|
Verbum Domini quod factum est ad Michaeam prophetam Morasthiten, in
diebus Joathan, Achaz, Ezechiae, regum Juda, quod vidit super Samariam
et Hierusalem. Verbum Domini quod descendere consuevit ad prophetas,
descendit ad Michaeam quoque, quod, ut jam dictum est, interpretatur
humilitas, qui de Morasthi loco, videlicet humili et viculo non grandi,
ortus erat, quod nomen in nostra lingua haeredem sonat, unde etiam
supradictum est. Hujus verbi Domini, verbi prophetici, summa intentio
est, sicut et in caeteris prophetis declamare ruinas imminentes
Israelitico populo, quas de multitudine gentium instaurari oporteat per
adventum Christi. Ruinae autem ejusdem Israel duplices sunt, dum et
interius a gratia Dei, vel vita aeterna cadunt, et exterius de terra,
quam Dominus dederat possidendam, captivi ducuntur per manus hostium.
Utraque haec mala, tam iste quam caeteri prophetae, praenuntiantes
ingemiscunt, et in Christo venturo, quem annuntiant, consolationem
recipiunt. Libet ergo in primis prophetiam hanc per partes suas
distinguere, quia, si rite animadvertimus, tertio repetita sunt in hoc
propheta, ea quae diximus, scilicet conquestio sive deploratio cadentium
Israelitarum, qui tanquam naturales rami de bona radice producti, per
infidelitatem fracti sunt, et consolatio de adventu Christi, per cujus
gratiam de gentibus, tanquam de oleastro rami non naturales inserti sunt
(Rom. XI). Primum in exordio, intentione ad audiendum excitata, quod sic
se habet: Audite, omnes populi, et attendat terra et plenitudo ejus.
Rejectionem illius gentis, et causas rejectionis sic incipit: In scelere
Jacob omne istud, et in peccatis domus Israel. Quod scelus Jacob? Nonne
Hierusalem? Ita incipiens et declamans usque ad id: Utinam essem vir non
habens spiritum, et mendacium potius loquerer, stillabo tibi vinum et
ebrietatem, et erit super quem stillatur populus iste (Mich. II),
continuo fidem patrum super carnalium filiorum amissione consolatur in
Christo, per quem damna illorum de gentibus recuperantur. Ait enim:
Congregatione congregabo Jacob, totum in unum conducam reliquias Israel,
partem ponam illum quasi gregem in ovili, quasi pecus in medio caularum
tumultuabuntur a multitudine hominum. Ascendet enim pandens iter ante
eos, dividet, et transient portam, et egredientur per eam, et transibit
rex eorum coram eis, et Dominus in capite eorum (ibid.). Deinde secundo
repetens ac dicens: Audite, principes Jacob, et duces domus Israel,
nunquid non vestrum est scire judicium, qui odio habetis Dominum, et
diligitis malum, etc., usque ad id propter hoc causa vestri, Sion quasi
ager arabitur, et Hierusalem quasi acervus lapidum erit, et mons templi
excelsa silvarum (Mich. III). Continuo consolationem jam dictam in
Christo repromittens dicit: Et erit in novissimo dierum praeparatus mons
domus Domini in vertice montium, et sublimis erit super colles, et
fluent ad eum populi, et prophetabunt gentes multae (Mich. IV), etc.
Inter quae locum quoque nativitatis ejusdem Christi praenuntiat his
verbis: Et tu Bethleem Ephrata, parvula es in millibus Juda, ex te mihi
egredietur qui sit Dominator in Israel (Mich. V). Deinde tertio repetens
ac dicens: Audite quae Dominus loquitur: Surge, contende judicio
adversum montes, et audiant colles vocem tuam, etc., usque ad id quia
filius contumeliam facit patri, filia consurgit adversus matrem suam,
nurus contra socrum suam, inimici hominis domestici ejus (Mich. VI, 7),
quibus utique verbis condemnatio Judaicae sive Israeliticae gentis
propter incredulitatem declamatur, protinus per os ejusdem prophetae
taliter electio gentium semetipsam in Christo consolatur: Ego autem ad
Dominum aspiciam, et exspectabo Deum Salvatorem meum, etc., usque in
hunc finem; revertetur et miserebitur nostri. Deponet iniquitates
nostras, et projiciet in profundum maris omnia peccata nostra. Dabis
veritatem Jacob, misericordiam Abraham, quae jurasti patribus nostris a
diebus antiquis (Mich. VII). His animadversis, tenebras, de quibus in
psalmo scriptum est: Tenebrosa aqua in nubibus aeris (Psal. XVII), id
est occulta scientia in prophetis, illuminatas esse arbitramur, quia a
candelabro isto, quod est Christus, illuminatur propheta, dum ruinas
seminis Abrahae sive gentis Israeliticae, quae diversis temporibus
variisque casibus acciderunt, et praedicit et deplorat, et
restaurationem ex gentibus per Christum futuram providens spiritualiter
exsultat. Igitur verbum Domini Scriptura haec, id est prophetica est
testificatio de adventu Christi, qui est Verbum Domini. Quod videlicet
verbum factum est ad Michaeam Morasthiten in diebus Joathan, Achaz,
Ezechiae regum Juda, eisdem nimirum temporibus, vel sub eisdem regibus,
sub quibus prophetaverunt, Oseae, Esaias, excepto uno Ozia, sub quo iste
non prophetavit. Quod vidit super Samariam et Hierusalem, plus hic habet
in titulo, quam aliquis caeterorum. De nullo namque scriptum est
utrumque hoc super Samariam et Hierusalem, sed aut super Judam et
Hierusalem, aut super Israel, id est super decem tribus, quae a diebus
Hieroboam scissae fuerant a domo David, et a Juda, cujus metropolis erat
Hierusalem. Hic unus Michaeas Morasthites, secundum nomen suum humilis,
et parvo de viculo natus, haeres verbi illius, quod non in urbe regia,
neque in aureo principum lectulo, sed in parvula Bethleem, et in
praesepi collocandum erat, de paupercula Virgine incarnatum, magnam de
spiritu fortitudinis sortitur auctoritatem, ut videat et sententias
detonet super utrumque regnum, imo super utramque unius regni sive
gentis divisionem, id est super Samariam et Hierusalem. Hoc ex
subsequentibus manifestum est: Exempli gratia, cum dicit: Et ponam
Samariam quasi acervum lapidum in agro, cum plantatur vinea, etc. Item:
Propter hoc causa vestri, Sion quasi ager arabitur, et Hierusalem quasi
acervus lapidum erit (Mich. III).
|
|