|
Quid, si separet ipse qui conjunxit? Hoc plane legitimum est, nec enim
separatio vel divortium, sed honesta mutatio conjugii, cum causa Dei
discedunt ab invicem, ut vacent orationi casti conjuges, amorem spiritus
carnali copulae praeferentes. Quod ubi concorditer inter utrumque
convenit, per qualemcunque nominem cohortantem, forisque verba facientem
ad hoc excitati sint, non homo separat quod Deus conjunxit, imo quod
Deus bene in carne conjunxit. Deus idem in spiritu melius conjungit. Et
hoc duntaxat tunc rite procedit, si una voluntas idemque propositum in
utroque conjuge sit. Nam altero ad sanctum otium, ad vacandum orationi
tendente, si alter concedat quidem, recte procedit: sed si alter
diversae intentionis sit, nec ejusdem militiae fidem vel militiae illius
propositum profiteri velit, profecto non Dei, sed hominis consilium est,
et idcirco statim reclamandum est, Quod Deus conjunxit homo non separet.
Quod si quis ejusmodi sic dimidiatus, aut mutilatus, tonsuram etiam
ecclesiasticam acceperit, et sacri Christi militiae jam cingulo
redimitus incesserit, reclamante illa, quae in saeculo relicta est,
corporis parte, militare pro suo voto non poterat, sacrorum canonum jure
coercitus, ne sua sanctitas fiat compari suae adulterii causa. Adeo
valenter dictum est, Quod Deus conjunxit homo non separet. Cui dicto
Apostolus consentiens: Alligatus es, inquit, uxori? noli querere
solutionem (I Cor. VII), subauditur per hominem. Nam nisi Deus, quo
teste legemque ferente alligatus es, te solverit uxoris animum
praeparando, ut idem habeat votum, vel propositum castitatis, tu
solutionem nullatenus invenire poteris. Hanc legem praeeunte natura,
statim et protoplasti sanxit sententia, ait enim: Hoc nunc os ex ossibus
meis, et caro de carne mea. Haec vocabitur virago, quia de viro sumpta
est. Quamobrem relinquet homo patrem suum et matrem suam, et adhaerebit
uxori suae, et erunt duo in carne una.
|
|