CAPUT XVIII. Qualis ille ignis altaris fuerit.

“Ignis, inquit, Dominus ad Moysem, in altari semper ardebit, quem nutriet sacerdos, subjiciens mane ligna per singulos dies. Et imposito holocausto desuper, adolebit adipes pacificorum. Ignis est iste perpetuus, qui nunquam deficiet in altari (Levit. VI).”

Unde autem iste ignis tam diligenter nutriendus, non alterius, sed sacerdotis cura et diligentia ne deficeret custodiendus, fuerat datus sive acceptus? Ab ipso Domino nimirum magno et evidenti miraculo. Uncto namque tabernaculo, ritu quoque sacerdotii atque sacrificiorum juxta praeceptum Domini ordinato:

“Hodie, inquit Moyses, Dominus apparebit vobis.”

Item:

“Facite et apparebit vobis gloria ejus.”

Subinde sequitur:

“Ingressus autem Moyses et Aaron tabernacula testimonii, et deinceps egressi benedixerunt populo, apparuitque gloria Domini omni multitudini, et ecce ignis egressus a Domino devoravit holocaustum et adipes, qui erant super altare. Hoc cum vidissent turbae, luadaverunt Dominum ruentes in facies suas (Levit. IX).”

Dignus igitur ignis quem sacerdos nutriret, quique de altari deficere nunquam deberet, et dignus locus, dignum templum sanctumque altare, quod tanti privilegii munus haberet, quale utique in illo templo aemulo Aegypti, nec fuit, nec esse debuit. Illud observari potuit, ut nunquam deficeret ignis in altari usque ad tempora Babylonicae captivitatis, quia videlicet, quantaecunque tempestates eatenus exsurrexerint, non tantae fuerunt, ut necessario exstingueretur ille ignis. Nec enim ante Nabuchodonosor regem Babylonis ulla usquam Scriptura memorat, tale quidpiam evenisse, ut ignis ille nutriri vel custodiri non potuerit. Ubi autem et templum destructum, et civitas igne Chaldaico combusta fuit, quomodo vel in quo sacerdos curare posset, ne deficeret ignis in altari? Fecerunt igitur quod potuerunt, fidem et spem habentes ad Deum, secundum litterae hujus sensum manifestum:

“Cum in Persidem ducerentur patres nostri, sacerdotes qui tunc cultores Dei erant, acceptum ignem de altari occulte absconderunt in valle, ubi erat puteus altus siccus, et in eo contutati sunt eum, ita ut omnibus ignotus esset locus (II Mach. I).”

Quid illorum fidei contemplatione pulchrius? ignem morientem qui nutriri non poterat, qui ubi nutriretur non habebat, illi resuscitandum commiserunt, in quo est species resurrectionis mortuorum. Nec eos fefellit spes. Quomodo?