|
Videns autem turbas, ascendit in montem. Et cum sedisset, accesserunt ad
eum discipuli ejus. Et aperiens os suum, docebat eos, dicens: Beati
pauperes spiritu, quoniam ipsorum est regnum coelorum, etc. Loquatur
nunc nobis rex et Dominus noster leges regni sui jam non montis exigui,
sed ipsius ascensor coeli, sedens non in vertice montis terreni, sed ad
dexteram majestatis in Excelsis (Hebr. I), aperiens pro imperii
majestate non sensualiter os suum, sed invisibiliter thesaurum suum, in
quo divitiae salutis, id est, sapientia et scientia repositae sunt.
Gloriam quippe regni ejus et potentiam loqui gestiens, secundum
evangelistam hunc, qui de illo pene cuncta regalia loquitur, huc usque
properavimus, ubi videns turbas ascendit in montem, et aperuit regale os
suum, ut ipse loqueretur ore suo rex, qui loquebatur prius per suorum
ora praeconum. Loquebatur, inquam, dignas apertione oris sui sententias,
et docebat qui vel quales esse debeant, qui militent regno Dei, quo
belli ordine, vel qualibus armis promerendum sit, ut sempiterna
stipendia percipiant illius regni. Putabant enim carnales filii regni
qui audierant illud repromissum fuisse patribus suis, quod tempore illo
Messia imperante divites sibi forent, atque opulenti, vacaretque
superbire in divitiis; putabant reges et principes terreni imperii
audito nomine hujus regis qualis fuerat Herodes, quod sanguinem suum
fundere, sibique urbes, et vectigalia praeripere haberent milites regni
Dei.
|
|