|
Simul notandum in propheta quod non dixerit: Et Dominum Deum coeli ego
fugio, sed ego timeo. Licet enim fugerit a facie Domini, nequaquam tamen
Deum fugit aut fugere voluit. Aliud namque est fugere Dominum, aut
fugere a facie Domini. Semper malum est velle fugere Dominum, et eorum
est maxime qui illum oderunt, licet effugere non possint, sicut scriptum
est: Dextera tua inveniat omnes qui te oderunt (Psal. XX). Fugere autem
a facie Domini, id est refugere sententiam, vel tremendum propositum Dei
potest interdum qui Deum diligit, quemadmodum iste, qui refugiebat
administrare prophetale officium ad condemnationem suae gentis. Quo
autem pertinuit, tali in articulo dicere, qui fecit mare et aridam,
praesertim illum qui a facie Domini fugiens, ierat in mare, relinquens
aridam, nisi ut ostenderet se certam secundum rationem de omnipotentia
Creatoris habere fidem, vel scientiam, quamvis secundum carnis affectum
fugitans declinare tentasset impendentem suae genti pro meritis iram?
Sic et Dominus noster sine dubio rationalem habens animam, secundum
ipsam rationem sciebat, insitae sibi divinitatis justam esse sententiam,
quae salvari gentes et derelinqui censebat Judaeam, quamvis per
humanitatis affectum gentes differens aemularetur Judaeam, ita ut fleret
super eam (Luc. XIX). Et ille quidem fluctibus circumdatus, et illa
tempestate correptus, Dominum Deum, inquit, ego timeo. Ipse autem
Christus ex his quae patiebatur, discens obedientiam (Hebr. V), sicut
mandatum dedit mihi Pater, inquit, ita facio (Joan. XIV), subjungens
protinus: Surgite, eamus (ibid.), quod idem erat ac si diceret (utpote
coelestibus semper mysteriis intentus) quoniam sic est voluntas Patris,
Judaea relicta ad gentes transeamus. Et timuerunt viri timore magno, et
dixerunt ad eum: Quid hoc fecisti? Cognoverunt enim quod a facie Domini
fugeret, quia indicaverat eis Jonas. Historiae ordo praeposterus est:
Quia enim poterat dici, nulla causa timoris fuit, ex eo quod eis
confessus est, dicens: Hebraeus ego sum, et Dominum Deum coeli ego
timeo, qui fecit mare et aridam, statim quod idcirco timuerunt, quia
indicaverat eis, se Domini fugere conspectum, et ejus non fecisse
praecepta, causantur et dicunt: Quid hoc fecisti, id est, si times
Dominum, cur fugis? Si tantae praedicas potentiae quem colis, quomodo
putas te eum posse evadere? Sic et apostoli Christi non ex hoc timere
habebant, quia dicebat quisnam ipse esset, nisi etiam dixisset eis, quod
venisset dare animam suam redemptionem pro multis (Matth. XX), quasi qui
fugisset a facie Domini, quod ipse quidem in sua persona, nunquam, ut
superius jam dictum est, inobedienter fecit, sed fecerunt illi, quorum
ipse super se peccata tulit, propter quos oportebat eum pati vel mori.
Cum enim audissent Adam et uxor ejus vocem Domini Dei deambulantis in
paradiso ad auram post meridiem, absconderunt se a facie Domini Dei in
medio ligni paradisi (Gen. III). In Adam, inquit Apostolus, omnes
peccaverunt (Rom. V), et idcirco recte dicas, quia omnes in eodem a
facie Domini se absconderunt. Christus autem non quidem in anima
peccavit, aut sese abscondit, sed eorum qui in illo peccaverunt, et in
illo sese absconderunt a facie Domini, super se, ut jam dictum est,
peccata tulit. Hoc apostolis suis indicavit, quod oporteret ipsum mori
et animam suam dare redemptionem pro illis, et idcirco timuerunt, tam
propter semetipsos quam propter eum, quia cum essent adhuc infirmi, non
erant ad moriendum pro illo parati. Sequitur ergo: Et dixerunt ad eum:
Quid faciemus tibi et cessabit mare a nobis? Quia mare ibat et
intumescebat. Et dixit ad eos: Tollite me, et mittite me in mare, et
cessabit mare a vobis. Scio enim quia propter me tempestas haec grandis
est super vos. Et remigabant viri, ut reverterentur ad aridam et non
valebant, quia mare ibat et intumescebat super eos. Secundum hanc enim
similitudinem nautarum, sic timentium et talia dicentium, quis non
videat pios egisse aut dixisse apostolos, quando mare ibat et
intumescebat super eos, id est quando turba implacabiliter seditiosa
Dominum quaerens circumdabat illos? Videntes enim, ait Lucas, quod
futurum erat: Domine, inquiunt, si percutimus in gladio? Et percussit
unus ex illis servum pontificis, et amputavit auriculam ejus dextram
(Luc. XXII), videlicet Petrus, cujus in nauclero similitudinem
intelligimus. Respondens autem Jesus ait: Sinite huc usque (ibid.). Et
apud alium evangelistam: Converte, inquit, gladium tuum in locum suum:
An putas quia non possum rogare Patrem meum, et exhibebit mihi plus quam
duodecim legiones angelorum? Quomodo ergo implebuntur Scripturae (Matth.
