|
inquit, id est non
|
“expavi ad multitudinem nimiam,”
|
|
videlicet turbatis contra me extrinsecus aliis ipse in me intrinsecus
imperturbabilis mansi.
|
“Ad multitudinem, inquam, nimiam,”
|
|
subaudi despicientium me. Sequitur enim:
|
“Et si despectio propinquorum terruit me, et non magis tacui,”
|
|
scilicet in eo quod non meipsum commendare studui. Quare? videlicet quia
magna est securitas cordis, nil habere concupiscentiae saecularis. Quam
ego non habens omnino despici non metuebam, neque laudabilis judicari,
et sapiens videri appetebam. Si, inquam,
|
“non magis tacui, et non egressus sum ostium meum,”
|
|
id est os meum, quod videlicet fecissem, si verbis quibus possem secreta
cordis mei aperirem, et, qualis intus manerem in conscientia, talis
foras egrederer per linguam. Cujus rei in seipso Dominus noster
commendat exemplum, qui ut apertus homo mori potuisset, Deus mansit in
occulto,
|
“nec est egressus ostium,”
|
|
dum requisitus a Pilato tacuit, atque inter persecutorum manus, et
corpus passioni obtulit (Matth. XXVII), quod pro electis assumpserat, et
resistentibus noluit demonstrare quod erat, sed sanctus vir tot
virtutibus se ad summa pervenire non posse sciens quaerit adjutorem.
|
|