CAPUT XV. Quod vaccae arcam Domini portantes, praedicatores significent fideles in Ecclesia, qui in directum procedunt non declinantes ad dexteram neque ad sinistram.

(CAP. VI.) Quo tandem modo victoira omnis peracta est? Duritia utique et patientia praedicatorum secundum hoc miraculum, quod subjunctum est:

“Tollentes, inquit, duas vaccas quae lactabant vitulos, junxerunt ad plaustrum, vitulosque earum concluserunt domi. Et posuerunt arcam Dei super plaustrum et capsellam quae habebat mures aureos, et similitudinem agnorum. Ibant autem in directum vaceae per viam quae ducit Bethsamis, et itinere uno gradiebantur pergentes, et mugientes, et non declinabant, neque ad dexteram, neque ad sinistram.”

Quid enim vaccae, nisi fideles quosque in Ecclesia signant, qui, dum sacri eloquii praecepta considerant, quasi super impositam Domini arcam portant? De quibus hoc etiam notandum quod fuisse fetae memorantur, quia sunt plerique qui in via Dei intrinsecus positi foris carnalibus affectibus ligantur. Sed non declinant a recto itinere, quia arcam Dei portant in mente. Ecce enim vaccae Bethsamis pergunt. Bethsamis quippe domus solis interpretatur. Et propheta ait:

“Vobis autem qui timetis Dominum, orietur Sol justitiae (Mal. IV).”

Si igitur ad aeterni solis habitationem tendimus, dignum profecto est ut de Dei itinere pro carnalibus affectibus non declinemus. Tota enim virtute pensandum est quod vaccae Dei plaustro suppositae, pergunt et gemunt. Dant ab intimis mugitus, et tamen de itinere non retorquent gressus. Amorem quidem per compassionem sentiunt, sed colla posterius non reflectunt. Sic nimirum praedicatores sancti, sic fideles quique esse debent intra sanctam Ecclesiam, ut compatiantur proximis per charitatem, et tamen de via Dei non exorbitent per compassionem. Arcam quippe vaccis superpositam Bethsamis pergere, est cum superna scientia ad internae lucis habitaculum propinquare. Sed tunc vere Bethsamis tendimus, cum viam rectitudinis gradientes, ad vicina erroris latera nec pro affectu pignorum declinamus. Sic namque, sic necesse est ut incedere debeant qui, sacrae legis jugo suppositi, jam per internam scientiam arcam Domini portant, quatenus per hoc quod propinquorum necessitatibus condolent a coepto rectitudinis itinere non declinent. Quorum nimirum gratia mentem nostram tenere debet, sed reflectere non debet, ne haec eadem mens, aut si affectu non tangitur, dura sit, aut plus tacta, si inflectitur remissa.