IN ISAIAM LIBER SECUNDUS
Index
CAPUT PRIMUM. Quartam periochen ab eo incipere quod ait: “Primo tempore alleviata est terra Zabulon et terra Nephtalim,” et cur evangelista de hoc loco sumens testimonium, partes istas omisit primo tempore, etc.
CAPUT II. Quomodo Judaea “primo alleviata est, novissimo autem aggravata,” quando credendo in Christum magnam coepit lucem videre populus gentium, et quomodo diabolus violentus exactor superatus sit.
CAPUT III. De ortu parvuli vel filii qui illum superavit, et nominibus, sive ordine nominum ejus, quorum primum est Emmanuel, octavum princeps pacis, et quis zelus Domini exercituum fecit hoc.
CAPUT IV. Quod ait: “Verbum misit Dominus in Jacob, et cecidit in Israel,” et quomodo haeretici qui significantur per Ephraim dixerunt vel dicant, “lateres ceciderunt, sed quadris aedificabimus.”
CAPUT V. De Assur cui dicitur vae, et virga furoris mei, et baculus ipse, quod diabolum significet, et quomodo hunc ad gentem fallacem mittat Dominus, et quod ille contra Deum glorietur, sitque aeterna damnatione attenuandus.
CAPUT VI. Quintae perioches initium ab eo quod ait: “Et egredietur virga de radice Jesse,” et quod illa virga virga furoris Domini Assur, et quod nulla Spiritus sancti gratia Christo flori pulcherrimo defuerit, aut desit, aut unquam defutura sit.
CAPUT VII. Cur de radice Jesse, quam de radice David dicere maluit, et quod omnia quae de isto flore dicuntur, repugnantia sint dictis Assur arrogantis.
CAPUT VIII. Quod hujusmodi quae sequuntur, qualiter ex tunc usque hodie in Ecclesia Christi impleta sint, et quae sit scientia Domini, quae haec effecit.
CAPUT IX. Quomodo radix Jesse in signum populorum, et sepulcrum ejus sit gloriosum, et quomodo adjecerit manum suam ad possidendum residuum populi sui, ad congregandum profugos Israel.
CAPUT X. Quomodo per praedicationem hostes Juda perierunt, et Ecclesia de cunctis gentibus suscitala sit et desolaverit Dominus linguam maris Aegypti, id est stultam fecerit sapientiam hujus saeculi.
CAPUT XI. De cantico prophetae: “Confitebor tibi, Domine,” etc., ubi vel in quo iratus fuerit Deus homini, quando furor ejus in gratiam conversus sit, quas hauserimus aquas de fontibus Salvatoris, quas ejus inventiones notas fieri in populis, et in universa terra annuntiari oportuerit.
CAPUT XII. Quod onera quae sequuntur, inter quae onus deserti maris, etc., quae secundum ordinem numerantur, cuncta persequi, neque nostrae facultatis, neque praesentis propositi sit.
CAPUT XIII. Sextam periochen ab eo incipi quod ait: “Consurge, consurge, induere fortitudinem,” etc. Per quae datur intelligi quia propheta sanctus fortiter adventum Salvatoris desiderabat.
CAPUT XIV. Qualem consolationem sive consolatorem promittat Deus, dicendo: “Ego, ego ipse consolabor vos,” et quam recte dicat continuo, “quis tu, ut timeas ab homine mortali?” etc., quia mox ut venit consolator Spiritus sanctus redarguit, verbi gratia, Petrum ut non timeret a Nerone, qui prius timuerat ab ancilla ostiaria.
CAPUT XV. Quomodo testante haec propheta, non fuerit ante vel praeter Christum, ex omnibus sanctis vel justis qui Ecclesiam, quam hic per Hierusalem insinuat, posset resuscitare jacentem sub praevaricatione Adae.
CAPUT XVI. Repetitio adhortantis pro consolationis magnitudine, abhinc: “Consurge, consurge, induere fortitudine tua, Sion,” et subinde, “quia haec dicit Dominus: Gratis venundati estis, et sine argento redimemini,” usque: “Ego qui loquebar, ecce adsum.”
