CAPUT 31

“Vos misistis ad Joannem, et testimonium perhibuit veritati.”

Et fortassis idcirco nunc existimatis quod hic sit ille alius, de quo nunc dixi: Quod non ab alio majore quam ab illo testimonium habeam.

“Ego autem non ab hominibus testimonium accipio; sed haec dico, ut vos salvi sitis.”

Notate quod dico,

“quia testimonium ego ab hominibus non accipio.”

Quid enim? nunquid hoc dico quod velim claudere ora hominum testimonium perhibentium? nunquid ego aspernor angelum meum ad hoc missum ante faciem meam, ut testimonio suo praepararet viam meam? (Malach. III; Marc. I.) Non est ita, sed diligenter animadvertite, quae dico. Non dico, quia testimonium hominis, vel per homines perhibitum non accipio, sed

“testimonium ab hominibus non accipio;”

nam testimonium hominum bonorum et veracium, non ab ipsis hominibus sed a Deo est, et per homines quidem perhibitum, sed Dei testimonium est. Quid est enim ab hominibus vel secundum homines testimonium accipere, nisi laudem, quae non ex Deo profecta, sed ex hominibus nata et conflata est, quaerere. Hoc autem testimonium Joannis, quando misistis ab Jerosolymis sacerdotes et levitas ad eum, ut interrogarent eum:

“Tu quis es?”

(Joan. I.) Joannis quidem testimonium fuit, sed non ex Joanne fuit, id est, per Joannem quidem depromptum, sed a Deo Joanni insinuatum fuit. Dico ergo:

“Et testimonium ab hominibus non accipio, sed haec dico ut vos salvi sitis,”

id est, non propter gloriam meam dico, quis alius meus testis sit, sed propter salutem vestram, ut credentes testimonio Dei salvemini. Cui simile est, si dicas vir justus, et alienus ab omni hypocrisi.

“Si oculus tuus fuerit simplex, totum corpus tuum lucidum erit (Matth. VI).”

Ego non idcirco faciam justitiam meam coram hominibus ut videar ab eis, sed idcirco lucet lux mea coram hominibus, ut videant opera mea bona et glorificent Patrem Deum qui est in coelis (Matth. V). Alioquin similis essem vobis, quorum totus Judaismus in carne, et manifesta tota in carne circumcisio est, cujus laus non ex Deo, sed ex hominibus est. Sed

“maledictus homo, inquit propheta, qui confidit in homine, et ponit carnem brachium suum, ut a Domino recedat cor ejus. Erit enim quasi myricae in deserto (Jer. XVII),”

videlicet quibus nomen est ab amaritudine et nascuntur in solitudine. Erit, inquam, sicut myricae, id est, carebit divinae bonitatis dulcedine, procul foras ejectus a sanctorum hominum conversatione, et non videbit, cum venerit bonum et habitabit in solitudine in deserto, in terra salsuginis et inhabitabili. Haec siccitas et salsugo longe est a me. Nam ego habitabili charitate et fertili semper virens veritate, idcirco haec dico,

“ut vos salvi sitis;”

idcirco, inquam, ut vos credentes salvemini, legitima defensione utens, illum qui testimonium perhibet de me, profero vobis in publicum auditorium totius mundi. Idcirco sicut jam coepi persistam adhuc in eodem quod apud vos vel apud caeteros homines fortissimum est, genere loquendi, faciendo tanquam syllogismum, id est, argumentosum et indissolubilem sermonem veritatis. Ut vero et probabili argumento instructi cognoscatis, quia

“testimonium ab hominibus non accipio”

quia

“claritatem ab hominibus non accipio,”

sed ea solummodo intentione testimonium vel testem meum profero, ut vos credentes salvi sitis; non ut vos homines me in solio regum vestrorum inthronizare festinetis; ecce dico vobis, quia

“vos misistis ad Joannem, et ille testimonium perhibuit veritati.”

Tanti apud vos ille habitus est, ut consulendum illum judicaretis, tanquam revera accepturi testimonium ejus, et quidquid ille dixisset proculdubio credituri. Ab illo ergo judicio vestro nunc vos convenire incipiam, ut si non credideritis, inexcusabiles sitis. Dico itaque:

“Ille erat lucerna ardens et lucens.”

Revera mittendum fuit ad illum ad quem misistis, et cum ejus testimonio quaerenda et indubitanter agnoscenda erat praesens facies veritatis. Magnus enim ille, et major illo inter natos mulierum non surrexit (Matth. XI). Verum tanta magnitudo ejus sic propter me ab illo est,

“qui testimonium perhibet de me,”

quomodo causa viae tenendae vel rei agendae, testa nocturnis in tenebris illuminatur, participatione igneae substantiae. Nam sicut testa non suapte lucet natura, sed aliunde flammam capit, ut lucerna sit, sic Joannes non ille alius erat,

“qui testimonium perhibet de me,”

sed ab illo missus erat, ejusdem testimonii verba suo gestans in corde flammato et lucido ore. Inde

“erat lucerna,”

non lux ipsa vel ipsius lucis substantia;

“lucerna, inquam, ardens et lucens,”

ardens intrinsecus testificandae veritatis amore, lucens extrinsecus, verbo et opere, quandiu filii tenebrarum passi sunt, qui nunc lucernam talem intra claustra tenebrosi carceris abdiderunt. Lucens quippe per publicam virtutis praedicationem invitabat vos ad veram et aeternam exsultationem.

“Vos autem voluistis exsultare ad horam in luce ejus.”

Hoc interim negari nequit, hoc oportet concedi, quia magnus ille erat et fideli sermone lucidus; quia testimonium vel baptismum ejus, vestra quoque aestimatione de coelo erat, non ex hominibus. Vos autem in hoc reprehendo (nec enim studio captandae benevolentiae vel favoris vestri, ut ad consensum veri testimonii vos alliciam, vitia vestra praetereo) reprehendo, inquam, quod dum lucerna haec ad aeternam futuri regni gloriam vos invitaret,

“voluistis potius exsultare ad horam in luce ejus,”

id est, temporalem praesentis regni praeripere felicitatem, videlicet regnum Christi quem vos illum esse, vel certe praecursorem Christi Eliam existimatis, carnali sensu terrenum fore sperantes. Attamen qualiscunque vestra de Christo opinio sit, vel qualiscunque exsultatione vos tali lucernae applaudere volueritis, nunc interim nihil mea interest. Illud a me propositum a vobis concedi oportet, quia refelli non potest, quod cum vos, ut praedixi, miseritis ad illum, magnus utique vestro quoque judicio habitus est, et quem vos digne consulendum judicastis profecto respondentem, auditu indignum, rationabiliter judicare non potestis.