|
|
“Et vidi, et ecce nubem candidam, et super nubem sedentem similem Filio
hominis, habentem in capite suo coronam auream, et in manu sua falcem
acutam.”
|
|
Quem supra designaverat dicens,
|
“et vidi, et ecce stabat supra montem Sion,”
|
|
eumdem manifestius se vidisse exprimit,
|
“similem dicens Filio hominis,”
|
|
quia videlicet qui prius in lege per agnum immaculatum figurabatur, ipse
per semetipsum in Evangelio locutus est, Filius hominis factus, de Maria
Virgine incarnatus. Nam caro illa virginea, caro immaculata, sine aliqua
sorde peccati originalis assumpta, per nubem candidam hic significata
est secundum prophetam dicentem:
|
“Ecce ascendit Dominus super nubem candidam, et ingredietur Aegyptum
(Isa. IX),”
|
|
id est, assumet carnem de Virgine, et ingredietur in hunc mundum. Nam
quomodo sol super nubem candidam, diem quidem nobis efficit, sed non
totam claritatem suam ostendit, lucem quidem dat, sed formam suam
subtrahit, nec totos ignes suos exerit, et frigus tamen competenter
exsuperat praeteritae algidae noctis; sic divinitas clarissima in carne
miraculus quidem, et sermone sapientiae nos illuminavit, sed non
semetipsam, sicut est, manifestavit; locutus quidem est, et fecit ut
Deus, non tamen formam Dei ostendit, nec totam virtutem suam exercuit,
et tamen ad expugnanda spiritalia nequitiae satisfecit. Sedebat ergo
super nubem candidam, similitudo Filii hominis, imo, et ipsa super quam
sedere videbatur, non realiter nubes erat, sed similitudo nubis. Neque
enim corporaliter, sed in spiritu ista videbat. Quanquam autem ista
sessio Filii hominis, de secundo ejus adventu recte accipi videatur, nos
tamen ut propositum rerum gestarum ordinem pro posse teneamus, de primo
ejus adventu accipere non congrue possumus. Denique in Agno stante supra
montem Sion, ejusque cantoribus centum quadraginta quatuor millibus
typicum legis sacrificium, et integros fideles temporis illius, in
quatuor Evangelii aeterni praeconibus hujus Filii hominis quadrigas
evangelicas accepimus. Nunc ergo dicendum qualiter in primo adventu sua
gemina falce acuta usus fuerit, secundum praesens capitulum hujus
visionis. Nam et hic falcem ad metendum, et postmodum alius angelus, per
quem significatur idem, qui Filius hominis magni consilii Angelus,
falcem ad vindemiandum in manu sua habere dicitur. Sedentem, ut jam
dictum est,
|
“vidi, inquit, Filium hominis habentem in capite suo coronam auream, et
in manu sua falcem acutam.”
|
|
Duplicem ob causam hic Filius hominis auream in capite suo dicitur
habere coronam, tum quia rex, tum quia sacerdos est. Nam quod sacerdotii
honor coronam habebat, testatur Sapiens, cum in laudibus patrum de
sacerdote dicit Aaron:
|
“Corona aurea super mitram ejus, expressa signo sanctitatis, gloria
honoris et opus virtutis (Eccli. XLVI).”
|
|
Dicit autem hoc de lamina sancta, in qua scriptum erat ineffabile nomen
Domini tetragrammaton, id est quatuor litterarum. Significabat enim
coronam hujus Filii hominis, de qua Psalmista, cum dixisset:
|
“Quid est homo, quod memor es ejus, aut filius hominis, quoniam visitas
eum? Minuisti eum paulo minus ab angelis,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Gloria et honore coronasti eum (Psal. VIII).”
|
|
Et illud nomen ejus, de quo dicit Apostolus:
|
“Propter quod et Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen quod est
super omne nomen (Philip. II).”
|
|
Habeat igitur
|
“in capite suo coronam auream, et in manu sua, inquit, falcem acutam;”
|
|
subauditur ad metendum. Sequitur enim:
|
|