CAPUT XXII. De eo quod dictum est:

“Filius meus primogenitus Israel.”

“Dicesque ad eum: Haec dicit Dominus: Filius meus primogenitus Israel. Dixi tibi: Dimitte populum meum, ut serviat mihi, et noluisti dimittere eum. Ecce ego interficiam filium tuum primogenitum.”

Cum, inquit, omnia ostenta quae posui in manu tua feceris coram Pharaone, et ille, indurato corde, non dimiserit populum, tandem dices ad eum:

“Filius meus primogenitus Israel,”

etc. Quamvis etiam, si solus esset Dei populus ille Israel, posset tamen dici

“primogenitus,”

sed non e converso, omnis primogenitus unigenitus. Hoc quod dicit,

“filius meus primogenitus Israel,”

minoris filii, scilicet respectu gentilis populi dictum oportet intelligi. Et justa quidem comparatione populo illi pro parte electorum concedimus omne privilegium primogeniti, quibus, ut Apostolus dicit,

“credita sunt eloquia Dei, quorum est adoptio filiorum, et gloria, et testamentum, et legislatio, et obsequium, et promissa, quorum patres, et ex quibus Christus secundum carnem, qui est super omnia Deus benedictus in saecula (Rom. IX).”

Verum ubi primogenitus iste juniori fratri invidet, et odio ejus caecatus offendit in lapidem offensionis et petram scandali (I Petr. II), intrare non vult in domum patris, pro eo quod frater suus venit, et pater laetus vitulum saginatum occidit illi (Luc. XV); ubi, inquam, sic agit primogenitus, talem illum fatemur primogenitum, qualis fuit Cain, qualis Ismael, qualis Esau. Notandum quippe quod, praeter Sem primogenitum Noe, cunctos fere patriarcharum primogenitos, aut propria nequitia destruxit, aut divina auctoritas junioribus postposuit. De eo quod

“Cum Moyses esset in itinere in diversorio, occurrit ei Deus, et volebat eum occidere,”

jam supra dictum est.