CAPUT XVI. De Noe et causa diluvii, et quod triforme sit judicium Dei.

Noe vero invenit gratiam coram Deo. Hae sunt generationes Noe. Noe vir justus atque perfectus fuit, cum Deo ambulavit, et genuit tres filios, Sem, Cham, et Japhet, etc. Magnae virtutis testimonium est huic viro, in tanta plenitudine peccatorum cum Deo ambulasse; magni meriti praeconium illi est, in tanta plenitudine sive multitudine coelestis irae gratiam invenisse, eo quod justus atque perfectus fuerit in illis talibus tanquam corruptis generationibus suis: magnum omnino negotium, quod in mundo universo diluvium inducitur, et in primis tanti hujus facti intentio merito vel utilitas quaeritur. Quid enim in hoc maxime intendit Deus? Hoc scilicet, ut scirent ventura saecula quantum ille peccatis adversetur. Denique sic totum mundum quasi hominem unum susceperat erudiendum. Scimus autem quod homini, dum adhuc puer est, agendum sit, quod timeat ne, dimissus suae voluntati, praeceps et infraenis in malum (ad quod prona est humana natura semper) securo collo ruat: Percute, inquit Scriptura, filium tuum virga, et liberabis animam ejus a morte (Prov. XXIII). Recte igitur et utiliter ut sapientiam Dei decuit, petulantem atque in carne et sanguine lascivientem mundum recentem, tanquam stultum puerulum corripuit, tali percutiens verbere quod tota sua aetate non queat oblivisci. Historiam omnes novimus, mysteria requiramus. Primo sciendum triforme unius Trinitatis esse judicium. Primum videlicet, quo diabolus de coelo dejectus: et ultimum quo idem in fine saeculi cum angelis suis, et malis hominibus in ignem aeternum est mittendus: medium hoc, quo diluvium mundo inducitur. De quo nec illud praetereundum, qui sicut tempore vel ordine, sic et qualitate medium est. Etenim primo quidem et ultimo soli reprobi feriuntur, et soli electi reservantur: isto autem nec soli electi reservantur, nec soli reprobi suffocantur. Credendum quippe est, aliquos hoc diluvio periisse, quorum eodem periculo mortis peccatum deletum sit, juxta quod scriptum est: Non enim vindicabit Deus bis in idipsum, plerosque autem ex eis, utpote impios, ab illo temporali aquarum diluvio, ad aeternum transisse incendium, juxta quod idem scriptum est: Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima (Jer. XV). De his autem qui superfuerunt, tam magna gratia Dei reservati, cum tres tantummodo filii Noe fuerint, unus reprobus exstitit, et in omnibus maxima reproborum sylva succrevit. Hoc ergo judicium proprie personam praedicat Filii Dei, qui solus naturam nostram suscipiendo divinitatis suae fortitudinem nostrae humanitatis conditione temperavit, et antequam veniret opus sui adventus in hoc tali cataclysmo praefiguravit. Et primum ipse Noe eumdem mediatorem Dei et hominum, tam nomine quam opere signavit. Nomine videlicet, quia nomen ipsum, quod est Noe, interpretatur requies. Requies autem nostra vera est ipse, qui dicit: Tollite jugum meum super vos, et discite a me quia mitis sum et humilis corde, et invenietis requiem animabus vestris. (Matth. XI). Opere autem quomodo Christum significaverit, deinceps plenius dicendum erit. Igitur non absque divino praesagio, vocavit illum pater Noe dicens: Iste consolabitur, vel requiescere nos faciet ab operibus nostris in terra cui maledixit Dominus.