|
Hic jam clare distinguendum est quid scientia, et quid sit sapientia,
quidve ab invicem differant, quoniam nonnihil interesse constat, tam ex
isto spirituum numero, ubi alius sapientiae, alius praedicatur Spiritus
scientiae, quam ex aliis quoque locis Scripturae verbi gratia cum
dicitur: Divitiae salutis sapientia et scientia (Isa. XXXIII), et cum de
Christo Apostolus dicit: Quia in ipso sunt omnes thesauri sapientiae et
scientiae absconditi (Col. II). Dicimus ergo quia scientiaomnium bonarum
et licitarum artium est notitia, sapientia vero unius tantum rei, id est
Dei, si tamen res dici potest, non sine timore sancto dilectio sive
reverentia. Ait quoque ethnicorum quidam sapientiam primam esse carere
stultitia. Dicimus deinde rerum quantumcunque notitiam habentes Deum
autem in notitia habere, non probantes abusive dici sapientes, quia
revera stulti sunt. Sic enim de illis, qui, circa creaturam
philosophando, Creatorem cognoverunt, sed non glorificaverunt, Apostolus
dicit: Dicentes se esse sapientes, stulti facti sunt (Rom. I).
Quapropter homo, si est sapiens, et sciens, sed non convertitur, ut
dicas: Si est sciens, est et sapiens, quemadmodum si est rationale, est
et animal, sed non convertitur ut dicas: Si est animal, est et
rationale. Nam revera, quemadmodum ab animali remoto rationali, quidquid
relinquitur brutum est, sic a scientia, remota sapientia quae est Dei
notitia, quidquid relinquitur stultum est. Nam, ut manifestius fiat,
utamur nunc divisionibus, et intra latissimum vocis hujus, id est
scientiae significatum, castam sapientiam contineri demonstremus.
|
|