|
(CAP. XXXIV.) Mortuus est Moyses servus Domini in terra Moab, jubente
Domino, et sepelivit eum in valle terrae Moab, contra Phegor. Et non
cognovit homo sepulcrum ejus usque in praesentem diem. Afferunt plerique
quod Moyses non vere juxta proprietatem vocis mortuus sit, sed Dominus
eum absconderit, et per nomen mortui absconsionem ejus sive
translationem debere intelligi, illud pro maximo argumento habentes,
quod transfigurato in monte Domino, iste cum Elia cum eo loquens
apparuit (Matth. XVII). Verum si non mortuus, sed a Domino, ut Enoch et
velut Elias translatus creditur, quomodo istud pro indignatione vel ira
Domini reputabitur? Nempe sic transferri non indignationis, sed
dignationis, non irae sed magnae gratiae est. Dicit enim ipse Moyses:
Nec miranda indignatio in populum, cum mihi quoque iratus Dominus,
dixerit propter vos: Nec tu ingredieris, sed Josue filius Nun minister
tuus, ipse intrabit pro te (Deut. I). Item: Iratus est Dominus contra me
propter sermones vestros, et juravit ut non transirem Jordanem, nec
ingrederer terram optimam, quam daturus est vobis: Ecce morior in hac
humo, non transibo Jordanem. Vos transibitis, et possidebitis terram
egregiam (Deut. IV). Sed et nunc iratus Dominus dicit: Haec est terra
pro qua juravi Abraham, Isaac, et Jacob, dicens: Semini tuo dabo eam.
Vidisti eam oculis tuis, et non transibis ad eam. Ad summum, nonne vel
Aaron vere mortuus est, vera depositione corporis? Quis vel hoc
dissimulare possit? Dicit autem Dominus paulo supra Moysi: Ascende in
montem istum Abarim, id est transitum, in montem Nebo, et morere, sicut
mortuus est Aaron frater tuus in monte Hor, quia praevaricati estis
coram me ad aquas Contradictionis, et non sanctificastis me inter filios
Israel (Deut. XLII). Igitur quantiscumque quis e contrario nitatur
argumentis, libere confirmamus quia sicut Aaron, sic et Moyses vere, et
vera depositione corporis mortuus sit. Moyses centum et viginti annorum
erat quando mortuus est. Ac si dicat: Ecce super me illa Domini
sententia consurgit, qua cum universaliter dixisset: Non permanebit
spiritus meus in homine in aeternum, quia caro est (Gen. VI), statim
singulariter quasi iratum contra me digitum intendens: Erunt, ait, dies
illius centum viginti annorum (ibid.). Constituit enim dies hominis, qui
praeteriri non poterunt (Job XIV). Non caligavit oculus ejus, nec dentes
illius moti sunt. Ergo adhuc vitae huic poterat idoneus esse, nisi
vindicta properante dixisset Dominus: Ascende in montem istum et morere.
Josue vero filius Nun, repletus est Spiritu sapientiae, quia Moyses
posuit super eum manus suas. Et obedierunt ei filii Israel, feceruntque
sicut praecepit Dominus Moysi. Et non surrexit ultra propheta in Israel,
sicut Moyses. Judaei fugaces et ubique sensum veritatis fugientes, cum
interrogantur de quo dixerit Moyses hic: Prophetam de gente tua, et de
fratribus tuis, sicut me suscitabit tibi Dominus Deus tuus, ipsum
audies, sicut petisti a Domino Deo tuo in Oreb (Deut. LXVIII),
respondent, quia de Josue dictum est. Ecce autem cum dixisset: Josue
vero repletus est Spiritu sapientiae, etc., statim subjunxit: Et non
surrexit propheta ultra in Israel, sicut Moyses. Hoc plane idem est, ac
si dixisset: Non fuit Josue sicut Moyses. Igitur non surrexit propheta
ultra in Israel sicut Moyses, subaudias oportet, excepto illo, qui non
solum propheta, sed et prophetarum Dominus est, qui secundum hominem
quidem sicut Moyses, id est alius legislator est, secundum divinitatem
vero non sicut Moyses, sed plusquam Moyses est. Quem nosset, inquit,
Dominus facie ad faciem in omnibus signis atque portentis. De hoc jam
alibi dictum est, quia Moysen Dominus facie ad faciem prae omnibus
novit, in eo videlicet quod non per somnium aut per figuras (Num. XII),
sed certa et propria visione coelestia mysteria, vel futurorum notitiam
prae omnibus prophetis illi ostendit. De morte Moysi, et successione
Josue, quid mysterii contineant, sequentis non tacebunt principia
voluminis.
|
|