|
Quae tandem vel quid est gloria illa Domini, quam praedicat et
benedicit, tam animalium quam sequentium rotarum omnis vox, dicendo:
|
“Benedicta gloria Domini de loco sancto suo?”
|
|
Quid, inquam, est gloria ipsa cui maxime propositum nostrum intendit, in
praesenti opere De gloria et honore Filii hominis? Quo alio nomine, ut
melius possit agnosci, nuncupanda est gloria Domini? Nempe isto nomine
quid est veritas Domini? et ipsa veritas Domini, quid est nisi Verbum
Domini? Verumtamen causa postulat, et causam dicturi sumus, cur ipsum
Verbum Domini, in quo gloriatur Dominus, libeat praesenti loco nuncupare
veritatem Domini. Cum staret sub judicio ante praesidem, ipsum
incarnatum Verbum Domini, et interroganti et dicenti:
(Joan. XVIII), respondisset:
|
“Tu dicis, quia rex ego sum (ibid.),”
|
|
statim causam suam, causam adventus sive incarnationis suae taliter
edixit:
|
“Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut testimonium
perhibeam veritati. Omnis qui est ex veritate, audit meam vocem
(ibid.).”
|
|
Magnum valde capitulum, in brevi sermone sensus pergrandis, quem si
assecutus es, tunc revera dicas:
|
“Benedicta gloria Domini.”
|
|
Ut ergo clarescat ipsa veritas, quanta sit gloria Domini, et quam
gloriosum opus hujus Filii hominis, moriendo et resurgendo testimonium
perhibere vel perhibuisse veritati, primo consideranda est ipsa facies
veritatis qualis sit. Non enim hic vulgariter nomen veritatis debet
accipi, id est eo modo tantum, quo nominari solet in nostris quoque
communibus verbis, juxta quem modum ethnicus quoque sive comicus ille
veritatem nominare potuit, dicens:
Obsequium amicos, veritas odium parit.
(TERENT. Andr., act. I, scen. 1, vers. 41.)
Unde ergo vel per quid juvari melius possis ad cognoscendam faciem
veritatis, quam ex eo quod illi oppositum est, scilicet ex inconstantia
vanitatis? Cujus, quaeso, vanitatis? est enim tam amplum nomen vel
significatio vanitatis, ut non solum phantasmata diaboli, qualia
fecerunt magi Aegyptiorum coram Pharaone contra veritatem Dei (Exod.
VII, VIII); verum etiam cuncta quae fiunt sub sole, vana dicantur et
sint:
|
“Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, vanitas vanitatum, et omnia
vanitas (Eccle. I).”
|
|
Et post enumerationes multorum, quae sub sole fiunt:
|
“Vidi, inquit, in omnibus vanitatem et afflictionem animi, et nihil
permanere sub sole (ibid.).”
|
|
Nimirum cuncta quae non permanent, propter hoc ipsum quia non permanent,
vana esse judicavit; verumtamen ut haec vana esse judicentur, seu
vanitatis arguantur, non tam temporalis conditio ipsorum quam cupiditas
meretur hominum; qui nimirum vani et falsi sunt, dum in eorum usu sive
affluentia beatitudinem sibi constituere praesumunt. Denique et
aedificare domos, et plantare vineas, et facere hortos et pomeria
possidere, servos et ancillas multamque familiam habere, armenta quoque,
et magnos ovium greges, aurum et argentum et substantias regum ac
provinciarum et caetera hujusmodi (Eccle. II), sancti quoque patres,
Abraham, Isaac, et Jacob, et Job, et David possidere potuerunt, nec
tamen ea possidendo in vanitate ambulaverunt. Ad summum,
|
“vidit Deus, inquit Scriptura, cuncta quae fecerat, et erant valde bona
(Gen. I).”
|
|
Et de cibis Apostolus loquitur, quia
|
“omnis natura Dei bona est, et nihil rejiciendum, quod cum gratiarum
actione percipitur (I Tim. IV).”
|
|
Ergo ut vana judicentur, non ipsorum natura, sed male utentium facit
affectus, quando nimium vel supervacue diliguntur, videlicet prae
concupiscentia carnis, et concupiscentia oculorum, et superbia vitae. A
quibus nos revocans Joannes apostolus:
|
“Quoniam, inquit, omne quod est in mundo, concupiscentia carnis est, et
concupiscentia oculorum, et superbia vitae (I Joan. II):”
|
|
quae non est ex Patre, sed ex mundo est,
|
“et mundus transit et concupiscentia ejus (ibid.).”
|
|
|
|