CAPUT XXXVI. De ingressu filiorum Israel per medium maris Rubri. Et de sacramento baptismatis.

“Cumque extendisset Moyses manum super mare, abstulit illud Dominus flante vento vehementi et urente, et vertit in siccum, divisaque est aqua, et ingressi sunt filii Israel per medium sicci maris,”

etc. Clara est gloriosae magnificentiae Domini res gesta, quia

“divisa est aqua, et ingressi sunt filii Israel per medium sicci maris,”

et quia

“interfecit Dominus exercitum Pharaonis, et subvertit rotas curruum, ferebanturque in profundum,”

et ita scierunt ipsi Aegyptii quia Dominus ipse est Deus, ut dicerent:

“Fugiamus Israelem, Dominus enim pugnat pro eis contra nos.”

Sed fugientes involvit eos Dominus in mediis fluctibus,

“respiciens supra castra eorum vigilia matutina,”

id est, quarta vigilia. Quatuor enim computabantur vigiliae noctis, ternis horis per singulas vigilias computatis. Porro sensu mystico

“vigilia matutina,”

ipsa est resurrectio vitae Dominica. Matutino namque tempore sedit angelus ad sepulcrum Domini, et post profundam tristitiae noctem, magni gaudii diem mulieribus et per illas lugentibus apostolis, evangelizavit. Hinc est illud in Psalmo:

“A custodia matutina usque ad noctem speret Israel in Domino (Psal. CXXIX).”

Custodiam matutinam dixit custodiam militum mane exterritam, in exemplum omnium impiorum; nam mulieres laetificatae sunt in exemplum omnium piorum. Quid speret Israel in Domino ab illa custodia matutina? Videlicet quia in se, quod in illo factum esse extunc innotuit, futurum est quia resurrexit a mortuis,

“quia apud Dominum misericordia est, et copiosa apud eum redemptio: et ipse redimet Israel ex omnibus iniquitatibus ejus (ibid.).”

subauditur, quemadmodum redemit illos filios Israel ex omnibus Aegyptiis hominibus. Itaque vigilia matutina qua pertransierunt filii Israel Aegyptiis remanentibus, mystice nobis gaudium est Dominicae resurrectionis, in qua veterem deponentes hominem, renati sumus, diabolo remanente cui renuntiavimus et omnibus pompis ejus. Dicit enim Apostolus:

“Quia quicunque baptizati sumus in Christo Jesu, in mortem ipsius baptizati sumus, consepulti cum illo per baptismum in mortem, ut quomodo surrexit Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus. Si enim complantati facti sumus similitudine mortis ejus, simul et resurrectionis erimus (Rom. IX).”

De hujus igitur facti gloriosi mysterio celeberrimo jam silere non debemus, habentes canticum Moysi, quod sequitur:

“Quia hic est sapientia, quae aperuit os muti, et linguas infantium fecit disertas (Sap. X),”

ut victricem manum tuam laudemus pariter, Domine Deus noster. Nam ab ore nostro quicunque gratiam hanc sumus consecuti, canticum hoc non debere deficere innuit illud de Apocalypsi:

“Et vidi tanquam mare vitreum mistum igne, et eos qui vicerunt bestiam et imaginem illius, et numerum nominis ejus, stantes supra mare vitreum, habentes citharas Dei, et cantantes canticum Moysi servi Dei, et canticum Agni, dicentes: Magna et mirabilia opera tua, Domine Deus omnipotens (Apoc. XV),”

etc. Ecce stamus supra mare vitreum, videlicet laborantes servare innocentiam quam accepimus per baptismum,

“mare, inquam, vitreum,”

videlicet propter puram quam ibi facimus relinquendorum confessionem peccatorum, sed et

“igne mistum,”

id est Spiritu Sancto vivificatum, quo peccata ipsa consumpta sunt, qui et hoc loco mystice designatur per ventum urentem, cum dicitur, quia

“cum extendisset manum supra mare, abstulit illud Dominus vento flante vehementi et urente tota nocte.”

“Habentes ergo citharas Dei,”

id est mortificationem carnis, quam Deus praecepit,

“cantantes canticum hoc Moysi servi Dei, et canticum Agni”

utrobique exsultantes, et pro re gesta quae facta est per manum Moysi, et pro mysterio Agni immaculati et incontaminati, Christi, quod ille in eadem re prophetice intellexerit.