CAPUT XXXI. Quod ait:

“Vidi visionem secundum speciem quam videram, quando venit ut disperderet,”

etc.

(CAP. XLIII.)

“Et duxit me ad portam, quae respiciebat ad viam orientalem, et ecce gloria Dei Israel ingrediebatur per viam orientalem, et vox erat ei quasi vox aquarum multarum, et terra splendebat a majestate ejus. Et vidi visionem secundum speciem quam videram, quando venit ut disperderet civitatem, et species secundum aspectum quem videram juxta fluvium Chobar, et cecidit super faciem meam.”

Ordo tandem fidei necessarius hic perfectus est, dum post cunctas divisiones superiora longe repetens,

“et vidi, inquit, visionem secundum speciem quam videram quando venit ut disperderet civitatem, et species secundum aspectum quem videram juxta fluvium Chobar,”

subauditur, anno quinto, itemque, anno sexto transmigrationis regis Joachim. Quinam ille aspectus, vel quae illae species fuerunt? Nimirum aspectus hominis, aspectus leonis, aspectus vituli, aspectus aquilae volantis. Aspectibus vel speciebus illis vera humanitas, vera passio, resurrectio quoque et ascensio significabatur Christi Filii Dei, quae omnia corde credere ad justitiam, et ore confiteri oportet ad salutem (Rom. I). Sed haec quidem evangelica doctrina est, et familiarius parvulis quasi lactis alimonia dulcis auditu, et salubris animae gustu est. Verumtamen ad perfectionem fidei necdum satis est, nisi post lactis poculum proficiendo ad solidum perveniat cibum, ut credat et confiteatur quia

“in principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum, et omnia per ipsum facta sunt (Joan. I),”

et isto illud posterius esse, quod prius capere potuit, scilicet quia

“Verbum caro factum est, et habitavit in nobis (ibid.),”

et secundum illas facies hominis, vituli, leonis, atque aquilae volantis, videndam nobis gloriam suam praebuit. Recte igitur prioribus prophetiae suae annis, illud accepit vel scripsit, quod commodius capere possunt parvuli, et tandem in hac extrema visione pro exercitatione perfectiores habens sensus accepit, vel perfectos habentibus sensus scripsit, quid ante facies illas Christus Dei filius fuerit, et tunc demum cadit super faciem suam, videlicet perfecta adoratione verus adorator adorans in spiritu et veritate (Joan. IV).