CAPUT 37

“Audivit Jesus quia ejecerunt eum foras. Et cum invenisset eum, dicit ei: Tu credis in Filium Dei?”

Leviter quidem dictum videtur,

“audivit Jesus,”

sed revera gravissimum est, clamorem peccatorum tetigisse aures:

“Exspectavi, inquit, ut faceret judicium, et ecce iniquitas; et justitiam, et ecce clamor (Isa. V).”

Neque hoc sine pondere dictum est:

“Et cum invenisset eum.”

Invenit enim Jesus quos mundus perdit, invenit salus quos perditio derelinquit. Invenit autem de prope:

“Juxta enim est Dominus his qui tribulato sunt corde (Psal. XXXIII).”

Item de viro fideli:

“Cum ipso sum, inquit, in tribulatione (Psal. XC).”

Quae sequuntur simpliciter, id est, absque necessaria similitudine de homine illo ratio postulat intelligi. Non enim quomodo prius ille homo ad natatoriam Siloe missus lavit et vidit, et deinde dicitur ei:

“Tu credis in Filium Dei,”

sic quisquis nostrum prius baptismate lavandus est, et post an credat interrogandus. Ergo unius hominis devotio, qui tunc erudiebatur pensanda est, de quo et subditur:

“Respondit illi et dixit: Quis est, Domine, ut credam in eum?”

Hactenus nempe homo iste illud significabat quod nunc est. Significabat enim nos, quod catechizandi et baptizandi essemus, nunc ipse catechumenus est. Nam antehac Filium Dei nesciebat, in quem sibi esset credendum cum dicat:

“Quis est, Domine, ut credam in eum?”

Catechizatur ergo, et illius fides super oculos mentis ejus ponitur, qui paulo ante per lutam super oculos corporis positum signabatur. Nam sequitur: