CAPUT X. Item de Sabbato, et cur statio ad Sanctum Petrum.

Hoc Sabbato, et omnibus horum quatuor temporum Sabbatis, statio ad Sanctum Petrum congrue celebratur. Cui enim primo post Christum, Ecclesiae summum collatum est pontificium, quique primus et princeps sacras in Ecclesia celebravit ordinationes, cujus vice maxime fungitur Romanus pontifex, cum Ecclesiae sanctae ministros et ovibus Christi pastores ordinat necessarios, congrue, ut tanquam ad summum recurratur, apud ipsum statio celebretur. Convenientes igitur ad Beatum Petrum jejunos mater Ecclesia filios, velut ex ore ipsius Petri multiplicatis in anima reficit sacramentis, et ex ipsius auctoritate spiritualium divisiones ministrationum distribuit. Ubi notandum, quintam semper lectionem, quae superadditae doctrinae novissima est, non mutari, semperque illam esse, qua legitur angelus Domini cum Azariae et sociis ejus in fornacem ignis descendisse Dan. III). Quod magna et mystica non vacat ratione. Nam quemadmodum pueris a Babylonio rege missis in fornacem ignis, coelestis gratia subvenit, et fecit, medium fornacis quasi ventum roris flantem; sic nos a confusionis rege diabolo, libidinum flammis appetitos jejuniorum et orationum instantia liberat. Hoc denique genus non ejicitur, nisi in oratione et jejunio (Matth. XVII). Hac ergo lectione praelecta, sequitur et hymnus eorumdem puerorum, quo ad benedicendum Creatorem omnis creatura commonetur, priusquam sacerdotes ordinentur, ut animadvertamus, illorum ora manusque ad benedictiones dandas, et quod maximum est, conficiendum corpus et sanguinem Domini, jure admitti, qui a confusionis rege succensam fornacem vitiorum potenti fide superaverunt. Jam quae sequuntur, manifeste secundum Domini praedicant adventum, et voci consonant

“clamantis in deserto, parate viam Domino (Isa. XL; Matth. III),”

etc. Hoc enim evangelium ejus diei est principium scilicet praedicationis, qua Joannes peccatorum corda percutit, et ad poenitentiam invitat, genimina viperarum, securim dicens jam esse positam ad radices arboris, et ventilabrum in manu judicis, ut purgans aream suam, triticum congreget in horreum, paleas autem comburat igne inexstinguibili (Matth. III). Hoc evangelium eodem epistola sensu praecurrit, scilicet secundum praedicando adventum Domini, quo revelatum prius hominem peccati, filium perditionis interficiet spiritu oris sui (II Thess. II), et destruet illustratione adventus sui. Sed et antiphona ad introitum: Veni et ostende nobis faciem tuam, Domine, qui sedes super Cherubin, et salvi erimus (Psal. LXXIX), manifeste tempus illud respicit, quo (sicut in offerenda quoque canimus) exsultanti filiae Sion:

“Veniet rex suus sanctus et Salvator mundi (Zach. IX),”

et sicut in tractu praemissum est: Excitans potentiam suam veniet (Psal. LXXIX), et eum quem deducit, velut ovem Joseph, segregatum ab hae dis qui a sinistris ejus erunt, ad dexteram suam constituet (Matth. XXV). Interim tamen plorandum est ante eum qui fecit nos (Psal. XCIV), ne fortis et terribilis, qui juxta communionem

“exsultavit ut gigas ad currendam viam (Psal. XVIII),”

nemine adversantium parvulorum valente sibi resistere, de quibus scriptum est:

“Sagittae parvulorum factae sunt plagae eorum (Psal. LXIII),”

cum venerit, item gigas nobis sit, et multa fortitudine sua nobiscum in judicio contendat, et magnitudinis suae mole premat nos.