|
Anno ab incarnatione Domini nostri Jesu Christi nongentesimo nonagesimo
(die decima sexta Martii), Romanorum regente imperium Ottone tertio,
insigni metropoli Germaniae Coloniae Aggripinae pontifex a Deo datus est
S. Herebertus, vixitque in eadem sede laudabiliter annos viginti tres,
menses duos dies ferme viginti duos. Huic donum gratiae, quod daturus
erat ascensor coeli, de quo scriptum est: Ascendens in altum, captivam
duxit captivitatem, dedit dona hominibus (Psal. LXVII), in ipso ejus
ortu praesignare dignatus est. Denique cum noctu materno funderetur ex
utero, lux immensa coelitus in loco effulsit, quam et dormientes
nonnulli, oculis cordis, et vigilantes, oculis viderunt corporis.
Dormiens erat pater ejusdem infantuli, et cum eo quidam ex amicis,
Judaeus tamen, qui tunc venerat ad eum pro consuetudine colloquii sive
negotii familiaris. Hi ambo dormientes hora ipsa, qua in lucem prodibat
felix puerperium, unum idemque vident somnium: et evigilantes, continuo
loquebantur ad alterutrum, quasi proprium singuli narraturi visum,
quippe qui nescirent commune fuisse, vel unum. Narravit prioris, qui
propter familiaritatem advenisse jam dictus est, et deinde ipse pater
familias, idipsum, et non aliud se vidisse, vehementer admirans testatus
est. Erat autem hujuscemodi somnium: Cubiculum in quo mulier decumbere
proximaque partui non ignorabatur, a fronte aperiri, admissumque jubar
infulsisse velut solis meridiani. Porro vigilantes eadem hora circa
parturientem de more aderant sexus illius personae sedulae, et ipsae
corporalibus, ut jam dictum est, oculis viderunt miraculum coelitus
infusae claritatis. Adhuc enim loquebantur illi somnium, quod viderant
mirando, et felicitatem partus non vanis praesagiendo conjecturis, cum
ecce una ex illis gaudio et pavore simul attonita, bonum patri nuntiavit
nuntium, videlicet elegantis filii exortum, et in ortu ejusdem editum
mirae suavitatis et circumfulsae magnae lucis divinum miraculum.
|
|