|
Nunquid vero dum invitaris, homo, ac meditationem mortis id solum
dicitur tibi, ut moriturum te esse memineris? et quidem utile est saltem
istud vel solum meditari pro cura vel sollicitudine ac metu reddendae
rationis in hora exitus tui, propter quod Sapientia dicit: In omnibus
operibus tuis memorare novissima tua, et in aeternum non peccabis
(Eccli. VII). Verumtamen non in hoc solo tota expenditur meditatio
mortis, aut perficitur vita sapientis, sicut non plenus aut perfectus
est timor Domini, quem Scriptura sanctum dicit et permanentem in
saeculum saeculi (Psal. XVIII), ubi propter solum gehennae metum
quispiam peccatum refugit. In quo ergo plenior est meditatio mortis
perficiens vitam sapientis? Nimirum in eo ut fideliter credas,
firmiterque scias quia valde utiliter homini, quoniam mortuus erat in
anima per peccatum, mortem corporis Deus intulit, et eum in aeternum
vivere vetuit. Et quia de morte provenit thesaurus vitae et salutis per
Jesum Christum, qui particeps fieri dignatus est nostrae mortalitatis.
De quo videlicet thesauro recte illud a Domino dictum intelligitur ad B.
Job: Nunquid ingressus es thesauros nivis, aut thesauros grandinis
aspexisti, quae praeparavi in tempus hostis, in diem pugnae et belli?
(Job. XXXVIII.) Denique praeter moralem sensum nivis et grandinis
nominibus omnes afflictiones, quas Deus humano generi juste superduxit,
recte intelliguntur, et ipsa mors, quae omnium afflictionum summa est.
Quis rogo, nisi solus Deus, vel solus Dei Filius, ejusmodi nivem sic
ingressus est, et ejusmodi grandinem sic aspexit ut thesauros inde
produceret, id est sic omnes afflictiones et ipsam mortem inter homines
impios, et frigore perfidiae constructos sustinuit, ut per hoc ipsum,
quod mortem perpessus est, jucunditatem et exsultationem vitae aeternae
super nos thesaurizaret? Et quidem nivem hanc et grandinem istam
praeparavi, inquit, in tempus hostis, in diem pugnae et belli, id est
propter hostilitatem serpentis antiqui, et propter repugnantiam sive
rebellionem hominis consentientis illi, afflictionem et mortem induxit
dicendo: Maledicta terra in opere tuo, et caetera usque quia pulvis es,
et in pulverem reverteris, sive usque ne comedat de ligno vitae et vivat
in aeternum (Gen. III). Sed, haec taliter imposita homini rursus
instrumenta facta sunt vitae et salutis per gratiam Dei, qui miro atque
ineffabili modo bene novit uti malis nostris. Haec nostra propositio
est, et circa haec cupimus studiose versari in hoc opusculo, quod
nuncupare placet meditationem mortis, cujus videlicet opusculi scribendi
mihi occasio fuit periculum ignis, quod praecedente libello denarravi,
in quo mirifice servatum est corpus Domini, memoriale mortis ejusdem
Domini, juxta quod Apostolus dicit: Quoties panem hunc manducabitis, et
calicem istum bibetis, mortem Domini annuntiabitis donec veniat (I Cor.
XI).
|
|