|
|
“Filioli, adhuc modicum vobiscum sum. Quaeretis me, et sicut dixi
Judaeis, quo ego vado, vos non potestis venire. et vobis dico modo.”
|
|
Quicunque vere filii sunt, et a bono Patre, animorum qualitate non
degenerant, nequaquam ita successu magnae haereditatis delectantur, ut
de morte Patris nullo dolore mordeantur, et eos quos extremum trahens
spiritum edidit gemitus, obliviosis sinant evanescere auribus. Est autem
magna quidem haereditas, et magnum Dominicae mortis emolumentum,
scilicet aeterna salus, vita, et resurrectio mortuorum, quam nunquam
consecuti essent filii, nisi testamentum morte patris fuisset
confirmatum.
|
“Ubi enim testamentum, inquit Apostolus, mors necesse est intercedat
testatoris (Hebr. IX).”
|
|
Testamentum enim in mortuis confirmatum est, alioqui nondum valet, dum
vivit qui testatus est. Ergo ut repromissionem acciperent, qui vocati
sunt, aeternae haereditatis, oportebat ut testamentum Christi morte
confirmaretur, quia non aliter in haereditatem vitae introducerentur.
Sed ipsa mors, qua testamentum confirmatum est, gratiae non necessitatis
exstitit, et pro nullo debito gratia mater adoptatis filiis acri mortis
dolore vitam parturivit. Igitur si vere filii sumus, cum laetitia
nostrae redemptionis, dolorem et compassionem Dominicae mortis habentes,
haec et quae sequuntur digno auditu Patris nostri dicta percipiamus.
|
“Filioli, inquit, adhuc modicum vobiscum sum.”
|
|
Uno eodemque nomine dum dicit, filioli, paternam sui amoris gratiam et
infirmam tunc temporis apostolorum designat infantiam. Nam ex quo fortes
facti sunt, Spiritu sancto armati, filii sunt. Nunc autem quia timidi
sunt, et Patrem sequi non valent, filioli sunt. Unde autem vel hoc eis,
ut jam dicantur filioli? videlicet ex instante passione et morte Domini,
quae illis et nobis omnibus sacramentum regenerationis est in adoptionem
filiorum Dei. Non enim existimandum est quod jam ante passionem ejus
renati fuerint baptismo regenerationis, vel quod ante mortem ipsius
|
“in quo baptizati sumus, ut Apostolus ait, quicunque baptizati sumus in
Christo Jesu, alicubi celebratum sit vel celebrari debuerit hoc
baptisma, in quo consepulti sumus cum illo in mortem, ut quomodo
surrexit Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate
vitae ambulemus (Rom. VI).”
|
|
Ergo ex hoc tempore jam filioli, qui hactenus eratis servi tantum, sive
discipuli, hoc vobis dico, quia modicum vobiscum sum. Modicum inquam, id
est, tantillum, donec ille, qui nunc exivit, ad Pharisaeos perveniat,
acceptaque cohorte, et a principibus et Pharisaeis deducendo ministris,
redeat. Ex tunc enim comprehensus, irrisus, judicatus atque flagellatus,
tandemque interemptus, jam vobiscum non ero, nisi quod ad horam iterum
videbo vos, verumtamen nequaquam ut nunc vobiscum ero, peregrinus
praesentis, sed princeps et Pater factus futuri saeculi.
|
“Quaeretis ergo me, et sicut dixi Judaeis, quo ego vado, vos non
potestis venire,”
|
|
quanquam illi longe alia mente me quaesituri sint, ita et vobis dico
modo. Neque enim sic remotus ero, ut ubi ego sum, venire non possint
impii persequentes, et venire possint pii diligentes; sed nunquam illi
sive viventes sive mortui, nec vos quandiu mortaliter vivitis,
vel ubi sum ego venire potestis. Itaque et vos quaeretis me, et qui per
verbum vestrum credituri sunt in me, plangentes ut turtures, gementes ut
columbae, ita ut fiant quod scriptum est in Canticis, singulatim
unoquoque vestrum dicente:
|
“Anima mea liquefacta est, ut dilectus locutus est; quaesivi et non
inveni illum, vocavi et non respondit mihi: Invenerunt me vigiles, qui
custodiebant civitatem, percusserunt me et vulneraverunt me, tulerunt
pallium meum custodes murorum (Cant. V).”
|
|
Filii Jerusalem, nuntiate dilecto, quia amore langueo. Quid tandem
faciendum est, ut quo ego vado, et vos venire possitis, et totam
haereditatem consequamini? Audite jam:
|
|