|
Nequeo satis edicere quanta quamque injuriosa violentia divisionem
supradictam, quae ipsorum erat, meam facere voluerunt, quia tandem
ineptam illam esse recognoverunt. Nihil enim libentius efficere
cuperent, quam ut omnium inculcaretur mentibus, me, in ista controversia
non veritatis et honoris Dei duci amore, sed vanissimae ostentationi
deservire, et quod turpe nimis est, dum de peritia gloriarer, imperitiam
ostendere. Ergo tanquam nihil aliud fuisset vel esset negotii, me
absente, me interdum praesente irridentes dicebant sero me ad studium
venisse artis dialecticae, qui nescirem contrariorum quaedam mediata,
quaedam immediata esse. Ad haec, inquam: Si vitiosa fit vel fiat
divisio, quis culpandus erit, qui fecit, an qui factam ex adverso
reprehendit? Ego Domini mei, tam vobis quam omnibus, qui haec legere vel
audire dignantur, fateor quia neque professionem suscepi, neque
ostentationem egi hujusce artis, et si illam cognoscerem, nequaquam
dignarer illam accersire, nisi coactus, vel nisi sponte occurreret, ut
facere solet apud sapientes dominae suae divinae sapientiae ultronea
comes, ad suffragandum sive opitulandum sanctae et simplici veritati
Dei, dum illi contra argutum mendacium necessaria pugna est. Valentiora
quippe esse censeo verba simplicia pastorum et piscatorum, cum quibus
locutus est Deus, quam argumenta philosophorum vel sapientium, quos in
reprobum sensum tradidit Deus. Verum et si hanc artem non novimus, tamen
quia vel famam ejus audivimus, quid refert in causa ista, utrum mediata
an immediata sint ea quibus secundum illos velle malum dividitur? Nam
esto ut, sicut dicunt, voluntas mali, sive velle malum aliud approbans,
ita dicant, et aliud improbans, quoniam haec contraria sunt, et
medietatis loco dicant, aliud permittens. Nonne sicut, exempli gratia,
de numero pariter pari, et ejus contrario pariter impari, horumque medio
impariter pari par numerus aeque praedicatur. Ita velle malum sive
voluntas mali de approbante et ejus contrario improbante, horumque medio
permittento secundum ipsos praedicabitur? Sed et quid repugnantius quam
voluntati improbatio? Nonne sicut, verbi gratia, inimicitiae pax,
amicitiae autem bellum, sic voluntati improbatio repugnat? Constat
autem, et non solum omnis divinae Scripturae testatur auctoritas, sed et
ipsa creaturae rationalis sponte consentit natura, quia Deus malum odit
et improbat. Quomodo ergo improbatio voluntatis erit species, sive
differentia? Quomodo, inquam, Deus malum, et vult, et improbat?
Repugnantia enim circa idem esse non possunt. Itaque dum mediata
poscunt, videte quanto amplius ad inconvenientia decurrunt.
|
|