CAPUT 17

Praemisso jam hoc tam splendido tantae tamque catholicae et apostolicae confessionis apparatu, tandem narrationem suam ingreditur sanctae fidei doctor, et confessor reverendus, ac coelestis reverentiae orator magnus; in medio septem Ecclesiarum, sive in medio unius universalis Ecclesiae, ore aperto digne audiendus:

“Ego Joannes frater vester, et particeps in tribulatione et regno, et patientia Jesu: fui in insula quae appellatur Pathmos, propter verbum Dei, et testimonium Jesu Christi, fui in spiritu in Dominica die et audivi post me vocem magnam tanquam tubae dicentis: Quod vides scribe in libro, et mitte septem Ecclesiis quae sunt in Asia, Epheso, et Smyrnae, et Pergamo, et Thiatirae, et Sardis, et Philadelphiae, et Laodiciae.”

Ecce jam tertio nominis sui titulum operi huic diligens ac sollicitus auctor praefixit. Primo, cum dixit: Significavit mittens per angelum suum servo suo Joanni. Secundo, cum dixit:

“Joannes septem Ecclesiis quae sunt in Asia.”

Et nunc tertio,

“Ego, inquiens, Joannes frater vester.”

Quam ob causam iste dicturus sive narraturus hoc modo sui nominis positionem triplicat? Nunquid casu, aut nomen suum dilatare studens, inculcat et replicat? Non utique, sed utilitati nostrae intendens, revelationes difficillimas, quas conscribere ingreditur, praemunit ac defendit, ne contemnantur; ne quod futurum erat, ob sui difficultatem, liber vituperetur, et sensibus dignis carere judicetur; aut ejus, cujus est, scilicet Joannis apostoli et evangelistae dilecti Jesu Christi, esse denegetur. Hoc etenim longe accidit post illud tempus. Nonnulli etiam Judaico intellectu de futuris promissionibus sentientes, easque corporaliter exhibendas docentes, et mille annis in deliciis corporalibus in hac terra sanctos cum Christo esse regnaturos; hujus sui dogmatis probamenta, sumptis ex hac revelatione testimoniis, conabantur asserere. E contra et alii librum hunc, ut Ecclesiastica testatur historia, penitus refutandum a canone Scripturarum atque abjiciendum putarunt, singula quaeque ejus capitula arguentes, et dixerunt, praetitulationem libri non esse veram, sed alienae scripturae Joannis tantum nomen impositum, unde neque Joannis hunc esse librum, nec revelationem videri posse, quae crasso quodam velamine ignorantiae contegatur. Inter hos Dionysius episcopus Ecclesiae Corinthiorum, vir magnae in verbo Dei eruditionis et gratiae:

“Ego, inquit, scripturam libri hujus spernere atque abjicere nullatenus audeo;”

hoc magis de eo judico quod excedant atque emineant quae in eo scripta sunt, humanae auditionis modum, et sit in eo arcanus quidam et reconditus atque admirandus omnibus sensus, quem et ego admiror ac veneror, etiam si non intelligo, et ita sentio, quod divina aliqua sacramenta sermonibus contegantur humanis, non tam judicio meo discernens quam fide credens. Et ideo non reprobo quae non intelligo, sed tanto magis admiror, quanto minus assequor. Post haec vero totius libelli disserens corpus, et singula quaeque discutiens atque evidenter ostendens, nullo modo fieri posse, ut secundum litteram dignus in eo intellectus appareat. Addit etiam haec dicens:

“Consummata igitur omni prophetia, beatos dicit eos qui haec custodiunt. Sed et semetipsum beatum dicit.”

Ait enim:

“Beatus qui servat verbum prophetiae libri hujus.”

His et hujuscemodi objectis et responsis, liber iste revelationum coelestium, disjectus atque contrectatus fuit; et nisi Spiritus sanctus, qui haec omnia revelavit, rationabilis reverentiae viros praeparasset ad defendendum, tantas tamque pretiosas margaritas porci conculcassent, haeretici contaminassent. Quid futurum erat, si non stetisset in ingressu orationis tanta tantique nominis auctoritas? Recte igitur, quia secundum legem, in ore duorum aut trium testium stat omne verbum (Deut. XVII), tertio repetitum sui titulum posuit Joannes,

“qui testimonium perhibuit Verbo Dei, et testimonium Jesu Christi quaecunque vidit (Joan. VIII).”