|
Tu autem, beate martyr, sicut dicere coeperam, quidam Job tuo tempore
exstitisti, et nunc et usque in finem saeculi clamorem tuum, clamorem
magnum tuae passionis Christus audit et Ecclesia Christi, neque enim
terram illum operire potuit, nec ullum in ea latendi locum invenit. Et
quae vel qualis est illa terra? Nimirum ipsa de qua clamat ad Deum
sanguis protomartyris Abel (Gen. IV), imo sanguis Christi, cujus typum
praeferebat ille justus Abel. Haec terra universalis Ecclesia est. Ipsa
clamorem tuum prima audivit, et primum conclamavit, nosque secum
conclamare docuit verbis hujuscemodi, quae primum verba fuerunt saepe
dicti Job, nihilominus autem verba sanctae Ecclesiae sunt in pressuris
suis, et tibi aptissime congruunt: Oratio mea munda est, et ideo peto,
ut detur locus voci meae in coelo, quia ibi est judex meus et conscius
meus in excelso (Job XI). Et rursum: Probavit me quasi aurum quod per
ignem transit. Vestigia ejus secutus est pes meus, viam ejus custodivi,
et non declinavi ex ea. A mandatis labiorum ejus non recessi, et in sinu
meo abscondi verba oris ejus (Job XXIII). Ob hujuscemodi clamorem
conversi ad te, et audientes simul claritatem propriae vocis tuae verba
oris tui de illo nobilissimo et valde spectabili tuo agone, in quo
confitebaris, et collaudabas Deum salvatorem nostrum in medio ignis, in
pressura flammae, quae circumdabat te, et perpendentes verba illius tuae
confessionis digna vere quasi in statera ponderari. Quid videmus in se,
o anima beatissima, nisi Sunamitem illam, quam dilectus amat clamans et
dicens: Revertere, revertere, Sunamitis, revertere, revertere ut
intueamur te? (Cant. VI.) Quaenam est Sunamitis haec nisi fides? Ista
est quae exspectabatur ut reverteretur, quia pene disparuerat in
hominibus, etenim fere omnes non in fide Abrahae sed in carne
gloriabantur. Sicut aliquando Sara libera, quia sterilis erat,
despiciebatur, et Agar ancilla, quia fecunda erat, eligebatur (Gen.
XVI), sic fides per quam justificatus est Abraham, negligebatur, et in
lege secundum carnem fere omnes gloriabantur, et ingenua fides quasi
comtemptibilis erat secundum nomen Sunamitis, quod interpretatur captiva
sive despecta. Sed reversa est, et super terram apparuit haec libera,
haec nobilis, haec filia principis, scilicet Dei, quando credula Virgo,
Verbum suscipiens, concepit et Filium peperit, principem libertatis,
primogenitum filiorum fidei, qui ex tunc per orbem terrarum multiplicati
sunt, et multiplicantur usque in finem saeculi. Haec in te loquebatur,
et hanc in te Christus intuebatur. Tyrannus autem eam non videbat,
manibus suis eam capere non poterat. Cum ambulares in igne, ipsa non
comburebatur (Isa. XLIII); unde verissime scriptum est: Et flamma non
ardebit in te (ibid.), quia ardebat flamma quidem extrinsecus, sed
nullam operabatur laesionem intrinsecus. Qualiter ergo Sunamitem hanc in
te videmus? Vere sicut mulierem fortem, in qua confidit cor viri sui
(Prov. XXXI), et quae, inter caetera fortitudinis opera, Chananaeo
quoque cingulum tradidit (ibid.), id est te abjectum in oculis tuis, et
humilem spiritu magnifice confortavit. Alioquin, o beatissime, cur
flebas discedente Syxto cum aliis diaconibus suis, nisi quia teipsum
quasi quemdam Chananaeum, id est vilem peccatorem indignum reputebas
eadem, vel simili gloria martyrii? Nisi enim indignum reputares, poteras
non exspectata benedictione hominis, quamvis sancti, quamvis episcopi et
magistri vociferari quod Christianus esses. Bene ergo cingulum tibi
tradidit, et cingendo te propter hoc ipsum quod eras humilis in oculis
tuis demonstravit, et notum fecit quod esses magnus in oculis Domini, id
est, non Chananaeus, sed filius regni. Quid contra regibus, sive filiis
regni, scilicet his qui magni sunt in oculis suis? Non utique cingulum
eis tradidit, imo quem videbantur habere balteum, abstulit, juxta
sermonem saepedicti sancti Job: Balteum, inquit, regum dissolvit, et
praecingit fune renes eorum (Job XII).
|
|