|
Igitur a tempore Pharaonis, draco coepit haberi, qui jam serpens erat,
ex quo primum hominem per serpentem decepit: Quod si auctoritas
requiritur, apud Ezechielem dicit Dominus:
|
“Ecce ego ad te Pharao rex Egypti, draco magne, qui cubas in medio
fluminum tuorum et dicis: Meus et fluvius, et ego feci memetipsum
(Ezech. XXIX),”
|
|
etc. Nimirum dum in persona Pharaonis diabolum arguens, dicit ei draco
magne, satis constat, quod a tempore ejusdem Pharaonis illud agere
coepit, unde mereretur draco vocari. Nam eatenus non persequebatur
violenter, tantummodo seducens fraudulenter. Econtra simul considerandum
quia tunc etiam illud celebratum est, propter quod Verbum Dei consuevit
Agnus appellari. Ille namque Pharao typus diaboli, draconis magni,
multis plagis fatigatus, tandem victus per immolationem Agni dimisit
populum Dei. His animadversis pulcherrimum est etiam illud reminisci,
quia quot sunt illius draconis capita, totidem sunt hujus Agni cornua,
sicut scriptum est in eodem Apocalypsis libro, in quo legitur draco tot
habere capita.
|
“Et vidi in medio throni, et quatuor animalium et seniorum Agnum stantem
tanquam occisum, habentem cornua septem (Apoc. V),”
|
|
etc. Magna et mira sunt haec Scripturarum sanctarum sacramenta, de
quibus in ordine dicendum erit, prout Verbum ipsum sua donaverit gratia.
Nunc altius recurrere, licet scilicet ad initium duelli, quo primum
Satanas ille consurrexit adversus Verbum Dei, et victus de coelo
cecidit. Libet etiam in primis quaerere, quantum de sacris poterit
Scripturis conjici, quae causa inimicitiarum fuerit, vel qualem hostis
ille materiam habuerit superbiendi.
|
|