|
Considera nunc quanta hic allevatio uxta sensum ejus, qui decipitur,
quanta sit dejectio juxta sensum ejus qui decipit. Sub eadem
pollicitatione dum dicitur: Aperientur oculi vestri, haec sapientiae
altitudinem, ille cogitat conscientiae confusionem. Sub eadem dictione
dum dicitur et eritis sicut dii, haec rapere Dei celsitudinem, ille
suimet similem cogitat invenire damnationem. Item sub eadem
pollicitatione scientiae boni et mali, haec plenitudinem scientiae, ille
cogitat experimentum miseriae. Molestissimum hoc fallaciae genus est, in
quo is qui decipit et palmam obtinet mendacii, et gloriatur quod verus
sit verumque dixerit. Qui autem decipitur, non habet unde insultantem
falsitatis arguere possit, quamlibet ille fallacissimus sit. Laborat hic
sensus noster in barathro tanti hujus mali, quia videlicet tantae
caliginis, tantaeque profunditatis est, ut sapientium quoque oculis vix
conspicabilis sit. Quid enim? Quis hic ita decipientem accusare potest
ut excuset eum qui deceptus est? Deus qui decipientis intentionem et
decepti spem considerat, sicut scriptum est (Job. XII): ipse novit et
decipientem, et eum qui decipitur; nunquid hic alterum magis altero
excusatum habere salva justitia, nulla satisfactione placatus? cur enim
diabolum dejecerat e coelo, nisi quia superbiendo dixerat: Ero similis
Altissimo? Nempe hoc eodem flatu tumida, dixit mulier: dixit, inquam,
quia putavit quod comedendo fieret similis Altissimo. Quis ergo inter
utrumque postularet et auditorem, vel judicem, sive defensorem Deum, cum
utrumque constaret Dei factum esse inimicum. Siquidem juxta veram
rationem justitiae, deceptum prius oportebat reconciliari, tunc demum
postulare judicium super impio, crudeli et sanguineo scelere deceptoris.
O ergo vere necessarium hominibus adventum Mediatoris Dei et hominum,
qui solus potuit et pacem inter Deum et homines reformare, et deceptoris
hominum dolosam praesumptionem in judicium adducere! Sed de hoc alias,
nunc instantia percurramus.
|
|