CAPUT VII. Diabolum impedire voluisse propositum Dei, et cur Deus homini praeceptum posuerit.

Hoc propositum ausus est impetere ut expugnaret Satanas, idemque diabolus Verbi Dei quod est veritas, sempiternus adversarius, ne fieret sicut proposuerat Deus. De duabus propositi ejus dictionibus auferre intendit unam, scilicet similitudinem divinam. Duo quippe dicta fuerant, videlicet ad imaginem et similitudinem nostram. Ita miserum reddere intendit hominem, ut ex Deo solam retineret imaginem, nec attingeret similitudinem, tanquam diceret: Factus quidem sit homo ad imaginem Dei, ut sit rationalis et aeternus, sed mihi similis sit, Dei contemptor, meique imitator effectus. Coepit prior facere Deus quod suum erat, id est cum creasset ad imaginem suam hominem, coepit illum informare ad similitudinem suam. Sic enim scriptum est, et notandum diligenter, praemisso:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram, (Gen. I),”

ac subjuncto:

“Et creavit Deus hominem ad imaginem suam, ad imaginem Dei creavit illum (ibid.)”

Ubi de similitudine omnino tacitum est. Non enim creando, sed informando perducit Deus hominem ad similitudinem suam, post plura sequitur ita:

“Praecepitque ei, dicens: Ex omni ligno paradisi comede, de ligno autem scientiae boni et mali ne comedas. In quocunque enim die comederis exeo, morte morieris (Gen. II).”

Hoc verbum, hoc praeceptum si custodisset, profecto ad similitudinem ejus qui dixerat,

“faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I),”

bene formatus astitisset. Deus namque qui dixerat,

“faciamus,”

Trinitas est, Pater, Verbum et Spiritus sanctus. Et impressio praecepti ejus si fuisset admissa, tria formasset, quae sunt charitas, spes, et fides, quae nunc non ab re doctrina Christiana sic reciprocat, fides, spes, et charitas. Ad id quod dixerat:

“Ex omni ligno paradisi comede,”

charitas debuit occurrere, ut diligeret homo Deum sufficientiam sibi offerentem magna largitate. Ad illud:

“De ligno autem scientiae boni et mali ne comedas,”

spes prompta debuit assurgere, ut consideraret largienda sibi fore majora propter obedientiae subjectionem, ab eo qui jam gratis tantam impenderat largitatem. Ad id quod subjunxit:

“In quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris,”

debuit adesse fides hominis, ut crederet Verbo Dei, tanquam veritati. Haec ergo tria si non defuissent homini, jam tunc factus fuisset ad similitudinem Dei, quoniam in his tribus haberet signaculum Trinitatis.