CAPUT VI. Ut a Caloniensi populo facta concordia, in archiepiscopum electus sit.

Non multo post Colonia metropolis vidua facta est, defuncto Evergero ejusdem civitatis archiepiscopo. Ecce autem dum eligere conantur successorem, sciderunt unanimitatem, clerusque et populus graviter dissentiebat abinvicem. Nam alium clerus, aliumque sua electione poscebat populus, et in tantum processit partium diversarum conflictus, ut prope ad arma concurreretur. Itaque velut, absente Jesu, navicula in medio mari jactabatur fluctibus (Matth. XIV). Sed laborantibus velocius succurrit ipse, et venit ad eos supra mare. Nam is, quem non probante populo clerus eligebat, videlicet Wezelinus, domus sancti Petri praepositus, repente silentium flagitans, per voluntatem Dei sic omnes alloquitur:

“In causa ista, Patres et domini, non sua singuli, sed pariter ea quaerentes, quae Domini sunt, melius quoad possumus ineamus consilium. Nam praeesse vobis nec ipse cupio, nec alteri invideo; sed in hac re liber ab utroque scilicet invidia et ambitione, alium vobis notum designo, qui dignus sit, videlicet illustrem Herebertum, valentem secundum Deum et secundum saeculum, utpote Christo devotum, et imperatori charum. Solvamus ergo litem, in hujus dignissimi concedendo electionem.”

Vix ille haec dixerat, raptimque ex ore ejus Herebertum universa turba conclamabat. Una omnium vox, una voluntas, quos eatenus discordantes, nunc miro modo in uno absente homine vinculum pacis alligabat. Ita, Domino imperante, cessavit ventus, et tranquillitas facta est (Matth. VIII). Cujus vero tranquillitatis tam celerem eventum magis memorabilem nobis facit aliorum temporum sive locorum nonnunquam audita vel visa tempestas, ubi quodammodo dormiente sive absente Jesu, non ante motus maris sedatus est, quam multus animarum, imo et corporum rerumque caeterarum periret ac profligaretur numerus. Nimirum justo Dei judicio propter peccata inhabitantium, ubi tale quid accidit, ascribendum est. Nam quod naviculae Coloniensis Ecclesiae, dum illis discordiae fluctibus jactaretur, tam circo, ne ad arma pervenirent, subventum est, misericordiae divinitatis ascribi debet. Porro meritorum beati viri in hoc quoque evidens astipulatio est, quod oblato ad electionem nomine ipsius, animosa cleri, et populi discordia quievit, et pax reddita est. Subtiliter namque attendentibus res ipsa loquebatur, quod mitteret illum princeps pacis (Isa. IX), lapis angularis, et pax nostra Christus, qui fecit utraque unum, qui inimicitias interfecit in semetipso (Ephes. II), et per sanguinem suum pacificavit omnia, quae in coelis et quae in terris sunt (Coloss. I).