CAPUT 9

“Dicebat autem de Juda Simonis Iscariotis.”

Judas Iscarioth, vel a vico in quo ortus est, vel a tribu Issachar vocabulum sumpsit. Dicitur autem et Simonis, subauditur filius vel propinquus, ad distinctionem Judae alterius, qui et ipse ad distinctionem hujus, dicitur Judas Jacobi, subauditur frater, qui et alio nomine vocatur Thaddaeus apostolus. Hunc vero Judam evangelista recte diabolum appellatum esse comprobare volens, idoneam rationem subjungit, dicens.

“Hic enim erat eum traditurus, cum esset unus de duodecim.”

Etenim diabolus, non naturae, sed pessimi accidentis Graecum nomen est, et interpretatur deorsum fluens. Quo nomine recte appellatur angelus ille damnatus et perditus, qui, cum bene esset conditus, spirituum in altitudine coeli conversantium maximus, vitio suo deorsum fluens per superbiam ad profundum inferni devolutus, factus opere et dictus est nomine diabolus. At vero Judas deorsum fluxit, et ipsam ejus defluxionem Evangelista patenter expressit, dicens:

“Hic enim erat eum traditurus, cum esset unus de duodecim.”

Quis enim nesciat gradum apostolicum excelsiorem esse cunctis ordinibus sanctorum, tam veterum quam novorum? Item quis ignoret traditionis, qua infelix ille tradidit Dominum, scelus esse profundissimum? Igitur cum et Sapientia dicat:

“Cum maledicit impius diabolum, maledicit animam suam (Eccli. XXI),”

videlicet, eo quod anima impii doersum fluxerit, et non aliter, nisi deorsum fluendo, impia facta sit, recte Dominus istum impietatis signiferum. cujus anima totis conatibus in perditionis suae locum profundum, a sublimi apostolici culminis honore defluebat, diabolum appellat, quo adhuc in hypocrisi apostolicum munus exsequente nequior nemo retro abierat. Hunc perditionis filium cur Dominus ad apostolatum elegerit, plerique disputant, si malae intentionis illum esse noverat, quem utique, qualis esset, ignorare non poterat, qui novit omnia. Et sunt nonnulli qui bonum illum fuisse contendant ante ruinam, alioquin non decuisse Dominum nostrum, ut vocaret illum ad tanti ordinis gratiam. Si enim inquiunt, in ministris Christi et dispensatoribus mysteriorum Dei reprehensibile et illicitum judicatur eis, quos indignos esse noverint, manus imponi (I Tim. V); praecipiturque illis, ut nemini manus cito imponant, id est, nisi ex bonis operibus praecedentia merita videant; quanto magis summe justus, et summa justitia, nulli indigno committere debebat sacra apostolici ordinis ministeria? Ergo, inquiunt, ante ruinam bonus erat; apostolico fastigio non minus caeteris coapostolis dignus erat. Nec enim, inquiunt, aut falli potuit, ut indignitatem ejus nesciret, aut indigna agere ut indigno sanctum ministerium delegaret, suosque illi familiarius loculos committeret. Utrisque una responsione satisfaciendum est. Primum quaerimus ab eis: Utrum hodie Judas aliquis ad apostolicum, id est, episcopale officium pertingat; imo, quia Judam ante apostolatum, nonnulli, ut praedictum est, bonum fuisse contendunt, utrum nemo nisi bonis apostolicis sese sacramentis immergat. Plane diffiteri nequeunt, quin plurimi et mali esse, et tanto munere fungi, Deo permittente, praevaleant. Qui et Judae in nullo dissimiles, pecunias, quarum cupiditate Christo adhaerent, sibimet aggregant, et sacros loculos in potestate habentes, Ecclesiae redditus sacrilego raptu exportant. Quid ergo? nunquid ignorans aut injuste disponens tales admittit Christus et sacramenta sua per eos operatur? Itaque, cum hodie nonnullus admittere comprobetur, quos malos esse certum est, ex ipsorum fructibus claret, infirmum esse argumentum, quo dicunt, bonum fuisse Judam ante ruinam, cum illum apostolum fecerit Christus. Verumtamen solertius indaganti necdum satisfactum est. Nam adhuc objicere potest sic: Recte quidem Christus Judam persequentem sustinuit, cujus casu statum aliorum firmius in timore et humilitate fundaret, quippe cujus praeceptum est, ut boni malos quos corrigere non valent, tollerent aequanimiter (Matth. V, Rom. XII). Abel enim esse renuit quem Cain malitia non exercet (Gen. IV). Sed rursus ejusdem praeceptum est, ut sanctum canibus non demus (Matth. VII); et qui correptionem non recipit, sit nobis

“sicut ethnicus et publicanus (Matth. XVIII).”

