|
|
“Venit autem Amalec, et pugnabat contra Israel in Raphidim. Dixitque
Moyses ad Josue: Elige viros, et pugna contra Amalec. Cras ego stabo in
vertice collis, habens virgam Dei in manu mea,”
|
|
etc. In hac pugna Israelis contra Amalec, est quod jure miremur quodque
nullus pugnae legitimae peritus a mysterio vacare arbitretur. Quid enim?
Nunquid hic hostis Amalec major aut fortior erat cunctis hostibus
Israel, aut solus hic erat, contra quem necessario tali modo pugna
fieret?
|
“Moyses, inquit Scriptura, et Aaron et Hur, ascenderunt super verticem
collis. Cumque levaret Moyses manus, vincebat Israel, sin autem paululum
remisisset, superabat Amalec. Manus autem Moysi erant graves,”
|
|
etc. Num, inquam, sine certi causa mysterii provisum est, ut tali ordine
vinceretur hic hostis? Ipsum ergo mysterium diligenter indagandum est.
Ante omnia sciendum, quia primus ex omnibus gentibus iste Amalec
egressum ex Aegypto Dei populum gratis impugnavit. Propterea de illo
Balaam in prophetia sua dicit:
|
“Principium gentium Amalec, cujus extrema perdentur (Num. XXIV).”
|
|
Porro qualiter eum impugnaverit, ita legitur in libro Deuteronomii:
|
“Memento quae fecerit tibi Amalec in via, quando egrediebaris ex
Aegypto, quomodo occurrit tibi, et extremos agminis tui, qui lassi
residebant, ceciderit (Deut. XXVII).”
|
|
Lassos hic Hebraei immundos secundum legem extra castra manentes
intelligunt, quos cecidisse Amalecitae dicuntur, quia, sicut ipsi
tradunt, eorum circumcisionem amputaverunt, et in subsannationem Dei in
coelum projecerunt. Igitur quia sic principium gentium factus est
Amalec, et primus ex omnibus post exitum ex Aegypto, pugnavit contra
Israel, et ipsum nomen Amalec populus lingens interpretatur, recte
omnium visibilium et invisibilium inimicorum populi Dei, de hoc mundo ad
Deum fugientis typum tenere judicatus est, et ita contra illum pugnatum
est, ut qualiter diabolus cum omnibus, qui ex parte ejus sunt
expugnandus sit, pugna ipsa figuraret. Venit Amalec, venit populus
lingens, et post concupiscentias suas vadens, cujus princeps et dux
diabolus est: et communicato consilio, cum spiritibus malignis,
peregrinantem in hoc saeculo Dei populum impugnavit semper, et impugnare
non desinit. Contra hunc Moyses in montem ascendit, et cum eo Aaron,
quod interpretatur montanus, sive mons fortitudinis. Per Moysen legem,
per Aaron Christum, per Hur, sanctum intelligimus Spiritum. Ut quid enim
data est lex, nisi ut pugnare doceret, et ut secundum illam homo contra
diabolum manus suas, id est, opera justitiae in coelum sustolleret?
(Hebr. VII.) Sed
|
“manus, inquit, Moysi erant graves,”
|
|
quia videlicet nihil ad perfectum adducere poterat lex.
|
“Sumentes igitur lapidem, posuerunt subtus eum in quo sedit,”
|
|
quia videlicet ad hoc in mundum venit Christus Filius Dei: et ad hoc
glorificato illo, datus est Spiritus sanctus, ut legi, quae
infirmabatur, solida substitueretur gratia Evangelii, in quo sederet
Moyses, id est, in quo adimpleretur lex.
|
“Aaron, inquit, et Hur, sustentabant manus ejus ex utraque parte.”
|
|
Nam difficultatem occidentis litterae, quam
|
“neque patres nostri, neque nos (Act. XV),”
|
|
inquit apostolus Petrus,
|
“portare potuimus, Christus et quem ille misit Paracletum, suavem nobis
atque portabilem fecerunt in Spiritu vivificante.”
|
|
Ita
|
“factum est, inquit, ut manus ipsius non lassarentur usque ad occasum
solis, fugavitque Josue Amalec et populum ejus in ore gladii.”
|
|
Igitur bellum Christianis indictum hoc exemplo monstratur, et belli
effectus orationis instantia aperitur. Orat enim Moyses et vincit,
cessat et vincitur. Didicit Christianus, quid egerat, invenit quid
fugiat; didicit, inquam, unde aut vincatur, aut vincat. Moyses enim
contra hominem, et pro aliis orando pugnabat. Nec quisquam poterit
excusari, qui hostem vincere nolit, dum orando cessavit. Et tamen in
Moyse corpus deficiebat, non voluntas aliquando cessabat. Si ergo
fragilitatis causa in Moyse excusari non potuit, quemadmodum in nobis
voluntas poterit excusari?
|
|