CAPUT XVIII. Quod carnales Judaei similes Esau sint, qui spiritualem benedictionem non quaesivit, deque odio Esau.

Vix Isaac sermonem compleverat, et egresso Jacob foras, venit Esau, coctosque de venatione cibos, intulit patri, dicens: Surge, pater mi, et comede de venatione filii tui, et benedicat mihi anima tua, etc. Perspicuum est quod Esau, sicut fide carebat, sic nec scientiam, nec spem seminis illius habebat, quod est Christus, in quo benedictionis paternae summa constabat. Dicit enim inter alia: Num unam tantum benedictionem habes, pater? Sed de hoc jam supra dictum est, cur unam tantum benedictionem habuerit, et cur una eadem benedictio duobus fratribus communicari non oportuerit, scilicet quia divisi illi, et dividendi erant, juxta responsum dicentis: Duae gentes in utero tuo sunt, et duo populi ex ventre tuo dividentur (Gen. XXV). Itaque, quoniam in his geminis fratribus liquido patet illud quod futurum erat usque in finem saeculi, scilicet ut divisis contra se illis, qui ex carne tantum, et eis qui ex fide sunt Abrahae, eorum tantum Christus foret haereditas, qui esset ex fide, quocunque secundum carnem fluxissent ex homine. Extremum sermonem, id est, benedictionis reliquias audiamus. Ille qui non unam, sed multas quaerebat benedictiones dicens: Num unam tantum benedictionem habes, pater? magnoque ejulatu fleret. Motus Isaac, dixit ad eum: In pinguedine terrae et in rore coeli desuper erit benedictio tua. Haec pinguedo terrae et hic ros coeli ab illo differt, qui supra in benedictione Jacob praescriptus est. Ille namque talis est quem consequatur servitium populorum, et adoratio tribuum, incurvatio fratrum, et benedictio cunctorum, quicunque Dei benedictione digni sunt. Hanc autem terrena consequuntur. Vives, inquit, gladio, et fratri tuo servies. Quod et, secundum historiam, factum est. Posuit namque David in Idumaea custodes, statuitque praesidium, et facta est universa Idumaea serviens David (I Par. XVIII), rectius tamen hic illa intelligitur servitus, de qua Sapientia dicit: Servo sensato liberi servient (Eccli. X). Hoc loco pinguedo terrae et ros coeli temporalis est saturitas ventris. Et haec illi extrema benedictio congruit, qui esuriem nesciebat gratiae spiritualis, quippe qui propter unam escam primogenita sua vendidit. Hanc diebus Titi et Vespasiani Judaicus populus, magno ejulatu requisivit, tenens in manibus cibos, non quibus libenter Isaac vesceretur, de venatione sua quos coxerat, id est, incredibili pertinacia magis quam tolerantia inter gladios hostium et sanguinem suum victimas importunas offerens, ita ut ante aram (quod mirum erat hostibus spectaculum) et cadentes offerrent, et caderent offerentes. Verum jam sacerdotii dignitas ad juniorem transierat filium, ejusque oblationibus plenus pater, jam rebus ipsis loquebatur quod per prophetam fuerat praelocutus: Et cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a vobis, et cum multiplicaveritis orationem, non exaudiam; manus enim vestrae plenae sunt sanguine (Isai. I). Sane quod hic tandem dictum est. Tempusque veniet cum excutias, et solvas jugum ejus de cervicibus tuis, et secundum historiam factum est, et secundum allegoriam futurum est. Nam et temporibus Joram filii Josaphat recessit Edom, ne esset sub ditione Judae (II Par. XXI), et circa finem saeculi is qui nunc est Esau, serviens in littera non erit, ut nunc est velamen habens malitiae libertatem, sed erit sicut sunt servi Dei (I Petr. II), quibus nunc servit, codices suos ad usum illorum circumferens: erit, inquam, et ipse sicut servi Dei, servus quidem justitiae, liber autem peccati (Rom. VI). Porro qualis illius fletus vel ejulatus fuerit, lectio manifestat, cum protinus subjungit: Venient dies luctus patris mei, ut interficiam Jacob fratrem meum. Recte ergo ut Apostolus ait: Poenitentiae locum non invenit, quamvis cum lacrymis requisisset eam (Hebr. XII). Talis enim erat animus ejus in ipso fletu et ejulatu, qualis et Cain, quando propter Abel decidit vultus ejus (Gen. IV).