CAPUT 5

“Oves meae vocem meam audiunt, et ego cognosco eas, et sequuntur me. Et ego vitam aeternam do eis, et non peribunt in aeternum, et non rapiet eas quisquam de manu mea. Pater meus quod dedit mihi, majus omnibus est, et nemo potest rapere de manu Patris mei. Ego et Pater unum sumus.”

In his et plus dictum est quam fuerat interrogatum, quia cum de sola regia potestate quaereretur, de divinitatis quoque majestate responsum est, et in omnibus tamen, ne unum quidem verbum sonuit, quod dijudicare possent ministri vel amici Caesaris. Haec enim verba non invasionem comminantur Romani imperii, sed mysterium continent regni Dei, suntque maxime apud gentiles judices verba libri signati, quem si, juxta prophetam,

“dederis nescienti litteras, et dixeris: Lege, respondebit: Nescio litteras (Isa. XXIX).”

Sic enim et Paulo contigit, quo incipiente aperire os, dixit Gallio ad Judaeos:

“Siquidem esset iniquum aliquid, aut facinus pessimum, o viri Judaei, recte vos sustinerem. Si vero quaestiones sunt de verbo et nominibus legis vestrae, vos ipsi videritis. Judex ego horum nolo esse (Act. XVIII).”

Ita ergo et nunc ipse rex coeli, qui per eumdem Apostolum praecipit dicens:

“Nemini dantes ullam offensionem (II Cor. VI),”

non sic de regno suo respondit, ut ostenderet potestatem terreni imperii, sed verbis vel nominibus sacrae Scripturae utens, de quibus Romani judices esse non curarent, inhiantem contra se Judaeorum illusit impietatem.

“Oves meae, inquit, vocem meam audiunt.”

Quando istud timerent superbae vires Romanorum militum, ubi is qui accusaretur, non eversorem urbium, sed pastorem se profiteretur? Nempe facilius ridere quam timere hujusmodi causam potuerunt, ita ut cum illusione genu flexo, dicerent:

“Ave, rex Judaeorum (Matth, XXVII).”

Sane quod nunc ait:

“Et ego cognosco eas, et sequuntur me,”

idem et supra dixerat:

“Et cognosco meas, et cognoscunt me meae.”

Vita quoque aeterna de qua nunc ait:

“Et ego vitam aeternam do eis,”

illa est pascua de qua superius:

“Per me, inquit, si quis introierit, salvabitur et ingredietur, et egredietur et pascua inveniet.”

Differt tamen modus dicendi:

“Et ego vitam aeternam do eis, quod utique nemo nisi Deus dicere vel facere possit.”

Notanda vero diligenter series hujusce dictionis.

“Audiunt, inquit, vocem, meam, et ego cognosco eas, sequuntur me, et ego vitam aeternam do eis, et non peribunt in aeternum.”

Horum quoque contraria de illis oportet subaudiri, quibus ait,

“quia non estis ex ovibus meis,”

videlicet, quod eos non cognoscat quod vita aeterna defraudati sint, et in aeternum perierint. Nam ad distinctionem talium haedorum dixit:

“Oves meae vocem meam audiunt,”

etc. Quod autem addidit:

“Et non rapiet eas quisquam de manu mea,”

sine dubio multis jamdudum argumentis universo orbi comprobatum est. Quid enim fures et latrones intentatum reliquerunt, quid non egerunt, ut raperent oves, lupi vel omnes ferae silvarum? Et tamen de manu pastoris hujus nullam omnino ex ovibus rapere potuerunt. Bene ergo pastor iste fortissimus dictus est David per prophetam, in quo haec, ut supra dictum est, loquitur Deus:

“Et suscitabo super eas pastorem unum; qui pascat eas, servum meum David; ipse pascet eas, et ipse erit eis in pastorem. Ego Dominus ero eis in Deum, et servus meus David princeps in medio eorum (Ezech. XXXIV).”

Ille namque in custodia gregis, boni hujus pastoris signum gessit:

“Pascebat, inquit, servus tuus Patris sui gregem, et veniebat leo vel ursus, tollebatque arietem de medio gregis, et sequebar eos, et percutiebam, eruebamque de ore eorum. Et illi consurgebant adversum me, et apprehendebam mentum eorum, et suffocabam interficiebamque eos (I Reg. XVII),”

etc. Grex ille, Dei populum qui dicit in psalmo:

“Nos autem populus ejus et oves pascuae ejus (Psal. XCIV);”

leo vel ursus diabolum. David ipse tam fortitudine quam nomine (interpretatur enim manu fortis) bonum praesignabat pastorem Christum, qui cum de suis ovibus nullam omnino perdat. Et non rapiet eas quisquam, inquit, de manu mea; diabolum namque suffocavit, et nos oves suas de ore ejus liberavit, omnem quoque persecutorem (quales tunc erant Annas et Caiphas, caeterique scribae et Pharisaei, qui jam conspiraverant, ut pastorem hunc nulla sequeretur ovis) casso labore deceptos, furti atque latrocinii redarguens, aeterna damnatione punivit. Unde autem tanta fortitudo in manibus ejus? Ait:

“Pater meus quod dedit mihi, majus omnibus est.”

Illud, inquit, quod dedit mihi Pater meus. Videlicet in eo quod mihi Pater est, id est, illud quod sum ego non secundum carnis naturam, quae ex homine sumpta est, sed secundum eam naturam, qua Deus mihi Pater est, majus omnibus est, fortius omnibus est, potentius omnibus est. Quod si omnibus majus, utique et raptore animarum diabolo, majus atque fortius est. Quid tandem illud est majus omnibus quod dedit tibi Pater tuus?

“Et nemo, inquit, potest rapere de manu Patris mei.”

Hoc utique majus omnibus est, quod de manu Patris mei nemo rapere potest. Nihil enim praeter Deum insuperabile est. Sed

“illud, inquit, quod dedit mihi Pater, majus omnibus est.”

Quid igitur ille Pater huic Filio suo, nisi omnipotentiam suam dedit, ut nemo rapiat de manu Filii, sicut

“nemo potest rapere de manu Patris?”