R. D. D. RUPERTI ABBATIS TUITIENSIS

IN LIBRUM ECCLESIASTES COMMENTARIUS


INCIPIT EPISTOLA SEQUENTIS OPERIS AD GREGORIUM.

Domino Gregorio clarissimae memoriae viro, S. humilis atque Dominicum peripsema, salutem.

“Beati,”

ait Psalmista,

“qui scrutantur testimonia Domini, ut in toto corde exquirant eum (Psal. CXVIII).”

Hanc, ut reor, beatitudinem, dilectissime, invenisti, et ideo aequipollentissimum arbitratus ut, qui eam invenisti, invenias vitam, et haurias salutem a Domino (Prov. VIII). Nam charitatis tuae scripta percepi, quibus usquequaque hortatus es ut tibi aliquid ederem super Ecclesiasten, secundum nostram translationem, Hebraicam scilicet veritatem: quoniam beati opus Hieronymi juxta septuaginta Interpretum traditionem, quasi mutilatum esse et informe videretur, multumque distare ab Hebraico. Legi, atque relegi, et proculdubio ita esse, ut intimasti animadverti. Dilectio certe pretium non habet. Amicitia, quae desinere potest, vera nunquam fuit. Fulgeat qui libet auro, et pompaticis ferculis corusca ex sarcinis metalla radient, charitas non potest comparari. Obsecro ergo te, ne amicum, qui diu quaeritur, vix invenitur, difficile servatur, pariter cum oculis mens amittat. Mihi crede, crede mihi, frater, non sic tempestate jactatus portum nauta prospectat, non sic sitientia imbres arva desiderant, non sic curvo assidens littori anxia filium mater exspectat, quemadmodum te semper desideravi. Oppido nunc pertimesco amoris istius carbunculum exstinguendum. Quomodo enim magisterii cathedram mihi tradere vis, qui sub ferula discipulus nunquam fui? Metiris nos virtutibus tuis, et parvos magnus extollis, ultimamque partem convivii occupas, ut patrisfamilias judicio promovearis. Non tamen frustra praedicatur mentes hominum nitere liquido die, coacta nube pallescere, meus credo animus faciet fidem exemplo. Nam, cum tibi scribam, ex sententia verborum usus suppeditabit, quorum alias mihi suppellex deest. Praeterea merito inter omnes virtutes obedientia vindicat principatum, quae facit plerosque tentare quod nequeunt. Et ideo devotionis laude habendi sunt qui, considerata sui possibilitate, jubentibus obsequuntur. De sola ergo charitate, qua nihil est imperiosius, confisus, satisfaciam voluntati vestrae. Quod dum audacter aggredior, praesumptionis reum me esse sentio. Sed petenti tibi saepius negare non potui, ita duntaxat ut tibi soli lectio sit, nec ab oculo speculetur secundo.