CAPUT VII.

Quid in Nadab et Abiu, qui offerentes ignem alienum Domino mortui sunt, mystice praefiguretur.

(CAP. X.)

“Arreptisque Nadab et Abiu filii Aaron thuribulis suis posuerunt ignem, et incensum desuper offerentes coram Domino ignem alienum, quod eis praeceptum non fuerat. Egressusque ignis a Domino devoravit eos, et mortui sunt coram Domino.”

Nadab spontaneus Abiu pater meus est, vel pater ipse interpretatur, significant autem populum Judaicum, qui in caeremoniis carnalibus spontaneus, imo nimis est importunus, quippe qui dicente Deo:

“Nunquid manducabo carnes taurorum, aut sanguinem hircorum potabo? (Psal. XLIX.)”

Itemque illud in Isaia:

“Holocausta arietum, et adipem pinguium, et sanguinem vitulorum et agnorum et hircorum nolui (Isa. I).”

Haec, inquam, et his similia dicente Deo econtra ingerit ea tanquam rogetur, tanquam haec ab eo postulet Deus. Jactabundus quoque dicit: Pater meus est, vel pater ipse.

“Abraham, inquiunt, pater noster est, et nos ex fornicatione non sumus nati, unum Patrem habemus Deum (Joan. VIII).”

Igitur ubi egressus ignis a Domino devoravit holocausta,

“arreptis Nadab et Abiu thuribulis suis, posuerunt ignem et incensum desuper offerentes coram Domino ignem alienum, quod eis preceptum non fuerat.”

Dum, postquam verus ignis Spiritus sanctus a Domino egressus, id est, a Patre procedens, holocaustum verum Christi Filii Dei acceptum esse ostendit veniendo desuper, id est, super discipulos ejus in linguis igneis (Act. II), adhuc Judaicus populus cultum alienum, et caeremonias odibiles Deo, per prophetas reclamanti importune nimis et moleste ingerit. Quid proinde?

“Egressus, ait, ignis a Domino devoravit eos, et mortui sunt coram Domino.”

Nihil verius. Siquidem et duplici igne devoratus est ille populus quippe quorum et templum succensum est, urgente Romano exercitu, et animae gehennae incendio concremantur. Unde et Deus in cantico Deuteronomii, cum dixisset:

“Ipsi me provocaverunt in eo qui non erat Deus, et in abominationibus suis ad iracundiam concitaverunt, et ego provocabo eos in eo qui non est populus, et in gente stulta irritabo eos (Deut. XXXII).”

Continuo subjunxit:

“Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima, devorabitque terram cum germine suo, et montium fundamenta comburet (ibid.).”

“Hoc est, inquit Moyses, quod locutus est Dominus: Sanctificabor in his qui appropinquant mihi, et in conspectu omnis populi glorificabor. Hoc audiens, tacuit Aaron.”

Juxta litteram, non innuit Moyses, quod ab illo visibili experimento certum haberet Deum esse sanctum, et sanctitatis suae dignitatem semper esse defensurum, et vindicaturum in eos qui timere, imparati, invocati, vel injussi sine ordine, absque reverentia, sacris praesumunt se ingerere, vel immergere Dei ministeriis.

“Et hoc, inquit, locutus est Dominus,”

videlicet superius toto fumigante monte Sinai, ubi et dixit:

“Sacerdotes quoque qui accedunt ad Dominum, sanctificentur, ne percutiam eos (Exod. XIX),”

etc. Porro, juxta allegoriam, illud innuitur, quod poena Judaici populi sanciendum sit, ut deinceps in carne nemo audeat gloriari, sed in sola fide Jesu Christi. Hoc audiens tacet Aaron: tacet, inquam, magnus sacerdos Christus, qui quondam flevit super miseram civitatem Jerusalem (Luc. XIX), pro humano affectu, magisque exercet rationabile divinitatis consilium, quam sequatur carnis respectum in morte vel perditione suorum secundum carnem proximorum.

“Vocatis autem Moyses Misaele et Elisaphan filiis Oziel, patrui Aaron, ait ad eos: Ite, et tollite fratres vestros de conspectu sanctuarii, et asportate extra castra.”

Misael tactus Dei, sive quis interrogavit, Elisaphan Dei specula, Oziel fortitudo mea Deus interpretatur. Significant autem legitimos filios illius populi, pro parte electorum, qui veraciter dicere potuerunt

“fortitudo mea Deus,”

verbi gratia, hunc ipsum Moysen, Isaiam quoque et caeteros, qui secundum nomina Elisaphan et Misaele venturum Dei Filium de longe speculati sunt, et a Deo tacti usque hodie dicunt: Quis interrogavit, quis quaesivit haec de manibus vestris? Hoc enim, combustis, ut supra dictum est, sacerdotibus dicit in Isaia, tactus Dei, spiritus Dei:

“Quis quaesivit haec de manibus vestris, ut ambularetis in atriis meis?”

(Isa. I) etc. Isti tollunt fratres suos carnales Judaeos de conspectu sanctuarii, et asportant extra castra. Accusant enim illos et condemnant, quemadmodum Dominus dicit illis:

“Est qui accusat vos Moyses, in quo speratis (Joan. V).”

“Locutus est Moyses ad Aaron et ad Eleazar, atque Ithamar filios ejus: Capita vestra nolite nudare, et vestimenta nolite scindere, ne forte moriamini, et super omnem coetum oriatur indignatio.”

Non praecipit quod naturae impossibile est, ut scilicet pater pro filiorum, et fratres pro fratrum morte non doleant, sed quod possibile est, ut videlicet dolorem cordis publico corporis gestu non exerceant. Hoc spiritualiter filii Aaron, id est apostoli Christi legitime observaverunt. Nam, licet doleant de ruina populi sui, ut, verbi gratia, Paulus cum dicit:

“Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi perhibente conscientia mea, in Spiritu sancto, quoniam tristitia est mihi magna, et continuus dolor cordi meo. Optabam enim ego ipse anathema esse a Christo pro fratribus meis, qui sunt cognati mei (Rom. IX),”

etc. Licet, inquam, doleant, non tamen capita sua nudant, nec vestimenta scindunt, id est ministerium suum honorare non desinunt, sanctae Scripturae veritatem integra fide adversus gentis suae perfidiam defendunt, et hoc modo fores tabernaculi non egrediuntur, alioquin perissent.

“Vae enim, inquit idem Apostolus, mihi est, si non evangelizavero (I Cor. IX).”

Ait ergo:

“Vos autem non egrediamini fores tabernaculi. Alioquin peribitis. Oleum quippe sanctae unctionis est super vos.”

Oleum quippe sanctae unctionis est super illos, quae docet eos de omnibus (I Joan. II), quomodo propter carnem vel gentem suam non debeant caput, id est mentem suam, fide et gratia Christi nudare, suum vestimentum, id est veritatis doctrinam, scindere, fores tabernaculi egredi, id est ab ordine veri sacrificii cessare pro aemulatione sacerdotii Judaici.