CAPUT XVI. Quare prima promissio conterendi serpentis, quae fuit caput victoriae Verbi, non ad mulierem, sed ad serpentem, facta sit.

Capitulum distulimus quod maximum est, et maxime ad praesentis operis rationem pertinet, videlicet illud, quod ad serpentem post alia supra memorata dixit Deus:

“Inimicitias ponam inter te et mulierem, et semen tuum et semen illius. Ipsa conteret caput tuum, et tu insidiaberis calcanco ejus (Gen. III).”

Quid primum in hoc verbo gratiosa fides miretur, quid potissimum collaudet? Verbi veritatem, an Verbi et Patris ejus bonitatem? Utrumque collaudet, utrumque digne praedicare desideret, quia vere magna bonitate sic elocutus est, magna et constanti veritate locutio ejus adimpleta est.

“Inimicitias, inquit, ponam inter te et mulierem,”

tanquam diceret: Nunc mulier simul et vir tibi foederati sunt, tecumque fecerunt pactum, et cum morte foedus percusserunt, utpote quia a facie mea profugi atque absconditi, dum requiruntur a me, quare hoc fecerint, contemnunt vocem commonentis, et defendendo peccatum suum palam faciunt, quia tibi favent, tibi consentientes tui amici sunt. Ego autem hujusmodi amicitias dissolvam

“inter te et mulierem inimicitias ponam.”

Cur hoc ad ipsam mulierem non dixit? poterat namque, ubi dixit mulieri,

“multiplicabo aerumnas tuas et conceptus tuos,”

etc., hoc ipsum sic ad eamdem dicere. Inimicitias ponam inter te et serpentem, et semen tuum et semen illius. Cur ergo non dixit? Nimirum duplicem ob causam: Primum, quia propter peccatum et peccati defensionem hoc mulier non merebatur, ut jam tunc ad eam promissiones tales, promissiones tantae gratiae faceret Deus. Deinde quia non ad ipsam Evam, sed ad alteram ejusdem sexus personam, videlicet ad beatam virginem Mariam intendebat ipse qui loquebatur. Recte igitur non ad mulierem male meritam, facta est auxiliatricis gratiae promissio, sed potius ad serpentem hostilis et bellica comminatio. Quid autem hoc dicto Deus, nisi semetipsum in proposito suo manere velle testabatur? Serpens namque insidiabatur, ne fieret quod proposuerat Deus, dicende:

“Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram (Gen. I).”

Vicisse, et hoc propositum se avertisse gloriabatur. Deus autem, ejusdem propositi sui victoriam in potestate habens, serpenti comminabatur.