CAPUT XXV. De primatu Petri apostoli inter illos principes regni Dei, et quod cum adhuc nesciret quale foret ipsum regnum Dei, cum diceret:

“Absit a te, Domine! non erit tibi ita,”

ipsius regni Dei potestatem acceperit.

Praedicti duodecim apostoli, potestatem, ut dictum est, acceperant, ut spiritus immundos ejicerent, et omnem languorem, omnemque infirmitatem evangelizando regnum Dei curarent, omnes equidem, sed inter omnes unus per primogenitam fidem Petrus hoc promeruerat. Primus hic dixit: Tu es Christus Filius Dei vivi, ut claves ejusdem regni Dei acciperet, dicente sibi rege ipso, collaudatore probatae fidei: Beatus es, Simon Bar-Jona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in coelis. Et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam. Et portae inferi non praevalebunt adversus eam. Et tibi dabo claves regni coelorum. Pars juris coelestis, et senatoriae dignitatis quae subjecta est his verbis: Et quodcunque ligaveris super terram, erit ligatum et in coelis, et quodcunque solveris super terram, erit solutum et in coelis (Matth. XVI; Marc. VIII; Luc. IX). Caeterisque apostolis communiter contradita est. Dixit enim alibi: Amen dico vobis, quaecunque alligaveritis super terram, erunt ligata et in coelo, et quaecunque solveritis super terram, erunt soluta et in coelo, (Matth. XVIII). Itemque et alibi: Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis, et quorum retinueritis retenta sunt (Joan. XX). Itaque potestas quidem communis omnium, sed unum et singulare, unius est Petri privilegium, cui prius et singulariter dictum est, tibi dabo claves regni coelorum. Potestatem, inquam, regni Dei acceperunt, sed ejusdem regni scientiam non habebant, quale foret hoc regnum, qua via vel quali ordine in illud esset ascendendum, tam princeps Petrus quam caeteri ignorabant. Unde cum diceret rex ipse quod oporteret eum ire Hierosolymam, et multa pati a senioribus et scribis et principibus sacerdotum, et occidi, et die tertia resurgere, quod erat profecto in regnum introire, assumens eum Petrus coepit increpare illum, dicens: Absit a te, Domine! non erit tibi hoc. Statimque audire meruit: Vade post me, Satana, scandalum es mihi, quia non sapis ea quae Dei sunt, sed quae hominum (Matth. XVI; Marc. VIII). Simpliciter nimis Satanas, id est, adversarius erat, nimiumque simplici voluntate communi bono contraibat. De caeteris autem Jacobus et Joannes filii Zebedaei multum eadem errantes ignorantia: Magister, inquiunt, volumus ut quodcunque petierimus facias nobis. At ille dixit eis: Quid vultis ut faciam vobis? Et dixerunt: Da nobis, ut unus ad dextram tuam, et alius ad sinistram tuam sedeamus in gloria tua (Marc. X). Itaque qui ad hoc vocati erant ut universo mundo praedicarent regni Dei gloriam, quam rudes, quam indocti, quam parvuli, et infantes erant. Idcirco rex ipse, idemque magister parvulorum eruditor fieri dignatus est, ita ut propter hoc ipsum quod parvuli erant, quibus lacte, et non solido cibo opus erat (Hebr. V), in parabolis loquebatur ad eos, quatenus per notarum similitudines rerum ad incognita regni coelestis mysteria paulatim nos introduceret.