CAPUT IX. De officio quartae feriae,

“Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam.”

Officium quartae feriae, qualiter quartae beatitudinum sententiae consonet, approbare operosum non est. Verum illud potius quaerendum esset, qualiter quarta haec beatitudo, qua dictum est:

“Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam,”

quarto gradui gratiarum Spiritus sancti, id est, fortitudini congruat, nisi ex supradictis Augustini verbis constaret, fortitudinis esse eo usque ab omni mortifera jucunditate rerum transeuntium animum evellere, ut vacet illi justitiam esurire ac sitire. Hoc autem quod praemissum est, scilicet praesens officium quartae beatitudinis esse praeconium, perspicue patet quia per convivium illud quod secundum hodiernum Evangelium, Dominus noster post resurrectionem cum septem discipulis celebravit, illa saturitas, ut beatus Gregorius exponit, significata est, quae hic esurientibus et sitientibus justitiam in illo aeterno convivio reposita est. Restat igitur hoc solum, ut praecunte mystico sensu Evangelii, videamus qualiter illud caeterae consequantur partes officii.

Veridica doctorum expositione traditum nobis est hoc quod Dominus noster post resurrectionem suam, discipulis in mare laborantibus stetit in littore (Joan. XXI), illud innuere, quod ipse

“resurgens ex mortuis jam non moritur, mors illi ultra non dominabitur (Rom. VI),”

ac si rebus ipsis loquatur in aeternitatis soliditate stabilitus. Jam vobis in mare non appareo, quia vobiscum in perturbationum fluctibus non sum. Quod mane facto stans in littore, discipulis nescientibus quia Dominus est: Mittite, inquit, in dexteram navigii rete et invenietis (Joan. XII), illud significat, quod mane, id est in die judicii, transacta praesentis nocte saeculi, omnes electos suos universali resurrectione ad dexteram suam congregabit. Magni etenim pisces et numerati omnes centum quinquaginta tres, omnes electos significant, qui meritis magni, et sanctae Trinitatis fide perfecti, tunc ad littus maris, id est in finem saeculi sunt colligendi. Ibi septem discipulos ad convivium invitat, quia perfecta Ecclesia, jamque tota septiformi spiritu constructa, tunc receptis corporibus ad aeternas cum illo discumbent epulas. Quid ergo sibi vult hoc quod cantamus in Introitu, dictum de die judicii: Venite, benedicti Patris mei, percipite regnum (Matth. XXV), nisi quia significatur hoc ipsum in Evangelio praedicto per illud, quod exeuntibus discipulis ad littus, tantumque numerum magnorum piscium trahentibus, ait Dominus: Venite, prandete (Joan. XXI). Regnum enim illud unum aeternum prandium est, una et perpetua coena est. Illic invenientur omnes electi, quos hic appellat benedictos Patris sui, quique per illos pisces magnos et numeratos signati sunt. Illic, inquam, in littore illo, id est, in saeculi fine, prunas invenient et piscem superpositum, piscem, inquam, assum, id est, Christum Deum et hominem passum, tunc in ignem non passionis, sed amoris propositum, de quo amore loquitur Isaias:

“Dicit Dominus, cujus ignis est in Sion, et caminus ejus in Hierusalem (Isa. XXXI),”

quia videlicet ignis amoris qui in Sion, id est in praesenti Ecclesia nunc est aliquantulus, tunc in Hierusalem, id est, in illa visione pacis aeternae perpetuus, et inexstinguibilis erit caminus. Invenient et panem positum, id est veram vitae aeternae alimoniam Deum, qui angelorum cibus est, quos pascit immortaliter. Epistola de Actibus apostolorum sumpta de beati Petri Apostoli praedicatione more suo, cum testimonio secuturi praecurrit Evangelii, illum maxime locum contingens, quo dicitur: Ascendit autem Simon Petrus, et traxit rete in terram, plenum magnis piscibus. Jam enim credo, inquit Gregorius, quod vestra charitas advertit quid est quod Petrus rete ad terram trahit. Ipsi enim sancta Ecclesia commissa est, ipsi specialiter dicitur:

“Pasce oves meas (ibid.)”

Hoc agit verbis, hoc agit Epistolis, hoc, ut ad incoeptum redeam, illo sermone secundo egit, de quo praedicta lectio actione apostolorum sumpta est, quo millia quinque virorum retibus fidei conclusa sunt. Versus Gradualis: Dextera Domini fecit virtutem (Psal. CXVII), pulchre ad hoc concinit, quod ait: Mittite in dexteram navigii rete, et invenietis. Altius quoque intuentibus liquet, quia congrua vox est ipsius Dominici hominis in littore stantis, ut supradictum est, et omnes mortalitatis nostrae fluctuationes egressi per potentiam resurrectionis. Dextera, inquit, Domini fecit virtutem, id est potentia Verbi mihi uniti fecit me vincere mortem,

“dextera Domini exaltavit me (ibid.),”

id est, laudabilem fecit me. Iterumque repetens: Dextera, inquit, Domini fecit virtutem ut ostendat ejusdem resurrectionis qualitatem, scilicet aeternam, sicut sequitur in eodem Psalmo: Non moriar, sed vivam (ibid.). Juxta quem sensum cantamus cum Apostolo in alleluia, in Communione: Christus resurgens ex mortuis (Rom. VI). Offerenda, Portas coeli aperuit Dominus, etc., tertio nobis inculcat et replicat quid ille panis significet, quem piscatores nostri, cum copiosa multitudine magnorum piscium ad terram egressi, cum asso pisce invenerunt, et ad prandium vocati sunt. Scilicet ille idem panis, in illa est nobis patria repositus, quem nunc in via gustamus, ut videamus, quoniam

“suavis est Dominus (Psal. XXVIII),”

quem in sacramento altaris sumimus. Aperuit enim Dominus portas coeli, et hunc panem pluit nobis, portas, inquam, coeli id est prophetas qui praedixerunt, angelos qui annuntiaverunt, Mariam quae concepit, et peperit, apostolos et doctores alios, qui praedicando Dei verbum immiserunt in ora animarum nostrarum egentium, et suam inopiam anhelantium, ut gustaremus et agnosceremus, et ad patriam ubi panis hujus plenitudo est, tendentes in via non deficeremus.