|
|
“Foris, inquit, non mansit peregrinus, ostium meum viatori patuit.”
|
|
Ac si dicat: Quia munus ab omnipotente Deo non accipitur, quod corde
obligato in malitia profertur, quod contra scriptum est:
|
“Respexit Deus ad Abel et ad munera ejus (Gen. IV),”
|
|
dicentibus viris tabernaculi mei, ut supra dictum est,
|
“quis det de carnibus ejus ut saturemur,”
|
|
ex corde dimisi, et tunc exteriora munera per hanc internam cordis
munditiam condita obtuli, scilicet hoc, ut
|
“foris peregrinus non maneret, et ostium meum viatori patuit,”
|
|
et hoc ut peccata mea confitendo [diluere] mererer, quamvis illa
coelestis Pater dimitteret. Hoc est quod sequitur:
|
|