CAPUT 4

Propter quod et ego dedi vos contemptibiles, et humiles omnibus populis, sicut non servastis vias meas, et accepistis faciem in lege. Nunquid non pater unus omnium nostrum? Nunquid non unus Deus creavit nos? Quare ergo unusquisque nostrum despicit proximum suum, violans pactum patrum nostrorum? Propter quod, inquit, quoniam irritum fecistis pactum Levi, et ego dedi vos contemptibiles et humiles omnibus populis, sicut supra testatus sum, dicens: Ecce ego projiciam vobis brachium, et dispergam super vultum vestrum stercus solemnitatum vestrarum. Et notandum, quod inter omnia quae fecerunt, non servando vias Domini, capitulum istud imputat pro magno crimine, et accepistis faciem in lege. Hanc etenim injustitiam et iniquitatem illorum ipse Dominus omnium pro nobis pauper factus, expertus contra semetipsum, dicebat illis: Et in Sabbato circumciditis hominem. Si circumcisionem accipit homo in Sabbato, ut non solvatur lex Mosi, mihi indignamini, quia totum hominem sanum feci in Sabbato. Nolite judicare secundum faciem, sed justum judicium judicate (Joan. VII), videlicet ut non plus auctoritatis in minori facto concedatis Mosi, propter quod dux fuit, et judicem super vos illum Deus constituit, quam mihi in majori facto, pro eo quod ego non judico quemquam, imo dico, quis me constituit judicem aut divisorem super vos (Luc. XII). Hoc enim erat accipere faciem in lege, propter humilitatem faciei ejus, facta ejus quamvis praeclara contemnere, et alterius facta minora, scilicet Mosi, propter claritatem vultus ejus, importuna adulatione magnificare et dicere: Nos scimus quia Mosi locutus est Deus, hunc autem nescimus unde sit (Joan IX). In communibus quoque rebus iniquum est faciem accipere. Hinc Jacobus dicit: Si dixeritis diviti, Tu sede hic bene, pauperi autem dicatis, Tu sta illic, aut sede sub scabellum pedum meorum, nonne judicatis apud vosmetipsos, et facti estis judices cogitationum iniquarum? (Jac. II). Contra hujusmodi iniquitatem recte invehitur, dicens: Nunquid non pater unus omnium nostrum? Nunquid non Deus unus creavit nos? Quare despicit unusquisque fratrem suum, violans pactum patrum nostrorum (Hebr. XI), subauditur, qui ex humilitate Deo complacuerunt, qui non ex facie, sed ex fide amici Dei facti sunt, qui peregrinando in paupertate Spiritus, terram nobis possidendam acquisierunt? Videte quam sit incongruum, filios humilium et peregrinorum superbire in acceptione personarum. Sequitur: Transgressus est Judas, et abominatio facta est in Israel et in Hierusalem, quia contaminavit Judas sanctificationem Domini quam dilexit, et habuit filiam dei alieni. Disperdat Dominus virum, qui fecerit haec, magistrum et discipulum de tabernaculis Jacob, et offerentem munus Domino. Parum est, ad istam declamationem solum illud respicere, quod reversi de Babylone in eo transgressi sunt, quod quidem sacerdotes et levitae tulerunt de filiabus Chananaeorum caeterarumque gentium, et de filiis suis, et commiscuerunt se cum populis terrarum (I Esdr. VI, X). Parum, inquam, est illud solum respicere, quoniam naec verba sunt auctoritatis propheticae, verba sunt Spiritus sancti, ad spiritualia semper et coelestia tendentis. Itaque sicut decet majestatem loquentis de spiritualibus, coeptus sermo totus spiritualibus intentus sit. Quomodo habuit Judas filiam dei alieni? Quae est illa filia dei alieni? Profecto lex caeremoniarum sine lege fidei, filia est dei alieni. Ubi Judas legem fidei contempsit, per quam primus Abraham Deo complacuit, et legem caeremoniarum in cibis et potibus, et justitiis carnis