CAPUT XI. Quomodo David propter persecutiones latitanti fortes viri sese adjunxerint, quos postea principes ac duces constituit, et quod ita Christo in infirmitate carnis latenti suus spiritus judices saeculi futuros apostolos adduxit, secundum numerum eorumdem principum David.

Gloriosum et illud fuit quod inter ipsas persecutiones fugienti adhuc, et latitanti, fortes illos spiritus Domini aggregavit, quorum fides et bellicosa virtus militaret postmodum regi in throno sedenti. Sic enim in Paralipomenon scriptum est:

“Hi quoque venerunt ad David in Sicelech, cum adhuc fugeret Saul filium Cis, qui erant viri fortissimi et egregii pugnatores tendentes arcum, et utraque manu fundis saxa jacientes, principes Abiezer et Joas filius Amaa Gabathites, et caeteri de Benjamin. Et de Gaddi viri, inquit, robustissimi, et pugnatores optimi. Facies eorum quasi facies leonum, et veloces quasi capreae in montibus. Egressusque est David obviam eis, et ait: Si pacifici venitis ad me, ut auxiliemini mihi, cor meum jungatur vobis, si autem insidiamini mihi pro adversariis meis, cum ego iniquitatem in manibus meis non habeam, videat Deus patrum nostrorum et judicet. Spiritus vero Domini induit Abisai principem inter triginta, et ait: Tui sumus, o David, et tecum, fili Isai, pax, pax tibi, et pax adjutoribus, te enim adjuvat Deus tuus. Suscepit ergo eos David, et constituit eos principes turmae (I Par. XII).”

Nonne et vero David Christo Filio Dei, dum adhuc lateret in infirmitate carnis dum adhuc tentaretur, dum adhuc persecutionibus urgeretur, suus ipsius spiritus, principes, id est apostolos adduxit, quorum fides, et patientia postmodum regnanti, atque ad dexteram Patris residenti, per totum militaret orbem in praedicationem Evangelii? Nam de illis dicitur per prophetam:

“Pro patribus tuis nati sunt tibi filii. Constitues eos principes super omnem terram (Psal. XLIV).”

Et alibi:

“Principes populorum congregati sunt cum Deo Abraham (Psal. XLVI).”

Nam ut jucundius aspiret hujusce pulchritudo mysterii, cum fortes tunc ad David profugum convenerint quam plurimi, undecim tantum principes nomine pariter, et numero Scriptura designavit.

“Ezer, inquit, primus princeps, Obdias secundus, Eliab tertius, Masmanna quartus, Hieremias quintus, Hethi sextus, Heliel septimus, Johanna octavus, Helzabath nonus, Hieremias decimus, Machabana undecimus (ibid.).”

Quem hoc non delectet scientem, quod Christus, et si plures discipulos fecit, tamen duodecim tantum elegit, quos et apostolos nominavit (Luc. VI), et ex illis unus periit, Judas

“filius perditionis? (Joan. XVII.)”

Et quidem episcopatum vel apostolatum ejus accepit alter (Psal. CVIII), et duodenarius apostolorum numerus suppletus est (Act. I), sed non cum adhuc ille David lateret, cum adhuc fugeret, cum adhuc persecutionem sustineret. Jam inimicos suos vicerat, jam mortem superaverat, jam in coelum ascenderat, et regnans gloria et honore coronatus ad dextram Patris sedebat. Undecim ergo principes, profugi et adhuc latitantis David, undecim fuere apostoli adhuc mortalis et passibilis Christi, quibus et proinde dicit:

“Vos autem estis, qui permansistis mecum in tentationibus meis. Et ego dispono vobis sicut disposuit mihi Pater meus regnum, ut edatis et bibatis super mensam meam in regno meo (Luc. XXII).”

Quid ergo, inquam, illud sibi vult quod ibidem de istis principibus continuo dictum est:

“Novissimus centum millibus praeerat, et maximus mille? (I Par. XII.)”

Nulla quippe quaestio subesset, si ita dictum fuisset, maximus centum millibus praeerat, et novissimus mille. Quid, inquam, nisi quia in lege vel ordine magni David militiae, ille qui major est fit sicut minor, et qui praecessor sicut ministrator? (Luc. XXI.) Igitur ut reciprocando melius sententia colliquescat, qui centum millibus praeerat, ille novissimus, et qui mille praeerat, ille maximus erat. Quod est dicere: Qui inter principes David, id est apostolos Christi, pluribus abundabat virtutibus, ille spontanea submissione omnium erat novissimus, et qui pauciorum videbatur esse virtutum, ille pia humilitatis contentione omnium judicabatur esse maximus.