CAPUT XII. De Jephte Galaadite, quod Abraham quidem in exemplum Deo parendi, hic autem in exemplum nobis sit temeraria vota cavendi, et qualis super illo Joannis Chrysostomi homilia sit.

(CAP. XI.) Fuit illo tempore Jephte Galaadites, vir fortissimus, atque pugnator, filius mulieris meretricis, qui natus est de Galaad, et reliqua. Unum est, quod in isto Jephte pietas humana rationi admixta juste accusare possit, id est quod inconsulte vovit, quod sine custodia discretionis os suum ad Deum aperuit: Quid enim? Nunquid indiscrete vovere debuit? Nunquid non Dominus in lege dixerat: In omni oblatione tua offeres sal? (Levit. II.) An forte discrete vovit, vel in hac oblatione susal obtulit, qui dixerit: Si tradideris filios Ammon in manus meas, quicunque primus fuerit egressus de foribus domus meae, mihique occurrerit revertenti cum pace a filiis Ammon, eum holocaustum offeram Domino? Nonne cognoscere quisque debet utrum bonum sit vel malum quod vovet, cognoscere et videre utrum vel maculatum vel immaculatum sit quod offerat? Hoc igitur est, quod juste quisque reprehendat, hoc unum in isto est, quod anima Deo devota sapienter vitare debeat. Nam quod ad Deum confugit, quod fideliter a Deo victoriam speravit, non solum non reprehensibile, sed et laude dignum fuit, unde et in Epistola quae dicitur Pauli apostoli ad Hebraeos, in catalogo patrum fidelium conscriptus est, qui per fidem vicerunt regna, operati sunt promissiones (Hebr. XI). Porro et Deus in hoc facto inexcusabilis (sic) est qui non prohibuit quin ille filiam suam sibi sacrificaret. Nonne enim eadem, qua sanctus Abraham (Gen. XXII), et iste via venerat ad sacrificandum? Non utique: nam illum laudanda obedientia: istum vero castiganda temeritas adduxerat. Recte igitur quando extendit manum et arripuit gladium, ut immolaret filiam, non praesto fuit angelus Domini qui clamaret de coelo dicens: Ne extendas manum tuam super puellam, neque facias illi quidquam (ibid.). Proinde ille quidem in exemplum Deo parendi; hic autem exemplum sit nobis temeraria vota cavendi. Exstat de hoc homilia Joannis qui Chrysostomus dictus est, qua et hoc factum Jephte inter illa computare non dubitavit, de quibus dictum est: Haec autem omnia in figura contingebant illis (I Cor. X). Unusquisque, ait, nostrum debemus esse Jephte, qui, devictis inimicis cupiditatum nostrarum, voluptatis carnis nostrae offeramus unicam animam nostram, de qua dicebat Propheta: Erue a framea, Deus, animam meam, et de manu canis unicam meam (Psal. XXI). Occisis in nobis omnibus delectationibus carnis, victores redimus ad Deum offerentes ei, ut dixi, animam nostram, quae est singularis et unica. Sed scissis vestimentis malarum cogitationum temporalium, quae variant animam, offeramus illam occidendam in malis, vivificandam in bonis. Unde dicebat Dominus in Evangelio: Qui perdiderit animam suam, inveniet eam (Matth. X, 16). Ac deinceps: Adhuc, inquit, istum Jephte existimo esse Dominum nostrum Jesum Christum victorem mundi, qui obtulit filiam suam unicam ipsam Ecclesiam tempore persecutionis, malis pontificibus non agnorum, sed luporum, ipso dicente: Ecce ego mitto vos sicut ores in medio luporum (Luc. X; Matth. X). Obtulit ergo Ecclesiam per immolationem martyrum tempore persecutionis, et victima unica oblata est Deo, ut sacrificium acceptabile esset Patri ex lucris Unigeniti. Offert unicus, unicam: sponsus, sponsam: pater, filiam. Quid enim potest inveniri fortius integritate et virginitate Ecclesiae: quae concipit in corruptione, creat in integritate? Virgo est ista, quae virum non novit. Plangit autem sexaginta diebus virginitatem suam, id est omnibus suis diebus. Nec enim mittit ad Dominum eos qui ipsa proficiunt, nisi ex magna tribulatione, nisi ex planctu, et fletu, et lacrymis. Haec Ecclesia cultoribus suis laetitiam non promittit, neque in praesenti saeculo securitatem: quia revera omnis laetitia periculosa est, omnis securitas casibus plena, omnis jucunditas laqueis impeditur. Haec praedictus Joannes. Verum nos ea praetercurrentes, in quibus jubentis desuper vel agentis Domini majestas non effulget, ad illa properemus, in quibus auctore ipso gestis, manifestior mysteriorum pulchritudo perlucet.