CAPUT XII. Quando primum coeperit parturire, clamare, cruciari, ut pareret.

Quando, sicut jam dictum est, surrexit rex novus super Aegyptum, qui ignorabat Joseph, et populum filiorum Israel crescentem affligere coepit, et masculos occidi, vel in aqua necari jussit, pro hoc invidens, quia crescebant et multiplicabantur (Exod. I), tunc mulier illa in utero habens, clamare coepit, quia videlicet tunc erigebat se primum caput draconis tam in illo rege quam in eo qui mortuo illo successit. Tunc namque

“ingemiscentes filii Israel propter opera vociferati sunt, ascenditque clamor eorum ad Dominum pro operibus, et audivit gemitum eorum (Exod. II).”

Et omnes quidem vociferati sunt, sed non omnes vociferandi scientiam habuerunt, id est non omnes vociferando corporum pariter et animarum suarum liberatorem, qui ad patres ipsorum repromissus fuerat, quaerere vel desiderare sciverunt. Nam fere omnes de corporum sola salute solliciti, curam vel sollicitudinem habere nescierunt de animabus suis. Hinc animadvertendum est multum profuisse mulieri, quod primum caput draconis contra se stare videt, quia videlicet illo periculo commonita se in utero habere recognovit, et in partus sui felicitate sperare didicit. Nam si tranquillitas temporis in Aegypto illi arrisisset, male secura jacuisset in medio fornicationum idololatriae, de quibus per prophetam parabolice dictum est:

“Fili hominis, duae mulieres filiae matris unius fuerunt, et fornicatae sunt in Aegypto, in adolescentia sua fornicatae sunt, ubi subacta sunt ubera earum, et fractae sunt mammae pubertatis earum (Ezech. XXIII).”

Bene igitur, quod saltem vexatio intellectum daret auditui, ut quamvis pauci, tamen nonnulli suspirarent et optarent jam semen illud, quod Deus Abrahae repromisit (Gen. XXII). Nam primus Moyses tunc ad Dominum dixit:

“Obsecro, Domine, mitte quem missurus es (Exod. IV).”

Sentiebat namque nihil per se vel per alium posse ad perfectum adduci, nisi veniret ipse qui mittendus erat, de quo pater Jacob in benedictionibus Judae:

“Non auferetur, inquit, sceptrum de Juda (Gen. XLIX),”

etc., et hoc non sine magni desiderii clamore dixit, quippe qui et alibi tacito ore clamasse legitur, Domino dicente:

“Quid clamas ad me?”

(Exod. XIV.)

“Clamabat”

igitur mulier, id est quae jam incipiebat esse Ecclesia, quam signat mulier,

“et cruciabatur ut pareret,”

nonnullis jam cum temporali liberatione corporum desiderantibus advenire promissum patribus, liberatorem animarum pariter et corporum.