|
Sciebam ego jamdudum quod nunc dicis, Pater mi reverende, abbas
venerabilis, sciebam et vulnerato corde sentiebam ita esse, ut tandem tu
animadvertisti quia quae scripsi vel quae scribo non sunt sine spiritu
Dei et omnia quae objecta sunt per contrarium libris nostris ab
hominibus malae voluntatis, ex radice pullularunt amaritudinis. Unde
autem hoc poteram scire, nisi ex glorioso testimonio conscientiae?
|
“Nam gloria nostra, inquit Apostolus, haec est testimonium conscientiae
nostrae (II Cor. I).”
|
|
Cum igitur hoc scirem; nam etiam certis cum indiciis ad gloriam Dei hoc
referre possem, ubi, quando et quomodo visitationem acceperim Spiritus,
spirantis ubi vult et dividentis singulis prout vult, numquid cedere
debebam eidem quam dicis invidiae diaboli, amaritudini hominum malae
voluntatis? Nunquid dignum erat a laude vel ministerio divini verbi
cessare et gratiolam desuper datam, intus consovitam silentio detinere?
Utique etsi vellem, nequaquam vaterem. Ut interim nunc taceam de amicis
hominibus bonae voluntatis, qualium nunc mihi non minus, et tu, qui ad
diu optatum me compellis opusculum, ut, inquam, taceam de hominibus, qui
me dormire non sinunt, ipse Deus Dei verbum clausum sibi esse oris mei
non patitur ostium, modis quisbusdam super me jus exercens magisterii
sui, ut si vellem, de ipso tacere non possim. Infelicem me vel in hac
parte profiteri non audeo, quia nonnullis experimentis aliquantisper
didici quae sit illa vis sub qua deficiunt felices et sancti. Qualium de
maximis unus Jeremias cum praemisisset:
|
“Et factus est mihi sermo Domini in opprobrium et in derisum tota die et
dixit: Non recordabor ejus neque loquar in nomine ejus (Jer. XX).”
|
|
Protinus ait:
|
“Et factus est in corde meo quasi ignis exaestuans (ibid.).”
|
|
Psalmista quoque secundum eumdem sensum cum dixisset:
|
“Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me; obmutui
et humiliatus sum, et silui a bonis (Psal. XXXVIII),”
|
|
protinus defectum suum insinuat his verbis;
|
“Et dolor meus renovatus est. Concaluit cor meum intra me et in
meditatione mea exardescet ignis (ibid.).”
|
|
Statimque:
|
“Locutus sum, ait, in lingua mea (ibid.),”
|
|
subauditur, qui tacere decreveram. Nimirum sensum verborum experimento
melius addidici quam lectione addiscere potuerim et hinc est quod et ego
nunc usque locutus sum, et loquar in lingua mea fronte hactenus, et dura
facie quasi adamantina. Sed his omissis, quae forte nimiam videntur
spirare confidentiam, quanquam sit humilitate remissa utilior humilis
confidentia, jam nunc in rem ingrediar, in opus quod tu jamdiu
exspectas, jamdudum vehementer efflagitas. Constituenda est mihi,
quoniam ita postulas, quaedam Christiani contra Judaeum monomachia, ita
ut sub dialogo totum duellum procedat, Christiano ad fidem evangelicam
invitante Judaeum, Judaeo quantumcunque potest ex littera legis et ex
sensu suo repercutiente Christianum. Putas enim et forte non inaniter
existimas, quod haec disputatio, et si non necessaria est veteranis,
saltem nostris poterit prodesse tirunculis, cum ex multitudine legis et
prophetarum, sive omnium sanctarum Scripturarum, aliqua simul congesta
hic invenerint, quibus velut armis communiti expugnare non dubitent
sensum Judaicum extollentem se adversus scientiam Dei (II Cor. X). Hoc
ego facere insistam, sicut vis, sicut instanter exigis, prout Deus
dederit, et animo in aliis occupato possibile fuerit, et sicut omni
ratione, quoad potero, fideliter armare Christianum, ita omni
contradictione diligenter curabo subornare Judaeum. Festivum fit pueris
fidelibus hoc spectaculum; nam non necesse est forte senibus, nec vacat
aut delectabile interesse, aut animum intendere ad hujusmodi conflictum;
quippe quorum in mentibus bene fundatum est super petram et firmiter
stat Christianae fidei fundamentum.
|
|