|
Quod non, ut quidam opinantur, apostoli una tantum, id est Hebraea
lingua, loquebantur, ita ut cuique genti sua videretur, quod miraculum,
ut ait Beda, non loquentium esset, sed audientium.
Et non (sicut suspicantur nonnulli) sic in illorum vocibus omnes
loquelae atque sermones audiebantur ut tamen una tantum lingua, scilicet
Hebraea, loquerentur: sed uniuscujusque nationis homini sua lingua
videretur quod, ut ait Beda, miraculum non loquentium esset, sed
audientium, id est non illis qui loquebantur erat vera virtus, sed in
audientium auribus prodigium, imo error, id est non rei existentis erat
sensus. Non, inquam, sic egit ille Spiritus veritatis, nec sic opinatur
de illo, quicunque prudenter discernit quid doceat magistrum illum, qui
omnem veritatem docere venit (Joan. XVI). Superest enim ut scripta
quoque illorum quae dispersi per mundum universum, diversarum linguarum
hominibus mittebant isti unius tantum, id est Hebraicae linguae litteris
eos asserant scripsisse, omnemque hominem, cujusque linguae, unicunque
vidisset Hebraicos 125 illorum apices, eodem miraculo suae linguae
Scripturam aestimavisse: Quod valde ridiculum est: Saltem nos Latinos
excipiant. Nam de nobis certum habemus quia Scripturas, quas Hebraice
aut Graece conscripserunt, absque translatoribus legere nequimus. Illud
quoque consequens est ut quamcunque ipsi linguam audirent, putarent
Hebraeam, quamcunque viderent Scripturam, existimarent esse Hebraicam.
Quod nimis frivolum, ut dictum est, ineptumque et erroneum, sanctoque
Spiritui probatur indignum per omnia. Nec difficile est, hanc
praesumptuosam suspicionem, Scripturae quoque auctoritate explodere:
|
“Et repleti sunt, inquit, omnes Spiritu sancto et coeperunt loqui variis
linguis, prout Spiritus sanctus dabat eloqui illis (Act. II).”
|
|
|
“Coeperunt loqui variis linguis, ut Spiritus sanctus dabat eloqui
illis,”
|
|
Scripturae verba sunt, quibus omnino repugnat id quod praedicta suspicio
conjectat. Loquebantur ergo, nec falso videbantur loqui, dabatque vere
Spiritus sanctus eloqui illis: verum, novum hoc canticum, ut canimus,
ponens sanctificationis signum, ut in ore eorum omnium genera
nascerentur linguarum. Novum, inquam, signum: Significabat enim quod
Ecclesia Deum, hactenus notum sibi in sola Judaea (Psal. LXXV), linguis
omnium gentium deinceps esset locutura. Ita vero signum fuit, ut causa
quoque efficiens, principiumque esset futurae rei. Nam quomodo gentium
magistri fierent nisi per scientiam linguarum copiam habuissent
conferendi cum eis sermonem: Quomodo, inquam, saltem respondissemus:
Amen, super benedictionem illorum, cum quid dicerent, nesciremus? (I
Cor. XIV.) Turrim isti aedificaturi erant, nunc tempore accepto et
divino, turrim, inquam, cujus cacumen coelos tangeret (Gen. V), per quam
futurum quisque metuens judicium, in coelum fugere posset. At illi, qui
olim absque Dei magisterio, soloque humano opere, superbia duce turrim
sibi exstruere voluerunt, per quam ascenderent in coelum, facta
confusione linguarum, cum prius esset terra labii unius et sermonum
eorumdem, divisi contra se, ac dispersi sunt (Gen. VI). Igitur nunc,
quando Dei consilio turris corporis Christi, quod est Ecclesia, de vivis
et electis lapidibus per universum mundum rite et ordinate construitur
(I Petr. II), recte omnes linguae ad horum artificum ora revocantur, nec
sicut ibi, cum quis posceret lapidem, alius offerebat bitumen, cum
peteret aquam, porrigebat trullam; ita hic, cum structores nostri
annuntiarent pacem, nos suspicaremur bellum, cum praedicarent regnum
Dei, nos putaremus gloriam mundi.
|
|