CAPUT II. Quod nomen Patris et Filii et Spiritus sancti propria veri Dei descriptio sit.

Nomen Patris et Filii et Spiritus sancti perfecta et integra unius veri Dei diffinitio est, omnium quicunque dicuntur, vel aliquando dicti fuerint dii, sive in coelo, sive in terra, cunctam amputans turbam, quorum omnium alii falso dicti sunt dii, quos vario errore delusa gentilitas coluit, alii non naturaliter dii, sed accidentali dono a vero Deo deificati, juxta illud:

“Ego dixi: dii estis, et filii Excelsi omnes (Psal. LXXXI).”

Nam caetera quidem quamvis propria summae et unius divinitatis nomina, humana praesumptio falsis diis affinxit, ut creatores, atque rectores orbis terrarum, immortales ac sempiternos, coelestes atque omnipotentes eos nuncuparet, et similia, quae poeticis quoque figmentis inserta daemones pascere consuevere, vocabula illis imponeret. At vero nomen hoc a saeculo non fuit auditum, nec homines de corde suo comminisci potuerunt, videlicet quia significatum ejus oculus non vidit, et auris non audivit, et in cor hominis non ascendit (Isai. LXIV). Solent quippe prius res intelligi, et post ad placitum nomina illis imponi, sicut aiunt magni quoque philosophi gentilium, ea quae sunt in voce, sunt earum quae sunt in anima passionum notae. Sed significatum supradicti nominis Patris et Filii et Spiritus sancti, nullus eorum novit, qui deos sibi finxere, quos volucrunt. Rebus ergo quas deos appellaverunt, nomen hoc adinvenire, vel imponere nequiverunt. Solus ipse Deus nomen sibi hoc imposuit, ubi dixit:

“Euntes docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti. (Matth. XXVIII).”

Cujus significatum et si prophetae utcunque noverunt, tamen ipsum nomen edicere non debuerunt, videlicet quia mundus adhuc infans, ipsum nominis capere non posset significatum. Perfecta igitur, ut praedictum est, integra veri Dei diffinitio est nomen hoc Dei vivi, manifestam faciens discretionem, quo pertineant hi, qui scriptum illud habent in frontibus suis, de quibus clamatum est in Apocalypsi ab angelo aseendente ab ortu solis, et habente signum Dei vivi:

“Nolite nocere terrae et mari, neque arboribus, quoad usque signemus servos Dei nostri in frontibus eorum (Apoc. VII).”

Tunc enim Angelus ille magni concilii (Isa. IX) clamavit quatuor angelis, id est quatuor principalibus regnis, id quod supradictum est, quando clamore praedicationis evincente, factum est, ut reges quoque et imperatores ad fidem conversi, non obstarent docentibus et baptizantibus in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti.