CAPUT 31

“Ecce sto, inquit, ad ostium, et pulso. Si quis audierit vocem meam, et aperuerit januam, introibo ad illum, et coenabo cum illo.”

Et est sensus: Illud quod hactenus corripiens te dixi, simile est stanti ad ostium cujuspiam divitis et pulsanti, quatenus admissus hospitio coenet cum illo de opibus intus repositis. Si admissus fuerit, celebratur convivium charitatis, quia minus quam inter duos charitas haberi non potest. Ita enim tu qui dicis quod dives es, in conscientia bona gloriaris; sed

“ecce sto et pulso ad ostium”

pectoris tui, admitte me, et habeto participem sive socium gloriae tuae, ut non solus, sed mecum glorieris omnino non in te, sed in me divitem te factum glorieris. Si hoc modo vel tu vel quispiam, audiens vocem, aperuerit mihi januam, cuncta quae gessit bona referendo ad Dei gloriam, introibo ad illum, et in pectore ejus tanquam in domo amici habebo fiduciam; et nunc quidem coenabo, id est, delactabor, cum illo de bonis conscientiae ejus; ipse autem in futuro mecum bonis meis perfruetur.

“Qui vicerit, dabo ei sedere mecum in throno meo; sicut et ego vici, et sedi cum Patre meo in throno ejus.”

In isto gradu vincere, est per maturitatem sapientiae, cunctam jactantiae et inanis gloriae levitatem procul abigere, et cum ipse magnus aliis videatur, parvulum in oculis suis esse. Juxta quod eadem sapientia dicit:

“Quanto magnus es, humilia te in omnibus, et coram Deo invenies gratiam (Eccli. III).”

Humilitas enim, a cujus societate sapientia nunquam defuit, in coelum volare consuevit. Ait ergo:

“Qui vicerit, dabo ei sedere mecum in throno meo,”

non ut exaequetur Divinitati, sed ut consocietur aeternitati:

“Sicut et ego vici,”

inquit. Quomodo is qui haec loquitur Christus, vicit, nisi per inaestimabilem magnitudinem suae humilitatis et charitatis?

“Cum enim in forma Dei esset (Philip. II),”

noluit solus in illa forma gloriari, sed voluit homines qui, peccante primo homine, facti fuerant inglorii gloriae suae comparticipes fieri. Idcirco

“semetipsum exinanivit formam servi accipiens, idcirco humiliavit semetipsum factus obediens usque ad mortem, mortem autem crucis (ibid.).”

Summa haec humilitatis et sapientiae victoria est, quae primi hominis superbiam atque stultitiam destruxit.

“Vici ego, inquit, et propter hoc sedi cum patre meo in throno ejus.”

Nam propter hoc Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen quod est super omne nomen, dixitque illi,

“sede a dextris meis (Psal. CIX).”

Hoc ejus exemplum velle imitari, audire est quid hic spiritus sapientiae dicat Ecclesiis. Revera qui haec audivit auribus illis, quae jam septies hic requisitae sunt de homine interiori, non solum non gloriatur in factis suis, quantumlibet bonis et multis, verum etiam cruciatur laudibus suis, delectatur contumeliis. Sapit enim illi quod de jam dicto victore et omnium vincentium principe propheta dixit:

“Dabit percutienti maxillam, saturabitur opprobriis (Thren. III).”