CAPUT XIII. De humilitate Moysi, qua jussus ire ad Pharaonem toties recusavit.

“Clamor filiorum Israel venit ad me undique, vidique afflictionem eorum, qua ab Aegyptiis opprimuntur. Sed veni, mittam te ad Pharaonem, ut educas populum meum de Aegypto.”

Notandum, quod cum dixisset,

“clamor filiorum Israel venit ad me,”

addidit

“undique,”

ut subaudias tam ab Aegyptiis opprimentibus, quam a filiis Israel ingemiscentibus. Utrinque enim venit clamor, sed modo valde diverso. Nam clamor filiorum Israel, tanquam defensorem et judicem ad iram provocantium ascendit ad Dominum.

“Veni, inquit, mittam te.”

Prius

“veni,”

deinde

“mittam te”

dixit. Hoc non leve est in ore Dei praesenti ac corporaliter astanti dixisse,

“Veni.”

Non, inquam, leve est, neque deinceps leviter actum, ut qui corpore Deo praesens aderat, animo quoque ad obediendum parato adesset. Palam est ex subsequentibus, quia nondum venerat, quo toties ire jussus fuerat. Primum dicenti,

“Veni,”

continuo respondit:

“Quis ego sum ut vadam ad Pharaonem, et educam filios Israel ex Aegypto?”

Bonum quidem et imitatione dignum humilitatis exemplum est, Deo vocanti ad tantum tamque gloriosum ministerium dicere:

“Quis ego sum?”

ut pro conscientia vel aestimatione ipsius, subaudiatur nullus. Quapropter talem velut ex abrupto salientem ejus percunctationem placido vultu suscipiens Dominus Deus,

“Ego, inquit, ero tecum, et hoc habebis signum quod miserim te.”

Ac si dicat: Etsi tu nullus es, ego Dominus, qui Deus patris tui, Deus Abraham, Deus Isaac et Deus Jacob sum,

“ego (inquam) ero tecum,”

in ore tuo verba proferens, et in manu tua signa faciens; ex hoc, inquam, significabitur omnibus quod miserim te, sine quo non potest homo quidquam facere. Proinde:

“Cum eduxeris populum meum de Aegypto,”

tu praesenti non ingratus visioni, sed agendarum memor gratiarum,

“immolabis Deo super montem istum.”

Bonum, inquam, hoc, et imitandum placidae humilitatis exemplum est. Verumtamen nec illud contemnendum, quod quidam ejusdem, id est, prophetalis ordinis, vir magnam et ipse videns visionem, scilicet Deum sedentem super solium excelsum et elevatum, et ea quae sub ipso erant implentia templum, eidem Domino percunctanti ac dicenti:

“Quem mittam,”

etc., continuo et alacriter se offerens, dixit:

“Ecce ego, mitte me (Isa. VI).”

Cum igitur quis ad hoc vocatur a Spiritu sancto, ut mittatur contra Pharaonem, id est contra diabolum, scilicet ut aliquo fungatur ministerio salutis animarum, sic inter hos viam teneat regiam, ut non declinet ad dextram, sive ad sinistram, videlicet ut nec nimius sit dicendo,

“Quis ego sum ut eam?”

nec importunus vociferando,

“Ecce ego, me mitte.”

Nam hinc pertinaciae, illinc praesumptionis cavendum est vitium. Interim

“faciem suam absconderat Moyses,”

id est stabat demisso capite; sed sic absconditus inveniri, sic demissus magis merebatur a Domino sublevari. Nam accrescente paulatim gratiae fiducia, ait ad Dominum: