CAPUT XV. De distantia fidei quod et magna fides, et modica fides, et minima fides, certas ob causas nominentur in verbis Domini.

Et nos quidem fere omnes fidem habemus, etenim

“sine fide, ait Apostolus, impossibile est placere Deo (Hebr. XI),”

sed magnam fidem non omnes habemus, unde et ejusmodi gratiam non omnes accepimus. Denique est et magna fides, est et modica fides, est et minima fides; si non ita esset, non diceret alibi Dominus:

“Magna est fides tua (Matth. XV).”

Et alibi:

“Quid timidi estis, modicae fidei?”

(Matth. VIII). Et alibi:

“Quanto magis vos, minimae fidei!”

(Luc. XII.) De tribus istis differentiis, breviter aliquid pro elucidatione dicendum est: Minima fides est, ubi homines Christiani quidem, et Christum confitentes, sed in saeculari conversatione viventes, ita de crastino cogitant, et solliciti sunt, dicentes:

“Quid manducabimus, aut quid bibemus, aut quo operiemur (Matth. VI),”

ut propter hanc sollicitudinem acriorem vitam aggredi subterfugiant, et pene desperent de cura Dei, si in aliquo horum vel ad tempus deficiant. Ideo Dominus dicit:

“Si autem fenum quod hodie est, et eras in clibanum mittitur, Deus sic vestit, quanto magis vos minimae fidei?”

(Ibid.) Modica vero fides est, ubi propter metum mortis, sub articulo persecutionis, vocem quis abscondit Christianae confessionis: quod fecit Petrus ubi Christum negavit (Marc. XIV), et caeteri apostoli, qui relicto eo omnes fugerunt. Ideo et Petro dixit, cum coepisset mergi, quia videns ventum validum timuit:

“Modicae fidei, quare dubitasti?”

(Matth. XIV.) Similiter et in alia tempestate, tam Petro quam caeteris discipulis:

“Quid timidi estis, modicae fidei?”

(Matth. VIII.) Utraque namque tempestas, futuram turbationem Judaeorum significabat. Prima, ubi scriptum est:

“Ipse vero dormiebat, cum navicula operiretur fluctibus (ibid.).”

Ejus rei signum erat quod dormiente Domino dormitione mortis, discipulorum fides habebat periclitari. Secunda, ubi

“venit ad eos ambulans super mare (Matth. XIV),”

et apprehendit manum Petri clamantis, quia dubitans coeperat mergi, signum fuit resurrectionis, in eo ipso quod supra mare ambulavit, ambulaturus super fluctus mortis, sicut scriptum est:

“Qui ascendit super occasum, Dominus nomen illi (Psal. LXVII),”

et consolaturus eumdem Petrum, ut non amitteret gradum apostolicum, qui tunc utique clamavit, eo quod coepisset mergi, quando egressus foras, amare flevit, et Dominus lacrymantem respexit. Porro magna fides est, ubi tam apostoli quam caeteri sancti, non solum mori non timuerunt, verum etiam mori propter vitam aeternam praeoptaverunt (Luc. XXII), secundum exemplum illorum trium puerorum, qui, cum dixissent regi Nabuchodonosor:

“Ecce enim Deus quem colimus, potest eripere de camino ignis ardentis, et de manibus tuis, rex, liberare,”

addiderunt adhuc:

“Quod si noluerit, notum sit tibi, rex, quia deos tuos non colimus, et statuam auream quam erexisti non adoramus (Dan. III).”