CAPUT 48

Quare ergo, inquis, Apostolus translatione illorum Septuaginta in hac sententia usus est? Sic ait:

“Christus nos redemit de maledicto legis, factus pro nobis maledictum, quia scriptum est: Maledictus omnis, qui pendet in ligno (Galat. III).”

Quare hoc exemplo sic usus est? Videlicet, quia apud Graecos, quibus scribebat, Vulgata fuerat a tempore Ptolomaei Philadelphi Septuaginta interpretum editio, et nimis importunum erat, ut cum Christo Scripturas testimonium perhibere assereret, et vix audiretur, si ipsas quoque Scripturas male interpretatas esse ostendere conaretur, cum apud illos Septuaginta interpretum auctoritas haberetur celeberrima. Maluit ergo sententiam cum sensu, qui aedificaret commemorare quam corrigendo Scripturam veteranos lectores offendere. Praeterea videte melius, cujus intentionis sit haec eadem annuntiatio maledicti, praesertim quia pro eo quod maledictus a Deo est, jubet illi sepeliri. Nonne mortuis pars benedictionis est, sepeliri, et econtra maledictionis, sepultura carere, more asini, sicut de quodam rege terribiliter dictum est (prout erat meritus) sepultura asini, id est, nulla sepultura sepelietur? (Jerem. XXII.) Nonne sancti et magni Patres sive patriarchae, de sepeliendis vel etiam transferendis corporibus suis diligenter mandaverunt, et pro magno illis fuit sepeliri, et non tantum ubicunque, sed in sepulcris patrum suorum? (Genes. XXXV, L.) O igitur mirabile et antiquum crucifixi hujus consilium, qui tanto antequam veniret, tempore ita de sepeliendo corpore suo dedit praeceptum, ut profuerit omnibus crucifixis, scriptum pro se uno legis mandatum. Cum enim decollatos sive lapidatos aut alia vi peremptores licuerit impune insepultos canibus projici, solis crucifixis propter justum crucifigendum lex prophetica utpote digito Dei conscripta, sepulturam negari prohibuit. Nonne ergo propheticus crucifigendi spiritus, gemitibus inenarrabilibus rugiebat in corde Moysi talem legem scribentis (Deut. XXI), ut dum crucifixi omnes ex lege sepeliuntur, sepultura non careat hic unus pro salute mundi crucifixus, a Deo maledictus, addens etiam a Deo quod nusquam fecit in cunctis maledictionibus legis? Verbi gratia cum dicit:

“Maledictus eris in civitate, maledictus in agro, maledictus ingrediens, maledictus egrediens (Deut. XXIII),”

et similiter in caeteris, nusquam dixit, a Deo, nisi tantum in hoc loco. Cur hoc, nisi, quia vere solus, est hic a Deo maledictus, in eo videlicet quod sicut ait propheta, iniquitates omnium nostrum in illo posuit Deus? (Isa. LIII.) Idcirco sepeliatur, inquit, qui pendet in ligno, quia futurus est talis pendens in ligno, qui erit maledictus a Deo; a Deo, inquam, transponente maledictiones humani generis in illo. Quod si quis objiciat, saepe maledictiones prolatas fuisse a Deo, verbi gratia, cum dicit ad Cain:

“Nunc ergo maledictus es super terram, quae aperuit os suum, et suscepit sanguinem fratris tui de manu tua (Gen. IV);”

nos econtra dicimus, non esse maledicti effusionem, sed maledicti jam existentis enuntiationem: praesertim cum non dicat, maledictus sis, sed maledictus es et non a me, sed a peccatis tuis. Nec enim maledictus est Cain a Deo, sed a voce sanguinis fratris sui clamantis de terra, et impietatis ejus annuntiantis ipsi Deo. Igitur hic solus maledictus fuit a Deo et non a suo peccato; a Deo, inquam, qui omnium nostrum maledictum, quod erat super nos, id est, omnem iniquitatem nostram posuit in eo. Quod vero addidit Lex:

“Et nequaquam contaminabis terram quam Dominus Deus tuus daturus est tibi in possessionem (Deut. XXI).”

Mira Spiritus sancti arte dixit et scripsit, cum potius ex eo contaminata terra posset videri, si in se reciperet corpus maledicti. Quid enim? quid etiam hoc loco scriptor legis intendit? Hoc utique, quia terra quam dedit Deus vero Israeli in possessionem, corpus est hujus singulariter et pro nobis maledicti, quam sibi datam tunc Israel non contaminavit, id est, contaminari non permisit, quando illud Joseph et Nicodemus eodem die sepelierunt (Matth. XXVII; Luc. XXIII), pro communi lege omnium in ligno pendentium, videlicet ne indigne insepultum abjiceretur, et a canibus illis, qui vivum circumdederant, adhuc exanime conspueretur. Porro, illi putabant in eo non contaminari terram suam, si cujusquam taliter occisi corpus nequaquam viventium oculis ingereretur. Quod si aliquis quaerat adhuc, cur pro hoc tantopere legislator fuerit sollicitus, cum posset etiam insepultum coelitus custodiri corpus sacrosanctum, sicut custodita sunt, ne a canibus vel avibus laederentur, etiam multa corpora martyrum. Interrogemus eum, cur moriente eodem Domino, et terra tremente monumenta sanctorum aperta sunt (Matth. XXVII). Videlicet aut nihil idoneum, aut hoc respondebitur solum, quia corporibus mortuorum hoc expediebat, ut conjungeretur eis in sepulcris corpus hujus mortui, quod afferebat resurrectionem mortuorum, et idcirco ad suscipiendum illud certatim et avide sese dilataverunt. Nam sicut animam Domini Jesu ad animas apud inferos descendere expediebat, ut illas inde educeret; sic et ad corpora corpus ejus pervenire oportebat, ut illa resuscitaret. Sed jam de hoc satis dictum, ad Evangelii verba revertamur. Judaei, inquit, rogaverunt Pilatum, ut fractis cruribus corpora eorum tollerentur. Quare?

“Quia Parasceve erat,”

quia magnus ille Sabbati dies erat.

“Magnus, inquit, dies Sabbati ille erat,”

videlicet, quia paschale Sabbatum erat. Etenim cum octo diebus Pascha celebraretur, omnium dierum maximus et maxime festivus, Sabbati dies habebatur, sive ille primus, sive secundus aut certe tertius occurrisset, vel quartus, et Sabbatum paschale vocabitur. Idcirco Judaei petierunt ut corpora tollerentur, ne tantus dies talis horrore spectaculi foedaretur. Quippe cum etiam qualibet die corpora hujusmodi sepeliri in eadem die ex lege praeciperentur. Sed propter Sabbatum, illa Judaei sepeliri voluerunt properantius.