|
|
“Dixit ergo Jesus ad eos qui crediderunt ei, Judaeos: ”
|
|
|
“Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis, et
cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos. ”
|
|
Dicendum hoc erat credentibus Judaeis, dicendum et nunc est haereticis,
omnibusque in fide vitiatis.
|
“Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis.”
|
|
Quid enim? Nunquid omnes qui Christum confitentur, jam in sermone ejus
manent, et vere discipuli ejus sunt? minime: alioquin non tam multi
filii nequam cum filiis regni, tanquam zizania cum bono semine
Patrisfamilias, pullulantes per publicum totius mundi agrum
succrevissent, nec jam multi pisces mali misti cum bonis, per totum
orbem retia fidei dirupissent (Matth. XIII). Sermo namque Christi, in
quo his, qui credunt in Christo manendum esse dicit, ut vere discipuli
ejus, id est, veri Christiani sint, sermo est fidei, id est unica regula
credendi cui detrahi quidquam nefas est vel adjici. At vero Judaei
credentes in Christum, quibus tamen
|
“Christus, ut superius dictum est, non credebat semetipsum (Joan. II),”
|
|
omnesque haeretici, quales fuerunt Cherinthus et Marcion, caeterique
contra quos maxime hoc scribitur Evangelium, multaeque haeresium pestes,
quae postea subortae sunt, longe ab hoc sermone recedunt, multumque illi
detrahunt, dum alii verum hominem confitentes Christum, negant eumdem
verum esse Deum, vel ex Maria coepisse illum asserunt, alii vere
confitentur Deum eumdem in vera carne venisse (Rom. VIII), vel hominem
negant esse verum. Non ergo manent in sermone Christi, quem et ante per
prophetas suos (Galat. IV), et nunc per semetipsum perscribit, cujus
tota summa est, unum eumdemque Christum, et ante omnia saecula Deum
verum exstitisse, et vere Filium hominis in fine saeculorum, factum
esse. Proinde veri discipuli Christi, id est vere Christiani non sunt,
nec veritatem cognoverunt, nec eos a peccatis suis veritas liberavit,
quantumcunque Christum confessi, vel in Christi nomine baptizati sint.
Recte igitur talibus, et tunc per semetipsum Christus Judaeis, et nunc
per Ecclesiam suam dicit haereticis,
|
“Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis, et
cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos,”
|
|
id est, nisi manseritis in sermone meo, non vere discipuli mei eritis,
neque veritatem cognoscetis, neque veritas vos liberabit. Vere enim nemo
qualiumcunque factorum justitia potest a peccatis redimi, vel ab antiqua
diaboli servitute liberari, nisi integre permaneat in sermone fidei, et
unam teneat communicationem evangelicae confessionis. Sciendum quoque
est quod non ab re istis credentibus in se dignum quidem et verum, sed
inopinatum praesenti loco pollicetur discipulatus sui fructum:
|
“Vere, inquit, discipuli mei eritis.”
|
|
Quo fructu? quo praemio?
|
“Et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos.”
|
|
Putabant enim illi, utpote animales, et de Christo carnaliter sapientes,
illo rege carnale se habituros saeculum, cum damnatione omnium gentium,
iterumque bella ac triumphos, et superatorum neces atque captivorum
greges, et auream atque in terris gemmatam Jerusalem, hostiarumque
sanguinem, et circumcisionis injuriam, et terreni templi gloriam, quae
omnia usque hodie Christum exspectantes, sub illo se habituros somniant.
Hoc modo illi quoque, qui, ut supra dictum est, credebant in eum, in
ipsa credulitate sua respiciebant
|
“in vanitates et insanias falsas (Psal. XXXIX).”
|
|
Nec mirum, cum et apostoli tali sensu dixerint de peracta passione ejus
tristes:
|
“Nos autem sperabamus quod ipse esset redempturus Israel (Luc IV).”
|
|
Opportune ergo erranti occurrens intentioni, vanam exspectationem
credentium destruit, docens cujus beatitudinis spe, cujus libertatis
amore in se credendum sit.
|
“Cognoscetis, inquit, veritatem et veritas liberabit vos.”
|
|
Hunc fructum, hanc mercedem vel praemium in illis, qui tunc in sermone
ejus manserunt, et ideo vere discipuli ejus exstiterunt, considerare
operae pretium est. Illi quippe qui permanserunt in sermone ejus usque
ad mortem ipsius, scilicet beati Apostoli deinceps remunerandi
cognitione veritatis collaudatoriam commemorationem audiere dicentis:
|
“Vos autem estis qui mecum permansistis in tentationibus meis (Luc.
XXII).”
|
|
Eadem quippe hora inter caetera dictum est eis:
|
“Adhuc multa habeo vobis dicere, sed non potestis portare modo. Cum
autem venerit Spiritus ille veritatis, docebit vos omnem veritatem
(Joan. XVI).”
|
|
Ecce quia permanserunt in sermone ejus, quem confessi omnes fuerant per
unum Petrum, dicentes:
|
“Tu es Christus Filius Dei vivi (Matth. XVI),”
|
|
Spiritum veritatis meruerunt accipere, per quem cognovissent omnem
veritatem. Nam ubi venit ille spiritus veritatis, quis non miratus est
hodieque miratur quam perfecte veritatem cognoverit, quam constanter qui
fuerant homines idiotae et sine litteris (Act. IV), contra omnem nimium
loquacem sapientiam mundi illam defenderint, liberavit sane ab erroribus
universis, liberavit ab omnibus quae in mundo sunt concupiscentiis,
cupidos efficiens ejus quam in veritate cognoverant, verae et summae
beatitudinis, liberavit a timore mortis, a timore inimici, ab omni
misera servitute peccati, tandemque in perfectione libertatis
constituit, de qua Paulus apostolus, qui jam liberari coeperat, inter
caetera dicit:
|
“Quia et ipsa creatura liberabitur a servitute corruptionis in
libertatem gloriae filiorum Dei. Scimus enim quod omnis creatura
ingemiscit et parturit usque adhuc: non solum autem illa, sed et nosipsi
primitias spiritus habentes, ipsi intra nos gemimus adoptionem filiorum
Dei exspectantes redemptionem corporis nostri (Rom. VIII).”
|
|
Hoc modo dictis facta compensando, planius intellectui fit quod dictum
est:
|
“Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis, et
cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos.”
|
|
Sequitur:
|
|