CAPUT 37

Ideo sunt ante thronum Dei, videlicet quia mundi sunt, quia candidi sunt, quia in stolis albis spectabiles et gratiosi incedunt, idcirco familiares assistunt, ideo laeti aspicientem aspiciunt, et dulcedine ploni atque ineffabiliter occupati, ejus quem vident, mutuos ab intuitu ejus aspectus avertere non possunt. Nec vero dubium, quin praesentia sua clament idem ante thronum, quod subtus altare piorum animae interfectorum:

“Usquequo, Domine, non judicas et vindicas sanguinem nostrum?”

(Apoc. VI.)

“Et serviunt ei die ac nocte in templo ejus.”

Die ac nocte, id est in aeternitate serviunt, sive ministrant, ut Daniel ait,

“millia millium ministrabant ei (Dan. VII),”

non utique laborioso sive servili ministerio, sed jucundo atque liberali amoris aeterni tripudio. Hic enim dum vivitur, servitus sive ministerium Dei labor et opus est, ibi autem servitus Dei laboris praemium, et servitutis merces est.

“In templo ejus,”

inquit Christus; omnis illa patria templum Dei est, sanctuarium Dei est, Sanctum sanctorum est, quo nihil nisi mundum admitti potest. Hic quidem dum vivitur, in templum Dei, ubi nomen ejus invocatur, nihil immundum admitti debet, in illud autem templum Dei non manufactum, ubi facies conspicitur, nihil immundum admitti potest.

“Et qui sedet super thronum, habitat super illos.”

Et in ipsis, et super ipsos habitat, qui sedet super thronum; nam ipsi et domus, et thronus ejus sunt. In ipsis habitat, tanquam vita ipsorum; super ipsos habitat, tanquam ornamentum et gloria ipsorum.