CAPUT X. Quod in typum ejus, qui deridendus erat a consanguineo sibi populo Judaico, derisus ab amicis suis fuerit Job, et quod de Christo veraciter dictum sit:

“Lampas contempta apud cogitationes divitum, parata ad tempus statutum.”

Igitur quod dicebat hic in typum ejus percussus et sedens in sterquilinio (Job II) judicium damnationis erat in illos stultitiae filios qui vere sapientem et summe sapientem deridebant modo supradicto: Qui, inquit, deridetur ab amico suo, sicut ego (Job XII). Quid enim est sicut ego, nisi ac si diceret, cujus ego derisus ab amicis meis, typum praefero? Nam ego ab amicis meis derideor, ille deridetur, id est sine dubio deridendus est ab amico suo, a consanguineo suo Judaico populo, cui loquitur in psalmo: Quoniam si inimicus maledixisset mihi, sustinuissem utique. Et si is qui oderat me, super me magna locutus fuisset, abscondissem me forsitan ab eo. Tu vero homo unanimis, dux meus et notus meus, qui simul mecum dulces capiebas cibos, in domo Dei ambulavimus cum consensu (Psal. LIV). Nam ille populus mira stultitia eum maledicebat, cum quo dulces cibos capiebat, id est eum in cruce pendentem deridebat, quem in templo sacrificiorum caeremoniis figurabat. Et quemadmodum istum Job amici ejus sedentem in sterquilinio deridebant quem sedentem quasi regem circumstante exercitu venerari soliti fuerant, sic Scribae et Pharisaei morientem illum deridebant, quem ut vere regem magnum, Regem regum in prophetis lectitando praedicabant. Sed enim quomodo amici illi, elevantes oculos suos non cognoverunt quod ipse esset Job (Job. II), si isti non cognoverunt, imo cognoscere noluerunt quod hic esset Christus, qui repromissus fuerat ad patres eorum, noluerunt, inquam, cognoscere elevantes, id est elevatos oculos in superbiam habentes. Itaque qui deridetur ab amico suo sicut ego, invocabit, ait, Deum, et exaudiet eum. Deridetur enim justi simplicitas. Ac si dicat: En ego derisus ab amicis meis invoco Deum, et nondum exaudit me, nondum, inquam, exaudit, ut pro hac derisione in regnum suum coeleste suscipiat me. Alius est qui deridebitur ab amico suo sicut ego, et in ipsa derisione invocabit Deum et exaudiet eum, ut pro ipsa derisione gloria et honore coronet eum (Psal. VIII). Tunc ille dicet: In tribulatione mea invocavi Dominum, et exaudivit de templo sancto suo vocem meam, et clamor meus in conspectu ejus introivit in aures ejus (Psal. XVII). Sicut enim nunc mea infirmitas, sic et tunc illius justi deridebitur simplicitas, quod sicut ovis ad occisionem ducatur, et sicut agnus coram tondente se, sic non aperiat os suum (Isa. LIII), et reputabitur pro stultitia. Sed enim hoc stultum ejus sapientius est hominibus (I Cor. I). Quid enim? Lampas contempta apud cogitationes divitum parata ad tempus statutum. Etenim hic justus, cujus simplicitas deridetur, ille est, de quo in propheta loquitur Deus: Propter Sion non tacebo, propter Hierusalem non quiescam, donec egrediatur ut splendor justus ejus, et Salvator ejus ut lampas accendatur (Isa. LXII). Lampas ista lucens dictis vel doctrinis, splendens miraculis, contempta est apud cogitationes divitum, apud superbiam tenebrarum, quae lucem illam comprehendere non potuerunt. Quare? quia non lucebat quomodo volebant, non splendebat quomodo splendere volebant suum Messiam, scilicet ad praesentem et vanam hominum gloriam. Talem enim non exspectabant Christum, qualem istum viderunt, sed qualem splendore maligno splendentem suscepturi sunt Antichristum. Idcirco contempta est lampas ista apud cogitationes eorum maxime ubi per mortem crucis lucem ejus se exstinxisse putaverunt. At illa parata erat et parata est ad tempus statutum, quo in tempore fiet illis quod scriptum est: Domine, exaltetur manus tua, ut non videant, videant et confundantur zelantes populi, et ignis hostes tuos devoret (Isa. XXVI). Illud tempus suum, quo super candelabrum coeli ponenda lampas ista prospiciens, derisores tenebrarum patiebatur, dum exstingui putaretur, vere lampas sapientiae pro sua quoque taciturnitate, juxta illud: Sapiens tacebit usque ad tempus (Prov. II).