|
CAP. VI.
|
“Post abiit Jesus trans mare Galilaeae, quod est Tiberiadis, et
sequebatur eum multitudo maxima, quia videbant signa quae faciebat super
his qui infirmabantur.”
|
|
Non praepositive, post haec abiit, sed absoluto adverbio,
legendum. Non enim ab Jerosolymis, ubi facta vel dicta fuerant ea, quae
supra memorata sunt, abiit Dominus Jesus trans mare Galilaeae, ut
faceret vel diceret ea quae praesenti continentur lectione. Nam et
quando post abierit illuc et hic Evangelista patenter innuit, dicendo:
|
“Erat autem proximum Pascha, dies festus Judaeorum,”
|
|
videlicet circa finem anni praelibati, et unde quo vel cur abierit et
ista fecerit, evangelista Matthaeus evidenter aperit. Videlicet unde
nisi de patria sua, Nazareth, ubi
|
“non fecit virtutes multas propter incredulitatem illorum (Matth.
XIII).”
|
|
Cur autem inde abiit, nisi quia scandalizabantur in eo? Dicebant enim:
|
“Nonne hic est fabri filius? nonne mater ejus dicitur Maria, et fratres
ejus Jacobus et Joseph, et Simeon, et Judas? et sorores ejus; nonne
omnes apud nos sunt? Unde ergo huic ista omnia?”
|
|
(ibid.) Herodes quoque tetrarcha fama ejus audita:
|
“Hic est, inquit, Joannes Baptista, ipse surrexit a mortuis, et ideo
virtutes operantur in eo (Matth. XIV).”
|
|
Propter haec a patria sua discedens, qualem in locum
|
“abiit trans mare Galilaeae?”
|
|
In locum, inquit, desertum seorsum. In his omnibus mysteria continentur,
nunc interim litteram prosequamur.
|
“Abiit, inquit, trans mare Galilaeae, quod est Tiberiadis.”
|
|
Primo dicendum juxta historiam, quia mare Galilaeae, quod multis pro
diversitate circumjacentium regionum vocabulis distinguitur, illis
tantum in locis mare Tiberiadis vocatur, ubi Tiberiadem civitatem,
aquis, ut aiunt, calidis salubrem ab occidente praemonstrat. Siquidem
interfluente Jordane, duo de viginti passuum millibus in longum, et
quinque extenditur in latum. Solum hoc miraculum de omnibus, quae ab
aliis dicta sunt, ab hoc Evangelista iteratum est. Quare? Videlicet, ut
secundum auctoris intentionem et opus pariter et causas operis
perscriberet. Nam cum haec visibilia faceret Dominus invisibilium
instantia rerum miro modo, ut ait ipse, coarctabatur usque dum
perficerentur, et quemadmodum ex abundantia cordis os cujusque nostrum
loquitur, sic ipse secundum divinae majestatis suae opera, quae intus
meditabatur, foris miranda operabatur. Denique cum cibus suus esset,
facere voluntatem ejus qui miserat illum (Luc XII; Matth. XII; Joan. V),
et perficere opus ejus, nunquid oblivisci aliquando poterat eumdem cibum
suum, quin semper dictis et factis ruminaret illum? At nunc prope erat;
prope, inquam, id est, post annum futurum erat, ut secundum praedictam
voluntatem Patris, mare Galilaeae, id est, amaritudinem iniret
transmigrationis suae, videlicet transeundo ex hoc mundo ad Patrem per
amaram passionis et mortis tribulationem (Joan. XIII), ac deinde
sequentes se per fidem turbas populorum secundum animas refecturus erat
sanctarum cibariis Scripturarum simulque secundum corpus et animam, ut
utrumque vitam haberet, daturus in escam necessarium corporis et
sanguinis sui sacramentum. Hoc manifeste praesenti facto prophetavit,
manifestiusque scilicet sequenti sermone confirmavit. Unde constat
homines istos tanto miraculo refectos, non a semetipsis, sed nutu divino
dixisse:
|
“Quia hic est vere propheta, qui venturus est in mundum,”
|
|
ipsumque Evangelistam hoc ipsum intendere, cum praemittit, dicens:
|
“Erat autem proximum Pascha, dies festus Judaeorum,”
|
|
quia videlicet in Paschali solemnitate transeundo, ut jam dictum est, ex
hoc mundo ad Patrem relicturus erat nobis sequentibus se, in escam et
potum, ut praedictum est, corpus et sanguinem suum. Bene ergo miraculum
hoc, cum ab aliis dictum esset, ab hoc evangelista iteratum est, ut
causas ejus per subsequentia Domini verba plenius exponeret. Sed jam ad
mysteria veniendum est.
