|
Habebat autem Rebecca fratrem nomine Laban, qui festinus egressus est ad
hominem ubi erat fons. Dixitque ad eum: Ingredere, benedicte Domini. Cur
foris stas? etc. Laban candidus interpretatur, significatque ipso nomine
mundum temporali gloria nitidum. Nunc quidem ubi videns, inaures et
armillas in manu sororis, procurrit et dicit: Ingredere, benedicte
Domini, cur foris stas? et postmodum ubi loquitur, a Domino egressus est
sermo, et non possumus extra placitum ejus quidquam aliud tecum loqui.
Mundum in bono significat, videlicet pro parte illorum quos primo auditu
confestim evangelica delectavit gratia, quique germano affectu videntes
et intelligentes, ex ornatu, id est, dulcedine et dilucidatione
Scripturarum, completam esse veritatem Dei, et confirmatas esse
promissiones patrum, baptizari et remissione peccatorum candidari
properaverunt. Caeterum ubi Jacob bene servientis mercedem decem vicibus
commutavit (Gen. XXXI), et fugientem quidem persecutus, sed tandem illi
foederatus est, mundum pro parte illorum significat, qui primo bonis
credentium operibus adversati quidem sunt, sed tandem illis satisfieri
potuit, et victi ratione resipuerunt. Itaque revelata gratia Evangelii,
candidi, qui per Laban intelliguntur, emicuerunt. Si dormiatis, inquit
Psalmista, inter medios cleros, pennae columbae deargentatae, et
posteriora dorsi ejus in pallore auri (Psal. LXVII). Columbam illic
appellavit ipsam Scripturam: quam hic intelligimus per puellam: per
pennas deargentatas, pulchra et extrinsecus quoque in littera lucida,
significans sacra eloquia: per pallorem auri, illa quae intrinsecus sunt
pretiosissima Christi et Ecclesiae mysteria. Statimque et illos
designans qui hic intelliguntur per Laban, id est candidatos sive
albatos: dum discernit, inquit, reges super eam, id est, dum apostolos,
prophetas, et doctores sive pastores ponit ad dispensandam sacram
Scripturam, nive dealbantur in Selmon (ibid.), quod interpretatur umbra
offendiculi, vel imago fortitudinis, significatque Christum qui non
credentibus lapis offensionis (I Petr. II), credentibus autem imago est
fortissimi, scilicet Dei Patris. Eas quoque laudes, quas hic ille
servus, coram depromit Domino vel Filio Domini sui, dicens: Servus
Abraham sum, et Dominus benedixit domino meo valde, magnificatusque est,
et peperit Sara uxor domini mei filium domino meo in senectute sua,
deditque illi omnia quae habuerat. Ibidem Propheta secundum illum Dei
Patris Filium subnectit: Mons, inquit, Dei, mons pinguis, mons
coagulatus, mons pinguis. Ut quid suspicamini montes coagulatos? Mons in
quo beneplacitum est Deo habitare in eo, etenim Dominus habitavit in
finem (Psal. LXVII), etc. Et sicut hic servus adorat pronus, benedicens
Deum, prolatisque vasis argenteis et aureis ac vestibus, dedit eas
Rebeccae pro munere, fratribus quoque ejus et matri dona obtulit,
dixitque: Dimitte me ut vadam ad dominum meum. Nolite me retinere, quia
dominus direxit viam meam. Sic et in eodem psalmo reges, quos discernit
coelestis, super eamdem columbam dona illius decantando promit,
dicentes: Ascendisti in altum, cepisti captivitatem, accepisti dona in
hominibus (ibid.). Et continuo gratulantes dicunt: Benedictus Dominus
die quotidie, prosperum iter faciet nobis Deus salutarium nostrorum
(ibid.).
|
|