CAPUT 25

“Et continuo venerunt discipuli ejus, et mirabantur quod cum muliere loqueretur. Nemo tamen dixit: Quid quaeris, aut quid loqueris cum ea?”

Hoc miraculum tunc quidem coepit facere discipulis suis Dominus Jesus, in eo, quod ex Judaeis natus, qui non coutebantur Samaritanis, mulieri Samaritanae in colloquia jungi dignabatur; perfecit autem post resurrectionem suam, eo quod Petro per excessum ostensis animalibus, sive reptilibus et serpentibus dicendo:

“Macta et manduca, et, quod Deus sanctificavit, tu commune aut immundum ne dixeris (Act. X),”

neminem hominem communem aut immundum dicendum esse ostendit. Et tunc quidem tanquam Magistro et Domino reverentiam exhibentes tacuerunt,

“et nemo illorum dixit: Quid quaeris, aut quid loqueris cum ea?”

Cum autem in nationes gratia sancti Spiritus effusa esset, cum super Cornelium et caeteros gentiles, qui loquente Petro audiebant verbum, Spiritus sanctus decidissot, et loquerentur linguis magnificantes Deum (Act. X), tunc vero mulier magna, scilicet, Ecclesia de gentibus, quae per hanc Samaritanam significabatur, magno testimonio defensata est, ut timerent, dicente Petro:

“Ego quis eram qui prohiberem Deum, et glorificarent Deum dicentes: Ergo et gentibus poenitentiam ad vitam dedit (Act. XI).”

Nunquid enim Christo, vel Spiritui ejus dicere auderent: Quare introisti ad viros praeputium habentes?