CAPUT X. Quod praeter solemnitatem Pentecostes, terrenas cunctae illorum festivitates causas habuerint, nostrae autem causae vel promissiones Evangelii coelestes sint.

Una erat illius populi festivitas, una, inquam, ex tribus solemnitatibus majoribus, quae dicitur Pentecoste, id est quinquagesima, quae et vocatur festivitas Hebdomadarum, eo quod septima ab immolatione agni completa hebdomada sequenti die, qui erat quinquagesimus, celebratur, de qua recte concedi oporteat quod causam habuerit magis sacram, magis spiritualem, magisque divinam. Nam magna quidem beneficia Dei fuerunt, quod a Pharaonis dominatione liberavit Deus populum illum, quod introduxit eos in terram pro qua juravit patribus eorum, sed maximum atque optimum fuit, quod pepigit foedus cum eis, ut esset Deus ipsorum, legemque dedit in tabulis, scriptam digito Dei. Caetera bona quidem, sed terrena atque transitoria fuerunt, hoc bonum et optimum, quia sempiternum. Verumtamen hoc in eodem bono minus lucet, et in comparatione perfectionis, subobscurum est, quia scriptae legis in eodem monte non vivificantem spiritum, sed solum occidentem litteram professi sunt. Nec vero Deus professionem spiritus ejusdem ab illis inibi exegit, aut exigere debuit, quibus non spiritualia, sed tantum terrena, quibus non regnum coelorum, sed terram Chanaan proponebat in praemium ineundi foederis vel suscipiendae legis. Ergo sola quidem, ut jam dictum est, solemnitas Pentecostes veri boni causam aliqua ex parte habebat, caeterae omnes ignobiliorem de terra ducebant originem, modisque omnibus populum illum, sensu puerum testabantur, mundi amatorem. Apud discipulos evangelicae gratiae, tale quid omnino illicitum est, gaudere, scilicet vel diem festum ducere propter successus temporales. Nimirum cum sit disciplinae Christianae contemnere praesentia et amare futura, atque in contritione mundi levare capita, id est exhilarare corda nostra, quemodo consequens esset suscipere nos festa Judaica, quae nonnisi praesentia temporalium bonorum respiciunt gaudia? Proinde cum praedicto Spiritus sancti consilio, cui sic visum est in illo apostolorum conventu, ut nihil horum nobis imponeretur confidenter, ea contemnimus tanquam jugum servitutis, cum simus liberi et adoptionis filii, quemadmodum Apostolus dicit: Non accepistis spiritum servitutis iterum in timore, sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus, Abba, Pater (Rom. VIII). Item: Quanto tempore haeres parvulus est, nihil differt a servo, cum sit dominus omnium, sed sub tutoribus et actoribus est usque ad praefinitum tempus a patre; ita et nos cum essemus parvuli, sub elementis mundi eramus servientes (Gal. IV). Itemque post aliqua: State ergo, et nolite iterum jugo servitutis contineri (Gal. V).