|
Ordinatus ac legitimus est hujus summi Pontificis nostri habitus, et
rite secundum legem vel ordinem, quem praescripsit sacerdotii sui
participibus in Sancta sanctorum spectabilis et auditu dignus
ingreditur. Nam ut caetera nunc omittam, pontificalis habitus legitime
claret, quia fines tunicae sacerdotalis bene sibi spiritualiter
composuit, quales fieri jussit in exterioris legis littera.
|
“Deorsum, inquit, ad pedes tunicae per circuitum quasi mala punica,
facies hyacintho et purpura, et cocco bis tincto, mistis in mediis
tintinnabulis, ita ut tintinnabulum sit aureum et malum punicum.
Rursumque tintinnabulum aliud aureum, et malum punicum, et vestietur ea
Aaron in officio ministerii, ut audiatur sonitus quando ingreditur et
egreditur Sancta sanctorum in conspectu Domini, et non moriatur (Exod.
XXVIII).”
|
|
Qui sunt fines tunicae sacerdotalis, nisi extrema, de quibus nunc
loquimur, vitae Domini nostri? Quae sunt mala punica valde rubentia nisi
ejus, qua majorem nemo habet, charitatis opera? Haec utique mala finibus
suae tunicae appendit, quia cum dilexisset suos qui erant in mundo, in
finem dilexit eos, scilicet, suam pro eisdem amicis suis animam ponendo.
Tintinnabula vero clarissima sunt dilectionis ejus verba, quibus et eos
in praedicta coena instituit, et deinceps pro ipsis Patrem rogavit. Ita
mistis tintinnabulis doctrinae et operum ejus malis punicis, nihil visu
pulchrius, nihil auditu dulcius, nihil experimento delectabilius. Igitur
quia jam et pulchritudinem malorum punicorum vidimus, et sonitum
tintinnabulorum clare personantium novissime audivimus, deinceps
qualiter ingressus, vultui Dei pro nobis astiterit, quo ordine
semetipsum obtulerit, consideraturi, seriem sequamur evangelicae
narrationis (Hebr. IX). Sequitur:
|
|