|
Paulus vas electionis, magnus et inclytus, veritatis causidicus, nomen
sibi et locum in hoc ordine sive officio magno certamine vindicat, stans
atque perorans jugiter in omni auditorio, in omni Ecclesia, in omni
coeli et terrae praetorio, verbi gratia, cum dicit ad Corinthios: Utinam
sustineretis modicum quid insipientiae meae, sed et supportate me, et
subinde: Nam si is qui venit, alium Christum praedicat, quem non
praedicavimus, aut alium Christum accipitis, aut aliud Evangelium quod
non recepistis, recte pateremini. Existimo enim me nihil minus fecisse a
magnis apostolis (II Cor. XI). Et post vehementissimum acerrimae
orationis cursum, tandem decentissime, quasi respirans: factus sum,
inquit, insipiens, subauditur merita mea narrando, vos me coegistis. Ego
enim debui a vobis commendari. Nihil enim minus feci ab his qui sunt
supra modum apostoli, tametsi nihil sum. Signa vero apostolatus mei
facta sunt super vos in omni patientia, signis, prodigiis, et
virtutibus. Quid est enim, quod minus habuistis prae caeteris Ecclesiis?
(II Cor. XII.) Item ad Galatas: Paulus apostolus non ab hominibus neque
per hominem, sed per Jesum Christum et Deum Patrem, qui suscitavit eum a
mortuis. Et subinde: Notum enim vobis facio, fratres, Evangelium quod
evangelizatum est a me, quia non est secundum hominem, neque enim ego ab
homine accepi illud neque didici, sed per revelationem Jesu Christi
(Gal. I). Hoc modo ingressus toto suae conversionis atque processionis
ordine validissime confirmat, et quod non ab homine, neque per hominem
Evangelium acceperit, et quod priores apostoli nihil illi ad
correctionem sive supplementum ejusdem Evangelii conferre potuerunt.
Mihi enim, qui videbantur esse aliquid, nihil contulerunt (Gal. II). Et
subinde: Cum autem venisset Cephas Antiochiam, in faciem ei restiti,
quoniam reprehensibilis erat (ibid.), etc. Ita cum multis litterarum
suarum locis, tum vero in titulis sive praescriptionibus apostolatum
suum defendit, ita ut Epistolarum suarum fere nulla sit, cujus in capite
non splendeat auctoritas apostolici nominis, praeter illam quam ad
Hebraeos, quorum apostolus non erat, scripsit. Non ita in caeterorum
apostolorum litteris. Nam, praeter apostolum Petrum, nullus saltem in
capite mentionem fecit hujus nominis. Cur hoc? videlicet quia caeteri
omnes, ita erant apostoli ut defensione non egerent apostolatus sui,
quippe qui ab ipso Domino inter homines commorante vocati, et singuli
per nomina sua designati fuerant apostoli, et super quos Spiritus
sanctus in die Pentecostes venit, a quibus, vel per quos initium fuerat
evangelicae praedicationis, Paulus illic non erat, non in illo
coenaculo, quando Spiritus sanctus venit, sed in Synagoga Satanae erat;
quippe qui et persecutus est hujus viae quascunque potuit personas. Hoc
scientes aemuli et evangelicae veritatis corruptores pseudoapostoli,
auctoritati ejus et ad subversionem fundamenti bene positi, sapienti
architecto detrahebant, dicentes: Non est apostolus, non vidit Dominum,
non est audiendus. Haec dicendo, plurimos eorum quos converterat illi
subvertebant. Non suae famae diminutionem, sed credentium Paulus dolebat
subversionem. Idcirco nonnunquam, quasi stomachatur, et legitima
defensione utens: Non sum, inquit, liber? non sum apostolus? Nonne Jesum
Dominum nostrum vidi? Nonne, opus meum vos estis in Domino? Et si aliis
non sum apostolus, sed tamen vobis sum. Nam signaculum apostolatus mei,
vos estis in Domino (I Cor. IX). Et his similia. Alias autem de propria
conscientia satis humiliter confitetur quod ab aemulo detrahente
ventilatum suscipere non dignatur. Ait enim: Novissime autem omnium
tanquam abortivo visus est et mihi: Ego enim sum minimus apostolorum,
qui non sum dignus vocari apostolus, quoniam persecutus sum Ecclesiam
Dei. Gratia autem Dei sum id quod sum, et gratia Dei in me vacua non
fuit, sed abundantius omnibus illis laboravi. Non autem ego, sed gratia
Dei mecum (I Cor. XV). Item: Qui prius fui blasphemus, inquit, et
persecutor et contumeliosus, sed misericordiam consecutus sum quia
ignorans feci in incredulitate. Superabundavit autem gratia Domini
nostri cum fide et dilectione quae est in Christo Jesu. Et continuo:
Fidelis sermo, et omni acceptione dignus, quia Jesus Christus venit in
hunc mundum peccatores salvos facere, quorum primus ego sum. Sed ideo
misericordiam consecutus sum, ut in me primo ostenderet Jesus Christus
omnem patientiam, ad confirmationem eorum qui credituri sunt in vitam
aeternam (I Tim. I). His ita se habentibus, de veritate apostolatus
ejus, quo et pro dignitate gratiae Dei donatum se profitetur et pro
indignitate ejus quae praecesserat incredulitatis immeritum se
confitetur. Omnium horum quae dicta sunt, maximum vel praecipuum illud
esse arbitremur, quod de hoc eodem apostolatu ad Galatas loquitur Paulus
apostolus: Non ab hominibus neque per hominem. Et subinde Notum enim
vobis facio fratres, Evangelium quod evangelizatum est a me, quoniam non
est secundum hominem, neque enim ego ab homine accepi illud, neque
didici, sed per revelationem Jesu Christi (Gal. I).
|
|