CAPUT XXV. Diabolum propter ejusmodi additamenta dictum esse Leviathan.

Perpende nunc quam recte et quanta pro re draco iste magnus, serpens antiquus, qui vocatur diabolus et Satanas, vocetur etiam Leviathan, quod interpretatur additamentum eorum. Quorum enim eorum, nisi septem capitum saepe dictorum? Ex quo Dominus generi humano parum iratus dixit ad Adam:

“Maledicta terra in opere tuo, in laboribus comedes panem tuum cunctis diebus vitae tuae, spinas et tribulos germinabit tibi, et comedes herbas terrae. In sudore vultus tui vesceris pane tuo, donec revertaris in terram, de qua sumptus es, quia pulvis es, et in pulverem reverteris (Gen. III),”

et emisit eum de paradiso voluptatis. Ex quo, inquam, suis quoque electis taliter parum iratus, mortales eos esse, et brevi tempore vivere et in laboribus brevem vitam ducere voluit, semper diabolus institit, ut magna quoque ira adderetur illis, id est ut morte animae permanerent mortui. Amplius autem postquam ad Abraham factum est Verbum promissionis, quo promissa est benedictio, quae utique est destructio peccati et mortis, idem diabolus insanire coepit, et contra promissionem eamdem, quatenus non fieret quod promissum fuerat, illa capita sua, de quibus nobis nunc sermo est, furiosius erexit, quae nimirum quantum in ipsis fuit, maxime illi populo, quoties Deus iratus est parum,

“addiderunt in malum,”

ut videlicet, ablata illis libertate vitae praesentis, auferrent etiam Deum. Hoc est additamentam eorum propter quod ipse qui addidit, sive qui addere voluit, dictus est Leviathan. Quod vocabulum non alium quempiam, sed ipsum constat posuisse Deum primum in Job, cum dicit ad eum:

“Nunquid extrahere poteris Leviathan hamo, et fune ligabis os ejus? (Job XL),”

etc. Deinde in Isaia:

“In die illa visitabit Dominus in gladio suo duro, et grandi et forti, super Leviathan serpentem vectem, et super Leviathan serpentem tortuosum, et occidet eum qui in mari est (Isa. XXVII.)”