|
Statim ergo Paschale vespertini sacrificii construitur convivium, trina
praeeunte litania in honorem sanctae et individuae Trinitatis (Galat.
III), in cujus nomine trino baptizatus filius hic, de quo, loquimur, qui
|
“mortuus fuerat et revixit, perierat et inventus est (Luc. XV),”
|
|
concrepant signa, quae hactenus fuerant muta, et personante symphonia
chorus exsultat. Gaudent nobiscum angeli, et propter illorum gaudium nos
repetimus omissum a Septuagesima hymnum ipsorum, id est, Gloria in
excelsis. Adducitur vitulus ille saginatus, scilicet Deus et homo
Christus, cujus carnem manducare, et sanguinem bibere debemus: qui ideo
vitulus dicitur, quia homo pro nobis sacrificatus est: ideo saginatus,
quia in ipso habitabat plenitudo divinitatis corporaliter (Coloss. II).
Sed huic convivio senior frater, id est Judaicus populus, interesse non
vult, stansque foris et audiens symphoniam et chorum, detrahit fratri
suo, invidia tortus et odio, patrisque clementiam reprehendens,
tristitia mavult et fame consumi, quam cum fratre gaudere et epulari.
Exibit autem pater quandoque, et faciem laetam averso et tristi filio
dignanter ingerens, persuadebit, et precabitur illum opportunis
interesse gaudiis et epulis, tenens manum ejus, et blandis consulens
sermonibus, et tunc reliquiae Israel salvae fient. Iuterim, donec illud
fiat, plenum vel integrum non erit paternae domus, id est, praesentis
Ecclesiae gaudium: quia licet Judaicus populus semper gentium oderit
salutem (Rom. XI), gentium tamen Ecclesia dolet, quod ille populus stat
foris, quodque sua salus illi in scandala sit. Igitur hujus diei
sacrificio vespertino, tam festivo, tamque jucundo convenienter quaedam
ornamenta detracta sunt, scilicet Introitus, Graduale, Offerenda atque
Communio, quae de Psalmis quondam a Coelestino papa quadragesimo, primum
ad canendum institutis ante sacrificium excerpta, et cum suavi
modulatione in Romana Ecclesia cantari instituta sunt. Interea, dum
vitulus adducitur, convivium praeparatur, accedit coram ille ministrorum
primus atque fidissimus Paulus, filiumque illum, qui reversus est, jam
habentem annulum in manu, jam calceatum, jamque stola prima indutum,
gratulabundus alloquitur in praesenti Epistola, disens:
|
“Si conresurrexitis cum Christo, quae sursum sunt sapite, non quae super
terram. Mortui enim estis, et vita vestra abscondita est cum Christo in
Deo (Coloss. III).”
|
|
O fidi procuratoris elegans facundia, et officiosa sedulitas:
quia videlicet mortuum est in vobis, quidquid super terram sapiebatis.
Quid enim prius sapiebat ille filius desertor patris, luxuriosus et
prodigus, nisi cum meretricibus convivia struere, sua dissipare, alienis
inhiare, porcos alienos pascere? (Luc XVI.) Totum hoc mortuum, et in
baptismo Christi sepultum est; vita autem nova, quae de eodem baptismo
surrexit, quae filium talem longe alterum fecit: vita, inquam, nova,
quae cum Christo in Deo abscondita est, ipse idem novus homo Christus
est, quem et candida vestis baptizati significat:
|
“Cum enim, inquit, Christus apparuerit, vita vestra, tunc et vos
apparebitis cum illo in gloria (Coloss. III).”
|
|
Vitam eamdem, divina novitate conditam, significant et in Evangelio
consequenti vestimenta angeli, quae erant candida sicut nix. Ecce
interea canore coelestis personat symphonia, quo laetificentur convivae,
tanquam de coelo remissum et ori nostro redditum alleluia: quod a
Septuagesima nostra non cecinerunt organa, videlicet, quia diebus his
captivitas praesentis vitae significata est, et ideo quod futurae vitae
jucunditatem significat alleluia, tacendo velut ad salices Babylonis
hujus flentibus nobis pependerunt. At nunc, quia nox illa sacratissima
jam incumbit, qua Christus libertatis auctor resurrexit, in qua jam, ut
dictum est, prima resurrectione resurgunt, qui baptizantur novi
Ecclesiae filii, protinus tanquam de salicibus direpta nostra certatim
organa persultant alleluia, dicuntque: Confitemini Domino (Psal. CXVII),
causamque subjiciunt: quoniam bonus (ibid.), quod ab effectu
comprobatur, quoniam in saeculo misericordia ejus (ibid.), subauditur
exhibita in remissionem peccatorum, quam est largitus in baptismo: et
hunc merito versiculum alleluia, primum arripit. Psalmus quippe
centesimus septimus decimus, cujus hic primus versus est alleluia, in
titulo habet, multum hanc misericordiam, et hanc diem solemnem, quam
fecit Dominus, fidei nostrae commendat, ut exsultemus et laetemur in ea.
Hoc alleluia sicut et reliquum hujus diei officium, maxime baptizatorum
est exsultatio, eo quod prima, ut dictum est, resurrectione jam
conresurrexerunt cum Christo. Restat vero grandis labor, ut habeant
partem in resurrectione secunda, et inter ipsum laborem bonorum operum
superest metus, superest fletus, vel propter periculum gehennae, vel
propter desiderium vitae aeternae. Recte ergo, quia necdum plenum est
gaudium spei vocatorum, quod imminuit sollicitudo eorumdem adhuc a Deo
peregrinantium, cum alleluia Tractus quoque cantatur, quem cantum
lugentium esse, superius jam dictum est. Itemque per totam paschalem
hebdomadam usque ad Sabbatum, quo albas ipsi deponunt, eadem pro causa
Graduale cantatur, qui cantus est laborantium, nec nisi propter eos
pertineret ad dies Pentecostes, quod tempus futurae requiei, pacisque et
gloriae signum est. Nam et in canone per hanc hebdomadam hoc pro ipsis
additum est: Hanc igitur oblationem servitutis nostrae: sed et cunctae
familiae tuae, quam tibi offerimus pro his, quos regenerare dignatus es
ex aqua et Spiritu sancto, tribuens eis remissionem omnium peccatorum.
Et ab hac vespera, qua baptizati sunt, per singulas hujus hebdomadae
vesperas clerus ad fontes procedit cum Christi resurrectione
solemnitatem sancti celebrans baptisterii.
|
|