VERS. 6, 7.

Melius est a sapiente corripi, quam stultorum adulatione decipi, quia sicut sonitus spinarum ardentium sub olla, sic risus stulti, sed et hoc vanitas. Quod Salomon dicit, pater Salomonis dicit in psalmo: Corripiet me justus in misericordia et increpabit me, oleum autem peccatoris non impinguet caput meum (Psal. CXL). Oleum peccatoris, laudes peccatorum designat, laus ergo caput impinguat, laus cor fallendo saginat, sed quod impinguatum, nescit rerum subtilia. Ad mortem ergo peccat, qui peccatorum mala praedicat. Quot modis ergo peccando morimur, tot pene modis vivificamur. Est cuique morti sua justificatio. Mors erit mortalis, cui spes bona deerit. Occulte ergo moritur, qui cogitat scelus in corde suscitat illum Deus in filia Jairi duodenne (Marc. V; Luc. VIII). Mortuus effertur, qui fortior, et majora delicta fecerat, reddit et illum Dominus redivivum ad portam in juvene suscitato (Luc. VII). Quatriduanus fetet (Joan. XI), quicunque sordet in veteri crimine. Quatuor autem dies, quatuor praesignant mortes, quoniam quidem moriuntur per Adam, per legem naturae, per legem. Mosi, per legem Evangelii. Ita Deus nos suscitat in Lazaro quatriduano. Peccator in desideriis animae suae quando laudatur (Psal. X), et stultorum adulatione decipitur, et in peccato suo moritur, a Domino nunquam merebitur suscitari. Discipulus ad sepulturam patris ire desiderans, Salvatoris prohibetur imperio (Matth. VIII). Quanti monachorum dum patris matrisque miserentur, suas animas perdiderunt. Super patre et matre pollui nobis non licet (Levit. XXI), quanto magis super matre, sororibus, consobrinis, familia, servulis? Genus regale et sacerdotale sumus (I Petr. II). Illum attendamus patrem, qui nunquam moritur, aut qui pro nobis moritur, et qui ideo vivens mortuus est, ut nos mortuos vivificaret. Si quid habemus de Aegypto, quod princeps mundi suum possit agnoscere, tenenti Aegyptiae cum pallio relinquamus (Gen. XXXIX). Reddamus parentibus, quae parentum sunt, si tamen vivunt, si Domino filios suos praeferri sibi glorientur. Pro otioso quoque verbo rationem reddituri sumus (Matth. XII), et omne quod non aedificat audientes, in periculum loquentium vertitur. Quid ergo ad mortis causam colubro est nequius unquam? Ita adulatoris lingua nihil nequius. Sicut varius coluber linguam trisulcam ore movet, ita adulator linguam habet trisulcam. Si detester bona, et ipse detestatur; si collaudem mala, nihilominus et ipse collaudat. Quae dixi si forte dedixero, dedicet et ipse petulanter. Tam varios colores pardus minime habet. Cameleon non tot accipit species atque colores, qui variatur in species quascunque videt, praeter speciem albi et rubei coloris; omnibus ergo adulator arridet, et si condolet tunc etiam ridet. Stultus et iniquus adulator qui taliter ridet, dat sonitum sicut spinarum ardentium. Hoc vitium adulationis ita hoc tempore inolevit, et usquequaque concrevit, ut qui adulari nescit aut non vult, invidus sive malitiosus ab omnibus judicetur.