VERS. 22.

“Verbis meis addere nihil audebant,”

subaudi ut nunc haeretici pessima libertate effrenati,

“verbis meis addere”

praesumunt, cum praedicationis meae rectitudinem quasi emendare moliuntur. Tacebant, inquam,

“nihilque addere audebant. Et super illos stillabat,”

id est pro capacitate audientium, conferebatur ad mensuram,

“eloquium meum.”

Per hoc quod ait,

“verbis meis addere nihil audebant,”

reverentia laudatur audientium; per hoc, quod subdit,

“et super illos stillabat eloquium meum,”

indicatur dispensatio magistrorum quae et in eo mystice signatur, quod, jubente Domino, non solum phialae, sed etiam cyathi praeparantur ad mensam tabernaculi (Exod. XXV), quia videlicet in doctrina sacri eloquii, non solum exhibenda sunt magna et arcana, quae debriant, sed etiam parva et subtilia, quae quasi per gustum notitiam praestant. Ubi ergo stillare suum perhibet eloquium apte subjungitur: