R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

DE MEDITATIONE MORTIS

LIBER PRIMUS


CAPUT PRIMUM.

Quid nunc magis, o anima? Saltem abhinc eruditior esto, et quod reliquum est temporis, vive secundum vitam sapientis, quae est meditatio mortis. Nunc enim maxime tibi tempus est flendi, et tempus plangendi (Eccle. III), postquam velociter transierunt menses vacui, quos habuisti, et noctes laboriosae, quas enumerasti tibi, ita ut veraciter quodam respectu conscientiae tuae dicere possis: Quia timor quem timebam, evenit mihi, et quod verebar accidit (Job. III). Apostolus, cum de pressuris sive tribulationibus suis loqueretur: Ipsi, inquit, in nobismetipsis responsum mortis habuimus, ut non simus fidentes in nobis (II Cor. I). Nullatenus parva nostra comparare possumus aut volumus magnis illius tanti Apostoli: verumtamen est interdum parvorum atque magnorum aliqua similitudo, quamvis dissimilis, adeo ut exigua formica dum frumenta congregat in messe recte dicatur similis viro magno, viro sapienti, qui bonis actibus sibi providet in vitam futuri saeculi. Ita nimirum pro quadam similitudine nobis parvis licet uti praesentibus verbis magni Apostoli; quia plerique parvorum experti sunt, ut cum illo dicere possint: Sed ipsi in nobismetipsis responsum mortis habuimus, ut non simus fidentes in nobis. Age ergo et tu, o anima exigua, exerce teipsam ad vitam sapientis, quae est, ut jam dixi, meditatio mortis, memor quoties tu quoque responsum mortis acceperis, quod delectari non debeas mora sive longiturnitate, si qua est, vitae praesentis.