Psalmus 4.

Quarto jam psalmo de acceptione Spiritus sancti apostolica gloriatur Ecclesia (Act. II), dicens:

“Cum invocarem exaudivit me Deus justitiae meae, in tribulatione dilatasti mihi.”

Ac deinceps.

“Signatum est, inquit, super nos lumen vultus tui, Domine, dedisti laetitiam in corde meo.”

Etenim dilatatio in tribulatione, lumen vultus tui Domini et laetitia cordis datum est paracleti Spiritus sancti, quo post resurrectionem vel ascensionem ejus accepto, qui prius per modicam fidem cor angustum habebant, ita ut relicto Domino omnes fugerent (Matth. XXVI), jam dilatarentur, et laetarentur in amplitudine cordis,

“quoniam digni habiti sunt pro nomine ejus contumeliam pati (Act. V),”

dicentes:

“Signatum est super nos lumen vultus tui, Domine,”

subauditur, ut intelligeremus Scripturas, te sensum nobis aperiente. Simulque arguit in illis mundum ille Paracletus,

“ille Spiritus veritatis (Joan. XVI),”

et dicit:

“Filii hominum, usquequo gravi corde, ut quid diligitis vanitatem et quaeritis mendacium? Et scitote, quoniam mirificavit Dominus sanctum suum,”

etc. Post haec notum est quia contra Ecclesiam consurrexit persecutio malorum, inimicorum Judaeorum, falsorum Christianorum, et maxime haereticorum.