|
|
“vidit quod esset bonum.”
|
|
Et vidit Deus quod esset bonum, factumque est vespere et mane dies
quintus. Si tam stabili justitia viveret homo, quam certo ordine servant
ea quae praedicta sunt, statutum benedictionis imperium recte formato
homine, sicut dictum est, et vidit Deus lucem quod esset bona, sic
nihilominus singulariter diceretur, et vidit Deus hominem quod esset
bonus. Verumtamen nec dixit, nec dicere Scriptura debuit, et vidit Deus
volatilia coeli, sive reptilia maris, quod essent bona; sed vidit Deus,
inquit, quod esset bonum, subauditur sic esse factum, in quo non
creaturae hujus, quod nullum est, laudatur meritum, sed bonum Creatoris
ponderatur ingenium. Similiter cum dicitur: Et vidit Deus cuncta quae
fecerat, et erant valde bona, non creaturarum praedicantur merita, sed
(quod longe aliud est) Creatoris commendatur sapientia. Sola lux, quia
voluntatem habere potuit, et voluntarie suam ad Deum essentiam direxit,
bona dicta est, utpote boni Dei capax, quem quia cum amore exceperit,
recte illi divinae bonitatis communicata est laus.
|
|