CAPUT IV. Veram esse confitendi scientiam, si malum et ex nihilo esse, et ad nihilum tendere agnoscamus.

Haec dicendo latam valde intelligentiae viam aperuit, ut semetipsum cognoscat homo et confracto corde subdat se creatura Creatori, sui memor principii. Defendit enim et justificat, ut dignum est, voluntatem Dei, quia videlicet mala voluntas creaturae non ex voluntate Dei, sed ex nihilo accidit, id est ex eo quod de nihilo facta est. Nihil miseriarum nostrarum nobis occultum aut incognitum remanebit si rite advertimus quod dixit; nec incerta nobis erit scientia verae confessionis, ut non solum veraciter, sed etiam scienter nosmetipsos accusemus, nosmetipsi in omnibus peccatis, et calamitatibus nostris, dicentes cum quid peccamus: Ecce hoc de nihilo, id est ex eo quod de nihilo facti sumus. Nunquidnam hoc vel illud ex voluntate Dei contrahimus et non potius nostra vitiosissima voluntate, qui de nihilo facti sumus, et in nihilum tendimus: licet jam non nihil esse queamus? Sic enim eleganter de hujusmodi quidam ait:

Inque nihil tendunt, nec nihil esse queunt.

Nam perpetuat quidem creaturae substantiam Omnipotentis imperium, de quo scriptum est: Quia ipse dixit, et facta sunt; ipse mandavit et creata sunt (Psal. XXXII), sed deterius creatura in nihilum tendit, vel redit eundo nimis longe a verbo, per quod facta est; maxime autem scienter stando contra veritatis verbum et loquendo mendacium. Loquendo enim quod non est, ipsa nihil fit, et nihil est.