CAPUT 2

“Et cum transiret inde Jesus, vidit hominem sedentem in telonio, Matthaeum nomine, et ait illi: Sequere me. Et surgens secutus est eum.”

Hoc ad gloriam et honorem Filii hominis praedicandum atque audiendum est, quia hunc hominem vidit, et tam efficaciter vidit ut veraciter conveniat huic dicere: Tu Deus qui vidisti me (Joan. I). Quomodo enim vel quibus oculis vidit? Denique si de oculis humani capitis agitur, quibus ut homo erat oculatus, nunquid solum hunc hominem vidit? Imo et illos talibus oculis vidit, qui paulo supra (Matth. VIII), rogabant eum, ut transiret a finibus eorum, sed et illos, qui crucifixerunt eum. Alii sunt oculi quibus illum vidit, oculi gratiarum: qui juxta Zachariam in uno lapide (Zach. III), et juxta Apocalypsim Joannis, in capite unius septem agni sunt (Apoc. I): oculi isti nominibus suis nulli sunt aut esse debent incogniti, quae videlicet nomina sunt Spiritus sapientiae et intellectus, consilii et fortitudinis, scientiae et pietatis, et timoris Domini (Isa. XI). Istis oculis hunc hominem vidit, et cum videret eum exterioribus oculis, per istos interiores oculos recognovit, quod esset unus illorum, quos ante saecula praescivit et praedestinavit. Itaque videns eum, ait illi:

“Sequere me. Et surgens secutus est eum.”

Erat enim ipse Matthaeus tanquam specular praelucidum, eatenus conspectui solis nequaquam appositum, sed in tenebris reconditum et sub tecto latens curarum nimis saecularium, utpote telonearius, de navibus negotiatoriis cum clamore vel strepitu forensi, publicum exigens vectigal sive tributum. Ubi ergo vidit eum Jesus, ubi vidit eum salus et sol verus, resplenduit ex aspectu ejus, et quia vidit eum talis Filius hominis, reddidit imaginem ejus, et formata est in ipso facies hominis. Alium quoque vidit, et ex visu ejus formata est in eo facies vituli: vidit et alium, et eo vidente formata est in illo facies leonis: vidit et alium, et videndo formavit in eo faciem aquilae volantis (Ezech. I, X; Apoc. IV). Iste visus admirabilis, illa est gratia, quam admirans vas electionis Paulus, dicit:

“Nam quos praescivit et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii sui. Quos autem praedestinavit, hos et vocavit. Et quos vocavit, hos et justificavit. Quos autem justificavit, hos et magnificavit (Rom. VIII).”

Et ante tempora quidem saecularia praescivit, et praedestinavit, in tempore autem vocavit unumquemque in tempore suo, ut nunc istum vocavit, et

“Sequere me”

ait. Qui quam hilariter vocanti sese praesentaverit, quam alacriter, sive amabiliter pulsanti januas cordis sui aperuerit, illa res de foris satis indicat,

“qui fecit ei convivium magnum in domo sua.”

Ergo praecipue in isto clarissimum est illius dicti Dominici experimentum:

“Si quis audierit vocem meam et aperuerit mihi januam, introibo ad illum et coenabo cum illo, et ipse mecum (Apoc. III).”

Introivit enim in domum ejus, et coenavit ipse primus cum illo corporale convivium, et deinde Matthaeus cum eo coenavit coenam spiritualem. Hoc denique praesens Scriptura probat, Scriptura evangelica, quia revera cum Domino coenavit, qui 535 hanc primam Novi Testamenti Scripturam tanquam vere saturatus nobis eructavit. Hoc sacramentum Pharisaei, neque scientes, neque scire volentes, discumbente Domino cum eo in domo, cum multi quoque publicani et peccatores discumberent cum Domino Jesu et discipulis ejus, dicebant,

“Quare cum publicanis et peccatoribus manducat magister vester?”

At ille sapienter ac nimis terribiliter ora illorum obstruxit, sapienter quidem dicendo:

“Non est opus valentibus medico, sed male habentibus. Euntes autem discite quid sit: Quia misericordiam volo et non sacrificium.”

Terribiliter autem subjungendo:

“Non enim veni vocare justos, sed peccatores.”

Hoc denique dicto, seu verbo terribiliter eos percussit qui in se confidebant tanquam justi. Quos enim hic dicit justos, nisi superbos? Et quos dicit peccatores, nisi humiles? Vae talibus justis, qui suo judicio justi sunt, at non Dei qui justi volunt videri, cum non sint. Econtra felices peccatores, qui suam injustitiam recognoscunt, Dei justitiam esuriunt et sitiunt. Nam illos solos vocare venit, propter istos de coelis descendit, et

“humiliavit semetipsum usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II).”