CAPUT XVII. Quae sit illa requies diei.

Quid autem erat opus dici vel scribi, quod hunc, in quo totius benedictionis et sanctitatis summa consistit, Pater benedixit et sanctificavit? Quidnam, inquam, opus erat hoc scribi, nisi ut significaretur quod in isto tali die requiescere non habent maledicti et non sanctificati, quicunque male utuntur diebus terrae et malis. De talibus enim dicit: Ipsi vero non cognoverunt vias meas, quibus juravi in ira mea, si introibunt in requiem meam (Psal. XCIV). Et benedictus et sanctificatus est hic dies requiei, laetitiae, et exsultationis: quia benedictis Dei Patris, sanctificationem spiritus custodientibus, paratus est ab origine mundi (Matth. XXV). Sciendum tamen quod in illo die tam bono, tam felici, aliter nos, aliter Deus requiescit. Nos enim vere lassi, vere peregrini et captivi, soluta captivitate praesenti, respirabimus illic, sicut consolati: et hic post labores et onera reficiemur, invenientes requiem animabus nostris. At vero Deus in illo die sic requiescit, ut tamen nunquam laboraverit, quippe qui dixit tantum, et omnia facta sunt. (Psal. CXLVIII). Quid ergo est, Et requievit Deus in die isto, nisi quia comparatio diei hujus ad caeteros facta est? Nam appende dies omnes supra scriptos, et praeter duo, scilicet, praeter angelum et hominem, nihil est quod in seipso noverit parare locum Deo. Et in istis quidem inhabitat Deus, sed oportet ut prius sibimet in illis mansionem paret ipse Deus, ut in brachio suae fortitudinis operetur, et gratiam construat, in qua ad requiescendum nominis sui gloria digne collocetur. Nullus enim angelorum vel hominum aliter, nisi per operosam ipsius gratiam, habitationi ejus fit idoneus. Operatur itaque in illis ipse primus, et antequam domus vel mansio sua perficiatur quasi laborat, unde et lassabundus querelam depromens: Laboravi, inquit, sustinens (Isa. I). At vero solum hunc diem, id est unicum Filium suum, sicut non creavit, sed genuit, ita nec accidentali dono bonum fecit, sed essentiali bonitate bonum semper habuit, solusque hic est, in quo justificando nihil omnino laboravit, aut profectum ejus exspectando patienti, patientiam aliquando habuit. Ad creandos angelos et homines sapientiae suae impensas contulit, et propter illos salvandos sive discernendos, misericordiam et judicium, hinc et inde magnis impendiis aedificavit, ut totus miratur orbis, et universa jam dudum magnificat curia coeli. In isto solo nihil unquam fuit quod resisteret ei, sive illa in sinu ejus pausavit, sive militaturus jussu ipsius naturam nostrae carnis induit. Igitur hic unus est, in quo Deus requievit, et sic super nos requiescit, non nisi pro quanto conformamur huic, pro tanto super nos requiescit. Ait itaque haec sacrosancta non hominis, sed digiti Dei Scriptura: Et requievit Deus die septimo ab omni opere suo quod patrarat, et benedixit diei septimo, et sanctificavit illum quia in ipso cessaverat ab omni opere suo, quod creavit Deus ut faceret.