CAPUT 21

“Dicit ergo eis iterum: Pax vobis.”

Haesitantibus et difficulter accipientibus pacem ingerit; pacem, inquam, quam non nisi credendo suscipere quis possit. Non enim nisi credendo reconciliamur Deo per mortem filii sui (Ephes. II). Amplius autem, cur iterum dicat eis,

“pax vobis,”

manifestat cum subjungit:

“Sicut misit me Pater, et ego mitto vos.”

Quomodo enim, vel ad quid misit Filium Pater, nisi ut inter Deum et homines pacem faceret? Quomodo itidem, vel ad quid suos in universum mundum mittit Filius praedicatores, nisi ad hoc ut inimicos deos reconciliet homines? Hoc nempe sciens Apostolus, ait Corinthiis:

“Omnia autem ex Deo, qui reconciliavit nos sibi, et dedit nobis ministerium reconciliationis. Quoniam quidem Deus erat in Christo, mundum reconcilians sibi, non reputans illis delicta ipsorum, et posuit in nobis verbum reconciliationis. Pro Christo ergo legatione fungimur tanquam Deo exhortante per nos. Obsecramus, pro Christo, reconciliamini Deo (II Cor. V),”

etc. Itaque si quaeras, quomodo vel ad quid Filium miserit Pater, quod ad praesentem locum pertinet:

“Deus, inquit, erat in Christo mundum reconcilians sibi, non reputans illis delicta ipsorum.”

Si quaeras quid est, ita

“et ego mitto vos, et posuit, inquit, in nobis verbum reconciliationis, pro Christo legatione fungimur, et obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo.”

Igitur cum semel et iterum dixisset:

“Pax vobis,”

ut insinuaret et pacem se fecisse illis, et pacem per illos mittere nobis:

“Sicut, inquit, misit me Pater, et ego mitto vos.”

Et si quaeras evidentius quaenam illa sit pax audi quod sequitur: