CAPUT XVI. Quod populus super illius hominis opere nequaquam laetari, neque tanto peccatori debuisset adulari.

Super illius hominis opere populus omnis laetitia efferri, tantoque peccatori non debuit adulari, sed imprudens laetitia completus est, et primum quidem pro celeritate Deo gratias agebat, deinde de alacritate regis, quam in dedicatione habuit laudibus extollebat. Merito igitur risus eorum in fletum, et gaudium verti debuit in moerorem. Verumtamen sciendum quia licet Herodes mutaverit parietes, et spectandos pro sua gloria magnos congesserit lapides, quos admirari poterant discipuli quoque Christi, dicentes:

“Magister, aspice quales lapides et quales structurae (Marc. XIII),”

non tamen depositum vel mutatum fuerat altare. Quod si evenisset, multo amplius mirari possis homicidae, imo parricidae tantum licuisse, ut religionis caput, id est altare, ipse poneret, cui Christus, vel in quo Dei Filius homo factus, Deo Patri protinus cum bestiis legalibus praesentari deberet. Haec breviter de templo sint, ut jam videat prudens laudator judiciorum Dei, quia praeter causas alias, propter quas templum illud manere non debuit, ista quoque causa nocere potuit, ut non quomodocunque, sed nimis male, imo cum fragore, quem totus orbis audivit, caderet, quod ille fabricavit hominum hostis, inimicus Dei. Nunc ad susceptum sermo redeat propheticae veritatis capitulum.