CAPUT 10

“Jesus ergo cum cognovisset quod venturi essent, ut raperent eum et facerent super se regem, fugit iterum in montem ipse solus.”

Videlicet diligentes hoc saeculum, et sapientes ea quae carnis sunt, hoc in illo amaverunt, quod praedicto miraculo experti sunt, scilicet posse illum omni ubertate rerum pascere populum suum, locupletare regnum Judaeorum, totumque divitiis vincere vel acquirere mundum, et ad hoc venisse illum quondam promissum et exspectatum Regem magnum, Regem invictum, dominaturum

“a mari usque ad mare, et a flumine usque ad terminos orbis terrarum (Psal. LXXI).”

Et audebat turba quinque millia hominum inconsultis principibus (si tamen consulendi essent, et secundum Deum consulere scirent), audebat, inquam, unius Agni fiducia, qui et ipse longe aliud intendebat, conspirare ad incursandum universum mundum, magnam utique silvam ferarum frementium, illamque terribilem et fortem nimis bestiam se posse capere praesumebat, quae juxta Danielem comederat atque comminuerat, et nunc reliqua pedibus suis, nemine resistere audente, conculcabat (Daniel. VII). At ille non venerat reges occidere, sed regibus juste regnandi scientiam praedicare; non regna terrarum tributis et vectigalibus premere, sed quod deerat regibus et populis, de thesauro regni coelorum vitae aeternae donaria proferre. Longe alium debellaturus erat hostem, quam Tiberium Caesarem, aliamque capturus bestiam quam Romam, tunc temporis Judaeorum dominam. Igitur veram quidem laudem illi homines declamaverunt dicentes:

“Vere hic est Propheta qui venturus est in mundum,”

sed

“beatus populus qui scit jubilationem (Psal. LXXXVIII).”

Illi, qui gustaverunt bonum Dei verbum quod per illum panem significatum est, unde isti homines saturati sunt (Hebr. VI); qui, inquam, gustaverunt virtutes futuri saeculi, quo iste Propheta magnus revera

“venturus est in mundum,”

alio sensu laudem eamdem ructuant, aliter ad Deum currunt, alio longe desiderio festinant ad ejus regimen, et alio modo regno Dei vim faciunt, et per violentiam diripiunt (Matth. XI), quotidie dicentes in oratione.

“Adveniat regnum tuum (Luc. XI).”

Caeterum non valde mirum, homines populares illius temporis (quod et apostoli sperabant, quod ipse esset restituturus temporale regnum Israel) ita sensisse de illo magno rege Israel (Act. I), cum usque hodie quam plurimi ex eis, qui magnifice praedicant spirituale Christi regnum, et optime per scientiam noverunt, quia regnum ejus non est hinc, persaepe propter solum temporalem cibum qui perit, currunt et rapiunt Christum, et inclamant eum regem suum jurgantes fortiter, et ejus domui, quae est Ecclesia, vim inferentes (Matth. XIV; Joan. XV). Quantas enim turbas hujusmodi homines regi Christo, et regno ejus praesenti Ecclesiae fecerunt? Videas plerosque sacerdotes caeterorumque ordinum sacri altaris ministros, tanto tumultu ac strepitu officia regni Dei praeripere, quanto vix solent chiliarchi, centuriones sive pentarchi, pro temporalibus regni honoribus strepere, invicemque adversari et invidere. De qualibus utique tam acerrime quam verissime potest dici, quia omnes, quae sua sunt quaerunt, non quae Jesu Christi. Jesus ergo illud praesens tunc cognoscens, et istud praenoscens quid fecit?

“Cum cognovisset, inquit Evangelista, quod venturi essent, ut raperent eum, et facerent regem super se, fugit iterum in montem ipse solus.”

Plane hoc faciendo, et illos quidem homines de manu Caesaris vel tetrarchae ejus Herodis liberavit, contra quos illis advocatus esse non deberet, si extra fidelitatem debitam quidquam, tanquam pro se facerent, praesertim cum diceret eis:

“Reddite, quae sunt Caesaris, Caesari, et quae sunt Dei, Deo (Matth. XXII),”

et seipsum calumniam pati non permisit. Quam etiam pro nulla occasione sagittarii malitiae composuerunt, ut sagittent in occultis immaculatum (Psal. LXIII), dicentes Pilato:

“Quia regem se fecit, omnis qui seipsum regem facit, contradicit Caesari; si hunc dimittis, non es amicus Caesaris (Joan. XIX).”

Quanto magis, si non praeoccupasset eos fugiens, si sustinuisset donec illum raperent et regem conclamarent, occasionem calumniae rapuissent adversarii? Plane hoc adjecissent, dicentes, quia ut secum conjurarent, illos in desertum locum oduxisset. Verum per hoc ipsum quod fugit, altius quid mystice innuit. Quia qui Christum propter aliud, quam propter ipsum sequuntur, fugit ab eis Christus, fugit veritatis Spiritus, sicut ab illo damnato Simone fugit, offensus eo, in quo totus erat, felle amaritudinis (Act. VIII). Quo autem fugit ab istis? in montem, in summam coeli altitudinem. Illuc fugit, illic se abscondit ab his, illic se continet a raptoribus et grassatoribus istis, non quod illuc ante impetum ipsorum non ascenderit, sed quia non inde super illos ulla donorum suorum parte respicit, et circa viles sarcinulas occupatos, scilicet ventri et turpi lucro deditos (I Cor. VI), despiciens solis illis se impendit, nec nimis alte se ab illis submovet, qui dicere possunt:

“Nostra autem conversatio in coelis est (I Tim. III; Philipp. III).”

Nec mora palam omnibus est, quod ab illis Christus fugerit, quod illos Spiritus Christi reliquerit. Turbatur namque turba, et facit haereses et schismata: sed haec postmodum melius declarabunt sequentia. Sequitur: