VERS. 9, 10.

“Dixit autem illi uxor sua: Adhuc permanes in simplicitate tua?”

Verba sua Eva repetit. Nam quid est dicere simplicitatem deserere, nisi obedientiam contemnere? Et quid est dicere,

“benedic Deo et morere,”

nisi transcendendo praeceptum ultra quam es conditus vivere? Sed Adam noster fortis in sterquilinio jacens, qui in paradiso quondam debilis stetit:

“Locuta es,”

inquit,

“quasi una de stultis mulieribus.”

Non ait quasi una ex mulieribus, sed

“quasi ex ineptis mulieribus,”

videlicet quia non sexus, sed voluntas mulieribus in vitio est, et quod pravum sapiunt, accedentis stultitiae, non autem conditae est naturae.

“Si bona,”

scilicet dona vel temporalia vel aeterna

“accepimus de manu Domini, mala,”

scilicet flagella praesentia,

“cur non sustineamus?”

“In omnibus his non peccavit Job labiis suis,”

etc., id est, nec contra ferientem superba dixit, nec contra suadentem recta reticuit.