PROLOGUS IN LIBRUM SECUNDUM.


CAPUT SINGULUM

Anima, cui desideranti latentem in Scripturis dulcedinem naurire concessum est, gratulatur in Canticis canticorum, cum dicit: Introduxit me rex in cellaria sua (Cant. I). Item: Introduxit me rex in cellam vinariam (Cant. II). Nostra autem adolescentula fides, ecce foris stans, et intus quasi per exiguas clausi cellarii rimulas prospiciens, suam crescente desiderio anhelat inopiam, auscultando quid vel quomodo illi, quae ejusmodi est, quae jam introducta est, gratuletur, et dicat, sicut in praesenti Scriptura habemus: Ille idem rex sanctus et verus, qui habet clavem David, qui aperit et nemo claudit, claudit et nemo aperit. Ecce, inquit, dedi coram te ostium apertum quod nemo potest claudere (Apoc. III). Quod est dicere: Ecce in cellaria mea, sive in cellam meam vinariam introduxi te in aperto ostio intelligentiae, et divitias deintus haurias sapientiae et scientiae, quas me tibi tribuente nullus possit auferre. Quam ob causam? quale propter meritum? Quia modicam, inquit, habes virtutem (ibid.), id est, egregiam tenes humilitatem, non in tua, sed in mea virtute habens fiduciam. Is autem cui haec loquitur angelus est Philadelphiae, quod interpretatur dilectionis fraternae. Igitur donec foris stantibus, rex ille aperiat sua clavi, modica virtus habenda, id est, humilitas tenenda est, ut per fraternam dilectionem illud parum, quod jam de illa dulcedine gustavimus, si quid est quod gustare vel invenire meruimus, libenter expendamus, spem habentes in ipso qui et alibi loquitur: Qui quaerit, invenit, et pulsanti aperietur (Matth. VII; Luc. XI). Hanc animae meae spem tu, archipraesul Friderice, vir illustrissime, maxime roboras, qui opusculis meis non utcunque benevolus esse, verum etiam prae magnitudine benevolentiae arridere potuisti, velut qui interesses, meque tecum interesse putares illo magno atque festivo convivio, quod Abraham pater sui risus; pater, inquam, pueri sui Isaac, quod interpretatur risus (Gen. XXI), fecit in die ablactationis ejus. Illud namque convivium eorum est, qui Scripturas legentes non efficiuntur pueri sensibus, sed malitia quidem parvuli, sensibus autem perfecti sunt (I Cor. XIV), ut non opus eis sit lacte, sed solido cibo, qui perfectorum est (Hebr. V). Ibi jam initium est risus et jucunditatis, risus aeterni, quem in mysterio praesagiens mater Sara, risum, inquit, mihi fecit Deus, quicunque audierit corridebit mihi (Gen. XXI). Talibus nimirum maxime hic liber Apocalypsis apponendus est, quia videlicet non lac parvulorum, sed solidus perfectorum cibus est. Omnia quae continentur in eo mysterio, sunt fortia ut vinum, et vinum utique, ut ait sponsa in Canticis de hujusmodi, suavissimum et optimum, dignum dilecto meo ad potandum, labiisque ac dentibus ejus ad ruminandum (Cant. VII). Quaeramus ergo, sicut caepimus, ut inveniamus, pulsemus perseveranter ut aperiatur nobis (Luc. XI).