|
|
“Dominus Deus Hebraeorum vocavit nos,”
|
|
et quod jure dictum sit:
|
“Et vos spoliabitis Aegyptum,”
|
|
et qualiter spoliemus nos ejus exemplo.
|
“Ingredierisque tu et seniores Israel ad regem Aegypti, et dices ad eum:
Dominus Deus Hebraeorum vocavit nos. Ibimus per solitudinem viam trium
dierum, ut immolemus Domino Deo nostro,”
|
|
etc. Hoc ita factum est. Transito namque mari Rubro, cum cecinisset
Moyses et filii Israel carmen hoc Domino, dicentes:
|
“Cantemus Domino, gloriose enim honorificatus est, equum et ascensorem
projecit in mare,”
|
|
ingressi sunt (inquit)
|
“in desertum Sur, ambulaveruntque tribus diebus per solitudinem, et non
inveniebant aquam, et venerunt in Matha (Exod. XV).”
|
|
Ecce qualem viam Hebraeis, exituris de Aegypto et ad terram promissionis
ituris, Dominus Deus ipsorum coram Pharaone profiteri imperat. Ad hoc
manum validam exerit:
|
“Extendam (inquiens) manum meam, et percutiam Aegyptum in cunctis
mirabilibus meis, quae facturus sum in medio eorum,”
|
|
ad hoc, inquam,
|
“ut eant non per viam terrae Philisthiim, quae vicina est (Exod.,
XIII),”
|
|
sed per solitudinem, ad hoc tantum ut immolent Domino Deo suo. Ergo
quisquis Hebraeum, id est transitorem, se esse et de Aegypto exisse
profitetur, ut transeat, secundum nomen Hebraeorum, quorum Dominus Deus
est, ad patriam coelestem, non habens
|
“hic manentem civitatem, sed futuram”
|
|
inquirens (Hebr. XIII), hanc vitam teneat, solitarius incedat, id est,
remotus tam ab Aegyptiis quam a Philisthiim. Aegyptii namque tenebrosi,
Philisthiim potione cadentes interpretantur. Et talium utique societas
illi cavenda est, qui ad haereditatem Dei pervenire, qui Domino Deo suo
immolare cupit victimas justitiae.
|
“Daboque gratiam populo huic coram Aegyptiis. Et cum egrediemini, non
exibitis vacui, sed postulabit mulier a vicina sua et ab hospite sua
vasa argentea et aurea, ac vestes, ponetisque eas super filios et filias
vestras, et spoliabitis Aegyptum.”
|
|
Non injusta praeceptio. Aegyptii namque violenter subegerant Israel, qui
non erat vernaculus aut emptitius, illudentes ei, et affligentes
operibus luti ac lateris. Justa ergo vice spoliare habebant oppressores
suos, veluti non dominorum direptores, sed ut vere hostium victores,
quatenus dolore auri et argenti sui nimium concitati persequerentur
abeuntes, et ita perirent in mari, transeunte ad salutem Israel. Porro
nos, juxta anagogen, egredientes, ut dictum est, omni auro et argento
cunctisque pretiosis vestibus spoliare debemus Aegyptum, ut sive aurei
dialecticorum circuli, sive argenteae rhetorum phalerae sint, sive
quarumlibet artium philosophicarum telae ac vestes, quibus Aegyptius
male utens mendacium ornat ac vestit, non permaneat horum quidquam, quin
cum hujusmodi Hebraeis transeat in servitium veri Dei, ad ornatum
veritatis, ad famulatum dominae nostrae Sapientiae coelestis. Is ipse
Moyses, cum dicuntur haec, primus hoc modo spoliavit Aegyptum. Fuit
enim, ut jam superius dictum est, eruditus omni sapientia Aegyptiorum,
sed eadem spolia contulit, ut haec Scriptura testatur, in thesaurum
Domini Dei sui.
|
“Haec, inquit, ponetis super filios et super filias vestras,”
|
|
id est, docebitis eos tollere quae ejusmodi sunt Aegypti spolia, ut
sciant omnia probare, quod bonum est tenere, ab omni specie mala se
abstinere (I Thess. V).
|
|