|
inquit,
id est valentiores quilibet in corpore ejus, quorum duritia multitudines
diabolo adhaerentes ita fulciuntur, sicut ossibus carnes:
inquam,
|
“ejus sicut fistulae aeris,”
|
|
id est efficaces sunt in persuasionibus perniciosis, utpote qui more
metalli insensibilis sonum bene loquendi habent, sed sensum bene vivendi
non habent, Qui tamen ex eo loquendi habent auctoritatem, quod dum rebus
subnixi sunt et opibus, quasi aerea fortitudine solidantur.
id est qui non adeo fortes sunt, sed per ambitionem tendunt videri
quales non sunt, sicut cartilago, ossis, quidem speciem habet, sed ossis
duritiam non habet:
inquam,
id est hi qui in eo debiliores sunt,
id est sicut caeteris metallis durius est ferrum, ita ipsa ad
perpetranda mala nequiores existunt. Sed jam secundum haec verba
Conditoris, quid antiquus hostis in hominibus etiam nunc antequam
assumat illum damnatum hominem exploremus.
inquam,
|
“caudam suam quasi cedrum,”
|
|
id est finem vitii vel consummationem ita roborat, ut a captivo homine
vix possit superari peccatum. Nam caput hujus Behemoth, id est prima
suggestio quasi mollis ac tenera est et facile conterenda: cauda autem,
id est consummata vel in usu homini habita nequitia quasi cedrus est,
quia videlicet prava consuetudo pene insolubiliter innodatur. Et caudam
suam tunc quoque stringit, dum plerumque eis quos cepit tunc graviores
culpas ingerit, cum praesentis vitae termino illos appropinquare
cognoscit. Cujus astutiora argumenta panduntur cum subditur:
id est pestifera argumenta machinationum ejus,
Testes quippe sunt ejus suggestiones pravae, quibus in mentis
corruptione fervescit, atque in constuprata anima iniqui operis prolem
gignit.
inquam, sunt testes ejusmodi, quia videlicet plerosque ita peccare
faciunt, quatenus si peccatum fortasse fugere appetant, hoc sine alio
peccati laqueo non evadant. Quorum tamen nervorum perplexitas solvitur,
dum ad virtutes maximas per commissa minora transitur.
inquam,
|
“ejus sicut fistulae aeris,”
|
|
id est consilia ejus dum dulcia sicut fistulae resonant, ad noxia mentem
inclinant. Hoc enim suggestiones a consiliis distant, quod per
suggestiones aperte noxia inserit, per consilia vero quae naturalis ejus
ingenii subtilitas roborat, quasi ex bono consulens ad culpam trahit,
verbi gratia, dum avaro dicit: Ea quidem quae sunt in praesenti
sufficiunt, sed his deficientibus quid acturus es? Deesse potest citius
quod est, si non provide paras quod deest. Similiter dum cuique vitio
suum accommodat consilium,
|
“ossa ejus sicut fistulae aeris sunt,”
|
|
quia videlicet perniciosa ejus consilia auditori suo consulentis vocis
suavitate blandiuntur. Sed et tunc Behemoth iste duriores tentationes
excitat, quando ante tentati oculos iniquitatis laqueos sub specie
virtutis occultat. Unde et subditur:
id est vitia quae rectitudinis speciem praetendunt, sed ipsam
rectitudinem non habent, velut cartilago ossis ostendit speciem, sed
ossis non habent firmitatem.
|
“Cartilago, inquam, ejus,”
|
|
id est vitium quod virtus esse creditur,
id est quo sub praetextu boni calliditatem suam fraudulentius exhibet,
eo in culpa mentem durius tenet. Sed jam nunc iste qui ad decipiendum in
tanta insidiarum tergiversatione se exhibet cujus naturae sit audivimus,
cujus sit conditionis audiamus.
|
|