CAPUT X.

Jam altius procedendum est in hac meditatione mortis, sicque meditandum, ut per meritum fidei meditatio sit digna conspectu Domini, sicut scriptum est: Et meditatio cordis mei in conspectu tuo semper (Psal. XVIII). Quomodo? Nimirum meditando non solum mortem nostram, quam propter superbiam et inobedientiam primus homo incidit, et nobis omnibus haereditariam reliquit, verum etiam et maxime mortem Domini nostri Jesu Christi, qui mortem nostram moriendo devicit, et vitam resurgendo reparavit. Sequamur ergo capitulum superius praescriptum. Postquam dixit: Et erudiens instruit disciplina, ut avertat hominem ab his, quae fecit, et liberet eum de superbia, eruens animam ejus a corruptione, et vitam illius, ut non transeat in gladium, increpat quoque per dolorem in lectulo et omnia ossa illius marcescere facit, abominabilis ei fit in vita sua panis et animae illius cibus ante desiderabilis: Tabescet caro ejus, et ossa quae tecta fuerant, nudabuntur. Appropinquabit corruptioni anima ejus, et vita illius mortiferis. Tunc demum intulit: Si fuerit pro eo angelus loquens unum de similibus, ut annuntiet hominis aequitatem, miserebitur ejus et dicet: Libera eum ut non descendat in corruptionem. Inveni in quo ei propitier, etc. Consumpta est caro ejus a suppliciis, revertatur ad dies adolescentiae suae (Job XXXIII). Duo similia, duas esse mortes, jam supradixi, alteram animae, et alteram corporis, et utramque hic unus Scripturae hujus versiculus breviter innuit. Appropinquabit anima ejus corruptioni, et vita illius mortiferis. Corruptio namque hoc loco recte intelligitur mors, cui anima omnis etiam electi sic appropinquavit, ut non tamen descenderet in corruptionem eamdem, scilicet mortem, segregata licet in tenebris, et liberata a suppliciis aeternae damnationis per fidem Jesu Christi, cujus adventum expectabant omnes sancti ab origine mundi. Ipse diabolus corruptio est, etenim nomen illi mors. Mortiferae autem sunt omnes passiones mortis ejus, quae est resolutio corporis, quibus videlicet mortiferis sic appropinquavit vita hominis, qua in corpore vivit, ut non solum inhibitus sit comedere de ligno vitae, quo viveret in aeternum, verum etiam breviores ejus dies sint, quam olim adhuc recenti saeculo fuerunt. Nam dies annorum nostrorum, ait Psalmista, in ipsis septuaginta anni, si autem in potentatibus octoginta anni, et amplius eorum labor et dolor (Psal. LXXXIX), Et haec duo in quo similia sint, scilicet mors animae et mors corporis, jam superius dictum est, quia nimirum sicut vita corporis anima, sic vita animae Deus est: ut sicut recedente anima corpus putrescit et in pulverem revertitur, sic Deo propter peccatum deserente animam, illa tenebrescit et aeternae corruptionis, scilicet diaboli sepulcrum efficitur. Nunc ergo superest dicere quis vel qualis angelus locutus fuerit unum de his similibus, et quod vel quale illud unum sit, et quae vel qualis locutio quam vel qualem hominis aequitatem annuntiaverit.