CAPUT XXIII. De eo quod duo presbyteri corpus Dominicum de loco, quo pridie reconditum fuerat, deferant, et quod dicitur super illud oratio Dominica tantum.

Tandem salutata cruce, duo presbyteri deferunt ad altare corpus Dominicum, quod pridie reconditum est, et assistens sacerdos praemissa oratione sic incipit: Oremus, praeceptis salutaribus moniti. Constat locum hunc esse in canone, ubi elevato calice cum corpore Domini dicitur: Per omnia saecula saeculorum, et sequente Dominica oratione, rursus operitur calix, per quod nobis illud ex passione Domini repraesentatur, quod depositum corpus ejus de cruce, sepultum est. Sed de hoc in secundo hujus opusculi libello jam dictum est, quo et caetera, quae secundum ordinem Dominicae passionis in canone dicenda erant, adnotata sunt. Nunc illud dicendum est duos presbyteros, qui corpus Domini ad altare deferunt, significare Joseph justum ab Arimathia et Nicodemum, qui petitum et concessum sibi a Pilato corpus Jesu, detulerunt ad sepeliendum (Joan. XIX). Nos autem cum silentio communicamus, sed sanguis ille, quem sumimus, ad Deum de ore nostro clamat, sicut scriptum est:

“Ecce vox sanguinis fratris tui Abel clamat ad me de terra (Gen. IV).”

Nos enim, id est Ecclesia, terra sumus, quae aperit os suum et sanguinem Abel (ibid.), id est Christi, bibit fideliter, quem Cain, id est populus Judaicus, effudit crudeliter. At ille maledictus est super terram eamdem, vagusque, et profugus est super eam (ibid.), sicut scriptum est in psalmo:

“Disperge illos in virtute tua (Psal. LVIII).”

Maledictus, inquam, illa maledictione, quam sibi posterisque suis ultro arrogavit, dicendo:

“Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII).”