|
|
“Non potest mundus odisse vos. Me autem odit, quia ego testimonium
perhibeo de illo, quia opera ejus mala sunt.”
|
|
Nullo magis contrario modo differre possunt quaecunque differentia sunt.
Sunt autem haec manifeste contraria, quae sic opposcit, dicens:
|
“Non potest mundus odisse vos, me autem odit.”
|
|
Et utique mundus hoc loco haud dubium, quin significet dilectores mundi,
qui (ut epistola sua hic idem Joannes asserit) pro eo quod sunt
dilectores mundi, constituuntur inimici Dei (I Joan. II). Item cum
causam odii talem subjungerit:
|
“Quia ego testimonium perhibeo de illo, quia opera ejus mala sunt;”
|
|
constat sine dubio, quod econtra, cur eos mundus odisse non possit, illa
causa sit, quia testimonium perhibent, quod opera ejus bona sint. Igitur
illorum consultores suos multum a suo sensu dissentire, tam fortiter
quam suaviter ostendit sapientia Dei, ita ut duo quaelibet magis ab
invicem differre non possint, simulque quod futurum est innuit;
scilicet, manifestationem suam sic processuram, quomodo potest admittere
odium, videlicet quod antequam exaltet caput de torrente in via
bibiturus sit (Psal. CIX). Et adjungit illud quod [quo] consequentibus
talibus nil potest dici:
|
“Vos ascendite ad diem festum hunc, ego non ascendo ad diem festum
istum, quia tempus meum nondum impletum est.”
|
|
Et, o quantum pondus est fortitudinis in hac suavitate conclusionis!
Revera nunc quoque meminit quod in Ecclesiaste dixerit, haec ipsa
sapientia Dei:
|
“Tempus tacendi et tempus loquendi (Eccle. III).”
|
|
Nam cum tempus fuerit, loquetur talibus. Illud in eodem asperrime dixit:
|
“Vae tibi, terra, cujus rex puer est, et cujus principes manc comedunt!”
|
|
ut econtra de semetipso et suis subjungeret:
|
“Beata terra cujus rex nobilis est, et cujus principes vescuntur in
tempore suo, ad reficiendum et non ad luxuriam!”
|
|
(Eccle. X.) Quid enim sunt isti dilectores mundi, quorum tempus paratum
est in stoliditate terrenae ambitionis, quid, inquam, sunt, nisi terra
quam serpens comedit? (Gen. III.) Et quis puer terrae illius rex, nisi
ille tam vetus quam fatuus stultitiae pater, cujus cor matura sapientia
Dei nequaquam ulla ex parte possidet? Principes vero qui mane comedunt,
potentes et superbi dilectores mundi sunt, de quibus Dominus:
|
“Principes quidem exstiterunt, et non cognovi (Ose. VIII),”
|
|
qui dum hac in vita sua bona recipiunt, ut in futuro crucientur, quasi
mane comedunt, ut hora coenae a consortio comedentium secludantur.
Econtra terra illa, terra viventium (Psal. XIV), quam Dominus super
maria et flumina, id est, super amaricantes populos et saevientes
saeculi principes, fundavit in fide et praeparavit in operibus bonis,
beata est, cujus rex nobilis, utpote verus et consubstantialis Filius
Dei idemque secundum carnem filius David, solusque filius Virginis.
Cujus principes, quos idem rex nobilis exemplo suo sic disposuit, ut
mane operentur sobria mente negotia regni, et in tempore suo comedant ad
reficiendum et non ad luxuriam, quia videlicet in hoc alieno tempore non
luxuriati sunt, sed laboraverunt, audiunt regem suum dicentem sibi, dum
discumbere parat ipse in tempore suo:
|
“Et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi Pater meus regnum, ut edatis
et bibatis super mensam meam in regno meo (Luc. XXII).”
|
|
Istis igitur et cunctis vanae gloriae matutinis ascensoribus, quia non
desunt praeconia Scipturarum, ex quibus audiant quid eos consequantur,
satis est hunc regem nobilem in sua persona graviter et parce dixisse:
|
“Vos ascendite ad diem festum hunc, ego non ascendo ad diem festum, quia
tempus meum nondum impletum est,”
|
|
id est, ut voslibet [vos ut] exaltamini quantum potestis, antequam
humiliemini, et humiliemini postquam exaltati fueritis. Nam
in praesenti, neque exaltabor, antequam humilier
|
“usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. II).”
|
|
Sequitur:
|
|