Psalmus 64.

Psalmo sexagesimo quarto, tertia jam recapitulatione reditur ad summum spei, id est ad finem saeculi quando sumus in patriam coelestem resumptis corporibus profecturi. Inscribitur autem sic:

“In finem psalmus David, canticum Jeremiae et Aggaei de verbo peregrinationis, quando incipiebant proficisci.”

Et est sensus: Hic psalmus est David prophetae, consideranti

“in finem,”

id est ultimam aetatem.

“Psalmus,”

dico ejus canticum, id est jucunditas et laetitia Jeremiae et Aggaei, et omnium fidelium. Jeremias interpretatur excelsus Domini, Aggaeus solemnis vel sublimis. Hi utrique praedixerant futuram peregrinationem populi Judaici, et reversionem in patriam, in qua etiam reversione Aggaeus interfuit. Utrique vero intellexerunt peregrinationem fidelium, quae fit in hac vita, et reditum, qui tandem erit, per illam designari. Per hos autem duos designantur omnes fideles, per Jeremiam autem mediocres; per Aggaeum, qui in reditu affuit, perfecti, qui non solum se peregrinari agnoscunt, sed etiam, juxta Apostolum, conversatio eorum jam est in coelis (Phil. III). In hac spe adhuc peregrinantes dicunt hic:

“Te decet hymnus, Deus, in Sion, et tibi reddetur votum in Hierusalem,”

subauditur coelesti. Et ne quis eorum illic desit, orant in metu et spe:

“Exaudi nos, Deus salutaris noster, spes omnium finium terrae, et in mari longe,”

etc.