|
|
“Jam laetus moriar, quia vidi faciem tuam.”
|
|
Juncto Joseph curru suo ascendit obviam patri suo. Vidensque eum, irruit
super collum ejus, et inter amplexus flevit. Dixitque pater ad Joseph:
Jam laetus moriar, quia vidi faciem tuam, et superstitem te relinquo.
Hoc mirae pietatis dictum de ore patris hujus arripientes dicamus omnes,
dicamus singuli vero Joseph, id est Domino nostro Dei Filio, qui vere
Salvator mundi est: Jam laetus moriar, quia vidi faciem tuam, et
superstitem te relinquo. Quando, Christiane, defungeris, imo et dum
vivis, quia moriturus es, dic unico Dei Patris Filio, Salvatori tuo: Jam
laetus moriar, quia vidi faciem tuam, et superstitem te relinquo.
Videmus enim nunc per speculum in aenigmate (I Cor. XIII), et in hora
qua quisque nostrum moritur, superstitem illum relinquimus, qui solus,
quod nos non possumus, in quo nos deficimus, depositis corporibus, et de
animabus nostris curare sit idoneus. Ille namque nobis superstes est ut
causam nostram emendet, qui idcirco mortuus est, ut animas nostras
vivificaret: et idcirco resurrexit, ut corpora nostra resuscitaret, et
ad dexteram suam in coelestibus in corpore et anima quemque nostrum
constitueret. Scio enim, inquit B. Job, quod Redemptor meus vivit, et in
novissimo die de terra resurrecturus sum, et rursus circumdabor pelle
mea, et in carne mea videbo Deum (Job. XIX).
|
|