CAPUT XII. Quid sit mystice, quod

“puer Samuel dormiebat, et sermo Domini erat pretiosus,”

id est rarus, et quando venerit Dominus mystice, et Samuelem nescientem tertio, quarto autem scientem jam vocaverit ille.

“Puer Samuel dormiebat,”

quia videlicet perituro carnali Judaeorum sacerdotio sermo propheticus conticuerat. Jam enim multis diebus ante Christi adventum propheta non fuerat visus in Israel. Sed et qui dudum missus et scriptus fuerat sermo propheticus, quasi sub clavibus dormiebat, clavim quippe scientiae Scribae et Pharisaei tulerant, nec ipsi introeuntes, nec eos qui volebant introire permittentes (Luc. XI). Ergo

“puer Samuel dormiebat, et sermo Domini erat pretiosus,”

id est rarus. Rarus enim et pene nullus erat, qui sermonem Domini volentibus audire loqueretur. Sed venit Dominus, et stetit et vocavit Samuelem, excitavit dormientem. Quando venit Dominus, et stetit, nisi quando de coelis Deus descendit, ut factus homo staret pro nobis? Tunc vocavit Samuelem, tunc propheticum excitavit sermonem, hactenus dormientem. Excitavit, inquam, puerum suum, excitavit in puero praecursore sermonem suum, in eo videlicet puero cui gloriose concinitur:

“Tu, puer, propheta Altissimi vocaberis, praeibis enim ante faciem Domini parare vias ejus (Luc. I).”

Tertio illum nescientem vocavit, priorque ipse sacerdotii veteris minister Zacharias pater ejus vocationem illam intellexit. Primo enim angelus illum ex nomine nuntiavit. Secundo ad salutationem Mariae clausum adhuc in utero matris exsultatione, et gaudio concussit. Tertio jam nato, per os patris officium suae praecursionis edixit:

“Tu quoque propheta Altissimi vocaberis.”

Igitur sacerdos Heli destituendus puerum vocari prior a Domino intellexit, quia sacerdos officii carnalis Zacharias, magni prophetae vocationem ipse prior intellexit et enuntiavit, justus quidem in persona sua, apud Deum et homines, sed ejus sacerdotii minister, quod protinus destituendum esset, sicut in isto sacerdote Heli praefiguratum esse jam dictum est, et adhuc dicendum est. Quarto tandem jam sciens vocationem suam puer Samuel, venienti Domino et vocanti sicut vocaverat secundo:

“Samuel, Samuel. Loquere, ait, Domine, quia audit servus tuus.”

Et Dominus:

“Ecce,”

inquit,

“ego faciam verbum in Israel, quod quicunque audierit tinnient ambae aures ejus. In die illo suscitabo adversum Heli omnia quae locutus sum super domum ejus. Incipiam et complebo. Praedixi enim ei quod judicaturus essem domum ejus in aeternum, propter iniquitatem ejus, eo quod noverat indigne agere filios suos, et non corripuit eos. Idcirco juravi domui Heli quod non expietur iniquitas domus ejus victimis et muneribus usque in aeternum.”

Quid ad haec ille? Non utique consurrexit sicut Moyses, ut Deum teneret ea virtute, qua teneri ipse vult, et teneri potest, ut stando in conspectu ejus, in confractione cordis orando, iram ejus a domo sua averteret (Exod. XXXII; Psal. CV). Sed:

“Dominus,”

inquit,

“est; quod bonum est in oculis suis faciat.”

Paulo melius ante consultius Achab, licet alias impius, qui, cum audisset sermones Domini in Elia, dicentis:

“Ecce ego inducam super te malum, et demetam posteriora tua, et interficiam de Achab mingentem ad parietem,”

etc.; cum, inquam audisset sermones istos,

“scidit vestimenta sua, et operuit cilicio carnem suam, jejunavitque ac dormivit in sacco, et ambulavit demisso capite (III Reg. XXI).”

Idcirco ille quidem in diebus suis non vidit inductum domui suae malum: hic autem et vidit, et ipse sustinuit, cecidit enim audito tristi nuntio, et fractis cervicibus mortuus est. Nunc ad superiora redeamus.

“Loquere,”

inquit,

“Domine, quia audit servus tuus,”

etc. Plane juxta hanc normam praedictus ille prophetarum maximus, primo per angelum ex nomine nuntiatus, deinde ad vocem salutantis Mariae gaudio concussus, tertio prophetica, ut supra dictum est, patris voce declaratus, quarto tandem jam scienter in deserto audivit quod Dominus loqueretur. Imo et orans ut Dominus loqueretur, signum accepit veri ac justi sacerdotis, adjiciente sibi Deo,

“Super quem videris Spiritum descendentem et manentem super eum, hic est qui baptizat in Spiritu sancto (Joan. I),”

simulque verbum accepit quod loqueretur contra vetus sacerdotium, imperante Domino.

“Factum est enim,”

inquit Lucas,

“verbum Domini super Joannem Zachariae filium in deserto (Luc. III).”

Ac deinceps:

“Jam enim securis ad radicem arboris posita est. Omnis enim arbor non faciens fructum bonum excidetur, et in ignem mittetur (ibid).”

Haec enim contra sacerdotium illud Leviticumque ministerium dicta esse Matthaeus evidentius insinuat:

“Videns,”

inquit,

“multos Pharisaeorum et Sadducaeorum venientes ad baptismum suum, dixit eis: Progenies viperarum, quis demonstravit vobis fugere a ventura ira?”

(Matth. I.) Ac deinceps:

“Jam enim securis ad radicem arboris posita est.”

Pharisaei namque sacerdotes vel clerici erant Judaeorum. Igitur tunc domui Heli juravit Dominus quod non expiaretur iniquitas domus ejus victimis et muneribus usque in aeternum, quando per hunc enuntiavit securim positam esse ad radicem arboris, dignum poenitentiae fructum non facientium, videlicet maxime Pharisaeorum, in templo Dei sub nomine sacerdotii latrocinantium.