VERS. 2.

“Quam enim,”

inquit,

“partem haberet Deus in me desuper, et haereditatem Omnipotens de excelsis?”

subaudi, nullam. Quia videlicet, si mens mea ante conspectum illius in infirmis desideriis tabescit, excelsorum conditor, qui munditiae auctor est, possessionem suam habere me renuit. Quo dicto nequaquam vult intelligi quod ejus animum culpa in cogitatione non contigit, sed quia nunquam ex consensu superavit. Et quia festina consolatio bonorum est, consideratus finis malorum, protinus adjungit: