CAPUT VI. Item pro dignitate ejusdem fidei, quomodo dictum sit:

“Confidit in ea cor viri sui, et spoliis non indigebit, reddet ei bonum et non malum omnibus diebus vitae suae”

.

Quid proinde illi? qualem meretur gloriam in conspectu Dei? ait:

“Confidit in ea cor viri sui, et spoliis non indigebit.”

Manifeste dictum, venerabiliter audiendum, Deus excelsus et immensus vir est conjugis hujus scilicet fidei, et

“in ea cor ejus confidit.”

Quomodo confidit? Eo nimirum modo, ut secreta sua non dubitet ostendere huic. Plus dicam secundum auctoritatem Scripturae, quia secreta sua non potest abscondere huic. Sic enim locutus est ad Abraham, in quo invenerat fortem mulierem istam, fidem istam:

“Num celare potero Abraham quae gesturus sum?”

(Gen. XVIII.) Scio enim quod praecepturus sit filiis suis, et domui suae post se, ut custodiant viam Domini. Magna confidentia tanti viri pro constantia constantissimae conjugis, ut ei secreta sua celare non possit. Sed consideremus adhuc vehementiam dictionis, quia non dixit: Confidit in ea vir suus, sed

“confidit in ea cor viri sui.”

Denique utiliter perpenditur dilectio haec, maxime si non ignores ubi, quando et quasi facto sententia talis comprobata sit. Etenim quidem in omnibus sanctis patriarchis et prophetis hoc experta est fides, quod Deus vir suus in ea confideret; ostendit enim illi secreta sua, quae et ipsa per os eorum, et elocuta est sapienter, et signavit prudenter et fortiter. Sed est locus, et fuit tempus, de quo veraciter dicas, non solum ita confidit in ea vir suus, verum quod vehementius sonat et profundius penetrat intima mentis,

“confidit in ea cor viri sui.”

Ubinam hoc invenis? Profecto in anima sanctae Mariae Virginis. Ibi fides experta est, quod de semetipsa hic audivit,

“confidit in ea cor viri sui;”

etenim ibi vir suus ei cor suum aperuit. Quali apertione? Plane magna et ineffabili, ut faceret in ea cor viri hujus illud, quod praedixerat per os David:

“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi. Lingua mea calamus scribae velociter scribentis (Psal. XLIV).”

Ita cor suum illi aperuit, ut ipsam substantiam Verbi aeterni in corde suo concepti, de corde suo ante saecula geniti mitteret in mentem et in uterum Virginis valde fidelis, quae per ipsam fidem, de qua nunc sermo est, tanta divina mysteria, angelo narrante, concepit. Deum enim castis visceribus suscepit, et benedicta in aeternum nobis et hominem (add. genuit). O igitur sancta fides, quam verus de te sermo hic:

“Confidit in ea cor viri sui, et spoliis non indigebit.”

Quibus vel qualibus spoliis, nisi eloquiis Domini, eloquiis viri sui? Sic enim per os David ipsa dicebat:

“Laetabor ego super eloquia tua, sicut qui invenit spolia multa (Psal. CXVIII).”

Ergo

“spoliis non indigebit,”

id est, sua eloquia vir tam familiaris intelligibilia facit cognitae sibi fidei, certus de eo quod protinus sequitur:

“Reddet ei bonum, et non malum omnibus diebus vitae suae (Prov. XXXI).”

Non est enim haec sicut illa superius infamata

“mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens (Prov. IX);”

mulier, inquam, non fortis, imo contraria forti mulieri huic. Est enim impia haeresis, et ipsa reddidit, sicut Judaica perfidia sive synagoga Satanae (Apoc. II), malum et non bonum, omnibus diebus vitae suae semper enim veritati resistit dura cervice.