CAPUT 45

“Stabant autem juxta crucem Jesu, mater ejus, et soror matris ejus Maria Cleophae, et Maria Magdalene.”

Stabat, inquit, mater juxta Filii crucem, sine dubio dolens, et dolores tanquam parturientis habens. Cruce namque ejus nimium ipsa cruciabatur, sicut ei praedicens Simeon:

“Et tuam ipsius, inquit, animam pertransibit gladius (Luc. II).”

“Cum vidisset ergo Jesus matrem et discipulum stantem quem diligebat, dicit matri suae: Mulier, ecce filius tuus. Ad discipulum autem: Ecce mater tua.”

Quo jure discipulus, quem diligebat Jesus matris Domini Filius, vel ipsa mater ejus est? Eo videlicet, quia salutis omnium causam et tunc sine dolore peperit, quando Deum hominem factum de carne sua genuit; et nunc magno dolore parturiebat, quando, ut praedictum est, juxta crucem ejus stabat. Si enim apostolos suos in illa hora suae passionis Dominus mulieri parturienti recte comparavit, dicens:

“Mulier cum parit, tristitiam habet, quia venit hora ejus, cum autem peperit puerum, jam non meminit pressurae propter gaudium, quia natus est homo in mundum, et vos igitur nunc tristitiam habebitis, iterum autem videbo vos, et gaudebit cor vestrum (Joan. XVI).”

Quanto magis mulierem hanc, stantem juxta crucem suam, mulieri parturienti, talem matrem talis filius recte similem duxit. Quid autem dico similem, cum vere sit mulier, et vere mater, et veros habeat in illa hora partus sui dolores? Non enim habuit haec mulier hanc poenam, ut in dolore pareret sicut caeterae matres, quando infans sibi natus est; sed nunc dolet, cruciatur, et tristitiam habet, quia venit hora ejus, illa videlicet hora propter quam de Spiritu sancto concepit, propter quam gravida facta, propter quam completi sunt dies ut pareret, propter quam omnino de utero ejus Deus homo factus est. Cum autem haec hora praeterierit, cum totus iste gladius parturientem ejus animam pertransierit,

“jam non erit memor pressurae propter gaudium, quia natus erit homo in mundum,”

quia declaratus erit novus homo, qui totum renovet genus humanum, totiusque mundi sempiternum obtineat imperium; natus, inquam, id est, immortalis atque impassibilis factus, et angustias vitae hujus in aeternae patriae amplitudine supergressus mortuorum primogenitus. Proinde quia vere ibi dolores ut parturientis (Psal. XLVII), in passione unigeniti omnium nostrum salutem beata Virgo peperit, plane omnium nostrum mater est. Igitur quod de hoc discipulo dictum est ab eo, justissime curam suae matris habebat:

“Mulier, ecce filius tuus.”

Itemque ad eumdem discipulum:

“Ecce mater tua,”

recte et de alio quolibet discipulorum, si praesens adesset, dici potuisset: Nisi quia licet omnium, ut dictum est, mater sit; pulchrius tamen huic ut virgo virgini commendari debuit, praesertim cum huic discipulo talis gratia reposita esset, ut Verbum ipsum, quod illa mater carnem factum pepererat, ipse quantum mortali homini possibile fuit, imo plus quam alius quis mortalium omnium potuit, evangelico stylo describeret.

“Et ex illa hora accepit eam discipulus in sua.”

In sua videlicet non praedia, quae nulla habebat vel habiturus erat (quippe de illis unus est, qui Dominum secuti reliquerant omnia (Matth. XIX), sed sic in sua dictum est, ut in illa quoque communione rerum qua dividebatur singulis, prout cuique opus erat, ad hujus curam, quidquid illi esset necessarium pertinebat (Act. II, IV).