VERS. 20.

“Obliviscatur ejus misericordia,”

id est Omnipotentem quem nunc justum non timet, post invenire misericordiam non valeat, scilicet, quia peccatum quod hic non corrigitur, ejus illuc venia frustra postulatur.

“Dulcedo illius vermis,”

subaudi, est, dum vivit, id est caro, quae vere putredo est et vermis, cujus concupiscentia totum est hoc quod appetit in mundo prosperari, caeteros excedere, rebus et honoribus tumere. Qualis autem sit, imo quod vere vermis sit carnis substantia, testantur sepulcra; quae quis parentum, quis amicorum tangere velit, quantumlibet viventem dilexerit? Caro itaque, dum concupiscitur, pensetur quid sit exanimis, et tunc intelligitur quid amatur. Sanctus vir per vulnera et verba sic loquens sua, ut etiam significet nostra, adhuc de poena ejusdem impii subjicit, dicens:

“Non sit in recordatione,”

subaudi Dei, quia videlicet dignum non est tantae majestati ut ante conspectum memoriae ejus pareat hic, non dicam homo, sed reptile tantae abjectionis, cujus, ut supradictum est,

“dulcedo est vermis.”

“Non sit,”

inquam,

“in recordatione, sed conteratur quasi lignum infructuosum,”

id est non solum succidatur per carnis mortem, sed et conteratur per aeternam damnationem,

“quasi lignum infructuosum,”

subaudi, et ideo jure succidendum, et in ignem mittendum. Et vere infructuosum.