|
|
“Exivi a Patre, et veni in mundum; iterum relinquo mundum, et vado ad
Patrem.”
|
|
Exinanivi me formam servi accipiens (Philip. II), et veni salvare
mundum, custodiendo vias duras propter verba labiorum (Psal. XVI)
Patris, dum non loquor opera hominum. Iterum relinquo mundum, deponens
servitii jugum, et vado ad Patrem, propter passionem mortis recipiens
gloriam et honorem (Hebr. II). Propter hoc ipse Pater illo die amat vos,
quia credidistis hoc. Etenim ista credulitas efficiens causa est, ut mea
prosit vobis passio, ut reconciliemini Deo, ut non jam filios irae, sed
gratiae reputet et amet vos, ita ut jam ex illo die non oporteat me
Patrem rogare de vobis, quod modo semel facio; semel enim morior, et
quod morior peccato non meo, sed vestro morior, deinceps vivam Deo, quia
sicut dixi vobis:
a quo propter hoc exivi ut hoc modo redirem. Hoc nempe illud est quod
Psalmista coelis enarrantibus audivit aure prophetica. Praemisso namque
hoc versiculo, quo exposuit quam Dei gloriam enarraverit, dicens:
|
“In sole posuit tabernaculum suum, et ipse tanquam sponsus procedens de
thalamo suo; exsultavit ut gigas est ad currendam viam suam,”
|
|
statim subsecutus
|
“a summo coelo egressio ejus (Psal. XVIII).”
|
|
Igitur Cherinthus atque similes ejus haeretici mentiti sunt dicendo,
ante Mariam non fuisse Christum:
|
“Quia exivi, inquit, a Patre et veni in mundum,”
|
|
contestante propheta, quia a summo coelo egressus sum. Sequitur:
|
|