|
|
“Et draco stetit ante mulierem quae erat paritura, ut cum peperisset
devoraret filium ejus.”
|
|
Et signum magnum apparuit in coelo: Mulier amicta sole, et sub pedibus
ejus luna, et in capite ejus corona stellarum duodecim, et in utero
habens, et clamabat parturiens, et cruciatur, ut pariat. Et visum est
aliud signum in coelo. Et ecce draco magnus rufus, habens capita septem,
et cornua decem (Apoc. XII), etc. Mulier nempe ista, sancta Ecclesia
est, mulier quondam nuda nuditate illa, quam in primis parentibus per
peccatum accidisse sancta Scriptura denotat, nunc autem amicta non
amictu qualicunque, sed amicta sole, id est Christo sole vero, sole
justitiae. Omnes enim, inquit Apostolus, qui in Christo baptizati estis,
Christum induistis (Gal. III). Et luna sub pedibus, id est mutabilitas
bonorum temporalium in contemptu ejus. Non ita hactenus. Pro
temporalibus enim bonis, pro terra enim non vivorum, sed morientium,
videlicet pro terra Chanaan hactenus Ecclesia gladio materiali
pugnaverat. Non ergo prius fuerat luna sub pedibus ejus. Nunc autem
perfecta sit, omni mundo abrenuntiare, imo et proprium corpus, vel
animam suam odisse jubetur, et ecce nimirum luna sub pedibus ejus, et in
capite ejus corona duodecim stellarum. In capite ejus, id est in initio
ejus, corona stellarum duodecim, decus est apostolorum duodecim. Sive
Christum intelligas, sive ipsum primordium ejusdem nascentis Ecclesiae
capitis nomine designatum, duodenario caput ejus ornatum est numero
apostolorum. Et in utero habens, et clamabat parturiens, et cruciatur ut
pariat. Clamor ejus utique bellum contra ipsam excitavit quod subjunctum
est: Imo clamare illi veraciter pugnare, hostemque provocare fuit. Quid
enim erat mulierem in utero habere, et clamare parturientem, et
cruciari, ut pareret, nisi habere in corde bonum Dei verbum, de spiritu
amoris Dei conceptum, et praedicare per magnum charitatis affectum, et
nimium sollicitari pro generatione filiorum spiritualium? Neque enim
solus hoc Paulus dicere potuit: Filioli mei, quos iterum parturio donec
in vobis Christus reformetur (Gal. IV). Universi ordinis praedicatorum
quoscunque Spiritus sanctus misit, qui ordo vere mater Ecclesia est,
universi ordinis eorum intentio talis est, talis affectus, ut
spirituales parere filios, et Christum formare valeant in suis
auditoribus. Idcirco quia charitate Christi urgente, tacere non
potuerunt, quemadmodum mulier in utero habens, dum cruciatur ut pariat,
tacere non potest, iratus est diabolus, et contra illam consurrexit in
bellum. Sequitur ergo: Et ecce draco magnus, rufus, habens capita
septem, et cornua decem, et in capitibus suis septem diademata, et cauda
ejus trahebat tertiam partem stellarum, et misit eas in terram. Et draco
stetit ante mulierem, quae erat paritura, ut cum peperisset, devoraret
filium ejus (Apoc. XII). Diabolus enim saevitia cruentus, malitia
insidiosus, contra Ecclesiam potentia regni terreni armatus est. In
septem capitibus omnes reges ejus, in decem cornibus omnia regna mundi
intelligimus, de quibus quasi cornibus suis superbit elatus. Nam et in
Evangelio ad ipsum Dei Filium audet, et dicit, ostendens illi omnia
regna mundi, et gloriam eorum: Tibi dabo potestatem hanc universam et
gloriam eorum, quia mihi tradita sunt, et cui volo, do illa. Tu ergo si
adoraveris me, erunt omnia tua (Matth. IV; Luc. IV). Cauda ejus trahebat
tertiam partem stellarum coeli, quia videlicet innumeram partem
angelorum vel hominum, dolo fallente, quasi cauda dejecit. Cauda ejus
est pars caeca, pars immunda, suique velamine contegens immunda ne
pateant. Stetit ante mulierem, ut cum peperisset, devoraret filium ejus.
Insidiabatur matri Ecclesiae diabolus jam tunc, cum haec sacramenta
cernerentur, Christum, id est fidem Christi quam illa praedicabat,
exstinguere contendens in cordibus credentium. At illa peperit puerulum
masculum, semper enim, licet adversante dracone, peperit Ecclesia
Christum. Parit, inquam, masculum, id est fortem, ut videlicet eum, qui
feminam vicerat, vincat diabolum. Nam quis alius filius, quis alius
masculus regit gentes in virga ferrea, id est inflexibili justitia bonos
regens, malos tanquam vas figuli confringens? (Psal. II). Hunc talem
filium beatae mulieris, draco devorare volens, ut nunquam esset memoria
vel fides ejus, ante illam stetit. Sed quid? Et raptus est, inquit,
filius ejus ad Deum, et ad thronum ejus. Revera multum hoc perversae
voluntati adversatur draconis iracundi, quod masculus hujus mulieris
filius, non inter mortuos permansit, aut caro ejus corruptionem vidit
(Psal. XV), sed cito resurrexit, et in coelum ascendit, et sedet a
dextris Dei. Nisi sic factum fuisset, rufus iste draco, id est homicida
diabolus, memoriam ejus, quanta nunc apud nos est, delere potuisset.
Idcirco ipse in Psalmo resurgere festinans cum dixisset: Factus sum
sicut homo sine adjutorio inter mortuos liber, etc., continuo subjunxit:
Nunquid mortuis facies mirabilia, aut medici suscitabunt, et
confitebuntur tibi? Nunquid narrabit aliquis misericordiam tuam in
sepulcro, et veritatem tuam in perditione? (Psal. LXXXVII.) Tanquam
diceret: Per resurrectionem meam facies mirabilia mortuis, spiritualiter
eos resuscitando per medicos tuos, et ad cognitionem tui deducendo atque
justificando, quod non fieret me manente in sepulcro et in perditione,
ut inimici exoptant. Hoc est quod sub illis interrogationibus dixit:
Ergo quasi quaereretur, quare filium mulieris hujus draco non devoravit,
qui ad devorandum stetit, subjuncta causa est, quia raptus est filius
ejus ad Deum et ad thronum, id est quia Christus resurrexit a mortuis,
et ascendit ad Patrem et sedet a dextris ejus. Postmodum subditur: Et
iratus est draco in mulierem, et abiit facere praelium cum reliquis de
semine ejus (Apoc. XII). Hoc est praelium quod nunc miramur, quod
praesenti loco in laudem et gloriam Spiritus sancti, Spiritus
fortitudinis, praedicare intendimus.
|
|