CAPUT 28

“Interea rogabant eum discipuli dicentes: Rabbi, manduca. Ille autem dixit eis: Ego cibum habeo manducare, quem vos nescitis.”

Superstitionis Judaicae hoc erat, quo discipuli Jesu mirabantur de illo, quia cum muliere Samaritana loqueretur, et tamen cibos quos a Samaritanis emerant, illi ad manducandum offerebant. Verum fuerit haec carnalis vel qualiscunque, superciliosa tamen justitia Scribarum et Pharisaeorum, ut ab alienigenis coemerent quidem, sed nullatenus praeparatos ab illis cibos aut potum propinatum perciperent. Illud omittendum non est, propter quod hoc, caeteraque, ut jam dictum est, acta vel conscripta sunt, videlicet quod Scribae et Pharisaei gentes despectui habentes, et cuncti pene Judaei salutem earum odio habentes, gaudebant tamen quod ipsi reges et principes locum persaepe summo honore dignum ducerent, et templum maximis muneribus illustrarent, interdum et de suis reditibus praestarent sumptus ad ministerium sacrificiorum pertinentes. In hoc, inquam, gaudebant, cum haberent manus pollutas Christi sanguine, hujusmodi sacrificia offerentes, adhuc tamen fideles, qui erant ex circumcisione de illorum privilegio cum gentibus altercabantur, Judaeorum tantummodo conversionem, velut mundum cibum, Christo contendentes esse offerendum, gentiles autem, sicut Petro per visum ostensum est, velut immunda quadrupedia terrae (Act. IX), indignos reputantes. Cum interea quidam de haeresi Pharisaeorum qui crediderant, surgentes dicerent: non solummodo circumcisionem, sed et totam legem Mosi oportere servari (ibid.), quid aliud discipuli Jesu, nisi cibos importunos offerentes, dicebant ei:

“Rabbi, manduca?”

Sed econtra clamat ipse in psalmo:

“Nunquid manducabo carnes taurorum, aut sanguinem hircorum potabo (Psal. XLIX)?”

Nequaquam:

“Non accipiam de domo tua vitulos, neque de gregibus tuis hircos, quoniam meae sunt omnes ferae silvarum, jumenta in montibus et boves. Cognovi omnia volatilia coeli, et pulchritudo agri mecum est. Si esuriero non dicam tibi; meus est enim orbis terrae, et plenitudo ejus (ibid.).”

Sed quid?

“Immola Deo sacrificium laudis (ibid.).”

De quo profecto vero sacrificio, ciboque sibi congruente protinus dicit:

“Ego habeo cibum manducare, quem vos nescitis.”

Revera namque nesciebant, quod abjectis cibis et potibus, variis baptismatibus et justitiis carnis (Marc. VII), veri adoratores adoraturi essent Patrem in spiritu et veritate quod vere est verum sacrificium laudis Deo Patri et Filio et Spiritui sancto immolare. Nesciebant, inquam, nam hoc illis non praesentibus, sed absentibus dixerat Dominus mulieri Samaritanae. Unde et mirantes dicebant ad invicem: