CAPUT XVIII. De patrum humilitate qua se coram Pharaone pastores ovium et peregrinos professi sunt.

Et ille locutus est ad fratres, et ad omnem domum patris sui: Ascendam et nuntiabo Pharaoni, dicamque ei: Fratres mei et domus patris mei venerunt ad me, et sunt viri pastores ovium, etc. Sanctum peregrinorum studium, Deo peregrinantium Scripturae locus exprimit, scilicet quod hominibus non solum non placere, sed etiam displicere quaesierunt, et quod vere non hic manentem habentes civitatem, futuram et manentem inquirere studuerunt (Hebr. XIII).

(CAP. XLVII.) Primus Joseph ingressus nuntiat Pharaoni, dicens: Pater meus, et fratres, oves eorum, et armenta, et cuncta quae possident, venerunt de terra Chanaan, et ecce consistunt in terra Gessen. Extremos quoque fratrum suorum quinque viros statuit coram rege, primogenitos, et interrogati a rege dicente: Quid habetis operis? responderunt: Pastores ovium sumus servi tui, et nos, et patres nostri. Quare? Quia detestantur, inquit, Aegyptii omnes pastores ovium, videlicet, quia superbiunt in equis, et curribus, plus caeteris gentibus, et ob hoc humile pastorum opus, veluti ignominiam despiciunt et detestantur. Postmodum introductus pater ante regem, interrogatus est ab eo: Quot sunt dies vitae tuae? Nunquid nil aliud rex sapiens locutus est cum venerabili sene, nisi quod interrogavit eum, Quot sunt dies vitae tuae? Sed profecto solum hoc scribi dignum fuit, propter memorabile responsum, dicentis: Dies peregrinationis vitae meae, centum triginta annorum sunt parvi et mali, et non pervenerunt usque ad dies patrum meorum, quibus peregrinati sunt. Ultro, peregrinum se confessus est, et hanc vitam miseram, peregrinationem dicere maluit, melioris vitae vel patriae civis, id est, coelestis. Eo sensu percontationem regis vera correctione supplevit, cum dicente illo: Quot sunt dies vitae tuae? respondit: Dies peregrinationis vitae meae parvi sunt et mali. Parvos videlicet dies suos pro humili conscientia dixit, malos pro continuatione tribulationis. Parumque illi visum est, quod peregrinum se confessus est, nisi etiam patres suos peregrinos fuisse assereret. Nam protinus subjungit: Et non pervenerunt usque ad dies patrum meorum quibus peregrinati sunt. Adeo hominibus placere, vel ad pompam saecularium tam pater quam filius se extendere dedignati sunt. Bene ergo Apostolus in laudem fidei patrum istorum inter caetera dicit: Et confitentes quod hospites et peregrini sint super terram (Hebr. XI). Eorum confessio nusquam clarior aut certior invenitur quam hoc loco ubi peregrinus iste in aula regis non oblitus patriae coelestis, ultro peregrinum se confitetur. Igitur vetus pastoribus ovium spiritualium et omnibus, qui coelestem patriam inquirunt propositum est exemplum, ut humilitate gloriosa contenti vanam et inopem despiciant altitudinem saeculi, dicantque ubicunque equitantes Aegyptios viderint: Hi in curribus, hi in equis, nos autem in nomine Domini Dei nostri invocabimus (Psal. XIX); dicant coram terrenae patriae civibus, aut regibus: Non habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus (Hebr. XIII).