|
Si genuerit quispiam centum libeberos, et vixerit multos annos, et
plures dies aetatis habuerit, et anima illius non utatur bonis
substantiae suae, sepulturaque careat, de hoc ego pronuntio quod melior
illo sit abortivus. Frustra enim venit, et pergit ad tenebras, et
oblivione delebitur nomen ejus. Non vidit solem, neque cognovit
distantiam boni et mali, etiamsi duobus millibus annis vixerit, et non
fuerit perfruitus bonis. Qui centum liberos habuit Judaeorum populus
est, et genuit typice sanctos patriarchas, reges atque prophetas.
Centenarius quippe numerus quadratus est, et tertia vanitas. Et
quemadmodum decem drachmis et decem ovibus decies decuplatis angelicus
significatur numerus et ordo supernus, ita modo per centum digne
signantur illi qui sunt perfecti, et virtutibus pleni, et quadrati fide,
faciunt bona quae praedicant. Gens ergo Hebraeorum, quamvis hyperbolice
dictum sit quia nemo tantum vixerit, venit ipsa ad duo millia annorum,
quos inveniemus a tempore Abraham, quando vocatus est, usque ad
passionem Domini Salvatoris, qui de stirpe ejus natus est. Abraham quod
interpretatur pater excelsus, Hebraeus erat ex Heber, cujus in domo et
familia remanserat lingua primitiva, quae ex tunc ab eodem dicitur
Hebraea, natus anno 191 a nativitate Phaleg, cujus in diebus terra
divisa est, a diluvio autem 502, a Sem filio Noe decima generatione
editus. Sem namque genuit Arphaxad, Arphaxad genuit Sale, Sale genuit
Heber, Heber genuit Faleg, Faleg genuit Reu, Reu genuit Saruch, Saruch
genuit Nachor, Nachor genuit Thare, Thare genuit Abram. Cainan quippe
qui apud Lucam evangelistam inter Arphaxad et Sale ponitur (Luc. III),
in Hebraico non habetur. Porro causam cur tali viro terra sua, id est,
terra Chaldaeorum digna non fuerit, hanc Hebraei tradunt, et
ecclesiastici illustres viri veram esse defendunt, scilicet quod Abram
in ignem missus fuerit, eo quod ignem adorare noluerit quem Chaldaei
colunt, et Dei auxilio liberatus de idololatriae igne profugerit, et hoc
esse quod dictum est: Mortuus est Aran ante Thare patrem suum in terra
nativitatis suae in Hur Chaldaeorum (Gen. XI), quod videlicet ignem
nolens adorare igne consumptus sit. Nam, Abram, inquiunt, eodem vallatus
incendio Dei auxilio liberatus est. Unde et postmodum eidem Dominus:
Ego, inquit, Dominus, qui eduxi te de Hur Chaldaeorum (Gen. XV).
Alioquin indissolubilis, aiunt, erit quaestio in eo quod dictum est
postmodum: LXXV annorum erat Abram cum egrederetur de Haran (Gen. XII).
Si enim Thare pater Abram cum adhuc esset in regione Chaldaeorum, LXX
annorum genuit Abraham, et postea in Haran CCV aetatis suae anno mortuus
est, quomodo post mortem ejus Abraham exiens de Haran LXXV annorum
fuisse memoratur, cum a nativitate Abram usque ad mortem patris ejus
CXXXV anni fuisse doceantur? Ergo vera est illa Hebraeorum traditio,
quod egressus sit Thare cum filiis suis de igne Chaldaeorum, et quod
Abram Dei auxilio sit liberatus, et ex illo tempore ei dies vitae, et
tempus reputetur aetatis. Ab illo ergo die usque ad passionem Christi
duo millia annorum computantur, quos in morte sua gens iniqua explevit,
quae non meruit habere sepulcrum, id est sanctae contemplationis
secretum.
Nonne ad unum locum pergunt omnia? Omnia, non omnis, inquit. Non hominem
solum, sed quaecunque obnoxia morti signat, ut eorum verbis se monstret
abusum, qui aiunt non esse vitam animae post mortem carnis, sed hominem
totum perire moriendo, et properare ad unum locum perditionis, et nos et
pecudes morientes cum carne sua. Unde propriis verbis quasi contrarius
Ecclesiastes, ait quod dicere solet qui nescit dicere verum. Quid
differt, ait, si sit abortivus aut senex, castus an incestus, felix an
infelix, si omnes simus venturi moriendo ad unum locum? Hoc quaerens,
non tamen affirmans, sic dicit, ut eum dicere credas: Licet sit unus
ortus et occasus mortalibus, non unum tamen locum dabit actio diversa
vitae, quia illis Abrahae sinus, istis paratur avernus.
|
|