CAPUT LIII. Quid clamaverit cor prophetarum qui haec praedixerunt, et auditi non sunt clamantes super muros filiae Sion.

SADE.

“Clamavit cor eorum ad Dominum super muros filiae Sion: Deduc quasi torrentem lacrymas per diem et noctem, non des requiem tibi neque taceat pupilla oculi tui.”

“Clamavit cor eorum.”

Quorum

“eorum?”

Nunquid hostium, quorum super te cornu exaltavit, aut inimicorum, quos super te laetificavit? Imo eorum ad quos vel per quos ille sermo Domini factus est,

“quem praeceperat a diebus antiquis,”

et nunc implevit.

“Eorum,”

id est Moysi et prophetarum,

“cor clamavit ad Dominum super muros filiae Sion,”

tanquam speculatores dati ad annuntiandum, clamaverunt ut avertereris ab impietate tua, et clamando suas salvaverunt animas, tu autem, o filia Sion, quia clamorem illorum non audisti, ecce mortua es in iniquitate tua. Quare autem non dictum est, clamavit os eorum, sed

“clamavit cor eorum?”

nimirum, quia non negligenter clamaverunt, non more salutantium verba dederunt, sed volenti animo, toto cordis affectu, profundo charitatis sensu clamaverunt, annuntiaverunt, prophetaverunt, adjuvare volentes, ut nequaquam dormientem te comprehenderet velociter accurrentis periculi malum. Quare autem non dictum est, clamavit cor eorum ad Sion, sed

“clamavit ad Dominum?”

Videlicet, quia cum clamore annuntiationis, quo citare volebant Sion, oratione quoque clamabant ad Dominum, et de hoc ipso quod clamassent ad Sion, licet non exauditi, testem sibi faciebant Dominum. Dicebant tibi:

“Deduc quasi torrentem lacrymas per diem ac noctem,”

quo restinguere valeas irae et furoris ignem imminentem,

“non des requiem tibi,”

ne tanquam fur te comprehendat ira Domini,

“neque taceat pupilla oculi tui,”

quia lacrymarum magis quam labiorum clamorem Altissimus audit.