|
(CAP. XXIII.) Vixit autem Sara centum viginti sepiem annis, et mortua
est in civitate Arbee, quae est Hebron in terra Chanaam. Venitque
Abraham ut plangeret et fleret eam. Arbee interpretatur quatuor. Dicitur
autem civitas Arbee sive Cariatharbe, eo quod quatuor nominati illi
sepulti sint, videlicet maximus Adam, sicut in libro Josue scriptum est
(Jos. XIV), et deinde Abraham, Isaac, et Jacob. Porro mors Sarae finem
legis et prophetarum significat, de quibus Dominus: Lex, inquit, et
prophetae usque ad Joannem (Luc. XVI). Et Apostolus: Finis, inquit,
legis Christus (Rom. X), quia videlicet illo dato, prophetiae sive
promissiones, quas per Saram superius intelligi diximus, conticuerunt.
Unde notandum quia Deus ulterius Abrahae apparuisse non legitur. Nec
vero damnosus est iste finis legis et prophetarum, sicut nec mala mors
Sarae. Mors quippe justorum pretiosa et optabilis requies est, sed illi
finis perfectio est vel consummatio, quem significans ipse qui finis
est, ut jam diximus, cum accepisset acetum, dixit: Consummatum est
(Joan. XIX).Cumque surrexisset ab officio funeris, locutus est ad
filios Heth, dicens: Advena sum et peregrinus apud vos; date mihi jus
sepulcri vobiscum, ut sepeliam mortuum meum, etc., usque appendit
pecuniam quam Ephron postulaverat. Audientibus filiis Heth,
quadringentos argenti siclos, et probatae monetae publicae. In Hebraeo
primum nomen ejus scribitur Ephron, secundum Ephran. Postquam enim
pretio victus est, ut sepulcrum venderet et acciperet argentum, licet
cogente Abraham, vau littera, quae apud illos pro o legitur, ablata de
ejus nomine est, et pro Ephron appellatus est Ephran, significante
Scriptura non eum fuisse consummatae perfectaeque virtutis, qui potuerit
memorias vendere mortuorum. Sciant igitur, qui sepulcra venditant, et
non coguntur ut accipiant pretium, sed a nolentibus quoque extorquent,
immutari nomen suum, et perire quid de merito eorum, cum etiam ille
reprehendatur, qui invitus acceperit.
|
|