|
Quales igitur ex debito gratiarum actiones offeram illi? Nisi enim modo
jam dicto me praevenisset, et intelligens cogitationes meas corripuisset
tactu ejusmodi, quasi diceret: Quis tu, ut timeres ab homine mortali?
Forsitan hodie non ille Joseph, cujus dorsum Dominus, ut supra memini,
ab oneribus divertit, sed Esau quodammodo similis possem existimari, qui
propter quamdam impatientiam contemnens, vel parvipendens primogenita
sua: En morior, inquit, quid mihi proderunt primogenita? (Gen. XXIV.)
Erant autem primogenita illa privilegia quaedam, et maxime sacerdotii
dignitas, cujus videlicet sacerdotii indumenta erant illae vestes Esau
valde bonae, quas Rebecca, inquit Scriptura, apud se domi habebat (Gen.
XXVII), de quibus clara est et nota scientia secundum mysticam
intelligentiam. Quia dona Christi divisiones gratiarum Spiritus sancti
significant, indulta nobis publice et privatim: publice quidem, quia
Judaeis ablata, et gentili populo data sunt. Unde, et nos omnes gentes
in psalmo dicimus, plaudentes manibus, elegit nobis haereditatem suam
speciem Jacob quem dilexit (Psal. XLVI) privatim vero, quia in qualibet
domo Dei saepe quivis corporalem sequens exercitationem, praeteritur, et
is qui exercet ad pietatem (I Tim. IV) copiosius ornatur, gratia
Spiritus sancti, quam Rebecca in illo facto significavit, dividente
singulis prout vult (I Cor. XII). Nimirum talium vestium sive
ornamentorum non extrema portio est pastoralis cura, et sapientiae
doctrinae. Hinc Apostolus: Et ipse dedit quidem quosdam apostolos,
quosdam autem prophetas, alios vero evangelistas, alios autem pastores,
et doctores ad consummationem sanctorum, in opus ministerii, in
aedificationem corporis Christi (Ephes. IV). Quisquis ergo nullam habens
rationabilem causam semel susceptam parvipendens tanquam rem inutilem
abjicit pastoralem curam propter cujuslibet adversitatis seu
difficultatis impietaten, hic profecto non longe dissimilis est illi
Esau, qui, propter gulae impatientiam projecit primogenita sua, et: En
morior, inquit, quid mihi proderunt primogenita. Propterea quicunque sit
ille, valde inordinatus est, ut postea, cum stultitiam suam
recognoverit, rursum in statum pristinum resurgere, et honorem recipere
contendat, nec omnino in hac re est audiendus secundum subsequens
exemplum ejusdem Esau, cujus memor Apostolus: Scitote enim, inquit,
quoniam et postea cupiens haereditare benedictionem, reprobatus est. Non
enim invenit poenitentiae locum, quanquam cum lacrymis inquisisset eum
(Hebr. XII). Verumtamen quamvis dicat, non invenit poenitentiae locum,
non est desperandum cuilibet talium de salute, licet desperare cogatur
de honoris recuperatione.
|
|