CAPUT 11

“Hos duodecim misit Jesus praecipiens eis, et dicens: In viam gentium ne abieritis, et in civitates Samaritanorum ne intraveritis, sed potius ite ad oves quae perierunt domus Israel. Euntes autem, praedicate, dicentes: Quia appropinquavit regnum coelorum. Infirmos curate, mortuos suscitate, leprosos mundate, daemones ejicite. Gratis accepistis, gratis date.”

Non, ut plerique arbitrantur, tunc duodecim apostolos Dominus ordinavit, quando taliter eos convocavit, et talem eis potestatem dedit, sed tantummodo elegit, et numerum eorum duodenarium praefixit. Non idem est eligi, quod et ordinari sive sacrari. Quando ergo illos ordinavit sive sacravit? Nimirum quando functus officio suo magnus ipse sacerdos introivit in sancta per suum sanguinem (Hebr. IX), tunc eos sacravit, et tunc resurgens a mortuis, plenam atque perfectam potestatem dedit eis in haec verba:

“Accipite Spiritum sanctum. Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Joan. XX),”

itemque:

“Euntes, inquit, docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti (Matth. XXVIII).”

Haec namque summa est apostolicae potestatis atque virtutis. remittere peccata per gratiam Spiritus sancti, baptizatis in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti, quam videlicet potestatem seu virtutem neque praesenti loco, neque usquam in toto Evangelio, ante passionem suam dedisse illis reperire poteris. Siquidem hic illum dixisse legis, ut praedicarent, infirmos curarent, daemones ejicerent, mortuos suscitarent, leprosos mundarent, sed non etiam hoc, ut baptizarent et peccata remitterent. Baptizaverunt quidem aliquando, scilicet, cum impleret cursum suum, nondum traditus Joannes, sed non baptizaverunt ab ipso Domino jussi, imo, tantum exemplo vel baptismo Joannis, cujus et plerique illorum erant discipuli. Quare autem duodecim mittens, et eos instituens, in ipso institutionis initio dixit:

“In viam gentium ne abieritis, et in civitates Samaritanorum ne intraveritis?”

Nimirum quia necdum tempus erat, neque hoc ut jam fieret divinae rationis aut evangelicae praedicationis ordo poscebat. Quid enim jam tunc praedicaretur gentibus? Ut circumciderentur, aut ut baptizarentur? Sed profecto circumcisio jam in Christo finem accipiebat, baptismi autem sacramentum necdum conditum erat. Hoc namque sacramentum in Christi passione vel morte eonditum est. Hinc Apostolus:

“Quicunque,”

ait,

“baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati sumus,”

etc. (Rom. VI). Bene igitur:

“In viam gentium,”

inquit,

“ne abieritis, et in civitates Samaritanorum ne intraveritis.”

Sed quid?

“Potius,”

ait,

“ite ad oves quae perierunt domus Israel.”

Denique ad illud quod tunc praesentialiter agendum instabat negotium, permittebat ire tantummodo ad oves quae perierant domus Israel, oves pastorem non habentes, homines vexatos atque jacentes: quippe quibus neque dux, neque princeps, neque rex erat, neque pontifex, sed sub nomine pastorum lupos habentes, lupos graves, lupos rapaces et inde pereuntes. Et quid faciemus ad illas oves?