|
|
“Nunquid post ortum tuum praecepisti diluculo, et ostendisti aurorae
locum suum?”
|
|
subaudi ut ego. Perspicuum est quod divinitatis ortus ante et post non
habet. Unde de ortu humanitatis ejus melius hoc accipitur, quae coepit
et desiit, et ante et post habere a tempore coepit.
ergo, ait,
|
“post ortum tuum praecepisti diluculo,”
|
|
subaudi ut ego, qui praecepta dedi novae Ecclesiae post tenebras
erroris, quasi diluculo post noctem albescenti, quae in praesenti vita
tantum minus habet a futurae vitae claritate, quantum diluculum a
meridiani solis fulgore.
id est eidem Ecclesiae,
subaudi, ad quem de praesenti saeculo transitura est, sicut ego illi
dico:
|
“Ubicunque fuerit corpus, illic congregabuntur et aquilae (Matth.
XXIV).”
|
|
Et illud:
|
“Volo ut ubi ego sum, et ipsi sint mecum (Joan. XVII).”
|
|
Hoc bene post ortum suum se fecisse perhibet, quia videlicet eum humanae
nativitatis infirma suscepit, prius a paucis intellectam notitiam
venturae claritatis in multitudinis innumerae amore dilatavit. Haec
dicta sunt de illuminatione electorum; sequitur de damnatione
reproborum.
|
|