|
Humanae creaturae praeparatio salutis est, eodem verbo catechizari, per
quod et facta est, quatenus et prius corde credat ad justitiam, et
postea ore confiteatur ad salutem (Rom. X) per sacramentum passionis
ejus necessariam accipiendo peccatorum remissionem. Et nos quidem qui
nunc vivimus, quorum beatitudinem ille apertis oculis cadens suspirabat,
quando dicebat: Heu qui victurus est, quando ista faciet Deus? (Num.
XXIV) Nos, inquam, sicut quando volumus catechizamur, et catechizamus,
et sic nihilominus sacramentum perfectae salutis, quando volumus
accipimus et damus, quia videlicet non vivimus quando ista fecit Deus,
quando mortem pro omni mundo subiit Dei Filius, ut omnes nos in morte
ejus baptizaremur (Rom. VI). At vero sanctis vel justis anterioribus non
eadem plenitudo fuit. Nam futuri quidem illi fidem habuerunt, sed
praesens regenerationis sacramentum non habuerunt. Unde dicit Apostolus:
Juxta fidem defuncti sunt omnes, non acceptis repromissio nibus, sed a
longe uspicientes et salutantes, et confitentes, quia peregrini et
hospites essent super terram (Hebr. XI), etc. Itaque defuncti adhuc apud
inferos detinebantur, in illam coelestem Ecclesiam non ante admittendi,
donec veniret sacerdos magnus, Jesus Christus, qui mundaret eos
sacramento suae passionis. Nam quemadmodum catechumeni, quamlibet
perfectae et eruditae fidei sint, non communicant sacris altaribus
Ecclesiae praesentibus nisi prius fuerint baptizati, sic et omnes
veteres sancti non debebant admitti coelestibus sanctis, donec per
mortem suam Christus expiaret in illis maculam primae praevaricationis.
Igitur omnis sanctorum vel electorum anterior populus, universum quod
passionem Dominicam praecessit Ecclesiae corpus, sic in praesenti
negotio nobis habendum est, quemadmodum catechumenus unus, qui qualiter
quibus dictis vel factis in figuram contingentibus catechizatus, id est
instructus fuerit, jam nunc partim dicere incipimus, nec enim universa
comprehendere possumus.
|
|