Ipse autem Judam, non qualemcunque carnem, non qualemcunque ethnico similem, sed diabolum esse noverat. Nunquid ergo sancta illi vitae sacramenta tradere debuerat. Ad haec, inquam, salutis nostrae sacramenta, in Christi passione, morte et resurrectione condita sunt. In passione quippe, id est, sub ipso passionis ejus articulo, corporis, et sanguinis ipsius eucharistia primum ab illo loco consecrata est. De baptismo quoque quaerentibus perspicuum est (sicut ubique et maxime contra quosdam Graecorum sanctae Romanae Ecclesiae defendit auctoritas) quia conditum est in morte et resurrectione ejus, in qua juxta Paulum et nos baptizamur

“et sepelimur per baptismum, ut quomodo surrexit Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus (Rom. VI).”

Nunquid antehac discipulos suos baptizare misit, aut praedictum corporis et sanguinis sui sacramentum illis tradidit? Baptizasse quidem non Jesum, sed discipulos ejus legimus, adhuc Joanne superstite et baptizante (Joan. IV), sed, postquam ille traditus est, et Jesus in opus praedicationis successit, nec ipse nec quisquam jussu ejus baptizavit, nec baptizandi regulam ipse ante resurrectionem tradidit. Sed Judas ad horam illam non pervenit qua Christus pro suis passus est; quibus ipse ait: et ego vadam immolari pro vobis, nec apostolatus signaculum, id est, Spiritum sanctum cum eis accepit, quem tunc primum in remissionem peccatorum dedit, quando resurgendo glorificatus est, insufflans et dicens:

“Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis (Luc. XXII; Joan. XX).”

Et de hoc quidem haud dubium est quia Judas non interfuit, scilicet neque dum Christus immolatus est pro suis; neque dum resurgens Spiritum suum dedit illis. De participatione autem corporis et sanguinis ejus, potest aliquis opinari, quod ille interfuerit. Sed profecto diligentius evangelistarum narratione doctorumque considerata diversitate, citius deprehendi potest, huic quoque sacramento illorum nequaquam interfuisse. Nam, cum accepisset buccellam, qua traditor designatus est, exivit continuo: quam utique buccellam, nec evangelistarum, nec doctorum quisquam consentit panem fuisse Dominici corporis; cum autem continuo exierit (Joan. XIII), profecto constat quia, sicut praedictum est, corpori et sanguini Christi non communicavit. Nam non ante, sed post typicum Pascha, cujus buccella denotatus est, fuerat impletum, et Agni carnes cum apostolis comederat, assumpsit panem, qui confortat cor hominis, et ad verum Paschae transgressus est sacramentum, ut quomodo in praefiguratione ejus Melchisedech summi Dei sacerdos, panem et vinum offerens, fecerat, ipse quoque in veritate sui corporis et sanguinis repraesentaret. Quod cum ex caeteris evangelistis ordine manifesto perspicuum sit, solus Lucas quibusdam aliter sentiendi occasionem dedit, non quod typici Paschae (Luc. XXII) et sacrae eucharistiae praedictum ordinem praeposteravit, vel minus aperte dixerit quam caeteri, sed quia verba, quae de traditore suo Dominus in coena dixit, iste solus tardius scripsit, quam caeteri, id est, per anticipationem sacrae eucharistiae traditionem praescribens, verba quae in priori coena dixerat, verbis quae post dicta sunt, contexuit. Cum itaque Judas dispositus quidem ad apostolatum fuerit, sed per nulla vitae sacramenta ad ejusdem ordinis habitum pervenerit, universa bonitatis ejus argumenta deficiunt, et nihil est in quo Christi, Judam ad tempus admittentis, recte gradientibus obsit exemplum. Igitur hic filius perditionis nunquam bonus fuit, nec de bono electo malus factus est, sed quia malus erat, idcirco ad opus necessarium ab eo, qui malis bene uti novit, electus est, et apud illum semper pro malo habitus est; malo, inquam, non nequitia naturali, sed vitio accidentali. Quod si quis officio praedicandi, et signa faciendi bonum illum fuisse dicat, concedimus ei. Nam et episcopi mali, quantumvis moribus mali sint, quandiu fidem catholicam tenent, officio, quod agunt, bonae arbores sunt. De quorum electione, qua et Judas judicio divino electus est, sunt multa quae dicantur, sed fastidiosam prolixionem [prolixitatem] devitantes, evangelicam seriem prosequamur.