CAPUT IX. Quid reversio Heliae ostendentis se Achab mystice significet, et quid prophetae Baal clamantes, seque cruentando concidentes, quid ignis invocante Helia cadens de coelo super holocaustum, et quid quod data est pluvia, et quod Helias praecinctus lumbis currebat ante Achab.

(III REG. CAP. XVIII.)

“Post dies multos factum est Verbum Domini ad Heliam in anno tertio, dicens: Vade et ostende te Achab, ut dem pluviam super faciem terrae,”

etc. Ad hoc ire, ad hoc missus est se ostendere, ut daretur pluvia super faciem terrae. Et hoc factum est.

“Rursum oravit, et ecce coeli contenebrati sunt, et nubes et ventus factus est et pluvia grandis.”

Ita futurum est, ut siccitas et fames audiendi verbum Dei, quae in Israel contigit, venientibus et praedicantibus Enoch et Helia convertatur in omnem plenitudinem diebus novissimis. Sed quid hoc sibi vult, quod interim velut iratus accurrit Helias, quod non commonitoriis utitur verbis, sed cum judicio agit, et quasi jurgio contendit?

“Vade, inquit, Helias, ad Abdiam, et dic Domino Deo tuo: Adest Helias.”

Ac deinceps:

“Venitque Achab in occursum Heliae, et cum vidisset eum, ait: Tune es ille qui conturbas Israel? Et ille ait: Non ego turbavi Israel, sed tu et domus patris tui, quia dereliquistis mandata Domini, et secuti estis Baalim. Verumtamen nunc mitte, et congrega ad me universum Israel in monte Carmeli, et prophetas Baal, quadringentos quinquaginta, prophetasque lucorum quadringentos qui comedunt de mensa Jezabel.”

Ita factum est. Venerunt, habitoque certamine superior apparuit Dominus, exaudiendo per ignem.

“Dixitque omnis populus: Dominus ipse est Deus, Dominus ipse est Deus.”

Protinus sequitur:

“Dixitque Helias ad eos: Apprehendite prophetas Baal, et ne unus quidem effugiat ex eis. Quos cum apprehendissent, duxit eos Helias ad torrentem Cyson, et interfecit eos ibi.”

Quid hoc, inquam, sibi vult, quod daturo Domino pluviam super faciem terrae, prius Helias tanta zeli armatura accedit indutus? Illud nempe, quod in Evangelio suo verus Helias, verus Deus Dominus praenuntiando dicit:

“Cum autem videritis circumdari ab exercitu Jerusalem, tunc scitote quia appropinquavit desolatio ejus (Luc. XXI).”

Ac deinceps:

“Erit enim pressura magna super terram et ira populo huic. Et cadent in ore gladii, et captivi ducentur in omnes gentes (ibid.).”

Profecto tunc Helias, id est Deus Dominus, iratus contra sacerdotes Baal venit, quando nutu ejusdem Dei Domini Romanus exercitus Jerusalem civitatem circumdedit. Denique quod nullus fidelis ambigit, Anna et Caiphas, caeterique sacerdotes, universi seniores, omnes Scribae et Pharisaei, qui contra Dominum clamaverunt, sacerdotes Baal exstiterunt, imo sacerdotes Barabbae latronis fuerunt. Pro Barabba contenderunt, pro latrone in certamine constiterunt.

“Persuaserunt populo ut Barabbam sibi dimitti peterent, Jesum vero perderent (Matth. XXVII).”

Ibi clamabant voce magna, dicendo:

“Tolle, tolle, crucifige, crucifige (Joan. XIX),”

et incidebant se juxta ritum suum cultris et lanceolis donec perfunderentur sanguine. Juxta ritum suum, inquam, semper enim illis moris fuit, cruentare et cruentari, et nunc amplius sanguine perfusi sunt, dicendo:

“Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII).”

Sed ecce sacerdotibus illis praeeunte sacrificio Barabbae sui, Deus Pater nostrum Heliam, nostrum Deum et Dominum, per ignem exaudivit, per illum enim Spiritum sanctum nobis dedit. Quomodo?

“Currebant, inquit, aquae circa altare, et fossa aquaeductus repleta est,”

etc. Nempe lancea militis latus crucifixi Domini patefaciente, cucurrit aqua cum sanguine (Joan. XXIX). Cecidit autem ignis de coelo, ignis, inquam, de quo idem:

“Ignem, inquit, veni mittere in terram, et quid volo, nisi ut accendatur?”

(Luc. XII.) Ille ignis statim post holocaustum cecidit, super apostolos videlicet, quando apparuerunt illis dispertitae linguae tanquam ignis (Act. IV), etc. Sane Abdias cui occurrit Helias, et dixit:

“Vade et dic domino tuo: Adest Helias,”

ipse est qui in ordine prophetarum quartus habetur. Abdias autem servus Domini interpretatur. Et recte hoc nomine vocatur; fecit enim quemadmodum servus Domini.

“Servus autem tuus, inquit, timet Dominum ab infantia sua. Nunquid non indicatum est tibi domino meo quid fecerim, cum interficeret Jezabel prophetas Domini, quod absconderim ex eis centum viros, quinquagenos et quinquagenos, et paverim eos pane et aqua.”

Idcirco quia centum prophetas salvaverat, accepit gratiam prophetalem, et de duce exercitus, factus est dux Ecclesiae. Tunc in Samaria parvum gregem paverat, nunc in toto orbe Christi pascit Ecclesias. Quod tandem data pluvia sequitur:

“Et manus Domini facta est super Heliam, accinctisque lumbis, currebat ante Achab,”

illius temporis fuit signum quo venturus est currens ante illum populum, ut convertat

“corda patrum ad filios, et cor filiorum ad patres eorum (Matth. IV; Luc. I).”

Juxta historicam superficiem hic nos exemplo suo docet in oratione habere perseverantiam. Cum enim dixisset puero:

“Ascende et prospice contra mare,”

et ille contemplatus respondisset:

“Non est quidquam,”

ipse ut erat pronus in terram perseverans posita facie inter genua,

“revertere, ait septem vicibus. In septima autem vice, ecce nubecula parva quasi vestigium hominis, ascendebat de mari.”

Proinde Jacobus apostolus cum dixisset:

“Confitemini alterutrum peccata vestra, et orate pro invicem ut salvemini (Jac. V),”

hoc exemplum proponens,

“Helias homo erat similis nobis, passibilis (ibid.),”

etc., ita conclusit:

“Multum enim valet deprecatio justi assidua (ibid.).”