CAPUT XII. Quaenam fuerit illa tribulatio et impetus, qui venerat super Judaeos.

Taliter praemisso exordio, quo manifeste benevolentia quaerebatur fratrum, qui erant per Aegyptum, quatenus benevoli, attenti, et dociles fierent ad audiendum, sequitur narratio. Regnante Demetrio anno centesimo et sexagesino nono. Nos Judaei scripsimus vobis in tribulatione et impetu, qui supervenit nobis in istis annis. Jam ante dictum est, quia ille annus centesimus sexagesimus nonus regni Graecorum, quo se scripsisse referunt fratres Judaei de Judaea, fratribus Judaeis, qui erant per Aegyptum, quartus idemque ultimus erat annus principatus Jonathae fratris Judae, quando jam renovatum erat templum atque emundatum a contaminatione, qua illum contaminaverunt gentes, atque defensum ab impio Nicanore, qui rursus illud contaminare voluerat, jurans atque dicens:

“Quia nisi mihi vinctum Judam tradideritis, istud Dei fanum in planitiem deducam, et altare effodiam, et templum hoc Libero patri consecrabo (II Mach. XIV).”

Illo blasphemo Nicanore perempto, et Deo coeli collaudato, qui locum suum incontaminatum conservavit, habitoque communi consilio atque decreto, ut nullo modo dies illa absque annua celebritate pertranseat. Nos, inquiunt Judaei, scripsimus vobis, qui et ipsi debetis esse Judaei, non solum gente, sed fide Abrahae atque fidelis David, ad quos repromissio facta et confirmata est in loco quem Deus elegit, hoc est Hierosolymis. Scripsimus, inquam, vobis in tribulatione et impetu quae supervenit nobis in istis annis.

“Quae fuit illa tribulatio, vel quis fuit ille impetus?”

(II Mach. I.) Ex quo recessit Jason a sancta terra et regno, portas succenderunt, et effuderunt sanguinem innocentem, sicut jam longe superius diximus. Hoc fuit initium dolorum, quod Jason, qui et Jesus dictus fuerat patrio nomine, frater Oniae pontificis, quem Andronicus rogatu Menelai interfecit. Jason, inquam, impius et non sacerdos, sed ab impio rege, fratri contra fas superpositus a sancta terra recessit. Quomodo recessit? Primum mente volens, deinde etiam corpore invitus ac profugus. Cum enim illi rex ambienti, et pecunias promittenti annuisset, et obtinuisset principatum, statim ad gentilem ritum contribules suos transferre coepit, ita incipiens, nimirum tota mente a terra sancta et regno recessit. Deinde cum in malis proficiens, multas civium strages dedisset, finem insidiarum suarum confusionem coepit, et profugus abiit in Ammanitem regionem.

“Ad ultimum in exitum omnibus odiosus, ut refuga legum, et exsecrabilis, ut patriae et civium hostis, in Aegyptum extrusus, atque inde Lacedaemonas profectus, tandem abjectus est insepultus (II Mach. V).”

Ex quo, inquiunt, talis ille recessit, portas succenderunt, et effuderunt sanguinem innocentem. Ante recessum autem vel apostasiam ejus sancta civitas in omni pace habitabatur, et ipsi reges et prin cipes locum summo honore dignum dicebant, et templum maximis muneribus illustrabant.