CAPUT XXVII. De diluvio, imo tribus judiciis Dei.

Poenitudine igitur et dolore cordis tactus intrinsecus, id est, bono zelo excitatus quid dixit? quid fecit Dominus Deus?

“Non, inquit, permanebit spiritus meus in homine in aeternum,”

quia caro est, eruntque dies illius centum viginti annorum: Ac deinde ad Noe:

“Fac tibi, ait, arcam de lignis levigatis. Ecce ego adducam diluvii aquas super terram, ut interficiam omnem carnem, in qua vitae spiritus est subter coelum. Universa quae in terra sunt, consumentur (Gen. VI).”

Judicium hoc victoriae Verbi Dei pars magna, triumque judiciorum ejus quoddam medium est. Notum quippe est, tria tremendae majestatis ejus esse judicia. Primum, quo diabolus et Satanas ille de coelo projectus est. Secundum hoc, quo mundus per aquam mundatus periit. Tertium quod in novissimo die futurum est per conflagrationem ignis. Et primo quidem, soli Angeli; secundo, soli homines judicati; tertio, tandem et homines et angeli sunt judicandi. Itemque primi poena judicii, solis angelis; poena secundi, solis hominibus; poena tertii, simul et angelis et hominibus pro sui qualitate conveniens vel sufficiens parata est, mira et terribili dispositione Creatoris. Angelos quippe, et non etiam homines aeris substantia vehit, in quem angeli daemones facti, de coelo sunt praecipitati. Econtra, non angelorum vel spirituum, sed hominum vitam aquarum substantia suffocare potest vel potuit, quibus inundantibus tunc homines terribiliter sunt deleti. At vero substantia ignis, tam angelos quam homines urere simul poterit, ut testatur ipse Dominus dicturum se profitens malis hominibus:

“Ite, maledicti, in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis ejus (Matth. XXV);”

non igitur vane praemissum est, Deum poenituisse, et dolore cordis tactum fuisse intrinsecus, quia videlicet tanti judicii poenam erat illaturus (Gen. VI). Ipse est qui miserorum poenis non delectatur, nec rursus potest negligens esse aut injustus, ut peccata secundum modum cujusque non ulciscatur. Hinc ait ipse in Evangelio:

“Non possum ego a meipso facere quidquam, sed sicut audio, judico (Joan. V).”

A seipso namque facit et judicat quod auditis qui merita rerum subvertit et inordinata relinquit, verbi gratia ut dicat bonum malum, et malum bonum, et pro favore suo sicut justum ita et injustum dimittit impunitum. Hoc qui facere non audet homo utcunque justus est, qui autem non vult, justus et sanctus est, qui autem facere nunquam possit aut potuit, solus Deus est, qui natura justus est.