CAPUT XXVIII. Mulierem in utero habentem, denuo parturiisse et clamasse.

Quis non audivit clamores illius temporis, clamomores muneris in utero habentis et parturiendo clamantis? Saepe dictum est, et saepe dicendum est, nec fastidio esse debet, quia summa praesentis opusculi in mysterium respicit signi magni et mirabilis, scilicet draconis rufi septem capita habentis, et ante mulierem, quae erat paritura, stantis, ut cum pareret filium ejus devoraret.

“Clamabat mulier in utero habens et parturiens,”

clamabat Ecclesia temporis illius fidem et spem in verbo promissionis habens,

“et cruciabatur ut pareret (Apoc. XII),”

id est desiderabat, et desiderando fatigabatur, ut promissiones suas de semine Abrahae Deus adimpleret. Quis, inquam, clamores temporis illius non audivit?

“Vae mihi, Mathathias inquit, ut quid natus sum videre contritionem populi mei, et contritionem civitatis sanctae, et sedere illic, cum datur in manibus inimicorum? Templum ejus sicut homo ignobilis, vasa gloriae ejus captiva abducta sunt (I Mach. II).”

Item:

“Et jejunaverunt, et induerunt se ciliciis et cinerem sparserunt in capite suo, et destituerunt vestimenta sua, et suscitaverunt Nazaraeos, qui impleverant dies, et exclamaverunt voce magna in coelum dicentes: Quid faciemus istis, et quo eos ducemus? et sancta tua conculcata sunt, et contaminata sunt. Et sacerdotes tui facti sunt in luctu et humilitate, et ecce nationes convenerunt adversum nos, ut nos disperdant. Tu scis quae cogitant in nos (I Mach. III).”

Convenerant enim exercitus multorum millium, ut venirent in terram Juda, et disperderent eam. Ipsi autem cum pauci essent;

“et nunc clamemus, dixerunt, in coelum, et miserebitur nostri Deus, et conteret istos ante faciem nostram hodie (I Mach. IV).”

Plena est historia dierum illorum, rerumque gestarum series clamoribus hujuscemodi, qui vere secundum mysterium praescriptum clamores erant mulieris in utero habentis, et parturientis et in parturiendo magnum cruciatum habentis.