CAPUT II. Quomodo juxta aquas Mara Dominus populum tentaverit.

“Tulit autem Moyses filios Israel de mari Rubro, et egressi sunt in desertum Sur. Ambulaveruntque tribus diebus per solitudinem, et non inveniebant aquam, et venerunt in Mara,”

etc. Sur desertum inter Cades et Barath: ubi invenit angelus ancillam Sarae Agar (Gen. XVI). Extenditur autem usque ad mare quod ad Aegypti confinia pervenit. Interpretatur autem Sur murus sive directus.

“Ambulaverunt, inquit, tribus diebus,”

etc. Hoc quod non inveniebant aquam, et quod venientes in Mara

“non poterant bibere de aquis ejus, eo quod essent amarae, unde et congruum loco nomen imposuit, vocans illud Mara, id est amaritudinem,”

pro tentatione factum est. Sic enim habes:

“Ibi constituit ei judicia, atque praecepta, et ibi tentavit eum.”

Tentatus autem, continuo reprehensibilis populus inventus est. Nam

“murmuravit contra Moysen, dicens: Quid bibemus?”

Non quia dixit, sed quia murmurando dixit,

“quid bibemus?”

recte arguitur. Sed haec prima tentatio improbitas fuit. Ergo mansueta Dei patientia suaviter corripit, et dicit:

“Si audieris vocem Domini Dei tui, etc. cunctum languorem quem posui in Aegypto, non inducam super te. Ego enim Dominus Salvator tuus.”

Ac si dicat: Si non murmurare aut contentiose agere incipias, ego, qui Aegyptum contrivi in ira mea, ductor tuus ero in misericordia mea. Alias autem, si Aegyptiorum peccata rebellando secutus fueris, cunctum languorem inducam super te, quem in Aegypto posui. Grande et hic mysterium est.