CAPUT XIX. Calumniatores Dei esse, quibus bonae voluntatis Dei argumentum non sit, quod malum semper prohibet.

Non hoc satis est contentiosis, quod cupientes probare Deum nunquam voluisse aut velle malum fieri, argumentum capimus a repugnanti, id est ab eo quod prohibuit semper et prohibet malum fieri. Quod quantae in Deum sit calumniae, simplex oculus facile perspicit, quia videlicet nemo nisi duplex aut subdolus unum idemque sub eodem momento et prohibet, et fieri vult, talisque recte dicitur sibimet esse contrarius. Et quid dicunt? Prohibuit quidem Deus hominem ante actum peccati, sed in ipso actu non prohibuit. Quid arbitramur istos velle Deum fecisse in ipso momento, quo vidit mulier lignum quod bonum esset ad vescendum, pulchrumque oculis, aspectuque delectabile, et tulit ex eo ut comederet? Nimirum illum exclamare debuisse, et tale quid dixisse, quale postmodum dixit: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et malum. Nunc ergo ne forte mittat manum suam, et sumat etiam de ligno vitae, et comedat, et vivat in aeternum, etc. (Gen. III.) Et quidem juxta hunc modum poterat dicere idem Deus: Ecce mulier per serpentem persuasa est, et per mulierem sine dubio persuadendus est. Nunc ergo custodite viam ligni scientiae boni et mali, ne mittant manum suam, et sumant de fructu ejus, et comedant, et morte moriantur. Sed sciendum est quia non ut de illo ligno dixit aut fecit, sic et de isto dicere aut facere pro ordine justitiae debuit. Causam cur ita sentiamus, ipso donante, in promptu habemus.