CAPUT 18

Euntes

“autem Pharisaei consilium faciebant adversus eum quomodo eum perderent.”

Ergo causa absconsionis, quam supra dixit:

“Quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus,”

invidia ipsorum fuit. Superati enim et veritate sermonis et potentia virtutis, atque ideo de ignorantia inexcusabiles,

“consilium faciebant quomodo eum perderent:”

nec destiterunt ejusmodi sapientes et prudentes, a vera sapientia deinceps magis ac magis superati, et operibus bonis irritati, donec

“eum perderent”

ut eis visum est. Justo igitur judicio

“abscondisti, inquit, haec a sapientibus et prudentibus.”

Quam videlicet absconsionem continuo verbis insinuavit mysticis, sapientia justificata et justificanda a filiis suis. Sequitur enim:

“Jesus autem sciens, recessit inde, et secuti sunt eum multi, et curavit omnes, et praecepit eis ne manifestum eum facerent.”

Nisi enim mysterium intelligas, in illa

“praecepit eis ne manifestum eum facerent,”

contrarium videbitur ei quod sequitur:

“Tunc oblatus est ei daemonium habens, caecus et mutus, et curavit eum, ita ut loqueretur et videret. Stupebant omnes turbae, et dicebant: Nunquid hic est filius David? Pharisaei autem audientes, dixerunt: Hic non ejicit daemones, nisi in Beelzebub principe daemoniorum.”

Ergo in praeceptione hujusmodi mysterium est. Nimirum forma servi homo exterior, consilio vel judicio subserviens insitae sibi Divinitatis, ita locutus est, ita praecepit; consilium hoc erat, judicium istud erat, recedere ab invidentibus et blasphemantibus Judaeis, praecipere apostolis vel praedicatoribus suis ne apud illos docerent aut praedicarent, juxta illud per Isaiam dictum:

“Et nubibus mandabo ne pluant super vineam meam imbrem (Isa. V).”

Ad hoc pertinens propheticum subjungit evangelista testimonium. Ut adimpleretur quod dictum est per Isaiam prophetam, dicentem:

“Ecce puer meus quem elegi. Dilectus meus in quo complacuit animae meae. Ponam spiritum meum super eum, judicium gentibus nuntiabit. Non contendet, neque clamabit, neque audiet aliquis in plateis vocem ejus. Arundinem quassatam non confringet, et linum fumigans non exstinguet, donec ejiciat ad victoriam judicium, et in nomine ejus gentes sperabunt (Isa. XLII).”

Si enim in eo quod praecepit eis ne manifestum eum facerent, nihil aliud attendas, nisi quod littera sonare videtur, quomodo per hoc adimpletum est illud quod hic in testimonio prophetico inter caetera dictum est, et

“judicium gentibus nuntiabit . . . , et in nomine ejus gentes sperabunt?”

Sed profecto in praeceptione mysterium est mandati illius, quo, ut jam dictum est, mandare habeat nubibus ne pluerent super vineam suam imbrem, id est apostolis suis, ne illis impenderent evangelicam praedicationem, et excusso pulvere pedum in eos (Matth. X), converterentur ad gentes, quod et factum est (Act. XIII), et hoc facto nimirum

“judicium gentibus”

nuntiavit

“et in nomine ejus gentes sperabunt.”

Quam ob causam taliter mandare debuit ne apud Judaeos praedicarent aut docerent? Ut adimpleretur quod dictum est de hoc puero Domini, de hoc electo et dilecto, bene serviente in forma servi.

“Non contendet neque clamabit, neque audiet aliquis in plateis vocem ejus.”