|
Sed nec illud facile concedendum est quod illa gratulatio confitentis
Deo, cum Deus benefecerit ei, sit confessio, imo dicatur, ut est,
adulatio. Quid enim est confessio, de qua Psalmista loquitur:
|
“Confessio et pulchritudo in conspectu ejus (Psal. LXLV,)”
|
|
et de qua idem dicit:
|
“Introite portas ejus in confessione, atria ejus in hymnis, confitemini
illi? (Psal. LXLIX.)”
|
|
Nimirum laus est integra, laus devota, laus ordinata. Quo vel quali
ordine, nisi ut homo in principio accuset seipsum, deinde justificet
Deum?
|
“Justus namque in principio accusator est sui (Prov. XVIII),”
|
|
qua accusatione praeeunte, dum Deum justificat, verbi gratia, dicendo:
|
“Fidelis Dominus in omnibus verbis suis, et sanctus in omnibus operibus
suis (Psal. CXLIV),”
|
|
nimirum confessionem, id est laudem perficit. Non longe exempla
petantur. Daniel ipse dierum illorum exsul sive captivus eo modo
confitetur:
|
“Obsecro, inquit, Domine Deus magne et terribilis, custodiens pactum et
misericordiam diligentibus te, et custodientibus mandata tua.
Peccavimus, inique fecimus, impie egimus, et recessimus et declinavimus
a mandatis tuis et judiciis. Nobis confusio faciei, regibus et
principibus nostris et patribus nostris, qui peccaverunt; tibi autem
Domino Deo nostro misericordia et propitiatio (Dan. IX),”
|
|
et caetera. Iste legitimus est ordo confessionis, quemque in principio
accusare seipsum, deinde justificare Deum, et ab ipso quaerere
remissionem peccatorum. At illi homines saeculi, qualium hic unus
exstitit, nunquid ad ejusmodi confessionem descendere dignati sunt? imo
dixerunt:
|
“Linguam nostram magnificabimus, labia nostra a nobis sunt, quis noster
dominus est? (Psal. XI.)”
|
|
Omnes superbi et circa animae causam prorsus indomiti, aut ipsi pro diis
haberi voluerunt, aut talibus servire diis, quorum non est dare
consilium de cura animarum, de sollicitudine gerenda pro peccato, quae
mors est animarum. Igitur talium fortuita laudatio, non tam salubris
confessio quam sterilis dicenda est adulatio.
|
|