|
Parvam quidem, sed utilem, ut tibi videtur, a me rem petis, atque
instanter exigis, o Philochriste Chuno, amator veritatis, ut videlicet
rationes, quoad possum, idoneas Deo donante studeam proferre de
quibusdam capitulis regulae beati Benedicti, maximeque de illis de
quibus questiones non contemnendas moverunt quidam servorum Dei, viri
religiosi, nostrae, id est monachicae professionis. Olim quoque longe
antequam percelleret nos aliquis quaestionibus ejusmodi, convenerat
nobis sermo de jam dicta regula Patris ejusdem sanctissimi, quod eam
vere per mentem ejus disposuisset, et per os ejus locutus fuisset
Spiritus sanctus, quo ille plenus fuit, et quod omnino superaedificata
esset super fundamentum divinae positionis, fundamentum evangelicae
auctoritatis, cui nimirum talis aedificator, sive scriptor apertos suae
mentis oculos, dum scriberet, intendit. Primum, eorum quae dicebamus,
erat ordo vigiliarum Dominicae noctis, quae psalmorum, lectionum, atque
responsoriorum numero duodenario constructae ita concluduntur, ut earum
finem laetum valde atque serenum reddat introitus sacerdotis, conventum
Ecclesiae quasi repente salutantis, lectionemque legentis sancti
Evangelii. Ubi causas reddidi hujusce ordinis, quales potui; tu
delectatus illis flagitare coepisti, quatenus dicta vel adhuc dicenda,
quasi utiliter scienda mandarem litteris, et tunc quidem remissius, nunc
autem attentius insistis, et fere toto praesenti anno renitenti mihi
quietem non concedis. Proinde si quem scribendo haec offendero, tibi
totum imputet, quiscunque fuerit, sive juste sive non juste offensus
ille sit. Novit enim ille, cujus in conspectu sumus nos, cujus in
auribus sunt sermones nostri, quia non sine aliquo metu tibi hunc
assensum praebui, propter illud quod dixit ipse aliquando quibusdam
sapientioribus quam simus nos: Non estis locuti coram me rectum, sicut
servus meus Job (Job. XLII). Ille namque invisibilis auditor est
metuendus, ne forte non totum placeat ei quod loquimur. Item si quis
hinc aliquam consolationem acceperit, si quis, ut tu desideras, ex
sermonibus nostris in humilitate et simplicitate sua utiliter
confortatus fuerit, totum nihilominus tuum cum Deo sit. Si enim caetera
quae vel sponte vel rogatus scripsi, mea esse, et mihi imputari debere
non concedis, quanto minus istud ad quod me pene per vim impulisti? Nam
quia sum homuncio ventris pigri, et cuilibet Epicuro pene consimilis,
dicere soles, quod ea quae hactenus scriptitavi, non mihi magis quam
asino imputare digneris. Et recte, fateor. Nam quod asina Balaamitica
locuta est, et sessorem sui prophetam redarguit (Num. XXII), quis eidem
asinae et non potius Deo soli, qui et asinam et prophetam fecit, unquam
attribuit? Faciam igitur, ut potero, quod vis; verumtamen prius sustine
me, ut loquar quodcunque mihi mens suggesserit. Si enim ego te sustineo,
toties quasi in angaria me fatigantem, cur non et tu me sustineas, alia
prius loqui properantem quae [quoniam] simul sese ingerunt per
occasionem istorum quae mihi tu ingessisti ad scribendum? Quasi de
altitudine montis excelsi me nunc advocasti, quia propositum habens
scribere de gloria et honore filii hominis, et cum hoc proposito
ingressus Evangelium secundum Matthaeum, mente et pene assidua
cogitatione illic eram, illo in monte consistebam, ubi sedens et
aperiens os suum docebat discipulos suos [suo] sermone pulcherrimo
(Matth. V). Inde me advocasti sermone nondum transacto. Quoniam ergo de
illa altitudine in vallem istam, id est ad scribenda haec, in quibus
nonnulla est controversia me invitum deduxisti, loquar prius, (necdum
istud) ut jam dixi, quocunque mihi mens suggesserit. Quid est illud?
|
|