CAPUT II. De tribus pueris victoribus in medio Babylonicae fornacis, quod in eis sancta Trinitas auxilii sui praesentiam contra caput idololatriae demonstraverit pariter et significaverit.

“Nabuchodonosor rex fecit statuam auream, altitudine cubitorum sexaginta et latitudine cubitorum sex, et jussit praeconis voce clamari: Vobis dicitur populis, tribubus et linguis: In hora qua audieritis sonitum tubae et fistulae, et citharae, et sambucae, et psalterii, et symphoniae, et universi generis musicorum, cadentes adorate statuam auream quam constituit Nabuchodonosor rex. Si quis autem non prostratus adoraverit, eadem hora mittatur in fornacem ignis ardentis (Daniel. III).”

Hoc edictum contemnentes et hanc poenam non metuentes, tres pueri, Sidrach, Misach, et Abdenago, missi sunt in caminum ignis, et non tetigit eos omnino ignis, neque contristavit, nec quidquam molestiae intulit.

“Tunc Nabuchodonosor rex obstupuit, et ait optimatibus suis: Nonne tres viros misimus in medium ignis compeditos? Quibus respondentibus: Vere, rex. Ecce, inquit, ego video vivos quatuor solutos, et ambulantes in medio ignis, et nihil in eis corruptionis, et species quarti similis est Filio Dei (ibid).”

Hoc miraculum in tantum apud Nabuchodonosor valuit, ut diceret:

“Signa et mirabilia fecit apud me Deus excelsus. Placuit ergo mihi praedicare signa ejus, quia magna sunt, et mirabilia ejus, quia fortia, et regnum ejus, regnum sempiternum, et potestas ejus in generatione et generationem (ibid).”

Haec res gesta, res tam victoriosa, nonne tam gloriose sanctam Trinitatem in istis tribus pueris praedicat, sicut alia res gesta in tribus angelis, quos Abraham hospitio suscepit, eamdem Trinitatem significaverat? (Gen. XVIII), perpulchra et delectabilis est consideratio haec: Si perpendas, sive recogites, quia eatae Trinitati, et in istis tribus pueris carneis, et in illis tribus pueris angelicis, unum idemque negotium fuit. Quod vel quale negotium? Nimirum istud valde magnum negotium, et cura pergrandis, ut impleret verbum promissionis; illic, ut nasceretur Isaac, principium seminis vel genealogiae nascituri Christi; hic ut consolationem haberet in illa captivitate Babylonis genus Abrahae sive Judaea, parens nascituri ejusdem Christi. Intendebat enim diabolus per impios homines delere, ut non esset genus illud, unde nasciturum erat hoc semen, id est Christus, sicut Abrahae promissum, et per prophetas multos jam fuerat praedictum. Idcirco et multa signa, et Loc signum maximum fecit Deus excelsus in oculis illorum, qui captivaverant illum Dei populum, ut conservati inter gentes, tandem remitterentur filii peregrinationis illuc, ubi oportebat ex eis nasci Christum, sicut jam dudum praecinebat congratulando vox prophetica dicens:

“Virgo Israel, revertere in civitates tuas (Jer. XXXI),”

usquequo dolens averteris? Generabis Dominum Salvatorem.