CAPUT XXI. Ut familiaris clericus ab eo visitatus repente de ardore febrium convaluerit.

Aliquando quidam familiaris clericus, et in ministerio quotidiano necessarius valida febre correptus, gravissime vexabatur, ita ut pene a cunctis vita ejus desperaretur. Erat autem tunc sanctus pontifex cum imperatore in profectione, et de Vangionum civitate cum illo Moguntiam proficiscebatur, habens clericum jam dictum secum in itinere, ut semper foris et intus obsequio ejusdem consuetudinaliter utebatur. Cum ergo febris illum in profectione corripuisset, et pene usque ad mortem fatigaret, patri, semper pium super afflictos habenti affectum, cum eodem pietatis affectu sollicitudo quoque familiaris obsequii non parva pro tempore et re suborta est. Accessit ad lectulum, suumque pronius visitavit infirmum, paterne percontans si quid vellet, si quid saltem gustare praevaleret. Ille ut ardebat valido aestu febrium, nihil praeter aquam se poscere professus est. Qua cum benedictione concessa, ipse de more solemnia missarum ingressus est. Nihil quod audiretur foris, pro virtutis operatione, ut sibi aegroti concederetur salus, oravit, sicut jam superius dictum est, quia nunquam pro hujusmodi signis aut virtutibus precem manifestam fudit. Orabat tamen, Deo quidem loquens, sed hominibus tacitus, et maxine in ejusmodi causis evangelicum consilium observabat Domini dicentis: Tu autem cum oraveris, intra in cubiculum, et clauso ostio, ora Patrem tuum (Matth. VI). Clauso namque oris ostio, orabat pro talibus, ut cum provenisset virtutis effectus, ipse nihil egisse putaretur, atque ita justitia ejus non videretur ab hominibus. Quid multa? Peractis missarum solemniis, dum suum rursus visitaret aegrotum, ille jam sine dubio meritis ejus de magnis febrium ignibus ac suspicionibus mortis instantis ereptus, adeo convaluerat, ut aviditatem quoque ciborum adeptus, rogaret sibi transmitti pulmentum de mensae ipsius apparatibus. Factum est, et exinde usque ad satietatem refectus, adeo de infirmitate convaluit ut proxima die cum aliis proposito itinere Moguntiam praeiret, et episcopalis obsequii munia ex integro, ut erat solitus, adimpleret.