CAPUT XXIII. De plantatione paradisi; et quod homo non formatus in paradiso, sed positus fuerit.

Plantaverat autem Dominus Deus paradisum voluptatis principio, in quo posuit hominem quem formaverat. Jus possessionis Dei pulchre Scriptura defendit, tali verbo utens: Plantaverat autem Dominus Deus paradisum voluptatis. Item et hominis infirmam legem vel causam insinuat dicendo, in quo posuit hominem quem formaverat. His namque verbis quodam modo declarat solum Deum (quod verum est) legitimum esse paradisi Dominum, hominem autem in eodem paradiso advenam, et Domini Dei fuisse colonum. Quod idem Dominus populo suo patenter inculcat sub imagine terrae Chanaan, de hoc paradiso voluptatis loquens, quem revera constat esse terram et lacte et melle manantem. Terra, inquit, mea est, vos autem advenae et coloni mei estis (Levit. XXV). Ergo gratiae fuit, quod hominem foris plasmatum in paradiso posuit: justitiae vero, quod datum peccanti rursus abstulit. Cur autem illum in paradiso posuerit, postmodum Scriptura dicit, videlicet ut operaretur et custodiret illum. Paradisus autem Graece, hortus dicitur Latine, qui quantae voluptatis, sive quantarum sit deliciarum, quod Hebraice dicitur Eden, item Scriptura statim manifestat cum dicit: Produxitque Deus de humo omne lignum pulchrum visu, et ad vescendum suave, lignum etiam vitae in medio paradisi.