|
|
“Qui dicit regi, apostata,”
|
|
id est qui rectorum quoque tumentia corda subtiliter pensat et increpat.
Nam increpare de superbia, hoc est dicere, apostata.
|
“Qui dicit, inquam, regi, apostata,”
|
|
subaudi, cur cum potestate imperas et cum potentia;
|
“qui vocat duces impios,”
|
|
id est juste arguit eos qui cum praesunt dominando exemplo superbiae
suae trahunt ad impietatem subditos. Dux namque impius est, qui per
exempla tumoris viam ostendit erroris. Bonam quidem sententiam protulit,
sed B. Job proferenda non fuit. Non enim idcirco Deus illum flagellabat,
quod impius esset vel apostata.
Qui ab invisibilibus oculos claudunt, et visibilibus pascuntur,
plerumque hominem, non ex eo quod ipse est, sed ex his quae circa ipsum
sunt, venerantur. Sed omnipotens Deus vitam hominum ex sola qualitate
interrogat meritorum. Unde post illa, quae supra dicta sunt bene per hoc
dicitur:
|
|