VERS. 7.

Omnia flumina intrant in mare, et mare non redundat: ad locum unde exeunt flumina, relabuntur, ut iterum fluant. Per metaphoram sub aquarum et fluviorum nomine homines significantur, quod in terram, de qua assumpti sunt, redeant, nec tamen impleatur terra multitudine mortuorum. Qui autem de naturis disputant, multa quaerunt, cur mare non redundet, cum omnia flumina, omnesque aquae cadant et corruant in eo. Quidam aiunt solem humore nutrire calorem, et sic nimietate caloris superabundantiam maris imminui. Et approbant majus de minori. Si aliqua vestis aliquibus aquae distillet guttis, calore solis solet exsiccari. Alii dicunt quod venti, dum mare perturbant, multitudinem secum afferunt aquarum, et spargentes eas per nubes iterum per pluviam in terram corruant. Et approbant majus de minori. Dicunt enim quod viae et compita pluviis plerumque mollescunt, ventisque efflantibus iterum siccantur et indurescunt. Aiunt alii quia coeli arcus mare obit, revometque de coelo aquas potatas. Probaturque ex hoc quod post apparitionem arcus pluviae cadant. Disputant et alii subtilius. Dicunt quod terra stet in medio Oceano qui eam totam circuit. Sicut ergo caro nostra minutis solet exsudare poris, ita et terra suos habet poros, per quos salsos maris humores in se refluentes recipit, et in suas deducit venas, donec salsugo maris bene et pure colata omnino deficiat, ac dulcem trahat saporem mutata. Fluctus maris in terras effluit, et flumina terrarum sese refundunt in magnum et sinuosum maris ventrem. Sed dum mare salsum dulces terrarum haurit aquas, quasi insuetam indignans dulcedinem, dulces a se aquas evomit, et in occultas terrae venas projicit. Adjuvat hanc opinionem et natura, quia contraria sibi sunt dulce et amarum, et in uno subjecto simul esse non possunt. Contra tam diversas hujus mundi sapientium opiniones noster Ecclesiastes, et ipsarum Conditor aquarum, dicit aquas per occultas venas ad capita fontium regredi, et de matrice abysso in sua semper ebullire principia.