VERS. 12

“Noctem,”

id est ipsam percussionis meae adversitatem, cogitationes meae, in eo quod dissipatae sunt,

“verterunt in diem,”

id est in magnam exsultationem, videlicet quia justis nonnunquam amplius placet ex adversitate mala perpeti quam ex prosperitate terrenis curis fatigari.

“Et rursum post tenebras,”

scilicet praesentis vitae,

“spero lucem,”

id est quam perdidi in primo parente divinae claritatis visionem. Vel quia hic adversitas et prosperitas vicissim sibi succedere non desinunt, sicque fit ut in luce nox in suspicione, in nocte vero lux in praesumptione sit. Ita dictum potest accipi,

“rursus post tenebras spero lucem,”

ac si dicat, post praesentem doloris adversitatem exspecto divinae consolationis prosperitatem.