|
|
“Sciebat autem Jesus qui essent credentes, et quis traditurus esset
eum.”
|
|
Plane hoc sciebat ut non ex eventu aliquo, vel casu, sive conjecturae
humanae momento, sed ab initio, id est ab aeterno. Nam ante mundi
constitutionem praescivit et praedestinavit eos, qui vocandi erant
sancti, et immaculati in conspectu ejus (Ephes. I; I Petr. I).
|
“Et dicebat eis: Propterea dixi vobis: Nemo potest venire ad me, nisi
fuerit ei datum a Patre meo.”
|
|
Quia sunt, inquit, quidam in vobis, qui non credunt, et ego hoc sciebam
ab initio, propterea dixi supra:
|
“Quia nemo potest venire ad me, nisi Pater qui misit me,”
|
|
attraxerit eum: et nunc iterum dico idipsum verbis paululum immutatis,
sensu permanente:
|
“quia nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo.”
|
|
Idcirco autem nunc idipsum repetivit, quia, quod tunc dixit, profecto
nunc verum esse liquet ab isto affectu quo illi scandalizantur. Nam, si
Pater illos attraxisset, si eis ut ad Filium venirent, a Patre datum
fuisset, id est, si discipulos ejus fieri benevolentia divinitus
inspirata persuasisset, credentes et credendo gustantes suavitatem
illam, quam, qua trahuntur omnes electi, magis ac magis traherentur et
ipsi.
|
“Ex hoc multi discipulorum ejus abierunt retro, et jam uno cum illo
ambulabant.”
|
|
Ecce audiant hoc illi, qui maxime ecclesiarum localium, id est
coenobiorum, archimandritis detrahunt, quoties gregis sui patiuntur
detrimentum, et cum ipsi vacent otio, temere operarios Dei dijudicant,
ubi aliquos ex eis, qui hortatu ipsorum conversi sunt ad saeculum relabi
conspiciunt: Videte, inquiunt, quam indiscreti sunt, quam temere et
inconsiderate homines vocant, et accedentes suscipiunt, et votivis
promissionibus apud Deum obligari compellunt, quanta rursus nimietate
vel duritia susceptos et sibi subditos scandalizantes (Matth. XIII), in
deterius cogunt praecipitium, per omnia Pharisaeorum similes, qui
circuibant mare et aridam, ut facerent unum proselytum, et denuo
faciebant eum filium perditionis duplo quam seipsos (Matth. XIII). Quid
isti dicerent, quomodo laborantibus et animarum lucra quaerentibus
insultarent, quoties quidpiam detrimenti in ejusmodi sustinent, si non
et Christo tale quid contigisset? Quomodo derogarent retia mittentibus
piscesque, tanquam malos bonos concludentibus, si solos pisces bonos
admisissent, et eorum imprudentiae vituperantes imputarent, quod tales
admisissent, quorum discordibus tumultibus retia rumperentur, aliis
seditiones facientibus, aliis ebrietates, fornicationes, et his similia
sectantibus, aliis per haereses quoque et schismata sese ab unitate
fidei praecidentibus? Bene ergo hoc et Christo contigit, imo Christus
hoc et sibi contingere voluit, ut bonos malosque permistos haberet et
tandiu sustineret, donec malos a bonis, tanquam paleas a granis proprii
vitii ventus auferret, quod nemo comprehendere auderet, ut quando bonae
voluntatis homines, bonos a malis discernere nescientes, bonos simul et
malos admitterent, tandiu perpessuri, donec illos supremum judicium ad
invicem discernerent, nemo reprehendere deberet. Hominis namque est
clamare et strepitum extrinsecus ad aurem facere, Dei autem solius, manu
invisibili cor audientis apprehendere et ad Christum attrahere. Nunquid
exigendum est ab aliquo, ut ipso Christo ad lucrandas animas verbo et
opere sit efficacior? Propterea quoties tale quid nobis contingit, quia
et Christo contingit, dicimus cum eo:
|
“Nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo.”
|
|
Sequitur:
|
|