|
Quaerimus autem quid sit permissio Dei, et cito invenimus, ex
auctoritate Scripturarum, quod ipsa sit patientia Dei. Nam Apostolus
dicit: Volens Deus ostendere iram et notam facere potentiam suam,
sustinuit in multa patientia vasa irae, apta in interitum (Rom. IX). Et
in propheta Deus dicit: Tacui, semper silui, patiens fui, sicut
parturiens loquar (Isa. XLII). Ergo confidenter dicimus, quia nunquam
Deus volendo malum fieri permisit, sed sustinendo malos patiens fuit.
Haec autem sustinentia sive patientia, sine dubio differentia vel
species voluntatis mali non potest recte dici, sed bonitas vel
benignitas Dei. Nam idem Apostolus dicit: An divitias bonitatis ejus, et
patientiae, et longanimitatis contemnis? (ibid.) Dicendo bonitatis,
patientiae, et longanimitatis, tribus eamdem rem, imo et quatuor
nominibus expressit, subjungendo: Ignoras quoniam benignitas Dei
(ibid.), dicimus quia ipsa est patientia Dei. Si quaeritur quid sit
patientia Dei, dicimus quia ipsa est longanimitas Dei. Et hoc scienter
dicentes, nimirum eodem (sic) Deus non passibiliter patiens sit. Nam in
eo patiens dicitur quod est longanimis, id est quod peccantem non statim
punit. Si quaeritur quid sit longanimitas Dei, ipsa est bonitas Dei. Et
quidem dum non statim punit, aliquo modo malum fieri permittit, sed ipsa
permissio non potest ascribi malae voluntati, vel voluntati mali,
quemadmodum in supradicta divisione supposita est ei tanquam generi. Non
econtra bonitas est Dei. Etenim, sicut jam dictum est, unam eamdemque
rem tot nominibus bonitatis, patientiae, longanimitatis et benignitatis
significatam oportet intelligi, quae peccantem ad poenitentiam adducit.
Quid ergo est, quod de quibusdam idem Apostolus dicit: Tradidit illos
Deus in desideria cordis eorum, in immunditiam, tradidit illos in
passiones ignominiae, tradidit illos in reprobum sensum, ut faciant ea
quae non conveniunt? (Rom. I.) Nimirum idem quod in psalmo Deus ipse
dicit: Et dimisi eos secundum desideria cordis eorum (Psal. LXXX). Hoc
etenim tam ratio veritatis quam Patrum vel doctorum Ecclesiae sacra
auctoritas sanissime defendit, quia tradidit illos Deus, idem est ac si
diceretur: dereliquit illos Deus, videlicet propter interius peccatum
superbiae, quod Deus non vult, ut faciant exterius secundum desideria
cordis sui malum immunditiae, quod itidem ut faciant, non vult Deus, cum
sit bonus; a quo non liberat eos, cum sit justus.
|
|