|
Statimque ut sensit vestimentorum ejus fragrantiam benedicens ait: Ecce
odor filii mei, sicut odor agri pleni quem benedixit Dominus. Vestimenta
praedicta, scilicet stola prima quam habemus in lavacro, et calceamenta
pedum quae sunt antiquorum exempla sanctorum, annulus quoque, id est
fidei signaculum, caeteraeque virtutes, sive orationes poenitentium,
magni et suavissimi odoris sunt. Talibus ergo delectatus benedictionis
auctor: Ecce, inquit, odor filii mei, sicut odor agri, quem benedixit
Deus, subauditur, sit. Sequitur enim: Det tibi Deus de rore coeli et de
pinguedine terrae abundantiam frumenti et vini. Siquidem agri est, quem
benedixit Deus, accipere de rore coeli et de pinguedine terrae
abundantiam frumenti et vini, et talium abundantia repleri, id profecto
a Deo est benedici. Est autem rationali creaturae ros coeli non aliud
quam gratia Spiritus sancti quae peccata remittit; pinguedo autem
terrae, vel abundantia frumenti et vini, adapertio sensus ad
intelligenda quae latent in Scripturis mysteria regni Dei. Illic enim
latet granum frumenti quod cadens in terram mortuum fuit, et multum
fructum attulit (Joan. XII), et vinum quod laetificat cor hominis, et
oleum in quo facies hilarescit (Psal. CIII). Igitur cum dicit: Ecce odor
filii mei, sicut odor agri pleni, quem benedixit Deus, et continuo
subjungit, det tibi Deus de rore coeli et de pinguedine terrae
abundantiam frumenti et vini, prophetat simul et optat illud quod nunc
factum est, et fit usque in finem saeculi, scilicet quod seminis Abrahae
per fidem velut unus est ager latitudo totius mundi, gemino fecundatus
munere Spiritus sancti, altero quod est in remissionem peccatorum quo
vero coeli rore innovatur facies orbis: altero, quod est diversarum
distributio gratiarum, ejusdem Spiritus sancti quo ditescimus in
omnibus, juxta Apostolum, ut in ulla gratia nihil nobis desit (I Cor.
I). His dictis quasi de toto corpore ad caput verba convertit. Et
serviant tibi populi, et adorent te tribus. Esto Dominus fratrum tuorum,
et incurventur ante te filii matris tuae. Quis enim est ille, cui
serviant populi, et quem adorent tribus, nisi caput seminis Abrahae, et
Isaac et Jacob, scilicet Christus, qui non tantum homo, sed et Deus et
homo unus est Jesus Christus? Ille nempe fratrum suorum Dominus, et
coram illo omnes filii matris ejus, id est, omnes cives supernae
Hierusalem, quae est mater omnium nostrum, jure incurvantur, quia
videlicet omnes fratres ejus per adoptionem sunt Filii Dei, et omnes
adoptati fratres ejus; ille autem solus est naturalis filius idem
hominis et idem Dei filius, ex altero quidem frater, ex altero autem
fratrum suorum adorantium Deus, servientium Dominus. Qui maledixerit
tibi, sit ille maledictus, et qui benedixerit tibi, benedictionibus
repleatur. Maledicit Christo qui blasphemat Christum, ut, exempli
gratia, venenatae linguae Scribarum et Pharisaeorum dicentium: Daemonium
habet (Joan. X); in Beelzebub principe daemoniorum ejicit daemonia
(Matth. XII), et his similia. E contrario benedicit Christo, qui
confitetur et laudat Christum, qui corde et labiis dicit: Benedictus qui
venit in nomine Domini (Matth. XXI). Dicit autem Apostolus quia nemo
loquens in Spiritu Dei, dicit anathema Jesu; et nemo dicit, Dominus
Jesus, nisi in Spiritu sancto (I Cor. XII). Igitur quia qui Christo
maledicit, Spiritu sancto caret, quod est vere maledictum esse, et qui
benedicit illi, in Spiritu sancto loquitur, quod est vere benedictum
esse. Spiritus quippe sanctus vera et sola benedictio est Dei, recte qui
maledixerit, inquit, tibi, sit ille maledictus, et qui benedixerit tibi,
benedictionibus impleatur.
|
|