CAPUT XXI. Quod illud ad potestatem regiam pertinuerit, ut aliis quoque potestatem daret ejiciendi immundos spiritus, et curandi omnem infirmitatem, et quorum signa, antiquorum sanctorum, an apostolorum potiora fuerint.

Quia de potestate loqui coepimus, et potestatem regiam Domini nostri agnoscere debemus, quod maxime ad hanc rem attinet non praetereamus. Et convocatis duodecim discipulis suis, dedit illis potestatem spirituum immundorum, ut ejicerent eos, et curarent omnem languorem et omnem infirmitatem. Duodecim autem apostolorum nomina haec sunt: Primus Simon, qui dicitur Petrus, et Andreas frater ejus, Jacobus Zebedaei, et Joannes frater ejus, Philippus, et Bartholomaeus, Thomas, et Matthaeus publicanus, et Jacobus Alphaei, et Thaddaeus, Simon Chananaeus, et Judas Iscariotes qui tradidit eum (Matth. X). Ecce potestatem habens vere regiam, potestatem habens jure divinam. Nec vero solummodo potestatem habens, sed potestatem hominibus dare potens. Quid amplius, inquam, hominibus contulit Deus, in forma Dei, quam nunc Deus in forma hominis, Dominus in forma servi? Conferamus nunc potestatem quam dedit Moysi Deus in forma Dei, potestati quam dedit hic apostolis Deus in forma servi. In quo fuit illa potestas quam Moysi potens iste dederat? In projiciendo virgam coram Pharaone, ut draco fieret, virgas maleficorum devoraret, in educendo ranas et ciniphes, coenomiyam quoque, et mortem in omne pecus Aegyptiorum, in spargendo favillam in coelo, ut fierent ulcera in homines, in extendendo manus in coelum, ut Dominus ignem et grandinem plueret, et ut super omnes fines Aegypti locusta veniret, et ut per triduum in tota terra Aegypti tenebrae fierent, et ut, percussis a Domino primogenitis Aegyptiorum, elevaret virgam super mare, quo diviso, populus transiret. Magna quidem magnae potestatis opera sunt haec, verumtamen prudenter considerandum quia non adeo vicina saluti humanae potestas illa operata est. Nam extra ipsam hominis substantiam cuncta peracta sunt. Hic autem et ipse potestatis Dominus circa ipsam hominis substantiam operatur, et ipsi quibus potestatem largitur, videlicet potestatem spirituum immundorum, ut ejicerent eos, et ut curarent omnem languorem et omnem infirmitatem. Ubi major clementiae gratia, ibi sine dubio major venerandae potestatis dignitas. Haec opera potestatis simul et gratiae sunt, et viciniora humanae saluti, et idcirco recte reservata sunt adventui Salvatoris, cujus et propria potestas est, et per quem gratia facta est. Prophetarum tamen nobilissimi Helias et Helisaeus quaedam hujusmodi opera fecerunt. Nam Helias mortuum resuscitavit (III Reg. XVII), Helisaeus quoque et mortuo vitam reddidit, et leproso lavacrum quo mundaretur ostendit (IV Reg. IV, V). Verum haec ita facta sunt, ut vitae et salutis per potentem hunc perficiendae sacramenta praesignarent, sicut ipse in Evangelio insinuat, dicens: In veritate dico vobis, multae viduae erant in diebus Heliae in Israel, quando clausum est coelum annis tribus et mensibus sex, cum facta esset fames magna in omni terra, et ad nullam illarum missus est Helias, nisi in Sarepta Sydoniae ad mulierem viduam. Et multi leprosi erant in Israel sub Helisaeo propheta, et nemo eorum mundatus est, nisi Naaman Syrus (Luc. IV).