VERS. 26.

“Deprecabitur Deum,”

scilicet sacrificium habens, quod deprecando offerat, qui antea non habuerat,

“et placabilis ei erit,”

subaudi Deus.

“Et videbit faciem ejus in jubilo,”

id est post immensas peccatorum amaritudines in occulto et ineffabili lux veritatis menti ejus erumpet gaudio. Jubilum namque dicitur, quando ineffabile gaudium mente concipitur, quod nec abscondi possit, nec sermonibus aperiri. Unde David:

“Beatus, inquit, populus qui scit jubilationem (Psal. LXXXVIII).”

Non ait, qui loquitur, sed

“qui scit,”

quia sciri quidem jubilatio intellectu potest, sed dictu exprimi non potest.

“Videbit, inquam, faciem ejus,”

scilicet per contemplationem, quae cum non solida quidem aut permanens visio, sed quaedam visionis imitatio sit, Dei tamen facies recte dicitur. Quia enim per faciem quemlibet agnoscimus, non immerito contemplationem Dei, per quam illum agnoscimus, faciem ejus vocamus.

“Placabilis, inquit, erit ei, et reddet homini justitiam suam,”

illam utique ad quam conditus fuerat, ut inhaerere Deo libeat, et serpentis callidi blandis jam promissionibus non credat.

“Justitiam, inquit, suam,”

id est sibi datam, quomodo dicimus

“Panem nostrum quotidianum da nobis hodie (Matth. VI).”

Ecce et

“nostrum”

dicimus, et tamen ut detur nobis oramus. Recepta vero hac justitia sua quid faciet?