CAPUT 7

Non ergo, ait, potestis Deo servire et mammonae. Hi namque sunt duo domini valde sibi contrarii, sicut veritas et mendacium, sicut justum et iniquum, quia videlicet Deus verus est Dominus, et hic solus jure dominatur. Mammon autem, id est princeps hujus mundi, falsus est dominus, et inique dominatur, et omnino mentitur, de omni gloria mundi, dicens:

“Quia mihi haec omnia tradita sunt, et cui volo, do illa (Matth. IV),”

quia non ipse, sed solus

“Excelsus dominatur in regno hominum, sicut Nabuchodonosor dictum est coelitus, et cuique voluerit, dat illud (Dan. IV).”

Istis duobus Dominis nemo potest servire, ambos istos nemo diligere, ambos istos nemo potest odio habere vel contemnere. Si enim Dominum verum diligit, fastum odio habet, ut supra dictus David, qui in psalmo loquitur:

“Iniquitatem odio habui, legem autem tuam dilexi (Psal CXVIII).”

Si autem falsum diligit, verum Dominum odit, ut Judaei de quibus Salvator: Nunc autem, ait, et viderunt et oderunt et me et Patrem meum (Joan. XV); quique dicunt juxta Isaiae vaticinium:

“Percussimus foedus cum morte, et cum inferno pepigimus pactum (Isai XXVIII).”

Horrisonum est hoc, et ipso auditu nimis asperum quempiam odisse Deum, et cum diabolo et cum inferno pepigisse pactum, et hoc omnino est impiorum atque desperatorum. Porro unum sustinere et alterum contemnere et non solum sustinere Deum, contemnere autem diabolum, etiam electis interdum accidit, exempli gratia, ut ipsi jam dicto David. Aliquando enim ille diabolum sustinuit, quem nunquam dilexit. Deum autem contempsit, tunc videlicet quando tentatus est, et in Uriam peccavit.

“Quare ergo, inquit Dominus, contempsisti verbum Domini, ut faceres malum in conspectu meo? Quamobrem non recedet gladius de domo tua usque in sempiternum, eo quod despexeris me (II Reg. XII),”

etc. Bonum ergo Dominum ipse contempsit, malum sustinens dominum propter emolumentum pravae delectationis, qui et peregrinus dicitur illic, eo quod longe sit a civitate Dei. Quod enim dictum illic per Nathan, quia dives parcens sumere de ovibus et de bobus suis, ut exhiberet convivium peregrino illi qui venerat ad se, tulit ovem viri pauperis, parabolica locutio est, significans qualiter malum dominum sustinuerit, bonum autem contempserit. Rursus vero idem David, malum Dominum contemnens ut in omnibus solitus contemnere fuit, praeter illum sermonem Uriae Ethei, bonum Dominum sustinuit, subauditur corripientem, eo quod numerasset populum, et dixit:

“Coarctor nimis, sed melius est ut incidam in manus Domini; multae enim misericordiae ejus, quam in manus hominis (II Reg. XXIV).”