CAPUT XXVII. Quam verum Veritas dixerit:

“Non veni legem solvere, sed adimplere.”

Verum igitur Veritas dixit, tam veraciter quam graviter Christus locutus est: Nolite putare quia veni solvere legem aut prophetas. Non veni solvere, sed adimplere (Matth. V). Verum, inquam, et matura gravitate ponderatum verbum locutus est, nimirum conscius sibimet hujus Spiritus sancti, Spiritus consilii, quem daturus erat, per quem, sicut diximus, et multo melius, multo abundantius, quam dicere potuimus, legem implere habebat. Quibus autem et quamobrem sic dixit et sic locutus est? Dixit nimirum, praesentibus discipulis suis, Christum, sive secundum linguam ipsorum Messiam, venisse, et hunc illum esse credentibus atque gaudentibus, locutus est adversariis suis, Scribis et Pharisaeis de proximo audituris, sibique insidias atque calumniam structuris, tanquam adversario legis. Istis carnale Christi regnum carnali sensu exspectantibus, illis invidiae spiritu pro eodem rege torquendis et frustra quaesituris quomodo doctrinam ejus quasi juste calumniarentur. Et de illis quidem manifestum est quam vere, quam constanter praeclusi sint tali promissione, praesertim quia dicta complevit rerum veritate, quia neminem docuit legem solvere aut prophetas, docendo potius ut quod minus jusserat infirma lex, super adjicerent spontanea sui consilii electione. Porro de discipulis ejus carnale regnum ejus fore opinantibus, quid aliud dicamus, nisi quia putabant eum legem et prophetas velle dissolvere? Cum enim putarent in regno ejus fore licitum occidere, et gentium spolia detrahere, aureamque eo gemmatam Hierusalem exstruere, quid aliud exspectabant quam sine lege vivere, et sub nomine regni Dei, regnum concupiscentiae? Tales quidem invenit, et tales vocavit, sed longe alios fecit, isto dato Spiritu sancto, Spiritu consilii.