CAPUT 36

“Cum venissent ergo ad cum Samaritani, rogabant eum ut ibi maneret, et mansit ibi duos dies.”

Et hoc, ut caetera, manifeste in comparatione Jerosolymorum dictum est (Joan. XII). Cum enim civitatem ultro introisset (Matth. XXI), et in templo docuisset, et multi credidissent in eum (Luc. IV),

“videntes signa quae faciebat, non tamen Jesus credebat se ipsum illis (Joan. II).”

Hoc nempe sciendum quod tantae fuerit paupertatis, et ita nulli adulatus sit, ut in urbe magna, nullum hospitem, nullam inveniret mansionem, sed in agro parvulo apud Lazarum, sororesque ejus habitaret, scilicet in Bethania, qui eorum viculus erat, jam tunc utique reipsa experimento capiens, quod in patria sua, cujus civitas illa erat praecipua, nullum habiturus esset honorem. In illa quippe civitate, vel patria sua, vulpes foveas habebant, et volucres coeli nidos; id est, malitiosi ac superbiae pennis elati spiritus maligni, mentium infidelium hospitia compleverant et in illis cubilibus habitabant. Filius autem hominis non habebat ubi caput suum reclinaret (Matth. VIII), id est, quorum fidei, divinitatis suae nomen vel sacramentum crederet, et propter hoc in eadem civitate, ubi erant sancta, patriae suae recte nec una saltem nocte hospitari aliquando dignatus est. At vero gentes, audito ejus Evangelio, vulpes illas et volucres de foveis et nidis, id est, de cordibus suis templisque et aris effugare habebant, et ita demum capiti Filii hominis reclinatorium praeparare, et idcirco nunc apud illos alienigenas tali ordine, imo tali praefiguratione dignatus est commanere. Mansit autem apud illos duos dies. Quia videlicet Ecclesiae suae duo praecepta charitatis insinuans, et in praesenti et in futuro saeculo semper commanet, et in utroque saeculo, tanquam in duobus totis diebus ejus, illi gratia non defutura est.