|
Et vocavit Adam nomen uxoris suae Evam, eo quod mater esset cunctorum
viventium. Mira narrantis digressio. Necdum sententia terminata est
tantae calamitatis, ut vacet hinc divertere ad dicendum nobis quo nomine
reus jam convictus, et pendens sub judicis manu, suam uxorem nuncupavit.
Narraverat dixisse Deum, in sudore vultus tui vesceris pane tuo, donec
revertaris in terram, de qua sumptus es: quia pulvis es et in pulverem
reverteris, moxque dicturus erat Deus: Ecce Adam quasi unus ex nobis
factus est. Quis hic locus erat, ut insereret, quia appellavit Adam
nomen uxoris suae Evam? An forte non digressio, sed hic se habet ordo
rerum, sicut ipsa narratio? Si ita est, imo quia ita est, nec enim
negligenter, sed maxime prudenter hic interpres Dei narrationem suam
prosecutus esse credendus est, mira peccatoris simul et contemptoris
surditas, et superbae mentis ejus duritia breviter deprompta est. Quid
enim insanius quam in tali articulo Evam dicere eam, quae non habet
vitam? Eva namque transfertur in vitam. Dixerat autem Deus: In quocunque
die comederis ex eo, morte morieris. Et illa comederat, ac viro suo
dederat, et dando occiderat, et nunc impraesentiarum dicebat, quia
pulvis es et in pulverem reverteris, et sic utraque morte, corporis
scilicet et animae, jam mortuus et adhuc moriturus erat, tam ipse quam
uxor sua. Quid ergo insanius quam in illo talis causae judicio illam
nuncupare Evam, id est vitam, quae nec saltem habebat vitam, dicere,
matrem cunctorum viventium, eam, quae potius mater est cunctorum
morientium? Omnes enim in peccato ejus moriuntur, et nemo filiorum ejus
vivit, nisi qui per unum hominem Christum vivificantur. Et quidem si hoc
alias dixisset, verbi gratia, superius ubi dixit: Haec vocabitur virago,
quia de viro sumpta est: si, inquam, tunc dixisset: haec vocabitur Eva,
quia mater cunctorum viventium est, nullam nobis admirationem fecisset,
quia videlicet et secundum sensum ejus cunctorum viventium, id est, hanc
infelicem vitam ingredientium mater est. Nunc autem in eo mirabile est,
quod ubi mortis corporeae sententia ferebatur, jam spirituali morte
mortuus, illic uxorem suam Evam, id est vitam, appellavit. Similiter et
hoc notandum, quod nusquam sacra Scriptura nomen istud, quod est Eva,
commemorat, nisi hoc loco, et paulo infra, cum dicitur, cognovit Adam
uxorem suam. Ibi sicut et hic, si rite perspicias, miranda cordis
impoenitentis duritia est, mira quoque carnis innuitur superbia,
gloriantis adhuc in ipsa poena sua de posteritate futura. Hoc inter
nominis utriusque positionem, quae sunt, scilicet, Adam et Eva, distare
manifestum, est, quia nomen hoc quod est Eva, praesumptor homo superba
aestimatione adinvenit: illud autem, scilicet Adam, Dominus Deus utrique
sexui posuit, sicut postmodum scriptum est, masculum et feminam fecit
eos, et vocavit nomen eorum Adam in die quo conditi sunt (Gen, V).
Igitur quod cum dixisset Deus, quia pulvis es, et in pulverem
reverteris, continuo subjunctum est, et vocavit Adam nomen uxoris suae
Evam, eo quod mater esset cunctorum viventium, idem est ac si diceretur:
Sicut superius dicente Deo, in quocunque die comederis ex eo, morte
morieris, non credidit, sed comedit, quia mulierem, quae prior
comederat, non statim corporaliter mortuam esse vidit: sed et nunc
dicenti, donec revertaris in terram de qua sumptus es, quia pulvis es,
et in pulverem reverteris, adeo non credidit, ut econtrario vocaret
nomen uxoris suae Evam, id est vitam, eo quod mater esset cunctorum
viventium.
|
|