CAPUT 11

“Hi unum consilium habent, et virtutem, et potestatem suam bestiae tradent. Hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos, quoniam Dominus dominorum est, et Rex regum, et qui cum illo sunt electi, et vocati, et fideles.”

Unum, inquit, consilium habent hi, subauditur, cum Antichristus venerit, et breve tempus manserit; omnes enim conspirabunt ad consensum illius filii perditionis. Quid illi reges ante adventum ejusdem Antichristi? nonne jam unum consilium cum venturo illo habuerunt? nonne eamdem intentionem? nonne eamdem voluntatem? Denique quo consilio, qua intentione, qua voluntate ille sanctos persequetur cum venerit, eadem et rex Aegypti, et caeteri de quibus jam dictum est, suis quippe temporibus afflixerunt populum Dei, videlicet ut nullus memor existeret unius et veri Dei, et laborabat in eis et per eos diabolus irritam facere fidem promissionis, scilicet seminis quod est Christus, quem patribus Deus repromisit. Hoc fuit antiquum serpentis illius consilium, quando primum decepit hominem, videlicet ut nullus salvaretur hominum, et eodem consilio cunctos istos armavit, quos jam saepe diximus Aegyptios, carnales Israelitas, Babylonios, Persas sive Medos, Macedones, sive reges Antiochos, Caesares Romanos, tandemque caput ejusdem consilii suscitabit in illo saepe dicto homine peccati Antichristo. Vere ergo unum consilium habent hi.

“Et virtutem, inquit, et potestatem suam bestiae tradent.”

Quod idem est ac si dicat: Illi quod intenderunt perficere non potuerunt aut poterunt, diabolus autem cui deserviunt, virtutis potestatis illorum haeredem faciet illum proprium hominem suum Antichristum, quasi id quod per illos adimplere non valuit, saltem efficere possit per istum egregium. Sed quid?

“Hi cum Agno pugnabunt, ait, et Agnus vincet illos.”

Omnes jamdudum victi sunt suis quique temporibus, et adhuc in uno Antichristo simul omnes vincentur. Et pulchre cum dicere posset, hi cum Christo pugnabunt, et Christus vincet illos; maluit dicere,

“hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos;”

quia nimirum primus illorum, scilicet Aegyptius rex, per immolationem agni victus est, ut filios Israel dimitteret, eosque persequens in mari Rubro mersus est (Exod. XII). Quamvis igitur futuro tempore dicat:

“Hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos;”

nihilominus et de praeterito ante istum Joannem tempore intelligendum est, quia cum Agno pugnaverunt, et Agnus vicit illos. Joannes namque hic omnium illorum typum gerit, qui ab antiquo ex quo populus Dei coepit affligi sub regnis supra dictis, meruerunt divinitus consolari. Hoc mirabile imo laudabile et verum est; quia antequam Agnus iste in hunc mundum venisset, hi cum Agno pugnaverunt, ei ipse vicit eos. Unde satis eleganter in propheta jubetur vocari nomen ejus, velociter spolia detrahe, cito praedare, sive

“accelera spolia detrahere, festina praedari (Isa. VIII).”

Quare?

“Quia, inquit, antequam sciat puer vocare patrem suum et matrem suam, auferetur fortitudo Damasci et spolia Samariae coram rege Assyriorum (ibid.).”

Quod idem est ac si deceret: Puer iste qui salvator est, antequam nascendo veniat in hunc mundum, sciens sive expertus matrem utique virginem et Joseph patrem optimum, ipse liberabit Israel de manu inimicorum suorum. Mira acceleratio, miranda festinatio, ut nondum natus puer ipse promissionem suae nativitatis habentem sive exspectantem populum liberet. Hoc tamen ita verum est, ut qui istud non credit, fidelis non sit. Oportet enim credere, quia priusquam nasceretur iste puer ex matre, Deus omnipotens erat cum Patre. Unde cum dixisset:

“Et Agnus vincet illos,”

continuo subjunxit:

“Quoniam Dominus dominorum est, et Rex regum.”

Nonne, antequam nasceretur, Babylonios quoque et Persas, sive Medos atque Macedones, qui contra se, id est, contra suos sui venturi fidem habentes pugnaverunt, eosque captivos tenuerunt, iste vicit? Quid enim aliud Nabuchodonosor regi sive prophetae Danieli demonstratur, quando lapis abcissus sine manibus percussit statuam grandem, et contrita sunt pariter aurum, argentum, aes et ferrum? (Dan. II.) Quid, inquam, nisi quia Christus, qui est, ut dicitur, Agnus, priusquam nasceretur, miranda, sicut jam dictum est, festinatione vincere festinabat, suosque electos sub illis regnis captivos supra id quod poterant sustinere, tentari non sinebat? Qui enim postquam de virgine natus est, ferrum quod erat Romanum imperium, evangelicae praedicationis verbo tandem vicit et fregit, ipse priusquam nasceretur, aurum, argentum, id est regna magna et fortia, Babylonicum, Persicum et Macedonicum contrivit, praeeunte verbo propheticae veritatis: exempli gratia. De Antiocho Epiphane Daniel praedixerat:

“Et sine manu conteretur et ita factum est (Dan. VIII; II Machab. VI).”

