|
Post symbolum cantatur offerenda. Offerenda cantus est Ecclesiae, nomen
hoc habens ab offerendo tractum, eo quod tunc canitur quando omnipotenti
Creatori nostro incorruptum laudis offerimus vel praeparamus sacrificium
(Psal. XCIV). Hic magis ac magis aperiendum fidei ostium et animae
triclinia ponenda sunt, ut ingrediatur veritatis opus, quo panis et
vinum in verum corpus et sanguinem Domini transferuntur, ne efficiamur
sicut Achis (I Reg. XXI) ille de quo supra dictum est. Multi namque
fidei oculos non habentes, in sancto Sacrificio praeter panem et vinum
nihil amplius intuentes, cum diceretur eis: Corpus et sanguis Domini
est, murmuraverunt dicentes, quomodo est? Latuit enim eos, quas voces
suas septem tonitrua locuta sint, cum clamasset angelus ille fortis voce
magna,
|
“quemadmodum cum leo rugit (Apoc. X),”
|
|
et quod illae voces quidquam attineant ad mysterium sacrificii juxta
Psalmistam dicentem:
|
“Circuibo et immolabo in tabernaculo ejus hostiam vociferationis (Psal.
XXVI; II Cor. IV).”
|
|
Nos autem credimus propter quod et loquimur, quia quidquid angelus ille
clamavit magno clamore Evangelii aeterni (Apoc. XIV), quidquid post
clamorem ejus, Ecclesiae suae locutus est Spiritus sanctus, donorum
suorum septiformi tonitru, verum Dei Verbum, verum Dei Filium, sancta
Ecclesia catholica offert Creatori suo, credens corde, et ore confitens
(Rom. X), pariterque manibus panem et vinum, sicut sibi tradidit ipse
Salvator offerens (Matth. XXVI; Luc. XXII). Nam pro quota suorum parte
beneficiorum gratias ageret Ecclesia Creatori, Salvatori, et
illuminatori suo, si nihil aliud ei quam panem et vinum offerret? Solum
denique terrenum corpus hujusmodi fructibus alitur et sustentatur? Etiam
antequam crevisset Ecclesia tempusque nuptiarum attigisset, antequam
conjuncta viro suo filium ex eo suscepisset, quem in acceptabile
sacrificium offerre posset non erat sacrificium ejus adeo vacuum, ut
nihil praeter id quod videbatur in se contineret. Habebat namque causas
invisibiles propter quas invisibiles hostias offerret, videlicet opera
Dei memoria digna, verbi gratia, manum quam extendit Dominus super
primogenita Aegypti, transiens super tabernacula Israel signata sanguine
agni, transiens et salvans, protegens et liberans, transitumque Israel
per mare Rubrum, et submersionem Pharaonis et exercitus ejus et curruum,
caeteraque Dei magnalia (Exod. XII). Haec autem omnia umbrae futurorum
erant, quae in figura contingebant illis. Igitur et ipsa sacrificia,
quae propter has fiebant causas, sancta quidem, sed sanctiorum umbrae,
bona quidem, sed meliorum erant figurae. Quales causae, tales et
causarum memoriae. Non ergo solum panem et vinum, quae corporaliter
videntur, sed et quod non nisi fidei oculis aspicitur, Verbum Dei,
Filium Dei offert sancta Ecclesia, novum et verum immolans sacrificium,
quia jam concipit, corde credendo ad justitiam, jamque parit, ore
confitendo ad salutem (Rom. X). Ipsa enim est mulier illa magna, quae in
Apocalypsi visa est amicta sole, scilicet Christo, quem induit in
baptismo, lunam habens sub pedibus (Apoc. XII), videlicet omnia
mutabilia calcans. Luna enim mutabilis est (Eccli. XXVII), atque ideo
mutabilem mundum designat, et in capite suo gestans coronam stellarum
duodecim, id est chorum duodecim apostolorum, qui in ejus initio
praefulserunt, et in utero habens, et clamabat parturiens, et cruciatur
ut pariat. Hujus in utero, habentis, clamantis et parturientis salubrem
cruciatum, offerendae, de qua loquimur, gravis et grandisonus imitatur
cantus; quae neumis distenta frequentibus, et suis fecunda versibus
quantumvis longa jubilatione non valet satis exprimere quod significat.
