CAPUT IV. Quid mystice significet, quod Levitae non sint numerati inter filios Israel.

“Levitae autem non sunt numerati inter filios Israel. Sic enim praecepit Dominus Moysi.”

Levitae in praesenti Ecclesia Christi, hi sunt qui altari deserviunt, qui sacris honoribus sancti sunt, qui altaris officia celebranda susceperunt. De istis sacri canones praecipiunt, ut a saecularibus curis abstineant (II Tim. II). Episcopus, inquiunt, aut presbyter, aut diaconus, nequaquam saeculares curas assumat, verbi gratia, negotia vel venationes exercendo, aut in bellum eundo. Sin aliter dejiciatur. Bene ergo levitae, praecipiente Domino, non sunt numerati inter filios Israel, quia videlicet non sicut populum, sic sacerdotes aut ministros altaris esse decet.

(CAP. III.) Inter eos, scilicet levitas, Aaron sacerdos summus eminet, cujus primogenitus Nadab, deinde Abiu et Eleazar et Ithamar. Quorum Nadab spontaneus; Abiu, pater meus est, sive pater meus ipse; Eleazar, Deus meus adjutor, sive Dei mei adjutorium; Ithamar, ubi amarus, sive ubi palma interpretatur. His nominibus pene totus sacerdotalis ac levitici ordinis nostri status exprimitur. Nam plerique ex nobis ad altaris officia nimis spontanei sunt secundum nomen Nadab, et nimium in Deo gloriantur secundum nomen Abiu, qui laicum populum aspernantur tanquam solis ipsis Pater sit Deus. Caeterum qui sui gradus honore humiliter et digne funguntur, hi secundum nomen Eleazar recte dicere possunt, Deus meus adjutor, vel Dei mei adjutorium, quia videlicet quidquid ab eis digne perfecteque agitur, a Deo fieri creditur, et secundum nomen Ithamar hoc ab illis exigitur, ut per amaram castigationem corporis sui sic currant, ut bravium accipiant, ne forte aliis praedicando, ipsi reprobi fiant (I Cor. IX).

“Mortui, inquit, sunt Nadab et Abiu cum offerrent ignem alienum,”

videlicet in typum Judaeorum vel haereticorum, quorum sacrificia mortua sunt.