CAPUT VI. Quod rectissime Pharao similis diabolo praedicetur, in eo quoque quod ait:

“Si masculus fuerit, interficite,”

etc.

“Dixit autem rex Aegypti obstetricibus Hebraeorum, quarum una vocabatur Sephora, altera Phua, praecipiens eis: Quando obstetricabitis Hebraeas, et partus tempus advenerit, si masculus fuerit, interficite illum; si femina, reservate. Timuerunt autem obstetrices Deum, et non fecerunt juxta praeceptum regis Aegypti, sed conservabant mares,”

etc. Et si merito quorumlibet visibilium inimicorum Israel nominibus sancta Scriptura utitur, quoties contra spiritualia nequitiae invehitur, verbi gratia, cum dicit Psalmista:

“Quoniam cogitaverunt unanimiter, simul adversus te testamentum disposuerunt tabernacula,”

etc., usque

“in adjutorium filiis Lot (Psal. LXXXII),”

multo magis Aegyptiam justissime isto modo infamat nequitiam, diabolicam scilicet in Pharaonem regem Aegypti et in servos ejus transfigurando superbiam. Exempli causa, haec dicit Dominus in Ezechiele:

“Ecce ego ad te, Pharao rex Aegypti, draco magne, qui cubas in medio fluminum tuorum, et dicis: Meus est fluvius, et ego feci memetipsum; et ponam frenum in maxillis tuis, et agglutinabo pisces fluminum tuorum squamis tuis, et extraham te de medio fluminum tuorum, et universi pisces tui squamis tuis adhaerebunt, et projiciam te in desertum, et omnes pisces fluminis tui (Ezech. XXIX),”

etc. Ecce enim Pharao, vel Aegyptus primo loco contra Israelem, diabolum imitatur in tribus, imo in quatuor sceleribus suis, secundum scelera super quibus, juxta Amos prophetam, Damascum, Gazam, Azotum, Tyrum, caeterosque finitimos hostes Israel non convertere se profitetur Deus (Amos. I). Primum scelus Pharaonis est quod hoc intendit opprimendo filios Israel, quatenus, voluptate generandi emortua, filii non procrearentur. Secundum, quod obstetricum dolo agere nititur, ut nati parvuli clam interimantur. Tertium, cum aperta saeviens persecutione praecepit omni populo suo, dicens:

“Quidquid masculini sexus natum fuerit in flumen projicite, quidquid feminei, reservate.”

Quartum, quod mandante sibi Domino ac dicente:

“Filius meus primogenitus Israel, dimitte filium meum ut serviat mihi (Exod. IV),”

at ille superbe respondit:

“Quis est Dominus, ut audiam vocem ejus, et dimittam Israel? Nescio Dominum, et Israel non dimittam (Exod. V),”

et his similia. Merito ergo in Scripturis, merito in ore totius Ecclesiae pro diabolo Pharao decantatur, et per Pharaonem diabolus intelligitur, ad gloriam Christi cujus victoria de tali Pharaone liberati sumus. Etenim ille est qui hoc egit ab initio, quantum in se fuit, ut nullus Israelita verus verbo praedicationis spirituales Deo filios gigneret, deinde ut nascentes ejusmodi parvulos, obstetricante haeretica malignitate occideret, tandemque cassatis artibus, aperta persecutione armatus est, ut in illa flumina filios gratiae projiceret de quibus Psalmista:

“Elevaverunt, inquit, flumina, Domine, elevaverunt flumina vocem suam (Psal. XCII),”

etc., magnas et apertas persequentium inimicorum significans tempestates. Et notandum quod hic quoque spiritualis Pharao masculinum magis quam femineum sexum odit, ea videlicet discretione, quam observans vir sapiens dicit:

“Melior est iniquitas viri, quam bene faciens mulier (Eccl. XLII).”

Vir namque pro virtute est, is qui praeest vel regere potest. Mulier vero, quaecunque anima pro imperfectionis suae mollitia, quia deceptibilis est, rectore indiget, et sine disciplina si fuerit, fit opprobrium in Israel. Porro ejusmodi viro accidens iniquitas, augendae virtutis occasio fit, sicut David (II Reg. XII). Mulieris autem ejusmodi bene factum si claruerit coram hominibus, cito illud levis ventus humanae gloriolae tollit, et si monitor desit vir, hoc ipsum qualecunque sit, cessat fieri, vertiturque in apostasia. Sapiens ergo hic Pharao talem virum odit et jubet interimi, certus quod talem feminam viro destitutam, consentientem sibi adulterare possit.