VERS. 23, 24.

“Nunquid feriet tecum pactum:”

subaudi, ut mecum a cujus judicio etiam discordando non discrepat, et adversando non minus proficit quam si juraverit se cooperari velle utilitatibus meis?

“Et accipies, inquit, eum servum sempiternum,”

subaudi, ut ego, qui utor illo pro velle meo, verbi gratia, sicut faber malleo suo? Servus, inquam, sempiternus, scilicet non solum in hac vita dum electos persequendo purgat, sed etiam in futuro saeculo, dum justi, conspectis cruciatibus ejus quos evaserunt, crescunt in laude mea? In hoc profecto magna ejus fatuitas illuditur, quod semper eidem prodest, cui semper obesse nititur. Unde et sequitur:

“Nunquid illudes ei quasi avi?”

Notandum quod qui prius Behemoth, quod est animal [bellua], postmodum Leviathan per quod intelligitur draco, nunc avis dicitur, videlicet propter brutum sensum quo coelestia deseruit bellua est, propter malitiam qua hominem decepit draco est, propter naturae suae subtilitatem de qua superbit avis est. In illis quoque quos per luxuriam polluit jumentum est, in illis quos malitiosos efficit draco est, in illis quos per superbiam erigit avis est.

“Nunquid illudes ei ut avi,”

subaudi, ut ego, qui in passione unigeniti Filii escam illi ostendo, sed laqueum abscondo?

“Aut ligabis eum ancillis tuis,”

subaudi, ut ego, qui dum non per fortia, sed per infirma mundi illum debello, quasi non per servos sed per ancillas meas illum alligo? Quas videlicet ancillas juxta Salomonem (Prov. IX), sapientia misit ut vocarent ad arcem id est ad illam quam de carne Virginis ipsa sibi aedificavit domum, quia videlicet incarnata Sapientia Dei infirmos abjectosque praedicatores habere studuit. Quid ergo fiet de illo sic illuso, sic alligato?