CAPUT XV. Item de celebritate resurrectionis.

De hoc et illud in Canticis:

“revertere, similis esto, dilecte mi, capreae hinnuloque cervorum super montes Bethel (Cant. II).”

Acceleravit enim inferni spolia detrahere, festinavitque praedari, reversusque ut caprea aut cervorum hinnulus, id est patriarcharum filius, ad salvandum velocissimus, apparuit super montes Bethel, id est visus est apostolis, ut eorum tristitiam cito in gaudium converteret, qui sunt montis Bethel, id est domus Dei, quae est Ecclesia, principes summis virtutibus eminentes. Acceleravit, inquam, inferni spolia detrahere, id est electos omnes jure victoris adducere. Quae enim mora fieret ad detrahendum, aut quae difficultas ad discernendum? Sol erat iste, illi autem qui quaerebantur, tanquam specularia. Illorum fides speculum erat reddendo solis aspectum radio satis idoneum, sed ideo non splenduerat hactenus, quia soli objectus medius obstabat paries inimicitiarum (Ephes. II), scilicet originale peccatum. At illum in carne sua moriens Christus parietem solverat ac diruerat, qui illa specularia animarum verum solem exspectantium umbra tenebat adversa. Quae ergo mora fieret, ut, diruto pariete, et descendente ad inferos vero sole, non statim relucerent illa vascula lucis exceptoria, id est electorum animae? Statim ut illic descendit, hic sol, id est anima Christi praepotens, et insita sibi verbi omnipotentis divinitae coruscans, illi resplenduerunt, et tenebrarum principes dissipati sunt

“sicut fumus, et sicut fluit cera a facie ignis (Psal. LXVII).”

Et justi exeuntes de tenebris, et in paradisum recepti, coeperunt epulari et exsultare in conspectu Dei. Latrone simul epulante, cui dixerat Dominus in cruce pendens:

“Hodie mecum eris in paradiso (Luc. XXIII),”

totoque Sabbato requievit ab omni opere Dominus Christus cum illis, et pascebatur dilectus in liliis (Cant. II), donec aspiraret tertia dies et inclinarentur umbrae. Die igitur tertia, propitia nobis facta divinitatis Trinitate, cito mortem, quam gustaverat, rejecit a se, sicut significaverat, quando in cruce nostram salutem sitiens, et ideo se veraciter sitire dicens, cum oblatum sibi acetum noluit bibere. Mortis enim acetum paululum gustabat, quam cito, id est tertia die rejecturus, nec ultra bibiturus erat.

“Resurgens enim ex mortuis jam non moritur; mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI).”