CAPUT XII. Juxta anagogen quid ille spiritus, quid commotio illa, quid ille ignis, quid ille sibilus, quid ipse Helias significet, operiens pallio vultum suum.

Juxta anagogen, Spiritus ante Dominum evertit montes et petras conterit, quia pavor, qui ex adventu ejus irruit, et altitudinem cordis nostri dejicit et duritiem liquefacit. Sed spiritu commotionis et igni non inesse Dominus dicitur, esse vero in sibilo aurae tenuis non negatur, quia nimirum mens cum in contemplationis sublimitate suspenditur, quidquid perfecte conspicere praevalet, Deus non est. Cum vero subtile aliquid conspicit, hoc est, quod de incomprehensibili substantia aeternitatis audit. Quasi enim sibilum aurae tenuis percipimus, cum saporem incircumscriptae veritatis contemplatione subita subtiliter degustamus. Tunc ergo verum est, quod de Deo cognoscimus, cum plene nos aliquid de illo cognoscere non posse sentimus. Unde bene subditur:

“Quod cum audisset Helias, operuit vultum suum pallio, et ingressus, stetit in ostio speluncae,”

etc. Post aurae tenuis sibilum, vultum suum operuit propheta; quia in ipsa subtilissima contemplatione veritatis, quanta ignorantia homo tegatur agnoscit. Vultui namque pallium superducere est, ne mens altiora quaerere audeat, hanc ex consideratione propriae infirmitatis velare, ut nequaquam intelligentiae oculos ultra se praecipitanter aperiat, sed ad hoc quod apprehendere non valet, reverenter claudat.