CAPUT II. Quid mystice significet quod psallente David refocillabatur Saul, et quod eodem percutiente, corruit Philistaeus.

Quid enim per ea quae dicta sunt mystice nobis innuitur, nisi quia desiderabilis et manufortis Christus inimicos suos sive ex nobis gentibus, sive ex Judaeis, qui et ipsi testante Apostolo, erant natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II), inimicos, inquam, suos ad reconciliationem vel amicitiam praedestinatos, et per praedicationem Evangelii, requiescere a peccatis, et respirare fecit de sub jugo diaboli, ac deinde superbum inimicum qui habebat mortis imperium, id est diabolum, lapide vivo, quod ipse est, percussit, et sicut vulneratum humiliavit? (Psal. LXXXVIII.) Saul quippe in eo quod David citharam percutiente,

“refocillabatur, et levius habebat, et recedebat ab eo spiritus malus,”

inimicos Dei significat pro parte illorum qui audita dulcissima praedicatione Christi ad poenitentiam invitantis ad fidem ejus convertuntur et relocillantur, depositis peccatorum oneribus, et per confessionem recedit ab eis diabolus. Porro Philistaeus quem interfecit, contra quem solum praevaluit solus David, ipsum significat diabolum, quem solus verus David Christus superare potuit, quem per crucem suam vicit, et suo sanguine triumphatum foras misit. In Paralipomenon iste et fratres ejus gigantes de progenie Arasa fuisse leguntur (II Reg. XXI), quae in Judicum libro dicitur Orpha, socrus Noemi (Ruth. I). Ipso nomine diabolum, ut praedictum est, significat Golias Philistaeus. Nam Golias revelatus, Philistaeus vero potione cadens interpretatur. Revelatus ille est ex Evangelio Dei quod princeps tenebrarum sit, qui antea mendacio protectus pro Deo colebatur in templis, adorabatur in simulacris. Nihilominus potione cadens ipse est, qui superbiae veneno ebrius moto pede cecidit, expulsus est, stare non potuit.