|
Exemplar sapientiae hujus, quae, ut Apostolus ait, gentibus stultitia
est (I Cor. I); sed enim quod stultum est Dei, sapientius est hominibus
(ibid.). Hujus, inquam, sapientiae exemplar in eo est quod egressus
Satan a facie Domini, percussit Job ulcere pessimo, a planta pedis usque
ad verticem ejus. Qui testa saniem radebat sedens in sterquilinio (Job
I, II). Nempe ulcus pessimum intentabat Satan in Job, id est dolentem,
subauditur pro nobis Dominum Jesum, quando juxta sapientis illius
testimonium dicebant impii, quorum utique corda possidebat Satan: Morte
turpissima condemnemus eum (Sap. II). Et illum quidem percussit
simplicitati atque rectitudini innocentis ac timentis Deum invidens,
istum autem percuti fecit, tormenta quae ex ejus praesentia patiebatur
ferre non sustinens, quod multoties confessus est. Verbi gratia, cum
diceret per os hominis, cui totam immiserat legionem. Quid mihi et tibi,
Jesu Fili Dei summi? Adjuro te per Deum, ne me torqueas (Marc. V).
Amplius enim Satan in isto urgebatur, magis in isto quam in illo ad
judicium disceptationemque vocabatur. Illic etenim interrogatus a Domino
dicente: Unde venis? responderat semel et iterum: Circuivi terram et
perambulavi eam (Job. I), non exigebatur judicium, non erat qui diceret:
Nunc judicium sit mundi, nunc ejicieris foras, o circuitor mundi et
perambulator terrae Satan. Non, inquam, erat qui haec diceret, et
idcirco gloriabatur, quod nullo fortiore superveniente vacaret sibi
victori circuire terram et perambulare eam. Hic autem erat qui diceret:
Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras
(Joan. XII). Igitur cum hic dolens qui quondam dives et ut vere rex
sedebat, circumstante angelorum exercitu extra portam ejectus morte
esset turpissima percussus, quasi leprosus reputatus revera sedebat Job
in sterquilinio sanie coopertus; nam Dominus posuerat in eo iniquitates
omnium nostrum (Isa. LII). Verum easdem iniquitates nostras, omnemque
corruptionem, et ipsam mortalitatem nostram per virtutem resurrectionis
erasurus erat, et idcirco recte dictum est quia Job testa saniem
radebat. Testa quippe prius mollem lutum, post autem igne coquente
solidum factum, caro est Christi prius passibilis atque mortalis, utpote
nostrum lutum, post autem per ignem passionis, sic in resurrectione
solidata, ut morte aut ulla corruptione jam non solvatur in aeternum.
Hoc secundum rem veram in isto factum est, de quo loquimur, spiritu
sapientiae, secundum sensum autem, vel sapientiam hujus saeculi
stultitia videbatur. Sed esto: Quoniam, inquit Apostolus, non potuit
mundus per sapientiam cognoscere Deum, placuit Deo per stultitiam
praedicationis salvos facere credentes (II Cor. I). Nam revera nisi ad
istam, quam dicunt stultitiam Deus descendisset, Deum mundus vane
sapiens non cognovisset.
|
|