|
Gloriosum et illud fuit quod inter ipsas persecutiones fugienti adhuc,
et latitanti, fortes illos spiritus Domini aggregavit, quorum fides et
bellicosa virtus militaret postmodum regi in throno sedenti. Sic enim in
Paralipomenon scriptum est:
|
“Hi quoque venerunt ad David in Sicelech, cum adhuc fugeret Saul filium
Cis, qui erant viri fortissimi et egregii pugnatores tendentes arcum, et
utraque manu fundis saxa jacientes, principes Abiezer et Joas filius
Amaa Gabathites, et caeteri de Benjamin. Et de Gaddi viri, inquit,
robustissimi, et pugnatores optimi. Facies eorum quasi facies leonum, et
veloces quasi capreae in montibus. Egressusque est David obviam eis, et
ait: Si pacifici venitis ad me, ut auxiliemini mihi, cor meum jungatur
vobis, si autem insidiamini mihi pro adversariis meis, cum ego
iniquitatem in manibus meis non habeam, videat Deus patrum nostrorum et
judicet. Spiritus vero Domini induit Abisai principem inter triginta, et
ait: Tui sumus, o David, et tecum, fili Isai, pax, pax tibi, et pax
adjutoribus, te enim adjuvat Deus tuus. Suscepit ergo eos David, et
constituit eos principes turmae (I Par. XII).”
|
|
Nonne et vero David Christo Filio Dei, dum adhuc lateret in infirmitate
carnis dum adhuc tentaretur, dum adhuc persecutionibus urgeretur, suus
ipsius spiritus, principes, id est apostolos adduxit, quorum fides, et
patientia postmodum regnanti, atque ad dexteram Patris residenti, per
totum militaret orbem in praedicationem Evangelii? Nam de illis dicitur
per prophetam:
|
“Pro patribus tuis nati sunt tibi filii. Constitues eos principes super
omnem terram (Psal. XLIV).”
|
|
Et alibi:
|
“Principes populorum congregati sunt cum Deo Abraham (Psal. XLVI).”
|
|
Nam ut jucundius aspiret hujusce pulchritudo mysterii, cum fortes tunc
ad David profugum convenerint quam plurimi, undecim tantum principes
nomine pariter, et numero Scriptura designavit.
|
“Ezer, inquit, primus princeps, Obdias secundus, Eliab tertius, Masmanna
quartus, Hieremias quintus, Hethi sextus, Heliel septimus, Johanna
octavus, Helzabath nonus, Hieremias decimus, Machabana undecimus
(ibid.).”
|
|
Quem hoc non delectet scientem, quod Christus, et si plures discipulos
fecit, tamen duodecim tantum elegit, quos et apostolos nominavit (Luc.
VI), et ex illis unus periit, Judas
|
“filius perditionis? (Joan. XVII.)”
|
|
Et quidem episcopatum vel apostolatum ejus accepit alter (Psal. CVIII),
et duodenarius apostolorum numerus suppletus est (Act. I), sed non cum
adhuc ille David lateret, cum adhuc fugeret, cum adhuc persecutionem
sustineret. Jam inimicos suos vicerat, jam mortem superaverat, jam in
coelum ascenderat, et regnans gloria et honore coronatus ad dextram
Patris sedebat. Undecim ergo principes, profugi et adhuc latitantis
David, undecim fuere apostoli adhuc mortalis et passibilis Christi,
quibus et proinde dicit:
|
“Vos autem estis, qui permansistis mecum in tentationibus meis. Et ego
dispono vobis sicut disposuit mihi Pater meus regnum, ut edatis et
bibatis super mensam meam in regno meo (Luc. XXII).”
|
|
Quid ergo, inquam, illud sibi vult quod ibidem de istis principibus
continuo dictum est:
|
“Novissimus centum millibus praeerat, et maximus mille? (I Par. XII.)”
|
|
Nulla quippe quaestio subesset, si ita dictum fuisset, maximus centum
millibus praeerat, et novissimus mille. Quid, inquam, nisi quia in lege
vel ordine magni David militiae, ille qui major est fit sicut minor, et
qui praecessor sicut ministrator? (Luc. XXI.) Igitur ut reciprocando
melius sententia colliquescat, qui centum millibus praeerat, ille
novissimus, et qui mille praeerat, ille maximus erat. Quod est dicere:
Qui inter principes David, id est apostolos Christi, pluribus abundabat
virtutibus, ille spontanea submissione omnium erat novissimus, et qui
pauciorum videbatur esse virtutum, ille pia humilitatis contentione
omnium judicabatur esse maximus.
|
|