CAPUT 33

“Clamaverunt rursum omnes dicentes: Non hunc, sed Barabbam. Erat autem Barabbas latro.”

Rursus, inquit, clamaverunt, jam enim semel clamaverant, dicentes:

“Nisi esset hic malefactor, non tibi tradidissemus eum.”

Et nunc iterum clamant, non hunc dimittas nobis, sed Barabbam. Hoc multum clamaverunt, et in excelsum vociferati sunt. Iste est clamor, de quo Dominus per prophetam:

“Ecce exspectavi, inquit, ut faceret judicium, et ecce iniquitas; et justitiam, et ecce clamor (Isa. V).”

Quia sic futurum erat, ut occideretur Salvator, et servaretur latro. Praecipit, imo sic mystice prophetat lex Moysi:

“Suscipiet ibi sacerdos ab universa multitudine filiorum Israel, duos hircos pro peccato, et stare faciet coram Domino in ostio tabernaculi, mittens super utrumque sortem, unam Domino, et alteram capro emissario. Cujus sors exierit ad Dominum, offeret illum pro peccato; cujus autem in caprum emissarium, statuet eum vivum coram Domino, ut fundat preces super eo, et mittat illum in solitudinem. His rite celebratis, offeret illum et rogans pro se et pro domo sua, et immolabit eum (Levit. XVI).”

Hic ritus propheticus ecce completus est. Quinam sunt duo hirci, nisi Christus Salvator mundi, et Barabbas auctor seditionis? Salvator nempe, etsi secundum suam innocentiam verus est, et erat Agnus Dei, attamen secundum iniquitates omnium nostrum, quas, ut propheta testatur, Deus in eo posuit (Isa. LIII), quasi hircus exstitit. Barabbas autem, non alienis sed suis peccatis hircus est, quem populus ille male sortitus huic praeposuit, qui venit tollere peccata mundi. Exivit ergo sors ad Dominum super hircum nostrum, ad ipsos autem sors exiit in hircum illum fetidum, id est, Barabbam seditiosum, qui emissarius illis factus est, et in solitudinem, id est, in gentem illam a Deo desolatam dimissus et reservatus est. Noster autem hircus, scilicet Salvator noster Christus, rogans pro se, pro domo sua, quae sumus nos, libens immolatus est.

“Erat autem, inquit, Barabbas latro,”

qui et (sicut alii evangelistae referunt) propter seditionem et homicidium missus fuerat in carcerem (Matth. XXVII; Marc. XV). Hujusmodi hominem Domino et regi Dei Filio praeponentes. Hoc etiam clamarunt dicente Pilato:

“Quid igitur faciam de Jesu Nazareno? Sanguis ejus super nos et super filios nostros (Matth. XXVII).”

“Vae igitur genti peccatrici, populo gravi iniquitate, semini nequam, filiis sceleratis (Isa. I),”

qui petierunt virum homicidam donari sibi, auctorem vero vitae interemerunt. Juste propter hoc ipsum seditionibus et homicidiis perituri, quia principem pacis dederunt pro auctore seditionis, et Filium Dei commutaverunt pro Filio magistri sui diaboli (Isa. IX). Barabbas enim interpretatur filius magistri eorum. Quis autem est magister eorum, nisi diabolus, quem imitantur? De quo ipse Dominus cum dixisset:

“Ego quae vidi apud Patrem meum, facio (Joan. VIII).”

Statim ex opposito addidit, et vos quae vidistis apud Patrem vestrum facitis. Merito ergo haereditate possederunt seditiones et sanguinem homicidii, tantis calamitatibus involvendi, quantis satis declamare nullius copia scriptoris, nullius possit quantacunque facultas oratoris.