VERS. 24.

“Elevati sunt ad modicum,”

subaudi impii,

“et non subsistent,”

videlicet juxta quod alibi scriptum est,

“Vidi impium, superexaltatum et elevatum sicut cedros Libani, et transivi, et ecce non erat (Psal. XXXVI).”

Sic fumus, ubi in altum ascenderit, dissipatur, et nebula mane densata, solis radiis abstergitur, et matutino rore herba gaudens, subito calore siccatur; sic et spumosae aquarum bullae certatim prodeunt, et certatim diruptae depereunt,

“et humiliabuntur sicut omnia,”

subaudi quibus ipsi innituntur: omnia enim terrena quasi humiliantur, videlicet, quia transeunt ipsa elementa, atque immutantur. Ac si aperte dicat: Stare omnino nequeunt, quia ipsa quoque quibus innituntur fugiunt.

“Humiliabuntur,”

inquam,

“et auferentur, sicut omnia,”

videlicet, quia non haerent ei qui est super omnia.

“Et sicut summitates spicarum,”

id est aristae, videlicet quae conjunctae prodeunt, sed paulatim crescendo paulisper ab invicem hirsutae et rigidae disjunguntur, sic ipsi, qui naturae quidem communione sibi conjuncti sunt, sed contra se vicissim crescendo dividuntur, et diversis vitiis contendentes, alius alium supergredi nititur; sic, inquam, conterentur, videlicet, ut illis contritis, grana, id est justi, appareant, qui stantibus aristis, id est, eisdem injustis, latebant, et illis in aeterna supplicia cadentibus, sanctorum justitia quanta veritate candeat demonstretur. Tunc scilicet, quando per ventilabrum, qui, juxta Joannem, in manu Judicis est (Matth. III), area sanctae Ecclesiae permundabitur, et eventilatis ad comburendum paleis, triticum in horrea coeli recondetur (Luc. III).