CAPUT XII. Quam utiliter nobis vel omni Ecclesiae Christi calamum accepit, id est gratiam scribendi mysteria Christi, unde et merito tam in visione Ezechielis quam in sua Apocalypsi debuit per aquilam volantem signari.

Accepit librum, sumpsit calamum, et intellectuali oculo sic librum et legendo devoravit, et devorando legit, ut secretam aeterni principii naturam, divinam Verbi sempiterni substantiam, prae cunctis mortalibus altius degustaret, sic calamum duxit scribendo, et per Scripturam refundendo quod devoraverat, ut audaces omnium haereticorum oculos eodem calamo confoderet. Quis enim haereticus, aut quae unquam fuit haeretici vesaniae species, cujus oculum nequam, corpusque totum tenebrosum, veritatis radius ex evangelio ejus ore non perfodiat atque diverberet? Totus in Deo, totus in Verbo Dei sermo ejus est, unde et de ore ejus tota Christianae fidei schola pendet, ut quidquid dum garrula haeresis infesta est, quaerere oportet ipse consultus maturae reverentiae magister enuntiet, litemque dissolvat. Unde quia nobis altissima vidit, et in sole divinitatis oculum fixit, recte animadversum est, eum tam apud Ezechielis visionem quam et apud suam ipsius Apocalypsim per aquilam volantem significari (Ezech. I). Etenim ubi librum supradictum aperiri vidit, aperiente Agno Dei, ibidem paulo ante dicit: Et in circuitu sedis, quatuor animalia plena oculis ante et retro. Et animal primum simile vitulo (Apoc. IV), etc. Ultimum semetipsum designavit, dicendo: Et quartum animal simile aquilae volanti (ibid.), quia videlicet novissimus suum hic Evangelium scripsit. Quamvis amplius placeat unum eumdemque Christum Dei Filium per haec quatuor animalia significari, quippe qui et homo natus est, et velut vitulus sacrificatus est, et ut leo surrexit, et tanquam aquila super astra volavit, nihilominus tamen et hic aquila recte dicitur, qui divinitatem illam, qua in coelum homo Christus ascendere potuit, irreverberatis oculis altius contemplari meruit. Scriptum est enim: Ubicunque fuerit corpus, illuc congregabuntur et aquilae (Matth. XXIV). Si ergo illos dixit aquilas qui illuc assumuntur, ubi divinitatis claritatem facie ad faciem, et sicut est, mereantur videre, quanto magis iste recte aquila dicitur, qui adhuc in carne situs, potuit in illum solem apertos oculos figere.