|
Sed jam redeundum est ad suprascriptae quaestionis capitulum, quod erat
hujusmodi: Cur beatus Job certare voluit, et certando pacem sive
tranquillitatem suae mentis inquietari permisit, et non potius silentio
suo locum illis certandi abstulit, hoc enim forte alicui videtur
potuisse provenire viro patienti ad laudis cumulum, Apostolo quoque
dicente. Noli verbis contendere, ad nihil utile nisi ad subversionem
audientium (II Tim. II), Hic facilis patet responsio, quia profecto
nullus sapiens ita debet esse patiens, ut, audiens quidpiam contra
veritatem, sileat, et non defendat veritatem, hoc anima fidelis
nullatenus admittit; nec enim potest. Mori potest, silere non potest.
Quod si aliquando, hoc, ut taceat, apud seipsum statuit, in hoc
proposito non persistit. Exempli gratia, propheta Jeremias cum dixisset:
Et factus est mihi sermo Domini in opprobrium et in derisum tota die et
dixi: Non recordabor ejus, neque loquar in nomine ipsius (Jer. XX),
valde notandum quid continuo dixerit: Et factus est, ait, in corde meo
quasi ignis exaestuans, claususque in ossibus meis, et defeci, ferre non
sustinens (ibid). Juxta sensum eumdem et psalmista cum dixisset: Posui
ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me, obmutui et
humiliatus sum, et silui a bonis (Psal. XXXVIII), protinus ait: Et dolor
meus renovatus est, concaluit cor meum intra me, et in meditatione mea
exardescet ignis (ibid.). Nonne beatus Job talis erat vir et talium
notissimus per testimonium ipsius Domini? Quoniam semel et iterum sic
proposuerat de illo: Nunquid considerasti servum meum Job, quod non sit
ei similis in terra, homo simplex, rectus, et timens Deum et recedens a
malo? (Job II). Cui respondet Satan: Nunquid Job frustra timet Deum?
Nonne tu vallasti eum, et domum ejus, universamque substantiam ejus per
circuitum? Operibus manuum ejus benedixisti, et possessio ejus crevit in
terra. Sed mitte manum tuam, et tange omnia quae habet, et scies an in
faciem benedicat tibi. Ecce, inquit Deus, omnia quaecunque habet in
manus tuas do, sed ipsum cave ne tangas (ibid.) . Fit grande certamen.
Perfidus, apostaticusque angelus fidelem Dei famulum insectatur, atque
ut illi est plena de seipso procreata malitia, vastat, fugat
disperditque omnia innocentis, et cum omni haereditate omnem simul
consumpsit haeredem. Tot tamen jaculis emissis illaesus manet Job, cujus
ut militis Dei, uno Dei, uno ictu percutitur diabolus:
|
“Nudus exii, inquit, de utero matris meae, nudus revertar in terram.
Dominus dedit, et Dominus abstulit; sicut Domino placuit, ita factum
est. Sit nomen Domini benedictum (Job I).”
|
|
Hoc superatus certamine, aliud majus indicit:
|
“Mitte, inquit Deo, manum tuam et tange carnes illius, et ossa, et scies
an in facie benedicat tibi.”
|
|
Mitte manum tuam nihil aliud est, quam, Da potestatem: Hanc enim nec in
porcis habuit diabolus (Matth. VIII), nisi ille dedisset qui sub hac
auctoritate et Job ei tradidit ut praecepti non excederet modum.
|
“Ecce, inquit Deus, trado tibi illum, tantum animam illius custodi (Job
II).”
|
|
Quem percussum gravi vulnere, putrefacta totius corporis compagine,
omnibus artubus solutis, sanie perfluente, ebullientibus vermibus, dum
incorrupto corpore animus integer consisteret, sentiretque diabolus
intrinsecus fortem, quem forinsecus debilem aestimabat, mulierem vero
suo illo articulo, quam sibi necessariam dimiserat, armat, atque per
uxorem, fortissimum virum suo pulsat ex latere. Cum et mulier venenata
jacula, quae ab inimico sumpserat, infunderet, ait inter caetera:
|
“Dic aliquod verbum in Domino, et morere (ibid.).”
|
|
Statimque ille ruinam primi hominis recordatus, Evam novam, atque in
illa illum inimicum, qui praeliabatur expugnans, ait:
|
“Tanquam una ex insipientibus mulieribus locuta es. Si bona accepimus de
manu Domini, mala quare non toleramus (ibid.).”
|
|
His divinis jaculis prostratus inimicus, superatusque per gratiam, per
hominem, perversus angelus, et humilis patientiae pietas omnem molestiam
superbiae debellavit (ibid.) Verum cum jam tres amici Job audissent suae
fortunae deploratissimum casum, pariter eum convenerunt, ut infinitis
hisce miseriis sua consolatione aliqua ratione mederentur, utique
dolorem nimium animo jam conceptum, vel auferrent, vel saltem
mitigarent. Videntes autem ipsum luctu et horrore nunc squalidum nimium,
turbati minime eum cognoverunt, sed exclamantes ploraverunt, scissisque
vestibus sparserunt pulverem super capita sua, et sederunt cum eo in
terra septem diebus et septem noctibus et nemo loquebatur ei verbum.
Transactis autem his diebus et noctibus videns Job amicos suos, quos
consolationis gratia utique advenisse intellexerat, humi, velut mutos
sedentes, eaque ratione non acerbissimo dolori medentes, sed magis
magisque eumdem augentes, ille sapientis probe functus officio
accuratissime observavit dictum illud Ecclesiastis dicentis: Tempus
tacendi, et tempus loquendi. Cum enim videret illos tacere, ipse
silentium rumpens, aperuit os suum, et maledixit diei nativitatis suae
(Job III).
|
|