CAPUT 3

Quid est hoc dicere, nisi quod si multae sunt fideles et propter fidem, quae per dilectionem in eis operatur (Galat. V), laudabiles, nulla tamen earum tibi similis est, sicut veraciter praedicamus, quia nec primam similem visa es, nec habere sequentem. Nam reginae recte dicuntur illae animae, quae perfectae charitatis sunt, in eo videlicet quod eumdem dilectum tuum sequentes, nihil terrenum sed ipsum solum quaerunt, nec propter metum gehennae sed propter amorem vitae tuae aeternae peccatum fugiunt, virtutemque amando iniquitatem oderunt. Concubinae vero sunt illae, quae sub timore serviunt, nec ejus perfectionis, ut super praeceptum velint addere consilium, scilicet hoc, ut relictis omnibus solum sequantur hunc dilectum (Matth. XIX), habentes quidem in fundamento Christum, sed nihilominus amantes aliqua quae hujus mundi sunt. Quod porro volunt sibi numeri isti decem senarius atque octonarius: Valetne aliquod nomen Scripturae hujus, quod est, hoc est, Cantica canticorum? Valet utique, quia primam symphoniam efficiunt, quam musici nominant diatessaron. Est enim in eis habitudo, quam epitriton, id est sesquitertiam dicunt, quia major numerus, videlicet octoginta, minorem numerum, scilicet sexaginta, totum in se continet, et ejus insuper tertiam partem, id est viginti. Et haec proportio numerorum in musica sex reddit diatessaron, quod interpretatur de quatuor, et idcirco sic vocatur symphonia haec, quia de quatuor chordis sive vocibus constat, cum duobus tonis habens semitonium. Igitur

“sexaginta reginae, et octoginta concubinae,”

id est animae quae verbo Dei insistunt, et verbi Dei ita participes factae sunt, ut facere possint doctrinae fructum: meritis quidem, secundum quod supra dictum est, differunt, sed fidei consonantiam per unitatem confessionis in auribus dilecti suaviter resonant.