|
Quid enim proderit nomini de universo labore suo et afflictione
spiritus, qua sub sole cruciatus est? Cuncti dies ejus doloribus et
aerumnis pleni sunt, nec per noctem mente requiescit: et hoc nonne
vanitas est? Nonne melius est comedere et bibere, et ostendere animae
sua bona de laboribus suis? et hoc de manu Dei est. Quis ita devorabit,
et deliciis affluet, ut ego? Quam varii sint in nobis naturae nostrae
affectus, in verbis patet Ecclesiastis, modo contra largum, modo voce
frugi loquentis. Quid proderit, ait, quod homo semper laborat sub sole
sine proventu aliquo? Vanus est labor sine fructu. Est aliquis durus, et
immoderatius quam necesse sit immoriens operum studiis, patiensque
laborum: non nocte, non die requiescit. Quis vitam istius totam aerumnis
durisque laboribus excruciari non misereatur? Nunquam habet pacem, non
requiemnon est illi honesta voluptas. Cum debet ei nox in tempesta
quietem, jugiter cor ejus pernoctantis cura perurit. Et haec nonne
vanitas est? Hoc pro parte largi. Alius in affectu loquitur de parte
frugi. Nequaquam, inquit prohibeas instare labori, ne corpus et cor
otiosi gravi veterno torpeant. Sed, quaeso, sitne magis famae, magis
utile membris, ut aliquis edendo, bibendo, et labore suo fruendo,
ostendens animae suae digna emolumenta laborum suorum, vivat
convenienter humanae naturae, et non erit ingratus vitae rerumque
datori, de cujus manu data sunt ista sufficienter: certe, si sit
utrimque modus, tunc erit ibi mundus et decens naturae victus. Ecce
patet quos affectus notavit, et proposuit Ecclesiastes, qui modo in
multis, modo variantur in uno. Seipsum exemplar proponens ait: Quis ita
devorabit, et deliciis affluet, ut ego? Quasi diceret: Affluo
deliciando, sed non effluo luxuriando: modus est in parcendo, modus in
deliciando. Haec interim secundum litteram, ne videremur penitus
simplicem praeterire sensum, et, dum spirituales delicias sequimur,
historiae contemnere paupertatem. Quid enim ad opes terrae pertinet
sapientia, scientia, virtus, in quibus se laborasse testatus est; cum
sapientiae, scientiae, atque virtutis sit calcare terrena? Quid boni est
aut quale Dei munus, et suis opibus inhiare, et quasi fugientem
praeterire voluptatem: et alienum laborem in proprias delicias vertere,
et hoc putare donum esse Dei, si alienis miseriis et laboribus
perfruamur? Bonum est igitur veros cibos et veram sumere potionem, quos
de agni carne et sanguine in divinis voluminibus invenimus. Quis enim et
comedere, et, cum opus est, parcere potest, absque eo qui praecipit
sanctum canibus non esse mittendum (Matth. VII), et docet quomodo sint
in tempore conservis danda cibaria (Prov. XXXI), et juxta alium sensum,
inventum mel tantum comedere quantum sufficit.
|
|