|
Factus est ergo sicut homo sine adjutorio quidem, quantum ad judicium
vel opinionem hominum, verumtamen, inter mortuos liber (Psal. LXXXVII),
libertatis ejus haec vera similitudo est. Dedit, inquit, ei gratiam
Dominus in conspectu principis carceris. Qui tradidit in manu ipsius
universos vinctos, qui in custodia tenebantur: et quidquid fiebat, sub
ipso erat. Et quidem bene, et cum Sapientiae digna laude de illo justo
dictum est: Haec venditum justum non dereliquit, sed a peccatoribus
liberavit eum, descenditque cum illo in foveam, et in vinculis non
dereliquit eum (Sap. X), quia praejudicium passus est, non habens
adjuvantem hominem, qui pro eo causam diceret, vel cujus fiducia servus
solitarius judicium postularet. Recte et ille dixerit: Factus sum sicu
homo, vel certe sum homo sine adjutorio. Quia vero Sapientia cum illo
descenderat in foveam, id est, in cisternam, quo fratres ejus
submiserunt eum, et in vinculis, id est in carcere Aegyptii non
dereliquit eum, recte nihilominus idem dixerit non quidem inter mortuos
liber, sed inter vinctos regis liber. Nam liberali animo traditus in
carcerem, ubi vincti regis custodiebantur, et ubi clausus, prosequente
Sapientia, gratiam invenit in conspectu principis carceris, qui et
tradidit in manu ejus universos vinctos, qui in custodia tenebantur, et
quidquid fiebat, sub ipso erat. Et fortassis quia, vinctis universis sub
manu ejus traditis, nullius personam accipiebat, sed eadem sedulitate
cunctis ministrabat, idcirco dictum est: Non noverat aliquid cunctis ei
creditis. Nam si personam acciperet, aliquid novisset. Verum hic illius
quoque propria dicamus, cujus illa prophetica conquestio: Factus sum
sicut homo sine adjutorio inter mortuos liber (Psal. XVII).
|
|