|
|
“Quem cum vidisset Jesus [textus addit jacentem] et cognovisset quia
multum tempus haberet, dixit ei: Vis sanus fieri?”
|
|
Quibus putas oculis illum, qui per hunc hominem significabatur, magnum
languidum Jesus vidit, quos vel quantos habet oculos in capite suo?
Septem. Ipse est enim lapis ille, in quo septem oculos Zacharias
propheta se vidisse testatur (Zach. III), qui sunt septem spiritus Dei,
quorum omnis plenitudo corporaliter habitans in illo requiescit (Col.
II). Istis oculis gratiae vel misericordiae, quae non est alia quam ipse
Deus noster Spiritus sanctus, vidit istum languidum cum ascendisset in
coelum, prospiciens
|
“de excelso sancto suo, de coelo in terram aspiciens, ut audiret gemitus
compeditorum, ut solveret filios interemptorum (Psal. CI).”
|
|
Tunc, inquam, prospexit, tunc vidit et cognovit, quia multum tempus
haberet, id est, sensum pietatis suae se sensisse probavit quia tempus
miserendi ejus adesset. Quem ejus respectum pulchre per hoc innuit, quod
praedicto homini familiariter dicit:
Et quidem desiderium pauperum jam exaudierat et praeparationes cordis
eorum audierat auris ejus (Psal. IX).
Quomodo ergo patentem omnibus unius languidi voluntatem nescire poterat?
Verum ad hoc interrogat, et ad hoc solum dicit:
ut ostendat quod de homine nihil amplius debeat quaeri, id est, non
qualis persona, vel ex qua gente sit, sed hoc solum, utrum peccata sua
relinquere justitiamque velit operari. Nam
|
“in omni gente qui timet Deum et operatur justitiam, acceptus est illi
(Act. X).”
|
|
|
“Dicit ei languidus: Domine, hominem non habeo, ut, cum mota fuerit
aqua, mittat me in piscinam.”
|
|
Homo iste necessarius, qui languidum mittat in piscinam, id est
peccatorum ad Dominicae passionis applicet sacramentum, ipse Christus
vel aliquis vicarius est, verbi gratia, Petrus vel Paulus, in quo
loquitur Christus (II Cor. XIII), imo totus concors apostolorum vel
sacerdotum chorus, quorum est officium docere et baptizare: quod
profecto est languidum in piscinam passionis Christi fecundam aeternae
salutis dimittere. Sed hunc hominem languidus gentilium populus revera
non habebat, quippe contradicentibus his qui ex circumcisione erant
fidelibus, et contensiose asserentibus Christum non pertinere ad gentes,
sed ad solum genus Abrahae cui repromissus est. Hoc profecto languidus
iste tunc dolebat, quando Cornelius orans et eleemosynas faciens regnum
Dei quaerebat (Act. XI), quia nec ad Simonem, qui cognominatur Petros,
mittere noverat vel audebat, nec eidem Petro adhuc reptilia vel
serpentia terrae de coelo fuerant ostensa, quod in ejusmodi piscina
lavare, et sic mactare et manducare deberet omnia (Act. X). Bene ergo
ait languidus,
|
“quia hominem non habeo, ut, cum mota fuerit aqua, mittat me in
piscinam.”
|
|
Et quasi quaereretur ab eo cur hominem quem optabat, hominem tam
necessarium non haberet, protinus adjungit:
|
|