|
Idcirco Deus hominem non eodem modo a ligno scientiae boni et mali
prohibere debuit, quo a ligno vitae prohibuit, quia non eodem modo illud
lignum effectum vitae in semetipso habuit. Nam huic ligno Deus ipse
naturaliter hoc indidit, ut si comederet ex eo, viveret homo in
aeternum. Illi autem ligno non Deus hoc naturaliter indidit, sed hominis
culpa effecit ut si comederet ex eo, moreretur homo in aeternum. Etenim
si comedisset non vetitus, neque corpore, neque anima propter illud
fuisset mortuus, quia vero vetitus et inobediens comedit, idcirco eodem
die morte mortuus est, non morte corporis propter naturalem ligni
potentiam, sed morte animae propter inobedientiae culpam. Econtra, si
forte misisset manum et sumpsisset de ligno vitae, viveret in aeternum,
non vita animae, quam perdiderat propter culpam, sed vita corporis
propter naturalem talis ligni potentiam. Hoc facto miseram haberet
aeternitatem, aeternamque miseriam anima mortuus, et corpore victurus in
aeternum, essetque irrecuperabilis, ut daemones sunt. Igitur quomodo
oportuit, sic ab utroque ligno, id est aliter ab isto, aliter ab illo
Deus hominem prohibuit; ab illo per praeceptum, ab isto per flammeum
gladium. Nam in illo ligno sibimet homo malae mortis fuerat auctor, in
isto autem malae aeternitatis natura ligni, quam fecerat Deus, fuisset
homini occasio. Quod si ab illo non continuit, cum audisset quocunque
die comederis ex eo, morte morieris, quanto minus ab isto continuisset
propter solam interpositionem praecepti, si sciret quod eo gustato
consecuturus foret aeternitatem vitae corporalis?
|
|