CAPUT IV. De voce sanguinis Abel, et quod idipsum de Christo loquatur, vita et morte sua quod litteris prophetiae loquuntur et Evangelia.

Dixitque Cain ad Abel fratrem suum: Egrediamur foras. Cumque essent in agro, consurrexit Cain adversus Abel fratrem suum, et occidit eum. Jam quia haec et caetera quae sequuntur de Abel, manifesta sunt, audiamus quid justi hujus vita vel mors loquatur, quid clamet ad Deum sanguis ejus. Ait enim Apostolus, ut supra dictum est, quia defunctus adhuc loquitur (Heb. XI). Et nunc ipse Dominus ad Cain: Vox, inquit, sanguinis fratris tui clamat ad me de terra. Vox itaque sanguinis qui ad Deum clamat non inarticulata, id est, sensu carens esse putanda est. Quid enim nisi hoc ipsum nobis de Christo loquitur vita et morte sua, quod litteris prophetiae loquuntur et Evangelia? totum utique quod fecit, quod pertulit, parabola est, vel figura Domini nostri Jesu Christi. Primo, quod fuit ille pastor ovium, a mysterio non vacat hujus qui dicit: Ego sum pastor bonus, ago sum pastor ovium (Joan. X). Plane qui hunc pastorem bonum, pastorem magnum despectui habuerunt, praecipue Annas et Caiphas, caeterique fures et latrones, qui hunc pastorem ovium occiderunt, omnes omnino cum illo Cain unum corpus fuerunt. Alia fuere membra, sed unum corpus ex eis et ex omnibus quicunque innocentiam vel justitiam persequuntur: et unus spiritus, unum caput est eorum diabolus. Et pro diversis quidem officiis sive personis plures erant juxta parabolam evangelicam (Matth. XXI) mali et male perdendi agricolae, sed pro unanimi crudelitatis intentione totus eorum coetus unus erat Cain, et unus agricola, qui Dominicae vineae fructus non ipsi Domino, sed sibimet male congregabat. Ventum est ad horam legitimam sacrificii, et obtulit iste talis Cain munera Domino de fructibus terrae, Abel autem de primogenitis gregis sui, et de adipibus eorum. Hora qua hujus Abel sacrificium sacrificio oppositum illius Cain fuit, et illo reprobato istud complacuit, illa recte intelligitur vespera Paschae veteris, quando Judaeis ritu solemni suum pascha manducantibus, hic pastor idemque verus Agnus Dei, sacerdotio suo functus est, accipiens panem et vinum, et benedicens: Accipite, inquit, et bibite ex hoc omnes, hoc est enim corpus meum quod pro vobis tradetur: hic est calix sanguinis mei qui pro vobis effundetur (Matth. XXV). Tunc itaque obtulit Cain munera Domino de fructibus terrae, videlicet inanimatum et sine fide sacrificium. Mortuum quippe erat sacrificium crudelium. Et si ante quamdam habuerat vitam vel sensum illud Judaicum sacrificium, scilicet in eo quod verum Christi praesignabat vel praecurrebat sacrificium, attamen extunc et usque in perpetuum mortuum est: et nihil boni conferre potest, quia sine charitate Dei magno cum odio Filii Dei oblatum est, imo quia tempus figurarum praeteriit, et dies veritatis jam lucet. Unde et bene dictum est: Factum est autem post multos dies, etc. Multis enim antea diebus sacrificium illud celebratum et non reprobatum fuerat, quod in fine saeculorum reprobatum est. Econtra tunc Abel obtulit de primitiis gregis sui, et de adipibus eorum, quia vere sacrificium quod illa nocte Pontifex noster Jesus Christus instituit, quamvis exteriori specie panis et vinum sit, in veritate Agnus est Dei, primogenitus omnium agnorum vel ovium, quae pertinent ad caulas coeli, ad pascha paradisi.