VERS. 2.

“Utinam appenderentur,”

etc. Non vane aut superflue quod nunquam futurum sit, optat, sed quod vere futurum est prophetat, et cum desiderio exspectat, voce humani generis dicens:

“Utinam peccata mea, quibus iram,”

id est mortem,

“merui, et calamitas quam patior,”

id est ipsa aeterna mors, non enim ait, et calamitas quam videtis, sed

“quam patior,”

id est pro qua suspiro

“cunctis diebus quibus nunc milito (Job XIV),”

“peccata,”

inquam,

“et calamitas, quam pro peccatis patior, utinam appenderentur in statera,”

id est in mediatore Dei et hominum homine Christo Jesu (I Tim. II). Quem idcirco stateram appellat, quia in illo

“misericordia et veritas obviaverunt sibi (Psal. XXIV),”

et positis peccatis nostris in lance veritatis vel, judicii, nostram econtra calamitatem, quam pro ipsis patimur, in lance misericordiae appendit, moxque misericordia pondus calamitatis nostrae non sustinens, stateram ipsam, id est Deum et hominem Christum usque ad mortem inclinavit, et judicii lancem tanto impetu sustulit, ut peccata nostra decuteret, et, juxta prophetam, in profundum maris projiceret (Mich. VII). Et hoc est, quod dicit: