CAPUT II. Quaenam scientiae et sapientiae sit distantia, quia alius scientiae, alius sapientiae Spiritus numeraretur.

Hic jam clare distinguendum est quid scientia, et quid sit sapientia, quidve ab invicem differant, quoniam nonnihil interesse constat, tam ex isto spirituum numero, ubi alius sapientiae, alius praedicatur Spiritus scientiae, quam ex aliis quoque locis Scripturae verbi gratia cum dicitur: Divitiae salutis sapientia et scientia (Isa. XXXIII), et cum de Christo Apostolus dicit: Quia in ipso sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi (Col. II). Dicimus ergo quia scientiaomnium bonarum et licitarum artium est notitia, sapientia vero unius tantum rei, id est Dei, si tamen res dici potest, non sine timore sancto dilectio sive reverentia. Ait quoque ethnicorum quidam sapientiam primam esse carere stultitia. Dicimus deinde rerum quantumcunque notitiam habentes Deum autem in notitia habere, non probantes abusive dici sapientes, quia revera stulti sunt. Sic enim de illis, qui, circa creaturam philosophando, Creatorem cognoverunt, sed non glorificaverunt, Apostolus dicit: Dicentes se esse sapientes, stulti facti sunt (Rom. I). Quapropter homo, si est sapiens, et sciens, sed non convertitur, ut dicas: Si est sciens, est et sapiens, quemadmodum si est rationale, est et animal, sed non convertitur ut dicas: Si est animal, est et rationale. Nam revera, quemadmodum ab animali remoto rationali, quidquid relinquitur brutum est, sic a scientia, remota sapientia quae est Dei notitia, quidquid relinquitur stultum est. Nam, ut manifestius fiat, utamur nunc divisionibus, et intra latissimum vocis hujus, id est scientiae significatum, castam sapientiam contineri demonstremus.