|
(CAP. IV.) Fecerunt filii Israel sicut eis praecepit Josue, portantes de
medio Jordanis alveo duodecim lapides, ut ei Dominus imperarat, juxta
numerum filiorum Israel, usque ad locum in quo castrametati sunt, ibique
posuerunt eos. Alios quoque lapides duodecim posuit Josue in medio
Jordanis alveo, ubi steterunt sacerdotes, qui portabant arcam foederis,
et sunt ibi usque in praesentem diem. Lapides isti pro utilis memoriae
fundamentis, quibusdam poni jussi sunt. Cur enim sic a Domino
praeceptum, et sic est factum. Quando, inquit, interrogaverint vos filii
vestri cras dicentes, Quid sibi volunt isti lapides? respondebitis eis:
Defecerunt aquae Jordanis ante arcam foederis Domini Dei nostri, cum
transiret eum, idcirco positi sunt lapides isti in monumentum filiorum
Israel, usque in aeternum. Nec vero hi qui in medio Jordanis alveo
minus, quam hi qui super aridam positi sunt durissimi lapides, utpote
sub aquis nutriti, earumque veteri usu attriti tanti memoriam facti
servare, vel indicare potuerunt. Nam et si interdum crescentibus aquis
subtecti latere poterunt, semper tamen eorum offensione gurgites
irritati (quod aquis profluentibus naturale est) fortius atque animosius
inibi currendo scandalum suum nunquam occultum esse siverunt. Porro
spiritualiter nobis lapides vivi lapides magni apostoli et prophetae
sunt, qui fidem nostram velut fundamentum portant, necessariamque nobis
factis et dictis operum Domini memoriam semper suscitant. Unde
Apostolus: Jam non estis hospites et advenae, sed estis cives sanctorum,
domestici Dei, superaedificati super fundamentum apostolorum et
prophetarum (Ephes. II). Et prophetae quidem, quia profundiora vel
obscuriora sacramenta continent, quasi in medio Jordanis alveo sub aquis
latent. Apostoli vero, quia nuda et aperta facie Salvatoris opera
testantur, quasi in Galgala positi, quod interpretatur revelatio, semper
sub dio conspectibus omnium patent. Utrobique magnum et evidens
testimonium, credulis gentibus sive Judaeis bonum et jucundum,
incredulis triste atque pavendum.
|
|