|
Hic tandem animadvertendum est quam pertinaciter homo primus, homo
terrenus, a Creatoris laude mutus perstitit, quam obstinatis labiis ab
omni gratiarum actione abstinuit, et ingratum Domino Deo silentium
dedit: formante Deo et inspirante spiraculum vitae, factus in animam
viventem, non suspiravit eodem spiraculo vitae acceptae in plastae sui
faciem, ut adoraret et eum glorificaret, et ei gratias ageret. Item ab
eodem Domino Deo positus in paradisum voluptatis, nullas ei gratias
egit, et taciturna ingratitudine tantum tamque facilem deliciarum Dei
locum, quasi rapinam arbitratus occupavit. Ecce nunc tertio divinae
dignationis dono locupletatus est, in eo quod fecit ei adjutorium simile
sui, adjutorium, inquam, ad hoc ut crescere et multiplicari posset, et
de se uno propagata felici progenie terram viventium repleret. Sive hoc
tertium, sive secundum, ut supra dictum est, beneficium Dei fuerit,
tribus plane divinae beneficentiae dilatatus muneribus, tacet adhuc, et
nihil quod laudem Domini resonet, eloquitur, nec ullum dilectionis vel
gratiae verbum in ore ejus fuisse Scriptura testatur (Eccl. VII). Qui
ergo gratiam Dei non agnovit, non mirum quod ad hoc ut peccaret, et
peccatum suum non agnosceret quia res vicina est. Eodem quippe intuitu
et suum malefactum, et divinum erga se cognoscit homo beneficium.
|
|