CAPUT II. De Dominica tertia.

Caeterae quae sequuntur Dominicae usque ad Ascensionem Domini, promissionem ejus adimpletam suis officiis concelebrant, qua post habitam de morte sua tristitiam, corda discipulorum de resurrectione sua laetificanda fore promiserat ea, qua tradebatur nocte loquens illis in coena. Unde pulchre hac Dominica cantamus in introitu: Jubilate Deo, omnis terra, psalmum dicite nomini ejus (Psal. LXV). Nam huic psalmo sensibus suis competens titulus praescriptus est: In finem, canticum psalmi resurrectionis. Causa vero vel materia jubilationis, quae hic imperatur, illa est, quam Dominus in evangelio subsequenti praemisso tristitiae nuntio subjungit:

“Iterum autem videbo vos, et gaudebit cor vestrum, et gaudium vestrum nemo tollet a vobis (Joan. XVI).”

Ut autem similitudo, quae praemissa est apostolis, mulieris, tristitiam habentis, cum parturit, nobis quoque congruat, quia sic expedit; bene hoc idem evangelium, haec apostoli lectio praecurrit: Obsecro vos tanquam advenas et peregrinos abstinere a carnalibus desideriis, quae militant adversus animam (I Petr. II), etc. In hac enim abstinentia labor est, sicut ait Psalmista:

“Ibi dolores ut parturientis (Psal. LXXIV).”

Praemiserat siquidem:

“Conturbati sunt, commoti sunt, tremor apprehendit eos (ibid.),”

loquens de illis, qui juxta Apostolum contristati sunt ad poenitentiam (II Cor. VII). Sed sicut dolor parturientis fructuosus est,

“cum enim peperit, jam non meminit pressurae propter gaudium, quia natus est homo in mundum (Joan. XVI),”

sic et illud quod detrectant de nobis tanquam de malefactoribus (I Petr. II), sine consolatione non erit, cum tandem considerantes nos ex operibus bonis, glorificabunt Deum in die visitationis. Quod bene per Thamar in historia veteri praefiguratum est. Quam cum accusarent dicentes:

“Fornicata est Thamar, et videtur uterus ejus intumescere (Gen. XXXVIII),”

illa proferens annulum, armillamque et baculum, quem pro arrhabone dederat Judas:

“De viro, inquit, cujus haec sunt, concepi (ibid.).”

Judas quippe, quod interpretatur confessio, Christum significat; Thamar, quod interpretatur amaritudo, Ecclesiam de gentibus, in qua est amaritudo poenitentiae, qua

“et Petrus egressus flevit amare (Matth. XXVI).”

Thamar igitur operiens vultum suum, id est Ecclesia de praeteritis erubescens erroribus, sedit in itinere, quod 108 ibat Judas ad lavacrum ad tondendas oves (Gen. XXXVIII), id est occurrit Christo ad baptismum, quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum (Psal. XLI). Quae cum de Christo vero Deo fidem per Spiritum sanctum conceperit, et eamdem fidem tanquam annulum, et opera fidei tanquam armillam, justificationemque spiritus tanquam virgam pro arrhabone, id est pro pignore acceperit; accusatur tam a gentibus quam Judaeis, quod cum mendacio fornicata, et a spiritu erroris polluta sit. At illa patienter fallaces ferens accusationes, tandem obmutescere faciet imprudentium hominum ignorantiam (I Petr. II), probans per praedicta pignora quod de vero Deo conceperit, et cum eodem Deo glorificabitur in die visitationis. Offerenda: Lauda, anima mea, Dominum (Psal. CXLV), ad praedictum in Evangelio pertinet hujus mulieris de Christi resurrectione gaudium. Nam et hic psalmus alleluia habet in titulo. Quodque versu canimus: Dominus erigit elisos, Dominus solvit compeditos (ibid.), congratulatio illorum est, quorum tristitia, juxta promissum Domini, resurgente illo, in gaudium conversa est (Joan. XVI).