CAPUT XXXI. Ut vir sanctus fratrem suum flentem consolatus sit.

Cum ergo absque dubio per praesentis aegritudinis molestiam pulsaret Dominus, hic servus fidelis aperire illi properabat, lumbis jamdudum praecinctis, et lucernis clare ardentibus. Distribuebantur omnia, quae superfuerant, pauperibus, ut profecturus ad aeterna tabernacula, pauper ipse grata vice reciperetur. Residebat autem ad caput lectuli frater ejus comes, nomine Gezemannus, profundas lacrymas atque amarissimos continuans gemitus, velut qui in magno pelago tempestatem circumspiciens, fractoque gubernaculo naufragus periclitaretur. Cui vir piissimus valde compatiens: Quid, inquit, frater mi, tam miserabili temetipsum afficis ejulatu? Parce, quaeso, lacrymis et gemitibus, quia sperantibus in se non deerit consiliarius et consolator Deus. Tu ergo jacta cogitatum tuum in illo, et quia cunctis in hoc saeculo vivendi tempus breve est, et migrare oportet, nunc interim praeparare, et miserere animae tuae, ut dignus habearis saeculo venturo. Praeparationis hic modus tibi pernecessarius et optimus est, ut de rebus tuis, quoad potes, pauperibus impertiendo, amicos tibi facias, ut cum defeceris, sicut ait Dominus noster, recipiant te in aeterna tabernacula (Luc. X). Haec et hujusmodi salubria monita danti ille respondit: Ista, domine mi, Deo aspirante, libenti animo agere curabo; sed tuus ab hac vita discessus, fratris tui orphanitas et inconsolabilis animae meae viduitas est. Nosti praeterea quia majestas imperialis tuis omnibus propinquis adversa semper exstitit, et dum adhuc viveres, tunc quoque nobis propter ipsum periculosus erat status vitae praesentis. Ecce autem refugium nostrum, murus et antemurale nostrum cadit, dum ab hac vita discedis, cujus muniebamur virtute et gratia, magnisque apud Deum et homines meritis pervulgatis. Ad haec vir Dei spiritu prophetico praedoctus: Regem, inquit, immortalens modis, quibus jam dixi, stude tibi efficere propitium: de isto autem homine communis necessitas finem factura est, ut et ipse viam universae carnis ingrediatur. Noveris enim quia, post obitum meum, trium non peraget annorum curriculum.