CAPUT III. De primitiis quas Dominus ad constructionem tabernaculi jussit tolli.

(CAP. XXV.)

“Locutusque est Dominus ad Moysen dicens: Loquere filiis Israel, ut tollant mihi primitias,”

exponens quid dixerit, vel quid intelligi voluerit, dicendo primitias, continuo subjunxit:

“Ab omni homine qui offert ultroneus accipietis eas.”

“Ultroneus offert,”

qui non coacta servitute sed spontanea charitate quidpiam offert. Ergo charitatis oblationes, sive magnae sive parvae sint, primitiae Domino sunt, et ad coelestis tabernaculi ejus ornatum proficiunt. Econtra quidquid ex tristitia offertur, serotinum est, et ad decorem domus Domini proficere non potest. Proinde Apostolus cum dixisset:

“Qui parce seminat, parce et metet; et qui seminat in benedictionibus, de benedictionibus et metet (II Cor. IX):”

continuo subjunxit:

“Unusquisque, prout destinavit in corde suo, non ex tristitia, aut ex necessitate; hilarem enim datorem diligit Deus,”

etc. (Ibid.) Bene ergo dixit quod opportune audiant omnes tabernaculi Dei, id est Ecclesiae Christi adjutores,

“ab omni homine, qui offeret ultroneus, accipietis eas.”

Quod de corporalibus dictum est, itidem de spiritualibus dicendum est et sentiendum. Nam quidquid boni, sive corporale, sive spirituale sit, si idcirco facimus

“coram hominibus, ut videant opera nostra bona, et glorificent Patrem nostrum qui in coelis est (Matth. V),”

primitivum est, et primitiarum acceptor Deus suscipi jubet. Econtra, si quis faciat coram hominibus ad hoc tantum ut videatur ab eis, nullam sibi in tabernaculo Dei collocat memoriam. Nam in eo quod visus est ab hominibus recepit mercedem suam.