VERS. 12-14.

Transivi ad contemplandam sapientiam, erroresque et stultitiam. (Quid est, inquam, homo, ut sequi possit regem factorem suum?) Et vidi quod tantum praecederet sapientia stultitiam, quantum differt lux a tenebris. Sapientis oculi in capite ejus: stultus in tenebris ambulat. Mira res. Qui modo plantabat, serebat, aedificabat; qui modo quaerebat quaecunque jubebat cupido animae suae et desiderium, nihil aspiciens in rebus humanis nisi vanitarem, alterat affectum, usum cupiditatis variat, transit ad contemplandam sapientiam. Quae si esset facilis ad inveniendum, non illam toties quaereret Ecclesiastes, non ad illam toties suspiraret, non toties quasi impulsus et repulsus spe victoriae ad illam repatriaret. Si illam inventam facile posset tenere, errores et stultitiam simul non quaereret. Sed, qui bona vult investigare et scire, expedit ut quaerat et sciat contraria bonorum. Nam qui rosam vult accipere, caveat ne a spina pungatur. Quid enim sapienter aget, qui nescit boni ac mali discretionem, qui non videt sapientiae et stultitiae contraria, sive opposita? Errores et stultitia saepissime per simulationis studium et vitium usurpant sibi partes sapientiae. Si prima virtus est malum non agere, sapientia summa stultitia caruisse. Carebit autem stultitia, qui cognoscendo Deum seipsum post illum agnoverit. Qui Deum cognoscit, ad exemplar ejus vivere debet. Dominum namque sequitur, qui imitatur. Quare autem dubitando dicit Ecclesiastes: Quis est homo ut sequi possit Creatorem suum? cum Dominus ipse homines moneat ad se sequendum dicens: Sancti estote, quoniam ego sanctus sum (Levit. XIX.) Eritis sancti, perfecti, me sequendo. Gratia ergo dat nobis perfectionem et sanctitatem, quam ipse habet substantialiter; et ipsum sequendo sumus, quod ille naturaliter. Cum ergo dicit dubitando, Quis est homo qui sequi possit Creatorem suum, detegit cor male credentis et arbitrantis levius esse contra torrentem manus extendere quam sequi hominem Creatorem suum. Moxque de corde suo loquens, excipit, et sustentat tanquam suppositis humeris labentem desperando, et ait: Curre, fili mi, curre, accipe fidei clypeum, labor et fides vincunt asperrima, audentes Deus adjuvat, viresque ministrat: curre, sequere Deum Creatorem tuum, se sequentes ille trahit post se. Prima rota carri cum trahitur, trahit ulteriorem post se, ista quidem sequitur, sed non assequitur anteriorem. Sicut prima facit posteriorem currere post se, sic te currentem adjuvat Deus, et trahit ad se. Et vidi, tuque vide, quod tantum praecederet sapientia stultitiam, quantum differt lux a tenebris. Lux vera Filius Dei est (Joan. I); vera Patris sapientia est. Quod sapientes vocamur, quod filii lucis appellamur, hoc habemus ex gratia, non ex natura; lux est in Domino, qui adhaeret Domino lucis, comparatione lucis illius nos tenebrae nuncupamur. Sed qui hanc lucem oculis cordis et a longe intuetur, hic sapiens appellatur et est. Idcirco non incongrue ait: Sapientis oculi in capite ejus. Qui enim in perfectum virum venerit, et meruerit ut caput ipsius Christus sit, oculos suos semper habebit ad Christum, et eos in sublime elevans nunquam de inferioribus cogitabit. Sequitur enim regem factorem suum. Stultus in tenebris ambulat. Qui, carens lucis ratione, non os, non oculos, non cor ad altum suspendit, non sequitur, neque imitatur regem factorem suum. Non est ex illorum consortio de quibus dicit: Ego sum lux mundi. Qui sequitur me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae (Joan. VIII).