|
Si ita est, inquis, cur de istius sanctae conversationis, sanctique
honoris observatione, nulla monachis beatus Benedictus praecepta dedit?
Cur hanc optimam partem praeterivit? Quasi vero omnem observationem
justitiae in Regula sua constituerit, aut constituere proposuerit. At
ipse dicit: Regulam hanc descripsimus ut hanc observantes in monasteriis
aliquatenus vel honestatem morum, aut initium bonae conversationis nos
habere demonstremus. Caeterum ad perfectionem conversationis qui
festinat, sunt doctrinae sanctorum Patrum, quarum observatio perducat
hominem ad celsitudinem perfectionis. Et subinde: Quisquis ergo ad
patriam coelestem festinas, hanc minimam inchoationis Regulam descriptam
adjuvante Christo perfice, et tunc demum ad majora, Domino protegente,
pervenies. Revera non solum humiliter, sed verum etiam veraciter dictum
est, et de omnibus majoribus, ad quae per istud conversationis initium
pervenitur, optimum est dignitas sacrorum ordinum, quorum sanctissimae
functioni nullo melius modo, quam vivendo sub monachica disciplina,
quispiam praeparatur, ut eisdem ordinibus dignus habeatur. Unde dicit:
Si quis abbas presbyterum vel diaconum sibi ordinari petierit, de suis
eligat, qui dignus sit fungi sacerdotio. Ordinatus autem caveat
elationem aut superbiam, etc. Rectissimus atque ordinatissimus iste
processus est, ut sanctam atque caelibem, sub obedientiae jugo prius
assuescat vitam, et tunc demum ejus obedientiae suscipiat coronam,
scilicet sacerdotalem stolam, quae profecto significat suave jugum
Domini, cum collo ejus superposita fuerit, et onus ejus leve, quoties
eam super humerum suum diaconus susceperit. Ordinatissimus, inquam, iste
processus est, et monachicae professionis non parvus iste fructus est,
dignum clericum fieri, id est digne in diaconum vel presbyterum
promoveri. Hinc Beatus Hieronymus dicit in epistola ad Nepotianum, De
vita clericorum et monachorum: Scio quidem ab avunculo tuo B. Heliodoro,
qui nunc pontifex Christi est, te et didicisse quae sancta sunt, et
quotidie et discere, normamque te ejus, exemplum habere virtutum. Sed et
nostra qualiacunque sunt suscipe, et libellum hunc, libello illius
copulato, ut cum ille monachum erudierit, hic clericum doceat esse
perfectum. Item ad Rusticum monachum: Tu si monachus esse vis, non
videri, habeto curam non rei familiaris, cui renuntiando, monachus esse
coepisti. Et post aliqua: Hoc dico etiam, ut si clericatus titillat te
desiderium, discas quod possis docere, et rationalem hostiam offeras
Deo, ne miles antequam tiro, ne prius magister sis, antequam discipulus.
Vide ergo quia monachorum nonnulla distantia est, cum alii simpliciter
monachi, alii monachi simul et clerici sint: In illis, qui simpliciter
monachi sunt, illa consideratur inchoatio, quam suam esse Regulam B.
Benedictus profitetur, in his autem qui monachi simul, et clerici sunt,
apostolica perfectio est. Perfectionem autem dico non pro merito sed pro
officio. Illud quoque non longe a vero est, quod apostolico gradui
viciniores sunt hi, qui absque monachica professione, clerici sunt, quam
hi qui absque clericatu, id est officio altaris monachi sunt. Hinc jam
dictus B. Hieronymus in epistola ad Heliodorum monachum, postea
episcopum: Perfectum esse nolle, delinquere est. Sed de hoc gradu pulsus
provocabis ad clericos. An de his aliquid audeam dicere, qui certe in
suis urbibus commorantur? Absit autem, ut quidquam de his sinistrum
loquar, qui apostolico gradui succedentes, Christi corpus sacro ore
conficiunt, per quos nos, etiam Christiani sumus, qui claves regni
coelorum habentes, quodammodo ante judicii diem judicant, qui sponsam
Domini sobria castitate conservant. Sed alia monachi causa est, alia
clericorum. Clerici oves pascunt, ego pascor; illi de altario vivunt,
mihi quasi infructuosae arbori securis ponitur ad radicem. Hoc ultimum
in persona dixit clerici, quamvis, et ipse clericus esset, utpote
presbyter, sicut econtra quamvis monachus exstiterit, dixit alio loco
inter caetera, ex persona clerici: Si autem ego pars Domini sum, et
funiculus haereditatis ejus, nec accipio partem inter caeteras tribus,
sed quasi Levita, et sacerdos vivo de decimis, et altari serviens,
altaris oblatione sustentor, habens victum, et vestitum his contentus
ero, et nudam crucem, nudus sequar.
|
|