CAPUT V.


PROEMIUM

Loquitur Scriptura divina: Musica in luctu, intempestiva narratio (Eccli. XXII). Unde et nos, frater charissime Gregori, leporem artis rhetoricae contemnentes, et puerilis atque plausibilis eloquii venustatem, ad sanctarum Scripturarum gravitatem confugimus, ubi vulnerum vera medicina est, ubi dolorum certa remedia, ubi recipit unicum filium mater in feretro (Luc. VII,); ubi turbae dicitur circumstanti: Non est mortua puella, sed vivit (Luc. VIII); ubi quatriduanus mortuus ad vocem inclamantis Domini ligatus egreditur (Joan. XI). Et nos habemus mutuae obicem charitatis. Diligamur spiritu, stringamur affectu, et fortitudinem mentis imitemur in sanctis viris, quos Christus Dominus in gloria sua recepit. Illos nostra pagella decantet, illos cunctae litterae sonent. Quos corpore non valemus, recordatione teneamus. Et cum quibus loqui non possumus, de eis loqui nunquam desinamus. Ad nostrum ergo Ecclesiasten redeamus.