|
|
“Si crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi.”
|
|
Vere et fideliter ait Dominus Judaeis, quia si crederetis Moysi
crederetis forsitan et mihi. De me enim ille scripsit (Joan. V). Quid
enim aliud quam ea quam de illo sunt, Moyses scripsit? Aut quem in
alium, quam in Dei Filium, vultum suum scriptor intendit? Vere, ut hic
novissime dictum est, Dominus illum facie ad faciem novit in omnibus
signis atque portentis, quae misit per eum, ut faceret in terra Aegypti
Pharaoni, et omnibus servis ejus, universaeque terrae illius, et cunctam
manum robustam, magnaque mirabilia quae fecit Moyses coram universo
Israel. In omnibus his novit eum Dominus, et ipse novit Dominum facie ad
faciem. Faciendo namque extrinsecus haec omnia terrestria, coeleste
intrinsecus certo intuitu respiciebat exemplar, quod in monte sibi
ostensum fuerat, et secundum res illas, res veras, figurarum quasi in
tabula docta manu pictor egregius imitatrices ducebat lineas. Haec illa
claritas interioris vultus Moysi, quae hodie in Christo toto revelata
est orbi, fugientes accusat Judaeos, videre non ferentes ejus, in quem
non credunt, in Moyse suo gloriam Christi Filii Dei. Recte igitur et
veraciter: Est, ait, qui vos accuset Moyses, in quo vos speratis
(ibid.), quia vos in eum non creditis, quia vos vultui ejus clarissimo,
perfidiae velamen oppanditis. Nos autem credimus propter quod et locuti
sumus (II Cor. IV), et si quid aliter quam dici debuit, diximus, si quid
minus aut exilius, veniam a te, et a spiritu Moysi, duce vel habitatore
Christo, petimus.
|
|