CAPUT XXXVIII. Quod levatae sint locustae super universam terram Aegypti.

(CAP. X.)

“Dixit autem Dominus ad Moysen: Extende manum tuam super terram Aegypti ad locustam, ut ascendat super eam et devoret omnem herbam quae residua fuit grandini. Et extendit Moyses virgam super terram Aegypti, et Dominus induxit urentem ventum tota die illa et nocte. Et mane facto, ventus urens levavit locustas quae ascenderunt super universam terram Aegypti,”

etc. Ecce quales instruxit acies, quibus ex ordinibus sua castra complevit Dominus pugnando pro Israel, ranae, ciniphes, muscae atque locustae fuerunt castrorum ejus acies, et ex ejusmodi cohortibus totas contra fortes Aegyptios composuit legiones. Singuli milites secundum se breves quidem et infirmi, verum pro exercitibus Pharaonis satis valentes fuere, duce imperio Dei. Nempe quod multus hominum exercitus facere non potuisset, istae phalanges locustarum strenua peregere militia.

“Operuerunt enim universam superficiem terrae, vastantes omnia. Quamobrem festinus Pharao,”

tanquam ad deditionem,

“vocavit Moysen et Aaron,”

duces tanti exercitus, atque primates imperatoris ejus Dei.

“Peccavi, inquit, in Dominum Deum vestrum, et in vos. Sed nunc dimittite peccatum meum, etiam hac vice, et rogate Dominum Deum vestrum, ut auferat mortem istam a me.”

Hoc et supra dixit:

“Peccavi etiam nunc. Dominus justus, ego et populus meus impii (Exod. IX).”

Hoc et illud velut dedititius dixit, sed ubi data est requies, velut refuga induravit cor suum, nec dimisit filios Israel. Non ergo satis est cuiquam dixisse,

“peccavi,”

nec prodesse potest confessio non admista fide. Attamen a locusta victus est fortis rex. Proinde satis eleganter cum dixisset quodam loco per prophetam:

“Et reddam vobis annos, quos comedit locusta, bruchus et eruca (Joel II).”

continuo addidit:

“Fortitudo mea magna quam misi in vos (ibid.).”

Fortitudo, inquit,

“mea magna, locusta, bruchus et eruca,”

subauditur, non supernarum virtutum et fortitudinum coelestium, sed infirmorum atque imbecillium comparatione hominum, in infirmitate sua superbientium, qui cervicem erigunt contra Deum, quam pulici subjiciunt. Haec locustarum plaga nona est. Porro nonum legis mandatum hoc est:

“Non loqueris contra proximum tuum falsum testimonium (Exod. XX).”

Hoc videlicet maxime haeretici faciunt, et omnes qui loquuntur mendacium. At vero in Apocalypsi Joannis haereticorum mendacii vis per speciem locustarum hoc modo designata est:

“Et ascendit, inquit, fumus putei, sicut fumus fornacis magnae, et obscuratus est sol et aer. De fumo exierunt locustae in terram (Apoc. IX).”

Et illic, ubi de fumo exierunt locustae in terram, et hic ventus urens levavit locustam, mystice idem intelligendum, videlicet, quia sicut locustae proprium non habent volatum, sed vento in perniciem Aegyptiorum sunt levatae, sic omnes falsi testes, sive in foro, sive in ecclesiastico concilio, contra sanguinem proximi, sive contra fidem Christi falsa de Scripturis testimonia proferentes, volare se putant pennis scientiae, sed procul dubio per inane tolluntur vento diabolicae superbiae, ad subversionem audientium, ad perditionem sibi consentientium.