CAPUT V. Quomodo Michael et angeli ejus pugnaverunt contra draconem.

Cujusmodi praelium illud fuit, quales, vel quomodo acies contra invicem steterunt, qualibus armis dimicaverunt, attendamus grande magni hujus praelii miraculum:

“Michael, inquit, et angeli ejus praeliabantur cum dracone, et draco pugnabat et angeli ejus (Apoc. XII).”

Quibus armis instructi praeliabantur isti? pugnabant illi? Nimirum isti, scilicet Michael et angeli ejus, armis virtutum coelestium; illi autem, legibus regum, decretis imperatorum, furore gentilium, saevis manibus carnificum. Talibus instrumentis draco pugnabat et angeli ejus. Isti autem, Michael et angeli ejus, ut sunt administratorii spiritus, administrabant Evangelii praedicatoribus omnimodam operationem virtutum, ut in nomine Christi daemonia ejicerent, serpentes tollerent, super aegros manus imponerent et bene haberent, mortuos quoque suscitarent, caetera quoque signa facerent, quaecunque necessaria vel idonea viderentur ad sermonis confirmationem. His itaque praeliantibus draco pugnans et angeli ejus, non valuerunt, neque locus inventus est eorum amplius in coelo. Nullum quippe ex eis retinere potuerunt, qui ad vitam praeordinati fuerant. Quamvis corpora illorum occiderent, persuasi ab illis reges et pontifices, reges impii, pontifices mortuorum mortui, quamvis pro daemoniis, ne dicam suis diis aemulantes, poenis innumerabilibus corpora disperderent, animas Christi laedere non potuerunt, draconemve et angelos ejus juvare, quin de isto quoque coelo victi ruerent, id est, cultum quasi divinae religionis amitterent. Inde est vox illa, vox laudis magna quam audivimus in coelo, id est in Ecclesia:

“Nunc facta est salus, et virtus, et regnum Dei nostri, et potestas Christi ejus, quia projectus est accusator fratrum nostrorum, qui accusabat illos ante conspectum Dei nostri die ac nocte. Et ipsi vicerunt illum propter sanguinem agni, et verbum testimonii sui, et non dilexerunt animas suas usque ad mortem (Apoc. XII).”