|
Et quia de successore mentionem fecerat, altius in planctum excitati,
velut pupilli jam deserti, percontabantur et quaeritabant quisnam tanto
praesule viduatam recepturus foret matrem ipsorum Ecclesiam. Ille,
aiebant, vir vitae venerabilis est, et ille alius utcunque idoneus est;
atque ita diversorum qualitates perpendendo, sollicitudinem suam invicem
anhelando conferebant. At ille prophetico, ut jam supradictum est,
praedoctus spiritu: Neque illum, inquit, neque hunc, quem putatis; sed
Pillegrinum habebitis episcopum, et hic in hac Ecclesia pontificatus
officium brevi tempore administrabit. His dictis, carne solutus, de
vitae praesentis angustia ad aeternae patriae sempiternam consolationem
ascendit, fructum percipiens perpetuae jucunditatis. Migravit autem
septimo decimo Kalendas Aprilis, sepultusque est in Divitensium castro,
in oratorio Sanctae Dei Genitricis, quod ipse condidit, multis deinceps
ibidem coruscans miraculis ad laudem Domini nostri Jesu Christi. Ubi cum
sanctum corpus ejus humatum fuisset, tunc demum reminiscens is qui
villicus sancti pontificis exstiterat in curte ipsa, in quam jam dictum
per superius memoratam revelationem constructum erat oratorium,
admirando divinam providentiam, dicebat: Locus hic, in quo corpus hoc
sanctum sepultum est, tumulus erat omni tempore herbidus, semper mundus
et amoenus, omniumque oculis jugiter gratiosus. Quod nimirum laudibus
proficit beatissimi viri, cujus futuris exsequiis servandisque reliquiis
taliter sese loci facies, jubente Deo, praeparavit, ut semper servaretur
viridis ille sinus terrae in quo requiescere haberet possessor
sempiternae viriditatis, cui reposita erat haereditas incorruptibilis,
incontaminata et immarcescibilis. Proinde cum Apostolo Regi saeculorum
immortali, invisibili, soli Deo honorem dicamus et gloriam in saecula
saeculorum, Amen (I Tim. II).
|
|