|
Accipite, inquit, et comedite, hoc est corpus meum (Matth. XXVI). Et
alibi: Qui manducat carnem meam, et bibit sanguinem meum, in me manet et
ego in eo (Joan VI). Cum haec dicit Agnus Dei, opportune nobis ad
memoriam recurrit illud quod dixit serpens imo, per serpentem diabolus
hostis humani generis: Accipite, et comedite, et eritis sicut dii (Gen.
III). Optimae et spectabiles valde propositiones. Ille serpens erat,
iste Agnus est. Ille vetus peccator, iste antiquus Creator. Ille per
terram repsit, iste de coelo venit. Ille spiritu diaboli falsum
sibilans, iste Spiritu Dei verum evangelizans. Ille peccati portitor,
iste justitiae doctor. Ille mortis artifex, iste vitae opifex. Ille de
ligno non suo raptor obtulit, iste de corpore et sanguine suo largitor
dedit. Ille quod non habebat mendaciter promisit, eritis, inquiens,
sicut dii: Iste quod habebat, quod semper naturaliter habet, fideliter
dedit, ut simus dii, dum manet ipse in nobis. Illi tandem nefandissime
creditum est plusquam Deo. Credatur econtrario huic Deo, si non plus, at
saltem quantum creditum est illi diabolo. Creditum est enim quod illi
pomo inesset quod non videbatur, scilicet vis deos efficiendi, credatur
huic sacramento inesse quod non videtur, videlicet veritas carnis, et
sanguinis, valens efficere nos concorporales unigenito Filio Dei. Hoc
enim ratio vel ordo justitiae exposcit. Accipite ergo, inquit, et
comedite. Prius accipite, et deinde comedite. Accipere enim est
fideliter credere, cum gratiarum actione diligere, compatienti affectu
corporis hujus traditionem et sanguinis hujus effusionem respicere. Hoc
fieri non potest, nisi prius rejiciatur id quod ab illo male acceptum
est. Illud igitur mendacium exsecrantes, hanc veritatem accipite,
approbate, amplectimini, et contra cibum mortis, panem comedite vitae
aeternae, et calicem bibite salutis perpetuae.
|
|