CAPUT 21

De hoc certamine ego tibi efflagitanti nuper scripsi opusculum libellorum duodecim, intitulatum De victoria Verbi Dei, quod admirationi esse multis etiam sapientibus, et ab ipsis libentissime legi, fateor, ipse gaudens audivi. Certamen istud vetus est, et pro omnibus certatum est, et adhuc pro singulis certatur, et in omnibus vel pro omnibus electis suis vincit Deus.

“Nemo enim, ait Filius Dei, potest rapere de manu Patris mei (Joan. X);”

sive:

“Et non rapiet, inquit, oves meas quisquam de manu tua (ibid.).”

Tibi autem de teipso idcirco demonstrata est illa singularis visio, ut esses sollicitior, et territus fugisti non perspecto neque praemonstrato tibi, quaenam pars vincere, et quae haberet vinci, forte ne te comprehendisse arbitrareris. Et tunc quidem sciens reliqueras omnia propter Christum, sed nondum sciebas quod ea reliquisses propter Evangelium, id est idcirco ut aliis multis evangelizares Christum. Ipse autem sciebat qui te vocaverat in opus praedestinatum. Illud quoque nesciebas futuri hujus ministerii quoddam esse initium, quid acceptum desuper datum optimum, scilicet boni ingenii vel perspicacis intelligentiae talentum, factus juvenis sub obedientia patris spiritualis impendebas non solum junioribus, verum etiam coaevis tuis, non magis praeceptor scientiae, quam exemplar disciplinae monasticae. Unde et ipsum talentum sive donum acceptum merito in te crevit, juxta illud:

“Qui habet, dabitur ei, et abundabit (Matth. XIII).”

Quid multa? Tunc super clarissimum candelabrum non contemnendae altitudinis, posita est lucernula Dei, quando tu, quem illuminabat lux vera, et verus accendebat ignis, regimen suscepisti Ecclesiae Sigebergensis. O quam multi jam extunc in lumine gaudere coeperunt! Omnis simplex oculus longe lateque manentium, maximeque in domo magna quae est Agrippinensis sive Coloniensis Ecclesia, flammam tui luminis libenter aspiciebat; et si quis erat nequam oculus, qui tibi adversaretur, hoc ipsum quod sibi gravis esses etiam ad videndum fateri non audebat. Tanta erat tui luminis auctoritas, ut statim contra se dictum putare posset illud propheticum:

“Vae qui dicitis malum bonum, et bonum malum, ponentes tenebras lucem, et lucem tenebras (Isa. V).”

Interea dum familia Domini, super quam tu fidelis servus, et prudens constitutus eras, cui corde flammato et ore lucido vitam aeternam evangelizabas, merito et numero augeretur ac multiplicaretur, tu tamen in oculis tuis parvulus et fere nullus eras, quod maxime percipiebant hi qui familiares tibi erant; quique tecum de salute animae familiarius colloquium habebant, quod ipse ego persentiens, animadverti nonnihil, imo multum ad te attinere illud propheticum:

“Quare dicis, Jacob, et loqueris Israel: Abscondita est via mea a Domino et judicium meum a Deo meo transiit? Nunquid nescis, aut non audisti? Deus sempiternus Dominus, qui creavit terminos terrae, non deficiet neque laborabit, nec est investigatio sapientiae ejus, qui dat lasso virtutem, et his qui non sunt fortitudinem et robur multiplicat (Isa. XL).”

Itemque illud:

“Ego Deus tuus apprehendens manum tuam, dicensque tibi: Ne timeas, ego adjuvi te. Noli timere, vermis Jacob, qui mortui estis in Israel. Ego auxiliator sum tui (Isa. XLI).”