CAPUT XV. Qualiter vel quibus David sit imitandus in eo quod percussit cor suum, eo quod abscidisset oram chlamidis Saul.

Porro ad cavendum obtrectationis vitium, et exhibendam a subditis humilitatem, quibuslibet etiam pravis rectoribus, superiori ejusdem exemplo plurimum instruimur. Saul persecutor cum ad purgandum ventrem speluncam fuisset ingressus, illic David cum viris suis inerat (I Reg. XXIV), qui jam tam longo tempore persecutionis ejus mala tolerabat. Cumque eum viri sui ad feriendum Saul accenderent, fregit eos responsionibus, quia manum mittere in christum Domini non deberet. Qui tamen occulte surrexit, et oram chlamidis ejus abscidit. Quid per Saul nisi mali rectores, quid per David nisi boni subditi designantur? Saul igitur ventrem purgare, est pravos praepositos conceptam in corde malitiam usque ad opera miseri odoris extendere, et cogitata apud se noxia factis exterioribus exequendo monstrare. Quem David ferire metuit, quia piae subditorum mentes ab omni se peste obtrectationis abstinentes, praepositorum suorum vitam nullo linguae gladio percutiunt, etiam cum de imperfectione reprehendunt. Qui, etsi quando propter infirmitatem sese abstinere vix possunt, ut extrema quaedam atque exteriora mala praepositorum, sed tamen humiliter loquantur, quasi chlamidis oram incidunt silenter, quia videlicet, dum praelatae dignitati, saltem innoxie et latenter derogant, quasi regis sibi superpositi, vestem foedant. Sed tum ad semetipsos redeunt, seque vehementissime vel de tenuissima verbi laceratione reprehendunt. Unde bene et illic scriptum est:

“Post haec David percussit cor suum, eo quod abscidisset oram chlamidis Saul.”

Facta quippe praepositorum oris gladio ferienda non sunt, etiam si recte reprehendenda judicantur. Si quando vero contra eos vel in minimis lingua labitur, necesse est, ut per afflictionem poenitentiae cor prematur, quatenus ad semetipsum redeat, ut cum praepositae potestati deliquerit, ejus contra se judicium a quo sibi praelata est, perhorrescat. Nam, cum in praepositos delinquimus, ejus ordinationi qui eos ordinavit et nobis praetulit, obviamus (Rom. XIII).