|
[1]. AnläBlich seines Jubiläums vermag uns der Rückblick auf das
Gelehrtenleben des langjährigen Rektors der Maioricensis Schola
Lullistica, Prof. Dr. S. Garcias Palou, einen anschaulichen
Eindruck von der Fruchtbarkeit dieser Impulse zu vermitteln.
[2]. Vgl. Augustinus, De trinitate, 14 c. 1 n. 3 (PL
42, 1037).
[3]. Cfr. Petitio Raimundi in concilio generali ad acquirenedam
Terram sanctam, Ordinatio 1 et 8 (ed. H. Wieruszowski,
Estudis Fraciscans (1935) 104, 107).
[4]. So berichtet er z. B. selbst: "Cum mundus in malo statu diu
permanserit et adhuc sit timendum de peiori, eo quod pauci sunt
Chrisitani, multi vero infideles, qui... sanstissimam et
verissimam Dei trinitaten ac Domini nostri Jesu Christi
incarnationem beatissimam blasphemant viliter abnegando, et ad dedecus
coelestis curiae possident Terram Sanctum. Et quia Christiani ad
hunc statum pravissimum et inistum quasi remedium nolunt dare; idcirco
quidam homo dimist omnia, quae habebat, et diu per consequens
laboravit, quasi per mundum eundo universum, adeo ut posset protinus
impetrare, cum Domino Papa, dominis cardinalibus, et etiam aliis
principibus huius mundi remedium, et iuvamen ad tale magnum malum, et
maxime in honostum si posset, penitus evitandum." Liber de fine,
prol.
[5]. Llibre d"amic e amat, Nr. 67 (ed. Barcelona 1927,
39): "Deia l'amic a son amat: - Tu est tot, e per tot, e en
tot; e ab tot tu vull tot, perço que haja e sia tot mi-. Respòs
l'amat:- No em pots haver tot, sens que tu no sies de mi. -E dix
l'amic: - Hages-me tot e jo tu tot-. Respòs l'amat: -Què
haurà ton fill, ton frare e ton pare?- Dix l'amic:- Tu est tal
tot, que pots abundar a ésser tot de cascú qui es dóna a tu
tot.-"
[6]. Cf. Liber de prima et secunda intentione.
[7]. N. Eymericus OP, Directorium inquisitorum, prop.
80-83; A. R. Pasqual OCist, Vindiciae Lulianae, II,
583-610.
[8]. S. Trías Mercant, "La ética luliana de las virtudes en el
<Félix de les Meravelles>, Estudios Lulianos 14
(1970) 133-152.
[9]. Eine ähnliche Unterscheidung zwischen intentio prima und
intentio secunda findet sich auch schon in Avicennas Buch "de
sufficientia" und klingt bei Richard von St. Viktor an.
[10]. S. Garcias Palou, "Notas de introducción al estudio de
las obras teológicas del b. Ramón Llull", Miscelanea Comillas
2 ( 1942) 205-234; "Las <rationes
necessariea> del Bto. Ramón Lull en los documentos presentados
por él mismo a la Sede Romana", EL 12 (1962)
311-425; San Anselmo de Canterbury y el B. R. Lull,
EL 1 (1957) 63-90.
[11]. Vgl. J. Stöhr, "Las <rationes necessariae>, a
la luz de sus últimas obras", EL 20 (1976) 5-52; L.
Eijo y Garay, "Las <ranozes necesarias> del b. Ramón
Lull en el marco de su época", EL 9 (1965) 23-28;
"La supuesta heterodoxia del Bt. Lull", EL 12 (1968)
5-19.
[12]. Vgl. M. Oltra, "Cuestiones trinitarias en Duns Scoto y
Raimundo Lulio", Verdad y Vida 1 (1943) 287-301.
