CAPUT XXIV. Quod Joseph dolore mortis circumdatus similitudinem mortis Christi et passionem ejus figuravit.

Perrexit ergo post fratres suos, et invenit eos in Dothain. Qui cum vidissent eum procul, antequam accederet ad eos, cogitaverunt illum occidere, et mutuo loquebantur: Ecce somniator venit. Venite, occidamus eum, etc. Non opus erat ut, gratia similitudinis Filii sui, Deus illum permitteret occidi, resuscitaturus a mortuis, quamvis et hoc illi possibile fuerit, cum omnipotens sit. Occidi namque non jam mortis similitudo, sed ipsa est mors. Si enim complantati, inquit Apostolus, facti fuerimus similitudini mortis ejus, simul et resurrectionis erimus (Rom. VI). Nunquid haec dicens suadet nobis corporaliter exstingui? Ergo pro similitudine satisfuit viventem absque dispendio vitae doloribus mortis circumdari, et ita communicare futuris passionibus Christi. Ut autem evaderet mortem dicentibus illis: Ecce somniator venit. Venite occidamus eum, et videamus si prosint illi somnia sua: Divisio malorum, praesidium justo fuit: Dixit enim Ruben. Non interficiamus animam ejus, nec effundamus sanguinem, sed projicite eum in cisternam hanc quae est in solitudine, manusque vestras servate innoxias. Hoc autem dicebat, volens eripere eum de manibus eorum et reddere patri suo. Forte quia se magis suspectum fore totumque pondus criminis in se versandum existimabat, quippe qui primogenita perdiderat quae in illum ex altera uxore primogenitum pater transferre coeperat. Hic profecto divisus est a caeteris, et cavendum erat illis, ut non offenderent eum, cum posset offensus rem indicare patri. Igitur acquiescentes uni, confestim ut pervenit ad ipsos, nudaverunt Joseph tunica talari et polymita, miseruntque in cisternam quae non habebat aquam. Sed hoc pacto, si ibi relinqueretur, mortem non evaderet; si autem Ruben, ut facere intenderat, eriperet eum de manibus eorum et redderet patri suo, non implerentur divinitus provisa ejus somnia. Facta est igitur et alia divisio, sicque in tres divisi sunt partes, ut citius propositum Dei ordine suo percurreret. Nam sequitur: Et sedentes ut comederent panes, viderunt viatores Ismaelitas. Dixit ergo Judas fratribus suis: Quid nobis prodest, si occidamus fratrem nostrum? Melius est ut vendatur Ismaelitis, etc. Hoc profecto ex semetipso non dixit, sed quemadmodum ille Caiphas qui prophetavit, dicens: Expedit vobis ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pe eat (Joan. XVIII), sic et iste nutu Dei prophetavit melius fore Joseph venundari quam occidi, magisque sibi profuturum, si Ismaelitis venderent, quam si occiderent et sanguinem ejus celarent. Haec potius voluntas Dei fuit, sed ille quidem cogitavit de fratre suo malum, Deus autem convertere noverat illud in in bonum. Num, inquit ipse Joseph, Dei renuere possumus voluntatem? Vos cogitastis de me malum, et Deus vertit illud in bonum (Gen. L). Haec et Psalmista testatur, dicens: Misit ante eos virum, et continuo subjungens, in servum venundatus est Joseph (Psal. CIV). Illi, inquam, cogitaverunt malum de fratre suo qui in servum illum vendiderunt: Deus autem vertit in bonum, mittendo ante eos virum. Hoc vero fuit Christo comparari, vere ferro passionis transverberari. Sic enim qui supra cum dixisset: Humiliaverunt in compedibus pedes ejus, statim adjecit, ferrum pertransiit animam ejus (ibid.). Ferrum pertransiens animam, appellat animae angustiam. Quae quam vehemens fuerit, fratres testantur ad invicem loquentes: Merito haec patimur, quia peccavimus in fratrem nostrum, videntes angustiam animae ejus, dum deprecaretur nos, et non audivimus (Gen. XLII).