CAPUT 54

Notandum quippe, quia dicendo nunc, ut sint unum, non addit, ut supra, sicut et nos, quod et postmodum facturus est dicendo, ut sint unum sicut et nos unum sumus. Nunc enim ad hoc tendit pax nostra, ut faciat utraque unum (Ephes. II), et duos condat in seipso, videlicet, ut Judaeorum et Gentilium nulla sit distinctio ut, inquam, duos condat in semetipso, in unum novum hominem, faciens pacem, et reconciliet ambos in uno corpore Deo, per crucem interficiens inimicitias in semetipso, ut per ipsum habeamus accessum ambo in uno spiritu ad Patrem. Proinde cum dixisset:

“Ut omnes unum sint,”

miram continuo similitudinem interposuit dicendo:

“Sicut tu Pater in me, et ego in te,”

ut patenter agnoscas, quia sicut Pater et Filius non duo dii, sed unus est Deus, ita Gentilis et Judaeus non duo populi, sed unus est populus, una Ecclesia, unum corpus. Statim quoque de ipsa unitate repetens:

“Ut et ipsi, inquit, in nobis unum sint.”

Addiditque:

“Ut mundus credat, quia tu me misisti.”

Ecce haec illa sunt gloriosa, quae Propheta in spiritu concilio Divinitatis admissus, audivit, sicque nuntiavit:

“Gloriosa, inquit, dicta sunt de te, civitas Dei (Psal. LXXXVI).”

Et tanquam quaereres, quaenam illa dicta fuerint, quid dixerit Dominus civitatis suae, scilicet sanctae Ecclesiae, fundamenta ponens in montibus sanctis, id est in apostolis, quorum per verbum nos eramus credituri.

“Memor, inquit, ero Raab et Babylonis scientium me.”

Et adjecit:

“Ecce alienigenae, et Tyrus, et populus Aethiopum, hi fuerunt illic (ibid.).”

Vere enim sicut tunc promiserat in prophetis, ita nunc in passione sua memor fuit Dominus noster Raab et Babylonis, id est latitudinis et confusionis, scilicet latius diffusae, et nimium confusae gentilitatis. Memor, inquam, fuit hujus magnae meretricis, quando dixit:

“Non pro his autem rogo tantum, sed et pro eis qui credituri sunt per verbum eorum in me,”

etc. In illa memoria ejus, nos alienigenae, nos Tyrus et populus Aethiopum; nos, inquam, alienigenae et alieni a testamento patrum, et Tyrus, id est angustiati, videlicet in carcere et tenebris peccatorum, vere populus Aethiopum, prae nimia nigredine vitiorum vel caecitatis et ignorantiae, illic fuimus in illa memoria dicentis, ut et ipsi in nobis unum sint, ut credat mundus; mundus, inquam, et non sola Judaeorum gens credat, quia tu me misisti, quod

“quicunque crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit,”

ait ipse alibi (Matth. XVI): Quaenam autem merces erit hujus fidei et unitatis? Ait: