|
|
“Mercenarius et qui non est pastor, cujus non sunt oves propriae, videt
lupum venientem, et dimittit oves et fugit. Et lupus rapit et dispergit
oves.”
|
|
Quatuor hoc loco reposita sunt, scilicet: bonus pastor qui dicit:
et is qui formam boni pastoris imitatur, et mercenarius, et lupus. Item
supra quatuor posita fuerant, ostium, et ostiarius, et pastor, et qui
aliunde ascendit fur: ibi enim unum malum scilicet fur, hic duo mala,
videlicet mercenarius et lupus. Attamen lupus cum mercenario occultius
ovili est damnosus: nam
|
“fur dum mactat et perdit,”
|
|
aperta corporibus et animabus tempestate, perniciosus est. Itaque
mercenarius qui non ipse quidem mactat et perdit, sed fuga sua lupo
perditori, raptori, et dispersori, scilicet diabolo locum facit; non
quidem ipse fur est et latro, sed nec dicendus est pastor. Sic enim ait:
|
“Mercenarius et qui non est pastor.”
|
|
Quomodo ergo vel qua intravit? Namque inter ostium et ascensum aliunde,
nihil medium superius positum est. At is qui per ostium intravit,
pastor, inquit, est ovium, et qui ascendit aliunde, fur est et latro.
Qua ergo intravit mercenarius, qui non est pastor, nec rursus mactat aut
perdit, sicut fur? Non enim aperte, sicut Arius vel alius quilibet
haeresiarcha saevit aut persequitur, ut occidat eorum corpora, quorum
non potest animas suae perversitatis maculare consensu. Restat utique,
ut, si fur non est, socius tamen furum sit, 261 quia de talibus per
prophetam dictum est:
|
“Principes tui socii furum, omnes diligunt munera, sequuntur
retributionem (Isa. I).”
|
|
Socius autem furum animo est; nam corpore cum pastoribus per ostium
intrare visus est. Itaque divisus ipse est. Quapropter de hujusmodi
alibi dictum est:
|
“Veniet dominus servi illius in die qua non sperat, et hora qua ignorat,
et dividet eum, partemque ejus ponet cum hypocritis (Matth. XXXIV);”
|
|
dividet, inquit, id est, divisum et duplicem fuisse redarguet; dividet
eum, id est, pastoralis gratiae donum ab illo auferet, et ipsum poenis
tradet. Ostensa igitur pastoribus de contemptu mortis via quam
sequantur, et apposita forma cui imprimantur; recte ex opposito
mercenarius describitur, qui, tametsi fur et latro non esse videtur, sed
potius per ostium intrasse pro eo quod Catholicam fidem profitetur, nec
aliud evangelizat, quam id quod evangelizatum est a veris pastoribus,
tamen juxta praescriptam prophetae sententiam, qui cum dixisset:
|
“Principes tui socii furum,”
|
|
statim hoc ipsum ratione comprobans:
|
“Omnes, inquit, diligunt munera, sequuntur retributiones (Isa. I),”
|
|
ipse utique socius furum est. Nam et pro eo quod munera diligit, et
temporalem sequitur retributionem, mercenarius est. Cujus descriptio
diligenter consideranda est.
|
“Mercenarius, inquit, et qui non est pastor.”
|
|
Rem solerter animo auditoris impressit, sic dicendo:
scilicet ut de corde ejus vulgarem exstirpet opinionem, qua putatur vel
dicitur esse pastor. Vere enim non est pastor; nam pastor dicitur eo
quod gregem pascat. At ille non gregem sed seipsum pascit. Unde
propheta:
|
“Vae, inquit, pastoribus Israel, qui pascebant semetipsos (Ezech.
XXXIV),”
|
|
etc. Igitur dicitur quidem, sed
|
“non est pastor, cujus non sunt oves propriae.”
|
|
Et hoc utique cum gravi pondere dictum est:
|
“Non sunt, inquit, ejus oves propriae,”
|
|
quia videlicet non in ejus pectore, gratia mater parturivit, quomodo in
illo, cujus haec vox est:
|
“Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis
(Galat. IV).”
|
|
Non possidet animam ejus, spiritus pastoris boni, et ideo non mirum,
quod non et ipse in brachio suo congregat agnos, et in sinu suo levat,
quod non et ipse fetos portat. Sed quid?
|
“Videt, inquit, lupum venientem, et dimittit oves et fugit.”
|
|
Non arguitur mercenarius quod furatus sit, mactaverit aut perdiderit:
quia videlicet, cum non educat oves in saltus alios, quam quos
probaverunt pastores magni et probati, neque perdat oves venenatis
falsae doctrinae pascuis, non satis legitime fur dici potest; et proinde
nec occasio est cur mactet. Nam interim oves non fugiunt ab eo, quippe,
quae non habent causam legitimam, cur non audiant vocem vel cur
necessario devitent ejus communionem, cur illi lac suum ad edendum
suamque lanam denegent ad operiendum. Sed unde arguitur?
|
“Videt, inquit, lupum venientem,”
|
|
id est diabolum animabus insidiantem, easque ad mortem aeternam per
diversa scelera protrahentem.
|
“Videt, inquit, et fugit,”
|
|
id est, sub silentio se abscondit.
id est, verbum exhortationis subtrahit, ne si lupo resistat, temporale
commodum, quod amat, amittat.
|
|