CAPUT VIII. Christum asello insidentem regnorum hujus mundi contemptum prae se tulisse.

Et quidem illi, audito a turbis acclamantibus Regis nomine, ipso non prohibente, gaudebant sibi occasionem quam optaverant oblatam esse, ut Romanae potestati possent istud seditiosis vocibus impingere:

“Hunc invenimus subvertentem gentem nostram, et prohibentem tributa dari Caesari, et dicentem se Christum regem esse,”

et:

“si hunc dimittis, non es amicus Caesaris. Omnis qui se regem facit, contradicit Caesari (Luc. XXIII).”

At ille sapiens et providus, vere quidem Rex, sed non sicut Caesares, accusationes illorum in ipsa turbarum acclamatione valde infirmabat, Caesarique et cunctis regibus saeculi satisfaciebat, quod nullius eorum regnum cuperet, vel ambiret, nullosque omnino saeculi honores, quales erant Romanorum fastus, magni penderet, nec arma ferrea, vel signa bellica unquam attractare intenderet. Sedebat enim non super phaleratum et spumantem equum, sed super exiguum ignobilemque asellum. Circa illum non gladii, non secures, sed rami palmarum, et olivarum frondes. Ramum olivae constabat gentibus quoque signum pacis esse. Quid ergo turbis sive in pueris spiritus Christi Regis agebat, nisi Regem, quasi de invasione regni vel imperii Romani mendaciter accusatum, vel accusandum, factis melius quam verbis excusare properabat?