|
Igitur beatus vir Eliphius, cum utrosque scilicet et gentiles et
Judaeos, in eodem sacrilegio offendisset, verbum veritatis illis
annuntiabat, scilicet nihil esse nisi proditionem in daemonum
phantasmate, potius vivum et verum Deum, creatorem visibilium et
invisibilium, ejusque Filium Jesum Christum cum Spiritu sancto Deum unum
crederent et colerent, quo peccatorum indulgentiam et sempiternam
animabus suis requiem invenirent. Fere sexcenti et viginti viri,
exceptis mulieribus, per illam ejus admonitionem gratia Domini
cooperante credidisse et baptismum salutis suscepisse feruntur.
Nuntiantur haec impiissimo Juliano, qui tunc temporis, ut jam dictum
est, in eadem Galliae civitate Grandi morabatur. Incertum autem utrum
Caesar tantum, an etiam imperator esset illis diebus. Nam cum anno
tertio imperii sui, septimo vero ex quo Caesar a Constantio fuerat
ordinatus, vitae autem anno trigesimo primo, defunctus fuerit, utrum
tempore imperii sui aliquando ad Gallias transierit, compertum ex
historiis non habemus, sed cum Caesar esset, tunc eum in Gallias venisse
non dubium est. Imperator quippe Constantius, ut ecclesiastica narrat
historia, constituens eum Caesarem contra barbaros destinavit ad
Gallias. Hi namque barbari, quorum idem Constantius contra Magnentium
tyrannum solatia petierat, cum nihil profuissent contra tyrannum,
Romanorum vastabant urbes. Quocunque ergo tempore, sive quod per vices
in Gallias venerit, quem aliquando venisse non dubium est, in medio
relinquentes, caetera prosequamur.
|
|