|
|
“Ego indurabo cor Pharaonis.”
|
|
|
“Dixitque ei Dominus revertenti in Aegyptum: Vide ut omnia ostenta, quae
posui in manu tua, facias coram Pharaone. Ego indurabo cor ejus, et non
dimittet populum.”
|
|
Homini, qualem ignorat Apostolus, imo qui in Apostolo loquitur Christus,
dicens:
|
“O homo, tu quis es qui respondeas Deo? Nunquid dicit figmentum ei qui
se finxit, quid me fecisti sic?”
|
|
(Rom. IX) etc.; homini, inquam, id est secundum carnem sapienti,
scrupulum fecit, et suspicionem generavit hic locus, ubi cum dixisset
Deus:
|
“Vide ut omnia ostenta, quae posui in manu tua, facias coram Pharaone,”
|
|
continuo subjunxit:
|
“Ego indurabo cor ejus, et non dimittet populum.”
|
|
Dicit enim:
|
“Quid ergo adhuc queritur? Voluntati ejus quis resistit?”
|
|
(ibid.) Verum hic talis idcirco offendit, quia flammae ejusdem, quae
illic apparuit Moysi, divinam lucem non attendit, ut sciat quid sibi
desit. Deest enim quod quaerat, priusquam suam, quae praedicta est,
querelam proferat, videlicet ut quando dicit Deus:
modum indurationis non penitus ignoret homo, id est quid agente Deo
induratus fuerit Pharao. Quid enim?
|
“Nunquid iniquitas apud Dominum?”
|
|
(ibid.) Nunquid gloriam suam quaerens Deus, cor Pharaonis, quod prius
tenerum fuerit, indurasse putabitur, ut per occasionem duritiae ejus,
ipse mirabilia faciendo glorificaretur? Absit! Non hoc sensu accipiat
homo dixisse Deum,
Sed enim ille oderat filios Israel, omnesque Aegyptii, ut supra dictum
fuit, et ipsum odium surrexerat ex invidia dicentium:
|
“Ecce populus filiorum Israel multus et fortior nobis est (Exod. I),”
|
|
etc. Nec enim aliter, juxta Psalmistam,
|
“convertit cor eorum ut odirent populum ejus (Psal. CIV),”
|
|
nisi dum benedicit et multiplicat populum suum, cor eorum invidens
profecit, imo conversum est in asperum odium. Est autem invidiae vel
odii proprium, ut quanto eis, quibus invidetur, majora conferuntur
beneficia, tanto magis ipsa invidia vel odium confirmetur. Siquidem quo
amplius splendescit cui invidetur, tanto magis indurescit atque uritur
invidus. Pleni sunt libri talium exemplis. Verumtamen vel unum
proferamus exemplum. Pulsatus Deus est a propheta, dicente:
|
“Quare fecisti nos, Domine, errare a viis tuis, et quare cor nostrum
indurasti, ne timeremus te?”
|
|
(Isa. LXIII.) Primum hoc modo respondet eidem prophetae:
|
“Quaesierunt me, qui ante non interrogabant. Invenerunt me, qui non
quaesierunt (Isa. LXV).”
|
|
Deinde dicit et Patri Filius Dei:
|
“Ecce ego, ecce ego ad gentem quae non invocabat nomen meum (ibid.).”
|
|
Nempe idem est ac si dicat: In eo feci vos, o Judaei, de viis meis
errare, et in eo cor vestrum induravi, ne timeretis me. In eo, inquam,
quod a non quaerentibus me gentibus, inveniri volui, quorum salutem vos
odio habetis. Nam propter odium illorum vos indurati estis, et eos in
via socios habere non ferentes, aversi estis. Ita, licet aliud
intendens, ego vos errare feci de viis meis, et cor vestrum induravi.
Igitur, dum dicit Deus:
|
“Ego indurabo cor Pharaonis,”
|
|
subaudiendum est, non eum corrumpendo, sed filios Israel, quos inique
odit ipse, compatienti charitate visitando. Hoc enim ego quidem facio
intentione charitatis, sed illi invidenti proficiet ad duritiam cordis,
ad incrementum odii. Sic uno eodemque solis jucundo lumine et glacies
dura liquescit, et lutum molle durescit. Idcirco saepius quidem sic
dicitur in sequentibus.
|
“Induravitque Dominus cor Pharaonis, et non dimisit populum.”
|
|
Sed et nonnunquam sic habes, quia ipse
|
“Pharao induravit cor suum.”
|
|
|
|