|
Quare ergo, inquis, Apostolus translatione illorum Septuaginta in hac
sententia usus est? Sic ait:
|
“Christus nos redemit de maledicto legis, factus pro nobis maledictum,
quia scriptum est: Maledictus omnis, qui pendet in ligno (Galat. III).”
|
|
Quare hoc exemplo sic usus est? Videlicet, quia apud Graecos, quibus
scribebat, Vulgata fuerat a tempore Ptolomaei Philadelphi Septuaginta
interpretum editio, et nimis importunum erat, ut cum Christo Scripturas
testimonium perhibere assereret, et vix audiretur, si ipsas quoque
Scripturas male interpretatas esse ostendere conaretur, cum apud illos
Septuaginta interpretum auctoritas haberetur celeberrima. Maluit ergo
sententiam cum sensu, qui aedificaret commemorare quam corrigendo
Scripturam veteranos lectores offendere. Praeterea videte melius, cujus
intentionis sit haec eadem annuntiatio maledicti, praesertim quia pro eo
quod maledictus a Deo est, jubet illi sepeliri. Nonne mortuis pars
benedictionis est, sepeliri, et econtra maledictionis, sepultura carere,
more asini, sicut de quodam rege terribiliter dictum est (prout erat
meritus) sepultura asini, id est, nulla sepultura sepelietur? (Jerem.
XXII.) Nonne sancti et magni Patres sive patriarchae, de sepeliendis vel
etiam transferendis corporibus suis diligenter mandaverunt, et pro magno
illis fuit sepeliri, et non tantum ubicunque, sed in sepulcris patrum
suorum? (Genes. XXXV, L.) O igitur mirabile et antiquum crucifixi hujus
consilium, qui tanto antequam veniret, tempore ita de sepeliendo corpore
suo dedit praeceptum, ut profuerit omnibus crucifixis, scriptum pro se
uno legis mandatum. Cum enim decollatos sive lapidatos aut alia vi
peremptores licuerit impune insepultos canibus projici, solis crucifixis
propter justum crucifigendum lex prophetica utpote digito Dei
conscripta, sepulturam negari prohibuit. Nonne ergo propheticus
crucifigendi spiritus, gemitibus inenarrabilibus rugiebat in corde Moysi
talem legem scribentis (Deut. XXI), ut dum crucifixi omnes ex lege
sepeliuntur, sepultura non careat hic unus pro salute mundi crucifixus,
a Deo maledictus, addens etiam a Deo quod nusquam fecit in cunctis
maledictionibus legis? Verbi gratia cum dicit:
|
“Maledictus eris in civitate, maledictus in agro, maledictus ingrediens,
maledictus egrediens (Deut. XXIII),”
|
|
et similiter in caeteris, nusquam dixit, a Deo, nisi tantum in hoc loco.
Cur hoc, nisi, quia vere solus, est hic a Deo maledictus, in eo
videlicet quod sicut ait propheta, iniquitates omnium nostrum in illo
posuit Deus? (Isa. LIII.) Idcirco sepeliatur, inquit, qui pendet in
ligno, quia futurus est talis pendens in ligno, qui erit maledictus a
Deo; a Deo, inquam, transponente maledictiones humani generis in illo.
Quod si quis objiciat, saepe maledictiones prolatas fuisse a Deo, verbi
gratia, cum dicit ad Cain:
|
“Nunc ergo maledictus es super terram, quae aperuit os suum, et suscepit
sanguinem fratris tui de manu tua (Gen. IV);”
|
|
nos econtra dicimus, non esse maledicti effusionem, sed maledicti jam
existentis enuntiationem: praesertim cum non dicat, maledictus sis, sed
maledictus es et non a me, sed a peccatis tuis. Nec enim maledictus est
Cain a Deo, sed a voce sanguinis fratris sui clamantis de terra, et
impietatis ejus annuntiantis ipsi Deo. Igitur hic solus maledictus fuit
a Deo et non a suo peccato; a Deo, inquam, qui omnium nostrum
maledictum, quod erat super nos, id est, omnem iniquitatem nostram
posuit in eo. Quod vero addidit Lex:
|
“Et nequaquam contaminabis terram quam Dominus Deus tuus daturus est
tibi in possessionem (Deut. XXI).”
|
|
Mira Spiritus sancti arte dixit et scripsit, cum potius ex eo
contaminata terra posset videri, si in se reciperet corpus maledicti.
Quid enim? quid etiam hoc loco scriptor legis intendit? Hoc utique, quia
terra quam dedit Deus vero Israeli in possessionem, corpus est hujus
singulariter et pro nobis maledicti, quam sibi datam tunc Israel non
contaminavit, id est, contaminari non permisit, quando illud Joseph et
Nicodemus eodem die sepelierunt (Matth. XXVII; Luc. XXIII), pro communi
lege omnium in ligno pendentium, videlicet ne indigne insepultum
abjiceretur, et a canibus illis, qui vivum circumdederant, adhuc exanime
conspueretur. Porro, illi putabant in eo non contaminari terram suam, si
cujusquam taliter occisi corpus nequaquam viventium oculis ingereretur.
Quod si aliquis quaerat adhuc, cur pro hoc tantopere legislator fuerit
sollicitus, cum posset etiam insepultum coelitus custodiri corpus
sacrosanctum, sicut custodita sunt, ne a canibus vel avibus laederentur,
etiam multa corpora martyrum. Interrogemus eum, cur moriente eodem
Domino, et terra tremente monumenta sanctorum aperta sunt (Matth.
XXVII). Videlicet aut nihil idoneum, aut hoc respondebitur solum, quia
corporibus mortuorum hoc expediebat, ut conjungeretur eis in sepulcris
corpus hujus mortui, quod afferebat resurrectionem mortuorum, et idcirco
ad suscipiendum illud certatim et avide sese dilataverunt. Nam sicut
animam Domini Jesu ad animas apud inferos descendere expediebat, ut
illas inde educeret; sic et ad corpora corpus ejus pervenire oportebat,
ut illa resuscitaret. Sed jam de hoc satis dictum, ad Evangelii verba
revertamur. Judaei, inquit, rogaverunt Pilatum, ut fractis cruribus
corpora eorum tollerentur. Quare?
quia magnus ille Sabbati dies erat.
|
“Magnus, inquit, dies Sabbati ille erat,”
|
|
videlicet, quia paschale Sabbatum erat. Etenim cum octo diebus Pascha
celebraretur, omnium dierum maximus et maxime festivus, Sabbati dies
habebatur, sive ille primus, sive secundus aut certe tertius
occurrisset, vel quartus, et Sabbatum paschale vocabitur. Idcirco Judaei
petierunt ut corpora tollerentur, ne tantus dies talis horrore
spectaculi foedaretur. Quippe cum etiam qualibet die corpora hujusmodi
sepeliri in eadem die ex lege praeciperentur. Sed propter Sabbatum, illa
Judaei sepeliri voluerunt properantius.
|
|