CAPUT XXI. Deum, ut obedientiam voluit, ita perfecisse quoque in Christo pro nobis crucifixo et moriente.

Tandem adversarius forte dicit: Exto, voluerit Deus non praevaricationis matum fieri, sed hominem vivere verbo Dei, et idcirco mandatum illi dederit, quia mandatum ejus vita aeterna est (Joan. XII). Sed nonne Scriptura dicit: Deus autem noster in coelo, omnia quaecunque voluit fecit? (Psal. CXIII.) Quomodo ergo illud non fecit, ut homo obediens esset, si obedientem fore voluit? Quasi vero non defecerit Deus, ut voluit. Nonne hodie homo vivit propter mandatum Dei, propter verbum Dei? Quid enim si tunc ille ad vitam et salutem suam volenti Deo non consensit? Nunquid rebellio ejus bonam voluntatem Dei evacuavit! Absit! Apprehendit enim disciplinae virgam bonus Deus, sic misertus nostri, quomodo miseretur pater filiorum. Quam vel cujus disciplinae virgam apprehendit? Sententiam utique, qua superbam carnem nostram percussit, ut omnes moreremur, et qui pulvis eramus in pulverem reverteremur. Multum enim valet hoc ad humiliandos nos ut submittamus luteas cervices nostras jugo mandati Dei, ut non arrogemus nobis, quod simus sicut dii, licet etiam sic deos se esse arbitrati sint miseri quidam principes generis nostri. Ita incipiens Deus non ante destitit, donec propositum suum perficeret, propter quod homini praeceptum posuit. Valenter enim de trunco illo fidem, spem et charitatem, reflorescere fecit. Nam ille quidem ad opus Dei maneus exstitit, et contra opus vel praeceptum Dei manus incontinentes per concupiscentiam extendit, sed inventus est de genere ejus homo secundum cor Dei, qui contentas ab omni concupiscentia manus per poenalem sibi obedientiam ad lignum crucis extendit, et sub pedibus suis conculcato peccato, exempla vivendi multis millibus sequentium se legenda proposuit.