|
|
“Reliquit ergo mulier hydriam suam, et abiit in civitatem, et dicit
hominibus illis: Venite et videte hominem, qui dixit mihi omnia
quaecunque feci; Nunquid ipse est Christus?”
|
|
Eleganter satis in hac muliere praefiguratum est qualiter Prophetam hunc
patria non sua, scilicet Ecclesia de gentibus honoratura sit. Ubi
audivit dicentem illum:
|
“Christus ego sum qui loquor tecum,”
|
|
continuo sitim suam, propter quam venerat haurire aquam, prae gaudio
vivae aquae quam invenerat, oblita est, hydriam suam reliquit, ut
expeditior curreret, totamque civitatem attonitam reddidit, clamando
cujusmodi hominem reperisset, vel quid ab illo audisset. Audito namque
Christi nomine, primitiva gentium Ecclesia, statim curam carnis in
concupiscentiis facere oblita est (Rom. XIII), cupiditatem suam vel
curiositatem, quam inanis philosophia (Col. II) seu fluxus rerum
temporalium voluptatibus implere satagebat, abjecit, omnique onere
deposito, solum Christi nomen pectore et ore bajulans, mundum omnem
clamore boni nuntii complevit, invitans ad credendum, festinans ad
generandum spiritualium turbam filiorum. Et quidem tunc vix pauci
admodum mirati sunt, aut attenderunt saltem, quod illa mulier prae
festinatione felicis gaudii suam hydriam reliquisset. At vero ubi mater
nostra Ecclesia, quae prior nobis Jesum foris invenire meruit, et
intrantibus, ut supra dictum est, apostolis, imo etiam indignantibus
quibusdam ex circumcisione fidelibus gratiam ejus (Act. XI), id est
spiritum accepit, ita protinus omne saeculi onus abjecit, ut miraculum
grande fieret cunctis mundi amatoribus, cunctis saeculi potestatibus,
regibus, judicibus, gentibus universis, maximeque suis secundum carnem
cognatis vel affinibus. Nec vero solummodo omnibus miraculum, sed et
pleraeque parti, imo et toti diabolicae civitati, cujus caput Roma,
cujus superbiae cornu Nero tunc erat, furoris fuit incendium, causa
tumultus, et irarum occasio, seditionum et saevissimae persecutionis
incitamentum. Omnibus poenis, omnimoda effusione sanguinis cogebant
illam, ut reciperet suam, quam abjecerat hydriam. Praevaluit virtus
aquae vivae, dulci ebrietate sopitam exsuperans carnem, mentemque
laetificans vigilantem, ita ut non solum cupiditates abjectas rursus
bibere non appeteret, sed et ipsa animarum vasa fictilia, scilicet
corpora sua, penitus abdicarent. Sic multitudo martyrum coronata est.
Interea clamore non cessante dicentium:
|
“Venite et videte hominem,”
|
|
credite in Christum Dei Filium, verum Deum et verum hominem, exierunt
mali cives civitatis diaboli, et facti sunt boni cives civitatis Dei.
Unde et subditur:
|
|