CAPUT XIV. Quamobrem obsecraverint Zeon regem Amorrhaeorum, ut liceret sibi transire per terram ejus, cum terram Chanaan possidere debuerit.

“Misit autem Israel nuntios ad Zeon regem Amorrhaeorum, dicens: Obsecro ut transire mihi liceat per terram tuam. Non declinabimus in agros et vineas, non bibemus aquas de puteis. Via regia gradiemur, donec transeamus terminos tuos. Qui concedere noluit, ut transiret Israel per fines suos,”

etc. Omisso interim quid fuerit Moab, quod postmodum narraturus est, jam dicit quid fecerit quidque receperit Zeon rex Amorrhaeorum. Quomodo autem ad hunc mittit Israel nuntios obsecrans ut transitum concedat per terram suam? Cur non terram ejus invadit jure praelii, cum terram Chanaan possidere debuerit, sicut patribus ejus Deus repromisit? Amorrhaeus autem aeque ut Jebusaeus filius Chanaan exstiterit? Nonne Amorrhaeum qui habitabat trans Jordanem Israel expugnavit? Quare ergo nunc ad Zeon regem Amorrhaeorum nuntios circa Jordanem mittit, obsecrans per terram ejus sibi transitum concedi? Videlicet quia terra haec Amorrhaeorum fuerat terra Moab. Porro Moyses in Deuteronomio:

“Venimus, inquit, ad iter, quod ducit ad desertum Moab. Dixitque Dominus ad me: Non pugnes contra Moabitas, nec ineas adversus eum praelium. Non enim dabo tibi quidquam de terra eorum, quia filiis Lot tradidi Ar in possessionem (Deut. II).”

Igitur quasi quaereres ut quid Israel per nuntios obsecrat, ut sibi terram Amorrhaei transire liceat:

“Non declinabimus, inquiens, in agros et vineas, non bibemus aquas de puteis, donec transeamus terminos tuos”

cum, juxta juramentum, quod disposuit ad Abraham, quod juravit ad Isaac, quod

“statuit ad Jacob in testamentum aeternum (Psal. CIV),”

sperare deberet totam terram Chanaan funiculum haereditatis suae (ibid.), de quo et Amorrhaeus erat, subinde causam reddidit, dicens:

“Urbs Esebon fuit regis Zeon, Amorrhaei, qui pugnavit contra regem Moab, et tulit omnem terram, quae ditionis illius fuerat usque Arnon.”

Atque hoc ipsum Scripturae auctoritate, quae nulla erat, probare non valens, proverbio vulgi ore hactenus cantato comprobat, dicens:

“Idcirco dicitur in proverbio: Venite in Esebon, aedificetur et constituatur civitas Zeon. Ignis egressus est de Esebon, flamma de oppido Zeon, et devoravit Arnon Moabitarum, et habitatores excelsorum Arnon. Vae tibi, Moab, peristi, popule Chamos,”

etc. Ex hoc proverbio, quo et victo illuditur et victori applauditur, non minus firmiter quam scripto Israeli comprobatur, quod terra illa non fuerit de funiculo haereditatis ejus. Verumtamen quod non erat jure haereditatis, factum est, ut ei esset jure praelii.

“Noluit enim, inquit, concedere, ut transiret Israel per fines suos. Quin potius exercitu congregato, egressus est obviam in deserto, et venit in Jasa, pugnavitque contra eum. A quo percussus est in ore gladii, et possessa est terra ejus, ab Arnon usque Jecboch, et filios Ammon, quia forti praesidio termini tenebantur Ammonitarum.”

Quo praesidio termini tenebantur Ammonitarum? Videlicet praesidio Dei, quemadmodum itidem in Deuteronomio Moyses dixisse Deum commemorat his verbis:

“Tu transibis hodie terminos Moab, urbem nomine Ar, et accedes in vicina filiorum Ammon. Cave ne pugnes contra eos, nec moveatis ad praelium. Non enim dabo tibi de terra filiorum Ammon, quia filiis Lot dedi eam in possessionem (Deut. II).”