LIBER DECIMUS QUARTUS.


CAPUT 1

“Abhinc, o Juda, te laudabunt fratres tui (Gen. XLIX).”

Juda, inquam, magne et fortis, qui resurgens ex mortuis, confessionem et decorem immortalitatis atque incorruptionis induisti (Psal. CIII). Laudabunt te fratres et amici tui, cohaeredes et comparticipes regni tui. Unde laudabunt, vel quid laudantes clamabunt?

“Manus tua, inquiunt, in cervicibus inimicorum tuorum (Gen. XLIX).”

O fortissime fratrum et princeps confessionis eorum cornua in manibus tuis sunt, et ecce nunc egreditur quae ibi abscondita fuerat fortitudo tua. Quomodo sustinerent luteae cervices inimicorum tuorum, ut non ponerentur scabellum pedum tuorum? Ululabunt ergo sub pedibus tuis inimici,

“laudabunt vero te fratres tui.”

Parum est laudabunt.

“Adorabunt te filii patris tui.”

Adorationis autem haec erit ratio,

“quia tu catulus leonis;”

o Juda, catulus leonis, inquam, id est, Filius tortissimi Dei totius fortitudinis et omnium virtutum principis. A quo tu nequaquam in aliquo degeneras. Nam ad praedam, fili mi, ascendisti, et ad nullius pavens occursum, fortiter infernum debellasti. Igitur te laudabunt, te adorabunt fratres tui, filii patris tui; qui et perinde qui te laudant et adorant fratres tui sunt, et filii patris tui, per ipsam fidem in qua te adorant gratiam adoptionis filiorum consecuti. Nunc, pulcherrime virorum, decursis laboribus tuis,

“quia lavasti in vino stolam tuam, et in sanguine uvae pallium tuum (ibid.);”

id est, Spiritu sancto in sanguine tuo regenerasti Ecclesiam tuam, qualiter eisdem fratribus tuis bonum fortitudinis et victoriae tuae nuntium attuleris stylo prosequente, tuaque gratia juvante, conabimur eloqui.