VERS. 21.

“Surb ipso, inquit, erunt radii solis,”

id est, famulabuntur illi nonnulli etiam docti viri, qui per acumina sapientiae quasi radius videbantur lucem aspergere, juxta quod in Apocalypsi scribitur:

“Quartus angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi aestu homines affligere et igni, et aestuaverunt homines aestu magno (Apoc. XVI),”

quia videlicet dum sapientes viri in errorem abducuntur, infirmi amplius temporalibus desideriis illorum exemplo afficiuntur. De quibus adhuc subditur:

“Et sternet sibi aurum quasi lutum,”

id est, quorumdam vitae munditiam per illicita desideria conculcabit, ut solitis ejus vestigiis serviant etiam hi, qui contra illum prius virtutum splendore rutilabant. Nam hoc loco aurum claritatem sanctitatis, lutum vero avaritiam terrenarum rerum vel carnalium sordes signat voluptatum. Sciendum tamen quia aurum quod quasi lutum sterni potuit, aurum ante Dei oculos nunquam fuit. Quid autem faciet de illis qui omnino terrenis fluctuant concupiscentiis?