|
Non multo post Colonia metropolis vidua facta est, defuncto Evergero
ejusdem civitatis archiepiscopo. Ecce autem dum eligere conantur
successorem, sciderunt unanimitatem, clerusque et populus graviter
dissentiebat abinvicem. Nam alium clerus, aliumque sua electione
poscebat populus, et in tantum processit partium diversarum conflictus,
ut prope ad arma concurreretur. Itaque velut, absente Jesu, navicula in
medio mari jactabatur fluctibus (Matth. XIV). Sed laborantibus velocius
succurrit ipse, et venit ad eos supra mare. Nam is, quem non probante
populo clerus eligebat, videlicet Wezelinus, domus sancti Petri
praepositus, repente silentium flagitans, per voluntatem Dei sic omnes
alloquitur:
|
“In causa ista, Patres et domini, non sua singuli, sed pariter ea
quaerentes, quae Domini sunt, melius quoad possumus ineamus consilium.
Nam praeesse vobis nec ipse cupio, nec alteri invideo; sed in hac re
liber ab utroque scilicet invidia et ambitione, alium vobis notum
designo, qui dignus sit, videlicet illustrem Herebertum, valentem
secundum Deum et secundum saeculum, utpote Christo devotum, et
imperatori charum. Solvamus ergo litem, in hujus dignissimi concedendo
electionem.”
|
|
Vix ille haec dixerat, raptimque ex ore ejus Herebertum universa turba
conclamabat. Una omnium vox, una voluntas, quos eatenus discordantes,
nunc miro modo in uno absente homine vinculum pacis alligabat. Ita,
Domino imperante, cessavit ventus, et tranquillitas facta est (Matth.
VIII). Cujus vero tranquillitatis tam celerem eventum magis memorabilem
nobis facit aliorum temporum sive locorum nonnunquam audita vel visa
tempestas, ubi quodammodo dormiente sive absente Jesu, non ante motus
maris sedatus est, quam multus animarum, imo et corporum rerumque
caeterarum periret ac profligaretur numerus. Nimirum justo Dei judicio
propter peccata inhabitantium, ubi tale quid accidit, ascribendum est.
Nam quod naviculae Coloniensis Ecclesiae, dum illis discordiae fluctibus
jactaretur, tam circo, ne ad arma pervenirent, subventum est,
misericordiae divinitatis ascribi debet. Porro meritorum beati viri in
hoc quoque evidens astipulatio est, quod oblato ad electionem nomine
ipsius, animosa cleri, et populi discordia quievit, et pax reddita est.
Subtiliter namque attendentibus res ipsa loquebatur, quod mitteret illum
princeps pacis (Isa. IX), lapis angularis, et pax nostra Christus, qui
fecit utraque unum, qui inimicitias interfecit in semetipso (Ephes. II),
et per sanguinem suum pacificavit omnia, quae in coelis et quae in
terris sunt (Coloss. I).
|
|