VERS. 36.

“Quis posuit in visceribus,”

id est in corde hominis,

“scientiam?”

scilicet divinitus inspiratam, nec in solis vocibus, sed etiam in sensibus datam. Quam videlicet sapientiam per simile pulchre commendat subjungendo:

“Vel quis dedit gallo intelligentiam?”

id est, ut sicut gallus prius nocturnis temporibus horas discutit et tunc demum vocem excitationis emittit, ita sanctus praedicator prius in auditoribus suis qualitatem vitae consideret, et tunc demum ad erudiendum congruam vocem praedicationis formet, et quasi gallus cantando vocibuis suis somnum torporis excutiat venturam lucem nuntians; verbi gratia, dum dicit:

“Nox praecessit, dies autem apprepinquavit (Rom. XIII).”

Et ut cum auctoritate praedicet, luxuriam restringere debet, sicut scriptum est (Prov. XXX):

“Tria sunt quae bene gradiuntur: . . . leo fortissimus bestiarum ad nullius pavebit occursum,”

videlicet quia leo de tribu Juda Christus:

“Venit, inquit, princeps mundi hujus, et in me non habet quidquam (Joan. XIV):”

leo, inquam, fortissimus, et

“gallus succinctus lambos,”

id est castitate praefulgens praedicator;

“et aries, nec est rex qui resistat ei,”

id est praelatus quisque cui populum subsequentem, quasi ovium trahenti gregem quilibet persecutor obvians praepedire non valet ejus intentionem. Praedicator itaque quasi gallus succinctus lucem praecinit. Et sicut gallus profundioribus horis noctis valentiores et productiores, mane autem appropinquante leniores et minutiores solet formare voces, sic et ipse dum iniquis adhuc mentibus praedicat, altis et magnis vocibus aeterni judicis terrorem quasi profunda nocte dormientibus, seipsum prius bonis actibus quasi quibusdam alis excitans, annuntiat, cum autem in auditoribus jam adest lux veritatis, clamoris sui magnitudinem in lenitatem vertit dulcedinis.

“Quis, inquam, gallo dedit hanc intelligentiam,”

subaudi nisi ego