VERS. 3.

“Cui dedisti consilium?”

Tenet hoc quod longe superius dixerat:

“Apud ipsum est fortitudo et sapientia (Job XII).”

Nam, postquam de fortitudine dixit,

“cujus adjutores,”

etc., nunc de Sapientia subjungit,

“cui dedisti consilium,”

etc.

“Consilium,”

inquam,

“cui”

quasi jurisperitus

“dedisti,”

multa videlicet adversum me crimina componendo, quae is qui me percussit adversum me numeret, ne videatur injuste percutere, dum reclamo dicens:

“Disputare cum Deo cupio (Job XIII).”

“Forsitan illi,”

subaudi dedisti consilium,

“qui non habet sapientiam?”

Illud quidem charitatis esset, scilicet ei consilium dare, qui sapientiam non habet, quia consilio indiget; dare autem Deo, qui ipsa Sapientia est, nimis perversae et importunae adulationis est.

“Et prudentiam tuam ostendisti plurimam,”

scilicet plus appetendo sapere quam oportet sapere, et confingendo quasi in favorem Dei mala contra proximum tuum, quae constat non esse.