CAPUT 8

“Dicit ei Jesus: Quid mihi et tibi est, mulier? nondum venit hora mea.”

Hoc duobus modis accipi, et utroque modo sensum potest aedificare recte credentis. Primum est, ut haereticos illos, qui, ut saepe dictum est, Christum ante Mariam fuisse negant, hac quoque sententia percuti arbitremur. Contra quos maxime praesentis Evangelii cuncta testimonia conscribuntur. Divinitas quippe, quae in illo humanitatis suae templo latebat, et nunc sese ad facienda miracula, paululum exerebat, veraciter hoc dicere poterat:

“Quid mihi et tibi est, mulier?”

Quia videlicet jam tunc in auribus ejus haereticorum blasphemiae personabant, qui dicturi erant: Quia Christi totum initium ex Maria est. Itaque unius ejusdemque personae naturam utramque duabus his exprimit brevibus sententiis; divinam scilicet.

“Quid mihi et tibi est mulier?”

Humanam vero, cum protinus subjungit:

“Nondum venit hora mea.”

Nam qui secundum divinitatem sine tempore et sine matre est, secundum humanitatem, tempora et horas (non fatales, secundum mathematicos, sed quas ipse sibi posuit) habere nascendo et moriendo dignatus est. Cavendus tamen est in hoc error Nestorii, qui duas in Christo confitendas esse personas arbitratus, vetuit beatam Mariam Theotocon, id est Dei genitricem nominari; dicens quod non Dei, sed hominis mater sit, eo quod humana tantum, non etiam divina Christi natura ex illa sumpta sit. Sed procul dubio, sicut tenet catholica fides, Dei et hominis mater credenda et confitenda est. Quia veraciter incorporeum Verbum Patris, aure cordis credendo concepit, et de carne sua corporatum, ex virgineo ventre peperit. Aliter:

“Quid mihi et tibi est, mulier? nondum venit hora mea.”

Non ante hac invenitur matrem suam ignorasse Dominus Jesus, sed erat subditus illi, sicut quodam loco Lucas Evangelista testatur, de parentibus ejus loquens

“et descendit cum eis, et venit Nazareth, et erat subditus illis (Luc. II).”

Nunc autem ubi miracula facere incipiens ad hoc se praeparat, ut paulo post per civitates et castella circumeat, et regnum Dei annuntiet, dicit eidem matri suae:

“Quid mihi et tibi est mulier?”

Cui simile est illud, quod juxta alium Evangelistam, loquente eo ad turbas, cum dixisset ei quidam:

“Ecce mater tua, et fratres tui foris stant, quaerentes loqui tibi. Respondens eis ipse dixit: Quae est mater mea, et qui sunt fratres mei? Et extendens manum in discipulos suos, dixit: Ecce mater mea, et fratres mei. Quicunque enim fecerit voluntatem Patris mei, qui in coelis est, ipse meus et frater, et soror, et mater est (Matth. XII).”

Itaque fecit ipse prior, quod nobis faciendum praecipit. Non enim alia cuiquam praecipit, quam quae ipse primus opere implevit, sicut de ipso scriptum est:

“Quae coepit Jesus facere et docere (Act. I).”

Praecipit autem ei, qui sese dignus esse cupit, ut propter Evangelium patrem et matrem relinquat, et renuntiet omnibus quae possidet (Matth. X). Hoc igitur primus ipse fecit, quia descendens a patre, cum dives esset, pro nobis pauper factus est, domum quoque et matrem, et affines carnis suae deserens, ad evangelizandum pauperibus exivit (Luc. I; II Cor. III). Dicit itaque matri suae in initio miraculorum paulo post successura suae praedicationis functione:

“Quid mihi et tibi est, mulier?”

Quod utique nec ipse secundum carnem dicit, ut supra dictum est, sed secundum divinitatem (quae existendi initium ex matre non accepit) cujus opus omnino praeferendum est curae carnis, nec ab aliquo secundum carnem dicendum est patri vel matri, sed secundum Deum, scilicet ubi opus Dei omnia, et propriam quoque animam negligere exigit. Et hoc modo nullatenus adversus legem facit, dicentem:

“Honora patrem et matrem (Deut. V; Exod. XX).”

Nam, eadem lex quae hoc dicit, rursus eadem auctoritate vel eodem spiritu loquitur:

“Qui dixerit patri suo vel matri suae: Nescio vos; et fratribus suis: Ignoro illos, et nescierunt filios suos, hi custodierunt legem tuam et pactum tuum servaverunt, judicia tua, o Jacob, et legem tuam, o Israel. Ponent thymiama in furore tuo, et holocaustum super altare tuum (Deut. XXXIII).”

Magis ergo, ut legem perfecte implerem, matrem suam salvo ejus honore nescivit; quia profecto nulla est exhonoratio patris vel matris, dum eis non quaelibet causa, sed solius praefertur honor vel opus Dei. Cui videlicet magno ac necessario salutis operi Jesus intentus, nesciturum se matrem suam profitetur, donec eodem opere peracto dicat ei:

“Mulier, ecce filius tuus (Joan. XIX).”

Quod videlicet in hora mortis suae dicturus erat. Unde et cum dixisset:

“Quid mihi et tibi est, mulier;”

protinus addidit:

“Nondum venit hora mea.”

Ac si diceret: Ex quo ad baptismum veni, et in desertum exivi, destitutam te esse praesentia mea, materno affectu suspirasti, nunc habes me in his nuptiis, et gaudes quod praesentia mea frueris, sed adhuc tempus imminet, ut magis ac magis te relicta, non desinam circuire per civitates et castella. Cum vita praesenti finiam opus quod coepi. Ab hac expeditione redeuntem vulneratum me et morientem recipies. Nunc interim tantum impendet onus coelestium negotiorum, ut non vacet perpendere quod maternis affectibus tuis debeam. Nec enim habeo facere voluntatem meam, sed impositam a Patre perferre obedientiam. Qualem mandati ejus necessitas adduxerit, talem me filium tuum in illa hora ostendam tibi. Ad haec quidem dicta, non ad illud respondit, quod dixerat mater:

“Vinum non habent,”

Sed ad interni desiderii ejus clamorem vehementem, in aures suas alte personantem, quia faciem ejus ardebat semper videre praesentem. Nam convivas, quorum devotione invitatus fuerat, non minus quam ipsa suo volebat beneficio laetificare, maxime ob utilitatem illorum, quos hoc viso miraculo noverat in se credituros esse. Recte ergo sequitur: