CAPUT XII. Neque demonstrando, neque narrando, Christum pro dignitate indicari posse.

Quid jam dicendum, nisi quia mulier illa peperit filium masculum? Hoc autem dicendo quomodo cupit animus immorari, et esse in contemplatione quasi magnae, imo veraciter magnae festivitatis, et triumphalis gaudii, pro eo quod Deus, qui promiserat hoc semen benedictionis, verax apparuit, et quo se impendet? Quam in partem sermo noster sese aptabit, in demonstrationem aut in narrationem? Si in demonstrationem se verterit, si partum illum, si filium vel masculum illum demonstrare voluerit, hoc tale est hodie ac si meridiano tempore coelo sereno, sole clarissimo, fulgente in ascensu sui summo, digitum quis intendat oculos habenti et videnti, dicatque illi: Vide, ecce sol. Scriptum est enim:

“In sole posuit tabernaculum suum (Psal. XVIII).”

Si autem vertat se in narrationem, veremur esse superflui, quoniam novi nihil dicturi sumus, quoniam non apud ignotos haec dicta vel scripta deponimus, non ad ignaros vel cum ignaris ista conferimus. Vertat igitur se tota intentio sermonis ad jucunditatem, et aliquantulam cum jucunditate nitatur habere dignitatem, quatenus et ipse sermo plena fide, pleno fundatur ore, cum gratia humilitatis necessariae, ut quisquis illa legere dignabitur, delectetur atque jucundetur propter laudem talis Filii, propter honorem tanti masculi, et propter gloriam Dei Patris, et honorem Spiritus sancti, de quo illo beata mulier concepit hunc et peperit. Ista sermonis jucunditas risum habebat illum, quem nomine suo Isaac significavit, beatae senectutis et emeritae fidei filius, qui typus filii vel masculi hujus exstitit, quem decrepita mater, scilicet antiqua Ecclesia pariens per uterum Mariae Virginis, veraciter dicere potest, semperque dicit ac dicet:

“Risum mihi fecit Deus (Gen. XXI),”

quia talis Filius vere matri suae risus est aeternus. Dignitatem de prophetica sancti Spiritus facultate mutuabimur, de propheticae gratiae plenitudine sumemus, ubi vates eximius Isaias loquitur contra superbiam Assur.