|
At vero Filius legaliter, aeque ut Pater, tanquam Dominus in domo
permanet, suaque esse omnia deputat, quaecunque thesaurizat Pater,
Patrisque ad Filium jure vox illa est:
|
“Fili, tu semper mecum es, et omnia mea tua sunt, et tua mea sunt (Luc.
XV).”
|
|
Igitur et secundum homines vere dictum est, quia
|
“servus non manet in domo in aeternum, filius manet in aeternum.”
|
|
Porro, hac posita similitudine, animadvertere promptum est quam
terribiliter Judaeis denuntiet quod ipsos exire, seipsum autem in his
quae Patris sunt, oportet permanere. Deus enim magnus et inclytus
Paterfamilias est, domus autem ejus sancta Ecclesia, id est omnium
credentium Deumque colentium sancta societas est. Filius ejus est hic
ipse, qui haec loquitur, unus idemque Deus et homo Christus:
|
“Servus vero peccati omnis homo est qui ex Adam in peccati servitio
natus, non nisi per hunc Filium liberatur;”
|
|
maxime tamen Judaicus populus, qui jam tunc in domo Dei erat, sed non
permansurus, cum haec iste Filius loqueretur. Haec ergo cum dicit primum
Judaeos, ut praedictum est, percutit: qui cum essent in domo Dei,
tanquam regni ejus operarii, legem habentes et testamentum, locumque
sanctum, vel ordinem sacrificiorum, jamjam visibiliter quoque erant
foras ejiciendi, ut vere servi peccati, sicut in eo quoque jam
significavit eis, quod facto de funiculis flagello ejiciens illos.
|
“Scriptum est, inquit, quia domus mea domus orationis vocabitur, vos
autem fecistis illam speluncam latronum (Joan. II; Isa. LVI; Jer. VII).”
|
|
Illis quippe funiculis, ex quibus flagellum fecit, servilia peccatorum
illorum vincula congrue satis expressit. Filium vero, id est semetipsum,
de quo juxta aliam parabolam dixerunt:
|
“Hic est haeres, venite occidamus eum, et nostra erit haereditas (Matth.
XXI),”
|
|
illis ejectis in domo permansurum in aeternum, et hic astruit, et in ea
parabola patenter innuit, dum de seipso praemittens, nunquam legistis:
|
“Lapidem quem reprobaverunt aedificantes, hic factus est in caput
anguli, a Domino factum est istud et est mirabile in oculis nostris
(Psal. CXVII),”
|
|
statim subdidit:
|
“Amen dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti
facienti fructus ejus (Matth. XXI).”
|
|
Deinde singulorum quoque nostrum conscientias haec eadem sententia
convenit, qui per professionem Christianae fidei sumus in domo Dei, et
terribiliter commonet ne simus in hac domo ejus, quae est Ecclesia,
tanquam servi, id est, servilia facientes opera peccati, quia vere,
inquit,
|
“servus non manet in domo in aeternum.”
|
|
Etiamsi in cathedram soliumque liberationis ascenderit, id est officium
potestatemque liberandorum servorum exercuerit, praedicando, baptizando,
Sacramentum dominici corporis et sanguinis conficiendo, populisque
distribuendo, ac poenitentes reconciliando, quibus omnibus modis
conscriptio testamentumque perficitur Christianae libertatis, non
manebit in domo in aeternum splendidus iste opifex ingenuitatis, cum sit
ipse occultus servus peccati, sed funibus peccatorum suorum circumdatus,
et constrictus, ab eisdem litigantibus ac saevientibus dominis suis ad
inferni ergastula pertrahetur. Igitur vera est et assumptio dicentis:
|
“Servus autem non manet in domo in aeternum, Filius manet in aeternum.”
|
|
Sequitur conclusio:
|
“Si ergo Filius vos liberaverit, vere liberi eritis.”
|
|
Ergo, inquit, quia vos quoque, quibus propheta dicit:
|
“Gratis venundati estis, vos (Isa. LII),”
|
|
inquam, sicut et caeteri, servi peccati estis;
|
“servus autem non manet in domo in aeternum, sed Filius manet in
aeternum;”
|
|
|
“si Filius vos liberaverit, vere liberi eritis,”
|
|
id est, nisi vos Filius liberaverit, nunquam liberi eritis. Proinde
falsa et fallens est illa vestra, non magnitudo, sed inflatio, qua
tumentes dicitis:
|
“Et nemini servivimus unquam;”
|
|
falsa, inquam, non quia subjugati estis Romanis, quod ex me audisse
velletis, odio crudeli imbuti ut me accusare possetis, sed quia
peccatores estis, et perseveranter peccatum facitis. Sciendum vero est
hoc quoque apud homines jus esse legitimum, ut libertate nemo donetur
servorum, maxime hostilium, nisi per illum regis aut principis filium
qui proprio labore vel industria victo tyranno, servis reductis totum
victi obtinet regnum, simulque paternae haereditatis scriptum, et
confirmatum jam accepit testamentum. Hoc autem de isto filio nulli
dubium quin in sua persona decorem indutus, indutus fortitudinem et
virtute praecinctus (Psal. XCII), regnavit, id est, per assumptionem
carnis et passionem mortis, Dominum servorum infelicium (Coloss. II), id
est omnium filiorum Adae, scilicet peccatum damnaverit, regnum peccati
et mortis destruxerit, confidenter traduxerit, et in semetipso palam
triumphaverit (Hebr. I). Igitur primo Judaeis, quia negare non possent
Deum Patrem habere Filium quem constituit haeredem universorum, dicente
illo in David:
|
“Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te. Postula a
me, et dabo tibi gentes haereditatem tuam, et possessiones tuas terminos
terrae (Psal. II),”
|
|
et multa his similia. Judaeis, inquam, de patrum suorum servorum Dei
superbientibus meritis, hominum quoque sensatorum judicio juxta
praedictam rationem non dissentiente, dicendum hoc erat:
|
“Si vos Filius liberaverit, vere liberi eritis,”
|
|
nec aliter liberi eritis. Deinde et gentibus hoc idem praedicandum
universis, nulla, ut ait Apostolus, habita distinctione Judaei et
Graeci.
|
“Omnes enim, inquit, peccaverunt, et egent gloria Dei (Rom. III).”
|
|
Animadvertenda nunc est diligenter litterae series. Ecce hoc ultima
conclusio innuit quod nisi Filius nos liberet, non possimus vere esse
liberi. Erat autem illud prima propositione constitutum quod Veritas
liberaret nos. Ait enim:
|
“Et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos.”
|
|
Hanc sententiam oppugnantibus adversariis et dicentibus:
|
“Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus unquam,”
|
|
dum argumentose defenditur, ad hoc extrema, ut jam dixi, conclusione
perventum est, quod nemo liber sit, nisi quem liberet Filius. Igitur
evidenter constat quod hoc loco consignificent Veritas et Filius,
quodque hoc etiam loco veritatem se esse testetur Dei Filius, quo nomine
seipsum discipulis suis manifestius alibi commendat, dicens:
|
“Ego sum veritas (Joan. XIV).”
|
|
Nunc vide quousque victoriosus hic testis testimonii sui defensionem
produxerit. Supra cum dixisset:
responderunt adversarii.
|
“Tu de teipso testimonium perhibes, testimonium tuum non est verum.”
|
|
Hic econtra consistens, non tantum testimonium suum esse verum, sed
etiam profitetur se esse veritatem. Sequitur:
|
|