|
Sabbato hoc Evangelium ponitur, in quo Dominus eum dixisset: Ego sum lux
mundi, qui sequitur me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae
(Joan. VIII), obviantibus Judaeis et dicentibus: Tu de te ipso
testimonium dicis, testimonium tuum non est verum (ibid.), evincit eos
firmo et vero argumento, dum dicit: Etsi ego testimonium perhibeo de
meipso, testimonium meum verum est (ibid.). Et statim proponit, quod
necessario concedendum sit: In lege vestra scriptum est: Quoniam duorum
hominum testimonium verum est (ibid.). Et protinus assumit: Ego sum qui
testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit
me Pater (ibid.). Quod et ipsum concedi oportet. Palam namque est
auditum testimonium Patris dicentis:
|
“Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi complacui (Matth. III).”
|
|
Et mortui resuscitati, etc., quae ostendebat eis ex Patre suo opera
bona, testimonia erant de ipso, tam Patris quam Filii. Testimonium ergo
verum atque fidele falso calumniabantur, contra legem suam
praevaricatores legis. Ad haec, quae praecurrit lectio prophetica,
pulchre accedit in eo quod ait: Ecce testem populis dedi eum, ducem ac
praeceptorem gentibus: Ecce gentem, quam nesciebas vocabis, videlicet
tuus ipse testis, et gentes, quae non cognoverunt te, ad te current,
propter Dominum Deum tuum, et Sanctum Israel, quia glorificavit te (Isa.
LV). videlicet juxta hoc quod de illo dicis: Et testimonium perhibet de
me, qui misit me Pater. Idcirco namque gentes credendo ad Filium
currunt, quas nesciebat, quia ipsum Filium Patremque Deum, qui duo
testes sunt, quia duae personae, sed non duo dii sunt, fideles et
idoneos comprobant, quorum testimonia recipiant, ex dictis et ex factis
utriusque, certum tenentes quod ipse Filius ad ipsorum salutem a Patre
missus sit Sed et in eo, quod ait in Evangelicae principio lectionis:
Ego sum lux mundi (Joan. VIII), etc.; et in eo quod in propheticae
lectionis exordio praedictum est: Omnes sitientes, venite ad aquas (Isa.
LV), etc., summa utriusque consonantia est. Nam et illa lux inebriat, et
haec aqua sapientiae potatos illuminat, testante Psalmista, qui cum
dixisset:
|
“Quoniam apud te est fons vitae (Psal. XXXV),”
|
|
protinus subjunxit:
|
“Et in lumine tuo videbimus lumen (ibid.).”
|
|
Una eademque sapientia Dei Patris, fons est vitae lumenque de lumine. Et
de utroque praemissum est:
|
“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae (ibid.).”
|
|
|
|