CAPUT XXII. Quanta fuerit in ea boni zeli fortitudo.

Quod per tres jam dictas virtutes, temperantiam, justitiam atque prudentiam strenue, imo divinitus fuerat provisum, per fortitudinem confestim haud segniter est consummatum. Fortitudo in pectore humilis feminae tanta exstitit, quae et in omnem gentem ipsius redundavit, ut suspenso Aman in patibulo, cum regis ira requievisset, zelus reginae non requiesceret, sed,

“si regi placet, inquit, detur potestas Judaeis, ut sicut hodie fecerunt, sic et cras faciant in Susis, et decem filii Aman suspendantur in patibulis (Esth. IX)”

Dixerat autem ei rex:

“In urbe Susis interfecerunt Judaei quingentos viros, et alios decem filios Aman. Quantam putas eos exercere caedem in universis provinciis? (Ibid.)”

Quanta fortitudo zeli dicentis

“sicut fecerunt hodie, sic et cras faciant in Susis,”

et suspendentis in patibulis jam interfectos decem filios Aman. Si non fuisset propter Deum vel propter justitiam, videretur crudelitas; nunc autem, considerata causa, vindictam ejusmodi non solum excusat, verumetiam justificat quod non fuerit furor crudelitatis, sed fervor fortitudinis, non motus saevitiae, sed motus justitiae, non irae excessus, sed vitae prospectus. Causam jam consideravimus, jam considerandum proposuimus, quia de gente illa sperabatur mundi salus, nasciturus exspectabatur Christus. Proinde dignum se faciebat Spiritus sanctus inspirando humilibus et teneris mentibus, ut pro tempore et re justitia dura, duritia justa uterentur, defendendo bonae olivae radicem, bonae radicis olivam, ut staret et permaneret donec daret fructum suum, donec effunderet oleum verum generando Christum. Quod ubi factum est,

“reconde, ait Petro, gladium in vaginam (Matth. XXVI),”

quia videlicet, cur uteretur gladio Petrus causam jam non habebat necessariam. Cum igitur legimus quia pro animabus suis stetere Judaei, interfectis hostibus ac persecutoribus suis, in tantum, ut septuagintaque quinque millia occisorum impleverunt, et nullus de substantiis eorum quidquam contingeret, jam dictam prae oculis habentes causam, dignum festivitate factum arbitremur, quod videlicet festum scripto edixit Mardochaeus, sancivit Hester, ut omni studio dies interfectionis illius solemnis in posterum servaretur, et revertente semper anno solemni honore celebraretur.