|
|
“Quomodo tu dicis, ostende nobis Patrem? Non credis, quia ego in Patre,
et Pater in me est?”
|
|
Quomodo, inquit, tu dicis, ostende nobis Patrem, videlicet addendo, et
sufficit nobis, quasi Filium sicuti est, jam videris?
|
“Non credis quia ego in Patre, et Pater in me est?”
|
|
id est, quod tota natura Patris in Filio, tota nihilominus natura Filii
in Patre est, ita ut
|
“ego et Pater unum simus,”
|
|
et alter sine altero nunquam videat, nihil loquatur, nihil operetur? Hoc
ergo rectius dixisses ostende nobis Deum, et sufficit nobis: Deum,
inquam, unum Patrem, et Filium, et Spiritum sanctum, qui est sine ulla
differentia Deus invisibilis, qui habitat lucem inaccessibilem, quem
vidit mortalium nemo, nec videre potest (I Tim. VI).
|
“Nec enim videbit me homo, inquit ad Moysem, et vivere potest (Exod.
XXXIII).”
|
|
Hoc profecto recte dicat homo fidelis, qui taedium patitur praesentis,
et amorem habet futuri saeculi, qui diligit Deum, et hoc nequam fastidit
saeculum, dicat, inquam, talis:
|
“Ostende nobis Patrem et sufficit nobis.”
|
|
|
“Quemadmodum enim, inquit Psalmista, desiderat cervus ad fontes aquarum,
ita desiderat anima mea ad te, Deus. Sitivit anima mea ad Deum fortem
vivum, quando veniam et apparebo ante faciem Dei? (Psal. XLI.) ”
|
|
Deum enim, inquit Joannes Baptista,
|
“nemo vidit unquam, unigenitus, qui est in sinu Patris, ipse enarravit
(Joan. I).”
|
|
Hoc autem valde reprehensibilis ignorantiae est, quod si dicitis:
|
“Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis,”
|
|
nescientes et non credentes quia ego in Patre, et Pater in me est.
Proinde
|
“sicut dixi Judaeis, quod si verbis meis non creditis, operibus credite,
ut cognoscatis et credatis quia in me est Pater, et ego in Patre meo, et
vobis dico modo (Joan. X).”
|
|
|
|