CAPUT VIII. Quam liber ab ambitione fuerit, et de morte Argentinensis episcopi.

Jam de ambitionis vitio quam liber ab illo fuerit, cum tota ejus vita indicio sit, illud quoque memorabile testimonium fuit, quod VIII Idus Julii, quae dies sancti Kiliani martyrio erat celebris, cum creari deberet archiepiscopus, differri in crastinum praeoptavit, propter praesentes exsequias lugubres quae ibidem agebantur, Strasburgensis episcopi; videlicet ne aliis lugentibus et flentibus, ipse ridere videretur cum suis, memor Scripturae dicentis: Haereditas ad quam festinatur in principio, in novissimis suis benedictione carebit (Prov. XX). Et revera dolendum erat pro exitu ejusdem episcopi, quia videlicet terribiliter acciderat, praeeunte signo non bonae aestimationis. Nam, cum ille mitra redimitus missarum solemnia celebrare ingrederetur, ubi se ad populum vertit, dicturus de more: Pax vobiscum, imperatorem intendens, tanto risu solutus est, ut funditus oblitus esse videretur ad quid se convertisset. Ut vero ad prandium ventum est, cunctis pariter considentibus, percutitur morbo pleuretico, interque manus ad proprium delatus hospitium die decimo quarto reddidit spiritum. Viderat autem ante annos septem, ut solitus erat narrare, visionem: videlicet astitisse sibi senem quemdam, veste purpurea pontificalique redimitum infula, qui se profitens esse Kilianum episcopum, tale, inquit, ille mihi protulit oraculum:

“Age per hos septem annos; episcopum decent opera; quia non longius tibi a Domino vitae spatium positum est.”

Quomodocunque ille visionem acceperit, qualitercunque se praeparaverit, qualiscunque in illa hora suae mortis inventus fuerit, recte nimirum sapienti huic talis, ut praedictum est, illius exitus meditationem mortis renovavit vel auxit, magnumque fuit temperantiae ejus indicium, quod pro tempore flendi, differendo, sibi vel suis tempus gaudendi, tristibus exsequiis privatus interesse maluit.