CAPUT 59

“Turba ergo quae stabat et audiebat, dicebat: Tonitruum factum esse, alii dicebant: Angelus ei locutus est.”

Quantum ad exterius miraculum magnitudo vocis quae de coelo venit, per hoc intimatur, quod turba putavit factum esse tonitruum: quantum vero ad interius mysterium diversus audientium sensus. Alii vero [namque] dicebant: Angelus ei locutus est, illud significat quod praenuntiatae clarificationis sonum, qui in omnem terram exiturus erat, non omnes eodem sensu accepturi essent. Nam sicut unam eamdemque vocem alii putaverunt fuisse tonitruum, sonum videlicet horrificum, in quo nihil est intelligibile, alii locutionem angelicam, in qua utique cum sensu rationis dignitas est naturae, sic unum idemque clarificationis Christi Evangelium; alii sicut stultitiam; alii accepturi erant ut Dei sapientiam. Unde Apostolus:

“Nos autem praedicamus Jesum Christum crucifixum, Judaeis quidem scandalum, gentibus autem stultitiam, ipsis autem vocatis Judaeis et gentibus Christum Dei virtutum et Dei sapientiam (I Cor. I).”

Item:

“Verbum enim crucis, inquit, pereuntibus quidem stultitia est; his autem qui salvi fiunt, id est nobis, virtus Dei est (ibid.).”

Bene ergo divisis sensibus alii crepuisse tonitruum, alii dicebant locutum fuisse angelum.