VERS. 6.

“Super quo, inquit, bases ejus”

subaudi Ecclesiae,

“solidatae sunt,”

id est cui doctores sancti innixi sunt, ut sic omne pondus Ecclesiae fixa morum suorum gravitate sustentent, quomodo bases columnas? Columnae autem totius fabricae pondus portant. Quae videlicet bases apud Mosen argento vestitae sunt, dicente Domino:

“Facies columnas quatuor, et bases earum vestitas argento (Exod. XXVI),”

quia videlicet praedicatores Ecclesiae divino eloquio decorati, quatuor evangelistarum dicta et ore et operibus portant. Vel bases prophetae quoque sunt, qui dum primi aperte de Dominica Incarnatione locuti sunt, ipsi quoque superpositam ecclesiasticae fidei fabricam portant. Sive itaque prophetas, sive doctores significent,

“super quo,”

inquit,

“bases illius solidatae sunt,”

subaudi nisi super me, qui cuncta mirabiliter teneo, et bonis exterioribus intus principaliter originem praesto?

“Aut quis demisit lapidem angularem ejus?”

Omnia quae supradicta sunt quasi de mundi origine narratione historica contexta viderentur, nisi hoc sic repente subjungeretur quod non in mundi origine factum est, per quod ostenditur, quia illud superius de mundi origine dictum non est.

“Quis,”

inquit,

“demisit lapidem angularem,”

id est, quis misit Christum ad ejusdem Ecclesiae salvationem, qui veniens ita plebi Israeliticae nationes gentium, imo beatis angelis homines in coelo sociavit, quomodo in fabrica materiali lapis angularis diversos parietes conjungit. Nam de hoc lapide per Prophetam dicitur:

“Lapidem quem reprobaverunt aedificantes, hic factus est in caput anguli (Psal. CXII).”

MORALITER:

“Ubi eras,”

inquit,

“quando ponebam fundamenta terrae,”

id est, fidem in peccatoris corde? Per terram enim peccator valet intelligi, quia videlicet peccanti dictum est:

“Terra es et in terram ibis (Gen. III).”

Cui terrae tunc fundamentum ponitur, quando peccatori convertendo prima virtus fides in corde aspirante Deo tribuitur.

“Ubi eras?”

inquam. Ac si dicat: Recole ubi te inveni, quando meo te timore solidavi, et noli contra me de meo munere extolli.

“Indica mihi, si habes intelligentiam, quis posuit mensuras ejus,”

subaudi nisi ego, quando videlicet alii sermonem sapientiae, alii sermonem scientiae, alii fidem dedi? etc. (I Cor. XII.)

“Indica,”

inquam, id est, recognosce unde habeas,

“si habes,”

id est, humilitatem vel discretionem, qua reprimebat se sub manu mensoris ille qui dicebat:

“Neque ambulavi in magnis, neque in mirabilibus (Psal. CXXX).”

Mensuras ergo cordis humani, id est terrae, posuit, scilicet ut nostra opera, vel minora perficiantur, vel majora moderentur, et tendendam super eam lineam, id est, Patrum praecedentium exempla, monstravit ad sumendam vivendi regulam.

“Super quo bases”

illae

“solidatae sunt,”

subaudi nisi super me?

“bases,”

inquam, id est, intentiones ejus, a quibus virtutes, tanquam a basibus columnae portantur, quae vere tunc, quasi bases in fundamento sunt, cum in Christo roborantur. Alioquin nisi in hoc fundamento consistant, tanto graviora ruinae super se damna aedificant, quanto altiora aedificia extra fundamentum portant, Vel

“quis demisit lapidem angularem ejus,”

id est, intellectum in sacro eloquio duplicem, scilicet litteram simul et spiritum suscipientem atque conjungentem?

“Quis,”

inquam,

“demisit,”

id est dedit, subaudi nisi ego ipse qui humanam naturam suscipiens duos in me populos conjungo, et litteralem legis sensum spiritualiter intelligendum aperio? Et quasi quaerens quando haec fecerit, tunc, inquit,