CAPUT 38

“Non esurient, neque sitient amplius, neque cadet super illos sol, neque ullus aestus, quoniam Agnus qui in medio throni est, reget eos, et deducet eos ad vitae fontes aquarum. Et absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum.”

Pene eisdem verbis, et eodem sensu Isaias loquitur:

“Non esurient, neque sitient amplius, et non percutiet eos aestus et sol, quia miserator eorum reget eos, et ad fontes aquarum potabit eos (Isa. XLIX).”

Nam et quod ille dixit:

“Ecce isti de longe venient, et isti ab aquilone et mari, et isti de terra australi (ibid.),”

hoc est quod hic dicit: Turbam quam vidit ex omnibus esse gentibus tribubus, et populis, et linguis. Item, quod cum dixisset Dominus:

“Nolite timere eos qui corpus occidunt,”

statim adjunxit:

“et post haec non habent quid faciant (Luc. XII),”

hoc magnifice hic amplificat, cum dicit:

“Non esurient, neque sitient amplius, neque cadet super illos sol, neque ullus aestus,”

fuit enim quondam in potestate persecutorum, sive homicidarum illorum, ut sancti esurirent atque sitirent, ut aestu afficerentur, et gelu,

“circumeuntes, ut Apostolus ait, in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati, afflicti, in solitudinibus errantes, in montibus, in speluncis, et cavernis terrae (Hebr. XI).”

Verum hoc jam in potestate illorum amplius non erit, ut faciant. Sed et illa esurie laudabili, et bona siti, quam hic sancti habebant, de qualibus et Dominus:

“Beati, inquit, qui esuriunt, et sitiunt justitiam, non esurient aut sitient amplius, nam ibi saturabuntur et inebriabuntur (Matth. V).”

Denique isti fontes aquarum, ad quos deducet eos Agnus, qui regit eos, illi sunt fontes, sive ille fons atque torrens, quem prospiciebat Psalmista, cum diceret:

“Inebriabuntur ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae potabis eos, quoniam apud te est fons vitae (Psal. XXXV).”

Quis haec explanare sufficiet? quis digne haec tractabit, aut exponet? imo quis ista sensu percipiet? Qualem aut quantum Scriptura laborat intimare nobis divinae charitatis affectum, dicendo:

“Et absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum?”

Deficimus in hac admiratione,

“quia oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus diligentibus se (Isa. LXIV; I Cor. II).”