|
Omni quidem tempore illa debent episcopi fungi legatione ad
reconciliationem peccatorum, de qua Apostolus loquens, cum dixisset:
|
“Deus erat in Christo, mundum reconcilians sibi, et posuit in nobis
verbum reconciliationis (II Cor. V),”
|
|
protinus adjunxit:
|
“Pro Christo ergo legatione fungimur, tanquam exhortante per nos.
Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo (ibid.).”
|
|
Maxime tamen hoc die hujusmodi legatis solemne est, hac legatione fungi,
et peccatores, qui baptismum criminibus superductis perdiderunt, et
propter hoc extra Ecclesiam missi sunt, et
|
“sicut ablactatum super matre sua (Psal. CXXX),”
|
|
facti sunt oblata reconciliatione, ultro in sinum matris eorum revocare,
et ut ipsam reconciliationem libenter acquiescentes suscipiant, palam et
solemniter foras egrediendo obsecrare. Astitit enim hac die
|
“vultui Dei pro nobis Christus (Hebr. IX),”
|
|
Pontifex summus in multitudine misericordiae, et sicut supra dictum est:
Semel officio sacerdotii functus est, tradens, sacramentum corporis et
sanguinis sui, statimque sacerdos ipse, qui et hostia, captus et
ligatus, ad passionem ductus est. Utquid enim misericordia ligata est,
nisi ut misericors peccatores solveret poenitentes? Utquid Christus,
nisi pro impiis mortuus est?
|
“Commendat autem, inquit Apostolus, charitatem suam Deus in nobis,
quoniam cum inimici essemus, Christus pro nobis mortuus est (Rom. V).”
|
|
Quamvis ergo a divitiis bonitatis Dei nihil temporis vacet, nunc tamen
et largior est per indulgentiam remissio peccatorum et copiosior per
gratiam assumptio renascentium. Augemur renovandis, crescimus reversis.
Lavant aquae, lavant lacrymae. Inde est gaudium de assumptione
vocatorum, hinc laetitia de absolutione poenitentium. Cujus peccatoris
cor adeo frigore criminum induruit, ut non colliquescat calore pietatis,
dum audit vocem saepe dicti sacerdotis Christi, pro foribus Ecclesiae
dicentis, per tubas suas rationales: Venite, venite, filii, audite me,
timorem Domini, docebo vos? Nam, ut probemus hanc ejus esse vocem,
sumptum est hoc de psalmo tricesimo tertio, cui titulus inscribitur:
Psalmus David, cum commutavit vultum suum coram Abimelech, et ferebatur
in manibus suis, et dimisit eum et abiit. Est autem celeberrimum in
Scripturis sacris, et jam a nobis dictum est, David, id est manu fortem
et desiderabilem, qui fugiens persecutionem Saul, venit ad Achis, qui
hic appellatur Abimelech, et coram illo immutavit vultum suum, et
ferebatur in manibus suis (I Reg. XXI), significasse Dominum Jesum, qui
coram Abimelech, quod interpretatur patris mei regnum, scilicet coram
Judaeis immutavit vultum suum, id est sacrificandi ritum, quando
immolato jam Paschae veteris agno, sumens panem et vinum ferebatur in
manibus suis, dicens:
|
“Hoc est corpus meum, hic est sanguis meus (Matth. XXVI.)”
|
|
Hoc autem hac remissionis et gratiae die factum est. Cum ergo tantus
Pontifex Deo Patri assistit, tenens panem et vinum, et invitat omnes ad
corporis et sanguinis sui convivium, nullum justum, nullum excipiens
peccatorem, dicensque per ora pontificum: Venite, filii, audite me,
cujus peccatoris vel saxeum pectus ad lamentum poenitentiae non
emolliatur? Magna vox invitantis est magnus et capax suscipientis sinus
est, omnes ecclesiae patent januae, ut advertas neque ab austro neque ab
aquilone venientes, id est neque justos neque peccatores debere
prohiberi, quin accedant ad apertos divinae misericordiae fontes.
|
|