LIBER SEPTIMUS.


CAPUT 1

De Domino nostro Jesu Christo in servo ejus David, eodemque Patre ipsius secundum carnem Spiritus sanctus praelocutus est, dicens:

“Juravit Dominus et non poenitebit eum, tu es Sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX);”

hujus autem Melchisedech ordo fere nulli incognitus est, scilicet quia regresso Abraham a caede regum, protulit, non carnes sanguinemque hircorum aut vitulorum, sed panem et vinum (Gen. IV):

“Erat enim, inquit Scriptura, Sacerdos Altissimi, et benedixit ei,”

hoc videlicet dicto magnifice innuens quod tali ordine ritum sacerdotii Altissimi praecurrerit. Hujus ordinis sacramentum praefulgidum, sub velamine legis reconditum, hoc loco dum Dominus noster, rex et Sacerdos verus retegit, tantis oculos hominum radiis ferit, ut intendere non valentes, toti fugiant aversi, quemadmodum in typum talium hominum olim fugerunt patres ipsorum, non valentes ferre claritatem vultus Moysi, quia splendida facta fuerat ex collocutione Dei (Exod. XXXIV). Si etenim reverberati sunt claritate hujus veritatis isti filii illorum murmuratores et litigiosi, non quod claritas sempiterna rationali creaturae naturaliter noxia sit, sed quia creaturae ratio suos irrationabiliter polluit et sordidavit oculos terrenis concupiscentiis, ita ut lumen suum videre non possit. Nam qui se averterunt, quantum cum auxilio Dei possunt, ab ea quae in mundo est, concupiscentia carnis et concupiscentia oculorum (I Joan. II), his amica et dulcis est Divinitatis claritas; et si ex parte infirmantur atque reverberantur, non tamen fugiunt, non murmurant, non litigant, sed exspectant donec

“veniat quod perfectum est, et evacuetur quod ex parte est (I Cor. XIII).”

Haec jam tunc in illis hominibus praecurrentia fuerunt, qui audiebant Dominum Jesum, sicut sequentia declarabunt. Sequitur:

“Haec dixit in Synagoga, docens in Capharnaum.”

Synagogam illam murmurosam et litigiosam, in qua dixit haec Dominus noster, illis qui audiebant econtra dicentibus:

“Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum,”

non incongrue magni doctores aiunt, per illum regem Achis praesignatam fuisse, ad quem venit supradictus David, fugiens Saulem, qui et vocatur Abimelech, secundum titulum psalmi XXXIII, quando et commutavit vultum suum, et dimisit eum, et abiit. Namque dixit Synagoga illa:

“Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum? ”

Recte intelligitur in isto praedicti regis nomine Achis. Achis enim intepretatur quomodo est. Quia vero Synagoga eadem, quae Filium Dei non recipiebat, eumdem ipsius Patrem, Deum suum esse profitebatur, recte Filius idem in praedicti psalmi titulo mystice appellat eam Abimelech, quod interpretatur, Patris mei regnum. Quod immutavit vultum suum David, illud nobis innuit, quia veterem ordinem sacerdotii secundum Aaron, immutaturus erat hic verus David, Rex et Sacerdos noster secundum ordinem Melchisedech. Achis autem, quod interpretatur quomodo est, istius, ut jam dictum est, Synagogae typum gessit, dicentis, quomodo hic nunc dicit, quia de coelo descendit, quomodo carnem suam ad manducandum et sanguinem suum ad bibendum nobis dare poterit. Nam haec rebellione fidem illius pulsantis, in corda sua dum non admittit, quasi tympanizantem et impingentem in ostia civitatis David dura incredulitate repellit. Quapropter dimisit eum, scilicet Achis sive Abimelech, dicentem:

“Quare adduxistis hominem insanum? dimitte illum hinc, et ne egrediatur domum meam (I Reg. XXI).”