CAPUT II. Dominica secunda post Pentecosten.

Dominica secunda legitur hoc evangelium: Homo quidam fecit caenam magnam, et vocavit multos (Luc. XIV). Notum est autem quia per multos qui vocati fuerant et hora coenae coeperunt excusare, contemptores significantur qui plus terrena quam coelestia diligunt, qui amplius rebus corporalibus quam spiritualibus occupantur. Et per hoc quod ait quisque illorum: Rogo te, habe me excusatum (ibid.), quod inquam, dixit: Rogo et tamen venire contemnit, quod sonat humilitas in voce, superbia in actione, per hoc plane, ut dictum est, exprimitur, quod dum cuilibet carnalium dicitur: Convertere, Deum sequere, mundum relinque, respondere solet: Ora pro me, quia peccator sum, hoc facere non possum. Dicendo: Peccator sum, humilitatem insinuat; subjungendo: Converti non possum, superbiam demonstrat. De his ergo labiis iniquis, de hac lingua dolosa (Psal. CXIX), in graduali nos liberari poscimus. Recte, pulchre atque consone servus egregius, qui nos invitat, dicit in praeeunte epistola: Filioli mei, non diligamus verbo neque lingua, sed opere et veritate (I Joan. III). Quorum iniqua labia linguamque dolosam qui contemnit (solent enim alios converti volentes devocare, tum sanctum propositum vituperando, quod est iniqua labia habere, tum nimium laudando nimiasque difficultates arctae viae vel angustae portae praetendere (Matth. VII), quod est linguam dolosam acuere); qui, inquam, dehortantes eos contemnit, et audire non vult, confortat animam suam, et dicet illud quod in alleluia cantamus: Deus, judex justus, fortis et patiens, nunquid irascetur per singulos dies? (Psal. VII.) Videlicet cum alibi dicat:

“Et eum qui venit ad me, non ejiciam foras (Joan. VI),”

tandemque de infirmitate convalescens, et viam mandatorum Domini, quae angusto initio coepta fuerat, dilatato corde percurrens, dicit quod in introitu cantatum est: Factus est Dominus protector meus: et eduxit me in latitudine (Psal. XVII)