|
|
“Dum venio enim ego, alius ante me descendit.”
|
|
Quod profecto secundum illius causam, cum quo tunc loquebatur Jesus, non
satis rationabiliter videtur subjungi. Non enim quia, dum veniret, alius
ante illum descendebat, idcirco hominem non habebat, sed quia hominem
non habebat a quo mitteretur, ideo in piscinam descendere non poterat.
Melius ergo secundum id quod per illud significabatur, ipse litteralis
sermo procedit, quia videlicet gentilis populus idcirco hominem non
habebat qui mitteret illum in piscinam, quia, dum veniret ipse, alius
ante ipsum descendebat, id est idcirco Christi gratiam percipere non
poterat, nec apostolis illum admittere licebat, quia, dum rogaret sibi
aditum salutis aperiri, hi qui ex circumcisione erant, moleste nimis
obviabant, dicentes,
|
“quia, nisi circumcidamini secundum morem Moysi, non potestis salvi
fieri (Act. XV),”
|
|
neque ad Christi gratiam admitti, et ita dura conditione repellebantur,
dum diceretur eis ipsos ad Christum non pertinere, nisi prius universae
legi Moysi subjicerentur. Sed adversus hanc illius prioris populi
invidentiam opportune adest prolocutor Christi, magnusque gentium
advocatus Spiritus sanctus, et antequam gentiles in illam Dominicae
passionis piscinam, id est in baptismi ejus, quo in morte ipsius
baptizamur (Rom. VI), sacramentum descendissent, cecidit super eos, et
erant loquentes linguis, et magnificantes Deum (Act. X). Ac deinceps,
sicut visum est eidem Spiritui sancto ejusque apostolis, definitum est
ne quis ulterius tentaret imponere jugum cervicibus discipulorum, quod
neque ipsi potare potuerunt, neque patres eorum (Act. XV). Recte ergo
Dominus, dum ista futura, imo per semetipsum disposita et mox facienda,
praevidet, dicit illi languido qui in piscinam descendere non poterat,
ubi alius sanatus fuerat:
|
|