Psalmus 106.

Qui deinde sequitur psalmus centesimus sextus, causas habet multo majores, multo digniores, id est omnino spirituales. Idcirco alleluia geminatum in titulo habet: licet primum alleluia praecedentis esse psalmi recte existimetur, ut sit sensus: Quandoquidem patres nostri adeo peccaverunt, et Dominus illis tanta et tot beneficia misericorditer impendit, ergo laudate Dominum, ut in principio psalmi dixi. In hoc psalmo Propheta omnes exhortatur fideles sive de Judaeis, sive de gentibus, laudare Dominum, primum, quia liberavit eos de periculo infidelitatis:

“Confitemini, inquiens, Domino, quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia ejus. Dicant qui redempti sunt a Domino.”

etc. Nam de omnibus dictum est, tam Judaeis quam gentibus, quia portantes praevaricationis peccatum Adae,

“erraverunt in solitudine, in inaquosa, viam civitatis habitaculi non invenerunt. Et clamaverunt ad Dominum cum tribulatione angustarentur.”

Clamaverunt, inquam, non tam voce vel aliqua intentione quam magnitudine miseriae.

“Et Dominus eripuit eos,”

scilicet per cognitionem Filii sui,

“ut irent in civitatem habitationis.”

Ergo

“confiteantur, ait, Domino misericordiae ejus, et mirabilia ejus.”

Subauditur, exhibita filiis hominum. Deinde admonet laudare Dominum, quia liberavit eos a debilitate pravae consuetudinis, a criminibus actualibus, post baptismum admissis.

“Sedentes in tenebris, inquit, et umbra mortis, vinctos in mendicitate et ferro,”

etc. Nam servire peccato, hoc est vinctum esse ferro, sedere in tenebris, hoc est consuetudinem habere peccandi. Multos tales clamantes ad se, Dominus liberavit.

“Et duxit eos de tenebris et in umbra mortis, et vincula eorum disrupit.”

Tertia causa est, quia liberavit eos a taedio bonae operationis, de qualibus dicit:

“Omnem escam abominata est anima eorum, et appropinquaverunt usque ad portas mortis.”

Quod multis modis evenit, verbi gratia, dum orationis aut sacrae taedium paterentur lectionis. Et ejusmodi Dominus clamantes ad se liberavit, cum appropinquassent

“ad portas mortis,”

id est, usque ad criminalia, quae sunt introitus mortis. Quomodo

“liberavit eos?”

“Misit verbum suum,”

id est jussit, vel voluit tantum, et sanavit eos. Quarta confessionis et laudis causa est, quia liberavit eos ab angustiis suae praelationis.

“Qui descendunt, inquit, mare in navibus, facientes operationem in aquis multis,”

etc.

“Qui in navibus descendunt,”

id est qui Ecclesiarum gubernacula sortiti sunt ipsi, quod saepe fit.

“Turbati sunt, et moti sunt sicut ebrius, et omnis sapientia eorum devorata est.”

Et istos clamantes ad se Dominus eduxit de necessitatibus eorum.

“Statuit enim procellam maris in auram, et siluerunt fluctus ejus.”

Quod est dicere: Posuit sollicitudinem eorum in auram statoriam, augendo Spiritus sancti gratiam, ita ut intus vel foris non adeo curarum tumultibus affligerentur.