CAPUT XVI. Quid sit pelle, carnibus, capite, pedibus, intestinis et fimo extra castra crematis, et cineribus in locum mundum effusis, adipem vituli offerri pro peccato; et quod, in sacrificio panis et vini, veritas carnis et sanguinis, et tota sit gratia Verbi incarnati.

“Et adipem vituli offeret pro peccato, tam eum qui operit vitalia, quam omnia quae intrinsecus sunt, duos renunculos, et reticulum quod est super eos juxta illa, et adipem jecoris cum renunculis, sicut aufertur de vitulo hostiae pacificorum, et adolebit ea super altare holocausti. Pellem vero, et omnes carnes cum capite, et pedibus, et intestinis, et fimo, et reliquo corpore efferet extra castra in locum mundum, ubi cineres effundi solent. Incendetque eam super lignorum struem, quae in loco effusorum cinerum cremabuntur.”

Dubium ergo esse non licet quoniam illud quod corpus hostiae jubetur extra castra cremari, hoc significet quod Dominus Jesus extra portam passus est, Apostolico firmante testimonio (Hebr. XIII), quod superius positum est. Quid ergo haec sibi vult retentio adipis, et caeterorum quae separari jussa sunt in holocaustum, nisi illud quod idem vitulus, idemque sacerdos magnus, continuo educendus vespertinum fecit sacrificium, panem et vinum transferendo in corpus et sanguinem suum. Nam pellem quidem, id est visibilem hominis speciem totumque mortalis ac miserae substantiae nostrae fimum, in isto sacrificio non attendis, sed quidquid pinguedinis, id est quidquid gratiae spiritualis in Christo est, fides istic tenet, et sensus animae percipit. Unde tota cum eodem capite suo sancta dicit Ecclesia:

“Sicut adipe et pinguedine repleatur anima mea (Psal. LXII).”

Caeterum de illo quaeri potest quod cum dicatur, corpus et sanguis, neque panis in carnis speciem, neque vinum mutetur in sanguinis horrorem, id est murmurare plebeium quemque, cur non sacerdos vituli fimum adoleat, simul et pellem. At illa semel extra portam cremata sunt, quando pellem nostrae mortalitatis atque corruptionis excoxit ignis passionis super struem lignorum, id est in patibulo crucis, ac demum ipso resurgente a mortuis id quod mortale erat, a vita absorptum est. Cur post resurrectionem suam invisibilis factus est, et non nisi quando voluit, et a quibus voluit visus est, ita ut cum vellet evanesceret, nisi quia corruptio omnis absorpta est? Etenim quod necessario visibile est, procul dubio et corruptibile est. Igitur de fimo et pelle vituli, id est, visibili atque corruptibili specie corpus et sanguinis Domini, neminem scrupulus moveat infidelitatis. Nam totam adipem, totam pinguedinem vituli, id est totam gratiam et veritatem verbi incarnati, qua indiget ut repleatur anima fidelis, illic se habere fides Christiana consentit. Nomine, re, atque effectu caro vera est et sanguis verus. Nomine videlicet, quia sic sacerdos dixit consecrationum opifex, qui vera rebus nomina ponit:

“Hoc est corpus meum. Hic est calix sanguinis mei.”

Re autem, quia profecto sanctum sanctorum est, quam vere sacerdos iste, qui sanctificat, Sanctus sanctorum est. Effectu nihilominus quia videlicet quam efficaciter semel passus omnibus praeteritis remissionem peccatorum attulit tam potenter et nunc ad Ecclesiam per eamdem fidem venientibus, remissionem peccatorum digne percipientibus impendit. Ubi tot habens verae essentiae partes multo adipe repletur anima fidelis, quid te moveat, quia non comparent pellis et fimus, id est horrida species carnis et sanguinis. Illud sane non praetereat vicarium Christi sacerdotem, quia cum adipe duos quoque renunculos et reticulos jecoris, id est omnem voluntatem propriam secundum spiritualem hanc legem, magnus ille Sacerdos Deo Patri suo in holocaustum obtulit. Non enim increpantibus se renibus suis acquievit, sed jam antequam praedicto modo carnis ejus pellis quoque et fimus cremanda extra portam efferrentur, renes suos adoleverat. Dicebat enim:

“Non mea, Pater mi, sed tua voluntas fiat (Luc. XXII).”

Hoc, inquam, sacerdotem quemque non praetereat, sed ex exemplo ejus ipse quoque renes suos cum jecore, id est voluptatem carnis vel concupiscentiam quae juxta physicos consistit in jecore, adolere, id est mortificare studeat. In locum, inquit, mundum, in quo cineres effundi solent, cremabuntur. Locus in quo cineres effundi solent, communis terrae sinus, et humanae sepulturae necessitas est. Illic enim cineres, id est, omnium mortalium corpora mox in cinere resolvenda, effundi solent. Mundus autem quod dixit, hoc evangelista sanctus non praeteriens, cum dixisset:

“Erat autem in loco ubi crucifixus est hortus, et in horto monumentum (Joan. XIX),”

statim addidit,

“in quo nondum quisquam positus fuerat (ibid.).”

Munditiam ergo singularem cineris unici, signanter expressit, dum non tantum in locum, in quo cineres effundi solent, sed in locum mundum dixit. Nam sicut in utero de quo conceptus est, nondum quisquam admissus fuerat, et sicut in monumento in quo positus est, nondum quisquam conditus fuerat, sic in illa munditia qua cinis effusus est, nullius unquam cinis effusus fuerat. Unde et cineres omnium in antiquum statum reformare poterit indulta illis participatione sui sanctus iste cinis. Nam et idcirco cum mundus esset, in terram fusus est, ut corpora nostra propter peccata in cinerem reversa, denuo secum resuscitaret.