CAPUT XVII. Quam pulchri super montes sint pedes hoc bonum annuntiantis, qui pedes, et qui montes sint, qui speculatores, et quomodo videant omnes fines terrae salutare Dei Israel.
CAPUT XVIII. Quid sit recedere, exire, pollutum non tangere, vel mundare ferentes vasa Domini, et unde servus et unde sublimis sit Dominus Christus Jesus, qui haec intelligit, et judicare scit, quomodo gloriosus fuerit aspectus ejus, nunc autem contineant super ipsum reges os suum.
CAPUT XIX. Quomodo id quod dixerat, “inglorius erit super viros aspectus ejus,” latius querula voce declamet propheta, ab eo quod ait: “Quis credidit auditui nostro,” usque ad id: “Et cum sceleratis reputatus est.”
CAPUT XX. Quod duo scelerati illi, quorum alter confessus est, alter blasphemus perseveravit, duorum populorum exemplum fuerint, et idcirco confestim in propheta dici: “Lauda, sterilis quae non paris,” tanquam latroni poenitenti et confitenti, de illo autem populo tanquam latrone impoenitente: “Omnes bestiae agri, venite ad devorandum.”
CAPUT XXI. Quod ab illo quo ait: “Vos autem accedite huc, filii auguratricis” usque ad id: “Omnes eos auferet ventus, tollet aura,” commemoratio sit peccatorum super generationem eamdem quae Dominum crucifixit, quod merito et visibiliter Romanis et invisibiliter diabolo tradita sit.
CAPUT XXII. Septima periocha, qua universae Ecclesiae sub peccato in tenebris jacenti, dicitur propter adventum Salvatoris Christi: “Surge, illuminare, Hierusalem, quia venit lumen,” etc., usque ad id, “et domum majestatis meae glorificabo.”
CAPUT XXIII. Per quorum ministerium fiant ista quae sunt promissa, significari vel ostendi sub interrogatione mystice dicendo: “Qui sunt isti qui ut nubes volant,” etc.
CAPUT XXIV. Quod qui promittebatur praesentia vocesque sunt dicentis: “Spiritus Domini super me,” etc., quae sit illa unctio, quae acceptabilis anni praedicatio, qui lugentes, quae consolatio, et quae desertorum et civitatum dissipatarum restauratio.
CAPUT XXV. De apostolis et apostolicis viris, praedicatoribus verbi Dei, et qualiter eorum quibus sua spiritualia seminant, carnalia nunc metere, et in futuro duplicia, id est animae pariter et corporis bona sperare debeant.
CAPUT XXVI. Quomodo Ecclesia Dei delectetur super isto cum dicit: “Gaudens gaudebo in Domino,” etc., et quid sit vestimentum salutis et laetitiae, quo illam Christus induit et circumdedit, et de unitate corporis Christi et Ecclesiae.
CAPUT XXVII. Quomodo dicta sponsae fidelia confirmet Deus Pater, dicendo: “Propter Sion non tacebo.”
CAPUT XXVIII. Quod ait: “Juravit Dominus in dextera sua,” quod juramenti hujus sensum ipse dicat in Evangelio Dominus: “Amen dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei.”
CAPUT XXIX. Quod passionem ejus admiratione dignam aestimari velit propheta, dicendo: “Quis est iste qui venit de Edom?”
CAPUT XXX. Deploratio Judaicae gentis ex persona prophetae cum confessione praecedentis mali illorum meriti, et laude justitiae Domini, super omnibus quae reddidit nobis Dominus, usque: “Sic faciam propter sermones meos, ut non disperdam totum.”
CAPUT XXXI. Quod ait “antequam parturiret peperit,” etc., quomodo secundum haec quoque falsum sit quod Judaei et quidam haeretici dixerunt ante Mariam non exstitisse Christum.