|
Excusare se utcunque posse videretur humana temeritas, si non in
pluribus nota existerent experimenta. Dedit enim quibusdam Deus notitiam
veritatis, non dico tantum Judaeis, sed etiam gentilibus, maximeque
gentilium philosophis, et notitia ipsa gravioris irae illis occasio
fuit. Nam ipsi fuerunt, de quibus jam dictus Apostolus dicit: Revelatur
enim ira Dei de coelo super omnem impietatem et injustitiam hominum,
eorum qui veritatem Dei in injustitia detinent, quia quod notum est Dei,
manifestum est in illis. Deus enim illis revelavit. Invisibilia enim
ipsius a creatura mundi, per ea quae facta sunt, intellecta
conspiciuntur, sempiterna quoque virtus ejus et divinitas, ita ut sint
inexcusabiles, quia cum cognovissent Deum, non sicut Deum
glorificaverunt, aut gratias egerunt (Rom. I), etc. Nonne melius fuerat
Deum non cognoscere, quam cognitum non sicut Deum glorificare, aut
gratias agere? Quod si quis adhuc dicere audeat: Non ego ejusmodi
fuissem, sed si Deum cognovissem, ego sicut Deum glorificavissem, et
gratias egissem, redeat ad conscientiam suam, et videat si quantulam
habuit notitiam veritatis, servavit, et secundum illam vixit. Nemo enim
est qui non saltem naturalis legis veritatem cognoverit, qua dicitur:
Quod tibi non vis fieri, alii ne feceris (Tob. IV). Ait autem ipse
Dominus: Qui in modico infidelis est, et in majore iniquus est (Luc.
XVI). Qui ergo hanc veritatem observavit et relictus est, conqueratur
quod negata sit sibi notitia veri Dei et dicat: Quia si cognovissem
glorificassem aut gratias egissem. Si non observavit, obstructum est os
ejus, ut non imputet Deo quod non revelata sit sibi notitia veritatis,
ut posset salvus fieri, atque isto quoque modo completur quod scriptum
est: Et vincas cum judicaris (Psal. L), neque enim refelli potest, quin
de Deo dicatur verissime, quia vult omnes homines salvos fieri, et ad
cognitionem veritatis venire. (I Tim. II.)
|
|