S. Rupertus

DE VOLUNTATE DEI

LIBER UNUS



Index Generalis

PRAEFATIO.

CAPUT PRIMUM. Impiam et ineptam esse hanc divisionem: Voluntas mali alia approbans, alia permittens.

CAPUT II. Permissionem Dei eamdem esse, quae bonitas, patientia, et longanimitas Dei a Paulo dicitur. Item quid sit: “Tradidit illos Deus in desideria cordis,” et similia.

CAPUT III. Quod Deus nolens malum permittat, sed non coactus.

CAPUT IV. Deum, cum indurat quempiam, non velle malum, sed pro justitia sua puniri.

CAPUT V. Scrupuli quidam curiosorum, qui Deum malum velle argutantur.

CAPUT VI. Sanae mentis non esse hujusmodi quaestiones de voluntate Dei movere. Et hoc tractat per similitudinem figuli et figmenti.

CAPUT VII. Quod ideo Deus nullam fecerit creaturam, passionum et vitiorum exsortem, quia sui ipsius haec natura olius esset.

CAPUT VIII. Inconvertibile quidquam a Deo generari quidem non autem creari potuisse, per similitudinem docet.

CAPUT IX. Deum votuisse sibi comparem creaturam facere, et fecisse commistis in uno Christo diversis geniturae suae substantiis.

CAPUT X Omnipotentiae argumentum esse, quod assumpserit Deus humanam naturam, quam praeter ipsum nihil potuerit assumere.

CAPUT XI. Creaturam illam omnipotentiae Dei tatem fuisse quae peccare non posset. Item quomodo Deus omnipotens malum facere non possit.

CAPUT XII. Angelos, quod peccare non possint, non per naturam habere, sed per gratiam accepisse. Praeterea cur non firmaverit eos Deus cum firmaret, aut certe priusquam eveniret malum.

CAPUT XIII. Refellit impietatem carnis, quae argutatur hac ratione Deum statuisse legem Adamo, quod praevaricatorem fieri vellet.

CAPUT XIV. Ideo praeceptum posuisse Deum homini, ut quae est bonitas ejus, illum faceret beatum et vere viventem.

CAPUT XV Falli eos qui putant parvum esse praeceptum, quod de pomo non edendo positum erat, comparatione solis docet.

CAPUT XVI. Fidem, spem et charitatem, in quibus vita est aeterna, primo illo praecepto exigi.

CAPUT XVII. Satis magnum esse praeceptum de fructu paradisi, quando tum non opus erat ut statueretur aliud, et ex hoc qualicunque tamen probari poterat Adami vel fidelitas, vel iniquitas.

CAPUT XVIII. Quod ideo potissime hoc lignum vetitum fuerit, quia cum pulchrum esset, et homo jam antea Deum negligere coepisset, tanto facilius hominem illaqueaturum esset.

CAPUT XIX. Calumniatores Dei esse, quibus bonae voluntatis Dei argumentum non sit, quod malum semper prohibet.

CAPUT XX. Alia ratione hominem a ligno vitae prohibendum fuisse, quam a ligno scientiae boni et mali, eo quod alia quoque ratione ex hoc mors acciderit, ex illo vita exspectanda fuerit.

CAPUT XXI. Deum, ut obedientiam voluit, ita perfecisse quoque in Christo pro nobis crucifixo et moriente.

CAPUT XXII. Quod Deus id quod voluerit, non per alium sed per semetipsum effecerit.

CAPUT XXIII. Deum, si voluisset malum fieri, quod ipse in gloriam suam corrigeret, non gratis, sed ex debito suscepta carne passum esse.

CAPUT XXIV. Quemadmodum non injuste Deus substantiam creaturae jam vitiatae perdit, ita non injuste praescitam futuri hominis malitiam damnasse.

CAPUT XXV. Quod in propheta est: “Ego Dominus faciens pacem, et creans malum,” non de malo peccati, sed de malo afflictionis, quae ut facere et pati inter se differunt, dici.

CAPUT XXVI. Non excusabiles esse per quos malum fiat, quod Dominus creat, eo quod Dominus malos esse non voluerit feceritve, sed cum mali essent, usus sit illis tanquam virga disciplinae.

PERORATIO.