CAPUT XI. Coronam duodecim stellarum in capite ejusdem mulieris fuisse principes duodecim tribuum, et quod in utero habuerit, fuisse Verbum promissionis.

Utrumque signum, et mulier illa, et draco ille apparet et videtur in coelo, quia videlicet ab his duntaxat qui coelestia meditantur, qui dicere possunt:

“Nostra autem conversatio in coelis est (Phil. III),”

ab his, inquam, videtur, sentiturque animo, et in muliere quantus dolor, et in dracone illo quantus sit vel fuerit horror.

“Mulier”

illa

“amicta”

erat

“sole,”

quia dotata [roborata] erat patriarcharum fides coelesti promissione.

“Luna sub pedibus ejus,”

quia saeculi temporalibus bonis sic utebantur sancti Patres, ut non ipsa bona mentibus eorum dominarentur per cupiditatem, sed ipsi bonis illis per liberalem dominarentur dispositionem:

“In capite”

mulieris

“corona stellarum duodecim,”

quia in illo primitivae Ecclesiae initio, filii Jacob patres fuere duodecim tribuum, juxta illud fidele verumque somnium:

“Videbam per somnium quasi solem et lunam et stellas undecim adorare me (Gen. XXXVII).”

Sine dubio stella duodecima ipse est qui somnium viderat. Equidem secundum sua temporis illius merita, fratres undecim non lucebant, sed secundum futurorum spem et electionem, quae ex ipsis erat assumenda, stellae lucidae erant illi. Stellae lucidae sunt ejusdem electionis principes, duodecim apostoli.

“Et in utero habens,”

inquit. Quid habens et unde habens? Habens, inquit,

“semen in quo benedicerentur omnes gentes (Gen. XXII).”

Et hoc habens ex Creatore Deo rationalis creatura, tanquam de proprio viro uxor legitima. Ex quo Deus Abrahae semen illud promisit, et ejusdem Abrahae caeterorumque cujusque anima promissionis fidem suscepit, extunc eadem mulier in utero habere, id est praegnans esse coepit.

“Et clamabat parturiens, et cruciatur ut pariat.”

Mulieres quae corporeos partus ediderunt, et pariendo dolores illos expertae sunt, bene sentiunt quam veraciter veritas dicat:

“Mulier cum parit, tristitiam habet, quia venit hora ejus (Joan. XII),”

etc. Sic profecto quaecunque anima Verbum Dei, Verbum Deum, Christum Jesum Filium Dei diligit, et in Christo pie volens vivere, persecutionem patitur, bene sentit id quod dicitur de muliere illa, quia

“clamabat parturiens, et cruciabatur, ut pariat.”

Nos coepta persequentes, victoriae Verbi Dei magna et praeclara insignia in eo maxime continuemus, quod superatis cunctis draconis capitibus filius mulieris masculus raptus est ad Deum et ad thronum ejus, gentes omnes virga ferrea recturus.