|
|
“In crastinum turba multa, quae convenerant ad diem festum, cum
audissent, quia Jesus venit Jerosolymam, acceperunt ramos palmarum, et
processerunt obviam ei, et clamabant: Hossana, Benedictus qui venit in
nomine Domini, Rex Israel.”
|
|
Die illo Sabbatum erat, quo Bethaniae facta sunt ea quae nunc
Evangelista narravit, videlicet sextus dies ante solemnem vesperam
Paschae, id est sequentem vesperam decimae quartae lunae quae nunc
secundum Evangelium in quintam feriam obvenit. Hic autem dies crastinus
prima Sabbati est, quo Dominus Jesus Jerosolymam intravit, octavus ante
illum quo erat resurrecturus a mortuis, qui et ipse sine dubio prima
Sabbati exstitit. Non ergo casu, sed secreta dispositione Divinitatis
actum est, ut cum tali honore, vel apparatu laudis, hac die civitatem
intraret, et ut superius jam dictum est, luna decima verus Dei Agnus ad
immolationem sui decima quarta luna peragendum accederet. Quid enim
jucunditas ista, nisi praeconium fuit octava deinceps die futurae ejus
resurrectionis? Ipsam ergo seriem diligentius contemplemur Evangelicae
narrationis.
|
“Turba, inquit, multa, quae convenerat ad diem festum, cum audissent,
quia Jesus venit Jerosolymam, acceperunt ramos palmarum, et processerunt
ei obviam.”
|
|
Rami palmarum insignia victoriae. Magnum et mirum spectaculum! Nunc
primum parabatur bellum, necdum certamen initum, et jam triumphum
celebrabant turbae populorum. Nunquid sine dubio illud jam sciebant quod
iste sine dubio perfecturus esset victoriam? Imo nec istud noverant quod
ad praeliandum venit Rex Israel. Absconditum erat cunctis viventibus et
ab ipsis apostolis hoc Divinitatis consilium, quod per passionem et
mortem suam iste Rex gloriae destructurus esset eum, qui habebat mortis
imperium, id est Diabolum, vel quod oportet eum pati, et resurgere a
mortuis, et ita intrare in gloriam suam. Ergo illi tantae laudis
concentores, secundum intellectum ejus rei quam agebant, infantes erant
et lactentes, id est, hoc ipsum quod exterius praesignabant mysterium
nesciebant. Unde juxta alium evangelistam, cum dicerent Domino Scribae
et Pharisaei:
|
“Audis quid isti loquuntur? Utique. Nunquam legistis quia ex ore
infantium et lactentium perfecisti laudem? (Matth. XXI; Psal. VIII)”
|
|
Igitur ipse, qui pati veniebat, nutu et voluntate sua tales infantes et
lactentes in comparatione Scribarum et Pharisaeorum, penes quos erat
ubertas facundiae, solidusque cibus legalis et propheticae scientiae;
nutu, inquam, suo tales infantes et lactentes commovit, ut eo modo sibi
occurrerent, ut ejusmodi ramos attolerent, et sic sibi acclamarent, et
ita ex ore illorum, ejus quam nesciebat victoriae suae perficiebat
laudem. Quid enim acclamantes dicebant?
|
“Hosanna, benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israel.”
|
|
Hosanna, verbum Hebraeum, compositum est ex duobus, corrupto et integro.
Salva namque, sive salvifica, apud eos dicitur osi; at vero anna
interjectio est deprecantis, quomodo apud Latinos heu interjectio est
dolentis, et interjectio admirantis papae. Denique in psalmo centesimo
decimo septimo ubi scriptum est:
|
“O Domine, salvum me fac,”
|
|
et in Hebraeo scriptum est: Anna, Adonai, Hosanna. Hosanna itaque,
salva, obsecro, significat consumpta vocali littera i, qua verbum prius
terminatur, quod profecto dicitur osi, per virtutem litterae vocalis a,
qua verbum sequens incipit anna, quod metrici in versibus synalaepham
vocant, quamvis illi scriptam litteram scandentes transiliant; in hoc
autem verbo hosanna, i littera nec saltem scribitur, sed sensu
loquentium salvo, funditus intermittitur.
|
“Benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israel.”
|
|
Hunc versiculum cum verbo hosanna, pro quo ut praedictum est, in Hebraeo
scriptum est, anna, adonai, hosanna, id est, o Domine, salvum me fac. De
psalmo centesimo decimo septimo, nutu instigantis eos supernae
voluntatis, arripuerunt, ubi sic scriptum est:
|
“Benedictus qui venturus est in nomine Domini.”
|
|
Propheta, quantum est statum illum, in quo erat ipse, posuit, venturus
est. Hi autem fatentes hunc illum, qui ibi praenuntiatus est, non qui
venturus est, sed
|
“qui venit, inquiunt, in nomine Domini.”
|
|
In nomine Domini, inquam, id est, gloriam quaerens Patris, non suam, vel
hoc nomen habens quod Dominus sit, sicut ipse Dominus Pater loquens ad
Moysem de magni consilii angelo, scilicet de hoc Filio suo:
|
“Et est, inquit, nomen meum in illo (Exod. XXIII).”
|
|
Ita vadens ad bellum contra diabolum Rex Israel, id est, rex omnium
viventium Deum, vel qui Deum videre digni sunt, jam in hoc praefiguravit
illud tripudium, quod de victoria ejus habitura erat superna civitas
Jerusalem. Illo namque resurgente a mortuis et ascendente in coelum,
cantare habebant supernorum civium chori, ramos victoriae sublevando, et
regem suum debita cum laude et honore suscipiendo. Nam sicut occiso a
puero David Goliath Philisthaeo, cum reverteretur, et ferret caput ejus
in Jerusalem, egressae mulieres de urbibus universis in occursum ejus
canebant in tympanis laetitiae et sistris (I Reg. XVII), sic superato
diabolo per passionem Christi, exiturae erant animae sanctorum cum
beatis angelis, laudantes et gloriam Regi suo canentes, viventium quoque
fidelium multitudines, victoriam ejus per totum mundum praedicantes.
Sequitur:
|
|