|
Diximus de tirone, quem manifestim Spiritus sanctus, Spiritus
fortitudinis armavit. De magistris militiae, Petro et Paulo, quid
dicemus, quos in ipsum caput bestiae supra memoratae dixerit armatos
idem Spiritus fortitudinis? Nam ut primum de Petro loquamur, scimus
qualem hunc Spiritus iste invenerit qualem fecerit. Antequam,
glorificato Domino Jesu, datus esset iste Spiritus, hic nec saltem
militiae nomen agnoverat, militaria Christi signa, ne dicam ferre, sed
necdum attrectare, aut oculis suis aspicere praevalebat. Testis est illa
negatio trina, ubi Petrus mendax et Christus inventus est veritas,
dicente, non qualicunque persona, sed ancilla ostiaria: Nunquid et tu ex
discipulis es hominis istius? negavit Petrus (Joan. XVIII); et tamen
gladius aut hasta non apparebat in manu ancillae illius. Dixerat autem
paulo ante, certans cum Domino: Etiamsi oportuerit me mori tecum, non te
negabo (Matth. XXVI). Victor itaque in certamine et palmam veritatis
obtinens ille qui dixerat: Amen, amen dico tibi, non cantabit gallus,
donec me ter neges (ibid.), postmodum quasi alludens ad illam
confidentiam immaturam, dicit eidem Petro sic: Amen, amen dico tibi, cum
esses junior, cingebas te et ambulabas ubi volebas, cum autem senueris,
extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo tu non vis. Hoc
autem, inquit evangelista, dixit, significans qua morte clarificaturus
esset Deum (Joan. XXI). Quando enim Petrus erat junior, et semetipsum
cingebat? Nimirum quando rudis et laboriosorum certaminum inexpertus, de
sua nimium conscientia vel virtute praesumebat, dicens: Tecum paratus
sum et in carcerem et in mortem ire (Luc. XXII); et: Etiamsi oportuerit
me mori tecum, non te negabo (Matth. XXVI), quando educebat gladium, et
percutiens fortiter, amputavit auriculam servi principis sacerdotum
(ibid.). Tunc Petrus junior erat, nondum enim multum in sapientia
profecerat; quippe qui nesciens cujus sit solius cingere militem,
semetipsum cingebat, dum tam magna tamque fortia de semetipso
promittebat. Senuit autem, quando accepto isto Spiritu sancto, Spiritu
fortitudinis, sapiens effectus est. Extunc enim manus suas extendit ad
eum qui cingere novit, conscius atque expertus propriae infirmitatis, et
alius eum cinxit; sanctus enim iste Spiritus, eum fortem fecit, et duxit
quo non volebat duci, scilicet ad passionem mortis, quam naturali
horrore refugit sensus carnis, quamlibet spiritus promptus sit. Quando
haec Dominus Petro dicebat utrumque jam in illo significaverat. Dudum
enim, cum navicula, in qua erant discipuli, in medio mari jactaretur
fluctibus, erat enim ventus contrarius, et ipse quarta vigilia noctis
veniret ad eos, ambulans super mare, diceretque illis turbatis et
clamantibus prae timore: Ego sum, nolite timere, respondens Petrus
dixit: Domine, si tu es, jube me venire ad te super aquas. At ipse ait:
Veni, et caetera usque ad id quod ait illi, modicae fidei, quare
dubitasti? (Matth. XIV.) Nimirum in illa modica fide qua dubitavit, et
idcirco coepit mergi illa qua Dominum negaturus erat infirmitas
praefigurata est. Siquidem ventus ille contrarius, quem Dominus non
pavescens, ambulabat super aquas, illum praesignavit occursum principis
hujus mundi, de quo Dominus idem certus, quod in se nonhabe ret
quidquam, suas tribulationes et seditiones Judaicas superaturus erat.
Ambulans ergo Petrus quoque super aquas, vidit ventum validum et timuit,
atque idcirco coepit mergi, quia sic futurum erat, ut de fide sua
praesumens, dicendo: Quare non possum te sequi modo, animam meam pono
pro te, continuo propter vocem unius mulierculae timeret et negaret,
quod profecto erat mergi in profundum maris (ibid.). Sed extendens manum
Jesus, apprehendit eum mergi incipientem (Luc. XXII), quia respiciens,
ut evangelista testatur, in eum, vocavit ad fletum non parum negatione
eadem periclitantem. Verum ubi Salvator aquas easdem superavit, et omnem
sibimet sedavit tempestatem, resurgendo a mortuis iterum, Petrus in mare
se misit, tunica succinctus et nequaquam periclitatus est. Scriptum est
enim: Simon Petrus cum audisset quia Dominus est, tunica succinxit se
(erat enim nudus), et misit se in mare. Alii autem discipuli venerunt
navigio (non enim longe erant a terra, sed quasi cubitis ducentis)
trahentes rete piscium (Joan. XXI). Subinde sequitur, quod paulo ante
praemisimus: Amen, amen dico tibi, inquit, cum esses junior, cingebas te
et ambulabas ubi volebas (ibid.), etc. Igitur quae in mari praefigurata
fuerant, eadem veritas ore proprio confirmabat, quod scilicet Petrus,
qui de sua virtute praesumens quodammodo semetipsum cinxerat, dicendo:
Animam meam pono pro te, et statim negando totus pene submersus est,
idem alio cingente, id est Spiritu sancto mentem ejus confirmante,
cunctarum tribulationum aquas omnes superaturus esset.
|
|