CAPUT 4

“Responderunt ergo Judaei, et dixerunt ei: Nonne bene dicimus nos quia Samaritanus es tu, et daemonium habes;”

Causa superiori terminata congrue satis evangelista sequenter orditur, dicendo:

“Responderunt igitur.”

Nam hactenus ab eo loco quo dictum est:

“Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus unquam.”

In hoc Judaei steterunt, ut seipsos ex antiqua carnis nobilitate ad Deum pertinere, tantumque Judaeorum, non etiam gentium Deum esse confirmarent. Sed confutati sunt, et ita obstructum est os eorum ut ramos oleastri, qui contra naturam inserti sunt in bonam olivam, jam curandum non sit, quod naturales rami non fuerint (Rom. XI), id est, nobis qui conversi ex gentibus in fide patriarcharum stamus, curae esse non debeat, quod secundum carnem filii Abrahae non sumus. Igitur quia causa ceciderunt et ratione superati sunt, furiose ad convicia proruunt, quomodo si per athletam fortissimum victus et solo dejectus adversarius, quia ferire non potest armis, petat spumosis dentibus:

“Nonne, inquiunt, bene dicimus nos quia Samaritanus es tu, et daemonium habes?”

Ecce duo quasi peccatoris argumenta. Dixerat enim:

“Quis ex vobis arguet me de peccato? Si veritatem dico, quare vos non creditis mihi?”

Ergo ne intactus abiret, impungunt duo haec, quod et Samaritanus esset et daemonium haberet. Sed aperte

“mentita est iniquitas sibi (Psal. XXVI),”

quia profecto haec verba non sunt daemonium habentis, sicut turbae quodam loco testantur, dicentibus Pharisaeis:

“Daemonium habet, et insanit. Quid enim eum auditis?”

(Joan. X.) Igitur juxta quod quidam Sapiens dicit:

“A facie verbi parturit fatuus, sicut gemitus partus infantis (Eccli. XIX),”

cito per furiosum stultitiae suae partum, verum esse testati sunt, quod dixerat veritas, qui ex patre diabolo essent, qui ex propriis loquitur mendaciis. Non enim cum parvo amaritudinis suae tormento blasphemiam hanc enixi sunt, quam de patre suo, patre mendacii conceperunt filii mendaces, animae adulterae et fatuae a facie verbi, ab increpatione veritatis mendacium parturientes. Porro, ubi vel quando dixerunt, quod daemonium haberet, et in hoc evangelista superius, et in caeteris similiter invenimus. Nam et supra dixerunt:

“Daemonium tu habes, quis te quaerit interficere?”

(Joan. VII.) Et ipsum quoque Beelzebuth vocaverunt, dicente ipso apud Matthaeum:

“Si patrem familias Beelzebuth vocaverunt, quanto magis domesticos ejus? (Matth. X.)”

Verum ubi vel quando Samaritanum illum vocaverunt, vel unde hujusce improperii occasionem nacti sint, apud neminem evangelistarum invenimus, nisi forte pro eo quod apud Samaritanos, quibus utique Judaei non contebantur, biduo mansit et docuit, ut idem hic evangelista refert longe superius.