CAPUT 29

“Quaerebant ergo eum apprehendere, et nemo misit in illum manus, quia nondum venerat hora ejus.”

Quamvis caeci et surdi essent, et ideo forte non satis clare advertere potuissent in praedicto clamore veritatis, utramque scilicet divinam pariter et humanam commendatam esse naturam Christi; quippe, cum hodieque plerisque nostrum hujusmodi sermo non adeo sit ad intelligendum facilis; summam tamen ejus vel intentionem facile erat intelligi, videlicet hoc eum dixisse quod Christus ipse deberet credi. Sed hoc solum magnae invidiae et odio ingenti exasperando suffecit, quemadmodum camino ardenti permodicum olei satis est injecisse, ut flamma furens repenti exundari ac diffundi possit.

“Ergo quaerebant eum apprehendere,”

videlicet ut vincerent sua rabie, quia vincebantur ejus ratione. Sed

“quia nondum venerat hora ejus;”

hora, inquam, non fatalis, ut mathematici putant, sed hora a seipso vitae et mortis Imperatore praefinita,

“nemo misit in illum manus.”

“De turba autem multi crediderunt in eum, et dicebant: Nunquid Christus, quando veniet, plura signa faciet, quam quae hic facit?”

Multitudines, quae de regionibus vel exteris civitatibus convenerant ad diem festum, turbam hic appellat, videlicet ad distinctionem eorum, qui ex Jerosolymis erant, qui et supradicto modo altercantes et clamante Jesu, ut jam dictum est, amplius insaniente, eum apprehendere quaerebant. Illi quia erant stipula, et principes eorum vel Pharisei ignis, pariter succensi ardebant in Salvatorem. Turba vero praedicta, quae convenerat, pro quanto ad hoc incendium longius vel propius accedebat, pro tanto magis vel minus odii furentis igne calebat. Itaque, multi, quos quasi longius stantes ille ignis invidiae non afflaverat, crediderunt in eum, et dicebant.

“Nunquid Christus quando veniet, plura signa faciet quam quae hic facit?”

Ac si dicerent: Christus quando veniet, utique ex signis magnificis quae facturus est, cognoscendus est. Sed, nunquid plura vel majora his quae hic facit, vel ipse facturus est, vel exigi ab ipso opus erit? Igitur, quoniam et Christum se esse dicit et hoc tantis comprobat, signis, rationem non videmus, cur in eum credendum non sit:

“Audierunt turbam murmurantem de illo haec, et miserunt principes et Pharisaei ministros, ut apprehenderent eum.”

Audierunt principes et Pharisaei turbam murmurantem, id est, non excitatam in seditionem, sed leniter submurmurantem eo quod ab eorum invidia diversam generent voluntatem. At vero ipsi ad omnem ventum hiabant, quasi idoneam desiderantes occasionem, ut haberent unde illum apud Romanum praesidem quasi legitime accusarent. Igitur audito, quod de turba multi crederent in eum, et de illo diversis sententiis partes divisae murmurarent, quia supradicto conflictu de Sabbati solutione, illo defendente se, ipsi causa ceciderant, suamque rationem infirmam esse cognoverant, nunc respiraverunt quia seditionem propter illum factam criminati se posse sperabant, licet praedictum turbae murmur, longe a seditione distaret, unde civitatibus vel rebus publicis solet timeri periculum. Itaque

“miserunt ministros, ut apprehenderent eum:Dixit autem eis Jesus: Adhuc modicum tempus vobiscum sum, et vado ad eum qui me misit.”

Judaeis quaerentibus eum, ut supra dictum est, apprehendere, principibus et Pharisaeis nunc mittentibus, ministris quoque venientibus illum apprehendere, haec invictae majestatis suae conscius locutus est Jesus.

“Adhuc, inquit, modicum tempus vobiscum sum.”

Conscius, inquam, potestatis suae, nec ignorans quibus vinculis ligatum vel quo circulo naribus infrenatum teneret (Job XL), cubantem in cordibus illorum praepositum mortis diabolum, dixit haec et caetera quae sequuntur. Ac si diceret: Tam cito vultis me comprehendere, sic festinatis occidere (Luc. XIII), et quia gravis sum vobis ad videndum, jam nunc in coetu viventium properatis excludere me. Sustinebitis et exspectabitis paulisper, donec perficiam sanitates et impleam tempus meum, et interim velit nolit agitator vestri, dux mortis et inferni, vivens ego cum viventibus, mortalis cum mortalibus vobiscum ero, inter vos ambulabo (Deut. XXXII). Cum perfecero opus meum, mala voluntas vobis innata est, facultas danda est. Facitote ut libet. Sed cum feceritis, nolite gaudere, nolite exsultare. Nam vestro scelere ab hac vita ejectus,

“vado ad eum, qui misit me.”

Quid deinde? Jam nunc dico vobis.