|
Ubi igitur vel quando fieri non potest, ut operetur manu misericordiae?
Ibi nimirum, ubi est cor malum incredulitatis, tunc quando obduratum est
cor fallacia peccati, qui modus malae voluntatis est deterrimus eorum,
quos supra diximus. Nam evangelista scribit: Et non poterat ibi virtutem
ullam facere, nisi paucos infirmos impositis manibus curavit. Et
mirabatur propter incredulitatem illorum (Marc. VI). Praemiserat autem
de illis, dicens: Et multi audientes, admirabantur in doctrina ejus
dicentes: Unde huic haec omnia? Et quae est sapientia quae data est
illi? (Ibid.). Et virtutes tales quae per manus ejus efficiuntur? Nonne
iste est faber, filius Mariae, frater Jacobi, et Joseph et Judae et
Simonis? Nonne et sorores ejus hic nobiscum sunt? et scandalizabantur in
illo (Marc. III). Ubi ergo est cor malum incrudelitatis, quando non
ignorantia errorem, sed invidentia mali et superbi cordis incredulitatem
facit, vel tunc ibi fieri non potest ut operetur ista manus Domini,
manus clementiae Dei virtutem ullam, quae vera et dulcis virtus sit, qua
de morte animae resurgunt peccatores mortui. Hinc et jam dictus doctor
dicit: Non miserearis omnibus qui operantur iniquitatem (Psal. LVIII).
Est quaedam iniquitas, quam qui operatur non potest fieri, ut misereatur
ei Deus. Quaeritis forte quaenam illa sit. Ipsa est defensio peccatorum.
Quando quisquam defendit peccata sua, magnam iniquitatem operatur. Hoc
defendit quod Deus odit. Et videte quam perverse, quam inique. Si quid
boni fecerit, sibi vult imputare; si quid mali, Deo. Nam hoc modo
defendunt homines peccata ex Dei persona (quod pejus est). Quid est hoc?
Nemo est qui audeat dicere: Bonum est adulterium, bonum homicidium, bona
fraus, bonum perjurium. Nullus prorsus hominum. Omnino enim non invenis
animam tam perversam, tam extorrem a societate generis humani et
participatione communi sanguinis ex Adam, cui videatur bonum esse
adulterium, sicut dixi, fraus, rapina, perjurium. Sed quomodo ea
defendunt? Si Deus voluisset, non id fecissem. Ergo ad hoc peccatum tuum
defendis, ut Deum accuses. Ideo excusatur reus, ut culpetur judex.
Prorsus talem iniquitatem operantium non miserebitur Deus. Jam dictum
incredulitatis malum in Adam fuit, quia, superbia tumens ex appetitu
divinitatis, plus voci uxoris suae obedivit quam voci Dei, et illa plus
serpenti credidit dicenti: Nequaquam morte moriemini (Gen. III), quam
Deo, qui dixit: In quocunque enim die comederis ex eo, morte morieris
(Gen. II), et idcirco virtutem in illo Deus facere non potuit, sicut et
Joannes Chrysostomus, ore, secundum agnomen suum, aureo dicere non
dubitavit in sermone De lapsu primi hominis. Veniam cogitat, qui causam
contemptae legis incusat. Objurgat culpam, ut possit retribuere veniam,
ut quos formare instruendo non potuit, eos possit confitendo purgare.
Itidem in illis superbis de quibus scriptum est: Gigantes autem erant
super terram in illis diebus (Gen. VI), erat cor malum incredulitatis.
Unde et Petrus apostolus dicit: Qui increduli fuerant aliquanao, quando
exspectabat Dei patientia, in diebus Noe cum fabricaretur arca (I Petr.
III). Illos non parum restitisse voluntati Dei, vel Deum nequaquam
voluisse malum, quod factum est ab illis, Scriptura vehementer gestis
exprimere cum dicit: Videns autem Deus quod multa malitia hominum esset
in terra, et cuncta cogitatio cordis intenta esset ad malum omni
tempore, poenituit eum quod hominem fecisset in terra (Gen. VI). Et
praecavens in futurum: Et tactus dolore cordis intrinsecus: Delebo,
inquit, hominem (ibid.), etc.
|
|