CAPUT 13

Sequitur ergo:

“Vespere autem facto, obtulerunt ei multos daemonia habentes, ejiciebat verbo spiritus, et omnes male habentes curavit.”

Hoc ipsum Lucas scribens:

“Exibant autem, inquit, daemonia a multis clamantia et dicentia: Quia tu es Filius Dei. Et increpans, non sinebat ea loqui, quia sciebant ipsum esse Christum (Luc. IV).”

In praesenti facto manifestum magnumque et evidens erat divinitatis sive divinae fortitudinis experimentum, quia sicut caetera, sic et istud in potestate faciebat, et hoc ad testimonium pertinet veritatis, ut veraciter posset dicere:

“Opera quae dedit mihi Pater, ut perficiam ea, ipsa testimonium perhibent de me (Joan. V).”

Porro, juxta mysterium jam praescriptum, spiritus vel daemonia, quae verbo ejiciebat, et quae

“exibant a multis clamantia et dicentia: Quia tu es Filius Dei, ipse autem increpans non sinebat ea loqui,”

haeretici sunt, vel fuerunt homines ficti, simulatores, et callidi, qualium primus in Actibus apostolorum Simon exstitit (Act. VIII), qui et ipse credidit, sed fides vel confessio ejus et similium clamantium,

“Tu es Filius Dei,”

similis est confessioni daemoniorum, quae non sinebat loqui Filius Dei, quia non est speciosa fides vel confessio in ore, si dilectio non sit in corde.