|
|
“Dicebant ergo quidam ex Jerosolymis: Nonne hic est quem quaerunt
occidere? Ecce nunc palam loquitur, et nihil ei dicunt.”
|
|
Ac si aperte diceretur: Judaei quidem quibus dixerat Jesus:
|
“Quid me quaeritis interficere?”
|
|
responderunt:
|
“Daemonium habes, quis te quaerit interficere,”
|
|
et nunc eodem Domino Jesu pro se rationem reddente, tacebant, et eo
palam loquente nihil ei dicebant; sed adeo verum illud erat, ut quidam
ex Jerosolymis qui utique non per famam didicerint, vel per opinionem
sciebant, sed praesentes, ipsi praesentium conspirationes et
conventicula oculis viderant et auribus audierant, mirarentur quod nunc
eo praesente et palam loquente nihil ei dicerent. Et dicebant:
|
“Nunquid vere cognoverunt principes quia hic est Christus?”
|
|
Tanta quippe mutatio, tanta Judaeorum taciturnitas videbatur non
evenisse sine causa maxima: Nunquid ergo, inquiunt, principes se errasse
intellexerunt, et ipsis resipiscentibus, Judaei qui quaerebant hunc
occidere, nihil dicunt ac faciunt, quemadmodum post magnam tempestatem,
ventis cessantibus, fluctus feri maris sedato fervore conquiescunt.
Adhuc existimari poterant isti Jerosolymitae, qui haec dicebant de illis
esse, qui credebant in eum, et sic dixisse:
|
“Nunquid vero cognoverunt principes quia hic est Christus?”
|
|
ut subaudiendum esset, sicut et nos cognovimus, nisi repugnaret, quod
sequitur:
|
“Sed hunc scimus unde sit. Christus autem cum venerit, nemo scit unde
sit.”
|
|
Et paulo post de eisdem dicitur:
|
“Quaerebant ergo apprehendere eum, et nemo in eum misit manus, quia
nondum venerat hora ejus.”
|
|
Igitur non credendo dixerunt:
|
“Nunquid vere cognoverunt principes quia hic est Christus,”
|
|
sed argumentando obsistere conati sunt, ne Christus esse crederetur. Nam
velut metuentes, ne forte principes cognoverint et acquieverint credere
quod ipse esset Christus, protinus assumunt id quod essentiae Christi
repugnare videatur:
|
“Sed hunc scimus unde sit; Christus autem cum venerit, nemo scit unde
sit.”
|
|
Cui assumptioni si concessum sit, continuo conclusioni datur locus, ut
dicatur. Igitur et principes errant, si videntur sibi cognovisse quod
ipse sit Christus. Verum haec sententia constans aut firma non est quam
assumpserunt, unam solam Christi naturam, scilicet humanam
considerantes, juxta quam dicere poterant:
|
“Sed hunc scimus unde sit, Christus autem cum venerit, nemo scit unde
sit.”
|
|
Nam et si revera homo erat Galilaeus de civitate Nazareth, non tamen
erat, ut putabant, filius Joseph, de quo et saepe improperabant ei
dicentes:
|
“Nonne hic est filius fabri?”
|
|
(Matth. XII) sed erat filius Virginis Dei. Ergo non recte neque
constanter assumpserunt dicentes:
|
“Sed hunc scimus unde sit,”
|
|
quippe qui solam in illo naturam carnis attendebant, nec ipsam bene
noverant. Ergo ne inexpugnati ad conclusionem procurrentes, viderentur
sibi inexcusabiles, obviandum erat eis velociter. Quod et factum est.
Nam sequitur:
|
|