|
|
“Dicit ergo unus ex discipulis ejus Judas Iscariotes, qui erat eum
traditurus: Quare hoc unguentum non vaeniit trecentis denariis et datum
est egenis?”
|
|
Huic infelici bonum opus mulieris odorem mortis attulit, hunc bonus
unguenti pretiosi odor occidit. Imo quia vere jam mortuus erat et inter
vivos, id est electos apostolos ambulans, jam in sepulcro malitiae suae
Deo mortuus jacebat, odorem vitae ferre non potuit, obsequium pietatis
vel honorem dignum magistro impensum sine tormento indignationis et
invidiae videre nequivit, venenum avaritiae (quo ebrius erat) continere
non valuit. Personam ejus Evangelista descripsit, signanter dicendo
quod vocabulum sumpsit a tribu Issachar vel a vico in quo ortus est, et
addendo
|
“qui erat eum traditurus;”
|
|
quia videlicet est alius apostolus hujus nominis Judas qui et Thaddaeus,
intentionem vero qua haec dixerit subjungendo exponit:
|
“Dixit autem hoc non quia de egenis pertinebat ad eum, sed quia fur
erat, et loculos habens, ea quae mittebantur, portabat.”
|
|
Teterrimus, inquit, nebulo nequissimam invidiam, qua de bono magistro
male sentiebat, et profundam avaritiam, qua Dominicis loculis non
parcens furtum inferebat, honesto nomine, id est, egenorum palliavit
cura. Quis non miretur quod talem conscientiam tali hypocrisi
contegebat, 277 quod insidiator misericordiae, de necessaria pauperibus
misericordia tractabat? Magnifice sanctus Evangelista hujus homicidae
atrocitatem percutit, dicendo:
|
“Non quia de egenis pertinebat ad eum.”
|
|
Non, inquit, cura haec pertinebat ad eum, etenim longe excesserat animus
ejus, trucidator pietatis, ultra omnes terminos humanarum miserationum,
tamque alieni pectoris erat, ut ipsam posset ad mortem tradere
misericordiam pauperum. Sed quare dixit?
inquit. O infelix! Idcirco maluisset hoc unguentum vaenisse trecentis
denariis, quia voluisset et potuisset furtum facere de ipsis trecentis
denariis. Quomodo potuisset? Utique satis commode, quia loculos habens,
ea quae mittebantur, portabat Saccularius, inquit, erat Domino, et ea
quae a piis hominibus pauperi Domino nostro mittebantur, portabat.
Etenim cum dives fuisset, pauper pro nobis factus erat, et cum terrae,
et maris omniumque, quae in eis sunt, vel ex ipsis nascuntur, Creator et
Dominus esset, tamen ex eleemosynis hominum sustentari (II Cor. VIII),
et Evangelium annuntians, de Evangelio vivere volebat; ea, inquam, quae
ab auditoribus Evangelii Domino mittebantur, ipse portabat, et
ministerio nequiter abutens, exportabat fur et sacrilegus. Non
qualiscunque fur, fur loculorum, sed Dominicorum loculorum, sed
sacrorum. Talis erat miser iste Judas, et tamen cum sanctis undecim
discipulis intrabat, et exibat; imo, ei eleemosynis, unde illi et ipse
Dominus viverent, praepositus erat. Quare, inquis, Dominus noster omnia
sciens, cum talem illum sciret, non solum apostolum, sed et provisorem
vel saccularium fecit apostolorum? Ad haec, inquam: Quare usque hodie
multos in Ecclesia sua idem Dominus permittit esse praepositos similes
ejus? Qui enim aliquid de Ecclesia furatur, Judae perdito comparatur.
Quanti autem putas de Ecclesia furantur, abutentes ministerio, quo
permittente Christo, funguntur? Quanti rem pauperum non pauperibus
tribuendo, furtum faciunt, et non qualecunque furtum, sed sacrilegium?
Si crimina discernuntur in foro qualiscunque furti et peculatus;
peculatus enim dicitur furtum de re publica, et si non sic judicatur
furtum rei privatae quomodo publicae, quanto vehementius judicandus est
fur sacrilegus, qui ausus fuit non undecunque, sed de Ecclesia tollere?
Igitur cum hodieque multi sint Judae similes, et cur ad ministerium
ecclesiasticum pervenire potuerint, interrogati certum quid respondere
nequeamus, nisi quia multa permittit fieri Deus, quae non vult, de illo
uno non temere judicium Domini discutiamus, praesertim cum ignoremus,
utrum Dominus electione sua loculos suos illi commiserit, an certe (quod
credibilius est) ille se ingesserit, sicut plerique nunc ecclesiasticis
ministeriis tanta importunitate se ingerunt, ingerunt, ut nisi
admittantur, pene graviora per discordiam animabus scandala, quam si
admittantur damna rebus ecclesiasticis inferant. Itaque cum haec dicit
Judas:
|
“Quare hoc unguentum non vaeniit trecentis denariis, et datum est
egenis,”
|
|
non est timor Dei vel cura egenorum ante oculos ejus, sed verba oris
ejus iniquitas et dolus, et in cubili suo iniquitatem meditatur.
|
|