CAPUT XIV. Quod moeror sanctorum, et amaritudo animi eorum descendant ex magna virtute fidei, et idcirco consolatione Spiritus sancti digni sunt.

O igitur dulcis moeror et o amabilis amaritudo animi, tam magnam habens remunerationem gaudii sancti, tam jucundam visitationem tanti Domini, tam suavem consolationem tanti Paracleti: unde te habet spiritus hominis, unde illi promisisti? Nimirum ex virtute fidei, et verum illi testimonium perhibes, quod fides ejus magna sit. Nisi enim fidem haberet in penetralibus suis, non incederet moerens, non esset amaro animo, non se cognosceret egenum et pauperem, non diceret, verbi gratia, quod dixit Rex praepotens et splendidus in gloria regni sui:

“Ecce sicut oculi servorum in manibus dominorum suorum, sicut oculi ancillae in manibus dominae suae, ita oculi nostri ad Dominum Deum nostrum donec misereatur nostri (Psal. CXXII).”

Nesciret dicere, quia multum repleti sumus despectione, nesciret qualem vel quantum in Adam honorem perdidit, quantum in illo opprobrium, quantam despectionem haereditavit. Hoc etenim scire fidei est: Fides autem ipsa hominis vita est (Habac. II). Unde et Dominus in Propheta dicit, et Apostolus meminit:

“Justus autem ex fide sua vivit (Rom. I),”

sive:

“Justus autem meus ex fide vivit (Hebr. X).”

Pulchrum ergo et pium est videre hunc introitum Paracleti, ubi stanti illi ad ostium et pulsanti, fides januam aperit, et ille ingressus, demittit se dignantissima inclinatione in amplexum fidei, et coenat cum illa, et ipsa eum eo. Nunquid soli Filio Dei dicere competit:

“Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audierit vocem meam et aperuerit januam, introibo ad illum et coenabo cum illo, et ipse mecum (Apoc. III),”

et non etiam Spiritui Paracleto? Imo et huic, nam ipse Filius Dei, sive Verbum Dei, nunquam nisi per Spiritum sanctum, huc ad manendum introire consuevit. Ipse Spiritus sanctus dux est itineris, sive introitionis, et miro atque ineffabili modo, cum ipse sit donum Patris et Filii, cum eo modo, de quo nunc agimus, scilicet sensibili gratia, quae magna praerogativa est, introierit, et Patrem dat et Filium, id est cognitionem efficit Patris et Filii.