CAPUT 16

Nunc eadem dicta perspiciamus:

“Videns, inquit, turbas multas circum se, jussit ire trans fretum.”

Sicut tunc turbas multas circum se videbat, ita et multitudines gentium oculis suae divinitatis, cui omnia praesentia sunt, credituras in se fore praevidebat. Item quod venerabiliter aspiciendum est, sicut plerisque credentium in se dicturus erat per Spiritum sanctum, diffusum in cordibus ipsorum, per inspirationem sancti desiderii, in quo fastidium est praesentium, et appetitus coelestium, sive futurorum; sicut, inquam, dicturus et ineffabili dictione sua facturus erat, ut transirent vel relinquerent saeculum, tumultumque effugerent curarum saecularium (ut faciunt nunc hi, qui coenobialem, sive solitariam vitam eligunt), ita tunc jussit ire trans fretum. Non dictum est, jussit turbis multis, quae circum se erant, neque dictum est, jussit discipulis suis, qui tunc admodum pauci erant, sed dictum est ab evangelista indefinite,

“jussit ire trans fretum.”

Cur hoc? nisi quia jussio haec, juxta sensum hunc mysticum, non tam praeceptum est quam consilium. Sicut enim quodam loco dicentibus discipulis ejus (Matth. XIX).

“Si ita causa est homini cum uxore, non expedit nubere,”

respondens ait,

“Non omnes capiunt verbum istud,”

ac deinceps:

“Qui potest, inquit, capere, capiat,”

ita de omni freto curarum saecularium, quibus licito quidem fideles implicari possunt, sed cum illis perfecti esse non possunt, prudenter aut discrete sentiendum est, quod sic quosdam jusserit vel jubeat ire trans fretum, ut non tamen omnibus imponat necessitatem omnino relinquendi conjugium, curamque omnium rerum familiarium. Et taliter quidem transfretare, Christum sequi est. Sed attende diligenter, quid vel quomodo fortis ille Scriba dixerit:

“Magister, inquit, sequar te quocunque ieris.”

Primum ipsa appellatio insuavis est, cum dicit,

“Magister,”

non dicit, Domine; insuavis, inquam, et sine dilectione. Nam si rite recolis, eorum appellatio, qui cum dilectione appellaverunt, talis erat, ut dicerent: Domine. Exempli gratia: ut appellatio Petri dicentis,

“Domine, si tu es, jube me venire ad te (Matth. XIV).”

Talis appellatio, magister, sive Rabbi, Pharisiaca exstitit, quibus delectabile erat sibi salutare, et sic salutari, vocare et vocari ab hominibus Rabbi (Matth. XXIII). Judas impius sic appellare potuit, ut, caeteris singulatim dicentibus (Matth. XXVI),

“Nunquid ego sum, Domine,”

ille, ut erat cordis amari et perfidi, diceret,

“Nunquid ego sum, Rabbi?”

Et quidem bonum et suave est utrumque dicere simul, Magister et Domine, unde et dicit ipse:

“Vos vocatis me Magister et Domine, et bene dicitis, sum etenim (Joan. XIII);”

sed solum hoc dicere, Magister, sive Rabbi, et non dicere, Domine, cordis est longinqui, id est remoti a familiaritate dilectionis.