CAPUT XVI.

Quales igitur ex debito gratiarum actiones offeram illi? Nisi enim modo jam dicto me praevenisset, et intelligens cogitationes meas corripuisset tactu ejusmodi, quasi diceret: Quis tu, ut timeres ab homine mortali? Forsitan hodie non ille Joseph, cujus dorsum Dominus, ut supra memini, ab oneribus divertit, sed Esau quodammodo similis possem existimari, qui propter quamdam impatientiam contemnens, vel parvipendens primogenita sua: En morior, inquit, quid mihi proderunt primogenita? (Gen. XXIV.) Erant autem primogenita illa privilegia quaedam, et maxime sacerdotii dignitas, cujus videlicet sacerdotii indumenta erant illae vestes Esau valde bonae, quas Rebecca, inquit Scriptura, apud se domi habebat (Gen. XXVII), de quibus clara est et nota scientia secundum mysticam intelligentiam. Quia dona Christi divisiones gratiarum Spiritus sancti significant, indulta nobis publice et privatim: publice quidem, quia Judaeis ablata, et gentili populo data sunt. Unde, et nos omnes gentes in psalmo dicimus, plaudentes manibus, elegit nobis haereditatem suam speciem Jacob quem dilexit (Psal. XLVI) privatim vero, quia in qualibet domo Dei saepe quivis corporalem sequens exercitationem, praeteritur, et is qui exercet ad pietatem (I Tim. IV) copiosius ornatur, gratia Spiritus sancti, quam Rebecca in illo facto significavit, dividente singulis prout vult (I Cor. XII). Nimirum talium vestium sive ornamentorum non extrema portio est pastoralis cura, et sapientiae doctrinae. Hinc Apostolus: Et ipse dedit quidem quosdam apostolos, quosdam autem prophetas, alios vero evangelistas, alios autem pastores, et doctores ad consummationem sanctorum, in opus ministerii, in aedificationem corporis Christi (Ephes. IV). Quisquis ergo nullam habens rationabilem causam semel susceptam parvipendens tanquam rem inutilem abjicit pastoralem curam propter cujuslibet adversitatis seu difficultatis impietaten, hic profecto non longe dissimilis est illi Esau, qui, propter gulae impatientiam projecit primogenita sua, et: En morior, inquit, quid mihi proderunt primogenita. Propterea quicunque sit ille, valde inordinatus est, ut postea, cum stultitiam suam recognoverit, rursum in statum pristinum resurgere, et honorem recipere contendat, nec omnino in hac re est audiendus secundum subsequens exemplum ejusdem Esau, cujus memor Apostolus: Scitote enim, inquit, quoniam et postea cupiens haereditare benedictionem, reprobatus est. Non enim invenit poenitentiae locum, quanquam cum lacrymis inquisisset eum (Hebr. XII). Verumtamen quamvis dicat, non invenit poenitentiae locum, non est desperandum cuilibet talium de salute, licet desperare cogatur de honoris recuperatione.