|
|
“Et hic est sensus, qui habet sapientiam.”
|
|
Ac si dicat: In his quae vidisti et quae dico, sensus et utilitas latet,
et ille sentit qui habet sapientiam, id est, qui in Scripturis sanctis
exercitatus est.
|
“Septem capita septem montes sunt, super quos mulier sedet, et reges
septem sunt.”
|
|
Hoc superius jam diximus, quia septem capita septem sunt regna mundi
novissima, quorum unumquodque suo tempore, sicut sacrae testantur
Scripturae, contra regnum Dei stetit, civesque ejus in hoc mundo
peregrinantes, variis tribulationibus pressit. Primum enim Aegyptiorum
regnum filios Israel afflixit (Exod. I); secundum regnum Israelitarum
justos homines (Exod. V) et prophetas Domini Jezabel incipiente, occidit
(III Reg. XIX); tertium regnum Babyloniorum, Jerusalem igne succendit,
et populum ejus captivavit, et tres pueros misit in caminum ignis
(Daniel III); quartum regnum Persarum et Medorum, instigante Aman
superbissimo, universum genus Judaeorum propter Mardochaeum pene delevit
(Esther V); quintum regnum Macedonum, per Antiochum Epiphanem, populum
eumdem crudeliter afflixit; sub quo et Machabaei fratres, mirando sunt
martyrio coronati (I Machab. I); sextum regnum Romanorum, orbem terrarum
Christianorum sanguine implevit (II Machab. III); septimum regnum
Antichristi tanta tribulatione fideles tribulabit, ut si fieri potest in
errorem inducantur etiam electi (Matth. XXIV).
|
“Isti sunt septem montes,”
|
|
id est septem regna. Denique regna haec propter superbiam ipsorum, qua
in altum contra Deum tumuerunt, montes appellavit. Unde cum dixisset,
|
“septem capita septem montes sunt,”
|
|
exponens quid dixerit, addidit:
Reges enim pro regnis aequipollenter posuit, imo magis proprie, quia non
tam regna vel spatia terrarum quam reges in crimine sunt, ut bestiae
capita dicantur et sint. Et quamvis multi in singulis regnis per
successiones regnaverint, pulchre tamen quot regna sunt, tot reges
posuit, quia non tam personas regnantes quam regias potestates numerari
praesens causa flagitat. Sequitur ergo:
|
“Quinque ceciderunt, unus est, et alius nondum venit.”
|
|
Etenim quando haec vidit Joannes, illa mundi aetate jam et Aegyptius rex
qui filios Israel oppressit, et Israeliticus rex Achas sive Jezabel,
quae vel cujus posteritas prophetas occidit, et Babylonius rex, qui
populum Dei captivavit, et Persicus rex, imo qui illum instigavit Aman
hostis Judaeorum, et Antiochus de regno Graecorum, qui tanta tamque
nefanda gessit in illum Dei populum, isti quinque ceciderant, in inferno
sepulti fuerant. Notandum quippe quia super singulos istorum talia
coelitus judicia facta sunt, ut si consideres singulorum eventum, fateri
non dubites proprie dictum esse, quia ceciderunt. Denique rex Aegyptius
cum curribus et equitibus suis in mare cecidit (Exod. XIV); sanguinem
Achab linxerunt canes et comederunt Jezabel (IV Reg. IX); Nabuchodonosor
de regno ejectus fenum ut bos comedit (Daniel IV); Aman in patibulum
suspensus est (Esther VII), Antiochus computrescens impiam miserabili
obitu vitam finivit (I Mach. VI).
|
|