CAPUT V. Cur tres personas confitentes, tres tamen deos dicere prohibemur.

Idcirco autem tres personas confitentes, tres deos nihilominus dicere prohibemur, quia nec ipsa, quae praedicta est, relatio Deo per accidens evenit, nec aliud quodlibet accidens divinae substantiae se interserit. Non enim in his tribus personis ulla est diversitas, aut quantitatis, aut qualitatis, aut temporis, aut loci, aut faciendi, aut patiendi, aut situs, aut habendi. Quantitatis, eo quod substantialiter tam Pater quam Filius, et Spiritus sanctus aeque sit immensus; qualitatis, eo quod item substantialiter aeque sit sanctus, justus et bonus; temporis, eo quod aeque sine initio sit; loci, quod aeque incircumscriptus et in omni loco sit; faciendi, eo quod operatio Trinitatis aeque impermutabilis sit; patiendi, eo quod aeque nulli suhjacet passioni; situs, eo quod aeque nulla teneatur positione locali jacendi, aut sedendi. Ejus vero generis, quod dicitur habere, eo quod nunquam de Deo nisi figurate praedicetur calceatus, armatus, coronatus, et his similia. Unde ergo numerus deorum in Trinitate potest astrui, ubi deest accidentium multitudo, quae sola in his quae sub eadem specie sunt, individuis numerum facit? Nam verbi gratia, cum sit homo specialis unus, et omnes homines specie sint unus, ut ipsi quoque gentiles perhibent philosophi, scrutare quaecunque in individuis numerum faciunt, et nihil omnino invenies praeter solam multitudinem accidentium. Sed haec, ut dictum est, a divinitate penitus aliena sunt. Quapropter nec est cur vel unde dicatur pluralitas deorum.