CAPUT VI.

Sed jam redeundum est ad suprascriptae quaestionis capitulum, quod erat hujusmodi: Cur beatus Job certare voluit, et certando pacem sive tranquillitatem suae mentis inquietari permisit, et non potius silentio suo locum illis certandi abstulit, hoc enim forte alicui videtur potuisse provenire viro patienti ad laudis cumulum, Apostolo quoque dicente. Noli verbis contendere, ad nihil utile nisi ad subversionem audientium (II Tim. II), Hic facilis patet responsio, quia profecto nullus sapiens ita debet esse patiens, ut, audiens quidpiam contra veritatem, sileat, et non defendat veritatem, hoc anima fidelis nullatenus admittit; nec enim potest. Mori potest, silere non potest. Quod si aliquando, hoc, ut taceat, apud seipsum statuit, in hoc proposito non persistit. Exempli gratia, propheta Jeremias cum dixisset: Et factus est mihi sermo Domini in opprobrium et in derisum tota die et dixi: Non recordabor ejus, neque loquar in nomine ipsius (Jer. XX), valde notandum quid continuo dixerit: Et factus est, ait, in corde meo quasi ignis exaestuans, claususque in ossibus meis, et defeci, ferre non sustinens (ibid). Juxta sensum eumdem et psalmista cum dixisset: Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me, obmutui et humiliatus sum, et silui a bonis (Psal. XXXVIII), protinus ait: Et dolor meus renovatus est, concaluit cor meum intra me, et in meditatione mea exardescet ignis (ibid.). Nonne beatus Job talis erat vir et talium notissimus per testimonium ipsius Domini? Quoniam semel et iterum sic proposuerat de illo: Nunquid considerasti servum meum Job, quod non sit ei similis in terra, homo simplex, rectus, et timens Deum et recedens a malo? (Job II). Cui respondet Satan: Nunquid Job frustra timet Deum? Nonne tu vallasti eum, et domum ejus, universamque substantiam ejus per circuitum? Operibus manuum ejus benedixisti, et possessio ejus crevit in terra. Sed mitte manum tuam, et tange omnia quae habet, et scies an in faciem benedicat tibi. Ecce, inquit Deus, omnia quaecunque habet in manus tuas do, sed ipsum cave ne tangas (ibid.) . Fit grande certamen. Perfidus, apostaticusque angelus fidelem Dei famulum insectatur, atque ut illi est plena de seipso procreata malitia, vastat, fugat disperditque omnia innocentis, et cum omni haereditate omnem simul consumpsit haeredem. Tot tamen jaculis emissis illaesus manet Job, cujus ut militis Dei, uno Dei, uno ictu percutitur diabolus:

“Nudus exii, inquit, de utero matris meae, nudus revertar in terram. Dominus dedit, et Dominus abstulit; sicut Domino placuit, ita factum est. Sit nomen Domini benedictum (Job I).”

Hoc superatus certamine, aliud majus indicit:

“Mitte, inquit Deo, manum tuam et tange carnes illius, et ossa, et scies an in facie benedicat tibi.”

Mitte manum tuam nihil aliud est, quam, Da potestatem: Hanc enim nec in porcis habuit diabolus (Matth. VIII), nisi ille dedisset qui sub hac auctoritate et Job ei tradidit ut praecepti non excederet modum.

“Ecce, inquit Deus, trado tibi illum, tantum animam illius custodi (Job II).”

Quem percussum gravi vulnere, putrefacta totius corporis compagine, omnibus artubus solutis, sanie perfluente, ebullientibus vermibus, dum incorrupto corpore animus integer consisteret, sentiretque diabolus intrinsecus fortem, quem forinsecus debilem aestimabat, mulierem vero suo illo articulo, quam sibi necessariam dimiserat, armat, atque per uxorem, fortissimum virum suo pulsat ex latere. Cum et mulier venenata jacula, quae ab inimico sumpserat, infunderet, ait inter caetera:

“Dic aliquod verbum in Domino, et morere (ibid.).”

Statimque ille ruinam primi hominis recordatus, Evam novam, atque in illa illum inimicum, qui praeliabatur expugnans, ait:

“Tanquam una ex insipientibus mulieribus locuta es. Si bona accepimus de manu Domini, mala quare non toleramus (ibid.).”

His divinis jaculis prostratus inimicus, superatusque per gratiam, per hominem, perversus angelus, et humilis patientiae pietas omnem molestiam superbiae debellavit (ibid.) Verum cum jam tres amici Job audissent suae fortunae deploratissimum casum, pariter eum convenerunt, ut infinitis hisce miseriis sua consolatione aliqua ratione mederentur, utique dolorem nimium animo jam conceptum, vel auferrent, vel saltem mitigarent. Videntes autem ipsum luctu et horrore nunc squalidum nimium, turbati minime eum cognoverunt, sed exclamantes ploraverunt, scissisque vestibus sparserunt pulverem super capita sua, et sederunt cum eo in terra septem diebus et septem noctibus et nemo loquebatur ei verbum. Transactis autem his diebus et noctibus videns Job amicos suos, quos consolationis gratia utique advenisse intellexerat, humi, velut mutos sedentes, eaque ratione non acerbissimo dolori medentes, sed magis magisque eumdem augentes, ille sapientis probe functus officio accuratissime observavit dictum illud Ecclesiastis dicentis: Tempus tacendi, et tempus loquendi. Cum enim videret illos tacere, ipse silentium rumpens, aperuit os suum, et maledixit diei nativitatis suae (Job III).