CAPUT XXVIII. De Ruth Moabitide, quod per illam alienigenam generatio Christi quodammodo recuperata sit, et quod illa fuerit petra deserti, de qua Isaias:

“Emitte,”

inquit

“Agnum dominatorem terrae de petra deserti.”

(CAP. I, ex lib. RUTH.) In diebus unius judicis, quando judices praeerant in Israel, facta est fames in terra. Abiitque homo de Bethlehem Juda, ut peregrinaretur in regione Moabitide, cum uxore sua, ac duobus liberis. Ipse vocabatur Elimelech, et uxor ejus Noemi, et e duobus filiis, alter Maalon, et alter Chelion, Ephratei de Bethleem Juda. Librum hunc Hebraei in librum Judicum compingunt: idcirco quia in diebus judicum facta narratur historia. Valde hoc fidelem animum delectat, quod nomine Ruth potius quam Booz aut Noemi in titulo praenotatur. Non enim parum splendoris habet, quod series generationis Christi in mortibus virorum Israelitarum, et Judaicae tribus pene defecta, per fidem alienigenae resarcita est, sicut ipse historicae narrationis ordo continet. Quod propheta respiciens: Emitte, inquit, Agnum, Domine, dominatorem terrae de petra deserti ad montem filiae Sion (Isai. XVI). Petram deserti Ruth Moabitidem dicit, petram videlicet propter propriam fidem, petram vero deserti, propter desertitudinem Moabiticae gentis, quae vere idcirco desertum est, quia Dominum inhabitatorem non habebat, quemadmodum et reliqua gentilitas, quam alibi propter causam eamdem propheta idem desertam appellat, dicendo: Laetabitur deserta et invia, et exsultabit solitudo (Isa. XXXV). Sciebat nasciturum esse Christum de semine David filii Jesse, filii Obed, quem de Booz haec alienigena peperit, quam ille benevolus secundum legem accepit, ut suscitaret semen propinqui sui. Hoc, inquam, ille respiciens, emitte, inquit, Agnum, Domine, dominatorem terrae de petra deserti ad montem filiae Sion, admirando scilicet in gratia Dei, quod Agnus Dei, dominator terrae, cum sit ex Judaeis salus ipse gentium, primum tamen de fide gentili venturus esset ad montem filiae Sion. Adhuc autem acrius percutiens Judaeorum supercilium, in principio libri: Nisi, inquit, Dominus exercituum reliquisset nobis semen, quasi Sodoma fuissemus, et quasi Gomorrha similes essemus (Isa. I), continuo subjungens: Audite verbum Domini, principes Sodomorum, et percipite auribus legem Dei nostri, populus Gomorrhae (ibid.). Quo enim secundum superiores geminae fornicationis narrationes: quo, inquam, populus hic qui legem acceperat, populo Sodomorum aut Gomorrhae justior erat, qui legem non acceperat? Sed reliquit Dominus semen fide Ruth Moabitidis promerente, et Booz per justitiam legis semen fratri suo suscitante, unde Christus secundum carnem nasceretur: quo factum est ut gens Israelitica nequaquam Sodomae aut Gomorrhae similis in perditione remaneret. Hoc igitur dicendo propheta, Judaicum os obstruere contendit, ut de meritis suis nemo audeat gloriari. Et signanter dixit: Nisi Dominus exercituum reliquisset nobis semen. Exercituum, inquam, quia videlicet in exercitibus suprascriptis filiorum Israel contra Benjamin, judicium cum misericordia moderando, et in utrisque peccata Sodomitica punivit, addita etiam fame, propter quam vir primus de Juda peregre abiit cum filiis suis, et deinde per gentilem, ut jam dictum est, fidem reliquum seminis, unde salus procederet, defunctis eisdem suscitavit.