|
Verumtamen nunc illud praetereundum non est, quid ad baptismi gratiam
pertineat illa, quae de hac die legitur lectio: Tentavit Deus Abraham
(Gen. XII). De qua re quaerentibus facilis et aperta patet responsio,
quia videlicet in illa, quam celebramus, effusione sancti Spiritus,
illud impletum est, quod in hac lectione patri nostro Abrahae Dominus
ait: Per memetipsum juravi, quia fecisti hanc rem, et non pepercisti
filio tuo unigenito, benedicam tibi et multiplicabo semen tuum sicut
stellas coeli, et sicut arenam quae est in littore maris (ibid.).
Maximeque quod addidit: Possidebit semen tuum portas inimicorum suorum,
atque in semine tuo benedicentur omnes gentes terrae, pro eo quod
obedisti voci meae (ibid.). Illud, inquam, nunc impleri coeptum est,
quando Spiritus sanctus, apostolorum pectora invisibiliter penetrans,
novum dedit sanctificationis signum, ut in ore eorum omnium genere
nascerentur linguarum (Act. II). Sanctus enim Spiritus tunc omnibus dari
coepit gentibus, manifesto super gentiles Cornelium et alios nonnullos
veniens signo, qui una et sola Dei benedictio est, quia benedicantur
omnes gentes in semine Abrahae, qui est Christus, quem in utero Virginis
idem Spiritus sanctus praevenit in benedictionibus, id est omnium
gratiarum suarum effusionibus, ut de plenitudine ejus nos omnes
acciperemus. Tractus hanc lectionem idcirco nullus prosequitur, quia
canticum pater Abraham pro hoc facto nullum cecinisse scribitur, quippe
quibus vel cum quibus caneret non habebat, unus et pene solus Dei
cultor, idemque in terra aliena peregrinus. Caetera, ut supra dictum
est, in officio Sabbati paschalis pro posse dicta sunt.
|
|