|
I. Quod monachi non debent sibi tantum ascribere quod constat multos
possidere.
II. Quod si se fatentur dignitatem apostolorum apprehendisse, probantur
minime imitatores eorum fuisse.
III. Quomodo illi justificantur qui a seipsis accusantur.
IV. Quod, sicut humilitas sit qua in ipsum itur Deum, sic superbia qua
in ipsum diabolum.
V. Quod omnis homo imperfectus probetur, si districte judicetur.
VI. Quod si abstinere per se bonum vel malum concedatur, inconveniens
sequatur.
VII. Quomodo constat probatum jejunium nec bonum esse nec malum, sed
medium.
VIII. Oppositio quare nobis imitandum proponatur, si per se nec bonum
nec malum probatur.
IX. Quod non dicta et opera, sed animus proponatur imitandus.
X. Quod regnum coelorum magis detur ob boni animi studia quam ob ipsa
jejunia.
XI. Quod nunquam monachi fuere qui potuerunt retrocedere.
XII. Quod regulares canonici concludantur nunquam cum Domino judicare
debere, qui se volunt super monachos extollere
XIII. Quod, si dicunt habitum apostolorum se habere, omnes debent se et
albo colobio induere, et adeo fieri pannosi ut ad videndum sint
ignominiosi.
XIV. Quod quicunque volunt de habitu praesumere, non possunt hanc
calumniam evadere.
XV. Quod qui nolunt esse juniores et humiliores, convincuntur non habere
vitam sanctam et sanctos mores
XVI. Quod non faciat apostolum miraculis coruscare, baptizare,
praedicare, sed virtutes habere et seipsum humiliare.
XVII. Quod multiplex inconvenientia sequatur, si in his tribus
apostolica vita accipiatur.
|
|