|
Gratia tanti patris hujus, ecce hodie, tali convivio, talibusque gaudiis
intersumus, et ita demum vera pietate epulamur, si de conversione
peccatoris in Domino gaudemus. Verum et illud ad pietatis officium, ut
aliquantisper gaudium diminuatur in nobis, duritia fratris nostri qui
foris est, quia stat pertinaciter indignatus, et introire non vult,
sicut de illo scriptum est: Et cum veniret et appropinquaret domui,
audivit symphoniam et chorum. Et vocavit unum de servis, et
interrogavit, quae haec essent. Isque dixit illi: Frater tuus venit, et
occidit pater tuus vitulum saginatum, quia salvum illum recepit.
Indignatus est autem, et nolebat introire (Luc. XV). Frater ille populus
Judaicus est, ex eo nimirum frater populi gentium, quia Deus unus est
Judaeorum et gentium, quia quem plasmavit unus Adam pater omnium est.
Dicitur autem et senior frater, quia prior venit ad unius Dei cultum. In
agro quoque fuisse dicitur, quia res agrestes, id est terrenas
retributiones operando justitias, sequebatur legis. De hoc vigilanter
intuendum est quid dictum sit quia indignatus nolebat introire. Non per
ignorantiam foris manebat, sed sciendo cognoverat quod pater domi esset,
quod gauderet super eo qui perierat et inventus est. Vocavit enim unum
de servis, et interrogans quae haec essent quae audierat, certus factus
est, et quod verum erat ab illo didicit. Non ergo arbitremur Judaeos per
ignorantiam foris stare, et in evangelicam domum nolle introire, illos
maxime, qui unum de servis vocare possunt et interrogare, id est
prophetarum voces quae per omne Sabbatum leguntur, audire et sensum
aliquo modo percipere. Si enim ignorarent, aut non intelligerent, et non
potius intelligere nollent; si, inquam, per ignorantiam, et non potius
per invidentiam foris starent, odientes gentium salutem, non conveniret
talis parabolae textus, quo et prius auditur symphonia, et chorus, et ab
uno de servis vocato certius cognoscitur, quod intus agatur. Symphonia
quippe concors et consona est evangelicae praedicatio gratiae, chorus
autem gratiarum actio est, et vox laudis quae in omni terra, et per
omnes terras, corporaliter quoque auditur Judaeis, qui per omnes gentes
dispersi sunt, audientibus, et quaqua versum distracti sunt nostros per
vicos et urbes urbiumque plateas festivitates aspicientibus nostro die
ac nocte foris, et intus choros, quibus Deum et Christum ejus cum
Spiritu sancto laudamus, visu et auditu percipientibus. Porro unus de
servis quem ille vocare, et a quo interrogare potuit, unitas est, et una
veritas omnium quas Judaeus recipit, Scripturarum Veteris Testamenti.
Duo sunt servi ex quibus res poterat inquiri, quia duo sunt Testamenta,
Vetus et Novum, ex quibus, si vellet, Judaeus potuisset perdoceri. At
ille unum tantum vocavit, et ille unus quod satis est edixit, veritatem
omnem expressit. Ubi enim tacet Vetus Testamentum, reversionem minoris
fratris, et occisionem vituli saginati, id est conversionem gentium, et
passionem Christi Filii Dei? Exempli gratia: In exordio sermonis, quo
Deus Abraham alloquitur, talis est ratio, talis causa, quae advocationem
praestet, recipiendis gentibus, et supercilium decutiat Judaeorum, quod
nequaquam sine illis salventur: Egredere, inquit, de terra tua, et de
cognatione tua, et de domo patris tui, et vade in terram, quam
monstravero tibi, faciamque te in gentem magnam, et benedicam tibi, et
magnificabo nomen tuum, erisque benedictus. Benedicam benedicentibus
tibi, atque in te benedicentur omnes cognationes terrae (Gen. XII). In
repromissione quoque: Per memetipsum, inquit, juravi, dicit Dominus,
quia fecisti rem hanc, et non pepercisti filio tuo unigenito, benedicam
tibi, et multiplicabo semen tuum sicut stellas coeli, et sicut arenam
quae est in littore maris. Possidebit semen tuum portas inimicorum
suorum, et benedicentur in semine tuo omnes gentes terrae, quia obedisti
voci meae (Gen. XXII). O Judaee, etiam si tu universus talis sis qualis
Abraham exstitit, et ita obediens per omnia, sicut ille obedivit voci
Domini, quid aliud exigere potes vel poteris pro mercede tua, quam quod
Abrahae Deus promisit, sive repromisit? Et nunquid coelum aut paradisum
promisit se daturum, vel soli illi quod ex carne ejus est semini, si
suae obediret voci? Non utique, sed tantum semen quoddam promisit, semen
benedictionis, in quo non solus Judaeus, sed omnes gentes
benedicerentur. Quod sit illud semen, quis sit modus benedictionis,
propheticus omnis ordo contestatur, quia Christus est et remissio
peccatorum, quae per sanguinem ejus datur. Igitur ille quidem impie
agit, quia salutem foris odit, sed ille qui inventus est, qui revixit
intus, ad pietatem eruditur, ut, non reddat malum pro malo, sed odientem
diligat, invidenti condoleat, et si nondum adeo perfectus, saltem foris
relicto non insultet. Nam hoc est quod Apostolus ait illi: Si aliqui ex
ramis fracti sunt, tu autem cum oleaster esses, insertus es in illis, et
socius radicis et pinguedinis olivae factus es, noli gloriari adversus
ramos. Quod si gloriaris, non tu radicem portas, sed radix te. Dices
ergo: Fracti sunt rami, ut ego inserar. Bene. Propter incredulitatem
fracti sunt rami, tu autem fide stas. Noli alte sapere, sed time. Si
enim Deus naturalibus ramis non pepercit, nec forte tibi parcat. Vide
ergo bonitatem et severitatem Dei. In eos quidem qui ceciderunt
severitatem, in te autem bonitatem Dei, si permanseris in bonitate (Rom.
XI). Hoc audire et sic facere pium est. Secundum exemplum ipsius qui hoc
docet, ipse enim qui sic persuadet, supra ostendit, sese hoc ipsum
facere quod docet: Veritatem, inquit, dico in Christo, non mentior,
testimonium mihi perhibente conscientia mea in Spiritu sancto, quoniam
tristitia mihi est magna, et continuus dolor cordi meo. Optabam enim ego
ipse anathema esse a Christo pro fratribus meis (Rom. IX), etc.
|
|