|
Cum illis vestibus valde bonis, consilio Rebeccae matris ingressus est
Jacob ad Patrem Isaac, jam non videntem, ut acciperet benedictionem.
Neque enim propter illas vestes benedictionem haereditate possideret
nisi etiam introgressus ad patrem, sicut jam dictum est, non videntem,
verba benedictionis ex Ipsius ore accepisset. Similiter cum supradictis
sancti Spiritus charismatibus omnis vir simplex habitans in
tabernaculis, omnis vir fidelis spem habens in verbo promissionis,
qualium ex optimis unus erat Moyses, qui hanc ipsam scripturam mysticam
scripsit, ingressus est ingressu fidei, cui omnia praesentia sunt, ad
Christum Dei Filium, quasi non videntem, id est, in cruce morientem, ubi
lumina regia, lumina risum et gaudium secundum nomen Isaac, diligentibus
se insinuantia, caligine mortis obscurata fuerunt, ut acciperet
remissionem peccatorum. Neque enim per charismata illa talem
benedictionem, scilicet peccatorum remissionem quisquam accipere
potuisset, nisi hic noster Isaac, clausis in morte oculis, jam dedisset.
Hoc sciens idem Moyses fidelissimus in tota domo ejus taliter locutus
est:
|
“Aut dimitte eis hanc noxam, aut si non facis, dele me de libro tuo quem
scripsisti (Num. XII).”
|
|
Idem:
|
“Praecipis ut educam populum istum et non indicas mihi quem missurus es
mecum (Exod. XXXII.),”
|
|
praesertim cum dixeris:
|
“Novi te ex nomine, et invenisti gratiam coram me.”
|
|
Ac deinceps:
|
“Si non tu ipse praecedas, ne educas nos de loco isto (Exod. XXXIII).”
|
|
De isto capitulo, ut verbis loquar Apostoli,
|
“grandis nobis sermo, et interpretabilis ad dicendum, quoniam, quod in
pluribus verum est, imbecilles, ait, facti estis ad audiendum (Hebr.
V).”
|
|
Parvuli enim sunt, hodieque quamplurimi, quia nondum cognoverunt illa
cognitione, quae perfectorum est, gratiam Domini nostri Jesu Christi.
Interrogemus ergo fidelissimum Moysen. Quis est sermo iste quem tu
locutus es:
|
“Aut dimitte eis hanc noxam, aut dele me de libro tuo quem scripsisti.”
|
|
Cum hoc percunctatus fueris, puta quod tibi respondeat verbis
hujuscemodi, verbis viri ejusdem fidei, verbis fidelis David:
|
“Afflictus sum et humiliatus sum nimis, rugiebam a gemitu cordis mei.”
|
|
Statimque conversus ad Dominum:
|
“Domine, inquit, ante te omne desiderium meum, et gemitus meus a te non
est absconditus (Psal. XXXVII).”
|
|
Hoc denique dixisse congruit non soli David, verum etiam omnibus
sanctis. Omnium quippe desiderium erat unum desiderium gemituosum, nasci
Christum, venire Salvatorem Dei Filium, ad dandam benedictionem, ad
dandum Spiritum sanctum in remissionem peccatorum, hoc erat illud
desiderium. Hinc idem Jacob ad filium suum Joseph:
|
“Benedictiones, inquit, patris tui confortatae sunt benedictionibus
patrum ejus, donec veniret desiderium collium aeternorum (Gen. XLXIX).”
|
|
Rugiens igitur Moyses a gemitu cordis sui secundum hoc desiderium:
|
“Aut dimitte, inquit, eis, hanc noxam, aut dele me de libro tuo quem
scripsisti.”
|
|
Quid est dicere? si non dimiseris, si propter peccatum eorum
promissionem tuam implere desieris, ut deletis illis, non veniat semen
quod Abrahae promisisti, unum est ac si deleas, et plane consequitur, ut
deleas me de libro tuo quem scripsisti. Nullus enim nisi ille venerit
salvari poterit, proinde
|
“si non tu ipse praecedas, ne educas nos de loco isto.”
|
|
Quo enim nobis intrare in terram aliquam, nisi ex populo illo secundum
promissionem tuam nascatur qui nos inducat in vitam aeternam.
|
|