CAPUT 25

Denique quasi in magna domo ad mensam decoram et magnam residentibus multis, ipse aspectu reverendus et amabilis, defibulato ac deposito, quo super tunicam amictus erat pallio, manibus decentissimis, et incessu quam spectabili ministrabat, hinc et inde ministrationem panis et vini. Erant autem quasi crustula panis candidissimi concava, vinumque fusum in se recipientia, et ferculum hujusmodi omnibus ministrabat. Amplius dicere non possum, nisi quia quod exprimi non potest, salva majestate ministrabat, et sic eum ministrare valde decebat, tali vel tanto affectu, ac si diceret illud de Canticis:

“Comedite, amici, et bibite, et inebriamini, charissimi (Cant. V).”

Et quidem vera est, et mihi tunc vera fuit sententia, multas curas somnia, sed nihilominus verum est, quia bonas curas plerumque bona et vera sequuntur somnia (Eccle. V). Non fuit hoc de somniis ejusmodi, quae multos errare fecerunt (Eccli. XXXIV), imo ad veritatem ducit, in eo quod mihi dulciter et saepe commemorat, et tibi cupio ut commemoret illud dictum Filii hominis:

“Ego autem in medio vestrum sicut qui ministrat (Luc. XXII),”

et adjuvante commemoratione hac, ab eo quod coepisti humilitatis gradu comminister sanctitatis, non desistat. Quid multa?

“Omni tempore, ait Sapientia, sint vestimenta tua candida, et oleum de capite tuo non deficiat (Eccle. IX).”

Scienti loquor, quia vestimentum tuum hominibus quidem nigrum, sed Deo et ea quae Dei sapientibus candida sunt, et oleum in capite tuo charitatis est in corde tuo, quae nunquam deficiat. Ego quidem dispendium timere potui pro absentia tui, secundum praesagium quod vidi prius quam progredereris. Mancum me esse videbam, dextera de cubito suo manu avulsa, quae res illud sine dubio, quod de te actum est praesignabat. Verumtamen bene utrumque erat, quia dexteram ipsam, quamvis avulsam, non omnino amiseram, sed altera, id est sinistra manu deportabam, simulque quasi miraculum factum est, ut alio loco illius tenella manus dextera succresceret. Secundum haec revera, te manum dexteram meam non omnino amisi, sed adhuc in sinistra, id est in praesentis vitae cura tu mihi auxilium qualecunque ferre poteris. Certiorem autem habemus, et habere debemus Paracletum, id est consolatorem, videlicet eum qui dicit per Psalmistam:

“Dominus custodit te, Dominus protectio tua, super manum dexteram tuam (Psal. CXX).”

Quamvis ergo praesentia tua caream, quam sic habebam veluti custodiam fidam, et dexteram manum meam, non sim quasi desolatus, sed ipse custodiat sperantem in se, qui custodire et protegere potest super omnem manum dexteram. Spem istam inter caetera nonnihil roboret recordatio miraculi, cujus ego in Opere quod de Canticis canticorum scripsi, mentionem feci, ubi dilecta loquitur:

“Dilectus meus misit manum suam per foramen, et venter meus intremuit ad tactum ejus (Cant. V).”

Fateor, de me quoque illam narrationem feci, sed quia verebar insipientiam meam, ne viderer gloriari frustra, necessitatem non hominis quam nunc habeo, qui, sicut saepe dixi, tu me adjurasti. Idcirco sic ipsam narrationem transfiguravi, ut et rem ipsam veraciter dicerem, et tamen persona non posset agnosci.