CAPUT XIII. Quomodo Alexander Hierosolymam venerit, et principem sacerdotum vestibus sacris indutum veneratus sit.

Necdum causam commemorat, ut hircus ille, scilicet regnum Graecorum, Judam et Hierusalem, templumque nuper de ruina et igne Chaldaeorum resuscitatum devastaret, neque cornu illud insigne ad hoc fuerat deputatum, ut faceret quod faciendum erat per aliud cornu ejusdem hirci, juxta visionis supra memoratae mysterium. Sciendum quippe, quia non nisi ob causas manifestas, non nisi ob scelera grandia contigit, ut vel Nabuchodonosor locum illum prius, vel Antiochus desertum redderet posterius. Causas praecedentis, id est Babylonicae tempestatis suo loco diximus, causas sequentis postmodum dicemus. Igitur intendebat quidem diabolus contra Deum, contra promissionis Dei verbum vibrare illud hirci cornu magnum, sed permissus non est, imo manifesta Dei virtute locus ille defensus est.

“Cum enim idem Alexander Hierosolymam adveniret, Phoenices, ait Josephus, et Chaldaei secum reputabant, quia quidquid potuisset furor imperialis in civitatem, et ipse committeret, et ipsos committere permitteret, et principem sacerdotum summis afficeret contumeliis. At idem princeps sacerdotum, nomine Jaddi, divina visione praemonitus fuerat, ut confideret, sertisque civitatem ornaret, portasque protinus aperiret. Et alii quidem cum veste alba, ipse autem et reliqui sacerdotes, cum legitimis stolis occurrerent, sperantes nihil saevum pati Deo providente. Hoc facto, venit e diverso quam putabant jam dicti Phoenices et Chaldaei. Nam Alexander videns multitudinem vestibus albis indutam, antistites vero cum bissinis stolis, et principem sacerdotum cum tunica hyacinthina et aurea stola, super caput habentem cidarim et laminam auream, in qua scriptum erat Dei nomen, adiit solus, et nomen adoravit, et principem sacerdotum primus veneratus est. Super hoc Syriae regibus et reliquis stupentibus, corruptamque regis mentem putantibus, cum unus ex omnibus interrogasset eum, dicens: ”

“Cur, eum omnibus adorantibus, ipse adorasset principem sacerdotum gentis Judaeae?”

“Non hunc, inquit ille, adoravi, sed Deum, cujus principatu sacerdotii functus est; nam per somnium in hujusmodi eum habitu conspexi.”

Praeclara victoriae pars, victoriae nominis vel verbi Dei taliter ob implendam veritatem promissionis, illam gentem reservantis atque defendentis, ut regnorum capita sibi humiliaret, dum et Babylonis caput Nabuchodonosor prophetam ejus procidens adorat, et Macedonum diadema magnus Alexander in sacerdotis ornatu nomen Dei nihilominus adorat, et eorum medius tempore potentissimus Persarum Medorumque rex mysterium victoriosae passionis ejus, sicut suo loco dictum est, appenso Aman in patibulo, licet ignorans, concelebrat.