CAPUT II. Quod dixit:

“Et non custodisti pactum meum,”

et in quo Salomon jure denotetur qui sapientiam postulavit, quamvis hoc Domino placuerit, quam in nocte per somnium accepit non perseveraturus.

“Et non custodisti, ait, pactum meum.”

Pactum quippe pepigeram tecum in his verbis:

“Si autem ambulaveris in viis meis, et custodieris praecepta mea, sicut ambulavit pater tuus, longos faciam dies tuos (III Reg. III).”

Tu in viis meis non ambulasti, sed

“apud te habuisti hoc.”

Ego ergo debitor non sum ut

“longos faciam dies tuos.”

Hic jam recte quaeritur quare pactum ineundo sub conditione posuit, quod faceret dies ejus longos. Videlicet quia quod jure reprehenditur, data sibi optione in illa nocte per somnium a Domino dicente:

“Postula quod vis ut dem tibi (ibid.),”

iste quod optimum fuisset, dies longos, dies aeternos non postulavit, sed sapientiam ad discernendum judicium, cor docile ad judicandum populum postulavit (ibid.). Quomodo ergo, inquis, scriptum est:

“Placuit sermo coram Domino, quod Salomon rem hujusmodi postulavit?”

(Ibid.) Ad haec inquam: Placuit ei, non tanquam summum vel perfectum bonum, sed tanquam bonum comparatione deteriorum. Proinde dicit:

“Quia non petisti tibi dies multos, nec divitias, nec animam inimicorum, sed postulasti tibi sapientiam, ecce dedi tibi (ibid.).”

Nempe divitiae aut multi dies vitae praesentis, aut ultio de inimicis, bona quidem aliqua, sed infima sunt; gratiam autem habere in oculis Domini, et dies aeternitatis, verum summum atque perfectum bonum est. Porro sapientiam habere ad discernendum judicium, bonum quidem, sed mediocre bonum est. Igitur placuit quidem coram Domino, quod Salomon postulasset rem hujuscemodi, reprehensibilis tamen in eo est quod data sibi optione tam prona ad dandum largitate Domini, bonum illud quod verum et summum est non postulavit, recteque denotatur quod sapientiam in nocte et per somnium, non perseveraturus accepit.