CAPUT LXXXVI. De horrenda Judaicae obsidionis fame, ubi

“menus, inquit, mulierum misericordium coxerunt filios suos.”

JOD.

“Manus mulierum misericordium coxerunt filios suos, facti sunt cibus earum in contritionem filiae populi mei.”

Plane et absque cunctatione

“melius,”

id est, levius

“fuit occisis gladio quam interfectis fame.”

Non modo quia compendiosius mortem perpessi sunt, verum quia plurimam ad augendorum scelerum necessitatem evaserunt. Quantum enim fuit, quod dum paulatim fame extabescunt, inter ipsas dirae consumptionis moras

“manus mulierum misericordium coxerunt filios suos, et facti sunt cibus earum?”

Hoc enim fecisse legitur mulier quaedam, Maria nomine, genere et facultate nobilis, quae cum reliqua multitudine Hierosolymis reperta, communem cum omnibus obsidionis casum ferebat. Dolenda vero, et lamentationi congruens ironia, qua mulieres ejusmodi prae fame in insaniam atrociter conversas misericordes appellat. CAPH.

“Complevit Dominus furorem suum, effudit iram indignationis suae, et succendit ignem in Sion, et devoravit fundamenta ejus.”

Ubi haec secundum furorem suum Dominus locutus est? In Moyse, inter multas et horrendas maledictiones, quas utique prophetica veritate comminatus est:

“Homo, inquit, delicatus vita et luxuriosus valde invidebit fratri suo, et uxori quae cubat in sinu suo, ne det ei de carnibus filiorum suorum quas comedet, eo quod nihil habeat aliud in obsidione et penuria, qua vastaverint te inimici tui, intra omnes portas tuas (Deut. XXVIII),”

etc.