retinuit, ibi transgressus est, et ex tunc habet filiam Dei alieni, ex quo Christum occidit, quia quidquid ex tunc observare videtur in caeremoniis ejusmodi, non est religio veri Dei, sed religio dei alieni, abominatio et contaminatio sanctificationis Domini, quam dilexit perversa dilectione, ut mallet Christum occidere quam sanctificationem loci vel gentis amittere, secundum timorem quem finxit, dicens: Si dimittimus eum sic, venient Romani et tollent nostrum et locum et gentem (Joan. XI). Disperdat, inquit, Dominus virum qui fecerit hoc, et ita factum est. Nam dispersi sunt tam magister quam discipulus, et offerens munus Domini, id est tam seniores quam populus, tam Pharisaeus quam pontifex, dispersi sunt, inquam, tam de terrenis quam de coelestibus tabernaculis Jacob. At audiamus adhuc incrementum sceleris, exaggerationem criminis. Ait: Et hoc rursum fecistis. Operiebatis lacrymis altare Domini fletu et mugitu, ita ut ultra non aspiciam ad sacrificium, nec accipiam placabile quid de manu vestra, et in die ista. Quam ob causam? Quia Dominus testificatus est inter te et uxorem pubertatis tuae, quam despexisti, et haec particeps tua et uxor foederis tui. O quanta ira, quanti zeli Domini iracundia! Hoc, inquit, rursus fecistis. Aut ausi fuistis flere in oculis meis, ausi fuistis mugire in auribus meis, ausi fuistis operire lacrymis altare Domini. Quanta est haec ira, clementissimum Dominum dicere: Hoc fecistis, flendo et mugiendo me ad majorem iracundiam concitastis, et ita concitastis ne ultra aspiciam ad sacrificium, nec accipiam placabile quid de manu vestra? Quantum est miraculum? quales sunt lacrymae? qualis fletus, qualis mugitus miserorum, qui tam graviter offendit misericordiae Dominum? Sed non miremur: nam istorum fletus sceleratus et criminosus est, quia venit de amore praesentis saeculi, contemptum habens futuri. Talis erat fletus et ejulatus Esau, quippe qui tandiu flevit, et ejulavit donec pater Jacob dixerat illi: In pinguedine terrae, et in rore coeli desuper erit benedictio tua (Genes. XXVII). Hinc est ira Dei, ira justa, cujus justitiae causam continuo subtiliter insinuat. Dicentibus enim: Quam ob causam lacrymis nostris offensus non aspicies ad sacrificium, nec accipies placabile quid de manu nostra, respondet et dicit: Quia Dominus testificatus est inter te et uxorem pubertatis tuae quam despexisti, et haec est particeps tua et uxor foederis tui. Et est sensus: Uxorem pubertatis, uxorem quam prius novisti, tu despexisti, quia fidem per quam pater tuus Abraham Deo complacuit, in qua Deus patres nostros elegit et assumpsit, tu reliquisti. Nonne inter te et hujusmodi uxorem tuam Deus testificatus est? Non enim per legem promissio Abrahae et semini ejus, ut haeres esset mundi, sed per justitiam fidei. Siquidem quando credidit Abraham Deo, et reputatum est ei ad justitiam (Rom. IV), et sicut ibidem scriptum est, in die illo pepigit Dominus foedus cum Abraham, dicens: Semini tuo dabo terram hanc (Genes. V), nondum lex data erat, sed necdum ipse Abraham circumcisus erat, et proinde recte dixerim, fidem fuisse uxorem pubertatis tuae participemque tuam, et uxorem foederis tui, inter quam et te testificatus est Dominus, id est testamentum fecit. Tu autem illam despexisti, et cum per fidem in Abraham justificatus sis, tu per legem contempta fide justificari contendis, quod est justitiam tuam velle statuere, et justitiae Dei nolle subjici (Rom. X). Quomodo ergo audes operire lacrymis altare Domini, flere in oculis Domini, et mugire in auribus Domini, adulter legis, contemptor fidei?