|
Paulus apostolus dicit:
|
“An ignoratis, fratres, quia quicunque baptizati sumus in Christo Jesu,
in morte ipsius baptizati sumus? Consepulti enim sumus cum illo per
baptismum in mortem ut, quomodo surrexit Christus a mortuis per gloriam
Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus (Rom. VI).”
|
|
Hic patenter ostendit lucrosam commutationem factam esse nostrae
duplicis ac sempiternae mortis, cui juste fueramus addicti, scilicet, ut
per baptismum cum Christo injustae morti addicto morientes, mori ultra
non debeamus. Idcirco namque mortuus mortis suae fluvium, scilicet
sanguinem et aquam de latere suo Christus effudit, ut non deesset nobis,
in quo ejusdem mortis suae possemus participes fieri, et sic a nostra
liberari. Valde namque repugnat justitiae, et cum justo Christo mori et
cum peccatore diabolo damnari. Sed non eadem justitia pariter et hoc
admittit, ut
|
“quicunque in morte Christi Jesu baptizati sumus,”
|
|
statim quoque a morte corporis liberi simus. Nam in baptismo unius
simplae mortis Christi, quam suscepit, similitudo est. Nos autem duplam,
scilicet, corporis et animae mortem debentes baptismi subimus remedium.
Igitur propter unam Christi mortem, cujus similitudini complantati facti
sumus (ibid.), unam a nobis mortem, quae erat animae salvatrix, gratia
depulit, aliam vero quae corporis est, justitiae censura reservavit.
|
“Corpus quidem, inquit apostolus, mortuum,”
|
|
id est, certissime moriturum est,
|
“propter peccatum, spiritus vero vivit propter justificationem (Rom.
VIII).”
|
|
Sed habent spei suae consolationem ipsa quoque baptizatorum corpora,
|
“quia quorum spiritus nunc vivit propter justificationem,”
|
|
ipsa quoque immutabuntur per resurrectionem, id est fient impassibilia,
quando absorbebitur id quod mortale est a vita (II Cor. V). Nec hoc
dictum est, quod ideo resurrectio consequatur quia baptizati sumus,
alioqui quicunque non baptizantur, non resurgerent, sed quia baptizati
sumus, praemium recipiet fides, ut cum omnes mortui resurgant, soli
immutentur fideles.
|
“Omnes quidem, inquit, resurgemus, sed non omnes immutabimur.”
|
|
Canet enim tuba, et mortui resurgent incorrupti,
|
“id est immortales effecti,”
|
|
et nos immutabimur (I Cor. XV), id est impassibilitatem quoque
obtinebimus, quae infidelium non erit. Nam
|
“qui mala egerunt, procedent in resurrectionem judicii (Joan. V).”
|
|
Nunc ergo praesentem accepimus in baptismo spiritus justificationem,
futurae vero immutationis spem. Et sicut praecedens mors animae causa
exstitit corporeae mortis omniumque corruptionum carnis, sic nunc vita
vel justificatio spiritus, quo in baptismo reviviscimus, causa efficiens
erit in resurrectione, ut immutemur, id est impassibiles simus. De morte
vero corporis argumentandum non est, quod consequenter et ipsam baptismi
virtus absorbere debuerit. Quamvis enim et haec ab originali peccato,
quod in baptismo deletur, initium acceperit, modo tamen diverso mors
utraque peccanti homini accidit. Nam mortem quidem animae contumax
divinitatis appetitus intulit, corpori autem materiam semper vivendi,
subveniendo potius quam persequendo Deus abstulit:
|
“Ecce, inquiens, Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et
malum; nunc ergo videte ne forte mittat manum suam, et sumat de ligno
vitae, et vivat in aeternum (Gen. III).”
|
|
Videntur haec iram sonare vel vindictam, sed, si recte considerentur,
verba sunt paternae providentiae, nosque jam tunc a longe circumvolantis
quaedam praeparatio misericordiae. Quid enim esset jam vitiato homini
vita aeterna, nisi aeterna miseria? Quod Plotinus quoque gentilium
quidam philosophorum recte, Augustino teste, intellexisse laudatur. Nam,
cum de humanis animis ageret:
|
“Pater, inquit, misericors mortalia illis vincula faciebat.”
|
|
Ita hoc ipsum, ait Augustinus, quod mortales sunt homines corpore, ad
misericordiam Dei Patris pertinere arbitratus est, ne hujus vitae
miseria semper tenerentur. Tunc enim a daemonibus quid differrent? Nunc
autem longe differunt, quia cum sit Dei beata aeternitas, vel aeterna
beatitudo, daemonum autem misera aeternitas, vel aeterna miseria, homo,
cujus est miseria mortalis vel mortalitas misera, a Dei quidem
beatitudine cecidit, sed usque ad daemonum miseriam non pervenit,
providente misericordi Deo ac dicente:
|
“Videte ne forte sumat de ligno vitae, et vivat in aeternum.”
|
|
Non ergo conquestione ulla ventilandum arbitramur, cur in baptismo
nostra corporea mors non deleatur, quin potius viro fideli, optanda est
ut veniat, et tanquam misericordiae profectus, animam a miseria vitae
praesentis absolvat.
|
“Non enim est quasi homo ut mentiatur, neque ut filius hominis ut
mutetur (Num. XXIII).”
|
|
Unius ejusdemque gratiae propositum, quod tunc incoepit, quando hominem
immortalem esse vetuit, nunc in fide baptismatis ostendit, perficiet
autem in die resurrectionis.
|
|