|
D. Porro regulares canonicos dicunt non tantam perfectionem possidere,
dum manifestum est multa, quae monachis non licent, eis licere. Quanto
autem magis quisque laborat, tanto majus praemium sui laboris recipiet;
unusquisque enim secundum suum laborem propriam mercedem recipiet. Multa
in hunc modum dicere videntur, quae postmodum objicienda, si tibi
placet, reserventur
M. Placet; quare de reliquis progredere.
D. Nos inquiunt regulares canonici, apostolis ipsis assimilamur, dum in
eorum loco positi mores et vitam imitamur. Sicut enim apostolis dictum
est: Vos estis lux mundi, non potest civitas abscondi supra montem
posita; neque accendunt lucernam et ponunt eam sub modio, sed super
candelabrum, ut luceat omnibus qui in domo sunt (Matth. V, 14, 15), et
nobis dictum teneamus, quorum vitam, habitum, mores possidemus. Ergo si
lux sumus mundi, et civitas quae non potest abscondi super montem
posita, et lucerna super candelabrum collocati, debemus omnibus qui in
domo sunt Ecclesiae praedicare, opus evangelistarum et apostolorum
consummare.
M. Satis pro imperio.
D. Porro, inquiunt, monachi, quia vitam noscuntur poenitentium agere,
debent se in claustro quasi sub modio abscondere; mortui enim sunt, et
vita illorum abscondita est cum Christo in Deo. Cum ergo Christus
apparuerit, tunc et vita ipsorum apparebit cum ipso in gloria. Sicut
ergo hic mortui, ibi vivi; sic ibi apparere, hic tantum debent latere.
Ergo nec debent praedicare, nec baptizare. Hoc etiam habitus eorum
testatur, quia, sicut sunt tam vestitu quam tonsura despicabiles, ita
non sunt in vita huic mundo probabiles.
M. Existimo hanc contumeliam in eorum transire gloriam.
|
|