CAPUT XVI. Quali a gladio et fame, qualibus a bestiis, quali a pestilentia propinquos suos secundum carnem Judaeos apostoli non salvaverunt, et quod ipsi fuerint in medio eorum quasi Noe, Daniel et Job.

Nunc igitur demonstrandum est, quali a gladio et fame, qualibus a bestiis, quali a pestilentia propinquos suos secundum carnem Judaeos non salvaverint, sed ipsi soli animas suas liberaverint, et quam ob causam juste hoc fieri debuerit. Quod ut evidentius fiat jam ordine accendendum est ad illam bestiam quartam sine nomine, de qua sic scriptum est:

“Post haec aspiciebam in visione noctis, et ecce bestia quarta terribilis atque mirabilis et fortis nimis, dentes ferreos habens magnos, comedens atque comminuens et reliqua pedibus suis conculcans (Dan. VII).”

Quomodocunque regnum Romanum bestia magna, terribiliter atque miribiliter dentibus magnis, dentibus ferreis caeterarum gentium robur comederit atque comminuerit non adeo pertinuit ad illos captivos, quorum uni haec revelata, per quorum unum haec nobis scripta sunt. Cura enim erat illis tantum de genere suo, cura erat Spiritui prophetico de illis propter Christum, qui nasciturus erat ex eodem populo. Sicut ergo de caeteris bestiis scimus quia taliter demonstratae sunt, verbi gratia ut uni diceret:

“Surge, comede carnes plurimas (ibid.),”

propter populum Judaicum, de quo Aman dixit regi Assuero:

“Si tibi placet, decerne ut pereat (Esther. III),”

ita et de ista bestia quarta, bestia terribili atque admirabili, quod dictum est: Comedens atque comminuens, et reliqua pedibus suis conculcans, ad eumdem populum spectat, quem, ducibus sive principibus Tito et Vespasiano, regnum illud comedit atque comminuit, tam terribili comestione, tam mirabili comminutione, ut nulli unquam populo, vel civitati ab initio saeculi taliter contigerit, sicut Josephus scriptor admirando pariter et dolendo patenter edisserit (lib. VII De bell. Jud.), et reliqua sic pedibus suis conculcavit, ut nunc usque patet quia in omnes gentes ducti sunt captivi, qui reliqui fuerunt ex eis. Nunquid tres viri isti, Noe, Daniel et Job, si fuissent in medio eorum, liberassent eos? Fuerunt autem similes istorum aliqui in medio eorum, scilicet apostoli et multi credentes in Christum, sed non liberaverunt eos, imo ut ipsi soli liberarent animas suas per divinam jussi sunt revelationem imminente obsidione, exire de medio eorum. Nonne hoc fuit quasi Noe, et Daniel et Job exire de medio eorum? Remanserunt autem in medio eorum tres alii valde contrarii Eleazarus et Joannes et Simon, auctores et principes nimis crudeles seditionum inenarrabilium, et ita mirabiliter evenit, et cum in Babylone audieris,

“tres video viros ambulantes in medio ignis, et aspectus quarti, similitudo est Filii Dei (Dan. III)”

Hic econtra in ea, quae dicebatur Jerusalem, exclamare possis: Tres video viros obtinentes miseram Jerusalem, discindentes eam et excruciantes, gladio et fame, miserabilibus modis; tres, inquam, viros principes iniquitatis, et totius latrocinii, et aspectus quarti similis est Barabbae latronis seditiosi. Nam quia Barabbam sibi praeelegerunt, Christum autem Dei Filium interfici petierunt (Matth. VII), idcirco omnis Noe, et omnis Daniel, et omnis Job recessit ab eis, et justo judicio, cum foris obsiderentur a Romanis, intus dati sunt in praedam tribus illis auctoribus seditiosis, qui contra semetipsos divisi, communiter diruperunt, et certatim effoderunt viscera jejuna et esurientia plenae civitatis.