CAPUT 4

“Nemo autem immittit commissuram panni rudis in vestimentum vetus. Tollit enim plenitudinem ejus a vestimento ejus et pejor scissura fit.”

Plane jejunabunt in illis proxime venturis diebus, cum ablatus fuerit ab eis Sponsus, cum passus, mortuus, et sepultus resurrexerit et in coelum ascenderit, jam non ultra cum eis in mundo hoc corporaliter conversatus. Nunquid vero, ut vos jejunatis, ita jejunabunt et isti? Non utique, nam hoc tale esset, ac si quis immittat commissuram panni rudis in vestimentum vètus. Denique jejunia vestra, jejunia sunt veteris hominis: homines autem isti cum sint filii nuptiarum coelestium, sunt homines novi. Si ergo jejunarent propter causas ejusmodi, propter quas et vos jejunatis, scilicet quia Moses tabulas priores scriptas digito Dei projecit de manu, et confregit eas ad radices montis (Exod. XXXI), vel quia reversis exploratoribus quos miserat Moses explorare terram, et detrahentibus terrae, cum omnis multitudo versaretur in seditionem, iratus Deus juravit quod non intrarent terram illam donec consumeretur generatio illa quadraginta annis, juxta numerum dierum quadraginta, quibus consideraverant terram (Num. XIV), vel quia Nabuchodonosor rex Babylonis, sive Nabuzardan princeps exercitus ejus, capta civitate, succendit domum Domini, et transtulit populum in Babylonem vel quia deinde venit Ismael filius Nathaniae et percussit Godoliam, quem praefecerat rex Babylonis terrae, et Judaeos qui erant cum eo: consurgens autem omnis populus reliquiarum, timens Chaldaeos, fugit in Aegyptum (IV Reg. XXV; II Par. XXXVI; Jer. XLI). Si, inquam, jejunarent propter causas ejusmodi, hoc esset novos homines flere nenias veteris hominis: quod omnino non congruit his quibus

“datum est nosse mysterium regni Dei (Marc. IV; Luc. VIII).”

Nam, sicut commissura panni rudis, ubi immissa fuerit in vestimentum vetus, tollit plenitudinem ejus, et pejor scissura fit: ita quilibet homo particeps factus sanctae hujus novitatis, si ejusmodi Pharisaicis traditionibus sese inseruerit, deterior quovis vetere homine fit, ita ut neque vetus, neque novus sit, et neutrum habeat, cum utrumque in se uno permiscere voluerit. Quare autem hoc ipsum quod intendit, quod intelligi vult in verbis istis,

“nemo autem immittit commissuram panni rudis in vestimentum vetus, tollit enim plenitudinem ejus a vestimento et pejor scissura fit,”

non manifeste dixit? Quare illis sensum tam bonum, tam verum abscondit, clausit et signavit? Nimirum quia expediebat illis, non expediebat ipsis mysteriis regni Dei ut divulgarentur vel committerentur eis.

“Neque”

enim, ait,

“mittunt vinum novum in utres veteres. Alioquin rumpuntur utres, et vinum effunditur, et utres pereunt. Sed vinum novum in utres novos mittunt, et ambo conservatur.”

Secundum istam similitudinem damnosum fuisset docere illos verbis manifestis quamobrem tunc non jejunarent discipuli ejus, essent autem postea jejunaturi. Pharisaei enim cum his erant qui interrogaverant. Et sicut utres veteres misso intus vino novo rumpuntur, et vinum cum utribus perit, ita illi, si manifeste diceret ipse, audientibus eis, quidpiam ejusmodi, amplius prae invidia rumperentur, et sermo inutilis esset taliter effusus praesertim cum Sapientia dicat:

“Ne effundas sermonem, ubi non est auditus (Eccli. XXXII; Joan. II).”

Propterea et alius evangelista dicit:

“Ipse autem Jesus non credebat semetipsum eis, eo quod ipse nosset omnes et quia opus et non erat ut quis testimonium perhiberet de homine. Ipse enim sciebat quid esset in homine (Zach. VII).”