CAPUT 16

“Et in illa hora factus est terrae motus magnus, et decima pars civitatis cecidit et occisi sunt in terrae motu nomina hominum septem millia. Et reliqui in timorem sunt missi, et dederunt gloriam Deo coeli.”

Nihil verius quam quod in illa hora, quando resurgent mortui, fiet terrae motus magnus, ut evigilent omnes, cum tali tanquam profundo somno sopiantur. Porro, quod supra civitatem magnam dixit, quam et spiritualiter Sodomam et Aegyptum vocari asseruit, id nunc non civitatem, sed decimam appellat partem civitatis, quam et cecidisse, vel casuram esse dixit. Et revera quae dicitur civitas diaboli, non civitas est, sed ruinae sunt magnae et sanctae civitatis Jerusalem coelestis, cujus novem sunt angelorum ordines, et idcirco qui inde ceciderunt, et homines, qui de illorum sorte sunt, recte dicuntur

“decima pars,”

ruinosa pars ejusdem

“civitatis.”

Utrique ceciderunt, id est, cadent, videlicet in infernum, cum diabolo et angelis ejus, et homines sequaces ejus: idcirco non fuit contentus dixisse,

“et decima pars civitatis cecidit,”

sed addidit,

“et occisa sunt in terrae motu nomina hominum septem millia.”

Nam septem millia hominum, idem est ac si diceret universitas hominum impiorum. Maluit tamen dicere

“nomina hominum”

quam simpliciter homines, per quod intelligimus nominatos in hoc saeculo, et inclytos homines, videlicet de qualibus in Psalmo scriptum est:

“Tabernacula eorum in progenie, et progenie vocaverunt nomina sua in terris suis (Psal. XLVIII).”

Et in Isaia:

“Propter hoc dilatavit infernus animam suam, et aperuit os suum absque ullo termino, et descendent fortes ejus, et populus ejus, et sublimes ejus, gloriosique ejus ad eum (Isa. V).”

Quomodo cecidit vel casura est illa decima pars civitatis, et hominum nomina quomodo occidenda sunt in illa hora terrae motus tam magni? Nimirum eodem, qui dicet testibus suis:

“Ascendite huc,”

id est,

“Venite, benedicti Patris mei, possidete regnum;”

eodem, inquam, Domino dicente:

“Cadite illuc,”

id est,

“Discedite, maledicti, in ignem aeternum (Matth. XXV),”

cadent et ibunt in supplicium aeternum.

“Et reliqui in timorem sunt missi, et dederunt gloriam Deo coeli.”

Qui sunt vel inerunt reliqui, nisi omnes electi qui stabunt a dextris? Nunquid autem isti timebunt vel timore mittentur, quando diabolus, videntibus cunctis, praecipitabitur? Timebunt plane, quia sic ad beatum Job Domino loquente audivimus vel legimus:

“Cum sublatus fuerit, timebunt angeli, et territi purgabuntur (Job XLI).”

Tanto quippe pondere terroris excutientur, ut sanctorum etiam praedicatorum, quos angelos Scriptura nominare consuevit, fortitudo turbetur. Erit autem in eis aliquo modo tremor laetus, et timor securus, quia et coelesti regno se remunerari certi erunt, et pro carnis infirmitate contremiscent per tanti turbinis metum.

“Et dederunt, inquit, gloriam Deo coeli.”

Videlicet admirantes virtutem Fertissimi, qui tam fortem tamque superbum tam fortiter praecipitabit. Tali modo decima pars supernae civitatis, quae dudum de coelo cecidit, remanentibus novem, ut jam dictum est, angelorum ordinibus, tunc de terra quoque et de aere isto (in quo hactenus nequiter vagantur illi magni spiritus) cadet et praecipitabitur, quam videlicet partem Apostolus vocat

“spiritualia nequitiae in coelestibus (Ephes. VI),”

et homines impii simul mittentur.

“Vae secundum abiit, ecce vae tertium veniet cito.”

Hoc illi loco superiori jungitur (Apoc. IX), ubi praemisso,

“vae unum abiit, et ecce veniunt adhuc duo vae,”

continuo sequitur, quia

“angelus sextus tuba cecinit.”

Et plaga magna subscribitur, solutis quatuor angelis, a quibus occisa est tertia pars hominum tribus plagis, scilicet plaga ignis, plaga fumi et plaga sulphuris. Siquidem ea quae hoc sequenti libello tractata sunt ab eo loco quo sic coepit:

“Et vidi alium angelum fortem descendentem de coelo (Apoc. X),”

usque ad praesentem locum quo nunc dicit,

“vae secundum abiit, et ecce vaetertium veniet cito,”

neque ad illum secundum, neque ad istud tertium vae, sed ad laudem pertinet Christi, et magnificentiam gloriae ejus et misericordiae, qui illud ultimum vae, ne electis ejus imparatis ex improviso superveniret, per semetipsum venire, et illud praenuntiare dignatus est. Hoc animadvertentes quaecunque credimus, quia Christus Jesus in hunc mundum peccatores salvos facere venit (I Tim. II), et quaecunque legimus, quia per semetipsum ore proprio in Evangelio sub illud ultimum vae, id est, judicium damnationis impiorum futurum esse praedixit, dicamus cum isto, qui haec dicit vel scribit, quia

“secundum vae abiit, et ecce vae tertium veniet cito.”