|
|
“Et de plenitudine ejus, inquit, nos omnes accepimus.”
|
|
Hoc profecto altius sonat. Sed quid est illud, quod de plenitudine ejus
omnes accepimus? Utique (ut caetera nunc omittam) totum illud ab ipso
accepimus, unde vobis mirandi apparemus, unde praecipue ego Joannes
videor magnus quod sum ex utero senili et sterili (Luc. I), comitantibus
prodigiis progenitus, quod sum lucerna ardens et lucens (Joan. V), ita
ut in lumine meo vos exsultare volueritis, dicentes: Magnus hic est,
Christus hic est. Ita nos omnes ab illo accepimus, singuli juxta
beneplacitum ejus, ut alii ex nobis prophetali spiritu digni: alii
patriarchae magni; alii reges, electi inventi sint, fide praeclari,
justitia insignes, longanimes in spe, obedientes in praeceptis, creduli
in promissionibus, futurorum praescii, verbo potentes, miraculis
effulgentes. Plenus quippe erat, ut nunc est, gratiae et veritatis. Unde
et ejusdem gratiae dividua nobis fluenta, de semetipso vivo fonte,
profudit. Non enim sic plenus erat infusionibus aliunde petitis, sed
sicut fons ex propriis venis erat, imo est plenus
|
“aquae in vitam aeternam salientis (Joan. IV).”
|
|
|
|