|
|
“Et sedet a dextris Dei.”
|
|
Haec itaque sollicitudo nobis gaudium praesens imperfectum reddit, cujus
summam solus in Evangelio Marcus perscribit. Nam cum dixisset: Et
Dominus quidem Jesus postquam locutus est eis ascendit in coelum (Marc.
XVI), addidit hoc: Et sedet a dextris Dei (ibid.). Summa quippe gaudii
nostri est, quod vera carnis nostrae natura in illo hominis Filio nos
praecedens, consedet a dextris Dei, quem venientem juxta Danielem in
nubibus coeli, hodie venerandus ille Antiquus dierum cum millibus
millium sibi ministrantium, et decies millies centenis millibus sibi
assistentium, in illo throno suo flammeo suscepit (Dan. VII), dignam
cano capite suo sententiam elocutus, juxta Patrem ipsius, secundum
carnem David:
|
“Sede a dextris meis (Psal. CIX),”
|
|
etc. Quod non sic accipiendum est, ut Humaniformii putant, quod Deus ita
ut nos hinc dexteram atque inde habeat sinistram, et humana forma
circumscriptus sit, aut hoc ipsum quod Deus sedere dicitur, flexis
poplitibus fieri putandum est, nec illud incidamus sacrilegium, inquit
Augustinus, in quo exsecratur Apostolus eos
|
“qui commutaverunt gloriam incorruptibilis Dei in similitudinem
corruptibilis hominis (Rom. I).”
|
|
Tale enim simulacrum Deo nefas est Christiano in templo collocare, multo
magis in corde nefarium, ubi vere Dei templum est. Sedere ergo quod
dicitur Deus, non membrorum positionem, seu judiciariam significat
potestatem. Et 115 quod ait Christo Domino:
id est in mei aequalitate, quod idem est ac si dixisset. Conregna mecum.
Et hoc secundum humanam naturam illi dictum est, quia secundum illam
datum est ei regnum et honor, et omnes populi, tribus et linguae ipsi
servient (Dan. VII), unde in communione canimus: Psallite Domino qui
ascendit super coelos coelorum ad orientem (Psal. LXVII). Humana quippe
Christi natura, dignitate virtutum omnium et sanctitatis, omnem
spiritualem excessit creaturam in tantum ut ascenderet usque ad
orientem, id est usque ad Filium sibi personaliter unitum, quia praeter
Deum nihil transcendendo dimisit. Ubi notandum quia non dixit ad ortum
vel oriturum, sed ad orientem. Illa enim ineffabilis genitura, non
secundum praeteritum et futurum consideratur, sed sempiterno praesenti
Filius Patre generatur. Verumtamen hoc localiter quoque accipiendum est,
quia ascendit super firmamentum coeli, et hoc versus orientalem plagam.
Nam quod dictum est, usque ad orientem, id est, usque ad Filium sibi
personaliter unitum, non utique secundum locum, sed secundum humanae
naturae immutationem dictum est, qua immutatione et nos juxta Apostolum
pro modo nostro immutabimur (I Cor. XV). Nec vero sic immutata est, ut
in illam orientis substantiam vera carnis substantia transiret, sed
accessit gloria, non decessit nutura: absorpta est passibilitas,
successit impassibilitas, periit mortalis, acquisita est carni verbi
coaeternitas. Sic in similitudinem lapidis aquae durantur. Crystallum
namque similitudo lapidis est, non suapte natura lapis, quia durata gelu
aquae substantia, sicut aiunt physici, speciem hanc efficit. Quod ad
praedictam immutationem carnis apta similitudine referri Gregorius
perhibet in Ezechielem , dum dicit:
|
“Corpus Redemptoris nostri, quia usque ad mortem passioni subjacuit,
aquae simile juxta aliquid fuit, quia nascendo, crescendo, lassescendo,
esuriendo, sitiendo, moriendo usque ad passionem suam per momenta
temporum decucurrit. Sed quia per resurrectionis suae gloriam ex ipsa
corruptione in incorruptionis virtutem convaluit, quia crystalli more ex
aqua duruit, ut in illo et haec eadem natura, et ipsa jam quae fuerat,
corruptionis immutabilitas non esset. Aqua ergo in crystallum versa est,
quando incorruptionis ejus infirmitas per resurrectionem suam ad
incorruptionis est firmitatem solidata.”
|
|
Et notandum, quia cum species crystalli perpulchra sit, dicitur in hac
significatione, quasi aspectus crystalli horribilis, quia Redemptor
noster unus idemque serenus justis, injustis autem, ut supradictum est,
apparebit terribilis. Igitur sicut aqua, non pereunte substantia vel
substantiae quantitate, sed solum qualitate, quae fluxa fuerat, in
soliditatem transeunte, in similitudinem lapidis duratur, sic Dominicus
homo, cui psallimus, non pereunte substantia membrorum, quae servato
numero vel quantitate, ascendit primum, quoniam resurrexit, ascendit,
inquam, in localiter ad orientis, id est divinitatis, de qua supradictum
est, conformitatem atque coaeternitatem, sola penitus absorpta quasi
fluxa qualitate, secundum quam timuit, potuitque taedere et pavere, et
dixit:
|
“Tristis est anima mea usque ad mortem (Matth. XXVI; Marc. XIV),”
|
|
et caetera talia; secundo autem ascendit et localiter hac die,
videntibus apostolis, super firmamentum coeli, ut supradictum est, ad
orientem, id est, ad orientalem plagam. Ubi autem et quomodo sit
Dominicum corpus in coelo, curiosissimum et supervacaneum est quaerere,
inquit Augustinus in libro de fide catholica. Tantummodo in coelo esse
credendum est. Non enim est fragilitatis nostrae, coelorum secreta
discutere.
|
|