CAPUT XXX. Visiones Eliae abbatis de obitu sancti viri.

Erat autem hujusmodi una visio, quam mox hora matutina beato viro carnis suae solutionem desideranti, hoc modo retulit: Videbam, inquit, me Beati Petri oratorium introisse, et ecce illud erat quasi magna et solemni frequentia plenum, splendidis clericorum atque sanctimonialium choris consistentibus, et quasi ad procedendum paratis obviam cuidam magnae personae, ut ab ipsis honorifice susciperetur, quo videlicet honore sacras illustresque personas in tempore praevenire, ecclesiasticae consuetudinis est. Nesciebam autem, inquit, quae illa deberet esse persona, verumtamen magnam aliquam atque insignis reverentiae suscipiendam fore personam, meus somniantis sensus habebat. Ergo licet tremebundus, in gradu meo consistens immotus, cum, qui primus inter eos videbatur, accivi, et quisnam ab ipsis suscipiendus foret, percontatus sum. Ille respondens: Deo, ait, sanctisque omnibus dilectum, videlicet archiepiscopum Herebertum venimus susceptum. Ego vehementer admirans tanti tamque splendidi occursus festivitatem, haec audivi ab eodem protinus: Si scires qualiter vel a quibus postmodum suscipiendus est, nequaquam admirareris super hoc processu nostro, qui re ipsa longe minor est. Hujusmodi visum is qui viderat, beato viro confestim diluculo referens, vere tanquam bono nuntio sanctam laetificabat animam, dissolvi et cum Christo cupientem esse (Phil. I). Nam exspectationi desiderioque ejus anhelanti celerem adesse pollicebatur effectum, et eam, de qua jam supradictum est, discessus sui confirmabat praescientiam. Denique et ante visionem hanc aliud quiddam jam dictus vir venerandus Elias viderat, quod procul dubio ad ejusdem rei significationem pertinebat. Fuerat autem hujusmodi, somnium eumdem pontificem, sacris atque festivis indumentis perornatum, procedere quasi ad celebranda solemnia missarum, solum tamen atque incomitatum, clero exspectanti taciturno, cum idem pontifex, quasi Romam peregre profecturus, benedictionem flagitaret: qui et solus, ut videbatur, declinavit, et nusquam repertus est. Talia, non dubiam interpretationem habentia, cum ille tristis referret, vir beatus in abundantia laetitiae suscipiebat, quippe qui jamdudum finem suum habens praecognitum, praesentibus adhuc juvabatur documentis, ut diceret: Disrumpe vincula mea, tibi sacrificabo hostiam laudis (Psal. CXV). Majora his, per quae longe vel proprie beati hujus viri transitus vel meritorum significatum est, loco alio servata sunt. Nunc eumdem ejus coeptum sermo prosequatur transitum.