CAPUT 2

“Nolite sanctum dare canibus neque mittatis margaritas vestras ante porcos, ne forte conculcent eas pedibus suis, et conversi elidant vos.”

In doctrina sua servus Domini, scientiam habens Scripturarum, unde et dicitur

“scriba doctus in regno coelorum (Matth. XIII),”

magnam habere debet temperantiam, maximeque illi congruit attendere locum, tempus personam. Nam si absque consideratione horum sermonem effundat intemperans doctor, immoderatus praedicator, saepe contingit illi dare santum canibus, et mittere margaritas suas ante porcos. Nonne etiam plerosque illorum, qui margaritas de quibus agitur, diligenter pro tempore et loco absconderunt canes et porci, id est homines immundi et protervi, injuriose discusserunt ac perscrutati sunt, et conculcatis margaritis, ipsos diripuerunt? Multos enim occiderunt, quam plures persecuti sunt, non ut ipsi margaritas haberent, sed ut margaritae ipsae nusquam comparerent. Magnum cautelae hujus exemplum primus ipse, qui haec loquitur, in facto suo praebuit, quia videlicet Scripturam suam ita condidit, ut ab omnibus vel a quibuscunque posset intelligi. Non ei sufficere visum est, quod labium, quod omnibus unum erat, et sermones quos eosdem habebat omnis terra, confundit in constructione Babylonicae turris (Gen. VI), atque ita removit omnes gentes a lectione Scripturarum, quas erat traditurus uni scilicet Hebraeae genti. Nam et in illa Dei gente unica, quae legem accipiebat, qui credebantur eloquia Dei, non defuerunt nec defuturi erant porci vel canes hujusmodi, margaritis coelestium sacramentorum indigni, et quibus omne sanctum non deberet dari, quod fieret 625 vel factum esset, si nudo sermone absque figuris et aenigmatibus lex et prophetae fuissent elocuti. Proinde igitur talem Scripturam condidit, quae non facile posset intelligi quo tenderet, vel quale contineret mysterium regni Dei: et sicut ipse tunc fecit, ita docet cum dicit:

“Nolite sanctum dare canibus, neque mittatis margaritas vestras ante porcos.”

Quare?

“Ne forte conculcent eas pedibus suis, et conversi elidant vos.”

Duplex causa est, videlicet ne et margaritis fiat injuria, et nobis vitae periculum sive mortis occasio nostra indiscretio fiat.

“Petite et dabitur vobis: quaerite, et invenietis, pulsate, et aperietur vobis. Omnis enim qui petit, accipit: et qui quaerit, invenit, et pulsanti aperietur.”

Nil ergo obest aut oberit sancto gregi humilium, quod porcis et canibus margaritae absconditae sunt, et quod propter canes omne sanctum intus repositum est. Nam

“qui habet clavim, imo qui ipse est clavis David, qui aperit et nemo claudit, claudit et nemo aperit (Apoc. III),”

semper praesto est, qui et sicut novit quibus vel qualibus claudendum, ita et optime scit qualibus sit aperiendum, qualibus dandum. Petendo, quaerendo et pulsando, semetipsos manifestant hi qui digni sunt. Hic fortitudine opus est. Qua fortitudine? Illa nimirum vel simili illi, qua pater fortium Jacob cum angelo luctatus est, et victor existens, dicenti sibi:

“Dimitte me, non dimittam te, ait, nisi benedixeris mihi (Gen. XXXII).”

Et benedixit ei in eodem loco. Qualis ergo fuit illa fortitudo? Quid senserat ipse qui dixit:

“Quoniam si contra Deum fortis fuisti, quanto magis contra homines praevalebis? (ibid.)”

Nimirum fortitudo illa gemitus fuit inenarrabilis, fletus fuit spiritus contribulati, et rogatus cordis contriti et humiliati, quo et Moses eumdem Deum dicentem:

“Dimitte me (Exod. XXXII),”

tenere potuit. Denique et hoc testatur Osee, imo et ipse Deus loquens in Osee; qui cum dixisset de illo:

“In utero supplantavit fratrem suum, et in fortitudine sua directus est cum angelo, et invaluit ad angelum, et confortatus est (Ose. XII),”

addidit dicens:

“Flevit et rogavit eum (ibid.)”

Igitur humili fortitudine, forti humilitate hic opus est, ubi sanctum absconditum et in littera obfirmata clausae tenentur margaritae sensuum coelestium. Et sicut ille Jacob luctatus est cum illo angelo, in quo sine dubio Deus erat, qui et victum se fatebatur, ita luctari debet verbi Dei amator cum sermone vel scriptura quae est ex Deo, nec dimittere antequam vincat vinci volentem, sensumque comprehendat utilem in littera latentem. Lucta enim pulcherrima est, tandiu perseverare petendo, donec inveniat pulsando, donec sibi aperiatur. Quantum sibi placeat hujusmodi lucta, quam veraciter vinci cupiat ipse, qui reluctari videtur, dum non citius aperit, nos animadvertere vult, cum protinus dicit: