CAPUT XXVIII. De tentatione qua tentavit Deus Abraham, dicens:

“Tolle filium tuum,”

etc.

(CAP. XXII.) Quae postquam gesta sunt, tentavit Deus Abraham, et dixit ad eum: Abraham, Abraham. Et ille respondit: Adsum; ait illi: Tolle filium tuum unigenitum, quem diligis Isaac, et vade in terram Visionis, atque offeres eum ibi in holocaustum super unum montium quem monstravero tibi. Thesaurum fidei et timoris Domini, quem in exemplum bonum nobis filiis suis hic pater multarum gentium thesaurizavit, examinator cordium Deus occultum esse noluit, sed hactenus longa peregrinatione, et diuturna seminis sui expectatione satis spectatum, adhuc uno tentationis incendio, validissime conflagrare curavit. Ex hac namque fortissima tentatione fides ejus splendidissima rutilat, Apostolo teste, cum dicit: Fide Abraham obtulit Isaac, cum tentaretur, et unigenitum offerebat, qui susceperat repromissiones, ad quem dictum est: Quia in Isaac vocabitur tibi semen, arbitrans quia et a mortuis suscitare potens est Deus (Hebr. XI). Item: Timor Domini sanctus permanens in saeculum saeculi (Psal. XVIII), qui ex amore descendit, ex isto clarius splenduit, ipso testante Domino, cum postmodum dicit: Nunc cognovi quod timeas Dominum, et non pepercisti unigenito filio tuo propter me. Recte igitur scriptor hic praefatus est, dicens: Tentavit Deus Abraham, videlicet non ut ipse sciret, quem nulla cogitatio latet; sed ne ignoraremus nos futuri filii, qualis ille fuerit Pater, cujus nobis fides ad imitandum proposita est. Sic negotiatori quaerenti quaeque pretiosa, venditor sedulus quidquid libet examinat, non ut ipse quae vendit cognoscat, sed ne emptor dubitet dare omnia sua et comparare illa. Verba tentantis haec sunt: Tolle filium tuum unigenitum, quem diligis Isaac, et vade in terram Visionis, atque offeres eum ibi in holocaustum super unum montium, quem monstravero tibi. Filium unigenitum hic appellat, et addit, quem diligis, et ex nomine Isaac expressit, videlicet, ne parum praesentes adessent patris affectus sui in ipso articulo tantae hujus tentationis. Ubi nunc dicitur in terra Visionis, in Hebraeo habetur Moria. Aiunt Hebraei hunc montem esse in quo postea templum conditum est, in area Ornam Jebusaei, sicut et in Paralipomenon scriptum est: Et coeperunt aedificare templum, in secunda die mensis, in monte Moria (II Par. III). Qui idcirco illuminans interpretatur, et lucens, quia ibi est Dabir, hoc est oraculum Dei et lex et Sanctus spiritus, qui docet homines veritatem, et inspirat prophetas. Verumtamen quid opus est ab Hebraeis nominis hujus, id est terrae, vel montis Visionis etymologiam dubitabilem quaerere, aut ut opinabilem investigare, cum ex praesenti loco Scripturae manifeste constet, propter praesentiam sive respectum gratiae Dei, Abraham locum illum appellasse nomine eodem? Nam quia Dei tentantis oculos super se apertos atque defixos praecordialiter sensit, clamante angelo Domini, cum arripuisset gladium: Abraham, non extendas manum tuam super puerum, et: Nunc cognovi quia times Deum, deinde subjungitur: Appellavitque nomen loci illius, Dominus videt: Unde usque hodie dicitur, In monte Dominus videbit. Constat ergo quod ob causam praedictam jubilans atque ineffabiliter gratulabundus Abraham, illum suae laetitiae locum Visionis nomine signavit, in quo visum se esse a Domino veraciter confiteri potuit. Itaque sicut caetera multa, sic et hoc per anticipationem paulo ante dictum est, vade in terram, cum additamento nominis hu jus, id est Visionis.