|
|
“Venite, benedicti Patris mei.”
|
|
Tunc dicet rex iis qui a dextris ejus erunt: Venite, benedicti Patris
mei, possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi. Esurivi enim,
et dedistis mihi manducare. Sitivi, et dedistis mihi bibere. Hospes
eram, et collegistis me; nudus, et cooperuistis me; infirmus, et
visitastis me, in carcere eram, et venistis ad me (Matth. XXV). Bona
vere, et magni boni auditio est, cum dicit: Venite, benedicti Patris
mei. Magnum et verum bonum quod affert, possidete, inquiens, paratum
vobis regnum a constitutione mundi. Hic jam quaerimus, illud regnum
quomodo paratum sit benedictis istis? Quoniam audivimus quando vel ex
quo paratum sit, scilicet a constitutione mundi, non enim dicit ante
constitutionem mundi, sed a constitutione mundi. Porro sancta Scriptura,
quae omnia docet nos et de omnibus respondet nobis, a constitutione
mundi incipit, id est de constitutione mundi primam narrationem facit.
Ibi ergo quaerimus, et cito invenimus, quomodo regnum illud benedictis
Dei paratum sit. Complevitque Deus die septimo opus suum quod fecerat,
et requievit die septimo, ab universo opere quod patrarat. Et benedixit
diei septimo, et sanctificavit illum, quia in ipso cessaverat ab omni
opere suo, quod creavit Deus ut faceret (Gen. II). Ex tunc paratum esse,
Apostolus testatur, cum dicit: Quibus autem juravit non introire in
requiem ipsius, nisi illis qui increduli fuerunt? Et videmus quia non
potuerunt introire propter incredulitatem (Hebr. III). Et subinde:
Quoniam ergo superest quosdam introire in illam, et ii quibus prioribus
annuntiatum est non introire propter incredulitatem, iterum terminat
diem quamdam, hodie, in David dicendo, post tantum temporis, sicut supra
dictum est: Hodie si vocem ejus audieritis, nolite obdurare corda
vestra. Nam si eis Jesus requiem praestitisset, nunquam de alio
loqueretur, posthac die. Itaque relinquitur Sabbatismus populo Dei. Qui
enim ingressus est in requiem ejus, etiam ipse requievit ab operibus
suis, sicut a suis Deus (Hebr. IV). Nunc quoniam invenire cupimus, et
gaudemus ubicunque aliquantipser invenire meremur intentionem Spiritus
sancti, in Scripturis suis, numeremus opera quae commemorat. Rex iste
iis quos a dextris posuit, ut constanter sciamus, secundum illam regalem
apostolicamque Scripturam, Sabbatismum esse legitimum, quo vocat eos,
dum dicit: Venite, benedicti Patris mei. Primum est: Esurivi, et
dedistis mihi manducare: Secundum, sitivi, et dedistis mihi bibere;
tertium, hospes eram, et collegistis me; quartum, nudus, et cooperuistis
me; quintum, infirmus, et visitastis me; sextum, in carcere eram, et
venistis ad me. Sex itaque sunt opera misericordiae, post quae et
propter quae dicitur: Venite, benedicti Patris mei, possidete regnum,
sicut sex sunt dies operationis, id est sex species operum Dei, quibus
completis, Deus requievit. Igitur regnum illud Sabbatismus est, et
septimus dies, in quo Deus requievit, et ex tunc paratum est regnum
benedictis illis, quando Deus opus suum complevit diemque septimum
benedixit, et sanctificavit, in quo et requievit. Idcirco recte
Apostolus dixit: Qui enim ingressus est in requiem ejus, etiam ipse
requievit ab operibus suis, sicut a suis Deus (Hebr. IV). Quis autem est
ille septimus dies quem benedixit Deus, et sanctificavit, nisi verbum et
sapientia Filius Dei? Nam vere hic Filius, hoc Verbum, haec sapientia in
qua Deus omnia fecit, requies est, et ludus atque deliciae Dei, sicut
ipsa Sapientia quoniam loco dicit: Ego eram cum eo cuncta componens, et
delectabar per singulos dies, ludens coram eo omni tempore, ludens in
orbe terrarum, et deliciae meae cum filiis hominum (Prov. VIII). Quod
autem vere istum diem claritatis Deus benedicerit et sanctificaverit,
ipse dies ore proprio, ore lucido sic notum fecit: Si illos dixit filios
Dei, ait, ad quos sermo Dei factus est, et non potest solvi Scriptura,
quem Pater sanctificavit et misit in mundum, vos dicitis: Quia
blasphemas, quia dixi Filius Dei sum? (Joan. X.) Est igitur, inquam,
regnum illud Verbum, et Sapientia, sive plenitudo verbi et sapientiae
Dei, quod exspectans Apostolus: Nunc, inquit, ex parte cognoscimus, et
ex parte prophetamus. Cum autem venerit quod perfectum est, evacuabitur
quod ex parte est (I Cor. XIII). Item: Videmus nunc per speculum in
aenigmate, tunc autem facie ad faciem. Nunc cognosco ex parte, tunc
autem cognoscam sicut et cognitus sum (ibid.).
|
|