|
|
“Nemo tollet eam a me, sed ego ponam eam a meipso. Potestatem habeo
ponendi animam meam, et iterum sumendi eam.”
|
|
Sciunt jamdudum cunctae oves, optime de hujus pastoris sui fortitudine
sentientes; sciunt, inquam, quia fures et latrones frustra cum laternis
et facibus et armis ad comprehendendum illum misissent, nisi ipse a
seipso ponere voluisset animam suam (Luc. XXII). Nam quomodo semel
abierunt retrorsum et ceciderunt, dicente illo:
sic fieri jugiter potuisset, vel certe uno casu sempiternum illorum
consummari exitium. Non ergo animam ejus tulit, quis quomodo jure
tollitur ab unoquoque nostrum, quos in semetipso primus parens
immortalitate exhaeredavit: Sed ego, inquit, a meipso, scilicet
spontanea morte moriendo, pono eam in manu Patris, dicens:
|
“Pater, in manus tuas commendo spiritum meum (Luc. XXIII),”
|
|
videlicet antea praefinita conditione hac, ut si ego talentum hoc, id
est animam meam, pro sanctificatione antiquae praevaricationis
persolvam, et ipsam et cunctas ovium mearum animas, patre annuente
recipiam. Itaque propter morti nihil debentem innocentiam, potestatem
habeo ponendi vel non ponendi animam, quod si posuero eam, consequenter
propter interpositae conditionis justitiam, potestatem habeo sumendi
eam, scilicet ut resurgam, et omnes mihi conresurgere faciam. Forte
dicis: Quare ergo ponis pro ovibus animam tuam, cum potestatem habeas
etiam non ponendi eam? Adhaec ille:
|
“Hoc mandatum accepi a Patre meo.”
|
|
Quod est hoc mandatum, nisi charitas? Mandatum enim, inquit, novum do
vobis, ut diligatis invicem. Hoc ergo mandatum charitas est, qua, ut
superius dictum est, cognoscuntur, id est, diliguntur oves, cognoscitur,
id est, diligitur Pater.
|
“Sed hic, inquit, mandatum accepi a Patre meo.”
|
|
Igitur non ut caeteri quicunque dicuntur pastores boni, sic et iste
pastor bonus accidentaliter bonus est, sed a Patre suo accepit, id est,
ab ea natura, qua Deus illi Pater est, bonus esse habet, tantaeque
naturaliter est charitatis, ut animam suam ponat pro ovibus suis.
Sequitur:
|
|