CAPUT XXIV. Item de processione, secundum quod variatur in diversis monachorum et canonicorum ordinibus.

Praedicta processio sic agitur, ut sacerdotem praecedentem, et officinas visitantem, semper in eo loco quo superma statione, consistimus, ante nos cum cruce inveniamus. Quod et ipsum ex eadem Evangelii pendet auctoritate. Nam Dominus noster, cujus personam sacerdos in suo gerit officio, sicut alio loco jam dictum est, et antequam pateretur, et postquam resurrexit, hac die discipulos suos in Galilaeam praecessurum se dixit. Nam qua nocte tradebatur,

“Postquam autem, inquit, resurrexero, praecedam vos in Galilaeam,”

et cum resurrexisset, sicut hac die legimus,

“Ite, inquit angelus, dicite discipulis ejus et Petro, quia praecedet vos in Galilaeam (Matth. XXVI. Marc. XVI).”

Huic significationi pulchre et ipsa, quam ibidem, id est in suprema statione, sacerdos dicit, oratio concinit, directa ad personam Filii: Domine Jesu Christe, qui introitum portarum Hierusalem valvas sanctificasti, etc. Nam ad Filii personam dirigitur, et sub nomine Hierusalem Ecclesiae mentio fit, quae de baptizatis omnibus gentibus construitur, et sub nomine portarum ejus, nomen Patris, et Filii, et Spiritus sancti in quo baptizantur, significatur secundum Apocalypsim, ubi in significatione ejusdem divini nominis, patent civitatis quae significat Ecclesiam,

“ab oriente portae tres, et ab occidente portae tres, et ab aquilone portae tres, et a meridie portae tres (Apoc. XXI),”

quia, quacunque aetate veniant ad fidem Christi, seu in pueritia, seu in adolescentia, seu in juventute, seu in senectute, ut ait Prudentius, occurrit quadrina ad compita nomen. Sicque fit, ut tota haec processio nihil aliud, quam gratiarum actio sit, eo, quod resurgens Dominus statim memor nostri, qui eramus absque Deo (Ephes. II), discipulos suos in Galilaeam ad hoc consilium evocavit, ut baptizaremur in nomine Patris, et Filii, et Spiritus sancti. Unde locum quoque, quo suprema statione processionem terminamus, nos Galilaeam nominamus, et praeeuntem sacerdotem semper in hujusmodi, id est dominicali processione majores quique post praelatum nostrum, ut caput digniora membra sequuntur. Et illud quoque majorum exemplis edocti, quia rei jam dictae congruit, observamus, ut in hac processione nulla unquam Dominica quidquam, quod sit veteris historiae, cantemus, sed semper quod de Novo Testamento sit, gloriamque personet Evangelii.

Sed de hoc principali die paschae sermo nunc est, a quo omnis prima Sabbati insignita, et dominica dies dicta est, quo Dominus noster patres nostros apostolos ad audiendum, ut dictum est, gratiae consilium, in Galilaeam evocare dignatus est. Hujus diei statio, quo processio terminanda est, in medio templi splendide ordinata, rem ipsam, de qua dictum est, pulchre commendat, dum sacer Ecclesiae chorus totus festivus, sexus utriusque populo circumstante, totis viribus in vocem exultationis et salutis feliciter erumpit, cantando antiphonam: Sedit angelus ad sepulcrum domini (Marc. XVI). Haec enim antiphona rem ipsam patenter exprimit, quam perdocere omnes gentes jussi sunt apostoli, scilicet, quod Deus homo factus, mortem nostram moriendo devicit, et vitam nobis resurgendo reparavit. Cui rei valde et ipsa, quae dictis insita est, congruit melodia, dum cantus is tetrardi [tetradis] garrulitate concinnus, agili recursu festiva dicta suspendens frequenter tripudiat, et laeta pronuntians, velut alauda matutina per vocum suarum saepe volitat acumina. Haec igitur statio nobis illud festivo concentu commemorat, quod in Galilaea jussi a Creatore suo coeli enarraverunt gloriam Dei (Psal. XVIII), gloriam resurrectionis Christi, sicut legimus, quia virtute magna reddebant apostoli testimonium resurrectionis Jesu Christi Domini nostri (Actor. IV). Quod ideo totis viribus est concinnendum, et toto corde totoque ore in auditu populorum circumstantium efferendum, quia

“in omnem terram exivit sonus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum. ”