CAPUT 26

“Et datae sunt illis singulae stolae albae, et dictum est illis, ut requiescerent tempus adhuc modicum, donec impleantur conservi eorum, et fratres eorum qui interficiendi sunt, sicut et illi.”

Stolae interfectis illis sive animabus interfectorum, quia indigebant, datae sunt; nudi quippe fuerant, nuditate quam omnibus posteris suis primi parentes nostri reliquerant, de quibus scriptum est:

“Cumque cognovissent se esse nudos, consuerunt folia ficus, et fecerunt sibi perizomata (Gen. III).”

Sed nunquid verbum Dei et testimonium quod habebant, propter quod et interfecti fuerant, stola illis sive amictus non erat? Si verbum, aut nomen sive cultas Dei, vestis aut stola animae non esset, nequaquam Scriptura diceret:

“Videns ergo Moyses populum quod nudatus esset, spoliaverat enim eum Aaron propter ignominiam sordis, et inter hostes nudum constituerat (Exod. XXXII).”

Cum ergo cultus Dei, verbum Dei, stola sit animae, istae autem animae propter verbum Dei et propter testimonium quod habebant fuerint passae, quid est quod quasi adhuc nudae essent, datae dicuntur eis singulae stolae albae. Sed notandum quod non dictum sit tantummodo, datae sunt illis stolae, sed stolae albae: nam stolas quidem habebant, id est, illam propter quam interfecti fuerant verbi Dei sive testimonii justitiam, sed illae stolae nondum albae erant. Nisi lavarentur in sanguine Christi, candidae esse non poterant. Testatur unus ex illis Isaias, qui sine dubio verbum Dei, et testimonium habuit, propter quod et interfectus fuit; nam serratum quoque illum a Manasse autumant Judaei:

“Facti sumus ut immundi omnes nos, quasi pannus menstruatae omnes justitiae nostrae (Isa. LXIV).”

Et David:

“Asperges me, inquit, hyssopo et mundabor: lavabis me, et super nivem dealbabor (Psal. L).”

Et Zacharias:

“In die illa erit fons patens domui David, et habitantibus Jerusalem, in ablutione peccatoris et menstruatae (Zach. XIII).”

Nihil immundius menstruata, quae quidquid tetigerit, secundum legem immundum facit. Et huic comparandae erant omnes, ut ipsi testantur, ipsorum justitiae, videlicet nisi ejus, in quem credebant et quem exspectabant, abluerentur Christi sanguine. Ergo stolas quidem jam habebant, sed stolae ipsae albae nondum fuerant. Proinde quod dictum est,

“et datae sunt illis singulae stolae albae;”

sic intelligendum est ac si diceretur, et datum est illis ut stolae eorum essent albae, quanquam et ipsae stolae, id est, qualescunque eorum justitiae non ab ipsis essent, sed a Deo fuissent datae. Et idcirco cum legimus hic,

“et datae sunt illis singulae stolae albae,”

ut intelligamus id esse ac si diceretur, et stolae illorum factae sunt albae, simul meminisse debemus, quod postmodum de his et conservis eorum scriptum est:

“Hi sunt qui venerunt ex tribulatione magna, et laverunt stolas suas, et dealbaverunt eas in sanguine Agni (Apoc. VII).”

Inter haec animadvertere perpulchrum est, quia illis quidem jam mortuis, stolae illorum dealbatae sunt in sanguine Agni, qua hora idem Agnus suum in cruce sanguinem fudit: istis autem conservis et fratribus eorum, qui post illam passionem Christi, vel post adventum Spiritus sancti ad eamdem fidem ingrediuntur, adhuc viventibus stolae suae candidantur, quando in eodem Christo Jesu, sive in morte Jesu Christi baptizantur (Rom. VI). Si autem post hoc etiam proprium pro eodem Christo sanguinem fundunt, quod fecerunt et adhuc plurimi sub novissima persecutione Antichristi facturi sunt, multo amplius candent dealbatae stolae ipsorum. Illud quoque sciendum quia non idcirco

“datae sunt illis stolae albae,”

quia clamabant, sanguinis sui judicium reposcentes et vindictam, sed quia interfecti fuerunt propter verbum Dei et propter testimonium quod habebant. Nam ubi Christus passus est; tunc, ut jam dictum est, dealbatae sunt stolae eorum in sanguine ejusdem Christi. Clamor autem ille jam dudum audiri coeperat, ex quo occisus est primus ille Abel, dicente Deo:

“Vox sanguinis fratris tui clamat ad me de terra (Gen. IV).”

Item quod dictum est eis,

“ut requiescerent tempus adhuc modicum,”

non idcirco dictum est, ut cessavit clamare, non enim clamare cessat aut cessabit usque in finem saeculi sanguis eorum, quippe cum de jam dicto Abel dicat Apostolus, quia per fidem suam defunctus adhuc loquitur (Hebr. XI), quandiu in Ecclesia clamans dicet:

“Vindica, Domine, sanguinem servorum tuorum qui effusus est;”

sive

“ultio sanguinis servorum tuorum qui effusus est; introeant in conspectu tuo gemitus compeditorum (Psal. LXXVIII);”

quandiu, inquam, terra, quae est Ecclesia clamabit, et haec vel his similia dicet, non sic requiescent ut clamare cessent. Quod ergo dictum est illis,

“ut requiescerent tempus adhuc modicum,”

intelligendum est vel subaudiendum, non ab illo clamore reposcente vindictam sanguinis sui, sed a laboribus suis, sicut in hoc eodem libro legimus:

“Amodo jam dicit Spiritus, ut requiescant a laboribus suis (Apoc. XIV).”

Quod cum ita sit, cur ita dictum est, ut requiescerent tempus adhuc modicum? Nunquid requies eorum durabit ad tempus modicum? Non utique, sed idcirco sic dictum est, quia post tempus modicum, cum impleti fuerint conservi eorum, et fratres eorum, qui occidendi sunt quemadmodum et ipsi, tunc fiet aliud quid magnum, ut copiosum suae requietionis capiant augmentum. Resurgent enim, et quibus nunc datae sunt singulae stolae albae, tunc dabuntur geminae, ut sint beati tam immortali beatitudine animae, quam beata corporis immortalitate. Scimus enim quia peccante Adam, in quo omnes peccaverunt, omnes nihilominus in eo duplici stola, scilicet corporis et animae felicitate spoliati sunt. De prima quae est animae, sic scriptum est:

“Cumque cognovissent se esse nudos, consuerunt folia ficus et fecerunt sibi perizomata (Gen. III).”

Talis amictus nimirum animae nuditas erat, quia videlicet tota confusio carnis, deintus ubi perierat animae pulchritudo, procedebat. Altera nuditas est corporis mortalitas, de qua cum dixit Deus:

“Quia pulvis es et in pulverem reverteris (ibid.).”

Fecit quoque, ut ait Scriptura, Dominus Deus Adae et uxori ejus tunicas pelliceas. Sic enim tunicati vere nudi erant, et naturali, quam prius sine amictu non crubescebant, corporum suorum, quae plasmaverat Deus, spoliati pulchritudine, signumque in ipsis tunicis gestantes nuditatis et miseriae suae, videlicet quod corpora eorum mortalia sic veterascere et deficere deberent, sicut veterascunt tunicae pelliceae. Igitur qui in primo parente duplicem stolam, id est, et animae et corporis felicitatem perdiderant, nunc interim singulas habeant stolas, id est, felices tantummodo sint in anima, et sic requiescant donec accipiant, quod futurum est post tempus modicum, stolam alteram, id est, immortalium quoque corporum gloriam.