CAPUT 17

“Filioli, adhuc modicum vobiscum sum. Quaeretis me, et sicut dixi Judaeis, quo ego vado, vos non potestis venire. et vobis dico modo.”

Quicunque vere filii sunt, et a bono Patre, animorum qualitate non degenerant, nequaquam ita successu magnae haereditatis delectantur, ut de morte Patris nullo dolore mordeantur, et eos quos extremum trahens spiritum edidit gemitus, obliviosis sinant evanescere auribus. Est autem magna quidem haereditas, et magnum Dominicae mortis emolumentum, scilicet aeterna salus, vita, et resurrectio mortuorum, quam nunquam consecuti essent filii, nisi testamentum morte patris fuisset confirmatum.

“Ubi enim testamentum, inquit Apostolus, mors necesse est intercedat testatoris (Hebr. IX).”

Testamentum enim in mortuis confirmatum est, alioqui nondum valet, dum vivit qui testatus est. Ergo ut repromissionem acciperent, qui vocati sunt, aeternae haereditatis, oportebat ut testamentum Christi morte confirmaretur, quia non aliter in haereditatem vitae introducerentur. Sed ipsa mors, qua testamentum confirmatum est, gratiae non necessitatis exstitit, et pro nullo debito gratia mater adoptatis filiis acri mortis dolore vitam parturivit. Igitur si vere filii sumus, cum laetitia nostrae redemptionis, dolorem et compassionem Dominicae mortis habentes, haec et quae sequuntur digno auditu Patris nostri dicta percipiamus.

“Filioli, inquit, adhuc modicum vobiscum sum.”

Uno eodemque nomine dum dicit, filioli, paternam sui amoris gratiam et infirmam tunc temporis apostolorum designat infantiam. Nam ex quo fortes facti sunt, Spiritu sancto armati, filii sunt. Nunc autem quia timidi sunt, et Patrem sequi non valent, filioli sunt. Unde autem vel hoc eis, ut jam dicantur filioli? videlicet ex instante passione et morte Domini, quae illis et nobis omnibus sacramentum regenerationis est in adoptionem filiorum Dei. Non enim existimandum est quod jam ante passionem ejus renati fuerint baptismo regenerationis, vel quod ante mortem ipsius

“in quo baptizati sumus, ut Apostolus ait, quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, alicubi celebratum sit vel celebrari debuerit hoc baptisma, in quo consepulti sumus cum illo in mortem, ut quomodo surrexit Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus (Rom. VI).”

Ergo ex hoc tempore jam filioli, qui hactenus eratis servi tantum, sive discipuli, hoc vobis dico, quia modicum vobiscum sum. Modicum inquam, id est, tantillum, donec ille, qui nunc exivit, ad Pharisaeos perveniat, acceptaque cohorte, et a principibus et Pharisaeis deducendo ministris, redeat. Ex tunc enim comprehensus, irrisus, judicatus atque flagellatus, tandemque interemptus, jam vobiscum non ero, nisi quod ad horam iterum videbo vos, verumtamen nequaquam ut nunc vobiscum ero, peregrinus praesentis, sed princeps et Pater factus futuri saeculi.

“Quaeretis ergo me, et sicut dixi Judaeis, quo ego vado, vos non potestis venire,”

quanquam illi longe alia mente me quaesituri sint, ita et vobis dico modo. Neque enim sic remotus ero, ut ubi ego sum, venire non possint impii persequentes, et venire possint pii diligentes; sed nunquam illi sive viventes sive mortui, nec vos quandiu mortaliter vivitis,

“quo ego vado,”

vel ubi sum ego venire potestis. Itaque et vos quaeretis me, et qui per verbum vestrum credituri sunt in me, plangentes ut turtures, gementes ut columbae, ita ut fiant quod scriptum est in Canticis, singulatim unoquoque vestrum dicente:

“Anima mea liquefacta est, ut dilectus locutus est; quaesivi et non inveni illum, vocavi et non respondit mihi: Invenerunt me vigiles, qui custodiebant civitatem, percusserunt me et vulneraverunt me, tulerunt pallium meum custodes murorum (Cant. V).”

Filii Jerusalem, nuntiate dilecto, quia amore langueo. Quid tandem faciendum est, ut quo ego vado, et vos venire possitis, et totam haereditatem consequamini? Audite jam: