CAPUT XXVI. Cur jurare debuerit ac voluerit Deus, quem impossibile est mentiri, etiam in his quae loquitur absque interpositione juramenti.

Cur autem jurare debuerit, vel quam utilitatis rationem in juramento suo fore consideravit Deus, quem impossibile est mentiri, etiam in his quaecunque loquitur absque interpositione juramenti? Apostolus ad Hebraeos evidentius exprimit:

“Quoniam, inquit, neminem habuit, per quem juraret majorem, juravit per semetipsum (Hebr. VI).”

Homines enim per majorem sui jurant, et omnis controversiae eorum finis ad confirmationem est juramentum. In quo abundantius volens Deus ostendere pollicitationes haeredibus, immobilitatem consilii sui, interposuit jusjurandum, ut per duas res immobiles, quibus impossibile est mentiri Deum, fortissimum solatium habeamus. Hoc tale est ac si dicat. Deus ante omnia fidem ab omnibus exigit,

“et sine fide impossibile est placere illi (Hebr. XI).”

Porro homines duri sunt, et tardi corde ad credendum. Maxima pars incredulorum est, qui omnino non credunt. Et de aliis quidem non adeo mirum, licet sit damnabile malum, de ipsis utrumque, qui promissionis haeredes esse debuerunt, quorum patribus promissio facta est, et firmata per juramentum, magis tamen mirandum quod sint vel fuerint adeo increduli, ut maxime de illis scriptum sit:

“Generatio prava et exasperans, generatio quae non direxit cor suum, et non est creditus cum Deo spiritus ejus (Psal. LXXVII).”

Porro, ipsos qui, quandoque credituri erant, sciebat idem Deus difficiles fore ad credendum, sicut et fuerunt, utpote quorum optimis magna increpatione ab ipso Domino dictum est:

“O stulti et tardi corde ad credendum omnibus quae locuti sunt prophetae (Luc. XXIV).”

Igitur, quia omnis controversiae hominum finis, ad confirmationem est juramentum, ut vel sic incredulitati ponerent finem, ut vel sic vigilarent homines ad audiendum, et sentirent fore immobile Dei consilium, interposuit jusjurandum. Proinde cum dicit ipse:

“Sit autem sermo vester, id est non, non, quod autem his abundantius est (Matth. V),”

a malo est, recte subauditur illius, cujus incredulitas sive diffidentia jurare compellit. Sic namque intelligendo quod dixit, a malo est, humiliter in ipso juramento Dei nostram culpamus tarditatem ad credendum quod utique malum est, quia cum impossibile sit mentiri Deum etiam cum non jurat, pauci comparatione incredulorum crediderunt, in eo quod per semetipsum jurat.