CAPUT 22

“Dixit autem Thomas qui dicitur Didymus, ad condiscipulos: Eamus et nos, et moriamur cum eo.”

Grandis profecto timor discipulis erat, nedum in unum magistrum consurgeret, cuncta pariter Judaicae furoris tempestas involveret, sed postponentes, inquit Thomas, vitam nostram voluntati vel imperio Domini et magistri nostri,

“eamus et nos,”

et si sic fieri necesse est,

“moriamur cum illo.”

Ergo merito quidem collaudat eos, multa secum pericula perpessos, dicens eis secundum Lucam, instante hora passionis:

“Vos autem estis qui permansistis mecum in tentationibus meis (Luc. XXII),”

verumtamen aliter sentiebat possibilitatis eorum cognitor, cum paulo ante dixerat:

“Si quis ambulaverit in die, non offendit, quia lucem mundi hujus videt; si autem ambulaverit in nocte offendit, quia lux non est in eo.”

Nam quandiu quidem cum illis esset, hic verus dies, scandalum passuri non erant, et videbantur sibi posse mori cum illo; sed in illa tristitiae nocte, id est, in passionis ejus adversitate, offensuri erant ita ut mallent fugere omnes, eo relicto, quam mori cum illo.