CAPUT 22

“Ego sum [a] et [oh] initium et finis. Ego sitienti dabo de fonte aquae vivae gratis. Qui vicerit, possidebit haec, et ero illi Deus, et ille erit mihi filius. Timidis autem et incredulis et exsecratis, et homicidis, et fornicatoribus, et veneficis, et idololatris, et omnibus mendacibus pars illorum erit in stagno ardenti igne et sulphure, quod est mors secunda.”

Breviter namque ea de quibus hactenus sermonem feci, vel quorum huic imagines ostendit, quae et verba fidelissima atque vera pronuntiavit, scilicet de bonis eorum, qui a dextris, et de malis eorum qui in illo judicio statuentur a sinistris. Nam quod ait:

“Ego sitienti dabo de fonte aquae vivae gratis, qui vicerit possidebit haec, et ero illi Deus, et ille erit mihi filius,”

fidelissima sunt verba his reposita, qui a dextris erunt, quae sequuntur:

“Timidis autem incredulis, et exsecratis, et homicidis, et fornicatoribus et veneficis, et idololatris, et omnibus mendacibus, pars illorum erit in stagno ardenti igne et sulphure, quod est mors secunda,”

verba sunt vera in eos qui a sinistris erunt. De quorum omnium fidelitate ac veritate ne quis dubitet, suam auctoritatem ipsa quae loquitur veritas, mira cum gravitate interponit dicendo:

“Ego sum [a] et [oh] initium et finis.”

De ista suimet quadam descriptione jam initio dictum est, ubi idem ait:

“Ego sum [a] et [oh] principium et finis (Apoc. I).”

Veraciter omnia haec quae hac ultima periocha dicta sunt, eo modo dicta sunt, ut plena sint timoris, et secundum haec opera sua, vel judicia sua Spiritus sanctus recte dicitur, et est spiritus timoris Domini (Isa. XI). Hic timor Domini sanctus est (Psal. XVIII), quia omnes sanctos, et electos Dei timoratos facit. Timoratos, inquam, non timidos omnes illos facit, quia quantumcunque in sanctitate profecerint, considerantes veritatem atque severitatem tremendi judicii, timent et tremunt adhuc, nec enim sese comprehendisse arbitrantur (I Cor. IX), et nihilominus fortes sunt, et currunt ut comprehendant, quod timidi non faciunt. Timidi namque dicuntur et sunt, qui neque fidem, neque spem habent futurorum, et tunc demum recte timidi dicuntur, cum de promissionibus Dei dubitantes nihil forte propter spem vitae, nihil arduum propter praemiorum fiduciam aggrediuntur. Idcirco recte praesenti loco timidi cum incredulis sociantur; et sicut incredulorum, ita timidorum quoque pars in stagno ardenti fore denuntiatur. Et haec quidem retributio justitiae est, illa autem donatio gratiae quae sanctis promittitur in remuneratione. Proinde cum dixisset:

“Ego sitienti dabo de fonte aquae vivae,”

addidit,

“gratis,”

quia nimirum hoc ipsum quod sitit operando, quod operatur sitiendo, et desiderando ad Deum,

“quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum (Psal. XLI),”

totum muneris est divini, muneris gratuiti. Ipse enim et gratis nos fecit, et gratis antequam essemus omnes, sanctos suos ad vitam praedestinavit, et cum perissemus in Adam, itidem gratis nos vocavit, atque a peccatis regenerante Christi gratia justificavit (Rom. VIII). Consequenter igitur et illud gratiae erit vel est, quod vocatos atque justificatos magnificavit illa magnificatione ut sint filii Dei, quemadmodum dicit:

“Et ero illi Deus, et ille erit mihi filius,”

et bibent

“de fonte aquae vivae,”

ita ut inebrientur, quemadmodum Psalmista dicit:

“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae potabis eos, quoniam apud te est fons vitae, et in lumine tuo videbimus lumen (Psal. XXXV).”