|
De apertione libri, et de ratione quam persona illa dixit, aureas
ostendens sanctorum memorias sive phylacteria, non opus est, ut
interpretationem faciam tuae charitati, cujus de me judicium saepe
audierunt et secuti sunt multi, quod vere Deus librum suum, id est
Scripturam sanctam mihi aperuit, et multis sanctorum Patrum sententiis,
quorum in sancta Ecclesia digne celebris est memoria, et velut aurum
rutilat, alinquanto meliora dixerim: Quid deinde dicam?
|
“Si flagellat, ait beatus Job, occidat semel, et non de poenis
innocentum rideat (Job IX).”
|
|
Cujus dicti nunc idcirco meminerim, quia per idem tempus de poena mea,
id est de exspectatione mea quae impatienti animo videbatur nimis longa,
ipse quodammodo risit. Non imputo illi. Jamdudum enim condonavi,
videlicet illa condonatione justissima, quam idem beatus Job exprimit
his verbis:
|
“Solvat manum suam, et succidat me, et haec mihi sit consolatio, ut
affligens me dolore non parcat, nec contradicam sermonibus sancti (Job
VI).”
|
|
Ejusmodi condonationem, quae non est contradicere sermonibus sancti, non
reprehendere judicia sancti et justi, ut certissime credo a me exegerat,
dum solito plus dolerem, et abundantius flerem propter causam eamdem, id
est propter taedium vitae praesentis, et fere per triduum non mutarentur
in diversa vultus mei. Visus quippe mihi sedens post sanctum altare,
tali schemate vel habitu pro quo debeat dici, ut vere est, Antiquus
dierum (Dan. VII), cum propius accessissem, crucem pergrandem signum
magni doloris bajulans, protenta manu dextera Pater clementissimus,
naturae nostrae amicus, mitis et humilis: Amice, inquit, dona mihi quod
feci tibi. Illico manum ejus manu mea velut pro firmamento
condonationis, quam vehementer, quam alacriter percussi; quam ille
fortiter stringens, me totum quasi ad amplexus et oscula traxit: sed non
mora, vis magna cujusdam sanctae ac divinae voluptatis me somno
excussit. Num infantilia videntur haec? Imo res valde seria est,
condonare illi quidquid super nos grave ab ipso illatum est, omnia
quorum hoc initium vel summa fuit,
|
“quia audisti vocem uxoris tuae et comedisti de ligno, ex quo
praeceperam tibi ne comederes, maledicta terra in opere tuo,”
|
|
et caetera usque
|
“quia pulvis es et in pulverem reverteris (Gen. III).”
|
|
Quaecunque mala super nos propter peccatum induxit, nimirum condonanda
sunt ei videlicet corde et ore dicendo tale quid, ut est hoc dictum a
Daniele vel caeteris concaptivis:
|
“Omnia quae fecisti nobis, Domine, in vero judicio fecisti, quia
peccavimus tibi (Dan. III).”
|
|
Maxime autem dilectionis et fidei est non patienter mori, sed patienter
vivere in hoc saeculo pleno peccatis, et voluntatem sequi creatoris
cuncta bene disponentis, dum non cito exauditur cupiens esse dissolvi,
desiderans ab ista valle lacrymarum migrare ad gaudium visionis Dei.
|
|