|
Una erat illius populi festivitas, una, inquam, ex tribus solemnitatibus
majoribus, quae dicitur Pentecoste, id est quinquagesima, quae et
vocatur festivitas Hebdomadarum, eo quod septima ab immolatione agni
completa hebdomada sequenti die, qui erat quinquagesimus, celebratur, de
qua recte concedi oporteat quod causam habuerit magis sacram, magis
spiritualem, magisque divinam. Nam magna quidem beneficia Dei fuerunt,
quod a Pharaonis dominatione liberavit Deus populum illum, quod
introduxit eos in terram pro qua juravit patribus eorum, sed maximum
atque optimum fuit, quod pepigit foedus cum eis, ut esset Deus ipsorum,
legemque dedit in tabulis, scriptam digito Dei. Caetera bona quidem, sed
terrena atque transitoria fuerunt, hoc bonum et optimum, quia
sempiternum. Verumtamen hoc in eodem bono minus lucet, et in
comparatione perfectionis, subobscurum est, quia scriptae legis in eodem
monte non vivificantem spiritum, sed solum occidentem litteram professi
sunt. Nec vero Deus professionem spiritus ejusdem ab illis inibi exegit,
aut exigere debuit, quibus non spiritualia, sed tantum terrena, quibus
non regnum coelorum, sed terram Chanaan proponebat in praemium ineundi
foederis vel suscipiendae legis. Ergo sola quidem, ut jam dictum est,
solemnitas Pentecostes veri boni causam aliqua ex parte habebat,
caeterae omnes ignobiliorem de terra ducebant originem, modisque omnibus
populum illum, sensu puerum testabantur, mundi amatorem. Apud discipulos
evangelicae gratiae, tale quid omnino illicitum est, gaudere, scilicet
vel diem festum ducere propter successus temporales. Nimirum cum sit
disciplinae Christianae contemnere praesentia et amare futura, atque in
contritione mundi levare capita, id est exhilarare corda nostra, quemodo
consequens esset suscipere nos festa Judaica, quae nonnisi praesentia
temporalium bonorum respiciunt gaudia? Proinde cum praedicto Spiritus
sancti consilio, cui sic visum est in illo apostolorum conventu, ut
nihil horum nobis imponeretur confidenter, ea contemnimus tanquam jugum
servitutis, cum simus liberi et adoptionis filii, quemadmodum Apostolus
dicit: Non accepistis spiritum servitutis iterum in timore, sed
accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus, Abba, Pater
(Rom. VIII). Item: Quanto tempore haeres parvulus est, nihil differt a
servo, cum sit dominus omnium, sed sub tutoribus et actoribus est usque
ad praefinitum tempus a patre; ita et nos cum essemus parvuli, sub
elementis mundi eramus servientes (Gal. IV). Itemque post aliqua: State
ergo, et nolite iterum jugo servitutis contineri (Gal. V).
|
|