VERS. 25.

“Quis dedit, inquit, vehementissimo imbri, ”

id est praedicationi cum impetu eunti,

“cursum,”

scilicet ut inter ipsas persecutionis angustias sermo Dei curreret, non solum tanquam vehemens, sed et tanquam vehementissimus imber? Nam suadere hominibus ut credant aeterna vel invisibilia, vehemens quidem sed non vehementissimus praedicationis imber est; suadere autem ut propter spem futurorum rem contemnant praesentium, vel diversa non timeant genera mortium, non tantum vehemens, sed et vehementissimus imber est.

“Quis ergo, inquit, dedit vehementissimo imbri cursum,”

scilicet ut electi tam multi non solum res desererent, sed et membra in cruciatibus ponerent,

“et viam sonantis tonitrui,”

id est effectum praedicationis superni terroris; quae dum ex antiquorum Patrum conveniente prophetia processit, quasi tonitruum ex nubium concussione terribiliter insonuit.

“Quis, inquam, dedit hanc viam,”

subaudi nisi ego?

“Nam neque qui plantat,”

inquit Paulus,

“est aliquid, neque qui rigat; sed qui incrementum dat Deus (I Cor. III).”

Et si quaeras ad quid dederit?