CAPUT XIV. Quantus zelus in Helia, quantae dignitatis fuerit.

Quantae putas dignitatis est, tantae rei intuitu fuisse zelatum, sicut ait ipse:

“Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercituum (III Reg. XIX.)”

Non hominem interroges. Currus igneus cum equis igneis, quo ille per turbinem in coelum ascendit, tibi respondet. Currus dominorum, currus triumphantium vehiculum est. Dominantis ergo animi dignitatem, et amici Dei potentiam insignem in illo curru intellige, qui vere dominatus est omni saeculo sublimior, et potens exstitit in verbo quo continuit, et rursus aperuit coelos, potens ungendo reges ad potentiam, solius regni Dei dignatus venerari omni potentiam. Sedit ergo in curru dominando, aemulator verbi Dei strenuus, et mundanae vanitatis contemptor victoriosus. Et ut magnitudinem recognoscas aemulationis ejus, currus non qualiscunque, sed currus igneus erat. Edici non potest, conjici tamen utcunque potest, quanto dolore cordis ardebat Helias, videns quod homines qui quantum in ipsis erat; mundum indignum faciebant, illa quae Christus est misericordia dudum repromissa, et juramento firmata. Non quidem averti poterat, quod bonus et omnipotens promiserat, quia fidelis et verax juraverat, sed homines, ut jam dictum est, quantum in ipsis erat, hoc agebant, ut poeniteret Deum tantae misericordiae, quam promiserat, quam juraverat, inimici divinae gratiae, hostes salutis humanae, mali cunctis hominibus, pessimi sibi. O igitur perfectum odium, et sanctum boni zeli incendium, cujus dignitatem coeli testificati sunt, continendo ad ejus imperium, et rursus dando terris pluviae beneficium, amplius autem immittendo currum igneum cum equis igneis ad sublevandum victorem emeritum, et potentem divinitatis amicum. Ex ejus glorificatione tam magna, tamque stupenda, exemplum accipiat, spemque concipiat quisque quod mercede non careat, si Verbo Dei fidele obseouium studeat impendere.