|
Quod haec ita sint, ex ipsis earumdem Dominicarum patenter cognosci
potest officiis. Nam prima Dominica non jam retributionem, sed initium
justitiae postulat humanum genus. Nec jam patriam attingit, sed viam
sibi postulat ostendi: Ait enim:
|
“Vias tuas, Domine, demonstra mihi, et semitas tuas edoce me (Psal.
XXIV).”
|
|
Vox haec veteris hominis est, originalis peccati vinculis alligati, et
in suam coelestem patriam nescientis redire, nec valentis. Propter quod
illa tunc Evangelii lectio recitatur, in qua vel maxime commendantur
illae Domini viae, per quas illuc, unde corruit homo, debeat et possit
redire, scilicet obedientia, mansuetudo, et humilitas charitasque summa.
Obediens namque Patri, ut pateretur pro nobis, ultro ad passionis locum
venit mansuetus et humilis, sicut propheta de illo praedixit:
|
“Dicite, filiae Sion, ecce rex tuus venit tibi mansuetus, sedens super
pullum asinae (Zach. IX).”
|
|
Charitas autem erat illa qua major non est, sicut ipse dixit:
|
“Majorem hac dilectione nemo habet (Joan. XV),”
|
|
etc. Praeterea tota primi adventus causa, in illa sancti Evangelii
lectione typice continetur. Sed de hoc superius dictum est, ubi ad
comprobandum quod Evangelio cohaereant et consentiant, caetera membra
officii, quemadmodum corpus capiti, hujus Dominicae officium exempli
gratia propositum est. Asinam namque alligatam vel pullum ejus, humanum
genus significare novimus, ad cujus solutionem Dominum advenisse
manifestum est, ut sessor et possessor nostri factus, in coelestem
Jerusalem per vias suas equitatu salutis nos reduceret. Igitur ex
officio constat primam Dominicam primum Domini spectare adventum. Cujus
officii constat hanc esse intentionem, ut his quibus necdum venit
Dominus (illis enim necdum advenit, qui fidem incarnationis ejus nondum
receperunt; illis, inquam, qui necdum in adventu ejus crediderunt)
adveniat tanta salus per fidem, ut confidentes in Domino non erubescant,
neque irrideant inimici, id est daemones, diutius asinam illam, quam
alligaverunt vinculis peccatorum, sed solutae vias Dominus demonstret
illi, et semitas suas doceat (Psal. XXIV). Hoc in introitu, in graduali,
et in alleluia manifeste conclamatur. Intervenit apostolus Paulus, et in
lectione Epistolae demonstrat asinae vias, quas ambulare, vel quas non
ambulare debeat. Quarum demonstrationem sic inchoat:
|
“Scientes quia hora est jam nos de somno surgere (Rom. XIII).”
|
|
Nimirum haec et reliqua dicens, quasi fidus auriga, ascensuro Domino, ut
dietam suam perficiat, asinam infrenat, quo rectas vias teneat, ad
summum dicens,
|
“sed induimini Dominum nostrum Jesum Christum,”
|
|
quod idem est ac si dicat eidem asinae: Ascensorem suscipe regem Sion.
Quod autem post Evangelium idem clamat offerenda quod antiphona ad
introitum, hoc innuit, quod asina illa, etiam cum acceperit sessorem
suum Dominum, secura esse non debet, priusquam perveniat cum equite suo
in supernam civitatem Jerusalem. Potest enim fieri, ut offensus eques
suum velit mutare vehiculum, quod prius probasse visus est, ideo
perseverat in offertorio dicere Ecclesia, quod in introitu dixerat,
addendo:
|
“Dirige me in veritate tua,”
|
|
etc. Communio quoque:
|
“Dominus dabit benignitatem, et terra nostra dabit fructum suum (Psal.
LXXXIV),”
|
|
manifeste vox est antiquae Ecclesiae, primum Domini exspectantis
adventum: quando de benignitate Spiritus sancti, terra nostra, id est,
uterus Virginis concipiens, dedit fructum suum, Deum et hominem
proferens, benedicta in aeternum. Ea quae dicta est ad introitum
collecta, quaeque super oblata, quaeque ad complendam, manifeste ad
idem, scilicet ad primum Domini respiciunt adventum.
Cur statio ad Sanctum Petrum fiat.
Notandum quoque quia statio Dominica hac juxta sacratissimam
ordinationem vigilantissimi papae Gregorii, jure ad Sanctum Petrum fit;
ipse est unus, imo primus discipulorum, qui ad solvendam illam magnam
asinam missi sunt. Siquidem et in apostolatu circumcisionis Deus illi
operatus est (Galat. II), et inter gentes cum consorte suo beato Paulo
eadem legatione functus, pro Christo Romam ingressus est, ut imperium
orbis tanquam praedictae caput asinae solveret, ita ut pulchre nobis
illi duo, qui a monte Olivarum missi sunt, ad solvendam illam animalem
asinam, in typum omnium praedicatorum, in his duobus, videlicet Petro et
Paulo, repraesentari videntur, qui caput mundi Romam Domini Christi
regis aeterni vehiculum et habitaculum, currum atque thronum effecerunt.
Cur in adventu non utuntur consuetis vestibus sacris diaconus et
subdiaconus.
Ex tunc usque ad sacram Dominici natalis noctem, diaconus et subdiaconus
imminuti procedunt. Nam neque diaconus dalmaticam, neque subdiaconus
induit tunicam. Subdiaconus tanquam lex, quae ante incarnationem Domini
carebat ornatu Evangelii; diaconus tanquam ipsum Evangelium, cujus
claritas, quanta sit, nondum apparuerat ante sacramenta nativitatis,
passionis, resurrectionis et ascensionis Domini. Horum enim non
praesentiam, sed exspectationem significat tempus illud; propter quod et
adventus Domini, ut dictum est, nuncupatur. Utuntur autem interdum
casulis quam vestem sacerdotis esse diximus, cum de habitu ejus
loqueremur. Quod neminem movere debet. Non enim sic utuntur casulis
subdiaconus aut diaconus, ut in ipsis legant vel ministrent, sed lecturi
aut ministraturi illas exuunt, manifeste profitentes, illam suam non
esse vestem, nec propter suum ordinem sibi debitam, sed propter
Dominicae vel alicujus festi reverentiam se accipere accomodatam, ut
inopem atque indecentem consolentur exspoliationem. Eamdem ob causam,
Gloria in excelsis Deo tunc non dicitur, et Ite missa est intermittitur,
quia videlicet illud tempus signat, ut dictum est, quo adhuc
exspectabatur gaudium pacis, et illud quod nunc usque solliciti
praestolamur, consummationem nostrae salutis.
|
|