|
Quis tandem non miretur quod ille saevus ut leo, seu quasi leaena rex
Nabuchodonosor audita veritate somnii cecidit in faciem suam, et
Danielem adoravit? (Dan. II.) Nunquid hoc vera devotione compunctus
fecit? nunquid Deum verum in homine, servo ejus, diligendo honoravit,
aut honorando dilexit? repugnat valde quod sequitur: quia fecit auream
statuam mirae magnitudinis, et nolentes illam adorare tres pueros,
Sydrach, Mysach, et Abdenago, mitti jussit in fornacem ignis ardentis.
|
“Et quis est, inquit, Deus qui eripiat vos de manu mea?”
|
|
(Dan. III.) Ergo illud potius sentiendum est, quia sicut ubi vidit
somnium
|
“conterritus est spiritus ejus, et mente est confusus,”
|
|
ita ubi audivit, et audiendo sensit fortitudinem praesentis Verbi Dei ex
ore hominis, ad quem revera factum fuerat Verbum Domini, cujus in corde
veraciter habitabat, cujus ex ore mirabiliter sonabat, Verbum Domini
ferre non potuit sedere aut stare non valuit, sed cecidit, et sic
adoravit, sic confessus est, quomodo daemones ipso incarnato et
praesente contremuerunt et confessi sunt. Deus itaque regis captivatoris
sui captivus Daniel effectus est. At ille saevus captivator, stultus
adorator tandem expugnandus erat, donec fenum comederet quasi bos. Nec
enim parva fuit superbia dementis, vel dementia superbi, de qua, ubi sic
conterritus est, et sic cecidit in faciem suam adorans Danielem, ut
diceret:
|
“Vere Deus vester, Deus deorum est, et Dominus regum (Dan. II);”
|
|
ubi eumdem Danielem in sublime extulit, sociosque ejus constituit super
opera Babylonis, confestim quid egerit, Scriptura taliter annectit:
|
|