|
Igitur non iratae justitiae, sed miserantis est gratiae, quod vitiatum
hominem Deus mortalem esse, et interim dum vivit in laboribus pane suo
vesci voluit, ut videlicet antequam veniat dies judicii, quo cum antiquo
peccatore diabolo damnandi sunt omnes iniqui (Matth. XXV), resipiscant
aliqui laboribus et doloribus, tandemque ipsa morte eruditi, quatenus
vel sola vexatio det intellectum auditui (Isa. XXVIII). Quod gentilium
quoque quidam philosophus Plotinus sentiens, et rationabiliter utilem
esse arbitratus hominibus mortalitatem: Tunc Pater, inquit, misericors
mortalia illis condebat corpora. Adeo hoc expedire persensit, ut Deum in
eo misericordem assereret, quod homines mortales esse voluit. Porro,
illorum qui nec tantis paternae disciplinae verberibus afflicti
resipiscunt, damnatio justa est, quia culpa inexcusabilis est. Quid enim
ultra faciat Deus, ut eos e malis coerceat? Super quo, inquit, percutiam
vos ultra, addentes praevaricationem? Et subinde: Terra vestra deserta,
et civitates vestrae succensae igni. Regionem vestram coram vobis alieni
devorant, et desolabitur sicut in vastitate hostili (Isa. I), etc. Haec
cum per prophetam dicit, profecto illud patenter innuit, quod et
universum genus humanum et ipsa tandem morte percusserit, ut non sicut
immortalis diabolus, adderent praevaricationem, sed potius ab antiquae
praevaricationis superbia per humilitatem poenitentiae refugerent. Ad
hoc valet et illud, quod ejusdem mortis diem vel horam homini incognitam
esse voluit, ut, dum nescitur quando sit, quae sine dubio futura est,
semper sollicitum reddat, semperque suspectum superbire non sinat. Dixit
enim indefinite, donec revertaris in terram de qua sumptus es, et non
dixit usque ad tot annos vel tot dies, quibus transactis statim
reverteris in terram, de qua sumptus es. Ita ergo vivere hominem voluit,
quasi altera die judicandum et rationem de propriis factis redditurum.
Et vide quam terribiliter hominem, qui existimavit inique quod esset Deo
similis, arguat, et statuat eum contra faciem suam (Psal. XLIX),
dicendo: quia pulvis es, et in pulverem reverteris. Hujus sententiae
persecutionem adeo natura sentit, ut hominibus antiquitus in summa
afflictione pro maximo doloris instrumento capita cinere aspergere
solemne fuerit. Verum haec propriae conditionis recordatio tunc utiliter
se aperit, cum ex sapienti humilitate procedit, juxta exemplum patris
Abrahae, dicentis: Loquar ad Dominum meum cum sim pulvis et cinis (Gen.
XVIII). Cum enim hoc humiliter nos recordamur, misericorditer et ipse
recordatur, sicut scriptum est-Quomodo miseretur pater filiorum,
misertus est Dominus timentibus se, quoniam ipse cognovit figmentum
nostrum, et recordatus est quoniam pulvis sumus (Psal. CII). Sequitur.
|
|