XXVI). Sed et paulo ante dixerat: Ecce veniet hora, et jam venit, ut
dispergamini unusquisque in propria, et me solum relinquatis (Joan.
XVI). Nimirum haec, et caetera hujusmodi similia sunt sermoni, quem hic
Jonas mira magnitudine dixit: Tollite me, et mittite me in mare, et
cessabit mare a vobis. At illi remigabant, ut reverterentur ad aridam;
nam etiam in gladio, sicut jam dictum est, percutere coeperant, ut cum
ipso Domino simul evaderent turbam illam, et non valebant, quia mare
ibat, et intumescebat super eos. Paucis enim fortiores erant, qui
persequebantur eos, praesertim ipso, propter quem tempestas grandis
erat, sponte patientiam exhibente, quia necessaria mundo erat ejus
passio vel mors. Et clamaverunt ad Dominum, et dixerunt: Quaesumus,
Domine, ne pereamus in anima viri istius, et ne des super nos sanguinem
innocentem, quia tu, Domine, quemadmodum voluisti, fecisti. Et tulerunt
Jonam, et miserunt in mare, et stetit mare a fervore suo. Et timuerunt
viri timore magno, et immolaverunt hostias Domino, et vota voverunt.
Clamor iste nautarum, dolor sive luctus et fletus est discipulorum,
quando necessario tulerunt Jonam, et in mare miserunt, tunc clamaverunt,
quia quando consummata sunt omnia, et corpus ejus permissum suscipientes
sepelierunt, doloris sui voces emiserunt, primo centurione, sicut
Evangelium refert, dicente: Vere hic homo justus erat, et vere homo hic
Filius Dei erat (Matth. XXVII; Luc. XXIII), omnesque nauti ejus, qui
stabant a longe, et mulieres quae secutae eum erant a Galilaea, omnisque
turba eorum, qui percutientes pectora sua revertebantur (Luc. XXIII),
haec quodammodo dicebant: Quaesumus, Domine, ne pereamus in anima viri
istius, etc. Sed et in eo, quod relicto eo, discipuli omnes fugerunt
(Matth. XXVI). Dominum in mare miserunt, quia dimiserunt, quia solum
reliquerunt. Quod ita dimiserunt infirmitatis, quod autem sepelierunt,
fuit officii. Utrolibet modo completum intelligis, congrua similitudo
istorum, videlicet apostolorum, in illis navigantibus praecessit, qui
laboraverunt quantum potuerunt, remigaverunt quantum valuerunt. Et quia
nihil proficiebant, tandem tristes et gementes, prophetam in mare
miserunt. Et mare quidem stetit a fervore suo, sed viri timuerunt timore
magro, id est satiati Judaei, scelere suo, cessaverunt persequi
discipulos. At illi propter magistrum et Dominum suum fuerunt in dolore
maximo. Et immolaverunt, inquit, hostias Domino, et votum voverunt.
Hostias immolaverunt apostoli, hostias poenitentiae, et confessionis cum
luctu et lacrymis, et ipsi hostiae sunt facti viventes, praecipueque
Petrus, qui illum negaverat, deflendo ipsam negationem. Hostiam
immolavit in Evangelio, quod scribitur: Secundum Hebraeos; Jacobus,
frater ipsius Domini quando devovisse fertur se non manducaturum panem,
nisi prius videret eum a mortuis resurgentem.
|
|