|
Celebrato hoc mysterio, quotacunque sit hora diei, sive mane, sive hora
tertia, sive sexta, sive nona, sive vespera, id est, quaecunque sit
hominis aetas, sive pueritia, sive adolescentia, sive juventus, sive
senectus, sive aetas decrepita, novus homo est et puer Domini, nova
creatura est et filius Dei. Verum Patrem suum qui natus est, necdum
vidit, haereditatem necdum capit, quae sibi, teste hoc spiritu, sanguine
Christi conscripta est. Qui ergo testis in baptismo factus est Spiritus,
idem sit et tutor pupilli, ubi per impositionem manuum sacrique
charismatis unctionem secundam, qui renatus est, gratiam accipit. Extunc
iste Spiritus novo jam nomine nuncupatur diciturque Paracletus.
Paracletus Graece, Latine consolator interpretatur. Novum hoc nomen est,
neque Spiritus sanctus, antequam conderetur hoc sacramentum, isto usquam
nomine nuncupatur. Ubi hoc sacramentum condebatur, ubi Christus
patiebatur, ipsa nocte qua tradebatur, hunc Spiritum promittens, isto
primum nomine illum nuncupavit, dicens: Sed quia haec locutus sum vobis,
tristitia implevit cor vestrum. Sed ego veritatem dico vobis: Expedit
vobis ut ego vadam. Si enim non abiero, Paracletus non veniet ad vos. Si
autem abiero, mittam eum ad vos (Joan. XVI). Tanquam diceret: Veritatem
dico vobis, expedit vobis ut ego vadam, id est ut ego per passionem
mortis ex hoc mundo ad Patrem transeam, quia nisi pro vobis passus
fuero, Spiritus sanctus non veniet ad vos, illo adventu quo est
consolatio, id est peccatorum remissio. Nam haec est communis omnium
electorum consolatio, quod per Christi fidem, Spiritum hunc acceperunt
in remissionem peccatorum, et pro hoc non immerito beatos sese
arbitrantur, dicente Psalmista: Beati quorum remissae sunt iniquitates,
et quorum tecta sunt peccata (Psal. XXXI). Apostoli Paracletum istum, id
est datum hujus Spiritus in remissionem peccatorum, ipsa quidem
Dominicae resurrectionis acceperunt insufflante Domino ac dicente:
Accipite Spiritum sanctum, quorum remiseritis peccata, remittuntur eis
(Joan. XX), sed secundam gratiam ejusdem spiritus non ante diem
quinquagesimum adepti sunt. Primo dato, remissionem peccatorum
acceperunt, secundo fortes, et zelo bono ferventes, scientes atque
sapientes, eloquentes, et miraculorum potentes effecti sunt. Sine dubio
paraclesis, id est consolationis vel gaudii, causa praecipua in primo
data est. Ait enim ipse Dominus: Verumtamen in hoc nolite gaudere, quod
spiritus vobis subjiciuntur, sed in hoc gaudete quod nomina vestra
scripta sunt in coelis (Luc. X). Denique primo dato Spiritus, per
baptismum scribuntur in coelo nomina electorum, et inde est gaudendum,
secundo dato subjiciuntur spiritus, etc. Hujusmodi charismata dantur,
imo dividuntur singulis, prout Spiritus vult, et inde non adeo est
gaudendum. Nam hujus gratiae ante Christi adventum plurima patriarchae
et prophetae dona consecuti sunt, et ipsi apostoli ante Christi
passionem daemonia ejecerunt, et non erat illis gaudendum, nisi fieret
ut per Christi passionem primam et praecipuam consolationem, primum
praecipuum et Paracleti hujus datum, id est remissionem acciperent
peccatorum. Quo facto jure gavisum est cor eorum, juxta promissum
dicentis: Iterum autem videbo vos, et gaudebit cor vestrum, et gaudium
vestrum nemo tollet a vobis (Joan. XVI). Pene naturale omnibus suis
effecit disciplina hujus Paracleti, ut de hac prima gratia gaudeant, et
exsultent, scilicet quod per baptismum peccati vetustatem deposuerint,
praesertim si gratiam eamdem custodierint, novis criminibus non
admissis, de secunda vero gratia non gaudeant, sed nec de vulgari
velint, nisi forte pro gloria Dei, ut aedificetur Ecclesia Dei. Hinc est
quod nemo fere, qui non se Christianum vel catholicum velit haberi, cum
sapientem sive scientem, vel virtutem contra daemones habentem,
laudabiliter velit taceri. His igitur breviter dictis, de primo teste,
id est de Spiritu Dei, Spiritu adoptionis filiorum testimonium reddente
spiritui nostro quod sumus filii Dei, videamus de testibus reliquis.
|
|