CAPUT XVII. Satis magnum esse praeceptum de fructu paradisi, quando tum non opus erat ut statueretur aliud, et ex hoc qualicunque tamen probari poterat Adami vel fidelitas, vel iniquitas.

Sed, sicut jam dictum est, idcirco a parvis quasi parvum aestimatur, quia parva res erat fructus ligni, a quo illi prohibebantur. Ergo considerandum videbitur non quid, sed pro quanto quisque faciat, non ut dicatur multum infidelis, nisi in magno fuerit infidelis. Sed contra tam divina quam humana censura consistit. Nam Dominus dicit: Qui fidelis est in minimo, et in majore fidelis est. Et qui in modico iniquus est, et in majore iniquus est (Luc. XVI). Et ethnicus quidam ait:

Nam de mille fabae modiis cum subripis unum,

Damnum, non facinus pacto est mihi lenius isto. (HORAT. Epist. lib. I, ep. 16, vers 55, 56.)

Ergo nec pro eo parvum videri licet quod factum est, quia pomum illud parva erat res. Quam autem circa rem majorem vellemus tunc temporis Deum suam edidisse legem? Diceret: Non occides? (Exod. XX.) Non erat qui posset occidi. Diceret: Non moechaberis? (ibid.) Nulla erat femina praeter unam, quam ipse fecerat illi. Diceret: Non concupisces rem proximi tui? (ibid.) Nullus erat proximus generis sui. Non ergo fidei materiam quaesitam fuisse miremur in momento parvae rei, in exiguo fructu ligni.