|
Propositi modum supergressus esse videor, reverende mi Cuno, praesul
Ecclesiae Ratisponensis, in opere De gloria et honore Filii hominis,
quod tu a me magno charitatis imperio, quo circa me uti solebas, ut
scriberem, vehementer exegisti. Proposueram quippe in isto libro
generationis Jesu Christi, Filii David, Filii Abrabam, sive in hoc
Evangelio Matthaei, facies quatuor unius ejusdemque animalis
contemplari, faciem hominis, faciem vituli, faciem leonis, faciem
aquilae volantis, id est quatuor sacra haec, quae Christiano ignorare
non licet, incarnationem, passionem, resurrectionem atque ascensionem
unius ejusdemque Jesu Christi. Hoc, inquam, proposueram, quoniam
pertinet ad intentionem operis consideratio haec, et praefixo congruit
titulo: De gloria et honore Filii hominis. Nec erat in intentione, totum
peragrare profundum hujus pelagi, totum continua expositione pertractare
textum hujus Evangelii. Ecce autem cum ita proposuissem, volumen
extendi, seriemque evangelicam magna ex parte transegi, atque ita, quasi
agente spiritu vehementi, qui non longe a portu navigare decreveram,
fere usque ad medium pelagi mea propelli vela permisi. Revocabo igitur
sermonis cursum, modumque tenere curabo, et, omisso tractatu eorum quae
in Evangelio sequuntur, post illa quae, prout potui Domino adjuvante,
dixi hactenus in contemplatione faciei hominis, accedam ad contemplandam
faciem vituli, dignum aliquid fari desiderans promisso vel titulo, cujus
tu mihi auctor exstitisti, amator gloriae et honoris Filii hominis. Vere
fidelis Dominus in verbis suis (Psal. CXLIV), veraciter dixit:
|
“Sed quicunque glorificaverit me, glorificabo eum, qui autem contemnunt
me, erunt ignobiles (I Reg. II).”
|
|
Veritatem hujus dicti, in te quoque apparere nunc gloriamur. Nam quia tu
ejus gloriam desideranter quaesisti, de cujus desiderii fonte processit
istud quoque ut diceres: Scribe mihi opus de gloria et honore Filii
hominis; vestem sanctam, vestem pontificalem in gloriam et decorem ipse
tibi fecit, cujus gratiae finis iste sit ut illic te invenias in ordine
sacerdotum, ubi, sicut dicit Apostolus,
|
“unusquisque in suo ordine resurgit, primitiae Christus (I Cor. XV).”
|
|
Faciem vituli sacramentum esse Dominicae passionis, ex hoc accipimus,
quod sicut in exordio meminimus hujus operis, sacra et mystica lex
vitulum in figura ejus, pro peccato jussit offerri.
|
“Si, inquit, sacerdos peccaverit, delinquere faciens populum, vel si
omnis turba ignoraverit, et per imperitiam fecerit quod contra mandatum
Domini est, offeret pro peccato vitulum immaculatum Domino (Levit. IV),”
|
|
et caetera quae miro modo, et ordine vere sacro et mystico figurant
sacramentum passionis Jesu Christi,
secundum quod ritus ille significat,
|
“emundavit conscientiam nostram, ait Apostolus, ab operibus mortuis
(Hebr. IX).”
|
|
In initio quoque quando Moses ascensurus in montem, et tabulas erat
accepturus lapideas, dicente Domino:
|
“Ascende in montem et esto ibi, daboque tibi duas tabulas lapideas,
legem ac mandata quae scripsi, ut doceas filios Israel (Exod. XXIV),”
|
|
sacrificium obtulit homini, scilicet vitulos duodecim. Et quidem alia
quoque animalia jussum est offerri, scilicet hircum de capris sive
capram, agnum sive arietem, quae omnia sacramentum mystice spirabant
ejusdem sacrosanctae passionis, praecipueque agnus ille qui immolabatur
ad vesperam, quartadecima die mensis primi (Exod. XII); sed omnium
illorum maximum est vitulus, quorum pro hoc mysterio fundebatur sanguis,
et idcirco recte pro omnibus hic in mysterio una ponitur facies vituli.
Aspectus faciei hujus ab eo nobis incipit, quod dixit Dominus Jesus
discipulis suis:
|
|