|
Porro populis saltem ista conceduntur temporalia bona ut, verbi gratia,
sint promptuaria eorum plena, eructantia ex hoc in illud, ut sint oves
eorum fetosae, abundantes in egressibus suis, boves eorum crassae (Psal.
CXLIII). Cur ita? Qua ratione sic apud Deum judicatum est? Videlicet,
quia populi suos labores possident, tu autem labores aliorum pro mercede
accepisti conservandae legis Dei, sicut in Psalmo scriptum est: Et dedit
illis regiones gentium et labores populorum possederunt, ut custodiant
justificationes ejus (Psal. CIV). Hac mercede accepta, datorem Deum
diligere, et legem ejus custodire debueras. Sed quid? Dilexisti
mercedem, ait, super omnes areas tritici. Perversa dilectio tua. Nam
Deum diligere, mercede autem uti debueras. Tu autem econtrario mercedem
dilexisti, Deum contempsisti. Ergo fornicatus es a Deo tuo, quia
dilectionem, qua Deum diligere debueras, ad diligendam mercedem
detorsisti, et hoc non parce, non quomodocunque, sed super omnes areas
tritici, id est tam immensa cupiditate, tam profonda avaritia, ut te
explere non queant omnes areae tritici. Tua namque avaritia ignis est,
qui nunquam dicit: Sufficit. Talem tamque perversum tuae dilectionis
ordinem Dominus ipse detestans in Evangelio dicit: Vae vobis, Scribae et
Pharisaei, hypocritae, qui decimatis mentham et anethum et cyminum, et
reliquistis quae graviora sunt legis, judicium et misericordiam et fidem
(Matth. XXIII). Item: Amant autem primos recubitus in coenis et primas
cathedras in synagogis, et salutationes in foro, et vocari ab hominibus
Rabbi (ibid.). Tam honoris quam pecuniae mercedem te dilexisse
redarguit, quia nimirum in utroque perversa est dilectio animae
fornicantis a Deo, diligentis rem Dei, neglecto Deo. Quid igitur? Quid
fieri censet propheticus sermo? Area, inquit, et torcular non pascet
eos, et vinum mentietur eis. Ad auditores se convertens, totusque
aversus a fornicante populo spiritus, qui haec dicit, aliis annuntiat
quid juste propter hoc eventurum sit. Ac si dicat: Quoniam dilexit
mercedem meam, et meipsum contempsit; ipsa merces tolletur ei, scilicet
triticum et vinum; et cum in illis speravit, mentientur ei, sicut
continetur in maledictionibus legis: Sementem multam jacies in terra, et
modicum congregabis, quia locustae omnia devorabunt. Vineam plantabis et
fodies; et vinum non bibes, nec colliges ex ea quidpiam, quoniam
vastabitur vermibus (Deut. XXVIII). Parum hoc erat, ut area tritici non
pasceret eos, et vinum pariter mentiretur eis, nisi etiam et olim
Assyrio vastante, et post, Romano exercitu debellante, ducerentur
captivi. Ait ergo, repente sententiam complens: Non habitabunt in terra
Domini, subauditur, sed in omnes gentes ducentur captivi, et nusquam
requies erit illis, quemadmodum itidem Moyses praedixit: Disperget te
Dominus in omnes populos, a summitate terrae usque ad terminos ejus. In
gentibus quoque illis non requiesces, neque erit requies vestigio pedis
tui (ibid.), etc. Et notandum, quod non dixerit, Non habitabunt in terra
sua, sed Non habitabunt, ait, in terra Domini. Non vult profiteri quod
terra illa, ad quam possidendam ingressi sunt filii Israel, terra
ipsorum fuerit aut esse debuerit, sed terra Domini. Et recte; nam hoc
ipsum confirmatur auctoritate ipsius Domini dicentis inter caetera
legitima terrae, quae observari jussit: Terra quoque non vestra in
perpetuum, quia mea est; vos autem advenae et coloni mei estis (Levit.
XXV). Neque enim terra fuit ab initio illius populi, sed neque suis
eamdem terram acquisivit meritis, cum fuerit populus durissimae
cervicis. Unde et Moyses dicit in Deuteronomio: Ne dicas in corde tuo,
cum deleverit eos Dominus Deus tuus in conspectu tuo: Propter justitiam
meam introduxit me Dominus, ut terram hanc possiderem, cum propter
impietates suas istae deletae sint nationes. Neque enim propter
justitias tuas et aequitatem cordis tui, ingredieris ut possideas terras
eorum; sed quia illae egerunt impietatem, introeunte te deletae sunt; et
ut compleret verbum suum Dominus, quod sub juramento pollicitus est
patribus tuis Abraham, Isaac et Jacob. Scito igitur, quod non propter
justitias tuas Dominus Deus tuus dederit tibi terram hanc optimam in
possessionem, cum durissimae cervicis sis populus (Deut. IX). Recte
igitur dictum, Non habitabunt in terra Domini, pro eo ut diceret, Non
permanebunt in terra quam Dominus dedit illis, quae nequaquam ipsorum
erat, sed terra Domini, quia videlicet nec ipsorum ab initio fuit, nec
eam pro ullis adepti sunt meritis suis. Porro et alia est terra, quae
dignius dicatur terra Domini, scilicet terra viventium (Psal. CXLI), in
qua et Psalmista portionem suam esse dicit; et credit videre bona Domini
(Psal. XXVI). Num ergo saltem in terra poterunt habitare coloni isti, et
suscipiet eos illa terra viventium quos ista terra Chanaan evomuit?
Nequaquam. Sequitur enim:
|
|