|
Sed inter regis filios et regni Dei principes, quid ille Judas, qui
regis ejusdem proditor et filiorum regis proditor futurus erat. Neque
enim ignorans illum rex elegit, quippe qui alio loco dicit: Ego scio
quos elegerim (Joan. XIII). Ut quid ergo talem elegit, et huic tali
potestatem cum caeteris dedit? Ac si jam interrogassemus eum, ipse
respondit: Ut adimpleatur Scriptura: Qui manducat meum panem levabit
contra me calcaneum suum (ibid.). Sed nunquid talem non elegisset, nisi
hoc Scriptura praedixisset? Imo nisi talem electurus fuisset, Scriptura
hoc non dixisset. Verbo vero electionis hic non absurde utimur, cum ipse
dicat: Nonne ego vos duodecim elegi, et unus ex vobis diabolus est?
(Joan. VI.) Quare igitur malum sciens inter bonos admisit? Nimirum ut
prior ipse faceret, quod postmodum in parabolis, quas primas locutus est
nobis, esse faciendum docet. Cum enim parabolam seminantis, quam primam
dixerat, exposuisset, continuo hanc aliam proposuit, dicens: Simile
factum est regnum coelorum homini qui seminavit bonum semen in agro suo.
Cum autem dormirent homines, venit inimicus ejus, et superseminavit
zizania in medio tritici et abiit (Matth. XIII), etc. Nimirum
paterfamilias seminis boni seminator, qui haec dicit: Ne forte
colligentes zizania eradicetis simul cum eis et triticum, sinite utraque
crescere usque ad messem (ibid.), ipse est rex regni coelorum, id est
praesentis Ecclesiae, vel congregationis sanctorum, in qua bono semine
zizania, id est filiis regni filii nequam, quos inimicus diabolus
superseminavit, usque ad messem, id est usque ad consummationem saeculi
permisti sunt. Illos tolerari jubet, cum dicit: Sinite utraque crescere
usque ad messem, cum saepissime citius efflorescant, et sublimius
crescant, ita ut summos honores in ecclesiasticis gradibus apprehendant,
eo quod nihil noceat bonis permistio malorum, quos pro tempore inviti
sustinent, quia corrigere non possunt. Igitur quod praecepturus erat,
recte et ut praeceptorem decebat, prior ipse fecit, admittens Judam in
illo sanctorum numero, quibus potestatem dabat ejiciendi spiritus
immundos, et curandi omnem languorem, omnemque infirmitatem, ut scias,
dona Dei pervenire ad illos, qui cum fide accipiunt, etiam si talis sit
is per quem accipiunt, qualis fuit et Judas. Sciendum tamen quia
postquam, ut Lucas scribit, intravit in eum Satanas, et abiit, et
locutus est cum principibus sacerdotum, et magistratibus quemadmodum eum
traderet illis. Et gavisi sunt, et pacti sunt pecuniam illi dare; et
spopondit (Luc. XXII), jam nec in ejiciendis spiritibus immundis, haec
in languoribus aut infirmitatibus curandis illa potestate apostolica
usus est, quippe qui sequenti die inter coenandum per buccellam
intinctam proditor designatus continuo exivit, et antequam eum, quem
tradiderat in crucem suspenderent Judaei, laqueo se ipse suspendit
(Matth. XXVII). Nec vero tam segnis patientiae, veros Christi apostolos
fuisse arbitremur, ut postquam ille designatus est, si non exisset,
communicare illi potuissent, ut prius. Haec idcirco dicimus, ut zizania,
quae inimicus homo semini bono superseminavit, non absque discretione
rerum vel temporum toleranda esse, vel communionem illorum nihil obesse
putemus. Cum adhuc esset Judas occultus fur, idque solus sciret Deus
Christus, nihil bonis apostolis oberat, quod ejus communione vel
potestate apostolica commiscebatur. At ubi deterrima ejus iniquitas actu
prodiit, ut cum inimicis Domini et magistri sui pactum iniret
proditionis et homicidii, ubi hoc hominibus notum fecit homo Christus,
nunquid rationi placet, sine culpa potuisse fieri, ut deinceps illi
diabolo aliqua homines fideles communione commiscerentur? Sic nimirum
quandiu quilibet filii nequam quantalibet regno Christi scandala
faciant, ita agunt ut tamen sub nomine Christiano tegantur, solusque
quales sint noverit Deus, tolerandi sunt. At ubi manifesto convictos
actu nominaverit ex nomine quo digni sunt, Christus, qui in Ecclesia
loquitur, jam nec ratio, nec veritatis regula patitur, ut cum hujusmodi
vel cibum sumamus (I Cor. V).
|
|