|
Glorificato Domino Jesu, et in ipsa ejus glorificatione conditis salutis
nostrae sacramentis, de quibus in laudem et gloriam Spiritus sapientiae
praecedenti volumine diximus, datus est continuo Spiritus, et in ipso
dato ejus primus actu confestim enituit is, qui a Spiritu sapientiae
secundus est Spiritus intellectus. Tunc enim aperuit illis sensum, ut
intelligerent Scripturas (Luc. XXIV). Quibus autem vel qualibus
intelligentiam Scripturarum dedit? Utique non oratoribus, sed
piscatoribus, non Scribis, aut Pharisaeis, sed hominibus idiotis et sine
litteris. Tanta istis copia sensum aperuit ut omnem scirent veritatem,
eruditi non ab homine neque per hominem. Primum, intellectus hoc
accepimus experimentum. Viri fratres, ait Petrus, oportet impleri
Scripturam, quam praedixit Spiritus sanctus per os David de Juda, qui
fuit dux eorum qui comprehenderunt Jesum, qui connumeratus erat in
nobis, et sortitus est sortem ministerii hujus (Act. I). Quam
Scripturam? Fiat, inquit, habitatio eorum deserta, et non sit qui
inhabitet in ea, et episcopatum ejus accipiat alter (Psal. LXVIII,
CVIII). Duo nempe testimonia conjunxit, et alterum quidem singulariter
de psalmo centesimo octavo: Et episcopatum ejus accipiat alter; alterum
vero pluraliter de sexagesimo octavo: Fiat habitatio eorum deserta.
Proposuerat autem tantum quidem de uno singulariter: Oportet, inquiens,
impleri Scripturam quam praedixit Spiritus sanctus de Juda, sed et hic
addidit pluraliter, qui fuit dux eorum qui comprehenderunt Jesum (Act.
I). Quid igitur nisi exortam in cordibus Apostolorum intellectus lucem,
hoc dicto sentimus? Judam quippe et infelices Judaeos, sicut eodem
scelere involutos, sic et simili poenae significat addictos. Quomodo?
Videlicet quatenus quod uni Judae contingebat, ut episcopatum ejus
accipiat alter, idem et Judaeis contingeret, ut episcopalis eorum
habitatio deserta fieret, verumque episcopatum, verum et aeternum
sacerdotium populus alter, populus gentium acciperet.
|
|