CAPUT XXVI. Quod signo crucis aurea lamina cessit.

Signo crucis Christi aurea lamina veterum pontificum cessit, quod olim erat in fronte micans octavum decus pontificum (Exod. XXVIII), inscripta nunc est pene eadem ineffabilis majestas nominis. Illic enim erat ineffabile nomen Dei, hic est inaestimabile mysterium crucis. Crux namque inaestimabile signum est, admirabilis virtus est. Crux spes Christianorum, resurrectio mortuorum, caecorum dux, claudorum baculus, destructio superborum, consolatio pauperum, sustentatio inopum, spes desperatorum. Crux regum magnificentia, sacerdotum gloria. Crux igitur aurea lamina sacratius ornamentum. Nec statim occurrant, decus hoc ideo non esse pontificis, quia cum illo toti quoque commune est plebi. Nam illa dignitas habet in hoc aliquid quod nec inferioris ordinis sacerdotibus commune sit. Sic enim in fronte sua Christicolarum signifer hoc vexillum bajulat, ut in subjectae plebis frontibus soli sibi sacro chrismate pingere liceat. Sicut apostolorum erat baptizatis imponere manus, ut acciperent Spiritum sanctum, sic et hoc ad diem valens, proprium est episcoporum. Ecce quale quantumque ornamentum accepit in suis sacerdotibus filius ille prodigus, cui revertenti de longinqua regione, ubi porcos paverat, benignus pater occurrens vitulum saginatum fecit occidi. Applaudit sibi tota familia patris in gloria poenitentis filii, frater autem ejus major ille agrarius foris stans invidia torquetur, et fraternae salutis convivio participari noluit (Luc. XV).