CAPUT 5

“Et cum locuta fuissent septem tonitrua voces suas, ego scripturus eram. Et audivi vocem de coelo dicentem: Signa quae locuta sunt septem tonitrua, noli ea scribere.”

Ego, inquit, scripturus eram. Quid est ea scribere, quae locuta sunt septem tonitrua, nisi per calamum et atramentum tractando, cuncta explanare mysteria Scripturarum? Hoc iste non fecit, neque caeteri apostoli. Quare? nunquid nescierunt, neque intellexerunt? Absit hoc! Imo ipsi erant amici, qualibus nihil deberet abscondi, quemadmodum ipse dicit:

“Jam non dico vos servos, sed amicos meos, quia omnia quaecunque audivi a Patre meo nota feci vobis (Joan. XV).”

Nota feci vobis, dixit, pro eo ut diceret, nota faciam, quia videlicet cum haec diceret, id quod mox facturus erat, tam certum erat, ac si jam fecisset. Mox enim resurgendo aperire habebat illis sensum, ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV), dando Spiritum veritatis, qui eos omnem veritatem doceret (Joan. XVI), cum fuerint eatenus homines sine litteris, et idiotae. Quare ergo? Nunquid noluerunt, vel propter laboris impatientiam subterfugerunt? Non utique. Nam ego, inquit iste, scripturus eram, id est, scribere volebam. Quid igitur obstitit, nisi praeceptum vel regula sanctae discretionis? Non enim cuncta simul vel eodem tempore poterant expleri, propter tarditatem hominum, qui tunc rudes erant et imbeciltes ad audiendam sapientiam ejusmodi. Unde Paulus apostolus cum dixisset:

“Et consummatus factus est omnibus obtemperantibus sibi causa salutis aeternae, appellatus a Deo pontifex juxta ordinem Melchisedech,”

continuo subjunxit:

“De quo nobis grandis sermo, et interpretabilis ad dicendum, quoniam imbecilles facti estis ad audiendum. Etenim cum debueritis magistri esse propter tempus, indigetis ut vos doceamini, quae sunt elementa exordii sermonum Dei, et facti estis quibus lacte opus sit, non solido cibo (Hebr. V),”

etc. Ergo ut non scriberent tam iste quam caeteri Apostoli, ea quae locuti sunt ejusmodi tonitrua, non illis facultas defuit aut voluntas, sed eorum qui audituri sive lecturi tunc essent obfuit sensus imbecillitas. Alioquin nisi pro causa hujusmodi tempus importunum tunc fuisset. Sicut idem Apostolus interdum pro tempore et re pauca praelibavit. Exempli gratia: cum dixit,

“scriptum est quoniam Abraham duos filios habuit (Galat. IV),”

eorumque mysterium allegoricum perstrinxit. Et sicut hic idem Joannes testimonio legis et prophetarum competenter uti scivit vel potuit, exempli gratia, dicendo:

“Facta sunt enim haec, ut Scriptura impleretur: Os non comminuetis ex eo (Exod. XII; Joan. XIX). Et iterum alia Scriptura dicit: Videbunt in quem transfixerunt (Zach. XII).”

Sic et caeteras voces, quas continebant cuncta illa legis et prophetarum tonitrua explicare scissent et potuissent. Fuerit ergo laudandae discretionis illorum necessarium duntaxat fide ponere fundamentum, cum non defuturos in posterum scirent vel sperarent eos, qui ut caetera bona, sic et sacrarum expositiones Scripturarum superaedificarent. Unde idem apostolus:

“Dei enim, inquit, sumus adjutores, Dei agricultura estis, Dei aedificatio estis, secundum gratiam Dei quae data est mihi, ut sapiens architectus fundamentum posui; alius autem superaedificat. Unusquisque autem videat, quomodo superaedificet. Fundamentum enim aliud nemo potest ponere, praeter id quod positum est, quod est Christus Jesus. Si quis autem superaedificat super fundamentum hoc, aurum, argentum, lapides pretiosos, ligna, fenum, stipulam, uniuscujusque opus manifestum erit (I Cor. III),”

etc. Haec ille de superaedificantibus. Scimus autem, quia superaedificantium principales duae distinctiones sunt, quia videlicet alius in activa, alius in contemplativa superaedificat vita. Quod si activae vitae opera, quae sunt, esurientem cibare, sitienti potum dare, nudum vestire, hospitem colligere, infirmum et in carcere positum visitare, digne quisquam existimat aurum, argentum, lapides pretiosos reputari debere; quanto dignius contemplativae vitae insignia splendida, quae sunt, verba Dei audire, eademque ruminare, sanctarumque Scripturarum mysteria, et voce proferre, et calamo scribere, talibus nominibus, scilicet auri, argenti, lapidum pretiosorum debet subintelligere? Hoc denique est aurum, hoc argentum, hoc lapides pretiosos superaedificare, sanctam Scripturam quae extrinsecus in littera videtur subobscura, praeclaris sensibus intrinsecus ornatam ostendere. Et hoc nimirum spirituale opus apud illam Sapientis animae amicam magnum habet meritum, sicut et ipsa testificans:

“Et qui, inquit, elucidant me, vitam aeternam habebunt (Eccli. XXIV).”

Profecto et ipse Apostolus ibidem in supra dicto, hoc maxime studium sese intendere innuit, cum postmodum dicit:

“Sic nos existimet homo ut ministros Christi, et dispensatores mysteriorum Dei. Hic jam quaeritur inter dispensatores, ut fidelis quis inveniatur (I Cor. IV),”

etc. Dicit ergo:

“Signa quae locuta sunt septem tonitrua, noli ea scribere,”

quod est dicere: Mysteria Scripturarum quae tibi datum nosse, promptumque est exponere, signa, claude, id est, signata ut sunt, et clausa posteris quaerenda relinque, ut non sint velut merces ultroneae, de quibus vulgo dicitur, quod soleat putere. Pretiosa erunt, quando opus erit, ut quaerantur scilicet urgentibus diversis haeresibus, quas necesse erit esse, ut qui probati fuerint manifesti fiant (I Cor. XI). Tunc et praeclara ingenia multorum multipliciter exercebuntur, et quae de Scripturarum thesauris laborioso fuerint studio conquisita, non vilia videbuntur. Hoc dictum huic nihilominus universo dici arbitramur ordini illi primirum discipulorum Christi, quorum unus, et prae caeteris dilectus erat hic. Sequitur: