CAPUT 10

“Et postquam vidit draco quod projectus esset in terram, persecutus est mulierem, quae peperit masculum. Et datae sunt mulieri duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum, ubi alitur per tempus et tempora, et dimidium temporis a facie serpentis. Et misit serpens ex ore suo post mulierem aquam tanquam flumen, ut eam faceret trahi a flumine.”

Hoc illud est propter quod exclamaverat, dicens:

“Vae terrae et mari!”

etc. Haec illa est ira magna projecti in terram draconis, qui vocatur diabolus et Satanas, quam videlicet iram mirabiliter haec visio mirabilis insinuat in eo quod dictum est:

“Et misit serpens ex ore suo post mulierem aquam tanquam flumen, ut eam faceret trahi a flumine.”

Revocemus ad memoriam, de gestis ecclesiasticis, quomodo postquam draco ille

“projectus est in terram,”

postquam, proficiente Christiana fide, desertis ac destructis idolis, amisit usurpatam quasi divinae culturae gloriam. Jam Romani fastigio imperii filium adorante mulieris hujus, qui

“raptus est ad Deum et ad thronum ejus,”

Christiano imperatore Constantino in fronte sua signum gestante crucis Christi, Arius presbyter magnus haeresiarches sub nomine Christiano in blasphemiam Christi Filii Dei procaciter nimis erupit, loquacitate intolerabili, et cognoscemus quam vere, quam congrue, secundum rei gerendae proprietatem, istud in visione demonstratum, et taliter dictum aut scriptum sit. Quid enim verius quam quod nunc ait, quia

“postquam vidit draco quod projectus esset in terram, persecutus est mulierem,”

mittens post illam

“ex ore suo aquam tanquam flumen?”

Vidit enim diabolus non posse ulterius veterem idololatriam, summis principibus inclinatis ad suscipiendam Christiani nominis professionem, totamque convertit suae malignitatis abundantiam ad Scripturarum veritatem corrumpendam, atque hoc modo coepit persequi

“mulierem, quae peperit masculum.”

Vide quid dicat, quia non ait, persecutus est masculum filium, sed

“persecutus est, inquit, mulierem quae peperit masculum.”

Non enim per os Arii, coeterorumque ejusmodi haereticorum doctrinam profundens impiam, hoc aperte exigebat a quolibet, ut negaret Christum, sive nomen Christianum, sed ut Christum quisque confitens, aliam quam apostolica veritas tradiderat reciperet confessionis aut fidei regulam, hoc intendens, imo contendens, persequebatur mulierem illam, ut de Christi Ecclesia suam Satanas faceret synagogam. Nimia loquacitate et clamosa hoc agens contentione, mittebat

“ex ore suo serpens ille aquam tanquam flumen.”

Nota quod non dixit, misit ex ore suo flumen, sed

“misit aquam tanquam flumen.”

Aqua denique quam serpens ille

“de ore suo”

mittit, similitudinem fluminis habere potest, sed vere flumen esse non potest. Nam flumen verum, flumen aquae vivae, sancta Scriptura, veraque catholica doctrina est, quam Ecclesia, quae est mulier ista, mittere consuevit de fonte veritatis, quam habens in semetipsa hortus est Domini, sicut dicitur in Canticis:

“Hortus conclusus, soror mea, sponsa, hortus conclusus, fons signatus (Cant. IV).”

Item in Evangelio:

“Qui in me credit, sicut dicit Scriptura, flumina de ventre ejus fluent aquae vivae (Joan. VII).”

Serpens autem de ore suo, quod erat Arius, aquas mortuas, aquas putidas doctrinae nequam emittebat, sed quia de Scripturis eisdem disputabat, et testimonia sibi usurpabat, quas recipit et habet mulier ista, aquam suam flumen aquae vivae, flumen sanae doctrinae videri solebat. Ut quid hoc?

“Ut eam, inquit, trahi faceret a flumine.”

Nimirum a fide in perfidiam, a veritate in mendacium, a luce in tenebras, a vita in mortem, ab altitudine in profundum, a coelo in infernum. Sic enim et tam in diversa imo contraria trahuntur quicunque profluentem ex ore blasphemantium haereticorum loquacitatem mirantes sequuntur.