CAPUT VI. De officio septuagesimae, et cur statio fiat ad sanctum Laurentium.

Quoniam septem Dominicis septem aetates mundi significari supra dictum est, qualiter officium septuagesimae primae conveniat aetati jam dicendum est. Primoque non praetereundum cur statio fit ad sanctum Laurentium. Causa namque conveniens et idonea est. Sicut enim in primae aetatis Ecclesia protomartyris Abel sanguis justus clamat de terra ad Deum, quae aperuit os suum et suscepit eum de manum Cain fratris sui, sic in Romana Ecclesia, pretiosa mors beati Laurentii, novo et inaudito genere passionis clamavit in coelum, clamavit, et audita est per mundum universum. Quem clamorem suum ipse sanctus martyr jam praevidens, dicebat ad Hippolytum:

“Magis in absconditis, in homine interiore absconde Christum, et postmodum cum clamavero, audi, et veni.”

Vox ergo primae Ecclesiae conveniens est praecentore Abel:

“Circumdederunt me (Psal. XVII);”

circumdederant enim illum gemitus mortis, vitae gaudiis per primos parentes perditis. Siquidem ille languidus, qui descendens a Jerusalem in Jericho, inciderat in latrones, spoliatusque et vulneratus, semivivus ab illis fuerat relictus, genuerat illum in suis doloribus languidus aegram, saucius morbidam, moriens mortalem (Luc. X).

“Et in tribulatione mea invocavi, inquit, Dominum, et exaudivit de templo sancto suo vocem meam (Psal. XVII).”

Hoc longe post futurum, per spei certitudinem, quasi jam factum fideliter praesumit, jam enim divinum de reparatione suae salutis acceperat oraculum, dicente Domino ad serpentem:

“Inimicitias ponam inter te et mulierem, et inter semen tuum et semen illius (Gen. III).”

Victoria namque Redemptoris nostri jam tunc promissa est, qui cum sit semen mulieris, inimicitias contra draconem antiquum in tantum exercuit ut caput ejus contereret, et omnem potestatem auferret. Dicat ergo:

“Exaudivit de templo sancto suo vocem meam.”

Sed quanta exspectatio? Quanta salutis dilatio? Generationes namque LXXVII ab Adam usque nativitatem Christi sunt. In Evangelio secundum Lucam ita invenimus (cap. III). Bene ergo hi, qui secundum Evangelium praesentis diei mane conducti sunt, murmurantes dicunt:

“Hi novissimi una hora fecerunt, et pares illos nobis fecisti, qui portavimus pondus diei et aestus (Matth. XX).”

Pondus enim diei et aestus portaverunt hi, quos a mundi initio, quia diu contingit hic vivere, necesse fuit etiam longiora carnis tentamenta sustinere. Hoc igitur longissimum stadium est, de quo in Epistola, praedicto Evangelio consonante:

“Nescitis, inquit Apostolus, quod hi qui in stadio currunt, omnes quidem currunt, sed unus accipit bravium (I Cor. IX),”

sed consolabantur se longa nimis in spe, quodammodo dicentes quod in graduali canimus: Quoniam non in finem oblivio erit pauperis, patientia pauperum non peribit in finem (Psal. IX). Tractus itidem sicut collecta in qua dicimus: Ut qui pro peccatis nostris juste affligimur, pro tui nominis gloria misericorditer liberemur; tractus, inquam, de profundis vox est hominis sub manu Dei justa inter verbera gementis et dicentis: Si iniquitates observaveris, Domine, Domine, quis sustinebit? (Psal. CXXIX.) Hoc autem in tractibus notandum est quod omnes fere gravioribus compositi sunt vocibus, nec unquam iis qui authentici dicuntur, modis exaltari merentur; sed cuncti plagalium inferioribus terminis contenti, fletum et tristitiam in humilitate sonorum denuntiant. Quod congrue satis observatum est. Tristitiae namque tempus exigit, ut alleluia, quod laetantium carmen est, intermitteretur. Bene ergo tractus, qui interim pro alleluia cantatur, altitudinem atque excellentiam gaudii, gravi succentu, et modestis declinat incessibus. In offertorio: Bonum est confiteri Domino (Psal. XCI), quae similiter vox est flagellati, justitiam ferientis inter verbera confitentis, ille vel maxime versus primordiis convenit infantis Ecclesiae: Exaltabitur sicut unicornis cornu meum, et senectus mea in misericordia uberi (ibid.). Non enim in infantia ejus, quando justi Abel sacrificio glorificata, primoque ejus sanguine purpurata est (Gen. IV); non in pueritia ejus, quando loquente Deo ad Noe vel ad Abraham, prima doctrinae salutaris rudimenta percepit (Gen. VI; XII); non in adolescentia ejus, quando paedagogum, id est legem Moysi, ne lasciviret, accepit (Exod. XXIV); non in juventute, quando sanctis regibus a David incipientibus coronata est; sed in senecta ejus, quando regum prophetarumque jam effeta erat,

“exaltatum est cornu ejus, sicut unicornis,”

id est Christus rex potentiae singularis;

“et senectus ejus in misericordia uberi,”

quia videlicet in multitudine misericordiae rex Israel benedictus advenit (Galat. III). Communio quoque: Illumina faciem tuam super servum tuum (Psal. CXVIII), vox ejusdem Ecclesiae est, secundum primam aetatem mundi; vox, inquam, hominis spoliati gloria vultus Dei, et parietem inimicitiarum (Ephes. II), quo interjecto, veri solis faciem humanarum animarum specularia perdiderant, dissolvi ac dirui postulantis.

Hactenus a die nativitatis Dominicae de Novo Testamento erant, quaecunque legebantur in vigiliis nocturnis, congrue scilicet propter praesentem vitam ejusdem novi hominis Christi, quam significant dies illi, magnusque praeco sanctae novitatis Paulus, cum veteri lege novam conferens gratiam, legem factorum deprimebat, et legem fidei cum palma justitiae sublevabat (Rom. V), At nunc juxta rationem super memoratam, antiqua repetitur historia, qua veteris vitae narrantur miseriae, quas in officio praescripto sancta deplorat Ecclesia.