CAPUT XL. Quod tria haec diligenter discernenda sint:

“Ego ostendum tibi omne bonum. Non poteris videre faciem meam. Ecce est locus apud me, et stabis supra petram.”

“Qui ait: Ostende mihi gloriam tuam. Respondit: Ego ostendam omne bonum tibi, et vocabor in nomine Domini coram te, et miserebor cui voluero, et clemens ero in quem mihi placuerit. Rursumque ait: Non poteris videre faciem meam. Non enim videbit me homo et vivet. Et iterum: Ecce, inquit, est locus apud me,”

etc. Notanda hic diligenter gemina subdistinctio:

“Respondit: Ego ostendam omne bonum tibi. Rursumque ait: non poteris videre faciem meam,”

in persona populi Judaici, pro parte reproborum. Quod iterum ait:

“Ecce est locus apud me, stabis supra petram, cumque transibit gloria mea, ponam te in foramine petrae, et protegam dextera mea, donec transeam, tollamque manum meam, et videbis posteriora mea.”

Item in persona ejusdem populi dictum accipe, sed pro parte electorum. Equidem mortalis homo, peccato primi parentis obscuratus, atque infirmus factus, quandiu vivit in hoc mortali corpore, Deum videre non potest; quippe cum nec angelum Dei Daniel sanctus videre sustinuerit. Nam

“cum venisset, inquit, ad me pavens corrui in faciem meam, et cum loqueretur ad me, collapsus sum pronus in terram (Dan. VIII).”

Ac deinceps:

“Et ego Daniel langui et aegrotavi per dies (ibid.).”

Verum nos hic mysticas rationes quaerimus, videlicet quia non frustra, hoc maxime loco cum Deum offendisset populus, tali ordine de vitanda gloria Domini Moyses postulasse creditur. Igitur quod postulanti, atque dicenti:

“Ostende mihi gloriam tuam,”

respondit:

“Ego ostendam omne bonum tibi, et vocabor in nomine Domini coram te, et miserebor cui voluero, et clemens ero in quem mihi placuerit,”

pro persona sua dicitur illi, et ad illud spectat quod supra dixerat hic,

“aut dimitte eis hanc noxam, aut si non facis, dele me de libro tuo, quem scripsisti.”

Ac si dicat:

“Ego ostendam gloriam meam, ego ostendam omne bonum tibi,”

non cuivis, non pariter omni populo, pro quo petis, sed

“tibi, quem ego ex nomine novi, et vocabor in nomine Domini coram te”

vocabor, inquam, id est, ostendam eamdem gloriam in nomine Domini, in quo te novi, vocabor utique coram te, ut videas manifeste quod nunc vides

“per speculum et in aenigmate, et ex parte”

cognoscis (I Cor. XIII),

“et miserebor cui voluero, et clemens ero in quem mihi placuerit,”

quia videlicet nulli quidquam debeo, quoniam omnium pater Adam in me peccavit, et proinde quidquid ostendero tibi vel cuilibet alii, gratiae est, non debiti. Quod deinde facta subdistinctione rursum ait:

“Non poteris videre faciem meam, non enim videbit me homo et vivet,”

idem est ac si dicat: In medio populi hujus, pro quo postulas, cujus praelocutor es, non sic ascendam ut videat faciem meam, ut ostendam illi gloriam meam. Quare?

“Non enim videbit me homo et vivet.”

Ego autem idcirco ascendam homo factus inter homines, ut in me reviviscat homo qui in Adam mortuus est. Si igitur ascendero non in homine, Deus absconditus, sed Deus manifestus, crucis utilitas impedietur, et homo non vivet, quia non erit redemptus. Verumtamen fidem habentibus opportunitas videndi non negabitur. Hoc est quod sequitur:

“Ecce est locus apud me, stabis supra petram. Cumque transibit gloria mea, ponam te in foramine petrae, et protegam dextra mea, donec transeam, tollamque manum meam, et videbis posteriora mea.”

Hoc enim pro parte dictum est electorum, videlicet Petri caeterorumque apostolorum, vel omnium qui ex eodem populo crediderunt, aut credituri sunt, quibus nihil obfuit quod faciem, id est, praesentiam Domini, sicut erat, non viderunt. Postquam enim resurrexit a mortuis, et ascendit in coelum, tunc cognoverunt, et ita quodammodo posteriora ejus viderunt. Dicat ergo:

“Est locus apud me, stabis supra petram.”

Quam videlicet super petram stabat Petrus jam cum diceret:

“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI),”

et idcirco tale responsum accepit:

“Et ego dico tibi: Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam (ibid.).”

“Cumque transibit gloria mea,”

id est, cum transiero ex hoc mundo, glorificatus magna resurrectionis et ascensionis gloria,

“ponam te,”

id est omnem Israelitam quicunque erit ex tua fide, quemcunque non excaecaverit fumus invidiae,

“ponam, inquam, in foramine petrae,”

id est, in fide passionis meae

“et protegam dextera mea;”

non enim rapiet quisquam de manu mea

“donec transeam,”

ut praedictum est:

“Tollamque manum meam,”

id est extollam potentiam meam,

“et videbis posteriora mea,”

sicut jam dictum est.

“Faciem autem meam,”

id est, dum praesens in corpore sum, majestatem meam

“non poteris videre.”