|
|
“Ecce ego statuam pactum meum vobiscum.”
|
|
Haec quoque dixit Deus ad Noe et ad filios ejus: Ecce ego statuam pactum
meum vobiscum, et cum semine vestro post vos. Et nequaquam ultra
interficietur omnis caro aquis diluvii: neque erit deinceps diluvium
dissipans terram. Dixitque Deus: Hoc signum foederis inter me et vos:
Arcum meum ponam in nubibus, et erit signum foederis inter me et inter
terram. Unum est quod hic nos in primis quaerere oportet, scilicet
pactum, quod vel quale sit, de quo dicit, ecce ego statuam pactum meum
vobiscum, et cum semine vestro post vos? Neque enim per se praesenti
loco satis elucet ubi vel quando pactum hoc statuerit, quae veraciores
(sic) dati et accepti fuerint in constitutione pacti. Sine dato quippe
et accepto, pactum non solet statui, nec minus inter duos fit, ut, verbi
gratia, inter Abraham et regem Palaestinorum Abimelech. Nam et ille
puteum reddidit, quem vi abstulerant servi sui, et hic oves et boves, et
praeterea septem agnas gregis seorsum statutas pro testimonio dedit. Hic
vero nulla condonatio est. Dicit quidem Deus, nequaquam ultra
interficietur omnis caro aquis diluvii, verum hoc non ipsa pactio vel
constitutio, sed tenor foederis est, quemadmodum illud quod praedictus
Abimelech ab Abraham exegit dicens: Ne noceas mihi et posteris meis,
stirpique meae (Gen. XXI). Item et hoc dixit Deus, ponam arcum meum in
nubibus, verum hoc non ipsum foedus, sed signum foederis est. Etenim
erit, inquit, signum foederis inter me et inter terram. Praeterea
sciendum quod non dixerit praesenti tempore, ecce ego statuo, sed
futuro, ecce, inquit, statuam pactum meum vobiscum, et quod non tantum
dixerit vobiscum, sed addiderit cum semine vestro post vos. Dicit quidem
et postmodum, erit signum foederis quod constitui inter Deum et omnem
carnem super terram. Sed illic quoque pro futuro recte accipitur
praeteritum, juxta illud quod scriptum est: Qui fecit quae futura sunt
(Eccl. III). Quaerendum igitur est hoc pactum, et clarum erit quanti
valeant caetera quae nunc ex ore Dei procedunt. Dicimus itaque quia
pactum non multoties quidem promissum, sed unum et semel initum, pactum,
inquam, unum, quo solo inimicitiae solvuntur, quae erant inter Deum et
homines, incarnatio vel passio Christi Filii Dei est, illic absque ulla
contradictione certa est constitutio pacis cum ratione dati et accepti,
dum accepta Deus fide hominum, dat hominibus eumdem Christum Filium
suum, ut salventur per ipsum.
|
|