|
Dixi ergo, et iterum dico: Apud ipsum est fortitudo et sapientia. In quo
sapientia? Ipse novit et decipientem, et eum qui decipitur. Adducit
consiliarios in stultum finem, et judices in stuporem. In quo fortitudo?
Balteum regum dissolvit, et praecingit fune renes eorum. Ducit
sacerdotes inglorios, et optimates supplantat. Nonne ipse novit et
vestram. o Scribae et Pharisaei, decipientem Synagogam, et eum qui a
vobis deceptus est, miserum populum, quando finxistis ei ad decipiendum
importunum favorem, dicendo: Et venient Romani et tollent nostrum et
locum et gentem? (Joan. XI.) Novit itaque sapientia ejus, et tales
consiliarios in stultum finem adduxit. Nam juxta quod alibi dictum est:
Qui timent pruinam, irruet super eos nix (Job. VI), quia quod vanum
erat, cum simulatione timuistis, quod verum erat timere vos fecit, ut
veraciter venirent Romani et tollerent vestrum et locum et gentem, non
quia dimisistis, sed quia non dimisistis eum sic. Ita nimirum sapientia
ejus, consiliarios in stultum finem, et judices in stuporem adduxit, ita
fortitudo ejus balteum regum, id est vestram, o superbi, confidentiam
dissolvit, et renes vestros captivitatis fune praecinxit, duxit
sacerdotes inglorios, scilicet Annam et Caipham, et caeteros sacerdotes
ejusmodi, quippe quorum super vultus, stercus solemnitatum ipsorum
projecit, atque hoc modo optimates supplantavit, auferendo ab illis
regnum Dei, et dando genti facienti fructus ejus (Matth. XXI). Commutans
labium veracium, et doctrinam senum auferens, subauditur, sapientia apud
ipsum est. Nam, quia veritatem recipere noluerunt, miscuit illis
spiritum erroris et vertiginis, ut qui veraces esse debuerant,
mendaciter Scripturas ad suos libitus torqueant, labiis male commutatis,
et hoc modo senibus, id est eis, quibus primis credita sunt eloquia Dei
(Rom. III), docendi auctoritatem abstulit. Effundit despectionem super
principes, et eos qui oppressi fuerant elevans, subauditur, fortitudo
apud ipsum est. Principes quippe Judaicae perfidiae contemptibiles
fecit, in toto orbe, et eos qui oppressi fuerant peccatorum pondere,
sive daemoniaca servitute, scilicet gentiles, quia fidem ejus
receperunt, relevavit, magna liberatricis gratiae libertate. Qui revelat
profunda de tenebris, et producit in lucem umbram mortis, subauditur,
apud ipsum sapientia est. Hoc enim lampas ista fecit, eo ipso, in quo
apud cogitationes divitum contemnebatur. Nam per humilitatem suae
passionis, profunda nostra revelavit de ignorantiae tenebris, et
produxit in lucem notitiae Dei, nos qui sedebamus in umbra mortis. Qui
multiplicat gentes et perdit eas, et subversas in integrum restituit,
subauditur, apud ipsum fortitudo est. Hoc etenim et verae et magnae
fortitudinis est, magni et terribilis judicii est, quod, cum
multiplicasset gentes, dicendo primis hominibus: Crescite et
multiplicamini (Gen. I), perdidit eas, peccantibus eisdem primis
parentibus primis. Omnes quippe gentes universos illorum posteros, eadem
sententia perditionis involvit. Sed ecce, dum patitur, dum moritur, et
lampas tam splendida apud cogitationes divitum quasi exstincta
contemnitur, eadem passione vel morte sua quas subverterat in integrum
restituit. In integrum, inquam, ut ne unus quidem desit ex omnibus quos
ad vitam destinaverat, cum diceret: Crescite et multiplicamini. Qui
immutat cor principum terrae, et decipit eos, ut frustra incedant per
invium, palpabunt quasi in tenebris, et non in luce, et errare eos
faciet quasi ebrios, subauditur, apud ipsum sapientia est. Quomodo enim
mutavit cor principum populi terrae, et decepit eos, nisi, sicut in
propheta dictum est: Excaeca cor populi hujus, et aures ejus aggrava, et
oculos ejus claude, ne forte videat oculis, et corde suo intelligat, et
convertatur, et sanem eum? (Isa. VI.) Itaque quod extunc frustra
incedunt per invium, quod palpant quasi in tenebris, et non in luce,
quod errant quasi ebrii, totum hoc magna est materia laudis huic
spiritui sapientiae, de quo et miranda veritate dictum est quod eos
deceperit, et quasi ebrios errare fecit.
|
|