CAPUT XXII Laudat incarnationem Verbi ex psalmo Davidis,

“Eructavit cor meum verbum bonum.”

Qua voce, quibus vel quantis laudibus, floris hujus de virga ejusmodi ascendentis pulchritudinem praedicabimus, unde verba sumemus? Nos pene muti, pene infantes ad tantae dignitatem rei, ubi pulchritudo cum fortitudine, fortitudo cum pulchritudine floret ac viget, cujus ipse Spiritus sanctus laudator est, quid eloquemur ita ut secundum nostrae mentis intentionem ipsum audire delectetur? Sumamus aliquid non de nostro quod nusquam est, sed de plenitudine ipsius, qui omnes sanctos adimplet, de thesauro boni cordis, thesauro jucunditatis et exsultationis, quem super prophetam hujus Verbi sui, super prophetam, patriarcham, et regem thesaurizavit, dicentem in persona ipsius Dei Patris:

“Eructavit cor meum verbum bonum, dico ego opera mea regi. Lingua mea calamus scribae velociter scribentis,”

statim ipse Propheta ex sua persona succinit:

“Speciosus forma prae filiis hominum, diffusa est gratia in labiis tuis, propterea benedixit te Deus in aeternum. Accingere gladio tuo super femur tuum, potentissime. Specie tua et pulchritudine tua, intende, prospere procede et regna,”

etc. (Psal. XLIV.) Putet se anima paupercula nunc ad fontem sermonis venisse, unde haurire possit quod loquatur ad gratiam floris hujus speciosi et pulchri pro bona intentione, magis delectandi quam docendi intentione. O tu, quicunque haec legis vel audis, me existimato immorari, quia dulce est pulchrum et pium etiam nota replicare atque frequentare de forma speciosi, de specie et pulchritudine formosi atque potentissimi gladio suo super femur suum accincti, prospere procedentis atque regnantis, quem in veritate, in mansuetudine et justitia mirabiliter dextera sua deducit, cadentibus sub ipso populis in corde suo, quia crucifixi sunt sagittis suis acutis, sagittis dictorum ejus salutiferis, ut doleant quod olim fuerunt inimici regis, eumque adorent cadentes, cadant in facies suas eum adorantes.