CAPUT XXI.

“Si peccaverit anima et audierit vocem jurantis,”

etc., juxta illud Apostoli intelligendum:

“Non solum qui faciunt, sed etiam qui consentiunt facientibus,”

et quod immunditiae tactus, sic peccati consensus

(CAP. V.)

“Si peccaverit anima, et audierit vocem jurantis, testisque fuerit quod aut ipse viderit, aut conscius est, nisi judicaverit, portabit iniquitatem suam.”

Apostolus cum dixisset:

“Qui cum justitiam Dei cognovissent, non intellexerunt, quoniam qui talia agunt digni sunt morte (Rom. I),”

continuo subjunxit:

“Non solum autem qui faciunt, sed et qui consentiunt facientibus (ibid.).”

Hoc idem consonanter haec sacra lex praesenti loco elocuta est. Nam hactenus de illis dixit qui faciunt unum de pluribus quod lege Domini prohibitum est, nunc de illis qui consentiunt facientibus manifeste perdocet.

“Si peccaverit, inquit, anima, et audierit vocem jurantis,”

etc. Procul dubio qui pejerat, unum facit e pluribus quod lege Domini prohibetur. Qui autem testis aut conscius est, qui vidit aut audivit illud in quo ille pejeravit, sed tacet et non indicat, procul dubio silendo consentit, non indicando perjurii comparticipem se fecit. Ac vero quia non indicavit, portabit iniquitatem suam, quia talis est consentiendo qualis et ille agendo, teste, ut praedictum est, Apostolo. Igitur de his qui faciunt supra locutus, nunc de illis qui consentiunt facientibus sententiam ingressus, et mox remedium ostensurus, dicit adhuc:

“Anima quae tetigerit aliquid immundum, sive quod occisum est a bestia, aut per se mortuum, vel quodlibet aliud reptile, et oblita fuerit immunditiae suae, rea est, et deliquit. Et si tetigerit quidquam de immunditia hominis, juxta omnem iniquitatem qua pollui solet, oblitaque cognoverit postea, subjacebit delicto.”

Quod significaverat dicendo:

“Anima quae tetigerit aliquid immundum sive quod occisum est a bestia,”

hoc pene expressit dicendo:

“et si tetigerit quidquam de immunditia hominis,”

etc. Nam revera immunditia hominis morticinum est, quia veram vitam, id est Dei spiritum per immunditiae opera procul a se effugavit, quo fit ut sic mortua puteat anima Deo privata, quomodo putrescit corpus amissa anima. Tangit autem qui consentit, et sic tangendo immunditiam hominis, quasi morticinum, adulatoria lingua delingit. Caeterum si non consentiat, nihil corporali ejus tactu se inquinat, aut rea constituitur anima. Attamen si haeretica immunditia sit, corporali quoque tactu vel cohabitatione non contingenda, sed maxime vitanda est. Si enim fornicator carnalis ex praecepto Apostoli ita vitandus est ut cum hujusmodi nec cibum debeas sumere (I Cor. V), quanto magis eum qui de Deo male loquitur, debeas vitare?

“Non est, inquit Dominus, qui faciat virtutem aliquam nomine meo, et possit cito male loqui de me (Marc. IX).”

Non ergo virtutem baptismi potest conferre, qui de Dei Filio male loquendo, malus est haereticus , cum fornicatorem vel ebriosum rite potuisse baptizare convincamus. Maxime ergo vitanda est immunditia haeretica, cujus cuncta opera vel mysteria quaedam sunt morticina. Cadaver ejus, sive a bestia occisum, sive per semetipsum sit mortuum, id est, sive alieno sive proprio sit vitio depravatum, quicunque, vel quomodocunque ille sit immundus, anima quae tetigerit, quae consenserit, amplius autem quae defenderit, oblitaque intellexerit, postea subjacebit delicto. Vel, ut supra dictum est, portabit iniquitatem suam, scilicet dignam agendo poenitentiam subjacebit, inquam, delicto, id est portabit delictum suum in hoc saeculo, ne sub illo prematur in futuro, notandum quippe quod dixit,

“oblitaque intellexerit.”

Nisi enim quod oblita est negligenter, postea intellexerit, non subjacebit delicto suo, non portabit, imo non asportabit iniquitatem suam, dignam agendo poenitentiam, verumtamen non sicut in caeteris, ita et in isto modus vel quantitas definitur oblationis, quia videlicet consensus non omnibus, vel semper idem est, cum ex necessitate nonnunquam eveniat ut se quispiam consentire dicat, et idcirco cum dicitur, oblitaque intellexerit postea, recte intellectui vel conscientiae ejus relinquitur quale onus poenitentiae merito subire jubetur.