|
Ubi mendax ille mendacium illud locutus est:
|
“Ego feci memetipsum, et Deus ego sum (Ezech. XXIX),”
|
|
deliberavit adhuc apud se, et proposuit, dixitque in corde suo:
|
“Ascendam super altitudinem nubium, similis ero Altissimo (Isa. XIV).”
|
|
Nimirum nubium nomine, caeteros omnes angelos cognominavit, fortassis ob
magnitudinem et pulchritudinem suam, quia non parvus erat in oculis
suis, tanto omnes angelos semetipso viliores judicans, quanto nubes,
licet aliquatenus candidae vel lucidae, obscuriores sunt pulchritudine
luciferi. Luciferum namque volebat se haberi. Unde et cum improperio ei
dicitur:
|
“Quomodo cecidisti de coelo, Lucifer, qui mane oriebaris?”
|
|
(Ibid.) Profecto quia ibi dixisse legitur:
|
“Ascendam super altitudinem nubium,”
|
|
ibidem quando cum exprobratione lucifer nuncupatur, datur intelligi,
quod caeteros angelos in corde suo quasi nubes reputaverit, arbitrans de
semetipso, quod esset tanquam lux qua nubes indigent, ut illustrentur.
Sed illud occurrit, quod ibidem utrumque dixit:
|
“Super astra Dei exaltabo solium meum, et ascendam super altitudinem
nubium (ibid.).”
|
|
Ad quod dicendum quod neque astra haec visibilia, neque nubes tunc
erant, et idcirco per astrorum et nubium vocabulum intelligi oportere
ordines angelorum, quos ille, quamvis essent astra Dei, reputabat nubes
comparatione sui. Caeterum quoquo modo haec dixerit, illud constat quod
despectui cunctos habuit, nam omne sublime videt, et ipse est Rex super
omnes filios superbiae (Job XL). Quid tandem est quod ait:
|
“Ascendam in coelum, super astra Dei, super altitudinem nubium?”
|
|
Nonne in coelo erat, et propter hanc superbiam de coelo cecidit ille
Satanas? Nonne super altitudinem nubium ejusmodi ascenderat, cum, sicut
jam dictum est ex alio propheta, abietes et platani per quas intelligunt
quod eaedem altitudines angelicae dignitatis non fuerint aequales
frondibus illius, non adaequaverunt summitatem ejus in paradiso Dei
(Ezech. XXXI). Alium ergo ascensum oportet intelligi, videlicet ascensum
cordis, non corporis, ascensum honoris, non loci. Ex abundanti est
astruere provectionem honoris ascensum recte dici, cum in scholis quoque
pueri lectitent, ducem nobilem dicentem militibus suis:
Quo potuit civem populus perducere liber,
Ascendi, supraque nihil nisi regna reliqui.
Quod dixit,
tumor fuit ambitionis, quia qui dicebat,
|
“ego feci memetipsum, Deus ego sum (Ezech. XXIX),”
|
|
consequenter sic ambiebat ascendere in coelum, ut coeli teneret
imperium, sic exaltare super astra Dei solium suum volebat, sic
ascendere super altitudinem nubium, ut adoraretur et honorificaretur
concentu angelorum tanquam Deus et Dominus ipsorum. Hoc enim habet
suprema dictio sive dictionis ejus conclusio. Nam ac si aliquis
quaereret: Iu quo ascendes?
|
“Ero, inquit, similis Altissimo (Isa. XIV).”
|
|
|
|