CAP. XXXIX


VERS. 1.

“Nunquid nosti, ait, tempus partus ibicum in petris,”

id est quo tempore ad pariendum spirituales Deo filios praedicatores mittendi sunt, qui petrae vocati sunt propter soliditatem fidei,

“vel parturientes cervas observasti?”

id est eorumdem sanctorum Patrum affectus perpendisti. Verbi gratia, quorum unus ait:

“Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis (Gal. IV).”

Nam hujusmodi patres similia quaedam habent ibicibus quae in petris pariunt, et si quando de altis saxorum cacuminibus ruunt, in suis cornibus illaesa suscipiunt, cervis quoque quibus moris est inventos serpentes morsibus dilaniare, et si quando flumina transeunt capita sua dorsis praecedentium superponunt, et invicem succedendo laborem non sentiunt. Siquidem et ipsi quasi in petris pariunt, dum in doctrina Patrum, qui petrae ut jam dictum est pro soliditate vocati sunt, ad conversionem animas gignunt, et quidquid eis ruinae temporalis accesserit, in testamentis Scripturae sacrae quasi quibusdam cornibus excipientes salvantur. Ipsi nihilominus

“sicut cervus desiderant ad fontes aquarum (Psal. XLI),”

et vitae praesentis momenta labentia quasi quadam flumina transeuntes caute illud observant quod scriptum est:

“Invicem onera vestra portate, et sic adimpiebitis legem Christi (Gal. VI).”

Possunt vero per cervas doctores, per ibices autem quia minima animalia sunt intelligi auditores, qui quasi in petris pariunt, quia ad exercenda sancta opera fecundantur per exempla Patrum praecedentium. Quorum videlicet auditorum tempora, id est profectus, doctorum quoque labores quasi parturientes cervas cauta consideratione observare solius Dei est. Unde et subditur: