CAPUT XIX. Illud vere lamentabile esse, quod incolatus vel peregrinationis nostrae non recordamur, nisi malis prementibus.

ZAI, id est haec.

“Et recordata est Hierusalem dierum afflictionis suae, et praevaricationis omnium desiderabilium suorum, quae habuerat a diebus antiquis, cum caderet populus ejus in manu hostili, et non esset auxiliator. Viderunt eam hostes, et deriserunt sabbata ejus.”

Dies afflictionis Hierusalem, dies praesentis vitae sunt. Nam vita haec afflictio est, peregrinatio est, captivitas est. Porro desiderabilia ejus,

“quae habuerat a diebus antiquis,”

eloquia sunt vel judicia Domini, quae in diebus antiquis accepit,

“desiderabilia super aurum et lapidem pretiosum multum, dulciora super mel et favum (Psal. XVIII).”

Horum desiderabilium acceptioni statim praevaricatio obvenit; fecerunt enim virtulum in Oreb, cum adhuc tabulae scriberentur in monte Sina (Exod. XXXII; Deut. IV), et extunc non cessaverunt praevaricari. Hujus afflictionis suae, quam diximus, et praevaricationis, horum desiderabilium suorum, recordata est Jerusalem. Sed, quando recordata est?

“Cum caderet populus ejus in manu hostili, et non esset auxiliator,”

cum vacaret hostibus videntibus eam insultare religioni et deridere Sabbata ejus. Hoc vere lamentabile est quod non aliter hujus incolatus sui, et peregrinationis suae recordari poterat, nisi malis premeretur, nisi malis conculcaretur ab hostibus, nisi in manus gentium traderetur. Mallem, inquit, ut sponte recordaretur, mallem ut et prosperis abundaret, et nunquam prosperis falleretur, ut et transitoriis uteretur, et aeternorum nunquam oblivisceretur.