|
|
“finis venit, venit Finis super quatuor plagas terrae.”
|
|
(CAP. VII.)
|
“Et factus est sermo Domini ad me dicens. Et tu, fili hominis, haec
dicit Dominus Deus terrae Israel: Finis venit, venit finis super quatuor
plagas terrae, nunc finis super te, et emittam furorem meum in te, et
judicabo te juxta vias tuas, et ponam contra te omnes abominationes
tuas, et non parcet oculus meus super te, et non miserebor, sed vias
tuas ponam super te, et abominationes tuae in medio tui erunt, et
scietis quia ego Dominus. Haec dicit Dominus Deus: Afflictio una,
afflictio ecce venit, finis venit, venit finis, evigilavit adversum te,
ecce venit. Venit contritio super te, qui habitas in terra. Venit
tempus, prope est dies occisionis, et non gloriae montium.”
|
|
Et si illis quibus tunc temporis Babylonica captivitas imminebat, quasi
digito videbatur ostendi finis ille, et illa afflictio, et dies ille
occisionis, nobis tamen qui adhuc ista legimus, finis ille, et ille dies
afflictionis, dies occisionis sine dubio declamatur, qui non jam ut tunc
super unam gentem, sed
|
“super quatuor plagas terrae,”
|
|
et super omnem qui habitat in terra, venturus est, vere finis, vere dies
afflictionis. vere
cujus magnitudini exprimendae, nec ista praesens, nec ulla cujusquam
declamatio sufficit. Nam ut coeptum jam compleamus ordinem, illa est
dies universalis judicii, quod vere
|
“tempus erit occisionis, et non gloriae montium,”
|
|
id est superborum, sicut et propheta alius cum de praedicta tantum
Babylonica captivitate dicere videtur, simili declamatione de illo
novissimo die dicebat:
|
“Juxta est dies Domini magnus, juxta est et velox nimis. Vox diei Domini
amara, tribulabitur ibi fortis (Soph. I),”
|
|
etc. Etenim quia evangelicae fidei finis hic est, ut is qui propter nos
homo factus et passus est, resurrexit, et in coelum ascendit, inde ad
judicandos vivos et mortuos venturus esse credatur, recte sicut in
initio prophetiae hujus anni qui erat quintus annus transmigrationis,
per quatuor facies animalium quadrifidum Christi intelligimus
Evangelium, sic in fine, id est ab hoc loco usque ad id quod dicit
postmodum:
|
“Secundum viam eorum faciam eis, et secundum judicia eorum judicabo
eos,”
|
|
futurum illud denuntiari intelligimus universale judicium. Et non dicat
malus servus in corde suo, in tempora longa fiet istud, vel
|
“moram facit Dominus meus venire,”
|
|
et hac praesumptione securior factus, incipiat
|
“percutere servos suos, manducare autem et bibere cum ebriis (Luc.
XII).”
|
|
Nam revera, et si illud non crediderit, quod illud judicium tam prope
sit ut digito possit ostendi dicendo,
|
“ecce finis, ecce afflictio, ecce dies occisionis, ecce venit finis,
nunc venit finis,”
|
|
vel, juxta illum alium,
|
“juxta est dies Domini, juxta, et est velox nimis (Sophon. I),”
|
|
at saltem illud dissimulare non potest, quoniam propria vel singulari
morte cito moriturus, et in illa jam secundum animam judicandus sit.
|
“Veniet dominus servi illius, in die qua non sperat, et hora quam
ignorat, et dividet eum, partemque ejus ponet cum hypocritis (Luc.
XII).”
|
|
|
|