Psalmus 22.

Super his continuo perfecta Ecclesia psalmo XXII gratulatur, et dicit:

“Dominus regit me, et nihil mihi deerit, in loco pascuae ibi me collocavit.”

Nam quasi quaereres, cujus in loco pascuae, continuo subjunxit:

“Super aquam refectionis educavit me, animam meam convertit.”

Et subinde:

“Parasti in conspectu meo mensam adversus eos qui tribulant me.”

Quaenam est aqua refectionis, nisi baptismus salutaris? Super hanc aquam baptismatis, quod est fundamentum bonorum operum,

“me, inquit Ecclesia, Dominus educavit,”

videlicet lacte praedicationis, et deinde, sic enim recto ordine legendum est, deinde, inquam,

“in loco pascuae me collocavit,”

id est, fecit studere in Scripturis. Ibi

“me regit,”

scilicet ne prave intelligam,

“et nihil mihi deerit,”

quod intellectui necessarium sit. Quae autem mensa, quam

“parasti, inquit, in conspectu meo adversus eos qui tribulant me,”

nisi corpus tuum et sanguis tuus, cujus sacramentum sub aliis speciebus proposuisti intellectui meo, ne inimici praevalerent in me? Et quia duplex post haec datum est Spiritus sancti, donum.

“Impinguasti, ait, in oleo caput meum, et calix meus inebrians, quam praeclarus est!”

Nam primo dato Spiritus sancti dono, quasi oleo suaviter delibuti sunt apostoli insufflante illo, ac dicente:

“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Joan. XX);”

secundo autem quasi fecundo calice inebriati, fortes facti sunt atque diserti, ita ut diceretur:

“Musto pleni sunt isti (Act. II).”