|
Non est in hominis potestate prohibere spiritum, nec habet potestatem
in die mortis, nec sinitur quiescere ingruente bello, neque salvabit
impietas impium. Omne nomen quod apud Aristotelem aequivocum est, res
multas significat sub uno nomine. Sed si vera definitio facta fuerit,
aut specie aut proprio singula res differet a se. Cum ergo spiritus
aequivoco nomine multa significet, quo proprio hic segregat a se res
aequivocas? Certe spiritus est hominis qui regit artus spirantes.
Veniente die mortis quis eum prohibere potest, quin se dissolvat pondere
carnalis molis? Solus enim potuit sua prohibere ditione qui ait:
Potestatem habeo ponendi animam meam, et iterum sumendi eam (Joan. X).
Die mortis imminente quid prodest homini praesumpta potestas? Quid
potest moriens operari? Potentes qui superexcesserunt vires hominis,
quid sit aut quid possit homo moriendo probaverunt. Quaenam requies
hominem morientem cessare facit? Bellum viventi, bellum utique ingruit
et morienti. Vivo cum vitiis bellare necesse est, pro vitiis carnis
patiatur necesse est moriens mala mortis. Impius assidue si in impietate
vivit, non eum salvabit a laqueo mortis libertas impietatis. Quanta est
mortis victoria? Allegoria etiam suum vult sensum hic ponere. Spiritus
est Deus, Spiritus est Dominus. Sicut in Evangelio scriptum est:
Spiritus ubi vult spirat et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat aut
quo vadat (Joan. III). Quis eum potest prohibere qui, ubi vult spirat:
Spiritus in nobis vivit, quoties et quandiu illi bene vivendo vivimus.
Si morimur illi, non ille morietur quidem, nos vero morimur qui non
vivendo in eo, meremur ne nos possit vivificare qui omnia potest. Ideo
in die mortis nostrae nihil posse putatur. Unde et Paulus ait: Spiritum
nolite exstinguere (I Thess.) v. Exstincti vitiis Spiritum sanctum
exstinguimus in nos.
|
|