|
Causam istam jejunandi non habuerunt nec habent hypocritae tristes, et
tamen jejunaverunt, et jejunant frequenter, desiderium Christi non
habentes, et mira vani cordis duritia nonnunquam plus jejunando laborant
quam hi qui Christum et vitam aeternam desiderant. Verbum
aliud multum significat, quam vulgo intelligitur. Exterminatur quippe
exsul, qui mittitur extra terminos. Pro hoc ergo sermone, demoliuntur
semper debemus accipere. Demolitur autem hypocrita faciem suam, ut
tristitiam simulet, et animo forte laetante luctum gestat in vultu. Quod
deinde dicit,
|
“tu autem cum jejunas, unge caput tuum, et faciem tuam lava,”
|
|
juxta ritum provinciae Palaestinae loquitur, ubi diebus festis solent
ungere capita. Praecipit ergo, ut quando jejunamus laetos nos et
festivos esse monstremus. Quid autem faciemus nos, quibus consuetudo non
est nec fuit, diebus festis ungere capita? Quomodo faciemus id quod
dicit:
|
“Tu autem cum jejunas, unge caput tuum, ne videaris ab hominibus
jejunans?”
|
|
Ergo non superfluum est, anagogicum hic admittere sensum, ut ungere
caput nostrum hoc sit exhilarare cor, quod est principale nostrum;
etenim sicut de eleemosyna, ita et de jejunio recte dictum intelligitur:
|
“Hilarem enim datorem diligit Deus (II Cor. IX).”
|
|
Denique gaudere in Spiritu sancto hoc est ungi oleo, quia Spiritus
sanctus oleum dicitur, ut illic:
|
“Unxit te Deus Deus tuus oleo laetitiae prae consortibus tuis (Psal.
XLIV).”
|
|
Hoc autem gaudio tunc gaudere possumus in jejunio, si conscientia nostra
testimonium habet, quod inter ipsum jejunium pascatur sponsi, qui
ablatus est a nobis, sancto desiderio. Gaudium istud hypocritae non
quaerunt, et idcirco tristes hic dicuntur, illi autem nescierunt, de
quibus propheta Zacharias ita loquitur:
|
“Miserunt ad domum Dei Sarasar et Rogomelech, et viri qui erant cum eo
ad deprecandum faciem Domini, ut diceret sacerdotibus et prophetis
Domini: Nunquid flendum mihi est in mense quinto, vel sanctificare me
debeo, sicut feci jam multis annis?”
|
|
(Zach. VII.) Videlicet quia soluta erat captivitas Babylonica,
templumque manufactum reaedificabatur, causam nullam putabant superesse,
cur flere deberent aut jejunare. Quasi vero sola captivitas illa
deflenda fuerit, et non potius universalis captivitas generis humani,
quae in Adam contigit, et quasi reaedificatio templi illius manufacti,
malorum omnium finis fuerit, et non potius templum futurum, templum
Dominici corporis, quod tandem fabricari, et deinde solvi, et post
triduum oportebat excitari. Propterea sic responderi debuit, et sic
responsum est illis:
|
“Cum jejunaretis, et plangeretis in quinto et septimo per hos
septuaginta annos, nunquid jejunium jejunastis mihi? Et cum comedistis
et bibistis, nunquid non vobis comedistis et vobismetipsis bibistis?”
|
|
(Ibid.) Quod est dicere: Nonne hoc pacto non Dei, sed vestram gloriam
quaeritis, dum pro rebus temporalibus quia desunt, sive ut affluant,
lugetis et jejunatis, et de regno Dei, quod differatur, quod nondum
venerit, non curatis? Non ita, sed
|
“jejunium quarti, et jejunium quinti et jejunium septimi, et jejunium
decimi erit domui Juda in gaudium, et laetitiam, et solemnitates
praeclaras, usquequo venient populi et habitabunt in civitatibus multis,
et apprehendent decem homines ex omnibus linguis gentium fimbriam viri
Judaei (Zach. VIII),”
|
|
etc. Quod hic in Evangelio dictum est jejunanti caput ungere, et faciem
lavare, hoc illic in propheta dictum fuerat jejunium in gaudium et
laetitiam et solemnitates praeclaras esse debere. Est igitur jejunantium
distantia triplex, dum jejunant alii propter Dei regnum, quia differtur,
et nondum venit eis per occultum divinitatis consilium, justumque
judicium, alii propter infaustam memoriam casuum adversorum, qui circa
res temporales acciderunt, alii propter humanae laudis appetitum, ut
glorificentur ab hominibus tanquam justi, quia misera ambitione repleti
sunt. Secundum distinctiones istas sequitur adhortans suos, et dicit:
|
|