CAPUT 27

“Mulier cum parit tristitiam habet, quia venit hora ejus. Cum autem pepererit puerum, jam non meminit pressurae, propter gaudium, quia natus est homo in mundum. ”

“Igitur et vos nunc quidem tristitiam habetis.”

Ut hoc, quod per conclusionem sic infertur:

“Igitur et vos nunc quidem tristitiam habetis,”

commodius sedeat, sumere prius vel subaudire convenit, sanctam Ecclesiam mulierem magnam esse et inclytam, ejusque virum sive maritum, Patrem omnium Deum, puerum autem ejus, quem ex eodem viro per magnam veri amoris concepit gratiam, ipsum esse, qui haec loquitur, Dominum nostrum Jesum Christum. Hunc enim tunc primitus per fidem concepit, quando jam adolescentula in Abraham promissiones audivit dicentis:

“In semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. XXII),”

et credidit, et extunc beata progenies mente gravida, verbum promissionis bajulans in patriarchis et prophetis per ejusdem verbi incrementa proficiens, quasi feta alvo magis ac magis tumuit, tandemque, diu desideratum puerum mulier eadem, cujus beati apostoli magna portio sunt, in magno dolore et angustia passionis enixa est, viditque eum in diem aeternitatis feliciter nascentem, id est, a mortuis resurgentem,

“et jam non meminit pressurae, propter gaudium, quia natus,”

quia renatus est, et redivivus est

“homo in mundum”

redemptum et salvatum, ut mundi, imo coeli et terrae et omnium quae in eis sunt obtineat principatum. Proposita itaque similitudine, qua dicit:

“Mulier cum parit tristitiam habet; cum autem pepererit puerum, jam non meminit pressurae propter gaudium quia natus est homo in mundum,”

hoc quod jam dictum est, per subauditionem sumendum est, et sic validior conclusio sese inseret:

“Et vos igitur nunc quidem tristitiam habetis.”