|
|
“Hora autem erat quasi decima. Andreas autem frater Simonis Petri, erat
unus ex duobus qui audierant a Joanne, et secuti fuerant eum. Invenit
hic primo Simonem fratrem suum, et dicit ei: Invenimus Messiam, quod est
interpretatum Christus. Et adduxit eum ad Jesum.”
|
|
Qui primus audierat, et Jesum secutus fuerat, fratrem suum postmodum
invenit, et adduxit, jam tunc implens Scripturam, quae per hunc ipsum
Joannem dictura erat:
|
“Qui audit, dicat veni (Apoc. XXII).”
|
|
Sed cur interpositum est, hora erat quasi decima, ubi Jesus nostrae
vocationis carpebat primitias? Videlicet quia vocatorum salutem non
aliquod ipsorum praecedens meritum, sed sola vocantis operatur gratia,
et in omnibus omnino aetas non discernit, nec praejudicat, congrua
significatione dictum est, hora quasi decima. Ipse est enim ille
paterfamilias, qui exiit primo mane conducere operarios in vineam suam,
et circa tertiam et sextam, nonam ac decimam horam exiit, et fecit
similiter, tandemque dixit:
|
“Erunt primi novissimi, et novissimi primi (Matth. XX).”
|
|
Hora decima vel undecima procul dubio prope est jam vespera, quae
humanae vitae occasum significat. Constat vero, quia magnus quidem
Andreas, qui venit ad Jesum hora decima maximus vero in ordine
apostolorum Simon frater ejus, qui adducitur tardius, jam propinquiore
vespera. Eadem namque die veniunt ad Jesum, primo Andreas cum altero,
deinde frater ejus Simon, in crastinum vero Philippus et Nathanael, et
absque mystica horarum interpositione, die tertia nuptiae factae sunt in
Cana Galilaeae. Igitur quod postea loquens in parabolis, significaturus
erat verbis, jam in suis significat, dum illos, quos magnos esse volebat
apostolos, per occultam inspirationem trahens, ultima diei parte, id est
hora decima vocare incipit. Est et illud, propter quod magis placeat
hunc Agnum Dei demonstratum, vel agnitum esse hora decima. Agnus quippe,
per cujus immolationem caesa sunt Aegypti primogenita (Exod. XII) et
filiorum Israel soluta est captivitas, qui hujus agni typum praeferebat,
jussus est in domos filiorum Israel tolli luna decima, immolandus post
quartam decimam lunam sequente vespera, quando luna est plenissima.
Decima, ut dixi, luna assumi jussus erat agnus, decima quoque plaga
attrita fuerat Aegyptus, decem nihilominus ad verberandum spiritualem
Pharaonem postmodum data sunt legis praecepta (Exod. XX). Cum ergo
audimus hunc Agnum Dei, digito Joannis esse hora decima demonstratum,
haec omnia nobis utiliter ad memoriam redeunt quia videlicet hora decima
his, qui intelligere possunt, mysticam innuit esse consonantiam
Scripturarum. Nunc enim revera verus Agnus ille tollitur in domos
filiorum Israel, quando dicente Joanne:
incipiunt illum sequi Israelitae veri, quorum vita sic erat, veluti luna
decima, scilicet nondum plena et rotunda, quia videlicet lex, sub cujus
decem praeceptis servierant, nihil ad perfectum adduxerat (Hebr. VII).
Et Joannes quidem veluti alter Moyses, discipulos habens, et decem
praecepta legis optime custodiens, quasi decem plagis Pharaoni, id est
diabolo repugnabat. Sed illo nondum victo, digito demonstrans, dicebat:
subaudis cujus sanguine cum fuerint nostrarum postes frontium signati,
liberandi sumus in manu forti, et submergendus est princeps tenebrarum
in aquis baptismi, quo nos ille misto sanguine suo baptizabit. Hoc
igitur pertinuit ad evangelistam, ut designationem hujus agui referens
decimam, quae tunc erat, non taceret horam. Sed jam insequentia
videamus.
|
“Andreas qui, ut praedictum est, unus erat ex duobus, qui audierunt a
Joanne, et secuti sunt Jesum, invenit Simonem fratrem suum.”
|
|
Ecce nos aspicientes a longe, per hoc verbum quod dictum est, invenit,
quasi per subvolantem scintillam agnoscimus, magnam in illis fuisse
flammam sancti desiderii. Et revera in illis quos gratia praeveniens ad
tantam praedestinaverat gloriam magnum et omnis morae impatiens erat
desiderium videndi Salvatorem, cum venisse illum audirent a magistro suo
Joanne testimonium perhibente, quia vidit Spiritum descendentem sicut
columbam, et manentem in ipso. Cum ergo ambulantem ut supra dictum est,
Joannes iterum ostenderet eum, cumque secutus Andreas vidisset ubi
maneret, procul dubio festinavit, cucurrit, quaesivit fratrem suum, ut
qui erat socius desiderii, particeps fieret et gaudii. Quaerens itaque
|
“invenit fratrem suum Simonem, et dicit ei: Invenimus Messiam, quod
dicitur interpretatum, Christus.”
|
|
Invenimus, inquit, non clamantem, neque contendentem, quia nec audita
est foris in plateis vox ejus, sed adhibita lucerna, scilicet testimonio
Joannis, qui est
|
“lucerna ardens et lucens (Joan. V),”
|
|
in humilitatis et silentii latibulo se continentem, invenimus Messiam.
Ille enim Agnus absque macula totusque candidus inter nigros latebat
haedos nocte ista, in qua peccatorum oculi caligant; sed lucerna Joannes
tenebras nostras dispulit, eumque nobis ostendens:
|
“Ecce inquit, Agnus Dei. Quod dicitur interpretatum Christus.”
|
|
Hoc Andreas non dixit, sed evangelista, verbum Hebraicum volens aperire
Graecis et Latinis de suo apposuit. Messias namque Hebraice, Graece,
Christus, Latine dicitur, Unctus.
|
|