CAPUT XLIII De Laban fratre Rebeccae, et de muneribus quae dedit Rebeccae mystice.

Habebat autem Rebecca fratrem nomine Laban, qui festinus egressus est ad hominem ubi erat fons. Dixitque ad eum: Ingredere, benedicte Domini. Cur foris stas? etc. Laban candidus interpretatur, significatque ipso nomine mundum temporali gloria nitidum. Nunc quidem ubi videns, inaures et armillas in manu sororis, procurrit et dicit: Ingredere, benedicte Domini, cur foris stas? et postmodum ubi loquitur, a Domino egressus est sermo, et non possumus extra placitum ejus quidquam aliud tecum loqui. Mundum in bono significat, videlicet pro parte illorum quos primo auditu confestim evangelica delectavit gratia, quique germano affectu videntes et intelligentes, ex ornatu, id est, dulcedine et dilucidatione Scripturarum, completam esse veritatem Dei, et confirmatas esse promissiones patrum, baptizari et remissione peccatorum candidari properaverunt. Caeterum ubi Jacob bene servientis mercedem decem vicibus commutavit (Gen. XXXI), et fugientem quidem persecutus, sed tandem illi foederatus est, mundum pro parte illorum significat, qui primo bonis credentium operibus adversati quidem sunt, sed tandem illis satisfieri potuit, et victi ratione resipuerunt. Itaque revelata gratia Evangelii, candidi, qui per Laban intelliguntur, emicuerunt. Si dormiatis, inquit Psalmista, inter medios cleros, pennae columbae deargentatae, et posteriora dorsi ejus in pallore auri (Psal. LXVII). Columbam illic appellavit ipsam Scripturam: quam hic intelligimus per puellam: per pennas deargentatas, pulchra et extrinsecus quoque in littera lucida, significans sacra eloquia: per pallorem auri, illa quae intrinsecus sunt pretiosissima Christi et Ecclesiae mysteria. Statimque et illos designans qui hic intelliguntur per Laban, id est candidatos sive albatos: dum discernit, inquit, reges super eam, id est, dum apostolos, prophetas, et doctores sive pastores ponit ad dispensandam sacram Scripturam, nive dealbantur in Selmon (ibid.), quod interpretatur umbra offendiculi, vel imago fortitudinis, significatque Christum qui non credentibus lapis offensionis (I Petr. II), credentibus autem imago est fortissimi, scilicet Dei Patris. Eas quoque laudes, quas hic ille servus, coram depromit Domino vel Filio Domini sui, dicens: Servus Abraham sum, et Dominus benedixit domino meo valde, magnificatusque est, et peperit Sara uxor domini mei filium domino meo in senectute sua, deditque illi omnia quae habuerat. Ibidem Propheta secundum illum Dei Patris Filium subnectit: Mons, inquit, Dei, mons pinguis, mons coagulatus, mons pinguis. Ut quid suspicamini montes coagulatos? Mons in quo beneplacitum est Deo habitare in eo, etenim Dominus habitavit in finem (Psal. LXVII), etc. Et sicut hic servus adorat pronus, benedicens Deum, prolatisque vasis argenteis et aureis ac vestibus, dedit eas Rebeccae pro munere, fratribus quoque ejus et matri dona obtulit, dixitque: Dimitte me ut vadam ad dominum meum. Nolite me retinere, quia dominus direxit viam meam. Sic et in eodem psalmo reges, quos discernit coelestis, super eamdem columbam dona illius decantando promit, dicentes: Ascendisti in altum, cepisti captivitatem, accepisti dona in hominibus (ibid.). Et continuo gratulantes dicunt: Benedictus Dominus die quotidie, prosperum iter faciet nobis Deus salutarium nostrorum (ibid.).