CAPUT XIV. Quomodo illud cornu fractum sit, id est quomodo Alexander Magnus vita decesserit.

Quomodo illud tandem cornu fractum est?

“Hircus enim caprarum, ait Scriptura, factus est magnus nimis, cumque crevisset, fractum est cornu magnum (Dan. VIII).”

Quomodo fractum est? quomodo mortuus est, qui aestimabatur, et aestimari volebat immortalis, magnus Alexander? Venerat Babyloniam et ibi per insidias veneni accepit poculum, cujus veneni tanta vis fuisse dicitur, ut non aere, non ferro, non testa contineretur, nec aliter ferri nisi in ungula equi potuerit. Accepto poculo, media potione repente velut telo confixus, ingemuit, elatusque e convivio semianimis, ita amare cruciatus est, ut ferrum in remedia posceret, tactumque hominum velut vulnera indolesceret. Sexta die decessit Alexander mensem unum et annos tres et triginta natus, cujus temporis tam brevissimi nunc idcirco meminerimus, ut recogites, qualis vel quanta esse possit causa hujus juvenculi in judicio antiqui dierum super thronum sedentis, et judicantis de bestiis illis, quarum tertia bestia fuit hic pardus, id est per pardum signatus, saevus atque superbus. Quale enim est, cum contemplatione illius antiqui videre juvenem temporis tantilli rapientem regnum, quod idem antiquus disponere debuit, seque appellari jubentem terrarum omnium regem ac totius mundi? Nimirum tale est, imo longe ridiculosius est quam si locusta subsiliat, et pro brevi saltu gigantem se haberi velit tam magnum, ut coelum contingat. Jam dudum de isto et de caeteris irreverentibus et in republica ejusdem Antiqui dierum rapinam regnorum facientibus dictum fuerat:

“Periit memoria eorum cum sonitu, et Dominus in aeternum permanet (Psal. IX),”

qui et permanens dicit:

“Consilium meum stabit, et voluntas mea fiet (Isa. XLVI),”

subauditur, ut ille solus vincat, solus regnet atque imperet, qui antiquus a me praeelectus est, quia verum et maternum est antiquitatis meae judicium, ut solus ille Rex sit omnium, per quem solum omnia facta sunt.