|
Hoc opus bonum fecit Deus, summe potens, summe bonus, hoc est, quod
promisit, quod juravit ad Abraham, juravit ad David. Tanquam summe
bonus, sponte promisit, sponte juravit; tanquam summe potens adimplevit.
Denique sicut summae bonitatis est quod hoc facere voluit, ita summae
potentiae est quod hoc facere potuit. Diligenter animadvertendum; solent
enim nonnulli dicere: Ut quid Deus, Dei Verbum, venit per semetipsum, et
homo factus est, ad salvandum genus humanum, cum hoc idem fieri
potuisset per alium? cur non potius misit aliquem legatum? cur non misit
angelum sive archangelum? Ad haec inquam, videlicet, quia nulli alii,
nulli nisi soli naturae divinitatis hoc fuit unquam possibile, assumere
quod non erat, et manere quod erat. Et unde illi hoc possibile,
videlicet quia natura vel substantia divinitatis tanto subtilior est
anima rationali, ut eam penetrare possit. Fideliter hoc inter caetera
Patres catholici sumpserunt et scripserunt pro argumento veritatis
contra haereticos, quod Spiritus sanctus aeque ut Pater et Filius Deus
sit, quoniam et ipse humanae animae est capabilis, et capax ejusdem
animae rationalis. Nisi enim Deus esset, neque humano, neque angelico
spiritui capabilis esset. Proinde notandum quod quamvis dicatur quis
plenus daemonio, non sic implet hominem ille spiritus, ut penetret
animam ejus, sed cavernas corporis irrepere potuit, quo ebrietas sive
febris, animamque deprehensam in suis sedibus exagitat atque affligit.
Solus Deus, unus Deus, Pater, et Filius, et Spiritus sanctus, cum vult
et prout vult, rationali animae vel spiritui sese infundit et in eo
mansionem facit. Frustra igitur dicit, vel quaerit quis, cur non legatum
vel angelum miserit, sed per semetipsum, ad salvandum genus humanum,
venerit Deus, Verbum Dei, quia videlicet naturam induere humanam non
potuit nisi sola natura Dei, unde sicut bonum, quia voluit, ita
omnipotentem praedicamus, quia potuit.
|
|