|
Ex his, quae jam memorata sunt, dictis B. Benedicti clare quidem
discerni posse arbitror quod opus manuum voluerit esse monachis
paupertatis solatium, illic ubi res necessariae desunt, sed adhuc in hoc
ipsum adjuvant exempla sanctorum. Taceo de caeteris B. Gregorio, et
aliis sanctis Patribus multis, qui monasteriis suis tot et tanta praedia
providerunt, vel susceperunt, ut non fuerit necessitas monachis victum
sibi quaerere de labore manuum suarum, et non arguuntur hoc contra B.
Benedicti fecisse institutum. Illum aspiciamus, quem ipse nutrivit et
docuit, cooperante gratia Spiritus sancti, scilicet beatissimum Maurum,
quem et rogatus ad construendum coenobium monachorum secundum
disciplinam suae sanctitatis in Franciam direxit. Nunquid non ille
sciebat aut legerat, vel observare volebat regulam dilectissimi Patris
sui? Attamen a regibus et principibus susceptus, larga de manu ipsorum
praedia suscepit, quorum redditus sufficere possent centum quadraginta
fratribus et hunc numerum congregationis praefinivit, sicut testatur
liber Vitae ejus, eo quod suscepta praedia, tot nec pluribus sufficere
possent inibi Deo servientibus. Hoc igitur dubium nobis esse non debet,
cum tanti testimonio discipuli, quia magister ejus et Pater monachorum
B. Benedictus, non ita de opere manuum monachis ordinem scripsit, ut
inquietari vellet otium sanctae contemplationis, cui locum faciunt
munificientiae fidelium divitum, de qualibus in psalmo mystice dictum
est: Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit. Illic
passeres nidificabunt (Psal. CIII). Passeres illi sumus vel esse debemus
nos, parvuli in oculis nostris; attamen volantes in sublime pennula
contemplationis, et hujusmodi passeribus ligna campi, et cedros Libani,
id est divites saeculi, Deus praeparavit, ut in facultatibus eorum
quiesceremus, quicunque, sumus spiritualis propositi.
|
|