|
GIMEL.
|
“Confregit in ira furoris sui omne cornu Israel, avertit retrorsum
dextram suam a facie inimici, et succendit in Jacob, quasi ignem flammae
devorantis in gyro.”
|
|
Amplius hic superbiam vicino vocabulo expressit, dicendo:
|
“Confregit cornua Israel,”
|
|
superbum quippe cornutum dici usitatum et frequens est. Hic igitur non
immerito
|
“Deus dexteram suam avertit retrorsum,”
|
|
ut non auxiliaretur, aut subsistere faceret Israel,
non quod facturam suam contemneret, sed quod cornutos esse homines
indigne ferret. Quare autem non dixit, et succendit ignem, sed
|
“succendit in Jacob quasi ignem flammae devorantis in gyro?”
|
|
Nonne revera succensus fuit ignis, quo Nabuzardan servus regis Babylonis
civitatem et templum combussit? Ergo illud vult intelligi quod civitas
illa, vento superbiae suae quasi ignem conflando, gentium contra se odia
concitaverit, et ille fuerit quasi ignis flammae devorantis in gyro,
quem ut efficientem causam ignis elementaris consecuta sit.
|
|