Psalmus 11.

Psalmo undecimo Ecclesia, quae Christi adventum exspectabat, illud orabat quod nunc praesens Ecclesia completum sciens adhuc tamen orat, ut salutis opus quod universaliter fecit in singulis perficiat. Ait enim:

“Salvum me fac, Domine, quoniam defecit sanctus,”

scilicet Adam innocens et mundus a te creatus, in cujus defectu totum corruit humanum genus. Hoc dicto omnes in Adam peccasse et ex illo peccatum originale traxisse confitemur. Sequitur de multitudine peccatorum actualium:

“Quoniam diminutae sum veritates a filiis hominum, vana locuti sunt unusquisque ad proximum suum,”

etc. Hic sensum apostolicum subintelligimus.

“Sicut, inquit, per unius delictum in omnes homines in condemnationem, sic et per unius justitiam in omnes homines in justificationem vitae (Rom. V).”

De quo videlicet uno subinde psalmus iste loquitur:

“Propter miseriam inopum et gemitum pauperum, nunc exsurgam, dicit Dominus, ponam in salutari, fiducialiter agam in eo.”

Et quia per ipsum justificamur, et in vitam regeneramur.

“Tu, inquit, Domine, servabis nos, et custodies nos a generatione hac,”

generatione mala, generatione Adae vetusta.