CAPUT 13

Gaudeo igitur, Domine, sancte Spiritus, quia sic luctatus sum, scilicet prece et lacrymis; nam haec fuit lucta Jacob (Gen. XXXII), scilicet flere et rogare, secundum veritatem Scripturae propheticae, quia cum dixisset propheta Osee, et in fortitudine sua directus est cum angelo, et invaluit ad angelum et confortatus est, statim fortitudinis ejus expressit modum, subjungens:

“Flevit et rogavit eum (Ose. XII).”

Gaudeo, inquam, quia non dimisi nisi benediceres mihi, et tu hoc modo benedixisti mihi. Nox erat instantis diei, quem Christiana religio nuncupat caput jejunii, capita solemniter cinere conspergens, sana correctione illius culpae primi parentis, qua ambivit esse Deo similis, cum esset terra et cinis, cum ego leniter dormiens, videbar mihi quasi cum amico loqui, quaerente quid deberem, quid tantopere instarem ad quaerendam seu inveniendam ejusmodi rem. Ego respondens dicebam esse (ut vere est) magnum negotium, cujus rei cum haberem desiderium, propter multa, quae hic occurrunt pericula peccatorum, scirem tamen impensis majoribus opus esse, ut aliquatenus praepararer ad migrandum. Cum haec talia dixissem, repente paululum semotus ab eo cui loquebar, video quasi coelum desuper modice aperiri, atque inde quasi talentum lucidum substantiae ineffabilis, substantiae viventis, velociter ac dicto citius demitti, quod meo illapsum pectori, magnitudine vel pondere suo me protinus somno excussit, auro gravius, melle dulcius. Quod ubi elapsum [leg. illapsum] est, primum quidem aliquanta morula quievit, seque ab omni motu continuit, me quoque quieto, ut forte resupinus jacebam, exspectante eventum rei; mox autem moveri coepit, et circiter uterum interioris hominis, uterum animae, quem eatenus nesciebam, cujus vel quantae esset capacitatis. Circuibat itaque modo mirabili res viva et vera vita, semperque circuitus sequens praecedente erat major multoque amplior; quos tamen circuitus, cum multi fierent, non attendi ut numerarem. Miroque atque ineffabili modo et circuibant inundationes, altera post alteram, et sese infundebant, donec tandem ultima infusio veluti quoddam magnum flumen inundans, hoc mihi dabat intelligi, et hoc sentire me fecit, quod totum animae vel cordis exceptorium plenum esset et plus capere non posset. Quo facto, iterum quievit paulisper, ut neque influeret quod jam fecerat, neque efflueret quod postmodum fecit; et interim volebat homo interior quasi faciem clarius videre illius substantiae viventis, sed quodammodo occultabat se, ut non videretur facies ejus, cum valde magno pondere portaretur, et in magna dulcedine sentiretur. Postquam coepit reflecti, aliamque in partem circuitus agens in modum fluminis per laevum latus effluxit, videntibus oculis interioris hominis, quod cum ultimus circuitus proflueret, paululum substitit, et ecce videbam quia substantia illa pulcherrima quasi aurum liquidum erat.