CAPUT X. Qua similitudine valeat intelligi Filium absque fluxu vel diminutione paternae substantiae potuisse nasci.

Consilium itaque vel artem in hominis anima sitam operae pretium est advertere, qualiter ab anima absque diminutione ejus in auditorem quempiam vel in actum transeat. Si cunctis qui adesse vel audire possunt, tuum consilium proferas, tuamve scientiam doctor sedulus in multorum aures dicendo, docendo transfundas, et quos vacuos acceperas, discentium animos impleas, num idcirco sensus tuus defluxit, imminu tus est, et sui aliquid detrimentum passus est? Itemque si artifex es, et egregium aliquod opus meditaris, modumque structurae prius in mente praepingis, et postmodum in re mirandum atque laudandum in actu componis, nunquid ingenii tui vena protinus aruit, nec idem retinet quod edidit? Quanto ergo magis sapientia Dei, quae est Deus, Dei Filius est, omnium artifex, omnia prospiciens, quae attingit a fine usque ad finem (Sap. VIII), non sic nata est ut efflueret, non sic genita est ut paternam substantiam diminueret? Nec tunc, quando primum ad componendam mundi fabricam emicuit, et omnia visibilia vel invisibilia condidit, nec tunc, quando in utero Virginis carnem assumens, humanae naturae tota inscripta est, nihil minus in corde suo Pater habuit, nec ideo verbum in ejus natura deletum aut detritum est, quia totum illud in nostrae naturae pellem transcripsit. Hic ergo, Arius scilicet, et quicunque Trinitatem consubstantialem non confitentur, anathema sint, inquit sancta synodus Nicaena. His autem qui consubstantialem Trinitatem praedicant, regna coelorum sint praeparata.