CAPUT XXI. Quod Dominus populum Israel liberaverit in laudem et gloriam nominis sui, ut faceret eum excelsiorem cunctis populis.

Vere magnum et laudabile victoriae Verbi Dei spectaculum, si rite perpendas pugnantis, sive duri debellatoris hujus intentionem atque propositum. Quid enim intendebat? Quid in proposito habebat, quando primum illud draconis caput omnipotens sermo tuus, Domine, de coelo a regalibus sedibus exsiliens debellabat? Qualiter belli sive victoriae suae fructum quaerebat? Hoc licet fere omnes noverimus, tamen ex ipsius sacrae Scripturae oraculo audire praesenti loco amplius delectamur, cum praemisisset Moyses ad Israel:

“Dominus elegit te hodie, ut sis ei populus peculiaris, sicut locutus est tibi, et custodias omnia praecepta ejus,”

subjunxit intentionis summam:

“Ut faciat, inquit, te excelsiorem cunctis gentibus, quas creavit in laudem et nomen et gloriam suam (Deut. XXVI).”

Quid hac intentione benignius, dulcius, amabilius? Populum numero exiguum, sevitute miserrimum, populis omnibus viliorem atque contemptibiliorem, superbissimis famulantem, et in ipso famulatu inter opera dura luti et lateris affligentibus atque illudentibus Aegyptiis expositum, ita consolari intendebat, ut cunctis gentibus facere proponeret excelsiorem, et hoc intendens atque dicens:

“Videns vidi afflictionem populi mei in Aegypto (Exod. III).”

Ad liberandum illum descendit, et hoc tam grande certamen suscepit. Quae autem illa celsitudo sit, vel in quo populum illum cunctis populis excelsiorem facere voluerit, et fecerit, apostolicis enuntiamus verbis:

“Quia ipsorum est adoptio filiorum, et gloria, et testamentum, et legislatio, et obsequium, et promissio, quorum patres, et ex quibus Christus secundum carnem, qui est super omnia benedictus Deus in saecula. Amen (Rom. IX).”

Num parva haec celsitudo est? Et in alio loco, cum percontatus fuisset:

“Quid ergo amplius est Judaeo, aut quae utilitas circumcisionis?”

statim ipse respondit:

“Multum per omnem modum. Primum quia credita sunt illis eloquia Dei (Rom. III).”

Tanta celsitudine excelsum facere illum dignatus est populum prae cunctis populis. Quomodo vel quando illi eloquia sua credidit? Die quiuquagesimo

“Ascende ad me in montem, ait ad Moysen, et esto ibi, daboque tibi duas tabulas lapideas, et legem ac mandata quae scripsi, ut doceas filios Israel (Exod XXIV).”

Tanto ac tali studio Deus illis eloquia sua credidit ut eloquiorum quoque signa, scilicet litteras traderet Moysi, dando illi tabulas scriptas digito Dei.