CAPUT XXXVII. Mystice quod nos qui Scripturas legimus, exploratores terrae sumus viventium, et quod botrus quem portaverunt in vecte duo viri, Christus sit, quem in Scripturis legunt duo populi.

Igitur praesentis capituli notissimam teneamus allegoriam, ad instruendum timorem sanctum, timorem castum, ut

“timeamus,”

secundum eumdem apostolum,

“ne forte relicta pollicitatione introeundi in requiem ejus, existimetur aliquis ex nobis deesse. Etenim et nobis, inquit, annuntiatum est, sicut et illis (Hebr. IV).”

Quidnam, secundum jam dicta Psalmistae et apostoli testimonia, terra illa tunc eo modo explorata, nisi requiem Domini significat? Quae autem illa requies Domini? de qua iterum determinando diem quamdam in David dicit:

“Hodie si vocem ejus audieritis, nolite obdurare corda vestra,”

tandem ita concludens,

“quibus juravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam?”

Quae, inquam, est hodierna requies Domini diem habens determinatum, post illum septimum diem, quo requievit Dominus ab operibus suis? Nempe ipsa est resurrectio carnis, resurrectio Christi, gloriosa requies Domini. Hanc requiem, hanc terram viventium ad explorandum missi sumus, quicunque Scripturas sanctas in manibus habemus, primis Judaeis Domino dicente:

“Scrutamini Scripturas, quia vos putatis in ipsis vitam habere (Joan. V),”

deinde et de apostolis evangelista dicente, quia

“tunc aperuit illis sensum, ut intelligerent Scripturas (Luc. XXIV.)”

Scripturas namque intelligentibus illud recte decantatur: Introduxit vos Dominus in terram fluentem lac et mel, et ut lex Domini sit semper in ore vestro. Legendo igitur atque intelligendo ascendimus, terramque optimam exploramus. Perreximus ad montem botri, abscisus est palmes cum uva sua, quam deportant in vecte duo viri. Quid enim est torrens botri, nisi passio Domini nostri Jesu Christi? Nempe de illo sponsa dicit in Canticis:

“Botrus cypri dilectus meus mihi in vineis Engaddi (Cant. I).”

Et de passione ejus per Prophetam dictum est:

“De torrente in via bibet (Psal. CIX).”

Explorando itaque venimus usque ad torrentem botri: legendo namque prophetas intelleximus quia oportebat pati Christum, et resurgere a mortuis. Quomodo autem abscisus est palmes cum uva sua, nisi quia ferro passionis abscisa est anima ejus, et de carne exivit cum divinitate dulcissima sibi insita? Nam de isto palmite sic est, et per prophetam praedictum quia

“abscisus est de terra viventium (Isa. LIII)”

Abscisum ergo palmitem portant in vecte duo viri, id est passum et mortuum Christum adorant in cruce duo populi credentes, et confitentes quia resurrexit a mortuis. Porro palmitem abscisum portantibus in vecte duobus viris, necessario qui praecedit quod portat non videt, qui autem subsequitur, semper prae oculis habet. Ita plane anterior populus, qui beata Dominicae passionis tempora praecessit, dulcissimum botrum, id est Christum, quem fide portabat, non vidit: nos autem qui subsequimur videmus et praesentem habemus rem salutis, cujus spem solam habuerunt illi. Unde et nobis dicitur cum apostolis:

“Beati oculi qui vident quae vos videtis. Dico enim vobis quia multi reges et prophetae voluerunt videre quae videtis, et non viderunt, et audire quae auditis, et non audierunt (Luc. X).”

Sed et de malo granatis et de ficubus loci illius tulimus, quia prophetarum mortes vel persecutiones quas passi sunt, passuri Christi testimonia fuisse intelleximus. Hoc exploravimus quadraginta diebus. Qui enim ad explorandam carnis resurrectionem nos admisit, praebuit nobis seipsum vivum in multis argumentis, per dies quadraginta apparens discipulis, et loquens de regno Dei (Act. I). Unus exploratorum dicit:

“Quod fuit ab initio, quod audivimus, quod vidimus oculis nostris, et manus nostrae contrectaverunt (I Joan. I).”