|
Quid autem est, quod cum dixisset evangelista,
|
“et omnes male habentes curavit,”
|
|
statim subjunxit,
|
“ut adimpleretur quod dictum est per Isaiam prophetam dicentem (Isa.
LIII): Ipse infirmitates nostras accepit, et aegrotationes portavit.”
|
|
Denique ubi hoc per Isaiam prophetam dictum est, de passione ejus sermo
propheticus erat, sicut manifeste docent sequentia haec:
|
“Et nos putavimus eum quasi leprosum, et percussum a Deo et humiliatum.
Ipse autem vulneratus est propter iniquitates nostras, attritus est
propter scelera nostra. Disciplina pacis nostrae super eum, et livore
ejus sanati sumus (ibid.),”
|
|
et caetera. Et revera hoc fuit illi infirmitates nostras accipere, et
aegrotationes portare, scilicet, vulnerari propter iniquitates nostras,
et atteri propter scelera nostra, flagellis caedi usque ad livorem
sanctissimi corporis sui, et in similitudinem ovis sive agni ad
occisionem duci, et in ipsa occisione cum sceleratis reputari, quae
omnia illo prophetiae loco conscripta sunt, de quo capitulum hoc
evangelista sumpsit. Quid ergo est talis capituli praesens commemoratio,
nisi pia et prudens tanti medici vel propositi ejus consideratio? Nam
quia propositum ejus hoc erat, ut peccata nostra portaret, quae vere
infirmitates, vere sunt animarum nostrarum aegrotationes, valde pium
atque pulcherrimum fuit cordi hujus evangelistae considerare, scriptoque
suo nobis innuere, quia suum opus quod est aegrotationes, ut jam dictum
est, animarum portare sive sanare, ab aegrotationibus corporum coepit
operari, ut prius ab illis, dum visibiliter curaret medicus verus
innotesceret, et tunc demum ad curandas aegrotationes animarum
perveniret. Nam fecit quidem initium signorum coram discipulis suis,
convertendo aquas in vinum (Joan. II), sed hoc fuit publicum
praedicationis suae officium, cum necdum Joannes suum implevisset
cursum. Postquam Joannes traditus est, tunc sive exinde ipse et
praedicare regnum Dei, et miracula facere coepit Simoni, scilicet,
curare corporum infirmitates, ut perinde, sicut jam dictum est, ad
curationem animarum perveniretur. Et de potestate quidem hujus Filii
hominis, potestate divina hujus Dei et hominis, et ea quae jam dicta, et
ea quae adhuc sunt dicenda, magna et mystica experimenta sive testimonia
sunt.
|
|