CAPUT XXVIII. Quod prius peccatrici quam apostolis, prius Petro qui eum negaverat, quam Joanni quem diligebat Christus apparuit.

Est praesenti loco et aliud, in quo pulchritudinem dispositionis ejus, jure mirantes Spiritus sapientiae laudibus immoremur. Nam veraciter sapiens vel sapientiae laude dignus est, qui habito secum proposito bono, sic omnia contemperat atque disponit, ut nihil sit quod non eidem proposito conducat atque expediat. Quid autem hic homo novus, vel quid in hoc homine novo, sanctus sapientiae Spiritus proposuerat, nisi peccatoribus et infirmis validam spem praebere, peccatoribus et aegrotis constantis fiduciae, vel fidentis constantiae arma porrigere cum quibus praesumerent regno coelorum vim facere, et violenter illud diripere? Hoc nempe propositum sibi fuisse, ipse testis est cum dicit: Non egent qui sani sunt medico, sed qui male habent, non veni vocare justos, sed peccatores (Luc. V). Cum igitur, qui pro peccatoribus mori dignatus fuerat surgens ex mortuis, prius Mariae peccatrici quam apostolis (Joan. XX), prius Petro negatori sui nominis apparuit, quam dilecto suo Joanni (Luc. XXIV), qui cum matre ejus juxta morientis crucem stetit ac perstitit (Joan. XIX), veraciter cum Spiritu sapientiae negotium peregit, sapienter propositi sui finem aspexit. Quantum enim hoc idem proposito ejus conducit? Omnes peccatores, cunctae peccatrices quae fidem habent, hoc exemplo reduces animos attollunt non dubiis effectibus expertum habentes, quia perforata est maxilla Leviathan, sicut promittebat Dominus: Nunquid, inquiens, armilla perforabis maxillam ejus (Job. XL). Nec vero in hoc tantum sapientiae laus est, quod ad corroborandam peccatorum spem peccatrici feminae, et negatori apostolo primum dignatus est apparere, verum et in eo quod eos quibus multam apud se gratiam reposuerat, quos ante saecula praescierat et praedestinaverat, Mariam dico et Petrum, in tantis tamque diversis peccatorum voraginibus mergi permiserat. Quantus enim fructus, quanta exinde provenit utilitas? Dicamus primum de peccatrice Maria. Certe Judaeis pro eruditione omnium saeculorum dicere habebat: Amen, amen, dico vobis, quia venit hora, et nunc est, quando mortui audient vocem Filii Dei, et qui audierint, vivent (Joan V). Et subinde: Nolite mirari hoc, quia venit hora in qua omnes qui in monumentis sunt, audient vocem ejus, et procedent qui bona egerunt, in resurrectionem vitae; qui vero mala egerunt in resurrectionem judicii (ibid.). Haec, inquam, dicere habebat, cum diceret de se homo tanta tamque magnifica, praesentibus utique experimentis opus erat, et idcirco certis quoque personis ad experimenta capienda opus habebat. Oportebat quemquam electorum corporaliter mori pro gloria Domini Dei, ut videlicet per resuscitationem ejus glorificaretur Filius Dei, vocando illum de monumento, et hoc modo verum se dixisse probando quia omnes qui in monumento sunt, audient vocem ejus et procedent. Permissus est itaque Lazarus amicus mori, non ad mortem, sed, sicut jam dictum est, pro gloria Dei (Joan. XI). Oportebat nihilominus quempiam electorum spiritualiter mori itidem pro gloria Dei, ut scilicet per conversionem ejus glorificaretur Filius Dei, dimittendo illi peccata multa, et hoc modo verum se dixisse probando, quia mortui audient vocem Filii Dei, et qui audierint, vivent. Permissa est itaque haec mulier dilecti Lazari soror, jam dilecta, mori in peccatis, et esse famosa peccatrix, non ad mortem sive ad interitum aeternum, sed, ut jam dictum, pro gloria Dei, pro testimonio justi, et justificantis nos Dei