CAPUT 53

“Andreas rursum et Philippus dixerunt Jesu.”

Profecto non leve erat, pro consuetudine, hospites testamentorum promissionis spem non habentes, incircumcisos homines admitti, saltem ad videndum Dominum Jesum, cujus aspectus vel praesentia nauseantibus Israelitis venerant in fastidium; quippe, qui meminerant se audisse ex ore Domini dicentis:

“In viam gentium ne abieritis.”

Quid ergo pauperibus, id est, humilibus istis mitis et humilis corde responderit audiamus.

“Respondit eis Jesus dicens: Venit hora ut clarificetur Filius hominis.”

Venit hora, inquit, qua ut gentes videre possint Filium hominis, clarificetur ipse Filius hominis, clarificatione videlicet resurrectionis et ascensionis, nec non effusionis 280 Spiritus sancti. Ex tunc enim id est, postquam juxta Psalmistam:

“Exsultans ut gigas percurrerit viam suam, et sicut a summo coelo egressio ejus, ita et occursus ejus fuerit usque ad summum ejus (Psal. XVIII);”

ex tunc, inquam, sicut sol omni mundo erit conspicuus, nec erit qui se abscondat a calore ejus, tunc insipiens gentiles isti videre me scilicet illuminati fide, implebiturque illud quod scriptum est:

“Quaesierunt me qui ante non interrogabant me, invenerunt me (Isa. LXV),”

vel juxta septuaginta Interpretes;

“palam apparui his qui non quaesierunt me.”

Sed quisnam erit modus clarificandi, vel quae causa effectiva tantae claritatis? Ait:

“Amen, amen dico vobis: Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert.”

Jam ad hanc vocem, qua dixit:

“Venit hora ut glorificetur Filius hominis,”

exsultare poterant desideratores regni ejus, sicut apostoli, multum desiderantes gloriam Magistri; exsultare, inquam, poterant, tanquam consessuri ad dextram et ad sinistram magni regis, in illo terreno solio David, praesertim quia nunc fuerat rex Israel acclamatus a turbis, ignorantes quod hic necessarius esset modus vel ordo clarificationis, ut altitudinem claritatis praecederet humilitas passionis. Idcirco congruam similitudinem confestim intulit doctrix filiorum suorum sapientia Dei, volens ostendere nihil incarnationem mundo profuisse, nisi per passionem suam redemptionem ejus acquisierit. Interposita autem affirmationis causa, qua dicit:

“Amen, amen dico vobis,”

eorumdem discipulorum tarditas est quam manifestius ex caeteris evangelistis agnoscimus, apud quos dicente Domino, quod oportet cum occidi et tertia die resurgere, assumens cum Petrus, increpabat illum dicens:

“Absit a te, Domine, non erit tibi hoc (Matth. XVI).”

Etenim hic et illic eamdem de dilectione animae, et de perfecto ejus odio dat sententiam, cum dicit illic:

“Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam; et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodit eam (Matth. IX).”

Habebant enim Domini et Magistri sui dilectionem quidem, sed non secundum scientiam: Propter quod eidem Petro, cum, ut praedictum est, consilium dare vellet sapientia Dei contra salutem suam et nostram:

“Vade: inquit, post me, Satana; non enim sapis quae Dei sunt (Matth. XVI).”

Satanam, id est, adversarium vocans illum, eo quod voluntati divinae carnali adversaretur voluntate. Igitur propter discipulorum sensum eatenus carnalem hanc eduxit cum firmamento veritatis similitudinem:

“Amen, amen dico vobis, nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet.”

O granum frumenti nostrae spei residuum, nostrae inopiae solatium, de terra tua, quam benedixisti, Domine, feliciter exortum. Etenim secundum naturam quam de terra sumpsit virginea, recte grano frumenti se assimilavit is qui de coelo venit Filius Dei, qui beatos angelos immortaliter pascit. Unde autem sibi necessitatem testatur esse cadendi in terram, vel moriendi? Inde videlicet quia

“nisi cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert.”