CAPUT XI. Per mortem Christi, sacramenta baptismatis, Eucharistiae, et Spiritus sancti dona nos consecutos esse.

Quae ergo et quot sunt praecipua nostrae salutis sacramenta? Sacrum baptisma, sancta corporis ejus et sanguinis eucharistia, geminum Spiritus sancti datum, videlicet alterum in remissionem peccatorum, alterum in diversarum sive multiplicium divisiones gratiarum. Haec tria sacramenta salutis nostrae necessaria sunt instrumenta; at vero haec, non nisi per mortem et resurrectionem ejus condenda erant, vel condita. Primo, de baptismi sacramento credimus, et scimus, quia de morte ejus manavit, cum putaretur esse devoratus, id est cum jam esset mortuus.

“Ad Jesum enim, inquit evangelista, cum venissent, ut viderunt eum jam mortuum, non fregerunt ejus crura, sed unus militum lancea latus ejus aperuit, et continuo exivit sanguis et aqua (Joan. XIX).”

Sanguine illo redempti, aqua illa sumus abluti, tam Judaei quam gentes. Et primo Judaei, deinde gentes, imo primo mortui, deinde vivi. Mortui namque quicunque fuerant fideles ab origine mundi, quique apud inferos exspectabant beatam spem, primi hujus salutis fructum perceperunt, et qui velut catechumeni nondum coelesti communicaverunt altari, id est visioni Divinitatis nondum soluto pariete inimicitiarum:

“Eramus enim,”

aiunt,

“et nos aliquando natura filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II);”

et:

“Quasi pannus menstruatae omnes justitiae nostrae (Isa. LXIV).”

Tunc illo flumine abluti, et emundati intraverunt in sanctuarium Dei, in regnum Dei, quod totum sanctum est. Et quia tunc praeteritorum omnium saeculorum tota simul Ecclesia baptizata est, positum est sacramentum hoc, quasi ad ejusdem Ecclesiae fores, ut quicunque vult Ecclesiae deinceps incorporari, baptizetur in sua persona, quia simul et universaliter in morte Christi baptizata est Ecclesia. Sumpta namque aqua, et dicto verbo crucis cum invocatione Spiritus sancti, praesens adest sacramentum mortis Christi. Unde Apostolus:

“Quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati sumus (Rom. VI),”

etc. Diutina sanctae Romanae Ecclesiae contra consuetudinem Graecorum decertatio fuit, volentium debere die Epiphaniae solemne baptismi celebrare sacramentum, pro eo quod illa die constat ipsum Dominum a Joanne aquis Jordanicis fuisse baptizatum. Romana Ecclesia, magnusque Leo scribens econtra demonstrat rationabiliter, Joannis baptisma non ad eamdem pertinuisse virtutem, quod non erat in remissionem peccatorum, sed in poenitentiam. Baptismum Christi a morte ipsius assumpsisse initium, ubi, sicut jam dictum est, latus ejus patefactum est lancea, et exivit sanguis et aqua, et proinde hoc sacramentum in morte et resurrectione ejus esse celebrandum.