Psalmus 142.

Unde et protinus psalmo CXLII dicit:

“Domine, exaudi orationem meam, auribus percipe obsecrationem meam in veritate tua, exaudi me in tua justitia. Et non intres in judicium cum servo tuo, quia non justificabitur in conspectu tuo omnis vivens.”

Etenim si de solis meritis agitur, nemo justificabitur, propter quod itidem dicit:

“Propter nomen tuum, Domine, vivificabis me in aequitate tua.”

Scilicet, ut totum sit gratiae. Item:

“Auditam fac mihi mane misericordiam tuam.”

Misericordiam, inquam, superexaltantem judicium, dicendo mane, id est in die judicii:

“Venite, benedicti Patris mei (Matth. XXV).”

Proinde bene hunc titulum habet hic psalmus:

“Psalmus David quando eum persequebatur filius suus.”

Nam praeter unum Christum non fuit aliquis David, non fuit, nec est, nec erit aliquis adeo manufortis, qui genuerit filium, quem non infestum patiatur, qui non contraxerit peccatum, quo prematur, si intret in judicium cum homine Deus. Abhinc usque in finem continuae benedictiones, confessiones ferventissimae, laudum cantationes, quas fides suggerit, spes concipit, charitas effundit.