|
AIN.
|
“Oculus meus afflictus est, nec tacuit, eo quod non esset requies.”
|
|
oculus interioris hominis, oculus cordis, qui ad videndum Deum creatus
est, videns dolorem suum
|
“afflictus est, nec tacuit,”
|
|
grandem quippe habet vocem, et disertam linguam rationis. Quare
afflictus est?
|
“Eo quod non esset requies,”
|
|
eo quod propter culpam primae praevaricationis ad laborem natus esset.
AIN.
|
“Donec respiceret et videret Dominus de coelis.”
|
|
Non tacuit idem oculus meus,
|
“donec Dominus de coelis respiceret et videret,”
|
|
cujus respectus et visus et antiquae captivitatis solutio, et
praesentium captivorum qui in Babylonem ducti sunt, consolatio est. AIN.
|
“Oculus meus depraedatus est animam meam in cunctis filiabus urbis
meae.”
|
|
Hoc maxime evidens proprii doloris lamentum est. Nam quis
nisi oculus concupiscentiae
|
“depraedatus est animam meam?”
|
|
Subdendo quippe
|
“in cunctis filiabus urbis meae,”
|
|
satis expressit oculum concupiscentiae, oculum vagum, oculum captivum,
et captivatorem infelicis animae. Nam cum quinque sint fenestrae
nostrae, per quas mors ingreditur, id est, quinque sensus corporis per
quos mors in animam intus tanquam fur aut praedo ingreditur, omnium ad
ejusdem mortis opus visus efficacissimus est. Notandum duas hic
litteras, phe et ain, ordine praeposteras esse. Prius nempe ain,
posterius phe in ordine alphabeti esse debuit. Nec vero abs re factum
est; nam ain fons interpretatur sive oculus, et idcirco huic elemento
magis congruit,
|
“oculus meus afflictus est, oculus meus depraedatus est animam meam.”
|
|
|
|