|
Interea lacrymae manabant ex oculis ab initio orationis, quam
impetratis, ut jam dictum est, fudit induciis, et hoc infirmitatis esse
videbatur illis qui nescirent quid sit illud in psalmo dictum:
Sacrificium Deo spiritus contribulatus, cor contritum et humiliatum,
Deus, non despicies (Psal. L), et alibi: Tribulationem et dolorem
inveni, et nomen Domini invocavi (Psal. CXIV), et de ipso capite
beatorum lugentium, qui propter hoc ipsum quia lugent beati sunt (Matth.
V), Apostolus dicit: Quod in diebus carnis suae preces supplicationesque
ad eum qui salvum illum facere possit cum clamore valido et multis
lacrymis offerens exauditus est pro sua reverentia (Hebr. V). Nesciebant
haec multi qui aderant maximeque ille tyrannus, cujus erat cor
induratum, sicut cor Pharaonis, et idcirco infirmus atque pendulus
Christi martyr esse videbatur, unde et promissis suis perstringere
tentavit illum idem inefficax malitiae artifex, sicut jam dictum est.
Ubi autem inter ipsas lacrymas hic Domini testis tantae exsultationis et
confessionis vocem extulit, tunc ille odibilis Deo Julianus, imo
habitator cordis ejus nequam spiritus, diutius ferre non potuit,
jubensque caput ejus absque dilatione amputari deridendo dixit: Videbo
si Christus tuus liberet te et surgere atque tuis pedibus te faciat
ambulare. Deridebat enim eum pro eo quod, sicut jam supra dictum est,
postulata et concessa sibi electione sepulcri dixeratilli: En Caesar,
montem cernis ipsum, in quo demonstrante Christo, sepulcrum habiturus
sum. Itaque propositum habens in corde ejus spiritus nequam, quod aliter
sepulcrum ejus illi non fieret, nisi ad montem longe remotum, quem sibi
elegerat, pedibus suis ambularet, derisionem ejusmodi locutus est.
Dominus autem Jesus gloriam suam e contra manifestare dignatus est, ut
videret et confunderetur hostis ejus imperator impiorum falsus, et verus
diaboli satelles, et ignis invidiae magis ac magis eum devoraret.
Martyris quippe corpus erexit se per virtutem Christi, et ambobus
amplexum manibus caput suum per unum milliare comitantibus utique
angelis, et Christum collaudantibus deportavit. Et ita usque ad montem
illum sine ulla offensione pervenit, deinde subiit in montem ipsum, et
ibi lapidem colore album, situ planum inveniens sedit super eum.
Protinus duritia lapidis officiose cessit pio martyri. Etenim quasi cera
mollis insidenti gremium aperiens concavum subsellium praebuit,
secuturis memorabile saeculis. Unde hactenus mons ille, mons dicitur
sancti Eliphii: est autem inter Frumentosam, et Grandem medius, ab
utraque millibus distans senis, ab Aquilone Trillensem urbem, ab austro
vero Grandem habens.
|
|