|
Ex omni, inquit, ligno paradisi comede, etc. Tria duxit digna imperare
majestas Trinitatis, ex omni ligno comede, et de hoc ne comedas, et in
quocunque die comederis ex eo, morte morieris. His tribus
propositionibus tres ab homine virtutes exigens, id est, charitatem,
spem et fidem: quas nunc, reciprocato ordine, a nobis exigit eadem
Trinitas unus Deus, fidem, spem et charitatem: quia illa cadendo
descendit, nos resurgentes a fide, per spem ad charitatem Dei
ascendamus. Nam in eo quod hominem gratis fecit, et gratis nihilominus
in illo voluptatis loco, in illo tali paradiso deliciis affluenti,
patrem futurum multitudinis sanctorum posuit, plane debitorem magnae
charitatis eumdem sibi efficit hominem, et valide suis beneficiis
obligavit. At ille ingratus tantae gratiae debitum charitatis non
rependit, in quo ob magnitudinem nequitiae nullus est qui aestimare
possit. Item in praecepto dicentis, De ligno autem scientiae boni et
mali ne comedas, spem insignem exhibere debuit. Spem, inquam, habere, et
de bono Deo sperare debuit, quod is qui gratis tanta jam bona sibi
contulerat, profecto subjectionem et obedientiam in praecepto
custodienti, majora quae promittebat, id est, coelestem paradisum et
sanctorum angelorum societatem, quandoque conferret. At ille procul
dubio spei hujus virtutem non habuit de futuris, quia videlicet (sicut
jam dictum est), charitatem non habens, primum ingratus erat
praesentibus bonis. Item in comminatione dicentis: In quocunque enim die
comederitis ex eo, morte moriemini, fidem habere debuit, fidem, inquam,
habere firmiter et credere, quod non invidendo divinitatem homini, Deus
tale lignum interdixisset se, inevitabilem praevaricationis poenam
veraciter praenuntiasset. At illa infelix mulier, infelicis viri socia
tam in poena quam in culpa, serpenti magis quam Deo credidit, serpenti,
inquam, dicenti: Nequaquam morte moriemini, scit enim Deus quia
quocunque die comederitis ex eo, aperientur oculi vestri, et eritis
sicut dii, scientes bonum et malum, magis quam Deo credidit, et hunc
veracem, Deum autem (quod auditu quoque scelus est) per invidiam
mentitum fuisse putavit. Ita Deus bonus, sapiens et justus, naturam suam
observavit, divinitatem suam attendit, propositumque tenuit, dum in uno
praecepto suo tres a creatura sua similitudinis suae virtutes, id est,
fidem, spem, et charitatem, quas offerri sibi dignum erat, recte exegit.
Nos igitur unum locuti et aliud, quippe qui in illo vetere parente
nostro perdidimus, et in gratia novi parentis nostri secundi hominis
Jesu Christi misere negligimus, non addamus ultra loqui, quod
nequissimum est, discutiendo Dominum Deum nostrum, cur sic vel sic
fecerit: cur homini tale praeceptum dederit, vel cur non potius illum,
quasi pullum onagri, liberum natum esse permiserit. Quid ergo, inquis?
Nonne Scriptura dicit: Omnia quaecunque voluit fecit, in coelo et in
terra (Psal. CXIII). Quomodo ergo omnia quaecunque voluit fecit Dominus,
qui nec illud quod praecepit, quod utique nisi fieri voluisset nequaquam
praecepisset, ad effectum perducere valuit? Etenim in isto plasmate suo,
fidem, spem et charitatem, secundum praeceptum suum invenit. Ad haec
inquam: Nequaquam frustratum est consilium vel propositum Dei, valente
enim de trunco illo virtutes illas reflorescere fecit. Nam ille quidem
ad hoc opus Dei mancus exstitit, et contra opus vel praeceptum Dei,
manus incontinentes, per concupiscentiam extendit, sed inventus est de
genere ejus homo secundum cor Dei, qui contentus ab omni concupiscentia
manus ad poenalem sibi obedientiam in ligno crucis extendit, et, sub
pedibus suis conculcato peccato, legenda virtutis exempla multis
millibus sequentium se proposuit.
|
|