CAPUT XXI. De eo quod ait:

“Ego me obtuli in sacrificium Deo in odorem suavitatis, quia sacrificium est Deo spiritus contribulatus.”

Nec vero satis ad piam martyris hujus venerationem, solum hunc ejus audire vel pronuntiare clamorem, nisi intimo sensu percipiamus ejusdem pium suavemque odorem. Dicebat enim: Ego me obtuli sacrificium Deo, in odorem suavitatis, quia sacrificium est Deo spiritus contribulatus. Quis autem novit quid sit spiritus contribulatus? Quis hoc novit? Quis sapiens, et hoc intelligit? Vere nemo, nisi qui accipit: Absconditus thesaurus est contribulatio spiritus, nec facile a quovis invenitur. Absconditus est omnino sapientibus et magnis, vix tandem revelatur parvulis. Qui tandem illum invenit, merito gratulatur et dicit: Tribulationem et dolorem inveni (Psal. CXIV). Etenim non parva aut exigua inventio est. Nam certum et aptum facit locum invocandi nomen Domini. Unde, cum dixisset: Tribulationem et dolorem inveni, statim subjunxit, et nomen Domini invocavi, ut subaudias, quia tunc opportune debuit invocari eodem spiritu alibi testificante, quia juxta est Dominus his qui tribulato sunt corde (Psal. XXXIII). Inventio ergo tribulationis et doloris invocandi nomen Domini opportunitatem sic facit, et tempore idoneum tanquam bonum et non contemptibile sacrificium, idcirco cum dixisset: Ego me obtuli sacrificium Deo, in odorem suavitatis, statim subjunxit, quia sacrificium est Deo spiritus contribulatus, quod idem est, ac si diceret, quia tribulationem et dolorem inveni. Qui igitur clamorem audivimus, eumdemque mirantes efferimus, si odorem quoque sentimus sacrificii quod incensum est, id est contribulati spiritus, tunc demum victorem fortissimum digne collaudamus, consulem coeli, haeredem paradisi, decus Romani imperii, digneque appendimus aurum Dei, gemmam Filii Dei, opificium Spiritus sancti, in quo tu rectissime glorificeris, quem praedicamus, o Spiritus fortitudinis.