CAPUT XXXIX. De ingratitudine hominis, qua in omnibus a laude Creatoris mutus exstitit.

Hic tandem animadvertendum est quam pertinaciter homo primus, homo terrenus, a Creatoris laude mutus perstitit, quam obstinatis labiis ab omni gratiarum actione abstinuit, et ingratum Domino Deo silentium dedit: formante Deo et inspirante spiraculum vitae, factus in animam viventem, non suspiravit eodem spiraculo vitae acceptae in plastae sui faciem, ut adoraret et eum glorificaret, et ei gratias ageret. Item ab eodem Domino Deo positus in paradisum voluptatis, nullas ei gratias egit, et taciturna ingratitudine tantum tamque facilem deliciarum Dei locum, quasi rapinam arbitratus occupavit. Ecce nunc tertio divinae dignationis dono locupletatus est, in eo quod fecit ei adjutorium simile sui, adjutorium, inquam, ad hoc ut crescere et multiplicari posset, et de se uno propagata felici progenie terram viventium repleret. Sive hoc tertium, sive secundum, ut supra dictum est, beneficium Dei fuerit, tribus plane divinae beneficentiae dilatatus muneribus, tacet adhuc, et nihil quod laudem Domini resonet, eloquitur, nec ullum dilectionis vel gratiae verbum in ore ejus fuisse Scriptura testatur (Eccl. VII). Qui ergo gratiam Dei non agnovit, non mirum quod ad hoc ut peccaret, et peccatum suum non agnosceret quia res vicina est. Eodem quippe intuitu et suum malefactum, et divinum erga se cognoscit homo beneficium.