CAPUT XIII. Quod per intellectum psalmi quarti, qui sic incipit:

“Cum invocarem exaudivit me Deus justitiae meae, in tribulatione dilatasti mihi,”

hoc de Christo nobis annuntiet Spiritus veritatis, quia fecit sicut promisit, dicens:

“Et gaudebit cor vestrum, et gaudium vestrum nemo tollet a vobis.”

“Cum invocarem exaudivit me Deus justitiae meae, in tribulatione dilatasti mihi.”

Hujus quippe versiculum psalmi superius susceptum habuimus:

“Signatum est super nos lumen vultus tui, Domine, dedisti laetitiam in corde meo,”

et hoc dilatato, paululum digressi, tetigimus psalmos superiores, ut demonstraremus quia sacramentorum salutis nostrae miro modo et latet et splendet hic in prophetia lucidus ordo. Quaerimus ergo: Nonne vox quarti hujus psalmi convenit rei gestae et voci illius dici, quo Spiritus sanctus de coelo veniens, orantes discipulos Domini laetificavit, ita ut dicere congruat conventui illi, et omni Ecclesiae sequenti:

“In tribulatione dilatasti mihi, miserere mei, et exaudi orationem meam?”

“Omnes enim perseverantes erant unanimes in oratione, cum mulieribus, et Maria matre Domini Jesu, et fratribus ejus (Act. I).”

Nonne ita contigit illis, ut sonat ista vox Spiritus prophetici.

“In tribulatione dilatasti mihi?”

Eatenus quippe non latum, imo valde angustum fuerat eorum et cor et os. Quomodo angustum cor? Homines sine litteris erant, et idiotae. Quomodo angustum os? unius habebant rusticitatem linguae Hebraicae, ita ut loquentes ex idiomate suae locutionis, statim fierent manifesti quod essent Galilaei. Qui sic angusti fuerant cordis et oris, ita dilatati sunt, ut et scripturas intelligerent et loquerentur linguis, et quod maximum est, non in pace, sed in persecutione.

“Ibant enim gaudentes a conspectu concilii, quoniam digni habiti sunt pro nomine Jesu contumeliam pati (Act. V).”

Magna et mira dilatatio illorum, qui unanimiter perseverantes in oratione secundum istam vocem propheticam:

“Miserere mei, et exaudi orationem meam (Psal. IV),”

sic exauditi fuerant, ut in corde Scripturas, in ore linguas, in utroque adepti constantiam, loquerentur magistratibus, dicerent tam plebi quam senioribus:

“Filii hominum usquequo gravi corde? ut quid diligitis vanitatem et quaeritis mendacium? Scitote quoniam mirificavit Dominus sanctum suum (ibid.).”

Quid enim aliud verba illa sapiunt,

“viri Israelitae Deus patrum nostrorum glorificavit Filium suum Jesum,”

et caetera usque:

“Poenitemini igitur et convertimini, ut deleantur vestra peccata (Act. III).”

Et quam pulchre quod hic scriptum est in psalmo:

“Irascimini et nolite peccare (Psal. IV),”

et quod illic dicit apostolus Petrus:

“Poenitemini, ut deleantur vestra peccata,”

unum idemque significat. Item per hoc, quod hic scriptum est,

“utquid diligitis vanitatem et quaeritis mendacium,”

quam recte illud arguitur mendacium, quod jam ante illum diem, quo praedicare coeperunt apostoli, divulgatum erat apud Judaeos, mendacium, inquam, et quod quaesierant emerant data militibus pecunia copiosa ut dicerent,

“quia discipuli ejus venerunt nocte et furati eum sunt, nobis dormientibus (Matth. XXVIII).”

Sed jam omissa multitudine eorum, quae hinc dici poterant, propositum pro agnitione sanctae Trinitatis pertractemus versiculum.