CAPUT XXII. Quare dictum sit:

“Cornua in manibus ejus, ibi abscondita est fortitudo ejus.”

In omnibus his suum sapientia, quae apud ipsum est, manifeste gessit officium, latente, et non tamen otiosa, et se continente intus fortitudine, quae similiter apud ipsum est, sicut praedictum fuerat in Habacuc:

“Cornua in manibus ejus, ibi abscondita est fortitudo ejus (Habac. III).”

Cornua quae erant in manibus ejus, brachia crucis intelligimus, quibus confixerant manus ejus: Quomodo ibi erat abscondita fortitudo ejus? videlicet ubi nulla putabatur esse fortitudo ejus. Denique hominis fortitudo maxime pollet in brachiis, et in manibus ejus, at ille confixus in cruce pendebat manibus. Videbatur ergo quod nulla esset fortitudo ejus, sed nonnulla erat, imo magna erat, jamque abscondite operabatur. Jam draconis eum devorare se putantis dentes invisibiles invisibiliter confringebantur, et gutturis ejus barathrum, quasi hamo ferreo strangulabatur. Operationis hujuscemodi signa quaedam visibilia statim claruerunt, et nos Deum auribus nostris audivimus (Psal. XLIII). Nam illo emittente spiritum, ecce velum templi scissum est in duas partes a summo usque deorsum, et terra mota est, et petrae scissae sunt, et monumenta aperta sunt, et multa corpora sanctorum, qui dormierant, surrexerunt, et exeuntes de monumentis, non quidem ante, sed post resurrectionem ejus venerunt in civitatem sanctam, et apparuerunt multis (Matth. XXVII). Verba deficiunt, cum de fortitudine Verbi loqui cupimus: de fortitudine Verbi, quod erat et est in illo spiritu sive anima, quam moriens emisit Christus Jesus. Cur autem verba deficiunt, nisi quia non sentimus, non sentire meremur, quam validum, quomodo validum sit illud Verbum? Imo et si aliqui sanctorum Verbum illius in praecordiis suis sensere attractum, quibus verbis enarrare potuerunt? Hoc igitur nunc tantum dictum sit, quia tunc pro re Verbum validum, Verbum Deus infremuit in spiritu vel anima egrediente de corpore Jesu, et infernus intremuit veniente spiritu illo Jesu, veniente cum Verbo sibi unito anima Jesu, cujus videlicet Verbi fortitudinem sustinere non potest, nisi qui ejus habet amorem. Nam hinc est quod Psalmista dicit:

“Sicut cera fluit a facie ignis, sic pereant peccatores a facie Dei (Psal. LXVII).”