VERS. 9-11.

Avarus non implebitur pecunia, et qui amat divitias, fructum non capiet ex eis, et hoc ergo vanitas. Ubi multae sunt opes, multi et qui comedunt eas. Et quid prodest possessori, nisi quod cernit divitias oculis suis? Dulcis est somnus operanti, sive parum, sive multum comedat; saturitas autem divitis non sinit eum dormire. Vera est sententia, quia semper avarus eget, cujus cor neque ipse Deus implet. Sibilat illum populus, seipsum solus laudat avarus. Comparat idololatrae illum magnus S. Paulus vas electionis (Eph. V). Cum omnes exsecrentur avarum, Deus ipse illum suo magis damnat ore dicens: Non potestis Deo servire et mammonae (Matth. VI); Mammon autem deus est avarorum, deus cupidorum. Qui colit illum, non me colit, sed longe recedit a me. Et si camelus gibbosus poterit per subtile foramen acus, et dives avarus intrabit regnum coelorum (Matth. XIX). Sed utrumque repugnat. Nec enim camelus intrat acum, nec coelum intrabit avarus. Qui thesaurizas tibi, atque animam tanquam pictura pascis inani, audi quod diviti dicitur in Evangelio: Anima tua hac nocte tolletur a te, quae autem parasti cujus erunt? (Luc. XII.) Qui talis dormit, qui talis moritur, plenus divitiis, plenus vitiis, non est ei dulcis somnus in carcere martis. Qui vero bona operati sunt, sive divites sive pauperes fuerint, dabitur eis dulcis somnus, et requies perennis.