CAPUT XX. De prophetia Zachariae sub eodem tempore, quomodo dicat:

“Et ostendit mihi Dominus Jesum sacerdotem,”

etc., et quomodo pro Jesu Christo Deus Pater increpaverit Satan.

Post hunc, videlicet Aggaeum paulo junior, id est duobus mensibus tardius prophetare incipiens, Zacharias filius Barachiae secundum nomen suum memor Domini, et secundum nomen paternum benedictus Domini, dum et ipse cum Aggaeo, quod interpretatur festivitas magna spe et fide in Dominum civitatem Hierusalem exstrui persuadet, vel rege prohibente, vel gentibus, hoc modo memor est Domini Jesu sacerdotis magni.

“Et ostendit mihi Dominus Jesum sacerdotem magnum stantem coram angelo Domini, et Satan stabat a dextris ejus, ut adversaretur ei. ”

“Et dixit Dominus ad Satan: Increpet Dominus in te, Satan, et increpet Dominus in te, qui elegit Hierusalem (Zach. III),”

etc. Quomodo Hebraei locum illum edisserant, non magni pendentes, quoniam omnis Judaeorum sensus caro est, qui soli litterae carnaliter inhaeret. Jesum hic proprio nomine designatum intelligimus, id est Salvatorem nostrum. Ipse est enim, quem, antequam veniret, multi justi et prophetae, quorum hic Zacharias unus est, videre desideraverunt, et non viderunt (Luc. X). Attamen aliqua sub imagine vidisse, imo praevidisse multum fuit. Ergo laetabundus hic dicit:

“Et ostendit mihi Jesum sacerdotem magnum,”

videlicet prophetica ostensione, quomodo sanctis prophetis peccata sua vel populi lugentibus pro consolatione magna solitus est illum Deus ostendere. Non suffecerat dixisse sacerdotem, nisi addidisset magnum, quia videlicet non de pluribus sacerdotibus, qui morte prohibentur permanere, sed super omnes est sempiternum habens sacerdotium, eo quod manet in aeternum, ad quem dictum est:

“Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech (Psal. CIX).”

Stantem quoque dixit, id est stabili gradu consistentem, imo vultui Dei pro nobis assistentem, et paratum illi ad obediendum usque ad mortem coram angelo Domini, id est secundum beneplacitum verbi plena divinitate corporaliter in se inhabitantis, quod est Angelus magni consilii, non quod aliter et aliter sit, aut duas personas recipiamus in Filio, sed quod idem atque unus Christus Jesus, ut Deus susceptae humanitati imperet, atque ut homo divinitati Verbi sibimet uniti obtemperet.

“Et Satan stabat a dextris ejus ut adversaretur ei,”

subauditur, sed non praevaluit.

“Venit enim, inquit, princeps mundi hujus, et in me non habet quidquam (Joan. XIV).”

Eo usque venit et stetit, atque adversatus est ei, donec faceret eum interimi, sed hoc totum est a dextris ejus, id est ad profectum gloriae ejus. Nam propter hoc Deus, et Satan increpavit, et illum exaltavit, dando illi nomen, quod est super omne nomen (Phil. II). Increpavit, inquam, illum unus Deus Pater et Filius et Spiritus sanctus. Quapropter sic pulchre dictum est:

“Et dixit Dominus ad Satan.”

Dominus de Domino dixit, et utique pro Domino sacerdote magno dixit. Quid autem increpando Satan pro Domino Filio fecit Dominus Pater, Dominus Spiritus sanctus? Ejecit illum foras, juxta illud:

“Nunc judicium est mundi, nunc princeps hujus mundi ejicietur foras (Joan. XII).”

Increpando quippe illum Dominus, qui elegit Hierusalem, per passionem Christi ejecit eum foras tanquam hostem, imo latronem de regno suo, tanquam adulterum de cubiculo suo. Hierusalem quippe intellectualis illa civitas Dei et sponsa est, quam Satan velut latro depraedatus fuerat, velut adulter in primo homine per serpentem commaculaverat.

“Nunquid ait, non iste est torris erutus ex igne? (Zach. III.)”

Tanquam diceret Satan: Quo jure Dominus me increpet? Quo jure foras ejiciat? Impurissime Satan, nunquid non iste ad quem venire, cui adversari ausus es, mortuus cum peccatum non fecisset, ad inferna descendit, et velut si torris eruatur ex igne, ita semetipsum excussit

“solutis doloribus inferni, juxta quod impossibile erat illum ab eo teneri?”

(Act. II.)