|
Virtutum opera parabolis praedictis ad idem regni Dei consignificantia,
sic evangelista iste contexuit, ut in omnibus et regalis potestas, et
misericors gratia, diligenter exspectantibus appareat. Sunt autem numero
decem et octo quae certis et locis et personis edita sunt. Primum est
ubi descendente illo de monte, et sequentibus turbis: Et ecce leprosus
veniens adorabat eum, dicens: Domine, si vis, potes me mundare. Et
extendens manum, tetigit eum dicens: Volo, mundare (Matth. VIII).
Secundum, ubi Centurioni dicenti: Domine, non sum dignus, ut intres sub
tectum meum, sed tantum dic verbo, et sanabitur puer meus, miratus fidem
ejus, cum regali imperio dixit: Vade, et sicut credidisti fiat tibi
(ibid.). Tertium, ubi tetigit manum socrus Petri, et dimisit eam febris,
et surrexit, et ministrabat eis (ibid.). Quartum, ubi facto motu magno
in mari, surgens qui dormiebat Rex coeli, terrae et maris, imperavit
ventis et mari, et facta est tranquillitas magna (ibid.). Quintum, ubi
daemonibus rogantibus eumdem regem potestatem habentem, ac dicentibus:
Si ejicis nos, mitte nos in gregem porcorum, tales non longa vel
familiari responsione dignatus est, ait: Ite (ibid.). Sextum, ubi
paralyticum videns in lecto jacentem et fidem offerentium, cum dixisset:
Confide, fili, remittuntur tibi peccata tua, et pro hoc quidam de
scribis murmurarent, dicentes: Hic blasphemat, ut sciatis, inquit,
quoniam filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata,
tunc ait paralytico: Surge, tolle lectum tuum, et vade in domum tuam
(Matth. IX.). Septimum, ubi mulier quae sanguinis fluxum patiebatur
duodecim annis, accessit retro, et tetigit fimbriam vestimenti ejus. At
ille conversus, et videns eam, solito cum imperio dixit: Confide, filia,
fides tua te salvam fecit (ibid.). Octavum, ubi Dominator vitae et
mortis: Recedite, inquit, non est enim mortua puella, sed dormit. Et
ejecta turba, tenuit manum ejus, et surrexit (ibid.). Nonum, ubi
clamantibus duobus caecis: Miserere nostri, fili David, confessionem
approbans regii nominis, secundum fidem vestram, inquit, fiat vobis
(ibid.). Decimum, ubi obtulerunt ei hominem mutum daemonem habentem, et
ejecto daemonio, locutus est mutus (ibid.). Undecimum, ubi Dominus
Sabbati convictis adversariis, quod liceat sabbatis benefacere, ait
homini manum habenti aridam: Extende manum tuam. Et extendit (Marc.
III). Duodecimum, ubi oblatus est ei daemonium habens, caecus et mutus,
et curavit eum, ita ut loqueretur et videret (Matth. XII), et pro hoc
invidentibus atque blasphemantibus Pharisaeis, jus suum defendit, quod
ipse esset rex regni Dei, qui fortem armatum alligare venerit, ipsi
autem servi ejusdem tyranni in ruina regni ejus divisi forent involvendi
(ibid.). Tertium decimum, ubi quinque millia virorum, exceptis
mulieribus et parvulis, de quinque panibus hordeaceis satiavit et duobus
piscibus (Matth. XIV), propter quod et juxta alium evangelistam, rapere
volebant eum, et facere regem sibi (Marc. VI). Quartum decimum, ubi
discipulis periclitantibus in medio mari, Quarta vigilia noctis venit ad
eos ambulans super mare, et Petro dicenti: Domine, si tu es, jube me
venire ad te super aquas, ipse ait: Veni (Matth. XIV). Quintum decimum,
ubi cum dixisset mulieri Chananaeae, Rex et nobilium filiorum Pater
ingenuus: Non est bonum sumere panem filiorum et mittere canibus: illa
respondit: Etiam, Domine, nam et catelli edunt de micis quae cadunt de
mensa dominorum suorum, severitatem imperii vel judicii sui mox in
clementiam convertit, o mulier, inquiens, magna est fides tua, fiat tibi
sicut vis (Matth. XV). Sextum decimum, ubi miseratus turbam, eo quod non
haberent quod manducarent, et si dimitteret eos jejunos, deficerent in
via, saturavit de septem panibus et paucis pisciculis quatuor millia
hominum, extra mulieres et parvulos (Matth. XV). Septimum decimum, ubi
Petrum et Jacobum et Joannem fratrem ejus duxit in montem excelsum, et
transfiguratus est ante eos, et resplenduit facies ejus sicut sol,
vestimenta autem ejus facta sunt alba sicut nix. Et ecce apparuerunt
illis Moyses et Helias cum eo loquentes (Matth. XVII), in quo
praesignavit illam, quae nunc est regni sui gloriam, contestantibus
Moyse et Helia, id est lege et prophetis, quia rex ipse est jam
immortalitatis carne regnans semper in splendore divinitatis. Octavum
decimum, ubi homini provoluto genibus ante eum, et dicenti: Domine,
miserere filio meo, quia lunaticus est, et male patitur, respondens ait:
O generatio incredula et perversa, quousque ero vobiscum, usquequo
patiar vos? Afferte illum ad me. Et increpavit illum, et exivit ab eo
daemonium. Et hoc, inquit, genus non ejicitur, nisi per orationem et
jejunium (ibid.), quod tamen ejecerat ipse potestatem habens non per
orationem, neque per jejunium. Post potentis misericordiae suae, sive
misericordis potentiae magna haec opera, per quae cunctis regno suo
servientibus majora intus bona spiritualiter praesignabat, unum ponitur
opus terribile, quo ejusdem regni sui hostibus magnitudinem
significavit, ejus quae nunc est illis irae et vindictae. Intravit,
inquit, in templum Dei, et ejiciebat omnes vendentes et ementes in
templo, et mensas nummulariorum et cathedras vendentium columbas evertit
(Matth. XXI; Joan. II). Denique hoc non leviter attendendum est, in
potentia regis, quod cum uno flagello de funiculis, homo tunc vilis, et
in tantum vilis, ut postea crucifigeretur, hoc fecit quod infinitus non
potuisset facere exercitus. Tumultus ille quo sic perturbati, funiculus
ille quo de templo sic ejecti sunt, tempestatem illam praesignavit, qua
de regno Dei projecti sunt, longis peccatorum suorum funibus circumdati
a sanguine Abel justi, locum quoque et gentem tollentibus Romanis, cujus
rei tumultum totus orbis audivit.
|
|