CAPUT XXII. Quid Antiochus addiderit

“in malum.”

Jam ad in quod proposuimus redeundum est, scilicet ad discernendum, quid justus Deus fieri voluerit illi populo iratus parum. Et quid illa radix peccatrix, Antiochus ille illustris, plus faciendo addiderit

“in malum (Zach. I).”

Unam tantummodo et parvam misericordiam, sicut jam dictum est, fortitus fuerat Esau, scilicet ut in pinguedine terrae et rore coeli desuper, id est bonis terrenis, et temporalibus divitiis abundaret. Utramque autem, videlicet et parvam et magnam misericordiam Jacob in benedictione acceperat, quatenus eidem

“et de rore coeli et de pinguedine terrae daret abundantiam frumenti vini et olei,”

quae parva misericordia est.

“Et semini ejus,”

id est Christo, servirent populi, et adorarent eum tribus, quae magna misericordia est. Parvam illam misericordiam parva ira Deus abstulit, quoties populum illum propter peccata gentibus devastandum tradidit, sicut scriptum est:

“Et tradidit eos in manus gentium et dominati sunt eorum qui oderunt eos, et tribulaverunt eos inimici eorum, et humilitati sunt sub manibus eorum (Psal. CV).”

“Ipsi vero addiderunt in malum,”

quoties hoc nisi sunt, ut misericordiam magnam, misericordiam aeternam auferrent eis, non ut ipsi possiderent, sed ne fieret ulli homini, neve esset apud ullum hominem fides Dei, aut verbum promissionis, agitante illo diabolo dracone antiquo, ut, exempli gratia, Nabuchodonosor regem Babylonis agitavit, quatenus tres pueros mitteret in caminum ignis, quia statuam noluerunt adorare, quam ipse fecit. Sed de illo et de caeteris jam dictum est, ad ea quae impius gessit Antiochus sermo devenit.