|
Et aspicient ad me quem confixerunt, et planctu plangent eum, quasi
super unigenitum, et dolebunt super eum ut doleri solet in morte
primogeniti. In die illa magnus erit planctus Adremmon in campo Mageddo,
et plangent terrae familiae, et familiae seorsum. Familiae domus David
seorsum, familiae domus Nathan seorsum, et mulieres eorum seorsum;
familiae domus Levi seorsum, et mulieres eorum seorsum. Familiae Semei
seorsum, et mulieres eorum seorsum. Et omnes familiae reliquiae familiae
et familiae seorsum, et mulieres eorum seorsum. At Adremmon urbs est
juxta Jezrahel, quae hoc olim vocabulo nuncupata est, et hodie vocatur
Maximianopolis in campo Mageddo, in quo Josias rex justus a Pharaone,
cognomento Nechao, vulneratus est, super quo lamentationes scribit
Hieremias, quae leguntur in Ecclesia, et scripsisse eum testatur liber
Paralipomenon (II Par. XXXV). Sed nunquid quando fiet quod hic loquitur,
et aspicient ad me quem confixerunt, et planctu plangent quasi super
unigenitum: nunquid, inquam, non major planctus erit quam fuit pro morte
Josiae regis justi? Fuerit quidem planctus ille grandis et sapienter
dispositus, ut familia domus David, familia regalis; et familia domus
Nathan, qui propheta fuit; et familia domus Levi, ex quo ortum est
sacerdotium; et familia domus Semei, ex quo doctorum agmina pullularunt;
et reliquiae familiae, quas, quia non habebant aliquod privilegium
dignitatis, universas absque nomine comprehendit, plangerent eum viri
seorsum, et mulieres seorsum: verum planctus illius magnitudo
quantacunque fuerit, nihil ad magnitudinem planctus futuri, quando ille
quem confixerunt, aspiciendus apparebit, Tantummodo propter aliquantulam
similitudinem hic illius planctus meminit, ut solent interdum res
maximae ex minimarum rerum assimilatione melius intelligi. Minimum fuit
quod homines hominem plangentes, modum vel habitum sui planctus ita
deposuerunt, vel singulae familiae seorsum, singularumque familiarum
viri seorsum, et mulieres eorum seorsum plangerent seorsum. Maximum
autem erit, quod in illo planctu omnes tribus terrae, et maxime qui
illum confixerunt, omnes omnino peccatores et impii, qui poenitentiam
non egerunt, plangent seorsum, quamvis omnes ad unum congregentur
judicium, omnes ad unum descendant carcerem, id est infernum, omnis
animus ab omni animo erit seorsum, multum occupatus apud semetipsum, nec
amicam respiciens nec amicum. Item, minimum est quod in hoc saeculo
plangit mater super unigenitum vel dolet in morte primogeniti; maximum
autem erit, quod tunc plangent et dolebunt vere primogenitum, vere
unigenitum. Quid enim, o Synagoga, mater infelix? Unigenitus Dei Filius,
qui de carne tua natus est, mortuus est tibi; mortuus, inquam, est tibi
non solum pro eo quod tu illum occidisti, verum etiam pro eo quod tu
illum resurrexisse non credis, quod sit vivus scire non vis, audire non
pateris. Et quidem utcunque est tolerabile malum, ubi mater in hoc
saeculo morientem amittit filium, quem habebat unigenitum, quamvis
nullum speret sibi nasci alium. Sed illud edici non valet, satis
excogitari non potest, quam sit infelicissimum amisisse Salvatorem
unicum et unigenitum, ita ut jam nec ipsum liceat separare, nec alium.
Sequitur:
|
|