CAPUT VI. Quam ob causam judices illi salvatores appellati sunt.

Quod de illo, videlicet Mose, manifeste scriptum est, de aliis quoque nonnullis sine dubio sciendum est. Neque enim ullo tempore sic defecit fides in Israel, ut non esset aliquis qui ejusdem venturi spem haberet, promissionemque exspectaret. Proinde recte dixerim hoc ipsum, quod tradidit Dominus filios Israel in manus hostium, de proposito fuisse Verbi Dei ad victoriam opusque perfectum tendentis, ut videlicet mulier in utero habens magis ac magis clamaret, et cruciaretur, ut pareret. Hoc perpendenti animo, pulchrum valde et venerabile apparet, quod eosdem sic datos judices sacra Scriptura nuncupat salvatores. Exempli gratia:

“Clamaverunt ad Dominum, cum tribularentur, et suscitavit eis salvatorem Othoniel (Jud. III).”

Item:

“Et postea clamaverunt ad Dominum, et suscitavit eis salvatorem vocabulo Ahud (ibid.).”

Nam quid clamabant ad Dominum, nisi ut salvator qui mittendus erat, jam veniret? Verbi gratia, ut diceret quisque illorum illud Mosi:

“Obsecro, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”

Sed quia tempus adventus ejus nondum erat, illi qui interim mittebantur, ut liberarent populum temporaliter, recte sic dici merebantur, quia erant unici et veri Salvatoris vicarii, Salvatio per illos duplici modo, videlicet judicando et praeliando, administrabatur: Judicando quippe, populum ab idolorum servitute cohibebant, praeliando, ipsi in fronte gradientes, de hostibus quibus servierant, fortiter vindicabant. Erant ergo in disciplina judices, in praelio duces, in utroque salvatores, sacramenta victoriasque Salvatoris aeterni gestis praeclaris et victoriis mysticis praefigurantes. Sicut enim speculum oppositum soli similem reddit imaginem, ita et salvatorum et judicum illorum lucida fides Salvatori et judici aeterno, cujus erant vicarii, similem praetulerant in gestis suis pulchritudinem.