|
Canticum Domini jam cantare gestimus, hymnum et de canticis Sion. Verba
cantionum, quibus vel qualibus sancta Trinitas Deus Deorum laudatur in
te, o superna Sion, sed cantum nostrum fletus intercipit, dum adhuc
sedemus hic
|
“super flumina Babylonis (Psal. CXXXVI).”
|
|
Quid ergo? Cessabimus cantare, et
|
“in salicibus in medio ejus suspendemus organa nostra,”
|
|
dicentes:
|
“Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?”
|
|
(ibid.) Minime cessabimus, imo non interrogati cantabimus ultro verba
cantionum Domini. Neque enim interrogamur, aut interrogari volumus ab
his qui captivos duxerunt nos. Solent Babylonii, scilicet filii hujus
saeculi, confusione digni, interrogare verba cantionum, non ut ipsi
capiant fidei fructum, vel ut nos pascamur, sed ut oblectemus auriculas
eorum; maxime ut pro velle ipsorum in perversum trahamus voces
Scripturarum, quae cantiones Domini sunt, qualium videlicet Babyloniorum
deterrimi hostes sanctae Trinitatis Ariani exstiterunt. Confortemur ad
cantandum, non obliti Jerusalem, id est intentionem non terrenam, sad
coelestem, et hanc videlicet supernam Jerusalem propositam habentes, in
principio laetitiae nostrae quod est principalem causam hanc habere
cantandi, id est, praedicandi gloriam sanctae Trinitatis, ut non
hominibus ejusmodi, sed ipsi vero, uni ac soli Deo mereamur placere.
Confortemur, inquam, et ut constantes simus, recordemur quid hic
acciderit, quid vel qualiter in Babylone gestum sit. Primo ipsam rem
gestam sive Historiam sacram ponamus, et deinde mysterium ad
consolationem nostri subscribamus.
|
|