|
Quid est hoc dicere, nisi quod si multae sunt fideles et propter fidem,
quae per dilectionem in eis operatur (Galat. V), laudabiles, nulla tamen
earum tibi similis est, sicut veraciter praedicamus, quia nec primam
similem visa es, nec habere sequentem. Nam reginae recte dicuntur illae
animae, quae perfectae charitatis sunt, in eo videlicet quod eumdem
dilectum tuum sequentes, nihil terrenum sed ipsum solum quaerunt, nec
propter metum gehennae sed propter amorem vitae tuae aeternae peccatum
fugiunt, virtutemque amando iniquitatem oderunt. Concubinae vero sunt
illae, quae sub timore serviunt, nec ejus perfectionis, ut super
praeceptum velint addere consilium, scilicet hoc, ut relictis omnibus
solum sequantur hunc dilectum (Matth. XIX), habentes quidem in
fundamento Christum, sed nihilominus amantes aliqua quae hujus mundi
sunt. Quod porro volunt sibi numeri isti decem senarius atque
octonarius: Valetne aliquod nomen Scripturae hujus, quod est, hoc est,
Cantica canticorum? Valet utique, quia primam symphoniam efficiunt, quam
musici nominant diatessaron. Est enim in eis habitudo, quam epitriton,
id est sesquitertiam dicunt, quia major numerus, videlicet octoginta,
minorem numerum, scilicet sexaginta, totum in se continet, et ejus
insuper tertiam partem, id est viginti. Et haec proportio numerorum in
musica sex reddit diatessaron, quod interpretatur de quatuor, et idcirco
sic vocatur symphonia haec, quia de quatuor chordis sive vocibus
constat, cum duobus tonis habens semitonium. Igitur
|
“sexaginta reginae, et octoginta concubinae,”
|
|
id est animae quae verbo Dei insistunt, et verbi Dei ita participes
factae sunt, ut facere possint doctrinae fructum: meritis quidem,
secundum quod supra dictum est, differunt, sed fidei consonantiam per
unitatem confessionis in auribus dilecti suaviter resonant.
|
|