|
|
“plenus gratia et fortitudine,”
|
|
qui ultro usus in populo eadem fortitudine dixit actu illud propheticum:
Stephanus plenus gratia et fortitudine, faciebat signa et prodigia magna
in populo. Surrexerunt autem quidam de synagoga, quae appellatur
Libertinorum et Cyrenensium et Alexandrinorum, et eorum qui erant in
Cilicia et Asia disputantes cum Stephano, et non poterant resistere
sapientiae et spiritui qui loquebatur (Act. VI). Verum est quod Veritas
dixit, quod in agonia sua Christus locutus est, protinus tradendus. Imo
cum traderetur inter sceleratos reputandus. Et cum venerit Paracletus,
Spiritus veritatis, ille arguet mundum de peccato et de justitia et de
judicio (Joan. XVI). Jam credo, o beate beatorum signifer Stephane, cum
haec diceret, voces tuas auscultabat, voces Spiritus fortitudinis et
gratiae, quae te implere habebat, jam audiebat. Tu enim mundum primus
arguisti, per te primum mundum arguit Spiritus veritatis. Audiebat
voces, et quos recepturus eras jam numeraverat lapides, tuumque
meditabatur eadem nocte sanguinem, dum factus in agonia prolixius
oraret, essetque sudor ejus sicut guttae sanguinis decurrentis in terram
(Luc. XXII). Nunquid tu conscientiae vel praescientiae ejus abesse
poteras, cum diceret: Ecce ego mitto ad vos prophetas et sapientes et
scribas, et ex illis occidetis et crucifigetis, et ex illis
flagellabitis in synagogis vestris (Matth. XXIII). Et subinde:
Hierusalem, Hierusalem, quae occidis prophetas, et lapidas eos qui ad te
missi sunt (ibid.). Imo, ut altius repetam, quando vidente et audiente
propheta dicebat: Quem mittam, et quis ibit nobis? Et ecce, inquit, ego,
mitte me, tu eras in praeparatione Domini super solium sedentis, et
Spiritus illius quae in te futura erat fortitudinis et gratiae
suscitavit prophetam, ut diceret: Ecce ego, mitte me (Isa. VI). Quis
enim hominum, vel per quem hominem Deus te jussit ire, et mundum de
peccato, et de justitia et de judicio tam fortiter arguere? Legimus
quippe dixisse apostolos: Non est aequum derelinquere nos verbum Dei, et
ministrare mensis, et deinde scriptum est, quia elegerunt Stephanum,
virum plenum fide et Spiritu sancto (Act. VI), et non legimus quia
miserunt apostoli Stephanum, ut apostolica gratia vel fortitudine
testificaretur in populo. Sed quid? Stephanus, inquit Scriptura, plenus
gratia et fortitudine, faciebat signa et prodigia magna in populo. Ergo,
beate vir, sedente Domino super solium excelsum et elevatum, id est
coronato propter passionem mortis Filio hominis, et elevato ad paternae
dexterae consessum, dicente illo: Quem mittam, et quis ibit nobis? Quasi
conquereretur et diceret: Omnes occidunt et neminem vivere sinunt eorum
quos misimus ab origine mundi, tu quodammodo dixisti: Ecce ego, mitte
me. Ultro enim et injussus non dubitasti Domino Jesu sedenti vel stanti
a dextris virtutis Dei testimonium perhibere.
|
|