CAPUT 52

“Et pro eis sanctifico meipsum, ut et ipsi sint sanctificati in veritate.”

Siquidem ita dictum esset:

“Et pro eis sanctifico meipsum,”

paratior ultra sensus occurreret, videlicet, quod de praesenti suae passionis sacrificio dixisset, quo verus ipse Agnus omni mundo non per alium pontificem, quam per semetipsum immolatus est. Verum juxta verbi proprietatem sensus idem praesto est, quia profecto cum sacrum et sanctum idem significent, non aliud dixisse putandus est quam si dixisset:

“Et pro eis sacrifico,”

vel sacrificium offerro meipsum. Ipse quippe non solum sacrificium, ut sacrificii pontifex est, verum etiam et templum est, testante Apostolo, qui de umbraticis sacrificiis locutus plurima:

“Christus autem, inquit, assistens pontifex futurorum bonorum per amplius et perfectius tabernaculum non manufactum, id est, non hujus creationis, neque per sanguinem hircorum aut vitulorum, sed per proprium sanguinem introivit semel in sancta, aeterna redemptione inventa (Hebr. IX).”

Ergo mox traditurus pro peccato animam suam, ut videat semen longaevum:

“Et pro eis, inquit, sanctifico,”

id est, sacrifico meipsum,

“ut et ipsi sint sanctificati in veritate.”

Quod si rite perpendas, amplius et magis proprie rem tetigit, dicendo sanctifico quam si dixisset: Sacrifico. Cum enim dicit sanctifico, sordidum se fuisse innuit. Dicendo quoque pro eis, non suis, sed alienis se sorduisse, clare definit, quod propheta quoque patenter exprimens cum dixisset:

“Omnes nos quasi oves erravimus, unusquisque in viam suam declinavit,”

statim intulit:

“Et Dominus posuit in eo iniquitates omnium nostrum (Isa. LIII).”

Et Zacharias:

“Et Jesus, inquit, indutus erat vestibus sordidis, et Satan stabat a dextris ejus ut adversaretur ei (Zach. III).”

Igitur quia secundum se quidem sanctus, imo et Sanctus sanctorum erat, quippe qui de Spiritu sancto conceptus fuerat, et quia in omni vita sua,

“nec peccatum fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (I Petr. II),”

sed secundum iniquitates omnium nostrum, quas Deus in eo posuerat, vestibus sordidis indutus erat Agnus Dei, recte dixit:

“Sanctifico meipsum,”

signanter addendo,

“pro eis.”

Quare autem pro eis?

“Ut et ipsi, inquit, sint sanctificati in veritate.”

In veritate, inquam, id est, non in umbra vel figura, sed in vera peccatorum remissione,

“non ut quantum sanguis hircorum, aut taurorum, aut cinis vituli aspersus coinquinatos sanctificabat ad emundationem carnis, sed multo magis sanguis meus, qui per Spiritum sanctum memetipsum offero immaculatum Deo, emundet conscientiam eorum ab operibus mortis ad serviendum Deo viventi (Hebr. IX).”