CAPUT XX. Idem Verbum,

“antequam sciret puer vocare matrem,”

accelerasse, spolia detraxisse, et praedari festinasse.

Simul et illud animadvertendum est quam pulchro et insigni ibidem vocabulo jubetur praedicari:

“Voca, inquit, nomen ejus, Accelera, spolia detrahe, festina, praedari (Isa. VIII).”

Quare?

“Quia antequam sciat vocare puer patrem suum, et matrem suam, auferetur, ait, fortitudo Damasci, et spolia Samariae coram rege Assyriorum (ibid.).”

Vere pulchrum congruumque vocabulum! Quid enim, nonne mira acceleratio, et miranda est festinatio prius spolia detrahere quam patrem scire sive vocare, prius praedari quam ex matre nasci? Hoc fecit iste Emmanuel, quia priusquam sciret vocare patrem, qui fuit ei Joseph solo nomine, priusquam nasceretur ex matre, silicet Maria virgine, sicut caetera beneficia genti suae providit, ita et illud domui Juda, de qua nasciturus erat, praebuit auxilium, ut auferretur fortitudo Damasci, et spolia Samariae coram rege Assyriorum. Quomodo?

“Ascendit enim, ait Scriptura, Rex Assyriorum in Damascum, et vastavit eam, et transtulit habitatores ejus Cyrenen, Rasin autem occidit. Deinde cepit rex Assyriorum Samariam, et transtulit Israel in Assyrios, posuitque eos in civitatibus Medorum (IV Reg. XVI).”

Quam ob causam fortitudinem Damasci, et spolia Samariae taliter abstulit Emmanuel? Videlicet eo, quod inierit contra Judam consilium malum Syria, et Ephraim, et filius Romeliae, dicentes:

“Ascendamus ad Judam et suscitemus eum, et evellamus eum ad nos, et ponamus regem in medio ejus, filium Tabeel (Isa. VII).”

Ergo quod et Israel translatus est in Assyrios, recte ascribitur victoriae Verbi Dei, quia manifeste Scriptura testatur, hoc fecisse Emmanuel, antequam sciret vocare patrem et matrem, id est hoc fecisse Verbum Dei, priusquam assumeret carnem. Et merito nec Israeli pepercit, quia videlicet ex quo scissus est Israel a Juda, et a domo David, plus caeteris gentibus eidem tribui Juda invidit, et contra illum saepius pugnavit. Primus Jeroboam rex Israel pugnabat contra Abia regem Juda, et ille stans super montem:

“Audi, inquit, Jeroboam, et omnis Israel! Num ignoratis, quod Dominus Deus Israel dederit regnum David super Israel in aeternum, ipsi et filiis ejus, in pactum salutis?”

(II Par. XIII.) Et subinde:

“Nunc igitur vos dicitis quod resistere possitis regno Domini, quod possidet per filios David?”

(Ibid.) Haec idcirco commemoraverim, ne quis ignoret, unde vehementiorem contra Judam invidiae flammam decem tribus habere potuerint, quia videlicet ex hoc loco, et similibus, liquido constat frequentem fuisse inter utrosque altercationem hujusmodi, cum diceret tribus Juda, solum regnum David, regnum Domini esse, regnum autem decem tribuum, non legitimum regnum, sed rebellionem esse contra Domini regnum.