|
“Abiit, inquit, trans mare Galilaeae ”
|
|
quod est Tiberiadis. Ecce palam est quia abiit, quia reliquit domum
suam, dimisit haereditatem suam. Reliquit, inquam, domesticos suae
carnis, falsos et semetipsos fallentes discipulos Moysi, quibus supra
dixerit:
|
“Quod si litteris ejus non creditis, quomodo verbis meis credetis?”
|
|
et longe abiit quo voluit, ad suscitandos mortuos quos voluit, ad dandam
vitam omnibus a quibus aeque ut Patrem honorificandum se novit (Joan.
V).
|
“Abiit autem trans mare Galilaeae,”
|
|
id est, transmigravit amara via et difficili navigatione, scilicet
portatus ligno crucis, qua tamen et triumphavit omnes fructus suae
passionis, quod videlicet mare est Tiberiadis. Quia quod omnibus notam
est, passus est sub Pontio Pilato praeside Tiberii Caesaris, nobisque
magnae gentium multitudini, ejusdem crucis navigium, ad sequenda
vestigia sua dereliquit. Quicunque enim illum sequimur in morte ejus
baptizamur, consepulti cum illo per baptismum in mortem (Rom. VI), ut
quomodo surrexit ipse a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in
novitate vitae ambulemus. Quare autem nos tantae multitudinis populus
illum sequimur?
|
“Quia videbant, inquit, signa quae faciebat super his qui
infirmabantur.”
|
|
Quis ex nobis omnibus qui illum sequimur, non infirmabatur? Quis non in
originali peccato Adae, sine dubio additis et suis actualibus peccatis
moriebatur? Nam et si propter peccatum originale aeque omnes, sive
Judaei, sive Gentiles moriebamur, etenim de Judaeis quoque fuit
|
“fuimus, inquit Apostolus, filii irae sicut et caeteri (Ephes. II),”
|
|
etsi, inquam, omnes infirmabantur homines, nos maxime infirmi eramus,
cum spem non habentes longe essemus a Deo. Unde et de nobis recte dictum
est:
|
“Multiplicatae sunt infirmitates eorum, postea acceleraverunt (Psal.
XV).”
|
|
Illa utique non curiositati, sed saluti nostrae data signa, signa
misericordiae et gratiae vidimus; quia ubi abundavit peccatum
superabundavit gratia (Rom. V); nos idololatrae, quorum multiplicia
fuerunt peccata, multipliciora per Spiritum sanctum ejus accepimus
gratiarum dona, ut sanati expediti curreremus, et currentes non
lassaremur, laborantes non deficeremus. Equidem sunt plerique qui
religionem Christianam non idcirco sequuntur, viderunt videlicet quia
hujusmodi signa, quibus infirmae animae curantur, magisque illecti sunt
temporalibus commodis, quae cum sint officiales sacramentorum Christi,
de altario consequuntur, quam delectati spiritualium pietate donorum,
quibus, ut jam dictum est, infirmae animae sanantur, fuerunt et in illa
multitudine magna quam plurimi, qui Dominum non revera sequebantur,
propter signa quae faciebat super his qui infirmabantur, nec tam
delectabantur pia congratulatione quam trahebantur Judaico more ad ea
capienda, quae postmodum ab ipso Domino murmurantes quaesierunt, vel
quaerentes murmuraverunt. Quod ipse illis paulo post exprobrans:
|
“Venitis, inquit, ad me, non quia vidistis signa, sed quia manducastis
ex panibus et saturati estis.”
|
|
Attamen qualibet diversa mente, magna tunc secuta est, magna nunc
sequitur multitudo Dominum Jesum.
|
|