CAP. VII.

D. Quia igitur in qua perfectione, in qua institutione omnis Ecclesia sub omnibus apostolis primo institueretur te satis probasse videtur, superest ut etiam dicas qua de causa, quid impedimenti pateretur quod in hac perfectione minime perseverare sineretur, vel in quibus ab hac perfectione exorbitasse, vel in quibus in semel incoepta perfectione perseverasse comprobaretur.

M. Licet hoc meis verbis cito possem facere, malo tamen nulli contradicendam auctoritatem adducere. In XXIV enim sanctissimorum Patrum collationibus et totius apostolicae perfectionis institutorum, qui in terris positi omnium sapientium judicio probantur, non tantum apostolicam, sed etiam vitam duxisse angelicam, ita de his omnibus luce clarius constat expositum.

“Itaque, inquit praedictus Collationum liber, coenobitarum, id est perfectissimorum monachorum, disciplina a tempore praedicationis apostolicae sumpsit exordium. Nam talis Jerosolymis illa omnis credentium multitudo, quae in Actibus apostolorum describitur. Multitudinis autem credentium erat cor unum et anima una (Act. IV, 32), et caetera quae in Actibus apostolorum sunt inde subjecta.”

Talis, inquit, erat tunc omnis Ecclesia, quales nunc perpaucos in coenobiis invenire difficile est. Sed cum apostolorum excessu tepescere coepisset credentium multitudo, ea vel maxime quae ad fidem Christi de alienis ac diversis gentibus confluebat, a quibus apostoli pro ipsis fidei rudimentis et inveterata gentilitatis consuetudine nihil amplius expetebant, nisi ut ab immolatitiis idolorum, et fornicatione et suffocatis et sanguine temperarent; atque ista libertas, quae gentibus, propter infirmitatem primae credulitatis, indulta est, etiam illius Ecclesiae perfectionem, quae Jerosolymis consistebat, paulatim contaminare coepisset, et crescente quotidie vel indigenarum numero vel advenarum, primae illius fidei refrigesceret fervor, non solum hi qui ad fidem Christi confluxerant, verum etiam illi qui erant Ecclesiae principes, ab illa districtione laxati sunt. Nonnulli enim, existimantes id quod videbant gentibus pro infirmitate concessum sibi etiam licitum, nihil se detrimenti perpeti crediderunt, si cum substantiis ac facultatibus suis fidem Christi confessionemque sequerentur. Hi autem, quibus apostolicus inerat fervor, memores illius pristinae perfectionis, descendentes a civitatibus suis illorumque consortio qui sibi et Ecclesiae Dei remissioris vitae negligentiam licitam esse credebant, in locis suburbanis ac secretioribus commanere, et ea, quae ab apostolis per universum corpus Ecclesiae generaliter meminerant instituta, privatim et peculiariter exercere coeperunt, atque ita coaluit ista quam diximus discipulorum qui se ab illorum contagio sequestraverant disciplina. Qui paulatim, tempore procedente, segregati a credentium turbis ab eo quod conjugiis abstinerent, et a parentum se consortio mundique ipsius conversatione secernerent, monachi seu monaziantes a singularis ac solitariae vitae districtione nominati sunt.