CAPUT 43

“Et proprias oves vocat nominatim, et educit eas.”

O quam dissimilis est iste quicunque per ostium intravit, vel cui ostiarius aperuit, furibus et latronibus illis qui declinantes ostium, aliunde ascenderunt! Illi nempe nequaquam oves vocant nominatim, sed econtra perversis utuntur nominibus, dum dicunt bonum malum, et malum bonum; dum vocant tenebras lucem, et lucem tenebras (Isa. V), ut justificent impium pro muneribus, et justitiam justi auferant ab eo, quemadmodum fures et latrones, propter quos vel contra quos haec maxime dicuntur, quia hominem illum, qui caecus fuerat, et viderat, alieno nomine vocantes, maledixerunt et exprobraverunt, et ejecerunt tanquam malum. Non ita iste, sed

“proprias, inquit, oves vocat nominatim.”

Proprias, inquit, videlicet, quia Christi oves dilectionis affectu suas fecit, vel quia pastorum principi pastor ipse proprio labore, et cura nutrita illas quae non erant, acquisivit.

“Vocatque illas nominatim,”

id est, cum sint oves non haedos vocat, sed ut sint oves blande ac familiariter appellat. Etsi quando haedi fuerint, non hoc maledico ore tyrannizando improperat illis, praesertim cum ipse Princeps pastorum per Psalmistam dicat:

“Nec memor ero nominum eorum per labia mea (Psal. XV),”

nisi forte pro utri commemoratione gratiae 258 purificantis, sicut Apostolus, cum vetera commemorasset nomina dicendo:

“Neque fornicarii, neque idolis servientes, neque avari, neque molles, neque masculorum concubitores, neque fures, neque rapaces regnum Dei possidebunt (I Cor. VI);”

cum, inquam, haec vetustatis nomina contigisset, statim Dei gratiam commendando subjunxit:

“Et haec quidem fuistis, sed abluti estis, sed sanctificati estis, sed justificati estis in nomine Domini nostri Jesu Christi, et in spiritu Dei nostri (ibid.).”