CAPUT XXIV. Quomodo intelligendum:

“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi.”

Hoc intelligimus esse quod ait ipsa persona Patris:

“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi (Psal. XLIV):”

res magna, dictum autem non valde magnum rei comparatione. Quid enim hoc dictum

“eructavit?”

quid magnificum est? Inter nos, dico, eructat quisque nostrum, dum saturatus est, sed esuriens quispiam ructu alterius saturatus non est. Dicit aliquis opus suum, sed qui audit, non statim consequitur auditi operis effectum, ut faciat similiter quidquid ab illo factum est. At ille qui haec loquitur:

“Eructavit cor meum verbum bonum,”

qui ait,

“dico ego opera mea regi,”

bonum illud verbum, ipsam boni Verbi substantiam tota plenitudine edidit in uterum Virginis, et regi, id est homini, quem formabat de utero ejusdem Virginis, opera sua sic indidit, ut sit et ipse opifex sive artifex non dissimilis; magna haec et mira praedicantur per haec duo verba exigua:

“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego,”

etc. Solent grammatici vocare tropum, quem dicunt tapinosin, qui modus locutionis humilitas est magnae rei, velut, si mare intendens dicat gurgitem, si vastum montem, dicat tumulum vel collem. Equidem non ausim in majesstate tantae rei declamare naenias istas, verumtamen nusquam reperiri existimo locutionem, in qua voces rebus quae significantur tanto impares sint, ut sunt in locutione praesenti. Ut quid igitur taliter dictum est, imo quomodo diceretur taliter quam dictum est, ubi enim verba invenirentur ad rem sufficientia, quae intelligitur? Sit quidem in verbis defectus, sed eumdem defectum ipsam vocum minoritatem si rite perpendis, studiosa mens aedificat. In quo? in eo videlicet ut animadvertat opus quidem grande, sed Deo non difficile. Quis enim homo plenus edulio fatigatur eructando? Sic nimirum Deus Pater bono plenus verbo non laboravit, humanae naturae illud inserendo.