|
Factum est quod futurum Deus praeviderat, scilicet rex Assuerus
exaltavit Aman filium Amadati, qui erat de stirpe Agag, et posuit solium
ejus super omnes principes quos habebat, cunctique servi regis, qui in
foribus palatii versabantur, flectebant genu et adorabant Aman, sic enim
eis praeceperat imperator. Nimia et indiscreta regis liberalitas, dum se
provehere putat amicum fidelem, profecto contra semetipsum sustollit
inimicum crudelem. Insuper et patris loco colimus eum, ait idem in
epistolis, quas ad centum viginti septem provinciarum principes et duces
transmisit. Stulta exaltatio, jubere hominem adorari, quod soli debetur
Deo. Regibus tamen Persarum de more fiebat adoratio, quod superbiae
regiae Persicum exemplum imitatus Alexander Magnus aliquandiu quidem
sustulit, sed tandem ubi invidiam se superasse existimavit, non
salutari, sed adorari se jussit. Acerrimus inter recusantes Calisthenes
philosophus exstitit, quae res et illi et multis principibus Macedonum
exitio fuit. Siquidem sub specie insidiarum omnes interfecti sunt,
retentus tamen est a Macedonibus modus salutandi regis, exosa
adoratione. Quid igitur de Persico regni fastigio, praeter nomen regium,
defuit illi superbissimo? quod quidem insatiabilis ejus aviditas
sceleratissime ambivit, sicut animadvertere licet ex libri prooemio in
Vulgata, ut ait fidelis interpres Hieronymus, editione praescripto.
Morabatur Mardochaeus in aula regis cum Gabatha et Thara eunuchis regis,
qui janitores erant palatii. Cumque intellexisset cogitationes eorum, et
didicisset quod conarentur in regem manus mittere, nuntiavit super eo
regi, qui de utroque habita quaestione confessos duci jussit ad mortem.
|
“Aman vero filius Amadati, Bugaeus erat gloriosissimus coram rege, et
voluit nocere Mardochaeo et populo ejus, pro duobus eunuchis, qui
fuerant interfecti (Esther. XII).”
|
|
Ambiebat ergo regium quoque nomen, non contentus honore quamvis nimio,
homo ingratus hominibus, inimicus Deo, qui propter hoc Mardochaeo nocere
voluit, quia regis vitam praemuniendo servavit.
|
|