CAPUT 2

Causam istam jejunandi non habuerunt nec habent hypocritae tristes, et tamen jejunaverunt, et jejunant frequenter, desiderium Christi non habentes, et mira vani cordis duritia nonnunquam plus jejunando laborant quam hi qui Christum et vitam aeternam desiderant. Verbum

“exterminant,”

aliud multum significat, quam vulgo intelligitur. Exterminatur quippe exsul, qui mittitur extra terminos. Pro hoc ergo sermone, demoliuntur semper debemus accipere. Demolitur autem hypocrita faciem suam, ut tristitiam simulet, et animo forte laetante luctum gestat in vultu. Quod deinde dicit,

“tu autem cum jejunas, unge caput tuum, et faciem tuam lava,”

juxta ritum provinciae Palaestinae loquitur, ubi diebus festis solent ungere capita. Praecipit ergo, ut quando jejunamus laetos nos et festivos esse monstremus. Quid autem faciemus nos, quibus consuetudo non est nec fuit, diebus festis ungere capita? Quomodo faciemus id quod dicit:

“Tu autem cum jejunas, unge caput tuum, ne videaris ab hominibus jejunans?”

Ergo non superfluum est, anagogicum hic admittere sensum, ut ungere caput nostrum hoc sit exhilarare cor, quod est principale nostrum; etenim sicut de eleemosyna, ita et de jejunio recte dictum intelligitur:

“Hilarem enim datorem diligit Deus (II Cor. IX).”

Denique gaudere in Spiritu sancto hoc est ungi oleo, quia Spiritus sanctus oleum dicitur, ut illic:

“Unxit te Deus Deus tuus oleo laetitiae prae consortibus tuis (Psal. XLIV).”

Hoc autem gaudio tunc gaudere possumus in jejunio, si conscientia nostra testimonium habet, quod inter ipsum jejunium pascatur sponsi, qui ablatus est a nobis, sancto desiderio. Gaudium istud hypocritae non quaerunt, et idcirco tristes hic dicuntur, illi autem nescierunt, de quibus propheta Zacharias ita loquitur:

“Miserunt ad domum Dei Sarasar et Rogomelech, et viri qui erant cum eo ad deprecandum faciem Domini, ut diceret sacerdotibus et prophetis Domini: Nunquid flendum mihi est in mense quinto, vel sanctificare me debeo, sicut feci jam multis annis?”

(Zach. VII.) Videlicet quia soluta erat captivitas Babylonica, templumque manufactum reaedificabatur, causam nullam putabant superesse, cur flere deberent aut jejunare. Quasi vero sola captivitas illa deflenda fuerit, et non potius universalis captivitas generis humani, quae in Adam contigit, et quasi reaedificatio templi illius manufacti, malorum omnium finis fuerit, et non potius templum futurum, templum Dominici corporis, quod tandem fabricari, et deinde solvi, et post triduum oportebat excitari. Propterea sic responderi debuit, et sic responsum est illis:

“Cum jejunaretis, et plangeretis in quinto et septimo per hos septuaginta annos, nunquid jejunium jejunastis mihi? Et cum comedistis et bibistis, nunquid non vobis comedistis et vobismetipsis bibistis?”

(Ibid.) Quod est dicere: Nonne hoc pacto non Dei, sed vestram gloriam quaeritis, dum pro rebus temporalibus quia desunt, sive ut affluant, lugetis et jejunatis, et de regno Dei, quod differatur, quod nondum venerit, non curatis? Non ita, sed

“jejunium quarti, et jejunium quinti et jejunium septimi, et jejunium decimi erit domui Juda in gaudium, et laetitiam, et solemnitates praeclaras, usquequo venient populi et habitabunt in civitatibus multis, et apprehendent decem homines ex omnibus linguis gentium fimbriam viri Judaei (Zach. VIII),”

etc. Quod hic in Evangelio dictum est jejunanti caput ungere, et faciem lavare, hoc illic in propheta dictum fuerat jejunium in gaudium et laetitiam et solemnitates praeclaras esse debere. Est igitur jejunantium distantia triplex, dum jejunant alii propter Dei regnum, quia differtur, et nondum venit eis per occultum divinitatis consilium, justumque judicium, alii propter infaustam memoriam casuum adversorum, qui circa res temporales acciderunt, alii propter humanae laudis appetitum, ut glorificentur ab hominibus tanquam justi, quia misera ambitione repleti sunt. Secundum distinctiones istas sequitur adhortans suos, et dicit: