CAPUT X. Cur statio ad sanctum Laurentium.

Beatus Laurentius unus et bene notus de magnis illis piscibus, piscis magnus, idemque assus, cujus assatura suaviter in tota Christi fragrat Ecclesia, in illa longa morte, in illis tormentis, quia bene manducaverat et bene biberat, inquit Augustinus, tanquam illa esca saginatus, et illo calice ebrius, tormenta non sensit. Ibi enim erat qui dixit:

“Spiritus est qui vivificat (Joan. VI).”

Caro enim ardebat, sed spiritus animam vegetabat. Non cessit, et in regnum successit. Idcirco de cunctis eisdem piscibus, quos Simon Petrus ad terram trahit, convenienter hic unus electus est, cujus magnitudinem hodierna statio spectandam nobis demonstraret. In hoc enim Christianae fidei fortissimo propugnatore maxime claret illud, quod superius cum Scripturae auctoritate monstratum est, quartam beatitudinem, quod est esurire et sitire justitiam, quarto gradui congruere donorum Spiritus sancti, id est spiritui fortitudinis, quia martyr insignis esuriens in fortitudine, et fortis in esurie, adeo primo gustu panis illius saginatus est, ut tormenta non sitiret, quia et, sicut ait Augustinus,

“praeeuntem Sixtum episcopum sequi sitiens, accepit oraculum, vicit diabolum, pervenit ad triumphum.”