixerunt contra motus reclamantium nationum, hoc quisque dicat contra motus repugnantium vitiorum. Titulus psalmi hujus hic est:

“Laus cantici David, in die ante sabbatum quando fundata est terra.”

Ante sabbatum, inquit, id est in consideratione sextae aetatis, quam sequitur sabbatum, id est, requies, quando fundata est terra, id est Ecclesia. Notandum quippe quia sicut in sexta feria homo creatus est, ita in sexta aetate et eadem feria reparatus est. Nam, sicut jam dictum est, incarnatus, et a terra exaltatus regnavit Dominus, et ex tunc parata est sedes ejus.