|
Gaudendum et exsultandum esse consolatis civibus regni Dei,
peregrinantibus hic inter filios hujus saeculi. Vox paulo ante de coelo
audita cecinit, idcirco quia Dominus de meretrice magna judicavit, et
quia ipse Dominus Deus noster omnipotens regnavit, et quia venerunt
nuptiae Agni. Recipiunt consolationem istam insinuatam mentibus suis a
sancto Spiritu pietatis exempli gratia, dum ipsi dicunt in David:
|
“In convertendo Dominus captivitatem Sion, facti sumus sicut consolati.
Tunc repletum est gaudio os nostrum, et lingua nostra exsultatione. Tunc
dicent inter gentes: Magnificavit Dominus facere cum eis (Psal. CXXV).”
|
|
Congaudeamus igitur et nos, et exsultemus sicut consolati, sed ita, ut
gaudium et exsultationem moderetur, et cum disciplina sua dirigat timor
Domini. Nam in eodem David dicit ipse spiritus timoris Domini:
|
“Servite Domino in timore, et exsultate ei cum tremore (Psal. II).”
|
|
Sunt autem duo timores, alter servilis sive poenalis, quem
|
“perfecta charitas foras mittit (I Joan. IV),”
|
|
de quo Apostolus:
|
“Non accepistis, inquit, spiritum servitutis iterum in timore (Rom.
VIII);”
|
|
alter liberalis et dulcis, de quo Psalmista:
|
“Timor, ait, Domini sanctus permanens in saeculum saeculi (Psal.
XVIII).”
|
|
Servilis ille timor locum non habet hic. Ubi enim electi Dei sic sunt
consolati, post audita atque intellecta spiritus sapientiae et
intellectus, spiritus consilii et fortitudinis, spiritus scientiae et
pietatis opera, quae sicut in Scripturis sanctis sparsim expressa, ita
et in hac mystica revelatione sunt sub tantis imaginibus congregata,
quomodo locum ullum timor poenalis haberet? Ergo timendum quidem
consolatis, sed timore sancto, timore casto, videlicet ut humiliter in
fundamento humilitatis stent, qui consolatione Spiritus sancti digni
habiti sunt. Itaque ab alio rursus exordio demonstratio salutaris
repetitur, et qui saepius in his revelationibus agnus visus, vel dictus
est Christus Dei Filius, tali schemate semel atque iterum ac tertio
conspicitur, ut oblivisci non possint etiam consolati adhuc superesse
quidpiam cur timeatur. Nam sequitur:
|
|