|
|
“Innuit ergo huic Simon Petrus, et dicit ei: Quis est de quo dicit?”
|
|
Quamvis humiliter nomen suum reticeat, non tamen suam omnino personam
dissimulat, dum non dicit:
|
“Innuit ergo illi, sed innuit huic Simon Petrus.”
|
|
Sic enim dicendo, quasi reducto in seipsum digito, demonstrat se illum
esse praecipuae gratiae filium, cui Petrus quod a Domino quaerere non
audebat, in illa sollicitudine et summa tristitia, innuit ut quaereret
ipse, dum caput in sinu Domini reclinat, et fiducia majori uti potest
inter praecipuas amoris ejus delicias. Sciendum vero est, quia sicut
tunc in sinu diligentis Domini discipulus iste familiarissime
recumbebat, sic deinceps in ejusdem teneri amoris diligentissima
servatus est custodia, quam et postmodum insinuans Dominus cum dixisset
Petro.
de isto dixit:
|
“Sic eum volo manere donec veniam, quid ad te?”
|
|
Vere enim ter beatus, usque ad finem suum, in sinu amantis Domini
suavissime recubuit, quia sicut corpus ejus ab omni pollutione
incorruptum, sic eum ab omni quoque dolore servavit illaesum. Sequitur:
|
|