LIBER SEXTUS.


CAPUT 1

“Misericordiam, et veritatem, ait Psalmista, diligit Deus, gratiam et gloriam dabit Dominus (Psal. LXXXIII).”

Secundum hoc veridicum carmen haec loquitur Dei Filius, quae nunc tractavimus et tractamus.

“Te autem faciente eleemosynam, nesciat sinistra tua quid faciat dextera tua, ut sit eleemosyna tua in absconso, et Pater tuus qui videt in absconso, reddet tibi.”

Et:

“Tu autem cum orabis, intra in cubiculum, et clauso ostio ora Patrem tuum, et Pater tuus qui videt in absconso, reddet tibi.”

Ibi misericordia, ibi veritas est, quam Deus diligit. Et quid nisi gratiam et gloriam reddet tibi? Et contra similatores et callidi provocant iram Dei qualium videlicet maximi erant hypocritae illi, Scribae, et Pharisaei, contra quos dicit:

“Cum ergo facis eleemosynam, noli tuba canere ante te, sicut faciunt hypocritae.”

Et:

“Cum oratis, non eritis sicut hypocritae.”

In tribus his operibus veritatem se diligere testatur. Etenim tertium hoc est:

“Cum autem jejunatis, nolite fieri sicut hypocritae tristes. Exterminant enim facies suas, ut pareant hominibus jejunantes; amen dico vobis, quia receperunt mercedem suam. Tu autem cum jejunas, unge caput tuum, et faciem tuam lava, ne videaris hominibus jejunans, sed Patri tuo qui est in absconso, et Pater tuus qui videt in absconso reddet tibi.”

Primus omnium jejunasse legitur Moses. Nam ex quo primus homo continentiae legem transgressus est, non obaudiens, ut ab uno se ligno contineret, nullus recogitasse legitur, ut per jejunium faciem Domini utcunque complacaret, quam ille per cibum vetitum inobediens offenderat. Nam ille jam dictus Moses jussus esse non legitur, ut jejunaret, sed sponte jejunavit, ut sermonem ex ore Dei procedentem, in quo vivit homo (Deut. VIII), accipere atque conscribere dignus existeret. Rursus jejunavit, ut dimissionem peccati populo impetraret quemadmodum dicit ipse Moses:

“Et procidi ante Dominum sicut prius quadraginta diebus et quadraginta noctibus, panem non comedens, et aquam non bibens, propter omnia peccata vestra, quae gessistis contra Dominum, et eum ad iracundiam provocastis. Peccatum autem vestrum quod feceratis, id est vitulum arripiens, igne combussi (Deut. IX).”

Est ergo jejunium divinae auctoritatis res, non quod Deus illud praeceperit, aut digitus ejus in tabulis scripserit, sed quia non sine virtute Dei mortalis homo quadraginta diebus et quadraginta noctibus semel et iterum jejunare potuit, et jejunando multum Deo appropinquavit, a quo primus homo manducando nimis longe recessit. Causam vel intentionem jejunandi Moses et Elias et Daniel bonam, et Deo dignam habentes gloriosum, et laudabile fecerunt jejunium, videlicet hoc intendentes, hoc exspectantes, ut mitteret Deus illud quod Abrahae promiserat semen, id est Christum. Qui ubi venit, jam non fuit jejunandum donec auferretur ab eis, quemadmodum ipse dixit Pharisaeis, facientibus quaestionem, quare discipuli ejus non jejunarent:

“Nunquid, ait, possunt filii sponsi lugere, quandiu cum illis est sponsus? Venient autem dies, cum auferetur ab eis sponsus, et tunc jejunabunt (Matth. IX).”