NOTAE

[1] Vegeu, sobre aquest punt, L. COUTURAT, La Logique de Leibniz d'après des documents inèdites, Paris, 1901, c. Il, p. 37, i (tambè del mateix autor), Opuscules e documents inèdites de Leibniz. Extraits des manuscrits de la Bibliothèque royale de Haterre, Paris, 1903.

[2] «Regulae sunt decem: scilicet utrum, quid, et reliquae, ut in alphabeto iam signatum est. Istae regulae sunt decem quaestiones generales, per quas omne esse omne quaesitum, et quomodo id de quo quaeritur, ponitur, in ipsis est lucefactum et coloratum et etiam significatum intellectui secundum essentiam et naturam regulae, sicut patet in Grammatica. Nam sicut omnia vocabula declinabilia norninalia includuntur in quinque declinationibus, et possunt declinari per ipsas: sic suo modo omnes aliae quaestiones praeter istas huius artis (quae fieri possunt) includuntur in ipsis decem, et ad ipsas quidem reducuntur, et etiam per ipsas regulantur ratione generalitatis quam habent. Et sicut hae quaestiones sunt generales: sic et species earum. Sicut enim bonitas omnino est generalis cum suis generalibus, bonificativo, bonificabili, et bonificare, sine quibus non potest esse omnino generalis, sic de quaestionibus decem huius artis, quae cum speciebus generales sunt.»  Ars generalis ultima (ed. de Strasburg, 1609),  IV pars princ., proemi, p. 229.

[3] Investigaciones lógicas, trad. de MANUEL GARCIA MORENTE y JOSÉ GAOS, Madrid, 1929, t. III, Investigació quarta, § 14, pp. 116-124.

[4] Op. cit., t. III, Investigació cinquena, C. Il, § 13, pp. 159-161.

[5]  «Substantia est ens propter quod est substantiare: per quod sua forma cognoscitur: et ipsum substantiare per suum substantiabile, sive substantiatum: et per haec tria, essentia substantiae» (Logica nova ed. de Mallorca, 1774, Dist. III, c. I, p. 37).

[6] «Quantitas est potentia um qua substantia quantificat entia quantificata... habens in se essentialiter ac naturaliter et inseparabiliter quantificativitatem, quantificabilitatem et quantificare» Op. i loc. cit.

[7] «Relatio est indicans pluralitatem necessariam. Relatio habet in se relativum, referibile et referre sibi coessentialia» Ibid., p. 45

[8] Ibid. p. 51.

[9]  Ibid. p. 54.

[10] Ibid. p. 58.

[11]  Cf. Ars generalis ultima, V pars princ., tot el cap. I, pp. 258-267; VI pars princ., caps. I i II, pp. 278-282 et passim.

[12] «Quaeritur intellectus quid habet in se coessentialiter. Et respondendum est, quod habet sua correlativa: Intellectivum, intelligibile, et intelligere, sine quibus esse non potest» (Ars brevis, ed. de Strasburg, 1609, c. VII, p. 11). «Et innato intellectus per intellectivum est agens et intelligens, et cum suo proprio et innato intelligibile est intellectus possibilis in quo intelligit intelligibilia peregrina, quae non sunt de sua essentia; et suum intelligere est actus innatus et intrinsecus. Et omnes tres sunt unus intellectus et una essentia indivisa» (Ars generalis ultima, IV pars princ., c. II, p. 241)

[13] Ibid. p. 242.

[14]  Op. cit. X pars princ. c. VIOII, p. 492.

[15] «Differentia per durationem durat, et duratio per differentiam habet in se res distinctas, quae sunt de sua essentia, scilicet durans, durabile et durare. Et differentia per durationem durat: distinctio quae cum aeternitate convertitur ab aeterno in aeternum durat distinguendo inter aeternantem, aeternabilem et aeternare; et hoc significatum est per beatissimam trinitatem» (Op.cit. VIII pars princ. c. X, p. 327)

[16] Obres rimadas de Ramon Llull, ed. Roselló, Mallorca, 1859, p.387.

[17]  Cf. el Liber de demonstratione per aequiparantiam, Vegeu ed. de Mallorca, 1744

[18] «Venimus ad peroptatum finem, supplicnates puro corde studentibus in hoc opere, ut, si forte eis minus bene dicere videamur, non attendant circa ineptitudinem verborum non potentium fortassis ad plenum ipsa, quae intendimus denotare; nec eis displiceat varietas loquendi, sed addiscant hunc ipsum modum loquendi arabicum, ut infidelium oppositionibus obsistere noscant. Declinare namque terminos figurarum dicendo sub conditionibus bonitatis bonificativum, bonificabile, bonificare, bonificatum... et sic de quibuscunque aliis propriis terminis huius Artis... non est multum apud latinos sermo consuetus» Dist. III, De fine huius libri, ed. de Maguncia, vol. III, p. 160

[19] Art amativa, ed. Galmès, Mallorca, 1933, pròleg. nº 4, p. 7

[20] Libre del és de Déu, Del pròleg, ed. Rosselló, Mallorca, 1901, p. 441.

[21]  Pròleg, nº 5, p.7

[22] Pròleg de la mateixa Art amativa, nº 1 i 2, p. 4.

[23]  Tenim reunits molts materials per a un Vocabulari-definicionari lul.lià.

[24] Introducció a la Història del pensament filosòfic a Catalunya, Barcelona, 1931, C. IV, pp. 94 i 95.