DE OPERIBUS SPIRITUS SANCTI LIBER SECUNDUS. DE SAPIENTIA LIBER PRIMUS



Index

CAPUT PRIMUM De Spiritu sapientiae, quod per hunc obediendo et patiendo semetipsum Deo obtulerit Christus.

CAPUT II. Quod in contrarium aifferant sapientia, quam hic Spiritus sanctus efficit, et sapientia hujus mundi, et invicem adversari non desinant usque in finem saeculi.

CAPUT III. De beato Job, quod in illo praecesserit hujus sapientiae, id est patientiae, Christus typus.

CAPUT IV Quomodo Satan, ubi exemplar hujus sapientiae Job tentandum expetebat, circuibat terram et perambulabat eam. Hic autem, ubi Christum fecit occidi, foras missus est.

CAPUT V. Quod omnes electi maledixerint quantum potuerunt eidem diei vel nocti, quam maledixit Job; solus autem Christus, quia peccatum non fecit, efficaciter maledicere, id est damnare, potuerit.

CAPUT VI. Quomodo dixerit vel dicat Christus pro cuncto genere humano: “Pereat dies, in qua natus sum,” etc.

CAPUT VII. Quod Judaei qui prius lucebant, excaecati sint in passione ejus, et quod ei contra illos dicere conveniat: “Obscurentur stellae in caligine noctis illius.”

CAPUT VIII. Quod crux Christi illa fuerat statera, in qua suspirans ille: “Utinam, inquit, appenderentur peccata mea, quibus iram merui,” etc.

CAPUT IX. Quomodo in illo homine haec sapientia derisa sit a filiis stultitiae, et quod pro illo dictum sit: “Qui deridetur ab amico suo, sicut ego.”

CAPUT X. Quod in typum ejus, qui deridendus erat a consanguineo sibi populo Judaico, derisus ab amicis suis fuerit Job, et quod de Christo veraciter dictum sit: “Lampas contempta apud cogitationes divitum, parata ad tempus statutum.”

CAPUT XI. Quomodo vel unde divites fuerint, qui hanc sapientiae lampadem contempserunt.

CAPUT XII. Quae jumenta et quae volatilia coeli, quae terra, et qui pisces maris docuerint, indicaverint, responderint, quod illa lampas ad tempus statutum parata sit.

CAPUT XIII. Cur cum dixisset: “In antiquis est sapientia,” etc., subjunxit: “Apud ipsum est sapientia,” etc.

CAPUT XIV. In quo fortitudo apud eum contra Judaicam superbiam, in quo sapientia contra malitiam exstiterit, quorum et balteum solvit, et doctrinam sustulit.

CAPUT XV. Quomodo ubi apud cogitationes divitum contemnebatur, apud Deum Patrem erat reverendus, dicende: “Vocabis me, et ego respondebo tibi, aut certe loquar, et tu responde mihi.”

CAPUT XVI. Quidnam melius sit vocari hominem a Deo, et respondere illi, aut loqui hominem, et Deum respondere, et quantae ejus iniquitates et peccata sint.

CAPUT XVII. Quam juste, quam fortiter pro omni mundo oraverit caput pro membris, dicendo: “Cur faciem tuam abscondis,” etc.; quomodo veram sapientiam ista ipsius ancilla comitata sit eloquentia.

CAPUT XVIII. Quod juste exauditus sit pro sua reverentia, secundum quod et Apostolus ait: “Si enim unius delicto multi mortui sunt, multo magis gratia Dei, et donum in gratia unius hominis Jesu Christi in plures abundavit.”

CAPUT XIX. De eo quod ait Lucae vigesimo tertio: “Pater, in manus tuas commendo spiritum meum,” sciens se resurrecturum, et hinc esse illud: “Lignum si praecisum fuerit, habet spem.”

CAPUT XX. Qualiter hic sapientiae sacramentum dum fieret, absconditum fuerit ab oculis omnium viventium, et quomodo Judaei derisores ejusdem sapientiae inexcusabiles sint.

CAPUT XXI. Quomodo dicat Deum dixisse homini: “Ecce timor Domini ipsa est sapientia,” cum alius sit sapientiae, alius timoris spiritus, et quod ex eo quoque quia hoc Deus dixit homini, Judaei et omnes stulti inexcusabiles sint.

CAPUT XXII. Quod dicit: “Nunquid per sapientiam tuam plumescit accipiter, aut ad praeceptum tuum elevabitur aquila?”

CAPUT XXIII. Quod cum dicimus eo respectu absconditam ab oculis omnium viventium sapientiam, jure tamen beatam quae tunc vivebat excipimus Mariam, et quod eadem sapientia qua in principio dictum est: “Fiat lux,” nunc dixerit apostolis: “Accipite Spiritum sanctum.”

CAPUT XXIV. Quomodo eadem sapientia lusit hic et illic, et quod lusit illic bene coram Domino, sed hic melius, ubi sic illusit coram Deo, ut illuderet diabolo.

CAPUT XXV. De illo illuso per passionis Christi mysterium quam veraciter dictum sit: “Nunquid feriet tecum pactum, aut accipies eum servum sempiternum?”

CAPUT XXVI. Quomodo ad ejusdem sapientiae rationem spectet quod idem Dominus habens potestatem vitae et mortis, non ante tertium diem resurgere voluit ex mortuis.

CAPUT XXVII. Quomodo ad sapientiam pertinuerit, quod resurgens, non statim peremptoribus suis insultavit, nec dilectoribus suis repente apparuit.

CAPUT XXVIII. Quod prius peccatrici quam apostolis, prius Petro qui eum negaverat, quam Joanni quem diligebat Christus apparuit.

CAPUT XXIX. Qualiter huic Domino, sicut beato Job addiderit Deus cuncta duplicia, quae ejus fuerant.

CAPUT XXX. Quomodo ad mysterium Christi pertineat quod Job cuncta quidem duplicia, verumtamen filiorum non duplicem, sed tantum simplicem recepit numerum.