|
Actum est itaque primo actu Judaeos et Graecos omnes sub peccato esse,
et gloriatio Judaei exclusa est (Rom. III). Agitur subsequenti actu
omnes, tam Judaeos quam Graecos, per fidem Jesu Christi justificari, et
non aliunde, sed ex eadem fide Patrem Abraham justificatum fuisse, cum
esset gentilis, justificatum, inquam, per fidem sine operibus legis, imo
et ante illud, quod maximum erat in operibus legis, opus circumcisionis.
Quid enim Scriptura dicit? Credidit Abraham Deo, et reputatum est illi
ad justitiam (Rom. IV). Quid putas credidit, nisi quod in semine ejus
benedicentur omnes gentes? (Gen. XXII). Quod autem illud semen nisi
Christus est? Ergo fides quae reputata est Abrahae ad justitiam, fides
Christi est. Quomodo, inquis, reputata est? in circumcisione, an in
praeputio? Non in circumcisione, sed in praeputio. Et signum accepit
circumcisionis signaculum justitiae, fidei quae est in praeputio (Rom.
IV), congruum videlicet signaculum accepit secundum rem fidei, ut quia
de semine crediderat, non in alia quam in ea corporis parte per quam
semen trajicitur signum haberet circumcisionis. Hoc signalum tandiu ad
justitiam valuit, donec veniret res, id est semen ipsum cujus in
promissione credens signatus est pater fidelis. Hoc itaque tantum
interest, quod ille venturum credidit, nos jam venisse credimus, et
idcirco constat, et nulli dubium est, quia per eamdem nos atque illi
fidem justificamur. Proinde dicit: Justificati igitur ex fide pacem
habeamus ad Deum, per Dominum nostrum Jesum Christum (Rom. V). Et ne cui
dubium sit, jure omnes per unum hominem debere justificari, post multa
ad hujus sententiae rationem pertinentia, sic tandem concludit. Igitur
sicut per unius delictum in omnes homines in condemnationem, ita et per
unius justitiam in omnes homines in justificationem vitae. Sicut enim
per inobedientiam unius hominis peccatores constituti sunt multi, sic et
per unius hominis obedientiam justi constituentur multi (ibid.). Non
ergo injuria, sed jure fortis armatus ejicitur, et vasa ejus diripiuntur
(Luc. XI), quia si justum fuit ut per unius hominis inobedientiam
peccatores constituerentur multi, nihilominus justum est ut per unius
obedientiam justi constituantur multi.
|
|