|
Alia deinde mulier, diu paralytica, per visum commonita est, quatenus
beati viri benedictionem expeteret, confidens de virtute Christi, quod
per meritum beati pontificis infirmitate propulsa, confestim sanitas
succederet. Illa nihil dubitans, virorum manibus sese deferri
postulavit, et secus viam collocari qua transiturus esset vir Dei.
Itaque ille praetereunte clamavit, benedictionem petens in nomine
Domini. At ille paululum subsistens, cum ex praesentibus cognovisset
quod paralytica esset, et quod benedictionem postularet, stans eminus,
elevata manu signum crucis edidit statimque reddita sanitas dissoluta
membra solidavit, et quae aliorum manibus devecta fuerat, surgens ad
propria remeavit incolumis. Ita miro modo, qui apud se latere volebat,
magis ac magis ex Deo clarescebat, et vox veritatis implebatur dicentis:
Non potest civitas abscondi supra montem posita (Matth. V), et: Nemo
accendit lucernam, et in abscondito ponit, sed super candelabrum, ut qui
ingrediuntur lumen videant (Luc. XI).
|
|