Ne ergo dicas in corde tuo:
|
“Quis ascendit in coelum, hoc est Christum inde deducere (Rom. X),”
|
|
ut is qui in se resurgens ex mortuis jam non moritur, adhuc per sacri
altaris hostiam in suo mysterio pro nobis iterum immoletur. Prope est
enim verbum in ore tuo et in corde tuo (Deut. VI), hoc est,
|
“verbum fidei quod praedicamus, in quit Apostolus (Rom. X).”
|
|
Quoniam ergo prope est in ore tuo, et in corde tuo Verbum Dei, Verbum
crucis Christus Dominus, si hujus verbi flumen super panem et vinum
effuderis, et ordine, qui ab ipso statutus est, veritatem hujus verbi
protuleris, statim de sancto altari panem ipsum et vinum in corpus et
sanguinem suum transferendo suscipit, eadem virtute, eadem potentia vel
gratia, qua nostram de Maria virgine carnem suscipere potuit, quomodo
voluit. Nec duo corpora dicuntur aut sunt, hoc quod de altari, et illud
quod acceptum est de utero Virginis, quia videlicet unum idemque Verbum,
unus idemque Deus, sursum est in carne, hic in pane. Alioquin et ille
panis, quem heri sacrificavimus, et ille quem hodie vel cras
sacrificabimus, plura sunt corpora, nec recte dicimus offerri ab
Ecclesia corpus Domini, meliusque diceremus corpora, quia quotidie pene
tot offeruntur panes, quot habentur in Ecclesia sacerdotes, sed hoc
prohibet causa, convincit ratio, religio respuit. Unitas enim Verbi
unitatem efficit sacrificii. Similiter enim unum Verbum, et olim carnem
de Maria virgine sumpsit, et nunc de altari salutarem hostiam accipit;
igitur unum corpus est, et quod de Maria genitum in cruce pependit, et
in sancto altari oblatum, quotidie nobis ipsam innovat passionem Domini.
Cum autem Ecclesia quoque corpus sit Christi, propter ejusdem Verbi, vel
spiritus unitatem; nam eumdem spiritum Christi idemque in se manens
habet Verbum Dei quod univit sese carni de carne Mariae virginis,
sciendum est quod non tantum de Verbo Dei, sacrae hostiae accedit,
quantam habet gratiam ejusdem Verbi unus quilibet sacerdos, qui ad
sacrificandum assistit. Unusquisque enim suam divisivam habet gratiam,
vel donationem Verbi aut Spiritus sancti. In sacram autem hostiam tanta
se plenitudo divinitatis infundit, quanta in Mariae virginis uterum
descendit, quanta in corpus Ecclesiae per gratiarum divisiones sese
distribuit. Nam quomodo deifer panis ille non de uno, sed de multis
conficitur granis, et vinum illud sacrosanctum non de uno, sed de multis
confluxit acinis, sic nimirum non tantum habet Verbi Dei, quanta est
gratia unius hominis, sed quanta est plenitudo totius corporis Christi,
quod est Ecclesia (Ephes. I), quae de multis hominibus consistit,
quaeque per unumquemlibet catholicae fidei hominem universa ad sanctum
altare in loco, vel tempore quolibet assistit. Sed jam coeptum ordinem
prosequamur, et qualiter haec fiant, non sicut supradictus Achis, qui
semper dicit, quomodo est (I Reg. XXI), sed sicut verus Abimelech, id
est patris mei regnum, cui vere dicitur:
|
“Regnum Dei intra vos est (Luc. XVII,”
|
|
quantum possumus, admota fide speculemur.
|
|