CAPUT XXXV. De alleluia.

Alleluia Latinae linguae peregrinum nomen est, cujus mysterium, velut quoddam gaudii stillicidium, de divitiis supernae Hierusalem, primum in mentem patriarcharum et prophetarum, post in apostolorum ora plenius per Spiritum sanctum delapsum est. Significat enim aeternum angelorum et beatarum animarum convivium, quod est semper laudare Dominum, et praesentis semperque videndi vultus Dei, novum sine fine cantare miraculum. Ad hoc vitae praesentis inopiam nullatenus aspirare meretur, scire autem ubi sit et praegustare illud gaudio spei, sitire et esurire quod gustaveris, haec illa, quae dicitur, sanctorum in hac vita perfectio est. Quapropter interpretatum hoc Hebraicum nomen remansit, ut peregrinum ab hac vita gaudium, peregrinum nihilominus signaret, potius quam exprimeret vocabulum. Quoniam igitur futurae beatitudinis, quasi proprium est vocabulum, jure eo tempore magis frequentatur, quo resurgens Dominus, ejusdem beatitudinis spem nobis propinavit et promissum. Ut autem aliis quoque temporibus ad missam caneretur, olim Romanae Ecclesiae consuetudo non erat, sed a B. Gregorio institutum, imo restitutum est. Namque a tempore Damasi papae, cum prius fuisset eadem consuetudo, defecerat. Denique cum de hoc et de aliis nonnullis quosdam murmurare sentiret, tanquam constanter Ecclesiae consuetudines sequeretur, non dedignatus est rationem reddere, dicens:

“Nos in nullo horum aliam Ecclesiam secuti sumus.”

Nam ut alleluia hic diceretur, de Hierosolymorum Ecclesia, ex beati Hieronymi traditione tempore beatae memoriae Damasi papae traditur tractum. Et ideo in hac magis sede alleluia consuetudinem amputavimus, quae hic a Graecis fuerat tradita. Canitur ergo alleluia post graduale, canticum laetitiae, post luctum poenitentiae, et summopere nitentes exprimere magnitudinem consolationis, quae reposita est illis, qui nunc lugent, jubilamus magis quam canimus, unamque brevem digni sermonis syllabam in plures neumas, vel neumarum distinctiones protrahimus, ut jucundo auditu mens attonita repleatur, et rapiatur illuc, ubi

“sancti exsultabunt in gloria, laetabuntur in cubilibus suis (Psal. CXLIX). ”