|
Igitur sedebam, ut jam dixi, juxta flumen magnae Babylonis, juxta
fluvium Chobar, quod interpretatur gravitudo vel gravitas. De illa
namque Babylone loquor, cujus est rex vel princeps, in qua tyrannizavit
spiritualis Nabuchodonosor, scilicet diabolus, jugumque suum aggravavit
super filios quoque civitatis Dei viventis, Hierusalem coelestis, quos
omnes in Adam comprehensos, in istam suam Babylonem, in hoc saeculum
nequam captivos abduxit, subditos peccato originali, reos mortis. Haec
mihi, o Lamuel, magni moeroris et amari causa erat animi. Audiebam enim
auditu intellectuali voces peregrinorum sive captivorum lamentantium
atque dicentium:
|
“Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, dum recordaremur
Sion (Psal. CXXXVI).”
|
|
Assumptoque luctu in absconditis in interiore homine flebam et ego
passim atque lamentabar scienter, et lamentando laudabam, sicut docet
Ecclesiastes, mortuos magis quam viventes (Eccle. IV). Mortui namque
illi, qui in Domino mortui sunt, securitatem suimet assecuti sunt,
reversi in illam beatam Sion; unde omnes per peccatum Adae exciderunt,
cujus recordatione, dum captivi essent, fleverunt. Porro viventes
quandiu in corpore sunt, et a Domino peregrinantur (II Cor. V), quomodo
securi esse possunt? Non est enim tuta sessio, vel firma statio secus
flumen Chobar, vel supra caetera Babylonis flumina, praesertim cum et
Apostolus dicat:
|
“Qui se existimat stare, videat ne cadat (I Cor. X).”
|
|
Ipsa namque fluminum littora lutosa sunt atque palustria, tamque
lubrica, ut semper suspectus esse debeas, ne moto vel prolapso pede
subjectum flumen cadas.
|
|