|
Vix Isaac sermonem compleverat, et egresso Jacob foras, venit Esau,
coctosque de venatione cibos, intulit patri, dicens: Surge, pater mi, et
comede de venatione filii tui, et benedicat mihi anima tua, etc.
Perspicuum est quod Esau, sicut fide carebat, sic nec scientiam, nec
spem seminis illius habebat, quod est Christus, in quo benedictionis
paternae summa constabat. Dicit enim inter alia: Num unam tantum
benedictionem habes, pater? Sed de hoc jam supra dictum est, cur unam
tantum benedictionem habuerit, et cur una eadem benedictio duobus
fratribus communicari non oportuerit, scilicet quia divisi illi, et
dividendi erant, juxta responsum dicentis: Duae gentes in utero tuo
sunt, et duo populi ex ventre tuo dividentur (Gen. XXV). Itaque, quoniam
in his geminis fratribus liquido patet illud quod futurum erat usque in
finem saeculi, scilicet ut divisis contra se illis, qui ex carne tantum,
et eis qui ex fide sunt Abrahae, eorum tantum Christus foret haereditas,
qui esset ex fide, quocunque secundum carnem fluxissent ex homine.
Extremum sermonem, id est, benedictionis reliquias audiamus. Ille qui
non unam, sed multas quaerebat benedictiones dicens: Num unam tantum
benedictionem habes, pater? magnoque ejulatu fleret. Motus Isaac, dixit
ad eum: In pinguedine terrae et in rore coeli desuper erit benedictio
tua. Haec pinguedo terrae et hic ros coeli ab illo differt, qui supra in
benedictione Jacob praescriptus est. Ille namque talis est quem
consequatur servitium populorum, et adoratio tribuum, incurvatio
fratrum, et benedictio cunctorum, quicunque Dei benedictione digni sunt.
Hanc autem terrena consequuntur. Vives, inquit, gladio, et fratri tuo
servies. Quod et, secundum historiam, factum est. Posuit namque David in
Idumaea custodes, statuitque praesidium, et facta est universa Idumaea
serviens David (I Par. XVIII), rectius tamen hic illa intelligitur
servitus, de qua Sapientia dicit: Servo sensato liberi servient (Eccli.
X). Hoc loco pinguedo terrae et ros coeli temporalis est saturitas
ventris. Et haec illi extrema benedictio congruit, qui esuriem nesciebat
gratiae spiritualis, quippe qui propter unam escam primogenita sua
vendidit. Hanc diebus Titi et Vespasiani Judaicus populus, magno ejulatu
requisivit, tenens in manibus cibos, non quibus libenter Isaac
vesceretur, de venatione sua quos coxerat, id est, incredibili
pertinacia magis quam tolerantia inter gladios hostium et sanguinem suum
victimas importunas offerens, ita ut ante aram (quod mirum erat hostibus
spectaculum) et cadentes offerrent, et caderent offerentes. Verum jam
sacerdotii dignitas ad juniorem transierat filium, ejusque oblationibus
plenus pater, jam rebus ipsis loquebatur quod per prophetam fuerat
praelocutus: Et cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a
vobis, et cum multiplicaveritis orationem, non exaudiam; manus enim
vestrae plenae sunt sanguine (Isai. I). Sane quod hic tandem dictum est.
Tempusque veniet cum excutias, et solvas jugum ejus de cervicibus tuis,
et secundum historiam factum est, et secundum allegoriam futurum est.
Nam et temporibus Joram filii Josaphat recessit Edom, ne esset sub
ditione Judae (II Par. XXI), et circa finem saeculi is qui nunc est
Esau, serviens in littera non erit, ut nunc est velamen habens malitiae
libertatem, sed erit sicut sunt servi Dei (I Petr. II), quibus nunc
servit, codices suos ad usum illorum circumferens: erit, inquam, et ipse
sicut servi Dei, servus quidem justitiae, liber autem peccati (Rom. VI).
Porro qualis illius fletus vel ejulatus fuerit, lectio manifestat, cum
protinus subjungit: Venient dies luctus patris mei, ut interficiam Jacob
fratrem meum. Recte ergo ut Apostolus ait: Poenitentiae locum non
invenit, quamvis cum lacrymis requisisset eam (Hebr. XII). Talis enim
erat animus ejus in ipso fletu et ejulatu, qualis et Cain, quando
propter Abel decidit vultus ejus (Gen. IV).
|
|