CAPUT III. Quod Moyses sedulus nutritius, filios Israel tanquam parvulos exceperit, et quid aquae Mara significent.

“Tulit Moyses, inquit Scriptura, filios Israel de mari Rubro.”

Puta dixisse, quia tulit nutritius sedulus parvulos alumnos de novae regenerationis sacramento. Nam illi quidem nonnisi in figura baptizati erant, nec ita ut nos in Christo renati erant (I Cor. X), ac proinde illi quoque, sicut omnes homines, futura emundatione sanguinis Christi adhuc indigebant. Verumtamen propter eamdem praefigurationem baptismi, in ipso ascensu suo de mari Rubro illos significabant parvulos, quibus B. Petrus apostolus dicit:

“Deponentes igitur omnem malitiam et omnem dolum, et simulationes, et invidias, et omnes detractiones, sicut modo geniti infantes rationabiles et sine dolo, lac concupiscite, ut in eo crescatis in salutem (I Petr. II).”

Constat autem ejusmodi infantes oportere affectu nutritio portari, quandiu parvuli sunt, quandiu lacte illis opus est, et non solido cibo (Hebr. V). Et haec maxima rectoribus populorum cura impendet, ut ejusmodi quasi in humeris tollant, juxta prophetam dicentem:

“Pueri eorum in humeris portabuntur et super genua consolabuntur (Isa. LXVI).”

Bene ergo dictum est et proprie,

“tulit,”

quia videlicet grande onus super se tollit quisquis infantiles hominum mores, recte et secundum Deum portare intendit. Quod primum hic Moyses in seipso expertus, dicit ad Dominum:

“Cur afflixisti servum tuum? Quare non invenio gratiam coram te? et cur imposuisti pondus universi populi hujus super me? Nunquid ego concepi universam multitudinem hanc, vel genui eam, ut dicas mihi: Porta eos in sinu tuo, sicut portare solet nutrix infantulum, et defer in terram pro qua juravi patribus eorum?”

(Num. XI.)

“Et venerunt, inquit, in Mara.”

Mara, cujus aquas bibere non poterant, eo quod essent amarae, legem significat veterem, cujus carnales caeremonias nos parvuli sanguine Christi redempti non possemus portare. Sed neque patres ipsi potuerunt, apostolo Petro dicente:

“Nunc ergo quid tentatis Deum imponere jugum super cervicem discipulorum, quod neque patres nostri, neque nos portare potuimus (Act. XV).”

Profecto quibus haec dicebat parvulis, aquas de Mara propinare volebant, quas neque ipsi prae amaritudine bibere poterant?

“Clamavit Moyses ad Dominum, qui ostendit ei lignum,”

Hoc lignum, quod Moysi, imo per gratiam et nobis ostendit Dominus, sanctae et vivificae crucis lignum est. Lignum enim in aquas Mara mittere et sic eas in dulcedinem vertere, est Dominicae passionis sacramentum cum littera legis conferre. Quod quam dulce sit, qui experiri meruit ipse novit, qui bibit ipse sapit.