CAPUT III. Quod celebritas nostrae redemptionis a feria sexta ad Dominicam transferatur.

Differendum est igitur gaudium tantae salutis, tantae tamque necessariae redemptionis, tanti pretii, cujus pondere captivitas mundi redempta est, inferni claustra confracta sunt, januae coelorum apertae sunt, latro poenitentium exemplum, cum Domino paradisum ingressus est (Luc. XXIII). Differendum, inquam, usque in diem tertium, quo tantus ille victor surrexit quo nobis victoriam suam annuntiavit, quo nobis in semetipso, quid de nobis speremus, ostendit, et tunc pro redemptione animarum, quae hac die patrata est, et pro resurrectione corporum, quae illa luce condita est, pro hoc, inquam, duplici munere inenarrabilis, inestimabilis, infinitae solemnitatis, dignitatis toto corde, toto ore totisque viribus concelebranda est. Hac interim die tristitia regnet, hac, inquam, die tristitia denominata, id est tristi die contristemur ad poenitentiam, feria Dominicae passionis nostram pertranseat animam, clavi manuum ac pedum ejus carnem nostram configant, crux ejus nostram suspendat concupiscentiam. Compatiamur, ut conregnemus (Rom. VIII). Hodie non sacrificemus, dum nobis hostia tollitur de manibus. Non sacrificent amici, dum trucidant inimici.

“Dominus, inquit Moyses, pugnabit pro vobis et vos tacebitis (Exod. XIV).”

Quandiu ergo torcular calcat solus, et indumentum ejus sanguine conspergitur (Isa. LXIII), quandiu ligatus deridetur, velata facie colaphizatur, et alapatus, consputus, quandiu illuditur veste alba indutus, itemque arundinem accipiens in dextera, vestemque purpuream, et spineam coronam, clavorumque fixuram, quibus in cruce pendens, legis factus est maledictum, bibitque aceti poculum, quandiu tot opprobriis exsaturatur (Matth. XXVI; Luc. XXIII; Joan. XIX; Deut. XXI), tandiu nos, id est a mane usque ad horam nonam, juge ac profundum teneamus silentium, moerori amicum, et interiorem penetrantes meditationis solitudinem, solventesque cum Moyse calceamenta de pedibus nostris, audiamus illum tanquam de medio rubi dicentem:

“Videns vidi afflictionem populi mei, qui est in Aegypto, et gemitum ejus audivi, et descendi liberare eum (Exod. III).”

Nunc enim quasi in rubo spinis inhaeret, clavis confixus, spinisque coronatus, crucisque arbustum guttis sanguinis quasi rubentibus pullulat moris, ut, sicut ait quidam:

Tristes purgantur sanguine culpae,

Quem contorta rubus densis cruciatibus edit.