CAPUT XXV. De nono praecepto, et super adjiciendo consilio.

Non loqueris contra proximum tuum falsum testimonium (Exod. XX). Super hoc praeceptum magnum et laude dignum est, pro tempore et re falsum pati, cum possis refellere testimonium, juxta illud Domini nostri exemplum. Novissime venerunt duo falsi testes, et dixerunt: Hic dixit: Possum destruere templum Dei, et post triduum reaedificare illud. Cum haec dicerent et princeps quoque sacerdotum surgens urgeret: Nihil, inquiens, re pondes ad ista quae isti adversus te testificantur? Jesus autem, ait Evangelista, tacebat (Matth. XXVI). Item cum accusaretur a principibus sacerdotum, et senioribus et Pilatus instaret, dicens: Non audis quanta adversum te dicunt testimonia, non respondit ei ullum verbum, ita ut miraretur praeses vehemeter (Matth. XXVII). Quare? Quia si vobis dixero, inquit, non credetis mihi. Si autem et interrogavero, non respondebitis mihi, neque dimittetis (Luc. XXII). Cui ergo placet exemplum hujus in sufferenda temeritate falsi testimonii, placeat et respectus rationis, ut videlicet si sperare licet, falsitatem vera posse responsione corrigi, respondeat, et respondendo lucretur, ut nonnunquam factum est animas obloquentium, si non omnium, at saltem aliquorum, ex illis qui audirent sanguinem, non scienter, aut ex deliberatione, sed falso testimonio induci. Sic enim Hieremias, cum testificarentur adversus eum sacerdotes et prophetae ad principes, et ad omnem populum, dicentes: Judicium mortis est viro huic, quia prophetavit adversus civitatem istam, sicut audistis auribus vestris, non tacuit, sed ait: Dominus misit me, ut prophetarem (Jer. XXVI). Et subinde: Verumtamen scitote, et cognoscite quoniam si occideritis me, sanguinem innocentem tradetis contra vosmetipsos, et contra civitatem istam, et habitatores ejus. In veritate enim misit me Dominus (ibid.). Econtra Naboth Jezraelites, quia non per errorem vel subitam animorum perturbationem, sed per malitiosam Jezabelis et optimatum sive majorum natu deliberationem, submissis testibus viris diabolicis accusabatur sive judicabatur, tacuisse et nihil respondisse legitur, recte nimirum et sapienter (III Reg. XXI). Frustra namque effunderet sermonem, ubi non erat auditus. Qui igitur non solum praeceptum servat, ut falsum testimonium non loquatur, sed et consilium approbat, ut falso impugnatus testimonio patientiam amplectatur. Sic exemplo Domini tacendum sibi sciat, ut non tantum in suum sanguinem per errorem forte peccaturos decipi suo silentio permittat.