|
Igitur, ut supra dictum est, omnipotentia Dei nec una tantum graditur
via, nec una tantum manu suos actus expendit, sed duabus scilicet
misericordiae et judicii, ea nimirum lege, ut prius nitatur manu
misericordiae operari, et ubi ista manu superbia sibi obsistente
virtutem ullam facere non potuerit, tunc demum manu altera manu judicii
exerta, quos emollire non potuit, confringat tanquam vasa figuli.
Idcirco et talem homini legem dedit, utique ad imitationem sui. Si
quando accesseris ad expugnandam civitatem, offeres ei primum pacem. Si
receperit et averuerit tibi portas, cunctus populus qui in ea est
salvabitur, et serviet tibi sub tributo. Sin autem foedus inire
noluerint et coeperint contra te bellum, oppugnabis eam. Cumque
tradiderit Dominus Deus tuus illam in manu tua, percuties omne quod in
ea generis masculini est in ore aladii, absque mulieribus et infantibus,
jumentis et caeteris quae in civitate sunt (Deut. XX). Hoc, inquam,
fieri jussit ad imitationem sui. Sic enim prior ipse Deus erga hominem
gessit, cum quem fecerat et magnae atque gloriosae multitudinis
sanctorum patrem fore jusserat benedicendo ac dicendo: Crescite et
multiplicamini, et replete terram (Gen. III), salubriter expugnare
accessit, et subjugare verbo ac praecepto suo, ut non superbiret, ne in
judicium diaboli incideret, sed humilis atque obediens viveret. Noluit
ille foedus inire cum Deo, sed coepit contra eum bellum, et idcirco Deus
oppugnavit eum, et percussit omne quod ex illo est genus humanum in ore
gladii, id est sententia mortis. Futurum autem erat ut rursus expugnaret
in novissimo magni judicii die universam mundi hujus civitatem, cum
principe ejus diabolo et angelis illius. Rursus ergo accessit primum
offerre pacem, mittens Filium suum in hunc mundum per Incarnationis
mysterium, qui per crucem interficeret inimicitias in semetipso, et suam
prona misericordia postulans suscipi pacem, suae per mundum cunctis
gentibus pacis misit legationem. Unde Apostolus: Quoniam quidem, inquit,
Deus erat in Christo mundum reconcilians sibi, non reputans illis
delicta ipsorum, et posuit in nobis verbum reconciliationis. Pro
Christo, ergo, legatione fungimur, tanquam Deo exhortante per nos.
Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo. Eum qui non noverat
peccatum, pro nobis peccatum fecit, ut nos efficeremur justitia Dei in
ipso. Adjuvantes autem hortamur, ne in vacuum gratiam Dei recipiatis (II
Cor. V, VI).
|
|