CAPUT XXXII. De lege hostiae pro peccato, quae comedenda sit in loco sancto, et quod vestis, sanguine illius respersa, lavanda sit in loco sancto.

“Ista lex est hostiae pro peccato: In loco ubi offertur holocaustum immolabitur coram Domino; sanctum sanctorum est. Sacerdos qui offert, comedet eam in loco sancto, in atrio tabernaculi.”

Ordo supra scriptus paulisper hic in recolligendo permutatus est. Illic enim post holocaustum hostia pacificorum, et deinde hostia pro peccato disposita est; hic vero prius lex hostiae pro peccato, et deinde lex hostiae pacificorum. Et fortassis in superioribus idcirco legem hostiae, pro peccato distulit, quia de illa plura dicturus erat. Nam, secundum praesentem ordinem, et Psalmista holocaustum et pro peccato conjungit:

“Holocaustum, inquiens, et pro peccato non postulasti (Psal. XXXIX).”

Attamen, ut praediximus, nostrum pro peccato sacrificium proprie fides est. Quae est enim redemptio peccati, per quod mors introivit in hunc mundum, nisi credere quia Dominus Jesus, ut sanctificaret per semetipsum populum, extra portam passus est? (Hebr. XIII.) At vero superius tractavimus, testante Apostolo, quod hoc per illud significabatur, ut quorum animalium sanguis inferebatur in sancta per pontificem, eorum corpora cremabantur extra castra. Ergo fides spirituale pro peccato sacrificium est, quae tempore quidem vel ordine graduum ascensionis nostrae prior, sed dignitate inter spem et charitatem media est. Illud sane praetereundum non est in his distinctionibus, cum dicitur:

“Ista est lex hostiae pro peccato,”

ac deinceps:

“Haec quoque est lex hostiae pro delicto,”

post modum quoque utriusque hostiae lex una erit. Non, inquam, praetereundum quod peccati atque delicti nonnulla distantia sit. Peccatum videlicet est quidpiam quod Domini lege prohibetur fecisse, delictum vero quidlibet eorum quae jubentur neglexisse. Sed jam ipsa hujusce legis verba perstringamus.

“In loco, inquit, ubi offertur holocaustum,”

id est, in catholica Ecclesia extra quam non est habere vel accipere sancti Spiritus incendium,

“immolabitur coram Domino.”

Alioqui, si alias, si in aliquo haereticorum conventiculo immoletur, non est hostia pro peccato, non est corpus quod traditum pro nobis, non est sanguis qui fusus est pro peccatis totius mundi.

“Sanctum sanctorum,”

inquit, id est, ultra caetera sancta, quae in praedicto holocausti loco aguntur, hoc sanctum est.

“Sacerdos qui offert, comedet eam in loco sancto in atrio tabernaculi.”

Bene ergo ac legitime canonica censuit auctoritas, ut nunquam sacerdos, qui missas celebrat, omittere audeat quin ipse communicet. Porro locus sanctus, et atrium tabernaculi praesens Ecclesia est, sanctus, inquam, locus et atrium tabernaculi, subauditur coelestis. Hic namque patriarcharum et prophetarum fides est per quam et de qua introitur in illud coeleste templum Dei. Econtra immunda Judaeorum, vel haereticorum sunt conventicula, ubi, sicut jam dictum est, nec debet, nec potest mactari haec hostia sancta.

“Quidquid tetigerit carnes ejus, sanctificabitur. De sanguine illius, si vestis fuerit aspersa, lavabitur in loco sancto.”

Hoc, ita ut dicitur, juxta litteram intelligitur utiliter. Etenim quidquid tangit corpus Domini, sine dubio sanctificatur et religiose abluitur, ita ut ne digitos quidem extremos ad communium rerum reducere tactum sacerdoti licitum sit, nisi prius diligenter abluerit. Vestis quoque, si fuerit aspersa isto sanguine, hoc pro gravi quidem offensione merito habetur. At ipsa vestis a Deo sanctificata jure reputatur, ut non solum in sancto et ab omni communi visu remoto loco lavetur, verum ab eis qui diligentiores sunt pro summis pignoribus reconditur.