CAPUT XXXIV. De eo quod dictum est:

“Stabantque et ipsi, et adorabant per fores tabernaculorum suorum.”

Juxta historiam, moralem sensum legentis, haec ipsa res aedificat. Quid est enim populum columnam nubis aspicere, et in tabernaculi sui foribus stare atque adorare, nisi quod humana mens cum superiora illa, atque coelestia utcunque in aenigmate conspicit, jam claustra habitationis corporeae per sublevatam cogitationem exit atque illum humiliter adorat, cujus etsi videre substantiam non valet, jam tamen ejus potentiam per illuminationem Spiritus miratur? Et cum Moyses tabernaculum ingreditur, ejus terga populus aspicit, et in papilionum suorum ostiis consistit, quia cum sanctus quisque praedicator alta de Deo loquitur, et supernae habitationis jam utcunque habitaculum ingreditur, ejus terga populus aspicit. Cujus praedicationis infirmi quique etsi virtutem plene pensare non possunt, tamen velut terga aspiciunt, quia postrema quae praevalent per intellectum sequuntur, sed in ipsis quoque minimis, quae capere sufficiunt, jam de suis papilionibus quasi exeunt, atque in ostiis stant, quia et habitacula carnis relinquere, et ad illa aeternae vitae gaudia, quae audiunt progredi conantur.