CAPUT XXXIV Quomodo vindemiandi sint illa vindemia irrecuperabili, damnatione irrevocabili, habente Ecclesia diem consolationis, et quid duo elementa novissima, SIN, THAU, juncta significent.

THAU, id est signa.

“Ingrediatur omne malum eorum coram te, et devindemia eos, sicut devindemiasti me, propter omnes iniquitates meas. Multi enim gemitus mei, et cor meum gemens.”

“Omne, inquit, malum eorum ingrediatur coram te, et devindemia eos.”

Nam ingressum est quidem jam

“malum eorum coram te,”

sed non

“omne.”

Et

“vindemiasti jam,”

sed non

“devindemiasti eos.”

Olim quippe

“malum eorum,”

id est superbia qua super caeteros angelos tumuerunt, dicente principe eorum diabolo:

“Similis ero Altissimo (Isa. XIV);”

hoc, inquam,

“malum eorum coram te”

ingressum est, et pro hoc

“vindemiasti,”

id est judicasti,

“eos;”

de coelo namque projecisti, et in istum caliginosum aerem devolvisti eos. At vero malum illud alterum, quo me plasma tuum per serpentem deceperunt, nondum coram te ingressum est, nondum tuo judicio requisitum est, quod ex me erat malum coram te ingressum est, etenim tu requisisti, primum dicens viro Adam:

“Ubi es? quis enim indicavit tibi quod nudus esses, nisi quod ex ligno quo praeceperam tibi ne comederes, comedisti?”

deinde dicendo mulieri:

“Quare hoc fecisti?”

(Gen. III.) Ita quod ex me erat malum coram te ingressum est, et pro hoc

“vindemiasti me”

primum dicendo mulieri:

“Multiplicabo aerumnas tuas, et conceptus tuos, et in dolore paries filios tuos;”

deinde tam viro quam mulieri:

“Quia pulvis es, et in pulverem reverteris (ibid.).”

Non ita tunc quod ex diabolo erat malum coram te ingressum est, neque enim requisisti, aut poenam intulisti pro eo quod serpentem ingressus hominem decepit. Igitur

“omne malum eorum,”

omne malum diaboli et angelorum ejus,

“ingrediatur coram te,”

in novissimo magni judicii die, et qui

“me jam vindemiasti,”

tu

“illos devindemia”

vindemia irrecuperabili, damnatione interminabili. Nec enim mirentur solummodo vindemiari, quod jam factum est eis, quando de coelo projecisti eos, sed et devindemiari digni sunt, ut tollantur in ignem aeternum, et non requirantur in omnia saecula saeculorum. Porro mihi, ut jam ante dixi, adduces

“diem consolationis.”

Quare? Quo judicio? Judicio misericordiae,

“multi enim gemitus mei, et cor meum moerens,”

quae sunt insignia poenitentiae. Duo haec elementa novissima sin, quod interpretatur dentes, et thau, id est signum, ad invicem copulemus, ut dicamus sic, dentium signa. Porro per dentium signa omnis intelligitur sancta Scriptura, quia dentibus formatur omnis loquela. Quid hoc ad rem praesentem? Videlicet, ut quod perpulchrum est intelligamus ea quae sub istis continentur litteris duabus illa esse, quae nobis categorizat omnis Scriptura divinitus inspirata. Quid enim aliud nobis praedicat, nisi post illud malum decepti hominis pro quo

“laetati sunt omnes inimici,”

adducendum fuisse Ecclesiae

“diem consolationis,”

id est primum adventum Christi Filii Dei, et posthaec futurum esse judicium, quo diabolus et angeli ejus, et cum illis omnes impii devindemiandi sunt, et mittendi in ignem aeternum? (Matth. XXV.) Hac ergo lamentatione finita, quid sequens causae habeat, breviter dictum superius et adhuc dicendum est.