LIBER DECIMUS TERTIUS.


CAPUT 1

Ordinatus ac legitimus est hujus summi Pontificis nostri habitus, et rite secundum legem vel ordinem, quem praescripsit sacerdotii sui participibus in Sancta sanctorum spectabilis et auditu dignus ingreditur. Nam ut caetera nunc omittam, pontificalis habitus legitime claret, quia fines tunicae sacerdotalis bene sibi spiritualiter composuit, quales fieri jussit in exterioris legis littera.

“Deorsum, inquit, ad pedes tunicae per circuitum quasi mala punica, facies hyacintho et purpura, et cocco bis tincto, mistis in mediis tintinnabulis, ita ut tintinnabulum sit aureum et malum punicum. Rursumque tintinnabulum aliud aureum, et malum punicum, et vestietur ea Aaron in officio ministerii, ut audiatur sonitus quando ingreditur et egreditur Sancta sanctorum in conspectu Domini, et non moriatur (Exod. XXVIII).”

Qui sunt fines tunicae sacerdotalis, nisi extrema, de quibus nunc loquimur, vitae Domini nostri? Quae sunt mala punica valde rubentia nisi ejus, qua majorem nemo habet, charitatis opera? Haec utique mala finibus suae tunicae appendit, quia cum dilexisset suos qui erant in mundo, in finem dilexit eos, scilicet, suam pro eisdem amicis suis animam ponendo. Tintinnabula vero clarissima sunt dilectionis ejus verba, quibus et eos in praedicta coena instituit, et deinceps pro ipsis Patrem rogavit. Ita mistis tintinnabulis doctrinae et operum ejus malis punicis, nihil visu pulchrius, nihil auditu dulcius, nihil experimento delectabilius. Igitur quia jam et pulchritudinem malorum punicorum vidimus, et sonitum tintinnabulorum clare personantium novissime audivimus, deinceps qualiter ingressus, vultui Dei pro nobis astiterit, quo ordine semetipsum obtulerit, consideraturi, seriem sequamur evangelicae narrationis (Hebr. IX). Sequitur: