CAPUT XVII. De astronomia, quod ipsa quoque ibi sit, et quae astronomiae et astrologiae distantia sit.

Astronomiae quoque notitia sanctae Scripturae non deesse constat, praesertim cum jam a principio dicat: Dixit quoque Deus: Fiant luminaria in firmamento, et dividant diem et noctem, et sint in signa et tempora et dies et annos (Gen. I). Et Ecclesiastes loquitur: Oritur sol et occidit et ad locum suum revertitur, ibique renascens, gyrat per meridiem, et flectitur ad aquilonem (Eccle. I). Dicimus autem astronomiae, non astrologiae notitiam vel disciplinam; nam differt aliquid inter utrumque. Nam astronomia considerat coeli conversionem, ortus, obitus, motusque siderum continet, vel qua ex causa ita vocentur. Astrologia vero partim naturalis, partim superstitiosa est. Naturalis dum exsequitur solis et lunae cursus, vel stellarum certas temporum stationes. Superstitiosa vero illa est, quam mathematici sequuntur, qui in stellis auguriantur, quique etiam XII coeli signa, per singula animae vel corporis membra disponunt, siderumque cursu nativitates hominum et mores praedicare conantur. Astronomicam ergo rationem de Scriptura sancta accipimuset maxime circa lunae cursum, propter observandae legitimum Paschae terminum, id est primi mensis diem decimum quartum; nam Hebraei solos lunares ex lege noverunt et observant menses, juxta naturalem lunae cursum, tricenis undetricenisque diebus communium annorum menses duodenos explicantes, et tertio vel secundo anno, prout ratio exigit, decimum tertium in fine anni mensem embolismum triginta dierum apponentes. Sed de his hactenus satis dictum sit. Nunc ad superiora revertamur.