CAPUT 55

Primum dilectionem ipsam, quam praecipit, breviter et copiose, ut oportet, ipse definit, dicendo:

“Sicut dilexi vos.”

Nomen quippe dilectionis aequivocum est. Est enim quaedam dilectio, qua proximos diligimus injussi, scilicet per affectionem cognationis et carnis. Quae profecto dilectio, quamvis in illa, sancta nobis eloquia non contradicant, multum tamen ab hac dilectione differt, quia videlicet aliud est quod sponte impenditur naturae, aliud quod praeceptis Dominicis debetur obedientiae. Modum ergo definiens Deo placitae, et merito coronandae dilectionis adjecit statim:

“Sicut dilexi vos,”

et quasi digito protinus suam ostendens dilectionem, de qua dixerat:

“Sicut dilexi vos,”

ait continuo:

“Majorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis.”

Ergo palam faciebat, quomodo vel quantum diligeret nos, tanquam si apertius dixisset:

“Usque ad mortem diligite invicem, quia ego usque ad mortem dilexi vos.”

O fidelem sermonem, et omni acceptione dignum, quem vere multi reges et prophetae vel justi voluerunt audire, et non audierunt (I Tim. I; Luc. X). Quid enim scriptum est in Malachia?

“Dilexi vos dicit Dominus; et dixistis: In quo dilexisti nos? Nonne frater erat Esau Jacob, dicit Dominus, et dilexi Jacob, Esau autem odio habui? Et posui Scir montem ejus in solitudinem, et haereditates ejus in dracones deserti (Malach. I).”

Ecce hic in Evangelio suo,

“dilexi vos,”

inquit idem Dominus. Et tanquam iterum diceretur ei: In quo dilexisti nos? nonne, inquit, ego pro vobis pono animam meam? Hoc enim aequipollenter asseruit, imo et magnificentius atque affectuosius expressit, dicendo:

“Majorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis.”

Igitur hoc magnum et memorabile est, cunctisque inauditum saeculis, quod magnitudo dilectionis Filii Dei circa nos extenta, usque ad mortem pertingit, maxime quia cum esset immortalis, illam in qua mori posset naturam, propter nos assumpsit. Verumtamen nec illud praetereundum est quod cum dicere potuisset pro inimicis suis, dicere maluit

“pro amicis suis,”

videlicet ut suavitate locutionis, dulcedinem in auditoribus sensim infunderet ejusdem quam illis mandabat dilectionis. Vere enim dicere poterat pro inimicis suis, testante Apostolo, qui ait:

“Commendat autem suam charitatem Deus in nobis, quoniam cum adhuc peccatores essemus, Christus pro nobis mortuus est. Multo magis igitur nunc justificati in sanguine ejus, salvi erimus ab ira per ipsum. Si enim, cum inimici essemus, reconciliati sumus Deo per mortem Filii ejus, multo magis reconciliati nunc salvi erimus in vita ipsius (Rom. V).”

Ergo non quia jam erant amici, sed quia nunc eo patiente fiebant amici, dixit

“pro amicis suis.”

Nam quasi objiceretur cur eos dixisset amicos, qui cum homines essent, erant utique filii irae, sicut et caeteri (Ephes. II) propter Adam, et reconciliatione indigebant, statim intulit: