CAPUT 11

Cum autem jam dictum sit quod aperuisset librum, quomodo nunc dicunt,

“dignus es accipere et aperire librum?”

Semel enim passus et mortuus est, et hoc modo librum semel aperuit, id est Scripturas implevit. Ergo quod dicunt ei qui jam aperuerat, id est, adimpleverat,

“dignus es accipere,”

id est, ac si dicant, dignus es et potens sensum legentibus aperire, et intelligentiam Scripturarum dare. Nam et hoc et illud unus idemque pro sua dignitate effecit. Moriens Scripturas adimplevit, resurgens Spiritum sanctum dedit apostolis, qui ad intelligendas Scripturas sensum illis aperuit, et signacula libri solvit, id est, soluta et intelligibilia facta esse mysteria Scripturarum ostendit. Unde haec, Domine, dignitas tibi?

“Quoniam occisus es, inquiunt, et redemisti nos Deo in sanguine tuo.”

Nisi occisus fuisses, nequaquam liber aperiri potuisset. Propterea Petro evaginanti gladium cum mallet homines occidere quam ab hominibus occidi, te verum Agnum Dei, dixisti:

“Converte gladium tuum in locum suum. Non possum rogare Patrem meum, et exhibebit mihi modo plus quam duodecim legiones angelorum? Quomodo ergo implebuntur Scripturae? quia sic oportet fieri (Matth. XXVI).”

Quoniam ergo occisus es, in eo ipso aperuisti librum, et implesti veritatem Scripturarum.

“Occisus es et redemisti nos Deo in sanguine tuo.”

Notandum tale canticum in duobus quae sequuntur multitudinis angelorum et omnis creaturae testimoniis non esse, quia videlicet neque angeli, quippe qui non perierant, neque creatura alia quaecunque rationalis non est, sed sola hominum Ecclesiae, quae hic intelligitur per viginti quatuor seniores et quatuor animalia, in sanguine Christi redempta est. Propterea isti quidem dicunt, quoniam

“occisus es, et redemisti nos;”

angeli autem hoc tantum,

“dignus est Agnus qui occisus est,”

et non addunt,

“et redemisti nos.”

Porro caeterae omnes creaturae quae in coelo, et quae super terram, et quae sub terra, et quae in mari sunt, nihil horum dicunt, sed tantummodo sedenti super thronum a quo factae sunt, et Agno per quem factae sunt, suo modo benedicunt. Soli ergo homines sunt qui primi ante angelos et ante omnem creaturam primum in isto cantico perhibent testimonium, dicendo:

“Quoniam occisus es, et redemisti nos.”

Cui redemisti nos? Deo, inquiunt, unde redemisti nos?

“Ex omni tribu, et lingua, et populo, et natione.”

Ex magna utique dispersione congregasti nos, ex magna dissensione adunasti nos. Ex hoc namque homines multum a semetipsis dissentiunt quod multarum tribuum, dissonantium linguarum, dissimilium populorum, et diversarum sunt nationum. Porro ex hoc adeo dissentiunt quod a diabolo capti diversorum tenentur irretiti laqueis errorum. Sed tu redemisti nos Deo ut faceres nos Dei filios, ut, sicut in Evangelio scriptum est,

“filios Dei, qui erant dispersi, congregares in unum (Joan. XI).”

