CAPUT XV. Quod uterque, scilicet Adam et Eva, peccatum suum defenderit.

Cui dixit: Quis enim indicavit tibi quod nudus esses, nisi quia de ligno ex quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti? Dixitque Adam: Mulier, quam dedisti mihi sociam, dedit mihi, et comedi. Et dixit Dominus Deus ad mulierem: Quare hoc fecisti? Quae respondit: Serpens decepit me et comedi. Quia suae nuditatis, ut supra dictum est, homo tacuit, idcirco Deum loqui, et eamdem in homine causam arguere oportuit. Est autem haec regula divinae aequitatis, ut homo si justificari velit, id est si seipsum accuset, justus enim in principio accusator est sui (Prov. XVIII). tunc mitius ac mansuetius agat cum illo misericordia Dei. Si autem homine tardante, priorem Deum oporteat loqui, et narrare quid homo fecerit, tunc districtius arguat atque corripiat non in mansuetudine atque misericordia, sed in furore et in ira sua. Bene ergo non suaviter dixit: Tu enim de ligno, ex quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti: sed acriter invectus est, judiciario more interrogans, reumque dissimulantem aspera quaestione pulsans: Quis enim indicavit tibi quod nudus esses, nisi quod de ligno, ex quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti? Ac si diceret: Haec ipsa scientia qua nudum te esse perspexisti, culpa est, quia rapina est. Unde enim tales tibi aperti sunt oculi, quos et concupiscentia commoveret, et conscientia reverberaret, atque ita ferre non possent ut nudus incederes? Unde, inquam, hunc visum accepisti, quo indice tuam nuditatem invenisti, nisi quod ex eo ligno de quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti, et hanc mercedem iniquitatis quam oportuit, in temetipso recepisti, ut confusionem tuam concupiscas, et ex concupiscentia tua confundaris? Quid ad haec ille? Mulier, inquit, quam dedisti mihi sociam, dedit mihi et comedi. Antequam diceret comedi, scutum defensionis arripuit dicens: Mulier dedit mihi, statim interponendo quam dedisti mihi sociam, procaciter Deum percussit linguae acumine. Utinam qui peccaverat, et peccatum suum a Dei annuntiatione redargutum et cognitum noverat, saltem hoc solum diceret: Comedi, et magni debitor commissi, id est magni reus peccati procidens rogaret eum dicens: Patientiam habe in me, et omnia reddam tibi. Sed, ut jam dictum est, scutum defensionis praetulit, dicens: Mulier dedit mihi, quasi firmitatis aut rationis haberet aliquid haec defensio, et non potius accusatio esset, quam excusatio quod se mulieris datum, fatebatur Dei praetulisse imperio. Ita sale rationis infatuato, in Deum quoque culpam retorquere voluit pro eo quod mulierem sociam dedisset sibi. Et non dixit: Mulier quam dedisti adjutorium mihi, cum dixerit Deus: Faciamus ei adjutorium simile sui (Matth. XVIII); sed, ut totus erat in felle amaritudinis, dulciora nomina vel verba fugiens, pro eo ut diceret quam fecisti adjutorium mihi, quam dedisti mihi sociam, inquit. Eadem pertinacia mulier non absolute dicit: Comedi, sed scutum praetendens ad excusandas excusationes in peccatis, serpens, inquit, decepit me, et comedi. Quasi vero Dominus Deus requisisset, quis persuaserit, et non potius quare hoc fecerit: sciens utique quod sacrilega mente hoc fecisset, credendo serpenti, in eo quod ait: Et eritis sicut dii. Dicendo namque Quare hoc fecisti? mulierem ad conscientiam vocare voluit, ut recogitaret, et diceret, Quid feci? At illa intelligere nolens, respondit alia pro aliis. Non enim dixit, quia decepta spe hujusmodi sic feci, sed serpens decepit me, et comedi.