|
CAP. XXI.
|
“Et vidi coelum novum et terram novam. Primum enim coelum, et prima
terra abiit, et mare jam non est. Et civitatem sanctam Jerusalem novam
vidi descendentem de coelo, a Deo paratam sicut sponsam ornatam viro
suo.”
|
|
Exterminatis illis, qui corruperunt terram,
|
“vidi, inquit, coelum novum, et terram novam,”
|
|
id est coeli et terrae speciem novam, et in melius commutatam. Primum
enim coelum, et prima terra, id est, coeli et terrae species pristina
abiit sive fugit, sicut supra dictum est, qui a conspectu sedentis super
thronum fugit terra et coelum. Porro de eo quod ait:
Dubie a doctoribus tractatum est, utrum maris fluida substantia penitus
siccanda et adnihilanda sit magnitudine illius incendii, quo
deflagrabitur universitas saeculi, an in melius commutanda, ut ejus
quoque substantia quidem permaneat, sed species alia sit. Cunctis igitur
innovatis:
|
“Vidi, ait, civitatem sanctam Jerusalem novam.”
|
|
Tanto namque venerabili praeconio sanctorum, atque electorum
universitatem efferri decuit, ut diceret eam civitatem, meritis sanctam
nomine Jerusalem, habitu novam; nimirum, quia haec civitas sancta est;
illa autem quam superius viderat, inimica hujus, meretrix, et mater
fornicationum, et dicitur et est. Ista Jerusalem nomine suo, suam et Dei
sui veram significans pacem; illa Babylon vocabulo suo, suam designans
confusionem. Ista nova et perseverans in juventute aeterna; illa celeri
juventute per fornicationes expensa, atque in brevi consumpta, deinceps
corrugatur vetustate sempiterna. Quae est enim hujus novitas, nisi
gemina sanctae regenerationis gratia? Nunc enim regenerata per primam
resurrectionem, id est, per Christi baptismum, in novitate vitae ambulat
(Rom. VI), tunc autem, cum factum fuerit, quod praesens visio
praescribit, regenerata erit per secundam resurrectionem, de qua ipse
Christus:
|
“In regeneratione, inquit, cum sederit Filius hominis in sede majestatis
suae (Matth. XIX),”
|
|
etc. Erit ergo tunc vere nova, tam in corpore quam in anima.
|
“Talem vidi, inquit, descendentem de coelo,”
|
|
et exponens quid dixerit, addidit:
Non enim sibi arrogat, id quod est illa civitas sancta, sed a Deo se
accepisse, non suis meritis, sed coelesti gratia, semper meminit, et
sempiternas agit gratias. Quomodo paratam a Deo?
|
“Sicut sponsam, inquit, ornatam viro suo.”
|
|
Multum per omnia civitas haec praedicatur dissimilis civitati illi
magnae meretrici. Illa namque in habitu meretricis sedens super bestiam
coccineam plena nominibus blasphemiae, prostituta et fornicaria patenter
arguitur, prostituta daemoniis, fornicata cum regibus. Haec autem uni
viro suo, uni Deo suo pudice ornata pronuntiatur, et sicut sponsa,
videlicet jam praeparatas ingrediendo ad nuptias adultera illa meritas
mortis et inferni subeunte poenas. Sequitur:
|
“Et audivi vocem magnam de throno dicentem: Ecce tabernaculum Dei cum
hominibus; et habitavit cum illis: Et ipsi populus ejus erunt, et ipse
Deus cum eis erit eorum Deus.”
|
|
Vere magna et delectabilis vox ista quam sanctam civitatem, et sponsam
suam ipse, qui sedet in throno, dignam demonstrat atque commendat. Neque
enim illa unquam commendavit seipsam, atque idcirco dignum est, ut vir
suus, Deus suus commendet illam. Econtra meretrix illa corruptis et
corruptoribus suis semetipsam commendat, semetipsam corde et ore proprio
apud illos in malis propriis magnificat; nam in fronte ejus nomen
scriptum mysterium:
|
“Babylon magna, mater fornicationum, et abominationum terrae.”
|
|
Item ipsa in corde suo dicit:
|
“Sedeo regina, et vidua non sum, et luctum non videbo.”
|
|
Haec autem non semetipsam commendat, sed Deus suus, vir suus, sedens in
throno magna voce illam commendat.
|
“Ecce, inquit, tabernaculum Dei cum hominibus et habitabit cum eis.”
|
|
Ecce, demonstrantis adverbium, magnum est magnae gratulationis indicium
laetantis ore prolatum, quia, quemadmodum Psalmista dicit:
|
“Laetabitur Dominus in operibus suis (Psal. CIII);”
|
|
hoc namque tabernaculum opus Domini est, universa ornamenta ejus ab
intus et de foris pulchra sunt opera Domini, digna praeconia
demonstrantis Domini, digna laetitia cordis Domini, ut sicut jam dictum
est, propheta testante, laetetur in illis. Ex quo formato homine primo
costam de latere ejus tulit, et aedificavit eam in mulierem (Gen. II),
ex tunc Deus hoc tabernaculum suum aedificare non desiit, aut desinit
donec compleat, et dicat:
Porro quod addit cum hominibus, idem est ac si dicat ex hominibus. Totum
namque hoc tabernaculum ex hominibus aedificatum est. Unde et lapides
vivi dicuntur, tonsionibus, pressuris expoliti, et suis quique locis per
manum artificis Dei bene dispositi. Quomodo autem
|
“et Deus habitabit cum eis,”
|
|
nisi quia
|
“Verbum caro factum est, et habitavit in nobis,”
|
|
Deus homo factus secundum veritatem naturae est, et semper erit unus ex
nobis? Et quia per passionem auctor salutis nostrae consummatus recte
dictum.
|
“Et ipsi populus ejus erunt.”
|
|
Et quia ipse qui possidet, eorum quos possidet possessio est addit
adhuc:
|
“Et ipse Deus cum eis erit eorum Deus.”
|
|
Sequitur.
|
|