CAPUT VI. Quod verus Agnus Christus, secundum legis mysterium, decima die civitatem intraverit, et quarta decima ad vesperam manducandi corporis et bibendi sanguinis sacramentum instituerit.

Bene ergo verus iste Agnus immolationis suae tempus ipsum, quod typico praescripserat agno, per omnia providit. Mense primo, decima die mensis, quo secundum legem agnus in domos Judaeorum tollebatur, intravit in sanctam civitatem Hierusalem, turbis deducentibus, et quandiu item secundum legem servatus est, tandiu et iste circa civitatem eamdem et circa templum demoratus est, id est usque ad quartam decimam diem mensis ejusdem, sanctae Scripturae herbam ruminans, et ad vitae aeternae pascua interim suos auditores jugi balatu invitans. Tandem quarta decima die, ad vesperam, ubi illum paschae veteris agnum comedit cum discipulis suis, tunc ipse novi sacrificii Agnus continuo capiendus et ducendus ad immolandum, jam in angustia passionis agonizans, prius propriis manibus Deo Patri semetipsum immolavit, accipiens panem et vinum, et mira atque ineffabili sanctificationis potentia transferens haec in corporis et sanguinis sui sacramentum. Nam, quod deinde manibus peccatorum crucifixus et mortuus est, idem Agnus praeteritorum atque praesentium salus omnium continuo fuit, et ad illos qui in inferiori Aegypto, id est in infernalibus detinebantur tenebris descendit, quique per quinque retro actas mundi aetates ibidem fuerant collecti. Unde et constat recte quinque diebus, a decima scilicet usque ad quartam decimam mensis agnum servari, quia, videlicet ex quo in typum ejusdem Filii Dei primus Abel agnum obtulit, quinque fluxerunt aetates mundi quarum in fine immolandus erat hic verus Agnus Dei. Continuo, inquam, ut manibus impiorum occisus est Filius Dei, destructum est regnum mortis, et soluta captivitas populi Dei, non valentibus eos tenere Aegyptiis, quos ita cum principe eorum diabolo mortis praeposito virtus sanguinis Christi obruit, quomodo illos Aegyptios homines regemque eorum Pharaonem, cum curribus ejus, profundum maris involvit. Quod vero manibus suis, ut jam dictum est, corpus et sanguinem suum sub specie panis ipse summus Pontifex obtulit, et

“hoc facite in meam commemorationem dixit (Luc. XXII),”

eorum salus est qui in ista vita detinentur, quibus Aegyptus hic mundus est, quibus vera captivitas sub diabolo mundi principe ignoratio Dei est. Nisi enim hoc sacramentum corporis et sanguinis sui cum mysterio baptismi in quo similitudo est mortis ejus instituisset, nobis omnibus quicunque nondum eramus, sive omnibus qui tunc erant gentes, et ad simulacra muta, prout tunc ducebantur, euntes (I Cor. XII), quando Christus pro peccatis nostris semel mortuus est, mors ejus nihil profuisset. Solos enim illos in illa hora lavit a peccatis quos, sive mortuos, sive vivos, mors ejus fideles invenit. Ritum ergo legitimum manducandi corpus et bibendi sanguinem Domini nostri Jesu Christi de ritu spiritualiter metiamur illius typici agni, in gloriam et honorem hujus veri Agni Dei qui tollit peccata mundi.