|
Hujusmodi responsa tuae humilitati esse congruentia, si hactenus non
advertisti, at saltem nunc attende, commonitus augmento gratiae seu
magnitudine beneficii, quod Altissimo nonnulla de te cura sit. In primis
haec appellatio,
|
“noli timere, vermis Jacob, qui mortui estis,”
|
|
dicam quomodo congruat tibi et similibus tui, imo cunctis humilibus
corde, qui didicerunt a bono Magistro discente:
|
“Discite a me quia mitis sum et humilis (Matth. XI).”
|
|
Humilis quisque spiritualium Pater filiorum et vermis est et Jacob,
vermis quidem suo, Jacob autem, Dei judicio. Jacob denique magnus homo
fuit, et multos habens mares filios, pro causa unius feminae, quam solam
filiam genuit, afflictus est, et tristitiam habuit (Gen. XXXIV). Sic
nimirum viri apud Deum magni, qualium omnium viventium tu mihi
notissimus es, cum multas habeant virtutes, multosque, ut et tu habebas,
filios spirituales, aliquam habent quasi filiam, id est infirmitatem,
occultam, pro qua dum quis humiliatur coram Domino, et vermis est, et
Jacob, vermis, ut dixi, suo; Jacob autem, Dei judicio, et mortuus est
sibi, id est timet se illa infirmitate mori, sed vivit Deo.
|
“Noli ergo timere, dici tibi: Ego auxiliator sum tui,”
|
|
et ab effectis probat, quia non fuit, nec est a me abscondita via tua,
nec a me judicium tuum transibit, sed hoc potius dicito: Tu Deus, qui
vidisti me et judicium meum, hoc quod judicasti, et qui se humiliat,
exaltabitur, non transiit a te. Ego quoque cum ipso Deo interrogante,
verbis ipsius interrogo te, qui cum de homine secretam aliquoties
haberemus collocutionem, volebam consolatum te esse:
|
“Nunquid nescis, aut non audisti? (Isa. XL.).”
|
|
Videlicet istud quod sequitur:
|
“Deus sempiternus Dominus qui creavit terminos terrae, non deficiet,
neque laborabit (ibid.),”
|
|
scilicet ubicunque vel quotiescunque infirmum curare, vel pauperem
honestare voluerit. Cuncta enim possibilia, cuncta facilia sunt ei.
|
“Nec est, inquit, investigatio sapientiae ejus (ibid.)”
|
|
In quo? Nimirum, ut secundum causam praesentem loquar, in eo quod
|
“dat lasso virtutem, et his qui non sunt fortitudinem et robur
multiplicat (ibid.),”
|
|
id est qui electum suum prius dimittit lassari, et lassitudinem suam
agnoscere, ita ut penitus sibi videatur non esse, sive nihil esse, et
tunc demum
|
“virtutem dat, tunc demum fortitudinem et robur multiplicat.”
|
|
Non ita est cum fortibus, non sic agitur cum sanis, id est cum illis qui
sibi justi videntur, et in suis confidunt viribus. Sed quid? Continuo
subjungens:
|
“Deficient pueri, et laborabunt, et juvenes in infirmitate cadent
(ibid.).”
|
|
Pueri namque recte dicuntur qui sunt inexperti, quique in tentationibus
non militaverunt; juvenes autem qui sibi videntur fortes, et quasi de
suis virtutibus superbiunt.
|
|