CAPUT III. De eo quod ait beatus Job, et post eum David:

“Manus tuae fecerunt me et plasmaverunt me.”

Magnum igitur negotium, et res valde operosa, magnum sanctae Trinitatis exigebat consilium ut taliter diceret:

“Faciamus,”

et sic dicendo, quasi semetipsam una Patris, et Filii, et Spiritus sancti divinitas ad operandum hortaretur, tali modo ut rem bene perpendentes, recte dicant sancti supra dicti:

“Manus tuae fecerunt me et plasmaverunt me, da mihi intellectum (Psal. CXVIII);”

“manus tuae fecerunt et plasmaverunt me totum in circuitu (Job X).”

Quid enim tale creatum est in diebus primis? quid tale factum est in illis generationibus coeli et terrae? In illo die, quo fecit Dominus Deus coelum et terram et omne virgultum agri? Pulchre ergo dictum et magna cum reverentia est audiendum, quia cum de singulis operum Dei speciebus, narrans Scriptura dixerit:

“Dixitque Deus: Fiat”

hoc vel illud, de homine solo narrat Deum dixisse:

“Faciamus (Gen. II).”

De singulis vero diebus, sive dierum operibus nos latius alio in opere tractavimus, in quo nec illud diligentiam nostram praeterivit, quia septies Deus dixit:

“Fiat,”

et si non eodem verbo, tamen eodem modo usus dicendi quem imperativum modum appellant grammatici, et septies bonitati ejus opus suum complacuit, dicente Scriptura:

“Et vidit Deus quia bonum est (Gen. I),”

quae videlicet bonitas Dei non est aliud, quam septiformis Spiritus Dei. De homine autem non dixit: Fiat homo, sive producat terra hominem, sed

“Faciamus,”

ait, ac deinceps ita scriptum est:

“Formavit igitur Dominus Deus hominem de limo terrae, et inspiravit in faciem ejus spiraculum vitae (Gen. II).”

Nimirum ubi dicit:

“Formavit de limo terrae,”

quod est plasmare, locum sive causam praebuit admirationi nostrae, scientiamque suggessit humilitati nostrae, ut diceret:

“Manus tuae fecerunt me et plasmaverunt me.”

O igitur magnum spectaculum, grande miraculum! Putasne sancti angeli, qui jam fuerant conditi, sciebant quid tanto molimine plasmator Deus inciperet operari? Nimirum absconditum erat illi sacramentum, si verum loquitur Apostolus, imo qui in Apostolo loquitur Christus. Ait enim:

“Mihi minimo omnium sanctorum data est gratia haec, in gentibus evangelizare investigabiles divitias Christi, et illuminare omnes, quae sit dispensatio sacramenti absconditi a saeculis in Deo qui omnia creavit, ut innotescat principibus et potestatibus in coelestibus per Ecclesiam multiformis sapientia Dei (Ephes. III).”

Solus plasmator ipse sciebat et in semetipso absconditum habeat tantummodo dignitatem futuri operis praesignans qualitate operationis, operando manibus suis.