CAPUT III. Quare diabolus Christum Herodi prodere non potuerit.

Sic Herodes egit, et sic peragere voluit, ut vere unus vel praecipuus diaboli filius, de qualibus ait Filius, vel masculus iste:

“Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere (Joan. VIII).”

Quae vel qualia desideria?

“Quaeritis, ait, me interficere (ibid.):”

hoc est desiderium patris vestri. Propter hoc desiderium

“ille homicida erat ab initio (ibid.),”

quia videlicet veritatem, id est meipsum, odit ab initio, quod odium nunc in me factum mortalem hominem, desiderat complere homicidio. Hoc erat desiderium illius, quod Herodes volebat tam cito facere desiderium patris sui, desiderium diaboli. Dicit aliquis: Si pater ejus diabolus hoc jamdudum desiderabat, cur non statim puerum prodebat? Cur eum a magis illudi permittebat? Nunquid nesciebat? Nunquid spiritus ille non contectus carne percipere non poterat natum esse hunc regem, nisi venissent homines de longe, et fecissent Herodi, omnique Hierosolymae turbationem sive metum, dicendo:

“Ubi est, qui natus est rex Judaeorum? (Matth. II.)”

Ad haec inquam: Plane sciebat, sed non sinebat eum loqui puer ipse, qui natus erat. Hoc aliunde facile potest probari.

“Exibant, inquit evangelista, daemonia a multis clamantia et dicentia: ”

“Quia tu es Filius Dei. Et increpans, non sinebat ea loqui, quia sciebant ipsum esse Christum (Luc. IV):”

et recte non sinebat ea loqui, quia profecto pro malo loquebantur, scilicet, ut invidiam facerent illi. Igitur et tunc natum illum esse diabolus sciebat, et filium suum Herodem hoc scire desiderabat, sed natus infans eum loqui non sinebat. Nam nisi prohiberetur eodem modo quo alibi dicit:

“Scio, quis sis: Sanctus Dei (Marc. I),”

scilicet per energumenum, dicere potuisset illi dolenti, quod esset illusus a magis: scio ubi sit Sanctus Dei, sive, scio ubi sit rex ille quem quaeris.