CAPUT 9

[CAP. X.]

“Et convocatis duodecim discipulis suis, dedit illis potestatem spirituum immundorum, ut ejicerent eos, et curarent omnem languorem et omnem infirmitatem. Duodecim autem apostolorum nomina sunt haec: Primus Simon, qui dicitur Petrus, et Andreas frater ejus, Jacobus Zebedaei, et Joannes frater ejus, Philippus et Bartholomaeus, Thomas et Matthaeus publicanus, et Jacobus Alphaei, et Thaddaeus, Simon Chananaeus, et Judas Ischariotes, qui tradidit eum.”

Apud Lucam jam convocatis ac denominatis duodecim apostolis missurus et alios ad praedicandum Dominus, haec verba dicit, quae hic eum, antequam istos duodecim convocaret, dixisse legis,

“messis quidem multa, operarii autem pauci (Luc. X),”

etc. Causa ista recte animum quaestione pulsaret, si prius constans existeret quod Dominus praedicans Evangelium regni nunquam vel nusquam unum eumdem sermonem nisi semel et uno loco dicere debuisset. Sed quis hoc a praedicatore exigit, ut quod uno in loco vel tempore dixit, non repetat aut dicat locis vel temporibus aliis, praesertim cum nec omnes uno in loco adesse, nec omnes aequaliter semel audita perpeti memoria possint retinere? Nunc et in isto opere faciem dominantis vigilanter attende.

“Convocatis duodecim discipulis suis, dedit illis potestatem spirituum immundorum, ut ejicerent eos, et curarent omnem languorem et infirmitatem.”

Si paulo ante, ubi ejecto daemone, locutus est mutus, merito miratae sunt turbae, et veraciter dixerunt:

“Nunquam sic apparuit in Israel,”

quanto magis de isto quod talem discipulis suis dedit potestatem, mirentur omnes et dicant,

“nunquam sic apparuit inparuit in Israel?”

Nunquid talis Moses? Nunquid sua potestate ranas produxit et muscas, aut alicui potestatem hanc dedit, ut produceret eas? Igitur hic Deus noster est, et non aestimabitur alius ad eum, qui non qualescunque ranas aut muscas, sed principes muscarum, id est sordium daemones, et ipse sua potestate ejecit, quod neque Moses, neque alius fecit, et hominibus, quibus voluit, ejiciendi potestatem dedit.