CAPUT V

De illo opere manuum, quo maxime victus acquiritur, quod est arare, seminare et metere, silvasque succidere, perspicuum est quia non est beati Benedicti praeceptum, sed tantummodo permissum, sive patientiae consilium. Dicit enim quodam loco sic (cap. 41): A Pentecoste autem tota aestate, si labores agrorum non habent monachi, aut nimietas aestatis non perturbat, quarta et sexta feria jejunent usque ad nonam; reliquis diebus ad sextam prandeant. Quae prandii sexta, si opera in agris habuerint, aut aestatis fervor nimius fuerit, continuanda erit, et in abbatis sit providentia. Profecto cum dicit si habuerunt. Si non habuerint labores agrorum, sive opera in agris, facile et promptum est discerni quod necessitatem praecepti non imposuerit monachis de opere hujusmodi. Imo nec necessitatem eos habere voluit hujusce occupationis. Nam et alibi dicit (cap. 66): Monasterium autem, si potest fieri, ita debet constitui, ut omnia necessaria, id est aqua, molendinum, pistrinum, hortus, vel artes diversae intra monasterium exerceantur, ut non sit necessitas monachis vagandi foras, quia omnino, non expedit animabus eorum. Qui haec dicit, manifestum est, quia non vult monachos occupari in illis operibus manuum, quae non possunt nisi foris exerceri, sed tantummodo pro necessitate concedit hoc fieri. Denique et alio loco dicit (cap. 8): Si autem necessitas loci aut paupertas exegerit, ut ad fruges colligendas per se occupentur, non contristentur, quia tunc vere sunt monachi, si manuum suarum labore vivunt, sicut et Patres nostri et apostoli, apostolos, duntaxat Paulum et Barnabam dicit. Nam caeteri apostoli nullum egisse opus manuum leguntur post adventum Spiritus sancti. Imo Petrus apostolus dixit: Non est aequum delerinquere nos verbum Dei, et ministrare mensis (Act. VI).