CAP. XXXVII.


VERS. 1.

“Super hoc, inquit, expavit,”

id est in admirationis excessum raptum est,

“cor meum, et remotum est de loco suo,”

id est a delectatione vitae praesentis avulsum est, et translatum in amorem aeternitatis.

“Super hoc,”

inquam, subaudi quod annuntiatum est posse hominem ad hanc lucem, ascendere,

“expavit,”

ut dictum est,

“cor meum.”

Cujus enim cor non in hujus pietatis admiratione exsiliat? Cujus torpor non in sublimitate tantae considerationis expavescat? Quomodo autem annuntietur quod praedictum est, vel qualiter interna cogitatione tangatur quis, et ad spiritualia sensificetur, adjungit: