CAPUT 23

“Omnis ergo qui confitebitur me coram hominibus, confitebor et ego eum coram Patre meo qui in coelis est. Qui autem negaverit me coram hominibus, negabo et ego eum coram Patre meo qui in coelis est.”

Ergo, inquit, quoniam unus homo multis passeribus melior est, vos non dubitantes curam de vobis esse Deo, nolite, ut jam dictum est, timere eos qui occidunt corpus, sed confitemini me coram vestris interfectoribus, quia tale judicium erit super hoc, ut qui me confessus fuerit, ego confitear eum, et qui me negaverit, negem et ego eum coram Patre meo. Profecto gloria erit ei, quem talis in illa die confitebitur; confusio autem illi, quem negabit, sive confundetur, quod apud alium evangelistam legimus, id est erubescet confiteri quod suus sit. Quod hujus rei Apostolus magnifice meminit, dicens ad Hebraeos de sanctis Patribus: Ideo non confunditur Deus vocari eorum Deus, videlicet quia confessi sunt quod peregrini et hospites essent super terram, manentem hic non habentes civitatem, et meliorem appetentes, id est coelestem (Hebr. XI). Profecto dum de illis negatur, simul de oppositis, id est de infidelibus affirmatur quia confundetur Deus vocari eorum Deus. Et vae illis, quorum Deus esse, quos confiteri et salvare ipse, salvo honore suo, non poterit!

“Nolite arbitrari quia venerim pacem mittere in terram. Non veni pacem mittere, sed gladium. Veni enim separare hominem adversus patrem suum, et nurum adversus socrum suam, et inimici hominis, domestici ejus.”

Cum dicit:

“Nolite arbitrari quia venerim mittere pacem,”

subaudiendum est, quomodo mundus dat, qualem mundus pacem mittit, qualem requirit. Nam et alibi cum dixisset:

“Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis,”

protinus ait:

“Non quomodo mundns dat, ego do vobis.”

Est ergo pax mundi, quam iste Dominus et princeps pacis mittere non venit. Est enim illa contraria paci Dei, de qua Apostolus ad Galatas:

“Fructus autem Spiritus est, charitas, gaudium, pax (Gal. V).”

Item:

“Et pax Dei, quae exsuperat omnem sensum, custodiat corda vestra et intelligentias vestras (Philipp. IV).”

Hujus pacis princeps, ipse est (Isai. IX), et hanc mittere venit, primo pacificans per suum sanguinem omnia quae in coelis, et quae in terra sunt (Col. I), et deinde:

“evangelizans, ait Apostolus, pacem vobis, qui longe fuistis, et pacem his qui prope sunt (Ephes. II).”

Pax ista remissio peccatorum est, sed mundus in maligno positus, istam non quaerit, sed qualem tunc habebat illa vallis visionis, scilicet Hierusalem, cui dicebat iste pacificus verus.

“Et quidem in hac die tua quae ad pacem tibi (Luc. XIX).”

Haec pax erat,

“et hoc gaudium, et haec laetitia,”

ait Esaias in onere ejusdem vallis visionis,

“occidere vitulos et jugulare arietes, comedere carnes et bibere vinum. Comedamus et bibamus, cras enim moriemur (Isa. XXII).”