|
|
“Cumque descenderet Moyses de monte Sinai, tenebat duas tabulas
testimonii, et ignorabat quod cornuta esset facies ejus ex consortio
sermonis Dei. Videns autem Aaron et filii Israel cornutam Moysi faciem,
timuerunt prope accedere.”
|
|
Cornuta, id est splendida, sive radiosa facies Moysi, cum secundarum
tabularum scriptura, quid miraculo suo praesignaverit, hodie palam totus
orbis agnovit. Ubi enim tabulae secundae, id est Christiani populi corda
praeceptorum Dei scripturam susceperunt, et coepit ab eis lex
spiritualiter intelligi, tantum splendorem facies, id est sensus Moysi
emisit, quantum ferre non valentes, fugiunt ad latebras filii Israel, id
est carnales Judaei.
|
“Impletis, inquit, sermonibus posuit velamen super faciem suam. Quod
ingressus ad Dominum, et loquens cum eo auferebat donec exiret. Et tunc
loquebatur ad filios Israel omnia quae sibi fuerant imperata. Qui
videbant faciem egredientis Moysi esse cornutam, sed operiebat rursus
ille faciem suam, si quando loquebatur ad eos.”
|
|
Hoc expositione nostra non indiget. Dicit enim Apostolus:
|
“Et non sicut Moyses ponebat velamen super faciem suam, ut non
intenderent filii Israel in faciem ejus, quod evacuatur, sed obtusi sunt
sensus eorum usque ad hodiernum diem, idipsum velamen in lectione
Veteris Testamenti manet non revelatum, quoniam in Christo evacuatur.
Sed usque in hodiernum diem cum legitur Moyses, velamen est positum
super cor eorum. Cum autem conversi fuerint ad Dominum, auferetur
velamen (II Cor. III).”
|
|
Igitur quod posuit Moyses velamen super faciem suam, quod ingressus ad
Dominum, et loquens cum eo illud auferebat, si quando autem loquebatur
ad filios Israel, operiebat rursus faciem suam, ejus rei praesagium fuit
quam totus nunc orbis agnoscit. Quia videlicet, dum loquitur Moyses ad
Christum, id est ad evangelicam Ecclesiam in qua Christus est tollit
velamen suum, et apertam ostendit faciem. Tollit enim litteram
occidentem, et spiritum promit vivificantem. Ubi autem legitur in
synagogis Judaeorum, operit vultum suum, id est spiritualem legis
sensum. Illi enim, propter aureum blasphemiarum suarum vitulum, oculos
perdiderunt et claritatem veritatis sustinere non possunt. Nam in his
qui pereunt, inquit Apostolus,
|
“opertum est Evangelium,”
|
|
in quibus Deus hujus saeculi sapientum excaecavit mentes infidelium, ut
non fulgeat illuminatio Evangelii Christi, qui est imago Dei (II Cor.
IV). Hic jam tractatus in Exodum finem facimus, quia videlicet de
tabernaculi constructione, quaecunque hic dicta vel facta sunt, eadem
superius transegimus pro posse nostro. Illud non praeterire dignum est,
quod dicit Moyses ad filios Israel,
|
“quia vocavit Dominus ex nomine Beseleel, filium Huri, filii Hur, de
tribu Juda, implevitque eum spiritu Dei, sapientia et intelligentia.
Ooliab quoque filium Achisamech, de tribu Dan. Et ambos erudivit
sapientia, ut faciant opera abietarii, polymitarii et plumarii (Exod.
XXXV).”
|
|
Beseleel enim interpretatur umbra Dei, quia nomine suo, ut dictum est,
significat ipsum opus tabernaculi, quod fecit umbram, id est exemplar
esse tabernaculi coelestis. Ooliab quoque interpretatur protectio mea
pater, quo nomine significat quia Dei vel tabernaculi ejus adjutoribus
protectio ipsius pro mercede speranda est, cum Scripturae hujus
auctoritate dicentis, quia
|
“vocavit eos Dominus ex nomine, et ambos erudivit sapientia,”
|
|
quis dubitet has vel omnes ejusmodi artes esse Dei dona? Proinde in
quocunque habentur homine artes, tam utiles ac licitae, diligendae sunt,
et admonendi periti artifices, ut tanquam Dei talentum in lucrum
expendant, quia non ipsorum facultas propria, sed Creatoris omnia
tribuentis commissum est, et ab eis quibus tribuit ipse exacturus est.
|
|