|
Absit igitur hujusmodi, ut putatur, assumptio fermenti, ne, cum
cecinerit nobis Spiritus S. in David dicente: Deus autem noster in
coelo, omnia quaecunque voluit fecit, dicamus (Psal. CXIII): Voluit
autem aut vult malum fieri. Consequenter enim inferre licebit, fecit
ergo malum fieri, fecit ergo hominem praevaricari. Non tam aperte
tanquam procaciter dicere ausus est ipse tumidus defensor sui, accusator
Dei, sed ex obliquo illum tetigit: Mulier, inquiens, quam dedisti mihi
sociam, dedit mihi et comedi (Gen. III), et tamen de paradiso ejectus
est. Quod si tali cum temperamento dicatur, idcirco voluit malum illud
fieri, ut illo uteretur in bonum, ut esset causa cur hominem assumeret,
perditumque supra primae originis dignitatem repararet, atque hoc modo
potentiam suam notam faceret, et divitias gloriae suae ostenderet,
amplius atque amplius offendamur, quicunque gratiam Dei agnovimus. Nam
hoc pacto gratia jam non est gratia. Non enim gratis, sed ex debito Deus
homo factus, et pro hominibus passus est, si voluit ipse malum fieri,
quod pro ostensione gloriae suae corrigeret. Non ita Deus egit, sed
hominem se nolente praevaricatorem factum sua voluntate redemit. Omnes
omnino per debitum justitiae in uno morti addixit, omnes rursus in uno
per gratiam misericordiae vivificavit.
|
|