[13]. "Adhuc dico, quod, si volo totam divinam trinitatem
intelligere comprehendendo, pecco mortaliter, quia finitum non potest
comprehendere infinitum. Et si volo divinam trinitatem apprehendere,
scio, quod non pecco mortaliter, quia finitum potest apprehendere
infinitum sua gratia et potest apprehendere tantam gratiam, quantam
infinitum vult finito infundere sive dare". (De perseitate Dei;
ROL II, 152) Cf. De multiplicatione, quae fit in essentia
Dei per divinam trinitatem; ROL II, 137 s.
[14]. Cf. R. Lullus, De multiplicatione quase fit in essentia
Dei per divinam trinitatem, Raimundi Lulli opera latina, Palmae
Maioricarum ROL II 1960, 137.
[15]. De multiplicatione quae fit in essentia Dei per divinam
trinitatem (ROL II, 138).
[16]. Ars magna generalis et ultima, p. IX, cap. 63 (ed.
Argentor, 1617, 454 s.; vgl. O. Keicher, Raymundus
Lullus und seine Stellung zur arabischen Philosophie, Münster
1909, p. 67 A 1).
[17]. Blanquerna, c. 43.
[18]. De convenientia, quam habent fides et intellectus in obiecto
(ROL I, 267 s.), ed. Mainz, t. IV, 2 s.
[19]. De multiplicatione, quase fit in essentia Dei per divinam
trinitatem (ROL II, 137 s.).
[20]. De Deo et mundo (ROL II, 370 s.).
[21]. De ente absoluto (ROL I, 153 s.). Cf. De civitate
mundi (ROL II, 180).
[22]. Anselmus Cant., Defide trinitatis, c. 2 (PL 158,
263-65); Richard von St. Viktor, Benj. Minor, c. 79
(PL 196, 56 B.).
[23]. De perseitate Dei (ROL II, 152).
[24]. De divinis dignitatibus infinitis et benedictis (ROL I,
177 s.); De minori loco ad maiorem (ROL I, 267 s.);
De definitione Dei (ROL I, 125 s.); De perseitate Dei
(ROL II, 152).
[25]. Am. 19.2.1763 gewährte z. B. Clemens XIII ein
eigenes Offizium für die Diözese Mallorca; Pius IX bestätigte
am 11.9.1847 den Kult des Seligen und ein neus Offizium.
Am 10.4.1858 wurde dem gesamten Franziskanerorden ein
entsprechendes Privileg Gewährt:am 10.6.1858 für ganz
Mallorca bestätigt. Vgl. Anm.9.
[26]. B. Rubi ("<De maiori angentia Dei> de Ramón
Lull", ReviFil 5 (1946) 600 s.) nennt die viel zu
geringe Zahl von 15 Werken Lulls, die vorwiegend über Trinität
und Inkarnation handeln; allein aus den Spätschriften wären z.
B. noch Titel zu nennen wie: De perseitate Dei, De afirmatione
et negatione, De natura Dei, De accidente et substantia, De vita
divina, De compendiosa contemplatione (p. 1), usw.
[27]. Vgl. Koran, c. 4 sectio 23 n. 171; c. 23, sectio
5 n. 91; c. 5 s 13 n. 107 ss.; c. 112 (besonders:
n. 3).
[28]. Vgl. Dazu die Begründungen in: De trinitate trinitissima,
prol. (ROL I, Palmae Maioricarum 1959, 291); Liber
propter bene intelligere, diligere et possificare, prol. (ROL
I, 189); De maiori fine intellectus, amoris et honoris, prol.
(ROL II, 327). Gegen die Averroisten: Declaratio
Raimundi, c. 1, ed. Keicher, p. 101 s.
[29]. De compendiosa contemplatione; De trinitate trinitissima;
vgl. F. Sureda Blanes, Bases criteriológicas del pensamiento
luliano, Palma 1935, 228: "La idea de la trinidad estuvo
siempre fija en la mente de Ramón Lull, de tal manera que la
reiteración multiplicada de lo trino y uno llega a contituir en él una
verdadera obsesión observándose en sus explanaciones y
demostraciones."
[30]. De infinita et ordinata protestate (ROL I, Palmae
Maioricarum 1959, 250); De Deo et mundo (ROL II,
365).
