|
|
“Et cum transiret inde Jesus, vidit hominem sedentem in telonio,
Matthaeum nomine, et ait illi: Sequere me. Et surgens secutus est eum.”
|
|
Hoc ad gloriam et honorem Filii hominis praedicandum atque audiendum
est, quia hunc hominem vidit, et tam efficaciter vidit ut veraciter
conveniat huic dicere: Tu Deus qui vidisti me (Joan. I). Quomodo enim
vel quibus oculis vidit? Denique si de oculis humani capitis agitur,
quibus ut homo erat oculatus, nunquid solum hunc hominem vidit? Imo et
illos talibus oculis vidit, qui paulo supra (Matth. VIII), rogabant eum,
ut transiret a finibus eorum, sed et illos, qui crucifixerunt eum. Alii
sunt oculi quibus illum vidit, oculi gratiarum: qui juxta Zachariam in
uno lapide (Zach. III), et juxta Apocalypsim Joannis, in capite unius
septem agni sunt (Apoc. I): oculi isti nominibus suis nulli sunt aut
esse debent incogniti, quae videlicet nomina sunt Spiritus sapientiae et
intellectus, consilii et fortitudinis, scientiae et pietatis, et timoris
Domini (Isa. XI). Istis oculis hunc hominem vidit, et cum videret eum
exterioribus oculis, per istos interiores oculos recognovit, quod esset
unus illorum, quos ante saecula praescivit et praedestinavit. Itaque
videns eum, ait illi:
|
“Sequere me. Et surgens secutus est eum.”
|
|
Erat enim ipse Matthaeus tanquam specular praelucidum, eatenus
conspectui solis nequaquam appositum, sed in tenebris reconditum et sub
tecto latens curarum nimis saecularium, utpote telonearius, de navibus
negotiatoriis cum clamore vel strepitu forensi, publicum exigens
vectigal sive tributum. Ubi ergo vidit eum Jesus, ubi vidit eum salus et
sol verus, resplenduit ex aspectu ejus, et quia vidit eum talis Filius
hominis, reddidit imaginem ejus, et formata est in ipso facies hominis.
Alium quoque vidit, et ex visu ejus formata est in eo facies vituli:
vidit et alium, et eo vidente formata est in illo facies leonis: vidit
et alium, et videndo formavit in eo faciem aquilae volantis (Ezech. I,
X; Apoc. IV). Iste visus admirabilis, illa est gratia, quam admirans vas
electionis Paulus, dicit:
|
“Nam quos praescivit et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii
sui. Quos autem praedestinavit, hos et vocavit. Et quos vocavit, hos et
justificavit. Quos autem justificavit, hos et magnificavit (Rom. VIII).”
|
|
Et ante tempora quidem saecularia praescivit, et praedestinavit, in
tempore autem vocavit unumquemque in tempore suo, ut nunc istum vocavit,
et
ait. Qui quam hilariter vocanti sese praesentaverit, quam alacriter,
sive amabiliter pulsanti januas cordis sui aperuerit, illa res de foris
satis indicat,
|
“qui fecit ei convivium magnum in domo sua.”
|
|
Ergo praecipue in isto clarissimum est illius dicti Dominici
experimentum:
|
“Si quis audierit vocem meam et aperuerit mihi januam, introibo ad illum
et coenabo cum illo, et ipse mecum (Apoc. III).”
|
|
Introivit enim in domum ejus, et coenavit ipse primus cum illo corporale
convivium, et deinde Matthaeus cum eo coenavit coenam spiritualem. Hoc
denique praesens Scriptura probat, Scriptura evangelica, quia revera cum
Domino coenavit, qui 535 hanc primam Novi Testamenti Scripturam tanquam
vere saturatus nobis eructavit. Hoc sacramentum Pharisaei, neque
scientes, neque scire volentes, discumbente Domino cum eo in domo, cum
multi quoque publicani et peccatores discumberent cum Domino Jesu et
discipulis ejus, dicebant,
|
“Quare cum publicanis et peccatoribus manducat magister vester?”
|
|
At ille sapienter ac nimis terribiliter ora illorum obstruxit, sapienter
quidem dicendo:
|
“Non est opus valentibus medico, sed male habentibus. Euntes autem
discite quid sit: Quia misericordiam volo et non sacrificium.”
|
|
Terribiliter autem subjungendo:
|
“Non enim veni vocare justos, sed peccatores.”
|
|
Hoc denique dicto, seu verbo terribiliter eos percussit qui in se
confidebant tanquam justi. Quos enim hic dicit justos, nisi superbos? Et
quos dicit peccatores, nisi humiles? Vae talibus justis, qui suo judicio
justi sunt, at non Dei qui justi volunt videri, cum non sint. Econtra
felices peccatores, qui suam injustitiam recognoscunt, Dei justitiam
esuriunt et sitiunt. Nam illos solos vocare venit, propter istos de
coelis descendit, et
|
“humiliavit semetipsum usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp.
II).”
|
|
|
|