|
|
“Qui vicerit dabo et manna absconditum.”
|
|
In isto gradu vincere, est doctrinam Balaam, id est fornicationes,
primum in semetipso per virtutem continentiae, deinde in aliis per
virtutem scientiae destruere. Porro qui hoc modo vincit, ille
sacramentum corporis et sanguinis Domini digne percipit; sicut
econtrario ille qui vincere negligit, accedens ad hoc sacramentum,
|
“judicium sibi manducat et bibit (I Cor. XI).”
|
|
Recte ergo, inquit,
|
“vincenti dabo manna absconditum;”
|
|
id est, munditiam cordis et corporis custodienti, dabo panem verum,
panem vivum, cujus signum vel figura fuit manna quod filii Israel
manducaverunt. Dicitur autem hoc manna absconditum, quia videlicet, in
hoc sacramento aliud oculis cernitur, aliud fide intelligitur. Et quae
utilitas consequetur accipientem hoc manna absconditum? Ait:
|
“Et dabo illi calculum candidum, et in calculo nomen novum scriptum quod
nemo scit nisi qui accipit.”
|
|
Qui enim digne percipit hoc sacramentum, sic resurget in novissimo die,
ut corpore novo candorem habeat solidum, candorem sempiternum, sitque
corpus ejus quasi calculus, id est, splendida immutatione solidatum. De
qua Apostolus:
|
“Mortui, inquit, resurgent incorrupti, et nos immutabimur (I Cor. XV).”
|
|
Immutari namque sanctorum est tantum, idemque est ac si diceret: Ultra
non moriemur, impassibiles erimus. In ejusmodi calculo nomen novum
scriptum habere, est filios Dei nominari et esse. Hoc utique nomen
novum, id est, ex novo homine Christo, per sanguinem ejus redemptis
datum est. Nam nomen vetus ex veteri homine nobis haereditarium erat,
scilicet, ut diceremur et essemus natura filii irae (Ephes. II). Quare
autem hoc nomen nemo scit, nisi qui accipit? Videlicet, quia nominis
hujus scientiam, non alienum extrinsecus documentum, sed proprium
intrinsecus efficit experimentum. Inflati et tumidi sciant ut sibi scire
videntur, quantum volunt sive quantum possunt, hujus tamen nominis
scientiam consequi non possunt. Scriptum est enim:
|
“Haec cogitaverunt et erraverunt, excaecavit enim illos malitia illorum,
et nescierunt sacramenta Dei (Sap. II).”
|
|
Nemo ergo scit dignitatem sive ingenuitatem nominis hujus, quo nominamur
vel sumus filii Dei, quantumcunque sciat, sive buccis crepantibus
perstrepat, ut ille Aristoteles, sive omnes Aristotelici, relationem
Patris ad Filium, sive Filii ad Patrem, nisi quem spiritus adoptionis
regenerando Filium Dei Patris effecerit, et ipsa regeneratione scientem
hujus rei, doctumque suo tactu perfecerit.
|
|