|
Primum igitur gratias agant Deo suo omnes mortui, quibus resurrectio ad
vitam erit et benedicant ei propter quod de hujuscemodi consilium super
eos reperit, ut quoniam mortuus erat homo morte animae, quae est
admissio peccati, non sineretur vivere in aeternum vita carnis sive
corporis. Nos quoque qui nunc vivimus, imo mortui, id est certissime
morituri sumus, unde Apostolus: Corpus quidem, inquit, mortuum est
propter peccatum; spiritus vero vivit propter justificationem (Rom.
VIII), nos, inquam scientes et considerantes quam inutile fuisset
hominem peccatorem comedere de ligno vitae et vivere in aeternum,
simulque scientes et per fidem aspicientes quanta utilitas morte
provenerit, quia mirabiliter vita de morte sumpta est, os nostrum
aperimus et attrahimus spiritum ad benedicendum, ad gratias agendas tibi
Deus, juxta modulum nostrum, et quia non sufficit quisquam nostrum, ecce
ego peripsema omnium (I Cor. IV) invitare satago quamlibet virtutem ad
adjuvandum hoc benedictionis desiderium, et dico quali vel quanto cordis
clamore possum: Benedicant te coeli, terra, mare, et omnia quae in eis
sunt propter hoc inventum, quod invenisti, et solus per tuam sapientiam
invenire potuisti (Dan. III), sicut in Job manifeste scriptum est:
Inveni in quo propitier ei (Job. XXXIII). Quidnam est illud quod
invenisti, in quo propitiaris humano generi, nisi inventum mortis
hujusmodi, mortis non animae, sed corporis? Sequitur: Consumpta est caro
ejus a suppliciis, revertatur ad dies adolescentiae suae (ibid.). Quod
quam verum sit quanta quam miserabili consumptione consumpta sit vel
consumatur caro hominis interrogata, maxime respondent sepulcra
mortuorum aliquo casu patefacta interdum, dum ossa quae pelle et
carnibus vestita susceperat terra, rejicit, sicut eadem Scriptura paulo
ante loquitur: Tabescet caro ejus, et ossa quae tecta fuerant nudabuntur
(ibid.). Et quidem in illo usu luctus est, sive causa lugendi, sed
eumdem luctum consolatio delinit in corde sapientis, cujus, ut supra
proposui, omnis vita est medicatio mortis, quia consumptionis hujusmodi
fructus hic est, quem dicit propitiatus Deus ipse, revertatur ad dies
adolescentiae suae, nimirum ut intelligas idcirco mori vel consumi
oportuisse hominem; ut per misericordiam non injustam renovari debeat in
id ad quod conditus fuerat, scilicet in vitam aeternam, quae idcirco per
dies adolescentiae pulchre designata est, quia nulla unquam senectute
marcescet aut deficiet, nulla vetustate siccabitur, aut recepti, imo in
statum longe meliorem reparati vigoris sui pulchritudinem amittet.
|
|