CAPUT XXXIV. Quale mysterium sit in lapsu ejus in exorem Uriae, quem gladio filiorum Ammon interfecit.

Proinde et in isto damnabili facto David, magnum a sanctis Patribus subesse mysterium digne animadversum est; quod tantum est ut quoties per ora Christiana volvitur, merito erubescat, et confundatur vehementer ille qui venit ad David peregrinus diabolus, quia, dum nequiter prophetae et regis devorare quaesivit animam, sacramenta sua praefigurantem, viriliter adjuvit Dei sapientiam. Cujus enim David in solario deambulans, nisi ejus typum tenet de quo scriptum est:

“In sole posuit tabernaculum suum (Psal. XVIII).”

Bethsabee vero puteus septimus dicitur. Verius tamen Bethsabee legitur, quod filia juramenti interpretatur, ita tamen ut prima correpta sit syllaba. Alioquin ubi producitur semper domus interpretatur. Urias autem lux mea Dei. Quid ergo est, David Bethsabee conjugem Uriae ad se producere, nisi legem litterae, carnali populo Judaico conjunctam, qui quasi de Dei luce gloriatur, spirituali sibi intellectu sociare? Porro quod Urias ad Joab cum epistolis mittitur, ex quibus debebat occidi, quid est nisi quia ipse Judaicus populus legem portat, qua convincente moriatur? Itaque in hoc quoque adventu suo, civitati Dei et regi ejus Christo peregrinus ille servivit, quia res gesta, et si in superficie causa damnationis, in mysterio tamen est prophetia virtutis. Rem gestam sic damnamus, ut mysterium amplectamur.