|
Intelligere poteram quod pro consolatione haec mihi fierent; verumtamen
illum quoque diem totum in moerore transegi, et sequentis diluculi sive
antelucani hora, oratione omissa, quam consueveram, somno cum tristitia
me reddidi, cum ecce tenuiter dormienti similiter, ut pridie visum est
signum ad orationem commoveri. Surrexi et ad ecclesiam cucurri, et ecce
quasi pro solemnitate Domini multa ecclesiam compleverat turba
diversorum ordinum, maxime autem monachorum, quodam venerandae canitiei
episcopo celebrante solemnia missarum. Multa ad offerendum quasi post
Evangelium, quando solet offerri sanctum sacrificium, ascendebat
processio utriusque sexus personarum venerabilium. Cucurri et ego, quasi
eleemosynam petiturus de oblationibus illis; et ecce juxta dextrum cornu
altaris tres personae stantes, habitus valde reverendi et dignitatis,
quantam nulla potest lingua verbis consequi. Duae personae multum
antiquae, id est valde cani erant capitis, persona tertia ut speciosus
astabat juvenis, regia dignitate, ut ex vestitu ejus poterat agnosci.
Una ex personis, ut dixi, venerandae canitiei, valde jucunda dignatione
ac sereno vultu manum meam apprehendit, meque osculata est, et pauca
verba dixit: quae quidem memoria non tenui, scio tamen quia pertinebant
ad officium vel ministerium scribendi. Persona illa regia, juvenis ille
speciosus, nihil quidem loquebatur, sed me tanquam frater, quam germana
affectione, quam reverenter seu venerabiliter, quieto ac modesto vultu
me intuebatur, meaque praecordia suo penetrabat intuitu. Non statim, sed
postmodum sanctam in his Trinitatem, juvenemque illum esse Filium Dei,
hoc modo agnovi: Quidam spiritus mali, me ab utraque parte
circumstantes, coram ipso altari me altiorem ipsis pusillis infestare,
et latera mea fodere coeperunt digitulis importunis. Cum ita me
affligerent, et ego auxilium implorarem ab his quos videbam; Dominus
Jesus qui paululum secesserat, ita tamen ut viderem eum, per nomen mihi
innotuit, dicentibus personis aliis: Exspecta paulisper, Jesus veniet
confestim, teque adjuvabit. Hoc audito, ipsum invocavi Dominum Jesum ex
nomine. Nec cunctatus ipse, ascendit iterum per gradus per quos
descenderat, quasi cum potestate et reverenda majestate, et potenter
spiritus illos propellens, manusque illorum a lateribus meis cito
avellens, liberavit me. Tunc ipsae tres personae grandi et pari statura
aequales, me pusillum circumsteterunt, et aperto pergrandi libro, me
superpositum eidem libro in sublime sustulerunt. Quo facto, is qui me in
initio fuerat osculatus, confortans dignanter et familiariter, haec
locutus est: Noli timere, et designans super sanctum altare quaedam
sanctorum phylacteria auro fabrefacta, quae vulgo dicimus feretra. Adhuc
enim, ait, eris melior quam ista sint. Visio haec tam manifesta fuit, ut
veraciter dicere possim, quia
|
“sive in corpore, sive extra corpus nescio, Deus scit (II Cor. XII),”
|
|
quamvis res ista nihil ad magnitudinem illam dicentis,
|
“quia raptus est usque ad tertium coelum, quia raptus est in paradisum,
et audivit arcana verba, quae non licet homini loqui (ibid.).”
|
|
Nam et cum adducerer ad videndum, scio me de lectulo exsiliisse, et in
ecclesiam cucurrisse, recto et vigilantibus solito itinere; et completa
visione cum personas illas abeuntes prosequi vellem, neque concederetur
mihi, aspexi quod nudus, et sine omni vestimento essem, et ab hoc
festinus eo recurrens, unde veneram, ubi lectulum attigi, confestim
experrectus sum.
|
|