Agnus qui in Aegypto in figuram tui occisus est, ex una tantum gente populum illum in sanguine suo redemit, ita videlicet ut sanguis ejus de limine sumptus, et in superliminari, et super utrumque postem positus domorum in quibus comedebatur (Exod. XII), percussorem non sineret ingredi et percutere, et occisis Aegyptiorum primogenitis, hi qui prius tenebantur ab eis non solum dimitterentur, sed etiam compellerentur exire, et diviso mari Rubro, ipsi quidem salvi pertransirent, persequentes autem eos Aegyptii cum curribus et equis suis in mediis fluctibus interirent. Taliter tunc Agnus ille populum illum redemit, imo tunc Dominus dominator Agne, per illius agni immolationem figurativa redemptione illos redemisti. Nunc autem tu per temetipsum ita redemisti nos Deo in sanguine tuo, ut sanguis tuus, qui pro nobis effusus est, de baptismi tui sacramento sumptus, signo crucis frontibus nostris imprimatur, itemque de sacro altari sumptus super utrumque postem domorum nostrarum ponitur, dum et cordis et corporis ore percipitur. Hoc facto percussor diabolus ingredi non permittitur, sed primogenitum, id est, originale peccatum in nobis deletur, et omnia quae contra nos erant actualia peccata, nosque persequebantur, in aquis baptismi absorbentur. Ita redemisti nos liberans a malignis spiritibus, et congregans de nationibus, et fecisti nos Deo nostro regnum et sacerdotes. Illud quoque quod ad hoc redemisti nos, ut faceres Deo nostro regnum et sacerdotes, qui eramus servi peccati, et daemonum sacrificatores, in illa umbra praefiguratum est: Redactos in servitutem Aegyptiorum, et servientes diis eorum, filios Israel ad hoc redemisti, ut faceres Deo qualecunque regnum, et de tribu Levi sacerdotes qualiscunque sacrificii, sic incipiens et sic mandans Pharaoni:

“Dimitte populum meum ut sacrificet mihi (Exod. V).”

Factum est tandem in manu forti, et populus ille regnum erat Deo, donec malo consilio dicerent ad Samuel:

“Nequaquam, sed regem constitue super nos,”

Item:

“Constitue super nos regem ut judicet nos, sicut et universae habent nationes.”

Dominus autem ad Samuelem:

“Non, inquit, te abjecerunt, sed me, ne regnem super eos (I Reg. VIII).”

Ergo et in illa figura sic illos de servitute Aegyptiorum hominum pariter et deorum redemisti, ut faceres regnum Deo et de illis sacerdotes Dei. Nos secundum illam figuram fecisti in veritate Deo nostro regnum et sacerdotes, ut jam non simus servi peccati, sed regnum justitiae, ut non regnet peccatum in nostro mortali corpore (Rom. VI), imo nec ipsum corpus jam mortale sit, cum mors per gloriam resurrectionis absorpta fuerit (I Cor. XV). Ecce jam et regnum hic incipit, et sacerdotes sumus Dei, nunc sacrificantes hostiam salutarem corporis et sanguinis tui, tunc autem et plane regnaturi, et incessabiles laudum hostias sacrificaturi: Vere magna largitas redimentis, qui ad hoc redemit servos peccati, ut non servos faciat vel habeat, sed regnum et sacerdotes Dei. Confitentur quidem omnes redempti, et verum dicunt, quia sunt servi ejus qui eos redemit, sed ipse qui redemit, non servos, sed amicos, non subservientes, sed conregnantes facit, et dicit. Quid multa? Conditione sui sunt servi emptitii, dignatione illius vocantur et sunt amici, et filii vocantur, et sunt regnum et sacerdotes Dei.

“Et regnabunt, inquit, super terram.”

Quomodo illi jam dicti de ergastulo Aegyptiorum liberati regnaverunt super illam repromissionis terram, unde Chananaei et Amorrhaei propter sua peccata ejecti sunt; ita isti regnabunt super veram repromissionis terram, super terram viventium, unde propter superbiam illi apostatae spiritus ejecti sunt. Notandum vero, quod de prima persona transierunt ad tertiam, cum praemisso, et fecisti nos Deo nostro regnum et sacerdotes, adjungunt et regnabunt super terram. Religiosa valde transitio est haec, declinans etiam in sono vocis vane gloriantium similitudinem; etenim cum veraciter dicere possent, et regnabimus super terram, magis humiliter dicere placuit, et regnabunt super terram. Itaque et fecisti nos Deo nostro regnum, sit laudatio omnium communiter confitentium, et regnabunt super terram, dictum sit singulorum humili se reverentia deprimentium. Sed nec illud praetereundum est, quod non dictum est, et regnabunt in terra, sed

“regnabunt super terram.”

Sancti quippe conditione in terra sunt, quia spiritus eorum in terreno corpore sunt, sed vita et conversatione super terram sunt, et super terrena atque corruptibilia membra sua teuent principatum. Et quidem nunc quandiu corpora mortalia sunt, cum labore et sollicitudine regunt illa, in futuro autem in pace et securitate super illa regnabunt.