CAPUT XXVIII. De eo quod dictum est:

“Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est.”

Ita demum jam spiritualiter homine mortuo, et corporaliter morituro, victus quoque pariter et vestitus indigente effecto, idem Dominus Deus exclamat: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et malum. Ecce (quod est ostendentis adverbium) cum dicit Dominus Deus, magnum in praesenti fragorem incutit cunctis aures audiendi habentibus. Quid enim ostendit? Adam, inquit, quasi unus ex nobis factus est. In Adam (quod interpretatur terrenus) virum simul et mulierem intellige, quia viri pariter et mulieris commune nomen est, sicut jam dictum est. Quid est: Quasi unus ex nobis factus est? Quasi Deus factus est. Eadem enim Trinitas hic loquitur, quae et superius locuta est pluraliter ad semetipsam, dicendo: Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram. Eadem, inquam, Trinitas hic ostendit, qualis Adam vitio suo factus sit, quae supra proposuerat, qualem illum facere voluerit. Dicit ergo, quasi unus ex nobis. Nempe ex tribus personis Trinitatis, unus est Pater, unus est Filius, unus est Spiritus sanctus. Et hi tres unum quidem sunt, sed non unus. Alius enim est Pater, alius Filius, alius Spiritus sanctus. Adam ergo, inquit Dominus Deus, quasi unus ex nobis factus est, ut jam non simus nos Trinitas, sed quaternitas, quanquam non cum Deo Deus, sed contra Deum affectaverit esse Deus. Gravissima haec more Domini Dei et acerba nimis ironia est. Quis enim vel qualis Adam? Adam in anima jam mortuus, et corpore quoque in brevi moriturus, indigens victu et necessario coopertus atque cooperiendus vestitu. Sed enim quilibet ex nobis, sive Pater, sive Filius, sive Spiritus sanctus, neque mortuus est, neque morietur, neque propter famem victu, neque propter turpitudinem aut frigus indiget vestitu. Ergo non vere sed ironice dictum aut dicendum est, quia hic talis quasi unus ex nobis factus est. Et cur tali ironia irridendus est? Videlicet quia stulte et superbe fallacissimo diabolo credidit dicenti: et eritis sicut dii. Ecce quomodo sicut Deus vel quasi unus ex nobis factus est, quomodo sciens bonum et malum factus est. Non quomodo ipse speravit, sed sic factum est istud, quomodo deceptor voluit. Non sic scit bonum et malum, quomodo omnia prospiciens Deus, sed jam expertus bonum, sic nunc experitur et malum, quomodo non Deus. Hoc modo quasi affirmativa enuntiatione dictum, pravitate dicentis adjuvante, multo acerbius denegatum est, quam si negativa dictione exclamasset, sic dicendo: Ecce Adam nequaquam ut sibi permissum fuerat, quasi unus ex nobis factus est. Et quidem ille non solum nequaquam sicut Deus, sed pene factus erat sicut diabolus, sed acceleravit et praevenit miserator Dominus Deus, ne Deo mortuus, sic immortalis permaneret homo, sicut diabolus.