CAPUT 47

“Dixit ergo eis iterum Jesus: Amen, amen dico vobis, quia ego sum ostium ovium.”

Quomodocunque sive non valentes, sive non volentes cognoscere,

“non cognoverunt quid loqueretur eis,”

ostium ipsum quod clausum erat, se aperuit, ut jam velint nolint, audiant ipsi, audiant et videant, qui fuerant caeci, quod ostium, quod ovile dixerit:

“Ego sum, inquit, ostium,”

hic jam subaudiri necesse est, nec enim ignorari potest, quod de seipso dixerit supra:

“Qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro.”

Proinde cum hac propositione qua dicit:

“Ego sum ostium,”

subaudita et assumpta sententia quam praemisit, recte concludit sic:

“Omnes quotquot venerunt, fures sunt et latrones.”

Nempe si ipse est ostium, imo quia ipse est ostium, omnis autem,

“qui non intrat per ostium, fur est et latro, igitur quotquot venerunt, fures et latrones sunt.”

Nemo quippe illorum, qui tunc venerant, et tunc in ovili tyrannizabant, intraverant per ipsum, quia non venerant praedicando et servando Dei verbum, sed venerant negando et blasphemando Dei Filium. Et de his qui tunc erant, eum dixisse manifestum est, quia praesentis temporis verbo fures sunt, et non praeterito dixit, fures fuerunt. Verumtamen sive praesenti sive praeterito tempore,

“quotquot venerunt, fures fuerunt et fures sunt,”

quia venerant a semetipsis, neque a Deo missi vel vocati sunt, quod est non intrasse per ostium. Aliud namque est simpliciter et absolute venisse, aliud in nomine Domini, vel a Deo venisse, unde prophetae et sacerdotes sancti non tantum venisse, sed in nomine Domini venisse vel in nomine Domini locuti esse dicendi sunt. Igitur

“quotquot venerunt,”

subauditur, quia missi vel vocati non sunt, neque cum verbo Dei venerunt,

“fures, inquit, sunt et latrones.”

“Sed non audierunt eos oves.”

Hoc jam, et supra dictum est, quia alienum non sequuntur, sed fugiunt ab eo, quia non noverunt vocem alienorum: non, inquam, audierunt, neque auditurae sunt eos, quandiu fiet illud quod praesignatum est, per hominem illum, qui supradicto modo vel ordine illuminatus, maluit ejici foras quam audire furum aut latronum blasphemias. Iterum dicit:

“Ego sum ostium.”

Cur hoc dicit jam vice altera, nisi quia non unum tantum, sed duo sunt ovilia? Hoc etenim post aliqua dicturus est:

“Et alias oves habeo, quae non sunt ex hoc ovili.”

Ut ergo sese unum eumdemque significaret, qui antiquos pastores, scilicet Moysen et prophetas dedit, et nunc electione sua non vos, scilicet apostolos admittit, semel et iterum:

“Ego sum ostium”

dixit. Et primo, cum dixisset ostium, de praeterito subjunxit:

“Omnes quotquot venerunt, fures sunt et latrones, sed non audierunt oves.”

Secundo cum dicit:

“Ego sum ostium,”

de futuro subjunxit: