|
Factum est, o dilectissima dilecti, factum est, ut dixisti:
|
“Veni, dilecte mi; egrediamur in agrum, commoremur in villis.”
|
|
Felix dies felicia nobis tempora hujus egressus vestri ad nos ab illis
qui repulerunt vos, dicentibus amicis, et vestri consilii consciis ad
illos.
|
“Vobis quidem oportebat primum loqui verbum Dei, sed, quoniam repellitis
illud, et indignos vos judicastis aeternae vitae, ecce convertimur ad
gentes (Act. XIII).”
|
|
Nunquid vero non solum illud audierant dictum propheticum quod
subjunxerunt, dicentes:
|
“Sic enim praecepit nobis Dominus: Posui te in lucem gentibus ut sis
salus mea usque ad extremum terrae? (Isa. XLIX.)”
|
|
Imo et caetera quam multa hujus gratiae oracula, et istud secretissimum
audierant et intellexerant quod tu hic, o gratia plena, dixisti:
|
“Veni, dilecte mi, egrediamur in agrum, commoremur in villis.”
|
|
O quantum gaudium, quanta exsultatio illius sterilis et desertae, quae
non habebat virum, quando certum de scripturis propheticis egressus
vestri ad ipsam et suae salutis audivit testimonium!
|
“Audientes autem gentes, ait illa Scriptura, gavisae sunt, et
glorificaverunt Verbum Domini, et crediderunt quotquot erant
praeordinati ad vitam aeternam (Act. XIII).”
|
|
Secundum illud gaudium praesenti loco loquitur ipsa exsultans et
laetabunda et laudans.
|
|