CAPUT XLIV. Quod, quamvis propheta esset Jacob, ignorabat tamen quod Rachel furata esset idola.

Stulte, inquit, operatus es. Etsi ad tuos ire cupiebas, et desiderio tibi erat domus patris tui, cur furatus es deos meos? Hic loquendi tempus erat viro sapienti, qui utique non solum in hoc, verum etiam in caeteris erat sapiens, licet eum simplicem Scriptura appellavit, dicendo: Jacob autem simplex habitavit in tabernaculis (Gen. XXV). Simplicitati namque columbae, prudentiam serpentis sociaverat, et de utroque unam sibi sapientiam formaverat, quippe qui eluso Laban dives revertebatur patrocinante sibi justitia: igitur cum stultitia coargueretur ab illo, dicente: Stulte operatus es, adhuc patienter siluit; ubi autem ab eodem interrogatus est, cur furatus es deos meos, sic ad interrogata dedit responsum, ut prius stultitiae pelleret elogium. Ait enim: Quod inscio te profectus sum, timui ne violenter auferres filias tuas. Quod autem furti me arguis, apud quemcunque inveneris deos tuos, necetur coram fratribus nostris. Tanquam diceret: Quod inscio te profectus sum, non solum injustitiae non est argumentum, verum etiam stultitiae repugnans sapientiae vel rationis effectum. Stultus namque in jure dicendus est, qui eum unde malum sentit sibi imminere, non cavet: ego autem cavendum a te, non dubius sciebam, quippe cum tu immutaveris mercedem meam decem vicibus. Si igitur non mihi cavissem, ut inscio te proficiscerer, coelesti meipsum tutelae committens, et credens custodiae quam mihi pollicitus est; tunc potius ego stultus damnis meis arguentibus invenirer. Porro de eo quod me furti arguis, cedo: nunc jus esto. Apud quemcunque inveneris deos tuos, necetur coram fratribus nostris. Fratres hic appellat filios suos, quamvis intelligere liceat aliquos cum Laban venisse propinquos, quales jure fratres appellaret more usitato. Haec dicens, ignorabat quod Rachel furata esset idola. Igitur propheta quidem Jacob, et propheta Isaac, sicut in psalmo, ubi dictum est: Nolite tangere christos meo, statim subjungitur: et in prophetis meis nolite malignari (Psal. CIV), sed neque hic, qui domesticum furtum ignoravit, neque ille qui in benedicendo filio falli poterat, neque quisquam hominum unquam omnia scivit, vel semper subjectum prophetiae Spiritum habuit, praeter eum, qui homo cum sit, Deus etiam est, et omnia scit, cum sit ipsa sapientia Dei. Non ergo parum in verbo contra semetipsum offendit, qui tam cito protulit sententiam, non tamen injustam. Etenim si morte dignus est, qui idola colit, quanto magis qui pro amore idololatriae furtum facit? Imo, si juste aliqui Judaeorum, sicut in lib. Machabaeorum legitur (II Mach. XII), idcirco corruerunt, quia sub tunicis suis habebant de donariis idolorum, quanto magis juste necari debuerat, qui ipsa furatus esset idola? Sed pepercit Deus Jacob, ut lateret furtum sua providentia, simulque ejus quae furtum fecerat astutia: Illa namque festinans abscondit idola subter stramenta cameli, et sedit desuper. Scrutantique omne tentorium, et nihil invenienti, ait: Ne irascatur dominus meus, quod coram eo assurgere nequeo, quia, juxta consuetudinem feminarum nunc accidit mihi. Sic delusa sollicitudo quaerentis est; videlicet dum et afflictae leviter credit excusationi et femineis aegre scit approximare immunditiis.