[31]. Nach dem Koran waren die Christen der älteren Zeit angeblich
Unitarier, ihre Lehre sei dann später verunreinigt worden (c. 18
sectio 2 n. 14). Die Schärfe des Gegensatzes wird z. B.
deutlich in cap. 4 sectio 23 n. 171; c. 23 s. 5 n. 91;
c. 5 s. 13 107 ss., c. 112 (besonders n. 3).
[32]. Vgl. M. Steinschneider, Polemische und apologestiche
Literatur in arabischer Sprache zwischen Muslimen, Christen und
Juden, Leipzig 1878, S. 47 n. 29.
[33]. De compendiosa contemplatione; De infinita et ordinate
protestate; De voluntate infinita et ordinata (136).
[34]. J. y T. Carreras y Artau, I, 231 ss.; R.
d'Alós, Poesies, Barcelona 1925, 10).
[35]. E. Longspré, DThC IX (1926) col. 1112.
[36]. "Wenn man von ein paar dogmengeschitlichen Aufsätzen über
die Bussgeschichte absieht, so ist alles andere, was ich geschriebgen
habe, keine theologische Wissenschaft und erst recht nicht
(Fach-)Philosophie. Dafür ist alles viel zu dilettatisch...
Ich vertrere sogar die Meinung, daB man heute... gar nicht anders
sprechen und schreiben kann... Ich halte daran fest, daB es nur
auf diese Unwissenschaftliche Weise noch geht". (K. Rahner,
Schriften zur Theologie, XII, Zürich 1975, 604; vgl.
600-603: dazu A. Zürich in: Divus Thomas 82
(1079) 19-28).
[37]. Ebd.
[38]. Cf. R. Pring-Mill, El microcosmos lul-lià, Palma de
Mallorca 1961.
[39]. "Quidquid virtutis habet intellectus ascendendo habet similiter
descendendo, sed non e converso: quia descendentia (principia)
imprimunt in se in intellectu contemplativo primae causae lumen et
virtuten, de quibus in descensu illuminantur potentiae animae de
inferrioribus iudicantes". Compendium artis demonstrativae, dist.
III De Regulis (ed. Maguntina III, 74). "Ultrum Deus
magis descendat ad illuminandum intellectum de se ipso, quam
intellectus ad sensum ad faciendam scientiam de elementis vel
elementais? Solutio: Respondendum est, quod sic". Quaestiones
super librum facilis scientiae. De qq. Elementative n. 2 (ed.
Maguntina 4, 10). Cfr. B. Mendia, SMR 11 (1954)
146; F. Sureda, Bases..., p. 176.
[40]. Op. 250 (ROL II, 169).
[41]. Op. 250 (ROL II, 169).
[42]. "Vos istos actus praedictos [actus intrinsecos] duabus
solummodo divinis dignitatibus sive rationibus attribuitis,...
sapientiae scilicet et voluntati". "... vos in aliis omnibus supra
dictis divinis rationibus, bonitate scilicet, magnitudine, etc.,
otiositatem relinquitis, ac per consequens inaequaliatem etiam ac
discordiam inter easdem ponitis; quod non licet" (Vita coetanae,
ed. Harada, ROL VIII, Turnholi 1980, n. 26, p.
290-291).
[43]. Vgl. S. Garcias Plou, Ramon Llull y el Islam, Palma
de M. 1981, 392.
[44]. Disputatio fidelis et infidelis, c. VIII: De
praedestinatione et liberi arbitrii, ed Salzinger, ROL IV,
Moguntiae 1729, p. 49.
[45]. Vgl. S. Garcias Palou, Ramon Llull y el Islam, Palma
de Mallorca 1981, 385 s.
[46]. Disputatio fidelis et infidelis, prol. ed. Mainz IV,
1729, f. 1 n.; S. Garcias Palou, in: RevEspTeol 2
(1942) 523.
[47]. Pius XI, Rerum Orientalium, (8.9. 1928), ed.
Freiburg 1928, 8 ss.
[48]. Anselmus Cant., De fide trinitatis, 2 (PL 158,
263).
|
|