|
|
“Cum venissent ergo ad cum Samaritani, rogabant eum ut ibi maneret, et
mansit ibi duos dies.”
|
|
Et hoc, ut caetera, manifeste in comparatione Jerosolymorum dictum est
(Joan. XII). Cum enim civitatem ultro introisset (Matth. XXI), et in
templo docuisset, et multi credidissent in eum (Luc. IV),
|
“videntes signa quae faciebat, non tamen Jesus credebat se ipsum illis
(Joan. II).”
|
|
Hoc nempe sciendum quod tantae fuerit paupertatis, et ita nulli adulatus
sit, ut in urbe magna, nullum hospitem, nullam inveniret mansionem, sed
in agro parvulo apud Lazarum, sororesque ejus habitaret, scilicet in
Bethania, qui eorum viculus erat, jam tunc utique reipsa experimento
capiens, quod in patria sua, cujus civitas illa erat praecipua, nullum
habiturus esset honorem. In illa quippe civitate, vel patria sua, vulpes
foveas habebant, et volucres coeli nidos; id est, malitiosi ac superbiae
pennis elati spiritus maligni, mentium infidelium hospitia compleverant
et in illis cubilibus habitabant. Filius autem hominis non habebat ubi
caput suum reclinaret (Matth. VIII), id est, quorum fidei, divinitatis
suae nomen vel sacramentum crederet, et propter hoc in eadem civitate,
ubi erant sancta, patriae suae recte nec una saltem nocte hospitari
aliquando dignatus est. At vero gentes, audito ejus Evangelio, vulpes
illas et volucres de foveis et nidis, id est, de cordibus suis
templisque et aris effugare habebant, et ita demum capiti Filii hominis
reclinatorium praeparare, et idcirco nunc apud illos alienigenas tali
ordine, imo tali praefiguratione dignatus est commanere. Mansit autem
apud illos duos dies. Quia videlicet Ecclesiae suae duo praecepta
charitatis insinuans, et in praesenti et in futuro saeculo semper
commanet, et in utroque saeculo, tanquam in duobus totis diebus ejus,
illi gratia non defutura est.
|
|