CAPUT 15

“Et de fumo exierunt locustae in terram.”

Locustae de fumo exierunt, quia videlicet propter fumum erroris et stultitiae qua obscurati sunt, hostes illis suscitati judicio divino emerserunt Mesopotamii et Moabitae, Cliananaei et Madianitae, simulque Amalecitae, Philisthiim, et filii Amon. Dicit enim de illis quodam loco Scriptura sic:

“Ipsi enim, et universi greges eorum veniebant cum tabernaculis suis, et instar locustarum universa complebant, innumera multitudo hominum et camelorum, quidquid tetigerant devastantes (Judic. VI).”

Non utique vane aut sine pondere instar locustarum dixit; sed quia revera multitudines ejusmodi ad malum exsultantes, levitate animi et corporis, tanquam totidem locustas salientes intuetur et irridet is qui habitat in coelis, providens illis cito futurum quod per quemdam Sapientia ejus dicit:

“Florebit amygdalus, et impinguabitur locusta (Eccle. XII).”

Quod idem est ac si dicat: Qui nunc viridis et rectus incedit, et tanquam locusta salit, canescet, et curvus vix incedere incipiet, habensque crura tumentia, nequaquam ut nunc levis et gesticulosus in saltum sese excutiet; locusta namque impinguatur, dum transacta levi juventute crura tumescunt, ut fieri solet senibus.

“Locustae ergo exierunt,”

id est, hostes Israeli propter peccata multiplicati sunt.

“Et data est illis potestas sicut habent potestatem scorpiones terrae.”

Scorpio vermis potius quam animal, aut serpens armatus aculeo, et ex eo Graece vocatur, quod cauda figat et arcuato vulnere venena diffundat. Idcirco dixit,

“scorpiones terrae,”

quia scorpio vermis terrenus est, ore vel capite innoxio praeblandiens, et tunc demum cauda conversa incautum feriens. Hujusmodi potestas locustis illis data est, ut videlicet cum Israel ad illecebras lege Dei prohibitas per mulierum lenocinia provocassent et transgressores factos auxilio Dei nudassent, tunc demum adversus eos armis consurgerent. Hoc primus Balac filius Sephor rex Moab facere didicit, per Balaam ariolum dicentem sibi:

“Verumtamen pergens ad populum meum dabo consilium quid populus tuus populo huic faciat (Num. XXIV).”

Illo namque ejus consilio factum est, ut fornicaretur populus cum filiabus Moab, quae vocaverunt eos ad sacrificia sua (Num. XXV). Unde postmodum facta ultione, iratus Moyses principibus ait:

“Cur feminas reservastis? Nonne istae sunt quae deceperunt filios Israel ad suggestionem Balaam, et praevaricari vos fecerunt in Domino, super peccato Phegor, unde et percussu est populus?”

(Num. XXXI). Hoc ergo primum per Balaam facere didicerunt, scorpiones Madianitae sive Moabitae, et post haec etiam gentes aliae. Sic enim scriptum est post mortem Josue:

“Itaque filii Israel habitaverunt in medio Chananaei, et Ethaei, et Amorrhaei, et Pherezaei, et Jebusaei, et duxerunt uxores filias eorum, ipsique filias suas eorum filiis tradiderunt, et servierunt diis eorum (Judic. III).”

In hoc facto, nimirum scorpiones quasi blandum caput porrexerunt, sed continuo cauda percusserunt. Consequenter enim, victores illorum, quibus Deus iratus erat, effecti, vehementer illos afflixerunt.

“Et praeceptum est illis, ne laederent fenum terrae, neque omne viride, neque omnem arborem, nisi tantum homines, qui non habent signum Dei in frontibus suis.”

Perspicue ostendit, quia non per proprietatem, sed per similitudinem locustas de fumo illo exisse dicit, dum quod locustarum est facere, hoc illis interdictum esse scribit. Locustarum namque est laedere fenum terrae, et omne viride, omnemque arborem, quemadmodum inter plagas Aegypti scriptum est:

“Devorata est igitur herba terrae, et quidquid pomorum in arboribus fuit, quae grando dimiserat, nihilque omnino virens relictum est in lignis et herbis terrae in cuncta Aegypto (Exod. X).”

Istis autem, ne quid talium, sed tantum homines laederent, quia videlicet et ipsi homines erant, qui hic locustae dicti sunt. Attamen futurum erat, ut hostes ejusdem populi peccatis exigentibus, non solum homines, sed et fenum, et omne viride, et omnem arborem, imo universam terram eorum laederent, et civitates igni succenderent, sed nondum erat tempus. Postmodum ubi tuba cecinit sextus angelus, hoc factum esse memorabimus Nam ubi quintus iste angelus tuba cecinit ita plaga temperata est, ut laederentur et in servitutem redigerentur tantum homines. Et quidem tunc temporis

“cum saevisset Israel, ait Scripura, ascendebat Madian et Amalec, et caeteri orientalium nationum, instar locustarum universa complentes, sicut erant in herbis cuncta vastabant, nihilque omnino ad vitam pertinens, relinquebant in Israel, non oves, non boves, non asinos (Judic. VI);”

sed illa laesio comparatione ejus, de qua post haec dicendum est, ubi Babylonio igne cuncta cremata sunt, nec laesio reputanda est. Quod tandem ait de hominibus, qui laedendi essent, distinctionem faciens, qui non habent signum Dei in frontibus suis, idem est ac si diceretur: qui dereliquerunt legem Dei sui, qui a fide patris sui Abrahae sunt alienati. Nam quod modo signum Dei, signum crucis Jesu Christi pingimus Christiani in frontibus nostris, hoc suo more secundum tempus facere fuerant jussi, ut videlicet in carne sua circumcisi, postes et superliminaria domorum suarum signarent sanguine agni (Exod. XII); at illi hoc facere contemnebant, servientes diis alienis. Erant igitur homines non habentes signum Dei in frontibus suis, non habentes fidem in cordibus suis.