|
|
“flagellavit Deus domum Pharaonis propter Saram.”
|
|
Facta est autem fames in terra, descenditque Abram in Egyptum ut
peregrinaretur ibi; praevaluerat enim fames in terra. Cumque prope esset
ut ingrederetur in Aegyptum, dixit Sarai uxori suae: Novi quod pulchra
sis mulier, et quod cum viderint te Aegyptii, dicturi sunt: Uxor ipsius
est; et interficient me, et te reservabunt. Dic ergo, obsecro te, quod
soror mea sis ut bene sit mihi propter te, et vivat anima mea ob gratiam
tui, etc. Non parvipendens uxoris pudicitiam venalem fecit, ut bene sibi
esset propter illam, sed periculo se exemit, ne moreretur propter illam,
certissime sciens quod, qui eduxerit eum de Ur Chaldaeorum, potens esset
servare illam ab igne, id est, a libidine Aegyptiorum. Quare, inquit,
non eadem fide confisus, quod liberare posset eam Dominus de manu
Aegyptiorum, ut non moreretur propter eam, secure dixit esse uxorem
suam? Videlicet quia timebat Dominum, quia nolebat tentare Dominum Deum
suum. Is namque Deum tentat, qui, quanta potest parte, periculi se non
expedit, et illic poscit miraculum Dei, ubi nonnihil proficere potest
humanae rationis ope, quae in promptu sit. Bene igitur vir prudens
utrinque sollicitus, videlicet ne et se interficerent, et illam
reservatam suae libidini subjugarent, quam potuit partem periculi
sustulit, et caetera fideliter Deo curanda reliquit. Etiam quidem in
aperto litterae est victoriosa viri obedientis perseverantia, quia facta
fame in terra peregrinationis suae, maluit adhuc in terra Cham, quae est
Aegyptus, peregrinando aliena solatia quaerere, quam ad terram vel ad
cognationem suam, de qua Deo jubente fuerat egressus, aliquatenus
respicere. Verum ipsa facies praesentis historiae jam sereno lumine
arridet, et translucentia nobis ingerit mysteria, quibus plena est. Non
enim ab re est, quod Abram facta fame descendit Aegyptum et flagellatur
Pharao propter eum, cujus progenies postmodum itidem facta fame in eadem
terra Chanaan descensura erat in Aegyptum (Gen. XLVI), et flagellandus
esset Pharao plagis notissimis propter eam. Non, inquam, absque Dei
consilio est, quod dives reversus ex Aegypto, postmodum contra reges
accingitur, et Lot filium fratris sui liberat, ac deinde a Melchisedech
sacerdote Altissimi benedicitur, cujus gens, scilicet Israel, postmodum
de Aegypto in manu potenti et brachio excelso egrediens, contra reges
multos et fortissimos pugnare habebat, ducum fide et armis, carnales qui
in populo erant protegentibus, totamque gentem de servitio hostium
persaepe liberantibus donec procederet natus de Virgine rex et sacerdos
Altissimi, Christus Dei Filius, benedictionem, id est, peccatorum
remissionem per verum corporis sui et sanguinis sacrificium, Abrahae et
semini ejus largiturus. Igitur apostolica praeeunte auctoritate, qui,
sumpta hinc allegorica similitudine de ancilla et de libera: Haec enim,
inquit, sunt duo testamenta (Gal. IV). In uno Abraham justorum omnium in
illis temporibus viventium ex fide coetum, in Sarai uxore ejus Dei
testamentum, in Lot multitudinem intelligamus Israelitarum, qui,
secundum carnem tantum, Israelitae fuerunt.
|
|