VERS. 8.

Non est in hominis potestate prohibere spiritum, nec habet potestatem in die mortis, nec sinitur quiescere ingruente bello, neque salvabit impietas impium. Omne nomen quod apud Aristotelem aequivocum est, res multas significat sub uno nomine. Sed si vera definitio facta fuerit, aut specie aut proprio singula res differet a se. Cum ergo spiritus aequivoco nomine multa significet, quo proprio hic segregat a se res aequivocas? Certe spiritus est hominis qui regit artus spirantes. Veniente die mortis quis eum prohibere potest, quin se dissolvat pondere carnalis molis? Solus enim potuit sua prohibere ditione qui ait: Potestatem habeo ponendi animam meam, et iterum sumendi eam (Joan. X). Die mortis imminente quid prodest homini praesumpta potestas? Quid potest moriens operari? Potentes qui superexcesserunt vires hominis, quid sit aut quid possit homo moriendo probaverunt. Quaenam requies hominem morientem cessare facit? Bellum viventi, bellum utique ingruit et morienti. Vivo cum vitiis bellare necesse est, pro vitiis carnis patiatur necesse est moriens mala mortis. Impius assidue si in impietate vivit, non eum salvabit a laqueo mortis libertas impietatis. Quanta est mortis victoria? Allegoria etiam suum vult sensum hic ponere. Spiritus est Deus, Spiritus est Dominus. Sicut in Evangelio scriptum est: Spiritus ubi vult spirat et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat aut quo vadat (Joan. III). Quis eum potest prohibere qui, ubi vult spirat: Spiritus in nobis vivit, quoties et quandiu illi bene vivendo vivimus. Si morimur illi, non ille morietur quidem, nos vero morimur qui non vivendo in eo, meremur ne nos possit vivificare qui omnia potest. Ideo in die mortis nostrae nihil posse putatur. Unde et Paulus ait: Spiritum nolite exstinguere (I Thess.) v. Exstincti vitiis Spiritum sanctum exstinguimus in nos.