LIBER DUODECIMUS.


CAPUT PRIMUM. Dominica prima post Pentecosten.

Dominicae primae post octavas Pentecostes officium voces emittit pauperis illius qui per Lazarum in Evangelio figuratur (Luc. XVI), scilicet gentilis populi, qui ad fidem Trinitatis, praedicantibus, ut supra dictum est, apostolis confugiens, de interiore sensu legis cupiebat refici, tanquam de micis quae cadebant de mensa divitis, videlicet populi Judaici qui, dum doctrinam legis non ad charitatem habuit, sed ad elationem, quasi de acceptis opibus tumuit: ille autem, scilicet gentilis populus, dum conversus ad Deum, peccata sua confiteri non erubuit, ulceribus plenus exstitit, et ei vulnus in cute fuit. Hujus, inquam, voces sunt mendicantis, quod maxime claret in graduali: Ego dixi: Domine, miserere mei, sana animam meam, quia peccavi tibi (Psal. XL). Epistola: Deus charitas est (I Joan. IV), primo adversus Judaici populi depromitur invidiam, qua pauperem jam dictum non debere admitti contendit juxta illud: Quare introisti ad viros praeputium habentes? (Act. XI.) Manifestum est enim Judaeos semper gentium odisse salutem. Simul, quia moralis quoque sensus in hoc evangelio non deest, commonemur utiliter hoc exemplo ne ab ullo paupere avertamus faciem nostram. Charitatem quae in praedicta commendatur epistola promptum est eodem sensu, id est morali, accipere, maxime quod ait: Qui enim non diligit fratrem suum quem videt, Deum quem non videt, quomodo potest diligere? (I Joan. IV.)