|
|
“Et miratus sum, cum vidissem illam, admiratione magna.”
|
|
Admiratio haec cordis imperfecti est. Neque enim cor perfectum purpuram,
coccinumque, aurum, lapidesque pretiosos et margaritas meretricis multum
admiratur aut magnipendit. Num ergo Joannes iste cordis erat imperfecti?
Non utique sed imperfectorum formam in semetipso gerit. Sic magnus et
sanctus propheta David non suo sensu, sed in eorum persona, qui sunt
cordis imperfecti, talem, qualis ista est, admirationem exprimit, cum
dicit:
|
“Mei autem pene moti sunt pedes, pene effusi sunt gressus mei. Quia
zelavi super iniquos pacem peccatorum videns (Psal. LXXII).”
|
|
Nimirum haec et caetera quae sequuntur non suo, sed aliorum, qui adhuc
infirmantur sensu dicit, qui adhuc tentantur et suspirant vanitates
saeculi, videntes se tota post die flagellari, peccatores autem
prosperari, et pacem habere in voluptatibus suis. Nam suo sensu
praemiserat:
|
“Quam bonus Israel Deus his qui recto sunt corde! (Psal. LXII).”
|
|
Ita ergo, et Joannes iste in persona eorum, qui adhuc infirmo corde
nitorem magnae meretricis respexerunt cum ipsi tribularentur, magna sese
admiratione admiratum fuisse testatur, quia vere suo sensu nequaquam
talia mirari dignaretur. Porro electis Dei quicunque meretricem illam
per infirmitatem admirantur, sive admirati sunt, consolatio non defuit
aut deesse poterit Spiritus sancti suggerentis eis, quod non debuerint
aut debeant super ea admirari, quodque illa nihil dignum habeat, quod
quasi pro felicitate admirandum sit. Sequitur ergo:
|
|