CAPUT XIV. Projecto Saul, et electo David, impletum esse quod dictum est:

“Dominus pauperem facit ac ditat, humiliat et sublimat.”

In isto primum magnifice impleta est verbi Domini veritas, quam paulo ante ipsum ore prophetico Anna cecinerat:

“Dominus pauperem facit et ditat, humiliat et sublimat, suscitans de pulvere egenum, et de stercore erigens pauperem, ut sedeat cum principibus et solium gloriae teneat (I Reg II).”

Tunc enim, cum dives et sublimis esset Saul, hic autem pauper et humilis, tanta permutatio facta est ut hic pauper et humilis dives fieret, et hic sublimis suscitatus de pulvere, et tenens solium gloriae. Saul autem ita pauper et humiliatus est, ut maligno spiritui traditus, suimet impos existeret. Haec talia sunt qualia considerans quisque recte dicat:

“Misericordiam et judicium cantabo tibi, Domine (Psal. C).”

Magna quippe in David misericordia, magnum in Saul judicium, magnum in utroque exemplum, ut obediatur verbo Domini. Etenim, si recte perpendis, propter inobedientiae peccatum Saul abjectus est, dicente Samuele:

“Nunquid vult Dominus holocausta, aut victimas, et non potius ut obediatur voci Domini? Melior enim est obedientia quam victimae, et auscultare magis, quam offerre adipem arietum, quoniam est quasi peccatum ariolandi repugnare, et quasi zelus idololatriae nolle acquiescere. Pro eo ergo quod abjecisti sermonem Domini, abjecit te Dominus ne sis rex (I Reg. XV).”

Cum hoc antiquiore testimonio vera est illa sententia posterior ejusdem Verbi incarnati, qua dicit:

“Qui non est mecum, contra me est, et qui non colligit mecum, spargit (Matth. XII),”

quod est dicere: Quantumcunque quis offerat, quantascunque videatur habere virtutes, si Verbum Domini contemnit, versa vice contemnit eum Verbum Domini, et vilis fit atque contemptibilis, et ipsa etiam quae videntur ab eo recte facta, praesumptioni et vanae gloriae reputabuntur, non mercedi.