|
Congrue nimirum sicut illum hominem tanquam diabolum, sic in diabolum,
tanquam in hominem, illum vehementer invehitur fortitudo Verbi Dei, quia
filius superbiae regi suo diabolo propria quadam similitudine valde
similia gessit. Diabolus namque genus humanum in primis parentibus de
coelesti Hierusalem duxit captivum, et Nabuchodonosor unicum tunc
temporis Dei populum captivavit ab illa terrena Hierusalem, quae illius
supernae civitatis magnam et notam gessit similitudinem. Nam in superna
Hierusalem Deus videtur, in ista terrena Hierusalem solum erat templum,
in quo Deus adorabatur. Propterea sicut sola tunc illa civitas David
divini cultus habuit religionem, ita commune cum superna civitate Dei
possedit nomen, ut vocaretur Hierusalem, quod est interpretatum, visio
pacis, licet terrena illa civitas non sicut nomen, ita rem quoque quae
signatur nomine, habuerit, alioquin jam non esset similitudo, sed idem.
Itaque sicut David rex hujus terrenae Hierusalem Christum praefiguravit,
regem supernae Hierusalem, sic Nabuchodonosor rex illius Babylonis
diabolum signavit principem mundi, ac possessorem aeternae confusionis.
Babylon illa et Hierusalem terrena imaginem sive similitudinem nobis
demonstrant in semetipsis duarum partium universae creaturae rationalis,
quarum una civitas Dei viventis, altera dicitur et est civitas diaboli.
Altera ex hominibus bonis et angelis bonis, altera constat ex hominibus
malis, et angelis malis. Propterea cum audimus David, dicentem in
spiritu:
|
“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus (Psal. CXXXVI), ”
|
|
veraciter illum de semeptiso quoque hoc dicere sentimus, quia non quidem
ad illius Babylonicae captivitatis tempora pervenit, imo longe
praecessit, sed in illa erat captivitate, sicut et omnes electi Dei,
cujus similitudinem in ea, quam futuram praevidebat illi populo,
spiritualiter intellexit. Igitur effectu quidem, ut supra dictum est,
Nabuchodonosor exstitit Domini servus, sed voluntate satelles diaboli
praecipuus.
|
|