CAPUT XXVIII. De officio sextae feriae Synagogam per fidem esse resuscitandam.

Feria sexta pulchro et mirabili mysterio significatur in Evangelio nobis illud quod futurum de Synagoga speramus, videlicet quod tandem per fidem Christi suscitanda sit, quae nunc per invidiam mortua est, ex quo Spiritus sancti gratia venientem de gentibus Ecclesiam suscepit. Mulier namque, quae fluxu sanguinis, tactu fimbriae vestimenti Salvatoris, sanata est, Ecclesiam de gentibus; archisynagogi filia, quam idem Dominus resuscitat, Synagogam, quae nunc, ut dictum est, per infidelitatem mortua est, significat. In quo illud mirabile valde est mysticumque, quod quandoque filia nata est archisynagogi, tunc mulier ista coepit infirmari, et quando haec sanata est, tunc illa obiit. Sic enim scriptum est in Evangelio quia puella erat annorum duodecim (Marc. V), et mulier fluxum sanguinis patiebatur annis duodecim (Matth. IX). Quid pulchrius, quid convenientius? Nam quando in Abraham, Isaac et Jacob Synagoga nata est, gentilitas sordibus idololatriae, tanquam fluxu sanguinis, coepit languere. Et quoniam trahente et suscipiente Spiritu sancto, testificatus est in Cornelio (Act. X), haec sanata est, tunc Synagoga invidens, et indignam vitae aeternae se judicans, mortua est. Sed iterum reviviscet, postquam plenitudo gentium subintroierit (Rom. XI) quod praesenti factura praedicatur gratia Spiritus sancti. Huic in praeeunte prophetica lectione dicitur sub nomine civitatis suae Sion:

“Exsultate, filii Sion, et laetamini in Domino, qui dedit vobis doctorem justitiae, descendere faciat ad imbrem matutinum, et serotinum in principio (Joel II).”

Per imbrem matutinum et serotinum doctrinam significat Evangelicam, quae illis et primo tempore tanquam matutinus imber, missa est et novissimo tanquam serotinus, mittenda est.

“Et comedetis, inquit, vescentes, et saturabimini, et laudabitis nomen Domini Dei vestri, qui fecit vobiscum mirabilia (ibid.).”

Comedetis, inquam,

“non cibum qui perit, sed qui permanet in vitam aeternam (Joan. VI),”

de quo ad introitum in persona ejus, quae suscitanda est, dicimus: Repleatur os meum laude tua (Psal. LXX), etc. Quapropter nec illud a mysterio vacat, quod cum puellam Dominus suscitasset, additum est: Et jussit illi dari manducare (Marc. V). Refecta enim interius dicet id, quod in offerenda canimus: Benedic, anima mea, Domino (Psal. CII), etc. Et tunc magis universaliter impletum erit quod in communione canimus: Spiritus ubi vult spirat (Joan. III), videlicet habens potestatem, cum vult, vadere ad gentes, et iterum venire ad Judaeos, ubique sua se voce prodens, quia nemo potest dicere:

“Dominus Jesus, nisi in Spiritu sancto (I Cor. XII).”