Divinitus quippe percussus invisibili et insanabili plaga computruit, miseramque vitam misere, ut dignus erat, finivit. Igitur et

“Agnus, inquit, vincet illos,”

quippe qui et priusquam nasceretur, vicit primos. Unde non dubitatur, quin vincat et residuos. Victoriae ejus participes sunt sancti sive electi ejus; ipsis enim laborantibus, adjuvando vincit Agnus. Idcirco addidit:

“Et qui cum illo sunt electi et vocati, et fideles,”

Isti denique pugnant et vincunt, sed victoriam Agno attribuunt, sine quo sese nequaquam vincere potuisse aut posse sciunt. Unde unus illorum cum dixisset:

“Quia plus laboravi,”

continuo subjunxit:

“Non autem ego, sed gratia Dei mecum (I Cor. XV). ”

Electi, et vocati et fideles,

ipsi sunt, de quibus Apostolus dicit:

“Quos autem praedestinavit, hos et vocavit; et quos vocavit, illos et justificavit; quos autem justificavit, illos et magnificavit (Rom. VIII).”

Denique quos praedestinavit, ipsi hoc loco dicuntur electi. Praedestinari namque eligi sive praeeligi est. Item

“quos vocavit,”

ipsi hoc loco dicuntur vocati. Et

“quos justificavit,”

ipsi hoc loco dicuntur fideles, quia videlicet electorum sive praedestinatorum atque vocatorum justitia vel justificatio fides est. Unde idem Apostolus post multa veritatis argumenta dicit:

“Justificati igitur ex fide pacem habeamus ad Deum, per Dominum nostrum Jesum Christum (Rom. V).”

Item

“quos magnificavit,”

ipsi hoc loco pugnare et vincere dicuntur cum Agno. Talem namque bestiam vicisse, vera magnificentia est. Sequitur:

“Aquas quas vidisti ubi meretrix sedet, populi sunt et gentes, et linguae.”

Merito aquarum nomine designantur populi et gentes, super quas meretrix sedet; quia nimirum pro hoc ipso quod eis domina talis praesidet, fluxae sunt et instabiles. Cum autem dicit,

“populi et gentes;”

proculdubio non excipiuntur Israeliticae tribus de quibus Balaam ariolus loquitur;

“Populus solus habitabit, et inter gentes non reputabitur (Num. XXV).”

Ergo populorum nomine hoc loco carnales tribus Israel, gentium vero vocabulo caeterae designantur nationes. Quis enim super Israel quoque, id est Judaicum populum, meretricem istam sedere aut sedisse dubitet? Ipsi namque maxime cum cupiditate mundi fornicati sunt, quippe qui fornicationem ipsorum redarguentes sanctos et prophetas occiderunt. Aquae igitur et ipsi sunt, suo videlicet vitio, sicut propheta dicit:

“Audite haec, domus Jacob, qui vocamini, et de aquis Juda exitis (Isa. XLVIII),”

id est, qui tantum carnis, et non fidei filii estis (Rom. X), cum dixisset:

“Populi sunt et gentes,”

ad quid addidit,

“et linguae?”

Hoc enim necessario consequeretur, etiamsi non dixisset: Quia linguis non loquuntur, nisi

“populi et gentes.”

Cur ergo addidit, dicens,

“et linguae?”

Nisi forte ut ad memoriam nobis revocet quod ut dividerentur et multiplices fierent linguae, superbia commeruit meretricis hujus magnae in ipso jam pueritiae sive petulantis adolescentiae ejus tempore. Cum enim construeretur turris Babel per superbiam hominum in coelum ascendere volentium, a cujus nomine nunc haec ipsa meretrix dicitur Babylon, videns hoc Deus confudit linguam eorum, et inde divisi, ab invicem recesserunt (Gen VI). Itaque non frustra cum dixisset,

“aquae super quas meretrix sedet populi sunt et gentes,”

addidit,

“et linguae;”

ut nec illud praetermitteret quod divisiones quoque linguarum damnum vel plagam nobis superbia meretricis hujus intulit. Sequitur: