CAPUT II. Quod lucis invisibilis, qua illuminandus erat, signum fuerit visibilis lux, quae illo nascente in domo refulsit.

Hoc igitur quis dubitet conferendae illi gratiae fuisse signum, significans quod copiosius illuminaret illum lux vera, quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum? (Joan. I.) Et quidem si sola illi conferenda fuisset lux gratiae spiritualis, quam Judaica caecitas nescit, recte forsitan cuivis incredibile videretur aut indignum, Judaeum participem exstitisse ejusdem somnii luminosi, quod pater Christianus videre meruit. At ille electus et gloriosus filius lucis, fulgere habebat et interiori dono luminis aeterni, quod Jacob simplex maxime optavit, et exteriori proventu gloriae temporalis, quam venator Esau solam quaesivit ex benedictionibus paternis (Gen. XXVII). Quis enim nesciat splendorem magnae Ecclesiae Coloniensis, quantum illis praecipue temporibus splenduerit, etiam in facultatibus et honoribus saeculi? Cum ergo tantae sedi praeesse deberet, et super tale tantumque candelabrum exaltanda esset haec lucerna Domini, habendo tot facultates, habendo nomen etiam et jus eximium apud fastigium terreni imperii, sicut sequens narratio declarabit, non indignum videri debet quod Judaeus quoque praesagium futurae claritatis ejus acceperit, qui et patri ejusdem dixit:

“Certissime noveris quia quod nascitur tibi, teipsum jucunditate replebit, suosque natales magno sui nominis splendore illustrabit.”

Hoc dicere potuit ille, solam respiciendo lucem vel gloriam saeculi; Christus autem lux vera et gloria patriae coelestis, mirabile ejus praesagium mirabiliter adimplevit. Nam qua nocte, illo de Virgine nato, exortum est in tenebris lumen rectis (Psal. CXI), et pastores super gregem suum vigilantes claritas Dei circumfulsit (Luc. II): ipsa nocte, imo sub ipso lucis sequentis crepusculo, inter missarum sacra solemnia, quorum haec prima vox est, Lux fulgebit hodie super nos, consecratus est pontifex, veri bajulans luminis, eorumque sortitus ministerium, quibus dictum est: Vos estis lux mundi (Matth. V), etc. Quis dubitet hoc evenisse per providentiam sive ordinationem Domini, eadem cura vel gratia, qua memoratum signum eo nascente praemisit? Verum de hac re suo loco plenius dicendum erit.