|
Et quidem Beneventi pontificalis ei honor datus est VII Idus Junii. Et
exinde Romam profectus, pallium ab apostolicae sedis praesule accepit,
sed civitatem Coloniam ingressus est, et in sede sua sedit die, quae
apud Christianos non incognita est, scilicet in vigilia Natalis Domini.
Quo cum accederet jamque in vicino adesset, dignum memoria est qualiter
apostolicae doctrinae recordatus est, qua dicitur: Obsecro autem vos ego
vinctus in Domino, ut digne ambuletis vocatione qua vocati estis cum
omni humilitate et mansuetudine (Ephes. IV). Nam vere humilis et
mansuetus, pallio missionis apostolicae praemisso, ipse indutus linea,
discalceatusque lento pede secutus est, cum frigus hiemale pro tempore
calceatis quoque permolestum esset. Attendebat etiam vocationem suam
quod non ad regna gentium, sed ad ministerium vocaretur sanctorum
Christi discipulorum. Et quamvis ad insignem jam veniret suam civitatem
Coloniam, tali schemate confitebatur cum beatis patriarchis, quorum
Apostolus meminit, quod peregrinus et hospes esset super terram, patriam
se quaerere significans meliorem (Hebr. XI), id est coelestem, et eam
quam paravit illis Deus, civitatem. Venit itaque duce Spiritu sancto,
spiritu humilitatis, cum animo contrito, non tamen absque sancto et
spirituali gaudio, et sicut superius jam praelibatum est, ipsa nocte
gaudii nostri; scilicet natalis Domini, consecratus est inter missarum
solemnia, quae ex more celebrabrantur paulo ante vel circa ortum diei.
Venerant quippe ad hoc ipsum cum eo plures episcopi. Jam vero in illa
consecratione ejus quis divinam ordinationem non miretur? Quis non
veneretur hic altitudinem consilii divini, quo ita fieri complacuit?
Denique totum illud officium matutinum sanctis pastoribus ovium Christi
Spiritus sanctus composuit, quorum nimirum mysticum exemplar pastores
illi fuerunt, qui nocte illa vigilantes et custodientes vigilias noctis
supra gregem suum, circumfulgente se claritate Dei, nuntium bonum,
gaudium magnum nati Salvatoris, quod a sanctis angelis primi audierant,
videre meruerunt, sicut sanctum ejusdem missae narrat Evangelium (Luc.
II).
Cunctae nimirum ejusdem officii partes, pastorum Ecclesiae voces sunt,
quales rationabilibus curae suae ovibus personare debent, natum de
virgine pro salute mundi salvatorem. Plane nisi legentium vitandum esset
fastidium, promptum erat exponere partes singulas secundum ejusmodi
sensum. Unum tamen est quod jure non praetereundum sit, videlicet
propheticum capitulum, quod in eodem officio lectionem apostolicam ex
more procedit: maxime quia hujus sancti pastoris personae locus ille
miro modo sese accommodavit. Denique dum in consecrando illum episcopi
duo codicem Evangeliorum super caput cervicemque ejus tenerent, revoluto
mox eodem codice versiculus iste primus occurrit. Spiritus Domini
superne: propter quod unxit me ad evangelizandum pauperibus misit me
(Isa. LXI). Propheticum namque hoc Isaiae capitulum evangelicis litteris
hoc modo insertum est: Et regressus est Jesus, inquit Lucas, in virtute
Spiritus in Galilaeam, et venit Nazareth, ubi erat nutritus, et intravit
secundum consuetudinem suam die Sabbati in synagogam, et surrexit
legere. Et traditus est ei liber Isaiae prophetae. Et ut revolvit
librum, invenit locum in quo scriptum erat:
|
“Spiritus Domini super me, propter quod unxit me. Evangelizare
pauperibus misit me, praedicare captivis remissionem, praedicare annum
Domini acceptum et diem retributionis.”
|
|
Et cum plicuisset librum, reddidit eum ministro, et sedit. Et omnium in
synagoga oculi erant intendentes in eum. Caepit autem dicere eis: Quia
hodie impleta est haec Scriptura in auribus vestris (Luc. IV). Constat
ergo quia persona Christi est, quae haec in propheta suo de semetipso
loquitur. At ille nimirum non solum unctus, sed unctus est prae omnibus,
sicut alia Scriptura dicit: Unxit te Deus Deus tuus, oleo laetitiae prae
consortibus tuis (Psal. XLIV), omnes namque sancti, omnes quicunque
illius speciosi et gratiosi regis participes sive consortes sunt, eodem
spiritu, eodem oleo laetitiae uncti sunt. Quippe qui nec sancti absque
unctione hac ullo modo esse possunt. Cum itaque universos ejus
participes unctos esse constet eodem Spiritu Domini, de quo illi
princeps et potentissimus dicit: Spiritus Domini super me, etc.
contestans et dicens: Quia hodie Scriptura haec completa est in auribus
vestris, sine dubio praesules Ecclesiarum, quorum est pauperibus
evangelizare, et praedicare captivis remissionem, et ad hoc sacro
chrismate uncti sunt, ipsi singuli scire debent, et de semetipsis post
Christum dicere possunt: Spiritus Domini super me, propter quod unxit
me, etc. Igitur dum in hujus beati pontificis unctione, aperto super
caput ejus evangelico volumine, primam Scriptura sancta vocem hanc
edidit, revera jure omnes, qui aderant, venerabiliter pro vero
divinitatis oraculo sententiam arripuerunt, credendo quia Dominus hunc
misit, non dubitando, quia hunc Spiritus Domini unxit. Cum hac lectione
prophetica, sicut est ordo ejusdem officii matutini, consonantibus atque
alternantibus choris, concrepabant divinae voces sacra praeconia lucis,
et decoris, quem princeps pastorum, Deus et Dominus noster induit, qui
nocte illa illuxit nobis: de quibus non est modo explanatio continuanda,
ne, sicut jam dictum est, prolixitas fastidium pariat. Hoc tantum
indubitanter dixerim, quia quaedam signa erant haec persistentis in
tenore suo propositi Dei; qui, et dum nasceretur hic beatus, splendorem
lucis pro signo mirabiliter edidit, et dum consecratur, sic eamdem
consecrationem disposuit, ut solemnia circa illum audirentur praeconia
veri luminis, cujus nuntii debeant esse pastores cuncti animarum,
secundum exemplum pastorum illorum, quos nocte illa claritas Dei
circumfulsit.
|
|