et hominis Jesu Christi Filii Dei (Luc. VII). Haec de Maria. Porro de Petro quod lapsus est, quod negare permissus est, nihilominus in dispositione hujus Spiritus sapientiae pium et pulchrum est. Princeps quippe apostolorum Petrus destinatus fuerat, et huic specialiter magna post Christum potestas danda, vel jam data erat, dicente Christo Filio Dei vivi, quem confessus fuerat: Beatus es Simon Bar Jona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui in coelis est. Et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et portae inferi non praevalebunt adversus eam. Et tibi dabo claves regni coelorum (Matth. XVI). Item: Simon Joannis, diligis me plus his? Pasce agnos meos, pasce oves meas (Joan. XXI). Tali et tanta praeeunte evangelicae veritatis auctoritate, Christianissimi imperatores post multa tempora, omnesque Ecclesiarum principes hoc censuerunt, et lege perpetua firmaverunt, ut sicut imperatori omnes praefecti vel judices, sic beato Petro et secundum dignitatem ejus excellenti Romano pontifici caeteri subjecti sint Ecclesiarum pontifices. Magnus honor, grandis celsitudo. Ait autem ipse ejusdem honoris sive celsitudinis auctor: Qui major est vestrum, erit sicut minor, et qui praecessor est, sicut ministrator (Luc. XXII). Item majores illos sive ministros magno ad clementiam informat studio, quod manifeste colligis ex factis ejus humillimis, ex dictis ejus parabolicis. Quando autem vel quomodo sciret homo positus in celsitudine honoris, in magna conscientia sanctitatis condescendere parvis, condolere miseris? Solus quippe Deus natura humilis, natura misericors, et miserator est, imo ipsa humilitas, ipsa misericordia est. Homo quilibet humilis sive misericors, non nisi ex accidenti est. Oportebat igitur praedestinato atque vocato ad tantam celsitudinem Petro apostolo causam subesse, et magnitudinem honoris ejus praeire, unde illi humilitatis atque compassionis scientia jugiter posset accidere. Idcirco labi permissus est, idcirco usque ad triplicandam negationem derelictus est, pulchro et spectabili ordine sapientiae, ut recte miremur omnes ejusdem sapientiae periti spectatores, omnes apertos discretionis oculos habentes. Et hoc animadvertentes omnino expedire credimus eis qui praesunt, tam propter semetipsos quam propter eos quibus praesunt, quatenus ad humilitatem vel compassionem eruditi sint, per magnum et memorabile praeteritae infirmitatis experimentum. Aliter quippe infirmitates subditorum, aut vix aut nullo modo supportare sciunt. Idcirco quondam per os Annae prophetissae, cecinit hic idem sanctus sapientiae Spiritus dicens: Domini enim sunt cardines terrae, et posuit super eos orbem (I Reg. I). Ubi autem dicimus super cardines terrae, Hebraici sermonis proprietas, ut ait beatus Hieronymus, habet super afflictos terrae. Et afflicti terrae qui sunt nisi humiles et contriti corde? Super illos plane qui hujusmodi sunt, Dominus orbem posuit, quia super eos, qui praeteritam infirmitatem memoriter tenentes humilis apud se conscientiae sunt, Dominus Ecclesiam suam collocavit, qui videlicet tanto clementius, tanto compatientius eumdem orbem portare possunt, quanto amplius clementis atque compatientis Dei gratia se indiguisse meminerunt. Et haec igitur ad laudem Spiritus sapientiae dicta sint, quia nimirum sapienter, id est ad magnam generationem, et generationum utilitatem, quos multum dilexerat salus omnium Christus, Mariam dico et Petrum, et antequam resurgeret a mortuis in barathrum mortis ruere permisit, et ubi resurrexit in gaudium vitae suae primos participes ascivit.