CAPUT VII. Ut pro electione ejus imperator gavisus sit, et quam sapienter electionis ejus gratiam acceperit.

Igitur cum praesentia Domini electio memorabiliter celebrata est servi fidelis, et haec tam a Deo quam ex hominibus continuo testimonium laudemque habere meruit. Siquidem et imperatoris supra memorati cor jam tetigerat manus Domini, ut per hunc virum sedaret jam fama compertos sibi motus civitatis discordantis. Nam, et cum pecunia tentaretur ab alio, quem (ut jam supradictum est) acclamaverat dissensio populi, ipse responsum differens, contemptumque oblatae pecuniae dissimulans, haec interim a territorio Beneventano, ubi tunc temporis commanebat, manu propria beato viro scripsit, tunc Ravennae cum civitatis ejusdem antistite jussa ab imperatore negotia peragenti:

“Otto imperator Augustus sola Dei gratia, Hereberto Achilogothetae gratiam et Coloniam et pallii cubitum unum.”

Ubi vero Coloniensium adfuit legatio, viri complures honorati, tam de clero quam de populo, et qui in utroque ordine videbantur praestantissimi, cum quibusdam de principibus terrae maximis, electionem coram deprompserunt personae talis. Talis vero vehementer exhilaratus idem imperator, prudenti consilio civitatis grates non minimas egit; quia quod ipse optabat, quodque optimum sibi videretur, hoc ipsi quoque sentirent et eligerent uno eodemque secum spiritu. Ita prorsus evidenter huic ostiarius aperuit, intraturo in ovile ovium, pacificans cunctos in electione ejus, ut nullum fieret obstaculum. Haec omnia vir venerabilis revera sapienter accepit: qui interea petens Ecclesiam, stratus solo, gratiarum coelestium largitori Domino Deo toto mentis affectu grates egit, non utique pro gloria temporali exsultans, sed supernae benedictionis munus adorans. Quomodo enim non gauderet, qui se tam evidentibus experimentis Deo curae esse perspiceret? Imitatus namque est sanctum regem et prophetam David, qui cum audisset sermonem Domini, per prophetam Nathan dicentis: Cumque impleveris dies tuos, ut vadas ad patres tuos, suscitabo semen tuum post te, quod erit de filiis tuis, et stabiliam regnum ejus: ipse aedificabit mihi domum, et firmabo solium ejus usque in aeternum (II Reg. VII), etc., ingressus est et sedit coram Domino, et dixit: Quis ego sum, Domine Deus, et quae domus mea, ut praestares mihi talia? (Ibid.) Et subjunxit: Nunc igitur, Domine, sermo quem locutus es famulo tuo super domum ejus, confirmetur in perpetuum, et fac sicut locutus es (ibid.). Haec et caetera cum diceret rex fortis, sapiens et humilis, exsultabat, non utique pro temporali memoria domus vel templi manufacti, quod filius ejus Salomon facere habebat nomini Domini, sed pro aeterna Christi, sui secundum carnem filii et Ecclesiae gloria, quam in illius Salomoniis filii sui et templi ejus figura prophetico spiritu intelligebat. Hoc nimirum exemplo, hic beatus egit, et agere debet omnis qui vocatur a Domino, ut domui Dei rector, sive ovibus Christi pastor praesit: non humanam gloriam, sed divinam amplectendo gratiam, quia profecto magna gratia est, pastorem et episcopum esse animarum, computanda inter dona maxima, quae dedit hominibus ascendens Christus in altum (Ephes. IV). Nam et Apostolus cum dixisset: Qui descendit, ipse est qui ascendit super omnes coelos, ut impleret omnia; et ipse dedit quosdam quidem apostolos, quosdam autem prophetas, alios vero evangelistas (ibid.), secutus est et ait: Alios autem pastores et doctores ad consummationem sanctorum (ibid.). Recte igitur, et sapienter hic pro collato sive conferendo benedictionis et pastoralis gratiae munere grates egit.