CAPUT XXV. De anno ejusdem diluvii, et quo anni tempore inundare coeperunt aquae diluvii.

Mense, inquit, secundo, septima decima die mensis, rupti sunt omnes fontes abyssi magnae, et cataractae coeli apertae sunt (Gen. VII). Mensis secundus secundum legem ipse est, qui apud Romanos Maius dicitur, qui et secundum legem vel naturam temporum dicitur longis et screnis diebus extendi atque produci, et omnium quae in mundo sunt ad concupiscentiam carnis et ad concupiscentiam oculorum pertinentium, pulchritudine illo tempore terra vestitur. Qui enim Romanis dicitur Aprilis apud hunc Moysen primus est in mensibus anni. Sic enim dicit ex auctoritate Dei legem daturus de esu paschalis agni: Mensis iste principium vobis mensium primus erit in mensibus anni (Exod. XII). Et ne illud scrupulum moveat, quod secundum nativitatem Noe possint hic annorum vel mensium principia, vel fines computari, revocetur ad memoriam quod ante exactum annum diluvii mense plus minus integro, columba quam emisit Noe, reversa est, portans ramum olivae virentibus foliis in ore suo. Itaque quocunque anni tempore Noe nativitas exstiterit, verno tempore hunc annum impletum fuisse, illud quoque indicio est. Non ergo parum incautos cepit illos repentinus ille laqueus judicii, qui ferventiore voluptatis tempore supervenit. Unde recte Dominus: Sicut factum est, inquit, in diebus Noe. sic erit et in diebus Filii hominis: edebant, et bibebant, uxores ducebant, et dabantur ad nuptias usque in diem quo ingressus est Noe in arcam, et venit diluvium et perdidit omnes (Matth. XXIV). Ab illo die facta est pluvia super terram quadraginta diebus et quadraginta noctibus. Extunc aquae inundantes, et quindecim cubitus super omnes montes altius eminentes, centum quinquaginta diebus terram obtinuerunt. Nam tot diebus transactis, continuo decrementi illarum indicium adfuit. Siquidem septimo mense, inquit Scriptura, septima et vicesima die mensis requievit arca super montes Armeniae (Gen. VIII). Quadraginta quippe dies pluviae cum centum quinquaginta diebus additae, sex menses lunares efficiunt, et paulo plus quam decem dies supersunt, quia mensis mensem die superat. Erat autem septima decima dies mensis, quando primum pluviae inundaverunt. Itaque non decimo, sed septimo ac vicesimo die mensis septimi requievit arca: quia non primo, sed, ut jam dictum est, decimo septimo die mensis rupti sunt fontes abyssi, et cataractae coeli apertae sunt. Diligenter annum istum prosequatur, qui unus est ex nongentis et quinquaginta annis Noe, ut luce clarius sit, non breviores [quod nonnulli suspicati sunt] sed tanti temporis, quanti habentur et nunc fuisse annus illorum hominum, qui tot annos recenti adhuc saeculo vixerunt. Sane mensis qui septimus fuit ab initio diluvii, ipse est qui apud Romanos November dicitur. Unde magis miranda tempestas illius judicii, quam non adjuvit ulla natura temporis, sed econtra, Maio, quo mense, ut jam dictum est, sol altius incedit, et coelum naturaliter candescit, erupit imbrium vis, et circa tempus hiemis, id est mense Novembri, jam imminutis aquis arca requievit, tantis tamque diutinis disjecta procellis. Decimo tandem mense diluvii, qui est apud nos Februarius, primo die mensis apparuerunt cacumina montium. Exspectatis deinde quadraginta, bisque septenis diebus, qui sunt dies fere duorum mensium, Februarii scilicet atque Martii, annus completus est duodecim mensium, cum illo mense Aprili, qui jam exactus fuerat, quando primum inundaverunt aquae diluvii. Igitur cum dictum fuerit superius, anno sexcentesimo vitae Noe, mense secundo, rupti sunt omnes fontes abyssi. et nunc post tam diligentem supputationem dierum vel mensium, dicitur anno sexcentisimo primo, aperiens Noe tectum arcae, vidit quod exsiccata esset terra, manifeste liquet annos singulos duodecim mensium, menses autem alios triginta, alios undetriginta dierum in illis tot annorum hominibus computasse secundum lunam, cujus duodenis mensibus supercrescentes undecim solaris anni dies embolismis cedunt.