CAPUT VIII. De cantico Debborae et Barach, a qualibus recte secundum sensum mysticum in Ecclesia Christi sit canendum.

(CAP. V.) Cecineruntque Debbora et Barach, filius Abinoen in die illo dicentes: Qui sponte obtulistis de Israel animas vestras ad periculum, benedicite Domino. Canticum hoc, juxta litteram supra decursum, spiritualiter in Ecclesia jugiter illis canendum est qui ad bella spiritualia sponte animas suas obtulerunt, id est qui non contenti acceptasse praeceptum, ut fortius pugnarent contra diabolum, secuti sunt et consilium, sponte offerendo animas suas, sponte, inquam, et ex voto gratuito, cum robus et possessionibus ipsis, quas pro Domino reliquerunt, suas quoque, ubi causa poposcit, obtulerunt animas. Isti sunt reges, isti sunt principes. Audite, inquit, reges; percipite auribus, principes. Ego sum, ego sum, quae Domino canam, psallam Deo Israel. Ego sum, inquit, Debbora, ego sum, inquit, lex divina, quae Domino canam. Quanticunque reges, quanticunque principes, os suum ad canendum aperiant, ego sum quae Domino canam, nam extra legem divinam, extra canonicam Scripturam nihil est quod Domino Deo canat. Quid igitur canam? Quid Domino Deo Israel psallam? Domine, cum exires de Seyr, et transires per regiones Edom, terra mota est, coelique ac nubes distillaverunt aquis. Montes fluxerunt a facie Domini, et Sinai a facie Domini Dei Israel. Seyr pilosus, Edom terrenus sive sanguinolentus, Sinai tentatio interpretatur, quibus utique nominibus populus ille Judaicus denotatur hactenus persequens Jacob fratrem suum, id est, supplantatorem de gentibus, populum Christianum, peccatis hispidus, cupiditate terrenus, crudelitate sanguinolentus, maxime Christi sanguine, et prophetarum ejus. Notum autem et certum est quia de illo Seyr exivit, et per regiones illius transivit, populum illum reliquit, et ad nationes transivit, dicendo nimirum prophetica, dicendo voce evangelica: Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta (Matth. XXIII). Igitur: Domine, inquit, cum exires de Seyr, et transires per regiones Edom, terra mota est, coelique ac nubes distillaverunt aquis, id est, cum carnales relinqueres Judaeorum caeremonias, templumque Christi Filii tui sanguine pollutum, praesidibus ejus angelis tuis, ut Josephus quoque testatur clamantibus, Transeamus ex his sedibus, terra omnis, audita Evangelii tui praedicatione, ad poenitentiam mota est. Coeli de quibus scriptum est, Coeli enarrant gloriam Dei (Psal. XVIII), coeli, inquam, id est apostoli, eaedemque nubes de quibus alibi scriptum est: Et nubibus mandabo, ne pluant super vineam meam imbrem (Isa. V), distillaverunt ubique aquis sapientiae, aquis doctrinae evangelicae, ita ut non essent loquelae neque sermones quorum non audirentur voces eorum, et in omnem terram exiret sonus eorum et in fines orbis terrae verba eorum (Psal. XVIII). Hoc idem verbis quidem paulo immutatis, sed eodem sensu alibi Psalmista concinit: Deus cum egredereris in conspectu populi tui, cum pertransires in deserto, terra mota est (Psal. LXVII), etc. Reliqua cantici, superius litterali expositione digesta, studio proficiscendi praeterimus.